Ο Μανώλης Φάμελλος στη Μουσική Σκηνή Papagalos
στη Θεσσαλονίκη
Σάββατο 4 Μαρτίου 2023
Κι ενώ ο κόσμος χάνεται, ο Μανώλης Φάμελλος συνεχίζει να ελπίζει πως αυτός με κάποιον μαγικό τρόπο, μέσω της μουσικής θα την γλυτώσει…
Έτσι επιστρέφει με τα βαρέα κι ανθυγιεινά τραγούδια του, τις ακατάληπτες αφηγήσεις που τα συνοδεύουν, τις κιθάρες του και όλα τα παρελκόμενα για ένα και μοναχικό τυφλό ραντεβού στη μουσική σκηνή Papagalos, στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 4 Μαρτίου.
Τις ελπίδες του για την επιτυχία που κάποτε επιτέλους θα ‘ρθει, στηρίζει στο γεγονός πως στην ουσία σήμερα περισσότερο από ποτέ, ακόμα και το πλέον πολιτισμένο κοινό ευφραίνεται και από μέσα του γελά με τα παθήματα του άλλου, ιδιαίτερα αν αυτός φέρει τον (έτσι κι αλλιώς πια ξεχειλωμένο όσο δεν πάει) τίτλο του καλλιτέχνη. Εκεί που απέτυχε λοιπόν να συγκινήσει, τώρα με τα ίδια μέσα αποπειράται να διασκεδάσει.
Όπως και να έχει, τώρα πια που τα τζιτζίκια επιτέλους σώπασαν, οι μάσκες έπεσαν και ο τελευταίος δίσκος «Η ζωή ήταν σήμερα» επανακυκλοφορεί δριμύτερος σε βινύλιο, ήρθε ο καιρός να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο υπό το φως των κεριών.
Την ίδια ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη μία νέα ποινική έρευνα για ανθρώπους που επέζησαν από την φωτιά στο Μάτι με σοβαρά εγκαύματα οι οποίοι δεν είχαν καταθέσει στις Αρχές, το Δημόσιο άσκησε έφεση κατά της απόφασης της Διοικητικής Δικαιοσύνης που όρισε ποσό αποζημίωσης ύψους 300 χιλιάδες ευρώ σε πέντε συγγενείς 77χρονης που κάηκε στην φονική πυρκαγιά ως αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν από λάθη και παραλείψεις υπηρεσιών του κράτους.
Η νέα εισαγγελική έρευνα έχει ξεκινήσει μετά από αποστολή στην Εισαγγελία Πρωτοδικών από τον εισαγγελέα Έδρας του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου που δικάζει την υπόθεση της τραγωδίας στο Μάτι Παναγιώτη Μανιάτη, λίστας θυμάτων -εγκαυματιών οι οποίοι δεν είχαν καταθέσει ποτέ στις Αρχές και εμφανίστηκαν στο Δικαστήριο.
Για το σκέλος αυτό της υπόθεσης διατάχθηκε άμεσα προκαταρκτική εξέταση και ήδη έχουν αρχίσει να καλούνται σε κατάθεση οι άνθρωποι που υποδείχθηκαν από τον κ. Μανιάτη. Με το τέλος της έρευνας θα κληθούν ως ύποπτοι σε εξηγήσεις οι αρμόδιοι και στην συνέχεια θα κριθεί η περαιτέρω ποινική πορεία της υπόθεσης.
Ωστόσο αυτή είναι η μία πλευρά της υπόθεσης που επί πέντε χρόνια απασχολεί την ποινική Δικαιοσύνη. Η άλλη πλευρά που αφορά τις αποζημιώσεις που διεκδικούν άνθρωποι οι οποίοι από την μία στιγμή στην άλλη έχασαν αγαπημένους τους και περιουσίες φαίνεται πως προχωρά αργά και με απόλυτη τήρηση των διαδικασιών που προβλέπονται σε κάθε αστική διαφορά του Δημοσίου με ιδιώτη.
Έτσι το Δημόσιο, λίγες ημέρες από την αναφορά του Πρωθυπουργού από την Βουλή στην τραγωδία και την επίσκεψη του με τον απερχόμενο Κύπριο πρόεδρο στο Μάτι, άσκησε έφεση κατά της απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου που επιδίκασε την πρώτη αποζημίωση για τον θάνατο 77χρονης στο Νέο Βουτζά. Το δικαστήριο με την απόφαση του (αριθμός 17030/2022 ) αναγνωρίζει ευθεία ευθύνη του δημοσίου που συνδέεται με τον θάνατο του θύματος και επιδικάζει χρηματική αποζημίωση λόγω ψυχικής οδύνης, σε πέντε συγγενείς μιας 77χρονης γυναίκας – θύματος ύψους 300.000 ευρώ με τους νόμιμους τόκους.
Οι συνήγοροι του Δημοσίου φαίνεται να επικαλούνται στην έφεση που ζητούν, συνολικά έξι λόγους , προκειμένου να πετύχουν μία κρίση που θα περιορίζει τις ευθύνες συγκεκριμένων υπηρεσιών. Αναφέρονται δε, σε “περιστατικό ανωτέρας βίας” για την πυρκαγιά που σάρωσε την Ανατολική Αττική.
Κατά το Δημόσιο, πρέπει να διενεργηθεί πραγματογνωμοσύνη -κάτι που αρνήθηκε το Διοικητικό πρωτοδικείο- προκειμένου να αναλυθούν ζητήματα ειδικών γνώσεων, όπως η «αιφνίδια μεταβολή του καιρού» και “η σπανιότητα και ιδιαιτερότητα της τόσο ραγδαίας αύξησης της έντασης των ανέμων σε τοπικό επίπεδο” με εντάσεις 10 και 11 μποφόρ, η οποία δημιούργησε “αντικειμενική αδυναμία πτήσης των εναέριων μέσων κατά τις απογευματινές ώρες του ένδικου δυστυχήματος λόγω καιρικών συνθηκών” και κατ’ ακολουθία “αντικειμενική αδυναμία κατάσβεσης του πύρινου μετώπου από τις εναέριες και επίγειες δυνάμεις λόγω της έντασης και του μεγέθους ,πλάτους, και ύψους της πυρκαγιάς”.
Το Δημόσιο επίσης τονίζει ότι το Πρωτοδικείο έσφαλε αποδεχόμενο τον ισχυρισμό των αντιδίκων του, πως το τραγικό αποτέλεσμα είναι απόρροια της έλλειψης εισήγησης για εκκένωση των πολιτών, καθώς κατά την έφεση, δεν προέκυψε από κανένα στοιχείο “ότι τυχόν εισήγηση του Πυροσβεστικού Σώματος για οργανωμένη προληπτική απομάκρυνση των κατοίκων θα μπορούσε χρονικά και τεχνικά να πραγματοποιηθεί και να ολοκληρωθεί πριν την έλευση του θερμικού κύματος που προηγείτο της φωτιάς, δηλαδή με ασφαλή και αίσια κατάληξη για τους κατοίκους”.
Τονίζει επίσης πως και αν δίνονταν εντολή για εκκένωση δεν είναι καθόλου σίγουρο πως η επιχείρηση θα μπορούσε να έχει επιτυχία: “Είναι βέβαιο ότι και στην περίπτωση αυτή τα κρατικά όργανα θα κατηγορούνταν για την εκκένωση, όπως σήμερα κατηγορούνται για την μη εκκένωση”.Όπως αναφέρεται : “δεν υπήρχε ασφαλές καταφύγιο για τον πληθυσμό εκτός από τις οικίες και τα κτίσματα τα οποία θα εκκενώνονταν” και με δεδομένο ότι δεν θα ήταν δυνατόν όλος ο πληθυσμός να χωρέσει στις ακτές.
Με την έφεση που ζητείται να ασκηθεί το Δημόσιο ισχυρίζεται πως τα μέτρα που ελήφθησαν ήταν “άκρας επιμέλειας” πλην όμως λόγω “του τεράστιου πλήθους των ταυτόχρονων εστιών φωτιάς που εκδηλωνόνταν σε διάφορα σημεία στην επίδικη περιοχή και λόγω της ταχύτητας εναέριας και επίγειας μεταφοράς καυτρών, δεν κατέστη δυνατή αντικειμενικά η αντιμετώπιση όλων των περιστατικών”.
Εξειδικεύοντας συγκεκριμένα στοιχεία , οι συνήγοροι του Δημοσίου επισημαίνουν πως τότε “δεν είχε υλοποιηθεί το σύστημα ειδοποίησης 112” ενώ σημειώνουν πως το Μάτι είναι χτισμένο με μικρές και δαιδαλώδεις οδούς, χωρίς ρυμοτομία και πολλά αδιέξοδα.
Κατά την άποψη που διατυπώνεται στο δικόγραφο του Δημοσίου, υπήρξε εκ μέρους των αρμόδιων φορέων του ενημέρωση τόσο υπηρεσιακή όσο και στους πολίτες για τον επικείμενο κίνδυνο, με δελτίο Τύπου της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας την προηγούμενη ημέρα της φωτιάς , δηλαδή στις 22 Ιουλίου 2018,τόσο για τον επικείμενο κίνδυνο (δελτίο τύπου ΓΓΠΠ της 22.07.2018) όσο και για τα μέτρα αντιμετώπισης του (οδηγίες δημοσιευμένες μέσω της ιστοσελίδας civilprotection και των ΜΜΕ) τα οποία σε πολλές περιπτώσεις δεν ακολουθήθηκαν, όπως η οδηγία «μην εγκαταλείπετε το κτίριο εκτός αν η διαφυγή σας είναι πλήρως εξασφαλισμένη”.
Ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου το Δημόσιο είχε ισχυριστεί ότι δεν υπάρχει αιτιώδης σύνδεση του θανάτου της 77χρονης με παραλείψεις της Πυροσβεστικής καθώς “η ίδια αποχώρησε πεζή, αυτοβούλως από την οικία της που, εν τέλει, παρέμεινε αλώβητη, οπότε εάν αυτή είχε παραμείνει εκεί, θα ήταν ασφαλής”.
Με την απόφαση τους οι δικαστές έκριναν τον ισχυρισμό αυτό απορριπτέο καθώς “η προσπάθεια του θύματος να αποχωρήσει από την οικία του, εν όψει του κινδύνου της εξελισσόμενης πυρκαγιάς αποτελεί ενέργεια αναμενόμενη, ιδίως εφόσον το πρόσωπο δεν είχε επαρκή πληροφόρηση για τον βαθμό του κινδύνου στον οποίον εκτίθεται”.
Σε δήλωση του ο πληρεξούσιος δικηγόρος της οικογένειας, Δημήτρης Σκύφτας, αναφέρει ότι το Δημόσιο ως εκ του νόμου έχει υποχρέωση ήγειρε έφεση κατά την αποζημιωτικής απόφασης και τονίζει:
“Στο εφετήριό του το ελληνικό Δημόσιο, πέραν των νομικών λόγων, επαναλαμβάνει τη θέση του ότι τα θύματα έχουν ποσοστό συνυπαιτιότητας λόγω της μη πληροφόρησής τους από τα ΜΜΕ ή από το διαδίκτυο (site πολιτικής προστασίας) για το πώς να αυτοπροστατευθούν.
Επιπροσθέτως το ελληνικό δημόσιο αναφέρεται εκ νέου στην «άναρχη» δόμηση της περιοχής και στην ύπαρξη αυθαιρέτων, καίτοι αυτά ήταν γνωστά στις Αρχές και στην προκειμένη περίπτωση δεν υπήρχε κανένα ζήτημα αυθαιρέτου κτίσματος.
Τέλος, κατά το ελληνικό δημόσιο, η επιδικασθείσα αποζημίωση από το Δικαστήριο, κρίνεται υπερβολική και επικουρικά ζητά τη μείωσή της.
Σημειώνω ότι η υπόθεση αυτή δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα προς εκδίκαση ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου”.
Η Κρινιώ Νικολάου έχοντας ως εφόδια σημαντικές μουσικές σπουδές, αξιόλογη δισκογραφία αλλά και πολύχρονη εμπειρία πάνω στο πατάρι σε συνεργασίες με κορυφαίους ερμηνευτές και δημιουργούς (Γιάννης Σπανός, Κώστας Χατζής, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Μητροπάνος, Σταμάτης Κραουνάκης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Βαγγέλης Γερμανός και άλλοι) μας προτείνει μία μουσική βραδιά, την Κυριακή 5 Μαρτίου, στη νέα μουσική σκηνή CajadeMusica, με αγαπημένα τραγούδια από το ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο.
Τα κλασσικά των Τσιτσάνη, Καλδάρα, Χιώτη και άλλων μεγάλων συνθετών διασκευασμένα με τον δικό της τρόπο, οι ερωτικές παλιές και σύγχρονες μπαλάντες, τα αριστουργήματα των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Σπανού και βέβαια οι δικές της προηγούμενες και καινούργιες δημιουργίες, όπως το κλασικό «Χατήρι» αλλά και το καινούργιο της «Χρώμα της σιωπής», συνθέτουν ένα ευφάνταστο μωσαϊκό μιας μουσικής βραδιάς και αξέχαστης εμπειρίας με τη φωνή μίας εξαιρετικής ερμηνεύτριας, της Κρινιώς Νικολάου!
Μαζί της θα είναι οι καταξιωμένοι μουσικοί Γιάννης Παπαδήμος στο βιολί, Νίκος Ταχτσίρης στο μπάσο και Σπύρος Παπανικόλας στην κιθάρα και στη φωνή, έχοντας πάντα ως βάση τις εξαιρετικές δεξιότητες στο πιάνο της Κρινιώς Νικολάου.
Κυριακή 5 Μαρτίου
Σινώπης 27 & Μιχαλακοπούλου, Αθήνα
Ώρα έναρξης: 21.00
Είσοδος: 12 €
Τηλέφωνο για κρατήσεις 6944 610061
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Η ιδιωτικότητα –που με τόση ευκολία απεμπολούμε για να πλοηγηθούμε άμεσα κι απρόσκοπτα στον κυβερνοχώρο, ενώ συνήθως την ξεχνάμε στον κόσμο των social media– είναι ένα δικαίωμα. Δικαίωμα που διασφαλίζει την ελευθερία της έκφρασης και που το σύγχρονο κανονιστικό δημοκρατικό πλαίσιο προσπαθεί να προστατέψει. Όμως οι διαδικτυακές εταιρείες εξακολουθούν να συλλέγουν δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα για τους κυβερνοναύτες, είτε με τη συναίνεσή τους, είτε μέσω της εξόρυξης δεδομένων. Δεδομένα πλήρους ανταλλακτικής αξίας για την οικονομική αλλά και την πολιτική «αγορά». Η δε εθιστική έκθεση στην αδιάκριτη ορατότητα των social media, αυτό το σύγχρονο «πανοπτικό», φαίνεται να αλλάζει την ίδια την έννοια της ιδιωτικότητας.
Αναρωτηθήκατε ποτέ τι ακριβώς είναι αυτά τα cookies που, όταν επισκέπτεστε κάποιο site, απρόσκλητα θέλουν να εγκατασταθούν στον υπολογιστή ή στο τηλέφωνό σας; Διαβάσατε ποτέ κάποια πολιτική απορρήτου; Σκεφτήκατε ποτέ ότι ίσως εκθέτετε προσωπικά σας δεδομένα –ή και δεδομένα φίλων σας– στις αναρτήσεις που κάνετε στα social media; Η έμφαση φοβάμαι ότι είναι σε αυτό το ποτέ.
Η Ημέρα Προστασίας Δεδομένων λοιπόν, στις 28 Ιανουαρίου, έρχεται να μας θυμίσει ένα δικαίωμά μας. Το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα. Αυτό που στις σύγχρονες κοινωνίες απειλείται συνεχώς καθώς η ψηφιακή τεχνολογία έχει διευκολύνει την παραβίασή του.
Η χρήση των cookies στο διαδίκτυο: Μια παράξενη, υποχρεωτική σχέση
Ο δούρειος ίππος των εισβολέων που απειλούν την ιδιωτικότητά μας στο διαδίκτυο είναι τα cookies. Είναι μικρά «txt files», αρχεία κειμένου (μια μορφή κώδικα) τα οποία επικάθονται στον σκληρό δίσκο και αποδίδουν στον υπολογιστή μας έναν μοναδικό αριθμό αναγνώρισης ταυτότητας όταν επισκεπτόμαστε κάποιον ιστότοπο. Έτσι, στις επόμενες επισκέψεις μας, ο ιστότοπος μας αναγνωρίζει.
Τον μοναδικό αυτό αριθμό χρησιμοποιούν εμπορικές εταιρείες και εταιρείες συλλογής δεδομένων για να ακολουθήσουν τη διαδρομή μας στο διαδίκτυο. Παλαιότερα, στις αρχές τις δεκαετίας του ’90, η λήψη ενός cookie συνοδευόταν από ένα μάλλον εκβιαστικό και απειλητικό μήνυμα: «Έχεις δεχθεί ένα cookie. Εάν δεν το αποδεχθείς, τότε υπάρχει ο κίνδυνος το πρόγραμμα το οποίο τρέχεις να αντιμετωπίσει προβλήματα. Το αποδέχεσαι;».
Σήμερα, η λήψη των cookies προϋποθέτει τη συναίνεσή μας και συνήθως αποσπάται ή υφαρπάζεται με διάφορους τρόπους. Κυρίως όμως επειδή σπανίως υπάρχει χρόνος και διάθεση να διαβάσουμε τους όρους πολιτικής απορρήτου ή να απενεργοποιήσουμε την παροχή δεδομένων προς τρίτους. Εξάλλου οι φυλλομετρητές περιήγησής μας στο διαδίκτυο, στις γενικές ρυθμίσεις, δίνουν την επιλογή «αποκλεισμός όλων των cookies», όμως σημειώνουν ότι δεν συνιστάται.
Η ενημέρωση για τη χρήση των cookies διαφέρει ως προς το περιεχόμενο από ιστότοπο σε ιστότοπο, όπως και ο τρόπος επιλογής ή απόρριψής τους. Π.χ. καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στο δίπολο «αποδοχή όλων των cookies» ή «αποδοχή μόνο των απαραίτητων cookies», ένα ξεκάθαρο δίλημμα. Σε άλλη περίπτωση η επιλογή είναι ανάμεσα στο «απόρριψη όλων» ή «αποδοχή όλων». Προφανώς αυτή η εκδοχή φαίνεται πιο ελκυστική σε κάποιον που δεν θέλει παρεισφρητική επιτήρηση των συνηθειών του. Όμως η ουσία είναι γραμμένη με ψιλά γράμματα: η απόρριψη ή αποδοχή αφορά στα προαιρετικά cookies και όχι στο σύνολό τους.
Με ψιλά γράμματα και η ενημέρωσή μας πως η πλοήγηση σε κάποιον ιστότοπο σημαίνει και τη συναίνεσή μας στη χρήση των cookies και η μοναδική επιλογή που μας δίνεται είναι «αποδοχή και κλείσιμο». Όσον αφορά την πολιτική απορρήτου, όλοι οι ιστότοποι διαθέτουν και παραπέμπουν στο σχετικό κείμενο, μόνο που σπανίως κάποιος θα το διαβάσει – κι αν το διαβάσει, δεν είναι σίγουρο ότι θα το καταλάβει.
Η ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΞΙΑ.
Η οικονομία (και η πολιτική) της πληροφορίας και των δεδομένων
Ήδη από τη δεκαετία του ’70 οι βάσεις δεδομένων γίνονται αφορμή για συζήτηση σχετικά με τα δεδομένα και την ιδιωτικότητα. Ο David Lyon στις αρχές της δεκαετίας του ’90 υποστήριζε ότι με την επανάσταση στην πληροφορική και τις νέες τεχνολογίες η κοινωνική ολότητα λειτουργεί πλέον σαν μια ιεραρχημένη και πειθαρχημένη πανοπτική μηχανή. Τι έχει αλλάξει; Η ένταση και η έκταση του φαινομένου.
Η ανάλυση δεδομένων (data analytics) είναι η πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη αγορά στον χώρο του διαδικτύου και όχι μόνο. Η ολοκλήρωση, οργάνωση, διαχείριση και ανάλυση των «Μεγάλων Δεδομένων» («Big Data»), που συγκεντρώνονται μέσω της συστηματικής ιχνηλασίας των ψηφιακών μας αποτυπωμάτων στο διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα, αλλά και η διασταύρωση ψηφιακής και φυσικής ταυτότητας, για τις εταιρείες του διαδικτύου –την «εμπορική αγορά»– έχει οικονομική αξία. Για τις ανά τον κόσμο υπηρεσίες ασφαλείας αλλά και τις προεκλογικές εξατομικευμένες και στοχευμένες στον κάθε έναν πολίτη ψηφιακές εκστρατείες –την «πολιτική αγορά»– έχει πολιτική αξία.
Κάθε «κλικ» κι ένα στοιχείο στη διαδικτυακή ιχνηλασία
Σε ολόκληρο τον κόσμο, ολοένα και περισσότερο οι υπηρεσίες ασφαλείας αποκτούν πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα που συλλέγουν οι διαδικτυακές εταιρείες για τους χρήστες τους, είτε με τη συναίνεσή τους, είτε μέσω της εξόρυξης δεδομένων, της άδηλης δηλαδή συλλογής των δεδομένων από το χρυσωρυχείο της πληροφορίας: το διαδίκτυο και τα έξυπνα κινητά τηλέφωνα.
Ήταν Απρίλιος του 2008 όταν ο Peter Whoriskey επεσήμαινε πως ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός χρηστών του διαδικτύου στις Ηνωμένες Πολιτείες παρακολουθείται από τον αντίστοιχο Πάροχο Υπηρεσιών Διαδικτύου (ISP) ο οποίος έχει πρόσβαση σε κάθε «κλικ» και κάθε πληκτρολόγηση που γίνεται στο Δίκτυο. Οι εταιρείες συλλέγουν τη ροή των δεδομένων με στόχο να εξαγάγουν συμπεράσματα για τα ενδιαφέροντα του κάθε χρήστη και τελικά να δημιουργήσουν το προφίλ του, προκειμένου να το πουλήσουν στους διαφημιστές που χρησιμοποιούν τις πληροφορίες για να στοχεύσουν online πελατεία. Είναι η στοχευμένη στα ενδιαφέροντα του χρήστη διαφήμιση, που πλέον τον ακολουθεί σε όποιον ιστότοπο και αν σταθεί.
Την ιχνηλατική τακτική της εμπορικής αγοράς ακολούθησε με μεγάλη επιτυχία και η πολιτική «αγορά», όπως αποκαλύφθηκε το 2016 με το σκάνδαλο της Cambridge Analytica: τη χρήση δηλαδή από την εταιρεία των προφίλ 87 εκ. χρηστών του Facebook χωρίς τη συναίνεσή τους για την προεκλογική εκστρατεία του Donald Trump. Είχαν προηγηθεί, το 2013, οι αποκαλύψεις του Edward Snowden, εργαζόμενου στην NSA: προγράμματα όπως το Prism από το 2007 επέτρεπαν στην αμερικανική Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας να συλλέγει –χωρίς την προβλεπόμενη νομικά διαδικασία– δεδομένα για τους πολίτες απευθείας από τους servers των εννέα μεγαλύτερων διαδικτυακών εταιρειών: Microsoft, Yahoo, Google, Facebook, PalTalk, AOL, Skype, YouTube και Apple.
ΗΘΕΛΗΜΕΝΑ Ή ΑΘΕΛΗΤΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΕΜΠΟΛΗΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΔΗΦΑΓΙΑ ΤΩΝ SOCIAL MEDIA.
Ακόμα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που αναφέρονται με πηχυαίους και συχνά καταγγελτικούς τίτλους στο ζήτημα της συλλογής και εμπορίας προσωπικών δεδομένων των χρηστών εν αγνοία τους, χρησιμοποιούν εργαλεία συλλογής δεδομένων και επιτρέπουν στις εταιρείες δεδομένων να παρεισφρέουν στους ιστοτόπους τους προκειμένου να συλλέξουν δεδομένα από την περιήγηση των χρηστών.
Σήμερα βρισκόμαστε ενώπιον άλλης μιας αλλαγής, καθώς η Google έχει ανακοινώσει πως θα σταματήσει τη χρήση cookies τρίτων μερών στο τέλος του 2024. Για τη διαφημιστική αγορά η απόφαση αυτή είναι σημαντική, καθώς θα πρέπει να προσαρμοστεί σε κάποιο άλλο μοντέλο διαφήμισης. Ωστόσο, δεν σημαίνει το τέλος της ιχνηλασίας.
Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ο χώρος συρρίκνωσης της ιδιωτικότητας
Από την άλλη πλευρά, ηθελημένα ή αθέλητα, έχουμε απεμπολήσει το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα μπροστά στην αδηφαγία του κόσμου των social media, αλλάζοντας την ίδια την έννοια της ιδιωτικότητας. Το ιδιωτικό, ακόμη και η πιο ενδόμυχη σκέψη μας, το πιο προσωπικό μας συναίσθημα, εκτίθεται στον «τοίχο» ενός νέου οικοδομήματος. Αυτού που έκλεισε μέσα του τον «διαφανή άνθρωπο». Δηλώνουμε πού είμαστε, τι κάνουμε, τι σκεφτόμαστε, πώς αισθανόμαστε. Μοιραζόμαστε την πιο ενδόμυχη λειτουργία της ζωής με ψηφιακούς «φίλους» δημιουργώντας μια εθιστική αδιαφορία ως προς την προβολή ιδιωτικών στιγμών. Η διάκριση δημόσιου και ιδιωτικού χάνεται στην κουλτούρα της συνεχούς δικτύωσης, των «like» και των social media.
Η ιδιωτικότητα προϋπόθεση της ελευθερίας της έκφρασης
Τον Ιούνιο του 2016, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών εξέδωσε ένα ψήφισμα ορόσημο υπογραμμίζοντας ότι τα δικαιώματα των ανθρώπων θα πρέπει να προστατεύονται και επιγραμμικά, δηλαδή online. Μεταξύ άλλων αναγνωρίζεται ότι η επιγραμμική ιδιωτικότητα είναι σημαντική για το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και καλεί όλες τις χώρες να διασφαλίσουν την προστασία της με βάση το κράτος δικαίου. Το ερώτημα είναι σε πόσες χώρες ισχύει το κράτος δικαίου και αυτό ας το σκεφτούμε βάσει του πλήθους των πολιτών τους. Το επόμενο ερώτημα είναι: Πώς προστατεύεται αποτελεσματικά η ιδιωτικότητα στο διαδίκτυο; Και παραμένει ανοικτό.
Η Μαρίνα Ρήγου είναι Επ. Καθηγήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ, Δημοσιογράφος.
«Δείπνο»: Μία θεατρική συμμετοχική δράση με πρωταγωνιστές τους πωλητές του μοναδικού ελληνικού περιοδικού δρόμου, της «σχεδίας». Συνάνθρωποί μας οι οποίοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και/ή σε συνθήκες αστεγίας μοιράζονται ένα γεύμα, μα κυρίως ιστορίες, βιώματα και σκέψεις. Το «Δείπνο» είναι ένα κάλεσμα για να στρέψουμε το βλέμμα στους άλλους και στις άλλες που ζουν δίπλα μας. Το καλλιτεχνικό δρώμενο, που είχε παρουσιαστεί το 2017 στο πλαίσιο του φεστιβάλ mind the fact στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων πραγματοποιείται και πάλι με αφορμή τα 10 χρόνια του περιοδικού, με καινούργιες ιστορίες και με νέους συντελεστές.
‘Ένα ξεχωριστό δείπνο, για τέσσερις μέρες 21-24 Φεβρουαρίου 2023, 20:30, στο «σχεδία home» (Νικίου 2 & Κολοκοτρώνη 56) στην καρδιά της Αθήνας.
Πρωταγωνιστές: Ιωάννα Τσοκάρη, Θανάσης Γώγος, Παναγιώτης Κανάρης, Σωτήρης Σταμπέλος, Ανδρέα Στύλλη
Σκηνοθετική Επιμέλεια: Ιωάννα Βαλσαμίδου, Σοφία Μαυραγάνη
Καλλιτεχνική συνεργασία: Μαρίνα Κωνσταντινίδου
Οργάνωση Παραγωγής: Electropera.tors AMKE
Εικαστικό: Caparo design crew
Με τη συνεργασία: mind the fact, Polyplanity Productions, Fingersix Athens
Η δράση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη και υπό την αιγίδα
του Υπουργείου Πολιτισμού & Αθλητισμού.
Ημερομηνία:
21-24 Φεβρουαρίου 2023, 20:30
Χώρος: Σχεδία Home
Νικίου 2 & Κολοκοτρώνη 56, Αθήνα
Πληροφορίες:
Διάρκεια: 60 λεπτά.
Είσοδος δωρεάν.
Αυστηρά περιορισμένος αριθμός θέσεων μόνο με προσκλήσεις.
Πληροφορίες: 2130231220 | Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Έφυγε από τη ζωή ο σημαντικός ιστορικός Γιώργος Δερτιλής. Δώδεκα βιβλία και σαράντα άρθρα του έχουν δημοσιευτεί ή μεταφραστεί στην ελληνική, αγγλική, γαλλική, ισπανική και ιταλική γλώσσα. Τιμήθηκε με το Εθνικό Τάγμα της Λεγεώνας της Τιμής και του είχε απονεμηθεί η γαλλική υπηκοότητα.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939 και πέθανε στα Κύθηρα σε ηλικία 84 ετών. Σπούδασε δημόσιο δίκαιο και οικονομικές επιστήμες στη Νομική Σχολή Αθηνών του Πανεπιστημίου Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολιτική Θεωρία και την Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Sheffield.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1978, διορίστηκε ειδικός επιστήμονας της οικονομικής ιστορίας στη Νομική Σχολή Αθηνών, της οποίας έγινε υφηγητής το 1980. Το 1983, εξελέγη τακτικός καθηγητής Κοινωνικής και Οικονομικής Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Νομικής Σχολής Αθηνών, από το οποίο αποχώρησε το 2002 με τον τίτλο του Ομότιμου Καθηγητή.
Το 2000 εξελέγη καθηγητής στην École des Hautes Études en Sciences Sociales στο Παρίσι ενώ υπήρξε επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο στη Φλωρεντία, στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης κ.α.
Το 1989 εξελέγη μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών. Διετέλεσε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του ιστορικού αρχείου του Πανεπιστημίου Αθηνών (1987-2002), του οποίου ήταν ο ιδρυτής.
Διετέλεσε επίσης γενικός γραμματέας του διοικητικού συμβουλίου του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας (1986-1991), τακτικό μέλος και διευθυντής ερευνών στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, μέλος του Εθνικού Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Έρευνας, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και των Ιδρυμάτων Schlumberger και Maison Suger (Παρίσι) καθώς και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Οικονομικής Ιστορίας.
Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις, 1821-2016 (εκδόσεις Πόλις, 2016)
«Η πρόσφατη εκλογή του στην Ακαδημία Αθηνών ήταν το επιστέγασμα μιας λαμπρής σταδιοδρομίας και μιας συνεπούς δημόσιας πορείας. Γιατί ο Δερτιλής υπήρξε ένας παρεμβατικός διανοούμενος. Με καθαρή ματιά και με αληθινή ανησυχία για την πρόοδο του τόπου», αναφέρει μεταξύ άλλων, σε ανάρτησή του για την απώλεια του επιφανούς ακαδημαϊκού ο πρωθυπουργός.
«Έφτασε η εποχή…!
Επέστρεφε το τριζόνι
απ΄ τις ελεύθερες ώρες...
...και τα θαύματα καρτερούν»
ΑΚ
Την Παρασκευή 10 Μαρτίου 2023
«Το τριζόνι και τα θαύματα»
Θα βρίσκονται εδώ
στις 10:00 μ.μ.
στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια
Με τραγούδια και μελωδίες
δοσμένες μέσα από
τις συνθέσεις και την ποίηση,
την φωνή και τους αυτοσχεδιασμούς
του πολυοργανίστα Ανδρέα Καχριμάνη
και την ευγενική παρουσία και ιδιαίτερη προσέγγιση
του δεξιοτέχνη Σταύρου Παργινού
στο τσέλο και το μαντολίνο.
Με τραγούδια και μελωδίες δοσμένες μέσα από τις συνθέσεις και την ποίηση, την φωνή και τους αυτοσχεδιασμούς του πολυοργανίστα Ανδρέα Καχριμάνη και την ευγενική παρουσία και ιδιαίτερη προσέγγιση του δεξιοτέχνη Σταύρου Παργινού στο τσέλο και το μαντολίνο.
Ανδρέας Καχριμάνης
ποίηση, σύνθεση, πολυοργανίστας
Γεννήθηκε στην Πάτρα.
Πολυοργανίστας μουσικός, συνθέτης,
εικαστικός και ποιητής που δεν περιορίζεται σε φόρμες και ιδέες παρουσιάζει ένα πλούσιο μουσικό και καλλιτεχνικό έργο.
Το έργο του, παντρεύει διαφορετικές τεχνοτροπείες και ιδιώματα, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνικής δημιουργιας.
Έχει διδάξει στο πανεπιστήμιο, σε ωδεία και μουσικές σχολές.
Η μουσική ξεκίνησε για αυτόν από μικρή ηλικία μαθαίνοντας μαντολίνο. Αργότερα σπούδασε βιολοντσέλο.
Έχει συνεργαστεί με διάφορα σύνολα, με ορχήστρες και θεατρικές παραγωγές ως μουσικός επί σκηνής.
Έχει συμμετάσχει σε πολλές δισκογραφικές παραγωγές.
Είναι καθηγητής τσέλου και μουσικής δωματίου σε ωδεία και μουσικές σχολες της Αθήνας.
Εισιτήριο: 10 ευρώ
Διάρκεια: 90 λεπτά
ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ: 212-1007079, 6944-898482
ΧΩΡΟΣ: Αλεξάνδρεια
Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής, 11252 ΑΘΗΝΑ
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Ενα στα δύο φρούτα και λαχανικά με απαγορευτικές συγκεντρώσεις φυτοφαρμάκων, παράγονται στη γειτονική Τουρκία. Μεγάλο μέρος της τουρκικής παραγωγής περνά ή καταναλώνεται στην Ελλάδα, όμως οι έλεγχοι στα σύνορα φαίνεται πως είναι ανύπαρκτοι.
Την ίδια στιγμή, οι Έλληνες αγρότες αναζητούν στη μαύρη αγορά φθηνά τουρκικά φυτοφάρμακα, που έχουν αποσυρθεί εδώ και δεκαετίες ως τοξικά και καρκινογόνα.
Στο βίντεο του 24MEDIA LAB προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά των συνόρων και πόσο ασφαλή είναι τα φρούτα και τα λαχανικά που τελικά φτάνουν στο πιάτο μας.
Μεγάλα τα ονόματα και σπουδαίο το έργο των καλλιτεχνών που ετοιμάζονται να «παρελάσουν» στα μεγάλα Μουσεία και τις Gallery ανά τον κόσμο για τη χρονιά που απλώνεται μπροστά μας.
Ρίχνουμε μια ματιά κι ετοιμαζόμαστε για τα καλλιτεχνικά γεγονότα της χρονιάς:
Alice Neel: Hot Off The Griddle | Barbican Art Gallery, Λονδίνο [16.02.23 – 21.05.23]
Μία από τις σπουδαιότερες μορφές της αμερικανικής τέχνης αποκτά την αναγνώριση που της αξίζει στη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανωθεί ποτέ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το εξπρεσιονιστικό παραστατικό ύφος της Alice Neel όσο και το ενδιαφέρον της για παραγνωρισμένα θέματα -συμπεριλαμβανομένων των ακτιβιστών, των queer performers και των εγκύων γυναικών- μπορεί σήμερα να προσελκύουν την προσοχή, όχι όμως την εποχή που η Neel εργαζόταν στη Νέα Υόρκη κατά τις αρχές και τα μέσα του 20ού αιώνα.
Η έκθεση συγκεντρώνει έργα που καλύπτουν 60 χρόνια καριέρας, τα συγκλονιστικά παραστατικά πορτραίτα της Neel που συναντούσε στην καθημερινή ζωή προσφέρουν μια μοναδική καταγραφή ανθρώπων που διαφορετικά θα είχαν ωθηθεί στο περιθώριο της κυρίαρχης κοινωνίας και της ιστορίας, μαζί με αρχειακό υλικό της εποχής, αλλά και φωτογραφίες, επιστολές και ταινίες.
Η έκθεση τοποθετεί το έργο της μέσα στο μεταβαλλόμενο πολιτιστικό της πλαίσιο, από το διαμορφωτικό έτος που πέρασε στην Αβάνα το 1925 με τον σύζυγό της, τον Κουβανό καλλιτέχνη Carlos Enríquez, μέχρι το ισπανικό Χάρλεμ, όπου έζησε για μεγάλο μέρος των δεκαετιών του 1940 και του ’50.
Η Neel, η οποία δεν αναγνωρίστηκε σε μεγάλο βαθμό για το έργο της τον περασμένο αιώνα, έχει πλέον αναδειχθεί για την ειλικρίνεια με την οποία έβλεπε τον κόσμο. H έκθεση βασίζεται σε διεθνείς δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.
Η έκθεση Soutine | Kossoff είναι η πρώτη μουσειακή έκθεση που φέρνει σε επαφή δύο σημαντικές μορφές της ζωγραφικής του 20ού αιώνα: του Βρετανού καλλιτέχνη Leon Kossoff (1926-2019) και του γεννημένου στη Λευκορωσία ζωγράφου Chaim Soutine (1893-1943).
Η έκθεση συγκεντρώνει περίπου 40 σημαντικά δάνεια από δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ και αλλού και εκτός από τα πορτρέτα του Soutine (Courtauld, 2017) με περίπου 20 έργα, πρόκειται για τη μεγαλύτερη ομάδα Soutine που παρουσιάζεται μαζί στο Ηνωμένο Βασίλειο από το 1982, και την πρώτη από τότε που παρουσιάζει τόσο πορτρέτα όσο και τοπία, παρέχοντας μια συναρπαστική συνέχεια στην έκθεση Soutine / De Kooning του Ιδρύματος Barnes το 2021.
Η ανακάλυψη των πινάκων του Soutine στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ήταν μια σημαντική στιγμή για τον Kossoff, ο οποίος ήδη έβρισκε τον δρόμο του προς το είδος της άμεσης και εκφραστικής χρήσης του χρώματος που έβλεπε στο έργο του προκατόχου του.
Ο Soutine μεγάλωσε στη Λευκορωσία προτού μεταναστεύσει στο Παρίσι ως νεαρός, ενώ ο Kossoff γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λονδίνο, καθώς οι γονείς του είχαν φτάσει εκεί από την Ουκρανία ως παιδιά. Παρόλο που οι εμπειρίες της ζωής τους ήταν πολύ διαφορετικές, οι δύο καλλιτέχνες μοιράζονταν την ανατολικοευρωπαϊκή εβραϊκή κληρονομιά, η οποία ίσως έφερε μια ιδιαίτερη πολιτισμική ευαισθησία στο έργο τους. Η δημιουργία υπερβατικών έργων από τα υλικά της καθημερινής ζωής έγινε η αποστολή του Kossoff, όπως και του Soutine.
Η κύρια εστίαση της έκθεσης γίνεται στους τομείς ενδιαφέροντος που μοιράζονται και οι δύο καλλιτέχνες: το τοπίο και το πορτρέτο. Η έκθεση παρουσιάζει τα σημαντικότερα τοπία που ζωγράφισε ο Soutine στη νότια Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας του 1920, με κορυφαία έργα το Paysage aux cyprès (περ. 1922) και το Cagnes Landscape with Tree (περ. 1925-26, Tate).
Από τον Kossoff προέρχονται σημαντικοί πίνακες με σιδηροδρομικές διασταυρώσεις, εργοτάξια και άλλες σκηνές απροσδόκητης ομορφιάς στο βόρειο και βορειοδυτικό Λονδίνο, μεταξύ των οποίων Willesden Junction, Summer, No.2, (1966, Alfred East Art Gallery) και Demolition of the Old House, Dalston Junction, Summer (1974, Tate).
Οι επισκέπτες θα έχουν τη σπάνια ευκαιρία να δουν το εκπληκτικό «Γυμνό σε κόκκινο κρεβάτι» του Kossoff, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 1972, μαζί με έργα όπως η «Ισχυρή καθιστή γυναίκα» (1957) και η εντυπωσιακή «Διπλή αυτοπροσωπογραφία» (1969, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Λουιζιάνα).
Μια σημαντική ομάδα πορτρέτων του Soutine περιλαμβάνει τα έργα Le Petit Pâtissier (περ. 1927), Young Woman in a White Blouse (περ. 1923, Courtauld Institute) και Le Valet de Chambre (περ. 1927).
–
Ai Weiwei: Making Sense | Design Museum, Λονδίνο
[07.04.23 – 30.07.23]
Η πρώτη έκθεση του Ai Weiwei, ενός από τους σημαντικότερους και πλέον αναγνωρισμένους καλλιτέχνες που εργάζονται σήμερα, που επικεντρώνεται στον σχεδιασμό προσκαλώντας μας σε έναν διαλογισμό σχετικά με την αξία και την ανθρωπότητα, την τέχνη και τον ακτιβισμό. Πρόκειται για την πρώτη που θα παρουσιάσει το έργο του ως σχόλιο για τον σχεδιασμό και για το τι αποκαλύπτει για τις μεταβαλλόμενες αξίες μας.
Μέσα από την ενασχόλησή του με την υλική κουλτούρα, ο Ai Weiwei εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, το χειροποίητο σε σχέση με την παραγωγή σε μηχανή, το πολύτιμο και το άχρηστο, κατασκευής και καταστροφής. Ένας διαλογισμός σχετικά με τις αξίες, αλλά και τις δεξιότητες που έχουν αγνοηθεί ή διαγραφεί με το πέρασμα του χρόνου, που ωστόσο δεν αφορά μόνο ένα προσωπικό σχόλιο του Weiwei για το design, αλλά πρόκειται και για μια σημαντική ευκαιρία για τους επισκέπτες να δουν το έργο του μέσα από μια νέα οπτική γωνία.
–
Sarah Bernhardt: And the woman created the star | Petit Palais, Παρίσι
Η Sarah Bernhardt, (1844-1923), ήταν μια εμβληματική προσωπικότητα της οποίας το ταλέντο ενέπνευσε λατρεία. Μια νέα έκθεση γιορτάζει την εκατονταετηρίδα από τον θάνατό της, συγκεντρώνοντας σχεδόν 400 αντικείμενα που αφηγούνται τη συναρπαστική ιστορία της ζωής της, τόσο ως σκηνική περσόνα – μέσα από κοστούμια, αφίσες και πίνακες ζωγραφικής – όσο και ως γυναίκα στο επίκεντρο ενός ευρύτατου δικτύου επιφανών καλλιτεχνών και διανοουμένων – μέσα από φωτογραφίες, προσωπικά αντικείμενα, ακόμη και έργα τέχνης της ίδιας.
Μεταξύ των κορυφαίων στιγμών είναι ένα εντυπωσιακό πορτρέτο της ηθοποιού σε ηλικία 32 ετών, δημιουργία του φίλου της Georges Clairin το 1876, το οποίο και δωρίστηκε από τον γιο της Maurice. Η Sarah Bernhardt μπορεί να θεωρηθεί ως μια πραγματική σταρ πριν από την εποχή της, που αναζητούσε συνεχώς νέες τάσεις και χρησιμοποιούσε την εικόνα της για τη δική της διαφήμιση.
Η φρενίτιδα της λαϊκής συγκίνησης που υποδέχτηκε τον θάνατό της το 1923, σε ηλικία 79 ετών, πρόλαβε τη λατρεία των μεγάλων κινηματογραφικών αστέρων του 20ού αιώνα.
–
Carrie Mae Weems | Barbican Art Gallery, Λονδίνο
[21.06.23 – 03.0.23]
Η Carrie Mae Weems έγινε γνωστή στις αρχές της δεκαετίας του 1980 μέσα από το φωτογραφικό της έργο που αμφισβητούσε την αναπαράσταση της «μαύρης κοινότητας», ιδίως εντός της Αμερικής, αναπαράγοντας ιστορικά τον συστημικό ρατσισμό και την ανισότητα.
Η Barbican Art Gallery θα εγκαινιάσει την πρώτη ατομική έκθεση της σε βρετανικό έδαφος, συγκεντρώνοντας μια συναρπαστική επιλογή φωτογραφιών, ταινιών, αντικειμένων και εγκαταστάσεων που καλύπτουν το έργο της κατά τη διάρκεια τριών δεκαετιών.
Αυτή η έκθεση παρουσιάζει όλο το εύρος της καριέρας της καλλιτέχνιδας, από την πρώιμη εμβληματική σειρά Kitchen Table Series (1990) που εξερευνά την πολιτική των φύλων, μέχρι την επική κινηματογραφική εγκατάσταση The Shape of Things (2021) που εστιάζει στην ιστορία της βίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα έργα αυτά αμφισβητούν τις κυρίαρχες ιδεολογίες και τις ιστορικές αφηγήσεις που δημιουργούνται και διαδίδονται μέσα από την επιστήμη, την αρχιτεκτονική, τη φωτογραφία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Η έκθεση εξετάζει την ανάπτυξη της μοναδικής ποιητικής της ματιάς και της μορφικής της γλώσσας από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έως σήμερα, περιλαμβάνοντας σημαντικά έργα όπως το From Here I Saw What Happened and I Cried (1995-6), που δείχνει πώς η Weems χρησιμοποίησε τη φωτογραφία ως εργαλείο πολιτικής αλλαγής, παράλληλα με πιο πρόσφατα έργα όπως το Constructing History (2008) και το Lincoln, Lonnie and Me (2012).
–
Michelangelo and the Consequences | Albertina, Βιέννη [15.09.2023 – 07.01.2024]
Michelangelo Buonarrotu, Seated Ypung Male Nude, 1510-1511 Courtesy Albertina Museum
Μια μεγάλη φθινοπωρινή έκθεση είναι αφιερωμένη στον μεγάλο δάσκαλο της Αναγέννησης Μιχαήλ Άγγελο και στην εκτεταμένη επιρροή του στη μετέπειτα ιστορία της τέχνης.
Η τέχνη που δημιούργησε αυτός ο Τοσκανός είναι συναρπαστική ιδίως για τις ηρωικές μορφές του, των οποίων η σωματική διάπλαση ξεχωρίζει για την εξαιρετική δύναμη τους. Ιδιαίτερα στα γυμνά του, ο Μιχαήλ Άγγελος δημιούργησε ένα νέο παραστατικό ιδεώδες που όχι μόνο επηρέασε τους καλλιτέχνες της εποχής του, αλλά είχε επίσης διαρκή επίδραση στις επόμενες γενιές.
Η παρούσα έκθεση φιλοδοξεί να καταστήσει ορατή αυτή την επιρροή υπό το πρίσμα επιλεγμένων παραδειγμάτων. Σχέδια γυμνών του Μιχαήλ Άγγελου θα αντιπαρατεθούν με αντίστοιχα έργα σε χαρτί καλλιτεχνών από τον κύκλο του και από τους διαδόχους του, όπως οι Daniele da Volterra, Rosso Fiorentino, Baccio Bandinelli, Francesco Salviati και Domenico Beccafumi, προκειμένου να καταστεί σαφής η διαρκής επιρροή του μιχαηλαγγελικού ιδεώδους.
Egon Schiele | Grimacing Nude (Self-Portrait), 1910 | Courtesy Albertina Museum
Ομαδοποιημένα τα σχέδια αυτών των καλλιτεχνών μεταγενέστερων γενεών και αιώνων θα συγκριθούν με τα δικά του έργα, σύμφωνα με τα θέματά τους -όπως οι απεικονίσεις της πτώσης του ανθρώπου, ο θρήνος και η σταύρωση του Χριστού και τα κατορθώματα του Ηρακλή.
Το γυναικείο σώμα παίζει επίσης ρόλο, παρόλο που ο Μιχαήλ Άγγελος είναι πολύ πιθανό να μην ζωγράφισε ποτέ γυμνή γυναίκα, αλλά να προσέδωσε στο ανδρικό σώμα μια θηλυκή εμφάνιση. Η παρούσα έκθεση επικεντρώνεται σε έργα που βρίσκονται στην κατοχή του Μουσείου Albertina, ενώ μόνο ορισμένα συγκεκριμένα σχέδια του Μιχαήλ Άγγελου θα αποτελούν δάνεια από άλλα μουσεία.
Για περισσότερα από 50 χρόνια, ο Philip Guston σχεδίαζε ανήσυχους πίνακες και σχέδια που αποτύπωναν τον ταραχώδη κόσμο, στον οποίο ήταν μάρτυρας. Γεννημένος στον Καναδά από εβραϊκή οικογένεια μεταναστών που είχε φύγει από την Οδησσό, μεγάλωσε στις ΗΠΑ και τελικά έγινε ένας από τους πιο διάσημους αφηρημένους ζωγράφους των δεκαετιών 1950 και 1960, δίπλα στον Mark Rothko και τον παιδικό του φίλο, Jackson Pollock.
Το πρώιμο έργο του περιλαμβάνει τοιχογραφίες και πίνακες που αφορούσαν τον ρατσισμό στην Αμερική και τους πολέμους στο εξωτερικό. Κατά τη διάρκεια των κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Guston έγινε επικριτικός απέναντι στην αφαίρεση και άρχισε να παράγει πίνακες μεγάλης κλίμακας που παρουσιάζουν κωμικές φιγούρες, και κουκουλοφόρους Κου Κλουξ Κλαν, ένα θέμα που είχε προσεγγίσει για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1930. Αυτοί οι πίνακες και εκείνοι που ακολούθησαν καθιέρωσαν τον Guston ως έναν από τους ζωγράφους με τη μεγαλύτερη επιρροή στα τέλη του 20ού αιώνα. Αυτή η έκθεση διερευνά πώς οι πίνακές του γεφύρωναν το προσωπικό και το πολιτικό, το αφηρημένο και το παραστατικό, το χιουμοριστικό και το τραγικό.
Η έκθεση Philip Guston είναι η πρώτη μεγάλη αναδρομική έκθεση του καλλιτέχνη στο Ηνωμένο Βασίλειο εδώ και σχεδόν 20 χρόνια.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα κοστίσει στη γερμανική οικονομία περίπου 160 δισ. ευρώ ή περίπου το 4% του ΑΕΠ της το 2023, εκτιμά ο επικεφαλής των Γερμανικών Βιομηχανικών και Εμπορικών Επιμελητηρίων (DIHK), σύμφωνα με το Reuters.
Αυτό σημαίνει ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης θα είναι μειωμένο κατά 2.000 ευρώ από όσο θα ήταν χωρίς τον πόλεμο, δήλωσε Πίτερ Αντριάν στην “Rheinische Post”.
Η βιομηχανία έχει μεγαλύτερο μερίδιο στην οικονομία της Γερμανίας από ό,τι σε άλλες χώρες και οι γερμανικές εταιρείες έχουν πληγεί σκληρά από την άνοδο των τιμών της ενέργειας, που έφτασαν πέρυσι σε επίπεδα ρεκόρ στην Ευρώπη.
Σύμφωνα με μελέτη της Allianz Trade τον περασμένο μήνα, η γερμανική οικονομία αναμένεται να πληρώσει περίπου 40% περισσότερο για ενέργεια το 2023 σε σχέση με το 2021, πριν από την κρίση που προκάλεσε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
“Επομένως οι προοπτικές ανάπτυξης για το 2023 και το 2024 είναι επίσης χαμηλότερες από ό,τι σε πολλές άλλες χώρες” είπε ο Άντριαν.
Η Γερμανία, η οποία για δεκαετίες βασιζόταν στο φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο, έχει πλέον ιδιαίτερα υψηλές τιμές ενέργειας σε σύγκριση με τις Ηνωμένες Πολιτείες που έχουν τα δικά τους αποθέματα, ενώ η Γαλλία διαθέτει άφθονη πυρηνική ενέργεια.
Η τιμή του φυσικού αερίου είναι περίπου τρεις έως πέντε φορές υψηλότερη από ό,τι στις Ηνωμένες Πολιτείες και η ηλεκτρική ενέργεια είναι τέσσερις φορές πιο ακριβή από τη Γαλλία.
