Special Guests: Vermingod - Vile Species - Serement
Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2025
An Club - Πόρτες 20:00
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Προπώληση : 10 ευρώ μέσω του more.com και του δικτύου καταστημάτων του
Πόρτα : 13 ευρώ
Οι Mortal Torment γιορτάζουν 20 χρόνια ύπαρξης με μια βραδιά - κωμική τραγωδία. Μαζί τους, τρεις μπάντες που εκπροσωπούν διαφορετικές εκφάνσεις του ακραίου ήχου: Vermingod, Vile Species και Serement ανεβαίνουν στη σκηνή του An Club για να προσφέρουν mosh pits, ιδρώτα και βρωμερή δυσωδία. Party διάθεση, εκπλήξεις και άπειρο ξύλο σε μια από αυτές τις βραδιές που μεταμορφώνονται από μια απλή συναυλία σε pool party.
Mortal Torment
Οι Mortal Torment είναι από τις πιο συνεπείς και δραστήριες δυνάμεις του ελληνικού brutal death metal, με παρουσία που ξεκινά από το 2005. Με έδρα την Αθήνα, η μπάντα έχει 2 κλασικές πλέον full length κυκλοφορίες, με πιο πρόσφατη το Cleaver Redemption (2015), οι οποίες ξεχωρίζουν για την ωμή παραγωγή τους, τα groovy riffs και τον κινηματογραφικά νοσηρό χαρακτήρα τους. Έχουν εμφανιστεί σε μερικά από τα σημαντικότερα φεστιβάλ της underground ακραίας σκηνής, όπως το Flesh Party, το Nice to Eat you και το Chicago Deathfest, ενώ έχουν μοιραστεί τη σκηνή με ονόματα - θρύλους όπως οι Suffocation, Dying Fetus, Decapitated, Carcass και Blood Incantation. Χρόνια τους πολλά λοιπόν!
Vermingod
Οι Vermingod αποτελούν μία από τις πιο σκληροπυρηνικές παρουσίες της ελληνικής death metal σκηνής. Με τα ασφυκτικά riffs και τα επιθετικά growls του Άρη, έχουν κερδίσει τη φήμη μιας μπάντας που δεν κάνει εκπτώσεις στα live. Το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, Whisperer of the Abysmal Wisdom (2015) ήδη θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα σύγχρονα brutal death metal δείγματα της σκηνής, ενώ συνεχίζουν ακατάπαυστα, με τον τρίτο δίσκο τους να βρίσκεται στον φούρνο. Επιστρέφουν στην Αθήνα μετά από 6 χρόνια και υπόσχονται μια βραδιά γεμάτη περίτεχνης ριφολογιας και ανελέητης έντασης. Και ρεψίματα.
Vile Species
Οι Vile Species παίζουν γρήγορο παραδοσιακό rock. Το καλοκαίρι θα εμφανιστούν στο Obscene Extreme Festival. Τον Νοέμβρη στο An Club. Ξεκάθαρη υποβάθμιση, ωστόσο την ιδρώνουν την φουστανέλα.
Serement
Οι Serement είναι μια νέα και εξαιρετικά δραστήρια παρουσία στον χώρο του blackened death metal ήχου. Το 2022 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους EP Deviation from God, ενώ πέρσι κυκλοφόρησαν το Abhorrent Invocations, που προκάλεσε αίσθηση στην ελληνική extreme σκηνή. Παρά το μικρό χρονικό διάστημα ύπαρξής τους, οι Serement έχουν ήδη καταφέρει να αφήσουν το στίγμα τους σε τοπικές σκηνές και φεστιβάλ, επιδεικνύοντας σαφή καλλιτεχνική κατεύθυνση και ενθουσιασμό που σπανίζει. Η παρουσία τους στην γιορτή των Mortal Torment αποδεικνύει πως η εγχώρια death metal σκηνή έχει παρελθόν, παρόν και συναρπαστικό μέλλον.
Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας και πάλι μαζί σ’ αυτή την παραγωγή, επανεκτέλεση του τραγουδιού με τίτλο Αθήνα (Version 2025), που είχαν οι ίδιοι πρωτοερμηνεύσει πριν χρόνια.
Πιο ώριμοι και ακόμα πιο δυνατοί ερμηνευτικά, μας χαρίζουν και πάλι ένα υπέροχο τραγούδι.
Αθήνα (Version 2025), μια διασκευή του κομματιού που πρωτογνωρίσαμε στον δίσκο Απρίλης Ψεύτης. Το τραγούδι αυτό θα συμπεριληφθεί και στο Compilation Vol.1.
Συντελεστές
Στίχοι, μουσική: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Τραγούδι: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Μίξη, Mastering: Στέντωρ Στούντιο
Στίχοι
Μες στ’ ανελέητα χαράματα ξυπνάω των μεθυσμένων
Σε βλέπω από το τζάμι κοιμισμένη στη σκιά, των περασμένων
Τα Υπόγεια Ρεύματα και η Αγγελική Τουμπανάκη με την μπάντα της έρχονται στο Κύτταρο, το Σάββατο 1 Νοεμβρίου για μια μοναδική συναυλία.
Τα Υπόγεια Ρεύματα, ένα από τα σημαντικότερα και διαχρονικότερα συγκροτήματα της ελληνικής ροκ συναντιούνται ξανά με την εκρηκτική φωνή και σκηνική παρουσία της Αγγελικής Τουμπανάκη που θα συνοδεύεται από την εξαιρετική μπάντα της και μας καλούν σε μια ξεχωριστή βραδιά, όπου το ροκ συναντά την πειραματική φωνή, η ποίηση τον ηλεκτρισμό και οι ήχοι θα στήσουν μια μεγάλη γιορτή.
Η πρώτη τους συνάντηση επί σκηνής πραγματοποιήθηκε στη μεγάλη συναυλία των Υπογείων Ρευμάτων για τα 30 τους χρόνια στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, όπου η Αγγελική Τουμπανάκη απογείωσε με τα φωνητικά της τα τραγούδια τους «Αγέρα μου Δραπέτη» και «Ρόζα Λούξενμπουργκ», ενώ λίγους μήνες μετά ακολούθησε και η δεύτερη στη σκηνή του Κυττάρου, με την ίδια αφορμή.
Από αυτόν τον δημιουργικό διάλογο γεννήθηκε η επιθυμία για μια double bill συναυλία με αγαπημένα τραγούδια και πολλές εκπλήξεις που ετοιμάζουν επί σκηνής! Μαζί τους θα βρεθεί κι ο Αποστόλης Κάλτσας, μέλος της μπάντας της Αγγελικής Τουμπανάκη και παλιός συνοδοιπόρος επί χρόνια των Υπογείων Ρευμάτων.
Βοκαλίστρια, Καθηγήτρια Φωνής, Ερευνήτρια, Διδακτόρισσα Μοριακής Ογκολογίας, Ιδρύτρια του FOR WOMEN | Artivism festival
Η Αγγελική Τουμπανάκη συνδυάζει επιστήμη και τέχνη, ερευνώντας τη φωνή ως εργαλείο δημιουργίας, θεραπείας και κοινωνικής δράσης. Δραστηριοποιείται στη World Jazz, παραδοσιακή, πειραματική σκηνή ως ερμηνεύτρια, band leader και δημιουργός πρωτότυπων μουσικών projects στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Διδάσκει Τεχνική Φωνής και αυτοσχεδιασμό, οργανώνει Φωνητικούς Κύκλους, πραγματοποιεί σεμινάρια - ομιλίες σε Πανεπιστήμια, συνέδρια και καλλιτεχνικούς οργανισμούς και είναι Μαέστρος της Χορωδίας της Ανοιχτής Ορχήστρας. Παράλληλα, αναπτύσσει κοινωνικές δράσεις σε συνεργασία με φορείς και δομές όπως το Εθνικό Θέατρο, το ΚΕΘΕΑ, τη «Σχεδία», τις Γυναικείες Φυλακές Θήβας και το Melissa Network δίκτυο προσφυγισσών.
Είναι Πρέσβειρα της WHF, ιδρύτρια της μη κερδοσκοπικής εταιρείας Artivism productions και δημιουργός του FOR WOMEN |Artivism project, ενός καινοτόμου φεστιβάλ αρτιβισμού που προάγει την ισότητα των φύλων. Η πολυδιάστατη πορεία της αποτυπώνει τη βαθιά της πίστη στη δύναμη της φωνής και της μουσικής και στη δημιουργική συνάντηση επιστήμης, τέχνης και κοινωνικής προσφοράς.
Τρεις έμπειροι μουσικοί, μία θρυλική φωνή, ένας χαρακτηριστικός ήχος, δεκάδες λατρεμένα τραγούδια που έχουν χαραχτεί βαθιά στον συναισθηματικό μας χάρτη.
30 χρόνια μετά, τα Υπόγεια Ρεύματα έχουν μια αδιάκοπη και πλούσια διαδρομή. Έντεκα δίσκοι, δεκάδες συνεργασίες με πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες & δημιουργούς στο στούντιο και επί σκηνής και χιλιάδες συναυλίες σε Ελλάδα, Κύπρο και Ευρώπη.
Τα Υπόγεια Ρεύματα δεν είναι απλά ένα συγκρότημα αλλά ένας ζωντανός και πολυδιάστατος οργανισμός που αλλάζει διαρκώς μορφή σε όλα τα χρόνια της πορείας του. Πάντοτε πιστοί στις μουσικές και κοινωνικές τους αρχές αποδεικνύουν με όλους τους τρόπους ότι παραμένουν ένα από τα σπουδαιότερα και πιο επίκαιρα συγκροτήματα της ελληνικής ροκ σκηνής.
Από το 2015 λειτουργούν ως τρίο υλοποιώντας έναν από τους κλασικότερους και πιο ισχυρούς σχηματισμούς ροκ μπάντας (μπάσο-κιθάρα-τύμπανα). Ο Γρηγόρης Κλιούμης, το μακροβιότερο μέλος των Υπογείων Ρευμάτων, η φωνή και η ψυχή του σχήματος, ο Τάσος Πέππας στα τύμπανα, με περισσότερα από είκοσι χρόνια στα υπόγεια και ο Νίκος Γιούσεφ που ήταν στενός φίλος της ομάδας και βρίσκεται πια επί σκηνής πάνω από δέκα χρόνια με το μπάσο και το μουσικό πριόνι του. Αυτό το τρίο είναι από τις πιο σταθερές μορφές στην ιστορία του συγκροτήματος δίνοντας μια διαφορετική δυναμική τόσο στο δημιουργικό σκέλος όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις του. Από το φθινόπωρο του 2025 το τρίο πλαισιώνει ο -Τσοπάνα Ρέιβ- Σπύρος Σπυρόπουλος στη δεύτερη κιθάρα, τα φωνητικά και τα πουκάμισα.
Casket Dweller / Ripping Wounds / Krusale / The Keep
ΠΕΜΠΤΗ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ | AN CLUB
Το RetroAmok παρουσιάζει: A Pre-Halloween Mayhem.
Ο αέρας γίνεται κρύος, οι σκιές ξεπροβάλλουν και το Halloween πλησιάζει! Για να ξεκινήσει σωστά η εποχή του τρόμου, αφοσιωμένο στον κλασικό τρόμο, τα props, την ομίχλη και την επιστημονική φαντασία, το RetroAmok, είναι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει το απόλυτο συναυλιακό event παραμονές του Halloween που θα ταράξει το An Club!
Για αυτό save the date στα ημερολόγιά σας, Final Girls & Final Boys: 30 Οκτωβρίου στις 8:00 μ.μ. στο θρυλικό An Club.
Μια νύχτα καθαρού αρτζεντοκαρπεντερικού (!?) ηχητικού τρόμου με ένα killer line up, μια εμπειρία grindhouse προβολών, indoor discounts και διαγωνισμούς με αποδέκτη κάποιον από εσάς.
Η σύνθεση των φρικαλεοτήτων από τα βάθη του death metal στα ατμοσφαιρικά μπουντρούμια:
1. Casket Dweller (Old School Death Metal) Ετοιμαστείτε για την ακατέργαστη δύναμη των Casket Dweller! Το local τρίο που μεταφέρει το πνεύμα του death metal των αρχών της δεκαετίας του '90, ζωντανεύοντας τον συντριπτικό ήχο του με μια έντονη σκηνική παρουσία που περιλαμβάνει ομίχλη,ταφόπλακες και μυστηριώδη props. Μία μπάντα που ΠΡΕΠΕΙ να δείτε και αυτή είνα ιη ευκαιρία σας, να τους ακούσετε λίγο πριν κυκλοφορήσει το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο άλμπουμ τους! Cannibal Ferox…
2. Ripping Wounds (Edgy Thrash) Ολοκληρωτική επίθεση από τους Ripping Wounds που θα σας λιώσουν τα σωθικά! Το edgy thrash τους είναι ριζοσπαστικό, αμείλικτο και τροφοδοτείται από πολιτικά φορτισμένους στίχους. Μόλις κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, «...Lurks Within», και είναι η απόλυτη δύναμη για mosh, μας εγγυώνται μια hardcore βραδιά γεμάτη ενέργεια, οργή και κραυγές και που αναζητούν δικαίωση. Last House on the Left..
3. Krusale (Experimental & Atmospheric) Οι συναρπαστικοί ήχοι των Krusale. Πειραματικοί με μια μοναδική εσωτερική ενέργεια, οι Krusale υπόσχονται ένα ερημικό ταξίδι σε άγνωστα ηχητικά εδάφη. Το Λασπώδες, χαοτικό και πειραματικό τοπίο τους θα σας καταπιεί. Dellamorte Dellamore…
4. The Keep (Dungeon Ambient/Keyboards) Aινιγματικό one-manproject, ατμοσφαιρικά ηχοτοπία αποκλειστικά με πλήκτρα. Αρχαία μπουντρούμια και σκηνές μεσαιωνικών βασανιστηρίων ζωγραφισμένες αποκλειστικά με ήχο. Ένα, ταξίδι κατευθείαν από την άβυσσο. The Man who Could Cheat Death…
________________________________________
Αλλά ο τρόμος δεν σταματάει εκεί! Το Retro Amok σας φέρνει ακόμα πιο βαθιά στο μπουντρούμι:
• Προβολή ταινιών Grindhouse! Απολαύστε τις κλασικές εικόνες cult μεταξύ των σετ με μια παράλλήλη προβολή ταινιών grindhouse.
• Επισκεφθείτε το pop-up shop μας και επωφεληθείτε από εκπτώσεις έως και 30%σε κάθε τίτλο της συλλογής Retro Amok! Εφοδιαστείτε με τα αγαπημένα σας παλιά διαμάντια τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, λίγη ώρα πριν το Halloween.
• Ένας τυχερός/ή θα κερδίσει ένα φοβερό δώρο στην ειδική κλήρωση μας! Σίγουρα δεν θέλετε να το χάσετε. Trust us..
Τα λέμε στις σκιές.
Taking you further than fear..
Στα 81 του χρόνια πέθανε χθες από ανακοπή καρδιάς ο επιδραστικότερος τραγουδοποιός της Ελλάδας, ο άνθρωπος που έκανε «σχολή» με τις εμπνεύσεις του, που μας πολιτικοποίησε με τα τραγούδια του, που μας «σκότωσε» και τον «σκοτώσαμε» χιλιάδες φορές ● Τώρα θα τον αποχαιρετήσουν κυρίως οι κορδωμένες παράτες και τα παχιά λόγια όσων τον ανακάλυψαν όψιμα και μόλις προχθές απαγόρευσαν τις συναθροίσεις στον Αγνωστο Στρατιώτη, ενώ οι υπόλοιποι, όσοι ενηλικιώθηκαν, πολιτικοποιήθηκαν και συνειδητοποιήθηκαν με τη «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ», θα κλαίνε σχεδόν συνωμοτικά
«Τον σκοτώσαμε μέσα μας πολλές φορές μέχρι εδώ τον Σαββόπουλο», έγραφα στη Lifo το 2016. Κι ήταν αλήθεια. Μέχρι εκεί αλλά και μετά, όσοι παραμείναμε στην Αριστερά, διατηρώντας έστω εκείνο το όνειρο που ο ίδιος είχε κάνει ενοχικούς στίχους το ’94 στο «Μην πετάξεις τίποτα» [«Πού ήταν το θάρρος κι η πίστη μου αίφνης; Μαζί τους ήμουνα στην άλλη Αριστερά/ που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης/ με τελειωμένα κι αθάνατα φτερά» (...)], στο «Είδα τη Σούλα και τον Δεσποτίδη», που δεν το τραγουδούσε ποτέ τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια, δεν είχαμε άλλες επιλογές απ’ το να τον «σκοτώσουμε» μέσα μας χίλιες φορές. Από την πλήρη ταύτισή του με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και την πνευματική του «ομόνοια» με τη νεο-ορθόδοξη «φιλοσοφία» του Ράμφου και τα εύκολα, κατώτερά του, τσιτάτα στίχων για τη «Μοναξιά της Αμερικής», μέχρι τα υπερπολυτελή θεάματα στο Μέγαρο Μουσικής και τη διαρκή αισιοδοξία του για την, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αναγέννηση του έθνους κι όλα αυτά «πασπαλισμένα» στην πορεία με τις Καλομοίρες και τις τούρτες και τα αμήχανα αστραφτερά προγράμματα των τελευταίων χρόνων σε χώρους στους οποίους οι πορτιέρηδες δεν θα άφηναν τον παλιό του εαυτό καν να πατήσει απέξω, αλλά και τις «διορθώσεις» των δικών του στίχων στο Ηρώδειο όταν «Ο χαφιές που μας ακολουθεί» γινόταν «ο μπαχαλάκιας που μας ακολουθεί», με τον ίδιο εγκατεστημένο στη Φιλοθέη πολλά χρόνια πλέον, αισθανθήκαμε με τη σειρά μας ότι άλλες τόσες φορές μάς σκότωσε κι εκείνος.
Μα ήταν από αυτές τις «πατροκτονίες», τις σκληρές που σε ακρωτηριάζουν και σ’ αφήνουν Τρίτη βράδυ, προπαραμονή της επετείου της γέννησης του Χατζιδάκι, ανήμερα του δικού του θανάτου από ανακοπή καρδιάς στα 81 του, μετά από μια μεγάλη περιπέτεια υγείας χρόνων που συμπεριέλαβε κι έναν καρκίνο, να κλαις μόνος σου στο γραφείο για εκείνον, για τα τραγούδια του που σημάδεψαν τη ζωή σου, που σε μεγάλωσαν, σε ενηλικίωσαν και ιδεολογικά, για τις βραδιές στα προγράμματά του, για τις μέρες που πέρασαν, για όσα πιστέψαμε, για όσα μας κληροδότησε (απ’ τον Πεντζίκη έως τον Γιώργο Ιωάννου και την «Εκδίκηση της Γυφτιάς»), όσα αθετήσαμε, για όσα αθέτησε ο ίδιος, που μας είχε, άλλωστε, προειδοποιήσει σχεδόν εξαρχής πως θα μας απογοητεύσει κατά καιρούς («εφύγαν απ’ τα χέρια μου οι πίσω μου σελίδες/ κι ας μου κοστίσαν ακριβά σε κόπους και θυσίες./ Χέι, με περιφρονούνε τώρα και τραβάνε, σαν τρελές μέσα στην μπόρα»). Και ίσως η «τιμωρία» του για όλα αυτά να είναι ότι τώρα θα τον αποχαιρετήσουν κυρίως οι κορδωμένες παράτες και τα παχιά λόγια όσων τον ανακάλυψαν όψιμα και μόλις προχθές απαγόρευσαν τις συναθροίσεις στον Αγνωστο Στρατιώτη, ενώ οι υπόλοιποι, όσοι ενηλικιώθηκαν, πολιτικοποιήθηκαν και συνειδητοποιήθηκαν με τη «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ», θα κλαίνε σχεδόν συνωμοτικά και πάλι απόψε κι αύριο και μεθαύριο σε κάποιο κωλόμπαρο ή μόνοι στο σπίτι τους. Ή ακόμα χειρότερα δεν θα κλαίνε, καταπίνοντας το κενό. Ποιοι, κύριε Σαββόπουλε, θα σας κλαίνε πιο συνειδητά; Τουλάχιστον, σκέφτομαι, πρόλαβε να γράψει εγκαίρως το ’79 τον «Πολιτευτή» για να περιγράψει ό,τι συνέβαινε, ό,τι ερχόταν και τον μελλοντικό εαυτό του: «Θυμάσαι που βαλάντωνες εκεί στην εξορία/ και διάβαζες και Ρίτσο και αρχαία τραγωδία;/ τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη/και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη». Ετσι μιλούσε στο πόπολο τα τελευταία χρόνια ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Δύσκολη ωστόσο η διαδρομή για να μην κλάψεις καθόλου, να μη σπάσεις καν. Διότι ο Σαββόπουλος τουλάχιστον μέχρι το «Κούρεμα» το ’89, που έκανε έξαλλο ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς με τραγούδια όπως το «Μην περιμένετε αστειάκια», «Το μητσοτάκ», το παρεξηγημένο «Κωλοέλληνες» και βέβαια την «Αποτυχία της Αριστεράς» («Εχει αποτύχει, ας το πάρει σύμπασα η Αριστερά/έξαλλα πλήθη, το ποτάμι το “εγώ” του Πασοκά»), αλλά κι αργότερα, όταν η στιχουργική του φλόγα, δίσκο με τον δίσκο υποχωρούσε, διατηρούσε, ερήμην του ίσως, μια διττή ιδιότητα. Του ανατριχιαστικά προφητικού τραγουδοποιού αλλά και του τραγικά συμβιβασμένου καλλιτέχνη, που κάποια στιγμή, κουρασμένος ίσως απ’ το ανηλεές κυνηγητό στα νιάτα του ή δελεασμένος από την ψευδεπίγραφη «ευμάρεια» και το βόλεμα των 80ς και 90ς, επιδίωξε κι απέκτησε «μπλοκ επιταγών». Ηταν ανέκαθεν αυτός ο τραγουδοποιός που έκανε την πιο αδυσώπητη αυτοκριτική με κάτι πιο μεταφυσικό, πιο στραμμένο στα έσω του, στην αγωνία της ηλικίας («σχεδόν 75 ετών/ με μπλοκ επιταγών...»), στον προσωπικό απολογισμό («χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν») και στην πορεία του («τους τίτλους τ’ ουρανού»). Κάτι που τελικά μας αφορούσε πολύ περισσότερο από τους πολιτικούς υπαινιγμούς και το ενίοτε δασκαλίστικο ύφος του.
Ο ίδιος άλλωστε, παρά την πορεία των τελευταίων χρόνων, είχε κάνει το χρέος του, προειδοποιώντας εγκαίρως για τον «Τελικό Συμβιβασμό» - που έλεγε κι ο έτερος της ημέρας, Χατζιδάκις: «Ημασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία/ και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία», προειδοποιούσε ο Σαββόπουλος απ’ το ’89 («Μην περιμένετε αστειάκια») παραφράζοντας μια γνωστή ρήση του Μιτεράν για τη σισύφεια -αλλά και θεία- αποστολή της Αριστεράς. Και την ίδια στιγμή ήταν εκείνος, ο εγκαίρως προφητικός, που καταπατούσε -συνειδητά άρα- ό,τι είχε προβλέψει. Η σχέση μας με τον Σαββόπουλο θα χρειαστεί χρόνια για να βρει τη θέση της εντός μας, μακριά από τα προσωπικά, ιστορικά και πολιτικά τραύματα. Αλλά ο ίδιος από χθες μας προσπερνάει και περνάει στο Πάνθεον, το υποκειμενικό κι αντικειμενικό, και μόνον για τραγούδια όπως το «Ζεϊμπέκικο» (με τη θεία έμπνευση των στίχων και της φωνής της Μπέλλου) ή το «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο» (αυτό για τον Κοεμτζή, την αναμετάδοση του οποίου ξανά και ξανά υπερασπίστηκε ο Χατζιδάκις με πείσμα στο Τρίτο, κόντρα στη διαταγή του τότε υπ. Προεδρίας, Αθ. Τσαλδάρη). Αρα είναι αθάνατος.
Τα άλλα τα ξέρουμε αναλυτικά αλλά κι αποσπασματικά από τα δεκάδες βιογραφικά και τις συνεντεύξεις του (πάντα προετοιμασμένες προσεκτικά, πάντα εξίσου έξυπνες, γοητευτικές κι ατακαδόρικες). Γεννήθηκε στη Σαλονίκη. Το ’λεγε ο ίδιος στη «Ρεζέρβα»: «Δεκέμβρης του σαράντα τέσσερα/με μια μοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ/η μάνα μου ετοιμόγεννη, γυρίζει ο θανατάς/Να η μαμή, ανασηκώνει το μανίκι/έτσι γεννήθηκα στη Σαλονίκη/Από τα χώματα και με το αεράκι/βλέπει το τραμ να έρχεται γραμμή/είναι κατάφωτο και στο σκαλοπατάκι/στέκει ο Τσιτσάνης μ’ ένα μικρό βιολί (...)». Η Θεσσαλονίκη του Τσιτσάνη, του Πεντζίκη, του Χριστιανόπουλου ή του Παπάζογλου πολύ αργότερα είναι οι προσλαμβάνουσές του. Αλλά «έφηβος, ήμουν αρκετά επηρεασμένος από τον Αττίκ και από τον Μάρκο Βαμβακάρη», έλεγε ο ίδιος. Βέβαια άλλαζε κατά καιρούς το αφήγημα κατά το δοκούν αυτός ο υπέροχος παραμυθάς -άλλο τεράστιο ταλέντο- που όσες φορές κι αν έλεγε την ιστορία, την παράλλασσε, την έφερνε στα μέτρα του. Αλλά ταυτόχρονα τότε καραδοκούσε η πραγματικότητα: «Τα πουλιά της δυστυχίας», «Τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο-δυο», «Οι παλιοί μας φίλοι»... Στα 22 του είχε κιόλας αποκτήσει την ικανότητα να παρατηρεί και να προβλέπει...
«Ξεκίνησε να σπουδάζει νοµικά στο Αριστοτέλειο, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Εξέδωσε δισκογραφικά 14 κύκλους τραγουδιών του, καθώς και ζωντανές ηχογραφήσεις έξι συναυλιών και παραστάσεών του. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τη χούντα το 1967. Εδωσε συναυλίες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσµο. Εγραψε µουσική για παραστάσεις σε θέατρα της Αθήνας και στην Επίδαυρο και για τον κινηµατογράφο». Αντιγράφω, γιατί τι να πρωτογράψεις;
Θα θυμηθώ ό,τι μας κληροδότησαν οι αναμνήσεις του -κάποτε- στενού του φίλου, «μέντορα» του πολιτιστικού ρεπορτάζ και συναγωνιστή του, Δημήτρη Γκιώνη, για την εποχή που κατέβηκε απ’ τη Θεσσαλονίκη και χίπης και ρακένδυτος αναζητούσε με τη βραχνή, σχεδόν ατονάλ φωνή του, δουλειά στα νυχτερινά μαγαζιά της εποχής και τελικά τον πέταγαν έξω γιατί απαιτούσε «σιωπή» για να πει -νεότατος-τα τραγούδια του. Το σοκ του Αλέκου Πατσιφά της «Λύρα» όταν τον πρωτάκουσε. Ή το βράδυ του χουντικού πραξικοπήματος που ήταν παρέα με τον Γκιώνη, τον Ρασούλη, τον Λοΐζο και τον Λάδη και σκόρπισαν στους πέντε ανέμους, κρατώντας έκτοτε μια κασέτα με κιθάρα και τη βραχνή φωνή του στην πρώτη τους παράνομη ηχογράφηση.
«Ιστορικές είναι για την Ελλάδα η συναυλία του στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας το 1983 (το στάδιο όπου μετέπειτα έγιναν οι τελετές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στις οποίες πρωτοστάτησε) και το καλοκαίρι του 2017 στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο με τη συμμετοχή εξήντα χιλιάδων θεατών. Τα τραγούδια του ερμηνεύονται στις συναυλίες πολλών ομοτέχνων του, διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία, κυκλοφορούν μελέτες για το έργο του και στίχοι του διδάσκονται μεταφρασμένοι στα ιταλικά από την έδρα Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Sapienza της Ρώμης», γράφουν τα επίσημα βιογραφικά. Ιστορικές είναι οι εμφανίσεις στο «Κύτταρο» με τα «Μπουρμπούλια», τα «Δέκα χρόνια κομμάτια», οι εμπνεύσεις για τη συνεργασία με την Μπέλλου και τη Δόμνα Σαμίου, ο τρόπος που αφομοίωσε τα ροκ κελεύσματα της Δύσης των 60ς και 70ς, τον Ντίλαν και το δράμα του Βιετνάμ («Αγγελος-Εξάγγελος», «Βιετνάμ Γιε-Γιε»), το γαλλικό τραγούδι (ακούστε τη «Ζωζώ» και το «Brave Margot» του Μπρασένς) και τους Beatles («Το περιβόλι του τρελού») με την καθ’ ημάς, βαλκανική παράδοση που ξαναερχόταν ορμητική («Μπάλλος»).
Τα βιογραφικά του θα τα διαβάσετε σήμερα σ’ εκατό σημεία και σ’ άλλα εκατό θα ανασύρετε (όσοι άνω των 20) την προσφορά του, τους σταθμούς του, την εργογραφία του.
Ο θάνατός του, κάπως αιφνίδιος μετά την περιπέτεια της υγείας των τελευταίων χρόνων, ξαναφέρνει τον Σαββόπουλο στις διαστάσεις που του πρέπουν. Παραμερίζοντας τις ιδεολογικές μας πικρίες και τα «αδειάσματα», θα αξιολογήσουμε σιγά σιγά το ίχνος του. Που είναι γιγαντιαίο.
«Ο πολυαγαπημένος μας σύζυγος, πατέρας, παππούς και τραγουδοποιός έφυγε απόψε Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2025. Λεπτομέρειες για τον αποχαιρετισμό του θα ανακοινωθούν τις επόμενες ώρες» έγραψαν η Ασπα («δε φοβάμαι πια, και ξέρω γιατί»), σύντροφος της ζωής του, τα τρία του παιδιά, Κορνήλιος, Ρωμανός και Αγγέλα, και τα δύο του εγγόνια, Διονύσης και Ανδρέας.
Έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Ψωμόπουλος, μουσικός, στιχουργός και μάνατζερ του συγκροτήματος Magic De Spell, όπως ανακοίνωσε η μπάντα σε ανάρτησή της στα social media.
Ο Γιώργος Ψωμόπουλος υπήρξε κομβική φιγούρα της ελληνικής ροκ κοινότητας από τις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Ως μάνατζερ και συνεργάτης, συνέβαλε καθοριστικά στην πορεία των Magic De Spell, αλλά και άλλων σχημάτων, ενώ είχε διατελέσει μάνατζερ του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και στήριξε νεότερα ροκ συγκροτήματα σε μια δύσκολη εποχή για το είδος.
Στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά τους, οι Magic De Spell αναφέρουν τα εξής:
«Εφυγε ο Γιώργος Ψωμόπουλος… Αδερφικός μας φίλος. Μάνατζερ, αλλά και συντελεστής σε κάποια από τα τραγούδια μας.
Γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά το 1995. Γίναμε αχώριστοι. Φτιάχτηκε μια μεγάλη παρέα στα Εξάρχεια με επίκεντρο τον ίδιο. Ατελείωτες συζητήσεις, καφέδες, ανταλλαγή ιδεών.
Υπήρξε φίλος της Κατερίνας Γώγου και εμπνευστής της ιδέας να την μελοποιήσουμε. Κάπως έτσι προέκυψε το τραγούδι “Εμένα οι Φίλοι μου” το 1998.
Σήμερα, η ροκ κοινότητα της Αθήνας πενθεί. Γιατί του οφείλουμε όλοι πολλά. Εκτός από εμάς, μανάτζαρε και οδήγησε σε δισκογραφικά συμβόλαια, μπάντες που έγιναν σημαντικές. Και βοήθησε αρκετά μικρότερα σχήματα, ανοίγοντας δρόμο στην κυριολεξία για την ελληνική ροκ σκηνή. Σε πρώιμες και δύσκολες εποχές. Πρωτοστάτησε σε διοργανώσεις συναυλιών σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο. Και σε εκδηλώσεις κοινωνικού περιεχομένου.
Δεν του άρεσε η δημοσιότητα και έμενε πάντα ένας αφανής ήρωας. Αλλά χωρίς αυτόν, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο για το ελληνικό ροκ σήμερα.
Γιώργο θα μας λείψεις πολύ φίλε.
Χαιρετισμούς σε όλους τους δικούς μας εκεί πάνω…».
Ζωή σαν Χώρα: Το νέο κομμάτι της Χαραλαμπίας Πνευματικού σε μουσική Δημήτρη Μπάκουλη
Τους στίχους υπογράφει η συγγραφέας και δημοσιογράφος Γεωργία Δρακάκη
«Ζωή σαν Χώρα»: Ένα τραγούδι που επιχειρεί να ψηλαφίσει την ποιητικότητα της “βάρβαρης Αθήνας’’, μέσα από το βλέμμα μιας γυναίκας που βαδίζει και σκέφτεται ασταμάτητα, μόλις κυκλοφόρησε.
Την ερμηνεία υπογράφει η Χαραλαμπία Πνευματικού, μία από τις φωνές της νέας γενιάς στο ελληνικό τραγούδι που έχουν ήδη ξεχωρίσει.
Τους στίχους της Γεωργίας Δρακάκη μελοποίησε με το ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό και αναγνωρίσιμο πια ύφος του ο συνθέτης Δημήτρης Μπάκουλης.
Με φόντο την αστική εμπειρία από την μια και την εσωτερική περιπλάνηση από την άλλη, το τραγούδι «Ζωή σαν Χώρα» μας ταξιδεύει ανάμεσα σε επιθυμίες και σε ανάγκες, σε πλατείες, σε σταθμούς τρένων, σε αγάπες και έρωτες που καθορίζουν την πορεία μας. Όλο αυτό το περιπατητικό σύμπαν στο οποίο ήθελε να μας βάλει η στιχουργός, αποτυπώνεται γλαφυρά και χωρίς περιστροφές στο video clip του κομματιού, που επιμελήθηκε σκηνοθετικά, αλλά και στο μοντάζ η Δήμητρα Αγγελοπούλου (Demoment).
Η ενορχήστρωση είναι του Γιώργου Ντινάκου, ο οποίος υπογράφει επίσης την παραγωγή, τον προγραμματισμό και τη μουσική της γέφυρας. Η ηχογράφηση και η μίξη έγιναν στο Seven Road Studio, ενώ το mastering επιμελήθηκε ο Γιάννης Βαφειάδης (Rosewood Studio).
Το τραγούδι βρισκόταν για καιρό στα συρτάρια των συντελεστών – το φθινόπωρο του 2025 ήταν, τελικά, η στιγμή του!
Ακούστε το "Ζωή σαν Χώρα" και δείτε το επίσημο video clip εδώ:
Η Nεφέλη Φασούλη ερμηνεύει μοναδικά ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του Monsieur Minimal σε μία νέα εκδοχή που κλείνει το μάτι στην αισθητική του ήχου των λαϊκών μαγαζιών του 70, όπου ηλεκτρικές κιθάρες και μπουζούκι λούζονται κάτω από τα έντονα φώτα της πίστας και τα σύννεφα καπνού. Βασικό ρόλο έχει το μαγικό μπουζούκι του Χρήστου Σκόνδρα, δίνοντας στο τραγούδι μια neo-folk alternative χροιά.
Με αυτό το τρόπο η Πάστα Φλώρα ξαναγεννιέται 15 χρονιά μετά την κυκλοφορία της και μπαίνει κι αυτή, μαζί με το υπέροχο "Λαβ Φορ Εβερ" με την Μαρία Παπαγεωργίου, στο νέο concept άλμπουμ του Monsieur Minimal το οποίο θα περιλαμβάνει παλιότερα τραγούδια του ερμηνευμένα αποκλειστικά από αγαπημένες του τραγουδίστριες.
Το άλμπουμ αναμένεται να κυκλοφορήσει στο άμεσο μέλλον.
Έως τότε η Σπάστα Φλώρα επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά την μουσική εξέλιξη, την καλλιτεχνική συνέπεια και την εφευρετική τόλμη του πιο καλαίσθητου κι ευρηματικού Έλληνα indiepop δημιουργού.
Το τραγούδι κυκλοφορεί ψηφιακά από την Mo.Mi. Records
Με τους Θάνο Ματζίλη, Κέλλυ Βουδούρη
και Μαριλίζα Λούντζη
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου
Σταυρός του Νότου Club
Η φράση του Ναζίμ Χικμέτ, πιο επίκαιρη από ποτέ, εκφράζει απόλυτα την συναυλία που θα λάβει μέρος στο Club του Σταυρού του Νότου την Τέταρτη 22 Οκτωβρίου. Τρεις νέοι άνθρωποι, οι Θάνος Ματζίλης, Κέλλυ Βουδούρη και Μαριλίζα Λούντζη κάνουν το αυτονόητο, ενώνουν τις φωνές τους και δημιουργούν ένα κοινό πρόγραμμα με αγαπημένα τραγούδια, κόντρα στην μοναχικότητα και την εσωστρέφεια των καιρών. Τραγούδια που έμειναν στην μνήμη και στην καρδιά μας, από νέους ερμηνευτές που δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό.
Παίζουν:
Δημήτρης Ανδρονιάδης - Πιάνο, Επιμέλεια
Χρήστος Ατσάλης - Μπάσο
Ηρακλής Παχίδης - Τύμπανα
Στέφανος Γεωργιτσόπουλος – Κιθάρα
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Δημήτρης Καρράς
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου
Info: Σταυρός του Νότου Club
Φραντζή & Θαρύπου 35, Νέος Κόσμος Εισιτήριο ορθίων: 13€ (αφορά στην είσοδο στον χώρο)
Ώρα Έναρξης: 21.30
Οι Chipper επιστρέφουν δυναμικά στην Αθήνα για να γιορτάσουν την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ "Libertalia" στη σκηνή του ιστορικού An Club. Μια βραδιά γεμάτη ένταση, groove και ενέργεια, με τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ και αγαπημένα κομμάτια από την πορεία τους μέχρι σήμερα.
Μαζί τους οι The Ruckus Habit και οι Fighting Flies, ανεβάζουν τον πήχη ακόμα πιο ψηλά,συνθέτοντας ένα line-up που υπόσχεται εκρηκτική ατμόσφαιρα γεμάτη riffs!
Εισιτήρια:
Presale 10€ | On Spot 12€
CHIPPER
Οι Chipper είναι ένα τετραμελές συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη και είναι ενεργοί από το 2017. Αποτελούνται από τους: Νίκο Αντωνιάδη (φωνή, κιθάρα), Αστέριο Παπαστεργίου (φωνή, μπάσο), Αλέξανδρο Αθανασόπουλο (κιθάρα) και Ηλία Μαλλιώρα (ντραμς). Οι βασικές τους επιρροές κινούνται μεταξύ Hard Rock, Heavy Rock και Metal, με Rock n’ Roll αισθητική . Έχουν εμφανιστεί σε venues σε διάφορες πόλεις στην Ελλάδα, αρκετά από αυτά στο πλευρό γνωστών Rock συγκροτημάτων, όπωςοι Sasquatch, Nightstalker, VIC, 1000mods, Planet of Zeus, μεταξύ άλλων.
Το Φεβρουάριο του 2020 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους, με τίτλο “SelfPatrón”. Ακολούθησε το ΕP “Reality Check” το 2023 και τον Ιούλη του 2025 κυκλοφόρησαν το 2ο άλμπουμ τους με τίτλο "Libertalia". Μέσα από τα δυναμικά ντραμς, τις «βρώμικες» κιθάρες και τα εναλλασσόμενα φωνητικά οι Chipper σφυρηλατούν τις μουσικές τους ανησυχίες και τη δημιουργική τους ταυτότητα, έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε στη μέχρι στιγμής πορεία τους.
THE RUCKUS HABIT
Η συνήθεια του σαματά – γιατί η ησυχία είναι υπερτιμημένη. Τέσσερις τύποι από τα Νότια της Αθήνας που καταφέρνουν να ξυπνήσουν εσένα και τους γείτονες, ακόμακι αν προβάρουν πέντε τετράγωνα μακριά.
Από το 2012 παίζουν δυνατά, με κιθάρες που γρατζουνάνε την ηρεμία σου, μπάσα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν το στομάχι σου έχει κολλήσει μόνιμα στο διάφραγμα, drums που ακούγονται σαν ταβερνόξυλο σε μπαρ, και στίχους που μιλάνε για όλα αυτά που κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί. Όλα δεμένα σε ένα alternative indie rock πακέτο που δεν σε ρωτάει – απλώς έρχεται και κάθεται στο σαλόνι σου. Την προηγούμενη σεζόν κυκλοφόρησαν τον δίσκο "Pain & Other Alibis". Ένας δίσκος για την υπέροχη αμηχανία του να είσαι άνθρωπος.
Σκοτεινοί στίχοι, drums που χτυπούν σαν υπενθύμιση ότι ακόμα ζεις, και διαθέσεις που κάνουν τρενάκι από το “είμαι καλά”στο “ίσως να μην είμαι” πριν τελειώσει το ρεφρέν. Ή, όπως το λένε οι ίδιοι, "Borderline".
Πάρε ανάσα, γιατί το πάτωμα θα τρίζει. Οι Ruckus Habit είναι εδώ για να κάνουν ξανά το χάος να μοιάζει απολύτως λογικό.
Οι fighting flies είναι ένα όνειρο του 2017 που έγινε πραγματικότητα το 2023,με την πλέον τελική τριάδα (κιθάρα, ντραμς, μπάσο) να προσφέρει έναν ιδιαίτερο ήχο που συνδυάζει την πανκ με την hard rock και μια δόση grunge σε αγγλικόστίχο.
Η μπάντα γαλουχήθηκε υπό τον David Prudent στο Μade in hell studio κατά την ηχογράφηση του άλμπουμ Chaos and Disarray, ο οποίος μέσα από την καθοδήγησή του, καθώς και την ιδιαίτερη προσωπικότητά του, έπαιξε σημαντικό ρόλο τόσο στον ήχο, όσο και στην χημεία της μπάντας. Από τότε, οι fighting flies έχουν κυκλοφορήσει video clip για το ομώνυμο track του δίσκου (chaos and disarray) και πρόσφατα ήταν ανάμεσα στους νικητές του διαγωνισμού του rockwave festival ,με αποτέλεσμα να ανοίξουν την επική συναυλία των kneecap και cypress hill.
Εκεί παρουσιάστηκε το νέο τους single με τίτλο Playing dead, που αναμένεται να κυκλοφορήσει. Στις ζωντανές τους εμφανίσεις, στόχος των fighting flies είναι η δημιουργία ενός κλίματος εκτόνωσης και διαφυγής από τις πιέσεις της σύγχρονης κοινωνίας.
