Ή Πότε Ήταν Η Τελευταία Φορά Που Ονειρεύτηκες Κάτι;
|Πρεμιέρα 5 Μαΐου 2025|
Μόνο για 6 παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Φρυνίχου) και στη συνέχεια στην κεντρική σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας
Το «Λίβινγκ Ρουμ» η νέα παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας σε κείμενο-σκηνοθεσία της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, παρουσιάζεται για έξι παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, σκηνή Φρυνίχου, από τις 5 Μαΐου 2025. Μετά την πρεμιέρα στην Αθήνα, η παράσταση θα ανέβει για οκτώ παραστάσεις στο θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου», ως κεντρική παραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας.
Τον κόσμο του «Λίβινγκ Ρούμ» ζωντανεύει ένα σύνολο εξαιρετικών ηθοποιών: Δημήτρης Πετρόπουλος, Μαρία Τσιμά, Αλέξανδρος Σκουρλέτης, Νικόλας Μίχας, Κωνσταντίνα Βέρρου.
Το «Λίβινγκ Ρουμ» είναι ένα νέο σύγχρονο έργο που μιλάει για την προσπάθεια επιβίωσης ενός νέου ζευγαριού στην Ελλάδα του σήμερα, όπου τα πάντα καταρρέουν και η στεγαστική κρίση βαθαίνει.
Ελλάδα 2025. Σε μια επαρχιακή πόλη που φωτίζεται από τον λαμπερό ήλιο και την παντελή έλλειψη ελπίδας, ένα ζευγάρι γνωρίζεται, δοκιμάζει και αποτυγχάνει καθώς η έλλειψη ζωτικού χώρου έχει ήδη προδιαγράψει το μέλλον του. Μια οικογένεια εξαντλεί την εφευρετικότητά της προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει. Μια χώρα που καταρρέει οικονομικά, η στεγαστική κρίση που βαθαίνει, ανθρώπινες ζωές που βουλιάζουν καθώς δεν έχουν το απαραίτητο οξυγόνο για να αναπνεύσουν. Μια γλυκόπικρη ιστορία που αν δεν ήταν τραγική θα έμοιαζε αυθεντικά κωμική.
Σκηνοθετικό Σημείωμα
Ζούμε ιστορικές στιγμές. Στα χρόνια μας, οι οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει άρδην, έχει αναδυθεί το ζήτημα της στεγαστικής κρίσης αλλά και του brain drain, οι κοινωνικές ανισότητες τείνουν να διογκώνονται και το μέλλον φαντάζει σκοτεινό. Το καινούργιο καταφθάνει αλλά δε μοιάζει να είναι αυτό που περιμέναμε. Κι εμείς δεν έχουμε καν τα όπλα να το αντιμετωπίσουμε. Και έτσι ίσως το μόνο που μας μένει είναι να το καταγράψουμε, να το μεταποιήσουμε σε τέχνη και κάπως έτσι να το ξορκίσουμε. Να αποτυπώσουμε αυτό το γλίστρημα από τη ζωή στην επιβίωση, που δεν ξέρουμε σε ποια ακριβώς χρονιά συνέβη και πώς του επιτρέψαμε να φράξει και το δικό μας δρόμο. Στη συγκεκριμένη προσέγγιση, που εμπνέεται από τα γεγονότα των τελευταίων ετών της χώρας μας αλλά και από την ισπανική ταινία Picadero, παρακολουθούμε μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας να καθρεφτίζεται η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς και μιας χώρας που γίνεται μέρα με τη μέρα το- σκηνικό-μέσα-στο-οποίο-δε-θέλεις-να-ζήσεις. Και εμείς, μένουμε να αναρωτιόμαστε πως θα ήταν η μοίρα των πέντε πρωταγωνιστών ΑΝ γεννιόταν σε μια άλλη εποχή ή σε μια άλλη χώρα, κι ΑΝ ίσως τότε να είχαν το δικαίωμα να ονειρευτούν κάτι διαφορετικό…
Ευχαριστούμε: Την Ανζελίκα Καψαμπέλη για τη συνεισφορά της στην πραγματοποίηση της παράστασης και το κατάστημα LuLu Maudite για την ευγενική του χορηγία.
Προπώληση φυσικών εισιτηρίων στο ταμείο του Θεάτρου Τέχνης τηλ. 210.3222464 και στο Κέντρο πληροφόρησης επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρώην ΕΟΤ) στην Κεντρική Πλατεία, τηλ: 2510-620566.
Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος της Γερμανίας, η εσωτερική υπηρεσία πληροφοριών της χώρας, εξέδωσε ενημέρωση σχετικά με την έρευνά της για το ακροδεξιό κόμμα Alternative für Deutschland, χαρακτηρίζοντάς το ως «επιβεβαιωμένη δεξιά εξτρεμιστική οργάνωση».
Σύμφωνα με τα γερμανικά ΜΜΕ, μέχρι τώρα μόνο οι κρατικές ενώσεις του AfD σε ορισμένα μέρη της Γερμανίας χαρακτηρίζονταν ως τέτοιες, αλλά στο εθνικό κόμμα δίνονταν ηπιότεροι χαρακτηρισμοί.
«Η αντίληψη για τον λαό που βασίζεται στην εθνικότητα και την καταγωγή και κυριαρχεί στο κόμμα δεν είναι συμβατή με την ελεύθερη δημοκρατική τάξη», ανέφερε η εσωτερική υπηρεσία πληροφοριών σε ανακοίνωση, την οποία επικαλείται το Reuters.
«Στόχος είναι να αποκλείσει ορισμένες ομάδες του πληθυσμού από την ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία, να τις υποβάλει σε μεταχείριση που παραβιάζει το σύνταγμα και, ως εκ τούτου, να τους αποδώσει ένα νομικά κατώτερο καθεστώς», τονιζόταν σχετικά.
Το AfD αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση στις πρόσφατες γερμανικές εκλογές ενώ οι τελευταίες δημοσκοποήσεις το φέρνουν στην πρώτη θέση των προτιμήσεων των ψηφοφόρων.
Οπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, το AfD είχε ήδη το 2019 ταξινομηθεί ως «υπό εξέταση» υπόθεση και παρακολουθείτο μόνο η δημόσια συμπεριφορά των αξιωματούχων της. Τον Φεβρουάριο του 2021 αναβαθμίστηκε σε υπόθεση «ύποπτη για δεξιό εξτρεμισμό», για να φθάσουμε στην σημερινή απόφαση, η οποία επιτρέπει πλέον στις κρατικές υπηρεσίες να χρησιμοποιούν δίκτυα πληροφοριών, να στρατολογούν πληροφοριοδότες και να διεξάγουν οικονομικές έρευνες, αλλά και να παρακολουθούν επικοινωνίες, έπειτα από έγκριση της αρμόδιας επιτροπής της Bundestag.
Σύμφωνα με το πρώτο κανάλι της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης ARD, η αναβάθμιση του AfD σε «εξακριβωμένα δεξιά εξτρεμιστική» αναμενόταν ήδη από το προηγούμενο έτος. Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος απέφυγε ωστόσο να δημοσιοποιήσει τα συμπεράσματά της νωρίτερα, λόγω των εκλογών προκειμένου να μην κατηγορηθεί ότι παραβιάζει το δικαίωμα για ίσες ευκαιρίες των κομμάτων κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Οι τοπικές οργανώσεις στη Σαξονία, στη Σαξονία-‘Ανχαλτ και στη Θουριγγία είχαν ήδη χαρακτηριστεί «εξακριβωμένα δεξιές εξτρεμιστικές» και τα γερμανικά ΜΜΕ αναφέρονταν πλέον στο κόμμα ως «εν μέρει ακροδεξιό».
Η νέα αξιολόγηση του κόμματος θεωρείται πιθανό να αναζωπυρώσει τη συζήτηση σχετικά με το ενδεχόμενο να κινηθεί διαδικασία απαγόρευσής του, αν και δεν προβλέπεται αυτόματη διαδικασία, ενώ ούτε η ταξινόμηση ενός κόμματος ως «εξακριβωμένα ακροδεξιού» αρκεί ως προϋπόθεση προκειμένου να τεθεί εκτός νόμου.
Μόνο το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο (Bundestag), το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο (Bundesrat) και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορούν να κινήσουν τη σχετική διαδικασία, υποβάλλοντας αίτηση στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο θα προχωρήσει στην οριστική αξιολόγηση.
Τέτοια διαδικασία είχε επιχειρήσει να κινήσει τον περασμένο Ιανουάριο ο βουλευτής του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU) Μάρκο Βάντεβιτς, δεν συγκέντρωσε όμως την απαιτούμενη στήριξη από τα μέλη του κοινοβουλίου.
Η αντίδραση
Ως «εξωφρενική» και «σκόπιμη προσπάθεια αποδυνάμωσης της ισχυρότερης παράταξης της αντιπολίτευσης στην Bundestag» περιέγραψε την απόφαση ο επικεφαλής της οργάνωσης του AfD στην Βάδη-Βυρτεμβέργη Έμιλ Σέντσε, ενώ ο αρχηγός της οργάνωσης του κόμματος στην Βαυαρία Στέφαν Πρότσκα έκανε λόγο για «προσπάθεια περαιτέρω δυσφήμισης του AfD την ώρα που ο αριθμός των μελών μας εκτοξεύεται».
Βασίλης Μπουντούρης – Το νησί των χαρούμενων αιδοίων
Ψευτο-Διόδωρου αληθινή διήγηση για τον επί Γης Παράδεισο που βρήκε και κατάστρεψε 2025 χρόνους πριν
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς το συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα του βραβευμένου συγγραφέα και σκηνοθέτη Βασίλη Μπουντούρη. Έργο ζωής βασισμένο σε κείμενο που γράφτηκε πολλά χρόνια πριν και ταξίδεψε στο διάβα του χρόνου, περνώντας από χέρι σε χέρι, ώσπου να δει το φως.
«Με τις γνώσεις που είχα τότε, κατάλαβα ότι η ιστορία που μου διάβαζε ο Λεόντιος, ήταν μια καταπληκτική ιστορία… Βέβαια είναι αυτονόητο, πως αυτό το ντοκουμέντο που σώθηκε στο μοναστήρι -όπως τόσα άλλα αρχαία κείμενα- ήταν μετεγγραφή στα Βυζαντινά χρόνια κάποιας αφήγησης των χρόνων της Ελληνιστικής εποχής και καμία σχέση δεν είχε, κι ούτε βεβαίως έχει με τη χριστιανική θρησκεία, όπως διαμορφώθηκε με τις Οικουμενικές Συνόδους. Θα έλεγα πως είναι το εντελώς αντίθετο. Οι άνθρωποι τότε ζητούσαν τον Παράδεισο στη Γη, εδώ και τώρα και όχι στους ουρανούς. Όμως για τον Λεόντιο, αφού το βρήκε στο μοναστήρι, ήταν γράμματα αγιασμένα. Υποψιάζομαι πως ήταν το αγαπημένο του ένοχο ανάγνωσμα μέσα στη μοναξιά του και στη σιωπή του Θεού. Έβρισκε τώρα επιτέλους κάποιον να μοιραστεί την κρυφή χαρά, κάτω απ’ το πρόσχημα της σωτηρίας της ψυχής, να διαβάζει ένα ανάγνωσμα σε έναν νέο, που μιλούσε για την περιπέτεια ενός σκλάβου να βρει την Πολιτεία της δικαιοσύνης, της κοινοκτημοσύνης και του ελεύθερου έρωτα. Ένα ανάγνωσμα αμαρτωλό, δηλαδή. Ένα απόκρυφο κείμενο», γράφει ο Βασίλης Μπουντούρης στον πρόλογο.
Σελίδες 432, διαστάσεις: 14 Χ 21,
ISBN 978-618-5712-75-4
Από το οπισθόφυλλο:
Εγώ ο Ιαμβούλος, θεατρίνος, τεχνίτης στην υπηρεσία του θεού Διόνυσου, πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης, αλλά εν τέλει δούλος από χρέη, γεννηθείς στη χώρα της Καππαδοκίας και μεγαλωμένος στην ωραία Πέργαμο, που παράλλαξα το όνομά μου σε Διόδωρο για να μου δίνει κάποιο κύρος, μα οι άνθρωποι με αποκαλούν ψευτο-Διόδωρο, παραδίδω την ιστορία μου καταλεπτώς στις γενεές των ανθρώπων που θα γεννηθούν, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.
Απ’ τους τωρινούς δεν περιμένω τίποτα το καλό, γιατί εξόν που εγώ είμαι γέρων, αυτοί καθ’ αυτοί είναι χαμένα κορμιά επακριβώς και ολόιδια σαν και του λόγου μου, που κατάφερα να βγάλω αληθινά τα λόγια τού πατέρα μου πως με τα μυαλά που κουβαλώ θα καταντήσω μια μέρα δούλος και ρεμάλι παρ’ όλο που γεννήθηκα με τρεις άσπρες τρίχες στην κορυφή του κεφαλιού μου, σημάδι ολοκάθαρο απ’ τους θεούς πως ήμουν γεννημένος για μεγαλεία.
Και όμως, δικαιώθηκαν οι θεοί, που ποτέ δεν κάνουν λάθος, γιατί όντως το έφερε έτσι η μοίρα που έφτασα να γίνω και βασιλιάς. Το ότι έχασα ξανά τη βασιλεία, και κατάντησα δούλος στις εσχατιές της Αραβίας τώρα στα γεροντάματα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Μα ας πάρω τα πράγματα απ’ την αρχή, να τα εξιστορήσω πώς ακριβώς έγιναν, όπως ταιριάζει σε έναν γέροντα, που δεν κρατεί πια κουτάλα να γευτεί τη νοστιμιά της ζωής, μα έχει τον χρόνο να σκεφτεί και να αναπολήσει τη ζωή του, έως ο Χάρων έρθει να τον παραλάβει και να τον πάει στον μαύρο και άραχλο Άδη, όπου εξουσιάζει το μαύρο σκοτάδι.
Ο Βασίλης Μπουντούρης σπούδασε Νομικά στη Θεσσαλονίκη, σκηνοθεσία στην Αθήνα, από όπου αποφοίτησε με άριστα και πήρε υποτροφία για σπουδές θεάτρου. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει 7 μεγάλου μήκους ταινίες, με πιο γνωστές το Είμαι…., Ο Παράδεισος ανοίγει με αντικλείδι, Μπίζνες στα Βαλκάνια. Οι ταινίες του τιμήθηκαν με κρατικά βραβεία ποιότητας, βραβείο κοινού (Ο Παράδεισος…), βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου (Αλέξανδρος Λογοθέτης, Μπίζνες στα Βαλκάνια). Βραβεύτηκε απ’ το Cine 7 για την προσφορά του στον κινηματογράφο. Τρεις ταινίες του εκτός απ’ το φεστιβάλ Θεσ/κης προβλήθηκαν σε ξένα φεστιβάλ (Βερολίνο, Σόφια, Κορμπέι, Ρέτζιο Καλάμπρια, κλπ,) Ο Παράδεισος… αγοράστηκε και διανεμήθηκε απ’ την Columbia σε 60 χώρες. Συνεργάστηκε με ξένους ηθοποιούς, Ian Doury, Liz Boorman, κ.α. Στο θέατρο ξεκίνησε με την Μελίνα και τον Ντασέν, υπήρξε εμπνευστής και συνιδρυτής του Θεάτρου Βόλου και στη συνέχεια σκηνοθέτησε 10 παραστάσεις σε δικά του κείμενα και κείμενα τρίτων. Θεατρικά του έχουν ανέβει και από άλλους θιάσους. Σταθμός στάθηκε η συνεργασία του με τον Αλέξη Δαμιανό και τον μεγάλο δάσκαλο Χρήστο Βαχλιώτη. Το έργο, Η πρόβα, που έγραψαν μαζί δυστυχώς χάθηκε. Στη λογοτεχνία μπήκε το 1989 με το έργο Η άλλη Μήδεια. Παρουσίασε για πρώτη φορά τον μύθο, όπως υπήρχε πριν την εκδοχή του Ευριπίδη, όπου τα παιδιά της Μήδειας τα σκοτώνει ο Κρέοντας (οι Κορίνθιοι) και όχι η Μήδεια, που εκπροσωπεί την μητριαρχία. Το έργο διδασκόταν στο ΑΠΘ (τμήμα συγκριτικής φιλολογίας), στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στην έδρα Νεοελληνικών σπουδών του Οχάιο. Εκπροσώπησε τη χώρα μας σε διεθνή συνέδρια. Μετέφρασε τη Μήδεια του Ευριπίδη (εκδ. Γκοβόστης) και το No acting please (Κέδρος). Άλλα έργα του: Η πόλη του ήλιου (εκδ. Χατζηνικολή), Τα μαύρα ρόδα (εκδ, Δελφίνι), Η αγάπη διδάσκεται (Κέδρος), Η αγάπη διδάσκει (Κέδρος). Έχει τιμηθεί με Α’ το βραβείο λογοτεχνίας Παρνασσός, για τη νουβέλα Δέσποινα ή μια άτυχη νύφη, με το Α’ βραβείο λογοτεχνίας της UNESCO (Ελλ. τμήμα) για το έργο Κάποτε… (ή, Για δυο δεκάρες,) με το Α’ βραβείο για το διήγημα Φόνη, η Φόνισσα (φιλολογικός σύλ. αποφοίτων Ανατόλια), απ’ τον Θεατρικό οργανισμό Κύπρου για το έργο του Το μαντήλι της Δυσδαιμόνας κ.α. Έχει διδάξει για χρόνια σε σχολές Κιν/φου και Θεάτρου της Αθήνας και απ’ το 1998 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη ιδρύοντας το Studio Εντροπία, το οποίο και έκλεισε το 2006 μετά από μία οικογενειακή τραγωδία. Στη Θεσσαλονίκη δίδαξε επιπλέον στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Αμπελοκήπων καθώς και το μάθημα Δημιουργικής γραφής. Είναι ενεργό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, ιδρυτικό μέλος του Σωματείου Σεναριογράφων, και μέλος του σωματείου Σκηνοθετών Παραγωγών.--
Αυξήσεις έως και 17% στα πράσινα τιμολόγια ρεύματος για τον μήνα Μάιο ανακοινώθηκαν από τους παρόχους, παρά την πτωτική τάση των τιμών στη χονδρεμπορική αγορά.
Συγκεκριμένα, παρά τη μείωση της μέσης τιμής χονδρεμπορικής αγοράς τον προηγούμενο μήνα, η οποία έπεσε στα 89 ευρώ ανά μεγαβατώρα, σε μια πτώση της τάξης του 16%, σημειώθηκαν αυξήσεις στις λιανικές τιμές στα λεγόμενα πράσινα τιμολόγια, που χρησιμοποιεί το 72,41% των καταναλωτών (περίπου 5,3 εκατ.), σύμφωνα με στοιχεία της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας για το 2024.
Ειδικότερα, η μέση τιμή της κιλοβατώρας είναι αυξημένη κατά 7% και ανέρχεται στα 14,4 λεπτά, ενώ οι αυξήσεις φτάνουν μέχρι και το 17% σε ορισμένες περιπτώσεις. Συγκεκριμένα, η ΔΕΗ ανέβασε το δικό της τιμολόγιο στα 13,6 λεπτά/κιλοβατώρα KWh από τα 11,6 τον Απρίλιο (+16,5%), η Ελίν αύξησε το τιμολόγιό της στα 12,2 λεπτά (+16,9%), η Eunice στα 13,2 (+13,9%) και ο Ήρων στα 14,3 λεπτά (+14,6%). Σταθερό κράτησε το τιμολόγιό της η Protergia στα 15,9 λεπτά, η NRG στα 15,8 λεπτά/κιλοβατώρα και η Ζενίθ στα 16,02 λεπτά.
Η Jill Sobule ήταν η τραγουδοποιός που ερμήνευσε το «I Kissed a Girl» το 1995, το οποίο ήταν και το πρώτο τραγούδι με ανοιχτά ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο και το οποίο κατάφερε να φτάσει στο Top 20 του Billboard και πέθανε σε πυρκαγιά σε κατοικία στην πόλη Μινεάπολις των ΗΠΑ, σύμφωνα με ανακοίνωση της εκπροσώπου της.
Μάλιστα η 66χρονη προγραμματιζόταν να δώσει συναυλία την Παρασκευή στο Ντένβερ, στη θέση της οποίας τελικά θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή εκδήλωση στη μνήμη της.
Ο Βρετανός μουσικός Lloyd Cole έγραψε: «Είμαι πραγματικά μουδιασμένος. Τη λατρεύαμε και μας λάτρευε».
«Ήταν μια δύναμη της φύσης, ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και η μουσική της είναι πια κομμάτι του πολιτισμού μας.
Έχασα σήμερα όχι μόνο μια συνεργάτιδα, αλλά και μια φίλη. Εύχομαι η μουσική και η μνήμη της να εμπνεύσουν και άλλους», δήλωσε ο μάνατζέρ της, John Porter.
Σύμφωνα με το BBC η τοπική αστυνομία στο προάστιο Woodbury διερευνά τα αίτια της πυρκαγιάς στο σπίτι όπου εντοπίστηκε η σορός της.
Ποια ήταν η Jill Sobule
Η Sobule γεννήθηκε το 1959 και η καριέρα της διήρκεσε για τρεις δεκαετίες, με τη μουσική της να καταπιάνεται με ζητήματα όπως η θανατική ποινή, η νευρική ανορεξία και τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Το 1995 στο ομότιτλο άλμπουμ της περιλαμβάνονταν τόσο το Supermodel όσο και το «I Kissed a Girl», το οποίο έγινε σημείο αναφοράς χρόνια αργότερα, όταν η Katy Perry κυκλοφόρησε διαφορετικό τραγούδι με τον ίδιο τίτλο το 2008.
Βέβαια η Sobule υπήρξε πρωτοπόρος και του crowdfunding, χρηματοδοτώντας τις δισκογραφικές της δουλειές απευθείας από το κοινό.
Η ίδια θεωρείται καλλιτέχνιδα με cult following, με πιστό κοινό και εκτίμηση κυρίως για το χιουμοριστικό, πολιτικοποιημένο και συχνά συγκινητικό στίχο της.
Έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως ο Warren Zevon και ο Steve Earle και έχει κάνει και μουσική για θεατρικά έργα.
Νέο ηχητικό ντοκουμέντο έρχεται στη δημοσιότητα από τη νύχτα της τραγωδίας των Τεμπών, με τον διάλογο ανάμεσα σε εκφωνητή του 100 και τραυματία να αποτυπώνει το χάος και τον πανικό που επικρατούσε μετά τη μετωπική σύγκρουση των δύο τρένων.
Σύμφωνα με τον ΑΝΤ1, στο ντοκουμέντο ακούγεται μια γυναίκα που έχει καλέσει την αστυνομία, λίγες στιγμές μετά τη σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών, με την ίδια να προσπαθεί να εξηγήσει τι συνέβη. Μάλιστα, ακούγεται να ζητά βοήθεια, με τον αστυνομικό να προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται, ενώ ακούγονται και ουρλιαχτά επιβατών.
Όλος ο διάλογος
Εκφωνητής 100: Ορίστε 100;
Τραυματίας 1: Ναι… εντελώς… σε παρακαλώ… σε παρακαλώ… σε παρακαλώ…
Εκφωνητής 100: 100 ορίστε;
Τραυματίας 1: Πήρα για το τρένο… Πήρε φωτιά ένα τρένο από Αθήνα
(Βοήθεια)
Εκφωνητής 100: Πού, κυρία;
(Βοήθεια)
Τραυματίας 1: Πού είμαστε; Δεν ξέρω πού είμαστε…
Τραυματίας 2: Μετά την Λάρισα…
Τραυματίας 1: Μετά την Λάρισα…
(Βοήθεια)
Τραυματίας 1: Παιδιά, γίνεται πανικός…
(Ακούγονται ουρλιαχτά)
(Τα χέρια…)
(Ακούγονται ουρλιαχτά)
Τραυματίας 1: Είναι μέσα πάρα πολύς κόσμος… Κάντε κάτι επειγόντως…
(Πήρε φωτιά το τρένο)
Εκφωνητής 100: Προς τα πού φύγατε; Φύγατε από την Λάρισα, προς τα πού;
Τραυματίας 1: Από Αθήνα είμαστε, από Λάρισα προς Κατερίνη….
Εκφωνητής 100: Από Λάρισα προς Κατερίνη;
Τραυματίας 1: Είναι πολύς κόσμος εγκλωβισμένος…
Εκφωνητής 100: Για ένα τρένο που…
Τραυματίας 1: Γρήγορα, παιδιά… Είναι πάρα πολύς κόσμος μέσα…
(Και την Πυροσβεστική)
Τραυματίας 1: Γρήγορα, γρήγορα…
Εκφωνητής 100: Κυρία, ηρεμήστε λίγο για να καταλάβω πού βρίσκεστε…
Τραυματίας 1: Λοιπόν, είμαστε μετά τα Φάρσαλα…
Εκφωνητής 100: Πόση ώρα, πόση ώρα… Μετά τα Φάρσαλα προς τη Λάρισα;
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών ο ηθοποιός Δημήτρης Κολοβός, ένας άνθρωπος βαθιά αφοσιωμένος στο θέατρο, με πολυετή πορεία στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Με σημαντική παρουσία στη θεατρική σκηνή, συμμετείχε σε δεκάδες παραστάσεις, ενώ το αποτύπωμά του είναι αισθητό και στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο, αλλά και το ραδιόφωνο, μέσα από ποικίλες ερμηνείες και συνεργασίες.
Ο Δημήτρης Κολοβός ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Βεάκη και, πέρα από το ΚΘΒΕ, είχε συνεργαστεί με τα ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και Αγρινίου, ενισχύοντας με το ταλέντο του τη θεατρική δημιουργία στην περιφέρεια.
Ήταν αδελφός του Ναπολέοντα Κολοβού, διευθυντή της ΔΥΠΑ Βόλου.
Συνεργάτες και φίλοι του Δημήτρη Κολοβού τον αποχαιρέτησαν
Τα συλλυπητήρια του ΚΘΒΕ
Τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια του Δημήτρη Κολοβού, εκφράζει με ανακοίνωσή του το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ), λέγοντας ότι ήταν ένας άξιος ηθοποιός, ιδιαίτερα αγαπητός στους συναδέλφους του και στο κοινό, που υπηρέτησε με ήθος, συνέπεια και σεμνότητα το θέατρο στη μακρά καλλιτεχνική του πορεία.
«Ο Δημήτρης Κολοβός, ένα από τα παλαιότερα στελέχη του θεάτρου, με συνεχή και πολύχρονη παρουσία στην καλλιτεχνική παραγωγή (από το 1985 έως το 2023) υπήρξε ένας άνθρωπος γλυκός, ευαίσθητος, δοτικός που με το υποκριτικό του ταλέντο και τις ερμηνείες του σφράγισε μια ευρεία γκάμα ρόλων αρχαίου δράματος, κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Ο Δημήτρης Κολοβός σπούδασε στη Δραματική Σχολή Βεάκη», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση, ενώ επισημαίνεται ότι με το ΚΘΒΕ συνεργάστηκε σε 64 παραγωγές.
«Η πρώτη του συνεργασία ήταν στον “Γενικό Γραμματέα” του Ηλία Καπετανάκη, σε σκηνοθεσία Νίκου Αρμάου (1985), ενώ η τελευταία στη “Λυσσασμένη γάτα” του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Σύλλα Τζουμέρκα (2023). Εκτός από το ΚΘΒΕ, συμμετείχε σε πολλές παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Επίσης, συμμετείχε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες αλλά και ραδιοφωνικές εκπομπές. Μεταξύ άλλων μερικές από τις σημαντικές παραστάσεις που συμμετείχε στην καλλιτεχνική του διαδρομή: Ο Λεπρέντης, Πλούτος, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Γέρμα (Θέατρο Καισαριανής), Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας, Οι νταντάδες, Χαιρέτα μου τον πλάτανο, Βαβυλωνία, Οι προστάτες (Θεσσαλικό Θέατρο), Ζήνων, Μανδραγόρας (ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης), Νεφέλες, Αχαρνής, Λεόντιος και Λένα, Βαβυλωνία, Φοίνισσες, Δωδέκατη νύχτα, Ο βυσσινόκηπος, Η γυναίκα του Λωτ, Αίας (στον ομώνυμο ρόλο), Φυγή, Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης, Πλατόνοφ, Ουζερί Τσιτσάνης, Ιβάνοφ, Καινούργιοι φίλοι, ΑριστοFUNης, Με τα παιδιά της πιάτσας, Ο κύριος Πούντιλα κι ο δούλος του, ο Μάττι, Το ημέρωμα της στρίγγλας, Μικρά Διονύσια, Το τρομπόνι, Μαντάμ Σουσού, Ο γύρος του θανάτου, Το ραφτάδικο, Γλυκό πουλί της νιότης, Του Κουτρούλη ο γάμος, Ανασκαφή 2, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας, Το τρίτο στεφάνι, Η αυλή των θαυμάτων, Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, Οι στυλοβάτες της κοινωνίας κ.ά. (ΚΘΒΕ), O κουρέας της Σεβίλλης (ΔHΠEΘE Αγρινίου)», καταλήγει η ανακοίνωση, ενώ το ΚΘΒΕ εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στους οικείους του.
Αποχωρούν από τη διαμεσολάβηση των ειρηνευτικών συνομιλιών μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, οι ΗΠΑ, όπως ανακοίνωσε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Σύμφωνα με το αμερικανικό ΥΠΕΞ, οι ΗΠΑ θα περιορίσουν τον ρόλο τους στη διαμεσολάβηση.
Υπενθυμίζεται ότι ο αντιπρόεδρος Τζ. Ντ. Βανς είχε δηλώσει ότι ο πόλεμος «δεν θα τελειώσει σύντομα».
Κάνοντας μια δραματική στροφή στον ρόλο που διαδραμάτιζαν μέχρι τώρα στο Ουκρανικό, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι δεν θα ενεργούν πλέον ως διαμεσολαβητές στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας.
Η Τάμι Μπρους, εκπρόσωπος του υπουργείου, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ αλλάζουν «τη μεθοδολογία του τρόπου με τον οποίο συμβάλλουμε» στις συνομιλίες και ότι δεν θα «πετούν πλέον σε όλο τον κόσμο με το καπέλο στο χέρι» για συναντήσεις.
«Θα συνεχίσουμε να βοηθάμε, αλλά δεν θα πετάμε πλέον σε όλο τον κόσμο ως διαμεσολαβητές σε συναντήσεις», δήλωσε η Μπρους στους δημοσιογράφους. «Τώρα εναπόκειται στις δύο πλευρές, έχει έρθει η ώρα που πρέπει να παρουσιάσουν και να αναπτύξουν συγκεκριμένες ιδέες για το πώς θα τερματιστεί αυτή η σύγκρουση. Αυτό θα εξαρτηθεί από αυτές» συμπλήρωσε.
Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζέι Ντι Βανς είχε προειδοποιήσει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι απίθανο να τελειώσει σύντομα και είχε τονίσει ότι εναπόκειται τώρα στο Κίεβο και τη Μόσχα να καταλήξουν σε διευθέτηση.
Μιλώντας στο Fox News, ο Βανς είχε υποστηρίξει ότι ο Πρόεδρος Trump έφερε και τις δύο πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά ότι οι ΗΠΑ δεν θα ηγούνται πλέον των προσπαθειών για τη διαμεσολάβηση στην ειρήνη.
«Δεν πάει πουθενά… δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα», είπε. «Θα πρέπει τώρα να καταλήξουν σε συμφωνία και να σταματήσουν αυτή τη βίαιη, κτηνώδη σύγκρουση».
Οι κινήσεις αυτές από πλευράς των ΗΠΑ έρχονται την ώρα που το Κρεμλίνο έχει εκφράσει ανοιχτά την προθυμία του για απευθείας συνομιλίες, αφού όμως απέρριψε μια πρόσφατη ειρηνευτική πρόταση των ΗΠΑ με την αιτιολογία ότι δεν παρέχει διεθνή αναγνώριση σε εδάφη που έχουν καταληφθεί από τις ρωσικές δυνάμεις.
Η Ουκρανία, από την πλευρά της, αρνείται σταθερά να αναγνωρίσει οποιαδήποτε ρωσική προσάρτηση, υποστηρίζοντας ότι ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν δεν πρέπει να ανταμειφθεί για την εισβολή στο κυρίαρχο έδαφός της.
Την εξέλιξη αυτή, φοβούνταν εδώ και μέρες οι Ευρωπαίοι, καθώς υπήρχαν ενδείξεις ότι η κυβέρνηση Τραμπ, δεν ενδιαφερόταν ουσιαστικά για την επίτευξη μιας συμφωνίας ειρήνης, αλλά νοιαζόταν περισσότερο να κλείσει την συμφωνία για τα ορυκτά της Ουκρανίας με το Κίεβο.
Η σορός της Ουκρανής δημοσιογράφου Βικτόρια Ροσίνα (Viktoriia Roshchyna) επαναπατρίστηκε τον Φεβρουάριο του 2025, τέσσερις μήνες μετά την ανακοίνωση του θανάτου της. Η δημοσιογράφος αιχμαλωτίστηκε ενώ ερευνούσε Ουκρανούς πολίτες που φυλακίζονταν παράνομα στην περιοχή της Ζαπορίζια, ενώ η ίδια κρατήθηκε σε απομόνωση για πάνω από ένα χρόνο στα κατεχόμενα εδάφη και σε ρωσική φυλακή. Το Forbidden Stories παρακολούθησε το ταξίδι της, αποκαλύπτοντας νέα στοιχεία για τους τελευταίους μήνες της αιχμαλωσίας της και τις συνθήκες του θανάτου της.
Οι αποκαλύψεις μας
Η σορός της Βικτόρια Ροσίνα επαναπατρίστηκε στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2025. Έφερε τα σημάδια των βασανιστηρίων. Αρκετά όργανά της έλειπαν. Δύο από τις πηγές της στα κατεχόμενα εδάφη, καθώς και ο αρχισυντάκτης της, επιβεβαίωσαν στο Forbidden Stories ότι η δημοσιογράφος είχε πράγματι ταξιδέψει στη Ζαπορίζια για να ερευνήσει τα βασανιστήρια πολιτών σε άτυπα κέντρα κράτησης. Η Βικτόρια είχε αρχίσει να μαθαίνει τα ονόματα των υπευθύνων για αυτή τη φυλάκιση και τα βασανιστήρια, μεταξύ των οποίων και πράκτορες της FSB, της υπηρεσίας εσωτερικής ασφαλείας της Ρωσίας.
Φορτηγά ξεφορτώνουν πτώματα κατά εκατοντάδες. Συνολικά 757, αποσταλμένα σε διάφορα νεκροτομεία της Ουκρανίας για νεκροψία. Στο νεκροτομείο της Βίννιτσα, μιας πόλης στο κεντροδυτικό τμήμα της χώρας, οι ερευνητές εξετάζουν προσεκτικά δεκάδες σορούς την Τρίτη, 25 Φεβρουαρίου 2025. Η τελευταία είναι τυλιγμένη σε έναν λευκό σάκο. Στην επιφάνειά του, μια χειρόγραφη επιγραφή: «NM SPAS 757». Το ακρωνύμιο είναι κωδικός στα ρωσικά: «Άγνωστος άνδρας, εκτεταμένες αλλοιώσεις στις στεφανιαίες αρτηρίες, σορός αριθμός 757». Οι πράκτορες ανοίγουν το φερμουάρ και ανακαλύπτουν έναν ακόμη μαύρο σάκο.
Μέσα, το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας σε φρικτή κατάσταση. Ωστόσο, οι ερευνητές κατάφεραν να διακρίνουν μια μικρή ετικέτα που ήταν κολλημένη στη δεξιά κνήμη, η οποία έγραφε: "Roshchyna, V.V.".
Μετά από μήνες αβεβαιότητας για την οικογένειά της - και κωλυσιεργία από τους Ρώσους - τα λείψανα της Βικτόρια Ροσίνα, μιας Ουκρανής δημοσιογράφου, επιστράφηκαν.
Τελικά, δεν ήταν τυχαίο ότι την έστειλαν πίσω ανάμεσα στα πτώματα των σκληροτράχηλων στρατιωτών που είχαν πέσει στο μέτωπο. Με την αποφασιστικότητά της να καταγράψει τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στα κατεχόμενα εδάφη, η Βικτόρια ήταν ένα λάφυρο πολέμου για τη Ρωσία.
Ο επαναπατρισμός της σορού της Βικτόρια σηματοδοτεί το τέλος μιας μακράς αναμονής και διαψεύδει τις ελπίδες των συγγενών της μοναδικής Ουκρανής δημοσιογράφου που έχει πεθάνει μέχρι σήμερα σε ρωσική φυλακή. Εξαφανίστηκε το καλοκαίρι του 2023, ερευνώντας Ουκρανούς πολίτες που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν από τη Ρωσία στην περιοχή Ζαπορίζια της κατεχόμενης ζώνης. Έπειτα από περισσότερους από δώδεκα μήνες μεταγωγών μεταξύ τουλάχιστον δύο άτυπων κέντρων κράτησης και μιας ρωσικής φυλακής, ο θάνατός της ενόσω βρισκόταν σε αιχμαλωσία ανακοινώθηκε από το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας τον Οκτώβριο του 2024.
Σε επιστολή τους προς το Forbidden Stories, οι ουκρανικές εισαγγελικές αρχές επιβεβαίωσαν τον επαναπατρισμό της σορού της Βικτόρια Ροσίνα, επικαλούμενες 99,999% ταύτιση DNA με "συγγενείς" της δημοσιογράφου. Ο Γιούρι Μπελούσοφ, επικεφαλής της μονάδας εγκλημάτων πολέμου της ουκρανικής Γενικής Εισαγγελίας, αναφέρει ότι οι αρχικές ιατροδικαστικές αναλύσεις δείχνουν "πολυάριθμα σημάδια βασανιστηρίων και κακομεταχείρισης στο σώμα της, συμπεριλαμβανομένων εκδορών και αιμορραγιών σε διάφορα σημεία, ένα σπασμένο πλευρό, τραύματα στον αυχένα και πιθανά ίχνη ηλεκτροσόκ στα πόδια".
Ο Μπελούσοφ προσθέτει ότι το πτώμα έφερε "σημάδια αυτοψίας που διενεργήθηκε πριν από την επιστροφή του στην Ουκρανία" και την απουσία ορισμένων οργάνων - μια αφαίρεση που πιθανώς έγινε για να συγκαλυφθεί η αιτία θανάτου. Αυτό θα μπορούσε να προσμετρηθεί ως πρόσθετο έγκλημα πολέμου.
Όταν επικοινώνησαν με τον πατέρα της Βικτόρια και τον δικηγόρο του, δήλωσαν ότι δεν αναγνώρισαν την αρχική έκθεση πραγματογνωμοσύνης και ανέμεναν νέα ιατροδικαστική ανάλυση.
Η ανακοίνωση του θανάτου του δημοσιογράφου σηματοδότησε την αφετηρία της έρευνας. Η ομάδα Forbidden Stories ξεκίνησε την έρευνα τον Οκτώβριο του 2024 και ταξίδεψε δύο φορές στην Ουκρανία. Για τρεις μήνες, 45 δημοσιογράφοι από 13 μέσα ενημέρωσης συνεργάστηκαν για να ανασυνθέσουν το ταξίδι της Ουκρανής δημοσιογράφου στην κατεχόμενη Ουκρανία και τη Ρωσία. Η κοινοπραξία με επικεφαλής το Forbidden Stories, αποστολή της οποίας είναι να συνεχίσει το έργο δημοσιογράφων που έχουν σκοτωθεί, φυλακιστεί ή απειληθεί, συνέχισε επίσης την έρευνα της Βικτόρια για τους "κρατούμενους-φάντασμα", τους 16.000 έως 20.000 Ουκρανούς πολίτες που έχουν παγιδευτεί σε ένα αδιαφανές σύστημα. Πρόκειται για τα άτυπα κέντρα κράτησης που διαχειρίζεται η Ρωσία.
"Η Βικτόρια ήταν η μόνη δημοσιογράφος που κάλυπτε τα κατεχόμενα εδάφη. Για εκείνη ήταν μια αποστολή", λέει η Σέβγκιλ Μουσαϊέβα, συντάκτριά της στην Ukrainska Pravda. "Ήταν η γέφυρα μεταξύ της Ουκρανίας και αυτών των εδαφών και μοιραζόταν κρίσιμες πληροφορίες για τη ζωή εκεί. Μετά την εξαφάνισή της, δεν υπήρχε πλέον κάλυψη για το τι συνέβαινε εκεί".
Η Βικτόρια ήθελε να πει στον κόσμο για την τύχη αυτών των πολιτών που αιχμαλωτίστηκαν στην κατεχόμενη ζώνη. Κατέληξε να γίνει μια από αυτούς.
Μια επικίνδυνη αποστολή
Η εξαφάνιση της Βικτόρια Ροσίνα μπορεί να ειπωθεί μόνο αποσπασματικά. Αποσπάσματα συναρμολογημένα από λόγια που ειπώθηκαν μέσα στους τοίχους μιας φυλακής, θολές αναμνήσεις ανώνυμων μαρτύρων και την αναζήτηση ενός απαρηγόρητου πατέρα.
Η ιστορία της ξεκινά στην καρδιά των βιομηχανικών πεδιάδων της νοτιοανατολικής Ουκρανίας. Πιο συγκεκριμένα, στην περιοχή Ζαπορίζια. Σχεδόν 27.183 τετραγωνικά χιλιόμετρα απλώνονται μεταξύ της λεκάνης της Αζοφικής Θάλασσας και του ποταμού Δνείπερου. Από το 2022, τα δύο τρίτα αυτής της περιοχής έχουν προσαρτηθεί παράνομα από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις. Παραμορφωμένη από τρία χρόνια πολέμου και μια σχεδόν ακίνητη γραμμή μετώπου, αυτή η κατεχόμενη ζώνη είναι πλέον μια μαύρη τρύπα. Ένα μέρος από το οποίο δεν διαφεύγει σχεδόν καμία πληροφορία.
Η Βίκα-όπως την αποκαλούσαν οι συνάδελφοι και η οικογένειά της- γεννήθηκε το 1996 στην ομώνυμη πρωτεύουσα της περιοχής Ζαπορίζια, σχεδόν πέντε χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Σε ένα από τα πρώτα της ρεπορτάζ, πολύ πριν από τη ρωσική εισβολή, η Βίκα κάλυψε μια μεγάλη ποινική υπόθεση στην παραθαλάσσια πόλη Μπερντιάνσκ. "Φαινόταν να έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη συγγένεια με αυτά τα εδάφη, τα οποία σήμερα είναι υπό κατοχή", εκμυστηρεύεται η Σέβγκιλ Μουσαϊέβα, συντάκτριά της στην Ukrainska Pravda.
Μια προσκόλληση, ακόμη και μια στοργή που την οδηγεί να επιστρέψει μετά τη ρωσική προσάρτηση. Μεταξύ Φεβρουαρίου 2022 και Ιουλίου 2023, πήγε "τουλάχιστον τέσσερις φορές στις κατεχόμενες ζώνες", σύμφωνα με την Μουσαϊέβα. Τον Μάρτιο του 2022, κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις αποστολές, η Βικτόρια συνελήφθη από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες και κρατήθηκε για μια εβδομάδα στο Μπερντιάνσκ.
Όταν αφέθηκε ελεύθερη, οι εκδότες, οι συνάδελφοι και η οικογένειά της την παρακάλεσαν να μην επιστρέψει. Εκείνη δεν τους άκουσε. Τον Ιούλιο του 2023, η 26χρονη Βίκα, προετοιμάζει ένα νέο ταξίδι στην περιοχή Ζαπορίζια, η οποία πλήττεται από τον πόλεμο εδώ και ενάμιση χρόνο. Το σχέδιό της είναι ξεκάθαρο. "Συζητήσαμε για τα μέρη όπου βασανίζονται Ουκρανοί και μου εξήγησε πώς οραματίζεται την έρευνα", θυμάται η Μουσαϊέβα. "Ήθελε να εντοπίσει αυτά τα μέρη και όλους τους ανθρώπους που εμπλέκονται".
Στην κατεχόμενη ζώνη
Δύο μάρτυρες που εντοπίστηκαν από την κοινοπραξία την συνάντησαν κατά τη διάρκεια της έρευνάς τους σε διάφορες πόλεις της περιοχής Ζαπορίζια. Ένας από αυτούς μάλιστα , την είδε δύο φορές το 2023. Θυμάται τη νευρικότητά της. "Ήταν κλειστή και δεν έλεγε πολλά. Δεν ξέρω τι φοβόταν. Ίσως να την κατέγραφαν κάμερες ή κάτι τέτοιο", θυμάται ο Μίκολα, το όνομα του οποίου έχει αλλάξει επειδή εξακολουθεί να ζει σε κατεχόμενο έδαφος.
Ο Μίκολα την οδήγησε με το αυτοκίνητό του στο Μπερντιάνσκ. Εκεί, η Βίκα πήγε σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο, όπου πίστευε ότι συνεδρίαζαν πράκτορες της FSB (Ρωσική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας). Αργότερα, όταν θέλησε να επιστρέψει στην περιοχή, έστειλε μήνυμα στον Μίκολα ζητώντας τουάλλη μια χάρη: να την μεταφέρει στο Ενερχοντάρ, μια πόλη υπό τον έλεγχο των δυνάμεων κατοχής, πάνω από 200 χιλιόμετρα βόρεια της ακτής. Αυτή τη φορά, εκείνος αρνήθηκε, εξηγώντας ότι το ταξίδι θα ήταν πολύ επικίνδυνο χωρίς ρωσικό διαβατήριο.
Σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Forbidden Stories, η 59χρονη Όλγα δίνει περισσότερες λεπτομέρειες για την έρευνα της Βίκα. Με καταγωγή από μια μικρή πόλη στις όχθες της Αζοφικής Θάλασσας, μας διαβεβαιώνει ότι η δημοσιογράφος είχε αρχίσει να καταρτίζει μια λίστα με Ρώσους αξιωματούχους. "Μου μίλησε για την αιχμαλωσία της και μου έκανε ένα σωρό ερωτήσεις. Συνειδητοποίησα ότι είχε πολλές πληροφορίες και τη δική της βάση δεδομένων για τους πράκτορες της FSB", αποκαλύπτει η γυναίκα που θέλησε να κατονομαστεί μόνο με το μικρό της όνομα.
Η Όλγα συνάντησε τη Βίκα για πρώτη φορά το 2019. Μετά την εισβολή και με κίνδυνο της ζωής της, άρχισε να της στέλνει φωτογραφίες από τα κατεχόμενα εδάφη. Τελικά συναντήθηκαν το καλοκαίρι του 2022, στο σταθμό λεωφορείων του Μπερντιάνσκ. Σχεδίαζαν να ξανασυναντηθούν τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, αλλά η Βίκα έπρεπε να φύγει βιαστικά από την κατεχόμενη ζώνη για λόγους ασφαλείας.
Παρά το χαμένο ραντεβού, διατήρησαν επαφή καθ' όλη τη διάρκεια του 2023. Εκείνο το καλοκαίρι, η Βίκα της έστειλε ένα μήνυμα ζητώντας της να τη βοηθήσει να βρει επαφές στα ελεγχόμενα από τη Ρωσία εδάφη.
Στα τέλη Ιουλίου, η Βίκα θέτει σε εφαρμογή το σχέδιό της. Από το Κίεβο, ταξιδεύει με μικρό λεωφορείο στην Πολωνία - όπου το τηλέφωνό της χτυπάει λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι. Την επόμενη μέρα, στις 26 Ιουλίου, περνάει στη Ρωσία στο σημείο ελέγχου Ludonka, σύμφωνα με τα αρχεία του συνοριακού σταθμού που συμβουλεύτηκε το Forbidden Stories.
Από εκεί και πέρα, οι κινήσεις της γίνονται όλο και πιο δύσκολες να παρακολουθηθούν. Η δημοσιογράφος πιθανότατα διέσχισε τη Ρωσία προς τα νότια, κατευθυνόμενη προς τα κατεχόμενα εδάφη. Στα έγγραφα που κατέθεσε στα σύνορα, αναφέρει ως τελικό προορισμό της τη Μελιτόπολη. Αλλά η δημοσιογράφος πήγε πρώτα στο Ενερχοντάρ μέσω της Μαριούπολης, σύμφωνα με βίντεο που δημοσίευσαν τον Μάρτιο οι ουκρανικές εφημερίδες Slidstvo Info, Suspilne και Graty, σε συνεργασία με την RSF.
Στις αρχές Αυγούστου, η Βίκα έστειλε στον Μίκολα άλλο ένα μήνυμα, στο οποίο του έλεγε ότι θα επιστρέψει στο Μπερντιάνσκ δύο εβδομάδες αργότερα.
Ωστόσο, δεν επέστρεψε ποτέ.
Στις 12 Αυγούστου, οι ουκρανικές αρχές ανακοίνωσαν την εξαφάνιση της δημοσιογράφου. Τον επόμενο μήνα, η οικογένειά της υπέβαλε επίσημη αναφορά στην αστυνομία και στο γραφείο του διαμεσολαβητή. Οι ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες άρχισαν να ερευνούν, αλλά η Βίκα είχε εξαφανιστεί.
Εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος
Η Βίκα δεν εντοπίστηκε μέχρι τον Απρίλιο του 2024, οκτώ μήνες αργότερα. Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του ρωσικού Υπουργείου Άμυνας που εστάλη στον πατέρα της, η δημοσιογράφος κρατήθηκε στη Ρωσία.
Οι πληροφορίες σχετικά με την τύχη της μετά το τελευταίο της μήνυμα, τον Αύγουστο του 2023, είναι αποσπασματικές και μάλιστα αντιφατικές. Οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν την παρουσία της στο Ενερχοντάρ, μια μικρή στρατηγική πόλη γνωστή για τον πυρηνικό σταθμό της. "Η Βίκα είχε προγραμματίσει να γράψει για τα ρωσικά κέντρα βασανιστηρίων", λέει η Όλγα. Φαίνεται όμως ότι την σταμάτησαν γρήγορα.
Σύμφωνα με την επίσημη δήλωση ενός συγκρατούμενου της, με τον οποίο αργότερα φυλακίστηκε στο Ταγκανρόγκ, η Βίκα εντοπίστηκε από drone στο Ενερχοντάρ, αφού άφησε το σακίδιό της στο διαμέρισμα που είχε νοικιάσει. Είπε σε αυτόν τον σύντροφο της ατυχίας ότι κρατήθηκε για "αρκετές ημέρες" στο αστυνομικό τμήμα του Ενερχοντάρ, το οποίο φημολογείται ότι οργανώνει την "ταξινόμηση" των Ουκρανών πολιτών που είναι ύποπτοι για αντίσταση στη ρωσική κατοχή.
Το Forbidden Stories δεν ήταν σε θέση να επιβεβαιώσει τις λεπτομέρειες της σύλληψης της Βίκα. Επικοινωνήσαμε με τον συγκρατούμενό της, αλλά δεν θέλησε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Ο πρώην δήμαρχος του Ενερχοντάρ, Ντμίτρι Ορλόφ, ο οποίος σήμερα ζει στην εξορία, εξήγησε στην κοινοπραξία ότι είναι πιο πιθανό η δημοσιογράφος να εντοπίστηκε από "κάμερες παρακολούθησης βίντεο" που χειρίζονται οι Ρώσοι παρά από drone. Αλλά δεν είχε καμία οριστική απόδειξη.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο: Η Βικτόρια μεταφέρθηκε από το Ενερχοντάρ στη Μελιτόπολη, την πόλη που η Ρωσία διεκδικεί ως περιφερειακή πρωτεύουσά της από την προσάρτηση. Δύο μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων δείχνουν ότι η Βίκα στάλθηκε σε ένα από τα κέντρα κράτησης και βασανιστηρίων της Μελιτόπολης, γνωστότερα ως "γκαράζ".
Τα "γκαράζ" που βρίσκονται σε μια βιομηχανική ζώνη, κάτω από μια γέφυρα που συνδέει το ιστορικό κέντρο με το σύγχρονο τμήμα της πόλης, είναι διαβόητα για την απάνθρωπη μεταχείριση που επιφυλάσσουν στους παράνομα κρατούμενους. Ένας συγγενής ενός ομήρου εξηγεί ότι οι περισσότεροι ντόπιοι γνωρίζουν κάποιον που βασανίστηκε σε αυτά τα γκαράζ. "Μπορείς να ακούσεις τις κραυγές των ανδρών και των γυναικών", λέει.
Ο Γεβγκένι Μάρκεβιτς είναι ένας αιχμάλωτος πολέμου που συνάντησε τη Βικτόρια κατά τη διάρκεια της κράτησής της, αφού η δημοσιογράφος είχε περάσει από τα "γκαράζ". "Τη μαστίγωσαν και τη βασάνισαν, όπως όλους τους άλλους στη Μελιτόπολη", υποθέτει, εκτιμώντας ότι πιθανότατα υποβλήθηκε και σε καταναγκαστική εργασία κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της.
Στην κατάθεσή της στις ουκρανικές αρχές, μια πρώην συγκρατούμενη της Βίκα επιβεβαίωσε ότι είχε δει σημάδια στα χέρια της δημοσιογράφου που φαινόταν να έχουν προκληθεί από μαχαιριές, καθώς και άλλα τραύματα.
Η Μελιτόπολη ήταν απλώς ένας ενδιάμεσος σταθμός για τη Βίκα που είχε παγιδευτεί στο ρωσικό σωφρονιστικό σύστημα. Στα τέλη Δεκεμβρίου, μεταφέρθηκε ανατολικότερα, στο Ταγκανρόγκ, μια ρωσική πόλη στην Αζοφική Θάλασσα που έχει γίνει συνώνυμο της χειρότερης βίας μετά τα σοβιετικά γκουλάγκ.
"Δεν φοβόταν το θάνατο"
Τον Μάιο του 2022, τρεις μήνες μετά την εισβολή στην Ουκρανία, αυτό το πρώην κέντρο κράτησης ανηλίκων φιλοξενεί πλέον Ουκρανούς αιχμαλώτους πολέμου. Σε αυτό το πράσινο φρούριο στεγάζεται το κέντρο προσωρινής κράτησης SIZO-2. Εδώ, οι σκληραγωγημένοι από τη μάχη στρατιώτες συχνά ξυλοκοπούνται κατά την άφιξή τους - ένα τελετουργικό γνωστό ως "καλωσόρισμα". Τέσσερις αιχμάλωτοι έχουν πεθάνει ως αποτέλεσμα, σύμφωνα με πηγή των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, συνολικά 15 Ουκρανοί κρατούμενοι πιστεύεται ότι πέθαναν στο SIZO-2 από το 2022 έως το φθινόπωρο του 2024.
Η Βίκα έμεινε εκεί σχεδόν εννέα μήνες, από τα τέλη Δεκεμβρίου 2023 έως τις αρχές Σεπτεμβρίου 2024. "Μοιραζόταν ένα μικρό κελί με άλλες τρεις γυναίκες πολίτες", λέει ο Μάρκεβιτς, το κελί του οποίου βρισκόταν δύο πόρτες πιο κάτω. Ο άνδρας θυμάται τη φωνή της Βίκα. Την άκουγε κατά τη διάρκεια των καθημερινών ελέγχων. Συχνά φώναζε στους φρουρούς. "Τους αποκαλούσε δήμιους, δολοφόνους", θυμάται ο Μάρκεβιτς. Προσωπικά, τη θαύμαζα. Κανείς μας δεν ήταν σαν κι αυτήν. Δεν ξέρω κανέναν άλλον που επέλεξε να κάνει κάτι τέτοιο στον εαυτό του. Δεν φοβόταν το θάνατο".
Στο Ταγκανρόγκ, οι φύλακες έχουν το ελεύθερο να επιφέρουν κάθε είδους κακομεταχείριση, από την οποία η Βικτόρια ήταν απίθανο να ξέφυγε. Δέκα πρώην κρατούμενοι περιέγραψαν στο Forbidden Stories τα βασανιστήρια που υπέστησαν. Κατήγγειλαν ότι ξυλοκοπήθηκαν, υπέστησαν ηλεκτροσόκ, κρεμάστηκαν από τα πόδια για ώρες και υποβλήθηκαν σε σειρά βίαιων και εξευτελιστικών βασανιστηρίων.
Σύμφωνα με τον Μικαϊλο Τσάπλια, έναν αιχμάλωτο πολέμου που κρατούνταν στο Ταγκανρόγκ και απελευθερώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2024, οι ανακριτές είχαν οδηγίες να φτάνουν τον πόνο που προκαλούσαν στους αιχμαλώτους στα άκρα, χωρίς να τους σκοτώνουν. Κατά τη γνώμη του, αυτό το όριο θα μπορούσε να είχε ξεπεραστεί στην περίπτωση της Βίκα. "Το παρατράβηξαν", συνεχίζει. "Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι ότι οι κρατούμενοι είναι ζωντανοί, αλλά σε άθλια κατάσταση. Το να κρατούν έναν κρατούμενο ζωντανό είναι ένας τρόπος για να μπορέσουν να τον ανταλλάξουν".
Το καλοκαίρι του 2024, η υγεία της δημοσιογράφου επιδεινώθηκε και σταμάτησε να τρώει, σύμφωνα με διάφορες πηγές. Η Βίκα εισήχθη τότε σε νοσοκομείο. "Ήταν σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορούσε καν να σηκώσει το κεφάλι της από το μαξιλάρι", ανέφερε ένας από τους συγκρατούμενούς της σε δήλωσή του στις ουκρανικές αρχές.
Ένας άλλος πρώην κρατούμενος του Ταγκανρόγκ που γνώρισε τη Βίκα επιβεβαιώνει: "Δεν έδιναν δεκάρα μέχρι που ένιωθε πολύ πεσμένη, οπότε και την έβγαλαν έξω. Ήρθε ένας γιατρός, την εξέτασε και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Κανείς δεν ξέρει πού. Επέστρεψε με μια "βελόνα πεταλούδα" στο χέρι της - της είχαν βάλει ορό και την ανάγκασαν να φάει".
Στα τέλη Αυγούστου 2024, μήνες μετά τη νοσηλεία της, ο Βολοντίμιρ Ροσίνα λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από ρωσικό αριθμό. Στην άλλη άκρη της γραμμής, ακούει για πρώτη φορά μετά από έναν χρόνο τη φωνή της κόρης του, Βίκα.
Η Βικτόρια μιλούσε ρωσικά, όχι ουκρανικά. "Έτσι δεν ήταν μόνη της", εκτιμά ο Βολοντίμιρ σε μια μακροσκελή συνέντευξη που έδωσε στο Forbidden Stories στο Kryvyi Rih, μια μικρή πόλη στην ανατολική Ουκρανία, όπου εξακολουθεί να ζει, παρά τον συνεχή θόρυβο από τους ρωσικούς πυραύλους που εκτοξεύονται από την άλλη πλευρά του μετώπου. "Μου είχε υποσχεθεί ότι θα επέστρεφε τον Σεπτέμβριο και ότι έπρεπε να ετοιμαστούμε για να την ξανασυναντήσουμε", θυμάται ο πατέρας της.
Κατά τη διάρκεια της σύντομης συνομιλίας, οι γονείς της προέτρεψαν τη Βίκα να φροντίσει τον εαυτό της και να φάει. Εκείνη τους διαβεβαίωσε πως το κάνει και τους αποχαιρέτησε. Όταν ο πατέρας της προσπάθησε να καλέσει ξανά τον αριθμό, απάντησε ο τηλεφωνητής.
Σύμφωνα με την Ευγενία Καπαλκίνα, δικηγόρο της οικογένειας, το τηλεφώνημα ήταν αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων "υψηλού επιπέδου" μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών. Για τους οικείους της Βίκα, το τηλεφώνημα φάνηκε να προμηνύει την επικείμενη απελευθέρωσή της. Η αρχισυντάκτριά της θυμάται μια συζήτηση με έναν ξένο δημοσιογράφο. Ο τελευταίος είχε ακούσει από τις μυστικές υπηρεσίες ότι η Βίκα θα απελευθερωνόταν σε μια ανταλλαγή κρατουμένων που είχε προγραμματιστεί για τα μέσα Σεπτεμβρίου. Αλλά δύο εβδομάδες αργότερα, όταν ένα λεωφορείο με Ουκρανούς αιχμαλώτους πολέμου έφτασε στο Κίεβο, η Βίκα δεν ήταν ανάμεσά τους.
Οι μέρες περνούν και ο Σεπτέμβριος φτάνει στο τέλος του. Η ελπίδα σιγά-σιγά ξεθωριάζει. Εξαφανίστηκε πάλι η Βίκα;
Τον Οκτώβριο, ο πατέρας της έλαβε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας. Σε λιτή και τυπική διατύπωση, η επιστολή γνωστοποιούσε τον θάνατο της κόρης του ενώ βρισκόταν σε ρωσική αιχμαλωσία. Ως ημερομηνία θανάτου αναφερόταν η 19η Σεπτεμβρίου 2024.
Από εδώ και στο εξής, τα μόνα στοιχεία για την αιτία και την ημερομηνία του θανάτου της θα μπορούσαν να προέρχονται από τη νεκροψία ή από πρώην τροφίμους.
Το σώμα της ήταν παγωμένο και μουμιοποιημένο. Οι μώλωπες στο λαιμό της συνάδουν με πιθανό κάταγμα του υοειδούς οστού, ένα σπάνιο τραύμα που συνήθως συνδέεται με στραγγαλισμό, σύμφωνα με πηγή προσκείμενη στην επίσημη έρευνα.
Μέχρι σήμερα, οι Ουκρανοί εμπειρογνώμονες δεν έχουν προσδιορίσει την ακριβή αιτία θανάτου. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, η σορός της Βίκα επιστράφηκε με αρκετά μέλη να λείπουν — μεταξύ αυτών ο εγκέφαλος, ο λάρυγγας και οι οφθαλμικοί βολβοί — στοιχείο που ενισχύει τις υποψίες για πιθανή προσπάθεια συγκάλυψης των αιτίων του θανάτου της.
Στραγγαλίστηκε μέχρι θανάτου η Βίκα κατά τη μεταφορά της στην ελευθερία; Υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία; Μήπως κάτι πήγε στραβά κατά τη μεταφορά ή υπήρχαν παλιές πληγές;
Σύμφωνα με διάφορες πηγές, η Βικτόρια αποφυλακίστηκε στις 8 Σεπτεμβρίου, σχεδόν δύο εβδομάδες πριν από την επίσημη ημερομηνία του θανάτου της. Προς το παρόν, ωστόσο, ούτε η εισαγγελία ούτε το Forbidden Stories έχουν καταφέρει να προσδιορίσουν τι συνέβη κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Κανένας από τους Ρώσους αξιωματούχους με τους οποίους επικοινώνησε η κοινοπραξία - το Κρεμλίνο, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας (FSB) και η Ομοσπονδιακή Σωφρονιστική Υπηρεσία (FSIN), καθώς και αρκετοί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Ταγκανρόγκ - δεν απάντησε στις ερωτήσεις μας.
Ο πρώην κρατούμενος του Ταγκανρόγκ που συνάντησε τη Βίκα θυμάται εκείνη την ημέρα. "Με τη βοήθεια ενός άλλου κρατούμενου, κατέβηκε κάτω ακριβώς την ώρα που έπρεπε να γίνει η ανταλλαγή", θυμάται. Τότε ένας φύλακας ήρθε να μας πει ότι η δημοσιογράφος δεν είχε προλάβει την ανταλλαγή και ξεσπάθωσε λέγοντας: "Για όλα φταίει αυτή".
Ο πατέρας της Βίκα αρνείται να αποδεχθεί τον θάνατό της. Η οικογένεια, μαζί με τον δικηγόρο της, αναμένουν τα αποτελέσματα δεύτερης ανάλυσης DNA, καθώς και επιπλέον ιατροδικαστικές γνωματεύσεις.
"Ακόμα δεν ξέρω τι της συνέβη και γιατί δεν συμμετείχε στην ανταλλαγή της 13ης Σεπτεμβρίου 2024", λέει. "Η οικογένεια με στηρίζει, προσευχόμαστε για τη Βίκα και είμαστε πεπεισμένοι ότι όλα θα πάνε καλά".
Πρεμιέρα:
Δευτέρα 28 Απριλίου 2025, 21.30 Παραστάσεις:
Δευτέρα και Τρίτη, ώρα έναρξης: 21.30
ΠΛΥΦΑ
(Κορυτσάς 39, Βοτανικός)
«Το σύμπαν ξεκίνησε σαν μία πελώρια κρατημένη ανάσα που βγήκε.
Κανείς δεν ξέρει γιατί, αλλά όποιος κι αν είναι ο λόγος, χαίρομαι που συνέβη,
γιατί σ’ αυτό χρωστώ την ύπαρξη μου»
Ted Chiang
Η Ομάδα Θεάτρου Dulcinea παρουσιάζει το έργο του Ισπανού συγγραφέα Εστέβ Σολέρ «Contra στην Πρόοδο - ένα πεδίο μνήμης», σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και διασκευή Ιωάννας Κανελλοπούλου και Άννας-Μαρίας Ιακώβου. Η παράσταση θα παρουσιάζεται από τις 28 Απριλίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30 στο ΠΛΥΦΑ.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Άννα-Μαρία Ιακώβου. Παίζουν οι ηθοποιοί: Αλέξανδρος Καλτζίδης, Δημήτρης Καπετάνιος, Μάρω Καραγεώργου, Κατερίνα Συναπίδου, Κώστας Χατζηγεωργίου.
Η παράσταση εξερευνά την ανθρώπινη ύπαρξη, που πασχίζει να διατηρήσει τη ζωντάνια και την αυθεντικότητά της σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται αδιάκοπα. Σε μια εποχή όπου η πληροφορία κατακλύζει τα πάντα και ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα από ποτέ, ένα καινοτόμο τεχνολογικό πρόγραμμα, η «Εκπνοή», επαναφέρει τις αναμνήσεις από την τελευταία εβδομάδα της ζωής μιας γυναίκας.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία, η αδερφή της αναρωτιέται για τις αναταράξεις που προκαλεί η τεχνολογία, καθώς επαναπροσδιορίζει τη μνήμη, το παρελθόν και το μέλλον. Μπορεί, όμως, η ανάμνηση να ανασυσταθεί χωρίς να αλλοιωθεί η ουσία της; Είναι δυνατόν οι άνθρωποι να παραμείνουν συνδεδεμένοι με το παρελθόν τους, όταν αυτό μετατρέπεται σε δεδομένα και φιλτράρεται μέσα από αλγορίθμους;
Σε ένα τοπίο όπου η απώλεια, η νοσταλγία και το τεχνολογικό άγχος συνυπάρχουν, η παράσταση εστιάζει στον αγώνα του ανθρώπου να ορίσει την ύπαρξή του, αναζητώντας νόημα και προσανατολισμό σε έναν κόσμο που αλλάζει με αμείλικτο ρυθμό.
Το έργο του Εστέβ Σολέρ εγκιβωτίζει ένα παράλογο και ασύμμετρο σύμπαν, όπου η γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας θολώνει. Ο Σολέρ αντλεί έμπνευση από το παράδοξο και το δυστοπικό, ενώ η συνομιλία με το μυθιστόρημα «Εκπνοή» του Τεντ Τσιανγκ, θέτει τον άνθρωπο στο επίκεντρο ενός αβέβαιου μέλλοντος. Πώς θα μοιάζει ο κόσμος μας, όταν η τεχνολογία υπερβεί την ανθρώπινη υπόσταση; Θα υπάρχει χώρος για την ταυτότητα μας, τα συναισθήματά μας, χώρος για επικοινωνία;
Η παράσταση καταπιάνεται με υπαρξιακά ερωτήματα:
Ποια είναι η θέση του ανθρώπου σε έναν κόσμο που μετασχηματίζεται ραγδαία;
Πώς ο φόβος, η καθημερινή βία και η ψηφιακή απόσταση επηρεάζουν την αίσθηση του «ανήκειν»;
Πώς μπορούμε να συνυπάρχουμε στο παρόν, παρά την ανασφάλεια και τον φόβο για το αύριο;
Με αισθητικές αναφορές από την pop και sci-fi κουλτούρα, η παράσταση διαμορφώνει ένα ανοίκειο, αλλά οικείο σύμπαν, έναν χωροχρόνο που μοιάζει μακριά, αλλά βρίσκεται κοντά. «Δεν είναι καθόλου εύκολο να μην είσαι πουθενά» έγραψε ο Ιονέσκο και έτσι συνεχίζουμε τον αγώνα. Και μακάρι να είναι ένας αγώνας γεμάτος τρυφερότητα, αγάπη για το Άλλο και πίστη στην ανάγκη του ανθρώπου να συνεχίσει να υπάρχει, με όποιον τρόπο επιλέγει, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο αλλαγές και αντιφάσεις.
Σκηνοθετικό Σημείωμα
«Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς ήταν η ζωή μου παλιά. Πριν την Alexa, τα iPhone, τις οθόνες, το ChatGPT και το cloud. Πριν την ατελείωτη, ανεπεξέργαστη πληροφορία, πριν την ταχύτητα, που με σπρώχνει να προλάβω, να καταλάβω, να θυμηθώ. Πριν να νιώσω τον χρόνο και τα χρόνια να με κυνηγάνε, χωρίς να προλαβαίνω να υπάρξω.
Έχω κάποιες αναμνήσεις – θολές, διεσταλμένες, σαν φως που περνάει μέσα από νερό.
Όταν ήμουν μικρή, το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν κάτω από ένα σεντόνι να κάνουμε την κατατρεγμένη οικογένεια, που τη χτυπούσαν η πείνα και οι καταιγίδες. Μια προσομοίωση των παιδικών μου φόβων, δηλαδή. Αυτό το έργο προσπαθεί να φτιάξει μια ανάμνηση του μέλλοντός μας, μια ακόμη προσομοίωση των φόβων, αλλά και της ελπίδας μου».
