Ο Έλβις Άρον Πρίσλεϊ πέθανε στις 16 Αυγούστου 1977 σε ηλικία 42 ετών στο Μέμφις του Τενεσί. Γεννήθηκε στο Τουπέλο του Μισισίπι στις 8 Ιανουαρίου του 1935 .

Γνωστός και με το προσωνύμιο "Βασιλιάς της Ροκ εν Ρολ" και "Βασιλιάς" (αγγ. "The King"), ήταν τραγουδιστής, μουσικός και ηθοποιός ενώ θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες των τελευταίων 50 ετών.

Ξεκίνησε τραγουδώντας μουσική rockabilly για την εταιρεία Sun Studios, με πολλά κομμάτια ρυθμικής μπλουζ, gospel και Κάντρι, ενώ ο συνδυασμός όλων αυτών των οδήγησε προς την καθαρή μουσική Ροκ εν Ρολ.
Επιτυχία γνώρισε όμως και με μπαλάντες αλλά και με κομμάτια κάντρι (Κάντρι), μπλουζ, ποπ, φολκ, αγγίζοντας κάποιες στιγμές ακόμη και τη τζαζ. Μπορούσε να ερμηνεύσει πολλά είδη μουσικής, πάντα με την ίδια επιτυχία, χάρη στην ευέλικτη φωνή του.

Ο Έλβις Πρίσλεϊ κυκλοφόρησε 75 άλμπουμ από το 1956 ως το 1977. Υπολογίζεται πως μέχρι σήμερα έχουν πουληθεί πάνω από 1 δισεκατομμύριο αντίτυπα, περισσότερα από κάθε άλλο καλλιτέχνη. Πολλά από αυτά έγιναν χρυσά ή πλατινένια, ακόμη και περισσότερες από μια φορές. Εκτός αυτών, τιμήθηκε με 14 υποψηφιότητες για βραβείο Γκράμι, εκ των οποίων 3 φορές ήταν νικητής. Στην ηλικία των 36 ετών τιμήθηκε με το Grammy Lifetime Achievement Award για το σύνολο της καριέρας του.

Εκτός από την καριέρα του στη μουσική, ο Πρίσλεϊ εμφανίστηκε και σε 33 κινηματογραφικές ταινίες. Αν και δεν είχαν κριτική επιτυχία, ήταν ιδιαίτερα κερδοφόρες.
Ακόμη, ιστορικές έχουν μείνει οι τηλεοπτικές εμφανίσεις του και τα ειδικά αφιερώματα.

Πέθανε πρόωρα το 1977 σε ηλικία 42 ετών από καρδιακή αρρυθμία, κυρίως λόγω της κακής διατροφής, των εξαντλητικών ωραρίων αλλά και των φαρμάκων που χρησιμοποιούσε σε μεγάλες ποσότητες. Παρόλα αυτά, μετά το θάνατο του, υπήρξε σύγχυση, ακόμη και φημολογία πως ο Πρίσλεϊ ζει έως και σήμερα.

Ο Έλβις γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1935 στις 4:35 π.μ. στο Iστ Τουπέλο του Μισισίπι, σε ένα σπίτι που αριθμούσε δύο δωμάτια. Γονείς του ήταν οι Βέρνον Πρίσλεϊ και Γκλάντυς Λαβ Σμιθ, οι οποίοι, όπως πολλοί περιγράφουν, ήταν πολύ προστατευτικοί προς αυτόν, ενώ ο ίδιος είχε μια ασυνήθιστα στενή σχέση με τη μητέρα του. Ο δίδυμος αδερφός του, Τζέσυ Γκάρον, πέθανε κατά τη γέννα, αφήνοντας έτσι τον Έλβις να ζήσει σαν μοναχοπαίδι. Ο Έλβις, στη μνήμη του πρόωρα χαμένου αδελφού του, χρησιμοποιούσε σαν μεσαίο όνομα το Άρον αντί του Ααρόν που ήταν και το κανονικό.

Το 1941, ο Έλβις ξεκίνησε το σχολείο. Οι συμμαθητές του τον πείραζαν συνεχώς καθώς έδειχνε ξένος σε σχέση με αυτούς. Σύμφωνα με τους καθηγητές του, ήταν καλό παιδί και μέτριος μαθητής. Το 1945 ο Έλβις αποκτά την πρώτη του κιθάρα.
Εν έτη 1946, ο Πρίσλεϊ αλλάζει σχολείο, αλλά το 1948 η οικογένεια μετακομίζει στο Μέμφις του Τενεσί, όπου και πάλι έμειναν σε φτωχικές γειτονιές. 
Ο νεαρός Έλβις πήγαινε στις Συνάξεις του Θεού και εκεί επηρεάζεται ιδιαίτερα από τη μπλουζ μουσική αλλά και από την γκόσπελ. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του το 1953, ο Πρίσλεϊ έκανε διάφορες δουλειές όπως οδηγός φορτηγού, ενώ δούλεψε και σε συνεργείο.

Στις 18 Ιουλίου 1953, ο Πρίσλεϊ πληρώνει $3.25 για να ηχογραφήσει ένα δίσκο στη Sun Studios με τα τραγούδια My Happiness και That's When Your Heartaches Begin.
Ο Πρίσλεϊ έδωσε αυτό το δίσκο στη μητέρα του, ως δώρο για τα γενέθλια της. Επέστρεψε στη Sun Studios στις 4 Ιανουαρίου 1954 και πλήρωσε $8.25 για να ηχογραφήσει ένα δεύτερο δίσκο με τα τραγούδια I'll Never Stand in Your Way και It Wouldn't Be the Same Without You. 
Ο ιδρυτής του μικρού στούντιο ηχογραφήσεων, Σαμ Φίλιπς, ο οποίος είχε ήδη ηχογραφήσει καλλιτέχνες όπως οι Howlin' Wolf, Τζέιμς Κότον, B.B. King και Little Milton, έψαχνε για έναν λευκό με νέγρικο ήχο και συναίσθημα. Ο Πρίσλεϊ εμφανίστηκε στη κατάλληλη χρονική στιγμή, οπότε στις 26 Ιουνίου 1954 αυτός και η συνεργάτης του, Μάριον Κέιστερ, τον καλούν στο στούντιο για ένα δοκιμαστικό.

Ο Έλβις έπαιξε με τους Σκοτ Μούρ και Μπιλ Μπλακ (μετεπειτα ,the jordanaires}αλλά αρχικά το δοκιμαστικό κρίθηκε αποτυχημένο. Κατά την διάρκεια μιας πρόβας όμως πάνω στο τραγούδι That's All Right, ο Φίλιπς έκρινε το αποτέλεσμα ικανοποιητικό και στις 19 Ιουλίου 1954 το έδωσε στη κυκλοφορία. Ο δίσκος έγινε επιτυχία και η φήμη του Πρίσλεϊ άρχισε να εξαπλώνεται, παρά τις όποιες διαμαρτυρίες υπήρξαν γύρω από τη μουσική του. 
Το δεύτερο σινγκλ του με τα Good Rockin' Tonight και I Don't Care if the Sun Don't Shine κυκλοφόρησε στις 25 Σεπτεμβρίου 1954. Η καριέρα του αρχίζει να παίρνει εθνικές διαστάσεις, όταν στις 28 Ιανουαρίου 1956 μαζί με τους Μουρ, Μπλακ και D.J. Fontana έκαναν την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση στην εκπομπή Stage Show, σε μια σειρά οκτώ παραστάσεων.

Ιστορική στιγμή για τη καριέρα και την πορεία του Έλβις στάθηκε η γνωριμία του με τον Τομ Πάρκερ (γνωστό και σαν "συνταγματάρχη" - en. "Colonel"), ο οποίος πήρε και το πλήρη έλεγχο της καριέρας του. Ο Πάρκερ μετέφερε τον Πρίσλεϊ από την Sun Studios στην RCA Records στις 25 Νοεμβρίου 1955, εξαγοράζοντας το συμβόλαιο του με τη Sun για $35,000. 
Το πρώτο σινγκλ του Έλβις για την RCA, Heartbreak Hotel πούλησε πολύ γρήγορα ένα εκατομμύριο αντίτυπα.

Ο Πάρκερ ήταν ένας από τους καλύτερους στη δουλειά του και έκανε τα πάντα για να προωθήσει ακόμη περισσότερο τον Πρίσλεϊ, κλείνοντας μια σειρά από τηλεοπτικές εμφανίσεις. Ακόμη, έκλεισε στον Έλβις επταετές συμβόλαιο με κινηματογραφικό στούντιο, κάτι που οδήγησε στην παραμέληση της μουσικής καριέρας του για συμμετοχή σε ταινίες. Αυτές συνήθως ήταν μιούζικαλ και σημάδεψαν τη μεταμόρφωση του Πρίσλεϊ από ένα επαναστάτη Ρόκερ σε διασκεδαστή για όλη την οικογένεια. Ο Πρίσλεϊ ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα με την ταινία Love Me Tender ενώ κάποιες από τις καλύτερες ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε θεωρούνται τα Jailhouse Rock και King Creole.

Η επιτυχία του Πρίσλεϊ οδήγησε τον ίδιο και τον Πάρκερ να μοιράζονται τα κέρδη ισόποσα. Με τα χρόνια, πολλά γράφτηκαν και ακούστηκαν για τον Τομ Πάρκερ, τα περισσότερα από αυτά επικριτικά.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1957 ο Πρίσλεϊ λαμβάνει το φύλλο πορείας του για την υποχρεωτική θητεία του στον Αμερικανικό στρατό. Στις 24 Μαρτίου του 1958 παρουσιάστηκε κανονικά στη μονάδα του στο Φρίεντμπεργκ της Γερμανίας. 
Κατά την παραμονή του στα Γερμανικά εδάφη γνώρισε την 14-χρονη Πρισίλα Μπολιέ, την κοπέλα που αργότερα θα παντρευόταν.
Ο Πρίσλεϊ επέστρεψε στα Αμερικανικά εδάφη στις 2 Μαρτίου 1960 και μερικές μέρες αργότερα του απονεμήθηκε τιμητικά ο βαθμός του λοχία.

Το άστρο του Πρίσλεϊ είχε αρχίσει να τρεμοσβήνει την εποχή που ο ίδιος αφιερώνονταν εξ ολοκλήρου στη κινηματογραφική του καριέρα και η Βρετανική "επιδρομή" στις ΗΠΑ ήταν πλέον γεγονός, με τους Beatles να ηγούνται αυτής. 
Έως και τα τέλη της δεκαετίας του '60, ο Πρίσλεϊ συμμετείχε σε μια σειρά ταινιών οι οποίες, αν και κερδοφόρες, δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο να επιδείξουν όσον αφορά τη μουσική τους. 
Ο ίδιος ήταν ιδιαίτερα απογοητευμένος από την πορεία που είχε πάρει η καριέρα του. 
Αυτό οδήγησε σε ένα μαγνητοσκοπημένο κονσέρτο που αργότερα ονομάστηκε "'68 Comeback Special", μεταδόθηκε από το NBC στις 3 Δεκεμβρίου 1968 και αργότερα κυκλοφόρησε σε άλμπουμ από την RCA.
Αν και δεν είχε τον τεράστιο προϋπολογισμό των κινηματογραφικών του ταινιών, ο Πρίσλεϊ κατάφερε να βγάλει μέσα από αυτό μια παράσταση συναισθηματικού μεγαλείου, με ερμηνείες που τον έφερναν και πάλι πίσω στις ρίζες του ροκ εν ρολ. Απέφυγε να κάνει ένα απλό Χριστουγεννιάτικο σόου, όπως αρχικά αποσκοπούσε ο Τομ Πάρκερ. Η επιστροφή του 1968 ακολουθήθηκε από ζωντανές συναυλίες το 1969, αρχικά στο Λας Βέγκας και έπειτα σε ολόκληρη την έκταση των ΗΠΑ, με αριθμό-ρεκόρ θεατών στις περισσότερες από αυτές. 
Παρ όλη την επιτυχία αυτών , ήταν η αρχή μιας νέας εποχής για τον Έλβις, κατά την οποία απομακρύνθηκε από τα "ρεύματα" που εκείνη την εποχή είχαν παγιωθεί από τους Beatles και Rolling Stones. Πολλοί ήταν αυτοί που άσκησαν κριτική σε αυτήν την απομάκρυνση από τις ρίζες του.

Μετά από εφτά χρόνια μακρυά από τα τσαρτς, το τραγούδι του Πρίσλεϊ "Suspicious Minds" έφτασε στο νούμερο 1 του Αμερικανικού Billboard στις 1 Νοεμβρίου 1969. 
Από το 1969 έως το 1971 θα κυριαρχήσει στις πωλήσεις δίσκων σε πολλές χώρες, με 20 συνεχόμενες επιτυχίες.
Μετά από μια δεκαετία κινηματογραφικών ταινιών, η δεκαετία του '70 σηματοδότησε την επιστροφή του καλλιτέχνη σε μια καθαρά μουσική καριέρα. Η αρχή έγινε με το σινγκλ "Kentucky Rain" το οποίο μόνο στις ΗΠΑ πούλησε πάνω από 500.000 αντίτυπα. Ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων και παραστάσεων, όπως τα "Elvis Country", "Love Letters", "That’s The Way It Is" κ.α. 
Το 1973, η χρονιά ξεκίνησε με δύο παραστάσεις στη Χαβάη, μια από τις οποίες μεταδόθηκε ζωντανά σε όλο το κόσμο μέσω δορυφόρου και την παρακολούθησαν πάνω από 1 δισεκατομμύριο τηλεθεατές. Κυκλοφόρησε και σε άλμπουμ με την ονομασία "Aloha from Hawaii via Satellite".

Παρά τις επιτυχίες και ιδιαίτερα μετά το διαζύγιο του το 1973, ο Πρίσλεϊ άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα απόμακρος και να παίρνει συνεχώς βάρος, ενώ μάχονταν και από μια εξάρτηση στα φάρμακα με συνταγή, τα οποία είχαν μεγάλο αντίκτυπο στην εμφάνιση του αλλά και στην απόδοση του πάνω στη μουσική. Παρά τα όποια προβλήματα, ο Πρίσλεϊ συνέχισε τις συναυλίες και τα νέα άλμπουμ για τα επόμενα χρόνια.

Το 1977 βρήκε τον Πρίσλεϊ να μάχεται με τον εαυτό του, καθώς είχε μετατραπεί σε μια καρικατούρα αυτού που ήταν πριν μερικά χρόνια. 
Πολλές συναυλίες δεν δόθηκαν καθόλου ενώ δεν ήταν λίγες αυτές στις οποίες το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν κάτω του μετρίου. Αντιμέτωπος με την πολύ κακή του υγεία, έκανε την τελευταία του ζωντανή εμφάνιση στην Ιντιανάπολις, στις 26 Ιουνίου 1977.

Στις 16 Αυγούστου 1977 στο Μέμφις του Τενεσί, ο Πρίσλεϊ βρέθηκε ξαπλωμένος στο πάτωμα από τη μνηστή του Τζίντζερ Όλντεν, στο σπίτι του, την βίλα Γκρέις λαντ, στο Μέμφις του Τενεσί. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Baptist Memorial όπου και στις 3:30 μ.μ. ανακοινώθηκε ο θάνατος του. 

Ο Πρίσλεϊ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 42 ετών.
Σε μια συνέντευξη τύπου που δόθηκε αργότερα, οι γιατροί ανακοίνωσαν πως ο θάνατος επήλθε από καρδιακή αρρυθμία η οποία προκλήθηκε από μεγάλη δόση φαρμάκων.

Η κηδεία του Πρίσλεϊ ήταν εθνικό γεγονός, ενώ την παρακολούθησαν εκατοντάδες χιλιάδες φίλοι του, θαυμαστές και δημοσιογράφοι. Η ταφή του Πρίσλεϊ αρχικά έγινε στο νεκροταφείο του Φόρεστ Χιλ στο Μέμφις, δίπλα από τη μητέρα του, αλλά για λόγους ασφαλείας οι σωροί μεταφέρθηκαν στη Γκρέις λαντ. Μετά το θάνατο του άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες φημολογίες, από τον τρόπο με τον οποίο πέθανε μέχρι και το αν βρίσκεται ακόμη στη ζωή.
Ο Πρίσλεϊ ήταν βαρύτονος με φωνή με πολυποίκιλα ηχοχρώματα. Κάλυπτε 2.3 οκτάβες, με πιο ιδανική για τον Πρίσλεϊ τη μεσαία οκτάβα. Η φωνή του θύμιζε σε πολλά αυτή των τραγουδιστών ρυθμικής μπλουζ και γκοσπελ, τα μουσικά βήματα των οποίων άλλωστε ακολούθησε και ο ίδιος.

Ακόμη και στη δεκαετία του '60, σε μια εποχή που ο ρατσισμός βρίσκονταν στο αποκορύφωμα του, ο Πρίσλεϊ πάντα έδειχνε την αγάπη του για την Αφρο-Αμερικάνικη μουσική και εξέφραζε αβίαστα το πόσα οφείλει σε καλλιτέχνες όπως οι B. B. King, Arthur Crudup, Τζάκι Γουίλσον, Ρόμπερτ Τζόνσον, Ivory Joe Hunter και Fats Domino.

Έως και τα μέσα του 20ού αιώνα, οι μαύροι καλλιτέχνες είχαν ελάχιστες πωλήσεις δίσκων, βγάζοντας μόνο τα προς το ζην. Άλλα απο τη στιγμή που ο Έλβις αγόρασε τη μουσική του Otis Blackwell και συνεργάστηκε με τον στιχουργό Κλοντ Ντιμίτριους, η μουσική βιομηχανία πέρασε σε μια νέα διάσταση.

Δεν ήταν λίγοι όμως αυτοί που κατηγόρησαν τον Πρίσλεϊ πως απλώς κλέβει την Αφρο-Αμερικανική μουσική. Σύμφωνα με τον καθηγητή Μάικλ Μπέρτλαντ του πανεπιστημίου του Τενεσί, ο Πρίσλεϊ δανείστηκε από τους μαύρους ακριβώς όσα δανείστηκε απο τους λευκούς και πως όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο απλώς δεν γνωρίζουν τις πολλαπλές επιρροές που είχε. Ουσιαστικά, η εκκλησιαστική μουσική gospel ηταν μια απο τις κύριες επιρροές για τη μετέπειτα πορεία του Πρίσλεϊ και το κύριο θεμέλιο όλης της μουσικής του παιδείας.

Ο καλλιτέχνης είχε πολλούς φίλους, με τους οποίους συνήθιζε να περνά αρκετές ώρες. Η παρέα αυτή αποκαλούνταν πολλές φορές από τον τύπο σαν η «μαφία τους Μέμφις». Μερικοί εξ αυτών ήταν οι Sonny West, Red West, Μπιλ Σμιθ, Μάρτι Λάκερ και Lamar Fike.

Ένα άλλο κεφάλαιο ήταν οι άνθρωποι που είχαν επωμιστεί στις πλάτες τους την ασφάλεια του Πρίσλεϊ, Red και Sonny West καθώς και ο Ντέιβ Χέμπλερ, οι οποίοι έδειχναν πίστη και αγάπη προς το πρόσωπο του Πρίσλεϊ, ενώ δεν έλειπαν οι φορές που καλούνταν να το αποδείξουν έμπρακτα, ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή.

Ο Πρίσλεϊ, πέρα από τις σχέσεις που κατά καιρούς διατηρούσε, παντρεύτηκε τη Πρισίλα Μπολιέ (Priscilla Beaulieu) την 1 Μαΐου 1967. Ο Πρίσλεϊ γνωρίστηκε με την Πρισίλα κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του στη Γερμανία. Εννιά μήνες μετά το γάμο τους, ο οποίος έγινε στις 1 Μαίου 1967, ήρθε στον κόσμο η μοναχοκόρη τους, Λίζα Μαρί (Lisa Marie) (1 Φεβρουαρίου 1968) η οποία σήμερα είναι τραγουδίστρια. Χώρισαν στις 23 Φεβρουαρίου 1972 και συμφώνησαν σε από κοινού επιμέλεια της κόρης τους.

Έξι μήνες μετά το χωρισμό με την Πρισίλα, ο Πρίσλεϊ γνώρισε την βασίλισσα της ομορφιάς Λίντα Τομσον αλλά η σχέση τους θα χαρακτηρίζονταν περισσότερο σαρκική παρά οτιδήποτε άλλο. Τελευταία σύντροφος του Πρίσλεϊ ήταν η Τζίντζερ Όλτεν η οποία έμελλε να είναι και αυτή που θα τον έβρισκε να έχει αφήσει την τελευταία του πνοή το 1977.

Η Γκρέϊσλαντ βρίσκεται στον αριθμό 3764 της λεωφόρου Έλβις Πρίσλεϊ, πάνω σε ένα λόφο του προαστίου Whitehaven του Μέμφις, 8 μίλια μακρυά από το κέντρο της πόλης.
Η κατοικία χτίστηκε αρχικά κατά τον Αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο (1861-1865) από τον εκδότη S.E. Toof, ενώ την μορφή που έχει σήμερα την πήρε το 1938 από τους τότε ιδιοκτήτες της Δόκτορ Τόμας και Ρούθ Μούρ.
Απο την κόρη του ζεύγους Ρούθ , Μαρί, πωλήθηκε αργότερα στον Έλβις Πρίσλεϊ το 1957 προς $102,500, ενώ σήμερα κατοικεί σε αυτήν η Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ.

Ο Πρίσλεϊ και οι γονείς του έμειναν στη Γκρέϊσλαντ από το 1957 έως και το τέλος της ζωής τους, μαζί και με την γιαγιά του Έλβις, Μίνι Μέι, η οποία ξεπέρασε τους απογόνους της και έφυγε από τη ζωή στις 8 Μαΐου 1980.
Στη Γκρέϊσλαντ βρίσκονται θαμμένοι οι σωροί του Έλβις, της μητέρας του Γκλάντυς καθώς και της Μίνι Μέι.

Το 1957 ο Πρίσλεϊ ήταν ο πιο διάσημος καλλιτέχνης σε όλο τον κόσμο. Αυτό ενέπνευσε τραγουδιστές από πολλά μέρη του κόσμου να φτιάξουν τα δικά τους τραγούδια βασισμένα στη μουσική του Πρίσλεϊ.
Εν έτη 1959 εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Κλιφ Ρίτσαρντ, ο αποκαλούμενος και σαν "Βρετανός Έλβις" ενώ στη Γαλλία ο Τζόνι Χαλιντέι είχε τον τίτλο του "Έλβις της Γαλλίας". Παρόμοια συνέβη στην Ιταλία με τον Claude François και τον Bobby Solo. Όλοι τους ήταν φανερά επηρεασμένοι από τον νεαρό Πρίσλεϊ.

Την εποχή που άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους και οι πρώτες ταινίες του, πολλοί ήταν αυτοί που μιμήθηκαν τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν στη σκηνή ενώ όλο και περισσότεροι έφηβοι άρχισαν να υιοθετούν τον τρόπο με τον οποίο χτενιζόταν. Ένα μεγάλο κεφάλαιο έκανε την εμφάνιση του μετά το θάνατο του το 1977 και αυτό δεν ήταν άλλο απο πους μίμους, τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να τον μιμηθούν στα πάντα, από τη φωνή μέχρι την εμφάνιση του.

Πέρα από τα υπόλοιπα επιτεύγματα του Πρίσλεϊ, είναι και ένας από τους τέσσερις καλλιτέχνες (οι υπόλοιποι τρεις είναι οι Ρόι Όρμπινσον, Guns N' Roses και Nelly) που κατάφερε να έχει ανάμεσα στα πέντε καλύτερα δύο άλμπουμ του στο ίδιο chart. Έχει μπει στα Rock and Roll Hall of Fame, Country Music Hall of Fame και Gospel Music Hall of Fame.
Το 1993 η μορφή του Πρίσλεϊ έκανε την εμφάνιση της σε γραμματόσημο των Αμερικανικών ταχυδρομείων ενώ το σπίτι του στο Μέμφις έχει χαρακτηριστεί εθνικό μνημείο.




Πληροφορίες από το: ishow.gr

Η ημέρα της Κοίμησης της Θεοτόκου, δηλαδή ο Δεκαπενταύγουστος, είναι μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθοδοξίας. Σε κάθε περιοχή της Ελλάδας, υπάρχει ένα τελετουργικό που συνδέεται με την ημέρα αυτή καθώς θεωρείται το “Πάσχα του Καλοκαιριού”. Παρακάτω παρουσιάζονται μερικά από τα έθιμα που λαμβάνουν χώρα σε όλη την Ελλάδα, όπως οι καβαλάτηδες προσκυνητές στα Σιάτιστα, ο αγώνας με καϊκια στα Κουφονήσια, τα φιδάκια της Παναγίας στην Κεφαλονιά κ.α.

Καβάλα (Θάσος) – Παναγία Θάσου

Πατάτες, ρύζι, μοσχάρι και στιφάδο περιλαμβάνει το γεύμα που παρατίθεται στο μεγάλο τραπέζι που συμμετέχουν όλοι οι πιστοί που έχουν συρρεύσει στον Ιερό Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου, στην Παναγία της Θάσου, στο χωριό που πήρε το όνομά του από τη Θεοτόκο.

Μετά τη λιτάνευση της εικόνας, που συνοδεύεται από πολυμελή μπάντα, όλοι μαζεύονται στο προαύλιο της εκκλησίας, με σκοπό να φουντώσει το γλέντι, με χορούς από όλη την Ελλάδα, μεζέδες, κρασί.

Δωδεκάνησα (Nίσυρος) – Παναγία Σπηλιανή










































Το Νιάμερο της Παναγιάς γιορτάζεται στη Νίσυρο από τις 6 Αυγούστου. Πρωταγωνίστριες του εθίμου είναι οι μαυροντυμένες Εννιαμερίτισσες γυναίκες, οι οποίες για εννέα μέρες μένουν στο μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιανής, ακολουθούν ένα αυστηρό πρόγραμμα νηστείας και κάθε μέρα κάνουν 300 μετάνοιες. Παράλληλα, είναι υπεύθυνες για την καθαριότητα του χώρου και ων ιερών σκευών.

Ανήμερα της Παναγίας οι Εννιαμερίτισσες κρατούν δίσκους με κόλλυβα και προπορεύονται της πομπής της λιτάνευσης της εικόνας από τους ιερείς, οι οποίοι την οδηγούν στο χωριό για να ευλογήσει το πανηγύρι. Οι γυναίκες αποσύρονται μόνο όταν ξεκινήσει το γλέντι με τον τοπικό χορό της “κούπας”.

Δωδεκάνησα (Λειψοί) – Παναγία του Χάρου


Μια σπάνια και μοναδική εικόνα της Παναγίας φιλοξενείται στην εκκλησία της Παναγίας του Χάρου στους Λειψούς. Σε αυτήν απεικονίζεται η Παναγία να κρατά τον Εσταυρωμένο, αντί για το Θείο Βρέφος, όπως συνηθίζεται. Το έθιμο εδώ κρατά από το 1943 όταν οι πιστοί τοποθετούσαν την άνοιξη κρινάκια γύρω από την εικόνα, τα οποία ξεραίνονται και ανθίζουν και πάλι τον Αύγουστο.

Επτάνησα (Kεφαλονιά) – Παναγία η Φιδούσα


Τα “φιδάκια της Παναγίας” είναι ένα μοναδικό φαινόμενο, που εμφανίζεται κάθε χρόνο το Δεκαπενταύγουστο στην Παναγιά της Φιδούς, στον Μαρκόπουλο Κεφαλλονιάς. Πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται για να δει από κοντά αυτά τα μικρά φιδάκια, που βγαίνουν από το καμπαναριό και μεταφέρονται στο προαύλιο του ναού. Σύμφωνα με την παράδοση φέρνουν καλή τύχη στο νησί και όσους τα αγγίξουν.

Πλήθος πιστών συγκεντρώνεται κάθε χρόνο στην αυλή της Iεράς Mονής της Παναγιάς της Φιδούς στην περιοχή Mαρκόπουλου, Kεφαλονιάς για να δουν τα «φιδάκια της Παναγίας». Kάθε 15 Aυγούστου τα μικρά φιδάκια εμφανίζονται στο καμπαναριό και η εκκλησιαστική επιτροπή τα μεταφέρει στο προαύλιο του Iερού Nαού. Σύμφωνα με την παράδοση, τα φιδάκια φέρνουν καλή τύχη στο νησί και αν δεν εμφανιστούν, ο οιωνός είναι κακός, όπως έγινε, για παράδειγμα, την χρονιά των μεγάλων σεισμών, μερικές δεκαετίες πριν.

Ιωάννινα (Παλαιόπυργος Πωγωνίου) – Κοίμηση της Θεοτόκου

Στον Παλαιόπυργο, το πανηγύρι οργανώνει Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού. Το μεσημέρι, μετά το φαγητό, το οποίο γίνεται στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας, ακολουθούν τα «ντολιά», ένα έθιμο το οποίο γίνονταν και παλιά και συνεχίζεται και σήμερα.

Κατά το έθιμο η εντολή ντολή -ντολιά δίνεται από τον «ντολή πασά» που ορίζεται κάποιος από τους μεγαλύτερους, και παίρνοντας το ποτήρι του με το κρασί θα το τσουγκρίσει με έναν παρευρισκόμενο (κάποιο ξένο καλεσμένο, τον παπά κ.α.). Θα πιεί τρία ποτήρια ή τρείς φορές και θα τα αφιερώσει κάθε φορά και σε διάφορους ζητώντας από τους οργανοπαίκτες να παίξουν ένα τραγούδι.

Ύστερα οι υπόλοιποι με την σειρά που ορίζει ο «ντολή πασάς» αφιερώνουν τις ευχές τους όπου θέλει ο καθένας ζητώντας και από ένα τραγούδι. Ένας και από τους σκοπούς αυτού του εθίμου ήταν να διαλύονται και οι μικροπαρεξηγήσεις που είχαν δημιουργηθεί και να υπάρχει ομόνοια μεταξύ των χωριανών.

Το βράδυ ακολουθεί παραδοσιακό πανηγύρι με τοπικές ενδυμασίες και Πωγωνήσιους χορούς. Το γλέντι διαρκεί μέχρι τις πρωινές ώρες.

Δωδεκάνησα (Πάτμος) – Επιτάφιος Παναγίας

Το νησί της Πάτμου, το νησί της Ορθοδοξίας, όπου τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το ιστορικό μοναστήρι της Αποκάλυψης, οι μοναχοί του τηρούν το έθιμο του επιταφίου της Παναγίας, ένα έθιμο με βυζαντινές καταβολές.

Ο χρυσοποίκιλτος επιτάφιος της Παναγίας περιφέρεται στα σοκάκια του νησιού σε μεγαλοπρεπή πομπή, ενώ οι καμπάνες του μοναστηριού και των άλλων εκκλησιών ηχούν ασταμάτητα.

Κυκλάδες (Κουφονήσια)-Αγώνας με καϊκια


Μετά τη λειτουργία και την προσφορά φαγητού από τους κατοίκους πραγματοποιείται παραδοσιακά ένας ιδιότυπος αγώνας δρόμου, με τα καΐκια που μεταφέρουν τον κόσμο στο Πάνω Κουφονήσι να προσπαθούν να περάσουν το ένα το άλλο.

Επιστρέφοντας το γλέντι ξεκινά στα μαγαζιά του νησιού, με τη μουσική, τα θαλασσινά εδέσματα και το κρασί να κρατούν το κόσμο εκεί μέχρι το πρωί.

Κυκλάδες (Τήνος) – Παναγία της Τήνου


Το προσκύνημα στην Παναγία της Τήνου είναι το μεγαλύτερο θρησκευτικό προσκύνημα του Ελληνισμού. Κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοί πλημμυρίζουν το νησί για να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, στην Εκκλησία της Μεγαλόχαρης και να αποθέσουν τα τάματά τους. Ποιός δεν ξέρει το έθιμο με τους πιστούς να ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια, μέχρι την εικόνα, γονατιστοί; Η περιφορά του επιταφίου της Παναγίας γίνεται όπως στον Επιτάφιο του Χριστού, τη Μεγάλη Παρασκευή, με τους χιλιάδες πιστούς να ακολουθούν με αναμμένα κεριά.

Έβρος (Φέρες) – Παναγία Κοσμοσωτήρα


Και στις Φέρες Έβρου, η Παναγία έχει την τιμητική της, το απόγευμα του Δεκαπενταύγουστου όταν, με επίκεντρο την εκκλησία της Παναγίας της Κοσμοσώτηρας, τελείται μέγας πανηγυρικός εσπερινός.

Από το ναό ξεκινά μια από τις πιο συγκινητικές λιτανείες της ιερής εικόνας, ενώ οι εορταστικές εκδηλώσεις ξεπερνούν το στοιχείο της θρησκευτικής κατάνυξης και απογειώνονται με τα κέφια των ανθρώπων.

Σιάτιστα-Οι καβαλάρηδες προσκυνητές



Ένα έθιμο, που έχει τις ρίζες του στην τουρκοκρατία, είναι αυτό των καβαλάρηδων προσκυνητών. Εκείνη την περίοδο ήταν η ευκαιρία των σκλαβωμένων να δείξουν τη λεβεντιά τους και τον πόθο τους για λευτεριά

Την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου, οι καβαλάρηδες σχηματίζοντας μεγάλες παρέες με στολισμένα άλογα κατευθύνονται στο μοναστήρι του Μικροκάστρου, προσκυνούν την εικόνα και επιστρέφουν στο χωριό για γλέντι και χορό ως το πρωί.

Οι πλατείες της Χώρας και της Γεράνειας είναι στο επίκεντρο των εορτασμών, ενώ και οι γειτονιές της Σιάτιστας αντηχούν από τους ήχους της μουσικής.

Πυργί Χίου-Πυργούσικος χορός

Σε ένα από τα διάσημα Μαστιχοχώρια της Χίου, το Πυργί, με την ιδιαίτερη ασπρόμαυρη διακόσμηση των σπιτιών του, υπάρχουν 50 εκκλησίες.

Το Δεκαπενταύγουστο μετά τη λειτουργία στην εκκλησία της Παναγίας, το πανηγύρι μεταφέρεται στην πλατεία, όπου την τιμητική του έχει ο παραδοσιακός “Πυργούσικος” χορός, με τον γρήγορο και χαρούμενο σκοπό του να παρασέρνει τους πιστούς.

Κυκλάδες (Πάρος) – Παναγία Εκατονταπυλιανή



Ο παλαιοχριστιανικός ναός της Εκαντονταπυλιανής στην Παροικιά της Πάρου είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές εκκλησίες του Αιγαίου. Η παράδοση λέει ότι ο ναός χτίστηκε μετά από ένα τάμα που έκανε η Αγία Ελένη και σήμερα η εκκλησία αποτελεί έναν από τους αρχαιότερους και πιο καλοδιατηρημένους ναούς. Στη γιορτή της Παναγίας πλήθος πιστών καταφθάνει για να προσκυνήσει την εικόνα του 17ου αιώνα, αλλά και να συμμετάσχει στις εορταστικές εκδηλώσεις. Υπό τους ήχους παραδοσιακής μουσικής, το ντόπιο κρασί ρέει άφθονο και οι παριανοί μεζέδες έχουν την τιμητική τους.

Το εντυπωσιακό στοιχείο των εορτασμών όμως έρχεται από τη θάλασσα, όπου δεκάδες καΐκια καταφθάνουν στο λιμάνι της Νάουσας, με τους πιστούς μέσα σε αυτά να κρατούν αναμμένα δαδιά. Το φαντασμαγορικό θέαμα κορυφώνεται με νησιώτικους χορούς και γλέντι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Ζαγοροχώρια-Το τριήμερο γλέντι

Ξακουστά σε ολόκληρη την Ελλάδα είναι τα πανηγύρια της Παναγίας που γίνονται τον Δεκαπενταύγουστο στα Ζαγοροχώρια. Σε χωριά όπως η Βίτσα και το Τσεπέλοβο, οι εκδηλώσεις στη μνήμη της Κοίμησης της Θεοτόκου είναι τριήμερες και προσφέρουν την ευκαιρία για ατελείωτο γλέντι με παραδοσιακούς ηπειρώτικους χορούς. Κι ενώ οι δύο πρώτες ημέρες το γλέντι είναι ανοιχτό για όλους, την τρίτη και τελευταία ημέρα της χαράς και του κεφιού, τον πρώτο λόγο έχουν οι ντόπιοι, με τοπικούς σκοπούς και ηπειρώτικους χορούς.

(Β. Αιγαίο) Ικαρία-Ατέλειωτο γλέντι

Επίκεντρο των εκδηλώσεων είναι το Γιαλισκάρι, όπου οι ντόπιοι κερνάνε ψητά και κατσικίσιο κρέας. Το γλέντι κορυφώνεται με κρασί και τον φημισμένο Ικαριώτικο χορό.

Δωδεκάνησα (Κάρπαθος) – Παναγία στην Όλυμπο


Για τους πιο ταξιδεμένους, που έχουν αψηφήσει την απόσταση και τις δυσκολίες στην πρόσβαση, το πανηγύρι της Κοίμησης της Θεοτόκου, στην Όλυμπο της Καρπάθου είναι από τα πιο κατανυκτικά.

Εδώ, στην Όλυμπο, οι λειτουργίες είναι βαθιά συνδεδεμένες με το πένθος που χαρακτηρίζει αυτή την συγκυρία για τον Χριστιανισμό και το αποκορύφωμα του παραδοσιακού εορτασμού είναι ο χορός που γίνεται στη μικρή πλατεία, μπρος στην εκκλησιά της Παναγίας, με τους οργανοπαίκτες να παίζουν τον Κάτω Χορό, αργόσυρτο και με σοβαρή διάθεση.

Αρχικά, οι άντρες καθισμένοι στο τραπέζι και με ένα κομμάτι βασιλικό στο πέτο, τραγουδούν και πίνουν, με τη συνοδεία λαούτου και λίρας. Στη συνέχεια, και καθώς πέφτει το σκοτάδι, ξεκινά ο χορός, στον οποίο μπαίνουν, σιγά-σιγά, και οι γυναίκες ντυμένες με τις εκπληκτικής ομορφιάς και λαμπρότητας παραδοσιακές γιορτινές φορεσιές τους.

Ο χορός αργός και πάντα με σταθερό βήμα και κατανυκτική διάθεση, κρατά για ώρες και η όλη ατμόσφαιρα είναι από τις ωραιότερες που μπορεί να βιώσει ο πιστός στα πανηγύρια του Αιγαίου.

Ημαθία (Καστανιά) – Παναγία Σουμελά


Η εκκλησία κτίστηκε το 1951 από τους πρόσφυγες του Πόντου, στη μνήμη της ιστορικής ομώνυμης Μονής, τα ερείπια της οποίας βρίσκονται στο όρος Μελά, κοντά στην Τραπεζούντα του Πόντου. Εδώ φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που είναι φιλοτεχνημένη από τον Ευαγγελιστή Λουκά.

Μετά τον μέγα εσπερινό της παραμονής γίνεται η λιτάνευση της Αγίας Εικόνας και στη συνέχεια ακολουθούν καλλιτεχνικές εκδηλώσεις με ποντιακά συγκροτήματα, ενώ ανήμερα της Παναγίας γίνεται η περιφορά της Αγίας Εικόνας, την οποία ακολουθεί πλήθος πιστών.

 Στο αποκορύφωμα της μεγάλης γιορτής της χριστιανοσύνης, ποντιακά συγκροτήματα από την Μακεδονία προσφέρουν μοναδικές στιγμές με παραδοσιακούς σκοπούς και πολύωρο γλέντι.

Αμοργός-Παναγία Πανοχωριανή

Στην Παναγία την Πανοχωριανή, στην το πανηγύρι ξεχωρίζει για τις τοπικές σπεσιαλιτέ πατατάτο και ξιδάτο, αλλά και για τα θρυλικά αμοργιανά ρακόμελα.

Μαγνησία (Σκιάθος) – Επιτάφιος Παναγίας

Στο νησί της Σκιάθου το Δεκαπενταύγουστο, χιλιάδες προσκυνητών συρρέουν από ολόκληρο το νησί αλλά και τα γειτονικά μέρη όπου την παραμονή της γιορτής, το βράδυ, όπου γίνεται η έξοδος του επιτάφιου της Παναγίας μέσα σε μια ατμόσφαιρα μοναδικής κατάνυξης, υπό την συγκινητική μελωδία των εγκωμίων της Θεοτόκου που ψάλλουν όλοι μαζί οι Σκιαθίτες.

Λέσβος (Αγιάσος) – Παναγία Αγιασώτισσα


 Με επίκεντρο της ξακουστή εκκλησία της Παναγίας της Αγιάσου, οι πιστοί, επισκέπτες και ντόπιοι, απολαμβάνουν ένα από τα ωραιότερα πανηγύρια του ανατολικού Αιγαίου. Η ομώνυμη εικόνα είναι έργο του ευαγγελιστή Λουκά, πλασμένη με κερί και μαστίχα.

Πολλοί από τους προσκυνητές, με αφετηρία την πόλη της Μυτιλήνης, περπατούν 25 χιλιόμετρα για να φθάσουν στον αυλόγυρο της εκκλησίας, όπου και διανυκτερεύουν.

Την ημέρα της γιορτής της Παναγίας, ύστερα απ’ τη καθιερωμένη λειτουργία, γίνεται η περιφορά της εικόνας γύρω από το ναό, ενώ οι εορταστικές εκδηλώσεις φθάνουν στο αποκορύφωμά τους με τις μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις στην πλατεία του χωριού.

Στην Αγιάσο τον Δεκαπενταύγουστο συναντά κανείς όλα αυτά που συνθέτουν την εικόνα ενός τυπικού νησιώτικου πανηγυριού, πλανόδιους πωλητές, μουσικοχορευτικά συγκροτήματα και λαϊκές ορχήστρες, ενώ τα σκωπτικά πειράγματα δίνουν και παίρνουν, συντηρώντας μια παράδοση αιώνων.








πηγή: aftodioikisi.gr

Μέρα που είναι σήμερα... σας προσφέρουμε όλες τις ταινίες που σχετίζονται με τη σημερινή γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

• «Το τελευταίο ψέμμα» (1958) του Μιχάλη Κακογιάννη

Ο πατέρας της Χλόης βρίσκεται ένα βήμα πριν την χρεοκοπία αλλά η μητέρα της πιστεύει πως πρέπει να συνεχίσουν να έχουν επαφή με τους ευκατάστατους φίλους τους με τη βοήθεια δανεικών χρημάτων. Μ` αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να αποκαταστήσουν την κόρη τους. Η Χλόη έχει επαφή με έναν πλούσιο μεσήλικα γνωστό τους, τον Δρίτσα, όμως, ένα βράδι θα γνωρίσει τον πλούσιο Γαλάνη.

• «Το θαύμα της Μεγαλόχαρης» (1965) του Κώστα Στράντζαλη

Σε ένα ναυάγιο, η Μαρία Μερφάτη χάνει τη μονάκριβη κόρη της Λίζα, αλλά με κανέναν τρόπο δεν θέλει να πιστέψει ότι το παιδί της πέθανε. Την αναζητά επί έξι ολόκληρα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων η Λίζα ζούσε, παρά τη θέλησή της, κοντά σε έναν γύφτο γυρολόγο ο οποίος την ανάγκαζε να ζητιανεύει στα πανηγύρια. Το κοριτσάκι διασώθηκε από τους άντρες ενός διερχόμενου πλοίου, οι οποίοι στη συνέχεια το άφησαν σε έναν ηλικιωμένο ψαρά και εκείνος το παρέδωσε στον γύφτο για να το πάει στους γονείς του. Τώρα, η Λίζα γνωρίζει την καλοσυνάτη Μαρία, την οποία συμπαθεί αμέσως, και ο γύφτος προσπαθεί να της αποσπάσει χρήματα, με αποτέλεσμα η Μαρία να καταλάβει ότι η κόρη της κάπου βρίσκεται ζωντανή. Η Λίζα, θέλοντας να πάει στην «καλή κυρία», το σκάει από τον γύφτο και με τη βοήθεια του Λευτέρη, ενός αγοριού που έρχεται στην Αθήνα για να μπει σε ορφανοτροφείο, φτάνει στο σπίτι των Μερφάτη. Η Μαρία κι ο άντρας της, ο Αλέκος, ξαναβρίσκουν επιτέλους την κόρη τους, ενώ υιοθετούν και τον Λευτέρη που κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του, προκειμένου να σώσει τη μικρή του φίλη..

• «Δεκαπενταύγουστος» (2001) του Κωνσταντίνου Γιάνναρη

Αύγουστος στην Αθήνα. Εποχή απόδρασης. Το καλοκαίρι τελειώνει και οι χαρακτήρες της ταινίας αναζητούν ένα θαύμα που θα αλλάξει τη ζωή τους. Αναζητούν τη φυγή προς μια καινούρια αρχή. Η ζέστη έχει φτάσει στο απροχώρητο. Πορείες αδιέξοδες. Πόθοι και όνειρα καθημερινά.

Στο κέντρο της πόλης, μια τριώροφη πολυκατοικία αδειάζει από τους ενοίκους, που ετοιμάζονται να δραπετεύσουν για λίγες ήμερες. Τρία διαμερίσματα, τρεις παράλληλες ιστορίες, τρεις απόψεις της καθημερινής ζωής και τα θαύματα, που όλοι τους προσεύχονται να γίνουν το Δεκαπενταύγουστο.

Μέσα από τα μάτια ενός 17χρονου διαρρήκτη, που εισβάλλει στα άδεια διαμερίσματα, μαθαίνουμε τη "σκοτεινή πλευρά", τις άλλες επιθυμίες, παραβιάζουμε τα μυστικά των ηρώων και περιμένουμε να δούμε αν τα όνειρα θα γίνουν πραγματικότητα...

• «Τσίου…» (2005) του Μάκη Παπαδημητράτου

Αθήνα, δεκαπενταύγουστος. Σε μιά άδεια σχεδόν πόλη, ένας ηρωινομανής, ο Τσίου, ψάχνει να βρει τη δόση του. Στην προσπάθειά του αυτή, μπλέκεται σε περιπέτειες, μπλέκοντας και άλλους ανθρώπους. Με ειρωνία και χιούμορ, παρουσιάζονται κωμικές καταστάσεις και ιστορίες τοξικοεξαρτημένων και όχι μόνο ατόμων στην Αθήνα του σήμερα. Βραβευμένη στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και Βραβείο καλύτερης ελληνικής ταινίας της διεθνούς ένωσης κριτικών FIPRESCI.

Την ημέρα της Παναγιάς, επέλεξε το 1940 η φασιστική Ιταλία ,σαν πρόβα τζενεράλε της επίθεσης εναντίον της Ελλάδας. Στην Τήνο, οι καμπάνες της γιορτής σταμάτησαν, όταν οι τορπίλες από το ιταλικό υποβρύχιο Ντελφίνο, χτύπησαν το καταδρομικό «Έλλη».

Η μία τορπίλη βρήκε «στόχο» προκαλώντας έκρηξη στο μηχανοστάσιο και στις δεξαμενές πετρελαίου, ενώ άλλες δύο έπεσαν στη προκυμαία χωρίς ευτυχώς να προκαλέσουν θύματα.

Παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε το πλήρωμα τελικά το «Έλλη» βυθίστηκε περίπου μία ώρα μετά στις 09:45.

Εννέα άνθρωποι σκοτώθηκαν και 60 τραυματίστηκαν στην επίθεση. Η έρευνα έγινε στο βυθό του όρμου την επόμενη ημέρα, έφερε στο φως τμήματα από τις τορπίλες, με τον αριθμό μητρώου και στοιχεία ιταλικά.

Η ελληνική κυβέρνηση όμως αποφασίζει να μην φανερώσει την αλήθεια, για ν' αποφύγει κάθε προστριβή.

Σε ανακοινωθέν της δηλώνει πως δεν κατόρθωσε να εξακριβώσει την εθνικότητα του υποβρυχίου που χτύπησε την «Έλλη».

Η εμπλοκή της χώρας μας στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη.

Ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και μία από πιο τραγικές φιγούρες του ελληνικού κομουνιστικού κινήματος.

Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1902 στα Λαγκάδια Αρκαδίας.
Φοίτησε στο Διδασκαλείο του Πύργου Ηλείας, όπου μυήθηκε στις σοσιαλιστικές ιδέες, και το 1924 διορίσθηκε δάσκαλος στην Ελασσόνα.

Ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση στον κλάδο του και το 1926 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Εξελέγη στην Εκτελεστική Επιτροπή της Δημοσιοϋπαλληλικής Ομοσπονδίας και στη συνέχεια της Πανυπαλληλικής Συνομοσπονδίας.

Το 1931 συνελήφθη για τη συνδικαλιστική και κομματική του δράση. Φυλακίστηκε για τρεις μήνες και στη συνέχεια απολύθηκε από τη θέση του. Από τότε, αφιέρωσε όλες τις δυνάμεις του στον συνδικαλισμό και στο κόμμα του και αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΕΓΣΕΕ), που είχε ιδρύσει το ΚΚΕ και η οποία έχοντας διαλυθεί με δικαστική απόφαση, λόγω του«ιδιωνύμου», βρισκόταν στην παρανομία. 

Το καλοκαίρι του 1935 μετείχε στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο της Γ’ Διεθνούς στη Μόσχα. Κατά τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου ήταν αρχικά γραμματέας της παράνομης κομματικής επιτροπής της περιοχής Θεσσαλίας και στη συνέχεια της Μακεδονίας. Το 1938 προωθήθηκε στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, με γενικό γραμματέα τον Γιώργη Σιάντο.

Ο Πλουμπίδης συνελήφθη τον Μάιο του 1939 κι επειδή ήταν ήδη φυματικός μεταφέρθηκε στο τότε σανατόριο «Σωτηρία». Πήρε μέρος στην εντυπωσιακή ομαδική απόδραση των εκεί κρατουμένων κομμουνιστών την άνοιξη του 1941. Συνέβαλε στην ανασυγκρότηση του ΚΚΕ και στη συνέχεια στην οργανωτική συγκρότηση του ΕΑΜ. Τον Δεκέμβριο του 1942 εξελέγη μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, στην 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του κόμματος.

Μετά την Απελευθέρωση, επανεξελέγη από την 11η Ολομέλεια (Απρίλιος 1945) στο νέο Πολιτικό Γραφείο. Δεν εξελέγη, όμως, στο ολιγομελές Πολιτικό Γραφείο μετά την 12η Ολομέλεια (Ιούνιος 1945) και μετά το 7ο Συνέδριο (Οκτώβριος 1945), που συνήλθαν υπό την ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη. Ίσως η εξαίρεσή του αυτή από το Πολιτικό Γραφείο να είχε σχέση και με παλιά δυσπιστία του Ζαχαριάδη απέναντί του.

Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου παρέμεινε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε την καθοδήγηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ με το ψευδώνυμο «Μπάρμπας». Μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου ανέλαβε επικεφαλής της παράνομης κομματικής οργάνωσης στο εσωτερικό. Στις 25 Νοεμβρίου 1952 συνελήφθη στον Κολωνό από την Αστυνομία και μετά την ανάκρισή του μεταφέρθηκε στο σανατόριο «Σωτηρία», επειδή ήταν βαριά άρρωστος από φυματίωση και νεφρίτιδα.



Δύο ημέρες αργότερα, με εντολή του εξόριστου γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη μεταδόθηκε από τον ραδιοσταθμό της «Ελεύθερης Ελλάδας», που έδρευε στο Βουκουρέστι, ανακοίνωση του κόμματος, με την οποία καταγγελλόταν ως πράκτορας της Ασφάλειας.
Κατά την ανακοίνωση, ο Πλουμπίδης «είναι από 27ετίας πράκτορας της Ασφάλειας. Στη χιτλερική κατοχή και την περίοδο της αμερικανοκρατίας, ο προβοκάτορας Πλουμπίδης έκανε μεγάλη ζημιά στο λαϊκό κίνημα και το λαό μας.
Ο Πλουμπίδης είναι βαμμένος θανάσιμος εχθρός του λαού. Τα στοιχεία που αφορούν τη χαφιέδικη πρακτορική δράση του θα δημοσιευτούν την κατάλληλη ώρα».







Το ΚΚΕ υποψιαζόταν τον Πλουμπίδη από τον Μάρτιο του 1952, όταν είχε δημοσιοποιηθεί επιστολή του, με την οποία προσφερόταν να παραδοθεί και να δικασθεί σε περίπτωση μετατροπής της θανατικής ποινής του Νίκου Μπελογιάννη και των συγκατηγορουμένων του.
Το κόμμα είχε χαρακτηρίσει την επιστολή κατασκεύασμα της Ασφάλειας και τον Πλουμπίδη όργανό της.

Η δίκη του Νίκου Πλουμπίδη άρχισε στις 24 Ιουλίου 1953 στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών, με την κατηγορία της κατασκοπίας, βάσει του Αναγκαστικού Νόμου 375/1936.

Οι επιθέσεις του κόμματος εναντίον του συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση.
Στις 27 Ιουλίου, ο ραδιοσταθμός της «Ελεύθερης Ελλάδας» τον κατηγόρησε ότι ήταν αυτός που πρόδωσε τον Μπελογιάννη.



Ο ίδιος υπέμεινε με καρτερία το προσωπικό του δράμα, δίνοντας δείγματα ακλόνητης αφοσίωσης στο κόμμα του. «Ο Ζαχαριάδης είναι ο αρχηγός του Κόμματός μου. Για να με πει πράκτορα θα έχει τους λόγους του. Εγώ μόνο σε Συνέδριο θα μπορούσα να ζητήσω διευκρινίσεις».


Σε άλλο σημείο διεξήχθη ο εξής διάλογος με τον Πρόεδρο του Στρατοδικείου:

Πλουμπίδης: Δεν δικάζετε άτομα, δικάζετε το ΚΚΕ.
Πρόεδρος: Σε θεωρούν προδότη.
Πλουμπίδης: Θέλουν να προστατεύσουν το Κόμμα από έναν υποτιθέμενο εχθρό.

Τελικά, στις 3 Αυγούστου 1953, ο Νίκος Πλουμπίδης καταδικάσθηκε «δις εις θάνατον».
Σε θάνατο, αλλ’ ερήμην, καταδικάστηκαν και οι Νίκος Ζαχαριάδης, Γιώργος Βοντίτσιος (Γούσιας), Βασίλης Μπαρτζώτας κ.ά.

Ένα χρόνο και δέκα ημέρες μετά την καταδίκη του, ο Νίκος Πλουμπίδης  αντίκρυσε τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Αυγούστου 1954 το εκτελεστικό απόσπασμα. Γύρω στις 3:30 π.μ. οδηγήθηκε με χειροπέδες σε μια χαράδρα, κοντά στην Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί, όπου πριν από την εκτέλεση διεμήφθη ο εξής διάλογος με τον Βασιλικό Επίτροπο του Στρατοδικείου (νυν εισαγγελέας):

Επίτροπος: Έχεις να εκφράσεις καμιά επιθυμία;
Πλουμπίδης: Θέλω μόνο να πω ότι υπήρξα τίμιος αγωνιστής.
Επίτροπος: Δεν έχεις δίκιο. Οι πράξεις σου δεν υπήρξαν τίμιες.
Πλουμπίδης: Αφήνω τίμιο όνομα με τον τρόπο μου.
Επίτροπος: Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις. Απευθύνεσαι προς άλλους, οι οποίοι, όμως, σε λάσπωσαν.
Πλουμπίδης: Δεν πειράζει. Ο Ζαχαριάδης είναι ο πραγματικός αρχηγός μου. Τον υπακούω και τώρα.

Ο Νίκος Πλουμπίδης εκτελέστηκε λίγο αργότερα με ακάλυπτα τα μάτια, ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ και τραγουδώντας τη «Διεθνή». Το ΚΚΕ συνέχισε να τον στοχοποιεί και μετά τον θάνατό του, όταν υποστήριζε από τα ερτζιανά ότι «ο Πλουμπίδης δεν πέθανε, αλλά μεταφέρθηκε στην Αμερική, όπου γεμίζει τις μέρες και τις τσέπες του με το πικρό αντίτιμο της προδοσίας». Το 1958, μετά την «αποσταλινοποίηση» και την εκπαραθύρωση του Νίκου Ζαχαριάδη από την ηγεσία του κόμματος, το ΚΚΕ αποκατέστησε τον Νίκο Πλουμπίδη.

πηγή sansimera

Νίκος Πλουμπίδης

Του Χρήστου Καϊστριώτη

Ο Νίκος Πλουμπίδης είναι μια από τις πιο ηρωικές και αναμφισβήτητα η τραγικότερη μορφή του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας. Θύμα όχι μόνο του μετεμφυλιακού ελληνικού κράτους αλλά και του ίδιου του κόμματος του, της ηγεσίας Ζαχαριάδη, αντιμετώπισε από το πρώτο την κατηγορία της κατασκοπίας και από τους δεύτερους την κατηγορία του προδότη, του χαφιέ, του εχθρού του λαού.

Ο Νίκος Πλουμπίδης, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής,  είχε οργανώσει την εξέγερση του αθηναϊκού λαού στις 5 Μαρτίου 1943, τη γενική πολιτική απεργία και το παλλαϊκό συλλαλητήριο που ματαίωσε τα σχέδια των Γερμανών και των κουίνσλινγκς να προχωρήσουν σε πολιτική επιστράτευση και να στείλουν Έλληνες εργάτες στη Γερμανία.
Η σύλληψη και η καταδίκη σε θάνατο του φίλου και συντρόφου του Νίκου Μπελογιάννη αποτέλεσε για τον Πλουμπίδη ένα πολύ δυνατό χτύπημα. Για να τον σώσει  από το εκτελεστικό απόσπασμα, κάνει την ύστατη προσπάθεια. Με το γράμμα του στου συνηγόρους του Μπελογιάννη, Τσουκαλά και Γαλέο, που δημοσιεύεται στον τύπο,  δηλώνει ότι ο ίδιος και όχι ο Μπελογιάννης είναι ο καθοδηγητής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ και υπόσχεται να παρουσιαστεί στις αρχές και να δικαστεί αν μετατραπούν οι θανατικές καταδίκες του φίλου και συντρόφου του.

Ο Κούλης Ζαμπαθάς περιγράφει τη συζήτηση,  που προηγήθηκε της επιστολής, μεταξύ του ίδιου και του Νίκου Πλουμπίδη. 

Τις μέρες που βγήκε η απόφαση ο μπάρμπας ( Νίκος Πλουμπίδης) βρισκόταν κοντά μας. Ένα μεσημέρι με φώναξε και με ρώτησε.

«Θέλω τη γνώμη σου για κάτι. Σκέφτομαι να παρουσιαστώ και να παραδοθώ για να σώσω το Νίκο και την Έλλη. Ο Νίκος είναι αθώος πάνω στο ζήτημα των ασυρμάτων και του παράνομου μηχανισμού. Αρχηγός είμαι εγώ. Αν μου εγγυηθούν ότι θα του χαρίσουνε την ποινή του θανάτου, τότε θα παρουσιαστώ. Εγώ ότι είχα να δώσω στον αγώνα και στον ελληνικό λαό το έδωσα. Λίγη είναι η ζωή μου. Αν τη δώσω για κείνους και για το λαό είναι ότι μπορώ να δώσω για αυτούς. Αυτοί πρέπει να ζήσουν για το Κόμμα μας και για τον ελληνικό λαό».

Δεν άργησα να απαντήσω ούτε και σκέφτηκα πολύ. Ήξερα τον χαρακτήρα του και τούπα τούτα:

«Να σου πω. Ξέροντας τον  χαρακτήρα σου και την καρδιά σου, αν σούλεγα όχι μην πας, θα με κακοχαρακτήριζες, θα πικραινόσουν, θα θύμωνες για την παλιανθρωπιά μου, μα θα πήγαινες. Μα η θυσία σου είναι μάταιη. Δεν πρόκειται να χαρίσουνε τη ζωή στο Νίκο παίρνοντας για αντάλλαγμα τη δικιά σου.

Ο Νίκος είναι ο ηγέτης του παρόντος και του μέλλοντος, ο δυνατός ο γερός και ο γεμάτος νιάτα. Εσύ με όλη τη μεγαλοσύνη σου, τους αγώνες σου και τη μεγάλη σου πίστη στα ιδανικά μας και την πείρα σου, για αυτούς δεν είσαι τίποτα όσο ο Νίκος. Ξέρουνε την υγεία σου, ξέρουνε πως η καρδιά σου κρέμεται από μια κλωστή. Σ’ έχουνε ξοφλημένο. Για αυτό δε θα σε δεχτούνε. Πάντως κάνε ότι σκέφτεσαι για να τους σώσεις ….. Ωστόσο άφησε με σε παρακαλώ να σου πω κάτι. Είσαι βέβαιος ότι αυτό που σκέφτεσαι θα το εγκρίνει η ηγεσία του Κόμματος;«

Με κοίταξε στα μάτια. Ανασηκώθηκε κάπως στο μαξιλάρι, μια και βρίσκονταν ξαπλωμένος στο ντιβάνι και μου απάντησε
«Καλά. Αυτοί κει πάνω είναι ηγεσία. Εμείς εδώ τι είμαστε; Όχι. Θα το κάνω. Θα το κάνω για να στους σώσω».
(Κούλης Ζαμπαθάς: Νίκος Μπελογιάννης-Νίμος Πλουμπίδης, εκδόσεις Δωρικός)
Η επιστολή του Ν. Πλουμπίδη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» στις 16 Μαρτίου (1952) όπου μεταξύ τον άλλων:

«1. Καθοδηγητής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚ, ήμουν εγώ και όχι ο Μπελογιάννης. Για αυτήν μου την ιδιότητα και τις πράξεις μου αναλαμβάνω μόνος μου τις ευθύνες.
Ύστερα από την δήλωση μου αυτή κάθε επιμονή για την εκτέλεση του Μπελογιάννη είναι ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ, ΑΔΙΚΗ και ολοφάνερα ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ πράξη.

2. Για να νομισθεί ότι κάνω τον παληκαρά εκ του ασφαλούς ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ να παρουσιαστώ στις αρχές και να δικαστώ αν μετατραπούν οι θανατικές καταδίκες του φίλου μου και συντρόφου μου Ν. Μπελογιάννη.
Νίκος Πλουμπίδης, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ.

Υ.Γ. Πολλοί είναι εκείνοι που γνωρίζουν τον γραφικό μου χαρακτήρα. Εντούτοις για το γνήσιο της επιστολής, προσθέτω τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Αθήνα 12-3-1952.»

Δύο ημέρες μετά τη δημοσίευσή της ο Γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος  Ζαχαριάδης διέψευσε την επιστολή ως πλαστό κατασκεύασμα της Ασφάλειας, ισχυριζόμενος ότι ο Πλουμπίδης νοσηλεύεται στο εξωτερικό. Με την κίνησή του αυτή επέτρεψε την εκτέλεση Μπελογιάννη.

Μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη,  συνελήφθη στις 25 Νοεμβρίου 1952, και ο Πλουμπίδης. Στις 27 του μηνός ο κομματικός ραδιοφωνικός σταθμός «Ελεύθερη Ελλάδα», εγκαταστημένος πια στο Βουκουρέστι, άρχισε να μεταδίδει ότι ήταν από δεκαετίες χαφιές της Ασφάλειας, πράκτορας του εχθρού στις γραμμές του κόμματος. Το Π.Γ. της Κ.Ε. στις 25 Ιουλίου 1952 τον είχε διαγράψει από μέλος του ΚΚΕ.






Λίγους μήνες πριν εκτελεστεί έγραψε το τελευταίο γράμμα του στη γυναίκα του Ιουλία.

«Δεν ξέρω αν φτάσουν στην εκτέλεση γιατί και η διεθνής και η εσωτερική κατάσταση δε το σηκώνει και γιατί η μη εκτέλεση τους συμφέρει για να διαιωνίζεται η σύγχυση αν είμαι χαφιές ή όχι. Δε βρίσκω άλλη λύση από το Να με αποκηρύξεις. Να πάρεις διαζύγιο σε βάρος μου για οποιαδήποτε λόγο. Ακόμα το παιδί μας να μη φέρει το όνομα μου, αλλά το δικό σου, είτε σιωπηρά είτε υιοθετημένο απ’ τα παιδιά. Τέλος δέχομαι ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αποφασίσετε αρκεί να μη θίγεται το κόμμα. Μη διστάσετε στην απόφαση σας από συναισθηματισμούς  ή από το αν πονέσω»

Ο Νίκος Πλουμπίδης λίγο πριν πέσει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος, στις 14 Αυγούστου του 1954, δήλωσε στο βασιλικό επίτροπο:
«Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το κόμμα μου. Αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα».

Έπεσε νεκρός φωνάζοντας φωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάς, ζήτω το ΚΚΕ»
Ο Λευτέρης Ελευθερίου, διευθυντής τότε του ραδιοφωνικού σταθμού «Ελεύθερη Ελλάδα περιέγραψε ως εξής την αντίδραση του Ζαχαριάδη στην είδηση της εκτέλεσης:
Στο ραδιοφωνικό σταθμό είχαμε πάρει τον Τύπο των Αθηνών και είδαμε τη φωτογραφία του αιμόφυρτου νεκρού συντρόφου μας μετά την εκτέλεση  του. Αμέσως μετά έγραψα στο Ζαχαριάδη και του έλεγα:
«Σύντροφε Νίκο, πήραμε τον Τύπο των Αθηνών και είδαμε τη φωτογραφία του εκτελεσμένου Πλουμπίδη. Και τώρα τι θα πούμε;»
Απάντησε με τα εξής λόγια:
«Σύντροφε Λευτέρη, θα πούμε ότι η εκτέλεση είναι εικονική και ότι ο Πλουμπίδης βρίσκεται στην Αμερική».

(Δημοσθένης Α. Παπαχρίστου: Νίκος Πλουμπίδης. Ντοκουμέντα, εκδόσεις Δελφίνι)



«Ο Ζαχαριάδης ήταν ικανός για όλα, έτσι αποδείχθηκε» (μαρτυρία Βασίλη Νεφελούδη).

Μετά τη διαγραφή του Ζαχαριάδη (7η Ολομέλεια, 18 – 24 Φεβρουαρίου 1957) ανέλαβε κομματική επιτροπή να διερευνήσει την υπόθεση.
Βάσει του πορίσματός της, της 23ης Νοεμβρίου 1957, η 9η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1958 αποφάσισε αποκατάσταση της μνήμης του Πλουμπίδη.


Βέβαια, «ο Πλουμπίδης τελικά αποκαταστάθηκε αλλά, στην ουσία, ούτε έως σήμερα έχει αποκατασταθεί. Δεν είναι αποκατάσταση αυτή που έγινε. Αποκατάσταση σημαίνει να χυθεί φως σε όλη την υπόθεση: Γιατί; Ποιοι; Πώς; Απάντηση δεν έχει δοθεί» (μαρτυρία Ελλης Παππά).

Ο Δημοσιογράφος Βασίλης Ραφαηλίδης γράφει:
Σήμερα ο Νίκος Πλουμπίδης κατέχει μια περίοπτη θέση στο «πάνθεο των ηρώων» του ΚΚΕ. Στο θαυμαστό φωτογραφικό λεύκωμα που εξέδωσε το ΚΚΕ το 1976 με τον τίτλο «ΚΚΕ 1918-1976» οι φωτογραφίες του Μπελογιάννη και του Πλουμπίδη έχουν τοποθετηθεί αντικριστά σε δυο σελίδες. Αυτοί οι δύο άνθρωποι αποτελούν δίδυμο, δε χωρεί καμιά αμφιβολία. Είναι τα δύο σκέλη της ίδια τραγικής ιστορία. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, το φωτοστέφανο του Μπελογιάννη, είναι περισσότερο λαμπερό. Τότε τον τραγούδησαν οι ποιητές και τον έκαναν σύμβολο ζωγράφοι σαν τον Πικάσο. Τον Πλουμπίδη εκτός από το κόμμα, τον αγνόησε τότε και η «στρατευμένη» τέχνη. Ας ελπίσουμε πως τώρα που εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει στρατευμένη τέχνη, κάποιος ταλαντούχος αστράτευτος δημιουργός θα κάνει ήρωα τραγωδίας. Σε βεβαιώ, το μαρτύριο του ουδόλως υπολείπεται εκείνο του Οιδίποδα Τύραννου. Θα βρεθεί κάποτε ένας Σοφοκλής για τον Νίκο Πλουμπίδη. Μια τραγωδία με ήρωα τον Πλουμπίδη, θα ήταν η τραγωδία της σύγχρονης Ελλάδας»

(Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου «



πηγή: Ο Εχθρός του Λαού

Ο Μάνος Κατράκης, κορυφαίος πρωταγωνιστής και θιασάρχης, γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1909 στο Καστέλι Κισσάμου των Χανίων Κρήτης. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης.

Το 1919 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ο Μάνος, που από μικρός είχε δείξει το υποκριτικό ταλέντο του, εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή. Έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία μόλις 18 ετών, με το θίασο Οι Νέοι στο έργο Για την αγάπη της. Το μπρίο και η δυναμικότητά του ενθουσίασαν τον σκηνοθέτη Κώστα Λελούδα κι έτσι ένα χρόνο αργότερα, το 1928, έπαιξε στην πρώτη βουβή ταινία Το λάβαρο του '21.

Την ίδια περίοδο εντάχθηκε στο Θίασο της Ελευθέρας Σκηνής της Μαρίκας Κοτοπούλη, του Σπύρου Μελά και του Μήτσου Μυράτ, παίζοντας σε έργα όπως Η λύρα του γερο-Νικόλα, Οι άθλιοι και Στέλλα Βιολάντη. Το 1930 συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατρο του Β. Ρώτα και το 1932 προσλήφθηκε στο νεοϊδρυόμενο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμήνευσε μεταξύ άλλων τον Κορυφαίο στον Αγαμέμνονα και τον Κρητικό στη Βαβυλωνία.

Το 1934 συνεργάστηκε με τον Β. Αργυρόπουλο και το 1935 ξανά με τη Μ. Κοτοπούλη.

Αργότερα εντάσσεται στο ΚΚΕ και το 1943 ανέλαβε Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και από τη θέση αυτή συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του Κρατικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης όπου και έπαιξε μέχρι το 1946, οπότε επέστρεψε στο Εθνικό. Εκδιώχθηκε, όμως, ένα χρόνο αργότερα, λόγω των αριστερών πεποιθήσεών του. Κατά την διάρκεια της Κατοχής, εντάσσεται και σε πολλούς καλλιτεχνικούς κύκλους του ΕΑΜ, όπως και στο ΕΑΜ ηθοποιών. Το 1947 διώκεται για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και αρνούμενος πεισματικά να υπογράψει «δήλωση μετανοίας», εξορίζεται στην Ικαρία, στη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη όπου υφίσταται κακουχίες και βασανιστήρια.

Επέστρεψε στην Αθήνα το 1952, διοργανώνοντας «ποιητικές απογευματινές» στο θέατρο Μουσούρη. Ξανανέβηκε στη σκηνή με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, λίγο αργότερα με τον θίασο του Αδαμάντιου Λεμού και αμέσως μετά με τον Θυμελικό Θίασοτου Λίνου Καρζή (Προμηθεύς Δεσμώτης). Στη συνέχεια και μέχρι το 1955 εμφανίστηκε με την Κυβέλη και αμέσως μετά συγκρότησε δικό του θίασο με την Ασπασία Παπαθανασίου (Ευγενία Γκραντέ, Βαθιές είναι οι ρίζες, Το κορίτσι με το κορδελάκι κ.ά).

Το 1955 ίδρυσε το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο και εγκαταστάθηκε στον υπαίθριο χώρο του Πεδίου του Άρεως, τον οποίο εγκαινίασε με τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας. Σ' αυτό το θέατρο, με μεγάλη συμμετοχή κοινού και καλλιτεχνική επιτυχία, συνέχισε ως το 1967, υποστηρίζοντας συστηματικά το ελληνικό έργο (Ο μονοσάνδαλος, Το κορίτσι με το κορδελάκι, Η Αντιγόνη της Κατοχής, Ο Πατούχας και διασκευές από έργα του Καζαντζάκη όπως Ο Χριστός ξανασταυρώνεται και Ο Καπετάν Μιχάλης). Σποραδικά ανέβασε και κλασικό ρεπερτόριο (Ιούλιος Καίσαρ, Φουέντε Οβεχούνα). Τους χειμώνες, το ΕΛΘ φιλοξενείτο σε διάφορα θέατρα ή περιόδευε στην επαρχία, την Κύπρο και την Κωνσταντινούπολη.

Καθώς το 1968 του έγινε έξωση από το Πεδίο του Άρεως, ο Κατράκης συνέχισε την πρωταγωνιστική του πορεία, πότε με το θίασό του, πότε με άλλους πρωταγωνιστές. Το 1972 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο και πρωταγωνίστησε στον Οθέλλο και τον Δον Κιχώτη, και στην Επίδαυρο στον Οιδίποδα Τύραννο (1973) και στον Προμηθέα Δεσμώτη(1974).

Αργότερα, συνεργάστηκε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το ΚΘΒΕ, για να επανιδρύσει το 1977 το ΕΛΘ, ανεβάζοντας έργα Αρμπούζοφ (Φθινοπωρινή ιστορία με την Έλλη Λαμπέτη), Γκόρκι (Οι Τελευταίοι), Μπρεχτ (Συντροφιά με τον Μπρεχτ, με τη Μελίνα Μερκούρη), Λέοναρντ (Ντα), Μασάρι (Ταμπού) και τη Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολητου Νικηφόρο​υ Βρεττάκου. Η τελευταία του εμφάνιση έγινε το 1984 στο Ηρώδειο, με το μουσικό έργο του Θόδωρου Αντωνίου Προμήθεια.

Συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες (Δ. Ροντήρη, Π. Κατσέλη, Τ. Μουζενίδη, Μ. Βολανάκη, Σπ. Ευαγγελάτο, Μ. Θεοδωράκη, Σπ. Βασιλείου, Α. Κατσέλη, Τ. Καρούσο, Ελ. Χατζηαργύρη, Αν. Βαλάκου) και συμμετείχε σε εκατοντάδες εκδηλώσεις, όπου με την ανεπανάληπτη φωνή του δικαίωνε το νεοελληνικό ποιητικό λόγο. Οι αναγνώσεις του σε κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας παρέμειναν κλασικές.

Ο Κατράκης έπαιξε και σε πολλές ταινίες στον κινηματογράφο. Αξιόλογες είναι οι ερμηνείες του στο Μαρίνο Κοντάρα του Γιώργου Τζαβέλα (1948), στη Συνοικία το όνειροτου Αλέκου Αλεξανδράκη (1961) στην Ηλέκτρα του Μιχάλη Κακογιάννη (1962), στο Ένας Ντελικανής του Μανόλη Σκουλούδη (1963). Βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, για την ερμηνεία του στον ρόλο του Κρέοντα στην Αντιγόνη του Γ. Τζαβέλλα, και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή του στο Συνοικία το όνειρο.

Λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας Ταξίδι στα Κύθηρα, με σκηνοθέτη το Θόδωρο Αγγελόπουλο, άφησε την τελευταία του πνοή, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1984, χτυπημένος από καρκίνο των πνευμόνων.


Ο Μάνος Κατράκης και το περιστατικό που παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή του στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο... :

Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, το 1940, ο Μάνος Κατράκης, έφυγε για το μέτωπο.
Ο ηθοποιός ήταν άτυπα, προστάτης οικογένειας, καθώς ο πατέρας του, που ήταν έμπορος, έλειπε συνεχώς για δουλειές στο εξωτερικό.
Έτσι ο Κατράκης άφησε πίσω του τη μητέρα και τις αδελφές του.
Την ημέρα της αναχώρησης ένας συνάδελφός του, που τον είδε πάνω στο άλογο, του είπε:
«Ε, μωρέ Κατράκη, σαν τον Άη Γιώργη τον καβαλάρη μοιάζεις».
Κι όμως, το άλογο αυτό που έκανε τον ηθοποιό να μοιάζει με άγιο, παραλίγο να γίνει η αιτία για να χάσει τη ζωή του. Την ημέρα του ατυχήματος, ο Κατράκης είχε σταλεί από το διοικητή του, να βοηθήσει τον οδηγό μιας κλινάμαξας που είχε μείνει σε μια ανηφόρα.
Το άλογο του όμως την ημέρα εκείνη ήταν δύστροπο και ανυπάκουο και έτσι ο Κατράκης πήρε άπραγος το δρόμο της επιστροφής.
Την ώρα που κατηφόρισε ένα κακοτράχαλο δρόμο, στο χείλος του γκρεμού, πέρασε με ταχύτητα ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο, που τρόμαξε το άλογο.
Ο Μάνος Κατράκης κατάφερε να επιβιώσει στον πόλεμο Το ζώο σηκώθηκε στα δύο του πόδια και τότε ο ηθοποιός σκέφτηκε πως ήρθε το τέλος του,αφού ήταν δίπλα στον γκρεμό, αλλά για καλή του τύχη το άλογο παραπάτησε και έπεσε προς τη μεριά του δρόμου.
Το πόδι του ηθοποιού όμως πλακώθηκε από το χτυπημένο ζώο και εγκλωβίστηκε.
Προσπάθησε φωνάζοντας,  να προλάβει τους επιβάτες του αυτοκινήτου, που ήταν η αιτία του κακού, αλλά μάταια. Το όχημα είχε απομακρυνθεί αρκετά και κανείς δεν τον άκουσε. Το άλογο ήταν βαριά τραυματισμένο και δεν μπορούσε να σηκωθεί με αποτέλεσμα ο Κατράκης να μείνει για πολλές ώρες καταπλακωμένος.
Όπως είπε αργότερα, ούτε που θυμόταν πόσες ώρες είχαν περάσει μέχρι που τον βρήκαν κάποιοι περαστικοί στρατιώτες και τον μετέφεραν στο Μέτσοβο.
Οι συμπολεμιστές του, ήταν έτοιμοι να τον κηρύξουν αγνοούμενο, όταν εμφανίστηκε μπροστά τους σώος και αβλαβής. Παρά την περιπέτειά  δεν έπαψε να αγαπά τα άλογα. Διηγούμενος ιστορίες από τον πόλεμο, ανέφερε συχνά μια εικόνα φρίκης που του έμεινε χαραγμένη στο μυαλό για χρόνια. Λίγο πριν φτάσουν στα Γιάννενα, ο Κατράκης και οι υπόλοιποι στρατιώτες είδαν από μακριά, πεσμένο στο δρόμο ένα άλογο με μια μαύρη κηλίδα πάνω του. Πλησιάζοντας συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν κηλίδα αλλά ένα όρνιο που κατασπάραζε το χτυπημένο άλογο, το οποίο ήταν ζωντανό. Ο ηθοποιός και οι σύντροφοί του δεν άντεχαν να βλέπουν το ζώο να υποφέρει και αποφάσισαν να το λυτρώσουν με μια πιστολιά.
Ο Κατράκης περιέγραφε αυτή την ιστορία σαν «ένα από τα πιο συγκλονιστικά και τραγικά περιστατικά που είχε ζήσει στη ζωή του».

Ο Μάνος Κατράκης κατάφερε να επιβιώσει στο μέτωπο και επέστρεψε στο σπίτι του, ξαφνιάζοντας ευχάριστα τη μητέρα του, που από «μαντάτα» που είχαν φτάσει στα αυτιά της, τον θεωρούσε νεκρό.
Η υπόλοιπη ζωή του ηθοποιού δεν κύλησε ανέμελα. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου εξορίστηκε στη Μακρόνησο και τον Αη Στράτη, αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής του, που αξίζει ξεχωριστή μνεία.... 



Ο Μάνος Κατράκης ως Προμηθέας Δεσμότης


Ο Μάνος Κατράκης (δεξιά) στην εξορία με τον Γ. Ρίτσο



πηγές : sansimera , mixanitouxronou, kokkinosfakelos.blogspot.gr

Νομικές εξελίξεις απειλούν το εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ.

Προς αλληλέγγυους/ες: για περισσότερες πληροφορίες ενημερωθείτε στα σχετικά τηλέφωνα επικοινωνίας. Ειδικά ενημερώνουμε όσους/ες βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη αυτές τις ημέρες.

Προειδοποιούμε, όσους επιβουλεύονται την παραγωγή και την αυτοδιαχείριση του εργοστασίου από την συνέλευση των εργαζομένων πως έχουμε γνώση και είμαστε σε επιφυλακή. Τα σχέδια τους δεν θα περάσουν.

Το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ θα παραμείνει σε χέρια εργατικά!




biom-metal.blogspot.gr

Μιχάλης Θερμόπουλος

Είναι γνωστό ότι το νερό είναι το κύριο συστατικό που συντηρεί το σώμα μας και συμβάλλει σχεδόν όσο τίποτε άλλο στην διατήρηση της γενικότερης καλής υγείας.

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν μερικοί άνθρωποι είναι ότι πιστεύουν πως μπορούν να αντικαταστήσουν το νερό με άλλα ποτά και έτσι δεν πίνουν όσο νερό πραγματικά χρειάζονται. Αλλά το πόσο νερό χρειάζεται οργανισμός σας εξαρτάται από το σωματικό σας βάρος.

Αν θέλετε να ξέρετε πόσο νερό χρειάζεται να πίνετε οπωσδήποτε καθημερινά ακολουθήστε τις παρακάτω συμβουλές...

• 36 κιλά – 1,1 λίτρα
• 45 κιλά – 1,4 λίτρα
• 54 κιλά – 1,7 λίτρα
• 63 κιλά – 2 λίτρα
• 72 κιλά – 2,3 λίτρα
• 81 κιλά – 2,6 λίτρα
• 90 κιλά – 2,9 λίτρα
• 99 κιλά – 3,2 λίτρα
• 108 κιλά – 3,5 λίτρα

πηγή iatropedia

Συνήθως οι πενιχρές πια αναφορές μνήμης της εισβολής στην Κύπρο, περιορίζονται κατ έτος στην ημερομηνία 20 Ιουλίου.

Η 14η Αυγούστου 1974 ημερομηνία της επιχείρησης Αττίλα 2 ελάχιστα ή καθόλου δεν μνημονεύεται.
Κι όμως, ήταν παραμονή της Παναγίας μετά την εσκεμμένη, από την πλευρά της Άγκυρας, κατάρρευση των συνομιλιών της Γενεύης, όταν οι Τούρκοι προέλασαν στην Κύπρο ολοκληρώνοντας έτσι το σχέδιο τους για την κατάληψη του 40% της Μεγαλονήσου.

Τότε που δεν υπήρχε χούντα στην Αθήνα, τότε που είχε επανέλθει η νομιμότητα σε Ελλάδα με Καραμανλή και Κύπρο με Κληρίδη. Τότε που έγινε φανερό ότι τα σχέδια της Άγκυρας που είχαν προετοιμασθεί μια δεκαετία πριν, ήταν η διχοτόμηση της Κύπρου και η βίαιη μετακίνηση των Τουρκοκυπρίων προς τον Βορρά και των Ελληνοκυπρίων στο Νότο.

Βεβαίως, για να δούμε τα θλιβερά αυτά γεγονότα με την χρονική απόσταση των 42 ετών δεν ήταν μόνο τα πραξικόπημα της χούντας εναντίον του Μακαρίου, που χρησιμοποίησε η Άγκυρα προκειμένου να εισβάλει στην Κύπρο, ήταν πέρα από το καθεστώς των Αθηνών, και το μέτωπο της Κύπρου διασπασμένο με τους Μακαριακούς και τους Γριβικούς σε ένοπλη αντιπαράθεση. Ήταν και το μέτωπο της εκκλησίας, με τους μητροπολίτες να πιέζουν τον Μακάριο να επιλέξει ανάμεσα στην κοσμική και την θρησκευτική εξουσία.

Ήταν πολύ απλά διχασμένο το μέτωπο των ελληνοκυπρίων και ταυτόχρονα ήταν και η πολιτική του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που ακροβατούσε ανάμεσα στον Τρίτο κόσμο και την Σοβιετική Ένωση, γεγονός που εξόργιζε την υπερδύναμη στην αντιπέρα όχθη του Ατλαντικού. Ευθύνες για την εισβολή στην Κύπρο είχαν και οι «ημέτερες» δυνάμεις, που ένιωθαν προστατευμένες από τους ισχυρούς της εποχής και δεν είδαν ότι η Τουρκία καιροφυλακτούσε περιμένοντας την στιγμή, που η διεθνής συγκυρία θα την ευνοούσε, προκειμένου να επιβάλει με την βία των όπλων τα διχοτομικά της σχέδια.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει 42 χρόνια.

Η Τουρκία ενήργησε βάση σχεδίου, μια και οι χαλαρές αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας, ουδέν απέδωσαν Υποστήριξε στρατιωτικά αρχικά και οικονομικά στη συνέχεια την δημιουργία ενός κρατικού μορφώματος στο βορρά,, που μολονότι δεν αναγνωρίζεται παρά μόνο από την Άγκυρα εν τούτοις έχει δομές και λειτουργίες κρατικής οντότητας.

Έστειλε και στέλνει εποίκους από την Τουρκία με στόχο να αλλοιώσει πληθυσμιακά τις προ του 1974 αναλογίες Ε/Κ 82% και Τ/Κ 18%, και προχωράει σε κινήσεις πλήρους εξάρτησης του βορρά από την «μητέρα πατρίδα», με τον αγωγό νερού που δημιουργεί προϋποθέσεις διεύρυνσης του εποικισμού και ανάπτυξης του γεωργικού τομέα και των παραγώγων του στον κατεχόμενο βορρά.
Παράλληλα υπό την αυστηρή καθοδήγησή της βάζει τους Τουρκοκύπριους εκπροσώπους της  να συνομιλούν με την ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, εξομοιώνοντας στην πράξη την νόμιμη και διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Κύπρου, με το μόρφωμα που έχει κατασκευάσει και στηρίζει με την παρουσία των κατοχικών δυνάμεων που προσεγγίζουν τους 40.000 στρατιώτες. Αυτή την περίοδο ένας ακόμη  κύκλος συνομιλιών βρίσκεται σε εξέλιξη.

Παρά τα όποια αισιόδοξα μηνύματα που ακούμε η πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από οδυνηρή.
Για την ώρα η Κυπριακή Κυβέρνηση έχει αποδεχθεί όσα το σχέδιο Ανάν, που απορρίφθηκε με δημοψήφισμα πριν 12 χρόνια από την συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων προέβλεπε, σε ότι αφορά την εξίσωση του 82% με το 18% στην κεντρική διοίκηση.

Έχει ήδη συμφωνηθεί η εναλλαγή στην Προεδρία του υπό ίδρυση Ομόσπονδου κράτους μεταξύ Ε/Τ και Τ/Κ, 50%-50% για όλες τις θέσεις του δημόσιου τομέα δύο συν δύο  νομοθετικά σώματα, με την κάθε πλευρά να ορίζει τα του οίκου της ,καθώς και σημαντικά εμπόδια στην ελεύθερη εγκατάσταση.
Παράλληλα προβλέπεται δικαίωμα χωριστών συμφωνιών για το κάθε κρατίδιο, άρα διμερών σχέσεων Τ/Κ με την Άγκυρα, και πρώτο δικαίωμα στον χρήστη και όχι στον νόμιμο κάτοχο περιουσίας.
Ακόμη και όσα προέβλεπε το σχέδιο Ανάν για την επιστροφή ενός αριθμού εποίκων ξεχάστηκαν. Παράλληλα έχουν αφήσει για το τέλος των συνομιλιών τα δύο αγκάθια για την Τ/Κ πλευρά, αυτό των εγγυήσεων και το εδαφικό.

Ήδη διαμηνύουν σε όλους τους τόνους αξιωματούχοι τόσο από την Άγκυρα όσο και από τα κατεχόμενα, ότι οι εγγυήσεις θα παραμείνουν, δηλ. τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας, καθώς και ότι στα επιστρεφόμενα εδάφη δεν θα περιλαμβάνεται η Μόρφου, που προβλεπόταν από το σχέδιο Ανάν. Είναι προφανές ότι το υπό συζήτηση σχέδιο λύσης του κυπριακού είναι δυσμενέστερο από αυτά που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν.

Με δεδομένη την σημερινή διεθνή κατάσταση, με τον Ερντογάν, μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, να εμφανίζεται ισχυρότερος όσο ποτέ, έχοντας διαταραγμένες τις σχέσεις του τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με την Ε.Ε., πως μπορεί να ελπίζει κάποιος εχέφρων άνθρωπος, ότι θα θελήσει να προβεί σε κάποιους συμβιβασμούς, προκειμένου να βρεθεί μια λύση, αν όχι δίκαιη κι αυτό πρέπει να το ξεχάσουμε, αλλά τουλάχιστον βιώσιμη.

Κι επειδή τα όνειρα θερινής νυκτός είναι ωραία όσο διαρκούν μας προσγειώνουν όμως στην πραγματικότητα το ξύπναμε, καλό θα ήταν οι πολιτικές δυνάμεις σε Κύπρο και Ελλάδα να δουν κατάματα την πραγματικότητα και να πάψουν να ονειροβατούν…

 

Τάσος Ισαάκ - Σολωμός Σολωμού 
20 χρόνια από τη δολοφονία τους

Σαν σήμερα μεσημέρι της 14ης Αυγούστου του 1996 ακόμα μία δραματική επέτειος για την Κύπρο, ο Σολωμός Σολωμού δολοφονείται από  τουρκικά πυρά, καθώς ανέβαινε στον ιστό της σημαίας. 
Ο 26χρονος Ελληνοκύπριος πέθανε σκαρφαλωμένος πάνω στο κοντάρι της σημαίας, με το τσιγάρο στο στόμα.
Ήθελε να κατεβάσει την τουρκική σημαία και να βάλει την ελληνική, όταν δέχτηκε τρεις σφαίρες.

Λίγες μέρες νωρίτερα στις 11 Αυγούστου του 1996 πορεία 7.000 μοτοσικλετιστών, με αφετηρία το Βερολίνο, στις 2 Αυγούστου, και πέρασμα μέσα από πολλές χώρες της Ευρώπης κατέληξε στην Δερύνεια της Κύπρου.

Παρά τις τουρκικές απειλές για πέρασμα στο κατεχόμενο κομμάτι της Κύπρου και συγκεκριμένα στην Κερύνεια, η πορεία προχώρησε προς την Πράσινη Γραμμή, όπου την περίμεναν Τούρκοι στρατιώτες, αστυνομικοί του ψευδοκράτους και αντιδιαδηλωτές, μέλη της εξτρεμιστικής οργάνωσης των «Γκρίζων Λύκων».
Οι εντολές του κατοχικού καθεστώτος ήταν σαφείς: Πυροβολείται όσους επιχειρήσουν δίοδο στα Κατεχόμενα.

Οι μοτοσικλετιστές διασπάστηκαν στην περιοχή της Δερύνειας και πέρασαν στην νεκρή ζώνη.
Ο Τάσος Ισαάκ επιχειρώντας να βοηθήσει Ελληνοκύπριο που δεχόταν επίθεση από τους Τούρκους, ξυλοκοπήθηκε ο ίδιος, ενώ δέχτηκε επίθεση μέχρι θανάτου με λοστούς, πέτρες, ρόπαλα.



Τα μέλη της Ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ, που βρίσκονταν στο σημείο δεν επενέβησαν ποτέ.

Τρεις μέρες αργότερα, την ημέρα της κηδείας του Tάσου Iσαάκ, στις 14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Aμμοχώστου, μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της δολοφονίας του Tάσου Iσαάκ.
Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκε μια ομάδα «Γκρίζων Λύκων» και άρχισαν τον πετροπόλεμο.
Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τους Κυανόκρανους πέρασε στη νεκρή ζώνη και προσπάθησε ν΄ ανέβει σε έναν ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία, ενώ άλλοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν.

Tούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές από το απέναντι τουρκικό φυλάκιο τον πυροβόλησαν και ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό. Στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές. Oι εθνοφρουροί πήραν θέση μάχης.
H σορός του Σολωμού απομακρύνθηκε από την περιοχή. Επίσης, αρκετά ακόμα άτομα τραυματίστηκαν από τις σφαίρες των Tούρκων στο χώρο του επεισοδίου.
.

Σύμφωνα με τις Ελληνοκυπριακές αρχές, ένας από τους δολοφόνους του Σολωμού Σολωμού, ήταν και ο Kενάν Aκίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, υπουργός του ψευδοκράτους και πράκτορας των Tουρκικών μυστικών Δυνάμεων. Ομάδα ανακριτών του Αρχηγείου Αστυνομίας και της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αμμόχωστου, μετά από συντονισμένες εξετάσεις, εντόπισαν τους δράστες εναντίον των οποίων εκδόθηκαν διεθνή εντάλματα σύλληψης.
Το υλικό που εξασφαλίσθηκε χρησιμοποιήθηκε για προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εναντίον της Τουρκίας. Κανένας από τους δράστες δεν συνελήφθη.



Στις 24 Ιουνίου 2008 το ευρωπαϊκό δικαστήριο βρήκε ένοχη την Τουρκία για την δολοφονία των Σολωμού και Ισαάκ.
Σύμφωνα με το δικαστήριο, η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για την παραβίαση του άρθρου 2 της ευρωπαϊκής συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα γιατί δεν έγινε καμία έρευνα για να βρεθούν οι υπαίτιοι για τον θάνατο του. 






πηγή wikipedia