της Φαίης Λιάρα από το 6ο φύλλο της εφημερίδας "έξοδος 133"
Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό, με αφορμή το προσφυγικό, για τους εθελοντές ή αλληλέγγυους όπως έχει επικρατήσει.
Δευτέρα με Πέμπτη είναι ήρωες που σώζουν με αυτοθυσία δυστυχισμένους πρόσφυγες και μετανάστες, Παρασκευή με Κυριακή είναι ύποπτοι και επικίνδυνοι που βάζουν σε κίνδυνο ανθρώπους, έχουν προσωπική ατζέντα και χρηματοδοτούνται απο σκοτεινές πηγές.
Το απόλυτο μπάχαλο, ανάλογα με την πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης, της ΕΕ δηλαδή, για το θέμα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το κράτος πρόνοιας απουσιάζει και από ένα σημείο και μετά ενδιαφέρεται κυρίως να εγκλωβίσει κάπου τους πρόσφυγες και μετανάστες.
Κάπου όπου δεν θα αναγκάζεται να τους βλέπει και δεν θα έχουν πρόσβαση σε αυτούς οι αλληλέγγυοι, πλην αυτών που θα επιλέξει το ίδιο.Γελάνε πικρά με όλα αυτά οι φιλόζωοι εθελοντές.
Η κατάσταση αυτή δεν τους είναι άγνωστη, είναι αυτό που ζούνε καθημερινά όλη τους την ζωή ή για όσο τουλάχιστον αντέχουν να προσφέρουν στα ζώα.
Γεγονός είναι οτι τα τελευταία χρόνια υπάρχει νομοθεσία που ορίζει οτι για τα ζώα υπεύθυνοι είναι οι Δήμοι οι οποίοι οφείλουν να έχουν πρόγραμμα για στείρωση, περίθαλψη, καταγραφή, σίτιση, καταφύγιο για προσωρινή διαμονή αλλά και πρόγραμμα υιοθεσίας καθώς όλοι όσοι ασχολούμαστε γνωρίζουμε ότι η επιστροφή στον δρόμο είναι μια παράταση ζωής, το μέλλον τους έξω είναι προδιαγεγραμμένο όπως είναι και για τον άστεγο άνθρωπο άλλωστε.
Υπάρχει και νομοθεσία για τις κακοποιήσεις.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι άλλη
Όλοι σχεδόν οι δήμοι παρανομούν και δεν κάνουν απολύτως τίποτα για τα ζώα.
Αν θα κάνουν, θα είναι πάντα πρόχειρο, προσωρινό και σχεδόν πάντα στην λογική ότι τα αδέσποτα ενοχλούν.
Άρα τα στοιβάζουμε κάπου, στα λεγόμενα Νταχάου σκυλιών ή αλλιώς δημοτικά καταφύγια, οπουδήποτε αρκεί να μην τα βλέπουμε και μας ενοχλούν.
Και αυτά για τους σκύλους μόνο. Για τις γάτες που αποτελούν και τον μεγαλύτερο όγκο αδέσποτων δεν έχουν απολύτως τίποτα, ούτε καν το υποτυπώδες πρόγραμμα που έχουν ελάχιστοι δήμοι για τα σκυλιά.
Παρένθεση, δεν πρέπει να διστάζουμε να καταγγέλουμε τους Δήμους που δεν έχουν πρόγραμμα ή έχουν αλλά το κακοδιαχειρίζονται. Καταγγελία και με fax στον εισαγγελέα.
Αν όλοι μαζί το κάνουμε θα αναγκαστούν να ασχοληθούν.
Η αστυνομία αδιαφορεί για τις καταγγελίες των πολιτών για τις κακοποιήσεις, αγνοεί συνήθως τον νόμο.
Οι πωλήσεις και η εκτροφή ζώων χωρίς άδεια απαγορεύονται, δεκάδες χιλιάδες όμως πωλούνται και εισάγονται παράνομα, προσθέτοντας κάθε λεπτό που περνάει, άπειρα ζώα στα ήδη υπάρχοντα αδέσποτα.
Λέμε ότι τα αδέσποτα στην χώρα μας ειναι 2-3 εκατομμύρια, η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε ακριβώς πόσα είναι.
Προσωπική εκτίμηση, μαζί με τις γάτες που αναπαράγονται με τρελούς ρυθμούς στον δρόμο, ο αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος. Οι δε κακοποιήσεις άγνωστες.
Ο γείτονας για παράδειγμα που έχει τον σκύλο δεμένο στην αυλή, στην ταράτσα ή στο μπαλκόνι κακοποιεί το ζώο του. Κάθε γειτονιά έχει τέτοιους.
Αν γίνει ποτέ μια επίσημη καταγραφή των αδέσποτων, των κακοποιήσεων, των παράνομων πωλήσεων, θα βρεθούμε μπροστά σε σοκαριστικά νούμερα.
Ποιοί καλούνται λοιπόν τόσα χρόνια να διαχειριστούν αυτή την εξωφρενική κατάσταση;
Mε αυτά τα απίστευτα νούμερα ζώων που χρειάζονται περίθαλψη και το κράτος να απουσιάζει τελείως;
Mα φυσικά οι εθελοντές. Οι άνθρωποι με ευαισθησίες και συνείδηση που δεν μπορούνε να τρώνε στην ταβέρνα ενώ δίπλα τους παρακολουθούνε πεινασμένα αδέσποτα με τα σάλια να τους τρέχουν.
Που δεν θα προσπεράσουν το άρρωστο ή χτυπημένο ζώο αν και γνωρίζουν ότι δεν έχουν να δώσουν τα εκατοντάδες ευρώ που θα τους ζητήσει ο κτηνίατρος.
Φανταστείτε να υπήρχαν στους δρόμους άρρωστοι και χτυπημένοι άνθρωποι και να μην υπήρχε ούτε η υποτυπώδης κρατική πρόνοια που έχουμε με τα υπό διάλυση δημόσια νοσοκομεία.
Να έπρεπε για να τους βοηθήσετε να πληρώσετε ιδώτες γιατρούς και ιδιωτικά νοσοκομεία.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τα αδέσποτα.
Κι όμως, ένα δημοτικό κτηνιατρείο κοστίζει ελάχιστα, όποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να κοιτάξει το παράδειγμα του Δημοτικού Κτηνιατρείου στα Ιόνια Νησιά.
Ο τεράστιος όγκος των αδέσποτων δεν είναι διαχειρίσιμος σε όλη την Ελλάδα από τους ελάχιστους εθελοντές. Δεν είναι δυνατόν να είναι. Αυτή είναι η αλήθεια.
Ούτε ο τεράστιος αριθμός κακοποιήσεων.
Ό,τι καλύτερο μπορούν κάνουν, μέχρι ψυχικής και σωματικής εξαντλήσεως οι περισσότεροι.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω δει ανθρώπους να καταστρέφονται οικονομικά για να βοηθήσουν τα ζώα.
Να καταστρέφεται η ψυχική τους υγεία με την φρίκη που αντικρύζουν καθημερινά.
Να καταλήγουν να ζούνε με πάρα πολλά ζώα, γιατί ειναι δύσκολο να προσπεράσεις το άρρωστο κουτάβι που όμως μετά κανένας δεν θέλησε να υιοθετήσει διότι δεν ήταν ρατσάτο ή γιατί οι συμπολίτες μας τους φορτώνουν ή ακόμα χειρότερα τους εγκαταλείπουν ζώα εκμεταλευόμενοι την ευαισθησία τους.
Έχω δει φιλόζωους να ακούνε χυδαίες προσβολές, να δέχονται μέχρι και σωματική βία απο νοικοκυραίους που πολύ απλά αποφάσισαν οτι τους ανήκει το πεζοδρόμιο, η γειτονιά, το οικοδομικό τετράγωνο και εκεί δεν θα υπάρχουν αδέσποτα αν και η νομοθεσία είναι ξεκάθαρη πάνω σε αυτό.
Έχω δει φιλόζωους να ακούνε μέχρι και απειλές για την ζωή τους γιατί με θάρρος κατείγγειλαν τον γείτονα που κακοποιούσε το ζώο.
Όποιος δεν είδε άνθρωπο να κλαίει πάνω απο το αδέσποτο που φρόντιζε και του το σκότωσαν με φόλα ενώ γύρω του κρυφογελάνε διάφοροι με τον «τρελό που κάνει έτσι για ένα γατί» τότε δεν ζει στην κοινωνία μας.
Και φυσικά όλοι μας έχουμε ακούσει για τους «επαγγελματίες φιλόζωους» που στέλνουν τα περήφανα ελληνικά αδέσποτα στο εξωτερικό για να γίνουν πειραματόζωα, πόρνες σε πορνεία ζώων, γούνες, και άλλα παρανοικά εφευρήματα συνωμοσιολόγων και δημοσιογράφων που ψάχνουν με αγωνία οποιοδήποτε πιασάρικο θέμα θα τους εξασφαλίσει πωλήσεις στα έντυπά τους και τηλεθέαση.
Ποτέ δεν έχει αποδειχτεί τίποτα απολύτως για όλα αυτά. Αυτή είναι η αλήθεια και όμως η πολιτεία δεν βάζει οριστικά ένα τέλος σε όλη αυτή την παράνοια που διασύρει εκατοντάδες φιλόζωους.
Αυτά συμβαίνουν σε μία κοινωνία χωρίς κρατική πρόνοια για τα ζώα, χωρίς φιλοζωική παιδεία, χωρίς πολιτική βούληση και σχεδιασμό για τα ζητήματα των ζώων.
Τα τελευταία χρόνια η φιλοζωική κοινότητα οργανώθηκε σε ομοσπονδίες, στην ΠΦΠΟ και στην ΠΦΟ που εκπροσωπούν την συντριπτική πλειοψηφεία των φιλόζωων και φυσικά δεν ασχολούνται μόνο με τα θέματα των αδέσποτων, αλλά και όλων τών ζώων και αναζητούν μεταξύ άλλων λύσεις απο την πολιτεία και έχουν πετύχει πολλά.
Υπάρχουν και συλλογικότητες που ασχολούνται αποκλειστικά με τα ζητήματα των παραγωγικών ζώων, των ζώων που εκτρέφονται για γούνες, για τα έγκλειστα στο δελφινάριο δελφίνια, κι άλλα.
Όλοι διεκδικούν το αυτονόητο, τα δικαιώματα των ζώων, την θέση τους στην κοινωνία και την μέριμνα επιτέλους της πολιτείας.
Δεν θα φορτώνονται για πάντα οι εθελοντές όλες τις ευθύνες του κράτους.
Ευαισθησίες έχουμε, χρήσιμοι ηλίθιοι δεν είμαστε
.
πηγή exodospress.gr
http://www.imerodromos.gr/wp-content/uploads/2016/08/Ανεργία-300x171.jpg 300w, 
