Την ακριβότερη τιμή σε όλη την Ευρώπη εμφανίζει και πάλι η Ελλάδα από τα τέλη Ιουλίου, ενώ αναμένεται νέο κύμα αισχροκέρδειας στις λιανικές τιμές και πιέσεις στις τιμές σε όλη την γκάμα των συναφών προϊόντων.
Eπιστροφή στον πρωταθλητισμό ακρίβειας δείχνουν για την Ελλάδα τα νεότερα στοιχεία της χονδρεμπορικής αγοράς ηλεκτρικού ρεύματος. Από τα τέλη Ιουλίου, η χώρα μας εμφανίζει σταθερά την ακριβότερη τιμή σε ολόκληρη την Ευρώπη και η τάση αυτή καλλιεργεί το έδαφος για εκτόξευση της αισχροκέρδειας στις τιμές λιανικής μέσω των λογαριασμών που θα φτάνουν στους καταναλωτές από το φθινόπωρο.
Μέσα στο τελευταίο εννιαήμερο, από τις 30 Ιουλίου έως τις 7 Αυγούστου 2023, η Ελλάδα είχε σταθερά την ακριβότερη χονδρεμπορική τιμή ανάμεσα σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με εξαίρεση μόνο μία ημέρα. Σύμφωνα με το Ελληνικό Χρηματιστήριο Ενέργειας, η τιμή της μεγαβατώρας διαμορφώθηκε χθες στα 105 ευρώ, ενώ η δεύτερη ακριβότερη χώρα ήταν η Ιταλία όπου το εκεί σύστημα την καθόρισε στα 93 ευρώ ανά μεγαβατώρα. Την ίδια ημέρα, η τιμή ήταν 70 ευρώ στη Γαλλία και 22 στη Γερμανία όπως φαίνεται στο πινακάκι όπου παραθέτουμε ενδεικτικά την εξέλιξη των τιμών σε τέσσερις χώρες.
Οι διακυμάνσεις των τιμών είναι μεγάλες ιδιαίτερα τα σαββατοκύριακα καθώς μέσα στον Αύγουστο πέφτει κάθετα η ζήτηση, με τον κόσμο να βρίσκεται σε διακοπές και πολλά εργοστάσια να υπολειτουργούν. Η προπορεία της Ελλάδας, όμως, δεν...αμφισβητείται όπως φαίνεται και στους μέσους όρους που παραθέτουμε χαμηλότερα στον πίνακα, με βάση τα στοιχεία που δημοσιεύει η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας.
Ο μέσος όρος της χονδρεμπορικής τιμής στην Ελλάδα για το διάστημα μετά την 1η Αυγούστου ήταν 105,71 ευρώ έναντι 100,1 ευρώ για τη δεύτερη Ιταλία ενώ Γερμανία και Γαλλία βρίσκονται πολύ χαμηλότερα στα 63,23 και 65,63 ευρώ, αντίστοιχα. Σημειώνεται ότι στον μέσο όρο τιμών χονδρικής από την αρχή του 2023, η Ελλάδα είναι δεύτερη με 127,81 ευρώ έναντι της πρώτης Ιταλίας με 131,48 ευρώ ανά μεγαβατώρα. Φαίνεται, πλέον, ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα «πατάει γκάζι» για να κατοχυρώσει την πρώτη θέση στην ακρίβεια σε μια περίοδο που η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν δείχνει να έχει καταλήξει σε αποφάσεις για το πώς θα διαχειριστεί το νέο κύμα αισχροκέρδειας.
Οι χονδρεμπορικές τιμές επηρεάζουν δραματικά τις τελικές τιμές καταναλωτή καθώς οι προμηθευτές αγοράζουν απευθείας μέσω του Χρηματιστηρίου Ενέργειας και όχι μέσω διμερών συμβολαίων με τους παραγωγούς. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα είναι εκτεθειμένη σε μεγάλο βαθμό, που συχνά ξεπερνά το 40%, από το ορυκτό φυσικό αέριο για την παραγωγή ηλεκτρισμού, παρά τους πανηγυρισμούς για τη συνεχή επέκταση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Στη διαμόρφωση της χονδρικής τιμής συμβάλλει επίσης και η μεγάλη εξάρτηση από τις εισαγωγές ρεύματος (συχνότατα ξεπερνούν το 20% της παραγωγής) από Ιταλία αλλά και Τουρκία, Βουλγαρία, Β. Μακεδονία και Αλβανία.
Οριζόντιες επιδοτήσεις
Υπενθυμίζεται ότι και τον περασμένο χειμώνα η Ελλάδα βρέθηκε πολλές φορές στην πρώτη θέση από πλευράς χονδρεμπορικής τιμής ρεύματος. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που περιλάμβανε και την προεκλογική περίοδο, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να διαθέσει τεράστια ποσά, που ξεπέρασαν συνολικά τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ, ώστε να δοθούν επιδοτήσεις και να μειωθούν οι επιπτώσεις στην τσέπη των καταναλωτών.
Αρχικά η κυβέρνηση έλεγε ότι το σύστημα των «οριζόντιων» επιδοτήσεων θα σταματούσε από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο και μαζί με αυτό θα έληγε και ο Προσωρινός Μηχανισμός Ανάκτησης των Υπερεσόδων για τους ηλεκτροπαραγωγούς. Τελικά, όμως, ανακοίνωσε ότι παρατείνεται η ισχύς του προσωρινού μηχανισμού έως τις 31/12/2023, χωρίς όμως να προσδιορίσει εάν θα συνεχιστούν οι επιδοτήσεις και με ποια μορφή. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, ο πρωθυπουργός στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης ετοιμάζεται να ανακοινώσει επιδόματα και ενισχύσεις για συγκεκριμένες κατηγορίες καταναλωτών και ιδιαίτερα τους ευάλωτους.
Εάν όμως συνεχιστεί η άνοδος στις διεθνείς τιμές φυσικού αερίου, οι λιανικές τιμές θα επιβαρυνθούν δραστικά και θα είναι δύσκολο για την κυβέρνηση να παραμείνει απαθής, καθώς μετά τον ερχόμενο χειμώνα ακολουθεί το «σκαλοπάτι» των ευρωεκλογών. Εφόσον οι χονδρεμπορικές τιμές συνεχίσουν να ανεβαίνουν, θα προκύψουν και πάλι υπερέσοδα για τους ηλεκτροπαραγωγούς, τα οποία τους τελευταίους μήνες είχαν μειωθεί έως μηδενισμού.
Εως τώρα μέσω των υπερεσόδων αντλήθηκαν πάνω από 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Ομως, για να δοθούν οι επιδοτήσεις, χρειάστηκε στα υπερέσοδα να προστεθούν τεράστια κονδύλια άνω των 4 δισ. από τον κρατικό προϋπολογισμό και να ανακυκλωθούν ακόμη 3,7 δισ. από χρήματα που είχαν ήδη πληρώσει οι καταναλωτές. Ποιος θα πληρώσει, άραγε, αυτόν τον νέο λογαριασμό;
Ποικίλες εκδηλώσεις και εικαστικά δρώμενα που πραγματοποιούνται εντός και εκτός πόλης από πολιτιστικούς οργανισμούς, γκαλερί και φορείς, δίνουν το έναυσμα στο κοινό που αγαπά τον πολιτισμό να ψυχαγωγηθεί με ελεύθερη είσοδο.
Ιδού 5 πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις εξόδου:
6o Stroggylo Open Air Film Festival
Με ωραίες ταινίες που καλύπτουν κάθε γούστο και ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ, το Φεστιβάλ θερινού κινηματογράφου της πόλης ξεκινά την 1η Ιουλίου και θα μας κρατήσει συντροφιά μέχρι τις 23 Αυγούστου. Νύχτες ραστώνης, νύχτες έντονες, νύχτες περιπετειώδεις, ρομαντικές, συγκινητικές, νύχτες ανέμελες ή που θα μας βάλουν σε σκέψεις, νύχτες μποέμ που θα μας ταξιδέψουν στα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, στα μήκη και τα πλάτη του ονείρου.
Το καλοκαιρινό πολιτιστικό πρόγραμμα του Δήμου Καλλιθέας φιλοδοξεί να δώσει ανάσα χαράς και αισιοδοξίας στους κατοίκους της πόλης. Το φετινό πρόγραμμα είναι εμπλουτισμένο με θεατρικές παραστάσεις, χορό, μουσική, κινηματογράφο, παιχνίδια, ομιλίες, συναυλίες.
Την Τρίτη 8 Αυγουστου στις 21:00 στο 10ο Δημοτικό Σχολείο (Ηρακλέους και Αχιλλέως), στο ΣΙΝΕ ΘΕΡΙΝΟΝ θα προβληθεί η ταινία «GOING WEST/Το Ταξίδι» σε σκηνοθεσία Henrik Martin Dahlsbakken με τους: Benjamin Helstad, Ingar Helge Gimle, Iben Akerlie, Anne Krigsvoll.
Εκτός Πόλης
Εγκατάσταση-περφόρμανς ΓΑΙΑ στο Επταπύργιο Θεσσαλονίκης
«Κι όμως, η γη γυρίζει!» ανακάλυψε ο Γαλιλαίος το 1610 και έπρεπε η ανθρωπότητα να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι η γη κινείται. Το 2023 όμως πρέπει να αποδεχτούμε ότι η γη τρέμει και αντιδρά στις ανθρώπινες ενέργειες.
Στη διατομή τέχνης και τεχνολογίας, εικαστικού και μουσικού περφόρμανς, η ΓΑΙΑ παράγει μια άλλη αφήγηση για τη Γη και για το πώς να την κατοικήσουμε. Εμπνευσμένη από το πλούσιο θεωρητικό έργο των Bruno Latour και Frédérique Aït-Touati, η νέα αυτή –εικαστική και σκηνική– αφήγηση για τη Γη, αφορά τόσο τον άνθρωπο όσο και τους μη ανθρώπινους παράγοντες, χωρίς όμως να παραμερίζει το ανθρώπινο – όπως συχνά προτείνει ο μετα-ανθρώπινος λόγος. Ναι, βιώνουμε μια καταστροφή. Αλλά αυτό μπορεί να αντιστραφεί. Χρειάζεται να παραγάγουμε μια νέα κοσμοπλασία, ανανεώνοντας τις αναπαραστάσεις μας για τον επίγειο, βιοτικό και αβιοτικό κόσμο.
Στη δημιουργία του έργου συμμετέχουν οι φοιτητές και νέοι καλλιτέχνες των πολυμέσων του Τμήματος Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου του ΕΚΠΑ.
8, 9 Αυγούστου 2023 / Ώρα έναρξης: 21.00
Απόκοπος του Μπεργαδή στο Κάστρο Τρικάλων
Ο Απόκοπος του Μπεργαδή
Η Ναταλία Κωτσάνη και ο Τάσος Κοφοδήμος, δύο από τους πιο δραστήριους και καταξιωμένους ερμηνευτές αλλά και δημιουργούς της νεότερης εγχώριας μουσικής σκηνής, ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους μελοποιώντας και ερμηνεύοντας τον Απόκοπο του Μπεργαδή, σε μια πρωτότυπη μουσική παράσταση. H παράσταση με τίτλο Απόκοπος του Μπεργαδή θα παρουσιαστεί στο Κάστρο Τρικάλων τη Δευτέρα 7 και την Τρίτη 8 Αυγούστου, στις 21.30, στο πλαίσιο του προγράμματος 2023 του θεσμού «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός» του Υπουργείου Πολιτισμού.
Με όχημα τις συνθέσεις τους, τις φωνές τους και τα μουσικά τους όργανα, παρουσιάζουν την πρωτότυπη μελοποίηση μέσα από συνθέσεις άρρηκτα συνδεδεμένες με τις ρίζες της ελληνικής μουσικής παράδοσης αλλά και με στοιχεία από παραδοσιακά ιδιώματα της Μεσογείου. Προτείνουν μια σύγχρονη ερμηνευτική θεώρηση φωνητικών ιδιωμάτων της ελληνικής παράδοσης, μέσα από πρωτότυπες και ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις. Η σύγχρονη ερμηνευτική θεώρηση των δύο δημιουργών αναδεικνύει τον ποιητικό λόγο που διαταράσσει με παιγνιώδη τρόπο τις υπάρχουσες αντιλήψεις, ανακαλώντας λογοτεχνικές, θρησκευτικές και λαϊκές συμβάσεις για να τις ανατρέψει.
Η εικαστικός Ναταλία Μαντά εικονογραφεί σε πραγματικό χρόνο την αφήγηση, μέσω live visuals τα οποία προβάλλονται στον χώρο. Μαζί τους επί σκηνής, τρεις καταξιωμένοι μουσικοί, ο Βασίλης Ρακόπουλος στην κιθάρα, ο Βαγγέλης Ζωγράφος στο κοντραμπάσο και ο Άγγελος Πολυχρόνου στα κρουστά, άλλοτε με διάθεση πειραματική κι άλλοτε αυτοσχεδιαστική, αναδεικνύουν την ανάμειξη ελληνικών και δυτικών στοιχειών του Απόκοπου που τον καθιστά ως ένα από́ τα κοσμήματα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Στη παράσταση συμμετέχει ο Ross Daly.
Το μυστικό του δέντρου – Χαρουπόμυλος στο Ρέθυμνο
ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΖΗΣΗΣ-ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ
Η ομάδα Behold παρουσιάζει στις 7 και 8 Αυγουστου τη δράση Το μυστικό του δέντρου, που απευθύνεται στο παιδικό και νεανικό κοινό σε μια προσπάθεια να διερευνήσουν και να τοποθετηθούν από κοινού πάνω σε ζητήματα της κλιματικής κρίσης και της ανθρώπινης συνύπαρξης με το περιβάλλον. Η δράση μετατρέπει ένα βιομηχανικό μνημείο στο Πάνορμο του Ρεθύμνου σε χώρο παιχνιδιού και βιωματικής μάθησης, αναμειγνύοντας διαφορετικά καλλιτεχνικά είδη και θεατροπαιδαγωγικές τεχνικές. Στόχος να ενεργοποιήσει τους νεαρούς θεατές να αναρωτηθούν για το παρόν και το μέλλον σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει αλλά και να αντιληφθούν τη σχέση που αναπτύσσει ο άνθρωπος με τις υπόλοιπες –ανθρώπινες και μη– οντότητες με τις οποίες συμβιώνει στον πλανήτη.
Ξεκινώντας την περιπέτεια από έναν παλιό χαρουπόμυλο, που πλέον έχει μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο, γνωρίζουμε την ιστορία του μνημείου, που συνδέεται αναπόφευκτα με αυτήν της χαρουπιάς, του καρπού της, του νησιού της Κρήτης, ολόκληρης της Μεσογείου. Η χαρουπιά, παρά την απαξίωση που δέχτηκε από τους ανθρώπους για ένα διάστημα, συνεχίζει να αντέχει, να φυτρώνει ακόμα και εκεί που δεν τη σπέρνουν, να καρποφορεί σε συνθήκες εντελώς εχθρικές, να προσφέρει ανιδιοτελώς και να κοιτάζει προς το μέλλον κρατώντας γερά τις ρίζες της στο μακρύ παρελθόν.
Από την αστυνομία έγιναν πάνω από 90 συλλήψεις, ωστόσο η επέμβαση των δυνάμεων σημειώθηκε όταν ήταν πλέον αργά, γεγονός που εγείρει σοβαρά ερωτήματα για την απουσία των ελληνικών αρχών στην άφιξη των 150-200 Κροατών χούλιγκανς στην Ελλάδα.
Το βράδυ της Τρίτης, η ΑΕΚ αντιμετωπίζει την Ντίναμο Ζάγκρεμπ για τον 3ο προκριματικό γύρο του Champions League και ως γνωστόν η μετακίνηση οπαδών των φιλοξενούμενων είχε απαγορευτεί.
Παρ' όλα αυτά, εκατοντάδες οπαδοί της κροατικής ομάδας ήρθαν οδικώς στη χώρα μας, με ένα βίντεο που αναρτήθηκε στα social media να δείχνει το κονβόι που καταφτάνει στην Αθήνα, χωρίς τη συνοδεία αστυνομικών.
Σε άλλο βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι χούλιγκανς εμφανίζονται σε σταθμό του ΗΣΑΠ, να κρατούν καδρόνια και άλλα αντικείμενα, φορώντας κουκούλες και να εξέρχονται από τον σταθμό χωρίς την παρουσία αστυνομίας.
Είναι, λοιπόν, απορίας άξιο πώς το κονβόι των Κροατών διένυσε οδικώς 1.500 χιλιόμετρα φτάνοντας ανενόχλητο από το Ζάγκρεμπ στην Αθήνα, πώς πέρασε τα σύνορα, αλλά και πώς οι οπαδοί έφτασαν στη Νέα Φιλαδέλφεια οπλισμένοι με αιχμηρά αντικείμενα που οδήγησαν και στον θάνατο του νεαρού οπαδού της ΑΕΚ.
Σε ηλικία 87 ετών έφυγε από τη ζωή ο βραβευμένος με Oscar σκηνοθέτης του "Εξορκιστή", αλλά και του "Ανθρώπου από τη Γαλλία", William Friedkin.
Την είδηση θανάτου του επιβεβαίωσε η σύζυγός του και πρώην παραγωγός Σέρι Λάνσινγκ, γνωστοποιώντας ότι ο σκηνοθέτης πέθανε στο Λος Άντζελες.
Αποκαλείται από τους ιστορικούς του κινηματογράφου ως "ο σκηνοθέτης του κακού", καθώς αποτέλεσε έναν εκ των αντιπροσώπων της γενιάς που τη δεκαετία του '70 άλλαξαν τη μορφή του χολιγουντιανού σινεμά.
Ο William Friedkin θεωρήθηκε ως ένας από τους πιο τολμηρούς, αλλά και επιδραστικούς καλλιτέχνες της γενιάς του. Κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας για τον "Άνθρωπο από τη Γαλλία" το 1972.
"Ο Εξορκιστής" προτάθηκε για 10 Βραβεία Όσκαρ , μεταξύ των οποίων της Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας. Κέρδισε το βραβείο του καλύτερου σεναρίου και καλύτερου ήχου.
Μετά από αυτές τις δύο ταινίες, ο Friedkin, μαζί με τους Francis Ford Coppola και Peter Bogdanovich, θεωρήθηκαν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του νέου Χόλυγουντ.
Είναι γνωστός επίσης για τις ταινίες: Το μεροκάματο του φόβου (The Sorcerer, 1977), Οι αετονύχτηδες του Μπρίνκς (The Brink's Job, 1978), Το Ψωνιστήρι (Cruising, 1980), Ο άνθρωπος από το Λος Άντζελες (To Live and Die in L.A., 1985), Jade, 1995, Κατάχρηση εξουσίας (Rules of Engagement, 2000), Ο Κυνηγημένος (The Hunted, 2003), Το μικρόβιο του φόβου (Bug, 2006) και Killer Joe, 2011.
Η τελευταία του ταινία "The Caine Mutiny Court-Martial" πρόκειται να κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Το πρωινό μετά τη γυναικοκτονία της Άννας, μια φίλη τρανς προσφύγισσα μου έστειλε ένα μήνυμα, έγραφε «φοβάμαι». Απάντησα «το καταλαβαίνω». Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις βάζεις κι ένα «αλλά» ως μια αντιθετική επεξήγηση που αντισταθμίζει, ελαφραίνει, εξορθολογίζει ενίοτε έναν κίνδυνο που δεν είναι αρκετά πιθανός ή ισχυρός σε σχέση με την υποκειμενική πρόσληψη του φόβου που πυροδοτεί.
Σ’ εκείνη τη συνομιλία δεν υπήρχε «αλλά». Υπήρχε κυρίως μια πολιτική δήλωση συμπαράστασης παρά μια κυριολεκτική, ενσώματη και βιωμένη κατανόηση της επωδυνότητας. Μοιραζόμασταν την κοινή, γενική εμπειρία καταπίεσης και άλγους που συνεπάγεται το να είσαι θηλυκότητα στην πατριαρχία αλλά στο συγκερασμό της πατριαρχίας με τον εθνοφυλετισμό, την ετεροκανονικότητα, το καθεστώς του έμφυλου δυισμού, τη φτώχεια, σαφώς μια λευκή cis γυναίκα με ελληνικό διαβατήριο είναι λιγότερο ευάλωτη.
Γιατί το να είσαι τρανς προσφύγισσα δεν είναι μόνο μια συγκόλληση ταυτοτήτων, σηματοδοτεί έναν συγκεκριμένο, μειωτικό και περιοριστικό τρόπο που αναγνωρίζεσαι από τους άλλους, στενεύει απελπιστικά το χώρο που μπορείς να υπάρχεις στη δημόσια σφαίρα, τις θέσεις εργασίας που μπορείς να δουλέψεις, τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις που μπορείς να συμμετέχεις, σημαίνει στο πεδίο της ορατότητας και της ισότητας να είσαι διαρκώς ένα ερωτηματικό κι όχι αδιαπραγμάτευτο κομμάτι του.
Η τιμωρητικότητα του ηγεμονικού συμπλέγματος απέναντι στα άτομα που αμφισβητούν τους σεξουαλικούς και έμφυλους κανόνες, τα καθιστά ευάλωτα. Δεν είναι οντολογική η διάσταση της ευαλωτότητας, με την έννοια ότι είμαστε φθαρτά και θνητά πλάσματα. Είναι το αποτέλεσμα της βιοπολιτικής που ταξινομεί, διαβαθμίζει και αξιολογεί ορισμένες ζωές ως ανάξιες να βιωθούν. «Οι μηχανισμοί εξουσίας, επιδρώντας σε ταξικά εκμεταλλεύσιμα, εμφυλοποιημένα και φυλετικοποιημένα σώματα που δε συμμορφώνονται με τα κανονιστικά ιδεώδη, τα μετατρέπουν συστηματικά σε αναλώσιμη, απαλλοτριώσιμη και απορριπτέα σωματική ύλη εγκλωβίζοντας σε αυτό που ο κριτικός της μετααποικιακής σκέψης Φραντς Φανόν περιγράφει ως ατμόσφαιρα βίας» σημειώνει η Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Ελενα Τζελέπη στο βιβλίο «Κουήρ Πολιτική και Δημόσια Μνήμη». Είναι ένα συνεχές βίας που σημαδεύει τις ζωές των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων, περιλαμβάνοντας όλες τις μορφές της βίας, τις δολοφονίες, τις θανάσιμες επιθέσεις, τη σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία, τα microaggressions της καθημερινότητας αλλά και τη συμβολική βία της απομόνωσης, του εξοστρακισμού, της υποτίμησης, της έγκλησης για καταναγκαστικές επιτελέσεις της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας στη βάση της παγιωμένης νόρμας.
Κι αν τα τελευταία χρόνια καταγράφηκε μια σημαντική πρόοδος στο επίπεδο των θεσμικών κατοχυρώσεων με τη νομοθεσία για το Σύμφωνο Συμβίωσης και τη Νομική Αναγνώριση για την Ταυτότητα Φύλου – ως απόρροια μακροχρόνιων αγώνων, αυτά δε συνδυάστηκαν με πλήρη νομική ισότητα, δηλαδή με τη θέσπιση γάμου και παιδοθεσίας για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, ούτε με τολμηρές και αποτελεσματικές πολιτικές πολύπλευρής παρέμβασης και στήριξης των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων ώστε να κοπούν οι ιμάντες από το πλέγμα της βίας.
Ενδεικτικά αναφέρω πως η Ελλάδα δεν έχει προνοήσει για την ίδρυση και τη λειτουργία ΛΟΑΤΚΙ+ ξενώνων στις μεγάλες πόλεις, ώστε να έχουν ασφαλές και αξιοπρεπές καταφύγιο ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα σε εφηβεία/ μετεφηβεία που εκδιώχνονται από τα σπίτια τους, ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσφυγες/ισσες, ΛΟΑΤΚΙ+ ηλικιωμένοι/ες που μπορεί να ζουν σε συνθήκες μοναξιάς κι ένδειας. Δεν υπάρχει μέριμνα για την ένταξη των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων στην εργασία. Τα τρανς άτομα δεν έχουν πρόσβαση σε δωρεάν ιατρικές και άλλες πράξεις που είναι σημαντικές για το transition. Στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχουν ενταχθεί μαθήματα που θα είχαν μια προοδευτική και ανοιχτόμυαλη προσέγγιση για ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας.
Οι μιντιακές αναπαραστάσεις ελάχιστα έχουν τροποποιηθεί προς το καλύτερο, αφήνοντας ακόμα μεγάλο περιθώριο για την άρθρωση ομοφοβικού και τρανσφοβικού λόγου. Το τι κάνει η Πολιτεία πάντα έχει αντανάκλαση και στην κοινωνική συνείδηση. Όταν δε φτιάχνονται ασπίδες θωράκισης των ΛΟΑΤΚΙ+ ζωών και δεν εκπέμπονται βροντερά μηνύματα σεβασμού και δικαιοσύνης, η βία δε βρίσκει αναχώματα. Η βάναυση δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στο κέντρο της Αθήνας, η εγκατάλειψη και ο χαμός της Δήμητρας της Λέσβου και τώρα η γυναικοκτονία της Άννας ήταν οι πιο άγριες εκφάνσεις της ομοτρανσφοβικής βίας στην πρόσφατη περίοδο και λειτουργούν ως συλλογικά τραύματα που επικάθονται πάνω σε ατομικές πληγές, προσθέτοντας στρώματα οδύνης.
ΘΕΟΔΩΡΑ ΚΡΙΝΗ
Η Σοφία Ζαχαριάδη από την οργάνωση Emantes που ασχολείται με ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσφυγες/ισσες, γνώρισε την Άννα μέσα από αυτό το δίκτυο και διηγείται πως βίωσε το συνταρακτικό γεγονός της δολοφονίας της, φωτίζοντας όψεις της συστημικής απαξίωσης που ανοίγουν διάπλατα την ευθραυστότητα του ΛΟΑΤΚΙ+ προσφυγικού πληθυσμού:
«Είδα μια ανάρτηση που δεν έλεγε όνομα, αναφερόταν σε μια τρανς γυναίκα Κουβανή που βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της. Με έπιασε ταχυπαλμία, ένιωθα ότι θα σπάσει η καρδιά μου. Έστειλα αμέσως μήνυμα στην Άννα. Σε εκείνη πήγαινε το μυαλό μου αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Μέχρι που επιβεβαιώθηκε πως ήταν η Άννα. Μου είναι πολύ συγκεχυμένες εκείνες οι στιγμές. Έκανα διάφορα πράγματα που δεν έβγαζαν απαραίτητα νόημα γιατί δε μπορούσα να το διαχειριστώ. Έψαχνα φωτογραφίες, σηκωνόμουν, ενημέρωσα την κοινωνική μας λειτουργό, μίλησα στο τηλέφωνο με έναν καλό φίλο της Άννας, άρχισα να σκέφτομαι πώς θα διεκπεραιωθούν τα διαδικαστικά θέματα όπως η κηδεία. Με βοηθούσε να μπω σε κάτι πρακτικό γιατί το υπόλοιπο ήταν δυσβάσταχτο. Μετά έστειλα μήνυμα στις τρανς φίλες της Άννας που ήξερα ότι είχαν μαζευτεί όλες μαζί. Τις ρώτησα πώς είναι. «Πονάμε» μου απάντησαν.
Υπάρχουν τρανς πρόσφυγες/ισσες που δεν έχουν καν χαρτιά. Ένας από τους λόγους που δεν αποφασίζουν να παρουσιαστούν μπροστά στις αρχές και να αιτηθούν άσυλο είναι πως δεν νιώθουν ασφάλεια με τις ελληνικές αρχές. Όντας , όμως, άτομα χωρίς χαρτιά, δεν υπάρχουν πουθενά. Τώρα ο φόβος οξύνθηκε. Τους ανθρώπους που φέρουν τις πολλαπλές ταυτότητες της Άννας, το ελληνικό κράτος τους ωθεί στο περιθώριο, εκεί τους επιτρέπεται να κινηθούν, εκεί προσπαθούν να επιβιώσουν κι αυτό σημαίνει ότι αναμετριούνται και με τη βία του περιθωρίου. Επειδή δεν υπάρχουν πολιτικές συμπερίληψης και προστασίας οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι δουλεύουν στη μαύρη αγορά, συμπεριλαμβανομένης και της σεξεργασίας και εκτείθενται σε (νέους) κινδύνους. Η Άννα, ήρθε στη χώρα μας ως επιζήσασα από τους κινδύνους που αντιμετώπισε στη χώρα της, αναγνωρίστηκε ως προσφύγισσα , δηλαδή έλαβε διεθνή προστασία. Πώς προστάτεψε το ελληνικό κράτος την Άννα; Πάλευε για δύο ζωές, για την ίδια και για τον πατέρα της που είναι καρκινοπαθής και ζει στην Κούβα. Είναι σαν η Ελλάδα να την έστειλε σε μια μαύρη τρύπα, όπως και τις υπόλοιπες τρανς προσφύγισσες. Κι όποια βγει.
Παρά τις ευρωπαϊκές οδηγίες σύμφωνα με τις οποίες οι ΛΟΑΤΚΙΑ+ πρόσφυγες θεωρούνται -και είναι- ευάλωτοι, στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζονται ως ευάλωτοι, με αποτέλεσμα καθόλη τη διάρκεια του ασύλου τους να είναι σε επαφή με τον γενικό προσφυγικό πληθυσμό που ως γενικός πληθυσμός δε διαφέρει σε ομοφοβία, τρανσφοβία και μίσος εναντίον της διαφορετικότητας και άρα σπάνια δεν είναι εχθρικός απέναντι τους. Έτσι, από την εθνική ομοφοβική κοινωνία στη χώρα καταγωγής και διαμονής τους, από την οποία έφυγαν για να σωθούν, βρίσκονται και πάλι εκτεθειμένοι/-ες σε δύο πρόσθετους κινδύνους: Την μικροκοινωνία των προσφύγων και την ελληνική κοινωνία, που επίσης σε μεγάλο βαθμό είναι ομοτρανσφοβικές, χωρίς κρατικό δίχτυ ασφάλειας. Δεν υπάρχει καν μέριμνα για στέγαση. Μένουν σε camps. Αφού πάρουν άσυλο πρέπει να εγκαταλείψουν και τα campsκαι να τα βγάλουν πέρα μόνες/-οι τους.
Γενικότερα, τα πλέον ευάλωτα άτομα μένουν απροστάτευτα. Η διαδικασία νομικής αναγνώρισης ταυτότητας φύλου προϋποθέτει κάποια χρήματα, που οι πιο φτωχές/οι δε μπορούν να τα δώσουν. Τελευταία, όλο και συχνότερα, βλέπουμε να γίνονται crowdfunding για ιατρικά έξοδα, για φαγητό, για ενοίκιο. Αυτά θα έπρεπε να είναι εξασφαλισμένα. Ολες οι απαιτούμενες ιατρικές πράξεις θα έπρεπε να είναι δωρεάν, να υπάρχουν καταφύγια για να στεγαστούν ΛΟΑΤΚΙΑ+ με αξιοπρέπεια και ασφάλεια, να υπάρχουν προγράμματα εργασιακής απασχόλησης και κατάρτισης. Δε γίνεται να δεχόμαστε ότι η μόνη «διέξοδος» για εργασία στα τρανς άτομα είναι η σεξεργασία. Το ζήτημα είναι να σου δίνονται ισότιμες επιλογές και ευκαιρίες στην εργασία κι αν επιλέγεις τη σεξεργασία, κανένα πρόβλημα. Η Άννα, ας πούμε, είχε σπουδάσει κλασικό μπαλέτο, ήταν επαγγελματίας χορεύτρια και δασκάλα χορού στη Κούβα, αλλά δεν της δόθηκε η δυνατότητα να εργαστεί ως δασκάλα χορού. Είχαμε παλιότερα ένα πρόγραμμα, στο οποίο είχε πάρει μέρος και η Άννα, όπου μπορούσαν τρανς άτομα να κάνουν δωρεάν αποτρίχωση με λειζερ. Είναι ουσιώδες, δεν είναι δευτερεύον, γιατί βοηθάει στην ασφάλεια στο δημόσιο χώρο και είναι σημαντικό όσον αφορά την έκφραση φύλου πολλών τρανς γυναικών. Αν υπήρχαν πολιτικές που θα υποστήριζαν τα τρανς άτομα να δουλεύουν, να στεγάζονται σε αξιοπρεπή σπίτια και γειτονιές, να κυκλοφορούν και όχι να βγαίνουν μόνο τη νύχτα σαν τις νυχτερίδες, τα βίαια περιστατικά θα ήταν λιγότερα. Ζούμε γενικά σ’ ένα σύστημα που ασκεί θανατοπολιτική, πεθαίνει κόσμος στο τρένο, πεθαίνει κόσμος περιμένοντας ασθενοφόρο, πεθαίνει κόσμος από σφαίρες αστυνομικών, πνίγονται πρόσφυγες, όπως στην Πύλο.
Εμείς προτρέπουμε τους ανθρώπους μας να μη μένουν μόνοι και όταν δεν αισθάνονται καλά, να επικοινωνούν μαζί μας. Οι Εmantes από την ίδρυση τους το 2018, λειτουργούν τη γραμμή υποστήριξης Emantes’ supportline που είναι σε άμεση επαφή με ΛΟΑΤΚΙΑ+ αιτούσες/-ντες άσυλο και πρόσφυγισσες/-ες που χρειάζονται υποστήριξη. Είναι σίγουρο πως κάποια άτομα θα πέσουν ψυχολογικά, γι’ αυτό χρειάζονται εργαλεία συλλογικής φροντίδας. Και ένα τέτοιο εργαλείο είναι η γραμμή υποστήριξης. Όντας η διαχειρίστρια της γραμμής αρκετές φορές καλούμαι να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου ώστε να μπορώ να υποστηρίξω, χωρίς να τα καταφέρνω πάντα. Σε αυτές τις περιπτώσεις έχει σημασία να αναγνωρίσεις το τραύμα σου, να το αγκαλιάσεις, να το αποδεχτείς και να το νοιαστείς.
Η Άννα ήταν ένα πλάσμα με τρομερή δύναμη και ενέργεια, ένας σπάνιος άνθρωπος. Με τσακίζει η ιδέα ότι μαζί με αυτά, θα υπάρχει δίπλα κι ένα τέτοιο τέλος. Το ίδιο ισχύει και για τη Zackie. Θεωρώ πως είναι κρίσιμο πλέον η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα να βρεθεί συσπειρωμένη και ενωμένη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της κοινότητάς μας αλλά και των ακόμη πιο ευάλωτων ομάδων, όπως είναι αυτή των ΛΟΑΤΚΙΑ+ προσφύγων»
ΘΕΟΔΩΡΑ ΚΡΙΝΗ
Τα πλήγματα που προκαλεί η βία τη στιγμή που ασκείται πολλαπλασιάζονται στο διηνεκές όταν το κοινωνικό περιβάλλον όχι μόνο δεν την αποδοκιμάζει αλλά συχνά την ανέχεται, την κανονικοποιεί ή ακόμα και την επικροτεί. Η περιφρόνηση απέναντι στα πληγωμένα, βασανισμένα, δολοφονημένα ΛΟΑΤΚΙ+ θύματα εκφράζεται και από την εξουσία απλωμένη σε όλες τις δομές της και από ένα τμήμα της κοινωνίας.
Το είδαμε στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου με την αστυνομία να έχει ενεργό συμμετοχή στη δολοφονία του και στη συνέχεια να ενορχηστρώνει μια επιχείρηση παραποίησης της πραγματικότητας και λασπολογίας, την οποία αναπαρήγαγαν αρκετά media, χωρίς να επανορθώσουν ούτε όταν πια είχαν γκρεμιστεί όλα τα αφηγήματα ενοχοποίησης του θύματος. Το είδαμε και στην περίπτωση της Άννας με το misgendering που, ας μη γελιόμαστε, ξεκίνησε από την αστυνομία. Η περιφρόνηση δεν αποτυπώνεται μόνο σε όσα λέγονται και πράττονται, αποτυπώνεται και σε όσα παραλείπονται. Είναι εξίσου θορυβώδη μερικές φορές. Για παράδειγμα, κανένα στέλεχος της κεντρικής διοίκησης δεν τοποθετήθηκε καταγγελτικά γι’ αυτά τα συμβάντα, δεν εκδήλωσε τη συμπόνια του, δεν έκανε αυτοκριτική για τη δειλία της Πολιτείας στη χάραξη συμπεριληπτικών πολικών. Θα είχε μια σημασία σε επίπεδο συμβολισμού και παιδαγωγικού ρόλου απέναντι στην κοινωνία. Δεν έγινε γιατί η διοίκηση παρά τα ψελλίσματα που καμιά φορά κάνει μαζί με λίγο pinkwashing, είναι η ίδια που κατασκευάζει, αναπαράγει και εν τέλει λογοδοτεί το εθνικοχριστιανικό πατριαρχικό ιδεώδες. Μαζί με την άνοδο της ακροδεξιάς, όπως φαίνεται και στην αύξηση των ακροδεξιών επιθέσεων στο δρόμο και στην είσοδο τριών ακροδεξιών κομμάτων στη βουλή, των οποίων η ομοτρανσφοβία αποτελεί βασικό ιδεολογικό πυλώνα, διαμορφώνεται μια συνθήκη συντηρητικοποίησης, μια αίσθηση ασφυξίας.
Σ’ αυτό το αποκαρδιωτικό πολιτικό συγκείμενο η ρητορική μίσους αποχαλινωμένη και ασυγκράτητη, κατακλύζει τον ψηφιακό χώρο. Τα σχόλια κάτω από την είδηση της μαρτυρικής γυναικοκτονίας της Άννας, ήταν απίστευτα ανάλγητα και κακεντρεχή. Φανέρωναν έναν ανθρωπότυπο πωρωμένο από το μίσος απέναντι σε άτομα και κοινωνικές ομάδες που δεν τον ενοχλούν σε τίποτα, δεν τον πειράζουν, δεν του κάνουν κακό με οποιονδήποτε τρόπο, ακτιφαρισμένο από μια δηλητηριώδη μικροεξουσία που σφυρηλατείται πάντα συνθλίβοντας τους από κάτω και υπακούοντας τους από πάνω, ατσαλωμένο και αδιατάραχτο απέναντι σε οποιονδήποτε συγκλονισμό, ακόμα και από τη μακραίωνη πολιτισμική επιταγή της απόδοσης σεβασμού στους νεκρούς/ στις νεκρές. Κανένας θρήνος δεν τον διαπερνά. Έχει πλήρη επίγνωση των συνεπειών των πράξεων του. Ξέρει ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που θα προσβληθούν και θα πονέσουν αλλά δεν τον νοιάζει, μπορεί να το απολαμβάνει κιόλας. Η εκμηδένιση του Άλλου χρησιμοποιείται ως εργαλείο για το φούσκωμα ενός σάπιου «εγώ».
«Εκείνο το βράδυ δούλευα και γύρισα σπίτι κατά τις 9, τότε είδα κάποιες αναρτήσεις πήρα τηλέφωνο κατευθείαν τη Μαριλού. Την άκουσα χάλια, δε μπορούσε να μιλήσει, πρώτη φορά την άκουσα να κλαίει. Ήταν τόσο καλό παιδί η Άννα, είχε περάσει μια δύσκολη ζωή κι εδώ μπήκε σε μια σειρά, γελούσε, χόρευε. Προφανώς γνώριζε πολλούς ανθρώπους – αυτό δε σημαίνει ότι έπρεπε να σκοτωθεί. Αλίμονο αν πρέπει να μείνεις μόνη σου κλειδωμένη σπίτι για να κινδυνεύεις μόνο από κανένα δοκάρι που θα πέσει. Κι είναι και ο τρόπος που δολοφονήθηκε, είχε μένος. Σίγουρα έπαιξε ρόλο ο συγκερασμός των ταυτοτήτων της, φτωχή, μαύρη, προσφύγισσα, τρανς, περιστασιακά σεξεργάτρια. Έχω ζήσει πολλές δολοφονίες, αυτή με ρούφηξε. Έχω μια αίσθηση φόβου χωρίς να μπορώ να τη συγκεκριμενοποιήσω, μπορεί να ξύπνησαν και δικά μου βιώματα. Πολλά νέα τρανς παιδιά, και αγόρια, μου έστειλαν μηνύματα ότι φοβούνται. Μετά στη συγκέντρωση στον Άγιο Παντελεήμονα πήρα λίγο τα πάνω μου γιατί είχε κόσμο. Όσο προχωρούσαμε, όμως, αναρωτιόμουν γιατί είμαστε εδώ. Δεν θα έπρεπε να είμαστε εδώ. Δεν θα έπρεπε να δολοφονηθεί η Άννα.
Διάβασα σχόλια γεμάτα μίσος. Μ πήγαν πίσω στην περίοδο νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου. Τότε είχα πάθει κατάθλιψη. Τώρα μου βγαίνει θυμός. Δε με ρίχνει πια. Δε με πονάει όπως με πονούσε. Εγκωσα. Έτσι νιώθω τώρα, μετά δεν ξέρω, μπορεί να ξανακυλήσω στη μελαγχολία. Το βρίσκουμε μπροστά μας από παιδιά. Σου λένε ότι είσαι λάθος με τον τρόπο του ο καθένας, περπάτα πιο ανδρικά, ξυρίσου για να βγάλεις γένια, μίλα πιο βαριά, μη φοράς αυτό, μη κάνεις το άλλο. Είναι αθροιστικό. Για ένα διάστημα, με τα μέτρα που πήρε η προηγούμενη κυβέρνηση για το Σύμφωνο και την ταυτότητα φύλου, με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, νιώσαμε μια αγαλλίαση. Τώρα είναι σα να μας λένε «αρκετά βγήκατε και φωνάξατε». Δε θέλουν να φαινόμαστε. Είναι πολλοί αυτοί που μας μισούν. Το λέω και τρέμω. Από τύχη ζούμε. Κι είναι κι αυτή η διαπίστωση του αδικαίωτου. Στη δολοφονία του Ζακ, ενώ όλες είδαμε τι έγινε, το κράτος έβαλε τη σφραγίδα του σε μια απόφαση που λίγο – πολύ μεταφραζόταν στο ότι μπορεί να σε σκοτώνουν στο ξύλο και να μη τρέχει τίποτα.
Η βία ειδικά σε συμβολικό επίπεδο είναι καθημερινή, στο δρόμο στο μετρό, στα μαγαζιά. Παντού νιώθεις εγκλωβισμένη. Επειδή το αντιμετωπίζω από μικρή, πιάνω πράγματα ακόμα και αδιόρατα και πλέον δε με κάμπτουν. Δεν παύει, βέβαια, να είναι ψυχοφθόρο. Γιατί μέσα σου πάντα επαναλαμβάνεις αυτό το «γιατί;» Δεν τους πειράζεις, δεν τους ενοχλείς. Γιατί; Θα σου αναφέρω ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο: Στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα εμφανίστηκε κάποια στιγμή η Ζωή Κωνσνταντοπούλου – για τους δικούς της λόγους. Στάθηκε δίπλα μου και μου ζήτησε να μείνω εκεί μαζί της για να κάνει δηλώσεις. Ήρθαν τα κανάλια και με το που τελείωσε, κατέβασαν τις κάμερες. Ακόμα και για ένα τέτοιο γεγονός που κατακρεουργήθηκε μια τρανς γυναίκα, δεν έδειξαν το ελάχιστο ενδιαφέρον να ακούσουν μια τρανς γυναίκα. Έγινα έξαλλη, όχι επειδή δε βγήκα στην τηλεόραση αλλά με τη στάση τους.
Αυτές τις μέρες πήρα κι έδωσα πολλές αγκαλιές. Δυναμώνει η κοινότητα κι έχει κοντά της κι άλλο κόσμο. Το φεμινιστικό κίνημα στην πλειονότητα του είναι δίπλα μας. Θα ήθελα το «Καμία Μόνη» να το κάνουμε πράξη, να ψάξουμε να βρούμε τα άτομα που είναι μόνα και να τα στηρίξουμε. Να μη συναντιόμαστε μόνο σε δικαστήρια και κηδείες. Είναι, όμως, συγκινητικό αυτό που συμβαίνει σε επίπεδο αλληλεγγύης. Θα επαναλάβω αυτό που έγραψα σε μια ανάρτηση τις προάλλες: Όλο λένε ότι δεν είναι έτοιμη η κοινωνία. Μη σώσει και ετοιμαστεί. Αυτούς που δε μας θέλουν, δεν τους θέλω κι εγώ. Μας έχουν πληγώσει αρκετά. Ας μείνουν στα σκοτάδια τους και τη χολή τους. Έχουμε ανθρώπους να πάμε μπροστά, έχουμε ανθρώπους που μας υπολογίζουν, μας εκτιμούν, μας αγαπούν» λέει η Άννα Κουρουπού, διευθύντρια ενδυνάμωσης στη Red Umbrella Athens.
Στις εξιστορήσεις αρκετών ΛΟΑΤΚΙ+ φίλων μου δεσπόζει το μπούχτισμα από τη διαρκή άσκηση επιβίωσης μεταξύ ασφάλειας και επιθυμίας – εννοιών που δε θα έπρεπε σε κανένα σχήμα να είναι αλληλοσυγκρουόμενες αλλά τίθενται άρρητα έτσι από την εξουσία. Από τη μια τακτικές αυτοπεριορισμού για λόγους αυτοπροστασίας κι από την άλλη βήματα προς το φως. Ένα ενσωματωμένο ραντάρ που χαρτογραφεί τον χώρο, ανιχνεύει απειλές και αναζητά ευκαιρίες ελευθερίας και αυτοδιάθεσης. Μια διεκδίκηση που εμπεριέχει πολλή ενέργεια, συναισθηματική εργασία, έκθεση, χρόνο, επινοητικότητα, επεξεργασίες, πολιτιστικό κεφάλαιο με μικρή απόκριση από το κράτος και σίγουρα με πολύ βραδύτερους ρυθμούς από την ανάγκη να ζήσεις καλά σε ενεστώτα χρόνο. Είναι άδικο κι εξουθενωτικό. Η Τζούντιθ Μπάτλερ κάνει μια εξαιρετική συμπύκνωση πάνω σ’ αυτό: «Μπορεί να αισθάνομαι ότι χωρίς κάποιο βαθμό αναγνωρισιμότητας δε μπορώ να ζήσω. Αλλά μπορεί επίσης να αισθάνομαι ότι οι όροι με τους οποίους αναγνωρίζομαι κάνουν το βίο αβίωτο».
Τα περισσότερα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα φέρουν στις βιογραφίες τους απορρίψεις, χλευασμούς, νουθεσίες, κακοποιητικά περιστατικά, προσπάθειες πειθάρχησης, εσωτερικευμένη ντροπή. Κάποιες πληγές παραμένουν χαίνουσες, κάποιες έχουν επουλωθεί. Κάθε καινούργιο τραυματικό γεγονός αναδεύει τα προηγούμενα. Αυτές οι μέρες είναι βαριές. Υπάρχει φόβος και ο φόβος μπορεί να έχει παραλυτική ισχύ. Υπάρχει πόνος. Υπάρχει και θυμός. Είναι όλα εύλογα και χρειάζεται να πλαισιωθούν από τους ανθρώπους και τις κοινότητες που στέκονται συμμαχικά στον αγώνα κατά της τυραννίας της εθνοπατριαρχικής ετεροκανονικότητας και της αγριότητας που εκλύει.
ΘΕΟΔΩΡΑ ΚΡΙΝΗ
Ο Λύο Καλοβρυνάς είναι επαγγελματίας της ψυχικής υγείας και συγγραφέας. Μιλάει για τις μη ευθύγραμμες διεργασίες του τραύματος από την αναβίωση μέχρι την ενδυνάμωση:
«Η είδηση της δολοφονίας της Άννας με πέτυχε στο εξωτερικό και δε μπορούσα να το επεξεργαστώ εκείνη τη στιγμή επειδή ήμουν σε διαφορετικό πλαίσιο και ψυχολογική διάθεση. Άρχισα να το συνειδητοποιώ όταν μπήκα στο αεροπλάνο και με γονάτισε. Πυροδοτήθηκαν και δικά μου ψυχολογικά. Όσα άτομα λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού ή έκφρασης φύλου έχουμε υποστεί βία, έχουμε έναν μηχανισμό που πάντα εξετάζει το περιβάλλον για το αν είμαστε ασφαλή. Αυτό δε σταματάει ποτέ. Απλά σε πιο ασφαλή περιβάλλοντα μπαίνει σε κατάσταση ύπνωσης. Τυχαία, την προηγούμενη Κυριακή προπηλακιστήκαμε ως αδερφές στο Βερολίνο, εννοώ ότι η βία για εμάς δεν είναι ένα σενάριο, δεν είναι κάτι έξω από την πραγματικότητα μας. Αιωρείται διαρκώς σαν απειλή. Αυτή η δολοφονία έγινε στη γειτονιά μου, όπου ξέρω ότι κι εγώ πρέπει να υποδύομαι, να φοράω την αρσενική μου στολή για να πάω στη Λαϊκή. Βέβαια, πλέον η ηλικία μου, τα γκρίζα μαλλιά μου δημιουργούν μια ενεργειακή ασπίδα. Βραχυκυκλώνω τους ανθρώπους γιατί από τη μια βλέπουν μια αδερφή και από την άλλη έναν ευυπόληπτο κύριο μιας ηλικίας.
Σε πολλά άτομα τα σχόλια μίσους επιτείνουν τον πόνο, σε μένα όχι. Μετά τα 35 έκανα μια πολυετή δουλειά επανοικειοποίησης αυτών των κακοποιητικών λέξεων κι ενώ παλιότερα μόνο στο άκουσμα μιας τέτοιας έκφρασης όλο μου το σώμα τσίτωνε κι έμπαινε σε μια κατάσταση φυγής ή πάλης, τώρα πλέον δεν αντιδρώ αντανακλαστικά. Τις έχω εντάξει εγώ στο λεξιλόγιο μου, μπορώ να με λέω αδερφή, μπορώ να με λέω πούστη. Αναγνωρίζω την κακεντρέχεια που υπάρχει όταν χρησιμοποιούνται αυτές οι λέξεις από άλλους αλλά δεν πυροδοτούμαι κι είμαι ευγνώμων στον εαυτό μου για τη δουλειά που έχω κάνει, ώστε να ελαφρύνω από ένα βάρος. Αυτό δεν ισχύει για όλα τα άτομα. Για πολλά αυτές οι βρισιές λειτουργούν επανατραυματικά. Ως ψυχοθεραπευτής αυτές τις μέρες έπρεπε να δουλέψω με την αναβίωση τραυμάτων στη δουλειά μου και το χειρότερο για μένα είναι η απαισιοδοξία που δημιουργούν αυτά τα γεγονότα, μια πεποίθηση ότι τα πράγματα πηγαίνουν χειρότερα. Γενικότερα, μετά τις εκλογές οι ΛΟΑΤΚΙ θεραπευόμενοι μου και οι γυναίκες εκφράζουν μια αγωνία.
Το πώς αποκρίνεται το κράτος στα περιστατικά ομοτρανσφοβικής βίας παίζει τεράστιο ρόλο γιατί ενέχει κι μια λειτουργία γονέα με την κοινωνική έννοια. Εγώ όταν έτρωγα ξύλο στο προαύλιο του σχολείου δεν τραυματιζόμουν μόνο από την πράξη αλλά και από το γεγονός ότι αυτό εξαλισσόταν με τη συναίνεση του πλαισίου και με άφηνε εντελώς μόνο μου, είναι η μοναξιά που δημιουργεί το τραύμα, όχι μόνο η βία. Όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα και το κράτος κάνει gaslighting σε μαζική κλίμακα, ακυρώνει τα βιώματα ολόκληρων ομάδων. Ευτυχώς είμαστε σε μια καλύτερη περίοδο και η πολιτική ορθότητα έπαιξε θετικό ρόλο. Χρειαζόμαστε περισσότερη. Ας πούμε το ότι τα περισσότερα media διόρθωσαν γρήγορα το misgendering είναι μια αλλαγή σε σχέση με παλιότερα.
Θυμάμαι το 2012 είχαμε αναστατωθεί αρκετά γιατί πολλά άτομα στον κύκλο μου είχαν δεχτεί σωματική επίθεση και με αφορμή αυτό οργάνωσα τότε την πρώτη μάδα αυτοάμυνας για ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Τώρα είμαστε πιο ορατοί, γράψουμε άρθρα, βγαίνουμε στο δρόμο, έχουμε δομές μέσα στις κοινότητες μας. Υπάρχουν τραυματικά γεγονότα στο συλλογικό ψυχισμό που καταλαμβάνουν μια συλλογική οντότητα και υπάρχουν και τραυματικά γεγονότα για την προσωπική ζωή της καθεμιάς μας, και φυσικά βρίσκονται σε συνάρτηση μεταξύ τους. Τα συλλογικά τραυματικά γεγονότα εκτός από τραυματικά λειτουργούν και συσπειρωτικά. Στην περίπτωση της δολοφονίας του Ζακ συνέβη κάτι τέτοιο. Άτομα που δε θα κατέβαιναν ποτέ στο δρόμο – εμού συμπεριλαμβανομένου που δεν το έχω με τις πορείες γιατί παγώνω, να κατέβουν. Θα μου πεις γιατί να χρειαζόμαστε δολοφονίες για να βγούμε στο δρόμο. Η οδύνη πάντως σε συλλογικό επίπεδο μπορεί να μετασχηματιστεί σε αγώνα. Τα ατομικά τραυματικά συμβάντα, σπάνια έχουν αυτή τη λειτουργία κι αν το άτομο δεν έχει υποστηρικτικό πλαίσιο, μπορεί να ισοπεδωθεί. Πριν λίγες μέρες αυτοκτόνησε ένας γκει άνδρας στην Κρήτη αλλά δεν το μάθαμε, καθημερινά βιάζονται γυναίκες ακόμα κι αν δεν το ομολογούν ούτε στον εαυτό τους. Είναι σωρευτικό. Κι εγώ αυτές τις μέρες για να μπορέσω να ανταπεξέλθω απευθύνθηκα στις φίλες μου γιατί δεν είμαι καλά κι είναι οκ. Χρειάζεται να αγκαλιάζουμε την ευαλωτότητα μας. Η προσταγή να είμαστε διαρκώς ακλόνητοι και να προτάσσουμε τα στήθη μας είναι μια βλακώδης ματσίλα. Εγώ είμαι ευάλωτος και η ευαλωτότητα μου δίνει δύναμη. Κατά τ’ άλλα να διεκδικήσουμε και χωρίς να βάλουμε στη ζυγαριά τι είναι πιο σημαντικό. Όλα είναι σημαντικά κι ας επικεντρωθεί ο καθένας και η καθεμία όπου πιστεύει.»
Θεωρώ πολύτιμες τις διηγήσεις των τριών ανθρώπων που μιλούν σ’ αυτό το άρθρο, με την εμπειρία, τη φόρτιση και τη γνώση που κουβαλούν. Έχει πάντα σημασία ο λόγος των ίδιων των υποκειμένων που βιώνουν μια κατάσταση και για όσα εισφέρει και ως πράξη διάρρηξης του πατριαρχικού ετεροκανονιστικού μονοπωλίου της δημόσιας συζήτησης. Το να μιλάμε για το ρατσισμό, το σεξισμό, την ομοφοβία, την τρανσφοβία δεν είναι μια θεωρητική κουβέντα, είναι η αποκάλυψη ουλών, η ανάδειξη τη βλάβης που προκαλούν στις ζωές των ανθρώπων, η υπεράσπιση της μνήμης των νεκρών, η άρνηση συμβιβασμού με το ψαλίδισμα της ζωής, τις χωρικές περιφράξεις, την ενοχοποίηση επιθυμιών και ταυτοτήτων. Είναι φροντίδα τραυμάτων για να μην εγκιβωτιστούν και πετρώσουν και μαζί είναι αναζήτηση ενός ορίζοντα καθαρισμένου από στερεότυπα, καταπιέσεις και βία.
Το Αθέατο Μουσείο, η επιτυχημένη δράση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου που προβάλλει επιλεγμένες αρχαιότητες από τον κόσμο των αποθηκών, υποδέχεται μετά από δεκάδες θαυμάσια αντικείμενα που παρουσιάστηκαν έως τώρα «την παράξενη ιστορία ενός κούρου από την Κρήτη».
Πρόκειται για ένα σπάνιας ομορφιάς χάλκινο αγαλματίδιο που αποδίδει τον μινωικό τύπο του λατρευτή. Το ειδώλιο φέρεται να έχει βρεθεί στην Μίλατο των Μαλίων τα τελευταία χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αποκτήθηκε από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο το 1923 και εκτέθηκε για μικρό χρονικό διάστημα στο μεσοπόλεμο. Η άδηλη προέλευσή του, η ασυνήθιστη φυσιοκρατική απόδοση ποικίλων λεπτομερειών σε συνδυασμό με το μεγάλο του μέγεθος το καθιστούν μοναδικό και εγείρουν αμφιβολίες για τη γνησιότητά του.
Η ανάδειξη του χάλκινου κούρου στο Αθέατο Μουσείο σηματοδοτεί την έναρξη της αναψηλάφησης ενός δύσκολου αρχαιολογικού γρίφου με τη βοήθεια των σύγχρονων μέσων αρχαιομετρίας, που αναμένεται να διαφωτίσουν την αληθή του προέλευση. Η «παράξενη ιστορία ενός κούρου από την Κρήτη» παρουσιάζεται στην «Αίθουσα του Βωμού» (αιθ. 34) έως τη Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2023.
Στις 13 και στις 27 Αυγούστου, στις 24 Σεπτεμβρίου και στις 8 Οκτωβρίου ημέρα Κυριακή, καθώς και στις 23 Αυγούστου, στις 20 Σεπτεμβρίου και στις 11 Οκτωβρίου ημέρα Τετάρτη, ώρα 13:00, αρχαιολόγοι του Μουσείου υποδέχονται τους επισκέπτες στον χώρο της έκθεσης και συνομιλούν μαζί τους για τον μαγικό κόσμο της μινωικής λατρείας, τα ανακτορικά εργαστήρια ειδωλίων και πολυτελών έργων τέχνης, καθώς και για το χρονικό της διακίνησης κίβδηλων αρχαιοτήτων στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Για την παρακολούθηση της παρουσίασης είναι απαραίτητη η προμήθεια εισιτηρίου και η δήλωση συμμετοχής κατά την προσέλευση. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Τηλ. Επικοινωνίας: 213 214 4856, 2132144889, 2132144838.
Ακόμη πιο σκληρά μέτρα φαίνεται ότι εμπεριέχει το σχέδιο νόμου Γεωργιάδη για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα μέλη της που παρεμποδίζουν τους απεργοσπάστες να εργαστούν.
Στο σχέδιο νόμου που αναμένεται να αναρτηθεί εντός των ημερών σε δημόσια διαβούλευση και να εισαχθεί προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή τον Σεπτέμβριο, υπάρχει διάταξη σύμφωνα με την οποία, εκτός από την αστική ευθύνη, για παρεμπόδιση των απεργοσπαστών θα προβλέπεται τώρα και ποινική. Δηλαδή, στις περιπτώσεις που κριθεί από τα δικαστήρια ότι απεργοί –μέλη του συνδικάτου που έχει κηρύξει απεργία– κλείνουν και δεν επιτρέπουν την είσοδο στην εργασία όλων όσοι διαφωνούν εμπράκτως με αυτήν, δεν θα κληθούν να καταβάλουν μόνο το οικονομικό αντίτιμο που θα τους επιδικαστεί αλλά θα κινδυνεύσουν ακόμη και με ποινή φυλάκισης.
Το μέτρο αυτό έρχεται να συμπληρώσει τη νομοθεσία Χατζηδάκη που είχε χαρακτηριστεί αντεργατική και έχει επικριθεί σφόδρα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τους συνδικαλιστικούς φορείς. Εξίσου ποινική θα χαρακτηρίζεται και η ευθύνη όλων όσοι παρεμποδίζουν όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχολογικά τους απεργοσπάστες.
Η κυβέρνηση φαίνεται ότι βιάζεται να συμπληρώσει τα αντιαπεργιακά μέτρα στην αρχή της θητείας της, με στόχο την αποφυγή μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων ενόψει ενός πολύ δύσκολου χειμώνα. Αλλωστε η λογική και των προηγούμενων μέτρων Χατζηδάκη εκπορεύτηκε από τις απεργίες των συνδικάτων των ΣΤΑΣΥ και ΟΣΥ τον Νοέμβριο του 2021. Η απεργία μετά την προσφυγή των διοικήσεων των δύο εταιρειών κρίθηκε παράνομη αλλά επαναπροκηρύχθηκε ως 24ωρη από το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας το οποίο κατ’ αυτόν τον τρόπο την έθεσε κάτω από την ομπρέλα του
Ακολούθησε η 24ωρη απεργία της ΠΕΝΕΝ. Η απεργία κρίθηκε παράνομη και καταχρηστική από το Πρωτοδικείο Πειραιά, αλλά οι εικόνες των απεργών που εμπόδιζαν την πραγματοποίηση των δρομολογίων έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα των ειδήσεων στους τηλεοπτικούς σταθμούς που ήδη προετοίμαζαν τα κριτήρια αποδοχής των νέων αντιαπεργιακών διατάξεων.
Λίγο μετά ο Κωστής Χατζηδάκης συμπεριέλαβε στο εργασιακό νομοσχέδιο διάταξη με την οποία απαγορεύτηκε η επαναπροκήρυξη απεργίας κατά του ίδιου εργοδότη και την ίδια ημερομηνία από δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση, εφόσον η απεργία που κήρυξε η πρωτοβάθμια οργάνωση έχει κριθεί παράνομη.
Αραγε, τι μεσολάβησε και η κυβέρνηση έκρινε ότι σήμερα –με σχεδόν ανύπαρκτο το εργατικό κίνημα, καθηλωμένα στην ανυπαρξία τους τα συνδικάτα και άσφαιρα τα μέχρι τώρα πυρά των όποιων κινητοποιήσεων, συμπεριλαμβανομένων κι αυτών του ΠΑΜΕ– πρέπει να προχωρήσει σε ακόμη πιο σκληρά μέτρα για την προστασία της απεργοσπασίας; Μήπως ήταν, τελικώς, η απεργία στη «Μαλαματίνα» που αποτέλεσε μια σοβαρή εξαίρεση ως προς τη διάρκεια και τον δυναμισμό της ή ο φόβος για αυτά που θα ακολουθήσουν εντός του 2024;
Οι θεατρικές επιχειρήσεις Ερωφίλη παρουσιάζουν σε περιοδεία για το καλοκαίρι του 2023 την βαθιά ανθρώπινη ξεκαρδιστική κωμωδία «ΑΝΔΡΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ-Οξύμωρο?» του Robert Dubac, με το Νίκο Πολυδερόπουλο, σε διασκευή – σκηνοθεσία Αναστασίας Παπαστάθη. Μια ξεκαρδιστική κωμωδία, που παίζεται με μεγάλη επιτυχία σε 100 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Αλήθεια, ξέρει κανείς τι θέλουν οι γυναίκες;
Πόσο εύκολο είναι τελικά να τις καταλάβουν οι άντρες;
O Νίκος Πολυδερόπουλος αυτό το καλοκαίρι θα ψάξει από άκρη έως άκρη την Ελλάδα προσπαθώντας να βρει τις απαντήσεις… μέσα από την διαδραστική κωμωδία «Ανδρική Νοημοσύνη – Οξύμωρο?».
Ο Μάνος, ο ήρωας που θα υποδυθεί, θα κληθεί για να καταλάβει τις γυναίκες, να ανακαλύψει πρώτα τον εαυτό του. Σε αυτή του την προσπάθεια, αρωγός του το κοινό, αλλά και 5 ακόμα πρόσωπα έκπληξη που θα υποδυθεί … ο ίδιος!
Θα μπορέσει τελικά να λύσει τον γρίφο που εδώ και αιώνες είναι άλυτος, ώστε να κερδίσει πίσω τη μία και μοναδική γυναίκα της ζωής του;
Η συνέχεια επί σκηνής με το Νίκο Πολυδερόπουλο σε έναν απρόβλεπτο μονόλογο, που σκοπό έχει μέσα από τις οικείες ξεκαρδιστικές καταστάσεις, να ανακαλύψει αν η ανδρική νοημοσύνη είναι πραγματικά σχήμα οξύμωρο….
Και φυσικά αυτό δε μπορεί να γίνει χωρίς τη βοήθεια μιας γυναίκας… έτσι η Αναστασία Παπαστάθη, έχοντας στο ενεργητικό της την επιτυχία του Caveman, υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη διασκευή του έργου.
Το καλοκαιρινό ραντεβού θα δοθεί από τον Ιούλιο σε όλη τη Ελλάδα και όλοι μαζί άντρες - γυναίκες θα ψάξουμε να βρούμε τις απαντήσεις.
Η Ρωσία θα εκτοξεύσει την Παρασκευή για πρώτη φορά μετά το 1976 διαστημικό σκάφος στη Σελήνη, ανακοίνωσε σήμερα η ρωσική διαστημική υπηρεσία Roscosmos.
Η εκτόξευση του Luna-25 θα πραγματοποιηθεί «στις 11 Αυγούστου στις 02:10:57 ώρα Μόσχας» (και ώρα Ελλάδας), ανέφερε σε ανακοίνωσή της η Roscosmos, την ώρα που παγκόσμιες δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα, έχουν πολλαπλασιάσει αποστολές για προσεληνώσεις.
Η Ρωσία θα εκκενώσει ένα χωριό στα ανατολικά της στις 11 Αυγούστου, στο πλαίσιο της εκτόξευσης της πρώτης αποστολής της για την προσεδάφιση στη Σελήνη μετά από σχεδόν μισό αιώνα, δήλωσε την Δευτέρα τοπικός αξιωματούχος.
Στόχος και η αναζήτηση νερού
Η εκτόξευση του Luna-25 θα πραγματοποιηθεί περίπου 5.550 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας, σύμφωνα με τη ρωσική διαστημική υπηρεσία Roscosmos.
Οι κάτοικοι του οικισμού Σαχτίνσκι, στην περιοχή Χαμπάροφσκ της Ρωσίας, θα εκκενώσουν τα σπίτια τους και την περιοχή νωρίς το πρωί της Παρασκευής.
Το Luna-25 θα εκτοξευθεί με έναν εκτοξευτή Soyuz-2 Fregat και θα είναι η πρώτη προσεδάφιση που θα φτάσει στον Νότιο Πόλο της Σελήνης, δήλωσε η Roscosmos.
Ο κύριος στόχος της αποστολής θα είναι η ανάπτυξη τεχνολογιών ήπιας προσεδάφισης, η έρευνα της εσωτερικής δομής του δορυφόρου της Γης και η εξερεύνηση πόρων, συμπεριλαμβανομένου του νερού.
Να σημειωθεί ότι η συμμετοχή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος στην αποστολή, μέσω της ειδικά κατασκευασμένης κάμερας European Pilot-D, ακυρώθηκε από τον οργανισμό μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022.
Το μιούζικαλ «The Notebook» (Το Ημερολόγιο) θα κάνει πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ την άνοιξη του 2024.
Οι παραγωγοί του ανακοίνωσαν ότι το νέο θεατρικό έργο θα ανέβει στο Gerald Schoenfeld Theatre της Νέας Υόρκης στις 14 Μαρτίου.
Το μιούζικαλ «The Notebook» είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του Νίκολας Σπαρκς, το οποίο προηγουμένως είχε διασκευαστεί ως ταινία το 2004 με πρωταγωνιστές τους Ράιαν Γκόσλινγκ και Ρέιτσελ ΜακΆνταμς.
Το μουσικοθεατρικό έργο περιλαμβάνει μουσική και στίχους της Ίνγκριντ Μάικελσον, λιμπρέτο της Μπέκα Μπράνστετερ και χορογραφία της Κέιτι Σπέλμαν. Σκηνοθέτες είναι οι Μίχαελ Γκρέιφ και Σέλε Γουίλιαμς.
