Η σημερινή εικόνα της γειτονιάς των Εξαρχείων είναι δυστοπική: λαμαρίνες καρφωμένες στην πλατεία, καταστηματάρχες όχι μόνο να χάνουν την πελατεία τους αλλά και να δέχονται απειλές από αστυνομικούς, οι οποίοι μάλιστα βρίσκονται σε κάθε στενό, και καταγγελίες για χρήση αναίτιας και ασύμμετρης βίας οι οποίες πυκνώνουν καθημερινά. Ενας απόλυτα ενορχηστρωμένος εκτοπισμός κατοίκων βρίσκεται σε εξέλιξη, με τελευταία πράξη την κατασκευή του σταθμού μετρό στην πλατεία. Πλέον το να ζει κανείς στα Εξάρχεια προσιδιάζει σε έγκλημα – είναι χαρακτηριστικό το πρόσφατο δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde» που κάνει λόγο για «γενοκτονία». Προ ημερών οι Εξαρχειώτες κατέφυγαν στο ΣτΕ για να διασώσουν τη γειτονιά τους, σε μια προσπάθεια απόκρουσης του δυστοπικού μέλλοντος. «Μας στερούνται δικαιώματα επειδή είμαστε Εξαρχειώτες» λένε κάτοικοι της γειτονιάς που μίλησαν στο Documento.

Η κυκλοφοριακή υγεία σε δεύτερη μοίρα

Εδώ και περίπου δέκα χρόνια χρονολογούνται τα σχέδια για κατασκευή μετρό στα Εξάρχεια. Το θέμα δεν ήταν στο επίκεντρο των συζητήσεων, ώσπου άνοιξε από συλλογικότητες που ανέλαβαν την πρωτοβουλία στήνοντας μια συνέλευση κατοίκων. «Υπήρχαν κάτοικοι οι οποίοι αγνοούσαν πού θέλουν να κάνουν το μετρό ενώ οι μπουλντόζες έφταναν στην πλατεία. Επρεπε να αντιμετωπιστούν όχι μόνο η απάθεια αλλά και η άγνοια» λέει ο Νίκος (τα πλήρη στοιχεία των κατοίκων που μιλούν είναι στη διάθεση της εφημερίδας), μέλος της συνέλευσης Οχι Μετρό στην Πλατεία Εξαρχείων.

«Ως αρχιτέκτονας η γνώμη μου είναι ότι αν ο σταθμός του μετρό θεωρούνταν πληθυσμιακά απαραίτητος γι’ αυτή την περιοχή, θα έπρεπε να τοποθετηθεί χαμηλά στην Πατησίων, απ’ όπου περνάνε διαρκώς τρόλεϊ και λεωφορεία. Από την πλατεία Εξαρχείων περνάει μόνο ένα μικρό λεωφορείο, πολύ απλά επειδή δεν χωράει τίποτε άλλο. Μπήκαν άλλα κριτήρια. Αναγιγνώσκοντας μάλιστα δηλώσεις του υπουργού Μεταφορών Κώστα Καραμανλή σχετικά με το μετρό στα Εξάρχεια, ο οποίος αναφέρει: “Να μην αφήσουμε οποιαδήποτε περιοχή στο ημίφως της γκετοποίησης και στο σκοτάδι κάποιων ιδεολογικών εμμονών”, δεν μένουν πολλά να αμφισβητηθούν. Υπάρχει ισχυρό πολιτικό σκέλος σε αυτή την απόφαση, που δεν αφορά μόνο το να σπάσουν το “άβατο των Εξαρχείων”, αλλά και την οικονομική πίεση που ασκείται από εκείνους που έχουν επενδύσει στα Εξάρχεια αγοράζοντας ακίνητα μαζικά» περιγράφει η Χαρά.

Έξω κάτοικοι και δέντρα, μέσα οι εταιρείες

Στις 26 Οκτώβρη κάτοικοι υπέβαλαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας αίτηση ακύρωσης και αναστολής εκτέλεσης των εργασιών για το μετρό στην πλατεία. Μεταξύ άλλων ανέφεραν: «Στα δικόγραφα προβάλλονται οι σοβαρές ελλείψεις της συγκεκριμένης περιβαλλοντικής άδειας και ζητείται από το δικαστήριο να ακυρώσει την ως άνω απόφαση, η οποία δεν φαίνεται να έχει ισχυρά εχέγγυα προστασίας του πολιτιστικού και φυτικού κεφαλαίου της πλατείας Εξαρχείων». Στις 14 Νοεμβρίου η πρόεδρος του τμήματος αποφάσισε την απόρριψη του αιτήματος προσωρινής διαταγής. Οι κάτοικοι πλέον προσμένουν τον προσδιορισμό ημερομηνίας για την εκδίκαση της αίτησης αναστολής εκτελέσεως και την εκδίκαση της αίτησης ακύρωσης (10 Μαΐου). Η απόρριψη της προσωρινής διαταγής δεν συνεπάγεται ότι επιτρέπονται η κοπή των δέντρων και οποιαδήποτε μη αναστρέψιμη εργασία στον χώρο της πλατείας, αφού η απόφαση εκκρεμεί.

Οσες κι όσοι έχουν δει το δράμα στην πλατεία Κολωνακίου όπου ξεριζώθηκαν αιωνόβια δέντρα συμπεραίνουν τι δρομολογείται στην πλατεία Εξαρχείων. Ο μοναδικός πυρήνας πρασίνου της γειτονιάς κινδυνεύει να εξαλειφθεί, την ώρα που η αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο στην Αθήνα είναι από τις χαμηλότερες. Πώς τελικά διαχειριζόμαστε την έλλειψη αυτών των χώρων;

Η Βαρβάρα γεννήθηκε και ζει στα Εξάρχεια. «Οσα χρόνια ζω σε αυτήν τη γειτονιά νιώθω ότι το κράτος έχει την πρόθεση να της αλλάξει χαρακτήρα, αφανίζοντας κυρίως τον ισχυρό πυρήνα αλληλεγγύης της. Ο εξευγενισμός για τον οποίο διαρκώς μιλάνε μοιάζει με απανθρωποποίηση, την οποία μάλιστα επιβάλλουν αξημέρωτα και με τη βία» επισημαίνει.

O Αλέξανδρος Νικολαΐδης είναι χρόνια μεσίτης στην περιοχή. Όπως σημειώνει, το ενδιαφέρον για τα Εξάρχεια ξεκίνησε το 2008: «Οι Ισραηλινοί κατάλαβαν πρώτοι την αξία των Εξαρχείων. Ενας Ισραηλινός μπορεί να αγόραζε πάνω από πέντε διαμερίσματα ή και ολόκληρο οικοδόμημα. Κάθε εταιρεία έχει αγοράσει πλέον τουλάχιστον δέκα κτίρια».

Τα λόγια του έρχεται να επιβεβαιώσει η διεισδυτική και διαφωτιστική μελέτη του δημοσιογράφου Γιώργου Λιάλιου. Αναλύοντας τα δεδομένα αποδεικνύει ότι μεγάλο μέρος των ακινήτων που αγοράστηκαν τότε έπαψε να ενοικιάζεται μακροπρόθεσμα και αξιοποιήθηκε ως βραχυχρόνια μίσθωση, ιδίως μετά το 2015. Το συμπέρασμα προκύπτει και από τον πολύ μεγάλο αριθμό καταχωρήσεων στην πλατφόρμα Airbnb και τα στοιχεία για την άνοδο των ενοικίων έως 30-35% το 2018. Η εικόνα που διαμορφώθηκε για τα Εξάρχεια καθ’ όλη τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης φαίνεται ότι τελικά υποβοήθησε –αν δεν ενίσχυσε– την κερδοσκοπία στον χώρο των ακινήτων σύμφωνα με όσα καταγράφει η μελέτη.

«Ηλικιωμένοι δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν στα νοίκια και τους διώχνουν. Ανακαίνισαν διαμερίσματα ακόμη και 25 τ.μ. με κοινόχρηστους χώρους, νοικιάζοντάς τα πάνω από 500 ευρώ τον μήνα. Ιδιοκτήτες που δεν είχαν κάνει την παραμικρή ανακαίνιση ανέβασαν κι αυτοί ραγδαία τις τιμές. Στην πιο downtown περιοχή του κέντρου υπάρχουν πλέον πάρα πολλοί ξένοι ιδιοκτήτες και αυτό είναι εκτοπισμός» τονίζει ο Αλ. Νικολαΐδης, ο οποίος έχει βιώσει αρκετά τεταμένες καταστάσεις στην περιοχή τόσα χρόνια, εκτιμώντας ότι τα πράγματα έχουν πλέον ξεφύγει: «Υπάρχει πολιτικό κίνητρο. Τα Εξάρχεια αφέθηκαν, πουλήθηκαν και είναι πλέον απλησίαστα για οποιονδήποτε ντόπιο κάτοικο. Πριν από λίγο καιρό άδειασε μια ολόκληρη πολυκατοικία στη Σπύρου Τρικούπη. Ανθρωποι που έβλεπα στις βεράντες τους δεν υπάρχουν πια».

Απειλές στους καταστηματάρχες

Στις 4.30 τα ξημερώματα της 9ης Αυγούστου οι λαμαρίνες έφτασαν στην πλατεία, υπό τη συνοδεία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων. «Ζητήσαμε άδειες και διοικητικά έγγραφα, τα οποία δεν μας επιδόθηκαν. Μας χτύπησαν και έριξαν δακρυγόνα, στήνοντας τελικά το εργοτάξιο» αναφέρει ο Νίκος, με τη Βαρβάρα να συμπληρώνει: «Επί τρεις ημέρες γίνονταν προσαγωγές κατοίκων και ρίψεις χημικών». Το απόγευμα εκείνης της ημέρας χίλια άτομα διαδήλωσαν στα Εξάρχεια, ενώ η πορεία που ακολούθησε στις 24 Σεπτέμβρη αριθμούσε περίπου 5.000 πολίτες.

Ένας δημόσιος χώρος ξαφνικά περικλείστηκε και δεν είναι πλέον χρησιμοποιήσιμος από τους πολίτες. Οι καταστηματάρχες της πλατείας δεν είχαν ιδέα τι πρόκειται να συμβεί με τα έργα του μετρό. Ο Βάσσος διατηρεί το βιβλιοπωλείο της πλατείας και επισημαίνει στο Documento: «Δεν ήρθε κανείς να μας ενημερώσει τι θα γίνει. Ούτε καν να δουν σε ποια κατάσταση είναι τα κτίρια, αν στέκονται ή όχι. Το μαγαζί τον Αύγουστο είχε μηδενικές εισπράξεις. Ποτέ ξανά δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Ο κόσμος σταμάτησε να περνάει από εδώ, παντού υπάρχουν βαριά οπλισμένοι αστυνομικοί».

Ο Κώστας άνοιξε τον Σεπτέμβρη ένα καφέ στην πλατεία και εξιστορεί ένα περιστατικό: «Μια χακί διμοιρία πλησίασε το μαγαζί. Δύο απ’ αυτούς μπήκαν και ζήτησαν καφέ. Αρνηθήκαμε. Δύο μέρες μετά, κι ενώ ο διοικητής της αστυνομίας με έναν υπαξιωματικό στέκονταν στη γωνία απέναντί μας, αστυνομικός των ΜΑΤ μπήκε στο μαγαζί και μας ρώτησε με τσαμπουκά αν εμείς αρνηθήκαμε να σερβίρουμε τους συναδέλφους του. Τον ενημέρωσα πως αν κάποιος άντρας των ΜΑΤ θέλει να πάρει καφέ, να αφήσει απέξω τον στρατιωτικό εξοπλισμό που εκφοβίζει τη γειτονιά και να μπει. Με απείλησε ότι θα μου φέρει το υγειονομικό, λέγοντας υπαινικτικά μάλιστα: “Θα τα πούμε”».

Ενα… μετρό για να «καθαρίσει» η πλατεία

Στην ενδελεχή μελέτη του Γ. Λιάλιου διατυπώνεται ότι η παρουσίαση των Εξαρχείων στη δημόσια σφαίρα ως άβατου αναρχίας και ναρκωτικών μεγεθύνθηκε με πολιτικοοικονομική σκοπιμότητα, προκειμένου να πέσουν οι τιμές των ακινήτων και να «αλωθεί» η περιοχή, ώστε να «κανονικοποιηθεί» μέσω του real estate. Αυτό είναι κάτι που εύκολα μπορεί κανείς να ισχυριστεί αλλά δεν μπορεί να αποδειχθεί. Αποδεικνύεται όμως ότι το επενδυτικό κεφάλαιο προσβλέπει στην «κανονικοποίηση» αυτή, πιθανότατα στον βαθμό που δεν αλλοιώνει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της ως «brand», επενδύοντας σε αυτή. Είναι πάντως εξαιρετικά ενδιαφέρον μια περιοχή η οποία παρουσιάζεται συστηματικά στη δημόσια σφαίρα ως «βασίλειο της ανομίας» να μπαίνει ευθέως στο στόχαστρο του επενδυτικού κεφαλαίου (εγχώριου ή ξένου), σε σημείο που να παρουσιάζει σημάδια εξευγενισμού (gentrification).

«Φέρνουν το μετρό σαν όχημα για να “καθαρίσουν” την πλατεία. Προωθούν ότι έτσι θα εξαφανιστούν οι ναρκομαφίες. Δεν διανοούμαι ότι οι άνθρωποι προσδοκούν την καταστροφή ενός χώρου για να… καθαρίσει. Είναι μια ηττοπαθής στάση για όσα συμβαίνουν, γνωρίζοντας ότι οι αρχές δεν έχουν κάνει τίποτε όλα αυτά τα χρόνια για να διώξουν τους ναρκέμπορους από τη γειτονιά. Η αστυνομία είχε συνεχή παρουσία τα τελευταία πέντε χρόνια μέσα στην πλατεία, συνυπάρχοντας μια χαρά μαζί τους. Με την καταστροφή της πλατείας η πιάτσα θα μπει στα στενά, όπως έχει ξανακάνει, και θα επανέλθει στο ανανεωμένο τοπίο, ενδεχομένως με πιο ακριβό προϊόν» επισημαίνει η Χαρά και συμπληρώνει: «Η συνέλευση δεν τάσσεται κατά του μετρό, αν και θα έπρεπε με τα μεθοδολογικά λάθη χάραξης και χρήσης των ανοιχτών δημόσιων χώρων που γίνονται από την Αττικό Μετρό ΑΕ. Αν όλη αυτή η διαδικασία είχε γίνει με βάση τις πραγματικές ανάγκες της περιοχής, κοιτώντας τα ζητήματα με τεχνική και κοινωνική ματιά, αυτός ο σταθμός δεν θα γινόταν. Δεν είμαστε άνθρωποι που δεν τους αρέσει η πρόοδος, θέλουμε όμως κι αυτή να μας λαμβάνει υπόψη».

Ο Νίκος θέτει ως γονιός ακόμη ένα πρόβλημα σε σχέση με το μετρό στην πλατεία: «Στη γειτονιά μας στεγάζεται ο Α΄ Δημοτικός Σταθμός του Δήμου Αθηναίων, ο οποίος έχει σημείο συγκέντρωσης σε περίπτωση σεισμού ή φωτιάς την πλατεία Εξαρχείων. Δεν υπάρχει άλλος ανοιχτός δημόσιος χώρος για να συγκεντρωθεί ένα πλήθος που θέλει να απομακρυνθεί. Πόσο ασήμαντο είναι αυτό για την πολιτεία;».

Αγανακτισμένοι και όσοι ήθελαν μετρό

Οι κάτοικοι των Εξαρχείων καταγγέλλουν ότι ζουν υπό καθεστώς τρομοκρατίας. «Βιώνουμε απρόκλητη βία, κυκλοφορούμε ανάμεσα σε ασπίδες των ΜΑΤ. Η αστυνομία αυθαιρετεί διαρκώς, απειλεί με προσαγωγές και αυτούς που πάνε βόλτα το σκυλί τους. Εχει δημιουργηθεί ένα κοινό άγχος ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι μη αναστρέψιμο. Στήνονται με όπλα έξω από το σχολείο, χτύπησαν ξένο δημοσιογράφο και έναν πατέρα που έπαιζε μπάσκετ με το παιδί του, μια κοπέλα κατήγγειλε ότι ένα βράδυ την “κατάπιαν” οι λαμαρίνες. Ακόμη και κάποιοι που δεν ήταν εξαρχής αρνητικοί στο μετρό στην πλατεία έχουν αγανακτήσει με όσα συμβαίνουν» σημειώνει η Βαρβάρα.

Από την άλλη, ο δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης έκανε λόγο για τραμπουκισμό εργαζομένων στο εργοτάξιο των Εξαρχείων. «Η παρουσία αυτής της γειτονιάς δίπλα στο εργατικό κίνημα υπήρξε διαχρονικά σημαντική. Ταυτόχρονα κι ενώ αναγνωρίζουμε την ανάγκη για το μεροκάματο, αντιλαμβανόμαστε ότι οι εργαζόμενοι γίνονται εργαλεία μιας εχθρικής ενέργειας, η οποία, όπως αποδεικνύεται από πρόσφατη προσφυγή που κάναμε, είναι και παράνομη. Μας στερούνται δικαιώματα επειδή είμαστε Εξαρχειώτες» διευκρινίζει ο Νίκος και συμπληρώνει: «Σε 16 μήνες καταφέραμε να μαζικοποιήσουμε την κίνηση που ξεκινήσαμε βγάζοντας τον κόσμο στον δρόμο. Ο,τι κι αν γίνει, ο σπόρος μπήκε. Καταφέραμε και βρεθήκαμε».

Η Χαρά πιστεύει ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να ανατραπεί: «Και να μην το πίστευα, πάλι εδώ θα ήμουν. Για μένα είναι εξίσου σημαντικό να ασκηθεί αυτή η κριτική, να ακουστεί ο αντίλογος. Οι Εξαρχειώτες έχουν δείξει ότι έχουν πολλούς λόγους και τη δύναμη να αντισταθούν».

Δημοσιεύτηκε στο Documento#315

Θέατρο Αλκμήνη 
                            Αλκμήνης 8 - 12,  Κάτω Πετράλωνα
                                         Σκηνή Secret Room
                                     Tηλ. θεάτρου: 210 3428650

                        «Το Χριστουγεννιάτικο Μυστικό»
                              του Άγγελου Ανδρεόπουλου 

                           Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Λιακόπουλος

                                        για 8 μόνο παραστάσεις 

Το θέατρο Αλκμήνη παρουσιάζει το νέο χριστουγεννιάτικο έργο του Άγγελου Ανδρεόπουλου για μικρούς και μεγάλους, με τίτλο «Το Χριστουγεννιάτικο Μυστικό», σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου. 

Λίγα λόγια για το έργο

Υπάρχουν παραμύθια που δεν ξεκινούν με το «μία φορά κι έναν καιρό» αλλά με το «εσύ μπορείς να μου ζωγραφίσεις ένα προβατάκι;»... και υπάρχουν ιστορίες που δεν κλείνουν με το «και ζήσαν αυτοί καλά» αλλά με το «μη σταματήσεις να αγαπάς»...

Πώς θα ήταν ο Εμπενίζερ Σκρουτζ αν μάθαινε να πετάει ή το κοριτσάκι με τα σπίρτα, αν κάποιος αγόραζε όλο το εμπόρευμά του και γινόταν πλούσιο; Και ο μικρός πρίγκιπας που ήταν πάντα μικρός, ήταν πάντα πρίγκιπας; Ποιός λογαριασμός έχει μεγαλύτερη αξία πλέον; Ο τραπεζικός ή του instagram;

Μόνο τα Χριστούγεννα, τα πολλά παραμύθια μπορούν να γίνουν ένα, σαν τα πολλά στολίδια ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου... Ποιό είναι, λοιπόν, το Χριστουγεννιάτικο Μυστικό; Ελάτε στην παράσταση, ανακαλύψτε το και νιώστε πάλι παιδιά! 

Η ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο: Άγγελος Ανδρεόπουλος
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Λιακόπουλος
 
Ερμηνεύουν: 
Πάνος Γεωργούλης, Δανάη Καλοπήτα, Ρωμανός Κατσαρής, Βασιλική Σούτη

Κοστούμια - φωτογράφιση: Γιάννης Παυλίδης
Ενορχήστρωση - διασκευή κομματιών: Άγγελος Ανδρεόπουλος
Xορογραφίες: Ελένη Μαρμάρου 
Επικοινωνία: Νατάσα  Παππά 

Πληροφορίες παράστασης

Χώρος:

Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8 -12,  Κάτω Πετράλωνα)
Σκηνή Secret Room
Tηλ. θεάτρου: 210 3428650

Ημέρες και ώρα παραστάσεων: 

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2022 στις 17.00
Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2022 στις 17.00 
Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2022 στις 17.00 
Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022 στις 17.00

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2023 στις 17.00
Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2023 στις 17.00
Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2023 στις 17.00
Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2023 στις 17.00

Τιμή εισιτηρίου: 

Γενική Είσοδος: 12 ευρώ 

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

Προπώληση εισιτηρίων:

https://www.ticketservices.gr/event/to-xristougeniatiko-mustiko/?lang=el
(Πανεπιστημίου 39, Αθήνα, τηλ.: 210 7234567)

Πληροφορίες  - κρατήσεις θέσεων:        
             
Στο ταμείο του θεάτρου Αλκμήνη (τηλ.: 210 3428650)
(ώρες λειτουργίας: καθημερινά 18:00 - 22:30, Σαββατοκύριακο 17:00 - 22:00)

Πρόσβαση στο θέατρο:

Στάση Μετρό Κεραμεικός, Τρόλεϊ στάση Καμπά, ΟΑΣΑ 049, 815, 838, 914, Γ18 στάση Καμπά
 

Από σήμερα αρχιζει η υποβολή δήλωσης για συμμετοχή στις πανελλήνιες εξετάσεις του 2023, όπως ενημερώνει ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας. Η δήλωση αφορά όλους τους υποψήφιους που επιθυμούν να συμμετάσχουν στις εξετάσεις των Γενικών Λυκείων (ΓΕΛ) και των Επαγγελματικών Λυκείων (ΕΠΑΛ), για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η προθεσμία για φέτος ορίζεται από Τρίτη 29-11-2022 ως και Δευτέρα 12-12-2022 . Η προθεσμία είναι αποκλειστική και μετά την παρέλευσή της δεν γίνεται δεκτή καμία αίτηση-δήλωση.

Πώς γίνεται η αίτηση για τις Πανελλήνιες 2023

Ο υποψήφιος (μαθητής ή απόφοιτος) μπορεί να προμηθεύεται την Αίτηση – Δήλωση που αναλογεί στην περίπτωσή του είτε από το διαδίκτυο, είτε από το Λύκειό του.

Στη συνέχεια  θα συμπληρώνει την Αίτηση – Δήλωση σύμφωνα με τις οδηγίες που αναγράφονται στο έντυπο και θα προσέρχεται στο Λύκειό του, για την οριστική ηλεκτρονική υποβολή της.

Στην επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας www.minedu.gov.gr, στο σύνδεσμο ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ, αναρτώνται τα κατά περίπτωση υποδείγματα της Αίτησης-Δήλωσης και οι σχετικές εγκύκλιοι που περιγράφουν πλήρως τη διαδικασία και τα αναλυτικά δικαιολογητικά για κάθε κατηγορία υποψηφίου (ΓΕΛ ή ΕΠΑΛ, μαθητής ή απόφοιτος). Επίσης, αποστέλλονται ήδη στα Λύκεια οι σχετικές εγκύκλιοι με τα αντίστοιχα υποδείγματα της Αίτησης-Δήλωσης.

Για τους υποψηφίους με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες ή ειδικές μαθησιακές δυσκολίες που εξετάζονται προφορικά ή γραπτά κατά περίπτωση θα ακολουθήσει νεότερη εγκύκλιος σχετικά με τα δικαιολογητικά που θα πρέπει να υποβληθούν.

Στην ίδια προθεσμία (Τρίτη 29-11-2022 ως και Δευτέρα 12-12-2022), οι υποψήφιοι που τυχόν ενδιαφέρονται για τα 3 Μουσικά Τμήματα με την ειδική διαδικασία εισαγωγής (το Τµήµα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστηµίου, το Τµήµα Μουσικής Επιστήµης και Τέχνης του Πανεπιστηµίου Μακεδονίας, και το Τµήµα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστηµίου Ιωαννίνων), εκτός από την Αίτηση-Δήλωση για τις πανελλαδικές εξετάσεις, υποβάλλουν και σχετική Αίτηση-Υπεύθυνη Δήλωση για τα 3 Μουσικά Τμήματα.

Διευκρινίσεις:

1. Όσοι υποψήφιοι ενδιαφέρονται για  τις Στρατιωτικές Σχολές, τις Αστυνομικές Σχολές, τις Σχολές της Πυροσβεστικής Ακαδημίας, τις Σχολές του Λιμενικού Σώματος και τις Σχολές της Ακαδημίας του Εμπορικού Ναυτικού πρέπει επιπλέον να υποβάλουν αίτηση απευθείας στο Στρατό, στην Αστυνομία, στην Πυροσβεστική, στο Λιμενικό ή στο Εμπορικό Ναυτικό σε χρονικό διάστημα που θα ορίζεται στις προκηρύξεις που θα εκδώσουν τα αρμόδια Υπουργεία και να κριθούν ικανοί στις προκαταρκτικές εξετάσεις, οι οποίες προγραμματίζονται για το διάστημα Μαρτίου-Απριλίου 2023. Οι παραπάνω προκηρύξεις θα διατίθενται από τα Στρατολογικά Γραφεία, τα Αστυνομικά Τμήματα, την Πυροσβεστική και το Λιμενικό αντίστοιχα σε χρόνο που θα καθοριστεί από τα συναρμόδια Υπουργεία.

2. Όσοι υποψήφιοι ενδιαφέρονται για τα ΤΕΦΑΑ και θα συμμετάσχουν φέτος στις πανελλαδικές εξετάσεις, πρέπει υποχρεωτικά να δηλώσουν την επιθυμία τους για τα ΤΕΦΑΑ, ώστε να συμμετάσχουν και στις πρακτικές δοκιμασίες (υγειονομική εξέταση και αγωνίσματα).

3. Υποψήφιοι για το 10%  των θέσεων (χωρίς νέα εξέταση)  μπορούν  να είναι μόνο όσοι εξετάστηκαν πανελλαδικά το 2021 ή το 2022 (με τα ημερήσια ΓΕΛ ή με τα ημερήσια ΕΠΑΛ). Όσοι επιθυμούν να είναι υποψήφιοι για το 10% των θέσεων, δεν θα υποβάλουν τώρα την Αίτηση-Δήλωση, αλλά απευθείας μηχανογραφικό δελτίο. Αν τυχόν επιθυμούν  εισαγωγή σε Στρατό, Αστυνομία, Πυροσβεστική, Λιμενικό,  ΑΕΝ, υποβάλλουν σχετική αίτηση στο αρμόδιο Υπουργείο και συμμετέχουν στις προκαταρκτικές εξετάσεις (Μάρτιος-Απρίλιος 2023).

Οι υποψήφιοι για το 10% με τελευταία εξέταση το 2021, θα διεκδικήσουν την εισαγωγή τους με την προϋπόθεση της ΕΒΕ, όπως αυτή διαμορφώθηκε στις πανελλαδικές εξετάσεις του 2021. Οι υποψήφιοι για το 10% με τελευταία εξέταση το 2022, θα διεκδικήσουν την εισαγωγή τους με την προϋπόθεση της ΕΒΕ, όπως αυτή διαμορφώθηκε στις πανελλαδικές εξετάσεις του 2022.

4. Όσοι από τους υποψηφίους εμπίπτουν στην ειδική κατηγορία των υποψηφίων-πασχόντων από σοβαρές παθήσεις (για εισαγωγή στο 5% των θέσεων εισακτέων χωρίς εξετάσεις), πρέπει να απευθυνθούν  σε κάποια από τις αρμόδιες επταμελείς επιτροπές των νοσοκομείων, για να αποκτήσουν πιστοποιητικό της πάθησής τους. Αυτοί οι υποψήφιοι, εφόσον δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις, δεν υποβάλλουν τώρα την Αίτηση-Δήλωση, αλλά θα καταθέσουν μηχανογραφικό σε ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν αργότερα.

ΜΠΙΛ & ΛΟΥ

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγιοπετρίτης – Μπογδάνος

Πρεμιέρα: Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου

Κεντρική Σκηνή

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Το Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβάζει στις 5 Δεκεμβρίου 2022 στην Κεντρική Σκηνή του την παράσταση Μπιλ & Λου σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Αγιοπετρίτη - Μπογδάνου.

Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία φιλίας που επαναδιαπραγματεύεται το «μαζί». Η Λου, μια τετραπέρατη μα παραμελημένη οκτάχρονη από την Αυστραλία, είναι διαρκώς απορημένη: «Πώς μπορεί κάποιος που γεννιέται να είναι ατύχημα;», «Οι γοργόνες κάνουν απολέπιση;», «Σ’ έχουν κοροϊδέψει ποτέ;». Ο Μπιλ, ένας άθεος Εβραίος από τη Νέα Υόρκη, υπέρβαρος και με σύνδρομο Άσπεργκερ, είναι διαρκώς μπερδεμένος. Ο Μπιλ και η Λου, χωριστά αλλά μαζί, είναι ένα απροσδόκητο «μπερδαπορημένο» ντουέτο, που η μοναξιά του ενός λειαίνει τη μοναξιά του άλλου.

Μετά από δύο sold-out χρονιές στο Skrow Theater, η παράσταση του Δημήτρη Αγιοπετρίτη - Μπογδάνου, με τους Στέλιο Ιακωβίδη, Βασίλη Μαυρογεωργίου και Λυδία Τζανουδάκη, επιστρέφει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου για λίγες παραστάσεις. Βασισμένο στην αληθινή και ξεκαρδιστικά σπαρακτική ιστορία — που στο παρελθόν μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο με καλλιτεχνικές και εμπορικές αξιώσεις — η οποία αφηγείται τη σχέση δύο μοναχικών αγνώστων, που ζουν σε «καραντίνα» από την αγάπη και που εντελώς απροσδόκητα καταφέρνουν και χτίζουν μια αδιάρρηκτη εικοσαετή φιλία, ανταλλάσσοντας τους κόσμους τους, τις αγωνίες, τα όνειρα και τις σοκολατένιες «παρηγοριές» τους, δι' αλληλογραφίας. 

Με σαρκοβόρο χιούμορ και αφοπλιστική ωμότητα, η ιστορία θίγει την παιδική παραμέληση, την ψυχική ανισορροπία, τη σχολική βία, τη μοναξιά, την κατάθλιψη, την εξάρτηση, την αυτοεκτίμηση και την κοινωνική απομόνωση, αναδεικνύοντας τη φιλία, τη συμπαράσταση και τον σεβασμό σε όπλα κατά της ματαιότητας και μοναδικά αγαθά για την επιβίωση και την ατομική ελευθερία. 

Το θεατρικό ανέβασμα, εμπνευσμένο από την ιστορία αυτή, απορροφά άφοβα τη βαριά θεματολογία και τη διαχειρίζεται ευρηματικά συνδυάζοντας υποκριτική δεινότητα και γκροτέσκα αισθητική με τρόπο που από τη μια καυτηριάζει τη συναισθηματική «δυσλεξία» της κοινωνίας και από την άλλη την αντικρούει αναδεικνύοντας την ενσυναίσθηση ως «γλωσσάρι» ουσιαστικής επαφής. 

Ένα μαύρο παραμύθι, άλλοτε ανάλαφρο κι ελπιδοφόρο κι άλλοτε σκληρό και πνιγηρό, που βλέπει με κατανόηση και ζεστασιά τις παραφωνίες της ζωής, καθώς οι βασανισμένοι χαρακτήρες βρίσκουν διέξοδο για ουσιαστική ανθρώπινη επαφή και τελικά νόημα ύπαρξης, απελευθέρωσης και λύτρωσης. 

Γιατί είναι ανακουφιστικό να σε αγαπούν, ακόμα και για όσα δεν είσαι. 

Συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία – Δραματουργική επιμέλεια: Δημήτρης Αγιοπετρίτης - Μπογδάνος

Σκηνικά - Κοστούμια: Λυδία Κοντογιώργη 

Βοηθός Σκηνογράφου: Ζωή Αρβανίτη

Σχεδιασμός Φωτισμών: Σοφία Αλεξιάδου

Κομμώσεις, περούκες: Θωμάς Γαλαζούλας 

Μακιγιάζ: Olga Faleichyk

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νάλια Ζήκου

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Creative Team at Visual Arts & Graphics: Linear Creative Content Company  

Παίζουν οι ηθοποιοί: Στέλιος Ιακωβίδης, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Λυδία Τζανουδάκη

Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά

Μέρες / ‘Ώρες

Δευτέρα 21:00

Τρίτη 21:00

Τιμές εισιτηρίων

Κανονικό 17€

Μειωμένο 15€

Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται:

https://www.viva.gr/tickets/theater/mpil-kai-lou/

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Διεύθυνση: Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Αθήνα

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

www.nkt.gr

www.facebook.com/theatroneoukosmou

Αναφερόμενος στο θέμα ο Διοικητής του Βοστανείου Γιώργος Καμπούρης παραδέχθηκε ότι το Σαββατοκύριακο δεν είχε θέρμανση τόνισε ωστόσο ότι γίνεται στο πλαίσιο της εξοικονόμησης ενέργειας και των πολιτικών που εφαρμόζονται στο δημόσιο τομέα.

Σε καταγγελίες που έκαναν στο «Νησί» πολίτες που βρέθηκαν το Σαββατοκύριακο στο Βοστάνειο Νοσοκομείο Μυτιλήνης, είτε ως ασθενείς είτε ως συνοδοί ασθενών, αναφέρουν ότι το κρύο μέσα στους θαλάμους του Ιδρύματος ήταν ιδιαίτερα αισθητό και μάλιστα σε ορισμένα τμήματα όπως το παθολογικό οι νοσηλευόμενοι ζητούσαν από το προσωπικό επιπλέον κουβέρτες για να ζεσταθούν.

«Αναζητούμε οικονομικές λύσεις θέρμανσης», δηλώνει ο Διοικητής του Βοστανείου, Γιώργος Καμπούρης. «Κατανοούμε την ανησυχία των συμπολιτών μας όμως θα πρέπει και αυτοί να κατανοήσουν ότι οι εποχές που είχαμε το θερμοστάτη στους 25 βαθμούς και άνοιγαν τα παράθυρα στους θαλάμους, έχουν παρέλθει… Είναι δύσκολο να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες και τα γούστα θέρμανσης όλων των νοσηλευόμενων, κάνουμε όμως το αυτονόητο, περιορίζουμε τα έξοδά μας όπως κάνει και ο κάθε συμπολίτης μας στο σπίτι του…».

Ο Αμπιγιέρ

του Ρόναλντ Χάργουντ

Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης

Πρεμιέρα 22 Δεκεμβρίου

Θέατρο «Τζένη Καρέζη»

Ο «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ, ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, έρχεται από τις 22 Δεκεμβρίου στη σκηνή του θεάτρου «Τζένη Καρέζη», σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη. 

Στη σκιά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πίσω από τις ιστορίες των παρασκηνίων ενός ετοιμόρροπου θεάτρου της αγγλικής επαρχίας, η ακλόνητη σχέση ενός μεγάλου ηθοποιού (Σερ) με τον αμπιγιέρ του (Νόρμαν) και των υπόλοιπων μελών του θιάσου, δημιουργούν ένα παιχνίδι ανάμεσα σε εξουσιαστή και εξουσιαζόμενο.

Το κλασικό έργο ο «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ, μέσα από τον μικρόκοσμο των συντελεστών-ηθοποιών ενός θιάσου, έρχεται αντιμέτωπο με τα μεγάλα και διαχρονικά προβλήματα όλων των ανθρώπινων σχέσεων. 

Ο αιώνιος φόβος της μοναξιάς, η ανάγκη μας για αφοσίωση, πίστη και αυταπάρνηση στον άλλον, δημιουργούν μοιραία σχέσεις αλληλεξάρτησης. 

Η ισορροπία όμως έρχεται πάντοτε με την αναπόφευκτη σύγκρουση ζωής και θανάτου.

Σε μια εποχή που η κοινωνία μεταβάλλεται και ο ρόλος μας μέσα σε αυτήν αμφισβητείται, συγκρούεται και επαναδιαπραγματεύεται, η Τέχνη μπορεί και μας δείχνει το δρόμο, να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε και τελικά να παρέμβουμε με καταλυτικό τρόπο στην πραγματικότητα. 

«Γιατί μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πως την πραγματικότητα να αλλάξουμε…»

Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης στο ρόλο του Σερ και ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης στον ρόλο του πιστού Νόρμαν συναντώνται στην σκηνή του θεάτρου «Τζένη Καρέζη», πλαισιωμένοι από έναν εξαιρετικό θίασο (Τζένη Κόλλια, Μάρω Παπαδοπούλου, Απόστολος Πελεκάνος, Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Άγγελος Νεράντζης).

Συντελεστές

Συγγραφέας: Ρόναλντ Χάργουντ

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης

Σκηνικά - Κοστούμια: Κέννυ Μακλέλαν

Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Μουσική - Σχεδιασμός ήχων: Κώστας Γάκης

Βοηθοί σκηνοθέτη: Κατερίνα Σπάρταλη, Νατάσα - Φαίη Κοσμίδου 

Βοηθός σκηνογράφου: Καλύδημη Μούρτζη

Φωτογραφίες: Μάνος Γεωργίου

Video: Μιχάλης Μαυρομούστακος

Creative Team at Visual Arts & Graphics: CReatures CReative Studio

Μακιγιάζ: Παύλος Κατσιμίχας

Social Media: Μάριος Ζδράγκας, Κάλλη Μαυρογένη 

Επικοινωνία - προβολή παράστασης: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble, Ελένη Λιλή

Παίζουν οι ηθοποιοί: Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Τζένη Κόλλια, Μάρω Παπαδοπούλου, Απόστολος Πελεκάνος, Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Άγγελος Νεράντζης

Πληροφορίες

Θέατρο «Τζένη Καρέζη»: Ακαδημίας 3, 106 71 Αθήνα, τηλ.: 2103636144, 2103644921

Hμέρες & Ώρες Παραστάσεων:

Τετάρτη: 19:00, Πέμπτη & Παρασκευή: 21:00, Σάββατο: 18:00 & 21:00, Κυριακή 18:00

Διάρκεια: 1 ώρα και 40 λεπτά

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/o-ampigier/

Τιμές εισιτηρίων:

Α’ ζώνη  25€ / Μειωμένο: 21€

Β’ ζώνη 21€ / Μειωμένο: 17€

Γ’ ζώνη 17€ / Μειωμένο: 14€

Ώρες και μέρες ταμείου: 

Καθημερινά 11:00 - 14:00 και 17:00 - 22:00

Τηλ.: 2103636144, 2103644921

https://theatrotzenikarezi.gr/

www.facebook.com/TzeniKareziTheater 

www.instagram.com/tzeni_karezi_theatre

ΗΠΑ και Ιράν θα βρεθούν αντιμέτωπες για την τελευταία αγωνιστική των ομίλων του Μουντιάλ σε ένα ματς που εκτός από βαθμολογικό ενδιαφέρον έχει και εξωαγωνιστικές προεκτάσεις, λόγω των σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες.

Η έχθρα των δύο χωρών έφτασε και στη συνέντευξη Τύπου όταν ένας Ιρανός δημοσιογράφος επιτέθηκε στον Τάιλερ Άνταμς επειδή ο ποδοσφαιριστής πρόφερε λανθασμένα το όνομα του Ιράν, ενώ στη συνέχεια τον ρώτησε πώς αισθάνεται που εκπροσωπεί μία χώρα με τόσες πολλές διακρίσεις εις βάρος μαύρων ανθρώπων.

 Αμερικάνος διεθνής ψύχραιμα ζήτησε συγνώμη για το λάθος και μετέπειτα απάντησε:

«Υπάρχουν διακρίσεις όπου και να πας. Ένα πράγμα που έμαθα, ειδικά στα χρόνια μου στο εξωτερικό που έπρεπε να ταιριάζω σε κουλτούρες είναι πως στις ΗΠΑ κάνουμε πρόοδο κάθε μέρα. Μεγάλωσα σε μία λευκή οικογένεια με προφανώς Αφροαμερικανικές καταβολές.

Έτσι πήρα πράγματα από διαφορετικές κουλτούρες και ήταν πιο εύκολο να τις καταλάβω. Δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα να το κάνουν και φυσικά χρειάζεται χρόνο σε κάποιους να το καταλάβουν.

Μέσα από την εκπαίδευση, η οποία είναι πολύ σημαντική. Όπως εσύ με δίδαξες πώς προφέρεται σωστά το όνομα της χώρας σου. Είναι μία εξελικτική διαδικασία».

Φελίτσε και Λίλυ
Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους

της Ελένης Καρασαββίδου

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Ερμηνεύουν: 
Δήμητρα Βαμβακάρη, Δήμητρα Σύρου, Έλενα Τυρέα

VAULT Theatre Plus/Πολυχώρος Vault
(Μελενίκου 26, Γκάζι-Βοτανικός)

2ος Κύκλος Παραστάσεων
Πρεμιέρα: Τετάρτη 30 Νοεμβρίου, στις 21.15

Παραστάσεις: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15

«Οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα»

Μετά τις sold out παραστάσεις, το 2020, το υποψήφιο για το βραβείο Δραματουργίας Κάρολου Κουν, έργο της Ελένης Καρασαββίδου «Φελίτσε και Λίλυ: Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους» επιστρέφει στον Πολυχώρο Vault από τις 30 Νοεμβρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, για λίγες παραστάσεις.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου και ερμηνεύουν (αλφαβητικά) η Δήμητρα Βαμβακάρη, η Δήμητρα Σύρου και η Έλενα Τυρέα.

Λίγα λόγια για το έργο
Βερολίνο 1942. Δυο γυναίκες συναντιούνται. Μια Εβραία και μια Γερμανίδα, παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί. Έχει τέσσερα αγόρια. Έχει τιμηθεί από τον Φύρερ γιατί έφερε στη ζωή τέσσερεις μελλοντικούς στρατιώτες. «Που θα μάθουν να σκοτώνουν χωρίς πρόβλημα, αγόρια στην ηλικία τους».
Δυο γυναίκες συναντιούνται και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται. Σ’ ένα Βερολίνο όπου έξω έπεφταν οι βόμβες βροχή και μέσα οι άνθρωποι χόρευαν και ερωτεύονταν απελπισμένα. «Οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα». Μνήμες, επιστολές, ανατροπές στη σκιά του φασισμού που εξαφανίζει ανθρώπινες ζωές, στο όνομα του «πολιτισμού». 
Όλη η ζωή της Γερμανίδας Ναζί, της Λίλυ, οι 18 μήνες που έζησε με την Εβραία Φελίτσε. Και συνεχίζει να ζει μαζί της όλη την υπόλοιπη ζωή της. Με τις αναμνήσεις της, τις ενοχές της, στην αέναη προσπάθεια να κατανοήσει αυτό το τεράστιο και αναπάντητο "γιατί;" Γιατί κάποιοι αποφασίζουν για τις ζωές μας; Γιατί μας επιβάλλουν πώς και με ποιους θα συνυπάρξουμε; Ποιος έχει ορίσει πώς θα ζουν οι γυναίκες, οι φυλές, όλοι όσοι έχουν άλλες επιλογές ζωής, οι διαφορετικοί; Και ποιος βάζει μέτρο σύγκρισης για διαρκή ρατσιστικό διαχωρισμό; Ποιος και γιατί αποφασίζει για το μέλλον των παιδιών, των χωρών, των πολιτισμών; 
Μια παράσταση που ξυπνά συναισθήματα και γεννά σκέψεις, με αφορμή μια αληθινή ιστορία αγάπης που γεννιέται σε ένα τραυματικό ιστορικό πλαίσιο… την ιστορία της Φελίτσε και της Λίλυ.

Σκηνοθετικό Σημείωμα: 
Μια Γερμανίδα παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί και μια Εβραία συναντιούνται στο Βερολίνο του 1942 και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται στη σκιά του ναζισμού και μιας πόλης που βομβαρδίζεται στο όνομα του «πολιτισμού και της τάξης». Σε μια σκοτεινή εποχή, όπου Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, διαφορετικοί, άνθρωποι με αναπηρία δολοφονούνταν, περιουσίες καταστρέφονταν, παιδιά σκοτώνονταν γιατί είχαν την ατυχία να γεννηθούν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σ’ αυτό τον τόπο.
Μια αληθινή ιστορία που ενέπνευσε την Ελένη Καρασαββίδου, ερευνώντας την μέσα από το βιβλίο της Erica Fischer, την ταινία Aimee and Jaguar αλλά και την επικίνδυνη άνοδο της ναζιστικής απειλής και των ρατσιστικών επιθέσεων παγκοσμίως. Επιθέσεις εναντίον γυναικών, ομοφυλόφιλων, ανθρώπων με αναπηρία, ανθρώπων με κάθε είδους ιδιαιτερότητα. Η άρρωστη μανία για εξουσία και κέρδος κάποιων, διαμορφώνει συνειδήσεις εκπαιδεύοντας ανθρώπους να σκοτώνουν συνανθρώπους τους, να ασκούν κάθε μορφής βία χωρίς να σκέφτονται πως αύριο θα έρθει και η δική τους σειρά. Διαστρεβλώνουν την αλήθεια φανατίζοντας, χειραγωγώντας. Ένας «θαυμαστός καινούριος κόσμος», που αποφασίζει ποιος θα επιζήσει και ποιος όχι, ποια χώρα θα επιβιώσει και ποια θα ισοπεδωθεί, ποια κουλτούρα και ποια γλώσσα θα επικρατήσουν. Ένας παραλογισμός χωρίς τέλος. Που ακόμα και σήμερα, γιορτάζουμε θλιβερές επετείους και δημιουργούμε αλλού, σε άλλα σημεία του πλανήτη που καταστρέφουμε, άλλες οδυνηρές επετείους.
Και η ιστορία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσο η παιδεία, η ιστορία, τα ΜΜΕ, κατευθύνουν συνειδήσεις και διαπράττουν εγκλήματα καθημερινά, από την κλιματική αλλαγή, τους πυρηνικούς εξοπλισμούς, την καταστροφή ιστορικών πολιτισμών και άρα της συλλογικής μνήμης, τις μαζικές καταστροφές χωρών και τη δολοφονία παιδιών. 
Μια παράσταση αγάπης, μνήμης, ενοχής.
Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Συντελεστές:
Κείμενο: Ελένη Καρασαββίδου
Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη
Μουσική-Σχεδιασμός ήχου: Μαρία Βουμβάκη
Χορογραφίες – Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Κολιάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
Παραγωγή: ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ – VAULT

Ερμηνεύουν: (αλφαβητικά)
Δήμητρα Βαμβακάρη
Δήμητρα Σύρου
Έλενα Τυρέα

Έγραψαν για την παράσταση:
«Με το έργο της Ελένης Καρασαββίδη να είναι μια γερή γροθιά στο στομάχι, επιστρέφουμε στην Τραγωδία μέσα από ένα δρόμο διαφορετικό από εκείνον που ακολούθησε η Δύση, της μιμικής ανα-παράστασης, φτιάχνοντας έτσι το σύγχρονο αστικό δράμα. […] Η σκηνοθεσία της έμπειρης Κατερίνας Πολυχρονοπούλου στο θέατρο Vault (χορογραφίες-κινησιολογία της Αναστασίας Γεωργαλά), που υπογράφει επίσης τη δραματουργική επεξεργασία, διέκρινε τα τρία επίπεδα του έργου, το πολιτικό, το ερωτικό, το θεατρικό, τονίζοντας ιδιαίτερα το τελευταίο, και τα έδωσε διαπλεγμένα, τηρώντας πάντα την κρίσιμη απόσταση αναπνοής μεταξύ τους. Με συνδετικό στοιχείο το πάθος, για την ελευθερία, την τέχνη και, κυρίως, τον έρωτα... […] Οι τρεις νέες ηθοποιοί δίνουν δόκιμα και διακριτά κάθε μία τον δίδυμο ρόλο της. Η Δήμητρα Σύρου προσεγγίζει “δωρικά” την ηλικιωμένη Λίλυ και το ανεστραμμένο είδωλό της στον θεατρικό καθρέφτη. Η Δήμητρα Βαμβακάρη σμιλεύει “λυδικά”, από φως και σκότος, τη νεαρή σάρκινη Λίλυ. Και η Έλενα Τυρέα πλάθει με χώμα και ουρανό “αιολικά” τη Φελίτσε και τη “σκιά” της». [Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή]
«Η Δήμητρα Σύρου, αποδίδει με μια σταθερότητα  την εικόνα της ηλικιωμένης Λίλυς και της μνήμης που μένει ανεξίτηλη, μαζί και τα συναισθήματα. Η Έλενα Τυρέα στο ρόλο της Φελίτσε, τόσο γυναίκα. Τόσο μυστηριώδης και ερωτεύσιμη από τη Λίλυ, ένα πλάσμα – πόθος, ενσαρκώνει το πάθος για να δραπετεύσουν και οι δύο από τη ναζιστική δύνη. Η Δήμητρα Βαμβακάρη στο ρόλο της Λίλυ, έρχεται σταδιακά στην ωριμότητα την κοινωνική, την πολιτική και συναισθηματική.Μια παράσταση με εκπληκτική ατμόσφαιρα, λεπτή και μελετημένη σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου και με εξαιρετικές ερμηνείες». [Μαρία Μαρή | Theatromania.gr]
«Πρόκειται για μια παράσταση που κυριολεκτικά καθηλώνει. Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, το κείμενο της Ελένης Καρασσαβίδου, οι ερμηνείες,τα φινετσάτα ρούχα, η μουσική, ο φωτισμός, οι αέρινες χορογραφίες, όλα μαζί και το καθένα ξέχωρα, μεταφέρουν το θεατή στην καρδιά της λαίλαπας του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μα και στην ψυχή όσων είχαν υποστεί το αποτρόπαιο πρόσωπο του». [Μαίρη Μαθιουδάκη | Pastafloramag.gr]

«Η σκηνοθέτης, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, φέρνει, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, τους θεατές μέσα στην ατμόσφαιρα της εποχής. Η Έλενα Τυρέα, στον ρόλο της Felice, της διπλά διωκόμενης, Εβραίας και ομοφυλόφιλης, σαγηνεύει με την υποκριτική της δεινότητα. Η Δήμητρα Βαμβακάρη, ως Lilly, ερμηνεύει επιτυχώς τον απαιτητικό ρόλο της μητέρας, της συζύγου Ναζί αξιωματικού και της ερωμένης πολλών άλλων. Και η εξαιρετική Δήμητρα Σύρου, ερμηνεύει τον ρόλο της Lilly, σε μεγάλη ηλικία, όπου μέσα από την ανάγνωση της ερωτικής αλληλογραφίας τους, εξελίσσει τη σχέση τους, από την ελπιδοφόρα αρχή μέχρι το οδυνηρό τέλος».[Έλενα Χατζοπούλου | SinRadio]
«Ένα εκπληκτικό πακέτο σε ένα όμορφο και ζεστό χώρο. Αλήθειες όπως πρέπει να λέγονται. Απλά, λιτά απέριττα. Εκπληκτικά. Μην το χάσετε». [Νάσος Κονίτσας | Νoizy.gr]
«Η σκηνοθεσία αναδεικνύει με τρυφερότητα και ευαισθησία τα δυνατά αισθήματα των δύο γυναικών. Ποιητική σκηνοθεσία, δουλεμένη με λεπτότητα και ευρηματικότητα». [Βίβιαν Μητσάκου | theaterproject365.wordpress.com]
«Επί σκηνής, θα δείτε τρεις υπέροχες ηθοποιούς που με έκαναν να σκεφτώ ότι τελικά, υπάρχει μέτρο λογαριασμού της θεατρικής εμπειρίας. Τουλάχιστον σε αυτή την παράσταση φαίνεται ο πλούτος των εμπειριών τους και το πόσο σταθερά πατούν πάνω στη σκηνή. Πόσο βέβαιες είναι γι’ αυτό που κάνουν και πόσο αποτελεσματικές […] Η σκηνοθέτιδα, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, ενδέχεται να μην χρειάζεται συστάσεις στο Αθηναϊκό κοινό. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Ενδεικτικά θα αναφέρω τα Ποιος ανακάλυψε την Αμερική; Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα, Αχ Γιάννη μ΄!, Ποιος ήταν ο κύριος, ΜπΑΤσος κ.α. Πάντα αεικίνητη και πάντα ευρηματική. Ανιχνεύει και αφουγκράζεται. Μεταλαμπαδεύει και καλλιεργεί. Παραμένει εργάτρια της δραματικής τέχνης με πίστη και αφοσίωση που δε γίνεται να παραβλέψεις. Και σε αυτή την παράσταση θα δώσει τον καλύτερο εαυτό της. Θα κρατήσει υπέροχα τις ισορροπίες, θα δείξει όλες τις αποχρώσεις, ανάγλυφα και έντεχνα». [Τζένη Κουκίδου | Koukidaki.gr]  

Info:
Τοποθεσία: Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS, Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός. Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)
Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Τετάρτη 30 Νοεμβρίου στις 21.15. Παραστάσεις: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15. Διάρκεια: 75′ (χωρίς διάλειμμα)
Πληροφορίες: Τηλ.: 213 0356472 / 6949534889
(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00)
Τιμές εισιτηρίων: 14 ευρώ, 10 ευρώ (Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας - ΟΑΕΔ), 5 ευρώ (Ατέλειες) 
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr
https://www.viva.gr/tickets/theater/felitse-kai-lily/ 
 

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Προσωπικού Επιχειρήσεων Ραδιοφωνίας-Τηλεόρασης (ΠΟΣΠΕΡΤ) σε ανακοίνωση που εξέδωσε καταγγέλλει την συνεχώς αυξανόμενη υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας και του παραγόμενου προϊόντος στην κρατική ραδιοτηλεόραση.

Όπως αναφέρει στην ανακοίνωση της η ΠΟΣΠΕΡΤ απευθυνόμενη στους εργαζομένους: «Μετά την υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, τα προβλήματα δεν ελαχιστοποιήθηκαν και δεν απολαμβάνουμε τον ομαλό εργασιακό βίο. Η πλήρωση κενών οργανικών θέσεων πάγιων και διαρκών αναγκών, ο δημόσιος χαρακτήρας της εταιρείας η πλουραλιστική και ελεύθερη ενημέρωση, η αντικειμενική κάλυψη των γεγονότων είναι ακόμα ζητούμενο»

Οι ζωτικότερες λειτουργίες της εταιρείας μετατρέπονται από την Διοίκηση σε είδος πολυτελείας, παίρνοντας τον χαρακτήρα της ελάχιστης αξιοποίησης, μέχρι τελικής εξαφανίσεως, σε βάρος πάντα του δημόσιου συμφέροντος, αλλά και της μέγιστης δυνατής εκμετάλλευσης σε βάρος των εργαζομένων και των απόμαχων της δουλειάς. Πάντα προς όφελος ημετέρων, φίλων και κουμπάρων, προς όφελος τελικά της σπατάλης του κοινωνικού πλούτου σε ιδιωτικά, εγχώρια και ξένα συμφέροντα»

Πιο συγκεκριμένα:

• Η πολιτική υποχρεωτικής, αναγκαστικής συνταξιοδότησης-απόλυσης όσων συναδέλφων θεμελιώνουν συνταξιοδοτικά δικαιώματα αποδεικνύει την αναλγησία αφ’ ενός της Διοίκησης και αφ’ ετέρου τον αντιανθρωπισμό της νομοθετικής εξουσίας. Συνάδελφοι με 15-20 χρόνια εργασίας που έχουν συμπληρώσει 67 χρόνια ηλικίας, αναγκάζονται να πεταχτούν στον δρόμο με σύνταξη πείνας και μεγάλη διάρκεια απονομής της σύνταξης λόγω και διαδοχικής ασφάλισης. Η Διοίκηση προβάλει ως επιχείρημα την ενημέρωση μόλις 2 μηνών στους συγκεκριμένους συναδέλφους, κρίνοντας αυθαίρετα τον χρόνο αυτόν ικανό, προκειμένου οι μέλλοντες συνταξιούχοι να συνηθίσουν την καταδίκη στην ανέχεια που τους επιβάλουν.
• Σε πλήρη αθέτηση της συμφωνίας με την Ομοσπονδία του Μπάσκετ (ΕΣΑΚΕ) και τις προδιαγραφές καλύψεων των αγώνων Basket League, η Διοίκηση πραγματοποιεί τις μεταδόσεις χωρίς σκηνοθέτη, διευθυντή παραγωγής και δημοσιογράφο από το στούντιο της ΕΡΤ. Η πρακτική αυτή στο όνομα της «οικονομίας», δρομολογεί την ολική κατάργηση των εκτός έδρας μετακινήσεων, υποβαθμίζει την ποιότητα του παραγόμενου έργου, αποδομεί την ζωτική λειτουργία της ΕΡΤ, απαξιώνει δομές και εργαζόμενους, εκμεταλλεύεται το υστέρημα των πολιτών που αντί να ενισχύουν την δημόσια λειτουργία, καταλήγουν να τροφοδοτούν το κέρδος ιδιωτικών εταιρειών και τα συμφέροντα λίγων.
• Η εφαρμογή ως κύρια χρήση, μονομελών συνεργείων εξωτερικών μεταδόσεων από το μητρώο, για την κάλυψη ειδησεογραφικών αναγκών, ελαχιστοποιεί τις ήδη λιγοστές υπάρχουσες θέσεις εργασίας, και χρησιμοποιεί έναν μόνο εργαζόμενο τεχνικό, ταυτόχρονα ως εικονολήπτη, ηχολήπτη, υπεύθυνο της μετάδοσης του οπτικοακουστικού υλικού και οδηγό. Η συγκεκριμένη εντατικοποίηση της εργασίας γίνεται βέβαια για τον «εξορθολογισμό του κόστους λειτουργίας της εταιρείας», σε βάρος του εργαζόμενου, της ίδιας της ΕΡΤ και ποτέ σε βάρος των ιδιωτών που εκμεταλλεύονται τόσο την εργασία των συνάδελφων στον ιδιωτικό τομέα, όσο και την ποιότητα του δημόσιου αγαθού της ενημέρωσης.
• Η κάλυψη των κενών οργανικών θέσεων των Μουσικών Συνόλων, από τους συνάδελφους που υπηρετούν εδώ και 9 χρόνια τις θέσεις αυτές με ελαστικές σχέσεις εργασίας και αποτελούν αδιαμφισβήτητα πάγιες και διαρκείς ανάγκες, πετιέται στα σκουπίδια. Η Διοίκηση κάνει χάρη στον Πολιτισμό που επαίρεται πως στηρίζει, με το να καταδικάζει τους εργαζόμενους σε σχέσεις εξάρτησης και ομηρίας με μισθούς πείνας, οδηγώντας τα Μουσικά Σύνολα σε πλατφόρμες βιτρίνας πολιτισμού, εξυπηρέτησης αποκλειστικά των αναγκών του Κράτους και των δημοσίων σχέσεων, πέρα και έξω από τις πραγματικές ανάγκες παιδείας, εκπαίδευσης, επιμόρφωσης και στήριξης της πολιτισμικής ανάπτυξης του τόπου.

«Αγαπητοί συνάδελφοι/ισσες.

Τι φταίει για όλα αυτά και για όσα άλλα χειρότερα δρομολογούνται να γίνουν πίσω από τις ανάγκες μας; Ποια είναι τελικά η πηγή της απαξίωσης, αποδόμησης, της διάλυσης εργασιακών σχέσεων, της κατάργησης του δημόσιου συμφέροντος, της ομαλής και εύρυθμης κοινωνικής και οικονομικής ζωής, της διάλυσης της ΕΡΤ; Είναι μόνο ο ένας ή ο άλλος κλάδος που η κακιά Διοίκηση ως κυβερνητικός εντολοδόχος προτάσσει τον οικονομικό εξορθολογισμό; Και πως μπορεί να επικαλούνται οικονομικό εξορθολογισμό, όταν την ίδια στιγμή στο όνομα του κοινωνικού ανταποδοτικού τέλους υπέρ της ΕΡΤ, δαπανούνται χιλιάδες ευρώ, ακόμα κι εκατομμύρια σε μεικτές κι εξωτερικές παραγωγές υποβαθμισμένης ποιότητας, εισάγοντας έμμεσα το καθεστώς ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα), μέχρι της ολικής ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών;

Η ΠΟΣΠΕΡΤ καταγγέλλει και καταδικάζει την εντολοδόχο Διοίκηση της ΕΡΤ, για όλες τις πολιτικές και πρακτικές που εφαρμόζει πάντα ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, ενάντια στο δημόσιο συμφέρον, ενάντια στον απλό πολίτη.»

100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή

ΕΚΘΕΣΗ «ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ: Τεκμήρια και μνήμες».

ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ

Η συμπλήρωση το 2022 των 100 χρόνων απο τη Μικρασιατική καταστροφή αποτελεί για το Βόλο, την πόλη που υποδέχθηκε  τον μεγαλύτερο αριθμό μικρασιατών προσφύγων στη Θεσσαλία και την Κεντρική Ελλάδα, ένα κομβικό ιστορικό ορόσημο.

Με αφορμή αυτή τη σημαντικό επέτειο το Μουσείο της Πόλης του Βόλου διοργανώνει, από 16 Δεκεμβρίου 2022 έως 26 Μαρτίου 2023,  μεγάλη περιοδική έκθεση με τίτλο «ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ: Τεκμήρια και μνήμες».

Η έκθεση, μέσα από την παρουσίαση αυθεντικών τεκμηρίων και προφορικών μαρτυρίων επιτυγχάνει να αναδείξει τις ποικίλες πτυχές της περιπέτειας του μικρασιατικού ελληνισμού, αλλά και να συλλέξει και διασώσει  ό,τι έχει ακόμη μείνει από την άυλη και υλική πολιτιστική κληρονομιά της πρώτης γενιάς προσφύγων.

Τα αυθεντικά τεκμήρια από τη ζωή στη Μικρά Ασία και προφορικές μαρτυρίες προσφύγων πρώτης και δεύτερης γενιάς που συγκεντρώθηκαν και παρουσιάζονται είναι το αποτέλεσμα μιας κοπιώδους έρευνας που περιλάμβανε στοχευμένες επαφές για τη συγκέντρωση τεκμηρίων που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από την πατρίδα, όπως:

 φωτογραφίες,  ρούχα, αξεσουάρ, στρωσίδια, κεντήματα, εικόνες, ευαγγέλια, κοσμήματα, φυλαχτά, τάματα, είδη καθημερινής χρήσης, πιστοποιητικά ταυτοπροσωπίας, επαγγελματικά εργαλεία, παιχνίδια, διακοσμητικά αντικείμενα, νομίσματα - χαρτονομίσματα, μικροέπιπλα.

Παράλληλα, έγινε συγκέντρωση προφορικών μαρτυριών από τους πρόσφυγες των επόμενων γενιών σχετικές με την οικογένειά τους, τις μνήμες που έχουν παραδοθεί από γενιά σε γενιά για την ιστορία της οικογένειας, την καθημερινή ζωή στον τόπο καταγωγής τους, καθώς και το ταξίδι προς τον Βόλο και την εγκατάσταση στη νέα πατρίδα.

Δεκάδες πρόσφυγες 3^ης και 4^ης γενιάς παραχώρησαν κομμάτια δαντέλας, τμήματα από παλιές ενδυμασίες, φωτογραφίες, στέφανα του γάμου στη γυάλινη θήκη τους, εικόνες, εργαλεία, χάλκινα σκεύη, όλα μικρά, ευτελή τα περισσότερα, σωσμένα με χίλιες δυσκολίες που φυλάσσονται από τους απογόνους των προσφύγων ως πολύτιμοι θησαυροί.

Τα ταπεινά και πολύτιμα τεκμήρια της προσφυγικής ζωής στο Βόλο συνοδεύεουν μοναδικές και συγκινητικές ιστορίες για το παλιό σπίτι, τις δουλειές, τις συνήθειες και τα έθιμα, τον πόλεμο  και το χωρισμό, τις μάχες και τις απώλειες, την άφιξη στη νέα πατρίδα, στέγη, τη δουλειά, τους νέους γείτονες.

Ολα εκείνα που  μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και γίνονται οι γέφυρες με τις οποίες διάβηκε κάθε προσφυγική οικογένειας εδώ κι έναν αιώνα.

Η έκθεση πλαισιώνεται από πολυσέλιδο (128σελίδες) καταλόγο με φωτογραφίες των αντικειμένων που έφεραν οι πρόσφυγες από την πατρίδα τους, αλλά και συνεντεύξεις των απογόνων τους, που τα διέσωσαν και τα παραχώρησαν για τις ανάγκες της έκθεσης. Παρουσιάζεται έτσι, για πρώτη φορά σε έντυπη μορφή, ένα σημαντικό σύνολο με εικόνες πολλών και διαφορετικών αντικειμένων, πέραν των θρησκευτικών εικόνων- από τη μικρασιατική πατρίδα συνοδευόμενο από μαρτυρίες – μνήμες για τη ζωή εκεί και το ταξίδι τους στη νέα πατρίδα.

INFO: ΕΚΘΕΣΗ «ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ: Τεκμήρια και μνήμες».

Μουσείο της Πόλης του Βόλου (Φερών 17),

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Κυριακή 10.30 - 13.30 και απογεύματα Τετάρτη &  Παρασκευή 18.00 - 21.00. Δευτέρα κλειστό.

Τηλ. 2421029878, mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., site: http://www.vmoc.gr/

Μικρασιάτες πρόσφυγες στο Βόλο /Σύντομη ιστορική τεκμηρίωση

Ο Βόλος υπήρξε η πόλη που υποδέχθηκε τον μεγαλύτερο αριθμό μικρασιατών προσφύγων στη Θεσσαλία και την Κεντρική Ελλάδα γενικότερα. Σε τρεις βασικούς οικιστικούς πυρήνες στις παρυφές της πόλης, στους συνοικισμούς Ιωλκού, Παλιού Λιμεναρχείου και Νέας Ιωνίας, εγκαταστάθηκαν περίπου 14.000 πρόσφυγες. Πάνω από το 80% των προσφύγων ήταν μικρασιάτες, πολλοί από τους οποίους προωθήθηκαν εκεί μετά από μικρή ενδιάμεση παραμονή στα νησιά του βορείου Αιγαίου, στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη.

Οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία έφτασαν στην περιοχή σε τρεις φάσεις: Το 1921 ήρθαν 5.300 πρόσφυγες από τη Γιάλοβα, τη Νικομήδεια και την ευρύτερη περιοχή της Προποντίδας. Αρκετοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Αλμυρού και ψηλά στην οδό Ιωλκού στο Βόλο. Το 1922, χρονιά της μικρασιατικής καταστροφής, φτάνουν περίπου 12.000 πρόσφυγες.

Το 1924, μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης, οπότε αποφασίζεται η ανταλλαγή των πληθυσμών ανάλογα με το θρήσκευμά τους, εισρέουν στην πόλη 4.022 πρόσφυγες από το εσωτερικό της Μικράς Ασίας (Λυδία, Πισιδία, Πόντο και Καππαδοκία), ενώ αναχωρούν για την Τουρκία οι τελευταίοι μουσουλμάνοι (περίπου 700), που κατοικούσαν στην περιοχή των Παλιών και στα «Γύφτικα», τη γειτονιά κοντά στο Σιδηροδρομικό Σταθμό. Το 1928 απογράφηκαν στη Μαγνησία 13.411 πρόσφυγες, με την αναλογία προσφύγων σε 1.000 κατοίκους να φτάνει τους 212,01.

Στον Βόλο εγκαταστάθηκαν συνολικά 11.945 πρόσφυγες. Το Δημοτικό Συμβούλιο σε συζήτησή του για τον αριθμό των προσφύγων που μπορεί να φιλοξενήσει η πόλη, αποφαίνεται ότι μπορεί έως 6.000 με βάση τον γενικό πληθυσμό, που τότε υπολογιζόταν σε λίγο παραπάνω από 30.000 κατοίκους.

Μικρασιάτες πρόσφυγες στο Βόλο

Μαρτυρίες προσφύγων

l  Ο Παναγιώτης Κατσιρέλος έφτασε μικρό παιδί στο Βόλο και με το πλούσιο συγγραφικό του έργο  καταξιώθηκε ως λογοτέχνης των κατατρεγμένων μικρασιατών στη νέα τους πατρίδα. Ο ίδιος έγραψε:

“Όσοι Ρωμιοί γλίτωσαν […], έφτασαν πρόσφυγες κι έπεφταν στην ποδιά της φτωχής πονεμένης μάνας Ελλάδας, να κλάψουν την τρομάρα τους, το ρημαγδιό τους, τον ορφανεμό τους, τη γύμνια τους, την πείνα τους. Έκλαψαν, έκλαψαν και σπάραξαν. Το δάκρυ καυτό αυλάκωνε τα μάγουλά τους ποτάμι αστέρευτο, ώσπου να μαλακώσει τη θλίψη, να γλυκάνει τον καημό, να δώσει την ηρεμία στην ψυχή. Έπειτα, οι ζωντανοί ετούτοι άνθρωποι, έσφιξαν την καρδιά να παλαίψουν την ανάγκη. Και μάτωσαν και κόπιασαν κι ο ιδρώτας αλμυρός τους τύφλωνε τα μάτια. Ξερίζωσαν τ' αγκάθια εδώ στον Ξηρόκαμπο, μάζεψαν τα κοτρόνια που κατέβαζε από τα πανάρχαια χρόνια ο χείμαρρος Ξεριάς, ο πρώτος Άναυρος του Ιάσονα, έσκα­ψαν τη σκληρή γη του στέρφου τόπου. Και να το θαύμα! Στα τέλη του φθινοπώρου του 1924 φάνηκαν στημένα τα πρώτα «σπίτια» της καινούργιας πατρίδας τους με πισσόχαρτο για στέγη, που οι πρό­σφυγες μέσα από τα χωρίς παντζούρια παράθυρά τους, κοίταζαν τον ελληνικό ουρανό, μ' ελπίδα για τη ζωή. Τα είπανε «ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟ”

Κατσιρέλος Παναγιώτης, Ο προσφυγικός "συνοικισμός": το χρονικό της ίδρυσης στο Βόλο της σημερινής Νέας Ιωνίας, Βόλος 1994, σελ.19

l  Στις 20 Σεπτεμβρίου 1922 στην εφημερίδα «Θεσσαλία» δημοσιεύεται συγκλονιστικό άρθρο του Τάκη Οικονομάκη με τον τίτλο «Το μαύρο κύμα»:

«Την φθινοπωρινήν ηρεμίαν του λιμένος μας ήλθε χθες να ταράξη ένα μεγάλο μαύρο κύμα, κύμα συμφοράς. Εμπήκε μέσα και εξέσπασεν ύστερα εις την παραλίαν από όπου εξεχύθη εις όλην την πόλιν. Και ένα αίσθημα υπερτάτης φρίκης, απεριγράπτου συγκινήσεως, αλλά και οργής τρομεράς συνεκλόνισε τους πάντας.

Το μαύρον αυτό κύμα μάς το απέστειλεν η αντίπερα του Αιγαίου ακτή. Απετελείτο από τα τραγικά θύματα της φρικτής μικρασιατικής συμφοράς, από τα θλιβερά αυτά ναυάγια του ασιατικού Ελληνισμού, τα οποία η θάλασσα εξέβρασε και εις την παραλίαν μας. Υπέρ τους δέκα χιλιάδας πρόσφυγας έφθασαν χθες έως εδώ, αφού εν τω μεταξύ έχουν πλημμυρίση όλα τα νησιά και όλοι οι πλησιέστεροι και κυριώτεροι αιγαιοπελαγικοί λιμένες. Και είναι αυτή η πρώτη φουρνιά που περνάει. Θα την ακολουθήσουν και άλλες, ώστε υπολογίζεται, ότι περί τους πενήντα χιλιάδες πρόσφυγες θα περάσουν από τον λιμένα μας διά να ζητήσουν εις την Θεσσαλίαν καταφύγιον. Το θέαμα των θλιβερών αυτών θυμάτων της φρικτής καταστροφής εσπάραζε την ψυχήν του καθενός. Απεβιβάζοντο και εσταυροκοπούντο, απεβιβάζοντο και εφιλούσαν το χώμα, απεβιβάζοντο και άλλοι έκλαιαν, άλλοι χαμογελούσαν με την εντύπωσιν ότι ετελείωσαν τα απερίγραπτα μαρτύριά των που κατά τον τελευταίον μήνα εδοκίμασαν»

• Η Αϊδινλή Μαρία θυμάται: «Η γιαγιά η Κωνσταντία έλεγε στον άνδρα μου και εγγονό της Παναγιώτη, ότι, όταν τους επιτέθηκαν οι Τούρκοι να τους σκοτώσουν, ο άνδρας της ο Σταύρος, πέταξε κάτω τις λίρες που είχε και οι Τούρκοι τις μάζευαν κι έτσι έφυγαν και γλύτωσαν»

• Η Βαΐτση – Παπαδοπούλου περιγράφει: «Ο πατέρας μου έλεγε χαρακτηριστικά, πως με τους γείτονες Τούρκους είχαν τόσο καλές σχέσεις, που όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, αγρίεψαν κι είχε δοθεί η εντολή να ετοιμαστούν και να φύγουν, πολλοί από τους γείτονες επέμεναν να παραμείνουν και υπόσχονταν ότι θα τους προστατέψουν. Και ο μεν πατέρας του είχε δελεαστεί από όλο αυτό, ίσως αφέλεια, άγνοια κινδύνου, δεν ξέρω»

 Η Γουργούτη – Μπουρτζή Καλλιόπη λέει: «Ξέρουμε για τον Γιώργο τον Γουργούτη, τον παππού μου, που ήταν στη Σμύρνη, ότι έκανε εννέα παιδιά και ζήσαν εφτά. Ο πατέρας μου πήγαινε στο αγγλικό σχολείο, τον λέγανε Αλέκο και το σπίτι που ζούσαν ήταν δυο γωνίες πάνω από κάποιο θέατρο στη Σμύρνη, κοντά στο λιμάνι. Όταν έγινε η καταστροφή στη Σμύρνη, ο διωγμός, φαίνεται ότι ο παππούς πρόλαβε, πήρε ένα καΐκι και ήρθε στην Ελλάδα»

• Ο Δημάκης Ελευθέριος θυμάται:

«Χωρίς παρατσούκλι δεν μπορούσες να βρεις κανέναν στο Εγγλεζονήσι. Το παρατσούκλι της οικογένειας της γυναίκας μου, που ήταν κι αυτοί απ’ το Εγγλεζονήσι και είχαν επώνυμο Κωνσταντίνου, ήταν «Μπουγάδες». Υπήρχε στο νησί τότε κάποιος Κρέμερ με μεγάλη δύναμη, αρχηγός, πλούσιος, διοικούσε σχεδόν όλο το νησί. Ο παππούς ο Νικόλας Αγνουσιώτης ήταν πολύ ανοιχτός άνθρωπος, δεν είχε καταφέρει τίποτε, αλλά έκανε παιδιά τα οποία γίνανε και εφοπλιστές, της μητέρας μου τ΄ αδέλφια.

Πώς βγήκε το παρατσούκλι. Ο Εγγλέζος ο Κρέμερ είχε λεφτά και μοίραζε. Ο παππούς μου ο Νικόλας, παρόλο που ήταν φτωχός, όποτε πήγαινε στη Σμύρνη έπαιρνε καραμέλες για τα παιδάκια και τα μοίραζε. Μια φορά που έγινε αυτό τού ’παν «Ε, ρε Νικόλα πώς μοιράζεις τα δώρα, σαν να είσαι ο Κρέμερ!». Και έμεινε το παρατσούκλι και τον έλεγαν «Κράμερη» κι η κόρη του «Κραμερίνα».

• Ο Θεραπιώτης Νικόλαος καταθέτει:

«Η γιαγιά μου η Δροσιά και ο παππούς ο Θεράποντας. Ο παππούς βρέθηκε στα Αμελέ Ταμπουρού ( Amele Taburları (τουρκ.) -  τάγματα εργασίας) και δεν ξαναγύρισε ποτέ. (συγκίνηση) Η γιαγιά με τα ορφανά δεν πορεύθηκαν προς τον Ελλαδικό χώρο, αλλά προς την ενδοχώρα της Τουρκίας. Εκεί βέβαια ήταν η καταστροφή τους γιατί όλοι πέθαναν καθ’ οδόν, από αρρώστιες, πείνα, δυστυχία και δίψα γιατί τους οδηγούσαν σε μέρη μη καλλιεργήσιμα, χωρίς νερό και τροφή με αποτέλεσμα τον θάνατο. Ο πατέρας μου κι ο θείος μου, που ήταν οι μεγαλύτεροι, σώθηκαν»

• Η Καφριτσοπούλου - Ευσταθίου Μαρία αφηγείται:

Όταν ήρθε η αποφράς ημέρα της ανταλλαγής, να φύγουν για την άγνωστη πατρίδα, πίστεψαν πως δεν θα ήταν για πάντα και αφήσαν τα σπίτια τους όπως ακριβώς ήταν. Μάζεψαν ότι είχαν να μαζέψουν και μπορούσε να μαζευτεί και ξεκίνησαν. Και όπως έλεγε και ο μπαμπάς μου «άφησαν τα Άγια χώματα» -και τό ’λεγε αυτό μέχρι και που πέθανε- άφησαν τις περιουσίες και τις ψυχές τους και τις καρδιές τους εκεί που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και ξεκίνησαν το ταξίδι με το καράβι, που δεν ήξεραν πού θα τους άφηνε, στο άγνωστο.

• Μαυροειδή - Μελαχροινού Μαρία  λέει: «Άναβε το καντήλι και πάντα η γιαγιά, η μητέρα της Έλλης, την οποία και αυτή τη λέγανε Αικατερίνη Λουκίδου, πάντα περίμενε. Όταν ακουγόταν, ότι κάποιοι είχαν έλθει από τον Ερυθρό Σταυρό πάντα περίμενε να έρθει ο άντρας της. Όπως και η γιαγιά μου στη Θεσσαλονίκη. Η μία περίμενε τον παππού τον Τάσο και άλλη περίμενε τον παππού τον Αντώνη. Όλη τους τη ζωή περίμεναν να γυρίσουν οι παππούδες»