Επί Κολωνώ – Θερινό Σινεμά και τον Σεπτέμβρη!

Είσοδος δωρεάν με δελτίο εισόδου:
https://www.more.com/gr-el/tickets/cinema/summer/therino-epi-kolono/
 

5-30 Σεπτεμβρίου
ώρα έναρξης: 21.00

Μετά την εξαιρετικά θερμή ανταπόκριση του κοινού στις προβολές του Ιουλίου, το Επί Κολωνώ ανακοινώνει νέες προβολές σημαντικών και βραβευμένων ταινιών και για τον Σεπτέμβρη!

Έτσι λοιπόν η δροσερή αυλή του, πάντα δραστήριου, θεάτρου ανοίγει και πάλι από τις 5 Σεπτεμβρίου και μετατρέπεται σε θερινό σινεμά προσφέροντας μια ξεχωριστή κινηματογραφική εμπειρία στην πόλη!

Κάτω από τον ίσκιο του πλάτανου, με τα αρώματα γιασεμιού και το στήσιμο μιας πολυμορφικής οθόνης θα φιλοξενηθούν, καθόλη τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου, ταινίες που αγαπήθηκαν και εκτιμήθηκαν σε όλο τον κόσμο. Ένα θερινό σινεμά φτιαγμένο από ανθρώπους του θεάτρου, για σινεφίλ θεατές, που αναζητούν ποιοτικές προβολές ανεξάρτητου κινηματογράφου, σε ένα περιβάλλον αυθεντικό και δημιουργικό.

Από τις 5 έως τις 30 Σεπτεμβρίου θα προβληθούν σε εναλλασσόμενο πρόγραμμα οι ακόλουθες ταινίες:

«Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους»
των αδελφών Κοέν, σε σενάριο Κόρμακ ΜακΚάρθυ

«Η χώρα των νομάδων»
σε σενάριο και σκηνοθεσία Κλόι Ζάο

«Ο ένοικος»
σε σκηνοθεσία Ρομάν Πολάνσκι και σενάριο Ρομάν Πολάνσκι και Ζεράρ Μπρακ

«Οι τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι»
σε σενάριο και σκηνοθεσία Μάρτιν ΜακΝτόνα

«Rango»
σε σκηνοθεσία του Γκόρε Βερμπίνσκι, σενάριο Τζον Λόγκαν

«Το Μερίδιο των Αγγέλων»
σε σκηνοθεσία Κεν Λόουτς και σενάριο Πολ Λάβερτυ

Το αναλυτικό πρόγραμμα της κάθε εβδομάδας μπορείτε να το βρείτε στην σελίδα της More.com:
https://www.more.com/gr-el/tickets/cinema/summer/therino-epi-kolono/

Και στο website του Επί Κολωνώ:
https://epikolono.gr/

 Ως πιλοτικό εγχείρημα, η είσοδος είναι ελεύθερη και για τις προβολές του Σεπτεμβρίου αλλά οι θεατές είναι απαραίτητο να προμηθευτούν το δελτίο εισόδου τους στο more.com. Οι θέσεις είναι περιορισμένες!

 Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους (No Country for Old Men, διάρκεια: 122΄, 2007)

Μετά από μια αποτυχημένη δοσοληψία ναρκωτικών στα σύνορα Τέξας–Μεξικού, ένας εργάτης βρίσκει στην έρημο δύο εκατομμύρια δολάρια και σύντομα γίνεται στόχος ενός αμείλικτου δολοφόνου.

Το έργο είναι μια ατμοσφαιρική κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Κόρμακ ΜακΚάρθυ, σε σκηνοθεσία των αδελφών Κοέν. Πρωταγωνιστούν οι Τόμι Λι Τζόουνς, Τζος Μπρόλιν και Χαβιέρ Μπαρδέμ, ο οποίος τιμήθηκε με Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ανατριχιαστική ερμηνεία του.

Η ταινία κυκλοφόρησε το 2007, κερδίζοντας κοινό και κριτικούς και αποσπώντας συνολικά τέσσερα Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου και Β’ Ανδρικού Ρόλου), δύο BAFTA και πολυάριθμες άλλες διακρίσεις. Έχει χαρακτηριστεί ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου των ΗΠΑ.

 Η χώρα των νομάδων (Nomadland, διάρκεια: 107΄, 2020)

Μια γυναίκα (Φράνσις Μακ Ντόρμαντ) που έχει χάσει τον άντρα της και μένει άνεργη στα 60 της χρόνια ως απόρροια της οικονομικής κρίσης, αποφασίζει να ζήσει ως νομάς και ξεκινάει με το τροχόσπιτό της ένα ταξίδι στην δυτική Αμερική. Σε αυτό το ταξίδι θα γνωρίσει ένα νέο τρόπο ζωής και θα δημιουργήσει δεσμούς με άλλους νομάδες. Η χώρα των νομάδων ξεκινάει ως μια ιστορία μοναξιάς και θλίψης, που, όμως, σου φανερώνει την ομορφιά αυτού του κόσμου και σου γεννά μια λαχτάρα για ελευθερία. Η ταινία σε κερδίζει με το ρεαλισμό της, την υπέροχη φωτογραφία της και τα βαθιά συναισθήματα των ηρώων της. Απέσπασε τρία Όσκαρ, καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας και Α' γυναικείου ρόλου.

 Ο ένοικος (The Tenant, διάρκεια: 126΄, 1976)

Ένας άντρας (Ρομάν Πολάνσκι) νοικιάζει ένα διαμέρισμα στο μπάνιο του οποίου είχε αυτοκτονήσει ο προηγούμενός του ένοικος. Η εχθρική στάση που έχουν ο σπιτονοικοκύρης, ο θυρωρός και οι γείτονες απέναντί του τον δυσκολεύει να προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον. Μετά το θάνατο μιας φίλης του, ο ένοικος οδηγείται σιγά σιγά στην παράνοια πιστεύοντας ότι σπιτονοικοκύρης και γείτονες συνωμοτούν ώστε να οδηγήσουν και τον ίδιο στην αυτοκτονία. Ο ένοικος είναι ένα ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ με στοιχεία μαύρης κωμωδίας που συγκαταλέγεται από κάποιους ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες του Πολάνσκι.

 Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri, διάρκεια: 115΄, 2017)

Όταν η έρευνα για τον βιασμό και τη δολοφονία της κόρης της βαλτώνει, μια μητέρα αποφασίζει να προκαλέσει την αδράνεια των τοπικών αρχών: νοικιάζει τρεις διαφημιστικές πινακίδες κοντά στην πόλη και καταγγέλλει δημοσίως την αστυνομία, φέρνοντας απέναντί της ολόκληρη την κοινότητα.

Η ταινία, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Μάρτιν ΜακΝτόνα, ξεχωρίζει για τις συγκλονιστικές ερμηνείες των Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Σαμ Ρόκγουελ και Γούντι Χάρελσον.

Απέσπασε δύο Όσκαρ (Α’ Γυναικείου και Β’ Ανδρικού Ρόλου), τέσσερις Χρυσές Σφαίρες (Καλύτερης Δραματικής Ταινίας, Σεναρίου, Α’ Γυναικείου και Β’ Ανδρικού Ρόλου) και πέντε BAFTA, μεταξύ πολλών άλλων βραβείων.

 Rango (Διάρκεια: 107΄, 2011)

Ένας οικόσιτος χαμαιλέοντας βρίσκεται ξαφνικά και άθελά του στην άγρια έρημο μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Προσπαθώντας να επιβιώσει στο άγνωστο και αφιλόξενο περιβάλλον, καταφέρνει να εξουδετερώσει ένα γεράκι που τον κυνηγάει χωρίς ούτε ο ίδιος να καταλάβει πώς. Οι κάτοικοι της πόλης τον ανακηρύσσουν ήρωα και έτσι ο Rango χρίζεται σερίφης της πόλης από το δήμαρχο. Η ταινία Rango είναι ένα γούεστερν κινουμένων σχεδίων που καυτηριάζει την πολιτική εξουσία και την οικονομική διαφθορά απευθυνόμενο σε κοινό όλων των ηλικιών. Η ταινία βραβεύτηκε ως καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων σε πλήθος φεστιβάλ, ενώ ο Τζόνι Depp, δίνοντας φωνή στον Rango, ξεχώρισε με την ερμηνεία του.

 Το μερίδιο των αγγέλων (The Angels' Share, διάρκεια: 101΄, 2012)

Ένας νεαρός με βίαιη συμπεριφορά καταδικάζεται σε κοινωνική εργασία για ξυλοδαρμό λίγο πριν τη γέννηση του πρώτου του παιδιού. Όταν θα τον πάρει για πρώτη αγκαλιά ορκίζεται να αλλάξει ζωή και να εξασφαλίσει στο γιο του ένα καλύτερο μέλλον. Γεννημένος όμως σε μια φτωχογειτονιά της Γλασκώβης που μαστίζεται από την ανεργία πόσο εύκολο είναι να δραπετεύσει κανείς από το περιθώριο; Τη διέξοδο θα δώσει μια επίσκεψη σε ένα αποστακτήριο ουίσκι. Ο Κεν Λόουτς, με αυτό το ρεαλιστικό παραμύθι για τους λιγότερο τυχερούς αυτού του κόσμου, υπογράφει μια τρυφερή κωμωδία γεμάτη αισιοδοξία και ελπίδα και μία από τις καλύτερές του ταινίες.

Info

Τοποθεσία: Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Αθήνα
Πληροφορίες: Τηλ.: 210 5138067, www.epikolono.gr

Είσοδος δωρεάν με δελτίο εισόδου:
https://www.more.com/gr-el/tickets/cinema/summer/therino-epi-kolono/

*Κάθε θεατής μπορεί να κρατήσει μέχρι δυο θέσεις σε κάθε προβολή

ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ!

Live στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου

Προβολή της ταινίας «Ας περιμένουν οι γυναίκες» με όλα τα τραγούδια ερμηνευμένα ζωντανά επί σκηνής από την Babis Batmanidis Company την Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων!

To “Ας περιμένουν οι Γυναίκες!” είναι ένα case study από μόνο του. Ποτέ άλλοτε μία ταινία στην ελληνική κινηματογραφική ιστορία δεν απέκτησε τόσο φανατικό και πολύ ύστερο κοινό όσο το αριστούργημα του Σταύρου Τσιώλη. Εν έτει 2025 και 27 χρόνια μετά την πρώτη προβολή του, συνεχίζει να γοητεύει και να επανατοποθετείτε στο σήμερα, όσο κανένα άλλο ίσως φιλμικό πόνημα. Ο Σταύρος Τσιώλης συνεχίζει να σαγηνεύει µε το έργο του και να κερδίζει συνεχώς ένα νέο κοινό έχοντας καταφέρει να κάνει έναν ιδιαίτερα άµεσο κινηµατογράφο, µε χιούµορ και πολιτική µατιά, χωρίς τη χρήση εύπεπτων και “βατών” µοτίβων. Η “λαϊκή” λυρικότητα, ο νεορεαλισµός της επαρχίας, η δύναµη της ντοπιολαλιάς ασκούν µέχρι σήµερα µια ιδιαίτερη γοητεία σε κινηµατογραφόφιλους και µη. 

Το σύνολο της εκπληκτικής μουσικής ανθολογίας που ακούγεται στην ταινία, θα ερμηνευτεί ζωντανά από την πολυμελή ορχήστρα Babis Batmanidis Co(m)pany, παράλληλα με την προβολή της ταινίας αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο μια άλλη δυναμική των εικόνων της ταινίας, συστήνοντας παράλληλα στο κοινό μια πρωτότυπη θέαση που μετουσιώνεται σε μία μοναδική εμπειρία.

Η ΤΑΙΝΙΑ

Το “Ας περιµένουν οι γυναίκες!” γυρίστηκε το 1998. Τρεις µπατζανάκηδες (Γιάννης Ζουγανέλης, Αργύρης Μπακιρτζής,  Σάκης Μπουλάς), κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, περνούν µια ταραχώδη ερωτική περιπέτεια πέριξ της λίµνης Βόλβης ενώ οι οικογένειες τους περιµένουν στη Θάσο την άφιξή τους. Λάτρης του ελληνικού επαρχιακού τοπίου, των σουρεαλιστικών διαλόγων, των συγκινητικών µικρών καθηµερινών λεπτοµερειών και των συχνά ακατέργαστων ερµηνειών, ο Σταύρος Τσιώλης παρουσιάζει  µε χιούµορ, αθωότητα κι ακοµπλεξάριστα -όσο καµία άλλη ταινία του ελληνικού κινηµατογράφου- το πορτρέτο του νεοέλληνα της δεκαετίας του ’90. Ντοκουµέντο µιας ολόκληρης εποχής που είναι ακόµα σηµείο αναφοράς στην κοινωνικοπολιτική ζωή της χώρας, το «Ας περιµένουν οι Γυναίκες!» είναι η πιο δηµοφιλής ταινία του σκηνοθέτη µε χιλιάδες προβολές σε αίθουσες και ηλεκτρονικές πλατφόρµες και µε φανατικούς θεατές που την ακολουθούν . 

Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ 

Η Babis Batmanidis Co(m)pany χαρακτηρίζεται από μία ιδιαίτερη εκφραστική γνησιότητα η οποία µεταφράζεται σε κάθε τους ζωντανή εµφάνιση, σε άφθονο γέλιο και ασταµάτητο χορό, µεταφέροντας το κοινό σε ένα σουρεαλιστικό σύµπαν. Τα υπερβατικά και καταστασιακά τους live, κάτι ανάµεσα σε κοινωνικοπολιτικό stand up comedy και σε µουσική πίστας της δεκαετίας του ’90, περιέχουν διασκευές γνωστών τραγουδιών αλλά κυρίως δικές τους πρωτότυπες δηµιουργίες, συχνά µε κωµικό στίχο. Στην 14χρονη πορεία τους συνδιαλέγονται αβίαστα µε το σύµπαν του Σταύρου Τσιώλη, µε τον οποίον τελικά γνωρίστηκαν και συνδέθηκαν µε στενή φιλία µέχρι τον θάνατό του. Οι δύο αυτοί παράλληλοι κόσµοι συναντήθηκαν καλλιτεχνικά στην τελευταία ταινία του σκηνοθέτη «Γυναίκες που περάσατε από δω» (2017), µε την συµµετοχή δύο µελών της ορχήστρας (Μπάµπης Μπατµανίδης, Σταύρος Αποστολίδης) στο casting της ταινίας.  

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου

Ώρα έναρξης: 21.00

Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων

Πειραιώς 100 & Βουτάδων, Γκάζι, Αθήνα

Προπώληση εισιτηρίων: ticketmaster.gr

https://www.ticketmaster.gr/as-perimenoyn-oi-gynaikes_sen_2007370.html

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Προπώληση

Όρθιοι: € 13
Καθιστοί: € 15

Ταμείο

Όρθιοι: € 15
Καθιστοί: € 17

Στο Σινέ Παράδεισος, η κιθάρα δίνει φωνή στο σινεμά του χθες.

Το Guitarte Ensemble

ντύνει την εμβληματική βωβή ταινία

 του Στέλιου Τατασόπουλου, «Κοινωνική Σαπίλα»

«Μια οργανική μετα-όπερα, ένα μουσικό σχόλιο πάνω στο κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρο της ταινίας»

 Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου | Ώρα: 20.30

 Σινέ Παράδεισος, Κορυδαλλός

Το Guitarte Ensemble δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, το φημισμένο κιθαριστικό σύνολο που ίδρυσε και διευθύνει ο Νίκος Χατζηελευθερίου με συνεργάτες το Χρήστο Φάκλαρη και τη Μαρία Παπαμιχαήλ έχει ταράξει τα νερά της κλασικής κιθάρας στην Ελλάδα, με καινοτόμες προσεγγίσεις που διασχίζουν τα όρια της μουσικής και συνομιλούν με το θέατρο σκιών, την ποίηση, τον σύγχρονο χορό, το video art, ακόμα και τη μουσική για παιδιά.

Κάθε εμφάνισή του είναι μια ανοιχτή πρόσκληση σε πειραματισμό, σε νέες φόρμες αφήγησης και δημιουργικής έκφρασης.

Αυτή τη φορά, το Guitarte Ensemble ανταποκρίνεται στην πρόσκληση του Δήμου Κορυδαλλού και της τοπικής Κινηματογραφικής Λέσχης (Σινέ Παράδεισος – Δημοτικός Κινηματογράφος Κορυδαλλού) και παρουσιάζει μια συναυλία-παράσταση που συνοδεύει ζωντανά την προβολή της βωβής ταινίας του μεσοπολέμου «Κοινωνική Σαπίλα» (1932) του Στέλιου Τατασόπουλου, σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Η ταινία  αποκαταστάθηκε και παραχωρήθηκε από την Ταινιοθήκη της Ελλάδας.

Ένα μουσικό παλίμψηστο πάνω στην εικόνα

Σε μια εποχή που η σχέση ήχου και εικόνας είναι αυτονόητη, το Guitarte Ensemble ξαναπιάνει το νήμα από την αρχή. Επαναφέρει τη μουσική στη ρίζα του σινεμά –εκεί όπου κάθε ήχος δεν συνοδεύει απλώς, αλλά ερμηνεύει, φωτίζει και ανατρέπει το νόημα της εικόνας.

Μέσα από ένα πρωτότυπο ηχητικό «παζλ», οι μουσικοί του Guitarte Ensemble συνθέτουν ένα μουσικό ρεύμα που διατρέχει την ταινία σε πραγματικό χρόνο: διασκευές έργων των Bach, Handel, Schoenberg και Britten συνομιλούν με λαϊκά και παραδοσιακά μοτίβα, φλερτάρουν με αυτοσχεδιασμούς και κινηματογραφικά «κλισέ», για να δημιουργήσουν μια οργανική μετα-όπερα, ένα τολμηρό μουσικό σχόλιο πάνω στο κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο της ταινίας.

Στη σύμπραξη αυτή συμμετέχει ο συνθέτης και κιθαριστής Αντώνης Νταχλί, ο οποίος υπογράφει δύο πρωτότυπες συνθέσεις, ειδικά γραμμένες για το πρότζεκτ, καθώς και τον σχεδιασμό συνοδευτικού ψηφιακού ήχου.

Από την «Εκδρομή» του Μαμαγκάκη στον Τατασόπουλο

Μετά τη θρυλική «Εκδρομή» του Νίκου Μαμαγκάκη για την ταινία του Τάκη Κανελλόπουλου (1966), η κιθάρα επανέρχεται στο κινηματογραφικό ρεπερτόριο. Αυτή τη φορά όχι μεμονωμένη, αλλά ως πολυφωνικό σώμα ντύνοντας μουσικά μια βωβή ελληνική ταινία του μεσοπολέμου, την «Κοινωνική Σαπίλα» του Στέλιου Τατασόπουλου.

Οι έξι κιθαριστές του Guitarte –Νίκος Χατζηελευθερίου, Χρήστος Φάκλαρης, Μαρία Παπαμιχαήλ, Αλέξανδρος Καζάζης, Νίκος Μακρής και  ο συνεργαζόμενος  Αντώνης Νταχλί– φέρνουν στη σκηνή όχι μόνο την τεχνική αρτιότητα, αλλά και τη βαθιά συνθετική εμπειρία που απαιτεί ένα τέτοιο εγχείρημα.

Η μουσική πρόταση δεν επιχειρεί να εικονογραφήσει απλώς την ταινία, αλλά να τη μεταγράψει σε έναν άλλο αισθητικό και συναισθηματικό κώδικα. Πρόκειται για έναν ζωντανό σχολιασμό, που υπογραμμίζει αλλά και ανατρέπει, που ακολουθεί αλλά και ξαφνιάζει.

Μια ταινία από το χθες – εξαιρετικά επίκαιρη σήμερα

Η «Κοινωνική Σαπίλα» (1932) του Τατασόπουλου θεωρούνταν χαμένη έως τα μέσα της δεκαετίας του ’80, οπότε και αποκαταστάθηκε από την Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Θεωρείται η πρώτη ελληνική ταινία κοινωνικού ρεαλισμού, μια ωμή καταγραφή της φτώχειας, της ανεργίας, της εκμετάλλευσης και του ταξικού αγώνα στις αρχές του 20ού αιώνα.

Ένας φτωχός φοιτητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Ντίνος Βρισθένης (Στέλιος Τατασόπουλος), έχει εγκαταλείψει τις σπουδές του λόγω οικονομικών δυσκολιών και βρίσκεται σε αναζήτηση εργασίας. Καταφέρνει να προσληφθεί ως ηθοποιός σε ένα θίασο, όπου γνωρίζει και ερωτεύεται την πρωταγωνίστρια Νίκη (Δανάη Γρίζου). Όταν αυτή ενδίδει σε ένα βιομήχανο που της υπόσχεται λαμπρό μέλλον, ο Ντίνος, απογοητευμένος, εγκαταλείπει το θέατρο. Η φτώχεια θα τον οδηγήσει στις γραμμές του προλεταριάτου και θα γίνει καπνεργάτης προκειμένου να κερδίσει τα απαραίτητα προς το ζην. Εκεί, έρχεται αντιμέτωπος με την εκμετάλλευση των εργατών, συμβάλλει στην ίδρυση του συνδικάτου και ηγείται του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, αδιαφορώντας για τις ανηλεείς διώξεις της αστυνομίας. Φυλακίζεται και όταν βγαίνει απαρνείται το παρελθόν του και αποφασίζει να πολεμήσει την κοινωνική σαπίλα.

INFO

Προβολή της βωβής ταινίας «Κοινωνική Σαπίλα»

με ζωντανή μουσική από τους Guitarte Ensemble

Σινέ Παράδεισος | Κορυδαλλός (Αγ. Γεωργίου και Ζάππα 4)

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου | 20:30

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ

Στο ταμείο του Κινηματογράφου (την ημέρα της εκδήλωσης)

Προπώληση: ticketservices.gr

Γενική είσοδος: 12,00 € | Θα προσφερθεί ποτήρι κρασί, ευγενική προσφορά του Δήμου Κορυδαλλού.

 Guitarte Ensemble | Κινηματογραφική Λέσχη Κορυδαλλού | Δήμος Κορυδαλλού | Ταινιοθήκη της Ελλάδος 

Η ελληνική ποιητική ταινία της Νάνας Παπαδάκη και του Γιώργου Ζορμπά απέσπασε το έβδομο κατά σειρά βραβείο της σε διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ.

Η ποιητική ταινία «Primordial» επέστρεψε απ’ το διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ Cambridge Short Film Festival στο Ηνωμένο Βασίλειο με το Βραβείο Καλύτερης Ανεξάρτητης Ταινίας Μικρού Μήκους. Πρόκειται για τη μοναδική ελληνική ταινία που βραβεύθηκε ανάμεσα σε ταινίες από Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, Ηνωμένο Βασίλειο, Ισραήλ, Βουλγαρία, Ουκρανία, Ιρλανδία, Κίνα, Ισπανία, Καναδά, Ελβετία, Πολωνία, Ινδία, Νορβηγία κ.ά.

Η ταινία έχει ήδη ταξιδέψει σε δεκάξι διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ σε Ελλάδα, Βραζιλία, Μεξικό, Ρωσία, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, Ινδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Μάλτα, Σερβία, Βουλγαρία κ.ά. και έχει αποσπάσει έξι κινηματογραφικά βραβεία: Audience Choice Award, Best Experimental Film (Outstanding Achievement), Best Experimental Film – Director (Special Mention), Best Experimental Film (Special Jury Award), Award Winner Poetry, Cinematic Achievement Award. Συνολικά συμμετείχε σε είκοσι φεστιβάλ ανά τον κόσμο.

Λίγα λόγια για την ταινία

Η ταινία «Primordial» δημιουργεί έναν εσωτερικό διάλογο ανάμεσα στην ποίηση και ένα άχρονο τοπίο. Η σύζευξη εικόνας, λόγου και μουσικής αντικατοπτρίζει την εγκατάλειψη της φύσης, το πνευματικό αδιέξοδο και τους έσχατους χρόνους μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας, που θα μπορούσε να είναι η Φύση, η Ιστορία, μια Ιδέα ή απλώς ένας άνθρωπος της εποχής μας.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Η ταινία «Primordial» επεκτείνει την καλλιτεχνική μας συνεργασία από τη θεατρική σκηνή στον ποιητικό κινηματογράφο. Εξερευνά τις δυνατότητες της μη αφηγηματικής δομής εστιάζοντας στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης και στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Αποτελεί σύμπραξη διαφορετικών τεχνών και βασίζεται στο ποιητικό βιβλίο «Αρχέγονη» της Νάνας Παπαδάκη που ήταν υποψήφιο στη μακρά λίστα των βραβείων ποίησης του λογοτεχνικού περιοδικού «Χάρτης». Πρώτο προσχέδιο της ταινίας προβλήθηκε στην παρουσίαση βιβλίου που συνδιοργάνωσαν οι εκδόσεις «Μελάνι» και το «Athens Book Space» του Δήμου Αθηναίων.

Λίγα λόγια για τη Νάνα Παπαδάκη

Η Νάνα Παπαδάκη είναι ηθοποιός, σκηνοθέτις θεάτρου και κινηματογράφου, ποιήτρια, συγγραφέας. Αριστούχος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, απόφοιτη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, της Σχολής Σκηνοθεσίας Κιν\φου Ε. Χατζίκου και της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν», εργάζεται ως ηθοποιός απ’ το πρώτο έτος των σπουδών της. Έχει συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης, το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου κ.ά. με σκηνοθέτες όπως Γιώργος Λαζάνης, Μίμης Κουγιουμτζής, Θόδωρος Γράμψας, Στάθης Λιβαθινός, Πέπη Οικονομοπούλου, Ιόλη Ανδρέαδη, Έκτορας Λυγίζος, Δήμος Αβδελιώδης, Μίρκα Γεμεντζάκη, Σταμάτης Φασουλής, Μαρλένε Καμίνσκυ, Ρούλα Πατεράκη κ.ά. Έχει παίξει σε δεκάδες έργα ερμηνεύοντας αρκετούς πρωταγωνιστικούς ρόλους. Έχει σκηνοθετήσει τρεις θεατρικές παραστάσεις και έχει εκδώσει τέσσερα ποιητικά βιβλία. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά και στα ισπανικά.

Λίγα λόγια για τον Γιώργο Ζορμπά

Ο Γιώργος Ζορμπάς σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου, με δασκάλους, μεταξύ άλλων, τον Φίλιππο Κουτσαφτή και τον Πέτρο Σεβαστίκογλου, καθώς και ηχοληψία. Εργάζεται ως σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη, ηχολήπτης και σχεδιαστής φωτισμών σε διάφορα φιλμ και θεατρικές παραστάσεις.

Λίγα λόγια για τη «Μαλντορόρ» Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρία

Η «Μαλντορόρ» Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρία λειτουργεί υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Νάνας Παπαδάκη. Σε δική της σκηνοθεσία έχει παρουσιάσει τον πλατωνικό διάλογο «Ίων» στο κύριο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αισχύλεια και το «Κάτω απ’ τον ίσκιο του βουνού» του Γιάννη Ρίτσου, σε Αθήνα, Ελευσίνα και Βρυξέλλες, ύστερα από τιμητική πρόσκληση του ελληνικού πολιτιστικού συλλόγου των Βρυξελλών «Κύκλος», τους «Θαλασσινούς Έρωτες», τρία διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, σε σκηνοθεσία Μίρκας Γεμεντζάκη, στις εκδηλώσεις θεσμού, μνήμης και τιμής στη Σκιάθο, κατόπιν τιμητικής πρόσκλησης του Δήμου Σκιάθου, την παράσταση «Νίκη απόψε στο πάρτι» της Νίκης Τριανταφυλλίδη, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία Ρούλας Πατεράκη, την «Τιμάνδρα» του Θοδωρή Καλλιφατίδη, σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και του Σουηδικού Ινστιτούτου Αθηνών, με την οικονομική στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και με τη συνεργασία του διεθνούς εκδοτικού οίκου Galaxia Gutenberg, με έδρα στην Ισπανία. Η ποιητική ταινία «Primordial», σε σκηνοθεσία Γιώργου Ζορμπά και Νάνας Παπαδάκη, αποτελεί την πρώτη της οπτικοακουστική παραγωγή η οποία έχει αποσπάσει επτά διεθνή βραβεία και έχει ταξιδέψει σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

PRIMORDIAL

Film Poetry, Experimental Film, Video Poetry

Ελλάδα 2024, 12:34

Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζορμπάς & Νάνα Παπαδάκη

Με τη Νάνα Παπαδάκη

Κινηματογράφηση: Γιώργος Ζορμπάς

Μουσική: Βασίλης Τζαβάρας

Μοντάζ: Κατερίνα Τζιγκοτζίδου

Μετάφραση στα αγγλικά: Έλενα Πολυγένη

Μετάφραση στα ισπανικά: Κυριακή Χριστοφορίδη

Παραγωγή: Μαλντορόρ Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρία

TRAILER | PRIMORDIAL (Greece, 2024) A Poetry Film by George Zorbas & Nana Papadaki

Πληροφορίες για την ταινία: https://maldorornanapapadaki.wordpress.com/primordial-greece-2024/

Ένα Φιλμ-Τελετουργία που Ενώνει Κόσμους Μέσα από τον Χορό και την Ποίηση.
Ξεκίνησε η Crowdfunding Καμπάνια για το Sea of Fire στο Indiegogo 

Sea of Fire – Ένα Ονειρικό, Διαπολιτισμικό Χορευτικό Φιλμ
Ξεκίνησε η Crowdfunding Καμπάνια στο Indiegogo

Από τον πολυβραβευμένο συνθέτη και σκηνοθέτη Ιάσονα Ψαράκη, με πρωταγωνίστρια τη Suhaee Abro (My Pure Land – επίσημη υποβολή του Ηνωμένου Βασιλείου στα 90ά Όσκαρ), έρχεται το Sea of Fire — μια μυθική, 12λεπτη κινηματογραφική εμπειρία που συνδυάζει χορό, σουφική ποίηση, αρχαία σύμβολα και ζωντανά εικαστικά φόντα (animated motion art) σε μια τελετουργία μεταμόρφωσης και διαπολιτισμικής ένωσης.  

Η ταινία ξεκίνησε επίσημα την καμπάνια της στο Indiegogo, με στόχο την ολοκλήρωση της μεταπαραγωγής και τη συμμετοχή σε κορυφαία φεστιβάλ όπως Sundance, Ρότερνταμ, Ann Arbor, BFI  και άλλα.

Υποστήριξη & teaser εδώ: https://igg.me/at/seaoffire

Σύνοψη Ταινίας

Η Κόρη της Σελήνης, ανήσυχη και γοητευμένη από το άγνωστο, αφήνει τον ουράνιο κόσμο της. Μια μυστικιστική σπείρα την οδηγεί σε μια κρυστάλλινη σπηλιά βαθιά στη Θάλασσα της Φωτιάς. Εκεί, η πραγματικότητα μεταμορφώνεται: τα πάντα γίνονται μουσική και χορός, τα όρια μεταξύ πολιτισμών εξαφανίζονται, και οι ψυχές ενώνονται σε μια κοινή, θεραπευτική τελετή.

Διεθνής Καλλιτεχνική Συνεργασία

Το Sea of Fire είναι καρπός συνεργασίας δημιουργών από την Ελλάδα, την Ινδία, το Πακιστάν και το Ιράν, μια ωδή στη δύναμη της τέχνης να γεφυρώνει πολιτισμικά χάσματα και να ενώνει μέσα από την ομορφιά.

Πρωταγωνιστεί η διεθνώς αναγνωρισμένη ηθοποιός και χορεύτρια Suhaee Abro (My Pure Land, επίσημη υποβολή του Ηνωμένου Βασιλείου στα 90ά Όσκαρ).

Δημιουργική Ομάδα

 Σκηνοθεσία & Μουσική: Ιάσονας Ψαράκης (GRAMMY® balloted, Astris)

 Χορογραφία: Suhaee Abro

 Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κωνσταντίνος Κουκούλης (Human Flow, Djam), Susanta Adhikary

 Σχεδιασμός Ήχου: Νικόλας Γκίνης (Ολυμπιακοί Αγώνες Αθήνας 2004)

 Animated Motion Art: Rija Yousuf

 VFX: Χρήστος Παπαμέτης

 Παραγωγή: Ιάσονας Ψαράκης

 Υποστήριξη: Hihiri Pipiri Transcultural Creative Network, Μεταμορφώσεις – ΑΜΚΕ Χοροθεατρική Ομάδα

Αναλυτικά credits & 4K teaser: https://igg.me/at/seaoffire

 Μουσική

Η μουσική της ταινίας προέρχεται από το πολυβραβευμένο άλμπουμ Astris από των Iasi Ensemble — ένα έργο που συνυφαίνει ινδικά, περσικά, αρχαιοελληνικά και new age στοιχεία. Ο στίχος του soundtrack Sea of Fire βασίζεται σε Ghazal του Χαφέζ.

Γιατί Crowdfunding;

Με το 60% του προϋπολογισμού ήδη καλυμμένο από ιδιωτικά κεφάλαια και υποστήριξη και με τα γυρίσματα ολοκληρωμένα, η καμπάνια στο Indiegogo επιδιώκει τη χρηματοδότηση για:

 Τη μεταπαραγωγή (VFX, μοντάζ, sound design)

 Δίκαιη αμοιβή όλων των συνεργατών

 Υποβολή σε φεστιβάλ και παγκόσμια διανομή

Προνόμια Υποστηρικτών

Οι υποστηρικτές της καμπάνιας αποκτούν:

 Πρόωρη ψηφιακή πρόσβαση

 Αναγνώριση στα credits & IMDb

 Υπογεγραμμένα άλμπουμ και αφίσες

 Concept art και ακυκλοφόρητο υλικό

 Συμπαραγωγή

 Προσωπικό cameo σε εναλλακτική εκδοχή της ταινίας

…και πολλά ακόμη, ανάλογα με την επιλογή υποστήριξής σας.

Το Sea of Fire είναι…

 Ένα κινηματογραφικό ποίημα

 Ένα ταξίδι θεραπείας μέσα από την τέχνη

 Μια ωδή στην πνευματική και πολιτισμική επανένωση

Δείτε - Υποστηρίξτε - Μοιραστείτε

https://igg.me/at/seaoffire

Σε ηλικία 93 ετών έφυγε από τη ζωή ο Lalo Schifrin, ο βραβευμένος Αργεντινός συνθέτης που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη μουσική για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, με πιο χαρακτηριστικό το εμβληματικό θέμα του «Mission: Impossible».

Μία σπουδαία προσωπικότητα

Την είδηση του θανάτου του επιβεβαίωσαν οι δύο γιοι του, Γουίλιαμ και Ράιαν, αναφέροντας πως ο Schifrin πέθανε την Πέμπτη (26 Ιουνίου) από επιπλοκές που προκλήθηκαν λόγω πνευμονίας. Εκτός από τους γιους του, ο συνθέτης αφήνει πίσω τη σύζυγό του Ντόνα και την κόρη του Φράνσις.

Ο Boris Claudio «Lalo» Schifrin γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες και μεγάλωσε σε οικογένεια με βαθιές μουσικές ρίζες — ο πατέρας του ήταν διευθυντής της φιλαρμονικής ορχήστρας της πόλης. Αρχικά σπούδασε κλασική μουσική και νομική, πριν συνεχίσει στο Ωδείο του Παρισιού. Το 1958 μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατόπιν πρόσκλησης του θρυλικού τρομπετίστα της τζαζ Ντίζι Γκιλέσπι, για να συμμετάσχει ως πιανίστας και ενορχηστρωτής στην μπάντα του.

Η καριέρα του Schifrin κάλυψε περισσότερες από έξι δεκαετίες και περιλάμβανε πάνω από 100 μουσικές συνθέσεις για κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές. Ήταν τέσσερις φορές βραβευμένος με Grammy και έξι φορές υποψήφιος για Όσκαρ, με αξιομνημόνευτες δουλειές όπως στα Cool Hand Luke, The Amityville Horror, Voyage of the Damned και The Sting II.

Η πιο γνωστή του δημιουργία παραμένει ωστόσο το θέμα του «Mission: Impossible», μια μελωδία τόσο αναγνωρίσιμη και μεταδοτική, που χαρακτηρίστηκε από τον κριτικό του New Yorker, Άντονι Λέιν, ως «η πιο κολλητική μελωδία που έχουν ακούσει ποτέ θνητά αυτιά». Το κομμάτι έφτασε μέχρι το Νο. 41 του Billboard Hot 100 το 1968.

«Ο παραγωγός μου είχε πει να γράψω κάτι που να είναι υπογραφή, σαν λογότυπο, και να ξεκινά με… ασφάλεια που καίγεται. Έγραψα αυτό που μου βγήκε ενστικτωδώς, χωρίς καν να βλέπω εικόνες», είχε πει ο ίδιος το 2006 σε συνέντευξή του στο Associated Press.

Πέρα από την κινηματογραφική μουσική, ο Schifrin είχε συνεργαστεί με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής, ενώ η μουσική του διείσδυε στα όρια μεταξύ της τζαζ, της κλασικής και της λατινοαμερικανικής παράδοσης. Έγραψε επίσης τη μουσική για την ιστορική συναυλία των Τριών Τενόρων — Παβαρότι, Ντομίνγκο και Καρέρας — στον τελικό του Μουντιάλ του 1990 στη Ρώμη, ένα έργο που θεωρείται από τα πιο επιτυχημένα στην ιστορία της κλασικής μουσικής.

Ανάμεσα στα κινηματογραφικά του έργα περιλαμβάνονται οι ταινίες Dirty Harry, Rush Hour (και τα sequels), Tango και Bringing Down the House.

Πέθανε σε ηλικία 87 ετών η γνωστή ηθοποιός Κατερίνα Γιουλάκη, αγαπητή στο ελληνικό κοινό κυρίως μέσα από τους κωμικούς της ρόλους – μια αντιστάρ ηθοποιός με κύριο χαρακτηριστικό το πηγαίο ταλέντο της.

• ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΒΕΤΖΟΓΛΟΥ

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών, η γνωστή ηθοποιός Κατερίνα Γιουλάκη. Αγαπητή στο ελληνικό κοινό κυρίως μέσα από τους κωμικούς ρόλους της, η ηθοποιός ήταν μια πληθωρική αντιστάρ με κύριο χαρακτηριστικό το πηγαίο ταλέντο της.

Η Κατερίνα Γιουλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα και το πραγματικό της όνομα είναι Κατερίνα Γιουβαρλάκη. Το μικρόβιο της υποκριτικής είχε μπει μέσα της από πολύ μικρή ηλικία, καθώς η μητέρα της την πήγαινε συχνά σε θεατρικές παραστάσεις.

Μαγεμένη από τους ηθοποιούς της εποχής εκείνης, σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και λίγο πριν τελειώσει την σχολή, είχε υπογράψει κιόλας δυο συμβόλαια συνεργασίας, ένα με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και ένα με τον Δημήτρη Χορν. Όπως είχε πει: «Οι γονείς μου με πήγαιναν συχνά στο θέατρο και το πρότυπο μου ήταν ο Βασίλης Λογοθετίδης.»

Υπηρέτησε όλα τα θεατρικά είδη

H Κατερίνα Γιουλάκη Finos Film

Το ντεμπούτο της στο θέατρο έγινε το 1959, με το έργο «Η Κυρία του Κυρίου», στο Εθνικό Θέατρο, ερμηνεύοντας ένα πολύ μικρό ρόλο. Έκτοτε, συμμετείχε σε πολλές αξιόλογες παραστάσεις, όπως στο «Καμπαρέ» και «Ξυπόλητοι στο Πάρκο», ενώ συμμετείχε και στην παράσταση «Λυσιστράτη» με την Μαίρη Αρώνη στον ομώνυμο ρόλο, που παρουσιάστηκε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.

Η Κατερίνα Γιουλάκη υπηρέτησε όλα τα θεατρικά είδη, από πρόζα μέχρι και επιθεώρηση, ενώ την τελευταία της θεατρική εμφάνιση την πραγματοποίησε το 2004, στην επιθεώρηση «Ελλάς ολέ και τσέπες κουρελέ».

Κινηματογραφικές ταινίες και διαδρομή στην τηλεόραση

Η Κατερίνα Γιουλάκη με τους Διονύση Παπαγιαννόπουλο και Ντίνο Ηλιόπουλο στις "Κυρίες της Αυλής" Finos Film

Στον κινηματογράφο μπήκε το 1961, με την ταινία «Δουλέψτε για να Φάτε» με τον Μίμη Φωτόπουλο, ενώ δύο χρόνια αργότερα έκανε το ντεμπούτο της στην Φίνος Φιλμ με την ταινία «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης».

Ακολούθησαν σημαντικοί ρόλοι για την κινηματογραφική της καριέρα, όπως στις ταινίες «Οι Κληρονόμοι», «Οι Κυρίες της Αυλής», «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» αλλά και στην ιστορική ηθογραφία «Ο Επαναστάτης Ποπολάρος». Συνολικά συμμετείχε σε πάνω από 40 ταινίες, με τελευταία της εμφάνιση το 2009 στην ταινία «Ο Διαχειριστής».

Πολύ σημαντική ήταν και η διαδρομή της στην τηλεόραση, όπως στο θρυλικό σίριαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Το Ρετιρέ» (1990-1992), που την έκανε ευρέως γνωστή και αγαπητή στο ελληνικό κοινό.

Προσωπική ζωή

Η Κατερίνα Γιουλάκη υπήρξε παντρεμένη με τον επίσης ηθοποιό, Κίμων Δημόπουλο, μέχρι το 2005 όπου εκείνος απεβίωσε. Έχει αποκτήσει μια κόρη, ενώ είναι και θεία του γνωστού παρουσιαστή Φώτη Σεργουλόπουλου.

Η Κατερίνα Γιουλάκη με τον Κώστα Βουτσά στην κωμωδία "Οι Κληρονόμοι" Finos Film

Διακρίσεις

To 1996 τιμήθηκε με το Βραβείο Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για την προσφορά της στην ελληνική κωμωδία (1996). Η Κατερίνα Γιουλάκη έγινε κυρίως γνωστή από κωμικούς ρόλους στον κινηματογράφο και αργότερα στην τηλεόραση.

Αξίζει να επισημανθεί η εμφάνισή της στην τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με τη σειρά “Η κοκορόμυαλη”, στα μέσα της δεκαετίας του ’80 με τη σειρά “Τα λιονταράκια του κυρ-Ηλία” και “Η κυρία μας” όπως και την περίοδο 1990 – 1992 στην τηλεοπτική σειρά “Το ρετιρέ” του Γιάννη Δαλιανίδη.

Η Κατερίνα Γιουλάκη έγραψε τηλεοπτική ιστορία στο “Ρετιρέ” του Δαλιανίδη

Το Ρετιρέ ήταν μια πολύ δημοφιλής ελληνική κωμική τηλεοπτική σειρά που δημιουργήθηκε από τον Γιάννη Δαλιανίδη και προβλήθηκε από το Mega την περίοδο 1990-1992.  Η πρωταγωνίστρια της σειράς είναι η Κατερίνα Γιουλάκη, η οποία υποδύεται τον ρόλο της Κατερίνας Σοφιανού.

Η σειρά αποτελεί μια προσπάθεια περιγραφής της ελληνικής κοινωνίας, των δομών και της νοοτροπίας της, όπως προέκυψαν μετά τη μεταπολίτευση του 1974 και ταυτόχρονα μια προσπάθεια κριτικής και σάτιρας των αρνητικών φαινομένων της κοινωνίας αυτής στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τους υπόλοιπους βασικούς χαρακτήρες της σειράς υποδύονται οι: Έλντα Πανοπούλου, Νίκος Κούρος, Τζόυς Ευείδη, Κούλα Αγαγιώτου, Παύλος Ευαγγελόπουλος, Τάσος Κωστής και Δημήτρης Καλλιβωκάς.

Η σειρά – την οποία συχνά βλέπουμε μέχρι σήμερα σε επαναλήψεις – είχε δύο κύκλους με συνολικά 84 επεισόδια. Παρόλο που αρχικά είχε ανανεωθεί για τρίτη σεζόν το 1992, τελικά τα γυρίσματα του τρίτου κύκλου δεν ξεκίνησαν ποτέ. Πέρα από την Κατερίνα Γιουλάκη, η σειρά συγκέντρωσε τις ερμηνείες αξιόλογων ηθοποιών του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου των δεκαετιών του 1960 και του 1970.

Σε συνέντευξή της για το Ρετιρέ, η ηθοποιόςπου είχε αποσυρεθί από τα φώτα της δημοσιότητας είχε δηλώσει: «Μου άφησε μία αναγνωρισιμότητα, που την είχα βέβαια, και μου άφησε τρυφερές στιγμές. Την εποχή που γυριζόταν άγγιζε τα προβλήματα των εργαζομένων, της οικογένειας».

Συλλυπητήριο μήνυμα Μενδώνη

Πληροφορούμενη την απώλεια της Κατερίνας Γιουλάκη, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

“Η Κατερίνα Γιουλάκη διέγραψε σημαντικότατη πορεία δεκαετιών στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, υπηρετώντας με αφοσίωση την υποκριτική τέχνη. Μεταπηδώντας, με επιτυχία, από το θέατρο, στη  μεγάλη και στη μικρή οθόνη, μας φανέρωσε πόσο πολυδιάστατη μπορεί -και πρέπει- να είναι η αποστολή του ηθοποιού. Μένοντας μακριά από μανιέρες και τυποποιήσεις, μας έμαθε, με τον δικό της τρόπο, τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις του κωμικού. Η μακρόχρονη, αδιάλειπτη και άκρως επιτυχημένη παρουσία της στη μικρή οθόνη, ερμηνεύοντας με μπρίο και άνεση δεκάδες κωμικούς ρόλους, την κατέστησε μία από τις οικειότερες φιγούρες της, κερδίζοντας, απόλυτα δίκαια, την αγάπη του κοινού.

Στην οικογένειά της, τους φίλους της και τους ομοτέχνους της, στους οποίους υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητή, απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια“.

ΚΚΕ: “Αποχαιρετούμε με θλίψη την ηθοποιό με το πηγαίο ταλέντο”

«Αποχαιρετούμε με θλίψη την ηθοποιό με το πηγαίο ταλέντο Κατερίνα Γιουλάκη. Με πρότυπό της τον σπουδαίο Βασίλη Λογοθετίδη η Κατερίνα Γιουλάκη υπηρέτησε όλα τα θεατρικά είδη, από πρόζα μέχρι και επιθεώρηση, ενώ συμμετείχε με σημαντικούς ρόλους τόσο στον ελληνικό κινηματογράφο όσο και στην τηλεόραση» αναφέρει σε συλλυπητήρια δήλωσή του το ΚΚΕ και συνεχίζει:

«Η Κατερίνα Γιουλάκη ερμήνευσε με μεγάλη τρυφερότητα, ευαισθησία και χιούμορ σκηνές από την καθημερινή ζωή της “μέσης” λαϊκής οικογένειας από το 1974 και για κάμποσες δεκαετίες ακόμα.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ, “ξάφνιασε” πολλούς με την λιτή και περιεκτική δήλωσή της “Στηρίζω το ΚΚΕ από τα νεανικά μου χρόνια και θα συνεχίσω να το στηρίζω. Είμαι συγκινημένη, που το Κόμμα μας έκλεισε 100 ηρωικά χρόνια. Εύχομαι να τα κάνει 200 για το καλό του λαού”» αναφέρει ανακοίνωση του κόμματος.

Το ΚΚΕ εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στους οικείους της.»

*Βιογραφικό Finos Film

Πηγή: news247.gr

Θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο, καθώς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών ο σπουδαίος ηθοποιός, Νίκος Γαλανός.

Νίκος Γαλανός - Απ' την ταινία "Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα" FINOS FILM

Ο Νίκος Γαλανός, ο διαχρονικός «Ζεν Πρεμιέ», του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Νίκος Σουπιωνάς, είχε συμμετάσχει σε πλήθος ταινιών στον κινηματογράφο, έργων στο θέατρο και σειρών στην τηλεόραση.

Ο Νίκος Γαλανός στην ταινία "Σ' Αγαπώ" FINOS FILM

Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε με ανάρτηση του στο Facebook ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο οποίος έγραψε μεταξύ άλλων: «Νικο μου γλυκέ που παίξαμε και στο θέατρο μαζι και γελάσαμε και δακρυσαμε , θα σε θυμάμαι πάντα σαν έναν από τους πιο ευγενικούς, εργατικούς, ταλαντουχους και χαμογελαστούς ανθρώπους.. Τα ωραία μας βραδυα στο σπίτι της Μάρθας, τις εξόδους μας!!! Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας…»

Ο Νίκος Γαλανός στην ταινία "Ένα Αστείο Κορίτσι" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη FINOS FILM

Ποιος ήταν ο Νίκος Γαλανός

Ο Νίκος Σουπιώνας γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1945. Έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1962 ερμηνεύοντας ένα μικρό ρόλο στην ταινία “Οργή”. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, ενώ έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο παίζοντας μαζί με την Τζένη Καρέζη στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Την ίδια περίοδο συμμετείχε και στις ταινίες “Κραυγή” (1964), “Τα δάκρυα μου είναι καυτά” (1964), “Ο Ουρανοκατέβατος” (1965), “Η λεωφόρος του μίσους” (1968), “Πανικός” (1969) και “Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα” (1969).

Νίκος Γαλανός - Απ' την ταινία "Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα" FINOS FILM

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 πρωταγωνίστησε μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία “Ένα αστείο κορίτσι” στο ρόλο του Αλέκου Βενιέρη γενόμενος ευρέως γνωστός, ενώ ακολούθησαν κι άλλοι πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε ταινίες. Κάποιες από τις πιο γνωστές είναι “Ορατότης μηδέν” (1970), “Ο Αστραπόγιαννος” (1970), “Η Αλίκη Δικτάτωρ” (1972), ενώ η ταινία “Η αμαρτία της ομορφιάς” το 1972 σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Ακόμη το 1974 έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο μέσω της σειράς “Οι Δίκαιοι” ακολουθώντας πρωταγωνιστικοί ρόλοι στις σειρές “Το Ταξίδι”, “Έρωτας και Επανάσταση”, “Η μάχη των πελαργών”, “Οι φρουροί της Αχαΐας” και άλλες.

Νίκος Γαλανός - Από την ταινία "Η Λεωφόρος του Μίσους" FINOS FILM

Στην τηλεόραση έχει εμφανιστεί στις σειρές: Μαρίνα Αυγέρη, Το δίχτυ, Αθάνατες Ιστορίες Αγάπης, Ένας Πυγμαλίων, Η μενεξεδένια πολιτεία, Λέσχη μυστηρίου, Ο κόσμος και ο Κοσμάς, Μαντώ Μαυρογένους, Τα σκληρά καρύδια, Οι Ιερόσυλοι, Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα, Καφενείο Εμιγκρέκ, Η βεντέτα, Ο Άγνωστος, Αντίζηλες, Το Τραστ, Ανατολικός Άνεμος, Τμήμα Ηθών, Κάζα ντι μακαρόνι, Η Ελίζα και οι άλλοι, Πάθος, Η οργή των θεών, Χαραυγή, Τολμηρές Ιστορίες, Η Λάμψη, Έκπτωτος Άγγελος, Το κλειδί, Κάτω από την Ακρόπολη, Αν μ’ αγαπάς, Μη μου λες αντίο, Απαγορευμένη Αγάπη, Τα χρυσά κορίτσια,1 μήνας και κάτι, Ποιος μας πιάνει!, Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα, 4, Κλεμμένα Όνειρα, 9 Μήνες, Έρωτας Μετά, Η Γη Της Ελιάς.

O Νίκος Γαλανός στην ταινία "Ορατότης Μηδέν" σε σκηνή με τον Νίκο Κούρκουλο FINOS FILM

Η ιστορία από την εποχή της Χούντας και η σύλληψη του Μίκη Θεοδωράκη

Σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις που είχε δώσει στο Στούντιο 4 της ΕΡΤ, στις 9 Μάϊου το 2024, ο κ. Γαλανός είχε διηγηθεί διάφορες στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή του και την καριέρα του ως ηθοποιό.

Μεταξύ άλλων, ο αγαπημένος ηθοποιός είχε ανακαλέσει στη μνήμη του μια ιστορία από την περίοδο της Χούντας, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης είχε κρυφτεί στο σπίτι της πρώτης συζύγου του και στη συνέχεια συνελήφθη. Μάλιστα η κίνηση αυτή οδήγησε την τότε σύντροφό του και τη μητέρα της στη φυλακή για την πράξη αυτή.

Ο Νίκος Γαλανός είχε πει αρχικά για την περίοδο εκείνη: “Με τη Χρυσούλα χωρίσαμε Φλεβάρη, μένανε στο Χαϊδάρι, υπήρχαν τρεις μονοκατοικίες στον λόφο Χαϊδαρίου, στον λόφο των αξιωματικών επάνω. Σε αυτό το σπίτι συνέλαβαν τον Μίκη Θεοδωράκη. Συμπτωματικά, ναι”.

Περιγράφοντας το πώς ο Μίκης Θεοδωράκης βρέθηκε σε αυτό σπίτι, είπε: “Ο συνέταιρος της πρώην πεθεράς μου άρχισε να την ψυχολογεί, να ρωτάει, έπαιρνε πληροφορίες. Πλέον έμενε εκείνη με την κόρη της εγώ είχα φύγει. Πέρασε κάποιος καιρός και τότε τη ρώτησε αν μπορεί να έρθει ένας άνθρωπος να κρυφτεί. “Δεν θα ζητήσετε να μάθετε ποτέ ποιος είναι και θα του αφήνετε φαΐ έξω από την πόρτα” της είπε. Η μάνα και η κόρη είπαν “ναι”. Μετά από αρκετό καιρό τους άνοιξε την πόρτα όταν του άφηναν το φαγητό, από τότε ξεκίνησε μία επαφή. Έβγαινε τα βράδια ντυμένος παπάς για να πάρει αέρα. Κάποιος κάτι είδε και καρφώθηκε το πράγμα”.

Μάλιστα, όπως είχε είπε, η πρώην σύντροφός του και η μητέρα της οδηγήθηκαν στη φυλακή για το υπόλοιπο της επταετίας, λόγω της κάλυψης που παρείχαν στον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη. “Η πρώην σύζυγός μου και η πρώην πεθερά μου καταστράφηκαν, έμειναν φυλακή πολλά χρόνια στα χρόνια της Χούντας. Έφαγαν 5-6 χρόνια φυλακή. Εγώ τη γλίτωσα. Δυο φορές με φώναξαν στην Ασφάλεια. Είχα χωρίσει πριν την 21η Απριλίου και δεν είχα επαφές με τη Χρυσούλα. Μου έκαναν ερωτήσεις και δεν είχα ιδέα να απαντήσω”.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Σάρωσε με 5 Όσκαρ το “Anora” σε μια τελετή φτιαγμένη με σεβασμό. Ο Σον Μπέικερ έφτασε το οσκαρικό ρεκόρ του Γουόλτ Ντίσνεϊ (!). 3 Όσκαρ για τον “Brutalist”.

Αυτά τα πράγματα πάντα πάνε κι έρχονται στα βραβεία Όσκαρ. Τη μία χρονιά έχεις το “Οπενχάιμερ” του ενός δισεκατομμυρίου να σαρώνει, την άλλη χρονιά έχεις θρίαμβο του “Anora”, μιας ταινίας με μπάτζετ 6 εκατομμύρια δολάρια με μόνο ελάχιστα γνωστό μέλος του καστ εκείνη την κοπέλα από εκείνη τη σκηνή του τελευταίου Ταραντίνο.

Φέτος το Χόλιγουντ ψήφισε ανεξάρτητο σινεμά. Με τα περισσότερα βραβεία να πηγαίνουν σε δύο ταινίες συνολικού μπάτζετ 16 εκατομμυρίων, γυρισμένες σε διάρκεια χρόνων από σκηνοθέτες αφοσιωμένους σε ένα πλήρως ανεξάρτητο όραμα, έξω από το Χόλιγουντ, έξω από τα στούντιο, έξω από οποιονδήποτε έλεγχο.

Jordan Strauss/Invision/AP

Το “Brutalist” πήρε τα 3 βραβεία που είχαμε αρκετά σίγουρα: Α’ Ανδρικό για τον Έιντριεν Μπρόντι -το δεύτερο για τον ηθοποιό, 22 χρόνια μετά τον “Πιανίστα”-, Φωτογραφία και Μουσική. Αλλά η βραδιά ανήκε στον έτερο (ανεξάρτητο) διεκδικητή, το “Anora” που κέρδισε 5 (από τα 6!) Όσκαρ.

Jordan Strauss/Invision/AP

Σπάνιο να βλέπεις μια καθαρόαιμη κωμωδία να σαρώνει στα Όσκαρ, όπως και επίσης σπάνιο να βλέπεις να τιμώνται με τέτοια ένταση, άνθρωποι που βρίσκονται τόσο μακριά από τα κυκλώματα ισχύος και επιρροής της βιομηχανίας. Ο Σον Μπέικερ βρίσκεται στη γωνιά του εδώ και 20+ χρόνια, κάνοντας no budget ανεξάρτητες ταινίες με ήρωες και ηρωίδες του περιθωρίου, λέγοντας ιστορίες που δε λέει κανείς άλλος (και σίγουρα όχι με αυτό τον τρόπο) – και ξαφνικά φέτος, για κάποιο λόγο, το κινηματογραφικό κατεστημένο σταμάτησε, και πλησίασε στο μέρος του. Δεν προσέγγισε ο Μπέικερ το mainstream. Συνέβη το αντίστροφο.

Ο ΚΟΝΑΝ Ο’ ΜΠΡΑΪΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΛΕΤΗ ΧΩΡΙΣ ΑΠΡΟΟΠΤΑ

Τα θετικά για τη βραδιά ξεκίνησαν από νωρίς, μιας κι ο έμπειρος κωμικός Κόναν Ο’ Μπράιαν μπόρεσε αρκετά γρήγορα να βρει έναν καλό ρυθμό και τόνο για το χιούμορ που έφερε στην τελετή. Συχνά άφηνε τον ίδιο τον εαυτό του να γίνει το αστείο, χωρίς ποτέ στη διάρκεια της τελετής να τραβάει τα αστεία, να καθυστερεί την τελετή, ή να νιώθεις πως γίνεται κακός χωρίς λόγο.

Μια ιδανική παρουσία στο τιμόνι της τελετής, η οποία με τη σειρά της είχε μια σοβαρή (αλλά όχι υπερφίαλη) παραγωγή, με class και με σεβασμό σε ανθρώπους του σινεμά. Οι ζωντανές ερμηνείες κομματιών ήταν δυνατές, ιδιαίτερα εκείνη του “Wicked” με τις Γκράντε-Ερίβο, τα απρόοπτα έλειψαν (ακόμα και με την πολυσυζητημένη σάγκα της παρουσίας ή μή της Κάρλα Σοφία Γκασκόν, που η τελετή χειρίστηκε προσεκτικά. Αλλά κυρίως, ποτέ δεν ένιωθες πως αυτό που βλέπεις έχει άλλο στόχο, από το να τιμήσει τους υποψήφιους και τις υποψήφιες – κι αυτό είναι μεγάλο κοπλιμέντο, και κάτι καθόλου δεδομένο.

Σε άλλες κατηγορίες βλέπαμε κλιπάκια από τους υποψήφιους, σε άλλες οι παρουσιαστές έλεγαν κάποια λόγια κάθε υποψήφιο, ενώ σε δύο τεχνικές κατηγορίες (Κουστούμια και Φωτογραφία) είδαμε το format των “fab five” – όπου δηλαδή ένας ηθοποιός από την κάθε ταινία σύστηνε στο κοινό τον αντίστοιχο υποψήφιο καλλιτέχνη. Πολύ καλό αυτό γιατί ναι, οι ηθοποιοί είναι οι μεγαλύτερες διασημότητες, αλλά είναι σωστό να υπάρχει χρόνος και focus και σε άλλους ανθρώπους του σινεμά.

Ειδικά όταν βρισκόμαστε σε μια τελετή που, όπως λέγαμε και πιο πάνω, αποτέλεσε αγνό θρίαμβο του ανεξάρτητου σινεμά. Εκεί δηλαδή όπου η εμπειρία του κάθε μέλους του συνεργείο, το ταλέντο, η προσωπικότητα, λάμπουν – γιατί δεν υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές.

Jordan Strauss/Invision/AP

Το “Anora” λοιπόν – η ταινία για μια σεξεργάτρια που παντρεύεται έναν νεόπλουτο Ρώσο πριν οι γονείς εκείνου στείλουν το πρωτοπαλίκαρό τους, να σβήσει το γάμο και να συνεφέρει τον γιο τους – έγινε κύμα που σάρωσε, κερδίζοντας τα Όσκαρ Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Σεναρίου, Μοντάζ και Α’ Γυναικείου Ρόλου.

ΓΙΑΤΙ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ “ANORA”

Για το τελευταίο, η ανερχόμενη Μάικι Μάντισον επικράτησε της Ντέμι Μουρ που ήταν το φαβορί, και την Φερνάντα Τόρες. Η ίδια εμφανώς σοκαρισμένη και αγχωμένη, ευχαρίστησε την κοινότητα σεξεργατών και σεξεργατριών. Αμέσως νωρίτερα, όταν ο Σον Μπέικερ παραλάμβανε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας από τα χέρια του Ταραντίνο, τον ευχαρίστησε για το “Κάποτε… στο Χόλιγουντ” και συγκεκριμένα το γεγονός ότι βάζοντας την Μάικι Μάντισον σε αυτό το ρόλο, έκανε τον Μπέικερ να προσέξει και να αναγνωρίσει πάνω της ένα μεγάλο ταλέντο.

AP Photo/Chris Pizzello

«Αν δεν ήταν αυτή η ταινία, τότε δε θα υπήρχε το “Anora”», είπε ο Μπέικερ στον Ταραντίνο. Λίγες στιγμές μετά, η ίδια η Μάντισον θα κρατούσε στο χέρι της το Όσκαρ.

Τα άλλα 4 για την ταινία, γράφουν πάνω (και) το όνομα του Σον Μπέικερ, ο οποίος την μόνταρε ο ίδιος. «Έσωσα αυτή την ταινία στο μοντάζ!», είπε γελώντας καθώς παραλάμβανε το Όσκαρ την αντίστοιχης κατηγορίας. Ο Σον Μπέικερ, που γυρίζει ταινίες για 5 εκατομμύρια, και που πριν λίγα χρόνια γύριζε μια ταινία σε iPhone, είναι έτσι ο δεύτερος άνθρωπος στην ιστορία των Όσκαρ που κερδίζει 4 αγαλματίδια μέσα σε μια βραδιά.

Ο πρώτος; Ο Γουολ Ντίσνεϊ. Κανείς δεν έχει φτάσει ξανά τα 4, μέχρι τον Μπέικερ απόψε.

Συνεπέστατος στο όραμά του, ο Σον Μπέικερ χρησιμοποίησε τον χρόνο του μετά τη νίκη στο Όσκαρ Σκηνοθεσίας για να μιλήσει για την ανάγκη επιβίωσης της κινηματογραφικής διανομής. Μίλησε για διανομείς και streamers που μικραίνουν το παράθυρο ανάμεσα στην κινηματογραφική κυκλοφορία και την online πρεμιέρα μιας ταινίας. Ζήτησε από γονείς να συστήσουν τα παιδιά τους στη μαγεία της αίθουσας. Και αργότερα έκλεισε τη βραδιά λέγοντας «ζήτω το ανεξάρτητο σινεμά»!

AP Photo/Chris Pizzello

Γιατί όμως κέρδισε τόσο πολύ το “Anora”; Προφανώς άρεσε, αλλά πάντα θες κι άλλους παράγοντες για μια επικράτηση, πόσο μάλλον τόσο σαρωτική. Για το “Anora” αυτό σίγουρα είχε να κάνει με τον Σον Μπέικερ, που ακόμα κι όσοι δεν τον γνώριζαν, σίγουρα ένιωσαν μεγάλη σύνδεση χάρη στον τρόπο που όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν, μιλούσε με πρακτικούς και καθόλου «thoughts and prayers» τρόπους για την επιβίωση του (ανεξάρτητου) σινεμά.

Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για ένα φιλμ που εξερευνά με τον τρόπο του, την ιδέα του κατά πόσο έχουν όλοι δικαίωμα στο όνειρο. Σε μια Αμερική που βιώνει ακόμα ένα συλλογικό κοινωνικό σοκ από την επανεκλογή Τραμπ, η πίκρα κι η μελαγχολική καρδιά μιας ξέφρενης κωμωδίας, ίσως να υπήρξαν αποκούμπι. Σχετικό ή μη, αλλά να το πούμε κι αυτό: Στα αντίστοιχα πρώτα Όσκαρ της πρώτης θητείας Τραμπ, η τότε Καλύτερη Ταινία ήταν –σοκαριστικά– το “Moonlight” του Μπάρι Τζένκινς, μια εξίσου ανεξάρτητη ταινία για χαρακτήρε που αναζητούν το δικαίωμά τους στην αγάπη και στον καθορισμό του εαυτού τους, στο περιθώριο μιας Αμερικής που δεν τους χωράει.

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΙΛΟΥΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

Ήταν μια γενικότερα πολύ δυνατή βραδιά για το αποκεντρωμένο σινεμά. Η Λετονία κέρδισε Όσκαρ για το βωβό φιλμ κινουμένων σχεδίων “Flow”, το οποίο επικράτησε το εξαιρετικού αλλά στουντιακού “Το Ατίθασο Ρομπότ” στην κατηγορία Κινουμένων Σχεδίων. Το βραζιλιάνικο δράμα κοινωνικής αντίστασης “Είμαι Ακόμη Εδώ” επικράτησε για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας απέναντι στο “Emilia Perez” των 13 υποψηφιοτήτων και του Netflix.

Και, στην κορυφαία στιγμή της βραδιάς και μια από τις κορυφαίες της σύγχρονης οσκαρικής ιστορίας, το Όσκαρ Ντοκιμαντέρ πήγε στην ομάδα των Γιούβαλ Έιμπραχαμ, Μπάζελ Άντρα, Ρέιτσερ Ζορ και Χάμπνταν Μπαλάλ για το “Καμιά Άλλη Γη”. Ένα φιλμ-ντοκουμέντο πάνω στην κατοχή του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη.

Ένα χρόνο μετά την ομιλία του Τζόναθαν Γκλέιζερ που τάραξε τον θεσμό, οι σκηνοθέτες του “Καμιά Άλλη Γη” μίλησαν για εθνοκάθαρση, για «άνισες ζωές» υπό το ισραηλινό καθεστώς, αλλά και –στην πιο θαρραλέα κίνηση από όλες– για τις ευθύνες και των ΗΠΑ.

«Καλούμε τον κόσμο να λάβει σοβαρά μέτρα για να σταματήσει η αδικία και να σταματήσει η εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού» είπε ο Άντρα. «Πριν από περίπου δύο μήνες, έγινα πατέρας και ελπίζω ότι η κόρη μου δεν θα χρειαστεί να ζήσει την ίδια ζωή που ζω τώρα. … Το “Καμιά Άλλη Γη” αντικατοπτρίζει τη σκληρή πραγματικότητα που υπομένουμε για δεκαετίες και ακόμα αντιστεκόμαστε».

Ο Έιμπραχαμ, αφού αναφέρθηκε στην καταστροφή της Γάζας αλλά και στους ισραηλινούς αιχμαλώτους που «πρέπει να απελυθερωθούν» ύστερα από την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, υπογράμμισε πως «Ζούμε υπό ένα καθεστώς όπου είμαι ελεύθερος σύμφωνα με το πολιτικό δίκαιο, ενώ ο Μπάζελ είναι υπό στρατιωτικούς νόμους που καταστρέφουν τη ζωή του. Υπάρχει ένας διαφορετικός δρόμος, μια πολιτική λύση χωρίς εθνοτική υπεροχή, με εθνικά δικαιώματα και για τους δύο λαούς μας», είπε.

«Οι ΗΠΑ με την εξωτερική πολιτική τους προσπαθούν να μπλοκάρουν αυτό τον δρόμο», είπε καθαρά. Ήταν μια από τις λιγοστές πολιτικές στιγμές της τελετής – και μιλώντας για την Παλαιστίνη να αναφέρουμε πως ο Γκάι Πιρς (υποψήφιος Β’ Ανδρικού Ρόλου για το “The Brutalist”) φορούσε pin “Free Palestine”, σταθερός στην πάγια θέση του. Ενώ ο Έιντριεν Μπρόντι, αφού πελαγοδρόμησε κάπως στον μάλλον χρονοβόρο λόγο του, εν τέλει ορμώμενος από το θέμα της ταινίας εναντιώθηκε στον αντισημιτισμό και σε κάθε μορφή μίσους στη σημερινή κοινωνία.

“ANORA”: ΕΝΑΣ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ

Εκτός από το σαρωτικό “Anora” και το “Brutalist”, κάποιες ακόμα ταινίες τιμήθηκαν με πολλαπλά βραβεία. Το “Emilia Perez” κέρδισε Β’ Γυναικείο Ρόλο για τη Ζόι Σαλντάνι, και το Καλύτερο Τραγούδι για το “El Mal”, που επίσης τραγουδά η Σαλντάνια. Μια ηθοποιός αγαπητή στο Χόλιγουντ, με μεγάλους ρόλους στις εμπορικότερες ταινίες όλων των εποχών, που επιβίωσε το σκάνδαλο με την Κάρλα Σοφία Γκασκόν αλλά και την ευρύτερα διχαστική αντιμετώπιση για την ταινία.

AP Photo/John Locher

Το “Dune: Μέρος Δεύτερο” τιμήθηκε για Ήχο και Οπτικά Εφέ, ενώ το “Wicked” πήρε κι αυτό δυο τεχνικά, Κουστούμια και Καλλιτεχνική Διεύθυνση.

Το “Substance” παρά την ήττα της Ντέμι Μουρ δεν έφυγε με άδεια χέρια, κερδίζοντας το Όσκαρ Μακιγιάζ και Κομμώσεων, ενώ από ένα βραβείο είχαν και τα “Κονκλάβιο” (Διασκευασμένο Σενάριο, “Αληθινό Πόνος” (το Όσκαρ-σιγουράκι για τον Κίραν Κάλκιν στον Β’ Ανδρικό Ρόλο, ο οποιος ξεκίνησε τιμώντας τον συν-υποψήφιό του, και συμπρωταγωνιστή του στο “Succession”, Τζέρεμι Στρονγκ), και τα προαναφερθέντα “Flow” και “Είμαι Ακόμη Εδώ”.

Όμως δε χωρά αμφιβολία πως ο θρίαμβος εδώ ανήκει στη νεο-σκρούμπολ κωμική περιπέτεια “Anora”. Που πρώτα μάγεψε την κριτική επιτροπή της Γκρέτα Γκέργουιγκ στις Κάννες από όπου έφυγε με τον Χρυσό Φοίνικα, κι ύστερα διατήρησε σταθερή δυναμική για σχεδόν 10 μήνες, όσο δηλαδή δεν εμφανιζόταν άλλη ταινία ικανή να ξεριζώσει εκείνην από τις καρδιές των ψηφοφόρων.

«Δεν έχω θυσιάσει κάτι [από το όραμά μου]. Κάνω το δικό μου πράγμα, στη δική μου γωνιά της βιομηχανίας εδώ και κάποιο καιρό. Ποτέ δεν το άλλαξα αυτό. Πάντα κάναμε το δικό μας πράγμα. Κι απλά τώρα η κουλτούρα ήρθε και μας συνάντησε. Θέλω να το μοιραστώ αυτό με όλους τους καλλιτέχνες που έχουν νιώσει την ανάγκη να συμβιβαστούν ώστε να αναγνωριστούν. Είμαι η ζωντανή απόδειξη πως… ίσως πάει πολύ καιρό, αλλά δεν χρειάζεται να συμβιβαστείς, να συμβιβάσεις το όραμά σου. Είναι κάπως μακρύς ο δρόμος, αλλά αν κάνεις το δικό σου πράγμα και το κάνεις καλά, οι άνθρωποι θα συνδεθούν μαζί σου».

Αυτά όλα δεν τα είπε ο Σον Μπέικερ, τα είπε η Charli xcx μια μέρα νωρίτερα, παραλαμβάνοντας το –επίσης πέμπτο μέσα σε μια βραδιά!– βραβείο της στα BRITs, για το Άλμπουμ της Χρονιάς για το brat. Αλλά αυτά τα λόγια, αυτό το συναίσθημα, είναι κάτι που ισχύει και εδώ.

Δε νομίζω ότι ο Σον Μπέικερ είχε ποτέ στο μυαλό του οσκαρική δόξα γυρίζοντας μια από αυτές τις ιστορίες του περιθωρίου, με ένα μικρό συνεργείο σταθερών συνεργατών και με ένα καστ αγνώστων κατά βάση ηθοποιών. Έκανε ό,τι κάνει από πάντα, εδώ και πολύ καιρό. Ήταν κάπως μακρύς ο δρόμος, αλλά μοιάζει σαν αυτή τη στιγμή, η κουλτούρα να ήρθε και να τον συνάντησε.

Πηγή: news247.gr

Ο σταρ του Χόλυγουντ, Τζιν Χάκμαν (Gene Hackman), και η σύζυγός του, Μπέτσι Αρακάουα, βρέθηκαν νεκροί στο σπίτι τους στη Σάντα Φε.

Το ζευγάρι, ήταν παντρεμένο από το 1991. Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν ότι ο σκύλος της οικογένειας βρέθηκε επίσης νεκρός.

Το Γραφείο του Σερίφη της Σάντα Φε δήλωσε: «Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει εγκληματική ενέργεια πίσω από τους θανάτους τους, ωστόσο, η ακριβής αιτία θανάτου δεν έχει προσδιοριστεί ακόμη».

Τζιν Χάκμαν: Η μεγάλη καριέρα στο Χόλιγουντ

Ο Gene Hackman με τη σύζυγο του Betsy Arakawa- 1993. AP Photo

Ο Τζιν Χάκμαν είχε μια ένδοξη καριέρα, με 85 ταινίες και διακεκριμένους ρόλους στην τηλεόραση και το θέατρο.

Ο ηθοποιός είχε βραβευτεί με Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1971 “Ο άνθρωπος από τη Γαλλία”, καθώς και με Όσκαρ Β΄ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1992 “Οι ασυγχώρητοι”. Ο Χάκμαν που έχει αποσυρθεί από τα κινηματογραφικά δρώμενα από το 2004 είναι επίσης συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων.

Ο Χάκμαν έχει επίσης βραβευτεί με τρεις Χρυσές Σφαίρες και με δυο Βραβεία BAFTA.

Αποφασισμένος να διαψεύσει όσους αμφέβαλαν για αυτόν

Το 1956, ο Χάκμαν μετακόμισε στην Καλιφόρνια με σκοπό να γίνει ηθοποιός. Σπούδασε στη σχολή θεάτρου της Πασαντίνα, όπου έγινε φίλος με τον Ντάστιν Χόφμαν. Οι δύο τους θεωρούνταν αουτσάιντερ από τους συμφοιτητές τους και σε μια ψηφοφορία της σχολής για τα άτομα με τις λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας, συγκέντρωσαν τις περισσότερες αρνητικές ψήφους. Αποφασισμένος να διαψεύσει όσους αμφέβαλαν για αυτόν, ο Χάκμαν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Εκεί, μαζί με τους Χόφμαν και Ρόμπερτ Ντιβάλ, αγωνίστηκε για να βρει δουλειά ως ηθοποιός.

Εργαζόταν ως θυρωρός σε ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη, όταν συνάντησε έναν από τους καθηγητές του από τη σχολή της Πασαντίνα, ο οποίος του είπε ειρωνικά: «Βλέπεις, Χάκμαν, σου το είπα ότι δεν επρόκειτο να καταφέρεις τίποτα». Παρά τις δυσκολίες, άρχισε να συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις εκτός Μπρόντγουεϊ και το 1964 πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεατρική παράσταση Any Tuesday δίπλα στη Σάντι Ντένις.

Gene Hackman AP

Το θεατρικό του ντεμπούτο του άνοιξε τον δρόμο για τον κινηματογράφο. Η πρώτη του ταινία ήταν η “Λίλιθ” (1964) με τον Γουόρεν Μπίτι. Ακολούθησαν μικρότεροι ρόλοι σε διάφορες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Το 1967, ο ρόλος του ως Μπακ Μπάροου στην ταινία “Μπόνι και Κλάιντ” του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Δύο χρόνια αργότερα, εμφανίστηκε στις ταινίες “Οι δαίμονες των ουρανών” και “Ο πρωταθλητής του ιλίγγου”.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο Χάκμαν κέρδισε ακόμη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία “Ποτέ δεν τραγούδησα για τον πατέρα μου” (1970). Η καθιέρωσή του ήρθε το 1971 με τον ρόλο του αστυνομικού Τζίμι “Ποπάι” Ντόιλ στην ταινία “Ο άνθρωπος από τη Γαλλία”, η οποία του χάρισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Gene Hackman και Jane Fonda AP

Το 1972 πρωταγωνίστησε στο “Η περιπέτεια του Ποσειδώνα” και το 1974 στην ταινία “Η συνομιλία” του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Την ίδια χρονιά, είχε έναν κωμικό ρόλο ως τυφλός ερημίτης στο “Φρανκενστάιν Τζούνιορ” του Μελ Μπρουκς.

Στη συνέχεια, συμμετείχε στο “Ο άνθρωπος από τη Γαλλία Νο2”, στο γουέστερν “Οι αλύγιστοι” και στο θρίλερ “Επτά αινίγματα για τον ντετέκτιβ Χάρι”. Το 1977, έπαιξε στην πολεμική ταινία “Η γέφυρα του Άρνεμ” και το 1978 ενσάρκωσε τον Λεξ Λούθορ στο “Superman: The Movie”, ρόλο που επανέλαβε στις συνέχειες του 1980 και 1987.

Gene Hackman AP Photo/Rasmussen

Κατά τη δεκαετία του ’80, ο Χάκμαν εναλλασσόταν μεταξύ πρωταγωνιστικών και δευτεραγωνιστικών ρόλων. Το 1988, έλαβε την τέταρτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ, αυτή τη φορά για την ταινία “Ο Μισσισσιπής καίγεται”.

Σημαντικοί του ρόλοι ήταν στις ταινίες: “Οι κόκκινοι”, “Αποστολή στη Νικαράγουα”, “Πάθος για το μπάσκετ”, “Η γοητεία της εξουσίας” και “BAT 21: Αποστολή χίλιων κινδύνων”.

Gene Hackman - Bonnie and Clyde AP Photo

Αφού υπέστη αγγειοπλαστική επέμβαση, ο Χάκμαν επέστρεψε το 1990 με την ταινία “Φρενήρης απόδραση”. Το 1992, κέρδισε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του ως σαδιστής σερίφης στο “Οι ασυγχώρητοι” του Κλιντ Ίστγουντ.

Στα μέσα της δεκαετίας συμμετείχε σε ταινίες όπως “Η φίρμα”, “Ο θάλαμος”, “Πιάστε τον κοντό”, “Κράιμσον Τάιντ” και “Φτερά και Πούπουλα”. Το 1997, υποδύθηκε έναν Αμερικανό πρόεδρο στην ταινία “Απόλυτη δύναμη”.