Πέθανε σε ηλικία 87 ετών η γνωστή ηθοποιός Κατερίνα Γιουλάκη, αγαπητή στο ελληνικό κοινό κυρίως μέσα από τους κωμικούς της ρόλους – μια αντιστάρ ηθοποιός με κύριο χαρακτηριστικό το πηγαίο ταλέντο της.

• ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΒΕΤΖΟΓΛΟΥ

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών, η γνωστή ηθοποιός Κατερίνα Γιουλάκη. Αγαπητή στο ελληνικό κοινό κυρίως μέσα από τους κωμικούς ρόλους της, η ηθοποιός ήταν μια πληθωρική αντιστάρ με κύριο χαρακτηριστικό το πηγαίο ταλέντο της.

Η Κατερίνα Γιουλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα και το πραγματικό της όνομα είναι Κατερίνα Γιουβαρλάκη. Το μικρόβιο της υποκριτικής είχε μπει μέσα της από πολύ μικρή ηλικία, καθώς η μητέρα της την πήγαινε συχνά σε θεατρικές παραστάσεις.

Μαγεμένη από τους ηθοποιούς της εποχής εκείνης, σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και λίγο πριν τελειώσει την σχολή, είχε υπογράψει κιόλας δυο συμβόλαια συνεργασίας, ένα με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και ένα με τον Δημήτρη Χορν. Όπως είχε πει: «Οι γονείς μου με πήγαιναν συχνά στο θέατρο και το πρότυπο μου ήταν ο Βασίλης Λογοθετίδης.»

Υπηρέτησε όλα τα θεατρικά είδη

H Κατερίνα Γιουλάκη Finos Film

Το ντεμπούτο της στο θέατρο έγινε το 1959, με το έργο «Η Κυρία του Κυρίου», στο Εθνικό Θέατρο, ερμηνεύοντας ένα πολύ μικρό ρόλο. Έκτοτε, συμμετείχε σε πολλές αξιόλογες παραστάσεις, όπως στο «Καμπαρέ» και «Ξυπόλητοι στο Πάρκο», ενώ συμμετείχε και στην παράσταση «Λυσιστράτη» με την Μαίρη Αρώνη στον ομώνυμο ρόλο, που παρουσιάστηκε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.

Η Κατερίνα Γιουλάκη υπηρέτησε όλα τα θεατρικά είδη, από πρόζα μέχρι και επιθεώρηση, ενώ την τελευταία της θεατρική εμφάνιση την πραγματοποίησε το 2004, στην επιθεώρηση «Ελλάς ολέ και τσέπες κουρελέ».

Κινηματογραφικές ταινίες και διαδρομή στην τηλεόραση

Η Κατερίνα Γιουλάκη με τους Διονύση Παπαγιαννόπουλο και Ντίνο Ηλιόπουλο στις "Κυρίες της Αυλής" Finos Film

Στον κινηματογράφο μπήκε το 1961, με την ταινία «Δουλέψτε για να Φάτε» με τον Μίμη Φωτόπουλο, ενώ δύο χρόνια αργότερα έκανε το ντεμπούτο της στην Φίνος Φιλμ με την ταινία «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης».

Ακολούθησαν σημαντικοί ρόλοι για την κινηματογραφική της καριέρα, όπως στις ταινίες «Οι Κληρονόμοι», «Οι Κυρίες της Αυλής», «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» αλλά και στην ιστορική ηθογραφία «Ο Επαναστάτης Ποπολάρος». Συνολικά συμμετείχε σε πάνω από 40 ταινίες, με τελευταία της εμφάνιση το 2009 στην ταινία «Ο Διαχειριστής».

Πολύ σημαντική ήταν και η διαδρομή της στην τηλεόραση, όπως στο θρυλικό σίριαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Το Ρετιρέ» (1990-1992), που την έκανε ευρέως γνωστή και αγαπητή στο ελληνικό κοινό.

Προσωπική ζωή

Η Κατερίνα Γιουλάκη υπήρξε παντρεμένη με τον επίσης ηθοποιό, Κίμων Δημόπουλο, μέχρι το 2005 όπου εκείνος απεβίωσε. Έχει αποκτήσει μια κόρη, ενώ είναι και θεία του γνωστού παρουσιαστή Φώτη Σεργουλόπουλου.

Η Κατερίνα Γιουλάκη με τον Κώστα Βουτσά στην κωμωδία "Οι Κληρονόμοι" Finos Film

Διακρίσεις

To 1996 τιμήθηκε με το Βραβείο Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για την προσφορά της στην ελληνική κωμωδία (1996). Η Κατερίνα Γιουλάκη έγινε κυρίως γνωστή από κωμικούς ρόλους στον κινηματογράφο και αργότερα στην τηλεόραση.

Αξίζει να επισημανθεί η εμφάνισή της στην τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με τη σειρά “Η κοκορόμυαλη”, στα μέσα της δεκαετίας του ’80 με τη σειρά “Τα λιονταράκια του κυρ-Ηλία” και “Η κυρία μας” όπως και την περίοδο 1990 – 1992 στην τηλεοπτική σειρά “Το ρετιρέ” του Γιάννη Δαλιανίδη.

Η Κατερίνα Γιουλάκη έγραψε τηλεοπτική ιστορία στο “Ρετιρέ” του Δαλιανίδη

Το Ρετιρέ ήταν μια πολύ δημοφιλής ελληνική κωμική τηλεοπτική σειρά που δημιουργήθηκε από τον Γιάννη Δαλιανίδη και προβλήθηκε από το Mega την περίοδο 1990-1992.  Η πρωταγωνίστρια της σειράς είναι η Κατερίνα Γιουλάκη, η οποία υποδύεται τον ρόλο της Κατερίνας Σοφιανού.

Η σειρά αποτελεί μια προσπάθεια περιγραφής της ελληνικής κοινωνίας, των δομών και της νοοτροπίας της, όπως προέκυψαν μετά τη μεταπολίτευση του 1974 και ταυτόχρονα μια προσπάθεια κριτικής και σάτιρας των αρνητικών φαινομένων της κοινωνίας αυτής στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τους υπόλοιπους βασικούς χαρακτήρες της σειράς υποδύονται οι: Έλντα Πανοπούλου, Νίκος Κούρος, Τζόυς Ευείδη, Κούλα Αγαγιώτου, Παύλος Ευαγγελόπουλος, Τάσος Κωστής και Δημήτρης Καλλιβωκάς.

Η σειρά – την οποία συχνά βλέπουμε μέχρι σήμερα σε επαναλήψεις – είχε δύο κύκλους με συνολικά 84 επεισόδια. Παρόλο που αρχικά είχε ανανεωθεί για τρίτη σεζόν το 1992, τελικά τα γυρίσματα του τρίτου κύκλου δεν ξεκίνησαν ποτέ. Πέρα από την Κατερίνα Γιουλάκη, η σειρά συγκέντρωσε τις ερμηνείες αξιόλογων ηθοποιών του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου των δεκαετιών του 1960 και του 1970.

Σε συνέντευξή της για το Ρετιρέ, η ηθοποιόςπου είχε αποσυρεθί από τα φώτα της δημοσιότητας είχε δηλώσει: «Μου άφησε μία αναγνωρισιμότητα, που την είχα βέβαια, και μου άφησε τρυφερές στιγμές. Την εποχή που γυριζόταν άγγιζε τα προβλήματα των εργαζομένων, της οικογένειας».

Συλλυπητήριο μήνυμα Μενδώνη

Πληροφορούμενη την απώλεια της Κατερίνας Γιουλάκη, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

“Η Κατερίνα Γιουλάκη διέγραψε σημαντικότατη πορεία δεκαετιών στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, υπηρετώντας με αφοσίωση την υποκριτική τέχνη. Μεταπηδώντας, με επιτυχία, από το θέατρο, στη  μεγάλη και στη μικρή οθόνη, μας φανέρωσε πόσο πολυδιάστατη μπορεί -και πρέπει- να είναι η αποστολή του ηθοποιού. Μένοντας μακριά από μανιέρες και τυποποιήσεις, μας έμαθε, με τον δικό της τρόπο, τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις του κωμικού. Η μακρόχρονη, αδιάλειπτη και άκρως επιτυχημένη παρουσία της στη μικρή οθόνη, ερμηνεύοντας με μπρίο και άνεση δεκάδες κωμικούς ρόλους, την κατέστησε μία από τις οικειότερες φιγούρες της, κερδίζοντας, απόλυτα δίκαια, την αγάπη του κοινού.

Στην οικογένειά της, τους φίλους της και τους ομοτέχνους της, στους οποίους υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητή, απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια“.

ΚΚΕ: “Αποχαιρετούμε με θλίψη την ηθοποιό με το πηγαίο ταλέντο”

«Αποχαιρετούμε με θλίψη την ηθοποιό με το πηγαίο ταλέντο Κατερίνα Γιουλάκη. Με πρότυπό της τον σπουδαίο Βασίλη Λογοθετίδη η Κατερίνα Γιουλάκη υπηρέτησε όλα τα θεατρικά είδη, από πρόζα μέχρι και επιθεώρηση, ενώ συμμετείχε με σημαντικούς ρόλους τόσο στον ελληνικό κινηματογράφο όσο και στην τηλεόραση» αναφέρει σε συλλυπητήρια δήλωσή του το ΚΚΕ και συνεχίζει:

«Η Κατερίνα Γιουλάκη ερμήνευσε με μεγάλη τρυφερότητα, ευαισθησία και χιούμορ σκηνές από την καθημερινή ζωή της “μέσης” λαϊκής οικογένειας από το 1974 και για κάμποσες δεκαετίες ακόμα.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ, “ξάφνιασε” πολλούς με την λιτή και περιεκτική δήλωσή της “Στηρίζω το ΚΚΕ από τα νεανικά μου χρόνια και θα συνεχίσω να το στηρίζω. Είμαι συγκινημένη, που το Κόμμα μας έκλεισε 100 ηρωικά χρόνια. Εύχομαι να τα κάνει 200 για το καλό του λαού”» αναφέρει ανακοίνωση του κόμματος.

Το ΚΚΕ εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στους οικείους της.»

*Βιογραφικό Finos Film

Πηγή: news247.gr

Θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο, καθώς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών ο σπουδαίος ηθοποιός, Νίκος Γαλανός.

Νίκος Γαλανός - Απ' την ταινία "Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα" FINOS FILM

Ο Νίκος Γαλανός, ο διαχρονικός «Ζεν Πρεμιέ», του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Νίκος Σουπιωνάς, είχε συμμετάσχει σε πλήθος ταινιών στον κινηματογράφο, έργων στο θέατρο και σειρών στην τηλεόραση.

Ο Νίκος Γαλανός στην ταινία "Σ' Αγαπώ" FINOS FILM

Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε με ανάρτηση του στο Facebook ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο οποίος έγραψε μεταξύ άλλων: «Νικο μου γλυκέ που παίξαμε και στο θέατρο μαζι και γελάσαμε και δακρυσαμε , θα σε θυμάμαι πάντα σαν έναν από τους πιο ευγενικούς, εργατικούς, ταλαντουχους και χαμογελαστούς ανθρώπους.. Τα ωραία μας βραδυα στο σπίτι της Μάρθας, τις εξόδους μας!!! Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας…»

Ο Νίκος Γαλανός στην ταινία "Ένα Αστείο Κορίτσι" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη FINOS FILM

Ποιος ήταν ο Νίκος Γαλανός

Ο Νίκος Σουπιώνας γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1945. Έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1962 ερμηνεύοντας ένα μικρό ρόλο στην ταινία “Οργή”. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, ενώ έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο παίζοντας μαζί με την Τζένη Καρέζη στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Την ίδια περίοδο συμμετείχε και στις ταινίες “Κραυγή” (1964), “Τα δάκρυα μου είναι καυτά” (1964), “Ο Ουρανοκατέβατος” (1965), “Η λεωφόρος του μίσους” (1968), “Πανικός” (1969) και “Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα” (1969).

Νίκος Γαλανός - Απ' την ταινία "Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα" FINOS FILM

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 πρωταγωνίστησε μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία “Ένα αστείο κορίτσι” στο ρόλο του Αλέκου Βενιέρη γενόμενος ευρέως γνωστός, ενώ ακολούθησαν κι άλλοι πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε ταινίες. Κάποιες από τις πιο γνωστές είναι “Ορατότης μηδέν” (1970), “Ο Αστραπόγιαννος” (1970), “Η Αλίκη Δικτάτωρ” (1972), ενώ η ταινία “Η αμαρτία της ομορφιάς” το 1972 σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Ακόμη το 1974 έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο μέσω της σειράς “Οι Δίκαιοι” ακολουθώντας πρωταγωνιστικοί ρόλοι στις σειρές “Το Ταξίδι”, “Έρωτας και Επανάσταση”, “Η μάχη των πελαργών”, “Οι φρουροί της Αχαΐας” και άλλες.

Νίκος Γαλανός - Από την ταινία "Η Λεωφόρος του Μίσους" FINOS FILM

Στην τηλεόραση έχει εμφανιστεί στις σειρές: Μαρίνα Αυγέρη, Το δίχτυ, Αθάνατες Ιστορίες Αγάπης, Ένας Πυγμαλίων, Η μενεξεδένια πολιτεία, Λέσχη μυστηρίου, Ο κόσμος και ο Κοσμάς, Μαντώ Μαυρογένους, Τα σκληρά καρύδια, Οι Ιερόσυλοι, Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα, Καφενείο Εμιγκρέκ, Η βεντέτα, Ο Άγνωστος, Αντίζηλες, Το Τραστ, Ανατολικός Άνεμος, Τμήμα Ηθών, Κάζα ντι μακαρόνι, Η Ελίζα και οι άλλοι, Πάθος, Η οργή των θεών, Χαραυγή, Τολμηρές Ιστορίες, Η Λάμψη, Έκπτωτος Άγγελος, Το κλειδί, Κάτω από την Ακρόπολη, Αν μ’ αγαπάς, Μη μου λες αντίο, Απαγορευμένη Αγάπη, Τα χρυσά κορίτσια,1 μήνας και κάτι, Ποιος μας πιάνει!, Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα, 4, Κλεμμένα Όνειρα, 9 Μήνες, Έρωτας Μετά, Η Γη Της Ελιάς.

O Νίκος Γαλανός στην ταινία "Ορατότης Μηδέν" σε σκηνή με τον Νίκο Κούρκουλο FINOS FILM

Η ιστορία από την εποχή της Χούντας και η σύλληψη του Μίκη Θεοδωράκη

Σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις που είχε δώσει στο Στούντιο 4 της ΕΡΤ, στις 9 Μάϊου το 2024, ο κ. Γαλανός είχε διηγηθεί διάφορες στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή του και την καριέρα του ως ηθοποιό.

Μεταξύ άλλων, ο αγαπημένος ηθοποιός είχε ανακαλέσει στη μνήμη του μια ιστορία από την περίοδο της Χούντας, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης είχε κρυφτεί στο σπίτι της πρώτης συζύγου του και στη συνέχεια συνελήφθη. Μάλιστα η κίνηση αυτή οδήγησε την τότε σύντροφό του και τη μητέρα της στη φυλακή για την πράξη αυτή.

Ο Νίκος Γαλανός είχε πει αρχικά για την περίοδο εκείνη: “Με τη Χρυσούλα χωρίσαμε Φλεβάρη, μένανε στο Χαϊδάρι, υπήρχαν τρεις μονοκατοικίες στον λόφο Χαϊδαρίου, στον λόφο των αξιωματικών επάνω. Σε αυτό το σπίτι συνέλαβαν τον Μίκη Θεοδωράκη. Συμπτωματικά, ναι”.

Περιγράφοντας το πώς ο Μίκης Θεοδωράκης βρέθηκε σε αυτό σπίτι, είπε: “Ο συνέταιρος της πρώην πεθεράς μου άρχισε να την ψυχολογεί, να ρωτάει, έπαιρνε πληροφορίες. Πλέον έμενε εκείνη με την κόρη της εγώ είχα φύγει. Πέρασε κάποιος καιρός και τότε τη ρώτησε αν μπορεί να έρθει ένας άνθρωπος να κρυφτεί. “Δεν θα ζητήσετε να μάθετε ποτέ ποιος είναι και θα του αφήνετε φαΐ έξω από την πόρτα” της είπε. Η μάνα και η κόρη είπαν “ναι”. Μετά από αρκετό καιρό τους άνοιξε την πόρτα όταν του άφηναν το φαγητό, από τότε ξεκίνησε μία επαφή. Έβγαινε τα βράδια ντυμένος παπάς για να πάρει αέρα. Κάποιος κάτι είδε και καρφώθηκε το πράγμα”.

Μάλιστα, όπως είχε είπε, η πρώην σύντροφός του και η μητέρα της οδηγήθηκαν στη φυλακή για το υπόλοιπο της επταετίας, λόγω της κάλυψης που παρείχαν στον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη. “Η πρώην σύζυγός μου και η πρώην πεθερά μου καταστράφηκαν, έμειναν φυλακή πολλά χρόνια στα χρόνια της Χούντας. Έφαγαν 5-6 χρόνια φυλακή. Εγώ τη γλίτωσα. Δυο φορές με φώναξαν στην Ασφάλεια. Είχα χωρίσει πριν την 21η Απριλίου και δεν είχα επαφές με τη Χρυσούλα. Μου έκαναν ερωτήσεις και δεν είχα ιδέα να απαντήσω”.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Σάρωσε με 5 Όσκαρ το “Anora” σε μια τελετή φτιαγμένη με σεβασμό. Ο Σον Μπέικερ έφτασε το οσκαρικό ρεκόρ του Γουόλτ Ντίσνεϊ (!). 3 Όσκαρ για τον “Brutalist”.

Αυτά τα πράγματα πάντα πάνε κι έρχονται στα βραβεία Όσκαρ. Τη μία χρονιά έχεις το “Οπενχάιμερ” του ενός δισεκατομμυρίου να σαρώνει, την άλλη χρονιά έχεις θρίαμβο του “Anora”, μιας ταινίας με μπάτζετ 6 εκατομμύρια δολάρια με μόνο ελάχιστα γνωστό μέλος του καστ εκείνη την κοπέλα από εκείνη τη σκηνή του τελευταίου Ταραντίνο.

Φέτος το Χόλιγουντ ψήφισε ανεξάρτητο σινεμά. Με τα περισσότερα βραβεία να πηγαίνουν σε δύο ταινίες συνολικού μπάτζετ 16 εκατομμυρίων, γυρισμένες σε διάρκεια χρόνων από σκηνοθέτες αφοσιωμένους σε ένα πλήρως ανεξάρτητο όραμα, έξω από το Χόλιγουντ, έξω από τα στούντιο, έξω από οποιονδήποτε έλεγχο.

Jordan Strauss/Invision/AP

Το “Brutalist” πήρε τα 3 βραβεία που είχαμε αρκετά σίγουρα: Α’ Ανδρικό για τον Έιντριεν Μπρόντι -το δεύτερο για τον ηθοποιό, 22 χρόνια μετά τον “Πιανίστα”-, Φωτογραφία και Μουσική. Αλλά η βραδιά ανήκε στον έτερο (ανεξάρτητο) διεκδικητή, το “Anora” που κέρδισε 5 (από τα 6!) Όσκαρ.

Jordan Strauss/Invision/AP

Σπάνιο να βλέπεις μια καθαρόαιμη κωμωδία να σαρώνει στα Όσκαρ, όπως και επίσης σπάνιο να βλέπεις να τιμώνται με τέτοια ένταση, άνθρωποι που βρίσκονται τόσο μακριά από τα κυκλώματα ισχύος και επιρροής της βιομηχανίας. Ο Σον Μπέικερ βρίσκεται στη γωνιά του εδώ και 20+ χρόνια, κάνοντας no budget ανεξάρτητες ταινίες με ήρωες και ηρωίδες του περιθωρίου, λέγοντας ιστορίες που δε λέει κανείς άλλος (και σίγουρα όχι με αυτό τον τρόπο) – και ξαφνικά φέτος, για κάποιο λόγο, το κινηματογραφικό κατεστημένο σταμάτησε, και πλησίασε στο μέρος του. Δεν προσέγγισε ο Μπέικερ το mainstream. Συνέβη το αντίστροφο.

Ο ΚΟΝΑΝ Ο’ ΜΠΡΑΪΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΛΕΤΗ ΧΩΡΙΣ ΑΠΡΟΟΠΤΑ

Τα θετικά για τη βραδιά ξεκίνησαν από νωρίς, μιας κι ο έμπειρος κωμικός Κόναν Ο’ Μπράιαν μπόρεσε αρκετά γρήγορα να βρει έναν καλό ρυθμό και τόνο για το χιούμορ που έφερε στην τελετή. Συχνά άφηνε τον ίδιο τον εαυτό του να γίνει το αστείο, χωρίς ποτέ στη διάρκεια της τελετής να τραβάει τα αστεία, να καθυστερεί την τελετή, ή να νιώθεις πως γίνεται κακός χωρίς λόγο.

Μια ιδανική παρουσία στο τιμόνι της τελετής, η οποία με τη σειρά της είχε μια σοβαρή (αλλά όχι υπερφίαλη) παραγωγή, με class και με σεβασμό σε ανθρώπους του σινεμά. Οι ζωντανές ερμηνείες κομματιών ήταν δυνατές, ιδιαίτερα εκείνη του “Wicked” με τις Γκράντε-Ερίβο, τα απρόοπτα έλειψαν (ακόμα και με την πολυσυζητημένη σάγκα της παρουσίας ή μή της Κάρλα Σοφία Γκασκόν, που η τελετή χειρίστηκε προσεκτικά. Αλλά κυρίως, ποτέ δεν ένιωθες πως αυτό που βλέπεις έχει άλλο στόχο, από το να τιμήσει τους υποψήφιους και τις υποψήφιες – κι αυτό είναι μεγάλο κοπλιμέντο, και κάτι καθόλου δεδομένο.

Σε άλλες κατηγορίες βλέπαμε κλιπάκια από τους υποψήφιους, σε άλλες οι παρουσιαστές έλεγαν κάποια λόγια κάθε υποψήφιο, ενώ σε δύο τεχνικές κατηγορίες (Κουστούμια και Φωτογραφία) είδαμε το format των “fab five” – όπου δηλαδή ένας ηθοποιός από την κάθε ταινία σύστηνε στο κοινό τον αντίστοιχο υποψήφιο καλλιτέχνη. Πολύ καλό αυτό γιατί ναι, οι ηθοποιοί είναι οι μεγαλύτερες διασημότητες, αλλά είναι σωστό να υπάρχει χρόνος και focus και σε άλλους ανθρώπους του σινεμά.

Ειδικά όταν βρισκόμαστε σε μια τελετή που, όπως λέγαμε και πιο πάνω, αποτέλεσε αγνό θρίαμβο του ανεξάρτητου σινεμά. Εκεί δηλαδή όπου η εμπειρία του κάθε μέλους του συνεργείο, το ταλέντο, η προσωπικότητα, λάμπουν – γιατί δεν υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές.

Jordan Strauss/Invision/AP

Το “Anora” λοιπόν – η ταινία για μια σεξεργάτρια που παντρεύεται έναν νεόπλουτο Ρώσο πριν οι γονείς εκείνου στείλουν το πρωτοπαλίκαρό τους, να σβήσει το γάμο και να συνεφέρει τον γιο τους – έγινε κύμα που σάρωσε, κερδίζοντας τα Όσκαρ Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Σεναρίου, Μοντάζ και Α’ Γυναικείου Ρόλου.

ΓΙΑΤΙ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ “ANORA”

Για το τελευταίο, η ανερχόμενη Μάικι Μάντισον επικράτησε της Ντέμι Μουρ που ήταν το φαβορί, και την Φερνάντα Τόρες. Η ίδια εμφανώς σοκαρισμένη και αγχωμένη, ευχαρίστησε την κοινότητα σεξεργατών και σεξεργατριών. Αμέσως νωρίτερα, όταν ο Σον Μπέικερ παραλάμβανε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας από τα χέρια του Ταραντίνο, τον ευχαρίστησε για το “Κάποτε… στο Χόλιγουντ” και συγκεκριμένα το γεγονός ότι βάζοντας την Μάικι Μάντισον σε αυτό το ρόλο, έκανε τον Μπέικερ να προσέξει και να αναγνωρίσει πάνω της ένα μεγάλο ταλέντο.

AP Photo/Chris Pizzello

«Αν δεν ήταν αυτή η ταινία, τότε δε θα υπήρχε το “Anora”», είπε ο Μπέικερ στον Ταραντίνο. Λίγες στιγμές μετά, η ίδια η Μάντισον θα κρατούσε στο χέρι της το Όσκαρ.

Τα άλλα 4 για την ταινία, γράφουν πάνω (και) το όνομα του Σον Μπέικερ, ο οποίος την μόνταρε ο ίδιος. «Έσωσα αυτή την ταινία στο μοντάζ!», είπε γελώντας καθώς παραλάμβανε το Όσκαρ την αντίστοιχης κατηγορίας. Ο Σον Μπέικερ, που γυρίζει ταινίες για 5 εκατομμύρια, και που πριν λίγα χρόνια γύριζε μια ταινία σε iPhone, είναι έτσι ο δεύτερος άνθρωπος στην ιστορία των Όσκαρ που κερδίζει 4 αγαλματίδια μέσα σε μια βραδιά.

Ο πρώτος; Ο Γουολ Ντίσνεϊ. Κανείς δεν έχει φτάσει ξανά τα 4, μέχρι τον Μπέικερ απόψε.

Συνεπέστατος στο όραμά του, ο Σον Μπέικερ χρησιμοποίησε τον χρόνο του μετά τη νίκη στο Όσκαρ Σκηνοθεσίας για να μιλήσει για την ανάγκη επιβίωσης της κινηματογραφικής διανομής. Μίλησε για διανομείς και streamers που μικραίνουν το παράθυρο ανάμεσα στην κινηματογραφική κυκλοφορία και την online πρεμιέρα μιας ταινίας. Ζήτησε από γονείς να συστήσουν τα παιδιά τους στη μαγεία της αίθουσας. Και αργότερα έκλεισε τη βραδιά λέγοντας «ζήτω το ανεξάρτητο σινεμά»!

AP Photo/Chris Pizzello

Γιατί όμως κέρδισε τόσο πολύ το “Anora”; Προφανώς άρεσε, αλλά πάντα θες κι άλλους παράγοντες για μια επικράτηση, πόσο μάλλον τόσο σαρωτική. Για το “Anora” αυτό σίγουρα είχε να κάνει με τον Σον Μπέικερ, που ακόμα κι όσοι δεν τον γνώριζαν, σίγουρα ένιωσαν μεγάλη σύνδεση χάρη στον τρόπο που όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν, μιλούσε με πρακτικούς και καθόλου «thoughts and prayers» τρόπους για την επιβίωση του (ανεξάρτητου) σινεμά.

Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για ένα φιλμ που εξερευνά με τον τρόπο του, την ιδέα του κατά πόσο έχουν όλοι δικαίωμα στο όνειρο. Σε μια Αμερική που βιώνει ακόμα ένα συλλογικό κοινωνικό σοκ από την επανεκλογή Τραμπ, η πίκρα κι η μελαγχολική καρδιά μιας ξέφρενης κωμωδίας, ίσως να υπήρξαν αποκούμπι. Σχετικό ή μη, αλλά να το πούμε κι αυτό: Στα αντίστοιχα πρώτα Όσκαρ της πρώτης θητείας Τραμπ, η τότε Καλύτερη Ταινία ήταν –σοκαριστικά– το “Moonlight” του Μπάρι Τζένκινς, μια εξίσου ανεξάρτητη ταινία για χαρακτήρε που αναζητούν το δικαίωμά τους στην αγάπη και στον καθορισμό του εαυτού τους, στο περιθώριο μιας Αμερικής που δεν τους χωράει.

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΙΛΟΥΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

Ήταν μια γενικότερα πολύ δυνατή βραδιά για το αποκεντρωμένο σινεμά. Η Λετονία κέρδισε Όσκαρ για το βωβό φιλμ κινουμένων σχεδίων “Flow”, το οποίο επικράτησε το εξαιρετικού αλλά στουντιακού “Το Ατίθασο Ρομπότ” στην κατηγορία Κινουμένων Σχεδίων. Το βραζιλιάνικο δράμα κοινωνικής αντίστασης “Είμαι Ακόμη Εδώ” επικράτησε για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας απέναντι στο “Emilia Perez” των 13 υποψηφιοτήτων και του Netflix.

Και, στην κορυφαία στιγμή της βραδιάς και μια από τις κορυφαίες της σύγχρονης οσκαρικής ιστορίας, το Όσκαρ Ντοκιμαντέρ πήγε στην ομάδα των Γιούβαλ Έιμπραχαμ, Μπάζελ Άντρα, Ρέιτσερ Ζορ και Χάμπνταν Μπαλάλ για το “Καμιά Άλλη Γη”. Ένα φιλμ-ντοκουμέντο πάνω στην κατοχή του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη.

Ένα χρόνο μετά την ομιλία του Τζόναθαν Γκλέιζερ που τάραξε τον θεσμό, οι σκηνοθέτες του “Καμιά Άλλη Γη” μίλησαν για εθνοκάθαρση, για «άνισες ζωές» υπό το ισραηλινό καθεστώς, αλλά και –στην πιο θαρραλέα κίνηση από όλες– για τις ευθύνες και των ΗΠΑ.

«Καλούμε τον κόσμο να λάβει σοβαρά μέτρα για να σταματήσει η αδικία και να σταματήσει η εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού» είπε ο Άντρα. «Πριν από περίπου δύο μήνες, έγινα πατέρας και ελπίζω ότι η κόρη μου δεν θα χρειαστεί να ζήσει την ίδια ζωή που ζω τώρα. … Το “Καμιά Άλλη Γη” αντικατοπτρίζει τη σκληρή πραγματικότητα που υπομένουμε για δεκαετίες και ακόμα αντιστεκόμαστε».

Ο Έιμπραχαμ, αφού αναφέρθηκε στην καταστροφή της Γάζας αλλά και στους ισραηλινούς αιχμαλώτους που «πρέπει να απελυθερωθούν» ύστερα από την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, υπογράμμισε πως «Ζούμε υπό ένα καθεστώς όπου είμαι ελεύθερος σύμφωνα με το πολιτικό δίκαιο, ενώ ο Μπάζελ είναι υπό στρατιωτικούς νόμους που καταστρέφουν τη ζωή του. Υπάρχει ένας διαφορετικός δρόμος, μια πολιτική λύση χωρίς εθνοτική υπεροχή, με εθνικά δικαιώματα και για τους δύο λαούς μας», είπε.

«Οι ΗΠΑ με την εξωτερική πολιτική τους προσπαθούν να μπλοκάρουν αυτό τον δρόμο», είπε καθαρά. Ήταν μια από τις λιγοστές πολιτικές στιγμές της τελετής – και μιλώντας για την Παλαιστίνη να αναφέρουμε πως ο Γκάι Πιρς (υποψήφιος Β’ Ανδρικού Ρόλου για το “The Brutalist”) φορούσε pin “Free Palestine”, σταθερός στην πάγια θέση του. Ενώ ο Έιντριεν Μπρόντι, αφού πελαγοδρόμησε κάπως στον μάλλον χρονοβόρο λόγο του, εν τέλει ορμώμενος από το θέμα της ταινίας εναντιώθηκε στον αντισημιτισμό και σε κάθε μορφή μίσους στη σημερινή κοινωνία.

“ANORA”: ΕΝΑΣ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ

Εκτός από το σαρωτικό “Anora” και το “Brutalist”, κάποιες ακόμα ταινίες τιμήθηκαν με πολλαπλά βραβεία. Το “Emilia Perez” κέρδισε Β’ Γυναικείο Ρόλο για τη Ζόι Σαλντάνι, και το Καλύτερο Τραγούδι για το “El Mal”, που επίσης τραγουδά η Σαλντάνια. Μια ηθοποιός αγαπητή στο Χόλιγουντ, με μεγάλους ρόλους στις εμπορικότερες ταινίες όλων των εποχών, που επιβίωσε το σκάνδαλο με την Κάρλα Σοφία Γκασκόν αλλά και την ευρύτερα διχαστική αντιμετώπιση για την ταινία.

AP Photo/John Locher

Το “Dune: Μέρος Δεύτερο” τιμήθηκε για Ήχο και Οπτικά Εφέ, ενώ το “Wicked” πήρε κι αυτό δυο τεχνικά, Κουστούμια και Καλλιτεχνική Διεύθυνση.

Το “Substance” παρά την ήττα της Ντέμι Μουρ δεν έφυγε με άδεια χέρια, κερδίζοντας το Όσκαρ Μακιγιάζ και Κομμώσεων, ενώ από ένα βραβείο είχαν και τα “Κονκλάβιο” (Διασκευασμένο Σενάριο, “Αληθινό Πόνος” (το Όσκαρ-σιγουράκι για τον Κίραν Κάλκιν στον Β’ Ανδρικό Ρόλο, ο οποιος ξεκίνησε τιμώντας τον συν-υποψήφιό του, και συμπρωταγωνιστή του στο “Succession”, Τζέρεμι Στρονγκ), και τα προαναφερθέντα “Flow” και “Είμαι Ακόμη Εδώ”.

Όμως δε χωρά αμφιβολία πως ο θρίαμβος εδώ ανήκει στη νεο-σκρούμπολ κωμική περιπέτεια “Anora”. Που πρώτα μάγεψε την κριτική επιτροπή της Γκρέτα Γκέργουιγκ στις Κάννες από όπου έφυγε με τον Χρυσό Φοίνικα, κι ύστερα διατήρησε σταθερή δυναμική για σχεδόν 10 μήνες, όσο δηλαδή δεν εμφανιζόταν άλλη ταινία ικανή να ξεριζώσει εκείνην από τις καρδιές των ψηφοφόρων.

«Δεν έχω θυσιάσει κάτι [από το όραμά μου]. Κάνω το δικό μου πράγμα, στη δική μου γωνιά της βιομηχανίας εδώ και κάποιο καιρό. Ποτέ δεν το άλλαξα αυτό. Πάντα κάναμε το δικό μας πράγμα. Κι απλά τώρα η κουλτούρα ήρθε και μας συνάντησε. Θέλω να το μοιραστώ αυτό με όλους τους καλλιτέχνες που έχουν νιώσει την ανάγκη να συμβιβαστούν ώστε να αναγνωριστούν. Είμαι η ζωντανή απόδειξη πως… ίσως πάει πολύ καιρό, αλλά δεν χρειάζεται να συμβιβαστείς, να συμβιβάσεις το όραμά σου. Είναι κάπως μακρύς ο δρόμος, αλλά αν κάνεις το δικό σου πράγμα και το κάνεις καλά, οι άνθρωποι θα συνδεθούν μαζί σου».

Αυτά όλα δεν τα είπε ο Σον Μπέικερ, τα είπε η Charli xcx μια μέρα νωρίτερα, παραλαμβάνοντας το –επίσης πέμπτο μέσα σε μια βραδιά!– βραβείο της στα BRITs, για το Άλμπουμ της Χρονιάς για το brat. Αλλά αυτά τα λόγια, αυτό το συναίσθημα, είναι κάτι που ισχύει και εδώ.

Δε νομίζω ότι ο Σον Μπέικερ είχε ποτέ στο μυαλό του οσκαρική δόξα γυρίζοντας μια από αυτές τις ιστορίες του περιθωρίου, με ένα μικρό συνεργείο σταθερών συνεργατών και με ένα καστ αγνώστων κατά βάση ηθοποιών. Έκανε ό,τι κάνει από πάντα, εδώ και πολύ καιρό. Ήταν κάπως μακρύς ο δρόμος, αλλά μοιάζει σαν αυτή τη στιγμή, η κουλτούρα να ήρθε και να τον συνάντησε.

Πηγή: news247.gr

Ο σταρ του Χόλυγουντ, Τζιν Χάκμαν (Gene Hackman), και η σύζυγός του, Μπέτσι Αρακάουα, βρέθηκαν νεκροί στο σπίτι τους στη Σάντα Φε.

Το ζευγάρι, ήταν παντρεμένο από το 1991. Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν ότι ο σκύλος της οικογένειας βρέθηκε επίσης νεκρός.

Το Γραφείο του Σερίφη της Σάντα Φε δήλωσε: «Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει εγκληματική ενέργεια πίσω από τους θανάτους τους, ωστόσο, η ακριβής αιτία θανάτου δεν έχει προσδιοριστεί ακόμη».

Τζιν Χάκμαν: Η μεγάλη καριέρα στο Χόλιγουντ

Ο Gene Hackman με τη σύζυγο του Betsy Arakawa- 1993. AP Photo

Ο Τζιν Χάκμαν είχε μια ένδοξη καριέρα, με 85 ταινίες και διακεκριμένους ρόλους στην τηλεόραση και το θέατρο.

Ο ηθοποιός είχε βραβευτεί με Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1971 “Ο άνθρωπος από τη Γαλλία”, καθώς και με Όσκαρ Β΄ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1992 “Οι ασυγχώρητοι”. Ο Χάκμαν που έχει αποσυρθεί από τα κινηματογραφικά δρώμενα από το 2004 είναι επίσης συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων.

Ο Χάκμαν έχει επίσης βραβευτεί με τρεις Χρυσές Σφαίρες και με δυο Βραβεία BAFTA.

Αποφασισμένος να διαψεύσει όσους αμφέβαλαν για αυτόν

Το 1956, ο Χάκμαν μετακόμισε στην Καλιφόρνια με σκοπό να γίνει ηθοποιός. Σπούδασε στη σχολή θεάτρου της Πασαντίνα, όπου έγινε φίλος με τον Ντάστιν Χόφμαν. Οι δύο τους θεωρούνταν αουτσάιντερ από τους συμφοιτητές τους και σε μια ψηφοφορία της σχολής για τα άτομα με τις λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας, συγκέντρωσαν τις περισσότερες αρνητικές ψήφους. Αποφασισμένος να διαψεύσει όσους αμφέβαλαν για αυτόν, ο Χάκμαν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Εκεί, μαζί με τους Χόφμαν και Ρόμπερτ Ντιβάλ, αγωνίστηκε για να βρει δουλειά ως ηθοποιός.

Εργαζόταν ως θυρωρός σε ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη, όταν συνάντησε έναν από τους καθηγητές του από τη σχολή της Πασαντίνα, ο οποίος του είπε ειρωνικά: «Βλέπεις, Χάκμαν, σου το είπα ότι δεν επρόκειτο να καταφέρεις τίποτα». Παρά τις δυσκολίες, άρχισε να συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις εκτός Μπρόντγουεϊ και το 1964 πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεατρική παράσταση Any Tuesday δίπλα στη Σάντι Ντένις.

Gene Hackman AP

Το θεατρικό του ντεμπούτο του άνοιξε τον δρόμο για τον κινηματογράφο. Η πρώτη του ταινία ήταν η “Λίλιθ” (1964) με τον Γουόρεν Μπίτι. Ακολούθησαν μικρότεροι ρόλοι σε διάφορες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Το 1967, ο ρόλος του ως Μπακ Μπάροου στην ταινία “Μπόνι και Κλάιντ” του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Δύο χρόνια αργότερα, εμφανίστηκε στις ταινίες “Οι δαίμονες των ουρανών” και “Ο πρωταθλητής του ιλίγγου”.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο Χάκμαν κέρδισε ακόμη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία “Ποτέ δεν τραγούδησα για τον πατέρα μου” (1970). Η καθιέρωσή του ήρθε το 1971 με τον ρόλο του αστυνομικού Τζίμι “Ποπάι” Ντόιλ στην ταινία “Ο άνθρωπος από τη Γαλλία”, η οποία του χάρισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Gene Hackman και Jane Fonda AP

Το 1972 πρωταγωνίστησε στο “Η περιπέτεια του Ποσειδώνα” και το 1974 στην ταινία “Η συνομιλία” του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Την ίδια χρονιά, είχε έναν κωμικό ρόλο ως τυφλός ερημίτης στο “Φρανκενστάιν Τζούνιορ” του Μελ Μπρουκς.

Στη συνέχεια, συμμετείχε στο “Ο άνθρωπος από τη Γαλλία Νο2”, στο γουέστερν “Οι αλύγιστοι” και στο θρίλερ “Επτά αινίγματα για τον ντετέκτιβ Χάρι”. Το 1977, έπαιξε στην πολεμική ταινία “Η γέφυρα του Άρνεμ” και το 1978 ενσάρκωσε τον Λεξ Λούθορ στο “Superman: The Movie”, ρόλο που επανέλαβε στις συνέχειες του 1980 και 1987.

Gene Hackman AP Photo/Rasmussen

Κατά τη δεκαετία του ’80, ο Χάκμαν εναλλασσόταν μεταξύ πρωταγωνιστικών και δευτεραγωνιστικών ρόλων. Το 1988, έλαβε την τέταρτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ, αυτή τη φορά για την ταινία “Ο Μισσισσιπής καίγεται”.

Σημαντικοί του ρόλοι ήταν στις ταινίες: “Οι κόκκινοι”, “Αποστολή στη Νικαράγουα”, “Πάθος για το μπάσκετ”, “Η γοητεία της εξουσίας” και “BAT 21: Αποστολή χίλιων κινδύνων”.

Gene Hackman - Bonnie and Clyde AP Photo

Αφού υπέστη αγγειοπλαστική επέμβαση, ο Χάκμαν επέστρεψε το 1990 με την ταινία “Φρενήρης απόδραση”. Το 1992, κέρδισε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του ως σαδιστής σερίφης στο “Οι ασυγχώρητοι” του Κλιντ Ίστγουντ.

Στα μέσα της δεκαετίας συμμετείχε σε ταινίες όπως “Η φίρμα”, “Ο θάλαμος”, “Πιάστε τον κοντό”, “Κράιμσον Τάιντ” και “Φτερά και Πούπουλα”. Το 1997, υποδύθηκε έναν Αμερικανό πρόεδρο στην ταινία “Απόλυτη δύναμη”.

Το δημοφιλές κινηματογραφικό site IndieWire ζήτησε από κορυφαίους διεθνείς σκηνοθέτες να μοιραστούν τις επιλογές τους για τις καλύτερες ταινίες του 2024. Ένα από τα ονόματα που βρέθηκαν στη λίστα του IndieWire είναι και ο Ρόμπερτ Έγκερς, που βρίσκεται τον τελευταίο καιρό στο προσκήνιο λόγω της κυκλοφορίας του «Νοσφεράτου», ήδη γνωστός για τα εντυπωσιακά και πολύπλοκα ψυχολογικά έργα του, όπως «Ο Φάρος» και το «The Witch».

Μεταξύ των φετινών επιλογών του Έγκερς, είναι μερικοί αξιοσημείωτοι τίτλοι που έχουν κερδίσει την αποδοχή των κριτικών και το ενδιαφέρον του κοινού. Ανάμεσά του το «Anora», σε σκηνοθεσία Σον Μπέικερ, και το "Substance: The Elixir of Youth", σε σκηνοθεσία Κοραλί Φαρζά.

Ωστόσο, μια από τις ενδιαφέρουσες επιλογές στη λίστα του Έγκερς είναι η ταινία «Φόνισσα», η μεταφορά του κλασικού βιβλίου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που ζωντάνεψε κινηματογραφικά η σκηνοθέτις Εύα Νάθενα. Ο Έγκερς χαρακτήρισε τη «Φόνισσα» ως «άψογα σκηνοθετημένη», επισημαίνοντας ότι δεν έλαβε την προσοχή που θα της άξιζε.

Λόγω της αξιοσημείωτης καριέρας και του μοναδικού οράματος του Έγκερς, οι συστάσεις του σίγουρα έχουν ειδικό βάρος. Σε μια εποχή όπου τα θεάματα-υπερπαραγωγές συχνά επισκιάζουν τις μικρότερες "αφηγήσεις", είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις σκηνοθέτες, όπως ο Ρόμπερτ Έγκερς, να "προκρίνουν" ταινίες ως υπενθύμιση των διαφορετικών κινηματογραφικών φωνών που αξίζει να ακουστούν.

Μπορείτε να δείτε ΕΔΩ τις επιλογές του Ρόμπερτ Έγκερς αλλά και των υπόλοιπων σκηνοθετών, για το IndieWire.

Σε ηλικία 87 ετών πέθανε ο κινηματογραφικός και θεατρικός σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας, Δημήτρης Κολλάτος. Είχε γεννηθεί στην Αθήνα, στις 9 Ιουνίου του 1937.  Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή με ανάρτηση του ο Σπύρος Μπιμπίλας. 

Μεταξύ άλλων, ο Δημήτρης Κολλάτος έγραψε 13 βιβλία, κινηματογράφησε 15 ταινίες, απέσπασε διακρίσεις στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ανέβασε προκλητικές παραστάσεις στο θέατρο και μίλησε ανοιχτά για τον αυτισμό, από τον οποίο έπασχε ο γιος του. 

Ειδικότερα, ο Δ. Κολλάτος ίδρυσε το 1959-1960 το «Πειραματικό Θέατρο Τσέπης» ανεβάζοντας έργα όπως η «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο, το «Τέλος του παιχνιδιού» του Σάμιουελ Μπέκετ και το «Δωμάτιο» του Χάρολντ Πίντερ. Σκηνοθέτησε επίσης την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, με τη Μαριέτα Ριάλδη στον ρόλο της Ιφιγένειας.

Στις 7 Οκτωβρίου 1961 στο Παρίσι ανέβασε την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, στο Centre culturel Πρωταγωνιστές ήταν οι: Arlette Baumann, Roger Jandly, Nicolas Ruffieux,M.-F. Bonte, F. Guiman. Το γαλλικό περιοδικό "L'Express" χαρακτήρισε την παράσταση «μία άνοιξη στο γαλλικό θέατρο». Η Αρλέτ Μπωμάν έγινε σύζυγός του, από την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Αλέξανδρο και τον Άλκη, και η οποία πρωταγωνίστησε στις ταινίες του.

Το 1962 γύρισε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους «Αθήνα Χι Ψι Ξι», που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.  Ακολούθησε η μεσαίου μήκους ταινία του «Ελιές» το 1964, που κι αυτή βραβεύτηκε.

Το 1966 η μεγάλου μήκους ταινία του «Θάνατος του Αλέξανδρου» στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αγνοήθηκε από τα επίσημα βραβεία, πήρε όμως τρία βραβεία Κριτικών (καλύτερης ταινίας, καλύτερου σεναρίου, καλύτερης μουσικής) και γνώρισε όχι μόνο καλλιτεχνική αλλά και εισπρακτική επιτυχία, αφού όταν κατάφερε επιτέλους να προβληθεί στους αθηναϊκούς κινηματογράφους έκοψε σε μία εβδομάδα, 29.900 εισιτήρια.

Ο Μάνος Χατζηδάκις είχε πει: «Η σημαντικοτέρα ταινία που προεβλήθη εις το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αληθινά πανίσχυρη παρουσία που με άφησε άναυδον με το θάρρος και την δύναμιν της συλλήψεώς της, ήταν η ταινία του Δημήτρη Κολλάτου "Ο Θάνατος του Αλέξανδρου". Αυτή είναι η αληθινά μεγάλη ταινία του φεστιβάλ. Ο Δημήτρης Κολλάτος είναι ο πρώτος Δραματουργός του ελληνικού κινηματογράφου».

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Γαλλία, όπου ανέβασε 20 θεατρικές παραγωγές, δημιουργώντας το «Θέατρο της Τέχνης» (Théatre de l'Art) στο ίδιο κτίριο του Châtelet Σατλέ, στο Παρίσι. Εκεί παρουσίασε, μεταξύ άλλων, το έργο Philippe Pétain  και το θεατρικό έργο του "Γυναίκα του Σωκράτη", ένα μονόλογο με πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Αρλέτ Μπωμάν που ανέβασε στο θέατρο Τέχνης. Η πρεμιέρα έγινε στις 22 Δεκεμβρίου 1973. Επιλέχτηκε ως καλύτερη παράσταση της χρονιάς, και παρουσιάστηκε στο θέατρο των εθνών στις Βρυξέλλες και επαναλήφθηκε τον Ιανουάριο του 1975 και το Σεπτέμβριο του 1976. Γύρισε επίσης την ταινία "Συμπόσιο" (1972), με θέμα τον έρωτα και την ομοφυλοφιλία. Το 1974 ανέβασε το θεατρικό του έργο "Καλησπέρα κύριε Τσέχοφ " με συμπρωταγωνίστριες την Αρλέτ Μπωμάν και την Φανί Αρντάν.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1975, άρχισε να ανεβάζει μια σειρά παραστάσεων που από πολλούς θεωρήθηκαν πως έχουν ως στόχο την πρόκληση (όπως τα «Σόδομα και Γόμορρα» με γυμνό που εκείνη την εποχή έκανε σάλο) ή έστω τον πολιτικοκοινωνικό ακτιβισμό και όχι την τέχνη, όπως οι «Οι εφοπλιστές», «Άγιος Πρεβέζης» που έγινε και ταινία (1982), «Οι Γιατροί». Κέρδισε ωστόσο τις συμπάθειες με τη μαχητική του στάση όσον αφορά τα δικαιώματα των αυτιστικών παιδιών, ορμώμενος από την προσωπική του εμπειρία με τον γιο του Άλκη, και τη δημιουργία ειδικού χώρου στην Αίγινα για τα αυτιστικά παιδιά.

Στην αυτοβιογραφική ταινία «Ζωή με τον Άλκη» (1988), το ρόλο του αυτιστικού νεαρού έπαιξε ο άλλος του γιος, Αλέξανδρος Κολλάτος, που βραβεύτηκε με ειδική Μνεία για την ερμηνεία του στο ρόλο του αυτιστικού αδελφού του. Ο Αλέξανδρος έκτοτε έγινε ηθοποιός και σκηνοθέτης. Άλλη μια ταινία, «Κόκκινα τριαντάφυλλα σου έκοψα» (1993), μιλά όχι μόνο για την εμπειρία ενός γονιού με αυτιστικό παιδί αλλά και για την αυτοκτονία της συζύγου του Αρλέτ Μπωμάν. Στην ταινία του «Αλέξανδρος και Αϊσέ» (1998), πάλι με πρωταγωνιστή τον γιό του Αλέξανδρο, προσεγγίζει το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας μέσα από μια ερωτική ιστορία. Ενώ η «Διαθήκη του ιερέα Ζαν Μεσλιέ» (2009), επιστρέφει πάλι στο θέμα της θρησκείας και το ρόλο της εκκλησίας.

Στη Γαλλία το 1977 γύρισε τη μεσαίου μήκους "Η Γαλλία του Ζισκάρ", μια κριτική ματιά στη Γαλλία της δεκαετίας του '70.

Στην τηλεόραση είχε για ένα χρόνο δική του εκπομπή με τίτλο: «Ο Κολλάτος χωρίς λογοκρισία». Το 1989 και ξανά το 2013 έθεσε υποψηφιότητα ως ευρωβουλευτής. Το 2011 δημιούργησε την Ένωση Πολιτών Πόρτα-Πόρτα, μια νέα μορφή πολιτικής παρέμβασης που οργανώνει διάφορα "χάπενινγκ" διαμαρτυρίας κατά της πολιτικής ηγεσίας, της παρέμβασης ξένων δυνάμεων στη χώρα κτλ. Το 2014 γύρισε την ταινία "Διόνυσος", με θέμα την Ελλάδα της κρίσης που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Πέθανε σε ηλικία 78 ετών, ο εμβληματικός και βραβευμένος σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιντς.

Η οικογένεια του Ντέιβιντ Λιντς ανακοίνωσε τον θάνατό του σε μια ανάρτηση στο Facebook, γράφοντας: «Υπάρχει ένα μεγάλο κενό στον κόσμο τώρα που δεν είναι πια μαζί μας. Αλλά, όπως θα έλεγε και ο ίδιος, έχε το νου σου στο ντόνατ και όχι στην τρύπα». Στο μήνυμά της η οικογένεια του Ντέιβιντ Λιντς ζητά από τον κόσμο να σεβαστεί την ιδιωτικότητά τους.

Τον περασμένο Αύγουστο, ο Ντέιβιντ Λιντς αποκάλυψε ότι διαγνώστηκε με εμφύσημα, επειδή κάπνιζε από πολύ μικρή ηλικία. «Το κάπνισμα ήταν κάτι που αγαπούσα πολύ, αλλά στο τέλος με χτύπησε. Ήταν μέρος της καλλιτεχνικής ζωής για μένα» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.

Ποιος ήταν ο Ντέιβιντ Λιντς

Ο Ντέιβιντ Λιντς γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1946, στην πόλη Μιζούλα της πολιτείας Μοντάνα, και μεγάλωσε με τη φιλοδοξία να γίνει ζωγράφος. Γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Βοστώνης, την οποία γρήγορα εγκατέλειψε, επειδή δεν πληρούσε τις αισθητικές του αντιλήψεις.  

Περιπλανήθηκε για λίγο στην Ευρώπη και αφού δεν κατόρθωσε να συμπεριληφθεί στους μαθητές του διακεκριμένου εξπρεσιονιστή ζωγράφου Όσκαρ Κοκόσκα, επέστρεψε στις ΗΠΑ και γράφτηκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φιλαδέλφειας. Στην σχολή του δημιούργησε το πρώτο του φιλμ, ένα ταινιάκι κινουμένων σχεδίων 60 δευτερολέπτων με τίτλο «Six Men Getting Sick», για τις ανάγκες ενός πειραματικού εικαστικού διαγωνισμού. 

Μετά από χρόνια που πέρασε ως ζωγράφος και δημιουργός μικρού μήκους ταινιών κινουμένων σχεδίων, ο Λιντς έκανε το ντεμπούτο του στις ταινίες μεγάλου μήκους με το «Eraserhead» το 1977. Το ασυμβίβαστο ύφος του κέρδισε γρήγορα την προσοχή του Χόλιγουντ και του διεθνούς κινηματογραφικού κατεστημένου.

Η επόμενη ταινία του, η διασκευή του μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας Dune του Frank Herbert, δεν είχε την ίδια επιτυχία. Η παραγωγή, που έγινε με προϋπολογισμό 40 εκατομμυρίων δολαρίων κατά τη διάρκεια επίπονων τριετών γυρισμάτων, ήταν μια κολοσσιαία εισπρακτική αποτυχία. Ωστόσο, ο Ντέιβιντ Λιντς επέστρεψε με δύο ταινίες που καθόρισαν το ώριμο στυλ του - το «Blue Velvet», ένα τταξίδι στο ψυχοσεξουαλικό υπογάστριο μιας μικρής αμερικανικής πόλης, και το «Wild at Heart» που τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών.

Το 1990, έφερε την επανάσταση στην αμερικανική τηλεόραση με το Twin Peaks, μια σειρά που δημιούργησε μαζί με τον σεναριογράφο Μαρκ Φροστ, με την εβδομαδιαία σειρά του ABC να διερευνά θέματα ταμπού καταστώντας το ανεξήγητο σταθερό στοιχείο της σύγχρονης αφηγηματικής τηλεόρασης. 

Παρόλο που ξεκίνησε ως ζωγράφος και έγινε διάσημος ως σκηνοθέτης, έτρεφε πάντα ιδιαίτερο σεβασμό για τη μουσική. «Η μουσική μπορεί να πει διανοητικά πράγματα, αλλά μπορεί επίσης να μιλήσει στην καρδιά με έναν τρόπο χωρίς λόγια που είναι τόσο ισχυρός. Η μουσική είναι μαγεία», είχε δηλώσει.

Αργότερα στην καριέρα του, σε ταινίες όπως το «Lost Highway», το «Mulholland Drive» -που του χάρισε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στις Κάννες το 2001- και το «Inland Empire», ο Ντέιβιντ Λιντς δούλεψε πάνω σε πλοκές που έδιναν έμφαση σε διπλές προσωπικότητες, ανεξήγητες μεταμορφώσεις και συγκλονιστικές πράξεις

Ο ίδιος ήταν σταθερά επιφυλακτικός στο να ταξινομήσει το νόημα του έργου του για τους θεατές του. Στη συλλογή συνεντεύξεων στο βιβλίο «Lynch On Lynch» ασχολήθηκε με τον αινιγματικό πυρήνα της δουλειάς του με τον συγγραφέα Κρις Ρόντλεϊ:

«Λοιπόν», είπε ο Λιντς, «φανταστείτε ότι όντως βρήκατε ένα βιβλίο με γρίφους και μπορούσατε να αρχίσετε να τους ξετυλίγετε, αλλά ήταν πολύ περίπλοκοι. Τα μυστήρια θα γίνονταν φανερά και θα σε ενθουσίαζαν. Όλοι βρίσκουμε αυτό το βιβλίο με τους γρίφους και είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει. Και μπορείτε να τα καταλάβετε. Το πρόβλημα είναι ότι τα καταλαβαίνεις μέσα σου, και ακόμα κι αν το έλεγες σε κάποιον, δεν θα σε πίστευε ή δεν θα το καταλάβαινε με τον ίδιο τρόπο που το καταλαβαίνεις εσύ».

Η μοναδική καριέρα του Ντέιβιντ Λιντς αναγνωρίστηκε με ειδικό βραβείο -το οποίο μοιράστηκε με τη -συχνά- πρωταγωνίστριά του Λόρα Ντερν στα Independent Spirit Awards του 2007 και με Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2006.

Με πληροφορίες από Guardian, Variety

Πέθανε σε ηλικία 78 ετών η Ισπανίδα ηθοποιός και μούσα του Πέδρο Αλμοδόβαρ, Μαρίσα Παρέδες (Marisa Paredes) στο νοσοκομείο Fundación Jiménez Díaz της Μαδρίτης. Σύμφωνα με την El Pais, η ηθοποιός επισκέφθηκε το νοσοκομείο το βράδυ, καθώς δεν αισθανόταν καλά αλλά δυστυχώς, απεβίωσε λίγες ώρες αργότερα.

Υπήρξε πρόεδρος της Ακαδημίας Κινηματογράφου και έλαβε το Τιμητικό Βραβείο Γκόγια το 2018. Η καριέρα της καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις έξι ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε με σκηνοθέτη τον Πέδρο Αλμοδόβαρ, όπως έγραψε και η Ισπανική Ακαδημία Κινηματογράφου.

Η Παρέδες μπήκε στην υποκριτική από την εφηβεία, πρόσφερε υπέροχες ερμηνείες στις ταινίες: Ψηλά Τακούνια, Το Μυστικό μου Λουλούδι, Όλα για τη Μητέρα Μου, Μίλα Της, Το Δέρμα που Κατοικώ και Αμαρτωλές Καλόγριες. Ο κορυφαίος σκηνοθέτης δημοσίευσε τρεις φωτογραφίες της ηθοποιού στο Instagram αποχαιρετώντας μία από τις αγαπημένες μούσες του που θα μείνει αξέχαστη για το ταλέντο, την εκφραστικότητα και το στιλ.

Η ηθοποιός παρέμεινε ενεργή μέχρι το τέλος. Πρωταγωνιστούσε αυτήν την περίοδο στο θεατρικό έργο «Cargada de futuro» [Φορτωμένη με μέλλον] στο θέατρο Μπρετόν ντε λος Ερρέρος του Λογκρόνιο. Επίσης, πρωταγωνίστησε στην ταινία που ακόμα δεν έχει προλάβει να κάνει πρεμιέρα, το «Emergency Exit» [Έξοδος Κινδύνου] του Λουίς Μινιάρο.

Είχε επισκεφτεί και την Ελλάδα με πρόσκληση των Μισέλ Δημόπουλου-Δημήτρη Εϊπίδη, τη χρονιά που το «Όλα για τη Μητέρα μου» ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα, η ταινία τους αυτή, επανακυκλοφόρησε αυτό το καλοκαίρι με αφορμή την επέτειο των 25 χρόνων.

Ανείπωτη θλίψη προκάλεσε στον καλλιτεχνικό χώρο της Ελλάδας η είδηση του θανάτου του ηθοποιού Δημήτρη Ήμελλου σε ηλικία 57 ετών.

Ο ηθοποιός που έγινε ευρύτερα γνωστός μέσα από τη σειρά «Σασμός», σύμφωνα με πληροφορίες, έδινε το τελευταίο διάστημα μάχη με τον καρκίνο.

Ποιος ήταν ο Δημήτρης Ήμελλος

Ο Δημήτρης Ήμελλος γεννήθηκε το 1967 στην Κυψέλη. Έχει καταγωγή από τη Νάξο και από τους δυο του γονείς, από τα χωριά Φιλώτι και Απείρανθο.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Νομική Σχολή Αθηνών, εντάχθηκε στο Θεατρικό Εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου και έπειτα στη Δραματική Σχολή του Διομήδη Φωτιάδη, απ’ όπου και αποφοίτησε. Σπούδασε επίσης στην Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης της Μόσχας (ΓΚΙΤΙΣ) στο σκηνοθετικό τμήμα του Λεονίντ Χέιφιτς.

Συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, όπως: Ιφιγένεια στη Χώρα των Ταύρων, Οιδίπους επί Κολωνώ, Ένας Υπέροχος Κερατάς, Πέρσες, Αντιγόνη, Φρεναπάτη, Νοσταλγός, Αγάπης Αγώνας Άγονος, Αυτό που δεν τελειώνει, Μήδεια, Μολιέρος, Όνειρο, Ο Ταρτούφος, Ο Ηλίθιος, Στο Βυθό, Το Ύστατο Σήμερα, Ερωτόκριτος, Αμφιτρύων κ.α.

Από το 2001 εως το 2007 υπήρξε μέλος της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου υπό τη διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού, με τον οποίο ο ηθοποιός συνεργάζεται στενά. Επίσης δίδαξε στο Εργαστήρι Σκηνοθεσίας και Υποκριτικής καθώς και στις δραματικές σχολές Ίασμος και Δήλος.

Στην τηλεόραση εμφανίστηκε το 2007-08 στη σειρά του ALPHA Το 10 σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου και στον «Σασμό».

Στον κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες: Αλιόσα του Θανάση Σκρούμπελου (1999), Beautiful people του Νίκου Παναγιωτόπουλου (2001), Παρά λίγο, παρά πόντο, παρά τρίχα της Στέλλας Θεοδωράκη (2002), Delivery του Ν.Παναγιωτόπουλου (2004), Γλυκιά μνήμη του Κυριάκου Κατζουράκη (2005), Bank Bang του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου (2008), Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένα του Σωτήρη Γκορίτσα (2011), Χρόνια Πολλά του Χρήστου Γεωργίου (2017), Η δουλειά της του Νίκου Labot (2018), Ράφτης της Σόνια Λίζα Κέντετμαν (2020).Στην ιδιωτική τηλεόραση έχει εμφανιστεί στις σειρές Το 10, Καρυωτάκης, Με λένε Βαγγέλη, Ου Φονεύσεις, Συγνώμη, Η ζωή εν τάφω, Σασμός, Άγιος Παΐσιος- Από τα Φάρασα στον Ουρανό.

Σε ηλικία 86 ετών έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Θανάσης Παπαδόπουλος. Την είδηση του θανάτου του έδωσε ο νέος πρόεδρος στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, Νίκος Καραγιώργης.

Ο Θανάσης Παπαδόπουλος είχε συμμετάσχει σε διάφορες ταινίες του κινηματογράφου, αλλά και τηλεοπτικές σειρές στην ιδιωτική και δημόσια τηλεόραση. Έπαιξε  κυρίως δευτερεύοντες ρόλους. Έγινε γνωστός από τον κινηματόγραφο, ενώ συμμετείχε και σε πολλές βιντεοταινίες κατά τη δεκαετία του 1980.

Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του στην ταινία «Νόμος 4000» (1962) του Γιάννη Δαλιανίδη, όπου έπαιξε τον ρόλο του τεντιμπόι που τον διαπομπεύει η αστυνομία.