Δευτέρα 14 Ιούλη 2025, ώρα 6.30πμ.
Όλες και όλοι στο λιμάνι του Πειραιά
Μπλοκάρουμε τον ελλιμενισμό του Ever Golden
που μεταφέρει στρατιωτικό χάλυβα στο Ισραήλ
Κατά παράβαση των υποχρεώσεων της χώρας για τη μη συνδρομή με μέσα και κάθε άλλο τρόπο σε διαπραττόμενα εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονικές πράξεις καθώς και μη στήριξης του καθεστώτος κατοχής και απαρτχάιντ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη από το Ισραήλ, η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει να παρέχει «γη, ύδωρ και αέρα» στο κράτος-δολοφόνο, όπως το λιμάνι του Πειραιά.
Τη Δευτέρα 14 Ιούλη 2025 αναμένεται να καταφθάσει το -υπό σημαία Παναμά- πλοίο Ever Golden (IMO: 9811012) που μεταφέρει στρατιωτικό χάλυβα, με τελικό προορισμό το λιμάνι της Χάιφα στο Ισραήλ. Με το χάλυβα αυτό, το κράτος-δολοφόνος κατασκευάζει τα ελαφρά και βαρέα όπλα, τα θωρακισμένα οχημάτα, τα πυροβόλα τανκ, τα πυρομαχικά διασποράς, τους πυραύλους κτλ, που χρησιμοποιεί στη συνεχιζόμενη γενοκτονία, τσις σφαγές αμάχων, στον όλεθρο που σπέρνει το κράτος - τρομοκράτης, και στα νέα πολεμικά μέτωπα που ανοίγει διαρκώς στην ευρύτερη περιοχή.
Σύμφωνα με τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), με τη Σύμβασης της Γενεύη, το Καταστατικό της Ρώμης και τους κανόνες ουδετερότητας στο Διεθνές Δίκαιο, ένα πλοίο που μεταφέρει στρατιωτικό υλικό για ένα κράτος που διαπράττει σοβαρές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου δεν έχει «de facto» το δικαίωμα αθώας διέλευσης. Οι αρμόδιες αρχές πρέπει να αρνηθούν τη διέλευση και να το ελέγξουν. Περαιτέρω, τα πρόσωπα που είναι υπεύθυνα για το πλοίο μπορεί να διωχθούν για παραβιάσεις του διεθνούς ποινικού δικαίου υπό καθολική δικαιοδοσία.
Από πλευρά μας, είναι καθήκον μας απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό, αλλά και όλους τους λαούς της περιοχής να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να εμποδίσουμε και να καθυστερήσουμε την ισραηλινή πολεμική μηχανή, να δυσκολέψουμε το έργο της, να μπλοκάρουμε τα γρανάζια της. Μαζί με τους εργαζομένους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία και το λαό, δε θα επιτρέψουμε κανένα λιμάνι αλλά και καμιά υποδομή της χώρας να αξιοποιείται για τη γενοκτονία.
Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Εργατικών Σωματείων & Συλλογικοτήτων λέει όχι στους πολεμικούς εξοπλισμούς και στις ΝΑΤΟϊκές δαπάνες, στηρίζει και καλεί στην κινητοποίηση που καλούν 7 από τα ιδρυτικά Σωματεία που συγκροτούν την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στο Παλαιστινιακό Λαό. Τη Δευτέρα 14 Ιούλη 2025, ώρα 6.30πμ., στο ΣΕΜΠΟ του Νέου Ικονίου στους Προβλήτες 2 και 3, προκειμένου να αποτραπεί ο ελλιμενισμός του Ever Golden.
Απαιτεί:
-Να σταματήσει άμεσα η αξιοποίηση της βάσης της Σούδας στους βομβαρδισμούς ΗΠΑ και Ισραήλ, αλλά και της βάσης της Καλαμάτας για την εκπαίδευση των ισραηλινών στρατευμάτων. Η γενοκτονική εκστρατεία έχει καταδικαστεί και στο Διεθνές Δικαστήριο και έχει χαρακτηριστεί από φορείς του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου. Πέραν των άλλων, η διευκόλυνσή της αποτελεί και παράβαση του διεθνούς δικαίου.
-Να ανοίξουν άμεσα όλες οι ανθρωπιστικές δίοδοι, ώστε να φτάσει βοήθεια, νερό, τρόφιμα, φάρμακα, υγειονομικό υλικό και ιατρικό προσωπικό στους Παλαιστίνιους.
-Να σταματήσει τώρα η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού και κάθε στρατιωτική επιχείρηση του κράτους του Ισραήλ στη Γάζα.
-Να σταματήσει κάθε κρατική, θεσμική, εταιρική, εμπορική και στρατιωτική συνεργασία με το κράτος-δολοφόνο.
Απεμπλοκή από τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία –Έξω οι βάσεις – Καμία διευκόλυνση σε ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ισραήλ.
-Ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος σε εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ και αναγνώρισή του από την Ελληνική Κυβέρνηση σε εφαρμογή της από 22-12-25 ομόφωνης απόφασης της Βουλής.
Δε γινόμαστε με κανέναν τρόπο συνένοχοι στο έγκλημα που συντελείται στη Γάζα. Δυναμώνουμε τον αγώνα για καθολικό στρατιωτικό εμπάργκο της Ελλάδας στο κράτος-δολοφόνο, γιατί ο τερματισμός κάθε κρατικής, εταιρικής και θεσμικής συνενοχής με το Ισραήλ είναι πιο επιτακτικός από ποτέ.
Αθήνα, 11-07-25
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Εργατικών Σωματείων & Συλλογικοτήτων
Τρεις παραστάσεις
από το συγγραφικό σύμπαν του Γιώργου Αγγελίδη στο Θέατρο ΑΡΓΩ STUDIO
Από τον φρικτό ψίθυρο ενός φαντάσματος σε μια χαράδρα, μέχρι το πνιγηρό κλείδωμα ενός ζευγαριού μέσα στην τοξικότητα και τη σιωπή, κι από εκεί σε μια κατάδυση στην πιο σκοτεινή πτυχή της μνήμης και του τραύματος – το Θέατρο ΑΡΓΩ υποδέχεται για τη θεατρική σεζόν 2025–2026 τρία έργα του Γιώργου Αγγελίδη, με ενιαία θεματική τον εγκλωβισμό: ψυχικό, κοινωνικό, υπαρξιακό.
Οι προσφορές προπώλησης έχουν ήδη ξεκινήσει.
______________________________________________________________________________
Ο ΣΤΑΘΜΑΡΧΗΣ Ένας άντρας. Ένα φάντασμα. Μια φωνή από το σκοτάδι.
Ένας μοναχικός σταθμάρχης φυλάει μια ξεχασμένη σιδηροδρομική γραμμή. Όμως τι γίνεται όταν αρχίζει να βλέπει πράγματα που δεν υπάρχουν; Ή... υπάρχουν; Ένα ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ βασισμένο σε νουβέλα του Κάρολου Ντίκενς, που ο Αγγελίδης μεταγράφει σε έναν συγκλονιστικό μονόλογο υπαρξιακής φρίκης.
Πρωταγωνιστεί ο Βύρων Κολάσης Σκηνοθεσία: Νατάσα Παπαδάκη
Από 16 Οκτωβρίου, κάθε Πέμπτη στις 20.00
Διάρκεια: 60’
Εισιτήρια: 15€ / 12€ / 5€, προσφορά προπώλησης έως 16/9: 10 ευρώ
ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΕΣΤΙΑΣΗ Είναι η εκδίκηση ο τρόπος να ξεχάσεις;
Έπειτα από μια επιτυχημένη πρώτη χρονιά, η παράσταση επιστρέφει. Δύο άντρες. Ένα παρελθόν ανεξίτηλο. Θύτης και θύμα σε έναν φαύλο κύκλο μνήμης, βίας και ενόχου σιωπής. Ένα έργο που σοκάρει με την αλήθεια του, φωτίζει σκοτεινά ψυχικά τοπία και αναμετράται με την απόλυτη ηθική ρευστότητα.
Με τον Οδυσσέα Πετράκη και τον Χρήστο Ντόβα Σκηνοθεσία: Νατάσα Παπαδάκη
Από 8 Οκτωβρίου, Κάθε Τετάρτη στις 20.00
Διάρκεια: 70’
Εισιτήρια: 15€ / 12€ / 5€ Προσφορά Προπώλησης έως 8/9: 10 ευρώ Κατάλληλο άνω των 16 ετών
TOXIC Όταν σωπάσουν οι φωνές, αρχίζει η αλήθεια – αλλά πόσο αντέχεις να την ακούσεις;
Μια κοινωνία βουβή από φόβο. Ένα αποστειρωμένο δωμάτιο. Ένα αντρόγυνο που πρέπει να επιλέξει: εμπιστοσύνη ή επιβίωση; Με λόγο κοφτερό σαν ξυράφι, ο Αγγελίδης στήνει ένα ψυχολογικό θρίλερ για τον έλεγχο, τη μνήμη και το τι σημαίνει να είσαι πραγματικά ελεύθερος.
Με τη Νατάσα Παπαδάκη και τον Κώστα Φραγκολιά Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Λέπουρης
Καμία διέξοδος
χωρίς ενεργό λαό • Μπλεγμένο το κουβάρι γεωπολιτικών κινδύνων και εσωτερικής σήψης • Σε αποδρομή το σύστημα Μαξίμου, επενδύει σε επικοινωνιακούς αντιπερισπασμούς • Ευρωπαίοι εισαγγελείς, ολιγάρχες, πρεσβείες, προσωπικότητες και επίδοξοι σωτήρες σε αναζήτηση διάδοχης συστημικής λύσης
Ο Ιούλιος διαχρονικά είναι μήνας γεγονότων, επετείων, σημαντικών σταθμών στην πολιτική και εθνική ζωή της χώρας. Ιουλιανά 1965, Χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο και πρώτος Αττίλας (1974), πτώση Χούντας και Μεταπολίτευση (1974), Πλατείες 2011, δημοψήφισμα για Μνημόνια 2015.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Συμβολή περισσότερων από 40 δημοσιογράφων, 15 καλλιτεχνών, 15 τεχνικών εικόνας & ήχου. Ελάχιστη συμβολή στο χρέος απέναντι στο Επάγγελμα, την Κοινωνία & τις οικογένειες των θυμάτων.
Στα Παιδιά & στους Γονείς. Της Ελλάδας & όλου του κόσμου. Σ' όσους έχασαν τη ζωή τους. Σ΄ όσους έζησαν χάνοντας τη ζωή τους. Ένα ολότελα εθελοντικό εγχείρημα, με μοναδικό διαθέσιμο πόρο το καθήκον για την κατάθεση του περιορισμένου ελεύθερου χρόνου. Μια ελάχιστη συμβολή στην προσπάθεια ανάδειξης των αιτιών της τραγωδίας των Τεμπών: 57 ερωτήματα για το "πριν" και το "μετά" της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας στην ιστορία της Ελλάδας.
Το χρέος που φέρει προς την Κοινωνία κάθε επάγγελμα. Γιατί - όπως κάθε τι - η Κοινωνία κυοφορεί τη Δημοσιογραφία. Υπάρχει ομφάλιος λώρος. Από εκεί τροφοδοτείται. Από εκεί αισθάνεται τον σφυγμό. Και σε κάποιες περιπτώσεις, όταν δεν συμβαίνει αυτό, αποβάλλεται από την συνείδηση της. Μια «Συγγνώμη» στις οικογένειες των θυμάτων. Γιατί δεν φροντίσαμε να κάνουμε ως δημοσιογράφοι - πριν την τραγωδία - ό,τι μάς αναλογούσε προκειμένου, τα δικά σας παιδιά, να γυρίζανε πίσω εκείνο το βράδυ με ασφάλεια. Ένα «Ευχαριστούμε» στις οικογένειες των θυμάτων. Γιατί φροντίζουν να κάνουν ως γονείς – μετά την τραγωδία - ό,τι δεν τους αναλογεί προκειμένου, τα δικά μας παιδιά, να γυρίζουν πίσω κάθε βράδυ με ασφάλεια. Οι εγγραφές πραγματοποιήθηκαν τον Μάιο του 2025.
Η Χορωδία είχε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει 2 εμφανίσεις στη διάρκεια του φεστιβάλ.
Η 1η εμφάνιση διεξήχθη στις 20/6 στην εκκλησία Gustav Adolf Kirchengemeinde όπου κάθε χορωδία παρουσίασε το ρεπερτόριό της, ενώ νωρίτερα όλες μαζί συμμετείχαν στην τελική πρόβα, με σκοπό την προετοιμασία τους στα κοινά τραγούδια της επόμενης ημέρας.
Κατά τη 2η εμφάνιση που έλαβε χώρα στις 21/6 στηδιάσημη Φιλαρμονική του Βερολίνου (Philharmonie Berlin Kammermusiksaal), εκτός από το πρόγραμμα που παρουσίασε κάθε χορωδία, ερμηνεύτηκαν και τα 4 κοινά τραγούδια που προετοίμασαν οι χορωδίες κατά το προηγούμενο διάστημα. Το finale της συναυλίας έγινε μέσα σε ένα πανηγυρικό κλίμα καταφέρνοντας ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα, με τους συμμετέχοντες χορωδούς να τραγουδούν όλοι μαζί, ως ένα σύνολο 230 χορωδών!
Ιδιαίτερη τιμή για τη χορωδία μας, αποτέλεσε και η συμμετοχή 2 μελών μας (Ναταλίας Ρούσσου και Μικαέλας Καπέλλα) στην ομάδα των 8 σολίστ σε ένα από τα κοινά τραγούδια.
Οι δύο επόμενες μέρες αφιερώθηκαν σε διάφορες επισκέψεις σε μουσεία, στα κυριότερα μνημεία και αξιοθέατα του Βερολίνου, όπως το Τείχος του Βερολίνου, η Πύλη του Βρανδεμβούργου, το Μνημείο του Ολοκαυτώματος, το Κοινοβούλιο, η πλατεία Alexander, ο Πύργος της Τηλεόρασης, ο Καθεδρικός Ναός Berliner Dom, το Παγκόσμιο Ρολόι, Checkpoint Charlie, πλατεία Potsdamer, το Tiergarten με τη στήλη της Νίκης, το DDR Museum, το Madame Tussauds κ.α.
Βεβαίωςδεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι στιγμές χαλάρωσης στον ποταμό Spree, αλλά και στα διάφορα πάρκα και πλατείες. Μάλιστα, μια μικρή ευχάριστη έκπληξη περίμενε τους παρευρισκόμενους στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, όπου η χορωδία τραγούδησε το «Μαργούδι»!
Τη Χορωδία συνόδεψαν 20 συγγενείς των παιδιών και φίλοι της χορωδίας.
Συγχαίρουμε όλα τα παιδιά για την προσπάθειά τους και το αποτέλεσμα που κατάφεραν. Ήταν εντυπωσιακό ότι παρά την κούραση της 1ης ημέρας, απέσπασαν όχι μόνο το θερμό χειροκρότημα του κοινού, αλλά και πολύ θετικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης των διοργανωτών που δημοσίευσαν μέρος της εμφάνισής τους, χαρακτηρίζοντάς της ως «A talented youth choir form Greece…».
Ζήσαμε ιδιαίτερες στιγμές και νιώσαμε περηφάνεια και βαθιά συγκίνηση, όχι μόνο διότι τα παιδιά αυτά τραγούδησαν για 3η φορά πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας, αλλά κυρίως για τις εξαιρετικές τους εμφανίσεις σε μια παγκόσμια διοργάνωση, κάνοντας ταυτόχρονα γνωστή τη Σύρο σε εκατοντάδες συντελεστές. Ευχόμαστε την εμπειρία τους αυτή, να τη θυμούνται πάντα ως κάτι ξεχωριστό στη ζωή τους και να μην ξεχνούν ότι πέτυχαν αυτό το στόχο με την αξία τους, τις ικανότητές τους και χάρη στην τήρηση των οδηγιών από τους δασκάλους τους, όλα αυτά τα χρόνια. Τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια!
Στη διεύθυνση της χορωδίας ήταν ο Νίκος Ρούσσος, στην προετοιμασία της χορωδίας ο Νίκος Ρούσσος και η Ρένα Βέργου, ενώ στο πιάνο συνόδεψε ο Γιώργος Γεωργουσόπουλος.
Τις επισκέψεις και το εκδρομικό μέρος της αποστολής, επιμελήθηκε η κα Σοφία Παναγιωτάκη.
Φωτογραφίες από τη συναυλία: Alice Brendler-Carter
Ανυδρη ζωή στην πόλη Μάνσφιλντ της Τζόρτζια: ένα θηριώδες data center της Meta (google) ρουφάει όλο το νερό της περιοχής, στεγνώνει τον υδροφόρο ορίζοντα και τον ποταμό Φλιντ, ρίχνει την πίεση στο δίκτυο και αναγκάζει τους κατοίκους να χρησιμοποιούν κουβάδες για τη λάτρα του σπιτιού
Πολλοί άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται το cloud, δηλαδή τις διαδικτυακές υπηρεσίες αποθήκευσης ψηφιακών αρχείων και παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών, κυριολεκτικά σαν «νέφος». Κάτι που περίπου αιωρείται πάνω απ’ τα κεφάλια μας σε έναν ιδεατό ουρανό. Αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Είναι χειροπιαστή, διαρκώς επεκτεινόμενη και επικίνδυνη για το περιβάλλον.
Σήμερα το cloud «κρύβεται» σε πάνω από 11.000 κέντρα δεδομένων (data centers) σε όλο τον κόσμο. Τα περισσότερα, σχεδόν 6.000, βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γερμανία να ακολουθούν στη δεύτερη και την τρίτη θέση αντίστοιχα.
Οι επιπτώσεις
Δεν είναι αιθέρας, είναι μεγάλες κτιριακές εγκαταστάσεις, ορισμένες θηριώδεις. Είναι ζωτικής σημασίας για τις καθημερινές λειτουργίες εκατομμυρίων εταιρειών και δισεκατομμυρίων ανθρώπων, ιδίως καταναλωτών. «Κάποιος» στέλνει και την παραμικρότερη πληροφορία στην οθόνη του κινητού μας. Αυτός ο κάποιος χρησιμοποιεί ένα data center σε κάποια γωνιά της Γης.
Αλλά, όπως έχει σημειώσει η «Εφ.Συν.» σε πρόσφατο άρθρο-άποψη, «τα Κέντρα Δεδομένων έχουν ένα βασικό ελάττωμα. Είναι ακόρεστα. Δεν χορταίνουν να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερη γη, γιατί χρειάζονται μεγάλες εκτάσεις για τον ογκώδη εξοπλισμό τους, όσο το δυνατόν πιο κοντά στα αστικά κέντρα. Δεν χορταίνουν να καταναλώνουν ηλεκτρικό ρεύμα, φτάνοντας να απορροφούν μέχρι και το 20% της συνολικής κατανάλωσης, όπως συνέβη στην Ιρλανδία. Δεν χορταίνουν τη δίψα τους για καθαρό, τρεχούμενο νερό, που το χρειάζονται για να ψύχουν τον εξοπλισμό τους».
Ηταν η ακριβής περιγραφή του προβλήματος. Ποιες είναι όμως οι επιπτώσεις; Ζωή κόλαση δίπλα σε ένα data center ζουν οι κάτοικοι της πόλης Μάνσφιλντ στην πολιτεία Τζόρτζια των ΗΠΑ, όπως καταγράφει ρεπορτάζ του BBC.
Οταν η Μπέβερλι Μόρις συνταξιοδοτήθηκε το 2016, νόμιζε ότι είχε βρει το σπίτι των ονείρων της - μια γαλήνια περιοχή της αγροτικής Τζόρτζια, ήσυχη και περιτριγυρισμένη από δέντρα. Σήμερα, κάθε άλλο παρά έτσι είναι. Μόλις 350 μέτρα από τη βεράντα της στο Μάνσφιλντ υψώνεται ένα μεγάλο κτίριο χωρίς παράθυρα, γεμάτο με διακομιστές, μηχανήματα, ψύκτρες, καλώδια και φώτα που αναβοσβήνουν.
Είναι ένα data center, ένα από τα πολλά που ξεφυτρώνουν σε μικρές πόλεις της Αμερικής για να εξυπηρετούν τα πάντα: από ομαδικά βιντεοπαιχνίδια και συναλλαγές μέσω e-banking μέχρι δορυφορικές τηλεπικοινωνίες και εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης.
«Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς νερό και με το μισό μου σπίτι να υπολειτουργεί» λέει η Μόρις. Πιστεύει ότι η κατασκευή του κέντρου, το οποίο ανήκει στη Meta (τη μητρική εταιρεία του Facebook), είχε ως αποτέλεσμα να στερέψει το ιδιωτικό της πηγάδι, προκαλώντας συσσώρευση ιζημάτων. Για τη λάτρα του σπιτιού κουβαλάει τώρα νερό σε κουβάδες. Η πίεση έχει πέσει και το νερό της βρύσης είναι θολό. Λασπωμένο σε πρωτοφανές σημείο είναι και το νερό στον γειτονικό ποταμό Φλιντ.
Τα μηχανήματα στα κέντρα δεδομένων αναπτύσσουν υψηλές θερμοκρασίας και η ψύξη τους απαιτεί πολύ νερό. Συχνά χρησιμοποιούν συστήματα ψύξης με εξάτμιση, όπου το νερό απορροφά θερμότητα και εξατμίζεται – όπως ο ιδρώτας απομακρύνει από το ανθρώπινο σώμα τη θερμότητα. Τις ζεστές μέρες, ένα και μόνο data center μπορεί να χρησιμοποιήσει εκατομμύρια λίτρα.
Πρόσφατη μελέτη εκτιμά ότι τα κέντρα δεδομένων έως το 2027 μπορεί να φτάσουν να καταναλώνουν 6,3 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού παγκοσμίως. Λόγω του μεγέθους του προβλήματος, έχουν σχηματιστεί ομάδες πίεσης που κάνουν ελέγχους και προβαίνουν σε καταγγελίες, όπως η αμερικανική Data Center Watch.
Οι εταιρείες-κολοσσοί είτε υποβαθμίζουν το πρόβλημα, είτε λένε ότι το αντιμετωπίζουν. «Το να είσαι καλός γείτονας είναι προτεραιότητα» απάντησε η Meta στο BBC σχολιάζοντας την κατάσταση στο Μάνσφιλντ. Η εταιρεία παρήγγειλε (και πλήρωσε) μια ανεξάρτητη μελέτη για τα υπόγεια ύδατα, η οποία κατέληξε ότι «η λειτουργία του κέντρου δεδομένων δεν επηρέασε αρνητικά την κατάσταση των υπόγειων υδάτων στην περιοχή».
Υποσχέσεις
«Στόχος μας είναι μέχρι το 2030 να επιστρέφουμε περισσότερο νερό στις λεκάνες απορροής και στις κοινότητες όπου λειτουργούμε κέντρα δεδομένων από ό,τι αφαιρούμε», λέει ο Γουίλ Χιους, επικεφαλής παγκόσμιας διαχείρισης υδάτων στην Amazon Web Services (AWS), η οποία διαχειρίζεται περισσότερα κέντρα δεδομένων από οποιαδήποτε άλλη εταιρεία παγκοσμίως.
Λέει ότι η AWS επενδύει σε έργα όπως επισκευές διαρροών, συλλογή όμβριων υδάτων και χρήση επεξεργασμένων λυμάτων για ψύξη. Στην πολιτεία Βιρτζίνια η εταιρεία συνεργάζεται με αγρότες για τη μείωση της ρύπανσης στον κόλπο Τσέσαπικ, το μεγαλύτερο εκβολικό σύστημα στις ΗΠΑ, όπου περισσότερα από 150 ποτάμια και χείμαρροι εκβάλλουν στον Ατλαντικό Ωκεανό.
Μια ερώτηση ΑΙ ίσον ένα μπουκαλάκι νερό
Ενα μόνο ερώτημα με χρήση τεχνητής νοημοσύνης -για παράδειγμα, ένα αίτημα στο ChatGPT- μπορεί να καταναλώσει περίπου τόσο νερό όσο περιέχει ένα μπουκαλάκι του μισού λίτρου. Αν πολλαπλασιάσει κανείς αυτή την ποσότητα με δισεκατομμύρια ερωτήματα την ημέρα, το μέγεθος του προβλήματος γίνεται σαφές. «Τα κέντρα δεδομένων δεν θα εξαφανιστούν. Γίνονται η σπονδυλική στήλη της σύγχρονης ζωής» λέει ο καθηγητής Ρατζίβ Γκαργκ που διδάσκει cloud computing στο Πανεπιστήμιο Εμορι στην Ατλάντα.
«Δεν υπάρχει γυρισμός, αλλά υπάρχει δρόμος προς τα εμπρός» υποστηρίζει. «Το κλειδί είναι η μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση: πιο έξυπνα συστήματα ψύξης, μαζική συλλογή όμβριων υδάτων και πιο αποτελεσματικές υποδομές. Η σχετική βιομηχανία αρχίζει να στρέφεται προς τη βιωσιμότητα. Αλλά είναι αλήθεια ότι βραχυπρόθεσμα, τα data centers θα δημιουργήσουν τεράστια πίεση στην κοινωνία».
Σε συνέχεια της μεγάλης επιτυχίας που είχε τη φετινή θεατρική σεζόν στο θέατρο Ακροπόλ, το εμβληματικό έργο του Παύλου Μάτεσι, «Η Μητέρα του Σκύλου», που συγκαταλέγεται στα 1001 βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας που πρέπει να διαβάσει κανείς στη ζωή του, θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι σε περιοδεία, σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη και μουσική-τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη.
Η Υρώ Μανέ ενσαρκώνει την ηρωίδα Ραραού, μια από τις πιο σπαρακτικές και ταυτόχρονα εξαιρετικά δυναμικές προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.
Η Ραραού, με λόγο παραληρηματικό σχεδόν και αναπάντεχα χιουμοριστικό, μια ψυχή τραυματισμένη με ένα τραύμα που αδυνατεί να επουλώσει, αφηγείται την Οδύσσεια της ύπαρξής της, ακροβατώντας πάνω στη λεπτή γραμμή μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Μέσα από το πρίσμα της μοναδικής αυτής ηρωίδας, το κοινό παρακολουθεί τη δραματική, αλλά και γεμάτη ευτράπελα, ζωή της – από την κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο μέχρι τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση - όπως περνά μέσα από το παραμορφωτικό της φίλτρο.
Η Ραραού, η θεατρίνα, θα ανέβει στο πάλκο της φαντασίας της, με την επιθυμία να λάμψει επιτέλους σαν πραγματική πρωταγωνίστρια, να ζήσει την προσωπική της καταξίωση και αναγέννηση. Η παράσταση ταξιδεύει τους θεατές σε ένα κόσμο γεμάτο από απρόσμενες, αλλά και εξαιρετικά ανθρώπινες στιγμές.
Στη «Μητέρα του Σκύλου», η Ραραού, μέσα από τον ιδιότυπο προσωπικό της λόγο, ζωντανεύει στιγμές από τη διαδρομή του βίου της. Γύρω της, ένας πολύχρωμος δυναμικός και αεικίνητος θίασος «φαντασμάτων» φέρνει με τρόπο μαγικό στο φως πρόσωπα της καθημερινότητας, που χαράχτηκαν στην ψυχή της, για να προσφέρει στο κοινό συγκίνηση και γέλιο. Το κρυμμένο τραύμα που έχει σημαδέψει τη ζωή της μετουσιώνεται, μέσα από μουσικές, χορογραφίες και εικόνες, σε κάτι φωτεινό και αισιόδοξο!
Σκηνοθετικό σημείωμα:
«Χαίρομαι που η θεατρική διασκευή φέρει ολοζώντανα τα παραπάνω στοιχεία που κινούνται σε όλο το φάσμα του ανθρώπινου συναισθήματος, σε όλες τις διακυμάνσεις του ανθρώπινου στοχασμού. Χαίρομαι που μέσα στο κείμενο επιβιώνει ο αγώνας ενός ανθρώπου που πέρασε δια πυρός και σιδήρου και ταυτόχρονα επιβιώνει με τρόπο υπαινικτικό αλλά σαφή μια ολόκληρη χώρα, μια ολόκληρη εποχή. Χαίρομαι που η Ραραού, όπως την ξαναγέννησαν η Υρώ κι η Κατερίνα στο υπέροχο θεατρικό τους κείμενο και όπως την επαναδιατυπώνουν μουσικά και στιχουργικά τα εκλεκτά τραγούδια του Σταμάτη, βρίσκει επιτέλους το δρόμο της προς τη σκηνή, όπως η ίδια την ονειρεύτηκε και υπερίπταται με όπλο τη φαντασία της πάνω και πέρα από τα σκονισμένα και κρύα παρασκήνια, πάνω και πέρα από τη μιζέρια των τριτοτέταρτων ρόλων που μια ζωή της δίνανε. Χαίρομαι σαν παιδί που η Ραραού ερμηνευμένη από την Υρω, είναι ένας ανθισμένος μπαξές γεμάτος τρέλα, ενέργεια, χιούμορ και ζωτικότητα.
Στη σκηνή του Ακροπόλ, αυτό που βλέπουμε είναι η σκηνική εκπλήρωση του ονείρου της Ραραούς: χορεύει, τραγουδά και ιστορεί όλη της ζωή πάνω σε ένα πάλκο μαζί με έναν μαγικό περιπλανώμενο θίασο, έναν εκλεκτό θίασο φαντασμάτων που τη συνοδεύει και βιώνει μαζί της όλο το ταξίδι ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασίωση, ανάμεσα στην ανθρωπιά και της βαρβαρότητα, ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη, ανάμεσα στο τραύμα και την επούλωση…» (Κώστας Γάκης)
πάρχουν κάποια iconic ταξιδιωτικά «κλικ» που όλοι γνωρίζουμε. Ίσως τα έχουμε δει σε τουριστικούς οδηγούς, διαφημίσεις ή αναρτήσεις στα social media. Ποιος έχει ταξιδέψει στα ελληνικά νησιάκαι δεν έχει βγάλει φωτογραφία ένα στενό, γραφικό σοκάκι, όπου τα κάτασπρα, χαμηλά σπίτια καλύπτονται από βουκαμβίλιες; Ποιος δεν απαθανάτισε κάποια πλατεία της Ρώμης, όπου έκατσε να πιεί τον απογευματινό του καφέ, γεμάτη κόσμο; Είναι κάποιες εικόνες χαρακτηριστικές των πιο ιστορικών ευρωπαϊκών πόλεων, οι οποίες προσελκύουν εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως. Πόσο ευχάριστο είναι, όμως, αυτό για τους κατοίκους;
Πίσω από τα ειδυλλιακά σκηνικά, υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα του υπερτουρισμού. Οι πόλεις και γενικότερα οι προορισμοί γεμίζουν τόσο πολύ από τουρίστες που η καθημερινή ζωή των κατοίκων τους γίνεται ανυπόφορη. Στο πλαίσιο αυτό, τα τελευταία χρόνια έρχονται στην επιφάνεια εντάσεις, διαμαρτυρίες και μια γενικότερη αίσθηση ότι ο δημόσιος χώρος παύει να ανήκει σε αυτούς που κατοικούν γύρω από αυτόν.
Η κρίση δεν αφορά μόνο κάποια τυχαία σημεία του κόσμου. Από τη Βαρκελώνη και τη Βενετία μέχρι το Notting Hill του Λονδίνου και τα νησιά του Αιγαίου, οι ντόπιοι εκφράζουν όλο και πιο έντονα την αντίθεσή τους στην υπερβολική τουριστική πίεση. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι αυτή η πίεση δεν είναι μόνο μία αίσθηση, αλλά πραγματικό, απολύτως μετρήσιμο πρόβλημα που αγγίζει κάθε πτυχή της ζωής των ντόπιων- από την οικονομία και το περιβάλλον μέχρι την κοινωνική συνοχή και τον πολιτισμό.
Η αντεπίθεση του Notting Hill
Στο Λονδίνο, οι κάτοικοι του Notting Hill βλέπουν την πάλαι ποτέ ήσυχη γειτονιά τους, που έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο από την ομώνυμη ταινία της δεκαετίας του ’90, να αλλάζει. Ξεκάθαρα, είναι μία από τις πιο Instagram- friendly γειτονιές της βρετανικής πρωτεύουσας.
Weekend - Υπερτουρισμός (gallery)
Όμως, οι πολύχρωμες προσόψεις των σπιτιών, τα προσεγμένα πεζοδρόμια και η έντονη τουριστική κίνηση έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Το Notting Hill έχει μετατραπεί σε θεματικό πάρκο, με τους επισκέπτες του να μην ενδιαφέρεται για την καθημερινότητα των ανθρώπων που ζουν εκεί, αλλά μόνο για το επόμενο «τέλειο» φωτογραφικό κλικ.
Η απάντηση των κατοίκων ήρθε με απρόσμενο, αλλά βαθιά πολιτικό και ουσιαστικό τρόπο: οι όψεις των βικτωριανών σπιτιών στη γνωστή οδό Lancaster βάφτηκαν μαύρες. Σιγά-σιγά, τα έντονα χρώματα εξαφανίστηκαν, τα φωτεινά παστέλ έγιναν ψυχρά γκρίζα και τα ζωντανά χρώματα αντικαταστάθηκαν από ουδέτερες αποχρώσεις. Η άρνηση και η απόρριψη της επέλασης των τουριστών έγινε οπτικό ζήτημα.
Η κίνηση δεν είναι απλώς αισθητική. Οι κάτοικοι αναφέρουν περιστατικά με τουρίστες που ζητούν να μπουν στα σπίτια για να βγάλουν φωτογραφία, τρώνε στα σκαλιά των εισόδων τους, αλλάζουν ρούχα στη μέση του δρόμου. Η καθημερινότητα των κατοίκων της λονδρέζικης γειτονιάς έχει γίνει ένα αδιάκοπο σκηνικό για ξένες στιγμές, με τους ίδιους να νιώθουν ξένοι. Πίσω από το αίτημα «αφήστε μας να ζήσουμε», μία κοινότητα επικοινωνεί την ανάγκη για ανάκτηση του χώρου και της ταυτότητάς της.
Weekend - Υπερτουρισμός (gallery)
Η Γηραιά Ήπειρος σε αναβρασμό
Το Notting Hill δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Το 2025 μοιάζει να είναι μια χρονιά ορόσημο, όπου η κοινωνική αντοχή στον υπερτουρισμό δοκιμάζεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι ιστορικές πόλεις της Γηραιάς Ηπείρου ξυπνούν από τη λήθη της ανεξέλεγκτης τουριστικής ανάπτυξης και αντιδρούν δυναμικά.
Στη Βαρκελώνη οι κάτοικοι κατέφυγαν σε ειρηνικές, αλλά σαφώς συμβολικές δράσεις: ψέκασαν τους τουρίστες με νεροπίστολα, θέλοντας να αναδείξουν τη δική τους αγανάκτηση για τον συνωστισμό που έχει κυριεύσει τους δρόμους τους. Στη Μαγιόρκα, οι διαδηλώσεις ήταν μαζικές και οργανωμένες, με στόχο να σταματήσει η καταστροφική πίεση που ασκεί ο μαζικός τουρισμός στο νησί και στα φυσικά του οικοσυστήματα. Στη Γένοβα, η παράσταση διαμαρτυρίας με ομοίωμα κρουαζιερόπλοιου στους στενούς δρόμους της πόλης σκιαγράφησε μια εικόνα πνιγμού και ασφυξίας που μοιάζει πλέον με καθημερινό φαινόμενο σε πολλές λιμενικές πόλεις. Ακόμα και το Παρίσι, η πόλη-σύμβολο του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της καλαισθησίας, βίωσε απεργίες και κλείσιμο μουσείων λόγω της υπερβολικής πίεσης που δέχονται εργαζόμενοι και κάτοικοι από τον τεράστιο αριθμό επισκεπτών. Η Βενετία, με τον πιο εξόφθαλμο συνωστισμό, αναγκάστηκε να αντιδράσει δημόσια—η γαμήλια δεξίωση του Jeff Bezos, πριν μερικές μέρες, μεταφέρθηκε εκτός κέντρου, υπό την πίεση των διαδηλώσεων και των πλακατ που απαιτούσαν, «Σώστε τη Βενετία από τον Bezos».
Weekend - Υπερτουρισμός (gallery)
Σοκάρουν τα νούμερα
Τα στοιχεία είναι αμείλικτα και δεν αφήνουν χώρο για παρερμηνείες. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και αναδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος. Στο Παρίσι, καταμετρήθηκαν 400.000 επισκέπτες ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο — αριθμός 20 φορές μεγαλύτερος από τον πραγματικό μόνιμο πληθυσμό της πόλης. Στα καθ’ ημάς, τα 88.000 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο σε τουριστικές περιοχές της Αθήναςπροσθέτουν ένα ασφυκτικό βάρος στην ήδη επιβαρυμένη καθημερινότητα. Η Κοπεγχάγη, το Πόρτο και οι Κυκλάδες ακολουθούν, με αριθμούς που αποδεικνύουν ότι η πίεση των επισκεπτών πολλές φορές ξεπερνά κατά πολύ τις δυνατότητες των υποδομών και του περιβάλλοντος. Στη Ζάκυνθο, για παράδειγμα, το 2023 οι τουρίστες ξεπέρασαν κατά 150 φορές τον τοπικό πληθυσμό. Η αναλογία δεν αφήνει αμφιβολίες για το μέγεθος του προβλήματος. Ακόμα και χώρες όπως η Αλβανία, που παραδοσιακά δεν θεωρούνταν τουριστικός προορισμός, βιώνουν απότομη τουριστική ανάπτυξη λόγω των πακέτων που προσφέρονται σε ταξιδιώτες από Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη.
Weekend - Υπερτουρισμός (gallery)
Ποιος φταίει;
Σε μια τόσο σύνθετη κατάσταση, η εύρεση ενός μόνο υπεύθυνου μοιάζει μάταιη. Ο υπερτουρισμός είναι προϊόν πολλών και διαφορετικών παραγόντων. Η Airbnb κατηγορεί τους ξενοδοχειακούς ομίλους για το γεγονός ότι αυτοί διαχειρίζονται τη μεγαλύτερη μερίδα της αγοράς και όχι η πλατφόρμα, που προσφέρει εναλλακτικές λύσεις στέγασης. Οι ξενοδόχοι καταγγέλλουν τις πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης για την απορρύθμιση της αγοράς κατοικίας και την εκτόπιση μόνιμων κατοίκων, που οδηγεί σε υπερβολικές τιμές και έλλειψη διαθέσιμης στέγης. Οι ψηφιακοί νομάδες και οι μακροχρόνιοι επισκέπτες κατηγορούνται ότι δημιουργούν μια νέα κατηγορία ενοικιαστών που «διώχνουν» τους ντόπιους από τις γειτονιές, ενώ οι εταιρείες κρουαζιέρας κατηγορούνται ότι αφήνουν ελάχιστα χρήματα στην τοπική οικονομία, παρά τον τεράστιο όγκο επισκεπτών που μεταφέρουν. Πάνω από όλα, όμως, υπάρχουν οι ίδιες οι κυβερνήσεις συχνά εγκρίνουν την ανέγερση νέων ξενοδοχείων,επεκτείνουν αεροδρόμια και στηρίζουν την τουριστική διαφήμιση, ενώ ταυτόχρονα καταγγέλλουν τον υπερτουρισμό και τις κοινωνικές συνέπειες του.
Weekend - Υπερτουρισμός (gallery)
Αντιδρούν οι ντόπιοι
Οι αντιδράσεις των ντόπιων πληθυσμών ποικίλουν, και οι προσπάθειες που έχουν γίνει δεν είναι λίγες — η επιτυχία ή αποτυχία τους, όμως, είναι διφορούμενη. Στο Παρίσι και το Λονδίνο, για παράδειγμα, επιτρέπεται πλέον η βραχυχρόνια μίσθωση μέσω Airbnbγια περιορισμένο αριθμό ημερών (έως 90 τον χρόνο), ενώ η Σκωτία και η Καλιφόρνια εφαρμόζουν συστήματα υποχρεωτικής αδειοδότησης. Στη Νέα Υόρκη, το νομοθετικό πλαίσιο απαγορεύει τις ενοικιάσεις μικρότερες των 30 ημερών, στοχεύοντας να περιορίσει την υποκατάσταση της μόνιμης στέγης από τουριστική. Η Βενετία πρωτοπόρησε με την επιβολή εισιτηρίου εισόδου σε συγκεκριμένες, πολυσύχναστες ημέρες, ενώ η Νέα Ζηλανδία προχώρησε στην επιβολή ειδικού τέλους εισόδου. Πολεοδομικά μέτρα προστασίας των ιστορικών κέντρων εφαρμόζονται στη Βαρκελώνη, ενώ το Άμστερνταμ απαγορεύει την ίδρυση νέων τουριστικών καταστημάτων στο κέντρο της πόλης. Σε κάποιους προορισμούς με φυσικά εμπόδια, όπως οι Άλπεις και το Φούτζι της Ιαπωνίας, εφαρμόζεται μέχρι και η απαγόρευση φωτογραφίσεων. Όμως, πολλά από τα μέτρα ουσιαστικά αποτυγχάνουν. Σε πολλές περιπτώσεις ο νόμος δεν εφαρμόζεται αποτελεσματικά και οι απαγορεύσεις δημιουργούν παράλληλες αγορές και νέους τρόπους παράκαμψης.
Weekend - Υπερτουρισμός (gallery)
Δημόσιος χώρος;
Το πιο βαθύ ίσως πρόβλημα του υπερτουρισμού δεν είναι ούτε οι αριθμοί, ούτε οι οικονομικές συνέπειες, αλλά η αλλοίωση της ίδιας της εμπειρίας του ζην στην πόλη. Η αίσθηση ότι η πόλη έχει σταματήσει να είναι χώρος για τους κατοίκους της γίνεται καθημερινή πραγματικότητα. Δεν μπορείς να πας στο αγαπημένο σου πάρκο, όπως π.χ. το Γκουέλ της Βαρκελώνης, χωρίς κράτηση. Μικρές επιχειρήσεις όπως ο φούρνος της γειτονιάς έχουν αντικατασταθεί από μαγαζιά με τουριστικά είδη. Στο κέντρο της πόλης, τα ακίνητα έχουν μετατραπεί σε βραχυχρόνια ενοικιαζόμενα διαμερίσματα για τουρίστες.
Ακόμα και οι ντόπιοι -και αυτό στην Ελλάδα το ξέρουμε καλά- δυσκολεύονται να κάνουν διακοπές στη χώρα τους, καθώς οι τιμές στα ξενοδοχεία ανεβαίνουν και η διαθεσιμότητα μειώνεται. Οι πόλεις μας μετατρέπονται σε τουριστικά λούνα παρκ – είναι όμορφες και ζωντανές αλλά άδειες από μόνιμους κατοίκους που ζουν τους ρυθμούς τους.
Weekend - Υπερτουρισμός (gallery)
Μπορεί όμως ο υπερτουρισμός να είναι απλώς το σύμπτωμα και όχι η αιτία; Υπάρχουν φωνές που υποστηρίζουν ότι η οργή στρέφεται στο λάθος στόχο. Δε φταίνε οι τουρίστες, αλλά η έλλειψη κοινωνικής πολιτικής, η ανεπάρκεια σχεδιασμού και η παραμέληση των τοπικών αναγκών. Αν οι δημόσιοι χώροι προστατεύονταν αποτελεσματικά και τα έσοδα από τον τουρισμό κατευθύνονταν στις κοινότητες και όχι αποκλειστικά στους μετόχους μεγάλων εταιρειών, ίσως το φαινόμενο να ήταν πιο διαχειρίσιμο. Πλέον, στις διαδηλώσεις κατά του υπερτουρισμού, τα συνθήματα δεν κάνουν λόγο μόνο για πληθυσμιακό κορεσμό. Μιλούν για κοινωνική ανισότητα, αποξένωση, για ένα ολόκληρο σύστημα που αφήνει τους κατοίκους στο περιθώριο της ίδιας τους της ζωής.
Ο τουρισμός είναι μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας, της πολιτισμικής ανταλλαγής και της οικονομικής ζωής των πόλεων. Πρέπει όμως να επανασχεδιαστεί με γνώμονα τη βιωσιμότητα, την ισορροπία και το σεβασμό. Ένα νέο μοντέλο τουρισμού προϋποθέτει όρια — όχι μαζικότητα χωρίς φραγμούς, αλλά ελεγχόμενη ροή επισκεπτών. Προϋποθέτει αναδιανομή των εσόδων, ώστε οι κοινότητες να επωφελούνται ουσιαστικά. Προϋποθέτει σεβασμό — οι τουρίστες δεν είναι καταναλωτές ή χρήστες, είναι φιλοξενούμενοι σε προορισμούς που έχουν τη δική τους ζωή. Οι πόλεις πρέπει να ξαναγίνουν ζωντανοί οργανισμοί, όχι θεματικά πάρκα.
Weekend - Υπερτουρισμός (gallery)
«Αφήστε μας να ζήσουμε»
Τα μαύρα σπίτια στο Notting Hill, τα νεροπίστολα στη Βαρκελώνη, οι απαγορεύσεις στη Νέα Υόρκη και τα εισιτήρια στη Βενετία δεν είναι απλώς μέτρα πολιτικής. Είναι κραυγές ενός κόσμου που διεκδικεί το δικαίωμα στην καθημερινότητά του. «Αφήστε μας να ζήσουμε», λένε οι κάτοικοι της οδού Lancaster και η φωνή τους πρέπει να ακουστεί παντού. Ο τουρισμός δεν πρόκειται να σταματήσει να υπάρχει. Το μέλλον των τόπων μας, όμως, θα κριθεί από το εάν αυτός θα υπάρχει μαζί με μας -τους κατοίκους-, ή εναντίον μας.
Η Δανάη Παναγιωτοπούλου μας παρουσιάζει το 6ο της δισκογραφικό άλμπουμ με τίτλο «Έξοδος #44».
Οχτώ τραγούδια και ένα ορχηστρικό διατρέχουν μια περίοδο 15 απρόβλεπτων χρόνων που σίγουρα μας βρήκαν απροετοίμαστους.
Με αναφορές άλλοτε κλασικές και άλλοτε ανορθόδοξες, θα ακούσουμε πολλές ηλικίες να μιλάνε ταυτόχρονα, αλλά και την ίδια φωνή σπασμένη στις πολλές εκδοχές της. 24 λεπτά που ομολογουμένως δεν έρχονται στην ώρα τους αλλά προδίδουν έναν καλά μελετημένο κώδικα επιβίωσης.
Η Δανάη Παναγιωτοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε θέατρο και μετάφραση και έχει ασκήσει διάφορα σχετικά και άσχετα επαγγέλματα. Έχει δημοσιεύσει 5 κύκλους τραγουδιών και ένα διαδικτυακό πείραμα και κατά καιρούς στήνει με τους συνεργάτες της μουσικές παραστάσεις για μικρές σκηνές.
Δισκογραφία
2022: Εφτά παιδικά τραγούδια για τον Μικρό Εμφύλιο (ζωντανή ηχογράφηση στο στούντιο Ε της ΕΡΑ)
• Πού είσαι τώρα φως μου (Για τους γονείς τω... 
