Μια καθηγήτρια Ιστορίας. Το αστείο όνομα ενός μπαρ. Ο πιανίστας. Με το τσιγάρο να κρέμεται στα χείλη. Σαν φιγούρα από νουάρ. Η μελαγχολική τζαζίστικη μελωδία. Η μοιραία συνάντηση. Το πάθος. Εκρήξεις βομβών σε τράπεζες. Η εξαφάνισή του. Οι αρχές τον θεωρούν αρχηγό της οργάνωσης. Αλήθεια ή σκευωρία; Τον επικηρύσσουν. Εισβάλλουν στο διαμέρισμά της. Τη συλλαμβάνουν. Προσωρινή κράτηση. Ανάκριση. Αρνείται να τον αποκηρύξει. Η ερωτική σχέση ενοχοποιείται.
Ο έρωτας στην εποχή της βαρβαρότητας. Η σύνθλιψη του ατόμου απ' τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η απόπειρα άλωσης της μνήμης από τους κρατούντες. Ένας ερωτικός μονόλογος χτισμένος με τα υλικά του θρίλερ και της τζαζ.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Η γυναίκα, η αγάπη, ο έρωτας, η φωτιά, η προσφορά, η θυσία.
Έσκυψε βαθιά μέσα της, εξουδετέρωσε τους ηθικούς πόνους και απόκτησε την δύναμη προχωρώντας στον Γολγοθά και τη σταύρωση.
Ήταν ελεύθερη γιατί δεν φοβήθηκε τον θάνατο.
Όταν η ανθρωπότητα βγάλει το πέπλο που καλύπτει το πρόσωπο της γυναίκας και το σκοτάδι που καλύπτει τα μάτια και τη καρδιά τουάντρα, το φως θα έρθει και τότε η ανθρωπότητα θα αναγεννηθεί.
Το κείμενο ζωντανεύει και σκηνοθετεί η Ελπίδα Αμίτση.
Ακούγονται οι ηθοποιοί: Θωμάς Μαυρογόνατος, Αγγελική Τσαπάρα και Κορίνα Τσελέντη.
Γεννήθηκε στην Πάτρα και ξεκίνησε τις σπουδές της σε μικρή ηλικία μαθαίνοντας πιάνο. Απεφοίτησε από το Ελληνικό Ωδείο, από την τάξη μονωδίας της Γ. Ντι Τάσσο με βαθμό διπλώματος «Άριστα Παμψηφεί». Παρακολούθησε σεμινάρια με την Κ. Λούντβιχ και συνέχισε την σπουδή της με τον Τζ. Μοδινό. Είναι κάτοχος των πτυχίων αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας. Έχει συμμετάσχει ως σολίστ στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Ηρώδειο, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς κ.λπ. και έχει διοργανώσει ατομικές συναυλίες στον Παρνασσό, το Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας, την Αίθουσα Γκαίτε, την Ελληνοαμερικάνικη Ένωση καθώς επίσης σε φεστιβάλ και διάφορους συναυλιακούς χώρους Δ. Στα Θέατρα Διθύραμβος, Ιλίσια και Φούρνος διοργάνωσε σειρά συναυλιών που αφορούσαν την σύγχρονη Ελληνική μουσική καθώς και παραστάσεις με νέγρικα τραγούδια, μιούζικαλ και τραγούδια της Κάτω Ιταλίας. Το ρεπερτόριο της περιλαμβάνει έργα όλων των εποχών (άριες, λίντερ κ.α.). Ερμηνεύτρια ως επί το πλείστον έργων του 20ου αιώνα έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στους Έλληνες συνθέτες παρουσιάζοντας και έργα σε πρώτες εκτελέσεις. Συνεργάσθηκε με την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών και το Κ.Ε.ΣΥ .Δημιούργησε τις παραγωγές: “Τας χορδάς ας αλλάξωμεν”, “ Ήχος Ελληνικός”, “Έλληνες μουσουργοί”, “Ημέρες σύγχρονης Ελληνικής μουσικής”, “Με μουσικές εξαίσιες και με 5 αισθήσεις για οδηγό”, “Φωνή Ελπίδας”, “Το κρύσταλλο της σιωπής η μουσική ραγίζει”, “Εν αναμονή”, “Αφηγήσεις σε χρώμα μαύρο” , “Ζωογόνον ύδωρ”, “Ένας άγγελος διαβάτης”, “Φύσηξε ο Ζέφυρος τραγούδια ”, “2 woman's songs”, “Ήχοι Εικόνων”. “Ελλήνων έργα” όπου ερμήνευσε σύγχρονους Έλληνες και ξένους συνθέτες της λόγιας μουσικής και έργα σε πρώτη εκτέλεση. “Φωτίζοντας τη μουσική” με τον συνθέτη και πιανίστα Μ. Αρχοντίδη ερμηνεύει έργα από το παγκόσμιο ρεπερτόριο του κινηματογράφου και του θεάτρου. Έχει παρουσιάσει επίσης το θεατρικό έργο “Ο Σιμιγδαλένιος” του Α. Αδαμόπουλου σε σκηνοθεσία του ιδίου, στο οποίο και ερμηνεύει 22 ρόλους η ίδια και έχει πρωταγωνιστήσει στο θεατρικό έργο του Λ. Μπίκα “Ο Θαλής και η Θάλεια πάνε θέατρο” σε σκηνοθεσία Α. Μπασσά. Έχει ασχοληθεί με την παραγωγή και παρουσίαση ραδιοφωνικών εκπομπών με θέμα την κλασσική μουσική και έχει διδάξει ορθοφωνία και τραγούδι σε σεμινάρια επαγγελματικής κατάρτισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δημιούργησε και παρουσίασε κύκλο σεμιναρίων και παραστάσεων με θέμα “Σώμα-Φωνή-Στοχασμός-Έκφραση-Ερμηνεία’’, “Ανάπτυξης των ψυχονοητικών ικανοτήτων με στόχο την αυτογνωσία και την επιτυχή επικοινωνία”, “Σχέσεις …σχέσις”, “Αναγνώριση και χειρισμός της ανθρώπινης φωνής με μέσον την ψυχονοητική και σωματική κατάσταση”, “Εκφραστική ικανότητα, ακεραιότητα-πρόθεση& δύναμη”, “Μελόδραμα”, “Αναπνοές και ζωτική ενέργεια”, “Θέατρο μέσα στη Μουσική και Μουσική μέσα στο Θέατρο”, στα πλαίσια των οποίων παρουσίασε τις παραστάσεις: “Πέρσες”, “Λυσιστράτη”, “Του Μαυριανού και της αδελφής του”, “Παρωδίες”, “Ερωτικός”, “Νυν και αεί”, “Ένα λεύτερο ζευγάρι”, “Γελώντας άγρια”. Διδάσκει τραγούδι στο Ωδείο ΕΝΤΕΧΝΟΝ.
Δημιούργησε την θεατρική Ομάδα ΕΝ-Α. Σκηνοθέτησε τα έργα: «Homo Normalis το πρότυπο της “ομαλότητας”» σε κείμενο της ιδίαςεμπνευσμένο από το “Άκου Ανθρωπάκο’’ του Β. Ράιχ, “Ο μικρός αδελφός” της Μαριέλλης Σφακιανάκη-Μανωλίδου, “Ο Σιμιγδαλένιος” του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου, “ΠΕΕΡ ΓΚΥΝΤ IBSEN+GRIEG” του Ερρίκου Ίψεν, "Κάποτε ένας πυροβολισμός" του Γιάννη Παπάζογλου, “Η στρίγγλα έγινε αρνάκι;” του Κώστα Παπαπέτρου, “Ταξίδι στην έρημο… προς Βορ(ρ)ά ” του Γιάννη Παπάζογλου, ‘’Ο κύκλος που δεν κλείνει’’ του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου. Σκηνοθέτησε τις ταινίες μεγάλου μήκους “ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ” σε σενάριο Μαρίας Μπριλή-Καλουτά, “ Το σεντούκι του παππού μου ” σε σενάριο Αλέξανδρου Αδαμόπουλου, “Ταξίδι στην έρημο” και ‘’Κάποτε ένας πυροβολισμός’’ σε σενάρια Γιάννη Παπάζογλου. Δημιούργησε το Θέατρο ΕΝ-Α.
Γιάννης Παπάζογλου
Βιογραφικό
Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας.
Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.
Φυλλάδια – αεροπορικά εισιτήρια χωρίς επιστροφή τύπωσε το ακροδεξιό γερμανικό κόμμα AfDστην πόλη της Καρλσρούης, με τις τοπικές Αρχές να ξεκινούν έρευνα για το περιστατικό.
«Στην πατρίδα σας, είναι επίσης ωραία», έγραφαν τα φυλλάδια, τα οποία είχαν ημερομηνία αναχώρησης την 23η Φεβρουαρίου, την ημέρα των εθνικών εκλογών στη Γερμανία.
Σύμφωνα με τα γερμανικά μέσα η συγκεκριμένη «καμπάνια» από την πλευρά του AfD έγινε στην Καρλσρούη, στη Νοτιοδυτική Γερμανία. Τα φυλλάδια σε σχήμα εισιτηρίου αναγράφουν μεταξύ άλλων «εισιτήριο χωρίς επιστροφή» και ως προορισμό αναφέρουν την φράση «ασφαλής χώρα προέλευσης».
Οι εικόνες με τα φυλλάδια – εισιτήρια κάνουν τον γύρο του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ενώ το τοπικό γραφείο του AfD στην Καρλσρούη αναφέρει μέσω διαρροών πως δεν υπάρχει λόγος αναστάτωσης καθώς τα φυλλάδια δεν αποτελούν απαγορευμένο τρόπο προώθησης πολιτικών ιδεών στην χώρα.
Χθες η επικεφαλής του AfD Άλις Βίντελ στην πρώτη της ομιλία μετά το «χρίσμα» από το κόμμα της υπογράμμισε πως εάν εκλεγεί, η Γερμανία θα κλείσει άμεσα τα σύνορά της προς όλους τους μετανάστες, θα παγώσει τη διαδικασία χορήγησης ασύλου και θα απελάσει όλους όσοι μέχρι σήμερα έχουν κάνει σχετική αίτηση και δεν έχει εξεταστεί.
Μία θεατρική σύνθεση της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου
Σκηνοθεσία Σωτήρης Τσόγκας
ΕΝΑΡΞΗ 6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ!!
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΒΑ
Σωτήρης Τσόγκας – Μαίρη Ραζή
Λίγα λόγια για το έργο :
Η Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Πρόβα παρουσιάζει το έργο «ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ» μία θεατρική σύνθεση της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου.
Η παράσταση μιλάει για έναν ήρωα που πέρασε όλη του τη ζωή ως ηθοποιός του θεάτρου και τώρα που μεγάλωσε δεν μπορεί να πιστέψει ότι τελείωσε η καριέρα του και μία μάνα που μπροστά στα μάτια της δολοφονήθηκε ο γιος της από τους φασίστες στο Πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974. Σύμβολο κάθε αδικαίωτης μάνας, έρχεται να θέσει ξανά ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα.
Οι ήρωες αυτοί είναι πρόσωπα συναισθηματικά εύθραυστα που χαρακτηρίζονται από απέραντη εσωτερική μοναξιά που προέρχεται κυρίως από την αδιαφορία του κοινωνικού περίγυρου. Άτομα που βιώνουν μια βασανιστική καθημερινή ρουτίνα που τους οδηγεί αναπόφευκτα σε απόγνωση, απομόνωση και σε αδιέξοδο. Άτομα με καταργημένες ελπίδες και κατακερματισμένα όνειρα, καταρρακωμένες προσωπικότητες.
Ε-mail:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. - Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Δύο θύματα – σύμβολα των αδικημένων, των χαμένων, των απόκληρων του κόσμου όλου.
Οι ήρωες της παράστασης αυτής ανασηκώνουν το παραβάν της προσωπικής τους ζωής και μας αφήνουν να κρυφοκοιτάξουμε στα άδυτα του εαυτού τους.
Γελοιοποιούν με την απόγνωσή τους τον εφιάλτη της πάσης φύσεως και είδους εξουσίας και ναρκοθετούν την νωχέλεια και την απάθεια της σύγχρονης κοινωνίας, της εικονικής πραγματικότητας.
Είναι δύσκολο να τραβήξει κανείς την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εξουσιαστή και στον εξουσιαζόμενο, στο θύτη και στο θύμα.
Και εξίσου δύσκολο σήμερα (στην εποχή της δικτατορίας του πολιτικού ορθολογισμού) να έχει και να υπερασπισθεί την προσωπική του άποψη και γνώμη και θέση (το «δοκεί μοι» των αρχαίων Ελλήνων) και να διασώσει την αξιοπρέπειά του.
Οι «ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ» είναι μία εξαιρετική και αριστοτεχνική θεατρική σύνθεση, με υψηλών προδιαγραφών δραματουργία, εκπληκτική σαφήνεια και απλότητα στην δομή της, με μουσική συγκρότηση της ροής της δράσης, που αναδεικνύει αβίαστα και απέριττα τους χαρακτήρες του έργου. Ένα διαμάντι της Ελληνικής και Κυπριακής δραματογραφίας, ένα ακριβό κόσμημα του Έλληνος Θεατρικού Λόγου.
Χωρίς «μοντερνισμούς», «νεωτερικότητες», «αποδομήσεις» και άλλα ευτράπελα.
Δύο δράματα στέρεα, ουσιαστικά, λιτά και σαφή, που επικοινωνούν αμέσως και καταλυτικώς με τον θεατή.
Οι πρωταγωνιστές των συνθέσεων αυτών βρίσκονται στα άκρα. Απόβλητοι. Άχρηστοι. Εξόριστοι. Στο περιθώριο της κοινωνίας. Πρόκειται για δύο προσωπικότητες που δεν συμβιβάστηκαν με τα κατά συνθήκην ψεύδη, με την ηθική της υποκρισίας, με τον καθωσπρεπισμό και την υποταγή – υπακοή στους «ισχυρούς».
Είναι δύο άνθρωποι κατάφωρα αδικημένοι, βιαίως στερημένοι απ΄ ό,τι περισσότερο αγαπούσαν, που οδηγούνται στην απόγνωση με την ρετσινιά της τρέλας στην πλάτη.
Είναι δύο αντι – ήρωες, που πληρώνουν στο ακέραιο το τίμημα της ελευθερίας του λόγου και της γνώμης τους. Δύο μάρτυρες, που εξακολουθούν να ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ, να ΑΙΣΘΆΝΟΝΤΑΙ, να ΑΝΤΙΣΤΈΚΟΝΤΑΙ, όταν γύρω τους η κοινωνία μοιάζει με ζαλισμένο κοπάδι, που παραπαίει αποχαυνωμένο, ευνουχισμένο, παράλυτο.
Ένας ανώνυμος ήρωας αποκλεισμένος, διωγμένος και πεταγμένος σαν σκουπίδι από την δουλειά που υπηρέτησε με ζήλο μία ζωή, οδηγείται στην απόγνωση.
Η Μαρία κουβαλώντας το φορτίο της ατιμώρητης δολοφονίας του γιου της από τους φασίστες στο Πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο (πριν από την Τουρκική εισβολή), οδηγείται στην απόγνωση.
Και οι δύο ήρωες καταδικασμένοι στην σιωπή εξακολουθούν να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, να κραυγάζουν για την δικαίωσή τους.
ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ της Κωστούλας Μητροπούλου και η ….. προϊστορία τους»
Το 1996, το ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΒΑ στεγαζόταν τότε στην οδό ΕΡΜΟΥ, ανέβασα σε παγκόσμια πρώτη «ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ» της Κωστούλας Μητροπούλου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ότι η Κωστούλα ερχόταν ανελλιπώς σε όλες τις παραστάσεις και η χαρά της ήταν τόση και τέτοια, που δεν υπολόγιζε τον καθημερινό της Γολγοθά, το ανέβα – κατέβα της σκάλας. Οι εξαιρετικοί και αριστοτεχνικοί δραματουργικοί μονόλογοι, που έχει γράψει η Μητροπούλου κυκλοφορούσαν από τότε μέσα μου. Το 2014 που το θέατρο ΠΡΟΒΑ μπήκε στον 30ο χρόνο της ζωής του, αποφασίσαμε τιμώντας την Κωστούλα Μητροπούλου να ανεβάσουμε δύο μονολόγους της, «ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ» και «ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ», με γενικό τίτλο «ΣΤΑ ΑΚΡΑ». Και οι δύο αυτές παραστάσεις έτυχαν ενθουσιώδους υποδοχής από το κοινό και τους κριτικούς.
Εφέτος που το θέατρο ΠΡΟΒΑ συμπλήρωσε 40 χρόνια, συνεχούς πολιτιστικής δραστηριότητας και εισέρχεται στον 41ο , τριτώνει ….. το καλό: η αλησμόνητη Κωστούλα Μητροπούλου «συγκατοικεί» με «ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ» της επί σκηνής του ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΡΟΒΑ με το επίσης αριστοτεχνικό έργο «Μανώλη….!» του Κύπριου Γιώργου Νεοφύτου και με γενικό τίτλο «ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ».
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΒΑ
Ο Πολιτιστικός Οργανισμός Πρόβα ξεκίνησε τη δραστηριότητα του το 1984 και απέκτησε τη πρώτη θεατρική του στέγη στο Μοναστηράκι με την επωνυμία «Θέατρο της οδού Ερμού».
Από το 2001, το Θέατρο Πρόβα στεγάζεται στο διώροφο διατηρητέο νεοκλασικό κτίριο επί των οδών Αχαρνών και Ηπείρου 39.
Το Θέατρο Πρόβα έχει τρείς σκηνές: την Κεντρική Σκηνή, την Δεύτερη (Πειραματική) Σκηνή καθώς και την Παιδική Σκηνή και διανύει τον 40ο χρόνο συνεχούς καλλιτεχνικής πορείας. Έχει στο ενεργητικό του 90 παραγωγές, συμμετοχή σε 4 διεθνή Φεστιβάλ, πολλές διακρίσεις και πολλά βραβεία συνόλου και ατομικά.
Το πολύτιμο αρχειακό υλικό του θεάτρου έχει ψηφιοποιηθεί και είναι διαθέσιμο για το κοινό στην πλατφόρμα https://online.prova.gr/
Στον ίδιο χώρο στεγάζεται η Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Μαίρης Ραζή «Η Πρόβα», το Θεατρικό Εργαστήρι για παιδιά και εφήβους, υπό την διεύθυνση της Κοραλίας Τσόγκα και Εργαστήρι για την Προετοιμασία των Εισαγωγικών και Κατατακτηρίων εξετάσεων των καλλιτεχνικών σχολείων.
Από την παραστασιογραφία του Θεάτρου Πρόβα, εμφανώς αποδεικνύεται η συνεπής και μακρόχρονη εξυπηρέτηση στόχων υψηλής αισθητικής και ποιοτικής καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και αναζήτησης, έρευνας και σπουδής νέων κωδίκων και μεθόδων υποκριτικής. Μεταξύ άλλων το Θέατρο Πρόβα έχει επιδοθεί στην έρευνα και σπουδή της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας, αλλά και στην ανάδειξη της νεοελληνικής δραματουργίας, με έμφαση στην παρουσίαση τόσο αριστουργηματικών έργων του 20ου αιώνα (Δράκαινα του Μπόγρη, Φλαντρώ του Χορν, Μια νύχτα μια ζωή του Μελά), όσο και σύγχρονων άπαιχτων νεοελληνικών έργων (Μπόστ, Πάτσης, Τακόπουλος, Μέντης, Μητροπούλου, Διαλεγμένος, Χασάπογλου, Παναγόπουλος, Σιμιτζής, Χρυσούλης, Μαλέλης, Καρράς, Καμπανέλλης, Μουρσελάς, Σπηλιώτη, Νεοφύτου).
Συνολικά το Θέατρο Πρόβα παρουσίασε 45 ελληνικά έργα και 46 ξένα, τόσο από το κλασσικό, όσο και από το σύγχρονο ρεπερτόριο.
Σε συνεργασία με τους εκδοτικούς οίκους «Δωδώνη» και «Αιγόκερως», εκδώσαμε 33 βιβλία-προγράμματα με τα κείμενα των θεατρικών έργων που ανεβάσαμε.
Γιώργος Νεοφύτου
Ο Γιώργος Νεοφύτου γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε Κτηνιατρική στο Πανεπιστήμιο Καρλ Μαρξ Λειψίας στην πρώην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο ίδιο πανεπιστήμιο και απέκτησε τον τίτλο του Διδάκτορα της Κτηνιατρικής. Εργάστηκε για 33 χρόνια στο Τμήμα Κτηνιατρικών Υπηρεσιών. Αφυπηρέτησε το 2007 με το βαθμό του Γενικού Διευθυντή. Παράλληλα ασχολείτο με το θέατρο.
Έγραψε τα θεατρικά έργα: Ένα κυριακάτικο σκετς, Μια αεροπειρατεία, Στης Κύπρου το βασίλειο, Μανώλη...! , Η Αλλαγή (επιθεώρηση), Φουλ μεζέ, Η Κύπρος είναι …ική (άπαικτο), Ταμάσια, Περί έρωτος και άλλων τινών, Γιατί γελά η Μοναλιζα; (άπαικτο), DNA, Μπαμ!, και Οι προδόται! (άπαικτο).
Εκτός από θεατρικά έργα έγραψε και τις τηλεοπτικές σειρές: Μαλλιά κουβάρια, Γραφείο ταξί και Σκουπίδια . Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση θεατρικών έργων από τα Γερμανικά στα Ελληνικά.
Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και ανεβάστηκαν σε διάφορες χώρες.
Το έργο του «Μανώλη….!» μεταφράστηκε σε επτά γλώσσες, στα Αγγλικά, Τσέχικα, Ρωσικά, Πολωνέζικα, Βουλγάρικα, Ιταλικά και Τούρκικα. Παίχτηκε πέραν της Κύπρου, σε Αγγλία, Ελλάδα, Βουλγαρία, Αυστρία, Ιταλία, Γερμανία.
Τιμήθηκε με διάφορα βραβεία και διακρίσεις και διετέλεσε μέλος και πρόεδρος συμβουλίων διάφορων θεατρικών οργανισμών και επιτροπών τόσο στη Κύπρο όσο και στο εξωτερικό
Κωστούλα Μητροπούλου
Η Κωστούλα Μητροπούλου (1933 – 2004) υπήρξε μία από τις γνωστότερες συγγραφείς της εποχής μας. Διακρίθηκε για το πάθος της σε ότι αφορά το θέατρο ως λόγο και ως παράσταση. Το πλούσιο συγγραφικό της έργο περιλαμβάνει μυθιστορήματα, διηγήματα, νουβέλες, ένα χρονικό και θεατρικά έργα τα περισσότερα από τα οποία έχουν παρασταθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ άρθρα της δημοσιεύτηκαν στη μόνιμη, για δώδεκα χρόνια στήλη της στην εφημερίδα το «Έθνος».
Ένα μεγάλο μέρος της συγγραφής της μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Συνεργάστηκε με πολλά ελληνικά και ξένα περιοδικά και το έργο της τιμήθηκε με βραβεία αρκετές φορές.
Έγραψε επίσης στίχους οι οποίοι μελοποιήθηκαν από γνωστούς συνθέτες. Η επιρροή από τα νέα ρεύματα της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής γίνεται άμεσα αντιληπτή στα κείμενά της. Οι κριτικές μελέτες κατατάσσουν το πεζογραφικό της έργο στο αντιμυθιστόρημα.
Στο δραματικό της έργο απουσιάζει η υπόθεση με την έννοια της πλοκής των γεγονότων, δεν δίνει λύσεις στα έργα της παρά μόνο εσωτερικό αδιέξοδο. Η σύμβαση, με όποια μορφή, απουσιάζει εντελώς από το έργο της αφού δεν έχει λόγο ύπαρξης στην ιδιοσυγκρασία της ίδιας της συγγραφέα.
Σε εξέλιξη βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις του νέου σχεδίου συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα με διεθνή μέσα ενημέρωσης να έχουν διαρρεύσει λεπτομέρειες της.
Συγκεκριμένα, το Reuters δημοσιοποίησε ένα περίγραμμα της πρώτης φάσης της συμφωνίας μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς, σύμφωνα με πληροφορίες που έχει λάβει από έναν Ισραηλινό και έναν Παλαιστίνιο αξιωματούχο.
Αναφέρει ότι η πρώτη φάση περιλαμβάνει:
33 όμηροι θα αφεθούν ελεύθεροι. Σε αυτούς περιλαμβάνονται παιδιά, γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών στρατιωτών, άνδρες άνω των 50 ετών, τραυματίες και ασθενείς. Το Ισραήλ πιστεύει ότι οι περισσότεροι είναι ζωντανοί, αλλά δεν έχει επίσημη επιβεβαίωση.
Την 16η ημέρα από την έναρξη ισχύος της συμφωνίας, θα ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για ένα δεύτερο στάδιο, με στόχο την εξασφάλιση της επιστροφής των υπόλοιπων ζωντανών ομήρων – ανδρών στρατιωτών και νεότερων ανδρών πολιτών – και την επιστροφή των σωμάτων των νεκρών ομήρων.
Σε αντάλλαγμα για τους ομήρους, το Ισραήλ θα απελευθερώσει από τις φυλακές του σημαντικό αριθμό Παλαιστίνιων κρατουμένων, αν και το πόσοι ακριβώς θα εξαρτηθεί από το πόσοι όμηροι είναι ακόμη ζωντανοί. Οι δύο αξιωματούχοι έδωσαν στο Reuters ελαφρώς διαφορετικές ενδείξεις για το πόσοι είναι – ο Ισραηλινός αξιωματούχος είπε ότι ο αριθμός θα είναι «πολλές εκατοντάδες», ενώ ο Παλαιστίνιος αξιωματούχος είπε ότι θα είναι περισσότεροι από 1.000
Το πού θα σταλούν οι κρατούμενοι δεν έχει ακόμη συμφωνηθεί, αλλά όποιος έχει καταδικαστεί για δολοφονία ή θανατηφόρες επιθέσεις δεν θα αφεθεί ελεύθερος στην κατεχόμενη από το Ισραήλ Δυτική Όχθη και όποιος συμμετείχε στην επίθεση της 7ης Οκτωβρίου 2023 κατά του Ισραήλ επίσης δεν θα αφεθεί ελεύθερος
Το Ισραήλ δεν θα αποσύρει πλήρως τα στρατεύματά του από τη Γάζα μέχρι να επιστραφούν όλοι οι όμηροι, αλλά θα υπάρξει σταδιακή αποχώρηση, με τις ισραηλινές δυνάμεις να παραμένουν στη συνοριακή περίμετρο.
Θα υπάρξουν ρυθμίσεις ασφαλείας στο διάδρομο της Φιλαδέλφειας που συνορεύει με την Αίγυπτο, κατά μήκος του νότιου άκρου της Γάζας, με το Ισραήλ να αποσύρεται από τμήματα του μετά τις πρώτες ημέρες της συμφωνίας
Οι άοπλοι κάτοικοι της βόρειας Γάζας θα επιτραπεί να επιστρέψουν, με έναν μηχανισμό που θα διασφαλίζει ότι δεν θα μεταφερθούν εκεί όπλα, και το πέρασμα της Ράφα μεταξύ Αιγύπτου και Γάζας θα αρχίσει να λειτουργεί σταδιακά. Θα υπάρξει σημαντική αύξηση της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας
ΥΠΕΞ Κατάρ: Οι διαπραγματεύσεις για την κατάπαυση πυρός βρίσκονται στο τελικό στάδιο
Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών του Κατάρ -το οποίο παίζει κομβικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών- Ματζεντ Αλ Ανσάρι, δήλωσε ότι η χώρα του πιστεύει ότι οι διαπραγματεύσεις για την κατάπαυση του πυρός και την απελευθέρωση των ομήρων μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς βρίσκονται «στο τελικό στάδιο», αλλά προειδοποίησε ότι οι άνθρωποι «δεν πρέπει να είναι υπερβολικά ενθουσιασμένοι με αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή».
Συγκεκριμένα, σε δηλώσεις του ανέφερε ότι «Είναι πολύ σημαντικό να μην ανεβάζουμε τις προσδοκίες σε ένα επίπεδο που δεν συνδέεται με αυτό που συμβαίνει επί του πεδίου αυτή τη στιγμή».
«Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα ανεπτυγμένο στάδιο. Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο. Αλλά προφανώς, μέχρι να υπάρξει ανακοίνωση δεν θα πρέπει να είμαστε υπερβολικά ενθουσιασμένοι για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή» τόνισε.
Ο Αλ Ανσάρι επεσήμανε ότι ευχαρίστησε τους εκπροσώπους τόσο της κυβέρνησης Μπάιντεν όσο και της επερχόμενης κυβέρνησης Τραμπ από τις ΗΠΑ που συμμετέχουν στις συνομιλίες και δήλωσε ότι «οι συναντήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί εδώ στη Ντόχα είναι παραγωγικές. Είναι θετικές και ελπίζουμε να ακούσουμε κάποιες εξελίξεις».
Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών επανέλαβε στη συνέχεια την πάγια θέση του Κατάρ για τη σύγκρουση, λέγοντας:
«Αυτός ο πόλεμος θα έπρεπε να έχει τελειώσει εδώ και πολύ καιρό. Το ανθρωπιστικό κόστος του συνεχιζόμενου πολέμου είναι αφόρητο και συνεχίζει να είναι αφόρητο για τον λαό της Γάζας και για τη σταθερότητα και την ασφάλεια αυτής της περιοχής. Ως εκ τούτου, λέμε και πάλι και καλούμε και τα δύο μέρη να συμμετάσχουν σοβαρά στις διαπραγματεύσεις, οι οποίες διεξάγονται αυτή τη στιγμή, αλλά επίσης, παροτρύνουμε και τις δύο πλευρές να τερματίσουν αυτό το θέμα τώρα και να υπογράψουν τη συμφωνία το συντομότερο δυνατό, έτσι ώστε τόσο οι όμηροι όσο και οι κρατούμενοι να επιστρέψουν στις οικογένειές τους».
Υπενθυμίζεται ότι στις 7 Οκτωβρίου 2023 η Χαμάς εξαπέλυσε επίθεση στο Ισραήλ, σκοτώνοντας 1.200 ανθρώπους και παίρνοντας περισσότερους από 250 ομήρους, σύμφωνα με ισραηλινούς υπολογισμούς.
Στη συνέχεια, το Ισραήλ με συνεχείς επιθέσεις και βομβαρδισμούς σε κατοικημένες περιοχές έχει σκοτώσει περισσότερους από 46.000 Παλαιστίνιους ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά στη Γάζα, σύμφωνα με Παλαιστίνιους αξιωματούχους υγείας.
Τελευταία παράταση για το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» έως 28 Φεβρουαρίου 2025 στο θέατρο Άλφα - Ληναίος-Φωτίου!
Θέλω να σου κρατάω το χέρι
(I want to hold your hand)
του Τάσου Ιορδανίδη
4ος χρόνος
Στις 17 Οκτωβρίου 1963, οι Beatles ηχογραφούσαν για πρώτη φορά σε FourTrack το τραγούδι τους I Want to Hold Your Hand (Θέλω να σου κρατάω το χέρι).
Το νούμερο ένα χιτ του 1964 στη Βρετανία έδωσε το 2021 την έμπνευση για τη συγγραφή ενός σύγχρονου θεατρικού έργου που εγκαινίασε τη νέα καλλιτεχνική εποχή ενός από τα ιστορικότερα θέατρα της Αθήνας.
Η κούραση στον γάμο, η κρίση που βιώνουν οι άνθρωποι μετά από πολλά χρόνια συγκατοίκησης, η απιστία κι ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής γίνονται το σκηνικό για δύο «παράνομους» εραστές.
Η παγκόσμια δραματουργία έχει συχνά ασχοληθεί με το ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων, με τις ανάγκες των δύο φύλων, με τα θέλω τους και τα πρέπει τους, ίσως επειδή ο θεατής άμεσα ή έμμεσα μπορεί να ταυτιστεί πολύ εύκολα και να κινητοποιηθεί συναισθηματικά. Οι δύο ήρωες μάς «προσκαλούν» να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ και να αντιληφθούμε, μέσα από τις συναντήσεις τους, ότι αυτό που ψάχνουμε όλοι μας στο τέλος της ημέρας είναι η ουσιαστική συντροφικότητα. Κάποιον να μας κρατάει το χέρι.
Θα τα καταφέρουν;
Οι περισσότεροι θεατές, μας είπαν, ότι είδαν τη δική τους ιστορία επί σκηνής…
Ο S.C. ή αλλιώς ο «άνδρας με το κίτρινο μπλουζάκι» ήταν μάρτυρας – κλειδί στον θανάσιμο ξυλοδαρμό του Ζακ Κωστόπουλου/ της Zakie Oh, τον οποίο η αστυνομία δήλωνε αδυναμία να εντοπίσει. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του ΟΜΝΙΑ tv, ο συγκεκριμένος βρίσκεται ανάμεσα στα 9 άτομα που συνελήφθησαν την Παρασκευή για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης.
Η εγκληματική οργάνωση προχωρούσε και σε απάτες σε βάρος του Δημοσίου, μέσω της δημιουργίας 40 εταιρειών-«φαντάσματα» που είχαν ως «βιτρίνα» αστέγους, ως σύστημα μη απόδοσης ΦΠΑ ενώ ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και 4 αστυνομικοί που υπηρετούσαν στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ. και στην Οικονομική Αστυνομία.
Στην παρούσα δικογραφία ο S.C. παρουσιάζεται ως μέλος της εγκληματικής οργάνωσης, επιφορτισμένος με την αυτοπρόσωπη επίβλεψη δυο εταιριών στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης και στην Αργυρούπολη, πραγματοποιούσε επισκέψεις στο στρατηγείο της εγκληματικής οργάνωσης ενώ συναντούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και τους υπαρχηγούς της οργάνωσης. Σύμφωνα με το πόρισμα της αρχής, προκύπτουν εμβάσματα από λογαριασμούς εταιρίας της οργάνωσης σε τραπεζικό λογαριασμό Λιθουανίας του S.C. ενώ στην ΕΡΓΑΝΗ είχε εγγραφεί ως υπάλληλος γραφείου εταιρίας της οργάνωσης.
Η αστυνομία δεν μπορούσε να τον εντοπίσει
Όπως εξηγεί η Άννα Νίνη στο ΟΜΝΙΑ, τoν Δεκέμβριο του 2021 και ενώ η δίκη για τον φονικό ξυλοδαρμό του Ζακ Κωστόπουλου σε πρώτο βαθμό βρισκόταν σε εξέλιξη, κατέθεσαν οι αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού από τον κατάλογο του παραπεμπτικού βουλεύματος. Η αστυνομία τότε είχε απαντήσει πως δεν κατάφερε να βρει τον «άντρα με το κίτρινο μπλουζάκι».
Οι γονείς του Ζακ Κωστόπουλου είχαν αναγκαστεί να καταφύγουν σε έκκληση με επιστολή προς τους υπουργούς Δημόσιας Τάξης, Θεοδωρικάκο και Δικαιοσύνης, Τσιάρα, προκειμένου η αστυνομία να κάνει ό,τι προβλέπεται από τον νόμο και να φέρει στο δικαστήριο τον άνδρα με το κίτρινο μπλουζάκι. Το δικαστήριο διέταξε τη βίαιη προσαγωγή του διότι κλητεύθηκε εμπρόθεσμα και δεν εμφανίστηκε, καθώς η μαρτυρία το κλήθηκε αναγκαία.
Όπως αναφέρεται στην παρούσα δικογραφία που σχηματίστηκε από την αστυνομία όμως, το ίδιο διάστημα και συγκεκριμένα την 6/1/2022 είχε συλληφθεί από Τμήμα Ασφαλείας Παλαιού Φαλήρου διότι εκκρεμούσε σε βάρος του απόφαση του Ε´ Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Παρόλα αυτά, η αστυνομία απάντησε και πάλι πως δεν μπορεί να εντοπιστεί ώστε να καταθέσει στο δικαστήριο για τον φονικό ξυλοδαρμό του Ζακ Κωστόπουλου. Συνελήφθη επιπλέον και στις 5-12-2022 από την Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Αθηνών, διότι εκκρεμούσε βάρος του ένταλμα σύλληψης από το 2017.
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος είχε διαδραματίσει κομβικό ρόλο την ημέρα της δολοφονίας. Είχε εμφανιστεί σε βίντεο έξω από το κατάστημα «Βενέτης» στη συμβολή των οδών Γλάδστωνος και Πατησίων, όπου υπάρχει και η πρώτη οπτική καταγραφή του Ζακ Κωστόπουλου. Ο Ζακ τότε είχε εμφανιστεί να προσπαθεί να μπει στο αρτοποιείο, αλλά εμποδίστηκε έντονα από τον συγκεκριμένο άνθρωπο έξω από το κατάστημα.
Στο βίντεο αυτόπτη μάρτυρα που καταγράφει με κινητό την επίθεση στο κοσμηματοπωλείο, ο άνδρας με το κίτρινο μπλουζάκι φαίνεται να είναι παρών από την αρχή και καθ’ όλη τη διάρκειά της. Δεν φαίνεται να συμμετέχει ο ίδιος στην επίθεση, αλλά την παρακολουθεί από κοντά και μιλάει στο κινητό του. Όταν ο Ζακ βρίσκεται αιμόφυρτος στο έδαφος, ακούγεται να κλείνει το τηλέφωνο λέγοντας «φίλε αυτόν, ήταν στον Βενέτη, στον Βενέτη, έλα».
Ο S.C. είχε αποφύγει να εμφανιστεί ως μάρτυρας στο στάδιο της ανάκρισης. Τότε μάλιστα η ΕΛ.ΑΣ. απάντησε στο αίτημα του ανακριτή ότι ο μάρτυρας «δεν βρέθηκε» χωρίς να μεσολαβήσει ούτε καν μία ημέρα αναζήτησης. Είχε αναγκαστεί τελικά να προσέλθει στον ανακριτή, μετά από ευρεία δημοσιοποίηση της παρουσίας και των ερωτηματικών για τον ρόλο του στα γεγονότα από το ερευνητικό κέντρο Forensic Architecture. Όμως στην κατάθεσή του στον ανακριτή είπε εμφανώς ψέμματα σε κάποια σημεία, ενώ συσκότισε ακόμα περισσότερο τα πράγματα σε άλλα.
Τελικά, με τη βοήθεια της αστυνομίας, δεν κατέθεσε στην πολύκροτη δίκη, ούτε πρωτόδικα, αλλά ούτε και στο Εφετείο.
«Αν δεν μπορείς να θυμηθείς ποιος είσαι, τότε κατά κάποιο τρόπο δεν είσαι κανένας.»
Το Θέατρο Τ παρουσιάζει το έργο του βραβευμένου Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Nick Payne, INCOGNITO, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση και σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή, προσκαλώντας το κοινό της Θεσσαλονίκης σε μια ξεχωριστή θεατρική εμπειρία που εξερευνά τα μυστήρια της ταυτότητας και της μνήμης.
Μέσα από το πρίσμα τριών φαινομενικά ασύνδετων ιστοριών - ενός παθολόγου που κλέβει τον εγκέφαλο του Αϊνστάιν ελπίζοντας να αποκαλύψει τα μυστικά της ιδιοφυΐας του, ενός άνδρα που υποβάλλεται σε μια πρωτοποριακή χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο που αλλάζει τη ζωή του και την ιστορία της νευροεπιστήμης και μιας κλινικής νευροψυχολόγου που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα συναισθηματικά της προβλήματα όταν ο γάμος της καταρρέει – ο Payne υφαίνει με αφηγηματική δεξιοτεχνία μια ιστορία για το πώς η μνήμη διαμορφώνει την ταυτότητά μας. Είναι, όμως, οι αναμνήσεις που μας διαμορφώνουν ή μήπως είμαστε κάτι περισσότερο από όσα μπορούμε να θυμηθούμε;
Με τέσσερις ηθοποιούς επί σκηνής, που ερμηνεύουν τους είκοσι χαρακτήρες του έργου, καταιγιστικό ρυθμό και πνευματώδεις διαλόγους, το INCOGNITO συνδυάζει μυθοπλασία και πραγματικά γεγονότα σε μια πολυπρισματική αφήγηση, όπου με περίσσια ευαισθησία και πολύ χιούμορ, επιχειρεί μέσα από τους ήρωες, τις σχέσεις, τις αγωνίες και τις φιλοδοξίες τους, να μιλήσει για τα μυστήρια και τα παιχνίδια του μυαλού.
Αν σας συναρπάζει ο λαβύρινθος του ανθρώπινου νου, αν σας προβληματίζει πώς αποθηκεύουμε τον υπερβολικό αριθμό πληροφοριών που λαμβάνουμε σήμερα, αν καμιά φορά αναρωτιέστε γιατί χρειαζόμαστε τη μνήμη όταν έχουμε το Google, το INCOGNITO θα σας δώσει τροφή για να σκεφτείτε τα αινίγματα της δικής σας ζωής.
Πρόγραμμα παραστάσεων μετά τις γιορτές: Από 10 Ιανουαρίου έως 2 Φεβρουαρίου 2025, κάθε Παρασκευή στις 21:30, Σάββατο στις 20:30, Κυριακή στις 19:00, Δευτέρα-Τρίτη στις 21:30
Διάρκεια παράστασης: 110 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 16€ Κανονικό | 13€ Μειωμένο (ΑμεΑ, φοιτητών, ανέργων, άνω των 65) | 10€ Γενική Είσοδος κάθε Τρίτη | Δωρεάν ατέλειες κάθε Δευτέρα (για ηθοποιούς και σπουδαστές/φοιτητές Δραματικών Σχολών και του Τμήματος Θεάτρου)
Early Bird εισιτήρια με 10€ για τις παραστάσεις από 25/12/24 έως 14/01/25 (η προσφορά ισχύει έως τις 23/12/24)
Στην παρούσα ανάρτηση, θα παρατεθούν τα πορίσματα στα οποία είχαν καταλήξει οι εβραίοι μετανάστες επιστήμονες στις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1940 λόγω της ανόδου του ναζισμού στην Ευρώπη, Paul Lazarsfeld (1901-1976), κοινωνιολόγος και μαθηματικός από την Αυστρία και Robert Merton, (1910-2003), πατέρας της σύγχρονης κοινωνιολογίας με καταγωγή από τη Ρωσία, και θα διερευνηθεί με ποιο τρόπο τα συμπεράσματά τους επαληθεύτηκαν στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.
Θα αναλυθούν οι όροι «ακτιβισμός του τεμπέλη» ή «ακτιβισμός του καναπέ», που έχουν μεν εξελιχθεί από εκείνη την εποχή, ωστόσο εξακολουθούν να διατηρούν τον ίδιο συναισθηματικό αντίκτυπο και επιχειρήματα σχετικά με το κατά πόσον μπορούν να μετριαστούν οι αρνητικές επιπτώσεις τους.
Τέλος, θα εξηγηθεί τι ρόλο έπαιξαν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σε πολιτικά κινήματα όπως το πασίγνωστο Occupy Wall Street και τα (made by USAID) 1 πραξικοπήματα των «Αραβικών ανοίξεων», αντλώντας από την έρευνα δύο τεχνοκοινωνιολόγων νεώτερης γενιάς, την καθηγήτρια κοινωνιολογίας Zeynep Tüfekçi και τον καθηγητή κοινωνιολογίας της δημοσιογραφίας Sakir Esitti.
Και στο βάθος… Σχολή της Φρανκφούρτης
Οι Lazarsfeld και Merton στο πρωτοποριακό δοκίμιό τους του 1948 με τίτλο Mass communication, popular taste and organized social action (Μαζική επικοινωνία, λαϊκές προτιμήσεις και οργανωμένη κοινωνική δράση), έγραψαν για τη δυνητική δύναμη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, συγκρίνοντας τη δύναμη του ραδιοφώνου με τη δύναμη της ατομικής βόμβας.
Σημειωτέον, ότι οι δύο προαναφερθέντες έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο ως «σοσιαλιστές επιστήμονες» στις κατευθυνόμενες έρευνες για την καταστολή των μαζών του γερμανικού Ινστιτούτου για την Κοινωνική Έρευνα του πανεπιστημίου Γκαίτε της Φρανκφούρτης που έμεινε ευρέως γνωστό και διάσημο υπό τον άτυπο όρο «Σχολή της Φρανκφούρτης».
Οι Lazarsfeld και Merton θεωρούσαν ότι η τεράστια επιρροή των ΜΜΕ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για καλό ή για κακό, αλλά χωρίς επαρκή έλεγχο, το πιθανότερο είναι ότι θα συνέβαινε το τελευταίο.
Σε εκείνο το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση The Communication of Ideas του Ινστιτούτου Θρησκευτικών και Κοινωνικών Σπουδών επινόησαν τον όρο «ναρκωτική δυσλειτουργία» (Νarcotizing Dysfunction) που όρισαν ως την αρνητική παρενέργεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, δηλαδή την επί της ουσίας, υπνωτιστική επίδρασή τους σε ένα άτομο, προειδοποιώντας ότι αυτή η δυσλειτουργία μπορεί να αποθαρρύνει τους ανθρώπους από το να αναλάβουν οποιεσδήποτε αποτελεσματικές δράσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους όταν καταπατώνται.
Και δεδομένου ότι εξαιτίας των ΜΜΕ ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος αφιερώνεται στην ανάγνωση και την ακρόαση πληροφοριών, τελικά ο χρόνος που απομένει για οργανωμένη πολιτική και κοινωνική δράση είναι ελάχιστος έως μηδενικός. Και πράγματι, αυτό το διαπιστώνουμε καθημερινά.
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα των Lazarsfeld και Merton: «Ο πολίτης απατάται πιστεύοντας ότι γνωρίζοντας απλώς τα προβλήματα της καθημερινότητάς του θα μπορέσει να κάνει κάτι για αυτά. Αν και είναι πλήρως ενημερωμένος, αν και ανησυχεί, και έχει κάθε είδους ιδέες για το τι πρέπει να γίνει, τελικά το μόνο που κάνει αφού τελειώσει το δείπνο του, ακούσει τα αγαπημένα του ραδιοφωνικά προγράμματα και διαβάσει τη δεύτερη εφημερίδα της ημέρας, είναι να πάει για ύπνο». (Σημ.: Τότε η τηλεόραση δεν ήταν ακόμα μαζικά διαδεδομένη).
«Χωνεύοντας» λοιπόν απλώς πλήθος πληροφοριών (οι περισσότερες από τις οποίες μας είναι άχρηστες, αν προσθέσουμε και τον καταιγισμό διαφημίσεων που σήμερα πια πασεισφρέει διαρκώς ανάμεσα στα ενημερωτικά άρθρα ή βίντεο) αισθανόμαστε σαν να έχουμε κάνει «κάτι».
Προσέξτε τη λειτουργία του μηχανισμού της ναρκωτικής δυσλειτουργίας: Δεδομένου ότι ο θεατής/ακροατής έχει ξοδέψει όλη την ενέργειά του για να ενημερωθεί [πολιορκούμενος και από πληθώρα διαφημίσεων], δεν του έχει απομείνει καθόλου άλλη, ώστε να πάρει οποιαδήποτε απόφαση ή να αναλάβει συγκεκριμένες δράσεις στον πραγματικό κόσμο.
Οι Lazarsfeld και Merton προειδοποίησαν ότι η αύξηση των δόσεων μαζικής επικοινωνίας μπορεί να μετατρέψει τους πολίτες από ενεργούς, σε εντελώς παθητικούς, και πράγματι αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα σε μείζονα κλίμακα εξαιτίας της παγκόσμιας εξάπλωσης του διαδικτύου και των έξυπνων κινητών τηλεφώνων.
Ναρκωτική δυσλειτουργία και αμερικανικό Deep State
Στο σημείο αυτό θα επισημάνω ότι οι περισσότεροι κοινωνιολόγοι και ψυχίατροι του μεσοπολέμου που προέρχονταν από την Ευρώπη και μεγαλούργησαν στις ΗΠΑ ήταν εβραϊκής καταγωγής και εργάζονταν άοκνα πάνω σε έρευνες για την αδρανοποίηση και τον υπνωτισμό των μαζών, στην κυβερνητική επιστήμη (cybernetics), στις ανθρώπινες κοινωνίες ως συστήματα κυβερνητικής, στην εφαρμογή ψυχιατρικών μεθόδων σοκ στις κοινωνίες και σε συστήματα στατιστικών που οι ίδιοι κατηγοριοποιούσαν σύμφωνα με τις εντολές των χρηματοδοτών τους.
Ποια είναι η εξήγηση αυτής της εμμονής καθυπόταξης των συνανθρώπων τους;
Λόγω της ανόδου του ναζισμού στην Ευρώπη οι εβραίοι επιστήμονες χρηματοδοτούνταν από εβραϊκούς οργανισμούς και λόμπι, όπως η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (American Jewish Committee), η Εβραϊκή Επιτροπή Εργασίας (Jewish Labor Committee) καθώς και από το φιλοσιωνιστικό ίδρυμα Ροκφέλλερ κ.ά. έχοντας εντολή να προσέξουν την άνοδο του ναζισμού. Στην πραγματικότητα αυτό δεν ήταν παρά η επιφανειακή δικαιολογία. Στόχος ήταν να εξαλειφθούν οι αντιδράσεις για την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και αργότερα για την επιβολή παγκόσμιας σιωνιστικής κυριαρχίας.
Μέσω των ερευνών όμως εκείνης της εποχής προέκυψαν συγκλονιστικά συμπεράσματα για το πώς μπορεί να χειραγωγηθούν και να αδρανοποιηθούν δίχως συλλήψεις, βασανιστήρια ή δολοφονίες ακόμα και οι ενεργοί πολίτες.
Ο Lazarsfeld που υπήρξε διευθυντής του Γραφείου Εφηρμοσμένης Κοινωνικής Έρευνας του Πανεπιστημίου Κολούμπια, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου διηύθυνε το περιβόητο Radio Project στις ΗΠΑ και υπήρξε προϊστάμενος του έτερου διάσημου μέλους της Σχολής της Φρανκφούρτης Theodor Adorno, ο οποίος λάνσαρε το πονηρό αφήγημα της «Αυταρχικής Προσωπικότητας» και του «αντισημιτισμού» και που αργότερα έγινε διευθυντής του ίδιου προγράμματος.
Το Radio Project ήταν ένα πρόγραμμα που μελετούσε τις συνέπειες των ΜΜΕ, και ιδιαίτερα τη ναρκωτική δυσλειτουργία που προκαλούν στις ανθρώπινες κοινωνίες, φαινόμενο που τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον των σιωνιστών καθώς εξυπηρετούσε ιδιαιτέρως τη βούληση της εγκαθίδρυσης ενός παγκόσμιου σιωνιστικού κράτους που η ηγεσία του θα παρέμενε ανενόχλητη από τις διαμαρτυρίες των «υπηκόων» του διότι πολύ απλά όντας απασχολημένοι στο να αφομοιώσουν τον καταιγισμό πληροφοριών, δεν θα τους έμενε καθόλου χρόνος να αντιδράσουν στην καταπίεση που θα υφίσταντο.
Ούτε αστυνομία, ούτε δακρυγόνα, ούτε συλλήψεις, φυλακίσεις και βασανιστήρια. Οι μεγάλες μάζες πολύ απλά μέσω της ναρκωτικής δυσλειτουργίας δεν θα είναι ποτέ σε θέση να αντιδράσουν κατά των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Για να καταλάβουμε μάλιστα πώς δομήθηκε σιγά σιγά το βαθύ αμερικανικό κράτος (Deep State) που είναι κατά βάσιν σιωνιστικό, η πρώτη σύζυγος του Lazarsfeld ήταν η επίσης εβραία ψυχολόγος Mary Jahoda που μαζί με τον επίσης εβραίο ψυχίατρο Nathan Ackerman συνέγραψαν τη μελέτη Antisemitism and Emotional Disorder: A Psychoanalytic Interpretation (Αντισημιτισμός και συναισθηματική διαταραχή: μια ψυχαναλυτική ερμηνεία), 1950, που χαρακτήριζε ψυχοπαθείς όσους ήταν απλώς πατριώτες, βαφτίζοντάς τους εντελώς αυθαίρετα «αντισημίτες». Και οι δύο αυτοί επιστήμονες έγιναν αργότερα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του τρομερού για τα απάνθρωπα πειράματά του πάνω σε ανθρώπους Ινστιτούτου Tavistock του Λονδίνου.
Οι περισσότεροι εβραίοι επιστήμονες των κοινωνικών επιστημών που κατέφυγαν στις ΗΠΑ κατά την περίοδο της ανόδου του ναζισμού στην Ευρώπη ανήκαν στη Σχολή της Φρανκφούρτης.
Σταδιακά όμως «όλως τυχαίως» τα μέλη της Σχολής έλαβαν θέσεις – κλειδιά σε διάφορα ερευνητικά τμήματα του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ (Office of Strategic Services-OSS, πρόγονο της CIA), του Γραφείου Πληροφοριών του Ναυτικού (Office of Naval Intelligence-ONI) και του Υπουργείου Εξωτερικών, διαμορφώνοντας το λεγόμενο βαθύ αμερικανικό κράτος μαζί με μέλη των τεκτονικών στοών που ήταν ενεργές ήδη από την εποχή του προέδρου Ουάσινγκτον και της Αμερικανικής Επανάστασης.
(* Διαβάστε περισσότερα για τη Σχολή της Φρανκφούρτης και για το πότε, πώς και γιατί κατασκευάστηκε ο όρος «αντισημιτισμός» στο βιβλίο μου «Τι είναι και τι επιδιώκει ο μετανθρωπισμός», μέρος Γ΄, εκδ. Μιχάλη Σιδέρη):
Η ψευδαίσθηση της πολιτικής δράσης στα Social Media
Καθώς λοιπόν πενήντα χρόνια πριν από την εμφάνιση του διαδικτύου και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης τα αποτελέσματα των ερευνών των Lazarsfeld και Merton έγιναν γνωστά στους αρμόδιους κύκλους, είναι επιτακτική ανάγκη να αντιληφθούμε ότι αυτή η θεωρία πράγματι ισχύει σε στην εποχή της επιταχυνόμενης μαζικής συνδεσιμότητας.
Αν ανήκετε σ’ αυτούς που «ποστάρουν» καθημερινώς φωτογραφίες, σκιτσάκια ή αναρτήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης επί παντός επιστητού ή αναπαράγετε ή γράφετε διαρκώς οι ίδιοι λιβέλους κατά της κυβέρνησης και γενικότερα κατά της ανομίας, της βίας, της εγκληματικότητας και της διαφθοράς και επαναλαμβάνετε τα απολύτως αναποτελεσματικά «Ξυπνήστε επιτέλους», «σανοφάγοι», «πρόβατα», «μπεεεεε» κ.ά, και δεν βλέπετε απολύτως καμμία πολιτική αλλαγή, αλλά δεν συμμετέχετε σε κάποια οργανωμένη κίνηση και δεν έχετε φυσική παρουσία, τώρα μπορείτε να καταλάβετε το γιατί «δεν γίνεται τίποτε» και «δεν κουνιέται φύλλο»: διότι εσείς οι ίδιοι είστε μέρος του προβλήματος και εξυπηρετείτε την διαιώνιση του ολοκληρωτισμού.
Χιουμοριστικό σκίτσο που αποδίδει πολύ επιτυχημένα την ψευδαίσθηση εκατομμυρίων χρηστών των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης ότι είναι πολιτικά ενεργοί και… πολεμούν την εξουσία με διαδικτυακούς λιβέλους και τίποτε άλλο.
Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν πέφτουν με αγανακτισμένα post, βρισιές, «μου αρέσει» και «κοινοποιείστε».
Ιδού γιατί:
Ο καθηγητής Esitti στο δοκίμιό του με τίτλο Narcotizing Effect of Social Media (2016), προειδοποιεί ότι «η ανάρτηση πολιτικών ζητημάτων σε πλατφόρμες αυτού του είδους μπορεί να δώσει στον χρήστη μια ψευδαίσθηση ολοκλήρωσης και να χρησιμεύει ως εργαλείο που ικανοποιεί τον εαυτό του και ναρκώνει τους συμμετέχοντες» (σελ. 1025).
Όπως επισημαίνει, ο αγγλικός όρος slacktivism, που είναι ο συνδυασμός των λέξεων «slacker» (τεμπέλης) και «activism» (ακτιβισμός) και σημαίνει ακτιβισμός του τεμπέλη, είναι ο σύγχρονος όρος για τη θεωρία της ναρκωτικής δυσλειτουργίας, καθώς ο κίνδυνος των αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι το ότι λειτουργούν ως εσφαλμένη και παραπλανητική εναλλακτική της πραγματικής πολιτικής συμμετοχής.
Παρόμοιοι όροι που απηχούν τη θεωρία της ναρκωτικής δυσλειτουργίας στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης είναι clicktivism, ακτιβισμός του καναπέ ή πολιτική δράση του καναπέ.
Αυτοί οι όροι αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι που νομίζουν ότι «συμμετέχουν» σε πολιτικές δράσεις μέσα από την άνεση του σπιτιού τους πιστεύοντας ότι «τα δίνουν όλα», στην πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να δώσουν μια διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και να κάνουν κλικ στην ένδειξη «αποστολή» (send) προκειμένου να συμμετάσχουν σε ένα ηλεκτρονικό ψήφισμα ή σε έναν συγκεκριμένο σκοπό.
Ο Esitti γράφει χαρακτηριστικά:
«Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν στα άτομα την ευκαιρία να εκφράσουν τις ιδέες, τα συναισθήματα και τις δυσαρέσκειές τους στον κυβερνοχώρο. Στην περίπτωση αυτή, (αν εφαρμόσουμε την προσέγγιση της ναρκωτικής δυσλειτουργίας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) η έκφραση ιδεών, συναισθημάτων και οι δυσαρέσκειες στον κυβερνοχώρο μπορεί να κάνουν τους χρήστες να αισθάνονται ότι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Πιο ξεκάθαρα, η έκφραση συναισθημάτων μέσω αποστολής μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, tweets ή αναρτήσεων θα μπορούσε να χρησιμεύει για αυτοϊκανοποίηση.
»Συνεπώς, η κοινωνική συνείδηση των ατόμων «παραμένει πεντακάθαρη»
(όπως ακριβώς τόνισαν οι Lazarsfeld και Merton προ πολλού) εφόσον και
ανησυχούν, και ενημερώθηκαν και εξέφρασαν τα συναισθήματά τους για το θέμα.
»Σε αυτή την περίπτωση, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μπορούν να θεωρηθούν ως «κοινωνικό ναρκωτικό» ή «το νέο όπιο των σύγχρονων κοινωνιών». Γιατί γνωρίζοντας, ανησυχώντας και εκφράζοντας συναισθήματα στον κυβερνοχώρο, δεν σημαίνει ότι ακολουθούνται πάντα από εκτός σύνδεσης συμμετοχή και ενέργειες στον πραγματικό κόσμο.
»Οι άνθρωποι είναι πιο ισχυροί όταν έχουν φυσική παρουσία στους δρόμους και συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Επομένως, η ανάρτηση ορισμένων πληροφοριών, η κοινή χρήση εικόνων, ο σχολιασμός στο Facebook ή το retweet μιας ανάρτησης στο Twitter (σήμερα Χ), η σύντομη εμφάνιση κάποιας φαινομενικής ανησυχίας, όπως άλλωστε δήλωναν οι Lazarsfeld και Merton, γίνονται ο τρόπος να έχουν οι άνθρωποι ήσυχοι τη συνείδησή τους».
Ο νομικός Ryan Budish, ειδικός σε θέματα διακυβέρνησης τεχνητής νοημοσύνης και λογοκρισίας διαδικτύου και νυν υπεύθυνος Απορρήτου και Δημόσιας Πολιτικής του Meta, σε άρθρο του με τίτλο Click to change: Optimism despite online activism’s unmet expectations (Κλικ για την αλλαγή: Αισιοδοξία παρά τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες του διαδικτυακού ακτιβισμού), 2012, τονίζει ότι «αυτή η διαδικασία μειώνει δραματικά το κόστος συμμετοχής, καθιστώντας τη συμμετοχή σε μια διεκδίκηση, ασήμαντη υπόθεση. Έτσι, μία οργάνωση μπορεί εύκολα να υποστηρίξει ότι έχει χιλιάδες ή εκατομμύρια μέλη, των οποίων ωστόσο η μοναδική συνεισφορά δεν είναι τίποτα άλλο από την παροχή μιας διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου» (σελ. 750).
Με άλλα λόγια, επειδή στον διαδικτυακό κόσμο απαιτείται λιγότερη προσπάθεια για να εμπλακούμε πολιτικά, μπορεί να νιώθουμε ότι συνεισφέρουμε πολύ σε μια πολιτικοκοινωνική διεκδίκηση, ενώ επί της ουσίας δεν κάνουμε απολύτως τίποτε.
Η δε μελέτη των Kirk Kristofferson, Katherine White, και John Peloza, με τίτλο The Nature of Slacktivism: How the Social Observability of an Initial Act of Token Support Affects Subsequent Prosocial Action (Η φύση του ακτιβισμού του καναπέ: Πώς η κοινωνική παρατηρησιμότητα μιας αρχικής πράξης συμβολικής υποστήριξης επηρεάζει την επακόλουθη προκοινωνική δράση), 2014, επισημαίνει ότι «τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ενθαρρύνουν μορφές διαδικτυακού ακτιβισμού χαμηλής προσπάθειας (π.χ. συμβολική υποστήριξη, όπως retweet ή αλλαγή φωτογραφιών προφίλ) που υποκαθιστούν και καταστέλλουν τις μακροπρόθεσμες προσπάθειες των πραγματικών ακτιβιστών» (σελ. 1150).
Μ’ άλλα λόγια, η εικονική «υποστήριξη» ισοδυναμεί με το απόλυτο ΤΙΠΟΤΕ.
Για να το πω πιο κυνικά, ο ακτιβισμός του καναπέ μας κάνει να νιώθουμε ότι συνεισφέρουμε σημαντικά στα ζητήματα που μας ενδιαφέρουν ενώ, στην πραγματικότητα, έχουμε ελάχιστο έως καθόλου αντίκτυπο και υπονομεύουμε τις προσπάθειες των ακτιβιστών που δρουν στον πραγματικό κόσμο.
Αν και αυτό μπορεί να φαίνεται ζοφερό, πολλοί μελετητές έχουν ωστόσο μια πιο αισιόδοξη προσέγγιση: για παράδειγμα, οι κοινωνιολόγοι Terence McDonnell, Sarah Neitz και Marshall Taylor στη μελέτη τους με τίτλο Armchair Citizenship and Ontological Insecurity: Uncovering Styles of Media and Political Behavior (Πολίτες πολυθρόνας και οντολογική ανασφάλεια: αποκάλυψη στυλ μέσων ενημέρωσης και πολιτική συμπεριφορά), 2023, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «υπάρχει μια κατηγορία πολιτών στους οποίους δόθηκε η ευκαιρία να εμπλακούν πολιτικά στο διαδίκτυο, διαφορετικά δεν θα είχαν εμπλακεί καθόλου» (σελ. 2).
Η μελέτη προβλέπει ότι όσοι εμπίπτουν στην κατηγορία των «πολιτών του καναπέ»
συνδέονται συνήθως με την εμπειρία της οντολογικής ανασφάλειας, υποδηλώνοντας ότι η συμπεριφορά τους ως πολίτες του καναπέ αντανακλά με μεγαλύτερη ακρίβεια την αίσθησή τους ότι «ο κόσμος κινείται πολύ γρήγορα γύρω τους» και αδυνατούν να τον παρακολουθήσουν.
Αυτή η κατηγορία νιώθει ανακούφιση περισσότερο στους διαδικτυακούς χώρους, παρά στους πραγματικούς όπου νιώθει άγχος. Σε αυτή την περίπτωση, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μπορεί να αποτελέσουν γι’ αυτούς καταφύγιο.
Σύμφωνα με την προαναφερθείσα μελέτη «αν και είναι πιθανόν οι Lazarfeld και Μerton να είχαν δίκιο στο ότι το να είναι κανείς ενημερωμένος μερικές φορές αποτρέπει την πολιτική κοινωνική δράση, αυτό δεν οφείλεται απαραίτητα στο ότι η πολιτική συνείδηση των πολιτών του καναπέ ναρκώνεται, αλλά πιθανότατα στο ότι αυτή η νάρκωση είναι αντανάκλαση του γεγονότος ότι δεν διαθέτουν αρκετό πλαίσιο ή αυτοπεποίθηση ώστε να γνωρίζουν πώς να ενεργούν» (σελ. 13-14).
Όσον αφορά την προδομένη πατρίδα μας, κρίνοντας από την κάθετη πτώση του διανοητικού επιπέδου και της ποιότητας υπηρεσιών σε κάθε τομέα της ζωής που καθιστά πλέον τη λειτουργία της δυσλειτουργική και υπονομεύει ακόμα και την ύπαρξή της, συνάγουμε ότι σήμερα πια η πλειοψηφία των Ελλήνων «πολιτών» ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία (έχουν γίνει ανερμάτιστοι), και επιπλέον, δεν είναι πλέον Έλληνες το γένος, αλλά «ελληνοποιημένοι», ένα συνονθύλευμα αλλογενών ατόμων δίχως κοινές ιστορικές, θρησκευτικές, γλωσσικές και πολιτιστικές ρίζες, με μόνο στόχο τη δυνατότητα καταναλωτισμού…
Δίνοντας περαιτέρω έμφαση στις θετικές επιδράσεις των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης στην πολιτική δέσμευση, η Zeynep Tüfekçi στο βιβλίο της Twitter and Tear Gas: The Power and Fragility of Networked Protest (Τουΐτερ και δακρυγόνα: Η δύναμη και η ευθραυστότητα της διαδικτυακής διαμαρτυρίας), 2017, διερευνά τον ρόλο που έχουν παίξει τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης στην κοινωνική και την πολιτική οργάνωση.
Η Tüfekçi εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους μας ωφελούν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Συγκεκριμένα αναφέρει: «Οι ψηφιακές τεχνολογίες συνδεσιμότητας επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε τον χώρο και τον χρόνο· αλλοιώνουν την αρχιτεκτονική του κόσμου… Δεν χρειάζεται πλέον να έχετε έναν τηλεοπτικό σταθμό ή να είστε εκδότης μιας εφημερίδας για να κάνετε ένα βίντεο ή ένα άρθρο διαθέσιμο σε εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια ανθρώπους» (σελ. 155).
Όσον αφορά την κοινωνική δράση, υποστηρίζει ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα ανεκτίμητο εργαλείο για τους πολίτες της εργατικής τάξης ώστε να σχηματίσουν ένα ενοποιημένο μέτωπο ενάντια στο 1% των ελίτ.
Το παράδειγμα του κινήματος Occupy Wall Street
H Tüfekçi, η οποία συμμετείχε στο κίνημα Occupy Wall Street (Καταλάβετε την Γουώλ Στρητ), υπενθυμίζει ότι παρόλο που αυτό το κίνημα αντιμετώπιζε ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα στα δυτικά έθνη που είναι το χάσμα πλούτου και θα έπρεπε να ήταν πρώτη είδηση, αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό.
Υπενθυμίζει ότι το κίνημα διασώθηκε από «σελίδες στο Facebook και λογαριασμούς Twitter φτιαγμένους πρόχειρα, που μοιράζονταν ειδήσεις, φωτογραφίες και βίντεο από τις διαδηλώσεις του, ακόμη και ζωντανή μετάδοση των γενικών συνελεύσεών του και ότι μέσω αυτών των πλατφορμών το κίνημα κέρδισε αρκετή προσοχή ώστε να γίνει πρωτοσέλιδο ειδήσεων» (σελ. 244).
Μέσω αυτών των διαδικτυακών χώρων, οι συμμετέχοντες στο κίνημα μπορούσαν να συζητήσουν κριτικά τα θέματα της ανισότητας του πλούτου ενώ κέρδιζαν δυναμική με κάθε follow, like και share.
Καθώς το κοινό για συζήτηση μεγάλωνε, παρά τις προσπάθειες των «ελεγκτών» αλήθειας (fact checkers) των κυρίαρχων ΜΜΕ να παρουσιάσουν το κίνημα ως μη σοβαρό και ακίνδυνο, η σοβαρότητα του θέματος, όπως διατυπώθηκε και πλαισιώθηκε από τους ακτιβιστές, τελικά διέρρηξε το αφήγημα «ασφαλείας» των κυρίαρχων ΜΜΕ.
Οι δημοσιογράφοι πήραν αυτή την ιστορία και αναζωπυρώνοντας τη φλόγα του κινήματος, τόνισαν το βασικό μήνυμά του: ότι το 1% κατέχει πλούτο όσο κατέχει το 99%.
Ωστόσο, η Tüfekçi παραδέχεται ότι παρά τα επιτεύγματα του κινήματος στην οργάνωση και τη συγκέντρωση των μαζών, τελικά τα επόμενα τέσσερα χρόνια το κίνημα δεν κατάφερε να επιβάλλει παρά ελάχιστες έως καθόλου ουσιαστικές αλλαγές στην κυβερνητική πολιτική.
Αν και το κίνημα είχε ανέβει πολύ γρήγορα, ωστόσο επειδή δεν διέθετε την οργανωτική υποδομή που απαιτείτο για να γίνουν τα επόμενα βήματα προς την αλλαγή του Κογκρέσου, ούτε επαρκή στρατηγική ικανότητα για να απειλήσει και να διαλύσει τις πολιτικές που προστατεύουν το 1%, άλλο τόσο γρήγορα κατέρρευσε (σελ. 245).
Το παράδειγμα των εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης
Επιπροσθέτως, ο καθηγητής Sakir Esitti στο δοκίμιό του Narcotizing Effect of Social Media (Οι ναρκωτικές συνέπειες των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης), 2016, επεκτείνει αυτήν την κριτική του ακτιβισμού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή, όπως αναφέρει, στην «Επανάσταση του Facebook», χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης.
Όπως αναφέρει, στις διαδηλώσεις και τις ταραχές που ξέσπασαν από το 2010 στον αραβικό κόσμο, γνωστές ως «Αραβική Άνοιξη» σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα «μακροχρόνια αυταρχικά καθεστώτα», πολλοί δημοσιογράφοι θεώρησαν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ως τον καταλύτη που βοήθησε στην έναρξη του κινήματος.
Όπως και στο κίνημα Occupy Wall Street, ο Esitti υποστηρίζει ότι οι ακτιβιστές της Αραβικής Άνοιξης συγκέντρωσαν την προσοχή του κόσμου, εκπαίδευσαν τους συμμετέχοντες και οργάνωσαν δράσεις, χρησιμοποιώντας τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Υπενθυμίζω ότι οι ταραχές στις οποίες αναφέρεται ο Esitti ξέσπασαν στην Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, Υεμένη, Συρία και Μπαχρέιν και ήταν η ευκαιρία να ανατραπούν αντίστοιχα οι ηγέτες Μπεν Αλί στην Τυνησία, Καντάφι στη Λιβύη, Μουμπάρακ στην Αίγυπτο και Σαλέχ στην Υεμένη.
Ωστόσο, στη Συρία η κυβέρνηση Άσαντ δεν ανατράπηκε χάρη στη ρωσική στήριξη, αλλά από τότε βυθίστηκε στον εμφύλιο πόλεμο και άρχισε ο διαμελισμός της που ολοκληρώθηκε μόλις πριν λίγες ημέρες (2024) διότι έχασε τη ρωσική και την ιρανική στήριξη, ενώ στο Μπαχρέιν η «επανάσταση» καταπνίγηκε από τις κυβερνητικές δυνάμεις του βασιλιά που δεν ανατράπηκε.
Αυτό όμως που αποφεύγει να αναφέρει ο Esitti είναι ότι όλες αυτές οι ταραχές ήταν κατασκευάσματα του αμερικανο-ισραηλινού deep state προκειμένου να ανατραπούν όσες κυβερνήσεις ήταν φιλορωσικές και εμπόδιο στα συμφέροντα των σιωνιστικών στρατιωτικο-βιομηχανικών λόμπι στην ευρύτερη περιοχή προκειμένου να δημιουργηθεί μία Νέα Τάξη Πραγμάτων εις βάρος της Ρωσίας.
Και πράγματι, από τότε τρεις απ’ αυτές τις χώρες δεν μπόρεσαν να ορθοποδήσουν και πέρασαν στην κατάσταση του failed state: η Λιβύη, η Υεμένη και η Συρία, ενώ και οι υπόλοιπες δεν είναι σε καλύτερη μοίρα απ’ ότι ήταν πρωτύτερα.
Μετά την Αραβική Άνοιξη ο μύθος της γέννησης επαναστάσεων από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αν και έχει γίνει πιστευτός από πολύ κόσμο, ωστόσο ουδόλως αληθεύει.
Οι ταραχές δεν κατασκευάστηκαν λοιπόν “αυθόρμητα” από καταπιεσμένους ένοπλους Άραβες που κατάφεραν και έγιναν αντάρτες και ως εκ θαύματος εκπαιδεύτηκαν μόνοι τους αποκτώντας τεχνογνωσία στις μάχες και βαρύ οπλισμό.
Εκείνοι που τις σχεδίασαν δεν είχαν στόχο τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής των αραβικών λαών, όπερ και εγένετο: η κατάσταση αυτών των χωρών χειροτέρεψε και οι συνέπειες ήταν τεράστια μεταναστευτικά κύματα προς την Ευρώπη που από τότε γονάτισε.
Ποιος λοιπόν ωφελήθηκε; Μα εκείνοι ακριβώς που ωφελούνται και τώρα από τον διαμελισμό της Συρίας.
Γι’ αυτό ο Esitti καταλήγει τελικά στο συμπέρασμα ότι οι έπαινοι που συγκεντρώνουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σχετικά με την οργάνωση κινημάτων θα πρέπει να εξεταστούν πιο προσεκτικά, από κριτική σκοπιά.
Ενώ αναγνωρίζει ότι τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τη διάδοση της ευαισθητοποίησης και της οργάνωσης των μαζών, προειδοποιεί ότι μπορεί να υπάρξουν «απροσδόκητα» αποτελέσματα. Και αυτά είναι ότι «σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών και εξεγέρσεων, οι αυξανόμενες δόσεις μαζικής επικοινωνίας μπορεί να μετατρέψουν τις ενέργειες των πολιτών από ενεργητική συμμετοχή, σε παθητική γνώση» (σελ. 1017-1018).
Πράγματι, με βάση άλλωστε τη θεωρία της ναρκωτικής δυσλειτουργίας το ξόδεμα υπερβολικού χρόνου για αναρτήσεις σε Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, blogs και tweets για κάθε πολιτικό κίνημα χρησιμεύει ως ναρκωτικό, αντί να πυροδοτήσει απτές δράσεις.
Καθώς οι συμμετέχοντες είναι απασχολημένοι με την κατανάλωση και τη διάδοση περιεχομένου στον διαδικτυακό χώρο, οι ικανότητές τους να σκέφτονται με τρόπους που θα ήταν απαραίτητοι για τη δημιουργία απτής αλλαγής, ναρκώνονται.
Συμπεράσματα
Εμπεριστατωμένες επιστημονικές μελέτες έχουν αποδείξει ότι οποιοδήποτε επαναστατικό κίνημα παρά την αρχική του διάδοση μέσω διαδικτύου, αν δεν διαθέτει φυσική ύπαρξη και οργανωτική υποδομή για να προχωρήσει με αποτελεσματικό τρόπο, δεν πρόκειται να επιβιώσει.
Ενώ τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έχουν τη δυνατότητα να είναι ωφέλιμα ως επικουρικά για τους πολιτικούς ακτιβιστές του πραγματικού κόσμου, δεν μπορούν σε καμμία περίπτωση να αντικαταστήσουν την οργανωμένη κοινωνική δράση.
Οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης είναι το σημερινό όπιο των κοινωνιών που μας στερούν την ενέργεια για να κάνουμε οτιδήποτε για να ανατρέψουμε την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας, τη ληστεία της περιουσίας και του μόχθου μας και την καταστροφή της πατρίδας και των παιδιών μας.
Εγκαταλείψτε λοιπόν εδώ και τώρα τον εικονικό κόσμο και προχωρήστε σε οργανωμένες δράσεις με εκ του σύνεγγυς επαφές στον πραγματικό κόσμο. Μόνο αυτές μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στις κυβερνήσεις που επιτίθενται στους πολίτες τους και να οδηγήσουν στην ανατροπή τους.
USAID: United States Agency of International Development (Oργανισμός για τη διεθνή ανάπτυξη των ΗΠΑ): Στην πραγματικότητα είναι βραχίονας της CIA που εμφανίζεται ως φιλανθρωπικός οργανισμός στις χώρες που έχουν στοχοποιήσει οι ΗΠΑ. Οι σκοποί του USAID είναι οι εξής: να επιβάλλει τεράστιες ιδιωτικοποιήσεις, συμπεριλαμβανομένου μέρους της βιομηχανίας πετρελαίου της χώρας-στόχου, να προωθήσει τους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους των αμερικανικών εταιρειών, να μειώσει τον πληθυσμό και την αυτάρκεια της χώρας-στόχου, να διευκολύνει την τοποθέτηση αξιωματούχων της CIA, να ψηφιοποιήσει το νόμισμά της, να αποσταθεροποιήσει την αντίσταση στον αμερικανικό και τον συμμαχικό ιμπεριαλισμό, να δημιουργήσει πραξικοπήματα ή άλλες ταραχές κατά των κυβερνήσεων που αντιδρούν, καθώς και τα δικά του ΜΜΕ που εμφανίζονται ως «απολιτίκ» σε πάνω από 30 χώρες.
O υπαρχηγός της Πυροσβεστικής, Βασίλης Ματθαιόπουλος, στην πολύνεκρη τραγωδία στο Μάτι, απολογήθηκε σήμερα 14/1 ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου περιγράφοντας εκείνη την ημέρα ως «από τις χειρότερες ημέρες της ζωής μου».
Ο απόστρατος πλέον κατηγορούμενος που σε πρώτο βαθμό καταδικάστηκε σε εκτιτέα ποινή 5 ετών για εννέα θανάτους ανθρώπων στην θάλασσα, στην απολογία του επέρριψε ευθύνες στο τότε αρχηγό και συγκατηγορούμενο του Ιωάννη Τερζούδη και άλλους τότε επιχειρησιακούς επικεφαλής, λέγοντας πως «ασκούσα τον διοικητικό έλεγχο στο ΕΣΚΕ, τον πειθαρχικό έλεγχο, αξιολογήσεις προσωπικού. Για το επιχειρησιακό μέρος υπήρχαν ειδικές υπηρεσιακές διαταγές».
Ξεκινώντας την απολογία του ο κ. Ματθαιόπουλος είπε ότι:
«Θέλω να εκφράσω τη θλίψη, οδύνη, λύπη μου για τους τραυματίες, παθόντες, πληγέντες και τα συλλυπητήρια μου για τους συγγενείς των θυμάτων για εκείνη την ημέρα που ήταν συγκλονιστική, ήταν από τις χειρότερες ημέρες της ζωής μου».
Συγκρίνοντας την μορφολογία της περιοχής της Κινέτας ,όπου είχε γίνει απομάκρυνση πολιτών νωρίτερα την επίμαχη ημέρα, με εκείνη στην φωτιά στο Νταού που κατέβηκε στο Μάτι, ο κατηγορούμενος ανέφερε ότι στην πρώτη περίπτωση λόγω της παλαιάς και της Νέας Εθνικής οδού και της μεγάλης έκτασης της παραλίας ήταν εφικτή η ασφαλής μετακίνηση κατοίκων . Αντίθετα , όπως είπε «στην φωτιά στο Νταού είχαμε μόνο την Μαραθώνος με πλάτος 20 μέτρα και πεύκα που σε πολλά σημεία οι κορυφές τους είτε έσμιγαν είτε ήταν πολύ κοντά.. Δεν ξέρω τι θα γινόταν, εάν θα είχαμε ή όχι περισσότερα θύματα. Που θα πηγαίναμε όλον αυτόν τον κόσμο, μήπως είχαμε περισσότερα θύματα;» Τόνισε ωστόσο ότι δεν ήταν δική του αρμοδιότητα να διατάξει οργανωμένη απομάκρυνση , αλλά ευθύνη του αξιωματικού του πεδίου.
Περιγράφοντας τις ενέργειες από το πρωί εκείνης της ημέρας, που ο δείκτης επικινδυνότητας πυρκαγιάς ήταν στο 4, ο κατηγορούμενος είπε «Στις 22/7/2018 βρισκόμουν στο ΕΣΚΕ διότι είχαμε αρκετές πυρκαγιές σε εξέλιξη και κυρίως στην Σκόπελο. Εγώ παρέμεινα άυπνος στο ΕΣΚΕ και το πρωί της 23ης άρχισαν πάλι οι εκδηλώσεις των συμβάντων. Ο αρχηγός ήρθε στο ΕΣΚΕ, έγινε σύσκεψη για πλήρη εφαρμογή β´ επιχειρησιακού σχεδίου. Στη σύσκεψη συμμετείχαμε,ο αρχηγός, εγώ, ο τότε αρχηγός του ΕΣΚΕ Ιωάννης Φωστιέρης, ο Διευθυντής του 199 Χρήστος Γκολφίνος, ο Διευθυντής του Κέντρου Επιχειρήσεων Πολιτικής Προστασίας Παντελεάκος, ο Αττικάρχης Αχιλλέας Τζουβάρας και άλλοι.Κατά την ημέρα της σύσκεψης διαβεβαιώθηκε πως θα υπάρχει και εναέρια επιτήρηση. Από ότι ενημερώθηκα πραγματοποιήθηκε απογευματινή επιτήρηση από σκάφος αερολέσχης». Είπε επίσης πως παρών στο ΕΣΚΕ εκείνη την ημέρα ήταν και ο τότε υπουργός Νίκος Τόσκας αλλά και ο Γενικός Γραμματέας Πολιτικής Προστασίας Ιωάννης Καπάκης.
Σύμφωνα με τον κατηγορούμενο, ενημερώθηκε για την έναρξη της φωτιάς στο Νταού από τον συγκατηγορούμενος του Ιωάννη Φωστιέρη και αμέσως έγινε κινητοποίηση και συνεχείς επαφές του, με τους αρμόδιους για την άμεση μετάβαση δυνάμεων στο συμβάν. Όπως τόνισε δεν ήταν στην αρμοδιότητα του τα εναέρια μέσα "Η διαχείριση των εναέριων μέσων ήταν από την έγκριση του αρχηγού. Ο υπαρχηγός δεν έχει καμία μορφή αρμοδιότητας στη διαχείριση των εναέριων μέσων. Όταν ήμουν αρχηγός μόνο εγώ έκρινα πότε θα πετάξουν τα εναέρια".
Σε ότι αφορά την μη κινητοποίηση των πλωτών σκαφών της Πυροσβεστικής και τις βάρκες της ΕΜΑΚ για την διάσωση ανθρώπων που ήταν ώρες στην θάλασσα, ο κ. Ματθαιόπουλος ανέφερε ότι "η υπηρεσία στεγάζεται στον πέμπτο λιμενικό σταθμό με έδρα το λιμάνι του Πειραιά και είναι για την πυροπροστασία λιμανιού. Είναι υπηρεσία εκτός επιφυλακής. Δεν γνώριζα εάν είναι στελεχωμένα. Αν παίρναμε όλα τα πυροσβεστικά πλοιάρια, ίσως να μην λειτουργούσε το λιμάνι. Το πολύ να μπορούσε να φύγει ένα. Ο πλεύσιμος χρόνος για την επίμαχη περιοχή είναι γύρω στις τρεισήμισι ώρες. Οπότε θα έφταναν πολύ αργά..Οι βάρκες της ΕΜΑΚ χρησιμοποιούνται σε στάσιμα νερά μετά από πλημμύρες, σε νερά δηλαδή χωρίς κυματισμό. Επιπλέον δεν μπορούν να αξιοποιηθούν κατά τη διάρκεια της νύχτας". Τόνισε επίσης ότι ο ίδιος έμαθε ότι βρίσκονται άνθρωποι στην θάλασσα, στις οκτώμιση το βράδυ και ότι "δεν μου ζήτησαν πλοιάρια , ούτε το Λιμενικό, ούτε κάποιος από τους επικεφαλής".
Απαντώντας σε ερώτηση από έδρας, ο κατηγορούμενος είπε πως τότε υπήρχε πιλοτική εφαρμογή drone , τα οποία ωστόσο όταν επιχειρούν εναέρια πυροσβεστικά δεν ενδείκνυνται "Βλέπουμε τι έγινε αυτές τις ημέρες στην Καλιφόρνια. Άκουσα ότι συγκρούστηκε drone με εναέριο μέσο και ευτυχώς κατάφερε και προσγειώθηκε. Όπως άκουσα στις ειδήσεις η υπηρεσία εναέριων μέσων είπε ότι πτήση drone κατά τη διάρκεια της φωτιάς είναι επικίνδυνη".
Ο κατηγορούμενος ήταν ιδιαίτερα δριμύς με τον τότε αρχηγό τον κ. Τερζούδη, λέγοντας πως εάν ήταν εκείνος στη θέση του δεν θα έδινε εντολή για την εκτροπή του ελικόπτερου από τη φωτιά στο Νταού στη Μotor Οil. «Κατά την προσωπική μου άποψη δεν μπορούμε να πάρουμε εναέριο μέσο από την περιοχή που επιχειρεί. Εγώ εάν ήμουν αρχηγός δεν θα το έπαιρνα» είπε μεταξύ άλλων κατηγορούμενος.
«Είναι ανήκουστο να λέει ο Τερζούδης, ότι αφού ήξερε ο Ματθαιόπουλος να πάει να το πει στον Υπουργό. Τι θα μπορούσα να πω εγώ στον υπουργό ότι είναι λάθος; Εντολή του κ. Τερζούδη είναι. Εγώ είμαι ο πρώτος που έδωσα την κατάσταση των τηλεφωνημάτων εκείνης της ημέρας. Είχα πει ότι έγιναν κάποια τηλεφωνήματα πως κινδυνεύει motor oil και έτσι προέκυψε η εκτροπή» τόνισε, επίσης, ο κατηγορούμενος.
Η Εισαγγελέας υπέβαλλε πολλές ερωτήσεις στον κατηγορούμενο για την διάρθρωση των χώρων του ΕΣΚΕ, θέλοντας να μάθει αν υπήρχε αίθουσα,ως θάλαμος επιχειρήσεων,που παρευρίσκονταν όλοι οι επιτελικοι ώστε να ανταλλάσουν πληροφορίες από τους υφιστάμενους τους. Ο κατηγορούμενος απάντησε αρχικά πως εκείνη την ημέρα ήταν ο καθένας στο γραφείο του,με τον τότε υπουργό να βρίσκεται στο γραφείο του αρχηγού. Στην συνέχεια έδειξε φωτογραφία όπου απεικονίζονται οι επιτελικοι, τραβηγμένη ενόσω καίει η φωτιά στην Κινέτα και πριν ξεσπάσει η φωτιά στο Νταού Πεντέλης.
Κατηγορούμενος: Είναι τραβηγμένη στις 15.55, είμαστε όλοι μπροστά στην οθόνη..
Εισαγγελέας: Αυτή η φωτογραφία γιατί τραβήχτηκε;
Κατηγορούμενος: Δεν ξέρω γιατί τραβήχτηκε
Εισαγγελέας: Αναμνηστική; Τώρα θα γίνω κακιά: Ο κόσμος καιγόταν και εσείς βγάζατε φωτογραφίες;
Η εισαγγελική ερώτηση προκάλεσε αντίδραση του κοινού που χειροκροτώντας φώναζε "μπράβο" στην εισαγγελική λειτουργό. Μόλις η πρόεδρος ζήτησε να τηρηθεί τάξη από τους παριστάμενους, ο κατηγορούμενος είπε πως την φωτογραφίας " μπορεί να την τράβηξε κάποιος δημοσιογράφος".
