Συριακό ελικόπτερο στο οποίο επέβαιναν δυο Ρώσοι πιλότοι, κατέρριψαν οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους κοντά στην Παλμύρα. Οι δυο πιλότοι είναι νεκροί, όπως ανακοίνωσε το υπ. Άμυνας της Ρωσίας. 

«Την 8η Ιουλίου, οι εκπαιδευτές πιλότοι Ριαφάγκατ Καμπιμπούλιν και Εβγένι Ντολγκούιν βρίσκονταν σε μια αποστολή σε ένα ελικόπτερο της συριακής πολεμικής αεροπορίας τύπου Mi-25» όταν μαχητές της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος τους επιτέθηκαν. 

«Το ελικόπτερο δέχθηκε τα πυρά των τρομοκρατών και συνετρίβη σε περιοχή που βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Συρίας. Το πλήρωμα σκοτώθηκε» τονίζεται στη σχετική ανακοίνωση. 

Το πρακτορείο Sputnik αναφέρει ότι οι συριακές αρχές ζήτησαν από το ρωσικό πλήρωμα να διεξαγάγει αεροπορικές επιδρομές εναντίον μιας ομάδας μαχητών του Ισλαμικού Κράτους που επέλαυναν προς το ανατολικό τμήμα της Παλμύρας.

«Ο επικεφαλής του πληρώματος Ριαφάγκατ Καμπιμπούλιν αποφάσισε να επιτεθούν εναντίον των τζιχαντιστών. Χάρη στις επιδέξιες ενέργειες του ρωσικού πληρώματος, η επέλαση των τρομοκρατών απετράπη» σημειώνεται σχετικά. 

«Αφού εξάντλησε τα πυρομαχικά του, το ελικόπτερο επέστρεφε. Τότε ακριβώς δέχθηκε τα πυρά των τρομοκρατών και κατέπεσε σε μια περιοχή που ελέγχουν οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις. Το πλήρωμα σκοτώθηκε» καταλήγει η σχετική ανακοίνωση.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κάναμε μία τρίωρη επίσκεψη στο λεγόμενο Κέντρο “Υποδοχής” Μόριας και η εμπειρία θα έλεγα ότι ήταν απολύτως διδακτική, κατατοπιστική και ανατριχιαστική. Η απουσία εκείνων των κεντρικών φορέων της Πολιτείας, που θα έπρεπε να είναι παρόντες, είναι βοώσα. Και θα έλεγα ότι δεν επιτρέπεται να υπάρχει αρμόδιος ο οποίος έχει υπό την εποπτεία του και την ευθύνη του τους ανθρώπους που βρίσκονται εδώ, που να μην έχει επισκεφθεί τους χώρους για να δει τις ελλείψεις και να δει την τεράστια ανάγκη ενίσχυσης και των δομών και του ανθρώπινου δυναμικού που μεριμνά για τους ανθρώπους που βρίσκονται εδώ.

Μιλάμε για ανθρώπινες ιστορίες – τραγωδίες, μιλάμε για 98 παιδιά ασυνόδευτα που βρίσκονται μήνες σε αυτήν τη δομή που δεν είναι κατάλληλη για παιδιά. Μιλάμε για ανθρώπους που για μήνες αναμένουν να ενημερωθούν ποια θα είναι η μοίρα και η τύχη τους, αν θα μπορέσουν να πάνε στον προορισμό τους, αν έχουν ελπίδα στην ασφάλεια και σε μία ζωή με το περιεχόμενο αξιοπρέπειας που κάθε ανθρώπινη ύπαρξη αξίζει.

Νομίζω πως πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα ότι είναι ντροπιαστικό για την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα μιλήσω σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί κατ’ εφαρμογήν συμφωνιών σε επίπεδο  Ευρωπαϊκής Ένωσης λειτουργεί αυτή εδώ η δομή, που σε τίποτε δεν θυμίζει, βέβαια, εκείνα τα standards που θα έπρεπε να έχει μια τέτοια δομή. Είναι ντροπιαστικό σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης ανθρώπινες ζωές να αντιμετωπίζονται με αυτόν τον τρόπο, είναι ντροπιαστικό σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναπληρώνονται οι ελλείψεις από το περίσσευμα διαθεσιμότητας και ψυχής κάποιων ανθρώπων υπηρεσιακών ή εθελοντών. Είναι ντροπιαστικό, γενικότερα, πρόσφυγες που δικαιούνται το maximum της προστασίας και της μέριμνας σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές συνθήκες να εγκαταλείπονται σε αυτήν την απαξίωση.

Νομίζω ότι θα πρέπει να ακουστεί δυνατά ότι εδώ παραβιάζονται στοιχειώδεις προϋποθέσεις διαβίωσης και εγγύησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για τις παραβιάσεις αυτές υπάρχει τεράστια ευθύνη της Πολιτείας, υπάρχει τεράστια ευθύνη της Κυβέρνησης, υπάρχει τεράστια ευθύνη των θεσμικών οργάνων της  Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν μπορεί να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι τέτοια η ανεπάρκεια των δομών και τέτοια η ανεπάρκεια των προϋποθέσεων ώστε εάν υπάρξουν μεγαλύτερες ροές προσφυγικές, θα υπάρξει ξανά μια πλήρης αδυναμία ανταπόκρισης σε όλα τα επίπεδα.

Η κατάσταση των ανθρώπων εδώ νομίζω ότι αποδεικνύει από μια άλλη πλευρά πόσο εγκληματικές είναι οι πολιτικές των Μνημονίων, πόσο εγκληματική είναι η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι 2.500 άνθρωποι που βρίσκονται εδώ έχουν ανάγκη από ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έχουν ανάγκη από ιατρική και νοσοκομειακή κάλυψη, όμως, από την άλλη πλευρά τα δημόσια νοσοκομεία, το Νοσοκομείο Μυτιλήνης με την υποβάθμιση της Δημόσιας Υγείας για την οποία φέρει την ευθύνη της και η Κυβέρνηση και το Μνημονιακό καθεστώς, αδυνατεί να ανταποκριθεί σε αυτήν την ανάγκη.

Νομίζω ότι όλοι θα πρέπει να αρθούν στο ύψος της ευθύνης τους, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και νομίζω ότι ταυτόχρονα θα πρέπει να χυθεί άπλετο φως στις συνθήκες με τις οποίες εφαρμόζεται αυτή η κατάπτυστη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

Η μαζική εκποίηση της περιουσίας του λαού, στο όνομα δήθεν της κρίσης και του χρέους, με τρόπο αδίστακτο και ανερυθρίαστο αποτελεί ένα γεγονός.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΝΙΑΙΑ, ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΗ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΕΗ. ΓΙΑ ΦΤΗΝΟ ΡΕΥΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Του ΘΑΝΑΣΗ ΠΕΤΡΑΚΟΥ*

Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου συγκαλείται για δεύτερη φορά η Γ.Σ. των μετόχων της ΔΕΗ για να εγκρίνει το κυβερνητικό μνημονικό έγκλημα για την απόσχιση του ΑΔΜΗΕ από τον όμιλο ΔΕΗ.
Την πρώτη φορά το απέτρεψε η κινητοποίηση της ΓΕΝΟΠ. Σύμφωνα με την ημερήσια διάταξη η ΓΣ αναμένεται να εγκρίνει τη διαδικασία απόσχισης που προβλέπει: την εισφορά του 51% του ΑΔΜΗΕ σε εταιρεία συμμετοχών που θα ιδρύσει η ΔΕΗ, την πώληση ποσοστού 20-24% του ΑΔΜΗΕ σε στρατηγικό επενδυτή μέσω διαγωνισμού και την πώληση του 25-29% του ΑΔΜΗΕ σε εταιρεία που θα δημιουργήσει το Δημόσιο (ΔΕΣ ΑΔΜΗΕ). Στη ΓΣ της Δευτέρας αναμένεται να εγκριθεί ειδικότερα η επιστροφή κεφαλαίου από τον ΑΔΜΗΕ στη ΔΕΗ, η σύσταση της εταιρείας συμμετοχών, η προκήρυξη διαγωνισμού για τον προτιμητέο επενδυτή και η σύσταση της ΔΕΣ ΑΔΜΗΕ.

Παράλληλα στο τεχνικό μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με τους δανειστές προβλέπεται ότι στο νέο υπέρ- Ταμείο ξεπουλήματος της χώρας θα μεταφερθεί από τον προσεχή Σεπτέμβριο, το 34% των μετοχών του δημοσίου της ΔΕΗ (συγκεκριμένα στη νέα του θυγατρική, την επονομαζόμενη "Εταιρεία Δημοσίων Συμμετοχών" (ΕΔΗΣ)). Ταυτόχρονα, μεταβιβάζεται στην ίδια εταιρεία και το 51% που θα ελέγχει το Δημόσιο στον ΑΔΜΗΕ, μετά την απόσχισή και την πώληση (εφόσον επιτευχθεί) του 20% ή 24%.

Πρόκειται για το τρίτο και τελευταίο βήμα του μνημονιακού εγκληματικού σχεδίου που οδηγεί στην πλήρη ιδιωτικοποίηση και διάλυση της ΔΕΗ. Το πρώτο ήταν η απόφαση του ΚΥΣΟΙΠ το Μάιο να προχωρήσει άμεσα η πώληση του 17% της ΔΕΗ που ήταν στο ΤΑΙΠΕΔ, το δεύτερο αφορά τον ΑΔΜΗΕ, και το τρίτο την μεταφορά στο υπέρ-Ταμείο, των ποσοστών της ΔΕΗ και του ΑΔΜΗΕ που θα παραμείνουν στο Δημόσιο.

Το κυβερνητικό μνημονιακό έγκλημα δεν σταματάει στα παραπάνω. Το κείμενο του συμπληρωματικού μνημονίου περιλαμβάνει και το πώς θα συντελεστεί ο θάνατος της ΔΕΗ. Αναφέρεται στις δημοπρασίες τύπου ΝΟΜΕ που πρέπει να οδηγήσουν σε μείωση κατά 20% του ποσοστού της ΔΕΗ στη λιανική και στη χονδρεμπορική αγορά μέχρι το 2017 και κάτω από 50% μέχρι το 2020.

Στόχος και σκοπός των ΝΟΜΕ είναι η δημιουργία ζημιών στη ΔΕΗ και η σκανδαλώδης εύνοια στους ιδιώτες.

Συμπερασματικά. Η κυβέρνηση ιδιωτικοποιεί κατά 100% τον όμιλο της ΔΕΗ παρά «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σκοτώνει κυριολεκτικά τη ΔΕΗ. Οι επιπτώσεις για την ελληνική κοινωνία και οικονομία είναι ανυπολόγιστες αν υλοποιηθεί το εφιαλτικό αυτό μνημονιακό σχέδιο κυβέρνησης και δανειστών.

Η υλοποίηση αυτών των σχεδίων ξεπερνά κάθε νεοφιλελεύθερο στον πλανήτη Γη. Ο πατήρ Μητσοτάκης δεν μπορούσε να διανοηθεί να προχωρήσει σε ένα τέτοιο SUPER Νεοφιλελεύθερο σχέδιο.

Οι εγκληματικές αυτές δεσμεύσεις της κυβέρνησης πρέπει να αποτραπούν με κάθε μέσο και τρόπο. Η υπεράσπιση της ύπαρξης κυριολεκτικά του ΑΔΜΗΕ και του ομίλου της ΔΕΗ συνολικά ξεπερνά τους εργαζόμενους του ομίλου ΔΕΗ και αφορά όλο τον Ελληνικό λαό και πρέπει να συνειδητοποιηθεί από όλους. Επιδιώκεται να μην υπάρχει καθόλου δημόσια έστω και μερικώς ΔΕΗ.

Δεν έχει κανένα δικαίωμα η κυβέρνηση να προχωρήσει σε αυτό το μέγα πολιτικό έγκλημα. Έχουν υποχρέωση οι Διοικήσεις της ΔΕΗ και του ΑΔΜΗΕ να αντιταχτούν και να μην επιτρέψουν να υλοποιηθούν τα καταστροφικά αυτά κυβερνητικά σχέδια για την ελληνική κοινωνία και οικονομία.

Η ΛΑ.Ε αγωνίζεται με όλες της τις δυνάμεις να αποτραπούν τα εφιαλτικά αυτά κυβερνητικά σχέδια. Ο ευρωβουλευτής μας ο Νίκος Χουντής ήδη ανέδειξε για μια ακόμη φορά το θέμα με την ερώτηση που κατέθεσε στην Ευρωβουλή.

Η ΛΑ.Ε δεν πρόκειται να αναγνωρίσει το μνημονιακό αυτό έγκλημα διάλυσης, ξεπουλήματος και θανάτου της ΔΕΗ .

Καλούμε τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ, όλο τον ελληνικό λαό και όλες τις αριστερές, προοδευτικές, δημοκρατικές, πατριωτικές αντιμνημονιακές δυνάμεις να συγκροτήσουμε ένα μεγάλο μέτωπο να αποτρέψουμε τα καταστροφικά αυτά κυβερνητικά σχέδια για το μέλλον της ΔΕΗ και της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Η πρώτη μάχη θα δοθεί την Δευτέρα 11 Ιουλίου για να αποτραπεί η απόφαση για την απόσχιση του ΑΔΜΗΕ από τον όμιλο ΔΕΗ.

*Μέλος της Π.Γ. της ΛΑ.Ε. πρώην βουλευτής Μεσσηνίας

Αλέξης Λιοσάτος
αναδημοσίευση από το rproject

Η εργατική τάξη και η νεολαία της Γαλλίας έδωσαν τους τελευταίους μήνες μεγάλες μάχες ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ολάντ που απειλεί με «ξήλωμα» τις εργατικές κατακτήσεις.

Η «επιστροφή» της εργατικής τάξης, αλλά και του κινήματος της νεολαίας, ήταν εντυπωσιακή, όπως και η διάρκεια, η «αντοχή» και η αλληλοκάλυψη των κινητοποιήσεων. Το κίνημα αυτό πάλεψε ενάντια σε «θεούς και δαίμονες», ανακάλυψε ξανά ή επινόησε μορφές και μεθόδους πάλης, πάλεψε ενάντια στις ίδιες του τις αδυναμίες, κόντρα σε άτολμες συνδικαλιστικές ηγεσίες και παρά τις τεράστιες αδυναμίες της γαλλικής Αριστεράς, έσπασε στην πράξη την κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», έφερε την κυβέρνηση στα όρια της κατάρρευσης, έκανε τη φωνή της Λεπέν να σιγήσει.

Όχι μόνο είναι ένα ευχάριστο «ξάφνιασμα» που είχε ανάγκη η γαλλική κοινωνία και η γαλλική Αριστερά ύστερα από μεγάλη περίοδο κινηματικής «ξηρασίας», αλλά αποτελεί και αγωνιστικό υπόδειγμα για την Αριστερά και τα κινήματα αντίστασης σε όλη την Ευρώπη. Υποδεικνύει τη μέθοδο και τον προσανατολισμό του αγώνα, αλλά και της πολιτικής ατζέντας της Αριστεράς. Είναι, μεταξύ άλλων, η απάντηση στο «ερώτημα» αλλά και ο τρόπος που μπορεί να «γονιμοποιηθεί» η λαϊκή ψήφος υπέρ του «-exit» στη Βρετανία.   

Λιτότητα, Αυταρχισμός, Καταστολή – Η κατάρρευση των αυταπατών για τη Σοσιαλδημοκρατία

Στις 23 και 28 Ιουνίου είχαμε νέες πανεθνικές μέρες κινητοποίησης (την 11η και τη 12η από την αρχή του κινήματος αντίστοιχα) από τα συνδικάτα, με τους διαδηλωτές να φτάνουν τις 200.000. Νέες απεργίες έγιναν από τους εργαζόμενους στην αποκομιδή σκουπιδιών, την ενέργεια και τον  Πύργο του Άιφελ. Στις τελευταίες μετρήσεις της κοινής γνώμης, το 67% συνέχιζε να απορρίπτει κατηγορηματικά το νόμο Ελ-Κομρί και το ξήλωμα του Εργατικού Κώδικα, ενώ το 60% υποστήριζε το κίνημα αντίστασης.

Στις δυο διαδηλώσεις, το κλίμα θύμιζε χούντα. Οι συγκεντρώσεις βρίσκονταν σε ασφυκτικό κλοιό από χιλιάδες αστυνομικούς (σε αριθμούς ρεκόρ), επιτράπηκε μόνο μια μικρή διαδρομή για τη διεξαγωγή πορείας, η αστυνομία μπλόκαρε την κυκλοφορία, απέκλεισε δρόμους και γειτονιές, έκλεισε τα μετρό για να εμποδίσει την πρόσβαση, προχωρούσε σε συνεχείς σωματικούς ελέγχους κι απαγόρευε σε «ύποπτους» διαδηλωτές να προσεγγίσουν. Στις 28/6, στο Παρίσι πραγματοποιούνταν σύσκεψη συνδικαλιστών στο εργατικό κέντρο πριν τη διαδήλωση. Η αστυνομία απέκλεισε το εργατικό κέντρο και τους απαγόρευσε να κινηθούν προς τη διαδήλωση, που κατέληξε σε 81 συλλήψεις.

Στην τελευταία συνάντηση με τον πρωθυπουργό (29-30 Ιουνίου) υπήρξαν αλλαγές που δεν ικανοποίησαν τα συνδικάτα, ήταν όμως αρκετές για να εξοργίσουν εκ νέου το γαλλικό ΣΕΒ. Η υπουργός Eργασίας προσπάθησε παράλληλα στις 29 Ιουνίου να εκτονώσει τον αναβρασμό στην ΚΟ των Σοσιαλιστών, με τρεις «βελτιωτικές» τροπολογίες.

Αφού ο νόμος εγκρίθηκε από τη Γερουσία (με ψήφους 185 υπέρ -156 κατά) ,  επέστρεψε στις 5/7 για να περάσει από δεύτερη -και οριστική- ψηφοφορία , ώστε  να υπογραφεί από τον πρόεδρο Ολάντ για την οριστική επικύρωσή του. Ακόμα και την τελευταία στιγμή, παρά τις προσπάθειες «διαλόγου» και «τροποποιήσεων», βουλευτές κι υπουργοί των Σοσιαλιστών εξέφραζαν δημόσια τη διαφωνία τους με την κυβερνητική αδιαλλαξία. Η αντίδραση του Βαλς ήταν να επικαλεστεί στις 5 Ιουλίου για 2η φορά την αντιδημοκρατική διάταξη 49.3 του Συντάγματος, παρακάμπτοντας τη Βουλή , ενώ οι μετρήσεις έδειχναν ότι το 73% των Γάλλων δηλώνουν αντίθετοι με νέα χρησιμοποίησή του. Αρκετοί Σοσιαλιστές βουλευτές αποχώρησαν από τη Βουλή απογοητευμένοι, ενώ απ’ έξω διαδήλωναν 45 χιλιάδες διαδηλωτές σύμφωνα με τη CGT, επίσης μέσα σε κλίμα αστυνομοκρατίας.

Την προηγούμενη φορά, στις 10/5, θυμίζουμε ότι περίπου 40 βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος απειλούσαν να μην ψηφίσουν το νόμο. Τη χρήση του 49.3 ακολούθησε προτάσεις μομφής. Πρόταση μομφής κατέθεσε η Δεξιά, ενώ 31 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος (Σοσιαλιστικό Κόμμα) ψήφισαν υπέρ της πρότασης μομφής του Αριστερού Μετώπου, αψηφώντας την απειλή διαγραφής. Αυτή η επίδειξη αλαζονείας κι αυταρχισμού, μάλιστα, αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για κλιμάκωση της αντίστασης και την εισβολή του «βαρέος πυροβολικού» της εργατικής τάξης στην αρένα με απεργίες διαρκείας.

Αυτή τη φορά η Δεξιά του Σαρκοζί έδειξε διαγωγή κοσμιοτάτη απέναντι στα αφεντικά της και πρόσφερε χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση, χωρίς να απευθύνει πρόταση μομφής, κάτι που προσπάθησε να κάνει η Αριστερά, αλλά γι άλλη μια φορά χωρίς επιτυχία.

Τις τελευταίες μέρες επήλθε η κάμψη των κλαδικών απεργιών διαρκείας, που έδωσαν τον τόνο το Μάη και το μεγαλύτερο μέρος του Ιουνίου. Επιπλέον, ο αριθμός των διαδηλωτών αποκλιμακώθηκε σοβαρά σε σχέση με το 1,3 εκατομμύριο στις 14 Ιουνίου. Το λαϊκό ξέσπασμα απέδειξε ότι διαθέτει αρκετές εφεδρείες, ωστόσο αυτή τη φορά δείχνει να υποχωρεί οριστικά.

Πρώτος απολογισμός και «κρατούμενα» για το μέλλον

Η νεολαία γι’ άλλη μια φορά άνοιξε το δρόμο πυροδοτώντας ένα ευρύτερο κίνημα αντίστασης, δίνοντας τον τόνο πρώτα με τις καταλήψεις του Μαΐου και έπειτα με το κίνημα των Πλατειών του Απριλίου. Αυτά έπειτα έδωσαν τη σκυτάλη στα στιβαρά χέρια της εργατικής τάξης, που επέστρεψε με όλα της τα όπλα: απεργίες, καταλήψεις, κλεισίματα δρόμων. Μπλοκάρισμα κρίσιμων τομέων της καπιταλιστικής οικονομίας: διυλιστήρια και αποθήκες καυσίμων, ηλεκτρική ενέργεια, πυρηνικά εργοστάσια (!), λιμάνια, τρένα κι αεροδρόμια. Αμφισβήτηση του «ιερού κι απαραβίαστου στόχου» της ομαλής διεξαγωγής του Euro, π.χ. με τις απεργίες στις μεταφορές, τον τουριστικό τομέα και τη συλλογή σκουπιδιών. Νέες μορφές αγώνα ξεπήδησαν: κατάληψη πλατειών, κατάληψη διοδίων με ελεύθερη δίοδο οχημάτων και με συλλογή χρημάτων για τους απεργούς, δημιουργία απεργιακού ταμείου on-line που συγκέντρωσε 400.000 ευρώ. Τις τελευταίες μέρες τα συνδικάτα οργάνωσαν εναλλακτικό δημοψήφισμα. 800.000 εργαζόμενοι ψήφισαν, με ποσοστό 92% (!) να τάσσεται υπέρ της απόσυρσης της επίμαχης μεταρρύθμισης. Οι υπογραφές παραδόθηκαν στο Μέγαρο του Ολάντ.

Ιδιαίτερα η έλλειψη καυσίμων (τέλη Μαΐου-αρχές Ιουνίου) στοίχισε σοβαρά στην οικονομία και έφτασε μια αναπνοή από την πτώση της κυβέρνησης. Η ιδέα ότι ότι η κοινωνία χωρίζεται σε δυο 2 αντίπαλα ταξικά στρατόπεδα, κι ότι υπάρχει μια τάξη, η εργατική, που είναι μακράν πλειοψηφική, κρατάει στα χέρια της την οικονομία και διαθέτει την πραγματική δύναμη να νικήσει τα αφεντικά, άρχισε να ακούγεται πιο ρεαλιστική.

Η κυβέρνηση από το Μάρτιο κιόλας άρχισε να παρουσιάζει διάφορες «βελτιώσεις» του νόμου ή υποσχέσεις για «εξαιρέσεις κλάδων», σε προσπάθεια σαλαμοποίησης των αντιφρονούντων. Σε αυτό το περιβάλλον έγινε εφικτό να κατακτηθούν επιμέρους νίκες. Ανασφάλιστοι εργαζόμενοι διεκδίκησαν και κέρδισαν νόμιμη εργασία. Οι εκπαιδευτικοί κέρδισαν αυξήσεις μισθών μέσα στην κρίση. Ικανοποιήθηκαν αιτήματα του φοιτητικού κινήματος, αλλά και των σιδηροδρομικών που απεργούσαν εδώ και τέσσερις μήνες. Αυτές οι νίκες αφενός δείχνουν ότι δεν ισχύει το να «περιορίζουμε τα αιτήματά μας για να είναι πιο εύκολο να τα κερδίζουμε», κλασικό επιχείρημα των ρεφορμιστών και των γραφειοκρατών. Το αντίθετο ακριβώς ισχύει: το να τα διεκδικούμε «όλοι όλα» είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να κερδίσουμε ακόμα κι επιμέρους κατακτήσεις, ακόμα και μέσα στην κρίση. Αφετέρου δείχνουν τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης, που ποντάρει όλα τα λεφτά της στο ξήλωμα του Εργατικού Κώδικα και την ήττα του κινήματος, για να «καταπιαστεί» έπειτα με τα υπόλοιπα μέτωπα και κατακτήσεις.

Το κίνημα κατάφερε να σπάσει το στρατιωτικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης ξανά και ξανά, αποκαλύπτοντας αδυναμίες του καθεστώτος. Σε μια περίοδο που οι διαδηλώσεις απαγορεύονταν στο όνομα της καταπολέμησης της «τρομοκρατίας», ξέσπασε ένα κίνημα με καθημερινές διαδηλώσεις που «απελευθέρωσε» επί 4 μήνες τη δημόσια ζωή, έσπασε το φόβο και την εξατομίκευση. Όταν ο Ολάντ προσπάθησε να φέρει προς ψήφιση συνταγµατική τροποποίηση που βάθαινε το καθεστώς στρατιωτικού νόµου, σαρώθηκε από τις αντιδράσεις στο κόµµα του και την απέσυρε. Οι απειλές ενάντια στους απεργούς, ώστε να μην προκληθούν προβλήματα στο Euro, εν μέρει τουλάχιστον αψηφήστηκαν. Στις 23 και 28 Ιουνίου απείλησε η κυβέρνηση με απαγόρευση των διαδηλώσεων-στις 23 έκανε την απειλή πράξη. Οι απεργοί αψήφησαν την απειλή, και βουλευτές του Ολάντ καλούσαν δημόσια στη διαδήλωση. Μια μέρα πριν τη συγκέντρωση οι κυβερνώντες ανακοίνωσαν την άρση της απαγόρευσης με την ουρά στα σκέλια.

Μια νέα γενιά αγωνιστών μπήκε στη συστηματική  διαδικασία της πολιτικής συζήτησης και της γενίκευσης των εμπειριών της, εκπαιδεύτηκε στην αλληλεγγύη (στους εργάτες, στους πρόσφυγες, στους άστεγους), την οικοδόμηση σχέσεων και επικοιωνίας με τους εργάτες, τη μάχη με τα σώματα καταστολής. Αντιστράφηκε η ακροδεξιά ατζέντα και ηγεμονία, που ευνοούσε την επέλαση της Λεπέν. Η Δεξιά βυθίστηκε σε κρίση κι η Ακροδεξιά στριμώχτηκε στη γωνία, υποστηρίζοντας τους μπάτσους και καλώντας σε σκληρότερη καταστολή. 

Το κίνημα έβαλε και στη Γαλλία τις βάσεις για την κατάρρευση της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, αποδεικνύοντας ότι δε διαφέρει σε τίποτα από τη Δεξιά. Οι «Σοσιαλιστές» προχώρησαν σε μια κατασταλτική επιχείρηση ευρύτατης κλίμακας, στέλνοντας πολλές εκατοντάδες στο νοσοκομείο (φτάνοντας πολύ κοντά στο να σκοτώσει), συλλαμβάνοντας χιλιάδες διαδηλωτές. Κλομπ, κανόνια νερού, δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης, πλαστικές σφαίρες έγιναν καθημερινό «ψωμοτύρι». Οι «Σοσιαλιστές» χτύπησαν διαδήλωση της Πρωτομαγιάς για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1970, κι απαγόρευσαν πρώτη φορά διαδήλωση των συνδικάτων από το 1962 και τον Πόλεμο της Αλγερίας! Συκοφάντησαν μαζί με τα ΜΜΕ χυδαία τα συνδικάτα ταυτίζοντάς τα με … τζιχαντιστές και τρομοκράτες. Από τα τέλη Μαρτίου η γαλλική Δικαιοσύνη επέβαλε βαριές ποινές σε πάνω από 750 άτομα, μεταξύ των οποίων εκατό άτομα κάτω των 18 ετών.  Κάπως έτσι εξηγείται ότι στις τελευταίες μετρήσεις, o Oλάντ συγκεντρώνει αρνητικές γνώμες από το 88% των Γάλλων (!), μόνο το 14% τάσσεται υπέρ μιας νέας υποψηφιότητάς του για την Προεδρία της επόμενης χρονιάς, ενώ η δημοτικότητα του Βαλς βρίσκεται στο 16%.

Το μεγάλο κίνημα  άντεξε 4 μήνες ως ένα αμφίρροπο μπρα ντε φερ με το γαλλικό σύστημα. Έτριξε τα δόντια στην κυβέρνηση και την απείλησε σοβαρά. Έστω κι αν, όπως δείχνει , ολοκληρώνει τον κύκλο του, η ταξική οργή παραμένει ασίγαστη και μένει να δούμε τι θα συμβεί στον απόηχο. Ο λαϊκός κόσμος δε βλέπει  καμία προοπτική. Η κρίση βαθαίνει διεθνώς κι η Γαλλία περιδινίζεται. Νέα μέτρα βρίσκονται προ των πυλών , όπως δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Θα επικρατήσει αίσθημα ήττας ή θα περάσουμε σε μια νέα φάση κλαδικών αγώνων ενάντια στην εφαρμογή του νέου νόμου και στα επόμενα μέτρα; 

Με ποιες δυνάμεις θα καταφέρει να εφαρμόσει το νόμο η πλήρως απονομιμοποιημένη και σε κρίση κυβέρνηση Βαλς-Ολάντ;  Το κυβερνητικό στρατόπεδο έχει υποστεί βαθιά τραύματα και κλυδωνισμούς, έχει αποξενωθεί πλήρως από την εκλογική αλλά σε μεγάλο βαθμό και από την κομμματική του βάση. Στο βαθμό που θα συνεχίζει η κρίση των «Σοσιαλιστών» , θα αφήνει συνεχώς ανοιχτά παράθυρα για να εισβάλει ξανά η λαϊκή οργή.

Τα συνδικάτα πάντως ήδη έχουν υποσχεθεί θερμό φθινόπωρο.

Ο οριστικός απολογισμός αυτού του αγώνα αποτελεί εκκρεμότητα.

Εξαίσια δυναμική από τα κάτω. Τι θα μπορούσε να γίνει «από τα πάνω»;

Η ιστορική πείρα δείχνει ότι συνήθως για τη νίκη χρειάζεται ένας συνδυασμός αποφασισμένου γενικευμένου κινήματος και πολιτικής προοπτικής. Καθώς ένας  πρώτος κύκλος κλείνει, μπορούμε να ανοίξουμε τη συζήτηση για το «τι παραπάνω έπρεπε να γίνει».

Ο παράγοντας «αυθόρμητο» άγγιξε τα όριά του. Επί 4 μήνες νέες δυνάμεις έμπαιναν στο κίνημα και η μια συμπλήρωνε και «ξεκούραζε» την άλλη. Όταν είπαμε παραπάνω ότι η εργατική τάξη επέστρεψε με όλα της τα όπλα, «ξεχάσαμε» το βασικότερο: τη Γενική Απεργία. Η μια από τις 2 μεγαλύτερες συνομοσπονδίες, η CFDT, δεν κάλεσε ποτέ σε απεργία. Το κίνημα Nuit Debout κράτησε το νήμα της αντίστασης στα μεγάλα μεσοδιαστήματα που η Διασυνδικαλιστική των 7 συνδικάτων δεν καλούσε σε διαδηλώσεις, αλλά έλειπε η δύναμη που θα ενώσει όλους τους εργάτες με τη νεολαία και τους υπόλοιπους φτωχούς. Λογικό ήταν οι κλαδικές απεργίες να μην αντέξουν πάνω από μερικές βδομάδες, ενώ υπήρχε κι έλλειψη συντονισμού μεταξύ τους.

Οι μεγάλες συνομοσπονδίες που συμμετείχαν στο κίνημα, κυρίως αυτή της CGT, ποτέ δεν απομακρύνθηκαν από το ρόλο απλώς του «ριζοσπάστη διαπραγματευτή»,  δεν ξέφυγαν ποτέ από τα ανεκτά όρια του αστικού πλαισίου. Δεν κάλεσαν σε πολιτική απεργία διαρκείας. Δεν κάλεσαν ανοιχτά σε σαμποτάζ του Euro, αντίθετα η CGT κατήγγειλε τους κλάδους που δημιούργησαν προβλήματα στη διεξαγωγή του και διατηρεί την τάση να συρθεί σε «διάλογο».

Τα μεγάλα συνδικάτα συνολικά φάνηκαν δέσμια του διαμεσολαβητικού τους ρόλου με το κεφάλαιο και της κοινοβουλευτικο-κεντρικής (αντί της ταξικής) λογικής «κι αν πέσει ο Ολάντ, μήπως ανοίξουμε το δρόμο στη Λεπέν;». Δεν μπόρεσαν να διακρίνουν καθαρά ότι η κλιμάκωση του αγώνα είναι η μόνη εγγύηση τόσο ενάντια στη Λεπέν όσο και για να ανοίξει ο «χώρος» για αναζήτηση και δημιουργία εναλλακτικών στα αριστερά του Ολάντ.

Η κακή κατάσταση της Αριστεράς, ο ρεφορμισμός και η πολυδιάσπαση, τη βρήκαν ανέτοιμη να παίξει ηγετικό ρόλο πολιτικά και να γενικεύσει τον αγώνα προς την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης.

Παρ’ όλα αυτά τα προβλήματα, το κίνημα ταρακούνησε ήδη την κυβέρνηση, σε βαθμό που να μπορεί να γίνει λόγος για αρχή του τέλους της. Η δυναμική τού «από τα κάτω» αποδείχθηκε θαυμάσια, και μπορούσε να φτάσει πολύ μακρύτερα. Είναι βέβαιο ότι αν οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες συγκροτούσαν ένα «κέντρο» που να συντονίζει από την αρχή τις απεργίες με τις πλατείες και τις καταλήψεις της νεολαίας, να μην αφήνει τόσο μεγάλα μεσοδιαστήματα μεταξύ των πανεθνικών μερών δράσης (αφήνοντας την αντίσταση να ξεθυμαίνει και να παρουσιάζει φαινόμενα κόπωσης), να εργαστεί για το στόχο της γενικής πολιτικής απεργίας και την ανατροπή των  Βαλς-Ολάντ από τα κάτω κι από τα αριστερά, να προωθεί μια πολιτική εναλλακτική λύση που θα διεκδικούσε  «λιτότητα στους πλούσιους» και θα διεκδικούσε πίσω τα κλεμμένα, οι δυνατότητες για την άμεση πτώση των Ολάντ-Βαλς και μια συνολικότερη πολιτικο-κοινωνική ανατροπή ήταν κάτι παραπάνω από υπαρκτές.

Η οικοδόμηση ενός τέτοιου πολιτικού και κινηματικού κέντρου παραμένει πρωταρχικό καθήκον για τους αγωνιστές κι ανάγκη για την εργατική τάξη και τους φτωχούς της Γαλλίας. Από την άλλη, όποια κι αν είναι η εξέλιξη των τελευταίων επεισοδίων της μάχης, όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι μία: «να γίνει της Γαλλίας» - η απαραίτητη προϋπόθεση για τις όποιες θετικές εξελίξεις.

Στο εδώλιο του κατηγορουμένου θα βρεθούν σύντομα τα πρώην διοικητικά στελέχη της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων και της εστίας της, προκειμένου να αντιμετωπίσουν πλημμεληματικές κατηγορίες για την ανεπίτρεπτη αδράνεια έως αδιαφορία που επέδειξαν στην υποχρέωσή τους να αποβάλουν οριστικά την «περίφημη ομάδα των Κρητικών» -όπως χαρακτηρίζεται στο σχετικό βούλευμα- που είχε κάνει τον βίο αβίωτο στον αδικοχαμένο Βαγγέλη Γιακουμάκη.

Στα τέως διευθυντικά στελέχη καταλογίζεται ότι ενώ ενημερώθηκαν από άλλους φοιτητές για το τι γινόταν, παραβαίνοντας το καθήκον τους δεν διερεύνησαν τις καταγγελίες, δεν τιμώρησαν την 8μελή κρητική ομάδα, όπως όφειλαν, αλλά ούτε γνωστοποίησαν στις αρχές -όπως είχαν χρέος- τα αυτεπαγγέλτως διωκόμενα αδικήματα (επικίνδυνες σωματικές βλάβες, παράνομη παρακράτηση, παράνομη βία), αλλά προσπόρισαν στα μέλη της παράνομο όφελος σε βάρος του Δημοσίου, επιτρέποντάς τους στην πράξη να παραμείνουν οικότροφοι στην εστία της σχολής, απολαμβάνοντας δωρεάν στέγαση και διατροφή χωρίς να τις δικαιούνται, γιατί έπρεπε να είχαν αποβληθεί από την αρχή της φοίτησής τους.

Καθημερινό μαρτύριο Ανάμεσα στα περιστατικά ενδοσχολικής βίας που έγιναν το α’ εξάμηνο του 2014 κατά του Γιακουμάκη, περιγράφονται στα δικαστικά βουλεύματα επικίνδυνες σωματικές βλάβες, άσκηση ψυχολογικής βίας και εκφοβισμού κλπ. ως εξής:

• Σχεδόν καθημερινά, επί ένα δίμηνο, τον έσπρωχναν αιφνιδιαστικά ενώ κινούνταν στους χώρους της εστίας, τον χτυπούσαν καταφρονητικά με σφαλιάρες στον σβέρκο ερχόμενοι κρυφά από πίσω του, του έκλειναν το νερό του μπάνιου την ώρα που το χρησιμοποιούσε.

• Στις αρχές του 2014 του επιτέθηκαν και τον κρέμασαν με τη βία για αρκετή ώρα από το παράθυρο του β’ ορόφου της εστίας, προκαλώντας του σωματική βλάβη με τρόπο και μέσο που μπορούσε να θέσει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του.

• Αλλη μέρα, ανήλικος Κρητικός τού επιτέθηκε και με κλωτσιές τον κατέβασε από τον β’ όροφο στον α’, συνεχίζοντας να τον κλωτσά με βία σε όλο το σώμα, στην κοιλιά, στο κεφάλι, στον λαιμό, ακόμα και όταν είχε πέσει από τις σκάλες και βρισκόταν στο έδαφος, και θα μπορούσε να προκληθεί βαριά σωματική βλάβη και κίνδυνος για τη ζωή του.

• Το ίδιο περίπου διάστημα οι Κρητικοί τον κλείδωσαν με τη βία για πολλή ώρα σε μια ντουλάπα και τον εξανάγκασαν να τραγουδά κάθε φορά που του πετούσαν κέρματα μέχρι να αποφασίσουν να τον απελευθερώσουν.

• Σε άλλη φάση τον ξύρισαν με τη βία όλοι μαζί χλευάζοντάς τον προς εξευτελισμό του, ενώ στο ίδιο αυτό διάστημα ο Βαγγέλης εμφανιζόταν στη σχολή με μώλωπες στα αυτιά και τη μύτη από τους καθημερινούς ξυλοδαρμούς που υφίστατο από τους συντοπίτες του.

• Κάποια μέρα που εκείνος έλειπε στην Κρήτη, έκαναν πολύ μεγάλη φασαρία και ο φύλακας διαπίστωσε ότι είχαν μισοδιαλύσει το κρεβάτι του. «Καθάριζε» ο… αρχηγός Ο φερόμενος ως αρχηγός της ομάδας και γιος πολιτευτή στην Κρήτη σε άλλες ημερομηνίες είχε ξεριζώσει δέντρα της σχολής, είχε προκαλέσει φθορές σε κέντρο διασκέδασης των Ιωαννίνων με συνέπεια ο ιδιοκτήτης του να ζητήσει την αποκατάσταση των ζημιών από τη σχολή, ενώ όποτε είχαν προκαλέσει μεγάλο πρόβλημα, προτού τους καλέσουν σε εξηγήσεις, πήγαινε ο ίδιος στη διεύθυνση και «καθάριζε» για λογαριασμό όλων.
Αυτή η διευθέτηση εξασφάλιζε ατιμωρησία και είχε ως αποτέλεσμα να ξεθαρρεύουν και να τη γλιτώνουν και άλλες ομάδες για ανάλογα παραπτώματα.

Πηγή:http://agonaskritis.gr

Η Ελλάδα πανηγυρίζει το πρώτο της χρυσό μετάλλιο στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου που γίνεται στο ιστορικό Ολυμπιακό Στάδιο του Άμστερνταμ.

Η Κατερίνα Στεφανίδη με άλμα στα 4μέτρα και 81 εκατοστά κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο επί κοντώ.   

Μετά τα 4.81 μ. δεν τα κατάφερε στα 4.94 μ., ωστόσο σε κάθε περίπτωση επιβεβαίωσε μέσα από τις αγωνιστικές της εμφανίσεις, ότι είναι το κορυφαίο όνομα του επί κοντώ στον πλανήτη.
Ξεκίνησε τον αγώνα της στα 4.55 μ., συνέχισε στα 4.65 μ. και έπειτα ξεπέρασε τα 4.70 μέτρα. Ολα τα ύψη με την πρώτη.

Πολύ κοντά στο βάθρο βρέθηκε και η Νικόλ Κυριακοπούλου, που τελικά έμεινε τέταρτη με 4,55 μέτρα. 

Η Στεφανίδη με το τέλος του αγώνα
"Είμαι εκστασιασμένη που κατάφερα να κατακτήσω το χρυσό και να βελτιώσω το ρεκόρ διοργάνωσης της Ισιμπάγεβα. Νομίζω πως αυτό είναι κάτι σπουδαίο. Ημουν έτοιμη να πηδήσω ακόμη υψηλότερα όμως οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν καλές. Θεωρούσα πως το 4,45 μ. θα δώσει μετάλλιο και με το 4,70 μ. ήμουν σίγουρη πως θα κερδίσω, ωστόσο δεν μου έφτανε αυτό ήθελα και το ρεκόρ"

1.Κατερίνα Στεφανίδη (Ελλάδα) 4.81μ Ρεκόρ αγώνων
2.Λίζα Ρίζιχ (Γερμανία) 4.70μ
3.Αντζέλικα Μπένγκτσον (Σουηδία) 4.65μ
4. Νικόλ Κυριακοπούλου (Ελλάδα) 4.55μ
5.Μιχαέλα Μέιγερ (Σουηδία) 4.55μ
6.Φέμκε Πλούιμ (Πολωνία) 4.45μ
7.Αντζέλικα Μοζέρ (Ελβετία) 4.45μ
.Βίλμα Μούρτο (Φινλανδία) 4.45μ.

Γράφει ο Σεΐτ Αλντογάν*

Η εξωτερική και εσωτερική πολιτική της Άγκυρας, εξακολουθεί να είναι παράγοντας εξελίξεων και θέμα συζητήσεων στην Τουρκία και σε όλο τον κόσμο.

Σημαντική εξέλιξη των τελευταίων ημερών είναι η συγγνώμη που ζήτησε ο Ερντογάν από την Ρωσία και το Ισραήλ. Η εξέλιξη αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ερντογάν κατάλαβε ότι η εξωτερική πολιτική που ακολουθούσε στην περιοχή προσέκρουσε σε τοίχο. Και αυτό γιατί φαίνεται πως οι ιμπεριαλιστές, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, έχουν συμφωνήσει σε λύση για τη Συρία που να περιλαμβάνει και τον Άσαντ, ενώ η Τουρκία επεδίωκε λύση χωρίς τον Άσαντ και ταυτόχρονα χωρίς τους Κούρδους. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει τη θέση της Τουρκίας στην περιοχή. Ήδη απομονωμένο το καθεστώς της Άγκυρας, βλέπει στα ανατολικά και νοτιοανατολικά σύνορα της χώρας να μην υπάρχει χώρα με την οποία να μην έχει εχθρικές σχέσεις. Συρία, Ιράκ, Ρωσία, Αρμενία…

Η προσπάθεια της Τουρκίας να ομαλοποιήσει τις διακρατικές σχέσεις της με Ρωσία, Ισραήλ κλπ, έχει τον εξής στόχο: Η ομαλοποίηση των σχέσεων  με την Ρωσία σημαίνει ομαλοποίηση με το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία. Ομαλοποίηση με την Αμερική σημαίνει ομαλοποίηση των σχέσεων με τη Δύση.

Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου δήλωσε ότι «αν η Γερμανία ζητήσει βάσεις στο Ιντσιρλίκ, εμείς θα δεχτούμε».

Όλα αυτά δείχνουν ότι η Τουρκία αναζητεί από την αρχή συμμαχίες και προσπαθεί να ‘παίξει’ στις ισορροπίες στην περιοχή.

Την ίδια ώρα, οι Κούρδοι της Συρίας φαίνεται ότι έχουν εξασφαλίσει τη συνεργασία της Αμερικής. Προσπαθούν παράλληλα να εξασφαλίσουν συνεργασία και με τη Ρωσία, ενώ ήδη δήλωσαν πως είναι έτοιμο και το Σύνταγμα της Ομοσπονδίας τους…

Σύμφωνα με ανακοίνωση που έκαναν πριν από τρεις μέρες οι Κούρδοι της Συρίας, μέσω του εκπροσώπου τους Σαλίχ Μουσλίμ, οι Αμερικάνοι έχουν ήδη τρεις βάσεις στην περιοχή της Ροζάβα. Από την άλλη πλευρά, και η Ρωσία προσπαθεί να αυξήσει και να ενισχύσει τις βάσεις που έχει στην Συρία.



Από την αρχή της κρίσης στη Συρία, ο Ερντογάν διακήρυσσε ότι μία ομοσπονδία των Κούρδων στην περιοχή, είναι κόκκινη γραμμή για την Τουρκία. Σήμερα που οι Κούρδοι ανακοινώνουν ότι θα προχωρήσουν με ομοσπονδία στην περιοχή, και μάλιστα με Σύνταγμα, ο Ερντογάν δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Μέχρι τώρα, η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας ήταν εκτός όλων αυτών των εξελίξεων με τον Ερντογάν απομονωμένο, να μην μπορεί να παρέμβει σε αυτές. «Βρόνταγε χωρίς να βρέχει», έκανε δηλαδή δηλώσεις επίδειξης λεονταρισμού στην περιοχή. Ενός λεονταρισμού όμως που ούτε προς την πλευρά της Αμερικής, ούτε προς την πλευρά της Ρωσίας, των Κούρδων ή των Σύρων βρήκε απήχηση. Δεν πέρασε, οπότε ο Ερντογάν ξεκίνησε την πολιτική της ομαλοποίησης των σχέσεων της Τουρκίας με την Ρωσία πρώτα, με το Ισραήλ στη συνέχεια. Φαίνεται ότι τις επόμενες ημέρες θα υπάρξουν εξελίξεις και για το συριακό ζήτημα.

Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, όπως προαναφέραμε, προσέκρουσε στις μεγάλες δυνάμεις και στον ανταγωνισμό των αξόνων στην περιοχή. Αυτή είναι η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή.

Στο εσωτερικό τώρα της Τουρκίας, στόχος του Ερντογάν από καιρό, είναι η αλλαγή του Συντάγματος και του πολιτεύματος και η μετάβαση σε προεδρικό σύστημα με ενισχυμένες τις εξουσίες του προέδρου. Αυτό αποτελεί απαίτηση μιας μεγάλης μερίδας της αστικής τάξης που αναδύθηκε και προόδευσε παράλληλα με τη διακυβέρνηση του ΑΚΡ (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, το κόμμα του Ερντογάν), έχει συσσωρεύσει μεγάλο κεφάλαιο και επιδιώκει μεγαλύτερο κομμάτι της πίττας τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και στην ευρύτερη περιοχή. Ένα προεδροκεντρικότερο σύστημα τους διευκολύνει. «Σουλτανικό» μάλιστα προεδρικό πολίτευμα.

Από την άλλη μεριά, η απαίτηση των λαών για περισσότερη δημοκρατία, ελευθερίες και δικαιώματα, συνεχώς καταπνίγεται με καταπίεση, με τρομοκρατία, με πολεμικές επιχειρήσεις, με αποκλεισμούς περιοχών, συλλήψεις, κρατήσεις κτλ. Ο Ερντογάν ισοπεδώνει κάθε αντίσταση και αντιπολίτευση που θα βρει μπροστά του.



Όπως είναι γνωστό, ο πόλεμος μαίνεται στις κουρδικές περιοχές. Επί μήνες συνεχίζονται αποκλεισμοί περιοχών ολόκληρων. Επί μήνες ολόκληρους, δεκάδες κουρδικές πόλεις, κωμοπόλεις και περιοχές, παράλληλα με τον αποκλεισμό δέχθηκαν αεροπορικές επιθέσεις, επιθέσεις με βαριά όπλα, όπως τανκς και άλλα, βομβαρδίστηκαν και ισοπεδώθηκαν κυριολεκτικά. Χιλιάδες άτομα σκοτώθηκαν στις  επιχειρήσεις αυτές. Και ο Ερντογάν σε ανακοίνωσή του δηλώνει πως οι επιχειρήσεις θα συνεχιστούν «μέχρι να ξεριζώσουμε την τρομοκρατία, μέχρι να εξολοθρεύσουμε και τον τελευταίο τρομοκράτη».

Σε όλη την Τουρκία, οποιοσδήποτε αντιστέκεται ή αντιπολιτεύεται τα σχέδια του Ερντογάν, θεωρείται εχθρός της χώρας και τιμωρείται. Ακόμα και πολύ γνωστοί δημοσιογράφοι, ακόμα και διανοούμενοι που υπέγραψαν μία διακήρυξη με την οποία απαίτησαν δημοκρατία και ελεύθερη έκφραση, ζητώντας να σταματήσει αυτός ο πόλεμος, αντιμετωπίστηκαν ως εχθρός της χώρας. Οι περισσότεροι από αυτούς φυλακίστηκαν για κάποιο χρονικό διάστημα. Δεκάδες από αυτούς έχουν διωχθεί και εξακολουθούν να διώκονται από τη δουλειά τους και από τα πανεπιστήμια, επειδή ζήτησαν με τις υπογραφές τους να τελειώσει ο πόλεμος.

Όπως είναι γνωστό, μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός της Τουρκίας ήταν ο Αχμέτ Νταβούτογλου, αρχιτέκτονας της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Το γεγονός ότι σε κάποιες δηλώσεις του σχετικά με την εξωτερική αλλά και την εσωτερική πολιτική, είχε αναφέρει ότι μερικά πράγματα θα πρέπει να αναθεωρηθούν, «να τα ξαναδούμε από την αρχή», αποτέλεσε την αφορμή να εκδιωχθεί από τον Ερντογάν από την πρωθυπουργία. Αυτό δείχνει το μέγεθος της μη ανοχής του Ερντογάν στην παραμικρή αντιπολιτευτική φωνή, ακόμα και όταν προέρχεται από το δικό του χώρο.



Από την άλλη μεριά, οι εκρήξεις και η τρομοκρατία στην Τουρκία έχουν κοστίσει πολλές ζωές. Η τρομοκρατία εξαπλώνεται σε κάθε σπίτι, σε κάθε πόλη, σε κάθε εργοστάσιο. Με αυτή την έννοια, ο Ερντογάν χρησιμοποίησε όλες τις εκρήξεις που έγιναν στην Τουρκία και κόστισαν τη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων. Στις περισσότερες εκρήξεις, τα στοιχεία έδειξαν ότι η ΜΙΤ, η μυστική υπηρεσία πληροφοριών της Τουρκίας, ήξερε τους βομβιστές και τους παρακολουθούσε.

Τόσο στις εκρήξεις που έγιναν στην Άγκυρα, όσο και στις τελευταίες εκρήξεις στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, οι βομβιστές του ISIS είχαν συλληφθεί και αφέθηκαν ελεύθεροι. Το ίδιο και σήμερα. Και όλα αυτά γίνονται χωρίς ουσιαστικά να κατηγορηθεί το ISIS, ο ρόλος του οποίου παρουσιάζεται από τις δικαστικές αρχές και την κυβέρνηση ως περιθωριακός.

Αποκαλυπτική είναι η ακραία δήλωση που είχε κάνει μετά τις εκρήξεις στην Άγκυρα ο τότε πρωθυπουργός Νταβούτογλου: Οι τρομοκράτες ήταν υπό παρακολούθηση, όμως, καθώς η Τουρκία είναι μία δημοκρατική χώρα, δεν μπορούσαν να προχωρήσουν σε συλλήψεις πριν τελεσθεί η παράνομη πράξη! Σήμερα συνεχίζεται αυτή ακριβώς η πολιτική.

Στην Τουρκία, ακόμα και τα πιο εικονικά δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες κρέμονται από τα χείλη του Ερντογάν και της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση δεν λειτουργεί ως μια εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά ως διορισμένη από τον Ερντογάν. Στη Βουλή, είναι συχνό το φαινόμενο βουλευτές να σηκώνουν απλώς τα χέρια ψηφίζοντας νόμους των οποίων αγνοούσαν το περιεχόμενο. Περισσότερο μοιάζουν με συμβολαιογράφους παρά με βουλευτές. Το τελευταίο διάστημα, ό,τι νομοσχέδιο έχει περάσει, έχει περάσει ως ‘πακέτο’.

Η ίδια η κυβέρνηση του Ερντογάν ψήφισε στη Βουλή την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας όλων των Κούρδων βουλευτών. Η ενέργεια αυτή δείχνει το μέγεθος των επιθέσεων, αφού ακόμα και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, μπορεί να δικαστούν με μία εντολή του Ερντογάν.

Αξιοσημείωτη επίσης είναι η απαγόρευση δημοσιεύσεων που διατάσσεται από τις δικαστικές αρχές με εντολή της κυβέρνησης, μετά από διάφορα γεγονότα. Μία μόλις ώρα μετά από τις βομβιστικές επιθέσεις, είχε ήδη εκδοθεί εντολή απαγόρευσης δημοσιεύσεων!

Συνεχίζεται η φασιστικοποίηση στην Τουρκία

               

Namaz (Προσευχή) στα νηπιαγωγεία


Πράγματι στην Τουρκία σήμερα, η απάντηση ενάντια στους αλλόθρησκους, ενάντια στην εργατική τάξη, στους διανοούμενους, ενάντια στην αγωνιζόμενη νεολαία, στις διεκδικήσεις των γυναικών, ιδιαίτερα ενάντια στις διεκδικήσεις του κούρδικου λαού, η απάντηση του καθεστώτος είναι η περαιτέρω φασιστικοποίηση σε κάθε επίπεδο. Η κυβέρνηση απαντά με τη φασιστικοποίηση σε κάθε επίπεδο ενάντια στα κινήματα και τις διεκδικήσεις αυτές.

Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, τα παιδιά ηλικίας τεσσάρων έως έξι ετών, αντί να πηγαίνουν στονηπιαγωγείο μπορούν να πηγαίνουν σε διδασκαλεία του Κορανίου όπου παρακολουθούν θρησκευτικά μαθήματα. Αυτό το πράγμα, επίσημα έχει θεωρηθεί ως κοινωνικό δικαίωμα.

Άλλο παράδειγμα: 9.581 ιδιωτικά σχολεία υπάρχουν στην Τουρκία. Αυτό σημαίνει 10% όλων των σχολείων που υπάρχουν. Το έτος 2011-2012, υπήρχαν μόνο 45 ιδιωτικές επαγγελματικές σχολές στην Τουρκία. Σήμερα είναι 419. Ο αριθμός δε των μαθητών που φοιτούν σε αυτές τις σχολές έχει πολλαπλασιαστεί 23 φορές: από 4.348 που ήταν, έχει φτάσει τις 99.217!

Το κράτος ενισχύει αυτές τις ιδιωτικές επαγγελματικές σχολές, δίνοντας για κάθε παιδί που φοιτά 4.500-5.500 λίρεςως βοήθεια από την πολιτεία.

Η φιλοσοφία και τα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης  στα σχολεία έχουν περιοριστεί σημαντικά, την ίδια ώρα που τα θρησκευτικά μαθήματα έχουν αυξηθεί πάρα πολύ. Η Γυμναστική έχει σχεδόν καταργηθεί!

Στα διδασκαλεία του Κορανίου ο περιορισμός της ηλικίας έχει καταργηθεί. Οι γονείς μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους να μελετούν το Κοράνι στην αραβική γλώσσα ακόμα και από την ηλικία των τεσσάρων, πέντε ή έξι ετών. Στα νηπιαγωγεία έχουν εισαχθεί θρησκευτικά μαθήματα.

Ακόμα, στα γυμνάσια και στα λύκεια έχουν δημιουργηθεί τμήματα που σπουδάζουν υποψήφιοι χοτζάδες και ιμάμηδες.

Τα σχολεία σε όλη την κλίμακα της εκπαίδευσης, έχουν πλέον αλλάξει μορφή, επί το αντιδραστικότερο, με έντονη την παρουσία του θρησκευτικού στοιχείου. Τα Θρησκευτικά βεβαίως είναι υποχρεωτικά.

Ταυτόχρονα, τα μικρά κορίτσια, ακόμα και τα ανήλικα, έχουν πλέον το δικαίωμα να φορούν μαντίλα. Τα γυμνάσια και τα δημοτικά σχολεία έχουν γεμίσει ανήλικα παιδιά που φορούν μαντίλα. Λίγα είναι πλέον στην Τουρκία τα μικτά σχολεία αγοριών-κοριτσιών.

Ταυτόχρονα, η αραβική έχει εισαχθεί στα σχολεία ως επίσημη γλώσσα που πρέπει να μάθουν τα παιδιά, ενώ το πρόγραμμα σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών καταρτίζεται από τη Διεύθυνση θρησκευτικών ζητημάτων. Αυτό σημαίνει ότι όλα πλέον τα σχολεία έχουν μετατραπεί σε θρησκευτικά σχολεία.

Στις εισαγωγικές εξετάσεις, για να μπουν τα παιδιά στα πανεπιστήμια, πρέπει να απαντήσουν με επιτυχία σε πάρα πολλές θρησκευτικού περιεχομένου ερωτήσεις!

Η φασιστικοποίηση, όπως είναι προφανές, εξαπλώνεται βέβαια και στα συνδικάτα. Πάρα πολλά συνδικάτα σήμερα είναι στα χέρια κυβερνητικών παραγόντων. Προσπαθούν να περάσουν θρησκευτικά μηνύματα και να εξασφαλίσουν λιγότερες εργατικές αντιστάσεις και μεγαλύτερη απόδοση για τα αφεντικά. Μεταξύ των εργαζομένων επιδιώκουν να επικρατούν θρησκευτικοί και όχι ταξικοί δεσμοί.

   

Θρησκευτικές εκδηλώσεις του ISIS στην Τουρκία

Το ISIS οργανώνεται στην Τουρκία εδώ και χρόνια στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, στις συνοικίες, με διάφορα ονόματα κάθε φορά.
Έφτασαν στο σημείο να κάνουν θρησκευτικές τελετές στα πανεπιστήμια, καθώς και εκδηλώσεις με σημαίες του ISIS στους δρόμους διαφόρων πόλεων. Μοιράζουν προκηρύξεις συνεχώς, χωρίς καμία ενόχληση από το κράτος.

Μία σημαντική εξέλιξη των ημερών ήταν η ανακοίνωση που έκανε ο Ερντογάν περί Σύρων μεταναστών. Σε αυτήν τόνισε ότι στο επόμενο χρονικό διάστημα θα δοθεί τουρκική υπηκοότητα σε όλους τους Σύρους πρόσφυγες.

Καταρχήν να τονίσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν στέκει νομικά, καθώς η Τουρκία δεν έχει υπογράψει συμφωνία για τη μεταναστευτική πολιτική σε διεθνές επίπεδο, παρά μόνο για την υποδοχή μεταναστών από την Ευρώπη και όχι από την Ανατολία.

Ποιος μπορεί να είναι ο σκοπός της παροχής τουρκικής υπηκοότητας στους πρόσφυγες;

Καταρχήν ο Ερντογάν αποσκοπεί, όπως είπαμε, στην αλλαγή του Συντάγματος και στη συνέχεια του πολιτεύματος. Σήμερα στην Τουρκία βρίσκονται 2.700.000 Σύροι μετανάστες και πρόσφυγες. Η εξασφάλιση των ψήφων όλων αυτών θα εξυπηρετούσε πάρα πολύ τον Ερντογάν στα σχέδιά του. Εκεί αποσκοπεί η εξαγγελία του για την παροχή υπηκοότητας. Ήδη σε πάρα πολλές κουρδικές περιοχές και στις περιοχές των αλεβιτών, δημιουργούνται συνοικίες για τους Σύρους πρόσφυγες, με στόχο τη δημογραφική αλλοίωση των περιοχών αυτών.

Δεν θα αποτελέσει έκπληξη, αν στους επόμενους μήνες ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του πάρουν απόφαση γιαπρόωρες εκλογές. Ήδη ο Ερντογάν έχει ανοίξει τεράστιο πόλεμο με το κούρδικο κίνημα. Ταυτόχρονα έχει ανοίξει ρωγμές στους γκρίζους λύκους. Αν καταδικαστεί το κούρδικο κόμμα και διχάζοντας τη βάση των γκρίζων λύκων, μπορεί να εξασφαλίσει (με την μη είσοδο των Κούρδων στη Βουλή), τον αριθμό των βουλευτών που χρειάζεται για την αλλαγή Συντάγματος.

Ποια πρέπει να είναι η απάντηση;

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση που επικρατεί στην Τουρκία, όπως την περιγράψαμε, χρειάζεται μια πραγματική αντίσταση. Ένα κίνημα που να αντισταθεί ενιαία απέναντι σε όλες αυτές τις επιθέσεις και οπισθοδρομήσεις, ένα κίνημα που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την πολιτική της κυβέρνησης.

Προς αυτή την κατεύθυνση έχει διατυπωθεί από το Κόμμα Εργασίας (ΕΜΕΡ) μία πρόταση για τη δημιουργία ενός μετώπου ειρήνης και δημοκρατίας σε όλη την Τουρκία και το Κουρδιστάν, με τη συμμετοχή όλων των οργανώσεων, των κομμάτων, των δημοκρατικών φορέων, μαζικών οργανώσεων, συνδικάτων, επιστημόνων, διανοουμένων, καλλιτεχνών, όσων είναι ενάντιοι στο καθεστώς της Άγκυρας, του Ερντογάν.

Οι έγχρωμοι και οι μειονότητες στις ΗΠΑ βρίσκονται στο μόνιμο στόχαστρο των μηχανισμών καταστολής, που μάλιστα έχουν στρατιωτικοποιηθεί σε αφάνταστο βαθμό. Μέσα σε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες, την Τρίτη 6 Ιουλίου και την Τετάρτη 7 Ιουλίου δολοφονήθηκαν ο αφροαμερικανός Alton Sterling, ηλικίας 37 ετών και ο Philando Castile, 32 έτών.

Ο Άλτον Στέρλινγκ, πλανόδιος μικροπωλητής, δολοφονήθηκε έξω από το πάρκινγκ ενός καταστήματος στη Λουιζιάνα. Ενώ οι αστυνομικοί τον είχαν ήδη ακινητοποιήσει, άδειασαν με μανία τις κάννες των όπλων τους πάνω του. Με διαφορά λίγων ωρών, στο Mπάτον Ρουζ της Μινεσότα , ο  Καστίλ πυροβολήθηκε εν ψυχρώ μέσα στο αμάξι του, μπροστά στα έντρομα μάτια της 4χρονης κόρης του και της συντρόφου του.

Η συνέχεια του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» και του δόγματος «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», είναι ο ταξικός πόλεμος που έχει κηρύξει το αμερικάνικο κράτος ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό» και έχει σαν αποτέλεσμα 956 δολοφονίες από αστυνομικούς μέσα στο 2015, ενώ μόνο φέτος έχουν δολοφονηθεί 506 άνθρωποι. Ο Καστίλ ήταν ο 123ος μαύρος. Η ατιμωρησία των αστυνομικών είναι κοινή σε όλες τις περιπτώσεις εδώ και χρόνια. Ο ίδιος ο Ομπάμα παραδέχθηκε ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, για να σπεύσει αμέσως να δηλώσει τον σεβασμό απέναντι στους αστυνομικούς «που μας προστατεύουν καθημερινά».

Η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οι δολοφονίες και τα βασανιστήρια, η καταστολή στις διαδηλώσεις, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κ.ά. είναι η άλλη όψη του νεοφιλελευθερισμού, των Μνημονίων, των επιθέσεων στα δικαιώματα των εργαζομένων,  της νεολαίας, των φτωχών και των μεταναστών σε όλο τον κόσμο. Γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι για να συνεχίσει να επιβιώνει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, οι φτωχοί, οι άνεργοι, η νεολαία, οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες «περισσεύουν», ότι δεν θα έχουν δικαιώματα – ή και ότι πολλοί απ’ αυτούς πρέπει να πεθάνουν.

Εδώ και αρκετό καιρό έχει δημιουργηθεί ένα σημαντικό κίνημα ενάντια στις δολοφονίες στις ΗΠΑ, που επικεντρώνεται κυρίως στην υπεράσπιση των αφροαμερικανών απέναντι στην αστυνομική κτηνωδία. Συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις έγιναν και αυτή τη φορά, στη Μινεσότα και τη Λουιζιάνα, ενώ γρήγορα επεκτάθηκαν και σε άλλες πόλεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι αρκετοί διαδηλωτές περικύκλωσαν το σπίτι του κυβερνήτη της Μινεσότα απαιτώντας δικαιοσύνη για τη δολοφονία του Καστίλ.

Ταυτόχρονα, υπάρχει μια άνοδος των εργατικών και κοινωνικών αγώνων στις ΗΠΑ (κίνημα Occupy, αγώνας για την αύξηση του μεροκάματου στην εστίαση κ.ά.). Η σύνδεση και ανάπτυξη αυτών των αντιστάσεων και κινημάτων, η διεθνιστική αλληλεγγύη προς αυτούς, είναι σημαντική για το εργατικό κίνημα όλου του πλανήτη, για την αντιμετώπιση των δεινών της καπιταλιστικής κρίσης μέσα στην καρδιά της πιο ισχυρής ιμπεριαλιστικής δύναμης.

8.7.2016

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ