Αυτή τη φορά ένας έφηβοςβρήκε τραγικό τέλος την ώρα που έπαιζε Pokemon Go, καθώς δέχτηκε πυροβολισμούς με αποτέλεσμα να πέσει νεκρός.

Το περιστατικό συνέβη στη Γουατεμάλα όταν ο έφηβος και ο 18χρονος ξάδελφος του βγήκαν κατά τη διάρκεια της νύχτας να κυνηγήσουν κάποια Πόκεμον που βρίσκονταν κοντά στο σπίτι τους. Τα παιδιά όμως έπεσαν σε ενέδρα κακοποιών που πυροβόλησαν προς το μέρος τους, με αποτέλεσμα ο Jerson Lopez de Leo να τραυματιστεί θανάσιμα.

Όπως αναφέρει η Mirror, η αστυνομία πραγματοποιεί έρευνες για τον εντοπισμό ενός αγροτικού βαν το οποίο βρισκόταν στην περιοχή αμέσως μετά τους πυροβολισμούς.

Το Pokemon Go είναι μεν ένα παιχνίδι για smart phones, από τα πρώτα που αξιοποιούν τις δυνατότητες των τεχνολογιών επαυξημένης πραγματικότητας (augmented reality).

Από τις 6 Ιουλίου που ξεκίνησε η διάθεση του Pokemon Go, το app έχει «κατέβει» από το Play Store της Google ή τo App Store της Apple πάνω από 8 εκατομμύρια και ο αριθμός αυξάνεται ραγδαία όσο προστίθενται και νέες χώρες που είναι διαθέσιμο.

Η «τρέλα» είναι τέτοια ώστε μέσα σε λιγότερο από 10 ημέρες έχουν καταγραφεί δεκάδες περιπτώσεις που οι παίκτες έπεσαν θύματα κλοπής πολύ απλά γιατί δεν πρόσεχαν τίποτα άλλο από την οθόνη του smartphone τους!

Επίσης, υπάρχουν και πολλά ατυχήματα λόγω της έλλειψης προσοχής από τους παίκτες του Pokemon Go, το οποίο έχει αποδειχθεί ότι είναι ιδιαίτερα εθιστικό.
Το αποτέλεσμα είναι πολλές αστυνομικές διευθύνσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν εκδώσει σχετικές οδηγίες προς τους πολίτες!

Την ίδια στιγμή, κυκλοφορούν videos από πλατείες και άλλα σημεία όπου δεκάδες παίκτες με το smart phone ανά χείρας προσπαθούν να ...πιάσουν Pokemon.

Γράφει ο Βασίλης Τζώτζης*

Στην ημερήσια διάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού έχει έρθει το ζήτημα του εκλογικού νόμου. Είναι η ύστατη προσπάθεια της «πρώτη φορά αριστερής Κυβέρνησης» να υλοποιήσει ένα λαϊκό αίτημα, αυτό της απλής αναλογικής. Οι μεθοδεύσεις, τα παζάρια και τα εκλογικά μαγειρέματα κορυφών, εμπεδώνουν την τεράστια απόσταση που χωρίζει τα νεομνημονιακά μορφώματα από τους λαϊκούς πόθους. Απόδειξη ο μισός/κολοβός χαρακτήρας της όχι και τόσο απλής – ανόθευτης αναλογικής, με διατήρηση του ορίου του 3% για την είσοδο ενός κόμματος στη βουλή.
Φυσικά η ποιότητα της Δημοκρατίας, η ισότητα της ψήφου κ.α. ΔΕΝ μπορούν να εξασφαλιστούν ΠΟΤΕ εντός του εκμεταλλευτικού συστήματος, της κυρίαρχης ιδεολογίας, των κατασταλτικών & ιδεολογικών μηχανισμών. 
Η αστική/ταξική δημοκρατία στο εποικοδόμημα είναι η άλλη όψη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Τα παραπάνω ζητήματα καλύπτονται με εξαιρετικό τρόπο από παρεμβάσεις συντρόφων τόσο σε έντυπα όσο και σε ηλεκτρονικά μέσα.

Πίσω από τα εκλογομαγειρέματα

Αν προσπαθήσει να ερμηνεύσει κάποιος τη στάση των κομμάτων ,στο εν λόγο ζήτημα, θα συναντήσει το χάος και την τυχαιότητα. Αντιλήψεις του συρμού περί μεγάλων & μικρών κομμάτων, «παλιού & νέου», δημοκρατικής ή όχι αντίληψης δείχνουν τα κυριαρχούν. Αλίμονο όμως αν προσεγγίζουμε τέτοια ζητήματα μακριά από την πολιτική θεωρία του κράτους, με όχημα τους τακτικισμούς στο πολιτικό σκηνικό. Πίσω από τον κουρνιαχτό των δηλώσεων, αιχμών, κατηγοριών κλπ. αναδεικνύονται δύο καίρια ζητήματα:

Η κεντρική πολιτική και ιδεολογική λειτουργία του αστικού κοινοβουλίου είναι να οργανώνει την ηγεμονία των κυρίαρχων πάνω στις κυριαρχούμενες τάξεις. Αυτή είναι η βασική πλευρά των αντιπαραθέσεων οι οποίες αναπτύσσονται. Όσο σημαντικές και αν μοιάζουν πλευρές όπως: «Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ξέρει ότι θα χάσει και καταργεί το μπόνους» ή «Φοβάται εξεταστικές επιτροπές για το πρώτο 6-μηνο και το Δημοψήφισμα», αυτές είναι δευτερεύουσες.

Η ενσωμάτωση/κοινοβουλευτικοποίηση των λαϊκών αιτημάτων, η προσαρμογή εντός αστικού πολιτικού σκηνικού, η πίστη ΟΧΙ απλά σε ένα αστικό κόμμα αλλά ΣΤΟ ένα και μοναδικό κόμμα της αστικής τάξης – την Αστική Βουλή – είναι ο βασικός στόχος της όλης αντιπαράθεσης. Οι γνωστές αλληλοκατηγορίες αξιοποιούνται ως τα πρώτα καύσιμα σε αυτή τη συζήτηση, μαζί με την αφήγηση της κάθε πλευράς για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού σκηνικού και του κράτους.

Υπάρχει κάτι που μπορεί να τους τρομάζει, όσον αφορά το κίνημα της εργατικής τάξης και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα; Με μια στατική – μεταφυσική προσέγγιση η απάντηση είναι ΟΧΙ! Όμως τα πράγματα ΔΕΝ είναι τόσο απλά και απρόβλεπτες εξελίξεις μοιάζουν να κυοφορούνται.

Η ανυπαρξία αστικής αντιμνημονιακής εναλλακτικής, όπως αυτή εμφανίστηκε κατά καιρούς «Λεφτά υπάρχουν» – Ζάππεια – Πρόγραμμα Θεσ/νικης, δημιουργεί μια αναπόδραστη πραγματικότητα, μεταφέρει το κέντρο βάρους της αντιπολίτευσης από τη βουλή στο δρόμο και τις πλατείες. Εδώ εδράζονται και οι βασικές κατηγορίες προς τα μορφώματα τα οποία μονοδρομούν τις εξελίξεις μέσα από το αστικό κοινοβούλιο, αφού προεκτείνουν μέσα στο λαό την αστική πολιτική ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!

Επίσης ένα υπαρκτό ρεύμα αηδίας και αποστροφής προς το πολιτικό σκηνικό, με κύριο φαινόμενο την αποχή από τις εκλογές, μπορεί να δημιουργήσει απρόσμενες εξελίξεις σε περίπτωση γενικής ανόδου του λαϊκού αγώνα. Είναι ένα από τα χαμένα στοιχήματα της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. η αδυναμία ενσωμάτωσης αυτού του κόσμου στο πολιτικό του σχέδιο, καθώς αυτοί είναι κατά πλειοψηφία νεολαίοι, μορφωμένοι, άνεργοι, επισφαλώς απασχολούμενοι κλπ.

Δύο σε αντιστοιχία επιλογές μοιάζουν να επικρατούν.

Η μια έχει ως βάση ένα νέο διπολισμό. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα δορυφοριοποιούν τα μικρότερα κόμματα σε σταθερά κυβερνητικά σχήματα. Ο ένας πόλος θα θυμίζει κάτι από συντηρητικό κόμμα, ενώ ο άλλος κάτι από «σοσιαλιστικό». Στις αντιπαραθέσεις για την εναλλαγή τους θα ενσωματώνουν τις λαϊκές ψήφους, καθώς και τα όρια του κινήματος. Η αφήγηση για την ένταση της λιτότητας, δαπάνες ή φόροι κλπ θα διαφοροποιούν (στα λόγια) τους δύο πόλους. Αυτή η επιλογή θέλει να διατηρήσει το εκλογικό μπόνους στο πρώτο κόμμα, συμβάλλοντας και απλοποιώντας τις συνεργασίες.

Η άλλη έχει ως βάση τις οικουμενικές επιλογές. Αξιοποιεί τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης (Ε.Ε. – Ευρώ – ΝΑΤΟ) ως έδαφος για ευρύτερες συγκλήσεις και συνεργασίες. Η ίδια η πραγματικότητα του πολιτικού σκηνικού θα υλοποιεί τις βάρβαρες και αντιλαϊκές πολιτικές, ενώ η αντιπαράθεση θα δίνεται για τα παρεμπίπτοντα ζητήματα ηθικής, σκανδάλων, ήθους κλπ. Αυτή η λειτουργία εξυπηρετείται από την απλή αναλογική.

Τα αστικά κόμματα που διαχειρίστηκαν ως τώρα την Κυβερνητική εξουσία και διατηρούν βαθιές/ιστορικές σχέσεις εμπλοκής με τα κέντρα εξουσίας διαλέγουν την πρώτη αφήγηση. Νέα Δημοκρατία – Πα.Σο.Κ. – ΠΟΤΑΜΙ στηρίζουν την λογική του διπολισμού, της εναλλαγής ισχυρών κυβερνήσεων. Ας σημειώσουμε πως οι δυο δορυφόροι «θυσιάζουν» τον κομματικό τους πατριωτισμό (πιθανή μη είσοδο τους στη βουλή), για την κυβερνητική σταθερότητα. Η αστική τάξη ΔΕΝ θα το ξεχάσει αυτό όταν θα μοιράζει κρατικές θεσούλες!

ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – Αν.Ελλ. – Ένωση Κεντρώων επιλέγουν την απλή αναλογική, ανοίγοντας δρόμους για τη μεταφορά των ιστορικών συμβιβασμών ΚΑΙ σε κυβερνητικά σχήματα. Η καθολική υπερψήφιση του Μνημονίου 3, η ταχύτατη μετάλλαξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., και η υποχώρηση του κινήματος τους ωθούν σε αυτή την επιλογή.

Δυσκολίες παρουσιάζουν και οι δύο αφηγήσεις, αφού με διαφορετικό τρόπο μπορούν να ρηγματωθούν από την εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Η ίδια η Καπιταλιστική κρίση, ο κοινωνικός όλεθρος των μνημονίων, οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις επωάζουν τους νέους σεισμούς που μέλλονται για να’ρθουν.

Ο κόσμος του αγώνα

Είναι αυτονόητο πως η αριστερά, ο κόσμος του αγώνα, τάσσεται ανεπιφύλακτα με την απλή αναλογική. Είναι απαραίτητες όμως μερικές διευκρινήσεις. Όποια και αν είναι η ποιότητα τις αστικής δημοκρατίας, οι ατομικές ελευθερίες κλπ αυτή ΔΕΝ μπορεί να απαλλαχτεί από το ταξικό της περιεχόμενο. Η σημερινή «απλή αναλογική» συνοδεύεται από προσπάθεια κατάργησης του δικαιώματος της απεργίας, αυτόματους κόφτες, επιτρόπους και Δημοσιονομικά συμβούλια.

Κάθε δημοκρατικό δικαίωμα (ελευθερία λόγου, τύπου, απεργία κ.α.) ΔΕΝ παραχωρείται από την αστική τάξη! ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΕΙ! Κατακτιέται και κατακτήθηκε με σκληρούς αγώνες απέναντι και σε αντιπαράθεση με το κράτος της και τις επιδιώξεις της.

Ο ελληνικό λαός θα βιώσει την πραγματική Δημοκρατία ως εσωτερική πραγματικότητα του κινήματος της εργατικής τάξης και των σύμμαχων δυνάμεων στην πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Εκεί θα χτιστεί με τη μορφή του ψήγματος/εμβρυακά η δημοκρατία από το λαό για το λαό, ως πολιτική – κρατική εξουσία. Εδώ κρινόμαστε όλοι, αν από σήμερα (και όχι στο επέκεινα της λαϊκής εξουσίας) ζυμώνουμε –μεταβατικά– αιτήματα που προωθούν τον αγώνα πέρα και έξω από τους τυπικούς/αναγκαίους εκσυγχρονισμούς.

*Τζώτζης Βασίλης μέλος ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.



πηγή pandiera

Ράδιο Παντιέρα, 20/7/16: Οι εξελίξεις στην Τουρκία μετά την απόπειρα πραξικοπήματος

Οι εξελίξεις στην Τουρκία μετά την απόπειρα πραξικοπήματος και οι επιπτώσεις της στους λαούς, τους εργαζόμενους, τις μειονότητες, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, είναι το θέμα της σημερινής εκπομπής «Ράδιο Παντιέρα» της ERTopen.

Την Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016 στις 18.00, συζητάμε στο στούντιο της ERTopen με τον Σεΐτ Αλντογάν, ανταποκριτή στην Αθήνα της ημερήσιας εφημερίδας Εβρενσέλκαι του τηλεοπτικού καναλιού Χαγιάτ, και τον δημοσιογράφο Γιώργο Παυλόπουλο.

–Τι ήταν η απόπειρα πραξικοπήματος; Ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί, διαμάχη μερίδων της αστικής τάξης, κίνηση των κεμαλιστών, ‘’στημένη’’ από τον Ερντογάν; Ποιοι τη διοργάνωσαν, γιατί απέτυχε και, κυρίως, ποιες θα είναι οι συνέπειες για τα εργατικά δικαιώματα στην Τουρκία; Για τα δικαιώματα των μειονοτήτων και τα δημοκρατικά δικαιώματα γενικότερα;

-Γιατί ο Ερντογάν πριν από την απόπειρα, κάνοντας στροφή στην εξωτερική πολιτική, ζήτησε συγγνώμη από τη Ρωσία και προσπάθησε να εξομαλύνει τις διακρατικές σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ;

-Πόσο είχε προχωρήσει η φασιστικοποίηση της κοινωνίας, πριν ακόμη από την απόπειρα πραξικοπήματος;

-Ποια η παρουσία του ISIS (Daesh) στην τουρκική κοινωνία πριν –αλλά και μετά- το πραξικόπημα;

-Ποιος ο ρόλος του λαϊκού παράγοντα στην έκβαση του πραξικοπήματος; Αντιστάθηκε ευρύτερα ο λαός, πέρα από τους οπαδούς του ΑΚΡ;

-Τι μεσολάβησε ανάμεσα στην ‘αδιάφορη’ δήλωση Κέρι και τις καθυστερημένες, ταυτόχρονες και ταυτόσημες δηλώσεις Ομπάμα και ηγετών της ΕΕ; Έγινε κάποια διαπραγμάτευση στο ενδιάμεσο;

-Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, και ειδικότερα στη Συρία; Στα ελληνοτουρκικά; Στο κουρδικό ζήτημα; Στα σχέδια του Ερντογάν για αλλαγή συντάγματος και πολιτεύματος προς μια προεδρική δημοκρατία;

-Επιθέσεις σε λαϊκές συνοικίες και αριστερά στέκια, δεκάδες χιλιάδες συλλήψεις και απολύσεις στην Τουρκία, ελάχιστες ώρες μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος…

-Τι θέση πήραν τα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή; Ποια η θέση των άλλων κομμάτων της τουρκικής κοινωνίας;
-Έκδοση ή μη έκδοση των 8 πραξικοπηματιών στην Τουρκία;

Για όλα αυτά, για τις εξελίξεις των τελευταίων ωρών, καθώς και για το πρόσφατο βίντεο αλληλεγγύης από την Ελλάδα προς το τηλεοπτικό κανάλι Χαγιάτ και τους διωκόμενους δημοσιογράφους της Τουρκίας, θα μιλήσουμε με τους προσκεκλημένους του «Ράδιο Παντιέρα» στο στούντιο της ERTopen την Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016 στις 18.00.

Στην παρουσίαση της εκπομπής, σήμερα ο Νίκος Ξηρουδάκης.

H εκπομπή «Ράδιο Παντιέρα» μεταδίδεται από το ελεύθερο ραδιόφωνο της ERTopen κάθε Τετάρτη απόγευμα, από τις 18.00 μέχρι τις 19.00, στους 106,7 στα fm στην Αττική, καθώς και μέσω του διαδικτυακού ραδιοφώνου τηςertopen.com.

Το πρόγραμμα αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3, στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο. Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5 και στα Χανιά στους 1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία.

Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, το Δίκτυο 21, το τουρκικό πραξικόπημα και «για δες καιρό που διάλεξαν» οι συνεντεύξεις απόστρατων και εθνικιστών.

Είχε καιρό να πα­ρέμ­βει στη δη­μό­σια, πο­λι­τι­κή σκηνή, ο γνω­στός και διά­ση­μος ποι­νι­κο­λό­γος και πα­λιός βου­λευ­τής της ΝΔ, Αλέ­ξαν­δρος Λυ­κου­ρέ­ζος.
Έκρι­νε σκό­πι­μο, όμως, να μας υπεν­θυ­μί­σει την πα­ρου­σία του, με αφορ­μή την προ­σγεί­ω­ση των 8 αι­τού­ντων άσυλο τούρ­κων στρα­τιω­τι­κών στο αε­ρο­δρό­μιο της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης, ώρες μετά την απο­τυ­χη­μέ­νη από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος ενα­ντί­ον της κυ­βέρ­νη­σης Ερ­ντο­γάν.

Προ­τού καν σχε­δόν κα­τέ­βουν από το ελι­κό­πτε­ρο, με δη­μό­σια ανα­κοί­νω­ση του, ο Λυ­κου­ρέ­ζος το­πο­θε­τή­θη­κε για το ζή­τη­μα (ποιος τον ρώ­τη­σε, αλή­θεια!;) προ­τεί­νο­ντας ως οδό «λύσης» της δια­φαι­νό­με­νης κρί­σης με­τα­ξύ Ελ­λά­δας και Τουρ­κί­ας, την τή­ρη­ση των κα­νό­νων της ελ­λη­νι­κής έν­νο­μης τάξης και της διε­θνούς νο­μι­μό­τη­τας. Η δή­λω­ση θα μπο­ρού­σε να θε­ω­ρη­θεί τόσο ως ου­δέ­τε­ρη το­πο­θέ­τη­ση ενός κατά τα άλλα εξα­φα­νι­σμέ­νου εδώ και καιρό δη­μό­σιου άνδρα όσο και ως αυ­το­προ­βο­λή ενός εν δυ­νά­μει νο­μι­κού εκ­προ­σώ­που των «8», εφό­σον αυτοί γνω­ρί­ζουν την ύπαρ­ξη του και επι­διώ­κουν τη συ­νερ­γα­σία μαζί του.

Ο Λυ­κου­ρέ­ζος επα­νήλ­θε δύο μέρες μετά, νου­θε­τώ­ντας ου­σια­στι­κά τον ανα­πλη­ρω­τή υπουρ­γό Άμυ­νας, Δη­μή­τρη Βίτσα και υπο­δει­κνύ­ο­ντας του ότι κακώς προ­βαί­νει σε δη­λώ­σεις υπο­στη­ρι­κτι­κές του αι­τή­μα­τος της τουρ­κι­κής κυ­βέρ­νη­σης για άμεση έκ­δο­ση των «8», χωρίς εν προ­κει­μέ­νω να έχει καν προη­γη­θεί η νό­μι­μη διοι­κη­τι­κή και δι­κα­στι­κή οδός εξέ­τα­σης των δικών τους αι­τη­μά­των ασύ­λου. Μια τέ­τοια το­πο­θέ­τη­ση – σε διπλό χρόνο – τεί­νει να δι­καιώ­σει την υπό­θε­ση ότι ο Λυ­κου­ρέ­ζος αυ­το­προ­βάλ­λε­ται και πλα­σά­ρε­ται σαν νο­μι­κός συ­μπα­ρα­στά­της και εκ­πρό­σω­πος των «8», γε­γο­νός όμως που προ­κα­λεί και ερω­τη­μα­τι­κά, καθώς ο γνω­στός ποι­νι­κο­λό­γος είναι και γνω­στός πο­λι­τι­κός, συ­νι­δρυ­τής του εν υπνώ­σει και σε αδρά­νεια ευ­ρι­σκό­με­νου εθνι­κι­στι­κού Δι­κτύ­ου 21, του, με­τα­ξύ άλλων, «τουρ­κο­φα­γι­κού» Δι­κτύ­ου 21.

Ποιο, επο­μέ­νως και ακρι­βώς, είναι το κί­νη­τρο ενός δι­κη­γό­ρου, πα­τε­ντα­ρι­σμέ­νου εθνι­κι­στή και κι­νού­με­νου στις πα­ρυ­φές του φά­σμα­τος της «όλης» Ακρο­δε­ξιάς, όταν σπεύ­δει να πάρει θέση ακα­ριαία σε ένα τέ­τοιο φλέ­γον ζή­τη­μα; Ταυ­τό­ση­μη το­πο­θέ­τη­ση, πιο «ου­δέ­τε­ρη» και άχρω­μη πά­ντως, και πάντα στο πλαί­σιο της τή­ρη­σης των κα­νό­νων διε­θνούς νο­μι­μό­τη­τας, έκρι­νε σκό­πι­μο να κάνει και ο κα­θη­γη­τής Διε­θνούς Πο­λι­τι­κής, Άγ­γε­λος Συ­ρί­γος, ο οποί­ος όμως έχει, με­τα­ξύ άλλων, κάτι κοινό με τον Λυ­κου­ρέ­ζο: Υπήρ­ξε και αυτός συ­νι­δρυ­τι­κό μέλος του Δι­κτύ­ου 21.

Ποιο, επο­μέ­νως και ακρι­βώς, είναι το κί­νη­τρο, δύο του­λά­χι­στον γνω­στών και προ­βε­βλη­μέ­νων στε­λε­χών του Δι­κτύ­ου 21 όταν διά του Τύπου φρο­ντί­ζουν να πά­ρουν θέση (ακα­ριαία και άμεσα) για το ζή­τη­μα του ασύ­λου των «8», όταν κατά τα άλλα έχουν σιω­πή­σει για πα­ρά­δειγ­μα σε πα­λαιό­τε­ρες αλλά και πρό­σφα­τες απε­λά­σεις κούρ­δων και αρι­στε­ρών αγω­νι­στών και τις επι­στρο­φές τους στα λευκά κελιά των τουρ­κι­κών φυ­λα­κών;

Σή­με­ρα, ήρθε το κε­ρα­σά­κι στην τούρ­τα. Από τον «ενη­με­ρω­τι­κό» ιστό­το­πο Newsbomb, συμ­φε­ρό­ντων Γιαν­να­κό­που­λου που προ­βάλ­λει – όπως είναι «φυ­σι­κό» και... λο­γι­κό - τις δρα­στη­ριό­τη­τες, τις θέ­σεις, τις το­πο­θε­τή­σεις και τις αντι­λή­ψεις του γνω­στού ακρο­δε­ξιού δι­κη­γό­ρου (του) , άλ­λο­τε γε­νι­κού γραμ­μα­τέα της συ­γκυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά  - Βε­νι­ζέ­λου, νυν συ­ντο­νι­στή του κόμ­μα­τος «Εθνι­κή Ενό­τη­τα», Τάκη Μπαλ­τά­κου, πλη­ρο­φο­ρη­θή­κα­με την ύπαρ­ξη απο­κλει­στι­κής συ­νέ­ντευ­ξης ενός από­στρα­του αντι­στρά­τη­γου, του Κων­στα­ντί­νου Ζια­ζιά. Ο Ζια­ζιάς, αφού πρώτα μεν δη­λώ­νει ότι «καλό θα ήταν να κοι­τά­με μόνο τα του οίκου μας και να φρο­ντί­ζου­με την ετοι­μό­τη­τα των ελ­λη­νι­κών ενό­πλων δυ­νά­με­ων», μετά, πε­τά­ει την «οβίδα»: «Με τόσο βαθιά διαι­ρε­μέ­νο τον στρα­τό κα­νέ­νας ηγέ­της δεν πρέ­πει να κοι­μά­ται ήσυ­χος. Ο Ερ­ντο­γάν δεν θα βγά­λει τη χρο­νιά»! Δεν κρί­νει πά­ντως σκό­πι­μο να μας δια­φω­τί­σει πως προ­κύ­πτει αυτό το συ­μπέ­ρα­σμα, αυτή η εκτί­μη­ση, που ου­σια­στι­κά φω­το­γρα­φί­ζει την πι­θα­νό­τη­τα νέου, στρα­τιω­τι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, αυτή τη φορά μά­λι­στα, ολο­κλη­ρω­μέ­νου, πε­τυ­χη­μέ­νου και δια­λυ­τι­κού των υπο­λειμ­μά­των της τουρ­κι­κής δη­μο­κρα­τί­ας. Συ­νε­χί­ζει πά­ντως να το­πο­θε­τεί­ται επί του προ­κει­μέ­νου, εκτι­μώ­ντας ότι «ο τουρ­κι­κός στρα­τός είναι βαθιά διαι­ρε­μέ­νος και υπάρ­χει βαθιά δι­χό­νοια και στην τουρ­κι­κή αστυ­νο­μία», κα­τά­στα­ση που κατά τον από­στρα­το αντι­στρά­τη­γο, εγκυ­μο­νεί κιν­δύ­νους για «ανε­ξέ­λεγ­κτες κα­τα­στά­σεις» σε ένα από τα πλέον αγα­πη­μέ­νο θέ­μα­τα κάθε (ακρο)δε­ξιού έν­στο­λου ή πο­λι­τι­κού άνδρα, τους πρό­σφυ­γες. Ο Ζια­ζιάς είναι κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κός σε αυτό το σκέ­λος και δεν αφή­νει αμ­φι­βο­λί­ες για το τι θα επι­θυ­μού­σε: «Ο στρα­τός και όλες οι ελ­λη­νι­κές ένο­πλες δυ­νά­μεις πρέ­πει να ανα­λά­βουν τις ευ­θύ­νες τους και να φυ­λά­ξουν τα σύ­νο­ρα μας, να ασφα­λί­σου­με τα σύ­νο­ρα μας. Το Σύ­νταγ­μα», συ­νε­χί­ζει ο από­στρα­τος, «έδωσε αυτό τον ρόλο μόνο στις ένο­πλες δυ­νά­μεις μας».

Ο αντι­στρά­τη­γος Ζια­ζιάς, λοι­πόν, λέει τα πα­ρα­πά­νω σε ιστό­το­πο που απη­χεί τις εθνι­κι­στι­κές, ακρο­δε­ξιές και μι­σαλ­λό­δο­ξες θέ­σεις του πρώην στε­νού συ­νερ­γά­τη του Αντώ­νη Σα­μα­ρά, Τάκη Μπαλ­τά­κου. Πα­ρέν­θε­ση: Τι κοινό έχουν Μπαλ­τά­κος, Λυ­κου­ρέ­ζος, Συ­ρί­γος; Υπήρ­ξαν συ­νι­δρυ­τι­κά μέλη του Δι­κτύ­ου 21, του με­τα­ξύ άλλων, «τουρ­κο­φα­γι­κού» Δι­κτύ­ου 21, μαζί με τον έτερο στενό συ­νερ­γά­τη του Σα­μα­ρά και εξ απορ­ρή­των του, Χρύ­σαν­θο Λα­ζα­ρί­δη, καθώς και τον επι­κε­φα­λής πια του κόμ­μα­τος της «Νέας Δε­ξιάς», Φαήλο Κρα­νι­διώ­τη.

Το Δί­κτυο 21 λοι­πόν, έκανε αι­σθη­τή την πα­ρου­σία του αυτές τις μέρες. Γε­νι­κά, μετά την Πα­ρα­σκευή το βράδυ υπήρ­ξε έντο­νη και δια­δι­κτυα­κή κυ­ρί­ως κι­νη­τι­κό­τη­τα από το σύ­νο­λο της ελ­λη­νι­κής ακρο­δε­ξιάς, που ου­σια­στι­κά φά­νη­κε να στη­ρί­ζει (ψευ­δώ­νυ­μα, έμ­με­σα, με μι­σό­λο­γα) τους στρα­τιω­τι­κούς κύ­κλους, που κί­νη­σαν τα νή­μα­τα του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος στην Τουρ­κία. Διό­λου πα­ρά­δο­ξα, οι εν Ελ­λά­δι εθνι­κι­στές και πα­τρι­δο­κά­πη­λοι, οι έμπο­ροι του εθνι­κι­σμού και του φα­να­τι­σμού βρέ­θη­καν στο ίδιο μήκος κύ­μα­τος με τους επί­δο­ξους πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες και τους αντί­στοι­χους κύ­κλους στην Άγκυ­ρα και την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη. Είναι φα­νε­ρό ότι υπάρ­χουν γέ­φυ­ρες αλ­λη­λο­κα­τα­νό­η­σης και κοι­νών αντι­λή­ψε­ων, αντι­λή­ψε­ων δι­χα­σμού και σπα­ραγ­μού των ερ­γα­ζό­με­νων λαών και υπο­νό­μευ­σης των δη­μο­κρα­τι­κών θε­σμών και των λαϊ­κών κα­τα­κτή­σε­ων.

Θα πρέ­πει να στα­θού­με όμως ιδιαί­τε­ρα στην επα­νε­νερ­γο­ποί­η­ση και δη­μό­σια επα­νεμ­φά­νι­ση από­στρα­των αξιω­μα­τι­κών τύπου Ζια­ζιά, που διε­τέ­λε­σε με­τα­ξύ άλλων και αρ­χη­γός του Γε­νι­κού Επι­τε­λεί­ου Στρα­τού και εκ­θειά­ζε­ται στους (παρα)στρα­τιω­τι­κούς δια­δρό­μους ως ιδιαί­τε­ρα «μά­χι­μος μαυ­ρο­σκού­φης» και «εθνι­κά ευαί­σθη­τος» με αδυ­να­μία στην εθνι­κι­στι­κή ατζέ­ντα που αφορά τη Θράκη, το Αι­γαίο και βέ­βαια τους πρό­σφυ­γες. Ο Ζια­ζιάς δεν φεί­δε­ται δη­μό­σιων το­πο­θε­τή­σε­ων τα τε­λευ­ταία χρό­νια, έχο­ντας πάντα ένα μο­τί­βο «εθνι­κής πνοής και ενό­τη­τας», ενώ δια­θέ­τει και μό­νι­μο βήμα πα­ρου­σί­ας σε ιστό­το­πους και δια­δι­κτυα­κά κα­νά­λια, που ασχο­λού­νται με τη θε­μα­το­λο­γία των ενό­πλων δυ­νά­με­ων και εμ­φα­νί­ζε­ται ως τα­κτι­κός συ­νο­μι­λη­τής όχι μόνο του Τάκη Μπαλ­τά­κου, αλλά και του Κώστα Κα­ρα­μαν­λή, τον οποίο επι­σκέ­πτε­ται στο πο­λι­τι­κό του γρα­φείο στην πλα­τεία Μα­βί­λη.

Πα­ράλ­λη­λα, ο Ζια­ζιάς απαρ­τί­ζει μαζί με τους πρώην αρ­χη­γούς ΓΕΕΘΑ και ΓΕΣ, Μι­χά­λη Κω­στα­ρά­κο και Φρα­γκού­λη Φρά­γκο ένα ιδιό­τυ­πο τρί­γω­νο πο­λυ­πραγ­μό­νων πρώην αξιω­μα­τι­κών των ενό­πλων δυ­νά­με­ων, που κατά και­ρούς (παρα) στρα­τιω­τι­κοί και (παρα) πο­λι­τι­κοί κύ­κλοι θα τους ήθε­λαν στην πρώτη γραμ­μή και της πο­λι­τι­κής σκη­νής, προ­κει­μέ­νου, όπως υπο­στη­ρί­ζε­ται, να σπά­σει η απο­μό­νω­ση και η σιωπή των υψη­λό­βαθ­μων αξιω­μα­τι­κών, η οποία έχει επι­βλη­θεί «τι­μω­ρη­τι­κά» στο στρά­τευ­μα μετά την πτώση της χού­ντας. Ο Κω­στα­ρά­κος αυτή τη στιγ­μή, είναι επι­κε­φα­λής της Στρα­τιω­τι­κής Επι­τρο­πής της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης, ο Φρά­γκος δεν έχει κλεί­σει ποτέ την πόρτα στο να στρα­φεί πιο ενερ­γά στην πο­λι­τι­κή, ο Ζια­ζιάς συ­νο­μι­λεί και ομι­λεί επί πα­ντός επι­στη­τού με «εθνι­κό» πρό­ση­μο, ενώ τα επι­τε­λι­κά, πο­λι­τι­κά σχέ­δια πολ­λών σε­ση­μα­σμέ­νων ακρο­δε­ξιών για «στρα­τιω­τι­κό, επι­κε­φα­λής ενω­τι­κού, δε­ξιού εγ­χει­ρή­μα­τος» δεν έχουν εγκα­τα­λει­φθεί και φυ­σι­κά σε αυτά δεν έχει κρύ­ψει ότι πρω­τα­γω­νι­στεί ο Τάκης Μπαλ­τά­κος... Η κα­τά­στα­ση στην Τουρ­κία φαί­νε­ται να ανα­ζω­πυ­ρώ­νει το ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κό εν­δια­φέ­ρον για ενερ­γό­τε­ρη ανά­μει­ξη των καθ' ημάς στρα­τιω­τι­κών και στα πο­λι­τι­κά πράγ­μα­τα.

*Ο Πα­λαιός Πο­λε­μι­στής υπήρ­ξε μαρ­ξι­στι­κή εφη­με­ρί­δα των Ενώ­σε­ων Πα­λαιών Πο­λε­μι­στών, που ίδρυ­σε και δι­ηύ­θυ­νε τα χρό­νια μετά τη μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεία και κα­τα­στρο­φή, ο Πα­ντε­λής Που­λιό­που­λος. Στο rproject θα επα­νεμ­φα­νί­ζε­ται η υπο­γρα­φή αυτή όταν ανα­κύ­πτουν θέ­μα­τα επι­και­ρό­τη­τας στο πεδίο των ενό­πλων δυ­νά­με­ων.

πηγή rproject

Μέγκα, Σαββίδης και μια από τις κυπριακής έδρας και μετοχικού ενδιαφέροντος κοντά στην οικογένεια Βαρδινογιάννη εταιρίες κόπηκαν στην πρώτη φάση διαλογής των υποψήφιων καναλαρχών...

...αν και δια­τη­ρούν το δι­καί­ω­μα υπο­βο­λής εν­στά­σε­ων καθώς και την δυ­να­τό­τη­τα  επα­νεμ­φά­νι­σης σε με­τα­γε­νέ­στε­ρο χρόνο, όταν θα δο­θούν οι άδειες ει­δι­κού, θε­μα­τι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος. 

Για το Μέγκα, η εξέ­λι­ξη ήταν προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη και το κα­νά­λι λο­γι­κά θα «λε­η­λα­τη­θεί» από άποψη στε­λε­χών, εξο­πλι­σμού και εγκα­τα­στά­σε­ων, όταν και εφό­σον δώ­σουν και το σχε­τι­κό ΟΚ οι τρά­πε­ζες και οι μέ­το­χοι, η κυ­πρια­κή εται­ρία που σχε­τι­ζό­ταν με δι­κη­γό­ρο πρώην μέ­το­χο του Σταρ Τσά­νελ δεν φαι­νό­ταν να έχει καμιά τύχη εξαρ­χής, για το εται­ρι­κό σχήμα που φε­ρό­ταν να ανή­κει στον με­γα­λο­μέ­το­χο του ΠΑΟΚ, θα ήταν σκό­πι­μο να ανα­μέ­νου­με τη συ­νέ­χεια, καθώς οι φήμες ορ­γιά­ζουν ότι στο σχήμα συμ­με­τέ­χουν με με­το­χι­κό και εται­ρι­κό ρόλο πρό­σω­πα κοντά στο γρα­φείο Τύπου και Επι­κοι­νω­νί­ας του υπουρ­γού Άμυ­νας, Πάνου Καμ­μέ­νου.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση πά­ντως Κα­λο­γρί­τσας, Αλα­φού­ζος, Κο­ντο­μη­νάς, Βαρ­δι­νο­γιάν­νης, Κυ­ρια­κού, Μα­ρι­νά­κης, Βρυώ­νης – ούτε ένας.... δια­πλε­κό­με­νος δη­λα­δή! -  πήραν το τυ­πι­κό πρά­σι­νο φως να κα­τα­θέ­σουν τις προ­σφο­ρές τους, αφού όμως ξε­πε­ρα­στεί και το πε­ρί­ερ­γο εμπό­διο της τε­λευ­ταί­ας στιγ­μής, το οποίο ανέ­κυ­ψε με την κή­ρυ­ξη ως άγο­νου του μειο­δο­τι­κού δια­γω­νι­σμού για την ηλε­κτρο­νι­κή πλατ­φόρ­μα υπο­βο­λής και πα­ρα­κο­λού­θη­σης των προ­σφο­ρών.

Αυτό ση­μαί­νει ότι η προ­κή­ρυ­ξη του δια­γω­νι­σμού και η τε­λι­κή ανά­δει­ξη ανα­δό­χων θα κα­θυ­στε­ρή­σει ίσως και με­ρι­κές εβδο­μά­δες εκτός αν γίνει με τον πα­ρα­δο­σια­κό τρόπο, σε κά­ποιο γρα­φείο ή αί­θου­σα της Γε­νι­κής Γραμ­μα­τεί­ας Ενη­μέ­ρω­σης.

Εδώ η τυ­πι­κή σειρά των επτά... σα­μου­ράι που θα δια­σταυ­ρώ­σουν τα ξίφη τους για τις μέχρι στιγ­μής τέσ­σε­ρις άδειες :

1. ΕΙ­ΔΗ­ΣΕΙΣ ΝΤΟΤ ΚΟΜ ΑΝΩ­ΝΥ­ΜΗ ΡΑ­ΔΙΟ­ΤΗ­ΛΕ­Ο­ΠΤΙ­ΚΗ ΚΑΙ ΕΜΠΟ­ΡΙ­ΚΗ ΕΤΑΙ­ΡΕΙΑ ΠΑ­ΡΟ­ΧΗΣ ΠΛΗ­ΡΟ­ΦΟ­ΡΙΩΝ ΚΑΙ ΕΝΗ­ΜΕ­ΡΩ­ΣΗΣ (ΣΚΑΙ ΑΕ)

2. ΝΕΑ ΤΗ­ΛΕ­Ο­ΡΑ­ΣΗ ΑΝΩ­ΝΥ­ΜΗ ΕΤΑΙ­ΡΕΙΑ (N.T.V.)

3. ΑΝΤΕΝ­ΝΑ TV ΑΝΩ­ΝΥ­ΜΟΣ ΕΤΑΙ­ΡΕΙΑ

4. ALPHA ΔΟ­ΡΥ­ΦΟ­ΡΙ­ΚΗ ΤΗ­ΛΕ­Ο­ΡΑ­ΣΗ Α.Ε. (ALPHA)

5.ΙΩ­ΑΝ­ΝΗΣ-ΒΛΑ­ΔΙ­ΜΗ­ΡΟΣ Χ. ΚΑ­ΛΟ­ΓΡΙ­ΤΣΑΣ ΤΗ­ΛΕ­Ο­ΡΑ­ΣΗ ΠΑ­ΝΕΛ­ΛΑ­ΔΙ­ΚΗΣ ΚΑ­ΛΥ­ΨΗΣ ΜΟ­ΝΟ­ΠΡΟ­ΣΩ­ΠΗ ΑΝΩ­ΝΥ­ΜΗ ΕΤΑΙ­ΡΙΑ (Τ.Π.Κ. μ.α.ε.)

6. ΡΑ­ΔΙΟ­ΤΗ­ΛΕ­Ο­ΠΤΙ­ΚΗ Α.Ε. (E RADIO-TV)

7. ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ ΕΠΙ­ΧΕΙ­ΡΗ­ΣΗ ΜΕΣΩΝ ΜΑ­ΖΙ­ΚΗΣ ΕΝΗ­ΜΕ­ΡΩ­ΣΗΣ ΑΝΩ­ΝΥ­ΜΟΣ ΕΤΑΙ­ΡΙΑ (ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ Μ.Μ.Ε. Α.Ε.)

Πό­λε­μος

Αξί­ζει όμως να ανα­τρέ­ξου­με στο τε­λευ­ταίο διά­στη­μα, όπου γί­να­με μάρ­τυ­ρες της κο­ρύ­φω­σης ενός άγριου εν­δο­ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κού και πο­λι­τι­κού πο­λέ­μου, με έπα­θλο την από­κτη­ση άδειας, τον απο­κλει­σμό των πι­θα­νών διεκ­δι­κη­τών και αντι­πά­λων και την άσκη­ση πο­λυ­ε­πί­πε­δης, κοι­νω­νι­κής επιρ­ρο­ής μέσω των (νέων) τη­λε­ο­πτι­κών διαύ­λων. Με το εται­ρι­κό σχήμα του Γιώρ­γου Κα­ρα­τζα­φέ­ρη εκτός μάχης, λόγω τυ­πι­κού και κε­φα­λαια­κού κω­λύ­μα­τος και με την εται­ρία Τη­λέ­τυ­πος (το μει­κτό σχήμα Μπό­μπο­λα – Ψυ­χά­ρη – Βαρ­δι­νο­γιάν­νη), που δια­χει­ρί­ζε­ται το Μέγκα Τσά­νελ, χωρίς τρα­πε­ζι­κή ενη­με­ρό­τη­τα, και επο­μέ­νως και λο­γι­κά εκτός κάθε διεκ­δί­κη­σης τη­λε­ο­πτι­κής άδειας, το τη­λε­ο­πτι­κό τοπίο ανα­δια­τάσ­σε­ται, με θύ­μα­τα τους τη­λε­θε­α­τές, τους ερ­γα­ζό­με­νους και την ενη­μέ­ρω­ση.

Ας ξε­κι­νή­σου­με όμως από τα πιο φρέ­σκα κου­λού­ρια στο σί­ριαλ της εν­δο­α­στι­κής, πο­λι­τι­κής και επι­χει­ρη­μα­τι­κής σύ­γκρου­σης για τον έλεγ­χο των κα­να­λιών. Στην πρό­σφα­τη συ­νέ­ντευ­ξη του στον Σκάι (… «τυ­χαία» επι­λο­γή και ενώ ο δια­γω­νι­σμός τρέ­χει, με το κα­νά­λι του Αλα­φού­ζου, συν­διεκ­δι­κη­τή), ο πρω­θυ­πουρ­γός, Αλέ­ξης Τσί­πρας υπε­ρα­μύν­θη­κε εκ νέου της κυ­βερ­νη­τι­κής και… παπ­πι­κής επι­λο­γής να δο­θούν μόνο τέσ­σε­ρις άδειες, επι­κα­λού­με­νος όρους βιω­σι­μό­τη­τας των κα­να­λιών και βα­σι­ζό­με­νος στον επι­με­ρι­σμό των δια­φη­μι­στι­κών εσό­δων ανά­με­σα στα επι­χει­ρη­μα­τι­κά σχή­μα­τα. «Δια­κό­σια εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ τα δια­φη­μι­στι­κά έσοδα διά τέσ­σε­ρα, πε­νή­ντα σε κάθε κα­νά­λι προ­κει­μέ­νου να κα­τα­στεί βιώ­σι­μο και λει­τουρ­γι­κό», ήταν η λο­γι­κή Τσί­πρα, η οποία βέ­βαια απέ­χει πα­ρα­σάγ­γας από την αλή­θεια και την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ενώ δεί­χνει να απαλ­λάσ­σει πλή­ρως τους αυ­ρια­νούς, «σύν­νο­μους» κα­να­λάρ­χες από κάθε ευ­θύ­νη κα­τά­θε­σης και (επαν)επέν­δυ­σης δικών τους κε­φα­λαί­ων στα ίδια τους τα κα­νά­λια!

Κα­ταρ­χάς, ο Τσί­πρας χρη­σι­μο­ποιεί στοι­χεία μόνο από τις ιδιω­τι­κές πηγές δια­φή­μι­σης. Η κρα­τι­κή δια­φή­μι­ση, που πα­ρα­μέ­νει υψηλή και σχε­δόν υπερ­δι­πλά­σια ακόμη και στους χα­λε­πούς και­ρούς, πα­ρα­γνω­ρί­ζε­ται στην πρω­θυ­πουρ­γι­κή συ­νέ­ντευ­ξη, απο­τε­λεί όμως απο­λύ­τως κρί­σι­μο μέ­γε­θος, καθώς αυτή συ­ντη­ρεί και ανα­χρη­μα­το­δο­τεί τις υπο­χρε­ώ­σεις και των ιδιω­τι­κών ΜΜΕ, ει­δι­κά και προς τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον Τύπο. Η πρω­θυ­πουρ­γι­κή σιωπή για τις αυ­ρια­νές τύχες της κρα­τι­κής δια­φή­μι­σης (ΔΕΚΟ, επο­πτευό­με­νοι φο­ρείς του Δη­μο­σί­ου, ΕΟΤ, υπουρ­γεία κτλ) συ­μπο­ρεύ­ε­ται πια και με το γε­γο­νός ότι από τον πε­ρα­σμέ­νο χει­μώ­να, για κάθε κρα­τι­κή δια­φη­μι­στι­κή δα­πά­νη συ­νο­λι­κού ύψους άνω των 20.000 ευρώ, προ­α­παι­τεί­ται η έγκρι­ση και η προ­συ­πο­γρα­φή απο­κλει­στι­κά του ίδιου του υπουρ­γού Επι­κρα­τεί­ας, Νίκου Παππά, με άλλα λόγια ο υπουρ­γός κα­θί­στα­ται και «καρ­διά» και οι­κο­νο­μι­κός «πνεύ­μο­νας» του νέου ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κού το­πί­ου, καθώς αυτός και μόνο θα απο­φα­σί­ζει που και πως θα δί­νε­ται πια η κρα­τι­κή δια­φή­μι­ση.

Πα­ράλ­λη­λα, ο πρω­θυ­πουρ­γός δεί­χνει να αγνο­εί εσκεμ­μέ­να ότι τα ιδιω­τι­κά κα­νά­λια έχουν λαμ­βά­νειν έσοδα και από τις πα­ρα­γω­γές ή συ­μπα­ρα­γω­γές τους και την εκ­με­τάλ­λευ­ση πνευ­μα­τι­κών δι­καιω­μά­των, ποσά που φθά­νουν το 1,3 δις, αν δε­χθού­με ως αλη­θείς τους πα­λαιό­τε­ρους ισχυ­ρι­σμούς της Ένω­σης των Ιδιο­κτη­τών Ιδιω­τι­κών Τη­λε­ο­πτι­κών Σταθ­μών, τις σχε­τι­κές αγο­ρα­πω­λη­σί­ες εκ­πο­μπών, πα­ρα­γω­γών και δι­καιω­μά­των, στην ευ­ρω­παϊ­κή και την κυ­πρια­κή, τη­λε­ο­πτι­κή αγορά, την εκ­με­τάλ­λευ­ση ακί­νη­της πε­ριου­σί­ας και άλλων άυλων αξιών, τα οποία προ­φα­νώς στην πρω­θυ­πουρ­γι­κή (παρα)λο­γι­κή θα κα­τα­λή­ξουν στις πα­χυ­λές τσέ­πες κε­φα­λαιού­χων και με­τό­χων, θα απο­τυ­πω­θούν στους τρα­πε­ζι­κούς λο­γα­ρια­σμούς και τα με­ρί­σμα­τα, θα το­κί­σουν υπε­ρα­ξί­ες και προ­σω­πι­κούς πλου­τι­σμούς. Τέλος, το σύ­νο­λο των κυ­βερ­νη­τι­κών πα­ρα­γό­ντων που έχουν εμπλα­κεί στην αδειο­δό­τη­ση των κα­να­λιών τηρεί εκ­κω­φα­ντι­κή σιγή ιχθύ­ος για το τι μέλ­λει γε­νέ­σθαι με τον τρα­πε­ζι­κό δα­νει­σμό των (νέων ή όχι τόσο «νέων») τη­λε­ο­πτι­κών εται­ριών, καθώς τεκ­μαί­ρε­ται πα­ντα­χό­θεν ότι και τα νέα κα­νά­λια θα έχουν προ­νο­μια­κή, χρη­μα­το­δο­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση από τους τρα­πε­ζί­τες, ώστε να προ­ω­θή­σουν την πο­λι­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή τους ατζέ­ντα.

Ταυ­τό­χρο­να, και σε μια πολύ κα­θα­ρή απο­στρο­φή του λόγου του, ο Τσί­πρας έδει­ξε να υπο­βι­βά­ζει και να προ­σπερ­νά τις πηγές προ­έ­λευ­σης πλού­του και κε­φα­λαί­ων και επι­χει­ρη­μα­τι­κής δρά­σης ενός εκά­στου υπο­ψη­φί­ου, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι το μέ­λη­μα της κυ­βέρ­νη­σης είναι να δο­θούν οι άδειες σε όποιον δια­θέ­τει τα χρή­μα­τα προς τούτο – με άλλα λόγια, τα λεφτά δεν έχουν μυ­ρω­διά και ας έχει επι­κρα­τή­σει ένα εξαι­ρε­τι­κά νο­ση­ρό και δυ­σώ­δες κλίμα στην επι­χει­ρη­μα­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση για τις άδειες, πέρα από τις φα­νε­ρές ή κρυ­φές επι­χει­ρη­μα­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες κάθε υπο­ψή­φιου κα­να­λάρ­χη.

Τα πα­ρα­πά­νω, λοι­πόν, ήρθαν να προ­στε­θούν στο δυ­σώ­δες κλίμα των προη­γού­με­νων ημε­ρών, όπου πρώτο το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗΣ, κή­ρυ­ξε τον εν­δο­ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κό πό­λε­μο απέ­να­ντι στους αντα­γω­νι­στές – μνη­στή­ρες μιας άδειας του Σταύ­ρου Ψυ­χά­ρη και ει­δι­κά τον ερ­γο­λά­βο, φίλα προ­σκεί­με­νο στην κυ­βέρ­νη­ση και κου­μπά­ρο των υπουρ­γών Άμυ­νας, Πάνου Καμ­μέ­νου, και Με­τα­φο­ρών και Δι­κτύ­ων, Χρή­στου Σπίρ­τζη, Χρή­στο Κα­λο­γρί­τσα. «Από τα κα­νά­λια της δια­πλο­κής, στα κα­νά­λια της μα­φί­ας» ήταν μια φράση που απο­δό­θη­κε σε «ανώ­τα­το, κυ­βερ­νη­τι­κό πα­ρά­γο­ντα», καθώς την ίδια στιγ­μή, σε ένα κράμα μπερ­λου­σκο­νι­σμού και με­τα­σο­βιε­τι­κής επι­χει­ρη­μα­τι­κής ολι­γαρ­χί­ας, τη­λε­ο­πτι­κή άδεια διεκ­δι­κούν, ακόμη και μέσω οφσόρ εται­ριών και πα­ρέν­θε­των προ­σώ­πων, οι ιδιο­κτή­τες των με­γά­λων ΠΑΕ της χώρας, Βαγ­γέ­λης Μα­ρι­νά­κης, Γιάν­νης Αλα­φού­ζος και Ιβάν Σαβ­βί­δης. Την ίδια ώρα, ανά­δο­χος τριών δια­φο­ρε­τι­κών τμη­μά­των κα­τα­σκευ­ής στον «στοι­χειω­μέ­νο» αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μο Πά­τρας – Πύρ­γου, ανα­κη­ρύσ­σε­ται όλως τυ­χαί­ως, ο Χρή­στος Κα­λο­γρί­τσας, προ­σφέ­ρο­ντας μειο­δο­τι­κές εκ­πτώ­σεις της τάξης του 53% (!) επί της τιμής εκ­κί­νη­σης. Και η σύ­γκρου­ση των βου­βα­λιών στον βάλτο του τη­λε­ο­πτι­κού, προ­πα­γαν­δι­στι­κού το­πί­ου καλά κρα­τεί, περ­νώ­ντας σπο­ρα­δι­κά και από την αί­θου­σα της εξε­τα­στι­κής επι­τρο­πής της Βου­λής για τα δά­νεια στα πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα και τα ΜΜΕ, όπου οι βου­λευ­τές της κυ­βερ­νη­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας επι­δί­δο­νται σε  μια συ­γκε­χυ­μέ­νη προ­σπά­θεια να πλή­ξουν με­ρι­κούς «κα­κούς» κα­να­λάρ­χες του πα­ρελ­θό­ντος και τον πρό­ε­δρο της ΝΔ, Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη, προ­σω­πι­κά, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας απο­σπα­σμα­τι­κά στοι­χεία και πο­ρί­σμα­τα και κά­νο­ντας επι­λε­κτι­κές διαρ­ρο­ές και ερω­τή­σεις μνη­μεία κο­πτορ­ρα­πτι­κής.

Ερ­γα­ζό­με­νοι-Τη­λε­θε­α­τές-Ενη­μέ­ρω­ση

Ο βρώ­μι­κος αυτός πό­λε­μος απο­τε­λεί τον χει­ρό­τε­ρο πρό­λο­γο για το μέλ­λον των τη­λε­θε­α­τών, των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον χώρο και της ενη­μέ­ρω­σης. Οι πρώ­τοι θα υπο­στούν ένα κύμα προ­πα­γάν­δας, πα­ρα­πλη­ρο­φό­ρη­σης και δια­στρέ­βλω­σης της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας μέσω πια των «νέων», «παρ­θέ­νων» και «άσπι­λων», φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κών κα­να­λιών της νέας δια­πλο­κής. Οι δεύ­τε­ροι έχουν δεθεί ήδη στην κλίνη του Προ­κρού­στη, καθώς απο­λαμ­βά­νουν κα­θε­στώς γε­νι­κευ­μέ­νης στά­σης πλη­ρω­μών και κα­θυ­στέ­ρη­σης μι­σθών από έναν έως και τέσ­σε­ρις μήνες, ενώ δια­δο­χι­κές απο­φά­σεις των συ­ναρ­μό­διων υπουρ­γών, Παππά, Κα­τρού­γκα­λου και Σπίρ­τζη εξω­θούν σε μα­ζι­κή ανερ­γία όσους δεν θα προ­σλη­φθούν στα νέα κα­νά­λια. Αξί­ζει εδώ να υπεν­θυ­μι­στεί ότι αυτή τη στιγ­μή κα­νά­λια όπως το Μέγκα ή ο Αλφα και στο Σταρ απα­σχο­λούν με συμ­βά­σεις αο­ρί­στου χρό­νου και όλων των ει­δι­κο­τή­των, πάνω από 500 άτομα (χωρίς να υπο­λο­γί­ζο­νται «μπλο­κά­κια» ή εξω­τε­ρι­κές ανα­θέ­σεις και ενοι­κιά­σεις) ενώ οι υπουρ­γι­κές απο­φά­σεις δί­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα στους επό­με­νους κα­να­λάρ­χες να λει­τουρ­γή­σουν κα­νά­λια με προ­σω­πι­κό το πολύ, δια­κο­σί­ων ατό­μων. Τέλος, η πο­λύ­πα­θη πριν και μετά τα χρό­νια του μνη­μο­νί­ου, ενη­μέ­ρω­ση και ελευ­θε­ρο­τυ­πία θα κα­τρα­κυ­λή­σει ολο­κλη­ρω­τι­κά στα Τάρ­τα­ρα της ανυ­πο­λη­ψί­ας, της φί­μω­σης και των αλ­λε­πάλ­λη­λων πληγ­μά­των στην αξιο­πι­στία και τον πλου­ρα­λι­σμό, όπως στα­θε­ρά κα­τα­γρά­φουν τα τε­λευ­ταία χρό­νια όλες οι ανε­ξάρ­τη­τες, διε­θνείς ενώ­σεις και τα σω­μα­τεία του Τύπου και των δη­μο­σιο­γρά­φων για την Ελ­λά­δα.

πηγή rproject

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΖΕΡΒΑ*

Έχουμε και λέμε: πάνω από δυο τόνοι ηρωίνης, 32 συνολικά κατηγορούμενοι για «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης», οι δύο πλέον βασικοί μάρτυρες (συν 5-6 ακόμη που «κάτι ήξεραν» για το θέμα) πέθαναν υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες ενώ η υπόθεση βρισκόταν υπό διερεύνηση, τη στιγμή που η δικαστικός που τέθηκε αρχικά επικεφαλής αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή.

Όπως και να το δει κανείς πάντως, εδώ και περίπου δυο χρόνια, από τη μέρα που βγήκε στη φόρα το θέμα του Noor 1, οι εξελίξεις οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι «κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά». Ήταν βλέπετε κι η εμπλοκή ενός πρώην στενού συνεργάτη του μεγαλοεκδότη, εφοπλιστή αλλά και πρόεδρου του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Μαρινάκη, η οποία περιέπλεκε ακόμη παραπάνω τα πράματα, προσδίδοντας στην όλη υπόθεση και άλλες προεκτάσεις. Άλλωστε, στην Ελλάδα δεν το έχουμε σε πολύ να μετατρέψουμε ακόμη και τις πλέον σοβαρές υποθέσεις σε πεδίο άγριας χουλιγκανικής κόντρας.

Μέχρι που ήρθε η ετυμηγορία της δικαιοσύνης για να δικαιώσει όλους εκείνους που όλο το προηγούμενο διάστημα διατείνονταν ότι στο τέλος θα προκύψει «μια τρύπα το νερό». Σχεδόν όλοι λοιπόν οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν, άλλοι λόγω αμφιβολιών, άλλοι γιατί δε βρίσκονται πλέον εν ζωή (οι δύο «μυστήριοι» θάνατοι που λέγαμε παραπάνω), ενώ η εγκληματική οργάνωση έμεινε, σύμφωνα με το σκεπτικό του δικαστηρίου, «ορφανή» από αρχηγό.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς Σέρλοκ Χόλμς για να αντιληφθεί πως «το πράμα βρωμάει από χιλιόμετρα». Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως δεν είναι ότι η δικαιοσύνη αποφεύγει να φωτίσει καίριες πτυχές μιας τέτοιας υπόθεσης, όπως για παράδειγμα ποιοι και μέσα από τι δίκτυα είχαν αναλάβει να «σπρώξουν» μια ποσότητα ναρκωτικών τέτοιου μεγέθους. Ούτε το γεγονός ότι «προκύπτουν» θάνατοι βασικών μαρτύρων σε τέτοιας βαρύτητας υποθέσεις, και μάλιστα κάτω απ’ τη μύτη των διωκτικών αρχών, χωρίς να ανοίγει ρουθούνι, δίνοντας την αίσθηση πως, εν τέλει, κανείς δεν είναι δυνατό να προστατευθεί, όταν διακυβεύονται τόσο μεγάλα συμφέροντα.

ΠΟΣΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΕΜΠΝΕΕΙ ΠΙΑ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ;

Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι ένας ακόμη θεσμός, αυτός της δικαιοσύνης, δέχεται ένα (δεύτερο απανωτό μετά τη Siemens) καίριο πλήγμα. Γιατί όλο και περισσότεροι πλέον δείχνουν να πιστεύουν ότι η Δικαιοσύνη όχι μόνο τυφλή δεν είναι, αλλά αντιθέτως έχει πολύ καλή όραση, με ιδιαίτερη όμως έφεση στο να αλληθωρίζει αναλόγως των περιστάσεων. Πως μπορεί να εξηγήσει άλλωστε κανείς με βάση ποια λογική, κάποιος που θα πιαστεί με δυο γραμμάρια ηρωίνης θα βρεθεί πιθανότατα αντιμέτωπος με σοβαρές ποινές, την ώρα που αρκετοί από εκείνους που βρέθηκαν να διακινούν 2 τόνους ναρκωτικών ετοιμάζονται να τη βγάλουν «κανονικά και με το νόμο» καθαρή;

Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που διαπιστώνονται σοβαρές παραφωνίες στη λειτουργία της δικαιοσύνης. Όπως κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα όταν ο Χριστοφοράκος διέφυγε μέσα από τα χέρια των δικαστικών αρχών, έτσι κανείς δεν χάνει τη γη κάτω απ΄τα πόδια τώρα που ένα δικαστήριο σφυρίζει αδιάφορα μπροστά σε μια υπόθεση που παραπέμπει στις χειρότερες μαφιόζικες επιχειρήσεις.

Από την άλλη όμως, είναι αναγκαίο να μη συνεχίσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε μπροστά σε τέτοιου είδους εκφυλιστικά φαινόμενα. Όπως επίσης αποτελεί επιτακτική ανάγκη οι ίδιοι οι δικαστικοί, οι οποίοι εσχάτως δηλώνουν έτοιμοι να υπερασπιστούν την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, να διαφυλάξουν πρώτα απ’ όλα το κύρος της. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζουν ότι κανένα σύστημα απονομής δικαιοσύνης δε μπορεί να εμπνέει στοιχειωδώς εμπιστοσύνη, όσο ένα μεγάλο τμήμα του παραμένει «κλεισμένο» σε αμπάρια, όπως αυτά του Noor 1.

*Πηγή:  tvxs

Δάνεια συνολικού ύψους 240 εκατ. ευρώ είχε χορηγήσει η Αγροτική Τράπεζα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, από τον Δεκέμβριο του 2009 μέχρι τον Ιούνιο του 2012, ποσό που αντιστοιχεί στο 1% του χαρτοφυλακίου της, σύμφωνα με όσα κατέθεσε ο πρώην διοικητής της Τράπεζας, Θεόδωρος Πανταλάκης.

Καταθέτοντας την Τρίτη στην Εξεταστική Επιτροπή που διερευνά τη νομιμότητα των δανείων σε κόμματα και μέσα ενημέρωσης από τράπεζες, ο κ. Πανταλάκης ανέφερε ότι όταν ο ίδιος ανέλαβε τα καθήκοντά του, η ΝΔ είχε ανεξόφλητο δάνειο ύψους 105 εκατ. ευρώ και το ΠΑΣΟΚ 96,8 εκατ. ευρώ.

Όπως είπε ο κ. Πανταλάκης, μέχρι τότε, τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, εξυπηρετούσαν κανονικά τα δάνειά τους τα οποία ήταν ενήμερα και χαρακτηρίζονταν μηδενικού ρίσκου.

Παράλληλα υπεραμύνθηκε της πολιτικής που ακολούθησε η ΑΤΕ για την χορήγηση των δανείων στα δύο κόμματα λέγοντας χαρακτηριστικά:

«Τηρήθηκε πλήρως η νομιμότητα. Η χρηματοδότηση των κομμάτων ήταν νόμιμη και ουδέποτε υπήρξε από την ΤτΕ κάποια σημείωση ότι δεν μπορούσαμε να τα δώσουμε. Όλες οι Τράπεζες χορηγούσαν τα δάνεια με βάσει τον τετραετή κύκλο της κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων. Έκανα τη δουλειά μου πολύ καλά και όπως έπρεπε. Το 2010, υπήρξε ανατροπή των δεδομένων, δεν είναι όμως ο κανόνας. Οι Τράπεζες δουλεύουν με κανόνες».

«Όταν η χώρα βρέθηκε σε δύσκολη συγκυρία τέλη του 2010, και άρχισαν τα προβλήματα, εκτίμησα ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί ο ίδιος τρόπος χρηματοδότησης των κομμάτων, με βάση τον 4ετή κύκλο, γιατί οι εκλογικές αναμετρήσεις είχαν ανατρέψει τον συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων και ταυτόχρονα τα επιδιωκόμενα έσοδα από την κρατική επιχορήγηση. Ζήτησα και αυξήθηκαν τα επιτόκια από 1% και 2% στα 7% και 9%, ενώ πήρα από κάθε κόμμα από την αύξηση των τόκων, 10 εκατ. ευρώ» συνέχισε ο κ. Πανταλάκης.

Επισήμανε ακόμα ότι στις 28/6/2010, έγινε συμφωνία της ΑΤΕ με κάθε κόμμα χωριστά, για να μειωθεί ο δανεισμός συνολικά. Έτσι στο ΠΑΣΟΚ μειώθηκε κατά 40 εκατ. ευρώ για την περίοδο 2011-2016 και στη ΝΔ κατά 34 εκατ. ευρώ την περίοδο 2011-2017.

Σε ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Σπυρίδωνα Λάππα, με ποια κριτήρια η ΑΤΕ χορήγησε δάνεια σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και μετά τη δήλωση του τότε πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, ότι η χώρα μπαίνει στα μνημόνια, ο κ. Πανταλάκης απάντησε ότι δόθηκαν με καθαρά τραπεζικά κριτήρια.

«Οι αναλύσεις των Τραπεζών για τη χορήγηση δανείων στα κόμματα βασίζονταν στον 4ετή κύκλο της εκλογικής περιόδου. Θεωρούνταν ότι ήταν μηδενικού κινδύνου. Όλα τα επενδυτικά δάνεια των Τραπεζών, 7ετή ή 10ετή, δίνονται με βάση την προσδοκία κέρδους της επιχείρησης. Οι εξασφαλίσεις δεν είναι κριτήριο για να τις χρηματοδοτήσουμε. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα χάσω μια πρόβλεψη. Εμείς κατηγορούμεθα για την κρίση μας στις Τράπεζες. Η βάση υπολογισμού όμως ανατράπηκε πλήρως σήμερα, καθώς μειώθηκε η κρατική επιχορήγηση».

Η ΑΤΕ δεν είχε «διεύθυνση πίστης»

Σε άλλη ερώτηση, σχετικά με τις εμπράγματες εξασφαλίσεις που δεν έπαιρνε η ΑΤΕ, ο κ. Πανταλάκης σημείωσε ότι «είχε σοβαρές ελλείψεις αξιολόγησης».

«Στην ΑΤΕ δεν υπήρχε «διεύθυνση πίστης» όπως υπήρχε σε άλλες Τράπεζες. Προσπαθούσαμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα ζητήματα σε γενικές γραμμές. Η επάρκεια της αξιολόγησης υποκαθιστούνταν με εξασφαλίσεις. Σε περίοδο όμως κρίσης αυτές εξαϋλώνονται», σημείωσε.

Στην ερώτηση εάν ερεύνησε η ΑΤΕ για να διαπιστώσει αν την κρατική τους επιχορήγηση τα δύο κόμματα την είχαν εκχωρήσει και σε άλλες Τράπεζες, ο κ. Πανταλάκης απάντησε:

«Όταν πήραμε εμείς τις εξασφαλίσεις των κρατικών επιχορηγήσεων, μας διαβεβαίωσαν ότι δεν είχαν εκχωρηθεί. Εμείς ψάξαμε αλλά δεν βρήκαμε να έχουν εκχωρηθεί. Δεν υπάρχει αμέλεια. Το σύστημα ήταν ελλιπές, διότι ως Τράπεζα, έχουμε το υποθηκοφυλακείο, αλλά οι κρατικές χρηματοδοτήσεις δεν δημοσιεύονται κάπου για να το διαπιστώσουμε. Βασιστήκαμε στην έγγραφη διαβεβαίωση των κομμάτων. Δεν είναι σωστό, δεν είναι στην τραπεζική δεοντολογία να συναλλάσσεται με αυτό τον τρόπο και να μην πιστεύουμε την διαβεβαίωση».

Την ερχόμενη Πέμπτη έχουν κληθεί να καταθέσουν στην Εξεταστική Επιτροπή, οι δύο πρώην διοικητές της Αγροτικής Τράπεζας, Πέτρος Λάμπρου και Δημήτρης Μηλιάκος.


πηγή tvxs

Μεγάλο κύμα αγανάκτησης και αποστροφής έχει προκαλέσει η απόφαση του τριμελούς εφετείου Θεσ/νίκης, που αναγνωρίζει ότι ο εργοδότης των φροντιστηρίων «Μπαχαράκη» έχει υποστεί ηθική βλάβη από τις διαμαρτυρίες συμπαράστασης του Σωματείου Μισθωτών Εκπαιδευτικών Θεσσαλονίκης (ΣΜΕΘ) μετά την παράνομη απόλυση του καθηγητή Γ. Παπαγιάννη από τα φροντιστήρια του ομίλου και επιβάλει στον απολυμένο εργαζόμενο και δυο μέλη της διοίκησης του Σωματείου να καταβάλουν στον εργοδότη αποζημίωση ύψους 12.000 ευρώ (αναλυτικότερα στην ανακοίνωση του σωματείου στο http://www.smeth.gr/).

Το δικαστήριο κατέληξε στην απόφαση αυτή παραβλέποντας ότι ο εργοδότης των φροντιστηρίων:

α) διώκεται ποινικά από την Εισαγγελία πρωτοδικών για παράνομη απόλυση,

β) ότι διώκεται από το ΙΚΑ για ανασφάλιστη εργασία και εισφοροδιαφυγή,

γ) ότι έχει καταδικαστεί σε 7 μήνες φυλάκιση και χρηματικό πρόστιμο για παραβάσεις της εργατικής νομοθεσίας,

δ) ότι οφείλει τελεσίδικα στον απολυμένο εργαζόμενο δεδουλευμένα που αγγίζουν τα 9.000 ευρώ,

ε) ότι και άλλοι τρεις εργαζόμενοι το ίδιο διάστημα έχουν καταφύγει στην επιθεώρηση εργασίας και έχουν κάνει αγωγή κατά των φροντιστηρίων του ομίλου.

Αντιμέτωποι πλέον με κατάσχεση λογαριασμών και περιουσιακών τους στοιχείων βρίσκονται οι τρεις εργαζόμενοι μετά την πρωτοφανή αυτή απόφαση.

Η επιτροπή υπεράσπισης που δημιουργήθηκε αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης καλεί όλους και όλες να εκφράσουν την αντίθεσή τους και νασυμμετέχουν στην συλλογή υπογραφών που γίνεται μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης http://www.yperaspisi.smeth.gr

Στόχος μας, με την συλλογή των υπογραφών, είναι να μπορέσει ο κάθε ένας από μας να εκφράσει τόσο την συμπαράστασή του στους διωκόμενους καθηγητές αλλά και την αποστροφή του σε τέτοιου είδους αποφάσεις ώστε να μην επαναληφθούν.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Με τόσες δηλώσεις υπέρ της «δημοκρατίας» του Ερντογαν στην – προ πραξικοπήματος – Τουρκία, παραλίγο να το πιστέψουμε ότι η Τουρκία (του αυταρχισμού, του δεσποτισμού, του σκοταδισμού, των ανύπαρκτων πολιτικών ελευθεριών, του μιλιταρισμού, των εθνοτικών εκκαθαρίσεων, της φίμωσης του Τύπου) είναι όντως… δημοκρατία.  
   Εξηγούμαστε: Η αναγωγή του καθεστώτος Ερντογάν σε «δημοκρατία» – που προφανώς για τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν είναι περισσότερο «δημοκρατία» από εκείνη που επιχείρησαν οι πραξικοπηματίες – αξιοποιήθηκε εντόνως τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος από τις ανά τον κόσμο «δυτικές δημοκρατίες».

    Μονότονα, διεθνείς και εγχώριοι πολιτικοί ταγοί, εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, η φράση που επαναλάμβαναν σχολιάζοντας τα γεγονότα και τοποθετούμενοι απέναντι στον Ερντογάν – πριν εξαπολύσει το πογκρόμ του – ήταν εκείνο το παθιασμένο: «Στηρίζουμε τη δημοκρατία και τη συνταγματική νομιμότητα».

    Θαυμάσια τοποθέτηση. Και απολύτως δημοκρατική. Όμως το παγκόσμιο χωριό έχει γίνει πολύ μικρό. Με συνέπεια όλοι λίγο – πολύ να γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Από την μια, συνεπώς, πρέπει να λάβουμε υπόψη το «ποιόν» αυτών που κόπτονται για την συνταγματική νομιμότητα, διεθνώς. Από την άλλη να θυμηθούμε το είδος της δημοκρατίας που ευδοκιμεί στην Τουρκία, ειδικώς.

    Αλλά – θα το επαναλάβουμε – αν συνέβαινε αυτό,  αν η Τουρκία του αυταρχισμού, της κατεχόμενης Κύπρου, του δεσποτισμού, της κουρδικής γενοκτονίας, του σκοταδισμού, των ανύπαρκτων πολιτικών ελευθεριών, των Γκρίζων Λύκων, του μιλιταρισμού, των εθνοτικών εκκαθαρίσεων, των δολοφονιών και του εγκλεισμού δημοσιογράφων, είναι όντως… δημοκρατία, όπως την ανακήρυξαν  τα διεθνή μεγάφωνα,

    τότε μήπως να βολευτούμε κι εμείς οι υπόλοιποι στις δικές μας «δημοκρατίες» που είναι και «καλύτερες» – ειδικά αν τις συγκρίνουμε με την τούρκικη δημοκρατία;

    Αν όντως η τουρκική είναι «δημοκρατία», τότε:   

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και να εκτελούνται αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ, να υπάρχουν 300 εκατομμύρια όπλα στα αμερικανικά σπίτια και το ζήτημα του ρατσισμού να «λύνεται» με όρους αυτοδικίας, όπως σε Ντάλλας και Λουιζιάνια;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και τα προεδρικά πραξικοπήματα του Ολάντ στη Γαλλία, η απαγόρευση διαδηλώσεων, η επιβολή εργασιακού μεσαίωνα με συνοπτικές διαδικασίες, οι επεμβάσεις από Συρία μέχρι Λιβύη και Μάλι;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και τα διαρκή ευρωενωσιακά πραξικοπήματα, το να επιβάλλει ή να μεθοδεύει η ΕΕ ανατροπές δημοψηφισμάτων, όπως αυτό στη Βρετανία, να τροφοδοτεί οικονομικά τις φασιστικές οργανώσεις ανά την Ευρώπη, να στηρίζει ή ακόμα και να ενορχηστρώνει τα πραξικοπήματα των Ναζί στην Ουκρανία;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και το ότι στην πατρίδα της Cosco, στην Κίνα, ζουν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι με έως 3 δολάρια την ημέρα;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι να εξάγει το ΝΑΤΟ την δική του («καλύτερη») «δημοκρατία» με «προληπτικούς πολέμους», Γκουαντανάμο και βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι να κυβερνάνε τον κόσμο πολυεθνικές και τράπεζες μέσω υπαλλήλων που μόλις λήγει η θητεία τους στην πολιτική αναλαμβάνουν πόστα στις Γκόλντμαν Σακς και στις Γκάζπρομ;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι ό,τι και να ψηφίζεις, από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ μέχρι ΝΔ, από Ποτάμ και ΑΝΕΛ μέχρι Λεβέντη, να σου βγαίνει Μνημόνιο, ΕΝΦΙΑ, ξεπούλημα, ανεργία και φτώχεια;…  

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι ότι είκοσι χρόνια μετά το σκάνδαλο η υπόθεση Ζήμενς οδηγείται στις ελληνικές καλένδες και τρία χρόνια μετά τη δολοφονία Φύσσα το ναζιστικό έγκλημα να παριστάνει το «νόμιμο πολιτικό κόμμα»;…  

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και το καθεστώς της γενιάς των 100 ευρώ (!), το καθεστώς των βιλών στο Μαϊάμι για τον Μαρινόπουλου και της πτώχευσης για τους εργαζόμενους;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι να πουλιέται ο ΟΣΕ 45 εκατομμύρια, πέντε λιγότερα από όσο ακούμε ότι πούλησε η κυρία Αγγελοπούλου τη θαλαμηγό της…

    «Μια χαρά δημοκρατία» (άμα τε και «συνταγματική νομιμότητα») δεν είναι η επιτήρηση, η κηδεμονία, ο κόφτης, τα ΔΝΤ και τα «βγάζουμε το καπέλο στον Τσίπρα» των Αμερικάνων;

    Για ποια «δημοκρατία», μιλούν, λοιπόν;

    Ποια «δημοκρατία» θέλουν να μας εκπαιδεύσουν να αποδεχόμαστε και να ανεχόμαστε; Μα τη δική «μας», δηλαδή τη δική τους! Διότι –  συγκρινόμενη με την τούρκικη (που κι αυτή «δημοκρατία» είναι…) – , ε, η δική «μας» είναι και «καλύτερη»! 

    Καθίστε στα αυγά σας και απολαύστε την, λοιπόν! Κάτι θα ξέρουν οι παγκόσμιοι ηγέτες  που την ασπάζονται. Και οι οποίοι την εννοούν τόσο πολύ ώστε πρώτα περίμεναν να δουν που θα καθόταν η μπίλια του πραξικοπήματος στην Τουρκία, και μετά να πάρουν θέση, υπέρ του ενός ή του άλλου. Και υπέρ της «δημοκρατίας», φυσικά…

Ηλίας Ιωακείμογλου

Τι να κάνουμε απέναντι στην παύση λειτουργίας των επιχειρήσεων;

Η τάξη των κεφαλαιοκρατών διατηρεί το δικαίωμα να καταστρέφει τις υλικές προϋποθέσεις της ζωής μας, όταν αυτές δεν λειτουργούν ικανοποιητικά ως κεφάλαιο. Κλείνει τις επιχειρήσεις σε μια ατελείωτη σειρά, επειδή δεν αποδίδουν τα επιθυμητά κέρδη. Πρόσφατα, το φαινόμενο έγινε ιδιαίτερα αισθητό, επειδή έκλεισαν μεγάλες και πολύ γνωστές επιχειρήσεις και έτσι τίθεται με έμφαση το ερώτημα τι πρέπει να κάνουμε απέναντι σε αυτό. Χρειάζεται μια κεϊνσιανή πολιτική αύξησης της ζήτησης ή μια πολιτική κρατικής στήριξης των προβληματικών επιχειρήσεων, ώστε να συνεχιστεί η λειτουργία τους; Μήπως πρέπει, όντας ρεαλιστές που γνωρίζουν τα περιορισμένα όρια των δυνατοτήτων μας εντός καπιταλισμού, να διεκδικούμε απλώς τις αποζημιώσεις για τους απολυμένους εργαζόμενους;

Η απάντηση δεν μπορεί να απορρέει από γενικές αρχές ή ιδεολογικές καθηλώσεις, αλλά από την ανάλυση της συγκυρίας της κρίσης στη συγκεκριμένη χώρα και στη συγκεκριμένη κατάσταση.

Τα χαρακτηριστικά της σημερινής συγκυρίας

Η παρατεταμένη κρίση του ελληνικού καπιταλισμού συνοδεύεται, ιδιαίτερα από το 2012, από εκκαθάριση των μη ανταγωνιστικών ή λιγότερο ανταγωνιστικών κεφαλαίων, ώστε η οικονομία να βρει, τελικά, έναν καινούργιο δρόμο αύξησης των κερδών μέσω μιας διαδικασίας «φυσικής επιλογής των ισχυροτέρων». Χάρη σε αυτή τη «φυσική επιλογή» των ανθεκτικότερων κεφαλαίων, σε συνδυασμό με τη μνημονιακή θεσμική κατοχύρωση της ριζικής μετατροπής του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος της εργασίας, οι αστικές κοινωνικές δυνάμεις θεωρούν, δικαίως, ότι είναι σχεδόν έτοιμο ένα νέο καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου, με διατήρηση της κερδοφορίας σε ανεκτά, αν όχι ικανοποιητικά επίπεδα, και τις εργαζόμενες τάξεις πειθαρχημένες στις ορέξεις του αχαλίνωτου καπιταλισμού.

Αυτό ήταν ήδη ορατό κατά την περίοδο ανάμεσα στο καλοκαίρι του 2014 και του 2015, όταν η προσωρινή διακοπή λήψης πρόσθετων μνημονιακών μέτρων απάλλαξε την οικονομική δραστηριότητα από μια επιπλέον αύξηση της δημοσιονομικής πίεσης και των υφεσιακών αποτελεσμάτων της. Σε αυτή την περίοδο προστέθηκε και το φθινόπωρο του 2015, πριν προλάβει να εκδηλωθεί ο αρνητικός αντίκτυπος των πρώτων μέτρων του τρίτου μνημονίου επί του ΑΕΠ. Όμως, από το 2016, με τη νέα αύξηση της δημοσιονομικής πίεσης και τη νέα μείωση των εισοδημάτων των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων, οι υφεσιακές τάσεις επανεμφανίστηκαν και μαζί με αυτές οι εκκαθαρίσεις των ασθενέστερων τμημάτων του κεφαλαίου επανήλθαν και μάλιστα εντυπωσιακά, διότι οι νέες πιέσεις, που ασκούνται, σωρεύονται πλέον επί των παλαιοτέρων.

Συνεχίζεται έτσι στην Ελλάδα της εσωτερικής υποτίμησης η διαδικασία αποεπένδυσης, με την έννοια ότι οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, που πραγματοποιούνται, είναι τόσο μικρές, ώστε δεν φτάνουν ούτε για να αναπληρώσουν τις πάγιες παραγωγικές εγκαταστάσεις που αποσβένονται ή αποσύρονται από το παραγωγικό δυναμικό εξαιτίας της παύσης της λειτουργίας ολόκληρων επιχειρήσεων ή τμημάτων επιχειρήσεων. Έχει καταστραφεί πλέον ένα μεγάλο μέρος των συνολικών παγίων εγκαταστάσεων με το οποίο γινόταν η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών πριν από την κρίση. Αυτό έχει αποτέλεσμα να μειώνεται ο συνολικός όγκος προϊόντος που θα ήμασταν σε θέση να παραγάγουμε ακόμη και εάν υπήρχε η απαραίτητη ζήτηση γι’ αυτά τα προϊόντα. Το επίπεδο του ΑΕΠ κατά το 2016 είναι 185 δισ. ευρώ περίπου (σε σταθερές τιμές 2010), ενώ το δυνητικό ΑΕΠ (το μέγιστο εφικτό υπό τις παρούσες συνθήκες) είναι περίπου 195 δισ. ευρώ. Το μέγεθος του προϊόντος που μπορούσαμε να ανακτήσουμε με μια πολιτική χρήσης του αργούντος παραγωγικού δυναμικού (χωρίς τη συνεισφορά νέων καθαρών επενδύσεων) είναι μόνο το 15% του προϊόντος που χάθηκε από το 2008 μέχρι σήμερα. Το 2013, αντιθέτως, μπορούσαμε να ανακτήσουμε το 40% του χαμένου προϊόντος μέσω μιας αριστερής κεϊνσιανής πολιτικής διαχείρισης της ζήτησης.

Με το παραγωγικό σύστημα συρρικνωμένο και ανίκανο να απορροφήσει ολόκληρη την ανεργία ή έστω το μεγαλύτερο μέρος της, ακόμη και εάν χρησιμοποιηθεί στο σύνολό του, ο ελληνικός καπιταλισμός αναπτύσσει ισχυρή ροπή προς μια κρίση κοινωνικής αναπαραγωγής. Οι εργαζόμενοι που δεν είναι αναγκαίοι για την αξιοποίηση του μειωμένου και μειούμενου κεφαλαιακού αποθέματος στην Ελλάδα, δεν είναι σε θέση να πουλήσουν την εργασιακή τους δύναμη, διότι αυτή δεν μπορεί να πουληθεί στον επιχειρηματικό τομέα παρά μόνον υπό τον όρο ότι μπορεί να αξιοποιήσει το κεφάλαιο, να παράγει κέρδη –αυτή είναι η χρησιμότητά της στον καπιταλισμό. Έτσι, η αναπαραγωγή μερίδων των εργαζόμενων τάξεων πραγματοποιείται ατελώς, μερικά, για τον απλό λόγο ότι αυτές στερούνται το μοναδικό ή κύριο εισόδημά τους.

Σε μια τέτοια κατάσταση, όπου η αναπαραγωγή του κεφαλαίου δεν μπορεί να συμπεριλάβει στην κίνησή της την αναπαραγωγή μερίδων των εργαζόμενων τάξεων, αυτές αποκλείονται από τον κόσμο της εργασίας, μερικώς ή πλήρως, πρόσκαιρα ή οριστικά. Ο μερικός ή πρόσκαιρος αποκλεισμός αυξάνει τον πλεονάζοντα πληθυσμό των εργασιακών εφεδρειών που παραμένουν διαθέσιμες προς εκμετάλλευση. Ο ολικός ή μόνιμος αποκλεισμός από τον κόσμο της καπιταλιστικής εργασίας δημιουργεί ομάδες πληθυσμού που είναι περιττές από την άποψη της καπιταλιστικής οικονομίας, διότι γι’ αυτές δεν υπάρχει στον ορίζοντα προοπτική ένταξής τους στην κίνηση της συσσώρευσης κεφαλαίου. Χαρακτηριστική περίπτωση «περιττού» πληθυσμού, του οποίου όμως την ύπαρξη έχουμε εμείς, οι δυνάμεις της εργασίας, νομιμοποιήσει, είναι οι συνταξιούχοι. Παράλληλα με τη συρρίκνωση της συσσώρευσης κεφαλαίου στην Ελλάδα, βρίσκονται σε διαδικασία κατάρρευσης τα κανάλια του κοινωνικού κράτους με τα οποία διοχετεύει πόρους και υπηρεσίες για τη συντήρηση και την αναπαραγωγή των μη εργαζόμενων υποτελών κοινωνικών ομάδων. Ως αποτέλεσμα, μια κρίση συντήρησης και αναπαραγωγής, όχι μόνο των εργαζόμενων τάξεων, αλλά του συνόλου των υποτελών κοινωνικών τάξεων βρίσκεται σε εξέλιξη.

Αν δεν μπορούν τα αφεντικά, μπορούμε εμείς

Εάν αυτή είναι η παρούσα ιστορική συγκυρία, μπορούμε να θέσουμε ξανά το ερώτημα: Τι να κάνουμε απέναντι στην παύση λειτουργίας των επιχειρήσεων; Η διεκδίκηση των αποζημιώσεων που δικαιούνται οι εργαζόμενοι, της συνέχισης της λειτουργίας της επιχείρησης με καπιταλιστικούς όρους, της άσκησης μιας μακροοικονομικής κεϊνσιανής πολιτικής αύξησης της ζήτησης, είναι εκτός τόπου και χρόνου, δηλαδή δεν έχουν καμία σχέση με τη συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα σήμερα. Η παρούσα ιστορική στιγμή επιβάλλει να διεκδικήσουμε, εδώ και τώρα, να πάρουν οι ίδιες οι εργαζόμενες τάξεις στα χέρια τους τις επιχειρήσεις που κλείνουν, τη διεύθυνση και την οργάνωση της παραγωγής, όχι για να ανασυγκροτήσουν τη μονάδα παραγωγής επί καπιταλιστικών βάσεων, αλλά με νέες μορφές οργάνωσης της εργασίας που θα τείνουν να υπερβούν τα τυπικά καπιταλιστικά χαρακτηριστικά της εργασίας (ειδικευμένη-ανειδίκευτη εργασία, εκτέλεση-διεύθυνση, διανοητική-χειρωνακτική εργασία, ιεραρχικές σχέσεις, δεσποτισμός και αδιαφάνεια κ.λπ.).

Μια ορισμένη Αριστερά, που δεν οραματίζεται το σοσιαλισμό σαν Δευτέρα Παρουσία, δηλαδή σαν ένα μελλοντικό στάδιο της ιστορίας, αλλά ως μια τάση ενύπαρκτη στον καπιταλισμό την οποία πρέπει να ενισχύουμε, θα πρέπει να οργανώσει τη συνδικαλιστική, νομική, ιδεολογική, ηθική, πολιτική και επιστημονική στήριξη των εργαζομένων που θα θελήσουν να πάρουν στα χέρια τους τις ορφανές επιχειρήσεις.

Η σημερινή συγκυρία, αυτό υποδεικνύει. Εάν δεν βαδίσουμε σε αυτή την κατεύθυνση, το μέλλον μας ως τάξη είναι ζοφερό, καθώς η κρίση κοινωνικής αναπαραγωγής και εξώθησης μεγάλων ομάδων του πληθυσμού στο περιθώριο, τη φτώχεια και την καταστροφή, τείνει να γίνει εγγενές χαρακτηριστικό του νέου καθεστώτος συσσώρευσης κεφαλαίου που αναδύεται στην Ελλάδα και ενσωματώνει όλες τις βαρβαρότητες που υποστήκαμε από τη μνημονιακή πολιτική


πηγή rproject