Συναγερμός στο Μπατόν Ρουζ της Λουιζιάνα των ΗΠΑ καθώς ένοπλος άνοιξε πυρ κατά αστυνομικών στη μέση του δρόμου. Σύμφωνα με τελευταίες πληροφορίες τρεις αστυνομικοί έχουν σκοτωθεί, ενώ άλλοι τρεις έχουν τραυματιστεί σοβαρά.

Ενας από τους δράστες είναι νεκρός, ενώ διεξάγονται έρευνες για τυχόν συνεργούς του, με την αστυνομία να πιστεύει πως δύο ακόμη άτομα ενδεχομένως να έλαβαν μέρος στην επίθεση και να έχουν διαφύγει.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, οι αστυνομικοί δέχτηκαν αναφορές για έναν ύποπτο με όπλο σε περιοχή του Μπατόν Ρουζ. Όταν έφτασαν στο σημείο οι δράστες άνοιξαν πυρ και ακολούθησε ανταλλαγή πυρών. 

Υπενθυμίζεται πως στην ίδια πόλη πριν από μερικές ημέρες είχε δολοφονηθεί από αστυνομικούς ο αφροαμερικανός  Άλτον Στέρλινγκ γεγονός που προκάλεσε ένα κύμα διαμαρτυριών και οργισμένων διαδηλώσεων και εκφράζονται φόβοι για αναζωπύρωση των συγκρούσεων. 

«Πρόκειται για μια ανείπωτη και αδικαιολόγητη επίθεση σε μια εποχή που αυτό που χρειαζόμαστε είναι η ενότητα», δήλωσε ο κυβερνήτης της Λουιζιάνα. 

Ομπάμα: Έργο δειλών

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα καταδίκασε με σθένος την επίθεση εναντίον αστυνομικών στο Μπατόν Ρουζ υπογραμμίζοντας ότι δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τη βία.  «Μπορεί έως αυτήν τη στιγμή να μην γνωρίζουμε τα κίνητρα αυτής της επίθεσης, ωστόσο θέλω να είμαι ξεκάθαρος: δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τη βία εναντίον των δυνάμεων επιβολής του νόμου. Καμία. Αυτές οι επιθέσεις είναι έργο δειλών ανθρώπων που δεν εκπροσωπούν κανέναν άλλο» τόνισε ο επικεφαλής του αμερικανικού κράτους σε μια ανακοίνωση.

Ο Μπαράκ Ομπάμα πρόσθεσε ότι προσφέρει την «πλήρη στήριξη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης» στον κυβερνήτη της Λουιζιάνας, τον δήμαρχο του Μπατόν Ρουζ και την τοπική αστυνομία.

«Θα αποδοθεί Δικαιοσύνη» σημείωσε ο ίδιος.

Είκοσι άνθρωποι πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ιταλία μέσω της Μεσογείου. Τα μικρά ξύλινα σκάφη που επέβαιναν μαζί με εκατοντάδες άλλους πρόσφυγες ανατράπηκαν ανοικτά της Σικελίας.

Συνολικά διασώθηκαν 366 άνθρωποι σε διαφορετικές επιχειρήσεις της ιταλικής ακτοφυλακής. Όλοι οι διασωθέντες μεταφέρθηκαν στο λιμάνι Αουγκούστα της Σικελίας.

Ανάμεσα στους διασωθέντες είναι 82 γυναίκες και 25 παιδιά, ενώ οι μετανάστες στην πλειονότητά τους είναι υπήκοοι της Νιγηρίας, της Αιθιοπίας, της Ερυθραίας και του Μπανγκλαντές.

Σημειώνεται πως σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, από την αρχή του έτους μέχρι τον Ιούλιο, πάνω από 67.000 μετανάστες έφτασαν στην Ιταλία μέσω της Μεσογείου. 

Οι κομπορρημοσύνες και τα συνειδητά ψέματα του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Εργασίας ότι με τις εφαρμοστικές του 3ου μνημονίου αντιασφαλιστικές νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης προστατεύουν τους χαμηλοσυνταξιούχους κατάρρευσαν σαν χάρτινος Πύργος από την ίδια την πραγματικότητα μέσα σε λίγους μήνες. Πριν λίγες ημέρες άρχισε η σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ γι’ αυτούς τους πιο φτωχούς συνταξιούχους, που ο αριθμός τους φτάνει τους 376.000. Επίσης ήδη εκδόθηκαν και οι πρώτες αποφάσεις για τις νέες μειωμένες κατώτερες συντάξεις για όσους/ες φεύγουν με πάνω από 4.500 ένσημα πριν την ηλικία των 67 ετών.

Η ιστοσελίδα είχε επισημάνει από τον Ιούλιο του 2015, μετά την προσχώρηση του Πρωθυπουργού και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στα μνημόνια της λιτότητας ότι τα μεγάλα θύματα του 3ου μνημονίου και των προαπαιτούμενων του θα είναι οι χαμηλοσυνταξιούχοι.

Οι γνωστοί μπασκετμπολίστες, Γιάννης και Θανάσης Αντετοκούνμπο, κλήθηκαν να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία. Γνωστοί και άγνωστοι «Ελληναράδες» άρχισαν να δημοσιεύουν τις …σκέψεις τους.

«Ξεχώρισε» η ανάρτηση της Χριστίνας Σιδέρη. Δεν γνωρίζουμε αν είναι ακόμα μικρομεσαίο στέλεχος της ΝΔ, όπως αναφέρεται στα περισσότερα δημοσιεύματα.

Όπως και να έχει η Σιδέρη έχει γίνει «διάσημη» για εμετικές δηλώσεις και αναρτήσεις, όπως αυτή για τους αδερφούς Αντετοκούνμπο: 


  Τα αδέρφια Αντετοκούνμπο, όπως δημοσιεύθηκε, ζήτησαν να πάρουν αναβολή στράτευσης μέχρι τον επόμενο Μάιο, οπότε κάτι «Ελληναράδες», όπως η Χ. Σιδέρη, θα έχουν τη δυνατότητα να επανέλθουν με ανάλογες αναρτήσεις. Μέχρι τότε θα συνεχίζουν με το ίδιο …βάθος σκέψης.Ένα χαρακτηριστικό δείγμα (τις φωτογραφίες στις οποίες αναφέρεται δεν θα τις αναδημοσιεύσουμε, για προφανείς λόγους):
  

   Δεν γνωρίζουμε τι οδηγεί τη Σιδέρη να θεωρεί πως υπάρχουν ζώα που είναι ελληνόφωνα… Αναρωτιόμαστε, επίσης, τι της φταίνε τα ζώα και τα χρησιμοποιεί για να βρίσει εκείνους «που δίνουν το παραμικρό για τους λαθρομετανάστες».

  Ορισμένοι χρησιμοποιούν τη λέξη ζώα για να πούνε πως κάποιος δεν έχει μυαλό, πως είναι ηλίθιος κ.ο.κ. Άλλοι τη χρησιμοποιούν για να χαρακτηρίσουν κάποιον απάνθρωπο. Εμείς θα επιμείνουμε πως η λέξη δεν χρησιμοποιείται σωστά. Δεν φταίνε σε τίποτα τα ζώα επειδή υπάρχουν άνθρωποι απάνθρωποι και ηλίθιοι.

  Πάντως, ο συνδυασμός απανθρωπιάς και ηλιθιότητας (μαζί με άλλα στοιχεία) έχει τρόπους να ειπωθεί. Να μια λέξη, για παράδειγμα: Φασίστες. 


πηγή imerodromos

To βιβλίο Τουρκία: Ανατολικά της ΕΕ, του Άρη Χατζηστεφάνου επανακυκλοφορεί από την Infowar Productions και την ιστοσελίδα info-war.gr
 Μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf, mobi και epub.

Μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το βιβλίο. Αν όμως σας άρεσε πολύ ή αν θέλετε να στηρίξετε την προσπάθεια του Info-war.gr μπορείτε να το κάνετε επιλέγοντας ένα από τα παρακάτω ποσά.

Επιλέξτε ποσό

Option 1 €5.00 EUROption 2 €10.00 EUROption 3 €15.00 EUR

Λίγα λόγια για το βιβλίο…

Έχουν περάσει σχεδόν οκτώ χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου Τουρκία: Ανατολικά της ΕΕ. Ήταν μια δημοσιογραφική αφήγηση των συνθηκών που δημιουργούνταν στη γειτονική χώρα καθώς ο Ερντογάν ξεκινούσε τη δική του μάχη απέναντι στο στρατιωτικό κατεστημένο και ενώ η χώρα φιλοδοξούσε ακόμη να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έκτοτε ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε ο δεύτερος εγκαταλήφθηκε.

Τι κρατάμε και τι πετάμε λοιπόν από εκείνη την εποχή; Η πορεία εκδημοκρατισμού που πραγματοποιούνταν υπό τις εντολές και της Ευρωπαϊκής Ένωσης φάνηκε να αντιστρέφεται. Το ίδιο όμως συνέβη σε όλες τις χώρες της Ευρώπης με αποκορύφωμα τα τραπεζικά πραξικοπήματα στην Ελλάδα και την Ιταλία και την επιβολή κυβερνήσεων τεχνοκρατών ή/και ακροδεξιών μορφωμάτων.

Η πρόβλεψη του βιβλίου ότι η τουρκική οικονομία αποτελεί μια φούσκα, η οποία θα μπορούσε είτε να εκραγεί είτε να ξεφουσκώσει, φαινομενικά διαψεύσθηκε από τις εξελίξεις. Ο συγγραφέας όμως επιμένει ακόμη και σήμερα σε αυτή σε πείσμα των νεοφιλελευθερων δοξασιών που θέλουν την Τουρκία του Ερντογάν σαν πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης. Ίσως μάλιστα η βίαιη εξέγερση του Ιουνίου του 2013 να αποτελεί ένα προανάκρουσμα της επερχόμενης οικονομικής επιβράδυνσης – με τον ίδιο τρόπο που ο Μάης του ’68 προέβλεψε την οικονομική κρίση της δεκαετίας του ’70 και ο ελληνικός Δεκέμβρης του 2008 την κρίση του σήμερα.

Οι διωκόμενοι σκιτσογράφοι, τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, οι στιγματισμένοι τρανσέξουαλ, οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων, οι κακοί οδηγοί και οι μαντιλοφορούσες της πράσινης αστικής τάξης παραμένουν πρωταγωνιστές σε αυτή την τόσο συναρπαστική χώρα.

Το βιβλίο επιχείρησε να εξηγήσει τη σύγκρουση των οικονομικών ελίτ που στήριξαν τον Ερντογάν με το στρατιωτικό κατεστημένο και νομίζω ότι προέβλεψε σωστά την επικράτηση του πρώτου. Σε εκείνο τον ταξίδι αναζητήσαμε τους διαδόχους του Τούρκου Καραγκιόζη και αναρωτηθήκαμε αν ο Οζάλ αποτέλεσε την τουρκική εκδοχή του θατσερισμού, αν ο Ερντογάν είναι ο Τόνι Μπλερ της Ανατολίας και γιατί το «βαθύ κράτος» της Τουρκίας κατασκόπευε χαρτορίχτρες και μέλη της Κου Κλουξ Κλαν; Παρακολουθήσαμε τον Ατατούρκ να κηρύσσει τη τζιχάντ και σκεφτήκαμε μήπως το «εξπρές του μεσονυκτίου» έκανε στάσεις και στην Ελλάδα; Σε αυτό το ταξίδι πιστεύουμε ότι δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα.

Καλή ανάγνωση…
Άρης Χατζηστεφάνου

  


Περισσότερα στο: info-war.gr

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Πρέπει να είναι εντελώς χαλασμένος, όπως αυτοί που απαρτίζουν την παγκόσμια πολιτική ηγεσία (σε αυτούς και στα βαποράκια τους είναι αφιερωμένος ο τίτλος του άρθρου) ή εντελώς αδαής, όποιος μετά από αυτό το επαναλαμβανόμενο μακελειό θέλει πίσω από την εικόνα του φορτηγού να κρύβεται για να μη δει ο ίδιος ή να αποκρύψει για να μη δούμε οι άλλοι, τόσο την αιτία που γεννά αυτό το αδιανόητο έγκλημα όσο και το έδαφος πάνω στο οποίο στρατολογούνται οι «τρελαμένοι» φονιάδες που το διεκπεραιώνουν.

«Έχουμε πόλεμο». Έτσι ακριβώς το είπε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Μ.Βαλς, μετά το έγκλημα στη Νίκαια. Το είχε επαναλάβει, μετά το χτύπημα στις Βρυξέλλες: «Έχουμε πόλεμο».



Υπενθυμίζουμε:

α) Είναι η Γαλλία του κ.Βαλς, είναι η Γαλλία του «σοσιαλιστή» Ολάντ, που παρέδωσε επιθετικά όπλα στη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» και μέσω αυτής στους ισλαμοφασίστες το 2012, και τούτο παρά το εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί από το 2011.

Η ομολογία είναι του ίδιου του Ολάντ και όπως γράφεται περιέχεται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Ξαβιέ Πανόν, με τίτλο «Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας» (εκδόσεις L’ Archipel) που κυκλοφόρησε φέτος. Εκεί σε συνέντευξή του προς τον συγγραφέα, ο Ολάντ ερωτηθείς για τις παραδόσεις γαλλικών όπλων, απαντά: «Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις»…

Ανάμεσα στα άλλα όπλα που παρέδωσε η Γαλλία στο όνομα της καταπολέμησης του Άσαντ και σε… «σίγουρα χέρια», ήταν, σύμφωνα με το βιβλίο, κανόνια διαμετρήματος 20mm, μυδραλιοβόλα, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικοί πύραυλοι…

β) Είναι η Γαλλία, σύμφωνα με τα έγγραφα που κατατέθηκαν στο Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, που τροφοδοτούσε με όπλα τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» παρότι ήταν γνωστό ότι τα δύο τρίτα αυτού του εξοπλισμού προωθούνταν προς την Αλ Κάιντα στη Συρία.

Ήταν οι μονάδες της Αλ Κάιντα που στη συνέχεια συσπειρώθηκαν – μαζί με τα γαλλικά όπλα τους – με τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους»…

«Έχουμε πόλεμο» επαναλαμβάνουν οι αρχιστράτηγοι του ολέθρου από τον Λευκό Οίκο μέχρι την Ντάουνινγκ Στριτ και τα επιτελεία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στις πολύπαθες Βρυξέλλες.

Υπενθυμίζουμε:

α) Ήταν οι ΗΠΑ που εξέθρεψαν το φίδι για να το στρέψουν ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Ήταν 3 Φλεβάρη 1980 όταν ο «μάγος» της αμερικανικής διπλωματίας,  ο Μπρζεζίνσκι, φωτογραφιζόταν στο Κίμπερ του Πακιστάν σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν, με τον  Μπιν Λάντεν.



Όπως βλέπουμε (περιοδικό «American Interest», τεύχος Μάης – Ιούνης 2008), ο Μπρζεζίνσκι, ο σύμβουλος του Κάρτερ, κατόπιν του Κλίντον και αργότερα του Ομπάμα, ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ως επικεφαλής και οργανωτής των μουτζαχεντίν τελούσαν σε αγαστή συνεργασία.

Τόσο αγαστή ήταν η συνεργασία τους ώστε ο Μπρζεζίνσκι, εφτά ολόκληρα χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους, ακόμα δηλαδή και όταν η Αλ Κάιντα λογιζόταν ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή στον κόσμο, όταν τον ρωτούσαν αν είχε να δηλώσει κάτι για την συμμετοχή του στην δημιουργία των μουτζαχεντίν για λογαριασμό των ΗΠΑ, απαντούσε ευθέως και απροκάλυπτα: «Θα το ξαναέκανα»!

β) Ο ευρωατλαντισμός ήταν εκείνος που όχι μόνο κατασκεύασε αλλά και φιλοτέχνησε για μια ολόκληρη περίοδο το προφίλ του φιδιού.



Έτσι παρουσίαζαν οι συνεργάτες – κατασκευαστές του και ο Τύπος της Δύσης τον Μπιν Λάντεν:

«Αντισοβιετικός μαχητής θέτει τον στρατό του στον δρόμο προς την ειρήνη» («The Independent», 6/12/1993)!

Έτσι πλάσαραν τον Μπιν Λάντεν αρχές της δεκαετίας του ’90 οι δυτικοί φίλοι του. Τότεο Μπιν Λάντεν δεν ήταν ακόμα τρομοκράτης. Ήταν ένας καλοκάγαθος… επενδυτής, που τον περιέγραφαν έτσι:

«Σαουδάραβας επιχειρηματίας ο οποίος στρατολόγησε μουτζαχεντίν τώρα τους χρησιμοποιεί σε μεγάλα κατασκευαστικά έργα στο Σουδάν»!

Αυτός ήταν ο Λάντεν, ένας… εργολάβος.

«Έχουμε πόλεμο» και «θα κάνουμε τα πάντα για να νικήσουμε την τρομοκρατία», δηλώνει όπου βρεθεί ο Ομπάμα. Μάλιστα. Αλλά ποιος πολεμάει και έναντι ποίου;

Υπενθυμίζουμε:

α) Η είδηση που μεταδόθηκε από το πρακτορείο ειδήσεων Reuters (Τιερί Μεισάν, http://www.voltairenet.org/article185178.html) και – φυσικά – θάφτηκε, έλεγε ότι:

Το Αμερικανικό Κογκρέσο, σε ειδική συνεδρίαση τον Ιανουάριο του 2014, ψήφισε τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη 2014, όχι μόνο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», αλλά και των Τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» (“US Congress secretly approves arms deliveries to Syria”, VoltaireNetwork, 30 January 2014)…

β) Η Δύση ενίσχυσε με κάθε τρόπο τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» για να ανατρέψει τον Άσαντ. Αλλά ποιος δεν γνωρίζει ότι ο  διοικητής του «Ισλαμικού Κράτους», ο αποκαλούμενος «Χαλίφης Ιμπραήμ», ήταν ένα από τα επιφανή μέλη του Επιτελείου του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» που ενισχύθηκε παντοειδώς από τη Δύση;…  


Η φωτογραφία (Μάης 2013) είναι του γερουσιαστή και υποψηφίου Προέδρου των ΗΠΑ, του Μακέιν με το επιτελείο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού». Ο εικονιζόμενος αριστερά που συνομιλεί με τον γερουσιαστή φέρεται να είναι ο Ιμπραήμ αλ Μπαδρί , ο λεγόμενος «Χαλίφης» των Τζιχαντιστών και του «Ισλαμικού Κράτους». Η εκδοχή ότι πρόκειται για το συγκεκριμένο πρόσωπο αμφισβητείται. Έστω…Αμφισβητείται μήπως και ότι ο ISIS ξεπήδησε από τη λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση και από συναντήσεις τύπων σαν τον Μακέιν με τους «εκλεκτούς» φίλους τους;

Ποιος φταίει, λοιπόν; Το… Ισλάμ, όπως σαλιαρίζουν οι πρόθυμοι σάλιαγκες της αστικής θεωρίας του «πολέμου των πολιτισμών» και όπως ισχυρίζονται τα φασισταριά από τη Λεπέν μέχρι τη Χρυσή Αυγή;

Μπας και φταίει ο… γαλλικός Διαφωτισμός μιας και ο χτεσινός μακελάρης ήταν γάλλος υπήκοος; Ή μήπως, τελικά, φταίνε οι Φρανκενστάιν που αφού κατασκεύασαν το «είδωλό τους» τώρα αναζητούν την «αιτία» στο αφιόνι με το οποίο οι ίδιοι οι Φρανκενστάιν πότισαν τα τέρατά τους;

Η απάντηση είναι προφανής από την εποχή που οι Σταυροφόροι καλούνταν να αποκεφαλίσουν τους «άπιστους» αφήνοντας στον Θεό το καθήκον της διαλογής για το ποιος ήταν ή δεν ήταν αμαρτωλός από τα θύματα…

Σε όσους, λοιπόν, «αμφισβητούν» ότι η τρομοκρατία τροφοδοτείται και αξιοποιείται κατά το δοκούν από τους διώκτες της, σε εκείνους που απορούν και εξανίστανται με την «συνωμοσιολογία» μας, υπενθυμίζουμε:

-Όχι κάποιο «κομμουνιστικό» και «ρυπαρό» ΜΜΕ, αλλά το αμερικανικό NBC ήταν που έφερε στη δημοσιότητα το σύνολο των στοιχείων (24/8/1998) για την δημιουργία από τις ΗΠΑ των Ταλιμπάν και των πακτωλό των δολαρίων με τα οποία οι Αμερικανοί τροφοδοτούσαν τον Μπιν Λάντεν.

-Στο Ιράκ του πρώην φίλου των ΗΠΑ, του Σαντάμ, στο αντιδραστικό πλην πιο κοσμικό κράτος στον αραβικό κόσμο, η κατοχή των Δυτικών έφερε την Αλ Κάιντα.

-Στη Λιβύη βασιλεύει η θεοκρατία και οι φύλαρχοι.

-Στο Αφγανιστάν, στη θέση των κομμουνιστών που κατάργησαν την μπούργκα, η Δύση έφερε τους Ταλιμπάν.

-Στο Πακιστάν, από τον Ζία Ουλ Χακ μέχρι τον Μουσάραφ, και στην Ινδονησία του Σουχάρτο οι δικτάτορες – μαριονέτες των ΗΠΑ φρόντισαν να στρέψουν το λαό στον Μωάμεθ, αφού πρώτα έσφαξαν εκατομμύρια κομμουνιστές.

-Στη Σαουδική Αραβία (που πρόσφατα ανακάλυψε ότι οι γυναίκες είναι… θηλαστικά) και στο Κατάρ είναι η κλίκα των ΗΠΑ που κυβερνάει και αυτή που πρώτη τροφοφοτεί μουτζαχεντίν, ταλιμπάν και τζιχαντιστές.

-Στην Αφρική η «ειρηνική επέμβαση» των ΗΠΑ και της ΕΕ αντί για καταλαγή επέφερε περισσότερο φανατισμό περί το Ισλάμ .

-Στην Παλαιστίνη ένα πολιτικό κίνημα δεκαετιών κάνουν οι Δυτικοί τα πάντα να πάρει θρησκευτικά χαρακτηριστικά.

-Σχεδόν 50 (!) είναι οι επεμβάσεις της Γαλλίας σε Αφρική και Ασία από το 1960 και μετά.

-Πάνω από 900 (!) οι τρομοκρατικές επιχειρήσεις της CIA ανά τον κόσμο μόνο κατά την περίοδο 1961 – 1975, σύμφωνα με τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ίδιας της CIΑ.

Σε όλα τα προηγούμενα δεν πρέπει να ξεχνάμε και τούτο: Τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό της Δύσης που γεννούν τον πολτό μέσα από τον οποίο στρατολογούνται οι φυσικοί αυτουργοί εγκλημάτων σαν αυτό που διαπράχτηκε τον Νοέμβρη στο Παρίσι και χτες στη Νίκαια.

Ναι, λοιπόν, πράγματι. Έχουμε πόλεμο. Αλλά καθώς το έγκλημα είναι πολύ μεγάλο για να αντέξει κανείς την υποκρισία των δακρυσμένων κροκόδειλων του ιμπεριαλισμού, ας είμαστε σαφείς: Οι πόλεμοι είναι δικοί τους. Δικά μας είναι μόνο τα θύματα.

Ο πόλεμός τους για τα πετρέλαια, για την ενέργεια, για τον έλεγχο των αγορών, για την επέκταση και την ανακατανομή της οικονομικής και γεωστρατηγικής ισχύος τους, είναι οι νεκροί μας.

Ο πόλεμός τους είναι οι νεκροί μας!

Οι ιμπεριαλιστές, οι «σύμμαχοί» μας του ΝΑΤΟ, οι «εταίροι» μας της ΕΕ, αυτοί που όσους πρόσφυγες δεν πνίγουν στο Αιγαίο και δεν εγκλωβίζουν στην Ελλάδα τους «παζαρεύουν» με την Τουρκία, έφεραν την τρέλα του πολέμου τους στα σπίτια μας!

Το κόκκινο του αίματος των αθώων που χρόνια τώρα χύνεται στη Δαμασκό και στη Βαγδάτη, το ίδιο κόκκινο και το ίδιο αθώο χύνεται στο Μπατακλάν, στις Βρυξέλλες, στην Κωνσταντινούπολη, στη Νίκαια.

Για τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές του πετρελαίου, για τους εργολάβους της ενέργειας και τους πολιτικούς ιθύνοντες της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας, οι νεκροί στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στη Νέα Υόρκη, λογίζονται σαν μια «παράπλευρη απώλεια» από την οποία οι Φρανκενστάιν κερδίζουν και πάλι, αξιοποιώντας πολιτικά και οικονομικά τον τρόμο, ρίχνοντας λίπασμα στον φασισμό και στην άκρα δεξιά, φαλκιδεύοντας ελευθερίες, κάνοντας διασύνδεση του προσφυγικού – μεταναστευτικού με την τρομοκρατία, πουλώντας «ασφάλεια» και βρίσκοντας άλλοθι για νέες ιμπεριαλιστικές επιδρομές.

Το φρικιαστικό έγκλημα, η ανείπωτη τρέλα των δολοφονιών ενισχύει τις φωνές περί επιστροφής της «11ης Σεπτέμβρη», αυτή τη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Πράγμα που σημαίνει ότι το ρολόι πάει ακόμα πιο πίσω. Το ρολόι θα επιχειρηθεί από τους «προστάτες» μας να γυρίσει σε τέτοιες εποχές και σε τέτοιες συνθήκες ανασφάλειας και φαλκίδευσης των κοινωνικών ελευθεριών, που αξίζει να ακούσουμε την προειδοποίηση του Φραγκλίνου: Όσοι δέχονται να θυσιάσουν στοιχειώδεις ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια…

Οι νεκροί μας χτες στη Νίκαια, οι 250 νεκροί πριν μια εβδομάδα στη Βαγδάτη (κι αυτοί δικοί μας), οι νεκροί μας σε όλο τον κόσμο είναι θύματα του ίδιου κτήνους. Το όνομα του: Ιμπεριαλισμός. Οι ισλαμοφασίστες είναι ένα μόνο από τα κεφάλια αυτού του κτήνους. Τα άλλα πρέπει να αναζητηθούν στο αμερικάνικο Πεντάγωνο, στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, στις έδρες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού Λεβιάθαν, στις πολυεθνικές των πετρελαίων, της ενέργειας και τους εργολάβους που «εξάγουν δημοκρατία», φασισμό και νεοναζισμό ανά τον κόσμο.

Και κάτι ακόμα: Όποιος δίνει το χέρι του, πολύ περισσότερο εδάφη της χώρας του – Σούδα– στους δολοφόνους, διευκολύνοντας και συμμετέχοντας σε αυτή την «τρέλα» είναι υπόλογος διπλά: Και για τα αθώα θύματα παντού στον κόσμο, και για τους κινδύνους στους οποίους εμπλέκει την πατρίδα μας…


αναδημοσίευση από imerodromos

Οι τρομοκράτες κυρίαρχοι κύκλοι τηςΕΕ και τα κατεστημένα της «παγκοσμιοποίησης» οργίαζαν για να φοβίσουν το βρετανικό λαό, προαναγγέλλοντας μέρες κολάσεως στηΒρετανία σε περίπτωση που επικρατούσε το Brexit.

Το Brexit πράγματι επικράτησε, τίποτα, όμως, απ' όσα εφιαλτικά προαναγγέλλοντο δεν έχει συμβεί. Οι «τρομοκράτες» διαψεύδονται.

Μετά τις πρώτες μέρες, όπου πράγματι η στερλίνα σημείωσε μια μεγάλη βουτιά (μάλλον ωφέλιμη για τις εξαγωγές της) και το Χρηματιστήριο μια καθοδική πορεία, η ισορροπία στην οικονομική ζωή και αναφερόμαστε στην «καπιταλιστική ισορροπία», έχει αρχίσει σε μόλις τρεις βδομάδες νααποκαθίσταται, σχεδόν, πλήρως και η εικόνα να είναι θετική έως αισιόδοξη, μετά μάλιστα τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό την Theresa May, η σύνθεση της οποίας δείχνει επιμονή, δίχως ταλαντεύσεις, στο Brexit.

Οι τρομοκράτες μιλούσαν για χειροτέρευση της κατάστασης έως και το τέλος του τρέχοντος έτους, ωστόσο οι εξελίξεις τις διαψεύδουν.

Οι βρετανικές αγορές έχουν επανέλθει πλήρως, με τον FTSE 100 να βρίσκεται σε συνεχή άνοδο και την ισοτιμία στερλίνας/δολαρίου να έχει ξεπεράσει και πάλι το ψυχολογικό όριο του 1,30 και την Παρασκευή (15/7) να βρίσκεται στα ύψη του 1,39!!!

Επίσης, αν και οι φήμες για μαζική φυγή των πολυεθνικών από το Λονδίνο οργίαζαν, όχι μόνο δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά πολλές εταιρείες δηλώνουν πρόθυμες να στηρίξουν το City, το χρηματοπιστωτικό κέντρο της Ευρώπης, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία.

Πηγαίνοντας τώρα στην αντίπερα όχθη, το σκηνικό αλλάζει άρδην.

Η Γερμανία και τα υπόλοιπα μέλη του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. που εκτόξευαν απροκάλυπτεςαπειλές κατά του Λονδίνου πριν και αμέσως μετά το δημοψήφισμα, πλέον καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ένωσης, που δεν είναι άλλο από την…ύπαρξη της.

Η διατήρηση της ίδιας σκληρής στάσης από το Βερολίνο προς τα υπόλοιπα κράτη – μέλη, αποδεικνύει περίτρανα ότι ούτε ένα Brexit δεν μπορεί να ανακόψει τις ηγεμονικές τάσεις της Γερμανίας!

Η λιτότητα όχι μόνο δεν έχει σταματήσει για τις μεσογειακές χώρες, αλλά γίνεται ολοένα και πιοαπαιτητική.

Πρόσφατο παράδειγμα η ομόφωνη, με τη συμφωνία και της Ελλάδας, απόφαση για κυρώσεις σε Ισπανία και Πορτογαλία , οι οποίες δεν κατάφεραν να διατηρήσουν το έλλειμμα στον προϋπολογισμέ κάτω από το 3% του ΑΕΠ.

Για την Ελλάδα ας μην το συζητήσουμε, διότι η επιμονή για την πλήρη εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων γίνεται ακόμα πιο πιεστική μετά το Brexit.

Κι όλα αυτά, χωρίς να προσθέσουμε τις μεγάλες αναταράξεις, μάλλον αδιέξοδες, στις τράπεζες της εναπομείνασας ΕΕ και πρώτα απ' όλα της Ιταλίας.

Δεν ξέρουμε αν η Γερμανία και το σκληρό κατεστημένο της ΕΕ κάνει απλώς μετά Brexit επίδειξη πυγμής ή προκειται για μια μονιμότερη στρατηγική που αποκλείει κάθε χαλάρωση στην ανάπηρη και κατ' όνομα, πλέον, ΕΕ.

Το βέβαιον είναι ότι ότι το Brexit αποδεικνύεται μάλλον βιώσιμος δρόμος και πολύ προτιμότερος από την παραμονή στη φυλακή της ΕΕ.

Τι δηλοί ο μύθος για την Ελλάδα;

Το συμπέρασμα για την Ελλάδα, όσο διαφορετική και αν είναι η κατάσταση από τη Βρετανία, μάλλον είναι αυτονόητο.

Ένα Gr€xit θα πρέπει να πάψει να μας τρομοκρατεί.

Το Brexit μας δείχνει το δρόμο.

Αρκεί αυτό το Grexit, με πρώτο βήμα την έξοδο από την ευρωζώνη, να το οργανώσουμε, να τοπροωθήσουμε αποφασιστικά και τολμηρά και να το συνδέσουμε με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα.

Ο ρεαλισμός είναι 100% με το μέρος του Gr€xit και όχι του Gremain!!!

Ν.Ζ

Στα δικαστήρια σέρνει αντιδήμαρχος του Δήμου Καλλιθέας το πρώην Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Εργαζομένων του Δήμου για ένα πανό τιμής και μνήμης για τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου που αναρτήθηκε στο Δημαρχείο της πόλης τον Νοέμβριο του 2014 και το οποίο, σύμφωνα με τον αντιδήμαρχο, «χαλούσε την αισθητική» του κτηρίου.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με σχετική καταγγελία του Συλλόγου, τα γεγονότα έχουν ως εξής:

«Στις 13 Νοέμβρη του 2014 ο πρόεδρος του συλλόγου υπαλλήλων του δήμου Καλλιθέας Γιώργος Παρασκευόπουλος μαζί με το Τριαντάφυλλο Τζελέπη και άλλα μέλη του συλλόγου μας βάζουν πανό στο Δημαρχείο για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Εκείνη την ώρα κάνει την εμφάνιση του ο αντιδήμαρχος, αφού διαβάζει προσεκτικά τι γράφει, απαιτεί «να κατέβει το πανό γιατί χαλάει την αισθητική του Δημαρχείου».

Η απάντηση που παίρνει είναι ότι είμαστε στις μέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ,είναι καθήκον μας σαν εργαζόμενοι, ενεργοί πολίτες, να τιμούμε όσους αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» και το πανό έμεινε εκεί.

Ο αντιδήμαρχος χάνει τη ψυχραιμία του, και τότε παρουσιάζει το πραγματικό του πρόσωπο « τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, αργόσχολοι, χαραμοφάηδες, λουφαδόροι, κομματόσκυλα» αποκαλύπτοντας την ιδεολογική και πολιτική του αντίληψη για τους εργαζόμενους.

Ο σύλλογός μας βγάζει ανακοίνωση όπου καταγγέλλει στους εργαζόμενους του δήμου και το λαό της Καλλιθέας την παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης και την αντιδημοκρατική συμπεριφορά του αντιδημάρχου.

Στις 24/11/14 βάζει θέμα στο δημοτικό συμβούλιο και ζητά από το Δήμαρχο και τις δημοτικές παρατάξεις να καταδικάσουν τη αντιδημοκρατική συμπεριφορά του αντιδημάρχου.

Οι περισσότερες δημοτικές παρατάξεις την καταδικάζουν.

Ο Δήμαρχος κ. Κάρναβος είναι και με το χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα. Ζητούσε να τελειώσει το θέμα εκεί, αλλά έκλεινε και το μάτι στο συνεργάτη του. Αποτέλεσμα της στάσης του Δημάρχου, είναι η μήνυση σε όλα τα μέλη του τότε διοικητικού συμβουλίου (από τον αντιδήμαρχο) για την ανακοίνωση- καταγγελία που έβγαλε ο σύλλογος».

Ο Σύλλογος Υπαλλήλων του Δήμου Καλλιθέας ξεκαθαρίζει ότι «το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας δεν διαπραγματεύεται τη ταξική του δράση, ούτε την ελεύθερη διακίνηση ιδεών! Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να τιμάμε όσους πάλεψαν για τα δικαιώματα της τάξης μας και τις ελευθερίες του λαού μας.»

Απαιτεί δε «από τη διοίκηση του Δήμου και το Δήμαρχο προσωπικά να αποσυρθεί ΤΩΡΑ η μήνυση ενάντιά στα μέλη του διοικητικού συμβουλίου που διώκονται», ενώ ζητάει «την συμπαράσταση της ΠΟΕ-ΟΤΑ και όλων των σωματείων, συλλόγων του κλάδου και των εργαζομένων γενικότερα (ψηφίσματα, μάρτυρες, υπογραφές, κλπ) με κάθε τρόπο.»

Εργατική Λέσχη Καλλιθέας: Συμπαραστεκόμαστε στους εργαζόμενους που διώκονται για την συνδικαλιστική τους δράση

Σε σχετική ανακοίνωση-καταγγελία η Εργατική Λέσχη Καλλιθέας αναφέρει τα εξής:

«Στις 13 Νοεμβρίου 2014, τέσσερις μέρες πριν τις εκδηλώσεις μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο πρόεδρος του συλλόγου υπαλλήλων του δήμου Καλλιθέας Γιώργος Παρασκευόπουλος μαζί με το Τριαντάφυλλο Τζελέπη και άλλα μέλη του συλλόγου μας τοποθέτησαν πανό στο Δημαρχείο, για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Όμως, το περιεχόμενο του πανό φαίνεται ότι δεν άρεσε στον αντιδήμαρχο, ο οποίος εμφανίστηκε εκείνη την ώρα και αφού διάβασε το περιεχόμενο του πανό, απαίτησε «να κατέβει το πανό γιατί χαλάει την αισθητική του Δημαρχείου».

Τα μέλη του συλλόγου εργαζομένων του δήμου, δήλωσαν ότι είναι καθήκον τους σαν εργαζόμενοι και ενεργοί πολίτες, να τιμήσουν όσους αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» και το πανό έμεινε εκεί.

Η αντίδραση του αντιδημάρχου ήταν ένα ακροδεξιό υβρεολόγιο εναντίον των εργαζομένων: «τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, αργόσχολοι, χαραμοφάηδες, λουφαδόροι, κομματόσκυλα… », ήταν μερικοί από τους χαρακτηρισμούς του αντιδημάρχου, σύμφωνα με την ανακοίνωση που έβγαλε ο συλλόγος εργαζομένων του δήμου για να πληροφορήσει τους εργαζόμενους και τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου στο οποίο απευθύνθηκε ο σύλλογος ζητώντας να καταδικάσουν την αντιδημοκρατική συμπεριφορά του αντιδημάρχου, όπως και έκαναν οι δημοτικοί σύμβουλοι των περισσότερων παρατάξεων.

Όμως ο δήμαρχος, αν και αρχικά ζήτησε να μην δοθεί συνέχεια, εντούτοις δεν απέτρεψε τον αντιδήμαρχο και κατά συνέπεια, ο αντιδήμαρχος προχώρησε σε μήνυση εναντίον όλων των μελών του τότε διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου εργαζομένων.

Η Εργατική Λέσχη Καλλιθέας στέκεται στο πλευρό των εργαζόμενων που διώκονται επειδή θέλησαν να κάνουν τα αυτονόητα: να τιμήσουν τους αγώνες για τα δημοκρατικά και εργατικά δικαιώματα και να υπερασπιστούν με σθένος τα δικαιώματα των συναδέλφων τους απέναντι σε αντιδημοκρατικές πρακτικές.

Απαιτούμε να αποσυρθεί άμεσα η μήνυση εναντίον των εργαζομένων συνδικαλιστών.

Καλούμε τον λαό της Καλλιθέας να συμπαρασταθεί στους συμπολίτες του, οι οποίοι αγωνίζονται για τα δικαιώματα όλων μας.

Δεν θα επιτρέψουμε, δεν θα ανεχτούμε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές στην πόλη μας.

Όποιος τολμήσει να επιτεθεί στο συνδικαλιστικό κίνημα θα βρει ολόκληρο τον λαό της Καλλιθέας απέναντί του.

Τα εργατικά δικαιώματα δεν παζαρεύονται και δεν περιστέλλονται γιατί κατακτήθηκαν με αίμα.

Ως απάντηση στον αυταρχισμό της δημοτικής αρχής οι εργαζόμενοι καλούν σε κατάληψη του δημαρχείου τη μέρα κατάθεσης του υπομνήματος και πορεία- συγκέντρωση στο ειρηνοδικείο Καλλιθέας, ενώ ζητούν «την συμπαράσταση με κάθε τρόπο (ψηφίσματα, μάρτυρες) από όλους τους φορείς της πόλης».


πηγή pandiera

Στις 2 του Ιούλη ο Σύλλογος των Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ) οργάνωσε κινητοποίηση έξω από το ξενοδοχείο Τιτάνια στο κέντρο της Αθήνας με αφορμή το συνέδριο της εργοδοτικής ένωσης ΟΕΦΕ.

Δεκάδες συνάδελφοι και αλληλέγγυοι/ες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα.


Εργασιακός μεσαίωνας στον ιδιωτικό τομέα: μειώσεις μισθών, εργοδοτική ασυδοσία ή πίσω από τα μνημόνια κρυμμένα τα ντόπια αφεντικά
(το παράδειγμα των εργοδοτών στα φροντιστήρια)

Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι νέοι και οι συνταξιούχοι υφίστανται 6 χρόνια τις επιπτώσεις της καταστροφικής αντεργατικής πολιτικής που άσκησαν (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ) και ασκούν (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), και τις οποίες επέβαλαν τα ξένα και τα ντόπια αφεντικά και οι ιμπεριαλιστές ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, για να επιβάλουν την καπιταλιστική αναδιάρθρωση με λεηλασία μισθών και συντάξεων, φοροληστεία και κατασχέσεις. Η κατάσταση αυτή παίρνει άγριες διαστάσεις στους χώρους εργασίας στον ιδιωτικό τομέα: μεροκάματα πείνας, απληρωσιά για μήνες, απολύσεις, εργοδοτική ασυδοσία. Στα φροντιστήρια η εργοδοτική ένωση ΟΕΦΕ-ΣΕΦΑ από το 2012 κατήγγειλε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ), αν και είχαν κηρυχθεί υποχρεωτικές για όλους τους εργοδότες. Την ίδια περίοδο άρχισε πογκρόμ απολύσεων όσων διεκδίκησαν την εφαρμογή της ΣΣΕ και αρνήθηκαν τη δραματική μείωση του ωρομισθίου τους.

Στις 14 Απριλίου 2016, δημοσιεύθηκε στον τύπο το από 9/4/2016 υπόμνημα προς το υπουργείο παιδείας της πανελλαδικής εργοδοτικής ένωσης, ΟΕΦΕ, το οποίο υπογράφει ο πρόεδρός της, Γ. Βαφειαδάκης, ως «υπεύθυνος επικοινωνίας». Απαίτησε την απόσυρση της τροπολογίας του άρθρου 40 στο νομοσχέδιο για την έρευνα, το οποίο τελικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε την πολιτική βούληση να καταθέσει προς ψήφιση και με την οποία, αν ψηφιζόταν, θα υπήρχε στοιχειώδης έλεγχος της μαύρης εργασίας και της υπασφάλισης στα φροντιστήρια. Για μια ακόμη φορά -όπως και στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της ΣΣΕ το 2011, όπου απαίτησαν να μην υπάρξει καμία αύξηση, γιατί αυτό επέβαλε το μνημόνιο, το οποίο και κατέθεσαν στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας- σήμερα υψώνουν τα μνημόνια σαν ασπίδα στην ασυδοσία τους, αποδεικνύοντας ότι πίσω από αυτά βρίσκονται και τα ντόπια αφεντικά. Απαίτησαν και επέβαλαν την απόσυρση της τροπολογίας του άρθρου 40 επικαλούμενοι το μνημόνιο 4046/2012 και το μεσοπρόθεσμο 4093/2012 που λεηλάτησαν τον κατώτατο μισθό από 740 € μεικτά σε 586 € για τους άνω των 25 ετών και 511 € για τους κάτω των 25 ετών. Με τον πιο εθελόδουλο τρόπο χαρακτηρίζουν τα μνημόνια «αυξημένης τυπικής ισχύος εκτελεστικούς κυρωτικούς νόμους ανειλημμένων διεθνών υποχρεώσεων της χώρας», απαιτώντας να μη νομοθετήσει η κυβέρνηση οποιαδήποτε αλλαγή που, έστω και στοιχειωδώς, θα συντελούσε στο να περιοριστεί η λεηλασία των όρων εργασίας των εργαζομένων. Εξυμνούν τις ατομικές συμβάσεις εργασίας αφού δηλώνουν πως «προσέδωσαν ευελιξία στη λειτουργία των φροντιστηρίων προς όφελος του κοινωνικού συνόλου». Πράγματι, όταν ο εργαζόμενος στα φροντιστήρια δεν μπορεί να ζήσει από τη δουλειά του με αξιοπρέπεια, θα πρέπει να χαίρεται -κανιβαλικά- το κοινωνικό σύνολο. Επιπλέον, διαχωρίζουν τους εργαζομένους στις επιχειρήσεις τους σε δήθεν «μόνιμους και καλούς που έχουν πολύ υψηλότερα ωρομίσθια από τα κατώτατα». Χαρακτηρίζουν μόνιμους τους ωρομίσθιους που προσλαμβάνονται τον Σεπτέμβρη και απολύονται τον Μάη… και μάλιστα δεν αναφέρουν από ποιους τους διαχωρίζουν• τους νέους και τις νέες εργαζομένους και εργαζόμενες που αποφοιτούν από τις καθηγητικές σχολές και δουλεύουν με voucher και είναι ταυτόχρονα και γραμματείς και καθηγήτριες/ητές…

Τέλος, μένουν απαθείς απέναντι στην αδιάλλακτη στάση του μέλους τους και ιδιοκτήτη του φροντιστηρίου Πρίσμα, Βασιλείου Γκούμα, ο οποίος αρνείται να εφαρμόσει δικαστική απόφαση που τον υποχρεώνει να επαναπροσλάβει τη συνάδελφο και πρόεδρο του ΣΕΦΚ, Ανδριανή Σμαρνάκη που εργαζόταν επί 24 συνεχή χρόνια στο φροντιστήριο και απολύθηκε επειδή διεκδίκησε μαζί με το σωματείο μας οφειλόμενα δεδουλευμένα 2 ετών. Ο Β. Γκούμας έχει χρησιμοποιήσει καταχρηστικά κάθε μέσο (κινητοποίηση του κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους, μηνύσεις κ.ά.) με σκοπό την τρομοκράτηση της συναδέλφου και την ποινικοποίηση των δράσεων του ΣΕΦΚ.

Αυτός είναι ο όμορφος και αγγελικός κόσμος της επιχειρηματικότητας, της εμπορευματικοποίησης της γνώσης, τωνvoucher της ανακύκλωσης της ανεργίας χωρίς εργασιακά δικαιώματα, πίσω από τις βιτρίνες της φιλανθρωπίας… Σε αυτούς τους χώρους ο Σύλλογος των Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ) θα συνεχίσει να δίνει τον ακηδεμόνευτο αγώνα για την οργάνωση των εργαζομένων από τα κάτω σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, για να σηκώσει κεφάλι ο κλάδος, για να γίνει η αλληλεγγύη η συναδελφική αντίπαλο δέος για τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις.

Να επαναπροσληφθεί η συνάδελφος από το φροντιστήριο Πρίσμα

Να υπογραφεί Συλλογική Σύμβαση Εργασίας στον κλάδο μας





πηγή pandiera

Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Η σύγκρουση και η έκβαση του εμφυλίου πολέμου σπάνια ερμηνεύεται από την επιστημονική και ιστορικοϋλιστική σκοπιά, δηλαδή ως γενικευμένη ένοπλη μορφή της υπεροξυμμένης βασικής αντίθεσης. Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός (λαοκρατία-λαϊκή δημοκρατία) που ενυπήρχε ως δευτερεύουσα τάση στον αντιφασιστικό – εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, μετά την ήττα και υποχώρηση των δυνάμεων κατοχής, κυριάρχησε αντικειμενικά, αφού ζητούμενο δεν ήταν πλέον η απελευθέρωση της χώρας, αλλά η κοινωνικό-πολιτική συγκρότησή της. Κυριάρχησε και υποκειμενικά, με την μορφή όμως αυθόρμητης ταξικής συνείδησης, αφού η ηγεσία του πολυκομματικού ΕΑΜ, αλλά και του ΚΚΕ, έμενε προσκολλημένη στη λαϊκόμετωπική θεωρία των σταδίων του 7ου συνεδρίου της Γ’ Διεθνούς, στη λογική της εθνικής συμμαχικής και στρατιωτικής ενότητας των συμφωνιών του Λιβάνου και της Καζέρτας, στη λογική της εθνικής κυβέρνησης και της ομαλής κοινοβουλευτικής εξέλιξης, δια της οποίας αυταπατάτο ότι θα κυριαρχούσε πολιτικά, λόγω της ευρείας ηγεμονίας της στις λαϊκές μάζες.

Η πάλη για την εξουσία στις μετακατοχικές συνθήκες, η δυναμική λύση του “ποιος-ποιόν;” ήταν αναπόφευκτη διότι οι εθνικοαπελευθερωτικές δυνάμεις, στις οποίες ηγεμόνευαν οι κομμουνιστές και οι σύμμαχοί τους, είχαν δημιουργήσει μια μορφή κράτους, είχαν συγκροτήσει ετοιμοπόλεμο στρατό, κοινωνικές δομές, μαζικά κινήματα. Στις γραμμές τους αναπόφευκτα, κυριαρχούσε η δυναμική ολοκλήρωσης των κατακτήσεων τους, και όχι της υποταγής στις αστικές πολιτικές δυνάμεις, απούσες κατά κανόνα από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Δυσχερής θα ήταν εκ των πραγμάτων, η συνεργασία πολιτικών δυνάμεων που εκπροσωπούσαν αντίπαλα κοινωνικά συμφέροντα και τάξεις, αντίθετη πολιτική και ιδεολογία, διαμετρικά αντίθετη στάση (εξαιρουμένης της μειοψηφικής πατριωτικής αστικής τάξης), έναντι των δυνάμεων του Άξονα. Από την άλλη, οι ιμπεριαλιστές και οι κοινωνικοί και πολιτικοί σύμμαχοι τους στις απελευθερωμένες χώρες, έχοντας με τη συνεργεία της μεγαλοκρατικής ΕΣΣΔ προβεί στην αναδιανομή του κόσμου, δεν διακρίνονταν από δημοκρατική ευαισθησία σεβασμού του συσχετισμού δύναμης υπέρ των λαϊκών, απελευθερωτικών, επαναστατικών και αριστερών δυνάμεων. Θα κατέβαλλαν κάθε προσπάθεια, για να εξουδετερώσουν και να καταστείλουν το λαϊκό κίνημα, θα προέβαιναν ακόμη και σε στρατιωτικές επεμβάσεις, υποκίνηση εμφύλιων συγκρούσεων, στρατιωτικές δικτατορίες, για να διασώσουν τα στρατιωτικά καθεστώτα και να εξυπηρετήσουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα πάση θυσία.

Όντως, αμέσως μετά τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και παρά τις συμφωνίες Γιάλτας και Πότσδαμ, η Ευρώπη και εν μέρει η Ασία έγιναν θέατρα ταξικής πάλης για την εξουσία και την επιβολή ή αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού. Στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ανατράπηκαν τα καπιταλιστικά καθεστώτα, χωρίς να παραγνωρίζεται η ισχυρή παρουσία του κόκκινου στρατού. Σε χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία και η Αλβανία είχαν αναπτυχθεί πανίσχυρα απελευθερωτικά κινήματα ενώ μετά την εκδίωξη των δυνάμεων κατοχής, ανατράπηκε το καπιταλιστικό καθεστώς, χωρίς μάλιστα την επέμβαση σοβιετικών στρατευμάτων. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όπου αναπτύχθηκαν τα ισχυρότερα απελευθερωτικά κινήματα (Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα), λόγω της ύπαρξης ισχυρής αστικής τάξης στις δύο πρώτες, και της υπαγωγής τους στη σφαίρα επιρροής του αμερικάνικου και αγγλικού ιμπεριαλισμού, εγκαθιδρύθηκαν ισχυρά αστικά καθεστώτα με προσωρινή συμμετοχή και των κομμουνιστικών κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία (του ελληνικού μέχρι τα Δεκεμβριανά, και του ιταλικού και γαλλικού μέχρι το 1947). Η διατήρηση του καπιταλιστικού καθεστώτος δεν συνεπάγεται μη διεκδίκηση της εξουσίας από τις λαϊκές επαναστατικές δυνάμεις. Εξάλλου στην Ελλάδα την τριετία 1946-1949 διεξήχθη αδυσώπητος εμφύλιος πόλεμος, ενώ σε Γαλλία και Ιταλία συγκροτήθηκαν πανίσχυρα κομμουνιστικά κόμματα και κινήματα, που διεκδικούσαν δια της κοινοβουλευτικής οδού, στον απόηχο της κατοχικής εθνικής ενότητας, συμμετοχή στην κυβερνητική εξουσία, διεκδίκηση που εκφυλίστηκε σε τυπικό ρεφορμισμό. Στη Γερμανία, η παρουσία σοβιετικών στρατευμάτων αλλά και η επανασυγκρότηση του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος, αποτέλεσαν τους βασικούς παράγοντες για τη δημιουργία της Λ.Δ. Γερμανίας. Στην Κίνα η πάλη για την εξουσία μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων και των εθνικιστών του Τσιάνγκ Κάι Σεκ, έληξε με την εγκαθίδρυση της ΛΔ της Κίνας. Ενώ την ίδια περίοδο εγκαθιδρύθηκαν η  Λ.Δ. του Β. Βιετνάμ, και της Β. Κορέας.



Επιβεβαιώνεται λοιπόν η μαρξιστική ιστορικοϋλιστική θέση ότι η ταξική πάλη στον παροξυσμό της θέτει θέμα εξουσίας για τη διατήρηση ή την κατάργηση του κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος, ανεξάρτητα από την έκβαση αυτής της πάλης. Σε τέτοιες συνθήκες, η ανάγκη όξυνσης της ταξικής πάλης για την εξουσία διαχέεται στο κίνημα, ακόμη και αν η ηγεσία του έχει πραγματοποιήσει κοντόφθαλμο συμβιβασμό με την αστική τάξη. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση αγωνιστών, όπως ο Άρης Βελουχιώτης, που με σπάνια διορατικότητα, διέκρινε τους κινδύνους της συμμαχίας με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, την αναπόφευκτη μετατροπή του, αν δεν υπήρχε λαϊκή αντίδραση, σε νέο δυνάστη του ελληνικού λαού μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αλλά και στις συμφωνίες Λιβάνου Καζέρτας και Βάρκιζας αντέδρασε, επιχειρώντας να αποκαταστήσει την επαναστατική γραμμή στο κίνημα, με επισφράγισμα τον ηρωικό θάνατο του.

Στη χώρα μας, ειδικά μετά την αποχώρηση των Γερμανών και πριν την έλευση των Άγγλων δεν υπήρξε απλώς επαναστατική κατάσταση, αλλά κενό εξουσίας, το οποίο de facto είχε ουσιαστικά καλύψει ο ΕΛΑΣ με τις τακτικές και εφεδρικές στρατιωτικές του δυνάμεις, αλλά και με ένα πανίσχυρο μαζικό κίνημα. Από την άλλη, η αστική τάξη, σχεδόν αποσαθρωμένη, είχε συσπειρωθεί γύρω από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, υπό τον Γ. Παπανδρέου. Στον  στρατιωτικό τομέα, παρέτασσε τις δυνάμεις του Ιερού Λόχου, και της ταξιαρχίας του Ρίμινι, αλλά και τους ταγματασφαλίτες και ακροδεξιές οργανώσεις. Αν στο κρίσιμο αυτό διάστημα οι βασικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ είχαν μεταφερθεί στην Αθήνα με τον βαρύ οπλισμό τους, η επανάσταση θα είχε επικρατήσει με μικρές αντιστάσεις. Βέβαια, και μετά από αυτές τις εξελίξεις, οι Άγγλοι μπορεί να επενέβαιναν δυναμικά, μπορεί και όχι. Απόλυτη βεβαιότητα για τη νίκη της επανάστασης δεν μπορεί να υπάρχει… Υπήρχε όμως μια εξαιρετικά ευνοϊκή κατάσταση, την οποία όχι μόνο οι επαναστάτες, αλλά και οι ταλαντευόμενες δυνάμεις δεν μπορούν να αγνοούν.

Αλλά επαναστατικές συνθήκες, όχι εξίσου ευνοϊκές, υπήρχαν και τους πρώτους μήνες του 1946. Πριν από τις εκλογές στις 31 Μαρτίου, στις οποίες η μη-συμμετοχή του ΚΚΕ υπήρξε σαφώς βλαπτική, ενώ η συγκρότηση του κρατικού μηχανισμού και του κυβερνητικού στρατού, δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί, οι οργανώσεις των αστικών κέντρων δεν είχαν συρρικνωθεί με τις μαζικές εξορίες και ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, ήταν με το μέρος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Το μαζικό όμως πέρασμα στην ένοπλη πάλη πραγματοποιήθηκε στα μέσα του 1947, όταν οι συνθήκες αυτές είχαν σε μεγάλο βαθμό εκλείψει. Συμπέρασμα: Η διαπίστωση της επαναστατικής κατάστασης, πρέπει να γίνεται με άκρα αντικειμενικότητα, χωρίς βουλησιαρχία αλλά και χωρίς ηττοπάθεια, ενώ το πέρασμα στην επανάσταση (στη φάση της αποφασιστικής αναμέτρησης) πρέπει να γίνει την κατάλληλη στιγμή, για να μην χάνεται το momentum της ευνοϊκής συγκυρίας.

Για τον ελληνικό εμφύλιο (που στην ουσία συμπεριλαμβάνει και τα Δεκεμβριανά) έχει επικρατήσει συχνά η αντίληψη του “λάθους”: ότι δηλαδή κακώς έγινε, δεν υπήρχαν οι απαιτούμενες συνθήκες, ότι διαπράχτηκαν εγκληματικά λάθη της ηγεσίας, ότι είναι αποτέλεσμα των εκβιασμών των Άγγλων, του οργίου λευκής τρομοκρατίας μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, του αυταρχισμού και αντιδημοκρατισμού των κομμουνιστών, της αντίληψης τους για την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας. Χρησιμοποιούνται  ακόμη σχηματικά δίπολα, όπως : “πατριώτης-προδότης”, “αγωνιστής-ατομιστής”, “δημοκράτης-φασίστας”, “προοδευτικός-αντιδραστικός”, κ.α. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αντίληψης αποτελεί η μικροαστική αριστερά (όπως ιστορικά εκφράστηκε στην Ελλάδα από ΚΚΕ εσ, ΕΑΡ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) η οποία θεωρεί ουτοπική την επανάσταση του 1944-1949 απολυτοποιώντας τον αρνητικό συσχετισμό που δημιουργούνταν (συμφωνία Γιάλτας κ.α.) με την υπαγωγή της χώρας στον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Το λάθος της άποψης αυτής, είναι ότι απολυτοποιεί την πλευρά του συσχετισμού, και δεν την εξετάζει εν συνόλω και συγκεκριμένα (στρατιωτική και κοινωνική δύναμη του κινήματος, ηθική υπεροχή, διεθνής υποστήριξη κ.α.). Χωρίς να παραβλέπεται η ισχύς του ιμπεριαλισμού, έχει επανειλημμένα αποδειχτεί στην ιστορική διαδικασία ότι κατώτερες οικονομικά και στρατιωτικά δυνάμεις κατίσχυσαν του υπέρτερου αντιπάλου, κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες (Κούβα, Βιετνάμ κ.α.)

Αυτές τις αντιλήψεις διασπείρει η κυρίαρχη ιδεολογία, για να αμαυρώνει και να ακυρώνει το απελευθερωτικό όραμα της επανάστασης, αλλά και η Αριστερά που είναι επιρρεπής στη λαθολογία. Είναι αντιλήψεις ψυχολογίζουσες, ηθικολογικές, προσωποληπτικές, αυθαίρετες και υποκειμενικές. Κινούνται στον χώρο του εποικοδομήματος χωρίς άρθρωση με την υλικότητα των φαινομένων.

Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί υπέρμετρη τάση ιστορικών μονογραφιών. Χρήσιμες μεν, αλλά όταν απολυτοποιείται το μερικό και ιστορικό, και περιθωριοποιείται το γενικό και λογικό, δυσχεραίνεται η πρόσβαση στην ουσία των ιστορικών φαινομένων. Τα λάθη, τα στερεότυπα, οι μονομέρειες, που αναφέρθηκαν αναφορικά με την επανάσταση 1944-1949, λιγότερο ή περισσότερο, ισχύουν. Αλλά και όταν ισχύουν, ισχύουν ως επιμέρους πλευρές, χωρίς να αντανακλούν την ουσία, του φαινομένου της επανάστασης. Επομένως, η επιστημονική προσέγγιση, αξιολόγηση και αξιοποίηση δεν γίνεται βάσει επιμέρους αντιλήψεων αντικειμενικών ή όχι, αλλά βάσει της ουσίας του επαναστατικού φαινομένου. Ήτοι, βάση της έννοιας νόμου-τάσης που διέπει τα σύνθετα κοινωνικά φαινόμενα. Τον χαρακτήρα δηλαδή της επανάστασης ως κύριας δυνατότητας αρθρωμένης με πλήθος άλλων φαινομένων, που από δυνατότητα μετατρέπεται σε πραγματικότητα, υπό συγκεκριμένους όρους (αντικειμενικούς-υποκειμενικούς).



Η επανάσταση αξιολογείται ως θετικό και αναπόφευκτο, εγχείρημα για την υπέρβαση εκμεταλλευτικών και ιστορικά ξεπερασμένων κοινωνιών, και την μετάβαση σε ανώτερες και μη εκμεταλλευτικές κοινωνίες. Επιπλέον, η σοσιαλιστική επανάσταση, κρίνεται με γνώμονα τη σωστή και έγκαιρη, εκτίμηση και αξιοποίηση της επαναστατικής κατάστασης, τον λαϊκό, δημοκρατικό χαρακτήρα της, εφόσον προϋποθέτει ως υποκείμενο την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Κριτήριο, ακόμη, αποτελεί η μικρότερη δυνατή προσφυγή στη βία, ανάλογα με την αναπόφευκτη αντίδραση της αστικής τάξης, και η πραγματοποίηση των αναγκαίων για τον σοσιαλισμό αλλαγών.

Βάσει αυτών των κριτηρίων η ελληνική-σοσιαλιστική επανάσταση, κρίνεται θετική ως εγχείρημα υπέρβασης της εκμετάλλευσης, της κοινωνικής αδικίας, του αυταρχισμού και της εξάρτησης. Ήταν ρεαλιστική αφού υπήρχαν οι αντικειμενικοί και κυρίως οι υποκειμενικοί όροι της επανάστασης. Γιατί παρά τις απαράδεκτες συνθήκες του Λιβάνου και της Καζέρτας, ιδίως τη στιγμή της αποχώρησης των Γερμανών και προ της εισβολής των Άγγλων ιμπεριαλιστών είχε διαμορφωθεί εξαιρετικά πρόσφορη και διαχειρίσιμη επαναστατική κατάσταση. Τέλος η Επανάσταση αυτή ήταν αποδεδειγμένα μια κίνηση από το κατώτερο στο ανώτερο, από το συντηρητικό στο προοδευτικό, όπως ήδη έμπρακτα είχε αποδειχτεί με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, σε αντιδιαστολή με τον αστικό οικονομικό και πολιτικό κόσμο, που απείχε ή συνεργαζόταν με τους κατακτητές. Και επίσης όπως είχε αποδειχτεί, με τις προοδευτικές αναδιαρθρώσεις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές τις οποίες είχε θεσπίσει το ΕΑΜ στην απελευθερωμένη Ελλάδα.

*Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 28 του περιοδικού Αναιρέσεις, που είναι ολόκληρο αφιερωμένο στα 70 χρόνια από τον εμφύλιο



πηγή pandiera