Η FMRecordsμε την νέα της κυκλοφορία θα μας παρασύρει σε άλλες εποχές και μέρη. Σε άλλες μελωδίες και ρυθμούς πιο swing του πολύ αγαπημένου jazz ζευγαριού!
Οι MrandMrsSmoothμε το νέο τους albumMoving μας προσκαλούν σε ένα μουσικό ταξίδι γεμάτο χρώματα και συναισθήματα. Πρόκειται για έναν δίσκο που αντικατοπτρίζει μια χρονιά γεμάτη αλλαγές και ανακαλύψεις, όπου το συγκρότημα ήταν σε συνεχή κίνηση, τόσο δημιουργικά όσο και προσωπικά.
Η μουσική του Moving είναι ένα μείγμα από swing, bossa nova και blues. Οι μελωδίες είναι ευχάριστες και εθιστικές, ενώ οι ρυθμοί μας κάνουν να θέλουμε να χορέψουμε.
Τα τραγούδια του δίσκου αγγίζουν μια ευρεία γκάμα θεμάτων, από την καθημερινότητα και την αγάπη μέχρι τη διαφορετικότητα και τις μικρές στιγμές της ζωής, όπως ένα πρωινό ξύπνημα ή ένας πονόδοντος. Οι στίχοι είναι έξυπνοι και ευρηματικοί, συχνά με μια δόση χιούμορ που μας φτιάχνει τη διάθεση.
Οι μουσικές επιρροές του συγκροτήματος είναι εμφανείς σε όλο τον δίσκο. Old school swing, groovy ρυθμοί, blues και bossa nova συγχωνεύονται αρμονικά, δημιουργώντας ένα μοναδικό μουσικό ύφος που ξεχωρίζει.
Συναισθηματικά, ο δίσκος μας πηγαίνει από τη χαρά και τον ενθουσιασμό μέχρι τη μελαγχολία, αντικατοπτρίζοντας την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης εμπειρίας. Οι Mr & Mrs Smooth καταφέρνουν να μας συνδέσουν με τα τραγούδια τους, δημιουργώντας μια προσωπική σχέση με κάθε ακροατή.
Σε αυτόν τον δίσκο συνοδοιπόροι των Mr & Mrs Smooth έιναι: Ο Σπύρος Ρασσιάς στην ενορχήστρωση και επιμέλεια παραγωγής, ο Γιάννης Μαυρίδης στο recording-mixing-mastering και μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών της τζαζ σκηνής της Θεσσαλονίκης.
Ο Moving είναι ένας δίσκος που μας προσκαλεί να ταξιδέψουμε μαζί με τους Mr & Mrs Smooth σε έναν κόσμο γεμάτο μουσική, χρώματα και συναισθήματα. Είναι ένας δίσκος που σίγουρα θα αγαπήσετε και θα σας μείνει αξέχαστος.
Το νέο album Movingκυκλοφορεί από την FM Records και το ακούτε εδώ:
Η ιστορία των Σκουριών επαναλαμβάνεται στο βόρειο Αιγαίο. Μια κυβέρνηση η οποία συνεπικουρούμενη από την δημοτική αρχή Χίουπροχωρά στο σχεδιασμό για τις εξορύξειςαντιμονίου στο βόρειο μέρος του νησιού.
Μια διαβούλευση για τα μάτια του κόσμου που απαξιώνει το ηχηρό «όχι» της τοπικής κοινωνίας. Μελέτες που δεν έχουν κατατεθεί, των οποίων τη χρηματοδότηση έχουν αναλάβει ενδιαφερόμενες εταιρείες εξόρυξης. Ένας διαγωνισμός φωτογραφικός. Μια δυσοίωνη εικόνα από το μέλλον εξαιτίας της οικολογικής καταστροφής που θα επιφέρει η «επένδυση» σε μια περιοχή μεγάλο μέρος της οποίας έχει χαρακτηριστεί Natura.
«Ξεσκίζουν τις σάρκες της χώρας. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε Μπουρούντι» λέει στο tvxs ο Χιώτης συγγραφέας και μέλος της Πρωτοβουλίας Ενάντια στις Εξορύξεις στη Βόρεια Χίο, Γιάννης Μακριδάκης, ο οποίος προσθέτει πως «Με νόμο που βγήκε τη δεκαετία του ΄80, η Χίος είναι ο μόνος τόπος που έχει κηρυχθεί ολόκληρη, δημόσιος μεταλλευτικός χώρος, χάρη στη σπουδαία γεωλογία της, που τη μελετούν σε όλο τον κόσμο. Έχουμε κάνει αίτημα στον καθηγητή τον κ. Ζούρο, να ονομαστεί γεωπάρκο της UNESCO για να προστατευτεί. Εδώ όμως δεν μας αφήνουν. Θα μπορούσε να έχει αειφόρο τουρισμό και ανάπτυξη και αντ’ αυτού την ξεσκίζουν και την κατατρώγουν».
ΒΟΡΕΙΑ ΧΙΟΣ – ΚΕΡΑΜΟΣ
Τι είναι το αντιμόνιο
Πρόκειται για ένα μετάλλευμα που εδώ και χρόνια έχει χαρακτηριστεί κρίσιμης σημασίας για όλη την Ευρώπη, αλλά και για τις ΗΠΑ, αφού, το πολυχρηστικό αυτό μέταλλο με εφαρμογές κυρίως στις νέες τεχνολογίες και στην πολεμική βιομηχανία παράγεται σε ποσοστό που ξεπερνά το 80% σε Κίνα και Ρωσία. Η προοπτική εφαρμογής του σε μπαταρίες νέας γενιάς (υγρού μετάλλου) αναμένεται να εκτοξεύσει επιπλέον την τιμή του που εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα είναι στα ύψη. Το tvxs είχε αναδείξει πως ο νέος αυτός χρυσός σχετίζεται και με την υπόθεση της ΛΑΡΚΟ.
Η μεταλλευτική ιστορία του Κεράμου στη Χίο ξεκινά στα τέλη του 19ου αιώνα και διήρκεσε μέχρι και το 1908 με τις εργασίες να πραγματοποιούνται από εργάτες που έσκαβαν με τα χέρια. Ξεκίνησε ξανά το 1919, αλλά υπολειτουργούσε και μετά τον πόλεμο, τα μεταλλεία Κεράμου πέρασαν στον όμιλο Μποδοσάκη. Έκλεισαν όμως το 1954, όταν απορρίφθηκε η ένταξη της επιχείρησης στο Σχέδιο Μάρσαλ. Στην περιοχή υπάρχει επιτύμβια πλάκα με τα ονόματα όσων εργατών πέθαναν κυρίως από καρκίνο και πνευμονοκοκκίαση, μνημείο που κρατά ζωντανή την ιστορική μνήμη και την πληροφορία για την επικινδυνότητα του υλικού.
Σήμερα, η περιοχή είναι καταπράσινη και δέχεται επισκέπτες χάρη στα ιαματικά νερά και το δημοτικό υδροθεραπευτήριο. Στον χάρτη Natura βλέπουμε πως η Βόρεια Χίος προστατεύεται βάσει της Οδηγίας για τους Οικοτόπους και τα προστατευόμενα είδη όπως τα 45 είδη πτηνών.
«Μας αντιμετώπισαν όπως οι αποικιοκράτες τους ιθαγενείς»
Πριν λίγες μέρες, πραγματοποιήθηκε το δημοτικό συμβούλιο, με θέμα το πράσινο φως στην «επένδυση». Αν και η απόφαση έχει γνωμοδοτικό χαρακτήρα, οι κάτοικοι φρόντισαν να δώσουν ενεργά το παρόν, πλαισιωμένοι από επιστήμονες που εξηγούσαν τους λόγους για τους οποίους η εξόρυξη θα σημάνει τεράστια οικολογική καταστροφή για το νησί. Ο Γιάννης Μακριδάκης ήταν εκεί. Πριν αφηγηθεί τι έγινε στο δημοτικό συμβούλιο, μας εξηγεί πως ξεκίνησε η ιστορία.
«Τον περασμένο Ιούλιο στις 11 του μήνα, ήρθε στο νησί η υφυπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Αλεξάνδρα Σδούκου, με δύο – τρεις υπηρεσιακούς παράγοντες και τον γενικό διευθυντή του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων, να μας ανακοινώσουν ότι θα κάνουν έναν διαγωνισμό για έρευνα και εξόρυξη του αντιμονίου στον Κέραμο στη Βόρεια Χίο.
Πολλοί πολίτες που αγωνιούμε παρευρεθήκαμε να ακούσουμε τι έχουν να πουν. Ακούσαμε υποσχέσεις ότι θα έρθουν όσες φορές χρειαστεί για να μας λύσουν τις απορίες κι ότι μόνο αν είναι σύμφωνη η τοπική κοινωνία θα γίνει η επένδυση. Μετά έφυγαν, κι έβγαλαν στον αέρα τον διαγωνισμό για τη σύμβαση.
Οι υπηρεσιακοί παράγοντες μας είπαν γενικολογίες. Οι πολιτικοί παράγοντες μας είπαν ότι θέλουν τη συναίνεση μας για να συνεχίσουν αλλά ουσιαστικά έστρωσαν τον δρόμο στον πρόεδρο συνδέσμου. Με τον τρόπο που οι αποικιοκράτες πάνε στους ιθαγενείς, μας είπαν πόσο καλά είναι τα μεταλλεία, πόσο περιβαλλοντικά φροντισμένα θα γίνουν όλα και δεν υπάρχει κίνδυνος. Ο κόσμος αντέδρασε, παρόλα αυτά η προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ πρόβαλε την παρουσία μας εκεί ως ενδιαφέρον.
Εμείς έπειτα ενδιαφερθήκαμε να δούμε τι είναι το αντιμόνιο, πως είναι ένα σύγχρονο ορυχείο απέναντι στην περιοχή της Σμύρνης.
Φτιάξαμε Επιτροπή Αγώνα, ενημερώσαμε τους κατοίκους και σήμερα έχουμε σε όλα τα χωριά λαϊκές συνελεύσεις. Έχουμε αποφάσεις συλλόγων και ΚΙΝΣΕΠ που αντιτίθενται στην εξόρυξη και ζητούν διακοπή των διαδικασιών. Υπάρχει συντονιστική επιτροπή στην πόλη της Χίου. Τα ψηφίσματα τα ανεβάζουμε και στη διαβούλευση.
Παρά το γεγονός ότι η τοπική κοινωνία είναι στην συντριπτική πλειοψηφία της στα κάγκελα, ο δήμαρχος και ο τοπικός αντιδήμαρχος είναι υπέρ του σχεδίου της κυβέρνησης»
Η ακούραστη έρευνα των κατοίκων του νησιού, απέδωσε καρπούς. Έχουν στα χέρια τους αποδείξεις για τα όσα υποστηρίζουν και επιστημονική τεκμηρίωση. Αυτά παρουσιάστηκαν και στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο. Ο Γ. Μακριδάκης λέει στο tvxs:
«Στο δημοτικό συμβούλιο υπήρξε μεγάλη διαμαρτυρία και διαβάστηκαν όλα τα ψηφίσματα από όλα τα χωριά. Μίλησαν τρεις πολίτες και τρεις προσκεκλημένοι επιστήμονες και επισήμαναν τους κινδύνους. Όταν ήρθε η ώρα να τοποθετηθούν οι δημοτικοί σύμβουλοι, ο δήμαρχος διέκοπτε ειρωνικά τους πάντες. Στο τέλος για λόγους που δεν κατάλαβα διέκοψαν την ψηφοφορία, μάλλον δεν έβγαιναν τα κουκιά.
Όλοι αιτούμασταν να εισηγηθεί ο δήμος διακοπή της διαδικασίας. Ο μόνος που δεν ήθελε ήταν ο δήμαρχος και δύο δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας. Οι υπόλοιποι της πλειοψηφίας δεν εκφράστηκαν. Μπορεί η απόφαση αυτή να είναι γνωμοδοτική, αφού ότι θέλει θα κάνει το υπουργείο, αλλά για μας είχε σημασία να μην υπερψηφιστεί γιατί μέχρι τις 15 Οκτωβρίου διαρκεί η δήθεν διαβούλευση για την υπογραφή της σύμβασης έρευνας και εξόρυξης. Μετά τις 15 Οκτώβρη θα πάνε στα επόμενα στάδια.
Βγάλανε διαγωνισμό για να κατατεθούν προσφορές από εταιρείες. Το περίεργο είναι, ότι γράφουν πως όποια εταιρεία πάρει τη δουλειά είναι υποχρεωτικό να συνεργαστεί με την Ροκφέλερ που έχει αναλάβει τους Μολάους Λακωνίας».
Οι κάτοικοι, μεταξύ άλλων, καλούν για άμεση εκδήλωση εναντίωσης στα σχέδια διάθεσης εκμετάλλευσης του μεταλλείου Κεράμου για εξόρυξη αντιμονίου.
Συλλογή υπογραφών ενάντια στις εξορύξεις αντιμονίου:
«Τα επιχειρήματα ότι θα φέρει ανάπτυξη στην περιοχή η επένδυση είναι ψευδή. Αυτός είναι ο μόνος βέβαιος δρόμος προς την εξαθλίωση. Η ομιλία μου στο δημοτικό συμβούλιο, ήταν πάνω στο δίκτυο ανθρώπινης ανάπτυξης. Οι επιστήμονες εξήγησαν ότι όλες οι χώρες που είναι στον πάτο έχουν ορυκτό πλούτο που τον έχουν εξορύξει πολυεθνικές. Τώρα αρχίζει να γίνεται γνωστό διεθνώς. Το επιχείρημα επίσης ότι θα φέρει δουλειά σε ντόπιους δεν ισχύει. Η διαφορές με τις Σκουριές είναι ότι εκεί υπήρχαν άνθρωποι με μεροκάματα. Εδώ στη Χίο, αν βγάλουν ανακοίνωση για εργάτες δεν θα πάει κανένας. Δεν υπάρχει ψυχή να δουλέψει στα χωριά και στην πόλη είναι μια κοινωνία ευκατάστατη.
Πριν δύο χρόνια, ήρθε μια εταιρεία από την Ξάνθη να κάνει σύμβαση να κλαδέψει δάση. Έφερε εργαζόμενους από Έβρο γιατί δεν βρήκε άνθρωπο. Θα πρέπει λοιπόν να φέρουν εργάτες να χτίσουν χωριά και όλα αυτά για το αντιμόνιο, που είναι στις 25.000 ο τόνος και σύμφωνα με αυτά που μας είπαν τον Ιούλιο για να είναι συμφέρουσα η επένδυση θα πρέπει να παράγει 10.000 τόνους μέταλλο το χρόνο. 250 εκ. είναι ψίχουλα για μια πολυεθνική. Όμως να σας πω και το άλλο, ολόκληρη η Τουρκία παράγει 6.000 τόνους το χρόνο, η Κίνα 40.000 τόνους.
Το παγκόσμιο απόθεμα μπορεί να υπάρχει για 24 ακόμα χρόνια άρα το 2050 δεν θα υπάρχει ίχνος αντιμονίου. Και μας λένε ότι τα 5 χωριά της Βόρειας Χίου με τα ιαματικά λουτρά, το παρθένο δάσος με τον εναλλακτικό τουρισμό θα σηκώσουν το βάρος του παγκόσμιου αντιμονίου! Στο δημοτικό συμβούλιο κάποιος είπε εύστοχα πως αφού είναι τόσο πολύτιμο το αντιμόνιο ας το κρατήσουμε να το βγάλουμε το 2050 να το έχουμε μόνο εμείς.
Για να παράξεις 10.000 τόνους μέταλλο σύμφωνα με τους υπολογισμούς, πρέπει να κάνεις εξόρυξη 60.000 κυβικών μέτρων νερού. Δεν μας λένε ούτε που θα τα αποθηκεύουν, ούτε που θα βρεθεί το νερό για την επεξεργασία. Εντωμεταξύ θα πρέπει να κάνουν τούνελ 3.5 χιλιάδων μέτρων κάθε χρόνο σε μια περιοχή NATURA.
Αν υπογραφεί η σύμβαση, θα μπει η περιοχή στον μεταλλευτικό νόμο που είναι χουντικός και τα δίνει όλα στην εξορυκτική εταιρία. Θα έχει δικαίωμα για απαλλοτριώσεις στο έδαφος. Οι κάτοικοι θα πρέπει να δέχονται τα πάντα. Αλλάζει το τοπίο. Θα γίνει μεταλλευτική περιοχή και θα πρέπει να οργανωθούμε για να προσβάλλουμε τις περιβαλλοντικές μελέτες, που είναι “Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει”. Οι ίδιες εταιρείες κάνουν τις μελέτες» λέει ο Γιάννης Μακριδάκης ο οποίος υπογραμμίζει και την ευθύνη της ΕΕ:
«Όλα αυτά γίνονται στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πολιτικής που μετατρέπει την Ελλάδα σε αφρικανική χώρα και πουλάει τον ορυκτό πλούτο της, και παρεμβαίνει στη φύση είτε με ανεμογεννήτριες, είτε με φωτοβολταϊκά είτε με εξορύξεις. Ξεσκίζουν τις σάρκες της χώρας, αυτό συμβαίνει αν δεις τη μεγάλη εικόνα».
Ένα έργο - φόρος τιμής για το φεμινιστικό κίνημα
από 31 Οκτωβρίουστο Θέατρο Αλκμήνη
Σκηνοθετεί η Francesca Minutoli
Πρωταγωνιστεί η Μαρία Μαλταμπέ
Το κλασικό διήγημα της γοτθικής λογοτεχνίας «Η κίτρινη ταπετσαρία» της Σάρλοτ Πέρκινς Γκίλμαν, γραμμένο το 1890, παρουσιάζεται σε σύγχρονη μεταφορά στο θέατρο Αλκμήνη από 31 Οκτωβρίου 2024 σε σκηνοθεσία της Francesca Minutoli. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο της παράστασης θα ερμηνεύσει η ηθοποιός Μαρία Μαλταμπέ.
“Η Κίτρινη Ταπετσαρία” - Το έργο
Πρόκειται για ένα έργο - φόρος τιμής για το φεμινιστικό κίνημα, στο οποίο μία γυναίκα σε επιλόχεια κατάθλιψη καταγράφει την αλληλεπίδρασή της με τα αφηρημένα σχέδια της κίτρινης ταπετσαρίας του δωματίου της. Η ταπετσαρία την καταλαμβάνει και την οδηγεί σταδιακά σε μία απελευθέρωση.
Το έργο αναδεικνύει τις κοινωνικές παραμέτρους της επιλόχειας κατάθλιψης που προκύπτουν από τις έμφυλες ανισότητες εντός και εκτός της συντροφικής σχέσης. Φωτίζει αόρατα και ανεπίλυτα τραύματα των γυναικών που σχετίζονται με την αναπαραγωγή και παραγνωρίζονται από την ιατρική διαδικασία και τη δημόσια συζήτηση.
Σε μία εποχή που τα δικαιώματα και τα σώματα των γυναικών παραμένουν ευάλωτα, η εύγλωττη περιγραφή της ταπετσαρίας αποκαλύπτει τις ολέθριες συνέπειες της πειθάρχησης των γυναικών σε κοινωνικούς κανόνες που διαμορφώνονται ερήμην τους.
Σκηνοθετικό σημείωμα Francesca Minutoli
“Σκέφτηκα ότι πρόκειται για μια καλή ιστορία που αξίζει να τη διηγηθούμε. Μια ιστορία που την ερωτεύεσαι. Ήθελα να αφηγηθώ ένα εξαντλητικό και οδυνηρό, πολλές φορές αφόρητο, ταξίδι, μια διαδρομή προς την αυτογνωσία. Και ήθελα πολύ αυτή η γυναίκα να είναι μόνη της στη σκηνή, μια πραγματική ηρωίδα. Και έτσι τη βλέπω, σε κάθε της στιγμή: όταν πέφτει και όταν επαναστατεί, όταν πλησιάζει επικίνδυνα τη σκοτεινή της πλευρά και όταν απελευθερώνεται.
Στην περίπτωσή μας πρόκειται για μια λευκή, νέα, όμορφη και ευκατάστατη γυναίκα. Αλλά δεν με ενδιαφέρει η ταυτότητά της. Με ενδιαφέρει η πολιτική πράξη, η οποία είναι οριζόντια και καθολική.
Μια ματιά «από τα μέσα» σε τρεις δεκαετίες αλβανικής μετανάστευσης
Τρεισήμισι σχεδόν δεκαετίες έχουν περάσει από τον Γενάρη του 1991, όταν ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός άλλαξε ανεπάντεχα σελίδα, με τη μαζική έλευση χιλιάδων Αλβανών να σηματοδοτεί τη μετατροπή της Ελλάδας από χώρα εξαγωγής σε χώρα υποδοχής μεταναστών. Τάση που προϋπήρχε βέβαια τα προηγούμενα χρόνια, με άλλα -σαφώς μικρότερα- μεταναστευτικά ρεύματα (Πολωνοί πολιτικοί και οικονομικοί πρόσφυγες, Φιλιππινέζες οικιακές βοηθοί κ.λπ.), αλλά που το άνοιγμα των αλβανικών συνόρων της προσέδωσε πλέον τον χαρακτήρα δομικού φαινομένου.
Αντικείμενο απίστευτου ρατσισμού, που εν μέρει τουλάχιστον οφειλόταν στην ενόχληση των «εξευρωπαϊσμένων» ντόπιων μικροαστών από το γεγονός πως οι επήλυδες γείτονες θύμιζαν ενοχλητικά τους δικούς τους παππούδες, οι Αλβανοί εκείνοι μετανάστες, άντρες και γυναίκες, δούλεψαν σκληρά και ρίζωσαν στον τόπο, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις κοινότητες που εκπατρίζονται αναζητώντας καλύτερη τύχη σε κάποιον πλουσιότερο (κι όχι πάντα ιδιαίτερα φιλόξενο) «παράδεισο».
Η βαλκάνια πολιτισμική εγγύτητά τους προς τους γηγενείς, που τη δεκαετία του 1990 «πρόσβαλλε» τον νεοπλουτισμό μιας μεγάλης μερίδας αυτών των τελευταίων, διευκόλυνε κι αυτή τούτη την ένταξη: οι κώδικες επικοινωνίας ήταν κοινοί, το ίδιο και οι αξίες.
«Να ξαναδούμε, μέσα από τα μάτια των μεταναστ(ρι)ών, την Ελλάδα των τελευταίων 30-και-κάτι χρόνων» | Δελτίο Τύπου της έκθεσης «Μια σακούλα γεμάτη τηλεκάρτες»
Ποιος θυμάται πλέον εκείνους τους ανεκδιήγητους «συλλόγους ληστευθέντων», εκπρόσωποι των οποίων καλούνταν κάθε τρεις και λίγο στα τηλεοπτικά παράθυρα της ύστερης δεκαετίας του 1990, αμέσως μετά το πρώτο κύμα νομιμοποίησης των ξένων εργατών με την παροχή «πράσινης κάρτας» από την κυβέρνηση Σημίτη; Και, κυρίως, ποιος θυμάται την επιχειρηματολογία που ξεδίπλωναν τότε, μέσα από τα φιλόξενα ιδιωτικά κανάλια, συκοφαντώντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σαν συλλογικό κοινωνικό κίνδυνο: «Εμείς δεν είμαστε ρατσιστές. Το πρόβλημά μας είναι ειδικά οι Αλβανοί, επειδή είναι ράτσα φύσει εγκληματική. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τους υπόλοιπους, φιλήσυχους κι εργατικούς μετανάστες. Ποιον ενοχλούν λ.χ. οι Πακιστανοί; Αν χρειάζονται εργατικά χέρια, να φέρουμε Πακιστανούς, όχι Αλβανούς».
Η ισλαμοφοβία δεν είχε ακόμη αναπτυχθεί, οι δημοφιλείς δε θεωρίες περί «ισλαμικού τόξου» περιέγραφαν τότε μια καθαρά γεωπολιτική και ουδόλως πολιτισμική «απειλή». Σήμερα, οι ίδιοι πατριώτες μάλλον θα λένε τα ακριβώς αντίθετα.
Τρεις δεκαετίες μετά, η συλλογική εκείνη εμπειρία έχει πλέον εκατέρωθεν απωθηθεί στο αντίστοιχο συλλογικό υποσυνείδητο – περιμένοντας, όπως κατά κανόνα συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τους ιστορικούς και τους κοινωνικούς επιστήμονες που θα την ανασύρουν ξανά στην επιφάνεια, αποκαθιστώντας κι αναλύοντάς τη. Ενα πρώτο βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση έγινε ήδη, με τη συγκρότηση ενός αρχείου για την αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα από τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), στο πλαίσιο ερευνητικού προγράμματος που υποστηρίχθηκε από την «Πρωτοβουλία για τις Δημόσιες Ανθρωπιστικές Επιστήμες - Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος» του Πανεπιστημίου Κολούμπια.
Ξεκινώντας από τη διαπίστωση ότι «τα βιώματα των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα συγκροτούν μια ιστορία που, σε μεγάλο βαθμό, δεν έχει ακόμα λεχθεί» και πως «οι εμπειρίες, η φωνή και η πολιτισμική παραγωγή της εν λόγω κοινότητας παραμένουν, από θεσμικής απόψεως, στο κοινωνικό περιθώριο παρά τον σημαντικό ρόλο της στην αναδιάταξη της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας», τα ΑΣΚΙ -διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του προγράμματος- αποφάσισαν «να σπάσουν τη σιωπή γύρω από το ζήτημα αυτό» μέσα από τη «διαμόρφωση ενός δυναμικού αρχείου επικεντρωμένου στα βιώματα των Αλβανών μεταναστών».
Τη συγκρότηση αυτού του αρχείου ανέλαβαν Αλβανοί φοιτητές που ανήκουν στη δεύτερη μεταναστευτική γενιά κι έχουν κάθε λόγο να επιθυμούν τη διάσωση της συγκεκριμένης συλλογικής εμπειρίας· διάσωση εξαιρετικά κρίσιμη, προκειμένου να αντιληφθούμε «τη σύγχρονη Ελλάδα ως σημείο συνάντησης διαφορετικών και υβριδικών ταυτοτήτων».
Ενα πρώτο δείγμα δημοσιοποίησης αυτής της δουλειάς αποτέλεσε η πετυχημένη έκθεση «Μια σακούλα γεμάτη τηλεκάρτες. Φτιάχνοντας το Αρχείο Αλβανικής Μετανάστευσης», με επιμελήτριες τις Ιλιρίντα Μουσαράι και Πάτι Βαρδάμη (Ταύρος, 18-28/9/2024), έκθεση που παρείχε και το έναυσμα για το σημερινό μας αφιέρωμα. Ενας συνδυασμός υλικών τεκμηρίων (από οικογενειακά φωτογραφικά άλμπουμ μέχρι κάθε λογής έγγραφα που αποτυπώνουν τις περιπέτειες ενός μετανάστη με την κρατική γραφειοκρατία των δύο εμπλεκόμενων χωρών) και προφορικών μαρτυριών, αποσπάσματα των οποίων ήταν διαθέσιμα τόσο στο ηχητικό πρωτότυπο όσο και σε μεταγραφή, έδιναν στον επισκέπτη μια πρώτη εικόνα μιας ιστορίας που καθόρισε μεν σε μεγάλο βαθμό τη διαμόρφωση της σημερινής, πολυπολιτισμικής ελληνικής κοινωνίας, παραμένει όμως ακόμη άγραφη.
Υλικά ίχνη μιας «αθέατης» συνιστώσας της ελληνικής κοινωνίας: οι άδειες παραμονής των γονιών... | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ... οι σχολικές επιδόσεις των παιδιών... | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ... αναμνηστικά της βάφτισης που διευκόλυνε την ενσωμάτωση... | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ... η σακούλα με τις τηλεκάρτες που χάρισε στην έκθεση το όνομά της. | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣΥλικά ίχνη μιας «αθέατης» συνιστώσας της ελληνικής κοινωνίας: οι άδειες παραμονής των γονιών... | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ... οι σχολικές επιδόσεις των παιδιών... | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ... αναμνηστικά της βάφτισης που διευκόλυνε την ενσωμάτωση... | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ... η σακούλα με τις τηλεκάρτες που χάρισε στην έκθεση το όνομά της. | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣΥλικά ίχνη μιας «αθέατης» συνιστώσας της ελληνικής κοινωνίας: οι άδειες παραμονής των γονιών... | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ... οι σχολικές επιδόσεις των παιδιών... | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ... αναμνηστικά της βάφτισης που διευκόλυνε την ενσωμάτωση... | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ... η σακούλα με τις τηλεκάρτες που χάρισε στην έκθεση το όνομά της. | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
0104
Η έκθεση βρήκε αρκετά μαζική ανταπόκριση από ένα νεανικό, ως επί το πλείστον, κοινό· κοινό για το οποίο, ακόμη και η σακούλα με τις εκατοντάδες τηλεκάρτες που μια μετανάστρια παρέδωσε στο Αρχείο (ως πολύσημη αποτύπωση του μοναδικού μέσου επικοινωνίας που διέθετε τότε η θεσμικά «αόρατη» μερίδα της εργατικής τάξης) συνιστά κατάλοιπο μιας αρκετά μακρινής εποχής.
Ο χαρακτηρισμός των Αλβανών μεταναστών εκείνης της εποχής ως μερίδας πρωτίστως της εγχώριας εργατικής τάξης δεν είναι καθόλου τυχαίος. Επιβεβαιώνεται, αντίθετα, από τις ίδιες τις μαρτυρίες που εκτέθηκαν στον Ταύρο· μαρτυρίες όπου, αντίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς με βάση μια αφηρημένη κοσμοπολίτικη προσέγγιση, εκείνο που κυριαρχεί είναι το ταξικό στοιχείο: το βίωμα μιας κοινωνικά επικαθορισμένης ανισότητας, ιεραρχίας κι εκμετάλλευσης, όπου η εθνική προέλευση και η ξένη υπηκοότητα λειτουργούν πάνω απ’ όλα ως μηχανισμός ταξιθέτησης στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας. Αξίζει, ως εκ τούτου, να δούμε από πιο κοντά πώς οι συγκεκριμένες φωνές περιγράφουν αυτή τη διαδικασία.
Πρώτη διαπίστωση: τα διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά (και η διαφορετική ένταση) του τραύματος, ανάλογα με την ηλικία του εκπατρισμού. Τα πιο πικρά βιώματα τα καταθέτουν όσοι μετανάστες ήρθαν στην Ελλάδα ως ενήλικοι κι απορροφήθηκαν από την αγορά εργασίας δίχως την παραμικρή θεσμική κάλυψη και προστασία.
«Οι δουλειές που αναγκάζεσαι να κάνεις [για] να πάρεις το μεροκάματό σου δεν είναι και οι ευκολότερες», θυμάται λ.χ. μια πενηντάχρονη (σήμερα) Βλάχα από το Φιέρ, που ήρθε στην Ελλάδα το 1991 σε ηλικία 18 ετών. «Οι Αλβανοί κάνουν τα πάντα. Αυτή είναι η κουβέντα. Πάρε τον Αλβανό, γιατί ο Αλβανός θα το κάνει. Ναι, ο Αλβανός θα το κάνει, ο Αλβανός δεν λέει όχι. Ξέρεις να βάφεις; Ξέρει να βάφει. Ξέρεις να καθαρίζεις; Ξέρει να καθαρίζει. Ξέρεις να σοβαντίσεις; Ξέρει να σοβαντίσει. Ναι, και δεν ήξεραν αλλά δεν έλεγαν δεν ξέρω. Κάνανε και ζημιές. Αλλά έπρεπε να πάρουν το μεροκάματό τους, έπρεπε να μάθουνε, έτσι; Και έτσι γινόταν. Δηλαδή οι δουλειές που έχουμε κάνει και οι ώρες που έχουμε δουλέψει ήταν τόσες πολλές και κάποιες φορές λες, αντέχει άνθρωπος; Ναι, αντέχει άνθρωπος».
Τρεις δεκαετίες αργότερα, η ίδια αφηγήτρια επισημαίνει ως αρνητικότερη συνέπεια του εργασιακού εκείνου καθεστώτος την απουσία κοινωνικής ασφάλισης: «Στα Τρίκαλα εγώ έχω δουλέψει όλη μου τη ζωή χωρίς ένσημα, δεν είχα. Αμα δεν έχεις χαρτιά, πώς θα έχεις ένσημα; Αυτό ήτανε πολύ μεγάλο πρόβλημα. Δεν μπορείς μια ζωή να είσαι χωρίς ασφάλεια, θα έρθει μια μέρα να συνταξιοδοτηθείς. Πώς θα ζήσεις χωρίς σύνταξη, αύριο μεθαύριο; […] Θα μου πεις, επιλογή σου να πας να δουλέψεις χωρίς ασφάλεια. Ναι, πάω δουλεύω χωρίς ασφάλεια γιατί δεν με παίρνουν [αλλιώς], θέλω να ζήσω, θα σκεφτώ την ασφάλειά μου όταν δεν έχω λεφτά να αγοράσω το γάλα για το παιδί μου;»
Τον θεσμικό αποκλεισμό συμπλήρωνε κι επισφράγιζε ο κοινωνικός: «Αλλά ναι, υπήρχε και πάρα πολύ ρατσισμός. Δε θυμάμαι να υπήρχανε κοπέλες στην ηλικία μου στη συνοικία μου να κάνουνε παρέα με μας. Αυτοί που μας πλησίαζαν ήταν μόνο οι παππούδες και οι γιαγιάδες. […] Ητανε πολύ δύσκολο να τους πλησιάσεις για να σε κάνουνε φίλο. Ναι μεν, να σε βοηθάνε, να σου δώσουνε τα πράγματα που δεν χρειάζονται. Οκέι, οκέι, θα σου φέρουνε και κάποιοι και ένα κιλό μακαρόνια μια φορά, όπως κάνανε στην αρχή κάποιοι απ’ αυτούς. Αλλά ο φίλος τους δεν ήσουν, έτσι;»
Η διαπλοκή εθνικού και κοινωνικού αποκλεισμού θα επιβεβαιωθεί πανηγυρικά από την επαφή της ίδιας πάντα γυναίκας, ως εργαζόμενης, με τον κόσμο του άλλου άκρου: «Μπαίνεις στα σπίτια των πλουσίων που κάνουν δεξιώσεις, όπως εγώ έχει τύχει και έχω δουλέψει σε πολλές δεξιώσεις. Κάθονται και μιλάνε μεταξύ τους στις συζητήσεις τους και εσύ τους σερβίρεις πάνω από το κεφάλι να κάθεσαι να ακούς αυτό το πράγμα, ότι “Ε, να τώρα στέλνει και η καθαρίστρια το παιδί της για πιάνο και για μπαλέτο. Δεν είναι πλέον μόδα […] Δεν μπορούν να γίνουν όλοι δικηγόροι, πρέπει και κάποιοι να γίνουν και κάτι άλλο τέλος πάντων”. Δηλαδή, όταν ακούς τις κυρίες του υποτιθέμενου υψηλού επιπέδου, κυρίες οι οποίες δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και δεν ξέρουν, δεν έχουν πάρει ούτε ένα μεροκάματο… Απλά, επειδή τυχαίνει να ’χουνε κάποιους πλούσιους άνδρες και θεωρούν ότι είναι σε άλλο επίπεδο να κάνεις τέτοιες συζητήσεις. Ναι, υπάρχουνε ταξικές διαφορές μεταξύ εθνικοτήτων, πλουσίων και οπουδήποτε τέλος πάντων υπάρχουν, υπάρχει ρατσισμός».
Ακόμη οδυνηρότερη υπήρξε ωστόσο αυτή η μεταναστευτική εμπειρία, όταν η μετακίνηση από την Αλβανία στην Ελλάδα συνδεόταν με ένα αίσθημα προσωπικής κοινωνικής υποβάθμισης.
«Οι ώρες ήταν ατέλειωτες, δεν τελειώνανε, δεν είχα μάθει τέτοια δουλειά», θυμάται χαρακτηριστικά μια δασκάλα από το Μπεράτι που ήρθε ως οικονομική μετανάστρια στα 29 της χρόνια το 1998, ύστερα από έξι χρόνια υπηρεσίας στη γενέτειρά της, για να δουλέψει στην Ελλάδα ως οικιακή βοηθός. «Δεν ήξερα καλά τι πρέπει να κάνω. Μου έλειπε η εμπειρία. Θα έπρεπε να κάνω δουλειές που δεν είχα κάνει ποτέ στην Αλβανία. […] Ολο αυτό, αυτή η ζωή που ήταν εντελώς διαφορετική από αυτό που άφησα πίσω μού κόστιζε. Μου κόστιζε και μάλλον πλήγωσε την περηφάνια μου. Ειδικά όταν βρισκόμουν στην τουαλέτα να το καθαρίσω, εκεί ένιωθα πολύ άσχημα κι έλεγα πού είμαι, πού ήρθα, αυτό θα κάνω μια ζωή; Δεν μου έχει περάσει ακόμα και σήμερα αυτό».
Την υποκειμενική αίσθηση υποβάθμισης επιδείνωνε συχνά η υπεροπτική αντιμετώπιση των ντόπιων εργοδοτών: «Θυμάμαι πολύ καλά, όπως καθάριζα τα τζάμια, [η νοικοκυρά] έρχεται μαζί με την κόρη της και με κοιτούσαν λες και βλέπανε εξωγήινο. […] Δεν ήξερα τι μου λένε και άρχισαν να γελάνε μεταξύ τους τόσο πολύ που ένιωσα, εκεί ορκίστηκα ότι έπρεπε να μάθω την γλώσσα οπωσδήποτε. Και σωστά για να μην με κοροϊδεύουν. Πολύ γρήγορα αγόρασα ένα λεξικό, αλβανο-ελληνικό μάλλον. Το έχω ακόμα. Και άρχισα να προσέχω από την πρώτη εβδομάδα κάποιες λέξεις που μου έμεναν και [είχα] και ένα τετράδιο και τα έγραφα. Και από τον κουνιάδο μου που ήξερε καλά ελληνικά τον ρωτούσα για τα πάντα και έγραφα».
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ανάκτηση της προσωπικής αυτοπεποίθησης θα έρθει το 2014, όταν η αφηγήτρια αρχίζει να κάνει μαθήματα αλβανικών σε μεταναστόπουλα δεύτερης γενιάς: «Τα συναισθήματα γύρισαν πίσω, στα πρώτα χρόνια που βγήκα νεαρή δασκάλα και ήμουν στις αίθουσες με τα παιδιά».
Με το πέρασμα του χρόνου, και τις αλλαγές της μεταναστευτικής νομοθεσίας, τα πράγματα είναι «σαφέστατα λίγο καλύτερα, γιατί τώρα πια έχουμε νόμιμα χαρτιά. Δεν φοβάμαι καθόλου στον δρόμο. Βέβαια αυτή η σκιά της αστυνομίας που σε ξεπερνάει όταν οδηγείς με το αυτοκίνητο και περνάει δίπλα σου, ναι, υπάρχει αυτός ο φόβος, δεν φεύγει. Απλά λες και έχεις, ψάχνεσαι, τι έκανα τώρα και μπορεί να… Αλλά όχι, δεν φοβάμαι ότι θα με σταματήσουν και θα είμαι παράνομη, δεν φοβάμαι να απαντήσω και σε ρατσιστές που θα συναντήσω».
Διαφορετικές είναι οι μνήμες της 34χρονης σήμερα μετανάστριας από ένα παραμεθόριο χωριό της Αλβανίας, που ήρθε στην Ελλάδα με τους γονείς της το 1999. Οι αναμνήσεις της πριν από τον εκπατρισμό ισοδυναμούν εδώ με τη νοσταλγία ενός χαμένου παραδείσου:
«Εγώ έζησα στην Αλβανία ώς τα εννιά [μου χρόνια] και ως παιδάκι δεν θυμάμαι να μου λείπουν υλικά αγαθά. Ημουν ευχαριστημένη με τη ζωή εκεί, με τους φίλους. Είχαμε τη γιαγιά, τον παππού, τα ξαδέλφια, ήμασταν όλοι μαζί, παίζαμε όλη μέρα στην φύση. Εχω μεγαλώσει σε χωριό, οπότε όλη μέρα παίζαμε με τα χώματα, στο ποτάμι. Μας έπαιρνε η γιαγιά και ο παππούς στο χωράφι, εμείς χαιρόμασταν. Ανεβαίναμε στο άλογο, στο γαϊδούρι. Πηγαίναμε στο δάσος όπου ο θείος μάζευε ξύλα και εμείς μαζεύαμε άγριες φράουλες και τρώγαμε. Εγώ ένιωθα ότι περνάω τέλεια. […] Το σχολείο θυμάμαι ότι δεν είχε, τι να πω, θερμαινόμενο πάτωμα, αλλά είχε μια πολύ ζεστή δασκάλα, οπότε αυτό εμένα μου έφτανε. […] Οταν ζούσαμε εκεί δεν μπορούσα να καταλάβω τις στερήσεις σε υλικό επίπεδο, γιατί δεν είχα σύγκριση, δεν μπορούσα να κάνω σύγκριση».
Η πρωτοβουλία για την οικογενειακή μετανάστευση ανήκε στη μητέρα της αφηγήτριας, που είχε ήδη δουλέψει τα προηγούμενα χρόνια ως εργάτρια στα χωράφια της Βόρειας Ελλάδας. Επιλογή που καθορίστηκε εν μέρει από ένα πλέγμα προηγούμενων αποκλεισμών και υλοποιήθηκε σε ρήξη με την πατριαρχική τοπική κοινωνία: «Στην Αλβανία οι γονείς μου ήταν αγρότες […]. Είχαν τελειώσει το γυμνάσιο εκεί πέρα, δεν σπούδασαν κάτι. Η μαμά μου, γιατί είχε ένα θείο ο οποίος το είχε σκάσει όταν τα σύνορα ήταν κλειστά, οπότε όλη η οικογένεια αμαύρωσε το όνομά της και δεν μπορούσανε να σπουδάσουνε. […] Πρώτα η μαμά μου έφυγε από την Αλβανία. Είχε ακούσει τα χειρότερα κι όταν ήταν να μας πάρει εμάς την έλεγαν πουτάνα και πού θέλει να μας πάει στην Ελλάδα και εκεί πέρα στις γυναίκες τούς φέρνονται άσχημα και εμείς θα ζήσουμε πολύ δύσκολα. Ωστόσο η μαμά μου μας έλεγε ότι θα τρώμε όλη μέρα μερέντα και ότι θα περάσουμε πολύ ωραία [δάκρυα]. […] Η μαμά μου έβλεπε ότι δεν έχουμε μέλλον, όπως λέει και τώρα, στην Αλβανία, επειδή ζούσαμε σε ακραία φτώχεια. Επειδή είχε έρθει στην Ελλάδα έστω για λίγο, είχε δει πώς ζούνε οι άνθρωποι, επέμενε πάρα πολύ στο να φύγουμε, ο μπαμπάς μου δεν ήθελε ποτέ να φύγουμε. Και έδωσε μια πολύ σοβαρή μάχη για να μας πάρει από κει».
Αποκαλυπτική για την υλική ανισότητα που υπαγόρευσε το μεταναστευτικό κύμα της εποχής είναι η περιγραφή των αποδεικτικών στοιχείων του ελληνικού «πλούτου» που η μετανάστρια μητέρα έφερνε κατά καιρούς στο χωριό: «Αντικείμενα που για εμάς ήταν φοβερά και τρομερά. Τύπου ένα μπουκάλι ούζο 12, το μπουκάλι της χλωρίνης, μπουκάλια από τα απορρυπαντικά, εμείς τα είχαμε βάλει σε περίοπτη θέση στο σαλόνι μας και όταν ήρθε μετά στην Ελλάδα έβλεπα ότι αυτά που για εμάς ήταν φοβερά αντικείμενα, ήτανε απλά στα σκουπίδια και ήτανε συσκευασίες, ενώ εμείς, εγώ θυμάμαι να τα σκουπίζω σαν κάτι ιερό στο σπίτι, να τα κοιτάμε και να λέμε».
Η κοινωνική ένταξη των Αλβανών μεταναστών, μέσα στις τρεις δεκαετίες που ακολούθησαν το άνοιγμα των συνόρων, υπήρξε μια διαδικασία ταυτόχρονα συλλογική και ατομική. Για τις συνθήκες που την επέβαλαν, αλλά και τις παράπλευρες πτυχές αυτής της διαδικασίας, χαρακτηριστική είναι η αφήγηση μιας 32χρονης (σήμερα) δικηγόρου, που ήρθε στην Ελλάδα το 1994 σε ηλικία δύο χρόνων, στο μεταίχμιο μετανάστευσης και δεύτερης γενιάς, και την προηγούμενη δεκαετία εργάστηκε ως φιλόλογος στον ιδιωτικό τομέα:
«Σαν παιδί αντιλαμβανόμουν υποσυνείδητα, από τα βιώματά μου, ότι δεν πρέπει να διαφέρεις. Για να μπορέσεις να ενταχθείς, πρέπει να είσαι όμοιος με τους άλλους και σίγουρα η γλώσσα, η επικοινωνία, είναι το πρώτο πράγμα. Οπότε, από κει που μιλούσα αλβανικά, γιατί η πρώτη μου γλώσσα ήταν η αλβανική, σταδιακά άρχισα να μαθαίνω τα ελληνικά χωρίς προφορά, να βελτιώνω την προφορά μου διαρκώς, και καταλάβαινα ότι το πρώτο πράγμα [ήταν πως] έπρεπε να μιλήσω, μετά έπρεπε να μιλήσω χωρίς προφορά, μετά έπρεπε να αποτινάξω οτιδήποτε που θα θύμιζε Αλβανία από πάνω μου. Και όλον αυτό τον μηχανισμό τον κατάλαβα υποσυνείδητα. Δηλαδή έβλεπες ότι όσο διαφέρεις σε κοιτάνε περίεργα, οπότε άρχισα να παρατηρώ ότι όταν μιλούσα ελληνικά γινόμουν αποδεκτή, όταν ντυνόμουν όπως οι άλλοι γινόμουν πιο αποδεκτή. Οπότε καταλάβαινα ότι πρέπει να γίνεις όμοιος για να είσαι οκέι και ασφαλής».
Το μάθημα αυτό είχε αποκτηθεί κάθε άλλο παρά ανώδυνα: «Με τη βοήθεια των νονών μου, των ανθρώπων που με βάφτισαν στη συνέχεια, καταφέραμε να μπω στο νηπιαγωγείο. Και εκεί εγώ δεν ήξερα να μιλάω ελληνικά. Οπότε ξαφνικά δε μιλούσα καθόλου, ήμουν σιωπηλή, δεν ήξερα κανέναν. […] Και θυμάμαι πάντα καθόμουν στη γωνία, κάτω σκυμμένη και θυμάμαι κάπως λίγο να με κλοτσάνε τα άλλα παιδιά ή να με κοιτάνε περίεργα, να προσπαθούν να καταλάβουν τι είμαι, τι κάνω, να με χτυπάνε να μιλήσω, να αντιδράσω, να… δεν ξέρω. Πιστεύω όχι με κακία, αλλά για να καταλάβουν κι αυτά τι ήμουνα εγώ. Γιατί δεν ήμουν σαν τους άλλους».
Η διαδρομή από τις εφημερίδες-τραπεζομάντιλο στο κέτερινγκ, καταγεγραμμένη σ’ ένα από τα οικογενειακά άλμπουμ που εκτέθηκαν στον Ταύρο | Τ.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Από κει και πέρα, οι ρυθμοί της ένταξης ταυτίζονται σχεδόν με τα βιώματα μιας δύσκολης και σταδιακής κοινωνικής ανόδου που βίωνε και μια μερίδα παιδιών της ντόπιας εργατικής τάξης:
«Υπήρχε η αίσθηση ότι ακολουθούμε το ότι κάνουν οι άλλοι, αλλά όχι ακριβώς όπως το κάνουν οι άλλοι. Δηλαδή, προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε στην κοινωνία και σε αυτά που έχει θέσει η ελληνική κοινωνία, αλλά εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε, αλλά το προσπαθούμε. Κι αυτό συνέβαινε σε πολλά πράγματα. […] Θυμάμαι, η συμμαθήτριά μου η Εύη κάθε χρόνο άλλαζε τσάντα. Εγώ δεν άλλαζα κάθε χρόνο, άλλαζα χρονιά παρά χρονιά. Εντάξει, εντέλει δεν με πήρε… θυμάμαι ότι ήθελα να αλλάζω σαν τα άλλα παιδιά τσάντα, τα ελληνόπουλα, γιατί υπήρχαν και παιδιά από την Αλβανία που δεν άλλαζαν καν τσάντα. Οπότε αντιλαμβανόμουν ότι ήμουνα σε μια μέση κατάσταση κι αυτό δε με στεναχωρούσε τόσο. […]
Οταν έβλεπα τις φωτογραφίες, παρατηρούσα την εξέλιξή μας από ένα πολύ βασικό πράγμα: από τα τραπεζομάντιλα. […] Υπήρχε πάντοτε η θέληση να είμαστε κανονικοί και να κάνουμε τα γλέντια όπως στην Αλβανία, στην κοινωνικοποίησή μας με το φαγητό μας, με το κρασάκι μας, με την μπίρα μας, αλλά μας έλειπαν βασικά αγαθά όπως το τραπεζομάντιλο. Οπότε είχαμε τις εφημερίδες να λειτουργούν σαν τραπεζομάντιλο. […] Σιγά σιγά αυτό εξελισσόταν. Οι εφημερίδες έγιναν τραπεζομάντιλο, το τραπεζομάντιλο σταδιακά άρχισε να γίνεται πιο καλό τραπεζομάντιλο, μετά όσο περνούσαν τα χρόνια εξελιχθήκαμε ακόμα περισσότερο, κάναμε γιορτές με catering, δηλαδή ανθρώπους που μας στήνανε πλέον τα τραπεζομάντιλα και τα τραπέζια […]. Και το φαγητό αντίστοιχα, από ελιές και τυρί και λίγο λουκάνικο ψητό, πήγαμε σε catering με φαγητά λίγο πιο εκλεπτυσμένα, από διάφορες κουζίνες».
Ένα από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας
Στο ΔΙΑΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ Μαίρης Βιδάλη
Από Δευτέρα 4 Νοεμβρίου και κάθε Δευτερότριτο στις 21:00
Η «Προδοσία» του βραβευμένου Νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ, ένα από τα σημαντικότερα έργα του σπουδαίου βρετανού δραματουργού, έρχεται στο ΔΙΑΧΡΟΝΟ Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βύρωνα Κολάση από την Δευτέρα 4 Νοεμβρίου, ώρα 21:00 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη ίδια ώρα, έως και τις 7 Ιανουαρίου.
Τρείς ηθοποιοί, ο πολύπειρος Βύρων Κολάσης που υπογράφει και την σκηνοθεσία στον ρόλο του αινιγματικού συζύγου Ρόμπερτ, ο Κώστας Μπίγαλης στον ρόλο του παθιασμένου, αλλά ταυτόχρονα ανασφαλούς και ενοχικού εραστή Τζέρρυ, και η Έμμυ Δημητρακοπούλου στον σύνθετο και περίπλοκου ψυχισμού ρόλο της συζύγου Έμμα.
Ένα κατά τα φαινόμενα κλασικό Ιψενικό τρίγωνο, που όμως μέσα από μια αναπάντεχου βάθους και διαστάσεων προσέγγιση των τριών χαρακτήρων από τήν συναρπαστική πένα του βραβευμένου Βρετανού συγγραφέα, αποκαλύπτεται ανατρεπτικά πολύπλοκο επιβεβαιώνοντας την ανεξιχνίαστη σε όλο της το φάσμα ανθρώπινη φύση.
Περιληπτικό αφήγημα έργου:
Η ιστορία μέσα από εννιά σκηνές εξελίσσεται σε μια δεκαετία, που όμως ευρηματικά ξεκινάει από το τέλος της προς την αρχή, παρακολουθώντας με αντίστροφη χρονική σειρά όχι μόνο το θυελλώδες ξεκίνημα της παράνομης σχέσης της Έμμας και του Τζέρρυ, αλλά και όλη την διαδρομή της φθοράς των σχέσεων και των τριών χαρακτήρων.
Τα μυστικά, τα ψέματα, και οι ίντριγκες, πρωταγωνιστούν σε αυτό το υπερβατικό ερωτικό τρίγωνο που θα μπορούσαν να είχαν σχέση όλοι με όλους… όπως ο Πίντερ δεν διστάζει να υπονοήσει δίνοντας μια πλατύτερη έννοια στην λέξη «προδοσία» και ιντριγκάροντας τον θεατή να αναστοχαστεί το δικαίωμα τελικά του καθενός, εάν έτσι νοιώσει, να υπερβεί τα δεσμευτικά όρια μιας κοινωνικής σύμβασης, που οι τρεις αυτοί χαρακτήρες με δυσκολία μεν, αλλά παραδομένοι τελικά στο πάθος τους επέλεξαν να μην ακολουθήσουν… «Δεν μπορείς να κατηγορείς τον νόμο της βαρύτητας που ο κόσμος πέφτει στα δίκτυα του έρωτα» όπως έλεγε και ο Αϊνστάιν.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Όταν διάβασα για πρώτη φορά το κείμενο του έργου ήξερα ότι θα χρειαστεί χρόνος ώστε να κατανοήσω πλήρως τον ιδιαίτερα πολύπλοκο ψυχισμό των τριών χαρακτήρων.
Και ο υψηλός βαθμός δυσκολίας είχε να κάνει με την αφηγηματική «παραξενιά» της ιστορίας, δηλαδή την χρονική αντιστροφή των γεγονότων μιας δεκαετίας από το τέλος προς την αρχή…
Ένα ευφυές πισωγύρισμα στον χρόνο, που έπρεπε όμως να αποκωδικοποιήσω σκηνοθετικά με τέτοιο τρόπο, ώστε ο θεατής να έχει κατανοήσει τα πάντα στο τέλος…ότι κι αν σημαίνει…τέλος…βέβαια για τον απρόσμενα ανατρεπτικό τρόπο γραφής του αινιγματικού Πίντερ...
Μια επιπρόσθετη δυσκολία δε της παράστασης, ήταν για μένα να συνδυάσω την διπλή ιδιότητα του σκηνοθέτη και του ηθοποιού, έτσι ώστε να μην λειτουργήσει η μια εις βάρος της άλλης, πράγμα που ήξερα ότι δεν θα ήταν καθόλου εύκολο…
Μα όσο εξερευνούσα το έργο διαβάζοντας ξανά και ξανά το κείμενο, ένοιωσα την γοητευτική πρόκληση των αριστοτεχνικά κρυμμένων πίσω νοημάτων σε κάθε μια από τις αριστουργηματικές εννέα σκηνές και αποφάσισα με μια απερίσκεπτα ενθουσιώδη άγνοια κινδύνου να ενδώσω στην γοητεία της πρόκλησης του χαρισματικού Βρετανού συγγραφέα!
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Συγγραφέας : Χάρολντ Πίντερ
Μετάφραση: Μάριου Πλωρίτη
Σκηνοθεσία: Βύρων Κολάσης
Φωτισμοί: Γιώργος Δανεσής
Σκηνικά- Κοστούμια: Μπέττυ Λυρίτη
Μουσική επιμέλεια: Κώστας Μπίγαλης
Φωτογραφίες: Απόστολος Δελάλης
VideoArt: Evangelos Callow
Graphics: Μάνος Σαλούστρος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Καταλιακού
ΔΙΑΝΟΜΗ
Βύρων Κολάσης (Ρόμπερτ)
Κώστας Μπίγαλης (Τζέρρυ)
Έμμυ Δημητρακοπούλου (Έμμα)
Πληροφορίες παράστασης:
«ΠΡΟΔΟΣΙΑ»
ΔΙΑΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ Μαίρης Βιδάλη
Πυθέου 52, Αθήνα 117 43 - 21 0723 3229
Πληροφορίες - e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Ο Χάρολντ Πίντερ (Harold Pinter), ήταν Άγγλος συγγραφέας θεατρικών έργων και θεατρικός σκηνοθέτης. Έγραψε έργα για θέατρο, ραδιόφωνο, τηλεόραση και ταινίες. Το πρώιμο έργο του συνδέεται με το θέατρο του παραλόγου. Το 2005 κέρδισε το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας καθώς και το Βραβείο Φραντς Κάφκα.
Ήταν γνωστός επίσης για τον πολιτικό του ακτιβισμό και την αντίθεσή του στην Αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν και τον Πόλεμο στο Ιράκ. Πέθανε από καρκίνο του ήπατος.
Η «Προδοσία» γράφτηκε το 1978 αφού ο Πίντερ χώρισε με την πρώτη του γυναίκα, Βίβιεν Μέρτσαντ και εξιστορεί στην ουσία την εξωσυζυγική σχέση του με την τηλεπαρουσιάστρια του BBC Τζόαν Μπέικγουελ. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, στο Λονδίνο, το 1978, σε σκηνοθεσία του Πήτερ Χωλ. Το 1981 ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Κάρολου Κούν στο Θέατρο Τέχνης.
Μιλώντας στην εφημερίδα The Times το 1959 ο Πίντερ ανέφερε: «στα έργα μου με απασχολούν κατά κύριο λόγο οι άνθρωποι. Σε πολλά έργα συναδέλφων μου βλέπω το φάντασμα του συγγραφέα να πλανάται πάνω από τους θεατρικούς ήρωες, επιβάλλοντάς μου κάθε στιγμή τι πρέπει να σκεφτώ γι αυτούς. Εγώ θέλω, όσο το δυνατόν περισσότερο, να αφήσω τους θεατές να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα, θέλω μόνοι τους να αποφασίσουν για τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις, να αποφασίσουν αυτοί αν αυτό που βλέπουν είναι αστείο ή θλιβερό».
Σε καθεστώς παθητικής κακοποίησης και άθλιων συνθηκών διαβιούν πάνω από 3.000 αγελάδες στο νησί της Κω, σύμφωνα με όσα καταγγέλλει στη «Ζούγκλα» η ιδρύτρια της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Συμμαχία για την Υπεράσπιση των Ζώων», Ελευθερία Βεκίλογλου.
Αρκετά ζώα εμφανίζονται να είναι σκελετωμένα, χωρίς νερό και τροφή, ακόμη και με σοβαρά τραύματα, αλλά δυστυχώς κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται πραγματικά για την τύχη αυτών των ανυπεράσπιστων ζώων.
Σύμφωνα με την ίδια, παρά το γεγονός ότι από το 2006 υπάρχουν δεκάδες επώνυμες καταγγελίες, τόσο προς την Αστυνομία όσο και προς τη Διεύθυνση Κτηνιατρικής της περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου (κάποιες από τις οποίες έχουν αποσταλεί στη «Ζούγκλα») που αποδεικνύουν με στοιχεία, φωτογραφίες και βίντεο συστηματική κακοποίηση των ζώων, υπάρχει μια ιδιότυπη κατάσταση στο νησί, καθώς έχουν καταλήξει όλες στο αρχείο…
Την κακοποίηση των ζώων, διαπιστώνουν συχνά ακόμη και ξένοι τουρίστες, οι οποίοι βλέποντας τις καταγγελίες τους να μην προχωρούν, κατακλύζουν τα κοινωνικά δίκτυα με βίντεο και φωτογραφίες.
Όπως καταγγέλλει η κ. Βεκίλογλου, αρκετοί εκτροφείς αγελάδων δεν έχουν ως αποκλειστικό τους επάγγελμα την κτηνοτροφία, αλλά το κάνουν αποκλειστικά για να εισπράξουν τα ποσά των επιδοτήσεων!
Γι ‘αυτό το λόγο ζητάει την άμεση παρέμβαση των αρχών, οι οποίες, όπως υπογραμμίζει, θα πρέπει να στείλουν στο νησί της Κω ανεξάρτητο κλιμάκιο για να πραγματοποιήσει ανεξάρτητο έλεγχο για την πραγματική κατάσταση που βιώνουν τα ζώα.
H ιδρύτρια της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Συμμαχία για την Υπεράσπιση των Ζώων», Ελευθερία Βεκίλογλου
Δείτε βίντεο από περιστατικά κακοποίησης αγελάδων που έχουν ανέβει στη σελίδα Cows of Kos και φωτογραφίες από καταγγελίες:
«Συγχαρητήρια στον Νίκο Ανδρουλάκη για την εκλογή του στη θέση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Έχει την εντολή των πολιτών να κάνει το ΠΑΣΟΚ μεγάλο και νικηφόρο» αναφέρει σε ανάρτησή του ο Μιχάλης Κατρίνης, που ήταν υποψήφιος στον α' γύρο.
Τηλεφωνική επικοινωνία Κασσελάκη - Ανδρουλάκη
Ο έκπτωτος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης επικοινώνησε με τον Νίκο Ανδρουλάκη και τον συνεχάρη για την επανεκλογή του και τη νίκη που σημείωσε.
Ακόμα, ο Στ. Κασσελάκης έδωσε συγχαρητήρια στο ΠΑΣΟΚ για τις δημοκρατικές διαδικασίες και το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου κατά την προεκλογική περίοδο.
Δούκας: Θα είμαι πάντα εδώ στην πρώτη γραμμή
Μήνυμα ενότητας έστειλε ο Χάρης Δούκας στις πρώτες του δηλώσεις μετά τον β' γύρο.
Ο δήμαρχος Αθηναίων συνεχάρη τον Νίκο Ανδρουλάκη και ευχαρίστησε από καρδιάς όσους τον τίμησαν αλλά και συνολικά όσους συμμετείχαν στην σημερινή εκλογική διαδικασία.
Ο Χ. Δούκας έκανε λόγο για καθαρό και έντιμο αγώνα παρά τις ακραίες επιθέσεις και τόνισε πως θα συνεχίσει να αγωνίζεται «για τις αρχές και τις αξίες μας με ενότητα για ένα μεγάλο ανοιχτό ΠΑΣΟΚ που μπορεί να κυβερνήσει».
«Θα είμαι πάντα εδώ στην πρώτη γραμμή« κατέληξε.
Στο 87,83% της επικράτειας - Άγγιξε το 60 ο Ανδρουλάκης
60,14% - Νίκος Ανδορυλάκης
39,86% - Χάρης Δούκας
Έχουν καταμετρηθεί τα 816 από τα 928 εκλογικά τμήματα και η νίκη του Ν. Ανδρουλάκη είναι ηχηρή.
20 μονάδες μπροστά και στην Αθήνα ο Ν. Ανδρουλάκης
Στο δήμο Αθηναίων με την ενσωμάτωση στο 69,77% ο Ν. Ανδρουλάκης επικρατεί με 59,19% έναντι του Χ. Δούκα με 40,81%.
Νικητής των εκλογών ο Ν. Ανδρουλάκης
Πριν από λίγα λεπτά ο Χ. Δούκας τηλεφώνησε στον Ν. Ανδρουλάκη και του είπε «προχωράμε όλοι μαζί» αναγνωρίζοντας έτσι την ήττα του.
Στο 79,53% της ενσωμάτωσης ο Ν. Ανδρουλάκης συγκεντρώνει το 59,95% των ψήφων και ο Χ. Δούκας 40,05%.
Καθαρή νίκη και στη Θεσσαλονίκη
Στη Θεσσαλονίκη στο 60,87% της ενσωμάτωσης ο Ν. Ανδρουλάκης συγκεντρώνει το 58,95% των ψήφων και ο Χ. Δούκας 41,05%.
Πρωτιά Ανδρουλάκη και στην Αθήνα
Καθαρό προβάδισμα διατηρεί ο Νίκος Ανδρουλάκης και στον δήμο της Αθήνας, όπου καταγράφει 63,08%, ενώ ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας συγκεντρώνει 36,92%.
Η καταμέτρηση συνεχίζεται...
Με 59,87% προηγείται ο Ανδρουλάκης κοντά στο 65% της επικράτειας
Στο 65,3% της επικράτειας ο Ν. Ανδρουλάκης προηγείται με 59,87%, έναντι του Χ. Δούκα με
40,13%.
Σάρωσε ο Ανδρουλάκης στην Κρήτη
Με την ενσωμάτωση κοντά στο 59% στα εκλογικά τμήματα της Κρήτης ο Ν. Ανδρουλάκης συγκεντρώνει 80,56%, έναντι 19,44% του κ. Δούκα.
Σε λίγα λεπτά η δήλωση του Χ. Δούκα
Καθ' οδόν προς το γραφείο του στη Χαριλάου Τρικούπη 18 είναι ο Χάρης Δούκας και σε λίγα λεπτά θα προβεί σε δηλώσεις.
Συνολικά ψήφισαν 214.000 εκλογείς
Ακόμα μεγαλύτερη η διαφορά στην Αττική, σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία
Στην Αττική ο Ν. Ανδρουλάκης προηγείται με 64,01%, έναντι του Χ. Δούκα με 35,99% στο 11,84% των τμημάτων.
Διατηρεί το προβάδισμα ο Ν. Ανδρουλάκης στο 44% της επικράτειας
Στο 44% της επικράτειας ο Ν. Ανδρουλάκης προηγείται με 59,69% έναντι του Χ. Δούκα με 40,31%.
Προηγείται ο Ανδρουλάκης με 59,07% στο 37,39% της επικράτειας
Στο 37,39% της επικράτειας, που αντιστοιχεί σε 48.662 εκλογείς, έχει άνετο προβάδισμα ο Νίκος Ανδρουλάκης με 59,07% έναντι του Χάρη Δούκα με 40,93%.
Μάντζος: Ισχυρά τα μηνύματα ενότητας από τη συμμετοχή
«Τα μηνύματα από τη συμμετοχή σήμερα είναι ισχυρά και είναι και αδιαμφισβήτητα», είπε ο Δημήτρης Μάντζος, βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ - Κινήματος Αλλαγής, στο ΕΡΤNews.
«Υπάρχει ένα ισχυρό μήνυμα ενότητας, διότι η βάση και η παράταξη δεν διχάζεται», πρόσθεσε.
«Ένα αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα, άρα μια νομιμοποιημένη και με νωπή εντολή πολιτική ηγεσία και ένα ισχυρό μήνυμα για αλλαγές. Προφανώς, αν όχι αλλαγή προσώπου, σίγουρα αλλαγές οι οποίες είναι προς το όφελος της παράταξης».
Ψήφισαν πάνω από 213.000
Σε εξέλιξη η καταμέτρηση των ψήφων
Βγήκαν τα αποτελέσματα στη Μεγάλη Βρετανία
Στη Μεγάλη Βρετανία, όπως την προηγούμενη Κυριακή, στήθηκε μόνο ένα εκλογικό κέντρο σε ξενοδοχείο του Λονδίνου.
Στη σημερινή εκλογική διαδικασία έλαβαν:
Νίκος Ανδρουλάκης 71,
Χάρης Δούκας 28.
Καταγράφηκαν δύο άκυρα και δύο λευκά.
Έκλεισαν οι κάλπες στο ΠΑΣΟΚ
Εν αναμονή των αποτελεσμάτων
Ικανοποίηση επικρατεί στο επιτελείο Ανδρουλάκη για τη διαδικασία εκλογής του νέου προέδρου, ενώ συγκρατημένη είναι η αισιοδοξία στο «στρατόπεδο» Δούκα, όπως μεταδίδει η ΕΡΤ.
Σε λίγα λεπτά κλείνουν οι κάλπες
Στιγμιότυπο από εκλογικό κέντρο | ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Αλέξανδρος Μπελτές
Τι ώρα αναμένεται το αποτέλεσμα
Μετά και την παράταση κατά μισή ώρα της ψηφοφορίας μια ασφαλής εκτίμηση αναμένεται μέχρι τις 9 το βράδυ, ενδεχομένως και λίγο νωρίτερα.
Παράταση μισής ώρας
Σύμφωνα με απόφαση της ΕΔΕΚΑΠ θα δοθεί μισή ώρα παράταση στην ψηφοφορία και οι κάλπες θα κλείσουν στις 19:30.
Ανδρουλάκης: Ζητώ ξανά την εμπιστοσύνη σας
Ο Νίκος Ανδρουλάκης ψήφισε στο Ίλιον στην αίθουσα του δημαρχιακού μεγάρου, λίγο μετά τις 10 π.μ.
«Σήμερα το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής του τόπου. Και αυτό δεν μας χαρίστηκε. Το πετύχαμε με αγώνα, κόπο, προσπάθεια», δήλωσε και ευχαρίστησε τους χιλιάδες απλούς ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ, που πάλεψαν τα πιο δύσκολα χρόνια σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας.
«Σήμερα ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον. Γιατί τα δύσκολα είναι πίσω μας και τα καλύτερα είναι μπροστά μας. Σήμερα ζητώ ξανά την εμπιστοσύνη σας. Για τη μεγάλη, προοδευτική, Δημοκρατική Παράταξη, που θα ανταποκριθεί στις νέες προσδοκίες του ελληνικού λαού. Για μια πατρίδα πιο ισχυρή και μια κοινωνία πιο δίκαιη», υπογράμμισε ο κ. Ανδρουλάκης.
Δούκας: Ευκαιρία αλλαγής
Ευκαιρία αλλαγής είναι για τον Χάρη Δούκα η σημερινή ψηφοφορία του β' γύρου των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής.
Ο Χ. Δούκας ψήφισε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, λίγο μετά τις 9 π.μ., κι αμέσως μετά δήλωσε: «Η συμμετοχή είναι η δύναμή μας. Σήμερα έχουμε μια ευκαιρία. Να αλλάξουμε πορεία. Αρκεί να δουλέψουμε όλοι μαζί. Για ένα ΠΑΣΟΚ μεγάλο, ανοιχτό, νικηφόρο. Σήμερα αλλάζουμε το ΠΑΣΟΚ. Δίνουμε Ελπίδα στη χώρα. Σήμερα ψηφίζουμε για την Aλλαγή!»
Ψηφίζουν από το πρωί δεκάδες χιλιάδες μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. για την ανάδειξη του νέου προέδρου του κόμματος.
Η συμμετοχή ήταν στους 201.654 έως τις 18:30.
Η μείωση της συμμετοχής σε σχέση με τον πρώτο γύρο κυμαίνεται στο 26,8%. Υπενθυμίζεται πως στον α' γύρο, τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν ξεπέρασαν τις 300 χιλιάδες.
Από την Χαριλάου Τρικούπη εκτιμούν ότι οι ψηφοφόροι θα φτάσουν ενδεχομένως τους 220.000
IN FUZZ WE TRUST!
THE FUZZTONES - "The Guru of Garage Grunge"
Οι βασιλιάδες του Garage που απο την δεκαετία των 80's, επηρέασαν πλήθος κόσμου με τον ιδιαίτερο θορυβώδη ήχο τους και τη σκοτεινή τους εικόνα, έχουν δημιουργήσει ένα προσωπικό Garage-Psych Punk ήχο που τους καθιέρωσε απο το 1984 ως οι "The Guru of Garage Grunge".
Κάνοντας περιοδεία εκτός ΗΠΑ από το 1985, έχουν εμφανιστεί σε περισσότερες από 25 χώρες και έχουν ηχογραφησει 9 αλμπουμ και αρκετά σινγκλ και συλλογές.
Ο frontman και τραγουδιστής Rudi Protrudi είναι πάντα ασταμάτητος και πανέτοιμος να ''ρολάρει'' το συγκρότημα του σε όλο τον κόσμο με τον Fuzz Garage ήχο του και να παρουσιάσει το νέο του ντοκιμαντέρ που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2024.
Την συναυλία ανοίγουν οι εκρηκτικοί DIESEL CINDY
Ένα μουσικό σχήμα που δημιουργήθηκε στην Αθήνα μέσα στο 2022. Ωμός ροκ ήχος, fuzzy κιθάρες πλαισιωμένες από ένα δυνατό rhythm section σε συνδυασμό με αγγλικό στίχο έχουν ως αποτέλεσμα κομμάτια που φέρνουν στο νου αγαπημένες garage μελωδίες θυμίζοντας 60s έως 90s ακούσματα, περιγράφοντας εικόνες από αυτά που ζήσαμε, ζούμε και θα δούμε
Τα μέλη των Diesel Cindy υπήρξαν παλαιότερα σε μπάντες όπως οι One Man Drop, Vibratore Bizarro, Delightful, Tuxedo Conspiracy, Edgar Allan Band, Tsiri Band, Blame Canada, Syde, Quake, Serpent ενώ κάποιοι είναι παράλληλα ενεργοί στους Headquake και The Same River. Όλοι τους έχουν περιοδεύσει στο παρελθόν ανά την Ελλάδα.
Η ένωση των τεσσάρων μελών κάτω από το όνομα Diesel Cindy έφερε σαν αποτέλεσμα το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο “Spill The Dirt” το οποίο κυκλοφόρησε το Νοέμβρη του 2023 απο την Sound Effect Records ( Αθήνα ) αποσπώντας ήδη θετικές κριτικές.
Lee - vocals, rythm guitar
Red – lead guitar
Gabriel R - bass
Fivos Flat - drums, percussion
Το RedJasper Cabaret Theatre υποδέχεται την τέταρτη σεζόν του με ανανεωμένη ενέργεια και πολυσχιδείς καλλιτεχνικές προτάσεις από νέες/νέους performers της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Η αγαπημένη σκηνή της Κυψέλης, με την εναλλακτική και πειραματική της ταυτότητα, διευρύνει τις συνεργασίες της και παρουσιάζει performances νέων καλλιτεχνών που εκφράζουν τις ανησυχίες του τώρα. Παράλληλα, παραμένει πιστό στην υποστήριξη της queer σκηνής, προσφέροντας μια μοναδική πλατφόρμα έκφρασης και διαλόγου.
Νέες Παραστάσεις και Δρώμενα της σεζόν:
• “K and the Travelling Doll” (Παρασκευές Οκτωβρίου): Η μουσικοθεατρική performance της ομάδας Sunny & Blue (Αντώνης Αντωνιάδης, Γρηγορία Μεθενίτη) επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, αφηγόντας ένα ταξίδι ενηλικίωσης που βασίζεται σε ανέκδοτη ιστορία του Φραντς Κάφκα.
• “Πυρ, Γυνή και Μπάχαλα” (Κυριακές Οκτωβρίου-Νοεμβρίου): Ο ηθοποιός και performer Κυριάκος Χριστοδουλόπουλος παρουσιάζει τη βραβευμένη drag performance του, που είναι ένας πολιτικός σχολιασμός με μέσα το lip-sync, την ποπ κουλτούρα, τη μουσική, το χορό και το γκλίτερ.
• “To Be Enough” (12 & 13 Οκτωβρίου): Η χορεύτρια και χορογράφος Ευρώπη Κεσσίδου παρουσιάζει μια χοροθεατρική performance που ισορροπεί μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, εξετάζοντας την ανάγκη του ατόμου να αισθάνεται αρκετό.
• “Μονόκερως” (Δευτέρες Νοεμβρίου): Η παράσταση σε σκηνοθεσία Απόστολου Καμιτσάκη, που διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Off-Off Athens 2023, επιστρέφει στο Red Jasper. Μέσα από την ιστορία ενός νεαρού αγοριού, η παράσταση διερευνά το θέμα της τοξικής αρρενωπότητας.
• “WIP Nights” (Νέο!): Το Red Jasper διοργανώνει για πρώτη φορά τις Work in Progress Nights, δίνοντας τη δυνατότητα σε καλλιτέχνες να παρουσιάσουν έργα τους σε εξέλιξη και να λάβουν πολύτιμο feedback από το κοινό. Μια μοναδική ευκαιρία για πειραματισμό και διάδραση.
• Βραδιές Κουίζ με την ομάδα “Η γεωγραφία είναι πολύ κουλ” (Πέμπτες Οκτωβρίου-Νοεμβρίου): Η δημοφιλής ομάδα διοργανώνει βραδιές κουίζ στο Red Jasper, που αναμένονται να γίνουν ανάρπαστες!.
Εκδηλώσεις και Παράλληλα Δρώμενα:
Το φθινοπωρινό πρόγραμμα του Red Jasper περιλαμβάνει, επίσης, θεματικά πάρτι, live μουσικές εμφανίσεις και καλτ βραδιές γεμάτες εκπλήξεις. Η εμπειρία στο Red Jasper ολοκληρώνεται με το ανανεωμένο bar, που προσφέρει μοναδικά cocktails και συνεργάζεται με την 33 Brewing Company για απολαυστικές μπύρες.
Πληροφορίες:
Red Jasper Cabaret Theatre, Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη
Τηλέφωνο: 210 8822551
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Το IPI αποκαλύπτει ότι η ελληνική αστυνομία συνεργάστηκε με την Europol "μόνο διά αλληλογραφίας". Γιατί η ΕΛ.ΑΣ δεν ζήτησε από την Europol να έρθει στην Ελλάδα με φυσική παρουσία ώστε να αξιοποιήσει τη μεγάλη εμπειρία της ευρωπαϊκής αστυνομίας σε παρόμοιες έρευνες; Στις δύο άλλες κρίσιμες δολοφονίες δημοσιογράφων στην Ευρώπη - της Δάφνη Καρουάνα Γκαλιζία στη Μάλτα και του Γιαν Κούτσιακ στη Σλοβακία - η Europol κλήθηκε από τις εγχώριες Αρχές να μεταβεί στη χώρα, έμεινε εκεί για εύλογο χρονικό διάστημα και βοήθησε στην έρευνα, τις επιχειρήσεις αλλά και στο να μην καταστραφεί ή εξαφανιστεί κανένα στοιχείο.
Της Τζένης Τσιροπούλου και του Μπάμπη Πολυχρονιάδη
Κάθε Παρασκευή, ο Γιώργος Καραϊβάζ αγόραζε λουλούδια ή γλυκά για τη γυναίκα του και τον γιο του επιστρέφοντας από το τηλεοπτικό στούντιο. Στις 9 Απριλίου 2021 δεν πρόλαβε. Ένα μαύρο σκούτερ με δύο αναβάτες σταμάτησε δίπλα του. Δέκα σφαίρες διαπέρασαν το κορμί του αστυνομικού ρεπόρτερ. Ήταν 2.30 το μεσημέρι, κάτω από το σπίτι του. Η Greek mafia μόλις είχε εκτελέσει ένα συμβόλαιο θανάτου για να σιωπήσει για πάντα τη φωνή ενός δημοσιογράφου.
Πρόκειται για μια υπόθεση περίπλοκη αφού η δολοφονία εντάσσεται στους κόλπους του οργανωμένου εγκλήματος το οποίο δεν αφήνει πίσω του ίχνη, ενώ βασίζεται σε πολύ ισχυρά δίκτυα. Η δίκη Καραϊβάζ, που ολοκληρώθηκε πρόσφατα, δεν έφερε στο φως την αλήθεια. Αυτή τη στιγμή, οι δράστες και οι ηθικοί αυτουργοί κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Θα τους βρει η ελληνική αστυνομία; Γιατί η Ελλάδα ζήτησε μόνο τη διαδικτυακή συνδρομή της Europol και όχι το να έρθει στη χώρα και να συμβάλει ενεργά στην έρευνα, αξιοποιώντας την εμπειρία της σε παρόμοιες δολοφονίες; Θα συγκρουστεί το κράτος με το οργανωμένο έγκλημα;
Ποιος ήταν ο Καραϊβάζ
Ο Γιώργος Καραϊβάζ καταγόταν από αγροτική οικογένεια, από ένα μικρό χωριό της βόρειας Ελλάδας. Σε νεαρή ηλικία αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. Όνειρό του ήταν να κάνει πολιτικό ρεπορτάζ αλλά στο ξεκίνημα της καριέρας του, του ανέθεσαν το αστυνομικό ρεπορτάζ. Αυτό που 30 χρόνια μετά, θα του κόστιζε την ίδια του τη ζωή.
Ως αστυνομικός ρεπόρτερ, ο Καραϊβάζ εργάστηκε σε εφημερίδες και την τηλεόραση. Το 2009 άνοιξε το bloko.gr. Το site δημοσίευε αστυνομικές ειδήσεις και θέματα για τα οικονομικά της αστυνομίας, τον συνδικαλισμό, τις μεταθέσεις, κλπ.
Στο bloko.gr, ο Καραϊβάζ υπέγραφε και δικά του κείμενα άποψης που βασίζονταν σε όσα γνώριζε σε βάθος για τον κόσμο του εγκλήματος και του παρακράτους χάρη σε ένα μεγάλο δίκτυο πηγών.
Προς το τέλος της ζωής του, τα κείμενα του Καραϊβάζ ήταν συναισθηματικά φορτισμένα εξαιτίας των όσων γνώριζε για την Greek Mafia, αλλά δεν μπορούσε να μιλήσει ανοιχτά.
Greek mafia σημαίνει το οργανωμένο έγκλημα στην Ελλάδα που πουλάει φύλαξη σε οίκους ανοχής και χαρτοπαικτικές λέσχες, ευθύνεται για εκβιασμούς και συμβόλαια θανάτου. Στην εγκληματική οργάνωση βρίσκονται απόστρατοι αστυνομικοί, δικηγόροι και άνθρωποι της νύχτας. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην ελληνική Δικαιοσύνη μια μεγάλη υπόθεση κατά της Greek mafia, στην οποία ο Καραϊβάζ θα κατέθετε, αν ήταν ζωντανός. Κοντινοί του άνθρωποι πιστεύουν ότι γι’ αυτό τον εκτέλεσαν. Για να μην προλάβει να μιλήσει σε αυτή τη δική.
Σε ένα από τα τελευταία του κείμενα, μάλιστα, ο δημοσιογράφος έγραφε για το ενδεχόμενο να τον “ισοπεδώσουν βιολογικά”. Όπως και έγινε.
Μια αργή έρευνα και ερωτηματικά για τη (μη) συνεργασία της ελληνικής Αστυνομίας με την Europol
Ο Καραϊβάζ δολοφονήθηκε εξαιτίας της δημοσιογραφικής του ιδιότητας και αυτό δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από καμία πλευρά.
Η έρευνα για τη δολοφονία του δεν έθεσε ποτέ το ενδεχόμενο να επρόκειτο για επίλυση ιδιωτικής διαφοράς.
“Είναι ένα ειδεχθές έγκλημα κατά της ελευθεροτυπίας”, είχε πει αμέσως δημόσια ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ενώ διαμήνυσε ότι η ελληνική αστυνομία θα βρει τους ενόχους “πολύ γρήγορα” και “με ρητή εντολή [του Πρωθυπουργού] θα επισπευσθούν οι έρευνες”.
Τα επόμενα δύο χρόνια υπήρξε μόνο σιωπή.
Στις 28 Απριλίου 2023, τελικά, δύο αδέρφια συνελήφθησαν για τη δολοφονία Καραϊβάζ.
Ας θυμίσουμε εδώ, ότι το timing θεωρήθηκε “περίεργο” καθώς σε έναν μήνα θα γίνονταν οι εθνικές εκλογές.
Η ελληνική αστυνομία ισχυρίζεται ότι υπήρξε συνεργασία με την Europol. Πηγές της αστυνομίας μάς διευκρίνισαν ότι η συνεργασία με την Europol έγινε “διά αλληλογραφίας”, μέσω email. Η ελληνική αστυνομία, δηλαδή, δεν ζήτησε από την ευρωπαϊκή αστυνομία να έρθει στην Ελλάδα σε κανένα στάδιο της έρευνας.
Το μεγάλο ερώτημα που εγείρεται είναι το εξής:
Γιατί η ελληνική αστυνομία δεν ζήτησε από την Europol να έρθει στην Ελλάδα με φυσική παρουσία ώστε να αξιοποιήσει τη μεγάλη εμπειρία της ευρωπαϊκής αστυνομίας σε παρόμοιες έρευνες; Στην Ευρώπη, υπήρξαν δύο ακόμα δολοφονίες δημοσιογράφων – της Δάφνη Καρουάνα Γκαλιζία, το 2017, στη Μάλτα και του Γιαν Κούτσιακ, το 2018, στη Σλοβακία. Και στις δύο αυτές δολοφονίες, η Europol κλήθηκε από τις εγχώριες Αρχές να μεταβεί στη χώρα. Στη Μάλτα, όπως μας επιβεβαίωσε η οικογένεια της Καρουάνα Γκαλιζία, μετέβησαν αξιωματικοί της Europol και του FBI. Η Europol έμεινε εκεί “για χρόνια, και βοήθησε στην έρευνα και στο να μην καταστραφεί ή εξαφανιστεί κανένα στοιχείο”. Παρομοίως στη Σλοβακία, κατόπιν αιτήματος των σλοβάκικων Αρχών, αξιωματούχοι της Europol μετέβαιναν τακτικά στη χώρα παίζοντας σημαντικό ρόλο στην έρευνα και τις επιχειρήσεις.
Το δεύτερο ερώτημα που εγείρεται είναι το πότε πραγματικά ξεκίνησε η συνεργασία μεταξύ ελληνικής αστυνομίας και Europol καθώς πηγές της αστυνομίας μάς είπαν ότι η Europol κλήθηκε “από τις πρώτες μέρες μετά τη δολοφονία”, τον Απρίλιο 2021, ενώ στον ελληνικό Τύπο το πρώτο σχετικό ρεπορτάζ δημοσιεύεται στις 29 Απριλίου 2023, αμέσως μετά τις συλλήψεις των κατηγορουμένων, μιλώντας σε μελλοντικό χρόνο για τη συνεργασία με την Europol:
“Ένα από τα πιο σημαντικά χαρτιά στην εξιχνίαση μεγάλων υποθέσεων ενεργοποιεί η Ελληνική Αστυνομία για να καταφέρει να βρει στοιχεία και για τα άλλα τρία άτομα τα οποία αναφέρονται στη δικογραφία για τη δολοφονία του Γιώργου Καραιβάζ […] Είναι η πρώτη φορά που θα γίνει αυτό ενώ το αποτέλεσμα αναμένεται σε λίγους μήνες”.
Να σημειώσουμε, πάντως, ότι επίσημη ανακοίνωση για τη συνεργασία ΕΛ.ΑΣ – Εuropol δεν υπήρξε ποτέ.
Πίσω στους δύο κατηγορούμενους – ποια ήταν τα δύο αδέλφια που συνελήφθησαν;
Οι πρώτες πληροφορίες έκαναν λόγο για άτομα που είχαν “περιφερειακό ρόλο” στην εκτέλεση, ενώ αργότερα διακινήθηκαν πληροφορίες ότι ο ένας ίσως είναι ο εκτελεστής.
Τα δύο αδέλφια, 40 και 48 ετών, είχαν κατηγορηθεί στο παρελθόν για ληστεία αλλά είχαν αθωωθεί. Ο μικρότερος αδερφός κατηγορήθηκε και για δεύτερη δολοφονία της Greek mafia, όμως πρόσφατα αθωώθηκε και για αυτήν.
Οι δύο άντρες προφυλακίστηκαν για 15 μήνες και το καλοκαίρι του 2024, πριν την εκπνοή του 18μηνου ορίου προφυλάκισης, ξεκίνησε η δίκη Καραϊβάζ.
Στη δίκη
Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουνίου. Από τη μια πλευρά η μητέρα, η αδερφή και η χήρα του δολοφονημένου δημοσιογράφου, μαζί με τους τρεις δικηγόρους τους. Από την άλλη πλευρά, οι δύο κατηγορούμενοι και οι τρεις συνήγοροι υπεράσπισης.
Βρισκόμαστε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών όπου μαζί με τους τρεις τακτικούς δικαστές, συναποφασίζουν με ισότιμη ψήφο, για την αθώωση ή την ενοχή των κατηγορουμένων, και τέσσερις ένορκοι.
Τα βασικά στοιχεία της αστυνομικής έρευνας στα οποία στηρίχθηκε η δικογραφία ήταν τα εξής:
Ένα λευκό βαν της εταιρείας απολυμάνσεων του μεγαλύτερου αδερφού εντοπίστηκε από κάμερες πολυκατοικιών κοντά στο σπίτι του Καραϊβάζ τόσο την προηγούμενη, όσο και την ημέρα της δολοφονίας.
Ο κατηγορούμενος ισχυρίστηκε ότι βρισκόταν στην περιοχή για να μοιράσει διαφημιστικά φυλλάδια της εταιρείας. Αν και θεωρείται εξαιρετικά ασυνήθιστο μια εταιρεία να διανέμει φυλλάδια επί δύο ημέρες στα ίδια οικοδομικά τετράγωνα, εντούτοις, δεν υπήρχε οπτικό υλικό που να δείχνει τον κατηγορούμενο να ανεβαίνει στο μαύρο σκούτερ που επιβεβαιωμένα οδηγούσαν οι δύο δράστες.
Αστυνομικός του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Ελληνικής Αστυνομίας ισχυρίστηκε στο δικαστήριο ότι, κατά την κρίση του, το βαν είχε παρκάρει σε ένα τυφλό από κάμερες σημείο. Εκεί, το σκούτερ προσέγγισε το βαν, τα δύο αδέρφια επιβιβάστηκαν και διέπραξαν το έγκλημα. Στο ίδιο τυφλό σημείο, μέσα στο βαν, άλλαξαν ρούχα και κράνη μετά τη δολοφονία και διέφυγαν.
Οι κατηγορίες βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στον σωματότυπο των δύο αδερφών σε μια προσπάθεια σύγκρισης με τον σωματότυπο των δραστών, όπως αυτός διακρίνεται στις κάμερες.
Για τον μικρότερο αδερφό δεν αποδεικνύεται ότι βρισκόταν στο σημείο της δολοφονίας, παρ’ όλο που ο μάρτυρας που αποτελούσε βασικό άλλοθί του, έπεσε σε κενά και αντιφάσεις κατά την κατάθεσή του στο δικαστήριο.
Η Εισαγγελέας πρότεινε “την ενοχή και των δύο κατηγορουμένων χωρίς αμφιβολία”. Διευκρίνισε, δε, ότι στο οργανωμένο έγκλημα μπορούμε να βγάλουμε απόφαση με βάση ισχυρές ενδείξεις καθώς είναι πολύ δύσκολο να υπάρχουν αποδείξεις. Ως κίνητρο, η εισαγγελέας είδε τις γνώσεις του Καραϊβάζ για το οργανωμένο έγκλημα και αποκαλύψεις που κάποιοι φοβήθηκαν ότι θα έκανε.
Οι κατηγορούμενοι τελικά αθωώθηκαν. Οι ψήφοι – τακτικών δικαστών και ενόρκων – ήταν 5-2 υπέρ του ενός αδελφού και 6-1 για τον άλλον.
Στο ελληνικό δικαστικό σύστημα, ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας. Ο κατήγορος, δηλαδή, οφείλει να αποδείξει την ενοχή του κατηγορουμένου, και όχι ο κατηγορούμενος την αθωότητά του.
Έτσι, ελλείψει αποδείξεων όπως DNA ή αποτυπώματα, τα δύο αδέλφια αθωώθηκαν λόγω αμφιβολιών.
Το μυστηριώδες CD που καταστράφηκε με… συρραπτικό
Η δίκη Καραϊβάζ με έναν περίεργο τρόπο συνάντησε και το μεγάλο ελληνικό σκάνδαλο των υποκλοπών. Κατά τη διάρκεια της δίκης, η εισαγγελέας ανέφερε ότι υπήρχε ένα CD με περιεχόμενο από το κινητό τηλέφωνο του Καραϊβάζ το οποίο όμως καταστράφηκε γιατί κάποιος το σύρραψε!
Παρά τις διαρροές από παράγοντες της δίκης, ότι το CD περιείχε μόνο κάποια ονόματα τηλεφωνικών επαφών του Καραϊβάζ, γνωρίζουμε από εισαγγελικό έγγραφο που αναγνώσαμε, ότι το CD περιείχε ιστορικό επαφών, φωτογραφίες, βίντεο και γραπτά κείμενα που αντάλλαζε ο εκλιπών με πηγές του.
Ανάμεσα στις επαφές που είχε ο δολοφονημένος δημοσιογράφος στο Whatsapp, ήταν οι “Δημητριάδης” και “Κοντολέων” – ονόματα που παραπέμπουν στον πρώην διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου (και ανιψιό του Έλληνα Πρωθυπουργού), Γρηγόρη Δημητριάδη, καθώς και στον πρώην διοικητή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, Παναγιώτη Κοντολέων.
Και οι δύο παραιτήθηκαν από τα αξιώματά τους τον Αύγουστο του 2022 μετά τις αποκαλύψεις για το σκάνδαλο των υποκλοπών.
Δεδομένου του ρόλου του οργανωμένου εγκλήματος και των δεσμών του με την αστυνομία καθώς και της σημασίας που είχε το CD ως αποδεικτικό στοιχείο για την έρευνα, τίθεται το ερώτημα: Ποια μέτρα έλαβαν οι Αρχές για να διασφαλίσουν την ακεραιότητα της έρευνας απέναντι σε τυχόν απόπειρες υπονόμευσης; Και διερευνήθηκαν πλήρως οι συνθήκες γύρω από την καταστροφή δυνητικά βασικών αποδεικτικών στοιχείων;
Ο φόβος. Και μια νέα σημαντική απόφαση του Αρείου Πάγου σε αναμονή
Στα διαλείμματα της δίκης, στα δημοσιογραφικά και νομικά πηγαδάκια ακουγόταν συχνά ότι “επικρατεί διάχυτος φόβος”. Όχι χωρίς λόγο, εφόσον πρόκειται για μια δίκη που αφορά το οργανωμένο έγκλημα.
“Επάρκεια αποδείξεων υπήρχε. Όλα τα άλλοθι κατέρρευσαν. Αλλά όποιος δεν θέλει να δει την αλήθεια, δεν θα τη δει ποτέ. Το Κράτος Δικαίου πρέπει να είναι σε συνεχή σύγκρουση με το οργανωμένο έγκλημα και την ελληνική μαφία. Συμβαίνει όμως αυτό;” λέει στο IPI ένας από τους δικηγόρους της οικογένειας Καραϊβάζ, Αντώνης Ξυλουργίδης.
Την ώρα που γράφεται αυτό το ρεπορτάζ, μία κρίσιμη δικονομική εξέλιξη λαμβάνει χώρα:
Η μητέρα και η αδελφή του δημοσιογράφου κατέθεσαν στον Άρειο Πάγο αίτηση αναίρεσης της πρωτόδικης αθωωτικής απόφασης. Οι δικηγόροι της οικογένειας, στην αίτηση αναίρεσης της αθωωτικής απόφασης, επικαλούνται κυρίως το CD που αναφέραμε παραπάνω. Συγκεκριμένα, ισχυρίζονται ότι το CD καταγράφηκε στα πρακτικά της δίκης ως στοιχείο που εξετάστηκε και αναγνώστηκε, ενώ επίσημα, δεν το είδε ποτέ κανείς.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν ο Άρειος Πάγος κάνει δεκτό το αίτημα της οικογένειας, η υπόθεση ανοίγει ξανά και η δίκη ξεκινάει από την αρχή.
Εν τω μεταξύ, πηγές της ελληνικής αστυνομίας, είπαν στο IPI ότι “Η έρευνα συνεχίζεται μέχρι να βρεθούν οι δράστες”.
Δεν υπάρχει ελευθερία του Τύπου χωρίς Δικαιοσύνη
Η δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ είναι αδιαμφισβήτητα ένα προσωπικό δράμα για τους αγαπημένους του. Είναι όμως και μια πολύ σοβαρή απειλή για τη δημοσιογραφία και την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα, η οποία κατατάσσεται τελευταία στις χώρες της ΕΕ στο Press Freedom Index των RSF.
Πόσο εύκολα θα ερευνήσει και θα δημοσιεύσει ένας δημοσιογράφος μετά από τη δολοφονία του συναδέλφου του;
“Η μακροχρόνια ατιμωρησία σε τέτοια σοβαρά εγκλήματα κατά του Τύπου επιδεινώνει αυτόν τον φόβο. Οι ελληνικές Αρχές πρέπει να φέρουν τους δράστες στη Δικαιοσύνη και να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη και το αίσθημα ασφάλειας των δημοσιογράφων” λέει ο Pavol Szalai των RSF.
Στην Ελλάδα, όμως, το 90-95% των ανθρωποκτονιών του οργανωμένου εγκλήματος παραμένουν ανεξιχνίαστες.
Η δολοφονία Καραϊβάζ θέτει επιτακτικά ένα ερώτημα: Η ελληνική κυβέρνηση, η αστυνομία και η Δικαιοσύνη, θα συγκρουστούν επιτέλους με το οργανωμένο έγκλημα που δολοφόνησε τον δημοσιογράφο ή θα εξακολουθήσουν να επιτρέπουν να κυριαρχεί η αδικία, η επίδραση της μαφίας και οι απειλές κατά της ελευθερίας του Τύπου στην Ελλάδα;
