Με ανακοίνωσή της, η Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών, εκφράζει τη συμπαράστασή της στη δημοσιογράφο Φωτεινή Λαμπρίδη, «η οποία έχει πέσει θύμα της βιομηχανίας αγωγών κατά την άσκηση του δημοσιογραφικού της λειτουργήματος».

Παράλληλα, η ΕΣΗΕΑ τονίζει ότι ο τυποκτόνος νόμος 1178/81 πρέπει να καταργηθεί.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

«Η ΕΣΗΕΑ για την στοχοποίηση της συναδέλφου Φωτεινής Λαμπρίδη

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ αποδοκιμάζει τη στοχοποίηση της συναδέλφου Φωτεινής Λαμπρίδη, η οποία έχει πέσει θύμα της βιομηχανίας αγωγών κατά την άσκηση του δημοσιογραφικού της λειτουργήματος. Η συνάδελφος έχει εναχθεί για παλαιότερο δημοσίευμά της, μαζί με την ιστοσελίδα tvxs.gr, να καταβάλει το εξωφρενικό ποσό των 200.000 ευρώ σε δήθεν θιγόμενο!

Η ΕΣΗΕΑ διακηρύσσει ότι ο τυποκτόνος νόμος 1178/81 πρέπει να καταργηθεί. Μέχρι τότε δεν πρόκειται να αποτελέσει τροχοπέδη και φραγμό στην έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση των πολιτών βάσει του Κώδικα Δεοντολογίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, όπως ψηφίστηκε από τη Γ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, το 1998 και του Παγκόσμιου Χάρτη Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας της ΔΟΔ».

Δεν ζήτησε την μετατροπή της κατηγορίας από θανατηφόρα σωματική βλάβη σε ανθρωποκτονία από πρόθεση ο εισαγγελέας της έδρας του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου στην αγόρευσή του, αν και μίλησε για σφοδρά χτυπήματα των δύο βασικών κατηγορουμένων και διάθεση τιμωρίας του Ζακ Κωστόπουλου. Όπως όμως είπε, δεν προέκυψε ότι αποδέχθηκαν ως ενδεχόμενο τον θάνατο του 33χρονου.

«Περιμέναμε την αλλαγή κατηγορίας»

Στο ζήτημα αναφέρθηκε  η μητέρα του Ζακ, Ελένη Κωστοπούλου, μιλώντας στους δημοσιογράφους: «Περιμέναμε την αλλαγή κατηγορίας. Από τις απολογίες τους προέκυψε ότι δεν έχουν μετανοήσει και το μυαλό μου πάει στο δόλο. Υπήρχε κάτι που τους οδήγησε να συμπεριφερθούν έτσι. Οι αστυνομικοί υπερέβησαν το καθήκον τους και σαν αστυνομία δεν έκαναν τίποτα. Ακόμα υπάρχουν πολλά σημεία που δεν διερευνήθηκαν, δεν συλλέχτηκαν στοιχεία, μάρτυρες δεν βρέθηκαν. Αυτό τους καθιστά, όπως είχε πει και ο άντρας μου, δίπλα υπεύθυνους για τη βία που άσκησαν και δεν βοήθησαν. Να εξιχνιαστεί αυτή η υπόθεση. Πολλά στοιχεία και μαρτυρίες χάθηκαν και τους θεωρώ υπεύθυνους”.

Από την πλευρά του ο πατέρας του Ζακ Κωστόπουλου, επεσήμανε: «Περίμενα από τον εισαγγελέα να είναι πιο αυστηρός για τους αστυνομικούς. Δεν έλεγξαν τα κινητά τηλέφωνα των κατηγορουμένων. Υπήρχε καθαρά δόλος. Υπάρχει βιντεοληπτικό υλικό που τον κλωτσοπατάνε. Δεν θα πιστεύουμε ούτε αυτό που βλέπουμε»

Στην πρότασή του ο εισαγγελέας Σωτήρης Μπουγιούκος, αφού ανέλυσε τα στοιχεία που έχουν συλλεγεί και όσα κατατέθηκαν στο δικαστήριο είπε με σαφήνεια, ότι ο Ζακ δεν ήταν ληστής: «Δεν αφαίρεσε αντικείμενα, δεν απείλησε κανένα». Αντίθετα, οι κατηγορούμενοι «γνώριζαν ότι ο Ζακ Κωστόπουλος ήταν σε κατάσταση πανικού και δεν είχε αφαιρέσει από το κατάστημα αντικείμενα, ότι ήθελε να απεγκλωβιστεί, ότι δεν ήταν επικίνδυνος και επιθυμούσε να διαφύγει».

Όπως εξήγησε, ο κοσμηματοπώλης και ο μεσίτης «ενεργώντας με πρόθεση έριξαν με σφοδρότητα χτυπήματα στο κεφάλι του Ζαχαρία Κωστόπουλου. Ο πρώτος από τις 5 φορές που κλώτσησε, οι 3 βρήκαν το κάτω μέρος της τζαμαρίας του καταστήματος και το κεφάλι του Ζαχαρία Κωστόπουλου, ενώ ο δεύτερος συνολικά κλώτσησε εννέα φορές προς το κάτω μέρος του καταστήματος και το κεφάλι και 5 το πέτυχαν, προκαλώντας πόνο στον τελευταίο».

Μάλιστα όπως είπε, οι κατηγορούμενοι τού έδωσαν σφοδρά χτυπήματα στο κεφάλι, με αποτέλεσμα το θύμα να αιμορραγεί να προσπαθεί να βγει έξω από το κοσμηματοπωλείο.

«Ήθελαν να προκαλέσουν τις βλάβες. Τα τραύματα συνδέονταν με το θάνατο και ο οργανισμός του αντέδρασε μέσω του μηχανισμού στρες. Ο θάνατος δεν θα επέρχετο αν δεν είχε πληγεί με αυτό τον τρόπο επανειλημμένα και με σφοδρότητα» τόνισε ο Σωτ. Μπουγιούκος. Όπως είπε ο εισαγγελέας, στόχος των κατηγορουμένων ήταν να κρατήσουν τον Ζακ μέσα στο κατάστημα έως ότου έρθουν οι αρχές. Μόλις ήρθε η αστυνομία, σταμάτησαν να χτυπούν το θύμα.

Όλα τα μέτρα θα επανεξεταστούν από 1η Σεπτεμβρίου.

Το νέο οδικό χάρτη χαλάρωσης των μέτρων παρουσίασε ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης.

Ο οδικός χάρτης ΔΕΝ περιλαμβάνει επίδειξη πιστοποιητικών νόσησης και εμβολιασμού, μάσκες, ενώ θα καταργηθούν και τα self test στα σχολεία.

Όλα τα μέτρα θα επανεξεταστούν από 1η Σεπτεμβρίου.

Αναλυτικά η κατάργηση των μέτρων:

• Από 1^η Μαΐου έως 31 Αυγούστου αίρεται η επίδειξη του πιστοποιητικού νόσησης και εμβολιασμού σε όλους τους κλειστούς και ανοιχτούς χώρους.
• Το επόμενο διάστημα θα εξεταστεί και η άρση επίδειξης πιστοποιητικού για είσοδο στη χώρα.
• Από 1^η Ιουνίου θα αρθεί η υποχρεωτικότητα χρήσης μάσκας στους κλειστούς χώρους.
• Από 1^η Μαΐου καταργούνται τα self test και η επιστροφή των μαθητών στο σχολείο θα γίνει χωρίς τη διενέργεια τεστ.
• Από 31 Μαΐου ως 31/8 επανέρχεται η πληρότητα στο 100% των εσωτερικών χώρων.

Όλα τα μέτρα θα επανεξεταστούν από 1^η Σεπτεμβρίου.

Το Πάσχα θα γιορταστεί με τα υπάρχοντα μέτρα.

Θα λάβουν χώρα όλες οι εκδηλώσεις και θα υπάρχει ισχυρή σύσταση για χρήση μάσκας έξω από τις εκκλησίες.

του John J. Mearsheimer
Foreign Affairs
Σεπτέμβριος/Οκτώβριος 2014

https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/2014-08-18/why-ukraine-crisis-west-s-fault

John Mearsheimer. Γεννήθηκε το 1947 στο Μπρούκλιν της Ν. Υόρκης. Κατατάχθηκε στο στρατό σε ηλικία 18 ετών και σπούδασε στη Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ, στο West Point. Μετά την αποφοίτηση του υπηρέτησε ως αξιωματικός της αεροπορίας για 5 χρόνια, και στη συνέχεια έκανε ανώτερες σπουδές στα πανεπιστήμια Cornell και University of Southern California, στον τομέα των διεθνών σχέσεων. Από το 1982 ήταν καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Σικάγο. 

Είναι ένας από τους πιο οξυδερκείς μελετητές και διεθνώς αναγνωρισμένους γεωπολιτικούς αναλυτές. Τα βιβλία του πραγματεύονται θέματα πολιτικής διεθνούς ασφαλείας και θεωρίας των διεθνών σχέσεων: Conventional Deterrence (1983), Nuclear Deterrence: Ethics and Strategy (1985), Liddell Hart and the Weight of History (1988), «Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (2001), «Το Ισραηλινό Λόμπι και η Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ» (2006 – από κοινού με τον Stephen Walt).

Έχει γράψει επίσης πολλά άρθρα που δημοσιεύτηκαν σε ακαδημαϊκά έντυπα όπως το International Security και το Foreign Affairs, καθώς και σε περιοδικά ευρύτερης κυκλοφορίας όπως το Atlantic Monthly, το οποίο, για λόγους ευνόητους, αρνήθηκε να δημοσιεύσει το «Ισραηλινό Λόμπι».

Εκδόθηκαν στα ελληνικά: Το σημαντικότερο έργο του, «Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων» (Αθήνα, Ποιότητα, 2011, 6η έκδοση – που έχει καταστεί βιβλίο-αναφοράς από την πρώτη έκδοσή του το 2001) και «Το Ισραηλινό Λόμπι και η Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ» (London Review of Books 2006 και Αθήνα, Θύραθεν, 2006).

Περιεχόμενα

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Η ΔΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ
Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ
ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΥΘΥΝΩΝ
ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Σύμφωνα με την επικρατούσα σοφία στη Δύση, η κρίση στην Ουκρανία μπορεί να αποδοθεί σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στη ρωσική επιθετικότητα. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, σύμφωνα με το επιχείρημα αυτό, προσάρτησε την Κριμαία από μια μακροχρόνια επιθυμία να αναζωογονήσει τη σοβιετική αυτοκρατορία και μπορεί τελικά να διεκδικήσει και την υπόλοιπη Ουκρανία, καθώς και άλλες χώρες στην ανατολική Ευρώπη. Απ’ αυτή την άποψη, η ανατροπή του Ουκρανού προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς τον Φεβρουάριο του 2014 παρείχε απλώς ένα πρόσχημα για την απόφαση του Πούτιν να διατάξει τις ρωσικές δυνάμεις να καταλάβουν μέρος της Ουκρανίας.

Αλλά αυτός ο απολογισμός είναι λάθος: οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους μοιράζονται το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την κρίση. Η βασική πηγή του προβλήματος είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, το κεντρικό στοιχείο μιας ευρύτερης στρατηγικής για την απομάκρυνση της Ουκρανίας από την τροχιά της Ρωσίας και την ενσωμάτωσή της στη Δύση. Ταυτόχρονα, η επέκταση της ΕΕ προς τα ανατολικά και η υποστήριξη της Δύσης στο κίνημα υπέρ της δημοκρατίας στην Ουκρανία —ξεκινώντας με την Πορτοκαλί Επανάσταση το 2004— ήταν επίσης κρίσιμα στοιχεία. 

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι Ρώσοι ηγέτες αντιτάχθηκαν σθεναρά στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και τα τελευταία χρόνια, έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν θα παραμείνουν αδρανείς ενώ ο στρατηγικά σημαντικός γείτονάς τους μετατράπηκε σε δυτικό προπύργιο. Για τον Πούτιν, η παράνομη ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου και φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας —την οποία δικαίως χαρακτήρισε «πραξικόπημα»— ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. 

Η αντίδραση του Πούτιν δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη. Άλλωστε, η Δύση είχε μετακινηθεί στο κατώφλι της Ρωσίας και απειλούσε τα βασικά στρατηγικά της συμφέροντα, ένα σημείο που ο Πούτιν τόνισε εμφατικά και επανειλημμένα. Οι ελίτ στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη έχουν τυφλωθεί από τα γεγονότα μόνο και μόνο επειδή συμφωνούν με μια εσφαλμένη άποψή τους για τη διεθνή πολιτική. Τείνουν να πιστεύουν ότι η λογική του ρεαλισμού έχει μικρή σημασία στον 21ο αιώνα και ότι η Ευρώπη μπορεί να διατηρηθεί ολόκληρη και ελεύθερη με βάση τέτοιες φιλελεύθερες αρχές όπως το κράτος δικαίου, η οικονομική αλληλεξάρτηση και η δημοκρατία.

Αλλά αυτό το μεγάλο σχέδιο στράβωσε στην Ουκρανία. Η κρίση εκεί δείχνει ότι η realpolitik παραμένει σχετική — και τα κράτη που την αγνοούν το κάνουν με δικό τους κίνδυνο. Οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης υπέπεσαν σε γκάφες στην προσπάθειά τους να μετατρέψουν την Ουκρανία σε δυτικό προπύργιο στα σύνορα της Ρωσίας. Τώρα που αποκαλύφθηκαν οι συνέπειες, θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο λάθος να συνεχιστεί αυτή η λανθασμένη πολιτική.

Η ΔΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ

Όταν ο Ψυχρός Πόλεμος έφτασε στο τέλος του, οι Σοβιετικοί ηγέτες προτίμησαν οι αμερικανικές δυνάμεις να παραμείνουν στην Ευρώπη και το ΝΑΤΟ να παραμείνει ανέπαφο, μια ρύθμιση που πίστευαν ότι θα κρατούσε ειρηνική μια επανενωμένη Γερμανία. Αλλά αυτοί και οι Ρώσοι διάδοχοί τους δεν ήθελαν να μεγαλώσει το ΝΑΤΟ και υπέθεσαν ότι οι δυτικοί διπλωμάτες κατανοούσαν τις ανησυχίες τους. Η κυβέρνηση Κλίντον προφανώς σκέφτηκε το αντίθετο, και στα μέσα της δεκαετίας του 1990 άρχισε να πιέζει για επέκταση του ΝΑΤΟ.

Ο πρώτος γύρος της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ πραγματοποιήθηκε το 1999 και έφερε την Τσεχική Δημοκρατία, την Ουγγαρία και την Πολωνία. Ο δεύτερος γύρος συνέβη το 2004, και περιελάμβανε τη Βουλγαρία, την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, τη Ρουμανία, τη Σλοβακία και τη Σλοβενία. 

Η Μόσχα διαμαρτυρήθηκε σθεναρά από την αρχή. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ το 1995 κατά των Σερβοβόσνιων, για παράδειγμα, ο Ρώσος Πρόεδρος Μπόρις Γιέλτσιν είπε: «Αυτό είναι το πρώτο σημάδι του τι θα μπορούσε να συμβεί όταν το ΝΑΤΟ φτάσει ακριβώς στα σύνορα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. ... Η φλόγα του πολέμου θα μπορούσε να απλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη». Αλλά οι Ρώσοι ήταν πολύ αδύναμοι εκείνη την εποχή για να αποτρέψουν την κίνηση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά – η οποία, σε κάθε περίπτωση, δεν φαινόταν τόσο απειλητική, αφού κανένα από τα νέα μέλη δεν μοιραζόταν σύνορα με τη Ρωσία, εκτός από τις μικροσκοπικές χώρες της Βαλτικής.

Τότε το ΝΑΤΟ άρχισε να κοιτάζει πιο ανατολικά. Στη σύνοδο κορυφής του Απριλίου 2008 στο Βουκουρέστι, η συμμαχία εξέτασε την αποδοχή της Γεωργίας και της Ουκρανίας. Η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους υποστήριξε αυτή την κίνηση, αλλά η Γαλλία και η Γερμανία της αντιτάχθηκαν φοβούμενες ότι θα προκαλούσε έναν αδικαιολόγητο ανταγωνισμό με τη Ρωσία. Στο τέλος, τα μέλη του ΝΑΤΟ κατέληξαν σε έναν συμβιβασμό: η συμμαχία δεν ξεκίνησε την επίσημη διαδικασία που οδηγεί στην ένταξη, αλλά εξέδωσε μια δήλωση υποστηρίζοντας τις φιλοδοξίες της Γεωργίας και της Ουκρανίας και δηλώνοντας με τόλμη: «Αυτές οι χώρες θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ». 

Η Μόσχα, ωστόσο, δεν είδε το αποτέλεσμα ως συμβιβασμό. Ο Αλεξάντερ Γκρούσκο, τότε υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, είπε: «Η ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας στη συμμαχία είναι ένα τεράστιο στρατηγικό λάθος που θα είχε πιο σοβαρές συνέπειες για την πανευρωπαϊκή ασφάλεια». 

Ο Πούτιν υποστήριξε ότι η αποδοχή αυτών των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ θα αντιπροσώπευε μια «άμεση απειλή» για τη Ρωσία. Μια ρωσική εφημερίδα ανέφερε ότι ο Πούτιν, ενώ μιλούσε με τον Μπους, «εννοούσε πολύ καθαρά ότι εάν η Ουκρανία γινόταν αποδεκτή στο ΝΑΤΟ, θα έπαυε να υπάρχει».

Η εισβολή της Ρωσίας στη Γεωργία τον Αύγουστο του 2008, θα έπρεπε να είχε διαλύσει κάθε αμφιβολία σχετικά με την αποφασιστικότητα του Πούτιν να αποτρέψει την ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Ο Πρόεδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι, ο οποίος ήταν αφοσιωμένος στην ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ, είχε αποφασίσει το καλοκαίρι του 2008 να ενσωματώσει εκ νέου δύο αυτονομιστικές περιοχές, την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία. 

Αλλά ο Πούτιν προσπάθησε να κρατήσει τη Γεωργία αδύναμη, διχασμένη και εκτός του ΝΑΤΟ. Αφού ξέσπασαν μάχες μεταξύ της γεωργιανής κυβέρνησης και των αυτονομιστών της Νότιας Οσετίας, οι ρωσικές δυνάμεις ανέλαβαν τον έλεγχο της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας. Η Μόσχα είχε εκφράσει την άποψη της. Ωστόσο, παρά αυτή τη σαφή προειδοποίηση, το ΝΑΤΟ δεν εγκατέλειψε ποτέ δημόσια τον στόχο του να ενσωματώσει τη Γεωργία και την Ουκρανία στη συμμαχία. Και η επέκταση του ΝΑΤΟ συνέχισε να βαδίζει προς τα εμπρός, κάνοντας μέλη της την Αλβανία και την Κροατία το 2009.

Η ΕΕ, επίσης, βαδίζει προς τα ανατολικά. Τον Μάιο του 2008, παρουσίασε την πρωτοβουλία της για την Ανατολική Εταιρική Σχέση, ένα πρόγραμμα για την προώθηση της ευημερίας σε χώρες όπως η Ουκρανία και την ενσωμάτωσή τους στην οικονομία της ΕΕ. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Ρώσοι ηγέτες θεωρούν το σχέδιο ως εχθρικό προς τα συμφέροντα της χώρας τους. Τον περασμένο Φεβρουάριο, πριν αναγκαστεί ο Γιανουκόβιτς να παραιτηθεί, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ κατηγόρησε την ΕΕ ότι προσπαθεί να δημιουργήσει μια «σφαίρα επιρροής» στην Ανατολική Ευρώπη. Στα μάτια των Ρώσων ηγετών, η επέκταση της ΕΕ είναι ένας προπομπός για την επέκταση του ΝΑΤΟ. 

Το τελευταίο εργαλείο της Δύσης για να απομακρύνει το Κίεβο από τη Μόσχα ήταν οι προσπάθειές της να διαδώσει τις δυτικές αξίες και να προωθήσει τη δημοκρατία στην Ουκρανία και σε άλλα μετασοβιετικά κράτη, ένα σχέδιο που συχνά συνεπάγεται χρηματοδότηση φιλοδυτικών ατόμων και οργανώσεων. 

Η Victoria Nuland, η αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, υπολόγισε τον Δεκέμβριο του 2013 ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν επενδύσει περισσότερα από 5 δισεκατομμύρια δολάρια από το 1991 για να βοηθήσουν την Ουκρανία να επιτύχει «το μέλλον που της αξίζει». 

Ως μέρος αυτής της προσπάθειας, η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρηματοδότησε το National Endowment for Democracy (NED). Αυτό το μη-κερδοσκοπικό ίδρυμα έχει χρηματοδοτήσει περισσότερα από 60 έργα με στόχο την προώθηση της κοινωνίας των πολιτών στην Ουκρανία και ο πρόεδρός του Carl Gershman, χαρακτήρισε αυτή τη χώρα «το μεγαλύτερο βραβείο». Μετά τη νίκη του Γιανουκόβιτς στις προεδρικές εκλογές της Ουκρανίας τον Φεβρουάριο του 2010, το NED αποφάσισε ότι αυτό υπονόμευε τους στόχους του και έτσι ενίσχυσε τις προσπάθειές του να στηρίξει την αντιπολίτευση και να ενισχύσει τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας.

Όταν οι Ρώσοι ηγέτες εξετάζουν τη δυτική κοινωνική μηχανική στην Ουκρανία, ανησυχούν ότι η χώρα τους μπορεί να είναι η επόμενη. Και τέτοιοι φόβοι δεν είναι σχεδόν αβάσιμοι. Τον Σεπτέμβριο του 2013, ο Gershman έγραψε στην Washington Post: 

«Η επιλογή της Ουκρανίας να ενταχθεί στην Ευρώπη θα επιταχύνει την κατάρρευση της ιδεολογίας του ρωσικού ιμπεριαλισμού που εκπροσωπεί ο Πούτιν. Οι Ρώσοι, επίσης, αντιμετωπίζουν μια επιλογή και ο Πούτιν μπορεί να βρεθεί στο τέλος χαμένος, όχι μόνο στο εγγύς εξωτερικό, αλλά και στην ίδια τη Ρωσία».

ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ

Το τριπλό πακέτο πολιτικών της Δύσης —διεύρυνση του ΝΑΤΟ, επέκταση της ΕΕ και προώθηση της δημοκρατίας— έριξε λάδι στη φωτιά που περίμενε να ανάψει. Η σπίθα ήρθε τον Νοέμβριο του 2013, όταν ο Γιανουκόβιτς απέρριψε μια σημαντική οικονομική συμφωνία που διαπραγματευόταν με την ΕΕ και αποφάσισε να δεχτεί μια ρωσική αντιπροσφορά 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτή η απόφαση οδήγησε σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που κλιμακώθηκαν τους επόμενους τρεις μήνες και που μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου είχαν οδηγήσει στο θάνατο περίπου 100 διαδηλωτών. Δυτικοί απεσταλμένοι πέταξαν εσπευσμένα στο Κίεβο για να επιλύσουν την κρίση. 

Στις 21 Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση κατέληξαν σε μια συμφωνία που επέτρεψε στον Γιανουκόβιτς να παραμείνει στην εξουσία μέχρι τη διεξαγωγή νέων εκλογών. Αλλά η συμφωνία κατέρρευσε αμέσως και ο Γιανουκόβιτς κατέφυγε στη Ρωσία την επόμενη μέρα. Η νέα κυβέρνηση στο Κίεβο ήταν φιλοδυτική και αντι-ρωσική στον πυρήνα της, και σ’ αυτή συμμετείχαν 4 υψηλόβαθμα μέλη που θα μπορούσαν νόμιμα να χαρακτηριστούν νεοφασίστες. 

Αν και η πλήρης έκταση της εμπλοκής των ΗΠΑ δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί, είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον υποστήριξε το πραξικόπημα. 

Η Victoria Nuland, αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για τις Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις και ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής John McCain συμμετείχαν σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και ο Geoffrey Pyatt (Τζέφρι Πάιατ), πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ουκρανία, διακήρυξε μετά την ανατροπή του Γιανουκόβιτς ότι ήταν «μια μέρα που θα γραφεί στα βιβλία της ιστορίας». 

Όπως αποκάλυψε μια τηλεφωνική ηχογράφηση που διέρρευσε, η Victoria Nuland είχε υποστηρίξει την αλλαγή καθεστώτος και ήθελε να γίνει πρωθυπουργός στη νέα κυβέρνηση ο Ουκρανός πολιτικός Αρσένι Γιατσενιούκ, κάτι που έγινε. Δεν είναι περίεργο που οι Ρώσοι όλων των πεποιθήσεων πιστεύουν ότι η Δύση έπαιξε ρόλο στην εκδίωξη του Γιανουκόβιτς.

Για τον Πούτιν είχε φτάσει η ώρα να ενεργήσει εναντίον της Ουκρανίας και της Δύσης. Λίγο μετά τις 22 Φεβρουαρίου, διέταξε τις ρωσικές δυνάμεις να πάρουν την Κριμαία από την Ουκρανία και αμέσως μετά την ενσωμάτωσε στη Ρωσία. Το έργο αποδείχθηκε σχετικά εύκολο, χάρη στα χιλιάδες ρωσικά στρατεύματα που ήταν ήδη σταθμευμένα σε ναυτική βάση στο λιμάνι της Σεβαστούπολης της Κριμαίας. Η Κριμαία έγινε επίσης εύκολος στόχος, καθώς οι Ρώσοι αποτελούν περίπου το 60% του πληθυσμού της Κριμαίας. Οι περισσότεροι από αυτούς ήθελαν να αποσχιστούν από την Ουκρανία. 

Στη συνέχεια, ο Πούτιν άσκησε μαζική πίεση στη νέα κυβέρνηση στο Κίεβο για να την αποθαρρύνει να συμπαραταχθεί με τη Δύση ενάντια στη Μόσχα, καθιστώντας σαφές ότι θα κατέστρεφε την Ουκρανία ως λειτουργικό κράτος πριν να της επιτρέψει να καταστεί δυτικό προπύργιο στο κατώφλι της Ρωσίας. Προς αυτόν τον σκοπό, έχει παράσχει συμβούλους, όπλα και διπλωματική υποστήριξη στους Ρώσους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία, οι οποίοι ωθούν τη χώρα προς τον εμφύλιο πόλεμο. Έχει συγκεντρώσει έναν μεγάλο στρατό στα σύνορα με την Ουκρανία, απειλώντας να εισβάλει εάν η κυβέρνηση πατάξει τους αντάρτες. Παράλληλα, αύξησε απότομα την τιμή του φυσικού αερίου που πουλάει η Ρωσία στην Ουκρανία και απαίτησε να πληρωθούν οι προηγούμενες εξαγωγές. Ο Πούτιν παίζει σκληρά.

Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Οι ενέργειες του Πούτιν πρέπει να είναι εύκολα κατανοητές. Η Ουκρανία (μια τεράστια έκταση επίπεδης γης την οποία διέσχισαν η Ναπολεόντεια Γαλλία, η αυτοκρατορική Γερμανία και η ναζιστική Γερμανία για να χτυπήσουν την ίδια τη Ρωσία) χρησιμεύει ως ουδέτερη χώρα τεράστιας στρατηγικής σημασίας για τη Ρωσία. Κανένας Ρώσος ηγέτης δεν θα ανεχόταν να προσχωρήσει η Ουκρανία σε μια στρατιωτική συμμαχία που ήταν ο θανάσιμος εχθρός της Μόσχας μέχρι πρόσφατα. Και κανένας Ρώσος ηγέτης δεν θα έμενε άπραγος ενώ η Δύση βοήθησε να εγκατασταθεί εκεί μια κυβέρνηση που ήταν αποφασισμένη να ενσωματώσει την Ουκρανία στη Δύση. 

Η θέση της Μόσχας μπορεί να μην αρέσει στην Ουάσιγκτον, αλλά θα πρέπει να κατανοήσει τη λογική που υπάρχει πίσω από αυτήν. Αυτή είναι η Geopolitics 101: οι μεγάλες δυνάμεις είναι πάντα ευαίσθητες σε πιθανές απειλές κοντά στο έδαφός τους. Εξάλλου, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ανέχονται μακρινές μεγάλες δυνάμεις να αναπτύσσουν στρατιωτικές δυνάμεις οπουδήποτε στο δυτικό ημισφαίριο και, πολύ περισσότερο, στα σύνορά τους. Φανταστείτε την οργή της Ουάσιγκτον εάν η Κίνα έφτιαχνε μια εντυπωσιακή στρατιωτική συμμαχία και προσπαθούσε να συμπεριλάβει σ’ αυτή τον Καναδά και το Μεξικό. Πέρα από τη λογική, οι Ρώσοι ηγέτες έχουν πει στους δυτικούς ομολόγους τους σε πολλές περιπτώσεις ότι θεωρούν απαράδεκτη την επέκταση του ΝΑΤΟ στη Γεωργία και την Ουκρανία, μαζί με οποιαδήποτε προσπάθεια να στρέψουν αυτές τις χώρες εναντίον της Ρωσίας – ένα μήνυμα που ο πόλεμος Ρωσία–Γεωργίας το 2008 το κατέστησε ξεκάθαρο.

Αξιωματούχοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους υποστηρίζουν ότι προσπάθησαν σκληρά να κατευνάσουν τους ρωσικούς φόβους και ότι η Μόσχα πρέπει να καταλάβει ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει σχέδια για τη Ρωσία. Εκτός από τη διαρκή άρνηση ότι η επέκτασή της είχε στόχο τον περιορισμό της Ρωσίας, η συμμαχία δεν ανέπτυξε ποτέ μόνιμα στρατιωτικές δυνάμεις στα νέα κράτη μέλη της. Το 2002, δημιούργησε ακόμη και ένα όργανο που ονομάζεται Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας σε μια προσπάθεια να προωθήσει τη συνεργασία. Για να ηρεμήσουν περαιτέρω τη Ρωσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν το 2009 ότι θα αναπτύξουν το νέο τους σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας σε πολεμικά πλοία στα ευρωπαϊκά ύδατα, τουλάχιστον αρχικά, αντί σε τσεχικό ή πολωνικό έδαφος. Αλλά κανένα από αυτά τα μέτρα δεν λειτούργησε. Οι Ρώσοι παρέμειναν σταθερά αντίθετοι στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, ειδικά στη Γεωργία και την Ουκρανία. Και τελικά, είναι οι Ρώσοι, και όχι η Δύση, που αποφασίζουν τι μετράει ως απειλή για αυτούς.

Για να κατανοήσουμε γιατί η Δύση – και ειδικά οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν κατάλαβαν ότι η πολιτική τους για την Ουκρανία έθετε τις βάσεις για μια μεγάλη σύγκρουση με τη Ρωσία, πρέπει να πάμε πίσω στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν η κυβέρνηση Κλίντον άρχισε να υποστηρίζει την επέκταση του ΝΑΤΟ. Οι ειδικοί προέβαλαν διάφορα επιχειρήματα υπέρ και κατά της διεύρυνσης, αλλά δεν υπήρξε συναίνεση για το τι πρέπει να γίνει. Οι περισσότεροι μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι συγγενείς τους, για παράδειγμα, υποστήριξαν σθεναρά την επέκταση, επειδή ήθελαν το ΝΑΤΟ να προστατεύει χώρες όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία. Μερικοί ρεαλιστές επίσης ευνόησαν την πολιτική επειδή πίστευαν ότι η Ρωσία έπρεπε ακόμη να περιοριστεί. 

Αλλά, οι περισσότεροι ρεαλιστές αντιτάχθηκαν στην επέκταση, με την πεποίθηση ότι μια φθίνουσα μεγάλη δύναμη με γήρανση του πληθυσμού και μια μονοδιάστατη οικονομία, δεν χρειαζόταν στην πραγματικότητα να περιοριστεί. Και φοβήθηκαν ότι η διεύρυνση θα έδινε στη Μόσχα μόνο ένα κίνητρο για να προκαλέσει προβλήματα στην Ανατολική Ευρώπη. 

Ο Αμερικανός διπλωμάτης George Kennan διατύπωσε αυτή την προοπτική σε μια συνέντευξη του 1998, λίγο αφότου η Γερουσία των ΗΠΑ ενέκρινε τον πρώτο γύρο επέκτασης του ΝΑΤΟ. «Νομίζω ότι οι Ρώσοι θα αντιδράσουν σταδιακά αρκετά αρνητικά και αυτό θα επηρεάσει τις πολιτικές τους. Νομίζω ότι είναι τραγικό λάθος. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για αυτό. Κανείς δεν απειλούσε κανέναν άλλον».

Οι περισσότεροι φιλελεύθεροι, από την άλλη πλευρά, τάχθηκαν υπέρ της διεύρυνσης, συμπεριλαμβανομένων πολλών βασικών μελών της κυβέρνησης Κλίντον. Πίστευαν ότι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είχε αλλάξει ριζικά τη διεθνή πολιτική και ότι μια νέα, μεταεθνική τάξη πραγμάτων είχε αντικαταστήσει τη ρεαλιστική λογική που κυβερνούσε την Ευρώπη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν μόνο το «απαραίτητο έθνος», όπως το έθεσε η υπουργός Εξωτερικών Madeleine Albright. Ήταν επίσης ένας καλοήθης ηγεμόνας και επομένως απίθανο να θεωρηθεί ως απειλή στη Μόσχα. Ο στόχος, ουσιαστικά, ήταν να γίνει ολόκληρη η ήπειρος να μοιάζει με τη δυτική Ευρώπη.

Έτσι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους προσπάθησαν να προωθήσουν τη δημοκρατία στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, να αυξήσουν την οικονομική αλληλεξάρτηση μεταξύ τους και να τις ενσωματώσουν στους διεθνείς θεσμούς. 

Έχοντας κερδίσει τη σχετική συζήτηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι φιλελεύθεροι είχαν μικρή δυσκολία να πείσουν τους Ευρωπαίους συμμάχους τους να υποστηρίξουν τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Σε τελική ανάλυση, δεδομένων των προηγούμενων επιτευγμάτων της ΕΕ, οι Ευρωπαίοι ήταν ακόμη πιο δεμένοι από τους Αμερικανούς με την ιδέα ότι η γεωπολιτική δεν είχε πλέον σημασία και ότι μια φιλελεύθερη τάξη που θα περιελάμβανε τα πάντα θα μπορούσε να διατηρήσει την ειρήνη στην Ευρώπη. 

Κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι φιλελεύθεροι άρχισαν να κυριαρχούν στο διάλογο για την ευρωπαϊκή ασφάλεια τόσο πολύ, ώστε ακόμη και όταν η συμμαχία υιοθέτησε μια πολιτική ανοιχτών θυρών ανάπτυξή της, η επέκταση του ΝΑΤΟ αντιμετώπισε ελάχιστη ρεαλιστική αντίθεση. Η φιλελεύθερη κοσμοθεωρία είναι πλέον αποδεκτό δόγμα μεταξύ των αξιωματούχων των ΗΠΑ. Τον Μάρτιο, για παράδειγμα, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα εκφώνησε μια ομιλία για την Ουκρανία στην οποία μίλησε επανειλημμένα για «τα ιδανικά» που παρακινούν τη δυτική πολιτική και πώς αυτά τα ιδανικά «έχουν απειληθεί συχνά από μια παλαιότερη, πιο παραδοσιακή άποψη της εξουσίας». Η αντίδραση του υπουργού Εξωτερικών John Kerry στην κρίση της Κριμαίας αντικατόπτριζε την ίδια προοπτική: «Απλώς στον 21ο αιώνα δεν συμπεριφέρεστε με τον τρόπο του 19ου αιώνα εισβάλλοντας σε άλλη χώρα με ένα εντελώς πλαστό πρόσχημα».

Ουσιαστικά, οι δύο πλευρές λειτουργούσαν χρησιμοποιώντας διαφορετικά βιβλία-οδηγιών: ο Πούτιν και οι συμπατριώτες του σκέφτονταν και ενεργούσαν σύμφωνα με ρεαλιστικές επιταγές, ενώ οι δυτικοί ομόλογοί τους σκέφτονταν και ενεργούσαν σύμφωνα με τις φιλελεύθερες ιδέες για τη διεθνή πολιτική. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους προκάλεσαν εν αγνοία τους μια μεγάλη κρίση για την Ουκρανία. 

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΥΘΥΝΩΝ

Στην ίδια συνέντευξη του 1998, ο George Kennan προέβλεψε ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ θα προκαλούσε κρίση, μετά την οποία οι υποστηρικτές της επέκτασης θα έλεγαν ότι «πάντα σας λέγαμε ότι έτσι είναι οι Ρώσοι». 

Οι περισσότεροι δυτικοί αξιωματούχοι έχουν παρουσιάσει τον Πούτιν ως τον πραγματικό ένοχο στη δύσκολη θέση της Ουκρανίας. Τον Μάρτιο, σύμφωνα με τους New York Times , η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ άφησε να εννοηθεί ότι ο Πούτιν ήταν παράλογος, λέγοντας στον Ομπάμα ότι ο Ρώσος πρόεδρος βρισκόταν «σε έναν άλλο κόσμο». 

Αν και ο Πούτιν αναμφίβολα έχει αυταρχικές τάσεις, κανένα στοιχείο δεν υποστηρίζει την κατηγορία ότι είναι ψυχικά ανισόρροπος. Αντίθετα: είναι ένας πρωτοκλασάτος στρατηγός που πρέπει να τον φοβούνται και να τον σέβονται όποιοι τον αμφισβητούν στην εξωτερική πολιτική. 

Άλλοι αναλυτές ισχυρίζονται, πιο εύλογα, ότι ο Πούτιν λυπάται για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και είναι αποφασισμένος να τον αναστρέψει επεκτείνοντας τα σύνορα της Ρωσίας. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, ο Πούτιν, έχοντας καταλάβει την Κριμαία, δοκιμάζει τώρα τα νερά για να δει αν είναι η κατάλληλη στιγμή να κατακτήσει την Ουκρανία, ή τουλάχιστον το ανατολικό τμήμα της, και τελικά θα συμπεριφερθεί επιθετικά σε άλλες χώρες της γειτονιάς της Ρωσίας. Για κάποιους σε αυτό το στρατόπεδο, ο Πούτιν αντιπροσωπεύει έναν σύγχρονο Αδόλφο Χίτλερ και η επίτευξη οποιουδήποτε είδους συμφωνίας μαζί του θα επαναλάμβανε το λάθος του Μονάχου. Έτσι, το ΝΑΤΟ πρέπει να δεχτεί την Γεωργία και την Ουκρανία και να περιορίσουν τη Ρωσία προτού κυριαρχήσει στους γείτονές της και απειλήσει τη δυτική Ευρώπη. 

Αυτό το επιχείρημα καταρρέει μετά από προσεκτική εξέταση. Εάν ο Πούτιν δεσμευόταν να δημιουργήσει μια μεγαλύτερη Ρωσία, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα σημάδια των προθέσεών του θα είχαν εμφανιστεί πριν από τις 22 Φεβρουαρίου. Αλλά δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία απόδειξη ότι ήθελε να καταλάβει την Κριμαία, και πολύ λιγότερο οποιοδήποτε άλλο έδαφος στην Ουκρανία, πριν από αυτή την ημερομηνία. 

Ακόμη και οι δυτικοί ηγέτες που υποστήριζαν την επέκταση του ΝΑΤΟ δεν το έκαναν από φόβο ότι η Ρωσία επρόκειτο να χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη. Οι ενέργειες του Πούτιν στην Κριμαία τους ξάφνιασε εντελώς και φαίνεται ότι ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση στην εκδίωξη του Γιανουκόβιτς. Αμέσως μετά, ακόμη και ο Πούτιν είπε ότι ήταν αντίθετος στην απόσχιση της Κριμαίας, πριν αλλάξει γρήγορα γνώμη. 

Εξάλλου, ακόμα κι αν ήθελε, η Ρωσία δεν έχει την ικανότητα να κατακτήσει και να προσαρτήσει εύκολα την ανατολική Ουκρανία, και πολύ περισσότερο ολόκληρη τη χώρα. Περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι –το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ουκρανίας– ζουν μεταξύ του ποταμού Δνείπερου, που διχοτομεί τη χώρα, και των ρωσικών συνόρων. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων θέλει να παραμείνει μέρος της Ουκρανίας και σίγουρα θα αντιστεκόταν σε μια ρωσική κατοχή. Επιπλέον, ο μέτριος στρατός της Ρωσίας, ο οποίος δείχνει ελάχιστα σημάδια μετατροπής σε μια σύγχρονη Βέρμαχτ, θα είχε λίγες πιθανότητες να ειρηνεύσει ολόκληρη την Ουκρανία. Η Μόσχα είναι επίσης στην κακή θέση να πληρώσει ένα δαπανηρό τίμημα. Η αδύναμη οικονομία της θα υποφέρει ακόμη περισσότερο ενόψει των κυρώσεων που θα προκύψουν.

Αλλά ακόμα κι αν η Ρωσία όντως υπερηφανευόταν για μια ισχυρή στρατιωτική μηχανή και μια εντυπωσιακή οικονομία, πιθανότατα θα αποδεικνυόταν ανίκανη να καταλάβει με επιτυχία την Ουκρανία. Αρκεί να λάβουμε υπόψη τις σοβιετικές και αμερικανικές εμπειρίες στο Αφγανιστάν, τις εμπειρίες των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και το Ιράκ και τη ρωσική εμπειρία στην Τσετσενία για να υπενθυμίσουμε ότι οι στρατιωτικές κατοχές συνήθως τελειώνουν άσχημα. 

Ο Πούτιν σίγουρα καταλαβαίνει ότι η προσπάθεια να υποτάξει την Ουκρανία θα ήταν σαν να καταπίνεις έναν  ακανθόχοιρο. Η απάντησή του στα γεγονότα εκεί ήταν αμυντική, όχι επιθετική.

ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Δεδομένου ότι οι περισσότεροι δυτικοί ηγέτες συνεχίζουν να αρνούνται ότι η συμπεριφορά του Πούτιν μπορεί να υποκινείται από εύλογες ανησυχίες για την ασφάλεια, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι προσπάθησαν να την τροποποιήσουν διπλασιάζοντας τις υπάρχουσες πολιτικές τους και τιμώρησαν τη Ρωσία για να αποτρέψουν περαιτέρω επιθετικότητα. Αν και ο John Kerry υποστήριξε ότι «όλες οι επιλογές βρίσκονται στο τραπέζι», ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ είναι διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν βία για να υπερασπιστούν την Ουκρανία. 

Αντίθετα, η Δύση βασίζεται σε οικονομικές κυρώσεις για να εξαναγκάσει τη Ρωσία να τερματίσει την υποστήριξή της στην εξέγερση στην ανατολική Ουκρανία. Τον Ιούλιο, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΕ έθεσαν σε εφαρμογή τον τρίτο γύρο περιορισμένων κυρώσεων, στοχεύοντας κυρίως άτομα υψηλού επιπέδου που συνδέονται στενά με τη ρωσική κυβέρνηση και ορισμένες τράπεζες υψηλού προφίλ, εταιρείες ενέργειας και αμυντικές εταιρείες. Επίσης, απείλησαν ότι θα προχωρήσουν και σ’ έναν άλλο γύρο  κυρώσεων που θα στοχεύουν σε ολόκληρους τομείς της ρωσικής οικονομίας.. 

Τέτοια μέτρα θα έχουν μικρό αποτέλεσμα. Οι σκληρές κυρώσεις είναι πιθανό να αποσυρθούν από το τραπέζι ούτως ή άλλως. Οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα η Γερμανία, αντιστάθηκαν στην επιβολή τους από φόβο μήπως η Ρωσία μπορεί να αντιδράσει και να προκαλέσει σοβαρή οικονομική ζημιά εντός της ΕΕ. Αλλά ακόμα και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούσαν να πείσουν τους συμμάχους τους να λάβουν σκληρά μέτρα, ο Πούτιν πιθανότατα δεν θα άλλαζε τις αποφάσεις τους. Η ιστορία δείχνει ότι τα κράτη απορροφούν τεράστιες τιμωρητικές κυρώσεις προκειμένου να προστατεύσουν τα βασικά στρατηγικά τους συμφέροντα. Και δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η Ρωσία αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα.

Οι δυτικοί ηγέτες έχουν επίσης προσκολληθεί στις προκλητικές πολιτικές που επέσπευσαν την κρίση. Τον Απρίλιο, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Joseph Biden συναντήθηκε με τους Ουκρανούς νομοθέτες και τους είπε: «Αυτή είναι μια δεύτερη ευκαιρία να πραγματοποιηθεί η αρχική υπόσχεση που δόθηκε από την Πορτοκαλί Επανάσταση». Ο John Brennan, ο διευθυντής της CIA, δεν βοήθησε τα πράγματα όταν, τον ίδιο μήνα, επισκέφτηκε το Κίεβο σε ένα ταξίδι που ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε ότι είχε στόχο τη βελτίωση της συνεργασίας με την ουκρανική κυβέρνηση στον τομέα της ασφάλειας.

Εν τω μεταξύ, η ΕΕ συνέχισε να προωθεί την Ανατολική Εταιρική Σχέση της. Τον Μάρτιο, ο José Manuel Barroso, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, συνόψισε τη σκέψη της ΕΕ για την Ουκρανία, λέγοντας: «Έχουμε ένα χρέος, ένα καθήκον αλληλεγγύης με αυτή τη χώρα και θα εργαστούμε για να την έχουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά μας». Και στις 27 Ιουνίου, η ΕΕ και η Ουκρανία υπέγραψαν την μοιραία οικονομική συμφωνία που είχε απορρίψει ο Γιανουκόβιτς επτά μήνες νωρίτερα. Επίσης τον Ιούνιο, σε μια συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των μελών του ΝΑΤΟ, συμφωνήθηκε ότι η συμμαχία θα παραμείνει ανοιχτή σε νέα μέλη, αν και οι υπουργοί Εξωτερικών απέφυγαν να αναφέρουν ονομαστικά την Ουκρανία. Ο Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ ανακοίνωσε: «Καμία τρίτη χώρα δεν έχει δικαίωμα βέτο στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ», και οι υπουργοί Εξωτερικών συμφώνησαν να υποστηρίξουν διάφορα μέτρα για τη βελτίωση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Ουκρανίας σε τομείς όπως η διοίκηση και ο έλεγχος, η επιμελητεία και η κυβερνοάμυνα. Οι Ρώσοι ηγέτες έχουν φυσικά αποκρούσει αυτές τις ενέργειες. Η αντίδραση της Δύσης στην κρίση απλώς θα επιδεινώσει μια κακή κατάσταση. 

Ωστόσο, υπάρχει λύση στην κρίση στην Ουκρανία — αλλά αυτή θα απαιτούσε από τη Δύση να σκεφτεί τη χώρα με έναν ριζικά νέο τρόπο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να εγκαταλείψουν το σχέδιό τους για δυτικοποίηση της Ουκρανίας και αντ' αυτού να επιδιώξουν να την καταστήσουν ουδέτερη ζώνη ασφαλείας μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, παρόμοια με τη θέση της Αυστρίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Οι δυτικοί ηγέτες θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η Ουκρανία έχει τόσο μεγάλη σημασία για τον Πούτιν που δεν μπορούν να υποστηρίξουν ένα αντιρωσικό καθεστώς εκεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια μελλοντική ουκρανική κυβέρνηση θα πρέπει να είναι φιλορωσική ή κατά του ΝΑΤΟ. Αντίθετα, στόχος πρέπει να είναι μια κυρίαρχη Ουκρανία που δεν εντάσσεται ούτε στο ρωσικό ούτε στο δυτικό στρατόπεδο.

Για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να αποκλείσουν δημόσια την επέκταση του ΝΑΤΟ τόσο στη Γεωργία όσο και στην Ουκρανία. Η Δύση θα πρέπει επίσης να βοηθήσει στη διαμόρφωση ενός σχεδίου οικονομικής διάσωσης για την Ουκρανία που θα χρηματοδοτείται από κοινού από την ΕΕ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες – μια πρόταση που η Μόσχα θα πρέπει να χαιρετίσει, δεδομένου του ενδιαφέροντός της να έχει μια ευημερούσα και σταθερή Ουκρανία στη δυτική της πλευρά. Και η Δύση θα πρέπει να περιορίσει σημαντικά τις προσπάθειες κοινωνικής μηχανικής της εντός της Ουκρανίας. Είναι καιρός να τερματιστεί η υποστήριξη της Δύσης για μια άλλη Πορτοκαλί Επανάσταση. Ωστόσο, οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης θα πρέπει να ενθαρρύνουν την Ουκρανία να σεβαστεί τα δικαιώματα των μειονοτήτων, ιδιαίτερα τα γλωσσικά δικαιώματα των Ρωσόφωνων. 

Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι η αλλαγή της πολιτικής έναντι της Ουκρανίας σε αυτήν την καθυστερημένη ημερομηνία θα έβλαπτε σοβαρά την αξιοπιστία των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο. Θα υπήρχαν αναμφίβολα ορισμένα κόστη, αλλά το κόστος της συνέχισης μιας λανθασμένης στρατηγικής θα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Επιπλέον, άλλες χώρες είναι πιθανό να σέβονται ένα κράτος που μαθαίνει από τα λάθη του και τελικά σχεδιάζει μια πολιτική που αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το πρόβλημα. Αυτή η επιλογή είναι σαφώς ανοιχτή στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ακούγεται επίσης ο ισχυρισμός ότι η Ουκρανία έχει το δικαίωμα να καθορίσει με ποιον θέλει να συμμαχήσει και οι Ρώσοι δεν έχουν δικαίωμα να εμποδίσουν το Κίεβο να ενταχθεί στη Δύση. Αυτός είναι ένας επικίνδυνος τρόπος για την Ουκρανία να σκέφτεται τις επιλογές της στην εξωτερική πολιτική. Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι μπορεί συχνά να διορθώνεται όταν στο παιχνίδι συμμετέχουν πολιτικές μεγάλες δυνάμεις. Αφηρημένα δικαιώματα, όπως η αυτοδιάθεση, είναι σε μεγάλο βαθμό άνευ νοήματος όταν ισχυρά κράτη εμπλέκονται σε καυγάδες με πιο αδύναμα κράτη. Είχε η Κούβα το δικαίωμα να συνάψει στρατιωτική συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου; Οι Ηνωμένες Πολιτείες σίγουρα δεν το σκέφτηκαν και οι Ρώσοι σκέφτονται το ίδιο για την ένταξη της Ουκρανίας στη Δύση. Είναι προς το συμφέρον της Ουκρανίας να κατανοήσει αυτά τα γεγονότα της ζωής και να βαδίσει προσεκτικά σε ό,τι έχει να κάνει με τον πιο ισχυρό γείτονά της.

Ακόμα κι αν, ωστόσο, απορρίψει κανείς αυτήν την ανάλυση και πιστεύει ότι η Ουκρανία έχει το δικαίωμα να υποβάλει αίτηση για ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το γεγονός παραμένει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους έχουν το δικαίωμα να απορρίψουν αυτά τα αιτήματα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος η Δύση να πρέπει να δεχτεί την Ουκρανία, εάν είναι στραμμένη στην εφαρμογή μιας εσφαλμένης εξωτερικής πολιτικής, ειδικά εάν η άμυνά της δεν είναι ζωτικό συμφέρον. Η ικανοποίηση των ονείρων ορισμένων Ουκρανών δεν αξίζει την εχθρότητα και τη διαμάχη που θα προκαλέσει, ειδικά για τον ουκρανικό λαό. 

Φυσικά, ορισμένοι αναλυτές μπορεί να παραδεχτούν ότι το ΝΑΤΟ χειρίστηκε άσχημα τις σχέσεις με την Ουκρανία αλλά, ωστόσο, εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι η Ρωσία αποτελεί έναν εχθρό που θα γίνει πιο τρομερός με την πάροδο του χρόνου – και ότι η Δύση δεν έχει επομένως άλλη επιλογή από το να συνεχίσει την τρέχουσα πολιτική της. Αλλά αυτή η άποψη είναι πολύ λανθασμένη. Η Ρωσία είναι μια φθίνουσα δύναμη και θα εξασθενήσει με τον καιρό. Αλλά, ακόμη κι αν η Ρωσία ήταν μια ανερχόμενη δύναμη, επιπλέον, δεν θα είχε νόημα να ενσωματωθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Ο λόγος είναι απλός: οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους δεν θεωρούν την Ουκρανία βασικό στρατηγικό συμφέρον, όπως έχει αποδειχθεί από την απροθυμία τους να χρησιμοποιήσουν στρατιωτική δύναμη για να την βοηθήσουν. Ως εκ τούτου, θα ήταν το αποκορύφωμα της ανοησίας να γίνει δεκτό ένα νέο μέλος του ΝΑΤΟ το οποίο τα άλλα μέλη δεν έχουν καμία πρόθεση να υπερασπιστούν.

Η τήρηση της τρέχουσας πολιτικής θα περιέπλεκε επίσης τις σχέσεις της Δύσης με τη Μόσχα σε άλλα ζητήματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται τη βοήθεια της Ρωσίας για την απόσυρση του αμερικανικού εξοπλισμού από το Αφγανιστάν μέσω ρωσικού εδάφους, την επίτευξη πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν και τη σταθεροποίηση της κατάστασης στη Συρία. Στην πραγματικότητα, η Μόσχα έχει βοηθήσει την Ουάσιγκτον και στα τρία αυτά ζητήματα στο παρελθόν. Το καλοκαίρι του 2013, ήταν ο Πούτιν που έβγαλε τα κάστανα του Ομπάμα από τη φωτιά σφυρηλατώντας τη συμφωνία βάσει της οποίας η Συρία συμφώνησε να εγκαταλείψει τα χημικά της όπλα, αποφεύγοντας έτσι το στρατιωτικό χτύπημα των ΗΠΑ που είχε απειλήσει ο Ομπάμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα χρειαστούν επίσης κάποια μέρα τη βοήθεια της Ρωσίας για τον περιορισμό της ανερχόμενης Κίνας. Η τρέχουσα πολιτική των ΗΠΑ, ωστόσο, απλώς οδηγεί τη Μόσχα και το Πεκίνο πιο κοντά. 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους αντιμετωπίζουν τώρα μια επιλογή για την Ουκρανία. Μπορούν: 

• ή να συνεχίσουν την τρέχουσα πολιτική τους, η οποία θα επιδεινώσει τις εχθροπραξίες με τη Ρωσία και θα καταστρέψει την Ουκρανία στη συνέχεια. Μ’ αυτή την προσέγγιση όλοι θα έβγαιναν ηττημένοι, 

• ή να εργαστούν για να δημιουργήσουν μια ευημερούσα αλλά ουδέτερη Ουκρανία, που δεν απειλεί τη Ρωσία και επιτρέπει στη Δύση να επιδιορθώσει τις σχέσεις της με τη Μόσχα. Mε αυτή την προσέγγιση, όλες οι πλευρές θα κέρδιζαν.

Σύσταση: 
Το ως άνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο Foreign Affairs το 2014. 
Διαβάστε και τη συνέντευξή του στο New Yorker στις 1 Μαρτίου 2022.
 

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ

Άλλο ένα χρυσό μετάλλιο αναισθησίας για το Υπουργείο Εργασίας, καθώς εδώ και λίγους μήνες, έχουν αρχίσει να πέφτουν βροχηδόν "μπιλιετάκια" για αναδρομικές επιστροφές δεκάδων χιλιάδων ευρώ (έως 31.000 ευρώ) από μονογονεϊκές οικογένειες ΑμεΑ.

Τι και πως συνέβη;

Το πρόβλημα ενέκυψε το 2016 με τον ν. 4387/2016 (του Γιώργου Κατρούγκαλου) και τροποποιήθηκε με τον ν.4499/2018, όπως κοινοποιήθηκε με την εγκύκλιο Τσάλκογλου.

Εκεί ορίστηκε πως η σύνταξη θανόντος γονέως που λαμβάνει τέκνο ΑμΕΑ δεν μπορεί να είναι κατώτερη από 360-384 ευρώ (330 έως 360 ευρώ καθαρά). Όμως υπάρχουν κάποια Προνοιακά Επιδόματα, όπως είναι αυτό της Βαριάς Νοητικής Υστέρησης (ΒΝΥ) και το Βαριάς Αναπηρίας (527€ και 313€ μηνιαίως αντίστοιχα), των οποίων η παροχή συνδέεται με το ύψος της σύνταξη του θανόντος γονέα, ώστε να λαμβάνονται παράλληλα.

Για να το εξειδικεύσουμε, το όριο ώστε να ληφθεί παράλληλα η σύνταξη και το επίδομα Βαριάς Νοητικής Υστέρησης μαζί ορίστηκε η κατώτατη σύνταξη ΟΓΑ, δηλαδή τα 360 ευρώ. Το αντίστοιχο όριο για το επίδομα Βαριάς Αναπηρίας, ορίζει πως η σύνταξη πρέπει να είναι μικρότερη ή ίση με 313 ευρώ τον μήνα.

Έτσι ένας νόμος που θα μπορούσε να ευνοεί τα ΑμεΑ, κατέληξε να αδικεί και μάλιστα να ζητώνται τα χρήματα αναδρομικά.

Χαθήκαμε στους αριθμούς, να το κάνουμε "ταληράκια";

Ναι, Άτομο με Αναπηρία που λαμβάνει το επίδομα Βαριάς Αναπηρίας των 313€ του εγκρίθηκε σύνταξη των 290 ευρώ.

Όλα καλά λοιπόν, η σύνταξη είναι κάτω από το επίδομα Βαριάς Αναπηρίας.

Όμως με τον ν. 4499/2017 η σύνταξη ανεβαίνει στα 360 ευρώ μεικτά όταν ο θανών γονιός εργάστηκε 15 χρόνια και στα 384 ευρώ αν είχε εργαστεί 25 χρόνια.
Όπως εξηγήσαμε παραπάνω, η καθαρή σύνταξη για τα 360 ευρώ είναι 330 ευρώ και για τα 384 ευρώ είναι 360 ευρώ. Οπότε σε κάθε περίπτωση υπερβαίνει το επίδομα Βαριάς Αναπηρίας των 313 ευρώ, με αποτέλεσμα αυτό πλέον να κόβεται.

Αν δεν κόπηκε το επίδομα και από λάθος των υπηρεσιών καταβάλλονταν κανονικά, το πλήρες ποσό πλέον ζητείται να επιστραφεί αναδρομικά ΕΝΤΟΣ ΤΡΙΩΝ ΜΗΝΩΝ.

Σε άλλη περίπτωση, άτομο με Βαριά Νοητική Υστέρηση που λάμβανε επίδομα 527 ευρώ τον μήνα, ευνοήθηκε από τον Νόμο Κατρούγκαλου και η σύνταξη θανόντος γονέα με 25 έτη εργασίας των 175,15 ευρώ, πήγε στα 360,76 ευρώ χάρη στην διαφορά κατώτατου ορίου.

Δηλαδή πλέον για 0,76 του ευρώ χάνει το επίδομα ΒΝΥ των 527 ευρώ!

Καλωσήρθατε στην χώρα του παραλόγου δηλαδή.

Όπως αναφέραμε, το ζήτημα είναι πως για διάφορους γραφειοκρατικούς λόγους η σύνταξη θανόντος γονέα και τα επιδόματα που για τόσα χρόνια δίνονταν παράλληλα, συνέχισαν να δίνονται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έρχονται εντολές για αναδρομική επιστροφή χρημάτων, που φτάνουν μέχρι και 31.000 ευρώ (δηλαδή για αυτά τα πέντε χρόνια). 

Την ώρα δηλαδή που η κοινωνία μας δοκιμάζεται με την πιο άγρια αναδιανομή πολούτου από κάτω προς τα πάνω, με την πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης, το κράτος βρίσκει την ευκαιρία να χτυπήσει τους πιο αδύναμους. Τα ορφανά ΑμεΑ. Δεν το ευχαριστιέται όμως, το κάνει για δημοσιονομικούς λόγους. 

Στην διάθεσή του 2020mag.gr υπάρχουν μαρτυρίες πως η αρμόδια Υφυπουργός, κ. Δόμνα Μιχαϊλίδου είναι ενήμερη για το ζήτημα (τουλάχιστον το γραφείο της και αν μπορούν ας το διαψεύσουν), από mail πολιτών που δέχονται αυτήν την "κυβερνητική επίθεση".

Ας προσφέρουμε στο υπουργείο Εργασίας, μερικές λύσεις για το πρόβλημα

Μια λύση είναι να αποσυνδεθούν ξανά τα προνοιακά επιδόματα Βαριάς Νοητικής Υστέρησης και Βαριάς Αναπηρίας από την λήψη αναπηρικής σύνταξης θανόντα γονέα από τέκνο ΑμΕΑ.

Εναλλακτικά αν η Κυβέρνηση αποφασίσει να πάει κόντρα στο θατσερικό της ρόλο, μπορεί να ανέβει η Εισφορά Υπέρ Συλλογικών Οργάνων Συνταξιούχων (ν.4387/2016,αρ.102), ώστε να μην χάνονται τα επιδόματα. Και μάλιστα… χθες.

Αυτό που σίγουρα απαιτούμε, είναι να μην ακούσουμε καμία γελοιότητα πως με 360,01€ μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια ένας άνθρωπος με Βαριά Νοητική Στέρηση ή Βαριά Αναπηρία με αξιοπρέπεια. 

Απαλλακτικές αποφάσεις απόδικαστήρια όμως δεν αρκεί

Τα καλά νέα είναι πως τα δικαστήρια έχουν ήδη αρχίσει να εκδίδουν απαλλακτικές αποφάσεις προς κηδεμόνες ΑμΕΑ που προσφεύγουν στην δικαιοσύνη, όμως καθώς ο νόμος είναι αυτός που παραθέσαμε παραπάνω, η τελική απόφαση είναι στα χέρια των εκάστοτε δικαστών.

Η κυβέρνηση οφείλει είτε να αποσύρει την διάταξη του ΟΠΕΚΑ, είτε να ανεβάσει το ποσό της σύνταξης του ΟΓΑ, είτε να υπερδιπλασιάσει το όριο που κόβεται το επίδομα του ΟΠΕΚΑ, είτε η διαφορά μέχρι κάποιο όριο να μετρά υπέρ του ΑμΕΑ.

Έτερες απορίες που δημιουργούνται:

Ποια ιδιοφυία αποφάσισε πως μια σύνταξη θανόντος γονιού των 360,76 ευρώ είναι υπεραρκετή για να ζήσει ένα ΑμΕΑ; 

Αυτός που δακτυλογραφούσε την επιστολή για να τα αναδρομικά 5 ή 6 ετών, ζητώντας από μονογονέα/κηδεμόνα παδιού ΑμΕΑ ή ουσιαστικά από το ίδιο το παιδί ΑμΕΑ να επιστρέψει αναδρομικά τα χρήματα εντός ΤΡΙΩΝ ΜΗΝΩΝ, γιατί δεν επικοινώνησε με το σωματείο του ή τις οργανώσεις ΑμΕΑ για να καταγγείλει αυτή την κατάφωρη αδικία, αμέσως μετά την σύνταξη της «λυπητερής»;

(Αλλά ναι, ξέρουμε, είμαστε λαϊκιστές και μας δίνουν 13 ευρώ τον μήνα για βενζίνη).

Αν όλα τα παραπάνω δε είναι αρκετά εξοργιστικά, να αναφέρουμε επίσης πως οι διατάξεις της Πρόνοιας στην οποία η κυβέρνηση "πατάει" ώστε να κοπούν τα επιδόματα σε ΑμεΑ, όταν η σύνταξη υπερβαίνει τα 360 ευρώ είναι του... 1998. 

*Το θέμα δεν θα το αφήσουμε, μέχρι να υπάρξει αξιοπρεπής λύση. Το θέμα θα συμπληρωθεί με στοιχεία από δικηγόρο των ΑμΕΑ που προσέφυγαν κατά των διαταγών πληρωμής των αναδρομικών, καθώς και με κάθε στοιχείο που θα φτάσει στα χέρια μας και θα διασταυρωθεί.  

Πηγή: 2020mag.gr

Μετέωρο που διαλύθηκε στην ατμόσφαιρα πάνω από την Παπούα Νέα Γουινέα το 2014 ήταν βράχος που ταξίδεψε μέχρι εδώ από άλλο αστρικό σύστημα, ανακοίνωσε η Διοίκηση Διαστήματος του αμερικανικού στρατού (USSC).

H ανακοίνωση δείχνει να δικαιώνει δύο ερευνητές που πρότειναν πρώτοι τη θεωρία της διαστρικής προέλευσης το 2019, δεν κατάφεραν όμως να δημοσιεύσουν τη μελέτη επειδή τα δεδομένα που απαιτούνταν για την επιβεβαίωση των υπολογιστών τους είχαν χαρακτηριστεί απόρρητα από την αμερικανική κυβέρνηση.

Η μελέτη, διαθέσιμη ως προδημοσίευση στο αποθετήριο arXiv, εκτιμούσε ότι το αντικείμενο είχε διάμετρο 0,45 μέτρα και εισήλθε στην ατμόσφαιρα με την εκπληκτική ταχύτητα των 210.000 χιλιομέτρων την ώρα, πολύ υψηλότερη από την ταχύτητα των μετεώρων που καταφθάνουν από το ίδιο το Ηλιακό Σύστημα. Η υπερβολική τροχιά του αντικειμένου επίσης υποδεικνύει διαστρική προέλευση, έγραφαν οι ερευνητές.

Η ανακοίνωση της USSC καθιστά το συμβάν του 2014 το πρώτο διαστρικό αντικείμενο που αναγνωρίζεται στο Ηλιακό Σύστημα, καθώς το μετέωρο εμφανίστηκε αρκετά χρόνια πριν από τον εντοπισμό του διαστρικού αντικειμένου Ομουαμούα το 2017 και του διαστρικού κομήτη 2I/Borisov το 2019 (τα δύο αυτά σώματα ουδέποτε πλησίασαν τη Γη).

6/ “I had the pleasure of signing a memo with @ussfspoc’s Chief Scientist, Dr. Mozer, to confirm that a previously-detected interstellar object was indeed an interstellar object, a confirmation that assisted the broader astronomical community.” pic.twitter.com/PGlIOnCSrW

— U.S. Space Command (@US_SpaceCom) April 7, 2022

Τη μελέτη του 2014 υπέγραφαν δύο ερευνητές του Χάρβαρντ, ο Αμίρ Σιράζ  και ο Άβι Λεμπ (ο οποίος για ένα διάστημα δήλωνε πεπεισμένος ότι ο Ομουαμούα ήταν στην πραγματικότητα εξωγήινο διαστημόπλοιο, κάτι που τελικά διαψεύστηκε οριστικά).

Η ανακάλυψη του Ομούαμούα ήταν ο λόγος που οι δύο ερευνητές αποφάσισαν να εξετάσουν αναδρομικά το 2017 τη βάση δεδομένων του προγράμματος CNEOS της NASA, στην οποία καταχωρούνται οι ανιχνεύσεις μετεώρων.

Σύμφωνα με το Vice, στο οποίο μίλησε ο Σιράζ, η μελέτη είχε υποβληθεί για δημοσίευση στο έγκριτο The Astrophysical Journal Letters, δεν πέρασε όμως την αξιολόγηση επειδή τα δεδομένα που θα επέτρεπαν την επιβεβαίωση των υπολογιστών ήταν διαβαθμισμένα. Ο λόγος ήταν πως ορισμένοι από τους αισθητήρες που καταγράφουν μετέωρα ανήκουν στο αμερικανικό υπουργείο Άμυνας και χρησιμοποιούνται για την ανίχνευση όχι μόνο διαστημικών αντικειμένων αλλά και πυρηνικών δοκιμών.

Οι δύο ερευνητές πέρασαν χρόνια προσπαθώντας να πείσουν την αμερικανική κυβέρνηση να δημοσιοποιήσει τα επίμαχα δεδομένα. Απευθύνθηκαν χωρίς αποτέλεσμα στο Εθνικό Εργαστήριο του Λος Άλαμος, στη NASA και άλλες κυβερνητικές υπηρεσίες, τελικά όμως κέρδισαν τη στήριξη του Τζόελ Μόζερ, επιστήμονα της Διοίκησης Διαστήματος.

Το έγγραφο της USSC που δικαιώνει τους δύο επιστήμονες, το οποίο φέρει ημερομηνία 1 Μαρτίου 2022, αναφέρει ότι ο Μόζερ «επιβεβαίωσε ότι η εκτίμηση της ταχύτητας που αναφέρθηκε στη NASA είναι αρκετά ακριβής για να υποδείξει διαστρική τροχιά».

Ο Σιράζ δηλώνει τώρα ότι θραύσματα του διαστρικού μετεώρου δεν αποκλείεται να βρίσκονται στον βυθό του Ειρηνικού, γι’ αυτό και εξετάζει μαζί με άλλους επιστήμονες το ενδεχόμενο αποστολής για την αναζήτηση και τη συλλογή τους.

Όπως είπε ο ερευνητής στο Vice, «η πιθανότητα να βρούμε το πρώτο κομμάτι διαστρικού υλικού είναι τόσο συναρπαστική ώστε αξίζει να εξετάσουμε το θέμα προσεκτικά και να μιλήσουμε με τους κορυφαίους ειδικούς ωκεανογραφικών αποστολών για να συλλέξουμε μετεωρίτες».

Σίγουρα δε φτάνουν μόνο δύο ώρες για να ξεδιπλώσουμε την πολυπρισματική καλλιτεχνική προσωπικότητα του Ανδρέα Καχριμάνη. Συνθέτει μουσική, εκδίδει βιβλία με ποίηση ενώ ταυτόχρονα καταπιάνεται με visual arts. Όταν δε διδάσκει στο Πανεπιστήμιο, ίσως τον βρείτε με την μικρή του κιθάρα κάτω από την Ακρόπολη. Ένας ολόκληρος κόσμος από μόνος του, ο Ανδρέας Καχριμάνης είναι ταγμένος στην Τέχνη , τους κώδικες της Οποίας θα προσπαθήσουμε αυτή την Τρίτη 15.00-17.00μμ να προσεγγίσουμε στα πλαίσια της εκπομπής ''ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΤΩΝ ΗΧΩΝ''.

Παρουσιάζει ο Μιχάλης Πολυχρόνης  

Αύξηση κατά 5.751 θανάτους ή 24,68% σημείωσαν οι θάνατοι στη χώρα- συμπεριλαμβανομένων των θανάτων λόγω της πανδημίας Covid-19- τις πρώτες εννέα εβδομάδες εφέτος (3/1/2022- 6/3/2022) και ανήλθαν σε 29.050 (14.525 άνδρες και ισάριθμες γυναίκες), ενώ κατά το αντίστοιχο διάστημα του 2021 (4/1/2021- 7/3/2021) είχαν ανέλθει σε 23.299 (11.948 άνδρες και 11.351 γυναίκες).

Αύξηση κατά 4.762 θανάτους (19,61%) σημειώθηκε σε σχέση με το μέσο όρο των πρώτων εννέα εβδομάδων της εξαετίας 2016- 2021 (24.288 θάνατοι). Τα αντίστοιχα ποσοστά ανά έτος για την περίοδο 2016- 2021 ανέρχονται σε -6,61% το 2021 σε σχέση με το 2020 (24.947 θάνατοι), σε -1,66% το 2020 σε σχέση με το 2019 (25.367 θάνατοι), σε 12,18% το 2019 σε σχέση με το 2018 (22.613 θάνατοι), σε -16,06% το 2018 σε σχέση με το 2017 (26.940 θάνατοι) και σε 19,41% το 2017 σε σχέση με το 2016 (22.561 θάνατοι).

Σύμφωνα επίσης με την ΕΛΣΤΑΤ, οι υψηλότερες ποσοστιαίες αυξήσεις καταγράφηκαν την 5η εβδομάδα (31/01/2022- 6/2/2022), την 4η (24/01/2022- 30/1/2022) και τη 2η εβδομάδα (10/01/2022- 16/1/2022), με ποσοστά αύξησης 42,5%, 40,2% και 35,1%, αντίστοιχα.

Ανά ηλικιακή ομάδα, παρατηρείται ότι οι θάνατοι ήταν περισσότεροι, σε απόλυτες τιμές, κυρίως στις ηλικιακές ομάδες άνω των 90 ετών (1.612 θάνατοι), 85 έως 89 ετών (1.534), 75 έως 79 ετών (751) και 80 έως 84 ετών (638), ενώ οι λιγότεροι καταγράφηκαν στην ηλικιακή ομάδα 0 έως 4 ετών (17 θάνατοι).

Κατά Περιφέρεια μόνιμης διαμονής των θανόντων, παρατηρείται ότι οι θάνατοι παρουσιάζουν αύξηση και στις 13 Περιφέρειες της χώρας. Η μεγαλύτερη αύξηση, σε απόλυτες τιμές, παρουσιάζεται στις Περιφέρειες Αττικής, Κεντρικής Μακεδονίας και Δυτικής Ελλάδας κατά 1.774, 1.003 και 609 θανάτους, αντίστοιχα.

Σύμφωναμε πληροφορίες, ο εξοπλισμός των θαλάμων έχει πεταχτεί στα σκουπίδια προκειμένου να αρχίσει η διαμόρφωση του χώρου για τη δομή που θα φιλοξενεί παιδιά τα οποία με εισαγγελική εντολή έχουν απομακρυνθεί από τις οικογένειές τους.

Το σχέδιο για την απαλλοτρίωση χώρου του νοσοκομείου προχωράει γρήγορα. Αδειάζουν θαλάμους που νοσηλεύανε χειρουργημένα παιδιά. Πετάνε την περιουσία του νοσοκομείου στα σκουπίδια. pic.twitter.com/ATV3ygxY3u

 — Παίδων Πεντέλης Live (@PaidonP) April 9, 2022

Η κατάργηση μέρους του παιδιατρικού νοσοκομείου το οποίο καλύπτει τις ανάγκες πολύ μεγάλου πληθυσμού της Αττικής, ξεκίνησε μετά την αποδοχή της δωρεάς των Ροταριανών από τη διοίκηση του νοσοκομείου και παρά την έντονη αντίδραση του υγειονομικού προσωπικού, φορέων και κατοίκων της περιοχής.

... pic.twitter.com/X2veHeGmvS

 — Παίδων Πεντέλης Live (@PaidonP) April 9, 2022

Όπως είχε επισημάνει μιλώντας στην «Αυγή» η  ορθοπεδικός χειρουργός του Παίδων Πεντέλης Ιωάννα Πασπάτη, με την απόφαση της κυβέρνησης θα μειωθεί ο αριθμός των κλινών που προορίζεται για νοσηλεία. Παράλληλα, επεσήμανε ότι η θέση των παιδιών που με εισαγγελική εντολή έχουν απομακρυνθεί από τις οικογένειές του δεν πρέπει να είναι μέσα σε νοσοκομείο αλλά σε άλλου είδους δομές.

Οι αξιωματούχοι της πόλης είχαν υποσχεθεί ότι το lockdown θα τελείωνε στις 5 Απριλίου, ωστόσο δόθηκε νέα παράταση

Αίσθηση προκαλούν τα βίντεο που έρχονται από τη Σανγκάκη, όπου οι κάτοικοι είναι στα πρόθυρα της απόγνωσης και της απελπισίας λόγω του νέου αυστηρού lockdown που έχουν επιβάλει οι αρχές.

Οι κάτοικοι της περιοχής ξεμένουν από τρόφιμα κι άλλα είδη πρώτης ανάγκης, με αρκετούς από αυτούς να βγαίνουν στα μπαλκόνια τους για να παραπονεθούν ή να ουρλιάξουν από θυμό.

Σύμφωνα με διεθνή ΜΜΕ, οι αξιωματούχοι της πόλης είχαν υποσχεθεί ότι το lockdown θα τελείωνε στις 5 Απριλίου, ωστόσο δόθηκε νέα παράταση.

Τα βίντεο που αναρτούνται στα social media δείχνουν τους κατοίκους της Σαγκάης, αποκλεισμένους μέσα στα σπίτια τους, να παραπονιούνται για έλλειψη τροφής και ιατρικής περίθαλψης είναι πλέον πάρα πολλά.

Δείτε βίντεο

In Shanghai, people started opening their windows and singing to protest the draconian lockdown, so the govt. sent drones to scold them:

«Strictly abide by the restrictions. Control your soul’s desire for freedom. Do not open your window and sing.»pic.twitter.com/KUejE5URXB

— Nick Kapur (@nick_kapur) April 7, 2022