Οι εκδόσεις Redmarks προσφέρουν Δώρο 2 Βιβλία μέ κλήρωση* :
από τον νέο τους τίτλο "Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός - Ιστορία, πολιτική και θεωρία της απελευθέρωσης των ΛΟΑΤ", της Sherry Wolf.
Τα 2 βιβλία τα προσφέρουν μέ κλήρωση στους αναγνώστες του διαδικτυακού μας τόπου www.ertopen.com και στους ακροατές της αυτοδιαχειριζόμενης ERTOPEN στους 106,7 στα fm σε όλη την Αττική, και συγκεκριμένα στη μεσημβρινή Ραδιοεφημερίδα της ERTopen, σήμερα, Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016 και ώρα 14.00-15.00 που επιμελείται και παρουσιάζει ο Νίκος Κλέτσας.

Για την νέα εκδοση της Redmarks θα μιλήσει στo ραδιόφωνο της ERTopen η κ. Κατερίνα Σεργίδου που έχει κάνει και την επιμέλεια της έκδοσης "Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός"

Την 6η Ιουλίου του 1892 σημειώθηκε μεγάλη απεργία στο χαλυβουργείο Κάρνεγκι της Πενσυλβάνια των ΗΠΑ, η οποία βάφτηκε με αίμα. Ιδιωτικοί αστυνομικοί του γραφείου Πίνκερτον άνοιξαν πυρ κατά των εργαζομένων. Δέκα διαδηλωτές έπεσαν νεκροί. 

Περίπου 300, πλήρως οπλισμένοι άνδρες του πρακτορείου ντετέκτιβ Πίνκερτον (φωτό), οι οποίοι είχαν προσληφθεί από τον μεγαλοβιομήχανο Άντριου Κάρνεγκι, κινήθηκαν κατά των απεργών και ξεκίνησαν να τους πυροβολούν. Στη συνέχεια όμως και οι εργάτες εφοδιαστηκαν με όπλα για να εκδικηθούν.

Οι ντετέκτιβ προσπάθησαν να παραδοθούν και το κατάφεραν μετά από πολλή ώρα, με πολλούς από αυτούς να είναι τραυματίες. Για την αποκατάσταση της τάξης, περίπου 8.000 μέλη της Εθνοφρουράς χρειάστηκαν να παρέμβουν.

Ο Κάρνεγκι, μετά από τα συγκλονιστικά γεγονότα μίλησε περί «δικαιώματος» των εργαζομένων να απεργούν, γεγονός, όμως που διαψεύστηκε εμπράκτως.

Ο Κάρνεγκι, ήταν γόνος φτωχής εργατικής οικογένειας, αλλά οι επενδύσεις του στο χρηματιστήριο του απέφεραν μεγάλα κεφάλαια, με τα οποία δημιούργησε επιχειρήσεις στο χώρο του χάλυβα. Αξίζει να σημειωθεί ότι, το γραφείο ντετέκτιβ «Πίνκερτον», ήταν το μεγαλύτερο στις ΗΠΑ.

Λογότυπό του ήταν ένα ανοιχτό μάτι, ενώ το σύνθημά του αποτελούσε η φράση «Ποτέ δεν κοιμόμαστε» (από εκεί έχει προέλευση η έκφραση Private eye - κατά λέξη, ιδιωτικό μάτι - για τους ιδιωτικούς ντετέκτιβ).

Με την ισχυροποίηση των τοπικών και ομοσπονδιακών αστυνομικών δυνάμεων, ο ρόλος του πρακτορείου μετατράπηκε σε «σκοτεινό» αφού παρείχε πρόσθετες αστυνομικές δυνάμεις και συνέβαλε σε αντισυνδικαλιστικές σκευωρίες.

Με την άνοδο του αμερικανικού συνδικαλιστικού κινήματος στις ΗΠΑ, η βασική λειτουργία των Πίνκερτον έγινε καθαρά αντισυνδικαλιστική: Σπάσιμο απεργιών, τρομοκρατία και προβοκάτσια σε βάρος απεργών.

πηγή tvxs.gr

Του ΣΤΑΘΗ*  

Στη φεουδαλική εποχή η δυτική Ευρώπη ήταν κατατετμημένη σε φέουδα καθώς και σε μια-δυο πολυεθνικές μοναρχίες, που δεν αντιστοιχούσαν, ούτε τα φέουδα ούτε οι μοναρχίες, στα έθνη που είχαν σχηματισθεί ή συνέχιζαν να σχηματίζονται στη Γηραιά Ηπειρο. Ετσι, ένας Ολλανδός, για παράδειγμα, μπορούσε να είναι υπήκοος του Ισπανικού Στέμματος, ένας Γάλλος του Βουργουνδού Δούκα, ένας Ιταλός του Γερμανού Αυτοκράτορα και πάει λέγοντας.

Μόνον μετά το τέλος των θρησκευτικών πολέμων και την Ειρήνη της Βεστφαλίας, καθώς και μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τους Ναπολεόντειους Πολέμους, η Ευρώπη άρχισε να παίρνει μια διεθνική μορφή που μοιάζει με τη σημερινή. Η διαδικασία αυτή πέρασε μέσα από την ενοποίηση των εθνών (Ιταλία, Γερμανία κ.ά.) και έφθασε έως την κατάρρευση και των τελευταίων αυτοκρατοριών (Αυστροουγγαρία, Οθωμανοί κ.ά.) που επέφερε ο Μεγάλος Πόλεμος, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος.  

Σήμερα, στο πλαίσιο της Ενωσης η δυτική Ευρώπη επιστρέφει στη φεουδαλική εποχή, αλλά και στην εποχή των Αυτοκρατοριών, τις οποίες τώρα έχουν αντικαταστήσει οι πολυεθνικές οικονομικές δικτατορίες.  

Το κοινοτικό αίσθημα στο πλαίσιο του έθνους έχει αμβλυνθεί, όπως επίσης και το κοινωνικό συνανήκειν στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Ετσι υπάρχουν, φέρ’ ειπείν, Βρετανοί που θα προτιμούσαν να είναι υπήκοοι Βρυξελλών ή Ιταλοί που θέλουν να απαλλαγούν από τη διακυβέρνηση της Ρώμης.  

Αυτή η απαγκίστρωση μέρους των λαών από το εθνικό πλαίσιο και την αστική δημοκρατία θα μπορούσε να είναι σε συνθήκες σοσιαλισμού μια προοδευτική διαδικασία, σε συνθήκες όμως άκρατου καπιταλισμού και άγριου ιμπεριαλισμού η διαδικασία αυτή διευκολύνει την παγκοσμιοποίηση, την επιβολή της ομογενοποιημένης σκέψης και την εδραίωση της Νέας Τάξης.  

Μάλιστα μέσα από το internet η διάδοση της ενιαίας σκέψης έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις. Ετσι όπως ένα σινιέ μαγαζί μπορεί να είναι όμοιο σε έναν πεζόδρομο της Αρτας με ένα άλλο σε έναν πεζόδρομο της Σαγκάης, έτσι κι ένας νεαρός στο Λονδίνο μπορεί να σκέφτεται πανομοιότυπα με έναν νεαρό στην Κρακοβία, εφόσον καταναλώνουν τα ίδια στερεότυπα της ίδιας προπαγάνδας.  

Το έθνος σήμερα προβάλλει πάλι ως ένας καταλυτικός παράγοντας για την κατεύθυνση που θα πάρουν οι εξελίξεις. Το παράδειγμα της Σκωτίας είναι χαρακτηριστικό. Είναι άλλο πράγμα η απόσχιση της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο προκειμένου να αποκτήσει την εθνική της ανεξαρτησία και άλλο η απόσχιση προκειμένου να γίνει υπήκοος Βρυξελλών.  

Το έθνος-κράτος σήμερα στην Ευρώπη αμφισβητείται και απ’ τα δεξιά και απ’ τα αριστερά. Η Καταλωνία και η Βισκάγια, για παράδειγμα, επιδιώκουν την εθνική τους ανεξαρτησία, ενώ η Λίγκα του Βορρά τη διάλυση της Ιταλίας. Σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση που κινείται πάντα με δύο μέτρα και δύο σταθμά, δηλαδή,  

με μονά-ζυγά υπέρ των Δυνατών, η εκμετάλλευση των εθνικών ιδιομορφιών είναι προτεραιότητα προκειμένου να συγκεντρώνει εξουσίες στο κέντρο (Βρυξέλλες, δηλαδή Βερολίνο) με κάθε τρόπο. Για παράδειγμα, ανέχεται την κατοχή μεγάλου μέρους της Κύπρου από την Τουρκία, αλλά υιοθετεί τις «ανησυχίες» (που εκφράζονται κυρίως μέσω των ΜΚΟ που η ίδια χρησιμοποιεί) για την κατάσταση των μουσουλμάνων στη Θράκη, στη βάση του αυτοπροσδιορισμού των τελευταίων ως Τούρκων.  

Στην Ουγγαρία, την Πολωνία, την πρώην Γιουγκοσλαβία, στην Ουκρανία, στις Βαλτικές «δημοκρατίες», στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Γαλλία, στην Ισπανία και αλλού, η εκμετάλλευση των εθνικών διαφορών από την Ενωση γίνεται για ταξικούς λόγους. Η ρητορική της Ενωσης (πολιτικώς ορθή, πολυπολιτισμική κ.τ.λ.) καλύπτει τα αντίθετα απ’ όσα δηλοί. Απευθύνεται  

σε χρήστες της ενιαίας σκέψης κατά μάζες, ενώ η ίδια χειρίζεται τις εθνικές αντιθέσεις με όρους όπως εκείνοι που μετήρχοντο οι Δυνάμεις πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πολιτική των κανονιοφόρων που οι ισχυρές Δυνάμεις ασκούν στο πλαίσιο της Ενωσης απέναντι (ή εναντίον) στις πιο αδύναμες χώρες το αποδεικνύουν.  

Συνεπώς μια φεουδαλική Γαλλία, ή Ιταλία, ή Ισπανία, είναι περισσότερο χρήσιμες στα υπερεθνικά κέντρα, ενώ ταυτοχρόνως οι πολίτες αυτών των κρατών γίνονται λιγότερο ικανοί να προστατεύσουν τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα που κατέκτησαν στο εθνικό πλαίσιο αυτών των χωρών.  

Για την Ελλάδα δεν γεννάται λόγος. Εγινε ήδη ένα προτεκτοράτο, στο οποίο ένα μέρος του λαού, οι «μενουμευρώπη» αποδεικνύουν το μέγεθος της απόστασης που η ενιαία σκέψη μπορεί να επιφέρει ανάμεσα στην ταξική θέση και την ταξική συνείδηση.  

Σήμερα η Γερμανία διοικείται από μια σάπια τράπεζα και δύο ακόμα πιο σάπιες, διαθέτει διεφθαρμένες βιομηχανίες και επανεξοπλίζεται με ένα αμυντικό δόγμα εκ νέου επικίνδυνο. Η χώρα αυτή, δηλαδή η άρχουσα τάξη αυτής της χώρας, διοικεί με τη σειρά της την Ενωση με τον ίδιο τρόπο - τις μίζες, τη διαφθορά, την υπεξαίρεση, την καταλήστευση, τις απειλές και τους εκβιασμούς. Ομως, ακόμα και η αποξένωση των λαών από την πολιτική που όλα τα παραπάνω επιφέρουν (εκτός απ’ τη χειραγώγηση που έχει ήδη συμβεί) εν τέλει εκβαίνει προς όφελος των τεράτων. Είτε διά της αδιαφορίας (αποχή) είτε διά της αφασίας («μενουμευρώπη», Λεβέντης, Χρυσή Αυγή κ.τ.λ.), το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η κατάρρευση της αστικής δημοκρατίας και η αποσάθρωση του έθνους ως πλαισίου λειτουργίας της κοινότητας και της κοινωνίας.  

Συντελούνται γιγάντιες αλλαγές, με φορείς μια «χρυσή ορδή» νάνων, από τον κ. Σόιμπλε έως τον κ. Φάρατζ. Τρέμουν οι Λάρητες στα σπίτια, ουρλιάζουν οι χήνες στο Καπιτώλιο, αλλά εμείς Κούλη, Σταυρούλη, Λεβέντη, Φώφη και Αλέξη - τον  

γίγαντα που έκανε το «ΟΧΙ», «ναι» και εξαφάνισε από τον κινέζικο πολιτισμό τη γραβάτα...

ΜΑΙΡΗ ΒΡΑΝΑ

ΕΠΑΘΛΟ ΤΑ ''ΚΟΚΚΙΝΑ'' ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ, ΥΓΕΙΑΣ, ΤΡΟΦΙΜΩΝ, ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΩΝ, ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ, ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ  

ΠΙΟ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΑΠΟ ΠΟΤΕ Η ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Όπως δείχνουν και τα δημοσιεύματα των Κυριακάτικων εφημερίδων έχει ξεκινήσει και μαίνεται ''πόλεμος'' ανάμεσα στο εγχώριοδιαπλεκόμενο λόμπυ τραπεζιτών,επιχειρηματιών και πολιτικών από τη μια και των ξένων funds, με τη βοήθεια της τρόικας, του ΔΝΤ και του SSM από την άλλη.  

Έπαθλο του πολέμου είναι ο έλεγχος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, τωνΔιοικήσεων των Τραπεζών και κατ' επέκταση των ''κόκκινων'' δανείων, μέσω των οποίων θα μπορέσουν να ελεγχθούν άμεσα και έμμεσα σειρά νευραλγικών επιχειρήσεων και κλάδων της οικονομίας.  

Πρόσφατα, η μνημονιακή Επιτροπή Αξιολόγησης ζήτησε την παραίτηση των βασικών μελών τουΔ.Σ του ΤΧΣ ως ανίκανων να επιτελέσουν το έργο τους, το οποίο Δ.Σ, ως γνωστόν, είχε προβεί στομέγα σκάνδαλο της τρίτης ανακεφαλαιοποίησης, μέσω της οποίας οι τράπεζες εχαρίσθησαν, ουσιαστικά στα ξένα funds.  

Πρόθεση της Επιτροπής Αξιολόγησης είναι να ορισθούν ξένοι στη Διοίκηση του ΤΧΣ, μιας και θεωρεί ότι το ΤΧΣ πρέπει να απαλλαγεί από τις σκανδαλώδεις διασυνδέσεις του με τραπεζίτες, πολιτικούςκαι επιχειρηματίες.

Την ίδια ώρα, το ομώνυμο fund του γενικού κερδοσκόπου Polson αντιδρά, μάλλον αποτελεσματικά, στο διορισμό διοίκησης στην Τράπεζα Πειραιώς, το οποίο θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Σάλα και των γνωστών παλαιών μετόχων στις Τράπεζες.

Τα επιχειρήματα των πιστωτών και των ξένων Funds, αν και δεν ταυτίζονται απολύτως και δεν έχουν πάντα τις ίδιες επιδιώξεις, συγκλίνουν μαζί με τις στοχεύσεις τους επί του παρόντος.  

Ισχυρίζονται ότι θέλουν να απαλλάξουν το τραπεζικό σύστημα από τη γάγγραινα της νοσηρήςεγχώριας διαπλοκής, χωρίς, όμως, να ομολογούν τους προφανείς στόχους τους, που είναι ο πλήρης και πρωτοφανής ξένος έλεγχος τραπεζών, ιδιωτικής οικονομίας και ιδιωτικών περιουσιών.  

Από την άλλη, η εγχώρια διαπλοκή αμύνεται με νύχια και δόντια των αδίστακτων προνομίων της καικαταγγέλλει την επέλαση της ξένης κερδοσκοπίας, η οποία επέλαση είναι υπαρκτό γεγονός αλλά όχι άλλοθι για το εγχώριο τραπεζικό φαγοπότι.  

Αυτήν την ώρα, μπροστά σε μια κατάσταση συγκρούσεων, με αβέβαιη εξέλιξη, αναδεικνύεται ακόμα πιο αναγκαία, ως μόνη διέξοδος, η εθνικοποίηση- κοινωνικοποίηση των τραπεζών και η ευρεία 'σεισάχθεια'' στα ιδιωτικά χρέη, ως μέρος ενός ριζοσπαστικού προγράμματος διεξόδου καιανασυγκρότησης που έχει ως προϋπόθεση το εθνικό νόμισμα και τη σύγκρουση με τηνεοφιλελεύθερη ΕΕ.  

Ζούμε, μόλις, την αρχή ενός πολέμου που καθιστά ακόμα πιο αναγκαία μια μεγάλη δημοκρατική αντιμνημονιακή ανατροπή στη χώρα.




Πηγή iskra

Οι εκδόσεις Redmarks ανακοινώνουν την κυκλοφορίας του νέου τους τίτλου "Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός - Ιστορία, πολιτική και θεωρία της απελευθέρωσης των ΛΟΑΤ", της Sherry Wolf.

Το βιβλίο Σεξουαλικότητα και σοσιαλισμός της Αμερικανίδας αγωνίστριας Sherry Wolf αποτελεί μια μελέτη της ιστορίας, της πολιτικής και της θεωρίας του λοατκια+ κινήματος, με έμφαση στην ιστορία του αμερικανικού κινήματος και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η εκεί λοατκια+ κοινότητα.

Έχοντας ως βασικό αναλυτικό εργαλείο το μαρξισμό, η Sherry Wolf συμμετέχει στον επιστημονικό διάλογο γύρω από το φύλο, αποδεικνύοντας ότι η σεξουαλικότητά μας καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις υλικές συνθήκες. Σε απλή και καθημερινή γλώσσα, το βιβλίο θέτει μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα: την ιστορία συγκρότησης της γκέι ταυτότητας, τον μύθο της μαρξιστικής ομοφοβίας, τον βιολογικό ντετερμινισμό. Ανοίγει επίσης το διάλογο με τις θεωρίες φύλου, κάνοντας κριτική στον μεταμοντερνισμό, τις πολιτικές ταυτότητας και την κουίρ θεωρία.

Η Sherry Wolf παίρνει θέση. Μόνο σε μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση θα είμαστε σεξουαλικά ελεύθεροι. Είναι ένα βιβλίο για όσες και όσους, ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού ή φυλής, παλεύουν ενάντια στην καταπίεση και τις διακρίσεις.

Έγραψαν για το βιβλίο:

“Το βιβλίο “Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός” είναι η πιο ευφυής και διαφωτιστική ανάλυση της Αριστεράς εδώ και πολύ καιρό. Δεν θυμάμαι κανένα άλλο έργο που να εξηγεί την ιστορία της σεξουαλικότητας και της σεξουαλικής καταπίεσης στις Η.Π.Α τόσο διεξοδικά και συναρπαστικά”.
–Ron Jacobs, Dissident Voice

“Η Sherry γράφει με τόση γλαφυρότητα και απλή κοινή λογική που με ελκύει να μάθω περισσότερα για τις ιδέες και τις πεποιθήσεις της.” 
–Derek Washinghton, “IntheLV” radio host, Director of LGBTOutreach, Clark County Democratic Black Caucus

“Ότι έχουν φτιάξει οι άνθρωποι μπορούν και να το καταστρέψουν.” Αυτή είναι μια παρατήρηση για την οξυδέρκεια αυτού του σπάνιου βιβλίου που είναι ταυτόχρονα πολύ σημαντικό πολιτικά, με θεωρητικό και ιστορικό βάθος και καλογραμμένο. Το “Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός” είναι πολύ αναζωογονητικό καθώς καταπιάνεται με πολλές διαμάχες, μεταξύ των οποίων ο υποτιθέμενος βιολογικός καθορισμός της ομοφυλοφιλίας, ο μύθος της ομοφοβίας των μαύρων, οι συνέπειες των μεταμοντέρνων θεωριών για την πολιτική της απελευθέρωσης των γκέι. Κυρίως όμως, η Wolf προβάλει μια πειστική υπεράσπιση της Μαρξιστικής παράδοσης- που λανθασμένα θεωρείται ομοφοβική εδώ και πολύ καιρό –για να εξηγήσει πως η ξεκίνησε καταπίεση των LGBT και τι μπορούμε να κάνουμε για την ξεφορτωθούμε”. –Dana Cloud, University of Texas at Austin

“Πάνω στην ώρα ήρθε το βιβλίο “Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός” της Sherry Wolf, ένα μανιφέστο για την κινητοποίηση και την ισότητα που μπορεί να αντεπεξέλθει στις σημερινές προκλήσεις με το όραμα μια κοινωνικής και σεξουαλικής απελευθέρωσης, εμπνευσμένο από το πνεύμα του Stonewall και προοδευτική σοσιαλιστική παράδοση για τη θέση των δύο φύλων.” –-– Christopher Phelps, Ohio State University

Δεν αποτελούν πηγή ανησυχίας για την κλιματική αλλαγή μόνο το διοξείδιο του άνθρακα και το μεθάνιο.
Οι εκπομπές του αερίου αιθανίου εμφανίζουν ξανά ανοδική πορεία παγκοσμίως, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα. 

Πάνω από το 1/4 των υποψηφίων των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων δεν κατάφερε να συγκεντρώσει περισσότερα από 7.000 μόρια, ενώ οι υποψήφιοι που αρίστευσαν και συγκέντρωσαν πάνω από 19.000 μόρια είναι ελάχιστοι, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Παιδείας.

Ειδικότερα, 758 είναι συνολικά οι υποψήφιοι που συγκέντρωσαν πάνω από 19.000 μόρια, με την πλειονότητα αυτών (462) να είναι στο επιστημονικό πεδίο των επιστημών Υγείας και Ζωής της ομάδας προσανατολισμού των Θετικών Σπουδών.

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΚΛΙΜΑΚΑΣ ΜΟΡΙΩΝ ΓΕΛ - ΕΠΑΛ

Πρακτικά, αυτό μπορεί να «μεταφραστεί» σε άνοδο των βάσεων στις ιατρικές σχολές, κάτι που θα «συμπαρασύρει» και τις σχολές Φαρμακευτικής, Κτηνιατρικής και Βιολογίας.

Στον αντίποδα, σε απόλυτους αριθμούς, 19.863 είναι οι υποψήφιοι που δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν πάνω από 7.000 μόρια.

Αυτό σημαίνει ότι θα σημειωθεί πτώση στις βάσεις των πολυτεχνικών σχολών καθώς και στις σχολές Ανθρωπιστικών Επιστημών.

Υπενθυμίζεται ότι την προσεχή Παρασκευή 8 Ιουλίου λήγει η προθεσμία οριστικοποίησης των μηχανογραφικών των υποψηφίων, ενώ από τις 7 έως και τις 14 Ιουλίου καλούνται να υποβάλουν ηλεκτρονικά αίτηση συμμετοχής στις εξετάσεις, καθώς και μηχανογραφικό οι Έλληνες του εξωτερικού.

Ράδιο Παντιέρα, 6/7/16: Οι εξελίξεις στον αγώνα της ΒΙΟΜΕ
Εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ στο στούντιο της ERTopen

Συνεχίζεται η παρουσία του Καραβανιού Αγώνα και Αλληλεγγύης,  στο οποίο συμμετέχουν εργαζόμενοι από τη ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη και τους ΡΟΜΠΕΝ του Ξύλου στην Πατρίδα Ημαθίας καθώς και αλληλέγγυοι, έξω από το Υπουργείο Εργασίας.

Την Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016, η εκπομπή «Ράδιο Παντιέρα» φιλοξενεί στο στούντιο της ERTopen τον Σπύρο Σγούρα και τον Βασίλη Διαμάντη, εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ.

Το Καραβάνι ξεκίνησε την Πέμπτη 30 Ιουνίου από τη Θεσσαλονίκη. Μετά από σύντομες στάσεις σε άλλες πόλεις και μια μεγάλη συνέλευση εργαζόμενων και αλληλέγγυων στο Θέατρο Εμπρός στην Αθήνα, οι εργαζόμενοι κορυφώνουν από την Παρασκευή 1/7 τον αγώνα τους με διαμαρτυρία διαρκείας έξω από το  Υπουργείο Εργασίας. Όπως είναι γνωστό, την πρώτη μέρα οι εργαζόμενοι δέχτηκαν επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Το καραβάνι συμπίπτει με την εκπνοή της εξάμηνης αναβολής του πλειστηριασμού του ακίνητου στο οποίο στεγάζεται η ΒΙΟΜΕ.

Για όλα αυτά, καθώς και για τις εξελίξεις των τελευταίων ωρών, θα μιλήσουμε με τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ στο στούντιο της ERTopen την Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016 στις 18.00.

Στην παρουσίαση της εκπομπής, σήμερα ο Νίκος Ξηρουδάκης.

H εκπομπή «Ράδιο Παντιέρα» μεταδίδεται από το ελεύθερο ραδιόφωνο της ERTopen κάθε Τετάρτη απόγευμα, από τις 18.00 μέχρι τις 19.00, στους 106,7 στα fm στην Αττική, καθώς και μέσω του διαδικτυακού ραδιοφώνου τηςertopen.com.

Το πρόγραμμα αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3, στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο. Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5 και στα Χανιά στους 1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία.

Του Δημήτρη Σταμούλη*

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, λέει το γνωστό ρητό, και αυτό ακριβώς ισχύει και με την Μαρινόπουλος. Άλλη μια μεγάλη επιχείρηση που αποκόμισε αμύθητα κέρδη, λεηλάτησε κόπους και ζωές χιλιάδων εργαζόμενων, σήμερα παραπαίει, αφήνοντας πίσω της ανασφάλεια, απελπισία και οργή. Το εξοργιστικό είναι ότι η εταιρεία παραμύθιαζε ασύστολα τους εργαζόμενους. Λίγους μήνες πριν, μιλούσε για τραπεζική χρηματοδότηση που θα οδηγούσε στην επιστροφή του ομίλου στην ανάπτυξη, και μόλις τρεις μέρες πριν την αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99, προέβλεπε επάνοδο της λειτουργίας της εταιρείας στην κανονικότητα. Κι ας ήταν όλα τα ράφια άδεια από προϊόντα…

Την Παρασκευή έγιναν τελικά δεκτές από το Πρωτοδικείο και οι τέσσερις αιτήσεις για την προσωρινή προστασία των εταιρειών του Ομίλου Μαρινόπουλος (Μαρινόπουλος ΑΕ, Μαρινόπουλος Αφοι Συμμετοχική, Ξυνός ΑΕ, Express m AE). Σε αυτό το πλαίσιο αναστέλλονται όλα τα αναγκαστικά μέτρα εκτέλεσης. Όπως ανακοινώθηκε από την εταιρεία, εξασφαλίστηκε η σύμφωνη γνώμη του 45% των πιστωτών της –και των εργαζομένων τους οποίους… ευχαρίστησε!.  Δεν ήταν πάντως τυχαίο και το γεγονός ότι στο δικαστήριο αναγνώστηκε και επιστολή της διοίκησης της Σκλαβενίτης η οποία διακήρυξε έτσι  την πρόθεσή της να συμμετάσχει στην «προσπάθεια εξυγίανσης» της Μαρινόπουλος.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Η εταιρεία έχει συσσωρεύσει απλήρωτες υποχρεώσεις άνω των 1,3 δισ. ευρώ, καθώς χρωστά παντού! Σύμφωνα με τα δικά της στοιχεία οι συνολικές υποχρεώσεις της  προς το Δημόσιο αγγίζουν τα 100,8 εκατ. ευρώ (49 εκατ. ευρώ οφειλές σε ΔΟΥ και 51,8 εκατ. ευρώ σε ασφαλιστικά ταμεία). Προς τους εργαζόμενους οφείλει ποσό 4,3 εκατ. ευρώ. Ενώ όσον αφορά δάνεια με εμπράγματες εξασφαλίσεις, οι οφειλές ανέρχονται σε 126,7 εκατ. ευρώ. Τα δάνεια χωρίς εμπράγματες εξασφαλίσεις ανέρχονται σε 211 εκατ. ευρώ, οι οφειλές σε λίζινγκ 159 εκατ. ευρώ και υπάρχουν υποχρεώσεις σε προμηθευτές και λοιπούς πιστωτές ύψους 722,8 εκατ. ευρώ. Οι υποχρεώσεις σε τραπεζικά δάνεια της εταιρείας ανέρχονται σε 496,7 εκατ. ευρώ.

Πώς συσσωρεύτηκαν όμως όλα αυτά τα χρέη; Πού κατευθύνθηκε ο πακτωλός κερδών όλων των προηγούμενων ετών και όλων των επιχειρήσεων του ομίλου; Αίσθηση προκάλεσε η αποκάλυψη δικηγορικής εταιρείας που εκπροσωπεί πελάτες στους οποίους χρωστά η Μαρινόπουλος, ότι η εταιρεία το 2011 μεταβίβασε την τεράστια ακίνητη περιουσία της, κυρίως σε ένα φαντ στο Κατάρ που φαίνεται να ελέγχεται από τον ίδιο τον μεγαλομέτοχο της Μαρινόπουλος ΑΕ. «Από την ακίνητη περιουσία ύψους τουλάχιστον 750 εκατ. ευρώ που είχε η εταιρεία το 2010, σήμερα δεν υπάρχει παρά πολύ μικρό μέρος αυτής, ένα τμήμα έχει μεταβιβαστεί σε τράπεζες έναντι χρεών, το δε μείζον στο ανωτέρω fund στο Κατάρ» αναφέρει η δικηγορική εταιρεία.

Οι περίπου 12.000 εργαζόμενοι της Μαρινόπουλος νιώθουν ξεκρέμαστοι παρά την υποτιθέμενη ικανοποίηση της εταιρείας, καθώς κέρδισε πολύτιμο χρόνο με την υπαγωγή της στο άρθρο 99. Το ίδιο συμβαίνει και τους 2.500 προμηθευτές, πολλοί από αυτούς μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που εάν δεν λάβουν ευρώ, προφανώς θα οδηγηθούν κι αυτές σε λουκέτο πετώντας στην ανεργία δεκάδες χιλιάδες επιπλέον εργαζόμενους.

Η Μαρινόπουλος ΑΕ ισχυρίζεται ότι «η υπαγωγή της σε διαδικασία εξυγίανσης αποτελεί τη μοναδική λύση για τη διατήρηση της λειτουργίας της, σε αυτή τη φάση, και τη σταδιακή μετάβαση στην υλοποίηση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου που θα επιτρέψει τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα». Τα σχέδια όμως που θα δρομολογηθούν με τη συμφωνία των τραπεζών, και την πιθανή εμπλοκή του Σκλαβενίτη, θα είναι αντεργατικά «μνημόνια», με λουκέτο καταστημάτων, κόφτη σε δικαιώματα και οφειλές, ίσως και απολύσεις.

Ο όμιλος Μαρινόπουλου όλα αυτά τα χρόνια θησαύρισε από τον κόπο των εργαζόμενων. Στην ιδιοκτησία του ομίλου βρίσκεται η ΦΑΜΑΡ, που έφτασε να είναι στην έκτη θέση από άποψη τζίρου φαρμακοβιομηχανία της Ελλάδας, καθώς το 2009 οι πωλήσεις της άγγιξαν τα 120,4 εκατ. ευρώ, ενώ μόλις πρόπερσι (2014) είχε καταταχτεί στην 43η θέση στη λίστα των 500 επιχειρήσεων της χώρας με τις μεγαλύτερες πωλήσεις ύψους 125 εκατ. ευρώ και κέρδη 7,6 εκατ. ευρώ. Επίσης λειτουργεί τα καφέ Στάρμπακς, λάνσαρε στην ελληνική αγορά ορισμένες από τις μεγαλύτερες φίρμες ένδυσης, όπως Marks & Spencer και  GAP, αλλά και τα καλλυντικά Sephora.

Φυσικά ηθικός αυτουργός αυτών των εργοδοτικών «εγκλημάτων» είναι οι κυβερνήσεις μαζί και η σημερινή του ΣΥΡΙΖΑ- και όλο το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο που έχουν δημιουργήσει προς όφελος της εργοδοσίας. Μείωση μισθών και επιδομάτων, απολύσεις, λουκέτα σε καταστήματα της περιφέρειας, απληρωσιά, εντατικοποίηση, φέσωμα ασφαλιστικών ταμείων.

Η αλήθεια είναι ότι οι εργαζόμενοι έμειναν κομπάρσοι στην όλη υπόθεση κι αυτό μόνο καλό αποδείχτηκε για την εργοδοσία. Η ομοσπονδία ΟΙΥΕ, από την άλλη, περιορίστηκε στην έκδοση οργίλων ανακοινώσεων, προτάσσοντας κυρίως τα «ένδικα μέσα» κι όχι την οργάνωση των εργαζόμενων στους χώρους δουλειάς και την ταξική αγωνιστική διεκδίκηση. Τίποτε βέβαια δεν έχει κριθεί…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ

πηγή pandiera

Σπύρος Αντωνίου
Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη μεγαλειώδη ταξική νίκη του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. Για τα κυρίαρχα ΜΜΕ και το μνημονιακό μπλοκ η επέτειος αυτή σηματοδοτείται από τα «capital controls», το «πλήγμα στην οικονομία» και τους «κινδύνους» που δημιουργούνται «όταν οι φτωχοί... δεν ψηφίζουν σωστά», όπως υποστήριζε εκείνες τις μέρες μια ιεροκήρυκας του άγριου νεοφιλελευθερισμού και του «Μένουμε Ευρώπη».

Για το δικό μας στρατόπεδο, για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, ήταν και είναι μια περήφανη ιστορική στιγμή. Παρά τις απειλητικές συνθήκες και το πρωτοφανές κλίμα εκφοβισμού που δημιούργησαν οι αστικές δυνάμεις, οι ευρωηγεσίες και η καθεστωτική προπαγάνδα, οι «από κάτω» της κοινωνίας που ζουν από τη δουλειά τους ή κινούνται στη «ζώνη» μεταξύ ανεργίας και ημιαπασχόλησης, έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα με το 61,3% υπέρ του ΟΧΙ: ανατροπή της λιτότητας και έξοδο από την κόλαση των μνημονίων, ακόμα και με κόστος (με δεδομένα τις κλειστές τράπεζες, τις ισχυρότατες δόσεις τρομοκρατίας από το ντόπιο και διεθνές σύστημα κ.λπ.).

Από την επομένη της ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος, σε αρκετές περιοχές πανελλαδικά (αλλά και σε εργατικούς χώρους) στήθηκαν ενωτικές επιτροπές για τη νίκη του ΟΧΙ. Κοινωνικοί φορείς, δημοτικές παρατάξεις, δίκτυα αλληλεγγύης, πολιτιστικοί και φοιτητικοί σύλλογοι, αντιρατσιστικές κινήσεις, μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (με εξαίρεση φυσικά ένα σοβαρό τμήμα της ηγετικής-κυβερνητικής ομάδας που πάλευε για την ακύρωση του δημοψηφίσματος) και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συνέβαλαν σημαντικά με τις πολύμορφες δράσεις τους στη νίκη της 5ης Ιουλίου. Ο «λαός του ΟΧΙ», με μπροστάρη τη νεολαία, βγήκε στο προσκήνιο και καθόρισε με την κίνησή του το αποτέλεσμα.

Πόλωση

Το περσινό δημοψήφισμα αποκάλυψε το ταξικό ρήγμα, την κοινωνική πόλωση ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους, που έφερε στην επιφάνεια η κρίση του καπιταλισμού σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο (σε αντίθεση με την αντιμαρξιστική και παραλυτική ανάλυση του ΚΚΕ που έκανε λόγο για «τι μπρόκολα τι λάχανα»). Αυτοί οι δύο κόσμοι δεν συμβιβάζονται. Το αποδεικνύει η παρατεταμένη αναμέτρηση στους δρόμους της Γαλλίας, η ταξική σύνθεση της ψήφου υπέρ του Brexit στη Βρετανία, η κυβερνητική κρίση στην Ισπανία, η αμφισβήτηση των λαϊκών στρωμάτων πανευρωπαϊκά απέναντι στην ΕΕ της σκληρής λιτότητας, της διάλυσης των εργατικών-κοινωνικών δικαιωμάτων, του ρατσισμού και της καταστολής, που όμως αποτελεί στρατηγική επιλογή της ελληνικής και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών αρχουσών τάξεων.

Τρεις μέρες μετά το δημοψήφισμα, ο σ. Ηλίας Ιωακείμογλου σημείωνε, σωστά, από τις στήλες της «Εργατικής Αριστεράς»:

«Στη διάρκεια της εβδομάδας του δημοψηφίσματος, ήρθε στην επιφάνεια το βασικό δεδομένο της ιστορικής περιόδου που άνοιξε με την κρίση, δηλαδή ότι διεξάγεται στα βουβά ένας αδυσώπητος κοινωνικός πόλεμος ανάμεσα στις συντεταγμένες, συνειδητές και επιθετικές δυνάμεις της ιδιοκτησίας, του κεφαλαίου, του γυμνού χρήματος, και σε όσους ζουν ή προσπαθούν να ζήσουν από την εργασία τους. (...)Το δημοψήφισμα δεν ήταν λοιπόν απλώς ταξικό, ήταν η πολιτική σύγκρουση δύο κόσμων, του λαού της ιδιοκτησίας και του λαού της εργασίας, του κοινωνικού μπλοκ εξουσίας του κεφαλαίου και ενός κοινωνικού συνασπισμού των υποτελών κοινωνικών τάξεων που εμφανίζεται για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο ως ένα δυνητικά νέο κοινωνικό μπλοκ εξουσίας εχθρικό προς το κεφάλαιο.
Με τη νίκη του, ο λαός της εργασίας έσπρωξε την Ιστορία ένα βήμα πιο πέρα από εκεί όπου μπορεί να την πάει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Από την πρώτη ημέρα, προσπάθησαν να χωρέσουν τη μεγάλη ταξική νίκη του κόσμου της εργασίας στον ζουρλομανδύα της εθνικο-λαϊκής ιδεολογίας για να υλοποιήσουν την πολιτική τους αυταπάτη για “εθνική σωτηρία”».

Πράγματι, στο όνομα της «εθνικής συνεννόησης», ο Τσίπρας χαράσσει κοινό σχέδιο με τους ηττημένους της 5ης Ιουλίου, μία μέρα μετά στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών. Λίγες μέρες αργότερα, η κυβέρνηση υπογράφει την ταπεινωτική συνθηκολόγηση της 13ης Ιουλίου και μέσα στον Δεκαπενταύγουστο επικυρώνει στη Βουλή το Μνημόνιο 3 με μεγάλη πλειοψηφία, με τίμημα ‒μεταξύ άλλων‒ και τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Συνθηκολόγηση που ήρθε ως αποτέλεσμα της ηττοπαθούς εξάμηνης κυβερνητικής θητείας, που απέφυγε κάθε «μονομερή ενέργεια» όπως όριζε η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη και δεν οργάνωσε καμία σύγκρουση, προσπαθώντας να κατευνάσει το ιερατείο των Βρυξελλών με στόχο έναν «έντιμο συμβιβασμό». Μια καταστροφική κατάληξη που ακόμα και τώρα επιχειρείται να εμπεδωθεί ως «μονόδρομος», αλλά προέκυψε ως «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», μετά την απόρριψη της μόνης υπαρκτής εναλλακτικής λύσης προς όφελος των «από κάτω»: ενός Grexit υπό την ηγεμονία του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, συνδεδεμένου με την πολιτική αντιλιτότητας και την αντικαπιταλιστική στρατηγική (στάση πληρωμών δόσεων χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών, βαριά φορολόγηση κεφαλαίου, ανάκτηση ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ, θεσμοί εργατικού ελέγχου στην παραγωγή κ.ο.κ.).

Η αντιστροφή του πολιτικού μηνύματος του δημοψηφίσματος ‒από το μαζικό και ταξικό ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου στην υιοθέτηση του Μνημονίου 3 από την ομάδα Τσίπρα‒ έφερε μια αλλαγή φάσης στις συνειδήσεις: ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, βλέποντας να χάνεται η «μάχη» του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε να θεωρεί ανέφικτη την αντιμνημονιακή ανατροπή, άρχισε να αποδέχεται ως μόνη ρεαλιστική λύση τη διαχείριση του μνημονίου «με ανθρώπινο πρόσωπο». Το «παράλληλο πρόγραμμα» και τα περίφημα «ισοδύναμα» με τα οποία ο Τσίπρας υφάρπαξε την ψήφο στις 20 Σεπτέμβρη του 2015, έγιναν εμβάθυνση του καθεστώτος εργασιακής εκμετάλλευσης, κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, επιτάχυνση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και πλήρης ευθυγράμμιση με τη ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης-φρούριο.

ΣΥΡΙΖΑ

Στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, του ενωτικού πολιτικού φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, στέκεται σήμερα ένα απολύτως σοσιαλφιλελεύθερο-αρχηγικό κόμμα που στηρίζεται στην αδιαμεσολάβητη σχέση μεταξύ του πρωθυπουργού και των οπαδών του και με συγκολλητική ουσία μεταξύ των στελεχών του τη νομή της όποιας εξουσίας. Τα ιδεολογήματα περί «δίκαιης ανάπτυξης» και «κοινωνικής Ευρώπης» φέρνουν το κόμμα αυτό όλο και περισσότερο στην αγκαλιά της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, με πρωταγωνιστικό μάλιστα ρόλο στις διεργασίες «νεκρανάστασης» ενός απαξιωμένου πολιτικού χώρου.

Το κύριο μέλημα των επιτελείων του Μαξίμου είναι να διατηρηθεί αυτό το κλίμα «παγωμάρας» στους εργαζόμενους και τους νεολαίους που πρωταγωνίστησαν στη μάχη του ΟΧΙ, στον κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς, που παρά τις προσπάθειες να οργανώσουν την κοινωνική αντίσταση στα αλλεπάλληλα μνημονιακά πακέτα μέτρων, δεν κατάφεραν να μπλοκάρουν την ψήφισή τους από τη Βουλή. Για να κρύψει τις δραματικές επιπτώσεις στα εισοδήματα και τους όρους ζωής των πολλών, η κυβέρνηση επιδίδεται σε συνεχείς τακτικισμούς και επικοινωνιακά τεχνάσματα, στήνοντας τεχνητά δίπολα με τη Δεξιά του Μητσοτάκη για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής του μνημονίου.

Εναλλακτική

Η ανάπαυλα του καλοκαιριού θα είναι πιθανότατα προσωρινή. Τα αδιέξοδα στην οικονομία και η συνθήκη πολιτικής κρίσης στην ΕΕ απειλούν να τινάξουν στον αέρα τους σχεδιασμούς κυβέρνησης και δανειστών. Όσα έχουν γίνει γνωστά για το περιεχόμενο των επερχόμενων αλλαγών στα εργασιακά (μείωση κατώτατου μισθού και κατάργηση επιδομάτων, απελευθέρωση απολύσεων, περιορισμός συνδικαλιστικών ελευθεριών και εργοδοτικό «λοκ άουτ») μπορούν να φέρουν ξανά στο προσκήνιο τη μόνη πραγματική απειλή για την κυβέρνηση Τσίπρα και όλο το μνημονιακό μπλοκ: τη μαχητική αντιπαράθεση του κινήματος, τους μαζικούς αγώνες ενάντια στην πολιτική της λιτότητας και του αυταρχισμού. Ο κόσμος της ευρύτερης αντίστασης, ο κόσμος που στήριξε το μεγάλο ΟΧΙ, δεν έχει πει την τελική του λέξη.

Αλλά για να νικήσουν οι δυνάμεις αυτές και να δικαιωθεί η ιστορική νίκη της 5ης Ιουλίου, επείγει η επίπονη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου με στόχο την κατάργηση των μνημονίων και της λιτότητας, την έξοδο από την Ευρωζώνη και τη ρήξη με την ΕΕ. Ένα πραγματικά επιθετικό αριστερό μέτωπο των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων, με μεταβατικό πρόγραμμα (προϊόν των δικών τους αντιστάσεων και διεκδικήσεων, επεξεργασιών, της δικής τους διαδικασίας πολιτικής χειραφέτησης και όχι «εγκεφαλικών επινοήσεων») που θα παλέψει για την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος και θα οικοδομήσει την εργατική-διεθνιστική-αντικαπιταλιστική εναλλακτική.