Περικλής Κοροβέσης

Οσοι ισχυρίζονται πως υπάρχει στη χώρα μας λεξιπενία, υπάρχει ένα επιχείρημα που μπορεί να τους αποστομώσει. Να δουν τα κοσμητικά επίθετα που κυκλοφορούν στην πιάτσα για να χαρακτηρίσουν τον πρωθυπουργό μας.

Και εδώ πρέπει να παραδεχτούμε πως η μεγαλύτερη εφευρετικότητα στους χαρακτηρισμούς προέρχεται από τους πρώην συντρόφους. Και αυτό δεν είναι παράξενο. Οπου υπάρχει μια αλήθεια, είτε θρησκευτική είτε πολιτική, οι ερμηνείες είναι πολλές.

Και η πλειοψηφία -κατά κανόνα- καθορίζει το σωστό δόγμα, ενώ η μειοψηφία γίνεται αίρεση ή αιρέσεις, ανάλογα με τις διασπάσεις.

Εντούτοις πίσω από όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς κρύβονται δύο ερωτήματα που ακούω συχνά, ιδίως από νεανικές παρέες: «Είπε ο Τσίπρας συνειδητά ψέματα για να κερδίσει τις εκλογές;» ή «Ο Τσίπρας πρόδωσε τις ιδέες της Αριστεράς και αποστάτησε;»

Και δεν μου ζητούν μια θεωρητική ανάλυση. Αλλά τι έχω καταλάβει εγώ μέσα από τη μακρόχρονη ανάμειξή μου για την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ.

Και έτσι αναγκαστικά αυτό το κoμμάτι θα έχει την προσωπική μου εμπειρία μαζί με τον όποιο κίνδυνο να χάσει την αντικειμενικότητά του. (Κάθε προσωπικό κείμενο είναι υποκειμενικό, άσχετα αν εκφράζει μια αντικειμενική αλήθεια. Π.χ. προσωπικές μαρτυρίες για το Αουσβιτς.)

Η διαδρομή μου στην «κλασική» Αριστερά ξεκινάει από την τότε νεολαία ΕΔΑ και φτάνει μέχρι τον Παρισινό Μάη του ‘68. Ηδη τα προβλήματα που είχαν συσσωρευτεί, όχι μόνο από την ΕΔΑ, αλλά και από την πολιτική της ΕΣΣΔ, με οδηγούν σε οριστική ρήξη με την παραδοσιακή Αριστερά είτε αυτή ήταν του «Εσωτερικού» ή τoυ «Εξωτερικού».

Ο κομμουνισμός, όπως είχε διαμορφωθεί από την ΕΣΣΔ και από εκεί όπως είχε εξαχθεί στις διάφορες αντιπροσωπείες της (τα Κ.Κ. της κάθε χώρας), δεν ήταν μόνο ένα πτώμα, αλλά και μια νεκρή σκέψη που δεν μπορούσε να διαβάσει την πραγματικότητα. Το μόνο που είχε μείνει ήταν η αναφορά στην ιδεολογία του.

Μια αυτοαναφορά που οδηγεί στην τύφλωση. Και όσοι είχαμε καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα μπήκαμε σε νέα κινήματα και οργανώσεις και ανανεώσαμε τις αναφορές μας με σύγχρονους διανοητές της Αριστεράς.

Αυτούς τους άτυπους θεμελιωτές της Αριστεράς του 21ου αιώνα. Και τα κόμματα του παραδοσιακού κομμουνισμού μάς φαίνονταν μια μακρινή προϊστορία. Αλλά αυτός ο προβληματισμός άγγιξε και ανθρώπους της Ανανεωτικής Αριστεράς που δημιούργησαν τον «Χώρο διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς» με προεξάρχοντα τον Γιάννη Μπανιά.

Και ήταν ενδιαφέρον αυτό το εγχείρημα γιατί συνένωσε πολλές τάσεις της Αριστεράς που μέχρι την προηγούμενη μέρα ήταν εχθροί. Και αυτό δημιούργησε μια δυναμική που απέδωσε ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάζοντας τον ψυχορραγούντα ΣΥΝ να αρπαχτεί από το σωσίβιο που τού προσέφερε ο νέος οργανισμός. Αλλά όχι για καλό. Ηθελε να κυριαρχήσει και να ποδηγετήσει το νέο σχήμα, αδιαφορώντας για κάθε δημοκρατική διαδικασία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε μέλη, αλλά μόνο συνιστώσες. Οσοι ήταν ανένταχτοι, για να γίνουν μέλη έπρεπε να περάσουν από κάποια συνιστώσα. Και αυτό δημιούργησε τραγελαφικά πράγματα. Ο υποφαινόμενος ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μέλος του.

Οταν κλήθηκα από τον «Χώρο Διαλόγου» να συνεισφέρω σε αυτό το εγχείρημα, μέσω της εφημερίδας «Εποχή», διαπίστωσα μια πολιτική έρημο, κυρίως από τα στελέχη του ΣΥΝ που ήταν άσοι στον τακτικισμό και διψασμένοι για εξουσία.

Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, αναφέρομαι στην τάση Τσίπρα, που στην ουσία διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε ξεκινήσει, και τον μετέτρεψε σε ένα αρχηγικό κόμμα, χωρίς αρχές, με μοναδικό στόχο την εξουσία, έστω και την εικονική.

Αυτό που σκέφτηκα ήταν πως η Αριστερά χρειάζεται έναν νέο διαφωτισμό που θα τον βρει από μια ανακύκλωση των ιδεών της και της Ιστορίας της, που είναι ακόμη χρήσιμα υλικά και θάβοντας χωρίς λύπη ό,τι νεκρό κουβαλούσε.

Δηλαδή χρειαζόμαστε μια άλλη σκέψη. Αλλά αυτό δεν έγινε. Οχι πως δεν υπήρχαν πολλά στελέχη της Αριστεράς που δεν καταλάβαιναν. Αλλά το παιχνίδι είχε χαθεί με την κυριαρχία της κλίκας του Τσίπρα. Και η πραγματικότητα δεν μπόρεσε να αναγνωστεί και να χαραχτεί μια άλλη πολιτική.

Επομένως ο Τσίπρας δεν πρόδωσε και δεν αποστάτησε. Απλά απέδειξε αυτό που ήταν, μέσα από μια αριστερή ρητορική που δεν στοιχίζει και τίποτα. Και είμαι σίγουρος πως εκεί στην κυβέρνηση απολαμβάνουν τα αξιώματά τους, άσχετα αν δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους.

Οι γονείς γνωρίζουν ότι οι ζωγραφιές των παιδιών είναι μία ατελείωτη πηγή διασκέδασης και χαράς. Οι περισσότεροι γονείς μαζεύουν μάλιστα τόσες πολλές ζωγραφιές που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τα καλλιτεχνήματα των αγαπημένων τους. Αυτά τα μικρά έργα τέχνης όμως, μπορεί να κρύβουν πολύ περισσότερα.

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Attachment and Human Development, οι ζωγραφιές των παιδιών είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο για να ερμηνεύσετε το πώς βλέπουν την οικογένειά τους και πώς βιώνουν την οικογενειακή ζωή. Στο πρόγραμμα The Family Project συμμετείχαν 962 παιδιά 6 και 7 ετών από τα οποία ζητήθηκε να ζωγραφίσουν την οικογένειά τους. Στη συνέχεια οι ερευνητές έκαναν τακτικές επισκέψεις στα σπίτια των εν λόγω παιδιών αναζητώντας μοντέλα και συσχετισμούς. Κατέληξαν ότι εάν ένα παιδί ζει σε ένα ανοργάνωτο σπιτικό και στο απόλυτο χάος, τότε αυτό αποτυπώνεται στις ζωγραφιές του.

«Είναι ενδιαφέρον, επειδή θέλεις να βλέπεις τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά βλέπουν τον εαυτό τους σε σχέση με την οικογένεια τους και εκείνα δεν μπορούν ακόμη να εκφράσουν πώς αισθάνονται», εξηγεί ο Roger Mills –Koonce, λέκτορας στο πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας και ένας από τους ερευνητές που συμμετείχαν στο The Family Project.

Τα παιδιά στις οικογένειες «υψηλής λειτουργικότητας» ζωγραφίζουν ευδιάκριτα όλα τα  μέλη της οικογένειας τους και τα διαφοροποιούν καταλλήλως- οι γονείς είναι μεγαλύτεροι από τα παιδιά, κλπ. Ζωγραφίζουν τα χέρια τεντωμένα και ανοιχτά, δείχνοντας έτσι ότι παίρνουν στήριξη από τους συγγενείς τους και νοιώθουν άνετα στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Επίσης, στις ζωγραφιές κανένα μέλος της οικογένειας δεν φαίνεται απομονωμένο – μπορεί να είναι όλοι εντός ή εκτός σπιτιού, αλλά είναι πάντα μαζί. Οι περισσότερες ζωγραφιές των παιδιών αυτών των οικογενειών δείχνουν κάπως έτσι…





Αυτά είναι δύο παραδείγματα ζωγραφιών από παιδιά που ζουν σε οικογένειες «υψηλής λειτουργικότητας». Όπως εξηγεί και ο Mills-Koonce, δείχνουν ζεστασιά, συναισθηματική εγγύτητα, ομάδα και χαρά.

Στις «δυσλειτουργικές» οικογένειες, όπου τα παιδιά δεν αισθάνονται απόλυτη ασφάλεια στις σχέσεις τους με τα άλλα μέλη της οικογένειας, τα χέρια είναι στραμμένα προς τα κάτω ή καλύπτουν το σώμα. Μπορεί να λείπουν σημεία του σώματος ή να μην υπάρχουν εκφράσεις στα πρόσωπα. Σε αυτές τις ζωγραφιές οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι φιγούρες έχουν σημαντικά δυσανάλογες διαστάσεις – ο γονέας μπορεί να είναι τεράστιος και το παιδί μικροσκοπικό, για παράδειγμα.

Τα παιδιά μπορεί μάλιστα να ζωγραφίζουν τον εαυτό τους πίσω από έναν γονέα ή από κάποιο αντικείμενο ή μπορεί να ζωγραφίζουν ένα μέλος μακριά από την υπόλοιπη οικογένεια. Η φυσική απόσταση μπορεί να υποδεικνύει και συναισθηματική απόσταση ή απουσία στενής σχέσης και εμπιστοσύνης.





Αυτά είναι δύο παραδείγματα ζωγραφιών από παιδιά που ζουν σε δυσλειτουργικές οικογένειες. Ο Mills-Koonce εξηγεί πως δεν δείχνουν εκφράσεις προσώπου, τα χέρια είναι στραμμένα προς τα κάτω, η στάση του σώματος είναι κλειστή, ορισμένες φιγούρες κρύβονται (ή σβήνονται) και κάποιο μέλος της οικογένειας μπορεί να είναι απομονωμένο.

Σε αυτή την κατηγορία, οι ζωγραφιές μπορεί επίσης να δείχνουν πώς επηρεάζεται η οικογενειακή ζωή και από εξωγενείς παράγοντες, όπως για παράδειγμα η οικονομική στενότητα, που να επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά βιώνουν τις οικογενειακές τους σχέσεις. Οι ερευνητές παρακολούθησαν την καθημερινή ζωή σε αυτές τις δυσλειτουργικές οικογένειες και διαπίστωσαν ότι πολύ συχνά τα σπίτια μπορεί να ήταν πολύ ακατάστατα ή η τηλεόραση να ήταν συνέχεια ανοιχτή ή να υπήρχε συνέχεια δυνατός θόρυβος ή οι γονείς να ήταν πάντα ανοργάνωτοι και απροετοίμαστοι για τις ανάγκες της καθημερινότητας.

Αυτού του είδους η αποδιοργάνωση μπορεί να αποδειχθεί σημαντική πηγή προβλημάτων για τα παιδιά, να τους δημιουργήσει αίσθημα μοναξιάς, ανασφάλειας και έλλειψη εμπιστοσύνης στην οικογένειά τους, που να αποτυπώνεται στις ζωγραφιές τους.

letsfamily.gr via babyradio.gr

Ένας άντρας, η ταυτότητα του οποίου δεν έχει ακόμη εξακριβωθεί, έπεσε στις 12:30 το μεσημέρι στις γραμμές του ηλεκτρικού στον σταθμό της Καλλιθέας και σκοτώθηκε.

Το περιστατικό συνέβη στις 12.30, ενώ γύρω στις 14.30 αποκαταστάθηκε η κυκλοφορία των συρμών.

Οι πρώτες πληροφορίες κάνουν λόγο για αυτοκτονία.



πηγή tvxs.gr

του Δημήτρη Σταμούλη

Πληθαίνουν μέρα με τη μέρα τα «κανόνια» που ανακοινώνονται με μεγάλες και άλλοτε κραταιές καπιταλιστικές επιχειρήσεις να οδεύουν στο περίφημο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα και χιλιάδες εργαζομένους να βιώνουν την απόλυτη ανασφάλεια και το φάσμα της ανεργίας.

του Γιώργου Ζήβα

Με ψηλά το κεφάλι επέστρεψε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη το Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης, μετά από πολλές μέρες δυναμικών κινητοποιήσεων.
Οι εργάτες της ΒΙΟΜΕ, που έμειναν για σχεδόν μία εβδομάδα στην Αθήνα, αποχώρησαν, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση για τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις σε μία συνέντευξη τύπου.

Όλα είχαν ξεκινήσει την Πέμπτη 30 Ιουνίου, με το λεωφορείο να ξεκινά από τη Θεσσαλονίκη και να φτάνει στην Αθήνα, όπου διεξήχθη μαζική γενική συνέλευση στο κατειλημμένο θέατρο «Εμπρός».

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


Γιατί οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ της εξόδου από την ΕΕ;
Μα είναι απλό: Πρόκειται για… μαλάκες.

    Φυσικά η κομψότητα του «ευρω-τζιχαντισμού» δεν χρησιμοποιεί ευθέως αυτόν τον τόσο πεζό και ακαλλιέργητο χαρακτηρισμό.
Οι οπαδοί της ΕΕ το παρουσιάζουν έτσι: Το γεγονός ότι οι Βρετανοί ψηφοφόροι ψήφισαν έξοδο οφείλεται στο ότι είναι «ηλικιωμένοι» (έχουν ξεκουτιάνει, δηλαδή…), είναι «χαμηλού μορφωτικού επιπέδου» (ξύλα απελέκητα, δηλαδή…) και φυσικά είναι «φτωχοί» (αυτό κι αν είναι «κατηγορία» για τους ευρω-καραγκιόζηδες…).

    Α, ναι: Κάποιοι πιο ψαγμένοι προσθέτουν και μια ακόμη εξήγηση: Όσοι ψήφισαν έξοδο – λένε – είναι «κακομαθημένοι» καθώς αναπολούν το αποικιοκρατικό παρελθόν της Βρετανίας…

    Ειδικά ως προς το τελευταίο, σωστά το παρατηρεί ο συνάδελφος Διονύσης Ελευθεράτος («Πριν»):
Μα, καλά, τώρα τους έπιασε η νοσταλγία της βρετανικής παντοκρατορίας; Και γιατί οι ίδιοι άνθρωποι το 1975 είχαν ψηφίσει σε ποσοστό 67% την είσοδο της Βρετανίας στην ΕΕ;

    Τότε, μόλις δυο δεκαετίες από τις επεμβάσεις της Αγγλίας στο Σουέζ και την αποικιοκρατική επιβολή της Βρετανίας από Τζαμάικα μέχρι Κύπρο, το αυτοκρατορικό τους μεγαλείο είχε ατροφήσει; Και ξαναφούντωσε σαράντα χρόνια μετά;…

    Και αλήθεια: Ποιοι στρέφονται κατά της βρετανικής αποικιοκρατίας όταν είναι να υπερασπιστούν την παραμονή στην ΕΕ; Μα τα ντόπια και ξένα «ευρω-μπλεροειδή»! Αυτά που έχουν χειροκροτήσει από τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου στη Γιουγκοσλαβία μέχρι την «εξαγωγή» της ευρω-δημοκρατίας σε Ουκρανία, Συρία, Ιρακ και Λιβύη…

    Πάμε να δούμε, λοιπόν, για ποιο πράγμα ψήφισαν οι Βρετανοί, ώστε να αντιληφθούμε – ανεξαρτήτως ποιοι πολιτικά κερδίζουν από αυτό – γιατί ψήφισαν όπως ψήφισαν:

    α) Υποτίθεται ότι η καλή ΕΕ στέργει τα κράτη – μέλη της και μέσω αυτών τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας εντός του κάθε κράτους μέλους. Αλλά αυτά τα στρώματα όταν ψηφίζουν αποδεικνύονται… «αχάριστα». Ένα δεδομένο αρκεί για να τελειώνουμε με αυτή την φενάκη: Οπως προκύπτει από τα ίδια τα στοιχεία της Κοµισιόν, το 80% από τα 55 δισ. ευρώ των επιδοτήσεων που διατίθενται κάθε χρόνο συνολικά στα κράτη-µέλη της ΕΕ, στο πλαίσιο της περιβόητης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), εισπράττεται από τους µεγαλογαιοκτήµονες, δηλαδή από το µεγάλο κεφάλαιο.

    Το θέµα, µάλιστα, απασχόλησε την επικαιρότητα το 2007 στην Αγγλία, καθώς αποκαλύφθηκε ότι τις µεγαλύτερες αγροτικές επιδοτήσεις τις µοιράζονται η… βασιλική οικογένεια και διάφοροι άλλοι πάµπλουτοι «ευγενείς». Όπως προέκυψε, η βασίλισσα Ελισάβετ εισέπραττε από (… αγροτικές) επιδοτήσεις 544.000 στερλίνες ετησίως. Ο διάδοχος Κάρολος 225.000 στερλίνες. Ο δούκας του Μάρλµπορο 370.000 στερλίνες. Ο δούκας του Ουεστµίνστερ 325.000. Ο δούκας του Μπρέντφορντ 380.000. Ο κόµης του Λέστερ 250.000 στερλίνες.

    β) Ήδη από το 2012 καταγραφόταν στον «Ιντιπέντεντ» ότι η πολιτική του «δάκρυα και αίμα» που εφαρμόζεται στην Βρετανία είχε σαν αποτέλεσμα τον τριπλασιασμό σε ένα χρόνο των ατόμων που κατέφευγαν σε τράπεζες τροφίμων για να αντιμετωπίσουν την πείνα και την ανέχεια.

    Αυτό το μοντέλο κοινωνίας, μετά την περικοπή των μισθών και των κοινωνικών παροχών, με την παράλληλη άνοδο των τιμών των τροφίμων και των καυσίμων που επέφερε αύξηση του κόστους των βασικών τροφίμων κατά 35% και του κόστους θέρμανσης ενός σπιτιού κατά 63%, είχε ως αποτέλεσμα να οδηγήσουν τον Tim Lang – πρώην σύμβουλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και ένας από τους κορυφαίους εμπειρογνώμονες στην πολιτική των τροφίμων της Βρετανίας – να μιλήσει για ένδεια, κακουχίες και πείνα που οδηγούν στο συμπέρασμα πως η Βρετανία επιστρέφει σε ένα «Ντικενσιανό μοντέλο ευημερίας» (http://tvxs.gr, 30/5/2013)

    γ) Στην Βρετανία της ΕΕ, την έβδομη πλουσιότερη χώρα του πλανήτη, η έρευνα της Βουλής κατέγραψε τουλάχιστον 850 τράπεζες τροφίμων σε όλη τη χώρα. Μια μόνο οργάνωση, η «Trussell Trust», την περίοδο 2013-2014 στα περίπου 400 κοινωνικά παντοπωλεία που διαχειρίζεται, πρόσφερε γεύματα σε 913.000 ανθρώπους, σε σύγκριση με τους 61.000 που ήταν το 2010-2011(http://www.efsyn.gr, 31/3/2015).

    Είναι στην ίδια κοινοβουλευτική έρευνα που σημειώνεται ότι πίσω από τα συσσίτια πρέπει κανείς να δει την αύξηση κατά 47% των τιμών των τροφίμων από το 2003 μέχρι το 2013 και κατά 30,4% του κόστους στέγασης. Αυτά σε συνθήκες απηνούς λιτότητας στο όνομα της μείωσης του… δημόσιου χρέους.

    δ) Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στα τέλη του 2015 η κοινωνική ανισότητα στη Βρετανία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Όπως καταγράφει η στατιστική υπηρεσία η περιουσία των πλουσιότερων Βρετανών αυξάνεται με ρυθμό τρεις φορές ταχύτερο από εκείνη των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.

    Ειδικότερα, την περίοδο 2012 – 2014, το 10% των πλουσιότερων Βρετανών αύξησαν την περιουσία τους κατά 21%, αλλά το 50% των φτωχότερων νοικοκυριών μόνο κατά 7%. Έτσι εξηγείται ότι το 10% των πλουσιότερων Βρετανών κατέχει το 45% του συνολικού πλούτου, ενώ το 10% των φτωχότερων μόλις το 1% (www.naftemporiki.gr, 23/12/2015)

    ε) Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα τον Μάη του 2014 από την οργάνωση «Save the Children» πάνω από 5 εκατομμύρια παιδιά στη Βρετανία είναι «καταδικασμένα στη φτώχεια» ως το 2020 εξαιτίας των περικοπών στο σύστημα πρόνοιας. Ανάμεσα στις άλλες αιτίες καταγράφεται το γεγονός ότι ενώ τα επιδόματα προς τις φτωχές οικογένειες έχουν περικοπεί κατά 8% – 9%, οι τιμές των τροφίμων και το κόστος της συντήρησης ενός παιδιού αυξήθηκαν κατά 19% μεταξύ 2007 και 2011 και το μέσο κόστος των βρεφονηπιακών σταθμών είναι κατά 77% ακριβότερο σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία (www.iefimerida.gr, 28/5/2014).

    Είναι μέσα στο ίδιο το Λονδίνο, που – σημειωτέον – ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, που σχεδόν το 30% των οικογενειών αναγκάζονται να περικόπτουν λόγω φτώχειας κάποιο από τα γεύματα της ημέρας.

    Γιατί οι Βρετανοί δεν γουστάρουν την ΕΕ της λιτότητας και των Μνημονίων; Παίζει κάποιο ρόλο ότι – έκθεση του ιδρύματος «Joseph Rowntree» – μια 4μελής βρετανική οικογένεια από 27.800 λίρες που χρειαζόταν το 2008 για ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης σήμερα χρειάζεται 40.600 λίρες αλλά αντιθέτως βλέπει όταν οι ανάγκες της για την κάλυψη βασικών αγαθών αυξάνονται κατά 46% οι μέσες αποδοχές της αυξάνονται με ρυθμό πέντε φορές μικρότερο;

    Αν πιστέψουμε τους εγχώριους «λόρδους» και τις εγχώριες «κόμισσες» (που για να αποφεύγουν τέτοιες συζητήσεις τάσσονται κατά της διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, γενικώς!) κανένα ρόλο δεν παίζει στην εκλογική συμπεριφορά των λαών το γεγονός ότι:

• Η «Ένωση τους» είναι η ΕΕ των 120 εκατομμυρίων φτωχών, των 30 εκατομμυρίων άνεργων, των 4,5 εκατομμυρίων άστεγων.
• Πρόκειται για την «Ενωση» των εξωφρενικών ανισοτήτων, όπου στην ίδια την «ατμομηχανή» της, την Γερμανία, έχουν καταγραφεί 16 εκατομμύρια φτωχοί και 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι με μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ το μήνα όταν 17.000 «υπερπλούσιοι» που αποτελούν το 0,02% του γερμανικού πληθυσμού κατέχουν πλούτο που ξεπερνάει τα 2 τρισ. δολάρια και ισοδυναμεί με το 55,5% όλου του ΑΕΠ της Γερμανίας.
• Στον άλλο πόλο του ευρωενωσιακού «άξονα», την Γαλλία, οι δικές της υπηρεσίες έχουν καταγράψει 8 εκατομμύρια φτωχούς και κοινωνικά αποκλεισμένους.
• Ειδικά στη Βρετανία τα στοιχεία της συνομοσπονδίας συνδικάτων μιλούν για έναν αριθμό 8,7 εκατομμυρίων ενηλίκων (!) που διαβιούν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, την ίδια ώρα που το 10% των πλουσιότερων Βρετανών αύξησαν την περιουσία τους κατά 21% την περίοδο 2012 – 2014.

    Γιατί, λοιπόν, οι Βρετανοί ψηφίζουν έξοδο; Γιατί όλοι σχεδόν οι ευρωπαϊκοί λαοί που έφτασαν σε δημοψηφίσματα (πριν αυτά ανατραπούν από τα ιερατεία της «ευρωδημοκρατίας») ψήφισαν ενάντια στα κελεύσματα της ΕΕ; Επειδή είναι… κακομαθημένοι, αχάριστοι και μαλάκες; Έτσι λένε οι «λόρδοι» μας (και που ενδεχομένως ως προς το τελευταίο να μην έχουν άδικο – αλλά από εντελώς διαφορετική άποψη από εκείνη που οι ίδιοι εννοούν).

    Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα, όμως, στο ζήτημα της βρετανικής ψήφου, όσα συριζοπασοκοειδή και όσα νεοδημοκρατικοποταμοειδή δίνουν τέτοιες εξηγήσεις, το μόνο που αποκαλύπτουν είναι το δικό τους ποιόν. Τόσο ως υπηρέτες της απανταχού κεφαλαιοκρατίας όσο και ως χρήσιμες σουπιές των ευρωμονοπωλίων στο να θολώνουν τα νερά για να έρχεται και να ψαρεύει η ακροδεξιά.


Αναδημοσίευση imerodromos

Ποιός καλός άνεμος φέρνει αυτή την Δευτέρα τον Οδυσσέα Σταμούλη στην Ιθάκη;

"Μελτεμάκι" στις 11 Ιουλίου 2016 και στις 16.00-17.00 από την ΕRTopen στους 106,7 fm  και διαδικτυακά www.ertopen.com θα το νοιώσουμε μαζί στην εκπομπή ΠΕΣ ΤΑ ΟΛΑ με την Αννα Ματθαίου σε ρόλο...Πηνελόπης!

Ακινητοποιημένα συνεχίζουν να παραμένουν τα τρένα και ο προαστιακός σιδηρόδρομος από σήμερα Παρασκευή έως και την ερχόμενη Τρίτη, 12 Ιουλίου, μετά την απόφαση εργαζομένων στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ για συνέχιση των κινητοποιήσεων τους.

Ως εκ τούτου ακυρώνονται τα δρομολόγια όλου του σιδηροδρομικού δικτύου, των αμαξοστοιχιών του Προαστιακού Σιδηρόδρομου της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας, στα δρομολόγια προς το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», καθώς και στα δρομολόγια των λεωφορείων στη διαδρομή Κιάτο-Πάτρα και αντιστρόφως.

Κανονικά θα εκτελούνται τα δρομολόγια του μετρό στο τμήμα Δουκίσσσης Πλακεντίας-Αεροδρόμιο και αντίστροφα.

Τα διοικητικά συμβούλια των σωματείων Πανελλήνια Ένωση Προσωπικού Έλξης και Πανελλήνια Ενωση Προσωπικού ΤΡΑΙΝΟΣΕ αντιδρούν στην ιδιωτικοποίηση των δύο εταιρειών του ομίλου της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και της ΕΕΣΣΤΥ και ζητούν υπογραφή ΣΣΕ.

Σε ανακοίνωση της  Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών (Π.Ο.Σ.) αναφέρεται: 

«Σκηνές απείρου κάλλους εκτυλίχθηκαν στο κτίριο του ΟΣΕ σήμερα το πρωί όταν οι συνάδελφοι προσερχόμενοι στη δουλειά τους αντίκρισαν τα ΜΑΤ.
Στις διαμαρτυρίες της ΠΟΣ ο επικεφαλής των ΜΑΤ είπε πως βρίσκονται εκεί για  να αποτρέψει πιθανά επεισόδια και κατάληψη του κτιρίου από τους εργαζόμενους. Ύστερα από διαβουλεύσεις οι δυνάμεις των ΜΑΤ αποχώρησαν αλλά τα ερωτηματικά είναι πολλά. Ο ΟΣΕ εξέδωσε δελτίο τύπου για το θέμα με το οποίο αποποιείται κάθε ευθύνη για την παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων και αποδίδει την παρουσία τους στις «πληροφορίες» που είχε η ίδια η αστυνομία.

Φυσικά αυτή η εκδοχή δεν πείθει κανέναν και αφήνει έκθετους κάποιους. Η ουσία όμως είναι ότι τέτοια κωμικοτραγικά γεγονότα δεν έχουν συμβεί στον σιδηρόδρομο άλλη φορά. Και είναι η δεύτερη φορά που τα ΜΑΤ παρουσιάζονται σε δράσεις του σιδηροδρομικού συνδικαλιστικού κινήματος με «αριστερή» Κυβέρνηση. Ντρέπεται κανείς;».

Πηγές: ΑΠΕ και Π.Ο.Σ.

Η Πορτογαλία αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης για 1η φορά στην ιστορία της, καθώς νίκησε 1-0 την Γαλλία, με γκολ του Έντερ στην παράταση στο 109'.



Ο Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν ο άτυχος, καθώς τραυματίστηκε  στο αριστερό γόνατο από χτύπημα του Ντιμιτρί Παγέτ στο 8' και τελικά στο 24' αντικαταστάθηκε.


Ο τερματοφύλακας της Πορτογαλίας ήταν εκπληκτικός, έκανε πολλές εξαιρετικές επεμβάσεις και ήταν ο καλύτερος του τελικού, μαζί με τον Πέπε, στην άμυνα και ψηφίστηκε MVP του αγώνα.



Οι διοργανωτές  είχαν δοκάρι με τον Ζινιάκ και τελικά έπαθαν ότι και η Πορτογαλία από την Ελλάδα το 2004, έχασαν το Euro στον τελικό στην πατρίδα τους.
Γήπεδο: "Stade de France", Παρίσι
Διαιτητής: Μαρκ Κλάτενμπεργκ (Αγγλία)

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: Ρουί Πατρίσιο, Σέντρικ, Πέπε, Ζοζέ Φόντε, Ραφαέλ Γκερέιρο, Ουίλιαμ Καρβάλιο, Άντριεν Σίλβα (66' Ζοάο Μοουτίνιο), Ρενάτο Σάντσες (79' Έντερ), Ζοάο Μάριο, Νανί, Κριστιάνο Ρονάλντο (25' Κουαρέσμα). ΓΑΛΛΙΑ: Λορίς, Σανιά, Ουμτιτί, Κοσιελνί, Εβρά, Πογκμπά, Ματουιντί, Μουσά Σισοκό (110' Μαρσιάλ), Παγέτ (58' Κομάν), Γκριεζμάν, Ζιρού (78' Ζινιάκ). ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ Ισπανία 3 (1964, 2008, 2012) Γερμανία 3 (1972, 1980, 1996) Γαλλία 2 (1984, 2000) Ιταλία 1 (1968) Ολλανδία 1 (1988) Δανία 1 (1992) Ελλάδα 1 (2004) Πορτογαλία 1 (2016) Σοβιετική Ένωση 1 (1960) Τσεχοσλοβακία 1 (1976) *τρεις χαμένοι τελικοί για Γερμανία (1976, 1992, 2008) και Σ.Ένωση (1964, 1972, 1988), δύο χαμένοι τελικοί για Ιταλία (2000, 2012) και Γιουγκοσλαβία (1960, 1968), ένας χαμένος τελικός για Ισπανία (1984), Τσεχία (1996), Βέλγιο (1980) και Πορτογαλία (2004)

Αλέξης Λιοσάτος
αναδημοσίευση από το rproject

Η εργατική τάξη και η νεολαία της Γαλλίας έδωσαν τους τελευταίους μήνες μεγάλες μάχες ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ολάντ που απειλεί με «ξήλωμα» τις εργατικές κατακτήσεις.

Η «επιστροφή» της εργατικής τάξης, αλλά και του κινήματος της νεολαίας, ήταν εντυπωσιακή, όπως και η διάρκεια, η «αντοχή» και η αλληλοκάλυψη των κινητοποιήσεων. Το κίνημα αυτό πάλεψε ενάντια σε «θεούς και δαίμονες», ανακάλυψε ξανά ή επινόησε μορφές και μεθόδους πάλης, πάλεψε ενάντια στις ίδιες του τις αδυναμίες, κόντρα σε άτολμες συνδικαλιστικές ηγεσίες και παρά τις τεράστιες αδυναμίες της γαλλικής Αριστεράς, έσπασε στην πράξη την κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», έφερε την κυβέρνηση στα όρια της κατάρρευσης, έκανε τη φωνή της Λεπέν να σιγήσει.

Όχι μόνο είναι ένα ευχάριστο «ξάφνιασμα» που είχε ανάγκη η γαλλική κοινωνία και η γαλλική Αριστερά ύστερα από μεγάλη περίοδο κινηματικής «ξηρασίας», αλλά αποτελεί και αγωνιστικό υπόδειγμα για την Αριστερά και τα κινήματα αντίστασης σε όλη την Ευρώπη. Υποδεικνύει τη μέθοδο και τον προσανατολισμό του αγώνα, αλλά και της πολιτικής ατζέντας της Αριστεράς. Είναι, μεταξύ άλλων, η απάντηση στο «ερώτημα» αλλά και ο τρόπος που μπορεί να «γονιμοποιηθεί» η λαϊκή ψήφος υπέρ του «-exit» στη Βρετανία.   

Λιτότητα, Αυταρχισμός, Καταστολή – Η κατάρρευση των αυταπατών για τη Σοσιαλδημοκρατία

Στις 23 και 28 Ιουνίου είχαμε νέες πανεθνικές μέρες κινητοποίησης (την 11η και τη 12η από την αρχή του κινήματος αντίστοιχα) από τα συνδικάτα, με τους διαδηλωτές να φτάνουν τις 200.000. Νέες απεργίες έγιναν από τους εργαζόμενους στην αποκομιδή σκουπιδιών, την ενέργεια και τον  Πύργο του Άιφελ. Στις τελευταίες μετρήσεις της κοινής γνώμης, το 67% συνέχιζε να απορρίπτει κατηγορηματικά το νόμο Ελ-Κομρί και το ξήλωμα του Εργατικού Κώδικα, ενώ το 60% υποστήριζε το κίνημα αντίστασης.

Στις δυο διαδηλώσεις, το κλίμα θύμιζε χούντα. Οι συγκεντρώσεις βρίσκονταν σε ασφυκτικό κλοιό από χιλιάδες αστυνομικούς (σε αριθμούς ρεκόρ), επιτράπηκε μόνο μια μικρή διαδρομή για τη διεξαγωγή πορείας, η αστυνομία μπλόκαρε την κυκλοφορία, απέκλεισε δρόμους και γειτονιές, έκλεισε τα μετρό για να εμποδίσει την πρόσβαση, προχωρούσε σε συνεχείς σωματικούς ελέγχους κι απαγόρευε σε «ύποπτους» διαδηλωτές να προσεγγίσουν. Στις 28/6, στο Παρίσι πραγματοποιούνταν σύσκεψη συνδικαλιστών στο εργατικό κέντρο πριν τη διαδήλωση. Η αστυνομία απέκλεισε το εργατικό κέντρο και τους απαγόρευσε να κινηθούν προς τη διαδήλωση, που κατέληξε σε 81 συλλήψεις.

Στην τελευταία συνάντηση με τον πρωθυπουργό (29-30 Ιουνίου) υπήρξαν αλλαγές που δεν ικανοποίησαν τα συνδικάτα, ήταν όμως αρκετές για να εξοργίσουν εκ νέου το γαλλικό ΣΕΒ. Η υπουργός Eργασίας προσπάθησε παράλληλα στις 29 Ιουνίου να εκτονώσει τον αναβρασμό στην ΚΟ των Σοσιαλιστών, με τρεις «βελτιωτικές» τροπολογίες.

Αφού ο νόμος εγκρίθηκε από τη Γερουσία (με ψήφους 185 υπέρ -156 κατά) ,  επέστρεψε στις 5/7 για να περάσει από δεύτερη -και οριστική- ψηφοφορία , ώστε  να υπογραφεί από τον πρόεδρο Ολάντ για την οριστική επικύρωσή του. Ακόμα και την τελευταία στιγμή, παρά τις προσπάθειες «διαλόγου» και «τροποποιήσεων», βουλευτές κι υπουργοί των Σοσιαλιστών εξέφραζαν δημόσια τη διαφωνία τους με την κυβερνητική αδιαλλαξία. Η αντίδραση του Βαλς ήταν να επικαλεστεί στις 5 Ιουλίου για 2η φορά την αντιδημοκρατική διάταξη 49.3 του Συντάγματος, παρακάμπτοντας τη Βουλή , ενώ οι μετρήσεις έδειχναν ότι το 73% των Γάλλων δηλώνουν αντίθετοι με νέα χρησιμοποίησή του. Αρκετοί Σοσιαλιστές βουλευτές αποχώρησαν από τη Βουλή απογοητευμένοι, ενώ απ’ έξω διαδήλωναν 45 χιλιάδες διαδηλωτές σύμφωνα με τη CGT, επίσης μέσα σε κλίμα αστυνομοκρατίας.

Την προηγούμενη φορά, στις 10/5, θυμίζουμε ότι περίπου 40 βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος απειλούσαν να μην ψηφίσουν το νόμο. Τη χρήση του 49.3 ακολούθησε προτάσεις μομφής. Πρόταση μομφής κατέθεσε η Δεξιά, ενώ 31 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος (Σοσιαλιστικό Κόμμα) ψήφισαν υπέρ της πρότασης μομφής του Αριστερού Μετώπου, αψηφώντας την απειλή διαγραφής. Αυτή η επίδειξη αλαζονείας κι αυταρχισμού, μάλιστα, αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για κλιμάκωση της αντίστασης και την εισβολή του «βαρέος πυροβολικού» της εργατικής τάξης στην αρένα με απεργίες διαρκείας.

Αυτή τη φορά η Δεξιά του Σαρκοζί έδειξε διαγωγή κοσμιοτάτη απέναντι στα αφεντικά της και πρόσφερε χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση, χωρίς να απευθύνει πρόταση μομφής, κάτι που προσπάθησε να κάνει η Αριστερά, αλλά γι άλλη μια φορά χωρίς επιτυχία.

Τις τελευταίες μέρες επήλθε η κάμψη των κλαδικών απεργιών διαρκείας, που έδωσαν τον τόνο το Μάη και το μεγαλύτερο μέρος του Ιουνίου. Επιπλέον, ο αριθμός των διαδηλωτών αποκλιμακώθηκε σοβαρά σε σχέση με το 1,3 εκατομμύριο στις 14 Ιουνίου. Το λαϊκό ξέσπασμα απέδειξε ότι διαθέτει αρκετές εφεδρείες, ωστόσο αυτή τη φορά δείχνει να υποχωρεί οριστικά.

Πρώτος απολογισμός και «κρατούμενα» για το μέλλον

Η νεολαία γι’ άλλη μια φορά άνοιξε το δρόμο πυροδοτώντας ένα ευρύτερο κίνημα αντίστασης, δίνοντας τον τόνο πρώτα με τις καταλήψεις του Μαΐου και έπειτα με το κίνημα των Πλατειών του Απριλίου. Αυτά έπειτα έδωσαν τη σκυτάλη στα στιβαρά χέρια της εργατικής τάξης, που επέστρεψε με όλα της τα όπλα: απεργίες, καταλήψεις, κλεισίματα δρόμων. Μπλοκάρισμα κρίσιμων τομέων της καπιταλιστικής οικονομίας: διυλιστήρια και αποθήκες καυσίμων, ηλεκτρική ενέργεια, πυρηνικά εργοστάσια (!), λιμάνια, τρένα κι αεροδρόμια. Αμφισβήτηση του «ιερού κι απαραβίαστου στόχου» της ομαλής διεξαγωγής του Euro, π.χ. με τις απεργίες στις μεταφορές, τον τουριστικό τομέα και τη συλλογή σκουπιδιών. Νέες μορφές αγώνα ξεπήδησαν: κατάληψη πλατειών, κατάληψη διοδίων με ελεύθερη δίοδο οχημάτων και με συλλογή χρημάτων για τους απεργούς, δημιουργία απεργιακού ταμείου on-line που συγκέντρωσε 400.000 ευρώ. Τις τελευταίες μέρες τα συνδικάτα οργάνωσαν εναλλακτικό δημοψήφισμα. 800.000 εργαζόμενοι ψήφισαν, με ποσοστό 92% (!) να τάσσεται υπέρ της απόσυρσης της επίμαχης μεταρρύθμισης. Οι υπογραφές παραδόθηκαν στο Μέγαρο του Ολάντ.

Ιδιαίτερα η έλλειψη καυσίμων (τέλη Μαΐου-αρχές Ιουνίου) στοίχισε σοβαρά στην οικονομία και έφτασε μια αναπνοή από την πτώση της κυβέρνησης. Η ιδέα ότι ότι η κοινωνία χωρίζεται σε δυο 2 αντίπαλα ταξικά στρατόπεδα, κι ότι υπάρχει μια τάξη, η εργατική, που είναι μακράν πλειοψηφική, κρατάει στα χέρια της την οικονομία και διαθέτει την πραγματική δύναμη να νικήσει τα αφεντικά, άρχισε να ακούγεται πιο ρεαλιστική.

Η κυβέρνηση από το Μάρτιο κιόλας άρχισε να παρουσιάζει διάφορες «βελτιώσεις» του νόμου ή υποσχέσεις για «εξαιρέσεις κλάδων», σε προσπάθεια σαλαμοποίησης των αντιφρονούντων. Σε αυτό το περιβάλλον έγινε εφικτό να κατακτηθούν επιμέρους νίκες. Ανασφάλιστοι εργαζόμενοι διεκδίκησαν και κέρδισαν νόμιμη εργασία. Οι εκπαιδευτικοί κέρδισαν αυξήσεις μισθών μέσα στην κρίση. Ικανοποιήθηκαν αιτήματα του φοιτητικού κινήματος, αλλά και των σιδηροδρομικών που απεργούσαν εδώ και τέσσερις μήνες. Αυτές οι νίκες αφενός δείχνουν ότι δεν ισχύει το να «περιορίζουμε τα αιτήματά μας για να είναι πιο εύκολο να τα κερδίζουμε», κλασικό επιχείρημα των ρεφορμιστών και των γραφειοκρατών. Το αντίθετο ακριβώς ισχύει: το να τα διεκδικούμε «όλοι όλα» είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να κερδίσουμε ακόμα κι επιμέρους κατακτήσεις, ακόμα και μέσα στην κρίση. Αφετέρου δείχνουν τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης, που ποντάρει όλα τα λεφτά της στο ξήλωμα του Εργατικού Κώδικα και την ήττα του κινήματος, για να «καταπιαστεί» έπειτα με τα υπόλοιπα μέτωπα και κατακτήσεις.

Το κίνημα κατάφερε να σπάσει το στρατιωτικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης ξανά και ξανά, αποκαλύπτοντας αδυναμίες του καθεστώτος. Σε μια περίοδο που οι διαδηλώσεις απαγορεύονταν στο όνομα της καταπολέμησης της «τρομοκρατίας», ξέσπασε ένα κίνημα με καθημερινές διαδηλώσεις που «απελευθέρωσε» επί 4 μήνες τη δημόσια ζωή, έσπασε το φόβο και την εξατομίκευση. Όταν ο Ολάντ προσπάθησε να φέρει προς ψήφιση συνταγµατική τροποποίηση που βάθαινε το καθεστώς στρατιωτικού νόµου, σαρώθηκε από τις αντιδράσεις στο κόµµα του και την απέσυρε. Οι απειλές ενάντια στους απεργούς, ώστε να μην προκληθούν προβλήματα στο Euro, εν μέρει τουλάχιστον αψηφήστηκαν. Στις 23 και 28 Ιουνίου απείλησε η κυβέρνηση με απαγόρευση των διαδηλώσεων-στις 23 έκανε την απειλή πράξη. Οι απεργοί αψήφησαν την απειλή, και βουλευτές του Ολάντ καλούσαν δημόσια στη διαδήλωση. Μια μέρα πριν τη συγκέντρωση οι κυβερνώντες ανακοίνωσαν την άρση της απαγόρευσης με την ουρά στα σκέλια.

Μια νέα γενιά αγωνιστών μπήκε στη συστηματική  διαδικασία της πολιτικής συζήτησης και της γενίκευσης των εμπειριών της, εκπαιδεύτηκε στην αλληλεγγύη (στους εργάτες, στους πρόσφυγες, στους άστεγους), την οικοδόμηση σχέσεων και επικοιωνίας με τους εργάτες, τη μάχη με τα σώματα καταστολής. Αντιστράφηκε η ακροδεξιά ατζέντα και ηγεμονία, που ευνοούσε την επέλαση της Λεπέν. Η Δεξιά βυθίστηκε σε κρίση κι η Ακροδεξιά στριμώχτηκε στη γωνία, υποστηρίζοντας τους μπάτσους και καλώντας σε σκληρότερη καταστολή. 

Το κίνημα έβαλε και στη Γαλλία τις βάσεις για την κατάρρευση της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, αποδεικνύοντας ότι δε διαφέρει σε τίποτα από τη Δεξιά. Οι «Σοσιαλιστές» προχώρησαν σε μια κατασταλτική επιχείρηση ευρύτατης κλίμακας, στέλνοντας πολλές εκατοντάδες στο νοσοκομείο (φτάνοντας πολύ κοντά στο να σκοτώσει), συλλαμβάνοντας χιλιάδες διαδηλωτές. Κλομπ, κανόνια νερού, δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης, πλαστικές σφαίρες έγιναν καθημερινό «ψωμοτύρι». Οι «Σοσιαλιστές» χτύπησαν διαδήλωση της Πρωτομαγιάς για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1970, κι απαγόρευσαν πρώτη φορά διαδήλωση των συνδικάτων από το 1962 και τον Πόλεμο της Αλγερίας! Συκοφάντησαν μαζί με τα ΜΜΕ χυδαία τα συνδικάτα ταυτίζοντάς τα με … τζιχαντιστές και τρομοκράτες. Από τα τέλη Μαρτίου η γαλλική Δικαιοσύνη επέβαλε βαριές ποινές σε πάνω από 750 άτομα, μεταξύ των οποίων εκατό άτομα κάτω των 18 ετών.  Κάπως έτσι εξηγείται ότι στις τελευταίες μετρήσεις, o Oλάντ συγκεντρώνει αρνητικές γνώμες από το 88% των Γάλλων (!), μόνο το 14% τάσσεται υπέρ μιας νέας υποψηφιότητάς του για την Προεδρία της επόμενης χρονιάς, ενώ η δημοτικότητα του Βαλς βρίσκεται στο 16%.

Το μεγάλο κίνημα  άντεξε 4 μήνες ως ένα αμφίρροπο μπρα ντε φερ με το γαλλικό σύστημα. Έτριξε τα δόντια στην κυβέρνηση και την απείλησε σοβαρά. Έστω κι αν, όπως δείχνει , ολοκληρώνει τον κύκλο του, η ταξική οργή παραμένει ασίγαστη και μένει να δούμε τι θα συμβεί στον απόηχο. Ο λαϊκός κόσμος δε βλέπει  καμία προοπτική. Η κρίση βαθαίνει διεθνώς κι η Γαλλία περιδινίζεται. Νέα μέτρα βρίσκονται προ των πυλών , όπως δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Θα επικρατήσει αίσθημα ήττας ή θα περάσουμε σε μια νέα φάση κλαδικών αγώνων ενάντια στην εφαρμογή του νέου νόμου και στα επόμενα μέτρα; 

Με ποιες δυνάμεις θα καταφέρει να εφαρμόσει το νόμο η πλήρως απονομιμοποιημένη και σε κρίση κυβέρνηση Βαλς-Ολάντ;  Το κυβερνητικό στρατόπεδο έχει υποστεί βαθιά τραύματα και κλυδωνισμούς, έχει αποξενωθεί πλήρως από την εκλογική αλλά σε μεγάλο βαθμό και από την κομμματική του βάση. Στο βαθμό που θα συνεχίζει η κρίση των «Σοσιαλιστών» , θα αφήνει συνεχώς ανοιχτά παράθυρα για να εισβάλει ξανά η λαϊκή οργή.

Τα συνδικάτα πάντως ήδη έχουν υποσχεθεί θερμό φθινόπωρο.

Ο οριστικός απολογισμός αυτού του αγώνα αποτελεί εκκρεμότητα.

Εξαίσια δυναμική από τα κάτω. Τι θα μπορούσε να γίνει «από τα πάνω»;

Η ιστορική πείρα δείχνει ότι συνήθως για τη νίκη χρειάζεται ένας συνδυασμός αποφασισμένου γενικευμένου κινήματος και πολιτικής προοπτικής. Καθώς ένας  πρώτος κύκλος κλείνει, μπορούμε να ανοίξουμε τη συζήτηση για το «τι παραπάνω έπρεπε να γίνει».

Ο παράγοντας «αυθόρμητο» άγγιξε τα όριά του. Επί 4 μήνες νέες δυνάμεις έμπαιναν στο κίνημα και η μια συμπλήρωνε και «ξεκούραζε» την άλλη. Όταν είπαμε παραπάνω ότι η εργατική τάξη επέστρεψε με όλα της τα όπλα, «ξεχάσαμε» το βασικότερο: τη Γενική Απεργία. Η μια από τις 2 μεγαλύτερες συνομοσπονδίες, η CFDT, δεν κάλεσε ποτέ σε απεργία. Το κίνημα Nuit Debout κράτησε το νήμα της αντίστασης στα μεγάλα μεσοδιαστήματα που η Διασυνδικαλιστική των 7 συνδικάτων δεν καλούσε σε διαδηλώσεις, αλλά έλειπε η δύναμη που θα ενώσει όλους τους εργάτες με τη νεολαία και τους υπόλοιπους φτωχούς. Λογικό ήταν οι κλαδικές απεργίες να μην αντέξουν πάνω από μερικές βδομάδες, ενώ υπήρχε κι έλλειψη συντονισμού μεταξύ τους.

Οι μεγάλες συνομοσπονδίες που συμμετείχαν στο κίνημα, κυρίως αυτή της CGT, ποτέ δεν απομακρύνθηκαν από το ρόλο απλώς του «ριζοσπάστη διαπραγματευτή»,  δεν ξέφυγαν ποτέ από τα ανεκτά όρια του αστικού πλαισίου. Δεν κάλεσαν σε πολιτική απεργία διαρκείας. Δεν κάλεσαν ανοιχτά σε σαμποτάζ του Euro, αντίθετα η CGT κατήγγειλε τους κλάδους που δημιούργησαν προβλήματα στη διεξαγωγή του και διατηρεί την τάση να συρθεί σε «διάλογο».

Τα μεγάλα συνδικάτα συνολικά φάνηκαν δέσμια του διαμεσολαβητικού τους ρόλου με το κεφάλαιο και της κοινοβουλευτικο-κεντρικής (αντί της ταξικής) λογικής «κι αν πέσει ο Ολάντ, μήπως ανοίξουμε το δρόμο στη Λεπέν;». Δεν μπόρεσαν να διακρίνουν καθαρά ότι η κλιμάκωση του αγώνα είναι η μόνη εγγύηση τόσο ενάντια στη Λεπέν όσο και για να ανοίξει ο «χώρος» για αναζήτηση και δημιουργία εναλλακτικών στα αριστερά του Ολάντ.

Η κακή κατάσταση της Αριστεράς, ο ρεφορμισμός και η πολυδιάσπαση, τη βρήκαν ανέτοιμη να παίξει ηγετικό ρόλο πολιτικά και να γενικεύσει τον αγώνα προς την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης.

Παρ’ όλα αυτά τα προβλήματα, το κίνημα ταρακούνησε ήδη την κυβέρνηση, σε βαθμό που να μπορεί να γίνει λόγος για αρχή του τέλους της. Η δυναμική τού «από τα κάτω» αποδείχθηκε θαυμάσια, και μπορούσε να φτάσει πολύ μακρύτερα. Είναι βέβαιο ότι αν οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες συγκροτούσαν ένα «κέντρο» που να συντονίζει από την αρχή τις απεργίες με τις πλατείες και τις καταλήψεις της νεολαίας, να μην αφήνει τόσο μεγάλα μεσοδιαστήματα μεταξύ των πανεθνικών μερών δράσης (αφήνοντας την αντίσταση να ξεθυμαίνει και να παρουσιάζει φαινόμενα κόπωσης), να εργαστεί για το στόχο της γενικής πολιτικής απεργίας και την ανατροπή των  Βαλς-Ολάντ από τα κάτω κι από τα αριστερά, να προωθεί μια πολιτική εναλλακτική λύση που θα διεκδικούσε  «λιτότητα στους πλούσιους» και θα διεκδικούσε πίσω τα κλεμμένα, οι δυνατότητες για την άμεση πτώση των Ολάντ-Βαλς και μια συνολικότερη πολιτικο-κοινωνική ανατροπή ήταν κάτι παραπάνω από υπαρκτές.

Η οικοδόμηση ενός τέτοιου πολιτικού και κινηματικού κέντρου παραμένει πρωταρχικό καθήκον για τους αγωνιστές κι ανάγκη για την εργατική τάξη και τους φτωχούς της Γαλλίας. Από την άλλη, όποια κι αν είναι η εξέλιξη των τελευταίων επεισοδίων της μάχης, όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι μία: «να γίνει της Γαλλίας» - η απαραίτητη προϋπόθεση για τις όποιες θετικές εξελίξεις.