Στις 2 του Ιούλη ο Σύλλογος των Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ) οργάνωσε κινητοποίηση έξω από το ξενοδοχείο Τιτάνια στο κέντρο της Αθήνας με αφορμή το συνέδριο της εργοδοτικής ένωσης ΟΕΦΕ.

Δεκάδες συνάδελφοι και αλληλέγγυοι/ες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα.


Εργασιακός μεσαίωνας στον ιδιωτικό τομέα: μειώσεις μισθών, εργοδοτική ασυδοσία ή πίσω από τα μνημόνια κρυμμένα τα ντόπια αφεντικά
(το παράδειγμα των εργοδοτών στα φροντιστήρια)

Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι νέοι και οι συνταξιούχοι υφίστανται 6 χρόνια τις επιπτώσεις της καταστροφικής αντεργατικής πολιτικής που άσκησαν (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ) και ασκούν (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), και τις οποίες επέβαλαν τα ξένα και τα ντόπια αφεντικά και οι ιμπεριαλιστές ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, για να επιβάλουν την καπιταλιστική αναδιάρθρωση με λεηλασία μισθών και συντάξεων, φοροληστεία και κατασχέσεις. Η κατάσταση αυτή παίρνει άγριες διαστάσεις στους χώρους εργασίας στον ιδιωτικό τομέα: μεροκάματα πείνας, απληρωσιά για μήνες, απολύσεις, εργοδοτική ασυδοσία. Στα φροντιστήρια η εργοδοτική ένωση ΟΕΦΕ-ΣΕΦΑ από το 2012 κατήγγειλε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ), αν και είχαν κηρυχθεί υποχρεωτικές για όλους τους εργοδότες. Την ίδια περίοδο άρχισε πογκρόμ απολύσεων όσων διεκδίκησαν την εφαρμογή της ΣΣΕ και αρνήθηκαν τη δραματική μείωση του ωρομισθίου τους.

Στις 14 Απριλίου 2016, δημοσιεύθηκε στον τύπο το από 9/4/2016 υπόμνημα προς το υπουργείο παιδείας της πανελλαδικής εργοδοτικής ένωσης, ΟΕΦΕ, το οποίο υπογράφει ο πρόεδρός της, Γ. Βαφειαδάκης, ως «υπεύθυνος επικοινωνίας». Απαίτησε την απόσυρση της τροπολογίας του άρθρου 40 στο νομοσχέδιο για την έρευνα, το οποίο τελικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε την πολιτική βούληση να καταθέσει προς ψήφιση και με την οποία, αν ψηφιζόταν, θα υπήρχε στοιχειώδης έλεγχος της μαύρης εργασίας και της υπασφάλισης στα φροντιστήρια. Για μια ακόμη φορά -όπως και στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της ΣΣΕ το 2011, όπου απαίτησαν να μην υπάρξει καμία αύξηση, γιατί αυτό επέβαλε το μνημόνιο, το οποίο και κατέθεσαν στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας- σήμερα υψώνουν τα μνημόνια σαν ασπίδα στην ασυδοσία τους, αποδεικνύοντας ότι πίσω από αυτά βρίσκονται και τα ντόπια αφεντικά. Απαίτησαν και επέβαλαν την απόσυρση της τροπολογίας του άρθρου 40 επικαλούμενοι το μνημόνιο 4046/2012 και το μεσοπρόθεσμο 4093/2012 που λεηλάτησαν τον κατώτατο μισθό από 740 € μεικτά σε 586 € για τους άνω των 25 ετών και 511 € για τους κάτω των 25 ετών. Με τον πιο εθελόδουλο τρόπο χαρακτηρίζουν τα μνημόνια «αυξημένης τυπικής ισχύος εκτελεστικούς κυρωτικούς νόμους ανειλημμένων διεθνών υποχρεώσεων της χώρας», απαιτώντας να μη νομοθετήσει η κυβέρνηση οποιαδήποτε αλλαγή που, έστω και στοιχειωδώς, θα συντελούσε στο να περιοριστεί η λεηλασία των όρων εργασίας των εργαζομένων. Εξυμνούν τις ατομικές συμβάσεις εργασίας αφού δηλώνουν πως «προσέδωσαν ευελιξία στη λειτουργία των φροντιστηρίων προς όφελος του κοινωνικού συνόλου». Πράγματι, όταν ο εργαζόμενος στα φροντιστήρια δεν μπορεί να ζήσει από τη δουλειά του με αξιοπρέπεια, θα πρέπει να χαίρεται -κανιβαλικά- το κοινωνικό σύνολο. Επιπλέον, διαχωρίζουν τους εργαζομένους στις επιχειρήσεις τους σε δήθεν «μόνιμους και καλούς που έχουν πολύ υψηλότερα ωρομίσθια από τα κατώτατα». Χαρακτηρίζουν μόνιμους τους ωρομίσθιους που προσλαμβάνονται τον Σεπτέμβρη και απολύονται τον Μάη… και μάλιστα δεν αναφέρουν από ποιους τους διαχωρίζουν• τους νέους και τις νέες εργαζομένους και εργαζόμενες που αποφοιτούν από τις καθηγητικές σχολές και δουλεύουν με voucher και είναι ταυτόχρονα και γραμματείς και καθηγήτριες/ητές…

Τέλος, μένουν απαθείς απέναντι στην αδιάλλακτη στάση του μέλους τους και ιδιοκτήτη του φροντιστηρίου Πρίσμα, Βασιλείου Γκούμα, ο οποίος αρνείται να εφαρμόσει δικαστική απόφαση που τον υποχρεώνει να επαναπροσλάβει τη συνάδελφο και πρόεδρο του ΣΕΦΚ, Ανδριανή Σμαρνάκη που εργαζόταν επί 24 συνεχή χρόνια στο φροντιστήριο και απολύθηκε επειδή διεκδίκησε μαζί με το σωματείο μας οφειλόμενα δεδουλευμένα 2 ετών. Ο Β. Γκούμας έχει χρησιμοποιήσει καταχρηστικά κάθε μέσο (κινητοποίηση του κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους, μηνύσεις κ.ά.) με σκοπό την τρομοκράτηση της συναδέλφου και την ποινικοποίηση των δράσεων του ΣΕΦΚ.

Αυτός είναι ο όμορφος και αγγελικός κόσμος της επιχειρηματικότητας, της εμπορευματικοποίησης της γνώσης, τωνvoucher της ανακύκλωσης της ανεργίας χωρίς εργασιακά δικαιώματα, πίσω από τις βιτρίνες της φιλανθρωπίας… Σε αυτούς τους χώρους ο Σύλλογος των Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ) θα συνεχίσει να δίνει τον ακηδεμόνευτο αγώνα για την οργάνωση των εργαζομένων από τα κάτω σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, για να σηκώσει κεφάλι ο κλάδος, για να γίνει η αλληλεγγύη η συναδελφική αντίπαλο δέος για τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις.

Να επαναπροσληφθεί η συνάδελφος από το φροντιστήριο Πρίσμα

Να υπογραφεί Συλλογική Σύμβαση Εργασίας στον κλάδο μας





πηγή pandiera

Οι τρομοκράτες κυρίαρχοι κύκλοι τηςΕΕ και τα κατεστημένα της «παγκοσμιοποίησης» οργίαζαν για να φοβίσουν το βρετανικό λαό, προαναγγέλλοντας μέρες κολάσεως στηΒρετανία σε περίπτωση που επικρατούσε το Brexit.

Το Brexit πράγματι επικράτησε, τίποτα, όμως, απ' όσα εφιαλτικά προαναγγέλλοντο δεν έχει συμβεί. Οι «τρομοκράτες» διαψεύδονται.

Μετά τις πρώτες μέρες, όπου πράγματι η στερλίνα σημείωσε μια μεγάλη βουτιά (μάλλον ωφέλιμη για τις εξαγωγές της) και το Χρηματιστήριο μια καθοδική πορεία, η ισορροπία στην οικονομική ζωή και αναφερόμαστε στην «καπιταλιστική ισορροπία», έχει αρχίσει σε μόλις τρεις βδομάδες νααποκαθίσταται, σχεδόν, πλήρως και η εικόνα να είναι θετική έως αισιόδοξη, μετά μάλιστα τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό την Theresa May, η σύνθεση της οποίας δείχνει επιμονή, δίχως ταλαντεύσεις, στο Brexit.

Οι τρομοκράτες μιλούσαν για χειροτέρευση της κατάστασης έως και το τέλος του τρέχοντος έτους, ωστόσο οι εξελίξεις τις διαψεύδουν.

Οι βρετανικές αγορές έχουν επανέλθει πλήρως, με τον FTSE 100 να βρίσκεται σε συνεχή άνοδο και την ισοτιμία στερλίνας/δολαρίου να έχει ξεπεράσει και πάλι το ψυχολογικό όριο του 1,30 και την Παρασκευή (15/7) να βρίσκεται στα ύψη του 1,39!!!

Επίσης, αν και οι φήμες για μαζική φυγή των πολυεθνικών από το Λονδίνο οργίαζαν, όχι μόνο δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά πολλές εταιρείες δηλώνουν πρόθυμες να στηρίξουν το City, το χρηματοπιστωτικό κέντρο της Ευρώπης, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία.

Πηγαίνοντας τώρα στην αντίπερα όχθη, το σκηνικό αλλάζει άρδην.

Η Γερμανία και τα υπόλοιπα μέλη του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. που εκτόξευαν απροκάλυπτεςαπειλές κατά του Λονδίνου πριν και αμέσως μετά το δημοψήφισμα, πλέον καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ένωσης, που δεν είναι άλλο από την…ύπαρξη της.

Η διατήρηση της ίδιας σκληρής στάσης από το Βερολίνο προς τα υπόλοιπα κράτη – μέλη, αποδεικνύει περίτρανα ότι ούτε ένα Brexit δεν μπορεί να ανακόψει τις ηγεμονικές τάσεις της Γερμανίας!

Η λιτότητα όχι μόνο δεν έχει σταματήσει για τις μεσογειακές χώρες, αλλά γίνεται ολοένα και πιοαπαιτητική.

Πρόσφατο παράδειγμα η ομόφωνη, με τη συμφωνία και της Ελλάδας, απόφαση για κυρώσεις σε Ισπανία και Πορτογαλία , οι οποίες δεν κατάφεραν να διατηρήσουν το έλλειμμα στον προϋπολογισμέ κάτω από το 3% του ΑΕΠ.

Για την Ελλάδα ας μην το συζητήσουμε, διότι η επιμονή για την πλήρη εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων γίνεται ακόμα πιο πιεστική μετά το Brexit.

Κι όλα αυτά, χωρίς να προσθέσουμε τις μεγάλες αναταράξεις, μάλλον αδιέξοδες, στις τράπεζες της εναπομείνασας ΕΕ και πρώτα απ' όλα της Ιταλίας.

Δεν ξέρουμε αν η Γερμανία και το σκληρό κατεστημένο της ΕΕ κάνει απλώς μετά Brexit επίδειξη πυγμής ή προκειται για μια μονιμότερη στρατηγική που αποκλείει κάθε χαλάρωση στην ανάπηρη και κατ' όνομα, πλέον, ΕΕ.

Το βέβαιον είναι ότι ότι το Brexit αποδεικνύεται μάλλον βιώσιμος δρόμος και πολύ προτιμότερος από την παραμονή στη φυλακή της ΕΕ.

Τι δηλοί ο μύθος για την Ελλάδα;

Το συμπέρασμα για την Ελλάδα, όσο διαφορετική και αν είναι η κατάσταση από τη Βρετανία, μάλλον είναι αυτονόητο.

Ένα Gr€xit θα πρέπει να πάψει να μας τρομοκρατεί.

Το Brexit μας δείχνει το δρόμο.

Αρκεί αυτό το Grexit, με πρώτο βήμα την έξοδο από την ευρωζώνη, να το οργανώσουμε, να τοπροωθήσουμε αποφασιστικά και τολμηρά και να το συνδέσουμε με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα.

Ο ρεαλισμός είναι 100% με το μέρος του Gr€xit και όχι του Gremain!!!

Ν.Ζ

«Οι καινοτόμες startup εταιρείες… παραδοσιακά απολύουν και ελαστικοποιούν την εργασία»

Αυτό ήταν το θέμα της εκπομπής Ράδιο Παντιέρα που μεταδόθηκε από το ελεύθερο ραδιόφωνο της ERTOpen, την Τετάρτη 13 Ιουλίου. 
Καλεσμένος στο στούντιο, ο Κώστας Βαβουρανάκης, μέλος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, o οποίος απολύθηκε από μια από τις λεγόμενες startup εταιρείες όπου εργαζόταν με τη μορφή της τηλεργασίας.

Η περίπτωση της απόλυσής του που έγινε για καθαρά συνδικαλιστικούς λόγους, αναδεικνύει το κάθε άλλο παρά… καινοτόμο πνεύμα που επικρατεί στο καθεστώς εργασίας σε ανάλογες εταιρείες. Καμία τήρηση συλλογικών συμβάσεων, περικοπές στους μισθούς, απληρωσιά, εντατικοποίηση, επιβολή μέτρων «αυτοαξιολόγησης» και διαρκούς ελέγχου μέσω «στόχων» που πρέπει κάθε φορά να πιάνονται, και που σε αντίθετη περίπτωση ο εργαζόμενος πάντα «την πληρώνει».

Ο Κώστας Βαβουρανάκης διαμαρτυρήθηκε για τις μειώσεις μισθών που επέβαλε η εταιρεία παροχής υπηρεσιών εφαρμογών Goodvidio, τόλμησε να απεργήσει στην 48ωρη γενική απεργία στις αρχές Μαΐου και από τότε η εργοδοσία αποφάσισε να τον απολύσει.

Η περίπτωσή του φέρνει στο προσκήνιο τις εργασιακές σχέσεις που επικρατούν σε διάφορες νεοφυείς εταιρείες ή startup, που ξεκινούν από μια καινοτόμο ιδέα και αναζητούν χρηματοδότηση από επενδυτές και funds.

Όπως τόνισε, συχνά οι όροι ίδρυσης και λειτουργίας των startup υπαγορεύονται από επενδυτές οι οποίοι επιδιώκουν και επιβάλουν την ελαστικοποίηση της εργασίας και το καθεστώς γαλέρας. «Παρά τους μύθους για τις σχέσεις εργαζομένων εργοδοτών σε αυτές τις εταιρείες, πολύ γρήγορα αναδεικνύεται το χάσμα ιδιοκτητών και εργαζόμενων λόγω της φύσης της εργασίας στον καπιταλισμό», σχολίασε ο Κ. Βαβουρανάκης.

Αναφερόμενος στη μορφή εργασίας της τηλεργασίας, τόνισε ότι κυριαρχεί η αποκοινωνικοποίηση, η εξατομίκευση και η απομόνωση από τη συλλογικότητα του χώρου εργασίας. “Είναι ένας ιδιότυπος ιδρυματισμός με το σπίτι σου” είπε χαρακτηριστικά, για να προσθέσει ότι “οι ελάχιστοι τρόποι επικοινωνίας με τους συναδέλφους σου δημιουργούν πρόβλημα στη συλλογική διεκδίκηση και αλληλεγγύη στο χώρο εργασίας.»

Επίσης αναφέρθηκε στην έξαρση της μαύρης και ελαστικής εργασίας στους εργαζόμενους με τηλεργασία. “Σπάνια είμαστε ορατοί” είπε χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι είναι “εύφορο κομμάτι για ανάπτυξη της μαύρης απασχόλησης μακριά από τον κλασικό χώρο εργασίας”

Τέλος ο Κ. Βαβουρανάκης έδωσε έμφαση στη μορφή του αγώνα για τη δικαίωσή του, που ήταν πέρα από ανακοινώσεις αλληλεγγύης από σωματεία και συλλογικότητας, και νομικές μορφές πίεσης, στην έκταση της δημοσιότητας, που ήταν αρκετή για να λυγίσει την εργοδοσία και να την εξαναγκάσει να αποδεχθεί τα οφειλόμενα δεδουλευμένα απλήρωτες υπερωρίες.

Κλείνοντας ο  Κ. Βαβουρανάκης κάλεσε τους συναδέλφους του στον κλάδο πληροφορικής να πλαισιώσουν τα υφιστάμενα σωματεία (ΣΕΤΗΠ, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών) να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους και να αντιδράσουν συλλογικά για όλα όσα συμβαίνουν στους χώρους δουλειάς αλλά και γενικότερα στην κοινωνία.

Την εκπομπή συντόνισε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Σταμούλης. 
Στον ήχο ήταν ο Νίκος Αντωνόπουλος.

Η εκπομπή Ράδιο Παντιέρα μεταδίδεται από το ραδιόφωνο της ERTopen στους 106,7 στα FM στην Αττική, καθώς και μέσω του διαδικτυακού ραδιοφώνου της ertopen.com. Επίσης, το πρόγραμμα αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3, στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο. Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5 και στα Χανιά στους1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία.

Ακούστε στα βίντεο που ακολουθούν ολόκληρη την ενδιαφέρουσα εκπομπή εδώ: pandiera

Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Η σύγκρουση και η έκβαση του εμφυλίου πολέμου σπάνια ερμηνεύεται από την επιστημονική και ιστορικοϋλιστική σκοπιά, δηλαδή ως γενικευμένη ένοπλη μορφή της υπεροξυμμένης βασικής αντίθεσης. Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός (λαοκρατία-λαϊκή δημοκρατία) που ενυπήρχε ως δευτερεύουσα τάση στον αντιφασιστικό – εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, μετά την ήττα και υποχώρηση των δυνάμεων κατοχής, κυριάρχησε αντικειμενικά, αφού ζητούμενο δεν ήταν πλέον η απελευθέρωση της χώρας, αλλά η κοινωνικό-πολιτική συγκρότησή της. Κυριάρχησε και υποκειμενικά, με την μορφή όμως αυθόρμητης ταξικής συνείδησης, αφού η ηγεσία του πολυκομματικού ΕΑΜ, αλλά και του ΚΚΕ, έμενε προσκολλημένη στη λαϊκόμετωπική θεωρία των σταδίων του 7ου συνεδρίου της Γ’ Διεθνούς, στη λογική της εθνικής συμμαχικής και στρατιωτικής ενότητας των συμφωνιών του Λιβάνου και της Καζέρτας, στη λογική της εθνικής κυβέρνησης και της ομαλής κοινοβουλευτικής εξέλιξης, δια της οποίας αυταπατάτο ότι θα κυριαρχούσε πολιτικά, λόγω της ευρείας ηγεμονίας της στις λαϊκές μάζες.

Η πάλη για την εξουσία στις μετακατοχικές συνθήκες, η δυναμική λύση του “ποιος-ποιόν;” ήταν αναπόφευκτη διότι οι εθνικοαπελευθερωτικές δυνάμεις, στις οποίες ηγεμόνευαν οι κομμουνιστές και οι σύμμαχοί τους, είχαν δημιουργήσει μια μορφή κράτους, είχαν συγκροτήσει ετοιμοπόλεμο στρατό, κοινωνικές δομές, μαζικά κινήματα. Στις γραμμές τους αναπόφευκτα, κυριαρχούσε η δυναμική ολοκλήρωσης των κατακτήσεων τους, και όχι της υποταγής στις αστικές πολιτικές δυνάμεις, απούσες κατά κανόνα από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Δυσχερής θα ήταν εκ των πραγμάτων, η συνεργασία πολιτικών δυνάμεων που εκπροσωπούσαν αντίπαλα κοινωνικά συμφέροντα και τάξεις, αντίθετη πολιτική και ιδεολογία, διαμετρικά αντίθετη στάση (εξαιρουμένης της μειοψηφικής πατριωτικής αστικής τάξης), έναντι των δυνάμεων του Άξονα. Από την άλλη, οι ιμπεριαλιστές και οι κοινωνικοί και πολιτικοί σύμμαχοι τους στις απελευθερωμένες χώρες, έχοντας με τη συνεργεία της μεγαλοκρατικής ΕΣΣΔ προβεί στην αναδιανομή του κόσμου, δεν διακρίνονταν από δημοκρατική ευαισθησία σεβασμού του συσχετισμού δύναμης υπέρ των λαϊκών, απελευθερωτικών, επαναστατικών και αριστερών δυνάμεων. Θα κατέβαλλαν κάθε προσπάθεια, για να εξουδετερώσουν και να καταστείλουν το λαϊκό κίνημα, θα προέβαιναν ακόμη και σε στρατιωτικές επεμβάσεις, υποκίνηση εμφύλιων συγκρούσεων, στρατιωτικές δικτατορίες, για να διασώσουν τα στρατιωτικά καθεστώτα και να εξυπηρετήσουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα πάση θυσία.

Όντως, αμέσως μετά τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και παρά τις συμφωνίες Γιάλτας και Πότσδαμ, η Ευρώπη και εν μέρει η Ασία έγιναν θέατρα ταξικής πάλης για την εξουσία και την επιβολή ή αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού. Στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ανατράπηκαν τα καπιταλιστικά καθεστώτα, χωρίς να παραγνωρίζεται η ισχυρή παρουσία του κόκκινου στρατού. Σε χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία και η Αλβανία είχαν αναπτυχθεί πανίσχυρα απελευθερωτικά κινήματα ενώ μετά την εκδίωξη των δυνάμεων κατοχής, ανατράπηκε το καπιταλιστικό καθεστώς, χωρίς μάλιστα την επέμβαση σοβιετικών στρατευμάτων. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όπου αναπτύχθηκαν τα ισχυρότερα απελευθερωτικά κινήματα (Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα), λόγω της ύπαρξης ισχυρής αστικής τάξης στις δύο πρώτες, και της υπαγωγής τους στη σφαίρα επιρροής του αμερικάνικου και αγγλικού ιμπεριαλισμού, εγκαθιδρύθηκαν ισχυρά αστικά καθεστώτα με προσωρινή συμμετοχή και των κομμουνιστικών κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία (του ελληνικού μέχρι τα Δεκεμβριανά, και του ιταλικού και γαλλικού μέχρι το 1947). Η διατήρηση του καπιταλιστικού καθεστώτος δεν συνεπάγεται μη διεκδίκηση της εξουσίας από τις λαϊκές επαναστατικές δυνάμεις. Εξάλλου στην Ελλάδα την τριετία 1946-1949 διεξήχθη αδυσώπητος εμφύλιος πόλεμος, ενώ σε Γαλλία και Ιταλία συγκροτήθηκαν πανίσχυρα κομμουνιστικά κόμματα και κινήματα, που διεκδικούσαν δια της κοινοβουλευτικής οδού, στον απόηχο της κατοχικής εθνικής ενότητας, συμμετοχή στην κυβερνητική εξουσία, διεκδίκηση που εκφυλίστηκε σε τυπικό ρεφορμισμό. Στη Γερμανία, η παρουσία σοβιετικών στρατευμάτων αλλά και η επανασυγκρότηση του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος, αποτέλεσαν τους βασικούς παράγοντες για τη δημιουργία της Λ.Δ. Γερμανίας. Στην Κίνα η πάλη για την εξουσία μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων και των εθνικιστών του Τσιάνγκ Κάι Σεκ, έληξε με την εγκαθίδρυση της ΛΔ της Κίνας. Ενώ την ίδια περίοδο εγκαθιδρύθηκαν η  Λ.Δ. του Β. Βιετνάμ, και της Β. Κορέας.



Επιβεβαιώνεται λοιπόν η μαρξιστική ιστορικοϋλιστική θέση ότι η ταξική πάλη στον παροξυσμό της θέτει θέμα εξουσίας για τη διατήρηση ή την κατάργηση του κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος, ανεξάρτητα από την έκβαση αυτής της πάλης. Σε τέτοιες συνθήκες, η ανάγκη όξυνσης της ταξικής πάλης για την εξουσία διαχέεται στο κίνημα, ακόμη και αν η ηγεσία του έχει πραγματοποιήσει κοντόφθαλμο συμβιβασμό με την αστική τάξη. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση αγωνιστών, όπως ο Άρης Βελουχιώτης, που με σπάνια διορατικότητα, διέκρινε τους κινδύνους της συμμαχίας με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, την αναπόφευκτη μετατροπή του, αν δεν υπήρχε λαϊκή αντίδραση, σε νέο δυνάστη του ελληνικού λαού μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αλλά και στις συμφωνίες Λιβάνου Καζέρτας και Βάρκιζας αντέδρασε, επιχειρώντας να αποκαταστήσει την επαναστατική γραμμή στο κίνημα, με επισφράγισμα τον ηρωικό θάνατο του.

Στη χώρα μας, ειδικά μετά την αποχώρηση των Γερμανών και πριν την έλευση των Άγγλων δεν υπήρξε απλώς επαναστατική κατάσταση, αλλά κενό εξουσίας, το οποίο de facto είχε ουσιαστικά καλύψει ο ΕΛΑΣ με τις τακτικές και εφεδρικές στρατιωτικές του δυνάμεις, αλλά και με ένα πανίσχυρο μαζικό κίνημα. Από την άλλη, η αστική τάξη, σχεδόν αποσαθρωμένη, είχε συσπειρωθεί γύρω από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, υπό τον Γ. Παπανδρέου. Στον  στρατιωτικό τομέα, παρέτασσε τις δυνάμεις του Ιερού Λόχου, και της ταξιαρχίας του Ρίμινι, αλλά και τους ταγματασφαλίτες και ακροδεξιές οργανώσεις. Αν στο κρίσιμο αυτό διάστημα οι βασικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ είχαν μεταφερθεί στην Αθήνα με τον βαρύ οπλισμό τους, η επανάσταση θα είχε επικρατήσει με μικρές αντιστάσεις. Βέβαια, και μετά από αυτές τις εξελίξεις, οι Άγγλοι μπορεί να επενέβαιναν δυναμικά, μπορεί και όχι. Απόλυτη βεβαιότητα για τη νίκη της επανάστασης δεν μπορεί να υπάρχει… Υπήρχε όμως μια εξαιρετικά ευνοϊκή κατάσταση, την οποία όχι μόνο οι επαναστάτες, αλλά και οι ταλαντευόμενες δυνάμεις δεν μπορούν να αγνοούν.

Αλλά επαναστατικές συνθήκες, όχι εξίσου ευνοϊκές, υπήρχαν και τους πρώτους μήνες του 1946. Πριν από τις εκλογές στις 31 Μαρτίου, στις οποίες η μη-συμμετοχή του ΚΚΕ υπήρξε σαφώς βλαπτική, ενώ η συγκρότηση του κρατικού μηχανισμού και του κυβερνητικού στρατού, δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί, οι οργανώσεις των αστικών κέντρων δεν είχαν συρρικνωθεί με τις μαζικές εξορίες και ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, ήταν με το μέρος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Το μαζικό όμως πέρασμα στην ένοπλη πάλη πραγματοποιήθηκε στα μέσα του 1947, όταν οι συνθήκες αυτές είχαν σε μεγάλο βαθμό εκλείψει. Συμπέρασμα: Η διαπίστωση της επαναστατικής κατάστασης, πρέπει να γίνεται με άκρα αντικειμενικότητα, χωρίς βουλησιαρχία αλλά και χωρίς ηττοπάθεια, ενώ το πέρασμα στην επανάσταση (στη φάση της αποφασιστικής αναμέτρησης) πρέπει να γίνει την κατάλληλη στιγμή, για να μην χάνεται το momentum της ευνοϊκής συγκυρίας.

Για τον ελληνικό εμφύλιο (που στην ουσία συμπεριλαμβάνει και τα Δεκεμβριανά) έχει επικρατήσει συχνά η αντίληψη του “λάθους”: ότι δηλαδή κακώς έγινε, δεν υπήρχαν οι απαιτούμενες συνθήκες, ότι διαπράχτηκαν εγκληματικά λάθη της ηγεσίας, ότι είναι αποτέλεσμα των εκβιασμών των Άγγλων, του οργίου λευκής τρομοκρατίας μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, του αυταρχισμού και αντιδημοκρατισμού των κομμουνιστών, της αντίληψης τους για την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας. Χρησιμοποιούνται  ακόμη σχηματικά δίπολα, όπως : “πατριώτης-προδότης”, “αγωνιστής-ατομιστής”, “δημοκράτης-φασίστας”, “προοδευτικός-αντιδραστικός”, κ.α. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αντίληψης αποτελεί η μικροαστική αριστερά (όπως ιστορικά εκφράστηκε στην Ελλάδα από ΚΚΕ εσ, ΕΑΡ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) η οποία θεωρεί ουτοπική την επανάσταση του 1944-1949 απολυτοποιώντας τον αρνητικό συσχετισμό που δημιουργούνταν (συμφωνία Γιάλτας κ.α.) με την υπαγωγή της χώρας στον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Το λάθος της άποψης αυτής, είναι ότι απολυτοποιεί την πλευρά του συσχετισμού, και δεν την εξετάζει εν συνόλω και συγκεκριμένα (στρατιωτική και κοινωνική δύναμη του κινήματος, ηθική υπεροχή, διεθνής υποστήριξη κ.α.). Χωρίς να παραβλέπεται η ισχύς του ιμπεριαλισμού, έχει επανειλημμένα αποδειχτεί στην ιστορική διαδικασία ότι κατώτερες οικονομικά και στρατιωτικά δυνάμεις κατίσχυσαν του υπέρτερου αντιπάλου, κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες (Κούβα, Βιετνάμ κ.α.)

Αυτές τις αντιλήψεις διασπείρει η κυρίαρχη ιδεολογία, για να αμαυρώνει και να ακυρώνει το απελευθερωτικό όραμα της επανάστασης, αλλά και η Αριστερά που είναι επιρρεπής στη λαθολογία. Είναι αντιλήψεις ψυχολογίζουσες, ηθικολογικές, προσωποληπτικές, αυθαίρετες και υποκειμενικές. Κινούνται στον χώρο του εποικοδομήματος χωρίς άρθρωση με την υλικότητα των φαινομένων.

Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί υπέρμετρη τάση ιστορικών μονογραφιών. Χρήσιμες μεν, αλλά όταν απολυτοποιείται το μερικό και ιστορικό, και περιθωριοποιείται το γενικό και λογικό, δυσχεραίνεται η πρόσβαση στην ουσία των ιστορικών φαινομένων. Τα λάθη, τα στερεότυπα, οι μονομέρειες, που αναφέρθηκαν αναφορικά με την επανάσταση 1944-1949, λιγότερο ή περισσότερο, ισχύουν. Αλλά και όταν ισχύουν, ισχύουν ως επιμέρους πλευρές, χωρίς να αντανακλούν την ουσία, του φαινομένου της επανάστασης. Επομένως, η επιστημονική προσέγγιση, αξιολόγηση και αξιοποίηση δεν γίνεται βάσει επιμέρους αντιλήψεων αντικειμενικών ή όχι, αλλά βάσει της ουσίας του επαναστατικού φαινομένου. Ήτοι, βάση της έννοιας νόμου-τάσης που διέπει τα σύνθετα κοινωνικά φαινόμενα. Τον χαρακτήρα δηλαδή της επανάστασης ως κύριας δυνατότητας αρθρωμένης με πλήθος άλλων φαινομένων, που από δυνατότητα μετατρέπεται σε πραγματικότητα, υπό συγκεκριμένους όρους (αντικειμενικούς-υποκειμενικούς).



Η επανάσταση αξιολογείται ως θετικό και αναπόφευκτο, εγχείρημα για την υπέρβαση εκμεταλλευτικών και ιστορικά ξεπερασμένων κοινωνιών, και την μετάβαση σε ανώτερες και μη εκμεταλλευτικές κοινωνίες. Επιπλέον, η σοσιαλιστική επανάσταση, κρίνεται με γνώμονα τη σωστή και έγκαιρη, εκτίμηση και αξιοποίηση της επαναστατικής κατάστασης, τον λαϊκό, δημοκρατικό χαρακτήρα της, εφόσον προϋποθέτει ως υποκείμενο την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Κριτήριο, ακόμη, αποτελεί η μικρότερη δυνατή προσφυγή στη βία, ανάλογα με την αναπόφευκτη αντίδραση της αστικής τάξης, και η πραγματοποίηση των αναγκαίων για τον σοσιαλισμό αλλαγών.

Βάσει αυτών των κριτηρίων η ελληνική-σοσιαλιστική επανάσταση, κρίνεται θετική ως εγχείρημα υπέρβασης της εκμετάλλευσης, της κοινωνικής αδικίας, του αυταρχισμού και της εξάρτησης. Ήταν ρεαλιστική αφού υπήρχαν οι αντικειμενικοί και κυρίως οι υποκειμενικοί όροι της επανάστασης. Γιατί παρά τις απαράδεκτες συνθήκες του Λιβάνου και της Καζέρτας, ιδίως τη στιγμή της αποχώρησης των Γερμανών και προ της εισβολής των Άγγλων ιμπεριαλιστών είχε διαμορφωθεί εξαιρετικά πρόσφορη και διαχειρίσιμη επαναστατική κατάσταση. Τέλος η Επανάσταση αυτή ήταν αποδεδειγμένα μια κίνηση από το κατώτερο στο ανώτερο, από το συντηρητικό στο προοδευτικό, όπως ήδη έμπρακτα είχε αποδειχτεί με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, σε αντιδιαστολή με τον αστικό οικονομικό και πολιτικό κόσμο, που απείχε ή συνεργαζόταν με τους κατακτητές. Και επίσης όπως είχε αποδειχτεί, με τις προοδευτικές αναδιαρθρώσεις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές τις οποίες είχε θεσπίσει το ΕΑΜ στην απελευθερωμένη Ελλάδα.

*Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 28 του περιοδικού Αναιρέσεις, που είναι ολόκληρο αφιερωμένο στα 70 χρόνια από τον εμφύλιο



πηγή pandiera

Ο πρωθυπουργός στην συνέντευξη του μίλησε για την αναθεώρηση του Συντάγματος που θα προβλέπει στην «ενίσχυση της λαϊκής επιλογής μέσα από δημοψηφίσματα» κι ότι είναι ενδεχόμενο ένα «συμβουλευτικό δημοψήφισμα» για την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Το να επαινεί ο Τσίπρας τα δημοψηφίσματα είναι σαν ένας παιδεραστής να εξαίρει τις αρετές των παιδιών.

Δεν νιώθει ίχνος ντροπής που ο μέχρι πριν λίγο δεξιός βρετανός πρωθυπουργός ζήτησε να εφαρμοσθεί το Brexit και παραιτήθηκε γιατί ο ίδιος είχε υποστηρίξει το «ναι» ενώ ο λαός ψήφισε «όχι», ενώ ο έλληνας πρωθυπουργός κόλλησε στην καρέκλα και εφάρμοσε «ναι» όταν ο ελληνικός λαός ψήφισε συντριπτικά «όχι».

Όλα τα περί συνταγματικής αναθεώρησης του ΣΥΡΙΖΑ – από την ανάδειξη προέδρου δημοκρατίας με εκλογές μέχρι τα δημοψηφίσματα - όπως και ο εκλογικός νόμος, ένα σκοπό έχουν: να αποπροσανατολίσουν την πολιτική συζήτηση από τα εξοντωτικά προβλήματα του λαού που φτάνουν σε νέα κορύφωση με τις φορολογικές δηλώσεις και τον ΕΝΦΙΑ. Κι αν υπάρχει και δεύτερος σκοπός, αυτός είναι τα ιδιοτελή συμφέροντα της ηγεσίας του κυβερνητικού κόμματος.

Τέλος ο Τσίπρας θυμήθηκε τους «μεροκαματιάρηδες» για να τους τρομοκρατήσει πάλι με το ενδεχόμενο Σχεδίου Β, εξόδου από την Ευρωζώνη, ξεπερνώντας σε ρητορεία της υποτέλειας ακόμη και τον Σαμαρά. Οι «μεροκαματιάρηδες» και οι άνεργοι έχουν πάρει πρέφα τι γίνεται με το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ για αυτό και η καθημερινή διαπόμπευση των υπουργών μισθοφόρων του Σχεδίου Α».

Ολόκληρο το κείμενο της ερώτησης του Ανεξάρτητου Βουλευτή Β΄Αθηνών Στάθη Παναγούλη:

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ (ΣΤΑΘΗΣ) ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ
ΠΡΟΣ τους υπουργούς:

• Υποδομών Μεταφορών & Δικτύων
  
  
• Οικονομίας
  
  
• Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης & Κοινωνικής Αλληλεγγύης

ΘΕΜΑ: «ΑΝΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΥΛΑΞΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ ΤΩΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΤΕ ΣΕ «ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΜΕΝΟΥΣ» ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΕΡΓΟΛΑΒΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ, ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΔΙΑΦΑΝΕΙΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΕΣ ΑΜΟΙΒΕΣ ΔΙΕΥΘΥΝΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΟΤΕ»

Ο OTE υπήρξε ανέκαθεν και παραμένει, ακόμη και μετά την ιδιωτικοποίησή του, ο πάροχος Καθολικής Υπηρεσίας στην Ελλάδα και κύριος διαχειριστής του εθνικού δικτύου. Περαιτέρω, σύμφωνα με το Ν. 3429/2005 που ορίζει ως ΔΕΚΟ «κάθε ανώνυμη εταιρεία, στην οποία το ελληνικό Δημόσιο δύναται να ασκεί άμεσα ή έμμεσα αποφασιστική επιρροή, λόγω της συμμετοχής του στο μετοχικό της κεφάλαιο ή της χρηματοοικονομικής συμμετοχής του ή των κανόνων που τη διέπουν» και τη νομολογία (675/2014 ΑΠ), ο ΟΤΕ, κατά τις διατάξεις που διέπουν την ίδρυση, οργάνωση και λειτουργία του (ν.δ.1049/1999, α.ν.301/1968, αρθ.54 παρ.1 ν.δ.165/1973, ν.2167/93, ν.2257/1994) ήταν εξαρχής (άρθρο 2 παρ.2 του α.ν.173/1967) και παραμένει, ακόμη και μετά την ιδιωτικοποίησή του, οργανισμός κοινής ωφελείας, στο κεφάλαιο και τη διοίκηση του οποίου συμμετέχει μέχρι σήμερα το Ελληνικό Δημόσιο διορίζοντας τα 5 από τα 11 μέλη του Δ.Σ.

Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα (Επίκαιρα, τεύχος 344, ημερ. δημ. 10/6-16/6/2016) και με ανακοινώσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων στον ΟΤΕ, τον τελευταίο καιρό δρομολογείται από τον πλειοψηφών μέτοχο Deutsche Telecom, με πρόσχημα την εξοικονόμηση κόστους, ένα νέο πρόγραμμα με την επωνυμία "Consolidation Project".

Το πρόγραμμα αυτό προβλέπει την εκχώρηση του τεχνικού έργου του ΟΤΕ σε τέσσερεις εργολαβικές εταιρείες, την αυθαίρετη διαπίστευση από τη διοίκηση του ΟΤΕ υπαλλήλων των εργολαβικών εταιρειών ως υπευθύνων για την διαφύλαξη του απορρήτου με ελεύθερη πρόσβαση σε όλους τους χώρους που προστατεύεται το απόρρητο, τον διαχωρισμό των τηλεφωνικών κέντρων σε μόλις 90 κρίσιμα και σε 1900 μη κρίσιμα, στα οποία οι υπάλληλοι των εργολαβικών εταιρειών εισέρχονται ελεύθερα χωρίς τη συνοδεία εξουσιοδοτημένου τεχνικού υπαλλήλου του ΟΤΕ. Το απόρρητο της επικοινωνίας κατοχυρώνεται στο άρθρο 19 του Συντάγματος και ρυθμίζεται από τις διατάξεις του Ν. 2225/1994, του Ν. 3115/2003, του Ν. 3471/2006, του Ν. 3674/2008 και του ΠΚ, οι οποίες προβλέπουν τις αυξημένες υποχρεώσεις του ΟΤΕ, ως καθολικού παρόχου, μεταξύ άλλων και για τη διαφύλαξη του απορρήτου των επικοινωνιών.

Σύμφωνα, περαιτέρω με τα παραπάνω δημοσιεύματα και καταγγελίες, στην δυσμενή οικονομική συγκυρία που διανύουμε, πάνω από 6.000 εργαζόμενοι έχουν «αποσυρθεί» με προγράμματα εθελουσίας εξόδου, μέρος του κόστους των οποίων επιβαρύνει το ασφαλιστικό σύστημα.

Την ίδια στιγμή ενώ μειώθηκαν και συνεχίζουν να μειώνονται οι αμοιβές του εναπομείναντος βασικού προσωπικού, οι συνολικές αποδοχές των στελεχών αυξάνονται υπέρογκα, από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο μέχρι τον τελευταίο προϊστάμενο.

Με βάση τα παραπάνω, δεδομένου ότι oOTE δεν μπορεί να απολαμβάνει μόνο τα προνόμια των ΔΕΚΟ αλλά οφείλει να συμμορφώνεται και στις υποχρεώσεις αυτών, ερωτάται ο αρμόδιος κ. υπουργός:

1) Με βάση ποια κριτήρια έγινε η διαπίστευση από τον ΟΤΕ των υπαλλήλων των  εργολαβικών εταιρειών ως υπευθύνων για την διαφύλαξη του απορρήτου των επικοινωνιών; Σε ποια διάταξη θεμελιώνεται το δικαίωμα μια ιδιωτικοποιημένης εταιρείας που φέρει τα χαρακτηριστικά οργανισμού κοινής ωφελείας, όπως ο ΟΤΕ, να πιστοποιεί τρίτα πρόσωπα και να αναθέτει σε αυτά την διασφάλιση του θεμελιώδους απορρήτου των επικοινωνιών;

2) Με ποια κριτήρια έγινε ο διαχωρισμός των τηλεφωνικών κέντρων σε κρίσιμα και μη κρίσιμα; Λαμβάνοντας υπόψη την εξέλιξη της τεχνολογίας και την διασύνδεση των τηλεφωνικών κέντρων, των εκατοντάδων καφάο και κατανεμητών, η επιλογή των μόλις 90 κρίσιμων σημείων διασφαλίζει τελικά το απόρρητο των επικοινωνιών;

3) Αληθεύει ότι έχουν ήδη παραδοθεί στους διαπιστευμένους υπαλλήλους των εργολάβων τα κλειδιά από τα κτίρια και τα καφάο καθώς και οι κωδικοί για πρόσβαση στο σύστημα ΣΕΥΚ με VPN τηλέφωνα;

4) Έλαβε ο ΟΤΕ όλες τις απαιτούμενες άδειες από τις αρμόδιες ανεξάρτητες (ΑΔΑΕ, ΑΠΔΠΧ, κλπ), δικαστικές και εισαγγελικές αρχές προτού προβεί σε όλες τις παραπάνω - κομβικής σημασίας για τη διαφύλαξη του απορρήτου – ενέργειες;

5) Αληθεύουν οι ισχυρισμοί των άνω δημοσιευμάτων και καταγγελιών ότι, στην περίοδο της πλήρους οικονομικής εξαθλίωσης που διανύουμε, οι συνολικές αμοιβές του Διευθύνοντος Συμβούλου κ. Τσαμάζ ξεπερνούν το αστρονομικό ποσό του ενός και ημίσεως εκατομμυρίου ευρώ, ξεπερνώντας κατά 17,5 φορές αυτές του έλληνα Πρωθυπουργού καθώς ότι οι συνολικές αποδοχές των γενικών διευθυντών ξεπερνούν κατά 6,5 φορές αυτές του έλληνα Πρωθυπουργού;

6) Αληθεύουν οι ισχυρισμοί των άνω δημοσιευμάτων και καταγγελιών ότι, ενώ η ανεργία καλπάζει, η διοίκηση του ΟΤΕ ετοιμάζει και άλλες μειώσεις του ήδη μειωμένου βασικού προσωπικού, την ίδια στιγμή που, σύμφωνα με ανακοίνωση στο εσωτερικό διαδίκτυο του ΟΤΕ, στις 07/07/2016, ξεκίνησε μια σκανδαλώδης διαδικασία προσλήψεων με φωτογραφικές διατάξεις για την πρόσληψη ανά την Ελλάδα συνδικαλιστικών και υπηρεσιακών στελεχών και παραγόντων, χωρίς να ενημερωθεί το ευρύ κοινό και με πλήρη αποκλεισμό νέων με αδιαμφισβήτητα προσόντα που αναζητούν εναγωνίως μια θέση εργασίας;

Καλύπτοντας με τα χέριά τους το πρόσωπό τους εξήλθαν από το βαν της Αστυνομίας οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί, που οδηγήθηκαν λίγο μετά τις 9.30 το πρωί στον εισαγγελέα Αλεξανδρούπολης. 

Πρόκειται για τους οκτώ που προσγειώθηκαν το Σάββατο το μεσημέρι στο αεροδρόμιο «Δημόκριτος» της πρωτεύουσας του Έβρου και ζητούν πολιτικό άσυλο στη χώρα μας.

Όπως είπε η δικηγόρος των τεσσάρων εξ αυτών, μιλώντας στον Σκάι, οι πελάτες της αρνούνται ότι συμμετείχαν στην απόπειρα πραξικοπήματος που εκδηλώθηκε τη νύχτα της Παρασκευής στην Τουρκία και εκφράζουν ανησυχίες για το αν θα έχουν μια δίκαιη δίκη σε περίπτωση που εκδοθούν στην Τουρκία.

Οι επιβαίνοντες του Black Hawk, οι οποίοι παραβίασαν τον ελληνικό εναέριο χώρο στην προσπάθειά τους να διαφύγουν τις συλλήψεις που ακολούθησαν την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, επικαλέστηκαν μηχανική βλάβη για να τους επιτραπεί η προσγείωση στον ακριτικό αερολιμένα, προκειμένου στη συνέχεια να ζητήσουν πολιτικό άσυλο.

Σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΜΠΕ το αυτόφωρο δικαστήριο θα γίνει πιθανότατα τη Δευτέρα, ενώ το κατηγορητήριο που τους βαρύνει αφορά παράνομη είσοδο στην Ελλάδα και απόπειρα διατάραξης των διεθνών σχέσεων της χώρας.

Αμέσως μετά θα κινηθεί η διοικητική διαδικασία απέλασής τους, η οποία εκτιμάται πως δεν θα εκτελεστεί άμεσα δεδομένου ότι ήδη έχουν αιτηθεί πολιτικού ασύλου.

Το επίσημο αίτημα χορήγησης πολιτικού ασύλου θα υποβάλουν οι οκτώ συλληφθέντες στην Υπηρεσία Ασύλου, στη Ν. Χιλή Αλεξανδρούπολης, η οποία θα πρέπει να αποφανθεί σε διάστημα δύο-τριών εβδομάδων για την αποδοχή ή απόρριψη του αιτήματος. Η ίδια υπηρεσία θα αποφασίσει και για το εάν θα συνεχιστεί η κράτηση των συλληφθέντων ή θα αφεθούν ελεύθεροι.

Εφόσον κριθούν φυλακιστέοι η κράτηση των Τούρκων στρατιωτικών θα συνεχιστεί από την Διεύθυνση Αστυνομίας Αλεξανδρούπολης στο κέντρο κράτησης Φερών, έως ότου η επιτροπή ασύλου αποφανθεί επί του αιτήματός τους

Αποστάσεις από την απόπειρα πραξικοπήματος έλαβε ο ιεροκήρυκας Φετχουλάχ Γκιουλέν, τον οποίο «έδειξε» ως υποκινητή των γεγονότων στην Τουρκία ο πρόεδρος της χώρας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Μιλώντας σε δημοσιογράφους στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ,ο Γκιουλέν υπογράμμισε ότι η Δημοκρατία δεν εγκαθιδρύεται μέσω στρατιωτικής δράσης.

Εξέφρασε δε την εκτίμηση ότι η απόπειρα ανατροπής ενδέχεται να είχε σκηνοθετηθεί.

Άσκησε επιπλέον κριτική στην κυβέρνηση της Τουρκίας.

«Φαίνεται ότι δεν έχουν καμία ανοχή για οποιοδήποτε κίνημα, για οποιαδήποτε οργάνωση που δεν ελέγχουν πλήρως» επεσήμανε.

Μιλώντας στην Κωνσταντινούπολη το βράδυ του Σαββάτου, ο κ. Ερντογάν ζήτησε από τις ΗΠΑ την έκδοση του Γκιουλέν. 

H Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων (OIYE), με απόφαση της Διοίκησής της, προκηρύσσει 24ωρη Πανελλαδική Απεργία στον κλάδο του Εμπορίου την Κυριακή 17 Ιουλίου, ημέρα κατά την οποία θα λειτουργήσουν τα καταστήματα στο πλαίσιο της μνημονιακής νομοθεσίας. Όσο η Κυβέρνηση εξακολουθεί να μην τηρεί τις δεσμεύσεις της για κατάργηση της Κυριακάτικης λειτουργίας των καταστημάτων τόσο οι εργαζόμενοι και τα σωματεία στο Εμπόριο θα επιμένουν να κινητοποιούνται, να αντιστέκονται και να απεργούν.

Όσο οι καταστροφικές πολιτικές του Μνημονίου πολλαπλασιάζουν τα λουκέτα, εκτοξεύουν την ανεργία, κάνουν τους εργαζόμενους «λάστιχο» με μισθούς πείνας και χωρίς δικαιώματα, τόσο οι εργαζόμενοι δεν θα σκύβουν το κεφάλι.

Καλούμε τα Σωματεία μας, τους εργαζόμενους, τους μικρούς και μεσαίους επαγγελματίες και τους καταναλωτές να συμμετάσχουν στην Απεργία, δίνοντας δυνατό μήνυμα στην Κυβέρνηση και τους δανειστές ότι, η Κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων ούτε αναγκαία είναι ούτε ωφέλιμη για τους καταναλωτές, που τόσο μεγάλος λόγος γίνεται.

Αντίθετα καταστρέφει την οικονομία, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και πάνω απ΄όλα τους εργαζόμενους είτε στέλνοντάς τους στην ανεργία είτε καταστρέφοντας κάθε δικαίωμα που τους έχει απομείνει. 

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ
ΣΤΗΝ 24ωρη ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ
ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΙΟΥΛΗ 2016

Τη συνέχιση των κινητοποιήσεών τους αποφάσισαν οι εργαζόμενοι στο σιδηρόδρομο,με τρίωρες επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας, από τη Δευτέρα 18 έως και την Τετάρτη 20 Ιούλη, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ.

Στη διάρκεια των κινητοποιήσεων δεν θα κινούνται τα επιβατικά τρένα και ο προαστιακός, ενώ οιεμπορικές αμαξοστοιχίες θα παραμείνουν ακινητοποιημένες μέχρι και την Πέμπτη 21 Ιούλη.

Τα σωματεία των εργαζομένων θα συνεδριάσουν εκ νέου την Πέμπτη 21 Ιούλη προκειμένου να καθορίσουν την περαιτέρω στάση τους.

Υπενθυμίζεται ότι το ΤΑΙΠΕΔ αποδέχτηκε την προσφορά των Ιταλικών Σιδηροδρόμων για την εξαγορά του 100% της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, έναντι 45 εκατ. ευρώ.





πηγή ergasianet.gr