Αναδημοσίευση από pandiera

Πέντε βίντεο από την επίθεση των ΜΑΤ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ενάντια στους εργάτες της ΒΙΟΜΕ.
Δείτε περισσότερα εδώ: Η κυβέρνηση χτύπησε την ΒΙΟΜΕ!

Οι δυνάμεις των ΜΑΤ αποχώρησαν, ενώ οι διαδηλωτές ανασυντάχτηκαν. Οι εργαζόμενοι που κατάφεραν τελικά να κατασκηνώσουν, δηλώνουν ότι θα παραμείνουν έξω από το Υπουργείο Εργασίας μέχρι την τελική ικανοποίηση των αιτημάτων τους. 



Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε τις προσαγωγές, ενώ  ακούγεται  ο  δημοσιογράφος Χρήστος  Αβραμίδης  την ώρα που προσάγεται  επειδή κάλυπτε το ρεπορτάζ.
Δείτε την συνέχεια εδώ: pandiera

Γιώργος Στάμκος

Σιβηρία, Τουγκούσκα, 30 Ιουνίου 1908. Μια πανίσχυρη και μυστηριώδης έκρηξη ισοπέδωσε μια περιοχή μεγαλύτερη των 2.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, καταστρέφοντας σχεδόν οτιδήποτε σε ακτίνα πενήντα χιλιομέτρων.


Ο νυκτερινός ουρανός πάνω από το βόρειο ημισφαίριο ξαφνικά γέμισε γαλαζωπές λάμψεις, καθιστώντας δυνατή ακόμη και την ανάγνωση εφημερίδας μέσα στο σκοτάδι! Τι συνέβη; Τις δεκαετίες που ακολούθησαν έγιναν πολλές ρώσικές αποστολές στην περιοχή της έκρηξης και προτάθηκαν πολλές θεωρίες για να εξηγήσουν το καταστροφικό περιστατικό. Η επικρατούσα θεωρία ήταν ότι επρόκειτο για έκρηξη μετεωρίτη λίγα χιλιόμετρα πάνω από το έδαφος γι’ αυτό και δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα ο κρατήρας του…

Το περιστατικό της Τουγκούσκα

Στην καρδιά της Σιβηρίας, περίπου 1.500 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας, εκτείνεται μια τεράστια παρθένα περιοχή γεμάτη δάση, ποτάμια και βαλτότοπους. Είναι μια από τις πιο αραιοκατοικημένες περιοχές του κόσμου και το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου είναι παγωμένη. Η περιοχή ονομάζεται Τουγκούσκα και το όνομα της έχει συνδεθεί μ’ ένα πολύ παράξενο συμβάν που έλαβε χώρα ακριβώς πριν από έναν αιώνα…

Ήταν ένα ήσυχο καλοκαιρινό πρωινό, λίγο μετά τις επτά το πρωί, του 1908 όταν μια παράξενη ισχυρή έκρηξη συντάραξε την απόκοσμη γαλήνη της σιβηριανής τάιγκα. Ξαφνικά η απομονωμένη και ακατοίκητη κοιλάδα του ποταμού Τουγκούσκα έγινε το πρωί της 30ης Ιουνίου του 1908 παράρτημα της κόλασης. Μέσα σε δευτερόλεπτα απελευθερώθηκε ενέργεια ισχύος αρκετών ατομικών βομβών. Η έκρηξη αυτή ισοπέδώσε μια περιοχή μεγαλύτερη από νησί της Ρόδου. Σε ακτίνα πενήντα και πλέον χιλιόμετρων δεν έμεινε τίποτε όρθιο. Τα ωστικά κύματα και οι δονήσεις της έκρηξης σύντομα απλώθηκαν σε απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων. Η αφύσικα μεγάλη λάμψη της έκρηξης έγινε ορατή σε τεράστιες αποστάσεις. Στο Λονδίνο, 10.000 χιλιόμετρα δυτικά, ο ουρανός του μεσονυχτίου ξαφνικά φωτίστηκε λες και ήταν μέρα. Όλοι κατάλαβαν ότι κάτι περίεργο είχε συμβεί. Που όμως και τι ήταν αυτό;



Οι νομάδες της φυλής Τουγκούς, που ζούσαν στα γύρω δάση κυνηγώντας αρκούδες και ελάφια, και οι ελάχιστοι Ρώσοι έμποροι γούνας της περιοχής, ήταν οι αυτόπτες μάρτυρες αυτού του κοσμογονικού συμβάντος. Όσοι απ’ αυτούς έτυχε να  παρατηρούν εκείνο το πρωινό τον ουρανό της κεντρικής Σιβηρίας, είδαν μια μεγάλη πύρινη σφαίρα να διασχίζει την ατμόσφαιρα πάνω από τον εμπορικό σταθμό Vanavara, αφήνοντας πίσω της ένα φωτεινό ίχνος μήκους 800 χιλιομέτρων! Κατόπιν ακολούθησε ένας υπόκωφος θόρυβος και μια ταχύτατη σειρά κατακλυσμιαίων εκρήξεων που σάρωσαν τα πάντα.

Το γεωγραφικό στίγμα της περιοχής, όπου σημειώθηκε αυτή η κοσμική έκρηξη ήταν 101 E με 62 N. Το σημείο Χ βρισκόταν μεταξύ των ποταμών Τουγκούσκα και Τσουνίγια και 92 χιλιόμετρα βορείως της Vanavara. Το «αντικείμενο» –αν πραγματικά είχε υλική μορφή– εξερράγη σε ύψος 7,6 χιλιομέτρων. Ήταν ο πρώτος κοσμικός επισκέπτης, που κτύπησε τη Γη στη διάρκεια του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού…

Φωτιά από τον ουρανό

Για τους θρησκόληπτους Ρώσους της Σιβηρίας, που «είδαν μια φωτιά να κατεβαίνει από τον ουρανό», το γεγονός αυτό ερμηνεύτηκε ως προάγγελος της Αποκάλυψης. Πολλοί απ’ αυτούς έπεσαν στα γόνατα παρακαλώντας το Θεό για συγχώρεση. Οι αυτόχθονοι σαμανιστές της φυλής Τουγκούς αντιμετώπισαν πιο ψύχραιμα την καταστροφή, αποδίδοντας την στην οργή του θεού της φωτιάς Όγκντυ. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να παρουσιαστεί η πρώτη επιστημονική ερμηνεία αυτής της μυστηριώδους έκρηξης.

Στο επίκεντρο της έκρηξης το σιβηριανό δάσος πήρε αμέσως φωτιά, οι φλόγες της οποίας ήταν ορατές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Αυτές οι φωτιές έκαιγαν για βδομάδες, καταστρέφοντας μια περιοχή χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων. Τη στιγμή της έκρηξης ένας εκκωφαντικός ήχος, σαν μπαράζ πυροβολικού που έβαλε από μακριά, έγινε αντιληπτός σε απόσταση 800 χιλιομέτρων.

Την αλλόκοτη έκρηξη στην Τουγκούσκα ακολούθησαν ασυνήθιστα πολύχρωμα ηλιοβασιλέματα και χαραυγές, που αναφέρθηκαν σε αρκετές χώρες εκτός Ρωσίας, ιδιαίτερα στη βόρεια Ευρώπη. Αναφορές για φωτεινές νύχτες ήρθαν από διαφορετικές πόλεις, όπως η Κοπεγχάγη, Μαδρίτη και Λονδίνο. Το αποκορύφωμα των παράξενων οπτικών ανωμαλιών έλαβε χώρα τη νύχτα στις 30 Ιουνίου του 1908.

Στις 3 Ιουλίου του 1908 η εφημερίδα New York Times ανέφερε ότι «αξιοσημείωτες λάμψεις εμφανίστηκαν στους ουρανούς του βορρά τις νύχτες της Τρίτης και της Τετάρτης». Οι επιστήμονες της εποχής λανθασμένα απέδωσαν αυτές τις νυχτερινές λάμψεις σε ασυνήθιστη ηλιακή δραστηριότητα, κάτι δηλαδή σαν ενισχυμένο Βόρειο Σέλας. Βέβαια, παρόμοια φώτα είχαν αναφερθεί και το 1883, χρονιά που σημειώθηκε η ηφαιστειακή έκρηξη που εξαφάνισε το νησί Κρακατόα, πράγμα που έκανε αρκετούς να αποδώσουν την ασυνήθιστη εμφάνιση του ουρανού σε τεκτονική δραστηριότητα, αποτέλεσμα πιθανώς κάποιου μεγάλου σεισμού.



Ο νυκτερινός ουρανός είχε γίνει τόσο φωτεινός –είχε μια γαλαζοκόκκινη απόχρωση– ώστε μπορούσε κανείς να δει την ώρα στο ρολόι του ακόμη και να διαβάσει εφημερίδα! Αιτία ήταν η σκόνη που ανέβασε η έκρηξη σε ύψος 40-70 χιλιομέτρων σχηματίζοντας φωτεινά σύννεφα, τα οποία εξέπεμπαν φως παρόμοιο με εκείνο των πυγολαμπίδων. Εκείνες τις μέρες παρατηρήθηκε επίσης και έντονη άλως γύρω από τον ήλιο.

Εκτός από τα πολύχρωμα οπτικά εφέ στον ουρανό παρατηρήθηκαν και γεωμαγνητικές διαταραχές. Πολλές μαγνητικές πυξίδες «τρελάθηκαν», χάνοντας προσωρινά τον προσανατολισμό τους. Οι ανωμαλίες στο μαγνητικό πεδίο της Γης αναφέρθηκαν 900 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από το επίκεντρο της έκρηξης και συγκεκριμένα από το αστεροσκοπείο του Ιρκούτσκ. Επρόκειτο για μαγνητικές «καταιγίδες» παρόμοιες μ’ αυτές που παράγουν οι πυρηνικές δοκιμές στην ατμόσφαιρα. Αλλά και οι σεισμογράφοι στην Αγία Πετρούπολη, περίπου 4.000 χλμ. δυτικά, κατέγραψαν τις σεισμικές δονήσεις της έκρηξης, όπως άλλωστε και αρκετοί άλλοι σεισμογραφικοί σταθμοί ανά τον κόσμο.

Ήταν ολοφάνερο ότι είχε συμβεί κάτι αλλόκοτο. Έπειτα από την αρχική σύγχυση έγινε αντιληπτό από τα στοιχεία ότι το σημείο της έκρηξης βρισκόταν κάπου στη κεντρική Σιβηρία, στην απόμακρη κοιλάδα του ποταμού Τουγκούσκα. Θα περνούσαν ωστόσο αρκετά χρόνια ώστε να φθάσει εκεί η πρώτη επιστημονική αποστολή, προκειμένου να διεξάγει επιτόπια έρευνα και να ξεδιαλύνει το «Μυστήριο της Τουγκούσκα».

Μια έκρηξη ίση με 1.000 ατομικές βόμβες της Χιροσίμα

Οι μεταγενέστεροι επιστήμονες υπολόγισαν πως το πρωί στις 7.17 του 1908  μια παγωμένη μάζα γεμάτη πέτρες, που είχε βάρος 10.000.000 τόνους και διάμετρο μεγαλύτερη από ποδοσφαιρικό γήπεδο, εξερράγη σε ύψος 7.6 χιλιομέτρων πάνω από την Τουγκούσκα εκλύοντας ενέργεια αρκετών υδρογονοβομβών. Οι εκτιμήσεις για το μέγεθος του σώματος ποικίλουν. Κάποιοι εκτιμούν πως είχε διάμετρο 60-190 μέτρα, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που υποθέτουν πως είχε διάμετρο μεγαλύτερη από το ένα χιλιόμετρο. Μολονότι ο μετεωρίτης εξερράγη πριν κτυπήσει το έδαφος, εντούτοις το περιστατικό της Τουγκούσκα συνεχίζει να θεωρείται ως ένα περιστατικό σύγκρουσης με μετεωρίτη. Η ενέργεια που απελευθερώθηκε από την έκρηξη υπολογίστηκε μεταξύ 10-40 μεγατόνους, δηλαδή 1.000 μεγαλύτερη από εκείνη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. (Για σύγκριση αναφέρουμε πως η ισχύς της έκρηξης του αστεροειδή που πριν από 50.000 χρόνια έπεσε στην Αριζόνα, υπολογίζεται σε μόλις 3,5 μεγατόνους). Η έκρηξη υπολογίζεται πως ισοπέδωσε μια περιοχή 2.150 χιλιομέτρων και προκάλεσε σεισμό ισχύος 5 Ρίχτερ (αν και η κλίμακα Ρίχτερ επινοήθηκε το 1935)

Η έκρηξη της Τουγκούσκα αποτελεί το μεγαλύτερο περιστατικό σύγκρουσης μετεωρίτη στην πρόσφατη ιστορία. Αν συνέβαινε μια παρόμοια έκρηξη πάνω από αστική περιοχή θα μπορούσε να εξαφανίσει από το χάρτη πόλεις ολόκληρες και να έχει εκατομμύρια θύματα. Αν η σύγκρουση συνέβαινε 4 ώρες και 47 λεπτά αργότερα, με βάση την ταχύτητα περιφοράς της Γης, θα μπορούσε να καταστρέψει ολοκληρωτικά την Αγία Πετρούπολη!

Βέβαια, την εποχή της αποστολής του Κούλικ (1927), η ατομική βόμβα ήταν ακόμη επιστημονική φαντασία. Κι όμως η περιγραφή της έκρηξης στην Τουγκούσκα το 1908 έμοιαζε εκπληκτικά με θερμοπυρηνική έκρηξη –μάλιστα η ραδιενέργεια στην περιοχή βρέθηκε εντυπωσιακά αυξημένη–, άσχετα αν η πρώτη πυρηνική δοκιμή έγινε το 1945 στο Λος Άλαμος.



Μια συστηματική εξέταση των αναφορών από τους αυτόπτες μάρτυρες, που έγινε το 1959 από σοβιετική ιατρική ομάδα, έδειξε πως οι ντόπιοι κάτοικοι που ζούσαν σε απόσταση 100 χιλιομέτρων από το σημείο της έκρηξης παραπονέθηκαν για φλεγμονές και αλλοιώσεις του δέρματος κι επειδή οι επιστήμονες απέκλεισαν την ύπαρξη επιδημίας ευλογιάς την περίοδο της έκρηξης στην Τουγκούσκα, απέδωσαν τα συμπτώματα των κατοίκων στη φυσική ραδιενέργεια που προκλήθηκε από την έκρηξη.

Σοβιετικές αποστολές που στάλθηκαν στην περιοχή τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 ανακάλυψαν μικροσκοπικά γυάλινα σφαιρίδια στο έδαφος. Η χημική τους ανάλυση έδειξε υψηλές συγκεντρώσεις νικελίου και ιριδίου, στοιχεία που συναντώνται συνήθως στους μετεωρίτες και γενικώς έχουν εξωγήινη προέλευση. Αν η έκρηξη στην Τουγκούσκα ήταν μια μορφή πυρηνικής έκρηξης, μήπως δεν οφειλόταν στο ανθρώπινο παράγοντα;

Τί θα συνέβαινε αν ο μετεωρίτης χτυπούσε την Ευρώπη;

Τι θα συνέβαινε αν αυτό το κοσμικό αντικείμενο (μετεωρίτης) δεν έπεφτε πάνω από τη σχεδόν ακατοίκητη Τουγκούσκα αλλά πάνω από την πυκνοκατοικημένη Ευρώπη;  Σύμφωνα με τον Ρώσο ακαδημαϊκό Νίκολαϊ Βασίλιεφ: «Αν αυτό το κοσμικό αντικείμενο δεν είχε πέσει σε μια απομονωμένη περιοχή της Σιβηρίας αλλά κάπου στην Ευρώπη, ο αριθμός των ανθρώπινων θυμάτων θα ξεπερνούσε τις 500.000, χωρίς να υπολογιστεί η οικολογική καταστροφή. Πριν από δύο χρόνια ένας αστεροειδής διαμέτρου μερικών χιλιομέτρων πέρασε σε απόσταση μόλις 700.000 χιλιομέτρων από τη Γη. Για τα αστρονομικά δεδομένα αυτή η απόσταση είναι μικρή. Αυτό που συνέβη στην Τουγκούσκα σηματοδοτεί το μοναδικό περιστατικό στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού σύγκρουσης με τη Γη ενός πραγματικά μεγάλου ουράνιου αντικειμένου, μολονότι ένας αριθμός από τέτοιες συγκρούσεις συνέβησαν στο γεωλογικό μας παρελθόν και αρκετές ακόμη πρόκειται να συμβούν και στο μέλλον».

Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν ο μετεωρίτης δεν έπεφτε το 1908 στην Τουγκούσκα, αλλά π.χ. στην πυκνοκατοικημένη βιομηχανική κοιλάδα του Ρήνου. Σ’ αυτή την περίπτωση οι νεκροί θα έφταναν το 1-2 εκατομμύρια, ενώ θα υπήρχαν ίσως και δέκα εκατομμύρια τραυματίες. Ιστορικές πόλεις θα εξαφανίζονταν από το χάρτη και το πλήγμα στην οικονομία της Γερμανίας, της Γαλλίας και των Κάτω Χωρών θα ήταν ασήκωτο. Θα ξεσπούσαν κοινωνικές αναταραχές, και διάφοροι ιεροκήρυκες θα έβγαζαν πύρινους λόγους μιλώντας για «θεία τιμωρία». Το φυσικό περιβάλλον θα πάθαινε επίσης μεγάλες καταστροφές και θα χρειαζόταν δεκαετίες για να συνέλθει…

Θα υπήρχε ωστόσο και μια θετική εξέλιξη: αυτό το αναπάντεχο κοσμικό πλήγμα θα έκανε ίσως την εθνικιστική Αυτοκρατορία της Γερμανίας, που αναζητούσε «ζωτικό χώρο», αλλά και τη ρεβιοζιονιστική Δημοκρατία της Γαλλίας, που επιζητούσε τη ρεβάνς από τη Γερμανία για την απώλεια της Αλσατίας και της Λορένης, να σταματήσουν τον μεταξύ τους πολιτικό και στρατιωτικό ανταγωνισμό και να συνεννοηθούν. Η αίσθηση ότι το ανθρώπινο είδος είναι αδύναμο και ευάλωτο απέναντι στις κοσμικές απειλές από το διάστημα θα προκαλούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στις κοινωνίες των ευρωπαϊκών χωρών, που θα πίεζαν για ειρηνική συνύπαρξη και επίλυση των διαφορών. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών ίσως θα ήταν να αποφευχθεί ο πολυαίμακτος Α’ και κατ’ επέκταση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος!

Για τον Νίκολαϊ Βασίλιεφ οι έρευνες στην Τουγκούσκα είναι πολύ σημαντικές, επειδή «αυτό που συνέβη εκεί θα συμβεί ξανά, κάποτε». Μόνο γνωρίζοντας τι ήταν αυτό το αντικείμενο και γνωρίζοντας τις καταστρεπτικές συνέπειες του, θα είναι σε θέση η επιστημονική κοινότητα να προβλέψει έναν παρόμοιο κοσμικό κατακλυσμό και στο μέλλον. Στην περιφέρεια της Γης υπάρχουν περίπου 500.000 αστεροειδείς με διάμετρο μεγαλύτερη του ενός χιλιομέτρου και πολλά απ’ αυτά τα αντικείμενα έχουν ανεξέλεγκτες τροχιές. Τι θα γίνει αν ένα από αυτά τα ουράνια σώματα ξεστρατίσει προς την κατεύθυνση της Γης;

Αν η τεράστια καταστροφή στην Τουγκούσκα το 1908 ήταν όντως αποτέλεσμα της έκρηξης ενός μετεωρίτη με διάμετρο 40-190 μέτρα, τότε μπορεί να φανταστεί κανείς τον όλεθρο που θα προκαλέσει στη Γη ένας μετεωρίτης-τέρας, με διάμετρο 50-100 χιλιόμετρα…                                                                                                                                                                                                                                                                                                            

* Ο Γιώργος Στάμκος (Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.) είναι συγγραφέας και δημιουργός του Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.Com) 


πηγή tvxs.gr

Πρωταθλήτρια Ευρώπης αναδείχθηκε η Εθνική ομάδα Κωφών Γυναικών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, που φιλοξενήθηκε στο «Nick Galis Hall» της Θεσσαλονίκης!

Η ελληνική ομάδα υπό την καθοδήγηση της Αθηνάς Ζέρβα, επικράτησε στον τελικό της διοργάνωσης της Λιθουανίας (52-41) και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο.

Στον ημιτελικό η Εθνική Κωφών Γυναικών είχε νικήσει την Ιταλία με 56-46.

Τα δεκάλεπτα: 13-14, 22-26, 30-37, 41-52

ΕΛΛΑΔΑ: Χαϊνά 9 (1τρ, 4ασ, 3κλ), Σαρακατσάνη 4, Αγαγιώτου, Κοτσιρέα, Μελλίνη, Βεράνη, Βουδούρη, Κοτσιάφτη 21 (7ρ,4κλ), Πατέρα 10 (1), Μπαλκόγλου 8 (2).

Η Εθνική Κωφών Ανδρών τερμάτισε στην πέμπτη θέση, νικώντας την Πολωνία με 69-54 στον αγώνα κατάταξης.











πηγή pamesports

Το ίδρυμα Γιαντ Βασέμ ανακοίνωσε τον θάνατο του Ελί Βίζελ, του ανθρώπου που επέζησε του Ολοκαυτώματος για να γίνει σπουδαίος συγγραφέας και νομπελίστας, καθηγητής και ακτιβιστής.


Γεννημένος το 1928, ο Βίζελ έγραψε δεκάδες βιβλία για τη ζωή του στα στρατόπεδα Αουσβιτς, Μπούνα και Μπούχενβαλντ. Το 1986, ο «αγγελιοφόρος της ανθρωπότητας», όπως τον αποκάλεσε η επιτροπή του βραβείου, τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης.

«Το Γιαντ Βασέμ θρηνεί τον θάνατο του Ελί Βίζελ, επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος, Νομπελίστα, διακεκριμένο συγγραφέα», αναφέρεται στο λογαριασμό του ιδρύματος στο Twitter.

Τα πρώτα χρόνια

Το 1940 το Σίγκετ προσαρτήθηκε στην Ουγγαρία μετά από τη Δεύτερη Διαμεσολάβηση της Βιέννης. Το 1944, σε ηλικία 15 ετών, ο Ελί Βίζελ και η οικογένειά του μετεγκαταστάθηκαν στο μεγαλύτερο από τα δύο γκέτο του Σίγκετ.

Στις 6 Μαΐου 1944 οι ουγγρικές αρχές επέτρεψαν στον γερμανικό στρατό να μεταφέρει την εβραϊκή κοινότητα του Σίγκετ στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Εκεί, ο Ελί σημαδεύτηκε με τον αριθμό κρατουμένου A-7713 στον αριστερό του βραχίονα. Χωριζόμενος από τη μητέρα και τις αδελφές του, πήγε στο ίδιο τμήμα με τον πατέρα του, με τον οποίο στάλθηκαν στο συνδεδεμένο στρατόπεδο εργασίας Μπούμα, παράρτημα του Άουσβιτς ΙΙΙ (Μόνοβιτς). Κατόρθωσε να μείνει κοντά στον πατέρα του για περισσότερους από οκτώ μήνες, καθώς υποχρεώθηκαν να εργάζονται υπό ακραίες συνθήκες. Προς το τέλος του πολέμου τους μετακινούσαν ανάμεσα σε τρία στρατόπεδα.

Στις 29 Ιανουαρίου 1945, λίγες εβδομάδες αφότου οι δυο τους μεταφέρθηκαν στο Μπούχενβαλντ, ο πατέρας του Βίζελ ξυλοκοπήθηκε από έναν φρουρό των SS, ενώ την ίδια στιγμή υπέφερε από δυσεντερία, ασιτία και εξάντληση. Χτυπήθηκε επίσης από συγκρατουμένους του για την τροφή του. Αργότερα θανατώθηκε ως ανίκανος για εργασία, λίγες μόνο εβδομάδες πριν την απελευθέρωση του στρατοπέδου από την τρίτη αμερικανική στρατιά, στις 11 Απριλίου.

Μετά την απελευθέρωση, ο Ελί Βίζελ κατέφυγε στη Γαλλία, όπου δίδαξε την εβραϊκή γλώσσα και εργάσθηκε για λίγο ως διευθυντής χορωδίας προτού γίνει επαγγελματίας δημοσιογράφος. Η γαλλική παρέμεινε η γλώσσα που θα χρησιμοποιούσε συχνότερη στη συγγραφή των έργων του και στο μέλλον. Συνεργαζόταν με γαλλικές και ισραηλινές εφημερίδες, όπως στη Tsien in Kamf (στη γίντις).

Το 1946, όταν έμαθε για τη βομβιστική επίθεση από την Ιργκούν στο ξενοδοχείο «Βασιλεύς Δαβίδ» στην Ιερουσαλήμ, ο Βίζελ επεχείρησε ανεπιτυχώς να ενταχθεί στο αντιστασιακό κίνημα κατά των Βρετανών στην Παλαιστίνη. Το 1948 μετέφρασε άρθρα από την εβραϊκή στη γίντις για λογαριασμό εκδόσεων της Ιργκούν, αλλά ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν υπήρξε μέλος της οργανώσεως. Το 1949 ταξίδεψε για πρώτη φορά στο Ισραήλ ως ανταποκριτής της γαλλικής εφημερίδας L'arche. Τότε προσλήφθηκε ως ανταποκριτής στο Παρίσι της ισραηλινής εφημερίδας Γιεντιότ Αχαρονότ, μετατρεπόμενος αργότερα σε ελεύθερο διεθνή ανταποκριτή της.

Επί μία δεκαετία μετά τον πόλεμο, ο Βίζελ αρνιόταν να γράψει ή να μιλήσει για τις εμπειρίες του κατά το Ολοκαύτωμα. Ωστόσο, μία συνάντησή του με τον Γάλλο συγγραφέα Φρανσουά Μωριάκ, που είχε τιμηθεί με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1952 και τελικώς έγινε φίλος του, τον έπεισε να γράψει γι' αυτές. Επίσης έχει πει ότι μία συζήτηση που είχε με τον ραβίνο Μεναχέμ Μ. Σνήρσον υπήρξε ένα σημείο στροφής στο να αρχίσει να γράφει για το Ολοκαύτωμα.

Αρχικώς ο Βίζελ έγραψε το έργο των 900 σελίδων Un di velt hot geshvign (= «Και ο κόσμος παρέμεινε σιωπηλός») στη γίντις, που εκδόθηκε σε συντομευμένη μορφή στο Μπουένος Άιρες. Ξανάγραψε μία συντομευμένη εκδοχή του χειρογράφου στη γαλλική γλώσσα, που δημοσιεύθηκε ως το 127 σελίδων La Nuit και αργότερα μεταφράσθηκε στην αγγλική ως Night (ελλ. «Η νύχτα»). Ακόμα και με τη στήριξη του Μωριάκ, ο Βίζελ αντιμετώπισε δυσκολίες να βρει εκδότη, και όταν εκδόθηκε, πούλησε λίγα μόνο αντίτυπα.

Το 1960 ο Άρθουρ Γουάνγκ των Hill & Wang συμφώνησε να εκδώσει τη Νύχτα στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο εκείνου του έτους. Ο πράκτοράς του ήταν (και παρέμεινε για πάντα) ο Τζωρτζ Μπόρτσαρντ, που τότε βρισκόταν στην αρχή της σταδιοδρομίας του.

Το βιβλίο πούλησε μόλις 1.046 αντίτυπα στους επόμενους 18 μήνες, αλλά προσέλκυσε το ενδιαφέρον από κριτικούς, κάτι που οδήγησε σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις με τον συγγραφέα και συναντήσεις με λογοτέχνες όπως τον Σολ Μπέλοου. Επίσης, το βιβλίο και θεατρικό έργο του 1979 The Trial of God (= «Ο Θεός δικάζεται») λέγεται ότι βασίσθηκε στην εμπειρία του στο Άουσβιτς, όπου τρεις Εβραίοι κοντά στον θάνατο κάνουν μία δίκη κατά του Θεού με την κατηγορία ότι υπήρξε καταπιεστικός προς τον εβραϊκό λαό. Ως προς τις προσωπικές του πεποιθήσεις, ο Βίζελ αποκαλούσε τον εαυτό του αγνωστικιστή.

Η «Νύχτα» έχει πλέον μεταφρασθεί σε 30 γλώσσες και περί το 1997 πουλούσε 300 χιλιάδες αντίτυπα ετησίως στις ΗΠΑ. Τον Μάρτιο του 2006 περί τα 6 εκατομμύρια αντίτυπα είχαν πουληθεί διαχρονικά στις ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του 2006 η Όπρα Γουίνφρεϊ επέλεξε το βιβλίο για τη λέσχη βιβλίου της.

Ο κινηματογραφικός σκηνοθέτης Όρσον Γουέλς προσέγγισε τον Βίζελ για να γυρίσει τη Νύχτα σε ταινία. Ο συγγραφέας αρνήθηκε, λέγοντας ότι αυτό το πολυδιαβασμένο βιβλίο αναμνήσεων θα έχανε τη σημασία του αν το αφηγούνταν χωρίς «τις σιωπές ανάμεσα στις λέξεις του».

Η ζωή στις ΗΠΑ

Το 1955 ο Βίζελ εγκαταστάθηκε στην Ουάσινγκτον, μόλις πήρε την αμερικανική υπηκοότητα. Η υπηκοότητα του προσφέρθηκε για να λυθεί η εκκρεμότητα τού ότι παρέμενε με ληγμένη βίζα στη Νέα Υόρκη εξαιτίας ενός τραυματισμού.

Το 1964 νυμφεύθηκε τη Μάριον Έρστερ Ρόουζ, με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον Ελίσα. Στις ΗΠΑ ο Βίζελ συνέγραψε περισσότερα από 40 βιβλία, τόσο μυθιστορήματα, όσο και ιστορικά, και κέρδισε πολλά λογοτεχνικά βραβεία. Τα γραπτά του θεωρούνται πλέον από τα πλέον σημαντικά στη βιβλιογραφία του Ολοκαυτώματος. Ορισμένοι ιστορικοί τον θεωρούν ως τον άνθρωπο που έδωσε στον όρο «Ολοκαύτωμα» τη σημερινή σημασία του, αλλά ο ίδιος δεν αισθάνεται ότι η λέξη περιγράφει ικανοποιητικά το γεγονός.

Ο Βίζελ τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1986 για τις ομιλίες και τα κείμενά του εναντίον της βίας, των πολιτικών διώξεων και του ρατσισμού. Εκτός αυτού, είχε λάβει και πολλά άλλα βραβεία και άλλες τιμητικές διακρίσεις για το έργο του, μεταξύ των οποίων το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1985 και το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας.

Είχε εκδώσει δύο τόμους απομνημονευμάτων. Ο πρώτος, με τίτλο «Όλα τα ποτάμια ρέουν στη θάλασσα», εκδόθηκε το 1994 και καλύπτει τη ζωή του μέχρι το 1969. Ο δεύτερος , με τίτλο «Και η θάλασσα δεν γεμίζει ποτέ», εκδόθηκε το 1999 και καλύπτει την περίοδο 1969-1999.

Ο Βίζελ και η σύζυγός του Μάριον ίδρυσαν το Ίδρυμα Ελί Βιζέλ για την Ανθρωπότητα (Elie Wiesel Foundation for Humanity). Ο Ελί χρημάτισε πρόεδρος της αμερικανικής προεδρικής επιτροπής για το Ολοκαύτωμα (U.S. Holocaust Memorial Council) από το 1978 ως το 1986, πρωτοστατώντας στην ανέγερση του Αμερικανικού Μουσείου Μνήμης Ολοκαυτώματος (United States Holocaust Memorial Museum) στην Ουάσινγκτον.

Έτρεφε μια αγάπη προς τη διδασκαλία και κατείχε την έδρα Andrew Mellon των Επιστημών του Ανθρώπου στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, όπου συνδέθηκε με φιλία με τον πρώην πρόεδρο και πρύτανη του πανεπιστημίου Τζων Σίλμπερ. Επιπλέον, από το 1972 μέχρι το 1976, ο Βιζέλ διετέλεσε «διακεκριμένος Καθηγητής» στο Πανεπιστήμιο της Πόλης της Νέας Υόρκης (CUNY) και μέλος της Αμερικανικής Διδασκαλικής Ομοσπονδίας. Το 1982 ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Γέιλ. Από το 1997 ως το 1999 ήταν επισκέπτης καθηγητής ιουδαϊκών σπουδών στο Κολέγιο Μπάρναρντ του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης.

Ο συγγραφέας απέκτησε επιπλέον φήμη δίνοντας διαλέξεις σε όλο τον κόσμο σχετικά με τη γενοκτονία των Εβραίων και το Ολοκαύτωμα. Ως πολιτικός ακτιβιστής, είχε υποστηρίξει πολλούς σκοπούς και ομάδες ανθρώπων, όπως τα θύματα του «απαρτχάιντ» στη Νότια Αφρική, τους «εξαφανισμένους» (Desaparecidos) της Αργεντινής, τα θύματα του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τους Ινδιάνους Μισκίτο της Νικαράγουα και τους Κούρδους.

Το 2004 υπεστήριξε την επέμβαση στο Νταρφούρ του Σουδάν κατά την έκτακτη σύνοδο κορυφής για το Νταρφούρ στη Νέα Υόρκη. Τέθηκε επίσης επικεφαλής μιας επιτροπής που συνέστησε η ρουμανική κυβέρνηση για τη διερεύνηση και τη συγγραφή αναφοράς (που δημοσιεύθηκε το 2004) για την πραγματική ιστορία του Ολοκαυτώματος στη Ρουμανία και τη συμμετοχή του τότε φιλογερμανικού καθεστώτος της χώρας σε θηριωδίες κατά των Εβραίων και άλλων εθνοτικών ομάδων, όπως των τσιγγάνων. Η ρουμανική κυβέρνηση αποδέχθηκε την αναφορά της επιτροπής και συμφώνησε στην υλοποίηση των συστάσεών της για εκπαίδευση των πολιτών της στην ιστορία του Ολοκαυτώματος στη Ρουμανία. Η επιτροπή αυτή, που είχε τον επίσημο τίτλο «Διεθνής Επιτροππή για τη Μελέτη του Ολοκαυτώματος στη Ρουμανία», έγινε αργότερα γνωστή και ως «Επιτροπή Βιζέλ».

Το 2002 είχε εγκαινιάσει το Μουσείο Οικίας Elie Wiesel στο Σίγκετ, στο σπίτι των παιδικών του χρόνων.

Τα τελευταία χρόνια

Στις αρχές του 2006 ο Βιζέλ ταξίδεψε μέχρι το Άουσβιτς με την Όπρα Γουίνφρεϊ, μία επίσκεψη που μεταδόθηκε ως μέρος της εκπομπής της στις 24 Μαΐου 2006. Τότε ο Βιζέλ δήλωσε ότι αυτό θα ήταν μάλλον η τελευταία του επίσκεψη εκεί. Τον Σεπτέμβριο του 2006, παρουσιάσθηκε ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ μαζί με τον ηθοποιό Τζωρτζ Κλούνεϊ για να επιστήσει την προσοχή στην ανθρωπιστική κρίση στο Νταρφούρ.

Κατά τη διαδικασία επιλογής υποψηφίου του κόμματος Καντίμα το 2007 για την Προεδρία του Κράτους του Ισραήλ, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Εχούντ Ολμέρτ λέγεται ότι προσέφερε στον Ελί Βιζέλ την υποψηφιότητα (και, ως υποψηφιότητα του κυβερνώντος κόμματος, πιθανότατα και την προεδρία), αλλά ο Βιζέλ «δεν ενδιαφερόταν και πολύ». Τελικώς ο Σιμόν Πέρες επιλέχθηκε ως ο υποψήφιος του Καντίμα και εκλέχθηκε πρόεδρος του κράτους του Ισραήλ.

Το 2007 το Ίδρυμα Ελί Βιζέλ για την Ανθρωπότητα εξέδωσε μία ανοικτή επιστολή που καταδίκαζε την άρνηση της Αρμενικής γενοκτονίας. Η επιστολή υπογράφηκε από 53 προσωπικότητες τιμημένες με Βραβείο Νόμπελ, μεταξύ των οποίων και από τον Βιζέλ. Σημειωτέον ότι ο Βιζέλ είχε επανειλημμένα αποκαλέσει την 90χρονη εκστρατεία της Τουρκίας για την υποβάθμιση των δράσεών της κατά τη Γενοκτονία των Αρμενίων «διπλό σκοτωμό».

Ο Βιζέλ και η σύζυγός του είχαν επενδύσει όλες τις οικονομίες τους, και το ίδρυμά τους σχεδόν όλο το ενεργητικό του (περίπου 15,2 εκατομμύρια δολάρια) στο «σχήμα Ponzi» του Αμερικανοεβραίου συμβούλου επενδύσεων, χρηματιστή και απατεώνα Μπέρναρντ Μέιντοφ, με αποτέλεσμα την απώλειά τους. Ωστόσο, παρότι δεν είναι γνωστό το ακριβές ποσοστό, μέχρι τον Απρίλιο του 2013 τα θύματα της απάτης εκτιμάται ότι είχαν κατορθώσει να επανακτήσουν το 53% των χρημάτων τους. Σε άρθρο του στους New York Times ο Βιζέλ αποκάλεσε τον Μέιντοφ «κλέφτη, παλιάνθρωπο και εγκληματία».

Στις 5 Ιουνίου 2009 ο Βιζέλ συνόδευσε τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα και την καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ καθώς περιηγήθηκαν στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ.

Τον Ιούνιο του 2012 διαμαρτυρήθηκε ενάντια στο «ξέπλυμα των τραγικών και εγκληματικών γεγονότων» που έλαβαν χώρα στην Ουγγαρία κατά των Εβραίων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επέστρεψε το παράσημο που του είχε απονείμει η ουγγρική κυβέρνηση κατά την εκεί επίσκεψή του τον Δεκέμβριο του 2009 και απέστειλε επιστολή στον πρόεδρο του ουγγρικού κοινοβουλίου Λάσλο Κέβερ, στην οποία τον επέκρινε για τη συμμετοχή του σε τελετή στη μνήμη του Γιόζεφ Nyírő, ενός συγγραφέα και πιστού μέλους του φασιστικού κοινοβουλίου της Ουγγαρίας κατά τον πόλεμο.

Ο Βιζέλ έγραφε στην επιστολή του:

«Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως οι νέες αρχές της Ουγγαρίας ενθαρρύνουν το ξέπλυμα των τραγικών και εγκληματικών γεγονότων του παρελθόντος της χώρας, και συγκεκριμένα της αναμίξεως των ουγγρικών κυβερνήσεων του πολέμου στην απέλαση και τη δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων εβραϊκής καταγωγής πολιτών τους. Θεωρώ εξοργιστικό το ότι ο πρόεδρος της ουγγρικής εθνοσυνελεύσεως θα μπορούσε ποτέ να συμμετάσχει σε μία τελετή προς τιμή ενός Ούγγρου ιδεολόγου του φασισμού.»

Ο Κέβερ απάντησε στον Βιζέλ ότι οι Αμερικανοί, Βρετανοί και Σοβιετικοί στρατηγοί στην Επιτροπή Ελέγχου των Συμμάχων είχαν δηλώσει το 1945 και το 1947 ότι ο Nyirő δεν ήταν εγκληματίας πολέμου, ούτε φασίστας, ούτε αντισημίτης, όταν αρνήθηκαν δις να τον εκδώσουν στην Ουγγαρία μετά από αίτημα του τότε κομμουνιστικού καθεστώτος.

Η επίθεση του 2007

Την 1η Φεβρουαρίου 2007 ο Βιζέλ δέχθηκε επίθεση σε ξενοδοχείο του Σαν Φρανσίσκο από έναν 22χρονο αρνητή του Ολοκαυτώματος, τον Έρικ Χαντ, που προσπάθησε να τον σύρει μέσα σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου.Ο Βιζέλ δεν τραυματίσθηκε και ο Χαντ διέφυγε.

Αργότερα, ο Χαντ καυχήθηκε για το περιστατικό στον διαβόητο αντισημιτικό ιστότοπο Stormfront. Περίπου ένα μήνα αργότερα συνελήφθη και κατηγορήθηκε για αρκετά αδικήματα. Καταδικάσθηκε στις 21 Ιουλίου 2008 σε διετή φυλάκιση για τρία από αυτά, αλλά του αναγνωρίσθηκε το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς και ελευθερώθηκε με αναστολή με τον όρο να υποβληθεί σε ψυχιατρική θεραπεία. Αθωώθηκε για τις κατηγορίες της απόπειρας απαγωγής και της ενοχλητικής παρακολούθησης (stalking).

Η Γενική Εισαγγελέας της Καλιφόρνια Καμάλα Χάρις δήλωσε: «Τα εγκλήματα με κίνητρο το μίσος είναι από τα πλέον αποτρόπαια αδικήματα... Ο κατηγορούμενος υποχρεώθηκε να αναλάβει την ευθύνη για μία αναίτια, με μόνο λόγο την προκατάληψη, επίθεση εναντίον ενός ανθρώπου που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην ειρήνη.». Κατά την απολογία του, ο Χαντ ζήτησε συγγνώμη και επέμεινε ότι δεν αρνείται πλέον το Ολοκαύτωμα.



πηγή wikipedia

Τουλάχιστον 75 άνθρωποι σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 130 τραυματίσθηκαν πριν από τα χαράματα σήμερα από επίθεση καμικάζι στη Βαγδάτη, την ευθύνη για την οποία ανέλαβε η τζιχαντιστική οργάνωση Ισλαμικό Κράτος, δήλωσαν αξιωματουχοι.

Πρόκειται για τον βαρύτερο απολογισμό που έχει ανακοινωθεί φέτος για μία μόνο επίθεση στην ιρακινή πρωτεύουσα. Η επίθεση σημειώθηκε σ' έναν εξαιρετικά πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο της συνοικίας Καράντα, όπου πολλοί κάτοικοι πηγαίνουν για να κάνουν τα ψώνια τους πριν από τη γιορτή που σηματοδοτεί το τέλος του ιερού για τους μουσουλμάνους μήνα του Ραμαζανιού.

Σε ανακοίνωσή της που δημοσιοποιήθηκε από το SITE, το αμερικανικό κέντρο παρακολούθησης των τζιχαντιστικών ιστότοπων, η ριζοσπαστική σουνιτική οργάνωση Ισλαμικό Κράτος υποστήριξε πως ένας μαχητής της ανατίναξε ένα παγιδευμένο αυτοκίνητο κοντά σε συγκεντρωμένους σιίτες, οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία στο Ιράκ και θεωρούνται αιρετικοί από το Ισλαμικο Κράτος.

Ανοιχτή Συνέλευση ίδρυσης της Πρωτοβουλίας Αγώνα για την αποδέσμευση από την ΕΕ «ΔιΕΕξοδος»

    την Κυριακή 3 Ιούλη στις 7 μμ στο Άλσος Θησείου (δίπλα από το σταθμό ΗΣΑΠ Θησείου)

Εργαζόμενοι-ες, νέοι-ες, συνταξιούχοι, επαγγελματία, άνεργε-η,

Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, αψηφήσαμε τις απειλές και βροντοφωνάξαμε ένα ηχηρό ΟΧΙ στην πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ, τα Μνημόνια και τη λιτότητα. Το ΟΧΙ αυτό ποδοπατήθηκε από την ΕΕ και τους «δανειστές», την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Ένα χρόνο μετά, τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο. Όλα αυτά με τα οποία πέρσι μας απειλούσαν ότι θα μας συμβούν, αν «τολμήσουμε» να βγούμε από το ευρώ και την ΕΕ, όλα αυτά έχουν ήδη συμβεί μέσα στο ευρώ και την ΕΕ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δείξει το πραγματικά αποκρουστικό της πρόσωπο: Της ΕΕ των ωμών εκβιασμών και της κατάργησης κάθε έννοιας δημοκρατίας, του στυγνού νεοφιλελευθερισμού, της εκμετάλλευσης, του ξεπουλήματος όλου του δημόσιου πλούτου, της φτώχειας για την εργαζόμενη πλειοψηφία στο όνομα της κερδοφορίας της ολιγαρχίας του πλούτου. Της ΕΕ που διεξάγει ιμπεριαλιστικούς πολέμους, κλείνει τα σύνορά της και πνίγει μετανάστες στο Αιγαίο. Της ΕΕ που προμοτάρει τον φασισμό, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία.

Το Brexit του βρετανικού δημοψηφίσματος είναι εδώ για να θυμίζει ότι το αποκρουστικό πρόσωπο της ΕΕ δεν μπορεί ούτε να κρυφτεί, ούτε να φτιασιδωθεί.

Ένα χρόνο μετά το ΟΧΙ, κάτι πρέπει να αλλάξει: Υπάρχει εναλλακτική έξω από το ευρώ και την ΕΕ και πρέπει να τη διεκδικήσουμε!

Να γίνει κτήμα και αίτημα όλου του λαϊκού κόσμου, των εργαζόμενων και των φτωχών, ζήτημα πάλης του εργατικού κινήματος στη χώρα μας και σε όλη την Ευρώπη, το αίτημα της ρήξης και αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και της εξυπηρέτησης των λαϊκών αναγκών. Σε πλήρη διαχωρισμό με τον αναδυόμενο σε χώρες της ΕΕ συντηρητικό, αντιδραστικό και ακροδεξιό «ευρωσκεπτικισμό». Από τη σκοπιά του διεθνισμού και της ισότιμης συνεργασίας λαών και χωρών, της ανεξαρτησίας της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και της λαϊκής κυριαρχίας. Από τη σκοπιά της ρήξης συνολικά με την ΕΕ και όχι μέσα από συναινετικές συμφωνίες «διαπραγμάτευσης» της θέσης της χώρας στην ευρωζώνη.

Σε σύνδεση με τους αγώνες σε ολόκληρη την Ευρώπη, στο πλευρό των εργατών και της νεολαίας στη Γαλλία, του κινήματος Lexit που πάλεψε για ένα αριστερό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα στη Βρετανία, καθώς και του τεράστιου κινήματος αλληλεγγύης στους πρόσφυγες στη χώρα μας και σε μια σειρά από άλλες χώρες.

Γι’ αυτό το λόγο σας καλούμε στην δημιουργία μιας Πρωτοβουλίας Αγώνα για την αποδέσμευση από την ΕΕ, με ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες συγκρότησης σε όλη τη χώρα, ξεκινώντας από την Κυριακή στην Αθήνα.

(Το μάζεμα των υπογραφών στη διακήρυξη συνεχίζεται. Στείλτε όνομα, ιδιότητα, πόλη στο mail Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)

AFISA_ANTI_EE_LOW

Για δράσεις-συσκέψεις σε άλλες πόλεις, δείτε εδώ: https://dieexodos.wordpress.com/activities/

Ο χαιρετισμός του Γενικού Γραμματέα του Ε.ΠΑ.Μ. Δημήτρη Καζάκη προς του συνέδρους και τους προσκεκλημένους, στην έναρξη των εργασιών του 5ου Πανελλήνιου Συνεδρίου του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ.), την Παρασκευή 1η Ιουλίου 2016, στο Πολιτιστικό Κέντρο Μοσχάτου στην αίθουσα «Θεόδωρος Αγγελόπουλος».

Μοσχάτο, 1/3/2016.

Αγαπητές φίλες, φίλοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές. Αγαπητοί προσκεκλημένοι.

Οι πολιτικοί δεν μπορούν να ακούνε τους λαούς τους. Πρέπει και οφείλουν να ακούνε τις παγκόσμιες ελίτ, οι οποίες έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς τη βιωσιμότητα όχι των λαών, των εθνών και των χωρών, αλλά των τραπεζών και των χρηματαγορών.

Ειδικά μετά το δημοψήφισμα του βρετανικού λαού υπέρ του Brexit δεν είναι λίγοι εκείνοι που το θέτουν πλέον ανοιχτά. "Είναι ώρα για την ελίτ να ξεσηκωθεί ενάντια στις αδαείς μάζες. Το Brexit έχει απογυμνώσει το πολιτικό σχίσμα της εποχής μας. Δεν είναι η αριστερά εναντίον της δεξιάς. Είναι ανάμεσα στους λογικούς εναντίον των παράλογα οργισμένων." Έτσι έγραφε στις 26 Ιουνίου ένας από τους εκδότες του περιοδικού Foreign Policy, το οποίο είναι γνωστό για την επιρροή του στα υψηλά κλιμάκια διαμόρφωσης παγκόσμιας πολιτικής.

Κι αυτό είναι αλήθεια. Το Brexit έφερε ορμητικά στην επιφάνεια το κυρίαρχο πολιτικό σχίσμα της εποχής μας. Ανάμεσα στο δικαίωμα των λαών στην εθνική τους αυτοδιάθεση και τη δημοκρατία όπου όλες οι εξουσίες εκπορεύονται από το λαό και ασκούνται υπέρ αυτού, από τη μια και από την άλλη στις παγκόσμιες ελίτ και τα υπερεθνικά μορφώματα της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Κι αυτό το σχίσμα δεν εκφράζεται πλέον μόνο ή απλά ανάμεσα σε χώρες δουλοκτήτες και χώρες δούλους, όπως συνέβαινε επί αποικιοκρατίας, αλλά διατρέχει, συνταράσσει και διαπερνά όλες τις χώρες. Μικρές και μεγάλες. Ανεπτυγμένες και λιγότερο ανεπτυγμένες. Ιμπεριαλιστικές και μη.

Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίθεση της εποχής μας. Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίθεση που διαπερνά πρωτίστως και το υπερεθνικό μόρφωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ζούμε μια πρωτοφανή ιστορική οπισθοδρόμηση στα δόγματα του Imperium Universalis του μεσαίωνα, δηλαδή της παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Αντί για ένα σύστημα διακυβέρνησης που να εξαρτάται από τη θέληση των πολλών, του έθνους και του λαού, δημιουργήθηκε κυρίως με την ΕΕ ένα σύστημα διακυβέρνησης από μια πεφωτισμένη ελίτ πολιτικών και γραφειοκρατών. Οι ΠΟΛΛΟΙ (εσείς και εγώ) είναι απλά πάρα πολύ αδιάφοροι, πάρα πολύ συναισθηματικοί, πολύ απαίδευτοι για να τους επιτραπεί με ασφάλεια η δυνατότητα να επιλέγουν τις κυβερνήσεις τους και τις πολιτικές που θα εφαρμόζονται στον τόπο τους.

Η δημοκρατία όπου ο λαός αποφασίζει τι θα γίνει στον τόπο του, είναι σύστημα ανασφαλές για τις αγορές και την εξουσία κι επομένως θα πρέπει να αντικατασταθεί με ένα σύστημα υπερεθνικών εξουσιών. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα που διαπνέει ολόκληρο το οικοδόμημα της ΕΕ. Να γιατί οι αξιωματούχοι της Ένωσης δεν λογοδοτούν σε κανέναν, ενώ είναι προστατευμένοι με αυξημένες ασυλίες έναντι οιουδήποτε συστήματος δικαιοσύνης.

Οι σύγχρονες λογικές που θέλουν να αφομοιώσουν λαούς και χώρες σε ένα Imperium Universalis, που σήμερα ονομάζεται παγκόσμια διακυβέρνηση, ή ευρωπαϊκή ενοποίηση, στηρίζονται σε μια πρόστυχη, ανιστόρητη και χυδαία επίθεση εναντίον πρώτα και κύρια του έθνους και της εθνικής κυριαρχίας. Αυτό που επιχειρούν είναι να ταυτιστεί το έθνος με τον εθνικισμό, τον κατακερματισμό, τους πολέμους, τις ανωμαλίες, την αστάθεια, κοκ. Ακριβώς με την ίδια λογική που η Ιερή Συμμαχία έβλεπε τους εθνικούς αγώνες των λαών σαν απειλή εναντίον της Pax Europeana, που υποτίθεται ότι μπορούσαν να εγγυηθούν μόνο οι μεγάλες δυναστείες και η απολυταρχία τους στην Ευρώπη.

Θέλουν να ξεχνούν ότι το σύγχρονο έθνος είναι το λίκνο κάθε δημοκρατικού δικαιώματος και ελευθερίας των λαών. Είναι το προνομιακό πεδίο κάθε κοινωνικής κατάκτησης και πολιτικού δικαιώματος των πολλών, των αδυνάμων, των εργαζομένων. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει ούτε καν ιδέα δημοκρατίας και ελευθερίας για την κοινωνία.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τις καταστροφές του εθνικισμού και του βρώμικου, ανισόρροπου αισθήματος, που θέλει το έθνος ανάδελφο και προϊόν κάποιας ανώτερης θεϊκής αποστολής. Όμως οι κριτικοί του εθνικισμού, που είναι επίσης και αρνητές των εθνών, ξεχνούν πολύ εύκολα τα επιτεύγματα αυτού του τύπου πολιτικής οργάνωσης. Το έθνος έχει ως αρχή και ως επιδίωξή του τη συμμετοχή όλου του κυβερνώμενου λαού στο κράτος. Στην άσκηση της κυριαρχίας σε μια επικράτεια, που δεν πρέπει να περιορίζεται απλά στους κατέχοντες τη δύναμη και την εξουσία. Με σκοπό τη συμμετοχή στο κράτος διεκδικούν όλες οι μειονότητες να αναγνωριστεί η γλώσσα τους και να γίνουν ισότιμοι πολίτες. Με σκοπό την αποφασιστική συμμετοχή στην άσκηση της εξουσίας διεκδικούν οι εργαζόμενες τάξεις, με πρώτες τις εργατικές, τα δικαιώματά τους και αγωνίζονται για τις κατακτήσεις τους στο εργασιακό, τον κοινωνικό και το πολιτικό επίπεδο. Χωρίς το έθνος κανένας αγώνας για την ισονομία, την ισοπολιτεία και την ισότητα σ' όλα τα επίπεδα δεν θα είχε κανένα, μα κανένα νόημα.

Όποιος θαυμάζει την εποχή που κάθε μια από τις κοινωνικές λειτουργίες εκπληρώνονταν από προσωπικότητες χωρίς συγκεκριμένη εθνικότητα (όπως για παράδειγμα στην εποχή των μεγάλων αυτοκρατοριών), ξεχνά ότι αυτή η πολυπολιτισμικότητα ήταν το αποτέλεσμα στρατιωτικών κατακτήσεων και ότι απέκλειε από την πολιτική το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Το να αρνηθεί κανείς το σύγχρονο έθνος σημαίνει ότι απορρίπτει την μεταφορά στην πολιτική της αιώνιας διεκδίκησης της ισότητας και της λύτρωσης των κατατρεγμένων.

Όπως οι παλιοί γραφειοκράτες της απολυταρχίας την εποχή της Ιερής Συμμαχίας, έτσι και οι σημερινοί απάτριδες γραφειοκράτες της παγκόσμιας διακυβέρνησης, παραπονούνται γιατί οι λαοί τους αντιμετωπίζουν με τόση αχαριστία. Ξεχνούν "ότι τίποτα, ούτε καν τα καλά πράγματα που χορηγούνται ή επιβάλλονται, δεν μπορούν να αντισταθμίσουν την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας," όπως έγραφε ο Καρλ Μαρξ στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου τον Αύγουστο του 1848 καταμεσής της άνοιξης των λαών της Ευρώπης. Όπως ονομάστηκαν οι σαρωτικές εξεγέρσεις των λαών της Ευρώπης εναντίον των πολιτικών και νομισματικών ολοκληρώσεων, που προωθούσε η απολυταρχία της εποχής. "Δεν μπορεί να υπάρξει καμία πραγματική μεταρρύθμιση όσο η κυριαρχία δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στο έθνος και δεν μπορεί να υπάρξει εθνική κυριαρχία εφ 'όσον οι αρχές του συντάγματος του 1793 δεν γίνουν πραγματικότητα," διαλαλούσε ο Φρίντριχ Ένγκελς απηχώντας το αίτημα όλων των λαών της εποχής του.

Αν ένας λαός δεν μάθει να μάχεται για τα στοιχειώδη, δηλαδή για την εθνική κυριαρχία, για την ανεξαρτησία, για την εθνική του αυτοδιάθεση, για τη δική του πατρίδα που οφείλει να διαφεντεύει ο ίδιος, δεν θα μπορέσει ποτέ του να διεκδικήσει ούτε καν το δικαίωμα στη ζωή.

Όσοι σήμερα ταυτίζουν το έθνος, την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία με τον εθνικισμό, πάσχουν από μια βαριά και ανίατη ασθένεια: τον ολοκληρωτισμό της κρατούσας τάξης. Διότι μόνο ο ολοκληρωτισμός στην ιστορία ταύτισε το έθνος με τον εθνικισμό κι έτσι γέννησε τον φασισμό και το ναζισμό.

Και ειλικρινά χρειάστηκε δεκαετίες υποβάθμισης του διανοητικού επιπέδου των λαών και πρωτίστως της διανόησης. Χρειάστηκε δεκαετίες υποβάθμισης των σπουδών σ' όλα τα επίπεδα. Χρειάστηκαν εκατοντάδες δις να δαπανηθούν σε πτυχία, διδακτορικά και προγράμματα μαζικής εκπαίδευσης, για να οδηγηθούμε να πιστεύουμε ως νεωτερισμό την ίδια αποστροφή προς το έθνος που ένιωθαν οι παλιοί χρεοκοπημένοι εκπρόσωποι του οικουμενισμού της απολυταρχίας. Πριν οι μεγάλες εθνικές απελευθερωτικές επαναστάσεις των λαών τον 19ο αιώνα τους οδηγήσουν στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Εκεί απ' όπου ξέθαψαν τις θεωρίες τους οι σύγχρονοι αρνητές των εθνών.

Και όντως πρέπει να είναι κανείς ιδιαίτερα αμόρφωτος, τραγικά χαμηλού επιπέδου και προκλητικά διεστραμμένος για να ταυτίζει το έθνος με τον εθνικισμό, μόνο και μόνο επειδή έτσι το θέλει η κρατούσα τάξη. Σε μια εποχή όπου τα μεγαλύτερα αρπακτικά που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία, απαιτούν ανοιχτά σύνορα και υποβιβασμό των κρατών σε απλά εργαλεία άσκησης της κυριαρχίας των αγορών, το έθνος, η εθνική αυτοδιάθεση, η λαϊκή κυριαρχία συνιστά το Νο 1 εχθρό τους. Κι επομένως το επίπεδο όλων μας οφείλει να επιστρέψει στην εποχή του μεσαίωνα. Τότε όπου κυριαρχούσε ο οικουμενισμός της μοναρχίας, ο οποίος θεμελιωνόταν στον οικουμενισμό της θρησκείας ως μέσο πνευματικής καταστολής των καταπιεσμένων.

Σήμερα στη θέση των παλιών μοναρχών και μοναρχιών έχουμε τους βαρόνους του χρήματος, που αγοράζουν και πουλάνε ολόκληρες χώρες και περιοχές του πλανήτη. Ενώ στη θέση της θρησκείας έχουμε τη θεολογία της αγοράς, η οποία δεν έχει ούτε καν την ελεήμονα διάθεση της παλιάς θεολογίας του μεσαίωνα.

Χρειάστηκε μια ανίερη ταξική συμμαχία δεξιάς και αριστεράς για να ξεχάσουμε αυτό που συνιστούσε την άλφα-βήτα για κάθε φιλελεύθερο μορφωμένο διανοούμενο της εποχής που οι λαοί διέθεταν ακόμη εθνική συνείδηση και στη βάση της πάλευαν για τη δημοκρατία και την κυριαρχία στον τόπο τους, την πατρίδα τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το παρακάτω απόσπασμα του νεαρού τότε καθηγητή της κοινωνιολογίας και μετέπειτα γνωστού πολιτικού της κεντροδεξιάς στην Ελλάδα του 20ου αιώνα, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, ο οποίος έγραφε στα 1932:

"Αφ΄ης στιγμής ήρξατο αποκρυσταλλούμενη η εθνική συνείδησις, ήρξατο και η συν τω χρόνω επικρατήσασα αστική τάξις, ήτις εν τω μεταξύ διέλυσε πάντα δεσμόν προς την κατ' αρχάς ομού μετ' αυτής αγωνισθείσαν τάξιν των μη κατεχόντων, εκμεταλλευομένη προς το ίδιον πολιτικόν ή οικονομικόν αυτής συμφέρον την ιδέαν του έθνους, την εθνική συνείδησιν. Ο εθνικισμός, του οποίου φορεύς είναι η αστική τάξις, εμφανίζεται ως προϊόν ακριβώς της χειρονομίας ταύτης, δι' ής απηρνήθη ο αστός την κοινήν μεθ' ολοκλήρου του λαού "πολιτικήν" καταγωγήν του και εστράφη προς την αποκλειστικήν επιδίωξιν των συμφερόντων του. Η περίπτωσις αύτη - περίπτωσις επικυρουμένη υπό της πολιτικής ιστορίας του παρελθόντος αιώνος και των τριών δεκαετηρίδων του εικοστού αιώνος - δεικνύει καθαρότατα, ότι εθνικισμός και εθνική ιδέα δεν έχουν την αυτήν καταγωγήν. Ο εθνικισμός χρησιμοποιεί την εθνικήν συνείδησιν, ήτις εκπροσωπεί ομογένειαν ψυχικού και πνευματικού όλου, ως μέσον προς παραβίασιν ακριβώς της ακεραιτότητος του όλου τούτου, δηλαδή προς επιδίωξιν συμφερόντων, τα οποία όχι μόνον δεν σέβονται την ομοιογένειαν του έθνους, αλλά βασίζονται επί της ετερογενείας της τάξεως, ήτις αποτελεί ακριβώς τον φορέα του εθνικισμού. Οι πλείστοι των πολέμων, οίτινες ενεφανίσθησαν κατά τους νεωτέρους χρόνους ως εκδηλώσεις εθνικισμού απέβλεψαν εις την εξυπηρέτησιν των συμφερόντων του κεφαλαίου και εξηνάγκασαν την εθνικήν συνείδησιν, όπως προβάλη εαυτήν εις σφαίρας ενεργείας, αίτινες έκειντο εκτός εαυτής. Οπωσδήποτε και αν εξεδηλώθη εν τη ιστορία της ανθρωπότητος ο εθνικισμός, ουδέποτε εξεπορεύθη ούτος εκ της εθνικής συνειδήσεως και ιδέας φυσικώς και οργανικώς. Η σφαίρα ενεργείας του ευρίσκεται πάντοτε εκτός της σφαίρας ενεργείας της εθνικής συνειδήσεως. Ως εκ του τούτου δέον θεμελιωδώς να διακρίνωμεν τον εθνικισμόν από του εθνισμού. Εν ω ο εθνισμός είναι η ιδεολογική εκδήλωσις της πίστεως αυτής ταύτης της εθνικής συνειδήσεως επί την εσωτερικήν και μυστικήν αυτής ουσίαν, ο εθνικισμός είναι η εκμετάλλευσις της πίστεως ταύτης εκ μέρους τάξεως διασπώσης την οργανικήν ομοιογένειαν του έθνους και θετούσης ταύτην εις την εξυπηρέτησιν πολιτικών και οικονομικών υπολισμών."

Το ΕΠΑΜ δεν δημιουργήθηκε ως ένα συνηθισμένο πολιτικό σχήμα. Όσοι από εμάς πρωτοστατήσαμε στη δημιουργία του ΕΠΑΜ είχαμε πλήρη συνείδηση ότι αυτό που έχει ανάγκη ο λαός μας είναι να ανακτήσει πρώτα και κύρια την εθνική του συνείδηση. Να αντιληφθεί ότι αυτό που διακυβεύεται δεν είναι απλά και μόνο η ταξική του υποβάθμιση, αλλά η ιστορική του εξαφάνιση και εξόντωση. Να αντιληφθεί ότι αυτό που προέχει είναι η υπεράσπιση της πατρίδας του από το καθεστώς κατοχής, που επέβαλλε πρώτα και κύρια το υπερεθνικό μόρφωμα της ΕΕ.

Το ΕΠΑΜ είναι το μόνο πολιτικό σχήμα που γεννήθηκε ως "τέκνο της Ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής," την εποχή που ξεκινούσε η μεγαλύτερη δοκιμασία του ελληνικού λαού τουλάχιστον στη νεώτερη ιστορία του. Δεν γεννήθηκε από παρθενογένεση, αλλά δεν υπήρξε προϊόν του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Ούτε της δεξιάς, ούτε της αριστεράς. Αντίθετα υπήρξε διαλεκτική άρνηση του συνόλου του πολιτικού συστήματος.

Το ΕΠΑΜ γεννήθηκε χωρίς προπατορικό αμάρτημα και χωρίς κανενός είδους πολιτική ή ιδεολογική "προίκα". Ξεκίνησε να οργανώνεται από μηδενικής βάσης χωρίς πλάτες, χωρίς μέσα, με μόνο όπλο την πίστη στο δίκιο και την αφοσίωση των αγωνιστών του στην ελευθερία της πατρίδας.

Σήμερα, το ΕΠΑΜ στέκει ακόμη ορθό, εκεί όπου όλοι οι άλλοι διαλύονται ή αποσυντίθενται. Με πανελλαδική οργάνωση που συνεχίζει να αυξάνει και να επεκτείνεται. Γύρω του βλέπουμε παντού τα ερείπια και τα θραύσματα του πάλαι ποτέ αντιμνημονιακού χώρου και της αριστεράς. Το ΕΠΑΜ επιβίωσε, αναπτύχθηκε και εξακολουθεί να αναπτύσσεται εκεί όπου κανένα άλλο μόρφωμα, σχήμα, κίνημα - εντός κι εκτός εισαγωγικών - δεν μπόρεσε. Ποτέ ξανά δεν συνέβη κάτι τέτοιο.

Κι ενώ το πολιτικό σύστημα της δεξιάς και της αριστεράς κυριολεκτικά καταρρέει, το ΕΠΑΜ συνεχίζει ακάθεκτο να οργανώνεται παντού στην Ελλάδα. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη και χωριό.

Το ΕΠΑΜ γεννήθηκε με την φιλοδοξία να παίξει καταλυτικό ρόλο στην κινητοποίηση του λαού. Μόνο που για να γίνει κάτι τέτοιο - σε μια εποχή όπου ο λαός έχει χάσει ουσιαστικά την κοινωνική του συνοχή και την εθνική του συνείδηση - πρέπει να ακολουθήσει τον μαρτυρικό δρόμο της Φιλικής Εταιρείας. Να απλώσει ένα ευρύτατο και πυκνό δίκτυο οργανώσεων, αφοσιωμένων μελών και φίλων, ικανό να δώσει στην πλειοψηφία του λαού την χαμένη της τιμή και υπόληψη, να της εμπνεύσει εμπιστοσύνη, φιλότιμο και αξιοπρέπεια.

Και για να γίνει αυτό θα πρέπει ο λαός μας να λυτρωθεί από τους δαίμονες που έχουν αλυσοδέσει την καρδιά και το μυαλό του. Τους δαίμονες των ιδεοληψιών και των ιδεολογιών της δεξιάς και της αριστεράς, που τον έχουν αλυσοδέσει από την εποχή του εμφυλίου και τον έχουν κάνει μαλθακό στο μυαλό και κοινωνικά νωθρό. Ανίκανο να αντιληφθεί το στοιχειώδες. Την ανάγκη να υπερασπιστεί τον εαυτό του και την πατρίδα του.

Αυτή είναι και παραμένει η μεγαλύτερη πρόκληση του ΕΠΑΜ. Να αναγεννήσει στη μνήμη και τη συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού τις δικές της παραδόσεις ακατάπαυστων αγώνων για την ελευθερία και τη δημοκρατία στον τόπο του. Να αποκαθάρει τα ριζίτικα της εθνικής συνείδησης του λαού μας από τις βρωμιές και τα περιττώματα του εθνικισμού, αλλά και της εσαεί ξενόδουλης και βαμμένης στο αίμα του λαού εθνικοφροσύνης των προδοτών και των δοσίλογων από την εποχή της βαυαροκρατίας. Να της θυμίσει ότι από τα χρόνια της εθνεγερσίας του 21 έως τις μέρες της ναζιστικής κατοχής «αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι πάντα είν' ο ίδιος ο λαός». Κι αυτή η παράδοση δεν ανήκει για να την μολύνει σε κανένα κόμμα, σε καμιά κομματική νομενκλατούρα, σε καμιά ιδεολογία. Είναι ατόφια και ανήκει αποκλειστικά στον ίδιο το λαό. Είναι από τις καλύτερες παραδόσεις του, γιατί ξεπέρασε τις διχόνοιες των κομματικών παρατάξεων και ενώθηκε για τον κοινό εθνικοαπελευθερωτικό σκοπό.

Το ΕΠΑΜ λοιπόν δεν δημιουργήθηκε για να ενώσει τις όποιες αντιμνημονιακές δυνάμεις. Ούτε για να λειτουργήσει ως καταλύτης ενότητας της αριστεράς στην όποια παραλλαγή της. Το ΕΠΑΜ ιδρύθηκε ως Μέτωπο το 2011, γιατί εκτιμούσαμε τότε ότι στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα του λαού σε εθνικοαπελευθερωτική βάση μέσα από μια Μετωπική σύμπτυξη των όποιων δυνάμεων του αντιμνημονίου, ή της όποιας αριστεράς.

Επομένως το πρώτο και θεμελιώδες καθήκον που έθετε το ΕΠΑΜ στον εαυτό του ήταν να λειτουργήσει καταλυτικά μέσα στον ίδιο τον λαό για να κατακτηθεί η ενότητά του. Πρωτίστως μέσα από την συγκρότηση μιας οριζόντιας, μετωπικής, αλλά ταυτόχρονα και ενιαίας οργάνωσης, ανοιχτή σε κάθε αγωνιστή ανεξάρτητα ιδεολογίας, ή άλλης πεποίθησης. Ο βασικός τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο ήταν και παραμένει μέσα από την πολιτική και οργανωτική ανάπτυξη του ΕΠΑΜ απευθείας μέσα στον λαό.

Εξαρχής θεωρούσαμε ότι δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες να διαθέτουν τέτοιους δεσμούς με την κοινωνία ώστε να συνδράμουν στην κινητοποίησή της μέσα από την σύμπτυξη ενός Μετώπου, που θα το συγκροτούσαν διαφορετικοί πολιτικοί σχηματισμοί, οργανωμένες τάσεις και ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα. Έπρεπε να ξεκινήσουμε από ένα ποιό πρωτογενές και στοιχειώδες επίπεδο. Έπρεπε το Μέτωπο να συγκροτηθεί ως τέτοιο απευθείας μέσα στον λαό. Και να συγκροτηθεί ως οριζόντια και ενιαία οργάνωση για τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα.

Από πού προέκυπτε μια τέτοια εκτίμηση; Από την κοινωνικοπολιτική ανάλυση που κάναμε εκείνη την εποχή. Βλέπαμε καθαρά ότι η αποτυχία του πολιτικού συστήματος και ειδικότερα της επονομαζόμενης αριστεράς όλως των αποχρώσεων, είναι η τρομακτική απόσπασή της από την κοινωνία. Και μάλιστα σε μια εποχή όπου ο λαός έχανε εν πολλοίς τους πανεθνικούς δεσμούς του μαζί με τις οργανωμένες κοινωνικές και ταξικές του αναφορές, οι οποίες κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες συνιστούσαν το υπόβαθρο των παλλαϊκών κοινωνικών και εθνικών αγώνων του.

Έτσι ο λαός μετατρεπόταν συστηματικά από το σύστημα εξουσίας εδώ και δεκαετίες σε "ψηφολαό", σε ένα άθροισμα κοινωνικοεπαγγελματικών στρωμάτων, όπου κυριαρχούσε και κυριαρχεί η εξατομίκευση και η εξάρτηση σε πρωτόγνωρο βαθμό από ένα απόλυτα διεφθαρμένο, απολυταρχικό και αντεθνικό κράτος. Υπήρχαν πολιτικές δυνάμεις που σ' αυτές τις συνθήκες θα μπορούσαν να εκφράσουν έστω και στοιχειωδώς την ενότητα του λαού πάνω σε εθνικοαπελευθερωτική βάση; Ούτε κατά διάνοια.

Αντίθετα. Τα κόμματα στο σύνολό τους είχαν μεταβληθεί σε κρατικοδίαιτα μορφώματα, όπου η ιδεολογία τους είχε μόνο μία βασική χρησιμότητα, να προσελκύει ψήφους και εκλογική πελατεία. Γι' αυτό και το μόνο που τα νοιάζει ήταν και είναι η διείσδυση στους μηχανισμούς εξάρτησης της κοινωνίας για κομματικά οφέλη, αλλά και οι τυφλές ιδεολογικές αναμετρήσεις που δικαιολογούσαν στους πιστούς την ανάγκη ύπαρξή τους.

Έπρεπε λοιπόν να εφεύρουμε τον τροχό. Έπρεπε δηλαδή να δημιουργήσουμε από μηδενικής βάσης μια καλά οργανωμένη πολιτική δύναμη μέσα στον ίδιο τον λαό, η οποία θα είχε τη δυνατότητα να υπερβαίνει στην πράξη και με την πολιτική της τους παραδοσιακούς κομματικούς και ιδεολογικούς διαχωρισμούς, ώστε να αναδειχθεί το κεντρικό πατριωτικό καθήκον. Η ανατροπή από τον ίδιο τον λαό του καθεστώτος κατοχής. Αυτό ακριβώς συνιστούσε και συνιστά τον Μετωπικό χαρακτήρα του ΕΠΑΜ.

Ταυτόχρονα θα έπρεπε η οργάνωση αυτή να λειτουργεί οριζόντια για να είναι όσο πιο ανοιχτή μπορεί μέσα στην κοινωνία. Αλλά και ενιαία για να είναι αποτελεσματική στις πολιτικές μάχες που καλείται να δώσει. Αποτελεσματική τόσο για το ίδιο το ΕΠΑΜ, όσο και για το λαό. Τόσο ενιαία όσο το πιο καλά συγκροτημένο κόμμα.
Μέτωπο λοιπόν τόσο ανοιχτό μέσα στον ίδιο τον λαό, όσο κανένα άλλο Μέτωπο ως σύμπραξη κομμάτων και δυνάμεων. Με τόσο ενιαία και πολιτικά αποτελεσματική οργάνωση, όσο κανένα άλλο κόμμα πριν και μετά το ΕΠΑΜ. Αυτός ήταν ευθύς εξαρχής ο διαλεκτικά διττός χαρακτήρας του ΕΠΑΜ, που στάθηκε αδύνατον να τον αντιληφθούν ακόμη κι όσοι εντάχθηκαν στις γραμμές μας υπακούοντας στις δικές τους ατζέντες και ιδεοληψίες.

Γιατί όμως ενιαία οργάνωση; Διότι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ανεξάρτητα από τις μορφές και τα πεδία της πολιτικής αναμέτρησης, βασικός κινητήριος μοχλός ανατροπής του καθεστώτος κατοχής δεν μπορεί να είναι άλλη από την μαζική πάλη του λαού. "Τώρα κατανοούμε," έγραφε ο Δημήτρης Γληνός το 1942, "πώς ένας λαός δεν μπορεί να αγωνιστεί για τη λευτεριά του αναθέτοντας το έργο αυτό σε λίγα άτομα, ή σε μερικές ομάδες, ή σε μερικά μπουλούκια, ή σε λίγους τρομοκράτες, ή σε λίγους επαγγελματίες των αγώνων. Μαζική πάλη σημαίνει πάλη ολόκληρου του λαού. Και επειδή ο απελευθερωτικός αγώνας δεν μπορεί να φτάσει ποτέ σε αποτελέσματα αν γίνεται από ασύνταχτα πλήθη ή από μπουλούκια, μαζική πάλη σημαίνει οργανωμένη πάλη, πάλη του λαού οργανωμένου και κινητοποιημένου ολόκληρου προς ένα σκοπό."

Δεν μπορεί λοιπόν ένας πολιτικός σχηματισμός, που επενδύει στη μαζική πάλη του λαού να μην συγκροτείται σε ενιαία οργάνωση. Ιδίως όταν έχει Μετωπικό χαρακτήρα και εκ των πραγμάτων οι ιδεολογικές και κοσμοθεωρητικές διαφορές στις γραμμές του είναι υπαρκτές και βαθύτατες. Τι σημαίνει ενιαία οργάνωση; Σημαίνει ότι η οργάνωση δεν είναι ένα άθροισμα από καπετανάτα, ή τοπαρχίες, όπου ο καθένας μπορεί να σηκώνει το δικό του μπαϊράκι. Αυτή είναι μια βαθιά φεουδαρχική αντίληψη οργάνωσης, όπου η κάθε οργάνωση, ο κάθε πυρήνας καταντά να είναι φέουδο μιας μικρής κλίκας.

Στο ΕΠΑΜ οι πυρήνες των μελών του είναι μεν κυρίαρχοι, αλλά όχι αυτεξούσιοι όπως τα τιμάρια, ή τα φέουδα στην εποχή του Μεσαίωνα. Οι πυρήνες ασκούν κυριαρχία στο ΕΠΑΜ ως οργανικό μέρος όλου Μετώπου. Διαμορφώνουν όλοι από κοινού την πολιτική του Μετώπου και πειθαρχούν στις συλλογικές αποφάσεις και τις καταστατικές διαδικασίες, οι οποίες είναι οι μόνες που επιτρέπουν να υπάρχει δημοκρατία στις γραμμές του ΕΠΑΜ. Εκεί όπου ο καθένας κάνει του κεφαλιού του όχι μόνο δεν υπάρχει ίχνος δημοκρατίας, αλλά εκεί αναφύεται ο ολοκληρωτισμός ως πρακτική και ιδεολογία. Το πρώτο αναγκαίο βήμα προς τον φασισμό.

Το μέλος του ΕΠΑΜ εντάσσεται στο Μέτωπο, όχι στο συγκεκριμένο πυρήνα απ' όπου καλείται να λειτουργήσει συλλογικά. Την αφοσίωσή του την οφείλει στο Μέτωπο κι όχι στον πυρήνα του. Εκτός κι αν ο πυρήνας λογίζεται ως καπετανάτο. Με τη σειρά τους και οι πυρήνες ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ανήκουν στο Μέτωπο, δηλαδή στο ΕΠΑΜ κι όχι στα μέλη που τον απαρτίζουν.

Το ζήτημα αυτό ήταν ένα από τα κορυφαία πεδία αναμέτρησης με την ομάδα που παραιτήθηκε τελευταία. Στην απόφαση του 4ου Συνεδρίου αναφέρεται ρητά: "Οι πυρήνες του Μετώπου, δεν ανήκουν σε κανέναν άλλον εκτός από το ίδιο το Μέτωπο. Δεν είναι «εργολαβία» των μελών που τον συστήνουν. Επομένως δεν μπορεί κανένας να σταματήσει τη δράση τους. Ούτε καν η συνέλευση των μελών του. Όποιος επιδιώκει την ακινητοποίηση ή την διάλυση του πυρήνα του, τίθεται αυτομάτως εκτός Μετώπου." Κι όντως ήταν αυτοί οι 4-5 "πυρήνες" που παραιτήθηκαν, οι οποίοι αφεαυτού τους είχαν στην πράξη τεθεί εκτός Μετώπου ήδη πριν το 4ο Συνέδριο. Δεν ήταν καν πυρήνες. Ήταν εργολαβία συγκεκριμένης κλίκας.

Το 4ο Συνέδριο επίσης απαιτούσε: "Για να ανταπεξέλθει το ΕΠΑΜ στον αγώνα και για να αντέξει υπό τις νέες ακόμη πιο δύσκολες συνθήκες, χρειάζεται να γίνει ακόμη πιο συνεκτική και ενιαία οργάνωση. Θα πρέπει οι οργανώσεις και τα όργανά τους να λειτουργούν σαν ενιαίος οργανισμός μάχης τόσο στα καθημερινά πολιτικά μέτωπα, όσο και μέσα στην κοινωνία με όρους κινήματος. Για να γίνει αυτό τα μέλη του Μετώπου θα πρέπει να μάθουν στην πράξη τι σημαίνει συνειδητή πειθαρχία. Πειθαρχία του συνειδητού αγωνιστή, που δεν στρατεύτηκε για μια βόλτα μέχρι τις εκλογές και το κοινοβούλιο. Ούτε στρατεύθηκε σε μια ακόμη σέχτα που κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Πρόκειται για την πειθαρχία που κρίνει και αξιολογεί τη δράση όλων ανεξαιρέτως των μελών και των οργανώσεων του Μετώπου με βάση το αποτέλεσμα, τη διεύρυνση της επιρροής του στον απλό κόσμο, αλλά και την κινητοποίηση μαζών στα προτάγματά του."

Τα καταφέραμε; Σε μεγάλο βαθμό. Όχι όμως όσο θα θέλαμε΄ή επιδιώκαμε. Το ΕΠΑΜ έμαθε επιτέλους να δρα με βάση οργανωτικό και πολιτικό σχέδιο, όπου υπάρχουν στόχοι, ποσοτικοί και ποιοτικοί. Έμαθε να μετρά τη δράση του με βάση τα αποτελέσματά της. Έμαθε να αξιολογεί τη συνεισφορά κάθε πυρήνα και συναγωνιστή με βάση την υλοποίηση των στόχων που έχουμε θέσει συλλογικά για τον εαυτό μας. Έμαθε να αναπτύσσεται οργανωτικά σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χωριό, σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας. Έμαθε τι σημαίνει στην πράξη αγωνιστής, αφοσιωμένος στην απελευθέρωση της πατρίδας.

Και ο αγωνιστής, όπως πολλές φορές έχει αποδείξει η ιστορία των εθνικών και κοινωνικών αγώνων, έχει σαν γενικό ορισμό εκείνον που έδωσε ο Νικόλαος Δραγούμης ήδη από τα πρώτα χρόνια της επανάστασης του 1821: "Αγωνιστής ελέγετο ο προθύμως, απροφασίστως και αφιλοκερδώς υπηρετών υπέρ του αγώνος, ο αγογγύστως υποβάλλων εαυτόν εις πάσαν κακουχίαν, ο πεινών, ο γυμνητεύων, ο εις όρη και σπήλαια περπλανώμενος, ο φειδόμενος των δημοσίων, ο μη αποβλέπων εις τίτλους, βαθμούς, παράσημα ή άλλας τιμάς, ο δυνάμενος να ζήση εν ευπαθεία εκτός της Ελλάδος, και όμως προτιμών να δεινοπαθή εν αυτή, ενί λόγω ο τιθέμενος υπεράνω του ιδίου συμφέροντος το κοινόν και αποθνήσκων υπέρ πατρίδος".

Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη συγκίνηση οφείλω να πω - πώς σήμερα στην έναρξη του 5ου Συνεδρίου μας αισθάνομαι ότι βρίσκομαι ανάμεσα σε αληθινούς συναγωνιστές, σε συντρόφους με την κυριολεξία της λέξης - κι όχι όπως αυτή ξεφτιλίστηκε από την αριστερά - οι οποίοι μπορούν να αντεπεξέλθουν σε κάθε δυσκολία, σε κάθε αντιξοότητα ώστε με υπερηφάνεια να επαναλαμβάνουν τους στίχους του ηρωικού Θούριου:

Κάλλιο για την Πατρίδα, κανένας να χαθή,
Ή να κρεμάση φούντα, για ξένον στο σπαθί.

Όλα αυτά που είπαμε σημαίνουν ότι είμαστε ενάντια στις συμμαχίες και τις συνεργασίες; Κάθε άλλο. Οι συμμαχίες και οι συνεργασίες είναι ένας αποφασιστικός δρόμος για να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο και να αναδειχθεί η κυρίαρχη αντίθεση, το κυρίαρχο σχίσμα σήμερα. Κι αυτό δεν είναι ανάμεσα στις αντιμνημονιακές και μνημονιακές δυνάμεις, ούτε ανάμεσα στην όποια δεξιά και στην όποια αριστερά. Η κυρίαρχη αντίθεση είναι ανάμεσα στις δυνάμεις που αναδεικνύουν ως πρώτιστο καθήκον το εθνικοαπελευθερωτικό, πατριωτικό, δημοκρατικό σκοπό στις σημερινές συνθήκες και σ' εκείνες που έχουν αποδεχθεί το καθεστώς ιμπεριαλιστικής κατοχής της πατρίδας και παγκόσμιας διακυβέρνησης. Είτε μιλούν εξ ονόματος του καπιταλισμού, είτε του αντικαπιταλισμού.

Για μας οι πολιτικές συνεργασίες και συμμαχίες έχουν νόημα μόνο στον βαθμό, που τόσο στο επίπεδο του κινήματος, όσο και στο επίπεδο της γενικής πολιτικής προωθούν τη συνείδηση και την πρακτική της ενότητας του λαού μπροστά στο κεντρικό πατριωτικό καθήκον. Και η ενότητα του λαού αναλύεται, πρώτο, στην ενότητα του σκοπού, που δεν μπορεί παρά να είναι η ανατροπή του καθεστώτος κατοχής και η εγκαθίδρυση μιας αληθινά δημοκρατικής, ανεξάρτητης και κυρίαρχης για τον λαό πολιτείας.

Δεύτερο, στην ενότητα της οργάνωσης, που δεν μπορεί παρά να συνθέτει στην υπηρεσία του κοινού σκοπού κάθε κινηματική και πολιτική δράση μέσα στην κοινωνία.

Και τρίτο, στην ενότητα της πολιτικής ηγεσίας, που σημαίνει ότι μπορεί να συσπειρωθεί η μεγάλη πλειοψηφία του λαού γύρω από τον κοινό σκοπό, υπερβαίνοντας διαχωρισμούς ιδεολογίας.

Ας βάλουμε επιτέλους καλά μέσα στο νου και στην καρδιά μας τα σοφά λόγια του δάσκαλου της εθνικής αντίστασης, Δημήτρη Γληνού:

"Δεν υπάρχει στιγμή ιερώτερη από τη σημερινή για να βάλουμε κάτω όλοι τις προσωπικές μας φιλοδοξίες, τις προσωπικές μας φιλοτιμίες, τα παρελθόντα μας, τα πάθη μας, τα μίση μας, τα συμφέροντά μας, τις σοφίες μας και τις γνώσεις μας, και να τα υποτάξουμε όλα μα όλα στον ένα και μόνο ιερό σκοπό τη σωτηρία του λαού μας και την απολύτρωσή του από την σκλαβιά. Όποιος, κρατώντας οποιουσδήποτε προσωπικούς υπολογισμούς, συμφέροντα, μίση, αντιπάθειες, συμπάθειες και φιλοδοξίες και "ιδεολογίες", καταπολεμάει ή υπονομεύει μ' οποιοδήποτε τρόπο την ενότητα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, την ενότητα στους σκοπούς, στην οργάνωση και στην καθοδήγησή του, αυτός οπουδήποτε και να βρίσκεται, οπωσδήποτε και να λέγεται, είναι συνεργάτης των ξένων καταχτητών, θεληματικά ή άθελα, προδότης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα."

Το ΕΠΑΜ αποτελεί τη μοναδική κιβωτό αυτής της αλήθειας σήμερα. Όμως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι στον αγώνα μας δεν αντιμετωπίσαμε πιο ύπουλο προδότη από εκείνον που βάζει τα προσωπικά του πάνω από τον κοινό αγώνα και στο όνομα της δικής του "καθαρής αλήθειας", ιδεολογίας, ή ιδιοπάθειας, δεν διστάζει να υπονομεύσει και να διαλύσει τα πάντα. Τους βλέπετε γύρω μας. Τα ερείπια και απομεινάρια δήθεν αγωνιστών που στην πράξη με την διαλυτική τους νοοτροπία και πράξη, συνιστούν ίσως τη χειρότερη Πέμπτη Φάλαγγα του εχθρού.

Και οφείλουμε επίσης να ομολογήσουμε ότι αυτός ο πιο ύπουλος προδότης βρίσκεται πολύ συχνά μέσα μας. Είναι ο κακό μας εαυτός. Είναι ο μωροφιλόδοξος Κουτρούλης που κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Αυτός που ξέρει να μετρά τα πάντα με το ατομικό του νιτερέσο, που ξέρει μόνο από καβγάδες και ίντριγκες, που δεν νιώθει τι σημαίνει συλλογική προσπάθεια και αφοσίωση στον κοινό σκοπό, που ξέρει μόνο από κουτσομπολιό και κακίες, που ξέρει να κατασκευάζει ιδεολογίες και ιδεολογήματα για να προστατευτεί από την σκληρή πραγματικότητα, που ξέρει να κρύβει τη δειλία, την άγνοια και την ανεπάρκειά του με τη διαβολή των άλλων, που ξέρει να δηλητηριάζεται και να δηλητηριάζει τα πάντα γύρω του με το μίσος και την τυφλή οργή προς όλους και όλα.

Άλλωστε, για τα πρωτεία ξεψυχά κάθε Ρωμιός λεβέντης, μόνον αυτός πρωθυπουργός, μόνον αυτός αφέντης, όπως εύστοχα σατίριζε ο Γεώργιος Σουρής.

Το 5ο Συνέδριό μας οφείλει να αποτελέσει τομή. Να ανεβάσει τον πήχη των απαιτήσεων στο επίπεδο των αναγκών, όχι του ΕΠΑΜ, αλλά του ίδιου του λαού και των απειλών που τον στοιχειώνουν. Οφείλει να χαράξει το οργανωτικό και πολιτικό σχέδιο που θα επιτρέψει στο ΕΠΑΜ να αναδειχθεί σε βασικό καταλύτη των εξελίξεων υπέρ του λαού και της πατρίδας μέσα στον επόμενο χρόνο, δηλαδή με ορίζοντα το 6ο ετήσιο συνέδριό του. Οι καιροί ου μενετοί!

Ευχαριστώ.

Κυριακή 3 Ιουλίου στις 10 το βράδυ στην ERTOPEN.......''Μουσικές αναμνήσεις" με Μελοποιημένα τραγούδια.

Συντονιστείτε στους 106.7 στα FM στην Αττική στην ΕΡΤopen.

 Πριν από ένα χρόνο, στις 5 Ιουλίου 2015, εμείς, ο ελληνικός λαός, οι πολίτες αυτής της χώρας, με τους νέους και τις νέες στην πρώτη γραμμή, γράψαμε μαζί το πιο λαμπρό κομμάτι της μεταπολιτευτικής ιστορίας, δίνοντας την πιο ξεκάθαρη δημοκρατική εντολή που καταγράφηκε ποτέ σε δημοκρατική διαδικασία από την θέση σε ισχύ του Συντάγματος:
 με ένα συντριπτικό ποσοστό 61,3%, κόντρα στην νομισματική-τραπεζική τρομοκρατία των δανειστών και των συνεργών τους, κόντρα στην άγρια μιντιακή προπαγάνδα, είπαμε ΟΧΙ στα τελεσίγραφα, ΌΧΙ στους εκβιασμούς, ΟΧΙ στην κατάλυση της δημοκρατικής λειτουργίας, ΌΧΙ στην υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας, ΟΧΙ στην επίθεση στα δικαιώματα, τις ελευθερίες, την ζωή και την αξιοπρέπειά μας. Είπαμε ΌΧΙ στην μνημονιακή υποδούλωση, είπαμε ΟΧΙ στην υποταγή, ΟΧΙ στην αποικιοποίηση της χώρας μας. Αποδείξαμε ότι τα μεγάλα ΟΧΙ, τα λένε οι λαοί, που είναι πολύ πιο γενναίοι από τις Κυβερνήσεις.

 Σήμερα, ένα χρόνο μετά, ό,τι ψηφίζεται στη Βουλή, ό,τι ζητείται από τους δανειστές και υλοποιείται από την Κυβέρνηση, προσκρούει σε αυτό το ΟΧΙ μας, που δεν ήταν στιγμιαίο, αλλά ισχύει και θα ισχύει πάντα, ως απαράγραπτη δημοκρατική απαγόρευση της συντελούμενης προέλασης του αντιδημοκρατικού μνημονιακού καθεστώτος.

Κάθε ΝΑΙ που καταγράφεται στις ονομαστικές ψηφοφορίες, κάθε ΝΑΙ στα μνημονιακά μέτρα, κάθε ΝΑΙ στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αποτελεί και μία αντιδημοκρατική, αντισυνταγματική παραβίαση του ΟΧΙ του λαού μας, του ΟΧΙ ως αυθεντικής και γνήσιας έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας, που αποτελεί τη μοναδική πηγή και τη μοναδική νομιμοποιητική βάση κάθε εξουσίας, σύμφωνα με το Σύνταγμα.

Το ΌΧΙ μας αποτελεί δημοκρατική μας περιουσία και παρακαταθήκη. Ήταν ΌΧΙ στους εκβιασμούς της περσινής χρονιάς. Είναι ΟΧΙ στα μνημονιακά μέτρα και την παράδοση δημοκρατίας, κοινωνίας, εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας και δημόσιας περιουσίας.




Στις 5 Ιουλίου 2016, ένα χρόνο μετά την ιστορική καταγραφή του ΟΧΙ μας, δεν κάνουμε ούτε επετειακές εκδηλώσεις, ούτε μνημόσυνα: διεκδικούμε το περιεχόμενο του ΟΧΙ μας.

Και ξεκινάμε με την υπεράσπιση του θεάτρου του Λυκαβηττού, ενός δημόσιου χώρου που συνδέεται με τις μνήμες μας, τα βιώματά μας, την ιστορία και τον πολιτισμό της χώρας μας, τη ζωή στην πόλη της Αθήνας.

Το θέατρο Λυκαβηττού, που έπρεπε να αποτελεί κοιτίδα ζωντανής δημιουργίας, παραμένει κλειστό από το 2008, με το πρόσχημα υποτιθέμενων προβλημάτων στατικότητας.

Σήμερα, 8 χρόνια μετά, και ενώ ηθελημένα οι αρμόδιοι συμπράττουν στην απαξίωσή του, το θέατρο Λυκαβηττού περνάει στο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων, που ψηφίσθηκε από τη Βουλή πριν από λίγες εβδομάδες, με βέβαιη τη δρομολόγηση του ξεπουλήματός του.

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

Τα Συντάγματα όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, δεν είναι εκείνα τα κείμενα που εγγυώνται την πρόοδο των Λαών πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Αντίθετα είναι κείμενα που μπορούν να οδηγήσουν στην οπισθοδρόμηση και ένα τέτοιο παράδειγμα είναι τα Ελληνικά Συντάγματα. Κανένα Σύνταγμα οικονομικά και πολιτικά δεν προστάτευε τον Ελληνικό Λαό από συμφορές. Θα προσπαθήσω αυτό να το εξηγήσω και να πω την άποψη μου για το τι θα πρέπει να γίνει.

Πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη υπήρχαν τρία μόνο αβασίλευτα πολιτεύματα. Το 1918 με την λήξη του πολέμου προστέθηκαν αλλά δέκα. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία ενθρονίστηκε σε όλη την Ευρώπη ως φυσική μορφή διακυβέρνησης των Λαών. Αυτοκράτορες, Βασιλείς, Τσάροι, Σουλτάνοι, Δούκες εκθρονίσθηκαν, καταργήθηκαν ή αποδυναμώθηκαν. Η δημοκρατία είχε θριαμβεύσει, ο αυταρχισμός είχε ηττηθεί ως υπαίτιος του πολέμου. Εκείνη την εποχή υπήρξαν 22 νέα  δημοκρατικά συντάγματα σε όλη Ευρώπη. Οι καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου ήσαν οι μεγάλες βεντέτες της εποχής.

 Όλα τα Συντάγματα άρχιζαν με την πρόταση ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό ή το έθνος και ασκούνται υπέρ αυτού, αποσκοπούσαν να τιθασεύσουν, ως αντίδραση στην προηγούμενη εκτελεστική ηγεμονία, την εκτελεστική εξουσία, δίνοντας δύναμη στο Κοινοβούλιο. Τα μελή του Κοινοβουλίου υποτίθεται ότι θα εκλέγονταν  με τέτοιο τρόπο, ώστε να εκπροσωπούν όλα τα στρώματα του Λαού.

Τα πιο πολλά Συντάγματα στόχευαν πέραν της κατοχύρωσης των πολιτικών ελευθεριών των πολιτών, στη υλοποίηση στόχων κοινωνικής πολιτικής που αφορούσαν στην υγεία, στην παιδεία, στην κοινωνική ασφάλιση, στην κοινωνική πρόνοια, στις  αγροτικές μεταρρυθμίσεις και στα εργατικά δικαιώματα.

 Όλα τέλος πάντων  είχαν κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο, που φαινόταν ότι ελάμβαναν υπόψη κάθε πλευρά του κοινωνικού και πολιτικού βίου και υπόσχονταν στους νικητές και ηττημένους που επέστρεψαν από τα μέτωπα, που δεν ήσαν τίποτα άλλο από εργάτες και αγρότες, ένα νέο υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, κοινωνική σταθερότητα, ηρεμία στη σχέση εργασίας και κεφαλαίου, συνεργασία των Λαών. Υπόσχονταν συνοπτικά ‘σπίτια που πρέπει σε ήρωες’.

Αλλά αυτός ο θρίαμβος της Δημοκρατίας απεδείχθη βραχύβιος. Όπως γρήγορα ενθρονίστηκε άλλο τόσο γρήγορα εκθρονίστηκε. Από τις αρχές του 1920 έως τα μέσα του 1930 οι Δημοκρατίες κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν με αυταρχικά καθεστώτα, πιο βάρβαρα ακόμα από τα προηγούμενα βασιλικά καθεστώτα.

Τα νέα αυταρχικά καθεστώτα, ως αντίληψη και πράξη, δεν ήσαν βεβαίως ξένα στους ευρωπαϊκούς λαούς και ούτε ήσαν λιγότερα αποτελεσματικά στην οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας.

Πάντως δεν ήσαν δημοκρατικά, και ήσαν προϊόντα της κούρασης των Ευρωπαίων από την προηγηθείσα Δημοκρατία που δεν μπόρεσε να υλοποίηση τις υποσχέσεις της στους Λαούς.

Αλήθεια τι συνέβη και οι Δημοκρατίες κατέρρευσαν και οδηγηθήκαμε στον Β’ ΠΠ; Γιατί δεν αμύνθηκε επί της ουσίας κανένας Ευρωπαίος γι αυτή, και γιατί όλοι θεώρησαν ότι ο ναζισμός ή ο φασισμός ή οι αστικές δικτατορίες ή το σταλινικό υπόδειγμα, έδιναν λύσεις εκείνη την ταραγμένη εποχή;

Ας ρίξουμε λίγο φως σε αυτή την ιστορία και να δούμε ακόμα τι σημαίνει αυτή σήμερα για μας.

Θα διακινδυνεύσω μια υπόθεση και ένα ορισμό.

Στη Δημοκρατία υποτίθεται ότι οι Λαοί διοικούν την οικονομία και όχι μια μικρή ομάδα τραπεζιτών και γραφειοκρατών, που δεν απολογούνται πουθενά, με μια ομάδα πολιτικών που τους ακολούθου.

Δημοκρατία είναι η διαδικασία εκείνη που μετατρέπει τις  πολιτικές ελευθερίες σε ισοδύναμες ατομικές και κοινωνικές οικονομικές ελευθερίες, αλλιώς οι πολιτικές ελευθερίες είναι γράμμα κενό.

Η Δημοκρατία, συνταγματικά συνεπώς,  θα πρέπει να εξοπλίζεται με τους μηχανισμούς εκείνους έτσι ώστε να μπορεί να ικανοποιεί την παραπάνω αναγκαιότητα που οδηγεί σε περισσότερη ελευθερία των προσώπων και των Λαών.

Τι έγινε τότε; Οι Βασιλείς θυσιάστηκαν, η Δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε, μέσω Συνταγμάτων, που κατασκεύασαν όμως καθηγητές-νομικοί χωρίς γνώση της οικονομίας και της βασικής φιλοσοφίας της ανάγκης του συνυπάρχειν μέσα από την οικονομία. Η καθεστηκυία τάξη έτσι σε κάθε χώρα παρέμεινε μαζί με τα συμφέροντα της.

Τα πράγματα έπρεπε να επανέλθουν στη υποτιθέμενη σταθερότητα πριν από το 1914. Και έτσι επεβλήθη και πάλιν, χάριν της σταθερότητας, ο κανόνας του χρυσού, με άλλα λόγια ο χρυσός ως νόμισμα. Έθνη και κράτη σταυρώθηκαν πάνω σε χρυσό σταυρό.

Οι Δημοκρατίες επέλεξαν λοιπόν να ζουν υπό καθεστώς ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων και σταθερών ισοτιμιών σε σχέση με τον χρυσό, και άρα να μην ασκούν ανεξάρτητη Νομισματική Πολιτική. Έτσι έβαλαν στα θεμέλια τους και την νάρκη που θα τις τίναζε στον αέρα σε λίγο χρόνο και θα τις οδηγούσε σε πόλεμο. Οι Δημοκρατίες δεν μπορούσαν πια να ανταποκριθούν στα φιλόδοξα Συντάγματα τους. 

Πως λειτουργούσε το σύστημα; Όταν οι οικονομίες λειτουργούν υπό καθεστώς σταθερών ισοτιμιών και ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων τότε κάθε προσπάθεια να αναζωπυρωθεί η οικονομία, μέσω της πτώσης των επιτοκίων, οδηγεί σε έξοδο των κεφαλαίων από την χώρα -αναζητούν καλύτερη απόδοση- που οδηγεί  στην πτώση της ισοτιμίας του νομίσματος. Αλλά ζούσαν υπό καθεστώς σταθερών ισοτιμιών. Η Κυβέρνηση υποχρεωμένη να διατηρεί την ισοτιμία σταθερή, ύψωνε ξανά τα επιτόκια και βρισκόταν  εκεί που άρχισε. Στην αδυναμία να αναθερμάνει την οικονομία.

Τι απέμενε σε μια Κυβέρνηση να κάνει που δεν μπορεί να ασκήσει ανεξάρτητη νομισματική πολιτική. Η λιτότης. Η βάρβαρη μείωση μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών, διάλυσης τους κράτους με σκοπό μέσω της ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας και διατήρησης της ‘εξωτερικής αξίας του νομίσματος’, να βάλει μπρος της οικονομία.

Αλλά αυτό σήμαινε ότι η χώρα αυτή, η Α ας την ονομάσουμε, κάνοντας αυτό, εξήγε το πρόβλημα της στη χώρα Β. Καθώς η Α, λόγω μείωσης των αμοιβών, μείωνε τις εισαγωγές της από την χώρα Β, της  χώρας Β το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών έμπαινε σε πρόβλημα με το νόμισμα της να υποτιμάται. Μπρος σε αυτή την κατάσταση, η χώρα Β αύξανε τα επιτόκια της, για να συγκρατήσει και να προσελκύσει κεφάλαια για να διατηρήσει την ‘εξωτερική αξία του νομίσματος της’, και ασκούσε και αυτή εισοδηματική πολιτική άγριας περικοπής δαπανών και αμοιβών με στόχο την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας, εξάγοντας έτσι το πρόβλημα στη χώρα Γ. Κάνοντας έτσι όλες οι χώρες, να εξάγουν και ελάχιστα να εισάγουν, ανταγωνιζόντουσαν η μια την άλλη στη  κατάκτηση αγορών, έθεταν σε δοκιμασία την εσωτερική τους σταθερότητα και δημιουργούσαν θανάσιμη ανεργία στην οικονομία συνολικά. Δημιουργούσαν φτώχεια στους πολλούς και πλούτο στους τραπεζίτες.

 Αυτά τα απελπισμένα τεχνάσματα διατήρησης της εξωτερικής αξίας του νομίσματος ήταν η αιτία που φτάσαμε στο θάνατο των δημοκρατιών και στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Έχουν γράφει θεωρίες που διαφωτίζουν, αλλά καμία δεν ερμηνεύει το φαινόμενο εκείνης της εποχής.  Η αιτία ήταν ο χρυσός. Οι Κυβερνήσεις δεν ασκούσαν Ανεξάρτητη Νομισματική Πολιτική. Στα Δημοκρατικά Συντάγματα τους ούτε κατ’ ιδέαν δεν υπήρχε τέτοια πρόνοια και οι Δημοκρατίες κατέρρευσαν.

Έπρεπε μέσα από τις στάχτες του Πολέμου να γίνει κατανοητή η άσκηση της Ανεξάρτητης Νομισματικής Πολιτικής και ότι αυτή δεν την αφήνεις σε τραπεζίτες, σε άθλιους κερδοσκόπους και σε γλείφτες πολιτικούς.

Τι σημαίνει  ‘Άσκηση Ανεξάρτητης Νομισματικής Πολιτικής’; Σημαίνει επί της ουσίας, ότι είναι προτιμότερο να απασχολείς το εργατικό δυναμικό να παράγει υπηρεσίες και προϊόντα στη χώρα σου, τα οποία θα μπορούσαν να παραχθούν στο εξωτερικό πιο φθηνά, εάν η εναλλακτική λύση είναι να έχεις ανεργία ή να εξάγεις την ανεργία σου, αν μπορείς,  σε άλλη χώρα, όπως κάνει σήμερα η Γερμανία προς όλους  τους Λαούς της Ευρωζώνης, οι όποιοι δεν μπορούν να αμυνθούν αφού δεν ασκούν νομισματική πολιτική.

Τι σημαίνει αυτό για την συνεργασία των Λαών; Αντί να παρεμποδίζεις την ανάπτυξη με την άνοδο των επιτοκίων για την διατήρηση της ‘εξωτερικής αξίας του νομίσματος’, είναι προτιμότερη η ανάπτυξη μέσω της διατήρησης της εσωτερικής σταθερότητας. Με άλλα λόγια είναι προτιμότερο τα νομίσματα των κρατών να διακυμαίνονται μεταξύ τους και έτσι κάθε χώρα να αμύνεται από μόνη της σε υφεσιακές  πιέσεις από το εξωτερικό. Αυτό δεν σημαίνει περιορισμό στο εξωτερικό εμπόριο.  Αντιθέτως τα μέτρα της πλήρους απασχόλησης στο εσωτερικό, καθιστούν την ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών για τα έθνη επωφελή παρά εχθρική κατάκτηση.

Μετά τα παραπάνω θα έγινε σε όλους αντιληπτό ότι τα κράτη της  Ευρωζώνης ζουν υπό καθεστώς ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων και ακόμα χειρότερα, με ένα νόμισμα το ευρώ, που έχει τις ιδιότητες του χρυσού.

Δεν ασκούν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική και κατά συνέπεια δεν ασκούν ανεξάρτητη δημοσιονομική πολιτική, συναλλαγματική πολιτική, εμπορική πολιτική, και εισοδηματική πολιτική. Δεν ασκούν τις πολιτικές που ασκεί ένα επικυρίαρχη κράτος. Όλα εξαρτώνται από τα επιτόκια της ΕΚΤ και των ‘αγορών’ και από την μη λογοδοτούσα πουθενά γραφειοκρατία των Βρυξελλών, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δηλαδή, σε εποχές άνθησης της οικονομίας, 2002-2008, καμία κυβέρνηση δεν μπορούσε να φρενάρει τον υπερδανεισμό αφού δεν ασκούσε νομισματική πολιτική. Μετά το τραπεζικό φιάσκο του 2008, που φορτώθηκε ανενδοιάστως στους Λαούς, καμία Κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ύφεση πάλι για τον ίδιο λόγο.

Η Ευρώπη ζει ξανά μέρες το ‘20 και του ‘30. Η Δημοκρατία συρρικνώνεται. Απίθανοι τραπεζίτες και γραφειοκράτες επιβάλουν την θέληση μέσω εξαργυρωμένων πολιτικών φοβίζοντας τους λαούς και στρέφοντας τους τον έναν εναντίον των άλλου. Η λιτότητα ποτέ δεν δούλεψε αλλά έφερε την καταστροφή. 

Η Ευρώπη έχει ανάγκη λοιπόν από άλλη επιλογή. Πρέπει τα κράτη να προστατεύονται, ασκώντας τα ίδια την νομισματική πολιτική που τους αρμόζει, με σταθερές ισοτιμίες, για την προστασία του ευρωπαϊκού εμπορίου και των επενδύσεων, πράγμα που συνεπάγεται τον έλεγχο της διακίνησης των κεφαλαίων.

Μόνο έτσι θα αποκατασταθεί η ισορροπία στην οικονομία και μόνο έτσι θα αποφύγουμε ξανά το φαινόμενο της κρίσης του 2008 και την άθλια λιτότητα που οδηγεί στη φτώχεια και στη σύγκρουση των Λαών.

Η οικονομία έχει καταδείξει ότι αν αφεθεί στις ορέξεις των τραπεζιτών, γραφειοκρατών  και κερδοσκόπων δεν οδηγεί στο πλούτο αλλά στο χάος.

Ο έλεγχος της διακίνησης των κεφαλαίων και η άσκηση της ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής, θα καταστήσει πάλι την Ευρώπη τόπο ειρήνης, αμοιβαίας συνεργασίας και χώρο προόδου για τους Ευρωπαϊκούς Λαούς.

Αλλά τα λάθη του παρελθόντος δεν πρέπει να τα επαναλάβουμε.

Συνταγματικά θα πρέπει να κατοχυρώσουμε την ανεξαρτησία της άσκησης της νομισματικής πολίτικης σε κάθε κράτος της Ευρώπης και τον έλεγχο της διακίνησης των κεφαλαίων.

Κάθε αναθεώρηση του Συντάγματος που δεν περιλαμβάνει αυτή την πρόνοια, αφήνει τα πράγματα  ως έχουν, με αποτέλεσμα τα κοινοβούλια να είναι υποχείρια υπόπτων αντιδημοκρατικών δυνάμεων και κάλλιστα  να συνυπάρχουν με το ψεύδος, την αυθαιρεσία, την διαφθορά, τις πελατειακές σχέσεις, με την οπισθοδρόμηση, με την αισθητική χυδαιότητα, όπως ακριβώς είναι σήμερα η Βουλή των Ελλήνων. Νομοθετεί εις βάρος των Ελλήνων και υπέρ των Τραπεζιτών. Την σιχαίνεσαι.

Κατά συνέπεια εν όψη της αναθεώρησης του Συντάγματος οφείλουμε εν ονόματι του Πατριωτισμού μας να καταλύσουμε ούτως ή άλλως το παρόν Σύνταγμα και να το αντικαταστήσουμε με ένα νέο Σύνταγμα που τις πολιτικές ελευθερίες τις καθίστα ουσία μετατρεποντάστες σε οικονομικές ελευθερίες.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.



 πηγή sxedio-b.