αναδημοσίευση από Fylosykis.gr

Τα γυναικεία σώματα αποτελούν από ό,τι φαίνεται για άλλη μια φορά βολικό πιόνι στα σχέδια φανατισμένων πολιτικών.

Πριν λίγες μέρες ο δή­μαρ­χος των Καν­νών Ντέι­βιντ Λισ­νάρντ εξέ­δω­σε μια οδη­γία για την επι­τρε­πό­με­νη πε­ρι­βο­λή στις πλαζ της πόλης. Στό­χος του δεν ήταν άλλος παρά το μπουρ­κί­νι, ένα πραγ­μα­τι­κά ολό­σω­μο μαγιό που επι­λέ­γει να φο­ρέ­σει ένα (μικρό) τμήμα πι­στών μου­σουλ­μά­νων γυ­ναι­κών. Σύμ­φω­να με τον ίδιο, το μπουρ­κί­νι «επι­δει­κνύ­ει τη θρη­σκευ­τι­κή πίστη» και «μπο­ρεί να δια­τα­ρά­ξει τη δη­μό­σια τάξη» και ο ίδιος το μόνο που κάνει, σύμ­φω­να πάντα με τα λε­γό­με­νά του, είναι «απλώς να απα­γο­ρεύ­σει μια πε­ρι­βο­λή που απο­τε­λεί σύμ­βο­λο του ισλα­μι­κού εξ­τρε­μι­σμού». Σύμ­φω­να με έτερο αξιω­μα­τού­χο «δεν συ­ζη­τά­με για απα­γό­ρευ­ση θρη­σκευ­τι­κών συμ­βό­λων στην πα­ρα­λία, αλλά πε­ρι­βο­λή που ανα­φέ­ρε­ται επι­δει­κτι­κά σε τρο­μο­κρα­τι­κά κι­νή­μα­τα που βρί­σκο­νται σε πό­λε­μο μαζί μας». Όποια βρε­θεί ένοχη θα κλη­θεί να πλη­ρώ­σει €38 πρό­στι­μο. Το πα­ρά­δειγ­μα φαί­νε­ται να ακο­λού­θη­σαν κά­ποιοι ακόμα δή­μαρ­χοι γει­το­νι­κών πό­λε­ων. Μά­λι­στα, ένας από αυ­τούς, ο δή­μαρ­χος του θέ­ρε­τρου Βιλ­νέβ-Λου­μπέτ δή­λω­σε ότι θε­ω­ρεί το να κο­λυ­μπά­ει μια γυ­ναί­κα κα­λυμ­μέ­νη απα­ρά­δε­κτο «για λό­γους υγιει­νής». Με­ρι­κές μέρες νω­ρί­τε­ρα, θε­μα­τι­κό πάρκο στη Μασ­σα­λία ακύ­ρω­σε προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη ολο­ή­με­ρη εκ­δή­λω­ση μόνο για μου­σουλ­μά­νες με μπουρ­κί­νι μετά από κρι­τι­κές που δέ­χτη­κε από συ­ντη­ρη­τι­κούς κύ­κλους λόγω λέει «ακραί­ων ιδε­ο­λο­γι­κών αντι­λή­ψε­ων».

Το μπουρ­κί­νι απο­τε­λεί μια νέα μόδα που ξε­κί­νη­σε όταν η βιο­μη­χα­νία απο­φά­σι­σε να ανοι­χτεί στο κα­τα­να­λω­τι­κό κοινό των πι­στών μου­σουλ­μά­νων γυ­ναι­κών. Ου­σια­στι­κά πρό­κει­ται για ένα ύφα­σμα μαγιό που κα­λύ­πτει ολό­κλη­ρο το σώμα εκτός από το πρό­σω­πο, πα­ρό­μοια με τις στο­λές κα­τά­δυ­σης και άλλα πα­ρό­μοια εν­δύ­μα­τα για θα­λάσ­σια σπορ. Πε­ριέρ­γως, ενώ τα τε­λευ­ταία ποτέ δεν έχουν απα­σχο­λή­σει κα­νέ­ναν, το μπουρ­κί­νι φαί­νε­ται να θε­ω­ρεί­ται τε­ρά­στια απει­λή για τα ήθη και τις αξίες της γαλ­λι­κής κοι­νω­νί­ας.

Μέχρι στιγ­μής η απα­γό­ρευ­ση του μπουρ­κί­νι συ­νε­χί­ζει να εξα­πλώ­νε­ται σε πε­ρισ­σό­τε­ρες πό­λεις, ενώ στα­δια­κά απο­σπά τη στή­ρι­ξη πο­λι­τι­κών όλων των απο­χρώ­σε­ων. Ο ίδιος ο σο­σια­λι­στής πρω­θυ­πουρ­γός Βαλς απο­κά­λε­σε το μπουρ­κί­νι μέρος της «υπο­δού­λω­σης των γυ­ναι­κών», θυ­μί­ζο­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρο τον δεξιό Σαρ­κο­ζί. Η υπουρ­γός οι­κο­γε­νεια­κών υπο­θέ­σε­ων Ρο­σι­νιόλ, φε­μι­νί­στρια και επί­σης σο­σια­λί­στρια απο­κά­λε­σε το μπουρ­κί­νι «βαθιά ανα­χρο­νι­στι­κό» και πως αντι­μά­χε­ται όσα πρε­σβεύ­ει. Σύμ­φω­να με τη Λεπέν, είναι «η ίδια η ψυχή της Γαλ­λί­ας που δια­κυ­βεύ­ε­ται», καθώς «η Γαλ­λία δεν φυ­λα­κί­ζει το σώμα μιας γυ­ναί­κας ούτε και κρύ­βει το μισό πλη­θυ­σμό με το πρό­σχη­μα ότι το άλλο μισό θα μπει σε πει­ρα­σμό». Στο με­τα­ξύ, ακόμα και το τι συ­νι­στά μπουρ­κί­νι φαί­νε­ται ότι δεν είναι τε­λι­κά και τόσο ξε­κα­θα­ρό. Αρ­κε­τές γυ­ναί­κες κά­νουν μπά­νιο φο­ρώ­ντας κοινά ρούχα με μα­κριά μα­νί­κια και κα­λύ­πτουν το κε­φά­λι τους με μα­ντί­λα. Υπάρ­χουν λοι­πόν κα­ταγ­γε­λί­ες σε μου­σουλ­μα­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις ότι με αυτή την έν­δυ­ση κα­τη­γο­ρή­θη­καν ότι πα­ρα­βί­α­ζαν την απα­γό­ρευ­ση και έπρε­πε να εγκα­τα­λεί­ψουν την πα­ρα­λία. Κοι­νώς, αν είσαι γυ­ναί­κα, μοιά­ζεις μου­σουλ­μά­να και κα­λύ­πτε­σαι, τότε δεν έχεις δι­καί­ω­μα να βρί­σκε­σαι στη (δη­μό­σια) πα­ρα­λία, ούτε και να απο­λαμ­βά­νεις το μπά­νιο σου στη θά­λασ­σα. Αυτές οι πο­λι­τι­κές πρα­κτι­κές φέρ­νουν ανα­πό­φευ­κτα στο νου επο­χές που κα­νο­νι­κά θε­ω­ρού­νται ξε­πε­ρα­σμέ­νες, όταν οι Γάλ­λοι αποι­κιο­κρά­τες προ­σπα­θού­σαν με μανία να γδύ­σουν τις μου­σουλ­μά­νες γυ­ναί­κες στην Αλ­γε­ρία και να εμπε­δώ­σουν την υπε­ρο­χή τους ένα­ντι των ντό­πιων αντρών.

Σε μια πε­ρί­ο­δο που η γαλ­λι­κή κοι­νω­νία βρά­ζει καθώς χτυ­πιέ­ται από την κρίση, ενώ η νε­ο­λαία και οι ερ­γα­ζό­με­νοι/ες κα­τε­βαί­νουν στους δρό­μους για να υπε­ρα­σπι­στούν τα δι­καιώ­μα­τά τους που θί­γο­νται από τις βί­αιες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, τα γυ­ναι­κεία σώ­μα­τα και δι­καιώ­μα­τα ερ­γα­λειο­ποιού­νται και γί­νο­νται πρό­σχη­μα για να υπο­στη­ρι­χτούν δι­χα­στι­κές πο­λι­τι­κές. Η από­φα­ση απα­γό­ρευ­σης του μπουρ­κί­νι στις Κάν­νες και σε άλλες πό­λεις της γαλ­λι­κής Ρι­βιέ­ρας ως ‘σχε­τι­ζό­με­νο με την τρο­μο­κρα­τί­α’ απο­τε­λεί ένα εφεύ­ρη­μα, ένα ιδε­ο­λό­γη­μα, που βα­σί­ζε­ται στην ισλα­μο­φο­βία, το ρα­τσι­σμό και το σε­ξι­σμό. Στο όνομα της κα­τα­πο­λέ­μη­σης της τρο­μο­κρα­τί­ας, αντί να προ­ω­θεί πε­ρισ­σό­τε­ρη ισό­τη­τα και δη­μο­κρα­τία, η κυ­βέρ­νη­ση οχυ­ρώ­νε­ται πίσω από μια μό­νι­μη κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης που στο­χο­ποιεί και στιγ­μα­τί­ζει με­ρί­δες του πλη­θυ­σμού ήδη κα­τα­πιε­σμέ­νες.

Σε εμάς το μπουρ­κί­νι μπο­ρεί να φα­ντά­ζει κάτι πραγ­μα­τι­κά ξένο ή ξε­πε­ρα­σμέ­νο, βγαλ­μέ­νο από πε­ριό­δους που θέ­λου­με να αφή­σου­με πίσω μας, όταν οι γυ­ναί­κες έπρε­πε αγω­νιω­δώς να πα­ρα­μέ­νουν αό­ρα­τες και αθό­ρυ­βες ώστε να απο­δει­κνύ­ουν ότι είναι σε­μνές και τα­πει­νές. Προ­σω­πι­κά μου είναι αδια­νό­η­το να υπο­στη­ρί­ξω ότι μια γυ­ναί­κα έχει κάτι εγ­γε­νώς κακό στο σώμα και τα μαλ­λιά της και πως δεν θα πρέ­πει να νιώ­σει ποτέ τον ήλιο και τον αέρα στο σώμα της ώστε να θε­ω­ρεί­ται «γυ­ναί­κα». Ή ότι το να κα­λύ­πτου­με τα σώ­μα­τά μας είναι απά­ντη­ση στην ηδο­νο­βλε­πτι­κή κουλ­τού­ρα που αντι­κει­με­νο­ποιεί τα γυ­ναι­κεία σώ­μα­τα και επι­βάλ­λει άπια­στα και ενί­ο­τε απάν­θρω­πα πρό­τυ­πα ομορ­φιάς. Όμως δεν χρειά­ζε­ται να συμ­φω­νού­με σε όλα ώστε να εί­μα­στε όλοι οι άν­θρω­ποι κοι­νω­νοί των στοι­χειω­δών δι­καιω­μά­των. Κάθε φορά που δια­βά­ζου­με για γυ­ναί­κες που πέ­τα­ξαν τη μα­ντί­λα σε χώρες υπό ισλα­μι­κό κα­θε­στώς χαι­ρό­μα­στε γιατί ανα­γνω­ρί­ζου­με σε αυτή την κί­νη­ση μια ελευ­θε­ρία. Όμως, είναι λάθος να θε­ω­ρού­με ότι αυτή η ελευ­θε­ρία που υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε συ­νί­στα­ται στο γδύ­σι­μο. Αυτό που γιορ­τά­ζου­με είναι το στοι­χειώ­δες δι­καί­ω­μα ενός αν­θρώ­που στην αυ­το­διά­θε­ση, στην επι­λο­γή για το πώς θα εμ­φα­νι­στεί στο δη­μό­σιο χώρο. Και ναι, αυτή δεν είναι ου­δέ­τε­ρη και ναι, κα­θο­ρί­ζε­ται από ένα σύν­θε­το πλέγ­μα σχέ­σε­ων εξου­σί­ας και ιε­ραρ­χιών – όπως και η κρι­τι­κή που της κά­νου­με άλ­λω­στε. Η επι­βο­λή τόσο της κά­λυ­ψης όσο και της απο­κά­λυ­ψης των γυ­ναι­κών κα­τα­στρα­τη­γεί αυτό το δι­καί­ω­μα, το οποίο οφεί­λου­με να υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε ακόμα κι αν δεν συμ­φω­νού­με με το τε­λι­κό απο­τέ­λε­σμα. Από εκεί και πέρα, το τι από­χρω­ση θα απο­κτή­σει αυτή η επι­λο­γή επα­φί­ε­ται στην δια­πά­λη ιδεών και επι­χει­ρη­μά­των, στους αγώ­νες για πε­ρισ­σό­τε­ρη ελευ­θε­ρία, δι­καιο­σύ­νη και ισό­τη­τα, καθώς και στην αλ­λη­λεγ­γύη με­τα­ξύ των κα­τα­πιε­σμέ­νων

Πάνος Πέτρου 
αναδημοσίευση από το rproject

Οι οπαδοί της Σέλτικ έχουν πλούσια προϊστορία «πολιτικής συμπεριφοράς» που προκάλεσε την οργή της ΟΥΕΦΑ, μετρώντας 9 πρόστιμα τα τελευταία πέντε χρόνια. Δυο χρόνια πριν, ο ποδοσφαιρικός σύλλογος είχε δεχτεί πρόστιμο 15.000 λιρών, όταν υψώθηκε μια παλαιστινιακή σημαία σε αγώνα προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ με την Ρέικιαβικ.

Με αυτό το προη­γού­με­νο, και καθώς στο δρόμο της σκω­τσέ­ζι­κης ομά­δας για τους ομί­λους τους Τσά­μπιονς Λιγκ βρέ­θη­κε η Χα­πο­έλ Μπερ Σεβά, από το Ισ­ρα­ήλ, η ΟΥΕΦΑ προ­χώ­ρη­σε ένα βήμα πα­ρα­πέ­ρα: Προει­δο­ποί­η­σε και απα­γό­ρευ­σε εκ των προ­τέ­ρων την εμ­φά­νι­ση πα­λαι­στι­νια­κών συμ­βό­λων στη διάρ­κεια του αγώνα!

Το απο­τέ­λε­σμα ήταν εκ δια­μέ­τρου αντί­θε­το. Απα­ντώ­ντας στην πρό­κλη­ση, ο σύν­δε­σμος οπα­δών «Πρά­σι­νη Τα­ξιαρ­χία», με τη στή­ρι­ξη χι­λιά­δων άλλων φίλων της Σέλ­τικ, ση­μαιο­στό­λι­σε το χώρο έξω από το γή­πε­δο, ενώ και στις εξέ­δρες ανέ­μι­ζαν πάνω από 100 πα­λαι­στι­νια­κές ση­μαί­ες και πανώ αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη.

Αυτή η σπου­δαία πράξη μα­ζι­κής ανυ­πα­κο­ής και αλ­λη­λεγ­γύ­ης προ­κά­λε­σε την οργή των γρα­φειο­κρα­τών της ΟΥΕΦΑ, που κά­λε­σε σε απο­λο­γία την Σέλ­τικ και κινεί τις δια­δι­κα­σί­ες για επι­βο­λή νέου προ­στί­μου.

Δεν προ­κα­λεί έκ­πλη­ξη η στάση της ΟΥΕΦΑ. Είναι η ΦΙΦΑ άλ­λω­στε αυτή που πριν 2 χρό­νια δεν πήρε κα­νέ­να μέτρο ενά­ντια στο Ισ­ρα­ήλ (ανα­κι­νή­θη­κε ζή­τη­μα ακόμα και απο­βο­λής του), όταν σε «ση­μείο ελέγ­χου» πυ­ρο­βο­λή­θη­καν στα πόδια δύο νε­α­ροί Πα­λαι­στί­νιοι πο­δο­σφαι­ρι­στές. Όπως έγρα­ψε τότε ο David Zirin,

«Ο θά­να­τος, ο τραυ­μα­τι­σμός ή η φυ­λά­κι­ση είναι μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα για αρ­κε­τά μέλη της εθνι­κής ομά­δας της Πα­λαι­στί­νης τα τε­λευ­ταία 5 χρό­νια. Φα­ντα­στεί­τε αν μέλη της εθνι­κής ομά­δας Ισπα­νί­ας για το Μου­ντιάλ είχαν φυ­λα­κι­στεί, πυ­ρο­βο­λη­θεί ή σκο­τω­θεί από μια άλλη χώρα… φα­ντα­στεί­τε αν νε­α­ροί πολλά υπο­σχό­με­νοι Βρα­ζι­λιά­νοι παί­χτες πυ­ρο­βο­λού­νταν στα πόδια από το στρα­τό μιας άλλης χώρας. Αλλά, τρα­γι­κά, αυτά τα πε­ρι­στα­τι­κά στα ση­μεία ελέγ­χου δεν έχουν προ­κα­λέ­σει την πα­ρα­μι­κρή προ­σο­χή στις αθλη­τι­κές σε­λί­δες ή γε­νι­κό­τε­ρα στον Τύπο».

Με την Σέλ­τικ να απει­λεί­ται με πρό­στι­μο 15.000 λιρών εκ νέου, η «Πρά­σι­νη Τα­ξιαρ­χία» τά­πω­σε για άλλη μια φορά τους γρα­φειο­κρά­τες της ΟΥΕΦΑ. Ξε­κί­νη­σε την κα­μπά­νια matchthefineforPalestine (να ισο­φα­ρί­σου­με το πρό­στι­μο για την Πα­λαι­στί­νη), με στόχο να συ­γκε­ντρω­θούν οι 15.000 λίρες και να δο­θούν όχι στην ΟΥΕΦΑ, αλλά στην Medical Aid for Palestine, που προ­σφέ­ρει ια­τρι­κή βο­ή­θεια στους Πα­λαι­στί­νιους και το Lajee Centre, ένα πο­λι­τι­στι­κό κέ­ντρο για παι­διά στο στρα­τό­πε­δο προ­σφύ­γων στην Βη­θλε­έμ.

Ακόμα πιο εντυ­πω­σια­κή ήταν η αντα­πό­κρι­ση. Ο στό­χος των 15.000 ξε­πε­ρά­στη­κε με ευ­κο­λία, φτά­νο­ντας άμεσα τις 36.000 λίρες, ενώ σύμ­φω­να με τον Γκάρ­ντιαν, σή­με­ρα το πρωί το ποσό που συ­γκε­ντρώ­θη­κε είχε ξε­πε­ρά­σει τις 90.000 λίρες!

Ενό­ψει της ρε­βάνς, η αστυ­νο­μία του Ισ­ρα­ήλ προει­δο­ποιεί τους 250 οπα­δούς της Σέλ­τικ που τα­ξι­δεύ­ουν για να δουν την ομάδα τους, πως δεν θα ανε­χτεί την εμ­φά­νι­ση ση­μαί­ας της Πα­λαι­στί­νης. Ο εκ­πρό­σω­πος της αστυ­νο­μί­ας, Μίκι Ρό­ζεν­φελντ, δή­λω­σε πως «δεν είναι πα­ρά­νο­μο να έχει κα­νείς πα­λαι­στι­νια­κή ση­μαία στο Ισ­ρα­ήλ» για να προ­στα­τέ­ψει τη δη­μό­σια ει­κό­να του κρά­τους. Αλλά συ­μπλή­ρω­σε πως «οι προ­κλή­σεις οπα­δών είναι πα­ρά­νο­μες και δεν θα το ανε­χτού­με». Πρό­κλη­ση λοι­πόν η δη­μό­σια εμ­φά­νι­ση της ση­μαί­ας της Πα­λαι­στί­νης. Μάλ­λον στο Ισ­ρα­ήλ είναι νό­μι­μο να έχει κα­νείς την πα­λαι­στι­νια­κή ση­μαία, αρκεί να την έχει σπίτι του, χω­μέ­νη σε ένα μπα­ού­λο.

Ο αντί­κτυ­πος στα πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη ήταν συ­γκλο­νι­στι­κός. Καμιά φορά δεν αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε τη ση­μα­σία που έχουν και οι μι­κρό­τε­ρες, συμ­βο­λι­κές δρά­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη που ορ­γα­νώ­νου­με. Για τον πα­λαι­στι­νια­κό λαό, ακόμα και η υπεν­θύ­μι­ση του ζη­τή­μα­τος, το πα­ρα­μι­κρό δείγ­μα πως δεν ξε­χνά­με την αδι­κία και την κα­τα­πί­ε­ση, πως δεν απο­δε­χό­μα­στε ως «κα­νο­νι­κό­τη­τα» το διαρ­κές έγκλη­μα του Ισ­ρα­ήλ εις βάρος τους, δίνει τε­ρά­στιο κου­ρά­γιο.

Τα παι­διά του Lajee Centre έστει­λαν ένα συ­γκι­νη­τι­κό βί­ντεο ευ­χα­ρι­στί­ας στους οπα­δούς της Σέλ­τικ, για «μια από τις με­γα­λύ­τε­ρες δρά­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην ιστο­ρία του ευ­ρω­παϊ­κού πο­δο­σφαί­ρου». Το σήμα της Σέλ­τικ φώ­τι­σε (με προ­τζέ­κτο­ρα) κτί­ριο στα κα­τε­χό­με­να πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη. Τη μέρα του ματς, στη Γάζα και τη Δυ­τι­κή Όχθη κά­τοι­κοι δη­λώ­νουν πως θα κρε­μα­στούν στα σπί­τια τους σκω­τσέ­ζι­κες και ιρ­λαν­δι­κές ση­μαί­ες (η Σέλ­τικ έχει ιστο­ρι­κά την στή­ρι­ξη των Ιρ­λαν­δών με­τα­να­στών στη Σκο­τία, κάτι που εξη­γεί και την ευαι­σθη­σία των οπα­δών της σε ζη­τή­μα­τα κα­το­χής). Όπως σχο­λί­α­σε για το βί­ντεο εκ­πρό­σω­πος της «Πρά­σι­νης Τα­ξιαρ­χί­ας», «Είναι απί­στευ­το, ζε­σταί­νει την καρ­διά σου. Βλέ­πεις πόσο συ­γκι­νή­θη­καν οι άν­θρω­ποι από κάτι που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι μια πολύ μικρή χει­ρο­νο­μία. Κι όμως, αυτή προ­φα­νώς ση­μαί­νει πολλά σε αν­θρώ­πους που ζουν σε στρα­τό­πε­δα προ­σφύ­γων, ή στη Γάζα υπό ισ­ραη­λι­νά πυρά».

Λίγες μέρες νω­ρί­τε­ρα είχε δη­λώ­σει: «Η πο­λι­τι­κή και ο αθλη­τι­σμός πάντα πή­γαι­ναν χέ­ρι-χέ­ρι. Το πο­δό­σφαι­ρο δεν υπάρ­χει σε απο­μό­νω­ση από την υπό­λοι­πη κοι­νω­νία. Αν επι­τρέ­πα­με να έρθει εδώ μια ισ­ραη­λι­νή ομάδα χωρίς να κά­νου­με κάτι που να αμ­φι­σβη­τεί τις πο­λι­τι­κές του Ισ­ρα­ήλ, αυτό θα αθώ­ω­νε τα εγκλή­μα­τα πο­λέ­μου του Ισ­ρα­ήλ. Θέ­λα­με να το αμ­φι­σβη­τή­σου­με αυτό και να δεί­ξου­με ότι δεν το θε­ω­ρού­με απο­δε­κτό».

ΥΓ: Δυο μέρες πριν, η ισ­ραη­λι­νή αε­ρο­πο­ρία και ισ­ραη­λι­νά τανκς εξα­πέ­λυ­σαν δε­κά­δες χτυ­πή­μα­τα σε ένα βράδυ, στην πο­λιορ­κη­μέ­νη Λω­ρί­δα της Γάζας. Ήταν η «απά­ντη­ση» σε ρου­κέ­τα που έπεσε στην πόλη Σντε­ρότ. Ήταν επί­σης άλλη μια μέρα στη «ρου­τί­να» του Ισ­ραη­λι­νού στρα­τού (ανά­λο­γη επί­θε­ση έκανε στη Γάζα στις 2 Ιούλη). Ήταν εν­δε­χο­μέ­νως και «πρόβα» των ολο­καί­νουρ­γιων F35 που πα­ρέ­λα­βε ο ακρο­δε­ξιός υπ. Εξ. Λί­μπερ­μαν πα­νη­γυ­ρι­κά πριν λίγες εβδο­μά­δες από την αμε­ρι­κα­νι­κή Lockheed, μέσα από τη δια­δι­κα­σία «Πω­λή­σε­ων Όπλων στο Εξω­τε­ρι­κό» της αμε­ρι­κα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Αλλά αυτά είναι «φυ­σιο­λο­γι­κά». Το «σκάν­δα­λο» είναι η εμ­φά­νι­ση της πα­λαι­στι­νια­κής ση­μαί­ας σε έναν πο­δο­σφαι­ρι­κό αγώνα.

Άρης Χατζηστεφάνου
αναδημοσίευση από efsyn

Η πρώτη μεγάλη απεργία στον χώρο της διαμοιραστικής οικονομίας –στην καρδιά του παραγωγικού μοντέλου εταιρειών όπως η Airbnb, η Uber και η Deliveroo– είναι γεγονός. Και την κέρδισαν κάτι παιδιά με ποδήλατα.


"Ο χα­μέ­νος χρό­νος είναι χει­ρό­τε­ρος και από τον θά­να­το"
Μάνος Χα­τζι­δά­κις

Ο Τζον κάνει πε­τά­λι για να ζήσει. Πε­ρι­μέ­νει όλη την ημέρα να λάβει στο smartphone του ένα μή­νυ­μα, που θα του ζητά να με­τα­φέ­ρει με­ρι­κές με­ρί­δες φα­γη­τού από κά­ποιο εστια­τό­ριο σε κά­ποιο σπίτι.

Σε αντί­θε­ση με τους υπό­λοι­πους ντε­λι­βε­ρά­δες, που ερ­γά­ζο­νται για ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο εστια­τό­ριο, ο Τζον ερ­γά­ζε­ται στο Λον­δί­νο με την υπη­ρε­σία Deliveroo, μία ακόμη από τις εται­ρεί­ες-θαύ­μα της λε­γό­με­νης δια­μοι­ρα­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, όπως η Airbnb και τα ταξί Uber, η οποία μέσω μιας ει­δι­κής εφαρ­μο­γής φέρ­νει σε επαφή τον αγο­ρα­στή με τον πω­λη­τή ή τον ενοι­κια­στή.

Στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση ο Τζον δεν προ­σφέ­ρει το σπίτι του, όπως συμ­βαί­νει με την Airbnb, αλλά την ερ­γα­τι­κή του δύ­να­μη και τον εξο­πλι­σμό του (το μη­χα­νά­κι ή το πο­δή­λα­το με το οποίο θα με­τα­φέ­ρει το φα­γη­τό).

Εδώ και χρό­νια η Deliveroo προ­σπα­θεί να πεί­σει τον Τζον, όπως και όλους τους ντε­λι­βε­ρά­δες με τους οποί­ους συ­νερ­γά­ζε­ται, ότι δεν είναι υπάλ­λη­λοι αλλά ελεύ­θε­ροι επαγ­γελ­μα­τί­ες.

Παρ' όλα αυτά, τους ανα­γκά­ζει να φο­ρούν κα­θη­με­ρι­νά τη στολή της εται­ρεί­ας και να ακο­λου­θούν συ­γκε­κρι­μέ­νους κα­νό­νες στη με­τα­φο­ρά των πα­ραγ­γε­λιών. Εάν αρ­νη­θούν πολ­λές φορές να δε­χτούν πα­ραγ­γε­λί­ες, ξέ­ρουν ότι δεν θα τους ξα­να­κα­λέ­σουν ποτέ.

Η εται­ρεία μά­λι­στα –για να είναι σί­γου­ρη ότι δεν τε­μπε­λιά­ζουν κλεί­νο­ντας το τη­λέ­φω­νό τους– κα­τα­γρά­φει ακόμη και το επί­πε­δο της μπα­τα­ρί­ας που έχουν στο κι­νη­τό τους. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δη­λα­δή, ο Τζον έχει τυ­πι­κή σχέση εξαρ­τη­μέ­νης ερ­γα­σί­ας αλλά χωρίς συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις, άδειες, επι­δό­μα­τα, πα­ρο­χή εξο­πλι­σμού και ασφα­λι­στι­κές κα­λύ­ψεις.

Οπως θα έλεγε ο Βρε­τα­νός οι­κο­νο­μο­λό­γος Αντέρ Τέρ­νερ, «είναι σαν να συμ­με­τέ­χει σε ένα με­σαιω­νι­κό πα­ζά­ρι ερ­γα­σί­ας όπου το αφε­ντι­κό απο­φα­σί­ζει κάθε πρωί ποιος θα δου­λέ­ψει για τις επό­με­νες ώρες στο χω­ρά­φι του».

Τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες, όμως, ο Τζον ένιω­σε στο πετσί του το πώς ορα­μα­τί­ζε­ται αυτή η σύγ­χρο­νη «φε­ου­δαρ­χία» το μέλ­λον της ερ­γα­σί­ας για τον 21ο αιώνα. Η Deliveroo πρό­τει­νε στους «συ­νερ­γά­τες» της, αντί να τους δίνει επτά στερ­λί­νες την ώρα (συν μία ανά πα­ραγ­γε­λία), να τους προ­σφέ­ρει 3,50 λίρες για κάθε με­τα­φο­ρά.

Οι ντε­λι­βε­ρά­δες της εται­ρεί­ας κα­τά­λα­βαν αμέ­σως τι ση­μαί­νει αυτό: δεν θα πλη­ρώ­νο­νταν πλέον για τον νεκρό χρόνο, στον οποίο πε­ρι­μέ­νουν την επό­με­νη πα­ραγ­γε­λία, αλλά μόνο για τη στιγ­μή της πα­ρά­δο­σης. Είναι σαν να ζητάς από έναν πυ­ρο­σβέ­στη ή έναν αστυ­νο­μι­κό να μην πλη­ρώ­νε­ται για τις δε­κά­δες ώρες που βρί­σκε­ται σε επι­φυ­λα­κή, αλλά μόνο για το χρο­νι­κό διά­στη­μα στο οποίο σβή­νει μια πυρ­κα­γιά ή συλ­λαμ­βά­νει έναν κλέ­φτη.

Πίσω από έναν μαν­δύα και­νο­το­μί­ας και gadgets υψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας, το νέο μο­ντέ­λο (ας το ονο­μά­σου­με Φε­ου­δαρ­χία 2.0) επι­τρέ­πει σε μια εται­ρεία, που λει­τουρ­γεί πα­ρα­σι­τι­κά πα­ρά­γο­ντας ελά­χι­στη αξία, να απο­σπά επί­πε­δα υπε­ρα­ξί­ας που θα θε­ω­ρού­νταν αδια­νό­η­τα σε προη­γού­με­να οι­κο­νο­μι­κά συ­στή­μα­τα.

Το γε­γο­νός ότι ο νέος ερ­γα­ζό­με­νος γί­νε­ται, κατ’ επί­φα­ση, κυ­ρί­αρ­χος των μέσων πα­ρα­γω­γής ση­μαί­νει απλώς ότι είναι υπο­χρε­ω­μέ­νος να προ­σφέ­ρει και να συ­ντη­ρεί ο ίδιος τα ερ­γα­λεία της δου­λειάς του.

Για την ακρί­βεια, δεν μπο­ρεί πλέον να με­τα­τρα­πεί ούτε καν σε σύγ­χρο­νο λου­δί­τη σπά­ζο­ντας τις μη­χα­νές που ευ­θύ­νο­νται για την ερ­γα­σια­κή σκλα­βιά του – αφού σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση θα έπρε­πε να σπά­σει το δικό του μη­χα­νά­κι και το κι­νη­τό του ή να κάψει το σπίτι του. Η λε­γό­με­νη gig economy, που υπο­σχό­ταν (και πραγ­μα­τι­κά προ­σφέ­ρει) βελ­τι­στο­ποί­η­ση στην εκ­με­τάλ­λευ­ση των πα­ρα­γω­γι­κών συ­ντε­λε­στών, όχι μόνο δεν απε­λευ­θε­ρώ­νει τον άν­θρω­πο αλλά γί­νε­ται ένα ακόμη ερ­γα­λείο επι­στρο­φής σε προ­κα­πι­τα­λι­στι­κές ερ­γα­σια­κές συν­θή­κες.

Πώς όφει­λε λοι­πόν να αντι­δρά­σει ο ντε­λι­βε­ράς της ιστο­ρί­ας μας σε αυτή τη νέα μορφή εκ­με­τάλ­λευ­σης; Αντί να μοι­ρο­λο­γεί, προ­τί­μη­σε να μας προ­σφέ­ρει τα πρώτα μα­θή­μα­τα δρά­σης για το προ­λε­τα­ριά­το του 21ου αιώνα:

Οι ντε­λι­βε­ρά­δες του Λον­δί­νου συ­ντο­νί­στη­καν μέσα από εφαρ­μο­γές κι­νη­τών όπως το WhatsApp και δη­μιούρ­γη­σαν το πρώτο crowd-funding απερ­για­κό τα­μείο στο Ιντερ­νετ, στο οποίο κάθε Βρε­τα­νός μπο­ρού­σε να συ­νει­σφέ­ρει όποιο ποσό επι­θυ­μού­σε. Το σύν­θη­μά τους ήταν «σή­με­ρα μα­γεί­ρε­ψε σπίτι και δώσε τα λεφτά για την απερ­γία».

Με τη βο­ή­θεια μι­κρών συν­δι­κά­των βάσης πέ­ρα­σαν το μή­νυ­μά τους στα κυ­ρί­αρ­χα μέσα ενη­μέ­ρω­σης χτυ­πώ­ντας την μο­να­δι­κή αχίλ­λειο πτέρ­να που μπο­ρεί να έχει μια πα­ρα­σι­τι­κή εται­ρεία: τη φήμη της απέ­να­ντι στους πε­λά­τες.

Απο­κα­λώ­ντας την Deliveroo (λο­γο­παί­γνιο με τις με­τα­φο­ρές και το κα­γκου­ρό) «Slaveroo» (όπου το κα­γκου­ρό γί­νε­ται σκλά­βος), απεί­λη­σαν να με­τα­τρέ­ψουν την εται­ρεία από κο­λοσ­σό αξίας ενός δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ου δο­λα­ρί­ων σε μια άχρη­στη εφαρ­μο­γή για κι­νη­τά.

Λίγες ημέ­ρες αρ­γό­τε­ρα, η Deliveroo ανα­κοί­νω­νε άρον άρον ότι απο­σύ­ρει το νέο μο­ντέ­λο πλη­ρω­μής των «συ­νερ­γα­τών» της. Η πρώτη με­γά­λη μάχη των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον χώρο της gig economy είχε μόλις κερ­δη­θεί. Το τέλος της Ιστο­ρί­ας είχε μόλις... τε­λειώ­σει. Και η συ­νέ­χεια ανα­μέ­νε­ται συ­ναρ­πα­στι­κή

Τελευταία ενημέρωση: 08:17

Τουλάχιστον 247 είναι οι νεκροί από το σεισμό που χτύπησε την κεντρική Ιταλία όπως ανακοίνωσε τις πρωινές ώρες της Πέμπτης, η Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας της χώρας. 

Υψηλόβαθμος αξιωματούχος του τμήματος Πολιτικής Προστασίας στη Ρώμη, ανέφερε ότι 190 άνθρωποι σκοτώθηκαν στην επαρχία Ριέτι και 57 στην επαρχία Άσκολι Πιτσένο.

Οι τραυματίες είναι μέχρι στιγμής δεκάδες με τις εκτιμήσεις να τους ανεβάζουν σε περίπου 400. Οι εκπρόσωποι της Υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας προσθέτουν ότι υπάρχουν ακόμη αγνοούμενοι και άνθρωποι παγιδευμένοι κάτω από τα συντρίμμια, κάτι που σημαίνει ότι ο τελικός απολογισμός θα είναι πιθανότατα ακόμη βαρύτερος.

Μετά από δεκαεπτά ώρες απεγκλωβίσθηκε ζωντανό ένα κοριτσάκι δέκα ετών

Μετά από δεκαεπτά ώρες απεγκλωβίσθηκε ζωντανό ένα κοριτσάκι δέκα ετών στην Πεσκάρα Ντελ Τρόντο στην περιφέρεια Μάρκε, η οποία επλήγη από τον φονικό σεισμό που σημειώθηκε την περασμένη νύχτα στις 3:36 π.μ. τοπικής ώρας (4:36 πμ ώρα Ελλάδας).

Στο χωριό Αματρίτσε, όμως, σχεδόν την ίδια ώρα ένα αγοράκι έντεκα ετών, το οποίο νωρίτερα είχε καλέσει σε βοήθεια τους άνδρες της Πολιτικής Προστασίας, ανασύρθηκε νεκρό.

Στις περισσότερες τοποθεσίες που χτύπησε ο Εγκέλαδος, και ιδίως στην Αματρίτσε και στο Ακούμουλι, οι διασώστες συνεχίζουν τις προσπάθειες εντοπισμού επιζώντων και τις ώρες αυτές συνεχίζουν να σκάβουν, παρά το σκοτάδι, με την βοήθεια μεγάλων φακών και γεννητριών ηλεκτρικού ρεύματος.

Μόνον σε ότι αφορά το σώμα της Πυροσβεστικής, πάνω από οκτακόσια μέλη της βρίσκονται στις πληγείσες περιοχές.

Αύριο αναμένονται τα πρώτα ουσιαστικά μέτρα στήριξης των σεισμοπαθών, που θα υιοθετηθούν κατά την συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Ρέντσι.

Θύματα του εγκέλαδου μικρά παιδιά

Όπως αναφέρει η η ιταλική εφημερίδα, Corriere della Sera, μεταξύ των θυμάτων του σεισμού βρίσκονται πολλά παιδιά. Μικρότερο θύμα του καταστροφικού σεισμού στο Αματρίτσε, ένα κοριτσάκι μόλις 8 μηνών, το παιχνίδι του οποίου βρέθηκε στα συντρίμμια. 

Στους διασωθέντες περιλαμβάνονται δύο αδελφάκια 4 και 6 ετών ο Σαμουέλε και ο Λεόνε, που κατάφεραν να σωθούν χάρη στη γιαγιά τους που τα έβαλε κάτω από το κρεβάτι μόλις η γη άρχισε να τρέμει.

Μετά από δεκαεπτά ώρες απεγκλωβίσθηκε ζωντανό ένα κοριτσάκι δέκα ετών στην Πεσκάρα Ντελ Τρόντο στην περιφέρεια Μάρκε, η οποία επλήγη από τον φονικό σεισμό.

Στο χωριό Αματρίτσε, όμως, σχεδόν την ίδια ώρα ένα αγοράκι έντεκα ετών, το οποίο νωρίτερα είχε καλέσει σε βοήθεια τους άνδρες της Πολιτικής Προστασίας, ανασύρθηκε νεκρό.

«Δεκάδες άνθρωποι παραμένουν κάτω από τα ερείπια και ο αριθμός των θυμάτων μπορεί να αυξηθεί» 

Ο σεισμός έχει ισοπεδώσει πολλά κτήρια σε χωριά της επαρχίας Ριέτι, στα κεντρικά της χώρας .

Σε δηλώσεις του στην δημόσια τηλεόραση της Rai, o δήμαρχος του χωριού Αματρίτσε, βόρεια του Ριέτι, υπογράμμισε ότι μέρος των κτιρίων έχει καταρρεύσει και ζήτησε να αποσταλούν ειδικά οχήματα για να μπορέσουν να ανοίξουν οι δρόμοι που οδηγούν στον δήμο του ώστε να διευκολυνθεί η παροχή πρώτων βοηθειών.Ο Σέρτζιο Πιρότσι, δήμαρχος του χωριού Αματρίτσε (την περιφέρεια της πόλης Ριέτι, δήλωσε ότι οι ζημιές είναι σοβαρές και χρησιμοποίησε την λέξη «δράμα» για να περιγράψει την κατάσταση, προσθέτοντας ότι «μεγάλος μέρος του χωριού δεν υπάρχει πιά». Οι κάτοικοι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους.

Άλλες δύο ισχυρές μετασεισμικές δονήσεις καταγράφηκαν περίπου μία ώρα αργότερα, σε διάστημα μόλις ενός λεπτού μεταξύ τους, ενώ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες είχαν καταγραφεί άλλοι 50 μετασεισμοί, μικρότερης έντασης.

Σημαντικές ζημιές έχουν υποστεί οι κοινότητες Ακούμολι, Αρκουάτα ντελ Τρόντο και Αματρίτσε, σε απόσταση λίγων χλμ. από το επίκεντρο. Με την πάροδο του χρόνου, πολίτες, συνεργεία και δυνάμεις της Πολιτικής Προστασίας, ανέσυραν κι άλλες σορούς, ενώ άγνωστος είναι ακόμη ο αριθμός των ανθρώπων που βρίσκονται παγιδευμένοι στα χαλάσματα.

Στην πόλη Αματρίτσε έχουν σημειωθεί οι σημαντικότερες ζημιές, καθώς η κύρια οδός της πόλης έχει ισοπεδωθεί κυρίως. Εντατικές προσπάθειες καταβάλλονται για να διασωθούν άνθρωποι εγκλωβισμένοι κάτω από ερείπια ύψους τουλάχιστον 10 μ., σύμφωνα με το πρακτορείο ANSA και τα άλλα μέσα ενημέρωσης. Με σπασμένη τη φωνή, ο δήμαρχος της πόλης Σέρτζο Πιρότσι τονίζει: "είναι ένα δράμα. Το μισό χωριό εξαφανίσθηκε, οι δίοδοι πρόσβασης σ' αυτό είναι αποκλεισμένες".

Στο νοσοκομείο της πόλης επικρατεί το αδιαχώρητο, οι τραυματίες στοιβάζονται σε φορεία στους διαδρόμους, ακόμη κι έξω από το κτήριο. Άλλοι τραυματίες μεταφέρονται στην πρωτεύουσα της επαρχίας, το Ριέτι, ενώ οι ήδη νοσηλευόμενοι ασθενείς διακομίζονται σε άλλα νοσοκομεία.

Η πρόσβαση στην πόλη είναι δύσκολη, η γέφυρα πάνω από τον χείμαρρο Καστελάνο έχει καταστεί επικίνδυνη, ενώ και στα άλλα χωριά της περιοχής, όπου οι ζημιές είναι μικρότερες, οι κάτοικοι παραμένουν έξω από τα σπίτια τους.

Το ξενοδοχείο Roma, στο χωριό Αματρίτσε, σύμβολο της τραγωδίας του σεισμού

Όπως γράφει ο ιταλικός τύπος, ένα από τα σύμβολα της τραγωδίας αυτής είναι το ξενοδοχείο Roma, στο χωριό Αματρίτσε.

Πρόκειται για ξενοδοχείο με ιστορία εκατόν είκοσι χρόνων και χωρητικότητα σαράντα δωμάτια, τα οποία τις ημέρες αυτές ήταν πλήρη. Φημισμένο για την παραδοσιακή κουζίνα του, το μεγαλύτερο μέρος του ξενοδοχείου κατέρρευσε την περασμένη νύχτα. Όπως αναφέρει και η ιταλική δημόσια τηλεόραση Rai, δεκάδες τουρίστες που βρίσκονταν στο Hotel Roma δεν έχουν ακόμη εντοπισθεί.

Κανείς δεν ξέρει αν και πότε η Αματρίτσε θα ξαναγεννηθεί, και αν το ιστορικό αυτό ξενοδοχείο, με θέα στην εντυπωσιακή ορεινή περιοχή του βόρειου Λατίου, θα μπορέσει να ξαναγίνει πραγματικότητα.





πηγή ΑΠΕ

Ολόκληρη η ανακοίνωση της ΕΤΙΤΑ:

Το Δ.Σ. της Ένωσής μας καταδικάζει την συμπεριφορά του… «συνάδελφου» δημοσιογράφου του MEGA Δήμου Μπουλούκου ο οποίος τραβούσε εικόνα από την Ολυμπιάδα του Ρίο μέσω κινητού τηλεφώνου που έπαιξε μάλιστα στον αέρα αρκετών τηλεοπτικών σταθμών. Η αντισυναδελφική  αυτή στάση μας δείχνει πόσο πολύ… σέβεται ο εν λόγω κύριος τους συναδέλφους τεχνικούς που τόσα χρόνια έχει δουλέψει μαζί τους. Τουλάχιστον αφού είχε την επιθυμία να παριστάνει και τον οπερατέρ, θα έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια που ήταν δίπλα σε επαγγελματίες να είχε μάθει κάποιους βασικούς κανόνες της τηλεόρασης. Το συγκεκριμένο τηλεοπτικό υλικό ήταν απολύτως κακοτραβηγμένο και απαράδεκτο. Και παρόλο που  η ποιότητα της εικόνας ήταν και αυτή άθλια, οι τηλεοπτικοί σταθμοί την μετέδωσαν μόνο και μόνο επειδή έφτασε στα χέρια τους χωρίς κόστος.

Είναι ντροπή λίγες μέρες μόνο πριν την δημοπράτηση των νέων αδειών, οι τηλεοπτικοί σταθμοί να προσβάλλουν με αυτή την ποιότητα της εικόνας τους τηλεθεατές και να δείχνουν σε όλους πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κάνουν την δουλειά τους τζάμπα με κακοτραβηγμένα πλάνα από κινητό, από άσχετους με το αντικείμενο ανθρώπους.

Εμείς από την πλευρά μας καλούμε επιτέλους την Ε.Σ.Η.Ε.Α. να πάρει θέση για το θέμα  και να πάψει να βάζει ανάλογες καταγγελίες που έχουμε κάνει στο παρελθόν στο αρχείο, καθώς και την Κυβέρνηση να νομοθετήσει επαρκώς έτσι ώστε αυτά τα φαινόμενα να εξαλειφθούν. Τι νόημα έχουν άλλωστε οι high definition άδειες αν μπορούν να προβάλλονται ελεύθερα αυτά τα οπτικά εκτρώματα;

Υ.Γ. Και μια που αναφερόμαστε για τις τηλεοπτικές άδειες, το κανάλι των 35 εκατομμυρίων ευρώ που ωρύεται επαινούμενο στον Ελληνικό λαό πως δεν έχει πάρει ευρώ από δάνεια, θα ενημερώσει τον κόσμο πως οφείλει δεδουλευμένα στους εργαζόμενούς του  όπως ακριβώς πράττουν και οι μέτοχοι του MEGA; Θα ενημερώσει πως αρνείται να καταβάλει το επίδομα αδείας,  μισθούς, υπερωρίες, αργίες και άλλα;  Θα ενημερώσει πως εμποδίζει παράνομα την συνδικαλιστική δράση των εργαζόμενών του;  Αφήστε όμως καλύτερα κύριοι του Έψιλον.

Εμείς, όπως έχουμε ήδη ενημερώσει τις αρμόδιες αρχές έτσι θα ενημερώσουμε και τον κόσμο για το ποιοι πραγματικά είστε!! 

για το ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Τουλάχιστον 130 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην Ιταλία εξαιτίας του σεισμού που έπληξε τη χώρα τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, σύμφωνα με τα Ιταλικά ΜΜΕ. Οι τραυματέες είναι μέχρι στιγμής 368

Οι εκπρόσωποι της υπηρεσίας πολιτικής προστασίας προσθέτουν ότι υπάρχουν ακόμη αγνοούμενοι και άνθρωποι παγιδευμένοι κάτω από τα συντρίμμια, κάτι που σημαίνει ότι ο τελικός απολογισμός θα είναι πιθανότατα ακόμη βαρύτερος.

Θύματα του εγκέλαδου μικρά παιδιά

Όπως αναφέρει η η ιταλική εφημερίδα, Corriere della Sera, μεταξύ των θυμάτων του σεισμού βρίσκονται πολλά παιδιά. Μικρότερο θύμα του καταστροφικού σεισμού στο Αματρίτσε, ένα κοριτσάκι μόλις 8 μηνών, το παιχνίδι του οποίου βρέθηκε στα συντρίμμια. 

Στους διασωθέντες περιλαμβάνονται δύο αδελφάκια 4 και 6 ετών ο Σαμουέλε και ο Λεόνε, που κατάφεραν να σωθούν χάρη στη γιαγιά τους που τα έβαλε κάτω από το κρεβάτι μόλις η γη άρχισε να τρέμει.

«Δεκάδες άνθρωποι παραμένουν κάτω από τα ερείπια και ο αριθμός των θυμάτων μπορεί να αυξηθεί» 

Ο σεισμός έχει ισοπεδώσει πολλά κτήρια σε χωριά της επαρχίας Ριέτι, στα κεντρικά της χώρας .

Σε δηλώσεις του στην δημόσια τηλεόραση της Rai, o δήμαρχος του χωριού Αματρίτσε, βόρεια του Ριέτι, υπογράμμισε ότι μέρος των κτιρίων έχει καταρρεύσει και ζήτησε να αποσταλούν ειδικά οχήματα για να μπορέσουν να ανοίξουν οι δρόμοι που οδηγούν στον δήμο του ώστε να διευκολυνθεί η παροχή πρώτων βοηθειών.Ο Σέρτζιο Πιρότσι, δήμαρχος του χωριού Αματρίτσε (την περιφέρεια της πόλης Ριέτι, δήλωσε ότι οι ζημιές είναι σοβαρές και χρησιμοποίησε την λέξη «δράμα» για να περιγράψει την κατάσταση, προσθέτοντας ότι «μεγάλος μέρος του χωριού δεν υπάρχει πιά». Οι κάτοικοι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους.

Άλλες δύο ισχυρές μετασεισμικές δονήσεις καταγράφηκαν περίπου μία ώρα αργότερα, σε διάστημα μόλις ενός λεπτού μεταξύ τους, ενώ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες είχαν καταγραφεί άλλοι 50 μετασεισμοί, μικρότερης έντασης.

Σημαντικές ζημιές έχουν υποστεί οι κοινότητες Ακούμολι, Αρκουάτα ντελ Τρόντο και Αματρίτσε, σε απόσταση λίγων χλμ. από το επίκεντρο. Με την πάροδο του χρόνου, πολίτες, συνεργεία και δυνάμεις της Πολιτικής Προστασίας, ανέσυραν κι άλλες σορούς, ενώ άγνωστος είναι ακόμη ο αριθμός των ανθρώπων που βρίσκονται παγιδευμένοι στα χαλάσματα.

Στην πόλη Αματρίτσε έχουν σημειωθεί οι σημαντικότερες ζημιές, καθώς η κύρια οδός της πόλης έχει ισοπεδωθεί κυρίως. Εντατικές προσπάθειες καταβάλλονται για να διασωθούν άνθρωποι εγκλωβισμένοι κάτω από ερείπια ύψους τουλάχιστον 10 μ., σύμφωνα με το πρακτορείο ANSA και τα άλλα μέσα ενημέρωσης. Με σπασμένη τη φωνή, ο δήμαρχος της πόλης Σέρτζο Πιρότσι τονίζει: "είναι ένα δράμα. Το μισό χωριό εξαφανίσθηκε, οι δίοδοι πρόσβασης σ' αυτό είναι αποκλεισμένες".

Στο νοσοκομείο της πόλης επικρατεί το αδιαχώρητο, οι τραυματίες στοιβάζονται σε φορεία στους διαδρόμους, ακόμη κι έξω από το κτήριο. Άλλοι τραυματίες μεταφέρονται στην πρωτεύουσα της επαρχίας, το Ριέτι, ενώ οι ήδη νοσηλευόμενοι ασθενείς διακομίζονται σε άλλα νοσοκομεία.

Η πρόσβαση στην πόλη είναι δύσκολη, η γέφυρα πάνω από τον χείμαρρο Καστελάνο έχει καταστεί επικίνδυνη, ενώ και στα άλλα χωριά της περιοχής, όπου οι ζημιές είναι μικρότερες, οι κάτοικοι παραμένουν έξω από τα σπίτια τους

Συνεχείς προσπάθειες των σωστικών συνεργείων για τον απεγκλωβισμό των θυμάτων του σεισμού 

Οι προσπάθειες για τον απεγκλωβισμό των θυμάτων του σεισμού που έπληξε σήμερα τα ξημερώματα, στις 03.36' τοπική ώρα, την κεντρική Ιταλία, είναι αδιάκοπες.

Στο χωριό Αρκουάτα, πολίτες σκάβουν με γυμνά χέρια, στην προσπάθεια να βοηθήσουν τα μέλη των σωστικών συνεργείων να απεγκλωβίσουν έναν κάτοικο από τα συντρίμμια.

Όπως αναφέρει η εφημερίδα της Ρώμης Il Messaggero, υπάρχει φόβος ότι ο τελικός απολογισμός θα είναι πιθανότατα πολύ βαρύτερος. Στο μεταξύ, είναι ακόμη πιο δύσκολο να μπορέσει να γίνει μια συνολική εκτίμηση των καταστρεπτικών επιπτώσεων του σεισμού, λόγω του ότι έχει σημειωθεί σειρά κατολισθήσεων, με αποτέλεσμα να έχουν απομονωθεί πολλές αγροτικές περιοχές.

Ο Δημήτρης Γληνός από τις φωτεινότερες μορφές της ελληνικής διανόησης του 20ού αιώνα. Δάσκαλος και αγωνιστής, υπήρξε μια λαμπρή φυσιογνωμία που άφησε τη σφραγίδα του στο προοδευτικό, δημοκρατικό και το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας.

Η πορεία του Δημήτρη Γληνού είναι μια συνεχής πορεία «όλο προς τα αριστερά», όπως έλεγε ο ίδιος, ενώ αυτοβιογραφούμενος τόνιζε ότι η ιδεολογική του διαδρομή ήταν «από τον Μιστριώτη στον Λένιν».

 Ο Δημήτρης Γληνός γεννιέται στη Σμύρνη στις 22 Αυγούστου 1882. Η μεγάλη φτώχεια χαρακτηρίζει τα παιδικά του χρόνια. Το 1899 έρχεται στην Αθήνα και γράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή. Είναι υπέρμαχος της καθαρεύουσας και οπαδός της «Μεγάλης Ιδέας». Οι οικονομικές δυσκολίες τον αναγκάζουν να διακόψει δυο φορές τις σπουδές του, για να εργαστεί ως δάσκαλος. Οι σκληρές εμπειρίες ενισχύουν τις πολιτικές του ανησυχίες και τον φέρνουν στο στρατόπεδο των δημοτικιστών. Το 1905 παίρνει με άριστα παμψηφεί το δίπλωμά του από το Πανεπιστήμιο. Συνεχίζει τις παιδαγωγικές του σπουδές στη Γερμανία, όπου μεταξύ των άλλων γνωρίζει τον Γιώργο Σκληρό και τον Φώτο Πολίτη και έρχεται σε επαφή με τη σοσιαλιστική ιδεολογία.

Το 1911 επιστρέφει στην Αθήνα και αργότερα μαζί με τον Δελμούζο και τον Τριανταφυλλίδη αποτελούν την καρδιά του «Εκπαιδευτικού Ομίλου» που στάθηκε στην πρωτοπορία των προοδευτικών αναζητήσεων. Η εισήγησή του για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση απορρίπτεται από το βενιζελικό κόμμα το 1914 ως ανατρεπτική. Ηδη ο Γληνός περνάει στην περίοδο της αμφισβήτησης του Βενιζέλου και της μοναρχίας.

Αρχίζει η πρώτη περίοδος των διωγμών του.

Η διαρκής αναζήτηση τον οδηγεί το 1927 στη διαπίστωση πως το εκπαιδευτικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί οριστικά μέσα από την πάλη των τάξεων. Στη συνέχεια συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους και αρθρογραφεί σε περιοδικά, ενώ το 1934 μαζί με τον Βάρναλη επισκέπτεται τη Σοβιετική Ενωση, ένα ταξίδι που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις μετέπειτα επιλογές του.

Το 1935 εξορίζεται από τη δικτατορία του Κονδύλη και το Γενάρη του 1936 εκλέγεται βουλευτής του Λαϊκού Μετώπου.

Εξορίζεται από τη μεταξική δικτατορία και φυλακίζεται στην Ακροναυπλία. Το 1941 συλλαμβάνεται από τους Ιταλούς και το 1942 απολύεται, βαριά άρρωστος, είναι πλέον μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ. Γράφει την περίφημη μπροσούρα «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ».



Το 1943 αποφασίζει να ανέβει στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας. Εξάλλου, τα αρχικά σχέδια προέβλεπαν να τεθεί επικεφαλής της ΠΕΕΑ. Λίγο πριν την αναχώρησή του κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης, ο ταλαιπωρημένος οργανισμός του δεν άντεξε. Πέθανε στις 26 Δεκέμβρη 1943.

Διαβάστε εδώ το ιστορικό κείμενο του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο». 


αναδημοσίευση από imerodromos

Τουλάχιστον ένας νεκρός και 30 τραυματίες είναι ο απολογισμός των εκρήξεων βομβών με παγιδευμένα αυτοκίνητα σε ξενοδοχείο στο θέρετρο Πατάνι της νότιας Ταϊλάνδης. 

Σύμφωνα με την αστυνομία, ο νεκρός είναι Ταϊλανδός. 

Η πρώτη έκρηξη πραγματοποιήθηκε σε χώρο στάθμευσης πίσω από το ξενοδοχείο Southern, όπου δεν είχε θύματα, ανακοίνωσε ο αντιστράτηγος της αστυνομίας Ουίνγιου Τιαμράζ.

«Η δεύτερη έκρηξη σημειώθηκε σε φορτηγό που είχε σταθμεύσει στην είσοδο του ξενοδοχείου, απέναντι από ένα μπαρ καραόκε και ένα μαγαζί μασάζ, σκοτώνοντας ένα άτομο και τραυματίζοντας 30», συμπλήρωσε ο Ουίνγιου Τιαμράζ.

Οι εκρήξεις σημειώθηκαν σε λιγότερο από δύο εβδομάδες από μια σειρά άλλων εκρήξεων σε τρία από τα πιο δημοφιλή θέρετρα της Ταϊλάνδης και μια πόλη στα νότια της χώρας, που κόστισαν τη ζωή σε τέσσερα άτομα και τραυμάτισαν δεκάδες.

Ωστόσο, κυβερνητικές πηγές υποστηρίζουν ότι οι χθεσινοβραδινές εκρήξεις δεν συνδέονται με το κύμα των βομβιστικών επιθέσεων που έπληξε τις νότιες τουριστικές περιοχές.




πηγή efsyn.gr

Πύραυλο από υποβρύχιο εκτόξευσε τα ξημερώματα η Βόρεια Κορέα. 



Σύμφωνα με το στρατό της Νότιας Κορέας, ο πύραυλος εκτοξεύτηκε γύρω στις 5:30 π.μ. τοπικής ώρας (23:30 ώρα Ελλάδας) κοντά στην παραθαλάσσια πόλη Σίνπο. 

Διέσχισε περίπου 500 χιλιόμετρα, είπαν στο πρακτορείο Reuters αξιωματικοί του γενικού επιτελείου και του υπουργείου Άμυνας της Νότιας Κορέας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαίωσαν μέσω ενός αξιωματούχου του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας ότι παρατήρησαν την εκτόξευση, και ότι ο πύραυλος διέσχισε περίπου 480 χιλιόμετρα προτού πέσει στην Θάλασσα της Ιαπωνίας.

Ο πύραυλος κατέληξε στην ζώνη αναγνώρισης αεροπορικής άμυνας της Ιαπωνίας, μια περιοχή ελέγχου που έχει οριοθετηθεί από άλλες χώρες για να διατηρηθεί η άμυνα αέρος, μεταδίδει το πρακτορείο Yonhap της Νότιας Κορέας.

Η εκτόξευση έλαβε μέρος δύο μέρες από την έναρξη των ετήσιων στρατιωτικών ασκήσεων της Νότιας Κορέας και των Ηνωμένων Πολιτειών, τις οποίες η Βόρεια Κορέα καταδικάζει ως προετοιμασία για εισβολή, απειλώντας με αντίποινα.

Περίπου 25.000 μέλη των αμερικανικών δυνάμεων συμμετέχουν στην άσκηση που ξεκίνησε τη Δευτέρα και θα λήξει στις 2 Σεπτεμβρίου. 

Οι ΗΠΑ είχαν ειδοποιήσει τον Βορειοκορεατικό στρατό μέσω επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών ότι οι ασκήσεις ήταν «μη προκλητικής» φύσης.

Το γραφείο του προέδρου της Νότιας Κορέας ανακοίνωσε ότι είχε σκοπό να συγκαλέσει το εθνικό συμβούλιο ασφάλειας στις 7:30 π.μ. τοπικής ώρας για να συζητήσει το θέμα.

Η ένταση στις σχέσεις των δύο χωρών στην κορεατική χερσόνησο χειροτέρεψαν από την πρόσφατη αυτομόληση του αναπληρωτή πρέσβη της Βόρειας Κορέας στο Λονδίνο στην Νότια Κορέα, που έφερε σε δύσκολη θέση τον Βορειοκορεάτη ηγέτη Κιμ Γιόνγκ Ουν.

Επίσημα, η Βόρεια και η Νότια Κορέα βρίσκονται ακόμα σε εμπόλεμη κατάσταση γιατί η αντιπαράθεσή τους το 1950-53 κατέληξε σε ανακωχή, όχι σε συνθήκη ειρήνης.




πηγή tvxs.gr

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η τελική πράξη του εγκλήματος εκτυλίχτηκε, στις 23 Αυγούστου 1927.

    Η σκευωρία είχε στηθεί από τις 15 Απρίλη του 1920. Στη χώρα της «ελευθερίας», στις ΗΠΑ, συλλαμβάνονται δύο από τους γνωστότερους ηγέτες του εργατικού κινήματος, οι Ιταλοί εργάτες Νικόλα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι.

    Το «έγκλημά» τους ήταν ότι πρωτοστάτησαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου και ήσαν πρωτοπόροι οργανωτές των εργατικών συνδικάτων. Η υπόθεσή τους έμελλε να καταγραφεί στα παγκόσμια χρονικά ως υπόδειγμα για το πώς δουλεύουν τα εργαστήρια κατασκευής προβοκατσιών και εγκλήματος.

    Ας τα πάρουμε από την αρχή:

    Η επίσημη κατηγορία που απαγγέλθηκε στους Σάκο και Βαντσέτι δεν είχε φυσικά καμιά σχέση με τις συνδικαλιστικές και τις πολιτικές τους δραστηριότητες. Κατηγορήθηκαν πως δήθεν πήραν μέρος σε ένοπλη ληστεία μιας χρηματαποστολής, που μετέφερε χρήματα για μισθούς στο Σάουθ Μπράιντρι. Κατά τη διάρκεια της ληστείας δολοφονήθηκαν ένας φρουρός της χρηματαποστολής και ο ταμίας της επιχείρησης. Το «αποδεικτικό» στοιχείο, το οποίο η αστυνομία χρησιμοποίησε για να ενοχοποιήσει τους δύο εργάτες, ήταν ένα πιστόλι, που είχε υπό την κατοχή του ο Νικόλα Σάκο, κατά τη στιγμή της σύλληψής του.

    Σημείωση: Η οπλοκατοχή στις ΗΠΑ δεν απαγορευόταν και το να έχει κανείς στ6ην κατοχή του πιστόλι κάθε άλλο παρά ασυνήθιστο ήταν…

    Ο πραγματικός λόγος της σύλληψης των δυο εργατών δεν ήταν άλλος από το γεγονός ότι είχαν «είχαν κόκκινες δραστηριότητες και έπρεπε να πεθάνουν»! Αυτό ήταν το σκεπτικό της θανατικής απόφασης με το οποίο οι Σάκο – Βαντσέτι οδηγήθηκαν στην εκτέλεση.


    Ο πραγματικός λόγος αυτής της πολιτικής δολοφονίας ήταν ότι η αστική τάξη των ΗΠΑ και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι έπρεπε να στείλουν ένα μήνυμα παραδειγματισμού. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που οι επαναστατικές εξελίξεις σ’ ολόκληρο τον κόσμο, σε συνδυασμό με την ορμητική ανάπτυξη του εργατικού κινήματος μέσα στις ΗΠΑ, προκαλούν πανικό στη κυρίαρχη αμερικανική ελίτ.

    Το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο πρωταγωνιστεί σε έκρηξη του αντισοβιετισμού και του αντικομμουνισμού που αγγίζουν τα όρια της υστερίας. Κάθε συγκέντρωση που υψώνεται κόκκινη σημαία θεωρείται έγκλημα. Αρκεί να φορέσει κανείς κόκκινη γραβάτα ή μαντήλι για να θεωρηθεί ύποπτος… Το αντεργατικό πογκρόμ διώξεων έχει ως συνέπεια χιλιάδες κομμουνιστές, αναρχικοί – όπως οι Σάκο και Βαντσέτι –  και προοδευτικοί πολίτες να ξυλοκοπούνται και να φυλακίζονται.

     Ταυτόχρονα αναπτύσσεται ένα κύμα  προπαγάνδας κατά των νεοφερμένων μεταναστών. Η αστυνομία και οι υπηρεσίες ασφαλείας βλέπουν στους μετανάστες από τις ευρωπαϊκές χώρες τους κύριους υπεύθυνους για τη ραγδαία διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών στην αμερικανική εργατική τάξη. Οι ιθύνοντες κύκλοι των ΗΠΑ αντιλαμβάνονται ότι οι μετανάστες είναι το «εύκολο θύμα». Τους αποδίδουν όχι μόνο τις «ανατρεπτικές ενέργειες»όπως ονόμαζαν τις απεργίες, αλλά τους αξιοποιούν και για να στρέψουν τους άλλους εργαζόμενους εναντίον των μεταναστών. Ίδιο πάντα το «επιχείρημα»: Αυτοί ευθύνονταν, τάχα, οι μετανάστες, για την ανεργία και την οικονομική κρίση που έπληττε αυτήν την περίοδο τις ΗΠΑ…

    Σε αυτό το κλίμα είναι που στήνεται η υπόθεση Σάκο – Βαντσέτι. Η δικαστική διαδικασία που ακολουθείται είναι μια ασύλληπτη φάρσα. Οι «αυτόπτες μάρτυρες» που προσέρχονται είναι εμφανώς «κατασκευασμένοι» από την αστυνομία. Αν και κανένας τους δεν ήταν παρών την ώρα της ληστείας, εντούτοις όλοι τους «αναγνωρίζουν» τους κατηγορούμενους ως δράστες…

    Από την αρχή κιόλας της δίκης αποκαλύπτεται ότι ένας από τους βασικούς μάρτυρες κατηγορίας είναι εγκληματίας του ποινικού δικαίου που σε συνεννόηση με τον εισαγγελέα δέχεται να ψευδομαρτυρήσει με αντάλλαγμα την αποφυλάκισή του. Κατά τη διάρκεια της δίκης αποκαλύπτεται, επίσης, ότι ο διορισμένος από το δικαστήριο διερμηνέας παραποιεί συστηματικά τα λεγόμενα των δύο κατηγορουμένων, καθώς οι Σάκο και Βαντσέτι δεν ξέρουν καλά αγγλικά.

    Μετά την κατάρριψη όλων των κατηγοριών το μόνο που απομένει είναι να εμφανιστεί ότι το όπλο με το οποίο έγιναν η ληστεία και οι φόνοι είναι του Σάκο. Την μεθόδευση αποκάλυψε αργότερα ο διευθυντής της αστυνομίας της Μασαχουσέτης, κάπτεν Πρόκτορ, ο οποίος κατέθεσε ως εμπειρογνώμων όπλων στη δίκη. Όπως αργότερα ομολόγησε: «Συμφωνήσαμε με τον εισαγγελέα να πω ότι οι σφαίρες που βρέθηκαν στον τόπο της ληστείας προέρχονται κατά πάσα πιθανότητα από το πιστόλι του Νικόλα Σάκο (…)».

    Αυτό φτάνει για να κηρυχτούν οι δύο εργατικοί ηγέτες ένοχοι. Όμως ο δικαστής Θέιχερ, στο «αιτιολογικό» της απόφασης στην πρώτη δίκη του Βαντσέτι, απευθυνόμενους στους ενόρκους είχε αναφερθεί στους πραγματικούς λόγους της καταδίκης, μιλώντας χωρίς περιστροφές: «Ίσως – είχε πει – αυτός ο άντρας να μην έπραξε το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται. Είναι όμως ηθικά ένοχος γιατί αποτελεί εχθρό των υπαρχόντων θεσμών της χώρας»…


    Ο αγώνας για την αναθεώρηση της θανατικής απόφασης διαρκεί έξι χρόνια. Εργατικές διαδηλώσεις και επιφανείς προσωπικότητες απ’ όλο τον κόσμο στέκουν στο πλευρό των αθώων καταδικασθέντων. Μέχρι που η σκευωρία καταπίπτει ολοκληρωτικά: Τον Νοέμβρη του 1925 ο φυλακισμένος για σειρά εγκλημάτων Τσελεστίνο Μαντέιρος στέλνει ένα σημείωμα από τη φυλακή στη διοίκηση της αστυνομίας και στο δικαστήριο της Μασαχουσέτης, όπου γράφει: «Ομολογώ ότι πήρα μέρος στο έγκλημα του Σάουθ Μπράιντρι και ότι οι Σάκο και Βαντσέτι δεν συμμετείχαν».

    Οι μάσκες πέφτουν. Παρά την ομολογία οι αρχές της Μασαχουσέτης και της Ουάσιγκτον απορρίπτουν το αίτημα για επανάληψη της δίκης. Η απόφαση είχε ληφθεί: Η εκτέλεση θα γίνει και θα γίνει για παραδειγματισμό όλων των εργατών. Οι Σάκο και Βαντσέτι θα εκτελεστούν για να ενοχοποιηθούν όλοι οι εργάτες που σηκώνουν κεφάλι. Θα εκτελεστούν για να ενοχοποιηθούν στο πρόσωπό τους όλοι οι νεοφερμένοι μετανάστες.

Παραμονές της δολοφονίας, στις 10 Αυγούστου 1927, ο Ριζοσπάστης κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο τίτλο: «Οι αθώοι εργάται Σάκο και Βαντσέτι δεν πρέπει να αποθάνουν εις την ηλεκτρικήν καρέκλα». Μια μέρα πριν,οι εργατικές οργανώσεις της Αθήνας είχαν κάνει διάβημα στην πρεσβεία των ΗΠΑ. Δώδεκα μέρες μετά, στις 23 Αυγούστου, η «Δικαιοσύνη» της χώρας των δημίων, όπως την είχε αποκαλέσει με τον υπέρτιτλό του ο Ριζοσπάστης, οι δύο αγωνιστές του αμερικανικού και του διεθνούς εργατικού κινήματος, ο Νικόλα Σάκο και ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι, οδηγήθηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα. Δολοφονήθηκαν γιατί πίστευαν και έλεγαν ότι«η ταξική συνείδηση δεν είναι μια φράση – επινόηση των προπαγανδιστών, αλλά μια αληθινή, ζωτική δύναμη και πως όποιοι νιώθουν τη σημασία της παύουν να είναι υποζύγια και μετατρέπονται σε ανθρώπινες υπάρξεις».

    Καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης αλλά και της εξάχρονης φυλάκισής τους αντιμετώπισαν τη σκευωρία με ψηλά το κεφάλι. Εν αναμονή του θανάτου, τέσσερεις μήνες πριν από την εκτέλεση, ο Βαντσέτι, λάτρης του Πουτσίνι και του Δάντη, γράφει: «Αυτή η τελευταία αγωνία ήταν ο θρίαμβός μας. Τα λόγια μας, η ζωή μας, τα βάσανά μας, δεν είναι τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός καλού τεχνίτη παπουτσιών κι ενός φτωχού υπαίθριου πωλητή ψαριών, τα πάντα!».

    Σημείωση 1η: Πενήντα χρόνια αργότερα από την δολοφονία, μόλις το 1977, ο κυβερνήτης της πολιτείας της Μασαχουσέτης, ο Μάικλ Δουκάκης, αναγνώρισε αυτό που ήξερε όλη η ανθρωπότητα: Επιβεβαίωσε ότι ο Σάκο και ο Βαντσέτι «ήταν αθώοι». Πενήντα χρόνια αργότερα… 

    Σημείωση 2η (απόσπασμα από τον Ριζοσπάστη – 19/8/2007): «Ο Σάκο και ο Βαντσέτι ιδεολογικά και πολιτικά ήταν αναρχικοί. Για την εποχή εκείνη, ανήκαν σ’ ένα υπαρκτό ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα που σε γενικές γραμμές επαγγελλόταν τον κομμουνισμό χωρίς όμως να αναγνωρίζει τη μεταβατική περίοδο όπου το κράτος της εργατικής τάξης είναι ιστορικά αναγκαίο. Η δογματική αυτή θέση των αναρχικών, να τοποθετούνται από θέση αρχής ενάντια σε κάθε εξουσία, τους οδηγούσε στην τραγική αντίφαση να συμμετέχουν μεν – όπως έγινε και στη Ρωσία – στην επαναστατική δράση κατά της αστικής εξουσίας, αλλά μόλις αυτή υποχωρούσε, μόλις συντελούνταν το πέρασμα της εξουσίας στην εργατική τάξη, στρέφονταν κατά της δικτατορίας του προλεταριάτου, βοηθώντας έτσι αντικειμενικά την αντεπανάσταση. Σε ένα γράμμα του, γραμμένο στη φυλακή, στις 24 του Γενάρη του 1924, τρεις μέρες μετά το θάνατο του Λένιν, ο Βαντσέτι γράφει: “ ΟΛένιν πέθανε. Έχω πειστεί πως, χωρίς να το θέλει, κατάστρεψε τη ρωσική επανάσταση. Σκότωσε και φυλάκισε πολλούς από τους συντρόφους μου. Κι όμως υπέφερε πολύ, δούλεψε ηρωικά για κείνο που νόμιζε πως είναι η αλήθεια, και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα σαν διάβασα τις λεπτομέρειες του θανάτου του και της κηδείας του. Όσο για τους πουλημένους κοντυλοφόρους του καπιταλισμού, που παραποιούν τα γεγονότα και την αλήθεια, που ρίχνουν τη λάσπη της άθλιας ψυχής τους πάνω στον αγνό μου αντίπαλο, δε μου μένει παρά να ουρλιάξω, όλη μου τη σιχαμάρα και την περιφρόνησή μου για δαύτους”» («Πολιτικά γράμματα: Σάκο – Βαντσέτι», εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη», σελ. 47-48).


αναδημοσίευση από imerodromos