Η αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ πλούσιων και φτωχών, σ΄ όλο τον κόσμο, μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο, σύμφωνα με τα στοιχεία διεθνών οργανισμών. Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή η διαφορά εμφανίζεται ως φυσικό φαινόμενο, παραβλέποντας ότι ο πλούτος και η φτώχεια είναι το προϊόν και το αποτέλεσμα ενός συστήματος, του καπιταλιστικού, που έχει ως θεμέλιο λίθο την εκμετάλλευση, την οικονομική και κοινωνική ανισότητα.

Ιδού λοιπόν ορισμένα στοιχεία που αποδεικνύουν, εκτός των άλλων, το πως στην περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και (φυσικά) οι φτωχοί, φτωχότεροι:

Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου

• Το φτωχότερο μισό του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζεται κάτι λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πλούτου, την ώρα που το πλουσιότερο 10% έχει στα χέρια του το 88% του συνόλου του πλούτου(1).
• Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το μισό παγκόσμιο πλούτο.
• Οι κροίσοι αυτού του κόσμου αυξήθηκαν και έγιναν πλουσιότεροι το τελευταίο 12μηνο, καθώς σύμφωνα με έρευνα της Wealth-X (2) οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη ανήλθαν στους 2.473 (+ 6,4%), ενώ η συνολική τους περιουσία διαμορφώθηκε στα 7,68 τρισ. Δολάρια (+5,4%).
  
  
• Σύμφωνα με το Ερευνητικό Ινστιτούτο της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse (3), 3,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ή το 71% του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζονται μόλις 7,4 τρισ. δολάρια, ποσό δηλαδή μικρότερο από την περιουσία των μόλις 2.473 δισεκατομμυριούχων.
  
  

Αυξήθηκαν οι δισεκατομμυριούχοι εν μέσω κρίσης…

• Ο συνολικός αριθμός των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 81% από το 2009, δηλαδή έναν χρόνο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, καθώς κυμαίνονταν τότε μόλις στα 1.360 άτομα, ενώ και η περιουσία τους επίσης από τα 3,1 τρισ. δολ. υπερδιπλασιάστηκε το ίδιο διάστημα.
  
  
• Σύμφωνα με στοιχεία των Wealth-X και UBS από τα 232 τρισ. δολάρια που εκτιμάται σήμερα η συνολική αξία του ιδιωτικού πλούτου, τα 77 τρισ. δολάρια, δηλαδή σχεδόν όσο το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ, ελέγχονται από 16,6 εκατομμύρια κατοίκους που αντιστοιχούν στο 0,334% του συνολικού ενήλικου πληθυσμού των 4,89 δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη.
  
  
• Είναι χαρακτηριστικό πως 211.275 εκατομμυριούχοι με κινητή περιουσία άνω των 30 εκατ. ευρώ (το 0,004% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού) ελέγχουν το 12,8% (29,7 τρις. δολάρια) του συνολικού πλούτου, την ώρα που 2.325 δισεκατομμυριούχοι διαθέτουν περιουσία 7,3 τρις. Δολαρίων.
  
  

Φτώχεια χωρίς ελπίδα

• Στην έρευνα του McKinsey Global Institute (4) αναφέρεται ότι τη δεκαετία μετά το 2005 τα πραγματικά εισοδήματα για το 65%-70% των νοικοκυριών στις ανεπτυγμένες οικονομίες σημείωσαν πτώση, ενώ, σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης, αυξάνεται πλέον το φάντασμα μιας νέας γενιάς που θα μεγαλώνει φτωχότερη από τους γονείς της.
  
  
• Το Ινστιτούτο McKinsey εκτιμά πως, αν η ισχνή οικονομική ανάπτυξη της τελευταίας δεκαετίας συνεχιστεί, τότε και την ερχόμενη δεκαετία το 70%-80% των νοικοκυριών θα δει τα εισοδήματά του να παραμένουν σταθερά ή και να μειώνονται. Ακόμη όμως και αν η ανάπτυξη επιταχύνει το ποσοστό των νοικοκυριών που κινδυνεύει να δει πτώση στα εισοδήματά του, θα κυμανθεί στο 20%-40%.
  
  

Ανισότητες στην Ευρωζώνη

• Στο ίδιο μήκος κύματος και η Boston Consulting Group (BCG) (5) , η οποία εκτιμά πως οι εκατομμυριούχοι που αποτελούν μόνο το 1% του πληθυσμού παγκοσμίως ελέγχουν σχεδόν τον μισό ιδιωτικό πλούτο του κόσμου. Η ανισότητα του πλούτου αυξάνεται και στην ευρωζώνη, σύμφωνα με έρευνα του ινστιτούτου της εταιρείας διαχείρισης κεφαλαίων Flossbach von Storch. Ο πλούτος π.χ. στη Γερμανία και στην Αυστρία αυξήθηκε κατά 7% στο τέλος του 2015.
  
  
• Ο συγκεκριμένος δείκτης ανάπτυξης είναι διπλάσιος από αυτόν της Ιταλίας και της Ισπανίας, ενώ οι Ελληνες είδαν τον πλούτο τους να σημειώνει τη μεγαλύτερη μείωση.
  
  

Πόσα έχασαν οι Έλληνες

• Σύμφωνα με την Credit Suisse, εξάλλου, από το 2007 ως σήμερα περίπου 1,2 εκατομμύρια Ελληνες άλλαξαν κατηγορία εισοδηματικής διαστρωμάτωσης καθώς η αξία των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων απομειώθηκε κατά σχεδόν 522 δισ. δολάρια, ενώ κάθε Ελληνας έχασε 55.500 δολάρια, αφού η μέση αξία του πλούτου των Ελλήνων από τα 136.800 δολάρια το 2007 εκτιμάται ότι υποχώρησε στα 81.300 δολάρια το 2015.
  
  

Αντί επιλόγου, μεταφέρουμε το συμπέρασμα των ερευνητών του Ινστιτούτου McKinsey, οι οποίοι σημειώνουν: «Ένας σημαντικός αριθμός των ανθρώπων που βλέπουν τις προοπτικές εξέλιξης των εισοδημάτων να εξανεμίζονται χάνει την πίστη του στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Σχεδόν το ένα τρίτο των ατόμων που δεν τα καταφέρνουν στον νέο κόσμο που δημιουργείται εκτιμούν επίσης πως ούτε και τα παιδιά τους έχουν ελπίδες, ενώ εξέφρασαν αρνητικές απόψεις σχετικά με το ελεύθερο εμπόριο και τη μετανάστευση, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δομές του δυτικού κόσμου»…




(1) http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=822902
(2) http://www.billionairecensus.com/home.php
(3) http://publications.credit-suisse.com/tasks/render/file/index.cfm?fileid=C26E3824-E868-56E0-CCA04D4BB9B9ADD5
(4) http://www.mckinsey.com/global-themes/employment-and-growth/poorer-than-their-parents-a-new-perspective-on-income-inequality
(5) https://www.bcgperspectives.com/content/articles/strategy-globalization-saving-globalization-technology-from-themselves/

του Γιώργου Λεχουρίτη, Ψυχολόγου - Συστημικού θεραπευτή*

ENAΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΟΡΙΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

Αύξηση θνησιμότητας, καρδιακές παθήσεις, αλκοολισμός, ναρκωτικά, εγκλήματα και αυτοκτονίες είναι τα «δώρα» της πολύχρονης οικονομικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα

Η κρίση στην Ελλάδα, ως απόρροια των μνημονιακών πολιτικών (παλιών και νέων) συνεχίζει να επιδεινώνεται ποσοτικά και ποιοτικά.

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ (2013) ένας στους τρεις Έλληνες δοκιμάζεται στο όριο της φτώχειας, με δεδομένο ότι στερείται 4 από τα 9 βασικά καταναλωτικά αγαθά στα οποία περιλαμβάνονται:

1. Πληρωμή παγίων όπως δόση δανείου, λογαριασμοί ΔΕΗ, φυσικό αέριο,
   δόσεις καρτών ή δόσεις αγοράς κύριας κατοικίας κ.λπ.
2. Διατροφή που περιλαμβάνει κάθε δεύ- τερη ημέρα κοτόπουλο, κρέας ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας.
3. Εκτακτες αλλά απαραίτητες ανάγκες αξίας περίπου 540€.
4. Τηλέφωνο (περιλαμβάνεται και το κινητό).
5. Έγχρωμη τηλεόραση.
6. Πλυντήριο ρούχων.
7. Ικανοποιητική θέρμανση.
8. Διακοπές για μία εβδομάδα.
9. ΙΧ αυτοκίνητο.

Οι συνέπειες στον άνθρωπο:

• Απορύθμιση και αποσυντονισμός προσωπικής, οικογενειακής, κοινωνικής ζωής του άνεργου προσώπου.
• Ουσιαστική μείωση της αυτοεκτίμησης του.
• Αύξηση συναισθημάτων ενοχής, ταπείνωσης και μειονεξίας.
• Δημιουργία άγχους, η ένταση του οποίου αυξάνεται όσο πιο παρατεταμένη είναι η ανεργία.
• Μείωση κοινωνικής αναγνώρισης του άνεργου προσώπου.
• Μείωση της οικογενειακής του αναγνώρισης.
• Πρόκληση ανίας και απάθειας λόγω της απραγίας.
• Αδυναμία ικανοποίησης βασικών αναγκών, ακόμη και των στοιχειωδέστερων…
• Δημιουργία εντάσεων και συγκρούσεων στις στενότερες αλλά και ευρύτερες οικογενειακές σχέσεις.
• Πρόκληση μοιρολατρίας και απαισιοδοξίας.
• Ανάδυση συναισθημάτων ανασφάλειας, ευαλωτότητας, φόβου και θλίψης, ως φυσική συνέπεια των παραπάνω.
• Εμφάνιση διαταραχών στην ψυχική και τη σωματική υγεία του προσώπου.

Οι οικογένειες και τα άτομα που βρίσκονται σε χαμηλές κοινωνικοοικονομικές θέσεις διατρέχουν δύο φορές περισσότερο τον κίνδυνο αυξανόμενης νοσηρότητας και πρόωρης θνησιμότητας εξαιτίας των προβλημάτων στο εισόδημα, την εκπαίδευση, τη στέγαση, την ιατρική περίθαλψη και τη διατροφή, τα οποία δρουν αθροιστικά.

Στις ψυχοκοινωνικές συνέπειες της κρίσης πρέπει να λάβουμε υπόψη το φαύλο κύκλο που δημιουργείται μεταξύ ψυχικών διαταραχών και φτώχειας, ύφεσης και ανεργίας.

Η μελέτη του Χάρβεϊ Μπρένερ

Μια παλαιότερη έρευνα του Αμερικανού καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του North Texas Health Science Center, στο τμήμα κοινωνικής ιατρικής, στατιστικολόγου Χ. Μπρένερ, σε θέματα υγείας υποστήριζε ότι υπάρχει άμεση συσχέτιση μεταξύ οικονομικής άνθησης ή οικονομικής κρίσης και στέρησης με τις μειώσεις-αυξήσεις στο επίπεδο της γενικής θνησιμότητας του πληθυσμού σε περιπτώσεις καρδιακών παθήσεων, αλκοολισμού, ναρκωτικών, εγκλημάτων, αυτοκτονιών, καθώς και εισόδου σε ψυχιατρικά ιδρύματα.

Η έρευνα του Χάρβεϊ Μπρένερ δείχνει τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης μέσω της ανεργίας στην ψυχική υγεία του ανθρώπου και της οικογένειάς του.

Η ανεργία, λοιπόν, σχετίζεται με την ψυχική και κοινωνική δυσλειτουργικότητα και είναι γνωστή η στατιστική φόρμουλα του συγγραφέα ότι η αύξηση της ανεργίας κατά μία ποσοστιαία μονάδα δημιουργεί κατάσταση έντασης, επιθετικότητας ή ματαίωσης και ασθενειών που επηρεάζουν την κοινωνία για πολλά χρόνια.

Ο Χάρβεϊ Μπρένερ είχε υπολογίσει, τότε, ότι η αύξηση της ανεργίας κατά 1% θα έδινε τα επόμενα πέντε χρόνια τα εξής αποτελέσματα:

Αυτοκτονίες:  +4,1%
Επισκέψεις σε ψυχιατρικές κλινικές:  +3,3%
Βίαιες ενέργειες (δολοφονίες, εγκλήματα κ.λπ.):  +4%
Θνητότητα από αλκοόλ:  +1,9%
Γενικός δείκτης θνητότητας:  +1,9%
Καταθλιπτικές καταστάσεις:  +67%
Αλκοολισμός:  +47%

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει μία νεότερη  έρευνα  του  Χάρβεϊ  Μπρένερ,  ο οποίος συγκέντρωσε και μελέτησε πολλά από τα σχετικά στατιστικά, για διάστημα 40 ετών, με βάση τη Μεγάλη Βρετανία, και κατέληξε σε συγκλονιστικά αποτελέσματα.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη μελέτη του Μπρένερ (στα τέλη της δεκαετίας του 1970), κάθε αύξηση κατά 10% του αριθμού των ανέργων (δηλαδή περίπου 900.000 επιπλέον άνεργοι) οδηγεί στον συνολικό πληθυσμό, σε:

Ποσοστιαία αύξηση                                   Επιπλέον αριθμός

• 1,2% ολική θνησιμότητα                              24.000 θάνατοι
• 1,7% καρδιαγγειακά συμβάματα                   17.000 θάνατοι
• 1,3% κιρρωτικοί ασθενείς                                  400 θάνατοι
• 1,7% απόπειρες αυτοκτονίας                             200 θάνατοι
• 4,2% νοσηλευόμενοι σε ψυχιατρική κλινική      6.000 ασθενείς
• 4% συλλήψεις                                           400.000 συλληφθέντες

Επίσης γνωρίζουμε ότι σε περίπτωση που ο δείκτης της ανεργίας αυξάνεται πλέον του 3% για μεγάλη περίοδο η επίπτωση στη θνησιμότητα από αυτοκτονίες ανέρχεται στο 4-4,5%. Επίσης παρατηρείται υψηλή θνησιμότητα από κατάχρηση οινοπνεύματος.

Πρόσφατη έρευνα (Στάκλερ και συνεργάτες 2009) σε 26 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έδειξε ότι η αύξηση της ανεργίας κατά 1% συνδέεται με παράλληλη αύξηση των αυτοκτονιών κατά 0,79%.

ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ε.Ε.

Πιο δύσκολη η αντιμετώπιση της ανεργίας παρά του χρέους και του ελλείμματος

«Τα δεδομένα αυτά προσδιορίζουν την ανεργία ως το σοβαρότερο πρόβλημα της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής οικονομίας, ακόμα περισσότερο από τα αντίστοιχα του δημοσίου χρέους και ελλείμματος. Γιατί για την οικονομική πολιτική είναι ευκολότερο να περιορίσει το έλλειμμα και το χρέος από ό,τι να μειώσει την ανεργία δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας. Και γίνεται ακόμη σοβαρότερο το πρόβλημα της ανεργίας αφού οι ασκούμενες οικονομικές πολιτικές δεν έχουν στο επίκεντρό τους, αν όχι την καταπολέμησή της, ούτε καν την ανάσχεση της εκρηκτικής της εξέλιξης».
(ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, ΙΝΕ τεύχος 201, «Η ανεργία στην Ευρώπη», Σ. Ρομπόλης).

Οι απόψεις διάσημων ψυχολόγων και ψυχιάτρων

Τα τελευταία 20 χρόνια σε όλες τις σχετικές μελέτες φαίνεται ότι η ανεργία, η επισφάλεια/ανασφάλεια στην εργασία και η απώλεια εισοδήματος για διαβίωση έχουν σημαντική επίδραση στην υγεία.

Αιτιολογικές ερμηνείες αυτού του φαινομένου αποτελούν η φτώχεια, το στρες, οι επιβλαβείς για την υγείασυμπεριφορές όπως η κατάχρηση αλκοόλ, καπνίσματος και ναρκωτικών αλλά και οι ειδικές συνθήκες εργασίας (μη ικανοποιητική εργασία, υποβαθμισμένη θέση).

Διάσημοι ψυχίατροι και ψυχολόγοι, όπως οι Σίγκμουντ Φρόιντ, Ερικ Έρικσον και Βίκτορ Φρανκλ έχουν εκφράσει την άποψή τους, είτε στο πλαίσιο μιας απόπειρας επεξήγησης των παρατηρηθέντων φαινομένων, είτε αφού μελέτησαν σχετικές περιπτώσεις.

Αρνητικά συναισθήματα

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του διάσημου ψυχαναλυτή Σίγκμουντ Φρόιντ, «όταν δεν είμαστε υποχρεωμένοι να σηκωθούμε το πρωί και να εστιάσουμε στην εργασία μας, κινδυνεύουμε να κυριευτούμε από αρνητικά συναισθήματα. Για παράδειγμα, μια πληγωμένη, άνεργη έφηβη έχει χρόνο να σκεφτεί διεξοδικά τα προβλήματά της, ενώ η κοπέλα που εργάζεται, π.χ. στο ταχυδρομείο θα πρέπει να είναι συγκεντρωμένη στην εργασία της».

Το γενικότερο μοτίβο του Φρόιντ για την ψυχική υγεία του σύγχρονου ανθρώπου βασίζεται σε δύο δυναμικά στοιχεία: στην Αγάπη και στην Εργασία.

Ο νεοψυχαναλυτής Ερικ Έρικσον, στη διάσημη θεωρία του για τα στάδια της κοινωνικής ανάπτυξης του ανθρώπου, διαπιστώνει ότι η υγιής μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση περιλαμβάνει την απόκτηση μίας επιθυμητής εργασιακής ταυτότητας. Επομένως, η ανεργία αναμένεται να ελαττώσει την αίσθηση προσωπικής αξίας του προσώπου.

O Β. Φράνκλ, προσεγγίζει την ανεργία, μέσα από ένα υπαρξιακό πλαίσιο αναφοράς, ως χάσιμο του εαυτού η ως το θάνατο της προσωπικής ταυτότητας του ανθρώπου, της οικονομικής ασφάλειας, του ανήκειν η της προσωπικής κατανόησης του πώς ο κόσμος λειτουργεί.

Ο Β. Φράνκλ έγραφε ότι «ο αγώνας για ανεύρεση νοήματος στην προσωπική ζωή είναι η πρωτογενής δύναμη υποκίνησης στον άνθρωπο».

Οι συστημικοί, υπαρξιακοί ψυχολόγοι επιμένουν ότι το πιο ουσιαστικό σύμπτωμα της απώλειας εργασίας δεν είναι τόσο η έλλειψη χρημάτων όσο η απώλεια της προσωπικής ταυτότητας, της αυτοεκτίμησης και του αυτοσεβασμού. Η απώλεια της εργασίας βιώνεται ως η πλήρης απανθρωποποίηση των ανέργων.

Η Καναδέζικη Ένωση Ψυχικής Υγείας, στον δικό της διαδικτυακό τόπο, αναφέρει χαρακτηριστικά σε άρθρο της για την αντιμετώπιση της ανεργίας τα εξής: «Όταν χάσεις την εργασία σου δεν χάνεις μόνο τη συχνή πηγή εσόδων σου, αλλά επίσης και τις προσωπικές σου επαφές και σχέσεις στην εργασία, τις καθημερινές σου δομές χρόνου και ρουτίνας, καθώς και μια σημαντική αίσθηση σκοπού-του-εαυτού.

Συνεπώς η ανεργία αποτελεί ένα σοκ προς ολόκληρο το σύστημα-του-εαυτού σου [δηλ. η ταυτότητά σου, το ποιος είσαι, πού πάς και γιατί (σημείωση δική μου Γ.Λ.)]. Μπορείς να βιώσεις κάποια από τα ίδια συναισθήματα, πόνο, οδύνες και άγχη που βιώνει κάποιος που έχει σοβαρά πληγωθεί ή κάποιος που έχει περάσει από ένα διαζύγιο ή περνά μια φάση μελαγχολίας και θλίψης για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Μπορείς να περάσεις από αυτά τα στάδια της θλίψης».

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

1 Μία εναλλακτική πρόταση εξόδου από τα αδιέξοδα του κυρίαρχου μετανεωτερικού υποδείγματος, πιστεύουμε ότι αποτελεί η ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΙΚΗ προσέγγιση που βασίζεται στην ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ του προσώπου και των σχέσεών του, στο ΟΡΑΜΑ των εργαζόμενων πολιτών και την ενδυνάμωση της ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ. Το νέο αυτό υπόδειγμα στηρίζεται επίσης και σε ένα συνθετικό, διεπιστημονικό & ενοποιητικό μοντέλο για τον Άνθρωπο και τις Ομάδες του και αποτελεί το ουσιαστικότερο και αποτελεσματικότερο εργαλείο για την ΠΡΟΛΗΨΗ & ΠΡΟΑΓΩΓΗ του ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΖΩΗΣ.

2 Η χρόνια διαρθρωτική ανεργία αποτελεί ενδημικό φαινόμενο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι δυνάμεις της εργασίας, σε παγκόσμιο επίπεδο, καθιστά την ανεργία ακόμη πιο επώδυνη για την εργατική τάξη. Μιαν εργατική τάξη κατακερματισμένη, ιδιωτεύουσα και μονίμως μετεκπαιδευόμενων, επανακαταρτιζόμενων και διαθέσιμων μισθωτών και ανέργων προς κάθε χρήση του κεφαλαίου. Η ύπαρξη μιας ευρείας ζώνης φτωχών,απασχολήσιμων και ανέργων επιτείνει τον κατακερματισμό και λειτουργεί ως ρυθμιστικός μοχλός «απορύθμισης» και «ευελιξίας» των όρων της εκμετάλλευσης εκ μέρους των κρατούντων. Μια από τις λύσεις είναι η δημιουργία Δικτύου ή κινήματος κατά της ανεργίας και της επισφαλούς απασχόλησης, όπου οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δεν θα αισθάνονται μόνοι τους, αλλά θα έχουν την αίσθηση της συλλογικότητας και της ένταξης σε μία κοινωνική ομάδα, μέσω της οποία θα διεκδικήσουν την επίλυση των προβλημάτων τους.

3 Τέλος, άλλη πρόταση προς υλοποίηση θα μπορούσε να είναι η δημιουργία, έστω και σε πιλοτική βάση, στο πλαίσιο του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, Συμβουλευτικών Κοινωνικών Κέντρων Υποστήριξης των Εργαζομένων, των Ανέργων, των Νέων και των Μεταναστών με στόχο την αποθυματοποίησή τους, επειδή πολλές φορές εξαιτίας των καθημερινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οδηγούνται στην περιθωριοποίηση και στον κοινωνικό αποκλεισμό.

Κλείνοντας το άρθρο αυτό και εστιάζοντας την προσοχή μας στην πρόληψη χρειάζεται να δράσουμε συντονισμένα και με αλληλεγγύη για την προαγωγή της ποιότητας της ζωής των εργαζόμενων πολιτών, την πρόληψη της ψυχοκοινωνικής δυσλειτουργικότητας και την ανάδυση πυρήνων και δικτύων επικοινωνίας, συνεργασίας και προοπτικής.

*αναδημοσίευση από exodospress.gr

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
– Γ. Α. Βασιλείου (1987): Ο Άνθρωπος ως Σύστημα. Μια παρουσίαση για τον παιδοψυχίατρο. Αθήνα, Καστανιώτης.
– Γ. Λεχουρίτης, Δ. Κατσορίδας (2010): Οι Κοινωνικές και Ψυχολογικές Επιπτώσεις της Ανεργίας. Εισήγηση στην ημερίδα του περιοδικού «Εγκέφαλος», 14/05/2010.
– Παπαδοπούλου Δ. (επ. & εισαγωγή) (2001). Κοινωνικός Αποκλεισμός. Για τους ανθρώπους που παραμερίζουμε. Αθήνα, Αρμός.
– Πουρκός Μ. (1997): Ο ρόλος του πλαισίου στην ανθρώπινη επικοινωνία την εκπαίδευση και την Κοινωνικο-Ηθική Μάθηση. Αθήνα, Gutemberg.

 Παρατήρηση 1^η: Ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της καπιταλιστικής αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Ειδικά, δε, σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, ο φασισμός γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.

    Παρατήρηση 2^η: Ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλύει τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.

• Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους.
• Αυτό συνέβη όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και  χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες.
• Αυτό συνέβη όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε  υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.
• Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ να κάνει πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να τον διορίζουν καγκελάριο.

    Παρατήρηση 3^η: Ο φασισμός είναι – μεταξύ άλλων – η μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεων της ολιγαρχίας που, πίσω από το «φιλολαϊκό» προσωπείο που χρησιμοποιεί για να αποκτήσει κοινωνική βάση, εκείνο που πραγματικά εγγυάται μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της είναι ότι τίθεται «το  κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως ακριβώς το υποσχέθηκε ο Χίτλερ στη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.

    Φυσικά όταν απειλείται η εξουσία της άρχουσας τάξης ή σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας αυτής της εξουσίας, οι ελίτ δεν αναμένουν πότε ο φασισμός θα αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα για να τον αξιοποιήσουν. Τον επιβάλλουν «από τα πάνω» με φωτιά και σίδερο: Αυτό συνέβη το 1973 στη Χιλή, το 1936 στην Ισπανία, το 1936 και το 1967 στην Ελλάδα.

    Παρατήρηση 4^η: Η ΕΕ που … απεχθάνεται τους «ολοκληρωτισμούς», που οι πολυεθνικές της είναι βουτηγμένες στο αίμα των λαών από την εποχή της αγαστής συνεργασίας τους με το ναζιστικό καθεστώς των Νταχάου και των Αουσβιτς (http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/180010,Kati-leipei-apo-to-kadro.html), είναι αυτή που

    α) μόνο από το 2014 και μετά έχει χρηματοδοτήσει με 2 εκ. ευρώ φασίστες και νεοναζί σε όλη την Ευρώπη (http://expo.se/2016/over-two-million-euros-in-eu-subsidies-granted-to-fascists_7074.html),

    β) έχει στηρίξει και στηρίζει τους νεοναζί της Ουκρανίας με τους οποίους έχει προωθήσει και συμφωνία σύνδεσης,

    γ) παρακολουθεί τις κυβερνήσεις κρατών – μελών της (πχ Βαλτικές χώρες) να ηρωοποιούν τους ναζί και τους δοσίλογους συνεργάτες τους της περιόδου της Κατοχής,

    δ) έχει στρώσει το έδαφος για την ενίσχυση της ακροδεξιάς από την Λεπέν στη Γαλλία μέχρι τους Ουρμπάν στην Ουγγαρία κι από Αυστρία μέχρι Ολλανδία, Σουηδία και Γερμανία.  

    Παρατήρηση 5^η: Μετά το αντικομμουνιστικό Μνημόνιο της ΕΕ στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, ήρθε το 2008 το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου – χωρίς περιστροφές – ομολογείτο ο βαθύτερος λόγος της αντικομμουνιστικής υστερίας των «κεφαλών» της ΕΕ:

    Ο κομμουνισμός, λέει η ΕΕ,  είναι «έγκλημα». Και τα «εγκλήματά του», εξηγούσε το Μνημόνιο στο εισηγητικό του μέρος, είναι απότοκο «της θεωρίας της πάλης των τάξεων»!

    Η πάλη των τάξεων, λοιπόν… Αυτή είναι που πρέπει να «καταργηθεί». Που «δεν κολλάει» με την εποχή της «συναίνεσης», του «διαλόγου», της «κοινωνικής ειρήνης», του «δεν υπάρχει εναλλακτική» και της «συναδέλφωσης» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, με τους δεύτερους, τους εργάτες, να πληρώνουν, και όταν υπάρχει ανάκαμψη, και όταν υπάρχει κρίση.

    Αφού, όμως, η πάλη των τάξεων δε γίνεται να «καταργηθεί» μέσω διαταγμάτων, θα πρέπει να συκοφαντηθεί, να ελεεινολογηθεί, να προβοκαριστεί, να στιγματιστεί και όπου είναι δυνατόν να ποινικοποιηθεί η δράση των κομμουνιστών. Εκείνων, δηλαδή,        

    α) που δεν υποκλίνονται στο αμετάκλητο της αστικής κοινωνίας, καθώς «η ιστορία όλων των κοινωνιών που υπήρξαν μέχρι σήμερα είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων», που πρωτοστατούν στην «οργάνωση των προλετάριων σε τάξη και συνακόλουθα σε πολιτικό κόμμα»,

    β) που διακηρύσσουν ότι σκοπός τους είναι «η ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο», με στόχο την κατάργηση όλων των τάξεων και τη μετάβαση σε μια μη εκμεταλλευτική, αταξική κοινωνία, όπου «στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας, με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις, θα έχουμε μια ένωση, μέσα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων» («Κομμουνιστικό Μανιφέστο»).

    Παρατήρηση 6^η: Είναι προφανές ότι αυτή η προοπτική, της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, δεν …συμφέρει όσους κατέχουν τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης. Κι αφού δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν σε επίπεδο ιδεών με τους κομμουνιστές, κατασκευάζουν την «ιστορία» στα μέτρα τους, έτσι ώστε να φαίνεται πως πίσω από τις κομμουνιστικές ιδέες υπάρχει κάτι το «εγκληματογόνο» και η απόδειξη περί τούτου είναι οι «εγκληματικές» πράξεις του κομμουνιστικού «ολοκληρωτισμού» που είναι συνώνυμος του… ναζισμού.

    Παρατήρηση 7^η: Κάθε συκοφαντία που διεκδικεί να παρουσιάζεται αληθοφανής έχει ανάγκη την παραχάραξη. Έτσι φτάσαμε στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου στο πλαίσιο αυτού του (αντι)ιστορικού «κόψε – ράψε», αποφασίστηκε «να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης» κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού. Γιατί, όμως, η 23η Αυγούστου; Επειδή αυτήν την ημερομηνία, στις 23 Αυγούστου 1939, υπογράφτηκε το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ». Να, επομένως, τα «ντοκουμέντα» της «σύμπλευσης» κομμουνισμού – ναζισμού. Μέχρι και σύμφωνο μη επίθεσης υπέγραψαν!

   ***

    Ας έρθουμε τώρα στο θέμα μας:

    Την Τρίτη που μας πέρασε το ημερολόγιο έδειχνε 23 Αυγούστου. Σημαδιακή ημερομηνία, όπως ήδη αναφέραμε, αφού η καλή μας Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να την ανακηρύξει ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης» κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού.

    Αυτά – κομμουνισμός και ναζισμός – στην προπαγάνδα της πολιτισμένης Ευρώπης πάνε μαζί. Είναι… ταυτόσημα. Μπορούν να σας το βεβαιώσουν από την κυρία υπουργό Υγείας της Λιθουανίας (χώρα της ΕΕ στην οποία στήνονται μνημεία υπέρ των Ες – Ες) η οποία πέρσι τάχθηκε δημόσια υπέρ της ευθανασίας… των φτωχών μέχρι τους εγχώριους «Πρετεντέρηδες»

    Το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ», λοιπόν. Εκεί, όπως λένε τα βαποράκια της ευρωενωσιακής γλίτσας, βρίσκονται τα «ντοκουμέντα» της «σύμπλευσης» κομμουνισμού – ναζισμού.

    Ως εκ τούτου, φέτος όπως κάθε χρόνο, η 23^η Αυγούστου αποτέλεσε ένα τρόπον τινά προσκλητήριο για κάθε φασίστα, κρυφοφασίστα, μισοφασίστα, Μπαλτακοφασίστα να λέει το μακρύ του και το κοντό του από κοινού με εκείνους τους «δημοκράτες» που η πολιτική τους γεννάει και θρέφει τους φασίστες

    (σσ: Τώρα θα αναρωτηθείτε πως γίνεται στο αντικομμουνιστικό ντελίριο κάθε 23^η Αυγούστου να συμμετέχουν και οι φασίστες. Εδώ, πια, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η βλακεία – πόσω μάλλον του φασίστα – είναι αθεράπευτη).   

    Συνεχίζουμε ξεκαθαρίζοντας ότι οι παρατηρήσεις που ακολουθούν δεν απευθύνονται στους κάθε λογής απογόνους του Γκαίμπελς καθώς με τους ενσυνείδητους παραχαράκτες της Ιστορίας δεν χωράει κανένας διάλογος.

    Οι βρωμερές ενέργειες, όμως, αποτελούν ενίοτε και ευκαιρία για να θυμηθούμε και να αξιολογήσουμε καταστάσεις και πράγματα:

    Πρώτον: Η παγκόσμια ιστοριογραφία – την οποία φυσικά δεν έγραψαν Σοβιετικοί ή κομμουνιστές – έχει αποφανθεί: Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης (Μολότοφ – Ρίμπεντροπ) της 23 Αυγούστου 1939 αποτέλεσε κίνηση της ΕΣΣΔ που έσωσε την Ευρώπη από τη χιτλερική χολέρα και προέκυψε μόνο μετά την άρνηση Αγγλίας – Γαλλίας για την από κοινού με την ΕΣΣΔ αντιμετώπιση της Γερμανίας. Ήταν μια κίνηση που επέτρεψε στη Σοβιετική Ενωση (σε μια στιγμή που ήδη είχε δεχτεί στο Ανατολικό της μέτωπο την επίθεση των Ιαπώνων) να αναδιοργανώσει τον Κόκκινο Στρατό και την οικονομία της, ώστε να καταφέρει – όπως και έγινε – να συντρίψει την επερχόμενη χιτλερική επίθεση.

    Δεύτερον: Ήταν η συμφωνία του Μονάχου, ένα χρόνο πριν (30 Σεπτέμβρη 1938) μεταξύ των Χίτλερ, Μουσολίνι, Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, με την οποία Αγγλία και Γαλλία άνοιξαν το δρόμο για τη ναζιστική επιδρομή στην Ευρώπη. Εκεί ήταν που οι πρόγονοι των αντικομμουνιστών του «δημοκρατικού τόξου» προσέφεραν στρατηγικό πλεονέκτημα στον Χίτλερ, που, μέσω της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας δεν συνάντησε καμία άμυνα και κυρίως του προσέφεραν μια απομονωμένη ΕΣΣΔ έρμαιο – όπως ήλπιζαν – στις πολεμικές διαθέσεις του Γ’ Ράιχ.

    Τρίτον: Είναι ενδεικτικό πως όταν η ΕΣΣΔ τάχθηκε κατά της Συμφωνίας του Μονάχου και προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στη Γαλλία και στην Αγγλία έναντι της Γερμανίας, Λονδίνο και Παρίσι απέρριψαν τη σοβιετική βοήθεια. Έτσι, το Σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (που υπεγράφη έναν ολόκληρο χρόνο μετά τη συμφωνία του Μονάχου) ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε απομείνει στη Σοβιετική Ένωση δεδομένων των συνθηκών. Εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες προετοιμασίας, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προεργασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης.

    Τέταρτον: Οι «ιστορικοί» και οι πολιτικοί του αντικομμουνισμού πολύ θα ήθελαν οι Σοβιετικοί να έμεναν άπραγοι. Να άφηναν ανοιχτά τα περάσματα στις χιτλερικές ορδές τόσο από την Πολωνία και Λευκορωσία όσο και από την Φινλανδία. Έτσι:

    α) Μιλούν (ποιοι; Οι ιμπεριαλιστές!)  για την «ιμπεριαλιστική επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης κατά της Φινλανδίας» το 1939, αλλά: «Ξεχνούν» την άρνηση των Φινλανδών να ενισχυθούν από την ΕΣΣΔ τα φινλανδικά σύνορα στον ισθμό της Καρελίας, τα οποία είναι σε μια απόσταση μόλις 32 χλμ. από το Λένινγκραντ, με την πόλη δηλαδή να βρίσκεται εντός του βεληνεκούς του ναζιστικού πυροβολικού. «Ξεχνούν» την πρόταση της ΕΣΣΔ για τη σύναψη μιας σοβιετο-φινλανδικής συνθήκης αμοιβαίας βοήθειας. «Ξεχνούν»  την σοβιετική πρόταση η Φινλανδία να μισθώσει στη Σοβιετική Ένωση το λιμένα Hanko και το έδαφος που γειτονεύει με αυτό, να επιτρέψει να έχει μια σοβιετική φρουρά εκεί για την προστασία της ναυτικής βάσης με αντάλλαγμα από την ΕΣΣΔ την εκχώρηση στην Φινλανδία μιας έκτασης  5.529 τετραγωνικών χιλιομέτρων, δηλαδή πάνω από 2 φορές μεγαλύτερη περιοχή. «Ξεχνούν» ότι η Φινλανδία υπήρχε ως κράτος από το 1918, μόνο επειδή αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της οι Μπολσεβίκοι.  «Ξεχνούν» ότι η αντιδραστική κυβέρνηση της Φινλανδίας υποκινούμενη από τους ιμπεριαλιστές όχι μόνο απέρριψε το σοβιετικό σύμφωνο φιλίας αλλά επιδόθηκε και σε συνοριακές επιθέσεις ενάντια στην ΕΣΣΔ με συνέπεια το ξέσπασμα του σοβιετοφινλανδικού πολέμου (30 Νοέμβρη 1939).Και φυσικά «ξεχνούν» το ρόλο της Φινλανδίας με το μέρος των χιτλερικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

    β) Μιλούν για τον δήθεν «διαμελισμό» της Πολωνίας μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, αλλά: «Ξεχνούν» πως όταν στις 17 Σεπτέμβρη 1939 πέρασε τα σοβιετοπολωνικά σύνορα ο Κόκκινος Στρατός για μπει φραγμός στις ορδές του Χίτλερ, η Πολωνία είχε ήδη συντριβεί από τους ναζί, πως ήδη ο Χίτλερ από την 1^η Σεπτέμβρη – χωρίς καμία έμπρακτη αντίδραση από Αγγλογάλλους –  είχε καταλάβει την Πολωνία και όπως δήλωσε ο Μολότοφ «η πολωνική κυβέρνηση έχει πάψει να δίνει οποιοδήποτε σημείο ζωής». «Ξεχνούν» ότι ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στα εδάφη που η σοβιετική εξουσία είχε αναγκαστεί να παραδώσει με τη ληστρική συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918. «Ξεχνούν», φυσικά, ότι τα εδάφη στα οποία προωθήθηκε ο Κόκκινος Στρατός με στόχο την υπεράσπιση των σοβιετικών συνόρων ήταν εδάφη της Δυτικής Λευκορωσίας και της Δυτικής Ουκρανίας που είχαν ληστέψει οι αστοί και οι τσιφλικάδες της Πολωνίας το 1920 κατά τη διάρκεια της αντεπαναστατικής εκστρατείας της Αντάντ. Όπως «ξεχνούν», φυσικά, ότι οι βαλτικές χώρες με τα φασιστικά τους καθεστώτα ήταν έτοιμες να τεθούν – όπως και έκαναν – στην υπηρεσία του Χίτλερ ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.

    γ) Όσοι κατηγορούν – σήμερα – την ΕΣΣΔ για το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία, είναι οι απόγονοι εκείνων που ήθελαν την καταστροφή της ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό όταν με το σύμφωνο η ΕΣΣΔ απέτρεψε την άμεση εναντίον της επίθεση από τους ναζί, οι Αμερικανοί διαμαρτύρονταν ότι ο Χίτλερ «δεν κράτησε την υπόσχεσή του να είναι λιοντάρι προς ανατολάς και αρνάκι προς δυσμάς» («Νew York Herald Tribune», 7/10/1939) και ο Τσόρτσιλ κατηγορούσε τους ναζί ότι «πρόδωσαν το αντικομιντέρν σύμφωνο και τις αντιμπολσεβίκικες συμφωνίες» (Collier’s – ΗΠΑ 30/9/1939, http://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/30279/symfono-molotof-rimpentrop-symfonoyn-stin-paraharaxi).

***

    Τι δεν λένε, λοιπόν, οι τυφλοπόντικες της Ιστορίας που αξιοποιούν προπαγανδιστικά το σύμφωνο εναντίον της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος;

• Ότι εκείνο το σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (μη επίθεσης και όχι «φιλίας», όπως του Μονάχου) υπογράφτηκε μόνον αφότου οι ΗΠΑ σφύριζαν υπέρ «ουδετερότητας» και επί μήνες η Αγγλία και η Γαλλία αρνούνταν να υπογράψουν με την ΕΣΣΔ συμφωνία κοινής δράσης εναντίον του ναζισμού.
• Ότι όλο αυτό το διάστημα ο ένας ιμπεριαλιστικός άξονας, των αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Ευρώπης, επιδίωκε να στραφεί μια ώρα αρχύτερα ο άλλος ιμπεριαλιστικός άξονας, της Γερμανίας, κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
• Ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ΕΣΣΔ χρειαζόταν ικανό διάστημα να οργανωθεί μπροστά στην επικείμενη και αναπόφευκτη πολεμική επίθεση από τη Γερμανία.
• Και ότι κάθε αντικειμενικός και αμερόληπτος ιστορικός έχει αναγνωρίσει ότι εκείνο το σύμφωνο αποδείχτηκε μια ευφυής κίνηση της ΕΣΣΔ, που της έδωσε το χρόνο να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει και, τελικά, να συντρίψει το ναζισμό.

   Τι δεν λένε οι τυφλοπόντικες: Ότι υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική επέτειο καταδίκης του ναζισμού και όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Είναι η 30ή του Σεπτέμβρη.

    Είναι η ημέρα (30 Σεπτέμβρη 1938 – ένα χρόνο πριν το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ), που στο Μόναχο, οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν μαζί με τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, το ομώνυμο «σύμφωνο του Μονάχου», με το οποίο οι «δημοκρατίες της Δύσης», στο πλαίσιο του «κατευνασμού» του φασισμού, έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, να την διαμελίσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

    Ήταν η 30η Σεπτέμβρη 1938 που η ιμπεριαλιστική συμφωνία του Μονάχου αποτέλεσε την κορύφωση της πολιτικής της ενθάρρυνσης των επιδρομέων. Οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, με την προτροπή της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ικανοποίησαν όλες τις απαιτήσεις του Χίτλερ, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ενωσης.

    Αυτή, βέβαια, η ημερομηνία απουσιάζει από τα αντικομμουνιστικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, από τις αποφάσεις της ΕΕ και από τα άρθρα των «Μένουμε Ευρώπη» – σμπίρων της. Πολύ λογικό για μια ΕΕ των «Χάιντερ», της Λεπέν και της ακροδεξιάς, για μια ΕΕ που – επί ελληνικής προεδρίας – υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με τους ναζί της Ουκρανίας. Πολύ λογικό, επίσης για τους γραφιάδες σμπίρους της που δίνουν νόημα στους στίχους του Βάρναλη: «…της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»!

      Άλλωστε αν η ΕΕ, το Ευρωκοινοβούλιο και οι κάθε λογής «φιλελεύθεροι» και «σοσιαλιστές» γκαιμπελίσκοι που τους ξεσκονίζουν νοιάζονταν για τη «δημοκρατία», αν είχαν ή έχουν ειλικρινή επιδίωξη να καταγγείλουν το ναζισμό και όχι να συκοφαντούν τον κομμουνισμό (όπως πραγματικά τους ενδιαφέρει), τότε θα είχαν να δείξουν έστω και μία ανακοίνωση, έστω μία διαμαρτυρία ή έστω μία καταγγελία τους για το γεγονός ότι σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία και μια σειρά ακόμα χώρες της ΕΕ στήνονται μνημεία υπέρ των Ες – Ες και «τιμούνται» συνεργάτες των Γερμανών, την ώρα που σε αυτές και άλλες χώρες (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ.) η μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία έχει κηρυχτεί «παράνομη» (!) από τα δικαστήρια και οι κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες τελούν σε καθεστώς παρανομίας.

***

       Υστερόγραφο 1^ο: Στην Ελλάδα της Κατοχής, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι γερμανοντυμένοι, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες δεν ήταν κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους άλλους αριστερούς και δημοκράτες ήταν στα βουνά και πολεμούσαν το ναζισμό. Οι κ.κ. Ελληνες ευρωβουλευτές που το 2008 υπέγραφαν δηλώσεις «εξίσωσης» του κομμουνισμού με τον φασισμό, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις τους που κάνουν τεμενάδες στην ΕΕ, που ψηφίζουν υπέρ της ναζιστοκρατούμενης Ουκρανίας τις κυρώσεις της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία (με τα γνωστά αποτελέσματα για τους Έλληνες αγρότες) μήπως ξέρουν ποιας ιδεολογίας και ποιας πολιτικής μήτρας εκτρώματα ήταν οι γερμανοτσολιάδες;

     Υστερόγραφο 2^ο: Στη ναζιστοκρατούμενη, πλέον, Ουκρανία, ό,τι θυμίζει Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κατά των ναζί διώκεται. Στο Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, κάθε χρόνο, μια συγκεκριμένη μέρα, οι αστυνόμοι και οι παρακρατικοί έχουν πολλή δουλειά. Είναι η μέρα της επετείου της απελευθέρωσης της πόλης από τους ναζί. Κατά σατανική ειρωνεία της Ιστορίας ήταν 23 Αυγούστου του 1943 όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε την πόλη από τους χιτλερικούς. Και ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμού της Ουκρανίας, που ξεχύνεται με κόκκινες σημαίες στους δρόμους για να τιμήσει την ημέρα, αυτό δεν το ξεχνά. Όμως τέτοιες «μνήμες» στην Ουκρανία σήμερα δεν επιτρέπονται…      

    Υστερόγραφο 3^ο: Η 23^η Αυγούστου είναι όντως σπουδαία ημερομηνία. Πρώτον: Ήταν 23 Αυγούστου του 1942 όταν η μάχη του Στάλινγκραντ πέρασε στην πιο αποφασιστική της φάση. Η 23^η Αυγούστου 1942 θεωρείται ημερομηνία ορόσημο για τη μάχη του Στάλινγκραντ γιατί από τη μέρα εκείνη η μάχη μεταφέρθηκε ακόμα και στις συνοικίες της πόλης όταν το 14^ο γερμανικό σώμα τεθωρακισμένων διέσπασε την αμυντική γραμμή του Στάλινγκραντ και έφτασε στο Βερτιάτσι. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ο τιτάνιος αγώνας των αμυνομένων σπίτι το σπίτι και δρόμο το δρόμο που οδήγησε στη συντριβή της ναζιστικής χολέρας. Δεύτερον: Ήταν 23 Αυγουστου 1943 όταν λήγει η τιτανομαχία του Κουρσκ. Ο Κόκκινος στρατός στη μεγαλύτερη  μάχη τεθωρακισμένων που έγινε ποτέ τσακίζει τους ναζί.

    Υστερόγραφο 4^ο: Τί νόημα έχει να γυρνάμε τόσο πίσω στην Ιστορία, θα ρωτήσει ο καλόπιστος φίλος. Είναι απλό: Όταν μιλάμε για την Ιστορία μιλάμε για το σήμερα, για το τώρα. Γιατί η Ιστορία – φίλε μου καλέ – είναι η πολιτική του παρελθόντος. Που σημαίνει ότι η σημερινή πολιτική δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Ιστορία του μέλλοντος. Και, συνεπώς, αναλογεί στον καθένα μας το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πως θα γραφτεί, αφού – άλλωστε – ήδη γράφεται πάνω στην πλάτη τη δική μας και των παιδιών μας.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ-ΑΝΕΡΓΩΝ & ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

Στις 27 Αυγούστου διοργανώνεται για δεύτερη φορά η «λευκή νύχτα» στην Πρέβεζα. «Τα καταστήματα που θα είναι ανοιχτά όλη τη νύχτα θα πωλούν τα είδη τους με μεγάλες προσφορές, ενώ θα προσφέρονται δωρεάν από τους καταστηματάρχες κεράσματα, γλυκά, ποτά και τοπικά προϊόντα. Γλέντι, κέφι και χορός, καλή διάθεση και μεγάλες ευκαιρίες για ψώνια σε τιμές κόστους…».

Μεγάλες προσφορές, ψώνια, διάθεση, τιμές κόστους… Λες και αυτό που λείπει από την πλειοψηφία των νοικοκυριών και δεν ψωνίζουν είναι ο χρόνος, και όχι τα χρήματα! Λες και το εισόδημά μας δεν ροκανίζεται  καθημερινά από την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ (φόροι και πάλι φόροι, μισθοί και συντάξεις φιλοδώρημα, απίστευτη ανεργία, εντατικοποίηση, απλήρωτη εργασία).

Μια βραδινή βόλτα στους δρόμους της Πρέβεζας είναι πολύ όμορφη από μόνη της! Στις 27 Αυγούστου η βραδινή βόλτα στα πλαίσια της «λευκής νύχτας»  θα είναι διαφορετική από τις άλλες φορές, γιατί εμείς δεν ξεχνάνε ότι οι «λευκές νύχτες»:

• όσο ωραιοποιημένες και αν μας σερβίρονται– είναι μια ακόμη προσπάθεια επιβολής καθεστώτος πλήρως «απελευθερωμένου» ωραρίου, και συνδυάζονται με την επιχειρούμενη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Εντάσσονται στην συνολική επίθεση που έχουν εξαπολύσει κράτος και εργοδοσία τα τελευταία χρόνια, επιχειρώντας να εντατικοποιήσουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων.
• σε όλη τη χώρα αποτελούν το «όχημα» να γενικευθεί το «δικαίωμα» του εργοδότη να απασχολεί τους εργαζόμενους όποτε θέλει, δίχως ωράριο, δίχως δικαιώματα/αξιοπρέπεια, και μάλιστα στο όνομα του «τουρισμού», της «ανάπτυξης» για την πόλη! Λες και αυτοί οι εργαζόμενοι δεν είναι κάτοικοι της ίδιας πόλης! Μετατρέπονται σε εργαζόμενους που δεν τους αναγνωρίζεται η ανάγκη για ξεκούραση, για ελεύθερο χρόνο που αντιμετωπίζονται ως εργαλεία για την αύξηση της κερδοφορίας των εργοδοτών.
• εντάσσονται στην πολιτική της κατάργησης κάθε εργασιακού δικαιώματος. Κατάργησης 8ώρου, κυριακάτικης αργίας, με ταυτόχρονη μείωση μισθών σε επίπεδα πείνας. Όλα για «το καλό και την ανάδειξη της πόλης» (βλ. τις τσέπες και τους τραπεζικούς λογαριασμούς συγκεκριμένων εργοδοτών)!  (Είναι οι ίδιες ολέθριες αλλαγές στα εργασιακά που σχεδιάζονται από κυβέρνηση – ΔΝΤ και ΕΕ για το φθινόπωρο που μας έρχεται).
• δεν θίγουν τα εργασιακά δικαιώματα μόνο των εμποροϋπαλλήλων αλλά και τα δικαιώματα των μικροεμπόρων που διαφωνούν αλλά ανοίγουν. Ταυτόχρονα όλοι εμείς που θα κάνουμε τη βόλτα μας, υποστηρίζουμε ακούσια την κατάργηση της όποιας προστασίας έχει απομείνει και στις δικές μας εργασιακές σχέσεις. Δίνουμε το ελεύθερο στην ασυδοσία του κράτους και του εργοδότη ενάντια στα δικά μας εργασιακά δικαιώματα. Η «συνταγή» είναι πολύ απλή: δηλαδή, εργοδοσία, κράτος και κεφάλαιο θίγουν πρώτα συγκεκριμένες ομάδες εργαζομένων, προσπαθώντας να αποσπάσουν την υποστήριξη (ή την ευμενή ουδετερότητα) εμάς, των υπολοίπων, και όταν το καταφέρουν, επιτίθενται ανενόχλητοι και στους υπόλοιπους!

Δεν μας αρμόζει να κάνουμε τα στραβά μάτια μπροστά στους συναδέλφους που θίγονται τώρα, με αφορμή τη «λευκή νύχτα».

«…δεκάδες βεγγαλικά και αναμμένα φαναράκια… φαντασμαγορική έναρξη των εκδηλώσεων… διάφορα πολιτιστικά και καλλιτεχνικά  δρώμενα. Μουσικά και χορευτικά σχήματα, θέατρο δρόμου, χάλκινα, ξυλοπόδαροι, κλόουν, ταχυδακτυλουργός, παράσταση καραγκιόζη και άλλα που θα εξελίσσονται στην πλατεία Ανδρούτσου, στο ιστορικό κέντρο της πόλης και στην παραλία, δίνοντας χρώματα και ήχους σε αυτή την ξεχωριστή νύχτα».

Πω, πω πολιτισμός! Μήπως τελικά είμαστε άδικοι και βρίσκουμε παντού τα αρνητικά; Μήπως δεν αφήνουμε τον κόσμο να διασκεδάσει;

Από πότε ο πολιτισμός ταυτίζεται με την αύξηση της κερδοφορίας των εργοδοτών; Από πότε είναι διασκέδαση η  δήθεν «ευκαιρία» να αποκτήσουμε «σε τιμές κόστους» αυτά που μας στέρησαν στο όνομα της πληρωμής ενός χρέους που δεν δημιούργησε ο λαός αλλά καλείται να το ξεπληρώσει;

Πολιτιστικά και καλλιτεχνικά δρώμενα σε διάφορα σημεία του κέντρου συνθέτουν ένα πανηγύρι που δημιουργεί την ψευδαίσθηση στους μεν επισκέπτες ότι έτσι, «γνωρίζουν την ομορφιά της πόλης» στους δε ντόπιους ότι έτσι, «ζούμε την πόλη μας»!

Από πότε η πόλη της Πρέβεζας ταυτίζεται μόνο με το ιστορικό της κέντρο;

Από πότε το ιστορικό κέντρο μιας πόλης είναι μόνο τα μαγαζιά του και όλα πρέπει να υποτάσσονται στο εμπορικό τους συμφέρον;

Όλοι οι «φορείς» και οι «υπεύθυνοι» παραδέχονται ότι σκουπίδια δεν πρέπει να υπάρχουν στην πόλη μας αλλά πρώτα θα φροντίσουν το κέντρο, τη βιτρίνα, την τουριστική κίνηση∙ οι γειτονιές, οι παραλίες, τα πάρκα έπονται (άσε που σε αυτά τα μη κεντρικά μέρη συχνάζουν μετανάστες, περιθωριακοί, ακούλτουροι που και να τους καθαρίσεις το χώρο αυτοί θα τον ξαναβρομίσουν!)



Ιστορικό κέντρο «καθαρό» από αφισοκολλήσεις κυρίως πολιτικού περιεχομένου (για εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα θα μιλάμε τώρα; Και μετά άντε να κρατήσεις σκλάβο τον εργαζόμενο/η να δουλεύει ανασφάλιστος, τρέχοντας, οποιαδήποτε ώρα και στιγμή τον χρειαστείς!).

Αλήθεια, το να «γνωρίσουμε» και  το «να ζούμε τις ομορφιές της πόλης μας» σημαίνει να καταναλώνουμε από καλλιτέχνες, σουβλάκια μέχρι μπλουζάκια μισοτιμής;  Σημαίνει να θεωρούμε το δημόσιο χώρο, ως πεδίο συνάντησής μας με τα εμπορεύματα;

Αλήθεια, τι γίνεται με τις μικρές επιχειρήσεις εκτός ιστορικού κέντρου αλλά και εντός ιστορικού κέντρου; Πόσες έκλεισαν; Πόσες θα κλείσουν; Όπως στις μεγάλες πόλεις οι «λευκές νύχτες» ευνοούν κυρίως τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα και  ορισμένους εμπόρους που υλοποιούν τη κυρίαρχη πολιτική , ανάλογη «ταξικότητα» υπάρχει και στις μικρές πόλεις.

Αρνούμαστε τις  θλιβερές γιορτές των διοργανωτών, τις «μαγικές νύχτες» τους και τις γυαλιστερές βιτρίνες που θέλουν να μας πνίξουν στη χαζοχαρούμενη ανεμελιά της κατανάλωσης για να μην βλέπουμε την ανεργία, την εξαθλίωση και την εργασιακή καταπίεση που απλώνεται γύρω μας.

Οφείλουμε πραγματικά να μη συναινέσουμε στην παραπέρα ισοπέδωση κάθε εργασιακού δικαιώματος που επιβλήθηκε με τους αγώνες των εργαζομένων, με θυσίες και αίμα. Οφείλουμε να μην υπακούσουμε σε «πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης φορέων» με προφανή ιδιοτελή κίνητρα!

Η εναντίωση και ο αγώνας ενάντια σε «πρωτοβουλίες» τύπου «λευκής νύχτας» είναι απαραίτητα για να μην μαυρίσουν και άλλο οι μέρες που ζούμε.

Συνδέεται άμεσα με τον αγώνα για την ανατροπή της μίζερης πραγματικότητας, της μοιρολατρίας που θέλουν να επιβάλλουν στο λαό η  συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η Ε.Ε και το ΔΝΤ.

ΝΑ ΣΚΕΦΘΟΥΜΕ ΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ/ΕΣ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΑΝ ΠΕΛΑΤΕΣ/ΙΣΣΕΣ

ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΟΙ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ
ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!

Οι μοναδικές λευκές νύχτες που δεχόμαστε ολόψυχα να απολαύσουμε
είναι αυτές του χειμώνα, αν και όταν πέσει χιόνι στη Πρέβεζα!

Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό" 

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 24 Αυγούστου 2016 πραγματοποιήθηκε εγκληματική εμπρηστική επίθεση, φασιστικής έμπνευσης, στο κτίριο της Κατάληψης Στέγης Προσφύγων/ Μεταναστών Νοταρά 26.

Μετά το πρωτάθλημα με απόφαση του υφυπουργού αθλητισμού, Σταύρου Κοντονή, αναβάλλεται και η πρεμιέρα του Κυπέλλου Ελλάδας.

Με βάση το πρόγραμμα, τα παιχνίδια της πρώτης φάσης, Παναιγιάλειος-Σπάρτη και ΟΦΗ-Αχαρναϊκός, θα διεξάγονταν στις 30 και 31 Αυγούστου, ωστόσο, ο κυβερνητικός παράγοντας υπέγραψε το πρωί της Παρασκευής απόφαση με την οποία αναβάλλεται τουλάχιστον μέχρι τη 10η Σεπτεμβρίου η διεξαγωγή ποδοσφαιρικών αγώνων Κυπέλλου Επαγγελματικών Ομάδων Α΄ και Β΄ Εθνικής κατηγορίας (Super league – Football League), της περιόδου 2016-2017.

Η απόφαση είναι συμπληρωματική εκείνης της 18ης Αυγούστου 2016, που αφορούσε το πρωτάθλημα της Super League και αναμένεται η δημοσίευσή της στο ΦΕΚ.




πηγή tvxs.gr

Χθες το βράδυ το αμερικανικό δίκτυο ABC παρουσίασε την τραγική ιστορία της Κάιλα Μιούλερ και το δριμύ κατηγορώ των γονιών της Μάρσα και Καρλ για την στάση της οργάνωσης «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», από όχημα της οποίας, απήχθη η κόρη τους στις 4 Αυγούστου του 2013, κοντά στο Χαλέπι της Συρίας.

Στο ίδιο όχημα επέβαιναν ο φίλος της Ομάρ Αλκχάνι και ο οδηγός, ο οποίος και αφέθηκε ελεύθερος από τους ένοπλους τζιχαντιστές του ISIS, που τους απήγαγαν.



Περίπου ένα μήνα αργότερα οι τζιχαντιστές άφησαν ελεύθερο και τον Ομάρ ενώ η Κάιλα μεταφέρθηκε στη Ράκα, όπου βιάστηκε και κακοποιήθηκε, όπως έγινε γνωστό από μαρτυρίες άλλων γυναικών ομήρων, από τον ηγέτη του ISIS και αυτόκλητο Χαλίφη του Ισλαμικού Κράτους, Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι.

Η 25χρονη Νισρίν Άσαντ Ιμπραήμ Μπαχάρ ή Ουμ Σαγιάφ 25, ομολόγησε στο FBI πέρσι ότι ο Αμπού Μπακρ AλΜπαγκντάντι ήταν «ιδιοκτήτης» της Κάιλα Μιούλερ κατά την αιχμαλωσία της στο σπίτι των Σαγιάφ, και ότι η «ιδιοκτησία» σήμαινε ότι ήταν σκλάβα.

Η 26χρονη Αμερικανίδα είχε βιαστεί επανειλημμένως από τον Αλ Μπαγκντάντι ενώ ήταν αιχμάλωτη για 18 μήνες στη Συρία και τον Ιανουάριο του 2014 είχε δώσει ένα γράμμα προς τους γονείς της σε τρεις γυναίκες μέλη της οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα, οι οποίες απελευθερώθηκαν από τους τζιχαντιστές τρεις μήνες μετά.

Το γράμμα της Κάιλα όμως δεν έφθασε ποτέ στα χέρια των γονιών της γιατί η οργάνωση έκρινε ότι θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή των μελών της, που μόλις είχαν αφεθεί ελεύθερα.

Οι γονείς της 26χρονης που σκοτώθηκε τον Φεβρουάριο του 2015 κατηγορούν την οργάνωση ότι δεν έδωσε πληροφορίες που διέθετε για το Ισλαμικό Κράτος και την τύχη της κόρης τους, εμπόδισε τις διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωσή της.

Οι Μιούλερ έχουν καταγράψει τηλεφωνική τους συνομιλία, που θα μεταδοθεί σήμερα από το ABC, με ένα ανώτερο στέλεχος της οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα- δέκα μήνες μετά την απαγωγή της κόρης τους  – ζητώντας από την οργάνωση βοήθεια σχετικά με τις διαπραγματεύσεις.

«Όχι» ήταν η απάντηση του στελέχους της οργάνωσης.

«Κάπου σε μια αίθουσα συνεδριάσεων, κάποιοι αποφάσισαν να αφήσουν την κόρη μας εκεί για να βασανιστεί να βιαστεί και τελικά να δολοφονηθεί» λέει με πικρία ο πατέρας της.

Η Κάιλα Μιούλερ είχε φύγει για να βοηθήσει τους πρόσφυγες από τη Συρία φθάνοντας τον Δεκέμβριο του 2012 στη νοτιοανατολική Τουρκία ως εθελόντρια της οργάνωσης «Support to Life».

Η παραπάνω οργάνωση βρέθηκε από την πρώτη στιγμή της ομηρίας στο πλευρό των γονιών της 26χρονης, όμως ήταν πολύ μικρή για να μπορέσει να πιέσει και να διαπραγματευτεί όπως συνηθίζουν πλέον οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, που μέχρι σήμερα έχουν καταφέρει να απελευθερώσουν επτά μέλη τους, καταβάλλοντας λύτρα στους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους.

«Η Κάιλα δεν ήταν μέλος μας και δεν είχαμε καμία ηθική υποχρέωση» δήλωσε ο Τζέισον Κόουν επικεφαλής της οργάνωσης στις ΗΠΑ προσθέτοντας ότι «δεν είμαστε σε θέση να διαπραγματευόμαστε για ανθρώπους που δεν ανήκουν στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα».

Ωστόσο, οι γονείς αντιτείνουν ότι η Κάιλα απήχθη από αυτοκίνητο της οργάνωσης αφού πρώτα είχε επισκεφθεί νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Χαλέπι και είχε κανονίσει μαζί τους ότι θα πρόσφερε βοήθεια εκεί, σε καθημερινή βάση.

Πέθανε σε ηλικία 89 ετών στο Παρίσι, ο Μισέλ Μπιτόρ. 

O Γάλλος συγγραφέας, ποιητής, δοκιμιογράφος και κριτικός θεωρείται ο πατέρας του Νέου Μυθιστορήματος (Νουβό Ρομάν).

Ο Μισέλ Μπιτόρ γεννήθηκε στο Mons-en-Baroeul της Γαλλίας το 1026. Εργάστηκε ως καθηγητής γαλλικών στην Αίγυπτο κατ’ αρχάς τη δεκαετία του 1950 και στη συνέχεια στην Ecola Internationele της Γενεύης. 

Ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα στον τομέα της λογοτεχνίας στη Γαλλία, στην Ελβετία και στην Αμερική και συγχρόνως ασχολήθηκε με το μυθιστόρημα, την ποίηση, το δοκίμιο και την κριτική, τολμώντας γραφή πειραματική.

Έγινε ευρύτερα γνωστός με το μυθιστόρημα «Τροποποίηση», ένα βιβλίο γραμμένο στο δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο για το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Ρενοντό. Το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο που κυκλοφόρησε στη γλώσσα μας το 1990 από τις εκδόσεις «Εστία».

Για την προσφορά του στα γράμματα τιμήθηκε από τη Γαλλική Ακαδημία το 2013.