Την πεποίθησή του ότι οι Μίνωες είχαν μεγάλη αστρονομική γνώση εκφράζει για μία ακόμα φορά ο διδάκτορας, ερευνητής αιγαιακών γραφών Μηνάς Τσικριτσής, ο οποίος την Παρασκευή μίλησε για τον Μινωικό Υπολογιστή του Παλαικάστρου, στο Παλαίκαστρο της Σητείας, σε μία προσπάθεια να ερμηνεύσει τη λειτουργία του, καθώς και τις άλλες παραστάσεις που βρέθηκαν σε δύο μήτρες το 1897.


Όπως τόνισε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο ο δρ. Τσικριτσής μετρώντας σε κάθε παράσταση τις κουκίδες που περιβάλλουν τους πελέκεις μπορεί να γίνει ένας άμεσος συσχετισμός με την ετήσια κίνηση του Ήλιου, ώστε να γίνει κατανοητό το κοσμολογικό Μινωικό μοντέλο, με τον συμβολισμό του διπλού πέλεκυ και τον παράξενο συμβολισμό των δυο έψιλον τα οποία εμφανίζονται δίπλα από το μινωικό θρόνο αλλά και χαραγμένο στο έδαφος σε πολλές πομπικές πλάκες.

Ο συμβολισμός του διπλού πέλεκυ και του διπλού έψιλον

Ένα από τα θρησκευτικά Μινωικά σύμβολα είναι ο διπλός πέλεκυς, όπως και ο σταυρός σήμερα στον χριστιανισμό. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι οι «Λυδοί γάρ 'λάβρυν' τoν πέλεκυν ονομάζουσι» και ίσως από την λέξη Λάβρυς να προέρχεται η λέξη λαβύρινθος = οίκος του λάβρυος, σημειώνει ο δρ. Τσικριτσής.

«Ο διπλός πέλεκυς εμφανίζεται σε πολλά χάλκινα ή χρυσά ευρήματα, αλλά και ως σύμβολο από την Κρητική Ιερογλυφική γραφή με φωνητική αξία a-άλφα. Είναι πιθανόν όπως θα δειχθεί ο πέλεκυς, ως σύμβολο της κίνησης του Ήλιου, η συλλαβική τους αξία a-άλφα να είναι ακροφωνία της αιολικής λέξης α-έλιος, που σημαίνει το αντικείμενο που λάμπει και ζεστάνει, όπως ο Ευστάθιος ετυμολογεί το αέλιος από το άω τω λάμπω... και αύως Αιολικώς, ... και εκ του έλη, η θερμασία, αέλιος...», τονίζει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο ο ερευνητής.

Στο Παλαίκαστρο σε χώρο που ήταν ένα Μινωικό Χαλκουργείο - Χυτήριο, βρέθηκε και η δεύτερη πλάκα που φέρει στην μια πλευρά δύο πέλεκυς, ένα μεγάλο και ένα μικρότερο.
«Μετρώντας τα ανάγλυφα στίγματα που εμφανιζόταν στην κάθε κόψη του μεγαλυτέρου, παρατηρήσαμε στο αριστερό μέρος του πέλεκυ στην κάτω κόψη να έχει 94 ανάγλυφες κουκίδες και στην άνω πλευρά 89, που προστιθέμενες δίνουν 183, η άλλη κόψη του πέλεκυ δίνει 91+91=182. Δηλαδή το σύνολο των ανάγλυφων κουκίδων μας δίνει το ηλιακό έτος 183+182= 365 ημερών. Εντός του πέλεκυ εμφανίζεται χαραγμένο και το γνωστό σύμβολο των 2 έψιλον που έχει 3 ακτίνες στην κάθε πλευρά, έτσι το σύμβολο αυτό αποτυπώνει την κίνηση του Ήλιου από τα Ηλιοστάσια στις Ισημερίες», υποστηρίζει ο δρ. Τσικριτσής.

Όπως λέει ο ερευνητής Μαθηματικός, ειδικός στην Αρχαιοαστρονομία, συνεργάτης στο Φυσικό του Πανεπιστημίου Αθηνών, από πολλούς ερευνητές το σύμβολο του πέλεκυ θεωρείται ότι είναι Ηλιακό, και μέσα από την έρευνά του επιβεβαιώνεται ότι η απεικόνισή του αποτυπώνει την κίνηση του ήλιου στα Ηλιοστάσια - τις Ισημερίες και το ηλιακό ημερολόγιο. Ακόμα και το διπλό έψιλον, όπως λέει, που ταυτίζεται με το Δελφικό σύμβολο του διπλού έψιλον, η μήτρα του Παλαικάστρου δίνει μια σημαντική ερμηνεία.

Όπως εξηγεί ο δρ. Τσικριστής, ο μικρότερος πέλεκυς με τα 89 ανάγλυφα στίγματα που αντιστοιχεί σε 3 σεληνιακούς μήνες πιθανόν να δηλώνει την κίνηση του ήλιου από ένα ηλιοστάσιο σε μια Ισημερία. Τα συμπεράσματα αυτά εμφανίζονται και σε άλλους πελέκεις που μελετήθηκαν σε εικόνες από το Αρχαιολογικό μουσείο Ηρακλείου.

«Παρατηρούμε λοιπόν κάποιες συμπτώσεις, όπου σε μια πέτρινη μήτρα αναπαραγωγής πολλών αντιγράφων: πελέκεων, του Μινωικού Υπολογιστή εκλείψεων, του κοσμολογικού μοντέλου των Μινωιτών και της τιτανίδας Θεάς Ρέας, υπάρχουν πολλές αστρονομικές απεικονίσεις. Τελικά μία ασήμαντη για πολλούς πλάκα αν μελετηθεί και αρχαιοαστρονομικά μπορεί να δώσει πολλές πληροφορίες ενός μυστηριακού πολιτισμού που είναι ο Μινωικός», τονίζει ο δρ. Τσικριτσής.


Τα παραπάνω στοιχεία θα παρουσιαστούν και στο διεθνές συνέδριο «Η αρχαία Ελλάδα και ο σύγχρονος Κόσμος», που θα γίνει στην Αρχαία Ολυμπία από τις 28 έως τις 31 Αυγούστου.

 Στην εκδήλωση του Παλαικάστρου, όπου βρέθηκαν τα σημαντικά αυτά ευρήματα, ομιλητής ηταν την Παρασκευή και ο Καναδός αρχαιολόγος Αλεξάντερ Μακ Γκίλεβρι, ο οποίος αναφέρθηκε στο περίφημο χρυσελεφάντινο αγαλματίδιο, τον «Κούρο του Παλαικάστρου», που βρέθηκε στις ανασκαφές της μινωϊκής πόλης.


 Το αγαλματίδιο έχει ύψος 54 εκ. και είναι σύνθετο από διάφορα υλικά όπως δόντι ιπποπόταμου, ορυκτό σερπαντίνη, ορεία κρύσταλλο, ξύλο και χρυσά επιθήματα. Θεωρείται από τα αριστουργήματα της τέχνης των Μινωϊτών.





















πηγή tvxs

ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΠΣ ΤΗΣ ΛΑ.Ε:

ΚΟΛΑΦΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΩ Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΙΕΟ ΤΟΥ ΔΝΤ ΓΙΑ ΕΕ – ΔΝΤ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ
ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ, ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ

Η Έκθεση – βόμβα του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης (ΙΕΟ) του ΔΝΤ έρχεται να στήσει στο εδώλιο για εγκλήματα κατά της χώρας μας που οδήγησαν στην καταστροφή της τόσο το κυρίαρχο κατεστημένο της ΕΕ και το ίδιο το ΔΝΤ αλλά και το σύνολο της εγχώριας μνημονιακής πολιτικής τάξης της χώρας μας.

Η Έκθεση του ΙΕΟ αναγνωρίζει ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ στο μνημονιακό πρόγραμμα της Ελλάδας έγινε κατ' εξαίρεση, με πλήρη παραβίαση του Κανονισμού του, αφού το ίδιο το ΔΝΤ είχε διαπιστώσει ότι το ελληνικό χρέος ήταν μη βιώσιμο και όφειλε να είχε προηγηθεί η αναδιάρθρωση – κούρεμα του.

Η ίδια η Λαγκάρντ με δηλώσεις της αναγνωρίζει ότι το πρόγραμμα δεν κατασκευάστηκε για να πετύχει αλλά για να “αγορασθεί χρόνος”, προκειμένου να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ και να προστατευθεί η ευρωζώνη.

Έρχονται , λοιπόν, οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες της, δήθεν, διάσωσης της χώρας και ομολογούν με απέραντο κυνισμό ότι κατέστρεψαν συνειδητά τον τόπο και ότι η Ελλάδα και ο λαός της θυσιάστηκαν για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ και για να διασωθεί η ευρωζώνη!

Η έκθεση αυτή του ΙΕΟ του ΔΝΤ αποτελεί ταυτόχρονα ένα αμείλικτο κατηγορώ για όλη την μνημονιακή και ευρωζωνική πολιτική τάξη της χώρας μας και όχι μόνο για τον Γ. Α. Παπανδρέου και την κυβέρνηση του.

Το κατηγορώ του ΙΕΟ του ΔΝΤ δεν αφορά μόνο το πρώτο μνημόνιο αλλά και το δεύτερο και το τρίτο, αφού, δυστυχώς, και εκείνα συνεχίζουν και κλιμακώνουν την ίδια καταστρεπτική πολιτική και οικονομική φιλοσοφία της άγριας λιτότητας και της φορολεηλασίας, την ίδια ώρα, μάλιστα, που το χρέος παραμένει επαχθές, επονείδιστο και μη βιώσιμο και

συνεχώς αυξάνεται.

Η Έκθεση του ΙΕΟ του ΔΝΤ αφήνει βαρύτατα εκτεθειμένους για πολιτική προδοσία της χώρας και του λαού όλο το μνημονιακό πολιτικό κόσμο, όλους όσους ψήφισαν και διαχειρίστηκαν μνημόνια και επισύρει σε βάρος τους όχι μόνο πελώριες πολιτικές αλλά και βαριές ποινικές ευθύνες .

Είναι σαφές, πλέον, ότι οι ηγέτες των μνημονιακών και νεομνημονιακών κομμάτων και το πολιτικό προσωπικό τους, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, ως το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ, τη ΔΗΜΑΡ και την ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, συνειδητά εγκληματούν σε βάρος της χώρας και θέτουν το ευρώ και την ευρωζώνη, μαζί με τα συμφέροντα μιας ληστρικής ολιγαρχίας, πάνω από τον τόπο και το λαό, συνεχίζοντας τυφλωμένοι να τους θυσιάζουν σε μια πρωτοφανή και χωρίς παγκόσμιο προηγούμενο πορεία φαύλου κύκλου και αδιεξόδου.

Αυτήν την ώρα η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως και χωρίς καμιά αναβολή μια βαθιά δημοκρατική αντιμνημονιακή ανατροπή, που θα πετάξει στο περιθώριο την κυβέρνηση Τσίπρα και όλη την εθελόδουλη μνημονιακή πολιτική “σαβούρα” και θα βάλει τη χώρα σε μια νέα δημοκρατική αντιμνημονιακή τροχιά, αποκαθιστώντας τη νομισματική της και την εθνική της κυριαρχία στη βάση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος:

~διαγραφής του χρέους

~ευρύτατης σεισάχθειας των ιδιωτικών χρεών

~εθνικοποίησης των τραπεζών

~ανακοπής των ιδιωτικοποιήσεων και ανάκτησης του δημοσίου πλούτου

~ισχυρής ρευστότητας με μηδενικά, σχεδόν, επιτόκια για τη στήριξη διπλάσιων, τουλάχιστον, δημόσιων παραγωγικών επενδύσεων και των
μικρομεσαίων δραστηριοτήτων με την διεύρυνση της απασχόλησης, το σεβασμό και αναβάθμιση των εργασιακών σχέσεων στήριξης και ενίσχυσης, μισθών συντάξεων και της μικρομεσαίας αγροτιάς αλλαγής της δημόσιας διοίκησης και θεσμοθέτησης ενός απλού σταθερού και δίκαιου φορολογικού συστήματος .

Σήμερα η ΛΑ.Ε καλεί σε ένα ευρύ αριστερό ριζοσπαστικό προοδευτικό πατριωτικό πολιτικό και εκλογικό μέτωπο όλες τις συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις για να σταματήσουμε αυτήν την ανεπανάληπτη καταστροφή της χώρας, που έχουν φτάσει να την ομολογούν κυνικά οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες της.

«Είναι έγκλημα κατά του πολιτεύματος το Μνημόνιο»
«Εκλογικός νόμος – μεθόδευση για Κυβέρνηση μνημονιακής συνενοχής»

Για την έκθεση του ΔΝΤ και την Κριστίν Λαγκάρντ που παραδέχεται ότι έγιναν λάθη στο ελληνικό πρόγραμμα, τα εγκαίνια του αεροδρομίου στην Πάρο παρουσία του Αλέξη Τσίπρα, τις πρόσφατες πρωθυπουργικές ανακοινώσεις για «κοινωνικές παροχές» ως αντιστάθμισμα στην περικοπή του ΕΚΑΣ αλλά και την Συνταγματική Αναθεώρηση, την δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο, για τη διαπλοκή αλλά και τις τηλεοπτικές άδειες μίλησε μεταξύ άλλων σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη η Ζωή Κωνσταντοπούλου στον Σπύρο Χαριτάτο στον σταθμό Alpha 989.


Έκθεση ΔΝΤ με την οποία ομολογείται λάθος του Ταμείου στην περίπτωση των Μνημονίων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα

«Πρόκειται για στοιχεία τα οποία θεμελιώνουν ευθύνη και, μάλιστα, όχι μόνον διεθνή, όχι μόνον ποινική αλλά και αστική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των επιτελών του. Και είναι χαρακτηριστικό ότι αυτές οι εκθέσεις προκαλούν και έναν πανικό στα στελέχη των διεθνών αυτών οργανισμών. Είναι χαρακτηριστικό επί παραδείγματι ότι η κυρία Λαγκάρντ σπεύδει να μετακυλήσει τις ευθύνες στον προκάτοχο της, τον κύριο Στρος Καν, και σπεύδει επίσης να παρασιωπήσει αυτό που αποτελεί κορυφαίο γεγονός και αποκάλυψη της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους πέρυσι , ότι δηλαδή, η μη διαγραφή χρέους το 2010, δεν έγινε από παραδρομή: έγινε σε συμφωνία με τις Κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας, προκειμένου να διασωθούν οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες που διακρατούσαν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Σας θυμίζω, το 2010, Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, ήταν η κυρία Λαγκάρντ. Αυτά λοιπόν δεν έγιναν από κάποιους ξένους ...

Έχει ενδιαφέρον ότι η γαλλική Δικαιοσύνη, δεν δίστασε ούτε να κάνει έρευνα κατ' οίκον στην κυρία Λαγκάρντ, ούτε να την καλέσει ως ύποπτη, ούτε να κατασχέσει στοιχεία. Και αυτό πρέπει να είναι ένα μάθημα - υπόδειγμα και για την ελληνική Δικαιοσύνη, που θα έπρεπε προ πολλού στο θέμα του Μνημονίου, που αποτελεί έγκλημα κατά του πολιτεύματος, με συμμετοχή ξένων επιτετραμμένων, θα έπρεπε να έχει κινηθεί. Υπάρχουν χίλιες δικαιολογίες και χίλια άλλοθι , υπάρχουν τα εμπόδια του νόμου περί ευθύνης Υπουργών, που δεν βλέπω ούτε αυτή η Κυβέρνηση να βιάζεται να προωθήσει την αναθεώρηση του σχετικού συνταγματικού άρθρου. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει και η δυνατότητα ακριβώς με τις διατάξεις των εγκλημάτων κατά του πολιτεύματος και τις διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου που αφορούν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, να ελεγχθούν εκείνοι οι οποίοι επιβάλλουν αυτές τις συνθήκες και αυτό το καθεστώς στην χώρα μας».




Για την εκδήλωση στα Εξάρχεια στις 24/7/16 και τις δηλώσεις Τόσκα

Τα Εξάρχεια είναι η γειτονιά μου. Εκεί έχω το γραφείο μου. Αν είναι άβατο για εκείνους που δεν μπορούν γενικά να κυκλοφορήσουν, αυτό είναι άλλη ιστορία. Τα Εξάρχεια είναι φιλήσυχος, ανοιχτός και ελεύθερος χώρος. Η περιγραφή του με μελανά χρώματα είναι στοχοποίηση μερίδας πολιτών. Ανακοινώσαμε ότι θα πάμε στα Εξάρχεια. Πήγαμε. Ήρθαν πολλοί πολίτες, θα ξαναπάμε. Η Δημοκρατία είναι υπόθεση διεκδίκησης σε όλα τα επίπεδα. Η Δημοκρατία είναι καθημερινή πράξη και δράση.

Η Πλεύση Ελευθερίας και η πρωτοβουλία που έχουμε φτιάξει το «ΟΧΙ στα Ναι τους» επέλεξε να βρεθεί ανάμεσα στους πολίτες στην πλατεία Εξαρχείων και να πούμε ότι η Δημοκρατία είναι υπόθεση των πολιτών.

Η Πλεύση Ελευθερίας θα πάει παντού, δίπλα στους πολίτες. Διεκδικεί οι πολίτες να μπορούν να αναπνέουν ελεύθεροι.

Σχολιάζοντας την δήλωση του κ. Τόσκα (ότι «καθάρισαν τα Εξάρχεια») είπε χαρακτηριστικά: «Θα πω ότι υπερασπίστηκα και θα υπερασπιστώ εκείνους που διεκδικούν έναν άλλο τρόπο ύπαρξης. Η στοχοποίησή τους από πολιτικούς, δικαστικούς, εισαγγελικούς και αστυνομικούς μηχανισμούς δεν εξυπηρετεί αυτό που ευαγγελίζεται, δηλαδή, την ασφάλειά μας. Από τί καθαρίζουν την περιοχή των Εξαρχείων;




Ταξίδι του Α. Τσίπρα στην Πάρο

«Κατά το πρότυπο των παλαιοκομματικών παραδόσεων το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Πάρο. Δείχνει το πραγματικό πρόσωπο αυτής της Κυβέρνησης, που είναι «μία από τα ίδια, και χειρότερα. Όσο ήμουν Πρόεδρος της Βουλής δεν χρέωσα την Βουλή ούτε μισό ευρώ ούτε για αποστολή στο εξωτερικό ούτε για βενζίνη. Θέλησα έτσι να συγκροτήσω ένα άλλο υπόδειγμα. Φαίνεται ότι κάποιοι άλλοι είχαν κάτι άλλο στο μυαλό τους».




Εξαγγελίες του Πρωθυπουργού για «κοινωνικές παροχές»

«Με εντυπωσιάζει η έλλειψη φαντασίας (της κυβέρνησης). Η εκστρατεία του κυβερνητικού επιτελείου προσιδιάζει στην προεκλογική εκστρατεία της Ν.Δ. το ’14 πριν τις ευρωεκλογές. Είναι η ίδια τακτική και η διανομή ψιχίων για να διασκεδαστούν οι καταστροφικές συνέπειες των Μνημονίων.Υπάρχει μία κοινοβουλευτική πλειοψηφία που με απόλυτα αποφασισμένο τρόπο προωθεί την καταστροφή της χώρας και της κοινωνίας. Έχουν επινοήσει γελοία επιχειρήματα για να δικαιολογούν στον εαυτό τους το κακό που κάνουν. Το χειρότερο όλων είναι το λάθος να πιστεύουν ότι ο λαός είναι κουτός».

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου εκτίμησε πωςοι εκλογές δεν θα αργήσουν,λέγοντας πως«είναι ξεκάθαρο ότι το κυβερνητικό επιτελείο έχει στο μυαλό του το πώς θα αφηγηθούν την πραγματικότητα στις επόμενες εκλογές, που είναι σαφές ότι δεν θα αργήσουν. Ήταν εύκολο πέρσι τον Σεπτέμβρη να εκπέμπουν σποτάκια στα οποία εμφανιζόταν ο Α. Τσίπρας ως ο υπέρμαχος του λαού, ήταν εύκολο να παριστάνουν ότι θα χτυπήσουν την διαπλοκή με την οποία μια χαρά συμπράττουν».

«Η Ιστορία, ευτυχώς, δεν σταματάει. Αποκλείεται στην πορεία των πραγμάτων να μην αποκαλυφθούν τα πάντα. Ο Α. Τσίπρας αγόρασε χρόνο που θα τον πληρώσει ακριβά. Η κολοσσιαία εξαπάτηση και υφαρπαγή της εμπιστοσύνης ήταν η καταδίκη του κ. Τσίπρα. Τον λυπάμαι, γιατί είναι ένας νέος άνθρωπος που θα ζήσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του με το όνειδος αυτών που έκανε. Θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του κουβαλώντας αυτά που έκανε».



Πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους

«Όπλο που του δόθηκε ετοιμοπαράδοτο», χαρακτήρισε η Ζωή Κωνσταντοπούλου το Πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους της Βουλής. «Για εμένα το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν χρησιμοποίησε αυτό το πόρισμα την κρίσιμη στιγμή και, μάλιστα, δεν το χρησιμοποίησε την ώρα που αυτό το πόρισμα είχε προκαλέσει πανικό στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όσο προετοιμαζόταν το πόρισμα αυτό και καλούσε η επιτροπή μάρτυρες, η κυρία Λαγκάρντ είχε στείλει ακόμα και απειλητική επιστολή στον εκπρόσωπο της Ελλάδας, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στον κύριο Ρουμελιώτη, ζητώντας του, να μην καταθέσει στην Επιτροπή μας. Και ουσιαστικά εμμέσως απειλώντας τον, ότι θα έχει συνέπειες. Του έγραφε ‘’Να θυμάσαι ότι έχεις ασυλία, την οποία μόνο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μπορεί να άρει’’. Το γεγονός ότι το πόρισμα προκάλεσε πανικό στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο προέβη σε δύο διαδοχικές εκθέσεις, μια στα τέλη Ιουνίου 2015 και μια στις 14 Ιουλίου ‘15 στις οποίες συνομολογούσε για άλλη μια φορά , ότι το χρέος πρέπει να διαγραφεί, ότι είναι μη βιώσιμο, δεν αποτέλεσε καν αφορμή για τον Αλέξη Τσίπρα, να διεκδικήσει τα ελάχιστα, για εμένα αυτό το γεγονός, δηλαδή ότι ένα όπλο που του παρασχέθηκε, ετοιμοπαράδοτο στα χέρια του και στο οποίο αναφέρθηκαν πάρα πολλοί σημαντικοί άνθρωποι και θεσμοί από το εξωτερικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο πόρισμα αυτό αναφέρθηκε και ο Ανεξάρτητος Εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ για το χρέος και τα ανθρώπινα δικαιώματα και η Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων Ανθρώπου στην Ελλάδα , που είναι το ανεξάρτητο όργανο της Πολιτείας και μια σειρά επιφανέστατων καθηγητών και του Διεθνούς Δικαίου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και από την Ευρώπη και από την Αμερική. Αυτό το πόρισμα, λοιπόν, ο κύριος Τσίπρας, υποκρινόταν ότι δεν υπάρχει. Και αυτό αποδεικνύει, στην δική μου συνείδηση, όπως και το γεγονός ότι υποκρινόταν ότι δεν υπάρχει το πόρισμα για τις Γερμανικές Οφειλές, ότι ο κύριος Τσίπρας, στην πραγματικότητα, είχε προδρομολογήσει μια συμφωνία πάση θυσία και δεν ήθελε επ’ ουδενί να ταράξει αυτήν προδρολογημένη και εντελώς προδοτική, κατά την δική μου πεποίθηση, πορεία».




Για την άρνησή της να παρευρεθεί στη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο

«Δεν θα ξεπουλούσα αυτά που πιστεύω για να παρευρεθώ σε μία φιέστα που είναι από μόνη της ύβρις: αυτοί που παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας να κάνουν τελετή «με βαθύχρωμο ένδυμα» προκειμένου να αναφερθούν στην επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Αρνούμαι να γιορτάζω με εκείνους που πρόδωσαν σε έναν περίκλειστο χώρο, με τις κλούβες γύρω-γύρω και τους πολίτες να πεινάνε».




Ο Προκόπης Παυλόπουλος υπόλογος για εγκλήματα κατά του Πολιτεύματος

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου συνέχισε λέγοντας: «υπήρξα ο αποδέκτης της -παρά το Σύνταγμα- σύμπραξης του κ. Παυλόπουλου και του κ. Τσίπρα με τους δανειστές. Ο κ. Παυλόπουλος είχε φτάσει να προσπαθεί να με παρακάμψει για να πάρει στα χέρια του ΦΕΚ για τα προαπαιτούμενα και να το πάει στους δανειστές.Συνολικά η δράση του κ. Παυλόπουλου παραβιάζει και το καθήκον του και το πολίτευμα. Κανονικά ο κ. Παυλόπουλος πρέπει να είναι ο πρώτος ΠτΔ στον οποίο μία επόμενη Βουλή θα υποβάλει πρόταση μομφής.




Εκλογικός νόμος – μεθόδευση για Κυβέρνηση μνημονιακής συνενοχής

«Δεν έφερε την απλή αναλογική (ο Τσίπρας). Του κάνατε το χατίρι (οι δημοσιογράφοι). Του κάνατε το χατίρι να συνομολογείτε ότι είναι απλή αναλογική. Εδώ έχεις ένα σύστημα ενισχυμένης αναλογική, με εκλογο-μαγειρική, που εξυπηρετεί τις μεθοδεύσεις και τα διάφορα κόλπα. Βλέπουν ότι με δεδομένο ότι αυτός ο Νόμος δεν θα εφαρμοστεί στις επόμενες εκλογές, γιατί δεν υπήρχαν οι 200 ψήφοι, μπορούν να πιέσουν τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα να συμπράξουν σε Κυβέρνηση Μνημονιακής Συνενοχής. Θα πέσουν θύματα οι εμπνευστές αυτών των μεθοδεύσεων,της ίδιας τους της «πολυμηχανίας». Ποτέ δεν ωφελήθηκε μακροπρόθεσμα κανένας από αυτούς που μαγείρεψαν εκλογικούς νόμους. Θα φροντίσω προσωπικά να παλεύουν για το 3%».



Δημοψηφίσματα

«Τα δημοψηφίσματα αποτελούν εγγύηση δημοκρατικής νομιμοποίησης των κυβερνητικών επιλογών και ταυτόχρονα αποτελούν το απόλυτο όριο της κυβερνητικής δράσης. Εγώ είμαι πολύ περήφανη που προήδρευσα της συνεδρίασης και της Βουλής η οποία αποφάσισε το δημοψήφισμα. Ο Πρωθυπουργός ο οποίος πήρε το αποτέλεσμα του πρώτου και μόνου δημοψηφίσματος που διενεργήθηκε από το 1975 και το τσαλαπάτησε είναι προκλητικό να λέει ότι τώρα θα αρχίσει να απευθύνεται στον λαό με δημοψηφίσματα για να επικυρώνει διεθνείς συμφωνίες. Του έδωσε ο λαός ένα υπέρλαμπρο ΟΧΙ, ένα πραγματικά περήφανο ΟΧΙ και εκείνος πήρε αυτό το ΟΧΙ και υπέγραψε το «ΝΑΙ σε όλα». Με ποια αξιοπιστία και με ποιο θράσος απευθύνεται αυτή τη στιγμή, σε ποιους; σε λωτοφάγους; αναρωτιέμαι-λέγοντας ότι «οραματίζεται μια δημοψηφισματική λειτουργία». Τάσσομαι υπέρ των δημοψηφισμάτων στα θέματα για τα οποία, ούτως ή άλλως, προβλέπονται από το Σύνταγμα αλλά τάσσομαι και κατά της κοροϊδίας».




Ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΤΑΙΠΕΔ

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μιλάμε για κοροϊδία: έχουμε να κάνουμε με μια Κυβέρνηση που ξεπουλάει το σύμπαν και δρομολογεί το ξεπούλημα περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν φαντάστηκαν ότι θα πουλήσουν ο Στουρνάρας και ο Σαμαράς.

Ας το ακούσουν οι αγοραστές της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ότι δεν υπάρχει καλόπιστος τρίτος. Αυτή η διαδικασία παραβιάζει το δημόσιο συμφέρον. Όταν μεθαύριο ακυρωθούν αυτές οι δικαιοπραξίες, δεν θα μπορούν αυτά τα συμφέροντα να προφασίζονται ότι δήθεν δεν ήξεραν και δεν κατάλαβαν.

Λέμε ξεκάθαρα ότι όλα αυτά θα ακυρωθούν. Υπάρχει και η νομική βάση να ακυρωθούν. Έχω φροντίσει να καταγραφεί στα πρακτικά ότι έχουμε όρους που παραβιάζουν το Σύνταγμά μας. Μιλάμε για εκποίηση με ζημία του ελληνικού δημοσίου. Αυτά θα ανακτηθούν, αν δοθεί αυτή η δυνατότητα δημοκρατικά. Θα βρεθούν σε δύσκολη θέση αυτοί που συμμετείχαν σε δικαιοπραξίες με το ΤΑΙΠΕΔ, καθώς και η Διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ, ο κ. Πιτσιόρλας. Όλες αυτές οι δικαιοπραξίες είναι εκτός του πεδίου εντολής του».




Διαπλοκή και τηλεοπτικές άδειες

«Η κυβέρνηση οραματίζεται να στήσει τη δική της διαπλοκή και το κάνει με όρους μαφίας. Την ώρα που συγκρουόμουν με την διαπλοκή, την ίδια ώρα ο κ. Τσίπρας έφτιαχνε εσπρέσσο, έκανε τον καφετζή στον κ. Ψυχάρη. Η Κυβέρνηση ήξερε ότι το ΕΣΡ θα μπορούσε να αποτελέσει εγγύηση μίας αντικειμενικής διαδικασίας χορήγησης αδειών. Αν ήθελε την διαφάνεια, θα έπρεπε να ανακαλέσει την άδεια τηςDIGEA. Θα έπρεπε να φροντίσει να γίνει η ΕΡΤ δημόσια τηλεόραση και όχι κυβερνητικό εργαλείο.

Για πρώτη φορά από την ημέρα της ανακάλυψής του –πριν από 140 χρόνια- θα εκτεθεί στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ο κρατήρας της μάχης, μαζί με ένα από τα χρυσά κύπελλα που είχε στο εσωτερικό του.


Ο περίφημος και αθέατος έως τώρα αργυρός κρατήρας μεταφερθηκε στις 25 Ιουλίου, από το Εργαστήριο Συντήρησης Μετάλλων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου στην αίθουσα του Βωμού (αίθουσα 34), για να εκτεθεί σε κατάλληλη προθήκη, να φωτιστεί και να συνοδευτεί από το κατάλληλο εποπτικό υλικό για τους επισκέπτες, που θα μπορούν να το θαυμάσουν στη θέση αυτή έως την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο της επιτυχημένης του δράσης του μουσείου με τίτλο Αθέατο Μουσείο, που αναδεικνύει κάθε δυο μήνες ένα αριστούργημα από τις αποθήκες, δηλαδή από τον άγνωστο κόσμο των αρχαιοτήτων που βλέπουν μόνον οι ειδικοί ερευνητές.



Η άγνωστη ιστορία 

Το νέο έκθεμα, αναμένεται να προσελκύσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών, αλλά και του επιστημονικού κοινού, μιας και ο κρατήρας δεν έχει ποτέ στο παρελθόν παρουσιαστεί και η ανασύσταση της προέλευσής του με τη μελέτη και παρουσίαση του ταφικού του περιβάλλοντος, θα συμβάλουν στην ολοκληρωμένη αφήγηση της άγνωστης ιστορίας ενός νέου και πολλά υποσχόμενου μέλους της πολεμικής ελίτ, ενός πρίγκιπα της πρώτης δυναστείας του Μυκηναϊκού κόσμου, που έζησε βίο βραχύ με μεγάλες προσδοκίες.

Πίσω στον χρόνο, στις ανασκαφές του Σλήμαν

Το Νοέμβριο του 1876 και μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες, ο Ερρίκος και η Σοφία Σλήμαν ανέσκαπταν τον έναν μετά τον άλλον τους πέντε πρώτους βασιλικούς τάφους του περίφημου ταφικού Κύκλου Α των Μυκηνών.

Στους τάφους αυτούς εντόπισαν για πρώτη φορά αντικείμενα και ταφικά έθιμα απολύτως άγνωστα ως τότε στην αρχαιολογική έρευνα, που χρονολογούνταν στο 16ο αι. π.Χ., δηλαδή σε μια περίοδο του παρελθόντος που ήταν έως τότε παντελώς αχαρτογράφητη.



Το Νοέμβριο του 1876 γεννήθηκε η Μυκηναϊκή Αρχαιολογία, που επρόκειτο να δώσει στα επόμενα 140 χρόνια το μέγα σώμα των γνώσεών μας για τον πρώτο μεγάλο ελληνόφωνο Πολιτισμό του Αιγαίου, τον Μυκηναϊκό.

Κι εγώ ο τάφος V έγινε διάσημος για την περίφημη ταφή του εικοσιεπτάχρονου πολεμιστή με την προσωπίδα που ονομάστηκε «του Αγαμέμνονα», ο τάφος IV είχε στο μέσον του την ταφή ενός πρίγκιπα μόλις 18 χρονών στον οποίον είχαν χαριστεί τα περισσότερα και τα πολυτιμότερα κτερίσματα όλης της Μυκηναϊκής περιόδου (1600 – 1075 π.Χ.).

Ο 18χρονος πρίγκιπας

Ο πρίγκιπας του τάφου IV είχε λάβει ως δώρα πολλά μακρά ξίφη, χρυσελεφάντινα μικροτεχνήματα, καθώς και ορισμένα από τα πιο εντυπωσιακά χρυσά και αργυρά κύπελλα του κρητομυκηναϊκού κόσμου.

Ο Σλήμαν παρατήρησε μεταξύ άλλων και ορισμένα αργυρά ελάσματα σε κακή κατάσταση, που έφερε στην Αθήνα και αριθμήθηκαν με τους αρ. ευρετηρίου 605-607.

Κανείς όμως τότε δεν τους έδωσε σημασία.

Τα πολύτιμα κτερίσματα του Ταφικού Κύκλου Α εκτέθηκαν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Πολυτεχνείου τον Δεκέμβριο του 1877 και κατόπιν μεταφέρθηκαν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο το 1893, όπου βρίσκονται έως σήμερα.

Τα περίεργα αργυρά ελάσματα με αρ. ευρ. 605-607 έμειναν οριστικά στις αποθήκες.

Ο αργυρός κρατήρας του πολέμου 

Τη δεκαετία του 1960 ο Διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, Χρήστος Καρούζοςεμπιστεύθηκε στην αρχαιολόγο, Αγνή Ξενάκη-Σακελλαρίου να μελετήσει εκ νέου τα ευρήματα του ταφικού Κύκλου Α που ήσαν στις αποθήκες. Εκείνη εντόπισε την τεράστια σημασία των ελασμάτων με αρ. ευρ. 605-607 και με τη βοήθεια των εξαιρετικών συντηρητών του Μουσείου και ενός καλλιτέχνη, ανέστησε το μεγαλύτερο αργυρό αντικείμενο της Μυκηναϊκής αρχαιότητας: Τον αργυρό κρατήρα του πολέμου.

Το 1974 η Αγνή Ξενάκη-Σακελλαρίου δημοσίευσε την αποκατάσταση του αγγείου σε διεθνές αρχαιολογικό περιοδικό.



Ωστόσο, το αγγείο, λόγω της κακής κατάστασης διατήρησής του δεν εκτέθηκε ποτέ και παρέμεινε στις αποθήκες, γνωστό μόνον στους ειδικούς επιστήμονες της πολεμικής εικονογραφίας του προϊστορικού Αιγαίου.

Η ανασύσταση του αγγείου από τα θραύσματα απέδωσε τον περίτεχνο διάκοσμό του που είχε γίνει με την έκτυπη τεχνική.

Τέσσερις πολεμιστές και τέσσερις ασπίδες 

Η μεγάλη ανάγλυφη ζώνη στο κύριο σώμα του κρατήρα παρουσιάζει δύο ομάδες αντιμέτωπων πολεμιστών, που τους διακρίνει το διαφορετικό είδος των ασπίδων τους, εν είδει διακριτικών δύο διαφορετικών «στρατών».

Τέσσερις πολεμιστές με οκτώσχημες ασπίδες από τη μία μεριά, εναντίον τεσσάρων με πυργοειδείς ασπίδες από την άλλη, και ενός μαχητή, που έχει πέσει ηρωικά στο έδαφος, ανάμεσα στους αντιμαχόμενους.



Το 2003 ανακαλύφθηκε στα Αρχεία του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου το περίφημο «χειρόγραφο του Παναγή Σταματάκη», του Έλληνα αρχαιολόγου που συμμετείχε στις ανασκαφές των Σλήμαν και κατέγραφε κάθε ώρα και στιγμή και με λεπτομέρεια, κάθε εύρημα και τον τόπο της εύρεσής του, την ώρα που ερχόταν στο φως.

Κάτι που δεν είχε φροντίσει να κάνει ο Ερρίκος Σλήμαν, στερώντας μας τη γνώση των ταφικών συνόλων (δηλαδή, σε ποιον νεκρό ανήκε τι).



Έτσι, σήμερα οι αρχαιολόγοι είναι σε θέση να αποδώσουν τον μεγάλο κρατήρα στην ταφή του πρίγκιπα και να γνωρίζουμε ότι μέσα του είχαν τοποθετηθεί ορισμένα από τα πιο εντυπωσιακά χρυσά και αργυρά κύπελλα, συνιστώντας το εύρημα, το πρώτο συμποσιακό σύνολο του ελληνόφωνου κόσμου των πρώτων αριστοκρατών.

Σαν να επρόκειτο δηλαδή, για τις ταφικές προσφορές των ίδιων των συμπολεμιστών του πρίγκιπα.

Μια ερμηνεία γοητευτική, αλλά όχι βεβαίως τεκμηριωμένη.


πηγή tvxs

ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΤΗΘΟΥΝ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΤΗΣ ΕΕ, ΤΗΣ ΕΚΤ, ΤΟΥ ΔΝΤ ΚΑΙ ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΙΣΚΟΙ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η έκθεση βόμβα του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης (ΙΕΟ) του ΔΝΤ για το ελληνικό μνημονιακό πρόγραμμα έρχεται να τινάξει στον αέρα τους ιθύνοντες της τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ) και όλο το εγχώριο εθελόδουλο μνημονιακό πολιτικό σύστημα.

Αναγνωρίζεται επισήμως και απολύτως κατηγορηματικά, κάτι που από την πρώτη στιγμή καταγγείλαμε πειστικότατα από αυτές τις στήλες.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ «ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ»

Η Ελλάδα έπεσε θύμα βάρβαρης, συνειδητής, και σχεδιασμένης ιδιόμορφης οικονομικής καικοινωνικής «γενοκτονίας» και μάλιστα, αν όχι της πρώτης, σίγουρα της μεγαλύτερης σε ειρηνική περίοδο που υπέστη ποτέ χώρα.

Και αυτή η οικονομική και κοινωνική «γενοκτονία» της χώρας και του ελληνικού λαού, δυστυχώς, όχι μόνο συνεχίζεται αν δεν κλιμακώνεται χωρίς ορατό τέλος.

Το ΙΕΟ αλλά και η Λαγκάρντ ομολογούν ευθέως ότι η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός θυσιάστηκανσυνειδητά, προδόθηκαν και παραδόθηκαν ως πρόβατα στο σφαγείο για χάρη του ευρώ και για να σωθούν το ληστρικό ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και η γερμανική ευρωζώνη.

ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΓΧΩΡΙΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

Οι σε διατεταγμένη υπηρεσία αδίστακτοι εκτελεστές οικονομικοί δολοφόνοι της χώρας μας είναι η ΕΕμε κύρια όργανα την Κομισιόν και το Eurogroup, η ΕΚΤ του Τρισέ και του Ντράγκι, το ΔΝΤ τουΣτρος-Καν και της Λαγκάρντ, με μακρύ χέρι τον Πολ Τόμσεν και οι εγχώριοι μνημονιακοί υπαλληλίσκοι και τοποτηρητές, αρχής γενομένης από τον ΓΑΠ και μετέπειτα τον Παπαδήμο, τονΣαμαρά και τώρα τον Τσίπρα, μαζί με τους ηγετίσκους των μνημονιακών και ευρωζωνικώνκομμάτων της Βουλής.

Και είναι όλοι αυτοί συνυπεύθυνοι οικονομικοί δολοφόνοι και αδίστακτοι συναυτουργοί ενός μείζονος εγκλήματος σε βάρος του τόπου και του λαού, διότι αυτό το έγκλημα δεν αφορά, όπως μας λένε οι προπαγανδιστές και τα παπαγαλάκια του συστήματος, μόνο το πρώτο, αλλά ακόμα περισσότερο και πιο οικτρά και ασυγχώρητα και το δεύτερο και το τρίτο μνημόνιο και όσα, ποιος ξέρει, θα ακολουθήσουν ακόμα.

ΔΙΑΡΚΕΣ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

Κι αυτό διότι η ίδια και θα λέγαμε χειρότερη πολιτική και οικονομική φιλοσοφία με το πρώτο μνημόνιο διαπερνάει και το δεύτερο και το τρίτο: η άγρια λιτότητα, η φορολεηλασία των μικρομεσαίων στρωμάτων, η εθνική υποτέλεια, η υποθήκευση και το ξεπούλημα της χώρας.

Και αυτό, επίσης, διότι οι νεοαποικιοκράτες οικονομικοί φονιάδες μαζί με τα εγχώρια μνημονιακά τους μαντρόσκυλα όχι μόνο επιμένουν στην ίδια φονική μνημονιακή οικονομική συνταγή αλλά καισυνεχίζουν να αγνοούν και να καταπατούν ξεδιάντροπα τις ίδιες τις θεσμικές δεσμεύσεις τους και τουςΚανονισμούς του ΔΝΤ, οι οποίοι δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή του τελευταίου σε πρόγραμμα χώρας, της οποίας το ίδιο το ΔΝΤ κρίνει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Και ως μη βιώσιμο συνεχίζει να θεωρεί το επονείδιστο χρέος της Ελλάδας ακόμα και σήμερα που εφαρμόζει το τρίτο καταστροφικόπρόγραμμα.

Γιατί οι συνένοχοι συνεχίζουν τόσο ξεδιάντροπα την εξαπάτηση και την ωμή, αθλιέστατη παραβίαση ακόμα και των δικών τους κανόνων;

ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ

Ο λόγος είναι απλός: η χώρα αυτή πρέπει να γίνει παράδειγμα εθνικής και ταξικής κοινωνικής εξόντωσης.

Μετά την έκθεση του ΙΕΟ του ΔΝΤ θα έπρεπε να ξεσηκωθούν και οι πέτρες σε αυτή τη χώρα και να έπαιρναν στο κυνήγι τους νεοαποικιοκράτες ληστές και τα εγχώρια φερέφωνά τους.

Και όμως οι ένοχοι και οι συνένοχοι μνημονιακοί τοποτηρητές πάνε να βγάλουν ο καθένας την ουρά του απέξω και να ρίξει ο ένας τα βάρη στον άλλον και κυρίως να ρίξουν στα μαλακά τη «βόμβα» τουΙΕΟ και να την πνίξουν.

Το ίδιο τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης και τα «λαδωμένα» μικρόφωνά τους. Είτε παριστάνουν τώρα τους ανήξερους ή τους Πόντιους Πιλάτους ή και πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα!

Ξεχνάνε όλοι αυτοί ότι είναι συνυπεύθυνοι μιας διαρκούς μνημονιακής πολιτικής προδοσίας αυτού του τόπου και μιας πολιτικής παράδοσής του, την οποία επιμένουν να προπαγανδίζουν παρά το ότι έχουν «πιει το αίμα» αυτού του λαού και του έχουν κάνει την πιο βρώμικη απόκρυψη της αλήθειας και την πιο ανελέητη πλύση εγκεφάλου, την οποία και συνεχίζουν.

Είναι οι ίδιοι αυτοί άθλιοι προπαγανδιστές που φιμώνουν με πείσμα και φανατισμό κάθε συνεπή αντιμνημονιακή φωνή, επιβάλλοντας άκρα του τάφου σιωπή σε κάθε αμφισβήτηση του ευρώ και της ΕΕ, θέλοντας να στήσουν εκβιαστικά ένα μονοφωνικό σκηνικό στη χώρα, όπου οι αντιπαραθέσεις θα περιορίζονται στα γνωστά καραγκιοζιλίκια της Βουλής, άντε και με ολίγη από... ΚΚΕ.

«ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ» ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΛΑΪΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Ευθύνες, άλλου είδους, φυσικά, υπάρχουν και σε όσους μέσα στην κοινωνία αποδέχονται παθητικά, μοιρολατρικά, στο όνομα του μονόδρομου ή και της προδοσίας που υπέστησαν, τη συνεχιζόμενη «γενοκτονία» και το ξερίζωμα κάθε ελπίδας και μέλλοντος αυτής της χώρας.

Το κάλεσμα των καιρών δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο παρά η κοινωνική εξέγερση. Μιαεθνική, κοινωνική, πολιτιστική και αξιακή εξέγερση που θα σαρώσει τον ραγιαδισμό και θαανατρέψει στο σύνολό του το βρώμικο μνημονιακό κατεστημένο της χώρας, αναζητώντας και αποδίδοντας στο ακέραιο τις απαράγραπτες πολιτικές και ποινικές ευθύνες όλων όσων από το εξωτερικό και το εσωτερικό επέβαλαν το εφιαλτικό μνημονιακό καθεστώς στη χώρα.

Υπό κανονικές συνθήκες όλοι/ες οι υπεύθυνοι/ες του μνημονιακού εγκλήματος κατά της χώρας, το οποίο αμείωτα συνεχίζεται και κλιμακώνεται, θα έπρεπε να λογοδοτήσουν με ειδική κατηγορία σε ένα είδος Διεθνούς Ειδικού Δικαστηρίου υπευθύνων για οικονομική γενοκτονία μιας χώρας.

Τέτοιο δικαστήριο δεν υπάρχει.

Τα μόνα διεθνή δικαστήρια που έχει θεσμοθετήσει και λειτουργεί ο σύγχρονος κυρίαρχος ιμπεριαλισμός είναι εκείνα που δικάζουν και δολοφονούν τους αντιπάλους του.

«Δικαστήριο», όμως, θα γίνει και γρήγορα, μια αυθεντική εξέγερση του ελληνικού λαού, που θα γκρεμίσει και θα διώξει νύχτα όλους όσους σήμερα θεωρούν ότι μπορούν να λεηλατούν το «ελληνικό πτώμα» και να παίζουν παιχνίδια «καρέκλας» και εξουσίας πάνω στα ερείπια.

Ας μην υπάρχουν αυταπάτες.

Αυτή η εξέγερση έρχεται και τότε θα είναι αρκετοί εκείνοι που δεν θα ξέρουν πού να κρυφτούν!

Ν.Ζ.

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΥ*

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΟΓΝΩΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΔΝΤ ΤΟ 'ΧΟΥΝ ΤΟΥΜΠΑΝΟ ΟΤΙ Η “ΣΥΝΤΑΓΗ” ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΊΝΑΙ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΟΙ “ΘΕΣΜΟΙ” ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΚΡΥΦΟ ΚΑΜΑΡΙ:
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Αυτό που είπε νέτα σκέτα το Ανεξάρτητο Γραφείο Αξιολόγησης του ΔΝΤ είναι ότι το πρόγραμμα“διάσωσης” της Ελλάδας ήταν ευθύς εξαρχής αποτυχημένο:

Οι καταστροφικές συνέπειες της εσωτερικής υποτίμησης...υποτιμήθηκαν. Οι εκτιμήσεις για την απόδοση των ιδιωτικοποιήσεων ήταν... εκτός πραγματικότητας. Και τα μέτρα της “προσαρμογής” κατανεμήθηκαν ανισομερώς και άδικα.

Ό,τι και να πει από εκεί και πέρα η Λαγκάρντ δεν έχει σημασία. Γιατί η επικεφαλής του ΔΝΤ ήταν τότευπουργός Οικονομικών της Γαλλίας και οι συντάκτες της έκθεσης αναφέρουν ρητώς ότι το Ταμείουποχώρησε χωρίς να πρέπει στις απαιτήσεις των... εταίρων μας στην ΕΕ με αποτέλεσμα η ελληνική οικονομία να οδηγηθεί σε συρρίκνωση πέραν κάθε φαντασίας. Ή όπως διπλωματικά το έθεσαν: Η στάση του ΔΝΤ «δημιούργησε την αντίληψη ότι του επιβλήθηκε μία απόφαση που ελήφθη στην Ευρώπη».

Η Λαγκάρντ δηλαδή, μαζί με τον Σόιμπλε, όπως και Μέρκελ και ο Σαρκοζί, πολιτικά είναι οι...δαχτυλοδεικτούμενοι ως υπεύθυνοι των πιέσεων που οδήγησαν σε ένα “πρόγραμμα” που δεν ήταν δυνατόν να βγει. Ένα πρόγραμμα όμως που μπορούσε να δώσει τον απαραίτητο χρόνο στηνΕυρωζώνη, δηλαδή πρωτίστως στη Γερμανία και την Γαλλία, να πάρουν τα μέτρα τους για να βγουν αυτοί και οι τράπεζές τους από την κινούμενη άμμο.

Αυτό άλλωστε, ότι αποτράπηκε η διάχυση της κρίσης σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης, επικαλείται και τώρα η Λαγκάρντ, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά τις εκτιμήσεις της Έκθεσης. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά τα συνήθη επικοινωνιακά κολπάκια όλων όσων έχουν λερωμένη τη φωλιά τους.

Η “διάψευση” των πιέσεων είναι απλώς αναμενόμενη καθώς αλλιώς θα αυτοκαταδικαζόταν. Και η επίρριψη των ευθυνών σε “ελληνικούς” παράγοντες (κυβερνήσεις, κόμματα και “περιχαρακωμένασυμφέροντα”, που δεν σημαίνει μόνο συνδικάτα όπως θα βιαστούν πολλοί να “μεταφράσουν”) δεν είναι διόλου συγκεκριμένη και καθόλου “παραγωγική”, για να χρησιμοποιήσουμε ένα προσφιλή στο ΔΝΤ όρο: αποσκοπεί απλώς στη “δικαιολόγηση” της συνέχισης των ίδιων πιέσεων παρά την διαπίστωση της αποτυχίας.

Γιατί και τώρα προκρίνεται η “επιβολή μιας μακράς λίστας διαρθρωτικών όρων χωρίς προτεραιότητες”, κάτι που η Έκθεση χαρακτηρίζει “αντιπαραγωγικό”, ειδικά όταν οι αλλαγές...υπερβαίνουν τις δυνατότητες που έχει μια χώρα.

Και τώρα επίσης, ενόψει της “μακράς λίστας” που πρέπει να γίνει αποδεκτή μέχρι τον Οκτώβριο, η τακτική των ισοπεδωτικών πιέσεων συνεχίζεται, παρά την διαπίστωση των εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ ότι η “τυφλή επιβολή μιας λίστας δεν αποφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα”.

Οπότε, βάσει ακριβώς αυτών των εκτιμήσεων των εμπειρογνωμόνων για την “αντιπαραγωγική” πολιτική τακτική των “Θεσμών”, το αύριο διαγράφεται όμοιο με το χτες.

Το πιθανότερο δηλαδή – και καθόλου φανταστικό σενάριο – είναι σε ένα χρόνο οι εκτιμήσεις για “Ανάπτυξη” να κριθούν και πάλι “υπέρμετρα αισιόδοξες”, τα μέτρα και η τακτική των δανειστών ναεπικριθούν και πάλι και η Λαγκάρντ, που έχει μια ολόκληρη θητεία μπροστά της, να ξαναμιλήσει για “σοβαρά προβλήματα εφαρμογής του προγράμματος” και “επαναλαμβανόμενες πολιτικές κρίσεις”.

Αλλά όπως έλεγαν παλιά οι... εμπειρογνώμονες, όταν ο γάιδαρος του Χότζα έμαθε να μην τρώει... τίναξε τα πέταλα.


*Πηγή: News247. Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.

BREXIT ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
του ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ*

Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, όπως και η κριτική ενάντια σε αυτή, οδηγεί σε σοβαρές παρεξηγήσεις όταν αποσπάται από τηστρατηγική των κοινωνικών τάξεων στην οποία η εθνική κυριαρχία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος. Το κοινωνικό μπλοκ στις καπιταλιστικές κοινωνίες θεωρεί την εθνική κυριαρχία ως ένα απαραίτητο μέσο για την προώθηση των δικών του συμφερόντων με βάση τόσο την καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργασίας όσο και την εδραίωση των διεθνών του σχέσεων.

Σήμερα, στο παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο σύστημα που κυριαρχείται από τα μονοπώλια της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ιαπωνία), οι πολιτικές αρχές που είναι επιφορτισμένες με τη διαχείριση του συστήματος προς αποκλειστικό όφελος των μονοπωλίων, θεωρούν την εθνική κυριαρχία ως το μέσο που τους επιτρέπει να βελτιώσουν την «ανταγωνιστική» τους θέση στο παγκόσμιο σύστημα.

Τα οικονομικά και κοινωνικά μέσα του Κράτους (υπακοή των εργαζόμενων στις απαιτήσεις του εργοδότη, οργάνωση της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας, κατακερματισμός της αγοράς εργασίας) και οι πολιτικές παρεμβάσεις (συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών επεμβάσεων) συνδέονται και συνδυάζονται για την επίτευξη ενός και μοναδικού στόχου: τη μεγιστοποίηση των εσόδων με την προστασία των «εθνών».

Ο νεο-φιλελεύθερος ιδεολογικός λόγος υποστηρίζει τη δημιουργία μιας τάξης που βασίζεται αποκλειστικά στην γενικευμένη ελεύθερη αγορά, όπου οι μηχανισμοί θα είναι αυτορρυθμιζόμενοι και θα παράγουν το κοινωνικά βέλτιστο (κάτι το οποίο είναι προφανώς ψευδές), υπό την προϋπόθεση ότι ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και διαφανής (δηλαδή κάτι που δεν είναι και δεν μπορεί να είναι στην εποχή των μονοπωλίων), και ισχυρίζεται ότι το κράτος δεν έχει κανένα ρόλο παρά να εγγυάται τηλειτουργία του εν λόγω ανταγωνισμού (που είναι σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζει: απαιτεί τηνενεργό παρέμβαση του κράτους υπέρ του, άρα ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια πολιτική του κράτους). Αυτή η έκφραση της ιδεολογίας του «νεοφιλελεύθερου ιού»- απαγορεύει την κατανόηση της πραγματικής λειτουργίας του συστήματος, όπως είναι οι λειτουργίες που το κράτος και η εθνική κυριαρχία εκπληρώνουν.

Οι ΗΠΑ αποτελούν το παράδειγμα μιας πρακτικής εφαρμογής της «αστικής» έννοιας της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή μία κυριαρχία που βρίσκεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου των χρηματιστικώνμονοπωλίων. Το «εθνικό» δικαίωμα ωφελεί τις Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαιώνοντας την υπεροχή του «διεθνούς δικαίου». Το ίδιο δικαίωμα ίσχυε στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα.

Έχουν αλλάξει τα πράγματα με την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ο ευρωπαϊκός λόγος εντάσσει, μέσω της υποταγής, την εθνική κυριαρχία στο "ευρωπαϊκό δίκαιο", κάτι που εκφράζεται μέσα από τις αποφάσεις των οργάνων των Βρυξελλών και της ΕΚΤ, σύμφωνα με τις Συνθήκες τουΜάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Η ελευθερία της επιλογής των ψηφοφόρων περιορίζεται από τηνυπερεθνική ύπαρξη που είναι σύμφωνη με τις επιταγές του νεο-φιλελευθερισμού. Όπως δήλωσε ηΜέρκελ: «Αυτή η επιλογή πρέπει να είναι συμβατή με τις απαιτήσεις της αγοράς» πέρα από αυτή χάνει τη νομιμότητά της. Ωστόσο, σε αντίστιξη με αυτό το λόγο, η Γερμανία υποστηρίζει με πολιτικές πράξεις την εθνική της κυριαρχία και επιδιώκει να υποτάξει τους Ευρωπαίους εταίρους της στις απαιτήσεις της. Η Γερμανία έχει χρησιμοποιήσει τον ευρωπαϊκό νεο-φιλελευθερισμό για να καθιερώσει την ηγεμονία της, ιδιαίτερα στη ζώνη του ευρώ. Η Μεγάλη Βρετανία – με την επιλογή του Brexit – επέλεξε με τη σειρά της να εφαρμόσει τα οφέλη της άσκησης της δικής της εθνικής κυριαρχίας.

Μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι ο «εθνικιστικός λόγος» και ο απεριόριστος θαυμασμός του για τις αρετές της εθνικής κυριαρχίας, όταν γίνεται κατανοητός με αυτό τον τρόπο (αστικο-καπιταλιστικής κυριαρχίας) χωρίς να αναφέρεται το ταξικό περιεχόμενο το οποίο εξυπηρετεί, υπήρξε πάντα αντικείμενο επιφυλάξεων, για να το θέσω ήπια, των ρευμάτων του αριστερού-lato sensu, δηλαδή, όλων εκείνων που επιθυμούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Ωστόσο, θα πρέπει να μειωθεί η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας μόνο με τους όρους του «αστικού εθνικισμού». Η υπεράσπιση αυτή ωστόσο είναι απαραίτητη για την εξυπηρέτηση άλλων κοινωνικών συμφερόντων πέραν αυτών του επικρατούντος καπιταλιστικού μπλοκ. Θα πρέπει, λοιπόν, να συνδέεται στενά με την στρατηγική εξόδου από τον καπιταλισμό και δέσμευσης προς τον μακρύ δρόμο προς τον σοσιαλισμό.

Αποτελεί αναπόφευκτη προϋπόθεση της πιθανής προόδου προς την κατεύθυνση αυτή. Ο λόγος είναι ότι η πραγματική αιτία του παγκόσμιου φιλελευθερισμού δεν θα είναι παρά το προϊόν άνισης προόδουμιας χώρας σε βάρος μιας άλλης από τη μια στιγμή στην άλλη. Το παγκόσμιο σύστημα (και το Ευρωπαϊκό υποσύστημα) ουδέποτε έχει μεταμορφωθεί «από τα πάνω», μέσω των συλλογικών αποφάσεων της «διεθνούς κοινότητας» (ή της «ευρωπαϊκής»). Οι εξελίξεις των συστημάτων αυτών δεν υπήρξαν ποτέ παρά το αποτέλεσμα αλλαγών που συμβαίνουν στα κράτη που τα συνθέτουν και αφορούν την εξέλιξη των σχέσεων εξουσίας μεταξύ τους. Το πλαίσιο που ορίζεται από το κράτος(«έθνος») παραμένει εκείνο στο οποίο ξεδιπλώνονται με αποφασιστικό τρόπο οι αγώνες που μεταμορφώνουν τον κόσμο.

Οι λαοί των περιφερειών του παγκόσμιου συστήματος, που είναι πολωτικό από τη φύση του, έχουν μακρά εμπειρία αυτού του θετικού εθνικισμού, δηλαδή του αντι-ιμπεριαλιστικού (που εκφράζει την άρνηση από την παγκόσμια τάξη) και δυνητικά αντι-καπιταλιστικού. Το λέω αυτό μόνο επειδή ενδεχομένως, ο εθνικισμός μπορεί επίσης να μεταφέρει την ψευδαίσθηση της οικοδόμησης ενόςεθνικού καπιταλισμού που καταφέρνει να «καλύψει» τις εθνικές δομές των κυρίαρχων κέντρων. Ο εθνικισμός των λαών της περιφέρειας δεν είναι προοδευτικός παρά μόνο υπό την προϋπόθεση ότι είναι αντι-ιμπεριαλιστικός, και στις μέρες μας, σε ρήξη με τον παγκοσμιοποιημένο νέο-φιλελευθερισμό. Σε αντίστιξη ένας «εθνικισμός» (τότε μόνο φαινομενικός) που ταιριάζει στον παγκοσμιοποιημένο νεο-φιλελευθερισμό, και ως εκ τούτου δεν επηρεάζει την υποδεέστερη θέση του έθνους στο σύστημα, γίνεται το όργανο των τοπικών κυρίαρχων τάξεων που είναι πρόθυμες να συμμετάσχουν στην εκμετάλλευση του λαού τους και ενδεχομένως θα αποτελέσουν τους περιφερειακούς εταίρους οι οποίοι και θα δράσουν ως ένας «υπο-ιμπεριαλισμός».

Σήμερα οι κινήσεις – έντονες ή περιορισμένες – που δίνουν τη δυνατότητα εξόδου από τον νεο-φιλελευθερισμό είναι αναγκαίες και δυνατές σε όλα τα μέρη του κόσμου, Βορρά και Νότου. Η κρίση του καπιταλισμού δημιούργησε ένα γόνιμο έδαφος για την ωρίμανση των επαναστατικών συνθηκών. Εκφράζω αυτή την αντικειμενική ύπαρξη, αναγκαία και δυνατή μέσα σε μια σύντομη φράση: «έξοδος από την κρίση του καπιταλισμού ή έξω από τον καπιταλισμό σε κρίση;» (Ο τίτλος ενός από τα τελευταία βιβλία μου). Η έξοδος από την κρίση δεν είναι δικό μας πρόβλημα αλλά των κυριαρχούντων καπιταλιστών. Εάν θα την ξεπεράσουν (που κατά τη γνώμη μου δεν ασχολούνται με τρόπους που θα τους το επιτρέψουν) ή όχι, δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Τι έχουμε να κερδίσουμε από το συνεταιρισμό με τους αντιπάλους μας από την αναβίωση του χρεοκοπημένου νεο-φιλελευθερισμού; Αυτή η κρίση αντίθετα δημιουργεί ευκαιρίες, μεγάλες ή λιγότερο μεγάλες, με την προϋπόθεση ότι τα κινήματα που αγωνίζονται υιοθετούν στρατηγικές που έχουν συγκεκριμένο στόχο. Η επιβεβαίωση της εθνικής κυριαρχίας στη συνέχεια επιβάλλεται για να ενεργοποιήσει αυτές τις έντονα άνισες πράξεις από τη μία χώρα στην άλλη, αλλά πάντα σε σύγκρουση με τη λογική του νεο-φιλελευθερισμού. Το λαϊκό κυρίαρχο εθνικό και δημοκρατικό έργο που προτείνεται από αυτό το άρθρο έχει σχεδιαστεί με αυτό το πνεύμα. Η έννοια της κυριαρχίας που αναφέρεται στο παρόν άρθρο δεν είναι εκείνη της αστικο-καπιταλιστικής κυριαρχίας αλλά διαφέρει και πρέπει να πληροί τις προϋποθέσεις της λαϊκής κυριαρχίας.

Το αμάλγαμα μεταξύ αυτών των δύο αντιφατικών εννοιών και ως εκ τούτου η ταχεία απόρριψη κάθε «εθνικισμού», χωρίς να προσδιορισθεί ο εθνικισμός με μεγαλύτερη ακρίβεια, καταστρέφει κάθε πιθανότητα εξόδου από τον νεο-φιλελευθερισμό. Δυστυχώς, στην Ευρώπη - και όχι μόνο - η σύγχρονη αριστερά ασχολείται με αγώνες που συχνά χρησιμοποιούν αυτό το αμάλγαμα.

Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας δεν σημαίνει απλά μία άλλη «πολυπολική παγκοσμιοποίηση» (σε αντίστιξη με το ήδη υπάρχον μοντέλο παγκοσμιοποίησης), που βασίζεται στην ιδέα ότι η διεθνής τάξη θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ κυρίαρχων εθνικών εταίρων,ίσων δικαιωμάτων, και να μην επιβάλλεται μονομερώς από την ισχυρή - ιμπεριαλιστική τριάδα, με ηγέτη τις Ηνωμένες Πολιτείες – όπως συμβαίνει στο νεο-φιλελευθερισμό.

Πρέπει επίσης να απαντήσουμε στο ερώτημα: ένα πολυπολικό κόσμο να κάνει τι; Επειδή μπορεί να θεωρηθεί ότι εξακολουθεί να διέπεται από τον ανταγωνισμό μεταξύ των συστημάτων που αποδέχονται τον νέο-φιλελευθερισμό ή, σε αντίθεση, ως ένα περιθώριο διαφυγής για τους λαούς που θέλουν να βγουν από τον νέο-φιλελευθερισμό. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να προσδιορισθεί η φύση του στόχουπου επιδιώκεται με το προτεινόμενο πολυπολικό σύστημα.

Όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία, ένα εθνικό σχέδιο μπορεί να είναι υβριδικό, να έχει αντιφάσεις μεταξύ των τάσεων που αναπτύσσονται εντός του, κάποιες από αυτές να είναι υπέρ μιας καπιταλιστικής οικοδόμησης του έθνους και άλλες να έχουν άλλους στόχους οι οποίοι να διέπονται από προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο. Το εθνικό έργο της Κίνας αποτελεί ένα καλό παράδειγμα, τα ημιεθνικά προγράμματα της Ινδίας και της Βραζιλίας ένα άλλο.


Αν και η κατάρρευση του ευρωπαϊκού σχεδίου (και ειδικότερα του υποσυστήματος του ευρώ) βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη εδώ και χρόνια (βλ. Σαμίρ Αμίν, η κατάρρευση του σύγχρονου καπιταλισμού), τοBrexit αποτελεί απόδειξη μίας μεγάλης διαμαρτυρίας.

Το ευρωπαϊκό σχέδιο σχεδιάστηκε ήδη από την αρχή του, το 1957, ως το μέσο των καπιταλιστικών μονοπωλίων των εταίρων – ειδικότερα της Γαλλίας και της Γερμανίας - με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, για να εκτονώσει τον κίνδυνο σοσιαλιστικής ολίσθησης είτε αυτή θα ήταν ριζοσπαστικής είτε μετριοπαθούς μορφής. Η Συνθήκη της Ρώμης, η οποία διαφύλασσε την ιερότητα της ιδιωτικής περιουσίας, έθεσε εκτός νόμου οποιαδήποτε σοσιαλιστική φιλοδοξία, όπως ειπώθηκε την εποχή του Ζισκάρ ντ' Εστέν.

Στη συνέχεια και σταδιακά αυτός ο χαρακτήρας ενισχύθηκε από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μία ολοκλήρωση μπετόν αρμέ, με τις συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Το ενορχηστρωμένο επιχείρημα της προπαγάνδας για την αποδοχή του σχεδίου ήταν ότι καταργήθηκε τελικά η εθνική κυριαρχία των κρατών της Ένωσης, αυτές οι κυριαρχίες (στην αστική/ ιμπεριαλιστική τους μορφή) που υπήρξαν η απαρχή των πρωτοφανών σφαγών των δύο παγκοσμίων πολέμων του εικοστού αιώνα.

Ως εκ τούτου, το έργο βρήκε θετική ανταπόκριση στις νεότερες γενιές, δημιουργώντας αυταπάτες για μία δημοκρατική και ειρηνιστική ευρωπαϊκή κυριαρχία, η οποία ανέλαβε την πρωτοκαθεδρία από τις πολεμικές εθνικές κυριαρχίες του παρελθόντος. Στην πραγματικότητα, η κυριαρχία των κρατών ποτέ δεν καταργήθηκε, αλλά κινητοποιήθηκε για να δεχθεί τον νεο-φιλελευθερισμό, έγινε το απαραίτητο πλαίσιο για τη διασφάλιση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής διαχείρισης των χρηματιστικών μονοπωλίων.

Το ευρωπαϊκό σχέδιο βασίζεται στην απόλυτη άρνηση της δημοκρατίας (κατανοητής ως άσκησης επιλογής μεταξύ εναλλακτικών κοινωνικών προγραμμάτων) που εκτείνεται πολύ πιο πέρα από το «έλλειμμα δημοκρατίας» που προκαλείται από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Έχει δώσει επανειλημμένες αποδείξεις και έχει de facto εκμηδενίσει την αξιοπιστία των εκλογών τα αποτελέσματα των οποίων δεν είναι νόμιμα παρά μόνο εφόσον συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις του νεο-φιλελευθερισμού.

Η Γερμανία είχε τη δυνατότητα, στο πλαίσιο αυτού του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, να διεκδικήσει τηνηγεμονία. Με αυτό τον τρόπο, η γερμανική κυριαρχία (αστική / καπιταλιστική) δημιουργήθηκε ως τουποκατάστατο μιας ανύπαρκτης ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Οι ευρωπαίοι εταίροι καλούνται να ευθυγραμμιστούν με τις απαιτήσεις αυτής της κυριαρχίας που είναι ανώτερη των άλλων.

Η Ευρώπη έχει γίνει γερμανική Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη όπου το Βερολίνο διαχειρίζεται το νόμισμα σε όφελος των γερμανικών Konzern. Σημαντικοί πολιτικοί όπως είναι ο υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε, επιδίδονται σε μόνιμους εκβιασμούς και απειλούν τους Ευρωπαίους εταίρους για «έξοδο της Γερμανίας» (Gexit) σε περίπτωση που τεθεί υπό αμφισβήτηση η ηγεμονία του Βερολίνου.

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε προκύπτει από τα γεγονότα: το γερμανικό μοντέλο δηλητηριάζει την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Ο νεο-φιλελευθερισμός είναι η πηγή της επίμονης στασιμότητας της ηπείρου, σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας.

Ο νεο-φιλελευθερισμός είναι ένα παράλογο σύστημα όσον αφορά την προοπτική της προστασίας των συμφερόντων των λαϊκών πλειοψηφιών όλων των χωρών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, όπως και στην προοπτική της μακροπρόθεσμης υπεράσπισης των οικολογικών συνθηκών αναπαραγωγής της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Επιπλέον, ο νεο-φιλελευθερισμός οδηγεί σε ατελείωτη επιδείνωση της ανισότητας μεταξύ των εταίρων, είναι η αιτία των εμπορικών πλεονασμάτων της Γερμανίας και των αντίστοιχων ελλειμμάτων των άλλων. Αλλά ο νεο-φιλελευθερισμός αποτελεί μια απόλυτα λογική επιλογή για τα οικονομικά μονοπώλια που εξασφαλίζουν, κατ’ αυτό τον τρόπο, τη συνεχή ανάπτυξη των εισοδημάτων τους.

Το σύστημα αυτό δεν είναι βιώσιμο. Όχι επειδή αντιμετωπίζει την αυξανόμενη αντίσταση των θυμάτων του (αναποτελεσματική έως σήμερα), αλλά λόγω της δικής του εσωτερικής αντίφασης: η αύξηση των προσόδων των μονοπωλίων επιβάλλει τη στασιμότητα και τη διαρκή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των εύθραυστων εταίρων (Ελλάδα και άλλοι).

Ο καπετάνιος, ο οποίος είναι στο τιμόνι οδηγεί το ευρωπαϊκό πλοίο κατευθείαν σε υφάλους. Οι επιβάτες εκλιπαρούν να αλλάξει πορεία, φευ, χωρίς αποτέλεσμα. Ο καπετάνιος, που προστατεύεται από μία ομάδα πραιτοριανών (Βρυξέλλες, ΕΚΤ) παραμένει άτρωτος. Μένει μόνο να ρίξει τις βάρκες στη θάλασσα. Είναι σίγουρα επικίνδυνο, αλλά είναι λιγότερο επικίνδυνο από ό,τι το ναυάγιο που διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Η παραπάνω εικόνα βοηθά στο να κατανοήσουμε τη φύση των δύο επιλογών, μεταξύ των οποίων οι επικριτές του ευρωπαϊκού συστήματος διστάζουν να επιλέξουν. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να παραμείνουν στο σκάφος, να εξελίξουν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε νέες κατευθύνσεις που να σέβονται τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας. Επιμένουν παρά τις επανειλημμένες αποτυχίες των αγώνων που αφορούν αυτή τη στρατηγική.

Άλλοι ζητούν να εγκαταλείψουν το πλοίο, όπως αποδεικνύεται από την επιλογή των Άγγλων. Να εγκαταλείψουν την Ευρώπη αλλά να κάνουν τι; Οι εκστρατείες ενορχηστρωμένης παραπληροφόρησης από τα μέσα ενημέρωσης που υπηρετούν τον νεο-φιλελευθερισμό συμβάλλουν στην σύγχυση.

Το αμάλγαμα διατηρείται σε όλες τις πιθανές μορφές χρήσης της εθνικής κυριαρχίας, και παρουσιάζονται όλες ως δημαγωγικές, «λαϊκιστικές», μη ρεαλιστικές, σοβινιστικές, ξεπερασμένεςαπό την ιστορία, αηδιαστικές.

Το κοινό σφυροκοπείται από τη ρητορική για την ασφάλεια και τη μετανάστευση, ενώ οι ευθύνες τουνεο-φιλελευθερισμού όσον αφορά την επιδείνωση των συνθηκών των εργαζομένων δεν συζητούνται.Δυστυχώς ολόκληρα τμήματα της αριστεράς έχουν μπει σε αυτό το χειραγωγημένο παιχνίδι.

Από την πλευρά μου, μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να περιμένουμε από το ευρωπαϊκό σχέδιο, το οποίο δεν μπορεί να μεταμορφωθεί εκ των έσω, πρέπει να αποδομηθεί για να ανοικοδομηθεί αργότερα σε άλλες βάσεις. Λόγω του ότι αρνούνται να καταλήξουν σε αυτό το συμπέρασμα, πολλά από τα κινήματα που βρίσκονται σε σύγκρουση με το νεο-φιλελευθερισμόδιστάζουν όσον αφορά τους στρατηγικούς στόχους των αγώνων τους: να εγκαταλείψουν ή ναπαραμείνουν στην Ευρώπη (ή το ευρώ);

Υπό τις συνθήκες αυτές, τα επιχειρήματα που προβάλλονται από τη μία ή την άλλη πλευρά είναι πολύδιαφορετικά, συχνά για ασήμαντα θέματα, μερικές φορές για λάθος θέματα ενορχηστρωμένα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ασφάλεια, μετανάστες), και δεν αφορούν πραγματικά προβλήματα. Ηέξοδος από το ΝΑΤΟ, για παράδειγμα, σπάνια χρησιμοποιείται. Παρ' όλα αυτά, η αυξητική τάση που εκφράζεται με την απόρριψη της Ευρώπης (όπως συνέβηκε με το Brexit) αντικατοπτρίζει τη διαγραφή των ψευδαισθήσεων όσον αφορά το ενδεχόμενο μεταρρύθμισης της ΕΕ.

Παρ 'όλα αυτά η σύγχυση φοβίζει. Η Μεγάλη Βρετανία σίγουρα δεν προορίζεται να εφαρμόσει την κυριαρχία της και να συμμετάσχει με έναν τρόπο που να αποκλίνει από τον νεο-φιλελευθερισμό. Αντιθέτως, το Λονδίνο επιθυμεί μεγαλύτερο άνοιγμα προς την πλευρά των ΗΠΑ (η Μεγάλη Βρετανίαδεν είναι τόσο απρόθυμη όσο ορισμένοι Ευρωπαίοι όσον αφορά τη διατλαντική συμφωνία ελεύθερου εμπορίου), προς τις χώρες της Κοινοπολιτείας και των αναδυόμενων χωρών του Νότου, αντικαθιστώντας έτσι την προτεραιότητα προς την Ευρώπη με την προτεραιότητα προς τις άλλες χώρες. Τίποτα άλλο και σίγουρα όχι ένα καλύτερο κοινωνικό πρόγραμμα. Για τους Βρετανούς, η γερμανική ηγεμονία είναι λιγότερη αποδεκτή από ό, τι φαίνεται να είναι για άλλους όπως η Γαλλίακαι η Ιταλία.

Οι Ευρωπαίοι φασίστες διακηρύσσουν την εχθρότητά τους προς την Ευρώπη και το ευρώ. Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η αντίληψή τους για την κυριαρχία είναι αυτή της καπιταλιστικής αστικής τάξης, το έργο τους είναι η επικράτηση της εθνικής ανταγωνιστικότητας στο σύστημα του νεο-φιλελευθερισμού μέσω αποτροπιαστικών εκστρατειών κατά των μεταναστών. Οι φασίστες δεν τάσσονται ποτέ υπέρ της δημοκρατίας, ούτε υπέρ των εκλογών (εκτός εάν είναι για λόγουςοπορτουνισμού) πόσω δε μάλλον υπέρ μίας πιο προηγμένης δημοκρατίας.

Αντιμέτωπη με την πρόκληση, η άρχουσα τάξη δεν θα διστάσει: προτιμά τη φασιστική έξοδο από την κρίση. Το απέδειξε στην Ουκρανία. Το σκιάχτρο της απόρριψης της Ευρώπης από τους φασίστες παραλύει τους αγώνες ενάντια στον νεο-φιλελευθερισμό.

Το επιχείρημα που επικαλείται συχνά είναι: πώς μπορούμε να κάνουμε κοινό μέτωπο κατά της Ευρώπης με τους φασίστες; Αυτού του τύπου η σύγχυση ξεχνά ότι η επιτυχία των φασιστών είναι ακριβώς το προϊόν της ατολμίας της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αν η αριστερά τολμούσε ναυπερασπιστεί την κυριαρχία, ειδικά το λαϊκό και δημοκρατικό περιεχόμενό της, σε συνδυασμό με την καταγγελία της δημαγωγικής κυριαρχίας και των φασιστικών ψεμάτων, θα κέρδιζε τις φωνές που σήμερα πάνε στην άκρα δεξιά.

Η υπεράσπιση της ψευδαίσθησης μιας πιθανής μεταρρύθμισης της Ευρώπης δεν εμποδίζει την κατάρρευση. Το ευρωπαϊκό σχέδιο τότε θα ξετυλιχθεί σε όφελος της επανεμφάνισης αυτού του οποίου, δυστυχώς, μοιάζει πολύ με την Ευρώπη της δεκαετίας του 1930 και του 1940: μια γερμανική Ευρώπημε τη Βρετανία και τη Ρωσία έξω από αυτή, τη Γαλλία να ταλαντεύεται μεταξύ Βισύ (σήμερα υπαρκτή κατάσταση) ή Ντε Γκωλ (ακόμα αόρατη κατάσταση), την Ισπανία και την Ιταλία που πλέουν στον απόηχο του Λονδίνου ή του Βερολίνου κλπ ...


Η εθνική κυριαρχία είναι το απαραίτητο εργαλείο της κοινωνικής προόδου και της προόδου του εκδημοκρατισμού, τόσο στο Βορρά όσο και στο Νότο του πλανήτη. Η πρόοδος αυτή επιβάλλεται από τη λογική που βρίσκεται πέρα από τον καπιταλισμό στα πλαίσια μιας ευνοϊκής προοπτικής για την ανάδειξη ενός πολυκεντρικού κόσμου και της εδραίωσης του διεθνισμού των λαών.

Στις χώρες του Νότου το κυρίαρχο εθνικό σχέδιο πρέπει να «σταθεί στα δύο του πόδια»:

(Ι) την ενασχόληση με την κατασκευή ενός αυτοκεντρικού και ολοκληρωμένου βιομηχανικού συστήματος στο οποίο οι διάφοροι κλάδοι παραγωγής γίνονται οι προμηθευτές και οι παραγωγοί ο ένας του άλλου. Ο νέο-φιλελευθερισμός δεν επιτρέπει αυτή την κατασκευή. Σχεδιάζει την «ανταγωνιστικότητα», όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από την κάθε βιομηχανική μονάδα.

Η εφαρμογή της αρχής αυτής δίνει προτεραιότητα στις εξαγωγές και περιορίζει το καθεστώς που είχαν οι βιομηχανίες των χωρών του Νότου ως υπεργολάβων που ελέγχονται από τα μονοπώλια των ιμπεριαλιστικών κέντρων, τα οποία ιδιοποιούνται μεγάλο μέρος της αξίας που δημιουργείται σε αυτές και η οποία μετατρέπεται σε ιμπεριαλιστική μονοπωλιακή πρόσοδο. Σε αντίστιξη, η κατασκευή ενός βιομηχανικού συστήματος απαιτεί κρατικό προγραμματισμό και εθνική νομισματική κυριαρχία,φορολογικό σύστημα και εξωτερικό εμπόριο.

(II) συμμετοχή σε ένα πρωτότυπο τρόπο ενημέρωσης /μετασχηματισμού των αγροτών, με βάση την αρχή ότι η γεωργική γη αποτελεί εθνική περιουσία, εξασφάλιση πρόσβασης στη γη και στα μέσα αξιοποίησής της από όλες τις αγροτικές οικογένειες. Τα έργα πρέπει να σχεδιάζονται σε αυτή τη βάση για την ανάπτυξη της παραγωγής ανά οικογένεια / στρέμμα, και με τη δημιουργία των κατάλληλωνβιομηχανιών. Ο στόχος αυτής της στρατηγικής είναι να διασφαλιστεί η επισιτιστική κυριαρχία του έθνους και να ελεγχθούν οι μεταναστευτικές ροές από την ύπαιθρο στις πόλεις καθώς και να ρυθμιστεί η απασχόληση στις πόλεις.

Η πρόοδος σε κάθε ένα από αυτούς τους δύο τομείς αποτελεί τον κύριο στόχο των κρατικών πολιτικών που εγγυώνται την σύμπραξη των πλατιών λαϊκών συμμαχιών «εργατών και αγροτών». Θα δημιουργηθεί, λοιπόν, το κατάλληλο έδαφος για την εξέλιξη της συμμετοχικής δημοκρατίας.

Στις χώρες του Βορρά, η λαϊκή κυριαρχία πρέπει επίσης να σπάσει το νέο-φιλελευθερισμό, υπονοώντας εδώ την εφαρμογή τολμηρών πολιτικών που θα φθάνουν μέχρι την εθνικοποίηση των μονοπωλίων και των μέσων για την έναρξη της κοινωνικοποίησης της διαχείρισής τους. Αυτό σημαίνει, προφανώς, εθνικό έλεγχο της διαχείρισης του νομίσματος, της πίστωσης, τηςφορολογίας και του εξωτερικού εμπορίου.

Το υπάρχον ιμπεριαλιστικό σύστημα εφαρμόζει ένα μεγάλο εύρος διαφοροποιημένων τρόπων, με τους οποίους εξουσιάζει και εκμεταλλεύεται τα έθνη που βρίσκονται στην περιφέρεια του παγκόσμιου συστήματος. Στις προηγμένες χώρες του Νότου υπάρχει εκβιομηχάνιση των τμημάτων του αποκεντρωμένου παγκοσμιοποιημένου συστήματος που ελέγχονται από το χρηματιστικό κεφάλαιοτης ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, Ιαπωνία), ενώ ταυτόχρονα είναιυποβαθμισμένες σε καθεστώς υπεργολάβων όπου το μεγαλύτερο μέρος της αξίας που παράγεται στις εξαρτημένες τοπικές οικονομίες μετατρέπεται σε πρόσοδο των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων.

Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες του Νότου, ο τρόπος εκμετάλλευσης λαμβάνει τη μορφή βάναυσης λεηλασίας των φυσικών πόρων (πετρέλαιο, μεταλλεύματα, γεωργική γη, νερό και ηλιακή ενέργεια), αφενός, και αφετέρου την εφαρμογή οικονομικών επιδρομών που έχουν ως σκοπό τηνκαταλήστευση των εθνικών αποταμιεύσεων. Η προτεραιότητα που δίνεται αφορά την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και αυτό αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν αυτές οι επιδρομές.

Το διαρθρωτικό έλλειμμα των δημόσιων οικονομικών στις χώρες αυτές δίνει τη δυνατότητα στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια να τοποθετήσουν επικερδώς τα οικονομικά πλεονάσματά τους τα οποία δημιουργήθηκαν από την κρίση του παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλιστικού και χρηματιστηριακού συστήματος αναγκάζοντας τις αναπτυσσόμενες χώρες να χρεωθούν με λεόντειους όρους. Η οικονομική επιδρομή ασκεί τις καταστροφικές επιπτώσεις της και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Η συνεχιζόμενη αύξηση του όγκου του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει διερευνηθείκαι υποστηριχθεί από το εθνικό και διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο δίνοντας τη δυνατότηταγόνιμης επένδυσης των πλεονασμάτων. Η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους προς όφελος του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού τομέα μειώνει τα εισοδήματα των εργαζομένων και αυξάνει τις προσόδους των μονοπωλίων.

Τροφοδοτεί λοιπόν τη συνεχιζόμενη αύξηση της ανισότητας στην κατανομή εισοδήματος και πλούτου. Η επίσημη δικαιολογία των πολιτικών για τη μείωση του χρέους είναι εντελώς λάθος: ο στόχος τους είναι στην πραγματικότητα η αύξηση παρά η μείωση του χρέους.

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση συνεχίζει τη μαζική επίθεση εναντίον των αγροτών στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.

Η αποδοχή αυτού του σημαντικού συστατικού της παγκοσμιοποίησης οδηγεί σε τεράστια φτώχειαεκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε τρεις ηπείρους. Τερματίζεται έτσι κάθε προσπάθεια των κοινωνιών μας να επιτύχουν στην παγκόσμια κοινωνία των εθνών. Η σύγχρονη καπιταλιστική γεωργία, εκπροσωπούμενη από την τόσο πλούσια οικογενειακή γεωργία ή / και από τις επιχειρήσεις μεταποίησης αγροτικών προϊόντων, προσπαθεί να επιτεθεί μαζικά στην παγκόσμια παραγωγή των αγροτών. Ηκαπιταλιστική γεωργία διέπεται από την αρχή της απόδοσης του κεφαλαίου, και εντοπίζεται στηΒόρεια Αμερική, στην Ευρώπη, στο νότιο τμήμα της Λατινικής Αμερικής και της Αυστραλίας, απασχολεί μόνο μερικές δεκάδες εκατομμύρια αγρότες και έχει την υψηλότερη παραγωγικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ τα συστήματα της αγροτικής καλλιέργειας εξακολουθούν να καταλαμβάνουν σχεδόν το μισό της ανθρωπότητας - τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Τι θα συνέβαινε αν «η γεωργία και η διατροφική παραγωγή» είχαν την ίδια μεταχείριση όπως οποιαδήποτε άλλη μορφή καπιταλιστικής παραγωγής, υποκείμενες στους κανόνες του ανταγωνισμούμίας πλήρους απελευθερωμένης αγοράς; Μήπως αυτές οι αρχές θα διευκολύνουν την επιτάχυνση της παραγωγής; Πράγματι, μπορεί κανείς να φανταστεί πενήντα εκατομμύρια νέες πρόσθετες καλλιέργειες, που παράγουν ό,τι τα τρία δισεκατομμύρια αγρότες μπορούν να προσφέρουν επιπλέον στην αγορά πέραν της δική τους (αδύναμης) διαβίωσης.

Οι προϋποθέσεις για την επιτυχία μιας τέτοιας εναλλακτικής λύσης απαιτούν σημαντικές μεταφορές ιδιοκτησίας της καλλιεργήσιμης γης σε νέους αγρότες (εδάφη που θα ληφθούν από αυτά που κατέχουν σήμερα οι αγροτικές επιχειρήσεις), πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίου (για την αγορά εξοπλισμού) και πρόσβαση στις καταναλωτικές αγορές. Αυτοί οι αγρότες θα ανταγωνιστούν εύκολα τα δισεκατομμύρια των υφιστάμενων αγροτών. Και τι θα τους συμβεί;

Δισεκατομμύρια μη ανταγωνιστικών παραγωγών θα πρέπει να εξαλειφθούν σε ένα σύντομο ιστορικό χρονικό διάστημα μερικών δεκαετιών. Το κύριο επιχείρημα νομιμοποίησης της «ανταγωνιστικής» εναλλακτικής λύσης είναι ότι αυτό το είδος της ανάπτυξης πραγματοποιήθηκε στην Ευρώπη κατά τον δέκατο ένατο αιώνα και συνέβαλε στη διαμόρφωση των πλούσιων βιομηχανικών και αστικών κοινωνιών που έγιναν μετά μεταβιομηχανικές που ήταν σε θέση να τροφοδοτούν το έθνος αλλά και να εξάγουν το πλεόνασμα τροφίμων.

Γιατί να μην επαναληφθεί αυτό το μοντέλο στις χώρες του τρίτου κόσμου σήμερα; Δεν γίνεται, γιατί το επιχείρημα αυτό αγνοεί δύο βασικούς παράγοντες που κάνουν την αναπαραγωγή του μοντέλου σήμερα αδύνατη για τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Το πρώτο είναι ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο αναπτύχθηκε για ενάμιση αιώνα με εντατικές βιομηχανικές τεχνολογίες που απαιτούν ένα σημαντικό αριθμό εργαζομένων. Οι σύγχρονες τεχνολογίες βασίζονται πολύ λιγότερο στην εργασία. Και ως εκ τούτου, αν οι νεοφερμένοι του τρίτου κόσμου θέλουν να είναι ανταγωνιστικοί στις παγκόσμιες αγορές για τις εξαγωγές των βιομηχανικών προϊόντων τους πρέπει να υιοθετήσουν αυτές τις τεχνολογίες.

Το δεύτερο είναι ότι κατά τη διάρκεια της μακράς μετάβασης, η Ευρώπη μπορούσε μαζικά να στείλει ως μετανάστες τον πλεονάζοντα πληθυσμό στην Αμερική.

Μπορούμε να φανταστούμε άλλες εναλλακτικές λύσεις που να βασίζονται στην πρόσβαση στη γη για όλους τους αγρότες; Στο πλαίσιο αυτό υπονοείται ότι η αγροτική καλλιέργεια πρέπει να διατηρηθεί και να επιδίδεται ταυτόχρονα σε μια διαδικασία αλλαγής και συνεχούς τεχνολογικής και κοινωνικής προόδου. Και αυτά με ένα ρυθμό που θα επιτρέψει τη σταδιακή μεταφορά σε μη γεωργική απασχόληση.

Ένας τέτοιος στρατηγικός στόχος περιλαμβάνει πολιτικές που προστατεύουν την αγροτική διατροφική παραγωγή από τον άνισο ανταγωνισμό της εθνικής εκσυγχρονισμένης γεωργίας και των διεθνών γεωργικών επιχειρήσεων. Αμφισβητεί τα μοντέλα της βιομηχανικής και αστικής ανάπτυξης – τα οποία βασίζονται στις εξαγωγές και στους χαμηλούς μισθούς (και τα οποία με τη σειρά τους συνεπάγονται χαμηλές τιμές τροφίμων) και δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στην επέκταση της κοινωνικά ισορροπημένης εσωτερικής αγοράς.

Επιπλέον, μια τέτοια στρατηγική θα διευκολύνει την ενσωμάτωση με όλες τις πολιτικές που διασφαλίζουν την εθνική διατροφική κυριαρχία, απαραίτητη προϋπόθεση για μια χώρα να είναι ενεργό μέλος της διεθνούς κοινότητας, ενισχύοντας έτσι τον βαθμό αυτονομίας της που είναι απαραίτητος καθώς και την ικανότητα διαπραγμάτευσής της.

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Για λόγους συντομίας δεν έχω αναφέρει στο κείμενο αυτό μείζονα θέματα όπως είναι: η ανάδυση του καπιταλισμού των γενικευμένων μονοπωλίων, η νέα γενικευμένη προλεταριοποίηση, η στρατιωτικοποίηση της παγκοσμιοποίησης και οι συγκρούσεις για την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, η οικονομική παγκοσμιοποίηση ως ο αδύναμος κρίκος του συστήματος, η ανασυγκρότηση της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών του Νότου, η στρατηγική των συνεχιζόμενων αγώνων, η απαίτηση για τον αντι-ιμπεριαλιστικό διεθνισμό των λαών. Παραπέμπω τον αναγνώστη στο βιβλίο μου Η κατάρρευση του σύγχρονου καπιταλισμού και εφιστώ την προσοχή στις θεσμικές δομές που έχω προτείνει με σκοπό την εδραίωση του λαϊκού περιεχομένου στη μετάβαση της οικονομίας πέρα από τον καπιταλισμό (σελίδες 123-128 του βιβλίου).

*O Σαμίρ Αμίν, γεννήθηκε στο Κάιρο το 1931. Από το 1947 έως το 1957 σπούδασε στο Παρίσι και έγινε μέλος του γαλλικού ΚΚ, από το οποίο αργότερα αποστασιοποιήθηκε. Από το 1980 προΐσταται του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου, που έχει έδρα το Ντακάρ, στη Σενεγάλη. Το βιβλίο του "Η συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα" ("L’accumulation a l’echelle mondiale", 1970), θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα νεομαρξιστικά βιβλία πολιτικής οικονομίας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Άλλα σημαντικά βιβλία του είναι: "Les effets structurels de l’integration internationale des economies precapitalistes. Une etude theorique du mecanisme qui a engendre les eonomies dites sous-developpees" (διδακτορικήδιατριβή, 1957), "Le developpement inegal" (1973, αγγλ. έκδ. "Unequal Development: An Essay on the Social Formations of Peripheral Capitalism", 1976), "L’imperialisme et le developpement inegal", 1976, "Classe et nation dans l’histoire et la crise contemporaine", 1979, "L’economie arabe contemporaine", 1980, "Les enjeux strategiques en Mediterranee", 1991, "L’Empire du chaos" (1991, αγγλ. έκδ. "Empire of Chaos", 1992), κ.ά.

**Πηγή: activistis.gr. Μετάφραση από τα Γαλλικά: Φωτεινή Μαστρογιάννη. Επιμέλεια: Φωτούλα Ιωαννίδου - Τσιρώνη

Τη συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεων έως και την Κυριακή 31 Ιούλη για τους εργαζόμενους της εταιρείας «ΤΟΞΟΤΗΣ ΑΕ» που απασχολούνται στα έργα ΔΕΔΔΗΕ στην Περιφέρεια Αττικής και στο Νομό Κορίνθου, αποφάσισε το ΔΣ του Κλαδικού Σωματείου Ενέργειας.

Η απόφαση συνέχισης των απεργιακών κινητοποιήσεων ελήφθη ύστερα από συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν το πρωί της Πέμπτης 28 Ιούλη, στα πλαίσια της 24ωρης απεργίας στα εργοτάξια της εταιρείας στην Αττική και στην Κόρινθο.

Βασικό αίτημα των εργαζομένων είναι η καταβολή των δεδουλευμένων των τελευταίων μηνών.




πηγή 902.gr

Πάνω από 100 επιχειρήσεις κλείνουν καθημερινά!
Στοιχεία σοκ για τη δραματική κατάσταση στο χώρο του εμπορίου

Σοκ προκαλούν στην αγορά τα στοιχεία για τα «λουκέτα» που μπήκαν στις επιχειρήσεις τα τελευταία χρόνια. Φαίνεται όμως ότι αυτή η καταστροφική πορεία θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, οδηγώντας σε μια δραματική μείωση του αριθμού των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τα τελευταία επτά χρόνια, πάνω από 100 επιχειρήσεις κλείνουν κάθε εργάσιμη ημέρα!

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της καταστροφής σημειώνεται ότι στο διάστημα 2008- 2015 έκλεισαν 244.712 επιχειρήσεις.(1)

Συγκεκριμένα ο συνολικός αριθμός των επιχειρήσεων το 2008 ήταν 858.685, ενώ στα τέλη του 2015 είχαν απομείνει 613.973.







Όμως, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα αφού στον αριθμό των επιχειρήσεων που έκλεισαν θα πρέπει να προστεθούν μερικές δεκάδες χιλιάδες που έκλεισαν στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2016.

Συνέπεια των δραματικών εξελίξεων στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ήταν η εκρηκτική αύξηση της ανεργίας αφού υπολογίζεται ότι με τα «λουκέτα» χάθηκαν 842.670 θέσεις εργασίας.

Όπως προκύπτει, μέχρι τώρα, με κάθε «λουκέτο» χανόντουσαν 3,4 θέσεις εργασίας. Δηλαδή στην πλειοψηφία τους ήταν επιχειρήσεις μικρές, ατομικές, ή με 2- 3 εργαζόμενους.

Τώρα όμως που αρχίζουν να κλείνουν επιχειρήσεις μεγαλύτερες και με πολλαπλάσιο αριθμό εργαζομένων («Μαρινόπουλος» με 12.500 εργαζόμενους, «Ηλεκτρονική» με 585 εργαζόμενους), ο αριθμός των ανέργων αναμένεται να αυξηθεί κατακόρυφα.

Μέσα σε επτά χρόνια «χάθηκε» το 28,5% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα! Ένα πραγματικό πογκρόμ. Και έπεται συνέχεια.

Για το μέγεθος της ζημιάς από την εξέλιξη αυτή, μπορούμε να πούμε ότι με το μαζικό κλείσιμο των επιχειρήσεων (μικρομεσαίων και μεγαλύτερων), χάθηκαν 30,31 δις. ευρώ προϊόντος από την εθνική οικονομία, δηλαδή το 17% του ΑΕΠ!

Η καταβαράθρωση της ζήτησης, που οφείλεται στη δραματική μείωση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων, είναι ασφαλώς η κύρια αιτία της καταστροφής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Όμως, σημαντικό ρόλο παίζει και η τεράστια αύξηση των φόρων, άμεσων και έμμεσων, που οδήγησε και οδηγεί δεκάδες χιλιάδες επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους στην απόγνωση. Στους δύο αυτούς λόγους έρχεται να προστεθεί και το κλείσιμο της κάνουλας του τραπεζικού δανεισμού, αφού οι τράπεζες (παρά τις ανακεφαλαιοποιήσεις) αρνούνται να χορηγήσουν δάνεια στις επιχειρήσεις.

Τα παραπάνω περιγράφουν τις συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Όμως, το πογκρόμ που υφίστανται δεν οφείλεται μόνο στα μνημόνια. Η συρρίκνωση των μεσαίων στρωμάτων είναι ένας στρατηγικός στόχος του μονοπωλιακού κεφαλαίου, που περιλαμβάνεται σε σωρεία αποφάσεων και εκθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ειδικότερα, για την Ελλάδα υπάρχει πλήθος αναφορών τόσο στον «υπερεπαγγελματισμό», δηλαδή το ιδιαίτερα μεγάλο στρώμα των αυτοαπασχολούμενων και ελεύθερων επαγγελματιών, όσο και στο υψηλό ποσοστό του αγροτικού τομέα στο σύνολο της οικονομίας.

Έτσι, η Ε.Ε σε αγαστή συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις βρήκαν στην τελευταία κρίση την ευκαιρία για να επενδύσουν σ΄ αυτήν και το πάγιο σχέδιο τους για τη συρρίκνωση των μικρομεσαίων στρωμάτων στην πόλη και το χωριό προς όφελος των πολυεθνικών που καρπώνονται το μερίδιο της αγοράς, ή της αγροτικής εκμετάλλευσης, που αφήνουν πίσω τους οι κατεστραμμένοι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και αγρότες.

Η εξέλιξη αυτή δημιουργεί και τις προϋποθέσεις για την προσέγγιση των μικρομεσαίων, που υφίστανται αυτή τη βίαιη προλεταριοποίηση, με την εργατική τάξη, κατ΄ αρχήν για την απόκρουση των συνεπειών της μνημονιακής πολιτικής αλλά και στην προοπτική μιας αντιμονοπωλιακής, δημοκρατικής κοινωνικής συμμαχίας. Απαραίτητης όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση, αλλά και για μια πορεία ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού.

*Ο τίτλος «Ο θάνατος του εμποράκου» είναι δανεισμένος από το ομότιτλο θεατρικό έργο του Άρθουρ Μίλερ. Έργο-κόλαφος ενάντια στην υλιστική κοινωνία και στη βάναυση, χωρίς ηθικές αναστολές λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, ο «Θάνατος του Εμποράκου» αποτελεί όχι μόνο ένα κορυφαίο δείγμα του πολιτικού ρεαλισμού του Άρθουρ Μίλλερ αλλά και ένα διαχρονικό σχόλιο για τη διάψευση του αμερικανικού ονείρου και τη συνυπευθυνότητα όσων το συντηρούν χωρίς να αντιλαμβάνονται τις στρεβλώσεις του.

(1) Τα στοιχεία δημοσιεύθηκαν στην «Καθημερινή» στις 4 Ιουλίου 2016. 

Με μια έκθεση βόμβα το Ανεξάρτητο Γραφείο Αξιολόγησης (ΙΕΟ) του ΔΝΤ αποδίδει βαρύτατες ευθύνες στο ΔΝΤ και την τρόικα για τα λάθος προγράμματα (μνημόνια) που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα και εξώθησαν στην καταστροφή της.

Είναι εντυπωσιακό ότι το ΙΕΟ του ΔΝΤ αναγνωρίζει ότι το ΔΝΤ συμμετείχε στο ελληνικό πρόγραμμα κατ' εξαίρεση, παραβιάζοντας κατάφωρα τον ίδιο τον Κανονισμό του, που προέβλεπε ως προϋπόθεση συμμετοχής την βιωσιμότητα του χρέους, πράγμα, όμως, που στην ελληνική περίπτωση είχε χαρακτηριστεί ως μη βιώσιμο.

Το ΙΕΟ του ΔΝΤ επιβεβαιώνει ότι αυτή η κατ' εξαίρεση συμμετοχή της Ελλάδας στο πρόγραμμα – ναυάγιο πραγματοποιήθηκε για καθαρά πολιτικούς λόγους, μετά από πιέσεις των κυρίαρχων της ΕΕ, οι οποίοι δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτα για κούρεμα χρέους και κυρίως πραγματοποιήθηκε για να σωθεί η σταθερότητα και η ύπαρξη της ευρωζώνης.

Όπως στην ουσία αναγνωρίζει και η ίδια η Λαγκάρντ η Ελλάδα θυσιάστηκε για χάρη της ευρωζώνης, προκειμένου να παραμείνει η χώρα στο ευρώ και να διαμορφωθεί ένα τείχος προστασίας του ευρωζωνικού χώρου.

Η έκθεση καταπέλτης του ΙΕΟ του ΔΝΤ αφήνει απολύτως έκθετο το ελληνικό μνημονιακό κατεστημένο για τις εγκληματικές ευθύνες του, ευθύνες που δεν είναι μόνο πολιτικές αλλά και ποινικές.

Ευθύνες τόσο στην πρώην διοίκηση του ΔΝΤ για τις πολιτικές επιλογές χρηματοδότησης της Ελλάδας, όσο και στους οικονομολόγους - τεχνοκράτες του Ταμείου για τις λάθος εκτιμήσεις τους σχετικά με την ύφεση και την ανεργία στην χώρα μας, επιρρίπτει η έκθεση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης (Independent Evaluation Office- ΙΕΟ) του ΔΝΤ για το ρόλο του Ταμείου στα προγράμματα της Ελλάδας την περίοδο 2010-2011, όπως επιβεβαιώνει η έκθεση του ΔΝΤ που δόθηκε επίσημα στη δημοσιότητα.



Η κατ' εξαίρεση χρηματοδότηση από το Ταμείο του ελληνικού Προγράμματος, παρόλο που εκτιμούσε ότι το Δημόσιο Χρέος της χώρας δεν είναι βιώσιμο, έγινε προκειμένου να αποσοβηθεί ο υψηλός κίνδυνος μετάδοσης της κρίσης, αναφέρεται στην έκθεση, στην οποία γίνεται εκτενής αναφορά στις συνθήκες και τις πολιτικές αναγκαιότητες που επέβαλαν το να χρηματοδοτήσει το Ταμείο το πρόγραμμα αλλάζοντας τον ίδιο του τον κανονισμό (που προέβλεπε ότι πρέπει να εξασφαλίζεται βιωσιμότητα χρέους).

«Το Μάιο του 2010, το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ ενέκρινε μια απόφαση να παράσχει κατ’ εξαίρεση πρόσβαση σε χρηματοδότηση (exceptional access financing) στην Ελλάδα χωρίς να επιδιώξει μια προληπτική αναδιάρθρωση χρέους, αν και το δημόσιο χρέος της είχε κριθεί μη βιώσιμο με υψηλό βαθμό πιθανότητας», αναφέρεται και προστίθεται:

«Ο κίνδυνος μετάστασης ήταν ένας σημαντικός προβληματισμός στη λήψη της απόφασης αυτής. Υπήρξε επιφανειακή εφαρμογή της πολιτικής του ΔΝΤ στην κατ’ εξαίρεση πρόσβαση στους πόρους του Ταμείου, η οποία απαιτεί την έγκαιρη συμμετοχή του Συμβουλίου».

Αφού η έκθεση σημειώνει ότι οι κρίσιμες αποφάσεις ελήφθησαν χωρίς ουσιαστική εμπλοκή του Εκτελεστικού Συμβουλίου αποφαίνεται ότι «η έγκαιρη και ενεργητική εμπλοκή του Συμβουλίου μπορεί να είχε ή να μην είχε οδηγήσει σε μια διαφορετική απόφαση, αλλά θα είχε ενισχύσει την νομιμότητα της όποιας απόφασης».

Η έκθεση δείχνει ότι το ΔΝΤ «προσαρμόστηκε» στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων που δεν ήθελαν να «αγγίξουν» το χρέος. Έτσι, «το ΔΝΤ έχασε την χαρακτηριστική του ευελιξία ως διαχειριστής κρίσεων. Κει επειδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαπραγματευόταν εκ μέρους του Eurogroup, το σχήμα της τρόικας υπέβαλε από την αρχή σε πολιτικές πιέσεις τις τεχνικές κρίσεις του προσωπικού του ΔΝΤ».



Φωτογραφίζοντας τις επιλογές του πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ, Dominique Strauss-Kahn, το IEO χαρακτηρίζει ως λάθος την πολιτική απόφασή του να χρηματοδοτήσει – το 2010 – την Ελλάδα με ποσό μεγαλύτερο από αυτό που της αντιστοιχούσε (exceptional access). Ειδικά μάλιστα λόγω του ότι η υπέρογκη χρηματοδότηση έγινε χωρίς να έχει προηγηθεί, κατ' εξαίρεση του Κανονισμού του Ταμείου (!), αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, το οποίο είχε χαρακτηριστεί μη βιώσιμο, επειδή, όπως αναφέρει η έκθεση, "η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και κάποια κράτη-μέλη ήταν αντίθετα"!

Σε τεχνοκρατικό επίπεδο η έκθεση του IEO φωτογραφίζει εμμέσως πλην σαφώς, τον Poul M. Thomsen και την ομάδα του στο Ταμείο, που το 2009 εκτιμούσαν ότι το 2012 η σωρευτική ύφεση έως το 2012 θα έφτανε το 5,5%, ενώ τελικά εκτινάχθηκε στο 17%!