Ο τυφώνας Nida πέρασε από το Χονγκ Κονγκ σήμερα, διαταράσσοντας τη λειτουργία του διεθνούς οικονομικού κέντρου και προκαλώντας ακυρώσεις πτήσεων ή καθυστερήσεις στις απογειώσεις εκατοντάδων πτήσεων. Η ταχύτητα των ανέμων φτάνει στα 100 χλμ, την ώρα, ενώ οι αρχές προειδοποίησαν για το ενδεχόμενο σφοδρών βροχοπτώσεων.

Περισσότερες από 150 πτήσεις ακυρώθηκαν, καθώς η κατάσταση ανάγκης στα αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ αναμένεται ότι θα εφαρμοστεί μέχρι τις 14:00 μετά το μεσημέρι τοπική ώρα. Χιλιάδες επιβάτες έχουν συγκεντρωθεί στο αεροδρόμιο, ενώ περισσότερες από 325 πτήσεις αναμένεται ότι θα προγραμματιστούν για νέες αναχωρήσεις. Τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας λειτουργούν επίσης περιστασιακά κι αναλόγως των καιρικών συνθηκών.





πηγή ΑΠΕ

Ολόκληρη η ανακοίνωση της ΠΟΕΔΗΝ:


ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΝΕ (Δικαστές και μη) πλην της κυβέρνησης
Ατομικές Συμβάσεις Μίσθωσης Έργου χωρίς ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Προσλήψεις ΡΟΥΣΦΕΤΙΑ μέσω ΚΕΕΛΠΝΟ (νέα μαγειρέματα ΞΑΝΘΟΥ – ΠΟΛΑΚΗ)
Εγκαίνια στις στάχτες του ΕΣΥ και του ΕΚΑΒ

Είμαστε ενάντια στις ποινικές Διώξεις των Εργαζομένων και στελεχών του Γενικού Νοσοκομείου Τρικάλων, που προσπάθησαν εκ της Διοικητικής θέσεως που κατέχουν να υλοποιήσουν την απόφαση της Διοίκησης του Νοσοκομείου, για την εκδίωξη του εργολάβου και τη σύναψη ατομικών συμβάσεων έργου των πρώην εργολαβικών εργαζομένων απ’ ευθείας από το Νοσοκομείο.
Πάγια και διαχρονική θέση της ΠΟΕΔΗΝ είναι η εκδίωξη των εργολάβων, που «πίνουν το αίμα» των εργαζομένων, η επανασύσταση των οργανικών θέσεων στις υποστηρικτικές ειδικότητες και η μόνιμη σταθερή εργασία για όλους.
Για άλλη μία φορά δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστες τις αναρτήσεις στο facebook του Αν. Υπουργού Υγείας κο. Πολάκη, κατά παντός επιστητού, αποθεώνοντας το λαϊκισμό που πρεσβεύει.
Προσπαθεί να ισορροπεί σε δύο βάρκες.
Αν και βρίσκεται στην Μνημονιακή βάρκα της εξουσίας, που κατά δήλωση του Υπουργού Οικονομικών και τις λεπτομέρειες του προγράμματος ανέλαβαν οι ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ (κάνουν κουμάντο σε όλα), θέλει να εμφανίζεται ότι βρίσκεται στη βάρκα της κοινωνικής αναγκαιότητας κατάργησης των Μνημονίων. Δεν τον αφήνουν δήθεν οι εχθροί της φαντασίας του να εφαρμόσει την πολιτική της κυβέρνησης στην Υγεία!!!
Το μόνο που καταφέρνουν οι Υπουργοί της Υγείας, οι επαναστάτες του τίποτα, είναι να πνίγονται σε μία κουταλιά νερό.
Πολεμάνε τον αέρα κοπανιστό.
Φταίμε όλο εμείς, όλοι οι άλλοι και όχι η κυβέρνηση που υπογράφει ότι της δίνουν οι ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ, με κλειστά μάτια.
Στο ζήτημα των ατομικών συμβάσεων έργου η κυβέρνηση προσπαθεί να βγει από πάνω με άσφαιρες τουφεκιές.
Η εκδίωξη των εργολάβων και η σύναψη ατομικών συμβάσεων μίσθωσης έργου γίνεται κατ’ απόλυτη συμφωνία με το ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ, αφενός επειδή μειώνει το κόστος και αφετέρου επιβάλλει τον εργασιακό μεσαίωνα στους πρώην εργολαβικούς εργαζόμενους που συνάπτουν ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου, χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Πρώτα είχαμε τους εργολάβους που έπιναν το αίμα στους εργαζόμενους, έπαιρναν εργολαβίες από τα Νοσοκομεία με υψηλότατο κόστος, προσφέροντας χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες προσφέροντας συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα και τώρα έχουμε το Δημόσιο να πίνει το αίμα των πρώην εργολαβικών εργαζόμενων.
Με τις ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου που συνάπτουν δεν δικαιούνται κανονική άδεια, δεν δικαιούνται αναρρωτική άδεια (σε περίπτωση απουσίας τους φέρνουν τον αντικαταστάτη και τον πληρώνουν οι ίδιοι), δεν δικαιούνται Βαρέα και Ανθυγιεινά Επιδόματα και ένσημα ΙΚΑ καθ’ ότι εργάζονται οι περισσότεροι με μερική απασχόληση. Εργάζονται σπαστά ωράρια πρωί – απόγευμα – νύκτα. Αμείβονται οι πεντάωροι με 380 ευρώ το μήνα. Πληρώνονται μία φορά το πεντάμηνο επειδή δεν έχουν χρήματα τα Νοσοκομεία. Παρά ταύτα ο Αν. Υπουργός Υγείας ζητάει να αποθεώσουμε την κυβέρνηση για το έργο που παράγει!!! Για την μετάβαση των εργολαβικών εργαζόμενων από τη σκύλα στη Χάρυβδη.
Τα εμπόδια στην εκδίωξη των εργολάβων δεν τα βάζουν οι Δικαστές. Η ίδια η κυβέρνηση βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό της καθ’ ότι ο Ν. 4368/2016 άρθρο 97 που ψήφισε δεν θεσμοθετεί την υποχρεωτικότητα στις Διοικήσεις των φορέων του Υπουργείου Υγείας να εκδιώξουν τους εργολάβους, αλλά καθορίζει την προαιρετικότητα (αναφέρει η διάταξη για την καθαριότητα των κτιρίων, την εστίαση, την φύλαξη με απόφαση Δ.Σ. των Φορέων είναι δυνατόν να συνάπτονται ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου ....).
Η σύναψη ατομικών συμβάσεων έργου γίνεται κατ’ απόλυτη συμφωνία με τους ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ καθ’ ότι μειώνεται το κόστος και επιδιώκεται η προώθηση νέου μοντέλου απασχόλησης στο Δημόσιο.
Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας προσπαθεί να επιλύσει εργασιακά δικαιώματα των εν λόγω εργαζομένων με εγκυκλίους.
Οι εγκύκλιοι όμως δεν ανατρέπουν τους Νόμους. Γι’ αυτό δεν τις λαμβάνουν υπ’ όψιν οι Δικαστές. Δεν τις λαμβάνει υπ’ όψιν ούτε το Ελεγκτικό Συνέδριο. Οι Υπηρεσίες Επιτροπών του Ελεγκτικού Συνεδρίου επιστρέφουν αθεώρητα Εντάλματα πληρωμής των εν λόγω εργαζομένων, επειδή δεν δέχονται τις εγκυκλίους του Υπουργείου Υγείας, αλλά όσα προβλέπουν οι Νόμοι. Είναι και αυτοί δικαστές. Ευνοούν και οι εν λόγω δικαστές την διαφθορά ή βάζουν εμπόδια στην πολιτική της κυβέρνησης; Μην τρελαθούμε!!!
Φαντάσματα βλέπουν παντού!!! Και επιδίδονται σε κυνήγι μαγισσών.
Τα προβλήματα θα επιλυθούν (ανεξαρτήτως βούλησης ή όχι των δικαστών) με την τροποποίηση του θεσμικού πλαισίου, για υποχρεωτική εκδίωξη των εργολάβων και την πρόσληψη των εργολαβικών εργαζόμενων με συμβάσεις εργασίας (αορίστου χρόνου).
Δεν θα το πράξουν αυτό ο κος Ξανθός και ο κος Πολάκης. Τρέμουν την ΤΡΟΪΚΑ επειδή θεωρούνται νέες προσλήψεις. Κατά τα άλλα φταίνε οι δικαστές.
Περνάνε από την πίσω πόρτα το νέο μοντέλο προσλήψεων στο ΕΣΥ και το ΕΚΑΒ.
Θα προσλαμβάνει το ΚΕΕΛΠΝΟ εργαζόμενους με ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου, χωρίς ΑΣΕΠ και εργασιακά δικαιώματα και θα τους διαθέτει στις Μονάδες του ΕΣΥ και του ΕΚΑΒ.
Ποιο; Το ΚΕΕΛΠΝΟ που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει λόγω των γνωστών μαγειρεμάτων το διαγωνισμό των 500 θέσεων για την κάλυψη των ΜΕΘ από τον Νοέμβριο του έτους 2015 και συνεχίζουν να είναι κλειστές 200 έτοιμες κλίνες ΜΕΘ.
Πάνω από όλα τα ρουσφέτια με μισθούς πείνας, χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Το ΚΕΕΛΠΝΟ προκήρυξε διαγωνισμό 855 θέσεων προσωπικού με ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης!!! τις οποίες θα διαθέσει στα Νοσοκομεία. Προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ με αξιολόγηση όπως λέει ο διαγωνισμός των τυπικών προσόντων και των κοινωνικών κριτηρίων.
Ποια κοινωνικά κριτήρια και ποια κρίση; Κοινωνικό κριτήριο είναι ένα και μοναδικό. Όσοι ψήφισαν ή προσκύνησαν τον ΣΥΡΙΖΑ!!!
Να πάψουν οι Υπουργοί της Υγείας να ρίχνουν τη μπάλα στην εξέδρα και να ζητήσουν συγνώμη από τον ελληνικό λαό, γιατί είναι κοντά να κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο της Διάλυσης του ΕΣΥ.
Όλα αυτά που λένε και κάνουν είναι στάχτη στα μάτια!!!
Τι έχουν να απαντήσουν στα στοιχεία της ΠΟΕΔΗΝ για την εικόνα διάλυσης που εμφανίζει το ΕΣΥ;
Μετά το φιάσκο της Σαντορίνης είχαμε τα εγκαίνια 11 νέων Ασθενοφόρων στην Ήπειρο!!! Πάλι καλά που φύλαξαν και δεν έστειλαν τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να τα εγκαινιάσει.
Θυμίζουμε ότι ο διαγωνισμός προμήθειας νέων ασθενοφόρων για πολλές περιοχές όπως και για τα 15 νέα Ασθενοφόρα της Δυτικής Ελλάδας κατήντησε το γεφύρι της Άρτας, λόγω αντικρουόμενων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Τα 11 ασθενοφόρα της Ηπείρου δεν κρύβουν το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει με τις διακομιδές. Λόγω έλλειψης Ασθενοφόρων και Πληρωμάτων Ασθενοφόρων οι διακομιδές καθυστερούν, γίνονται με ιδιωτικά ακατάλληλα μέσα, αγροτικά οχήματα και ιδιωτικά Ασθενοφόρα με επιβάρυνση των ασθενών. Πεθαίνουν ασθενείς εξαιτίας των καθυστερήσεων.
Δεν υπάρχουν χρήματα για τη συντήρηση των πεπαλαιωμένων ασθενοφόρων και για την προμήθεια καυσίμων.
Σας κοινοποιούμε αναφορές εργαζομένων και του Σωματείου Εργαζομένων του τοπικού ΕΚΑΒ για τα τραγικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο ΕΚΑΒ Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων, για να αντιληφθείτε πόσο επικίνδυνη είναι η κυβέρνηση για τη Δημόσια Υγεία.
Ζητιάνεψαν 650 ευρώ οι εργαζόμενοι του ΕΚΑΒ Αγρινίου – Αμφιλοχίας για να αγοράσουν μεταχειρισμένα ανταλλακτικά για να επισκευάσουν και να θέσουν σε λειτουργία δύο Ασθενοφόρα. Υπάρχουν επτά Ασθενοφόρα που είναι σε κακό χάλι με 650.000 χιλιόμετρα το καθ’ ένα. Δεν διαθέτουν κλιματισμό και κάνουν αέρα στους ασθενείς με χαρτόνια.
Το όχημα της Αμφιλοχίας συχνά μένει εκτός λειτουργίας γιατί έχει κόφτη καυσίμων (διαθέτουν χρήματα σε καύσιμα για συγκεκριμένα χιλιόμετρα και όχι σύμφωνα με τις ανάγκες). Τα Ασθενοφόρα εμφανίζουν μεγάλες ζημιές που δεν επισκευάζονται λόγω έλλειψης χρημάτων και καθίστανται επικίνδυνα για τις διακομιδές των ασθενών.
Σας κοινοποιούμε την ΟΔΥΣΣΕΙΑ πολίτη των Καλαβρύτων προκειμένου να καταφέρει να διακομισθεί στο Νοσοκομείο Αιγίου λόγω έλλειψης Ασθενοφόρου.
Τα εγκαίνια του «φαίνεσθε» δεν κρύβουν την εικόνα διάλυσης και καταστροφής των Νοσοκομείων, της Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης, της Ψυχικής Υγείας και του ΕΚΑΒ.
Φτάνουν πια οι κορδέλες των εγκαινίων.

           ΓΙΑ ΤΗΝ Ε.Ε. ΤΗΣ ΠΟΕΔΗΝ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                       Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΣ          ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Ολόκληρη η ανακοίνωση της ΟΙΥΕ:

Μόνο οργή δημιουργεί στους εργαζόμενους, η νέα προκλητική παρέμβαση του ΣΕΒ, ενάντια σε κάθε προσπάθεια επιστροφής  των εργασιακών σχέσεων στα προ του 2009 επίπεδα.

Σύμφωνα με τη «συμπαθή τάξη» των μεγαλοβιομηχάνων, των μεγαλοτραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, με τις εκατοντάδες offshore εταιρείες, τις τεράστιες προσωπικές περιουσίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τις συλλογές έργων τέχνης κλπ,  οι αξιοπρεπείς μισθοί, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η δράση των συνδικάτων, είναι «στρέβλωση»  και επιστροφή σε μια αντιπαραγωγική κοινωνία! 

Οι εργαζόμενοι είναι αλήθεια ότι δεν τρέφουμε  μεγάλη εκτίμηση στα έργα και τις ημέρες των «εργοδοτών»,  ιδίως  εκείνων που στηρίζουν και εκπροσωπούν την λεγόμενη "ανήθικη επιχειρηματικότητα" στους οποίους περιλαμβάνονται πολλοί  τραπεζοβιομήχανοι.  Και αυτό διότι είναι υπεύθυνοι για πολλά από τα δεινά που ταλαιπώρησαν και συνεχίζουν να ταλαιπωρούν τον τόπο.

Η συγκεκριμένη επιχειρηματική συνομοταξία, παρ’ ότι συχνά κατηγορεί κράτος και εργαζόμενους για «αγκυλώσεις» και «αντιπαραγωγικότητα», χαρακτηρίζεται η ίδια από δύο βασικά στοιχεία: α) είναι κρατικοδίαιτη και  επομένως  παρασιτική, β) αποφεύγει εδώ και δεκαετίες τις επενδύσεις επειδή έχει τη λογική του καρτέλ, καθώς αυτός είναι ο ευκολότερος δρόμος για εύκολη συσσώρευση τεράστιων κερδών χωρίς επιχειρηματικό ρίσκο.

Πέραν αυτού, η «επιχειρηματικότητα»  που στηρίζει ο ΣΕΒ και αφού η χώρα έφτασε στον πάτο και με δική της  ευθύνη, σήμερα αποτελεί  βασικό συντελεστή στη διαμόρφωση  των μνημονιακών προγραμμάτων και  ιδιαίτερα στην κατεδάφιση του εργατικού δικαίου και του κοινωνικού κράτους, θεωρώντας ότι έτσι παίρνουν ιστορική ρεβάνς για τις εργατικές κατακτήσεις ενός αιώνα.

Αποτελεί μέγιστη πρόκληση, αυτοί οι οποίοι αφού θησαύρισαν στις πλάτες των εργαζομένων επί δεκαετίες, βρήκαν σήμερα την κρίση ως ευκαιρία όχι μόνο για να  επιβάλουν μισθούς πείνας και να διαλύσουν κάθε στοιχειώδη συλλογική προστασία των εργαζομένων, αλλά και να πτωχεύσουν δολίως τις επιχειρήσεις τους, πετώντας σαν σκουπίδια τους εργαζόμενους. 

Άλλωστε, στην επικαιρότητα είναι σήμερα μια ξεχωριστή επιχειρηματική οικογένεια, της οποίας ο πρόγονος διετέλεσε εμβληματικός Πρόεδρος του ΣΕΒ και διαμόρφωσε «εργοδοτικές» συνειδήσεις και πρακτικές. Πρόκειται φυσικά για την «Αγία Οικογένεια» του ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ με 12.000 εργαζόμενους και άλλους 40.000 που εργάζονται σε προμηθευτές της, να ζουν αυτή τη στιγμή έναν εργασιακό εφιάλτη. 

Οι εργαζόμενοι, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, είμαστε ενάντια σε κάθε προσπάθεια επιστροφής στα προ του 2009 «επιχειρηματικά μοντέλα», διότι αυτό αποτελεί πραγματικά «στρέβλωση» και επιστροφή σε μια αντιπαραγωγική κοινωνία!



Για την ΟΙΥΕ

Την επαναβεβαίωση των όσων συμφωνήθηκαν στη σύσκεψη της Πάτρας, προσθέτοντας νέες δράσεις που αφορούν τον Ασφαλιστικό νόμο, αποφάσισαν στο Βόλο το Σάββατο 30 Ιουλίου 2016, οι πρόεδροι και μέλη των  Διοικητικών Συμβουλίων της ΠΟΕΣΥ, των Ενώσεων Συντακτών, των Ενώσεων Προσωπικού και Τεχνικών Τύπου καθώς και εκπρόσωποι των τριών δημοσιογραφικών ασφαλιστικών Ταμείων περίθαλψης, πρόνοιας και επικούρησης, του ΕΔΟΕΑΠ και των δυο ΤΕΑΣ.

Η σύσκεψη που διοργανώθηκε μετά από πρωτοβουλία της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας (ΕΣΗΕΘΣΤΕ-Ε), κατέδειξε για ακόμη μία φορά το αρραγές μέτωπο που υπάρχει στο χώρο του Τύπου, την ανάγκη για τη διάσωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, των ανέργων και των συνταξιούχων της Ενημέρωσης, αλλά και την κατεύθυνση της ασφαλιστικής διεύρυνσης των παραπάνω Ταμείων των εργαζομένων στα ΜΜΕ.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης στο Βόλο, συμφωνήθηκαν:

1.Κοινή αγωνιστική στάση για τη διατήρηση του Αγγελιοσήμου και την επέκτασή του στο διαδίκτυο. Η παράταση των 45 ημερών που δόθηκε από την Κυβέρνηση για τη διατήρηση του Αγγελιοσήμου, δεν εφησυχάζει τις Ενώσεις στο χώρο του Τύπου, αντίθετα τις θέτει σε πλήρη εγρήγορση. 
2.Πάγια θέση ότι το Αγγελιόσημο, το έσοδο δηλαδή για τη λειτουργία των Ταμείων του Κλάδου, αποτελεί «οιονεί» εργοδοτική (ασφαλιστική) εισφορά με ανταποδοτικό χαρακτήρα, που υποκαθιστά εργοδοτικές εισφορές, όπως αναφέρεται και στο σχετικό έγγραφο - θέση του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
3.Διεκδίκηση της αυτονομίας του ΕΤΑΠ ΜΜΕ, ως προϋπόθεση για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της δημοσιογραφικής λειτουργίας και τη διασφάλιση του αγαθού της Ενημέρωσης.
4.Υπεράσπιση του ΕΔΟΕΑΠ και των δύο ΤΕΑΣ ως αυτοδιοικούμενων φορέων υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης, χωρίς αλλοίωση του χαρακτήρα και του περιεχομένου τους.
5.Αγωνιστική ετοιμότητα του κλάδου να αντιμετωπίσει το νέο νόμο για τα εργασιακά, ο οποίος -σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει γνωστά- έρχεται να καταβαραθρώσει τις πάγιες θέσεις των εργαζομένων στα ΜΜΕ για υπεράσπιση και διεκδίκηση κλαδικών ΣΣΕ, κατοχύρωση του δικαιώματος στη μισθωτή εργασία και προάσπιση των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Άμεση νομοθετική ρύθμιση προκειμένου να επιλυθεί το θέμα με τα Δελτία Παροχής Υπηρεσιών, καθώς από την 1/1/2017 οι συνάδελφοι μας  που αναγκάζονται να τα χρησιμοποιούν θα δουν τις όποιες αποδοχές τους να μειώνονται ακόμη περισσότερο.
6.Επεξεργασία και κατάθεση προτάσεων των Διοικητικών Συμβουλίων προς τη Συντονιστική Επιτροπή που έχει συγκροτηθεί, επί των δύο νομικών κειμένων που κατατέθηκαν στη σύσκεψη. 

Η τελική πρόταση όταν ολοκληρωθεί από την Συντονιστική Επιτροπή, θα κατατεθεί άμεσα σε μία από τις επόμενες τριμερείς συναντήσεις που πραγματοποιούνται με τις Εργοδοτικές Ενώσεις και το Υπουργείο Εργασίας.

Οι συμμετέχοντες

ΠΟΕΣΥ, ΕΣΗΕΑ, ΕΣΗΕΜ-Θ, ΕΣΗΕΠΗΝ, ΕΣΗΕΘΣΤΕ-Ε,ΕΣΠΗΤ, ΕΠΗΕΑ, ΕΠΗΕΘ, ΕΤΗΠΤΑ, ΕΔΟΕΑΠ, ΤΕΑΣ, ΕΤΑΣ

Πριν λίγες μέρες ο Διευθυντής ειδήσεων του MEGA Μανώλης Καψής  εμφανίστηκε στο δελτίο ειδήσεων του σταθμού κατηγορώντας την κυβέρνηση πως θέλει να κλείσει το MEGA και να μείνουν εκατοντάδες εργαζόμενοι στον δρόμο.

Εφόσον λοιπόν ο κύριος Καψής αποφάσισε να αυξήσει τις αρμοδιότητές του και να αναλάβει  την εκπροσώπηση τύπου των μετόχων του καναλιού, θα μας επιτρέψει να του υποβάλλουμε με την σειρά μας τις ακόλουθες ερωτήσεις που πηγάζουν από τους ίδιους τους εξαθλιωμένους πια  εργαζόμενους του σταθμού. 

• Αν πραγματικά κύριε Καψή η κυβέρνηση επιδιώκει να κλείσει το MEGA οι ίδιοι οι μέτοχοι τι κάνουν γι αυτό;
• Γιατί έχουν εγκαταλείψει και απαξιώσει τον σταθμό τους;
• Γιατί ενώ έχουν ανακοινώσει, δύο φορές μάλιστα, την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου δεν έχουν προχωρήσει ποτέ σε αυτή με αποτέλεσμα να δίνουν πάτημα στις τράπεζες να κρατάνε μπλοκαρισμένους τους λογαριασμούς και στην κυβέρνηση να λέει πως το MEGA το κλείνουν οι ίδιοι;
• Γιατί έχουν τους εργαζόμενους απλήρωτους για μήνες;  Την στιγμή μάλιστα που βρέθηκε τρόπος να καταβληθεί το Δώρο Πάσχα και μισό δεκαπενθήμερο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν μπορούν οι μέτοχοι να καταβάλουν όλα τα δεδουλευμένα; 
• Γιατί Κύριε Καψή το MEGA βρέθηκε σε αυτή την δεινή κατάσταση; 
• Για τον υπερδανεισμό και την κακοδιαχείριση ευθύνονται όλοι οι άλλοι και όχι η διοίκηση;
• Που πήγαν οι θυσίες των εργαζομένων  που κόψατε δυο φορές τους μισθούς τους;

Αν λειτουργούσατε ως αντικειμενικός δημοσιογράφος και όχι ως εκπρόσωπος τύπου των μετόχων, μαζί με όλα τα άλλα θα έπρεπε να αναφέρετε ΚΑΙ αυτά. 

Εμείς από την πλευρά μας ως Ένωση καλούμε για άλλη μια φορά όλους τους εμπλεκόμενους, την Κυβέρνηση, τις τράπεζες, αλλά ΚΑΙ τους μετόχους κύριε Καψή να πάψουν επιτέλους να παίζουν πολιτικά και επιχειρηματικά παιχνίδια στις πλάτες των εργαζομένων. 

Ανέστης Ταρπάγκος 
αναδημοσίευση από rproject

Κύρια και σχεδόν αποκλειστική έκφραση της αστικής πολιτικής στην τελευταία εξαετία (2010 - 16) στάθηκε η εφαρμογή των τριών μνημονίων και των εκατοντάδων εφαρμοστικών τους νόμων και ρυθμίσεων.

Οι άλλες πλευρές της κρατικής πολιτικής, είτε αφορούσαν την υγειονομική περίθαλψη, είτε την κατασκευή έργων υποδομής, είτε τους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς, περιήλθαν σε δεύτερη μοίρα, περιθωριοποιήθηκαν και προσαρμόστηκαν στα μνημονιακά δεδομένα. Η φύση αυτής της μνημονιακής πολιτικής υπήρξε δυσδιάστατη, δηλαδή προέρχονταν από δύο παραμέτρους : Την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, καθώς και την διασφάλιση των όρων αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων του διογκωμένου δημόσιου χρέους. Οι φορείς που επέβαλαν τα μνημονιακά μέτρα ήταν αφενός τα όργανα της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης, και από την άλλη πλευρά η ελληνική αστική τάξη. Άλλωστε η κοινή ευρωπαϊκή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική δεν ήταν ένας στενός κορσές, μια δικτατορική οικονομική επιβολή από «εξωγενείς» παράγοντες, που δημιουργούσαν «κατοχή», αλλά ήταν αυτή η ίδια η ευρωπαϊκή ενοποίηση των αστικών τάξεων, και προφανώς και πρωτίστως της ελληνικής.

Η διπλή φύση και στόχευση των μνημονίων

          Αυτή η διπλή φύση των συνεχών μνημονίων συνάγεται από το ίδιο τους το περιεχόμενο :

          Από τη μια πλευρά πρόκειται για μέτρα απορρύθμισης της μισθωτής εργασίας σε όλα τα επίπεδα : Μείωση μισθών και συντάξεων, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, υπερδιογκωμένη ανεργία κλπ. Αυτό έγινε προκειμένου να καταστεί η εργατική δύναμη φθηνή, πειθήνια και αποδιαρθρωμένη, έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί η καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης, να σταματήσει η ζημιογόνος δραστηριότητα της πλειονότητας των ιδιωτικών επιχειρήσεων και να ενισχυθεί εκ νέου η καπιταλιστική κερδοφορία.

          Από την άλλη πλευρά μέτρα δημοσιονομικής πειθάρχησης, προκειμένου να διασφαλιστούν οι όροι αποπληρωμής των δανείων που συνήψαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ). Έτσι αυτά αφορούσαν αφενός την δραστική και πάγια περικοπή των δημόσιων κοινωνικών δαπανών (υγείας, πρόνοιας, εκπαίδευσης, πολιτισμού), αφετέρου την πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση των λαϊκών τάξεων (αύξηση του ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ, φορολόγηση ελευθέρων επαγγελματιών κ.ά.).

          Άρα επρόκειτο αθροιστικά για μέτρα που στόχευαν στο εσωτερικό του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού στην ανάταξη της κερδοφορίας του επιχειρηματικού κεφαλαίου, και στο ευρωπαϊκό επίπεδο στην εξυπηρέτηση της κερδοσκοπίας του τραπεζικού κεφαλαίου, του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβληθούν και να σταθεροποιηθούν μαζικά μορφές εξαγωγής απόλυτης υπεραξίας σε σχέση με την κυριαρχία στο ευρωπαϊκό επίπεδο του καπιταλισμού της σχετικής υπεραξίας, στη βάση του οποίου και πραγματοποιείται ο διεθνής ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός.

          Κατά συνέπεια οι πολιτικές λογικές που επικεντρώνονται μονοδιάστατα στη μία πλευρά των πραγμάτων, δηλαδή στον ρόλο της λειτουργίας και μόνον  της ζώνης του ευρώ, και άρα αναζητούν την διέξοδο αποκλειστικά και κυρίαρχα στην έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και θέτουν στο απυρόβλητο ουσιαστικά την άλλη πλευρά των πραγμάτων, θέτουν ουσιαστικά στο απυρόβλητο την κρίση και την ανάταξη του ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος μετατρέπεται σε «εθνική οικονομία» που χρειάζεται να «αναπτυχθεί» κατά έναν τρόπο αυτόνομο και εθνικά ανεξάρτητο. Έτσι αυτή η οπτική μετατοπίζεται από το πεδίο του αναντικατάστατου αντικαπιταλισμού, της κατάργησης δηλαδή των μνημονίων ως εργαλείων ανασύνταξης της κερδοφορίας της ελληνικής αστικής τάξης, στο επίπεδο της «απαλλαγής από την υποτέλεια», της «απελευθέρωσης» της χώρας και της οικονομίας της, πράγμα που στερεί από την αριστερή ριζοσπαστική πολιτική τα χαρακτηριστικά της λαϊκότητας, της ταξικότητας και της επαναστατικότητας.

          Το ζήτημα μπορεί να εξετασθεί και από μια άλλη σκοπιά : Η επιδιωκόμενη αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αποσκοπεί, όπως διακηρύσσεται σε όλους τους τόνους, πρωταρχικά στην ολοσχερή κατάργηση των τριών μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων. Προφανώς μια τέτοια επιδίωξη δεν μπορεί παρά να έχει άμεσο χαρακτήρα, και δεν μπορεί να συναρτάται από τους όποιους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης, που θα επέβαλαν μια σταδιακή άρση των μνημονιακών ρυθμίσεων σε βάθος χρόνου, γιατί αυτό θα παρέπεμπε ευθέως στην μέχρι σήμερα κυβερνητική πρακτική των αστικών μνημονιακών κομμάτων. Εάν λοιπόν αυτό πραγματικά συμβεί, όπως επιδιώκουν οι αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις, και δεν παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες, τότε εκ των πραγμάτων και χωρίς περιστροφές τίθεται ζήτημα οικονομικού και κοινωνικού καθεστώτος στη χώρα.

          Αυτό συμβαίνει γιατί οι μνημονιακές ρυθμίσεις, των οποίων επιζητείται η ακύρωση, είναι πλέον σήμερα ο απαρέγκλιτος όρος και συνθήκη για την αναπαραγωγή, με όρους κερδοφορίας, της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Αν ο ελληνικός επιχειρηματικός τομέας κατόρθωσε να επιβιώσει και να αναταχθεί σε σημαντικό βαθμό, και όχι καθ’ ολοκληρία, στην τελευταία οκταετία της κρίσης υπερσυσσώρευσης, αυτό έγινε χάρις στην άτεγκτη εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής. Κατά συνέπεια κατάργηση των μνημονίων σημαίνει ευθέως καθαίρεση των σύγχρονων θεμελίων (εξαγωγής μορφών απόλυτης υπεραξίας) στα οποία εδράζεται η σημερινή καπιταλιστική ανάπτυξη. Μια τέτοια προοπτική θα οδηγούσε σε σαφή επιδείνωση της καπιταλιστικής κρίσης, συνέχιση της εντατικής εκκαθάρισης των ζημιογόνων επιχειρήσεων, και έτι περαιτέρω διόγκωση της ανεργίας σε δυσθεώρητα επίπεδα.

Ο κλονισμός των πυλώνων της καπιταλιστικής ανάπτυξης

          Μ’ άλλες λέξεις, η ακύρωση των μνημονίων (και επαναλαμβάνουμε εφόσον πραγματοποιηθεί στην ολότητά της), οδηγεί στη δρομολόγηση ισχυρών τάσεων «κατάρρευσης» του ελληνικού καπιταλισμού, πράγμα που άμεσα θέτει ζητήματα καθεστωτικού χαρακτήρα, δηλαδή ανάληψης της κοινωνικής παραγωγικής ευθύνης από έναν εργατικό λαϊκό συνασπισμό δυνάμεων αναγκαστικής σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης. Οι συνέπειες της κατάργησης των μνημονιακών ρυθμίσεων δεν μπορούν κατά κανέναν τρόπο να απορροφηθούν από την ελληνική καπιταλιστική οικονομία, η οποία και θα αποδιαρθρωθεί, έτσι ώστε η μοναδική οδός κοινωνικής σωτηρίας δεν θα είναι άλλη από την εγκαθίδρυση της εργατικής λαϊκής εξουσίας με πρόγραμμα σοσιαλιστικής παραγωγικής και κοινωνικής αναδιοργάνωσης. Έτσι η αποχώρηση από τους ευρωπαϊκούς υπερεθνικούς θεσμούς και η συνακόλουθη ακύρωση της μνημονιακής νομοθεσίας, φέρνει, είτε το θέλει κανείς είτε όχι, στην επικαιρότητα τον σοσιαλισμό.

          Αν ο ελληνικός καπιταλισμός κινδυνεύει με κατάρρευση με την ολοσχερή κατάργηση των μνημονίων, η αποκατάσταση των συνεπειών της μνημονιακής πολιτικής θέτει αυτό το ζήτημα, από την σκοπιά της διασφάλισης των αναγκαίων κοινωνικών πόρων. Μεταξύ των άλλων, ακύρωση των μνημονιακών ρυθμίσεων σημαίνει :

          Αποκατάσταση των μισθών των συλλογικών συμβάσεων και των νομίμων συντάξεων τουλάχιστον στα επίπεδα του 2010.

          Επιδοματική κάλυψη του συνόλου των ανέργων με το 60% - 80% του αποκατεστημένου κατώτατου μισθού, για όσο διάστημα διαρκεί η ανεργία.

          Κατάργηση  όλων των πρόσθετων φορολογικών επιβαρύνσεων των λαϊκών τάξεων (άμεσης φορολογίας, ΕΝΦΙΑ, έμμεσης φορολόγησης του ΦΠΑ κλπ.).

          Άμεση στήριξη της επαρκούς λειτουργίας του δημόσιου νοσηλευτικού συστήματος σε πρωτοβάθμιο και νοσοκομειακό επίπεδο.

          Αυστηρή επαναφορά της εργατικής νομοθεσίας στα κλασικά επίπεδα του ιστορικού Εργατικού Δικαίου (8ωρο, ελαστική και προσωρινή απασχόληση κ.ά.).

Το σύνολο αυτών, και πλείστων άλλων, μέτρων ακύρωσης των τριών μνημονίων, αφενός τροποποιεί ριζικά τον συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων προς όφελος της μισθωτής εργασίας και σε βάρος της επιχειρηματικής εργοδοσίας, ενώ αφετέρου επιχειρεί να αποκαταστήσει ένα σημαντικό επίπεδο κοινωνικών δαπανών σε επίπεδο επιχειρήσεων και κρατικού προϋπολογισμού, ενώ τέλος περιορίζει τα φορολογικά έσοδα που ακυρώνουν τα πλεονάσματα και αντιτίθενται στις δημοσιονομικές ρυθμίσεις της ευρωζώνης. Όλα αυτά σημαίνουν ισχυρή εκτίναξη προς τα πάνω των άμεσων εργατικών αποδοχών, συντάξεων και επιδομάτων ανεργίας, των κρατικών κοινωνικών δαπανών και συνολικότερα του έμμεσου μισθού. Αυτή η ριζική κοινωνική αναδιανομή εισοδήματος, θα ενισχύσει προφανώς τη ζήτηση και θα λειτουργήσει τονωτικά για την παραγωγική δραστηριότητα.

Ωστόσο όμως, επειδή η αποκατάσταση αυτού του προηγούμενου «κοινωνικού στάτους» θα επιβαρύνει καθοριστικά τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, και επειδή οι κοινωνικές δαπάνες και η μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων των λαϊκών τάξεων θα χρειάζεται να οδηγήσουν σε ακόμη ισχυρότερη φορολόγηση του κεφαλαίου, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία, η οποία διασώθηκε χάρις στην εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, θα κλονισθεί ανεπανόρθωτα, και θα αναζωπυρωθούν όλα τα χαρακτηριστικά της κρίσης υπερσυσσώρευσης (κλείσιμο επιχειρήσεων, συσσώρευση ζημιογόνων αποτελεσμάτων κλπ.). Μια τέτοια κατάρρευση του οικονομικού αστικού καθεστώτος είτε θα οδηγήσει σε καθολική κοινωνική καταστροφή, είτε στην υιοθέτηση λύσεων αντιδημοκρατικών εκτροπών. Η μοναδική δυνατότητα για την γενικευμένη κοινωνική σωτηρία δεν είναι άλλη από την θέση στο επίκεντρο του ζητήματος της επαναστατικής αλλαγής του καθεστώτος αστικής κυριαρχίας, της ανάληψης της ευθύνης της κοινωνικής οικονομικής αναδιοργάνωσης από την πλειονότητα των λαϊκών εργατικών δυνάμεων : Και προφανώς όταν ο σοσιαλισμός σου χτυπήσει την πόρτα, εσύ δεν μπορείς παρά να την ανοίξεις.

Αδιάσπαστο της ακύρωσης των μνημονίων, της σύγκρουσης με την ευρωζώνη, της σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης

Προβάλουμε τον ισχυρισμό ότι με την αποχώρηση από την ευρωζώνη και την κατάργηση των μνημονίων, θα χρειαστεί να προχωρήσουμε στον δημόσιο έλεγχο (εθνικοποίηση) του τραπεζικού συστήματος, στην επαναφορά των κοινωφελών επιχειρήσεων στο δημόσιο, στην εφαρμογή ενός προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και στην χρηματοδοτική στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Κατ’ αυτό τον τρόπο θεωρούμε ότι θα δρομολογηθεί μια ισχυρή οικονομική ανάταξη της χώρας (μεγάλωμα της εισοδηματικής πίτας), και με την κατάλληλη εφαρμογή πολιτικών κοινωνικής δικαιοσύνης θα θεραπεύσουμε τις ανοιχτές πληγές των μνημονιακών πολιτικών. Είναι ευθύς εξ αρχής σαφές ότι αυτού του είδους τα μέτρα ριζοσπαστικής οικονομικής πολιτικής αποτελούν κλασικά εργαλεία της αστικής οικονομικής διαχείρισης, και δεν εμπεριέχουν πλευρές σοσιαλιστικής οικονομικής αναδιοργάνωσης.

Τέτοιου είδους μέτρα έχουν εφαρμοστεί στο παρελθόν από τις αστικές κυβερνήσεις της συντηρητικής παράταξης και της σοσιαλδημοκρατίας, προκειμένου ωστόσο να στηριχθούν επιμέρους πλευρές της καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας (π.χ. κυβερνήσεις ΕΡΕ και ΝΔ, ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια). Ο δημόσιος έλεγχος των τραπεζών με εθνικό νόμισμα εξασφαλίζει δανειοδοτήσεις προς τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις του εταιρικού τομέα της οικονομίας, πράγμα που αντιπροσωπεύει συνήθη πρακτική της τραπεζικής χρηματοδότησης («σοσιαλμανία» Κ. Καραμανλή στην μεταπολίτευση ). Μπορεί έτσι, από μια άποψη, να στηριχθεί η χρηματοδοτική ανάκαμψη του επιχειρηματικού κεφαλαίου, αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με οποιονδήποτε ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό. Εκτός και αν περιμένουμε πρώτα η Αριστερά να συνδράμει στην ανάταξη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, και μετά να θέσει ζήτημα κοινωνικού μετασχηματισμού που προφανώς θα είναι αργά, γιατί τότε ο ελληνικός καπιταλισμός θα είναι απείρως πιο ισχυροποιημένος και αλώβητος.

Από την άλλη πλευρά η επαναφορά ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων στην δημόσια κυριότητα, όσο και αν εμφανίζεται να έχει κοινωφελή χαρακτηριστικά, εντούτοις είχε αποτελέσει κύριο επενδυτικό πεδίο της αστικής κρατικής πολιτικής στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, χωρίς ουσιαστικά μεγάλες συνέπειες και αντανακλάσεις στην επιχειρηματική παραγωγή, εφόσον ο δημόσιος οικονομικός τομέας δεν αντιπροσωπεύει παρά μια ελάχιστη ποσότητα στην συνολική κοινωνική παραγωγή. Εξίσου η άσκηση δημόσιας επενδυτικής πολιτικής (ΠΔΕ) εφαρμόζεται συστηματικά εδώ και μια 30ετία τουλάχιστον από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, δια μέσου των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης και μεταγενέστερα των ΕΣΠΑ, κυρίως σε έργα υποδομών. Αυτά είναι αναγκαία για την διασφάλιση των όρων αναπαραγωγής του κεφαλαίου σε διευρυμένο επίπεδο (μεγάλοι οδικοί άξονες, Μετρό, Αεροδρόμια κλπ.), δηλαδή της πιο λειτουργικής μεταφοράς εμπορευμάτων και εργατικού δυναμικού, δηλαδή αποτελούν στα σίγουρα τεχνικά έργα οικονομικού εκσυγχρονισμού, που όμως δεν επιφέρουν ουδέ τις μικρότερες αλλαγές στις κυρίαρχες ταξικές κοινωνικές σχέσεις.

Τέλος, η περίφημη στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν την μαζική βάση της πυραμίδας της καπιταλιστικής επιχειρηματικότητας, συνιστά κατά τον πλέον καθαρό τρόπο οικονομικό εργαλείο ενίσχυσης της αστικής ανάπτυξης, και πολιτικά σηματοδοτεί μια διαταξική κοινωνική συμμαχία χωρίς εργατικό ταξικό πρόσημο. Άλλωστε δεν είναι παρά η σημερινή μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που κατά κόρον κατευθύνει τις κάθε μορφής ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις που διαθέτει, προς την κατεύθυνση υποστήριξης της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας. Επιπρόσθετα δεν είναι παρά οι ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που προσφεύγουν στην εξαγωγή μορφών απόλυτης υπεραξίας, διαδικασία που εισάχθηκε με τα μνημόνια και συνεχίζεται σταθερά σήμερα.

Κατά συνέπεια, αυτό το τετράπτυχο των εργαλείων μιας ριζοσπαστικής οικονομικής πολιτικής, σ’ ένα πλαίσιο εθνικής και νομισματικής ανεξαρτησίας, δεν εκφεύγει των ορίων της αστικής πολιτικής, ιδιαίτερα σε περιόδους έντονου κρατικού παρεμβατισμού, προκειμένου να υποστηριχθεί κατά τρόπο αποτελεσματικό η κλασική διαδικασία της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν οριοθετείται καμία διαδικασία οικονομικού μετασχηματισμού των αστικών παραγωγικών σχέσεων, που είναι αναγκαία για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της ακύρωσης των μνημονίων.

Έτσι, ο συντριπτικά πλειοψηφικός επιχειρηματικός καπιταλιστικός τομέας τίθεται στο απυρόβλητο της ριζοσπαστικής οικονομικής πολιτικής, αντί να τοποθετείται στο επίκεντρο μιας ανατρεπτικής παρέμβασης, αντιμνημονιακού και σοσιαλιστικού χαρακτήρα, θέτοντας στην πρώτη γραμμή τη γενικευμένη επιβολή του εργατικού ελέγχου στο σύνολο των ιδιωτικών επιχειρήσεων, προχωρώντας σε μια εκ βάθρων αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των κοινωνικών αναγκών και σε βάρος της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ανοίγοντας δρόμους για την ίδια την κοινωνικοποίηση της επιχειρηματικής οικονομικής δράσης κλπ.

Συμπεραίνεται έτσι ότι η αντιπαράθεση και σύγκρουση με τις ευρωπαϊκές νομισματικές και δημοσιονομικές ρυθμίσεις, η ολοσχερής κατάργηση των νόμων και των τριών μέχρι σήμερα μνημονίων, και η δρομολόγηση της διαδικασίας σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης της οικονομίας, αντιπροσωπεύουν μια διαδικασία που δεν μπορεί να πραγματωθεί παρά κατά τρόπο ταυτόχρονο και αδιάσπαστο. Μονοδιάστατη αποχώρηση από την ζώνη του ευρώ, χωρίς να συνοδεύεται από βαθιούς αντικαπιταλιστικούς μετασχηματισμούς, οδηγεί στο εγχείρημα εθνικής ανάταξης της καπιταλιστικής οικονομίας. Μονοδιάστατη κατάργηση των μνημονίων δεν μπορεί να υλοποιηθεί στο δημοσιονομικό και οικονομικό πλαίσιο της ευρωζώνης.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, ακόμα και αν εκφράζεται η πρόθεση αποχώρησης με την μορφή δημοψηφισμάτων, ακόμη και αν έχει την εκλογική στήριξη τμημάτων των λαϊκών τάξεων, μπορούν να δρομολογηθούν διαδικασίες το λιγότερο άγονες και αναποτελεσματικές για τα συμφέροντα των εργαζομένων στρωμάτων. Άλλωστε σ’ αυτή την περίπτωση είναι δυνατή η επικράτηση νεοσυντηρητικών αστικών επιδιώξεων, στα πλαίσια των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών ανταγωνισμών, κι’ ακόμη περισσότερο ακροδεξιών σχηματισμών (η περίπτωση της Βρετανίας είναι χαρακτηριστική, κι’ ακόμη περισσότερο θα ήταν η γαλλική ή η αυστριακή περίπτωση), με καθαρή την ρατσιστική και εθνικιστική ηγεμονία. Η ευρωπαϊκή καπιταλιστική διεθνοποίηση δεν «υπερίπταται» υπεράνω των εθνικών κοινωνικών σχηματισμών, αλλά είναι το αντικειμενικό προϊόν της ενοποιημένης συνάρθρωσης των επιμέρους εθνικών καπιταλισμών. Μόνον η αμφισβήτηση των αστικών παραγωγικών σχέσεων στα επιμέρους εθνικά επίπεδα είναι σε θέση να οδηγήσει σε ανατρεπτικές πρακτικές και στο συνολικό ευρωπαϊκό επίπεδο, που να μην ηγεμονεύονται από τις ακροδεξιές δυνάμεις, και να φέρουν ισχυρή τη σφραγίδα των ταξικών λαϊκών συμφερόντων. 

Έφη Τελλή* 

Την 27/7/17 περί τις 5.00 π.μ. πραγματοποιήθηκε μεγάλη αστυνομική επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη για την εκκένωση των τριών καταλήψεων στέγης και φιλοξενίας προσφύγων που υπήρχαν στη Θεσσαλονίκη.

Μεγάλος αριθμός αστυνομικών δυνάμεων εισήλθαν δια της βίας στην  κατάληψη της Λεωφόρου Νίκης, στο Ορφανοτροφείο και στην κατάληψη της Καρόλου Ντηλ.

Δύο λόγια για τις καταλήψεις: Η κατάληψη της Λεωφόρου Νίκης υφίσταται από το 2009, όταν και εισήλθαν στο κτίριο άστεγοι και άποροι πολίτες. Το κτίριο ανήκει στο Α.Π.Θ, αλλά ήταν από το 2002 κενό καθώς είχε μεγάλο πρόβλημα στατικότητας και δεν μπορούσε -ούτε μπορεί- να χρησιμοποιηθεί για οποιαδήποτε εκπαιδευτική ή άλλη δραστηριότητα η οποία θα φιλοξενήσει πολύ κόσμο, καθώς υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης. Οι άνθρωποι που έμεναν εκεί, είχαν στείλει το 2012 επιστολή στις πρυτανικές αρχές με την οποία δήλωσαν ότι διαμένουν μέσα προσωρινά, και ότι θα αποχωρήσουν από το κτίριο, όταν το Α.Π.Θ. τους δηλώσει ότι θέλει να το αξιοποιήσει.   Από το 2009 και μέχρι πρότινος, το Α.Π..Θ δεν είχα κάνει καμία ενέργεια που να δηλώνει τη βούληση του να τους αποβάλλει από το κτίριο. Από το Φεβρουάριο του 2016, η κατάληψη της Λεωφόρου Νίκης φιλοξένησε ανά διαστήματα περίπου 50 πρόσφυγες, κυρίως οικογένειες. Επί 7 χρόνια με κυβερνήσεις δεξιάς, δεν εισέβαλαν τα ΜΑΤ στην κατάληψη της Λ.Νίκης και έγινε τώρα επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Το κτίριο του Ορφανοτροφείου ανήκει στην Μητρόπολη και ήταν εγκαταλελειμμένο από το 2000. Κατελήφθη το Δεκέμβριο 2015 από άτομα τα οποία ήθελαν να το διαμορφώσουν σε χώρο στέγασης προσφύγων, όπως και έπραξαν. Στο κτίριο στεγάστηκαν ανά διαστήματα περί τους 400 πρόσφυγες, ειδικά το διάστημα μετά την εκκένωση της Ειδομένης. Εκτός από στέγη, παρέχονταν στους πρόσφυγες τροφή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ο χώρος του ορφανοτροφείου χρησίμευε και ως αποθήκη για την συγκέντρωση ιατροφαρμακευτικού υλικού, είχε συγκεντρωθεί πολύ μεγάλη ποσότητα φαρμάκων, που σύμφωνα με  τους διαμένοντες εκεί, ήταν αξίας πολλών χιλιάδων ευρώ.

Η κατάληψη Hariye έγινε από αλληλέγγυους από όλη την Ευρώπη -οι οποίοι όλο το προηγούμενο διάστημα πρόσφεραν  εθελοντικά υπηρεσίες στους πρόσφυγες σε διάφορες no borderκουζίνες-.Κατελήφθη η πολυκατοικία της οδού Καρόλου Ντήλ 3, την 23/7/16 η οποία ήταν κενή τα τελευταία 5 χρόνια, με σκοπό να στεγάσει πρόσφυγες. Ήδη φιλοξενούνταν 17 πρόσφυγες .

 Οι 3 καταλήψεις στέγης εκκενώθηκαν. Το ορφανοτροφείο κατεδαφίστηκε αμέσως, ενώ οι άνθρωποι που έμεναν σε αυτό έτρεχαν πανικόβλητοι την ώρα της κατεδάφισης για να περισώσουν τα πράγματα τους και το ιατροφαρμακευτικό υλικό. Κατά την ώρα της επιχείρηση βρέθηκαν μέσα στις καταλήψεις πρόσφυγες που διέμεναν εκεί, στους οποίους δεν ασκήθηκε ποινική δίωξη, καθώς η αστυνομία και η κυβέρνηση ήθελαν να συσκοτίσουν το γεγονός ότι επρόκειτο για καταλήψεις φιλοξενίας προσφύγων. Την ώρα της επιχείρησης βρίσκονταν 40 πρόσφυγες στο ορφανοτροφείο, 19 στην κατάληψη της Λ.Νίκης και  άλλοι τόσοι  στην κατάληψη της Καρόλου Ντηλ, στους οποίους δεν ασκήθηκε ποινική δίωξη, αλλά οδηγήθηκαν σε camp. Το τραγελαφικά της ιστορίας: Κάποιοι από τους πρόσφυγες που διέμεναν στο ορφανοτροφείο, οδηγήθηκαν σε camp που αρνήθηκε να τους δεχθεί λόγω πληρότητας και οι αρχές τους άφησαν μέσα στη μέση της νύχτας στον προαύλιο χώρο αυτού όπου έσπευσαν αλληλέγγυοι και τους πήραν με αυτοκίνητα στα σπίτια τους.

Στους  συλληφθέντες της κατάληψης της Λεωφόρου Νίκης και του ορφανοτροφείου απαγγέλθηκε η κατηγορία της  κατάληψης δημόσιου κτιρίου από κοινου'' (νόμος του 1938), ενώ στους συλληφθέντες της κατάληψης της Καρόλου Ντηλ απαγγέλθηκε η κατηγορία της ''Διατάραξης οικιακής ειρήνης''. Οι 74 συλληφθέντες κρατήθηκαν επί ένα βράδυ, δεν τους επιτρέπονταν να χρησιμοποιήσουν τηλέφωνο και δεν είχαν καμία πρόσβαση σε φαγητό. Οδηγήθηκαν όλοι τους στο αυτόφωρο την 28/7/2016. Η δίκη των καταλήψεων του Ορφανοτροφείου και της Καρόλου Ντηλ αναβλήθηκε για 3 και 5 Αυγούστου αντίστοιχα, ενώ η δική των ατόμων της κατάληψης της Λ.Νίκης πραγματοποιήθηκε, και εκδόθηκε απόφαση με την οποία αθωώθηκαν 3 άτομα, ενώ οι υπόλοιποι 6 καταδικάστηκαν σε ποινή φυλάκισης 4 μηνών κατά της οποίας άσκησαν έφεση

Η διαδικασία ποινικοποίησης της αλληλεγγύης έχει καιρό που έχει ξεκινήσει και τροφοδοτείται ανοιχτά πλέον και από την κυβέρνηση, ξεκινώντας από την κατασυκοφάντηση των αλληλέγγυων στην Ειδομένη αλλά και αυτών στα νησιά οι οποίοι επί μήνες πρόσφεραν εθελοντικά υπηρεσίες    σε διάφορες no border κουζίνες. Μόνο όσοι πληρώνονται γι αυτό δικαιούνται να είναι αλληλέγγυοι. Έχει έρθει άλλωστε προς τούτο πακτωλός χρημάτων μέσω των Μ.Κ.Ο. που διαχειρίζονται το ‘’προσφυγικό’’. Η λυσσαλέα  επίθεση που είχε εξαπολυθεί το προηγούμενο διάστημα επίσης, κατά του no border camp, είχε από ότι αποδεικνύεται και  αυτήν την στόχευση: Να νομιμοποιήσει το χτύπημα στις καταλήψεις που φιλοξενούσαν πρόσφυγες (μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι η αστυνομική επιχείρηση στράφηκε μόνο κατά ατων καταλήψεων που φιλοξενούσαν πρόσφυγες και όχι κατά άλλων που υπάρχουν στην πόλη). Μία τέτοια αστυνομική επιχείρηση είχε φυσικά το πράσινο φως από τον Υπουργό κ. Τόσκα και από τον Τσίπρα. Έγιναν τρεις ταυτόχρονες επιχειρήσεις μέσα στη νύχτα,   η μπουλντόζα που κατεδάφισε το ορφανοτροφείο ήταν έτοιμη και έκανε την κατεδάφιση εντός λίγων ωρών μετά την εκκένωση της κατάληψης. 
Ο απαράδεκτος λόγος του Τόσκα ο οποίος μας υποδεικνύει το πώς θα επιδεικνύουμε την αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες, δεν είναι μόνο λόγος του Τόσκα. Δυστυχώς είναι η επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και καιρό.

Η τραγική ειρωνία: Την ημέρα που δικάστηκαν και καταδικάσθηκαν οι άνθρωποι που πρόσφεραν στέγη και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στους πρόσφυγες, μια 29χρονη γυναίκα από τη Συρία έχασε τη ζωή της στο camp στη SOFTEX, καθώς δεν της παρασχέθηκε εγκαίρως  ιατρικοφαρμακευτική βοήθεια. Όταν έφτασε το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, ήταν νεκρή. Το Κ.Ε.Ε.Λ.Π.Ν.Ο ήδη έχει καταγγείλει ότι οι συνθήκες στα camp είναι επικίνδυνες για την υγεία των προσφύγων. Αυτές είναι όμως οι δομές στις οποίες φιλοξενούνται ‘’σε ανεκτές συνθήκες γύρω από τη Θεσσαλονίκη’’ οι πρόσφυγες κατά τον κ.Τόσκα.

Μάλλον ήρθε ο καιρός και ο Δένδιας να ζητήσει πλέον συγνώμη από τον ΣΥΡΙΖΑ για όσα του έχει συρει ανά καιρούς'', καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει με υπευθυνότητα την πολιτική του.

*Αναδημοσίευση από τον "Δρόμος της Αριστεράς"

Γράφει ο kokkiniotis

Σαν σήμερα, 1η Αυγούστου του 1973, έφυγε από τη ζωή ο –κατά γενική ομολογία- επιφανέστερος γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης.Έχουν ακουστεί πολλά γύρω από το αν πράγματι αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε. Το σίγουρο είναι ότι δεν πέθανε από φυσιολογικά αίτια (καρδιά), όπως έγραψαν τότε στο πιστοποιητικό θανάτου του.

Άλλωστε, και στην επικρατούσα εκδοχή της αυτοκτονίας, με τον τρόπο που αυτή έγινε, ισοδυναμεί στην ουσία με εξόντωση.

Προκαλεί πολλές σκέψεις το γεγονός ότι έφυγε από τη ζωή με βίαιο τρόπο,λίγους μήνες πριν από την πτώση της δικτατορίας και την νομιμοποίηση του ΚΚΕ.

Πώς θάταν άραγε η ιστορία, αν γραφότανε «αλλιώς»; Θα είχε ίσως ενδιαφέρον να γραφτεί ένα μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας, μ’ αυτήν την ‘άλλη’ εκδοχή: Ο Νίκος Ζαχαριάδης ανεβαίνει για δεύτερη φορά τις σκάλες των γραφείων του κόμματος, και λέει στα έκπληκτα στελέχη για άλλη μια φορά, όπως το 1945, «Γειά σας, είμαι ο γραμματέας του κόμματος»…

Πώς θάταν άραγε το τοπίο στην αριστερά της μεταπολίτευσης; Το σίγουρο είναι ότι οι αγωνιστές του κόμματος, ο κόσμος της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος έτρεφε μεγάλη εκτίμηση στο πρόσωπό του. Ακόμα και οι πολιτικοί του αντίπαλοι, μιλούσαν με σεβασμό για την προσωπικότητα  και τη συμβολή του στην οικοδόμηση του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Βέβαια, ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορία είναι πολύ συζητήσιμος, άλλωστε οι προσωπικότητες διαμορφώνονται μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η ίδια η ιστορία –και όχι η εξιστόρησή της-  δεν έχει υποκείμενο αλλά κινητήριο μοχλό την πάλη των τάξεων.

Έτσι και ο Νίκος Ζαχαριάδης, με θετικές και αρνητικές πλευρές στη δύσκολη περίοδο που διαχειρίστηκε υψηλές ευθύνες, αναμετρήθηκε με ιστορικής σημασίας καμπές της ταξικής πάλης.

Τα αποτελέσματα, είναι αλήθεια, τα ξέρουμε. Όπως ξέρουμε και τι έγινε με την αποκήρυξη του Άρη. Του Άρη, που έλπιζε πως όλα θα διορθώνονταν, αν μιλούσε «με το Νίκο». Ο φίλος του Νίκου Ζαχαριάδη λογοτέχνης και συγγραφέας Αλέξης Πάρνης (κατά κόσμον Σωτήρης Λεωνιδάκης), αναφέρει κάπου ότι ο Ζαχαριάδης στη δύση της ζωής του έφερε βαρέως και αναγνώρισε το λάθος του με την αποκήρυξη του Άρη.

Δεν έχουμε την πρόθεση σ’ αυτό το σύντομο σημείωμα να αποτιμήσουμε τη συμβολή αλλά και τις ευθύνες του Νίκου Ζαχαριάδη για την πορεία της ελληνικής αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος. Στις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις στην ιστοσελίδα μας με ιστορικά ντοκουμέντα και απόψεις. Το σίγουρο είναι ότι οι ηγέτες είναι προϊόν της εποχής τους. Και είναι πράγματι άχαρο να παριστάνει κανείς τον ‘μετά Χριστόν προφήτη’, κάνοντας κριτική από την ασφάλεια του πληκτρολογίου του και με την απόσταση των 6, 7 ή 8 δεκαετιών που μας χωρίζουν από τα γεγονότα.

Έχει επικρατήσει σε ένα τμήμα της αριστεράς να αναφέρεται σαν ‘ζαχαριαδισμός’ κάθε διαστρέβλωση της εσωκομματικής δημοκρατίας, κάθε τι στραβό στην εσωτερική λειτουργία του κόμματος. Ας μας εξηγηθεί όμως, πώς με την ‘έκλειψη’ του λαοπρόβλητου ηγέτη της κομμουνιστικής αριστεράς δεν εξέλιπαν οι λόγοι της ‘κακοδαιμονίας’…

Η ίδια η καθαίρεση του γραμματέα του κόμματος, έγινε με απόφαση του ΚΚΣΕ. Μάλιστα, την εισήγηση στην 6η ολομέλεια του ’56 τη διάβασε ο …Ρουμάνος Γκεοργκίου Ντεζ! Αυτός και ο Φινλανδός Ότο Κοουσίνενέλυναν και έδεναν στο ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα όταν ‘αποκαταστάθηκε’ η εσωκομματική δημοκρατία.

Δεν επιχειρούμε να μπούμε σε βάθος, να μιλήσουμε για το μεγαλείο αλλά και τις σκοτεινές σελίδες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Για την πρακτορολογία που ήταν σύμφυτη με τη ζωή του κόμματος σε δύσκολες εποχές. Άλλωστε θύμα της έπεσε και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, επίσημα και ανεπίσημα. Υπάρχει βιβλίο αγωνιστή της αριστεράς (δραπέτη των Βούρλων), που σε κάποια σελίδα αφήνει σκιές για τον ρόλο του Νίκου Ζαχαριάδη στοΝταχάου, όπου δήθεν είχε ύποπτα προνομιακή μεταχείριση. Πράκτορας των Γερμανών λοιπόν… Όμως, στο προοίμιο του ίδιου βιβλίου καταγγέλλεται σαν τυφλό όργανο της Μόσχας, αυτός που ήταν ίσως ο μόνος από τους ηγέτες της εποχής  που πήγε κόντρα. Στο επίμετρο βέβαια, επικρίνεται γιατί παράκουσε τον Στάλιν κι έκανε το 2ο αντάρτικο! Αφού προηγουμένως στις εσωτερικές σελίδες παρουσιάζεται σαν …πράκτορας των Άγγλων,καθώς επέστρεψε από το Νταχάου με αγγλικό αεροπλάνο.

Αλλά και επίσημα το κόμμα, αφού τον καθαίρεσε στην 6η ολομέλεια του 1956 και τον διέγραψε στην 7η το 1957, είχε συστήσει επιτροπή για να διερευνήσει το αν ο Ζαχαριάδης ήταν χαφιές! Το ‘πόρισμά’ της κάποια χρόνια αργότερα ήταν κατάπτυστο: «Από την εξέταση που κάναμε δεν προέκυψαν αποδείξεις ότι ο Ζαχαριάδης είναι χαφιές»… Αυτό το μαράζι το έσυρε ο Ζαχαριάδης, αδικαίωτος,  μέχρι τον τάφο του, με όποιον τρόπο και αν μπήκε εκεί μέσα.

Πάλευε μέχρι το τέλος της ζωής του με διαβήματα, απεργίες πείνας και την απόπειρα (1962) να έρθει στην Ελλάδα να δικαστεί, για την αποκατάσταση της αγωνιστικής του τιμής. «Την τιμή κανένας δεν μπορεί να σου την αφαιρέσει. Την τιμή μπορείς μονάχα να την χάσεις», γράφει ο ίδιος στο τελευταίο γραφτό του, το συγκλονιστικό«Μήνυμα από την άλλη μεριά».

Ο Νίκος Ζαχαριάδης έγινε γραμματέας του κόμματος μετά τη λήξη της περιόδου 1928-1931 που έμεινε στην ιστορία σαν «χωρίς αρχές φραξιονιστική πάλη». Έμεινε κρατούμενος στο Νταχάου την περίοδο της Κατοχής μέχρι τον Μάη του 1945. Στη θέση του ανέλαβε γραμματέας του ΚΚΕ ο Γιώργης Σιάντος. Επέστρεψε και ανέλαβε πάλι γραμματέας, μετά από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας.


Στο βιβλίο του «Η Οδύσσεια των διδύμων», ο Αλέξης Πάρνης περιγράφει ότι ο Ζαχαριάδης με το όπλο στον ώμο περίμενε να περάσει και ο τελευταίος αντάρτης στο έδαφος της Αλβανίας για να αποχαιρετήσει και αυτός –για πάντα, παρά τις προσπάθειές του- την ελληνική γη.

«Λίγα σπυριά ελληνική γη βάλε στο φάκελο της απάντησής σου», έγραφε πολύ αργότερα, εξόριστος στο μακρινό Μποροβίτσι, στον φίλο του Αλέξη Πάρνη. Του τάστειλε ο φίλος του. «Τα μαντιλόδεσε κι είπε στα παιδιά του να τα βάλουν στον τάφο του. Η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε ύστερα από δεκαεφτά χρόνια, τον Αύγουστο του 1973», γράφει στο βιβλίο του «ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ- ΝΙΚΟΣ» ο συγγραφέας. Το σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου ξεκινάει με τους στίχους του Αλέξη Πάρνη:

Απ΄τη γη του Βίτσι και του Γράμμου
μέχρι του Προμηθέα τον ουρανό,
για την Ιθάκη της πολέμησε η γενιά μου
κι όχι για κάποιο «πουκάμισο αδειανό».

Μία από τις δύο μεγαλύτερες μορφές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος ο Νίκος Ζαχαριάδης, συμπυκνώνει συμβολικά στο πρόσωπο, τη διαδρομή και το τραγικό ούτως ή άλλως τέλος του, μια μεγάλη εποχή αγώνων, μια εποχή που επιχειρήθηκε η ελληνική ‘έφοδος στον ουρανό’. 
Έναν αγώνα που συνεχίζεται, για την ανατροπή του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος και την επικράτηση των πιο ευγενικών ιδανικών που γέννησε η ανθρωπότητα.


Ακριβώς γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι στη ‘δεύτερη κηδεία’ του, εκείνη την κρύα μέρα του  Δεκέμβρη του 1991 στο Α’ Νεκροταφείο, έδωσαν το ‘παρών’ αγωνιστές  από τους πιο ετερόκλιτους πολιτικά χώρους… Αναγνωρίζοντας ότι στο πρόσωπό του συμβολίζεται μια ολόκληρη εποχή αγώνων και θυσιών,ανιδιοτελών αγώνων και θυσιών, για μια Ελλάδα της δουλειάς και της λευτεριάς.
kokkiniotis

Απόσπασμα από το τελευταίο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη, προς την ηγεσία του ΚΚΕ:

«Στη ζωή μου, έκανα πολλά λάθη και στραβά. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Όμως με κατηγόρησαν ότι πρόδωσα το ΚΚΕ και τον αγώνα και με διέγραψαν απτό κόμμα. Κανένας δεν βρέθηκε ανοικτά, αντρίκια να πει ότι αφτό είναι ψέμα. Παράπονο δεν έχω γιατί έμαθα το φορτίο να το κουβαλάω μόνος μου. Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομα μου… Το γράμμα αφτό το γράφω για να βουλώσω το στόμα σ” όλους αφτούς που θα βάλουν τώρα τις φωνές. Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ νάχω».

 Στο γράμμα προς τα παιδιά του με ημερομηνία 26/6/1973, υπήρχε μία προσθήκη για το ενδεχόμενο που αυτό θα έβλεπε το φως της δημοσιότητας.

«Για το λαό της Ελλάδας και τους κουκουέδες αν λάχει να διαβάσουν τις γραμμές αυτές, προσθέτω τούτα: τίποτε, απόλυτα τίποτε δεν κλόνισε, ούτε μπορούσε να κλονίσει την πίστη μου στον κομμουνισμό, το μαρξισμό- λενινισμό, το κουκουέδικο ΚΚΕ το ανεξάρτητο, λέφτερο και σοσιαλιστικό μέλλον του λαού και της πατρίδας μου, όπως δεν την κλόνισαν και τα 12 χρόνια που πέρασα στα μπουντρούμια της πλουτοκρατικής και μοναρχοφασιστικής αντίδρασης και στις φυλακές και στα στρατόπεδα της χιτλερικής Γερμανίας.»

Ο πρόλογος από το βιβλίο του Αλέξη Πάρνη «Γεια χαρά Νίκος» – Η αλληλογραφία μου με το Νίκο Ζαχαριάδη

 «Αρχή άνδρα δείκνυσι», λέει το ρητό. Όμως και η πτώση από το θώκο της, ο τρόπος που την αντιμετωπίζει είναι ενδεικτικός για τον ηγέτη και την ποιότητα του.

Ό,τι με εντυπωσίασε ιδιαίτερα στη συμπεριφορά του Νίκου Ζαχαριάδη τα χρόνια της δοκιμασίας μετά την καθαίρεση κι εκτόπιση στ” απόκοσμο, βαλτωμένο Μποροβιτσι ήταν η αξιοπρέπεια και η ακατάβλητη καρτερία του στα πλήγματα της μοίρας. Η κατοπινή εξορία στο ζοφερό πηγάδι του Σοργκούτ, όσα τράβηξε εκεί, έντεκα μαρτυρικά χρόνια, ως την «προγραμματισμένη» αυτοκτονία του (ήταν το τέλος του κυκλωμένου πολεμιστή που διαλέγει το θάνατο από την παράδοση), επιβεβαίωσαν την εντύπωση μου.

Αυτά τα δεκαεφτά χρόνια κάθειρξης στη Σοβιετική Ένωση, τη χώρα που λάτρεψε κι υπερασπίστηκε όσο κανείς άλλος Ευρωπαίος κομμουνιστής ηγέτης, η αντίσταση του στην αισχρή συμπεριφορά της έκλυτης σοβιετικής νομενκλατούρας -της θαμμένης τωρα πια στο σκουπιδαριό της ιστορίας-, που δεν μπόρεσε να τον λυγίσει. είναι για μένα ισάξια με τη λεβέντικη, πατριωτική του στάση στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο και το ιστορικό «Ανοιχτό γράμμα», το έναυσμα της κατοπινής εαμικής αντίστασης.

Ποια θα “ναι αλήθεια η ετυμηγορία της ιστορίας γι” αυτό τον αλύγιστο  Έλληνα επαναστάτη, που διάλεξε να αυτοκτονήσει σαν τον ομηρικό Αίαντα για να διασώσει την τιμή, την αξιοπρέπεια, τα ιδανικά του αγώνα του για μιαν «Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς», μ” ένα γνήσιο λαϊκό πολιτισμό, δίχως καμιά ξένη εξάρτηση;

Εγώ προσωπικά έχω τη γνώμη ότι αυτό θα εξαρτηθεί απ” τη σύνθεση του ειδικού δικαστηρίου: Αν τον κρίνουν ο Σπάρτακος, ο Δαντών, ο Ροβεσπιέρος, οι εξεγερμένοι της παρισινής κομμούνας, η λενινιστική φρουρά του μεγάλου Οκτώβρη του 1917 κι άλλοι ομοϊδεάτες, θα δικαιωθεί πανηγυρικά. Το αντίθετο θα συμβεί έτσι και ανέβουν στην έδρα κάποιοι εκπρόσωποι τ” αστικού κοινοβουλίου, αν κι εδώ που τα λέμε θα έπρεπε να δηλώσουν αναρμοδιότητα.


Υπάρχει κι ένα τρίτο δικαστήριο, αυτό της επικής ποίησης, που πετυχαίνει πολύ πιο δίκαια, ανθρώπινα και ουσιαστικά ν” αποτυπώνει ανεξίτηλα τα πρόσωπα και τα πράγματα κάποιων κοσμογονικών εποχών.

Έχοντας πάντα κατά νου πως η δικαιοσύνη πολλές κρατάει ζυγαριές, κι ότι μπορεί να κρίνει
κι από τα κάτω τα σκαλιά κι από τ’ απάνωθέ της,

σαν πρωτοβάθμιος δικαστής αλλά και σαν εφέτης,
με τα σταθμά τον σήμερα, τ’ αύριο και τ’ απείρου,
με τη ματιά του Ιησού, του Αισχύλου ή τον Σαιξπήρου.

Ωραία και καλά όλ” αυτά, θα μπορούσε να παρατηρήσει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης. Αλλά δε νομίζεις ότι θα πρέπει να επισημαίνουμε τους λαθεμένους χειρισμούς κάποιου σεβαστού κατά τ” άλλα ηγέτη, ώστε να παραδειγματίζονται οι επόμενες αγωνιστικές γενιές;

Εννοείται βέβαια ότι η κριτική είναι δασκάλα της εμπειρίας και της γνώσης, αρκεί να γίνεται δίχως εμπάθεια και ευτελείς προσωπικούς λόγους, αλλά με αίσθημα ιστορικής ευθύνης, με ανάλογο σεβασμό και περίσκεψη -έτσι όπως κάνουν οι άνθρωποι μέσα στην ίδια τους την οικογένεια-, για όσους πρωτοστάτησαν στη δημιουργία μιας μεγάλης ιστορικής εποχής, ανεβάζοντας το επίπεδο των λαϊκών αγώνων μέχρι την ένοπλη σύγκρουση με τους ξένους και ντόπιους δυνάστες κάθε μορφής. Αυτό, ακόμα κι από μόνο του, ήταν μια μεγάλη ηθική νίκη με τεράστια θετική επίδραση στις επόμενες γενιές – έστω κι αν δεν έφερε το αναμενόμενο στρατηγικό αποτέλεσμα.

 Κι όσο για τις στραβοτιμονιές και τα λάθη, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήταν οι ηγέτες μιας αδυσώπητης κοινωνικής σύγκρουσης, όπου κι οι δυο αντίπαλες πλευρές έκαναν τα πάντα για να επικρατήσουν, χρησιμοποιώντας τους πιο σκληρούς, ανορθόδοξους τρόπους. Όσοι είχαν το κουράγιο αλλά και την τύχη -καλή ή κακή- να πάρουν μέρος σε παρόμοιους αγώνες ήξεραν καλά ότι δε θα χόρευαν μαζί με την ιστορία το πράο «κοινοβουλευτικό» ταγκό, αλλά τον πολεμικό «χορό των σπαθιών», που μπορεί να σε φέρει, στο φούντωμα της μάχης, να χτυπήσεις μαζί με τον εχτρό και τον δικό σου.

Γιατί π.χ. σκότωσε ο Μέγας Αλέξανδρος το φίλο του Κλείτο, και γιατί έστειλε το Δαντών στην γκιλοτίνα ο Ροβεσπιέρος, που κι αυτός καρατομήθηκε από τον Καμπόν; Και γιατί ο Γκούρας στραγγάλισε τον Αντρούτσο, κι οι Μαυρομιχάληδες σκότωσαν τον Καποδίστρια, και γιατί χτυπήθηκε τόσο σκληρά ο Ν. Ζαχαριάδης με τον επιστήθιο φίλο της νιότης του Κ. Καραγιώργη, και γιατί…;

Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς επί του προκειμένου. Αλλά ίσως θα “ταν καλύτερο να σωπάσει, κοιτώντας ψηλά με το δέος και την αμήχανη απορία του αμύητου στο αινιγματικό μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης – σαν ένα βουβό πρόσωπο απ” την «Ταφή του κόμητος Οργκάθ».(*Περίφημος πίνακας του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (Ελ Γκρέκο).) Ω, πόσο ατελές είναι το ανθρώπινο πλάσμα, και πόσες ακόμα βασανιστικές επεξεργασίες θα πρέπει να γίνουν ως να μπει στην τελική φάση της ολοκλή¬ρωσης! «Πάντα ρει» κι ο καθένας «χους εστί και εις χουν απελεύσεται». Αλλά, όπως λέει κι ο θαυμάσιος Ισπανός ποιητής Λουίς Θερνούδα (1902-1963), που πέθανε ως πολιτικός εξόριστος μακριά απ” τη γη του, ο άνθρωπος δε θα πάψει ποτέ να είναι «το χώμα που αγωνίζεται να γίνει φτερούγα». Κι αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα κάθε γενιάς στην επόμενη. Αλλά κι ο βασικός λόγος για να θυμόμαστε με στοργική κατανόηση τους τραγικούς ήρωες της αέναης εξελικτικής πορείας:

Πρέπει να μιλάμε συχνά για τους στρατιώτες
που τους χτύπησε πρόωρα
η πισώπλατη λησμονιά του κόσμου.
Σίγουρα θα θυμούνται ακόμα εκεί κάτω
πώς αποκόπηκαν ξαφνικά απ το γήινο γάλα.
Κάποιες νύχτες ακούω το στεναγμό τους
πίσω απ” τον κωφάλαλο τοίχο.
Οι ψυχές τους κλαίνε σα βρέφη,
ζητώντας επίμονα τη μητρική στοργή
της Ανθρωπότητας,
το χάδι της και την έγνοια.
θέλουνε να μιλάμε αδιάκοπα γι αυτούς…
Γιατί η ανθρώπινη μνήμη έχει τη δύναμη
να νικάει την άσπλαχνη λήθη των θεών.

Ναι, πρέπει να τους θυμόμαστε, έχοντας ωστόσο κατά νου ότι οι ήρωες μιας επικής ιστορικής εποχής ανήκουν σ” ένα ιδιόμορφο «οικοσύστημα», με δικούς του νόμους, θέσφατα, κώδικες. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους κατακρεουργημένους απ” τις αδικίες των καιρών και των περιστάσεων τραγικούς ήρωες της ελληνικής επαναστατικής Αριστεράς. Και το Ζαχαριάδη, και το Βελουχιώτη, και τον Πλουμπίδη, και τον Καραγιώργη, και τους λοιπούς της ατέλειωτης φάλαγγας. Δεν πρέπει να τους εξωραΐζουμε ή να τους αναπαλαιώνουμε, ερμηνεύοντας τη ζωή, τη δράση και το μαρτύριο τους έξω από την εποχή που τους ανέδειξε, μοιράζοντας ολόχρυσες τιάρες στους μεν κι ακάνθινα στέφανα στους δε…
Είναι όλοι τους ουσιαστικά τμήματα από τον ίδιο θρυμματισμένο και θαμμένο στη γη «αμφορέα».

“Οταν με τον καιρό θα τα συναρμολογήσει σωστά ο αντικειμενικός μελετητής, ελευθερώνοντας τις παραστάσεις, τα χρώματα ή τα «παλίμψηστα» από την αιθάλη των πρόσκαιρων παθών και φανατισμών, θα τους δει πάλι μαζί καθισμένους, εμπρός σε μιαν αντάρτικη φωτιά ή μέσα σε ένα παράνομο σπίτι της Αθήνας ή οπουδήποτε στην Ελλάδα (έτσι όπως τους ζωγράφισε η «ομηρική» τους εποχή), να μιλάν για τα παλιά, λύνοντας τις διαφορές σαν παιδιά της ίδιας επαναστατικής οικογένειας…

«Στα τριάντα χρόνια της κομματικής μου ζωής δεν υπάρχει βρωμιά συνεργασίας με τον εχθρό. Στο Βουκουρέστι δεν ήρθα σε επαφή με κανένα εχθρικό στοιχείο, ούτε έδωσα τίποτα πουθενά. Όλη μου η τραγωδία έμεινε μες στην ψυχή μου», θα λέει ο Κ. Καραγιώργης σκαλίζοντας τη φωτιά και τις πληγές του.

Κι ο Ν. Πλουμπίδης θα πνίγει το βήχα του καπνού και του χτικιού, για να πει το δικό του καημό, αυτόν που κατέγραψε στο τελευταίο του γράμμα από το κελί των μελλοθανάτων: «Σήμερα είναι Χριστούγεννα. Βρίσκομαι ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Λίγα λόγια: 1) Για τη σύλληψη: οφείλεται σε χαφιεδισμό. 2) Για την «προδοσία». Αυτό που επείγει δεν είναι η ανασκευή της κατηγορίας -αυτό θα το κάνει το Κόμμα αργότερα-, αλλά η διαφύλαξη της ενότητας του Κόμματος, της εμπιστοσύνης στην ηγεσία του…»

Και θα συνεχίζει ο Ν. Ζαχαριάδης για να πει τα δικά του, όσα συμπύκνωσε στις επιστολές που “στελνε από το Μποροβιτσι με το κοινό ταχυδρομείο, ώστε να τα διαβάζει η σοβιετική ηγεσία μήπως και βάλει μυαλό.

Θέλω να κλείσω την απαραίτητη αυτή εξήγηση υπενθυμίζοντας τους κλασικούς στίχους του Όργουελ για έναν αδικημένο μαχητή της Διεθνούς Ταξιαρχίας στην Ισπανία:

… το ψέμα που σε σκότωσε θάφτηκε κάτω από ένα μεγαλύτερο ψέμα… Αλλά αυτό που είδα εγώ στο πρόσωπο σου καμιά δύναμη δεν μπορεί να το σβήσει…

Αυτό που βλέπω εγώ στο πρόσωπο του Νίκου Ζαχαριάδη είναι η διάρκεια του – η επιβίωση στο μέλλον. Γιατί, ό,τι και να είπαν ή να έγραψαν οι συκοφάντες-φονιάδες του κι όσοι καλοταϊσμένοι απ” το κατεστημένο «επαναστάτες» προσπαθούν τόσα χρόνια τώρα να τον κρατήσουν θαμμένο, η ελληνική ιστορία θα τον τοποθετήσει πολύ ψηλά όταν έρθει το απαιτούμενο πλήρωμα του χρόνου. Όχι μόνο για τον ηγετικό του ρόλο στο λαϊκό κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και για κάποιες ειδικές αρετές του ελληνικού του χαρακτήρα, που τις εκτιμάει ιδιαίτερα ο λαός μας.

“Οπως διδάσκει η κοινωνική εξέλιξη, τα κοινωνικά «άλματα μετά φοράς», δηλαδή οι λαϊκές ένοπλες επαναστάσεις, δεν είναι καθημερινό προσφάι και ψωμοτύρι. Ποιος ξέρει σε πόσα χρόνια και με ποια μορφή θα γεννηθεί η ανάγκη μιας παρόμοιας εξόρμησης στην ψυχή αυτών που έρχονται! Εν πάση περιπτώσει, όποτε και να συμβεί, θα τον θυμηθούν αναμφισβήτητα οι εξεγερμένοι. Κι αυτός που λογαριάζεται τώρα ένα παρωχημένο παρελθόν θ” αποκτήσει ελεύθερη πρόσβαση στο μέλλον και θα κληθεί από τους νέους επαναστάτες σα δάσκαλος και σύμβουλος και μέντορας του νεοσύλλεκτου ηφαίστειου. Κι αυτό θα είναι πράξη δικαιοσύνης από μέρους τους, επειδή, παρ” όλα τα σφάλματα και τις πλάνες, ήταν ο κορυφαίος ανάμεσα στους καλύτερους επαναστάτες αυτού του τόπου, όπως δείχνει και το βαθμολόγιο του αγώνα. Ιδιαίτερα σ” ό,τι αφορά την ανυποχώρητη μέχρι θανάτου αντίσταση στον αντίπαλο, τη μακρόπνοη, ηράκλεια αντοχή στην κακουχία και το μαρτύριο… Πέντε χρόνια στα κελιά απομόνωσης της 4ης Αυγούστου, άλλα τέσσερα στο Νταχάου, δεκαεφτά στα κολαστήρια των Σοβιετικών «Ρασπούτιν». Σύνολο είκοσι πέντε χρόνια!  Και μόνον αυτό φτάνει για να του βγάλει το καπέλο και να του στήσει τον οφειλόμενο ανδριάντα η ιστορία των κοινωνικών αγώνων του τόπου μας για «ψωμί, λευτεριά και τιμή τον λαού». Για μια Ελλάδα, λεύτερη, ανεξάρτητη, «λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση».

Είχα μιλήσει μαζί του για τελευταία φορά το Μάρτη του 1962. Τότε το Νησί της Αφροδίτης παιζόταν σε 170 πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης, κι εγώ ετοιμαζόμουν να κατέβω στην πατρίδα προσκαλεσμένος απ” το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, που ανέβαζε το έργο μου με πρωταγωνίστρια την Κυβέλη. Την πρόσκληση, όπως και το αντίστοιχο συμβόλαιο για τ” ανέβασμα που “πρεπε να υπογράψω, την είχε φέρει ο τότε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΘΒΕ Γιώργος Θεοτοκάς (είχε έρθει συμπτωματικά στην ΕΣΣΔ ύστερα από επίσημη πρόσκληση της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων μαζί με τους Ελύτη και Εμπειρίκο).

Κι όσο για το Νίκο Ζαχαριάδη, ήρθε στο σπίτι μου στη Μόσχα να μ” επισκεφτεί τον ίδιο πάνω κάτω καιρό, για να με πληροφορήσει ότι μόλις είχε καταθέσει στην ελληνική πρεσβεία τη γνωστή επιστολή με την οποία ζητούσε να κληθεί και να λογοδοτήσει στην ελληνική δικαιοσύνη για ό,τι του καταμαρτυρούσε η τελευταία.

«Νίκο, έχω τα γράμματα που μου “στελνες απ” το Μποροβιτσι. Για ευνόητους λόγους δεν μπορώ να τα πάρω μαζί μου γυρίζοντας στην Ελλάδα», του είπα σ” αυτή τη στερνή μας συνάντηση. (Εκτός από τα δικά του, υπήρχαν κι άλλα πολλά υλικά – π.χ. τα γράμματα, οι διαμαρτυρίες, οι εκκλήσεις για βοήθεια από την Τασκέντη, τις φυλακές, τις εξορίες, του μεράρχου Καλιανέση, του ταξίαρχου Τομπουλίδη, του Ράφτη, του Μπάστη κ.ά.).
«Η θέση τους είναι στο αρχείο του Κόμματος. Να τα παραδώσεις σ” αυτό», πρότεινε.

«Έχω κόψει κάθε σχέση με τη δοτή ηγεσία Κολιγιάννη», δυσφόρησα εγώ.

Τελικά συμφωνήσαμε να τα δώσω στο Σοβιετικό συγγραφέα Μπόρις Πολεβόι, υπεύθυνο των Διεθνών Σχέσεων της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων Αυτός θα τα προωθούσε στ” αντίστοιχο τμήμα του ΚΚΣΕ.

“Ύστερα από τριάντα χρόνια τα γράμματα αυτά θα τα “βρισκε στα σοβιετικά αρχεία ο Κύρος, ο μεγάλος γιος του Ζαχαριάδη, που έδωσε στη δημοσιότητα εδώ στην Αθήνα την αλληλογραφία του πατέρα του μ” εμένα. Είχα μια συνάντηση με τον Κύρο το 1991, την επομένη της ταφής (μετακομιδής της σορού) του Νίκου Ζαχαριάδη στην αθηναϊκή γη. Φυσικά ζήτησα να μάθω τι απέγιναν τα δικά μου γραπτά στον εξόριστο του Μποροβιτσι. Ο Κύρος δεν ήξερε. Κάποτε θα βρεθούν κι αυτά σίγουρα…

Εν πάση περιπτώσει, από τα δημοσιευμένα γράμματα, που είναι πολύ λιγότερα απ” όσα παρέδωσα στον Πολεβόι, χρησιμοποιώ όσα αποσπάσματα δίνουν την ευκαιρία να περιγράψω όχι τόσο τον ίδιο το Ζαχαριάδη (αυτός αυτοπεριγράφεται ως ηγέτης πολιτικός με τον πιο αυθεντικό κι αξιόπιστο τρόπο στα ιδιόχειρα γραπτά του), όσο το δικό μου «παράλληλο βίο» ως συνοδοιπόρου, φίλου και υποστηρικτή στην περίοδο 1955-1962. Πρόκειται ουσιαστικά για το αυτοβιογραφικό οδοιπορικό μου στους δύσβατους δρόμους μιας επικής εποχής, ανεξίτηλα σφραγισμένης απ” την ηγετική επαναστατική προσωπικότητα του Νίκου Ζαχαριάδη.

Αλέξη,
Το προηγούμενο γράμα σου που πήρα είνε 20.10. Είνε αφτό που το αρχίζεις έτσι: «Χτες με διέγραψαν απτό κόμα». Άλλο γράμα σου δεν πήρα. Ώστε λείπουν τα δυο γράματα που γράφεις ότι μούστειλες. Δεν κάνει ναργάς έτσι, γιατί, όπως ξαίρεις, αποτελείς το μοναδικό κάβο που κρατώ ζωντανή επαφή με τον έξω κόσμο…

Από γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη προς τον Αλέξη Πάρνη το Δεκέμβρη του 1956

Πρώτη δημοσίευση: vathikokkino.com

ΑΠΟ: kokkiniotis TON Αυγ 1, 2012 03:33

Οι τράπεζες, τα κόκκινα δάνεια και η χρεωκοπία του λαού

Του Αλέξανδρου Καπακτσή

Όταν ο ευφυέστατος και πολυμήχανος Γιώργος Παπανδρέου εξήγγειλε τη γενική επίθεση εναντίον του βιοτικού επιπέδου του λαού και την προσφυγή στους προστάτες δανειστές σύσσωμη η αστική τάξη της χώρας στρατεύθηκε στην «εθνική» προσπάθεια. Έβλεπαν ότι το προηγούμενο μοντέλο λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου, που παράγουν οι εργαζόμενοι, εξάντλησε τη δυναμική του και ξεκίνησαν ένα νέο γύρο αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων ώστε να μακροημερεύσουν την κερδοφορία τους, σε νέο πλαίσιο, έστω και αν ήταν αναγκασμένοι να πληρώσουν ακριβά ασφάλιστρα ζωής στους ξένους συμμάχους και εταίρους σε αυτήν την  προσπάθεια.

Σκέφτηκαν ως συνήθως. Δε βαριέσαι, θα πληρώσουν οι κάτω τον λογαριασμό και εμείς από τη χασούρα πάλι κέρδος θα βγάλουμε. Αμ δε! Τα ασφάλιστρα ζωής αποδεικνύονται πολύ ακριβά και καλούνται να πληρώσουν και οι ίδιοι.

Πρόσφατα υπέβαλε την παραίτηση του ο πρόεδρος της τράπεζας Πειραιώς, ο κ. Μ. Σάλλας, και έγινε αποδεκτή ¨εν χορδαίς και οργάνοις» συνοδευόμενη με τους σχετικούς λιβανωτούς. Ο άνθρωπος, που κατεξοχήν εκπροσωπούσε το «ελληνικό όνειρο,¨ υποχωρούσε κατά κράτος μπρος στο αμερικάνικο. Αυτός, που από καθηγητής πανεπιστημίου (εφαρμόζοντας τις γνώσεις του…) έγινε πρόεδρος στην Πειραιώς και από το Δεκέμβριο του 1991 με 200 άτομα προσωπικό και μερίδιο μόλις 0,1% της ελληνικής τραπεζικής αγοράς, έφτασε σε πάνω από 20.000 προσωπικό και μερίδιο αγοράς κοντά στο 30%.  Είναι εποχή που ύαινες βρίσκονται σε πλήρη δράση. Ενδιάμεσοι μεγάλοι σταθμοί, το πάρε δώσε με κάθε οικονομικό και πολιτικό κέντρο της εποχής, το τρομπάρισμα της χρηματιστηριακής φούσκας με το «Σάλλα τσίφτη ανέβασε το δείκτη» που κραύγαζαν οι «επενδυτές» το 1999, οι λοβιτούρες με τα ακίνητα και τις μετοχές που αποκάλυψαν οι δημοσιογράφοι του Ρώυτερς για να γίνει μεγαλομέτοχος της τράπεζας ως την απορρόφηση κοψοχρονιά της Αγροτικής τράπεζας και των κυπριακών τραπεζών στο ελληνικό έδαφος. Τι μεσολάβησε λοιπόν;


Οι τράπεζες, η κορυφή της πυραμίδας του ελληνικού καπιταλισμού έχουν χρεοκοπήσει μαζί του. Τρείς φορές ανακεφαλαιοποιήθηκαν για να σωθούν και ο ελληνικός λαός έχει βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη γι αυτό.[1] 

Παρόλα αυτά, για να σωθούν στην πράξη πρέπει να σωθεί η λειτουργία του ελληνικού καπιταλισμού που βρίσκεται διασωληνομένος στην εντατική. Έφτασαν λοιπόν να κοστίζουν οι μετοχές τους ένα τίποτα. Το διάγραμμα της τιμής των μετοχών τους άνετα μπορεί να παρομοιαστεί με τον καρδιογράφο που καταγράφει τον κλινικό θάνατο του ασθενούς. Και πάνω από το πτώμα, ακόμη και αν έχει λίγη ζωή ακόμη, μαζεύονται οι γύπες. «Επενδυτικά»  funds με ειδικότητα όχι στους νεκρούς για να τα χαρακτηρίσουμε «κοράκια» αλλά στα ψοφίμια, γύπες δηλαδή.



Η Paulson & Co[2], ελέγχει σήμερα περί το 10% του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας Πειραιώς  και φέρεται να εκφράζει και τα συμφέροντα άλλων ξένων funds (Alden Group Capital με 6,64%), τα οποία αθροιστικά φτάνουν σε ποσοστό το 20%, το 7,32% του μετοχικού κεφαλαίου της Alpha Bank – σύμφωνα με το συνολικό αριθμό δικαιωμάτων ψήφου, πλην αυτών του ΤΧΣ – και το 9,99% της ΕΥΔΑΠ. Στην ίδια τράπεζα ποσοστό χαμηλότερο του 5% κατέχει το Baupost του κ. Σεθ Κλάρμαν (σημ.: το συγκεκριμένο fund έκανε την πρώτη αγορά κόκκινων δανείων στην Ελλάδα εξαγοράζοντας τα δάνεια της Citigroup που αποχώρησε από τη χώρα). Στην Alpha Bank πρόσφατα έγινε επαφή και με δυο σημαντικά funds, τα Discovery Capital Management και D.Ε. Shaw. Άλλα funds συμμετέχουν με μικρότερα ποσοστά σε Εθνική και Eurobank.[3]

Την περίοδο 2010 – 2015 τέσσερις τράπεζες, οι λεγόμενες συστημικές, καταβρόχθισαν τις υπόλοιπες και συγκέντρωσαν το 95% της αγοράς! Παρόλα αυτά αντί για βασιλιάδες ζήτουλες; Ας δούμε από κοντά το πρόβλημα τους.

Το ενεργητικό των ελληνικών εμπορικών τραπεζικών ομίλων μειώθηκε στην εξαετία 2010-2016 κατά 114 δισεκ. ευρώ.

Οι καταθέσεις από 251.689 εκ. ευρώ έγιναν 147.073 εκ. μια μείωση 104.616 εκ.

  Συσσώρευση ζημιών ύψους 70 δισεκ. ευρώ την εξαετία 2010-2015 για το τραπεζικό σύστημα. Πιο συγκεκριμένα,η λειτουργική κερδοφορία παρόλο που εν μέσω κρίσης διατηρήθηκε σε 31 δισεκ. ευρώ (!)  συνολικά κατά την εξαετία και μειωμένη κατά 38% σε σχέση με την προηγούμενη εξαετία, δεν ήταν αρκετή για να αντισταθμίσει τις προβλέψεις ύψους 101 δισεκ. ευρώ
, που διενήργησαν οι τράπεζες συνολικά κατά την εξαετία 2010-2015 (εκ των οποίων τα 31,910 δισεκ. ευρώ οφείλονταν στο PSI).[4]

Το α’ τρίμηνο του 2016 τα κόκκινα δάνεια έφτασαν στο 45,1% του συνόλου, εκ των οποίων τα καταναλωτικά στο 55,2%, τα επιχειρηματικά στο 44,6% ενώ για τα στεγαστικά στο 42%.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κάτι περισσότερο από 3 εκατομμύρια φάκελοι δανείων είναι μη εξυπηρετούμενα, από ένα συνολικό αριθμό άνω των 9,4 εκατομμυρίων. Ο αριθμός αυτός είναι πολύ μεγάλος αν αναλογιστεί κανείς ότι ο αριθμός των ενεργά απασχολούμενων στην Ελλάδα είναι 3,6 εκατομμύριατο δ’ τρίμηνο του 2015 (βλ. Πίνακα ΙΙΙ.2).[5]

Ο δείκτης «αξία εξασφαλίσεων προς συνολικά ανοίγματα» είναι σχετικά χαμηλός, λίγο περισσότερο του 50%.

Με αυτήν την κατάσταση οι τράπεζες είναι στην ουσία νεκρές για την οικονομία αφού δεν υπάρχει πλέον χρηματοδότηση της.

Αν κάποιος είχε το κουράγιο να παρακολουθήσει τις συνεδριάσεις της επιτροπής θεσμών και διαφάνειας που εξετάζει το ζήτημα της χρηματοδότησης των ΜΜΕ και κομμάτων θα του έκαναν εντύπωση τρία πράγματα. Η ευκολία χρηματοδότησης των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς στην ουσία να προσφέρουν εγγυήσεις, η θρασύτητα με την οποία συμπεριφερόταν οι ιδιοκτήτες τους κατά την εξεταζόμενη περίοδο και η μεγάλη αλληλοδιαπλοκή μεταξύ τους αλλά και με όλες τους θεσμούς της αστικής εξουσίας.

Ταυτόχρονα οι προοπτικές είναι πολύ δυσοίωνες. Παρά τα σενάρια διεθνών οργανισμών για ήπια ύφεση, στην νέα έκθεσή της για τις παγκόσμιες οικονομικές προοπτικές, η Citi αφήνει αμετάβλητη στο 0,7% την πρόβλεψή της για την ύφεση στην Ελλάδα το 2016, επισημαίνοντας ότι ο ρυθμός ανάπτυξης στο πρώτο τρίμηνο του έτους ήταν σύμφωνος με τις εκτιμήσεις της (-0,4% σε τριμηνιαία βάση) και «βλέπει» την ύφεση να αυξάνεται το 2017 στο 2,7%, ενώ για το 2018 (την χρονιά όπου τελειώνει το τρέχον μνημόνιο) εκτιμά ότι θα αγγίξει το 7,2%, με επιστροφή της ανάπτυξης το 2019 και στο (εντυπωσιακά υψηλό) +5,6%. Αξίζει να σημειώσουμε πως η αμερικάνικη τράπεζα δεν αναφέρει συγκεκριμένα εάν αυτές οι προβλέψεις της αφορούν το ενδεχόμενο Grexit ή όχι ενώ δεν «δικαιολογεί» την εκτόξευση του ΑΕΠ από την τεράστια ύφεση το 2018 στην εντυπωσιακή ανάπτυξη το 2019.[6]

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο η Τράπεζα της Ελλάδας, όργανο ειδικών αποστολών, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της νέας κατάστασης. Ενώ παλαιότερα αποτελούσε την αιχμή του δόρατος προετοιμασίας και απαίτησης λήψης κάθε αντεργατικού μέτρου για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, κατά τη διάρκεια της κρίσης ηγήθηκε της προσπάθειας ξεπεράσματο\ός της δια της εσωτερικής υποτίμησης (τι πολιτικά ορθή(!) έκφραση για κόψιμο μισθών, συντάξεων, θέσεων εργασίας, ζωών δηλαδή…) τώρα προετοιμάζει το έδαφος σε συνθήκες παραδοχής της χρεοκοπίας. Οι πιστωτές δηλαδή αρπάζουν ότι προλάβουν όπως γίνεται με τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις.

Από τη μια παραδέχεται (και πως να κάνει αλλιώς) ότι: Οι δυσμενείς μακροοικονομικές συνθήκες οδήγησαν σε ονομαστικές περικοπές μισθών, στην αύξηση της ανεργίας, στην αύξηση του ποσοστού των εργαζομένων σε θέσεις μερικής απασχόλησης και σε πιο ευέλικτες μορφές εργασίας. Οι παραπάνω εξελίξεις σε συνδυασμό με την αύξηση των φορολογικών υποχρεώσεων συνέβαλαν στη σημαντική μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος καθώς και στην αποδυνάμωση της ικανότητας αποπληρωμής των δανειακών υποχρεώσεων των νοικοκυριών και επιχειρήσεων.Τσιμουδιά βέβαια για την ταμπακιέρα, τις αιτίες δηλαδή.

Από την άλλη προκρίνει σαν φάρμακο για την πορεία εξόδου προς την ανάπτυξη: Στο βαθμό που το απόθεμα των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων δεν αντιμετωπιστεί με αποφασιστικό τρόπο, μέσω του θεσμικού πλαισίου της αφερεγγυότητας καθώς και περαιτέρω μέτρων εξυγίανσης, η δυνατότητα των τραπεζών να συντηρούν ή και να επεκτείνουν μελλοντικά τις πιστώσεις προς την πραγματική οικονομία θα επηρεαστεί σοβαρά, επιδεινώνοντας τις προϋποθέσεις για βιώσιμη ανάπτυξη σε μακροπρόθεσμη βάση. Η παραπάνω επισήμανση αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα αν αναλογιστεί ο αναγνώστης το μέγεθος του πιστοδοτικού κενού (credit gap) της ελληνικής οικονομίας.

Σε απλά ελληνικά: καθαρίστε τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών από τα κόκκινα δάνεια για να παίξουν το ρόλο τους και να σωθούμε. Εννοείται ότι θα χρειασθεί έτσι νέα ανακεφαλαιοποίηση μέσα στο 2017 όπως παραδέχεται. Έτσι δικαιολογείται για ακόμη μια φορά η εγκληματική πολιτική της σε συνεργασία με τα αφεντικά της στην ΕΚΤ.

Ενόψει της εκκαθάρισης του ελληνικού καπιταλισμού έχουν πάρει τα μέτρα τους για τη δημιουργία ομάδων ειδικών εκτελεστών-οικονομικών δολοφόνων. Κόβοντας τον ομφάλιο λώρο της διαπλοκής της ελληνικής αστικής τάξης με το τραπεζικό σύστημα, το κομμάτι της που έχει ταυτίσει τα συμφέροντα του πλήρως με τους ξένους έχουν ορίσει μαζί τους προδιαγραφές, και έχει αποδεχθεί απόλυτα η ελληνική κυβέρνηση, τέτοιες που να επανδρωθούν τα συμβούλια του ΤΧΣ πρώτα και των τραπεζών αργότερα με ανθρώπους δικούς τους, απόλυτα ελεγχόμενους, που να μην έχουν καμιά προηγούμενη σχέση με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και τις ελληνικές επιχειρήσεις! Παρεμπιπτόντως τους έχουν εξασφαλίσει και πλήρη νομική ασυλία για κάθε μελλοντική ενέργεια τους!!!

Κραυγές και ψίθυροι πλέον στον Τύπο και στα σαλόνια της αστικής τάξης. Κραυγές οδύνης και απόγνωσης για την τύχη που περιμένει πολλούς από αυτούς. Όταν οι γύπες των  Funds, που δουλειά τους είναι να αρπάζουν, να τεμαχίζουν, να σκυλεύουν οτιδήποτε τους δίνει άμεσο κέρδος είναι ταυτόχρονα και μέλη των ΔΣ των τραπεζών με τις ευλογίες του  SSM, του ενιαίου μηχανισμού στήριξης της ΕΚΤ, έχουν μια απόλυτη ακτινογραφία όλου του ελληνικού καπιταλισμού, ξέρουν πλέον πια θα είναι τα λάφυρα τους και πως θα τα αρπάξουν.  Έλληνας τραπεζίτης που ασχολείται με τη χρηματοδότηση της ναυτιλίας, αποκάλυπτε ότι «υπάρχουν συζητήσεις με τα funds για την πώληση των «κόκκινων» δανείων ακόμα και στα δύο σεντς της αξίας τους».[7]

Το ίδιο και όλοι οι πιστωτές. Φροντίζει ο καθένας τους δικούς του.

Έτσι προχωρά ο πλήρης έλεγχος των επιχειρηματικών- και όχι μόνο- δανείων που σημαίνει ότι έχουν τη δυνατότητα να κοκκινίσουν και καλά δάνεια. Οι τράπεζες χρηματοδοτούν εταιρείες που έχουν πρόσκαιρα προβλήματα ρευστότητας επειδή είναι υγιείς. Αν δεν στηριχτούν με κεφάλαιο κίνησης τέτοιες επιχειρήσεις σε δύσκολες συγκυρίες, είναι θέμα χρόνου να γίνουν προβληματικές και η ελεγχόμενη τράπεζα να κάνει απαιτητό το δάνειο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι 9 στις δέκα βιομηχανικές επιχειρήσεις σύμφωνα με έρευνα της  ICAP βρίσκονται στο κόκκινο[8] . Μάλιστα η ελεγχόμενη τράπεζα θα μπορεί να εγκρίνει και δάνεια σε επενδυτές επιλογής της για να αγοράσουν την «προβληματική» εταιρεία. Ακόμη ένα φιλικό fund που ενδιαφέρεται να αγοράσει ένα πακέτο δανείων, μπορεί να κάνει μια χαμηλή προσφορά στην τράπεζα. Ο όγκος των προβλέψεων κατανέμεται κατάλληλα ώστε η τράπεζα να φαίνεται ότι έχει σβήσει μεγάλο μέρος της ζημίας, οπότε το εξωφρενικά χαμηλό τίμημα του fund δείχνει εύλογο και αποδεκτό. Η τράπεζα φτιάχνει σκόπιμα μεγάλα πακέτα προβληματικών δανείων προκειμένου να αποκλειστούν οι ανεπιθύμητοι και να κινητοποιηθούν οι «ομόσταυλοι» των ξένων φορέων που ελέγχουν τις τράπεζες. Στα κοινοπρακτικά δάνεια η ελεγχόμενη τράπεζα μπορεί με διάφορες αφορμές να κάνει απαιτητό ακόμη και το τμήμα του κοινοπρακτικού δανείου που της ανήκει, δημιουργώντας εξελίξεις στο σύνολο του τραπεζικού συστήματος.[9]

Εκτός από τις δημόσιες και ιδιωτικές κραυγές και ψίθυροι. Πολλοί ψίθυροι. Στα στέκια τους, στα σαλόνια, στα γραφεία τους. Συμφωνίες επιβίωσης, άμυνες και επιθετικές τροχιοδεικτικές βολές, στρατηγικοί σχεδιασμοί και αναζήτηση συμμαχιών. Ο Αύγουστος δεν θα είναι μήνας διακοπών. Οι φιλικά προσκείμενοι παρουσιάζουν με ενάργεια τις εξελίξεις αν αφεθούν ως έχουν: οι διαχειριζόμενοι τα «κόκκινα» δάνεια θα πάρουν και το «πάνω χέρι» στην ιδιοκτησία των επιχειρήσεων και τη διοίκησή τους. Έτσι θα αλλάξει πλήρως ο επιχειρηματικός χάρτης της χώρας, θα υπάρξει συγκέντρωση και μεγαλύτερα σχήματα στα οποία τον έλεγχο θα έχουν ξένα συμφέροντα. Η αναδιάταξη αυτή θα επηρεάσει και τον τραπεζικό χάρτη, καθώς νέα τραπεζικά σχήματα επενδυτικού χαρακτήρα θα κάνουν την εμφάνισή τους, απορροφώντας παλαιούς και αναδεικνύοντας νέα γενιά τραπεζιτών.[10]

Μια τέτοια κοσμογονία αλλαγής όλου του οικονομικού πλαισίου θα τροποποιήσει και το πολιτικό. Ισχυρότατες ρωγμές στην έως τώρα αστική ομοφωνία για τη στρατηγική διεξόδου από την κρίση και τις συμμαχίες θα εμφανιστούν. Ισχυρές ενδείξεις ήδη υπάρχουν. Στις αστικές αντιθέσεις θα παρέμβουν οι εργαζόμενοι. Δεν τους αφήνει αδιάφορους ο νέος γύρος λεηλασίας.

Για τους εργαζόμενους που έχουν χρηματοδοτήσει το σύστημα με εκατοντάδες δις από το υστέρημα τους, τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους, έρχονται νέες θύελλες, νέα βάρη, νέες απολύσεις, νέα αντεργατική επίθεση. Η δημιουργία ενιαίου εργατικού μετώπου είναι αναγκαία περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ο ποιητής ορίζει ότι «ο ουρανός αρχίζει από το ψωμί». Το ψωμί των εργαζομένων, η ανεργία που κατατρώει τις σάρκες των εργαζομένων και της νεολαίας, οι μειώσεις στις συντάξεις και η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης αποτελεί μια κρίσιμη τριπλέτα  στόχων για να κάνει επανεκκίνηση το εργατικό κίνημα. Το πλαίσιο, οι αιτίες και οι λύσεις, οι μορφές και οι μέθοδες αγώνα, με ποιους και πότε, ας αποτελέσουν το θέμα συζήτησης αυτών που κυρίως θα βάλουν πλάτη. Που δεν θα μείνουν μόνο σε αυτό. Θα θέλουν και τις τράπεζες που είναι δικές τους, και τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, και εκτός του στρατοπέδου συγκέντρωσης ΕΕ-ευρωζώνης, και τα δάνεια τους να τα βάλουν εκεί που ξέρουν γιατί δεν θα πάρουν φράγκο…

Μια τέτοια  απειλή και η πραγματοποίηση της θα είναι η καλύτερη παρέμβαση των εργαζομένων στις εξελίξεις.

      31-7-2016

………………………………………………………………………………………………………………………

[1]  ΠΟΙΟΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ κ. ΤΣΙΠΡΑ; Παντιέρα/Ίσκρα
[2]  H Paulson & Co είναι μία από τις μεγαλύτερες «επενδυτικές» εταιρείες και εμφανίζεται να διαχειρίζεται κεφάλαια 22 δισ. δολαρίων.
[3] Πρώτο Θέμα 4-7-2016 Κοράκια «τρώνε» 413.000 σπίτια και 380.000 εταιρείες Αλέξανδρος Κασιμάτης
[4]  Τράπεζα της Ελλάδας. Επισκόπηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος Ιούλιος 2016
[5]  Όπως παραπάνω. Όλα τα στοιχεία και οι πίνακες είναι από αυτή την έκδοση εκτός και αν αναφέρεται άλλο.
[6]  Citigroup: Αυξάνεται ο κίνδυνος Grexit στα επόμενα 1-3 χρόνια   capital.gr 26-5-2016
[7]  Επένδυση  30-7- 2016 Μάνατζερ αγνώστων στοιχείων στο τιμόνι των τραπεζών Του Στ.Κ.Χαρίτου
[8]  Real news 31-7-2016  Έρχεται τσουνάμι λουκέτων Μαίρη Παπακωνσταντίνου
[9]  Όπως το 3
[10]  Τράπεζες: Έρχονται τεκτονικές αλλαγές, νέα σχήματα, επιχειρηματικές ανακατατάξεις reporter.gr



αναδημοσίευση από pandiera

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε την κήρυξη 5ωρης στάσης εργασίας από τις 11 το πρωί έως τις 4 το απόγευμα αύριο Τρίτη, 2 Αυγούστου 2016, ημέρα πραγματοποίησης της Γενικής Συνέλευσης του ΕΔΟΕΑΠ.

Στη στάση εργασίας συμμετέχουν όλοι οι συντάκτες, που εργάζονται σε όλα τα ιδιωτικά, δημόσια και δημοτικά ΜΜΕ (έντυπα, ραδιοτηλεοπτικά και διαδικτυακά) στην ΕΡΤ, στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας και στα Γραφεία Τύπου, προκειμένου να ασκήσουν το συνδικαλιστικό τους δικαίωμα.

Οι δημοσιογράφοι παλεύουν για την αυτοτέλεια των Ταμείων και τη διασφάλιση του πόρου, ο οποίος θα εξασφαλίσει τη βιωσιμότητά τους. Τα δημοσιογραφικά Ταμεία και οι δημοσιογραφικές Ενώσεις είναι αδιαπραγμάτευτη ζώνη ανεξαρτησίας και διασφάλισης για την ελευθερία της έκφρασης, τις ΣΣΕ και το δικαίωμα της κοινής γνώμης για υπεύθυνη ενημέρωση.

Καλούμε όλους τους δημοσιογράφους να προσέλθουν στην αυριανή κρίσιμη Γενική Συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ για να δοθεί ξεκάθαρο μήνυμα ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να απολέσουμε τη σημαντικότερη κατάκτηση του Κλάδου.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ