Νίκος Κλέτσας

Νίκος Κλέτσας

Γιάννης Ρίτσος: ΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ – Άρης Βελουχιώτης

Σάββατο, 27/08/2016 - 15:00
Σαν σήμερα, 27 Αυγούστου 1905, γεννήθηκε ο Άρης 

Ο Άρης, παραμύθι-αλήθεια
Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι
το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:

– Τον ξέρεις τον Άρη;

– Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.

– Τον είδες ποτέ σου;

– Όχι. Μα τόνε ξέρω.

– Πώς είναι;

– Τρεις βολές πιο αψηλός απ’ τον πατέρα μου. Κι έχει ένα
μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει
πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.


Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα «αετόπουλο»
που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα
στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.

– Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;

– Τόνε ξέρω.

– Τον είδες ποτέ σου;

– Τον είδα με τα μάτια μου.

– Πώς είναι;

– Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκού-
φο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται
μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερ-
μανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα
άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παι-
διών και των μεγάλων.

Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα
παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ.

ΣΤΟΝ ΑΡΗ

ΑΡΗΣ 5

Ι     
Άρη
Στα βουνά στα βουνά
πάνου ψηλά
τ’ άλογα
ο καλπασμός σου
Ζήτω.

Άρη
τ’ όνομά σου
η σάλπιγγα
η ανηφόρα της ψυχής σου
ψηλα-ψηλά
– που πας
αγγόνι του Κολοκοτρώνη;

Άρη
ρωμιέ λεβέντη
ασίκη της παλληκαριάς
οι Αγγέλοι σε παράταξη
δείχνουν όπλα
καθώς ανεβαίνεις.

Άρη
τα δέντρα κλαίνε
κλαίνε τα βουνά
κλαιν τα ποτάμια μας
νυχτώνει ο ίσκιος σου τους κάμπους
νυχτώνει τον αγέρα
γδέρνει τα στήθεια της η Ελλάδα
δέρνεται η Λευτεριά
η Λευτεριά η μητέρα σου
και σου κανάκιζε τα γένεια
στον ίσκιο του πλάτανου

Άρη
σε κλαίνε τ’ άλογα
κλαίνε τ’ αρνιά
κλαιν τα τρυγόνια
σε κλαίει κι ο Χάρος δίχως να τον βλέπεις
καθώς σε πάει καβάλλα στο φαρί του
εσύ μπροστά στη σέλλα πάνου
και κείνος πίσω στα καπούλια.


ΙΙ    Άρη
στα βουνά στα βουνά
πάνου ψηλά
στα σύγνεφα.

Άρη
στο μαύρο σκούφο σου
μαζεύει η Ελλάδα τις καρδιές μας
μαζεύει τον όρκο μας
αητέ μας
που χάραξες τον ίσκιο σου
τριπλό σταυρό στον ήλιο.

Ωχ βγάλτε τ’ ακριβά σκουτιά
μες απ’ τα ελάτινα σεντούκια
βγάλτε τις κόκκινες παντιέρες
βγάλτε τ’ ανθόνερα
πλύντε τον και τυλιχτε τον,
σκεπάστε με τα μαυροπάνια τους καθρέπτες
σκεπάστε και το Γοργοπόταμο.

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες
ουδέ ψωμί κι ουδέ κρασί
κι ουδέ λαγούτο –
λουκέτο στο ντουνιά
και στην καρδιά
κατεβασμένα τα ρουλά στα πρόσωπα
κλειστά και του σκυλιού τα μάτια
κλειστά τα παρεθύρια
τι αποκοιμήθη το λιοντάρι της αντρειάς
κι έγειρε η χαίτη του στο χώμα.
Αποκοιμήθη το λιοντάρι της αντρειάς.

Σιωπή τρεις μέρες και τρεις νύχτες
και τα χαράματα ταχιά
να σκούξουν μονομιάς τα καριοφίλια
διακόσιες μπαταριές
ν’ αντιβουίξει η Λιάκουρα κι η Πίντο
ν’ αντιβουίξουν οι σπηλιές του 21
ν’ αρχίσουν τα βιολιά και τα λαγούτα
ν’ ανοίξουνε τα πορτοπαραθύρια
τι δέστε πάνου εκεί ψηλά
στο ξάγναντο της δόξας
ψηλά-ψηλά μέσα στο φως
στα χρυσά σύγνεφα της δύσης
δυο κόκκινα φαριά τραβάν
και πάνου στόνα η Λευτεριά
και στ’ άλλο πάνου ο Βελουχιώτης.

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

ΑΡΗΣ 9


Ι 
ΠΟΣΟ ΣΤΕΝΕΨΕ ο αγέρας γύρω στα δέντρα
εκεί στα κουρσεμένα κορφοβούνια
καθώς γκρεμίστηκε του δειλινού το γιοφύρι
κόκκινος κουρνιαχτός και μαύρα τρόχαλα
πάνου στις στέγες που τους πήρανε τα χελιδόνια.
Ακόμα είναι ζεστές οι πέτρες.

Το απόγεμα είναι σιωπηλό και χνουδωτό σαν κλωνάρι λουμίνια.
Απ’ όξω οι ελιές μπροστά στη μάντρα λεν’ τα βάσανά τους
τινάζουνε τη σκόνη απ’ τη σταχτιά τους φούστα και βουβαίνουνται
μόλις το πρώτο αστέρι βγάλει ένα «αχ»
κι ο κάμπος της Λαμίας σφαλάει τα μάτια του μες στις παλάμες δυο
      κυπαρισσιών του.

Τότες ένα άλογο συλλογισμένο χάνεται κάτου από τις βαλανιδιές
κοιτάει μακριά ένα ματωμένο σύγνεφο και κλαίει.

Η Ρουμελιώτισσα μαυλίζει τα πουλερικά της
οι κόττες της δε θέλουνε να φάνε.
Τρίζει το ξύλινο θυρόφυλλο σα να το ανοίγει ο θάνατος
σταυροκοπιέται ο λύχνος πάνω στο μεσότοιχο
κι ο μαύρος σκύλος πάει σκυφτός μυρίζοντας το χώμα.

Που’ ναι τ’ αχνάρια Του; Που πήγε; Δρόμος κι άλλος δρόμος
έγνοιες πολλές κι ανηφοριές κι ακονισμένα βράχια
στάλα τη στάλα το αίμα η στράτα χαραγμένη μες στ’ αγκάθια.
Λοιπόν Καπτάν-Μπελή η άσπρη φλοκάτα σου μαράθηκε
και το μεγάλο σφυροδρέπανο στα στήθεια σου πικρές ώρες θερίζει.
Άιντε και σκούπισε τα μάτια σου ρίξε και τη φλοκάτα σου στης νύχτας
      το καζάνι
μαύρη, κατάμαυρη να γένει ως είναι κι η καρδιά μας
ως είτανε κι ο σκούφος Του και του καημού τα μάτια
τώρα που ο Άρης δε λαλάει στα κορφοβούνια το κλαρίνο της αντρειάς του.


ΙΙ
ΠΕΦΤΕΙ ΒΑΡΥ το βράδι σαν το βράχο που ξεκόλλησε από το βουνό και
      πάει κατρακυλώντας στο λαγκάδι
τα σύγνεφα άδεια ξεφτισμένα σαν τις τσέπες του παντελονιού του σκοτω-
      μένου αντάρτη
σκοντάφτει το ραβδί της σιγαλιάς απάνου στα λιθάρια
κει που περπάταες άλλοτε κρατώντας μες στα χέρια σου την τύχη του
      λαϊκού αγώνα.

Έι τώρα ποιος θα πει τη λέξη εκείνη της φωτιάς που άναβε την καρ-
      διά της Ρωμιοσύνης
ποιος το τραγούδι εκείνο που λαμπάδιαζε της Ρούμελης τον κόρφο
κι ανέμιζαν μες τις καλαμποκιές τα σπίτια σαν τα φλάμπουρα
κι έβγαινε ο γεροντάκος απ’ την τρύπα του κι έστριβε πάλι το ψαρό μου-
      στάκι του
κι έβγαινε η γριούλα και πλατάγιζε η πικρή ποδιά της σαν προικιό της
      άνοιξης
κι έβγαινε κι ο σκυφτός παπάς με το βαγγέλιο του 21 κι άγιαζε το διάβα
      σου
και ξύπνααν οι καμπάνες της Δομνίτσας με τον άνεμο κατάστηθα
και βγαίνανε οι αητοί απ’ τη Γκιώνα κι αφουγκράζονταν
καθώς ορθός απάνου στ’ άλογό σου διάβαζες της λευτεριάς τη διάτα.


ΙΙΙ    Α ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ με πέντε παλληκάρια χάραμα το χάραμα
μ’ ένα ταγάρι ρουμελιώτικο δυο κριθαρένια παξιμάδια κι άλλα τόσα βόλια
με τρεις χιλιάδες πίστη να πλερώσεις κρίματα και χρέητα
και νάμπεις στο ντορό με τρία μιλιούνια χελιδόνια.

Κι έσκυβε η μια στην άλλη ελιά και ρώταγαν: τι θέλει ετούτος
ποιον ήλιο κουβαλάει μες στο ταγάρι του και σκάσαν πριν της ώρας τους
      οι ανθοί μας;
Άρη πως άντεξες να κουβαλάς μες στους ανέμους τις βροχές και τα χιο-
      νόνερα
απάνου στα κατσάβραχα πίσω απ’ του αυγερινού την κλειδαρότρυπα
ετούτο το βαρύ κανόνι της καρδιάς σου;

Α πως σε γνώρισαν αμέσως τα λιθάρια
πως σε θυμήθηκαν αμέσως τα παιδιά
– που σ’ είδαν; «καν στην εκκλησιά καν στ’ όνειρό τους» –
και τρέξαν με δαφνόκλαδα τραντάζοντας τις πόρτες:
«ήρθε ο αγέρας, μάνα, ο ήλιος ήρθε, αδέρφια μας,
πάλε με χρόνια με καιρούς πάλε δικά μας ε ί ν α ι
μα το σταυρό σου λέω μητέρα είναι μαζί με τον παπά και τον πάρεδρο
κι όλο μιλάει κι από το στόμα του πέφτουνε κόκκινα τριαντάφυλλα
και βγαίνουν τα πουλιά και κάθουνται στον ώμο του και κελαηδάνε
κι ένας τρανός αητός στέκεται πα στο μαύρο σκούφο του
κι ένα χελιδονάκι τζαναμπέτικο χοροπηδάει πα στο ζερβί του χέρι.
Κοίτα πως φέγγει το κατώφλι μας κοίτα που βγάνει μούρα κι η μουριά μας
κοίτα που κλαίει απ’ τη χαρά του ο σκύλος μας κοίτα η κατσίκα που κοι-
      λοπονάει
κοίτα που σκάει ένα γεράνι στο παράθυρο κι ένα άλλο στην καρδιά μου
κι άλλο κει δα στα χείλια σου και σε μποδάει να μου μιλήσεις, μάνα,
κι άκουσε τις καμπάνες που βαράνε ανάσταση, άκουσε,
και σπάνε τα σκοινιά τους τ’ άλογα και τρέχουν απ’ τ’ αχούρια
κι οι προβατίνες στάθηκαν στο πλάγι του κι ακούνε
καθώς μιλάει Εκείνος στο πεζούλι του σκολειού μας
και πλάι του μια Κερά, μια μεγαλόχαρη – πως να την πεις; τέτοια δεν
      είδα, μάνα,
γερή ψηλή κι ανοιχτογλέφαρη με φυσεκλίκια σταυρωτά στον κόρφο –
κρατάει του το ντουφέκι, δε λαλεί, και Λευτεριά θαρρώ τήνε φωνάζουν,
μάνα δε γλέπεις, δε γροικάς καμπάνες, να οι καμπάνες» …
και μπρος ο γιος και πίσω η μάνα πάρα πίσω ο σκύλος κι η κατσίκα.

Τα πέντε παλληκάρια δέκα κι είκοσι, τρακόσα κι άλλα πεντακόσα,
χιλιάδες και χιλιάδες, Άρη, ρουμελιώτη αρχάγγελε, της λευτεριάς καμπανοκρούστη
κι άντετε μπρος κι άντετε γεια τι πήρε η νύχτα.

Κι έτσι όπως έφευγες ξανά για τα καινούργια τρίστρατα της δόξας
άφηνες πίσω σου σε κάθε σπίτι ένα λυχνάρι κι ένα κόνισμα της Ρωμιο-σύνης
άφηνες είκοσι σπαθιά μες στην ψυχή της νιότης
μια φούχτα αστέρια στο κομπόδεμα της γριούλας
μιαν αστραπή στα μάτια του παππού πίσω από τ’ άσπρα φρύδια του
ένα φουστάνι Μπουμπουλίνας στα προικιά της κόρης
ένα χαρτένιο δίκωχο στο κούτελο του αητόπουλου
κι ακόμα εκεί καταμεσής στο χοροστάσι του χωριού μας
άφηνες κρεμασμένη σ’ έναν πλάτανο
την προδοσία να χάσκει με τα πόδια ανάγερα μπροστά στη νύχτα
για να περνάνε οι γριές και να ξορκίζουνε τον κόρφο τους
νάρχεται τα μεσάνυχτα ένα κάτασπρο άλογο να στέκεται στα πισινά
      του πόδια και να χλιμιντράει
νάρχουνται και τ’ αγρίμια να μυρίζονται και να γυρνάνε πάλε πίσω
σβήνοντας πάνου από το χιόνι τα φανάρια των ματιών τους.


 ΑΡΗΣ 2


IV
Ω ΤΙ ΤΣΟΥΒΑΛΙΑ ονείρατα κουβάλησες πάνουσ στη ράχη σου από τόνα
      στ’ άλλο κορφοβούνι
από πέτρα σε πέτρα κι από δέντρο σε φως κι από χιόνι σε φλόγα
ω τι ζεστά ψωμιά μπουκώσανε τα σκλαβωμένα στόματα
τι μήλα και τι φώτα πέσαν στις ποδιές των κοριτσιών μας
τι βόλια αστράψανε στις φούχτες της Ελλάδας
καθώς ξεκλείδωνες τα δώδεκα σεντούκια του Κανάρη
ως άναβες τις πυρκαϊές μέσα στης θύμησης τα δάσα
και φεγγοβόλαγαν τα Μισολόγγια και τα Χάνια της Γραβιάς
και σπάθιζε η φωτιά στα δυο το μεσονύχτι
και μες στη λάμψη φτάνανε οι καβαλλαρέοι
και σταύρωναν διπλά σπαθιά μπροστά στη φλόγα  δίνοντας τον όρκο:
      Λευτεριά για θάνατος.

V
ΜΑΥΡΙΛΙΟ Δομοκός Βελούχι και Παλιόκαστρο
πρώτο ταμπούρι πρώτο σάλπισμα πρώτη σημαία
κι αντιλαλούσαν τα ρουμάνια, οι λαγκαδιές: «Μαύρη ‘ναι η νύχτα στα
      βουνά»
την ώρα που Άγγελοι μπαρουτοκαπνισμένοι ροβολάγανε με φωτοσκάλες
      απ’ τα καταρράχια
κι η αστροφεγγιά τίναζε ογρή την κίτρινη ποδιά της
και το κουδούνισμα του τράγου όλο μαλάκωνε μες στη νυχτιά σαν το
      σταρένιο παξιμάδι στη βρυσούλα
και μέσα στα τσαρδιά οι τσοπάνοι κοιμισμένοι βλέπαν πίσω απ’ τα μα-
      τόκλαδά τους
χρυσά τα δέντρα, ολόχρυσα και τα βουνά, χρυσά και τ’ άλογα πάνου απ’
      τον ίσκιο τους,
ολόγιομους τους κάμπους φως και συλλογή σαν τα τοπία της Γέννησης
το πλίθινο μαντρί πελεκημένο μάλαμα τετράγωνα-τετράγωνα
τα κυπαρίσσια πέρα σκοτεινοί βιγλάτορες χαμένοι μες στη λάμψη
και να στης εκκλησίας το χρυσό τρούλλο το ρωμέικο πάλε φλάμπουρο
και να τα περιστέρια της Γραφής μ’ ένα χρυσό ρουλό στο στόμα
χρυσή γραφή και λέει: «αντάρτες βγήκαν στα βουνά βγήκαν οι αρματω-
      λοί κι οι κλέφτες»
και να στο μονοπάτι του βουνού που σέρνεται χρυσό ποτάμι
ο μέγας καβαλλάρης που τραβάει κατάμπροστα με τη χρυσή του σάλ-
      πιγγα
και τον φωτάει μέσα στο φως ένας μεγάλος καταρράχτης χρυσαχτίνες
κρεμάμενες από τα νύχια της μεγάλης περιστέρας.

VI
ΚΙ ΑΝΑΣΑΛΕΨΑΝ τα παιδιά μέσα στον ύπνο τους, γείραν απ’ τ’ άλλο
    τους πλευρό οι τσοπάνοι
σα να τους ανασήκωσε το φως δυο σπιθαμές πάνου απ’ το χώμα
κι ως ξύπνααν βρίσκαν την αγκλίτσα τους νάχει πετάξει κόκκινα μπουμ-
     πούκια
βρίσκαν οι γέροι στην καπνοσακκούλα τους τα τρία ψηφία της λευτεριάς
     χρυσογραμμένα
βρίσκαν τ’ αγόρια μέσα στα τσαρούχια τους τη μυστική γραφή του Πα-
     παφλέσσα
βρίσκανε τα κορίτσια μες στις τσέπες τους αντίς αμύγδαλα μια φούχτα
     δαγκωμένα βόλια
βρίσκανε στα κρουσταλλιασμένα γένεια του παππού πέντε ξανθά κλωσ-
     σόπουλα
βρίσκανε μες στης κόττας η φωλιά ξεστά μεγάλα δίκορκα όνειρα
βρίσκανε πλάι στο χιονισμένο αλέτρι παπαρούνες
κι αφήναν τα μαντριά και τα κοττέτσια τους και βγαίναν στο κλαρί κλε-
     φτόπουλα
καθώς πετιούνται στο δεντρί την Άνοιξη τα φύλλα
ποτάμι-ποταμάκι μέγα ρέμα ο Γοργοπόταμος κι η θάλασσα πίσω απ’
     τον Άρη.

 ΑΡΗΣ 1

VII
ΑΡΗ ΠΑΙΔΙ της Λιάκουρας σπαθί του Γερανοβουνιού κι αητέ της Γκιώνας
εσύ δεν ήξερες μαθές από χαρτιά και μπερδεμένα λόγια
εσύ με το σπαθί σου γύρναγες του κόσμου τις σελίδες
και διάβαζες ολόισια την καρδιά χωρίς πολλά τερτίπια μ’ ένα ΝΑΙ μ’ ένα ΟΧΙ.


Όταν τα σύγνεφα διπλώνονταν στις μάλλινες καπότες τους
κι ο γήλιος κρύβονταν στην τρύπα του σαν τον ασπάλακα
όταν η Ελλάδα χώνονταν μες στο καβούκι της σαν τη χελώνα
και πάνου της χτυπούσε η μπότα του Αλαμάνου
όταν διπλώνονταν στα τέσσερα οι καρδιές και κρύβονταν μέσα στο χώμα
σαν τα παλιά ντουφέκια μη και πέσουνε στου οχτρού τα χέρια.
εκείνο τον καιρό που τα κανόνια του Κολοκοτρώνη σκούριαζαν
κι οι μέρες πάγωναν κι οι νύχτες φούμερναν μισό αποτσίγαρο άστρο
και μες στα χιόνια τα Θεσσαλικά και στα Μακεδονίτικα λαγκάδια σάπιζαν
άλογα πεθαμένα και φαντάροι κι αραβίδες και σπασμένα αμάξια
τα τρόπαια τ’ αλβανικά κι οι παλιές δόξες κι οι παλιές σημαίες
τότες που ο αγκυλωτός σταυρός σκορπιός περπάταγε μέσα σ’ ένα γυμνό
   κρανίο
και μες στους δρόμους της Αθήνας πέθαιναν αγκαλιασμένοι τα σκυλιά
   κι οι ανθρώποι
σφίγγοντας μες στα δόντια μια ξερή πορτοκαλόφλουδα
σφίγγοντας την ψυχή τους μες στα μάτια τους σάμπως στεγνό κουκούτσι
κι ο πιο μεγάλος δρόμος της ελπίδας είτανε το κατσαρόλι του συσσίτιου
και το σπαθί το πιο μεγάλο της ψυχής είταν το δάκρυ
τότες που κρέμονταν το λιόγερμα σαν σκοτωμένο κόκκινο άλογο σε μια
    κατηφοριά της Γκούρας
με το κεφάλι προς τα κάτου και με το αίμα του να πήζει ανάμεσα στα
    δόντια
κι ούτε ένα σαλιγκάρι να σουρθεί στον τοίχο ούτε φωνή να πει το μίσος
τότες που λίγο-λίγο κάπου-κάπου μια φωτιά τίναζε το σινιάλο της στη
    νύχτα
και κάπου-κάπου απόμακρος καπνός ανέβαινε απ’ το τζάκι της Ιθάκης
και μυστικά δυο-δυο τρεις-τρεις στα σταυροδρόμια της σκλαβιάς δίναν
    τον όρκο
και μες στον όρθρο βιαστικοί μαντατοφόροι ξεκινάγαν με το μήνυμα
    διπλοραμμένο στην καρδιά τους
τότε που η Φιλική Εταιρεία σκυφτή στο μοναστήρι της νυχτιάς κάτου απ’
    το τρίφλογο άστρο Κ.Κ.Ε.
αργά ιερά συλλάβιζε το νέο της όνομα πάνου στο αλφαβητάρι του 41
με τρία μονάχα κεφαλαία: ΕΑΜ – με τρεις δαυλούς φερμένους απ’ το
    Μισολόγγι
κι οι νέοι βουβοί διαβάζανε τη νιότη τους μέσα στο μυριοσέλιδο βιβλίο
   του Αγώνα
πούχε νωπές ακόμα πάνου του σταλαματιές απ’ το κερί της Άγιας
   Λαύρας
πούχε νωπά τα χνάρια απ’ τα χοντρά μπαρουτοκαπνισμένα δάχτυλα
   του Παπαφλέσσα
τότες που το χαρτόνι απ’ τη φψτογραφία του Ρήγα τόφτιαχναν χουνί
τα πρωτοξάδερφα του Ρήγα και ξυπνούσε η συνοικία ξεχτένιστη μες
   στ’ άστρα
κι οι τραυματίες του Αλβανικού σκαρφάλωναν στα δεκανίκια τους με
   τα κομμένα τους ποδάρια
σα ν’ ανεβαίναν σε ανεμόσκαλες να χτίσουνε τη δόξα
κι έβγαινε ο Μπάυρον μυστικά με τις παρέες των φοιτητών στα μεσονύ-
   χτια συνεργεία
κι έγραφε το καινούργιο του τραγούδι στα βουβά ντουβάρια
κι άστραφτε η πολιτεία μες στα χαράματα μ’ ολάνοιχτο το πέτρινο βαγ-
   γέλιο της
μ’ ολάνοιχτο τον πληγωμένο κόρφο της στο φως μ’ ολάνοιχτο το στόμα
   της
να πει το νέο της θούριο ΕΑΜ ΕΑΜ ΕΑΜ στο αυτί του νιόβγαλτου ήλιου
κι έφευγε το μαντάτο στα κρυφά μαλαματένια σύρματα μακριά ως τα
   πέρατα
και στο σκοινί του ορίζοντα ζυγιάζονταν σε σχήμα ΕΑΜ τρία καινούρ-
   για χελιδόνια
τότες ακούστηκε η φωνή σου από το πιο αψηλό κατάρραχο
ο πρώτος κούκος της καινούργιας Άνοιξης -ποιος είναι; τι είναι;-
το πρώτο ντουφεκίδι χελιδόνισμα πρώτο καψούλι στης Αντίστασης το
    καριοφίλι
κι άστραψες στεριανός Κανάρης μες στις φλόγες βάνοντας μπουρλότο
    στα καράβια της νυχτιάς
κι άστραψε φλόγα ΕΛΑΣ η πρώτη σου φωνή -ποιος είναι; ποιος μας
    κράζει;-
κι άκουσαν κάτου τα χωριά κι είπανε «τούτη είναι η φωνή μας»
κι άκουσαν κάτου τα δέντρα κι είπανε: «βγήκε ο ήλιος»
κι άκουσαν οι βουνοκορφές κι είπανε: «τούτος ειν’ ο αητός μας»
κι άκουσε η Ρωμιοσύνη ολάκερη κι είπε: «ο ακριβογιός μου».


VIII
ΑΚΟΥΣΑΝ κι έτρεξαν τ’ αψήλου ανασηκώνοντας τα τσίνουρα στον ήλιο
μ’ αξίνες και κασμάδες και ντουφέκια – έι σεις που πάτε, ωρέ συντέκνοι;
είναι αψηλά πολύ τα στάχυα τ’ ουρανού – έι που’ ν’ τ’ αστέρια;
που πάτε με τα ολόχρυσα δρεπάνια, για ποιο θέρο;
Α θα πυργώσουνε τα στάχυα στα γαλάζια αλώνια στις κορφές των Ά-
   γραφων –
κι εσύ μικρούλη χωριατόπουλο με τη σκισμένη κάπα σου, που πας, τη
   νύχτα-νύχτα;
πως σου παγαίνει έτσι να περπατάς βιγλάτορας μέσα στ’ αστέρια
με τόνα χέρι στο χαλκό νεφρό με τάλλο πάνου στο ντουφέκι
μικρέ φρουρέ της λευτεριάς που ανηφορίζεις;
κι όταν το χάραμα γλαρώνεις πια κι αφήνεις να γλιστρήσει από την
    ξεσφιγμένη φούχτα σου
η κούρασή σου σα σταρένιο ξεροκόματο μέσα στον ύπνο
έρχεται Κείνος και σου ρίχνει την τραγόμαλλη καπότα του που αστρά-
    φτει απ’ το ψιλό διαμάντι της δροσούλας
και σε σκεπάζει ολάκερον με το βαθύ του χαμόγελο ωσά μ’ ένα χιράμι
    του χωριού σου
που όλο ευωδάει απ’ τη λεβάντα και το θρούμπι
κι όταν σε πάρει ο ύπνος ο βαθύς με μια κόκκινη τρύπα στο μελίγγι
μ’ ένα κόκκινο αυλάκι στο παιδιάστικο μάγουλο
μ’ ένα λουλούδι φως πηγμένο στο χειλάκι σου,
έρχεται η ίδια η Δόξα και σε παίρνει στα δυο χέρια της
και σε φιλαέι στο κούτελο και σε τυλίγει με μια κόκκινη παντιέρα
κι ίσια σε πάει να σ’ ακουμπήσει απά στα γόνατα της Παναγίας
που στάζουν απ’ τα μάτια της αργά χοντρά τ’ αστέρια
κι ο Καπετάνιος σου πάνου σ’ ένα λιθάρι εκεί στο κορφοβούνι
μαζώνει ολόγυρα τα παλληκάρια του και λέει σφουγγίζοντας τα μάτια
    του:
«Μην κλαίτε αδέρφια μου τ’ αδέρφι μας που αποκοιμήθη
είταν καλό κι είταν γλυκό κι είταν στο δαχτυλίδι της αντρειάς το πιο
     χοντρό διαμάντι
δεν του ταιριάζουν του παιδιού μας κλάιματα μονάχα η περηφάνεια
άιντε σκεπάστε το καλά με χώμα μη μου κρυώσει
βάλτε μαζί και το ντουφέκι του μη νιώσει την ορφάνια
βάλτε μαζί και μπόλικο θυμάρι μη μου παραπονευτεί για ξενητειά
και πάνου του φυτεύτε στην καρδιά του μια τριανταφυλλίτσα
κι άιντετε μπρος για το γιουρούσι – δε φελάν τα μοιρολόγια-
και πάλε ωσά γυρίσουμε το πιο καλό το πιο ακριβό ντουφέκι που κερδέ-
    ψαμε
στο αγόρι μας ετούτο θα το δώκουμε μην πικραθεί πως είναι ξεχασμένο».
Κι ακούει το κοιμισμένο παλληκάρι και πετάγεται
και ροβολάει στη μάχη πρώτο και καλύτερο:
«Έι Καπετάνιο να με πάλε δίπλα σου
οι αποθαμένοι σ’ ακλουθάνε Καπετάνιο απέθαντοι».


 ΑΡΗΣ 4
IX
ΤΟΤΕΣ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ μες στα δάσα που πολύ σωπαίναν και πολύ αφουγ-
      κράζονταν
απάνου σ’ έναν κέδρινο κορμό κομμένον για τραπέζι
κράταγες μες στη φούχτα σου το απλό καλέμι και μαζί τα τρία τα δά-
      χτυλα της Ρωμιοσύνης
μαθαίνοντάς την σαν παιδί να βάνει πάλι την υπογραφή της:
ΛΕΥΤΕΡΙΑ
      ΓΙΑ ΘΑΝΑΤΟΣ.
Και δίπλα σου μέσα στο δάσο ένα κουτσούβελο τριζόνι συλλαβή με
     συλλαβή
διάβαζε κάτου απ’ τ’ άστρα: λευτεριά για θάνατος –
έτσι όλο συλλαβή με συλλαβή τριζόνι με τριζόνι κι άστρο με άστρο
μες στο βαθύ ξωκλήσι της Ελλάδας ψαλμουδιές βουή θυμιάματα
και τα ψαλτήρια δέντρα στης νυχτιάς την Άγια Λαύρα
και τ’ αναλόγια καριοφίλια το λιβάνι βόλια.
Δόξα εν Υψίστοις να κι ο Παπαφλέσσας μ’ ανασκουμπωμένα ράσα
να το χρυσό σπαθί του Ωρίωνα στη μέση του Χριστού καταμεσής εκεί
     στον τρούλλο
να το χρυσόμαλλο τομάρι της Μεγάλης Άρκτου κρεμασμένο στο λι-
     γνόν ώμο τ’ αη-Γιάννη
να κι ο ιερέας ο Άρης στην Ιερή Πύλη του Σύμπαντου
με το χρυσό βαγγέλιο: Λευτεριά για Θάνατος
κι άγγελοι εδώ στη γης με τα ντουφέκια τους
κι άγγελοι στα μπαλκόνια τ’ ουρανού με τα κεριά τους
ένας ουρανός και γης μες στη γιορτή της λευτεριάς και του θανατού.
Χ
ΚΑΙ ΝΑ Τ’ ΑΨΗΛΟΥ που καλπάζουν καβαλλάρηδες καβάλλα στ’ άτια
     της ψυχής τους
να τ’ άσπρα αλόγατα που χλιμιντράν καλπάζοντας μέσα στα φώτα
και πίσω ο κουρνιαχτός κι ο γήλιος. γεια σου λεβεντιά
και μπρος τους ο ουρανός κι η δόξα: γεια σου αδέρφι.
Στ’ άλογα, στ’ άλογα, προστάζει ο Άρης την Ελλάδα,
στ’ άλογα εμπρός, στην μπάντα οι κλαψες
στην μπάντα τα ψοφίμια κι οι ραγιάδες κι οι κιοτήδες,
ψηλά-ψηλά στ’ άλογα πάνου, τ’ άλογα πάνου απ’ τα δέντρα.
Ποιος μένει πίσω; Ποιος; Κανείς. Στ’ άλογα στ’ άλογα –
Ομέρ Βρυώνη τι τα λες; Κακά μαντάτα βίτσισαν τ’ αυτιά σου.
Ε τι τα λες; Αντρειώθη η αντρειά στου άντρα το μπρούτζινο κλινάρι
το μπρούτζινο σπαθί του της τρυπάει τα σπλάχνα.
Στ’ άλογα στ’ άλογα, προστάζει ο Άρης, λεύτερα βουνά μας,
και να τ’ αψήλου που καλπάζουν καβαλλάρηδες μες στο αίμα και στις
     φλόγες
κι αστράφτει ο λαός κι αστράφτει η γης κι αστράφτουν τα επουράνια
κι η Λευτεριά μες στους αγρούς που δένει τις πληγές της
και νάτα τα δρεπάνια σταυρωμένα με τις σπάθες
να και τ’ αλέτρια που άλλαξαν με τα ντουφέκια
και να στους κάμπους τους Θεσσαλικούς ο Αρχάγγελος της Πικραμένης
που τ’ άρματά του αποκουμπάει για λίγο στη φτελιά και παίρνει το
     λαγούτο.
Ω τι ποτάμια πούτρεξαν και πότισαν τα χώματα
ω τι κορμιά σπορά σπαρθήκαν στα φαράγγια
ω τι σοδειά θα βγει να φάει και να χορτάσει η λιμασμένη αγάπη
ω τι τραγούδι θ’ ακουστεί στ’ αυτί τριανταφυλλάκι του μωρού μας
ω τι μπαμπάκι θα φυτρώσει μες στο χιόνι για προικιό της νιότης
τι θ’ αραδιάσουν στα χαρτιά τους οι ρωμιοί τραγουδιστάδες
τι νέα καρδιά βαθειά θ’ ανθίσει στου ντουνιά τα στήθεια
κόκκινη κατακόκκινη καρδιά η καρδιά μας
κόκκινη κατακόκκινη σαν της υγειάς τα μάγουλα
κόκκινη σαν της λευτεριάς τη φλόγα
κόκκινη σαν την περηφάνεια του Άρη
κόκκινη σαν το γέλιο που άστραψε στο πικρό στόμα του κόσμου.
Και τώρα να. Και τώρα να. Και τώρα –
ΑΡΗΣ 6


ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ

Ποιο νάναι τούτο το άγιο λείψανο
που το σέρνουν στο χώμα
που το πατάνε και το φτύνουν
οι πατημένοι κι οι κατάφτυστοι;

Ποια νάναι τούτη η άγια κάρα
δεμένη στο Τρικαλινό φανάρι
με την αγαρινή τριχιά την ίδια
πούσυρε και τον Πατριάρχη;

Ποια νάναι τούτη η άγια κάρα
που εκεί ψηλά απ’ το φανοστάτη
κοιτάει ψηλά με τα βαθιά της μάτια
πάνου από τα κεφάλια των βουνώνε
πάνου απ’ τα κεραμίδια των αιώνων
ίσια μπροστά κατάματα κοιτάει
τ’ αστέρι της αθανασίας;

Σκίστε μανάδες την ψυχή σας
σκίστε βουνά τον κόρφο σας
μαυροφορέσου Λιάκουρα
ήλιε ρασοφορέσου
βόγγηξε μέσα σύγνεφο της Γκιώνας
σκούξε κατακαημένη Καλαμπάκα
ετούτος είναι ο Άρης Βελουχιώτης
πούτρωγε βόλια για ψωμί
μπαρούτι για προσφάγι
που εκέρνα το αίμα του κρασί
στα χείλια όλου του κόσμου.

Ποιος να το πει πως να το πει
λεβέντη μας
ποιος να το μολογήσει
και με τι φωνή
ποιο χείλι να λαλήσει
και με τι καρδιά.

Ο Βελουχιώτης ο Άρης
κρέμεται σα ληστής
και κάτου οι Αλαμάνοι
κάτου οι ληστές
και κάτου τα τσακάλια
της προδοσίας
χορεύουν και μεθάνε
με τ’ άγιο το αίμα του.

Και πάνου εκεί στις πέτρες
που το αίμα του έβαψε
πάνου στο κορφοβούνι
της λευτεριάς
μια πέρδικα χλιμμένη
μοιριολογεί
κρατάει ένα κομμάτι
απ’ τ’ άγιο ρούχο του
και βρέχει το με δάκρυα
και το φιλεί
και λέει με μια φωνίτσα
ψιλή φωνή:
«Εφέτος μαραθήκαν
πριχού ν’ ανθίσουνε
τα φύλλα της καρδιάς μας
κι οι νεραντζιές
και του ήλιου το χρυσόμηλο
κει ψηλά
μαράγκιασε και πέφτει
μεσοκαλόκαιρα.

Λιγνέψανε τα ελάτια
κι αρρωστήσανε
λίγνεψε κι η ψυχή μας
πολιογέρασε.
Ένα-ένα πέσαν τ’ άστρα
σα δόντια του άρρωστου
και γριά φαφούτα η νύχτα
στέκει και μας τηρά.

Και μόνο το φεγγάρι
σιγοπερπάτητο
περνάει σαν παλληκάρι
δίχως λαλιά
σα χλωμό παλληκάρι
νυχοπερπατεί
πάνου στον παγωμένο
το Γοργοπόταμο.

Και μελετάει κλαμένα
μια-μια τις χάρες σου
ένα-ένα τα καλά σου
τις αντρειοσύνες σου.

Και κάθε που μιλάει
πέφτει στη γη
σα ρόιδι ραβδισμένο
και μια καρδιά.
Κι ένα χρυσό πουλάκι
απ’ τις ιτιές
ρίχνεται στο ποτάμι
και πνίγεται.

Κι αδειάζει ο τόπος γύρου
κι ουδέ ψυχή
και μένει το φεγγάρι
το καταμόναχο.
Και μένει το φεγγάρι
το ερημικό
σα χλωμό παλληκάρι
αργό κι αχνό,
Πούχασε την αγάπη
μέσα στην Άνοιξη
και πορπατεί χλιμμένο
στο Γοργοπόταμο.
Και κατιτίς στα χέρια
κρυφοκρατεί
σαν ίσκιο που σπιθίζει
σα συλλογή.

Κι ο ίσκιος που σπιθίζει
είν’ το ντουφέκι σου
και μια το δακρυοβρέχει
μια του λαλεί:
«Εκείνος που πεθαίνει
»για τη Λευτεριά
»ποτές του δε βουλιάζει
»στη λησμονιά».
Κι η πέρδικα η χλιμμένη
που μοιριολόγαγε
τα μάτια της σκουπίζει
κι ανασηκώνεται.

Κι η Ελλάδα η πικραμένη
κι η μοναχή
την πουκαμίσα του Άρη
παίρνει μαντίλι της
και χόπλα πρώτη-πρώτη
μες στο χορό
όπως στον ήλιο πρώτη
και στην ψυχή.
Χόπλα λεβέντες άιντε
ζήτω η λευτεριά
χόπλες τα νιάτα ζήτω
κι ο Καπετάνιος μας.
Χόπλες τα νιάτα ζήτω
με μια ψυχή
εμείς να τόνε σύρουμε
το χορό.
Εμείς οι πικραμένοι
κι οι κακορίζικοι
πρώτοι να τόνε σύρουμε
το χορό
κρατώντας απ’ το χέρι
τη λευτεριά
μέσα στην Οικουμένη
μέσα στα Σύμπαντα.

 ΑΡΗΣ 10

ΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ

Ι
ΑΡΗ ΜΕΘΑΥΡΙΟ σα λουφάξουν τα τσακάλια με μια πέτρα σφηνωμένη
  στα δόντια τους
και μπει το φως μέσα στο δίκιο του έτσι που μπαίνει το σπαθί στη θήκη
  του
και τ’ άρματά σου πάρουνε τη θέση τους πάνου στης ιστορίας το τζάκι
τότες θα πάρει κι ο λαός μας μες στα χέρια του την άγια κάρα σου
και θα κινήσει η λιτανεία στους φωτισμένους δρόμους
κάτου απ’ τον άγιο φανοστάτη των Τρικάλων
δίπλα στου Γοργοπόταμου τις νιολουσμένες πικροδάφνες
κι έτσι θα φεύγουν με σημαίες μέσα στον ήλιο.
Κι έτσι θα τρέχουνε οι λαοί στους ματοποτισμένους αγρούς μας
κάθε που θα ζητάνε απ’ το Θεό της Λευτεριάς
να στείλει τη βροχή αδερφή σου να ποτίσει
το σπόρο που κοιμάται στα χωράφια της ψυχής
κάθε που θα ζητάνε νάβγει ο ήλιος ο αδερφός σου τα χρυσά χαράματα
με τ’ ολοκόκκινο φιλί του να μεστώσει τα ροδάκινα όνειρά μας.
Α τότες Άρη που θα στρέψει ο μόχτος του ντουνιά
χαρούμενο ποτάμι απάνου στης αγάπης τη μυλόπετρα
θα ξαναπούμε τ’ όνομά Σου σα να λέμε ακέριο τον αγώνα
όπως μια κερασιά ανθισμένη λέει ολόκληρη την Άνοιξη
όπως το δάκρυ λέει ολάκερο τον πόνο
όπως το πρώτο αστέρι λέει ολάκερη τη νύχτα του καλοκαιριού
κι όπως η Λευτεριά λέει τον κόσμο ακέριο.


ΙΙ

Α ΕΣΥ ΨΙΛΗ βροχούλα του Μαρτιού, του Μάη χοντρό γελούμενο χαλάζι
πως φέγγουνε τα μάτια Του σε κάθε στάλα πίσω από τα φύλλα
πως μας κοιτάει κάτου απ’ τον πλάτανο ο ίσκιος του ο διωματάρης.
Αύριο μεθαύριο δεν μπορεί θα φτάσει τούτη η μέρα
α θα φουσκώσει ο σπόρος του ήλιου σου βαθιά-βαθιά μέσα στα στήθεια
όπως φουσκώνει το προζύμι το σταρένιο μας ζυμάρι στη βαθειά τη σκάφη
και ξεχειλάει απ’ τ’ χρωματιστά πεσκίρια η νιότη των αγρών σαν το
     βυζί της κόρης απ’ το μπούστο
κι αστράφτει ο φούρνος και μοσκοβολάει η αυλή της Ήπειρος καμένη
     αφάνα λεβεντιά και θρούμπι
και ξεφουρνίζουν τα χοντρά ζεστά ψωμιά που ανοίγουνε την όρεξη του
     κόσμου
για φαΐ για φως και για δουλειά για τα μεγάλα τα έργα.
Α τότες πως θα πλημμυρίσει με πλατειές σταλαματιές χαράς ο γυμνός
     κόρφος
έτσι που σπάει ένα σύγνεφο μαρτιάτικο στη μύτη του κυπαρισσιού το
     ρόιδι του
κι οι κόττες παίρνουνε στη μύτη τους απόνα γυάλινο κουκκί και νάτες
να πορπατάνε κάτου απ’ τη συκιά μ’ ένα μπαλάκι φως μες στην καρδιά
     τους.
Και τότες τι όνειρα θα σε κρατούν στον κόρφο τους μέσα στον ήλιο
ποιο αγουροξύπνητο αγεράκι θ’ ανεμίζει τα ξεφτέρουγα και τα μαλλιά
     σου.

Και πάνου εκεί στα κατακόκκινα κεραμίδια της Άνοιξης
διακάκι του Μαγιού το χελιδόνι μας θα σε βλογάει
μέσα στο φως των κίτρινων σταχυών μες στου αμπελιού τα νιάτα.
Κι ο πλάτανος λεβεντοπλάτανος, με τα σουσούμια της γενιάς σου,
θα ζώνεται διπλές τριπλές ζυγές τα πράσινα γαλήνια φυσεκλίκια
και μες στον κάμπο τρίζωστος απ’ τα ποτάμια της ειρήνης
θα στήνει ασάλευτο τον ίσκιο του να ξαποστάσεις.


ΑΡΗΣ 3

ΙΙΙ

ΕΪ ΤΟΤΕΣ ΑΡΗ τ’ όνομά σου ποιος θα το ξεχάσει
γραμμένο πάνου σ’ όλα μας τ’ αλέτρια
απάνου σ’ όλα τα σφυριά και σ’ όλα τα δρεπάνια
απάνου σ’ όλες τις καρδιές σ’ όλα τα χείλη
απάνου στ’ αναγνωμαστάρι της καλής γριούλας
που στ’ ανοιχτό κατώφλι του καλοκαιριού σκυμμένη
φορώντας δυο μικρούς ήλιους για ματογυάλια της
θα συλλαβίζει κλαίγοντας, λεβέντη μας,
τον τίτλο τούτο γράμμα-γράμμα πούγραψες με το σπαθί σου
απάνου-απάνου στο τραγούδι της χαράς όλου του κόσμου:
              Λευτεριά για Θάνατος.

Και τότες Άρη όπως και τώρα ο ίσκιος σου
θα πέφτει το βραδάκι στο τραπέζι του δείπνου μας
και θα σπιθίζει κόκκινες φωτιές μες στα ποτήρια του κρασιού μας.

Τη νύχτα πάνου στην ταράτσα εκεί της Ρούμελης
θα σου κρατάμε πάντοτες το κέδρινο σκαμνί σου
θα σου κρατάμε απείραχτη τη θέση σου στην Άνοιξη
το ξύλινο κουτάλι σου και το παγούρι
θα σου φυλάμε και το πρώτο αχλάδι του καλοκαιριού
τον πρώτο γρύλλο στη γωνιά της θύμησης
και το πιο φρέσκο απ’ τα τσαμπιά των άστρων.

Και στο καρφί της μέσα πόρτας κρεμασμένη πάντοτες
θα καρτεράει η αντάρτισσα φλοκάτα σου
συλλογισμένη μες στο νύχτιο αγιάζι
και πάντοτες απάνου εδώ στης Λευτεριάς τα γόνατα
ο μαύρος σκούφος σου θα στέκει αητός της Γκιώνας.

Και πάντα ο όρκος του λαού μας για το φως
για το ψωμί για το κρασί για την αγάπη
και για το δίκιο θάναι (μα τη Λευτεριά στο λέω)
– ναι, μα τον Άρη, σου το λέω, της λευτεριάς πρωτοχελίδονο –
όρκος του λαού μας θάναι -μα τον Άρη- :

Ο ΑΡΗΣ.
                               
ΑΘΗΝΑ, Ιούλιος 1945

Γιάννης Ρίτσος –  ΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ (Εκδόσεις Κέδρος)



Αναδημοσίευση από imerodromos

Η αλληλεγγύη θα νικήσει σώζοντας ανθώπινες ζωές! – Η εγκληματική επίθεση στη Νοταρά θα μας βρει απέναντι

Σάββατο, 27/08/2016 - 13:00
Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό" 

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 24 Αυγούστου 2016 πραγματοποιήθηκε εγκληματική εμπρηστική επίθεση, φασιστικής έμπνευσης, στο κτίριο της Κατάληψης Στέγης Προσφύγων/ Μεταναστών Νοταρά 26.

Πολύ κοντά από το σημείο στο οποίο έγινε ο εμπρησμός κοιμόντουσαν 2 οικογένειες με παιδιά. Εκτός από τις ζημιές, η φωτιά απείλησε τις ζωές των, πάνω από 100 προσφύγων που βρίσκονταν στο κατειλημμένο κτίριο. 

Είναι προφανής ο στόχος τους να τρομοκρατήσουν τόσο τους πρόσφυγες όσο και τους αλληλέγγυους. Xάρη στα άμεσα αντανακλαστικά μεταναστών, προσφύγων και αλληλέγγυων ευτυχώς δεν υπήρχαν θύματα, μόνο υλικές ζημιές.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει αναλάβει την ευθύνη κάποια -έστω υποτιθέμενη- οργάνωση αλλά δεν αναμένουμε να το κάνουν κιόλας. Έδρασαν και δρουν στο μαύρο σκοτάδι όσο σκοτεινά είναι τα ναζιστικά και ρατσιστικά ιδεολογήματά τους. Σε αντίθεση με το μαζικό, αγωνιστικό και ταξικό κίνημα αλληλεγγύης που δρα πάντα και όπου χρειαστεί στο φως της ημέρας, ανοίγοντας σύνορα, έσωσε ανθρώπινες ζωές από τα τείχη της Ευρώπης-φρούριο κι από την αδιαφορία των κρατικών μηχανισμών και θεσμών.

Οι φασιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις ξεδιπλώνονται μέσα στο νοσηρό κλίμα που έχουν δημιουργήσει, από τη μια η εκκενώσεις των καταλήψεων στη Θεσσαλονίκη κι απ’την άλλη η κρατική αδιαφορία και οι αυξανόμενες κάκιστες συνθήκες στα κέντρα «φιλοξενίας». Κι όλα αυτά, πατώντας στη ρατσιστική δολοφονική πολιτική της ΕΕ που υλοποιεί η Ελλάδα απο το Αιγαίο και τον Έβρο, ως τα κέντρα κράτησης και τα άθλια προσφυγικά στρατόπεδα στη μέση του πουθενά.

Δεν θα επιτρέψουμε άλλες ρατσιστικά εγκλήματα. Το μαζικό αντιφασιστικό, αντιρατσιστικό, εργατικό και λαϊκό κίνημα, μαζί με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, θα τσακίσουμε για πάντα το φασισμό και τις ρατσιστικές πολιτικές που τους αποθρασύνουν.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΣΩΖΟΝΤΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ

Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»

Αναβάλλεται και η πρεμιέρα του Κυπέλλου Ελλάδας

Σάββατο, 27/08/2016 - 11:36
Μετά το πρωτάθλημα με απόφαση του υφυπουργού αθλητισμού, Σταύρου Κοντονή, αναβάλλεται και η πρεμιέρα του Κυπέλλου Ελλάδας.

Με βάση το πρόγραμμα, τα παιχνίδια της πρώτης φάσης, Παναιγιάλειος-Σπάρτη και ΟΦΗ-Αχαρναϊκός, θα διεξάγονταν στις 30 και 31 Αυγούστου, ωστόσο, ο κυβερνητικός παράγοντας υπέγραψε το πρωί της Παρασκευής απόφαση με την οποία αναβάλλεται τουλάχιστον μέχρι τη 10η Σεπτεμβρίου η διεξαγωγή ποδοσφαιρικών αγώνων Κυπέλλου Επαγγελματικών Ομάδων Α΄ και Β΄ Εθνικής κατηγορίας (Super league – Football League), της περιόδου 2016-2017.

Η απόφαση είναι συμπληρωματική εκείνης της 18ης Αυγούστου 2016, που αφορούσε το πρωτάθλημα της Super League και αναμένεται η δημοσίευσή της στο ΦΕΚ.




πηγή tvxs.gr

«Το κορίτσι που έμεινε πίσω» και οι ευθύνες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

Σάββατο, 27/08/2016 - 08:24
Αναδημοσίευση από

Χθες το βράδυ το αμερικανικό δίκτυο ABC παρουσίασε την τραγική ιστορία της Κάιλα Μιούλερ και το δριμύ κατηγορώ των γονιών της Μάρσα και Καρλ για την στάση της οργάνωσης «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», από όχημα της οποίας, απήχθη η κόρη τους στις 4 Αυγούστου του 2013, κοντά στο Χαλέπι της Συρίας.

girlleftbehindΣτο ίδιο όχημα επέβαιναν ο φίλος της Ομάρ Αλκχάνι και ο οδηγός, ο οποίος και αφέθηκε ελεύθερος από τους ένοπλους τζιχαντιστές του ISIS, που τους απήγαγαν.

378DB44100000578-0-image-a-37_1472065124717

Περίπου ένα μήνα αργότερα οι τζιχαντιστές άφησαν ελεύθερο και τον Ομάρ ενώ η Κάιλα μεταφέρθηκε στη Ράκα, όπου βιάστηκε και κακοποιήθηκε, όπως έγινε γνωστό από μαρτυρίες άλλων γυναικών ομήρων, από τον ηγέτη του ISIS και αυτόκλητο Χαλίφη του Ισλαμικού Κράτους, Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι.

Η 25χρονη Νισρίν Άσαντ Ιμπραήμ Μπαχάρ ή Ουμ Σαγιάφ 25, ομολόγησε στο FBI πέρσι ότι ο Αμπού Μπακρ AλΜπαγκντάντι ήταν «ιδιοκτήτης» της Κάιλα Μιούλερ κατά την αιχμαλωσία της στο σπίτι των Σαγιάφ, και ότι η «ιδιοκτησία» σήμαινε ότι ήταν σκλάβα.

images (58)Η 26χρονη Αμερικανίδα είχε βιαστεί επανειλημμένως από τον Αλ Μπαγκντάντι ενώ ήταν αιχμάλωτη για 18 μήνες στη Συρία και τον Ιανουάριο του 2014 είχε δώσει ένα γράμμα προς τους γονείς της σε τρεις γυναίκες μέλη της οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα, οι οποίες απελευθερώθηκαν από τους τζιχαντιστές τρεις μήνες μετά.

Το γράμμα της Κάιλα όμως δεν έφθασε ποτέ στα χέρια των γονιών της γιατί η οργάνωση έκρινε ότι θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή των μελών της, που μόλις είχαν αφεθεί ελεύθερα.

Οι γονείς της 26χρονης που σκοτώθηκε τον Φεβρουάριο του 2015 κατηγορούν την οργάνωση ότι δεν έδωσε πληροφορίες που διέθετε για το Ισλαμικό Κράτος και την τύχη της κόρης τους, εμπόδισε τις διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωσή της.

378E407A00000578-3757042-image-a-45_1472071934988Οι Μιούλερ έχουν καταγράψει τηλεφωνική τους συνομιλία, που θα μεταδοθεί σήμερα από το ABC, με ένα ανώτερο στέλεχος της οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα- δέκα μήνες μετά την απαγωγή της κόρης τους  – ζητώντας από την οργάνωση βοήθεια σχετικά με τις διαπραγματεύσεις.

«Όχι» ήταν η απάντηση του στελέχους της οργάνωσης.

«Κάπου σε μια αίθουσα συνεδριάσεων, κάποιοι αποφάσισαν να αφήσουν την κόρη μας εκεί για να βασανιστεί να βιαστεί και τελικά να δολοφονηθεί» λέει με πικρία ο πατέρας της.

Η Κάιλα Μιούλερ είχε φύγει για να βοηθήσει τους πρόσφυγες από τη Συρία φθάνοντας τον Δεκέμβριο του 2012 στη νοτιοανατολική Τουρκία ως εθελόντρια της οργάνωσης «Support to Life».

3794150E00000578-3758431-image-a-31_1472138110460Η παραπάνω οργάνωση βρέθηκε από την πρώτη στιγμή της ομηρίας στο πλευρό των γονιών της 26χρονης, όμως ήταν πολύ μικρή για να μπορέσει να πιέσει και να διαπραγματευτεί όπως συνηθίζουν πλέον οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, που μέχρι σήμερα έχουν καταφέρει να απελευθερώσουν επτά μέλη τους, καταβάλλοντας λύτρα στους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους.

«Η Κάιλα δεν ήταν μέλος μας και δεν είχαμε καμία ηθική υποχρέωση» δήλωσε ο Τζέισον Κόουν επικεφαλής της οργάνωσης στις ΗΠΑ προσθέτοντας ότι «δεν είμαστε σε θέση να διαπραγματευόμαστε για ανθρώπους που δεν ανήκουν στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα».

Ωστόσο, οι γονείς αντιτείνουν ότι η Κάιλα απήχθη από αυτοκίνητο της οργάνωσης αφού πρώτα είχε επισκεφθεί νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Χαλέπι και είχε κανονίσει μαζί τους ότι θα πρόσφερε βοήθεια εκεί, σε καθημερινή βάση.

Πέθανε ο πατέρας του «Νέου Μυθιστορήματος» Μισέλ Μπιτόρ

Παρασκευή, 26/08/2016 - 21:00
Πέθανε σε ηλικία 89 ετών στο Παρίσι, ο Μισέλ Μπιτόρ. 

O Γάλλος συγγραφέας, ποιητής, δοκιμιογράφος και κριτικός θεωρείται ο πατέρας του Νέου Μυθιστορήματος (Νουβό Ρομάν).

Ο Μισέλ Μπιτόρ γεννήθηκε στο Mons-en-Baroeul της Γαλλίας το 1026. Εργάστηκε ως καθηγητής γαλλικών στην Αίγυπτο κατ’ αρχάς τη δεκαετία του 1950 και στη συνέχεια στην Ecola Internationele της Γενεύης. 

Ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα στον τομέα της λογοτεχνίας στη Γαλλία, στην Ελβετία και στην Αμερική και συγχρόνως ασχολήθηκε με το μυθιστόρημα, την ποίηση, το δοκίμιο και την κριτική, τολμώντας γραφή πειραματική.

Έγινε ευρύτερα γνωστός με το μυθιστόρημα «Τροποποίηση», ένα βιβλίο γραμμένο στο δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο για το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Ρενοντό. Το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο που κυκλοφόρησε στη γλώσσα μας το 1990 από τις εκδόσεις «Εστία».

Για την προσφορά του στα γράμματα τιμήθηκε από τη Γαλλική Ακαδημία το 2013.






πηγή tvxs

Σοβαρές παραβάσεις δείχνουν οι έλεγχοι στα ιδιωτικά σχολεία

Παρασκευή, 26/08/2016 - 19:00
Στοιχεία αποκαλυπτικά για την ανεξέλεγκτη λειτουργία σημαντικού αριθμούιδιωτικών εκπαιδευτηρίων μετά την αποδέσμευσή τους από την κρατική εποπτεία, το 2012, αρχίζουν να αναδεικνύουν οι έλεγχοι που πραγματοποιεί το υπουργείο Παιδείας, από πέρυσι την άνοιξη, σε όλα τα ιδιωτικά σχολεία της χώρας.

Μεταβιβάσεις από παλιές σε νέες εταιρείες μέσω συγγενών ή άλλων, σοβαρές κτιριακές παραβάσεις, πολεοδομικές αυθαιρεσίες, λειτουργία χωρίς άδεια (!) ακόμη και μεγάλων, γνωστών μονάδων.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες της «Εφ.Συν.», οι έλεγχοι, μέχρι τώρα, στοιχειοθετούν μια εικόνα που δείχνει ένα ανέλεγκτο τοπίο, το οποίο δεν αντιστοιχεί σε εκπαιδευτήρια κύρους και σοβαρής λειτουργίας και σίγουρα αδικεί όσα πράγματι ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις προδιαγραφές.

Μεταξύ άλλων:

■ Το 27,3% (περίπου το ένα τρίτο) των σχολείων κατέθεσαν ελλειμματικούς φακέλους σε ό,τι αφορά την πυροπροστασία και την αρχική οικοδομική άδεια.

■ Πάνω από το 80% των σχολείων βρέθηκαν με σοβαρές κτιριακές παραβάσεις. Η συντριπτική πλειονότητα των σχολείων στους 102 ελέγχους που πραγματοποιήθηκαν τους τελευταίους μήνες έχει παραβιάσει τη νομοθεσία.

■ Το 60% των ιδιωτικών σχολείων βρέθηκαν χωρίς κατάλληλες υποδομές για ΑμεΑ, ενώ το ένα τέταρτο των σχολείων έχουν αδήλωτες αίθουσες διδασκαλίας.

■ Περί τα 40 ιδιωτικά σχολεία φαίνεται να έχουν κλείσει την παλιά εταιρεία και να έχουν ιδρύσει νέα από το 2013.

Τη χρονιά που ο τότε υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος τερμάτισε την ισχύ των αδειών όλων των ιδιωτικών σχολείων. Χρέη και οφειλές προς εργαζομένους και κράτος έχουν μείνει απλήρωτα.

Υπάρχουν γνωστά και μεγάλα εκπαιδευτήρια που χρωστούν δεκάδες εκατομμυρίων.

ΓράφημαΕΦ.ΣΥΝ.

Τα ευρήματα

Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες και ύστερα από επιβεβαίωση των στοιχείων, τα οποία έχουν περιέλθει και στην ΟΙΕΛΕ, έχουν εντοπιστεί μεταξύ άλλων:

● Χωρίς νόμιμη άδεια από το υπουργείο Παιδείας τα ιδιωτικά λύκεια ΙΒ Κωστέα-Γείτονα, Μωραΐτη, Ιόνιος Σχολή.

● Με πολεοδομικές αυθαιρεσίες, οι οποίες τακτοποιήθηκαν μετά τον έλεγχο, τα εκπαιδευτήρια Κωστέα-Γείτονα, Μωραΐτη, Σχολή Ραυτοπούλου.

«Ειδικά το ένα από αυτά χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός για να φροντίσει να ρυθμίσει τις υποχρεώσεις του. Κινδύνευσε να κλείσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι για την πισίνα του δεν είχε καν άδεια καταλληλότητας», δηλώνει ο πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ, Μιχάλης Κουρουτός, ο οποίος έδωσε στοιχεία και στην Επιτροπή Μορφωτικών όταν μίλησε για το θέμα.

● Με πολεοδομικές αυθαιρεσίες, τις οποίες δεν τακτοποίησαν και εν τέλει έκλεισαν δύο σχολεία (Γιαννακοπούλου, Σπαντίδος).

Ακόμα, υπάρχουν σχολεία που έχουν επεκτείνει τις εγκαταστάσεις τους με τη δημιουργία νέων αιθουσών χωρίς, όμως, να το δηλώνουν. Ο κ. Κουρουτός αναφέρει το Ανατόλια Θεσσαλονίκης και το Κολλέγιο Αθηνών.

Για το δε πρώτο, δηλώνει: «Το σχολείο σχετίζεται άμεσα με τον πρώην επιτετραμμένο του ΔΝΤ στην Ελλάδα κ. McGrew, καθώς ο πατέρας του ήταν επί 25 χρόνια πρόεδρος του σχολείου και ο ίδιος αντιδρούσε τα τελευταία χρόνια σε κάθε νομοθετική αλλαγή στην ιδιωτική εκπαίδευση. Οχι μόνο έχει παρανόμως μη δηλωθείσες αίθουσες διδασκαλίας, αλλά δεν έχει άδεια ούτε πυρασφάλειας!»

Λίγες ημέρες πριν ανοίξει η Βουλή, στις 30 Αυγούστου, με τον δεύτερο γύρο αντιπαράθεσης κυβέρνησης-αξιωματικής αντιπολίτευσης για την ιδιωτική εκπαίδευση, ο συναγερμός έχει ήδη σημάνει σε όλα τα στρατόπεδα.

Το υπουργείο Παιδείας είναι αποφασισμένο να περάσει τη ρύθμιση, οι ιδιοκτήτες προβαίνουν σε εκστρατεία «ενημέρωσης» των εκπαιδευτικών, οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί συντονίζονται με τους συναδέλφους τους στα δημόσια σχολεία (κοινή συνάντηση ΟΙΕΛΕ, ΟΛΜΕ, ΔΟΕ στις 28/8) ενώ τα κόμματα γυαλίζουν όπλα.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ρύθμιση έχει αναχθεί σε μείζον ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης αν και ο υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης, δηλώνει διατεθειμένος για τροποποιήσεις ακόμη και σε ό,τι αφορά τη διαδικασία απόλυσης για την οποία έχει προκληθεί ο περισσότερος θόρυβος.

Πρόσφατα, στη Βουλή, φάνηκε δεκτικός σε προτάσεις φορέων, αλλά και κομμάτων όπως της Ν.Δ., για την επαναφορά του νόμου Ράλλη (απαγόρευε τις απολύσεις των εκπαιδευτικών τα πρώτα έξι χρόνια της υπηρεσίας τους) ή των αντίστοιχων διατάξεων που νομοθετήθηκαν επί υπουργίας Αννας Διαμαντοπούλου (υποστηρίχτηκαν από ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι).

Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν υποχωρεί από την πρόθεση της κατάργησης των ελεύθερων και κυρίως αναιτιολόγητων απολύσεων.

Δείχνει, όμως, διαλλακτικότητα για ένα από τα σημεία καμπής, καθώς άπτεται και θεμάτων διαφάνειας.

Ζητούμενο είναι η διασφάλιση των εργαζομένων, αλλά και η αντιμετώπιση ακατάλληλων περιπτώσεων εκπαιδευτικών για τις οποίες φωνάζουν –δικαίως- οι σχολάρχες.

Οι τίτλοι σπουδών

Το σοβαρότερο ζήτημα, πάντως, που αναδεικνύεται με την επαναφορά του κρατικού ελέγχου αφορά την έγκυρη πιστοποίηση των τίτλων σπουδών των ιδιωτικών σχολείων, την ισοτίμησή τους με αυτά των δημόσιων και τη συμμετοχή των μαθητών τους σε εθνικές εξετάσεις.

Η απουσία της εποπτείας από το υπουργείο Παιδείας «τρώει» από το κύρος και την εγκυρότητα των εκπαιδευτικών διαδικασιών στα ιδιωτικά σχολεία, βαθμολογιών, ενδοσχολικών εξετάσεων και έκδοσης προαγωγικών και απολυτήριων τίτλων.

Τόσο σοβαρές προδιαγραφές δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν με άκριτη χορήγηση αδειών, με ελέγχους μόνο για τις κτιριακές εγκαταστάσεις και με δηλώσεις του γνωστού και ως νόμου 105 για την εγκυρότητα των προϋποθέσεων σε ό,τι αφορά την επάρκεια των δομών.

Κι όμως αυτό είναι το καθεστώς από το 2012 με μεγάλη, μάλιστα, επιτάχυνση μέχρι που φτάσαμε στον προθάλαμο καθεστώτων φοίτησης σε σχολεία με voucher (κόστος ανά μαθητή, ο οποίος με τον προσωπικό του προϋπολογισμό θα διάλεγε σχολείο, δημόσιο ή ιδιωτικό…).

Πριν από τρία περίπου χρόνια υπήρξε έντονη συζήτηση περί αυτού…

Οι αθέατοι δρόμοι

Η διαδρομή από το 2012 μέχρι τώρα είχε αρκετούς αθέατους δρόμους και πολλές λακκούβες.

Μέχρι τότε άδεια ίδρυσης σχολείου μπορούσε να πάρει μόνο Ελληνας πολίτης ο οποίος είχε προσόντα διορισμού εκπαιδευτικού.

Επίσης, οι αδειοδοτήσεις των σχολείων βρίσκονταν υπό την εποπτεία των κατά τόπους Διευθύνσεων Εκπαίδευσης. Με τον Ν. 4093/2012 ιδιωτικό σχολείο μπορεί πλέον να ανοίγει οποιοδήποτε φυσικό πρόσωπο, νομικό πρόσωπο ή ένωση προσώπων, χωρίς την υποχρέωση να κατέχουν την εκπαιδευτική ιδιότητα.

Οι δε προϋποθέσεις νομιμότητας, από τον ΕΟΠΠΕΠ έλεγχος της κτιριακής τους υποδομής και από την κεντρική υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας έλεγχος φορολογικής και ασφαλιστικής ενημερότητας.

Οι ιδιοκτήτες διαβεβαίωναν για τα σχετικά με μια δήλωση του Ν. 1599/1986.

Βέβαια, σε περίπτωση ψευδούς δήλωσης προκύπτουν ποινικές ευθύνες, ενώ αν διαπιστωθούν παρανομίες τότε αίρεται και η άδεια του σχολείου.

Ελεγχοι μέχρι πέρυσι δεν έγιναν. Αρχισαν από την άνοιξη του 2015 και συνεχίζονται.

Ο υπουργός, πάντως, έχει δώσει μια τελευταία ευκαιρία, μια νέα προθεσμία μέχρι τον Οκτώβριο για τέτοιες ρυθμίσεις.

Τελευταίο, αλλά όχι αμελητέο. Με τον ίδιο νόμο, τερματίστηκε η ισχύς των αδειών όλων των ιδιωτικών.

Σωρηδόν έσπευσαν να εκδώσουν νέες με άλλους ιδιοκτήτες.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι έλεγχοι έδειξαν συγγενείς ή άλλους που ηγούνται ακριβώς των ίδιων επιχειρήσεων αλλά απαλλαγμένων από τα παλιά χρέη.

Είναι γνωστό κόλπο για τις επιχειρήσεις. Κάθε είδους, όπως φαίνεται.

πηγή Εφ.Συν.

Χίος: Δύο μεγάλα μέτωπα φωτιάς σε εξέλιξη - κάηκαν σπίτια - τραυματίες

Παρασκευή, 26/08/2016 - 17:04
Μεγάλη πυρκαγιά ξέσπασε τα μεσάνυχτα στο νησί της Χίου στην περιοχή της Σιδηρούντας. Οι ισχυροί άνεμοι που πνέουν στην περιοχή και το γεγονός ότι η πυρκαγιά ξέσπασε νύχτα, κάνει το έργο της κατάσβεσης εξαιρετικά δύσκολο. 

Η αστυνομία διέταξε την εκκένωση του οικισμού της Σιδηρούντας καθώς οι φλόγες έφτασαν μέσα στο χωριό και κρίθηκε αναγκαία η απομάκρυνση των κατοίκων. Μία γυναίκα υπέστη σοβαρά εγκαύματα σε όλο το σώμα της και άλλη μία τραυματίστηκε στο πόδι. Υπάρχουν ακόμη τέσσερις ελαφρά τραυματίες. Στο χωριό κάηκαν σπίτια ενώ αρκετές οικίες έχουν υποστεί ζημιές. 

Σύμφωνα με την Πυροσβεστική η φωτιά επικεντρώνεται στην περιοχή ανάμεσα στα χωριά Κατάβαση, Σιδηρούντα και Μάναγρα με κατεύθυνση προς το Μετόχι.

Για την κατάσβεση της φωτιάς επιχειρούν 28 πυροσβέστες με 15 οχήματα, 9 άτομα πεζοπόρο τμήμα, 9 οχήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης, 5 ιδιωτικά οχήματα και 14 εθελοντές.







* Φωτογραφίες και βίντεο από το politischios.gr




πηγή tvxs.gr

Τρεις νεκροί από επίθεση με τόξο στο Τορόντο του Καναδά

Παρασκευή, 26/08/2016 - 13:00
Τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από επίθεση με τόξο χθες στο ανατολικό Τορόντο, στον Καναδά. Για την επίθεση συνελήφθη ένας άντρας. 

Σε ένα δεύτερο περιστατικό, η αστυνομία προχώρησε στην εκκένωση κτιρίου στο κέντρο της πόλης. 

Σύμφωνα με δηλώσεις αξιωματούχου της αστυνομίας η εκκένωση έγινε για προληπτικούς λόγους μετά τον εντοπισμό ύποπτου πακέτου.

Οι αρχές υποστηρίζουν ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ των δυο περιστατικών αλλά δεν γνωστοποίησαν περισσότερες λεπτομέρειες. 


πηγή tvxs.gr

Στους 268 οι νεκροί από τον σεισμό στην Ιταλία

Παρασκευή, 26/08/2016 - 09:22
Οι νεκροί από τον φονικό σεισμό που έπληξε την κεντρική Ιταλία είναι 268, σύμφωνα με τον προσωρινό απολογισμό της ιταλικής δημόσιας τηλεόρασης Rai.

Πιο συγκεκριμένα, η εκπομπή πολιτικής επικαιρότητας Porta a porta, του καναλιού Rai Uno, μετέδωσε ότι βάσει των στοιχείων της πυροσβεστικής υπηρεσίας, έχουν ανασυρθεί 208 άνθρωποι νεκροί στο χωριό Αματρίτσε, 11 στο Ακούμολι και 49 στην Αρκουάτα Ντελ Τρόντο, οικισμός της οποίας είναι και η Πεσκάρα Ντελ Τρόντο.

Ο απολογισμός της Rai βασίζεται και σε δήλωση πυροσβέστη ότι αργά το απόγευμα ανασύρθηκαν τέσσερις νεκροί από το ξενοδοχείο «Roma», το πιο γνωστό της Αματρίτσε.

Ο προσωρινός, επίσημος, απολογισμός των θυμάτων από την Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας είναι 250 νεκροί, αλλά συνεχίζουν να εκφράζονται φόβοι ότι θα μπορούσε τις επόμενες ώρες και να ξεπεράσει τους 300.





πηγή ΑΠΕ

Πυρκαγιές σε Χίο, Μενίδι και Ασπρόπυργο

Παρασκευή, 26/08/2016 - 11:00
Μεγάλη πυρκαγιά ξέσπασε τα μεσάνυχτα στο νησί της Χίου στην περιοχή της Σιδηρούντας. Οι ισχυροί άνεμοι που πνέουν στην περιοχή και το γεγονός ότι η πυρκαγιά ξέσπασε νύχτα, έκανε το έργο της κατάσβεσης εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.

Για τον έλεγχο της πυρκαγιάς στη Χίο επιχειρούν 28 πυροσβέστες με 15 οχήματα, 9 άτομα πεζοπόρο τμήμα,  28 εθελοντές, 5 ιδιωτικά βυτιοφόρα, 4 ελικόπτερα και 1 αεροσκάφος.

Μάχη των πυροσβεστικών δυνάμεων με τις φλόγες και τον δυνατό άνεμο στον Ασπρόπυργο

Σε εξέλιξη είναι η πυρκαγιά που εκδηλώθηκε αργά χθες το βράδυ σε πευκόφυτη περιοχή στο Ρουπάκι Ασπροπύργου Αττικής, με τις πυροσβεστικές δυνάμεις, που έχουν ενισχυθεί με αεροσκάφη και ελικόπτερα, να δίνουν μάχη με τις φλόγες και τον δυνατό άνεμο.

Όπως τόνισε, πριν από λίγο, εκπρόσωπος της Πυροσβεστικής στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, δεν υπάρχει κίνδυνος έως αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, για κατοικημένες περιοχές.

Για την κατάσβεση της πυρκαγιάς επιχειρούν αυτή την ώρα 70 πυροσβέστες με 35 οχήματα, πεζοπόρο τμήμα 26 ατόμων, 2 υδροφόρα οχήματα, 3 αεροσκάφη και 3 ελικόπτερα.

Σε ύφεση η φωτιά στο Μενίδι 

Σε ύφεση είναι πλέον η πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στις 3 τα ξημερώματα στο Μενίδι, στη θέση Πλάτωνας, κοντά στο νεκροταφείο της περιοχής και πλησίασε κατοικημένες περιοχές. Για την κατάσβεση της πυρκαγιάς επιχειρούν τώρα 32 πυροσβέστες με 16 οχήματα.


πηγή ΑΠΕ