Γνωριστήκαμε τις καυτές μέρες των πλατειών πρώτα διαδικτυακά κι ύστερα από κοντά με τον Πέτρο.

Κάποιοι άνθρωποι ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά, την πρώτη ανταλλαγή απόψεων ,την πρώτη ''αμοιβαία αναγνώριση'' εδάφους. Αυτό συνέβη με τον Πέτρο Παπαθανασίου που ξέραμε ως ''Γαλαξιάρχη'' και ως ''Μάλλον Ακίνδυνος'' από τα κοινωνικά δίκτυα και τα ιστολόγια .

Καθαρή ματιά, καθαρά λόγια, σεμνότητα , ειλικρίνεια  ,συνέπεια και προσφορά ,αυτά γνωρίσαμε και αναγνωρίσαμε στον Πέτρο στο διάστημα που συνεργάστηκε εθελοντικά στην ιστοσελίδα μας.

Σε εβδομαδιαία  βάση ο Πέτρος πρόσφερε τις γνώσεις και τις ιδέες του ως μέλος της ομάδας σύνταξης συμβάλλοντας σημαντικά στη βελτίωση και του περιεχομένου αλλά και της αισθητικής της ιστοσελίδας του Σχεδίου Β.

Ώσπου άνοιξε τα φτερά του με το radiobubble και το hackademy όπου και πραγματικά διέπρεψε ως δημοσιογράφος στα Νέα Μέσα και το Διαδικτυακό ραδιόφωνο.

Άνθρωποι με κοινωνικές ευαισθησίες και επαγγελματίες μιας σύγχρονης και έντιμης δημοσιογραφίας σαν τον Πέτρο σπανίζουν. Η απώλειά του μας συγκλόνισε.

Δε σε ξεχνάμε Πέτρο μας πλούτισες με την απλοχεριά σου το χαμόγελό σου, το χιούμορ την ακεραιότητά σου. Κι όλα αυτά δεν χάνονται.

Παραφράζοντας τον ποιητή ''Μακάρι νὰ βρεῖ[ς] πέννα καὶ χαρτὶ ἐκεῖ ποὺ πά[ς]ει...και ανοιχτά μικρόφωνα...

H Συντακτική επιτροπή

Σχέδιο - Β

Στην 155η θέση των χωρών που καθυστερούν να εκδικάσουν υποθέσεις και να απονείμουν δικαιοσύνη, κατατάσσεται η Ελλάδα, όπου για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση απαιτούνται, κατά μέσο όρο, 1.580 ημέρες (52 μήνες).

Τα παραπάνω στοιχεία αναφέρθηκαν στο 15ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Εταιρίας Δικαστικών Μελετών, με θέμα: (Δυσ)λειτουργικότητα και την (Αν)αποτελεσματικότητα της πολιτικής και ποινικής Δικαιοσύνης που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, από τις 7 μέχρι τις 9 Οκτωβρίου 2016.  (Περισσότερα: ΕΔΩ)

Και για τα τροχαία;

Αναρωτιέται κανείς σε ποια θέση θα κατατάσσονταν οι χώρα μας αν σαν  χρόνος εκδίκασης των υποθέσεων δίνονταν αυτός που ισχύει για τα τροχαία εγκλήματα. Όπως φαίνεται από τα ενδεικτικά παραδείγματα που παραθέτουμε ο χρόνος εκδίκασης για τα τροχαία (ποινικό και αστικό) ειναι κατά πολύ μεγαλύτερος του αναφερόμενου μεσου όρου των 52 μηνών.

Ο SOS Τροχαία Εγκλήματα έθεσε το θέμα αυτό και στον Υπουργό Δικαιοσύνης (Δεκέμβριος 2015) και στην Βουλή (Μαίος 2016) και στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου (Ιούλιος 2016) και έκανε προτάσεις για την αντιμετώπιση του με πρώτη απ όλες την πρόταξη των ανθρωποκτονιών στα πινάκια. Δεν είναι το ίδιο ούτε με τις ζωοκλοπές, ούτε με τις καταπατήσεις, ούτε με τις αποθέσεις μπάζων…. Κατανόηση υπήρξε από όλους αλλά αποτελέσματα… (Το σύνολο των προτάσεων μας για το θέμα Τροχαία Εγκλήματα και Δικαιοσύνη: ΕΔΩ)

Φαίνεται πρέπει να υπάρχει κάποιος ειδικός άγνωστος λόγος για τον οποίο τα θύματα και οι οικογένειες τους να πρέπει να υφίστανται αυτό το μακροχρόνιο μαρτύριο ενόσω οι δράστες και οι κάθε λογής υπεύθυνοι  απολαμβάνουν την ελευθερία τους, εξακολουθούν να κατέχουν την άδεια οδήγησης τους και κοντεύουν να ξεχάσουν πως σκότωσαν ή άφησαν ανάπηρους κάποιον/ους.

Ο σοφός νομοθέτης προέβλεψε εξάλλου και την  δυνατότητα απαλλαγής τους από την ταλαιπωρία της δίκης κατά την οποία μπορούν να εκπροσωπηθούν μεσω δικηγόρου ο οποίος μπορεί να τους ενημερώσει κάποια κατάλληλη  στιγμή ότι καταδικάσθηκαν σε μερικούς μήνες με αναστολή.

Ας δούμε λοιπόν για τι μιλάμε.

Χρόνος για εκδίκαση πρωτόδικου ποινικού: 52 έως και 76 μήνες

Όπως είναι φανερό στις παρακάτω ενδεικτικές περιπτώσεις τροχαίων εγκλημάτων, με θύματα που οι οικογένειες τους ανήκουν στο σύλλογο μας, η εκδίκαση του πρωτόδικου ποινικού χρειάστηκε μεγαλύτερο χρόνο από τον αναφερόμενο μεσο όρο για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση στην Ελλάδα

    Φόνος Σόλωνα Καρυδάκη:

15χρονος πεζός, τροχαίο και εγκατάλειψη, Λ. Κηφισίας Δεκέμβριος 2009.

Εκδίκαση πρωτόδικου (Μ.Ο.Δ.) Απρίλιος 2016 χρόνος: 76 μήνες

    Φόνος Γιάννη Σταθάκη:

29χρονος οδηγός, εκτροπή ΙΧ λόγω κατάστασης δρόμου, Λ. Σχιστού Δεκέμβριος 2010

Εκδίκαση πρωτόδικου Οκτώβριος 2016 χρόνος: 76 μήνες

  Σοβαρός τραυματισμός και εγκατάλειψη 7χρονων διδύμων Maciorowski και της μητέρας τους,  Λ. Πατησίων Ιούνιος 2012

Εκδίκαση πρωτόδικου σε Ναυτοδικείο Οκτώβρης 2016: 52 μηνες

   Φόνος Αλέξανδρου Γκαραγκάνη:’           15χρονος πεζός. Λ. Συγγρού, Αύγουστος 2011

Εκδίκαση (;) πρωτόδικου 17 Οκτωβρίου 2016:   62 μήνες

 Για να αντιληφθεί κανείς τι συμβαίνει ειδικά με τα τροχαία εγκλήματα να σημειώσουμε ότι για τον θανάσιμο τραυματισμό και την εγκατάλειψη του ποδηλάτη Γιώργου Ζήση στα Γιάννενα τον Ιούλιο του 2013 ενώ έχουν περάσει 39 μηνες δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα η δικάσιμος για το πρωτόδικο! Απίστευτο και όμως αληθινό… και μιλάμε για δικαστήριο της περιφέρειας.

 Να σημειώσουμε βέβαια πως οι χρόνοι για το αστικό  δικαστήριο που αφορά στην αποζημίωση των θυμάτων μπορεί να αργήσουν ακόμα περισσότερο. Ενδεικτικές είναι οι περιπτώσεις που αφορούν στον φόνο του μοτοσικλετιστή Κων/νου Λούλου τον Ιούνιο του 2009 στη Θεσσαλονίκη όπου το πρωτόδικο αστικό  ορίστηκε το Νοέμβριο του 2018: 108 μήνες μετά. Και η περίπτωση του φόνου του Γιάννη Σταθάκη στην οποία αναφερθήκαμε και παραπάνω (Δεκέμβριος 2010) με προσδιορισμό πρωτόδικου  Αστικού το 2018:  90 μηνες μετά.

Τελεσίδικες καταδίκες

Η τελεσίδικη απόφαση για ένα τροχαίο έγκλημα, όπως φαίνεται και από τις παρακάτω ενδεικτικές περιπτώσεις υπερβαίνει κατά πολύ τον «μέσο όρο» των 1.580 ημερών (52 μήνες). Συνήθως φτάνει ή και ξεπερνά τις 2.555 ημέρες, δηλαδή τα 7 χρόνια.

  Φόνοι Ιωάννας Καλεσοπούλου και Γιωργου Κωνσταντινίδη: Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2009.

Η υπόθεση τελεσιδίκησε με την καταδίκη του δράστη ο οποίος δεν παρέστη σε κανένα δικαστήριο στο Εφετείο Θεσσαλονίκης, τον Ιούνιο του 2016: 84 μήνες μετά.

      Φόνος Γιάννη Σταυρουλάκη:       από παράνομη διαφημιστική πινακίδα στη Λ. Κηφισίας, Δεκέμβριος 2005

Η υπόθεση τελεσιδίκησε με καταδίκη του τ. δημάρχου Τζανίκου τον Σεπτέμβριο του 2013: 84 μήνες μετά.  Η εκδίκαση της ίδιας υπόθεσης στο Διοικητικο Δικαστήριο ολοκήρώθηκε 10 χρόνια μετά.

Φόνος Αποστόλη Μολυβιάτη:  από παράνομη διαφημιστική πινακίδα στη Λ. Κηφισίας, Αυγουστος 2009, η έφεση του καταδικασθέντος πρωτόδικα τ. δημάρχου Ζαφειρόπουλου θα εκδικαστεί (;) στις 10 Οκτωβρίου 2016: 86 μηνες  μετά.

Για όλες τις παραπάνω «περιπτώσεις» περισσότερα στο site του SOS Τροχαία Εγκλήματα στη σελίδα ΠΡΟΣΩΠΑ και σε προηγούμενες αναρτήσεις στο blog μας.

ΥΓ. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: γράφουμε στοιχεία μόνο για περιπτώσεις που τα έχουμε λάβει από τις οικογένειες. Δεν αντιγράφουμε απο σελίδες στο facebook ή απο άλλα blog. Αν, δυστυχώς, ανήκετε και σεις στην ίδια κατηγορία με μας και θέλετε να γνωστοποιούνται τα σχετικά με την δική σας υπόθεση στοιχεία μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας μέσω του Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Της Ελένης Πετροπούλου

Δυσοίωνα και απολύτως απογοητευτικά είναι τα στοιχεία για την εξέλιξη του πληθυσμού της Ελλάδας καθώς για πρώτη φορά μεταπολεμικά, μειώνεται. Τα τελευταία πέντε χρόνια, οι νέοι κάτοικοι που γεννιούνται στη χώρα μας ή μεταναστεύουν σε αυτή από άλλες χώρες είναι λιγότεροι από τους κατοίκους που πεθαίνουν και από αυτούς που μεταναστεύουν σε άλλες χώρες.

Ταυτόχρονα, ο πληθυσμός της χώρας εξακολουθεί να γερνά. Σύμφωνα με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, το 2050 ο πληθυσμός της χώρας υπολογίζεται ανάμεσα στα 10 εκατομμύρια και μόλις στα 8,3 εκατομμύρια αν επαληθευτεί το πιο απαισιόδοξο σενάριο. Η ελάττωση του πληθυσμού θα κυμανθεί από περίπου 800.000 μέχρι 2,5 εκατομμύρια άτομα.

Την ίδια ώρα, ο πληθυσμός της χώρας γερνά: η διάμεση ηλικία, που ήταν 26 έτη το 1951, και που είναι 44 έτη σήμερα, αναμένεται να αυξηθεί κατά 5-8 έτη. Ο πληθυσμός των παιδιών σχολικής ηλικίας (από 3 μέχρι 17 ετών) θα μειωθεί από 1,6 εκατομμύρια σήμερα σε 1,4 εκατομμύρια (αισιόδοξο σενάριο) έως 1 εκατομμύριο (απαισιόδοξο σενάριο) το 2050.



Ο εν δυνάμει οικονομικά ενεργός πληθυσμός, δηλαδή όλοι οι πολίτες ηλικίας 20-69 ετών που δυνητικά θα μπορούσαν να δουλέψουν, θα μειωθεί από 7 εκατομμύρια το 2015 σε 4,8-5,5 εκατομμύρια το 2050. Και ο πραγματικός οικονομικά ενεργός πληθυσμός θα μειωθεί από 4,7 εκατομμύρια το 2015 σε 3-3,7 εκατομμύρια.

Τα παραπάνω στοιχεία προκύπτουν από νέα έρευνα της διαΝΕΟσις για το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας, κάνοντας μια σειρά από προβολές της εξέλιξης του πληθυσμού της μέχρι το 2050. Η έρευνα διεξήχθη από το Εργαστήριο Δημογραφικών και Κοινωνικών Αναλύσεων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Βύρωνα Κοτζαμάνη, και καταλήγει σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα για την εξέλιξη του μεγέθους και της ηλικιακής σύστασης του πληθυσμού της χώρας.



Σύμφωνα με την έρευνα, τρεις είναι οι παράγοντες (δημογραφικές συνιστώσες) που επηρεάζουν τη μεταβολή του πληθυσμού: οι γεννήσεις, οι θάνατοι και η μετανάστευση. Δηλαδή ο πληθυσμός εξαρτάται από δύο ισοζύγια: το φυσικό (γεννήσεις - θάνατοι) και το μεταναστευτικό (είσοδοι - έξοδοι).

Αντίθετα με ό,τι δείχνει ο συγχρονικός δείκτης γονιμότητας, από το 1935 και μέχρι το 1975, καμία ελληνική γενιά δεν αναπληρώθηκε. Από τη γενιά του 1956 και μετά ξεκίνησε μια προοδευτική μα απρόσκοπτη μείωση της γονιμότητας, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μεταπολεμικά δεν υπήρξε «baby boom» στην Ελλάδα, όπως συνέβη σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Η αύξηση του πληθυσμού στις τελευταίες δεκαετίες οφειλόταν αποκλειστικά στις κατά περιόδους μεταναστευτικές ροές και τη ραγδαία αύξηση του προσδόκιμου ζωής, το οποίο μέσα σε αυτό το διάστημα αυξήθηκε κατά 8 χρόνια για τους άντρες και κατά 10 χρόνια για τις γυναίκες. Και ήταν μια αύξηση θεαματική.



Από το 1951 μέχρι το 2011 ο πληθυσμός της Ελλάδας αυξήθηκε από τα 7,6 εκατομμύρια στα 11,1 εκατομμύρια κατοίκους. Από το 2011, όμως, και για πρώτη φορά μεταπολεμικά, ο πληθυσμός της χώρας μας άρχισε να μειώνεται. Την 1η Ιανουαρίου 2015 ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν 10,9 εκατομμύρια.

Από την αρχή της περιόδου που εξετάζει η έρευνα (και για την οποία υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία), δηλαδή από το 1951, και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, η αύξηση του πληθυσμού της χώρας οφειλόταν σχεδόν αποκλειστικά στο θετικό φυσικό ισοζύγιο, δηλαδή στο ότι υπήρχαν πολύ περισσότερες γεννήσεις από ό,τι θάνατοι. Το 1951, για παράδειγμα, είχαμε 155.422 γεννήσεις, και μόνο 57.508 θανάτους. Η μεγάλη διαφορά υπερκάλυπτε το αρνητικό μεταναστευτικό ισοζύγιο εκείνης της περιόδου, όταν περί τους 27.000 Έλληνες μετανάστευαν σε άλλες χώρες κάθε χρόνο.



Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, όμως, και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, ενώ διατηρήθηκε ο υψηλός αριθμός των γεννήσεων, αναστράφηκε και το μεταναστευτικό ισοζύγιο, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες μετανάστες επέστρεψαν στη χώρα. Τη δεκαετία του ’90 και έως το τέλος της επόμενης δεκαετίας, η αύξηση του πληθυσμού άλλαξε και πάλι χαρακτήρα.

Το φυσικό ισοζύγιο σχεδόν εκμηδενίστηκε, καθώς οι γεννήσεις μειώθηκαν πολύ, ενώ η Ελλάδα έγινε χώρα υποδοχής μεταναστών, κυρίως από τους βόρειους γείτονές της. Τη δεκαετία 1991-2001, για παράδειγμα, το φυσικό ισοζύγιο ήταν θετικό κατά μόλις 20.536 άτομα, ενώ η συνολική αύξηση του μόνιμου πληθυσμού έφτασε τα 563.298.



Από το 2011 η Ελλάδα έχει μπει σε μια νέα φάση, πρωτοφανή μεταπολεμικά. Το φυσικό ισοζύγιο πλέον γίνεται αρνητικό (οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις), αλλά και το μεταναστευτικό ισοζύγιο, παρά την προσφυγική κρίση, είναι κι αυτό αρνητικό, καθώς πολλοί Έλληνες φεύγουν από τη χώρα αναζητώντας καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.

Η Ελλάδα γερνά
Στα τελευταία 65 χρόνια ο πληθυσμός της αυξήθηκε κατά 46%, αλλά στο ίδιο διάστημα ο πληθυσμός των μόνιμων κατοίκων της ηλικίας άνω των 65 ετών τετραπλασιάστηκε, ενώ ο πληθυσμός των ηλικίας άνω των 85 δεκαπλασιάστηκε.

Το 1961 μόλις το 8,3% του πληθυσμού ήταν ηλικίας άνω των 65, ενώ το 26,2% ήταν ηλικίας κάτω των 14. Το 2014 η σύνθεση του πληθυσμού είναι εντελώς διαφορετική: Το 20,5% είναι άνω των 65, και μόλις το 14,7% είναι κάτω των 14. Η διάμεσος ηλικία (δηλαδή η ηλικία του ατόμου οι γηραιότεροι του οποίου είναι ίσοι σε αριθμό με τους νεότερους) ήταν 26 έτη το 1951, και είναι 44 σήμερα.

Η έρευνα της διαΝΕΟσις διαμορφώνει οκτώ διαφορετικά σενάρια της πορείας του πληθυσμού ανά πενταετία, μέχρι το 2050. Τα σενάρια προέκυψαν μετά από ανάλυση της εξέλιξης της γονιμότητας, της θνησιμότητας και των μεταναστευτικών ροών των προηγούμενων δεκαετιών στην Ελλάδα και με υποθέσεις για τις συνέπειες της κρίσης και τις γενικότερες κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις και τις δημογραφικές τους επιπτώσεις, κάτι που δεν συμβαίνει στις έρευνες των άλλων οργανισμών.

Και τα οκτώ σενάρια προβλέπουν ότι ο πληθυσμός της χώρας μας θα μειωθεί σημαντικά. Σε όλα τα σενάρια, δε, το μέγεθος του πληθυσμού εργάσιμης ηλικίας αναμένεται να μειωθεί σημαντικά ανάμεσα στο 2015 και το 2050. Η συρρίκνωση του συνολικού πληθυσμού που καταγράφεται σε όλα τα σενάρια και η συνεχιζόμενη γήρανσή του έχει άμεση επίπτωση και στον πληθυσμό της παραγωγικής-εργάσιμης ηλικίας, ο οποίος φθίνει διαρκώς (από 65% του συνόλου σήμερα, σε 55% του συνόλου το 2050). Αυτή η μείωση θα αποτυπωθεί και στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, που θα μειωθεί κατά 1-1,5 εκατομμύριο μέχρι το 2050.

Ανω των 60 ετών 3 εκατ. Ελληνες

Στις πρώτες θέσεις κατατάσσεται η Ελλάδα σε γηράσκοντα πληθυσμό, μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ποσοστό αύξησης 21,4% έναντι μέσου όρου της Ε.Ε. 17,2%). Οι έξι πρώτες χώρες σε παγκόσμια κλίμακα που γηράσκουν ταχύτατα είναι κατά σειρά η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Ιταλία. Υπολογίζεται μάλιστα ότι στη χώρα μας το 2050 θα υπάρχουν 3 εκατομμύρια Έλληνες ηλικίας άνω των 60 ετών.

Δεδομένα από την ετήσια έκθεση της διεθνούς οργάνωσης Help Age International του 2015 για την ποιότητα της ζωής των ηλικιωμένων χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως μια από τις χειρότερες χώρες για να ζουν οι πολίτες άνω των 60 ετών και κατατάσσει τη χώρα μας στην 79η θέση μεταξύ 96 χωρών, όσον αφορά στην κοινωνικο-οικονομική ευημερία, κάτω από τη Βενεζουέλα και τη Νότια Αφρική!

Όπως αναφέρει ο πρόεδρος της Ελληνικής Γεροντολογικής και Γηριατρικής Εταιρείας, Ιωάννης Γ. Καραϊτιανός, καθηγητής Χειρουργικής ΕΚΠΑ, συνέπεια της βαθμιαίας γήρανσης του πληθυσμού είναι η αύξηση των ποσοστών των νόσων φθοράς όπως είναι τα καρδιαγγειακά νοσήματα, ο σακχαρώδης διαβήτης, η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, η χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια, η άνοια και άλλες διαταραχές της μνήμης, η οστεοπόρωση και βέβαια η μεγάλη μάστιγα του καρκίνου. Σύμφωνα με τα στοιχεία:

• Στη χώρα μας τα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών, αν και αποτελούν περίπου το 20,7% του πληθυσμού, καταναλώνουν δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό των κρατικών πόρων για την Υγεία.
• Τα άτομα άνω των 70 ετών απασχολούν το 50% των νοσοκομειακών κλινών και ειδικότερα το 25% των κλινών για σοβαρά περιστατικά.
• Οι υπερήλικες καλύπτουν το 25% των συνολικών ημερών νοσηλείας στα νοσοκομεία.
• Το 70% των υπερηλίκων έχει περισσότερες της μιας συνοδούς νόσους.
• Το 25% των υπερηλίκων παίρνει περισσότερα από πέντε φάρμακα.

Κολπική μαρμαρυγή
Η κολπική μαρμαρυγή παρατηρείται σε ποσοστό 5% στα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών και σε 10% στους υπερήλικες άνω των 80 ετών και αποτελεί το κύριο αίτιο θρομβοεμβολικών αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων.

Σακχαρώδης διαβήτης
Η επίπτωση του σακχαρώδους διαβήτη αυξάνεται ταχύτατα στην Ευρώπη και στη χώρα μας και υπολογίζεται σε 6%-9% του ελληνικού πληθυσμού. Οι οφειλόμενοι στο σακχαρώδη διαβήτη θάνατοι αγγίζουν το 1,5 εκατομμύριο ετησίως και 1 στους 20 θανάτους παγκοσμίως αποδίδεται άμεσα ή έμμεσα στον σακχαρώδη διαβήτη και τις επιπλοκές του.

Οστεοπόρωση 
Από οστεοπόρωση πάσχουν 200 εκατομμύρια άτομα παγκοσμίως, ενώ ένα οστεοπορωτικό κάταγμα συμβαίνει παγκοσμίως κάθε τρία δευτερόλεπτα. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση το ετήσιο κόστος των καταγμάτων είναι 37 δισεκατομμύρια ευρώ και αναμένεται να αυξηθεί κατά 25% μέχρι το 2025.

Ανοια
Από άνοια και άλλες διαταραχές της μνήμης πάσχουν 200.000 ασθενείς στη χώρα μας. Ο αντίστοιχος αριθμός για την Ευρώπη ανέρχεται σε 10.000.000, ενώ παγκοσμίως καταγράφονται 47.000.000 ασθενείς.

Υπολογίζεται ότι το 2020 θα πάσχουν από άνοια 60 εκατομμύρια ασθενείς και κάθε 20 χρόνια ο αριθμός τους θα διπλασιάζεται.

Καρκίνος
Οι περισσότερες μορφές καρκίνου διαγιγνώσκονται σε ηλικιωμένα άτομα: Πάνω από το 50% των κακοήθων όγκων στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. αφορά σε άτομα άνω των 65 ετών. Όπως αναφέρει ο καθηγητής κ. Καραϊτιανός, πάνω από το 66% των θανάτων από καρκίνο συμβαίνει σε ασθενείς ηλικίας άνω των 65 ετών. Οι καρκίνοι είναι υπεύθυνοι σαν πρώτη αιτία θανάτου στο φάσμα ηλικίας μεταξύ 65 και 74 ετών και η δεύτερη αιτία θανάτου μετά τα 75 χρόνια.

Αναδημοσίευση από imerisia

| Του Φώτη Τερζάκη
από δρόμος της Αριστεράς Δημοσίευση: Φύλλο 327

Αναρωτιέμαι: είναι η έννοια «ανθρωπότητα» εφεύρεση των ιμπεριαλιστών; Είναι η εθνική ταυτότητα μόνο και αποκλειστικό προσδιοριστικό γνώρισμα των ανθρώπων; Ο τερματισμός των πολέμων στον κόσμο θα σήμαινε αυτοδικαίως τον τερματισμό της πολιτικής; Δεν υπήρξαν απόπειρες για οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε όλο τον εικοστό αιώνα; Διεθνισμός σημαίνει μόνο ξεσηκωνόμαστε για να «ελευθερώσουμε» έναν άλλον λαό; Τέλος, σε ποιο λεξικό η λέξη «επιζητώ» (κάτι για τον εαυτό μου εν πρώτοις) σημαίνει «επεμβαίνω»;

Τέτοια ερωτήματα μου γέννησε η ανταπόκριση του Απόστολου Αποστολόπουλου (Δρόμος, 17/9/2016) στο κείμενό μου που είχε δημοσιευθεί το προηγούμενο Σάββατο, «Ο διεθνισμός και η “κρατική κυριαρχία”». Θα μπορούσα να έχω αφήσει στην κρίση τού αναγνώστη την απάντησή τους – άλλωστε κάποια είναι απαντημένα προκαταβολικά σε προηγούμενα κείμενά μου από αυτές τις σελίδες, παρ’ ότι δεν θεωρώ υποχρέωση του καθενός να τα διαβάζει… Αν αποφάσισα τελικώς να επανέλθω είναι όχι για να εμπλακώ σε μιαν άγονη αντιπαράθεση (που είναι το τελευταίο πράγμα το οποίο χρειαζόμαστε), αλλά για να αποσαφηνίσω ζητήματα που έχουν μια γενικότερη σημασία, πιστεύω, να συζητιούνται.

Κανένας άνθρωπος, πράγματι, δεν υπάρχει, ούτε έχει παραγάγει αποτελέσματα οιουδήποτε είδους, με την ανθρώπινη ιδιότητά του και μόνο. Υπάρχει πάντα ως υλικό, ενσώματο ον με προσδιορισμούς φύλου (γυναίκα ή άνδρας), με χρώμα επιδερμίδας, τοπικούς και οικογενειακούς δεσμούς, συγκεκριμένη ταξική θέση στην κοινωνία, και μια εθνική ταυτότητα βεβαίως που αναγράφεται στο διαβατήριό του (όχι πάντα συνεκτεινόμενη με τη γλώσσα που μιλάει). Ποιος απ’ όλους αυτούς τους προσδιορισμούς είναι θεμελιωδέστερος – ποιος, δηλαδή, βρίσκεται εγγύτερα στον ένσαρκο πυρήνα τής ταυτότητάς του; Σε διαφορετικούς άξονες αναφοράς πιθανότατα θα προκρίνει άλλες από αυτές τις ιδιότητες για να προσδιοριστεί και, αναλόγως τού ποια σε κάθε περίπτωση προκρίνει, καθορίζονται οι συστρατεύσεις και οι αντιπαλότητες, οι «κοινότητες» στις οποίες εντάσσει τον εαυτό του και οι μορφές αλληλεγγύης που αναπτύσσει. Αν ο όρος «συλλογικό υποκείμενο» έχει κάποιο νόημα στην ιστορία, αναφέρεται προφανώς σε τέτοιου είδους κοινότητες και εντάξεις, στον βαθμό που μπορούν να υποκινήσουν μεστές νοήματος πρακτικές· τι γίνεται, όμως, όταν τέτοιου είδους εντάξεις και κοινότητες έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους;

Τότε προφανώς πρέπει κανείς να διαλέξει· αυτό άλλωστε σημαίνει να είναι συνειδητό υποκείμενο. Μπορεί επίσης να διαλέξει, σε δεύτερο επίπεδο, να περιχαρακωθεί σε οιαδήποτε από αυτές (δεν έχει σημασία ποια) ή να επιδιώξει να τις ενοποιήσει σε μια όσο το δυνατόν ευρύτερη και συμπεριληπτική ταυτότητα – που οριακά είναι η (βιωμένη) ιδέα τής ανθρωπότητας. Αν συναντάει ένα σημείο ταύτισης πέραν του οποίου είναι αδύνατο να αναχθεί, τότε μπορεί να μιλήσει κάποιος για καθοριστική ταυτότητα (γιατί η «ταυτότητα» είναι όρος αρνητικός: δηλώνει εξ ορισμού μιαν αδυνατότητα, έναν περιορισμό).

Προσωπικά -γιατί μόνο προσωπικά μπορεί να μιλήσει εδώ κάποιος- κάνω την τελευταία επιλογή· ωστόσο, εκείνο που μ’ εμποδίζει να ταυτιστώ βιωματικά με ολόκληρη την ανθρωπότητα είναι ότι η αυτή «ανθρωπότητα» είναι οδυνηρά διχασμένη σε δυνάστες και δυναστευόμενους, κυρίους και υποτελείς, βιαιοπραγούντες και πάσχοντες με μια οριακή έννοια του όρου – ταυτόσημη, όπως το καταλαβαίνω, με τον ταξικό ορισμό στο ευρύτερο νόημά του. Αυτή είναι και η έννοια της «πάσχουσας ανθρωπότητας», η ταύτιση με την οποία (και όχι με όλη την ανθρωπότητα) είναι για μένα πολύ πιο βαρύνουσα από την εθνική ταυτότητα: διαλύει μέσα της μεν τα έθνη-κράτη (δηλαδή, δεν τα θεωρεί έσχατα συγκροτητικά υποκείμενα της διεθνούς κοινότητας), αλλά διόλου δεν «αντιπαρατίθεται με τους ταξικούς αγώνες»: είναι απλώς μια συγκινησιακά φορτισμένη μετωνυμία της ταξικής ταυτότητας.

Προφανώς δεν περιμένω να κάνουν όλοι τις ίδιες επιλογές μ’ εμένα· επιμένω όμως πώς μόνο μια τέτοια επιλογή συμφωνεί με ό,τι καλούμε σοσιαλιστική στράτευση. Και ό,τι γνώμη κι αν έχει ο Α. Αποστολόπουλος, πιστεύω επίσης πως όλη η ιστορία του εικοστού αιώνα σφραγίζεται από τα επίμονους, αιματηρούς και μέχρι στιγμής σφαγιασμένους αγώνες για την επίτευξη του σοσιαλισμού. Αν αυτοί οι αγώνες φαίνονται στα μάτια κάποιων σαν «θλιβερό ανέκδοτο», και πιθανώς δικαιολογημένα, μένει να σκεφτούν ποιοι παράγοντες τους οδήγησαν σε τέτοια οικτρή αποτυχία. Ένας από αυτούς, λέω, είναι η εθνοπατριωτική μετάλλαξη (όποιες κι αν ήταν οι εξωτερικές πιέσεις γι’ αυτό) που μετέβαλε τις προτεραιότητες των δυνάμεων εκείνων οι οποίες κάποια στιγμή φάνηκαν ως προμαχώνες του παγκόσμιου σοσιαλισμού. Είναι άσχετος ο ρωσικός μεγαλοϊδεατισμός τού Στάλιν και η ανάλογη μεταχείριση των εθνοτήτων τής Κεντρικής Ασίας, των Βαλτικών χωρών, της Πολωνίας με τις σημερινές εθνικιστικές εκρήξεις και τον λυσσαλέο αντικομμουνισμό που σαρώνει μια σειρά πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες ή χώρες τής Comecon στην Ευρώπη και στην Ασία; Είναι άσχετη η εισβολή των Κινέζων στο Θιβέτ και η φρικωδία τής Καμπότζης (για να μην φτάσω στη «σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς») με τον πολύωρο εναρκτήριο λόγο τού προέδρου Μάο στον οποίον δεν αναφέρθηκε ούτε μία φορά η λέξη σοσιαλισμός, ενώ η επωδός ήταν «Κανένας δεν θα ξαναταπεινώσει ποτέ την Κίνα»;

Τώρα, εάν κάποιος δεν καταλαβαίνει τί σημαίνει «επιζητώ την ανεξαρτησία μου (ή οτιδήποτε άλλο) ως καθολικά δεσμευτική αρχή», σημαίνει ότι δεν έχει αναστοχαστεί ποτέ τη φύση τού ηθικού πράττειν· να του θυμίσω ότι ήδη στη διατύπωση της κατηγορικής προσταγής από τον Καντ, παρά τον φορμαλισμό της, διαφαίνεται ως κριτήριο της ηθικής συμπεριφοράς μια απαίτηση ισότητας, συμπυκνούμενη στο αξίωμα να μην εξαιρώ τον εαυτό μου; Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να ονομαστεί επαναστατική ηθική, φαντάζομαι πως θα έπρεπε να οικοδομείται πάνω στην ανυποχώρητη και αδιαπραγμάτευτη αξία τής ισότητας· και αν αυτό γίνεται δεκτό, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί μια διατύπωση σαν την παραπάνω –που συμπυκνώνει το νόημα του διεθνισμού, όπως το καταλαβαίνω– συνιστά όντως επαναστατική αρχή.

Σε προηγούμενο άρθρο μου περί γεωπολιτικής (κι εκτενέστερα στο προσφάτως δημοσιευμένο αφιέρωμά μου για την «Έννοια του πολιτικού» σε αυτή την εφημερίδα) έχω αποσαφηνίσει γιατί πόλεμος και πολιτική ανήκουν από τη σύστασή σε διαφορετικά πεδία: τεχνικό ο μεν, πραξεολογικό η δε, κατά την αριστοτελική οροθεσία. Η αυξανόμενη σύμφυρσή τους είναι σύμπτωμα μιας παθολογίας το πολιτικού, συγκεκριμένα της εργαλειοποίησής του, που δεν είναι βέβαια καινοφανής, αλλά χαρακτηρίζει πολύ πιο ειδικά την κεφαλαιοκρατική νεωτερικότητα. Αν οι λόγοι της «φαίνονται αναγκαίοι στους ανθρώπους», πρέπει να εμείς να δεχθούμε ότι είναι; Το να πούμε ότι αυτό που συμβαίνει όντως συμβαίνει, εκτός από μια επίδειξη κυνικού ρεαλισμού, δεν έχει κανένα νόημα και είναι ομολογία χρεωκοπίας της σκέψης. Αν αυτό που αποκαλούμε θεωρία έχει ακόμα κάποια χρησιμότητα, έγκειται στη δυνατότητά του να προσαχθεί ως διορθωτικό τής πραγματικότητας: να δείξει γιατί αυτό που συμβαίνει θα έπρεπε ή θα μπορούσε να μη συμβαίνει, και να επεξεργαστεί τρόπους να το εμποδίσει να συμβαίνει.

"Ηττηθήκαμε" παραδέχεται ο Γιάννης Μηλιός (πρώην υπεύθ. Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ) και μιλάει για πρώτη φορά για τα πως και τα γιατί.

Ο Γιάννης Μηλιός συζητά με τη Βασιλική Σιούτη στην ERTopen στους 106.7 στα fm στην Αττική, για την πολιτική κατάσταση στη χώρα και για τις εξελίξεις στον χώρο της αριστεράς.

Λέει πολλά ενδιαφέροντα, όπως π.χ για το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης που "ήρθε έτοιμο απ' έξω" κι ενώ ο ίδιος ήταν υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής δεν είχε ιδέα.
Για το ρόλο των Δραγασάκη, Βαρουφάκη και για την αντίστροφη πορεία που είχε ξεκινήσει από το 2013. Με κάποιες πολύ σημαντικές λεπτομέρειες που λέει για πρώτη φορά.

Δείτε το βίντεο από την εκπομπή της Παρασκευής 7 Οκτωβρίου 2016 στην ERTopen:

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ
αναδημοσίευση από imerodromos
Όταν κοιτάζει κανείς τη γνωστή φωτογραφία, που οι διώκτες του Γκεβάρα έστειλαν παντού για να αποδείξουν το θάνατο του και να πανηγυρίσουν, μπορεί εύκολα να «αναρωτηθεί» αν ο Τσε είναι ο «ζωντανός» και οι γύρω του οι «νεκροί»… Είναι το βάρος της Ιστορίας και οι συμβολισμοί που κουβαλάει αυτή η φωτογραφία:



Τον Γκεβάρα δεν τον κοιτάμε «από μακριά». Εάν ασχοληθεί κανείς, έστω και λίγο, με τη ζωή του και τα κείμενα του, θα καταλάβει πως κάτι τέτοιο το απεχθανόταν. Ο Τσε δεν ήταν «υπεράνθρωπος», ήταν άνθρωπος, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους.

Συμπληρώνονται 49 χρόνια από την αιχμαλωσία και τη δολοφονία του (8 προς 9 Οκτώβρη 1967 στη Βολιβία), που ανατέθηκε στον υπαξιωματικός Μάριο Τεράν, και ο Γκεβάρα είναι ακόμα εδώ. 



Ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα γεννήθηκε 14 Μαΐου 1928 , στο Ροσάριο της Αργεντινής (είναι γνωστό ότι υπάρχει μια ιστορία γύρω από την ημερομηνία γέννησης του Τσε, η οποία τοποθετείται, με βάση ορισμένες μαρτυρίες, ένα μήνα νωρίτερα). Από μικρή ηλικία, οργίστηκε με αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, δεν άντεχε τη βαρβαρότητα. Στην πορεία της ζωής του έκανε μια αδιαμφισβήτητη επιλογή: Να πολεμήσει τη βαρβαρότητα ως κομμουνιστής.

Αυτό «ξεχνιέται» σε πολλά ελαφρούτσικα αφιερώματα, τα οποία τον περιγράφουν σαν τον «αιώνιο επαναστάτη» ή με άλλους αντίστοιχους νερόβραστους χαρακτηρισμούς. Έχουμε, ειλικρινά, βαρεθεί τα αφιερώματα για τον «άλλον» Τσε, δηλαδή τον Γκεβάρα χωρίς τα επαναστατικά και κομμουνιστικά του χαρακτηριστικά, χωρίς, σε τελική ανάλυση, όλα εκείνα που ήταν. 

Γνωστή η τακτική: Αφαιρούν από ένα πρόσωπο, που πέρασε στην Ιστορία, ό,τι δεν τους αρέσει και διαμορφώνουν μια άλλη εικόνα, χιλιόμετρα μακριά από την πραγματικότητα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια αυτό είναι ένα «χόμπι» πολλών «ειδικών», που αρέσκονται στη «δραστηριότητα» της παραχάραξης της Ιστορίας. Οι συγκεκριμένοι «ειδικοί», βέβαια, σπεύδουν να μιλήσουν ή να γράψουν σε πιο «βαριά» αφιερώματα, από εκείνα που μετά εκλαϊκεύονται για «κατανάλωση». 

Υπάρχουν και οι ιλουστρασιόν θαυμαστές του Τσε (πολιτικά και άλλα δημόσια πρόσωπα), που καμία σχέση δεν έχουν με την ιδεολογική πορεία του, αλλά επιδιώκουν απεγνωσμένα να τον οικειοποιηθούν, υποστηρίζοντας πως πρόκειται για έναν επαναστάτη διαφορετικό, ο οποίος δεν ήταν και τόσο κομμουνιστής αλλά κάτι άλλο, απροσδιόριστο και …μεταφυσικό.  

Είναι κι εκείνες οι προσπάθειες ο Γκεβάρα να βγει στα ράφια της εμπορευματοποίησης, δίπλα σε προϊόντα. Απέτυχαν, διότι δεν κατάφεραν, ούτε ελάχιστα, να ξεθωριάσει, αυτό που εκπροσωπεί:  Τις ώρες των λαϊκών εξεγέρσεων, την επανάσταση,  που ο Γκεβάρα  και οι σύντροφοι του έκαναν πράξη.  

Η «αθλιότητα» και η «φαυλότητα» των «βασιλιάδων χωρίς στέμμα» 

Ο Τσε Γκεβάρα πολέμησε, με τ’ όπλο και χωρίς αυτό. Πολέμησε τους «βασιλιάδες χωρίς στέμματα», το σύστημα τους σε όλες τις εκφράσεις του. Όπως έλεγε, χαρακτηριστικά, σε μια ομιλία του που μεταδόθηκε  από το ραδιόφωνο,  στις 20 Μαρτίου 1960 :  

«Τώρα υπάρχουν βασιλιάδες χωρίς στέμματα: είναι τα μονοπώλια, αληθινοί αφέντες ολόκληρων χωρών…»¹.

Σε επιστολή (Μάρτιος 1965) στον διευθυντή της «Μάρσα», εβδομαδιαίου εντύπου του Μοντεβίντεο, περιέγραψε, μεταξύ άλλων, την «αθλιότητα» και τη «φαυλότητα» τους:

«Οι τυφλοί νόμου του καπιταλισμού, αόρατοι για τους περισσότερους ανθρώπους, επιδρούν πάνω στο άτομο χωρίς αυτό να το αντιλαμβάνεται. Δεν βλέπει παρά ένα απέραντο ορίζοντα που φαίνεται ατελείωτος. Έτσι προσπαθεί να παρουσιάσει η καπιταλιστική προπαγάνδα την περίπτωση Ροκφέλλερ – αληθινή ή όχι –σαν ένα δίδαγμα στις δυνατότητες επιτυχίας.

Την αθλιότητα που πρέπει να συσσωρεύσεις για να προκύψει ένα τέτοιο αποτέλεσμα και το μέγεθος της φαυλότητας που προϋποθέτει μια περιουσία τόσο τεράστια, αυτά δεν εμφανίζονται στον πίνακα και δεν είναι πάντα εύκολο για τις λαϊκές δυνάμεις να διακρίνουν καθαρά τα φαινόμενα»².

Ο τίτλος του κειμένου «Είμαι από εκείνους που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να για να υπερασπιστούν τις αλήθειες τους») είναι από γράμμα του Τσε Γκεβάρα στους γονείς του, με ημερομηνία 5 Φεβρουαρίου 1959»³.Μια φράση που ο Τσε την έκανε πράξεις.

1.Τσε Γκεβάρα, Άπαντα ( τόμος 4) – Πολιτικά κείμενα Α ,  Εκδόσεις Καρανάση, σ.22.

2 Τσε Γκεβάρα, Άπαντα (τόμος 4) – – Πολιτικά κείμενα Α, «Ο Σοσιαλισμός και ο Άνθρωπος στην Κούβα»,  σ. 176.

3.Τσε Γκεβάρα, Άπαντα ( τόμος 5) – Πολιτικά κείμενα Β , Εκδόσεις Καρανάση, σ.248.

Αύριο Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016
η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
καλεί τους Θεσσαλονικείς να πάρουν τη σκυτάλη της μάχης

Μετά την 1η Δημόσια Παρέμβαση στην Δεξαμενή,
Όπου ανοίξαμε τα απόρρητα έγγραφα για τις Γερμανικές Οφειλές

Μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας
Για τα Μνημόνια, το Χρέος, το ΤΑΙΠΕΔ, το Υπερταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας

Αύριο Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016, η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ κάνει τη δεύτερη δημόσια παρέμβαση της, αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη.

Θα ανακοινωθούν νέα τεκμήρια που έχει στα χέρια της και επεξεργάζεται η νομική ομάδα της "Δικαιοσύνης για Όλους” και -μετά τα απόρρητα έγγραφα που διαβάστηκαν από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στην πρώτη εκδήλωση- θα αποκαλυφθούν νέα στοιχεία που αποδεικνύουν την προδοσία.

Ο νομικός φορέας που συγκροτείται με πρωτοβουλία της Πλεύσης Ελευθερίας και του "ΟΧΙ στα Ναι τους" για να διεκδικήσει, εκ μέρους των πολιτών, την απόδοση Δικαιοσύνης σε υποθέσεις δημοσίου συμφέροντος, θα συναντηθεί εκεί με συλλογικότητες, κινήματα και σωματεία υπεράσπισης της δημόσιας περιουσίας.

Εκτός από τη Ζωή, μιλούν ο Δημήτρης Κλούρας (τ. Γ.Γ. Δημόσιας Περιουσίας) και εκπρόσωποι των κινημάτων, των συλλογικοτήτων και των σωματείων εργαζομένων των δημοσίων επιχειρήσεων που ξεπουλιούνται.

Διοργάνωση: ΟΧΙ στα Ναι τους, Δικαιοσύνη για Όλους, σε συνεργασία με Σωματεία και Συλλόγους Εργαζομένων του Ο.Λ.Θ.

Τόπος: Αποθήκη Δ, Προβλήτα 1 Λιμένα Θεσσαλονίκης
Χρόνος: Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016, 18.30’

το βίντεο για την αυριανή εκδήλωση:

του Στέλιου Νικητόπουλου από το ΠΡΙΝ
«Συνεχίζουμε μέχρι να φύγουν». Με αυτό το μήνυμα προαναγγέλουν οι επιτροπές αγώνα Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης την πορεία που διοργανώνουν στις Σκουριές στις 23 Οκτωβρίου, σηματοδοτώντας την αντεπίθεση του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, σε μία περίοδο κατά την οποία έχει εμπεδωθεί η πεποίθηση ότι μόνο μέσα από τον αγώνα μπορεί να αποτραπεί η καταστροφή της Χαλκιδικής.

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση συμφωνεί να συνυπογράψει τη CETA, την εμπορική συμφωνία της ΕΕ με τον Καναδά, που ισχυροποιεί την καναδική Eldorado και καθιστά ακόμη πιο δύσκολη την εκδίωξή της, αφού η εταιρία θα μπορεί να σύρει τη χώρα μας σε διεθνές ειδικό διαιτητικό δικαστήριο για διαφυγόντα κέρδη, διεκδικώντας τεράστιες αποζημιώσεις. Αν συνυπολογίσουμε και την ευρωπαϊκή οδηγία για μεταλλευτική αυτάρκεια της ΕΕ, τότε ξεδιπλώνεται ένα εφιαλτικό σκηνικό για το μέλλον της Χαλκιδικής αλλά και της Βόρειας Ελλάδας, καθώς περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης έχουν χαρακτηριστεί μεταλλευτικές ζώνες.

Στο μεταξύ, η Eldorado, στην απάντησή της προς το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, επιμένει στη μέθοδο της ακαριαίας τήξης (flash smelting) για την ανοιχτή εξόρυξη στις Σκουριές, που είναι όμως ακατάλληλη καθώς το αρσενικό στη Χαλκιδική είναι πάνω από τα επιτρεπτά όρια.
Ο εντοπισμός αμιάντου στο μετάλλευμα των Σκουριών από το ΙΓΜΕ καθιστά σαφές ότι η εξόρυξη θα έχει τραγικές συνέπειες, όχι μόνο για τη Χαλκιδική αλλά και για τις γειτονικές περιοχές, αφού οι καρκινογόνες ίνες αμιάντου θα μεταφέρονται με τον άνεμο. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επισημαίνει ότι δεν υπάρχει όριο ούτε σχετικά με τον χρόνο, ούτε με την ποσότητα των εισπνεόμενων ινών αμιάντου και ότι ,ακόμη και ελάχιστη ποσότητα, μπορεί να προκαλέσει καρκίνο. «Πολύ περιορισμένη εισπνοή μπορεί να προκαλέσει καρκίνο» αναφέρει, επίσης, η Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρία. Όμως, το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας βάζει όρια έκθεσης στον αμίαντο, βασιζόμενο στον Κανονισμό Μεταλλευτικών και Λατομικών Εργασιών (ΚΜΛΕ) του 2011, που λέει ότι «κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να εκτίθεται σε ατμόσφαιρα με συγκέντρωση ινών αμιάντου μεγαλύτερη της 0,1 ίνας ανά κυβικό εκατοστό αέρα ως μέση 8ωρη χρονικά σταθμισμένη έκθεση». Και ο ΚΜΛΕ, με τη σειρά, του βασίζεται στο Προεδρικό Διάταγμα 212 του 2006 που θέτει αυτή την οριακή τιμή για τους εργαζόμενους στην αφαίρεση του αμιάντου και τους εργαζόμενους που συναντούν τυχαία τον αμίαντο, κυρίως κατά τη συντήρηση και ανακαίνιση κτιρίων, πλοίων και τρένων.

Οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι, βέβαια, δεν θα αναπνέουν καθόλου τυχαία τις καρκινογόνες ίνες αμιάντου. Οι τόνοι σκόνης στις Σκουριές θα είναι 2.162 την ώρα, ενώ η μέση ταχύτητα ανέμου είναι σημαντικά αυξημένη και υπερτετραπλάσια από την Ολυμπιάδα. Τα στοιχεία είναι από τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της ίδιας της εταιρίας. Καρκινογόνος αμίαντος και βαρέα μέταλλα θα φτάνουν μέσα σε πέντε λεπτά και στη Θεσσαλονίκη, όταν φυσάει ανατολικά.

Η επιτροπή αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού καλεί κάθε Δευτέρα στις 19:30, στην ΕΔΟΘ, τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης σε ανοιχτή συνέλευση ώστε να ενεργοποιηθούν και να αντιδράσουν ενώ απευθύνει κάλεσμα στις συλλογικότητες της πόλης για τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου στον ίδιο χώρο και την ίδια ώρα, ενόψει της πορείας στο βουνό στις 23 του μήνα.
Στο κάλεσμά της επισημαίνει την αποκάλυψη ότι στο υπέδαφος των Σκουριών εντοπίστηκε αμίαντος που θα δημιουργήσει καρκινογόνα τοξική σκόνη και θυμίζει μεταξύ άλλων τη σεισμικότητα της περιοχής, όπου θα γίνουν φράγματα τοξικών αποβλήτων 150 μέτρων, τη χρήση κυανίου στην Ολυμπιάδα, τις επικίνδυνες ρωγμές και καθιζήσεις στη Στρατονίκη και την ύπαρξη σημαντικού αρχαιολογικού χώρου εκεί όπου πρόκειται να γίνει η ανοιχτή εξόρυξη.

Ιδιαίτερα σκληρή για τους κυβερνητικούς χειρισμούς είναι η κοινή ανακοίνωση των επιτροπών αγώνα Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης που αναφέρει:

«Οι επιτροπές αγώνα κατά της εξόρυξης καλούν όλον τον κόσμο, σε αυτήν την δύσκολη συγκυρία, να βγει στους δρόμους και να διεκδικήσει όσα του ανήκουν. Ο αέρας, το νερό μας, ο τόπος μας ξεπουλιούνται με τις υπογραφές μιας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης, που στο μόνο που διαφέρει από τις προηγούμενες είναι στο ότι δεν την ξεκίνησε την καταστροφή, αλλά την ολοκληρώνει. Συνεχίζουν, βέβαια, να ψιθυρίζουν δικαιολογίες περί αριστεράς και ηθικών πλεονεκτημάτων. Έχουμε, όμως, όλοι δει ότι δεν είναι παρά έμποροι της ελπίδας, που εκμεταλλεύτηκαν τα κινήματα για ψηφοθηρικούς λόγους και πολύ σύντομα αναδιπλώθηκαν.

Άνθρωποι που αναδείχθηκαν μέσα από τα κινήματα και τώρα είναι βουλευτές ξεπουλάνε ελαφρά τη καρδία και τολμάνε να κάνουν λόγο περί ανοχής της κοινωνίας.
Είναι υποχρέωση όλων μας να απαντήσουμε με αγώνες. Να μη τους δικαιώσουμε όλους αυτούς. Να μην αφήσουμε τις ζωές μας στα χέρια τους, γιατί έχουν ήδη δείξει πόσο επικίνδυνοι είναι. Έχουμε ευθύνη γιατί πλέον δεν υπάρχει κανείς που δεν έχει δει, δεν ξέρει τι πραγματικά γίνεται. Έχουμε ευθύνη να μη δικαιώσουμε όσους μιλούν για ανοχή, αλλά να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να παλέψουμε μέχρι να δικαιωθούμε. Στη Χαλκιδική παλεύουμε για τον τόπο μας και τους ανθρώπους που διώκονται. Όλοι οι κοινωνικοί αγώνες όμως έχουν κοινά χαρακτηριστικά και αποτελούν αγώνες της λογικής απέναντι στον παραλογισμό του κέρδους. Ραντεβού στους δρόμους και στο βουνό λοιπόν».

Το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, που μετρά 450 διωκόμενους και έχει «ματώσει» και οικονομικά με τις δίκες που διαδέχονται η μία την άλλη, βρίσκεται σε φάση ανασύνταξης. Οι κάτοικοι που αγωνίζονται τονίζουν ότι δεν έχουν άλλο δρόμο πέρα από τη συνέχιση του αγώνα, μέχρι να φύγουν αυτοί που καταστρέφουν τον τόπο.

Από σήμερα Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016 μέχρι και την Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017 τα περιοριστικά μέτρα της κυκλοφορίας των οχημάτων στο κέντρο της Αθήνας (μικρός δακτύλιος), καθώς και στο Λεκανοπέδιο Αττικής (πράσινος δακτύλιος), τα οποία επεκτείνονται μέχρι και τον μεγάλο δακτύλιο ξεκινούν.

Οι ημέρες και ώρες ισχύος όλων των περιοριστικών μέτρων είναι Δευτέρα έως Πέμπτη από 07.00-20.00 και Παρασκευή από 07.00-15.00. Τα Σάββατα, τις Κυριακές, τις επίσημες αργίες, καθώς και τις ημέρες που πραγματοποιείται απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς τα μέτρα δεν ισχύουν.

Οι παραβάτες των εν λόγω μέτρων τιμωρούνται με διοικητικό πρόστιμο 200 ευρώ.

Αναλυτικά, σε μικρό και μεγάλο δακτύλιο ισχύουν τα εξής:

Μικρός δακτύλιος
 
Τα όρια του μικρού δακτυλίου ορίζονται από τις οδούς και λεωφόρους Λ. Αλεξάνδρας-Ζαχάρωφ-Λ. Μεσογείων-Φειδιππίδου-Μιχαλακοπούλου-Σπ. Μερκούρη-Βρυάξιδος-Υμηττού-Ηλ. Ηλιού-Αμβρ. Φραντζή-Λ. Ανδρ. Συγγρού-Χαμοστέρνας-Πειραιώς-Ιερά Οδός-Λ. Κωνσταντινουπόλεως-Αχιλλέως-πλ. Καραϊσκάκη-Καρόλου-Μάρνη-28ης Οκτωβρίου (Πατησίων)-Λ. Αλεξάνδρας.

Στις οριακές λεωφόρους και οδούς του μικρού δακτυλίου το μέτρο δεν ισχύει.

Στις οδούς και λεωφόρους που περικλείονται από τον μικρό δακτύλιο επιτρέπεται μόνο η εκ περιτροπής κυκλοφορία των Ι.Χ. επιβατικών αυτοκινήτων, καθώς και των Ι.Χ. φορτηγών αυτοκινήτων με μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος μέχρι 2,2 τόνους, με βάση το τελευταίο ψηφίο του αριθμού κυκλοφορίας τους (μονά-ζυγά).

Δεν υπάγονται στις απαγορεύσεις αυτές και κυκλοφορούν χωρίς κανένα περιορισμό στον μικρό δακτύλιο:

α) Τα οχήματα των κατηγοριών που εξαιρούνται των περιορισμών, καθώς και τα οχήματα των κατηγοριών που απαιτείται να είναι εφοδιασμένα με ειδικές άδειες κυκλοφορίας στον μικρό δακτύλιο, οι οποίες χορηγούνται από τη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής. Οι αιτήσεις από τους εν λόγω δικαιούμενους θα υποβάλλονται έως και τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου, από Δευτέρα έως Παρασκευή, από 08:00-14:00 και Σάββατο από 08.00-12.00 στη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής, (Θ. Δηλιγιάννη 24-26, 4ος όροφος) με την προσκόμιση φωτοαντιγράφων της άδειας κυκλοφορίας του οχήματος, ασφαλιστηρίου συμβολαίου, ισχύοντος δελτίου τεχνικού ελέγχου αυτού και των ειδικότερων ανά περίπτωση εγγράφων.

β) Τα οχήματα των κατηγοριών που εμπίπτουν στα μέτρα του πράσινου δακτυλίου, δηλαδή:
- Τα ηλεκτρικά οχήματα και τα οχήματα περιβαλλοντικής κατηγορίας Euro 5 και Euro 6 ή μεταγενέστερης, εφόσον εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα λιγότερο από 140 g/km, ανεξαρτήτως του καυσίμου που χρησιμοποιούν (βενζίνη, πετρέλαιο, υγραέριο ή συμπιεσμένο φυσικό αέριο).
- Τα οχήματα που χρησιμοποιούν για την κίνησή τους αέρια καύσιμα (υγραέριο ή φυσικό αέριο) και τα περιβαλλοντικής κατηγορίας Euro 4, εφόσον εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα λιγότερο από 140 g/km.

Για τα οχήματα των μονίμων κατοίκων εσωτερικά του μικρού δακτυλίου προβλέπονται ειδικές ζώνες εισόδου-εξόδου.

Οι ειδικές άδειες κυκλοφορίας στον μικρό δακτύλιο δακτύλιο, που είχαν χορηγηθεί από τη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής για το έτος 2015-2016 ισχύουν και για τη νέα περίοδο 2016-2017 (έως 21-7-2017).

Μεγάλος δακτύλιος

Σύμφωνα με τις διατάξεις του πράσινου δακτυλίου, απαγορεύεται η κυκλοφορία των φορτηγών με μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος άνω των 2,2 τόνων και των λεωφορείων πρώτης άδειας κυκλοφορίας στην Ελλάδα πριν την 1-1-1993 εντός της ζώνης του μεγάλου δακτυλίου. Κατά την έναρξη κάθε νέου ημερολογιακού έτους, η χρονολογία προσαυξάνεται κατά ένα έτος.

Τα όρια του μεγάλου δακτυλίου καθορίζονται από τις οδούς και λεωφόρους: παραλιακή λεωφόρος-Αλίμου-Βουλιαγμένης-Ελ. Βενιζέλου-περιμετρική Υμηττού-Κατεχάκη-Μεσογείων-Αγ. Παρασκευής-Χαλανδρίου-Παπανικολή-(Κ. Παλαιολόγου)-Καποδιστρίου-Κύμης-Κασταμονής-Χαλανδρίου-Αναγεννήσεως-Εθνική Οδός Αθηνών-Λαμίας-Αθηνών-Θηβών-Γρ. Λαμπράκη έως Κερατσίνι.

Στην απαγόρευση αυτή δεν περιλαμβάνονται η Νέα Εθνική Οδός Αθηνών-Λαμίας, η Λ. Κηφισού και η Λ. Αθηνών, με εξαίρεση το τμήμα της από τη διασταύρωσή της με τη Λ. Κηφισού έως την οδό Αχιλλέως.

Γιώργος Κολέμπας

Η οικονομική ανάπτυξη, δεν υπήρχε από πάντα. Πώς μπόρεσε, επομένως, να γίνει η πιο ισχυρή ιδεολογικά δικαιολογία του καπιταλισμού;
 
Όταν συναντήθηκαν, στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη, οι ηγέτες των οικονομικά ισχυρών χωρών του κόσμου για τη Σύνοδο Κορυφής της G-20 στη Hangzhou της Κίνας, και πάλι διατράνωσαν τη βούλησή τους και υποσχέθηκαν: Ανάπτυξη πάνω απ 'όλα!

Από την προπαρασκευαστική συνάντηση στις αρχές Αυγούστου ήδη, είχαν παραπονεθεί οι υπουργοί Οικονομικών και οι κεντρικοί τραπεζίτες, ότι η χαμηλή παγκόσμια ανάπτυξη, από την εμφάνιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης πριν από επτά χρόνια, έγινε η «νέα κανονικότητα». Αλλά όπως και τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες σε όλο τον κόσμο ήλπιζαν ότι η σύνοδος κορυφής θα δημιουργούσε τις συνθήκες για επιστροφή σε προ κρίσης ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης και, συνεπώς, επιστροφή στην ευημερία, τη δικαιοσύνη και την αειφορία.

 Αλλά αυτές οι υποσχέσεις χάνουν όλο και περισσότερο σε αξιοπιστία. Η εστίαση σε μια συνεχή αύξηση των ΑΕΠ, στο κέντρο της μοντέρνας θρησκείας της συνεχούς επέκτασης που εκφράζεται με το δόγμα του " γρηγορότερα, περισσότερα, περαιτέρω αναβάθμιση", δέχεται πλέον μεγάλη κριτική. Διότι ανεξάρτητες αναλύσεις δείχνουν: από την ανάπτυξη επωφελούνται ιδιαίτερα οι πλουσιότεροι, η ανισότητα αυξάνεται, η φέρουσα οικολογική ικανότητα του πλανήτη έχει προ πολλού υπερκερασθεί, και οι ρυθμοί ανάπτυξης μειώνονται σταθερά. Ορισμένοι μάλιστα μιλούν για μακροπρόθεσμη στασιμότητα.

Η ιδέα της ανάπτυξης βιώνει μια ιδεολογική κρίση. Παρ 'όλα αυτά, Οι G 20 δεν είναι μόνοι με το αίτημά τους: Η πολιτική και κοινωνική έμφαση στην οικονομική ανάπτυξη ως πανάκεια και ως καθολικό μέτρο της προόδου, του εκσυγχρονισμού και της μεγέθυνσης συνεχίζεται αμείωτη. Πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουν οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί να επικεντρώνονται στην ανάπτυξη, παρά την εξέχουσα κριτική και την άνοδο του κοινωνικού σκεπτικισμού; Για να γίνει αυτό κατανοητό, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία.

Η πρόοδος ταυτίζεται με την συνεχή επέκταση

Η οικονομική ανάπτυξη εμφανίζεται τόσο αυτονόητη, που ξεχνιέται εύκολα το γεγονός ότι όχι μόνο η πραγματικότητα της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και η συζήτηση γύρω από αυτήν είναι εκπληκτικά νέα φαινόμενα. Σχετικοί ρυθμοί ανάπτυξης υπάρχουν για πρώτη φορά μετά την καπιταλιστική εκβιομηχάνιση που βασίσθηκε στα ορυκτά καύσιμα, τον 18ο αιώνα.

Η έμφαση στην ανάπτυξη με τη σύγχρονη έννοια, εμφανίσθηκε μόνο από τα μέσα του 20ου αιώνα. Η διεθνής τυποποίηση των στατιστικών στοιχείων που καθορίζουν το ΑΕΠ σε κάθε χώρα,  έκαναν δυνατή, από τη 10ετία του 1940 και μετά, τη σύλληψη ενός σχεδίου για μια συγκρίσιμη και ενιαία- στο χρόνο και το χώρο- «οικονομία». Μόνο έτσι μπόρεσε να μετρηθεί τι θα πρέπει να αυξηθεί: οι συνολικές συναλλαγές στην αγορά εντός εθνικών συνόρων, κάθε χρόνο.

Μόνο μετά από αυτό επικράτησε η ιδέα ότι είναι δυνατή η μακροπρόθεσμη, σταθερή και απεριόριστη ανάπτυξη. Η οικονομική ή η κοινωνική πρόοδος γενικά, εξισώθηκε με τη συνεχή επέκταση των συναλλαγών στην αγορά.

Ακόμα και στις πολιτικές συζητήσεις, αμέσως μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η ιδέα της οικονομικής ανάπτυξης ήταν εμφανώς απούσα. Τα βασικά ενδιαφέροντα της τότε συζήτησης ήταν η πλήρης απασχόληση, η σταθερότητα και η ανοικοδόμηση. Όμως, στα επόμενα χρόνια, η με αυτήν την έννοια ανάπτυξη, εκτοξεύθηκε στην πρώτη γραμμή των στόχων της πολιτικής, στο πλαίσιο της αποαποικιοποίησης και του Ψυχρού Πολέμου, που επικράτησε. Και δεν διήρκησε πολύ ώσπου-από τα μέσα του 1950- η οικονομική ανάπτυξη να γίνει αποδεκτή σαν μέτρο της προόδου, όχι μόνο στις βιομηχανικές καπιταλιστικές χώρες, αλλά παγκοσμίως.

Εθνικά κράτη και πολιτικά συστήματα δεν ανταγωνίζονταν πια σε σχέση με την ισότητα, τη χειραφέτηση ή την απασχόληση, αλλά από την άποψη της ποσότητας των αγαθών και των υπηρεσιών, που θα μπορούσε να παράγει μια χώρα. Η πολιτική έμφαση στην ανάπτυξη κατά την περίοδο αυτή, πήρε τη μορφή διακήρυξης των κομμάτων σε κάθε χώρα για τον στόχο της αύξησης του ΑΕΠ της.

Η Αντίληψη ότι όλοι μπορούν να επωφεληθούν από την μεγέθυνση της τούρτας

Οι πιο γνωστές διακηρύξεις για ανάπτυξη έγιναν στη Σοβιετική Ένωση. Ο Nikita Chruschtschow δήλωνε για παράδειγμα το 1958: « Η ανάπτυξη της βιομηχανικής και γεωργικής παραγωγής είναι ο πολιορκητικός κριός με τον οποίο θα καταστρέψουμε το καπιταλιστικό σύστημα». Αλλά όχι μόνο χώρες του κεντρικού πλάνου της οικονομίας έκαναν τέτοιες διακηρύξεις για πολιτικούς στόχους μεγέθυνσης των οικονομικών αριθμών. Από την πρώτη υπουργική συνάντηση των χωρών του ΟΟΣΑ τον Νοέμβριο του 1961, η οικονομική οργάνωση υιοθέτησε το διασημότερο στόχο της Δύσης για την ανάπτυξη: το ακαθάριστο εθνικό προϊόν(ΑΕΠ) των χωρών του ΟΟΣΑ θα πρέπει να αυξηθεί μέσα σε 10 χρόνια κατά 50%.

Αυτό συμβόλιζε το όραμα που επικρατούσε τότε για την ανθρώπινη πρόοδο. Ο ίδιος ο ΟΟΣΑ είχε περιγραφεί πολύ εύστοχα τότε  από έναν ανώτερο διευθυντή του, σαν τη « Σφραγίδα Ανάπτυξης των βιομηχανικών χωρών», στην οποία «η ανάπτυξη χάριν της ανάπτυξης ήταν ο υπέρτατος και αδιαμφισβήτητος στόχος». Πολύπλοκα κοινωνικά προβλήματα - από την εκπαίδευση και τις διαφορές των φύλων, μέχρι την αναπτυξιακή πολιτική- υποβιβάσθηκαν έτσι στις οικονομικές πτυχές τους, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι άλλες τους διαστάσεις.

Στις μεταπολεμικές δεκαετίες, στο μοντέλο ανάπτυξης αποδόθηκε έτσι ένας ρόλος κλειδί: Το ζήτημα της διανομής εκτοπίσθηκε μέσω των πολιτικών ανάπτυξης και οι κοινωνικές συγκρούσεις αντιμετωπίσθηκαν ως τεχνικά προβλήματα, τα οποία – έτσι η υπόθεση - μπορεί να επιλυθούν από οικονομικούς εμπειρογνώμονες. Η ιδεολογία της ανάπτυξης δημιούργησε λοιπόν την ιδέα ότι όλοι μπορούν να επωφεληθούν από την αυξανόμενη πίττα, και έβαλε την ανάπτυξη στο κέντρο του «γενικού συμφέροντος».

Ότι αυτό είναι περισσότερο ιδεολογία παρά πραγματικότητα, επικρίνεται, αφότου υπάρχει η αναπτυξιακή αφήγηση. Ειδικά στα τέλη της δεκαετίας του '60 και τα χρόνια του '70, υπήρξε μια πολύ ευρεία συζήτηση στην κοινωνία σχετικά με τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά κόστη αυτής της επιμονής στην ανάπτυξη. Από τότε που αυτή η κριτική περιθωριοποιήθηκε από την έννοια της «βιώσιμης ανάπτυξης» και από ένα κύμα νεοφιλελεύθερου ριζοσπαστισμού της αγοράς, επανέρχεται δριμύτερη, μετά τη Μεγάλη Ύφεση του 2008.

Με τον όρο «Αποανάπτυξη»-ο οποίος όρος μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένος για να εκφράσει την οπισθοχώρηση του ιδεολογήματος της ανάπτυξης και την «από-μεγέθυνση»- αυτή η προϋπάρχουσα κριτική έγινε πάλι αιχμηρή και έχει πάρει τη μορφή ενός πολιτικού ρεύματος. Το κίνημα έχει θέσει ως στόχο να ξεπερασθεί η αφήγηση αυτή της ανάπτυξης και το οικονομικό και καταναλωτικό μοντέλο που τη συνοδεύει και την νομιμοποιεί. Αντ 'αυτού, ψάχνει για εναλλακτικές λύσεις.

Δεν αρκεί να επικεντρωθεί κανείς στην ανάπτυξη

Η ανάπτυξη στις σύγχρονες κοινωνίες έχει γίνει ίσως το πιο ισχυρό ιδεολογικό όπλο του καπιταλισμού. Όπως και στις άλλες ιδεολογίες πρόκειται, στο βάθος, για φαντασιακές λύσεις σε πραγματικές κοινωνικές αντιφάσεις και συγκρούσεις. Δεν είναι μόνο η ανισότητα - όπως έχει πρόσφατα επεξηγηθεί από τον Πικετί και άλλους - και το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλούσιων και φτωχών που δικαιολογούνται ως προσωρινά φαινόμενα, τα οποία πρέπει να αντιμετωπιστούν με μεγαλύτερη ανάπτυξη στο μέλλον.

Και άλλες επίσης κοινωνικές διαιρέσεις, που έχουν δημιουργηθεί στη βάση του ρατσισμού και του σεξισμού παρουσιάζονται σαν να μπορούν να αρθούν με οικονομικά μέσα. Η ένταξη στην αγορά εργασίας, οι μελλοντικές αυξήσεις των μισθών και η επιχειρηματική επιτυχία για όλους, πρόκειται κάποια χρονική στιγμή να διευθετηθούν, με αυτόν τον τρόπο υποστηρίζεται η ιδέα της ανάπτυξης.
Ωστόσο, στο πλαίσιο της κλιματικής αλλαγής, της έλλειψης πόρων και των τρεχουσών τάσεων στασιμότητας, αυτή η πεποίθηση αποδεικνύεται σαν την μεγαλύτερη ουτοπία. Ως αποτέλεσμα της χρηματιστικοποίησης και της αύξησης των ανισοτήτων, από την περισσότερη ανάπτυξη στις βιομηχανικές χώρες, επωφελούνται για δεκαετίες κυρίως οι εταιρείες και οι πλούσιοι.

Επειδή η ανάπτυξη δεν μετρά την ευημερία, αλλά την αύξηση των συναλλαγών στα πλαίσια της αγοράς, πράγμα που αποτελεί και τη βάση των επιχειρηματικών κερδών, τα συμφέροντα των λίγων παρουσιάζονται ως το γενικό συμφέρον. Για να επιλύει κανείς τις πραγματικές κοινωνικές συγκρούσεις, επομένως, δεν αρκεί να βασίζεται στην περισσότερη ανάπτυξη. Θα πρέπει να διερευνήσει, να δοκιμάσει και να ακολουθήσει άλλους δρόμους.

Ήταν ίσως τυχαίο ότι σχεδόν ταυτόχρονα με τη Σύνοδο Κορυφής των G-20, έλαβε χώρα στη Βουδαπέστη το 5ο Διεθνές Συνέδριο  για την Αποανάπτυξη, όπου ακριβώς αυτό αναλύθηκε. Ενώ οι «από πάνω» προσπαθούν να κρατήσουν στη ζωή το προβληματικό μοντέλο της ανάπτυξης, παρά τα διάφορα φαινόμενα της κρίσης, οι «από κάτω» αναπτύσσουν ήδη συγκεκριμένες ουτοπίες για την ευζωία τους, που δεν εξαρτώνται από την ανάπτυξη. Οι ιδέες κυμαίνονται: από τη δοκιμή εναλλακτικών τρόπων διαβίωσης με κοινοτικούς κήπους και εργαστήρια επισκευών, μέχρι για διάφορες μορφές αντίστασης- διαμαρτυρίας και για επιστημονική ανάλυση οικονομικών συστημάτων που δεν βασίζονται στην «ανάπτυξη».

Αν και ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή: οικονομική ανάπτυξη δεν υπήρχε πάντα, και αργά ή γρήγορα θα έρθει το τέλος της. Είναι εκ των ουκ άνευ να σκεφθούμε όλοι «οι από κάτω» πάνω στο ζήτημα της «μετά την ανάπτυξη εποχής», για το πέρασμα σε μετακαπιταλιστικές κοινωνίες, σε κοινωνίες ευζωίας, στη βάση της λιγότερης κατανάλωσης, του μικρότερου οικολογικού αποτυπώματος, της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης, της αυτοκυβέρνησης με άμεση δημοκρατία και των κοινοτικών τρόπων θέσμισης και οργάνωσης. 

Όπως δήλωσε και ο καθηγητής του αυτόνομου πανεπιστημίου της Βαρκελώνης Γιώργος Καλλής, εκ των πρωταγωνιστών των συνεδρίων για την από-ανάπτυξη: «Το ερώτημα είναι: ποια κατεύθυνση παίρνουμε; Σήμερα κυριαρχεί η άποψη ότι θα πρέπει να σώσουμε την οικονομική ανάπτυξη με οποιοδήποτε κόστος. Με λιτότητα, με μείωση παροχών και με ξεζούμισμα των τελευταίων αποθεμάτων. Η κοινότητα της Αποανάπτυξης προτιμά καλύτερα να δημιουργήσει κάτι νέο».

Πηγή topikopoiisi.eu