Ο Παύλος Κοντογιαννίδης αντικαθιστά τον Γιώργο Παρτσαλάκη
Στο ALHAMBRA ART THEATRE
«Ξενοδοχείον ο Παράδεισος», ένα από τα πιο γνωστά έργα του Georges Feydeau, ανεβαίνει στο ολοκαίνουργιο ALHAMBRA ART THEATRE (ΑΛΑΜΠΡΑ), στο νέο στολίδι της Αθηναϊκής θεατρικής σκηνής, σε διασκευή Πάνου Αμαραντίδη, μετάφραση Βάσιας Παναγοπούλου και σκηνοθεσία Βάσιας Παναγοπούλου και Πάνου Αμαραντίδη.
Μια πλειάδα καταξιωμένων και αγαπημένων ηθοποιών που απαρτίζεται από τους: Παύλο Κοντογιαννίδη, Βάσια Παναγοπούλου, Κώστα Αποστολάκη, Κώστα Φλωκατούλα, Τζένη Διαγούπη, Βασίλη Κούκουρα, Χρύσα Κλούβα, Παναγιώτη Καρμάτη και τον Παντελή Καναράκη, μέσα σε ένα κρεσέντο ευτράπελων και κωμικοτραγικών καταστάσεων, θα φέρει τα πάνω – κάτω στις συνήθεις αστικές συζυγικές συμπεριφορές και θα μας δείξει μέσα από ασυγκράτητες στιγμές γέλιου πώς … «Εδώ είν’ ο παράδεισος κι’ η κόλαση μαζί !!!»
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:
«Ξενοδοχείον ο Παράδεισος», στο Παρίσι της Μπέλ Επόκ.
Οι ήρωές μας δύο ζευγάρια, συνέταιροι και φίλοι … ανικανοποίητοι σύζυγοι που καταφεύγουν σε ένα «ξενοδοχείο παράνομων συναντήσεων» για να εκδικηθούν τα ταίρια τους....
Από τη μια, οι Πινγκλέτ: µετρούν 20 χρόνια γάμου και περίπου άλλα τόσα ανυπόκριτης κούρασης σε βαθμό αηδίας. Ο εργολάβος Μπενουά Πινγκλέτ καταπιέζεται, συνθλίβεται, από την Ανζελίκ, τη δύστροπη σύζυγό του, μία μέγαιρα που τον έχει ευνουχίσει και που δεν έχει τίποτε το αγγελικό.
Από την άλλη, οι Παλιαρντέν: αυτοί είναι παντρεμένοι 15 χρόνια και σε αυτή την συζυγική σχέση το πάθος δεν είχε διάρκεια. Ο κύριος παραμελεί την κυρία. Εκείνη, ανικανοποίητη και πικαρισμένη από την αδιαφορία του συζύγου της, πείθεται από το συνεταίρο και φίλο τους να ενδώσει στη μοιχεία για να δώσει ένα παραδειγματικό μάθημα στο αδιάφορο έτερο της ήμισυ.
Γύρω από αυτήν την απολαυστική τετράδα, κινούνται ένας επαρχιώτης δικηγόρος, βραδύγλωσσος και κολλιτσίδα, φορτωμένος με τις τρεις καθόλου συμπαθητικές κορούλες του που μόλις έχουν βγει από το μοναστήρι, ένας ανιψιός ακόμη παρθένος, και μία καθόλου ντροπαλή υπηρέτρια.
Όλοι αυτοί θα βρεθούν, στην οδό Προβηγκίας, αριθμός 220, σε ένα ξενοδοχείο «ειδικό για παντρεμένους κατά ζεύγος, κατά μόνας ή κατά ομάδας».
Σε όποια κατεύθυνση όμως και να στραφούν οι ήρωες στο ξενοδοχείο αυτό, που εγγυάται στα παράνομα ζευγάρια «ασφάλεια και διακριτικότητα», όποια σκάλα κι αν ανέβουν, σε όποιο δωμάτιο και να μπουν, πάντοτε βρίσκουν μπροστά τους ανθρώπους που δεν θέλουν να συναντήσουν και που τους φράζουν κάθε διέξοδο. Ο διευθυντής του ξενοδοχείου και η …..ιδιαίτερη αδελφή του, ένας αστυνομικός επιθεωρητής που καραδοκεί να ξεσκεπάσει την αμαρτία, όλοι συνθέτουν το σκηνικό της θεοπάλαβης αυτής φάρσας. Τη συνέχεια μπορείτε να την φανταστείτε και να την δείτε στην σκηνή από 25 Οκτωβρίου.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Βάσια Παναγοπούλου – Πάνος Αμαραντίδης
Διασκευή: Πάνος Αμαραντίδης
Μετάφραση: Βάσια Παναγοπούλου
(Στην διασκευή συνεργάστηκε η Ελένη Λευθεριώτη)
Σκηνικά: Πάνος Πετρίδης
Φωτισμοί: Νίκος Βούλγαρης
Κοστούμια: Θοδωρής Τρανούλης
Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Μηλιόγλου
Φωτογράφιση: Γιώργος Καλφαμανώλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Λευθεριώτη
Πρωταγωνιστούν: Παύλος Κοντογιαννίδης, Βάσια Παναγοπούλου, Κώστας Αποστολάκης, Κώστας Φλωκατούλας, Τζένη Διαγούπη, Βασίλης Κούκουρας, Χρύσα Κλούβα, Παναγιώτης Καρμάτης, Νένα Δρογγίτη, Ηλιάνα Καλυμνάκη, Μαρίνα Μάλλιου
και ο Παντελής Καναράκης.
Παραγωγή: Alhambra Art Theatre Productions
ALHAMBRA ART THEATRE (ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΑΜΠΡΑ)
Διεύθυνση: Στουρνάρη 53, Αθήνα 104 32
Τηλέφωνα Θεάτρου – κρατήσεις : 210 522 0120-1
Web address: www.alhambra-art-theatre.gr
e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Facebook: https://www.facebook.com/alhambraarttheatre
Instagram: https://www.instagram.com/alhambraarttheatre/
Έναρξη παραστάσεων: Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2019
Λήξη παραστάσεων: Κυριακή των Βαΐων
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή στις 20:00
Σάββατο στις 18:00 & στις 20:30
Κυριακή στις 18:00
Διάρκεια παράστασης: 2 ώρες με διάλειμμα
Προπώληση - Κρατήσεις εισιτηρίων: www.ticketplus.gr https://www.ticketplus.gr/event/69/ksenodoxeion-o-pradeisos?fbclid=IwAR0bsig6QSzrRTxA529h7thTEkmXLccEM8kh5D5WtxNwwXUu_krfEkf3Klo
Τιμές Εισιτηρίων:
Παρασκευή:
VIP: Κανονικό 20€
Α Ζώνη: Κανονικό 18€, Μειωμένο* 16€, ΑΜΕΑ 10€
Β Ζώνη: Κανονικό 16€, Μειωμένο* 14€, ΑΜΕΑ 10€
Γ Ζώνη: Κανονικό 14€, Μειωμένο* 12€, ΑΜΕΑ 10€
Εξώστης: Κανονικό 16€, Μειωμένο* 14€, ΑΜΕΑ 10€
Σάββατο στις 18:00 & Κυριακή:
VIP: Κανονικό 23€
Α Ζώνη: Κανονικό 20€, Μειωμένο* 18€, ΑΜΕΑ 10€
Β Ζώνη: Κανονικό 17€, Μειωμένο* 15€, ΑΜΕΑ 10€
Γ Ζώνη: Κανονικό 14€, Μειωμένο* 12€, ΑΜΕΑ 10€
Εξώστης: Κανονικό 17€, Μειωμένο* 15€, ΑΜΕΑ 10€
Σάββατο στις 20:30:
VIP: Κανονικό 27€
Α Ζώνη: Κανονικό 22€
Β Ζώνη: Κανονικό 18€
Γ Ζώνη: Κανονικό 15€
Εξώστης: Κανονικό 18€
*Μειωμένο: Φοιτητικό, Ανέργων, Άνω των 65
Για ομαδικές κρατήσεις (άνω των 20 ατόμων) καλέστε στο 210 220 3000 για ειδικές τιμές.
Λίγα λόγια για την ιστορία του έργου:
Το «Ξενοδοχείον ο Παράδεισος», των Georges Feydeau & Maurice Desvallieres, είναι ένα από τα πιο γνωστά και πολυπαιγμένα έργα του Georges Feydeau, ο οποίος το έγραψε σε συνεργασία με τον Γάλλο συγγραφέα Maurice Desvallieres το 1894. Πρωτότυπος τίτλος του: «Ξενοδοχείο της ελεύθερης συναλλαγής» που διασκευάστηκε από τον Πιερ Γκλενβίλλ με τον τίτλο «Ξενοδοχείον ο Παράδεισος».
Ένας σύγχρονος του Φεντώ έλεγε ότι ο στόχος του συγγραφέα σε αυτό το θεατρικό έργο ήταν να φέρει το γρηγορότερο σε αντιπαράθεση τα πρόσωπα ακριβώς εκείνα που δεν θα έπρεπε ποτέ να συναντηθούν. Το έργο δεν είναι ένα κλασικό βωντβίλ· περιγράφει κυρίως µία παρολίγον μοιχεία και μια λίμπιντο που εμποδίζεται από το ατελείωτο «chassé-croisé» απίθανων και απίστευτων καταστάσεων και γεγονότων.
Πρόκειται για μια έξοχη κωμωδία του Ζώρζ Φεντώ, στην οποία ο Γάλλος συγγραφέας επιχειρεί να καυτηριάσει τον καθωσπρεπισμό της αστικής τάξης και την αδυναμία των μελών της να ικανοποιήσουν τις βαθύτερες τους επιθυμίες, επειδή αυτές δεν ταυτίζονται με τα κοινωνικά «πρέπει». Ο θεατής παρακολουθεί λοιπόν τους καλοκουρδισμένους ήρωες του Φεντώ να βρίσκονται μετέωροι ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, στο είναι και στο φαίνεσθαι, στην ανθρώπινη επιθυμία και στις επιταγές της κοινωνίας, στην πλάνη και στην ουσία των πραγμάτων και τέλος στην ευτυχία και στην απόλυτη δυστυχία. Μέσα σε ένα κρεσέντο ευτράπελων και κωμικοτραγικών καταστάσεων, ο ένας προσπαθεί να κρυφτεί από τον άλλον, επειδή κανείς δεν είναι ο εαυτός του, αλλά είναι αυτό που οι «Άλλοι» επιθυμούν για αυτόν. Το κωμικό είναι συνάμα τραγικό, όταν ο άνθρωπος βλέπει μέσα σε αυτό τον εαυτό του, την κατάντια του ή καλύτερα την τραγική αδυναμία του να ζήσει και να επιλέγει ελεύθερα.
ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ
Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Πρόκειται για μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη, σε σκηνοθεσία της Μελίνας Σκούφου με την Χριστίνα Λυκοτσέτα με δραματοποιημένα αποσπάσματα αφηγήσεων από Χιώτες πρόσφυγες, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (1941-1944) βρέθηκαν αντιμέτωποι με την πείνα και το θανάτο που έπληξε το νησί, οι κάτοικοι του οποίου αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους ξεκινώντας ένα μακρύ ταξίδι με πολλούς κινδύνους. Πρώτος σταθμός τους η Τουρκία για να διοχετευθούν στη συνέχεια σε Κύπρο, Μέση Ανατολή, Συρία, Παλαιστίνη κ.λ.π. Αυτή η πτυχή της Ιστορίας, έχει καταγραφεί από τον Γιάννη Μακριδάκη στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Συρματένιοι Ξεσυρματένιοι· Όλοι» εμπνέοντας αυτόν τον θεατρικό μονόλογο σε μια περίοδο που η λήθη οδηγεί πολλούς Έλληνες να ξεχνούν ότι υπήρξαν στη θέση των προσφύγων αναγκαζόμενοι και εκείνοι κάποτε να εγκαταλείψουν τη χώρα τους καθώς δυο ήταν οι δρόμοι, όπως αναφέρεται και από Χιώτες εκείνης της εποχής: «ή το νεκροταφείο ή η βάρκα για την Τουρκία» και μετά από εκεί ποιος ξέρει για πού.
Όσοι επέζησαν αφηγούνται τις συνθήκες πείνας κι ανέχειας, τις νυχτερινές παράτολμες αποδράσεις από το νησί, τον φόβο των γερμανών, την μάχη με τα κύματα, τη ζωή στον στρατό της Μέσης Ανατολής, στους προσφυγικούς καταυλισμούς, τα χίλια άτομα σε στρατόπεδο – καταυλισμό στο Πορτ Σαίντ , τον εγκλεισμό στα «σύρματα», τον Ιερό Λόχο και την απελευθέρωση. Κάποιοι από αυτούς χάθηκαν στη διαδρομή. Παρόμοιες σκηνές με αυτές που βιώνουν οι σημερινοί πρόσφυγες.
Σε ένα σκηνικό αποτελούμενα από προσωπικά αντικείμενα, από ενδύματα και φωτογραφίες μέχρι σκεύη κουζίνας, βιβλία και βαλίτσες, ανασυνθέτοντας επί σκηνής τον οικείοι χώρο ενός σπιτιού της νησιωτικής επαρχίας. Μια αφήγηση με νόημα, με δράση, με άποψη, με απόλυτη συμμετοχή κάθε εκφραστικού μέσου της ηθοποιού, Χριστίνας Λυκοτσέτα, που ενσαρκώνει πολλούς ρόλους, μπαίνει σε διάφορες ψυχολογίες και αποκτά άλλη χροιά η φωνή της, για να συνεπάρει τους θεατές σε αυτό το ταξίδι ζωής και σκέψης.
Η σκηνοθεσία της Μελίνας Σκούφου βασίστηκε πολύ στο σκηνικό περιβάλλον που δημιούργησε η Γεωργία Μπούρδα, στην εκπληκτική μουσική επιλογή του Αντρέα Σκούφου και βέβαια στη διδασκαλία της ηθοποιού που από την πρώτη στιγμή αιχμαλώτισε την προσοχή του θεατή και απευθύνθηκε ευθέως στο θυμικό του για να παρακινήσει την σκέψη του. « Όπως σωστά επισημαίνει η σκηνοθέτης, ο πρόσφυγας δεν έχει ούτε φύλο, ούτε ηλικία». Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να επιβιώσει διασώζοντας ό,τι μπορεί από την οικογένειά του, από την αξιοπρέπειά του, ένας άνθρωπος που διατηρεί αναμμένη μέσα του τη σπίθα της ζωής.
TEXNES PLUS
Από την Μυρτώ Παπαιωάννου
Στο θέατρο Άβατον, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ύστερα από την θερμή ανταπόκριση του κοινού, ανεβαίνουν και πάλι οι «Συρματένιοι Ξεσυρματένιοι· Όλοι». Πρόκειται για μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη, το οποίο γράφτηκε το 2006.
Ο συγγραφέας
Ο Γιάννης Μακριδάκης γεννήθηκε το 1971 στη Χίο και σπούδασε μαθηματικά και το 1997 ίδρυσε το Κέντρο Χιακών Μελετών με σκοπό την έρευνα, αρχειοθέτηση, μελέτη και διάδοση των τεκμηρίων της Χίου. Οργανώνει τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα του Κέντρου, επιμελείται τις εκδόσεις του και διευθύνει το τριμηνιαίο περιοδικό “Πελινναίο”.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα, ο οποίος εδώ συγκέντρωσε και κατέγραψε προσωπικές αφηγήσεις από πρόσφυγες της Χίου που εγκατέλειψαν τον τόπο τους και (δι)έφυγαν με βάρκες από Χίο προς Μέση Ανατολή (Συρία, Κύπρο, Παλαιστίνη) μέσω Τουρκίας, κατά τη διάρκεια των ετών 1941-1944. Οι επιζήσαντες εξιστορούν στο βιβλίο αυτό τις συνθήκες πείνας κι εξαθλίωσης στη Χίο μετά την άφιξη των Γερμανών, τις απόπειρες απόδρασης από το νησί με βάρκες, τις περιπέτειες στη θάλασσα, την υποδοχή τους σε Τουρκία και Κύπρο, την ζωή στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Μέσης Ανατολής, τον εγκλεισμό τους στα «σύρματα», τον Ιερό Λόχο και μέχρι και την απελευθέρωση και την επιστροφή –για κάποιους- στο νησί.
Το έργο
Το έργο μέσα από αυτές τις μαρτυρίες μας ταξιδεύει στα γεγονότα της περιόδου εκείνης με μια χρονολογική συνοχή, ξεκινώντας από την επίταξη της Χίου από τους Γερμανούς, την περίοδο της κατοχής. Η ζωή των κατοίκων εξαθλιωμένη, δεν τους μένει άλλη επιλογή παρά να φύγουν. Ξεκινούν οι προσφυγικές ροές από τη Χίο προς τα τουρκικά παράλια με απώτερο προορισμό τη Μέση Ανατολή. Πολλοί πρόσφυγες προωθούνται από την Αγγλία μέσω της Τουρκίας στην Κύπρο, που ήταν βρετανική αποικία, όπου και γίνεται μία διαλογή ανάμεσα σε «στρατεύσιμους» και «άμαχους».
Οι «στρατεύσιμοι» προωθούνται εν συνεχεία στην Αίγυπτο, στη Συρία, το Ιράκ, την Παλαιστίνη και αλλού για εκπαίδευση και οι «άμαχοι» οδηγούνται σε προσφυγικούς καταυλισμούς στην Παλαιστίνη, στο Σινά, στο Λίβανο, μέχρι και το Βελγικό Κονγκό και την Γκάνα. Το 1942 οι Βρετανοί αποφασίζουν να μεταφέρονται πλέον οι Έλληνες πρόσφυγες από τα Μικρασιατικά παράλια κατευθείαν στο Χαλέπι της Συρίας, διασχίζοντας με τρένα την Τουρκική ενδοχώρα. Στη Συρία πλέον θα γίνεται ο διαχωρισμός των προσφύγων σε «στρατεύσιμους» μη «στρατεύσιμους» και θα προωθούνται εν συνεχεία ανάλογα στους προορισμούς τους. Είναι αυτοί », αυτούς που αποκαλούνται στο έργο «συρματένιοι» και «ξεσυρματένιοι». Το 1943 ξεκινά η διαλογή των στρατολογημένων από τους Άγγλους Ιερολοχίτες, για να πολεμήσουν σε διάφορες μάχες. Το 1944 αποχωρούν οι Γερμανοί από τη Χίο, ωστόσο οι Χιώτες πρόσφυγες, οι «συρματένιοι» και οι «ξεσυρματένιοι», επιστρέφουν πίσω στον τόπο τους μέσα τα επόμενα δύο χρόνια.
Μέσα από τους μονολόγους που ερμηνεύει η Χριστίνα Λυκοτσέτα, οι αφηγήσεις παίρνουν σάρκα και οστά. Ενσαρκώνει διαδοχικά πολλούς ρόλους, ανδρών και γυναικών, μεγάλων και μικρών με πολύ πάθος και εκφραστικότητα, μεταδίδοντας και στους θεατές όλο το κλίμα της εποχής εκείνης μαζί με τα συναισθήματα του καθενός από τις ιστορίες. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα κατά την γνώμη μου το γεγονός ότι παρά την διάκριση της μιας ιστορίας από την άλλη, μέσω του φωτισμού, τη μουσικής και της διακριτικής αλλαγή ύφους από την ερμηνεύτρια, ωστόσο δίνονται στα πρόσωπα των προσφύγων μια συνέχεια, μια ομοιότητα στην υπόστασή τους. Η σκηνοθέτιδα Μελίνα Σκούφου αναδεικνύει με μεγάλη αμεσότητα αυτό το στοιχείο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η συνέχεια στην δραματοποίηση των προσώπων αποτελεί τον σημαντικότερο συμβολισμό, καθώς ενώνει τις ιστορίες αλλά και τα προφίλ των προσφύγων, διαπιστώνοντας όλοι μας αυτή την τραγικότητα ακόμα βαθύτερα: ότι οι πρόσφυγες είναι παντού και πάντα ίδιοι, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, ηλικία και σύνορο.
Κατά τα άλλα πρόκειται για μια σκηνοθετική ματιά που επενδύει στην απλότητα, μέσα από την οποία το ανθρώπινο δράμα αποκαλύπτεται ωστόσο χωρίς επίκληση στο συναίσθημα και χωρίς διαθέσεις θυματοποίησης, επικεντρώνοντας στην κάθε ανθρώπινη ιστορία, όπως εκείνη βιώθηκε.
Τα σκηνικά της Γεωργίας Μπούρδα ήταν κατάλληλα με την ιστορική περίσταση, τα πιο βασικά και απαραίτητα αντικείμενα της εποχής, καθημερινής ως επί το πλείστον χρήσης, το ίδιο και τα κοστούμια, που αποτελούνταν από ρούχα εποχής τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Η μουσική από τον Ανδρέα Σκούφο ήταν εξίσου ταιριαστή με το κλίμα και την δραματικότητα της εποχής.
Πρόκειται για μια παράσταση που δημιουργεί προβληματισμούς ως προς το ζήτημα της προσφυγιάς, και της ατέρμονης διαιώνισής της μέσα στις εποχές. Είναι πραγματικά ανατριχιαστικό να ακούς και να έρχεσαι κοντά στις δραματικές ιστορίες των Χιωτών προσφύγων, όταν στις μέρες μας είναι η Χίος ένα από τα νησιά που υποδέχεται τους πρόσφυγες που συρρέουν στην Ελλάδα.
Το έργο αυτό αποτελεί μια ιδανική ευκαιρία για όσους δεν γνωρίζουν αυτή την πτυχή της ελληνικής ιστορίας, αλλά και για όσους θεωρούν πως γνωρίζουν, να ξανασκεφτούν κι ίσως να αναπλαισιώσουν τις σκέψεις τους για τις πανανθρώπινες αυτές οντότητες, τους πρόσφυγες. Επιπλέον, πέρα από τους ενήλικες θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να παρακολουθήσουν την παράσταση και μαθητές Λυκείου, καθώς πρόκειται για μια παράσταση καθόλου δυσνόητη για την ηλικία τους, που θα τους πρόσφερε αφορμή για προβληματισμούς και παραλληλισμούς.