Από το λογαριασμό του Τάκη Πολίτη στο facebook

Ο όρος Shoah, που στα σύγχρονα εβραϊκά σημαίνει «καταστροφή», άρχισε να χρησιμοποιείται συστηματικά από την δεκαετία του 1950. Προσδιορίζει ειδικά την εξόντωση των εβραίων, υιοθετώντας μια μερική ανάγνωση του ναζιστικού Ολοκαυτώματος, καθιστώντας έτσι αόρατα εκατομμύρια άλλα θύματα της ίδιας ναζιστικής δομικής βίας.

Ο σιωνισμός προκειμένου να θωρακίσει ιδεολογικά το αποικιοκρατικό δημιούργημά του, εργαλειοποίησε τον εβραϊκό πόνο, κατέστησε τη μνήμη της Shoah θεμελιώδες χαρακτηριστικό του Ισραήλ, την χρησιμοποίησε και την μετέτρεψε σε πολιτικό δόγμα, απρόσβλητο στην αμφισβήτηση και χρήσιμο στην ατιμωρησία.

Η πεποίθηση ότι η Shoah είναι το χειρότερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας έχει εδραιωθεί στη συλλογική συνείδηση, η αφήγησή της έχει ιεροποιηθεί, έχει αναχθεί σε απόλυτη ηθική αλήθεια. Έτσι κατασκευάστηκε μια κατ’ εξαίρεση μνήμη, η οποία επιβάλλει ιεραρχίες πένθους, μετατρέπει τις στατιστικές σε ηθική και αναδεικνύει το εβραϊκό θύμα σε απόλυτα διαχρονικό και παγκόσμιο θύμα.

Το σιωνιστικό καθεστώς σφετερίζεται τη μνήμη του ναζιστικού Ολοκαυτώματος, το ιδιοποιείται αθροίζοντας στη σιωνιστική πλευρά όλους τους εβραίους-θύματα των χιτλερικών, διαπράττει λαθροχειρία και ιεροσυλία σε βάρος της μνήμης των εβραίων θυμάτων του ναζισμού. Μόλις δύο από τα συνολικά 11 -μόνιμα και πρόσθετα- μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ισραήλ έχουν οικογενειακό ιστορικό ως θύματα -και μάλιστα με γονείς επιζώντες, όχι εξοντωθέντες- του Ολοκαυτώματος.

Η Shoah επιβάλλει μια παγίδα: την μέτρηση των φρικαλεοτήτων με βάση την αριθμητική των θυμάτων. Προτάσσει τον τεράστιο αριθμό των εβραίων που εξοντώθηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και την καθιστά κατηγορηματικά την χειρότερη από οποιαδήποτε άλλη φρικαλεότητα. Αλλά η παγκόσμια ιστορία έχει -δυστυχώς- να επιδείξει πολλές φρικαλεότητες, κάποιες αριθμητικά μεγαλύτερες της Shoah, ειδικά εναντίον πληθυσμών και λαών εκτός Ευρώπης.

Στη Λατινική Αμερική, 50-90 εκατομμύρια ιθαγενείς υπολογίζεται ότι εξοντώθηκαν ποικιλοτρόπως κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα, στο πρώην βελγικό Κονγκό, 10-13 εκατομμύρια Αφρικανοί εκτιμάται ότι εκτελέστηκαν από το αποικιοκρατικό καθεστώς του Λεοπόλδου Β’. Το 1971, στον πόλεμο ανεξαρτησίας του Μπαγκλαντές, τρία εκατομμύρια άνθρωποι σφαγιάστηκαν από τον πακιστανικό στρατό. Ο κατάλογος είναι μεγάλος. Οι αποτιμήσεις δεν μπορεί να είναι ποσοτικές, η κάθε μια περίπτωση -του ναζιστικού Ολοκαυτώματος προφανώς συμπεριλαμβανομένου- χρήζει σεβασμού και μνήμης.

Το ναζιστικό Ολοκαύτωμα ήταν ένα ανείπωτο έγκλημα. Αλλά δεν μπορεί να λειτουργεί ως το απόλυτο κριτήριο με το οποίο κατατάσσεται το κακό και μετριέται ο πόνος. Γιατί ο ανθρώπινος πόνος ούτε μετριέται, ούτε κατατάσσεται, ούτε συγκρίνεται. Αυτό που συγκρίνεται είναι η δύναμη να διατηρείς πάντα επίκαιρο τον «δικό» σου πόνο και να μετατρέπεις σε λήθη τον πόνο του άλλου. Και αυτήν την δύναμη, αυτή την υπεροχή, την έχει ο σιωνισμός. Αλλά αυτή η διαστρέβλωση της μνήμης είναι μια άλλη, νέα μορφή βίας.

Η Γάζα επί δύο περίπου χρόνια βομβαρδίζεται και επί πέντε μήνες λιμοκτονεί. Οι κάτοικοί της καίγονται στις σκηνές τους, θάβονται ζωντανοί κάτω από τα χαλάσματα, στερούνται νερού, τροφής και φαρμάκων. Έρευνες δημοσιευμένες σε επιστημονικά περιοδικά εκτιμούν ότι συνολικά οι νεκροί, οι τραυματίες που πέθαναν στη συνέχεια και οι «αγνοούμενοι» Παλαιστίνιοι φτάνουν σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες περισσότεροι από τις επίσημες καταγραφές. Από προχθές το Ισραήλ δρομολόγησε την «τελική λύση». Αλλά οι υποστηρικτές του σιωνισμού παρουσιάζουν τους δράστες ως θύματα, επικαλούμενοι τη μνήμη και την αριθμητική του ναζιστικού Ολοκαυτώματος.

Όμως η δομική βία δεν μετριέται με μαθηματικά. Μετριέται από την πρόθεσή της, από τον σχεδιασμό της, από το σύστημα εφαρμογής της. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα είναι ένα σύγχρονο ολοκαύτωμα με όλα τα χαρακτηριστικά του: δεδηλωμένη πρόθεση εξόντωσης, συστηματική απανθρωποποίηση του πληθυσμού-στόχου, υιοθέτηση πολιτικών θανάτου, εκτοπισμού και πείνας, συστημικό σχέδιο εθνοκάθαρσης, βιομηχανική εφαρμογή του σε ολόκληρο τον παλαιστινιακό πληθυσμό. Η Γάζα σήμερα δεν χρειάζεται θαλάμους αερίων. Ολόκληρη η Λωρίδα έχει μετατραπεί σε μια παγίδα θανάτου, σε έναν απέραντο μαζικό τάφο. Και αυτό που ορίζει ένα ολοκαύτωμα δεν είναι ο αριθμός των νεκρών, αλλά ο καλά μελετημένος μηχανισμός για την εξόντωση των ανεπιθύμητων πληθυσμών.

Το ολοκαύτωμα που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα έχει μια τεράστια ποιοτική διαφορά, μια διαφορά χωρίς ιστορικό προηγούμενο: εξελίσσεται on camera, ο κόσμος ολόκληρος το παρακολουθεί καθημερινά. Ενώ το ναζιστικό καθεστώς απέκρυψε τα εγκλήματά του, η γενοκτονία στη Γάζα -παρά τις στοχευμένες δολοφονίες εκατοντάδων εργαζόμενων στα ΜΜΕ- μεταδίδεται ζωντανά. Οι κυβερνήσεις και οι λαοί του κόσμου παρακολουθούν τα παιδιά να βομβαρδίζονται και να λιμοκτονούν και δεν θέλουν, ή δεν μπορούν, να κάνουν κάτι για να σταματήσουν αυτή τη φρίκη. Αυτό το επίπεδο παγκόσμιας συνενοχής και αδυναμίας είναι πρωτοφανές. Είναι τρομακτική, αλλά ταυτόχρονα εξοργιστική, η διαπίστωση της τεράστιας δύναμης ελέγχου του σιωνισμού στα κέντρα εξουσίας -πολιτικά, επιχειρηματικά, μιντιακά- του σύγχρονου κόσμου.

Η Ευρώπη είναι αυτή που έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του αποικιοκρατικού μορφώματος. Η Ευρώπη, λοιπόν, πρώτη από όλους τους άλλους, έχει την ηθική υποχρέωση να σταματήσει αυτή την γενοκτονία. Με έμπρακτα μέσα, όχι με άυλες πράξεις. Αυτοί που μέχρι χθες πεισματικά αρνιόντουσαν να αναγνωρίσουν παλαιστινιακό κράτος με τη Γάζα ως φυλακή, σήμερα υποκριτικά διαγκωνίζονται να το αναγνωρίσουν με τη Γάζα ως νεκροταφείο. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι λαοί -σε διαφορετικό βαθμό- είμαστε όλοι συνένοχοι για το ολοκαύτωμα της εποχής μας.

Το μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής Αριστεράς διακατέχεται από σύνδρομο φοβίας απέναντι στην κατηγορία του αντισημιτισμού. Φοβούμενη -στην καλύτερη περίπτωση- μήπως μια ξεκάθαρη στάση κατά του γενοκτόνου Ισραήλ χαρακτηρισθεί ως αντισημιτισμός, υστερεί τόσο σε λόγο, όσο και πολύ περισσότερο σε έργο, κατά του σιωνιστικού κράτους. Όμως η κριτική στον σιωνισμό δεν είναι αντισημιτισμός, αντίθετα «η επιμονή ότι οι εβραίοι υποστηρίζουν εγγενώς τον σιωνισμό και το αποτρόπαιο σιωνιστικό κράτος, αυτό είναι ο πραγματικός αντισημιτισμός», αναφέρει στην διακήρυξή του το Εβραϊκό Αντισιωνιστικό Συνέδριο (Βιέννη, 13-15 Ιουνίου 2025).

Επιπλέον, η ευρωπαϊκή Αριστερά βρίσκεται σε ιδεολογική σύγχυση, δυσκολεύεται να υπερασπιστεί απροϋπόθετα -ως θα όφειλε- την ενωμένη εθνικοαπελευθερωτική ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση και τους ελάχιστους συμμάχους της. Δυσκολεύεται να αντιληφθεί τους αντιαποικιοκρατικούς αγώνες -ανεξάρτητα από τα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα που τους διεξάγουν- ως μέρος του διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Όμως η απάντηση στο ερώτημα αν τα αντιαποικιοκρατικά κινήματα -ανεξάρτητα από την πολιτική και κοινωνική τους φυσιογνωμία- συμπεριλαμβάνονται στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, έχει ήδη δοθεί πριν από έναν αιώνα. Το 1920, στο 2ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το σύνθημα «Προλετάριοι του κόσμου, ενωθείτε» -με πρόταση του Λένιν- επεκτάθηκε σε «Προλετάριοι και καταπιεσμένοι λαοί όλων των χωρών, ενωθείτε», ακριβώς για να δηλώνεται αυτή η συμπερίληψη.

Ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι πρώτα από όλα αγώνας για την γη τους, την ελευθερία τους και την αξιοπρέπειά τους. Το ολοκαύτωμα που βιώνουν δεν θα τους εξαφανίσει, αντίθετα τους κάνει ψυχικά πιο δυνατούς, το έδειξαν χθες με την διαδήλωση χιλιάδων Παλαιστίνιων στους ερειπωμένους δρόμους της Γάζας. Αλλά ο αγώνας τους, είναι αγώνας και για όλους εμάς. Γιατί ένα φάντασμα πλανιέται πάλι στον ουρανό. Όμως αυτή τη φορά δεν είναι το ελπιδοφόρο φάντασμα του κομμουνισμού πάνω από την Ευρώπη, όπως έγραψαν οι Μαρξ και Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Είναι το μαύρο φάντασμα του σιωνισμού πάνω από όλο τον κόσμο. Είναι ο φασισμός της εποχής μας. Και στον αγώνα κατά του φασισμού της εποχής μας, κατά του σιωνισμού, πρέπει να συστρατευτούμε όλοι μας -ο καθένας με τον τρόπο του- στο πλευρό των Παλαιστινίων.