Σε εξέλιξη βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις του νέου σχεδίου συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα με διεθνή μέσα ενημέρωσης να έχουν διαρρεύσει λεπτομέρειες της.
Συγκεκριμένα, το Reuters δημοσιοποίησε ένα περίγραμμα της πρώτης φάσης της συμφωνίας μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς, σύμφωνα με πληροφορίες που έχει λάβει από έναν Ισραηλινό και έναν Παλαιστίνιο αξιωματούχο.
Αναφέρει ότι η πρώτη φάση περιλαμβάνει:
33 όμηροι θα αφεθούν ελεύθεροι. Σε αυτούς περιλαμβάνονται παιδιά, γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών στρατιωτών, άνδρες άνω των 50 ετών, τραυματίες και ασθενείς. Το Ισραήλ πιστεύει ότι οι περισσότεροι είναι ζωντανοί, αλλά δεν έχει επίσημη επιβεβαίωση.
Την 16η ημέρα από την έναρξη ισχύος της συμφωνίας, θα ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για ένα δεύτερο στάδιο, με στόχο την εξασφάλιση της επιστροφής των υπόλοιπων ζωντανών ομήρων – ανδρών στρατιωτών και νεότερων ανδρών πολιτών – και την επιστροφή των σωμάτων των νεκρών ομήρων.
Σε αντάλλαγμα για τους ομήρους, το Ισραήλ θα απελευθερώσει από τις φυλακές του σημαντικό αριθμό Παλαιστίνιων κρατουμένων, αν και το πόσοι ακριβώς θα εξαρτηθεί από το πόσοι όμηροι είναι ακόμη ζωντανοί. Οι δύο αξιωματούχοι έδωσαν στο Reuters ελαφρώς διαφορετικές ενδείξεις για το πόσοι είναι – ο Ισραηλινός αξιωματούχος είπε ότι ο αριθμός θα είναι «πολλές εκατοντάδες», ενώ ο Παλαιστίνιος αξιωματούχος είπε ότι θα είναι περισσότεροι από 1.000
Το πού θα σταλούν οι κρατούμενοι δεν έχει ακόμη συμφωνηθεί, αλλά όποιος έχει καταδικαστεί για δολοφονία ή θανατηφόρες επιθέσεις δεν θα αφεθεί ελεύθερος στην κατεχόμενη από το Ισραήλ Δυτική Όχθη και όποιος συμμετείχε στην επίθεση της 7ης Οκτωβρίου 2023 κατά του Ισραήλ επίσης δεν θα αφεθεί ελεύθερος
Το Ισραήλ δεν θα αποσύρει πλήρως τα στρατεύματά του από τη Γάζα μέχρι να επιστραφούν όλοι οι όμηροι, αλλά θα υπάρξει σταδιακή αποχώρηση, με τις ισραηλινές δυνάμεις να παραμένουν στη συνοριακή περίμετρο.
Θα υπάρξουν ρυθμίσεις ασφαλείας στο διάδρομο της Φιλαδέλφειας που συνορεύει με την Αίγυπτο, κατά μήκος του νότιου άκρου της Γάζας, με το Ισραήλ να αποσύρεται από τμήματα του μετά τις πρώτες ημέρες της συμφωνίας
Οι άοπλοι κάτοικοι της βόρειας Γάζας θα επιτραπεί να επιστρέψουν, με έναν μηχανισμό που θα διασφαλίζει ότι δεν θα μεταφερθούν εκεί όπλα, και το πέρασμα της Ράφα μεταξύ Αιγύπτου και Γάζας θα αρχίσει να λειτουργεί σταδιακά. Θα υπάρξει σημαντική αύξηση της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας
ΥΠΕΞ Κατάρ: Οι διαπραγματεύσεις για την κατάπαυση πυρός βρίσκονται στο τελικό στάδιο
Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών του Κατάρ -το οποίο παίζει κομβικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών- Ματζεντ Αλ Ανσάρι, δήλωσε ότι η χώρα του πιστεύει ότι οι διαπραγματεύσεις για την κατάπαυση του πυρός και την απελευθέρωση των ομήρων μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς βρίσκονται «στο τελικό στάδιο», αλλά προειδοποίησε ότι οι άνθρωποι «δεν πρέπει να είναι υπερβολικά ενθουσιασμένοι με αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή».
Συγκεκριμένα, σε δηλώσεις του ανέφερε ότι «Είναι πολύ σημαντικό να μην ανεβάζουμε τις προσδοκίες σε ένα επίπεδο που δεν συνδέεται με αυτό που συμβαίνει επί του πεδίου αυτή τη στιγμή».
«Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα ανεπτυγμένο στάδιο. Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο. Αλλά προφανώς, μέχρι να υπάρξει ανακοίνωση δεν θα πρέπει να είμαστε υπερβολικά ενθουσιασμένοι για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή» τόνισε.
Ο Αλ Ανσάρι επεσήμανε ότι ευχαρίστησε τους εκπροσώπους τόσο της κυβέρνησης Μπάιντεν όσο και της επερχόμενης κυβέρνησης Τραμπ από τις ΗΠΑ που συμμετέχουν στις συνομιλίες και δήλωσε ότι «οι συναντήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί εδώ στη Ντόχα είναι παραγωγικές. Είναι θετικές και ελπίζουμε να ακούσουμε κάποιες εξελίξεις».
Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών επανέλαβε στη συνέχεια την πάγια θέση του Κατάρ για τη σύγκρουση, λέγοντας:
«Αυτός ο πόλεμος θα έπρεπε να έχει τελειώσει εδώ και πολύ καιρό. Το ανθρωπιστικό κόστος του συνεχιζόμενου πολέμου είναι αφόρητο και συνεχίζει να είναι αφόρητο για τον λαό της Γάζας και για τη σταθερότητα και την ασφάλεια αυτής της περιοχής. Ως εκ τούτου, λέμε και πάλι και καλούμε και τα δύο μέρη να συμμετάσχουν σοβαρά στις διαπραγματεύσεις, οι οποίες διεξάγονται αυτή τη στιγμή, αλλά επίσης, παροτρύνουμε και τις δύο πλευρές να τερματίσουν αυτό το θέμα τώρα και να υπογράψουν τη συμφωνία το συντομότερο δυνατό, έτσι ώστε τόσο οι όμηροι όσο και οι κρατούμενοι να επιστρέψουν στις οικογένειές τους».
Υπενθυμίζεται ότι στις 7 Οκτωβρίου 2023 η Χαμάς εξαπέλυσε επίθεση στο Ισραήλ, σκοτώνοντας 1.200 ανθρώπους και παίρνοντας περισσότερους από 250 ομήρους, σύμφωνα με ισραηλινούς υπολογισμούς.
Στη συνέχεια, το Ισραήλ με συνεχείς επιθέσεις και βομβαρδισμούς σε κατοικημένες περιοχές έχει σκοτώσει περισσότερους από 46.000 Παλαιστίνιους ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά στη Γάζα, σύμφωνα με Παλαιστίνιους αξιωματούχους υγείας.
Τελευταία παράταση για το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» έως 28 Φεβρουαρίου 2025 στο θέατρο Άλφα - Ληναίος-Φωτίου!
Θέλω να σου κρατάω το χέρι
(I want to hold your hand)
του Τάσου Ιορδανίδη
4ος χρόνος
Στις 17 Οκτωβρίου 1963, οι Beatles ηχογραφούσαν για πρώτη φορά σε FourTrack το τραγούδι τους I Want to Hold Your Hand (Θέλω να σου κρατάω το χέρι).
Το νούμερο ένα χιτ του 1964 στη Βρετανία έδωσε το 2021 την έμπνευση για τη συγγραφή ενός σύγχρονου θεατρικού έργου που εγκαινίασε τη νέα καλλιτεχνική εποχή ενός από τα ιστορικότερα θέατρα της Αθήνας.
Η κούραση στον γάμο, η κρίση που βιώνουν οι άνθρωποι μετά από πολλά χρόνια συγκατοίκησης, η απιστία κι ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής γίνονται το σκηνικό για δύο «παράνομους» εραστές.
Η παγκόσμια δραματουργία έχει συχνά ασχοληθεί με το ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων, με τις ανάγκες των δύο φύλων, με τα θέλω τους και τα πρέπει τους, ίσως επειδή ο θεατής άμεσα ή έμμεσα μπορεί να ταυτιστεί πολύ εύκολα και να κινητοποιηθεί συναισθηματικά. Οι δύο ήρωες μάς «προσκαλούν» να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ και να αντιληφθούμε, μέσα από τις συναντήσεις τους, ότι αυτό που ψάχνουμε όλοι μας στο τέλος της ημέρας είναι η ουσιαστική συντροφικότητα. Κάποιον να μας κρατάει το χέρι.
Θα τα καταφέρουν;
Οι περισσότεροι θεατές, μας είπαν, ότι είδαν τη δική τους ιστορία επί σκηνής…
Ο S.C. ή αλλιώς ο «άνδρας με το κίτρινο μπλουζάκι» ήταν μάρτυρας – κλειδί στον θανάσιμο ξυλοδαρμό του Ζακ Κωστόπουλου/ της Zakie Oh, τον οποίο η αστυνομία δήλωνε αδυναμία να εντοπίσει. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του ΟΜΝΙΑ tv, ο συγκεκριμένος βρίσκεται ανάμεσα στα 9 άτομα που συνελήφθησαν την Παρασκευή για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης.
Η εγκληματική οργάνωση προχωρούσε και σε απάτες σε βάρος του Δημοσίου, μέσω της δημιουργίας 40 εταιρειών-«φαντάσματα» που είχαν ως «βιτρίνα» αστέγους, ως σύστημα μη απόδοσης ΦΠΑ ενώ ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και 4 αστυνομικοί που υπηρετούσαν στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ. και στην Οικονομική Αστυνομία.
Στην παρούσα δικογραφία ο S.C. παρουσιάζεται ως μέλος της εγκληματικής οργάνωσης, επιφορτισμένος με την αυτοπρόσωπη επίβλεψη δυο εταιριών στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης και στην Αργυρούπολη, πραγματοποιούσε επισκέψεις στο στρατηγείο της εγκληματικής οργάνωσης ενώ συναντούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και τους υπαρχηγούς της οργάνωσης. Σύμφωνα με το πόρισμα της αρχής, προκύπτουν εμβάσματα από λογαριασμούς εταιρίας της οργάνωσης σε τραπεζικό λογαριασμό Λιθουανίας του S.C. ενώ στην ΕΡΓΑΝΗ είχε εγγραφεί ως υπάλληλος γραφείου εταιρίας της οργάνωσης.
Η αστυνομία δεν μπορούσε να τον εντοπίσει
Όπως εξηγεί η Άννα Νίνη στο ΟΜΝΙΑ, τoν Δεκέμβριο του 2021 και ενώ η δίκη για τον φονικό ξυλοδαρμό του Ζακ Κωστόπουλου σε πρώτο βαθμό βρισκόταν σε εξέλιξη, κατέθεσαν οι αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού από τον κατάλογο του παραπεμπτικού βουλεύματος. Η αστυνομία τότε είχε απαντήσει πως δεν κατάφερε να βρει τον «άντρα με το κίτρινο μπλουζάκι».
Οι γονείς του Ζακ Κωστόπουλου είχαν αναγκαστεί να καταφύγουν σε έκκληση με επιστολή προς τους υπουργούς Δημόσιας Τάξης, Θεοδωρικάκο και Δικαιοσύνης, Τσιάρα, προκειμένου η αστυνομία να κάνει ό,τι προβλέπεται από τον νόμο και να φέρει στο δικαστήριο τον άνδρα με το κίτρινο μπλουζάκι. Το δικαστήριο διέταξε τη βίαιη προσαγωγή του διότι κλητεύθηκε εμπρόθεσμα και δεν εμφανίστηκε, καθώς η μαρτυρία το κλήθηκε αναγκαία.
Όπως αναφέρεται στην παρούσα δικογραφία που σχηματίστηκε από την αστυνομία όμως, το ίδιο διάστημα και συγκεκριμένα την 6/1/2022 είχε συλληφθεί από Τμήμα Ασφαλείας Παλαιού Φαλήρου διότι εκκρεμούσε σε βάρος του απόφαση του Ε´ Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Παρόλα αυτά, η αστυνομία απάντησε και πάλι πως δεν μπορεί να εντοπιστεί ώστε να καταθέσει στο δικαστήριο για τον φονικό ξυλοδαρμό του Ζακ Κωστόπουλου. Συνελήφθη επιπλέον και στις 5-12-2022 από την Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Αθηνών, διότι εκκρεμούσε βάρος του ένταλμα σύλληψης από το 2017.
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος είχε διαδραματίσει κομβικό ρόλο την ημέρα της δολοφονίας. Είχε εμφανιστεί σε βίντεο έξω από το κατάστημα «Βενέτης» στη συμβολή των οδών Γλάδστωνος και Πατησίων, όπου υπάρχει και η πρώτη οπτική καταγραφή του Ζακ Κωστόπουλου. Ο Ζακ τότε είχε εμφανιστεί να προσπαθεί να μπει στο αρτοποιείο, αλλά εμποδίστηκε έντονα από τον συγκεκριμένο άνθρωπο έξω από το κατάστημα.
Στο βίντεο αυτόπτη μάρτυρα που καταγράφει με κινητό την επίθεση στο κοσμηματοπωλείο, ο άνδρας με το κίτρινο μπλουζάκι φαίνεται να είναι παρών από την αρχή και καθ’ όλη τη διάρκειά της. Δεν φαίνεται να συμμετέχει ο ίδιος στην επίθεση, αλλά την παρακολουθεί από κοντά και μιλάει στο κινητό του. Όταν ο Ζακ βρίσκεται αιμόφυρτος στο έδαφος, ακούγεται να κλείνει το τηλέφωνο λέγοντας «φίλε αυτόν, ήταν στον Βενέτη, στον Βενέτη, έλα».
Ο S.C. είχε αποφύγει να εμφανιστεί ως μάρτυρας στο στάδιο της ανάκρισης. Τότε μάλιστα η ΕΛ.ΑΣ. απάντησε στο αίτημα του ανακριτή ότι ο μάρτυρας «δεν βρέθηκε» χωρίς να μεσολαβήσει ούτε καν μία ημέρα αναζήτησης. Είχε αναγκαστεί τελικά να προσέλθει στον ανακριτή, μετά από ευρεία δημοσιοποίηση της παρουσίας και των ερωτηματικών για τον ρόλο του στα γεγονότα από το ερευνητικό κέντρο Forensic Architecture. Όμως στην κατάθεσή του στον ανακριτή είπε εμφανώς ψέμματα σε κάποια σημεία, ενώ συσκότισε ακόμα περισσότερο τα πράγματα σε άλλα.
Τελικά, με τη βοήθεια της αστυνομίας, δεν κατέθεσε στην πολύκροτη δίκη, ούτε πρωτόδικα, αλλά ούτε και στο Εφετείο.
«Αν δεν μπορείς να θυμηθείς ποιος είσαι, τότε κατά κάποιο τρόπο δεν είσαι κανένας.»
Το Θέατρο Τ παρουσιάζει το έργο του βραβευμένου Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Nick Payne, INCOGNITO, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση και σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή, προσκαλώντας το κοινό της Θεσσαλονίκης σε μια ξεχωριστή θεατρική εμπειρία που εξερευνά τα μυστήρια της ταυτότητας και της μνήμης.
Μέσα από το πρίσμα τριών φαινομενικά ασύνδετων ιστοριών - ενός παθολόγου που κλέβει τον εγκέφαλο του Αϊνστάιν ελπίζοντας να αποκαλύψει τα μυστικά της ιδιοφυΐας του, ενός άνδρα που υποβάλλεται σε μια πρωτοποριακή χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο που αλλάζει τη ζωή του και την ιστορία της νευροεπιστήμης και μιας κλινικής νευροψυχολόγου που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα συναισθηματικά της προβλήματα όταν ο γάμος της καταρρέει – ο Payne υφαίνει με αφηγηματική δεξιοτεχνία μια ιστορία για το πώς η μνήμη διαμορφώνει την ταυτότητά μας. Είναι, όμως, οι αναμνήσεις που μας διαμορφώνουν ή μήπως είμαστε κάτι περισσότερο από όσα μπορούμε να θυμηθούμε;
Με τέσσερις ηθοποιούς επί σκηνής, που ερμηνεύουν τους είκοσι χαρακτήρες του έργου, καταιγιστικό ρυθμό και πνευματώδεις διαλόγους, το INCOGNITO συνδυάζει μυθοπλασία και πραγματικά γεγονότα σε μια πολυπρισματική αφήγηση, όπου με περίσσια ευαισθησία και πολύ χιούμορ, επιχειρεί μέσα από τους ήρωες, τις σχέσεις, τις αγωνίες και τις φιλοδοξίες τους, να μιλήσει για τα μυστήρια και τα παιχνίδια του μυαλού.
Αν σας συναρπάζει ο λαβύρινθος του ανθρώπινου νου, αν σας προβληματίζει πώς αποθηκεύουμε τον υπερβολικό αριθμό πληροφοριών που λαμβάνουμε σήμερα, αν καμιά φορά αναρωτιέστε γιατί χρειαζόμαστε τη μνήμη όταν έχουμε το Google, το INCOGNITO θα σας δώσει τροφή για να σκεφτείτε τα αινίγματα της δικής σας ζωής.
Πρόγραμμα παραστάσεων μετά τις γιορτές: Από 10 Ιανουαρίου έως 2 Φεβρουαρίου 2025, κάθε Παρασκευή στις 21:30, Σάββατο στις 20:30, Κυριακή στις 19:00, Δευτέρα-Τρίτη στις 21:30
Διάρκεια παράστασης: 110 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 16€ Κανονικό | 13€ Μειωμένο (ΑμεΑ, φοιτητών, ανέργων, άνω των 65) | 10€ Γενική Είσοδος κάθε Τρίτη | Δωρεάν ατέλειες κάθε Δευτέρα (για ηθοποιούς και σπουδαστές/φοιτητές Δραματικών Σχολών και του Τμήματος Θεάτρου)
Early Bird εισιτήρια με 10€ για τις παραστάσεις από 25/12/24 έως 14/01/25 (η προσφορά ισχύει έως τις 23/12/24)
Στην παρούσα ανάρτηση, θα παρατεθούν τα πορίσματα στα οποία είχαν καταλήξει οι εβραίοι μετανάστες επιστήμονες στις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1940 λόγω της ανόδου του ναζισμού στην Ευρώπη, Paul Lazarsfeld (1901-1976), κοινωνιολόγος και μαθηματικός από την Αυστρία και Robert Merton, (1910-2003), πατέρας της σύγχρονης κοινωνιολογίας με καταγωγή από τη Ρωσία, και θα διερευνηθεί με ποιο τρόπο τα συμπεράσματά τους επαληθεύτηκαν στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.
Θα αναλυθούν οι όροι «ακτιβισμός του τεμπέλη» ή «ακτιβισμός του καναπέ», που έχουν μεν εξελιχθεί από εκείνη την εποχή, ωστόσο εξακολουθούν να διατηρούν τον ίδιο συναισθηματικό αντίκτυπο και επιχειρήματα σχετικά με το κατά πόσον μπορούν να μετριαστούν οι αρνητικές επιπτώσεις τους.
Τέλος, θα εξηγηθεί τι ρόλο έπαιξαν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σε πολιτικά κινήματα όπως το πασίγνωστο Occupy Wall Street και τα (made by USAID) 1 πραξικοπήματα των «Αραβικών ανοίξεων», αντλώντας από την έρευνα δύο τεχνοκοινωνιολόγων νεώτερης γενιάς, την καθηγήτρια κοινωνιολογίας Zeynep Tüfekçi και τον καθηγητή κοινωνιολογίας της δημοσιογραφίας Sakir Esitti.
Και στο βάθος… Σχολή της Φρανκφούρτης
Οι Lazarsfeld και Merton στο πρωτοποριακό δοκίμιό τους του 1948 με τίτλο Mass communication, popular taste and organized social action (Μαζική επικοινωνία, λαϊκές προτιμήσεις και οργανωμένη κοινωνική δράση), έγραψαν για τη δυνητική δύναμη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, συγκρίνοντας τη δύναμη του ραδιοφώνου με τη δύναμη της ατομικής βόμβας.
Σημειωτέον, ότι οι δύο προαναφερθέντες έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο ως «σοσιαλιστές επιστήμονες» στις κατευθυνόμενες έρευνες για την καταστολή των μαζών του γερμανικού Ινστιτούτου για την Κοινωνική Έρευνα του πανεπιστημίου Γκαίτε της Φρανκφούρτης που έμεινε ευρέως γνωστό και διάσημο υπό τον άτυπο όρο «Σχολή της Φρανκφούρτης».
Οι Lazarsfeld και Merton θεωρούσαν ότι η τεράστια επιρροή των ΜΜΕ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για καλό ή για κακό, αλλά χωρίς επαρκή έλεγχο, το πιθανότερο είναι ότι θα συνέβαινε το τελευταίο.
Σε εκείνο το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση The Communication of Ideas του Ινστιτούτου Θρησκευτικών και Κοινωνικών Σπουδών επινόησαν τον όρο «ναρκωτική δυσλειτουργία» (Νarcotizing Dysfunction) που όρισαν ως την αρνητική παρενέργεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, δηλαδή την επί της ουσίας, υπνωτιστική επίδρασή τους σε ένα άτομο, προειδοποιώντας ότι αυτή η δυσλειτουργία μπορεί να αποθαρρύνει τους ανθρώπους από το να αναλάβουν οποιεσδήποτε αποτελεσματικές δράσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους όταν καταπατώνται.
Και δεδομένου ότι εξαιτίας των ΜΜΕ ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος αφιερώνεται στην ανάγνωση και την ακρόαση πληροφοριών, τελικά ο χρόνος που απομένει για οργανωμένη πολιτική και κοινωνική δράση είναι ελάχιστος έως μηδενικός. Και πράγματι, αυτό το διαπιστώνουμε καθημερινά.
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα των Lazarsfeld και Merton: «Ο πολίτης απατάται πιστεύοντας ότι γνωρίζοντας απλώς τα προβλήματα της καθημερινότητάς του θα μπορέσει να κάνει κάτι για αυτά. Αν και είναι πλήρως ενημερωμένος, αν και ανησυχεί, και έχει κάθε είδους ιδέες για το τι πρέπει να γίνει, τελικά το μόνο που κάνει αφού τελειώσει το δείπνο του, ακούσει τα αγαπημένα του ραδιοφωνικά προγράμματα και διαβάσει τη δεύτερη εφημερίδα της ημέρας, είναι να πάει για ύπνο». (Σημ.: Τότε η τηλεόραση δεν ήταν ακόμα μαζικά διαδεδομένη).
«Χωνεύοντας» λοιπόν απλώς πλήθος πληροφοριών (οι περισσότερες από τις οποίες μας είναι άχρηστες, αν προσθέσουμε και τον καταιγισμό διαφημίσεων που σήμερα πια πασεισφρέει διαρκώς ανάμεσα στα ενημερωτικά άρθρα ή βίντεο) αισθανόμαστε σαν να έχουμε κάνει «κάτι».
Προσέξτε τη λειτουργία του μηχανισμού της ναρκωτικής δυσλειτουργίας: Δεδομένου ότι ο θεατής/ακροατής έχει ξοδέψει όλη την ενέργειά του για να ενημερωθεί [πολιορκούμενος και από πληθώρα διαφημίσεων], δεν του έχει απομείνει καθόλου άλλη, ώστε να πάρει οποιαδήποτε απόφαση ή να αναλάβει συγκεκριμένες δράσεις στον πραγματικό κόσμο.
Οι Lazarsfeld και Merton προειδοποίησαν ότι η αύξηση των δόσεων μαζικής επικοινωνίας μπορεί να μετατρέψει τους πολίτες από ενεργούς, σε εντελώς παθητικούς, και πράγματι αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα σε μείζονα κλίμακα εξαιτίας της παγκόσμιας εξάπλωσης του διαδικτύου και των έξυπνων κινητών τηλεφώνων.
Ναρκωτική δυσλειτουργία και αμερικανικό Deep State
Στο σημείο αυτό θα επισημάνω ότι οι περισσότεροι κοινωνιολόγοι και ψυχίατροι του μεσοπολέμου που προέρχονταν από την Ευρώπη και μεγαλούργησαν στις ΗΠΑ ήταν εβραϊκής καταγωγής και εργάζονταν άοκνα πάνω σε έρευνες για την αδρανοποίηση και τον υπνωτισμό των μαζών, στην κυβερνητική επιστήμη (cybernetics), στις ανθρώπινες κοινωνίες ως συστήματα κυβερνητικής, στην εφαρμογή ψυχιατρικών μεθόδων σοκ στις κοινωνίες και σε συστήματα στατιστικών που οι ίδιοι κατηγοριοποιούσαν σύμφωνα με τις εντολές των χρηματοδοτών τους.
Ποια είναι η εξήγηση αυτής της εμμονής καθυπόταξης των συνανθρώπων τους;
Λόγω της ανόδου του ναζισμού στην Ευρώπη οι εβραίοι επιστήμονες χρηματοδοτούνταν από εβραϊκούς οργανισμούς και λόμπι, όπως η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (American Jewish Committee), η Εβραϊκή Επιτροπή Εργασίας (Jewish Labor Committee) καθώς και από το φιλοσιωνιστικό ίδρυμα Ροκφέλλερ κ.ά. έχοντας εντολή να προσέξουν την άνοδο του ναζισμού. Στην πραγματικότητα αυτό δεν ήταν παρά η επιφανειακή δικαιολογία. Στόχος ήταν να εξαλειφθούν οι αντιδράσεις για την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και αργότερα για την επιβολή παγκόσμιας σιωνιστικής κυριαρχίας.
Μέσω των ερευνών όμως εκείνης της εποχής προέκυψαν συγκλονιστικά συμπεράσματα για το πώς μπορεί να χειραγωγηθούν και να αδρανοποιηθούν δίχως συλλήψεις, βασανιστήρια ή δολοφονίες ακόμα και οι ενεργοί πολίτες.
Ο Lazarsfeld που υπήρξε διευθυντής του Γραφείου Εφηρμοσμένης Κοινωνικής Έρευνας του Πανεπιστημίου Κολούμπια, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου διηύθυνε το περιβόητο Radio Project στις ΗΠΑ και υπήρξε προϊστάμενος του έτερου διάσημου μέλους της Σχολής της Φρανκφούρτης Theodor Adorno, ο οποίος λάνσαρε το πονηρό αφήγημα της «Αυταρχικής Προσωπικότητας» και του «αντισημιτισμού» και που αργότερα έγινε διευθυντής του ίδιου προγράμματος.
Το Radio Project ήταν ένα πρόγραμμα που μελετούσε τις συνέπειες των ΜΜΕ, και ιδιαίτερα τη ναρκωτική δυσλειτουργία που προκαλούν στις ανθρώπινες κοινωνίες, φαινόμενο που τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον των σιωνιστών καθώς εξυπηρετούσε ιδιαιτέρως τη βούληση της εγκαθίδρυσης ενός παγκόσμιου σιωνιστικού κράτους που η ηγεσία του θα παρέμενε ανενόχλητη από τις διαμαρτυρίες των «υπηκόων» του διότι πολύ απλά όντας απασχολημένοι στο να αφομοιώσουν τον καταιγισμό πληροφοριών, δεν θα τους έμενε καθόλου χρόνος να αντιδράσουν στην καταπίεση που θα υφίσταντο.
Ούτε αστυνομία, ούτε δακρυγόνα, ούτε συλλήψεις, φυλακίσεις και βασανιστήρια. Οι μεγάλες μάζες πολύ απλά μέσω της ναρκωτικής δυσλειτουργίας δεν θα είναι ποτέ σε θέση να αντιδράσουν κατά των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Για να καταλάβουμε μάλιστα πώς δομήθηκε σιγά σιγά το βαθύ αμερικανικό κράτος (Deep State) που είναι κατά βάσιν σιωνιστικό, η πρώτη σύζυγος του Lazarsfeld ήταν η επίσης εβραία ψυχολόγος Mary Jahoda που μαζί με τον επίσης εβραίο ψυχίατρο Nathan Ackerman συνέγραψαν τη μελέτη Antisemitism and Emotional Disorder: A Psychoanalytic Interpretation (Αντισημιτισμός και συναισθηματική διαταραχή: μια ψυχαναλυτική ερμηνεία), 1950, που χαρακτήριζε ψυχοπαθείς όσους ήταν απλώς πατριώτες, βαφτίζοντάς τους εντελώς αυθαίρετα «αντισημίτες». Και οι δύο αυτοί επιστήμονες έγιναν αργότερα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του τρομερού για τα απάνθρωπα πειράματά του πάνω σε ανθρώπους Ινστιτούτου Tavistock του Λονδίνου.
Οι περισσότεροι εβραίοι επιστήμονες των κοινωνικών επιστημών που κατέφυγαν στις ΗΠΑ κατά την περίοδο της ανόδου του ναζισμού στην Ευρώπη ανήκαν στη Σχολή της Φρανκφούρτης.
Σταδιακά όμως «όλως τυχαίως» τα μέλη της Σχολής έλαβαν θέσεις – κλειδιά σε διάφορα ερευνητικά τμήματα του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ (Office of Strategic Services-OSS, πρόγονο της CIA), του Γραφείου Πληροφοριών του Ναυτικού (Office of Naval Intelligence-ONI) και του Υπουργείου Εξωτερικών, διαμορφώνοντας το λεγόμενο βαθύ αμερικανικό κράτος μαζί με μέλη των τεκτονικών στοών που ήταν ενεργές ήδη από την εποχή του προέδρου Ουάσινγκτον και της Αμερικανικής Επανάστασης.
(* Διαβάστε περισσότερα για τη Σχολή της Φρανκφούρτης και για το πότε, πώς και γιατί κατασκευάστηκε ο όρος «αντισημιτισμός» στο βιβλίο μου «Τι είναι και τι επιδιώκει ο μετανθρωπισμός», μέρος Γ΄, εκδ. Μιχάλη Σιδέρη):
Η ψευδαίσθηση της πολιτικής δράσης στα Social Media
Καθώς λοιπόν πενήντα χρόνια πριν από την εμφάνιση του διαδικτύου και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης τα αποτελέσματα των ερευνών των Lazarsfeld και Merton έγιναν γνωστά στους αρμόδιους κύκλους, είναι επιτακτική ανάγκη να αντιληφθούμε ότι αυτή η θεωρία πράγματι ισχύει σε στην εποχή της επιταχυνόμενης μαζικής συνδεσιμότητας.
Αν ανήκετε σ’ αυτούς που «ποστάρουν» καθημερινώς φωτογραφίες, σκιτσάκια ή αναρτήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης επί παντός επιστητού ή αναπαράγετε ή γράφετε διαρκώς οι ίδιοι λιβέλους κατά της κυβέρνησης και γενικότερα κατά της ανομίας, της βίας, της εγκληματικότητας και της διαφθοράς και επαναλαμβάνετε τα απολύτως αναποτελεσματικά «Ξυπνήστε επιτέλους», «σανοφάγοι», «πρόβατα», «μπεεεεε» κ.ά, και δεν βλέπετε απολύτως καμμία πολιτική αλλαγή, αλλά δεν συμμετέχετε σε κάποια οργανωμένη κίνηση και δεν έχετε φυσική παρουσία, τώρα μπορείτε να καταλάβετε το γιατί «δεν γίνεται τίποτε» και «δεν κουνιέται φύλλο»: διότι εσείς οι ίδιοι είστε μέρος του προβλήματος και εξυπηρετείτε την διαιώνιση του ολοκληρωτισμού.
Χιουμοριστικό σκίτσο που αποδίδει πολύ επιτυχημένα την ψευδαίσθηση εκατομμυρίων χρηστών των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης ότι είναι πολιτικά ενεργοί και… πολεμούν την εξουσία με διαδικτυακούς λιβέλους και τίποτε άλλο.
Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν πέφτουν με αγανακτισμένα post, βρισιές, «μου αρέσει» και «κοινοποιείστε».
Ιδού γιατί:
Ο καθηγητής Esitti στο δοκίμιό του με τίτλο Narcotizing Effect of Social Media (2016), προειδοποιεί ότι «η ανάρτηση πολιτικών ζητημάτων σε πλατφόρμες αυτού του είδους μπορεί να δώσει στον χρήστη μια ψευδαίσθηση ολοκλήρωσης και να χρησιμεύει ως εργαλείο που ικανοποιεί τον εαυτό του και ναρκώνει τους συμμετέχοντες» (σελ. 1025).
Όπως επισημαίνει, ο αγγλικός όρος slacktivism, που είναι ο συνδυασμός των λέξεων «slacker» (τεμπέλης) και «activism» (ακτιβισμός) και σημαίνει ακτιβισμός του τεμπέλη, είναι ο σύγχρονος όρος για τη θεωρία της ναρκωτικής δυσλειτουργίας, καθώς ο κίνδυνος των αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι το ότι λειτουργούν ως εσφαλμένη και παραπλανητική εναλλακτική της πραγματικής πολιτικής συμμετοχής.
Παρόμοιοι όροι που απηχούν τη θεωρία της ναρκωτικής δυσλειτουργίας στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης είναι clicktivism, ακτιβισμός του καναπέ ή πολιτική δράση του καναπέ.
Αυτοί οι όροι αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι που νομίζουν ότι «συμμετέχουν» σε πολιτικές δράσεις μέσα από την άνεση του σπιτιού τους πιστεύοντας ότι «τα δίνουν όλα», στην πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να δώσουν μια διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και να κάνουν κλικ στην ένδειξη «αποστολή» (send) προκειμένου να συμμετάσχουν σε ένα ηλεκτρονικό ψήφισμα ή σε έναν συγκεκριμένο σκοπό.
Ο Esitti γράφει χαρακτηριστικά:
«Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν στα άτομα την ευκαιρία να εκφράσουν τις ιδέες, τα συναισθήματα και τις δυσαρέσκειές τους στον κυβερνοχώρο. Στην περίπτωση αυτή, (αν εφαρμόσουμε την προσέγγιση της ναρκωτικής δυσλειτουργίας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) η έκφραση ιδεών, συναισθημάτων και οι δυσαρέσκειες στον κυβερνοχώρο μπορεί να κάνουν τους χρήστες να αισθάνονται ότι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Πιο ξεκάθαρα, η έκφραση συναισθημάτων μέσω αποστολής μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, tweets ή αναρτήσεων θα μπορούσε να χρησιμεύει για αυτοϊκανοποίηση.
»Συνεπώς, η κοινωνική συνείδηση των ατόμων «παραμένει πεντακάθαρη»
(όπως ακριβώς τόνισαν οι Lazarsfeld και Merton προ πολλού) εφόσον και
ανησυχούν, και ενημερώθηκαν και εξέφρασαν τα συναισθήματά τους για το θέμα.
»Σε αυτή την περίπτωση, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μπορούν να θεωρηθούν ως «κοινωνικό ναρκωτικό» ή «το νέο όπιο των σύγχρονων κοινωνιών». Γιατί γνωρίζοντας, ανησυχώντας και εκφράζοντας συναισθήματα στον κυβερνοχώρο, δεν σημαίνει ότι ακολουθούνται πάντα από εκτός σύνδεσης συμμετοχή και ενέργειες στον πραγματικό κόσμο.
»Οι άνθρωποι είναι πιο ισχυροί όταν έχουν φυσική παρουσία στους δρόμους και συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Επομένως, η ανάρτηση ορισμένων πληροφοριών, η κοινή χρήση εικόνων, ο σχολιασμός στο Facebook ή το retweet μιας ανάρτησης στο Twitter (σήμερα Χ), η σύντομη εμφάνιση κάποιας φαινομενικής ανησυχίας, όπως άλλωστε δήλωναν οι Lazarsfeld και Merton, γίνονται ο τρόπος να έχουν οι άνθρωποι ήσυχοι τη συνείδησή τους».
Ο νομικός Ryan Budish, ειδικός σε θέματα διακυβέρνησης τεχνητής νοημοσύνης και λογοκρισίας διαδικτύου και νυν υπεύθυνος Απορρήτου και Δημόσιας Πολιτικής του Meta, σε άρθρο του με τίτλο Click to change: Optimism despite online activism’s unmet expectations (Κλικ για την αλλαγή: Αισιοδοξία παρά τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες του διαδικτυακού ακτιβισμού), 2012, τονίζει ότι «αυτή η διαδικασία μειώνει δραματικά το κόστος συμμετοχής, καθιστώντας τη συμμετοχή σε μια διεκδίκηση, ασήμαντη υπόθεση. Έτσι, μία οργάνωση μπορεί εύκολα να υποστηρίξει ότι έχει χιλιάδες ή εκατομμύρια μέλη, των οποίων ωστόσο η μοναδική συνεισφορά δεν είναι τίποτα άλλο από την παροχή μιας διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου» (σελ. 750).
Με άλλα λόγια, επειδή στον διαδικτυακό κόσμο απαιτείται λιγότερη προσπάθεια για να εμπλακούμε πολιτικά, μπορεί να νιώθουμε ότι συνεισφέρουμε πολύ σε μια πολιτικοκοινωνική διεκδίκηση, ενώ επί της ουσίας δεν κάνουμε απολύτως τίποτε.
Η δε μελέτη των Kirk Kristofferson, Katherine White, και John Peloza, με τίτλο The Nature of Slacktivism: How the Social Observability of an Initial Act of Token Support Affects Subsequent Prosocial Action (Η φύση του ακτιβισμού του καναπέ: Πώς η κοινωνική παρατηρησιμότητα μιας αρχικής πράξης συμβολικής υποστήριξης επηρεάζει την επακόλουθη προκοινωνική δράση), 2014, επισημαίνει ότι «τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ενθαρρύνουν μορφές διαδικτυακού ακτιβισμού χαμηλής προσπάθειας (π.χ. συμβολική υποστήριξη, όπως retweet ή αλλαγή φωτογραφιών προφίλ) που υποκαθιστούν και καταστέλλουν τις μακροπρόθεσμες προσπάθειες των πραγματικών ακτιβιστών» (σελ. 1150).
Μ’ άλλα λόγια, η εικονική «υποστήριξη» ισοδυναμεί με το απόλυτο ΤΙΠΟΤΕ.
Για να το πω πιο κυνικά, ο ακτιβισμός του καναπέ μας κάνει να νιώθουμε ότι συνεισφέρουμε σημαντικά στα ζητήματα που μας ενδιαφέρουν ενώ, στην πραγματικότητα, έχουμε ελάχιστο έως καθόλου αντίκτυπο και υπονομεύουμε τις προσπάθειες των ακτιβιστών που δρουν στον πραγματικό κόσμο.
Αν και αυτό μπορεί να φαίνεται ζοφερό, πολλοί μελετητές έχουν ωστόσο μια πιο αισιόδοξη προσέγγιση: για παράδειγμα, οι κοινωνιολόγοι Terence McDonnell, Sarah Neitz και Marshall Taylor στη μελέτη τους με τίτλο Armchair Citizenship and Ontological Insecurity: Uncovering Styles of Media and Political Behavior (Πολίτες πολυθρόνας και οντολογική ανασφάλεια: αποκάλυψη στυλ μέσων ενημέρωσης και πολιτική συμπεριφορά), 2023, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «υπάρχει μια κατηγορία πολιτών στους οποίους δόθηκε η ευκαιρία να εμπλακούν πολιτικά στο διαδίκτυο, διαφορετικά δεν θα είχαν εμπλακεί καθόλου» (σελ. 2).
Η μελέτη προβλέπει ότι όσοι εμπίπτουν στην κατηγορία των «πολιτών του καναπέ»
συνδέονται συνήθως με την εμπειρία της οντολογικής ανασφάλειας, υποδηλώνοντας ότι η συμπεριφορά τους ως πολίτες του καναπέ αντανακλά με μεγαλύτερη ακρίβεια την αίσθησή τους ότι «ο κόσμος κινείται πολύ γρήγορα γύρω τους» και αδυνατούν να τον παρακολουθήσουν.
Αυτή η κατηγορία νιώθει ανακούφιση περισσότερο στους διαδικτυακούς χώρους, παρά στους πραγματικούς όπου νιώθει άγχος. Σε αυτή την περίπτωση, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μπορεί να αποτελέσουν γι’ αυτούς καταφύγιο.
Σύμφωνα με την προαναφερθείσα μελέτη «αν και είναι πιθανόν οι Lazarfeld και Μerton να είχαν δίκιο στο ότι το να είναι κανείς ενημερωμένος μερικές φορές αποτρέπει την πολιτική κοινωνική δράση, αυτό δεν οφείλεται απαραίτητα στο ότι η πολιτική συνείδηση των πολιτών του καναπέ ναρκώνεται, αλλά πιθανότατα στο ότι αυτή η νάρκωση είναι αντανάκλαση του γεγονότος ότι δεν διαθέτουν αρκετό πλαίσιο ή αυτοπεποίθηση ώστε να γνωρίζουν πώς να ενεργούν» (σελ. 13-14).
Όσον αφορά την προδομένη πατρίδα μας, κρίνοντας από την κάθετη πτώση του διανοητικού επιπέδου και της ποιότητας υπηρεσιών σε κάθε τομέα της ζωής που καθιστά πλέον τη λειτουργία της δυσλειτουργική και υπονομεύει ακόμα και την ύπαρξή της, συνάγουμε ότι σήμερα πια η πλειοψηφία των Ελλήνων «πολιτών» ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία (έχουν γίνει ανερμάτιστοι), και επιπλέον, δεν είναι πλέον Έλληνες το γένος, αλλά «ελληνοποιημένοι», ένα συνονθύλευμα αλλογενών ατόμων δίχως κοινές ιστορικές, θρησκευτικές, γλωσσικές και πολιτιστικές ρίζες, με μόνο στόχο τη δυνατότητα καταναλωτισμού…
Δίνοντας περαιτέρω έμφαση στις θετικές επιδράσεις των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης στην πολιτική δέσμευση, η Zeynep Tüfekçi στο βιβλίο της Twitter and Tear Gas: The Power and Fragility of Networked Protest (Τουΐτερ και δακρυγόνα: Η δύναμη και η ευθραυστότητα της διαδικτυακής διαμαρτυρίας), 2017, διερευνά τον ρόλο που έχουν παίξει τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης στην κοινωνική και την πολιτική οργάνωση.
Η Tüfekçi εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους μας ωφελούν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Συγκεκριμένα αναφέρει: «Οι ψηφιακές τεχνολογίες συνδεσιμότητας επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε τον χώρο και τον χρόνο· αλλοιώνουν την αρχιτεκτονική του κόσμου… Δεν χρειάζεται πλέον να έχετε έναν τηλεοπτικό σταθμό ή να είστε εκδότης μιας εφημερίδας για να κάνετε ένα βίντεο ή ένα άρθρο διαθέσιμο σε εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια ανθρώπους» (σελ. 155).
Όσον αφορά την κοινωνική δράση, υποστηρίζει ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα ανεκτίμητο εργαλείο για τους πολίτες της εργατικής τάξης ώστε να σχηματίσουν ένα ενοποιημένο μέτωπο ενάντια στο 1% των ελίτ.
Το παράδειγμα του κινήματος Occupy Wall Street
H Tüfekçi, η οποία συμμετείχε στο κίνημα Occupy Wall Street (Καταλάβετε την Γουώλ Στρητ), υπενθυμίζει ότι παρόλο που αυτό το κίνημα αντιμετώπιζε ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα στα δυτικά έθνη που είναι το χάσμα πλούτου και θα έπρεπε να ήταν πρώτη είδηση, αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό.
Υπενθυμίζει ότι το κίνημα διασώθηκε από «σελίδες στο Facebook και λογαριασμούς Twitter φτιαγμένους πρόχειρα, που μοιράζονταν ειδήσεις, φωτογραφίες και βίντεο από τις διαδηλώσεις του, ακόμη και ζωντανή μετάδοση των γενικών συνελεύσεών του και ότι μέσω αυτών των πλατφορμών το κίνημα κέρδισε αρκετή προσοχή ώστε να γίνει πρωτοσέλιδο ειδήσεων» (σελ. 244).
Μέσω αυτών των διαδικτυακών χώρων, οι συμμετέχοντες στο κίνημα μπορούσαν να συζητήσουν κριτικά τα θέματα της ανισότητας του πλούτου ενώ κέρδιζαν δυναμική με κάθε follow, like και share.
Καθώς το κοινό για συζήτηση μεγάλωνε, παρά τις προσπάθειες των «ελεγκτών» αλήθειας (fact checkers) των κυρίαρχων ΜΜΕ να παρουσιάσουν το κίνημα ως μη σοβαρό και ακίνδυνο, η σοβαρότητα του θέματος, όπως διατυπώθηκε και πλαισιώθηκε από τους ακτιβιστές, τελικά διέρρηξε το αφήγημα «ασφαλείας» των κυρίαρχων ΜΜΕ.
Οι δημοσιογράφοι πήραν αυτή την ιστορία και αναζωπυρώνοντας τη φλόγα του κινήματος, τόνισαν το βασικό μήνυμά του: ότι το 1% κατέχει πλούτο όσο κατέχει το 99%.
Ωστόσο, η Tüfekçi παραδέχεται ότι παρά τα επιτεύγματα του κινήματος στην οργάνωση και τη συγκέντρωση των μαζών, τελικά τα επόμενα τέσσερα χρόνια το κίνημα δεν κατάφερε να επιβάλλει παρά ελάχιστες έως καθόλου ουσιαστικές αλλαγές στην κυβερνητική πολιτική.
Αν και το κίνημα είχε ανέβει πολύ γρήγορα, ωστόσο επειδή δεν διέθετε την οργανωτική υποδομή που απαιτείτο για να γίνουν τα επόμενα βήματα προς την αλλαγή του Κογκρέσου, ούτε επαρκή στρατηγική ικανότητα για να απειλήσει και να διαλύσει τις πολιτικές που προστατεύουν το 1%, άλλο τόσο γρήγορα κατέρρευσε (σελ. 245).
Το παράδειγμα των εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης
Επιπροσθέτως, ο καθηγητής Sakir Esitti στο δοκίμιό του Narcotizing Effect of Social Media (Οι ναρκωτικές συνέπειες των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης), 2016, επεκτείνει αυτήν την κριτική του ακτιβισμού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή, όπως αναφέρει, στην «Επανάσταση του Facebook», χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης.
Όπως αναφέρει, στις διαδηλώσεις και τις ταραχές που ξέσπασαν από το 2010 στον αραβικό κόσμο, γνωστές ως «Αραβική Άνοιξη» σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα «μακροχρόνια αυταρχικά καθεστώτα», πολλοί δημοσιογράφοι θεώρησαν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ως τον καταλύτη που βοήθησε στην έναρξη του κινήματος.
Όπως και στο κίνημα Occupy Wall Street, ο Esitti υποστηρίζει ότι οι ακτιβιστές της Αραβικής Άνοιξης συγκέντρωσαν την προσοχή του κόσμου, εκπαίδευσαν τους συμμετέχοντες και οργάνωσαν δράσεις, χρησιμοποιώντας τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Υπενθυμίζω ότι οι ταραχές στις οποίες αναφέρεται ο Esitti ξέσπασαν στην Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, Υεμένη, Συρία και Μπαχρέιν και ήταν η ευκαιρία να ανατραπούν αντίστοιχα οι ηγέτες Μπεν Αλί στην Τυνησία, Καντάφι στη Λιβύη, Μουμπάρακ στην Αίγυπτο και Σαλέχ στην Υεμένη.
Ωστόσο, στη Συρία η κυβέρνηση Άσαντ δεν ανατράπηκε χάρη στη ρωσική στήριξη, αλλά από τότε βυθίστηκε στον εμφύλιο πόλεμο και άρχισε ο διαμελισμός της που ολοκληρώθηκε μόλις πριν λίγες ημέρες (2024) διότι έχασε τη ρωσική και την ιρανική στήριξη, ενώ στο Μπαχρέιν η «επανάσταση» καταπνίγηκε από τις κυβερνητικές δυνάμεις του βασιλιά που δεν ανατράπηκε.
Αυτό όμως που αποφεύγει να αναφέρει ο Esitti είναι ότι όλες αυτές οι ταραχές ήταν κατασκευάσματα του αμερικανο-ισραηλινού deep state προκειμένου να ανατραπούν όσες κυβερνήσεις ήταν φιλορωσικές και εμπόδιο στα συμφέροντα των σιωνιστικών στρατιωτικο-βιομηχανικών λόμπι στην ευρύτερη περιοχή προκειμένου να δημιουργηθεί μία Νέα Τάξη Πραγμάτων εις βάρος της Ρωσίας.
Και πράγματι, από τότε τρεις απ’ αυτές τις χώρες δεν μπόρεσαν να ορθοποδήσουν και πέρασαν στην κατάσταση του failed state: η Λιβύη, η Υεμένη και η Συρία, ενώ και οι υπόλοιπες δεν είναι σε καλύτερη μοίρα απ’ ότι ήταν πρωτύτερα.
Μετά την Αραβική Άνοιξη ο μύθος της γέννησης επαναστάσεων από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αν και έχει γίνει πιστευτός από πολύ κόσμο, ωστόσο ουδόλως αληθεύει.
Οι ταραχές δεν κατασκευάστηκαν λοιπόν “αυθόρμητα” από καταπιεσμένους ένοπλους Άραβες που κατάφεραν και έγιναν αντάρτες και ως εκ θαύματος εκπαιδεύτηκαν μόνοι τους αποκτώντας τεχνογνωσία στις μάχες και βαρύ οπλισμό.
Εκείνοι που τις σχεδίασαν δεν είχαν στόχο τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής των αραβικών λαών, όπερ και εγένετο: η κατάσταση αυτών των χωρών χειροτέρεψε και οι συνέπειες ήταν τεράστια μεταναστευτικά κύματα προς την Ευρώπη που από τότε γονάτισε.
Ποιος λοιπόν ωφελήθηκε; Μα εκείνοι ακριβώς που ωφελούνται και τώρα από τον διαμελισμό της Συρίας.
Γι’ αυτό ο Esitti καταλήγει τελικά στο συμπέρασμα ότι οι έπαινοι που συγκεντρώνουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σχετικά με την οργάνωση κινημάτων θα πρέπει να εξεταστούν πιο προσεκτικά, από κριτική σκοπιά.
Ενώ αναγνωρίζει ότι τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τη διάδοση της ευαισθητοποίησης και της οργάνωσης των μαζών, προειδοποιεί ότι μπορεί να υπάρξουν «απροσδόκητα» αποτελέσματα. Και αυτά είναι ότι «σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών και εξεγέρσεων, οι αυξανόμενες δόσεις μαζικής επικοινωνίας μπορεί να μετατρέψουν τις ενέργειες των πολιτών από ενεργητική συμμετοχή, σε παθητική γνώση» (σελ. 1017-1018).
Πράγματι, με βάση άλλωστε τη θεωρία της ναρκωτικής δυσλειτουργίας το ξόδεμα υπερβολικού χρόνου για αναρτήσεις σε Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, blogs και tweets για κάθε πολιτικό κίνημα χρησιμεύει ως ναρκωτικό, αντί να πυροδοτήσει απτές δράσεις.
Καθώς οι συμμετέχοντες είναι απασχολημένοι με την κατανάλωση και τη διάδοση περιεχομένου στον διαδικτυακό χώρο, οι ικανότητές τους να σκέφτονται με τρόπους που θα ήταν απαραίτητοι για τη δημιουργία απτής αλλαγής, ναρκώνονται.
Συμπεράσματα
Εμπεριστατωμένες επιστημονικές μελέτες έχουν αποδείξει ότι οποιοδήποτε επαναστατικό κίνημα παρά την αρχική του διάδοση μέσω διαδικτύου, αν δεν διαθέτει φυσική ύπαρξη και οργανωτική υποδομή για να προχωρήσει με αποτελεσματικό τρόπο, δεν πρόκειται να επιβιώσει.
Ενώ τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έχουν τη δυνατότητα να είναι ωφέλιμα ως επικουρικά για τους πολιτικούς ακτιβιστές του πραγματικού κόσμου, δεν μπορούν σε καμμία περίπτωση να αντικαταστήσουν την οργανωμένη κοινωνική δράση.
Οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης είναι το σημερινό όπιο των κοινωνιών που μας στερούν την ενέργεια για να κάνουμε οτιδήποτε για να ανατρέψουμε την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας, τη ληστεία της περιουσίας και του μόχθου μας και την καταστροφή της πατρίδας και των παιδιών μας.
Εγκαταλείψτε λοιπόν εδώ και τώρα τον εικονικό κόσμο και προχωρήστε σε οργανωμένες δράσεις με εκ του σύνεγγυς επαφές στον πραγματικό κόσμο. Μόνο αυτές μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στις κυβερνήσεις που επιτίθενται στους πολίτες τους και να οδηγήσουν στην ανατροπή τους.
USAID: United States Agency of International Development (Oργανισμός για τη διεθνή ανάπτυξη των ΗΠΑ): Στην πραγματικότητα είναι βραχίονας της CIA που εμφανίζεται ως φιλανθρωπικός οργανισμός στις χώρες που έχουν στοχοποιήσει οι ΗΠΑ. Οι σκοποί του USAID είναι οι εξής: να επιβάλλει τεράστιες ιδιωτικοποιήσεις, συμπεριλαμβανομένου μέρους της βιομηχανίας πετρελαίου της χώρας-στόχου, να προωθήσει τους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους των αμερικανικών εταιρειών, να μειώσει τον πληθυσμό και την αυτάρκεια της χώρας-στόχου, να διευκολύνει την τοποθέτηση αξιωματούχων της CIA, να ψηφιοποιήσει το νόμισμά της, να αποσταθεροποιήσει την αντίσταση στον αμερικανικό και τον συμμαχικό ιμπεριαλισμό, να δημιουργήσει πραξικοπήματα ή άλλες ταραχές κατά των κυβερνήσεων που αντιδρούν, καθώς και τα δικά του ΜΜΕ που εμφανίζονται ως «απολιτίκ» σε πάνω από 30 χώρες.
O υπαρχηγός της Πυροσβεστικής, Βασίλης Ματθαιόπουλος, στην πολύνεκρη τραγωδία στο Μάτι, απολογήθηκε σήμερα 14/1 ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου περιγράφοντας εκείνη την ημέρα ως «από τις χειρότερες ημέρες της ζωής μου».
Ο απόστρατος πλέον κατηγορούμενος που σε πρώτο βαθμό καταδικάστηκε σε εκτιτέα ποινή 5 ετών για εννέα θανάτους ανθρώπων στην θάλασσα, στην απολογία του επέρριψε ευθύνες στο τότε αρχηγό και συγκατηγορούμενο του Ιωάννη Τερζούδη και άλλους τότε επιχειρησιακούς επικεφαλής, λέγοντας πως «ασκούσα τον διοικητικό έλεγχο στο ΕΣΚΕ, τον πειθαρχικό έλεγχο, αξιολογήσεις προσωπικού. Για το επιχειρησιακό μέρος υπήρχαν ειδικές υπηρεσιακές διαταγές».
Ξεκινώντας την απολογία του ο κ. Ματθαιόπουλος είπε ότι:
«Θέλω να εκφράσω τη θλίψη, οδύνη, λύπη μου για τους τραυματίες, παθόντες, πληγέντες και τα συλλυπητήρια μου για τους συγγενείς των θυμάτων για εκείνη την ημέρα που ήταν συγκλονιστική, ήταν από τις χειρότερες ημέρες της ζωής μου».
Συγκρίνοντας την μορφολογία της περιοχής της Κινέτας ,όπου είχε γίνει απομάκρυνση πολιτών νωρίτερα την επίμαχη ημέρα, με εκείνη στην φωτιά στο Νταού που κατέβηκε στο Μάτι, ο κατηγορούμενος ανέφερε ότι στην πρώτη περίπτωση λόγω της παλαιάς και της Νέας Εθνικής οδού και της μεγάλης έκτασης της παραλίας ήταν εφικτή η ασφαλής μετακίνηση κατοίκων . Αντίθετα , όπως είπε «στην φωτιά στο Νταού είχαμε μόνο την Μαραθώνος με πλάτος 20 μέτρα και πεύκα που σε πολλά σημεία οι κορυφές τους είτε έσμιγαν είτε ήταν πολύ κοντά.. Δεν ξέρω τι θα γινόταν, εάν θα είχαμε ή όχι περισσότερα θύματα. Που θα πηγαίναμε όλον αυτόν τον κόσμο, μήπως είχαμε περισσότερα θύματα;» Τόνισε ωστόσο ότι δεν ήταν δική του αρμοδιότητα να διατάξει οργανωμένη απομάκρυνση , αλλά ευθύνη του αξιωματικού του πεδίου.
Περιγράφοντας τις ενέργειες από το πρωί εκείνης της ημέρας, που ο δείκτης επικινδυνότητας πυρκαγιάς ήταν στο 4, ο κατηγορούμενος είπε «Στις 22/7/2018 βρισκόμουν στο ΕΣΚΕ διότι είχαμε αρκετές πυρκαγιές σε εξέλιξη και κυρίως στην Σκόπελο. Εγώ παρέμεινα άυπνος στο ΕΣΚΕ και το πρωί της 23ης άρχισαν πάλι οι εκδηλώσεις των συμβάντων. Ο αρχηγός ήρθε στο ΕΣΚΕ, έγινε σύσκεψη για πλήρη εφαρμογή β´ επιχειρησιακού σχεδίου. Στη σύσκεψη συμμετείχαμε,ο αρχηγός, εγώ, ο τότε αρχηγός του ΕΣΚΕ Ιωάννης Φωστιέρης, ο Διευθυντής του 199 Χρήστος Γκολφίνος, ο Διευθυντής του Κέντρου Επιχειρήσεων Πολιτικής Προστασίας Παντελεάκος, ο Αττικάρχης Αχιλλέας Τζουβάρας και άλλοι.Κατά την ημέρα της σύσκεψης διαβεβαιώθηκε πως θα υπάρχει και εναέρια επιτήρηση. Από ότι ενημερώθηκα πραγματοποιήθηκε απογευματινή επιτήρηση από σκάφος αερολέσχης». Είπε επίσης πως παρών στο ΕΣΚΕ εκείνη την ημέρα ήταν και ο τότε υπουργός Νίκος Τόσκας αλλά και ο Γενικός Γραμματέας Πολιτικής Προστασίας Ιωάννης Καπάκης.
Σύμφωνα με τον κατηγορούμενο, ενημερώθηκε για την έναρξη της φωτιάς στο Νταού από τον συγκατηγορούμενος του Ιωάννη Φωστιέρη και αμέσως έγινε κινητοποίηση και συνεχείς επαφές του, με τους αρμόδιους για την άμεση μετάβαση δυνάμεων στο συμβάν. Όπως τόνισε δεν ήταν στην αρμοδιότητα του τα εναέρια μέσα "Η διαχείριση των εναέριων μέσων ήταν από την έγκριση του αρχηγού. Ο υπαρχηγός δεν έχει καμία μορφή αρμοδιότητας στη διαχείριση των εναέριων μέσων. Όταν ήμουν αρχηγός μόνο εγώ έκρινα πότε θα πετάξουν τα εναέρια".
Σε ότι αφορά την μη κινητοποίηση των πλωτών σκαφών της Πυροσβεστικής και τις βάρκες της ΕΜΑΚ για την διάσωση ανθρώπων που ήταν ώρες στην θάλασσα, ο κ. Ματθαιόπουλος ανέφερε ότι "η υπηρεσία στεγάζεται στον πέμπτο λιμενικό σταθμό με έδρα το λιμάνι του Πειραιά και είναι για την πυροπροστασία λιμανιού. Είναι υπηρεσία εκτός επιφυλακής. Δεν γνώριζα εάν είναι στελεχωμένα. Αν παίρναμε όλα τα πυροσβεστικά πλοιάρια, ίσως να μην λειτουργούσε το λιμάνι. Το πολύ να μπορούσε να φύγει ένα. Ο πλεύσιμος χρόνος για την επίμαχη περιοχή είναι γύρω στις τρεισήμισι ώρες. Οπότε θα έφταναν πολύ αργά..Οι βάρκες της ΕΜΑΚ χρησιμοποιούνται σε στάσιμα νερά μετά από πλημμύρες, σε νερά δηλαδή χωρίς κυματισμό. Επιπλέον δεν μπορούν να αξιοποιηθούν κατά τη διάρκεια της νύχτας". Τόνισε επίσης ότι ο ίδιος έμαθε ότι βρίσκονται άνθρωποι στην θάλασσα, στις οκτώμιση το βράδυ και ότι "δεν μου ζήτησαν πλοιάρια , ούτε το Λιμενικό, ούτε κάποιος από τους επικεφαλής".
Απαντώντας σε ερώτηση από έδρας, ο κατηγορούμενος είπε πως τότε υπήρχε πιλοτική εφαρμογή drone , τα οποία ωστόσο όταν επιχειρούν εναέρια πυροσβεστικά δεν ενδείκνυνται "Βλέπουμε τι έγινε αυτές τις ημέρες στην Καλιφόρνια. Άκουσα ότι συγκρούστηκε drone με εναέριο μέσο και ευτυχώς κατάφερε και προσγειώθηκε. Όπως άκουσα στις ειδήσεις η υπηρεσία εναέριων μέσων είπε ότι πτήση drone κατά τη διάρκεια της φωτιάς είναι επικίνδυνη".
Ο κατηγορούμενος ήταν ιδιαίτερα δριμύς με τον τότε αρχηγό τον κ. Τερζούδη, λέγοντας πως εάν ήταν εκείνος στη θέση του δεν θα έδινε εντολή για την εκτροπή του ελικόπτερου από τη φωτιά στο Νταού στη Μotor Οil. «Κατά την προσωπική μου άποψη δεν μπορούμε να πάρουμε εναέριο μέσο από την περιοχή που επιχειρεί. Εγώ εάν ήμουν αρχηγός δεν θα το έπαιρνα» είπε μεταξύ άλλων κατηγορούμενος.
«Είναι ανήκουστο να λέει ο Τερζούδης, ότι αφού ήξερε ο Ματθαιόπουλος να πάει να το πει στον Υπουργό. Τι θα μπορούσα να πω εγώ στον υπουργό ότι είναι λάθος; Εντολή του κ. Τερζούδη είναι. Εγώ είμαι ο πρώτος που έδωσα την κατάσταση των τηλεφωνημάτων εκείνης της ημέρας. Είχα πει ότι έγιναν κάποια τηλεφωνήματα πως κινδυνεύει motor oil και έτσι προέκυψε η εκτροπή» τόνισε, επίσης, ο κατηγορούμενος.
Η Εισαγγελέας υπέβαλλε πολλές ερωτήσεις στον κατηγορούμενο για την διάρθρωση των χώρων του ΕΣΚΕ, θέλοντας να μάθει αν υπήρχε αίθουσα,ως θάλαμος επιχειρήσεων,που παρευρίσκονταν όλοι οι επιτελικοι ώστε να ανταλλάσουν πληροφορίες από τους υφιστάμενους τους. Ο κατηγορούμενος απάντησε αρχικά πως εκείνη την ημέρα ήταν ο καθένας στο γραφείο του,με τον τότε υπουργό να βρίσκεται στο γραφείο του αρχηγού. Στην συνέχεια έδειξε φωτογραφία όπου απεικονίζονται οι επιτελικοι, τραβηγμένη ενόσω καίει η φωτιά στην Κινέτα και πριν ξεσπάσει η φωτιά στο Νταού Πεντέλης.
Κατηγορούμενος: Είναι τραβηγμένη στις 15.55, είμαστε όλοι μπροστά στην οθόνη..
Εισαγγελέας: Αυτή η φωτογραφία γιατί τραβήχτηκε;
Κατηγορούμενος: Δεν ξέρω γιατί τραβήχτηκε
Εισαγγελέας: Αναμνηστική; Τώρα θα γίνω κακιά: Ο κόσμος καιγόταν και εσείς βγάζατε φωτογραφίες;
Η εισαγγελική ερώτηση προκάλεσε αντίδραση του κοινού που χειροκροτώντας φώναζε "μπράβο" στην εισαγγελική λειτουργό. Μόλις η πρόεδρος ζήτησε να τηρηθεί τάξη από τους παριστάμενους, ο κατηγορούμενος είπε πως την φωτογραφίας " μπορεί να την τράβηξε κάποιος δημοσιογράφος".
Νέα κυκλοφορία: Γιώργος Καρράς - Τα Υλικά Της Χαράς
Ο Γιώργος Καρράς, γνωστός από τη μουσική πορεία του με τις Τρύπες, ανακοινώνει τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Τα Υλικά Της Χαράς», που περιλαμβάνει 10 τραγούδια σε ποίηση του Ανέστη Ευαγγέλου. Ο δίσκος κυκλοφορεί από τη Submersion Records και είναι διαθέσιμος σε βινύλιο, CD και digital download από την σελίδα της δισκογραφικής. Είναι επίσης διαθέσιμος για streaming σε όλες τις μεγάλες ψηφιακές πλατφόρμες: https://bit.ly/m/giorgoskarrasofficial
Το πρώτο πράγμα που μας καλωσορίζει στο νέο άλμπουμ του Γιώργου Καρρά είναι οι γνωστές μπασογραμμές του. Μπασογραμμές με ιστορία, παρόν και μέλλον. «Τα Υλικά Της Χαράς», ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του καλλιτέχνη, παρουσιάζει ένα πάντρεμα μουσικής και στίχων που σέβεται το παρελθόν και ταυτόχρονα υπόσχεται πολλά για το μέλλον. Οι στίχοι των ποιημάτων του Ανέστη Ευαγγέλου, λογοτέχνη που έζησε και δημιούργησε στη Θεσσαλονίκη, αποτέλεσαν την έμπνευση για να γραφτεί η μουσική αυτού του άλμπουμ. Στίχοι που δέθηκαν άρρηκτα με τα φωνητικά, τις κιθάρες, το μπάσο, τα τύμπανα και τα πολλά ακόμα όργανα που ακούγονται στα «Υλικά Της Χαράς».
Με αυτό το άλμπουμ, ο Γιώργος Καρράς καταδεικνύει ότι δεν είναι μόνο «ο μπασίστας από τις Τρύπες» αλλά έχει μια αυτόφωτη μουσική οντότητα. Συνεργάζεται δε με ταλαντούχους μουσικούς από τη σκηνή της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που διαχρονικά αποδεικνύεται εύφορο οικοσύστημα της ευρύτερης ροκ σκηνής στην Ελλάδα.
Οι ερμηνείες του αποπνέουν ειλικρίνεια και μια αίσθηση αμεσότητας, ενώ κάνουν ξεκάθαρο το δέσιμο που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα σε αυτόν και τους στίχους του Ανέστη Ευαγγέλου. «Τη δύσκολη ώρα, πού θ’ ακουμπήσεις;» μας ρωτάει στο «Δίχως Καμιά Αυταπάτη» και νομίζεις πως είναι στο δωμάτιο και σου μιλάει. Η παραγωγή που έγινε στο στούντιο «Αρκαδικόν» στη Θεσσαλονίκη από τους Άγγελο Μπουρνά και Θεόδωρο Μπουρνά αναδεικνύει τα τραγούδια με τον καλύτερο τρόπο φέρνοντας τη σύγχρονη ματιά σε έναν ήχο δεκαετιών.
Τραγούδια με ροκ ραχοκοκκαλιά που δεν φοβούνται όμως να ενσωματώσουν μελωδίες επηρεασμένες από την παράδοση, όπως στο «Θηρίο Αγαπημένο», αλλά και πιο πειραματικούς ήχους, όπως το θέρεμιν στο «Ο Ιησούς Εγκαταλείπει Τον Πατέρα Του».
Ένα άλμπουμ που στο άκουσμα του όχι μόνο σε καλεί να το ακούσεις ξανά και ξανά αλλά επιπλέον φέρνει την προσμονή για το δημιουργικό μέλλον του καλλιτέχνη. Με «Τα Υλικά Της Χαράς» ο Γιώργος Καρράς ανοίγει έναν ολόκληρο μουσικό κόσμο για τον εαυτό του, τους συνεργάτες του και τα άτομα που θα ανακαλύψουν τη δουλειά του.
Για τη δημιουργία του άλμπουμ, ο Γιώργος Καρράς έγραψε:
Τον καιρό που ολοκληρώνονταν οι ηχογραφήσεις για το άλμπουμ «Ασκήσεις Απλότητας», έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο με ποιήματα του Ανέστη Ευαγγέλου*. Διαβάζοντάς το, αισθάνθηκα ότι ανακάλυψα ένα θησαυρό ποίησης. Μιας ποίησης τρυφερής, αληθινής, απροσποίητης. Με λόγο απλό που με κέρδισε αμέσως.
Η επίδρασή τους επάνω μου ήταν τέτοια ώστε δεν άργησα πολύ μέχρι να γράψω καινούρια μουσική σε στίχους του ποιητή. Διαμορφώθηκαν έτσι δέκα τραγούδια, τα οποία θα περιέχονται στον επόμενο δίσκο μου με τίτλο «Τα Υλικά Της Χαράς» που θα κυκλοφορήσει σύντομα σε βινύλιο και σε ψηφιακές πλατφόρμες.
Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως την κυρία Ντίνα Παπαδοπούλου που μου εμπιστεύτηκε τα ποιήματα του συζύγου της και όσους με τίμησαν με τη συμμετοχή τους στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
*Ο Ανέστης Ευαγγέλου, το πραγματικό επώνυμο του οποίου ήταν Παπαδόπουλος (1937-1994), υπήρξε ποιητής της Β’ μεταπολεμικής γενιάς. Γεννήθηκε και έζησε στη Θεσσαλονίκη. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές και πεζά ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.
Ο Γιώργος Καρράς είναι μουσικός και συνθέτης με πολυετή παρουσία στην ελληνική ροκ σκηνή. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και βασικός συνθέτης του συγκροτήματος Τρύπες (1983-2001). Το 1993 κυκλοφόρησε το πειραματικό για την εποχή του αλλά πλέον θρυλικό «Υπέροχο Τίποτα» σε συνεργασία με τον Γιάννη Αγγελάκα. Το 2023 κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, το ατμοσφαιρικό «Ασκήσεις Απλότητας». Ο τελευταίος του δίσκος «Τα Υλικά Της Χαράς» (2024) τον βρίσκει να επιστρέφει σε πιο οικείες φόρμες με 10 τραγούδια σε ποίηση του Ανέστη Ευαγγέλου που ωστόσο διατηρούν την αίσθηση πειραματισμού που τον διακρίνει.
Οι βράχοι κιμωλίας, τα θαλάσσια λιβάδια και τα ρηχά νερά της Βόρειας Θάλασσας φιλοξενούν έναν πολύχρωμο υποβρύχιο κόσμο. Ωστόσο, η υπεραλίευση αιώνων, η ρύπανση, η κλιματική αλλαγή και η διατάραξη του εδάφους όπου ο άνθρωπος έκανε έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο απειλούν με παρακμή και εξαφάνιση πολλά είδη ζώων. Παρόλα αυτά, οι επιστήμονες λένε ότι υπάρχει λόγος για συγκρατημένη αισιοδοξία. Kai πράγματι, φάλαινες και τόνοι, αν και σε μικρούς αριθμούς, αρχίζουν να επιστρέφουν στη Βόρεια Θάλασσα .
Η υπεραλίευση της ρέγγας οδήγησε σε μείωση κατά 97% του συνολικού ζωικού πληθυσμού της Βόρειας Θάλασσας μεταξύ 1950 και 1980, σύμφωνα με μια μελέτη. Πολλά είδη παραμένουν σε κρίσιμο βαθμό απειλούμενα με εξαφάνιση. Μεταξύ αυτών είναι η πεσκανδρίτσα και ο μπακαλιάρος, αναφέρει και πάλι η έκθεση του 2023. Ο αριθμός των λεγόμενων βενθοπελαγικών ψαριών, τα οποία ζουν μακριά από τις ακτές, σε μεγάλα βάθη, έχει μειωθεί κατά 23% από το 1993.
"Η Βόρεια Θάλασσα είναι μια από τις πιο πολυσύχναστες θαλάσσιες περιοχές του πλανήτη. Υπάρχουν λίγα μέρη όπου ο συνδυασμός λειτουργεί όπως εκεί. Εδώ και αιώνες, η επιρροή των βιομηχανικών εθνών που εκμεταλλεύονται μια σε μεγάλο βαθμό κλειστή θάλασσα είναι αισθητή. Τα κράτη αυτά χρησιμοποιούν αυτή τη θάλασσα για εντατική ιχθυοκαλλιέργεια και υπεραλίευση. Αλλά το εκπληκτικό με τη φύση είναι πόσο γρήγορα μπορεί να ανακάμψει αν της δώσουμε μια ευκαιρία", δήλωσε ο Τόνι Τζούνιπερ από την κυβερνητική υπηρεσία Natural England.
Άγνωστοι οι λόγοι της επιστροφής
Τα τελευταία χρόνια οι περιβαλλοντολόγοι έχουν καταγράψει μεγαλύτερους αριθμούς δελφινιών και φαλαινών στα ανοικτά των αγγλικών ακτών. Αλλά ο λόγος για τον οποίο τα είδη αυτά επιστρέφουν στη Βόρεια Θάλασσα είναι άγνωστος, λένε οι επιστήμονες. Οι φώκιες, οι οποίες σχεδόν εξαφανίστηκαν από τη Βρετανία, αρχίζουν να αναπαράγονται και πάλι. Στο Νόρφολκ, είναι τοπική παράδοση για τους ανθρώπους να πηγαίνουν και να βλέπουν μωρά φώκιες τα Χριστούγεννα. Πέρυσι γεννήθηκαν εκεί τέσσερις χιλιάδες φώκιες, που ήταν αριθμός ρεκόρ.
"Ξέρουμε ότι οι φώκιες ευημερούν, πράγμα που είναι φανταστικό νέο, και ξέρουμε ότι αυτό ισχύει και για άλλα είδη στη Βόρεια Θάλασσα", δήλωσε η Μπεξ Λίμαν, από το Wildlife Trusts. "Σε πολλά μέρη στις ακτές του Γιορκσάιρ έχουμε δει και πάλι αριθμούς ρεκόρ δελφινιών τα τελευταία πέντε χρόνια. Είναι σαφές ότι έχουν άφθονο φαγητό. Επίσης, γεννούν μικρά, κάτι που είναι εκπληκτικό", δήλωσε ακόμη η Λίναμ.
Η Λινάμοβα πιστεύει ότι η αυστηρότερη νομοθεσία στη Βρετανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση ευθύνεται για την επιστροφή αυτών των ζώων. Πέρυσι, για παράδειγμα, η βρετανική και η σκωτσέζικη κυβέρνηση απαγόρευσαν την εμπορική αλιεία μικρών ειδών ψαριών που παρέχουν τροφή σε μεγαλύτερα ψάρια και θαλασσοπούλια. Και η Κοινή Αλιευτική Πολιτική της ΕΕ έχει θέσει όριο στην αλίευση ορισμένων ψαριών.
Αλλά δεν είναι όλοι αισιόδοξοι. "Στις μέρες μας όλοι ενθουσιάζονται όταν βλέπουν μια φάλαινα, μερικά δελφίνια... Έχουμε χάσει την ευκαιρία να τα δούμε σε μεγάλους αριθμούς. Από αυτά που βλέπουμε τώρα, δημιουργούμε ένα πρότυπο. Αλλά τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά", δήλωσε η Κίρστεν Κάρτερ, υπεύθυνη για την κυβερνητική πολιτική σχετικά με τη θαλάσσια ζωή στη Βρετανία.
Οι ανατρεπτικές Σκιαδαρέσες έπειτα από τα συνεχόμενα sold out στον Σταυρό του Νοτου και τις επιτυχημένες εμφανίσεις τους σε πολλά μέρη. συνεχίζουν τις παραστάσεις τους σε μουσικές σκηνές σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο!
Αναλυτικά το πρόγραμμά τους για τους επόμενους μήνες της χειμερινής περιόδου.
Παρασκευή 17 Ιανουαρίου - ΛΑΡΙΣΑ / CIRCUS
Σάββατο 18 Ιανουαρίου - ΚΟΜΟΤΗΝΗ / ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΡΟΔΟΠΗΣ
Παρασκευή 31 Ιανουαρίου - ΒΟΛΟΣ / CAFÉ SANTAN
Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ / BLOCK 33
Σάββατο 8 Φεβρουαρίου - ΞΑΝΘΗ / ΜΙΣΙΡΛΟΥ
Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου - ΙΩΑΝΝΙΝΑ / ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΑΓΟΡΑ
Σάββατο 22 Φεβρουαρίου - ΚΕΡΚΥΡΑ / 7 ΤΕΧΝΩΝ ΤΟΠΟΣ
Πέμπτη 20 Μαρτίου - ΧΑΝΙΑ / BRAS DE FRERES
Παρασκευή 21 Μαρτίου - ΗΡΑΚΛΕΙΟ / CINE STUDIO
Παρασκευή 11 Απριλίου - ΧΑΛΚΙΔΑ / ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ
(Το πρόγραμμα ανανεώνεται συνεχώς και στην πορεία θα προστεθούν και άλλες ημερομηνίες)
