Να ανακληθεί άμεσα η προκλητική απόλυση του συνδικαλιστή της Hellenic Train και μέλους της διοίκησης της ΓΣΕΕ Κώστα Γενηδούνια!
Η ΓΣΕΕ απαιτεί να ανακληθεί άμεσα η απόλυση του πρώην Προέδρου των μηχανοδηγών και μέλους της διοίκησης της ΓΣΕΕ Κώστα Γενηδούνια από την Hellenic Train. Η απόλυση αυτή είναι μια ιταμή ενέργεια, ιδίως δε από τη στιγμή που προέρχεται από μια εταιρεία, η οποία θα έπρεπε να απολογείται στην κοινωνία για τις βαρύτατες ευθύνες της σε μια εθνική τραγωδία.
Ο Κώστας Γενηδούνιας ως συνδικαλιστής είχε καταδείξει σε πλήθος περιπτώσεων, ακόμη και με εξώδικες διαμαρτυρίες προς το Υπουργείο Μεταφορών, τα τεχνικά προβλήματα και τις σοβαρές ελλείψεις προσωπικού στο σιδηροδρομικό δίκτυο και είχε προειδοποιήσει για τους πιθανούς κινδύνους που μπορεί να προέκυπταν για το επιβατικό κοινό. Η απόλυσή του, που θυροκολλήθηκε στο σπίτι του χωρίς να αναφέρεται κάποιος λόγος καταγγελίας της σύμβασης, έρχεται παραδόξως (;) λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση της πρόθεσής του να διεκδικήσει εκ νέου την προεδρία των μηχανοδηγών.
Η απόλυση ενός συνδικαλιστικού στελέχους, και μάλιστα εκπροσώπου της διοίκησης τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης κατά παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας δημιουργεί οργή και προβληματισμό. Η άμεση επαναπρόσληψη του Κώστα Γενηδούνια είναι το ελάχιστο που η εταιρεία αυτή οφείλει να πράξει απέναντι στην κοινωνία και στους εργαζόμενους που εμβρόντητοι πληροφορήθηκαν, παραμονή Πρωτομαγιάς μάλιστα, για την θρασεία αυτή ενέργεια.
ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΣΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ
Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Η HELLENICTRAIN
ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΓΚΑΛΥΦΘΟΥΝ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ!
Η ΑΠΟΛΥΣΗ ΓΕΝΙΔΟΥΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!
Μία μέρα πριν την 1η Μάη, τη μέρα σύμβολο των αγώνων της παγκόσμιας εργατικής τάξης,
Μία μέρα πριν την 1η Μάη, τη μέρα που τιμάμε τους πρωτοπόρους αγωνιστές εργάτες του Σικάγο,
Μία μέρα πριν την 1η Μάη, τη μέρα που τιμάμε όλους όσους δεν δίστασαν να μπουν μπροστά, όλους όσους δεν δίστασαν να αφιερώσουν τη ζωή τους για εργασιακά δικαιώματα, για δημοκρατία, για λευτεριά,
ΑΥΤΗ τη μέρα επέλεξε η διοίκηση της HELLENICTRAIN κάνοντας επίδειξη θράσους, εκδικητικότητας και αυταρχισμού να απολύσει με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καμία αιτιολογία τον συνδικαλιστή μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ Κώστα Γενιδούνια, πρώην Πρόεδρο του σωματείου μηχανοδηγών!
Ένα συνδικαλιστή που με τις αποκαλύψεις και τις έγκαιρες και υπεύθυνες παρεμβάσεις του τίμησε το τίτλο του και προσπάθησε να προστατέψει το δημόσιο συμφέρον και την κοινωνία!
Ένα συνδικαλιστή που, εάν είχαν εισακουσθεί οι προειδοποιήσεις του από τον τότε αρμόδιο υπουργό Καραμανλή, ίσως το έγκλημα των Τεμπών να είχε αποφευχθεί και σήμερα οι 57 αθώοι συμπολίτες μας να ήταν με τις οικογένειες τους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα!
Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι η απόλυση Γενιδούνια έγινε κατ’ εντολή της ΝΔ του Μητσοτάκη, και μόνο τυχαία δεν είναι, αφού έγινε λίγες ώρες αφού ανακοινώθηκε στη Βουλή η δικογραφία για το έγκλημα των Τεμπών που εδώ και δύο χρόνια η ΝΔ επιχειρεί με κάθε τρόπο να συγκαλύψει!
Η κυβέρνηση της ΝΔ, η κυβέρνηση που εφαρμόζει τις πιο αντιλαϊκές, αντεργατικές πολιτικές, η κυβέρνηση των ιδιωτικοποιήσεων και της υποβάθμισης των δημοσίων δομών και του σιδηρόδρομου, είναι αυτή που αγνοούσε προκλητικά τις προειδοποιήσεις του σωματείου μηχανοδηγών και έχει την πλήρη ευθύνη για το έγκλημα!
Η εργοδοτική τρομοκρατία της HELLENIC TRAIN και η στοχοποίηση της ΝΔ εις βάρος του συνδικαλιστικού κινήματος και των πρωτοπόρων αγωνιστών του, με την απαράδεκτη απόλυση του πρώην Προέδρου των μηχανοδηγών Κώστα Γενιδούνια, δεν θα περάσει!
Όσους εκβιασμούς και τρομοκρατία και να εξαπολύσουν το έγκλημα των Τεμπών δεν θα συγκαλυφθεί!
Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, τα συνδικάτα, ολόκληρη η κοινωνία στεκόμαστε αταλάντευτα δίπλα στους εργαζόμενους στο σιδηρόδρομο και το συνάδελφο Κώστα Γενιδούνια και απαιτούμε δικαιοσύνη και τιμωρία των υπευθύνων του εγκλήματος των Τεμπών!
Η σορός της Ουκρανής δημοσιογράφου Βικτόρια Ροσίνα (Viktoriia Roshchyna) επαναπατρίστηκε τον Φεβρουάριο του 2025, τέσσερις μήνες μετά την ανακοίνωση του θανάτου της. Η δημοσιογράφος αιχμαλωτίστηκε ενώ ερευνούσε Ουκρανούς πολίτες που φυλακίζονταν παράνομα στην περιοχή της Ζαπορίζια, ενώ η ίδια κρατήθηκε σε απομόνωση για πάνω από ένα χρόνο στα κατεχόμενα εδάφη και σε ρωσική φυλακή. Το Forbidden Stories παρακολούθησε το ταξίδι της, αποκαλύπτοντας νέα στοιχεία για τους τελευταίους μήνες της αιχμαλωσίας της και τις συνθήκες του θανάτου της.
Οι αποκαλύψεις μας
Η σορός της Βικτόρια Ροσίνα επαναπατρίστηκε στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2025. Έφερε τα σημάδια των βασανιστηρίων. Αρκετά όργανά της έλειπαν. Δύο από τις πηγές της στα κατεχόμενα εδάφη, καθώς και ο αρχισυντάκτης της, επιβεβαίωσαν στο Forbidden Stories ότι η δημοσιογράφος είχε πράγματι ταξιδέψει στη Ζαπορίζια για να ερευνήσει τα βασανιστήρια πολιτών σε άτυπα κέντρα κράτησης. Η Βικτόρια είχε αρχίσει να μαθαίνει τα ονόματα των υπευθύνων για αυτή τη φυλάκιση και τα βασανιστήρια, μεταξύ των οποίων και πράκτορες της FSB, της υπηρεσίας εσωτερικής ασφαλείας της Ρωσίας.
Φορτηγά ξεφορτώνουν πτώματα κατά εκατοντάδες. Συνολικά 757, αποσταλμένα σε διάφορα νεκροτομεία της Ουκρανίας για νεκροψία. Στο νεκροτομείο της Βίννιτσα, μιας πόλης στο κεντροδυτικό τμήμα της χώρας, οι ερευνητές εξετάζουν προσεκτικά δεκάδες σορούς την Τρίτη, 25 Φεβρουαρίου 2025. Η τελευταία είναι τυλιγμένη σε έναν λευκό σάκο. Στην επιφάνειά του, μια χειρόγραφη επιγραφή: «NM SPAS 757». Το ακρωνύμιο είναι κωδικός στα ρωσικά: «Άγνωστος άνδρας, εκτεταμένες αλλοιώσεις στις στεφανιαίες αρτηρίες, σορός αριθμός 757». Οι πράκτορες ανοίγουν το φερμουάρ και ανακαλύπτουν έναν ακόμη μαύρο σάκο.
Μέσα, το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας σε φρικτή κατάσταση. Ωστόσο, οι ερευνητές κατάφεραν να διακρίνουν μια μικρή ετικέτα που ήταν κολλημένη στη δεξιά κνήμη, η οποία έγραφε: "Roshchyna, V.V.".
Μετά από μήνες αβεβαιότητας για την οικογένειά της - και κωλυσιεργία από τους Ρώσους - τα λείψανα της Βικτόρια Ροσίνα, μιας Ουκρανής δημοσιογράφου, επιστράφηκαν.
Τελικά, δεν ήταν τυχαίο ότι την έστειλαν πίσω ανάμεσα στα πτώματα των σκληροτράχηλων στρατιωτών που είχαν πέσει στο μέτωπο. Με την αποφασιστικότητά της να καταγράψει τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στα κατεχόμενα εδάφη, η Βικτόρια ήταν ένα λάφυρο πολέμου για τη Ρωσία.
Ο επαναπατρισμός της σορού της Βικτόρια σηματοδοτεί το τέλος μιας μακράς αναμονής και διαψεύδει τις ελπίδες των συγγενών της μοναδικής Ουκρανής δημοσιογράφου που έχει πεθάνει μέχρι σήμερα σε ρωσική φυλακή. Εξαφανίστηκε το καλοκαίρι του 2023, ερευνώντας Ουκρανούς πολίτες που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν από τη Ρωσία στην περιοχή Ζαπορίζια της κατεχόμενης ζώνης. Έπειτα από περισσότερους από δώδεκα μήνες μεταγωγών μεταξύ τουλάχιστον δύο άτυπων κέντρων κράτησης και μιας ρωσικής φυλακής, ο θάνατός της ενόσω βρισκόταν σε αιχμαλωσία ανακοινώθηκε από το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας τον Οκτώβριο του 2024.
Σε επιστολή τους προς το Forbidden Stories, οι ουκρανικές εισαγγελικές αρχές επιβεβαίωσαν τον επαναπατρισμό της σορού της Βικτόρια Ροσίνα, επικαλούμενες 99,999% ταύτιση DNA με "συγγενείς" της δημοσιογράφου. Ο Γιούρι Μπελούσοφ, επικεφαλής της μονάδας εγκλημάτων πολέμου της ουκρανικής Γενικής Εισαγγελίας, αναφέρει ότι οι αρχικές ιατροδικαστικές αναλύσεις δείχνουν "πολυάριθμα σημάδια βασανιστηρίων και κακομεταχείρισης στο σώμα της, συμπεριλαμβανομένων εκδορών και αιμορραγιών σε διάφορα σημεία, ένα σπασμένο πλευρό, τραύματα στον αυχένα και πιθανά ίχνη ηλεκτροσόκ στα πόδια".
Ο Μπελούσοφ προσθέτει ότι το πτώμα έφερε "σημάδια αυτοψίας που διενεργήθηκε πριν από την επιστροφή του στην Ουκρανία" και την απουσία ορισμένων οργάνων - μια αφαίρεση που πιθανώς έγινε για να συγκαλυφθεί η αιτία θανάτου. Αυτό θα μπορούσε να προσμετρηθεί ως πρόσθετο έγκλημα πολέμου.
Όταν επικοινώνησαν με τον πατέρα της Βικτόρια και τον δικηγόρο του, δήλωσαν ότι δεν αναγνώρισαν την αρχική έκθεση πραγματογνωμοσύνης και ανέμεναν νέα ιατροδικαστική ανάλυση.
Η ανακοίνωση του θανάτου του δημοσιογράφου σηματοδότησε την αφετηρία της έρευνας. Η ομάδα Forbidden Stories ξεκίνησε την έρευνα τον Οκτώβριο του 2024 και ταξίδεψε δύο φορές στην Ουκρανία. Για τρεις μήνες, 45 δημοσιογράφοι από 13 μέσα ενημέρωσης συνεργάστηκαν για να ανασυνθέσουν το ταξίδι της Ουκρανής δημοσιογράφου στην κατεχόμενη Ουκρανία και τη Ρωσία. Η κοινοπραξία με επικεφαλής το Forbidden Stories, αποστολή της οποίας είναι να συνεχίσει το έργο δημοσιογράφων που έχουν σκοτωθεί, φυλακιστεί ή απειληθεί, συνέχισε επίσης την έρευνα της Βικτόρια για τους "κρατούμενους-φάντασμα", τους 16.000 έως 20.000 Ουκρανούς πολίτες που έχουν παγιδευτεί σε ένα αδιαφανές σύστημα. Πρόκειται για τα άτυπα κέντρα κράτησης που διαχειρίζεται η Ρωσία.
"Η Βικτόρια ήταν η μόνη δημοσιογράφος που κάλυπτε τα κατεχόμενα εδάφη. Για εκείνη ήταν μια αποστολή", λέει η Σέβγκιλ Μουσαϊέβα, συντάκτριά της στην Ukrainska Pravda. "Ήταν η γέφυρα μεταξύ της Ουκρανίας και αυτών των εδαφών και μοιραζόταν κρίσιμες πληροφορίες για τη ζωή εκεί. Μετά την εξαφάνισή της, δεν υπήρχε πλέον κάλυψη για το τι συνέβαινε εκεί".
Η Βικτόρια ήθελε να πει στον κόσμο για την τύχη αυτών των πολιτών που αιχμαλωτίστηκαν στην κατεχόμενη ζώνη. Κατέληξε να γίνει μια από αυτούς.
Μια επικίνδυνη αποστολή
Η εξαφάνιση της Βικτόρια Ροσίνα μπορεί να ειπωθεί μόνο αποσπασματικά. Αποσπάσματα συναρμολογημένα από λόγια που ειπώθηκαν μέσα στους τοίχους μιας φυλακής, θολές αναμνήσεις ανώνυμων μαρτύρων και την αναζήτηση ενός απαρηγόρητου πατέρα.
Η ιστορία της ξεκινά στην καρδιά των βιομηχανικών πεδιάδων της νοτιοανατολικής Ουκρανίας. Πιο συγκεκριμένα, στην περιοχή Ζαπορίζια. Σχεδόν 27.183 τετραγωνικά χιλιόμετρα απλώνονται μεταξύ της λεκάνης της Αζοφικής Θάλασσας και του ποταμού Δνείπερου. Από το 2022, τα δύο τρίτα αυτής της περιοχής έχουν προσαρτηθεί παράνομα από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις. Παραμορφωμένη από τρία χρόνια πολέμου και μια σχεδόν ακίνητη γραμμή μετώπου, αυτή η κατεχόμενη ζώνη είναι πλέον μια μαύρη τρύπα. Ένα μέρος από το οποίο δεν διαφεύγει σχεδόν καμία πληροφορία.
Η Βίκα-όπως την αποκαλούσαν οι συνάδελφοι και η οικογένειά της- γεννήθηκε το 1996 στην ομώνυμη πρωτεύουσα της περιοχής Ζαπορίζια, σχεδόν πέντε χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Σε ένα από τα πρώτα της ρεπορτάζ, πολύ πριν από τη ρωσική εισβολή, η Βίκα κάλυψε μια μεγάλη ποινική υπόθεση στην παραθαλάσσια πόλη Μπερντιάνσκ. "Φαινόταν να έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη συγγένεια με αυτά τα εδάφη, τα οποία σήμερα είναι υπό κατοχή", εκμυστηρεύεται η Σέβγκιλ Μουσαϊέβα, συντάκτριά της στην Ukrainska Pravda.
Μια προσκόλληση, ακόμη και μια στοργή που την οδηγεί να επιστρέψει μετά τη ρωσική προσάρτηση. Μεταξύ Φεβρουαρίου 2022 και Ιουλίου 2023, πήγε "τουλάχιστον τέσσερις φορές στις κατεχόμενες ζώνες", σύμφωνα με την Μουσαϊέβα. Τον Μάρτιο του 2022, κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις αποστολές, η Βικτόρια συνελήφθη από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες και κρατήθηκε για μια εβδομάδα στο Μπερντιάνσκ.
Όταν αφέθηκε ελεύθερη, οι εκδότες, οι συνάδελφοι και η οικογένειά της την παρακάλεσαν να μην επιστρέψει. Εκείνη δεν τους άκουσε. Τον Ιούλιο του 2023, η 26χρονη Βίκα, προετοιμάζει ένα νέο ταξίδι στην περιοχή Ζαπορίζια, η οποία πλήττεται από τον πόλεμο εδώ και ενάμιση χρόνο. Το σχέδιό της είναι ξεκάθαρο. "Συζητήσαμε για τα μέρη όπου βασανίζονται Ουκρανοί και μου εξήγησε πώς οραματίζεται την έρευνα", θυμάται η Μουσαϊέβα. "Ήθελε να εντοπίσει αυτά τα μέρη και όλους τους ανθρώπους που εμπλέκονται".
Στην κατεχόμενη ζώνη
Δύο μάρτυρες που εντοπίστηκαν από την κοινοπραξία την συνάντησαν κατά τη διάρκεια της έρευνάς τους σε διάφορες πόλεις της περιοχής Ζαπορίζια. Ένας από αυτούς μάλιστα , την είδε δύο φορές το 2023. Θυμάται τη νευρικότητά της. "Ήταν κλειστή και δεν έλεγε πολλά. Δεν ξέρω τι φοβόταν. Ίσως να την κατέγραφαν κάμερες ή κάτι τέτοιο", θυμάται ο Μίκολα, το όνομα του οποίου έχει αλλάξει επειδή εξακολουθεί να ζει σε κατεχόμενο έδαφος.
Ο Μίκολα την οδήγησε με το αυτοκίνητό του στο Μπερντιάνσκ. Εκεί, η Βίκα πήγε σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο, όπου πίστευε ότι συνεδρίαζαν πράκτορες της FSB (Ρωσική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας). Αργότερα, όταν θέλησε να επιστρέψει στην περιοχή, έστειλε μήνυμα στον Μίκολα ζητώντας τουάλλη μια χάρη: να την μεταφέρει στο Ενερχοντάρ, μια πόλη υπό τον έλεγχο των δυνάμεων κατοχής, πάνω από 200 χιλιόμετρα βόρεια της ακτής. Αυτή τη φορά, εκείνος αρνήθηκε, εξηγώντας ότι το ταξίδι θα ήταν πολύ επικίνδυνο χωρίς ρωσικό διαβατήριο.
Σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Forbidden Stories, η 59χρονη Όλγα δίνει περισσότερες λεπτομέρειες για την έρευνα της Βίκα. Με καταγωγή από μια μικρή πόλη στις όχθες της Αζοφικής Θάλασσας, μας διαβεβαιώνει ότι η δημοσιογράφος είχε αρχίσει να καταρτίζει μια λίστα με Ρώσους αξιωματούχους. "Μου μίλησε για την αιχμαλωσία της και μου έκανε ένα σωρό ερωτήσεις. Συνειδητοποίησα ότι είχε πολλές πληροφορίες και τη δική της βάση δεδομένων για τους πράκτορες της FSB", αποκαλύπτει η γυναίκα που θέλησε να κατονομαστεί μόνο με το μικρό της όνομα.
Η Όλγα συνάντησε τη Βίκα για πρώτη φορά το 2019. Μετά την εισβολή και με κίνδυνο της ζωής της, άρχισε να της στέλνει φωτογραφίες από τα κατεχόμενα εδάφη. Τελικά συναντήθηκαν το καλοκαίρι του 2022, στο σταθμό λεωφορείων του Μπερντιάνσκ. Σχεδίαζαν να ξανασυναντηθούν τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, αλλά η Βίκα έπρεπε να φύγει βιαστικά από την κατεχόμενη ζώνη για λόγους ασφαλείας.
Παρά το χαμένο ραντεβού, διατήρησαν επαφή καθ' όλη τη διάρκεια του 2023. Εκείνο το καλοκαίρι, η Βίκα της έστειλε ένα μήνυμα ζητώντας της να τη βοηθήσει να βρει επαφές στα ελεγχόμενα από τη Ρωσία εδάφη.
Στα τέλη Ιουλίου, η Βίκα θέτει σε εφαρμογή το σχέδιό της. Από το Κίεβο, ταξιδεύει με μικρό λεωφορείο στην Πολωνία - όπου το τηλέφωνό της χτυπάει λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι. Την επόμενη μέρα, στις 26 Ιουλίου, περνάει στη Ρωσία στο σημείο ελέγχου Ludonka, σύμφωνα με τα αρχεία του συνοριακού σταθμού που συμβουλεύτηκε το Forbidden Stories.
Από εκεί και πέρα, οι κινήσεις της γίνονται όλο και πιο δύσκολες να παρακολουθηθούν. Η δημοσιογράφος πιθανότατα διέσχισε τη Ρωσία προς τα νότια, κατευθυνόμενη προς τα κατεχόμενα εδάφη. Στα έγγραφα που κατέθεσε στα σύνορα, αναφέρει ως τελικό προορισμό της τη Μελιτόπολη. Αλλά η δημοσιογράφος πήγε πρώτα στο Ενερχοντάρ μέσω της Μαριούπολης, σύμφωνα με βίντεο που δημοσίευσαν τον Μάρτιο οι ουκρανικές εφημερίδες Slidstvo Info, Suspilne και Graty, σε συνεργασία με την RSF.
Στις αρχές Αυγούστου, η Βίκα έστειλε στον Μίκολα άλλο ένα μήνυμα, στο οποίο του έλεγε ότι θα επιστρέψει στο Μπερντιάνσκ δύο εβδομάδες αργότερα.
Ωστόσο, δεν επέστρεψε ποτέ.
Στις 12 Αυγούστου, οι ουκρανικές αρχές ανακοίνωσαν την εξαφάνιση της δημοσιογράφου. Τον επόμενο μήνα, η οικογένειά της υπέβαλε επίσημη αναφορά στην αστυνομία και στο γραφείο του διαμεσολαβητή. Οι ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες άρχισαν να ερευνούν, αλλά η Βίκα είχε εξαφανιστεί.
Εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος
Η Βίκα δεν εντοπίστηκε μέχρι τον Απρίλιο του 2024, οκτώ μήνες αργότερα. Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του ρωσικού Υπουργείου Άμυνας που εστάλη στον πατέρα της, η δημοσιογράφος κρατήθηκε στη Ρωσία.
Οι πληροφορίες σχετικά με την τύχη της μετά το τελευταίο της μήνυμα, τον Αύγουστο του 2023, είναι αποσπασματικές και μάλιστα αντιφατικές. Οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν την παρουσία της στο Ενερχοντάρ, μια μικρή στρατηγική πόλη γνωστή για τον πυρηνικό σταθμό της. "Η Βίκα είχε προγραμματίσει να γράψει για τα ρωσικά κέντρα βασανιστηρίων", λέει η Όλγα. Φαίνεται όμως ότι την σταμάτησαν γρήγορα.
Σύμφωνα με την επίσημη δήλωση ενός συγκρατούμενου της, με τον οποίο αργότερα φυλακίστηκε στο Ταγκανρόγκ, η Βίκα εντοπίστηκε από drone στο Ενερχοντάρ, αφού άφησε το σακίδιό της στο διαμέρισμα που είχε νοικιάσει. Είπε σε αυτόν τον σύντροφο της ατυχίας ότι κρατήθηκε για "αρκετές ημέρες" στο αστυνομικό τμήμα του Ενερχοντάρ, το οποίο φημολογείται ότι οργανώνει την "ταξινόμηση" των Ουκρανών πολιτών που είναι ύποπτοι για αντίσταση στη ρωσική κατοχή.
Το Forbidden Stories δεν ήταν σε θέση να επιβεβαιώσει τις λεπτομέρειες της σύλληψης της Βίκα. Επικοινωνήσαμε με τον συγκρατούμενό της, αλλά δεν θέλησε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Ο πρώην δήμαρχος του Ενερχοντάρ, Ντμίτρι Ορλόφ, ο οποίος σήμερα ζει στην εξορία, εξήγησε στην κοινοπραξία ότι είναι πιο πιθανό η δημοσιογράφος να εντοπίστηκε από "κάμερες παρακολούθησης βίντεο" που χειρίζονται οι Ρώσοι παρά από drone. Αλλά δεν είχε καμία οριστική απόδειξη.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο: Η Βικτόρια μεταφέρθηκε από το Ενερχοντάρ στη Μελιτόπολη, την πόλη που η Ρωσία διεκδικεί ως περιφερειακή πρωτεύουσά της από την προσάρτηση. Δύο μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων δείχνουν ότι η Βίκα στάλθηκε σε ένα από τα κέντρα κράτησης και βασανιστηρίων της Μελιτόπολης, γνωστότερα ως "γκαράζ".
Τα "γκαράζ" που βρίσκονται σε μια βιομηχανική ζώνη, κάτω από μια γέφυρα που συνδέει το ιστορικό κέντρο με το σύγχρονο τμήμα της πόλης, είναι διαβόητα για την απάνθρωπη μεταχείριση που επιφυλάσσουν στους παράνομα κρατούμενους. Ένας συγγενής ενός ομήρου εξηγεί ότι οι περισσότεροι ντόπιοι γνωρίζουν κάποιον που βασανίστηκε σε αυτά τα γκαράζ. "Μπορείς να ακούσεις τις κραυγές των ανδρών και των γυναικών", λέει.
Ο Γεβγκένι Μάρκεβιτς είναι ένας αιχμάλωτος πολέμου που συνάντησε τη Βικτόρια κατά τη διάρκεια της κράτησής της, αφού η δημοσιογράφος είχε περάσει από τα "γκαράζ". "Τη μαστίγωσαν και τη βασάνισαν, όπως όλους τους άλλους στη Μελιτόπολη", υποθέτει, εκτιμώντας ότι πιθανότατα υποβλήθηκε και σε καταναγκαστική εργασία κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της.
Στην κατάθεσή της στις ουκρανικές αρχές, μια πρώην συγκρατούμενη της Βίκα επιβεβαίωσε ότι είχε δει σημάδια στα χέρια της δημοσιογράφου που φαινόταν να έχουν προκληθεί από μαχαιριές, καθώς και άλλα τραύματα.
Η Μελιτόπολη ήταν απλώς ένας ενδιάμεσος σταθμός για τη Βίκα που είχε παγιδευτεί στο ρωσικό σωφρονιστικό σύστημα. Στα τέλη Δεκεμβρίου, μεταφέρθηκε ανατολικότερα, στο Ταγκανρόγκ, μια ρωσική πόλη στην Αζοφική Θάλασσα που έχει γίνει συνώνυμο της χειρότερης βίας μετά τα σοβιετικά γκουλάγκ.
"Δεν φοβόταν το θάνατο"
Τον Μάιο του 2022, τρεις μήνες μετά την εισβολή στην Ουκρανία, αυτό το πρώην κέντρο κράτησης ανηλίκων φιλοξενεί πλέον Ουκρανούς αιχμαλώτους πολέμου. Σε αυτό το πράσινο φρούριο στεγάζεται το κέντρο προσωρινής κράτησης SIZO-2. Εδώ, οι σκληραγωγημένοι από τη μάχη στρατιώτες συχνά ξυλοκοπούνται κατά την άφιξή τους - ένα τελετουργικό γνωστό ως "καλωσόρισμα". Τέσσερις αιχμάλωτοι έχουν πεθάνει ως αποτέλεσμα, σύμφωνα με πηγή των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, συνολικά 15 Ουκρανοί κρατούμενοι πιστεύεται ότι πέθαναν στο SIZO-2 από το 2022 έως το φθινόπωρο του 2024.
Η Βίκα έμεινε εκεί σχεδόν εννέα μήνες, από τα τέλη Δεκεμβρίου 2023 έως τις αρχές Σεπτεμβρίου 2024. "Μοιραζόταν ένα μικρό κελί με άλλες τρεις γυναίκες πολίτες", λέει ο Μάρκεβιτς, το κελί του οποίου βρισκόταν δύο πόρτες πιο κάτω. Ο άνδρας θυμάται τη φωνή της Βίκα. Την άκουγε κατά τη διάρκεια των καθημερινών ελέγχων. Συχνά φώναζε στους φρουρούς. "Τους αποκαλούσε δήμιους, δολοφόνους", θυμάται ο Μάρκεβιτς. Προσωπικά, τη θαύμαζα. Κανείς μας δεν ήταν σαν κι αυτήν. Δεν ξέρω κανέναν άλλον που επέλεξε να κάνει κάτι τέτοιο στον εαυτό του. Δεν φοβόταν το θάνατο".
Στο Ταγκανρόγκ, οι φύλακες έχουν το ελεύθερο να επιφέρουν κάθε είδους κακομεταχείριση, από την οποία η Βικτόρια ήταν απίθανο να ξέφυγε. Δέκα πρώην κρατούμενοι περιέγραψαν στο Forbidden Stories τα βασανιστήρια που υπέστησαν. Κατήγγειλαν ότι ξυλοκοπήθηκαν, υπέστησαν ηλεκτροσόκ, κρεμάστηκαν από τα πόδια για ώρες και υποβλήθηκαν σε σειρά βίαιων και εξευτελιστικών βασανιστηρίων.
Σύμφωνα με τον Μικαϊλο Τσάπλια, έναν αιχμάλωτο πολέμου που κρατούνταν στο Ταγκανρόγκ και απελευθερώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2024, οι ανακριτές είχαν οδηγίες να φτάνουν τον πόνο που προκαλούσαν στους αιχμαλώτους στα άκρα, χωρίς να τους σκοτώνουν. Κατά τη γνώμη του, αυτό το όριο θα μπορούσε να είχε ξεπεραστεί στην περίπτωση της Βίκα. "Το παρατράβηξαν", συνεχίζει. "Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι ότι οι κρατούμενοι είναι ζωντανοί, αλλά σε άθλια κατάσταση. Το να κρατούν έναν κρατούμενο ζωντανό είναι ένας τρόπος για να μπορέσουν να τον ανταλλάξουν".
Το καλοκαίρι του 2024, η υγεία της δημοσιογράφου επιδεινώθηκε και σταμάτησε να τρώει, σύμφωνα με διάφορες πηγές. Η Βίκα εισήχθη τότε σε νοσοκομείο. "Ήταν σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορούσε καν να σηκώσει το κεφάλι της από το μαξιλάρι", ανέφερε ένας από τους συγκρατούμενούς της σε δήλωσή του στις ουκρανικές αρχές.
Ένας άλλος πρώην κρατούμενος του Ταγκανρόγκ που γνώρισε τη Βίκα επιβεβαιώνει: "Δεν έδιναν δεκάρα μέχρι που ένιωθε πολύ πεσμένη, οπότε και την έβγαλαν έξω. Ήρθε ένας γιατρός, την εξέτασε και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Κανείς δεν ξέρει πού. Επέστρεψε με μια "βελόνα πεταλούδα" στο χέρι της - της είχαν βάλει ορό και την ανάγκασαν να φάει".
Στα τέλη Αυγούστου 2024, μήνες μετά τη νοσηλεία της, ο Βολοντίμιρ Ροσίνα λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από ρωσικό αριθμό. Στην άλλη άκρη της γραμμής, ακούει για πρώτη φορά μετά από έναν χρόνο τη φωνή της κόρης του, Βίκα.
Η Βικτόρια μιλούσε ρωσικά, όχι ουκρανικά. "Έτσι δεν ήταν μόνη της", εκτιμά ο Βολοντίμιρ σε μια μακροσκελή συνέντευξη που έδωσε στο Forbidden Stories στο Kryvyi Rih, μια μικρή πόλη στην ανατολική Ουκρανία, όπου εξακολουθεί να ζει, παρά τον συνεχή θόρυβο από τους ρωσικούς πυραύλους που εκτοξεύονται από την άλλη πλευρά του μετώπου. "Μου είχε υποσχεθεί ότι θα επέστρεφε τον Σεπτέμβριο και ότι έπρεπε να ετοιμαστούμε για να την ξανασυναντήσουμε", θυμάται ο πατέρας της.
Κατά τη διάρκεια της σύντομης συνομιλίας, οι γονείς της προέτρεψαν τη Βίκα να φροντίσει τον εαυτό της και να φάει. Εκείνη τους διαβεβαίωσε πως το κάνει και τους αποχαιρέτησε. Όταν ο πατέρας της προσπάθησε να καλέσει ξανά τον αριθμό, απάντησε ο τηλεφωνητής.
Σύμφωνα με την Ευγενία Καπαλκίνα, δικηγόρο της οικογένειας, το τηλεφώνημα ήταν αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων "υψηλού επιπέδου" μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών. Για τους οικείους της Βίκα, το τηλεφώνημα φάνηκε να προμηνύει την επικείμενη απελευθέρωσή της. Η αρχισυντάκτριά της θυμάται μια συζήτηση με έναν ξένο δημοσιογράφο. Ο τελευταίος είχε ακούσει από τις μυστικές υπηρεσίες ότι η Βίκα θα απελευθερωνόταν σε μια ανταλλαγή κρατουμένων που είχε προγραμματιστεί για τα μέσα Σεπτεμβρίου. Αλλά δύο εβδομάδες αργότερα, όταν ένα λεωφορείο με Ουκρανούς αιχμαλώτους πολέμου έφτασε στο Κίεβο, η Βίκα δεν ήταν ανάμεσά τους.
Οι μέρες περνούν και ο Σεπτέμβριος φτάνει στο τέλος του. Η ελπίδα σιγά-σιγά ξεθωριάζει. Εξαφανίστηκε πάλι η Βίκα;
Τον Οκτώβριο, ο πατέρας της έλαβε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας. Σε λιτή και τυπική διατύπωση, η επιστολή γνωστοποιούσε τον θάνατο της κόρης του ενώ βρισκόταν σε ρωσική αιχμαλωσία. Ως ημερομηνία θανάτου αναφερόταν η 19η Σεπτεμβρίου 2024.
Από εδώ και στο εξής, τα μόνα στοιχεία για την αιτία και την ημερομηνία του θανάτου της θα μπορούσαν να προέρχονται από τη νεκροψία ή από πρώην τροφίμους.
Το σώμα της ήταν παγωμένο και μουμιοποιημένο. Οι μώλωπες στο λαιμό της συνάδουν με πιθανό κάταγμα του υοειδούς οστού, ένα σπάνιο τραύμα που συνήθως συνδέεται με στραγγαλισμό, σύμφωνα με πηγή προσκείμενη στην επίσημη έρευνα.
Μέχρι σήμερα, οι Ουκρανοί εμπειρογνώμονες δεν έχουν προσδιορίσει την ακριβή αιτία θανάτου. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, η σορός της Βίκα επιστράφηκε με αρκετά μέλη να λείπουν — μεταξύ αυτών ο εγκέφαλος, ο λάρυγγας και οι οφθαλμικοί βολβοί — στοιχείο που ενισχύει τις υποψίες για πιθανή προσπάθεια συγκάλυψης των αιτίων του θανάτου της.
Στραγγαλίστηκε μέχρι θανάτου η Βίκα κατά τη μεταφορά της στην ελευθερία; Υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία; Μήπως κάτι πήγε στραβά κατά τη μεταφορά ή υπήρχαν παλιές πληγές;
Σύμφωνα με διάφορες πηγές, η Βικτόρια αποφυλακίστηκε στις 8 Σεπτεμβρίου, σχεδόν δύο εβδομάδες πριν από την επίσημη ημερομηνία του θανάτου της. Προς το παρόν, ωστόσο, ούτε η εισαγγελία ούτε το Forbidden Stories έχουν καταφέρει να προσδιορίσουν τι συνέβη κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Κανένας από τους Ρώσους αξιωματούχους με τους οποίους επικοινώνησε η κοινοπραξία - το Κρεμλίνο, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας (FSB) και η Ομοσπονδιακή Σωφρονιστική Υπηρεσία (FSIN), καθώς και αρκετοί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Ταγκανρόγκ - δεν απάντησε στις ερωτήσεις μας.
Ο πρώην κρατούμενος του Ταγκανρόγκ που συνάντησε τη Βίκα θυμάται εκείνη την ημέρα. "Με τη βοήθεια ενός άλλου κρατούμενου, κατέβηκε κάτω ακριβώς την ώρα που έπρεπε να γίνει η ανταλλαγή", θυμάται. Τότε ένας φύλακας ήρθε να μας πει ότι η δημοσιογράφος δεν είχε προλάβει την ανταλλαγή και ξεσπάθωσε λέγοντας: "Για όλα φταίει αυτή".
Ο πατέρας της Βίκα αρνείται να αποδεχθεί τον θάνατό της. Η οικογένεια, μαζί με τον δικηγόρο της, αναμένουν τα αποτελέσματα δεύτερης ανάλυσης DNA, καθώς και επιπλέον ιατροδικαστικές γνωματεύσεις.
"Ακόμα δεν ξέρω τι της συνέβη και γιατί δεν συμμετείχε στην ανταλλαγή της 13ης Σεπτεμβρίου 2024", λέει. "Η οικογένεια με στηρίζει, προσευχόμαστε για τη Βίκα και είμαστε πεπεισμένοι ότι όλα θα πάνε καλά".
Πρεμιέρα:
Δευτέρα 28 Απριλίου 2025, 21.30 Παραστάσεις:
Δευτέρα και Τρίτη, ώρα έναρξης: 21.30
ΠΛΥΦΑ
(Κορυτσάς 39, Βοτανικός)
«Το σύμπαν ξεκίνησε σαν μία πελώρια κρατημένη ανάσα που βγήκε.
Κανείς δεν ξέρει γιατί, αλλά όποιος κι αν είναι ο λόγος, χαίρομαι που συνέβη,
γιατί σ’ αυτό χρωστώ την ύπαρξη μου»
Ted Chiang
Η Ομάδα Θεάτρου Dulcinea παρουσιάζει το έργο του Ισπανού συγγραφέα Εστέβ Σολέρ «Contra στην Πρόοδο - ένα πεδίο μνήμης», σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και διασκευή Ιωάννας Κανελλοπούλου και Άννας-Μαρίας Ιακώβου. Η παράσταση θα παρουσιάζεται από τις 28 Απριλίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30 στο ΠΛΥΦΑ.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Άννα-Μαρία Ιακώβου. Παίζουν οι ηθοποιοί: Αλέξανδρος Καλτζίδης, Δημήτρης Καπετάνιος, Μάρω Καραγεώργου, Κατερίνα Συναπίδου, Κώστας Χατζηγεωργίου.
Η παράσταση εξερευνά την ανθρώπινη ύπαρξη, που πασχίζει να διατηρήσει τη ζωντάνια και την αυθεντικότητά της σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται αδιάκοπα. Σε μια εποχή όπου η πληροφορία κατακλύζει τα πάντα και ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα από ποτέ, ένα καινοτόμο τεχνολογικό πρόγραμμα, η «Εκπνοή», επαναφέρει τις αναμνήσεις από την τελευταία εβδομάδα της ζωής μιας γυναίκας.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία, η αδερφή της αναρωτιέται για τις αναταράξεις που προκαλεί η τεχνολογία, καθώς επαναπροσδιορίζει τη μνήμη, το παρελθόν και το μέλλον. Μπορεί, όμως, η ανάμνηση να ανασυσταθεί χωρίς να αλλοιωθεί η ουσία της; Είναι δυνατόν οι άνθρωποι να παραμείνουν συνδεδεμένοι με το παρελθόν τους, όταν αυτό μετατρέπεται σε δεδομένα και φιλτράρεται μέσα από αλγορίθμους;
Σε ένα τοπίο όπου η απώλεια, η νοσταλγία και το τεχνολογικό άγχος συνυπάρχουν, η παράσταση εστιάζει στον αγώνα του ανθρώπου να ορίσει την ύπαρξή του, αναζητώντας νόημα και προσανατολισμό σε έναν κόσμο που αλλάζει με αμείλικτο ρυθμό.
Το έργο του Εστέβ Σολέρ εγκιβωτίζει ένα παράλογο και ασύμμετρο σύμπαν, όπου η γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας θολώνει. Ο Σολέρ αντλεί έμπνευση από το παράδοξο και το δυστοπικό, ενώ η συνομιλία με το μυθιστόρημα «Εκπνοή» του Τεντ Τσιανγκ, θέτει τον άνθρωπο στο επίκεντρο ενός αβέβαιου μέλλοντος. Πώς θα μοιάζει ο κόσμος μας, όταν η τεχνολογία υπερβεί την ανθρώπινη υπόσταση; Θα υπάρχει χώρος για την ταυτότητα μας, τα συναισθήματά μας, χώρος για επικοινωνία;
Η παράσταση καταπιάνεται με υπαρξιακά ερωτήματα:
Ποια είναι η θέση του ανθρώπου σε έναν κόσμο που μετασχηματίζεται ραγδαία;
Πώς ο φόβος, η καθημερινή βία και η ψηφιακή απόσταση επηρεάζουν την αίσθηση του «ανήκειν»;
Πώς μπορούμε να συνυπάρχουμε στο παρόν, παρά την ανασφάλεια και τον φόβο για το αύριο;
Με αισθητικές αναφορές από την pop και sci-fi κουλτούρα, η παράσταση διαμορφώνει ένα ανοίκειο, αλλά οικείο σύμπαν, έναν χωροχρόνο που μοιάζει μακριά, αλλά βρίσκεται κοντά. «Δεν είναι καθόλου εύκολο να μην είσαι πουθενά» έγραψε ο Ιονέσκο και έτσι συνεχίζουμε τον αγώνα. Και μακάρι να είναι ένας αγώνας γεμάτος τρυφερότητα, αγάπη για το Άλλο και πίστη στην ανάγκη του ανθρώπου να συνεχίσει να υπάρχει, με όποιον τρόπο επιλέγει, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο αλλαγές και αντιφάσεις.
Σκηνοθετικό Σημείωμα
«Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς ήταν η ζωή μου παλιά. Πριν την Alexa, τα iPhone, τις οθόνες, το ChatGPT και το cloud. Πριν την ατελείωτη, ανεπεξέργαστη πληροφορία, πριν την ταχύτητα, που με σπρώχνει να προλάβω, να καταλάβω, να θυμηθώ. Πριν να νιώσω τον χρόνο και τα χρόνια να με κυνηγάνε, χωρίς να προλαβαίνω να υπάρξω.
Έχω κάποιες αναμνήσεις – θολές, διεσταλμένες, σαν φως που περνάει μέσα από νερό.
Όταν ήμουν μικρή, το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν κάτω από ένα σεντόνι να κάνουμε την κατατρεγμένη οικογένεια, που τη χτυπούσαν η πείνα και οι καταιγίδες. Μια προσομοίωση των παιδικών μου φόβων, δηλαδή. Αυτό το έργο προσπαθεί να φτιάξει μια ανάμνηση του μέλλοντός μας, μια ακόμη προσομοίωση των φόβων, αλλά και της ελπίδας μου».
Η ανεργία στην Τουρκία αυξήθηκε στο ποσοστό ρεκόρ του 28,8% τον Μάρτιο, το τέταρτο υψηλότερο από τότε που καταγράφονται από το 2014, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε την Τετάρτη (30/4) η Τουρκική Στατιστική Υπηρεσία (TuskStat).
Ο ευρύς δείκτης ανεργίας, που ονομάζεται υποαξιοποίηση του εργατικού δυναμικού και περιλαμβάνει όσους έχουν χάσει την ελπίδα να βρουν εργασία, τους εποχιακούς εργαζόμενους και τους υποαπασχολούμενους, σημείωσε αύξηση 0,3 ποσοστιαίας μονάδας σε σύγκριση με τον προηγούμενο μήνα.
Το επίπεδο αυτό, που αντιστοιχεί σε περισσότερα από 11,5 εκατομμύρια άτομα, είναι το υψηλότερο που έχει καταγραφεί ποτέ, εξαιρουμένων των ακραίων ποσοστών που καταγράφηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας τον Μάιο του 2020 και στις αρχές του 2021, καθώς και τον Ιούνιο του 2024, όταν το ποσοστό υποαπασχόλησης υπερέβη το 29%.
Εν τω μεταξύ, το ποσοστό ανεργίας, το οποίο περιλαμβάνει άτομα που αναζητούν ενεργά εργασία και είναι διαθέσιμα να αρχίσουν να εργάζονται εντός δύο εβδομάδων, μειώθηκε κατά 0,3 ποσοστιαίες μονάδες, στο 7,9%.
Ο αριθμός των ανέργων σύμφωνα με τον ορισμό αυτό μειώθηκε κατά 65.000, σε 2,8 εκατομμύρια.
Το ποσοστό ανεργίας διαμορφώθηκε στο 6,5% για τους άνδρες και στο 10,6% για τις γυναίκες.
Στοιχεία για την απασχόληση
Όσον αφορά την απασχόληση, ο αριθμός των απασχολουμένων αυξήθηκε κατά 391.000 σε σύγκριση με τον προηγούμενο μήνα, φθάνοντας τα 32,6 εκατομμύρια.
Το ποσοστό απασχόλησης αυξήθηκε κατά 0,6 ποσοστιαίες μονάδες, στο 49,2%. Η απασχόληση των ανδρών εκτιμήθηκε σε 66,9%, ενώ των γυναικών σε 31,9%.
Το ποσοστό συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό αυξήθηκε στο 53,4%, με το εργατικό δυναμικό να αυξάνεται κατά 325.000 άτομα, φτάνοντας τα 35,4 εκατομμύρια άτομα. Η συμμετοχή ανήλθε στο 71,6% για τους άνδρες και στο 35,7% για τις γυναίκες.
Η ανεργία των νέων, που καλύπτει άτομα ηλικίας 15-24 ετών, αυξήθηκε ελαφρώς κατά 0,1 ποσοστιαίες μονάδες, στο 15,1%. Σε αυτή την ομάδα, το ποσοστό ανεργίας εκτιμήθηκε σε 11% για τους άνδρες και 22,6% για τις γυναίκες.
Ο μέσος πραγματικός εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας των απασχολουμένων, προσαρμοσμένος για εποχικές και ημερολογιακές διακυμάνσεις, αυξήθηκε κατά 0,3 ώρες σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα, σε 43,7 ώρες.
Κυκλοφόρησε από την Κάπα Εκδοτική το νέο βιβλίο της Νίνας Ράπη «Πεδίο Ροής».
Δεκαπέντε εξαιρετικές ιστορίες, δεκαπέντε πολυπρισματικές αφηγήσεις για τις ζωές διαφορετικών ανθρώπων, που αποκαλύπτουν μύχιες σκέψεις, καταστάσεις, δυναμικές.
Ένα ταξίδι ανάμεσα στο ονειρικό και στο εφιαλτικό, στο φαντασιακό και στο πραγματικό. Μια λοξή ματιά στη ρευστότητα των σχέσεων, του φύλου, της σεξουαλικότητας. Μια σύνθεση της μικρής και μεγάλης φόρμας για την επιθυμία, την απώλεια, το απρόβλεπτο.
Ιστορίες –που διαδραματίζονται στην Αθήνα, στο Λονδίνο, σε μια συνοριακή πόλη– για τα όρια και τις αντοχές μας, τον φόβο και την τόλμη του διαφορετικού, τον έρωτα και την αγριότητά του, τις δύσκολες επιλογές και την ελπίδα για λίγο φως στα σκοτάδια που μας περιβάλλουν.
Βιογραφικό
Η Νίνα Ράπη είναι θεατρική συγγραφέας, διηγηματογράφος και δοκιμιογράφος.
Στα θεατρικά της συγκαταλέγονται τα εξής: Είχε η Περσεφόνη το σύνδρομο της Στοκχόλμης; What reality?, Splinters, Angelstate, (Α)βεβαιότητες,Άγριες Νότες,Kiss the Shadow, Reasons to Hide, Edgewise, Lovers, Dreamhouse, Dance of Guns, Ithaka και το λιμπρέτο Raven Revisited. Έργα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ιταλικά, σλοβάκικα, πολωνικά, γερμανικά.
Τα θεατρικά της έχουν βραβευτεί ή διακριθεί και όλα έχουν ανεβεί ή παρουσιαστεί σε χώρους όπως: Origin theatre, Νέα Υόρκη (European Theatre Season), Southbank Centre (London Literature Festival), Soho theatre studio, ICA, Riverside studios, Gielgud theatre (West End Shorts/New Play Festival), Λονδίνο. Στην Ελλάδα: Εθνικό θέατρο, Θέατρο Τέχνης, Θέατρο Πειραιά (Φεστιβάλ Αναλογίων), Στέγη Ιδρύματος Ωνάση & Θέατρο Βογιατζή (λιμπρέτο), Θέατρο Εμπρός (Queer Festival), Θέατρο Τ. Επίσης στο Simpkins Lee Theatre (Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης) και στο BITS Festival (Πιράνι, Ινδία).
Η βραβευμένη πρώτη της ταινία μικρού μήκους Stay still so you don't hurt προβλήθηκε σε διεθνή φεστιβάλ: Νέα Υόρκη, Τόκυο, Ρώμη, Όσλο, Πράγα, Παρίσι.
Η προηγούμενη συλλογή διηγημάτων της Κατάσταση Φούγκας κυκλοφόρησε το 2014 από τις Εκδόσεις Κέδρος. Δοκίμια για τα έργα της από πανεπιστημιακούς, και δικά της δοκίμια για τη γραφή, την αισθητική και τη σεξουαλικότητα εκδόθηκαν από: Cambridge University Press, Cambridge Scholars Publishing, Routledge, Mimesis, Εκδόσεις Σοκόλη κ.ά.
Δίδαξε Δημιουργική/Θεατρική Γραφή στα Πανεπιστήμια του Λονδίνου και του Greenwich. Διετέλεσε επίσης Ιδρύτρια και Αρχισυντάκτρια του πρωτοποριακού περιοδικού Brand Literary Magazine.
Κάπα Εκδοτική, Σόλωνος 103, Αθήνα, 106 79, τηλ: 210 3806676-8 kapaekdotiki.gr, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Ιδιαίτερα σοβαρή καταγγελία γονέων προς ιδιωτικό σχολείο για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μεταφέρονται τα παιδιά τους με το σχολικό λεωφορείο φέρνει στο φως της δημοσιότητας το NEWS 24/7.
Σύμφωνα με την εν λόγω καταγγελία, η οποία κοινοποιήθηκε στη διεύθυνση του σχολείου ήδη από τον Οκτώβριο του 2024, ο τρόπος με τον οποίο μιλά και φέρεται στα παιδιά ο οδηγός του οχήματος κρίνεται το λιγότερο ως αντιπαιδαγωγικός.
Οι γονείς καταγγέλλουν ότι ο οδηγός (αλλά και η συνοδός) στο λεωφορείο (του οποίου τα στοιχεία βρίσκονται στη διάθεσή μας) επιβάλλει στους μικρούς μαθητές μεταξύ άλλων και τα εξής:
Να μην κάθονται δίπλα σε κάποιο άλλο μαθητή φίλο τους, ούτε καν μαζί ως αδέλφια
Να μην συζητούν με τον μαθητή που κάθεται στο απέναντι κάθισμα.
Να μην ακουμπούν με τα πόδια τους το μπροστινό κάθισμα
Να μην κλείνουν τα κουρτινάκια όταν τα χτυπά ο ήλιος
Να μην ανοίγουν το φως πάνω από το κάθισμά τους (όταν προφανώς θέλουν να διαβάσουν κάτι)
Να μην τραγουδούν, ούτε καν χαμηλόφωνα
Να μην χρησιμοποιούν την κασετίνα τους
Ουσιαστικά, δηλαδή, σύμφωνα πάντα με τα καταγγελλόμενα, τα παιδιά πρέπει να κάθονται περίπου ακίνητα (και αν είναι δυνατόν αμίλητα) καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής προφανώς για να αποφεύγεται και η παραμικρή φθορά στο όχημα.
Oι γονείς χαρακτηριστκά αναφέρουν: “Και η εύλογη ερώτησή μας είναι: «Είναι δυνατόν ο οδηγός να επιβάλλει τη συμπεριφορά αυτή στη συνοδό και στα παιδιά και η συνοδός να την προβάλλει ως «Οδηγίες του Σχολείου» προς τα παιδιά προφανώς για να μην αναγκαστεί να αντιπαρατεθεί στον οδηγό! Ή το σωστό είναι η συνοδός να παρεμβαίνει και να συνετίζει μεν τα παιδιά αλλά και να κρατά τον οδηγό σε απόσταση υφιστάμενη από τις αυταρχικές θέσεις του”;
Ομως η καταγγελία δεν σταματά σ’ αυτά. Οταν κάποια στιγμή το παιδί των γονέων, που αναγκάστηκαν τελικά να καταγγείλουν τα περιστατικά, παραβίασε τους “κανονισμούς”, δέχθηκε πολύ έντονες παρατηρήσεις από την πλευρά του οδηγού αλλά και την προσβλητική ερώτηση: “Είσαι προβληματικός;”
Συγκεκριμένη απάντηση στις καταγγελίες το σχολείο στους γονείς δεν έδωσε, τουλάχιστον γραπτώς. Σε προφορική συζήτηση με το διευθυντή, τους τονίστηκε ότι απλά ότι εφόσον δεν επιθυμούν τη μετακίνηση των παιδιών τους με το σχολικό λεωφορείο, μπορούν να τα μεταφέρουν με δικό τους μέσο στο σχολείο!
Το NEWS 24/7, ως όφειλε, επικοινώνησε (μέσω e-mail) με το σχολείο για να καταγράψει τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα. Μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές, οι γραμμές, απάντηση δεν υπήρξε.
Το θέμα έφτασε μέχρι και την διεύθυνση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στην οποία ανήκει το σχολείο. Εκ των πραγμάτων όμως, η πρωτοβάθμια δεν μπορεί να παρέμβει σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα μισθωμένα, από το σχολείο, οχήματα.
Το σχετικό έγγραφο πάντως παραδόχθηκε τον Απρίλιο και ενώ τον Ιανούαριο οι γονείς είχαν ενημερώσει εκ νέου το σχολείο για την κατάσταση που επικρατεί στο εν λόγω σχολικό ζητώντας του να λάβει συγκεκριμένα μέτρα.
Από την Παρασκευή 2 Μαΐου και για οκτώ παραστάσεις, το κλασικό αριστούργημα του Χένρικ Ίψεν«Βρικόλακες», σε απόδοση-σκηνοθεσία Αναστασίας Παπαστάθη, θα συνεχίσει την επιτυχημένη του πορεία στο Θέατρο RADAR και μετά το Πάσχα. Μία παράσταση που αγάπησε το θεατρόφιλο κοινό χαρίζοντας της απανωτά sold out καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς.
Το έργο γραμμένο το 1881 ήταν μια κραυγή ενάντια στην υποκρισία και την διαφθορά. Συνάντησε πολλές αντιδράσεις από το πρώτο ανέβασμα του στο θέατρο, για την τολμηρότητά του και τον τρόπο με το οποίο έθιγε τον καθωσπρεπισμό και τις μικροαστικές αντιλήψεις της κοινωνίας και της εκκλησίας. Κατάφερε όμως να επιβληθεί και να θεωρείται σήμερα από τα πιο σημαντικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας.
Λίγα λόγια για το έργο
Η Ελένα Άλβινγκ διοργανώνει μια μεγάλη γιορτή για να τιμήσει τον άσωτο άντρα της που έχει πεθάνει, ώστε να συντηρήσει την καλή εικόνα του λοχαγού Άλβινγκ απέναντι στον γιο της Όσβαλτ και απέναντι στην κοινωνία. Πιστεύει ότι έτσι θα σκεπάσει τα μυστικά της οικογένειας και θα κλείσει τους λογαριασμούς με το σκοτεινό παρελθόν.
Όμως οι εξελίξεις και τα γεγονότα την υπερβαίνουν. Πολύ γρήγορα θα έρθει αντιμέτωπη με τον εαυτό της και τις επιλογές της.
Όσο κι αν προσπάθησε να προστατεύσει τον γιο της Όσβαλντ και να τον κρατήσει μακριά από την καταστροφική επιρροή του πατέρα στάθηκε αδύνατο.
Ακόμα και όταν επαναστάτησε για πρώτη φορά καιχτύπησε την πόρτα του πάστορα Μάντερς για να ζητήσει βοήθεια, εκείνος την έστειλε πίσω στο καθήκον, στο σπίτι του νόμιμου συζύγου της.
Τα πρόσωπα του έργου διεκδικούν απεγνωσμένα το φως και την χαρά της ζωής, έχοντας να παλέψουν με τις σκουριασμένες ιδέες, με τις παλιές αντιλήψεις, με τα βιώματά τους, με την κληρονομιά των γονιών τους... Με όλα αυτά που ο Ίψεν ονομάζει βρικόλακες που είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, ζωντανεύουν και μας εξουσιάζουν.
Η Αναστασία Παπαστάθη (απόδοση- σκηνοθεσία) σημειώνει για το έργο:
Ο Ίψεν στο έργο του «Βρικόλακες» μέσα από την μικρογραφία της οικογένειας Άλβινγκ και του κοινωνικού πλαισίου που την περιβάλει, πραγματεύεται θέματα που αγγίζουν διαχρονικά ηθικά, κοινωνικά και ψυχολογικά ζητήματα.
Καταδικάζει την υποκρισία της κοινωνίας που κρύβει την αλήθεια πίσω από μια βιτρίνα ηθικής για να διατηρήσει το «καλό όνομα» την άψογη δημόσια εικόνα.
Αναδεικνύει το θέμα της κληρονομικότητας και πως τα λάθη και οι αμαρτίες των γονέων επηρεάζουν τις επόμενες γενιές. Ασκεί έντονη κριτική στον συντηρητισμό της εκκλησίας. Η Ελένα Άλβινγκ, η κεντρική ηρωΐδα, προσπαθεί να ξεφύγει από την καταπίεση ενός κοινωνικού συστήματος που επιβάλλει τη θέση της γυναίκας να είναι υποτακτική και εξαρτημένη από τον άντρα της. Σε ένα σημείο του έργου αναφωνεί: «Δεν αντέχω πια τις δεσμεύσεις, την υποκρισία, τα ψέματα... Θέλω να νοιώσω ελεύθερη!»
Ο Ίψεν στο έργο του «Βρικόλακες» μίλησε με τόλμη για τα δικαιώματα των γυναικών, την ισότητα των φύλων, την πάλη της γυναικείας χειραφέτησης και την απαίτηση για αυτοδιάθεση. Είναι συναρπαστικό να διαπιστώνει κανείς πόσο άμεσο και τολμηρό εξακολουθεί να είναι το έργο στην εποχή μας και πως τα θεμελιώδη ανθρώπινα και κοινωνικά ζητήματα που θίγει επανεμφανίζονται στις μέρες μας με νέες μορφές.
E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Σε ιδιώτες ανατίθεται με απόφαση του Υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, η διεκπεραίωση όλης της λογιστικής και εγκριτικής διαδικασίας –έλεγχος και εκκαθάριση σε πραγματικό χρόνο– των συναλλαγών του ΕΟΠΥΥ με εξωτερικούς παρόχους προϊόντων και υπηρεσιών, προς τον ίδιο τον οργανισμό και τους ασφαλισμένους του.
Η νέα, ιδιωτικά διεξαγόμενη, διαδικασία ελέγχου και εκκαθάρισης, αναμένεται να αφορά κάθε σχετική συναλλαγή, είτε είναι διμερής ανάμεσα στον οργανισμό και τον εκάστοτε πάροχο, είτε πολυμερής, με τον ασφαλισμένο και το αρμόδιο λιανικό κατάστημα (π.χ. φαρμακείο ή κατάστημα ορθοπεδικών ειδών κ.ο.κ.) να μεσολαβούν στην μακρά γραμμή συναλλαγών μεταξύ ΕΟΠΥΥ και παρόχου.
Το θέμα ανέδειξαν με κοινή ανακοίνωσή τους, ο Πανελλήνιος Σύλλογος Εργαζομένων στον οργανισμό, και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΚΟΚΠ). Οι δύο συνδικαλιστικές οργανώσεις μάλιστα, κατόπιν συλλογικών τους αποφάσεων κατέφυγαν δικαστικά κατά της ιδιωτικοποίησης αυτής. Συγκεκριμένα υπέβαλαν:
Α στις 08.11.2024 Αίτηση Ακύρωσης ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας κατά:
απόφασης του κ. Γεωργιάδη με θέμα «Εξαίρεση Κατηγοριών παροχών υγείας, προκειμένου οι εν λόγω δαπάνες να ελέγχονται και να εκκαθαρίζονται σε πραγματικό χρόνο από ιδιωτικούς ελεγκτικούς φορείς που ειδικεύονται στον κλινικό έλεγχο και στον έλεγχο δαπανών υγείας»,
απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΟΠΥΥ, με την οποία έλαβε χώρα η έγκριση σκοπιμότητας της αντίστοιχης δαπάνης για τη διενέργεια Διεθνούς Ηλεκτρονικού Διαγωνισμού για την υλοποίηση του έργου «Παροχή υπηρεσιών ελέγχου σε πραγματικό χρόνο και εκκαθάρισης παρόχων και παροχών υγείας από ιδιωτικούς ελεγκτικούς φορείς», και
βεβαίωσης εγγραφής πίστωσης στον Προϋπολογισμό του οικονομικού έτους 2025, 2026 και 2027, της προϋπολογισθείσας δαπάνης 39.760.128,00 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ.
Η αίτηση, λόγω σπουδαιότητας, θα εκδικαστεί στη Μείζονα Ολομέλεια του δικαστηρίου την Παρασκευή 09.05 υπό την πλέον διευρυμένη σύνθεσή του, με 3 εισηγητές δικαστές (1 κύριο και 2 Βοηθούς).
Β στις 31.01.2025 Αίτηση Ακύρωσης ενώπιον του ίδιου δικαστηρίου κατά:
διακήρυξης Διεθνούς Ηλεκτρονικού Διαγωνισμού από τον ΕΟΠΥΥ με αντικείμενο την «Παροχή υπηρεσιών ελέγχου σε πραγματικό χρόνο και εκκαθάρισης παρόχων και παροχών υγείας από ιδιωτικούς ελεγκτικούς φορείς», και
διευκρινίσεων που παρασχέθηκαν για τον ανωτέρω διαγωνισμό.
Η αίτηση θα εκδικαστεί στο Δ' Τμήμα του δικαστηρίου στις 02.12.2025, και
Γ στις 31.01.2025 Αίτηση Αναστολής, και πάλι ενώπιον του ΣτΕ, για την οποία αναμένεται η έκδοση αποφάσεως προσωρινών μέτρων, κατά:
διακήρυξης του σχετικού Διαγωνισμού, και
διευκρινίσεων που παρασχέθηκαν από τον ΕΟΠΥΥ.
Όπως αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους, στα παραπάνω ένδικα βοηθήματα, τα συνδικάτα θα επικαλεστούν:
αντισυνταγματικότητα του νόμου με τον οποίο προβλέπεται η εξαίρεση παρόχων και παροχών υγείας από τον δημοσίου δικαίου κλινικό και διοικητικό έλεγχο του ΕΟΠΥΥ, και η ανάθεση του ελέγχου αυτού σε Ιδιωτικούς Ελεγκτικούς Φορείς (ΙΕΦ)
έλλειψη οιουδήποτε ελέγχου/εποπτείας των εργαζομένων του ΕΟΠΥΥ στη διαδικασία εκκαθάρισης της αποζημίωσης των εξαιρούμενων παρόχων και παροχών υγείας, και
απουσία αποχρώντος δικαιολογητικού λόγου που να υπαγόρευε την εκχώρηση της σχετικής αρμοδιότητας του ΕΟΠΥΥ σε ΙΕΦ, ενόψει της τεχνογνωσίας και εμπειρίας των διοικητικών υπαλλήλων και γιατρών του Οργανισμού, αλλά και ενόψει των όσων έχει ήδη κρίνει το ΣτΕ με αποφάσεις του, για την αντικειμενικότητα, την εγκυρότητα, την ακρίβεια και την αξιοπιστία, της μέχρι τώρα εφαρμοζόμενης μεθόδου δειγματοληψίας.
Οι νέες κυκλοφορίες από την Cantini και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο
‘’Νύχτες κι αυτές’’ – Δήμητρα Γαλάνη
‘’Εμένα σκέφτεται’’ – Nalyssa Green
H δισκογραφική εταιρία Cantini κυκλοφορεί δύο καινούργια τραγούδια με τις εξαιρετικές ερμηνείες της Δήμητρας Γαλάνη και της Nalyssa Green και την καλλιτεχνική επιμέλεια του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου!
Η Δήμητρα Γαλάνη ερμηνεύει το «Νύχτες κι αυτές» σε στίχους της Ελένης Φωτάκη και μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και η Nalyssa Green το «Εμένα σκέφτεται» σε μουσική και στίχους του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου!
Δύο τραγούδια, διαφορετικά μεταξύ τους, που όμως βρίσκουν τα κοινά σημεία επαφής τους μέσα από την υψηλή αισθητική που χαρακτηρίζει το σύνολο του έργου της Cantini.
Ακούστε το «Νύχτες κι αυτές» στο SpotifyΕΔΩ και δείτε το video στο YouTubeΕΔΩ
Ακούστε το «Εμένα σκέφτεται» στο SpotifyΕΔΩ και στο YouTubeΕΔΩ
Κυκλοφορούν σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες από την Cantini!
