Η Λαϊκή Ενότητα για τα αποτελέσματα της επίσκεψης Πούτιν στην Αθήνα:

''Τώρα, που ο Πούτιν έχει αναχωρήσει από την Ελλάδα, φαίνεται πολύ πιο καθαρά ότι η κυβέρνηση έκοψε και έραψε τα αποτελέσματα της επίσκεψης του στη χώρα μας στα μέτρα των αμερικάνικωναπαιτήσεων.

Η κυβέρνηση, συμμορφούμενη πλήρως στις Ατλαντικές υποδείξεις, όπως είχε διαβεβαιώσει πρόσφατα με την επίσκεψη του στις ΗΠΑ ο Ν. Παππάς, δενπροετοίμασε κατάλληλα το έδαφος για την επί της ουσίας αναβάθμιση της επίσκεψης Πούτιν στην Αθήνα, αποσιώπησε όλες τις επίμαχες κυβερνητικέςαποφάσεις, που στηρίζουν το Δυτικόψυχροπολεμικόκλοιό σε βάρος της Ρωσίας, υποβάθμισε τα αποτελέσματα της επίσκεψης και περιόρισε την τελευταία κυρίως σε επικοινωνιακέςτακτικές.

Ο Αλ. Τσίπρας αλλά και ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη σε ισότιμη και αμοιβαίαεπωφελή βάση των ελληνορωσικώνσχέσεων αλλά για την πολιτική και κομματικήαξιοποίηση προς όφελοςτους των αισθημάτων φιλίας του ελληνικού προς τον ρώσικολαό.

Το δίδυμο Τσίπρας – Μητσοτάκης είναι παραδομένο μέχρι μυελούοστέων στα μνημόνια, τη ΓερμανικήΕΕ και στον αμερικανονατοϊκόάξονα.

Σήμερα όσο ποτέ, η χώρα και ο λαός μας έχουν ανάγκη μια μεγάληδημοκρατικήαντιμνημονιακήανατροπή και μια ανεξάρτητηαντιϊμπεριαλιστικήπολιτική που θα δώσει διέξοδο και ανάσα στον τόπο.

Αυτήν την ανατροπή δενπρόκειται να την ανακόψουνοργανωμένεςεπικοινωνιακέςτακτικές και στημένεςδιαπλεκόμενεςδημοσκοπήσεις ούτε η επιθετικήσυμμαχίαεγχώριων και ξένωνκατεστημένωνπολιτικώνοικονομικώνκέντρων που έχουν ως αποκλειστικόστόχο τις δυνάμεις, που διαθέτουν αντιμνημονιακήεναλλακτικήπρόταση και είναι αποφασισμένες να την προωθήσουν με όλες τις δυνάμεις τους σήμερα και όχι σε κάποιο άγνωστοαπώτερο μέλλον.

Πορείες ενάντια στο εργασιακό νομοσχέδιο στην Νάντ (Γαλλία) : Γιατί επιλέγω να ριζοσπαστικοποιηθώ.

του Antoine από: leplus.nouvelobs (μετάφραση-επιμέλεια- αναδημοσίευση από: barikat)

Στη καλύτερη περίπτωση... Έχει πιάσει τα –αντα, με πνευματική εργασία και ετοιμάζει το διδακτορικό του στις ανθρωπιστικές επιστήμες. Εθιμικές πορείες στη Ναντ ενάντια στον νόμο Ελ Κομρί, Αντουάν (όνομα δανεισμένο ) υπερασπίζεται μια ριζοσπαστική δράση, βίαιη και στοχευμένη ενάντια στα σύμβολα (του καπιταλισμού). Επεξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν να λάβει αυτές τις αποφάσεις, την οργάνωση του και την αγωνιστική του άποψη.

(σχόλιο  Rozenn Le Carboulec)

Δεν ανήκω σε καμία ιεραρχημένη δομή, σε κανένα κόμμα, συνδικάτο ή οργάνωση. Η οργάνωση υπάρχει αλλά δημιουργείται ανάμεσα σε ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες ιδέες και διαμαρτύρονται χωρίς το λογότυπο κανενός. Βρισκόμαστε σε μέρη που γίνονται συνελεύσεις έτσι ώστε να συνεννοηθούμε για θέματα της πορείας.  Μπορούμε, σίγουρα, να μοιραστούμε τις κλασικές ιδέες οργάνωσης, αλλά ο τρόπος δράσης μας είναι σε διάσπαση με τις οργανώσεις τους που μας θυμίζουν πως είναι κομμάτια των ίδιων των νομοσχέδιων ενάντια στα οποία αντιδρούμε. Δεν θέλουμε να είμαστε κοινωνικοί σύμμαχοι, δεν διαπραγματευόμαστε με το κράτος.

 Προχωρούμε σε συμβολικές καταστροφές που στόχο έχουν την καπιταλιστική καταπίεση (τράπεζες, διαφημιστικές πινακίδες, εταιρείες μικτές που υπάγονται στο καθεστώς των Σ.Δ.Ι.Τ. (σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) κ.α., που αποδεικνύουν πως το δημόσιο ιδιωτικοποιείται. Μια βιτρίνα που πέφτει συμβολίζει αυτή μας την αντίθεση.

 Αυτές οι δράσεις είναι ριζοσπαστικές. Αλλά τι αντιπροσωπεύουν σε σχέση με έναν εργαζόμενο που υπόκειται σε ένα τραπεζικό σύστημα που τον εκμεταλλεύεται; Και ποια είναι τα μέσα δράσης που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε όταν το ίδιο το κράτος ανεβάζει το επίπεδο ριζοσπαστικοποίησής του;

                                                       Το Μάιο μπλόκαρε ότι σου αρέσει

Δεν αποδεχόμαστε ούτε το άρθρο 49.3 (γαλλικό νομοσχέδιο για τα εργασιακά), ούτε το γκλόμπ.

 Τη βία, πρέπει να την αποδημήσουμε. Πρώτα είναι αυτή του κράτους και των δυνάμεων ασφάλειας. Το εργασιακό νομοσχέδιο είναι αντιπροσωπευτικό μιας κυβέρνησης που θέλει να περάσει τα πάντα στο όνομα της αποτελεσματικότητας και της κρίσης. Εμείς δεν αποδεχόμαστε ούτε το 49.3, ούτε το γκλόμπ. Είμαστε ενάντια σε αυτό το νομοσχέδιο, τον κόσμο του και όλες τις μορφές καταπίεσής του, ενάντια στον καπιταλισμό και την γενική επισφάλεια.

 Ασκούμε κριτική στην συμπεριφορά των δυνάμεων ασφαλείας. Δεν δρουν πλέον για την διατήρηση της τάξης. Χρησιμοποιούνε όπλα με πλαστικές σφαίρες, καταστέλλουν τους διαδηλωτές με πολύ βίαιο τρόπο, χρησιμοποιούν ελικόπτερα, εγκαθιστούν μια ατμόσφαιρα που θυμίζει τον αποικιοκρατικό πόλεμο με την παρουσία της Ασφάλειας προσπαθώντας να αρπάξουν κάποιον από το πλήθος.

 Σήμερα, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια απόσταση ανάμεσα στο κράτος και στους ανθρώπους, μια διάσπαση στον κοινωνικό διάλογο. Και όλο και περισσότεροι άνθρωποι παρεκκλίνουν από τους παραδοσιακούς τρόπους δράσης ασπαζόμενοι τη ριζοσπαστικοποίηση. Εγώ δεν θέλω πορείες πίσω από το φορτηγάκι της CGT (κάτι σαν το  Π.Α.Μ.Ε., με αρκετές βέβαια διαφορές) και τα μπουρεκάκια με λουκάνικο.

 Ξεκίνησα να πολιτικοποιούμαι από το Λύκειο. Μέσω της ιστορίας και της φιλοσοφίας, συνειδητοποίησα γρήγορα πως είναι πάντα οι ίδιοι που εξουσιάζουν. Αργότερα συμμετείχα στις πορείες ενάντια στο σύμφωνο πρώτης εργασίας το 2006. Αυτό το κίνημα μου επέτρεψε να γνωρίσω τους τρόπους να αγωνίζομαι, να περάσω από την παρατήρηση της αδικίας, στην πράξη. Ασχολήθηκα επίσης αρκετά και με το προσφυγικό κίνημα μέσα από διάφορες οργανώσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου.

 Μπροστά στο αδιέξοδο, απέναντι στην αστυνομική αυθαιρεσία, αποφάσισα να ριζοσπαστικοποιηθώ. Όταν το κράτος σκληραίνει, είναι αναγκαίο.

 Ορισμένοι «κάτοικοι» στη ZAD (κίνημα ενάντια στη δημιουργία του αεροδρομίου  Notre-Dame-des-Lande) συμμετέχουν στη μάχη ενάντια στο εργασιακό νομοσχέδιο. Έχουμε ένα κοινό εχθρό, τον καπιταλισμό και τον κόσμο του. Αλλά η ZAD δεν είναι τόσο ενεργή στις κινητοποιήσεις και τα μέλη της δεν προσανατολίζονται σε αυτή τη δράση. Αντίθετα, η εμπειρία των αγώνων μας επέτρεψε να ανανεώσουμε το ρεπερτόριο των δράσεών μας, να ξανανοίξουμε το πεδίο της αστικής διαμαρτυρίας στην Νάντ. Οι κινητοποιήσεις του 2012 και αργότερα αυτές του 2014 έδρασαν ως εργαστήρι που μας επιτρέπει να έχουμε μια ζωτικότητα και να αναρωτηθούμε για τα είδη αγώνα.

Βρες το όριο ανάμεσα στην νομιμότητα και στη μη νομιμότητα.

Δέκα χρόνια μετά το σύμφωνο πρώτης εργασίας, ξαναβρεθήκαμε  με άλλα κομμάτια του πληθυσμού μη οργανωμένα, που υποφέρουν από τη κρίση. Το κράτος ενισχύει την βία του. Και δεν υπάρχει καμία επιθυμία διαπραγμάτευσης. Ένας θυμός εκφράζεται, ορισμένες φορές με το μη στοχευμένο σπάσιμο. Αν και αυτή η αντίδραση δεν είναι ίδια με την δικιά μου, είμαι αλληλέγγυος σε αυτές τις κινήσεις. Δείχνουν μια ορισμένη δυσαρέσκεια, μια υποκείμενη απογοήτευση που δείχνει πως όλα μπορούν να εκραγούν. Υπάρχει μια απελπισία, ένα αίσθημα αδικίας ανάμεσα στους νέους και ορισμένοι επιστρέφουν την βία που υπόκεινται. Και, είναι τρομερό, είναι οι ίδιοι νέοι που προσάγονται. Στόχοι εύκολοι γιατί πρέπει να παρουσιάσουν και νούμερα.

 Από τις δυνάμεις ασφαλείας έχω πολλές φορές υποστεί εκφοβισμό αλλά ξέρω να παίρνω τις προφυλάξεις μου. Τα κινήματα τα πιο αποφασισμένα είναι αυτά που περισυλλέγουν γνώσεις από τις δυνάμεις ασφαλείας έτσι ώστε να μην είναι σε θεά ευθείας βολής, να καλύπτουν τα χαρακτηριστικά τους, να προσέχουν σε ποιον μιλάνε. Βρες το σωστό όριο ανάμεσα στην νομιμότητα και στη μη νομιμότητα. Σε τέτοιου είδους πορείες, καλύπτω το πρόσωπο μου και φοράω κράνος, όχι από επιθυμία να ανήκω στο φάντασμα του black bloc, το οποίο δεν υπάρχει στη Νάντ, αλλά για να αποφύγω την αστυνομική και τη δικαστική καταστολή. 

Πηγή: http://leplus.nouvelobs.com/contribution/1517110-manifestations-contre-l...

05.00-08.00  Μουσικές και ενημερωτικές εκπομπές 


Η ΕΡΤopen ανοιχτή ως παράθυρο στην κοινωνία !
ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ

Καθαρίζοντας το υπέδαφος με κεραυνούς

Τα εδάφη ρυπαίνονται. Πιθανόν από φυτοφάρμακα, από πετρελαιοειδή που περιέχουν αλκάνια υψηλού μοριακού βάρους, από διαρροές δεξαμενών καυσίμων και πολλούς άλλους επιβαρυντικούς παράγοντες. Και αυτό έχει συνέπειες, όπως είναι η μόλυνση των επιφανειακών και υπόγειων υδάτων, της χλωρίδας και του ευρύτερου οικοσυστήματος και προφανώς της υγείας των ανθρώπων. Στο προφανές ερώτημα, εάν υπάρχει δυνατότητα απορρύπανσής τους που θα είναι αποτελεσματική και συγχρόνως φθηνή, ήρθαν να απαντήσουν με την ιδέα τους ερευνητές του Ινστιτούτου Επιστημών Χημικής Μηχανικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας Έρευνας στην Πάτρα.

Η ιδέα της ομάδας βασίζεται σε μια συσκευή πλάσματος, δηλαδή ιονισμένο αέριο που αποτελείται από ελεύθερα ηλεκτρόνια, ιόντα και υπεριώδες φως - με απλά λόγια πρόκειται για κεραυνό - που εκμεταλλεύεται τη δράση ακίνδυνων σωματιδίων που οξειδώνουν και τους πιο ανθεκτικούς ρύπους του εδάφους. 

Σύμφωνα με την ιδέα, τα σωματίδια παράγονται από μία ηλεκτρική εκκένωση μεταξύ δύο ηλεκτροδίων, όπου τοποθετείται το ρυπασμένο έδαφος. Στη διαδικασία απορρύπανσης διοχετεύεται στο έδαφος μόνο ατμοσφαιρικός αέρας. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει θέμα περιβαλλοντικών επιπτώσεων, ενώ επιτυγχάνεται και ο άλλος στόχος που είναι η ελαχιστοποίηση του οικονομικού κόστους. Εκείνο που επίσης έχει σημασία είναι ο χρόνος που χρειάζεται η συσκευή πλάσματος για την απορρύπανση, καθώς είναι μόλις λίγα λεπτά. Επίσης, η κατανάλωση ενέργειας είναι συγκρίσιμη με μιας μικρής λάμπας φωτός. Τη συσκευή μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμη και ανειδίκευτο προσωπικό, ενώ είναι άμεσα επεκτάσιμη σε βιομηχανική κλίμακα.    

Η συσκευή ψυχρού πλάσματος έχει ήδη κατασκευαστεί σε εργαστηριακή κλίμακα. Επίσης έχει «επιβεβαιωθεί», όπως εξηγούν οι ερευνητές μετά από σειρά πειραματικών μετρήσεων, η γρήγορη και καθολική απορρύπανση εδαφών που έχουν ρυπανθεί από υδρογονάνθρακες ή φυτοφάρμακα. Με βάση  τα αποτελέσματα, έχει ήδη σχεδιαστεί ένα αυτοματοποιημένο σύστημα το οποίο μπορεί να κατασκευαστεί σε μεγάλη κλίμακα για τη μη επιτόπια απορρύπανση εδαφών. 

Μέσω του 3ου Διαγωνισμού «Η Ελλάδα Καινοτομεί!», η ομάδα των ερευνητών που εκπροσωπεί ο Χρήστος Αγγελόπουλος επιθυμεί να αναδείξει τα πλεονεκτήματα της τεχνολογίας σε σύγκριση με τις συμβατικές μεθόδους απορρύπανσης εδαφών. Επίσης, έχουν την πρόθεση να έρθουν σε επαφή με τον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας, με σκοπό τη διερεύνηση πιθανοτήτων εμπορικής εκμετάλλευσης της τεχνολογίας. 

Αυτό σημαίνει ότι η ομάδα θα μπορέσει να εφαρμόσει τους επόμενους στόχους της, δηλαδή την περαιτέρω έρευνα σε σχέση με:

-Την επίδραση διαφόρων παραμέτρων της διεργασίας στην απόδοση της απορρύπανσης, όπως είναι η ροή του αέρα, η υγρασία του εδάφους και η εφαρμοζόμενη τάση

-Την πλήρη κατανόηση των μηχανισμών οξείδωσης των ρύπων με τη χρήση της συσκευής πλάσματος

-Τις δοκιμές άλλων ειδών ρύπων, όπως για παράδειγμα τα απόβλητα των φαρμακοβιομηχανιών

Για τους ερευνητές του ΙΤΕ Πάτρας, η συμμετοχή τους στον 3ο Διαγωνισμό «Η Ελλάδα Καινοτομεί!» είναι παράθυρο από το οποίο μπορεί η κοινωνία να δει την επιχειρηματική κοινότητα και να αντιληφθεί τόσο την επιστημονική αξία όσο και τη δυνατότητα εμπορικής αξιοποίησης της τεχνολογίας. Επιπλέον, προσδοκούν να συμβάλουν στην πληροφόρηση και την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης ως προς το πρόβλημα της ρύπανσης του υπεδάφους και την κατανόηση της σημαντικότητας του προβλήματος που σχετίζεται με τη διατροφική αλυσίδα, άρα και την ανθρώπινη υγεία. 

Τα επόμενα βήματα είναι τα σημαντικότερα, καθώς πρόκειται να κατασκευάσουν ένα πλήρως αυτοματοποιημένο σύστημα σε μεγαλύτερη κλίμακα από αυτή του εργαστηρίου και να ιδρύσουν μια εταιρεία τεχνοβλαστού - δηλαδή μια εταιρεία spin–off, η δραστηριότητα της οποίας επικεντρώνεται στην εφαρμογή καινοτόµων επιχειρηματικών σχεδίων, καθώς και την εμπορική εκμετάλλευση γνώσεων που παράγονται σε ερευνητικά εργαστήρια, τεχνολογικούς φορείς και σε παραγωγικές μονάδες. Με τις εταιρείες τεχνοβλαστοί επιχειρείται η ουσιαστική σύνδεση της ερευνητικής δραστηριότητας µε την παραγωγική διαδικασία, µέσω της αξιοποίησης και εκμετάλλευσης των ερευνητικών αποτελεσμάτων. Και αυτό είναι πιθανόν το κυριότερο απ’ όλα. Το βασικό μήνυμα είναι πως σήμερα είναι επιβεβλημένο περισσότερο από ποτέ να υπάρξει διασύνδεση της έρευνας των ελληνικών πανεπιστημίων και των ερευνητικών κέντρων με την οικονομία και την παραγωγή.



πηγή kainotomeis

Ο επιθετικός του Ολυμπιακού Άλαν Πουλίδο, σύμφωνα με μέσα ενημέρωσης του Μεξικού, απήχθη το βράδυ του Σάββατου στην πόλη Βικτόρια της πολιτείας Ταμαουλίπας, από όπου κατάγεται. Έκτοτε αγνοούνται τα ίχνη του και η οικογένεια του απευθύνθηκε στις αρχές του Μεξικό δηλώνοντας εξαφάνιση.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο Άλαν Πουλίδο, που έφυγε για την πατρίδα του μετά την ολοκλήρωση των αγωνιστικών υποχρεώσεων των ερυθρολεύκων, απήχθη ενώ επέστρεφε με το αυτοκίνητό του από ένα πάρτι μαζί με τη σύντροφό του.

Μεξικανικά μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν πως οι δράστες ήταν συνολικά έξι και αφού του έκλεισαν το δρόμο, του επιτέθηκαν, τον έβαλαν μέσα σε ένα μικρό φορτηγάκι και εξαφανίστηκαν. Οι δράστες αρχικά απήγαγαν και τη συντροφό του, την οποία ωστόσο στη συνέχεια την άφησαν ελεύθερη. 

Ο τηλεοπτικός σταθμός «Milenio» επικοινώνησε με τον αδερφό του Πουλίδο, ο οποίος επιβεβαίωσε την εξαφάνιση του παίκτη. Την είδηση της εξαφάνισης επιβεβαίωσε στη συνέχεια και ο εισαγγελέας της περιοχής, αλλά και η ΠΑΕ Ολυμπιακός μετά από επικοινωνία με την οικογένειά του ποδοσφαιριστή.

Η αστυνομία έχει εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για να βρει τον ποδοσφαιριστή και τους απαγωγείς του. Προς το παρόν δεν υπάρχουν πληροφορίες για την ταυτότητα των δραστών ή για πιθανά λύτρα που έχουν ζητήσει για την απελευθέρωσή του Μεξικανού επιθετικού.



πηγή tvxs

Το χρυσό μετάλλιο στους κρίκους του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ενόργανης γυμναστικής που φιλοξενείται στην Βέρνη, κατέκτησε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, ο Λευτέρης Πετρούνιας.

Ο Έλληνας παγκόσμιος πρωταθλητής, στον τελικό συγκέντρωσε 15.866 βαθμούς και βρέθηκε στην κορυφή του βάθρου των νικητών, αφήνοντας στην δεύτερη θέση τους Ρώσο Ντένις Αμπλιάζιν (15.633) και Βαχάν Νταβτιάν (15.633) από την Αρμενία.

Μετά και το νέο χρυσό μετάλλιο ο Έλληνας γυνμναστής δήλωσε: «Είμαι χαρούμενος που έκανα ένα «ριπίτ» που δεν είχε πετύχει άλλος αθλητής στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στους κρίκους εδώ και 20 χρόνια, από τον Γιούρι Κέκι το 1996. Θα πάω στο Ρίο με το ίδιο πρόγραμμα και πιστεύω ότι εκεί θα κάνω την ίδια εκτέλεση, αλλά θα κολλήσω και την έξοδο για να πάρουμε αυτό που θέλουμε. Αυτή την στιγμή, δεν θεωρώ ότι υπάρχει στην Ευρώπη κάποιος αντίπαλος στα μέτρα μου, όταν η δική μου εκτέλεση είναι όπως πρέπει».

Kαλούνται:  σωματεία, σχήματα, κινήσεις, πρωτοβουλίες, επιτροπές αγώνα, συνελεύσεις γειτονιάς, οργανώσεις και συλλογικότητεςτου κοινωνικού και εργατικού κινήματος

Αναδημοσίευση από imerodromos

ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Την περασμένη εβδομάδα, η πολωνική ηγεσία, σε μια ακόμη επίδειξη «κομμουνιστοφαγίας» ανακοίνωσε την, δια νόμου, εξαφάνιση από προσώπου γης, κάθε τι που θυμίζει… κομμουνισμό.

Ονόματα, επέτειοι, σύμβολα, μνημεία, σβήνονται, καταργούνται, καταστρέφονται, απομακρύνονται. Έτσι, οι «κομμουνιστοφάγοι» ταγοί της πολωνικής κοινωνίας, πιστεύουν ότι θα διαγράψουν από μνήμη των πολιτών της χώρας τους, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου, τον Κομμουνισμό και την καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην πάλη κατά του φασισμού, στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τι  προβλέπει ο νόμος 

Συγκεκριμένα, ο νόμος προβλέπει την απαγόρευση κάθε αναφοράς που διαδίδει «τον κομμουνισμό ή οποιοδήποτε άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς» σε δρόμους, δημόσια κτίρια και χώρους, ενώ σύμφωνα με την ερμηνευτική εγκύκλιο οι ονομασίες σε κτίρια, δρόμους, οδούς, πλατείες, γέφυρες «δεν μπορούν να τιμούν ανθρώπους, οργανώσεις, γεγονότα και ημερομηνίες που συμβολίζουν τον κομμουνισμό».

Είναι χαρακτηριστικό ότι, μεταξύ των άλλων, ο νόμος απαγορεύει τη χρήση ονομάτων ανθρώπων και οργανισμών, όπως και την πραγματοποίηση εκδηλώσεων, ή τον εορτασμό επετείων «που συμβολίζουν το καταπιεστικό, αυταρχικό και μη-κυρίαρχο καθεστώς της περιόδου 1944-1989 στην Πολωνία» και ποινικοποιεί οποιαδήποτε προπαγάνδα υπέρ τους.

Παραδείγματα προς… αποφυγήν

Το Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης (IPN), το οποίο λειτουργεί ως «Αστυνομία της Ιστορίας», για λογαριασμό του ακροδεξιού κυβερνώντος κόμματος Νόμου και Δικαιοσύνης (PiS), έχει στείλει επιστολές σε πολλές τοπικές αρχές με μια λίστα με πάνω από «1.300 παραδείγματα, κατάφωρης προβολής της αντι- πολωνικής, κομμουνιστικής ιδεολογίας», στις πόλεις τους.

Στον κατάλογο του ΙΡΝ, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται:

• Η «Ταξιαρχία Dabrowski», που πολέμησε κατά των δυνάμεων του Φράνκο στον Ισπανικό εμφύλιο.
  
  
• Η οργάνωση Επαναστατικό Εργατικό Προλεταριάτο (1888- 1893), που ιδρύθηκε από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ.
  
  
• Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Πολωνίας και της Λιθουανίας (SDKPiL), 1900-1918.
  
  
• Το πολωνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα-Αριστερά (PPS-L), 1906-1918.
  
  
• Το Πολωνικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
  
  
• Η Αριστερή Αντιπολίτευση στην Πολωνία, 1918-1938.
  
  
• Ο Λαϊκός Στρατός (AL) και η Λαϊκή Φρουρά (GL) των αντιφασιστών παρτιζάνων.
  
  
• Αξιωματικοί και στρατιώτες του πολωνικού στρατού που πολέμησαν με τα σοβιετικά στρατεύματα για την απελευθέρωση της χώρας τους από το φασισμό (AWP).
  
  
• Κρατικοί υπάλληλοι της Σοβιετικής Ένωσης και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας (1945- 1989).
  
  
• Προοδευτικοί συγγραφείς όπως οι Julian Tuwim, Jan Brzechwa και Władysław Broniewski.
  
  

«Καταραμένοι» και εκλεκτοί 

Ο αρχιτέκτονας του πολωνικού εθνικισμού Ρομάν Ντμόφσκι



Για να μην αδικήσουμε τους ιθύνοντες της αντοκομμουνιστικής σταυροφορίας στην Πολωνία, σημειώνουμε ότι το πρώτο κύμα μέτρων «απο- κομμουνιστικοποιήσης», σάρωσε τη χώρα στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Τότε, πολλά ονόματα ηγετών του πολωνικού και του διεθνούς εργατικού κινήματος, που δόθηκαν σε δρόμους, πάρκα και κτίρια, καθώς και εκδηλώσεις τιμής για τη νίκη του Κόκκινου Στρατού κατά του ναζισμού, διαγράφτηκαν και αντικαταστάθηκαν από τα ονόματα εθνικιστών, δικτατόρων, επικεφαλής ιμπεριαλιστικών κρατών, καθολικών καρδιναλίων, όπως του αντι- σημίτη καρδινάλιου, Στέφαν Βιζίνσκι, του αντικομμουνιστή πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ, του αρχιτέκτονα του πολωνικού εθνικισμού, Ρομάν Ντμόφσκι, και του δικτάτορα, Γιόζεφ Πιλσούντσκι…


Ο Πολωνός δικτάτορας Γιόζεφ Πιλσούντσκι



Εξάλλου, με άλλο νόμο απαγορεύεται η λειτουργία οποιουδήποτε κόμματος πρεσβεύει το «μαρξισμό-λενινισμό» και την «κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής», ενώ απαγορεύονται ακόμα το σφυροδρέπανο και το κόκκινο αστέρι…

«Δύναμη κατοχής» ο… Κόκκινος Στρατός 

Ιδιαίτερο μένος δείχνει η πολωνική κυβέρνηση, όπως εξάλλου και οι κυβερνήσεις όλων των πρώην σοσιαλιστικών χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης για το Κόκκινο Στρατό και την καθοριστική συμβολή του στην νίκη κατά του ναζισμού. Και ενώ φθάνουν στο σημείο να χαρακτηρίζουν τον Κόκκινο Στρατό, που απελευθέρωσε αυτές τις χώρες, «στρατό κατοχής», προσπαθούν να εξισώσουν το ναζισμό με τον κομμουνισμό για να δικαιολογήσουν την παραχάραξη της Ιστορίας. Φθάνουν μάλιστα στο σημείο, την ώρα που ρίχνουν στο πυρ το εξώτερο τον ηρωϊκό αγώνα του σοβιετικού λαού, να τιμούν με τον πιο επίσημο τρόπο τους συνεργάτες των ναζί, ανακηρύσσοντας τους σε «αγωνιστές της εθνικής αντίστασης»…

Υπολογίζεται ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν στην Πολωνία πάνω από 1.800 νεκροταφεία, μνημεία και την τελικά χώροι ανάπαυσης των 600.000 σοβιετικών στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας κατά του Ναζισμού, για την απελευθέρωση της Πολωνίας, σώζοντας τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών που θα έβρισκαν το θάνατο στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.


Ένα από τα απειλούμενα μνημεία προς τιμήν του Κόκκινου Στρατού



Δίπλα στον Κόκκινο Στρατό πολέμησαν ηρωϊκά χιλιάδες Πολωνοί στρατιωτικοί, απ΄τους οποίους έχασαν τη ζωή τους στο πεδίο της μάχης πάνω από 17.500, ενώ 5.000 νεκροί Πολωνοί στρατιώτες μετρήθηκαν μόνο σε μια μάχη, για τον έλεγχο της Πομερανίας. Τώρα αυτοί οι στρατιώτες αντιμετωπίζονται ως προδότες που βοήθησαν να επιβληθεί η σοβιετική «κατοχή» στην Πολωνία.

Οι κομμουνιστές στη φυλακή, οι νεοφασίστες παρελαύνουν 

Στις 31 Μαρτίου του 2016, τέσσερα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Πολωνίας (KPP), καταδικάστηκαν, από δικαστήριο της Σιλεσίας, σε 9 μήνες φυλάκιση, για διάδοση κομμουνιστικής ιδεολογίας μέσα από το Διαδίκτυο και την εφημερίδα τους Brzask .


Μέλη του κόμματος ONR



Λίγες μέρες αργότερα, στις 16 Απριλίου, περίπου 400 νεοφασίστες αφέθηκαν ατιμώρητοι  να παρελάσουν για να γιορτάσουν την 82η επέτειο από την ίδρυση του κόμματος ONR (Εθνική-Ριζοσπαστικής Ένωση) στο  Białystok.

Στη χώρα που «φιλοξενεί» το Άουσβιτς

Για μια χώρα που έχει το θλιβερό προνόμιο να «φιλοξενεί» στο έδαφος της το στρατόπεδο του Άουσβιτς,  ο αντικομμουνισμός και η επιχείρηση ταύτισης του κομμουνισμού με το φασισμό είναι διπλή ύβρις. Ύβρις προς την ανθρωπότητα, ύβρις προς την Ιστορία και τη ιστορική μνήμη των λαών.


Σοβιετικοί στρατιώτες, λίγες ώρες μετά την απελευθερώση του Άουσβιτς, βοηθούν πρώην κρατούμενες


Για να μετρήσουν τη δύναμη των θέσεων τους, οι σημερινοί κυβερνήτες της Πολωνίας και όσοι άλλοι ομοϊδεάτες τους, με προεξάρχοντες τους ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που πρωτοστατούν στην επιχείρηση εξίσωσης του Κομμουνισμού με το Ναζισμό, δεν έχουν παρά να σταθούν απέναντι στους εναπομείνατες επιζήσαντες κρατούμενους του Άουσβιτς για να τους πουν, ότι ο Κόκκινος Στρατός που έσπασε την πύλη του στρατοπέδου στις 27 Ιανουαρίου του 1945, ήταν …στρατός κατοχής!

Τα μέτρα που  ψηφίστηκαν στη Βουλή ή αυτά που συμφωνήθηκαν στο Eurogroup  δε θέλουν  ανάλυση. Όση προκλητικήψευδολογία και αν επιστρατεύσει η κυβέρνηση, η ουσία δεν αλλάζει.

Μείωση των συντάξεων, εξοντωτική φοροληστεία, θέσπιση μνημονίου διαρκείας με τον λεγόμενο «κόφτη», αμόκ ιδιωτικοποιήσεων, πλήρης καταστρατήγηση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας και παράδοση των πάντων στο Διευθυντήριο της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου (αυτό που βαφτίζουν πιστωτές και επενδυτές) για 100 χρόνια.

Μια ακραία δεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική, που έχουν το θράσος να τη ντύνουν με «αριστερά» περιτυλίγματα φουσκώνοντας την προπαγάνδα της ακροδεξιάς.

Κατά τα άλλα, πέφτει χοντρό δούλεμα στον κόσμο που παρατηρεί σαστισμένος.

Έτσι, οι μεν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ λένε ότι ψηφίζουν πανστρατιά τα μέτρα (πλην μισής διαφοροποίησης)  που «δεν τους αρέσουν και τόσο», οι δε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ, δεν ψηφίζουν τα  μέτρα, τα οποία τους «αρέσουν τρομερά», πολύ περισσότερο και από το περασμένο καλοκαίρι όταν τα είχαν ψηφίσει!

Πως το μπορούν όμως και δε καίγεται το σύμπαν;

«Αδιάφορος παλιο-λαός» μήπως;

Βολεύει πολλούς αυτή η ερμηνεία.

Βολεύει τους κυβερνητικούς ασχημονούντες που καμώνονται πως αυτά κάνουν μιας και ο «κόσμος δεν έχει κότσια για πολλά».

Βολεύει την τουλάχιστον ανεπαρκή αριστερή κοινοβουλευτική (ή κοινοβουλευτικής λογικής) αντιπολίτευση: «αφού δε  ξεσηκώνετε ο κόσμος, τι να σου κάνουμε και εμείς;»

Βολεύει και το «μέσο πολίτη», που με το γνωστό «αφού κανείς δε νοιάζεται…», μιλώντας για τους «άλλους», τακτοποιεί και τη δική του απουσία  δράσης. «Πάντα για άλλους μιλάμε…», που λέει και ο στίχος.

Ας μη μιλήσουμε ξανά για την αντεργατική εκστρατεία της ΕΕ, το νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη ή τον «προδότη» Τσίπρα. Δε λένε πολλά ούτε και οι κατάρες και τα ηχηρά λόγια  πως ο τελευταίος «θα πληρώσει, θα κάτσει στο σκαμνί» και άλλα τέτοια, που αμολάει η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Έκατσαν μήπως ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος,  ο Παπαδήμος, ή οι εκάστοτε Υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας;

Τολμούμε να πούμε: Δε θα λογοδοτήσει και δε θα πληρώσει κανείς, αν δε συζητήσουμε ουσιαστικά και πάνω στα ουσιώδη ερωτήματα που αφορούν όχι «αυτούς», αλλά «εμάς», την  αριστερά,  την αντίσταση σε αυτούς με στόχο την ανατροπή της πολιτικής τους.

Διατυπώνουμε μερικές σκέψεις.

Ας θυμηθούμε το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Ήταν για πολλούς πρόκληση και ύβρις, αλλά δεν ήταν μπαρούφα της στιγμής. Οι του ΠΑΣΟΚ (και όχι μόνο) επιχείρησαν τότε, απευθυνόμενοι σε τμήματα των μικρομεσαίων, αλλά και κάποιων καλύτερα αμειβόμενων μισθωτών στρωμάτων, να μετατρέψουν  τη συνενοχή τους σε μια ορισμένη (και περιορισμένη) περίοδο σε πρακτικές συναλλαγής κάτω από το τραπέζι με την εξουσία, σεπολιτική ανοχή στο μνημόνιο διαρκείας που έσκαγε μύτη.

Ε, λοιπόν σήμερα έχουμε από μεριάς ΣΥΡΙΖΑ το εξής ανάλογο: «Μαζί δεν τα χάψαμε;». Ούτε αυτό είναι στον αέρα. Εξηγούμαστε:

Πρώτον, η κυβέρνηση και οι λοιποί, τολμούν  και τα κάνουν, διότι ηγεμόνευσε καταλυτικά μέσα στην αριστερά και στο ευρύτερο λαϊκό κίνημα,  η άποψη ότι «το πρώτο και κύριο ζητούμενο είναι να έχεις μια‘’αριστερή’’ κυβέρνηση στα χέρια σου και όλα τα άλλα θα έρθουν». Το μνημόνιο θα το καταργούσε με ένα νόμο και χωρίς να ανοίξει ρουθούνι με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Το χρέος θα ψιλο-σβηνόταν μετά από εξήγηση του θέματος στους «εταίρους».  Η ΕΕ θα άλλαζε μαγικά και θα γινόταν των λαών. Οι συντάξεις και μισθοί θα βελτιώνοντας χωρίς να πειραχτεί καθόλου η αστική ολιγαρχία, εκτός ίσως των «καναλαρχών».  Δεν πρόκειται καθόλου για θεωρητικό ζήτημα. Αυτό συμπύκνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό εισπράττεται με πλήρη απογοήτευση τώρα σε ευρεία τμήματα.

Η αντίληψη πως το ΠΡΩΤΟ, το ΚΥΡΙΟ και το ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ, δεν είναι μια κυβέρνηση –που αναγκαστικά θα διαχειρίζεται  τη συνέχεια ενός εχθρικού προς το λαό κράτους, καθώς και τη διεκπεραίωση των ‘’υποχρεώσεων’’ προς το ευρωπαϊκό κεφάλαιο- αλλά ο οργανωμένος και μαχόμενος λαός που με τη δύναμη της συλλογικής δράσης,  θα μπορεί να  καθυστερεί την επίθεση, να καταχτά πράγματα,  να ανατρέπει και τελικά κάτω υπό προϋποθέσεις άλματος στη δράση του να επιβάλει   και άλλο δρόμο και δική του κυβέρνηση και εξουσία, δυστυχώς δεν πήρε κεφάλι. Δεν ηττήθηκε οριστικά ή στρατηγικά, αλλά σε αυτή τη φάση (της «αντι-μνημονιακής» κολασμένης εποχής), δεν πήρε σημαντικό προβάδισμα και δεν όρισε τις εξελίξεις.

Αυτή η κατεύθυνση, με ευθύνη πολλών, ακόμη και αριστερών και μαρξολογούντων, παρουσιάστηκε ως πολύ «λίγη» έναντι του «θαύματος» της «αριστερής κυβερνητικής αλλαγής» και ως φτωχή «κινηματική» προσέγγιση έναντι της πεμπτουσίας της «μαγικής» πολιτικής πρότασης για την «κυβέρνηση της αριστεράς».

Μη ξεχνάμε πόσοι και πόσοι στριμώχτηκαν στην «αριστερή» (και πάντα …κριτική)  υποστήριξη της πολιτικής στρατηγικής ΣΥΡΙΖΑ και κάθε «διαπραγματευτικής» πιρουέτας του. Μη λησμονούμε τη σιγουριά τους για την «τεράστια ανακούφιση που θα έφερνε η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε εκατομμύρια Ελλήνων», η οποία υποτίθεται ότι δεν προϋπόθετε κανενός είδους «αριστερή πολιτική» ή ρήξη, άσχετο αν η τελευταία ήταν ίσως επιθυμητή καθαρά για «ιδεολογικούς λόγους», χωρίς ωστόσο «να είναι και της ώρας».   Έκδηλη η απουσία τόσο ορθής εκτίμησης για τον χαρακτήρα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και –ακόμη σπουδαιότερο – λάθη ιεράρχησης πολιτικών και κινηματικών καθηκόντων μα και συνδυασμού κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής πάλης, που σήμερα κοστίζουν πολύ ακριβά. Λίγη και λειψή η αυτοκριτική για όλα αυτά.

Δεύτερο, μπορούν και τα κάνουν, διότι η άλλη, η πιο αριστερή εκδοχή  της κοινοβουλευτικής διαχειριστικής αριστεράς,  δηλαδή το ΚΚΕ,   δεν πίστεψε ποτέ ότι μπορεί να υπάρξει ανατροπή της αντεργατικής αστικής μνημονιακής εκστρατείας και δε στόχευσε σε αυτήν. Στη βάση αυτής της ηττοπαθούς εκτίμησης, κινήθηκε  λάθος σε δύο βασικά θέματα.

Το πρώτο ήταν και είναι  το θέμα του χρόνου: «Αφού δε μπορεί να υπάρξει ανατροπή τώρα, έτσι και εμείς επιλέγουμε αγωνιστικό σημειωτόν, θεωρώντας ότι το μέλλον -λες και αυτό έχει μια αυτοτελή ύπαρξη έναντι του ρέοντος παρόντος -με ένα μαγικό τρόπο θα μας δικαιώσει, «όταν θα έχει ξεβρακωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ».

Το δεύτερο, ήταν και είναι το ζήτημα του πεδίου: «Αφού στο ευρύ πεδίο των μαζικών κοινωνικών αγώνων και ακόμη περισσότερο της συνολικής πολιτικής επαναστατικής ανατροπής ‘’δεν υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις’’, επιλέγουμε εκλογική προπαγάνδα, αποκαλύψεις, συλλογή ψήφων και μελών. Μαζί και  περίκλειστες, ελεγχόμενες  συμβολικές κινητοποιήσεις, προσδοκώντας σε μια διαρκή ‘’εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων’’ και ‘’αλλαγή των συσχετισμών’’. Όχι στο επίπεδο της συνολικής ταξικής πολιτικής διαπάλης, αλλά εντός των ‘’οικοπέδων» της αριστεράς’’.

Ωστόσο, τραγικά αποδεικνύεται ότι, μια κοινωνία που ηττάται και κυρίως κόσμος που χάνει τα πάντα χωρίς να έχει την αίσθηση ότι έδωσε μάχες στις οποίες αν μη τι άλλο θα ένοιωθε και θα στερέωνε την συλλογική  δύναμή του, δεν έχει ιδιαίτερη όρεξη για «πολιτικά συμπεράσματα».

Η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά, κινούμενη ανάμεσα στις δύο αυτές συμπληγάδες, έθεσε διαφορετικά κριτήρια, ακούστηκε, προβλημάτισε, κέρδισε την εκτίμηση,  αλλά δεν κατάφερε πολλά πράγματα, δεν συγκέντρωσε σημαντικές δυνάμεις. Υπάρχουν αντικειμενικοί, αλλά και υποκειμενικοί λόγοι για αυτό. Συνέβαλαν σε αυτό και οι ταλαντεύσεις τμημάτων της, που πρόβαλαν λογικές «αριστερού μετώπου για κυβερνητική λύση» , προτάσσοντάς το στην ουσία  έναντι της αναγκαίας αριστερής πολιτικής και των προϋποθέσεων ρήξης. Στο μέτρο που της αναλογεί, χρεώνεται και αυτή άλλης τάξης, αλλά όχι λιγότερο σοβαρές ευθύνες.

Μπορούν και τα κάνουν λοιπόν, η κυβέρνηση και τα αφεντικά της στην ΕΕ,  διότι «εμείς» οι άλλοι (ο πληθυντικός χρησιμοποιείται αρκετά καταχρηστικά), για διαφορετικούς λόγους είμαστε πράγματι «λίγοι».

Όλα αυτά δεν αφορούν μόνο την προ-ΣΥΡΙΖΑ εποχή, αλλά και την περίοδο που διανύουμε.

Τόσο οι μεγάλες αντοχές και το απόθεμα αλληλεγγύης που φανέρωσε η κοινωνία με αφορμή τους πρόσφυγες, όσο και η αγωνιστική ανάταση του διμήνου Γενάρη-Φλεβάρη, μας έδειξαν ότι ο κόσμος δεν έχει ηττηθεί. Υπάρχουν ευρείες ζώνες κοινωνικής μαχητικότητας αλλά και πολιτικών διεργασιών προς τα αριστερά, που τροφοδοτούνται και από το διαρκές φυλλορρόημα  του ΣΥΡΙΖΑ.

Πως λαμβάνονται αυτά τα δύο μηνύματα αλήθεια;

Ποιος θυμάται την περιβόητη 48ωρη απεργία- φάντασμα της ΓΣΕΕ, που είχε μάλιστα αποφασιστεί με πρόταση και διαρκή ακατάσχετη υμνολογία του ΠΑΜΕ;

Έγινε με αυτή το ανήκουστο και δεν πρέπει να περάσει χωρίς συζήτηση: Μετά την αγωνιστική ανάταση αγροτών, εργατικών κλάδων και επιστημόνων του περασμένου διμήνου Γενάρη-Φλεβάρη, η «συνέχεια» ήταν ότι «θα κλιμακώσουμε με απεργία όταν και αν η κυβέρνηση κατεβάσει το ασφαλιστικό». Κοντολογίς, η «αριστερή» αντιπολίτευση ζήτησε από την κυβέρνηση να ορίσει αυτή την ημερομηνία της απεργίας. Και η κυβέρνηση με ευχαρίστηση το έκανε, επιλέγοντας πασχαλινές και άλλες Κυριακές για να κάνει την κηδεία των συντάξεων και της δημόσιας περιουσίας, χωρίς βέβαια να υπάρξει κάποια σημαντική αντίσταση.

Δυστυχώς το ΚΚΕ διαβάζει ανάποδα το δίδαγμα ΣΥΡΙΖΑ: Συνεχίζοντας τα λάθη της περιόδου 2010-2012,  όπου δεν πήρε χαμπάρι τη μνημονιακή επέλαση που θα έφερνε τα πάνω κάτω στη συνείδηση και κινητικότητα του κόσμου και  έχοντας πλήρως αποδράσει σε μια «μοιρολατρική αισιοδοξία» ενός άχρονου μέλλοντος, φαίνεται να λέει στους εργαζόμενους: «Δε σας τα έλεγα; Είδατε που  είχατε αυταπάτες ότι μπορείτε να αλλάξετε τα πράγματα; Καθίστε στα αυγά σας και απλά βγάλτε πολιτικά συμπεράσματα».

Από την άλλη, οι σημαντικές πολιτικές διαφοροποιήσεις δύσκολα ενοποιούνται μετωπικά σε αγωνιστική αντικαπιταλιστική και αντι-ΕΕ κατεύθυνση. Όχι μόνο λόγω αδυναμίας ουσιαστικής υπέρβασης  της «λογικής ΣΥΡΙΖΑ» τμημάτων που αποσπώνται από αυτόν, αλλά και εξ αιτίας πολιτικών ταλαντεύσεων και  παλινωδιών σε τμήματα της  αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Το «τι να κάνουμε;», προϋποθέτει μια ανοιχτή συζήτηση για τα παραπάνω, τουλάχιστον σε επίπεδο μιας πολιτικής πρωτοπορίας. Περιλαμβάνει όχι μόνο το «τι» αλλά και το «πως» και «από ποιόν».

Τις απαντήσεις δε θα τις βρούμε στην απλή «ανασύνθεση εκ των ενόντων», βρίσκοντας το μέσο όρο των σημερινών υπαρκτών δυνάμεων, αλλά αναζητώντας ένα δυναμικό προωθητικό μετασχηματισμό τους εντός του πεδίου της οργάνωσης και της μαχητικής πάλης του λαού,  που θα υπερβαίνει το δίπολο διαχειριστικών αυταπατών και  σημειωτόν αναμονής του μέλλοντος.

Μπορούμε να αραδιάσουμε πολλά και χρήσιμα σχέδια για ένα εναλλακτικό δρόμο εξόδου από τη μέγγενη των μνημονίων και της φυλακής της ΕΕ.

Μπορούμε με κάποια επάρκεια να περιγράψουμε μια κοινωνική πορεία με κριτήριο τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και το δημόσιο κοινωνικό όφελος, αντί της εμπορευματοποίησης των πάντων, του απαραβίαστου του καπιταλιστικού κέρδους και του μονοθεϊσμού μιας δήθεν ουδέτερης «αγοράς» ή «παγκοσμιοποίησης».

Όμως, πάντα το καθοριστικό ερώτημα, το έδαφος πάνω στο οποίο θα κρίνονται όλα αυτά, θετικά ή αρνητικά, είναι αυτό που αφορά την απάντηση στο «ποιος θα κρεμάσει την κουδούνα στου γάτου την ουρά;». Δηλαδή στο ζήτημα του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου της ρήξης και της ανατροπής. Της συνεκτικότητας και τηςδύναμης που θα έχει. Της ικανότητάς του να συγκεντρώνει πυρά και να περνά στην αντεπίθεση.

Το ερώτημα αυτό δεν απαντάται με μαγικά κόλπα και κινήσεις, εκτός αν θέλει κανείς να κυνηγάει συνεχώς την ουρά του.

Η πολιτική απάντηση προς όφελος της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας με πρόσημο δημοκρατίας και ελευθερίας, σε μια σύγκρουση αμείλικτη που βρίσκεται σε εξέλιξη (και δεν είμαστε στο τέρμα της!), θα κριθεί στο επίπεδο της ανατροπής του ταξικού συσχετισμού δύναμης,  στο πεδίο μιας πρωτόγνωρης κλιμάκωσης της κινηματικής και πολιτικής διαπάλης. Με άλλα όπλα, με άλλους φορείς, όχι με τα παλιά αποτυχημένα ή ανεπαρκή υλικά!

Σήμερα, το μπλοκ το «δικό» μας σε αυτή τη μάχη όχι μόνο δεν υπάρχει με μαζικούς όρους, αλλά είναι και λειψή η συνείδηση της ανάγκης και του χαρακτήρα του. Για αυτό και δεν μιλάμε στην ουσία για ταξική διαπάλη, αλλά για μονόπλευρη,  ανηλεή ταξική σφαγή από μεριάς των αντιπάλων.  Ο κόσμος το νοιώθει αυτό…

Ένα πολιτικό σχέδιο ανάταξης του κλίματος ηττοπάθειας και διαμόρφωσης όρων μιας κινηματικής και πολιτικής αντεπίθεσης, πρέπει να περιλαμβάνει βήματα σε πολλά επίπεδα.

Κατ’ αρχήν, πρέπει να έχουμε μια αυτοπεποίθηση για τις δυνατότητες και να μη θεωρούμε ως τη μεγαλύτερη σοφία τη συνηγορία υπέρ των υπαρκτών πλέον αρνητικών τάσεων στη συνείδηση των εργαζομένων.

Ας κρατήσουμε την εικόνα της Γαλλίας: Την ίδια στιγμή που υπάρχει μια πολιτική μαυρίλα στο επίσημο πολιτικό σκηνικό, ειδικά με την άνοδο της ακροδεξιάς, οι υπόγειες κοινωνικές διεργασίες βγαίνουν στο προσκήνιο με μιααποφασιστική εργατική κινητοποίηση που συγκεντρώνει την προσοχή της Ευρώπης.

Πρέπει να αλλάξουμε μυαλά όμως.

Χρειαζόμαστε ένα αγωνιστικό κέντρο, συνάντησης των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων, σε πλήρη ανεξαρτησία από την  συστημική, κυβερνητική πολιτική και τον υποταγμένο συνδικαλισμό.  Είναι το Α της απάντησής μας.

Δεν αφορά αυτό μια συνδικαλιστική τακτική, όσο μια πολιτική κατεύθυνση συγκρότησης αντίπαλου μαχόμενου δέους, που να δίνει αυτοπεποίθηση και να απαντά στο ερώτημα της οργάνωσης και του πραγματικού αγώνα. Να τελειώνουμε με τον πολιτικό και κινηματικό ακολουθητισμό στον υποταγμένο συνδικαλισμό και με την ανοησία της δήθεν κλιμάκωσης με συγκέντρωση στη Βουλή όταν ψηφίζεται το ένα ή το άλλο μέτρο, εν μέσω κοινοβουλευτικών δεκάρικων λόγων. Όχι άλλες κηδείες και μνημόσυνα… Τέτοιες μπορεί να τις οργανώνει μια χαρά η κυβέρνηση,

Στο ζήτημα αυτό,  θα κριθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της (δυνάμει) αριστερής πολιτικής αντιπολίτευσης, καθώς και οι μαχόμενες τάσεις μέσα στο εργατικό κίνημα. Κάθε βήμα σε αυτό το δρόμο, αξίζει χίλιες φορές περισσότερο από κάθε ντουζίνα ‘’πολιτικών προγραμμάτων διεξόδου’’ που πετιούνται στον αέρα. Αν δε γίνει «της Γαλλίας», τα λόγια περιττεύουν…

Παράλληλα (και όχι στη συνέχεια), είναι επείγον να υπάρξουν πρωτοβουλίες πολιτικής συνάντησης  πάνω σε έναπρόγραμμα πολιτικής τομής σε σχέση με ότι «κόντυνε» τελικά τις προοπτικές της ανατρεπτικής πολιτικής δράσης και οδήγησε στη σημερινή ήττα. Όχι, δε χρεωνόμαστε εξίσου τη σημερινή ηττοπάθεια, μαζί με αυτούς που ήταν θιασώτες και αρχιτέκτονες της λογικής που την προετοίμασε.

Αντίθετα, διεκδικούμε τη συγκρότηση ενός μετώπου που θα κινείται σε κατεύθυνση αποφασιστικής ρήξης με την αστική πολιτική και εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, προτάσσοντας την ανάγκη για «ψωμί, δουλειά, δημοκρατία» πάνω από όλα για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας, τους ανέργους, τη νεολαία, τα φτωχο-μεσαία στρώματα της πόλης και της περιφέρειας. Αναζητώντας τη συνολική αντικαπιταλιστική επαναστατική ανατροπή.

Υπάρχουν παλιές και νέες δυνάμεις που μπορούν και πρέπει να συγκλίνουν σε αυτή την κατεύθυνση.  Δε χρειαζόμαστε ούτε αναγέννηση του «πρωτο-ΣΥΡΙΖΑ», με κόμματα που  θα αρχίζουν και θα τελειώνουν σε ρητορείες για «αντι-μνημονιακά, πατριωτικά μέτωπα»  και (ξανά μανά) «κυβέρνηση της αριστεράς», ούτε αρχηγικά κόμματα στημένα στις λογικές  life style και πολιτικού marketing με απουσία αριστερής και εργατικής πολιτικής. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑδικαιούται, αλλά και υποχρεούται να διεκδικήσει ένα πρωταρχικό ρόλο  στην προσπάθεια για ένα ευρύτερο μαχόμενο αντικαπιταλιστικό, αντι-ΕΕ πόλο, με ενεργή παρουσία και αλληλεπίδραση με την αντεπίθεση των κοινωνικών αγώνων.

Έτσι και αλλιώς η ιστορία δεν παίζεται ποτέ από την αρχή όπως τα σήριαλ σε επανάληψη… Η τομή προς τα εμπρόςείναι όρος για την ανάταξη του κλίματος ηττοπάθειας και της εργατικής και λαϊκής αντεπίθεσης για την ανατροπή. Διαφορετικά, μας νικούν εύκολα...

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Πάμε να θυμηθούμε ένα από τα πολλά που έλεγε ο αρχηγός τους.

    Πάμε να απολαύσουμε μια ακόμα οσκαρική ερμηνεία από τον κ.Τσίπρα, πριν γίνει πρωθυπουργός.

    Ήταν τότε που – μεταξύ άλλων – έπαιζε και το ρόλο του τιμητή και του κήνσορα της συνείδησης και της αξιοπρέπειας των βουλευτών αλλά και της νοημοσύνης του λαού.

    Έλεγε:



Αυτά το 2011… Ας έρθουμε, όμως, στη σήμερα. Τι κάνουν, σήμερα, οι βουλευτές του Τσίπρα κι αυτός μαζί τους; Ιδού:

    Ο ένας «θρηνεί». Αλλά ψηφίζει. Από αυξήσεις στα καύσιμα μέχρι αυξήσεις στα τηλέφωνα. 

    Ο δεύτερος «πονάει». Αλλά ψηφίζει. Από κατάργηση του ΕΚΑΣ μέχρι κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης.

    Ο τρίτος «θλίβεται». Αλλά ψηφίζει. Από την ιδιωτικοποίηση του νερού μέχρι την προκαταβολική απαλλαγή από νομικές ευθύνες των επιτετραμμένων του ξεπουλήματος. 

    Ο τέταρτος,  την ώρα που «στεναχωριέται» να ψηφίζει «κόφτες», κάνει συστάσεις στους κομμουνιστές στη Βουλή να είναι περισσότερο… μαρξιστές.       

    Ο πέμπτος, ένας από κείνους που πήρανε το 61% όχι του δημοψηφίσματος και το κάνανε 100% προδοσία, για να τιμωρήσει – όπως λέει – τους «Μένουμε Ευρώπη», ψηφίζει ανατιμήσεις στα μακαρόνια και στα εισιτήρια ΜΜΜ την ώρα που απαλλάσσει από ΕΝΦΙΑ τη Fraport.

    Η έκτη όχι μόνο δεν αισχύνεται για την αναδρομική επιστροφή του ΕΚΑΣ από τους συνταξιούχους, αλλά αποκαλεί τους γερόντους και φοροφυγάδες.

    Ο έβδομος και ο όγδοος ό,τι το βράδυ ψηφίζουν σαν «σωτήριο» και «αναγκαίο» το πρωί το καταγγέλλουν ως «αντισυνταγματικό» και «εγκληματικό».

    Η άλλη κάνει «χιούμορ» λέγοντας πως αφού αντέξαμε τα 400 χρόνια της τουρκοκρατίας, ε, θα αντέξουμε και τα 99 χρόνια της εκποίησης, που αυτή ψήφισε.

    Τέτοιο «μπρίο». Τέτοια «αστειάκια». Μόνο να: Εδώ που – ως αναμενόταν – καταντήσανε, το καλαμπούρι έλαβε τέλος.

    Τουτέστιν – κι επειδή σ’ αυτόν τον κατήφορο χωρίς πάτο τα πολλά λόγια είναι περιττά: Εκπροσωπούν ό,τι πιο χαμερπές κυκλοφορεί στο πολιτικό στερέωμα. 

    Όχι μόνο γιατί ισοπεδώνουν ακόμα και τα ερείπια που άφησαν οι προηγούμενοι.

    Όχι μόνο γιατί διογκώνουν τα βάσανα του λαού και με την ξετσιπωσιά τους«ξεπλένουν» και «δικαιώνουν» ό,τι υποτίθεται θα «έσκιζαν».

    Αλλά γιατί όλα αυτά τα προωθούν πιάνοντας στο στόμα τους ξεδιάντροπα την λέξη «Αριστερά».

    Γιατί από τις πιο βρώμικες δουλειές που επιλέχτηκαν είναι αυτή: Επιλέχτηκαν και προσφέρθηκαν για  να διασύρουν την Αριστερά.

    Ας το πάρουν χαμπάρι: Όσο κακό κι αν επιδιώκουν να προκαλέσουν στις έννοιες, στο τέλος αυτό που θα μείνει να μνημονεύεται δεν είναι η λάσπη που ρίχνουν στην Αριστερά, αλλά  ο δικός τους πολιτικός εκφυλισμός.

    Όσο κι αν μαγαρίσουν τη λέξη, όσο κι αν συκοφαντήσουν το νόημά της, η Αριστερά ήταν και θα παραμένει τέτοια επειδή δεν υπέγραψε ποτέ δηλώσεις μετανοίας.

    Η Αριστερά, το πολιτικό και ηθικό της ανάστημα,  ουδεμία σχέση έχει με «αναμορφωμένα» ανθρωπάκια που υπογράφουν μετανοιωμένα δηλώσεις Μνημονίων.

    Η Αριστερά είναι τέτοια επειδή το δικό της περιεχόμενο, της συνέπειας, τηςαπροσκύνητης στάσης, της αταλάντευτης στράτευσης με το δίκιο και την αλήθεια, προκύπτει από τον πολλαπλασιασμό των αγώνων επί τις θυσίες εκατομμυρίων αγωνιστών. Δεν θα τους λερώσουν αυτά τα ανθρωπάκια.

    Όσο για τα ξεπουλημένα ανθρωπάκια, το δικό τους το «βάρος» η Ιστορία θα το μετρήσει  έτσι:

    Ο μισθουλάκος των 7.000 ευρώ που παίρνουν ως αντιμίσθιο για να ψηφίζουν – βολεμένοι πια – μνημόνια,  επί τους μήνες που θα στρογγυλοκάθονται γαντζωμένοι στη βουλευτική καρέκλα.

    Για τόσο «μετράει» ο πολιτικός τους εκφυλισμός. Έτσι μετριέται το πολιτικά χαμερπέςτης ύπαρξής τους. Με τα φράγκα.  

    Αλλά και πάλι, για το έγκλημα που ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν, κάθε άλλο παρά άξιος είναι ο μισθός τους. Θα έπρεπε να τους δίνουν περισσότερα.  


*πηγή.imerodromos