Ανακοίνωση της εκτελεστικής επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, με την οποία καλεί τα μέλη του Γενικού Συμβουλίου και τα συνδικαλιστικά στελέχη των Ομοσπονδιών – μελών της να στηρίξουν με την παρουσία τους τη συγκέντρωση και την παράσταση διαμαρτυρίας που οργανώνει το Σωματείο Εργαζομένων κατά της διοίκησης του Ασκληπιείου Βούλας, την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016, στις 9.00π.μ., στην κεντρική πύλη του νοσοκομείου.

Καταγγέλλουμε τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής της λιτότητας και των περικοπών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας, που έχουν οδηγήσει το Ασκληπιείο Βούλας σε αδιέξοδο καλύπτοντας, ταυτόχρονα, την αυταρχική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά του Διοικητή του Νοσοκομείου.

Καταγγέλλουμε τις αυθαίρετες και παράνομες μετακινήσεις καθώς και την καθαίρεση προϊσταμένων διαφόρων τμημάτων. Η μία προϊσταμένη είναι εκλεγμένη στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ ενώ η άλλη, κράτησε σθεναρή στάση απέναντι στις πιέσεις της διοίκησης όταν, πριν από δυο εβδομάδες, συμμετέχοντας στην κινητοποίηση του σωματείου, σταμάτησε να κατεβάζει καρτέλες από ετοιμόρροπους φοριαμούς, όταν ένας εξ αυτών καταπλάκωσε εργαζόμενη συνάδελφό μας.

Καταγγέλλουμε την προσβλητική συμπεριφορά του Διοικητή του Ασκληπιείου, που εξύβρισε, κατά την διάρκεια συνεδρίασης, τον εκπρόσωπο των εργαζομένων στο ΔΣ του νοσοκομείου γιατί δεν ψήφισε υπέρ στα θέματα που αυτός απαιτούσε.

Απαιτούμε την άμεση ανάκληση των συγκεκριμένων διοικητικών πράξεων και την επιστροφή των προϊσταμένων συναδελφισσών στη θέση τους.

Καλούμε τον λαλίστατο αναπληρωτή Υπουργό Υγείας, την διοίκηση της 2ης Υγειονομικής Περιφέρειας Αττικής και τον διορισμένο Διοικητή του Ασκληπιείου Βούλας να σταματήσουν τις αυθαίρετες διώξεις και μετακινήσεις, να σταματήσουν τις επιλεκτικές επιχορηγήσεις και ρουσφετολογικές τοποθετήσεις και να δείξουν έμπρακτα σεβασμό και αναγνώριση στις υπεράνθρωπες προσπάθειες των εργαζομένων που κρατάνε όρθιο το νοσοκομείο, να χρηματοδοτήσουν το νοσοκομείο και να προσλάβουν μόνιμο προσωπικό, ώστε το νοσοκομείο να λειτουργεί με ασφάλεια, επάρκεια και ποιότητα ως γενικό νοσοκομείο που εξυπηρετεί ένα εκατομμύριο ανθρώπους στα νότια προάστια.

Η εκτελεστική επιτροπή της ΑΔΕΔΥ καλεί τα μέλη του Γενικού Συμβουλίου και τα συνδικαλιστικά στελέχη των Ομοσπονδιών – μελών της, να στηρίξουν με την παρουσία τους τη συγκέντρωση και την παράσταση διαμαρτυρίας που οργανώνει το Σωματείο Εργαζομένων κατά της Διοίκησης του Ασκληπιείου Βούλας, την Τετάρτη, 12 Οκτωβρίου 2016, στις 9.00π.μ. στην κεντρική πύλη του νοσοκομείου (Λεωφ. Βασιλέως Παύλου 1, Βούλα).

Από τις 12μ. μέχρι τη λήξη του ωραρίου για τους συμβασιούχους

ΟΧΙ λέει ο Σύλλογος Εργαζομένων του Δήμου Αλίμου στις απολύσεις συμβασιούχων στην Καθαριότητα, με αφορμή την «κουτσορεμένη» τροπολογία για την παράταση των συμβάσεων. Ζητεί να παραμείνουν οι εργαζόμενοι στη δουλειά τους, διότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των υπηρεσιών του Δήμου Αλίμου καθώς και μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, έτσι «ώστε να σταματήσει η απαξίωση των υπηρεσιών του δήμου από την έλλειψη προσωπικού που έχει σαν συνέπεια η πολυετής μνημονιακή κατάργηση των προσλήψεων». Παράλληλα, προκήρυξε στάση εργασίας για την Τρίτη 11 Οκτώβρη 2016, από τις 12μ. μέχρι τη λήξη του ωραρίου για τους συμβασιούχους.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ο Σύλλογος των εργαζόμενων Δήμου Αλίμου προκηρύσσει στάση εργασίας για την Τρίτη 11 Οκτώβρη 2016 από τις 12:00 το μεσημέρι μέχρι τη λήξη του ωραρίου για όλους τους συμβασιούχους και καλεί όλους τους εργαζόμενους να συμμετέχουν μαζικά σε συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης (Λεωφ. Βασ.Σοφίας 15-Αθήνα),με ένα αίτημα: «καμία απόλυση». Ζητάμε κατάργηση όλων των ελαστικών σχέσεων εργασίας, μόνιμη και σταθερή εργασία για ΟΛΟΥΣ. Παράταση και μονιμοποίηση ΟΛΩΝ των Συμβασιούχων.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ

Ο Σύλλογος των εργαζόμενων Δήμου Αλίμου μετά την κατάθεση στη Βουλή της τροπολογίας για την παράταση των συμβάσεων στην καθαριότητα δηλώνει κατηγορηματικά «καμιά απόλυση στον Δήμο Αλίμου!».

Οι συνάδελφοι συμβασιούχοι έχουν προσφέρει με την εργασία τους στον Δήμο αλλά και έχουν συμβάλλει στην διατήρηση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα των υπηρεσιών, προσφέροντας τόσο καιρό ποιοτικές υπηρεσίες στον Δημότη.

Η ευθυγράμμιση της κυβέρνησης με τις επιταγές των θεσμών,ύστερα από την κατάθεση της μεταλλαγμένης τροπολογίας, είναι φανερή προκειμένου να εξαιρεθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι εργαζόμενοι από την τροπολογία.

Συντηρείται με αυτόν τον τρόπο ένα καθεστώς ομηρίας, ανασφάλειας και εκμετάλλευσης των συμβασιούχων συναδέλφων το οποίο εξυπηρετεί πελατειακές ανάγκες της κυβέρνησης αλλά και σκοπό έχει την αντικατάσταση της μόνιμης και σταθερής εργασίας με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Ζητάμε λοιπόν να παραμείνουν όλοι οι συμβασιούχοι συνάδελφοι γιατί καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των υπηρεσιών του Δήμου Αλίμου, μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους τους συναδέλφους έτσι ώστε να σταματήσει η απαξίωση των υπηρεσιών του Δήμου από την έλλειψη προσωπικού που έχει σαν συνέπεια η πολυετής μνημονιακή κατάργηση των προσλήψεων.



ergasianet

Συνεχίζει τις τρίωρες στάσεις εργασίας για την καταβολή των δεδουλευμένων το Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων Εργοστασίου και Αμπελώνων Στενημάχου

Τη συνέχιση των τρίωρων στάσεων εργασίας αποφάσισε ομόφωνα το ΔΣ του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων Εργοστασίου και Αμπελώνων Στενημάχου Οινοποιίας Μπουτάρη «Ο Βάκχος», σε έκτακτη συνεδρίασή του τη Δευτέρα 10 Οκτώβρη, διεκδικώντας την αποπληρωμή των δεδουλευμένων των εργαζομένων από το Μάρτη έως και το Σεπτέμβρη.

Οι τρίωρες στάσεις εργασίας θα συνεχιστούν από την Τρίτη 11 έως και την Πέμπτη 13 Οκτώβρη από τις 8.30 π.μ. έως τις 11.30 π.μ.

Στην 155η θέση των χωρών που καθυστερούν να εκδικάσουν υποθέσεις και να απονείμουν δικαιοσύνη, κατατάσσεται η Ελλάδα, όπου για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση απαιτούνται, κατά μέσο όρο, 1.580 ημέρες (52 μήνες).

Τα παραπάνω στοιχεία αναφέρθηκαν στο 15ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Εταιρίας Δικαστικών Μελετών, με θέμα: (Δυσ)λειτουργικότητα και την (Αν)αποτελεσματικότητα της πολιτικής και ποινικής Δικαιοσύνης που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, από τις 7 μέχρι τις 9 Οκτωβρίου 2016.  (Περισσότερα: ΕΔΩ)

Και για τα τροχαία;

Αναρωτιέται κανείς σε ποια θέση θα κατατάσσονταν οι χώρα μας αν σαν  χρόνος εκδίκασης των υποθέσεων δίνονταν αυτός που ισχύει για τα τροχαία εγκλήματα. Όπως φαίνεται από τα ενδεικτικά παραδείγματα που παραθέτουμε ο χρόνος εκδίκασης για τα τροχαία (ποινικό και αστικό) ειναι κατά πολύ μεγαλύτερος του αναφερόμενου μεσου όρου των 52 μηνών.

Ο SOS Τροχαία Εγκλήματα έθεσε το θέμα αυτό και στον Υπουργό Δικαιοσύνης (Δεκέμβριος 2015) και στην Βουλή (Μαίος 2016) και στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου (Ιούλιος 2016) και έκανε προτάσεις για την αντιμετώπιση του με πρώτη απ όλες την πρόταξη των ανθρωποκτονιών στα πινάκια. Δεν είναι το ίδιο ούτε με τις ζωοκλοπές, ούτε με τις καταπατήσεις, ούτε με τις αποθέσεις μπάζων…. Κατανόηση υπήρξε από όλους αλλά αποτελέσματα… (Το σύνολο των προτάσεων μας για το θέμα Τροχαία Εγκλήματα και Δικαιοσύνη: ΕΔΩ)

Φαίνεται πρέπει να υπάρχει κάποιος ειδικός άγνωστος λόγος για τον οποίο τα θύματα και οι οικογένειες τους να πρέπει να υφίστανται αυτό το μακροχρόνιο μαρτύριο ενόσω οι δράστες και οι κάθε λογής υπεύθυνοι  απολαμβάνουν την ελευθερία τους, εξακολουθούν να κατέχουν την άδεια οδήγησης τους και κοντεύουν να ξεχάσουν πως σκότωσαν ή άφησαν ανάπηρους κάποιον/ους.

Ο σοφός νομοθέτης προέβλεψε εξάλλου και την  δυνατότητα απαλλαγής τους από την ταλαιπωρία της δίκης κατά την οποία μπορούν να εκπροσωπηθούν μεσω δικηγόρου ο οποίος μπορεί να τους ενημερώσει κάποια κατάλληλη  στιγμή ότι καταδικάσθηκαν σε μερικούς μήνες με αναστολή.

Ας δούμε λοιπόν για τι μιλάμε.

Χρόνος για εκδίκαση πρωτόδικου ποινικού: 52 έως και 76 μήνες

Όπως είναι φανερό στις παρακάτω ενδεικτικές περιπτώσεις τροχαίων εγκλημάτων, με θύματα που οι οικογένειες τους ανήκουν στο σύλλογο μας, η εκδίκαση του πρωτόδικου ποινικού χρειάστηκε μεγαλύτερο χρόνο από τον αναφερόμενο μεσο όρο για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση στην Ελλάδα

    Φόνος Σόλωνα Καρυδάκη:

15χρονος πεζός, τροχαίο και εγκατάλειψη, Λ. Κηφισίας Δεκέμβριος 2009.

Εκδίκαση πρωτόδικου (Μ.Ο.Δ.) Απρίλιος 2016 χρόνος: 76 μήνες

    Φόνος Γιάννη Σταθάκη:

29χρονος οδηγός, εκτροπή ΙΧ λόγω κατάστασης δρόμου, Λ. Σχιστού Δεκέμβριος 2010

Εκδίκαση πρωτόδικου Οκτώβριος 2016 χρόνος: 76 μήνες

  Σοβαρός τραυματισμός και εγκατάλειψη 7χρονων διδύμων Maciorowski και της μητέρας τους,  Λ. Πατησίων Ιούνιος 2012

Εκδίκαση πρωτόδικου σε Ναυτοδικείο Οκτώβρης 2016: 52 μηνες

   Φόνος Αλέξανδρου Γκαραγκάνη:’           15χρονος πεζός. Λ. Συγγρού, Αύγουστος 2011

Εκδίκαση (;) πρωτόδικου 17 Οκτωβρίου 2016:   62 μήνες

 Για να αντιληφθεί κανείς τι συμβαίνει ειδικά με τα τροχαία εγκλήματα να σημειώσουμε ότι για τον θανάσιμο τραυματισμό και την εγκατάλειψη του ποδηλάτη Γιώργου Ζήση στα Γιάννενα τον Ιούλιο του 2013 ενώ έχουν περάσει 39 μηνες δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα η δικάσιμος για το πρωτόδικο! Απίστευτο και όμως αληθινό… και μιλάμε για δικαστήριο της περιφέρειας.

 Να σημειώσουμε βέβαια πως οι χρόνοι για το αστικό  δικαστήριο που αφορά στην αποζημίωση των θυμάτων μπορεί να αργήσουν ακόμα περισσότερο. Ενδεικτικές είναι οι περιπτώσεις που αφορούν στον φόνο του μοτοσικλετιστή Κων/νου Λούλου τον Ιούνιο του 2009 στη Θεσσαλονίκη όπου το πρωτόδικο αστικό  ορίστηκε το Νοέμβριο του 2018: 108 μήνες μετά. Και η περίπτωση του φόνου του Γιάννη Σταθάκη στην οποία αναφερθήκαμε και παραπάνω (Δεκέμβριος 2010) με προσδιορισμό πρωτόδικου  Αστικού το 2018:  90 μηνες μετά.

Τελεσίδικες καταδίκες

Η τελεσίδικη απόφαση για ένα τροχαίο έγκλημα, όπως φαίνεται και από τις παρακάτω ενδεικτικές περιπτώσεις υπερβαίνει κατά πολύ τον «μέσο όρο» των 1.580 ημερών (52 μήνες). Συνήθως φτάνει ή και ξεπερνά τις 2.555 ημέρες, δηλαδή τα 7 χρόνια.

  Φόνοι Ιωάννας Καλεσοπούλου και Γιωργου Κωνσταντινίδη: Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2009.

Η υπόθεση τελεσιδίκησε με την καταδίκη του δράστη ο οποίος δεν παρέστη σε κανένα δικαστήριο στο Εφετείο Θεσσαλονίκης, τον Ιούνιο του 2016: 84 μήνες μετά.

      Φόνος Γιάννη Σταυρουλάκη:       από παράνομη διαφημιστική πινακίδα στη Λ. Κηφισίας, Δεκέμβριος 2005

Η υπόθεση τελεσιδίκησε με καταδίκη του τ. δημάρχου Τζανίκου τον Σεπτέμβριο του 2013: 84 μήνες μετά.  Η εκδίκαση της ίδιας υπόθεσης στο Διοικητικο Δικαστήριο ολοκήρώθηκε 10 χρόνια μετά.

Φόνος Αποστόλη Μολυβιάτη:  από παράνομη διαφημιστική πινακίδα στη Λ. Κηφισίας, Αυγουστος 2009, η έφεση του καταδικασθέντος πρωτόδικα τ. δημάρχου Ζαφειρόπουλου θα εκδικαστεί (;) στις 10 Οκτωβρίου 2016: 86 μηνες  μετά.

Για όλες τις παραπάνω «περιπτώσεις» περισσότερα στο site του SOS Τροχαία Εγκλήματα στη σελίδα ΠΡΟΣΩΠΑ και σε προηγούμενες αναρτήσεις στο blog μας.

ΥΓ. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: γράφουμε στοιχεία μόνο για περιπτώσεις που τα έχουμε λάβει από τις οικογένειες. Δεν αντιγράφουμε απο σελίδες στο facebook ή απο άλλα blog. Αν, δυστυχώς, ανήκετε και σεις στην ίδια κατηγορία με μας και θέλετε να γνωστοποιούνται τα σχετικά με την δική σας υπόθεση στοιχεία μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας μέσω του Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

| Του Φώτη Τερζάκη
από δρόμος της Αριστεράς Δημοσίευση: Φύλλο 327

Αναρωτιέμαι: είναι η έννοια «ανθρωπότητα» εφεύρεση των ιμπεριαλιστών; Είναι η εθνική ταυτότητα μόνο και αποκλειστικό προσδιοριστικό γνώρισμα των ανθρώπων; Ο τερματισμός των πολέμων στον κόσμο θα σήμαινε αυτοδικαίως τον τερματισμό της πολιτικής; Δεν υπήρξαν απόπειρες για οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε όλο τον εικοστό αιώνα; Διεθνισμός σημαίνει μόνο ξεσηκωνόμαστε για να «ελευθερώσουμε» έναν άλλον λαό; Τέλος, σε ποιο λεξικό η λέξη «επιζητώ» (κάτι για τον εαυτό μου εν πρώτοις) σημαίνει «επεμβαίνω»;

Τέτοια ερωτήματα μου γέννησε η ανταπόκριση του Απόστολου Αποστολόπουλου (Δρόμος, 17/9/2016) στο κείμενό μου που είχε δημοσιευθεί το προηγούμενο Σάββατο, «Ο διεθνισμός και η “κρατική κυριαρχία”». Θα μπορούσα να έχω αφήσει στην κρίση τού αναγνώστη την απάντησή τους – άλλωστε κάποια είναι απαντημένα προκαταβολικά σε προηγούμενα κείμενά μου από αυτές τις σελίδες, παρ’ ότι δεν θεωρώ υποχρέωση του καθενός να τα διαβάζει… Αν αποφάσισα τελικώς να επανέλθω είναι όχι για να εμπλακώ σε μιαν άγονη αντιπαράθεση (που είναι το τελευταίο πράγμα το οποίο χρειαζόμαστε), αλλά για να αποσαφηνίσω ζητήματα που έχουν μια γενικότερη σημασία, πιστεύω, να συζητιούνται.

Κανένας άνθρωπος, πράγματι, δεν υπάρχει, ούτε έχει παραγάγει αποτελέσματα οιουδήποτε είδους, με την ανθρώπινη ιδιότητά του και μόνο. Υπάρχει πάντα ως υλικό, ενσώματο ον με προσδιορισμούς φύλου (γυναίκα ή άνδρας), με χρώμα επιδερμίδας, τοπικούς και οικογενειακούς δεσμούς, συγκεκριμένη ταξική θέση στην κοινωνία, και μια εθνική ταυτότητα βεβαίως που αναγράφεται στο διαβατήριό του (όχι πάντα συνεκτεινόμενη με τη γλώσσα που μιλάει). Ποιος απ’ όλους αυτούς τους προσδιορισμούς είναι θεμελιωδέστερος – ποιος, δηλαδή, βρίσκεται εγγύτερα στον ένσαρκο πυρήνα τής ταυτότητάς του; Σε διαφορετικούς άξονες αναφοράς πιθανότατα θα προκρίνει άλλες από αυτές τις ιδιότητες για να προσδιοριστεί και, αναλόγως τού ποια σε κάθε περίπτωση προκρίνει, καθορίζονται οι συστρατεύσεις και οι αντιπαλότητες, οι «κοινότητες» στις οποίες εντάσσει τον εαυτό του και οι μορφές αλληλεγγύης που αναπτύσσει. Αν ο όρος «συλλογικό υποκείμενο» έχει κάποιο νόημα στην ιστορία, αναφέρεται προφανώς σε τέτοιου είδους κοινότητες και εντάξεις, στον βαθμό που μπορούν να υποκινήσουν μεστές νοήματος πρακτικές· τι γίνεται, όμως, όταν τέτοιου είδους εντάξεις και κοινότητες έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους;

Τότε προφανώς πρέπει κανείς να διαλέξει· αυτό άλλωστε σημαίνει να είναι συνειδητό υποκείμενο. Μπορεί επίσης να διαλέξει, σε δεύτερο επίπεδο, να περιχαρακωθεί σε οιαδήποτε από αυτές (δεν έχει σημασία ποια) ή να επιδιώξει να τις ενοποιήσει σε μια όσο το δυνατόν ευρύτερη και συμπεριληπτική ταυτότητα – που οριακά είναι η (βιωμένη) ιδέα τής ανθρωπότητας. Αν συναντάει ένα σημείο ταύτισης πέραν του οποίου είναι αδύνατο να αναχθεί, τότε μπορεί να μιλήσει κάποιος για καθοριστική ταυτότητα (γιατί η «ταυτότητα» είναι όρος αρνητικός: δηλώνει εξ ορισμού μιαν αδυνατότητα, έναν περιορισμό).

Προσωπικά -γιατί μόνο προσωπικά μπορεί να μιλήσει εδώ κάποιος- κάνω την τελευταία επιλογή· ωστόσο, εκείνο που μ’ εμποδίζει να ταυτιστώ βιωματικά με ολόκληρη την ανθρωπότητα είναι ότι η αυτή «ανθρωπότητα» είναι οδυνηρά διχασμένη σε δυνάστες και δυναστευόμενους, κυρίους και υποτελείς, βιαιοπραγούντες και πάσχοντες με μια οριακή έννοια του όρου – ταυτόσημη, όπως το καταλαβαίνω, με τον ταξικό ορισμό στο ευρύτερο νόημά του. Αυτή είναι και η έννοια της «πάσχουσας ανθρωπότητας», η ταύτιση με την οποία (και όχι με όλη την ανθρωπότητα) είναι για μένα πολύ πιο βαρύνουσα από την εθνική ταυτότητα: διαλύει μέσα της μεν τα έθνη-κράτη (δηλαδή, δεν τα θεωρεί έσχατα συγκροτητικά υποκείμενα της διεθνούς κοινότητας), αλλά διόλου δεν «αντιπαρατίθεται με τους ταξικούς αγώνες»: είναι απλώς μια συγκινησιακά φορτισμένη μετωνυμία της ταξικής ταυτότητας.

Προφανώς δεν περιμένω να κάνουν όλοι τις ίδιες επιλογές μ’ εμένα· επιμένω όμως πώς μόνο μια τέτοια επιλογή συμφωνεί με ό,τι καλούμε σοσιαλιστική στράτευση. Και ό,τι γνώμη κι αν έχει ο Α. Αποστολόπουλος, πιστεύω επίσης πως όλη η ιστορία του εικοστού αιώνα σφραγίζεται από τα επίμονους, αιματηρούς και μέχρι στιγμής σφαγιασμένους αγώνες για την επίτευξη του σοσιαλισμού. Αν αυτοί οι αγώνες φαίνονται στα μάτια κάποιων σαν «θλιβερό ανέκδοτο», και πιθανώς δικαιολογημένα, μένει να σκεφτούν ποιοι παράγοντες τους οδήγησαν σε τέτοια οικτρή αποτυχία. Ένας από αυτούς, λέω, είναι η εθνοπατριωτική μετάλλαξη (όποιες κι αν ήταν οι εξωτερικές πιέσεις γι’ αυτό) που μετέβαλε τις προτεραιότητες των δυνάμεων εκείνων οι οποίες κάποια στιγμή φάνηκαν ως προμαχώνες του παγκόσμιου σοσιαλισμού. Είναι άσχετος ο ρωσικός μεγαλοϊδεατισμός τού Στάλιν και η ανάλογη μεταχείριση των εθνοτήτων τής Κεντρικής Ασίας, των Βαλτικών χωρών, της Πολωνίας με τις σημερινές εθνικιστικές εκρήξεις και τον λυσσαλέο αντικομμουνισμό που σαρώνει μια σειρά πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες ή χώρες τής Comecon στην Ευρώπη και στην Ασία; Είναι άσχετη η εισβολή των Κινέζων στο Θιβέτ και η φρικωδία τής Καμπότζης (για να μην φτάσω στη «σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς») με τον πολύωρο εναρκτήριο λόγο τού προέδρου Μάο στον οποίον δεν αναφέρθηκε ούτε μία φορά η λέξη σοσιαλισμός, ενώ η επωδός ήταν «Κανένας δεν θα ξαναταπεινώσει ποτέ την Κίνα»;

Τώρα, εάν κάποιος δεν καταλαβαίνει τί σημαίνει «επιζητώ την ανεξαρτησία μου (ή οτιδήποτε άλλο) ως καθολικά δεσμευτική αρχή», σημαίνει ότι δεν έχει αναστοχαστεί ποτέ τη φύση τού ηθικού πράττειν· να του θυμίσω ότι ήδη στη διατύπωση της κατηγορικής προσταγής από τον Καντ, παρά τον φορμαλισμό της, διαφαίνεται ως κριτήριο της ηθικής συμπεριφοράς μια απαίτηση ισότητας, συμπυκνούμενη στο αξίωμα να μην εξαιρώ τον εαυτό μου; Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να ονομαστεί επαναστατική ηθική, φαντάζομαι πως θα έπρεπε να οικοδομείται πάνω στην ανυποχώρητη και αδιαπραγμάτευτη αξία τής ισότητας· και αν αυτό γίνεται δεκτό, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί μια διατύπωση σαν την παραπάνω –που συμπυκνώνει το νόημα του διεθνισμού, όπως το καταλαβαίνω– συνιστά όντως επαναστατική αρχή.

Σε προηγούμενο άρθρο μου περί γεωπολιτικής (κι εκτενέστερα στο προσφάτως δημοσιευμένο αφιέρωμά μου για την «Έννοια του πολιτικού» σε αυτή την εφημερίδα) έχω αποσαφηνίσει γιατί πόλεμος και πολιτική ανήκουν από τη σύστασή σε διαφορετικά πεδία: τεχνικό ο μεν, πραξεολογικό η δε, κατά την αριστοτελική οροθεσία. Η αυξανόμενη σύμφυρσή τους είναι σύμπτωμα μιας παθολογίας το πολιτικού, συγκεκριμένα της εργαλειοποίησής του, που δεν είναι βέβαια καινοφανής, αλλά χαρακτηρίζει πολύ πιο ειδικά την κεφαλαιοκρατική νεωτερικότητα. Αν οι λόγοι της «φαίνονται αναγκαίοι στους ανθρώπους», πρέπει να εμείς να δεχθούμε ότι είναι; Το να πούμε ότι αυτό που συμβαίνει όντως συμβαίνει, εκτός από μια επίδειξη κυνικού ρεαλισμού, δεν έχει κανένα νόημα και είναι ομολογία χρεωκοπίας της σκέψης. Αν αυτό που αποκαλούμε θεωρία έχει ακόμα κάποια χρησιμότητα, έγκειται στη δυνατότητά του να προσαχθεί ως διορθωτικό τής πραγματικότητας: να δείξει γιατί αυτό που συμβαίνει θα έπρεπε ή θα μπορούσε να μη συμβαίνει, και να επεξεργαστεί τρόπους να το εμποδίσει να συμβαίνει.

Οι άνθρωποι δεν είναι τελικά τα μόνα πλάσματα στη Γη που μπορούν να υποθέσουν τι σκέπτονται οι γύρω τους και πότε οι απόψεις των άλλων είναι λανθασμένες.

Το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι χιμπατζήδες, οι ουραγκοτάγκοι και οι πίθηκοι μπονόμπο, όπως δείχνει νέα επιστημονική έρευνα, η οποία διεξήχθη μέσω σειράς έξυπνων πειραμάτων.

Επιστήμονες από τα πανεπιστήμια του Ντιούκ, του Κιότο και του Ινστιτούτου Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Μαξ Πλανκ, με επικεφαλής τον Κρίστοφερ Κρουπένιε, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science», δηλώνουν πλέον σχεδόν βέβαιοι ότι οι πίθηκοι είναι σε θέση να αντιληφθούν πως οι άλλοι γύρω τους έχουν τις δικές τους επιθυμίες και αντιλήψεις, που μερικές φορές είναι λανθασμένες.

Η ικανότητα να κατανοούμε ότι οι άλλοι έχουν δικές τους πεποιθήσεις,αντιλήψεις, προθέσεις, γνώση και επιθυμίες, η λεγόμενη «θεωρία του νου», αποτέλεσε ορόσημο στη νοητική ανάπτυξη των ανθρώπων, καθώς βοηθά να νιώσουμε τους άλλους, να προβλέψουμε τι θα κάνουν ή και να τους κοροϊδέψουμε.

Το «ταλέντο» λοιπόν αυτό, που θεωρείτο άλλη μία αποκλειστικότητα του είδους μας που συναντάται μόνο σε περίπλοκες και προχωρημένες κοινωνίες, φαίνεται να κατέχουν και οι μακρινοί μας συγγενείς, τα ανθρωποειδή.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν για τα πειράματα ένα «φιλμ σαπουνόπερας», καθώς όπως αναφέρουν «τα ανθρωποειδή λατρεύουν ένα καλό δράμα», εννοώντας ότι όταν αντιλαμβάνονται κάποια προστριβή μεταξύ ατόμων, εκφράζουν μεγάλη περιέργεια για την έκβασή της.

Οι πίθηκοι παρακολούθησαν έναν ερευνητή ντυμένο με στολή «Κινγκ Κονγκ» να κλέβει μια πέτρα από έναν άνθρωπο, να την κρύβει σε ένα από τα δύο τοποθετημένα κουτιά και έπειτα να τρομάζει τον άνθρωπο για να τον διώξει. Όταν ο άνθρωπος φεύγει, ο «Κινγκ Κονγκ» κρύβει την πέτρα στο άλλο κουτί αλλά τελικά αλλάζει γνώμη και την παίρνει μαζί του, φεύγοντας από το πλάνο.

Τι συμβαίνει λοιπόν όταν ο άνθρωπος επιστρέφει για να ψάξει την πέτρα; Οι περισσότεροι από μας σωστά θα υπέθεταν ότι θα αναζητήσει την πέτρα στο πρώτο κουτί.

Για να εξακριβώσουν εάν και τα ανθρωποειδή σκέφτονται με αυτό τον τρόπο χρησιμοποίησαν υψηλής τεχνολογίας ανιχνευτές καταγραφής οφθαλμικών κινήσεων (eye-trackers) για να βεβαιωθούν ότι όντως παρακολούθησαν το βίντεο και που έστρεψαν το βλέμμα τους όταν ο άνθρωπος επέστρεψε για να βρει την πέτρα.

Οι κινήσεις λοιπόν των ματιών τους απέδειξαν ότι μάντεψαν σωστά ότι θα αναζητήσει το αντικείμενο στο πρώτο κουτί, ακόμα κι αν αυτοί γνώριζαν ότι δεν βρισκόταν πια εκεί. Από τα 30 ζώα, τα 22 κοίταξαν αμέσως στα κουτιά, ενώ τα 17 στράφηκαν στο πρώτο κουτί. Παρόμοια αποτελέσματα έλαβαν όταν πραγματοποίησαν πείραμα ελέγχου με τη συμμετοχή 40 πιθήκων.

Όπως ανέφερε ο διακεκριμένος καθηγητής ψυχολογίας και νευροεπιστήμης Μάικλ Τομαζέλο, «ουσιαστικά, οι πίθηκοι μπορούν, σε ένα βαθμό τουλάχιστον, να καταλάβουν ότι αυτό που έχει κανείς στο κεφάλι του, δεν είναι κατ' ανάγκη πραγματικό. Ότι υπάρχει ένας νοητικός κόσμος διαφορετικός από τον πραγματικό».

Ο επικεφαλής της έρευνας Κρίστοφερ Κρουπένιε, συμπλήρωσε ότι «παρόλο που χρειάζεται να γίνουν περισσότερες έρευνες για να ειπωθεί με απόλυτη βεβαιότητα, ότι τα ανθρωποειδή μπορούν να αντιληφθούν λανθασμένες πεποιθήσεις, καταφέραμε να αποδείξουμε ότι κατέχουν μια άλλη εκλεπτυσμένη ικανότητα, να προβλέπουν δηλαδή τις συμπεριφορές των άλλων, ανακαλώντας γνώση από το παρελθόν».

Οι ερευνητές εμφανίζονται αισιόδοξοι ότι το πρόγραμμα «eye-tracking» μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε παρόμοια πειράματα πάνω σε άλλα είδη. Μεγάλο ενδιαφέρον εκτός από τα θηλαστικά παρουσιάζουν και κάποια είδη κορακιδών, καθώς έχουν δείξει ότι μπορούν να καταλάβουν ότι οι άλλοι έχουν δικό τους νου.


πηγή efsyn

Γιώργος Κολέμπας

Η οικονομική ανάπτυξη, δεν υπήρχε από πάντα. Πώς μπόρεσε, επομένως, να γίνει η πιο ισχυρή ιδεολογικά δικαιολογία του καπιταλισμού;
 
Όταν συναντήθηκαν, στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη, οι ηγέτες των οικονομικά ισχυρών χωρών του κόσμου για τη Σύνοδο Κορυφής της G-20 στη Hangzhou της Κίνας, και πάλι διατράνωσαν τη βούλησή τους και υποσχέθηκαν: Ανάπτυξη πάνω απ 'όλα!

Από την προπαρασκευαστική συνάντηση στις αρχές Αυγούστου ήδη, είχαν παραπονεθεί οι υπουργοί Οικονομικών και οι κεντρικοί τραπεζίτες, ότι η χαμηλή παγκόσμια ανάπτυξη, από την εμφάνιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης πριν από επτά χρόνια, έγινε η «νέα κανονικότητα». Αλλά όπως και τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες σε όλο τον κόσμο ήλπιζαν ότι η σύνοδος κορυφής θα δημιουργούσε τις συνθήκες για επιστροφή σε προ κρίσης ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης και, συνεπώς, επιστροφή στην ευημερία, τη δικαιοσύνη και την αειφορία.

 Αλλά αυτές οι υποσχέσεις χάνουν όλο και περισσότερο σε αξιοπιστία. Η εστίαση σε μια συνεχή αύξηση των ΑΕΠ, στο κέντρο της μοντέρνας θρησκείας της συνεχούς επέκτασης που εκφράζεται με το δόγμα του " γρηγορότερα, περισσότερα, περαιτέρω αναβάθμιση", δέχεται πλέον μεγάλη κριτική. Διότι ανεξάρτητες αναλύσεις δείχνουν: από την ανάπτυξη επωφελούνται ιδιαίτερα οι πλουσιότεροι, η ανισότητα αυξάνεται, η φέρουσα οικολογική ικανότητα του πλανήτη έχει προ πολλού υπερκερασθεί, και οι ρυθμοί ανάπτυξης μειώνονται σταθερά. Ορισμένοι μάλιστα μιλούν για μακροπρόθεσμη στασιμότητα.

Η ιδέα της ανάπτυξης βιώνει μια ιδεολογική κρίση. Παρ 'όλα αυτά, Οι G 20 δεν είναι μόνοι με το αίτημά τους: Η πολιτική και κοινωνική έμφαση στην οικονομική ανάπτυξη ως πανάκεια και ως καθολικό μέτρο της προόδου, του εκσυγχρονισμού και της μεγέθυνσης συνεχίζεται αμείωτη. Πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουν οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί να επικεντρώνονται στην ανάπτυξη, παρά την εξέχουσα κριτική και την άνοδο του κοινωνικού σκεπτικισμού; Για να γίνει αυτό κατανοητό, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία.

Η πρόοδος ταυτίζεται με την συνεχή επέκταση

Η οικονομική ανάπτυξη εμφανίζεται τόσο αυτονόητη, που ξεχνιέται εύκολα το γεγονός ότι όχι μόνο η πραγματικότητα της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και η συζήτηση γύρω από αυτήν είναι εκπληκτικά νέα φαινόμενα. Σχετικοί ρυθμοί ανάπτυξης υπάρχουν για πρώτη φορά μετά την καπιταλιστική εκβιομηχάνιση που βασίσθηκε στα ορυκτά καύσιμα, τον 18ο αιώνα.

Η έμφαση στην ανάπτυξη με τη σύγχρονη έννοια, εμφανίσθηκε μόνο από τα μέσα του 20ου αιώνα. Η διεθνής τυποποίηση των στατιστικών στοιχείων που καθορίζουν το ΑΕΠ σε κάθε χώρα,  έκαναν δυνατή, από τη 10ετία του 1940 και μετά, τη σύλληψη ενός σχεδίου για μια συγκρίσιμη και ενιαία- στο χρόνο και το χώρο- «οικονομία». Μόνο έτσι μπόρεσε να μετρηθεί τι θα πρέπει να αυξηθεί: οι συνολικές συναλλαγές στην αγορά εντός εθνικών συνόρων, κάθε χρόνο.

Μόνο μετά από αυτό επικράτησε η ιδέα ότι είναι δυνατή η μακροπρόθεσμη, σταθερή και απεριόριστη ανάπτυξη. Η οικονομική ή η κοινωνική πρόοδος γενικά, εξισώθηκε με τη συνεχή επέκταση των συναλλαγών στην αγορά.

Ακόμα και στις πολιτικές συζητήσεις, αμέσως μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η ιδέα της οικονομικής ανάπτυξης ήταν εμφανώς απούσα. Τα βασικά ενδιαφέροντα της τότε συζήτησης ήταν η πλήρης απασχόληση, η σταθερότητα και η ανοικοδόμηση. Όμως, στα επόμενα χρόνια, η με αυτήν την έννοια ανάπτυξη, εκτοξεύθηκε στην πρώτη γραμμή των στόχων της πολιτικής, στο πλαίσιο της αποαποικιοποίησης και του Ψυχρού Πολέμου, που επικράτησε. Και δεν διήρκησε πολύ ώσπου-από τα μέσα του 1950- η οικονομική ανάπτυξη να γίνει αποδεκτή σαν μέτρο της προόδου, όχι μόνο στις βιομηχανικές καπιταλιστικές χώρες, αλλά παγκοσμίως.

Εθνικά κράτη και πολιτικά συστήματα δεν ανταγωνίζονταν πια σε σχέση με την ισότητα, τη χειραφέτηση ή την απασχόληση, αλλά από την άποψη της ποσότητας των αγαθών και των υπηρεσιών, που θα μπορούσε να παράγει μια χώρα. Η πολιτική έμφαση στην ανάπτυξη κατά την περίοδο αυτή, πήρε τη μορφή διακήρυξης των κομμάτων σε κάθε χώρα για τον στόχο της αύξησης του ΑΕΠ της.

Η Αντίληψη ότι όλοι μπορούν να επωφεληθούν από την μεγέθυνση της τούρτας

Οι πιο γνωστές διακηρύξεις για ανάπτυξη έγιναν στη Σοβιετική Ένωση. Ο Nikita Chruschtschow δήλωνε για παράδειγμα το 1958: « Η ανάπτυξη της βιομηχανικής και γεωργικής παραγωγής είναι ο πολιορκητικός κριός με τον οποίο θα καταστρέψουμε το καπιταλιστικό σύστημα». Αλλά όχι μόνο χώρες του κεντρικού πλάνου της οικονομίας έκαναν τέτοιες διακηρύξεις για πολιτικούς στόχους μεγέθυνσης των οικονομικών αριθμών. Από την πρώτη υπουργική συνάντηση των χωρών του ΟΟΣΑ τον Νοέμβριο του 1961, η οικονομική οργάνωση υιοθέτησε το διασημότερο στόχο της Δύσης για την ανάπτυξη: το ακαθάριστο εθνικό προϊόν(ΑΕΠ) των χωρών του ΟΟΣΑ θα πρέπει να αυξηθεί μέσα σε 10 χρόνια κατά 50%.

Αυτό συμβόλιζε το όραμα που επικρατούσε τότε για την ανθρώπινη πρόοδο. Ο ίδιος ο ΟΟΣΑ είχε περιγραφεί πολύ εύστοχα τότε  από έναν ανώτερο διευθυντή του, σαν τη « Σφραγίδα Ανάπτυξης των βιομηχανικών χωρών», στην οποία «η ανάπτυξη χάριν της ανάπτυξης ήταν ο υπέρτατος και αδιαμφισβήτητος στόχος». Πολύπλοκα κοινωνικά προβλήματα - από την εκπαίδευση και τις διαφορές των φύλων, μέχρι την αναπτυξιακή πολιτική- υποβιβάσθηκαν έτσι στις οικονομικές πτυχές τους, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι άλλες τους διαστάσεις.

Στις μεταπολεμικές δεκαετίες, στο μοντέλο ανάπτυξης αποδόθηκε έτσι ένας ρόλος κλειδί: Το ζήτημα της διανομής εκτοπίσθηκε μέσω των πολιτικών ανάπτυξης και οι κοινωνικές συγκρούσεις αντιμετωπίσθηκαν ως τεχνικά προβλήματα, τα οποία – έτσι η υπόθεση - μπορεί να επιλυθούν από οικονομικούς εμπειρογνώμονες. Η ιδεολογία της ανάπτυξης δημιούργησε λοιπόν την ιδέα ότι όλοι μπορούν να επωφεληθούν από την αυξανόμενη πίττα, και έβαλε την ανάπτυξη στο κέντρο του «γενικού συμφέροντος».

Ότι αυτό είναι περισσότερο ιδεολογία παρά πραγματικότητα, επικρίνεται, αφότου υπάρχει η αναπτυξιακή αφήγηση. Ειδικά στα τέλη της δεκαετίας του '60 και τα χρόνια του '70, υπήρξε μια πολύ ευρεία συζήτηση στην κοινωνία σχετικά με τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά κόστη αυτής της επιμονής στην ανάπτυξη. Από τότε που αυτή η κριτική περιθωριοποιήθηκε από την έννοια της «βιώσιμης ανάπτυξης» και από ένα κύμα νεοφιλελεύθερου ριζοσπαστισμού της αγοράς, επανέρχεται δριμύτερη, μετά τη Μεγάλη Ύφεση του 2008.

Με τον όρο «Αποανάπτυξη»-ο οποίος όρος μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένος για να εκφράσει την οπισθοχώρηση του ιδεολογήματος της ανάπτυξης και την «από-μεγέθυνση»- αυτή η προϋπάρχουσα κριτική έγινε πάλι αιχμηρή και έχει πάρει τη μορφή ενός πολιτικού ρεύματος. Το κίνημα έχει θέσει ως στόχο να ξεπερασθεί η αφήγηση αυτή της ανάπτυξης και το οικονομικό και καταναλωτικό μοντέλο που τη συνοδεύει και την νομιμοποιεί. Αντ 'αυτού, ψάχνει για εναλλακτικές λύσεις.

Δεν αρκεί να επικεντρωθεί κανείς στην ανάπτυξη

Η ανάπτυξη στις σύγχρονες κοινωνίες έχει γίνει ίσως το πιο ισχυρό ιδεολογικό όπλο του καπιταλισμού. Όπως και στις άλλες ιδεολογίες πρόκειται, στο βάθος, για φαντασιακές λύσεις σε πραγματικές κοινωνικές αντιφάσεις και συγκρούσεις. Δεν είναι μόνο η ανισότητα - όπως έχει πρόσφατα επεξηγηθεί από τον Πικετί και άλλους - και το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλούσιων και φτωχών που δικαιολογούνται ως προσωρινά φαινόμενα, τα οποία πρέπει να αντιμετωπιστούν με μεγαλύτερη ανάπτυξη στο μέλλον.

Και άλλες επίσης κοινωνικές διαιρέσεις, που έχουν δημιουργηθεί στη βάση του ρατσισμού και του σεξισμού παρουσιάζονται σαν να μπορούν να αρθούν με οικονομικά μέσα. Η ένταξη στην αγορά εργασίας, οι μελλοντικές αυξήσεις των μισθών και η επιχειρηματική επιτυχία για όλους, πρόκειται κάποια χρονική στιγμή να διευθετηθούν, με αυτόν τον τρόπο υποστηρίζεται η ιδέα της ανάπτυξης.
Ωστόσο, στο πλαίσιο της κλιματικής αλλαγής, της έλλειψης πόρων και των τρεχουσών τάσεων στασιμότητας, αυτή η πεποίθηση αποδεικνύεται σαν την μεγαλύτερη ουτοπία. Ως αποτέλεσμα της χρηματιστικοποίησης και της αύξησης των ανισοτήτων, από την περισσότερη ανάπτυξη στις βιομηχανικές χώρες, επωφελούνται για δεκαετίες κυρίως οι εταιρείες και οι πλούσιοι.

Επειδή η ανάπτυξη δεν μετρά την ευημερία, αλλά την αύξηση των συναλλαγών στα πλαίσια της αγοράς, πράγμα που αποτελεί και τη βάση των επιχειρηματικών κερδών, τα συμφέροντα των λίγων παρουσιάζονται ως το γενικό συμφέρον. Για να επιλύει κανείς τις πραγματικές κοινωνικές συγκρούσεις, επομένως, δεν αρκεί να βασίζεται στην περισσότερη ανάπτυξη. Θα πρέπει να διερευνήσει, να δοκιμάσει και να ακολουθήσει άλλους δρόμους.

Ήταν ίσως τυχαίο ότι σχεδόν ταυτόχρονα με τη Σύνοδο Κορυφής των G-20, έλαβε χώρα στη Βουδαπέστη το 5ο Διεθνές Συνέδριο  για την Αποανάπτυξη, όπου ακριβώς αυτό αναλύθηκε. Ενώ οι «από πάνω» προσπαθούν να κρατήσουν στη ζωή το προβληματικό μοντέλο της ανάπτυξης, παρά τα διάφορα φαινόμενα της κρίσης, οι «από κάτω» αναπτύσσουν ήδη συγκεκριμένες ουτοπίες για την ευζωία τους, που δεν εξαρτώνται από την ανάπτυξη. Οι ιδέες κυμαίνονται: από τη δοκιμή εναλλακτικών τρόπων διαβίωσης με κοινοτικούς κήπους και εργαστήρια επισκευών, μέχρι για διάφορες μορφές αντίστασης- διαμαρτυρίας και για επιστημονική ανάλυση οικονομικών συστημάτων που δεν βασίζονται στην «ανάπτυξη».

Αν και ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή: οικονομική ανάπτυξη δεν υπήρχε πάντα, και αργά ή γρήγορα θα έρθει το τέλος της. Είναι εκ των ουκ άνευ να σκεφθούμε όλοι «οι από κάτω» πάνω στο ζήτημα της «μετά την ανάπτυξη εποχής», για το πέρασμα σε μετακαπιταλιστικές κοινωνίες, σε κοινωνίες ευζωίας, στη βάση της λιγότερης κατανάλωσης, του μικρότερου οικολογικού αποτυπώματος, της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης, της αυτοκυβέρνησης με άμεση δημοκρατία και των κοινοτικών τρόπων θέσμισης και οργάνωσης. 

Όπως δήλωσε και ο καθηγητής του αυτόνομου πανεπιστημίου της Βαρκελώνης Γιώργος Καλλής, εκ των πρωταγωνιστών των συνεδρίων για την από-ανάπτυξη: «Το ερώτημα είναι: ποια κατεύθυνση παίρνουμε; Σήμερα κυριαρχεί η άποψη ότι θα πρέπει να σώσουμε την οικονομική ανάπτυξη με οποιοδήποτε κόστος. Με λιτότητα, με μείωση παροχών και με ξεζούμισμα των τελευταίων αποθεμάτων. Η κοινότητα της Αποανάπτυξης προτιμά καλύτερα να δημιουργήσει κάτι νέο».

Πηγή topikopoiisi.eu

Του Kώστα Παπουλή

1.Γιατί να κάνει εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ;

Στην Ελλάδα της μνημονιακής εποχής, όπως αποδείχτηκε και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι η οικονομία που σφραγίζει τις πολιτικές εξελίξεις και όχι η βούληση των πολιτικών κομμάτων. Η επιδείνωση της οικονομίας είναι αυτή που θα ρίξει (και σύντομα) τον ΣΥΡΙΖΑ.

2.Δηλαδή, δεν θα υπάρξει ανάκαμψη ώστε να πιαστούν οι μνημονιακοί στόχοι, όπως προβλέπει ο προϋπολογισμός;

Δεν έχει καμιά λογική, αλλά και επιστημονική-οικονομική βάση ότι η Ελλάδα θα μπει σε φάση ανάκαμψης, έστω και σε αυτήν την μικρή που προβλέπουν . Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να δώσει ώθηση στην (εντός ευρώ) ελληνική οικονομία, ανεξάρτητα αν υπάρχει σημαντική υποαπασχόληση τόσο του κεφαλαίου, όσο και της εργασίας. Δυνατότητα ανάκαμψης και μάλιστα ουσιαστικής, υπάρχει μόνο μέσα από την εγκατάλειψη του ευρώ και της υπόθεσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Αντίθετα, το λογικό σενάριο και το πιο πιθανό, είναι τα μέτρα να φέρουν ύφεση και μάλιστα μεγαλύτερη από το μέγεθος των μέτρων, αφού λειτουργεί ο «γνωστός» πολλαπλασιαστής, που πάντα είναι μεγαλύτερος της μονάδας. Μην ξεχνάμε ότι το 2014, αλλά και το 2015, υπήρξαν άλλοι ευνοϊκοί παράγοντες για την ελληνική οικονομία, που όμως έχουν εξαντληθεί. Αν περιορίστηκε η ύφεση τα δύο προηγούμενα χρόνια, σημαντικό ρόλο έπαιξε η κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου και των πρώτων υλών, αλλά και η υποτίμηση του ευρώ. Από την άλλη η λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση έχει αποτύχει, όπως δείχνει η πτώση των εξαγωγών, ενώ το τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της χώρας που ήταν και η βασική αιτία της ελληνικής κρίσης διογκώνεται από την βαριά φορολογία. Ο τουρισμός και αυτός θα επιδεινωθεί, όχι μόνο εξ αιτίας της φορολογίας που τον καθιστά ακριβότερο, αλλά και από την όποια αποκατάσταση της κίνησης προς την Τουρκία. Η τουρκική λίρα έχει άλλωστε υποτιμηθεί σημαντικά έναντι του ευρώ. Επίσης καθώς υποτιμάται η στερλίνα, μπορεί να γίνεται πάρτι στο Αγγλικό χρηματιστήριο γιατί βελτιώνεται η παραγωγική βάση του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά για τους Βρετανούς τουρίστες η Ελλάδα καθίσταται ένας ακριβός προορισμός. Τέλος ο πληθυσμός μειώνεται λόγω της μετανάστευσης, (το τρίτο ιστορικά μεγάλο κύμα εγκατάλειψης της χώρας) με ταχύτατο ρυθμό, που «εμμέσως» ενισχύει την οικονομική κάμψη.

Όπως φαίνεται είναι αδύνατον να πιαστεί ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος, για 1,75% του ΑΕΠ για το 2017 και θα έχουμε «δυσάρεστες» εξελίξεις.

3.Δηλαδή θα χρειαστούν νέα σκληρά μέτρα;

Είναι βέβαιο και τα «προαναγγέλλει» το Δ.Ν.Τ. , θα πρέπει να εξισωθούν οι «νέες» με τις παλιές συντάξεις, να κοπεί η λεγόμενη προσωπική διαφορά σε όλο τον δημόσιο τομέα κλπ. Οι περικοπές αυτές των δημοσιών δαπανών θα έχουν μεγάλες και αρνητικές συνέπειες στο παραγόμενο προϊόν και στην απασχόληση,    κάτι που συνεπάγεται βάθεμα της ύφεσης. Εκτός, αν συμβεί κάποιο θαύμα και «βρέξει» δολάρια (βλ. ξένες επενδύσεις), ή βρούμε πετρέλαιο στην Ακρόπολη, η χώρα θα οδηγηθεί όλο και πιο βαθιά στο σπιράλ του θανάτου, με τελικό πιο πιθανό αποτέλεσμα την χρεοκοπία. Είναι απίθανο σε τέτοιες συνθήκες να βγει η χώρα στις αγορές, όπως και εξ ίσου δύσκολο, λόγω των πολιτικών συνθηκών που επικρατούν στο «Βορρά» και στο Βερολίνο να πάμε σε τέταρτο μνημόνιο. Δεν αποκλείεται ακόμη, εξ αιτίας αυτών και της μεγάλης ελληνικής κάμψης, η χρηματοδότηση προς την χώρα να διακοπεί πριν το 2018 λόγω των μεγάλων προβλημάτων της.

4.Γιατί όμως Οικουμενική;
Το κόμμα του ευρώ, η εγχώρια ολιγαρχία και τα πολιτικά της κόμματα, θα κάνουν τα πάντα για να μείνουν στο ευρώ. Η οικονομική επιδείνωση, η σκληρότητα των νέων μέτρων που απαιτούνται, η φτώχια και η αθλιότητα που θα αυξηθούν, η αέναη παράταση της ύφεσης και της παρακμής, μετά μάλιστα από έξι χρόνια οικονομικής καταστροφής, είναι καταστάσεις μη διαχειρίσιμες από ένα-δύο κόμματα ίσως και για την οικουμενική. Άλλωστε για αυτό θα οδηγηθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ σε εκλογές. Επίσης όπως δείχνει έγκαιρη έρευνα δημοσκοπήσεων (από αυτές που γίνονται με ερωτηματολόγιο), πάνω από το 50% του εκλογικού σώματος είναι αναποφάσιστο, δεν εμπιστεύεται δηλαδή ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε την Ν.Δ. μιλάμε δηλαδή για το απόλυτο πολιτικό κενό. Δεν φαίνεται να βγαίνει κυβέρνηση αλλά ακόμη και εάν έβγαινε δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει.

5.Τι Θα σημάνει μια χρεοκοπία υπό τέτοιες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες;

Σίγουρα σημαίνει επιστροφή στην δραχμή αλλά με αυτό το πολιτικό σύστημα στο τιμόνι της χώρας, μάλλον θα είναι μια «Σοϊμπλική» δραχμή. Δηλαδή οι βαθμοί ελευθερίας της οικονομικής πολιτικής θα είναι περιορισμένοι. Μια χώρα απροετοίμαστη για έξοδο με δικό της τρόπο, οικονομικά διαλυμένη, με έναν λαό ανέτοιμο, οπωσδήποτε με κάποιο κλίμα οικονομικού πανικού, με μια εξαρτημένη   πολιτική και οικονομική ελίτ, θα δεχτεί ότι συμφωνία και όρους της προτείνει το Βερολίνο για να παραμείνει στην Ε.Ε.. Είναι αυτό που λένε κάποιοι στο   Βερολίνο, για «διάλειμμα» από το ευρώ, δηλαδή παραμονή στην διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης, άρα θεωρητικά αλλά και πρακτικά (μέσα από την οικονομική πολιτική που θα ακολουθηθεί) θα γίνει επώδυνη προσπάθεια για «επιστροφή» στο ευρώ. Με υψηλό χρέος και παραμονή στο δημοσιονομικό σύμφωνο και στην συνθήκη του Μάαστριχτ, πιθανότατα χωρίς εκδοτικό προνόμιο για την Τράπεζα της Ελλάδος, θα υπάρξει βελτίωση της ανταγωνιστικότητας (πιθανόν μόνο βραχυχρόνια) λόγω της υποτίμησης και μια βελτίωση στη ρευστότητα των τραπεζών. Όμως χωρίς δυνατότητα επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής, με λιτότητα, με εξυπηρέτηση μεγάλου κομματιού του χρέους, και τέλος χωρίς να ανακτηθεί η εμπορική και βιομηχανική πολιτική που σημαίνει (σε δεύτερο χρόνο) έξοδο και από την Ε.Ε., δεν υπάρχει πιθανότητα ουσιαστικής και μεγάλης ανάκαμψης τέτοια που χρειάζεται η χώρα. Για να είμαστε σαφείς, το Βερολίνο δεν θα βοηθήσει την Ελλάδα για να εξέλθει από την κρίση, αλλά απλώς θα προσπαθήσει να την «συντηρήσει» στην εντατική, ώστε να «εισπράττει» και να «κερδίζει» κάτι από αυτήν. Γιατί από τον νεκρό δεν έχει να κερδίσει κανείς, και φυσικά στο Βερολίνο δεν  θα ήθελαν να δημιουργήσουν ένα θετικό κοινωνικό και πολιτικό παράδειγμα στην Ελλάδα.

6.Μπορούμε να πάμε αλλιώς;

Είναι αλήθεια ότι κάθε μέρα που περνάει, η έξοδος από την κρίση γίνεται όλο και πιο δύσκολη, λόγω της καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Ένα μεγάλο επιστημονικό δυναμικό έχει χαθεί στο εξωτερικό, ενώ και κεφάλαιο καταστρέφεται καθημερινά, αφού είναι σαφές ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε φάση αποεπένδυσης, και υποβάθμισης στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Όμως, όπως είπαμε, κυριαρχεί το απόλυτο πολιτικό κενό που δεν μπορούν να το καλύψουν τα συστημικά κόμματα.

Ένα οικονομικό και τεχνικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση υπέρ των δυνάμεων της δημοκρατίας και της εργασίας, έχει διατυπωθεί. Σαφώς αυτό σήμερα είναι γενικό, είναι ανοικτό και δεν τελειώνει ποτέ, αλλά θα μπορούσε να συνεχιστεί τώρα και να το ολοκληρώσει και να το εξειδικεύσει μια λαϊκή κυβέρνηση, που θα είχε άλλα μέσα και δυνατότητες σε σχέση με αυτά που έχει σήμερα μια χούφτα επιστημονικού και πολιτικού δυναμικού.

Το μνημόνιο δεν έχει σταθεροποιηθεί, δηλαδή «το Βαρέλι δεν έχει πιάσει πάτο» και όλα δείχνουν ότι δεν έχει πάτο.

Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια έκρηξη του λαϊκού παράγοντα που θα ανατρέψει πλήρως όλους τους συσχετισμούς.

Τέλος κανείς δεν γνωρίζει τις εξελίξεις της αποσύνθεσης της Ε.Ε. και πως θα επηρεάσουν την πατρίδα μας.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η παρτίδα όχι μόνο δεν έχει χαθεί για τις δυνάμεις της εργασίας και της δημοκρατίας, αλλά είναι πολλές οι δυνατότητες για να κερδηθεί. Χρειάζεται όμως ένα πολιτικό ρεύμα που θα μιλήσει συγκεκριμένα και λαϊκά για τα άμεσα προβλήματα, χωρίς ιδεοληψίες και τις γνωστές ξύλινες γλώσσες. Η διαίρεση στην κοινωνία είναι σήμερα ανάμεσα σε ευρωενωσιακή  και αντιευρωενωσιακή πορεία της χώρας και όχι ανάμεσα σε «αριστερά» και «δεξιά» έννοιες που ίσως πλέον στερούνται περιεχομένου. Το λαϊκό ένστικτο καταλαβαίνει ότι η επιβίωση,   η εργασία με αξιοπρέπεια, η δημοκρατία και η εθνική κυριαρχία, το κοινωνικό κράτος κλπ σημαίνουν μια πορεία έξω από τις ευρωπαϊκές συντεταγμένες, απελευθέρωση από τον ζυγό του ξένου παράγοντα και της εγχώριας παρασιτικής και εξαρτημένης ολιγαρχίας. Το κοινωνικό αυτό ρεύμα ψάχνει τρόπους για να εκφραστεί και δεν είναι βέβαιον ότι θα εκφραστεί από «αριστερής» απόχρωσης δυνάμεις. Ο χρόνος δεν είναι πολύς και σύντομα θα ξέρουμε τι θα συμβεί στην Ελλάδα, αν θα υποκύψει στο Βερολίνο μετατρεπόμενη έστω και με (Σοϊμπλική) «Δραχμή», σε μόνιμα αποψιλωμένη περιφέρεια του κέντρου, ή σε ένα ουγγρικού τύπου αυταρχικό μοντέλο, ή αλλιώς σε ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό παράδειγμα στην Μεσόγειο εκτός ευρωενωσιακών συντεταγμένων. Ο χρόνος όμως, είναι πολύ συμπυκνωμένος και δίνει πάλι την ευκαιρία σε μια σειρά εστίες κοινωνικές και πολιτικές, των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας, να ενωθούν σε μια μεγάλη φωτιά.

ΣΧΕΔΙΟ - Β

Της Ελένης Πετροπούλου

Δυσοίωνα και απολύτως απογοητευτικά είναι τα στοιχεία για την εξέλιξη του πληθυσμού της Ελλάδας καθώς για πρώτη φορά μεταπολεμικά, μειώνεται. Τα τελευταία πέντε χρόνια, οι νέοι κάτοικοι που γεννιούνται στη χώρα μας ή μεταναστεύουν σε αυτή από άλλες χώρες είναι λιγότεροι από τους κατοίκους που πεθαίνουν και από αυτούς που μεταναστεύουν σε άλλες χώρες.

Ταυτόχρονα, ο πληθυσμός της χώρας εξακολουθεί να γερνά. Σύμφωνα με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, το 2050 ο πληθυσμός της χώρας υπολογίζεται ανάμεσα στα 10 εκατομμύρια και μόλις στα 8,3 εκατομμύρια αν επαληθευτεί το πιο απαισιόδοξο σενάριο. Η ελάττωση του πληθυσμού θα κυμανθεί από περίπου 800.000 μέχρι 2,5 εκατομμύρια άτομα.

Την ίδια ώρα, ο πληθυσμός της χώρας γερνά: η διάμεση ηλικία, που ήταν 26 έτη το 1951, και που είναι 44 έτη σήμερα, αναμένεται να αυξηθεί κατά 5-8 έτη. Ο πληθυσμός των παιδιών σχολικής ηλικίας (από 3 μέχρι 17 ετών) θα μειωθεί από 1,6 εκατομμύρια σήμερα σε 1,4 εκατομμύρια (αισιόδοξο σενάριο) έως 1 εκατομμύριο (απαισιόδοξο σενάριο) το 2050.



Ο εν δυνάμει οικονομικά ενεργός πληθυσμός, δηλαδή όλοι οι πολίτες ηλικίας 20-69 ετών που δυνητικά θα μπορούσαν να δουλέψουν, θα μειωθεί από 7 εκατομμύρια το 2015 σε 4,8-5,5 εκατομμύρια το 2050. Και ο πραγματικός οικονομικά ενεργός πληθυσμός θα μειωθεί από 4,7 εκατομμύρια το 2015 σε 3-3,7 εκατομμύρια.

Τα παραπάνω στοιχεία προκύπτουν από νέα έρευνα της διαΝΕΟσις για το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας, κάνοντας μια σειρά από προβολές της εξέλιξης του πληθυσμού της μέχρι το 2050. Η έρευνα διεξήχθη από το Εργαστήριο Δημογραφικών και Κοινωνικών Αναλύσεων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Βύρωνα Κοτζαμάνη, και καταλήγει σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα για την εξέλιξη του μεγέθους και της ηλικιακής σύστασης του πληθυσμού της χώρας.



Σύμφωνα με την έρευνα, τρεις είναι οι παράγοντες (δημογραφικές συνιστώσες) που επηρεάζουν τη μεταβολή του πληθυσμού: οι γεννήσεις, οι θάνατοι και η μετανάστευση. Δηλαδή ο πληθυσμός εξαρτάται από δύο ισοζύγια: το φυσικό (γεννήσεις - θάνατοι) και το μεταναστευτικό (είσοδοι - έξοδοι).

Αντίθετα με ό,τι δείχνει ο συγχρονικός δείκτης γονιμότητας, από το 1935 και μέχρι το 1975, καμία ελληνική γενιά δεν αναπληρώθηκε. Από τη γενιά του 1956 και μετά ξεκίνησε μια προοδευτική μα απρόσκοπτη μείωση της γονιμότητας, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μεταπολεμικά δεν υπήρξε «baby boom» στην Ελλάδα, όπως συνέβη σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Η αύξηση του πληθυσμού στις τελευταίες δεκαετίες οφειλόταν αποκλειστικά στις κατά περιόδους μεταναστευτικές ροές και τη ραγδαία αύξηση του προσδόκιμου ζωής, το οποίο μέσα σε αυτό το διάστημα αυξήθηκε κατά 8 χρόνια για τους άντρες και κατά 10 χρόνια για τις γυναίκες. Και ήταν μια αύξηση θεαματική.



Από το 1951 μέχρι το 2011 ο πληθυσμός της Ελλάδας αυξήθηκε από τα 7,6 εκατομμύρια στα 11,1 εκατομμύρια κατοίκους. Από το 2011, όμως, και για πρώτη φορά μεταπολεμικά, ο πληθυσμός της χώρας μας άρχισε να μειώνεται. Την 1η Ιανουαρίου 2015 ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν 10,9 εκατομμύρια.

Από την αρχή της περιόδου που εξετάζει η έρευνα (και για την οποία υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία), δηλαδή από το 1951, και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, η αύξηση του πληθυσμού της χώρας οφειλόταν σχεδόν αποκλειστικά στο θετικό φυσικό ισοζύγιο, δηλαδή στο ότι υπήρχαν πολύ περισσότερες γεννήσεις από ό,τι θάνατοι. Το 1951, για παράδειγμα, είχαμε 155.422 γεννήσεις, και μόνο 57.508 θανάτους. Η μεγάλη διαφορά υπερκάλυπτε το αρνητικό μεταναστευτικό ισοζύγιο εκείνης της περιόδου, όταν περί τους 27.000 Έλληνες μετανάστευαν σε άλλες χώρες κάθε χρόνο.



Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, όμως, και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, ενώ διατηρήθηκε ο υψηλός αριθμός των γεννήσεων, αναστράφηκε και το μεταναστευτικό ισοζύγιο, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες μετανάστες επέστρεψαν στη χώρα. Τη δεκαετία του ’90 και έως το τέλος της επόμενης δεκαετίας, η αύξηση του πληθυσμού άλλαξε και πάλι χαρακτήρα.

Το φυσικό ισοζύγιο σχεδόν εκμηδενίστηκε, καθώς οι γεννήσεις μειώθηκαν πολύ, ενώ η Ελλάδα έγινε χώρα υποδοχής μεταναστών, κυρίως από τους βόρειους γείτονές της. Τη δεκαετία 1991-2001, για παράδειγμα, το φυσικό ισοζύγιο ήταν θετικό κατά μόλις 20.536 άτομα, ενώ η συνολική αύξηση του μόνιμου πληθυσμού έφτασε τα 563.298.



Από το 2011 η Ελλάδα έχει μπει σε μια νέα φάση, πρωτοφανή μεταπολεμικά. Το φυσικό ισοζύγιο πλέον γίνεται αρνητικό (οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις), αλλά και το μεταναστευτικό ισοζύγιο, παρά την προσφυγική κρίση, είναι κι αυτό αρνητικό, καθώς πολλοί Έλληνες φεύγουν από τη χώρα αναζητώντας καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.

Η Ελλάδα γερνά
Στα τελευταία 65 χρόνια ο πληθυσμός της αυξήθηκε κατά 46%, αλλά στο ίδιο διάστημα ο πληθυσμός των μόνιμων κατοίκων της ηλικίας άνω των 65 ετών τετραπλασιάστηκε, ενώ ο πληθυσμός των ηλικίας άνω των 85 δεκαπλασιάστηκε.

Το 1961 μόλις το 8,3% του πληθυσμού ήταν ηλικίας άνω των 65, ενώ το 26,2% ήταν ηλικίας κάτω των 14. Το 2014 η σύνθεση του πληθυσμού είναι εντελώς διαφορετική: Το 20,5% είναι άνω των 65, και μόλις το 14,7% είναι κάτω των 14. Η διάμεσος ηλικία (δηλαδή η ηλικία του ατόμου οι γηραιότεροι του οποίου είναι ίσοι σε αριθμό με τους νεότερους) ήταν 26 έτη το 1951, και είναι 44 σήμερα.

Η έρευνα της διαΝΕΟσις διαμορφώνει οκτώ διαφορετικά σενάρια της πορείας του πληθυσμού ανά πενταετία, μέχρι το 2050. Τα σενάρια προέκυψαν μετά από ανάλυση της εξέλιξης της γονιμότητας, της θνησιμότητας και των μεταναστευτικών ροών των προηγούμενων δεκαετιών στην Ελλάδα και με υποθέσεις για τις συνέπειες της κρίσης και τις γενικότερες κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις και τις δημογραφικές τους επιπτώσεις, κάτι που δεν συμβαίνει στις έρευνες των άλλων οργανισμών.

Και τα οκτώ σενάρια προβλέπουν ότι ο πληθυσμός της χώρας μας θα μειωθεί σημαντικά. Σε όλα τα σενάρια, δε, το μέγεθος του πληθυσμού εργάσιμης ηλικίας αναμένεται να μειωθεί σημαντικά ανάμεσα στο 2015 και το 2050. Η συρρίκνωση του συνολικού πληθυσμού που καταγράφεται σε όλα τα σενάρια και η συνεχιζόμενη γήρανσή του έχει άμεση επίπτωση και στον πληθυσμό της παραγωγικής-εργάσιμης ηλικίας, ο οποίος φθίνει διαρκώς (από 65% του συνόλου σήμερα, σε 55% του συνόλου το 2050). Αυτή η μείωση θα αποτυπωθεί και στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, που θα μειωθεί κατά 1-1,5 εκατομμύριο μέχρι το 2050.

Ανω των 60 ετών 3 εκατ. Ελληνες

Στις πρώτες θέσεις κατατάσσεται η Ελλάδα σε γηράσκοντα πληθυσμό, μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ποσοστό αύξησης 21,4% έναντι μέσου όρου της Ε.Ε. 17,2%). Οι έξι πρώτες χώρες σε παγκόσμια κλίμακα που γηράσκουν ταχύτατα είναι κατά σειρά η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Ιταλία. Υπολογίζεται μάλιστα ότι στη χώρα μας το 2050 θα υπάρχουν 3 εκατομμύρια Έλληνες ηλικίας άνω των 60 ετών.

Δεδομένα από την ετήσια έκθεση της διεθνούς οργάνωσης Help Age International του 2015 για την ποιότητα της ζωής των ηλικιωμένων χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως μια από τις χειρότερες χώρες για να ζουν οι πολίτες άνω των 60 ετών και κατατάσσει τη χώρα μας στην 79η θέση μεταξύ 96 χωρών, όσον αφορά στην κοινωνικο-οικονομική ευημερία, κάτω από τη Βενεζουέλα και τη Νότια Αφρική!

Όπως αναφέρει ο πρόεδρος της Ελληνικής Γεροντολογικής και Γηριατρικής Εταιρείας, Ιωάννης Γ. Καραϊτιανός, καθηγητής Χειρουργικής ΕΚΠΑ, συνέπεια της βαθμιαίας γήρανσης του πληθυσμού είναι η αύξηση των ποσοστών των νόσων φθοράς όπως είναι τα καρδιαγγειακά νοσήματα, ο σακχαρώδης διαβήτης, η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, η χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια, η άνοια και άλλες διαταραχές της μνήμης, η οστεοπόρωση και βέβαια η μεγάλη μάστιγα του καρκίνου. Σύμφωνα με τα στοιχεία:

• Στη χώρα μας τα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών, αν και αποτελούν περίπου το 20,7% του πληθυσμού, καταναλώνουν δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό των κρατικών πόρων για την Υγεία.
• Τα άτομα άνω των 70 ετών απασχολούν το 50% των νοσοκομειακών κλινών και ειδικότερα το 25% των κλινών για σοβαρά περιστατικά.
• Οι υπερήλικες καλύπτουν το 25% των συνολικών ημερών νοσηλείας στα νοσοκομεία.
• Το 70% των υπερηλίκων έχει περισσότερες της μιας συνοδούς νόσους.
• Το 25% των υπερηλίκων παίρνει περισσότερα από πέντε φάρμακα.

Κολπική μαρμαρυγή
Η κολπική μαρμαρυγή παρατηρείται σε ποσοστό 5% στα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών και σε 10% στους υπερήλικες άνω των 80 ετών και αποτελεί το κύριο αίτιο θρομβοεμβολικών αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων.

Σακχαρώδης διαβήτης
Η επίπτωση του σακχαρώδους διαβήτη αυξάνεται ταχύτατα στην Ευρώπη και στη χώρα μας και υπολογίζεται σε 6%-9% του ελληνικού πληθυσμού. Οι οφειλόμενοι στο σακχαρώδη διαβήτη θάνατοι αγγίζουν το 1,5 εκατομμύριο ετησίως και 1 στους 20 θανάτους παγκοσμίως αποδίδεται άμεσα ή έμμεσα στον σακχαρώδη διαβήτη και τις επιπλοκές του.

Οστεοπόρωση 
Από οστεοπόρωση πάσχουν 200 εκατομμύρια άτομα παγκοσμίως, ενώ ένα οστεοπορωτικό κάταγμα συμβαίνει παγκοσμίως κάθε τρία δευτερόλεπτα. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση το ετήσιο κόστος των καταγμάτων είναι 37 δισεκατομμύρια ευρώ και αναμένεται να αυξηθεί κατά 25% μέχρι το 2025.

Ανοια
Από άνοια και άλλες διαταραχές της μνήμης πάσχουν 200.000 ασθενείς στη χώρα μας. Ο αντίστοιχος αριθμός για την Ευρώπη ανέρχεται σε 10.000.000, ενώ παγκοσμίως καταγράφονται 47.000.000 ασθενείς.

Υπολογίζεται ότι το 2020 θα πάσχουν από άνοια 60 εκατομμύρια ασθενείς και κάθε 20 χρόνια ο αριθμός τους θα διπλασιάζεται.

Καρκίνος
Οι περισσότερες μορφές καρκίνου διαγιγνώσκονται σε ηλικιωμένα άτομα: Πάνω από το 50% των κακοήθων όγκων στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. αφορά σε άτομα άνω των 65 ετών. Όπως αναφέρει ο καθηγητής κ. Καραϊτιανός, πάνω από το 66% των θανάτων από καρκίνο συμβαίνει σε ασθενείς ηλικίας άνω των 65 ετών. Οι καρκίνοι είναι υπεύθυνοι σαν πρώτη αιτία θανάτου στο φάσμα ηλικίας μεταξύ 65 και 74 ετών και η δεύτερη αιτία θανάτου μετά τα 75 χρόνια.

Αναδημοσίευση από imerisia

Γνωριστήκαμε τις καυτές μέρες των πλατειών πρώτα διαδικτυακά κι ύστερα από κοντά με τον Πέτρο.

Κάποιοι άνθρωποι ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά, την πρώτη ανταλλαγή απόψεων ,την πρώτη ''αμοιβαία αναγνώριση'' εδάφους. Αυτό συνέβη με τον Πέτρο Παπαθανασίου που ξέραμε ως ''Γαλαξιάρχη'' και ως ''Μάλλον Ακίνδυνος'' από τα κοινωνικά δίκτυα και τα ιστολόγια .

Καθαρή ματιά, καθαρά λόγια, σεμνότητα , ειλικρίνεια  ,συνέπεια και προσφορά ,αυτά γνωρίσαμε και αναγνωρίσαμε στον Πέτρο στο διάστημα που συνεργάστηκε εθελοντικά στην ιστοσελίδα μας.

Σε εβδομαδιαία  βάση ο Πέτρος πρόσφερε τις γνώσεις και τις ιδέες του ως μέλος της ομάδας σύνταξης συμβάλλοντας σημαντικά στη βελτίωση και του περιεχομένου αλλά και της αισθητικής της ιστοσελίδας του Σχεδίου Β.

Ώσπου άνοιξε τα φτερά του με το radiobubble και το hackademy όπου και πραγματικά διέπρεψε ως δημοσιογράφος στα Νέα Μέσα και το Διαδικτυακό ραδιόφωνο.

Άνθρωποι με κοινωνικές ευαισθησίες και επαγγελματίες μιας σύγχρονης και έντιμης δημοσιογραφίας σαν τον Πέτρο σπανίζουν. Η απώλειά του μας συγκλόνισε.

Δε σε ξεχνάμε Πέτρο μας πλούτισες με την απλοχεριά σου το χαμόγελό σου, το χιούμορ την ακεραιότητά σου. Κι όλα αυτά δεν χάνονται.

Παραφράζοντας τον ποιητή ''Μακάρι νὰ βρεῖ[ς] πέννα καὶ χαρτὶ ἐκεῖ ποὺ πά[ς]ει...και ανοιχτά μικρόφωνα...

H Συντακτική επιτροπή

Σχέδιο - Β