Της ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ*

Μια από τις πιο δοκιμασμένες και αποτελεσματικές τακτικές του αστικού πολιτικού συστήματος για την αντιμετώπιση των λαϊκών αντιδράσεων και κινητοποιήσεων είναι η προσπάθεια πολυδιάσπασης του κινήματος. Τη δοκιμασμένη αυτή μέθοδο προσπαθεί να χρησιμοποιήσει και η κυβέρνησηΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τον κλοιό που έχουν δημιουργήσει οι κινητοποιήσεις των αγροτών που αντιδρούν στοαντιασφαλιστικό και φορομπηχτικό σχέδιο της κυβέρνησης, το οποίο υλοποιεί στο συγκεκριμένο τομέα το 3^ο μνημόνιο.  που θα οδηγήσει την πλειονότητα των μικρών και μεσαίων αγροτών στην καταστροφή.

Το δόλωμα, αλλά και το φύλλο συκής, είναι ο δήθεν διάλογος. Αρωγοί στην κυβερνητική αυτή προσπάθεια έρχονται τόσο τα πραγματικά διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ μικρομεσαίων καιμεγάλων αγροτών αλλά  και οι γνωστοί πρόθυμοι που τρέχουν να πιάσουν «καρέκλα» στο τραπέζι  του προσχηματικού διαλόγου.  Τόσο η κυβέρνηση όσο και οι εκπρόσωποι των μεγαλοαγροτών αλλά και διάφοροι αγροτοπατέρες χρησιμοποιούν ως άλλοθι για την αποδοχή της πρότασης για «διάλογο» τις διάφορες φήμες-υποσχέσεις για δήθεν βελτιώσεις των καταστροφικών μνημονιακών επιταγών

Ας δούμε τις πιο βασικές από τις φημολογούμενες προτάσεις

Βασικός κορμός της κυβερνητικής πρότασης είναι ο εξής:

Α) Η αναβάθμιση του μητρώου αγροτών και αυστηροποίηση των προϋποθέσεων τουεπαγγελματία αγρότη, ώστε να έχουν τάχα καλύτερη μεταχείριση στην φορολογία και στις ενισχύσεις οι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες  Μια άκρως διασπαστική πρόταση που κλείνει το μάτι στους μεγαλοαγρότες για μεγαλύτερο κομμάτι από την πίττα των επιδοτήσεων και ταυτόχρονα «χαϊδεύει αυτιά» και δημιουργεί προσδοκίες σε αρκετούς νέους αγρότες και σε μερικούς  αφελείς  μικρομεσαίους ότι θα γίνουν «αγρότες επιχειρηματίες» αν το επάγγελμα του αγρότη κατοχυρωθεί και μετατραπεί σε κλειστό επάγγελμα και γλυτώσουν από τους αγρότες  «Κολωνακίου».

Δεν  αναρωτιούνται βέβαια πως είναι δυνατόν από τη μια  οι «θεσμοί» να επιβάλλουν το άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων πώς είναι δυνατόν να …κατοχυρωθεί το δικό τους ως κλειστό επάγγελμα. Στην  πραγματικότητα θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Οι «αγρότες του Κολωνακίου», βιομήχανοι, επιχειρήσεις της εκκλησίας - γιατί μην ξεχνάμε ότι οι μονές ανά την Ελλάδα είναι από τους μεγαλύτερους δικαιούχους αγροτικών επιδοτήσεων - κάθε λογής επενδυτικός όμιλος θα παίρνει πλέον «κομμάτι από την πίτα» των αγροτικών κονδυλίων, όχι από το «παράθυρο», αλλά από την «πόρτα». Ας δούμε τον τρόπο

Μητρώο αγροτών και αγροτικών εκμεταλλεύσεων υπάρχει και εγγράφονται οι επαγγελματίες αγρότες,καθώς και τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα που είναι αποδεδειγμένα κάτοχοι, με οποιονδήποτε νόμιμο τρόπο, αγροτικής εκμετάλλευσης στην Επικράτεια. Και επαγγελματίας αγρότης(κατά κύριο επάγγελμα) είναι το ενήλικο φυσικό πρόσωπο που πληροί αθροιστικά τις ακόλουθες προϋποθέσεις:

1.    Είναι κάτοχος αγροτικής εκμετάλλευσης.

2.    Ασχολείται επαγγελματικά με αγροτική δραστηριότητα στην εκμετάλλευση τουλάχιστον κατά 30% του συνολικού ετήσιου χρόνου εργασίας του.

3.    Λαμβάνει από την απασχόλησή του σε αγροτική δραστηριότητα το 35% τουλάχιστον του συνολικού ετήσιου εισοδήματός του και

4.    Είναι ασφαλισμένος στον Οργανισμό Γεωργικής Ασφάλισης (Ο.Γ.Α.)  

Με βάση τα παραπάνω σήμερα δύναται να χαρακτηρισθούν κατά κύριο επάγγελμα αγρότες περίπου 270.000 από τους 900.000 παραγωγούς αγροτικών προϊόντων. . Με την φημολογούμενη πρόταση της κυβέρνησης για αύξηση του εισοδήματος αγροτικής δραστηριότητας από το 35% στο 51%(ίσως και παραπάνω)  «οι τυχεροί» που θα τηρούν τις προϋποθέσεις δεν θα ξεπεράσουν τις 150.000 και είναι μεγαλοαγρότες, ελάχιστοι μεσαίοι και νομικά πρόσωπα που ασκούν αγροτική δραστηριότητα.¨ Ολοι οι υπόλοιποι (μικρομεσαίοι) που για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους υποχρεώνονται να εργασθούν είτε ως οικοδόμοι είτε ως γκαρσόνια είτε ως μικροεπαγγελματίες, είτε στο τοπικό εργοστάσιο μεταποίησης αγροτικών προϊόντων και επιλέγουν να ασφαλίζονται στο ΙΚΑ, για να έχουν δικαίωμα είσπραξης του επιδόματος ανεργίας θα πρέπει να τιμωρηθούν !!! με αυξημένη φορολογία και εξοστρακισμό ακόμα και από τις πενιχρές ενισχύσεις που παίρνουν.

Β) Η κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα διατηρηθεί ο ΟΓΑ για ένα μεταβατικό στάδιο και τη δημιουργία τριών ασφαλιστικών κλάσεων στον ΟΓΑ, από τις επτά που   υπάρχουν   σήμερα,   με   χαμηλότερες   εισφορές, και δυνατότητες αλλαγής ασφαλιστικής κλάσης ανά τριετία, αλλά με άμεση σύνδεση των ασφαλιστικών εισφορών με τις παρεχόμενες συντάξεις

Εκείνο που αποκρύπτει η κυβέρνηση είναι πως η κατάργηση της στήριξης τν συντάξεων του ΟΓΑ από τον κρατικό προϋπολογισμό, όσες δήθεν βελτιώσεις προτείνει,  οι συντάξεις θα μειωθούν τραγικά και αναπότρεπτα. Η πρόταση περιλαμβάνει επίσης την πρόβλεψη  πως  προϋπόθεση για τη λήψη των ενισχύσεων είναι η  υποχρέωση ρύθμισης των ασφαλιστικών εισφορών. Η πρόβλεψη αυτή θα έχει τραγικά αποτελέσματα. Σήμερα το 40% των ασφαλισμένων στον ΟΓΑ αδυνατεί να ανταποκριθεί στις οφειλές του προς τον ΟΓΑ και παραμένει ανασφάλιστο. Η αύξηση των εισφορών και της φορολογίας  θα έχει σαν αποτέλεσμα το ποσοστό αυτό να αυξηθεί δραματικά. Πόσοι επομένως  θα καταφέρουν να αποκτήσουν το «εισιτήριο» της ασφαλιστικής ενημερότητας για να πάρουν ενισχύσεις, ή να έχουν πρόσβαση σε διάφορα  προγράμματα, ή ακόμα χειρότερα να έχουν την δυνατότητα να πουλήσουν την παραγωγή τους στις λαίκές αγορές;

Γ) Η παροχή ρευστότητας στους αγρότες μέσω της  «κάρτας αγρότη» υπόσχεται ότι θα λύσει το πρόβλημα ρευστότητας που προφανώς υπάρχει, μετά το ξεπούλημα της ΑΤΕ. Στην πραγματικότητα η «κάρτα αγρότη» αποτελεί ένα ακόμα εργαλείο ομηρίας των μικρομεσαίων αγροτών στις Τράπεζες. Με τη μέθοδο αυτή οι τράπεζες αποκτούν δικαιώματα επί των ενισχύσεων ενώ χωρίς την ανάληψη του παραμικρού ρίσκου θα κατευθύνουν ένα σημαντικό μέρος των ενισχύσεων προς τα χρεοκοπημένα ταμεία τους μέσω των τόκων. Η  Πειραιώς σήμερα  τους μόνους που διασφαλίζει ως προς τις πληρωμές, είναι τους εμπόρους και τις εταιρίες γεωργικών εφοδίων με τις οποίες έχει συμβληθεί, ενώ στον αγρότη μένουν μόνο τα χρέη και στο βάθος χρόνου …οι κατασχέσεις. Το ίδιο θα συμβεί αν υλοποιηθεί η φημολογούμενη  πρόταση για παροχή ρευστότητας από όλες τις Τράπεζες με εγγύηση τις άμεσες ενισχύσεις.  

Η κυβέρνηση εν ολίγοις προσπαθεί να διασπάσει τους μικρομεσαίους αγρότες ,που δίνουν αγώνα επιβίωσης στα μπλόκα χρησιμοποιώντας σ όπλο της την παραπλάνηση.  Συσκοτίζει  τον πραγματικό στόχο που δεν είναι άλλος από την συνέχιση και  ολοκλήρωση της συγκέντρωσης της γης  σε λίγα χέρια επιχειρηματιών του αγροτικού τομέα. Μια διαδικασία η οποία σε άλλες χώρες έχει προχωρήσει με ρυθμούς ταχύτατους.  Μοχλός για την υλοποίηση του στόχου αυτού στην Ελλάδα είναι τα μέτρα που προτείνονται από την κυβέρνηση. Μέσα  από την ασφυξία που θα προκαλέσει στην παραγωγή, την αδυναμία επιβίωσης  της μικρομεσαίας αγροτιάς και την υπερχρέωση θα τους οδηγήσουν υποχρεωτικά στην εγκατάλειψη της γης τους και την μετατροπή τους ή σε εργάτες γής τύπου Μανωλάδας ή, σε μετανάστες ή θα τους ρίξει στην «χωματερή» της ανεργίας.

Αποκρύπτει η κυβέρνηση συνειδητά ότι «ο ξαφνικός θάνατος των αγροτών» έχει πρoταθεί στο Eurogroup της 5^ης Μαίου 2014, από τον τότε Υπ .Οικονομικών Γ. Στουρνάρα (Μελέτη Mc Kinsey) και είναι η βασική κατεύθυνση των νεοφιλελεύθερων ευρωπαϊκών ελίτ.. Αυτό το σχέδιο ανάπτυξης της Ελλάδας  με ορίζοντα δεκαετίας για τον αγροτικό τομέα προβλέπει να υπάρξουν μόνο τέσσερις εταιρίες που θα μονοπωλούν την καλλιέργεια, παραγωγή και την επεξεργασία των αγροτικών προϊόντων, τα οποία θα διοχετεύουν σε μια μόνο εταιρία που θα τα εξάγει, εξουδετερώνοντας κάθε παραγωγό αγρότη που θα υποχρεωθεί αντί να πουλάει τα προϊόντα του για ένα κομμάτι ψωμί, να μετατραπεί σε εργάτη γής στα ίδια του τα χωράφια. Όλα  τα προτεινόμενα μέτρα φορολογικά, ασφαλιστικά, κάρτα αγρότη, συμβολαιακή γεωργία κλπ., αυτό το σχέδιο υπηρετούν.

Το μέλλον που ετοιμάζουν στους αγρότες είναι αυτό της ελαστικής χωρίς δικαιώματα εργασίας, υπό το ζυγό των «επενδυτών», που σαν την ακρίδα θα πέφτουν πάνω στη γη, την οποία οι πρόγονοί τους και οι ίδιοι «πότισαν» με το αίμα και τον ιδρώτα τους .  

*Η Μαρία Παπαμιχαλοπούλου είναι Γεωπόνος, μέλος της Σ.Ε. του τμήματος Αγροτικής Πολιτικής της Λαϊκής Ενότητας

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016




πηγή: iskra.gr

Του ΝΙΚΟΥ ΙΓΓΛΕΣΗ*

Αδιόρθωτος, επίμονος αλλά απόλυτα προβλέψιμος παραμένει ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε.
Όποτε απαιτείται να πιεστεί – εκβιαστεί η Ελλάδα, προκειμένου να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις των δανειστών, επαναφέρει το γερμανικό σχέδιο εξόδου της χώρας μας από το ευρώ.

Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, λοιπόν μιλώντας, στις 4 Φεβρουαρίου 2016, σε εκδήλωση στο Αμβούργο θυμήθηκε την πρόταση που είχε κάνει στις 16 Σεπτεμβρίου του 2011 στον τότε έλληνα υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο για ένα «φιλικό», «προσυμφωνημένο» και προσωρινόGrexit.

Καθόλου τυχαία, ο Σόιμπλε θυμήθηκε την τότε πρότασή του τώρα, όταν καρκινοβατεί η πρώτη αξιολόγηση του τρίτου Μνημονίου.
Το Σεπτέμβριο του 2011 η πρότασή του έγινε σαράντα μέρες πριν συμφωνηθεί το δεύτερο Μνημόνιο. Την ίδια πρόταση ο γερμανός υπουργός Οικονομικών είχε παραδώσει στον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάϊζενμπλουμ, στις 11 Ιουλίου 2015, μια μέρα, δηλαδή, πριν την άτυπη Σύνοδο Κορυφής (12-7-15) στην οποία συμφωνήθηκε η υπογραφή της τρίτηςΔανειακής Σύμβασης-Μνημονίου.

Στα ενδιάμεσα διαστήματα μια παρεμφερή πρόταση για προσωρινή (time out) έξοδο από το ευρώ διακινούσε ο γερμανός οικονομολόγος Χανς-Βέρνερ Ζιν, πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo του Μονάχου και για πολλά χρόνια σύμβουλος της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ. Το ερώτημα είναι αν οι Γερμανοί εννοούν αυτά που προτείνουν ή μπλοφάρουν για να τρομοκρατούντους Έλληνες. Η απάντηση είναι και τα δύο, γιατί και με τις δύο εκδοχές εξυπηρετούνται τα γερμανικά συμφέροντα.

H ΣΥΝΤΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ''ΜΟΝΟΠΟΛ''

Στις 16 Σεπτεμβρίου 2011 συνεδρίασε στο Βρότσλαβ της Πολωνίας το άτυπο Ecofin με τη συμμετοχή και των 28 κεντρικών τραπεζιτών της Ε.Ε. Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε ζήτησε να έχει μια ιδιαίτερη συνάντηση με τον έλληνα ομόλογό του. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο δεύτερο υπόγειο του ξενοδοχείου «Μονοπόλ» σ’ ένα εγκαταλελειμμένο κλειστό μπάρ. Το Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε συνόδευε οΓεργκ Άσμουσεν, τότε υφυπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και τον Ευάγγελο Βενιζέλο ο Γιώργος Ζανιάς, τότε επικεφαλής του Σώματος Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ).

Από την πρώτη στιγμή ο γερμανός υπουργός Οικονομικών ξεκαθάρισε στους έλληνες συνομιλητές του ότι η πρόταση που θα τους κάνει δεν είναι ευρωπαϊκή αλλά γερμανική. Στη συνέχεια πρότεινε τηνάμεση έξοδο από την Ευρωζώνη, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και την επιβολή capital controls. Σύμφωνα με τον κ. Σόϊμπλε οι Έλληνες θα μπορούσαν να εκταμιεύουν μέχρι 50 ευρώ την εβδομάδα. Αλήθεια, γιατί μόνο 50 ευρώ την εβδομάδα, όταν το 2011 οι τράπεζες ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ ότι τον Ιούνιο του 2015, όταν επιτράπηκε η εκταμίευση 60 ευρώ την ημέρα; Μάλλον ήθελε να τρομοκρατήσει τους συνομιλητές του. Παράλληλα πρότεινε οι καταθέσεις πάνω από3.000 ευρώ να μετατραπούν άμεσα σε δραχμές. Ουσιαστικά ο πονηρός κ. Σόϊμπλε πρότεινε να βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη αλλά το ευρώ να εξακολουθεί να αποτελεί μέσο συναλλαγής εντός της χώρας, ως παράλληλο νόμισμα, εξασφαλίζοντας έτσι τη ραγδαία υποτίμηση της δραχμής.

Τέλος ο γερμανός υπουργός Οικονομικών θεωρώντας δεδομένη την ελεύθερη διακύμανση της δραχμής προσέφερε στους συνομιλητές του ένα πρόγραμμα βοήθειας σε τρόφιμα, φάρμακα καικαύσιμα (ανθρωπιστική βοήθεια) προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι προβλεπόμενες ελλείψεις. Εντύπωση, βέβαια, προκαλεί ότι σ’ αυτό το γερμανικό σχέδιο δεν υπάρχει καμιά αναφορά για τοΔημόσιο Χρέος, τις ιδιωτικοποιήσεις και γι’ αυτά που αποκαλούν «μεταρρυθμίσεις». Όλα αυτά υποτίθεται ότι θα εξακολουθούσαν να «τρέχουν» όπως μέχρι σήμερα.

Όπως είπε ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε στην ομιλία του (4-2-16) στο Αμβούργο: «Η έξοδος από το ευρώ θα έπληττε τη χώρα άπαξ και θα είχε αποφευχθεί η ατέλειωτη διαδικασία των σκληρών μέτρων για τους πολίτες». Στην πραγματικότητα με την υποτίμηση της δραχμής, υπό τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θα ολοκληρωνόταν η διάλυση του παραγωγικού ιστού της οικονομίας, θα εξαθλιώνονταν περαιτέρω οι έλληνες πολίτες και θα εκποιείτο ευκολότερα η δημόσια περιουσία και σημαντικό τμήμα της ιδιωτικής. Έτσι η ελληνική αποικία θα «εξυγιαίνετο» με τις δικές της δυνάμεις, με το δικό της κόστος, χωρίς να χρειάζεται νέα δάνεια και όταν θα συνέβαινε αυτό θα μπορούσε να επανέλθει προς εκμετάλλευση, μέσω του ευρώ, στη δικαιοδοσία του γερμανικού imperium.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ύστερα από συζήτηση 90 λεπτών, απέρριψε τις προτάσεις του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της κυριακάτικης Καθημερινής (7-2-16) ο έλληνας υπουργός Οικονομικών θεώρησε ότι η πρόταση Σόϊμπλε θα ήταν «βούτυρο στο ψωμί» των προυχόντων του κόμματος της δραχμής που είχαν τις «ζημιές μέσα και τα λεφτά έξω». Έτσι η Ελλάδα συνέχισε στο δρόμο των Μνημονίων. Μερικούς μήνες αργότερα οι Σαμαράς – Βενιζέλος θα υπογράψουν το δεύτερο Μνημόνιο και τον Αύγουστο του 2015 η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου θα φέρει το τρίτο Μνημόνιο που θα υπερψηφίσουν όλα τα κόμματα του μνημονιακού τόξου, ενώ στο βάθος του ορίζοντα αχνοφέγγει το τέταρτο Μνημόνιο.

Ο λαός φτωχοποιείται, τα μαγαζιά, οι επιχειρήσεις, οι βιομηχανίες κλείνουν, η ανεργία έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις, οι μορφωμένου Έλληνες φεύγουν μετανάστες, οι τράπεζες αφελληνίστηκανκαι, μέσω αυτών, σύντομα, βιομηχανίες, μεγάλα ξενοδοχεία, αγροτική γη και ακίνητα, συνολικής αξίας πάνω από 100 δις. (κόκκινα δάνεια) θα περάσουν σε ξένα χέρια, αλλά τότε ο κ. Βενιζέλος ενδιαφερόταν γι’ αυτούς που είχαν «τις ζημιές μέσα και τα λεφτά έξω».

«ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ» ...

Αν στις 16 Σεπτεμβρίου 2011 στο δεύτερο υπόγειο του ξενοδοχείου «Μονοπόλ» δεν ήταν ένας μνημονιακός υπουργός όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος αλλά ένας πολιτικός ηγέτης άλλου βεληνεκούς θα μπορούσε να δώσει την ακόλουθη απάντηση στον κ. Σόϊμπλε:

«Αγαπητέ Βόλφγκανγκ,

»Σε ευχαριστούμε πολύ για τον κόπο που έκανες, μαζί με τους συνεργάτες σου, να ετοιμάσεις το σχέδιο του Grexit για τη χώρα μου, αλλά…δε θα πάρουμε. Αν φύγουμε από την Ευρωζώνη, αυτό θα το κάνουμε με το δικό μας σχέδιο, θα αποτελεί εθνική επιλογή. Αυτό το σχέδιο το έχουμε ήδη έτοιμο και… άκου για να μαθαίνεις: η εισαγωγή του εθνικού νομίσματος θα γίνει με ισοτιμία ένα προς ένα σε σχέση με το ευρώ, δηλαδή μία Νέα Δραχμή προς ένα ευρώ. Αμέσως μετά με απόφαση της εθνικοποιημένης Τράπεζας της Ελλάδος η ισοτιμία αυτή θα «κλειδώσει» όπως έχει κάνει η Βουλγαρία, η Ελβετία και άλλες χώρες. Έτσι δε θα υπάρξει υποτίμηση της δραχμής, ούτε πληθωρισμός, αφού δε θα αυξηθούν οι τιμές των εισαγομένων προϊόντων.

» Αγαπητέ Βόλφγκανγκ,

»Είναι αλήθεια ότι για τους τελευταίους μήνες του 2011 και για το 2012 θα χρειαστούμε 8 – 10 δις. για να καλύψουμε το έλλειμμα του Ισοζυγίου Εξωτερικών Συναλλαγών (από το 2014 το Ισοζύγιο έχει ισοσκελιστεί). Τα χρήματα αυτά μπορείτε να μας τα δώσετε από την πρώτη Δανειακή Σύμβαση (110 δις.). Αν δε θέλετε, να σας θυμίσω ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους παραμένει σήμερα (2011) σε ομόλογα του Δημοσίου που υπάγονται στο ελληνικό δίκαιο. Μπορούμε να φέρουμε ένα νόμο στη Βουλή που θα «κουρεύει» την αξία αυτών των ομολόγων κατά 80 – 90 %, θα μειώνει το επιτόκιο στο0,50% και θα παρατείνει τη λήξη τους κατά 30 έως 40 χρόνια. Σ’ αυτό το «κούρεμα» θα περιλάβουμε και τα ομόλογα της ΕΚΤ.

» Αγαπητέ Βόλφγκανγκ,

» Θα ήθελα μια απάντησή σου μέχρι αύριο το μεσημέρι, διαφορετικά θα προχωρήσουμε μόνοι μας. Α, και για να μην το ξεχάσω, όποιο μέρος του χρέους αναγνωρίσουμε και όποιο θα έχει απομείνει από το «κούρεμα» των ομολόγων θα σας το αποπληρώσουμε σε δραχμές. Όπως ξέρεις, Βόλφγκανγκ, το χρέος δεν είναι σε συνάλλαγμα αλλά στο σημερινό «εθνικό» νόμισμα της Ελλάδας, το ευρώ. Άρα όταν περάσουμε στο νέο εθνικό νόμισμα τότε το χρέος θα μετατραπεί σε δραχμές. Καλό βράδυ Βόλφγκανγκ, καλό βράδυ Γεργκ (Άσμουσεν)».

Όλα αυτά γράφτηκαν για να δοθεί μια απάντηση στα διάφορα «γιουσουφάκια» των δανειστών που τις τελευταίες μέρες προσπάθησαν, για μια ακόμα φορά, να θολώσουν τα νερά και να ταυτίσουν τιςλαϊκές πατριωτικές δυνάμεις της Ελλάδας που υπερασπίζονται την εναλλακτική λύση του Grexit με τα σατανικά σχέδια του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε και του Δ΄ Ράϊχ.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 19.2.2016

Την πρώτη τους απεργιακή κινητοποίηση, από το καλοκαίρι του 2014 που ίδρυσαν το Σωματείο τους (ΕΝΕΔΕΠ), πραγματοποιούν τη Δευτέρα 22 Φλεβάρη οι εργαζόμενοι στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ της ΣΕΠ ΑΕ (Cosco) στο λιμάνι του Πειραιά, καταγγέλλοντας τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας και τις σοβαρές ελλείψεις σε μέτρα ασφαλείας.

Στους δυο προβλήτες, εργάζονται περίπου 1.200 άτομα, εκ των οποίων τα περίπου 900 ανήκουν σε εργολαβικές εταιρείες. Τη Δευτέρα πραγματοποιούν στάση εργασίας από τις 9 το πρωί έως τη 1 το μεσημέρι και κατά τη διάρκεια της στάσης θα κάνουν Γενική Συνέλευση προκειμένου να αποφασίσουν εάν θα κλιμακώσουν τον αγώνα τους.

«Η στάση εργασίας αποτελεί μια απόφαση η οποία προήλθε μέσα από την ίδια την αναγκαιότητα της καθημερινότητας μας στη δουλειά και την συστηματική αδιαφορία των εργοδοτικών πλευρών, καθώς τα χρόνια και πολύ σοβαρά προβλήματα του κλάδου μας δεν έχουν λυθεί ακόμα και σήμερα», αναφέρεται σε ανακοίνωση της ΕΝΕΔΕΠ (Ένωση Εργαζομένων στη Διακίνηση Εμπορευματοκιβωτίων στις προβλήτες του Πειραιά).

Κύριο και βασικό αίτημά τους είναι η υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας όπου θα αποτυπώνεται βασικός μισθός, επιδόματα, υπερωρίες, προσαυξήσεις αργιών με την συνταγματική και νόμιμη αρχή της ίσης μεταχείρισης, όπως αναφέρουν. Να σημειωθεί ότι μέχρι τώρα εργάζονται με ατομικές συμβάσεις.

Το δ.σ. του Σωματείου, σε ανακοίνωσή του, καταγράφει και μια σειρά άλλων αιτημάτων τα οποία αναδεικνύουν τις πολύ δύσκολες εργασιακές καταστάσεις που επικρατούν στις δυο προβλήτες.

Διεκδικούν:

• «Μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Τα μηχανήματα έχουν συνεχώς προβλήματα που ενώ τα αναφέρουν όλοι δεν λύνονται, με αποτέλεσμα να προκύπτουν ακόμα και προβλήματα υγείας για τους χειριστές και τους οδηγούς. Δεν έχουν παραδώσει ρούχα ικανά να προστατεύσουν τους εργαζόμενους από τις καιρικές συνθήκες ούτε και άλλα μέσα όπως ειδικά διαμορφωμένα κλουβιά για τους εργαζόμενους στις προβλήτες. Οι εργατικές ομάδες να αποτελούνται από πέντε άτομα και όχι όποτε το θυμούνται οι εργοδότες.
  
  
• Τήρηση του διαλείμματος όπως έχει υποδείξει η Επιθεώρηση Εργασίας στις εργοδοτικές πλευρές. Όλοι οι εργαζόμενοι να παίρνουν το διάλειμμα τους, όχι όπως τώρα που δεν είναι καθορισμένο και μάλιστα κάποιοι το ζητιανεύουν.
  
  
• Παρουσία ασθενοφόρου στελεχωμένο με κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό στο χώρο εργασίας σε 24ωρη βάση και όλη την εβδομάδα. Να μη μεταφερθεί ποτέ ξανά κανείς εργαζόμενος με ΙΧ σε νοσοκομείο.
  
  
• Ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά για όλους τους εργαζόμενους και αναγνώριση των όλων ειδικοτήτων μας. Να μην περάσει το ασφαλιστικό νομοσχέδιο το οποίο μας επηρεάζει άμεσα, καθώς εξαιρεί κλάδους από τα Βαρέα και ανθυγιεινά.
  
  
• Να γίνουμε εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης».
  
  

Να σημειώσουμε ότι τον Οκτώβριο του 2015 το ΔΣ του Σωματείου είχε επισκεφτεί τον Γ. Κατρούγκαλο με βασικό και πάλι το αίτημα για την υπογραφή ΣΣΕ. Τότε ο γ.γ. του υπουργείου τους είχε δηλώσει ότι άμεσα θα προχωρήσει η σύσταση τριμερούς επιτροπής προκειμένου να εξετάσει το θέμα της ΣΣΕ.

Οι εργαζόμενοι έχουν την υποστήριξη της ΟΜΥΛΕ και της Ένωσης Μονίμων και Δοκίμων Λιμενεργατών του ΟΛΠ.





Πηγή: efsyn.gr

Στην 17η εκπομπή, «Στη δουλειά & στον αγώνα», που παρουσιάζει και επιμελείται ο Γιώργης Χρήστου και μεταδίδεται από το ραδιόφωνο της ΕΡΤopen στους 106,7 FM, ο Αντώνης Καραβάς, παθολόγος στο «Γεννηματάς», μιλά για τη νέα παράταξη στο χώρο των νοσοκομειακών γιατρών, τη ΡΕΙ (Ριζοσπαστική Ενότητα Ιατρών), που κατεβαίνει μαζί με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς υπό τοΕνωτικό Μέτωπο για την Ανατροπή, στις εκλογές για ΕΙΝΑΠ και ΟΕΝΓΕ (σ.σ.: γίνονται στις 10 Μάρτη).

Στην εκπομπή καλεσμένος και ο Άρης Καΐκης, ειδικευόμενος στο «Σισμανόγλειο» και υποψήφιος της ΑΡΣΙ (επίσης μια από τις παρατάξεις που συγκροτούν το Ενωτικό Μέτωπο για την Ανατροπή), που μιλά και αυτός για τις εκλογές και για τη μέχρι σήμερα μνημονιακή στάση της απελθούσης διοίκησης της ΕΙΝΑΠ.

Και οι δύο σχολιάζουν και στηλιτεύουν το παράλληλο πρόγραμμα της κυβέρνησης για την Υγεία.

Η εκπομπή μεταδόθηκε στις 20-03-16.

• ΕΔΩ το βίντεο.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ στο ΑΓΡΙΝΙΟ


με θέμα:

«Στην εποχή της ευρωενωσιακής δικτατορίας …

Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Για τη φτωχή αγροτιά,τη μικρή ιδιοκτησία,τον κόσμο της εργασίας»

με τον ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ

Τετάρτη 24/2, στην αίθουσα εκδηλώσεων ξενοδοχείου ΑLEXANDER, (Καλλέργη & Γληνού)
Ώρα 7.οο μ.μ

Η ‘’Επιτροπή Πολιτών για την αντι-ευρωενωσιακή χειραφέτηση’’ οργανώνει ανοικτή συζήτηση με τη συνδρομή του κ. Κώστα Λαπαβίτσα στις 24/2 στο Αγρίνιο. Προχωρούμε σε αυτή την πρωτοβουλία έχοντας τρείς βασικούς ισχυρισμούς και καλούμε όλους τους φίλους , συναγωνιστές και συμπολίτες μας να μετέχουν και να συμβάλουν με την εμπειρία τους στην κατεύθυνση ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών.

1. Το μαζικό ρεύμα δίκαιων διακηρύξεων αντιλιτότητας που εκπροσωπήθηκε από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδηγήθηκε στην αισχρή συνθηκολόγηση και στην υπογραφή του 3ου Μνημονίου κάτω από το βάρος στρατηγικού ελλείματος. Το υπερόπλο των δανειστών αποδείχτηκε ότι ήταν η έλλειψη συνεκτικού σχεδίου χειραφέτησης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας από το ευρώ και τους μηχανισμούς του ευρωενωσιακού τερατουργήματος.

2. Ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι η πιστή εφαρμογή του προγράμματος που συνυπέγραψε με τους δανειστές θα εξασφαλίσει ανάπτυξη και έξοδο από την κρίση συνιστά την απόλυτη απάτη και διαστρέβλωση της πραγματικής κατάστασης ύφεσης και φτωχοποίησης του ελληνικού λαού.
Η εμμονή των λοιπών πολιτικών δυνάμεων ( Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ και παραπόταμοι) στον μνημονιακό και νεοφιλελεύθερο μονόδρομο αποτελεί πλέον κήρυξη πολέμου στις εργαζόμενες τάξεις της χώρας.

3. Η συγκρότηση πολιτικού και κοινωνικού ΜΕΤΩΠΟΥ στη βάση της χειραφέτησης της ελληνικής οικονομίας από τα δεσμά του χρέους και της Ο.Ν.Ε είναι μονόδρομος σωτηρίας για τις εργαζόμενες τάξεις. Πολιτικό και κοινωνικό ΜΕΤΩΠΟ με στόχο την προσέγγιση και κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Όχι μέτωπο διαμαρτυρίας ή μάταιης απόπειρας εξανθρωπισμού των μνημονιών εντός ευρωζώνης. Ενιαίο Μέτωπο των εργαζομένων και της Αριστεράς. Ενιαίο Μέτωπο των εργατών και υπαλλήλων με τους αγρότες και τη μικρή ιδιοκτησία της πόλης και του χωριού. Ενιαίο μέτωπο σήμερα και όχι αύριο γιατί ο κόσμος της εργασίας ρημάζει υπό το βάρος των μνημονιακών πολιτικών.
Ο κ. Κώστας Λαπαβίτσας είναι ο καταλληλότερος ώστε να γίνει αυτή η συζήτηση. Γιατί έπαιξε και παίζει σημαντικό ρόλο στη νομιμοποίηση του ‘’άλλου δρόμου’’ στην ελληνική κοινωνία έξω από Μνημόνια και ευρωζώνη. Γιατί επέλεξε να μην ακολουθήσει την πλειοψηφία της ελληνικής διανόησης στη μνημονιακή αγέλη.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΟΛΙΤΩΝ για την ΑΝΤΙ-ΕΥΡΩΕΝΩΣΙΑΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

Με πρωτοβουλία και κάλεσμα της «Πρωτοβουλίας Πρωτοβάθμιων Σωματείων για συντονισμό», έχει προγραμματιστεί ανοιχτή μεγάλη «Συνέλευση Αγώνα»την ερχόμενη Δευτέρα 22/2, στις 6.00 στο αμφιθέατρο του ΤΕΕ (Νίκης 4-Σύνταγμα).

Με την απεργία στις 04.02 και τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις η πρωτοβουλία επιμένει στη λογική για σύγκρουση για να αποσυρθεί το νομοσχέδιο τερατούργημα και να μην έρθει στην Βουλή, ενάντια στις αποτυχημένες λογικές «κινητοποίηση όταν κατέβει» για την τιμή των όπλων.

Στο κάλεσμα της η «Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων για συντονισμό», αναφέρει:

Με την απεργία στις 04.02 και τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις την ίδια μέρα σε όλη την Ελλάδα και το διήμερο 13, 14/02 στην Αθήνα, δείξαμε ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να πάμε πίσω το αντιασφαλιστικό έκτρωμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, να υπάρξει ένα ρήγμα στην συνέχιση και κλιμάκωση της βάρβαρης μνημονιακής επίθεσης!

Για να έχουμε νίκη πρέπει εδώ και τώρα να κλιμακώσουμε τον αγώνα. Να πιάσουμε το νήμα των τελευταίων κινητοποιήσεων και να υπάρξουνε άμεσα νέοι αγωνιστικοί σταθμοί. Να μην αφήσουμε χρόνο στην κυβέρνηση να αντεπιτεθεί. Οι εργαζόμενοι έδειξαν ότι στηρίζουν έναν πραγματικό αγώνα να μην έρθει ο Νόμος στην Βουλή. Να μην γυρίσουμε στις αποτυχημένες λογικές «κινητοποίηση όταν κατέβει» για την τιμή των όπλων.

Παράλληλα με το ασφαλιστικό η κυβέρνηση προετοιμάζεται πυρετωδώς και για τα υπόλοιπα ζητήματα της «πρώτης αξιολόγησης», τα «κόκκινα δάνεια», το υπερταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας («νέο ΤΑΙΠΕΔ»), το νέο φορολογικό.

Για αυτούς τους λόγους η «Πρωτοβουλία για τον Συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου ιδιωτικού τομέα» καλεί: Εργατικά σωματεία, επιτροπές αγώνα αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, νεολαίας, συλλογικότητες σε κλάδους και γειτονιές, κάθε αγωνιστή και εργαζόμενο σε:

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓΩΝΑ Την ΔΕΥΤΕΡΑ 22.02 στην αίθουσα του ΤΕΕ (Νίκης 4, Σύνταγμα) στις 6.00 μμ
Για να συντονίσουμε τα επόμενα βήματα στην κλιμάκωση της πάλης για:

• Να μην περάσει το αντιασφαλιστικό έκτρωμα.

• Να συζητήσουμε τις μορφές οργάνωσης των εργαζόμενων και του λαού ώστε να οικοδομείται ένα πλατύ μέτωπο των αγωνιζόμενων στρωμάτων (εργαζομένων, ανέργων, νεολαίας φτωχομεσαίων αγροτών, φτωχών αυτοαπασχολούμενων).

• Να αναπτύξουμε με οργανωμένο τρόπο την πάλη μας σε όλα τα μέτωπα που ανοίγει η κυβέρνηση. Για να ανατραπεί συνολικά η επίθεση.

• Να απαντήσουμε στους πολιτικούς εκβιασμούς της κυβέρνησης, με μια πολιτική που βάζει μπροστά τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα απέναντι στα συμφέροντα του κεφαλαίου, των δανειστών, της ΕΕ, του ΔΝΤ.

• Να εξασφαλίσουμε την μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων!

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ 
για το συντονισμό

Τάσος Κωστόπουλος

«Ο Μωρέας, η Ηπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία, η Βουλγαρία, τα νησία του Αρχιπελάγους, εν ενί λόγω η Ελλάς άπασα έπιασε τα όπλα» 

Αλέξανδρος Υψηλάντης, Επαναστατική προκήρυξη, 24/2/1821 

Μια από τις συνέπειες της καθιέρωσης (επί Οθωνα) της 25ης Μαρτίου ως εθνικής επετείου υπήρξε η αποσύνδεση στη νεοελληνική συλλογική συνείδηση της καθαυτό επαναστατικής εμπειρίας του 1821 από τα προεόρτιά της, έναν μήνα νωρίτερα, στη Μολδοβλαχία.

Κάτι οι ενδοπελοποννησιακοί τοπικιστικοί ανταγωνισμοί (αν η εθνεγερσία ξεκίνησε στην Αχαΐα ή με την απελευθέρωση της Καλαμάτας, δύο μέρες πριν από την υποτιθέμενη ύψωση του λαβάρου στην Αγία Λαύρα), κάτι ο πραγματικός περιορισμός της επανάστασης –ως μαζικού φαινομένου– στα εδάφη που αποτέλεσαν τελικά το πρώτο ελληνικό κράτος, ποιος ο λόγος να θυμάται κανείς πως η εναρκτήρια προκήρυξη του Αγώνα εκδόθηκε στις 24 Φλεβάρη στο Ιάσιο της Ρουμανίας, και μάλιστα με περιεχόμενο πολύ διαφορετικό από τη διεκδίκηση ανεξάρτητης κρατικής οντότητας για τους ελληνόφωνους (και αλβανόφωνους) χριστιανούς που ζούσαν στη νοτιότατη εσχατιά της Βαλκανικής; 

Η γραμμή της αποσύνδεσης των δύο εγχειρημάτων έχει άλλωστε υπαγορευθεί εδώ κι ενάμιση σχεδόν αιώνα από τον εθνικό μας ιστορικό, τον αρχιτέκτονα της εικόνας που η νοερή κοινότητα των Νεοελλήνων διαμόρφωσε στο μεσοδιάστημα για τη διαχρονική ιστορική της διαδρομή.

«Είναι άραγε αναγκαίον να διέλθωμεν διά μακρών την ελεεινήν εκείνην ιστορίαν;»αναρωτιέται χαρακτηριστικά στο κανονιστικό έργο του, όταν έρχεται η στιγμή να περιγράψει τα γεγονότα της επτάμηνης εκστρατείας του Αλέξανδρου Υψηλάντη και των συντρόφων του μεταξύ Προύθου και Δούναβη (Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους», τ. ΙΕ΄, Αθήνα 1971, σ. 21).

Εξίσου αρνητική απέναντι στο εγχείρημα του τσαρικού πρίγκιπα υπήρξε και η αριστερή ιστοριογραφία, που προτίμησε ν’ ασχοληθεί με τα κοινωνικά συμφραζόμενα της νικηφόρας επανάστασης στη νότια Ελλάδα. 

Παρά τον τυχοδιωκτισμό και την αποκοπή του από την εκεί κοινωνία, το κίνημα του Υψηλάντη στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες δεν παύει όμως ν’ αποτελεί έναν βασικό κρίκο για την κατανόηση της αλυσίδας των διαδικασιών που οδήγησαν στη διαμόρφωση του σημερινού ελληνικού έθνους.

Τη μετάβαση, με άλλα λόγια, από τις υπερτοπικές νοερές κοινότητες των ελληνόγλωσσων αναγνωστών και των ριζοσπαστικοποιημένων μικροαστών της βαλκανικής διασποράς, που οραματίζονταν τη μεταφύτευση της γαλλικής επαναστατικής εμπειρίας στην οθωμανική Ανατολή, στην τελική οικοδόμηση μιας εδαφοποιημένης συλλογικής οντότητας, όπου τα κοινά βιώματα του οκτάχρονου αγώνα λειτούργησαν ως συγκολλητική ύλη και νοηματοδότηση μιας συνειδησιακής τομής, παρ' όλες τις αντιφάσεις (ταξικές ή πολιτισμικές) που εμπεριείχε αυτή η συλλογική διαδρομή. 

Αν μη τι άλλο, ο αυτοκαταστροφικός «αντιπερισπασμός» της Μολδοβλαχίας αποτυπώνει στην καθαρότερη δυνατή μορφή της την κοινωνική δυναμική (και τα όρια) του συνωμοτικού δικτύου της Φιλικής Εταιρείας κατά την ύστερη φάση της μαζικοποίησής του: μια συμμαχία ελληνόγλωσσων ή εξελληνισμένων Βαλκάνιων μικροαστών με τη «φωτισμένη» μερίδα της περιφερειακής χριστιανικής οθωμανικής γραφειοκρατίας, απουσία πολιτικών και οργανωτικών δεσμών με την ντόπια αγροτιά, στήριξη σ’ ένα «πολυεθνικό» συνονθύλευμα επαγγελματιών πολεμιστών και την ενθουσιώδη (αλλά τεχνικά ανεπαρκή) στράτευση της νεανικής αστικής διανόησης.

Στοιχεία που συναντάμε μεν εν μέρει και στον μεγάλο σηκωμό του νότου, με την καθοριστική όμως εδώ ποιοτική διαφορά της κινητοποίησης των αγροτικών μαζών, που προσέδωσε στην εξέγερση τον χαρακτήρα αυθεντικής κοινωνικής επανάστασης· σε αντίθεση, θυμίζουμε, προς τις γραπτές οδηγίες του Υψηλάντη, που απαγόρευαν ρητά «να αρματωθή ο τυχών, διά την προξενουμένην σύγχυσιν και ζημίαν από την απειρίαν του όχλου», αλλά να παραμείνει η στρατολογία κάτω από τον πλήρη έλεγχο των προεστών και του αδερφού του (Χ. Τρικούπης, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», τ. Α΄, Εν Λονδίνω 1860, σ. 29).

Στην περίπτωση του κινήματος των Ηγεμονιών, το υπό συγκρότηση επαναστατικό υποκείμενο παρέμεινε αντίθετα μέχρι τέλους εντελώς φανταστικό, περιλαμβάνοντας (όπως διαπιστώνουμε από την εναρκτήρια προκήρυξη του Ιασίου) ακόμη και περιοχές όπως η Σερβία ή η Βουλγαρία, η απρόσκοπτη υπαγωγή των οποίων στη μελλοντική Ελλάδα τεκμαιρόταν με βάση την υποτιθέμενη καταγωγή των (χριστιανών) κατοίκων τους από τους 300 του Λεωνίδα και τους Αθηναίους τυραννοκτόνους Αρμόδιο και Αριστογείτονα... 

Διακόσια σχεδόν χρόνια μετά, η ελληνική βιβλιογραφία για τα γεγονότα αυτά εξακολουθεί να εμπλουτίζεται. Οχι μόνο με νεωτερικές ιστοριογραφικές επεξεργασίες, απόρροια των καινούργιων ερωτημάτων που θέτει η εξέλιξη της θεωρίας και της κοινωνίας σε παλιά ζητήματα, αλλά και με ελληνικές μεταφράσεις έργων που είδαν παλαιότερα το φως σε λιγότερο προσιτές γλώσσες.

Ακόμη και πρωτογενών πηγών, που παρέμεναν στα αζήτητα από τη μακρινή εκείνη εποχή.

Τι ζητούν οι Ελληνες στη Μολδοβλαχία;

Η διάβαση του Προύθου από τον Υψηλάντη (21/2/1821). Μεταγενέστερος – εξιδανικευτικός– πίνακας του Βαβαρού ρομαντικού ζωγράφου Πέτερ Φον Ες | 

Τα απομνημονεύματα γράφονται λαμβάνοντας υπόψη όχι μόνο το εξιστορούμενο παρελθόν αλλά και το μελλοντικό κοινό, μπροστά στα μάτια και την κρίση του οποίου θα ξεδιπλωθεί η ζωή του αυτοβιογραφούμενου.

Αυτός ο τελευταίος παράγοντας διαδραματίζει συχνά εξίσου αποφασιστικό ρόλο, όσον αφορά τα χαρακτηριστικά του τελικού πονήματος, με τη διάνοια, τον χαρακτήρα ή την ποιότητα της γραφίδας του συγγραφεα: όσο πιο αντιφατικό, απαιτητικό και λιγότερο δεδομένο είναι αυτό το νοερό κοινό τόσο πιο ενδιαφέρουσα αποδεικνύεται συνήθως και η αφήγηση. 

Στην περίπτωση των αδελφών Καντακουζηνού, δυο Ρώσων ευγενών ελληνομολδαβικής καταγωγής που μετείχαν στα πρώτα στάδια της Ελληνικής Επανάστασης και εξέδωσαν τις αναμνήσεις τους το 1824 στη Χάλλη της Γερμανίας, το δυνητικό αυτό κοινό απαρτιζόταν από δύο κυρίως υποσύνολα: παλιούς συντρόφους, ενώπιον των οποίων τα δύο αδέρφια απολογούνται για τις ατομικές επιλογές τους όσον αφορά τη διεξαγωγή και την εγκατάλειψη του αγώνα, κυρίως όμως την τοπική κοινωνία της Σαξονίας, στην οποία οι συγγραφείς προσπαθούσαν να ενταχθούν και προς την οποία πρωτίστως απευθύνονταν, αφού το βιβλίο τους κυκλοφόρησε στα γερμανικά.

Εξ ου και ο υπόρρητα απολογητικός τόνος του, οι επανειλημμένες προσπάθειες να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις περί κοινωνικού ριζοσπαστισμού του ελληνικού εθνικού κινήματος, η απουσία εξιδανίκευσης των επαναστατικών πεπραγμένων· αυτό το τελευταίο υπαγόρευε άλλωστε η ανάγκη, όχι μόνο πειστικότητας απέναντι στο γερμανικό αναγνωστικό κοινό, αλλά και δικαιολόγησης της δικής τους απομάκρυνσης από μια σύρραξη που δεν είχε ακόμη κριθεί. 

Το βιβλίο συγκροτείται από δυο μέρη:

(α) το «Υπόμνημα» που ο Γεώργιος Καντακουζηνός, συνταγματάρχης του ρωσικού στρατού και σύντροφος του Αλέξανδρου Υψηλάντη, συνέταξε τον Οκτώβριο του 1821, μετά την αναχώρησή του από τη Μολδοβλαχία, εξιστορώντας τη δράση του εκεί, και

(β) 33 ανώνυμες επιστολές του 1821 από τη νότια Ελλάδα, όπου περιγράφονται τα συμβάντα στα οποία μετείχε ο Αλέξανδρος Καντακουζηνός, στενός συνεργάτης του Δημητρίου Υψηλάντη, που είναι και ο πιθανότερος συντάκτης τους.



Η ελληνική έκδοση («Δυο πρίγκιπες στην ελληνική επανάσταση», Αθήνα 2015, εκδ. Ασίνη) συμπληρώνεται από μια εκτενέστατη εισαγωγή –κι εξίσου εκτενή σχόλια– του πανεπιστημιακού καθηγητή Βασίλη Παναγιωτόπουλου. Η αφήγηση του Γεωργίου, που θα μας απασχολήσει εδώ, αποτελεί μια συνοπτική μεν, αλλά εξαιρετικά ζωντανή περιγραφή του απονενοημένου διαβήματος των Φιλικών στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες.

Εγχειρήματος κυριολεκτικά μπρανκαλεονικού, με τα ετερόκλητα επαναστατικά στρατεύματα να περιφέρονται επί της ουσίας άσκοπα σε μια χώρα αδιάφορη ή εχθρική, εν αναμονή μιας εξωτερικής επέμβασης που αρκετά νωρίς συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται να 'ρθεί.

Εμπειρία, επιπλέον, σημαδεμένη από τις αλλεπάλληλες απογοητεύσεις του αριστοκράτη αφηγητή για το έμψυχο υλικό που έχει κληθεί να διοικήσει· υλικό που απαρτίζεται μεν κυρίως από επαγγελματίες πολεμιστές (Βαλκάνιους μισθοφόρους των Ηγεμονιών) κι όχι απλούς χωρικούς, διατηρεί όμως όλα τα χαρακτηριστικά ενός προνεωτερικού συλλογικού υποκειμένου. 

Αρχηγός των ατάκτων 

Οι διαψεύσεις ξεκινούν αμέσως μετά το πέρασμα του Προύθου και την άφιξη του επιτελείου του Υψηλάντη στο Ιάσιο της Μολδαβίας:

«Αντί των 2.000 ανδρών, που κατά τις διαβεβαιώσεις του Δούκα, του Ορφανού και του Λασσάνη επρόκειτο να βρούμε, δεν μπορέσαμε να μαζέψουμε παρά 250 Αλβανούς, Σέρβους, Βουλγάρους και Μολδαβούς, ανθρώπους μαθημένους στην τεμπελιά, στην ακολασία και στη λεηλασία» (σ. 262). 

Ευθύς εξαρχής, τα ήθη των μαχητών αναδεικνύονται σε κυρίαρχο ζήτημα – στον απολογισμό, τουλάχιστον, του αφηγητή:

«Βλέποντας την αταξία και την ασυδοσία των Αλβανών, έθεσα στον πρίγκηπα το θέμα:εάν δεν μάθαινε τους στρατιώτες του από την αρχή σε αυστηρή πειθαρχία, αργότερα, όταν θα γίνονταν πολυπληθέστεροι, δεν θα μπορούσε να τους χαλιναγωγήσει».

Ο Υψηλάντης όμως, αδιαφορώντας γι’ αυτές τις συμβουλές, «επέτρεπε στον καθένα να μαζεύει γύρω του ανθρώπους και να σηκώνει μια σημαία. Αυτή η κακή τακτική μάζεψε αυτόν τον αριθμό άχρηστων ανθρώπων και αυτό το πλήθος των αρχηγών που ούτε βάσεις είχαν, ούτε ήθος. Οταν αφήσαμε το Ιάσιο είχαμε λιγότερους από 400 άνδρες και 18 αρχηγούς με τις σημαίες τους» (σ. 263).

«Χρησιμοποίησα όλα τα μέσα που μπορούσα να φανταστώ για να επιβάλω την τάξη ανάμεσα στους άνδρες, να περιορίσω τις λεηλασίες και να συνηθίσω τους επικεφαλής στην υπακοή. Ολες μου οι προσπάθειες όμως έμειναν άκαρπες» – γι’ αυτό και, μετά την άφιξή τους στο Πλοέστι (23/3), παραιτείται από τα καθήκοντα του αξιωματικού υπηρεσίας (σ. 265). 

Για τις επιπτώσεις αυτών των πρακτικών στον τοπικό πληθυσμό, ο Καντακουζηνός είναι βέβαια μάλλον διακριτικός.

Με μοναδική εξαίρεση μια παρεμπίπτουσα, λακωνική παραδοχή: κατά την αποστολή του από το Τιργκοβίστι προς το Γαλάτσι, τον Μάιο του 1821, γράφει:

«Ηθελα να αποφύγω να πάρω μαζί μου Αλβανούς, για ν’ αποφύγω να ερημώσω τη Μολδαβία, όπως είχε αρχίσει να γίνεται στη Βλαχία» (σ. 270). 

Επήλυδες και ντόπιοι 

Καθόλου περίεργο, λοιπόν, που ο ντόπιος πληθυσμός απουσιάζει ουσιαστικά από την όλη αφήγηση – με κάποιες σποραδικές, κι εδώ, εξαιρέσεις.

Μετά την αναδίπλωση του Υψηλάντη στο Τιργκοβίστι, διαβάζουμε, «είχαν οριστεί 2.500 κάτοικοι της πόλης για τις οχυρωματικές εργασίες», μισθοδοτούμενοι «για τις εργασίες που είχαν εκτελέσει» (σ. 269).

«Τα βουνά της Μπράντσα», σημειώνει πάλι παρακάτω ο αφηγητής, «τα βρήκα κατειλημμένα από τους κατοίκους που είχαν λάβει διαταγή από τον Ισπράβνικο να συγκεντρωθούν οπλισμένοι και να μη με αφήσουν να περάσω. Μου κόστισε απίστευτη κούραση και προσπάθεια να κερδίσω αυτούς τους ανθρώπους για να μ’ αφήσουν όχι μόνο να περάσω αλλά και να μου δώσουν τρόφιμα για τους άνδρες μου· οι παρακλήσεις και το χρήμα βοήθησαν σ’ αυτό» (σ. 279). 

Εξίσου επώδυνη με τις υλικές καταστροφές αποδεικνύεται συνήθως σε παρόμοιες περιπτώσεις η αποψίλωση των τοπικών πόρων διαβίωσης από τα ξένα στρατεύματα·φαινόμενο που ο Λέων Τρότσκι θα περιγράψει αργότερα, ως αυτόπτης μάρτυρας των Βαλκανικών πολέμων, ως τον «πόλεμο που τρέφει τον εαυτό του».

Η περιγραφή του Καντακουζηνού είναι κι εδώ αρκετά εύγλωττη:

«Αν και στο Ιάσιο είμαστε περίπου 350 άνθρωποι, καταναλώναμε καθημερινά 4.000 ψωμιά και ακόμα υπήρχαν διαμαρτυρίες για τις ελλείψεις».

Τα αποθηκευμένα τρόφιμα και ζωοτροφές «γρήγορα έμαθα ότι πολλοί αρχηγοί τα μοίραζαν μεταξύ τους και τα πουλούσαν» (σ. 282).

Οταν διέταξε, τέλος, τους οπλαρχηγούς να καταλάβουν συγκεκριμένες θέσεις στα περίχωρα, αυτοί «δήλωσαν ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν την πόλη πριν φανεί ο εχθρός και ότι αν δεν μπορέσουν να την κρατήσουν, θα της βάλουν φωτιά και θα την κάψουν» (σ. 286). 

Για τον ευπατρίδη αφηγητή, σημασία είχε βέβαια κυρίως η εγχώρια αριστοκρατία.

«Ακόμα και οι Βογιάροι [οι Ρουμάνοι ευγενείς] μάς εγκατέλειψαν, αφού για μερικές ημέρες διαπραγματεύονταν μαζί μας», σημειώνει στην αρχή των αναμνήσεών του (σ. 266), ενώ ακόμη γλαφυρότερος είναι όταν περιγράφει τις προσπάθειές του να σταθεροποιήσει την κατάσταση, λίγο πριν από την τελική κατάρρευση: 

«Αυτή λοιπόν ήταν η κατάσταση την οποία επρόκειτο να συναντήσω στη Μολδαβία. Αντί των 2.600 ανδρών και των 28 κανονιών που έπρεπε να βρίσκονται στο Γαλάτσι, βρήκα την πόλη στα χέρια των Τούρκων, τους Ελληνες νικημένους και τα κανόνια να έχουν λαφυραγωγηθεί. Στο Ιάσιο βρήκα, αντί μια νόμιμη Κυβέρνηση και ένα στρατιωτικό σώμα 1.400 ανδρών, τίποτα άλλο παρά τον Πεντεδέκα με 70 Αλβανούς, 50 Ελληνες και περίπου 90 Μολδαβούς και Τσιγγάνους, που τους ονομάζανε Κοζάκους και που ήτανε οι περισσότεροι άοπλοι και χωρίς στολές! [...]

Σ’ αυτή την κατάσταση αποφάσισα να καλέσω τους Βογιάρους δεύτερης και τρίτης τάξεως να γυρίσουν πίσω και να τεθούν επικεφαλής της Κυβερνήσεως, για να μπει μια τάξη και να σταματήσει η καταστροφή της χώρας» (σ. 281). 

Την εποχή που συνέβαιναν τα παραπάνω, στην ύπαιθρο της Βλαχίας διεξαγόταν μια παράλληλη επαναστατική διαδικασία με σαφή κοινωνικά χαρακτηριστικά: η αγροτική εξέγερση του Τουντόρ («Θεόδωρου») Βλαδιμηρέσκου.

Ο Καντακουζηνός υπολογίζει τους ένοπλους αγρότες του τελευταίου σε 7.100, συν 1.500 του συμπολεμιστή του Σάββα Καμινάρη, τη στιγμή που ο Υψηλάντης διέθετε μόλις 985 πολεμιστές και οι σύμμαχοί του οπλαρχηγοί κάπου 2.500 (σ. 271-2).

Στους αριστοκράτες επικεφαλής του ελληνικού «αντιπερισπασμού», τα επαναστατημένα αυτά πλήθη ήταν όμως μάλλον απωθητικά.

Αναχωρώντας στις 9 Μαΐου από το Τιργκοβίστι για τη Μολδαβία, θυμάται ο συγγραφέας, «συμβούλεψα τον πρίγκηπα Υψηλάντη, για πολλοστή φορά, να μην έχει καμία εμπιστοσύνη στον Σάββα και τον Θεόδωρο [...]. Αλλά ο πρίγκηπας τους κοινοποίησε, μέσω κάποιου Μακεντόνσκυ, όλα τα σχέδιά του» (σ. 271).

Λίγο αργότερα, ο Βλαδιμηρέσκου δολοφονήθηκε πάντως από τους ανθρώπους του Υψηλάντη, με την κατηγορία της «προδοσίας» (27/5/1821)· ενέργεια που σηματοδότησε και την οριστική αποκοπή της στρατιάς των Φιλικών από την τοπική κοινωνία. 

Ο σώζων εαυτόν σωθήτω 

Ο Αλέξανδρος Καντακουζηνός στη Μονεμβασιά (αριστερά), ο Γεώργιος Καντακουζηνός με την πολυμελή οικογένειά του στη μετεπαναστατική Αθήνα (δεξιά) | 

Σημείο τομής για την αποσύνθεση του κινήματος αποτέλεσε η είδηση της αποκήρυξής του από τον τσάρο και τον Καποδίστρια, αποκήρυξης που ενταφίαζε οριστικά τα σχέδια για ρωσική στρατιωτική επέμβαση:

«Τότε άρχισαν ανωμαλίες και λεηλασίες κάθε είδους. Κανένας δεν σκεφτόταν πλέον τον πατριωτικό πόλεμο, αλλά καθένας ζητούσε να έχει το πλεονέκτημα. [...] Κάθε οπλαρχηγός προσπαθούσε να πάρει με το μέρος του όσους περισσότερους άνδρες μπορούσε και έτσι από τους 3.000 άνδρες που αρχικά είχαμε συγκεντρώσει, στον πρίγκηπα έμειναν πιστοί, ως Ιερός Λόχος, μόνο 300 άνδρες. [...]

Η πορεία μας από την Κολεντίνα στο Τιργκοβίσι έμοιαζε με φυγή: επικρατούσε φοβερή αταξία, τα τρόφιμα έλειπαν και ο καθένας προσπαθούσε να αποκτήσει όσο μπορούσε περισσότερα» (σ. 267). 

Με δεδομένη την κατάρρευση του εγχειρήματος, ως μόνη προοπτική επιβίωσης διαφαινόταν πλέον η καταφυγή στον επαναστατημένο Μοριά.

Προοπτική που αφορούσε όμως μόνο τον κεντρικό πυρήνα των επαναστατών και όχι τους επαγγελματίες πολεμιστές που είχαν συρρεύσει ευκαιριακά κάτω από την ίδια σημαία:

«Στη θλιβερή μας κατάσταση ελπίζαμε να μας επέτρεπαν οι Σέρβοι τη διάβαση προς την Ελλάδα. Εμείς θα περνούσαμε μόνο με τον Ιερό Λόχο, γιατί οι περισσότεροι Αλβανοί σ’ εκείνα τα μέρη είχαν εγκατασταθεί καλά και δεν ήθελαν να περάσουν το Δούναβη» (σ.267). 

Ολα αυτά τα σχέδια θάφτηκαν, ως γνωστόν, οριστικά στο Δραγατσάνι και επισφραγίστηκαν με τη φυγή του υψηλαντικού επιτελείου στην Αυστρία.

Εχοντας εγκαταλείψει τη Βλαχία για τη Μολδαβία ήδη από τον Μάιο, ο Καντακουζηνός θ’ αποφύγει την ύστατη αντιπαράθεση με τον εκεί οθωμανικό στρατό στο Σκουλένι (17/6/1821), καταφεύγοντας στο ρωσικό έδαφος με πρόσχημα μιαν ακόμη ανταρσία των υφισταμένων του.

Δέκα μέρες νωρίτερα, είχε ωστόσο προλάβει ν’ αναλύσει με ωμό ρεαλισμό σ’ έναν απ’ αυτούς, τον οπλαρχηγό Θανάση Καρπενησιώτη, πόσο ανώφελη έβλεπε την ηρωική αυτοθυσία τους «σε μια εχθρική χώρα» (σ. 287). 

Τα ίχνη του Μόσκοβου

Ηττημένοι επαναστάτες της Μολδοβλαχίας στην αυτοεξορία. Σκίτσο εκ του φυσικού, δημοσιευμένο σε ελβετική έκδοση της εποχής (1828) | Δ. ΦΩΤΙΑΔΗΣ, «Η Επανάσταση του 21» (Αθήνα 1971)

Το πιο κρίσιμο ίσως ερώτημα γύρω από το κίνημα του Υψηλάντη στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες αφορά την πραγματική έκταση της εμπλοκής του ρωσικού κράτους στο όλο εγχείρημα.

Η εντυπωσιακή αδράνεια του ασφυκτικού πλέγματος ασφαλείας απέναντι στις κινήσεις του στρατηγού κατά το προηγούμενο διάστημα, η κάλυψη του συνωμοτικού δικτύου της Φιλικής Εταιρείας από τις ίδιες υπηρεσίες αλλά και μια ακριτομυθία της τσαρίνας Ελισάβετ στην ιδιωτική της αλληλογραφία (περί «αποστολής» του Υψηλάντη στην τότε ρωσοτουρκική μεθόριο) αποτελούν πρώτης τάξης τροφή για τα σχετικά σενάρια, από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι τις μέρες μας. 

Εξαιρετικά καλοδεχούμενη, ως εκ τούτου, η πρόσφατη έκδοση δύο κλασικών έργων του παλαίμαχου Γκριγκόρι Αρς, του συστηματικότερου μέχρι σήμερα ερευνητή των ρωσικών αρχείων για ό,τι σχετίζεται με τη νεοελληνική Ιστορία.



Το 2011 κυκλοφόρησε η ελληνική μετάφραση της διδακτορικής του διατριβής («Η Φιλική Εταιρεία στη Ρωσία», εκδ. Παπασωτηρίου) και ακολούθησε το 2015 η μονογραφία «Ο Ιωάννης Καποδίστριας στη Ρωσία» (εκδ. Ασίνη) – υπό την αιγίδα, και τα δύο, του Κέντρου Ελληνορωσικών Ιστορικών Ερευνών. 

Πρωτοδημοσιευμένη στη Μόσχα το 1970, η διατριβή του Αρς συνδυάζει την αξιοποίηση των διαθέσιμων ελληνικών πηγών με μεγάλο αριθμό ρωσικών εγγράφων.

Ιδιαίτερα διαφωτιστικές είναι οι πληροφορίες που μας παρέχει για την «υπόθεση Γαλάτη» (την ανακάλυψη και συγκάλυψη της Εταιρείας από τις ρωσικές Αρχές το 1817), αλλά και για την υλική υποστήριξη που οι Φιλικοί τής τότε Νότιας Ρωσίας παρείχαν στο κίνημα του Υψηλάντη· δραστηριότητα που πολλαπλασίασε μεν τις υποψίες πως η Φιλική Εταιρεία δρούσε ως προέκταση του ρωσικού βαθέος κράτους, συνεχίστηκε όμως και μετά τη λήψη των πρώτων απαγορευτικών μέτρων από τις εκεί Αρχές, τον Απρίλιο του 1821. 

Χωρίς ν’ αποσαφηνίζονται τελεσίδικα οι στρατηγικές επιλογές της ρωσικής ηγεσίας, το βιβλίο τεκμηριώνει ενδελεχώς την ανεκτική στάση των ανώτερων κλιμακίων της παραμεθόριας (τουλάχιστον) διοίκησης απέναντι στους επαναστάτες.

Στάση που μπορεί να υπαγορευόταν από απλή συμπάθεια προς ένα ομόδοξο έθνος («Οι Ελληνες μάχονται απελπισμένα κι εμείς οι ορθόδοξοι καθόμαστε και κοιτάμε», γράφει χαρακτηριστικά τον Μάιο σε ιδιωτική επιστολή του ο διοικητής της Βεσσαραβίας, Ι. Ν. Ιντζόφ), ίσως όμως αρχικά να υπάκουε και σε κεντρικές οδηγίες. Τα σχετικά τεκμήρια παραμένουν, πάντως, ζητούμενα. 

Ακόμη διαφωτιστικότερο είναι ένα μεταγενέστερο άρθρο του Αρς (1989), ενσωματωμένο ως παράρτημα στην ελληνική έκδοση.

Με βάση αρχειακό υλικό που κατέστη προσβάσιμο στον συγγραφέα μετά την ολοκλήρωση της διατριβής του, παρέχει άγνωστα μέχρι σήμερα στοιχεία για τις κινήσεις των ιδρυτών της Φιλικής στην Οδησσό κατά την εκκόλαψη της οργάνωσης, κυρίως όμως αποκαλυπτικές πληροφορίες για τη διαπλοκή του Υψηλάντη με τα υψηλόβαθμα κλιμάκια της ρωσικής διπλωματίας.

Μία μόλις μέρα μετά την κήρυξη της επανάστασης, μαθαίνουμε, ο τελευταίος έστειλε στον Ρώσο πρέσβη της Κωνσταντινούπολης ένα πακέτο εγγράφων προς διανομή σε εγχώριους αποδέκτες· μεταξύ άλλων, και την (άκαρπη) εντολή προς την τοπική εφορεία των Φιλικών για εμπρησμό της οθωμανικής πρωτεύουσας, κατάληψη του ναυστάθμου και απαγωγή του σουλτάνου.

Εντολή που ο Αρς σκιαγραφεί μεν υπαινικτικά στο δημοσίευμα του 1989, παραθέτει όμως αυτολεξεί στην έκδοση της αλληλογραφίας του Υψηλάντη που συνεπιμελήθηκε αργότερα με τον καθηγητή Σβολόπουλο («Alexandre Ypsilanti. Correspondance», Θεσσαλονίκη 1999, εκδ. ΙΜΧΑ, σ. 72). 

Εξίσου ενδιαφέρουσα αποδεικνύεται η εξιστόρηση της καριέρας του Καποδίστρια στην υπηρεσία του τσάρου, που πραγματεύεται το δεύτερο βιβλίο του Αρς. Βασισμένος κυρίως σε ρωσικό αρχειακό υλικό, ο συγγραφέας παρακολουθεί τη διαδρομή τού μετέπειτα κυβερνήτη, από τα πρώτα του βήματα ως απλού διπλωματικού υπαλλήλου στην Αγία Πετρούπολη (1809-11) και την ταχύτατη ανάδειξή του σε υπουργό Εξωτερικών (1815), μέχρι τον παραγκωνισμό και την εύσχημη καθαίρεσή του λόγω της Ελληνικής Επανάστασης (8/8/1822).

Η αφήγησή του αναδεικνύει τις αντιφάσεις που ο βιογραφούμενος βίωνε ως ανώτατος αξιωματούχος μιας ευρωπαϊκής δύναμης, από τη μια, και φορέας μιας συντηρητικής εκδοχής του ελληνικού εθνικισμού, από την άλλη.

Ενθερμος πολέμιος της Φιλικής Εταιρείας το 1819-20, όταν καταδίκαζε με ταξική υπεροψία τα στελέχη της σαν «κακομοίρηδες που ανακατεύονται με υποθέσεις που δεν υπάγονται, ούτε θα υπαχθούν ποτέ στην αρμοδιότητά τους», συνειδητός όμως ταυτόχρονα προστάτης τους απέναντι στην οθωμανική εξουσία και τις ευρωπαϊκές αστυνομίες· άνθρωπος που πρωτοστατούσε στους σχεδιασμούς της Ιερής Συμμαχίας για την εξάλειψη της «επαναστατικής μόλυνσης», αλλά που μετά το ξέσπασμα της εθνεγερσίας σχεδίαζε έναν ρωσοτουρκικό πόλεμο, ως μόνη προοπτική σωτηρίας του γένους. 

Το αποκορύφωμα αυτών των αντιφάσεων ήρθε τον Μάρτιο του 1821, όταν ο Καποδίστριας ένιωσε να συνθλίβεται ανάμεσα στον ενδόμυχο θαυμασμό του για τη χειρονομία του Υψηλάντη και την οργανική ένταξή του στο επιτελείο της πανευρωπαϊκής αντεπανάστασης.

«Η επιστολή του είναι το άκρον άωτον της τελειότητας κι εγώ ήμουν καταδικασμένος να της απαντήσω», έγραφε για τον πρώτο στην κοινή τους φίλη, Ρωξάνδρα Στούρτζα (26/3/1821), για ν’ ακολουθήσει, τέσσερις μέρες μετά, η ορθολογική δικαιολόγηση της στάσης του προς τον αδελφό της Αλέξανδρο: «Τη στιγμή που την Ευρώπη απειλούν από παντού οι επαναστατικές εκρήξεις, πώς να μην αναγνωρίσουμε στην έκρηξη που συνέβη στις Ηγεμονίες το πανομοιότυπο αποτέλεσμα των ίδιων καταστροφικών αρχών, των ίδιων σκευωριών», που δική του αποστολή ήταν να καταπνίγει; 

Μια μη θρησκευτική, λαϊκή τελετή πρόκειται να οργανωθεί την ερχόμενη Τρίτη στο κάστρο Καστέλλο Σφορτσέσκο του Μιλάνο, για το στερνό «αντίο» συναδέλφων, πολιτών και χιλιάδων αναγνωστών στον διεθνούς φήμης συγγραφέα και σημειολόγο Ουμπέρτο Έκο.

Πρόκειται για επιθυμία του ίδιου του εκλιπόντος ο οποίος, όπως είπε ο Μάριο Αντεόζε, που είχε επιμεληθεί τα βιβλία του, «ήταν βαθιά λαϊκός, μη θρησκευτικός σ' όλη του τη ζωή».

Στο μεταξύ, η Eλισαμπέτα Σγκάρμπι, υπεύθυνη του εκδοτικού οίκου La nave di Teseo (Το πλοίο του Θησέα), στην ίδρυση του οποίου, πέρυσι, είχε πάρει μέρος και ο Έκο, έκανε γνωστό με συνέντευξή της στο ιταλικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Ansa, ότι το τελευταίο βιβλίο του μεγάλου Ιταλού διανοούμενου πρόκειται να κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Μάιο.

Πρόκειται για άρθρα και σχόλια τα οποία έγραψε από το 2000 μέχρι και το 2015, για το εβδομαδιαίο πολιτικό περιοδικό L'Espresso, με το οποίο και συνεργαζόταν σε μόνιμη βάση.

«Σε διάστημα 10 ετών, θέλω έχω καταφέρει να σώσω τη Συρία, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα είμαι ακόμα πρόεδρος» δήλωσε ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο της ισπανικής εφημερίδας El Pais.

«Η Συρία θα πηγαίνει καλύτερα και εγώ θα είμαι εκείνος που έσωσε την χώρα του» ανέφερε για να προσθέσει: «Εάν ο λαός της Συρίας επιθυμεί να βρίσκομαι εγώ στην εξουσία, θα βρίσκομαι εκεί και εάν δεν το επιθυμεί δεν θα βρίσκομαι».

Ο Μπασάρ αλ Άσαντ τόνισε επιπλέον ότι «αναμφίβολα, η υποστήριξη της Ρωσίας και του Ιράν είναι απαραίτητη» προκειμένου οι κυβερνητικές δυνάμεις να καταγράψουν πρόοδο έναντι των δυνάμεων της αντιπολίτευσης. «Έχουμε ανάγκη από αυτήν τη βοήθεια για έναν απλό λόγο, (τουλάχιστον) 80 χώρες υποστηρίζουν τους τρομοκράτες με διαφορετικούς τρόπους. Ορισμένοι απευθείας, με χρήματα, με υλικοτεχνική βοήθεια, με όπλα ή μαχητές. Άλλοι προσφέρουν μια πολιτική στήριξη σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς», υποστήριξε.




Πηγές: Γαλλικό πρακτορείο, Sputnik , naftemporiki