Η Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ για το Γιούρογκρουπ στις 24/5:

Μετά την ελεεινή προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ στο συντριπτικό «ΟΧΙ» του Δημοψηφίσματος και την υφαρπαγή της ψήφου του ελληνικού λαού, η κυβέρνησή του προχώρησε στην εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, ξεπερνώντας και τις προσδοκίες των δανειστών και του άθλιου συρφετού των παλαιομνημονιακών. Μα ο μνημονιακός κατήφορος αυτής της άθλιας κυβέρνησης δεν έχει τέλος. Ψήφισαν και το 4ο Μνημόνιο, δηλαδή τον γνωστό «κόφτη», που δεν αποτελεί τίποτε άλλο από την αιώνια καθιέρωση των μνημονίων, που από τώρα και στο εξής θα εφαρμόζονται αυτόματα, χωρίς καν να ψηφίζονται στην Βουλή. Αυτόματη κατεδάφιση των δαπανών για την παιδεία, υγεία, ασφάλιση, των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και συνεχείς απολύσεις και ξεζούμισμά τους, κ.ά. και από την άλλη, αυτόματη αύξηση των φόρων, των κατασχέσεων κ.ά.

Στο Γιούρογκρουπ της 24ης Μαΐου, οι δανειστές εμφανίστηκαν «πεινασμένοι», ζητώντας και άλλα μέτρα. Προτού δώσουν τη 2η δόση (των 10,3 δις) που είχαν «υποσχεθεί» στην κυβέρνηση, ζητούν να δοθούν επιπλέον στους «γύπες» και τα στεγαστικά και επιχειρηματικά δάνεια με εγγύηση του δημοσίου (συνολικά 5 δις), να πωληθεί ο ΑΔΜΗΕ και να ιδιωτικοποιηθεί πλήρως η ΔΕΗ, να μπουν «κόφτες» στα προνοιακά επιδόματα όπου κατέντησαν οι «συντάξεις», να επιστραφεί αναδρομικά το ΕΚΑΣ που δόθηκε φέτος στους συνταξιούχους (και που ο Τσίπρας ανήγγειλε ότι δεν θα επιστραφεί), να πωληθεί μέσα στον Ιούνιο το Ελληνικό, να ενταχθούν τα διόδια της Εγνατίας Οδού (πάνω από 65 εκ. ευρώ τον χρόνο) στο Υπερταμείο… Ζητούν, απαιτούν και η κυβέρνηση δίνει, δίνει και δίνει.

Σε αντάλλαγμα, οι «αγνώμονες» δανειστές θα δώσουν τη 2η δόση σε δύο υποδόσεις: μία στα μέσα Ιούνη (7,5 δις) και μία τον Σεπτέμβρη (2,8 δις), που θα πάνε κατά 8 δις για την αποπληρωμή χρεών που λήγουν μέσα στο 2016. Με άλλα λόγια, οι δανειστές από τη μια τσέπη τους θα βγάλουν τα λεφτά και στην άλλη τσέπη τους θα τα βάλουν. Κι αυτά μόνο αν εκπληρωθούν οι επιθυμίες τους ή οι όποιες άλλες επιθυμίες ή ορέξεις τους προκύψουν μέχρι τον Σεπτέμβρη.

Και από τον Σεπτέμβρη θα ξεκινήσει η δεύτερη αξιολόγηση, που θα περιλαμβάνει την κατάργηση των εργασιακών σχέσεων (ωράρια, συλλογικές συμβάσεις κ.ά.) και την ουσιαστική απαγόρευση των απεργιών και του συνδικαλισμού. Αυτή η κατάργηση των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων (της βάσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) θα οδηγήσει στην κατάρρευση κάθε πολιτικού, δημοκρατικού δικαιώματος και ελευθερίας. Οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν θα εξαθλιωθούν απλώς αλλά θα μετατραπούν σε δουλοπάροικους.

Αυτή η μετατροπή της χώρας σε αποικία και των εργαζομένων σε δουλοπάροικους, αυτή καταβαράθρωση της ελληνικής κοινωνίας στις πιο ζοφερές στιγμές της ιστορίας της, πρέπει να συγκαλυφθεί πίσω από ένα φύλλο συκής, που θα το ανεμίζει η κυβέρνηση για να κρύψει την άνευ προηγουμένου προδοσία της. Αυτό είναι η υποτιθέμενη «ελάφρυνση του χρέους» που η άθλια κυβέρνηση δεν έχασε χρόνο και με απίστευτη υποκρισία διατρανώνει ότι πέτυχε: «οι εταίροι για πρώτη φορά αναγνωρίζουν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο», «για πρώτη φορά ανοίγει ο δρόμος για την ελάφρυνσή του» και έτσι «για πρώτη φορά φαίνεται η διέξοδος από την κρίση και το άνοιγμα στις αγορές», η «επαναφορά της εμπιστοσύνης των διεθνών επενδυτών» κ.ο.κ.

Πρόκειται για βρωμερά ψέματα ανθρώπων που έχουν αποτρελαθεί βουτηγμένοι στην προδοσία τους. Στο Γιούρογκρουπ της 24ης Μάη δεν αποφασίστηκε καμία ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Το μόνο που αποφασίστηκε είναι μια τακτοποίηση στην πληρωμή των χρεών του ελληνικού δημοσίου μέχρι το 2018. Δηλαδή, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης (και οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης που βρίσκονται από πίσω του) θα δανείζει, αν χρειαστεί, τις ελληνικές κυβερνήσεις ώστε να ξεπληρώνουν προς το ΔΝΤ, τα ευρωπαϊκά κράτη, τους Eυρωπαίους τραπεζίτες, τους τοκογλύφους, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όσα χρέη θα λήγουν μέχρι το τέλος του 2018.

Αυτή είναι η συμφωνία στην οποία κατέληξαν όλοι οι δανειστές. Και όπως δήλωσε και ο Ομπάμα: «είναι μια καλή λύση, αλλά λύνει το πρόβλημα μόνο προσωρινά». Το ΔΝΤ, δηλαδή οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ που το διευθύνουν, μένουν ικανοποιημένοι γιατί τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 2018, ο χρεοκοπημένος ελληνικός καπιταλισμός δεν θα κινδυνεύει να πυροδοτήσει μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ειδικά σήμερα που το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι ευάλωτο και το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα είναι στα πρόθυρα μιας γενικευμένης και ανείπωτης κρίσης. Επίσης, οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ μένουν ικανοποιημένοι γιατί προσβλέπουν η κυβέρνηση Τσίπρα (ή όποια διάδοχή της) και η ελληνική αστική τάξη, ευγνωμονώντας τους έστω και γι’ αυτήν την προσωρινή λύση, θα τους ανταμείψουν με κάθε τρόπο, ώστε οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές να συνεχίσουν την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας (και ειδικά στο Αιγαίο), τις επεμβάσεις τους στη Συρία και τη Λιβύη κ.ο.κ.

Από την άλλη, και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές μένουν ικανοποιημένοι, όχι μόνο για τους παραπάνω λόγους αλλά και γιατί δεν θα κινδυνεύουν με «ατυχήματα» σε μια δύσκολη διετία γι’ αυτούς. Έχοντας μπροστά τους το βρετανικό δημοψήφισμα τον Ιούνη, τις συνεχώς διογκούμενες κινητοποιήσεις των Γάλλων και Βέλγων εργαζομένων, τις εκλογές στην Ισπανία τον Ιούνη, τις εκλογές στη Γερμανία το 2017 κ.ά., θα είναι σίγουροι (ειδικά οι Μέρκελ και Σόιμπλε) ότι μέχρι το 2018 δεν θα αποκαλυφθεί ότι η πολιτική τους απέναντι στην ελληνική χρεοκοπία (όπως και στις άλλες) δεν ήταν τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να σώσουν τις χρεοκοπημένες γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές κ.ά. τράπεζες από τα δάνεια που δώσανε στο ελληνικό δημόσιο – και ότι οι πολιτικές τους δεν στοχεύουν σε έξοδο από την κρίση αλλά, αντιθέτως, στοχεύουν να βγάλουν από την κρίση το ευρωπαϊκό κεφάλαιο βυθίζοντας τη γερμανική, γαλλική, ελληνική κ.ά. εργατική τάξη, στην απύθμενη βαρβαρότητα των μνημονίων και των πολέμων.

Ταυτόχρονα, οι Ευρωπαίοι δανειστές είναι ικανοποιημένοι γιατί δεν χαρίζουν τίποτε από το ελληνικό χρέος, όπως απαιτούσαν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Απλώς υπόσχονται ότι μετά το 2018, και αφού εφαρμοστεί το 3ο και 4ο Μνημόνιο επιτυχώς, θα ξεκινήσουν τη συζήτηση για το ελληνικό χρέος. Έχοντας κανείς υπόψη πώς διαχειρίζονται χρεοκοπημένες χώρες οι ιμπεριαλιστές τους τελευταίους δύο αιώνες, και ειδικά με το ΔΝΤ τα τελευταία 50 χρόνια, μπορούμε με ακρίβεια να προδιαγράψουμε τι θα αποφασίσουν το 2018. Αφενός δεν πρόκειται να σβήσουν κανένα χρέος, δεν πρόκειται να χαρίσουν λεφτά. Αυτό αναφέρεται ρητά και κατηγορηματικά και στην απόφαση του Γιούρογκρουπ της 24ης Μάη. Είναι παράλογο να περιμένει κανένας ένα πεινασμένο θηρίο να εγκαταλείψει τη λεία του, που έχει γραπώσει με τα νύχια του για τα επόμενα 99 χρόνια. Αφετέρου, θα επιμηκύνουν την αποπληρωμή των δανείων, στον όποιο βαθμό χρειαστεί, όχι μόνο για να παραμένει διασωληνωμένος ο ελληνικός καπιταλισμός, αλλά για να μπορούν να τον απομυζούν για τα επόμενα 99 χρόνια χωρίς να τους μείνει στα χέρια.

Και παρά τις φωνασκίες της κυβέρνησης, δεν πρόκειται να έρθει καμία ανάκαμψη. Αυτό είναι εξάλλου και το πιο κακόγουστο αστείο. Πώς είναι δυνατόν να έρθει η όποια ανάκαμψη, έστω και μια απλή σταθεροποίηση της οικονομίας, όταν η εφαρμογή του 3ου Μνημονίου θα αφαιρέσει 5,4 δις, όταν τράπεζες, δημόσιες επιχειρήσεις και περιουσία περνούν στα χέρια των δανειστών και των Έλλήνων καπιταλιστών, όταν οι Έλληνες εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα χάσουν μισθούς, συντάξεις, εισοδήματα, σπίτια, καταθέσεις, παιδεία, υγεία, ασφάλιση, πολιτικά, δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες, όταν δηλαδή αποσυντίθεται η κοινωνία;

Το 3ο και 4ο Μνημόνιο, και όλα τα επιπλέον μέτρα που θα τα συνοδεύουν, μπορεί να είναι μια τεράστια προδοσία από τους ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, προδοσία που ζηλεύουν και όλες οι παλιές μνημονιακές δυνάμεις, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια «υπηρεσία» του ΣΥΡΙΖΑ, στον να συνειδητοποιήσουμε σαν εργαζόμενοι ποιο είναι το μέλλον μας με τον χρεοκοπημένο ελληνικό καπιταλισμό και ποιο είναι από τώρα και στο εξής το καθήκον μας. Από τη μια οι παλιές (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΛΑΟΣ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ κ.ά.) και νέες (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ κ.ά.) μνημονιακές δυνάμεις, η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, οι κρατικοί αξιωματούχοι και δικαστές, όλος ο συρφετός των «Μένουμε Ευρώπη», ετοιμάζονται μαζί με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές για το μεγάλο φαγοπότι: τράπεζες, επιχειρήσεις, καταθέσεις, σπίτια, εισοδήματα εργαζομένων κ.ά. Από την άλλη, όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, έχουμε μπροστά μας το τεράστιο αλλά όχι αδύνατον καθήκον να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με όλους αυτούς.

Τετάρτη 8 Ιούνη - 24ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ στη δημόσια Υγεία-Πρόνοια

Όλοι και όλες στη μάχη για την επιτυχία της απεργίας!

Απεργιακή συγκέντρωση 11:00 π.μ. στο υπουργείο Υγείας


Υγειονομικοί, ψηλά το κεφάλι! Συνεχίζουμε τους αγώνες ακούραστα, επίμονα, με τη μαζική μας συμμετοχή στην 24ωρη απεργία και στη συγκέντρωση στο Υπουργείο Υγείας.

Παίρνουμε μέτρα για την επιτυχία της απεργίας. Ενημερώνουμε τους ασθενείς, βγάζουμε με ευθύνη των σωματείων έγκαιρα το προσωπικό ασφαλείας. Συμμετέχουμε στην οργάνωση της απεργίας, στις γενικές συνελεύσεις. Ξεπερνάμε τα εμπόδια που βάζουν οι διοικήσεις και ορισμένες παρατάξεις που έχουν την πλειοψηφία στα ΔΣ των σωματείων. Πα

ίρνουμε μέτρα να μην υπονομευτεί και να περιφρουρηθεί σε κάθε χώρο δουλειάς από τους εργαζόμενους.

Η απεργία είναι όπλο στα χέρια μας, αν έχει απεργούς, αν έχει τη μαζική στήριξη όλων των εργαζομένων, τη συμπαράσταση των ασθενών. Για αυτό χωρίς να πάει ούτε μια στιγμή χαμένη, οργανώνουμε την επιτυχία της σε κάθε νοσοκομείο, Κέντρο Υγείας, σε κάθε μονάδα της κοινωνικής πρόνοιας!

Οι τριήμεροι μαχητικοί αγώνες που έγιναν το προηγούμενο διάστημα με την ουσιαστική και αποφασιστική συμβολή του ΠΑΜΕ, μας δίνουν πείρα και δύναμη να συνεχίσουμε. Δείχνουν τι σημαίνει οργάνωση, ετοιμότητα. Η απεργία, μπορεί να γίνει αφετηρία να κλιμακώσουμε τους αγώνες! Να δυναμώσουμε τη κοινή δράση με τα άλλα σωματεία των εργαζομένων και τις μαζικές λαϊκές οργανώσεις. Ο πόλεμος συνεχίζεται! Δεν θα πάρουμε ανάσα, αν δεν ανατρέψουμε τη βαρβαρότητα που ζούμε!

Λέει ψέματα η κυβέρνηση, προσπαθεί να εξαπατήσει το λαό, να τον παραπλανήσει, ότι τάχα «αλλάζουμε σελίδα», για το «πέρασμα σε νέα εποχή». Με τα νέα μέτρα, που ψήφισε, ξεθεμελίωσης της κοινωνικής ασφάλισης, μετατροπής των συντάξεων σε προνοιακά επιδόματα, αύξησης των εισφορών, αύξησης των έμμεσων και άμεσων φόρων, μείωσης των μισθών, με τον δημοσιονομικό κόφτη, με τα μνημόνια διαρκείας, οδηγεί τους εργαζόμενους στη φτωχοποίηση και στην εξαθλίωση.

Την ίδια στιγμή, μέσα από το τσάκισμα των δικαιωμάτων μας, με το νέο αναπτυξιακό νόμο, χαρίζει πακτωλό κερδών στη μεγαλοεργοδοσία, νέες φοροαπαλλαγές, δωρεάν κρατικές επιχορηγήσεις έως και 45%, επιδότηση του «μισθολογικού κόστους εργασίας», επιδότηση του επιχειρηματικού κινδύνου και ο κατάλογος των προνομίων δεν έχει τελειωμό!

Με την «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται, δεν πρόκειται να σταματήσουν οι θυσίες. Θα ματώσουμε ακόμα περισσότερο, γιατί τα κέρδη βγαίνουν από τη φθηνή εργατική δύναμη. Είναι προϋπόθεση της αύξησής τους. Δεν θα έχουν τελειωμό τα αντιλαϊκά μέτρα, αν δεν συγκρουστούμε με το κεφάλαιο, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου οποιασδήποτε απόχρωσης, αν δεν συμβάλουμε και μείς στην ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας, για ριζικές ρήξεις και ανατροπές στην κοινωνία και στην οικονομία. Τη στήριξη της κερδοφορίας και της «ανάπτυξης», υπηρετούν η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης των δημόσιων νοσοκομείων, των μονάδων του ΠΕΔΥ, των ΚΥ, των προνοιακών ιδρυμάτων. Για αυτό ετοιμάζουν την «αξιολόγηση», νέες περικοπές στους μισθούς, δεν έχουν διαθέσει ούτε ένα ευρώ για να προσληφθούν μόνιμοι γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικοί υπάλληλοι, να στελεχωθούν τα πολυιατρεία, που έχουν μείνει τα μισά από αυτά που ήταν ενταγμένα στο ΙΚΑ και στον ΕΟΠΥΥ και άλλα θα κλείσουν στη πορεία.

Για αυτό τρέχουμε σαν την άδικη κατάρα με τα «εντέλεσθαι» από τους διοικητές και τις ΥΠΕ, από υπηρεσία σε υπηρεσία. Γι΄ αυτό αυξάνονται και γενικεύονται οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι εργαζόμενοι με συμβάσεις έργου, χωρίς δικαιώματα. Έχουν αυξηθεί οι ώρες εργασίας, ετοιμάζουν τη κατάργηση του σταθερού χρόνου εργασίας, δεσμεύουν τα αποθεματικά των νοσοκομείων, καθυστερούν οι πληρωμές εφημεριών και υπερωριών. Γι’ αυτό οι επικίνδυνες λίστες αναμονής το κλείσιμο κλινών, κρεββατιών και υπηρεσιών. Σε 23 νομούς δεν υπάρχει ούτε ένας παιδίατρος στο δημόσιο ή συμβεβλημένος. Γι’ αυτό, ετοιμάζονται νέες περικοπές στις παροχές υγείας-πρόνοιας. Αυξάνονται οι πληρωμές στην υγεία πρόνοια, οι εισφορές. Γι αυτό ετοιμάζονται νέα αντιλαϊκά μέτρα στη ΠΦΥ.

Όσο στη δημόσια υγεία θα αναπτύσσεται η επιχειρηματική δράση, τόσο θα πληρώνουμε τα σπασμένα και μείς και οι ασθενείς και οι υγιείς. Γι΄ αυτό πρέπει να ενισχυθούν οι αγώνες να καταργηθεί η επιχειρηματική δράση στην υγεία, να έχει ο λαός αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία πρόνοια.

Αυτή την αλήθεια, την αιτία των προβλημάτων μας συγκαλύπτει η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ και τα «ρίχνει» όλα στα μνημόνια, στη «κακή» διαπραγμάτευση και στους χειρισμούς της κυβέρνησης και όχι στην στήριξη της ανταγωνιστικότητας, από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τη σημερινή.

Να πρωτοστατήσουμε να ενισχυθεί η πάλη για το λαϊκό δικαίωμα στην υγεία-πρόνοια και από άλλα σωματεία στον ιδιωτικό τομέα και λαϊκές μαζικές οργανώσεις, γιατί η πολιτική αυτή μας πλήττει όλους και όχι μόνο τους εργαζόμενους στην υγεία πρόνοια.


Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία, μαζικές προσλήψεις σε πρόνοια-υγεία!!!

Αγώνας-Ρήξη-Ανατροπή, για δωρεάν πρόνοια-υγεία, αποκλειστικά δημόσια και λαϊκή!! ΔΙΕΚΔΙΚΟΎΜΕ

1.Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Μονιμοποίηση όλων όσων εργάζονται με ελαστικές σχέσεις εργασίας, με συμβάσεις έργου. Σταθερή μόνιμη δουλειά για όλους.

2.Να αποκατασταθούν όλες οι απώλειες, μισθολογικές, ασφαλιστικές, εργασιακές.

3.Ένταξη των υγειονομικών στα ΒΑΕ!

4.Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν υγεία-πρόνοια για όλο το λαό. Να καταργηθεί κάθε επιχειρηματική δράση.

5.Πλήρη κρατική χρηματοδότηση. Να αυξηθεί η φορολογία στο κεφάλαιο στο 45%. Να καταργηθούν οι πληρωμές των ασθενών, των ΑΜΕΑ και των οικογενειών τους.

6.Να στελεχωθούν με επάρκεια και με μόνιμο προσωπικό όλων των ειδικοτήτων όλες οι μονάδες του ΠΕΔΥ. Να μη κλείσει καμιά μονάδα ΠΦΥ.

7.Να σταματήσουν οι υποχρεωτικές μετακινήσεις, τα αλλότρια καθήκοντα.     

«Δικαίωση εργαζομένων ΕΡΤ με την απόφαση 1069/2016 του Πρωτοδικείου Αθηνών»

Πλήρης δικαίωση για εργαζόμενους της ΕΡΤ που απολύθηκαν τον Ιούνιο του 2013.

Με την 1069/2016 απόφασή του, το Δικαστήριο (Μ.Π.Α.) έκανε δεκτή την αγωγή σαράντα οκτώ (48) εργαζομένων της ΕΡΤ, στην πλειοψηφία τους του Π.Δ., οι οποίοι απολύθηκαν τον Ιούνιο του 2013.

Ο Δικαστής, Πρόεδρος Πρωτοδικών κ. Κωνσταντίνος Αδαμαντόπουλος, έκρινε βάσιμα όλα σχεδόν τα αιτήματα των απολυμένων, ακόμα και του χρόνου προϋπηρεσίας με συμβάσεις (Π.Δ.) και αναγνώρισε την ακυρότητα της απόλυσης των εναγόντων, καθώς επίσης ότι διάδοχος εργοδότης τους κατέστη το Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο και παρέστη στη δίκη ως αντίδικος.

Το Δικαστήριο υποχρεώνει το Ελληνικό Δημόσιο να καταβάλει σε καθέναν από αυτούς μισθούς υπερημερίας (με τον τελευταίο μισθό! πληρωμής), για το διάστημα που μεσολάβησε από την παράνομη απόλυσή τους.

Στη δίκη μετείχαν υπέρ των εναγόντων απολυμένων η ΠΟΣΠΕΡΤ (μάρτυρας υπεράσπισης ο Πρόεδρος της

Π. Καλφαγιάννης) και η ΓΣΕΕ, οι θέσεις των οποίων έγιναν επίσης δεκτές από το Δικαστήριο.

Οι πληρεξούσιοι δικηγόροι μας, κκ. Δημήτρης Περπατάρης και Κωνσταντίνος Τοκατλίδης, τους οποίους ευχαριστούμε για την επιμέλεια και την άρτια εκπροσώπηση, καθώς και την αγωνιστική, μοναδική στάση τους δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα του απαράμιλλου αγώνα, χαρακτηρίζουν σπουδαία νίκη την έκδοση αυτής της απόφασης.

Τονίζουν ότι η απόφαση αιτιολογεί με νομική πληρότητα το διατακτικό της, κρίνοντας τόσο ότι ήταν άκυρη η ομαδική απόλυση του Ιουνίου 2013 όσο και ότι διάδοχος εργοδότης κατέστη το Ελληνικό Δημόσιο μετά την κατάργηση της ΕΡΤ.

Επίσης σημειώνουν ότι με την απόφαση αυτή ελέγχονται όλοι οι ισχυρισμοί του Ελληνικού Δημοσίου σε βάρος των απολυμένων ως αβάσιμοι και με διεξοδικό τρόπο αναλύεται το ελληνικό και ευρωπαϊκό δίκαιο που καθιστούν άκυρη την απόλυσή τους. Μάλιστα, ιδιαίτερα τεκμηριωμένες είναι οι νομικές σκέψεις της απόφασης σε ό,τι αφορά το δίκαιο καταγγελίας συμβάσεων εργασίας και το δίκαιο προστασίας εργαζομένων σε περίπτωση μεταβίβασης επιχείρησης, που αξιοποιούν την πλούσια ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία και νομολογία.

Η απόφαση αυτή αποτελεί σημαντικό βήμα για την άμεση αποκατάσταση των δικαιωμάτων μας που προσβλήθηκαν με την άκυρη απόλυσή μας. Μισθολογικά, εκτός των άλλων, θα προσφύγουμε και νομικά.

Τα θεσμικά πρέπει να αποδοθούν στους εργαζόμενους ως είχαν και είναι η αδιαπραγμάτευτη βάση μας για την υπογραφή ΣΣΕ όσο κι αν η Διοίκηση θέλει να τα στραγγαλίσει και να τα εκμηδενίσει, με πρακτικές αυταρχισμού, αδιαφάνειας, αδικιών, ομαδοποιήσεων, καταστρατήγηση εργασιακών - επαγγελματικών νόμων και ρουσφετολογίας, θέλοντας εργαζόμενους «ορχήστρα», χωρίς δικαιώματα και δίκαιες με ισονομία αμοιβές.

Η ΠΟΣΠΕΡΤ δεν θα σταματήσει να διεκδικεί τα ηθικά και νόμιμα δικαιώματα όλων μας που προέρχονται από συλλογικές συμβάσεις και υπογράφτηκαν μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις, επίπονους αγώνες και έχουν μεγάλο βάθος χρόνου.

Η πλήρης ΑΝΑΒΙΩΣΗ των εργασιακών μας σχέσεων και όλων των δικαιωμάτων μας, καθώς και κάθε άρση αδικίας που υπήρχε ή δημιουργήθηκε τώρα, είναι αδιαπραγμάτευτα και δεν τα εκχωρούμε σε κανένα.

Είναι το λιγότερο που μας χρωστούν και που το δικαιούμαστε χωρίς παζάρια, εξαιρέσεις και αυλοκόλακες. 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ (ΜΕΚΕΑ)

Καλούμε κάθε πατριώτη-πατριώτισσα, με οποιαδήποτε ιδεολογική αναφορά, σε εκδήλωση του ΜΕΚΕΑ, την Τρίτη 31 Μαΐου 2016 στις18:30, στο Πνευματικό Κέντρο Αθηνών(Ακαδημίας 50 – Είσοδος και από τη Σόλωνος, Αμφιθέατρο Α. Τρίτση). Θέμα της εκδήλωσης θα είναι η καταστροφή που υφίσταται ειδικά τα τελευταία χρόνια ο Ελληνικός λαός μέσα στην ΕΕ και την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, οι σχετικές εξελίξεις σε παγκόσμιο και πανευρωπαϊκό επίπεδο, με την αμφισβήτηση της ΕΕ και την άνοδο των νεο-εθνικιστικών κινημάτων που στηρίζονται από τα θύματα της Νέας Διεθνούς Τάξης λόγω ειδικά της σημερινής χρεοκοπίας της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς». Θα παρουσιαστεί η πρόταση εξόδου από τον λαϊκό όλεθρο μέσα από ένα πρόγραμμα Οικονομικής Αυτοδυναμίας που θα πρέπει να χτυπήσει την Οικονομική Κατοχή που επιβάλλουν η Υπερεθνική Ελίτ και οι ντόπιες ελίτ μαζί με τους προνομιούχους πολιτικούς, πνευματικούς κλπ. εκπροσώπους τους. Ένα τέτοιο λαϊκό μέτωπο όπως το ΜΕΚΕΑ είναι αναγκαίο τόσο στην Ελλάδα όσο και σε κάθε χώρα, της οποίας ο λαός αντιλαμβάνεται ότι το βασικό ζήτημα σήμερα είναι η ανάκτηση της οικονομικής και εθνικής του κυριαρχίας ως προϋπόθεση για μια νέα Δημοκρατική Κοινότητα Αυτοδύναμων εθνών και λαών.
Ομιλίες:

Σπύρος Μεθενίτης: Τα αίτια της καταστροφής και τι είναι το ΜΕΚΕΑ

Σάκης Αδάμ: Κριτική στην Αριστερά με βάση τη στρατηγική του ΜΕΚΕΑ (δηλ. έξοδος από ΕΕ/Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση και Οικονομική Αυτοδυναμία)

Τάκης Φωτόπουλος: Το πανευρωπαϊκό κίνημα  για την εθνική και οικονομική κυριαρχία ενάντια στην ΕΕ —Γιατί είναι επιτακτική η άμεση έξοδος μας από την ΕΕ για την έξοδο από την καταστροφή

05.00-08.00  Μουσικές και ενημερωτικές εκπομπές 


Η ΕΡΤopen ανοιχτή ως παράθυρο στην κοινωνία !
ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ

Πορείες ενάντια στο εργασιακό νομοσχέδιο στην Νάντ (Γαλλία) : Γιατί επιλέγω να ριζοσπαστικοποιηθώ.

του Antoine από: leplus.nouvelobs (μετάφραση-επιμέλεια- αναδημοσίευση από: barikat)

Στη καλύτερη περίπτωση... Έχει πιάσει τα –αντα, με πνευματική εργασία και ετοιμάζει το διδακτορικό του στις ανθρωπιστικές επιστήμες. Εθιμικές πορείες στη Ναντ ενάντια στον νόμο Ελ Κομρί, Αντουάν (όνομα δανεισμένο ) υπερασπίζεται μια ριζοσπαστική δράση, βίαιη και στοχευμένη ενάντια στα σύμβολα (του καπιταλισμού). Επεξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν να λάβει αυτές τις αποφάσεις, την οργάνωση του και την αγωνιστική του άποψη.

(σχόλιο  Rozenn Le Carboulec)

Δεν ανήκω σε καμία ιεραρχημένη δομή, σε κανένα κόμμα, συνδικάτο ή οργάνωση. Η οργάνωση υπάρχει αλλά δημιουργείται ανάμεσα σε ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες ιδέες και διαμαρτύρονται χωρίς το λογότυπο κανενός. Βρισκόμαστε σε μέρη που γίνονται συνελεύσεις έτσι ώστε να συνεννοηθούμε για θέματα της πορείας.  Μπορούμε, σίγουρα, να μοιραστούμε τις κλασικές ιδέες οργάνωσης, αλλά ο τρόπος δράσης μας είναι σε διάσπαση με τις οργανώσεις τους που μας θυμίζουν πως είναι κομμάτια των ίδιων των νομοσχέδιων ενάντια στα οποία αντιδρούμε. Δεν θέλουμε να είμαστε κοινωνικοί σύμμαχοι, δεν διαπραγματευόμαστε με το κράτος.

 Προχωρούμε σε συμβολικές καταστροφές που στόχο έχουν την καπιταλιστική καταπίεση (τράπεζες, διαφημιστικές πινακίδες, εταιρείες μικτές που υπάγονται στο καθεστώς των Σ.Δ.Ι.Τ. (σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) κ.α., που αποδεικνύουν πως το δημόσιο ιδιωτικοποιείται. Μια βιτρίνα που πέφτει συμβολίζει αυτή μας την αντίθεση.

 Αυτές οι δράσεις είναι ριζοσπαστικές. Αλλά τι αντιπροσωπεύουν σε σχέση με έναν εργαζόμενο που υπόκειται σε ένα τραπεζικό σύστημα που τον εκμεταλλεύεται; Και ποια είναι τα μέσα δράσης που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε όταν το ίδιο το κράτος ανεβάζει το επίπεδο ριζοσπαστικοποίησής του;

                                                       Το Μάιο μπλόκαρε ότι σου αρέσει

Δεν αποδεχόμαστε ούτε το άρθρο 49.3 (γαλλικό νομοσχέδιο για τα εργασιακά), ούτε το γκλόμπ.

 Τη βία, πρέπει να την αποδημήσουμε. Πρώτα είναι αυτή του κράτους και των δυνάμεων ασφάλειας. Το εργασιακό νομοσχέδιο είναι αντιπροσωπευτικό μιας κυβέρνησης που θέλει να περάσει τα πάντα στο όνομα της αποτελεσματικότητας και της κρίσης. Εμείς δεν αποδεχόμαστε ούτε το 49.3, ούτε το γκλόμπ. Είμαστε ενάντια σε αυτό το νομοσχέδιο, τον κόσμο του και όλες τις μορφές καταπίεσής του, ενάντια στον καπιταλισμό και την γενική επισφάλεια.

 Ασκούμε κριτική στην συμπεριφορά των δυνάμεων ασφαλείας. Δεν δρουν πλέον για την διατήρηση της τάξης. Χρησιμοποιούνε όπλα με πλαστικές σφαίρες, καταστέλλουν τους διαδηλωτές με πολύ βίαιο τρόπο, χρησιμοποιούν ελικόπτερα, εγκαθιστούν μια ατμόσφαιρα που θυμίζει τον αποικιοκρατικό πόλεμο με την παρουσία της Ασφάλειας προσπαθώντας να αρπάξουν κάποιον από το πλήθος.

 Σήμερα, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια απόσταση ανάμεσα στο κράτος και στους ανθρώπους, μια διάσπαση στον κοινωνικό διάλογο. Και όλο και περισσότεροι άνθρωποι παρεκκλίνουν από τους παραδοσιακούς τρόπους δράσης ασπαζόμενοι τη ριζοσπαστικοποίηση. Εγώ δεν θέλω πορείες πίσω από το φορτηγάκι της CGT (κάτι σαν το  Π.Α.Μ.Ε., με αρκετές βέβαια διαφορές) και τα μπουρεκάκια με λουκάνικο.

 Ξεκίνησα να πολιτικοποιούμαι από το Λύκειο. Μέσω της ιστορίας και της φιλοσοφίας, συνειδητοποίησα γρήγορα πως είναι πάντα οι ίδιοι που εξουσιάζουν. Αργότερα συμμετείχα στις πορείες ενάντια στο σύμφωνο πρώτης εργασίας το 2006. Αυτό το κίνημα μου επέτρεψε να γνωρίσω τους τρόπους να αγωνίζομαι, να περάσω από την παρατήρηση της αδικίας, στην πράξη. Ασχολήθηκα επίσης αρκετά και με το προσφυγικό κίνημα μέσα από διάφορες οργανώσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου.

 Μπροστά στο αδιέξοδο, απέναντι στην αστυνομική αυθαιρεσία, αποφάσισα να ριζοσπαστικοποιηθώ. Όταν το κράτος σκληραίνει, είναι αναγκαίο.

 Ορισμένοι «κάτοικοι» στη ZAD (κίνημα ενάντια στη δημιουργία του αεροδρομίου  Notre-Dame-des-Lande) συμμετέχουν στη μάχη ενάντια στο εργασιακό νομοσχέδιο. Έχουμε ένα κοινό εχθρό, τον καπιταλισμό και τον κόσμο του. Αλλά η ZAD δεν είναι τόσο ενεργή στις κινητοποιήσεις και τα μέλη της δεν προσανατολίζονται σε αυτή τη δράση. Αντίθετα, η εμπειρία των αγώνων μας επέτρεψε να ανανεώσουμε το ρεπερτόριο των δράσεών μας, να ξανανοίξουμε το πεδίο της αστικής διαμαρτυρίας στην Νάντ. Οι κινητοποιήσεις του 2012 και αργότερα αυτές του 2014 έδρασαν ως εργαστήρι που μας επιτρέπει να έχουμε μια ζωτικότητα και να αναρωτηθούμε για τα είδη αγώνα.

Βρες το όριο ανάμεσα στην νομιμότητα και στη μη νομιμότητα.

Δέκα χρόνια μετά το σύμφωνο πρώτης εργασίας, ξαναβρεθήκαμε  με άλλα κομμάτια του πληθυσμού μη οργανωμένα, που υποφέρουν από τη κρίση. Το κράτος ενισχύει την βία του. Και δεν υπάρχει καμία επιθυμία διαπραγμάτευσης. Ένας θυμός εκφράζεται, ορισμένες φορές με το μη στοχευμένο σπάσιμο. Αν και αυτή η αντίδραση δεν είναι ίδια με την δικιά μου, είμαι αλληλέγγυος σε αυτές τις κινήσεις. Δείχνουν μια ορισμένη δυσαρέσκεια, μια υποκείμενη απογοήτευση που δείχνει πως όλα μπορούν να εκραγούν. Υπάρχει μια απελπισία, ένα αίσθημα αδικίας ανάμεσα στους νέους και ορισμένοι επιστρέφουν την βία που υπόκεινται. Και, είναι τρομερό, είναι οι ίδιοι νέοι που προσάγονται. Στόχοι εύκολοι γιατί πρέπει να παρουσιάσουν και νούμερα.

 Από τις δυνάμεις ασφαλείας έχω πολλές φορές υποστεί εκφοβισμό αλλά ξέρω να παίρνω τις προφυλάξεις μου. Τα κινήματα τα πιο αποφασισμένα είναι αυτά που περισυλλέγουν γνώσεις από τις δυνάμεις ασφαλείας έτσι ώστε να μην είναι σε θεά ευθείας βολής, να καλύπτουν τα χαρακτηριστικά τους, να προσέχουν σε ποιον μιλάνε. Βρες το σωστό όριο ανάμεσα στην νομιμότητα και στη μη νομιμότητα. Σε τέτοιου είδους πορείες, καλύπτω το πρόσωπο μου και φοράω κράνος, όχι από επιθυμία να ανήκω στο φάντασμα του black bloc, το οποίο δεν υπάρχει στη Νάντ, αλλά για να αποφύγω την αστυνομική και τη δικαστική καταστολή. 

Πηγή: http://leplus.nouvelobs.com/contribution/1517110-manifestations-contre-l...

Συνέντευξη Αλέκου Αλαβάνου στην Πέγκυ Ντόκου

Ο Αλέκος Αλαβάνος, δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι ένας πολιτικός που προέρχεται από την Αριστερά και παραμένει σταθερός στις απόψεις του μέχρι σήμερα που είναι επικεφαλής του ‘Σχεδίου Β’.  Ο κ. Αλαβάνος μιλάει στην «δημοκρατική» για τις πολιτικές εξελίξεις μετά την ψήφιση στην Βουλή των δυσβάστακτων φορολογικών μέτρων. Ασκεί σκληρή κριτική στον Αλέξη Τσίπρα και στους πρώην συντρόφους του, καθώς διετέλεσε πρόεδρος του Σύριζα, και δηλώνει ότι μετά τα νέα μέτρα και την απόφαση για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, έχουν διαπράξει όλοι «εσχάτη προδοσία» κατά της Ελλάδας αλλά παραμένουν γατζωμένοι στην εξουσία. Σχολιάζοντας την κατάργηση των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ στα νησιά, ο Αλέκος Αλαβάνος κατηγορεί τους κυβερνητικούς βουλευτές της Δωδεκανήσου, λέγοντας πως δεν θα έπρεπε να εμφανίζονται στην περιοχή τους και θα έπρεπε να είχαν ήδη παραιτηθεί. Ειδικά για τον Πάνο Καμμένο και την στάση του, θεωρεί ότι πρόκειται πλέον για ‘κωμωδία’ η οποία όμως έχει μετατραπεί σε ‘τραγωδία’ καθώς οι επιπτώσεις στην οικονομία των νησιών θα είναι καταστροφικές. Ακόμη, μιλάει για τις εκλογές, την εναλλακτική λύση που προτείνει το ‘Σχέδιο Β’ αλλά και την υποκριτική στάση των δανειστών απέναντι στις κυβερνήσεις της Ελλάδας.
Η συνέντευξη αναλυτικά:
• Κύριε Αλαβάνο θα ήθελα να ξεκινήσουμε από την πρόσφατη δήλωσή σας. Είναι γεγονός ότι κάνετε σπάνια δηλώσεις. Είπατε συγκεκριμένα μεταξύ άλλων: «ούτε οι χούντες έχουν κάνει τέτοιο ξεπούλημα, ούτε ο Μεταξάς, ούτε ο Παπαδόπουλος. Αμφιβάλλω εάν πολιτικοί από το δεξιό χώρο θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό. Με αυτή τη συμφωνία γινόμαστε αποικία», αναφερόμενος στο νέο Ταμείο για τις αποκρατικοποιήσεις.
Νομίζω ότι ο Σύριζα ξεπέρασε κάθε ιερό και όσιο. Όχι μόνο για την Αριστερά αλλά για οποιαδήποτε στοιχειωδώς εθνική θέση πάνω στα μεγάλα ζητήματα. Και θα έλεγα ότι έκανε μία κίνηση που μέχρι τώρα δεν έχει κάνει καμία Δεξιά κυβέρνηση, ούτε κανένα δικτατορικό καθεστώς.  Δηλαδή παρέδωσε το σύνολο της ελληνικής περιουσίας σε κατοχή και νομή σε μια εταιρεία η οποία δεν ελέγχεται από το Δημόσιο. Τα μέλη της εταιρείας αυτής ουσιαστικά διορίζονται από την Ε.Ε. και τον μηχανισμό στήριξης. Αυτό που κάνουν είναι παράνομο κι επειδή το γνωρίζουν, φρόντισαν να βρουν νομικές στηρίξεις.

• Διατελέσατε πρόεδρος του Σύριζα. Πιστεύατε ποτέ ότι αυτό το κόμμα θα εξελισσόταν σε αυτό που είναι σήμερα; Εκφράζει σήμερα την Αριστερά και τις αρχές του κόμματος που υπήρξε;
Ο Σύριζα δεν εκφράζει ούτε την Αριστερά, ούτε το Κέντρο, ούτε την Δεξιά. Εκφράζει απλώς, το πιο χυδαίο ξεπούλημα που έχει γίνει στην χώρα μας. Ούτε εγώ μπορούσα να το διανοηθώ αυτό, ούτε κανείς από τον Σύριζα, ίσως ούτε και εκτός Σύριζα. Και ποτέ άλλοτε ακόμη και οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι του Σύριζα στις κριτικές που έκαναν, δεν είχαν προβλέψει αυτή την ‘κατάντια’. Η οποία κατάντια κατά την γνώμη μου επισύρει και ποινικές ευθύνες από την στιγμή που η κυβέρνηση έχει προβεί σε μια αντισυνταγματική πράξη. Το άρθρο 106 του Συντάγματος, προβλέπει τον οικονομικό ρόλο του κράτους και τις σχέσεις μεταξύ Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα όπου ούτε καν μπορεί να σχετιστεί με την εκποίηση της κρατικής περιουσίας. Όλα αυτά γίνονται μόνον για να κρατηθεί ο κ. Τσίπρας, ο κ. Βούτσης, ο κ. Παππάς, ο κ. Φλαμπουράρης και όλα αυτά τα διαπρεπή πρόσωπα των οποίων γνωρίζουμε τον βίον και την πολιτεία τους, στην εξουσία.
• Βλέπω ότι ασκείτε μια σκληρή κριτική σε πρώην συντρόφους σας, ανθρώπους που γνωρίζετε καλά. Ωστόσο, διαβλέπετε εναλλακτική πρόταση για την διακυβέρνηση της χώρας; Οι εκλογές θα μπορούσαν να είναι λύση, ή ο ανασχηματισμός για παράδειγμα;
Το να λες σε μια χώρα που βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση όπως η Ελλάδα, ότι δεν υπάρχιε λύση είναι σαν να της λες να πάει να αυτοκτονήσει. Ουσιαστικά η αποδοχή αυτών των επιλογών οι οποίες εκφράζουν τον πιο ακραίο τρόπο από την κυβέρνηση Τσίπρα, οδηγούν σε καταστροφή της χώρας. Φυσικά και υπάρχει λύση. Όπως υπήρχε λύση σε όλες τις χώρες που βρέθηκαν σε αυτή την θέση σαν την δική μας. Απλώς, επειδή δεν εφαρμόζεται αυτή η λύση, η Ελλάδα βρίσκεται σε μια παρατεταμένη εντεινομενη ύφεση που την έχει φέρει σε κατάσταση πλήρους υποτέλειας και μετατροπή της σε ένα είδος ‘αποικίας’ μέσα σε ευρωπαϊκό έδαφος. Και αυτή η λύση είναι πολύ απλή. Μεγάλη ρευστότητα, νόμισμα που θα μπορεί να κάνει παραγωγική την οικονομία, να αυξήσει τις εξαγωγές, να μειώσει τις εισαγωγές: είναι το κράτος-επενδυτής, με αυξημένους μισθούς και συντάξεις, με μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη. Αυτό το σύστημα είχαν εφαρμόσει οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ρωσία και άλλες χώρες. Μόνον η Ελλάδα δεν τα εφαρμόζει.
• Πώς κρίνετε την στάση του Πάνου Καμμένου σε αυτή την κυβέρνηση;
Εντάξει, θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρόκειται για κωμωδία. Αλλά δεν είναι πια έτσι. Έχει γίνει τραγωδία. Όταν λέει ότι τα φορολογικά μέτρα για τα νησιά είναι ένα έγκλημα και τα ψήφισε, δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Μιλάμε από την μια μερά για σχιζοφρένεια αλλά και για πλήρη παρακμή αυτής της διεφθαρμένης κυβέρνησης συνεργασίας. Ένα κόμμα που προέρχεται από την Αριστερά με ένα κόμμα που έχει πολλές φορές ακροδεξιές θέσεις. Πιστεύω ότι και ο κ. Καμμένος και ο κ. Τσίπρας, έχουν έρθει σε πλήρη σύγκρουση με τα συμφέροντα του λαού και ειλικρινά απορώ πώς μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου της περασμένης Κυριακής, οι βουλευτές Δωδεκανήσων του Σύριζα, μπορούν να εμφανιστούν στα νησιά! Ειλικρινά απορώ…

• Είναι γεγονός πάντως ότι οι βουλευτές Δωδεκανήσου του Σύριζα έχουν ψηφίσει και άλλα νομοθετήματα που έρχονται ενάντια στα συμφέροντα των νησιωτών, όπως η κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ, οι αυξήσεις στους φόρους για τον Τουρισμό. Όλα όσα καταστρέφουν την οικονομία των νησιών.

Το φοβερό γι’ αυτούς δεν είναι μόνο το τι έχουν κάνει. Είναι ότι δεν έχουν την αξιοπρέπεια να παραιτηθούν. Να φύγουν δηλαδή με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια και να πουν ότι εγκλημάτισαν εναντίον του λαού. Είμαι νησιώτης και καταλαβαίνω τις επιπτώσεις που θα έχουν τα μέτρα αυτά στην οικονομική δραστηριότητα των νησιών.
• Πιστεύετε ότι η Νέα Δημοκρατία θα καταφέρει να καρπωθεί από τις απώλειες της νυν συγκυβέρνησης;
Δεν ξέρω αν η Ν.Δ. θα το καταφέρει. Εδώ μιλάμε για μια έσχατη εθνική προδοσία η οποία συντελείται από τη νυν συγκυβέρνηση. Όσον αφορά όμως τις πολιτικές αυτού του κόμματος, δεν έχουν και μεγάλες διαφορές από αυτά που κάνει ο Σύριζα. Εξάλλου προηγούμενα νομοσχέδια η Ν.Δ. τα έχει στηρίξει.
• Πώς βλέπετε την στάση των δανειστών μας; Απέναντι σε κάθε κυβέρνηση της Ελλάδας πάντως, παίζουν το δικό τους παιχνίδι. Και στην προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, φρόντισαν να τραβήξουν το ‘χαλί’ μόλις ήταν η ώρα…
Εκεί είναι και η πηγή του προβλήματος. Οι δανειστές μας, κάνουν κάτι πάρα πολύ απλό. Βάζουν σε προτεραιότητα το δικό τους συμφέρον σε σχέση με το συμφέρον της Ελλάδας. Η όλη συνταγή που εφαρμόστηκε από την περίοδο του Γιώργου Παπανδρέου έως σήμερα, ουσιαστικά έχει ως μέλημά της να δώσει το σήμα στις διεθνείς αγορές ότι εάν μια χώρα έχει πρόβλημα, ο μηχανισμός αυτός σπεύδει να διαπομπεύσει δημοσίως την χώρα προσπαθώντας να την πειθαρχήσει. Πάντως και οικονομολόγοι κλάσεως, δεν μπορούν να κατανοήσουν για ποιον λόγο εφαρμόζεται μια πολιτική τόσο ζημιογόνα από την ευρωπαϊκή ένωση.

• Κύριε Αλαβάνο, τι περιμένουμε από εσάς; Ποια θα είναι η επόμενη κίνησή σας;
Στο ‘Σχέδιο Β’ κινούμεθα σε δύο κατευθύνσεις. Η μία είναι να παρουσιάσουμε την εναλλακτική λύση. Υπάρχει αυτή η λύση, το ξέρει και ο κόσμος ότι υπάρχει αυτή η λύση αν και τον έχουν τρομοκρατήσει ότι δεν υπάρχει τίποτε. Δηλαδή, όλοι φοβούνται ότι εάν βγούμε από το Ευρώ θα καταστραφούμε, την στιγμή που ζούμε αυτή την καταστροφή, σήμερα. Βλέποντας τα νέα φορολογικά μέτρα, το ασφαλιστικό, το θέμα της δημόσιας περιουσίας καταλαβαίνουμε ότι ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα φτάναμε έως εδώ. Το δεύτερο είναι η αναγκαία συγκέντρωση όλων των δυνάμεων -όχι απαραίτητα των πολιτικών δυνάμεων. Μιλάω για συγκέντρωση προσωπικοτήτων από όλους τους χώρους. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούμεθα. Έχουμε ήδη μια συνεργασία με την ΛΑΕ αλλά στόχος μας είναι να μπορέσουμε να συσπειρώσουμε ένα πολύ ευρύτερο χώρο, που θα κινείται πολύ πέρα από την Αριστερά ώστε να προωθήσουμε την εναλλακτική μας πρόταση.



 Πηγή: dimokratiki

Ο επιθετικός του Ολυμπιακού Άλαν Πουλίδο, σύμφωνα με μέσα ενημέρωσης του Μεξικού, απήχθη το βράδυ του Σάββατου στην πόλη Βικτόρια της πολιτείας Ταμαουλίπας, από όπου κατάγεται. Έκτοτε αγνοούνται τα ίχνη του και η οικογένεια του απευθύνθηκε στις αρχές του Μεξικό δηλώνοντας εξαφάνιση.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο Άλαν Πουλίδο, που έφυγε για την πατρίδα του μετά την ολοκλήρωση των αγωνιστικών υποχρεώσεων των ερυθρολεύκων, απήχθη ενώ επέστρεφε με το αυτοκίνητό του από ένα πάρτι μαζί με τη σύντροφό του.

Μεξικανικά μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν πως οι δράστες ήταν συνολικά έξι και αφού του έκλεισαν το δρόμο, του επιτέθηκαν, τον έβαλαν μέσα σε ένα μικρό φορτηγάκι και εξαφανίστηκαν. Οι δράστες αρχικά απήγαγαν και τη συντροφό του, την οποία ωστόσο στη συνέχεια την άφησαν ελεύθερη. 

Ο τηλεοπτικός σταθμός «Milenio» επικοινώνησε με τον αδερφό του Πουλίδο, ο οποίος επιβεβαίωσε την εξαφάνιση του παίκτη. Την είδηση της εξαφάνισης επιβεβαίωσε στη συνέχεια και ο εισαγγελέας της περιοχής, αλλά και η ΠΑΕ Ολυμπιακός μετά από επικοινωνία με την οικογένειά του ποδοσφαιριστή.

Η αστυνομία έχει εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για να βρει τον ποδοσφαιριστή και τους απαγωγείς του. Προς το παρόν δεν υπάρχουν πληροφορίες για την ταυτότητα των δραστών ή για πιθανά λύτρα που έχουν ζητήσει για την απελευθέρωσή του Μεξικανού επιθετικού.



πηγή tvxs

Μερικές πρώτες σκέψεις για το πόρισμα της επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής  

Γράφει ο Χρήστος Ρέππας

Το κίνημα που, εδώ και τριάντα χρόνια, μετασχημάτιζε το σχολείο προς μια πανομοιότυπη κατεύθυνση  τώρα μπορεί να γίνει κατανοητό στη θλιβερή ιστορική του αλήθεια. Κάτω από τη διπλή επίκληση «εκδημοκρατισμού της εκπαίδευσης» (πρόκειται για απόλυτο ψεύδος)  και την αναγκαία προσαρμογή στον σύγχρονο κόσμο (εδώ έχουμε μισή αλήθεια), αυτό που καθιερώνεται μέσα απ’ όλες αυτές τις εξίσου άθλιες μεταρρυθμίσεις είναι το σχολείο του Ολοληρωτικού Καπιταλισμού, δηλ. το σχολείο ως μία από τις αποφασιστικές λογισμικές βάσεις αφετηρία για τις πιο μεγάλες Πολυεθνικές Εταιρείες – από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε σε γενικές γραμμές η διαδικασία αναδιάρθρωσής τους -ώστε να διεξάγουν με όλη την επιθυμητή αποτελεσματικότητα τον παγόσμιο οικονομικό πόλεμο του 21ου αιώνα.
Ζαν Κλωντ Μισεά: Η Εκπαίδευση της Αμάθειας , εκδ. ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ σελ. 34

Το κείμενο που παρουσιάζει η Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής για τα προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης δεν έχει τίποτα το πρωτότυπο και το ουσιαστικό να πει. Σε επιγραμματική διατύπωση, χωρίς καμιά ουσιαστική τεκμηρίωση και αναφορά σε επιστημονική βιβλιογραφία απλά επαναλαμβάνει τα ιδεολογήματα και τις κατευθύνσεις των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων και των υπερεθνικών μηχανισμών του κεφαλαίου (Ε.Ε, Ο.Ο.Σ.Α, Παγκόσμια Τράπεζα) για την άσκηση νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής πολιτικής. Η πολιτική και ιδεολογική του σημασία είναι ότι υιοθετεί πλήρως τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα και τις αρχές του Ο.Ο.Σ.Α για την εκπαίδευση. Εξάλλου η πολιτική συνεργασία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –  ΑΝΕΛ με  τον συγκεκριμένο οργανισμό ξεκινά από την πρώτη περίοδο της εξουσίας της με τη συνάντηση Α.Τσίπρα – Α. Γκουρία και την ανοιχτή έκφραση θαυμασμού από πλευράς του σημερινού πρωθυπουργού για την εργαλειοθήκη του συγκεκριμένου οργανισμού.

Ο ρόλος του Ο.Ο.Σ.Α είναι γνωστός τις τελευταίες δεκαετίες για την προώθηση εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων με βασικό υπόβαθρο τον προσανατολισμό του σχολείου στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής αγοράς και κερδοφορίας , την ιδιωτικοποίηση των λειτουργιών της εκπαίδευσης και την υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, των μορφωτικών δικαιωμάτων μαθητών και φοιτητών και τη νεοσυντηρητική κηδεμόνευση της μαθησιακής διαδικασίας με σκοπό την επιβολή συγκεκριμένων δεξιοτήτων και εργαλειακών γνώσεων, μέσω του προγράμματος PISA. Με μεθοδολογικό υπόβαθρο, σε σταθερή βάση, τη θεωρία του «ανθρώπινου κεφαλαίου» θεωρεί την εκπαίδευση ως θεμελιώδη μηχανισμό της οικονομικής (καπιταλιστικής) μεγέθυνσης και προτείνει τη διαμόρφωση εκπαιδευτικής διαδικασίας με βάση αυτόν τον προσανατολισμό. Έτσι η σχολική αλλά και ευρύτερα η συνολική εκπαίδευση έχει τα χαρακτηριστικά μιας επένδυσης και το οικονομικά παραγωγικό συστατικό της σχολικής παιδείας   σύμφωνα με τον θεμελιωτή της θεωρίας είναι η επένδυση  σε ειδικότητες και γνώσεις, οι οποίες παράγουν  τα μελλοντικά κέρδη και συνεπώς έχει τα χαρακτηριστικά μιας επένδυσης σε οποιαδήποτε άλλα παραγωγικά αγαθά[1].

Σ’ αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο αρχών η »Αριστερά» του γ’ μνημονίου  βρήκε  τον σχεδιαστή και οργανωτή του πλαισίου της εκπαιδευτικής της μεταρρύθμισης. Αλλά και ούτε σ’ αυτό το σημείο πρωτοτυπεί. Η παρουσία του Ο.Ο.Σ.Α στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα βρίσκεται πίσω από κρίσιμες στιγμές επιβολής από την πλευρά των διαφόρων μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων νεοσυντηρητικών λογικών στο εκπαιδευτικό σύστημα, όπως ήταν η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1997 και η θεσμοθέτηση του μνημονιακού νόμου 3848/ 2010, επί Υπουργίας  Α. Διαμαντοπούλου. Ήδη από το 1996 ο Ο.Ο.Σ.Α θα θέσει στο στόχαστρο τη δημόσια χρηματοδότηση του  ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος στο  με το πρόσχημα της ανεπάρκειας των δημοσίων δαπανών: «Σε ό,τι αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση κάποια συμμετοχή των γονέων στα δίδακτρα και τα άλλα έξοδα  – ανάλογα με το εισόδημά τους – δεν φαίνεται  αδιανόητη στους εξεταστές» [2], ενώ θα καταγγείλει «τη μηχανιστική κοινωνική ισότητα όσον αφορά τα δικαιώματα των μαθητών και των φοιτητών σε δωρεάν βιβλία και σίτιση …   και ως  εκ τούτου οι νέοι  εθίζονται πρώιμα στις προϋποθέσεις  ενός συστήματος επιχορηγήσεων που στέκεται εμπόδιο σε κάθε αποτελεσματική μορφή διδασκαλίας, εκμάθησης και αξιολόγησης, που δεν βοηθά στην ανάπτυξη πιο εκλεπτυσμένων μορφών ατομικής πρωτοβουλίας» [3]. 

Το 2011, και ενώ η χώρα βρίσκεται κάτω από καθεστώς βρίσκεται κάτω από καθεστώς εξευτελιστικής επιτροπείας των δανειστών και η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας έχει καθαρόαιμο νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό, ο Ο.Ο.Σ.Α θεωρεί ότι το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα είναι το κατάλληλο για μια επιθετική εκπαιδευτική πολιτική που θα σαρώσει κάθε κοινωνικό δικαίωμα στην εκπαίδευση , θα προωθήσει την ιδωτικοποίηση των λειτουργιών της και θα συντρίψει κάθε ριζοσπαστική αντίσταση σ’ αυτές τις πολιτικές.

Με την έκθεση που παρουσιάζεται το 2011[4],  στο στόχαστρο του Ο.Ο.Σ.Α μπαίνει η αναλογία μαθητών – εκπαιδευτικών, το ωράριο εργασίας των εκπαιδευτικών, προτείνεται η συγχώνευση και η κατάργηση σχολικών μονάδων, κάθε βαθμίδα του εκπαιδευτικού συστήματος πρέπει ν΄αναλάβει την ευθύνη για την αποδοτική χρήση των πόρων του, η πρόσληψη των εκπαιδευτικών σε επίπεδο σχολείου από τον διευθυντή, ο οποίος σύμφωνα με την έκθεση πρέπει να λειτουργεί πλέον ως διοικητικός και οικονομικός μάνατζερ, επίθεση στη μονιμότητα της εργασίας του εκπαιδευτικού προσωπικού, ενώ ως ανασχετικοί παράγοντες στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όπως την οραματίζεται το αστικό -τεχνοκρατικό κατεστημένο του οργανισμού, είναι το ισχυρό πνεύμα κοινωνικής δικαιοσύνης που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία, η περιορισμένη παράδοση που υπάρχει σε ιδιωτικούς φορείς για την εξυπηρέτηση δημόσιων σκοπών, τα ισχυρά εργατικά συνδικάτα, το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι όπως εντοπίζεται στις διατάξεις του Συντάγματος (άρθρο 12), οι απεργίες και οι διαδηλώσεις εναντίον των απειλών για τα εργασιακά δικαιώματα. Το κείμενο της Έκθεσης θα ολοκληρώσει  με δύο προτάσεις, χαρακτηριστικές της νεοφιλελεύθερης λογικής του: την αξιολόγηση των μαθησιακών αποτελεσμάτων των σχολείων μέσω αξιολόγησης των μαθητών σε εθνικό επίπεδο και την ελεύθερη επιλογή σχολείου από τους γονείς, μετασχηματίζοντας την εκπαίδευση σε μια ιδιωτική – καταναλωτική πρακτική.

Σε ένα τέτοιο κείμενο, μ’ αυτό τον ακραίο αντικοινωνικό και αντιεκπαιδευτικό προσανατολισμό, η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας τη μόνη αντίρρηση που βρήκε να προβάλει είναι ότι απλώς περιέχει παλιά και παρωχημένα δεδομένα και ότι συνεπώς αυτό που χρειάζεται είναι η επικαιροποίησή του με τα σύγχρονα δεδομένα, αφήνοντας στο απυρόβλητο το νεοσυντηρητικό πλαίσιο αρχών του, για το οποίο όπως έδειξαν και οι σχετικές δηλώσεις του βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος Αλ. Τριανταφυλλίδη αλλά και τα κείμενα πορίσματα της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και του Εθνικού και Κοινωνικού  Διαλόγου γοητεύουν αρκετά  και βρίσκουν ευνοϊκή υποδοχή στο πολιτικό περιβάλλον της νεομνημονιακής «Αριστεράς».

Η επιλογή του Ο.Ο.Σ.Α ως σχεδιαστή εκπαιδευτικών αλλαγών στην ελληνική πραγματικότητα μαρτυρεί όχι μόνο την ιστορική αφασία και τον πολιτικό καιροσκοπισμό του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου αλλά κυρίως το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον διαβεί οριστικά τον Ρουβίκωνα και στα θέματα της εκπαίδευσης και αποτελεί  εκφραστή,  της αστικής – μνημονιακής πολιτικής . και σ’ αυτό το πεδίο. Με τα κείμενα που έχουν εκδοθεί από την Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και την  Έκθεση – συνόψιση των συμπερασμάτων του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου φανερώνεται ότι η στροφή αυτή αποκρυσταλλώνεται ιδεολογικά και πολιτικά ,  κάθε άλλο παρά συγκυριακή είναι και ότι θα έχει μόνιμο χαρακτήρα.

Η υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας για την εκπαίδευση στο συγκεκριμένο κείμενο αλλά και σε  άλλα της Επιτροπής του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία  έχει ως βάση της  τη λεγόμενη αυτονομία της σχολικής μονάδας, εισηγείται την αποκέντρωση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος  τόσο σε διοικητικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο περιεχομένου με τον προσανατολισμό του σχολικού προγράμματος,  και με  την πρόταση ιδιωτικοποιημένων σχημάτων χρηματοδότησης τα οποία δικαιολογούνται στο όνομα των σημερινών προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής  αλλά είναι ξεκάθαρο από τη συνολική ανάγνωση του κειμένου ότι υποκρύπτουν μια συνολικότερη αντίληψη μετασχηματισμού για τι πρέπει να είναι στις σημερινές συνθήκες η εκπαίδευση: τη βλέπουν, με βάση αυτά που προτείνουν ως μια ιδιωτική- καταναλωτική πρακτική και ανταλλακτική αξία , το κόστος της οποίας είναι ατομική ευθύνη αυτών που εκπαιδεύονται.

Έχει μια ιδιαίτερη πολιτική σημασία για το πώς κατανοείται και παρουσιάζεται από τους συντάκτες του κειμένου η κοινωνική λειτουργία της εκπαίδευσης. Παρουσιάζεται αφηρημένα με αταξικό τρόπο ως θεσμός που συμβάλλει γενικά και αόριστα στην ανάπτυξη της κοινωνίας, χωρίς να ξεκαθαρίζεται το είδος των κοινωνικών(καπιταλιστικών) σχέσεων στα πλαίσια των οποίων ξεδιπλώνεται η εκπαιδευτική διαδικασία. Για να δικαιολογηθεί ο καθεστωτικός χαρακτήρας των εκπαιδευτικών επιλογών της σημερινής κυβέρνησης υιοθετείται μια εντελώς ρηχή, θετικιστική και κυρίως αταξική αντίληψη για το χαρακτήρα και τη λειτουργία της εκπαίδευσης.

Το κείμενο στο σημείο αυτό είναι μια ολοκληρωτική αποκοπή από τον πολιτισμό και τη σκέψη της Αριστεράς, κινείται σε ιδεολογική και μεθοδολογική αντιπαλότητα με τη μαρξιστική θεωρία της εκπαίδευσης,  είναι περισσότερο μια τεχνοκρατική ανάγνωση της ελληνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας  που  απηχεί τον τρόπο σκέψης των γραφειοκρατών των Βρυξελλών και του Ο.Ο.Σ.Α.

Ο ιδεολογικός και αξιακός ορίζοντας του κειμένου είναι  ο ίδιος  ο καπιταλισμός  στη διεθνοποιημένη  εκδοχή του , αναπτύσσεται σ’ αυτό μια εργαλειακή και  επιφανειακή ανάλυση με στόχο τη συμβολή της εκπαίδευσης στην επίλυση προβλημάτων της καπιταλιστικής οικονομίας, θυσιάζοντας την μορφωτική προοπτική των λαϊκών στρωμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κείμενο επικεντρώνει στην έννοια της »αυτονομίας»  και της »αποκέντρωσης» των εκπαιδευτικών θεσμών , όπως όλες οι τεχνοκρατικές αναλύσεις των πολιτικών οργανισμών του κεφαλαίου. Η υιοθέτηση των όρων » αυτονομία», «αποκέντρωση», «κοινωνία της γνώσης» στην κυρίαρχη παιδαγωγική σκέψη και εκπαιδευτική ανάλυση αντανακλά ένα μεγάλο εύρος μετασχηματισμών στο πώς γίνεται αντιληπτός ο ρόλος της εκπαίδευσης σε συνθήκες διεθνοποίησης του κεφαλαίου. Η εκπαίδευση και η επιστήμη οφείλουν να υπηρετούν την αποδοτικότητα του συστήματος, γιατί στα πλαίσια της μεταμοντέρνας αντίληψης για το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων[5], που αποτελεί και τη θεωρητική βάση αυτών των απόψεων, δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από τον ορίζοντα των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής.

Η εξουσιαστική αφασία και η όλο και περισσότερο κομφορμιστική σκέψη που διακρίνει τη σημερινή νεομνημονιακή «αριστερά», η πολιτική της πρόσδεση στα συμφέροντα των δανειστών και του ελληνικού κεφαλαίου, την κάνει να αφομοιώνει όχι μόνο τους στόχους και τους προσανατολισμούς των κυρίαρχων εκπαιδευτικών πολιτικών  αλλά και το εννοιολογικό σύμπαν που δικαιολογεί την ύπαρξή τους.

ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ: Ανοίγοντας το σκηνικό της ιδιωτικοποίησης  στην εκπαίδευση

Σύμφωνα με τους συντάκτες του κειμένου: «η τελευταία εικοσαετία σημαδεύτηκε από μεγάλες αλλαγές στον τομέα της εκπαίδευσης στη μεγάλη πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών. Οι αλλαγές αυτές οδήγησαν σε μια διεύρυνση εκπαιδευτικών πολιτικών ευνοούσαν την αυτονομία της σχολικής μονάδας … η έννοια της αυτονομίας της σχολικής μονάδας αποτελεί τη βασική αρχή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης  η οποία διαρθρώνεται κατά τους συντάκτες της έκθεσης σε τρεις τομείς: α. παιδαγωγική  αυτονομία β. διοικητική αυτονομία γ. οικονομική αυτονομία.» 

Η τελευταία »αφορά τη δυνατότητα που δίνεται στη σχολική μονάδα να διαχειριστεί τους πόρους της ή  και ν’ αναζητήσει νέους». Η αόριστη αναφορά στις εκπαιδευτικές αλλαγές στον ευρωπαϊκό χώρο την τελευταία εικοσαετία, χωρίς καμιά επισήμανση του πολιτικού και ιδεολογικού πρόσημου αυτών των αλλαγών αλλά κυρίως, χωρίς καμιά αναφορά στ’ αποτελέσματά τους, αποσκοπεί στην άκριτη αποδοχή αυτών των αλλαγών και κυρίως στην αποφυγή οποιασδήποτε συζήτησης για τα  καταστροφικά τους αποτελέσματα. Οι συντάκτες αποσιωπούν το γεγονός ότι οι αλλαγές αυτές πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης – νεοσυντηρητικής  ηγεμονίας  με κυρίαρχα τα παραδείγματα της Μ. Βρετανίας (1988) και των προτάσεων –  παρεμβάσεων του Ο.Ο.Σ.Α για τον ευρωπαϊκό χώρο. Οι συντάκτες του κειμένου  αποφεύγον να μιλήσουν συγκεκριμένα  για τα παραδείγματα που θέλουν να προβάλλουν , γνωρίζοντας ότι το αντίθετο δεν θα εξασφάλιζε την θετική εικόνα που θέλουν για τα αγοραία οργανωτικά σχήματα διοίκησης της εκπαίδευσης που προτείνουν.

Η ανοιχτή εγκατάλειψη της δημόσιας χρηματοδότησης της εκπαίδευσης, προκειμένου ο κρατικός προϋπολογισμός  να χρηματοδοτεί τις απαιτήσεις των δανειστών και την κερδοφορία του κεφαλαίου, αναγκάζει όλους τους  εισηγητές των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων να προτείνουν μεθόδους που έχουν να κάνουν με την ιδιωτικοποίηση του κόστους της εκπαιδευτικής λειτουργίας. Όσο κι αν αυτό δικαιολογείται κάτω από το βάρος της κρίσης και των πολιτικών της δημοσιονομικής προσαρμογής του Δ.Ν.Τ και της Ε. Ε , που η νεομνημονιακή »αριστερά» συνειδητά αποδέχεται και με συνέπεια προωθεί σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, στην πραγματικότητα  κάθε άλλο παρά συγκυριακό είναι το ζήτημα. Η κρίση είναι η ιστορική ευκαιρία για ν’ απαλλαγούν  το κεφάλαιο και το αστικό κράτος από τα έξοδα αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στο χώρο της εκπαίδευσης, να απαλλαγούν  από κοινωνικές δαπάνες   που συσχετισμός κοινωνικών δυνάμεων μιας άλλης εποχής (κράτος πρόνοιας –  μαζική παραγωγή,  κεϋνσιανή διαχείριση του καπιταλισμού) τους επέβαλε να καταβάλλουν.

Στις σημερινές συνθήκες  η οργανωτική αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος μέσα από σχήματα διοικητικής αποκέντρωσης και οικονομικής και παιδαγωγικής αυτονομίας αποσκοπεί στην απαλλαγή του αστικού κράτους από τα βαρίδια της χρηματοδότησης κοινωνικών δαπανών. Δεν αποσκοπεί σε μια πιο ελεύθερη , μη κηδεμονευόμενη εκπαιδευτική διαδικασία από το καπιταλιστικό κράτος ούτε στο πολυδιαφημιζόμενο άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία,  Με την ιδεολογική  αυτή διαστροφή θέσεων  του κινήματος της Νέας Αγωγής  το άνοιγμα του σχολείου είναι προς τα κυρίαρχα κοινωνικά συμφέροντα και θεσμοθετείται η ισχυρή εξάρτηση του απ’ αυτά. Είναι στην κυριολεξία υποταγή σ’ αυτά προκειμένου να εξασφαλιστεί η οικονομική του επιβίωση.

Θα ήταν μεγάλη αυταπάτη να θεωρήσει αλλαγές στο πλαίσιο διοίκησης της εκπαίδευσης όπως η αποκέντρωση και η αυτονομία της σχολικής μονάδας ως αποδέσμευση από τον συγκεντρωτικό κρατικό έλεγχο. Αντίθετα αυτού του τύπου οι «μεταρρυθμίσεις συνδέονται  με τις αλλαγές των μορφών, του ρόλου και του έργου του κράτους και αποτελούν τμήμα τους… Πρόκειται για αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο το κράτος εκτελεί το έργο του και υλοποιεί τους στόχους του… Με πολύ απλούς όρους πρόκειται για μετατόπιση από την κυβέρνηση στη διακυβέρνηση μέσω διατύπωσης στόχων, ελέγχου και χρήσης εμπλεκομένων και φορέων»[6].

Ένας τέτοιος  τύπος κρατικού ελέγχου καθιστά απλή αυταπάτη τις διακηρύξεις του κειμένου  ότι μέσα από την αποκέντρωση του υφιστάμενου εκπαιδευτικού συγκεντρωτικού συστήματος και την αρτιότερη οργάνωση της διοίκησης θα έχουμε ένα δημοκρατικό τρόπο λήψης των αποφάσεων, ισόρροπη και ολόπλευρη ανάπτυξη των μαθητών, ενίσχυση της ισότητας και άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων » (σελ. 19) ή ότι  η αυτόνομη σχολική μονάδα συνιστά δημοκρατικό πλαίσιο διαδικασιών και λειτουργίας ή ότι η αυτοαξιολόγηση μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός βελτίωσης του εκπαιδευτικού συστήματος, όταν η κυρίαρχη πολιτική στην εκπαίδευση θα κινείται με βάση τη λιτότητα και τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, θα προκρίνει ως λύσεις την ιδιωτικοποίηση των λειτουργιών της εκπαίδευσης, τη μείωση του προσωπικού, την εντατικοποίηση της εργασίας  και την ένταση της ταξικής επιλογής και διαφοροποίησης του μαθητικού πληθυσμού.

Η εκπαίδευση πλέον από ένα συλλογικό κοινωνικό δικαίωμα (έστω και σε περιορισμένα πλαίσια) μετατρέπεται σε μια ιδιωτική – καταναλωτική υπόθεση και είναι κυρίως ατομική ευθύνη των εκπαιδευόμενων.

Μια τελευταία παρατήρηση είναι ότι το κείμενο έχει μια εκπληκτική ομοιότητα όρων και διατυπώσεων ακόμα και σε γλωσσικό επίπεδο με προηγούμενα κείμενα εκπαιδευτικής πολιτικής για τα θέματα που θίγει. Δεν γνωρίζω αν έχουν χρησιμοποιηθεί και πώς προηγούμενα κείμενα που αφορούν την εκπαιδευτική πολιτική. Στην πιστή αναπαραγωγή αυτών των απόψεων εγώ αποδίδω μόνο πολιτική και ιδεολογική σημασία και βλέπω τη συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών στην εκπαίδευση αλλά και τη διάθεση της σημερινής νεομνημονιακής »αριστεράς» να υλοποιήσει την καπιταλιστική ορθολογικότητα στην εκπαίδευση σε κρίσιμα σημεία, εκεί που μέχρι τώρα οι παραδοσιακές αστικές δυνάμεις απέτυχαν.

……………………………………………………………………………………………………………………………………..

 [1]  Th.Shultz , Η οικονομική  αξία της Εκπαιδεύσεως, εκδ Παπαζήση, Αθήναι  1972
σελ. 46

 [2] Ο.Ο.Σ.Α, Επισκόπηση του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συστήματος, Έκθεση Εμπειρογνωμόνων  , ,  εκδ. Υ.Π.Ε.Π.Θ ,  Αθήνα  1996 , σελ  14

 [3]  Ο.Ο.Σ.Α,  Επισκόπηση του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συστήματος , οπ. παρ. σελ. 16

 [4] Ο.Ο.Σ.Α, Καλύτερες επιδόσεις και Επιτυχείς Μεταρρυθμίσεις στην Εκπαίδευση. Προτάσεις για την Εκπαιδευτική Πολιτική στην Ελλάδα , ISBN 978 – 92 -64 -11957-4

 [5] Βλ. γι’ αυτό το ζήτημα  Π.Παυλίδης, Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ, περιοδικό ΟΥΤΟΠΙΑ, τεύχος 80, Μάιος-Ιούνιος 2008

[6] S.Ball and D.Youdell, H Kρυφή  ιδωτικοποίηση   στη Δημόσια  Εκπαίδευση, Ι.Π.Ε.Μ  – Δ.Ο.Ε, Αθήνα