Αποστόλης Στασινόπουλος

Σε πρόσφατο άρθρο-γνωμοδότησή του, ο Νίκος Αλιβιζάτος διακεκριμένος συνταγματολόγος του Κέντρου, υποστηρίζοντας την αντισυνταγματικότητα του νόμου Παππά έγραφε: «Σε αυτό το πλαίσιο, ύστερα από την άρνηση της αντιπολίτευσης να συναινέσει στην ανάδειξη των νέων μελών του Ε.Σ.Ρ, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν θα μπορούσε να ανεχθεί μια επ’ αόριστον διακοπή του άμεσου κρατικού ελέγχου στη ραδιοτηλεόραση. Κάτι τέτοιο ισχύει σε κάθε περίπτωση που η δράση μιας ανεξάρτητης αρχής κρίνεται απολύτως αναγκαία». Συνεχίζοντας δήλωνε πως «δεν μπορεί να προβληθεί σοβαρά η ύπαρξη μιας τέτοιας άμεσης ανάγκης ως δικαιολογητικός λόγος για τη μεταφορά της συνταγματικά κατοχυρωμένης αρμοδιότητας του Ε.Σ.Ρ. στον αρμόδιο υπουργό». Καταλήγοντας, εξέφρασε πως «σύμφωνα με την πάγια νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων, η επίκληση της συνδρομής έκτακτων περιστάσεων ή εξαιρετικώς επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας ως δικαιολογητικού λόγου για τη λήψη έκτακτων μέτρων, δεν ελέγχεται δικαστικά. Και αυτό γιατί η σχετική εκτίμηση θεωρείται ότι ανάγεται στη σφαίρα της πολιτικής ευθύνης των οργάνων που κατά το Σύνταγμα ασκούν την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, σύμφωνα με τη θεωρία του αποκαλούμενου «δικαίου της ανάγκης».(1)

Ο κ. Αλιβιζάτος έκανε σαφές ουσιαστικά το εξής: η κρίση του ΣτΕ δεν δεσμεύει με κανέναν άλλο τρόπο, παρά μόνο σε έναν έσχατο βαθμό πολιτικά, το κοινοβούλιο ή την κυβέρνηση να νομοθετήσει στα όρια του συντάγματος ή παραβαίνοντας αυτό, επικαλούμενη-ο μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Ο Κ. Δουζίνας σε άρθρο του την Παρασκευή στην Εφημερίδα των Συντακτών, επιχειρεί να πολιτικοποιήσει τις αποφάσεις του ΣτΕ αναδεικνύοντας την δυσδιάκριτη τομή μεταξύ νομικού και πολιτικού σε αυτές τις περιπτώσεις, με σκοπό να δικαιολογήσει και να νομιμοποιήσει το νόμο Παππά με βάση το δίκαιο της ανάγκης. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως το «ΣτΕ έκρινε ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν συνταγματικό παρά τα ισχυρά επιχειρήματα εναντίον του επειδή η οικονομική κρίση το έκανε αναγκαίο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η πολιτική απόφαση κυβέρνησης και Βουλής γίνεται νομικά δεκτή» και κλείνει γράφοντας πως «προχθές η νομική ανοχή της ανάγκης δεν επαναλήφθηκε. Το Σύνταγμα είναι ό,τι είπε το ΣτΕ αλλά, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές απόψεις των δικαστών, η απόφαση αυτή είναι πολιτικά μονομερής».(2)

Πού εδράζεται τελικά το δίκαιο της ανάγκης; Πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει και ποια η σημασία του για το νόμο Παππά;

Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες έννοιες ανέκαθεν στο πολιτικό-νομικό πεδίο, της οποίας το σύγχρονο παράδειγμα αποτελεί αντικείμενο ευρείας συζήτησης και προβληματισμού είναι εκείνη της κατάστασης εξαίρεσης. Η δυσκολία ορισμού της καθώς και η αδυναμία στοιχειοθέτησης συνολικών θεωριών γύρω από την κατάσταση εξαίρεσης και τις σφαίρες εφαρμογής της, έγκειται στο γεγονός πως ακροβατεί μεταξύ πολιτικής και δικαίου. Το δίκαιο της ανάγκης αποτελεί μια στιγμή θεσμικής αποκρυστάλλωσης και μια εννοιολογική παραπομπή της γκρίζας αυτής κατάστασης στο δίκαιο.

Για να διασαφηνιστεί καλύτερα σ’ένα πρώτο επίπεδο η συγκεχυμένη έννοια της κατάστασης εξαίρεσης και να γίνουν όσο πιο κατανοητές είναι δυνατόν οι σημασίες που την περιβάλλουν, θα ήταν ορθό και αναγκαίο μάλιστα να φέρουμε στην επιφάνεια και να επεξεργαστούμε στοιχεία και λεπτομέρειες που την συνθέτουν. Όπως προαναφέρθηκε, η δυσκολία ορισμού της καθώς και το απροσδιόριστο έδαφος γύρω από αυτή, βασίζεται σε μια διαδεδομένη άποψη πως η κατάσταση εξαίρεσης  αποτελεί «σημείο ανισορροπίας ανάμεσα στο δημόσιο δίκαιο και το πολιτικό γεγονός»(3) και τοποθετείται σε «μια δυσδιάκριτη ζώνη, στην τομή του νομικού με το πολιτικό στοιχείο».(4)

Άξιο αναφοράς αποτελεί επίσης «η έκφρασηπλήρεις εξουσίεςμε την οποία χαρακτηρίζεται ενίοτε η κατάσταση εξαίρεσης και αναφέρεται στη διεύρυνση των κυβερνητικών εξουσιών και ιδίως στην παραχώρηση στην εκτελεστική εξουσία της δυνατότητας να εκδίδει πράξεις με ισχύ νόμου». Πάντως ο όροςπλήρεις εξουσίεςπροσδιορίζει έναν από τους πιθανούς τρόπους δράσης της εκτελεστικής εξουσίας κατά τη διάρκεια της κατάστασης εξαίρεσης, αλλά δε συμπίπτει με αυτήν. Αυτό καθίσταται σαφές από τη γαλλική νομική παράδοση που προέβλεπε πως «η εξουσία αναστολής του συντάγματος ανήκει στο κοινοβούλιο, κάτι που επικυρώθηκε και εντέλει με νόμο το Μάιο του 1877 καθορίζοντας ότι η κατάσταση πολιορκίας μπορούσε να κηρυχτεί μόνο με νόμο».(5)

Έπειτα, ένα ακόμη χαρακτηριστικό που προσεγγίζει καταφανώς την κατάσταση εξαίρεσης είναι «η αναστολή (ολική ή μερική) του δικαιϊκού συστήματος».(6) Κατατοπιστικά προς αυτή τη συνθήκη είναι τα λόγια του Σμιτ ο οποίος υποστηρίζει πως «στην κατάσταση εξαίρεσης το σύνταγμα μπορεί να αναστέλλεται ως προς την εφαρμογή του, δεν παύει όμως να ισχύει αφού η αναστολή του σημαίνει μόνο μία συγκεκριμένη εξαίρεση» και διατυπώνει την άποψη πως η συγκεκριμένη αυτή αναστολή του συντάγματος λαμβάνει χώρα «για να υπερασπιστεί την ύπαρξή του» ώστε να καταφέρει στο τέλος «να επιτρέψει την εφαρμογή του δικαίου».(7) Πιο λεπτομερειακά «η κατάσταση εξαίρεσης ορίζει, ένα καθεστώς δικαίου στο οποίο αφενός, ο κανόνας υφίσταται αλλά δεν εφαρμόζεται (δεν έχει «ισχύ») και αφετέρου, πράξεις που δεν έχουν ισχύ νόμου την αποκτούν».(8)

Μία ακόμα εξόχως ενδιαφέρουσα άποψη και σκέψη είναι εκείνη που έλκει την καταγωγή της από ένα λατινικό απόφθεγμα και προκρίνει πως «η ανάγκη νόμους δεν γνωρίζει» (necessitas legem non habut). H συγκεκριμένη ρήση όμως εμφανίζει μια πολυσημία καθώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί διττά, δηλαδή πρωτογενώς ως «η ανάγκη δεν αναγνωρίζει κανένα νόμο» και δευτερευόντως ως «η ανάγκη δημιουργεί τους δικούς της νόμους». Επιπρόσθετα, η πρώτη ερμηνεία του ρητού καταδεικνύει πως «εκείνος που σε περίπτωση ανάγκης ενεργεί εκτός νόμου δεν αποφασίζει για τον νόμο αλλά για την μεμονωμένη περίπτωση, για την οποία θεωρεί ότι το γράμμα του νόμου δεν πρέπει να τηρηθεί», ενώ η δεύτερη συνιστά πως «η αρχή σύμφωνα με την οποία η ανάγκη προσδιορίζει μια ασυνήθιστη κατάσταση στην οποία ο νόμος χάνει τη δεσμευτική του ισχύ – αυτή είναι η έννοια του ρητού (necessitas legem non habut) –μετατρέπεται στην αρχή σύμφωνα με την οποία η ανάγκη συνιστά κατά κάποιο τρόπο το έσχατο έρεισμα και την ίδια την πηγή του νόμου».(9)

Σε αυτό το σημείο αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ομολογουμένως ακραία θέση του Σάντι Ρομάνο πως «η ανάγκη δεν έχει νόμους, φτιάχνει νόμους -κατά μίαν άλλη συνηθισμένη έκφραση- πράγμα που σημαίνει ότι η ίδια αποτελεί μια καθεαυτό πηγή δικαίου. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η ανάγκη είναι η βασική, πρωταρχική πηγή δικαίου, έτσι ώστε, σε σχέση με αυτήν, οι υπόλοιπες πρέπει να θεωρούνται δευτερεύουσες».(10)

Τέλος, απαιτείται να αναφερθούμε σε μια αξιοσημείωτη διάκριση που τοποθετείται στη νομική θεωρία «ανάμεσα στα συστήματα που ρυθμίζουν την κατάσταση εξαίρεσης με το συνταγματικό κείμενο ή μέσω ενός νόμου και στα συστήματα που προτιμούν να μη διευθετούν ξεκάθαρα το πρόβλημα. Στη πρώτη ομάδα ανήκουν η Γαλλία και η Γερμανία ενώ στη δεύτερη η Ιταλία, Η Ελβετία,  η Αγγλία και η ΗΠΑ, αν και ιστορία του θεσμού τουλάχιστον από την εποχή του Α’ Παγκοσμίου πολέμου φανερώνει ότι η εξέλιξη του υπήρξε ανεξάρτητη από τη συνταγματική ή νομοθετική επισημοποίησή του.

Το προηγούμενο καθεστώς της ραδιοτηλεόρασης συνιστούσε έναν άνομο χώρο. Η διαρκής μη αδειοδότηση των καναλιών και η παρατεταμένη έκνομη λειτουργία τους προφανέστατα αποτελεί ένα πρόβλημα που διακλαδώνεται σε δεκάδες επιμέρους άλλα. Τα τηλεοπτικά μέσα είχαν προσφύγει, αρκετά χρόνια τώρα με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα, σε μια λευκή τρομοκρατία ενάντια στην κοινωνία και με συνοδοιπόρους την πολιτική εξουσία και το τραπεζικό σύστημα είχαν μετατρέψει το κοινό αγαθό της πληροφόρησης και της ενημέρωσης σε ένα καταναλωτικό αγαθό χειραγώγησης, ελέγχου και πειθάρχησης. Τα κροκοδείλια δάκρυα του μπλοκ των καναλαρχών -που σήμερα δίνουν τον πολιτικό τόνο και την επιχειρηματολογία στα πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα εξουσίας, των πολιτικών στελεχών- των οποίων το κύρος της εξουσίας φθείρεται- και των λόμπι των τραπεζιτών και μεγαλοεργολάβων, για την κρατική παρεμβατικότητα και τον αριθμό των τεσσάρων καναλιών δεν συγκινεί κανέναν. Και αυτό διότι όσο και αν διατρανώνουν τη μεσσιανική ουσία της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού που δεν δεσμεύεται από κρατικές προσταγές θα έπρεπε να σημειώσουμε πως η εδραίωση του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο είχε ως αναγκαίο συμπλήρωμα νομιμοποίησης και ισχύς τη θεσμοθέτηση από την πλευρά των κρατών πλήθος αντικοινωνικών νόμων που διευθετούσαν τις διαφορές μεταξύ κοινωνίας και κεφαλαίου κατοχυρώνοντας την κατίσχυση κεκτημένων δικαιωμάτων και την αποχαλίνωση των αγορών και των κερδοσκόπων.

Η απόπειρα της κυβέρνησης με προεξάρχοντα τον Παππά να νομοθετήσει επάνω σε αυτό το κενό έγινε με εξόχως επικίνδυνους κοινωνικά, πολιτικά και νομικά όρους. Ο αριθμός 4 όσο και αν ενεργοποιείται για να καταλύσει το ούτως έχει διαπλεκόμενο τρίγωνο καναλαρχών-πολιτικών-τραπεζιτών, κυρώνεται στη βάση οικονομικών και μόνο κινήτρων και υποκρύπτει μια διάθεση ελέγχου του νέου μιντιακού τοπίου.

Άλλωστε υπήρξαν πολλαπλές ενδείξεις υπόγειων συμφωνιών μεταξύ υπουργών και επίδοξων καλαναρχών. Οι κύριες προβληματικές που ανέκυψαν από το νόμο Παππά είναι η παντελής έλλειψη ποιοτικών κριτηρίων πέραν των οικονομικών αλλά και ο αποκλεισμός από την δημοπρασία κοινωνικών και συνεταιριστικών σχηματισμών σε αντιστάθμισμα των ΑΕ, των ΟΤΑ και των κοινοπραξιών. Ας προσθέσουμε σε όλα τα παραπάνω την περσινή κρατική καθήλωση της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ και του κινήματος που είχε αναπτυχθεί με κέντρο την πρόταση για αποκεντρωμένα και δικτυωμένα οπτικοακουστικά μέσα αλλά και την πολύ πρόσφατη επίθεση και αφαίρεση μηχανημάτων ώστε να μη γίνονται εκπομπές στα FM στην ΕΡΤΟΠΕΝ.

Τώρα που το ΣτΕ έκρινε και με τη βούλα το νόμο Παππά αντισυνταγματικό διατηρεί την κατάσταση σε ένα κενό νόμου. Δεν χρειάζεται να κρίνουμε εδώ τις αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων καθώς εκείνοι που προβαίνουν σε αυτό είναι οι ίδιοι που τα είχαν ανακηρύξει σε ρυθμιστικό πυλώνα της συνταγματικής τάξης και της δημόσιας ζωής συγκαλύπτοντας το γεγονός της διαπλοκής των εξουσιών και της διαμόρφωσης ενός βαθέους κράτους στους κόλπους των δικαστηρίων. Ας σταθούμε μόνο στις αποφάσεις του ΣτΕ περί της αντισυνταγματικότητας του νόμου για την ιθαγένεια ή περί της συνταγματικότητας της επένδυσης στις Σκουριές, τις υπέρμετρες ποινές των ανώτατων δικαστηρίων σε πολιτικούς κρατούμενους ή τη διαρκή παραγωγή πράξεων νομοθετικού περιεχομένου από το σύνολο των τελευταίων κυβερνήσεων. Επιπρόσθετα, το συνταγματικό δίκαιο ορίζει με γενικές διατάξεις τα πλαίσια και τους κανονισμούς λειτουργίας των θεσμών με αποτέλεσμα να υπόκειται διαρκώς σε ερμηνεία με πολιτικά, αξιακά και ιδεολογικά κριτήρια από τους αρμόδιους δικαστές.

Ο νόμος-γέφυρα είναι πολύ πιθανόν να εκπέσει συνταγματικά καθώς εμπίπτει στο ίδιο προβληματικό πλαίσιο απουσίας του Ε.Σ.Ρ ενώ η συγκρότηση του Ε.Σ.Ρ δεν φαίνεται να είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί αν δεν καταργηθεί ο νόμος. Το δίλημμα που τίθεται πλέον είναι το εξής: η ακύρωση από τη πλευρά της κυβέρνησης του νόμου Παππά που θα σήμαινε ένα τεράστιο πολιτικό πλήγμα και μια αναμφισβήτητη πολιτική ήττα που θα δρομολογούσε ραγδαίες εξελίξεις στη κεντρική πολιτική σκηνή και θα αθώωνε τους καναλάρχες και το καθεστώς που είχαν οικοδομήσει ή η επίκληση της εξαιρετικής περίστασης και της πολιτικής αναγκαιότητας με σκοπό να τεθεί σε ισχύ μια νομική πράξη απογυμνωμένη συνταγματικά (τα συντάγματα άλλωστε έχουν μετατραπεί σήμερα σε αναχρονιστικές δομές που αναστέλλονται διαρκώς βλ. μαύρο στην ΕΡΤ από κυβέρνηση Σαμαρά) με σημαντικό επίσης πολιτικό κόστος που θα σήμαινε την όξυνση της πολιτικής πόλωσης και την πολιτικοποίηση των αποφάσεων του ΣτΕ.

Το καρπούζι και το μαχαίρι βρίσκονται στα χέρια της κυβέρνησης όπως επίσης ο γκρεμός και το ρέμα που καραδοκούν στα βήματα της. Η κατάσταση εξαίρεσης βεβαίως είναι εγγενής στην κρατική λειτουργία οπότε ουδέν παράδοξο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(1) https://www.efsyn.gr/arthro/diakrisi-ton-exoysion-la-kart
(2) http://www.efsyn.gr/arthro/politikoi-filosofoi-kai-dikastes
(3) Saint-Bonnet .F, L’ Etat d’ exception, PUF, Paris, 2001
(4) Fontana .A, Du droit de resistance au devoir d’ insurrection, in J. –C. Zancarini (επιμ.) ,Le Droit de rersistance, ENS, Paris 1999
(5) Agamben .G, Κατάσταση εξαίρεσης : Όταν η έκτακτη ανάγκη μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα, Εκδόσεις Πατάκη,  Αθήνα 2007
(6) Agamben.G, Homo Sacer : Κυρίαρχη εξουσία και γυμνή ζωή, Εκδόσεις Εξάρχεια, Αθήνα 2016
(7) Schmitt. C, Die Diktatur, Duncker & Humblot, Munchen- Leipzig 1921
(8) Agamben .G, Κατάσταση εξαίρεσης : Όταν η έκτακτη ανάγκη μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα, Εκδόσεις Πατάκη,  Αθήνα 2007
(9) ο.π
(10) Romano .S, Sui decreti –legge e lo stato di assedio in occasione dei terremoti di Messina e Reggio Calabria ,in ‘’Rivista di diritto pubblico’’ ora in Id., Scritii minori, vol. 1, Giuffre, Milano 1990


από babylonia

Πρόκειται για ένα αθάνατο πολιτικό κειμήλιο.  

    Για μια ομιλία διαχρονικής αξίας και δραματικής επικαιρότητας, ειδικά στη σημερινή Ελλάδα των ξένων δανειστών, των εγχώριων
(δεξιών και «αριστερών») «σωτήρων» και των διαπραγματεύσεων με «εταίρους» και «φίλους».

    Πρόκειται για την ιστορική ομιλία του Άρη στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, που συμπληρώθηκαν 72 χρόνια από την εκφώνησή της, στις 29 Οκτώβρη 1944.

    Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και μιλώντας από το περίφημο μπαλκόνι, ανάμεσα στα άλλα, λέει:



    «Αδέλφια, Έλληνες και Ελληνίδες της Λαμίας και της περιοχής της!

Από μέρους του Γενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ, σας φέρω τους πιο θερμούς χαιρετισμούς.

    Όπως βλέπετε, πρόκειται «να βγάλω λόγο». Μα ο λόγος μου αυτός δεν θα μοιάζει καθόλου με τους λόγους που γνωρίσατε μέχρι σήμερα.
Δεν πρόκειται να σας υποσχεθώ ούτε πως θα σας φτιάξω γεφύρια ή ποτάμια, όπως σας υποσχόντουσαν πως θα σας φέρουν οι παλιοί κομματάρχες.
Ούτε και θα σας τάξω λαγούς με πετραχήλια.
Δεν επιδιώκω ν’ αποσπάσω επαίνους για τη ρητορική μου δεινότητα. Επιδιώκω απλώς ν’ ακούσετε αυτά που θα σας πω.
Προσέξτε. Θ’ αρχίσω σαν τα παραμύθια:

    Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ’ όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.

    Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.

    Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ’ άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.

    Μα ό,τι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη.

    Αυτό κάνεις δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι’ αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τα είχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.



    
Μα ο ελληνικός λαός δεν θα ‘τανε αυτός ο λαός, ο λαός δηλαδή της χώρας της λευτεριάς και του πολιτισμού, αλλά λαός ζούγκλας, αν δεν έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα του τους αρχηγούς εκείνους, που θα οδηγούσανε στη λευτεριά του.
Όπως βλέπετε, λοιπόν, όλοι – ξένοι και ντόπιοι – πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός κι αποχτήσει τη λευτεριά του.

    Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δεν σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ’ αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους, ο πρόδρομος της Φιλικής Εταιρίας: ο Ρήγας.
Η αντίδραση τον σκότωσε, πριν προλάβει να φέρει σε πέρας τις αρχές του. Μα ο σπόρος που έσπειρε βλάστησε σύντομα (…).

    Τίποτα δεν ήτανε ικανό να συγκρατήσει τη φλόγα για τη λευτεριά, που έκαιγε μέσα στις καρδιές του λαού μας. Έτσι, στα 1821, ύστερα από κόπους και θυσίες και χάρη στον ενθουσιασμό και τη φλόγα του Παπαφλέσσα, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευτιά, κηρύσσοντας την εξέγερση, ξεσηκώθηκε πρώτος ο Μοριάς.
Από δω, από το Μοριά, άρχισε η επανάσταση του 1821.

    Στο άκουσμα της εξέγερσης όλοι οι ισχυροί της γης, ξένοι και ντόπιοι, τρόμαξαν. Οι κοτζαμπάσηδες, όμως, βλέποντας ότι δεν τους ήτανε δυνατό να συγκρατήσουν το λαό και φοβούμενοι την οργή του, αναγκάστηκαν να κόψουν τη συνεργασία τους με τους καταχτητές και για να ευνουχίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, πήρανε όλοι μέρος στην επανάσταση κι έτσι αυτή πήρε χαραχτήρα πανεθνικό.

    Οι τρανοί της γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. Επί 7 ολόκληρα χρόνια πάλεψαν οι προπάτορες μας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική αντίδραση, δυο φορές, το 1823 και 1825, οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο για να σπάσει ακριβώς τους αγώνες αυτούς. Έτσι οι πρόγονοι μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλύψουν εκεί που έφτυσαν και ν’ αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.

    Κανείς δεν πίστευε προηγούμενα σ’ αυτό το θαύμα, που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις και τα μέσα του λαού. Άλλοι περίμεναν να τους έλθει η λευτεριά από τη Ρωσία κι άλλοι από τη μεγαλοψυχία των βασιλιάδων της Ευρώπης. Μα η επανάσταση απόδειξε, ότι αυτή μόνη της χάρισε τη λευτεριά της πατρίδας μας.

    Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τιμή και δόξα σ’ αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους. Μα αυτοί υπήρξαν μεμονωμένα άτομα μονάχα. Η θεωρία του οργανωμένου φιλελληνισμού είναι καθαρό παραμύθι.

    Με την επικράτηση της επανάστασης αμέσως οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες επιβλήθηκαν πάνω στη χώρα μας. Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει το λαϊκό χαραχτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα. (…)

    Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μας κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία. Έτσι η Ελλάδα που υπήρξε κάποτε η πηγή των φώτων και του πολιτισμού, κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο οικονομικής, κοινωνικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης, όχι μόνο έναντι των λαών της Ευρώπης, αλλά και των Βαλκανίων.



    Η ουσία αυτού βρίσκεται στο γεγονός ότι η αντίδραση σκεφτόταν μόνο πώς να εκμεταλλευτεί, να βασανίσει, και να ξεζουμίσει το λαό, οργανώνοντας κινήματα κάθε τόσο και καλλιεργώντας τις φαγωμάρες, προπαγανδίζοντας και πείθοντας το λαό ότι είναι απαραίτητο να ζει φτωχός και κακομοιριασμένος.

    Χαρακτηριστικό είναι ότι πιάνοντας μια λέξη του Κολοκοτρώνη, που ονόμασε κάποτε τη χώρα μας Ψωροκώσταινα, κατάφερε να πείσει το λαό ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να ορθοποδήσει μόνο του κι ότι θα έπρεπε να μας κυβερνήσουν οι ξένοι, ονομάζοντας γι αυτό και τα πολιτικά κόμματα ρωσικά, αγγλικά και γαλλικά.

    Σ’ αυτό το σημείο μάς φέρανε οι κορυφές που διοικούσαν τον τόπο μας. Κάποτε φτάσαμε και στη δημοκρατία. Μα αυτό έμοιαζε με την παροιμία που έλεγε ο λαός:
Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

    Μυρίστηκαν οι έξυπνοι ψητό από τη μοναρχία και βρίσκοντας ότι «έφταιγε» η δημοκρατία για τη δυστυχία του λαού, ξαναφέρανε το βασιλιά.
Και τότε άρχισαν πιο ξετσίπωτα ακόμα να ξεζουμίζουν και να καταπιέζουν το λαό (…).
Έτσι, ύστερα από 120 χρόνια, ξαναπέσαμε πάλι στη σκλαβιά, γιατί έτσι κακά μας κυβερνήσανε στο διάστημα αυτό.

    Σ’ αυτή την κατάσταση βρεθήκαμε, όταν ξέσπασε η πολεμική λαίλαπα και η σύγκρουση μεταξύ των κολοσσών. Μα κανένας απ’ αυτούς δε σκέφτηκε ελληνικά και να δει πώς θα ξέφευγε η χώρα μας τη λαίλαπα αυτή. Με την επίγνωση ότι η χώρα μας θα τραβούσε στην καταστροφή μπήκανε στον πόλεμο.

    Έχουμε ντοκουμέντα στα χέρια μας πού μας αποδείχνουν ότι οι άνθρωποι αυτοί είχανε σκοπό να ρίξουνε μόνο τρεις τουφεκιές στο Αλβανικό μέτωπο κι ύστερα να μας παραδώσουν στους φασίστες. Υπάρχουν ντοκουμέντα που μας πείθουν ότι το Νοέμβρη προς το Δεκέμβρη του 1940 μπορούσαμε να πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα. Μα αυτοί συγκρατούσαν το στρατό μέχρι που να λύσει το στρατιωτικό της πρόβλημα, η Γερμανία στην Ευρώπη κι ύστερα να δικαιολογηθούν ότι δε μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με δυο κολοσσούς.

    Δεν πίστευαν στις δόξες του στρατού μας, στο θάρρος, στην τόλμη, στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό του, που πολεμούσε με φλόγα ενάντια στο φασισμό, νηστικός και ξυπόλυτος πάνω στα βουνό της Αλβανίας με τη βοήθεια όλου του ελληνικού λάου. Αυτοί δεν πίστευαν σ’ αυτά και περιμένανε πως θα καμφθεί.

    Γι’ αυτό το έπος της Αλβανίας είναι ολοκληρωτικά έργο του λαού. Είναι έργο του λαού που το πραγματοποίησε με το μένος που είχε ενάντια στο φασισμό και το ζυγό του Μεταξά, με θυσίες και ηρωισμούς.

Έτσι, μας ξαναδέσανε στη σκλαβιά.

    Μα ο λαός μας δεν ήτανε σε θέση να συνεχίσει το έργο του αυτό. Όσο φλογερά κι αν ήτανε τα στήθη του, η φλόγα αυτή δεν θα άντεχε στα σιδερόφρακτα μεγαθήρια των φασιστών, μια που είχε μέσα του και την προδοσία των ηγετών του (…).

    Έτσι ήλθαν οι Γερμανοί στον τόπο μας και μας σκλαβώσανε. Μα για μας, για το λαό μας, καμιά κηλίδα δε θα μπορούσε να προσαφθεί, ότι εγκαταλείψαμε τα εδάφη μας. Αυτή θα κολλούσε, όταν δεν ξεσηκωνόμαστε.

Τι μπορούσαμε να περιμένουμε απ’ αυτούς που φορούσαν τα κλακ και τα μπακαλιαράκια; Τι μπορούσαν να μας πούνε αυτοί; Το μόνο που βρίσκανε να μας λένε ήτανε: «Ησυχία, παιδιά, και τάξη. Κάναμε κυβέρνηση, ησυχάστε»!    

    Αυτό όμως θέλανε κι οι Γερμανοί. Μα τα λόγια αυτά τα εκστομίζανε οι άνθρωποι εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται Έλληνες.

Κι όμως, δε θα συμβιβάζονταν με τη λογική και τη ράτσα μας, αν δε βγαίναν πάλι τα στοιχεία αυτά που θα κρατούσανε ψηλά την τιμή του έθνους μας, μέσα από το λαό μας.

    

   Μια μαυρίλα πλάκωνε τον ελληνικό ορίζοντα. Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε η αύριο και πώς θα ξεφεύγαμε από τη σιδερένια τανάλια που μας έσφιγγε. Κείνοι που ένιωθαν βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια. Κι εδώ πρέπει να στιγματιστεί μια άλλη ατιμία των ανθρώπων της 4ης Αυγούστου, που φεύγοντας, τους παράδωσε στα χέρια των καταχτητών.

    Μια άλλη μερίδα πού ένιωθε, ασχολούνταν με τις μαύρες και άσπρες αγορές. Έτσι, όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ’ αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά κι έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα.

    Αυτοί άναψαν το δαυλό κι έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του Έθνους. Αυτοί που δώσανε το κουράγιο στους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη νέα Φιλική Εταιρία: το ΕAM.

    Βέβαια, ποιος θα ‘τανε κείνος που μπορούσε να πιστέψει τότε ότι αυτή η φούχτα των ανθρώπων θα έφερνε στη χώρα μας τη μεγαλόπρεπη αυτή νίκη. Μα η υφή, η ψυχοσύνθεση, το σκαρί των ανθρώπων αυτών ήτανε τέτοιο. Παρά τις φυλακές, τους κατατρεγμούς, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ομαδικές εκτελέσεις και την τρομοκρατία, οι άνθρωποι αυτοί οδηγούσαν ηρωικά και θαρραλέα τις μάζες στον δρόμο της λευτεριάς.

    Ξέρετε όλοι πως άρχισε το κίνημα αυτό και δε σταματώ στις λεπτομέρειες του. Όταν έχουμε τη μέρα της εθνικής ανεξαρτησίας μας, πού γιορτάζουμε στις 25 Μάρτη, χαιρόμαστε, τραγουδάμε και κλαίμε από τη συγκίνηση. Μα από δω και πέρα θα έχουμε δυο εθνικές γιορτές: την 25η Μάρτη και την 27η Σεπτέμβρη επέτειο της δημιουργίας του ΕΑΜ, που αποτέλεσε τη βάση της σημερινής μας απελευθέρωσης.



    Στα προηγούμενα χρόνια πολλοί περνούσανε από την πλατεία του Διάκου, μα κανείς δεν ένιωθε τον παλμό που περιείχε το τραγούδι που μας δίδασκε στο σχολείο ο παλιός καθηγητής μας Λάσκαρης:
Σας ευλογεί του Διάκου μας το τιμημένο χέρι.

    Κανείς δεν ένιωθε ότι έπρεπε να φύγει μακριά από τα μικροσυμφέροντα του και να παλέψει για τη λευτεριά. Μα η χούφτα αυτή των ανθρώπων, που σας μίλησα πιο πάνω, ρίχτηκε ολόψυχα στον αγώνα.

    Η αντίδραση στο άκουσμα της χρησιμοποίησε όλα τα μέσα κι έθεσε σε ενέργεια όλες τις ατιμίες για να τη σαμποτάρει. Μα όλα αυτά στάθηκαν ανίκανα να σπάσουν τον αγώνα της. Αντίθετα, αυτή ρίζωνε κάθε μέρα και πιο πολύ κι ανέπτυσσε τη δράση της. Κι επειδή δεν είχε σκοπό να καταπιαστεί με χαρτοπόλεμο έβγαλε στο βουνό το αντάρτικο.

    Θυμάμαι όταν το χειμώνα του 1941 ήλθα εδώ σαν «μαυραγορίτης» για να βάλω μπροστά τη δουλειά. Σας γνώριζα όλους μα κανείς από σας δεν ήξερε τι επεδίωκα εγώ. Τότε μαζί με το Γ. Φράγκο και Γ. Γιαταγάνα βγάλαμε το πρώτο διάγγελμα του ΕΑΜ.

    Πολλοί νομίζανε τότες ότι αυτό ήτανε μόνο ντόρος και τίποτα άλλο. Όταν λέγαμε ότι σε λίγο θα σφυρίζει το μάλιγχερ και θα κροταλίζει ξερά το πολυβόλο στις βουνοκορφές και τα φαράγγια μας κι οι Γερμανοί και Ιταλοί θα φεύγουν ντροπιασμένοι, ίσως πολλοί να λέγανε πως αυτά δεν ήτανε παρά ηχηρές φράσεις.

    Μα ύστερα από 2 1/2 μήνες άρχισε πραγματικά να λαλεί το ντουφέκι. Και τι δεν είπανε τότε! Όπως και στα 1821 όλη η αντίδραση συνωμότησε εναντίον μας και στην αρχή δεν έλεγε τίποτα για το αντάρτικο, κάνοντας το ίδιο πού κάνει και η στρουθοκάμηλος, όταν κρύβει το κεφάλι της, ενώ όλο της το σώμα φαίνεται. Έτσι κι αυτοί, νομίζανε, ότι αν δε λέγανε τίποτα για το αντάρτικο και το αγνοούσαν, δε θα ξαναβροντούσε το καριοφίλι. Μα μπορούσε να σταματήσει αυτό; Κάθε μέρα κοκκίνιζαν τα βουνά και τα φαράγγια από το αίμα.

    Κι όταν είδαν ότι το αντάρτικο μεγάλωνε, παρά τη σιωπή τους, τότε κι αυτοί άλλαξαν τρόπο για να μας πολεμήσουν. Μας ονόμασαν πλιατσικολόγους, κατσικοκλέφτες, ληστοσυμμορίτες κλπ (…). Ας είναι. Τέτοιοι ηλίθιοι ήτανε και τέτοιες ηλιθιότητες λέγανε. Ας κάνουν τώρα τα ψηλά τους καπέλα κλωσοφωλιές. Μα ήτανε δυνατό να πιάσει αυτό;

    Οι χωριάτες είχανε δει για πρώτη φορά το θαύμα ν’ αφήνουν τα πράματα τους έξω χωρίς να τους τα πειράζει κανείς. Η ζωοκλοπή είχε καταργηθεί στην ύπαιθρο και η ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας ποτέ δεν ήτανε σ’ αυτό το σημείο. Ήτανε θαύμα αυτό; Όχι. Αλλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την εξουσία, η οποία βγήκε για να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή κλπ. και να εμπεδώσει την ασφάλεια.

    Κι όταν χτυπήσαμε τα εγκλήματα αυτά και πατάξαμε την προδοσία, αυτοί σαν δεσποινίδες της αριστοκρατίας, που δε βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά πού βασιλεύει αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι, έμπηξαν τις φωνές και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε.  

    Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς απ’ αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ’ αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα.

    Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι’ αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους.



    
Μα ούτε και το κόλπο αυτό έπιασε .
Τότε όμως αυτοί, σαν καλοί ζαχαροπλάστες που ήτανε, κατασκευάσανε ένα νέο χρυσό χάπι:

–Ναι, φωνάζανε. δεν υπάρχει αντίρρηση, ότι οι αντάρτες διεξάγουν εθνικό αγώνα.
Μα το ζήτημα αυτό θα λυθεί από τους ισχυρούς. Τι μας χρειάζονται, λοιπόν, οι αγώνες κι οι σκοτωμοί, αφού τα ζητήματα μας θα τα λύσουνε άλλοι;

Αυτό το σύνθημα έπιανε. Είχανε όμως δίκιο; Ασφαλώς όχι! Γιατί δεν είχανε δίκιο; Στα 1941-42 το ΕΑΜ δεν ήτανε ακόμα ισχυρό.
Γι’ αυτό δεν είχε αρχίσει ο αγώνας να παίρνει μαζικό χαραχτήρα. Ούτε κι αντάρτικη δράση υπήρχε.
Κι όμως. Στα 1941-42 πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες, που επακολούθησαν απ’ αυτήν, 300.000 άνθρωποι μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα περίχωρα τους. Και θα πέθαιναν αργότερα ακόμα περισσότεροι, αν το ΕΑΜ δεν κινητοποιούσε με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και απεργίες το λαό και δεν τον εμψύχωνε:

   1) Να επιβληθεί το σταμάτημα της αρπαγής της παραγωγής μας από μέρους των κατακτητών.

   2) Να επιβληθεί σ’ αυτούς ν’ αφήσουν το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να αναλάβει την τροφοδοσία του λαού μας.

   3) Να προσέξουν την κατάσταση της Ελλάδας στο εξωτερικό.

    Αν το αντάρτικο δε σταματούσε τις φάλαγγες των Γερμανών που κλέβανε την παραγωγή της χώρας μας και δεν καταργούσε τη συγκέντρωση της παραγωγής που τη βάζανε στο χέρι οι καταχτητές, αν δε γίνονταν όλα αυτά, τότε τα θύματα από την πείνα και τις αρρώστιες θα ήταν πολύ περισσότερα.  

    Όλες οι χιλιάδες των θυμάτων, που πέσανε για τη ζωή και τη λευτεριά του λαού μας, ποτέ δε φθάνουν τα θύματα της πείνας και των ασθενειών.

Πότε ακούστηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας να πραγματοποιείται η απελευθέρωση μέσω της μπαγαποντιάς; Ποτέ. Η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες και θύματα!

    Μα κι αν το θέλαμε, δεν είχαμε αυτό το δικαίωμα. Το δικαίωμα δηλαδή να κηλιδώσουμε την ιστορία της πατρίδας μας. Αυτό θα ήτανε ασέβεια στη μνήμη των ηρωικών μας προγόνων.

    Μα ούτε είχαμε το δικαίωμα να κολλήσουμε μια ατιμωτική σφραγίδα, μια σφραγίδα αίσχους, στο κούτελο των επερχομένων γενεών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας, ότι κατάγονται από γενιά ευνούχων, που δέχονται να πεθαίνουν στα πεζοδρόμια από τον ατιμωτικότερο των θανάτων, από την πείνα, παρά να πεθαίνουν με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας για τη λευτεριά.

    Τι θα έπρεπε να προτιμούσαμε; Το πρώτο ή το δεύτερο; Όχι! Χίλιες φορές όχι! Καλύτερα να γινότανε το παν ένα μπουρλότο παρά να υποταχθούμε στους καταχτητές. Αυτό ο λαός μας το κατάλαβε, τους μούντζωσε κι έδωσε αυτά τα γενναία παλικάρια, πού ‘ναι τώρα στεφανωμένα με δόξες, με δάφνες και με νίκες.



    Τότε κι αυτοί αναγκάστηκαν ν’ αλλάξουν βιολί κι αποφάσισαν να βγάλουν στο βουνό δικές τους ανταρτοομάδες. Μα γιατί αυτό; Το ΕAM είχε δηλώσει ότι δεν είχε μονοπώλιο τον αντάρτικο αγώνα. Γι’ αυτό και τους κάλεσε να σχηματιστούν κοινές ανταρτοομάδες. Αν είχανε την πρόθεση να παλέψουν ενάντια στους καταχτητές, θα το κάνανε. Τότε όμως, ισχυρίζονταν, ότι η χωρογραφία της Ελλάδας και η πυκνότητα της κατοχής δεν επέτρεπε την ύπαρξη ανταρτοομάδων.

    Όταν όμως είδανε εμάς, όταν λευτερώσαμε την ύπαιθρο, τότε κι αυτοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν αντάρτικο. Τι θα περίμενε κανείς άπ’ αυτούς αρχή αρχή; Ποια κραυγή, έστω και τυπικά, να βγει από το στόμα τους; Φυσικά, «Κάτω οι καταχτητές» ! Μα την θέση τους τη γνωστοποίησαν από την αρχή. Η πρώτη κραυγή τους ήτανε: «Κάτω το ΕΑΜ!»

    Μα εμείς και πάλι τους καλέσαμε για να ενωθούμε. Αυτοί όμως αρνήθηκαν, γιατί δεν θέλανε να υποβληθούν σε κόπους και μόχθους για να πολεμήσουν τον καταχτητή. Γιατί αυτοί δεν ήτανε εντολοδόχοι του ελληνικού λαού, μα της αντίδρασης από το φόβο της λαοκρατίας που ζητούσαν να πολεμήσουν.

    Στο τέλος μας κήρυξαν κι ανοιχτά τον πόλεμο, ένοπλα, συνεργαζόμενοι με τους καταχτητές (…). Γι’ αυτό, σαν εντολοδόχοι του λαού, συντρίψαμε τους συνεργάτες αυτούς των καταχτητών, τους πολέμιους του εθνικού μας αγώνα.

    Ύστερα απ’ αυτό χρησιμοποίησαν το κόλπο: Μας κατηγόρησαν ότι δε βοηθάμε το συμμαχικό αγώνα αλλά θα υπακούσουμε μόνο στους Ρώσους. Κι απειλούσαν ότι όταν θα ‘ρθουν οι σύμμαχοι εδώ, θα μας κανονίσουν. Αυτοί, που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, απειλούσανε ότι θα μας χτυπήσουν οι σύμμαχοι!

    Αυτοί που στα 1941 πρόδωσαν το συμμαχικό αγώνα. Αυτοί που μαγάρισαν τις Θερμοπύλες και τους Τριακόσιους μας κι άφησαν τους συμμάχους Άγγλους να μάχονται μόνοι τους εκεί, ενώ αυτοί είχαν παραδώσει την Ελλάδα με τη συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου, μας κατηγορούσαν ότι δεν ενισχύουμε τον συμμαχικό αγώνα κι έβαζαν στο μυαλό των συμμάχων την άτιμη σκέψη, ότι δήθεν θα μας χτυπούσαν ερχόμενοι εδώ.

    Μα σε λίγο τους ήλθε το πρώτο χαστούκι! Η πρώτη ομάδα των Άγγλων αλεξιπτωτιστών έπεφτε, όχι σ’ αυτούς, μα στον Άρη, πάνω στη Γκιώνα. Και μαζί μ’ αυτούς τραβήξαμε κι ανατινάξαμε το Γοργοπόταμο. Ο αρχηγός των συμμαχικών στρατευμάτων της Μ. Ανατολής, στρατηγός Ουίλσον, δήλωνε ανοιχτά, ότι οι επιτυχίες των συμμάχων στην Αφρική οφείλονται κατά 80% στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, γιατί αυτή εμπόδισε την αποστολή γερμανικών ενισχύσεων και εφοδιασμού (…).



    Μετά  τα κατακάθια αυτά βρήκανε νέο τροπάρι: Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται, ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν’ αποτελέσει ντροπή ή έπαινο;

    Το Κομμουνιστικό Κόμμα δε βαδίζει τώρα για τον κομμουνισμό. Το ΚΚΕ έχει βέβαια στο πρόγραμμα του σαν τελική του επιδίωξη τον κομμουνισμό. Μα όχι για τώρα. Τον κομμουνισμό θα τον επιβάλλετε σεις, ο λαός κι όχι το ΚΚΕ. Κι είμαι βέβαιος ότι πολλοί από τους μορφωμένους μας, που δεν τον θέλουν σήμερα, θα ψηφίσουν τότε για να επικρατήσει ο κομμουνισμός.

Σήμερα, όμως, το ΚΚΕ. δεν επιδιώκει παρά μόνο μια δημοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.

    Μα ας πούμε, ότι το ΚΚΕ θα εφαρμόσει τον κομμουνισμό. Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; Γιατί λοιπόν να κάψουμε τις εκκλησιές; Θα γδάρουμε τους παπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη.

    Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Γιατί αυτοί που εμφανίζονται σαν προστάτες της εκκλησίας, γκρεμίσανε μαζί με τους Γερμανούς και γδέρνουνε παπάδες. Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων!

    Το τι θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον, το πώς θα σκέπτονται οι άνθρωποι τότε, είναι άλλο πρόβλημα. Και κανένας πολιτικός δε μπορεί να βγάλει νόμο για το τι θα πρέπει να γίνει ύστερα από 200 η 500 χρόνια. Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο. Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα κι όχι το τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει ύστερα από 500 χρόνια.

    Συνεπώς καταλαβαίνετε τώρα, ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν μάλιστα εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σε αυτούς δεν υπάρχει ούτε ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος…

    Κατηγορούν τους κομμουνιστές ότι αυτοί θα διαλύσουν επίσης την οικογένεια. Λες κι εμείς κατεβήκαμε από τον ουρανό και δε γεννηθήκαμε από σπίτια ή φυτρώσαμε μόνοι μας σαν τα μανιτάρια. Η οικογένεια δημιουργήθηκε από ορισμένες οικονομικές συνθήκες. Σε μια ορισμένη ανάπτυξη της κοινωνίας δημιουργήθηκε η ανάγκη της οικογένειας, γιατί έτσι θα αντιμετωπίζονταν καλύτερα οι ανάγκες της ζωής. Χρειάζονταν να δουλεύουν όλοι: ο πατέρας και τα παιδιά στα χτήματα, οι γυναίκες στον αργαλειό και το σπίτι, γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό θ’ αντιμετωπίζονταν οι βιοτικές ανάγκες τους. Αυτού του είδους οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε, πλησίαζαν όπως βλέπετε, πιο στενά τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους.

    Σήμερα όμως τι γίνεται; Οι σημερινές οικονομικές συνθήκες αναγκάζουν όχι πια το στενό πλησίασμα της οικογένειας, αλλά αντίθετα την απομάκρυνση της. Να ένα παράδειγμα: Ένας άντρας παντρεύεται, μα την επομένη του γάμου του φεύγει στην Αμερική για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της ζωής του και της γυναίκας του. Ποιος διαλύει στην περίπτωση αυτήν την οικογένεια; Οι κομμουνιστές ή οι οικονομικές συνθήκες πού δημιούργησε η κεφαλαιοκρατία;

    Κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέλουμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι πού τη διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμα της. Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένεια του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.



    Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.

    Ενώ εμείς το μόνο πού διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

    Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.

    Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.



    Μας κατηγορούν, επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή.Βλέπετε, όλοι αυτοί οι «ηθικοί», που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή! Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής.

    Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευση του (…). Η αντίδραση δεν σταματά σε τίποτα μπροστά προκειμένου να εξαπατήσει το λαό, χρησιμοποιώντας γι αυτό όλα τα μέσα, όλη τη συκοφαντία και το ψέμα. Μα αυτές οι συκοφαντίες στην ύπαιθρο, όπου μας είδανε και μας νιώσανε, έγιναν συντρίμμια. Στις πόλεις θα γίνει κι αυτού το ίδιο. Σε λίγες μέρες θα δείτε κι εσείς μόνοι σας την πραγματικότητα. Γιατί ο δικός μας σκοπός είναι ένας: Πώς θα ζήσει καλύτερα ο λαός μας!

    Όταν ήταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύονται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή.

    Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε. Εμείς δεν δημιουργήσαμε κυβερνητικό τύπο. Αυτός δημιουργήθηκε μόνος του από το λαό. Από τον Οκτώβρη του 1942 μόνος του ο λαός τράβηξε στις εκλογές της αυτοδιοίκησης του.

    Ο θεσμός αυτός της αυτοδιοίκησης, που για πρώτη φορά εμφανίστηκε στην Ευρυτανία, αποτέλεσε την απαρχή της δημιουργίας του από το χωριό μέχρι την Π.Ε.Ε.Α. αργότερα.

    Εμείς είμαστε υπέρ της ενότητας και χάρη στις προσπάθειες τις δικές μας οφείλεται κατά 95% η δημιουργία της εθνικής κυβερνήσεως, κάτω από την οποία αγωνιζόμαστε σήμερα. Μέχρι τη Λάρισα η πατρίδα μας είναι τώρα ελεύθερη. Και γρήγορα θ’ απελευθερώσουμε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.

Έτσι και η δεύτερη μας υπόσχεση τείνει να πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά.



    
Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο: Ότι δεν θ’ αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: τη λαοκρατία.
Για αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας την ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.

    Ο ΕΛΑΣ στα χέρια πρώτα της Κ.Ε. του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ αργότερα αποτέλεσε το δυνατό όπλο της διατήρησης του λαού μας στη ζωή. Τον μοχλό της γρηγορότερης απελευθέρωσης μας. Τώρα (…) θ’ αποτελέσει την εγγύηση, ότι θα συνεχίσουμε τον πόλεμο μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού κι ότι θα εξασφαλισθούν οι ως τώρα κατακτήσεις του λαού μας και θα κερδηθούν και νέες.

    Φωνάζατε πολύ για την θανατική καταδίκη των προδοτών, των συνεργατών του καταχτητή και των εκμεταλλευτών της δυστυχίας τού λαού στα χρόνια της κατοχής. Όταν εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να τους δικάσουμε, τους εκτελούσαμε. Αργότερα τους δικάζαμε σε στρατοδικεία. Τώρα, όσους έχουμε συλλάβει θα τους παραδώσουμε στην δικαιοσύνη. Υπάρχει η νόμιμη πια κυβέρνηση και αυτή θα αποφασίζει για όλα. Μη φωνάζετε λοιπόν. Αυτοί θα δικασθούν και θα καταδικασθούν.

    Μα δεν θα ‘χει και μεγάλη σημασία. Τεράστια σημασία θα ‘χει αν καταδικάσετε και θανατώσετε εσείς, ο κυρίαρχος λαός, το καθεστώς που γεννάει τέτοια καθάρματα. Μεθαύριο θα τραβήξουμε στις εκλογές. Το πρώτο ράπισμα πρέπει να δοθεί στο δημοψήφισμα, με την οριστική καταδίκη του φιλοβασιλισμού και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας (…).

    Το δεύτερο ράπισμα πρέπει να δοθεί στις εκλογές που θα καθορίσουν το πολίτευμα της χώρας μας. Εμάς η μόνη μας φιλοδοξία είναι να είμαστε υπηρέτες του λαού. Γι’ αυτό θα σεβαστούμε την ετυμηγορία σας, όποια κι αν είναι αυτή.

    Μα έχουμε αυτές τις απαιτήσεις: Να ψηφίσει ο λαός ανεπηρέαστα και να σεβασθούν το λαό. Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό. Μα είμαι βέβαιος ότι αυτά δεν θα συμβούν. Γιατί ο λαός μας χειραφετήθηκε πια. Δοκιμάσθηκε και ξύπνησε. Θ’ ακολουθήσει τους δρόμους που του δείχνουμε και που μοναδικά τον συμφέρουν.

Με την πεποίθηση αυτή, τελειώνοντας, σας καλώ να φωνάξουμε:

    Ζήτω ο κυρίαρχος λαός μας»!     







Αναδημοσίευση imerodromos

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

«Σφάζονται» κυβέρνηση, αντιπολίτευση και καναλάρχες στην ποδιά των ΜΜΕ.
«Σκοτώνονται» καθημερινά για το πόσα κανάλια χωράει και αντέχει η αγορά.
Τέσσερα ή περισσότερα; Με ποιους όρους, άραγε; Και για πόσα χρόνια;

Επιχειρώντας κανείς να δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα (και πολλά ακόμη, φυσικά), θα ήταν χρήσιμο να μην παρασύρεται από τα επιχειρήματα της μίας ή της άλλης πλευράς. Να γνωρίζει τους πραγματικούς αριθμούς, να κάνει τις αναγκαίες προσθέσεις και αφαιρέσεις και στη συνέχεια, συνυπολογίζοντας τις παραμέτρους του επιχειρηματικού ρίσκου, καθώς και της σχέσης πολιτικού κόστους και οφέλους, να καταλήγει στα συμπεράσματά του.

Πρώτο ερώτημα, λοιπόν: Πόσο μεγάλη είναι, άραγε, η διαφημιστική «πίτα» που αφορά τα τηλεοπτικά κανάλια και αποτελεί το βασικό, αν όχι μοναδικό έσοδό τους, μιας και τα κανάλια δεν πουλάνε φύλλα στα περίπτερα; Ως εκ θαύματος, όσο κι φαίνεται παράδοξο στους περισσότερους, επίσημα στοιχεία γύρω από αυτή τη δαπάνη δεν υπάρχουν εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια και μάλιστα με πρωτοβουλία των ίδιων των καναλαρχών και συνυπευθυνότητα της κυβέρνησης. Έτσι, ο καθένας κάνει τις δικές του εκτιμήσεις και στηρίζει την επιχειρηματολογία του σε αυτές. Οι υπόλοιποι αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε σε… αλχημείες, καταλήγοντας στο συμπέρασμα (με πάσα επιφύλαξη) ότι μιλάμε για ένα ποσό της τάξης των 250 εκατ. ευρώ ετησίως.

Δεύτερο καίριο ερώτημα: Πόσο είναι το κόστος λειτουργίας ενός τηλεοπτικού σταθμού γενικού περιεχομένου, με 400 τουλάχιστον εργαζόμενους; Κατά σύμπτωση, ούτε εδώ υπάρχει επίσημη εκτίμηση ή άλλο ακριβές στοιχείο, έτσι ώστε να είμαστε σε θέση και εμείς οι αδαείς να έχουμε σαφέστερη εικόνα. Προφανώς, το συγκεκριμένο ποσό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως είναι το ιδιόκτητο ή μη κτίριο, αλλά και το ύψος των αποδοχών για τους εργαζόμενους. Όμως, δεν μπορεί, κάπου κάποιοι θα έχουν φτιάξει ένα μοντέλο που θα μας δίνει τον μέσο όρο, αλλά μας το κρατούν μυστικό. Είναι γύρω στα 50 εκατ., όπως ισχυρίζονται ορισμένοι ειδικοί του κλάδου, λιγότερα ή περισσότερα;

Τρίτο ερώτημα (που πηγάζει ευθέως από τα δύο πρώτα): Αφού τα στοιχεία για τα κόστος είναι άγνωστα, πώς θα διαμορφώσουμε άποψη για τον αριθμό των καναλιών που «χωράει» η αγορά; Και παράλληλα, πώς θα ερμηνεύσουμε τις ομηρικές συγκρούσεις ανάμεσα σε ορισμένους από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της ελληνικής ολιγαρχίας, με σκοπό να πάρουν θέση στο νέο τηλεοπτικό τοπίο – και μάλιστα, μετά από μια πενταετία που συσσώρευσαν τεράστιες ζημιές στους ισολογισμούς τους, γεγονός που αποδεικνύει ότι η ενασχόληση με το συγκεκριμένο «άθλημα» δεν προσφέρει χρηματικά κέρδη;

Τελευταίο ερώτημα (πηγάζει επίσης από τα δύο πρώτα): Γιατί δεν μας δίνουν τα στοιχεία αυτά οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, οι επιχειρηματίες-ιδιοκτήτες. Γιατί μας αναγκάζουν να αυθαιρετούμε σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα που, αν πιστέψουμε το πολιτικό ρεπορτάζ, δημιουργεί ακόμη και ζήτημα πολιτικής επιβίωσης της κυβέρνησης και έχει αναγορευτεί στη μητέρα των μαχών στον «πόλεμο κατά ης διαπλοκής»;

Ε, λοιπόν, ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μας δίνουν τα στοιχεία γιατί δεν θέλουν να ξέρουμε. Αλλά και επειδή το βασικό διακύβευμα στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών είναι αναμφίβολα πολύ σημαντικό, ωστόσο δεν έχει πρωτίστως να κάνει με τα οικονομικά δεδομένα του κλάδου των ΜΜΕ.

Έχει να κάνει, όμως, με την αδυσώπητη σύγκρουση που διεξάγεται εδώ και καιρό στους κόλπους της ελληνικής ολιγαρχίας για το ποιος από τους εκπροσώπους της θα πεθάνει και ποιος θα επιβιώσει, καθώς και από ποια θέση, στην εποχή της κρίσης και αφού θα έχουν όλοι μαζί συνθλίψει τα δικαιώματα των εργαζομένων και τις κατακτήσεις της κοινωνίας.

Έχει να κάνει με το γεγονός ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση θεωρούν το πεδίο των ΜΜΕ προνομιακό για να διασταυρώσουν τα ξίφη τους – η καθεμία για τους δικούς της ιδιαίτερους λόγους, αλλά και οι δύο μαζί – επειδή γνωρίζουν ότι στα μνημόνια-λαιμητόμο λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα.

Έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι νυν και οι επίδοξοι καναλάρχες δεν ενδιαφέρονται κυρίως να αποκομίσουν κέρδη από τα Μέσα τους – άλλωστε, αυτό είναι σχεδόν αδύνατο με βάση τα σημερινά δεδομένα της «αγοράς» και τις προβλέψεις για τα επόμενα χρόνια, όσο κι αν συμπιέσουν τους μισθούς (που θα το κάνουν) – αλλά να τα χρησιμοποιήσουν ως όχημα για να προωθήσουν τις υπόλοιπες δραστηριότητές τους, όπως έκαναν παραδοσιακά.

Έχει να κάνει, επίσης, με το γεγονός ότι σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο η παρέμβαση του κεφαλαίου στις πολιτικές εξελίξεις γίνεται διαρκώς πιο άμεση, αδιαμεσολάβητη και απροκάλυπτη, με τα μίντια να προσφέρουν ένα ιδανικό μέσο άσκησης πιέσεων, επιβολής αποφάσεων και πολιτικών εξελίξεων.

Έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα ΜΜΕ αποτελούν στην εποχή μας έναν αναντικατάστατο πυλώνα του αστικού συστήματος εξουσίας, ο οποίος έχει ταυτόχρονα και ιδεολογικό και κατασταλτικό ρόλο, τους οποίους έχει βιώσει εξίσου και στο πετσί της η ελληνική κοινωνία, ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Έχει να κάνει, τέλος, με την ιστορική αλήθεια που θέλει την άρχουσα τάξη κάθε χώρας να υπερασπίζεται λυσσαλέα, με νύχια και με δόντια τον έλεγχο των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας σε βαθμό που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την υπεράσπιση του ελέγχου των ενόπλων δυνάμεων ή του κοινοβουλίου της.

Τι δεν καταλαβαίνεις, μετά από όλα αυτά και εξακολουθείς να ζητάς οικονομικά στοιχεία;

Υ.Γ. Ακόμη και στην υποθετική περίπτωση που κυβέρνηση, αντιπολίτευση και καναλάρχες τα έβρισκαν για τον αριθμό των καναλιών και τους όρους λειτουργίας τους, υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι όλα αυτά θα τηρούνταν και ότι στην πρώτη «αναποδιά» δεν θα τίναζαν εκ νέου το τοπίο στον αέρα υπέρ τους, με θύμα την κοινωνία και την ενημέρωση;


Αναδημοσίευση : imerodromos

Σύμφωνα με τα πορίσματα της παιδαγωγικής επιστήμης, η διδασκαλία είναι ο τομέας εκείνος της παιδαγωγικής διαδικασίας που αφορά τους χειρισμούς του εκπαιδευτικού για μετάδοση, για εκμάθηση γνώσεων και άσκηση δεξιοτήτων.

Η δε εκπαίδευση των εκπαιδευτικών πρέπει να καλύπτει τρεις ισότιμους τομείς, τον τομέα της παιδαγωγικής κατάρτισης, τον τομέα των σπουδών για τα αντικείμενα διδασκαλίας και τον τομέα της πρακτικής άσκησης.

Δεν γίνεται λοιπόν ο εκπαιδευτικός να προσεγγίσει και να ενισχύσει τις γνώσεις των μαθητών, όταν ο ίδιος δεν τις έχει σπουδάσει. Τούτο προκύπτει και από τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής.

Η Υπουργική Απόφαση για το Ενιαίου Τύπου Ολοήμερο Δημοτικό Σχολείο, που υπεγράφη τον περασμένο Μάιο, δίνει τη δυνατότητα διδασκαλίας των μαθημάτων των Εικαστικών, Θεατρικής Αγωγής, Μουσικής, Φυσικής Αγωγής και Πληροφορικής σε εκπαιδευτικούς του κλάδου ΠΕ 70 (δασκάλους), παραγνωρίζοντας αφενός και πρωτίστως το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των μαθητών σε παροχή ποιοτικής εκπαίδευσης από εξειδικευμένους εκπαιδευτικούς, απαξιώνοντας αφετέρου τους αντίστοιχους εκπαιδευτικούς, που υπηρετούν εδώ και χρόνια το ελληνικό δημόσιο σχολείο και καταστρατηγώντας τα εργασιακά τους δικαιώματα.

Επίσης, στη βάση της εφαρμογής της ίδιας απόφασης, παρατηρείται εφέτος εντονότερα από ποτέ το φαινόμενο μη ύπαρξης διαφάνειας, αν όχι στρέβλωσης, ως προς τη δήλωση των υπαρχόντων κενών από τις περιφερειακές, τοπικές μέχρι και τις κεντρικές διοικητικές βαθμίδες του ΥΠΕΘ, γεγονός που έχει ως άμεση συνέπεια τα προαναφερθέντα μαθήματα να διδάσκονται σε ορισμένα σχολεία της επικράτειας από εξειδικευμένο προσωπικό, ενώ σε άλλα όχι.

Ειδικότερα, για το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής, υπολογίζουμε ότι μόνο το 60% του μαθητικού πληθυσμού της χώρας έχει τη δυνατότητα να το διδαχθεί από τους εξειδικευμένους θεατρολόγους και ηθοποιούς. Έτσι, δυστυχώς, καταρρίπτεται πολύ εύκολα ο ισχυρισμός του υπουργείου Παιδείας για ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, αφού καταστρατηγείται καταφανώς η Αρχή της Ισότητας. Απορίας άξια επίσης είναι και η κατάργηση του μαθήματος της Θεατρικής Αγωγής από τις τάξεις Ε᾽ και Στ᾽. Με ποια άραγε παιδαγωγικά και επιστημονικά κριτήρια; Με ποιους στόχους και βάσει ποιων γνωμοδοτήσεων;

Για τους λόγους αυτούς έχει υπάρξει μαζική κινητοποίηση του κλάδου μας, καθώς και των αντίστοιχων κλάδων εκπαιδευτικών ειδικοτήτων, που πλήττονται από την ΥΑ, οι οποίοι απέστειλαν ήδη εξώδικες προσκλήσεις διαμαρτυρίας προς το Υπουργείο αλλά και προς άπασες τις Περιφερειακές Διευθύνσεις της χώρας, εκ τρίτου δε, έχουν ήδη προσφύγει στο ΣτΕ για την ακύρωση της ως άνω ΥΑ.

Δηλώνουμε προς πάσα κατεύθυνση, ως εκπαιδευτικοί και ως γονείς, ότι δεν θα μείνουμε πλέον άπραγοι, αλλά θα διεκδικήσουμε μέχρι τέλους με κάθε νόμιμο τρόπο την κατάργηση της ως άνω ΥΑ.

Απαιτούμε δε απόλυτη διαφάνεια και θα παραμείνουμε στις επάλξεις με κάθε νόμιμο μέσο για να αρθούν οι διαπιστωμένες στρεβλώσεις και οι μαθητές να έχουν την εκπαίδευση που τους αξίζει.

Οι προσφεύγοντες εκπαιδευτικοί ΠΕ 32 (Θεατρολόγοι)

Ο πληρεξούσιος Δικηγόρος, Δρ. Ηλίας Κολλύρης

Αναδημοσίευση: iPaideia.gr

Αναπληρωτές Εκπαιδευτικοί Ειδικοτήτων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

Μετά τις συνελεύσεις μας στο ΕΜΠΡΟΣ, καταλήξαμε σε αυτήν εδώ την επιστολή, που απευθύνεται κυρίως στους γονείς αλλά και σε όλους όσοι δεν γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει στο δημόσιο σχολείο αυτήν τη στιγμή.
(Διακινήστε – κοινοποιήστε – προωθήστε ελεύθερα).

Για τον «νέο» τύπο δημοτικού σχολείου:
τι σηματοδοτεί για τους μαθητές, τους γονείς, την κοινωνία

Ανοιχτή επιστολή εκπαιδευτικών ειδικοτήτων

Λίγους μήνες νωρίτερα και δίχως να έχει προηγηθεί ουσιαστικός διάλογος με την εκπαιδευτική κοινότητα, τους γονείς, την κοινωνία, επιβλήθηκε με υπουργική απόφαση ο «νέος/ενιαίος» τύπος ολοήμερου δημοτικού σχολείου.

Τι άλλαξε όμως, σε ποια βάση, και τι παρέμεινε ίδιο;

Καταργώντας τα 1.300 περίπου δημοτικά σχολεία Ενιαίου Αναμορφωμένου Εκπαιδευτικού Προγράμματος (ΕΑΕΠ) στα οποία είχαν εισαχθεί νέα διδακτικά αντικείμενα και εξειδικευμένοι εκπαιδευτικοί για τη διδασκαλία τους, η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘ δεν φρόντισε να περάσει σε έναν πραγματικά ενιαίο τύπο σχολείου που θα διασφάλιζε την ισότιμη πρόσβαση όλων των μαθητών σε όλα τα διδακτικά αντικείμενα, καλλιεργώντας και ενισχύοντας την αισθητική και φυσική αγωγή, τη γλωσσομάθεια, καθώς και την επαφή των μαθητών με τις νέες τεχνολογίες.
Αντιθέτως, επιχείρησε να βαφτίσει ως νέο έναν τύπο σχολείου που φτιάχτηκε αποκλειστικά για να εξυπηρετήσει τις περικοπές που επιβάλλουν οι μνημονιακές δεσμεύσεις της κυβέρνησης. Γι’ αυτόν το λόγο, επιστρατεύθηκαν παιδαγωγικοί όροι, που, όσο και αν διαστρεβλώθηκαν, δεν καταφέρνουν να αποκρύψουν την αλήθεια.

Η «απογυμνασιοποίηση» του δημοτικού σχολείου, που πολλάκις χρησιμοποιήθηκε ως όρος από τον υπουργό Παιδείας για να δικαιολογήσει την περικοπή των διδακτικών ωρών ώστε το ωράριο των μαθητών να τελειώνει για όλα τα σχολεία στη 13:15 αντί στις 14:00, σε καμία περίπτωση δεν αφορά τις ώρες παραμονής των μαθητών στο σχολείο. Άλλωστε, στο «νέο» τύπο σχολείου δεν εξακολουθούν να είναι διογκωμένες η διδακτέα ύλη, η εργασία για το σπίτι, η βαθμοθηρία;

Ποιο ήταν όμως το πλαίσιο του «παλιού» σχολείου το οποίο το υπουργείο θέλησε να αλλάξει κάνοντάς το «νέο»;

Ποιος ο ρόλος των μαθημάτων των ειδικοτήτων και ποια η σημασία της διδασκαλίας τους από ανθρώπους που έχουν σπουδάσει αυτά τα αντικείμενα;

Ζούμε σε μια κοινωνία μέσα στην οποία τα παιδιά, από πολύ μικρή ηλικία, έρχονται αντιμέτωπα με το άγχος και την πίεση της καθημερινότητας.
Επιπλέον, οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σχεδόν όλες οι οικογένειες, καθώς και οι εικόνες βίας και πολέμου που κυριαρχούν στα τηλεοπτικά προγράμματα δημιουργούν στα παιδιά μια τάση προς την επιθετικότητα και τη βίαιη συμπεριφορά, που εμποδίζουν συχνά την ομαλή κοινωνικοποίησή τους και την αρμονική σχολική ζωή.

Τα μαθήματα της Αισθητικής Αγωγής (Μουσική, Εικαστικά, Θεατρική Αγωγή) και της Φυσικής Αγωγής, όταν διδάσκονται από εξειδικευμένους παιδαγωγούς, συμβάλλουν στην ψυχική ωρίμανση και κοινωνικοποίηση όλων των παιδιών – ιδιαίτερα εκείνων με δυσκολίες ένταξης, με γλωσσικά ή μαθησιακά προβλήματα.

Τα μαθήματα αυτά αποτελούν εργαλείο για την πρόληψη του σχολικού εκφοβισμού, καθώς προάγουν την ομαδικότητα, την αυτοεκτίμηση, την αποδοχή του άλλου, τους δεσμούς αλληλεγγύης, τη συναισθηματική έκφραση και τον αλληλοσεβασμό στην πράξη, μέσα από το παιχνίδι και τη δημιουργικότητα. Τα εν λόγω διδακτικά αντικείμενα συμβάλλουν επίσης και στην καλλιέργεια των παιδιών, βοηθώντας τα να αναπτύξουν αισθητικά κριτήρια απέναντι στα πρότυπα που επιβάλλει η μαζική κουλτούρα.

Μέσα στην Κοινωνία της Πληροφορίας και στην εποχή της τεχνολογίας, η εξοικείωση των μαθητών με τον υπολογιστή και τις εφαρμογές του (ως εργαλείου έκφρασης και δημιουργίας) και η ευαισθητοποίηση απέναντι στα Μέσα και στις επιπτώσεις της τεχνολογίας στο σύγχρονο τρόπο ζωής αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της μόρφωσης των παιδιών.

To μάθημα της Πληροφορικής έχει ως στόχο την καλλιέργεια της μεταγνώσης στο παιδί (του να μάθει πώς να μαθαίνει), την ανάπτυξη της κριτικής του σκέψης, όπως και τεχνικών επίλυσης προβλημάτων, σε συνδυασμό με την ενίσχυση ικανοτήτων συνεργασίας και ανάληψης πρωτοβουλιών, τόσο στον εικονικό όσο και στον πραγματικό κόσμο.

Οι περικοπές των διδακτικών ωρών των μαθημάτων ειδικοτήτων, η (δίχως κανένα επιστημονικό και παιδαγωγικό κριτήριο) κατάργηση της Θεατρικής Αγωγής από την Ε’ και Στ’ τάξη και η υποβάθμιση του ολοήμερου προγράμματος, οδηγούν, ανάμεσα στα υπόλοιπα, και στην αύξηση των εξόδων των οικογενειών. Οι μαθητές που προέρχονται από –όλο και περισσότερες– οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα αποκλείονται από την ισότιμη μάθηση. Τρανταχτό παράδειγμα η μείωση των ωρών των Αγγλικών, της Πληροφορικής, των Καλλιτεχνικών Μαθημάτων και της Γυμναστικής. Τα παιδιά προωθούνται στα Κέντρα Μελέτης, στα ιδιωτικά μαθήματα, στα ωδεία, στα καλλιτεχνικά εργαστήρια, στα γυμναστήρια, στα κέντρα Ξένων Γλωσσών και στα κάθε είδους φροντιστήρια. Κάποιος μαθητής, που έχει μία ιδιαίτερη κλίση σε ένα μάθημα από τα παραπάνω, δεν θα μπορεί να την αναπτύξει αν οι γονείς του δεν έχουν την οικονομική άνεση. Εννοείται ότι, σε αντίθεση με το δημόσιο σχολείο, το ίδιο πρόγραμμα σπουδών ακολουθείται και στα ιδιωτικά σχολεία, αλλά διδάσκεται από εξειδικευμένους εκπαιδευτικούς. Κάτι που δεν ισχύει πλέον στο δημόσιο σχολείο, διότι, με την υπουργική απόφαση απελευθερώνεται και η διδασκαλία των μαθημάτων ειδικοτήτων, τα οποία δύναται να ανατίθενται πλέον και στους συναδέλφους του κλάδου ΠΕ 70 (δασκάλους), οι οποίοι, σε πολλά σχολεία της επικράτειας διδάσκουν ήδη Εικαστικά, Θεατρική Αγωγή, Μουσική, Φυσική Αγωγή και Πληροφορική (με μια απλή πιστοποίηση β᾽επιπέδου)!
Όμως, η ποιοτική εκπαίδευση δεν είναι πολυτέλεια, είναι συνταγματική υποχρέωση της Πολιτείας. Και απαιτεί επάρκεια, εξειδίκευση και καταλληλότητα – κι αυτά δεν θα έπρεπε να είναι διαπραγματεύσιμα.

Αντί, λοιπόν, για ένα νέο σχολείο της ουσιαστικής διάχυσης των διδακτικών αντικειμένων και των ίσων μορφωτικών δικαιωμάτων, στην ουσία επικράτησαν οι παλιές νοοτροπίες, ο συντηρητισμός και η προχειρότητα στο σχεδιασμό, που έδεσαν άψογα με τις περικοπές, τις αντιπαιδαγωγικές, αντιεπιστημονικές και αντισυναδελφικές αναθέσεις μαθημάτων (μια πρακτική που σιγά σιγά παγιώνεται), την επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών των εκπαιδευτικών.

Άραγε πόσο καλό μάθημα μπορεί να κάνει ένας εκπαιδευτικός που δουλεύει σε πέντε σχολεία;
Οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί δεν συμπληρώνουν πλέον ωράριο στην πρωινή ζώνη μαθημάτων και εξαναγκάζονται είτε να συμπληρώσουν το διδακτικό τους ωράριο στο ολοήμερο πρόγραμμα είτε σε άλλο σχολείο. Η θέση του υπεύθυνου ολοημέρου καταργείται. Οι πρώτες χιλιάδες απολύσεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών που έχουν δουλέψει επί σειρά ετών στο δημόσιο σχολείο είναι γεγονός. Όλα αυτά για να καλυφθούν οι ανάγκες σε προσλήψεις μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων και όχι μέσω κρατικού προϋπολογισμού, ως όφειλε να έχει διασφαλίσει η Πολιτεία.

Από σας, τους γονείς των μαθητών μας, ζητάμε να συμπορευθείτε με μας στον αγώνα που δίνουμε για να υπερασπιστούμε το δημόσιο σχολείο, να διασφαλίσουμε το αγαθό της μόρφωσης και της παιδείας, καθώς και την ισότιμη πρόσβαση σε αυτό για όλους τους μαθητές μας.
Ήμασταν και παραμένουμε δίπλα σε εσάς και τα παιδιά σας, που για λίγες στιγμές της ημέρας γίνονται και δικά μας παιδιά. Σας θέλουμε στο πλευρό μας για να στηρίξουμε και να στηριχθούμε, να εμπνεύσουμε και να εμπνευστούμε.

Συστρατευόμαστε/συμμετέχουμε ενεργά σε όλες τις κινητοποιήσεις που εξαγγέλλονται στο άμεσο μέλλον, διεκδικώντας ένα καλύτερο σχολείο.
Ο αγώνας αυτός είναι κοινός και μόνο ενωμένοι μπορούμε να νικήσουμε όσους μας κλέβουν τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.

Αναπληρωτές Εκπαιδευτικοί Ειδικοτήτων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
(Επικοινωνία: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)

Όλοι και όλες στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Πέμπτη 3 Νοέμβρη, στην πλατεία Συντάγματος, στο Ναύπλιο – ώρα 6μμ.

Η «διαπραγμάτευση» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με την τρόικα, η ψήφιση και εφαρμογή του 3ου μνημονίου, καθώς και η πλήρης αποδοχή των όρων που θέτουν Ε.Ε. και Ευρωζώνη για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των παραγωγικών υπηρεσιών της χώρας, ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τον «ξεχασμένο» για λίγο καιρό κ.Φούχτελ αλλά και την αναβίωση της Ελληνογερμανικής Συνέλευσης.

Ο ανεπιθύμητος κ. Φούχτελ, όπως τον χαρακτήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, έγινε καλοδεχούμενος και «άξιος» συνομιλητής τους, όπως δήλωσαν πρόσφατα πρωτοκλασάτα κυβερνητικά στελέχη, μετά τις μεταξύ τους συναντήσεις.

Η αλήθεια όμως είναι ότιμέσω του Συμφώνου Ελληνογερμανικής Συνεργασίας, που υπογράφθηκε τον Μάιο του 2010 από τον Γ. Παπανδρέου και την Α. Μέρκελ και δεν εγκαταλείφθηκε από καμία μνημονιακή συγκυβέρνηση, ούτε και από τη σημερινή, επιχειρείται να ελέγξει η γερμανική κυβέρνηση μέσω της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας (ενέργεια, υποδομές, διαχείριση απορριμμάτων κ.λπ.).

Εκεί άλλωστε αποσκοπούσε και η προκλητική ενέργεια του κ. Φούχτελ να αποστείλει το Σεπτέμβρη του 2014, οκτασέλιδο ερωτηματολόγιο εκ μέρους της «Ελληνογερμανικής Συμμαχίας» σε Δήμους και Περιφέρειες, ζητώντας να μάθει τα περιουσιακά στοιχεία των ΟΤΑ και τον ακριβή πληθυσμό τους.

Οι εργαζόμενοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση γνωρίζουν τα σχέδια που προωθεί ο πλασιέ των εταιρειών γερμανικών συμφερόντων κ. Φούχτελ στη διαχείριση απορριμμάτων και όχι μόνο, δεν ξεχνούν επίσης και την απαξιωτική και προσβλητική για αυτούς δήλωση του, «την δουλειά που κάνουν 3.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Γερμανία την κάνουν 1.000», ανοίγοντας το δρόμο στην κυβέρνηση για απόλυση 5.500 εργαζομένων (σχολικοί φύλακες – δημοτικοί αστυνόμοι) στους δήμους.

Μπορεί η κυβέρνηση να έχει γίνει το καλό παιδί της τρόικας και των δανειστών και να έχει ευθυγραμμιστεί στις εντολές τους, οι εργαζόμενοι όμως έχουν εντελώς διαφορετική άποψη και συνεχίζουν τον αγώνα για να μην μετατραπεί η χώρα μας σε προτεκτοράτο και η Τοπική Αυτοδιοίκηση το όχημα προώθησης και επιβολής των γερμανικών συμφερόντων.

Το ΜΕΤΑ-ΟΤΑ καλεί την ΠΟΕ-ΟΤΑ και τους εργαζόμενους στην Πελοπόννησο να αντιδράσουν δυναμικά στην νέα πρόκληση της κυβέρνησης και των πρόθυμων αιρετών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Να οργανώσουν κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στην παρουσία και στη συνέχιση των δραστηριοτήτων του κ. Φούχτελ  και στις εργασίες του 6ου Συνεδρίου της Ελληνογερμανικής Συνέλευσης, που πραγματοποιείται στις 3, 4 και 5 Νοεμβρίου στο Ναύπλιο, και να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που οργανώνεται, από αυτοδιοικητικούς φορείς και άλλες κοινωνικές οργανώσεις, την Πέμπτη 3 Νοέμβρη, ώρα 6μμ., στην πλατεία Συντάγματος, στο Ναύπλιο.

ΜΕΤΑ-ΟΤΑ, 30-10-2016



ergasianet.gr

►ΟΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ! Η CETA ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ ΑΦΟΥ Ο ΒΕΛΓΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ ΥΠΕΚΥΨΕ!

► Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΥΜΜΑΧΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΤΩΜΑ ΠΟΛΥΔΩΡΑ!

Οι πολυεθνικές και οι ηγέτες της ΕΕ απείλησαν τον Υπουργό-Πρόεδρο σοσιαλιστή Πολ Μαγκνέτ, του βελγικού κρατιδίου της Βαλονίας, και αυτός υπέκυψε και υπόγραψε τηCETA,την πιο αντιδραστική εμπορική συμφωνία που έχει γίνει ποτέ. 

Παρά τις τεράστιες διαδηλώσεις ενάντια σε CETA (και TTIP – συμφωνία για τις αμερικανικές πολυεθνικές) Μέρκελ, Ολάντ και τα τσιράκια τους, όπως ο Τσίπρας, είπαν το μεγάλο Ναι!  

Η CETA μεταξύ ΕΕ και Καναδά – που τώρα πρέπει να ψηφιστεί από τα 28 κοινοβούλια των χωρών της ΕΕ – αφήνει τις πολυεθνικές παντελώς ανεξέλεγχτες και έξω και πάνω από τη νομοθεσία της ΕΕ και κάθε χώρας μέλους!

Με τη CETA οι πολυεθνικές δεν θα πληρώνουν δασμούς ούτε θα είναι υποχρεωμένες να σέβονται τους εργασιακούς, περιβαλλοντικούς, τροφικούς νόμους.
Αν υπάρξει διαφορά μεταξύ κάποιου κράτους και κάποιας πολυεθνικής, αυτή θα «επιλύεται» από ειδικό διοικητικό δικαστήριο σύμφωνα με όρους των εταιριών! 

Μέσα από τη CETA και τον Καναδά θα εισχωρήσουν και οι εταιρείες κολοσσοί των ΕΠΑ αφού το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να ιδρύσουν κάποια θυγατρική στον Καναδά με $1!

Χαράς ευαγγέλια για την πολυεθνική με έδρα τον Καναδά Greek Gold που ξεσκίζει το περιβάλλον στη Χαλκιδική και φαρμακώνει τους ανθρώπους, όπως υποστηρίζουν χρόνια τώρα οι κάτοικοι. 

Η κυβέρνηση Τσίπρα και ο Υπουργός Σταθάκης πρωτοστάτησαν στην υποστήριξη της CETA και της Greek Gold.

Όσο για το διοικητικό δικαστήριο της CETA –που κρίνεται ως αντίθετο με τους νόμους της ΕΕ από νομικούς – απλά υπογράφτηκε ένα 4σελιδο έγγραφο όπου η ΕΕ και ο Καναδάς υπόσχονται ότι «θα ερευνήσουν κατά πόσο το διοικητικό διαστήριο» είναι νόμιμο!
Αυτό είναι το περίφημο γκαραντί που εκθιάζει ο Σταθάκης!

Το πανό της Ένωσης Εργαζομένων στα Τσιμέντα Χαλκίδας σε πρόσφατη συγκέντρωση σωματείων στο Σύνταγμα.
Για τη νίκη απαιτείται ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ με ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑΤΑ και ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ του Τσίπρα, και όχι μόνο μιας μέρας απεργία με βόλτα στην Αθήνα όπως προτείνει η ΑΔΕΔΥ και συμφωνούν ΚΚΕ, ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Φωτό Ε.Α.

Είναι τέτοια η υποταγή του Τσίρα στις πολυεθνικές, στους τραπεζίτες, στην ΕΕ και στο σημερινό σάπιο και βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα, που πρότεινε τον ακροδεξιό Βύρωνα Πολύδωρα, πρώην υπουργό της ΝΔ, ως πρόεδρο του ΕΣΡ για να βρει μια λύση με τους καναλάρχες και ολιγάρχες!

Την ίδια στιγμή κατασχέθηκαν τα μηχανήματα της μαχητικής ΕΡΤΟΠΕΝ και ο Ταγματάρχης διατάζει στην ΕΡΤ!

Ο ιστορικός αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ τσάκισε το μαύρο της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου αλλά και τις διαταγές της τρόϊκα!

Η κυβέρνηση Τσίπρα αναγκάστηκε να αποκαταστήσει την ΕΡΤ,
παρ’ ότι αρνήθηκε τις προτάσεις για μια νέα δημοκρατική και ανοιχτή στην κοινωνία ΕΡΤ που πρότειναν οι εργαζόμενοι και η ΠΟΣΠΕΡΤ
– προτίμησε τον Ταγματάρχη και τώρα τον Πολύδωρα!

Ο Τσίπρας ρίχνει μαύρο στους εργαζομένους και προσπαθεί να ελιχθεί μεταξύ των ολιγαρχών-καναλαρχών, αλλά σε μια περίοδο οικονομικής κατάρρευσης και κολοσσιαίας πολιτικής κρίσης σ’ όλα τα κράτη της Ευρώπης! Η κυβέρνηση του τσακίζεται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.

Τώρα η εργατική τάξη και νεολαία πρέπει να τον ανατρέψει και να συντρίψει τα μνημόνια και τη CETA, με Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας! Μιας μέρας απεργία δεν φτάνει! Για την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας πρέπει να χτιστούν δυνατές Λαϊκές Συνελεύσεις σε κάθε περιοχή, σε πόλη και χωριό, και Διασωματιακές Επιτροπές από τα εργατικά συνδικάτα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στην ανεργία, στην ακρίβεια και στη φτώχεια!

Για μια Πανελλαδική Συνέλευση εργαζομένων, αγροτών, νεολαίας και αυτοπασχολούμενων για το συντονισμό του αγώνα!

Το καθήκον είναι η δημιουργία μιας επαναστατικής μαρξιστικής ηγεσίας στα συνδικάτα και στην εργατική τάξη για το σοσιαλισμό, για την εθνικοποίηση των τραπεζών και τη διαγραφή του χρέους, για την έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ, για τα Ενωμένα Σοσιαλιστικά Κράτη της Ευρώπης!

Από τη μεγάλη απεργιακή διαδήλωση στη Μασσαλία τον περασμένο Ιούνη ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο “Χομρί”.
Φωτό REUTERS/Philippe Laurenson



►EUROSTAT: ΑΚΟΜΗ ΨΗΛΟΤΕΡΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΣΤΑ 180% ΤΟΥ ΑΕΠ!

Η Στατιστική Υπηρεσία της ΕE Eurostatανακοίνωσε ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας έφτασε στο 179,2% του ΑΕΠ (315,29 δισ. ευρό) – το υψηλότερο στην Ευρώπη – το δεύτερο τρίμηνο του 2016, από 176,1% του ΑΕΠ στο πρώτο τρίμηνο.

Μετά την Ελλάδα ακολουθούν η Ιταλία με 135,5% του ΑΕΠ και Πορτογαλία με 131,7% του ΑΕΠ.

Σ’ όλες αυτές τις χώρες (όπως και σε Ισπανία, Ιρλανδία) οι μεγαλύτερες τράπεζες βρίσκονται σε κατάρρευση ανάλογη με αυτή της Ντόϊτσε Μπανκ, της μεγαλύτερης τράπεζας της Ευρώπης.

Το δημόσιο χρέος στην Ευροζώνη μειώθηκε στο 91,2% του μέσου όρου του ΑΕΠ στο δεύτερο τρίμηνο του 2016 (ήταν 92,1% το πρώτο τρίμηνο).

►Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΤΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΕΠΑ ΓΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΑΜΑΧΩΝ ΣΕ ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ ΙΡΑΚ.

Σε έκθεση της που δημοσιοποιήθηκε αυτή τη βδομάδα η Διεθνής Αμνηστία στο Λονδίνο κατηγορεί τη Συμμαχία των ΕΠΑ στο Ιράκ ότι τα δυο τελευταία χρόνια σε 11 βομβαρδισμούς αστικών περιοχών σκότωσε πάνω από 300 αμάχους.



Η Διεθνής Αμνηστία κατηγορεί επίσης τη Συμμαχία για τους θανάτους κατοίκων μέσα στα σπίτια τους στο χωριό αλ Τουχάρ, κοντά στην πόλη Μανμπίζ, φέτος στις 18-19 Ιούλη. –



Αναδημοσίευση από ergatikiantistasi.wordpress.com

Δηλώστε συμμετοχή για μετάβαση στο Ναύπλιο Πέμπτη 3/11.
Συμμετέχουμε στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στο Φούχτελ και σε όσους επιδιώκουν να λεηλατήσουν τη χώρα.

Στις 3-4-5 Νοεμβρίου (Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο) θα γίνει στο Ναύπλιο, στην αίθουσα της παλαιάς Βουλής το 6ο ετήσιο συνέδριο της Ελληνο-Γερμανικής συνέλευσης, στο οποίο θα παρευρεθεί ο περίφημος Φούχτελ.

Η αποκαλούμενη ελληνογερμανική εταιρική σχέση αποτελεί προσπάθεια της γερμανικής κυβέρνησης να ελέγξει μέσω της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας (ενέργεια, υποδομές, πολιτιστικός θησαυρός, διαχείριση απορριμμάτων).

Επιδίωξη του Φούχτελ και των εντολοδόχων του είναι να υπάρξει μέσω των Δήμων και των Περιφερειών η οικονομική διείσδυση των γερμανικών συμφερόντων σε βασικούς τομείς όπως είναι τα σκουπίδια, η ενέργεια, ο τουρισμός, ώστε τα γερμανικά συμφέροντα να ελέγξουν τις όποιες ευκαιρίες υπάρχουν σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο και να πάρουν στα χέρια τους το μεγαλύτερο μέρος της πίτας των έργων.

Από το Σεπτέμβρη του 2014 ο Φούχτελ είχε αποστείλει οκτασέλιδο ερωτηματολόγιο εκ μέρους της «Ελληνογερμανικής Συμμαχίας» σε Δήμους και Περιφέρειες, ζητώντας να μάθει τα περιουσιακά στοιχεία των ΟΤΑ και την ακριβή σύσταση του πληθυσμού.

Παράλληλα Γερμανοί έχουν ανοίξει όπως είναι γνωστό παραρτήματα Ινστιτούτων στην Ελλάδα. Το Ίδρυμα Αντενάουερ π.χ. έχει διοργανώσει επιμορφωτικό συνέδριο σε Έλληνες δημοσιογράφους. Ο στόχος προφανής, να βρουν ανθρώπους που θα είναι τα ιδεολογικά τους στηρίγματα στην Ελλάδα.

Όσοι Δήμαρχοι ή Περιφερειάρχες έχουν υπογράψει το Σύμφωνο της Ελληνογερμανικής συνεργασίας, δεν δέχονται να βγαίνουν ψηφίσματα για τις γερμανικές οφειλές ή να μπαίνουν συνδιοργανωτές σε εκδηλώσεις για τις γερμανικές οφειλές όταν το ζητάει το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Γερμανικών οφειλών.

Στον αντίποδα αυτών υπάρχουν Δήμοι που αντιστέκονται και συντάσσονται με τις δυνάμεις που αντιτίθενται στην επιχείρηση εκμετάλλευσης και λεηλασίας της χώρας μας.

Την Πέμπτη 3/11 στις 6 μ.μ. διοργανώνεται συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την παλαιά Βουλή στο Ναύπλιο όπου είναι προγραμματισμένη να γίνει η πρώτη συνεδρίαση.

Η ΛΑΕ αντιδρά και αντιστέκεται στο Φούχτελ και στη λεηλασία της χώρας που επιχειρείται, στηρίζει τη συγκέντρωση και βάζει πούλμαν από Αθήνα για μετάβαση στο Ναύπλιο την Πέμπτη 3/11 το μεσημέρι και επιστροφή το βράδυ.

Για τον καλύτερο και έγκαιρο προγραμματισμό καλούμε όποιον θέλει να δηλώσει συμμετοχή για μετάβαση στο Ναύπλιο στο κεντρικό τηλέφωνο της ΛΑΕ 2103800067 ή στο e–mail organotiko.laikienotita@gmail.com συμπληρώνοντας ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο. Από την Πάτρα και τις άλλες πόλεις της Πελοποννήσουκαλούνται οι σύντροφοι να συνεννοηθούν σε κάθε ΠΕ για τον τρόπο μετάβασης στο Ναύπλιο.



Όλοι στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας

την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου στις 6 μμ

στο Ναύπλιο έξω από το κτίριο της παλιάς Βουλής

ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΩΝ

αναδημοσίευση από το prin.gr

Αγανάκτηση, οργή, αλλά και κύμα συμπαράστασης προκάλεσε η τρίτη κατά σειρά απόπειρα φίμωσης του ελεύθερου αυτοδιαχειριζόμενου ραδιοφώνου τηςERTopen. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση δίνει κανάλια στους μεγαλοκαπιταλιστές, ρίχνει μαύρο στο ραδιόφωνο τηςERTopen. Την Δευτέρα κατασχέθηκαν τα μηχανήματα εκπομπής, με στόχο το πρόγραμμα τηςERTopenνα μην ακούγεται πια στους 106,7 στα fm στην Αττική. Συνεχίζεται, φυσικά, η διαδικτυακή μετάδοση από τοertopen.com,καθώς και η αναμετάδοση από ραδιοφωνικούς σταθμούς ανά την Ελλάδα. Ανάλογες απόπειρες φίμωσης είχαν επιχειρηθεί στις 23 Σεπτεμβρίου 2015 με προσαγωγή του προεδρείου της ΠΟΣΠΕΡΤ, αμέσως μετά τις εκλογές, καθώς και δυο μήνες αργότερα.

Ανακοίνωση καταγγελίας εξέδωσε η ΠΟΣΠΕΡΤ, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «ΗΕΡΤΟΠΕΝ, ο σταθμός της ελεύθερης έκφρασης που αναμεταδίδεται και από άλλους σταθμούς στα FM στην περιφέρεια, θα συνεχίσει να λειτουργεί στο διαδίκτυο και θα προσπαθήσουμε άμεσα να ξαναεκπέμψουμε στο λεκανοπέδιο και πάλι μέσω των FM. Θα συνεχίσει να είναι η φωνή του κάθε αγωνιστή, για δικαιοσύνη, ισονομία, δουλειά με δικαιώματα, ενάντια στον ρατσισμό και την ξενοφοβία και υπέρ της κοινωνίας των πολιτών και των αναγκών τους. ΗΕΡΤΟΠΕΝενόχλησε και θα συνεχίσει να ενοχλεί γιατί στον αυταρχισμό της κυβέρνησης ζητά να απαντήσουμε με συνεχή αγώνα μέχρι να ανατρέψουμε τα μέτρα οδοστρωτήρα των μνημονίων και όσους τα πρεσβεύουν».

Μία από τις εκπομπές που φιλοξενεί το ραδιόφωνο της ERTopen είναι και τοΡάδιο Παντιέραπου μεταδίδεται κάθε Τετάρτη στις 6 μ.μ., επιδιώκοντας να αναδείξει τις μάχες για την υπεράσπιση των εργατικών και νεολαιίστικων δικαιωμάτων, τους κοινωνικούς αγώνες και τη σχέση τους με την πολιτική.

Στην εξέγερση του Νοέμβρη, τη φωνή του ραδιοσταθμού του Πολυτεχνείου αναμετέδιδαν με ηρωισμό οι ραδιοπειρατές της εποχής, υπενθύμισε ο Δ. Παπαχρήστος καταγγέλλοντας τη φίμωση τηςERTopen, για να προσθέσει: «Θα μας πάρουν και το φως από τα μάτια, θα το πληρώνουμε στους ιδιώτες ακριβά. Το ίδιο πάνε να κάνουν με το νερό, ξεπουλάνε τα αεροδρόμια, το Ελληνικό».

Την Δευτέρα 7 Νοέμβρη επαναλαμβάνεται σε δεύτερο βαθμό -στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό- η «δίκη» κατά του προέδρου της ΠΕΤ-ΟΤΕ Κέρκυρας Γιάννη Τριβυζά.

«Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις»!

•    O προϊστάμενος της Κέρκυραςέστελνε τους συναδέλφους του να ανεβαίνουν σε σκάλες και κολώνες μόνοι τους, χωρίς βοηθό, χωρίς καμία προστασία.

Αυτός αντί να κλείνει τα μάτια και να μην βλέπει τα εργατικά ατυχήματα(που αυξήθηκαν κατά 200% στον ΟΤΕ τα τελευταία χρόνια) απαίτησε να εφαρμοστούν οι εργατικοί νόμοι και να δουλεύουν οι συνάδελφοί του σε διμελή συνεργεία.

Το θράσος του ήταν τόσο μεγάλο που κατήγγειλε…. μια κοτζάμ Deutsche Telekomστην επιθεώρηση εργασίας!

•    στην περιοχή του δουλεύουν σε εργολαβικά συνεργεία συνταξιούχοι του ΟΤΕ!

Αυτός…. αντί να κοιτάει τη δουλειά του, έπιασε τους εργολάβους – συνταξιούχους στα πράσα.

Αποδεδειγμένα λοιπόν σαμποτάρει την επιχειρηματικότητα και την καπατσοσύνη των Ελλήνων…..Με τέτοιους συνδικαλιστές δεν θα ‘ρθει ποτέ η περιβόητη ανάπτυξη.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά,αποκάλυψεότι τα συνεργεία του εργολάβου δούλευαν χωρίς καμιά επίβλεψη (7 η ώρα το βράδυ) και ότι τοαπόρρητο των επικοινωνιών έχει καταργηθεί πιλοτικά στην Κέρκυρα…. πριν επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα!

Για όλα αυτά που έλεγε και έκανε συκοφαντώντας «την μεγαλύτερη επένδυση της χώρας» που έκαναν οι εταίροι μας γερμανοί,έπρεπε να τιμωρηθείκαι έτσιστήθηκε το…. Εργοδοτοδικείο, (Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό ονομάζεται).

Οι δικαστές ήταν εκεί, οι εισαγγελείς, οι ένορκοι… η δικαιοσύνη απουσίαζε!
Μ. Μπρεχτ

Η κατηγορία: « Εξύβρισε τον προϊστάμενό του τηλεφωνικά»!

Ερασιτεχνική δουλειά… αν του ρίχνατε κανένα τσιγαριλίκι στην τσάντα και τον βαφτίζατε ναρκέμπορο δεν θα καθαρίζατε μια και έξω μαζί του; ……είδατε σας δίνουμε ιδέες εμείς… για το μέλλον.

Οι (Ιερο)δικαστές:

Όλα εκλεκτά και υπεράνω πάσης υποψίας μέλη της κοινωνίας μας. Διευθυντές με αξιοπρεπείς αποδοχές (πάνω από 100.000 το χρόνο) για να παραμένουν αδέκαστοι και με διακεκριμένη κοινωνική δράση.

Τους παρουσιάζουμε γιατί η απόφαση που έβγαλαν είναι ιστορική. (Από τη δεκαετία του 50 είχαμε να βιώσουμε τέτοιες αποφάσεις).

α)Σταύρος Καπριδάκης: Συνταξιούχος του ΟΤΕ (κι’ αυτός) αλλά και Διευθυντής εν’ ενεργεία! Με υπερβάλλοντα ζήλο στην απόδοση της δικαιοσύνης. Δεν έδινε ούτε μια μέρα αναβολή στον κατηγορούμενο για να προλάβει να έρθει από την Κέρκυρα!

β)Γεώργιος Κόγιας: Στο παρελθόν απασχόλησε την επικαιρότητα (πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ την 1η Νοέμβρη του 2006) γιατί τοποθέτησε μηχάνημα που διάβαζε το δακτυλικό αποτύπωμα των εργαζομένων. Έκτοτε αναβαθμίστηκε και σε…. Ιεροεξεταστή.

γ)Σταύρος Γεωργακόπουλος: Αγνοούμε αν διαθέτει παρόμοιες περγαμηνές όπως οι προηγούμενοι (για να τον βάλουν όμως εκεί κάτι θα ξέρουν).

«Εργατικοί εκπρόσωποι» ή Ποιος απ’ τους προστάτες θα μας προστατέψει ποιος;(Γ. Ρίτσος)

(Και οι δύο διοικητικοί υπάλληλοι)

α)Αθανάσιος Ζεκεντές: Προϊστάμενος υπηρεσίας (υφιστάμενος του Διευθυντή Κόγια)… αλλά και συνδικαλιστής.Γενικός Γραμματέας του ΠΑΣΕ-ΟΤΕ και υποψήφιος Βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στη Φθιώτιδα. (τυχεροί οι Λαμιώτες).

β)Βάλια Παναγιωτίδου: Πρόεδρος στον ΟΠΑΚΕ-ΟΤΕ (παραθεριστικά κέντρα)…. έγινε γνωστή στο πανελλήνιο σαν αγανακτισμένη πολίτης κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο γνωστό βενζινάδικο στη Χαλκίδα.

Οι τρεις μάρτυρες διαβεβαίωσαν ότι καμία εξύβριση δεν έγινε, αντιθέτως απέδειξαν ότι είναι καραμπινάτη συνδικαλιστική δίωξη.

Το ίδιο αναφέρουν ανακοινώσεις από την ΠΕΤ-ΟΤΕ, την ΕΕΤΕ-ΟΤΕ, τον ΠΑΣΕ-ΟΤΕ, την ΟΜΕ-ΟΤΕ και δεκάδες άλλα σωματεία.

Η ετυμηγορία: (Απόφαση προειλημμένη) Ένα μήνα στέρηση μισθού!

Οι «εργατικοί εκπρόσωποι» όμως… διαφοροποιήθηκαν.

Είπε ο Πασόκος:Έ όχι και ένα μήνα βρε παιδιά; Πόσα να του ρίξουμε είπαν οι άλλοι;
Να του ρίξουμε… 20 μέρες. Έ όχι και 20 μέρες είπε η Δακίτισα Βάλια, να τον τιμωρήσουμε με επίπληξη.

Φιλική επισήμανση προς τους εταίρους μας γερμανούς. Οι μνημονιακές επιπτώσεις είναι φανερές…. Μεταπολιτευτικά πληρώνατε κάτι παραπάνω αλλά τους επιμορφώνατε με τα ιδρύματα ΕΜΠΕΡΤ, ΑΝΤΕΝΑΟΥΕΡ κ.λ.π και βγάζατε συνδικαλιστές επιπέδου… Βουλευτές, Υπουργούς κ.λ.π.

…..επειγόντως αποδεσμεύστε κονδύλια για επιμόρφωση συνδικαλιστών, να τους μάθετε να κρατάνε τουλάχιστον τα προσχήματα και όχι να συντάσσονται φανερά με το αφεντικούλι.

….αυτοί είναι οι αδέκαστοι δικαστές και όσοι τους καθοδηγούν από το παρασκήνιο, κρυπς κι’ φούναξι (όπως λένε στο χωριό του Ζεκεντέ).

Επαναλαμβάνουμε ότι,δεν αποδείχτηκε με κανένα στοιχείο η κατηγορία.

Έπρεπε να τιμωρηθεί και τον τιμώρησαν. Προς γνώση και συμμόρφωση και παραδειγματισμό… των υπολοίπων.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι:

Την Δευτέρα 7 Νοέμβρη επαναλαμβάνεται σε δεύτερο βαθμό -στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό- η «δίκη» κατά του προέδρου της ΠΕΤ-ΟΤΕ Κέρκυρας συναδέλφου Γιάννη Τριβυζά.

Να είμαστε όλοι εκεί.

Η τρομοκρατία δεν θα περάσει!

ΑΣΕ

πηγή pandiera