Ψηφιακή Ταυτότητα – Το δυστοπικό μέλλον που ετοίμασαν με την συναίνεσή σου!
Ψηφιακή Ταυτότητα, πιστοποιητικά και Metaverse, πως όλα καλοστημένα συνδέονται για να μας ελέγχουν.
Πόσα είσαι πρόθυμος να εκχωρήσεις για να έχεις περισσότερες ευκολίες και να έχεις την δυνατότητα για κοινωνική ζωή που σου παρέχουν ως προνόμιο, και τι κρύβουν απο πίσω όλες αυτές οι πολυδιαφημιζόμενες ευκολίες;
«Δυστυχώς, το "απολογητικό" διάγγελμα του πρωθυπουργού ήταν ιδιαίτερα ανεπαρκές ώστε να διασκεδάσει την ανησυχία μας για τον θανάσιμο κίνδυνο που επωάζεται για τα θεμελιώδη δικαιώματα και τη δημοκρατία στην καρδιά του βαθέως κράτους» λέει στην ανακοίνωσή της η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Διαβάστε την ανακοίνωση της ΕλΕΔΑ
Μόλις προ ολίγων ημερών η ΕλΕΔΑ τόνιζε ότι οι παράνομες παρακολουθήσεις δημοσιογράφων, πολιτικών προσώπων αλλά και τελικά οποιουδήποτε πολίτη, πέρα από αξιόποινη προσβολή θεμελιωδών δικαιωμάτων, συνιστούν και σοβαρότατη απειλή για τη δημοκρατία στη χώρα μας. Ο καταιγισμός των αποκαλύψεων και πολιτικών εξελίξεων ήρθε να επιβεβαιώσει τη βασιμότητα αυτής μας της ανησυχίας.
Το απόρρητο των επικοινωνιών, όπως και εν γένει η ιδιωτικότητα, αποτελούν θεμελιώδη δικαιώματα κάθε φιλελεύθερου πολιτεύματος. Στη δημοκρατία έχουν ακόμη μεγαλύτερη σημασία γιατί στο πλαίσιο της άσκησής τους σχηματίζει ο κάθε πολίτης τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Η δε ανάγκη προστασίας τους σήμερα, όταν πλέον οι ζωές όλων μας αναλώνονται, εν πολλοίς, μπροστά σε μια ψηφιακή οθόνη, είναι πιο κρίσιμη παρά ποτέ. Τη προστασία αυτή παρέχει στις βασικές της γραμμές το άρθρο 19 του Συντάγματος, το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ και το άρθρο 7 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Η προστασία αυτή αφορά την κάθε μια και τον καθένα μας, ακόμη και τους ξένους, και σίγουρα όχι μόνο τους πολιτικούς.
Ακόμη, όμως, και στη δημοκρατία το απόρρητο αυτό ενδέχεται κατ’ εξαίρεση να σχετικοποιείται, όπως περιοριστικά αναφέρει και το Σύνταγμά μας, για λόγους εθνικής ασφάλειας ή για τη διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων. Ωστόσο, και σε αυτές τις περιπτώσεις, μόνο δικαστική αρχή μπορεί να το παρακάμψει και μόνο υπό αυστηρές εγγυήσεις που το Σύνταγμα αναθέτει στον νομοθέτη να εξειδικεύσει. Η έγνοια της δημοκρατίας μας να καταστήσει όσο το δυνατό πιο απρόσβλητες τις ελευθερίες αυτές υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι το Σύνταγμα δεν εμπιστεύεται μόνη τη δικαστική αρχή αλλά αξιώνει η προστασία του απορρήτου να διασφαλίζεται σε τελική ανάλυση από ειδική Ανεξάρτητη Αρχή και, συγκεκριμένα, την Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ).
Το πλέγμα όλων αυτών των εγγυήσεων καθιστά περισσότερο από σαφές ότι η όποια άρση του απορρήτου θα πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη φειδώ και αυτοσυγκράτηση, να τελεί υπό τον διαρκή έλεγχο ανεξάρτητων οργάνων και να υπόκειται πάνω απ’ όλα σε δημόσια λογοδοσία, ικανή να μας πείθει ότι εξακολουθούμε να ζούμε σε δημοκρατία και κράτους δικαίου. Δημόσια, δε, λογοδοσία δεν νοείται παρά αυτή που διαδρά με ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφους που έχουν το θάρρος να διερευνούν διεξοδικά καταγγελλόμενες παραβιάσεις και να διατυπώνουν κριτικά ερωτήματα στους εκάστοτε κυβερνώντες.
Τα όσα αποκαλύφθηκαν τις τελευταίες ημέρες σχετικά με τις υποθέσεις παρακολουθήσεων του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη και του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής Νίκου Ανδρουλάκη, συμπεριλαμβανομένων των επακολουθεισών παραιτήσεων, επιβεβαιώνουν ότι στη χώρα μας η προστασία των σχετικών δικαιωμάτων βρίσκεται πάρα πολύ μακριά από αυτά που το Σύνταγμα υπόσχεται στους πολίτες, ιδίως δε όσον αφορά το δημοκρατικό καθήκον λογοδοσίας των κυβερνώντων.
Αυτή η κατάσταση δεν προέκυψε τυχαία αλλά προκλήθηκε από μία διαδοχή κυβερνητικών πρωτοβουλιών που πλέον όλοι γνωρίζουν: επιλογή ως διοικητή της ΕΥΠ προσώπου που δεν είχε ούτε τα τυπικά προσόντα, αλλαγή του νόμου για τον συγκεκριμένο διοικητή, εισαγωγή και ψήφιση εντός ολίγων ορών τροπολογίας σε άσχετο νομοσχέδιο που αφαιρούσε από την ΑΔΑΕ το δικαίωμα και καθήκον να ενημερώνει τα θύματα παρακολουθήσεων για λόγους εθνικού συμφέροντος, αλλαγή που προκάλεσε και τη θαρραλέα δημόσια κριτική του Προέδρου και μελών της Ανεξάρτητης Αρχής.
Οι θεσμικές αυτές εκτροπές δεν άργησαν να εκδηλώσουν τις υπονομευτικές για τη δημοκρατία συνέπειές τους. Δημοσιογράφοι που κατάφεραν να πιστοποιήσουν με την συνδρομή αλλοδαπών ερευνητικών κέντρων το γεγονός της παρακολούθησής τους αγνοήθηκαν επιδεικτικά από τους αρμόδιους φορείς στην προσπάθεια τους να διεκδικήσουν την έννομη προστασία των δικαιωμάτων τους. Στο μεταξύ, όπως προκύπτει από τις σχετικές εκθέσεις της ΑΔΑΕ, το φαινόμενο των παρακολουθήσεων με βάση το προαναφερθέν πλαίσιο φαίνεται να έχει προσλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια. Ενδεικτικά, μόνο το 2021 εκδόθηκαν 15.475 εισαγγελικές διατάξεις που αφορούσαν την άρση απορρήτου για λόγους «εθνικής ασφάλειας». Εκτιμάται, ωστόσο, ότι ο πραγματικός αριθμός των ατόμων που παρακολουθούνται είναι πολύ μεγαλύτερος.
Σε αυτό το πλαίσιο, τα ζοφερά για την δημοκρατία αυτά φαινόμενα απέσπασαν την προσοχή που τους αναλογεί μόνον όταν κατατέθηκε μήνυση στον Άρειο Πάγο, όχι από κάποιον απλό πολίτη ή δημοσιογράφο αλλά από πολιτικό παράγοντα και μάλιστα αρχηγό πολιτικού κόμματος. Οι παραιτήσεις του Διοικητή της ΕΥΠ και του Γενικού Γραμματέα και ανιψιού του Πρωθυπουργού, στον οποίο είχε ανατεθεί προσωπικά από τον Πρωθυπουργό η εποπτεία της ΕΥΠ, προέκυψαν όταν πια αποκαλύφθηκε ότι πράγματι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ παρακολουθείτο επισήμως από την ΕΥΠ μετά από άδεια της Εισαγγελέως που κατοικοεδρεύει σε αυτή.
Σε αυτή την εικόνα, επιπρόσθετη ανησυχία επιφέρει δε το γεγονός ότι ο πρώην Γενικός Γραμματέας –όπως φυσικά είναι δικαίωμα του– κατέθεσε αγωγή αποζημίωσης διεκδικώντας υπέρογκες αποζημιώσεις από την Εφημερίδα των Συντακτών, το Reporters United και τον δημοσιογράφο Θανάση Κουκάκη. Η ενέργεια αυτή δημιουργεί αναπόφευκτα τουλάχιστον την εντύπωση ότι, αν δεν αποβλέπει, εξ αντικείμενου θα έχει ως αποτέλεσμα το «πάγωμα» της τόσο αναγκαίας σε αυτή την περίπτωση δημοσιογραφικής διερεύνησης όλων των υποθέσεων παρακολούθησης και όχι μόνο της πολιτικά ευαίσθητης του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Ταυτόχρονα, δυστυχώς, το «απολογητικό» διάγγελμα του Πρωθυπουργού ήταν ιδιαίτερα ανεπαρκές ώστε να διασκεδάσει της ανησυχία μας για τον θανάσιμο κίνδυνο που επωάζεται για τα θεμελιώδη δικαιώματα και τη δημοκρατία στην καρδιά του βαθέως κράτους.
Πρώτα απ’ όλα διότι η επίκληση της προσωπικής άγνοιας, ακόμη κι αν συντρέχει τέτοια, δεν αίρει την ευθύνη για τις προσωπικές επιλογές του όσον αφορά όσους εμπλέκονται στις κρίσιμες θέσεις και μάλιστα κατά παρέκκλιση της ισχύουσας νομοθεσίας.
Δεύτερον, διότι τα προαναγγελθέντα απ’ αυτόν μέτρα πρόκειται να ληφθούν με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου χωρίς να συντρέχει καμία έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης, όπως απαιτεί το Σύνταγμα στο α. 44 παρ. 1, και χωρίς, φυσικά, έγκαιρη σχετική συζήτηση στη Βουλή που θα διασφάλιζε κάποια στοιχεία λογοδοσίας.
Τρίτον, διότι οι πρόσθετες εγγυήσεις, που υποτίθεται θα προσφέρουν τα προαναγγελθέντα μέτρα, θα αποβλέπουν, κατά τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού, αποκλειστικά στην προστασία του απορρήτου της επικοινωνίας θεσμικών και πολιτικών παραγόντων και δεν θα αφορούν απλούς πολίτες ή έστω δημοσιογράφους και συντάκτες μέσων ενημέρωσης. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, ακόμη εκκρεμεί η ενσωμάτωση της Οδηγίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου 2019/1937 σχετικά με την προστασία των προσώπων που αναφέρουν παραβιάσεις του δικαίου της Ένωσης καθώς και η ενσωμάτωση της πρότασης Οδηγίας για την προστασία δημόσιων προσώπων (όπως ακτιβιστές και δημοσιογράφοι) από στρατηγικά στοχευμένες αγωγές λόγω του δραστικού τους ρόλου στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων (SLAPPs). Συνειδητοποιεί άραγε η Κυβέρνηση ότι η πρωτοβουλία του παραιτηθέντος Γενικού Γραμματέα να ασκήσει αγωγή κατά των δημοσιογράφων που αποκάλυψαν κρίσιμες πτυχές της υπόθεσης έχει εξ αντικειμένου αυτό το στρατηγικό χαρακτήρα;
Τέλος, είναι άξιο απορίας πώς αναμένει κανείς να πιστέψουμε ότι η προστασία της ελευθερίας και του απόρρητου των επικοινωνιών πρόκειται να αναβαθμιστεί με την υπαγωγή της εποπτείας των αρχών, που είναι αρμόδιες για την άρση απορρήτου, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής και του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, δηλαδή σε όργανα που εξ ορισμού ελέγχει ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, ενώ παραλείπεται επιδεικτικά η ΑΔΑΕ, στην οποία το ίδιο το Σύνταγμα, ενόψει ακριβώς της ανεξαρτησίας της, ρητώς αναθέτει την κυρία αρμοδιότητα διασφάλισης της ελευθερίας και του απορρήτου των ανταποκρίσεων και επικοινωνιών.
Η δημόσια λογοδοσία για την παραβίαση των ελευθεριών μας δεν μπορεί να είναι συγγνώμες για κάποιο ολίσθημα ή αμήχανες επικλήσεις άγνοιας.
Ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι περνά ο Αντίνοος Αλμπάνης. Ο ηθοποιός αυτές τις ημέρες κάνει ένα διάλειμμα από τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις και ξεκουράζεται με την παρέα του στην Ίο.
Ωστόσο, όσο αυτός απουσιάζει από το σπίτι του στην Αθήνα ένας διαρρήκτης μπήκε μέσα.
Ο ίδιος ενημερώθηκε για τη ληστεία και θέλησε μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram να στείλει ένα μήνυμα προς τον άνδρα που εισέβαλε στον προσωπικό του χώρο.
Οπως έγραψε στην ανάρτησή του, στο σπίτι του το μοναδικό πράγμα αξίας είναι ένα αυτόγραφο της Σαμπρίνας.
Παράλληλα, τόνισε ότι εκεί όσο εκείνος λείπει βρίσκεται ο σκύλος του και η κυρία που τον φροντίζει.
«Αγαπητέ άνθρωπε που με ακολουθείς, όπως έχεις καταλάβει είμαι σε διακοπές ωστόσο, αν ο επαγγελματικός σου προσανατολισμός συμπεριλαμβάνει κλοπές και διαρρήξεις, μάθε πως στο σπίτι μου βρίσκεται το σκυλί μου που έχει τα νεύρα του από 4 μηνών όπως και η κυρία που το κρατάει, η οποία έχει και αυτή τα νεύρα της από τα 4 και ξέρει και ουνάγκι επίσης, να σε ενημερώσω πως το μοναδικό πράγμα αξίας στο σπίτι είναι ένα αυτόγραφο της Σαμπρίνας που μου έδωσε το ‘92 στη γιορτή της Σταφίδας στα Κρέστενα Ηλείας. Τέλος, να ξέρεις πως μένω πολύ κοντά στο σπίτι του πρωθυπουργού ο οποίος λογικά παρακολουθεί -νόμιμα- το κινητό σου και θα σε πιάσει.
Ξανασκέψου το
φιλικά, Αντίνοος».
«Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο χθεσινό απολογητικό διάγγελμα ήταν ευθύς! Από το ένοχος προτίμησε το ανεύθυνος και το ανίκανος. Καθώς απέφυγε σκόπιμα να αποκαλύψει ευθέως την αλήθεια στον ελληνικό λαό: Ποιος έχει την κύρια πολιτική ευθύνη. Ποιος διόρισε, στήριξε, κάλυψε, ξέπλυνε, μέχρι πρόσφατα αυτούς τους δύο που παραιτήθηκαν. Ποιος έδωσε εντολή στους πιο κοντινούς υπουργούς του -Γεραπετρίτη, Πιερρακάκη, Οικονόμου- να ψεύδονται, διαψεύδοντας τα αδιάψευστα. Τι ακριβώς συμβαίνει με το σύστημα Predator. Πόσους και ποιους άλλους έθεσε υπό παρακολούθηση», επισημαίνει ο Γιάννης Μαντζουράνης, δικηγόρος και μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, σε δήλωσή του που έκανε στα social media. Και διερωτάται: Εσείς, θα τον εμπιστευόσασταν μετά από όλα αυτά όχι για πρωθυπουργό, αλλά έστω για ασφαλιστή σας;
Διαβάστε αναλυτικά τη δήλωση του Γ. Μαντζουράνη:
«ΘΑ ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΣΑΣΤΑΝ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΗ ΣΑΣ;
Στο απολογητικό του διάγγελμα για τις "επισυνδέσεις" ο κ. Μητσοτάκης είπε:
Ο "χειρισμός" της νόμιμης (!) παρακολούθησης Ανδρουλάκη υπήρξε "ελλιπής".
Ο διοικητής της ΕΥΠ απολύθηκε γι' αυτό.
Ο κ. Δημητριάδης απολύθηκε γιατί έχει την πολιτική ευθύνη.
Δεν είπε:
Ποιος έχει την κύρια πολιτική ευθύνη.
Ποιος διόρισε, στήριξε, κάλυψε, ξέπλυνε, μέχρι πρόσφατα αυτούς τους δύο.
Ποιος έδωσε εντολή στους πιο κοντινούς υπουργούς του -Γεραπετρίτη, Οικονόμου, Πιερρακάκη- να ψεύδονται διαψεύδοντας τα αδιάψευστα.
Ποιος ψήφιζε νυχτερινές τροπολογίες για να μη βγουν στη φόρα τα "άπλυτα των κοριών".
Πόσους και ποιους άλλους πολίτες, πολιτικούς και δημοσιογράφους έθεσε υπό παρακολούθηση η ΕΥΠ στο διάστημα της διακυβέρνησής του.
Τι ακριβώς συμβαίνει με το σύστημα Predator.
Θα τον εμπιστευόσασταν μετά από όλα αυτά όχι για πρωθυπουργό, αλλά έστω για ασφαλιστή σας;».
Δείτε την ανάρτηση του Γ. Μαντζουράνη στο Facebook:
❗ΘΑ ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΣΑΣΤΑΝ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΗ ΣΑΣ; Στο απολογητικό του διάγγελμα για τις "επισυνδέσεις" ο κ. Μητσοτάκης είπε: Ο...
Δημοσιεύτηκε από Γιάννης Μαντζουράνης στις Δευτέρα, 8 Αυγούστου 2022
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος Δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr
Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο η Ευρώπη που χάνει τον πόλεμο της ενέργειας. Είναι η ανθρωπότητα που χάνει τώρα τον πόλεμο για την επιβίωσή της.
Η Ευρώπη έχασε τον ενεργειακό πόλεμο, γράφει ο Thomas Fazi σε μια έξοχη ανάλυσή του για την πολύ άσχημη, χωρίς προοπτική και δυνάμει τραγική, αν κοπεί ολότελα το ρωσικό αέριο, οικονομική κατάσταση της ηπείρου.
Ο Fazi αποδίδει την ευρωπαϊκή «ήττα» εκτός από την εμμονή των ηγετών της Γερμανίας και της Ευρώπης στη λιτότητα και στην πολιτική της απέναντι στη Ρωσία και, τελικά, στην «ανικανότητα» των πολιτικών και αξιωματούχων της Γερμανίας και της Ευρώπης.
Διαφωνούμε. Όχι μόνο ανίκανοι δεν είναι, ικανότατοι αποδεικνύονται στο να εφαρμόζουν με παραδειγματική πειθαρχία (και ανεξαρτήτως του κόστους για τους λαούς και τις χώρες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν) όσα ζητάει από αυτούς το παγκόσμιο Χρηματιστικό Κεφάλαιο και τα όργανά του, όπως οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Αν υπάρχουν ανίκανοι, εμείς είμαστε οι ανίκανοι. Γιατί φοβόμαστε να καταδικάσουμε και να αντιταχθούμε σε αυτές τις πολιτικές, μπας και μας πούνε φίλους του Πούτιν και μας κάνουν ζημιά στην τσέπη μας και στην καριέρα μας. Γιατί οι δυτικοί διανοούμενοι και οι δημόσιες προσωπικότητες κάθε είδους, δεν έχουμε το κουράγιο να καταδικάσουμε ανοιχτά τον δικό μας, τον δυτικό ιμπεριαλισμό, που οδηγεί στην καταστροφή της ανθρωπότητας, περιλαμβανομένης της ίδιας της Δύσης, και να ζητήσουμε, εδώ και τώρα, τον τερματισμό του πολέμου, των κυρώσεων και του εξοπλισμού της Ουκρανίας. Γιατί επιτρέψαμε, με τον α’ ή β’ τρόπο, εδώ και πολύ καιρό, στα πολιτικά κόμματα και στις οργανώσεις που υποστηρίζουμε, στα συνδικάτα των οποίων είμαστε μέλη, να διοικούνται είτε από καιροσκόπους, είτε από όργανα οικονομικών συμφερόντων και ξένων δυνάμεων.
Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο η Ευρώπη που χάνει τον πόλεμο της ενέργειας. Είναι η ανθρωπότητα που χάνει τώρα τον πόλεμο για την επιβίωσή της.
Τον χάνει αυτόν τον πόλεμο η ανθρωπότητα στο μέτωπο της Ταϊβάν, όπου η Ουάσιγκτον πάει να ξεκινήσει με την προβοκάτσια Πελόζι μια δεύτερη σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Κίνας. Τον χάνει και στο μέτωπο της κλιματικής αλλαγής, όπου όλες οι προειδοποιήσεις κατατείνουν στο ότι ελάχιστος χρόνος υπάρχει ακόμα, αν υπάρχει, για να ανακοπεί το φαινόμενο αυτό, δυνάμει ασύμβατο με την επιβίωση του Γένους των Ανθρώπων.
«Ο κόσμος απέχει ένα λάθος υπολογισμού από την πυρηνική εξολόθρευσή του», προειδοποιεί την ανθρωπότητα ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, που διάλεξε να πάει στη Χιροσίμα για την επέτειο του βομβαρδισμού της. Αλλά μετά βίας διεκδικούν οι προειδοποιήσεις του ένα μονόστηλο στις εφημερίδες και τα σάιτ μας – και αν το κερδίσουν και αυτό.
(Οι γραμμές αυτές γράφονται το πρωί της 3ης Αυγούστου. Αντιδρώντας στις ειδήσεις που δεν είναι εύκολο να φιλτραριστούν σε real time, τα ραδιόφωνα παίζουν πρώτη είδηση ή πάντως ψηλά τα της Ταϊβάν, όπως θα έκανε κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του. Όλες όμως οι ελληνικές καθημερινές εφημερίδες, πλην δύο, της «Δημοκρατίας» και της «Εστίας», υποβαθμίζουν κραυγαλέα ή και εξαφανίζουν την είδηση. Μια είδηση που αντικειμενικά αφορά ακόμα και την επιβίωση της ανθρωπότητας. Υποθέτουμε για να μη στενοχωρήσουν τους Αμερικανούς).
Ανεξαρτήτως του αν η Πελόζι πήγε στην Ταϊβάν έχοντας όντως την αντίθεση του Μπάιντεν και των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και όλων των σουρεαλιστικών, αν δεν ήταν τραγικά για ένα τέτοιο θέμα, που διαβάσαμε για την αμερικανική θέση στο θέμα, ένα πράγμα γίνεται σαφές. Είτε μιλάμε για την περυσινή άσκηση Sea Breeze, όταν ο Μπόρις Τζόνσον έστειλε ένα αντιτορπιλικό στα χωρικά ύδατα της Κριμαίας (η προαλειφόμενη για διάδοχός του Λιζ Τρας, σημειωτέον, είναι πολύ χειρότερη), είτε μιλάμε για την παρ’ολίγον κρίση στο θύλακα του Καλίνινγκραντ και για την παρολίγο στρατιωτική αντιπαράθεση Σέρβων και Αλβανών (που ανεβλήθη επί ένα μήνα από την Ουάσιγκτον, από όπου όμως εκπορεύτηκε!), σε μια σειρά περιπτώσεις σε όλο τον πλανήτη διαπιστώνουμε την ύπαρξη μιας εξτρεμιστικής πτέρυγας στα κέντρα εξουσίας της «συλλογικής Δύσης», που επιδιώκει να βάλει φωτιά παντού και να δημιουργήσει συνθήκες χάους, πιστεύοντας ότι μόνο μια γενίκευση των συγκρούσεων μπορεί να προστατεύσει την απειλούμενη δυτική κυριαρχία στον πλανήτη. (Θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να συμβεί και στο ελληνοτουρκικό μέτωπο αυτό, όπου δυνάμεις στον άξονα Τραμπ-Νετανιάχου, της «Διεθνούς του Χάους» δηλαδή, μας έσπρωξαν συστηματικά σε πολιτικές που τροφοδοτούν την ένταση μετά το 2015. Ο τρόπος για να αχθούν Ελλάδα και Τουρκία σε καταστροφική μεταξύ τους σύγκρουση, είναι με επιδέξια εκμετάλλευση των ιδιοτήτων τους από τρίτες δυνάμεις. Οι ιδιότητες αυτές είναι ο έξαλλος τουρκικός υπερεθνικισμός από τη μια, η πλήρης εξάρτηση της Ελλάδας, δηλαδή η ουσιαστική εξαφάνισή της ως διεθνούς υποκειμένου, από την άλλη).
Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).
Οι καταγγελίες και οι αποκαλύψεις σχετικά με τις παρακολουθήσεις και τις υποκλοπές ιδιωτικών τηλεφωνικών συνομιλιών είναι, χωρίς αμφιβολία, εξαιρετικά σοβαρές.
Η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός οφείλουν να δώσουν συγκεκριμένες απαντήσεις και να πάψουν να κρύβονται πίσω από τις «θυσίες» της κάθε «Ιφιγένειας», τις αστειότητες του τύπου «δεν ήξερα, δεν άκουσα» και τα υποκριτικά περί «ασυγχώρητου λάθους» που διαρρέονται.
Και αυτό γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με «κακούς χειρισμούς» και «λάθη», όπως λέει η κυβέρνηση, ούτε με κάτι το «πρωτοφανές», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.
Έχουμε να κάνουμε μονάχα με την «κορυφή του παγόβουνου» της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί διαχρονικά και η οποία περιγράφεται από την πλήρη ασυδοσία των διάφορων κέντρων, μηχανισμών και υπηρεσιών, επίσημων και ανεπίσημων, εγχώριων και ξένων, «στο πιάτο» των οποίων βρίσκονται οι ιδιωτικές συνομιλίες και τα προσωπικά δεδομένα του καθενός και της καθεμιάς.
Η ελληνική νομοθεσία, έχοντας ενσωματώσει τις κατευθύνσεις της ΕΕ, προβλέπει μαζικές άρσεις του απορρήτου της επικοινωνίας στο όνομα της «εθνικής ασφάλειας». Πρόκειται για μια αστική νομική έννοια - «ομπρέλα», που μπορεί να χωρέσει κυριολεκτικά τα πάντα, πόσο μάλλον τις θέσεις και τη δράση, που η αστική τάξη θεωρεί πραγματικά επικίνδυνες για την εξουσία της.
Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ), «η άρση του συνταγματικώς προστατευόμενου δικαιώματος στην απόρρητη, ελεύθερη ανταπόκριση είναι νοητή μόνο υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτει το ίδιο το Σύνταγμα, στο άρθρο 19 και εξειδικεύει ο σχετικός εκτελεστικός νόμος (ν. 2225/1994, ΦΕΚ 121Α/20.07.1994)».
Με άλλα λόγια, οι «νόμιμες παρακολουθήσεις» για τις οποίες μιλάει η κυβέρνηση, βασίζονται σε νόμο που υπάρχει από το 1994, δηλαδή εδώ και 28 χρόνια και συνεχίζει να υπάρχει με όλες τις κυβερνήσεις που έχουν περάσει από τότε μέχρι σήμερα.
Καμία δεν τον «έθιξε», αντίθετα όσες παρεμβάσεις έγιναν ήταν στην κατεύθυνση της ακόμα μεγαλύτερης «απλοποίησης» των σχετικών διαδικασιών, με κατάργηση «περιττών» και «χρονοβόρων» προϋποθέσεων, που αποτελούσαν, δήθεν, «δικλείδες ασφαλείας».
Πρακτικά, μια άρση του απορρήτου για «λόγους εθνικής ασφαλείας» μπορεί να γίνει χωρίς καμία ουσιαστική αιτιολόγηση, με μια απλή εισαγγελική διάταξη που αποστέλλεται στην ΑΔΑΕ και η οποία δεν χρειάζεται να αναφέρει καν το όνομα του στόχου, παρά μόνο τον αριθμό της τηλεφωνικής σύνδεσης.
Στο γράφημα που επεξεργάστηκε το 902.gr και το οποίο περιλαμβάνει στοιχεία των ετήσιων εκθέσεων πεπραγμένων της ΑΔΑΕ, φαίνεται η διαχρονική τάση αλματώδους αύξησης που παρουσιάζει ο αριθμός τέτοιων εισαγγελικών διατάξεων.
Ενδεικτικά:
Σαν αποτέλεσμα, το 2020 φτάσαμε να έχουμε κατά μέσο όρο 38 τέτοιες εισαγγελικές διατάξεις την ημέρα! Κανονική «υπόθεση ρουτίνας» δηλαδή...
Σημειωτέον ότι οι αριθμοί αφορούν στο πλήθος των εισαγγελικών διατάξεων και όχι των ατόμων για τα οποία διατάσσεται η άρση του απορρήτου. Κι αυτό γιατί στο πλαίσιο κάθε διάταξης μπορεί να περιλαμβάνεται πάνω από ένας τηλεφωνικός αριθμός.
Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των προσώπων, το απόρρητο των οποίων αίρεται είναι υπερπολλαπλάσιος και απροσδιόριστος, αφού μία άρση μπορεί να αφορά ακόμα και ολόκληρες περιοχές.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μάλιστα, δεν θα μάθουν ποτέ ότι υπήρξαν στόχοι υποκλοπών και μάλιστα αυτό πλέον γίνεται «κανονικά και με τον νόμο», αφού με τροπολογία που έφερε τον Μάρτιο του 2021 η κυβέρνηση της ΝΔ, καταργήθηκε η υποχρέωση ενημέρωσης του «στόχου» μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, εφόσον η άρση απορρήτου είχε γίνει με την επίκληση λόγων «εθνικής ασφαλείας».
Τραγική ειρωνεία: τη συγκεκριμένη τροπολογία υπερψήφισε και το ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος του οποίου φέρεται να έπεσε και θύμα της…
Τα παραπάνω, βέβαια, περνούν «στα ψιλά» της προσχηματικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στα αστικά κόμματα, η οποία, όσον αφορά το νομοθετικό πλαίσιο, επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στη μεταφορά της ΕΥΠ στην αρμοδιότητα του Πρωθυπουργού το καλοκαίρι του 2019, με τον ΣΥΡΙΖΑ να εντοπίζει τη λύση σε μία ακόμα «διακομματική κοινοβουλευτική επιτροπή» που θα έχει την ευθύνη…
ΥΓ1: Οι διάφοροι «έκπληκτοι» καλό θα ήταν να εξηγήσουν γιατί έχουν «θάψει» εδώ και 6 χρόνια -είτε ως κυβέρνηση, είτε ως αντιπολίτευση- τις συνεχείς καταγγελίες του ΚΚΕ για περιστατικά συνακροάσεων στην έδρα της Κεντρικής Επιτροπής του.
ΥΓ2: Αν τα παραπάνω συμβαίνουν νόμιμα, μπορεί κανείς να βάλει με το μυαλό του τι «πανηγύρι» γίνεται παρασκηνιακά, σε συνθήκες, μάλιστα, ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή και μετατροπής της χώρας σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟϊκή βάση, στο έδαφος της οποίας «σουλατσάρουν» κάθε μέρα στρατεύματα και εξοπλισμοί, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων.
ΥΓ3: Το «φακέλωμα» σήμερα περιλαμβάνει πολλές περισσότερες και πιο σύγχρονες μεθόδους από την παρακολούθηση μιας τηλεφωνικής συνομιλίας και επεκτείνεται σε όλο το φάσμα αυτού που ονομάζεται «προσωπικά δεδομένα». Ο σχετικός νόμος για την «προστασία» των προσωπικών δεδομένων, που επίσης αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα των εξαιρέσεων με την απλή επίκληση «λόγων εθνικής ασφαλείας», ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2019 από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Μέρα25.
ΥΓ4: Πριν τοποθετηθεί με τόση σιγουριά ο ΣΥΡΙΖΑ για το ότι «σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα» τέτοια περιστατικά θα οδηγούσαν σε άμεση παραίτηση της κυβέρνησης, ας ρωτήσει το «προοδευτικό» πρότυπό του, την κυβέρνηση της Ισπανίας, όπου μόλις τον περασμένο Μάιο αποκαλύφθηκε η παρακολούθηση 65 πολιτικών, ακαδημαϊκών και άλλων ατόμων που συνδέονται με το κίνημα υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας, με το ισραηλινό λογισμικό Pegasus.
Πηγή: 902.gr
«Ακόμη δεν έχει στεγνώσει το μελάνι από την απόφαση του δικαστηρίου για τον Λιγνάδη και παίρνετε μια καταδικαστική απόφαση για τέσσερα παιδιά που ομορφαίνουν ένα κτίριο;» διερωτήθηκε η αντιπρόεδρος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ), Μάρθα Κορίτσογλου, που βρέθηκε στο δικαστήριο ως μάρτυρας υπεράσπισης τεσσάρων νέων που κατηγορούνταν για το ...αδίκημα βανδαλισμού δημόσιας περιουσίας- συγκεκριμένα γκραφίτι σε τοίχο. Μόνο που τα παιδιά ήταν περαστικοί. Βρέθηκαν πάνω τους σπρέι -διαφορετικού χρώματος από το σχέδιο για το οποίο κατηγορήθηκαν- και στήθηκε ένα σαθρό κατηγορητήριο για ένα σχέδιο στο Θησείο, ενώ εκείνοι είχαν ομορφύνει με εικαστικό εγκαταλελλειμμένο κτίριο στην Πειραιώς.
της Γεωργίας Κριεμπάρδη
Τέσσερις νέοι, εκ των οποίων οι τρεις είναι αριστούχοι φοιτητές σχολών Καλών Τεχνών και ο τέταρτος τελειόφοιτος ΤΕΙ κι εργαζόμενος, τελικώς καταδικάστηκαν σε 6 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Επιμελητήριο, την Παρασκευή 15/7 στον σταθμό ΗΣΑΠ στο Θησείο η παρέα των τεσσάρων νέων περικυκλώθηκε και δέχθηκε, ξαφνικά και απρόκλητα, επιθετική συμπεριφορά και έρευνα από ομάδα 12 περίπου αστυνομικών που επέβαιναν σε μοτοσυκλέτες. Τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν στο αυτόφωρο με την κατηγορία της διακεκριμένης φθοράς ξένης περιουσίας (σχέδιο σε τοίχο -γραφίτι-εν προκειμένω). Το μόνο στοιχείο που είχαν ήταν τα σπρέι που βρέθηκαν μετά από σωματική έρευνα στις τσάντες των φοιτητών, οι οποίοι εξήγησαν ότι είχαν ζωγραφίσει σε εγκαταλελειμμένο κτίριο στην οδό Πειραιώς -σε εγκαταλελειμμένο κτίριο επαναλαμβάνουμε κι όχι σε υπό στενή έννοια δημόσιο χώρο-. Το δικαστήριο τους καταδίκασε σε έξι μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή, παρά την πρόταση της εισαγγελέως να αθωωθούν οι κατηγορούμενοι λόγω αμφιβολιών, παρότι ο μάρτυρας αστυνομικός, έπεσε σε αντιφάσεις και ήταν καταφανές ότι υπήρχε μόνο η ένδειξη των σπρέι στις τσάντες. Αντίθετα οι νέοι έδειξαν στο δικαστήριο το εικαστικό έργο που είχαν κάνει στην Πειραιώς, καθώς και άλλων έργων που έχουν πραγματοποιήσει στο παρελθόν -όπως δημοσιεύει το Επιμελητήριο.
Η κα. Κορίτσογλου, που κατέθεσε το δικαστήριο, περιέγραψε στο ΤΡΡ όσα διαδραματίστηκαν στη δικαστική αίθουσα. «Εμάς μας ειδοποίησε για την υπόθεση ο καθηγητής ενός παιδιού κι εγώ πήγα ως αντιπρόεδρος του ΕΕΤΕ να υποστηρίξω την αξία αυτής της τέχνης. Τώρα, όσο γι’ αυτά που έγιναν εκείνη την Παρασκευή, μια παρέα τεσσάρων παιδιών έγινε “στόχος” αστυνομικών που περνούσαν από το Θησείο μετά από ημέρα διαδηλώσεων και επεισοδίων. Οι αστυνομικοί, προφανώς έρχονταν “φτιαγμένοι” από τα επεισόδια και βρήκαν …εύκολα θύματα. Χωρίς κανέναν λόγο έκαναν έρευνα στα παιδιά με βίαιο τρόπο. Βρήκαν πολύχρωμα σπρέι στα σακίδιά τους και το “αστείο” είναι ότι το γκράφιτι στο Θησείο για το οποίο …κατηγορήθηκαν ήταν μονοχρωματικό. Βασικά, ήταν ένα γράμμα. Τι ανάγκη έχουν τέσσερις καλλιτέχνες να πάνε να γράψουν ένα γράμμα; Η πολιτική αγωγή παρά τα όσα άκουσε επέμεινε στη μήνυση… Επίσης, ο αστυνομικός που ήρθε στο δικαστήριο να καταθέσει έπεσε σε αντιφάσεις. Ρωτήθηκε τι τον έκανε να ψάξει τα παιδιά και είπε “εε τους είδαμε όλους μαζί μπροστά από έναν τοίχο με γκράφιτι”. Μετά είπε ότι “κατάλαβε πως ήταν εκείνης της ώρας το γκράφιτι γιατί μύριζε φρέσκια μπογιά”, χωρίς να έχουν δει ποιος το έκανε ωστόσο».
Το ΤΡΡ επιβεβαίωσε το περιστατικό από μάρτυρα που ήταν εκεί. Τα παιδιά ήταν σε απόσταση 100μ. περίπου από τον τοίχο εκεί στο Θησείο, αστυνομικοί της ομάδας ΔΕΛΤΑ τους πλησίασαν για έλεγχο, τους πήγαν στο τμήμα για «εξακρίβωση στοιχείων», ενώ είχαν δείξει τις ταυτότητές τους και δε βρέθηκε κάτι ύποπτο πάνω τους. Τους άφησαν περί τις 4 ώρες στο τμήμα και ο επικεφαλής της ομάδας ΔΕΛΤΑ κίνησε αυτεπάγγελτα τη νομική διαδικασία, πήρε τηλέφωνο τον σταθμάρχη του ΗΣΑΠ και είπε “νομίζω πως τέσσερα παιδιά έκαναν κάτι”. Οι κατηγορίες που αποδόθηκαν στα παιδιά και η συζήτηση στο δικαστήριο, με τα “πειστήρια” των αστυνομικών θύμιζε περισσότερο συζήτηση καφενείου, ότι “κάποιοι νομίζω έκαναν κάτι”.
Η θέση της αντιπροέδρου του ΕΕΤΕ είναι ξεκάθαρη: δε νοείται να κατηγορούνται καλλιτέχνες ότι μουτζουρώνουν τους δρόμους και βανδαλίζουν το δημόσιο έργο. Οι καλλιτέχνες κάνουν τέχνη, θέλουν έργα να επικοινωνούν με το κοινό, να περνάνε μηνύματα, να καυτηριάζουν-σχολιάζουν την επικαιρότητα μέσα από τη ζωγραφική.
«Με ρώτησαν στο δικαστήριο “μα καλά, δε χρειάζεται άδεια για να βάψεις έναν τοίχο;”» μου είπε, με την ίδια να απαντά πως πλέον δήμοι, ακόμα και διευθυντές σχολείων καλούν καλλιτέχνες να ζωγραφίσουν τοίχους κτηρίων. Θυμίζει μάλιστα τον Bansky, τον σπουδαιότερο κατά πολλούς street artist. Mιλάει για ένα βαθιά σκοταδιστικό κράτος, το ελληνικό. «Δε θέλουν τον πολιτισμό. Θέλουν μια νέα γενιά άβουλη. Θέλουν να βουλώνουν τα στόματα των παιδιών που έχουν κάτι να πουν, των ανήσυχων νέων».
Κι είναι πολλά τα εικαστικά που βλέπουμε στους δρόμους καθημερινά. Άλλα γλυκανάλατα, άλλα για εκείνη τη Μαρία που ακόμη κάποιος την αγαπά, άλλα που κοσμούν ολόκληρα κτίρια με συνθέσεις που στηλιτεύουν με τον δικό τους τρόπο τη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε. Είναι άλλα που όποιος περνάει τα φωτογραφίζει κι άλλα που κάποιοι θέλουν να τα κουκουλώσουν, όχι γιατί είναι άσχημα, αλλά γιατί περνάνε στο κοινό αλήθειες -αλήθειες που στο κράτος με τα λάθη του δεν αρέσουν. Κριτής της τέχνης είναι πάντα το κοινό. Κι είναι πάντα υποκειμενικό της κριτήριο.
Η πολυπληθέστερη πολιτεία της Αυστραλίας έκανε, σήμερα, ένα σημαντικό βήμα προς την απαγόρευση του ναζιστικού συμβόλου, της σβάστικας, όταν η Κάτω Βουλή του Κοινοβουλίου της Νέας Νότιας Ουαλίας ενέκρινε νομοσχέδιο που ποινικοποιεί την εμφάνισή τους. Το νομοσχέδιο πρέπει να περάσει από την άνω Βουλή για να γίνει νόμος.
Η Βικτόρια, η δεύτερη πολυπληθέστερη πολιτεία της Αυστραλίας, τον Ιούνιο έγινε η πρώτη στην Αυστραλία που ψήφισε νόμο που απαγορεύει τη δημόσια εμφάνιση ναζιστικών σβαστικών. Οι πολιτείες του Κουίνσλαντ και της Τασμανίας έχουν προαναγγείλει παρόμοιους νόμους, πράγμα που σημαίνει ότι οι μισές από τις οκτώ πολιτείες και εδάφη της Αυστραλίας και το μεγαλύτερο μέρος του αυστραλιανού πληθυσμού απαγορεύεται να επιδεικνύουν ναζιστικά σύμβολα.
Ο Γενικός Εισαγγελέας της Νέας Νότιας Ουαλίας Μαρκ Σπίκμαν είπε στο κοινοβούλιο την Τρίτη ότι η ναζιστική σβάστικα έβλαψε και προβλημάτισε μέλη της κοινότητας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της εβραϊκής πίστης.
Το 2020, η αστυνομία της Νέας Νότιας Ουαλίας έλαβε 31 αναφορές για την επίδειξη σημαιών των Ναζί, συμπεριλαμβανομένης μιας από ένα σπίτι κοντά σε μια συναγωγή του Σίδνεϊ. «Η συμπεριφορά μίσους και προσβλητική είναι εντελώς απαράδεκτη στην κοινότητά μας», είπε ο Σπίκμαν.
Η χρήση ή η επίδειξη ναζιστικών σημαιών ή ναζιστικών αναμνηστικών που φέρουν σβάστικες θα απαγορεύονται βάσει του νόμου. Η νομοθεσία θα επιτρέπει τη χρήση του συμβόλου για θρησκευτικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Η σβάστικα για βουδιστές, ινδουιστές, ζαϊνιστές και άλλες θρησκευτικές κοινότητες είναι ένα αρχαίο και ιερό σύμβολο.
Τα άτομα θα αντιμετωπίζουν 12 μήνες φυλάκιση ή πρόστιμο 11.000 δολαρίων Αυστραλίας (7.670 $) για παραβίαση των νόμων, ενώ οι εταιρείες αντιμετωπίζουν πρόστιμα 55.000 AU$$ (38.350 $).
Βάσει τροπολογίας, η αναθεώρηση των νόμων θα πρέπει να πραγματοποιηθεί εντός 3 1/2 ετών από την έναρξη ισχύος τους.
Η Βικτόρια έχει επιβάλει ποινές 22.000 AU$$ (15.340$) και 12 μήνες φυλάκιση για την επίδειξη της ναζιστικής σβάστικας.
Από το ξημέρωμα, μπουλντόζες, υπό την ισχυρή συνοδεία ΜΑΤ, τοποθέτησαν τσιμεντένιους φτάχτες για να αποκλείσουν την πλατεία, ενώ έγιναν και κοπές δέντρων από συνεργεία.
Κάτοικοι συγκεντρώθηκαν και μπήκαν μπροστά στα μηχανήματα, με αποτέλεσμα να επέμβουν τα ΜΑΤ και να κάνουν χρήση χημικών.
Θλίψη στον χώρο της μόδας, καθώς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών ο γνωστός Ιάπωνας σχεδιαστής, Issey Miyake.
Ο «πρίγκιπας του πλισέ» όπως τον αποκαλούσαν «έφυγε» μετά από μάχη με τον καρκίνο και άφησε πίσω του μία λαμπρή καριέρα που διήρκεσε περισσότερο από μισό αιώνα.
Ήταν διάσημος για τα πλισέ ρούχα του, τις εκθέσεις και τη δημοφιλή σειρά αρωμάτων που περιελάμβανε το L’Eau d’Issey.
Την είδηση του θανάτου έκανε γνωστή υπάλληλός του στο Γαλλικό Πρακτορείο. «Πέθανε το βράδυ της 5ης Αυγούστου», είπε αλλά δεν έδωσε περισσότερες λεπτομέρειες.
«Η κηδεία του έχει ήδη πραγματοποιηθεί και σε αυτή συμμετείχαν μόνο συγγενείς. Σύμφωνα με τις επιθυμίες του, δεν υπήρξαν σχέδια για δημόσια τελετή», ανέφερε η ίδια υπάλληλος.
Γεννήθηκε στη Χιροσίμα το 1938 και ήταν μόλις επτά ετών όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν την ατομική βόμβα στην πόλη, το 1945. Από την ακτινοβολία η μητέρα του πέθανε τρία χρόνια αργότερα. Ο ίδιος επέζησε αλλά περπατούσε κουτσαίνοντας.
Μεγαλώνοντας σπούδασε γραφιστική στο Tama Art University του Τόκιο και μετά την αποφοίτησή του μετακόμισε το 1965 στο Παρίσι, όπου εγγράφηκε στη διάσημη σχολή ραπτικής L’Ecole de la Chambre Syndicale de la Couture Parisienne.
Τα πρώτα βήματα στην καριέρα του τα έκανε το 1966, δουλεύοντας πίσω από τα παρασκήνια σε ατελιέ. Το 1970 ίδρυσε το Miyake Design Studio στο Τόκιο και αμέσως μετά άνοιξε την πρώτη του μπουτίκ στο Παρίσι.
Μέχρι τη δεκαετία του 1980, η καριέρα του βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη καθώς πειραματιζόταν με υλικά από πλαστικό έως μεταλλικό σύρμα, ακόμη και με βιοτεχνικό ιαπωνικό χαρτί.
Ο Issey Miyake ήταν ο πρώτος που συνδύασε την τεχνολογία με την ιαπωνική παράδοση και προήγαγε μια μόδα πρακτική, προσβάσιμη, που απευθύνεται σε όλους.
Εκτός από τα ρούχα του, ο Issey Miyake ήταν ευρέως γνωστός για τη συλλογή αρωμάτων. Το L’Eau d’Issey κυκλοφόρησε το 1992 και γνώρισε τεράστια επιτυχία. Ήταν εμπνευσμένο από το νερό και το ελαφρύ άρωμά του το έκανε best seller.
To 2006 o εκλιπών βραβεύτηκε με το Kyotoprize των Τεχνών και της Φιλοσοφίας. Στην ομιλία του ανέφερε, μεταξύ άλλων, πως όταν στο Παρίσι συστηνόταν ως «σχεδιαστής μόδας», του ανταπαντούσαν ότι τον θεωρούσαν «δημιουργό ραπτικής».