Η Μπριζίτ Μπαρντό, η γαλλίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια που έγινε διεθνές σύμβολο του σεξ, πέθανε σε ηλικία 91 ετών.

Η Μπαρντό έγινε διεθνώς διάσημη με την ταινία του 1956 «Και ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα», που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον τότε σύζυγό της Ρότζερ Βαντίμ, και για τις επόμενες δύο δεκαετίες ενσάρκωσε την ιδέα της  αρχετυπικής σεξουαλικής θηλυκότητας, τουλάχιστον με τα κυρίαρχα πρότυπα.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ωστόσο, ανακοίνωσε την αποχώρησή της από την υποκριτική και άρχισε να δραστηριοποιείται όλο και περισσότερο στην πολιτική. Ενώ δραστηριοποιήθηκε έντονα στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων, με εκείνα των ανθρώπων δεν τα πήγαινε και ιδιαίτερα καλά, καθώς διολίσθησε στον ρατσισμό και τελικά στην  ανοιχτή υποστήριξη του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Λεπέν, με αποτέλεσμα μια σειρά καταδικών για φυλετικό μίσος.

Εντυπωσιακό ξεκίνημα

Γεννημένη το 1934 στο Παρίσι, η Μπαρντό μεγάλωσε σε μια ευημερούσα, παραδοσιακή καθολική οικογένεια, αλλά διακρίθηκε ως χορεύτρια και της επιτράπηκε να σπουδάσει μπαλέτο, κερδίζοντας μια θέση στο διάσημο Conservatoire de Paris.

Ταυτόχρονα, βρήκε δουλειά ως μοντέλο, εμφανιζόμενη στο εξώφυλλο του Elle το 1950, ενώ ήταν ακόμα 15 ετών.

Ως αποτέλεσμα της δουλειάς της ως μοντέλο, της προσφέρθηκαν ρόλοι στον κινηματογράφο. Σε μια οντισιόν γνώρισε τον Βαντίμ, τον οποίο παντρεύτηκε το 1952, αφού συμπλήρωσε τα 18. Η Μπαρντό έπαιξε μικρούς ρόλους, με αυξανόμενη προβολή. Έπαιξε τον ερωτικό ρόλο του Ντιρκ Μπόγκαρντ στην ταινία Doctor at Sea, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό το 1955.

Αλλά ήταν η ταινία του Βαντίμ «Και ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα», στην οποία η Μπαρντό υποδύθηκε μια έφηβη στο Σαιν-Τροπέ, που εδραίωσε την εικόνα της και την μετέτρεψε σε διεθνές είδωλο. Η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία στη Γαλλία, αλλά και διεθνώς, και εκτόξευσε τη Μπαρντό στην πρώτη γραμμή των Γαλλίδων ηθοποιών.

Όπως και για το κινηματογραφικό κοινό, η Μπαρντό γρήγορα έγινε πηγή έμπνευσης για διανοούμενους και καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων και οι νεαροί Τζον Λένον και Πολ ΜακΚάρτνεϊ, οι οποίοι ζήτησαν από τις τότε κοπέλες τους να βάψουν τα μαλλιά τους ξανθά, μιμούμενες την Μπαρντό.

Ο αρθρογράφος Ρέιμοντ Καρτιέ έγραψε ένα μακροσκελές άρθρο για το «le cas Bardot» στο Paris-Match το 1958, ενώ η Σιμόν ντε Μποβουάρ δημοσίευσε το διάσημο δοκίμιό της Brigitte Bardot and the Lolita Syndrome το 1959, παρουσιάζοντας την ηθοποιό ως την πιο απελευθερωμένη γυναίκα της Γαλλίας. Το 1969 η Μπαρντό επιλέχθηκε ως το πρώτο πραγματικό μοντέλο για τη Μαριάν, το σύμβολο της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Η καριέρα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Μπαρντό εμφανίστηκε σε μια σειρά από γνωστές γαλλικές ταινίες, όπως το υποψήφιο για Όσκαρ δράμα του Ανρί-Ζορζ Κλουζό «Η αλήθεια», η ταινία «Μια πολύ προσωπική υπόθεση» του Λουί Μαλ (με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι) και η ταινία «Η περιφρόνηση» του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ.

Στη δεύτερη μισή της δεκαετίας, η Μπαρντό δέχτηκε μια σειρά από προσφορές από το Χόλιγουντ: μεταξύ αυτών ήταν το Viva Maria!, μια κωμωδία εποχής με φόντο το Μεξικό, με την Ζαν Μορό, και το Shalako, ένα γουέστερν με τον Σον Κόνερι.

Η Μπαρντό είχε παράλληλα και μουσική καριέρα, η οποία περιελάμβανε την ηχογράφηση της αρχικής έκδοσης του Je T’Aime … Moi Non Plus, το οποίο ο Gainsbourg είχε γράψει για εκείνη ενώ είχαν εξωσυζυγική σχέση. (Φοβούμενη το σκάνδαλο μετά την ανακάλυψη του τότε συζύγου της Gunter Sachs, η Bardot ζήτησε από τον Gainsbourg να μην το κυκλοφορήσει. Αυτός προχώρησε στην επανηχογράφηση του τραγουδιού με την Jane Birkin, με τεράστια εμπορική επιτυχία.)

Ωστόσο, η Μπαρντό βρήκε την πίεση της διασημότητας όλο και πιο ενοχλητική, δηλώνοντας στο Guardian το 1996: «Η τρέλα που με περιβάλλει πάντα μου φαινόταν εξωπραγματική. Ποτέ δεν ήμουν πραγματικά προετοιμασμένη για τη ζωή μιας σταρ». Αποσύρθηκε από την υποκριτική το 1973, σε ηλικία 39 ετών, μετά την παραγωγή της ιστορικής ρομαντικής ταινίας «Η διδακτική και χαρούμενη ιστορία του Κολινό». Το κύριο ενδιαφέρον της στράφηκε στην προστασία των ζώων, συμμετέχοντας σε διαμαρτυρίες κατά του κυνηγιού φώκιας το 1977 και ιδρύοντας το Ίδρυμα Brigitte Bardot το 1986.

Ακροδεξιά βύθιση

Στη συνέχεια, η Μπαρντό έστειλε επιστολές διαμαρτυρίας σε ηγέτες από όλο τον κόσμο για θέματα όπως η εξόντωση σκύλων στη Ρουμανία, η θανάτωση δελφινιών στις Νήσους Φερόε και η σφαγή γατών στην Αυστραλία. Επίσης, εξέφραζε τακτικά τις απόψεις της για τη θρησκευτική σφαγή ζώων. Το 2003, στο βιβλίο της «A Cry in the Silence» (Μια κραυγή στη σιωπή), υποστήριξε τις δεξιές πολιτικές και έβαλε στο στόχαστρο τους ομοφυλόφιλους άνδρες και τις λεσβίες, τους δασκάλους και τη λεγόμενη «ισλαμοποίηση της γαλλικής κοινωνίας», με αποτέλεσμα να καταδικαστεί για υποκίνηση φυλετικού μίσους.

Η Μπαρντό είχε μακρά ιστορία υποστήριξης του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας (το οποίο έκτοτε μετονομάστηκε σε Εθνικό Ράλι), δηλώνοντας στην εφημερίδα Guardian: «Σχετικά με την τρομακτική αύξηση της μετανάστευσης, συμφωνώ απόλυτα με τις απόψεις του [Ζαν-Μαρί Λεπέν]». Το 2006, σε επιστολή προς τον τότε υπουργό Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί, ανέφερε ότι ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Γαλλίας «καταστρέφει τη χώρα μας επιβάλλοντας τις πράξεις του».

Η Μπαρντό παντρεύτηκε τέσσερις φορές: με τον Βαντίμ μεταξύ 1952 και 1957, τον Ζακ Σαριέ μεταξύ 1959 και 1962 (με τον οποίο απέκτησε ένα γιο, τον Νικόλα, το 1960), τον Σακς (1966-1969) και τον πρώην σύμβουλο του Λεπέν, Μπερνάρ ντ’Ορμάλ, τον οποίο παντρεύτηκε το 1992. Επίσης, είχε μια σειρά από σχέσεις υψηλού προφίλ, μεταξύ άλλων με τον Ζαν-Λουί Τριντιγκάν και τον Γκενσμπούρ.

Η γνωστή συγγραφέας, ηθοποιός και τραγουδίστρια γεννήθηκε ως Θεοδώρα Κοτοπούλη στη Μυτιλήνη το 1937. Σπούδασε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η πρώτη της θεατρική εμφάνιση έγινε στο έργο «Ένας Όμηρος» του Μπρένταν Μπίαν, το οποίο ανέβασε ο Λεωνίδας Τριβιζάς στο Κυκλικό Θέατρο, με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, ένα από τα οποία ήταν και το εμβληματικό «Γελαστό Παιδί». Την ίδια περίοδο ξεκίνησε την καριέρα της στο κινηματογράφο και στο τραγούδι στις πρώτες μπουάτ στην Πλάκα. Κυκλοφόρησε δίσκους με την «Όμορφη Πόλη» των Θεοδωράκη, Μποστ, Κακογιάννη και λίγο αργότερα με τις «Μικρές Κυκλάδες» του Οδυσσέα Ελύτη.

Στην διάρκεια της χούντας έφυγε στο εξωτερικό, όπου με μια μικρή ομάδα έκανε περιοδεία σε χώρες της Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης, με ένα ιδιόμορφο πρόγραμμα βασισμένο στη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Μετά τη μεταπολίτευση σταμάτησε σχεδόν αμέσως το θέατρο και το τραγούδι.

Το πρώτο της μυθιστόρημα «Η πρόβα του νυφικού» κυκλοφόρησε το 1993, ενώ το 1995 ακολούθησε το διήγημα «Ο πάπαρδος». Το δεύτερο μυθιστόρημά της «Ο μεγάλος θυμός» κυκλοφόρησε το 1996. Και τα δύο μυθιστορήματα έγιναν σειρές για την τηλεόραση, το πρώτο στον ΑΝΤ1 και το δεύτερο στο MEGA, σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα «Με τα μάτια του έρωτα» (1999), «Οι τρεις χήρες» (2001), «Αμαρτωλέ μου άγγελε» (2002), «Έρως μετ' εμποδίων» (2004), «Το μενταγιόν» (2007), «Ένοχα μυστικά» (2009), «Πεθαίνω για σένα» (2011) και «Στον γκρεμό» (2013).

Έπαιξε στις ταινίες «Η λίμνη των στεναγμών» και «Ψιτ... κορίτσια» το 1959, «Τα σκαλοπάτια της ζωής», 1962, «Οι σκανδαλιάρηδες», 1963, «Το μεροκάματο του πόνου» και «Έκλαψα πικρά για 'σένα» το 1964, «Καταιγίδα» και «Ξαναγύρισε κοντά μου» το 1965.

Πληροφορούμενη την απώλεια της Ντόρας Γιαννακοπούλου, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Με ιδιαίτερη θλίψη πληροφορήθηκα την απώλεια της Ντόρας Γιαννακοπούλου, μιας γυναίκας που σφράγισε με την πολύχρονη πορεία της τον πολιτισμό μας, και μάλιστα σε πολλές εκφάνσεις του, τη μουσική, το τραγούδι, το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και τη συγγραφή με ένα πλήθος μυθιστορημάτων. Για την Ντόρα Γιαννακοπούλου μιλούν τα τραγούδια της, συνθέσεις κορυφαίων συνθετών, ταυτισμένα με τις δικές της ερμηνείες. Από την άλλη, οι επιλεκτικές και ποιοτικές της εμφανίσεις στο Θέατρο, στη μεγάλη οθόνη, έδωσαν πρόσωπο στην ερμηνεύτρια που αγάπησε το μεγάλο κοινό. Το πέρασμά της στη λογοτεχνία, μας άφησε έργα ολοκληρωμένα, ορισμένα από τα οποία ευτύχησαν να μεταφερθούν από τον σκηνοθέτη Κώστα Κουτσομύτη με άρτιο τρόπο, στη μικρή οθόνη, επανασυστήνοντάς την. Η Ντόρα Γιαννακοπούλου υπήρξε μια ολοκληρωμένη καλλιτέχνις, που τίμησε κάθε είδος τέχνης με το οποίο καταπιάστηκε, με σεμνότητα και αφοσίωση, μακριά από τα φώτα της περιττής προβολής. Υπήρξε συνειδητή πολίτης, με κορυφαία, αναμφίβολα, στιγμή τον αγώνα της στο εξωτερικό, σε μια διεθνή σταυροφορία κατά της δικτατορίας, τραγουδώντας Μίκη Θεοδωράκη, σε όλη την Ευρώπη. Στην οικογένειά της, στον γιό της και τους πολλούς φίλους της απευθύνω ειλικρινέστατα συλλυπητήρια».

Ο Νίκος Ζερβόπουλος υπήρξε επικεφαλής της θεατρικής ομάδας «Η συνάντηση» ενώ υπηρετούσε ως καλλιτεχνικός υπεύθυνος του πνευματικού κέντρου της μητρόπολης Αλεξανδρουπόλεως.

Σε ανακοίνωσή της στα social media η θεατρική ομάδα κάνει λόγο για έναν σπουδαίο άνθρωπο και καλλιτέχνη με σοφία, υπομονή, χιούμορ και πίστη που υπήρξε πολλά παραπάνω από σκηνοθέτης και σημάδεψε τις ζωές των ανθρώπων.

Ανακοίνωση εξέδωσε και η Ιερά Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως επισημαίνοντας ότι «η τοπική κοινωνία, η πανεπιστημιακή κοινότητα και η Ιερά Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως αποχαιρετούν έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη, έναν διαρκή εργάτη του θεάτρου και έναν σεμνό, πολύτιμο συνεργάτη».

Ποιος ήταν ο Νίκος Ζερβόπουλος

Σπούδασε αρχικά στην Ιδιωτική Δραματική Σχολή Γιώργου Θεοδοσιάδη (1978-1980) και στη συνέχεια, μετά από εισαγωγικές εξετάσεις, φοίτησε επί τριετία στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (Κ.Θ.Β.Ε.).

Η μητέρα του καταγόταν από την Αλεξανδρούπολη και ο πατέρας του από την Κρήτη, με την οικογένειά του να έχει έντονη δραστηριοποίηση στον χώρο της εστίασης.

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών και των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, επέστρεψε στη γενέτειρά του και άρχισε να δραστηριοποιείται στα θεατρικά δρώμενα της περιοχής, δημιουργώντας σε βάθος τεσσάρων δεκαετιών μια σταθερή και βαθιά θεατρική κουλτούρα, μέσα από τις ομάδες και τους φορείς με τους οποίους συνεργάστηκε.

Η καλλιτεχνική διαδρομή του και οι συνεργασίες

Από το 1987 και εξής, οργάνωσε και παρουσίασε, σε συνεργασία με πολιτιστικούς και δημόσιους φορείς, πλήθος θεατρικών παραστάσεων σε πόλεις και χωριά της Θράκης, ιδιαιτέρως του Νομού Έβρου. Ανάμεσά τους τα έργα: «Θάψτε τους νεκρούς» του Ίρβιν Σόου (Συμπαραγωγή: Δήμος Αλεξανδρούπολης, Κινηματογραφική Λέσχη Αλεξανδρούπολης, Δ΄ Σώμα Στρατού), «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά, «Εμιγκρέδες» του Σλαβομίρ Μρόζεκ, «Φιάκας» του Δημοσθένη Μισιτζή (ως επικεφαλής του Θεατρικού Εργαστηρίου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αλεξανδρούπολης, το οποίο ίδρυσε ο ίδιος), «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια» του Αλεσάντρο Κασόνα (Θεατρικό Εργαστήρι Δήμου Φερών), «Ο αχόρταγος» του Δημήτρη Ψαθά, «Ελένη» του Ευριπίδη κ.ά.

Κατά την περίοδο 1989-1990, συνεργάστηκε με το Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Νομού Πιερίας, σκηνοθετώντας τα έργα «Φονιάς» του Μήτσου Ευθυμιάδη, «Η πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη και τις «Βάκχες» του Ευριπίδη, τα οποία παρουσιάστηκαν και στο Κίεβο. Ακολούθως συνεργάστηκε με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής, σκηνοθετώντας τα έργα «Εσωτερικές ειδήσεις» του Μάριου Ποντίκα, «Ο κύκλος με την κιμωλία» του Μπρεχτ σε παιδική διασκευή, «Βασίλισσα του χιονιού» (παιδικό θέατρο) και την «Τερέζα» του Φρέντυ Γερμανού, όπου επίσης ερμήνευσε τον ρόλο του συγγραφέα.

Η διδασκαλία

Με τη θεατρική ομάδα φοιτητών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης ανέβασε έργα σημαντικών συγγραφέων, όπως των Τσέχωφ, Πιραντέλο, Τριβιζά, Ουίλιαμς, Μπρεχτ, Καλογεροπούλου, Κασόνα, Ξανθούλη και άλλων.

Από το 1990 έως το 2007 δίδαξε κουκλοθέατρο, παιδικό θέατρο, θέατρο σκιών και θεατρικό παιχνίδι στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών, καθώς και θεατρική αγωγή στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Δ.Π.Θ.

Δίδαξε ακόμη σε δεκάδες σεμινάρια και επιμορφωτικά προγράμματα με αντικείμενα όπως δραματοποίηση, υποκριτική, δραματολογία, αισθητική, θεατρικό παιχνίδι, ιστορία θεάτρου, ανάλυση παραστάσεων, θεωρία κινηματογράφου, κατασκευή κούκλας κ.ά.

Οι συνεργασίες

Συνεργάστηκε ως επιστημονικός συνεργάτης με το Κέντρο Λαϊκών Δρωμένων Δήμου Κομοτηνής, το Κέντρο Διαπολιτισμικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αθηνών, τον Τομέα Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και συμμετείχε ως εισηγητής σε πλήθος συνεδρίων, ημερίδων και συμποσίων σε όλη την Ελλάδα.

Από το 1990 συμμετείχε σε πλήθος εκδηλώσεων ως αφηγητής, προσκεκλημένος πολιτιστικών φορέων της Θράκης.

Το 1999, μετά από πρόσκληση του Συλλόγου Δασκάλων «Αριστοτέλης» της Βάδης-Βυρτεμβέργης και του Ελληνικού Προξενείου, οργάνωσε και σκηνοθέτησε τον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ, σε παιδική διασκευή του Γιάννη Καλατζόπουλου, ο οποίος εκπροσώπησε την Ελλάδα στο πολιτιστικό πρόγραμμα «KULTUR – BEGEGNUNGEN» στη Στουτγκάρδη, ενώ ακολούθησε περιοδεία σε πόλεις της Γερμανίας και στη Ζυρίχη της Ελβετίας.

Με τη θεατρική ομάδα «Η συνάντηση», της Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως, σκηνοθέτησε από το 2004 έως σήμερα σειρά σημαντικών έργων, ανάμεσά τους: «Ματωμένος Γάμος» και «Το Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Λόρκα, «Βάκχες» του Ευριπίδη, «Η Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας» του Ντύρρενματ, «Το Μεγάλο μας τσίρκο» του Καμπανέλλη, «Η Δίκη του Θεού» του Δημοσθένη Δούκα, «Ο Όσκαρ και η κυρία με τα ροζ» του Σμιτ, «Δάφνες και Πικροδάφνες» των Κεχαΐδη-Χαβιαρά κ.ά. Το 2010 ίδρυσε και τη «Νέα Σκηνή» με μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου, ανεβάζοντας έργα Στρίντμπεργκ, Τσέχωφ, Μπρεχτ, Κοκτώ, Ουίλιαμς κ.ά.

Σε όλη τη διαδρομή του στάθηκε αρωγός σε κάθε θεατρική προσπάθεια που ζήτησε τη συμβολή του, έχοντας σταθερά ως στόχο την προώθηση και διάδοση της θεατρικής παιδείας.

Το έργο και η προσφορά του αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο της πολιτιστικής ιστορίας της Αλεξανδρούπολης και της Θράκης».

Η κηδεία του έγινε την περασμένη Παρασκευή στον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου.

Θλίψη σκόρπισε στον καλλιτεχνικό κόσμο η είδηση του θανάτου του ηθοποιού Κοσμά Φουντούκη. Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησαν ηθοποιοί, όπως ο Κώστας Μπερικόπουλος, ο Φαίδων Καστρής και ο Σπύρος Μπιμπίλας.

Ο Κοσμάς Φουντούκης συμμετείχε σε πλήθος θεατρικών παραστάσεων αλλά και στις τηλεοπτικές σειρές «Κόκκινος Κύκλος» και «Δέκατη Εντολή».

“Έφυγε ο Κοσμάς Φουντούκης. Στο καλό, μοναδικό πλάσμα” έγραψε ο Κώστας Μπερικόπουλος στο Facebook.

“Αχ Κοσμά μου αγαπημένε. Με τον Κοσμά γνωριζόμαστε μια ζωή, όχι μόνο που ταξιδέψαμε την “Αντιγόνη” για ένα χρόνο, μια παγκόσμια περιοδεία το 2002 – 2003 και αμέσως μαζί και στον “Ίωνα”. Είχαμε εκείνη τη σπάνια επαφή, που δεν χρειάζεται πολλή παρέα, πολλή συναναστροφή. Ένας σπουδαίος καλλιτέχνης ηθοποιός που τον θαύμαζα κι έτρεχα πάντα να τον χαρώ” έγραψε, μεταξύ άλλων, ο ηθοποιός Φαίδων Καστρής στο δικό του “αντίο” στον Κοσμά Φουντούκη.

«Με λύπη διαβάζω από τον αγαπημένο συνάδελφο Κώστα Μπερικόπουλο ότι έφυγε ο αγαπημένος συνάδελφός μας Κοσμάς Φουντούκης, ένας τόσο ήσυχος, αθόρυβος και ταλαντούχος ηθοποιός…Καλό σου ταξίδι Κοσμά μου..», έγραψε σε ανάρτησή του, ο Σπύρος Μπιμπίλας.

Θλίψη σκόρπισε στον καλλιτεχνικό κόσμο η είδηση του θανάτου του ηθοποιού Άλκη Γιαννακά, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.

Τη δυσάρεστη είδηση επιβεβαίωσε η επί 25 χρόνια σύντροφός του, η οποία σε τηλεφωνική συνέντευξη στο “Πρωινό” του ΑΝΤ1 ανέφερε συγκινημένη: “Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Ήμασταν μαζί 25 χρόνια, πέρασα υπέροχα μαζί του. Τώρα πραγματικά θα μου λείψει πάρα πολύ. Μεγάλη απώλεια για μένα, γιατί ήταν ο σύντροφος της ζωής μου. Κάναμε σχέδια και όνειρα, γιατί δούλευα μέχρι τον Ιούνιο και τώρα βγήκε η σύνταξη και σχεδιάζαμε να ζήσουμε κάπως αλλιώς… αλλά δυστυχώς η ζωή τα έφερε αλλιώς”, είπε η σύντροφος του Άλκη Γιαννακά.

Όπως έκανε γνωστό η ίδια, η κηδεία του ηθοποιού θα τελεστεί την Πέμπτη στις 12:00, στο Ελληνικό.

Ποιος ήταν ο Άλκης Γιαννακάς

Ο Άλκης (Χρήστος) Γιαννακάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Μαρτίου 1945.

Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε το 1963 στην ταινία “Ένας Ντελικανής” σε ηλικία 17 ετών και στη συνέχεια έπαιξε ρόλους του “καλού παιδιού”, ώσπου το 1965 πρωταγωνίστησε στην ταινία “Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη“, και έγινε ευρέως γνωστός ως “ο πιο ωραίος κακός του σινεμά”.

Υπήρξε ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου. Τον θυμόμαστε σε δεύτερο ρόλο και στη “Σωφερίνα” του 1964 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Μάρω Κοντού, αλλά και στην ταινία “Μαντώ Μαυρογένους” με την Τζένη Καρέζη.

Συνέχισε να παίζει στον κινηματογράφο για αρκετά χρόνια μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80 οπότε και αποσύρθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας.

Πρωταγωνίστρια στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση η Άννα Κυριακού που υπηρέτησε την υποκριτική για περισσότερες από επτά δεκαετίες έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα 13 Οκτωβρίου, στον ύπνο της, σε ηλικία 95 χρονών.

Με σπουδές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Σαρλ Ντιλέν (Charles Dullin) στο Παρίσι (1954-1956), με καθηγητή τον Ζαν Βιλάρ, πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο σε εφηβική ηλικία με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη για να συνεργαστεί στη συνέχεια με σπουδαίους θιάσους όπως των Μανωλίδου-Παππά, Βασίλη Λογοθετίδη, Κατερίνας και Μάνου Κατράκη, Δημήτρη Μυράτ, Ντίνου Ηλιόπουλου, Μίμη Φωτόπουλου και Αλέκου Αλεξανδράκη.

Διετέλεσε πρωταγωνίστρια τόσο στο "Πειραϊκό Θέατρο" του Δημήτρη Ροντήρη όσο και στο Εθνικό Θέατρο με το οποίο είχε υπερεικοσαετή συνεργασία (1960-1981) ενώ το 1982 συνεργάστηκε με το "Απλό Θέατρο" των Αντώνη Αντύπα - Χρήστου Πολίτη στο εναρκτήριο έργο του θεάτρου.

Η Άννα Κυριακού μας έμαθε θέατρο καθώς συμμετείχε τόσο στις ραδιοφωνικές (Το θέατρο στο ραδιόφωνο) όσο και στις τηλεοπτικές θεατρικές εκπομπές (Το θέατρο της Δευτέρας).

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις ταινίες "Ο μεθύστακας" (1950), "Τα τέσσερα σκαλοπάτια" (1951), "Η Αγνή του λιμανιού" (1952), "Να πεθερός να μάλαμα" (1959), "Ζητείται ψεύτης" (1961), "Αλέξης Ζορμπάς" (1964), "Ζητείται επειγόντως γαμπρός" (1971), "Safe Sex" (1999), "Το κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο" (2001), "Οξυγόνο" (2003) κ.ά.

Στην τηλεόραση συμμετείχε στις θρυλικές σειρές της δεκαετίας του 1970 (Εκείνος κι εκείνος, Γειτονιά μας, Γιούγκερμαν) αλλά και αργότερα λατρεύτηκε ως θεία Μπεμπέκα στο σήριαλ "Οι τρεις Χάριτες" (1989 - 1992).
«Έφυγε χαρούμενη, όπως ήταν σε όλη της τη ζωή και ευτυχισμένη όπως γράφει στον επίλογο του βιβλίου» αναφέρει σε δήλωσή του ο μοναχογιός της Χρήστος Αποστολίδης καθώς είχε μόλις εκδώσει την αυτοβιογραφία της.

Το θάνατό της τελευταίας επιζώσας από τις «θρυλικές ταινίες του Λογοθετίδη» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά έκανε γνωστό σε ανάρτησή του ο Σπύρος Μπιμπίλας μαζί με την πληροφορία ότι οι αγαπημένοι της θα την αποχαιρετήσουν την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου στο Α' Κοιμητήριο της Αθήνας στις 11 το πρωί.

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΡΝΗΣ

Η θρυλική ηθοποιός Ντάιαν Κίτον απεβίωσε στην Καλιφόρνια σε ηλικία 79 ετών, αφήνοντας πίσω της μια τεράστια κινηματογραφική κληρονομιά που καθόρισε την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας στο Χόλιγουντ.

Από τη σύζυγο του Νονού μέχρι την Οσκαρική ηρωίδα του Annie Hall, η Κίτον υπήρξε πρωτοπόρος στον τρόπο που εκπροσώπησε τη γυναίκα στη μεγάλη οθόνη με χαρακτηριστικό στιλ και εμβληματική ανεξαρτησία.

Η απώλεια της Κίτον αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη βιομηχανία, έχοντας διαγράψει μια πορεία γεμάτη επιτυχίες αλλά και προσωπικές μάχες, όπως η βουλιμία σημειώνει το Vanity Fair.

Την είδηση του θανάτου της ανακοίνωσε η οικογένεια της που ζήτησε διακριτικότητα για τους οικείους της σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

«Δεν ξέρω τίποτα και δεν έχω μάθει τίποτα. Το να μεγαλώνω δεν με έκανε σοφότερη. Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήμουν ένας άνθρωπος εκτός τόπου και χρόνου»

Η Κίτον, γεννημένη ως Ντάιαν Χολ στο Λος Άντζελες το 1946, καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1970 χάρη στον ρόλο της Κέι Άνταμς, της συντρόφου του Μάικλ Κορλεόνε (Αλ Πατσίνο), στην τριλογία Ο Νονός του Φράνσις Φορντ Κόπολα.

Η ίδια, μάλιστα, είχε δηλώσει πως δεν είχε διαβάσει καν το μπεστ σέλερ του Μάριο Πούζο πριν την ακρόαση, θεωρώντας την επιλογή της ως «το ευγενέστερο πράγμα που έκανε ποτέ κάποιος» για εκείνη.

Παράλληλα, η καριέρα της συνδέθηκε άρρηκτα με τον σκηνοθέτη Γούντι Άλεν, με τον οποίο είχαν και προσωπική σχέση. Η συνεργασία τους ξεκίνησε στο Μπρόντγουεϊ με το έργο Play It Again, Sam το 1969 και συνεχίστηκε σε ταινίες όπως τα Sleeper (1973) και Love and Death (1975).

Η αποκορύφωση ήρθε το 1977 με το Annie Hall, όπου υποδύθηκε τον ομώνυμο χαρακτήρα, ρόλος που της χάρισε το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού.

Η αμφιλεγόμενη σχέση της με τον Άλεν συνεχίστηκε και αργότερα, με την Κίτον να τον υποστηρίζει ανοιχτά ακόμη και μετά τις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση από την υιοθετημένη κόρη του, Ντίλαν Φάροου.

Ιδιωτικές μάχες και δημόσιες νίκες

Η επαγγελματική της αρχή βρήκε την Κίτον στο Μπρόντγουεϊ, στο μιούζικαλ Hair (1968), όπου χρειάστηκε να υιοθετήσει το πατρικό όνομα της μητέρας της, Κίτον, καθώς υπήρχε ήδη μια ηθοποιός με το όνομα Ντάιαν Χολ.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, η ηθοποιός αποκάλυψε πως αντιμετώπισε βουλιμία, μια «ψυχική ασθένεια που την έκλεψε από τη χαρά της επιτυχίας», από την οποία κατάφερε να αναρρώσει χάρη στη θεραπεία.

Πέρα από τις συνεργασίες με τον Άλεν και τον Κόπολα, η Κίτον άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της σε ταινίες όπως το Looking for Mr. Goodbar (1977) και το Reds (1981).

«Είμαι η μόνη από τη γενιά μου που έμεινε ανύπαντρη για όλη της τη ζωή. Και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Είμαι ιδιόρρυθμη. Θυμάμαι στο λύκειο, ένα αγόρι μού είχε πει κάποια μέρα θα γίνεις καλή σύζυγος, κι εγώ απάντησα δεν θέλω να είμαι σύζυγος!»

Η ίδια είχε μια ιδιαίτερα επιτυχημένη συνεργασία με τη σκηνοθέτιδα Νάνσι Μάγιερς σε τέσσερις ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των Father of the Bride (1991) και Something’s Gotta Give (2003), για το οποίο έλαβε ακόμη μία υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Άλλος ένας σταθμός στην καριέρα της ήταν η κωμωδία The First Wives Club (1996), όπου συμπρωταγωνίστησε με τις Γκόλντι Χόουν και Μπέτι Μίντλερ, ταινία που κατέληξε στο εμβληματικό τραγούδι You Don’t Own Me.

Διάσημη για το ανδρόγυνο στιλ της, το οποίο καθιερώθηκε χάρη στα κοστούμια, τα γιλέκα και τα καπέλα που φορούσε στην ταινία Annie Hall η Κίτον πάλευε με τις ανασφάλειές της, δηλώνοντας το 2019 ότι «δεν ξέρω τίποτα, και δεν έχω μάθει», προσθέτοντας πως «χωρίς την υποκριτική θα ήμουν αταίριαστη».

Μόνη από επιλογή

Η Ντάιαν Κίτον υπήρξε μία από τις ελάχιστες ηθοποιούς της γενιάς της που δεν παντρεύτηκε ποτέ, παρά τους δεσμούς της με σπουδαίους άνδρες του Χόλιγουντ, όπως ο Γούντι Άλεν, ο Αλ Πατσίνο και ο Γουόρεν Μπίτι.

«Είμαι πραγματικά χαρούμενη που δεν παντρεύτηκα. Είμαι εκκεντρική», είχε δηλώσει, θυμούμενη ότι από νεαρή ηλικία δεν επιθυμούσε τον ρόλο της συζύγου.

Η μεγαλύτερη της χαρά ήρθε μέσα από τη μητρότητα. Υιοθέτησε δύο παιδιά, την κόρη της Ντέξτερ (1996) και τον γιο της Ντιουκ (2001), για τα οποία είχε πει: «Η μητρότητα δεν ήταν μια παρόρμηση που δεν μπορούσα να αντισταθώ, ήταν περισσότερο μια σκέψη που είχα για πολύ καιρό. Έτσι, βούτηξα».

Πηγή: in.gr

• Η θρυλική σταρ πολλών κλασικών ταινιών του ιταλικού κινηματογράφου, Κλαούντια Καρντινάλε, πέθανε την Τρίτη (23/09), σε ηλικία 87 ετών στη Νεμούρ (Σεν-ετ-Μαρν),όπου ζούσε, όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπός της στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Η Καρντινάλε, με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Κλωντ Ζοζεφίν Ροζ Καρντινάλε, γεννήθηκε στην Τύνιδα, στις 15 Απριλίου 1938.

Η εμβληματική ηθοποιός έπαιξε σε περισσότερες από 150 ταινίες και τη δεκαετία 1960-1970 ήταν από τις σημαντικότερες σταρ του ιταλικού κινηματογράφου.

Ξεκίνησε την καριέρα της στον κινηματογράφο σε ηλικία 14 ετών, όταν εμφανίστηκε σε ένα ντοκιμαντέρ του Ρενέ Βοτιέ. Ανακαλύφθηκε από τον Όμαρ Σαρίφ και έπαιξε στον πρώτο της ρόλο στην ταινία Goha le simple. Στα 18 της, ψηφίστηκε “η πιο όμορφη Ιταλίδα στην Τύνιδα” και συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ενώ αρχικά προοριζόταν να γίνει δασκάλα.

Η καριέρα της απογειώθηκε με συμμετοχές σε εμβληματικές ταινίες του ιταλικού και διεθνούς κινηματογράφου, κυρίως τη δεκαετία του ’60 και του ’70. Διακρίθηκε για τη δυναμική και αισθησιακή της παρουσία, με σημαντικούς ρόλους σε κλασικά έργα όπως το 8 1/2 του Φελίνι, το The Leopard του Λουκίνο Βισκόντι και το Once Upon a Time in the West του Σέρτζιο Λεόνε. Η καριέρα της χαρακτηρίζεται από την ικανότητά της να συνδυάζει τη γοητεία με την έντονη προσωπικότητα, καθιστώντας τη μία από τις πιο εμβληματικές ηθοποιούς της εποχής της.

Τη δεκαετία του 1970, η Καρντινάλε συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Πασκουάλε Σκουιτιέρι, συμμετέχοντας σε αρκετές ευρωπαϊκές παραγωγές. Στη δεκαετία του 1980, συνέχισε με σημαντικές διεθνείς ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ το 1993 βραβεύτηκε με τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Από το 2000 και μετά, η Καρντινάλε συμμετείχε στο θέατρο και συνέχισε να δουλεύει με νέους σκηνοθέτες. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, όπως η Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου και η Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Έχει επίσης παρασημοφορηθεί για την προσφορά της στην 7η Τέχνη και από τη Γαλλία, ενώ από το 2000 είναι Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της ΟΥΝΕΣΚΟ για την προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών.

Ο θρυλικός Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ρέντφορντ πέθανε την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2025, σε ηλικία 89 ετών, στο σπίτι του στην πολιτεία Γιούτα.

Γεννημένος στις 18 Αυγούστου 1936 στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Ήταν μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του κινηματογράφου, με μια καριέρα που εκτείνονταν από τον κινηματογράφο μέχρι τη σκηνοθεσία και τον ακτιβισμό. Κέρδισε δύο βραβεία Όσκαρ: το πρώτο το 1980 για τη σκηνοθεσία της ταινίας Συνηθισμένοι Άνθρωποι (Ordinary People), και το δεύτερο το 2002 για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Με τα χαρακτηριστικά του ξανθά μαλλιά και την ακαταμάχητη γοητεία του, κατάφερε να καθιερωθεί ως το απόλυτο σύμβολο του ωραίου και του στιλάτου Αμερικανού ηθοποιού για περισσότερα από 25 χρόνια.

Robert Redford AP Photo Christian Alminana

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ γεννήθηκε σε μια οικογένεια με βρετανικές και ιρλανδικές ρίζες, με τον πατέρα του να εργάζεται ως λογιστής και τη μητέρα του να είναι νοικοκυρά. Η παιδική του ηλικία ήταν γεμάτη αναταραχές, καθώς συχνά είχε προβλήματα συμπεριφοράς και καταναλωνόταν σε μικροκλοπές και αλκοόλ. Ωστόσο, κατάφερε να κερδίσει μια υποτροφία για το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο μέσω των ικανοτήτων του στον αθλητισμό, κυρίως στο μπέιζμπολ.

Ήταν, ένας από τους τελευταίους θρύλους του αμερικανικού σινεμά με ταινίες όπως “Τα Καλύτερά μας Χρόνια”, “Το Κεντρί“, “Οι μέρες του Κόνδορα”, “Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου”. Είχε κερδίσει μάλιστα Οσκαρ ως σκηνοθέτης για την ταινία «Συνηθισμένοι Ανθρωποι» και ένα δεύτερο για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά με τη Λόλα βαν Γουάγκενεν.

Ο πρώτος ρόλος και το θέατρο

Ο πρώτος του ρόλος ήταν στην παράσταση Tall Story το 1958, η οποία παίχτηκε στο θέατρο Μπρόντγουεϊ. Ακολούθησαν μικροί ρόλοι στις τηλεοπτικές σειρές The Naked City και Route 66. Το πρωταγωνιστικό ντεμπούτο του σε τηλεοπτική σειρά έγινε το 1960 στο Maverick. Ακολούθησαν και άλλες σειρές και θεατρικές παραστάσεις.. Η σπουδαιότερη παράσταση, στην οποία συμμετείχε ήταν το “Ξυπόλυτοι στο πάρκο”, με συμπρωταγωνίστρια την Ελίζαμπεθ Άσλι. Η παράσταση παίχθηκε στο Θέατρο Μπρόντγουεϊ το 1963 και, το 1967, κυκλοφόρησε και ως κινηματογραφική ταινία. Μέσα στο ίδιο έτος, έπαιξε στην τηλεοπτική σειρά Alcoa Premiere, για την εμφάνισή του στην οποία, κέρδισε το βραβείο Έμμυ β’ ανδρικού ρόλου.

Η κινηματογραφική του πορεία

Η πρώτη φορά που συμμετείχε σε κινηματογραφική ταινία ήταν το 1962, στο ανεξάρτητο War Hunt (Ο πόλεμος μας έκανε σκληρούς), το οποίο γυρίστηκε μέσα σε δύο εβδομάδες. Το 1965, έπαιξε στο Situation Hopeless… But Not Serious, το οποίο ήταν η πρώτη του επίσημη ταινία. Την ίδια χρονιά, συμπρωταγωνίστησε με τους Νάταλι Γουντ και Κρίστοφερ Πλάμερ, στο Inside Daisy Clover, του Ρόμπερτ Μάλιγκαν, το οποίο προτάθηκε, τελικά, για δύο βραβεία Όσκαρ, ενώ ο ίδιος ο Ρέντφορντ κέρδισε την πρώτη του Χρυσή Σφαίρα, αφού ανακηρύχθηκε ο πιο πολλά υποσχόμενος ηθοποιός.

Το 1966, του δόθηκε ο ρόλος του σερίφη στο The Chase, του Άρθουρ Πεν, όμως, ο ίδιος επέλεξε αυτόν του κατάδικου. Ο σερίφης ενσαρκώθηκε από τον Μάρλον Μπράντο. Επίσης, συνεργάσθηκε και πάλι με τη Νάταλι Γουντ, αυτή τη φορά, για το This Property Is Condemned, του Σίντεϊ Πόλακ, το οποίο είχε βασιστεί στο ομότιτλο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς. Το 1967, πρωταγωνίστησε μαζί με την Τζέιν Φόντα στην κινηματογραφική εκδοχή του Ξυπόλυτοι στο Πάρκο. To 1968, υπέγραψε συμφωνία για το γύρισμα μιας ταινίας γουέστερν με την Paramount. Ωστόσο, αθέτησε την υπόσχεσή του, με αποτέλεσμα η υπόθεση να οδηγηθεί στα δικαστήρια και ο Ρέντφορντ να μείνει για αρκετό χρονικό διάστημα χωρίς δουλειά. Το 1969, πρωταγωνίστησε στο γουέστερν Οι δύο ληστές του Τζορτζ Ρόι Χιλ, μαζί με τον Πωλ Νιούμαν.

Στη συνέχεια, πρωταγωνίστησε σε ταινίες που είχαν μέτρια απήχηση, όπως, το Downhill racer, του Μάικλ Ρίτσι (1969). Παρ’ όλα αυτά κέρδισε βραβεία BAFTA καλύτερου ηθοποιού για το Downhill racer και το Tell them Willie Boy is here.

Συνεργάσθηκε ξανά με τον Σίντεϊ Πόλακ το 1972 για το γουέστερν Jeremiah Johnson και το 1973 για τη δραματική ιστορία αγάπης The Way We Were, μαζί με τη Μπάρμπρα Στράιζαντ. Στην ταινία αυτή, η οποία συγκαταλέγεται στις κορυφαίες του είδους της, έπαιξε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους του, αυτόν του Χάμπελ. Ακόμη, το τραγούδι της Στράιζαντ The Way We Were κέρδισε βραβείο Όσκαρ.

Σκηνή από το «Ξυπόλυτοι στο Πάρκο» με την Τζέιν Φόντα:

Μεταξύ των δύο ταινιών του Πόλακ, μεσολάβησε το The Candidate του Μάικλ Ρίτσι (1972). Στην επόμενη συνεργασία του με τους Τζορτζ Ρόι Χιλ και Πωλ Νιούμαν, ο Ρέντφορντ κατάφερε να είναι υποψήφιος για το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου για την ταινία Το Κεντρί. Το 1974, ακολούθησε μια νέα επιτυχία, Ο μεγάλος Γκάτσμπυ, η οποία βασίσθηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

Το 1975, συνεργάσθηκε και πάλι με τον Πόλακ για το πολιτικό θρίλερ Οι τρεις μέρες του κόνδορα, ενώ το 1976, στην ταινία All the President’s Men, η οποία και βραβεύθηκε με τέσσερα Όσκαρ, πήρε το ρόλο του δημοσιογράφου Μπομπ Γούντγουορντ, ο οποίος πάσχιζε να διαλευκάνει το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Ακολούθησαν δύο ακόμη ταινίες, με τον Πόλακ παραγωγό και την Τζέιν Φόντα συμπρωταγωνίστρια, οι οποίες ήταν: το A Bridge Too Far, του 1977 και το The Electric Horsemen, του 1979.

Η απονομή του Όσκαρ σκηνοθεσίας το 1981 για την ταινία «Συνηθισμένοι άνθρωποι»:

Robert Redford AP Photo

Η πρώτη σκηνοθεσία και τα Όσκαρ

Το 1980, ο Ρέντφορντ σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία (Ordinary People), στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Ντόναλντ Σάδερλαντ. Η ταινία αυτή κέρδισε τέσσερα Όσκαρ και ο Ρέντφορντ αυτό του καλύτερου σκηνοθέτη. Οι κριτικοί ανέφεραν πως, ο Ρέντφορντ κατάφερε να βγάλει μια πολύ δυνατή δραματική ερμηνεία τόσο από τη Μάιρη Τάιλερ Μουρ, όσο και από τον Σάδερλαντ και τον Τίμοθυ Χάτον, ο οποίος κέρδισε βραβείο β’ ανδρικού ρόλου. Η δεκαετία του 1970 έκλεισε με το Brubaker, του 1980.

Τη δεκαετία του 1980 συμμετείχε σε ελάχιστες ταινίες: το The Natural, του 1984, στην οποία υποδύθηκε τον πρωταθλητή του μπέιζμπολ και το Out of Africa του 1985, το οποίο βραβεύθηκε με επτά Όσκαρ και ήταν καρπός μιας νέας συνεργασίας του και του Σίντεϊ Πόλακ. Το 1988, σκηνοθέτησε την ταινία The Milagro Beanfield War.

Το 1992, συμπρωταγωνίστησε με τον Σίντεϊ Πουατιέ στην κωμωδία Sneakers και σκηνοθέτησε τη δραματική ταινία A River Runs Through It, με πρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ. Ο Ρέντφορντ διεκδίκησε το βραβείο της Χρυσής Σφαίρας για τη δουλειά του στην ταινία αυτή. To 1993, συμπρωταγωνίστησε με τους Γούντι Χάρελσον και Ντέμι Μουρ, στην ταινία Ανήθικη πρόταση, του Έιντριαν Λάιν. Ωστόσο, ο ρόλος του χαμηλής ηθικής εκατομμυριούχου τον έφερε αντιμέτωπο για πρώτη και μοναδική -μέχρι σήμερα- φορά, με την υποψηφιότητα για το βραβείο του Χρυσού Βατόμουρου.

Robert Redford nvision/AP Chris Pizzello

Το 1994, σκηνοθέτησε το Quiz Show και έθεσε, έτσι, υποψηφιότητα για δύο βραβεία Όσκαρ: αυτού του καλύτερου σκηνοθέτη και αυτού της καλύτερης τανίας. Το 1996, έπαιξε, μαζί με τη Μισέλ Φάιφερ, στο Up Close & Personal. Το 1998, πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε το The Horse Whisperer, όπου συμμετείχε και η πολύ νεαρής ηλικίας -τότε- Σκάρλετ Γιοχάνσσον. Η ταινία αυτή πήγε σχετικά καλά εμπορικά, ενώ οι κριτικές που απέσπασε ήταν -ως επί το πλείστον- θετικές.

Ο Ρέντφορντ προτάθηκε για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερου σκηνοθέτη. Το 2000, σκηνοθέτησε το The Legend of Bagger Vance, με πρωταγωνιστές τους Γουίλ Σμιθ, Ματ Ντέιμον και Σαρλίζ Θερόν.

Το 2001, συμπρωταγωνίστησε με τον Μπραντ Πιτ στο Spy Game, του Τόνυ Σκοτ. Το 2002, βραβεύθηκε με Όσκαρ για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Ακολούθησε το θρίλερ μυστηρίου The Clearing, του 2004 με συμπρωταγωνιστές τους Γουίλεμ Νταφόε και Έλεν Μίρεν. Το 2005, έπαιξε με τους Τζένιφερ Λόπεζ και Μόργκαν Φρίμαν στην ταινία An Unfinished Life. Το 2007, σκηνοθέτησε το Lions for Lambs, συμπρωταγωνιστώντας με τη Μέριλ Στριπ και τον Τομ Κρουζ. To 2011, ο Ρέντφορντ σκηνοθέτησε το The Conspirator.

Σκηνή από την ταινία «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου»:

To 2012, γύρισε, σε συνεργασία με το γιο του, το Watershed ένα ντοκιμαντέρ, με θέμα την αλόγιστη εκμετάλλευση και τη σταδιακή πτώση της στάθμης του νερού του ποταμού Κολοράντο, ο οποίος αποτελεί την κύρια πηγή νερού για τις δυτικές πολιτείες της Αμερικής. Το 2012 παρουσίασε την ταινία The Company You Keep, στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τη Τζούλι Κρίστι και τη Σούζαν Σαράντον, ενώ ήταν και σκηνοθέτης. Το 2013 πρωταγωνίστησε στην ταινία Όλα Χάθηκαν του Τζέι Σι Τσάντορ, που προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών και απέσπασε θερμά χειροκροτήματα από το κοινό.

Η Ελένη Καρπέτα γεννήθηκε το 1937 στην Χιλιαδού Φθιώτιδας. Απόφοιτη της σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Το 1971 ίδρυσε με τον ηθοποιό Θανάση Παπαγεωργίου το θέατρο Στοά, στου Ζωγράφου, όπου ανέβασε αρκετά έργα έως το 1974 οπότε και αποχώρησε.

Έπαιξε και σκηνοθέτησε πολλές παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και από το 1974 έως το 1986 δίδασκε εκεί την υποκριτική τέχνη. Ζούσε μόνιμα στην Θεσσαλονίκη. Είχε παντρευτεί τον Νίκο Ξανθόπουλο με τον οποίο απέκτησε έναν γιο.

Ελένη Καρπέτα

«Πέθανε η Ελένη Καρπέτα. Η πρώτη μου δασκάλα στην σχολή του ΚΘΒΕ» έγραψε ο Ευδόκιμος Τσολακίδης

Τη θλιβερή είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή ο συνάδελφος της, Ευδόκιμος Τσολακίδης μέσα από τα social media.

Πιο συγκεκριμένα, αναρτώντας μια εικόνα της αείμνηστης πια καλλιτέχνιδας ο ηθοποιός και σκηνοθέτης έγραψε χαρακτηριστικά στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram τα εξής: «Πέθανε η Ελένη Καρπέτα. Η πρώτη μου δασκάλα στην σχολή του ΚΘΒΕ. Τη θυμάμαι με πολλή αγάπη και νοσταλγία αλλά θα ήθελα να τονίσω κάτι που δεν ξέρω γιατί αλλά δεν το γράφουν ούτε το λένε στα αφιερώματα για το συγκεκριμένο θέατρο ή τέλος πάντων το περνάνε στα ψιλά γράμματα: Η Ελένη Καρπετα λοιπόν ίδρυσε το θέατρο Στοά. Αντίο δασκάλα μου».