Σελίδες: 36, Διαστάσεις: 20 x 27, Σκληρόδετη έκδοση
Τιμή: 13.30 €, ISBN: 978-618-03-4120-1
Εκδόσεις Μεταίχμιο
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο το νέο βιβλίο για παιδιά του βραβευμένου συγγραφέα (Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014) Μάκη Τσίτα με τίτλο «Γιατί δεν κοιμάσαι, μαμά;».
Πρόκειται για μια πρωτότυπη, τρυφερή ιστορία, με χιούμορ, φαντασία και έντονο το στοιχείο της ανατροπής.
Η μαμά του Χάρη δεν μπορεί να κοιμηθεί, γι’ αυτό και του ζητάει να τη βοηθήσει. Ξαπλώνει κι εκείνος αρχίζει να της λέει την ιστορία με το αγόρι και τον σκύλο του. Ξαφνικά, η μαμά θυμάται πως ξέχασε να σημειώσει τα αυριανά ψώνια κι ύστερα πως δεν έβαλε το φαγητό στο ψυγείο και ύστερα πως δεν έπλυνε τα πιάτα. Ο Χάρης, όμως, δεν την αφήνει να σηκωθεί κι επιμένει πως πρέπει να κλείσει τα μάτια της για να την πάρει ο ύπνος…
Η ωραία, ταιριαστή και πολύχρωμη εικονογράφηση είναι της Γιώτας Κοκκόση.
«Όσο διαβάζω τα βιβλία του Μάκη Τσίτα τόσο καταλαβαίνω πόσο καλά γνωρίζει τον ανθρώπινο ψυχισμό και την παιδική πραγματικότητα και ανάγκη για απαντήσεις. Βέβαια δεν τις δίνει ποτέ έτοιμες, ποτέ με διδακτισμό… Ο συγγραφέας του “Μάρτυς μου ο Θεός”, βραβευμένος και πολυγραφότατος, εγκύπτει με πάθος στην θεατρική συγγραφή, στην στιχουργική και στην συγγραφή βιβλίων για παιδιά, χαρίζοντάς μας μερικές από τις σημαντικότερες σελίδες σύγχρονου παιδικού “παραμυθιού”. Ξέρει καλά πώς να γράφει βιβλία για παιδιά που αποκαλύπτουν την αλήθεια και στους μεγάλους. Βιβλία πολλαπλών επιπέδων και πολλών βαθύτερων αναγνώσεων». (Ελένη Λιντζαροπούλου, Fractal)
«Άλλο ένα τρυφερό απόκτημα για τους μικρούς αναγνώστες από τον αγαπημένο τους συγγραφέα Μάκη Τσίτα, που παρουσιάζει και εξυμνεί τη μητρική αγάπη, που είναι μία από τις πιο ισχυρές και αφοσιωμένες μορφές αγάπης, που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Το βιβλίο παράλληλα με την όμορφη εικονογράφηση της Γιώτας Κοκκόση, μιλάει για τη σχέση μητέρας παιδιού και ο συγγραφέας σε μια έκφραση άπλετης ευγνωμοσύνης το έχει αφιερώσει στη μνήμη της αγαπημένης του μητέρας». (Δημήτρης Βαρβαρήγος, Culturebook)
«Το σημαντικό στην υπόθεση είναι ότι, προβάλλεται μια μητέρα που καλλιεργεί στο παιδί της την έννοια της συμμετοχής στη συναισθηματική και κοινωνική ατμόσφαιρα της οικογένειας, καλλιεργώντας του την ενσυναίσθηση με έναν τρυφερό και απόλυτα δημιουργικό τρόπο». (Γιάννης Παπαδάτος, Περί Ου)
«Ένα παραμύθι-φόρος τιμής σε όλες τις μαμάδες του κόσμου». (Λεύκη Σαραντινού, Literature)
«Η περίπτωση του Μάκη Τσίτα είναι αυτή ακριβώς: δεν αρκείται σε μια απλοποίηση της κοινωνικής πραγματικότητας, ώστε να “παραπλανήσει” την παιδική αθωότητα, αλλά απομυθοποιεί τις “ευκολίες” των παραμυθιών δείχνοντας τις αληθινές διαστάσεις του κόσμου μας, προκαλώντας τον γόνιμο προβληματισμό του παιδιού για τον κόσμο στον οποίο σταδιακά εισχωρεί. Στην ουσία προσφέρει την άλλη όψη των πραγμάτων, ακόμη κι αν συγκρούονται οι εικόνες του με ό,τι ο ενήλικος κόσμος έμαθε να θεωρεί σταθερό και αναλλοίωτο. Με τα παιδικά του βιβλία (χαρισματικός πεζογράφος έτσι κι αλλιώς), αποδομεί τις ισχύουσες αντιλήψεις, φθάνοντας στον πυρήνα τους και τις παρουσιάζει πρόσφορες στην παιδική αντίληψη». (Διώνη Δημητριάδου, Fractal)
«Είναι μια τρυφερή ιστορία που μιλάει στις καρδιές τόσο των παιδιών όσο και των γονιών τους. Ο Μάκης Τσίτας καταφέρνει να φέρει στο προσκήνιο μια καθημερινή ανησυχία με χιούμορ και ευαισθησία, υπενθυμίζοντας στους αναγνώστες πως η φροντίδα και η ενσυναίσθηση δεν έχουν ηλικία. Πρόκειται για ένα βιβλίο που προάγει τον οικογενειακό δεσμό και την κατανόηση, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί ένα ασφαλές πλαίσιο για τα παιδιά να εκφράσουν την αγάπη και την υποστήριξή τους προς τους γονείς τους».
(Αλεξία Βλάρα, Open Mind)
«Κατέχει άριστα τα εκφραστικά του μέσα και αξιοποιεί την ελληνική γλώσσα στην άπλετη διαχρονική πλαστική μουσικότητά της. Ο Μάκης Τσίτας έχει επιτύχει να φιλοτεχνήσει μία ιδιόλεκτο απλή, καθημερινή, ευπρόσιτη, δίχως νεολογισμούς και διανοουμενίστικες ακροβασίες, αλλά με την ευθυβολία του κατασταλαγμένου κοινωνουμένου νοήματος…
Υποδειγματικό, αξιοσημείωτο, πολύτιμο βιβλίο για κάθε μαθητή». (Κωνσταντίνος Μπούρας, Περί Ου)
«Ένα βιβλίο που σου αφήνει μια γλυκιά γεύση και είναι μια διακριτική υπόμνηση στα παιδιά που δυσκολεύονται να κοιμηθούν… Ας το διαβάσουν κι οι μπαμπάδες όμως!».
(Κώστας Στοφόρος, Literature)
«Ο Μάκης Τσίτας με διαφορετικό κάθε φορά υφολογικό τρόπο, με ανεπιτήδευτο λόγο και με τη συνδρομή ταλαντούχων εικονογράφων προσφέρει στο μικρό παιδί τύπους παππούδων ή γονιών που όχι μόνο θυμίζουν τους δικούς του, αλλά πολλές φορές «υπονομεύοντάς» τους μέσα από το χιούμορ και την ανταλλαγή ρόλων τούς προσδίδει νέα δυναμική. Άλλοτε πάλι η τρυφερή και ανιδιοτελής αυτή σχέση συμβάλλει στην κατανόηση, στην αγάπη και στην εμπιστοσύνη που γεννιέται ανάμεσα στο παιδί και στον ενήλικα». (Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου, Bookpress)
«Ο Μάκης Τσίτας είναι ένας από εκείνους τους συγγραφείς που κατέχουν καλά την τέχνη του λόγου, με αποτέλεσμα έργα που ικανοποιούν μικρούς και μεγάλους…
Με μία πηγαία αθωότητα και ανιδιοτελή αγάπη τόσο από τη μεριά των γονιών προς το παιδί τους όσο και από το παιδί προς τα πρόσωπα των γονιών, ο συγγραφέας μιλάει γι' αυτόν τον μοναδικό κι άρρηκτο δεσμό που έχουμε την τύχη να ζήσουμε! Κι όλα αυτά με έναν λόγο γλυκό και κατανοητό, που μας προσφέρει μία εύληπτη και ψυχαγωγική ιστορία… Αναζητήστε το!». (Κυριακή Γανίτη, dominicamat.gr)
Βιογραφικό:
Ο Μάκης Τσίταςγεννήθηκε το 1971 στα Γιαννιτσά και σπούδασε δημοσιογραφία στη Θεσσαλονίκη. Ζει στην Αθήνα και διευθύνει το ενημερωτικό site για το βιβλίο και τον πολιτισμό Diastixo.gr. Έργα του ανέβηκαν στο θέατρο, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, από σημαντικούς σκηνοθέτες και στίχοι του μελοποιήθηκαν από σημαντικούς συνθέτες. Διηγήματα και βιβλία του για παιδιά έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Για το μυθιστόρημά του«Μάρτυς μου ο Θεός», το οποίο κυκλοφορεί σε 12 ευρωπαϊκές γλώσσες, έλαβε το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014 και τιμήθηκε από τους Δήμους Αθηναίων, Πέλλας, Έδεσσας, τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Έδεσσας και την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας.
Έχει εκδώσει 5 βιβλία για ενήλικες και 32 βιβλία για παιδιά, τα 4 από τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο: «Η καμηλοπάρδαλη Χαραλαμπία» (Κρατικό Βραβείο Εικονογράφησης Κύπρου 2021), «Έρχεται ο γίγαντας» (Βραβείο του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου 2023), «Ο σύμβουλος του βασιλιά» (Βραβείο περιοδικού Χάρτης 2024), «Γιατί δεν κοιμάσαι, μαμά;».
Τοπικά μέσα ανέφεραν πως ο σεισμός έγινε αισθητός στο Νεπάλ, το Μπουτάν και τη Βόρεια Ινδία. Αναφορές για θύματα υπήρξαν μόνο στο Θιβέτ.
Κάμερες ασφαλείας από καταστήματα και τους δρόμους έξω κατέγραψαν τη στιγμή που χτύπησε ο Εγκέλαδος.
Οι κάτοικοι διακρίνονται να τρέχουν πανικόβλητοι να βρουν καταφύγιο. Την ίδια στιγμή όλα γύρω τους καταρρέουν.
Δείτε τα βίντεο:
Δαλάι Λάμα: Είμαι πολύ λυπημένος
Τη λύπη του για τον φονικό σεισμό εξέφρασε ο Δαλάι Λάμα.
«Είμαι πολύ λυπημένος λόγω της καταστροφικής σεισμικής δόνησης που έπληξε το Ντινγκρί, στο Θιβέτ, και τις γύρω περιοχές σήμερα το πρωί», γράφει ο εξόριστος πολιτικός και πνευματικός ηγέτης των Θιβιετιανών σε μια δήλωση που δημοσιοποίησαν οι υπηρεσίες του.
«Προκάλεσε την τραγική απώλεια πολλών ζωών, πολλούς τραυματισμούς και καταστροφή πολλών κατοικιών και ιδιοκτησιών», πρόσθεσε ο Δαλάι Λάμα.
«Προσφέρω τις προσευχές μου σε όλους εκείνους που έχασαν τη ζωή και εύχομαι γρήγορη ανάρρωση σε όλους εκείνους που τραυματίστηκαν», καταλήγει στο μήνυμά του.
Ηλικίας 89 ετών σήμερα, ο Δαλάι Λάμα εγκατέλειψε το 1959 τη Λάσα, την πρωτεύουσα του Θιβέτ, μετά την ανάληψη από την Κίνα του πλήρους ελέγχου της περιοχής αυτής που ήταν προηγουμένως αυτόνομη.
Ο ηγέτης των βουδιστών ζει από τότε εξόριστος στην Ινδία και δεν έχει επιστρέψει στο Θιβέτ.
Εγκατέλειψε επίσημα τα καθήκοντα του πολιτικού ηγέτη του λαού του το 2011, μεταβιβάζοντας την κοσμική εξουσία σε μία κυβέρνηση που επελέγη δημοκρατικά από περίπου 130.000 Θιβετιανούς σε όλο τον κόσμο.
Μία θεατρική σύνθεση της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου
Σκηνοθεσία Σωτήρης Τσόγκας
ΕΝΑΡΞΗ 6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ!!
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΒΑ
Λίγα λόγια για το έργο :
Η Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Πρόβα παρουσιάζει το έργο «ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ» μία θεατρική σύνθεση της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου.
Η παράσταση μιλάει για έναν ήρωα που πέρασε όλη του τη ζωή ως ηθοποιός του θεάτρου και τώρα που μεγάλωσε δεν μπορεί να πιστέψει ότι τελείωσε η καριέρα του και μία μάνα που μπροστά στα μάτια της δολοφονήθηκε ο γιος της από τους φασίστες στο Πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974. Σύμβολο κάθε αδικαίωτης μάνας, έρχεται να θέσει ξανά ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα.
Οι ήρωες αυτοί είναι πρόσωπα συναισθηματικά εύθραυστα που χαρακτηρίζονται από απέραντη εσωτερική μοναξιά που προέρχεται κυρίως από την αδιαφορία του κοινωνικού περίγυρου. Άτομα που βιώνουν μια βασανιστική καθημερινή ρουτίνα που τους οδηγεί αναπόφευκτα σε απόγνωση, απομόνωση και σε αδιέξοδο. Άτομα με καταργημένες ελπίδες και κατακερματισμένα όνειρα, καταρρακωμένες προσωπικότητες.
Ε-mail:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. - Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Δύο θύματα – σύμβολα των αδικημένων, των χαμένων, των απόκληρων του κόσμου όλου.
Οι ήρωες της παράστασης αυτής ανασηκώνουν το παραβάν της προσωπικής τους ζωής και μας αφήνουν να κρυφοκοιτάξουμε στα άδυτα του εαυτού τους.
Γελοιοποιούν με την απόγνωσή τους τον εφιάλτη της πάσης φύσεως και είδους εξουσίας και ναρκοθετούν την νωχέλεια και την απάθεια της σύγχρονης κοινωνίας, της εικονικής πραγματικότητας.
Είναι δύσκολο να τραβήξει κανείς την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εξουσιαστή και στον εξουσιαζόμενο, στο θύτη και στο θύμα.
Και εξίσου δύσκολο σήμερα (στην εποχή της δικτατορίας του πολιτικού ορθολογισμού) να έχει και να υπερασπισθεί την προσωπική του άποψη και γνώμη και θέση (το «δοκεί μοι» των αρχαίων Ελλήνων) και να διασώσει την αξιοπρέπειά του.
Οι «ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ» είναι μία εξαιρετική και αριστοτεχνική θεατρική σύνθεση, με υψηλών προδιαγραφών δραματουργία, εκπληκτική σαφήνεια και απλότητα στην δομή της, με μουσική συγκρότηση της ροής της δράσης, που αναδεικνύει αβίαστα και απέριττα τους χαρακτήρες του έργου. Ένα διαμάντι της Ελληνικής και Κυπριακής δραματογραφίας, ένα ακριβό κόσμημα του Έλληνος Θεατρικού Λόγου.
Χωρίς «μοντερνισμούς», «νεωτερικότητες», «αποδομήσεις» και άλλα ευτράπελα.
Δύο δράματα στέρεα, ουσιαστικά, λιτά και σαφή, που επικοινωνούν αμέσως και καταλυτικώς με τον θεατή.
Οι πρωταγωνιστές των συνθέσεων αυτών βρίσκονται στα άκρα. Απόβλητοι. Άχρηστοι. Εξόριστοι. Στο περιθώριο της κοινωνίας. Πρόκειται για δύο προσωπικότητες που δεν συμβιβάστηκαν με τα κατά συνθήκην ψεύδη, με την ηθική της υποκρισίας, με τον καθωσπρεπισμό και την υποταγή – υπακοή στους «ισχυρούς».
Είναι δύο άνθρωποι κατάφωρα αδικημένοι, βιαίως στερημένοι απ΄ ό,τι περισσότερο αγαπούσαν, που οδηγούνται στην απόγνωση με την ρετσινιά της τρέλας στην πλάτη.
Είναι δύο αντι – ήρωες, που πληρώνουν στο ακέραιο το τίμημα της ελευθερίας του λόγου και της γνώμης τους. Δύο μάρτυρες, που εξακολουθούν να ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ, να ΑΙΣΘΆΝΟΝΤΑΙ, να ΑΝΤΙΣΤΈΚΟΝΤΑΙ, όταν γύρω τους η κοινωνία μοιάζει με ζαλισμένο κοπάδι, που παραπαίει αποχαυνωμένο, ευνουχισμένο, παράλυτο.
Ένας ανώνυμος ήρωας αποκλεισμένος, διωγμένος και πεταγμένος σαν σκουπίδι από την δουλειά που υπηρέτησε με ζήλο μία ζωή, οδηγείται στην απόγνωση.
Η Μαρία κουβαλώντας το φορτίο της ατιμώρητης δολοφονίας του γιου της από τους φασίστες στο Πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο (πριν από την Τουρκική εισβολή), οδηγείται στην απόγνωση.
Και οι δύο ήρωες καταδικασμένοι στην σιωπή εξακολουθούν να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, να κραυγάζουν για την δικαίωσή τους.
ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ της Κωστούλας Μητροπούλου και η ….. προϊστορία τους»
Το 1996, το ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΟΒΑ στεγαζόταν τότε στην οδό ΕΡΜΟΥ, ανέβασα σε παγκόσμια πρώτη «ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ» της Κωστούλας Μητροπούλου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ότι η Κωστούλα ερχόταν ανελλιπώς σε όλες τις παραστάσεις και η χαρά της ήταν τόση και τέτοια, που δεν υπολόγιζε τον καθημερινό της Γολγοθά, το ανέβα – κατέβα της σκάλας. Οι εξαιρετικοί και αριστοτεχνικοί δραματουργικοί μονόλογοι, που έχει γράψει η Μητροπούλου κυκλοφορούσαν από τότε μέσα μου. Το 2014 που το θέατρο ΠΡΟΒΑ μπήκε στον 30ο χρόνο της ζωής του, αποφασίσαμε τιμώντας την Κωστούλα Μητροπούλου να ανεβάσουμε δύο μονολόγους της, «ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ» και «ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ», με γενικό τίτλο «ΣΤΑ ΑΚΡΑ». Και οι δύο αυτές παραστάσεις έτυχαν ενθουσιώδους υποδοχής από το κοινό και τους κριτικούς.
Εφέτος που το θέατρο ΠΡΟΒΑ συμπλήρωσε 40 χρόνια, συνεχούς πολιτιστικής δραστηριότητας και εισέρχεται στον 41ο , τριτώνει ….. το καλό: η αλησμόνητη Κωστούλα Μητροπούλου «συγκατοικεί» με «ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ» της επί σκηνής του ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΡΟΒΑ με το επίσης αριστοτεχνικό έργο «Μανώλη….!» του Κύπριου Γιώργου Νεοφύτου και με γενικό τίτλο «ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ».
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΒΑ
Ο Πολιτιστικός Οργανισμός Πρόβα ξεκίνησε τη δραστηριότητα του το 1984 και απέκτησε τη πρώτη θεατρική του στέγη στο Μοναστηράκι με την επωνυμία «Θέατρο της οδού Ερμού».
Από το 2001, το Θέατρο Πρόβα στεγάζεται στο διώροφο διατηρητέο νεοκλασικό κτίριο επί των οδών Αχαρνών και Ηπείρου 39.
Το Θέατρο Πρόβα έχει τρείς σκηνές: την Κεντρική Σκηνή, την Δεύτερη (Πειραματική) Σκηνή καθώς και την Παιδική Σκηνή και διανύει τον 40ο χρόνο συνεχούς καλλιτεχνικής πορείας. Έχει στο ενεργητικό του 90 παραγωγές, συμμετοχή σε 4 διεθνή Φεστιβάλ, πολλές διακρίσεις και πολλά βραβεία συνόλου και ατομικά.
Το πολύτιμο αρχειακό υλικό του θεάτρου έχει ψηφιοποιηθεί και είναι διαθέσιμο για το κοινό στην πλατφόρμα https://online.prova.gr/
Στον ίδιο χώρο στεγάζεται η Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Μαίρης Ραζή «Η Πρόβα», το Θεατρικό Εργαστήρι για παιδιά και εφήβους, υπό την διεύθυνση της Κοραλίας Τσόγκα και Εργαστήρι για την Προετοιμασία των Εισαγωγικών και Κατατακτηρίων εξετάσεων των καλλιτεχνικών σχολείων.
Από την παραστασιογραφία του Θεάτρου Πρόβα, εμφανώς αποδεικνύεται η συνεπής και μακρόχρονη εξυπηρέτηση στόχων υψηλής αισθητικής και ποιοτικής καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και αναζήτησης, έρευνας και σπουδής νέων κωδίκων και μεθόδων υποκριτικής. Μεταξύ άλλων το Θέατρο Πρόβα έχει επιδοθεί στην έρευνα και σπουδή της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας, αλλά και στην ανάδειξη της νεοελληνικής δραματουργίας, με έμφαση στην παρουσίαση τόσο αριστουργηματικών έργων του 20ου αιώνα (Δράκαινα του Μπόγρη, Φλαντρώ του Χορν, Μια νύχτα μια ζωή του Μελά), όσο και σύγχρονων άπαιχτων νεοελληνικών έργων (Μπόστ, Πάτσης, Τακόπουλος, Μέντης, Μητροπούλου, Διαλεγμένος, Χασάπογλου, Παναγόπουλος, Σιμιτζής, Χρυσούλης, Μαλέλης, Καρράς, Καμπανέλλης, Μουρσελάς, Σπηλιώτη, Νεοφύτου).
Συνολικά το Θέατρο Πρόβα παρουσίασε 45 ελληνικά έργα και 46 ξένα, τόσο από το κλασσικό, όσο και από το σύγχρονο ρεπερτόριο.
Σε συνεργασία με τους εκδοτικούς οίκους «Δωδώνη» και «Αιγόκερως», εκδώσαμε 33 βιβλία-προγράμματα με τα κείμενα των θεατρικών έργων που ανεβάσαμε.
Γιώργος Νεοφύτου
Ο Γιώργος Νεοφύτου γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε Κτηνιατρική στο Πανεπιστήμιο Καρλ Μαρξ Λειψίας στην πρώην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο ίδιο πανεπιστήμιο και απέκτησε τον τίτλο του Διδάκτορα της Κτηνιατρικής. Εργάστηκε για 33 χρόνια στο Τμήμα Κτηνιατρικών Υπηρεσιών. Αφυπηρέτησε το 2007 με το βαθμό του Γενικού Διευθυντή. Παράλληλα ασχολείτο με το θέατρο.
Έγραψε τα θεατρικά έργα: Ένα κυριακάτικο σκετς, Μια αεροπειρατεία, Στης Κύπρου το βασίλειο, Μανώλη...! , Η Αλλαγή (επιθεώρηση), Φουλ μεζέ, Η Κύπρος είναι …ική (άπαικτο), Ταμάσια, Περί έρωτος και άλλων τινών, Γιατί γελά η Μοναλιζα; (άπαικτο), DNA, Μπαμ!, και Οι προδόται! (άπαικτο).
Εκτός από θεατρικά έργα έγραψε και τις τηλεοπτικές σειρές: Μαλλιά κουβάρια, Γραφείο ταξί και Σκουπίδια . Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση θεατρικών έργων από τα Γερμανικά στα Ελληνικά.
Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και ανεβάστηκαν σε διάφορες χώρες.
Το έργο του «Μανώλη….!» μεταφράστηκε σε επτά γλώσσες, στα Αγγλικά, Τσέχικα, Ρωσικά, Πολωνέζικα, Βουλγάρικα, Ιταλικά και Τούρκικα. Παίχτηκε πέραν της Κύπρου, σε Αγγλία, Ελλάδα, Βουλγαρία, Αυστρία, Ιταλία, Γερμανία.
Τιμήθηκε με διάφορα βραβεία και διακρίσεις και διετέλεσε μέλος και πρόεδρος συμβουλίων διάφορων θεατρικών οργανισμών και επιτροπών τόσο στη Κύπρο όσο και στο εξωτερικό
Κωστούλα Μητροπούλου
Η Κωστούλα Μητροπούλου (1933 – 2004) υπήρξε μία από τις γνωστότερες συγγραφείς της εποχής μας. Διακρίθηκε για το πάθος της σε ότι αφορά το θέατρο ως λόγο και ως παράσταση. Το πλούσιο συγγραφικό της έργο περιλαμβάνει μυθιστορήματα, διηγήματα, νουβέλες, ένα χρονικό και θεατρικά έργα τα περισσότερα από τα οποία έχουν παρασταθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ άρθρα της δημοσιεύτηκαν στη μόνιμη, για δώδεκα χρόνια στήλη της στην εφημερίδα το «Έθνος».
Ένα μεγάλο μέρος της συγγραφής της μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Συνεργάστηκε με πολλά ελληνικά και ξένα περιοδικά και το έργο της τιμήθηκε με βραβεία αρκετές φορές.
Έγραψε επίσης στίχους οι οποίοι μελοποιήθηκαν από γνωστούς συνθέτες. Η επιρροή από τα νέα ρεύματα της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής γίνεται άμεσα αντιληπτή στα κείμενά της. Οι κριτικές μελέτες κατατάσσουν το πεζογραφικό της έργο στο αντιμυθιστόρημα.
Στο δραματικό της έργο απουσιάζει η υπόθεση με την έννοια της πλοκής των γεγονότων, δεν δίνει λύσεις στα έργα της παρά μόνο εσωτερικό αδιέξοδο. Η σύμβαση, με όποια μορφή, απουσιάζει εντελώς από το έργο της αφού δεν έχει λόγο ύπαρξης στην ιδιοσυγκρασία της ίδιας της συγγραφέα.
Επιστημονική κοινότητα: Επικίνδυνο και αναχρονιστικό το νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας με τίτλο «Ολοκλήρωση της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης» που κατατέθηκε στη Βουλή τον Ιούλιο του 2024
Όλα για το χρήμα. Πίσω από τα «παχιά» λόγια για τον σεβασμό στα δικαιώματα των ατόμων με ψυχικές διαταραχές, κρύβεται η προσπάθεια για την ελαχιστοποίηση των κρατικών δαπανών για την ψυχική υγεία.
Συγχώνευση προγραμμάτων. Από το 2025 ομογενοποιούνται ΚΕΘΕΑ, «18 ΑΝΩ», «ΑΡΓΩ», «ΙΑΝΟΣ», «ΔΙΑΠΛΟΥΣ» με συγχώνευση όλων των προγραμμάτων, που σημαίνει κατάργηση στεγνών προγραμμάτων και ενίσχυση της μείωσης της βλάβης με υποκατάστατα και χώρους εποπτευόμενης χρήσης.
Αφροδίτη Ρέτζιου, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) και ψυχίατρος στο Θριάσιο νοσοκομείο: «Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση είναι στρατηγική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία υλοποιείται εδώ και 30 χρόνια στη χώρα μας, με τραγικές συνέπειες για τους ασθενείς. Υπάρχει διαχρονική αδιαφορία από όλες τις κυβερνήσεις για τη συγκεκριμένη ομάδα ασθενών».
Μαύρα Ασλάνογλου-Δοκορού, μπήκε στο πρόγραμμα του 18ΑΝΩ τον Ιούνιο του 2015, βγήκε τον Ιούνιο του 2016: «Για μένα είναι σαν να κλείνει το σπίτι μου»
Υπό κατάρρευση το Δαφνί: Η πληρότητα των κλινών είναι στο 100% και οι κενές θέσεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αγγίζουν ή και ξεπερνούν το 50%.
Θωμάς Δημουλάς, πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων στο ΨΝΑ Δαφνί: Το 2010 υπήρχαν 1.016 νοσηλευτές, σήμερα είναι μόλις 575. Είναι δυνατόν να υπάρχουν μόλις 2 νοσηλευτές για 30 και 32 ασθενείς;».
Βαρβάρα Μουχτούρη, ψυχολόγος σε συμβουλευτικό σταθμό της Μονάδας απεξάρτησης από το αλκοόλ (ΨΝΑ): «Έχουν αυξηθεί τα αιτήματα για νοσηλεία, έρχεται περισσότερος κόσμος για βοήθεια, ενώ υπάρχει μεγάλη λίστα αναμονής. Το πρόγραμμα θα συνεχίσει, αλλά δεν ξέρουμε πως θα λειτουργήσει. Υπάρχουν πολλές παραιτήσεις λόγω του καινούργιου νομοσχεδίου».
Στην Ελλάδα οι αναδιαρθρώσεις στον τομέα της ψυχικής υγείας με την ταμπέλα της «Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης» χρονολογούνται από τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Το αποτύπωμα των αλλαγών, που εξειδίκευαν και προωθήθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις, διέψευσε τις προσδοκίες όσων πίστεψαν στο όραμα της υπέρβασης της ιδρυματοποιημένης περίθαλψης και στη μετάβαση στην Κοινωνική-Κοινοτική Ψυχιατρική, στο γκρέμισμα των τειχών του ασύλου και σε μια διαφορετική συνολική προσέγγιση του ψυχικά πάσχοντα. Γρήγορα αποδείχτηκε ότι πίσω από τα «παχιά» λόγια για την ανάγκη μετατόπισης του κέντρου βάρους από την «ιδρυματική» στην «κοινοτική φροντίδα», την καταπολέμηση του στίγματος, τον σεβασμό στα δικαιώματα των ατόμων με ψυχικές διαταραχές, κρύβεται η προσπάθεια για την ελαχιστοποίηση των κρατικών δαπανών για την ψυχική υγεία.
Όλο και μεγαλύτερο μέρος των αναγκών των ψυχικά ασθενών αποτελεί πεδίο επιχειρηματικής δράσης από ιδιώτες και ΜΚΟ, ενώ παρατηρείται και η μετακύλιση της ευθύνης της φροντίδας στις οικογένειες και στις λεγόμενες «άτυπες» μορφές υπηρεσιών. Η ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα διευκολύνθηκε με σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων που, την ίδια περίοδο που με πρόσχημα την κατάργηση της ιδρυματικής περίθαλψης έκλειναν δημόσιες ψυχιατρικές κλινικές, ανέπτυσσαν και επέκτειναν τις ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές.
Σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), η δαπάνη για τα ιδιωτικά νοσοκομεία μεταξύ 2009 και 2011 παρουσίασε αύξηση από τα 1.98 δισ. ευρώ σε 2.53 δισ. ευρώ. Το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ψυχική Υγεία 2022-2030 με τους 10 Άξονες παρέμβασής του, το οποίο χρηματοδοτείται από το Ταμείο Ανάκαμψης και τα ΕΣΠΑ, προάγει τη σχεδόν εξ ολοκλήρου ανάθεση όχι μόνο των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, αλλά και πάνω από το 50% της στέγασης σε ΑΜΚΕ, ΜΚΟ και ΝΠΙΔ (Μονάδες έγκαιρης παρέμβασης στη ψύχωση, εκτίμηση και μεταφορά ασθενών για ακούσια νοσηλεία κ.α.).
Έτσι, τον Ιούλιο του 2024 κατατέθηκε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο, που από την πρώτη στιγμή της δημοσίευσής του κρίθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας και της κοινωνίας ως επικίνδυνο και αναχρονιστικό. Ο λόγος για το ν/σ του υπουργείου Υγείας με τίτλο «Ολοκλήρωση της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης».
Και παρότι με τον όρο «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» νοείται η μετάβαση από την ασυλική τύπου περίθαλψη στην κοινοτική φροντίδα, με στόχο την αποϊδρυματοποίηση των θεραπευόμενων, το μόνο κοινό που έχει η εν λόγω φιλοσοφία με το παρόν νομοσχέδιο είναι ο τίτλος. Επί της ουσίας, επιδιώκεται το ακριβώς αντίθετο, αφού απειλείται η υγεία χιλιάδων ψυχιατρικά ασθενών και εξαρτημένων ατόμων της χώρας, μαζί και το μέλλον των αντίστοιχων δομών.
Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση, το σχέδιο νόμου «καλείται να ολοκληρώσει την ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην χώρα μας, η οποία ξεκίνησε με τον ν. 2716/1999»,και «παραμένει έκτοτε σε εκκρεμότητα»,τον νόμο δηλαδή που έβαλε τις βάσεις για να συρρικνωθούν οι κρατικές δομές και να αποποιηθεί το κράτος κάθε ευθύνη, στο όνομα της «αποασυλοποίησης».
Καταργούνται τα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία και τα στεγνά προγράμματα
Με το παραπάνω νομοσχέδιο που έχει γίνει ήδη νόμος του κράτους, τα εναπομείναντα Ειδικά Ψυχιατρικά Νοσοκομεία και οι ψυχιατρικές κλινικές των Γενικών και Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων της χώρας εντάσσονται σε ένα ενιαίο και καθολικό δίκτυο συνεργαζόμενων δομών, μονάδων και υπηρεσιών, το Εθνικό Δίκτυο Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας (Ε.Δ.Υ.Ψ.Υ.), την ώρα που από 1/1/2025 καταργείται το Δαφνί (δεν κλείνει το νοσοκομείο, καταργείται ο οργανισμός) και το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.
Επιπλέον, κλείνουν τα Κέντρα Πρόληψης αφού δεν διασφαλίζεται μετά το 2027 η λειτουργία τους και δεν γίνεται καμία αναφορά στο σχέδιο νόµου για το μέλλον των εργαζομένων σε αυτά. Μπαίνει λουκέτο στο ΚΕΘΕΑ, στο «18 ΑΝΩ», στο «ΑΡΓΩ», στο «ΙΑΝΟΣ», στο «ΔΙΑΠΛΟΥΣ», σε δημόσια και δωρεάν «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα που έχουν αφήσει το δικό τους αποτύπωμα στην αποτελεσματική αντιμετώπιση των εξαρτήσεων.
Αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι προχωράμε σε μια συρρίκνωση υπηρεσιών τόσο ως προς τους ωφελούμενους όσο και προς τους εργαζόμενους. Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί εν έτη 2024 στα ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας είναι ότι ούτε καρδιογράφημα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στο μεγαλύτερο ειδικό ψυχιατρικό νοσοκομείο των Βαλκανίων. Το Δαφνί είναι χωρίς καρδιολόγο από τις 29 Οκτωβρίου με τους εργαζόμενους να μην μπορούν να περιθάλψουν όπως αρμόζει τους ασθενείς που χρειάζονται καρδιολογική φροντίδα.
Αποκαλυπτικά στοιχεία
Σήμερα στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Υγείας, λειτουργούν συνολικά 3 Ψυχιατρικά Νοσοκομεία (από 11 το 2009), 41 Ψυχιατρικά και 7 Παιδοψυχιατρικά Τμήματα Γενικών Νοσοκομείων (αρκετά από αυτά στα χαρτιά), 24 Κέντρα Ψυχικής Υγείας, 22 Κοινοτικά Κέντρα Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Εφήβων, 30 Κινητές Μονάδες, 88 Κέντρα Ημέρας, 30 Κοινωνικοί Συνεταιρισμοί Περιορισμένης Ευθύνης, 501 Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης και 39 Ιδιωτικές Ψυχιατρικές Κλινικές, με το 64% αυτών να είναι συγκεντρωμένες σε Αττική, Θεσσαλονίκη και Λάρισα.
Την περίοδο 2009-2018 ο ιδιωτικός Ψυχιατρικός Τομέας ενισχύθηκε κατά πολύ σε κλίνες έναντι του Δημοσίου. Ενδεικτικά, το 2007 στη χώρα λειτουργούσαν 53.888 κλίνες, εκ των οποίων 37.574 στο Δημόσιο, 1.607 σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου (μη κερδοσκοπικά) και 14.707 σε ιδιωτικά θεραπευτήρια. Το 2015, σε σύνολο 45.945 κλινών, οι 29.856 αφορούν δημόσια ιδρύματα και οι 15.208 ιδιωτικά. Παρατηρείται λοιπόν μια αύξηση των κλινών του ιδιωτικού τομέα ως ποσοστό επί του συνόλου, από 27,3% σε 33,1% το 2015. Το 2018, σε σύνολο 7.062 κλινών, οι κλίνες σε δημόσια θεραπευτήρια ήταν 1.356 έναντι 5.706 σε ιδιωτικά*.
Η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) και ψυχίατρος στο Θριάσιο νοσοκομείο, Αφροδίτη Ρέτζιου τονίζει πως «η ψυχιατρική μεταρρύθμιση είναι στρατηγική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία υλοποιείται εδώ και 30 χρόνια στη χώρα μας, με τραγικές συνέπειες όσον αφορά τους ασθενείς. Υπάρχει διαχρονική αδιαφορία από όλες τις κυβερνήσεις για τη συγκεκριμένη ομάδα ασθενών, καθώς έκλεισαν δημόσια ψυχιατρικά νοσοκομεία, με αποτέλεσμα να κλείσουν και να χαθούν εκατοντάδες κλίνες. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 4.700 ιδιωτικές ψυχιατρικές κλίνες έναντι μόλις 900 δημόσιων του ΕΣΥ στην Αττική».
Η πρόεδρος των Νοσοκομειακών Γιατρών αναφέρει πως η συγκεκριμένη κατάσταση οδηγεί στο φαινόμενο της «περιστρεφόμενης πόρτας» όπου ασθενείς μπαινο-βγαίνουν στις ψυχιατρικές κλινικές, καθώς δεν υπάρχει η αναγκαία ανάπτυξη των δομών της κοινότητας έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η ομαλή ένταξή τους σε αυτήν. Ακριβώς ίδια είναι και η κατάσταση στα κέντρα ψυχικής υγείας που υπάρχουν ανά την Ελλάδα.
Τα λεφτά σε ΜΚΟ και ιδιώτες
Παράλληλα, η κ. Ρέτζιου σημειώνει πως τον πακτωλό χρημάτων που θα πάρει η κυβέρνηση από το Ταμείο Ανάκαμψης για την ενίσχυση της προσβασιμότητας του πληθυσμού σε Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας, θα τον διαθέσει σε ΜΚΟ και ιδιώτες, οι οποίοι θα παρέχουν υποτυπώδεις υπηρεσίες με ημερομηνία λήξης. Αντίθετα, «τα συγκεκριμένα χρήματα θα έπρεπε να δοθούν σε προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, ανάπτυξη κέντρων ψυχικής υγείας, καθώς και δομών», προσθέτει.
Επίσης, μπαίνει στο στόχαστρο και η δωρεάν πρόληψη και η απεξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες, αλκοόλ και τζόγο, καταργώντας τους εγκεκριμένους φορείς πρόληψης και θεραπείας, πολλοί εκ των οποίων εντάσσονται στο δημόσιο σύστημα Υγείας (ΚΕΘΕΑ, 18 ΑΝΩ, ΙΑΝΟΣ, Διάπλους κ.λπ.) και συνενώνονται σε έναν Οργανισμό, τον Ε.Ο.Π.Α.Ε. (Εθνικός Οργανισμός για την Πρόληψη και την Αντιμετώπιση των Εξαρτήσεων), ο οποίος θα είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου και θα λειτουργεί με όρους οικονομικής αυτοτέλειας.
«Δυστυχώς έχουμε εμπειρία από τα προηγούμενα προγράμματα τα οποία μόλις έληξαν δεν υπήρξε κάποια συνέχεια και στήριξη από τον κρατικό προϋπολογισμό. Έκλεισαν οι δομές και οι ασθενείς οδηγήθηκαν στις πύλες των δημόσιων ψυχιατρικών νοσοκομείων. Η εμπειρία μας έρχεται και από άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου οι ασθενείς καταλήγουν άστεγοι, στις φυλακές ή στην αφάνεια. Μπαίνουμε δηλαδή στη λογική της μείωσης της βλάβης και στερούν από τους εξαρτημένους τη δυνατότητα να δώσουν τη μάχη για να ζήσουν μια ζωή χωρίς ουσίες», σημειώνει.
Σχετικά με τη λεγόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση που πραγματοποιήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, απαντά πως ανέκαθεν το κράτος ήταν απών, καθώς «οι εξειδικευμένες υπηρεσίες ψυχικής υγείας κοστίζουν, ενώ ο νόμος της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης που είχε ψηφιστεί τότε, τονίζει πως δεν θα πρέπει να αναπτυχθούν νέες δομές στο δημόσιο σύστημα υγείας και θα πρέπει να υπάρξει μια συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Φυσικά, όπως έχει δείξει η ιστορία υπήρξε μόνο συρρίκνωση και υποβάθμιση του δημόσιου τομέα, προς όφελος του ιδιωτικού», καταλήγει.
Τεράστιες οι ελλείψεις
Μιλώντας για τις ελλείψεις στον τομέα της ψυχικής υγείας, τόνισε ότι το πρόβλημα είναι ακόμη πιο οξυμένο σε σχέση με την κατάσταση στο ΕΣΥ, καθώς μιλάμε για έναν παραμελημένο τομέα. Για το κράτος οι ψυχιατρικοί ασθενείς κοστίζουν και δεν θεωρούνταν μέχρι και πριν από λίγα χρόνια «εκμεταλλεύσιμοι». Δηλαδή δεν μπορούσαν να βγουν στην αγορά εργασίας και να συμμετέχουν στην παραγωγή. Οπότε οι ελλείψεις είναι τεράστιες, κυρίως σε νοσηλευτικό προσωπικό, ενώ παράδειγμα της κατάστασης που επικρατεί στον χώρο είναι ότι στο Θριάσιο δεν υπάρχουν εργοθεραπευτές, δεν υπάρχει κέντρο ψυχικής υγείας στην περιοχή, καθώς και ούτε και δομές αποκατάστασης.
«Είναι σαν να κλείνει το σπίτι μου»
Η Μαύρα Ασλάνογλου-Δοκορού, τρανς, που ανήκει στην ΛΟΑΤΚΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, μπήκε στο πρόγραμμα του 18ΑΝΩ τον Ιούνιο του 2015, βγήκε τον Ιούνιο του 2016 και όπως λέει η ίδια κατάφερε να θεραπευτεί μέσα από τη συλλογική δουλειά που γίνεται, καθώς παραμένει καθαρή από το αλκοόλ σχεδόν 9,5 χρόνια.
Η ίδια μάλιστα αναρωτιέται πώς γίνεται να καταργείται ένα τόσο αποτελεσματικό πρόγραμμα που φέρνει αποτελέσματα στην κοινότητα, καθώς όπως λέει «δημιούργησα σχέσεις με την ομάδα, έμαθα τη συνέπεια, την υπευθυνότητα, ανέπτυξα τις δεξιότητές μου και έμαθα να λειτουργώ αλλιώς. Γιατί να αλλάξουν όλα αυτά;».
«Για μένα είναι σαν να κλείνει το σπίτι μου, ήδη υπάρχουν θεραπευτές που λένε στους ασθενείς ότι μπορεί να μην υπάρχουμε σε λίγο καιρό, είναι τραγικό όλο αυτό που συμβαίνει. Η ψυχική υγεία είναι κοινωνικό αγαθό, ενώ είναι τόσο αντιφατικό να πειράζεις κάτι που λειτουργεί τόσο καλά», αναφέρει.
Επιπλέον, μιλά για τον σπουδαίο ρόλο των θεραπευτών που ξεπερνούν τον εαυτό τους σε καθημερινή βάση για να υπάρχουν αυτά τα αποτελέσματα, ενώ ασχολήθηκαν μαζί της σαν να ήταν οικογένεια. Τέλος, τονίζει πως υπήρχαν φορές όπου τις ελλείψεις των υλικών τις κάλυπταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του προγράμματος, την ώρα που υπάρχει μεγάλο «μούδιασμα» των ασθενών για το επερχόμενο κλείσιμο.
Υπό κατάρρευση το Δαφνί
Παράλληλα, η κατάσταση που επικρατεί στο Δαφνί είναι δραματική. Πρόκειται για ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο που δέχεται καθημερινά ασθενείς από όλη την Ελλάδα, η πληρότητα των κλινών είναι στο 100% και οι κενές θέσεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αγγίζουν ή και ξεπερνούν το 50%!
Σύμφωνα τα στοιχεία που έφερε στο φως της δημοσιότητας ο Σύλλογος Εργαζομένων του νοσοκομείου το 2019 η κατάσταση ήταν η εξής:
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και οι αναφορές από τον Θωμά Δημουλά, πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων στο ΨΝΑ Δαφνί, ο οποίος καταγγέλλει πως πριν την οικονομική κρίση και συγκεκριμένα το 2010 υπήρχαν 1.016 νοσηλευτές, ενώ τώρα είναι μόλις 575. Ταυτόχρονα, διαψεύδει τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης για προσλήψεις στη δημόσια υγεία λέγοντας χαρακτηριστικά πως από το 2020 έχουν γίνει μόλις… 7, με αποτέλεσμα το προσωπικό να ανακυκλώνεται. Όπως λέει χαρακτηριστικά «ο μέσος όρος του προσωπικού ξεπερνά τα 50 έτη, καθώς οι περισσότεροι από εμάς βρισκόμαστε στον χώρο πάνω από 20 χρόνια, ενώ προσλήψεις γίνονται με το σταγονόμετρο. Υπάρχει νέος κόσμος που θέλει να δουλέψει, αλλά δεν μπορεί, καθώς δεν γίνονται προκηρύξεις. Εννοείται πως υπάρχουν τεράστιες ανάγκες στο νοσοκομείο, μιλάμε για το μεγαλύτερο ψυχιατρικό νοσοκομείο των Βαλκανίων. Δεχόμαστε ασθενείς από όλη την Ελλάδα και αναγκαζόμαστε πολλές φορές να δουλέψουμε διπλοβάρδιες για να καλύψουμε τις ανάγκες. Είναι δεδομένο ότι μας χρωστούν ρεπό, άδειες και χρήματα, αλλά αυτά για την κυβέρνηση είναι ψιλά γράμματα».
Όπως συνεχίζει ο ίδιος, το 2023 πραγματοποιήθηκαν 4.472 εισαγωγές από όλη την Ελλάδα, εκ των οποίων το 16% ήταν από άλλες περιφέρειες, ενώ συνολικά το νοσοκομείο επισκέφθηκαν πάνω από 85.000 άνθρωποι. Επιπλέον, τα τακτικά εξωτερικά ιατρεία επισκέφτηκαν 16.000 άνθρωποι, ενώ πραγματοποιήθηκαν 23.136 ατομικές συνεδρίες. Τον τεράστιο αυτό όγκο περιστατικών αντιμετώπισαν μόνο 46 ψυχίατροι και 65 ειδικευόμενοι.
Το 68% των εισαγωγών είναι ακούσιες νοσηλείες (η χωρίς τη συγκατάθεση του ασθενή εισαγωγή και παραμονή του για θεραπεία, σε κατάλληλη Μονάδα Ψυχικής Υγείας) και το 6% προέρχεται από τις Περιφέρειες. Αξίζει να σημειωθεί ότι μόνο το 13,8% από τους ασθενείς αυτής της κατηγορίας που εξέρχονται του νοσοκομείου παραπέμπονται σε Δομές Κοινοτικής Ψυχιατρικής, ενώ χωρίς καν πρόταση παραπομπής παραμένει το 32,2%.
Ανειδίκευτο προσωπικό
Σύμφωνα με τον κ. Δημουλά, η κατάσταση στο Δαφνί είναι εδώ και χρόνια τραγική, καθώς όπως λέει κινδυνεύουμε και εμείς οι ίδιοι με την υποστελέχωση του νοσοκομείου. «Είναι δυνατόν να υπάρχουν μόλις 2 νοσηλευτές για 30 και 32 ασθενείς;». «Υπάρχουν εργαζόμενοι στο νοσοκομείο που δουλεύουν με 3μηνες συμβάσεις, με μερική απασχόληση, ακόμη και άτομα από το Πρόγραμμα 55-67 που προσφέρει θέσεις πλήρους απασχόλησης για ανέργους αυτής της ηλικίας. Πόσο άραγε είναι εφικτό να στηρίζεται ένα νοσοκομείο σε προσωπικό ανειδίκευτο, καθώς ένας άνθρωπος που έρχεται σε αυτή την ηλικία και δεν έχει την εμπειρία της δουλειάς, πώς θα την μάθει σε λίγες ημέρες; Να σημειωθεί επίσης ότι μιλάμε για προγράμματα με ημερομηνία λήξης, άρα και αυτοί οι άνθρωποι κάποια στιγμή θα σταματήσουν, άρα και πάλι το νοσοκομείο μένει ανοχύρωτο», σημειώνει.
Η λογική της κυβέρνησης είναι η μείωση της «βλάβης»
Σχετικά με το νομοσχέδιο της ψυχικής υγείας, ανέφερε πως η κυβέρνηση εντάσσει τα νοσοκομεία (Δαφνί και ψυχιατρικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης) μαζί με τα κέντρα ψυχικής υγείας και τα κέντρα απεξάρτησης, σε ένα δίκτυο, όπου οι ΜΚΟ, οι αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρείες και οι ιδιώτες θα μπουν στο παιχνίδι του κέρδους που έχει ο χώρος της ψυχικής Υγείας. Έφερε ως παράδειγμα μία ΜΚΟ στη Νέα Ιωνία, που έκλεισε ύστερα από ένα χρόνο λειτουργίας, γιατί τελείωσαν τα λεφτά που έπαιρνε από το Ταμείο Ανάκαμψης, ενώ έχει κλείσει και η ψυχιατρική κλινική «Κασταλία». Οι τρόφιμοι και από τα δύο ψυχιατρεία μεταφέρθηκαν στο Δαφνί και το Δρομοκαΐτειο, επισήμανε, υπογραμμίζοντας τις επιπτώσεις στους ασθενείς αλλά και στις οικογένειές τους από τη δράση των ιδιωτών.
Το πλυντήριο αυτοκινήτων στο ΔΑΦΝΙ που λειτουργούσαν οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι στο πλαίσιο των προγραμμάτων εργοθεραπείας – Έκλεισε το 2014
Η λογική της κυβέρνησης είναι η μείωση της «βλάβης» και όχι η ολοκληρωτική θεραπεία του εξαρτημένου ατόμου. Τα κλειστά προγράμματα (18 Άνω, εξαρτημένη γυναίκα, σωματική αποτοξίνωση, μονάδα απεξάρτησης αλκοολικών, απεξάρτηση από τον τζόγο) που λαμβάνουν χώρα στο Δαφνί είναι όλα στεγνά, κρατάνε 2 χρόνια και δεν χρησιμοποιούνται υποκατάστατα. Σκοπός τους είναι ο ασθενής να θεραπευτεί πλήρως και για να γίνει αυτό χρειάζεται συνεχή εποπτεία. Οι νοσηλευόμενοι και οι ασθενείς χτίζουν μεταξύ τους σχέσεις εμπιστοσύνης. Κάτι που ανατρέπει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, καθώς δίνει τη δυνατότητα στον Ε.Ο.Π.Α.Ε. (Εθνικός Οργανισμός Πρόληψης και Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων) να μεταφέρει τους εργαζόμενους σε άλλη μονάδα, ανάλογα με τις ανάγκες που υπάρχουν.
Προωθείται η μεταφορά εργαζομένων
Συγκεκριμένα, στην παρ. 2β του άρθρου 30 περιγράφεται: «Το προσωπικό που υπηρετεί, κατά τη δημοσίευση του παρόντος, με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου και ορισμένου χρόνου στις θεραπευτικές μονάδες, τμήματα και προγράμματα της παρ. 1 του άρθρου 29 δύναται να μεταφερθεί, με ταυτόχρονη μεταφορά της θέσης του στην περίπτωση του προσωπικού με σχέση εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου και έως τη λήξη της σύμβασής του στην περίπτωση του προσωπικού με σχέση εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου Ορισμένου Χρόνου, στον Ε.Ο.Π.Α.Ε. μετά από αίτησή του, που υποβάλλεται εντός δύο (2) μηνών από την έναρξη ισχύος του παρόντος προς την αρμόδια Διεύθυνση της οικείας Δ.Υ.ΠΕ. Για τη μεταφορά εκδίδονται σχετικές διαπιστωτικές πράξεις του Προέδρου του Ε.Ο.Π.Α.Ε., οι οποίες ισχύουν από την 1η.1.2025 για όλες τις έννομες συνέπειες».
Η μονάδα απεξάρτησης 18ΑΝΩ στο ΔΑΦΝΙ
Βάσει αυτού, οι εργαζόμενοι με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου και ορισμένου χρόνου στις θεραπευτικές μονάδες, τμήματα και προγράμματα της παρ. 1 του άρθρου 29 (“18ΑΝΩ”, “Ιανός”, “Μέθεξις”, “Αργώ”, “Διάπλους”) δεν έχουν καμία άλλη επιλογή, όπως προβλέπεται στην παρ. 2α του άρθρου 30 για τους μόνιμους υπαλλήλους των ίδιων θεραπευτικών μονάδων και τμημάτων, πέραν του να μεταβούν έπειτα από αίτησή τους στον Ε.Ο.Π.Α.Ε.. Αίτηση, που αν δεν υποβάλλουν βάσει νόμου χάνουν τις θέσεις εργασίας τους. Ωστόσο, στις 19/9/2024, εκδόθηκε πληροφοριακού τύπου έγγραφο από το Υπουργείο Υγείας και υπεγράφη από τον Υφυπουργό κ. Θεμιστοκλέους, το οποίο δόθηκε στους εργαζόμενους στις 26/9/2024 (4 μέρες πριν τη λήξη της αρχικής προθεσμίας καταβολής αιτήσεων, η οποία τελικά πήρε παράταση για 1/11/2024) που ανέφερε ότι οι εργαζόμενοι αυτοί αν δεν υποβάλλουν αίτηση στον Ε.Ο.Π.Α.Ε. μεταφέρονται στις οικείες ΥΠΕ. Έγγραφο, το οποίο μόνο πληροφοριακό χαρακτήρα έχει και σε καμία περίπτωση δεν υπερισχύει του Ν. 5129/24, γεγονός το οποίο έχει προκαλέσει ανησυχία στους εκατοντάδες εργαζόμενους των φορέων που υπάγονται σε αυτό το εργασιακό καθεστώς.
Τραγική υποστελέχωση στο ΤΕΠ
Τη δική του οπτική για την κατάσταση που επικρατεί στο Δαφνί, μεταφέρει και εργαζόμενος-νοσηλευτής στο ΤΕΠ (Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών). Τονίζει ότι μέχρι το 2020 καταγράφαμε μεγάλα νούμερα προελεύσεων και εισαγωγών, αλλά με την πανδημία τα πράγματα περιορίστηκαν, καθώς λόγω των αυστηρών μέτρων, ο κόσμος δεν ερχόταν τόσο εύκολα. Παράλληλα, εστιάζει στο γεγονός ότι το 90% της απασχόλησής του είναι διοικητική δουλειά, την οποία κάνει μόλις 1 άτομο, λόγω των μεγάλων ελλείψεων. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως «κάνουμε όλοι τα πάντα, ενώ δεν έχουμε καμία στήριξη από τη διοίκηση». Όσον αφορά τα περιστατικά σημειώνει πως «πλέον είναι πιο περίπλοκα, ενώ μετά την πανδημία άρχισε να έρχεται και πολύς νέος κόσμος με ψυχώσεις, κάτι που είναι το πιο ανησυχητικό». Για την υποστελέχωση του νοσοκομείου ανέφερε πως υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις. Είναι χαρακτηριστικό πως στο ΤΕΠ δουλεύουν 10 άτομα, λειτουργικοί είναι οι 7, ενώ θα έπρεπε να δουλεύουν 20.
Το κτίριο όπου φιλοξενούνται τα άτομα για την απεξάρτηση από το αλκοόλ στο ΔΑΦΝΙ
Οι μόνιμοι είμαστε… μειονότητα, από τον Covid-19 και μετά δουλεύουμε με επικουρικούς και εργαζόμενους από προγράμματα του ΟΑΕΔ. Έχουμε εξαντλητικά ωράρια, το καλοκαίρι του 2023, δουλεύαμε 8 στα 7, δηλαδή 8 βάρδιες σε 7 ημέρες, κανονικά είναι 5 βάρδιες την εβδομάδα, μετά τα μνημόνια είχαμε εξαιρεθεί από τις προσλήψεις. Έχουμε να δούμε μόνιμο προσωπικό πάνω από 10 χρόνια
Έχει να γίνει μόνιμη πρόσληψη από το 2006
Ο Βαγγέλης Πουλής, ψυχολόγος στη μονάδα απεξάρτησης από το αλκοόλ, 18ΑΝΩ, στο ΔΑΦΝΙ, αναφέρει πως το πρόγραμμα που είναι ενταγμένο στο ΕΣΥ, περνάει σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, τη στιγμή που το Διοικητικό Συμβούλιο θα είναι διορισμένο από την κυβέρνηση.
Μιλώντας για τη νέα συνθήκη που θα επικρατήσει, τονίζει ότι χάνεται η αυτοτέλεια του προγράμματος, προωθείται η υποκατάσταση, ενώ ο ΟΚΑΝΑ που προωθεί τα υποκατάστατα, θα ηγηθεί του προγράμματος.
Το εργαστήριο γλυπτικής όπου απασχολούνται οι θεραπευόμενοι στο 18ΑΝΩ
Ο κ. Πουλής αναφέρει πως «από τους 45 ψυχολόγους που υπάρχουν τώρα στο πρόγραμμα, μόλις 5 ή 6 θα ακολουθήσουν, ενώ οι υπόλοιποι θα παραμείνουν στο δίκτυο. Δηλαδή, θα καλύπτουν τις εκάστοτε ανάγκες, όπου αυτές και αν είναι, είτε στην Αττική, είτε στη Ρόδο, είτε όπου σε στέλνουν κάθε φορά».
«Από 1/1/2025 το ΔΑΦΝΙ καταργείται, δεν υπάρχει κάποιο οργανόγραμμα για την επόμενη μέρα, δεν ξέρουμε που θα δουλεύει ο καθένας, ποιες θα είναι οι συνθήκες, οι μισθοί, τίποτα. Σκεφτείτε ότι τώρα ξεκίνησα μια θεραπευτική ομάδα για 2 χρόνια, αλλά τον Ιανουάριο δεν ξέρω πού θα είμαι. Ανάγκασαν τους γιατρούς να διαλέξουν αν θα δουλεύουν στον ΕΟΠΑΕ ή αν αυτοδικαίως θα μεταφέρονται στην ΥΠΕ (Υγειονομική Περιφέρεια). Νοσηλευτές και ειδικοί θεραπευτές αναγκάστηκαν να μείνουν στον ΕΟΠΑΕ γιατί αλλιώς θα έμεναν χωρίς δουλειά…», υπογραμμίζει.
Παράλληλα, εστιάζει στο γεγονός ότι ο ΕΟΠΑΕ διαθέτει ελάχιστο προσωπικό, την ώρα που τον εξισώνουν με τις ιδιωτικές κλινικές απεξάρτησης. Φυσικά όπως είπε «μιλάμε για ευέλικτες σχέσεις εργασίας, προσλήψεις με μπλοκάκι, ενώ στο 18ΑΝΩ δουλεύουμε με κάτω από το 50% του προσωπικού. Δουλεύουν 8 νοσηλευτές, αντί για 20, την ώρα που η τελευταία πρόσληψη έγινε το 2006, όπου ήμουν εγώ ο τελευταίος εργαζόμενος χωρίς ελαστική σχέση εργασίας».
Μεγάλη λίστα αναμονής στην απεξάρτηση
Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και οι δηλώσεις της Βαρβάρας Μουχτούρη, ψυχολόγου σε συμβουλευτικό σταθμό της Μονάδας απεξάρτησης από το αλκοόλ, μονάδα που ανήκει στον οργανισμό του ΨΝΑ.
Όπως αναφέρει και η ίδια, «έχουν αυξηθεί τα αιτήματα για νοσηλεία, έρχεται περισσότερος κόσμος για βοήθεια, ενώ υπάρχει μεγάλη λίστα αναμονής. Το πρόγραμμα θα συνεχίσει, αλλά δεν ξέρουμε πως θα λειτουργήσει. Υπάρχουν πολλές παραιτήσεις λόγω του καινούργιου νομοσχεδίου. Επικρατεί ανασφάλεια ανάμεσα στους εργαζόμενους, θα υπάρχει συγχώνευση προγραμμάτων και δεν ξέρουμε ποιος θα επιλέγει που θα πάει ο κάθε άνθρωπος. Η κυβέρνηση ενθαρρύνει την ιδιωτική πρωτοβουλία στην απεξάρτηση, το κλειστό πρόγραμμα κοστίζει, αλλά είναι αποτελεσματικό».
Ο χώρος που μένουν οι θεραπευόμενοι της ομάδας 18ΑΝΩ
Είναι φανερό ότι η πολιτική της κυβέρνησης δεν προωθεί την πρόληψη, ούτε τη θεραπεία, ούτε την κοινωνική επανένταξη. Το νομοσχέδιο αυτό προστίθεται σε όλους τους προηγούμενους νόμους, με τους οποίους καταργείται ουσιαστικά η δημόσια υγεία προς όφελος των επιχειρηματιών ιδιωτικής υγείας, που κερδοσκοπούν και εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο.
Παράλληλα, αλλάζει τελείως ο χάρτης στο πεδίο της πρόληψης και της αντιμετώπισης των εξαρτήσεων, καθώς καταργούνται τα στεγνά προγράμματα, δίνεται χτύπημα στη δημόσια και δωρεάν απεξάρτηση, συνεχίζεται η υποστελέχωση και η υποχρηματοδότηση, υποβαθμίζονται η πρόληψη και η ενημέρωση με προσανατολισμό στην ολοκληρωμένη ψυχοκοινωνική προσέγγιση με βάση τις ανάγκες της κοινότητας, ενώ δίνεται από τη μία, χτύπημα στις εργασιακές σχέσεις και στο συνεχές της θεραπείας (πρόληψη-θεραπεία-επανένταξη) και από την άλλη, η δυνατότητα για περαιτέρω διείσδυση των ΜΚΟ στον χώρο της απεξάρτησης.
Την ώρα μάλιστα που η κατάσταση στις ψυχιατρικές κλινικές γίνεται όλο και πιο επισφαλής για τους ασθενείς και το προσωπικό, οι ασυλικές συνθήκες εξαιτίας των τραγικών ελλείψεων σε υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής υποστήριξης στην κοινότητα, αλλά και σε επανενταξιακό επίπεδο γιγαντώνονται, τη στιγμή που οξύνονται τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα και αυξάνονται οι ανάγκες για ψυχολογική υποστήριξη και πρόληψη-απεξάρτηση, αυτός ο νόμος ήρθε να δώσει τη χαριστική βολή.
Η κορυφαία Pink Floyd Tribute band στην Ελλάδα, οι σπουδαίοι «Λunatics», αυτή η αληθινή παρέα καταξιωμένων μουσικών μα πάνω απ’ όλα οπαδών της μουσικής των Pink Floyd, στην καλύτερη περίοδο της μεγάλης συναυλιακής του πορείας, επιστρέφουν στο Κύτταρο, για να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά.. Αυτό που τους καθιέρωσε, ως τους απόλυτους εκφραστές της πιο απαιτητικής μουσικής αποστολής, στη σκηνή που έχουν γράψει ιστορία και μας έχουν χαρίσει αξέχαστες συγκινήσεις!
Στην πρώτη τους εμφάνιση για αυτήν τη συναυλιακή σεζόν, θα μας παρουσιάσουν την οπτικοακουστική παράσταση “Empty Spaces”. Θα μας ταξιδέψουν ευλαβικά στον μαγικό μουσικό κόσμο των τεράστιων Βρετανών, μέσα από την πιστή μεταφορά των κορυφαίων στιγμών από το σύνολο της δισκογραφίας της σπουδαιότερης μπάντας του πλανήτη, από την πιο παραγωγική της περίοδο, με αυτό τον μοναδικό τρόπο που πάντα τους χαρακτηρίζει, αυτόν τον συνδυασμό πάθους και δεξιοτεχνίας, που συντονίζεται αβίαστα και απόλυτα με το visual project του show .
Προσδεθείτε... Το ταξίδι ξεκινάει...
ΛUNATICS
Οι Λunatics, μετρούν 15 χρόνια «ζωής», δημιουργήθηκαν το 2010 από τον Γιώργο Μάκαρη με στόχο να παρουσιάσουν το έργο των Pink Floyd “The Dark Side of the Moon” μαζί με επιλογές τραγουδιών από την υπόλοιπη δισκογραφία τους, ακολουθώντας πιστά το χαρακτηριστικό άκουσμα και ύφος των Pink Floyd. Για να επιτύχουν αυτόν τον τόσο απαιτητικό στόχο, χρειάστηκαν ασταμάτητες πρόβες πολλών ταλαντούχων μουσικών για ένα ολόκληρο χρόνο και έτσι, ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 2011, η σύνθεση ολοκληρώθηκε και η πρώτη τους παράσταση έγινε πράξη! Μέχρι σήμερα έχουν εμφανιστεί με επιτυχία σε πολλές μουσικές σκηνές και φεστιβάλ δημιουργώντας τις καλύτερες εντυπώσεις κερδίζοντας άριστες κριτικές καθώς και την αποδοχή του πλέον απαιτητικού κοινού.. και πλέον, ο όρος «η κορυφαία εγχώρια Pink Floyd Tribute Band» δεν τους ορίζει επαρκώς.. Ένα μουσικό σύνολο διεθνών προδιαγραφών που χαρίζει αβίαστα μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία σε όσους τυχερούς βρεθούν στο πέρασμα τους!
Το να μιλάς για την Ευρώπη με θετικούς ή αξιακούς όρους στη συγκεκριμένη συγκυρία (και ειδικότερα στην Ελλάδα) μοιάζει με κακοχωνεμένο αστείο. Πολιτικά ανεπαρκής (για να μιλήσουμε διακριτικά) σε όλες τις κρίσιμες συγκυρίες, σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις, η γηραιά ήπειρος μοιάζει σήμερα περισσότερο γηραιά παρά ήπειρος (υπό την έννοια ενός κοινού πολιτικού βηματισμού). Κατακερματισμένη περισσότερο σε επιμέρους ενσαρκωμένα προβλήματα παρά σε κράτη, αμήχανη και φοβισμένη, μοιάζει να ορίζεται περισσότερο από ποτέ από τις ελλείψεις της. Από την πολιτική της ανεπάρκεια, από την παντελή έλλειψη ενοποιητικού πολιτικού αφηγήματος, πολιτικών που μπορούν να πείσουν τους λαούς της. Διαλυμένη και εξαφανισμένη ανάμεσα στους οικονομικούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς και τις εξελίξεις, ξεχασμένη στη σταφιδιασμένη της όψη, περιμένει να διαμελιστεί από την ίδια αυτή πείνα που τόσο καιρό έτρεφε με τις σάρκες της. Από τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τα τύμπανα του πολέμου.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ασχετα με την όποια κριτική μας, άσχετα με τα λάθη και τα εγκλήματά της, η Ευρώπη πέρα απ’ όλα τα άλλα υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ειρηνευτικά εγχειρήματα (τουλάχιστον για τα μέλη που την αποτέλεσαν) στην Ιστορία. Το εγχείρημα αυτό μοιάζει να ξεφτίζει. Οχι μόνο από την προτεραιότητα της φιλοπόλεμης ρητορικής, αλλά και από το αίσθημα ταπείνωσης που η Ενωση επέβαλε σε μια σειρά από χώρες, σε μεγάλα κομμάτια της συνολικής εργατικής τάξης, τους φοιτητές, τους αγρότες κτλ.
Ταυτόχρονα ο ρατσισμός έγινε κυρίαρχη ατζέντα από το Κέντρο μέχρι την Ακρα Δεξιά. Ορίστηκε ως πολιτισμικός πόλεμος ενάντια στους μουσουλμάνους πολίτες της Ενωσης, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους αραβικούς πληθυσμούς, αυτό το αυθαίρετα ομογενοποιημένο σύνολο των «Επάρατων Αλλων». Ο ρατσισμός στη δεδομένη συγκυρία υπήρξε ο τρόπος της άρχουσας τάξης να στρέψει την εργατική τάξη ενάντια στον εαυτό της. Κατασκευάζοντας έναν κοινό εχθρό κατάφεραν να δικαιολογήσουν πολιτικές καταστολής, διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και τελικά θανατοπολιτικής με τη σύμφωνη γνώμη ενός μέρους των θυμάτων της. Και όμως, ο συστημικός αυτός ρατσισμός μοιάζει τώρα να αυτονομείται σε κόμματα που βγήκαν ακριβώς από αυτό το μισαλλόδοξο ρήγμα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ηπείρου. Και ο μουσουλμάνος δεν μοιάζει αρκετός για να καλύψει μια τυφλή κυνική οργή που αναζητά εναγωνίως ένα σημείο για να στραφεί. Οργανωμένα, συστηματικά, βαδίζοντας σαν χήνα.
Αν η Ευρώπη δεν βρει ένα διαφορετικό αφήγημα ανάμεσα στις διαφορετικές εκδοχές του αυταρχισμού που αναδύονται σε όλα τα μήκη του πλανήτη δεν πρόκειται να επιβιώσει. Και για να είμαστε ειλικρινείς δεν έχει νόημα να επιβιώσει (με ό,τι μπορεί αυτό αν σημαίνει για εμάς τους ίδιους). Αν η απάντηση στον ρατσισμό και τον πόλεμο δεν είναι άλλη από μια κυνική αποδοχή, η Ευρώπη θα βουλιάξει και μάλιστα με ρυθμούς πιο γρήγορους απ’ όσο κανείς μπορεί να φανταστεί. Η αξιακή διαφοροποίηση δεν προκύπτει ως μια ηθική υποχρέωση ή μια ιδεολογική μεταστροφή. Αλλά ως μια επείγουσα στρατηγική επιβίωσης. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Αν για κάτι μας έχει πείσει η Ευρώπη, αυτό είναι πως μπορεί, με συνέπεια, στις δύσκολες στιγμές να παίρνει πάντοτε τις λάθος αποφάσεις. Και όπως ήδη μοιάζει να αχνοφαίνεται και στη συγκεκριμένη συγκυρία θα είναι συνεπής προς αυτή της την παράδοση.
Για να παραφράσουμε λοιπόν τον τίτλο του άρθρου προς μια πιο ρεαλιστική προοπτική, η Ευρώπη θα πεθάνει ακριβώς επειδή δεν θα επανεφευρεθεί.
Η b.p.m. theater group μετά το «Αυτές που δεν προλάβατε»
παρουσιάζει το νέο θεατρικό έργο της Δανάης Λιοδάκη
«Match»
Πρεμιέρα στην Αθήνα
19 Δεκεμβρίου στο ΠΛΥΦΑ
Μετά τη μεγάλη επιτυχία της παράστασης «Αυτές που δεν προλάβατε» η ομάδα B.p.m. theater group, παρουσιάζει για πρώτη φορά το νέο θεατρικό έργο της Δανάης Λιοδάκη, «Match». Το «Match», μια σκληρή κωμωδία για το τέλος του έρωτα, προσεγγίζει με χιούμορ και ευαισθησία τις ρομαντικές σχέσεις, και θέτει το ερώτημα: πώς ο έρωτας θα ξεπεράσει εμπόδια όπως ο ατομισμός, ο καταναλωτισμός, η αβεβαιότητα των πολλαπλών επιλογών και θα επιβιώσει σε μια κοινωνία που όλα φαίνεται να είναι εναντίον του;
Το έργο «Match» ακολουθεί την τραγική ιστορία της Ελ, της τελευταίας ρομαντικής, της τελευταίας γυναίκας που πίστευε στον έρωτα. Και το πλήρωσε ακριβά. Η Ελ προσπαθεί να βρει τον έρωτα μέσα από την τεχνολογία, με τη βοήθεια των εφαρμογών γνωριμιών, των γνωστών σε όλους μας dating apps. Όταν αυτή η αναζήτηση φαίνεται απογοητευτική, δεν το βάζει κάτω, αλλά αποφασίζει μαζί με δύο στενούς της φίλους να φτιάξουν το δικό τους dating app και να παλέψουν για να διασώσουν το ρομαντισμό στη σύγχρονη εποχή. Όμως τα πράγματα δε θα πάνε όπως τα σχεδίαζαν.
Η Δανάη Λιοδάκη επιμένει να παίρνει θέση σε σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, κρατώντας μια χιουμοριστική και φρέσκια ματιά. Το πρωτότυπο, σύγχρονο θεατρικό έργο «Match» - που κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική – μας καλεί να δούμε την πολιτική διάσταση των ερωτικών σχέσεων σήμερα. Σε μια εποχή που ο έρωτας γίνεται όλο και πιο δύσκολος, η Ελ και οι φίλοι της, μας ζητούν να επανεφεύρουμε την αγάπη σε όλες της τις μορφές και επιμένουν: «Αντιστάσου μαζί μας στην απομάγευση της ζωής! Αντιστάσου μαζί μας στο τέλος του έρωτα!».
Συντελεστές:
Κείμενο- Σκηνοθεσία: Δανάη Λιοδάκη
Σκηνικά- Κοστούμια: Νικόλας Κανάβαρης
Μουσική: Γιώργος Χανός
Κινησιολογία: Στάλη Συμεών
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λίνα Δημάκη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιώργος Κασσάκος
Φωτογραφίες Promo: Νίκος Κατσαρός
Σχεδιασμός αφίσας/ Βίντεο: Αντώνης Χρήστου
Σύμβουλος Δραματουργίας: Ανέστης Αζάς
Διεύθυνση Παραγωγής: Κωστής Παναγιωτόπουλος
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Projektor ΑΜΚΕ, ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, B.p.m. cultural group
Η ΕΛ.ΑΣ. υπέβαλε αίτημα στον ΟΣΕ να παραδώσει βιντεοληπτικό υλικό από τον σταθμό της Λάρισας, καθώς σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες, η αστυνομία εξετάζει το ενδεχόμενο ο 39χρονος αγνοούμενος Βασίλης Καλογήρου, ψυχολόγος σε σχολείο στην Καστοριά, να έχει φύγει από τη Λάρισα, ενώ νέες μαρτυρίες αναφέρουν πως εθεάθη σε άλλη περιοχή.
Όπως έγινε γνωστό την Δευτέρα (6/1) ο ΟΣΕ έλαβε το σχετικό αίτημα με έγγραφό στις 3 Ιανουαρίου, για πρόσβαση σε οπτικό υλικό στις κάμερες που είναι τοποθετημένες στις αποβάθρες αλλά και στα εκδοτήρια του σταθμού στη Λάρισα, ενώ η ΕΛ.ΑΣ. φέρεται να έχει ακόμη δύο βίντεο στα χέρια της, που δείχνουν τον 39χρονο να διασχίζει μία γέφυρα μέσα στην πόλη της Λάρισας και μετά να εξαφανίζεται.
Τα ίχνη του 39χρονου έχουν χαθεί από την Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2024, με τις έρευνες για τον εντοπισμό του να συνεχίζονται ακάθεκτες από άνδρες της ΕΜΑΚ, της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας, οι οποίοι σαρώνουν την περιοχή γύρω από τον Πηνειό με δύο drones και εκπαιδευμένο σκύλο.
Υπενθυμίζεται ότι ο 39χρονος έφυγε από το σπίτι των γονιών του το οποίο είχε επισκεφτεί για τις γιορτές, για να πάει την καθημερινή του βόλτα και δεν επέστρεψε ποτέ ενώ άφησε πίσω και το κινητό του τηλέφωνο.
Για την εξαφάνιση έχει ενεργοποιηθεί και Silver Alert στο οποίο αναφέρεται:
«Ο Βασίλειος Καλογήρου, 39 ετών, εξαφανίστηκε από το σπίτι των γονέων του, που είχε επισκεφθεί για τις γιορτές, στη Λάρισα, το απόγευμα της 30/12/2024, όταν έφυγε για την καθημερινή του βόλτα και δεν επέστρεψε. Έκτοτε, δεν έχει δώσει σημεία ζωής.
Έχει καστανά μαλλιά με φαλάκρα κορυφής, πράσινα μάτια, ύψος 1,79μ και είναι κανονικού βάρους.
Την ημέρα που εξαφανίστηκε φορούσε μπλε σκούρο μπουφάν τύπου παρκά, σκουρόχρωμη μπλούζα, μπλε τζιν παντελόνι, μαύρα αθλητικά παπούτσια και γυαλιά μυωπίας χρώματος θαλασσί με κοκάλινο σκελετό.
Η ΓΡΑΜΜΗ ΖΩΗΣ, ειδοποιήθηκε από τους οικείους του το βράδυ της 01/01/2025 και μετά τη συγκέντρωση των απαιτούμενων δικαιολογητικών, ενεργοποιεί τον Κοινωνικό Συναγερμό SILVER ALERT, για την κινητοποίηση όλων για την ανεύρεσή του.
Τα «Όνειρα Γλυκά» του Μιχάλη Μαλανδράκη ανεβαίνουν για 2η χρονιά | Σκηνοθεσία: Μάξιμος Μουμούρης | Έναρξη 16/12 στο θέατρο ΠΟΛΗ - ΔΑΝΗΣ ΚΑΤΡΑΝΙΔΗΣ
Μετά τη θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς, το πρώτο θεατρικό κείμενο του ταλαντούχου συγγραφέα Μιχάλη Μαλανδράκη, «Όνειρα Γλυκά» ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, σε σκηνοθεσία Μάξιμου Μουμούρη.
Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό, γλυκόπικρο, σύγχρονο έργο για τις οικογενειακές σχέσεις και τη μακρινή ιδέα της ευτυχίας. Ένα έργο για εκείνους που πιστεύουν πως οι ζωές τους είναι ένα εύπλαστο, ζωντανό υλικό και για όσους, στον αντίποδα, έχουν αποδεχθεί πως η ζωή είναι η τέχνη του εφικτού.
«Όνειρα Γλυκά» Του Μιχάλη Μαλανδράκη Σκηνοθεσία: Μάξιμος Μουμούρης Πρωταγωνιστούν: Γιασεμί Κηλαηδόνη, Δημήτρης Σέρφας, Νίκος Μπουκουβάλας Έναρξη: 16 Δεκεμβρίου Στο θέατρο ΠΟΛΗ-Δάνης Κατρανίδης Προπώληση: https://t.ly/J6fAa
Δύο αδέρφια έχουν στριμώξει τα όνειρά τους σ’ ένα παλιό ζαχαροπλαστείο στο Αιγάλεω. Η μητέρα τους προσπαθεί να τους κρατήσει αφοσιωμένους στην οικογενειακή επιχείρηση, αλλά η σκιά του πρόσφατου και τραγικού θανάτου του πατέρα απειλεί την οικογενειακή αρμονία.
Ο Μάριος, ο μεγάλος αδερφός, αναγκάστηκε να πιάσει από μικρός δουλειά στο ζαχαροπλαστείο.
Ο Λευτέρης, ο μικρός, είχε την πολυτέλεια να σπουδάσει και να εργαστεί σε κορυφαίες κουζίνες.
Η μητέρα πριν από χρόνια είχε τη δυνατότητα να τα αλλάξει όλα. Δεν το έκανε και έζησε μια ζωή πλάι σ’ ένα καλά κρυμμένο μυστικό.
Με αυτά τα υλικά δεν μπορεί να υπάρξει εύκολη συνταγή.
Μπορούν να υπάρξουν, όμως, ερωτήματα:
Γιατί δεν αλλάζουμε τις ζωές μας, όταν δεν μας αρέσουν;
Γιατί υπομένουμε την καθημερινότητά μας σαν να είναι τιμωρία;
Οι στενοί δεσμοί της ελληνικής οικογένειας προστατεύουν ή εγκλωβίζουν;
Τα «Όνειρα Γλυκά» είναι ένα σύγχρονο ελληνικό έργο που θέτει εύστοχα και διαχρονικά ερωτήματα για την έννοια της ευτυχίας σε αντιδιαστολή με τον εγκλωβισμό της πραγματικότητας.
Σκηνοθετικό σημείωμα Όνειρα γλυκά, όπως εύχεσαι σε ένα παιδί. Όνειρα γλυκά για το μέλλον του. Όνειρα γλυκά που είδες απόψε. Όνειρα γλυκά για όνειρα ανεκπλήρωτα που φεύγουν μακριά. Έχεις βάλει ποτέ κάτω πόσα όνειρα γλυκά άφησες στη μέση ή δεν ξεκίνησες ποτέ γι’ αυτά; Γιατί οι μοναδικές, ίσως, αμαρτίες που ο άνθρωπος κάνει είναι να μην αρχίσει κάτι, αλλά και να μην το ολοκληρώσει. Ο κόσμος του Μιχάλη Μαλανδράκη έχει δυο αντίρροπες δυνάμεις με αντίστοιχους φόβους. Μάνα και μεγάλος γιος που δεν τολμούν να πάνε προς το όνειρο και ο άλλος γιος, ο μικρός, που βλέπει ξανά και ξανά το ίδιο όνειρο για νέα αρχή, ακόμα κι αν το όνειρο τελικώς δεν αποδειχτεί γλυκό. Τους θέλει μαζί του. Δεν του αρκεί η δική του ευημερία. Η ζωή όμως έχει τη δική της δύναμη και καλεί τους ανθρώπους να πάρουν αποφάσεις τους. Τελικά, οι ίδιοι οι άνθρωποι ορίζουν το μέλλον τους. Μάξιμος Μουμούρης
Ταυτότητα παράστασης «Όνειρα γλυκά» Έναρξη 16 Δεκεμβρίου
Όπως μεταδίδει το 902.gr, αγροτικοί Σύλλογοι και Ομοσπονδίες που συντονίζονται μέσα από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων προγραμματίζουν συνεδριάσεις Διοικητικών Συμβουλίων, περιοδείες στα χωριά και συσκέψεις για την ενημέρωση των αγροτών.
Οι αγρότες απαιτούν να στηριχτεί το εισόδημά τους, που συρρικνώνεται συνεχώς, αφού το κόστος παραγωγής παραμένει στα ύψη, οι εμποροβιομήχανοι συνεχίζουν να αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές τα περισσότερα προϊόντα, τα οποία φτάνουν πανάκριβα στον καταναλωτή, ενώ ο αναχρονιστικός κανονισμός του ΕΛΓΑ δεν αποζημιώνει την πραγματική αξία της απώλειας παραγωγής και κεφαλαίου από τις ζημιές και τις νόσους.
