Την δημόσια οργή και την παγκόσμια κατακραυγή προκαλούν φωτογραφίες που εικονίζουν αποστεωμένο έναν φυλακισμένο Ιρανό γιατρό που κάνει απεργία πείνας, για να υποστηρίξει τις διαδηλώσεις κατά της υποχρέωσης των γυναικών στο Ιράν να φορούν χιτζάμπ, οι οποίες έχουν κάνει τον γύρο του διαδικτύου.
Ο 53χρονος Φαρχάντ Μεϊσαμί, ο οποίος βρίσκεται από το 2018 στη φυλακή επειδή υποστήριξε ακτιβίστριες που διαμαρτύρονταν κατά της υποχρεωτικής χρήσης του χιτζάμπ, άρχισε την απεργία πείνας του στις 7 Οκτωβρίου για να διαμαρτυρηθεί για τους πρόσφατους φόνους διαδηλωτών από την κυβέρνηση, δήλωσε ο δικηγόρος του.
Η ιρανική δικαιοσύνη στηρίζει πως οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χρονολογούνται πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ο Μεϊσαμί είχε πράγματι πραγματοποιήσει απεργία πείνας, αφού αρνείται πως η απεργία πείνας του ξεκίνησε τώρα.
Ως απόδειξη, το ημιεπίσημο ιρανικό πρακτορείο ειδήσεων Young Journalists Club (YJC) ανήρτησε αυτή που υποστηρίζει πως είναι η πιο πρόσφατη φωτογραφία του Μεϊσαμί, στην οποία δεν φαίνεται απισχνασμένος και εικονίζεται να κάθεται στο πάτωμα του κελιού του έχοντας δίπλα του μια σακούλα που μοιάζει με σακούλα με τσιπς.
Το Reuters δεν μπόρεσε να επιβεβαιώσει πότε είχαν τραβηχτεί οι φωτογραφίες.
«Η ζωή του πελάτη μου Φαρχάντ Μεϊσαμί βρίσκεται σε κίνδυνο», έγραψε στο Twitter ο δικηγόρος Μοχαμάντ Μογιμί. «Άρχισε απεργία για να διαμαρτυρηθεί για τους πρόσφατους κυβερνητικούς φόνους στους δρόμους». Πρόσθεσε πως ο Μεϊσαμί έχει χάσει 52 κιλά.
Ο Μεϊσαμί εικονίζεται σε φωτογραφίες να είναι κουλουριασμένος πάνω σε κάτι που μοιάζει με κρεβάτι νοσοκομείου. Σε μια άλλη είναι όρθιος με τα πλευρά του να προεξέχουν.
«Σοκαριστικές εικόνες του δρος Φαρχάντ Μεϊσαμί, ενός γενναίου υποστηρικτή των δικαιωμάτων των γυναικών που κάνει απεργία πείνας στη φυλακή», έγραψε στο Twitter ο Ρόμπερτ Μάλεϊ, ο ειδικός απεσταλμένος της Ουάσινγκτον για το Ιράν.
«Το ιρανικό καθεστώς αρνήθηκε αδίκως σ’ αυτόν και σε χιλιάδες άλλους πολιτικούς κρατουμένους τα δικαιώματά τους και την ελευθερία τους. Τώρα απειλεί αδίκως τη ζωή του», πρόσθεσε.
Σε επιστολή που δημοσιοποιήθηκε από την υπηρεσία στα περσικά του BBC, ο Μεϊσαμί διατύπωνε τρία αιτήματα: να τερματισθούν οι εκτελέσεις, να απελευθερωθούν οι πολιτικοί κρατούμενοι και να τερματισθεί η παρενόχληση των γυναικών που βασίζεται στην υποχρέωσή τους να φορούν το χιτζάμπ.
«Θα συνεχίσω την αδύνατη αποστολή μου με την ελπίδα ότι θα γίνει δυνατή αργότερα με συλλογική προσπάθεια», έγραψε.
“Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΑΜΑΝΤΕΟΥΣ” του Μηνά Βιντιάδη.
Σκηνοθεσία Βάνα Πεφάνη.
Ηθοποιοί Πέμη Ζούνη
Έλιο-Φοίβος Μπέικο.
Στο πιάνο ο Διονύσης Μαλλούχος.
Ποιος θα μπορούσε να μας γνωρίσει τον Βόλφανγκ Αμαντέους Μότσαρτ καλύτερα από την αδελφή του;
Η Πέμη Ζούνη μεταμορφώνεται σε Νάνερλ Μότσαρτ, στο καινούργιο θεατρικό έργο του Μηνά Βιντιάδη, με τις σκηνοθετικές οδηγίες της Βάνας Πεφάνη. Πρεμιέρα Σάββατο 4 Μαρτίου και όλα τα Σάββατα του Μαρτίου, στη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
«Δεξιοτέχνης, ταλέντο, διάνοια, παιδί θαύμα». Με αυτές τις λέξεις υμνούσαν στη δεκαετία του 1760 ένα μέλος της οικογένειας των Μότσαρτ. Όχι τον Βόλφγκανγκ Αμαντέους, αλλά την αδελφή του Νάνερλ Μότσαρτ. Έχει αποδειχτεί ότι πάνω στις δικές της παρτιτούρες έμαθε μουσική ένας από τους κορυφαίους μουσουργούς, τη στιγμή που και η ίδια θεωρούνταν μια από τις καλύτερες πιανίστριες της Ευρώπης. Μαζί όργωσαν ολόκληρη την Ευρώπη και γνώρισαν την αποθέωση ως «παιδιά θαύματα». Μέχρι τη χρονιά που η Νάρνελ έκλεισε τα δεκαοκτώ της χρόνια. Σύμφωνα με τα ήθη της εποχής ήταν πλέον σε ηλικία γάμου. Έτσι αυτή η σπουδαία μουσικός πέρασε στο περιθώριο...
Τα παιδικά τους χρόνια, η ανέλιξη τους, η προσωπική ιστορία της Νάνερλ Μότσαρτ και η σχέση της με τον πατέρα και τον διάσημο αδελφό της, η εξέλιξη βήμα βήμα ενός μύθου, θα παρασταθούν σ’ έναν αρμονικό συνδυασμό Θεάτρου και Μουσικής. Μια ιστορία για τις απραγματοποίητες επιθυμίες, τις αδελφικές σχέσεις, για το «ταλέντο» και την καλλιτεχνική υπεροψία, για τον έρωτα και τη μοναξιά. Μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία, άγνωστη στο ευρύ κοινό, που αφορά όλους τους ανθρώπους, από την εφηβεία έως την τρίτη ηλικία.
Μια παράσταση με τις υπέροχες μελωδίες του Μότσαρτ να μας χαϊδεύουν την ψυχή...
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ: 4,11 και 18 ΜΑΡΤΙΟΥ στις 18.00 και στις 21.00
Τιμές Εισιτηρίων €16.00, €12.00 (φοιτητικό, μαθητικό, ανέργων) / 18:00
€18.00, €14.00 (φοιτητικό, μαθητικό, ανέργων) / 21:00
Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/o-aderfos-mou-o-amanteous/ Ticket Services
- Εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39
- Τηλεφωνικά: 2107234567
- Online: www.ticketservices.gr
Η παράσταση Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΑΜΑΝΤΕΟΥΣ πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού
Οι αντιδράσεις των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών κατά της ατομικής αξιολόγησης είχαν προδικαστεί από τη στιγμή που η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας είχε ανακοινώσει την έναρξή της. Χθες ήλθε η επίσημη οριστικοποίησή τους. Η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ αποφάσισαν επανάληψη της απεργίας-αποχής που είχαν κηρύξει και για την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Την ίδια στιγμή, η κυβερνητική παράταξη των δασκάλων και των νηπιαγωγών επικρίνει την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως ότι νοσταλγεί τον «επιθεωρητισμό». Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με την απόφαση του υπουργείου Παιδείας, η ατομική αξιολόγηση θα ξεκινήσει άμεσα από τους εκπαιδευτικούς που διορίστηκαν προ διετίας και, καθώς ολοκληρώνεται η διετία, πρέπει να αξιολογηθούν για να μονιμοποιηθούν.
Ειδικότερα, χθες το διοικητικό συμβούλιο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΔΟΕ) αποφάσισε μεταξύ άλλων την κήρυξη 24ωρης απεργίας την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου, με την πραγματοποίηση πανεκπαιδευτικών συλλαλητηρίων σε όλη τη χώρα. Ανάλογη απόφαση αναμένεται να λάβει η ΟΛΜΕ. Επίσης, η ΔΟΕ αποφάσισε κινητοποιήσεις από τις 6/2 με αιχμή το ζήτημα της άμεσης μονιμοποίησης των δόκιμων εκπαιδευτικών, ενώ το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ σκοπεύει να προσφύγει δικαστικά, στην περίπτωση που οποιαδήποτε Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης προχωρήσει σε ανάκληση των διαπιστωτικών πράξεων μονιμοποίησης των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών.
Συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα ετοιμάζουν οι εκπαιδευτικοί – κατά και η ΔΑΚΕ.
Την ίδια στιγμή, η κυβερνητική ΔΑΚΕ χρησιμοποιεί οξεία γλώσσα κατά της υπουργού. Συγκεκριμένα, σχολιάζοντας τη δήλωσή της ότι «για πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια, ξεκινά οριζοντίως η ατομική αξιολόγηση εκπαιδευτικών, ένα κομβικό εργαλείο βελτίωσης των εκπαιδευτικών μας, των εφοδίων που προσφέρουμε στα παιδιά μας, της εκπαίδευσης συνολικά», η ΔΑΚΕ αναφέρει ότι «το να νοσταλγείς, όπως τεκμαίρεται, τον “επιθεωρητισμό” που τόσα δεινά προξένησε στην εκπαίδευση είναι τουλάχιστον ατυχές». Και προσθέτει: «Η πεισματική άρνηση για διάλογο με την εκπαιδευτική κοινότητα στην κατεύθυνση της αναζήτησης των βέλτιστων τρόπων στήριξης και ενίσχυσης του εκπαιδευτικού έργου οδήγησε στους νόμους 4692/20 και 4823/21 που προκρίνουν την ενίσχυση της ατομικότητας και ενδυνάμωση της δικαιοδοσίας των μονοπρόσωπων οργάνων αφυδατώνοντας το σχολείο από τις συλλογικές, δημοκρατικές και παιδαγωγικές του λειτουργίες».
Παράλληλα, η συνδικαλιστική παράταξη αναφέρει για την κ. Κεραμέως ότι «τώρα, με μια κίνηση προεκλογικού εντυπωσιασμού ότι, δήθεν, τήρησε τις προεκλογικές δεσμεύσεις του 2019, επιβάλλει “αξιολόγηση” των εκπαιδευτικών με αντιεπιστημονικές μεθόδους και στοχεύσεις, στο… “παρά πέντε” πριν τις εκλογές, βυθίζοντας ακόμη περισσότερο τις σχολικές μονάδες στη ζοφερή, γραφειοκρατική, αντιπαιδαγωγική καθημερινότητα που διαμορφώνει με τις τραγικές αποφάσεις της».
Ολοένα και πυκνώνουν οι αντιδράσεις στον χώρο του Πολιτισμού ενάντια στην κυβερνητική απαξίωση. Καλλιτέχνες κλιμακώνουν τον αγώνα τους με νέες κινητοποιήσεις ζητώντας την απόσυρση του Προεδρικού Διατάγματος που εξισώνει τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών με απολυτήρια Λυκείο.
Η Τάνια Τσανακλίδου μιλώντας χθες στην εκπομπή Kontra 24 και την δημοσιογράφο Αναστασία Γιάμαλη, απέδωσε την κυβερνητική αυτή κίνηση στο γεγονός ότι η εξουσία θέλει τους καλλιτέχνες να λειτουργούν ως διασκεδαστές.
Ειδικότερα, η ίδια, αφού ανέγνωσε την συγκλονιστική ανάρτηση του Αλκίνοου Ιωαννίδη, δήλωσε:
«Κατανοώ γιατί μισούν τόσο τον πολιτισμό και γιατί κρατάνε την Παιδεία σε τόσο χαμηλό επίπεδο. Καμία εξουσία δεν θέλει να έχει εκλεπτυσμένα πνεύματα και μορφωμένους ανθρώπους σαν οπαδούς της… Θέλουν να λειτουργούμε ως διασκεδαστές, όχι σαν πνευματικοί άνθρωποι που μπορούμε να ρίξουμε φως στην ψυχή ενός ανθρώπου, να παρηγορήσουμε την θλίψη του, να τον εμπνεύσουμε σε κάτι ανώτερο από αυτό που ζούμε, από αυτήν την μιζέρια που ζούμε…
Το πιο συγκινητικό από τις κινητοποιήσεις ήταν τα παιδιά των μουσικών σχολείων, των δραματικών σχολών που γέμισαν το Σύνταγμα με ομορφιά. Για αυτά τα παιδιά πρέπει να κάνουμε τον αγώνα μας (…).
Αυτή η Κυβέρνηση θέλει να ξεπουλήσει τα πάντα, θέλει να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα και να έχει έναν πολιτισμό ελεγχόμενο που τον χειρίζονται και τον χρησιμοποιούν κατά βούληση.
Καμία κυβέρνηση δεν έδωσε στον Πολιτισμό και στην Παιδεία το ποσοστό που της αναλογούσε σαν σπουδαιότητα».
μια παράσταση μετά την καταστροφή,
μια παράσταση για τη ζωή, για τις αξίες του ανθρώπου, για την αναγέννηση
με την Αννίτα Κούλη
σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου
Από τις 20 Φεβρουαρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15
Το έργο
Μετά από μια βιβλική καταστροφή, μια γυναίκα μισολιπόθυμη, ξυπνάει, μεταξύ λάσπης και σκουπιδιών και συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται πάνω στα μάρμαρα της στέγης του Παρθενώνα. Ο βράχος της Ακρόπολης, μετά τον κατακλυσμό, έχει μετατραπεί σε νησί αφού ολόκληρη η Ελλάδα έχει πια βυθιστεί. Δίπλα της, απομεινάρια ενός πολιτισμού που χάθηκε. Όλα δείχνουν πως μόνο αυτή έχει επιζήσει. Αναζητώντας στους λαβύρινθους του μυαλού της, τη στιγμή της καταστροφής, αναρωτιέται αν ο κύκνος με το όνομα Αίσωπος, την έκρυψε στα φτερά του μαζί με τον μύθο του και την έσωσε… Βρίσκει έναν βάτραχο, τον ονομάζει Διογένη, τον διορίζει φίλο της και κάθε μέρα, μέσα από ένα μύθο, του μαθαίνει όλη την νεότερη Μυθολογία των Ελλήνων. Έτσι αρχίζει ένα ταξίδι με δέκα αλληγορικούς μύθους, ψάχνοντας να καταλάβει και η ίδια τους λόγους που οδήγησαν ολόκληρη τη χώρα στο βυθό.
Η παράσταση είναι ένα λυρικό ταξίδι αυτογνωσίας – αυτοκριτικής, που με όχημα την Ελληνική Μυθολογία, καταγράφει την άνοδο και την πτώση των ανθρώπων, την εξιλέωση και την αναβίωση. Την αναγέννηση.
Σημείωμα του σκηνοθέτη
Διαβάζοντας τον «Έλληνα Βάτραχο», διέκρινα αμέσως ένα κείμενο διαχρονικό, προφητικό, που ενώ γράφεται στη δεκαετία του ΄90 - ουσιαστικά σε μια περίοδο ανάπτυξης της χώρας – μιλά για μια Ελλάδα που χάνεται μέσα στην καταναλωτική ευτέλεια και στη σαχλαμάρα του θεάματος. Όπως το σατυρικό δράμα αντλεί τη θεματολογία του μέσα από την Ελληνική μυθολογία, έτσι και ο Δημήτρης Ποταμίτης, σαν τον Αριστοφάνη, μέσα από τους μύθους του παρελθόντος, προβλέπει το μέλλον. Διανύει την περίοδο από τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους μέχρι και τη δεκαετία του ’90 που γράφτηκε το κείμενο. Βλέπει τον Έλληνα της κρίσης, τον Έλληνα της πανδημίας, τον «Έλληνα βάτραχο». Διορατικός και σαρκαστικός, υπενθυμίζει στην ελληνική κοινωνία τις ανεπάρκειες και τα τραύματά της και ψάχνει τρόπους για την αναγέννηση της Ελλάδας. Μέσα από μία γραφή, λυρική, συμβολική αλλά πάνω από όλα σατυρική και με πολύ χιούμορ, ο Δημήτρης Ποταμίτης μας χαρίζει ένα κλασικό έργο.
Μπαίνοντας βαθιά μέσα στο έργο και με μεγάλη προσοχή, προτίμησα να προσθέσω κάποια ελάχιστα στοιχεία – λέξεις – που γεφυρώνουν την περίοδο από το 1995 έως σήμερα, που εκ των πραγμάτων λείπουν από τον μονόλογο. Προσπαθώντας να κρατήσω το ύφος που υιοθετούσε ο Ποταμίτης στις παραστάσεις του, δημιούργησα μια παράσταση με κύρια στοιχεία το παιχνίδι, τη σάτιρα, την παρωδία και την γκροτέσκα καρικατούρα. Αφαίρεσα καταγγελτικά στοιχεία που σκοτείνιαζαν το έργο, έτσι ώστε η παράσταση να ακροβατεί μεταξύ γελοίου και σοβαρού, λαϊκής παράδοσης και κλασικού δράματος, Καραγκιόζη και καρτούν.
Η μουσική παίζει κυρίαρχο ρόλο. Πρωτότυπες συνθέσεις, στίχοι από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» καθώς και δημοτικά τραγούδια που διασκεύασε με μία ιδιαίτερη και σύγχρονη ματιά ο Νικόλας Καρίμαλης (Razastarr), συνδέουν το παρελθόν με το παρόν.
Τέλος, επέλεξα ο κεντρικός ήρωας Χ να παιχτεί από γυναίκα, αφού μια μητρική παρουσία συμβολικά σηματοδοτεί την έννοια της αναγέννησης.
Η παράσταση είναι φόρος τιμής στον θεατράνθρωπο Δημήτρη Ποταμίτη.
Αυγουστίνος Ρεμούνδος
Σημείωμα του συγγραφέα
«Θεωρώ χρήσιμο για την πληρέστερη κατανόηση των αιτιών που οδήγησαν στη συγγραφή τούτου του έργου, αλλά και για πιο σαφή αποκωδικοποίηση της παραβολής που αποτελεί, τις πιο κάτω διευκρινήσεις:
Ο μοναδικός επιζήσας νεοέλλην από μια «επιστημονικής φαντασίας» καταστροφή ξυπνά την επόμενη μέρα επί των ερειπίων. Τρελός με μια αυτόνομη, δική του λογική, προσεγγίζει τη νεοελληνική πραγματικότητα και τα αίτια της καταστροφής, κατασκευάζοντας προσωπικούς μύθους από υλικά ιστορίας, μνήμες συλλογικές και προσωπικές.
Στο έργο, το πολιτικό γίνεται βαθιά προσωπικό, και το προσωπικό καθορίζει το πολιτικό γίγνεσθαι, επιβεβαιώνοντας ευθύνες και συνενοχές του καθενός μας. Τελικά το έργο δεν είναι παρά μια σημειολογική σπουδή πάνω στην ιθαγενή περιπέτεια.
Ο τρόπος μυθοπλασίας του ήρωα είναι παραληρηματικός, όχι μόνο λόγω της φαινομενικής τρέλας του, αλλά γιατί τα πάντα είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους σαν κρίκοι μιας αλυσίδας, σαν κόμποι σε ηλεκτροφόρα καλώδια, που σε όποιο σημείο της αν τα ενώσεις, θα παράγουν σπίθα. Η λογική διαδοχή εδώ δεν έχει καμιά σημασία. Αντίθετα μπορεί να υπεραπλούστευε και να εγκεφαλοποιούσε τα υλικά ενός οικοδομήματος, που στηρίζει την κατασκευή του στην χημεία και όχι στα μαθηματικά. Γιατί, αν νοσεί ο νεοελληνικός μας βίος, η νόσος του είναι αποτέλεσμα βίαιων, ετερόκλητων και τυχάρπαστων χημικών προσμίξεων, κι όχι λογικών ή μαθηματικών εκτιμήσεων και υπολογισμών.
Τέλος θα ήθελα να δηλώσω ότι δεν έχω άλλο στο νου μου «πάρεξ ελευθερία και γλώσσα», δηλαδή Ελλάδα. Κι αν είμαι κάποτε πικρός, είμαι από αγάπη. Η αυτοκριτική, μόνο αν είναι βασανιστική μπορεί να είναι ωφέλιμη. Άλλωστε ο χειρότερος εχθρός του πατριωτισμού, δεν είναι ο σοβινισμός;»
Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS
https://vaulttheatre.gr
Facebook Page:
http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1
Instagram : vault.theatre.plus (https://www.instagram.com/vault.theatre.plus/?hl=el)
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8' περίπου με τα πόδια)
Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889
Προπώληση viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/theater/o-ellinas-batraxos/
(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 - 14:00 και 17:00 - 21:00)
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Την Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2023 στις 10.οο το βράδυ
στην εκπομπή ¨Con Anima Con Brio¨
που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Διαμαντόπουλος
Ηχογράφηση: Νίκος Δεληστάθης
Αγαπητοί φίλοι της χορωδιακής μουσικής στην αποψινή εκπομπή θα σας μεταδώσουμε το δεύτερο μέρος, από χορωδίες που συμμετείχαν ,στο Χορωδιακό φεστιβάλ του Cabrovo της Βουλγαρίας που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 2022
Σ’ αυτή την εκπομπή θα ακούσουμε το πρόγραμμα που παρουσίασε η Χορωδία “ Padjadjaram University Choir ,Bandung City, West Java – Indonesia” Conductor: Prof Arvin Zeinullah και την χορωδία Chamber choir “VOX ANIMAE” ,από την Ρίγα της Λετονίας Conductor: Prof: Sindija Druva
Στο πλευρό των καλλιτεχνών που διαμαρτύρονται για την κυβερνητική υποβάθμιση των σπουδών τους, στέκεται ο σπουδαίος τραγουδοποιός Αλκίνοος Ιωαννίδης
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ενώνει τη φωνή του με όσους βγήκαν χθες στους δρόμους να διαδηλώσουν ενάντια στην καλλιτεχνική απαξίωση που επιχειρείται με το Προεδρικό Διάταγμα 85/2022 που εξισώνει τα πτυχία καλλιτεχνικών σχολών με απολυτήρια Λυκείου.
«Ανυπεράσπιστοι, φτωχοί, απαξιωμένοι και κυνηγημένοι από ένα κράτος-εχθρό κάθε σπίθας που μπορεί να φωτίσει το σκοτάδι του».
Ολόκληρο το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη για τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών
Η καρδιά μου αγκαλιά με τις αδερφές και τους αδερφούς μου στην Τέχνη. Αυτά τα ψώνια, οι χασομέρηδες, οι αχαΐρευτοι, οι αιθεροβάμονες, οι εξώλης και προώλης, αυτοί οι ιερείς της ανθρωπιάς και της αγάπης, παντοδύναμοι και ευάλωτοι, ανασφαλείς και ατρόμητοι, αυτοί πληρώνουν εκ μέρους όλων μας το πανάκριβο τίμημα για έναν κόσμο λιγότερο μάταιο.
Όχι μόνο οι διάσημοι και οι «πετυχημένοι». Μα κυρίως όσες και όσοι παλεύουν να βγάλουν την κάθε μέρα, χωρίς χρήματα για το νοίκι αλλά με πίστη, με όνειρο, με ευθύνη, με ακούραστη, απλήρωτη εργασία. Χωρίς εγγυήσεις, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, χωρίς στήριξη, χωρίς επιβράβευση. Ανυπεράσπιστοι, φτωχοί, απαξιωμένοι και κυνηγημένοι από ένα κράτος-εχθρό κάθε σπίθας που μπορεί να φωτίσει το σκοτάδι του, κρατάνε, χρόνια τώρα, κάτι ζωντανό και πολύτιμο σε μια χώρα που βουλιάζει. Ηθοποιοί, χορευτές, μουσικοί, φωτογράφοι, κινηματογραφιστές, εικαστικοί, συγγραφείς, ποιητές. Άνθρωποι που σκύβουν πάνω στη λέξη, στη νότα, στην κίνηση, στη λεπτή απόχρωση του αισθήματος.
Που βαθαίνουν στην κάθε έννοια, στην κάθε αλήθεια, που τολμούν να αντικρίσουν τα σκοτάδια τους για να ξορκίσουν τα δικά μας. Κάθε ιδέα, κάθε προσχέδιο, κάθε μελέτη, κάθε πρόβα, κάθε άσκηση, κάθε επιτυχία, κάθε απόρριψη, κάθε ματαίωση, κάθε έκθεση, κάθε από ψυχής μοιρασιά, μια προσευχή στο φως.
Μας γεννά η θυσία των ωραιότερων ανθρώπων που πάτησαν τη γη. Ερχόμαστε από τους αιώνες. Κι εσείς, προσωρινοί διαχειριστές της αθλιότητας, ακαλλιέργητοι δούλοι της ασχήμιας, νομίζετε πως ορίζετε τις ζωές μας… Πηγή: www.rosa.gr
Το θέατρο Επί Κολωνώ οργανώνει μία βραδιά αφιερωμένη στη ζωή και στο έργο του Μάριου Ποντίκα με τη συμμετοχή συνεργατών και φίλων του. Ο Μάριος Ποντίκας υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, ανατόμος της ελληνικής κοινωνίας και των παθογενειών της. Με σταθερή παρουσία στο θέατρο για περίπου 50 έτη συνετέλεσε καθοριστικά στη διαμόρφωση του σύγχρονου ελληνικού θεατρικού λόγου, προσεγγίζοντας με τόλμη και οξυδέρκεια, άλλοτε με ρεαλισμό, άλλοτε με σαρκασμό και άλλοτε με αλληγορική ματιά τη συμπεριφορά του νεοέλληνα.
Στην τιμητική εκδήλωση μνήμης συμμετέχουν η Αντιγόνη Καραλή-Δημητριάδη, π. εθνική εκπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Γυναικών και π. Πρόεδρος Κέντρου Ερευνών για θέματα Ισότητας, ο Γιώργος Π. Πεφάνης, Πρόεδρος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Γιάννης Σολδάτος συγγραφέας και ιδρυτής των εκδόσεων Αιγόκερως και ο Γιάννης Χρυσούλης, θεατρικός συγγραφέας. Τέλος, συμμετέχει η δραματολόγος Ειρήνη Μουντράκη που θα έχει και τον συντονισμό της συζήτησης.
Στη διάρκεια της εκδήλωσης θα προβληθεί οπτικό υλικό αφιερωμένο στο έργο του Μάριου Ποντίκα σε επιμέλεια της θεατρολόγου Κατερίνας Δημητρακοπούλου.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου στις 20.30, αμέσως μετά το τέλος της παράστασης Ο Γάμος του Μάριου Ποντίκα (ώρα έναρξης 18.15) που παρουσιάζεται στο θέατρο Επί Κολωνώ σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη.
Λίγα λόγια για τον Μάριο Ποντίκα
Ο Μάριος Ποντίκας γεννήθηκε το 1942 στη Μυτιλήνη. Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών της Αθήνας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα απασχολήθηκε στην διαφήμιση (ως κειμενογράφος – δημιουργικός συντελεστής).
Έργα του έχουν παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Ο γάμος), στο Εθνικό Θέατρο (Τρομπόνι, Ορθός Λόγος, Θεατές), στο Θέατρο ΣΤΟΑ (Θεατές, Εσωτερικαί Ειδήσεις, Κοίτα τους, Ο λάκκος και η φάβα, Η πανοραμική θέα μιας νυχτερινής εργασίας, Η γυναίκα του Λωτ - έργο που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τη Θεατρική Σκηνή του Α. Αντωνίου με τίτλο ΕΣΤΩ), στο Θεσσαλικό Θέατρο (Η διαθήκη, Εθνική γιορτή), στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Η γυναίκα του Λωτ, Τρομπόνι) και σε άλλες σκηνές, μεταξύ των οποίων πολλές πανεπιστημιακές, ημικρατικές, ερασιτεχνικές. Υπήρξε επίσης μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου.
Το 2004 παρουσιάστηκε το έργο του Ο δολοφόνος του Λάιου και τα κοράκια (μια απόπειρα επανα-ανάγνωσης του μύθου του Οιδίποδα και του έργου του Σοφοκλή Οιδίπους Τύραννος). Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Γ. Αναστασάκη, ήταν παραγωγή του Θεάτρου ΣΤΟΑ, και συμμετείχε στην ΧΙΙ Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος στους Δελφούς – Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών. Παρουσιάστηκε επίσης από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη. Το δραματικό κείμενό του Η Κασσάνδρα απευθύνεται στους νεκρούς παρουσιάστηκε στη 2η Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος στη Σικυώνα (2006) σε ανάγνωση Θόδωρου Τερζοπουλου και το 2007 σε παράσταση στο θέατρο Άττις, σε σκηνοθεσία του Τερζόπουλου. Το 2010 συμμετείχε με κείμενά του στην εκδήλωση Θεοφαγία - Ανθρωποφαγία της Εταιρείας Μελέτης Πολιτιστικής Ετερότητας, σε συνεργασία με τον φωτογράφο Νίκο Παναγιωτόπουλο. Τον Αύγουστο του 2011 διάβασαν ο ίδιος και ο Θ. Τερζόπουλος αποσπάσματα από το νέο του έργο Χλιμίντρισμα στην 3η Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος στη Σικυώνα.
Αρκετά από τα θεατρικά του έργα (Θεατές, Τρομπόνι) έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο ενώ ο ίδιος έχει επίσης διασκευάσει για την τηλεόραση κείμενα της Ελληνικής Πεζογραφίας, ανάμεσα στα οποία Ο μεγάλος θυμός της Ντόρας Γιαννακοπούλου, Η αγάπη άργησε μια μέρα της Λιλής Ζωγράφου -σενάριο για το οποίο τιμήθηκε και με Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στα Τηλεοπτικά Βραβεία ΠΡΟΣΩΠΑ '98- και Η Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα. Στον κινηματογράφο έχει συνυπογράψει το σενάριο της ταινίας του Νίκου Κούνδουρου Μπορντέλο και της ταινίας του Όμηρου Ευστρατιάδη Ματωμένη Γη.
Έχει εκδώσει δύο συλλογές με πεζογραφήματα του (Δραπέτης γηροκομείου, Κλειδαρότρυπα και άλλες ιστορίες) αρκετά από τα οποία έχουν προδημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. To 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ το βιβλίο του Ζήτω, μια ανθολόγηση διηγημάτων από παλαιότερες δημοσιεύσεις τους, και το Κουταμάρες (και μια εξυπνάδα). Ο δεύτερος τόμος Κουταμάρες (και μια εξυπνάδα) κυκλοφόρησε το 2014 σε επιμέλεια του Αχιλλέα Κυριακίδη.
Τα τελευταία χρόνια ήταν μέλος της συντακτικής ομάδας του ηλεκτρονικού περιοδικού ΧΑΡΤΗΣ.
Παραστάσεις:
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:15 & Κυριακή στις 18:15
*Νέα Ημερομηνία Παράστασης: Τετάρτη 15/02, στις 18.15
(Θα ακολουθήσει εκδήλωση αφιερωμένη στον Μάριο Ποντίκα)
https://www.viva.gr/tickets/theater/gamos/
Ο Μάριος Ποντίκας εμπιστεύτηκε στην Ομάδα Νάμα για τη φετινή περίοδο το έργο του «Ο Γάμος» που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και καλλιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Χατζηνικολάου.
Η παράσταση συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώ από Πέμπτη έως και Κυριακή.
Λίγα λόγια για το έργο
Μια νεαρή κοπέλα βιάζεται και ό,τι ακολουθεί είναι οι αλλεπάλληλοι «βιασμοί» της από την οικογένεια, την κοινωνία, τους εκπροσώπους της δικαιοσύνης. Η ίδια βρίσκεται «καθηλωμένη» σε όλη τη διάρκεια του έργου, αμέτοχη και ανυπεράσπιστη, ενώ παρακολουθούμε όλους τους ανθρώπους γύρω της να έχουν λόγο και άποψη γι’ αυτό που της συνέβη και δικαιώματα πάνω στο σώμα της, που γίνεται ένα πεδίο συγκρούσεων. Η υποκρισία οδηγεί στη συμβιβαστική λύση του γάμου της με τον βιαστή της και την ίδια στην αυτοπυρπόληση. Τυλιγμένη ολόκληρη σε επιδέσμους λόγω των καθολικών εγκαυμάτων, παραμένει βουβή μέχρι τέλους στην αίθουσα δικαστηρίου, αρνούμενη να ενδώσει σε οποιαδήποτε συναινετική συμμετοχή της και γίνεται το τραγικό σύμβολο της αξιοπρέπειας απέναντι σε κάθε είδους βιασμό.
Σε μια εποχή που εξακολουθούν να κατακλύζουν τις ειδήσεις θέματα για γυναικοκτονίες, για άνιση και προσβλητική μεταχείριση, σε μια εποχή που δίνονται ακόμη συνεχώς μάχες για το δικαίωμα των γυναικών πάνω στο σώμα τους και τον αυτονόητο σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη, το έργο συνεχίζει να μιλάει εξ ίσου καθαρά και δυνατά στους θεατές, όσο και τη στιγμή της συγγραφής του, αιχμηρό σαν ακονισμένο ξυράφι.
Ο Μάριος Ποντίκας, μία ιδιότυπη περίπτωση του ελληνικού θεάτρου και ένας από τους πιο σημαντικούς εκπρόσωπους και ανανεωτές της νεοελληνικής δραματουργίας, αποτυπώνει με ενάργεια τις παθογένειες μιας κοινωνίας, ρίχνοντας φως σε ένα δραματουργικό σύμπαν σκοτεινό και νατουραλιστικό αλλά με ρωγμές λυρισμού που αφήνουν αχτίδες φωτός να εισέλθουν. Η προσπάθειά του επικεντρώνεται στο να μιλήσει για την ατομική ευθύνη η οποία κατ’ επέκταση γίνεται και συλλογική. Τα έργα του είναι καρπός παρατήρησης, ιδεολογικής, πολιτικής και κοινωνικής ευθύνης, ποτισμένα από ψύχραιμη σκέψη αλλά και από ευθύβολη στόχευση.
«Ο ρεαλισμός και το ντοκουμενταρίστικο ύφος συναγωνίζονται σε αυτήν τη σκηνική απόδοση του σημαντικού νεοελληνικού έργου, που εκθέτει χωρίς ωραιοποιήσεις την κακοποίηση που επιφυλάσσει η οικογένεια και η κοινωνία στα θύματα βιασμού». Τώνια Καράογλου | Αθηνόραμα
«[…] Αν και γραμμένο πριν από σαράντα χρόνια, το έργο του Μ. Ποντίκα, καταφέρνει ακόμη να ξεγυμνώνει τη νοοτροπία που οδηγεί στους κατ' εξακολούθηση βιασμούς σε βάρος του θύματος από την κοινωνία και τους θεσμούς της όπως καθρεφτίζονται στη μικρογραφία της, την οικογένεια. Αφιερωμένη στη μνήμη του συγγραφέα που έφυγε τον περασμένο Σεπτέμβριο, η καθηλωτική παράσταση στο θέατρο Επί Κολωνό υπηρετεί τους στόχους που έχει θέσει η Ομάδα για ένα θέατρο κοινωνικού περιεχομένου που ταυτόχρονα αναδεικνύει τις δυνατότητες της ελληνικής δραματουργίας». Ιωάννα Σωτήρχου | Εφημερίδα Συντακτών
«Η Ελένη Σκότη είδε τον «Γάμο» του Ποντίκα ως in-yer-face, παρά ως οριζόντια ηθογραφική καταγραφή. Εδώ, φραστική και σωματική βία ανυψώνονται σε καταστατικές λειτουργίες με στόχο ένα γενναίο ταρακούνημα του κοινού. Εντούτοις, η σκηνοθέτις δεν υπέπεσε στον πειρασμό μιας αναπαραστατικής υπερβολής, μεριμνώντας με κινησιολογικά στυλιζαρίσματα κινηματογραφικής λογικής να αποδώσει περιεκτικές εικόνες και να αμβλύνει τον περιρρέοντα ζόφο με ριπές λεπτού χιούμορ που ενίοτε άπτονταν του σουρεάλ». Γιώργος Παπαγιαννάκης, Culturenow.gr
«Η Ελένη Σκότη με την ομάδα Νάμα φτιάχνουν μια παράσταση, που ουρλιάζει αλήθειες, στα πρότυπα του «in-yer-face theatre». Δηλαδή, του θεάτρου που δε σου αφήνει κανένα περιθώριο να επαναπαυθείς ή να το αγνοήσεις. Δε σου αφήνει καν το απαιτούμενο οξυγόνο. Σε κάνει συμμέτοχο και συνένοχο μιας τοξικής κατάστασης. Ο θεατής τρώει αλλεπάλληλα χαστούκια και νιώθει έντονα στο πετσί του την έμφυλη βία, την πατριαρχία, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, τον σεξισμό. Θλίψη, αγωνία, πόνο, οργή, απέχθεια σε γενναίες δόσεις, για να ξεβολεύεται συνεχώς. Και το «χαλασμένο» αιδοίο σε πρώτο πλάνο για να μη μπορεί να στρέψει το βλέμμα του αλλού». […] «Θέατρο στα καλύτερά του. Θέατρο ρεαλιστικό με όλη την ουσία. Θέατρο που σοκάρει, ξεβολεύει, ταρακουνάει, συγκινεί. Μια ιστορία σκληρή αλλά αληθινή. Μια ιστορία που οφείλεις να δεις κατάματα. Γιατί το έργο «ΓΑΜΟΣ», του Μάριου Ποντίκα, θα τρυπώνει σε κάθε σιωπή…». Ντίνα Καρρά | Onlytheater.gr
«Δεν είναι οι λέξεις που ενοχλούν. Αυτό που σε κάνει να νιώθεις ένα σφίξιμο καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης είναι η αλήθεια του έργου». Ειρήνη Δρίβα | Olafaq.gr
«Είχα χρόνια να αισθανθώ έτσι μετά από παράσταση. Ένιωθα να με διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα, ένα πυρωμένο σίδερο να μου καίει τα σωθικά». […] «Με ενθουσίασε για άλλη μια φορά η μοναδική σκηνοθετική ματιά της Ελένης Σκότη και η μαεστρία της να "παίζει" με τον ρυθμό και τις λεπτεπίλεπτες - slow motion κινήσεις στις εναλλαγές των σκηνών με μια μουσική και ένα ηχητικό περιβάλλον που έδενε εξαιρετικά!». Αγγελική Σπανού, Παυλίνα Στυλιανού | TVXS.GR
«Η Ελένη Σκότη για άλλη μια φορά με μια σκηνοθεσία της έθεσε το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων. Το άγγιγμα της πληγής πονάει τόσο που με το πέρας της παράστασης αναρωτιέσαι πώς θα συνέλθεις από την αλήθεια της οποίας έγινες μάρτυρας». Ειρήνη Αϊβαλιώτου | Catisart.gr
«Χωρίς καμία πρόθεση υπερβολής, η συγκεκριμένη παράσταση αφήνει το στίγμα της στη φετινή σεζόν, αφού αποτελεί μια οξύτατη διαμαρτυρία απέναντι σε όποιο τοξικό σύμπαν πρεσβεύει τη βία ως αξία ανάγκης και ζωής». Ζωή Τόλη | Enetpress.gr
«Η ερμηνεία του πατέρα είναι καθηλωτική καθώς αναπαριστά έξοχα τον πατριαρχικό τρόπο σκέψης και δράσης μιας περασμένης κοινωνίας, κατάλοιπα της οποίας δυστυχώς ανευρίσκουμε και στο σήμερα». Έλλη Διακογιάννη | Θέατρο.gr
«Πέντε εξαιρετικοί ηθοποιοί (Ηλίας Βαλάσης, Στέλιος Δημόπουλος, Μαρία Κάτσενου, Αθανασία Κουρκάκη, Μέγκυ Σούλι) δίνουν επί σκηνής τον καλύτερό τους εαυτό, ξεσκεπάζουν τους υποκριτικούς κώδικες της κοινωνίας μας και αποδεικνύουν πως σε κάθε έγκλημα δεν υπάρχει μόνο η ατομική ευθύνη, αλλά και συλλογική». Γεωργία Οικονόμου | News247.gr
«Μια έξοχη, σκληρή παράσταση που συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα στις κορυφαίες της σεζόν». Κάτια Σωτηρίου | Mytheatro.gr
«Η αγία ελληνική οικογένεια είναι η φυλακή και ο θάνατος των νέων ανθρώπων. Το τρίπτυχο «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» βρίσκεται σε διαχρονική κρίση στην Ελλάδα. Μήπως κάτι δεν πάει καλά;» […] «Εξαιρετική η σκηνοθετική απόδοση από την Ελένη Σκότη, με την προβολή της βίας σε εκείνο το πίσω δωμάτιο- χωλ όπου η βία έπαιρνε διάφορες όψεις, ρεαλιστική βία, ψυχολογική και τέλος προετοιμασία για τον γάμο της κόρης με τον βιαστή της» […] «Όλοι οι ηθοποιοί υποδύθηκαν εξαιρετικά τον ρόλο τους, συγκλονίζοντας το κοινό και προκαλώντας, αγανάκτηση, θυμό και εξέγερση». Μαρία Μαρή | In2life.gr
«H Ομάδα Νάμα έδωσε νέα πνοή στο κείμενο του Ποντίκα. Μένει πιστή στο αρχικό κείμενο, αλλά καταφέρνει να φωτογραφίσει χωρίς περιττά στολίδια τη σύγχρονη ελληνική καθημερινότητα στον απόηχο βιασμών και εκπόρνευσης ανηλίκων από το οικείο περιβάλλον τους, που σε κάποιες περιπτώσεις οι προαγωγοί είναι οι ίδιοι αυτοί που τα έφεραν στον κόσμο». Μαρία Στασινοπούλου | Quinta-theater.gr
«Ο Γάμος», που στοχεύει στη στηλίτευση του ανδροκρατούμενου σύμπαντος μέσα στο οποίο όλοι γαλουχηθήκαμε και που, ευτυχώς δέχεται τα πυρά της σύγχρονης ορθολογικής προσέγγισης, συνιστά ένα ακραίο σκηνικό ντοκουμέντο σεξιστικής βίας που η Ελένη Σκότη το αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο στο θέατρο «Επί Κολωνώ» σε συνεργασία με την ομάδα ΝΑΜΑ. Νίκος Ξένιος | Bookpress.gr
Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη του Μάριου Ποντίκα
Η παράσταση περιέχει σκηνές βίας και υβριστικό περιεχόμενο, προτείνεται η παρακολούθηση της σε ηλικίες άνω των 16 ετών
Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού
Την πρώτη νίκη της σεζόν πήρε στο Γκέτεμποργκ ο πρωταθλητής Ευρώπης και παγκόσμιος πρωταθλητής Μίλτος Τεντόγλου με άλμα στα 8.12 μέτρα!
Ο Μίλτος Τεντόγλου που στον αγώνα προπονητικού χαρακτήρα στο Γκέτεμποργκ ξεκίνησε με 7,96μ., είχε καλές προσπάθειες και πήγε δύο φορές στα 8,12 μέτρα στη δεύτερη και τρίτη προσπάθειά του και είχε άλλο ένα άλμα, το έκτο του στα 8,07μ., το τέταρτο στα 8,06μ.
Ο κορυφαίος άλτης προετοιμάζεται με πρώτο μεγάλο στόχο το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στην Κωνσταντινούπολη.
Η επίδοσή του είναι η τρίτη καλύτερη στον κόσμο και δεύτερη στην Ευρώπη πίσω από το 8,19 μ. του Τόμπιας Μόντλερ ο οποίος τερμάτισε δεύτερος στο Γκέτεμποργκ με άλμα στα 7,80μ.
Gaslight: Το Φως του Γκαζιού του Πάτρικ Χάμιλτον
σε σκηνοθεσία της Άννας Ετιαρίδου
Μετά τα αλλεπάλληλα sold out του πρώτου κύκλου, το εμβληματικό βικτωριανό θρίλερ για την έμφυλη ψυχολογική βία επιστρέφει για έναν νέο mini κύκλο παραστάσεων στο Θέατρο Βαφείο - Λάκης Καραλής.
Κάτι περίεργο συμβαίνει στο σπίτι του Τζακ και της Μπέλλα. Γιατί βασανίζονται τόσο από λεπτομέρειες της διακόσμησης του σαλονιού τους; Η υπηρέτρια είναι όντως αναιδής, ή η Μπέλλα είναι υπερβολική; Μήπως πρόκειται για παρανόηση; Ή μήπως για παράνοια; Και ποιος χτυπά την πόρτα τέτοια ώρα;
Κάθε Παρασκευή του Μαρτίου, σε ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά θέατρα της Αθήνας, γινόμαστε μάρτυρες ενός βασανιστικού γάμου στη σκιά ενός ανεξιχνίαστου εγκλήματος. Τι συμβαίνει πραγματικά και τι είναι στη φαντασία σου;
Το Φως του Γκαζιού (Gaslight) είναι ένα από τα μακροβιότερα έργα του Broadway με 1,295 συναπτές παραστάσεις. Μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη δύο φορές, με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν να κερδίζει το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην αμερικανική εκδοχή του έργου. Ο όρος της ψυχολογίας “gaslighting”, ο οποίος προέρχεται από το έργο του Χάμιλτον, χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα για να περιγράψει μία από τις πιο βάναυσες μορφές ψυχολογικής βίας και χειραγώγησης.
Μετά την τεράστια ανταπόκριση του κοινού και τις εξαιρετικές κριτικές του πρώτου κύκλου, το Gaslight επιστρέφει για λίγες παραστάσεις (κάθε Παρασκευή από τις 03 έως τις 31 Μαρτίου στις 21:00) στο Θέατρο Βαφείο - Λάκης Καραλής.
