ΟΧΙ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ, ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Μεγάλη ανοιχτή πολιτική συγκέντρωση, την πρώτη μετεκλογικά, διοργανώνει την Δευτέρα 19/10/2015 η Λαϊκή Ενότητα, στην οποία θα μιλήσει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, επικεφαλής του Μετώπου της Λαϊκής Ενότητας. 

Χαιρετισμούς – παρεμβάσεις στη συγκέντρωση θα πραγματοποιήσουν:

- ο Κώστας Κουντουράκης ( Πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο Πλαίσιο)
για τις εργασιακές σχέσεις και τους εργατικούς αγώνες
- ο Θανάσης Κούρκουλας
για τα δημοκρατικά δικαιώματα και το αντιφασιστικό κίνημα
- η Ντίνα Σωτηριάδου
για τη νεολαία και το κίνημα νεολαίας.

Η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στο χώρο του Cine Κεραμεικός (Κεραμεικού 58-Μεταξουργείο) στις 7 μ.μ.

Με τη συγκέντρωση αυτή του Κεραμεικού, η Λαϊκή Ενότητα εγκαινιάζει μια μεγάλη πολιτική εξόρμηση και αντεπίθεση που, με σημαία τη δημοκρατία και τους κοινωνικούς αγώνες, έχει ως κύρια μέτωπα : τα μνημόνια, τα νέα μέτρα λιτότητας και φορολεηλασίας των λαϊκών στρωμάτων, την καλπάζουσα ανεργία, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και των στρατηγικών επιχειρήσεων, την εθνική υποτέλεια και τη νεοφιλελεύθερη ευρωζώνη. Στο πλαίσιο αυτών των μετώπων η Λαϊκή Ενότητα θα φέρει στο προσκήνιο την εναλλακτική της πρόταση για μια αντιμνημονιακή, φιλολαϊκή,  παραγωγική και αναπτυξιακή πορεία της χώρας με ορίζοντα το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.

Η συγκέντρωση του Κεραμεικού θα είναι η πρώτη ανάμεσα σε πολλές ανοικτές πολιτικές συγκεντρώσεις, που η Λαϊκή Ενότητα θα πραγματοποιήσει ανά την Ελλάδα και τις οποίες θα ακολουθήσει η Πανελλαδική Σύσκεψη των τοπικών επιτροπών της Λαϊκής Ενότητας στις αρχές του Νοέμβρη.

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Μέχρι πρότινος περίσσευαν οι διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ για διαγραφή (του μεγαλύτερου μέρους) του χρέους. Στο εξής οι επιτρεπτές λέξεις είναι επιμήκυνση, ανασχεδιασμός, αναδιάρθρωση και άλλα παρόμοια. Η συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές έχει αποκλείσει ρητά την ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους. Ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Ντάισελμπλουμ ανέφερε πρόσφατα πως ένα καλό μέτρο για την «ελάφρυνση» του ελληνικού χρέους θα ήταν να τεθεί όριο στο ετήσιο ποσό αποπληρωμής, στο 15%,του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει αιμοδοσία 27 δις το χρόνο!

Αρκετά συχνά, δηλώσεις παραγόντων του ΔΝΤ παρουσιάζουν μια άλλη προσέγγιση. Πρόσφατα ο επικεφαλής οικονομολόγος του, Ολιβιέ Μπλανσάρ, τόνισε πως οι υπολογισμοί που έχει κάνει το ΔΝΤ κατατείνουν στο συμπέρασμα πως είναι αναγκαία μια μείωση του χρέους της Ελλάδας, είτε μέσω κουρέματος, είτε αλλαγής στο χρόνο αποπληρωμής.

Από τη μια φαίνεται να βρίσκεται το ΔΝΤ, αλλά και οι ΗΠΑ και (πιο διστακτικά) η Γαλλία, που θεωρούν απαραίτητη την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, ακόμη και με κάποιο κούρεμα. Από την άλλη, η επιβεβλημένη στην ευρωζώνη γερμανική θέση, που θεωρεί ότι είναι καλύτερα το χρέος να παραμένει ακούνητο, έτσι ώστε να υπάρχει μοχλός πίεσης.

Δεν πρόκειται για διαφορετικούς κόσμους, αλλά για διαφορετικές οπτικές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, αλλά και του καπιταλιστικού κόσμου γενικά, στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Ο κοινός παρανομαστής είναι ένας σκληρός διαγωνισμός λιτότητας και γενικά αντεργατικών μέτρων. Είτε λοιπόν με «αναδιάρθρωση», είτε με «μερικό κούρεμα», οι απαιτήσεις είναι κοινές. Πρώτο: Η κυβέρνηση υποχρεούται να …διαγράψει το αίτημα διαγραφής του χρέους. Πρέπει να συνομολογήσει ότι, το εάν και με ποια μορφή θα γίνει μια αναδιάρθρωση του χρέους, δεν αφορά αποφάσεις της ίδιας αλλά τους πιστωτές της. Δεύτερο: Σε κάθε περίπτωση, προϋπόθεση και πρόσθετο αντάλλαγμα αποτελεί ο σφαγιασμός της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας στην Ελλάδα, με πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει αποδεχθεί πλήρως και τα δύο. Απλά κάνει ευχέλαιο, μήπως και από σπόντα προκύψει κάποια ελάφρυνση χρέους οποιασδήποτε μορφής και την παρουσιάσει σαν δική της επιτυχία. Ακόμη και αυτές οι υποσχέσεις για ενδελεχή έλεγχο ώστε να διαπιστωθεί τι πήγε στραβά και γιγαντώθηκε το δημόσιο χρέος και για απόδοση πολιτικών ή/και ποινικών ευθυνών, πήγαν στα αζήτητα. Η αντίφαση, από τη μια η κυβέρνηση να δεσμεύεται ότι «θα πληρώσει πλήρως και εγκαίρως όλους τους δανειστές» και από την άλλη να αφήνει να εννοηθεί ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει στη «διαπραγμάτευση» ένα πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος περί «παράνομου και απεχθούς χρέους» που παρέπεμπε σε απειλή διαγραφής του, λύθηκε πλέον οριστικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε δίστασε, σε μια επίδειξη πολιτικού αμοραλισμού, να πετάξει στα αζήτητα τόσο τη Ζ. Κωνσταντοπούλου όσο και το Μ. Γλέζο, που κυρίως συμβόλιζε τις διεκδικήσεις για τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Η εξέλιξη αυτή σχετίζεται με το χαρακτήρα της πολιτικής αστικής διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με το χαρακτήρα του δημόσιου χρέους στην εποχή μας, που δε σχετίζεται κυρίως με εξαιρέσεις του κανόνα και «σκάνδαλα», αλλά αποτελεί σύμπτωμα δομικών χαρακτηριστικών του σύγχρονου καπιταλισμού. Η κυρίαρχη αφήγηση θέλει το δημόσιο χρέος να είναι χαρακτηριστικό των υπανάπτυκτων μη οργανωμένων με σύγχρονο τρόπο κρατών. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Το 70% του παγκόσμιου δημόσιου χρέους ανήκει σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία, δηλαδή στα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κέντρα. Το χρέος αναπτύσσεται και θεριεύει μαζί με την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Μια άλλη αγαπημένη αναφορά στις κυρίαρχες και επιδερμικές προσεγγίσεις περί χρέους, είναι η καταγγελία του αδηφάγου και «παρασιτικού χρηματοπιστωτικού τομέα» που λυμαίνεται το «παραγωγικό κεφάλαιο».

Πρόκειται για επιφανειακή ανάλυση. Σχεδόν όλοι οι μεγάλοι πολυεθνικοί πολυκλαδικοί μονοπωλιακοί όμιλοι έχουν ταυτόχρονα και παραγωγική και χρηματοπιστωτική δραστηριότητα. Υπάρχει μια παροιμία: «Τζάμπα ξύδι, καλύτερο από το μέλι». Αν λοιπόν μια επένδυση αποδίδει σε ένα κάτοχο κεφαλαίου ένα κέρδος 10% ενώ μια χρηματοπιστωτική αξιοποίηση 5%, το θέμα έχει ενδιαφέρον, διότι το δεύτερο, αν και μικρότερο, είναι άκοπο. Τζάμπα ξύδι… Αν μάλιστα συμβαίνει οι αποδόσεις να είναι σχεδόν ίδιες ή και καλύτερες μέσω μιας δανειοδότησης άλλων, λόγω της τάσης να πέφτει το μέσο ποσοστό κέρδους στο σύγχρονο καπιταλισμό, τότε ακόμη καλύτερα! Δε μιλούμε για τζάμπα ξύδι, αλλά για τζάμπα μέλι…

Ένας άλλος αγαπημένος μύθος είναι αυτός που αρέσκεται να αποδίδει στα «σπάταλα» κράτη τη διόγκωση των χρεών. Στις αρχές του 1970, ορόσημου του τέλους της εποχής των «παχιών αγελάδων» και κατώφλι ενός κύκλου μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, ο νεοφιλελευθερισμός πραγματοποιεί μεγάλες και αλληλοσυνδεόμενες τομές.

Το καπιταλιστικό κράτος σταδιακά αποχωρεί από βασικούς παραγωγικούς τομείς, αφήνοντας έτσι μεγαλύτερο πεδίο στην ιδιωτική καπιταλιστική δραστηριότητα. Μειώνει γενναία την φορολογία του κεφαλαίου που λειτουργούσε ως μηχανισμός μερικής αναδιανομής και εσόδων του, δημιουργώντας πλέον τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα στον εαυτό του. Αστικές κυβερνήσεις και κράτη μπαίνουν σε ένα κύκλο καθήλωσης και μείωσης τόσο του άμεσου όσο και του έμμεσου μισθού.

Η χρεομηχανή έχει στηθεί. Είναι μηχανισμός δημιουργίας (και ανάταξης) καπιταλιστικού κέρδους, μέσω της μεταφοράς εισοδήματος από τις εργατικές παραγωγικές τάξεις προς το κεφάλαιο και τους κηφήνες του. Καθόλου τυχαία, με ταχύτατο ρυθμό, γιγαντώνεται το δημόσιο χρέος (εσωτερικό και εξωτερικό) στις καπιταλιστικές χώρες, αλλά και το εσωτερικό χρέος των νοικοκυριών. Για το τελευταίο, δυστυχώς δεν μιλάμε όσο πρέπει.

Τα δάνεια όμως, τόσο προς τα κράτη, όσο και προς τα νοικοκυριά, δημιουργούν και βουνά χρέους, μεγαλώνοντας έτσι τα ρίσκα για τους δανειστές.

Κάποια στιγμή λοιπόν, αυτοί που δάνειζαν ακόμη και από αυτά που δεν είχαν, λένε: «Δε θα μπορείτε να πληρώσετε αύριο, οπότε για να διασφαλιστούμε και εμείς, πληρώστε τώρα». Πριν ακόμα αρχίσουν οι κλαψούρες των δανειζόμενων, έχουν την απάντηση: «Ξέρουμε ότι δεν μπορείτε να πληρώσετε τώρα, γι αυτό και έχουμε εναλλακτική διέξοδο».

Ας δούμε τις διάφορες εκδοχές «διεξόδου»: Πέρασμα ιδιοκτησίας των δανειζόμενων στους δανειστές ως μορφή εξασφάλισης. Νέα δανειοδότηση με βαρύτερους όρους, ακριβώς επειδή η επισφάλεια του δανεισμού είναι μεγαλύτερη. Έλεγχος της λειτουργίας από μεριάς των δανειστών. Εξασφάλιση αποκλειστικότητας στη δανειακή σχέση έναντι άλλων πηγών.

Ενίοτε, αν το ρίσκο είναι εξαιρετικά μεγάλο, μπορεί να γίνει και κάτι άλλο, που δεν αναιρεί αλλά συμπληρώνει τα προηγούμενα: Διαγράφεται μέρος του χρέους! Πιο σωστά, ανταλλάσσεται χρέος με ιδιοκτησία, εξουσία, κυριαρχία και έλεγχο. Πρόκειται για μια δεύτερη ζωτική λειτουργία της χρεομηχανής (εκτός της άντλησης κέρδους).

Αν σταματούσαμε στα προηγούμενα θα είχαμε απλά περιγράψει την τοκογλυφική, κερδοσκοπική δράση του καπιταλισμού, σα να είχαμε μία και μόνη, ενιαία, καπιταλιστική οικονομία. Ωστόσο, η άνιση οικονομική ανάπτυξη και ανισόμετρη κατανομή πολιτικής εξουσίας, αποτελεί νόμο. Οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενισχύουν ποικιλότροπα και καθοριστικά τη λειτουργία της χρεομηχανής, ειδικά για τις χώρες της περιφέρειάς της.

Εκτός των άλλων, η μετατροπή -μέσω των μηχανισμών της ΕΕ- του ελληνικού δημόσιου χρέους από ιδιωτικό χρέος (κατά βάση προς τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες), σε επίσημο κρατικό χρέος προς την ΕΕ, τους μηχανισμούς της και τα κράτη μέλη της, από τη μια έσβησε το ρίσκο του ιδιωτικού κεφαλαίου, από την άλλη αλυσόδεσε κυριολεκτικά το ζήτημα της διαγραφής του χρέους με αυτό της ρήξης με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Είναι η πρόκληση με την οποία πρέπει να αναμετρηθούμε.

prin.gr

Χιλιάδες άνθρωποι κατέκλυσαν χθες βράδυ τους κεντρικούς δρόμους του Βερολίνου κρατώντας κεριά σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους πρόσφυγες.

Οι διαδηλωτές σχημάτισαν ανθρώπινη αλυσίδα μήκους 30 χιλιομέτρων μεταξύ του ανατολικού και του δυτικού τμήματος της πόλης. 
«Refugees welcome» ήταν ένα από τα συνθήματα της κινητοποίησης.

Η πρωτοβουλία ανήκει στον Ιερέα Πέτερ Κραντς από το Σαρλότεμπουργκ, ο οποίος το 2003 είχε διοργανώσει ανθρώπινη αλυσίδα 100.000 ανθρώπων ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ.


Οι συγκεντρωμένοι σχημάτησαν την αλυσίδα κρατώντας κεριά | AP Photo/Markus Schreiber

Την ίδια ώρα, στη χώρα η θερμοκρασία έχει πέσει κατακόρυφα κάνοντας τις νύχτες χωρίς θέρμανση εφιάλτη. Και ο γερμανικός χειμώνας, γνωστός για τη σφοδρότητά του, δεν έχει ακόμη αρχίσει.

«Κρυώνουμε» η κραυγή αγωνίας χιλιάδων προσφύγων στη χώρα που ζουν σε σκηνές καθώς πλησιάζει ο χειμώνας και ζητούν από τις αρχές να βρουν μια λύση για τους δεκάδες χιλιάδες που έχουν φτάσει στη χώρα.

«Μας λένε ότι θα κάνουν κάτι, αλλά δεν μας λένε πότε. Ίσως όταν όλοι έχουμε γίνει παγάκια!», κατήγγειλε ο Χουσέιν, ένας Αφγανός 25 ετών, που αρνήθηκε να πει το πραγματικό του όνομα και ο οποίος κοιμάται εδώ και έναν μήνα σε μια από τις μη θερμαινόμενες σκηνές που έχουν στηθεί στο Αμβούργο.

Στη Σαξονία, στην ανατολική Γερμανία, ο Ερυθρός Σταυρός που φροντίζει 10.000 πρόσφυγες, κρούει επίσης τον κώδωνα του κινδύνου. Οι μη θερμαινόμενες σκηνές «αποτελούν ένα υγειονομικό πρόβλημα: άνθρωποι έχουν αρρωστήσει εξαιτίας του κρύου», εξήγησε ο Καλ Κράνιχ, ένας εκπρόσωπος της οργάνωσης. «Μοιράσαμε τους υπνόσακους και τις κουβέρτες που είχαμε όμως δεν αρκούν».

Προς το παρόν όλοι οι πρόσφυγες που βρίσκονται στην περιοχή «μεταφέρθηκαν» σε θερμαινόμενες σκηνές, διευκρίνισε ο Κράνιχ. Όμως δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να χρειαστεί νέοι πρόσφυγες στεγαστούν σε μέρη που δεν θερμαίνονται.



πηγή: efsyn.gr

Συντάκτης: info-war.gr
Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι στον Τύπο, από τον σάλο που προκάλεσε η Athens Voice ξεπλένοντας τη Χρυσή Αυγή με lifestyle αναφορές στην κόρη του ηγέτη της ναζιστικής οργάνωσης και το συγκεκριμένο Free Press αποφάσισε να χτυπήσει και τον αντιφασισμό με κείμενο της Σώτης Τριανταφύλλου.

Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ. Εμείς σκεφτήκαμε απλώς να απαντήσουμε σε ορισμένα σημεία του.

Τριανταφύλλου: Σήμερα ο φασισμός είναι ένας χαρακτηρισμός που αποδίδεται στους «άλλους»: λιγοστοί άνθρωποι στον κόσμο δηλώνουν φασίστες. Ωστόσο, αν και ο φασισμός έχει υποχωρήσει ως ιδεολογία και πρακτική, επιζεί ως νοοτροπία: ως λατρεία του κράτους, ως απόρριψη της αντίθετης γνώμης (της λειτουργίας του «δήμου»), ως αυταρχισμός, βία, μιλιταρισμός, εθνικισμός, ρατσισμός• ως κοινωνικός συντηρητισμός, λαϊκισμός, leaderism, προσωπολατρία, μικροαστισμός, κορπορατισμός, δημαγωγία.

Καταρχήν ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία ή νοοτροπία αλλά πολιτική πρακτική. Μπορείτε να διαβάσετε γι’ αυτό τον ορισμό του Ρόμπερτ Πάξτον ή του Έλληνα καθηγητής Σπύρου Μαρκέτου. Κατά δεύτερον αποτελεί προσβολή στη λογική να ξεκινάει κανείς μια πρόταση λέγοντας επικριτικά ότι είναι «χαρακτηρισμός που αποδίδεται στους άλλους» και να τελειώνει κάνοντας ακριβώς αυτό – να τον αποδίδει στους δικούς της άλλους με πρώτους όσους «λατρεύουν το κράτος».





Τριανταφύλλου: Πρόκειται για ένα ιστορικό υπόλειμμα που οφείλεται στη συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση

Εδώ έχουμε την κλασική προσπάθεια ταύτισης φασισμού – κομμουνισμού με βασικό επιχείρημα το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης ή Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ, Μέσα σε μια γραμμή η Τριανταφφύλου σκυλεύει τη μνήμη των 20 εκατομμυρίων σοβιετικών πολιτών που πέθαναν για να σταματήσει ο φασισμός. κυρίως όμως σκυλεύει την ιστορική αλήθεια που λέει ότι η (κατάπτυστη πέραν αμφιβολίας) συμφωνία μη επίθεσης ήρθε ως απάντηση στη Συμφωνία του Μονάχου του 1938, με την οποία οι καπιταλιστικές υπερδυνάμεις της Ευρώπης έδωσαν στον Χίτλερ το πράσινο φως να κατακτήσει την Τσεχοσλοβακία. Είχε προηγηθεί φυσικά η συνεργασία τους στον Ισπανικό εμφύλιο εναντίον των δημοκρατικών δυνάμεων που μάχονταν τους φαλαγγίτες του Φράνκο.

Τριανταφύλλου: Οι φασίστες ήταν, θα λέγαμε, το αντεστραμμένο τους είδωλο (των κομμουνιστών).

Απλή επισήμανση: Η συγκεκριμένη άποψη, της ταύτισης κομμουνισμού-φασισμούχρηματοδοτείται από την ΕΕ μέσω ερευνητικών προγραμμάτων που φτάνουν τα 100.00 ευρώ. Ελπίζουμε η Athens Voice να το γνωρίζει και να μην υπέπεσε στο σφάλμα της… πόντιας πουτάνας, κατά το γνωστό ανέκδοτο.

Τριανταφύλλου: Αν λοιπόν «αντιφασίστας» είναι εκείνος που απορρίπτει τον ολοκληρωτισμό, δηλαδή μια ανελεύθερη πολιτειακή κατάσταση, ένα καθεστώς που ελέγχει και κατευθύνει τις κοινωνικές δραστηριότητες των ατόμων, τότε ο αντιφασίστας είναι, συγχρόνως, αντικομμουνιστής.

Θεωρώντας ως «αυταπόδεικτο» ότι ο κομμουνισμός (και όχι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ που αυτο-αποκαλούνταν σοσιαλιστικά ή κομμουνιστικά) είναι ολοκληρωτικός προχωράμε στο γνωστό σφάλμα λογικής: Ο μπάτσος είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο άρα ο μπάτσος είναι μπουζούκι.

Τριανταφύλλου: Αντιφασίστας είναι εκείνος που αντιτίθεται στην κατάλυση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και στη διείσδυση της κεντρικής εξουσίας σε κάθε πτυχή της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.

Το συγκεκριμένο επιχείρημά απλώς επαναφέρει τις νεκραναστημένες θεωρίες του τέλους της ιστορίας και της κυριαρχίας της αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αντιφασίστας λοιπόν μπορεί να είναι μόνο ο φιλελές. Τα μέλη κομμουνιστικών κομμάτων που ζητούν την υπέρβαση της αστικής δημοκρατίας δεν μπορούν, σύμφωνα με τον ορισμό της Τριανταφύλλου να είναι αντιφασίστες – άλλωστε έχει εξηγήσει στην προηγούμενη παράγραφο ότι μάλλον είναι φασίστες.

Τριανταφύλλου: Όσο πιο συγγενής είναι κάποιος με τον φασισμό […] τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ύψωση της αντιφασιστικής σημαίας.

Δεν σχολιάζω άλλο.

Τριανταφύλλου: Στο ελληνικό κοινοβούλιο εκπροσωπείται φασιστική ή νεοναζιστική ομάδα – αλλά η αντιμετώπισή της δεν απαιτεί «αντιφασιστικό» αγώνα, απαιτεί εφαρμογή των νόμων του ποινικού δικαίου.

Καταρχήν η Χρυσή Αυγή δεν είναι νεο-ναζιστική ομάδα αλλά ναζιστική, αφού συνδέεται απευθείας με τους ναζιστές δοσίλογους της κατοχής – ξέρετε αυτούς που πλαισίωσαν τις κρατικές δομές εξουσίας και την σύγχρονη αστική δημοκρατία στην Ελλάδα, την οποία δεν πρέπει να επικρίνουμε γιατί γινόμαστε… φασίστες.
Ας πει βέβαια η κα Τριαναφύλλου στην οικογένεια του Παύλου Φύσσα ότι δεν ήταν το αντιφασιστικό κίνημα που έφερε τους δολοφόνους του παιδιού τους στα δικαστήρια αλλά η ελληνική δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη δηλαδή που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε φέρει σε δικαστήριο ούτε μια υπόθεση ρατσιστικής βίας.

Τριανταφύλλου: Η φασιστική απειλή είναι μια κατασκευή που εξισώνει τον καπιταλισμό με τον φασισμό παρότι ο δεύτερος είναι, εγγενώς, αντικαπιταλιστικός.

Προφανώς οι οικογένειες των Κρουπ που χρηματοδότησαν τον Χιτλερ, οι πρόεδροι της IG Farben (που παρασκεύαζε τα χημικά των θαλάμων αερίων), ο Φορντ που θαύμαζε τον αγώνα του Αδόλφου, οι διευθυντές της IBM που έστελναν τα μηχανήματα για την καταγραφή των Εβραίων στα στρατόπεδα εξόντωσης, τα στελέχη της ITT που εξόπλιζαν τη ναζιστική πολεμική μηχανή ήταν όλοι τους αντικαπιταλιστές.
Αντικαπιταλιστές πρέπει να ήταν στην Ελλάδα και ο Λαμπράκης που συνέδεσε τον ΔΟΛ με τον Γκέμπελς, η οικογένεια Λαναρά, που συνεργάστηκε με τους κατακτητές. η οικογένεια των Παπακωνσταντίνου και τόσων άλλων. Όλοι τους ορκισμένοι εχθροί του καπιταλισμού.

Επτά δεκαετίες μετά τη νίκη απέναντι στο φασισμό ένα free press μας καλεί να τον ξαναδούμε με όρους lifestyle, να καταδικάσουμε όσους τον πολέμησαν και κυρίως να ξεχάσουμε πέντε πράγματα που μας έμαθε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ: Ότι ο φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια φάση του καπιταλισμού.

Άρης Χατζηστεφάνου

Αξίζει νομίζω να τον ξαναδιαβάσουμε πριν ο χιπστεροναζισμός επικρατήσει παντού:

Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια»
«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός.

Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να ‘χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;

Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να ‘ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αιτία τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ τ’ αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.

Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να ‘ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα ‘ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ’ ό,τι άλλες. Εκεί η δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις σ’ αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ’ τη στιγμή που το μονοπώλιο δεν μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία».

Η Μαρία Αμαλία (Μελίνα) Μερκούρη, όπως είναι το πλήρες όνομά της, γεννήθηκε σαν σήμερα 18 Οκτωβρίου του 1920, πριν από 95 χρόνια. 

Είναι μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και ηγετική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα.

Στο Doodle της Google, πίσω από τη Μελίνα Μερκούρη, διακρίνεται ο Παρθενώνας. Εκείνη ήταν εξάλλου που ξεκίνησε την εκστρατεία για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, θίγοντας το θέμα επίσημα στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO τον Ιούλιο του 1982 στο Μεξικό.





Η Μελίνα Μερκούρη, μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και ηγετική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα.
Γεννήθηκε στο σπίτι του παππού της Σπύρου Μερκούρη, ο οποίος διατέλεσε δήμαρχος Αθηνών για περίπου είκοσι χρόνια.
Ο πατέρας της, Σταμάτης, ήταν επίσης πολιτικός. Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ενώ τον επόμενο χρόνο παντρεύεται τον Παναγιώτη Χαροκόπο.

Το 1944 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο σανίδι ξεκινώντας τη θρυλική πορεία της στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Στην θεατρική και κινηματογραφική της καριέρα συνεργάζεται με κορυφαία ονόματα της ελληνικής και παγκόσμιας Τέχνης όπως με τον Δημήτρη Μυράτ, την Ειρήνη Παππά, τον Τίτο Βανδή, τον Κάρολο Κουν, τον Μάνο Κατράκη, τον Γιώργο Παππά, τον Μάνο Χατζιδάκη, Μίκη Θεωδοράκη, Μιχάλη Κακογιάννη, Ιάκωβο Καμπανέλλη και τους Ζιλ Ντασσέν, Άντονι Πέρκινς, Ρόμι Σνάιτερ, Πίτερ Ουστίνοφ, Λόρενς Ολιβιέ, Έλεν Μπέρστιν και πολλούς άλλους.

Η πρώτη της ταινία, η μυθική πλέον «Στέλλα» προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1955. Η σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη, το σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη και η ερμηνεία της Μελίνας χάρισαν στην ταινία παγκόσμια αναγνώριση και βραβεύτηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας ρετροσπεκτίβας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1960, με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας του 1956, καθώς και με το βραβείο ερμηνείας Isa Miranda, για την ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών του 1955.

Στο φεστιβάλ των Καννών η Μελίνα γνωρίζει κι ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον Ζίλ Ντασσέν, με τον οποίο αργότερα θα παντρευτούν και θα μείνουν μαζί μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Με σκηνοθέτη το Ντασσέν τον επόμενο χρόνο γυρνάνε την ταινία «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», βασισμένη στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη. Το 1958-60 το ζευγάρι κινηματογραφεί το «Ποτέ την Κυριακή», την ταινία που έκανε διάσημη την ίδια και τη μουσική του Μάνου Χατζηδάκι σε όλο τον κόσμο. Η ταινία βραβεύτηκε με το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού και με το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ των Καννών.
Παράλληλα με την θεατρική και κινηματογραφική της καριέρα σε Ελλάδα και εξωτερικό η Μελίνα κυκλοφορεί πάνω από 15 δίσκους, με ερμηνείες έργων των Μάνο Χατζηδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο, Γιάννη Μαρκόπουλο, Βασίλη Τσιτσάνη, Κουρτ Βάιλ και Μπέρτολτ Μπρεχτ.


Το πραξικόπημα της 21 Απριλίου την βρίσκει στο εξωτερικό όπου παρουσιάζει στο Μπρόντγουει το «Ίλια Ντάρλινγκ». Εμφανίζεται στις κάμερες των αμερικανικών μέσων και δηλώνει κλαίγοντας: «Σας παρακαλώ μην πάτε στη χώρα μου».

Από το εξωτερικό δίνει αγώνα κατά της χούντας των συνταγματαρχών, οι οποίοι σπεύδουν να της αφαιρέσουν την ελληνική ιθαγένεια και κατάσχεσαν την περιουσία της στην Ελλάδα. Όταν η Μελίνα πληροφορείται την απόφαση της χούντας κάνει την ιστορική δήλωση : «Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας. Με συνεντεύξεις, συναυλίες, ηχογραφήσεις, απεργίες πείνας και πολιτικές εκδηλώσεις η Μελίνα αποτελεί μόνιμο πρόβλημα για τη χούντα που αποπειράται να την δολοφονήσει με διάφορους, ανεπιτυχείς, τρόπους.

Δυο μέρες μετά την πτώση της δικτατορίας η μελίνα Μερκούρη επιστρέφει στην Ελλάδα, ενώ την περιμένει πλήθος φίλων στο αεροδρόμιο. Εγκαθίσταται πλέον μόνιμα στη χώρα και ασχολείται ενεργά και με την πολιτική, λαμβάνοντας μέρος σε όλες τις κυβερνήσεις Παπανδρέου ως υπουργός Πολιτισμού. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε σχολιάσει ότι η Μελίνα Μερκούρη ήταν η μόνη που άντεξε τους 16 ανασχηματισμούς των κυβερνήσεών του.

Η Μελίνα Μερκούρη είναι αυτή που διακηρύσσει ότι «η βαριά βιομηχανία της χώρας είναι ο πολιτισμός» και δίνει μάχη για την προώθησή του στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό. Οι πολιτικοί σχολιάζουν ότι το υπουργείο Πολιτισμού επί των ημερών της λειτούργησε όσο ποτέ ενώ ο Τύπος του εξωτερικού παρακολουθεί ανελλιπώς την πορεία της. Ξεκινάει την εκστρατεία για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, θίγοντας το θέμα επίσημα στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO τον Ιούλιο του 1982 στο Μεξικό.

«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας. Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας» δήλωσε και συμπλήρωσε: «Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ».

Προκειμένου να κάνει εφικτή την επιστροφή των Γλυπτών, το 1989 κήρυξε διαγωνισμό για την κατασκευή ενός νέου Μουσείου της Ακρόπολης, δίνοντας παράλληλα έμφαση στις εργασίες αναστήλωσης της Ακρόπολης αλλά και στη διάσωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Επίσης δική της ιδέα ήταν και η ενοποίηση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, για τη δημιουργία ενός αρχαιολογικού πάρκου. «Είναι επιτακτική ανάγκη, είναι χρέος της Ελλάδας να διασώσει την καρδιά της ιστορίας της, την καρδιά της Αθήνας, το ιστορικό της κέντρο, μ' ένα έργο που θα αλλάξει παντελώς την εικόνα και τη ζωή στο κέντρο της πόλης» δήλωνε.

Το 1983 έθεσε το ερώτημα «Πώς είναι δυνατόν μια κοινότητα που στερείται την πολιτιστική της διάσταση να μπορεί να αναπτυχθεί;» ενώπιων των υπουργών Πολιτισμού της τότε ΕΟΚ, σημειώνοντας πως ο πολιτισμός «είναι η ψυχή της κοινωνίας» και πως η ευρωπαϊκή ταυτότητα «βρίσκεται ακριβώς στο σεβασμό της ιδιαιτερότητας και στο να δημιουργήσουμε ένα παράδειγμα ζωντανό μέσα από ένα διάλογο των πολιτισμών της Ευρώπης. Η φωνή μας είναι καιρός να ακουστεί με την ίδια δύναμη όπως αυτή των τεχνοκρατών. Ο πολιτισμός, η τέχνη και η δημιουργία, δεν είναι λιγότερο σημαντικά από το εμπόριο, την οικονομία, την τεχνολογία».

Έτσι, ξεκίνησε ο ευρωπαϊκός θεσμός της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Η Μελίνα Μερκούρη, η αγαπημένη των Ελλήνων, υπήρξε από τις πλέον διάσημες προσωπικότητες της Ελλάδας. Στην είδηση του θανάτου της, στις 6 Μαρτίου του 1994, ο διεθνής Τύπος προέβη σε αναλυτικά αφιερώματα της ζωής της μυθικής Ελληνίδα με το βροντερό γέλιο ενώ στο Μπρόντγουεϊ τα θέατρα παρέμειναν κλειστά την ώρα που πάνω από ένα εκατομμύριο συγκινημένοι πολίτες την συνόδευαν στην τελευταία της κατοικία, στο Α' Νεκροταφείο.



Σκηνή από τη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, με την Βούλα Ζουμπουλάκη ανάμεσα στην Μελίνα Μερκούρη και την Σοφία Βέμπο.







πληροφορίες από wiki, naftemporiki, και tvxs

Να συζητήσουμε για να δημιουργήσουμε ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ, ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΟΡΕΑ με τη μέθοδο της κριτικής/αυτοκριτικής μέσα στην ιστορία και της ανταπόκρισης στις ανάγκες των λαϊκών τάξεων σήμερα.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η συζήτηση για τον χαρακτήρα του πολιτικού φορέα, που θα δημιουργηθεί με πρωτοβουλία της Λαϊκής Ενότητας και φιλοδοξία να συγκεντρώσει ευρύτερες δυνάμεις, έχει ήδη ξεκινήσει. Παρακινείται από την ειλικρινή αγωνία του κόσμου που αντέδρασε στη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και πήρε μέρος στο εγχείρημα της ΛΑΕ, έχοντας ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν, σοβαρά ερωτήματα αλλά και ελπίδες για το μέλλον.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε ποσοστό 27% στις εκλογές του 2012 υπήρξε μία σύντομη, καθόλου στοχαστική, συζήτηση για το νέο κόμμα, που έλαβε την οριστική του μορφή στο ιδρυτικό συνέδριο τον Ιούνιο του 2013. Είχα καταθέσει τότε ένα εκτενές κείμενο με τίτλο «Για ένα μαζικό, δημοκρατικό αριστερό κόμμα», το οποίο δημοσιεύτηκε στην Ίσκρα (4/7/2012) και στα Ενθέματα της Αυγής (15/7/2012), από το οποίο αντλώ βασικά στοιχεία της επικαιροποιημένης προσέγγισης ενός μαζικού, δημοκρατικού αριστερού πολιτικού φορέα σήμερα.

Η μορφή της πολιτικής οργάνωσης δεν μπορεί να συζητηθεί σοβαρά χωρίς αναφορές στη θεωρία/ες του κράτους και την ιστορία (ιστορικότητα των μορφών, ιστορική συγκυρία). Το λεγόμενο οργανωτικό ζήτημα δεν πρέπει να τίθεται ως ένα σύνολο κανονιστικών ρυθμίσεων που τακτοποιούν σχέσεις μεταξύ τάσεων και ομάδων, οι οποίες ήδη συμμετέχουν ή θα συμμετάσχουν στη νέα Λαϊκή Ενότητα.

Η αριστερά έχει ηττηθεί παγκόσμια, με εξαίρεση ορισμένα αντιφατικά παραδείγματα κυρίως σε χώρες της Λατινικής Αμερικής στις οποίες εξακολουθούν να εκδηλώνονται μαζικά κοινωνικά κινήματα. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δεν προωθεί μόνο ένα οικονομικό σχέδιο κατίσχυσης του κεφαλαίου μέσα από τεράστια καταστροφή παραγωγικών μέσων και κοινωνικών δυνάμεων. Μετέχει άμεσα ή/και κατευθύνει, με ιμπεριαλιστικούς πολέμους και εμφύλιες συγκρούσεις, μια αναδιάταξη των συνόρων και των πληθυσμών παγκόσμια, που συνεπάγεται καταστροφή και διαμελισμό χωρών, βίαιες ομογενοποιήσεις, εξαφάνιση της ιστορικότητας και της πολυπολιτισμικότητας λαών.

Στη μακριά μεταπολεμική περίοδο η αριστερά μπορούσε να ορίσει εκ νέου τον εαυτό της στο έδαφος εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, εξεγέρσεων, επαναστάσεων και ριζοσπαστικών αλλαγών, που έθεσαν σε δοκιμασία δικτατορίες, δυτικές δημοκρατίες και καθεστώτα σοβιετικού τύπου μέσα από την ανάδυση εκατομμυρίων ανθρώπων στη σκηνή της ιστορίας.

Παρά τις μεγάλες κατακτήσεις των λαών, η αριστερά έχασε σταδιακά τον πόλεμο απέναντι στον παγκόσμιο καπιταλισμό που εξακολουθεί να επιβάλλει και να διαχειρίζεται μια νέα βαρβαρότητα. Όλα τα ρεύματα της αριστεράς που πήραν μέρος στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής της πορείας, την οποία χαρακτηρίζουν έφοδοι στον ουρανό και σκοτεινές σελίδες, μπορούν να συναντηθούν σήμερα στο έδαφος επαναθεμελίωσης της αριστεράς, επινοώντας μια νέα σύνθεση μέσα από την κριτική επαναοικειοποίηση της κοινής ιστορίας.  

Η διαμόρφωση ενός σύγχρονου ιστορικά, μαζικού, δημοκρατικού αριστερού πολιτικού φορέα είναι θεμελιακή επιλογή και προϋπόθεση της διαδικασίας επαναθεμελίωσης. Η άποψη ότι μεταφέρουμε το «κεκτημένο» της κάθε προϋπάρχουσας οργάνωσης με τις ιδέες και τις πρακτικές της για να δημιουργήσουμε αθροιστικά ένα νέο φορέα, αναπαράγει χωριστικές παθογένειες, κλειστά συστήματα, αδιαφανείς διαδικασίες, αρχηγισμούς και με κανένα τρόπο δεν αποτελεί απάντηση στο μείζον επίδικο επαναθεμελίωσης της αριστεράς σήμερα. Εκλαμβάνει ως δεδομένους τους ιστορικούς διαχωρισμούς αλλά και ομαδοποιήσεις χωρίς ιδιαίτερη ιδεολογική ταυτότητα, αναπαράγει και θεσμοθετεί αυτή την πολυδιάσπαση.

Α.   ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΙ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

       Η ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ

       ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Τα αστικά πολιτικά κόμματα είναι μέρος των μηχανισμών του αστικού κράτους. Τα αριστερά κόμματα δεν πρέπει να αντιγράφουν τη θεσμική υλικότητα των αστικών κομμάτων, η οποία αποτελεί η ίδια μια ιδεολογική κατασκευή, ένα μέσο αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας, μια αρνητική θέση πάνω σε μείζονα επίδικα όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισότητα, η αμφισβήτηση της θεσμικής ιεραρχίας.

Ο σκοπός της δικτατορίας του προλεταριάτου μέσα σε συνθήκες ανελέητης καταστολής οδήγησε στις αρχές του 20ου αιώνα στη δημιουργία του επαναστατικού κόμματος της πρωτοπορίας των αποφασισμένων κομμουνιστών, τους οποίους συνείχε η σιδηρά πειθαρχία. Η σταδιακή μετεξέλιξη των κομμάτων αυτών στις χώρες που πήραν την εξουσία σε κόμμα - κράτος θέτει σημαντικά ζητήματα που δεν προσεγγίζονται, παρά μόνο έμμεσα, στο παρόν κείμενο. Η συζήτηση για το κόμμα στις επαναστατικές δεκαετίες, από το 1960 μέχρι το 1980, γίνεται στο πλαίσιο της αναγνώρισης της κρίσης του μαρξισμού και των ιστορικών κομμουνιστικών κομμάτων της δύσης και στον ορίζοντα της ρήξης με τα καθεστώτα που ονομάστηκαν υπαρκτός σοσιαλισμός και κατέρρευσαν λίγο αργότερα. Ο χαρακτήρας του κόμματος αναζητήθηκε τότε στο πλαίσιο της πολιτικής θεωρίας και πράξης, στους ταξικούς λαϊκούς αγώνες και στη σχέση του κόμματος με το κράτος. Αυτή η σχέση αποτελεί και σήμερα, από πολλές πλευρές, σημείο κλειδί για τον χαρακτήρα της οργάνωσης. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το κράτος ήταν (και είναι) καταλυτικός στη θεωρητική προσέγγιση και την υλική μορφή του αριστερού κόμματος.

Όπως επεσήμαινε ο Ετιέν Μπαλιμπάρ σε μια συζήτηση για το κόμμα “η εικόνα ενός πρωτόγονου εργατικού κινήματος που στρατοπεδεύει «εκτός των τειχών» είναι εσφαλμένη γιατί, εφόσον οι μάζες ποτέ δεν βρίσκονται «εκτός κράτους», ούτε το εργατικό επαναστατικό κίνημα βρίσκεται ποτέ «εκτός κράτους»”. Απέναντι στην προσέγγιση του κράτους ως οχυρού της κυρίαρχης τάξης και ως ενδογενούς οντότητας, που παραπέμπει στην εξωτερικότητα των κυριαρχούμενων τάξεων, ο Νίκος Πουλαντζάς διατυπώνει τη ριζοσπαστική θέση : το κράτος, όπως και το κεφάλαιο, πρέπει να θεωρείται ως σχέση, “ακριβέστερα ως η υλική συμπύκνωση ενός συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα σε τάξεις και μερίδες τάξεων, έτσι όπως αυτός εκφράζεται, πάντοτε με ειδικό τρόπο, μέσα στο Κράτος”.

Οι επιμέρους μερίδες της κυρίαρχης τάξης ενοποιούνται διαμέσου του κράτους (το κράτος ως κόμμα της αστικής τάξης) ενώ οι κυριαρχούμενες εμφανίζονται με τη μορφή εστιών αντιπαράθεσης στην εξουσία των κυρίαρχων. Αυτή η παρουσία, ολοένα και ισχνότερη σήμερα, των λαϊκών τάξεων που είναι απόρροια της άσκησης πολιτικής από τα αριστερά κόμματα και τα λαϊκά κινήματα αλλά και των αντιφάσεων του κοινωνικού ανταγωνισμού ιδιαίτερα στους τομείς του κοινωνικού κράτους, δεν σημαίνει ότι οι λαϊκές τάξεις μπορούν να κατακτήσουν μέσα στο κράτος εξουσία χωρίς μια συνολική ρήξη και επιμέρους τομές που οδηγούν στο ριζικό μετασχηματισμό του. Άλλωστε, όπως το διατυπώνει ο Ζακ Ρανσιέρ, “η δημοκρατία ουδέποτε ταυτίζεται με μια νομικοπολιτική αρχή. Τούτο δε σημαίνει ότι είναι αδιάφορη απέναντί της. Σημαίνει ότι η εξουσία του λαού βρίσκεται πάντα εντεύθεν και εκείθεν μορφών τέτοιου είδους”.

Το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σχέδιο

Ήδη από το τέλος της δεκαετίας του 1980 ο νεοφιλελευθερισμός μετασχηματίζει ριζικά τις πολιτικές λειτουργίες του κράτους και τον χαρακτήρα των δυτικών δημοκρατιών. Η νέα μορφή κράτους – η συναινετική αυταρχική δημοκρατία, σύμφωνα με τον Νίκο Πουλαντζά – αφορά σε μια “γενικότερη μετάθεση των διαδικασιών νομιμοποίησης από τα πολιτικά κόμματα προς την κρατική διοίκηση, της οποίας ήταν προηγουμένως προνομιακοί συνομιλητές”. Τα αστικά κόμματα χάνουν την ιδεολογική τους λειτουργία, που μεταφέρεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και την παραδοσιακή αντιπροσωπευτική τους λειτουργία απέναντι στις τάξεις και τις μερίδες τις οποίες εκφράζουν. Τα παραπάνω συνεπάγονται κρίση των αστικών κομμάτων, συρρίκνωση της όποιας συμμετοχικής διαδικασίας των μελών τους, ενδυνάμωση των αρχηγών, των κλειστών συγκεντρωτικών επιτελείων και των τεχνοκρατών.

Η κρίση αυτή των αστικών κομμάτων, που αρχίζει να εκδηλώνεται στη Δυτική Ευρώπη μετά το 1980, επηρεάζει τα αριστερά κόμματα τα οποία κινούνται μ’ ένα τρόπο στο πεδίο του κράτους ή/και τείνουν να αντιγράφουν μορφές αστικών κομμάτων, συνήθως όταν μετέχουν ή διεκδικούν να μετάσχουν στην εξουσία. Χαρακτηριστική είναι η σταδιακή μετεξέλιξη των σοσιαλιστικών κομμάτωνπου ενώ τοποθετούνται αριστερά της διαχωριστικής γραμμής αριστερά - δεξιά (π.χ. κυβέρνηση σοσιαλιστών-κομμουνιστών στη Γαλλία) σταδιακά αλλάζουν στρατόπεδο και αναλαμβάνουν ένα συμπληρωματικό με τα δεξιά κόμματα ρόλο στο κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα.

Η κρίση των κομμουνιστικών κομμάτων είναι κατ’ αρχήν ενδογενής και αφορά στη σχέση που οικοδομούν με την κοινωνία και στη μη έγκαιρη πρόσληψη και κατανόηση των μετασχηματισμών που χαρακτηρίζουν τις κυριαρχούμενες τάξεις μετά την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Έχοντας τοποθετηθεί έξω ή/και εχθρικά προς τα μεγαλειώδη κινήματα της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970 (ΓΚΚ/Μάης, ΙΚΚ/θερμό φθινόπωρο) χάνουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν μέσα από την κοινωνική κίνηση τις αλλαγές στα χαρακτηριστικά των κυριαρχούμενων τάξεων και τις νέες μορφές ριζοσπαστικοποίησής τους. Η εργατική τάξη, ευρύτερα τα λαϊκά στρώματα, εμπλέκονται σε νέες αντιφάσεις τόσο γιατί η παραγωγή υπεραξίας δεν έχει πια ένα μοναδικό κέντρο, έναν τόπο - το εργοστάσιο όσο και γιατί οι θεωρούμενες ως δευτερεύουσες αντιφάσεις του καπιταλισμού, όπως αυτή ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, αναδεικνύονται δυναμικά  και ωθούν στην εμφάνιση νέων κοινωνικών κινημάτων.

Αυτή η κοινωνική υστέρηση συμβαδίζει και εν μέρει απορρέει από τον χαρακτήρα του κόμματος, το οποίο αναπαράγεται ως ιεραρχικά δομημένος μηχανισμός αντιπολιτευτικής εξουσίας, με περιορισμένη αποδοχή διαφοροποιήσεων πάνω σε σοβαρά θέματα στο εσωτερικό του.

Η αναγνώριση της παρουσίας των νέων αντιφάσεων και των νέων χαρακτηριστικών της εργατικής τάξης γίνεται μεν στο τέλος της δεκαετίας του 1980 από τα αριστερά κόμματα, αλλά ή συμβαδίζει με την αποκομμουνιστικοποίησή τους (ΙΚΚ, ΚΚΕεσ.), στο πλαίσιο όχι μιας επανεξέτασης των σχέσεών τους με την εργατική τάξη αλλά αποστασιοποίησης από αυτή, ή δεν συμβάλλει σε αλλαγές στην κομματική δομή  (ΓΚΚ μετά την πτώση της κυβέρνησης της αριστεράς).

Η ήττα των κομμουνιστικών κομμάτων είναι συνθλιπτική γιατί το εμβληματικό έτος 1989 κατέρρευσαν οριστικά τα καθεστώτα σοβιετικού τύπου και μαζί τους ένα υπόδειγμα το οποίο, ακόμα και αν είχαν επικρίνει ή απορρίψει, χαρακτήριζε ένα ολόκληρο αιώνα και τα ίδια.

Η συναινετική δημοκρατία της αγοράς

Εν τω μεταξύ το κράτος της αυταρχικής συναινετικής δημοκρατίας συγκροτεί σταδιακά, μετά το 1980, τη συναίνεση και τη δημοκρατία στην αγορά, δηλαδή σ’ ένα πεδίο σχέσεων όπου η ελευθερία και η ατομικότητα του καταναλωτή ταυτίζονται ή υποκαθιστούν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του πολίτη της αστικής δημοκρατίας. Ο πολίτης μεταφέρει την πολιτική του υπόσταση σ’ ένα μη πολιτικό χώρο, απεξαρτάται από κάθε μορφή κοινωνικού και πολιτικού θεσμού, αναχρονιστικού ή νέου, ο οποίος παραπέμπει σε οργανωμένες μορφές κριτικής και αμφισβήτησης της αστικής κυριαρχίας. “Το «κοινωνιολογικό» πορτρέτο της πρόσχαρης μεταμοντέρνας δημοκρατίας σηματοδοτούσε την καταστροφή της πολιτικής που είχε πλέον υποδουλωθεί σε μια μορφή κοινωνίας, στο πηδάλιο της οποίας βρισκόταν μόνο ο νόμος της καταναλωτικής ατομικότητας” υπογραμμίζει ο Ρανσιέρ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίοδος Σημίτη στην Ελλάδα, όταν ο νεοφιλελευθερισμός επιβάλλεται με τις ευρωπαϊκές συνθήκες και την είσοδο στην ΟΝΕ. Η καταναλωτική ευμάρεια μέσω δανείων, η ψευδαίσθηση πλουτισμού των λαϊκών τάξεων μέσω του Χρηματιστηρίου,  το εθνικό όραμα των Ολυμπιακών Αγώνων και η απαξίωση της πολιτικής, ολ’ αυτά αποτελούν την εξωτερική επιφάνεια μιας σταδιακής απώλειας  κοινωνικών δικαιωμάτων και εκδήλωσης ενός νέου κρατικού αυταρχισμού.  

Λίγο πριν το 1989 και στο πλαίσιο της μεταμοντέρνας δημοκρατίας η ελληνική αριστερά (ΚΚΕ και ΕΑΡ) συναντήθηκε με τη δεξιά στο όνομα της κάθαρσης από τη διαφθορά, η οποία παρά ταύτα έχει εγκατασταθεί μονίμως στον οικονομικοπολιτικό βίο της χώρας. Τα αστικά και μικροαστικά ιδεολογικά στερεότυπα που κατακλύζουν την πολιτική ζωή μεταφέρονται στο μεγάλο Συνασπισμό, ο οποίος συγκροτείται σε μια σύνθεση αστικού ελληνικού κόμματος της δεκαετίας του 1990 και παραδοσιακού κομμουνιστικού κόμματος.

Στη δεκαετία του 1990 η κρίση των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων της δύσης, που δεν μετεξελίχθηκαν συστημικά, οξύνεται και διακυβεύεται η ύπαρξή τους. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η κρίση καθορίζεται από αντιφάσεις που ανακύπτουν ως υπαρξιακά ερωτήματα μετά την κατάρρευση των καθεστώτων σοβιετικού τύπου κι ενώ δεν είναι ακόμα σε θέση να περιλάβουν στην πολιτική και τη φυσιογνωμία τους τη νέα κοινωνική πραγματικότητα.

Οι λαϊκές τάξεις επανέρχονται

Σταδιακά, μέσα από την καταναλωτική δημοκρατία και το πλαστικό χρήμα, το οποίο προσέδεσε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ευρύτατα λαϊκά στρώματα, αναδύονται στη σκηνή της ιστορίας οι νέοι κολασμένοι της γης, αυτοί και αυτές που πολλαπλασιάζουν τις στρατιές των ανέργων, των επισφαλώς εργαζομένων, των ανασφάλιστων, των αστέγων, των χωρίς χαρτιά, των “περιττών” ανθρώπων, όπως θα τους χαρακτηρίσει αργότερα ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν και οι οποίοι αποτελούν τους παρίες των δυτικών κοινωνιών - αρχικά το 1/3 του πληθυσμού και σήμερα πολύ περισσότεροι. Όλοι αυτοί συναντούν μέσα από τα ριζοσπαστικά κινήματα που δημιουργούν, το διεθνές κίνημα των αγροτών, το οικολογικό κίνημα για τη σωτηρία του πλανήτη, τα κινήματα για τον έλεγχο των χρηματαγορών και τη διαγραφή του χρέους του Τρίτου Κόσμου και τα, κατ’ εξοχήν παγκόσμια, αντιπολεμικά και αντιρατσιστικά κινήματα.

Τα κινήματα αυτά ενεργοποίησαν τις ισχνές αριστερές οργανώσεις ενώ το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, που αποτέλεσε το επιστέγασμα των νέων κινημάτων, τους έδωσε το φιλί της ζωής. Πρώτον, γιατί τα αριστερά κόμματα έλαβαν μέρος με τα μέλη τους και συχνά πρωτοστάτησαν στην παγκόσμια αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας (Κομμουνιστική Επανίδρυση, Λίγκα, ΓΚΚ, Ισπανική Αριστερά, οι μετέπειτα συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ) και, δεύτερον, γιατί κατανόησαν την ανάγκη ανατροπών στην πολιτική και τη φυσιογνωμία τους ώστε ν’ αντιστοιχηθούν στην κοινωνική πραγματικότητα που έκαναν ορατή τα κινήματα.

Τα αριστερά κόμματα βίωναν, όμως, ακόμα τον απόηχο ενός παρελθόντος εσωτερικών διασπάσεων και ασαφούς ταυτότητας, δηλαδή αντιμετώπιζαν μια βαθιά κρίση, την οποία δεν κατάφεραν να υπερβούν τελικά. Τα νεότερα εγχειρήματα - Die Linke, ΣΥΡΙΖΑ, Podemos, Μπλόκο πρέπει να εξεταστούν αναλυτικά. 

Η σύγχρονη αυταρχική μετα-δημοκρατία και οι μεταλλαγές των κομμάτων

Η αυταρχική συναινετική δημοκρατία, όπως ορίστηκε από τον Νίκο Πουλαντζά στο τέλος της  δεκαετίας του 1970, χάνει σταδιακά  τη συναινετική της διάσταση η οποία αντικαθίσταται από την άμεση καταστολή και τη βία της καταρρέουσας αγοράς εργασίας. Η κρίση των αστικών πολιτικών κομμάτων, λόγω της απορρόφησης βασικών τους λειτουργιών από την κρατική διοίκηση,παροξύνεται και οδηγεί στην κατάργηση της όποιας αυτόνομης πολιτικής λειτουργίας τους. Τα κόμματα αυτά συγκροτούνται σχεδόν αποκλειστικά ως κοινοβουλευτικές ομάδες με υπερεξουσίες του αρχηγού, χωρίς καν τις τυπικές κοινωνικές εκπροσωπήσεις άρα και τις πολιτικές μεταξύ τους διαφοροποιήσεις. Μετατοπίζονται στο έδαφος της ενιαίας προγραμματικής σκέψης που επιβάλλει η κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού σε συνθήκες ήττας των λαϊκών τάξεων.    

Μιλώντας για την Ελλάδα προκύπτει εμφανώς η ομοιομορφία των αστικών πολιτικών κομμάτων και η δόμησή τους ως κλειστά συστήματα πολιτικών επιτελείων από επαγγελματίες της πολιτικής, με ελάχιστη προγραμματική αυτονομία έναντι των μνημονίων, άρα δομική αδυναμία κοινωνικής εκπροσώπησης των κυριαρχούμενων τάξεων. Την ακινησία αυτή της πλήρους ενσωμάτωσης των αστικών κομμάτων στην κρατική διοίκηση - σε εθνικούς και ευρωπαϊκούς υπερκείμενους «θεσμούς» - διέρρηξε προσωρινά η εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολιτευτικής δύναμης που άντλησε αρχικά τη ραγδαία αύξηση των εκλογικών ποσοστών του από τους μαζικούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της περιόδου 2010-2012. Η ενσωμάτωση του  ΣΥΡΙΖΑ στο νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό σχέδιο της λιτότητας, που εφαρμόζεται στη χώρα μας μέσω των μνημονίων και για την αποπληρωμή του ριζικά αμφισβητούμενου δημόσιου χρέους, οδηγεί σε μια ραγδαία μετάλλαξη της κομματικής του φυσιογνωμίας. Πολλά από τα σημερινά χαρακτηριστικά του προϋπήρχαν στην αντιπολιτευτική περίοδο, παροξύνθηκαν από το 2013 και χρειάζεται να  αναλυθούν σε βάθος αν επιθυμούμε να δημιουργήσουμε ένα μαζικό, δημοκρατικό αριστερό πολιτικό φορέα, αποφεύγοντας λάθη του παρελθόντος. Αυτό που πάντως βλέπουμε σήμερα καθαρά να συντελείται είναι η ολοκληρωτική μετατόπιση του κόμματος  στο κράτος και η πυραμιδοειδής δόμησή του ιεραρχικά - από τον αρχηγό στην κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική ομάδα.

Όσον αφορά το ΚΚΕ επαναλαμβάνει στην κομματική του τυπολογία την πιο συγκεντρωτική/ ιεραρχική, μη δημοκρατική εκδοχή ιστορικών κομμουνιστικών κομμάτων, χωρίς όμως τη δική τους μαζικότητα, άρα δυνατότητα εμπλοκής σε πραγματικές κοινωνικές αντιφάσεις που επιτρέπουν αναθεωρήσεις ή ανατροπές στην πολιτική και τη φυσιογνωμία ενός κόμματος. Καθώς περιχαρακώνεται ως κόμμα-οχυρό και περιορίζεται στη ρητορική μιας «επαναστατικής» αλλαγής σε απροσδιόριστο χρόνο, κατ’ ουσίαν αναπαράγει τον εαυτό του αποτελώντας, όπως και το ίδιο διατείνεται, ένα διαχρονικό αναλλοίωτο σημείο αναφοράς στο περιθώριο του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος και σε φοβική απόσταση από τα κοινωνικά κινήματα και τις κοινωνικές εκρήξεις.

Β.  ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ, ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΜΑΖΙΚΟ

      ΚΑΙ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ  ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΦΟΡΕΑ

Η προηγούμενη περιοδολόγηση στους μετασχηματισμούς των αριστερών κομμάτων, παράλληλα με αυτές των αστικών και σε αναφορά με το κράτος και τους δεσμούς τους με τις κυριαρχούμενες τάξεις, αν και εξαιρετικά σχηματική, είχε σκοπό να υπενθυμίσει μια παράδοση στην οποία το θέμα του αριστερού κόμματος τίθεται ιστορικά με βάση πολιτικά και θεωρητικά επίδικα. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε μία σε βάθος συζήτηση σήμερα, που θα αναμετράται με την ιστορική εμπειρία, ώστε να επινοήσουμε μια ανοιχτή μορφή πολιτικού φορέα που αντιστοιχεί αρχικά στη συγκυρία αλλά μπορεί να εξελίσσεται μέσα από τις ανάγκες της εσωτερικής του ζωής και των κοινωνικών συγκρούσεων. Έχουμε πίσω μας μια μεγάλη ήττα στην Ελλάδα και ένα δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων της αριστεράς στην Ευρώπη. Παρά το ότι η ευρωπαϊκή αριστερά εμφανίζει μια δυναμική εντοπισμένη σε συγκεκριμένες εστίες που συγκλίνουν με κοινωνικές αντιστάσεις, το νεοφιλελεύθερο σχέδιο της λιτότητας δεν αμφισβητείται μαζικά. Έχουμε μπροστά μας μια εξαιρετικά δύσβατη πορεία η επιτυχία της οποίας εξαρτάται από τις κοινωνικές/ταξικές συγκρούσεις, δηλαδή τις κοινωνικές αντιστάσεις που θα εκδηλωθούν και στις οποίες πρέπει να πάρουμε μέρος και να συμβάλλουμε στην προετοιμασία τους.

Η απαλλαγή από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις προϋποθέτει σύγκρουση με τις καπιταλιστικές τάξεις στη χώρα μας και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό προϋποθέτει μαζική συμμετοχή των εν δυνάμει σύμμαχων λαϊκών τάξεων στη διατύπωση και εφαρμογή του εναλλακτικού σχεδίου. Ο νέος πολιτικός φορέας δεν δημιουργείται για να στεγάσει αυτούς που οι γραμμές τους δεν είχαν απήχηση αλλά τώρα θα πείσουν τον λαό σ’ ένα νέο κύκλο μαχητικής προπαγάνδας. Δημιουργείται για να αποτελέσει έναν αριστερό αντιμνημονικό πολιτικό πόλο, που θα βρίσκει σταδιακά τον βηματισμό του καθώς θα συνεργεί στην κοινωνική κίνηση, θα επιμένει και θα συμβάλλει στη συλλογική επεξεργασία του αντιμνημονιακού σχεδίου, το οποίο αρχικά συντίθεται από τρεις αλληλοσυμπληρούμενους άξονες : έξοδος από την Ευρωζώνη, ανασυγκρότηση/μετασχηματισμός της παραγωγικής διαδικασίας, ανασύσταση της κατακερματισμένης και περιθωριοποιημένης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Από την παραπάνω προσέγγιση προκύπτουν τα ακόλουθα σημεία για τον χαρακτήρα του αριστερού πολιτικού φορέα.

Σημείο 1 : Ο αριστερός πολιτικός φορέας δημιουργείται σταδιακά μέσα από την όσμωση στοιχείων της επίκαιρης ιστορικής παράδοσης με τη θεωρητική και πρακτική εμπειρία οργανώσεων, τάσεων, ρευμάτων και προσώπων που συναντώνται για να τον δημιουργήσουν. Λειτουργεί κατ’ αρχήν ως ένας πόλος συσπείρωσης των αντιμνημονιακών αριστερών δυνάμεων που αποφασίζουν να εκθέσουν τη μοναδικότητά τους στη δυνατότητα μετασχηματισμού ώστε να επινοηθεί μια νέα κοινή  πολιτική σύνθεση. Γνωρίζουμε ότι η δημοκρατία είναι μια συνθήκη υψηλού ρίσκου το οποίο επικαλούνται οι αντίπαλοί της για να τιθασσεύσουν την ελεύθερη ανάπτυξή της στις διαφορετικές της μορφές, ανάπτυξη που συμβαδίζει με την ισότητα όσων συναπαρτίζουν ένα δημοκρατικό σώμα. Η επιθυμία διατήρησης των προϋπαρχουσών οργανώσεων εμπεριέχει τον φόβο της δημοκρατίας (και της ελευθερίας).

Σε κάθε περίπτωση, οι διαδικασίες θέσμισης του νέου πολιτικού φορέα δεν προϋποθέτουν αναγκαστική αυτοκατάργηση των οργανωμένων συλλογικοτήτων που δεν το επιθυμούν. Θα μπορούσαν να διατηρηθούν, όμως ως εξωτερικότητες προς τον νέο φορέα  στον οποίο λειτουργούν αυτονόητα ρεύματα ιδεών και τάσεις, εκφράζοντας την πλουραλιστική πολυμέρεια που παράγει διαρκώς νέες δυνατότητες συνθέσεων και ανασυνθέσεων. Σημασία όμως έχει ο υπό κατασκευή αριστερός πολιτικός φορέας να συντεθεί εξ αρχής από θεσμικά ισότιμα πρόσωπα-μέλη. Η ομοσπονδιακή μορφή η οποία προτείνεται ως οργανωτική λύση για τη μετωπική συνύπαρξη αναπαράγει, ηθελημένα ή αθέλητα, άσκοπους εγκλεισμούς και αποτρέπει την ελεύθερη ανταλλαγή/ανασύνθεση ιδεών και πρακτικών. Προτρέπει κάθε μέλος να «προεγγράφεται» σε μια οργανωμένη ομάδα γιατί ως «μη ενταγμένο» είναι μέλος δεύτερης κατηγορίας. Κυρίως προκαταλαμβάνει τη δυνατότητα των μελών του ενιαίου φορέα να σκέφτονται και ν’ αποφασίζουν ελεύθερα.  

Σημείο 2 : Ο αριστερός πολιτικός φορέας επιδιώκει πρωτίστως να είναι μαζικός. Αν πιστεύουμε ειλικρινά ότι «οι μάζες γράφουν την ιστορία» θα πρέπει κατά μείζονα λόγο να ενθαρρύνουμε τη μαζικότητα η οποία απορρέει και από τις ίσες δυνατότητες που δίδονται στα μέλη να γράψουν ισότιμα την ιστορία του.

Ο μαζικός χαρακτήρας του αριστερού πολιτικού φορέα δεν αποσυνδέει σε καμία περίπτωση την πολιτική που ασκείται από τα ιδεολογικά και θεωρητικά συμφραζόμενά της. Άλλωστε, σήμερα γνωρίζουμε ότι η ιδεολογία δεν αποτελεί μια ένθετη υπερδομή στην υλική βάση, την οποία διαμορφώνει και εισάγει το κόμμα στην κοινωνία, αλλά είναι παρούσα στις σχέσεις παραγωγής και τις κοινωνικές σχέσεις και ότι οι ιδέες και οι αντιλήψεις με τις αντιφάσεις τους κυκλοφορούν ελεύθερα παντού όπου ζουν και εργάζονται οι λαϊκές τάξεις. Σε κάθε περίπτωση, ένας σύγχρονος μαζικός, δημοκρατικός αριστερός φορέας δεν προσεγγίζει τις θεωρητικές και ιδεολογικές του συντεταγμένες με τρόπο δογματικό και στατικό αλλά πλουραλιστικό και συμβιωτικό. Αντλεί από τα ιστορικά και σύγχρονα ρεύματα του μαρξισμού και τα σύγχρονα προοδευτικά ρεύματα θεωρίας και πολιτικής σκέψη, είναι ο ίδιος χώρος παραγωγής ριζοσπαστικών ιδεών στο  βαθμό που έρχεται σε  σύγκρουση με την κυρίαρχη ιδεολογία. 

Σημείο 3 : Όπως προκύπτει από την ιστορική περιοδολόγηση, ένα αριστερό κόμμα δεν βρίσκεται καθ’ ολοκληρίαν έξω από το κράτος καθώς ασκεί (ανταγωνιστική) πολιτική, δεν πρέπει όμως να αντιγράφει την υλικότητα των μηχανισμών του. Τα αστικά κόμματα χαρακτηρίζονται από ιεραρχικές δομές, συγκεντρωτισμό, αρχηγισμό, ποπουλισμό, ελάχιστη και κυρίως τηλεοπτική επικοινωνία με την κοινωνική τους βάση, προνομιακή ή ολοσχερή μετατόπιση της δράσης τους στο κοινοβούλιο, αποπολιτικοποίηση των θεμάτων και τεχνοκρατική νομιμοποίηση των αποφάσεων. Η παράδοση των γραφειοκρατικών αριστερών κομμάτων φέρει πολλά χαρακτηριστικά συγγενή μ’ αυτά των αστικών κομμάτων, ιδιαίτερα σήμερα που η κοινοβουλευτική παρουσία μπορεί να μεταμορφώνει καταλυτικά τη φυσιογνωμία και των αριστερών κομμάτων, όπως έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το κοινοβουλευτικό τυπικό των κομμάτων της μετα-δημοκρατίας επιβάλλει και υποβάλλει όχι μόνο μια συγκρότηση γύρω από τον Αρχηγό αλλά και μια υπεραξίωση των κοινοβουλευτικών ομάδων έναντι των κομμάτων, τα οποία, για λόγους που αναφέρθηκαν, συρρικνώνονται δραστικά και φθίνουν πολιτικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπασχε σοβαρά σ’ αυτό το θέμα αν και αρκετά μέλη του λειτουργούσαν κατά προτεραιότητα και συστηματικά στα κοινωνικά κινήματα της αντιμνημονιακής περιόδου.

Χαρακτηριστικός της κοινοβουλευτικής παθογένειας είναι ο ανταγωνισμός που παρατηρείται για μια θέση στα κοινοβουλευτικά έδρανα και η σημασία που αποδίδεται στο έργο του βουλευτή/τριας έναντι άλλων εξαιρετικά σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών ρόλων. Στη σύγχρονη μετα-δημοκρατία της ενσωμάτωσης των περισσότερων λειτουργιών των κομμάτων στην κρατική διοίκηση δημιουργείται ένα κοινοβουλευτικό διακομματικό και υπερκομματικό σώμα, υπό την έννοια ότι με τις παροχές που απολαμβάνει αναπτύσσει ίδια συμφέροντα και προσδοκίες. Η υπέρβαση των παραπάνω στρεβλώσεων από ένα αριστερό πολιτικό φορέα συνδέεται πρωτίστως με την προνομιακή εγγραφή της δράσης του στην κοινωνία έναντι της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.

Σημείο 4 : Ένας αριστερός πολιτικός φορέας πρέπει να  δομείται στη βάση της ισότητας των μελών του και της δημοκρατίας. Ο Ρανσιέρ αναφέρεται στην ισότητα ως «μια προϋπόθεση προς επαλήθευση. Αυτή η επαλήθευση είναι η δυναμική της ισότητας. Όσοι ξεκινούν από την ανισότητα επαληθεύουν την ανισότητα». Η δημοκρατία, πάλι, δεν είναι μια τυπική δομή νομιμοποίησης ειλημμένων αποφάσεων από τα κεντρικά όργανα, στα οποία κατά παράδοση δίνεται η μάχη των συσχετισμών. Η δημοκρατία προϋποθέτει μια εσωτερική δημοκρατική ζωή, μια διαρκή συνομιλία, στην οποία κανείς δεν έχει το προβάδισμα της θέσης του αλλά μόνο των λόγων και των πράξεών του.

Όπως ήδη ειπώθηκε η δημοκρατία δεν αρνείται ρεύματα και τάσεις εντός του κόμματος. Υπάρχει, όμως, ένα σοβαρό θέμα θεωρητικής σύλληψης και πολιτικής αντίληψης. Συχνά οι τάσεις αποσκοπούν στην κατάκτηση του κόμματος, μάλιστα με μέσα που απαξιώνουν και τους ίδιους τους πιστούς τους. Ως αποτέλεσμα, η προκαταβολική πειθαρχία που επιβάλλεται πάνω στη δημοκρατία των μελών δεν επιτρέπει συνολικά στο φορέα να βουλεύεται και να πράττει σύμφωνα με αποφάσεις που λαμβάνονται ελεύθερα.  

Σχετικά με τη συγκρότηση του μαζικού, δημοκρατικού αριστερού πολιτικού φορέα :

Οι τοπικές συνελεύσεις αποτελούν τα βασικά κύτταρά του. Η εκάστοτε πολιτική διαμορφώνεται πρωτογενώς σ’ αυτές τις συνελεύσεις και η τελική διατύπωσή της ολοκληρώνεται στο θεσμό του πολιτικού συμβουλίου, εκτελεστικό όργανο του οποίου είναι η γραμματεία. Ενδιάμεσα επίπεδα θέσμισης (όπως περιφερειακές ή θεματικές επιτροπές, συνελεύσεις συντονισμού κ.λπ.) δημιουργούνται σταδιακά, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις πρωτοβουλίες που προκύπτουν από την κοινωνική δράση των μελών και δεν έχουν απαραίτητα μόνιμο χαρακτήρα.

Δεν χρειάζονται μόνιμα όργανα που «ντουμπλάρουν» τις κοινωνικές, εργατικές και άλλες οργανώσεις. Σοβαρά θέματα σχεδιασμού της κοινωνικής δράσης μπορούν και πρέπει να συζητώνται σε ευρύτερες συσκέψεις, πάντως βασική κατεύθυνση για όλα τα μέλη του αριστερού πολιτικού φορέα αποτελεί η ένταξη στα κινήματα και τους φορείς που εκδηλώνεται η κοινωνική δράση. Η πολιτική ηγεσία προκύπτει από τις διαδικασίες του αριστερού πολιτικού φορέα (πολιτικό συμβούλιο, γραμματεία) είναι συλλογική και δεν αναιρείται από τις κοινοβουλευτικές κατά το σύνταγμα υποχρεώσεις ορισμού αρχηγού. Ο «αρχηγός», δηλαδή ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας, ορίζεται μόνο για το έργο στο Κοινοβούλιο.

Σημείο 5 :   Ο σύγχρονος, μαζικός, δημοκρατικός αριστερός πολιτικός φορέας δεν προσβλέπει στη στιγμή της εφόδου, σε ένα μετά στο οποίο το πριν δεν θα έχει βάλει τη σφραγίδα του. Απ’ αυτή την άποψη συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς του αποτελεί η αναγνώριση της ανάγκης δημιουργίας κοινωνικών θεσμών και παραδειγματικών δράσεων, ιδιαίτερα σήμερα που η μαχητική αντιπολίτευση και το πολιτικό σχέδιο δεν αρκούν ως απάντηση στην κρίση. Η θέση αυτή δεν σημαίνει ένα νέου τύπου πανπολιτικισμό. Όπως έλεγε ο Νίκος Πουλαντζάς, "αν υπάρχουν πάντα όρια στην πολιτικοποίηση του κοινωνικού, αυτό συμβαίνει ακριβώς στο μέτρο που οι ταξικοί αγώνες και τα κοινωνικά κινήματα υπερβαίνουν πάντοτε και μάλιστα με το παραπάνω το κράτος, στο μέτρο που δεν είναι τα πάντα πολιτικά και που η πολιτική δεν είναι η μόνη υπαρκτή διάσταση του κοινωνικού…Οι εξουσίες και οι αγώνες δεν ανάγονται άμεσα στο κράτος ούτε στην πολιτική … Πράγμα που δεν σημαίνει ότι δεν έχουν εκείνα ή τα άλλα αποτελέσματα ή ότι το κράτος δεν επιδρά επάνω τους».

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι ένας σύγχρονος, μαζικός, δημοκρατικός, αριστερός πολιτικός φορέας αναγνωρίζει την αξία χώρων ελευθερίας και κοινωνικής αυτοοργάνωσης και τα μέλη του στηρίζουν την ύπαρξή τους ή μετέχουν στη δημιουργία τους, χωρίς ο φορέας να τους υποτάσσει στην πολιτική του ή να παρεμβαίνει στη λειτουργία τους.  Ένα παράδειγμα αυτής της προσέγγισης είναι η μαζική αλληλεγγύη που εκδηλώθηκε για την υποδοχή και στήριξη των προσφύγων από χιλιάδες ανθρώπους, μέσα στους οποίους αναγνωρίζουμε πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες του χώρου μας. 

Με δεδομένη την ανθρωπιστική κρίση και τη μαζική φτώχεια, ο πολιτικός φορέας χρειάζεται να προτείνει στην κοινωνία τη δημιουργία μορφών αλληλέγγυας κοινωνικής αυτοοργάνωσης και συνεταιριστικών οικονομικών δραστηριοτήτων, όχι μόνο ως άμεση απάντηση στην κρίση αλλά και ως προσέγγιση της κοινωνικής παραγωγής και ανταλλαγής στο πλαίσιο της στρατηγικής για την έξοδο από τα μνημόνια και την παραγωγική/κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας.

Σημείο 6 : Τίποτε δεν μπορεί να εγγυηθεί τη δυνατότητά μας να δημιουργήσουμε ένα δημοκρατικό και μαζικό αριστερό πολιτικό φορέα, ένα ανοιχτό στο μέλλον αντιμνημονιακό πόλο, παρά μόνο η αμετάκλητη επιθυμία μας να συμβάλλουμε στην ανατροπή της φτώχειας και της σημερινής υποτέλειας της χώρας μας ως οιονεί προτεκτοράτου σε μια καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Τίποτε, επίσης, δε μπορεί να στηρίξει την ατομική και συλλογική συμμετοχή παρά μόνο η μεταξύ μας αλληλεγγύη, ο αλληλοσεβασμός, η ειλικρίνεια και η απόλυτη προσήλωση στους δημοκρατικούς κανόνες και την ισοτιμία των μελών.


Ελένη Πορτάλιου


πηγή rproject.gr

Mεγάλη διαδήλωση, στην καρδιά της λήψης αποφάσεων για την Ευρώπη, στις Βρυξέλλες, ακτιβιστές από ολόκληρη την Γηραιά Ήπειρο είπαν «όχι» στη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου και ελεύθερων επενδύσεων TTIP.

Δείτε τις φωτογραφίες από τις Βρυξέλλες:

Η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων ή αλλιώς TTIP (Transatlantic Trade and Investment Partnership) είναι μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου και ελεύθερων επενδύσεων που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο στάδιο των –μυστικών– διαπραγματεύσεων μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ. Αξιωματούχοι και από τις δύο πλευρές δηλώνουν ανοιχτά πως ο κύριος στόχος του TTIP είναι να παραμερίσει τις κανονιστικές ρυθμίσεις που αποτελούν «εμπόδιο» στην κερδοφορία πολυεθνικών επιχειρήσεων στις δύο μεριές του Ατλαντικού.

Στην πραγματικότητα, τα «εμπόδια» αυτά είναι τα πολύτιμα κεκτημένα μας και οι περιβαλλοντικές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα τα εργασιακά δικαιώματα, οι κανόνες ασφάλειας για τα τρόφιμα (που συμπεριλαμβάνουν τους περιορισμούς σχετικά με τα γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα), οι κανονισμοί για τη χρήση χημικών τοξικών ουσιών, οι νόμοι για την προστασία των προσωπικών δεδομένων στο διαδίκτυο, ακόμη και κάποιες από τις ρυθμίσεις για τις τράπεζες που είχαν στόχο να αποφευχθεί μια επανάληψη της οικονομικής κρίσης του 2008. Με δυο λόγια: σε αυτή τη διατλαντική συμφωνία διακυβεύονται πάρα πολλά.

από telesurtv.net,efsyn, tvxs

Είναι γνωστός για τις πολιτικές του ταινίες, από το "Ζ" μέχρι το "Ο Αγνοούμενος". Στα 82 του χρόνια ο Ελληνο-γάλλος σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς βεβαιώνει ότι "όλα είναι πολιτική" και παραμένει πολύ μαχητικός.

"Πιστεύω ότι από τη στιγμή που κάποιος κάνει ταινίες, αυτό ήδη αποτελεί πολιτική δέσμευση", εξηγεί ο Κώστας Γαβράς σε συνέντευξή του στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων κατά τη διάρκεια του Festival Lumiere της Λυών, όπου παρουσιάζει την αποκατεστημένη κόπια της ταινίας του "Section Speciale" (Ειδικό Δικαστήριο, 1975).

Αναφερόμενος στην πληθώρα των βραβείων και των τιμητικών διακρίσεων που έχουν λάβει οι ταινίες του, ο Κώστας Γαβράς λέει: "Τα βραβεία είναι πολύ σημαντικά όταν δεν τα έχεις. Όταν τα έχεις πάρει, δεν τα σκέφτεσαι πια".

Έπειτα από μία σειρά πολιτικών ταινιών, "Ζ", "Η Ομολογία", "Ο Αγνοούμενος", ο Κώστας Γαβράς στράφηκε τα τελευταία χρόνια σε ταινίες περισσότερο κοινωνικής θεματολογίας, όπως "Le Couperet" (Το Τσεκούρι, 2005), "Le Capital" (Το Κεφάλαιο, 2012), που τοποθετούνται επικριτικά απέναντι στην καπιταλιστική κοινωνία.

Όμως για τον ίδιο, "όλα είναι συνδεδεμένα". "Δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε το κοινωνικό, το οικονομικό από το πολιτικό. Πιστεύω ότι όλα είναι πολιτικά. Η οικονομία είναι και αυτή πολιτική. Άλλωστε, σήμερα δεν μιλούμε παρά για την οικονομία".

Για τον Γαβρά, "η εξουσία και ο τρόπος με τον οποίο την ασκούμε στα παιδιά μας, στη γυναίκα μας, είναι επίσης πολιτική. Πολιτική δεν είναι μόνο για ποιον θα ψηφίσουμε κάθε πέντε χρόνια!".

Ο Κώστας Γαβράς δίνει μάχη και για τον κινηματογράφο. "Η πολιτική μου μάχη είναι η Cinematheque, για τη διαφύλαξη του σινεμά και για την προβολή ταινιών, εξηγεί ο άνθρωπος που προεδρεύει από το 2007 του γαλλικού αυτού κινηματογραφικού θεσμού, που αποτελεί μία από τις κύριες βάσεις δεδομένων για το σινεμά παγκοσμίως.

Υπερασπιστής της κινηματογραφικής κληρονομιάς και της κληρονομιάς του γαλλικού σινεμά, εννοεί να διαφυλάξει το σύστημα χρηματοδότησης "για το οποίο μας ζηλεύει όλος ο κόσμος".

Το 2013 τάχθηκε μαζί με άλλους σκηνοθέτες υπέρ της υπεράσπισης της "πολιτιστικής εξαίρεσης", την οποία καλλιτέχνες και πολιτικοί θεωρούσαν ότι δέχεται απειλή από την πρόθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να περιλάβει τον οπτικοακουστικό τομέα στις εμπορικές διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ.

"Η Ευρώπη, με τον τρόπο που ενεργεί εδώ και κάποιο διάστημα, είναι υπέρ μιας ελευθερίας -λένε- η οποία στην πράξη είναι η ελευθερία του ισχυρότερου απέναντι στους ασθενέστερους", λέει.

Παράλληλα με τις πολιτικές μάχες, ο Κώστας Γαβράς δεν ξεχνά τη σκηνοθεσία. Τρία χρόνια μετά την τελευταία του ταινία, λέει ότι "δουλεύει ένα σενάριο".

Αλλά "δεν είναι εύκολο...Υπάρχουν πολλοί νέοι που έχουν εκπληκτικές ιδέες , που μας δείχνουν τον δρόμο, και μερικές φορές είναι δύσκολο να ακολουθήσουμε".

Απόφαση της Ε/Ε του ΜΕΤΑ – Οκτώβρης 2015

Τα καθήκοντα του συνδικαλιστικού κινήματος στην επόμενη περίοδο και η δράση του ΜΕΤΑ

Α. Εκτίμηση της νέας κατάστασης μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου και τις εκλογές.

1. Μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου τον Αύγουστο του 2015, καθώς και των προαπαιτουμένων νόμων στο ενδιάμεσο διάστημα, άλλαξαν σημαντικά οι όροι της πάλης για την ανατροπή της λιτότητας και για την απαλλαγή της χώρας μας από τα δεσμά της υποτέλειας και της επιτροπείας.

            Το αίσθημα ελπίδας που επικρατούσε στον ελληνικό λαό στις 25 του Γενάρη, ότι δηλ. μπορεί να καταργηθούν τα μνημόνια και να ανατραπούν οι μνημονιακές πολιτικές, μετατράπηκε στις 20 του Σεπτέμβρη σε ένα κλίμα ηττοπάθειας και μελαγχολίας, σε αναπαραγωγή διλημμάτων του παρελθόντος και στην εμπέδωση ενός αισθήματος ότι ο αντίπαλος είναι παντοδύναμος και ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, πράγμα που θα επιδράσει αρνητικά την επόμενη περίοδο στην ανάπτυξη των αγώνων και των κινητοποιήσεων των εργαζομένων.

Το ΜΕΤΑ ακόμη από τις 14/7/2015 καλούσε «…όλους τους εργαζόμενους, τα συνδικάτα και τον ελληνικό λαό να μη συναινέσουν στη νέα λεηλασία των δικαιωμάτων τους και να αγωνιστούν για την ανατροπή της λιτότητας και των νεοφιλελεύθερων - αντεργατικών πολιτικών…» και «…να συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι την πλήρη δικαίωση των ελπίδων και των οραμάτων τους…».

2. Μετά τις εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη, υπάρχουν μεγαλύτερες δυσκολίες, λόγω τoυ νέου μνημονίου και των απαιτήσεων των δανειστών, για την αποτροπή των νέων βάρβαρων μέτρων, των ιδιωτικοποιήσεων και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και του πλούτου της χώρας μας στους δανειστές, μέτρα τα οποία θα οδηγήσουν σε περαιτέρω φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, αλλά και σε μεγαλύτερη περιθωριοποίηση της χώρας μας.

3. Η δέσμη των νέων μέτρων που απορρέουν από τις μνημονιακές δεσμεύσεις, καθώς και τα προαπαιτούμενα των περιοδικών αξιολογήσεων για την πιστή εφαρμογή των ειλημμένων υποχρεώσεων πρέπει να συναντήσουν την αντίδραση των κλάδων και των κοινωνικών ομάδων που θίγονται ιδιαίτερα.

Με το νσχ για τα προαπαιτούμενα, επιχειρείται νέα φοροεπιδρομή στα εισοδήματα της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, με τη διατήρηση και επέκταση του ΕΝΦΙΑ ακόμα και σε αυτούς που έχουν μηδενικό εισόδημα, την κατάργηση θετικών ρυθμίσεων της προηγούμενης περιόδου για τους ασφαλισμένους, την αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και εισφορών, τη μείωση των συντάξεων - και αν αληθεύουν και οι τελευταίες πληροφορίες συζητείται και η εξαίρεση κλάδων από τα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα (ΒΑΕ) -, την αύξηση ορίων και την αλλαγή των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης των εργαζομένων σ’ αυτά τα επαγγέλματα.

Επίσης προωθούνται ρυθμίσεις που διευκολύνουν τις ιδιωτικοποιήσεις σε ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΟΑΣΑ.

Β. Επιπτώσεις των νέων μέτρων στους εργαζόμενους

α) Φορολογικά: Η αύξηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ και η προφορολόγηση των αγροτών, των ελευθέρων επαγγελματιών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων συνιστούν στην ουσία αύξηση της λιτότητας, ενώ παράλληλα θα επιβαρύνουν σημαντικά εργατικά – λαϊκά εισοδήματα, θα εντείνουν τα υφεσιακά φαινόμενα στην οικονομία και θα οδηγήσουν στην εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

β) Ανεργία: Τα ανωτέρω, καθώς και η έλλειψη ενός γενναίου προγράμματος δημοσίων παραγωγικών επενδύσεων και ρευστότητας στην οικονομία θα επιδεινώσει τα υφεσιακά φαινόμενα, με αποτέλεσμα το κλείσιμο και άλλων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την αύξηση της ανεργίας. Οι θέσεις εργασίας που εξαγγέλλονται, είναι στην ουσία τους θέσεις επισφαλούς εργασίας, κυρίως 5μήνα και voucher, ανακυκλώνουν την ανεργία και δεν συμβάλλουν ουσιαστικά στην παραγωγική ανασυγκρότησή της.

γ) Ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό: Οι ανατροπές που συντελέστηκαν το καλοκαίρι στο ασφαλιστικό δεν έχουν γίνει ακόμα κατανοητές σ’ όλο τους το βάθος από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.

Έχουμε δραματικές μειώσεις συντάξεων, αύξηση εισφορών και ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, πάγωμα της κρατικής χρηματοδότησης των ασφαλιστικών ταμείων, κατάργηση των νόμων που ψηφίστηκαν το πρώτο 7μηνο του 2015 (νόμος Στρατούλη), σύνδεση των ασφαλιστικών εισφορών με τις παροχές, σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, κατάργηση όλων των φόρων υπέρ τρίτων που είναι συνδεδεμένα με τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων από την 31η Οκτωβρίου, οι οποίες σε συνδυασμό με τις περικοπές των δαπανών για την υγεία και την πρόνοια, οδηγούν όχι μόνο τους συνταξιούχους σε απόγνωση, αλλά και το σύνολο των ασφαλισμένων σε δυσχερή θέση.

Αυτή η πολιτική στο συνταξιοδοτικό και στο ασφαλιστικό, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει τα ουσιαστικά προβλήματά του, αφού η κύρια φιλοσοφία της στηρίζεται στην ίδια νεοφιλελεύθερη  συνταγή, δηλ της περικοπής των παροχών και της ανατροπής του δημόσιου, κοινωνικού και αναδιανεμητικού του χαρακτήρα και όχι στην ανάγκη της εξεύρεσης νέων πόρων και αντιμετώπισης της ανεργίας, της μαύρης και αδήλωτης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα οδηγήσει στην «είσοδο» της ιδιωτικής ασφάλισης, ενώ χιλιάδες συνταξιούχοι θα δουν τις συντάξεις τους να μειώνονται δραματικά, οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν μέχρι τα 67 μπορεί και πιο πάνω και η πλειοψηφία των ελεύθερων επαγγελματιών θα συνεχίσουν να είναι ανασφάλιστοι, καθώς οι ασφαλιστικές εισφορές τους θα είναι φύση αδύνατο να πληρωθούν.

δ) Ιδιωτικοποιήσεις: Το θέμα αυτό αποτελεί κομβικό παράγοντα για την πορεία της χώρας μας και δεν είναι τυχαίο που, όπως ομολογούν, θα τύχει και της μεγαλύτερης πολιτικής συναίνεσης όλων των δυνάμεων που συνομολόγησαν το 3ο μνημόνιο.

Το καλοκαίρι και μέσα σε μια νύχτα πουλήθηκαν 14 αεροδρόμια της χώρας και τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης είναι σε άμεση σειρά προτεραιότητας, μαζί με τον ΟΔΙΕ, το Ελληνικό και τον Αστέρα Βουλιαγμένης, τη ΔΕΗ κ.λπ. Αυτά που έχουν υπογραφεί από την κυβέρνηση στο κείμενο της συμφωνίας, αλλά και στο 3ο μνημόνιο, με εξέχουσα την πρόθεση της να προχωρήσει με γρήγορους ρυθμούς τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, οδηγούν σε εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων αγαθών του λαού και της χώρας.

Οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές, ακόμη και με την μορφή των μακροχρόνιων μισθώσεων και των ΣΔΙΤ, θα έχουν επιπλέον σαν αποτέλεσμα την αύξηση των τιμών σε βασικά δημόσια αγαθά όπως η ενέργεια, το νερό και οι μεταφορές και τον αποκλεισμό ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας από την παροχή αυτών των αγαθών.

ε) Εργασιακά: Αυτά που έχουν ψηφιστεί  και αυτά που απαιτούν οι δανειστές, και είναι τώρα υπό διαπραγμάτευση, χρειάζεται να αποτελέσουν άμεσα αιτήματα πάλης των συνδικάτων, είτε για να μην εφαρμοστούν και καταργηθούν στην πράξη, είτε να αποτραπούν με τους αγώνες και την αντίσταση των εργαζομένων. Τα βασικά που έχουν υιοθετηθεί ή συζητιούνται είναι:

- Η αυστηρή επανεξέταση και ο εκσυγχρονισμός των συλλογικών διαπραγματεύσεων, με βάση τις νεοφιλελεύθερες βέλτιστες πρακτικές της Ε/Ε, πράγμα που σημαίνει δεν επαναφέρεται το σύστημα των ΣΣΕ, της διαιτησίας κ.λπ. που ίσχυαν στη χώρα μας από το 1990, ενώ εγκαταλείπεται και η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ μνημονίων εποχή, δηλ στα 751€, αφού πλέον γίνεται λόγος «…για τη σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού…».

- Η υιοθέτηση μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας με ένα σαφές χρονοδιάγραμμα για την εφαρμογή της εργαλειοθήκης 1 και 2 του ΟΟΣΑ, που πρακτικά αυτά σημαίνουν ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές, άνοιγμα επαγγελμάτων, ομαδικές απολύσεις, κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αύξηση της ανεργίας.

- Η αλλαγή της ισχύουσας συνδικαλιστικής νομοθεσίας με κύριο στόχο τον περιορισμό του δικαιώματος της προκήρυξης απεργίας κ.λπ.

- Η αλλαγές στο δημόσιο τομέα, «…με σκοπό την αποπολιτικοποίηση…» (σελ. 1032 ΦΕΚ 94/14-8-2015) και νέο ειδικό μισθολόγιο στην ίδια κατεύθυνση με το προηγούμενο, με παγωμένη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη, αξιολόγηση δομών κι εργαζομένων, υποχρεωτική κινητικότητα κ.λπ.

στ) «Κόκκινα» δάνεια, τράπεζες και λαϊκή κατοικία

Οι τράπεζες ακόμη μια φορά ανακεφαλαιοποιούνται με λεφτά του δημοσίου, περνάνε στους ιδιώτες και δεν θα έχει καμιά δυνατότητα παρέμβασης του ελληνικού δημοσίου. Αυτό σε συνδυασμό με την αλλαγή του κώδικα πολιτικής δικονομίας ανοίγει το δρόμο και επισπεύδει τη διαδικασία για κατασχέσεις της πρώτης κατοικίας, των καταθέσεων και των μισθών και συντάξεων.

Γ. Η δράση των συνδικάτων την επόμενη περίοδο – ιεράρχηση των διεκδικήσεων

Η κυβέρνηση μετά την ψήφο εμπιστοσύνης στις προγραμματικές της δηλώσεις κινείται με fast track διαδικασίες στην υλοποίηση των μνημονιακών της υποχρεώσεων και την επιβολή αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων. Η δέσμη αυτών των μέτρων είναι λογικό να συναντήσει την αντίδραση όλου του κόσμου της εργασίας, τους συνταξιούχους, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους και τη νεολαία.

Δυσκολίες βέβαια θα υπάρξουν από το κλίμα ηττοπάθειας και αναμονής, που κυριαρχεί σ’ ένα  σημαντικό τμήμα των εργαζομένων, γι’ αυτό είναι ανάγκη τα συνδικάτα στο σχεδιασμό τους να παίρνουν υπόψη τους αυτές τις δυσκολίες προκειμένου να οργανωθούν κινητοποιήσεις απέναντι στα μέτρα.

Οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ του συνδικαλιστικού κινήματος, κυρίως σε επίπεδο ΓΣΕΕ, προσπαθούν να επιβεβαιωθούν για την τακτική της δικαιολόγησης επί της ουσίας των μνημονιακών μέτρων τα προηγούμενα χρόνια και να αξιοποιήσουν τις υποχωρήσεις της σημερινής κυβέρνησης και τη συνομολόγηση του 3ου μνημονίου ως δικαίωση των επιλογών τους!

Πρόκειται για ηγεσίες που έχουν περάσει με το μέτωπο των ταξικών μας αντιπάλων – φάνηκε πολύ καθαρότερα με την επιλογή του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, μαζί με τον ΣΕΒ και την ντόπια και ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική ελίτ - και που σήμερα είναι φανερό επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους προνομιακή σχέση με τις επιλογές της κυβέρνησης, αφού αυτές διαθέτουν το know-how και του κυβερνητικού συνδικαλισμού και της συνδιαχείρισης.

Το ΠΑΜΕ συνεχίζει την ίδια διασπαστική και ανθενωτική τακτική του, ανατροφοδοτώντας την αναποτελεσματικότητα των αγώνων και την ηττοπάθεια, δεν λειτουργεί με τους όρους και τις ανάγκες την μαζικότητας και της διεύρυνσης του αγωνιστικού-διεκδικητικού μετώπου, αλλά με τις ανάγκες και τις κομματικές προτεραιότητες και  ιεραρχήσεις, μεταθέτοντας την επίλυση των επιμέρους προβλημάτων και την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών στο σοσιαλιστικό αύριο, που όλο και θα απομακρύνεται με την πολιτική του.

Με τις δυνάμεις των ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ πρέπει να δούμε δυνατότητες κοινής δράσης μέσα στα συνδικάτα ή σε πρωτοβουλίες συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών, αντικρούοντας παράλληλα και απόψεις που ενυπάρχουν στις γραμμές τους, που πολλές φορές προσομοιάζουν με αυτές του ΠΑΜΕ ή στην επιλογή των μορφών πάλης, που πολλές φορές δεν παίρνουν υπόψη τις πραγματικές ανάγκες και τις δυνατότητες του κινήματος.

Άρα, την επόμενη περίοδο θα πρέπει να δούμε, πέρα από την αξιοποίηση διαφοροποιήσεων, λόγω οξύτητας των προβλημάτων, και τη δυνατότητα για εκδήλωση κεντρικών κινητοποιήσεων, τηνπροώθηση του συντονισμού από τα κάτω, μέσα από συντονιστικές επιτροπές, συντονισμούς πρωτοβάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών, αξιοποιώντας την θετική εμπειρία του παρελθόντος και αποφεύγοντας την αναπαραγωγή και μεταφορά της γραφειοκρατικής και παραταξιακής λειτουργίας που υπάρχει στην ηγεσία του σ.κ και στη βάση.

Ο συντονισμός από τα κάτω πρέπει να γίνεται με όρους κινήματος, συλλογικής και δημοκρατικής συμμετοχής των μελών των πρωτοβάθμιων σωματείων, που θα μας διαφοροποιεί από την κυρίαρχη αντίληψη της ανάθεσης και της παραταξιοποίησης  με μια κουλτούρα ενεργούς συμμετοχής και δράσης των ίδιων των εργαζομένων.

Χρειάζεται επίσης μεγάλη προσοχή για να μην οδηγούνται επιμέρους κλαδικοί αγώνες σε αδιέξοδο και απογοήτευση, γιατί η εμπειρία μας και από την προηγούμενη περίοδο δείχνει ότι για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών δεν αρκεί η κινητοποίηση ενός κλάδου ή μιας κοινωνικής ομάδας, αλλά συντονισμένοι πανεργατικοί – παλλαϊκοί αγώνες.

Αυτή η επισήμανση δεν σημαίνει ότι δεν πρωτοστατούμε και δεν ενισχύουμε επιμέρους αγώνες, αντίθετα πρέπει να παίρνουμε όλα τα μέτρα για την ενημέρωση και τον συντονισμό των εργαζομένων, την ανάδειξη των επιπτώσεων των μνημονιακών πολιτικών και σε άλλα στρώματα της κοινωνίας, με στόχο τη διεύρυνση του μετώπου των διεκδικήσεων.

Κατά συνέπεια, οι μορφές πάλης που κάθε φορά θα επιλέγονται είναι ανάγκη να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και τις διαθέσεις των εργαζομένων και για το λόγο αυτό η ενημέρωση και η επαφή με τους εργαζόμενους, η ανάδειξη της οξύτητας των προβλημάτων και της διεξόδου από τη μέγγενη των μνημονιακών πολιτικών, πρέπει να ενταθεί μέσα στους χώρους δουλειάς.

Την επόμενη περίοδο,  τα ζητήματα στα οποία θα πρέπει να υπάρξουν κινητοποιήσεις είναι: Το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό, η υπερφορολόγηση των αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας, ηαντιμετώπιση της ανεργίας, οι ιδιωτικοποιήσεις, τα εργασιακά και τα θέματα της υπεράσπισης της λαϊκής κατοικίας.

Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες ενημέρωσης και κινητοποίησης των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Να οργανωθούν συζητήσεις απ’ την παράταξή μας για τις ανατροπές που συντελούνται στο ασφαλιστικό σύστημα και να τεθεί σ’ όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων και των συνταξιούχων και να εκδηλωθούν κινητοποιήσεις για αυτό το θέμα.

Για τις ιδιωτικοποιήσεις των λιμανιών Πειραιά και Θεσσαλονίκης, των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, του σιδηρόδρομου και των μεταφορών στην Αθήνα, καθώς και της ΔΕΗ, που είναι στις άμεσες προτεραιότητες, θα πρέπει να προσπαθήσουμε για την ανάπτυξη συντονισμού των δράσεων σε συνδικαλιστικό επίπεδο, διευρύνοντας το μέτωπο με άλλους φορείς, Εργατικά Κέντρα και Ν.Τ της ΑΔΕΔΥ των περιοχών που υπάρχουν λιμάνια, που διέρχονται τα τρένα κ.λπ.

Παράλληλα, το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων έχει και άλλες διαστάσεις που σχετίζονται με την εκχώρηση αρμοδιοτήτων ή ολόκληρων υπηρεσιών του δημοσίου και που ενισχύεται με το γεγονός ότι δεν γίνονται προσλήψεις μόνιμου προσωπικού ιδιαίτερα στους χώρους της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κλπ., που σκοπίμως απαξιώνονται από την κεντρική εξουσία, προκειμένου να μπουν ιδιώτες.

Η υπεράσπιση των βασικών αγαθών της υγείας, της παιδείας και της πρόνοιας πρέπει να πάρει ευρύτερο χαρακτήρα, γιατί το θέμα δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους σ’ αυτούς τους τομείς, αλλά πρωτίστως τους χρήστες αυτών των υπηρεσιών και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.

Για την υπεράσπιση των εργασιακών σχέσεων, πρέπει να προτάξουμε παντού την κάλυψη των πάγιων και διαρκών αναγκών με μόνιμο προσωπικό και σταθερές εργασιακές σχέσεις, τηνκατάργηση των εργολαβιών και της ενοικιαζόμενης εργασίας, την υπεράσπιση του πενθήμερου, την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας και τη μείωση των ωρών εργασίας, χωρίς τη μείωση των αποδοχών, για να δημιουργηθούν περισσότερες θέσεις εργασίας.

Μετά από πέντε χρόνια μειώσεων των αποδοχών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, πρέπει φέτος να τεθεί θέμα αυξήσεων των μισθών και άμεσης επαναφοράς του κατώτατου μισθού στα 751€, επαναφορά του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων, της διαιτησίας και της υπογραφής ΣΣΕ και της υποχρεωτικής επεκτασιμότητας τους, ξεπάγωμα της μισθολογικής βαθμολογικής εξέλιξης στο δημόσιο κλπ.

Τέλος οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους στο σύνολο της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα στους ανέργους και στους επισφαλώς και περιοδικώς  εργαζόμενους, που είναι εκτός του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος, με τη συγκρότηση επιτροπών κλπ για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και την ένταξή τους στα σωματεία ή τη δημιουργία νέων, όπου δεν υπάρχουν.

Η δράση μας αυτή, στους «εκτός των τειχών» εργαζόμενους, είναι απολύτως αναγκαία, αφού το 90% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι 1,5 εκατ. άνεργοι και χιλιάδες εργαζόμενοι στο δημόσιο με επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, δεν εκπροσωπούνται από τα συνδικάτα.

Το ίδιο πρέπει να γίνει και στο χώρο των συνταξιούχων, αξιοποιώντας και την επέκταση του ν.1264/1982 στα σωματεία τους, με στόχο τη δημιουργία ενιαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων ανεξάρτητα ασφαλιστικού ταμείου, μιας και η κρίση έχει φέρει στην ίδια σχεδόν αφετηρία όλους τους ασφαλισμένους, ανεξάρτητα ταμείου.

Οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ πρέπει να συνεχίσουν την πρωτοπόρα δράση τους μέσα στα συνδικάτα για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, για την απόκρουση του εργοδοτικού, κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού και για την ενίσχυση του ταξικού του προσανατολισμού.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επιβεβαιώνουμε καθημερινά αυτό που κατακτήσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια, δηλ. την πολιτική και οργανωτική μας αυτονομία, την πρόταξη των ταξικών αναγκών της εργατικής τάξης και συνολικά όλου του κόσμου της εργασίας, τη λειτουργία μας με γνώμονα την υπεράσπιση των κατακτήσεων, την πάλη για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών, που συνθλίβουν τη ζωή μας, και τη σταθερή στάση μας απέναντι σε κόμματα και κυβερνήσεις, όχι κυρίως με βάση αυτά που λένε ή ευαγγελίζονται, αλλά με το τι πράττουν, και το αν αυτά υπηρετούν ή όχι τα συμφέροντα της τάξης μας.

Καθήκον μας λοιπόν και το επόμενο διάστημα είναι να οργανώσουμε την αντίσταση των εργαζομένων και να οικοδομήσουμε ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες για την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στη χώρα μας και την Ευρώπη, για την ακύρωση των μνημονίων και τη σύνδεση της συνδικαλιστικής  πάλης με τον αγώνα για τη διαγραφή του χρέους, τη δημόσια ιδιοκτησία και τον κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών, για τη φορολόγηση του πλούτου και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σε όφελος του λαού και του τόπου.





ergasianet.gr