Στις 19.00 αναμένεται να ξεκινήσει η προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για θέματα της Δικαιοσύνης, η οποία είχε αναβληθεί κατόπιν αιτήματος του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα λόγω των βομβιστικών επιθέσεων στις Βρυξέλλες.

Για σκληρή "μάχη" προϊδεάζουν οι πολιτικές δυνάμεις στη συζήτηση στη Βουλή για διαπλοκή-διαφθορά με επίκεντρο την καταγγελία εισαγγελέως εναντίον Παπαγγελόπουλου. Με ποιες τακτικές προσέρχονται στη συζήτηση. Οι διαρροές για κρυφούς φακέλους και το ερώτημα αν θα... επιβεβαιωθούν.

Σε μία ηλεκτρισμένη πολιτική ατμόσφαιρα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση (κυρίως, αξιωματική) αναμένεται να δώσουν απόψε "μάχη" στη Βουλή, στέλνοντας σε time out τα φλέγοντα ζητήματα της αξιολόγησης και του προσφυγικού.

Πρόκειται για την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση που έχει ζητήσει από καιρό ο Αλέξης Τσίπρας με αντικείμενο τη Δικαιοσύνη και τη διαφθορά.

Η ειδική αυτή συνεδρίαση είχε προγραμματισθεί για την προηγούμενη Τρίτη, αλλά αναβλήθηκε μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες.

Στο εφταήμερο που μεσολάβησε οι σχέσεις κυβέρνησης-ΝΔ «χτύπησαν κόκκινο» με τον εκπρόσωπο Τύπου της Συγγρού Γιώργο Κουμουτσάκο να προαναγγέλλει ότι θα καταθέσει αγωγή και μήνυση εναντίον της κυβερνητικής εκπροσώπου Ολγας Γεροβασίλη (σ.σ. για τους διαλόγους Κουμουτσάκου με τον προφυλακισθέντα δημοσιογράφο Τάκη Μουσσά του κυκλώματος εκβιαστών), ενώ στους απρόβλεπτους παράγοντες προστίθεται το ένταλμα σύλληψης του Λεωνίδα Μπόμπολα από τις κυπριακές αρχές.


πληροφορίες από: euro2day.gr, naftemporiki.gr

Σε τετράωρη στάση εργασίας, από τις 9.00 το πρωί έως τις 13:00, και πορεία στο υπουργείο Υγείας προχωρούν την Τρίτη 29/3 οι εργαζόμενοι στο Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας (ΕΚΑΒ), διαμαρτυρόμενοι για τη μη καταβολή δεδουλευμένων.

Το Σωματείο Εργαζομένων ΕΚΑΒ Αθηνών επισημαίνει ότι οφείλονται αμοιβές για νυχτερινά-αργίες για τις εξής περιόδους: δεκαήμερο Δεκεμβρίου 2014, Δεκέμβριος 2015, Ιανουάριος 2016, Φεβρουάριος 2016, καθώς και εκτός έδρας για όλο το έτος 2015.

«Επειδή έως τώρα κάθε προσπάθεια του Σωματείου για συνάντηση με τη διοίκηση, ώστε να επιλυθούν οι οικονομικές εκκρεμότητες έχει αποβεί άκαρπη, καλούμε την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας να δώσει άμεσα λύση» τονίζει το Σωματείο Εργαζομένων.

Αναγκαστική προσγείωση στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, στην Κύπρο, πραγματοποίησε λίγο μετά τις 8.40 το πρωί, αεροσκάφος της Egypt Air. Σύμφωνα με τα κυπριακά μέσα ενημέρωσης, πρόκειται για αεροσκάφος, τύπου Airbus A320, το οποίο απογειώθηκε από αεροδρόμιο της Αιγύπτου. 

Το αεροσκάφος, στο οποίο επιβαίνουν 81 άτομα, απογειώθηκε από το αεροδρόμιο της Αλεξάνδρειας γύρω στις 8 πρωί.

Ο πιλότος ζήτησε άδεια για προσγείωση στο αεροδρόμιο Λάρνακας, επικαλούμενο αεροπειρατεία η οποία έγινε γύρω στις 08:50.

Εχει στηθεί ομάδα κρίσεως για την αντιμετώπιση της κατάστασης και τις απαραίτητες διαβουλεύσεις, αλλά μέχρι στιγμής οι αεροπειρατές δεν υπέβαλαν κανένα αίτημα. 




πηγή tvxs.gr

Συμβολική κατάληψη στο υπουργείο Οικονομικών, στην οδό Νίκης στο Σύνταγμα, πραγματοποιούν από τις 6 το πρωί περίπου 200 μέλη του ΠΑΜΕ.

Διαμαρτύρονται για το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό που προωθεί η κυβέρνηση και καλούν σε συλλαλητήριο το απόγευμα της Πέμπτης 31 Μαρτίου.

Η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ

«Αυτή τη στιγμή οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ από συνδικάτα έχουν προχωρήσει σε συμβολική κατάληψη στο υπουργείο Οικονομικών στο Σύνταγμα, διαμαρτυρόμενοι για τα νέα αντεργατικά μέτρα για το ασφαλιστικό, το φορολογικό και τους πλειστηριασμούς.

Το ΠΑΜΕ καλεί όλους τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος στα συλλαλητήρια σήμερα στη Θεσσαλονίκη και την Πέμπτη στην Αθήνα, απαιτώντας μαζικά και καθολικά να μην έρθει το νομοσχέδιο στη Βουλή.

Και ταυτόχρονα να προετοιμάσουν την απάντησή τους με συμμετοχή στην 48ωρη πανελλαδική απεργία αν η κυβέρνηση τολμήσει να φέρει τα μέτρα στη Βουλή»

Περισσότερα από 11 εκατομμύρια σπίτια σε όλη την Ευρώπη παραμένουν άδεια. Ο αριθμός αυτός είναι υπέρ-αρκετός για να στεγάσει όλους τους άστεγους της Ευρώπης. Αυτό προκύπτει από σχετική έρευνα που δημοσίευσε η εφημερίδα Guardian στο τέλος του προηγούμενου μήνα.

Στην Ισπανία υπάρχουν 3.400.000 σπίτια άδεια, ενώ από 2 εκατομμύρια υπάρχουν σε Γαλλία και Ιταλία. Την ίδια ώρα 1.8 σπίτια κατά μέσο όρο παραμένουν χωρίς κάτοικο στη Γερμανία και περισσότερα από 700.000 στο Ηνωμένο Βασίλειο.

«Είναι απίστευτο. Πρόκειται για τεράστιο αριθμό», λέει ο Ντέιβιντ Άιρλαντ, εκπρόσωπος της οργάνωσης Empty Houses στον Guardian. Σκοπός της οργάνωσης είναι να πιέσει, προκειμένου τα σπίτια αυτά να χρησιμοποιηθούν για τη στέγαση ανθρώπων που έχουν ανάγκη. «Τα σπίτια υπάρχουν για να ζουν άνθρωποι μέσα. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε κάτι πάει πραγματικά στραβά στη στεγαστική αγορά», συμπληρώνει. Όπως προσθέτει, τα 11 εκατομμύρια άδεια σπίτια της Ευρώπης υπερκαλύπτουν τις ανάγκες μιας ηπείρου που αριθμεί λίγο περισσότερους από 4 εκατομμύρια αστέγους.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Φρικ Σπίνεγουιν, διευθυντής του FEANTSA, μιας οργάνωσης που ασχολείται με τους άστεγους σε ολόκληρη την Ευρώπη. «Είναι σκάνδαλο. Χρειαζόμαστε απλά τα μισά προκειμένου να λύσουμε το πρόβλημα στέγης σε όλη την Ευρώπη».

Μόλις τον προηγούμενο μήνα, το Ευρωκοινοβούλιο πέρασε ψήφισμα που καλούσε την Κομισιόν να αναπτύξει στρατηγική για επίλυση του προβλήματος στέγασης στην Ευρώπη «χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση». Το ψήφισμα πέρασε με 349 ψήφους υπέρ και 45 κατά.

Η Ισπανία έχει τη θλιβερή πρωτιά στην Ευρώπη. Τα περισσότερα από τα σπίτια που σήμερα παραμένουν ακατοίκητα χτίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 2000, προκειμένου να στεγάσουν Βρετανούς και Γερμανούς σε παραθαλάσσιες περιοχές. Τελευταίες έρευνες στη χώρα καταδεικνύουν ότι υπάρχουν 3.400.000 άδειες κατοικίες, δηλαδή το 14% των περιουσιών όλης της Ισπανίας. Ο αριθμός των άδειων σπιτιών αυξήθηκε περισσότερο από 10% μέσα σε μια δεκαετία.

Στη Γαλλία οι τελευταίες επίσημες έρευνες δείχνουν ότι το 2012 υπήρχαν 2.400.000 άδεια σπίτια. Η Ιταλία αναμένεται να δώσει επίσημα στοιχεία το προσεχές καλοκαίρι, όμως σχετική έρευνα που έγινε στη χώρα υπολόγισε ότι ο αριθμός έφτανε το 2012 στα 2 εκατομμύρια ακατοίκητες οικοδομές.

Στην Πορτογαλία υπολογίζονται στις 735.000, ενώ στην Ελλάδα στις 300.000 και στην Ιρλανδία 400.000.

• Το κείμενο του Guardian εδώ

Δυσαρεστημένοι με το παρόν, ανασφαλείς για το μέλλον είναι οι Ελληνες «μιλένιαλ», όπως έχει επικρατήσει να αποκαλούνται σε διεθνείς έρευνες οι νέοι που γεννήθηκαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα.

Η ομπρέλα των «μιλένιαλ» ή αλλιώς «γενιά Υ» (generation Y) καλύπτει ευρύτατο ηλικιακό φάσμα. Από εκείνες και εκείνους που έχουν ήδη γιορτάσει αρκετά γενέθλια με το «3» μπροστά και μετράνε αρκετά χρόνια δουλειάς -ή ανεργίας- στην πλάτη τους μέχρι όσους μόλις ενηλικιώθηκαν και σπουδάζουν ή εισέρχονται στην αγορά εργασίας.

Μόνο που στην περίπτωση της Ελλάδας δεν εισέρχονται ελεύθερα, αλλά ψάχνουν μια χαραμάδα πρόσβασης σε ένα γκρίζο εργασιακό τοπίο, με καθηλωμένους μισθούς και υψηλή ανεργία, που πλήττει διπλά τους νέους και τριπλά τις νέες γυναίκες.

Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι όσοι γεννήθηκαν μετά το 1980 στην Ελλάδα αξιολογούν, σύμφωνα με την έρευνα παγκόσμιων τάσεων του Ινστιτούτου Pew (ερευνητικό κέντρο με έδρα την Ουάσινγκτον), την ανεργία -για την ακρίβεια την «έλλειψη ευκαιριών στην εργασία»- ως το μεγαλύτερο πρόβλημα, πάνω από το δημόσιο χρέος, την ψαλίδα πλούσιων-φτωχών, την ακρίβεια.

Αντίστοιχα, σε πρόσφατη στοχευμένη έρευνα της εταιρείας Pro Rata για τις αξίες και την πολιτική στάση της ελληνικής νεολαίας, το 60% των νέων 18-35 ετών σκέφτεται να αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό και το 6% το έχει ήδη κάνει.

Η υψηλή ανεργία και η μετανάστευση, κυρίως, αλλά όχι μόνο των νέων πτυχιούχων, δεν είναι τα μόνα στοιχεία που διαφοροποιούν τους Ελληνες millenials από τους Ευρωπαίους συνομηλίκους τους. Εμφανίζονται επίσης οι πλέον δυσαρεστημένοι με την κατάσταση της χώρας τους και οι λιγότερο ευτυχισμένοι με τη ζωή τους, σύμφωνα με τα συγκριτικά στοιχεία του Pew.

Η ίδια έρευνα παρουσιάζει τους σημερινούς 20άρηδες-35άρηδες έντονα ευρωσκεπτικιστές, καθώς η πλειονότητα έχει αρνητική γνώμη για την Ε.Ε., τη χειρότερη γνώμη για την ΕΚΤ, ενώ οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η ευρωπαϊκή οικονομική ολοκλήρωση έβλαψε παρά ωφέλησε την ελληνική οικονομία. Το μετριοπαθές θινκ τανκ έχρισε τους Ελληνες μιλένιαλ ως τους «πλέον ρωσόφιλους» και διαπίστωσε ότι ο αντιαμερικανισμός καλά κρατεί, καθώς πάνω από τους μισούς δεν καλοβλέπουν τις ΗΠΑ.

Η νεολαία των αντιφάσεων

Οι Ελληνες νέοι είναι από τους πιο απαισιόδοξους της Ευρώπης, καθώς πάνω από τους μισούς φοβούνται ότι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η επιτυχία στη ζωή δεν περνάει από τα δικά τους χέρια, αλλά από δυνάμεις που δεν ελέγχουν.

Αντίστοιχα συναισθήματα ανημπόριας και ματαιότητας διαπερνούν την ευρωπαϊκή νεολαία, με όλο και λιγότερους να πιστεύουν ότι η σκληρή δουλειά και η εκπαίδευση είναι ικανά εφόδια για να προοδεύσει κανείς, ακόμα και στη Γερμανία της μονοψήφιας ανεργίας.

Ψηφιδωτό που αλλάζει χρώμα, ανάλογα με το πώς διαθλά το φως, θυμίζει η ακτινογραφία της ελληνικής νεολαίας με βάση την έρευνα που διεξήγαγε η εταιρεία Pro Rata το φθινόπωρο του 2015. Τα ευρήματα είναι αποκαλυπτικά, καταρρίπτοντας τα στερεότυπα περί απολίτικων ή αδιάφορων νέων.

Η ανασφάλεια για το μέλλον χαρακτηρίζει την πλειονότητα των νέων 18 ώς 35 ετών, που σε μεγάλο βαθμό νιώθουν αποξενωμένοι από την πολιτική και αδύναμοι να επηρεάσουν τους γύρω τους. Ωστόσο, οι 9 στους 10 θεωρούν ότι «οι απλοί πολίτες, όταν είναι οργανωμένοι, μπορεί να έχουν σημαντική επιρροή στις αποφάσεις που λαμβάνονται.

Η ελληνική νεολαία, ενώ έχει σε μεγάλο βαθμό απολέσει την εμπιστοσύνη της στη δύναμη της ψήφου να αλλάζει τα πράγματα, εξακολουθεί να πιστεύει στη δύναμη της συλλογικής συμμετοχής στα κοινά.

Το «κοίτα τη δουλειά σου και μη σε νοιάζουν οι άλλοι» βρίσκει αντίθετη την πλειονότητα της νεολαίας, που απορρίπτει την ωχαδερφίστικη εκδοχή του θατσερισμού και επιμένει ότι ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Εξίσου γενικευμένη είναι η βαθιά δυσαρέσκεια για το έλλειμμα δημοκρατίας: το 90% δηλώνουν «δυσαρεστημένοι με τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία στη χώρα μας».

Αν και μετέωροι πολιτικά, καθώς πολλοί δυσανασχετούν με τις παραδοσιακές ιδεολογικές τοποθετήσεις μεταξύ «αριστεράς» και «δεξιάς», οι νέοι που ζουν στην Ελλάδα εμφανίζονται μάλλον προοδευτικοί κοινωνικά. Στο δίλημμα φιλελεύθερος ατομικισμός ή ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη, οι περισσότεροι επιλέγουν το δεύτερο.

Κι ενώ μοιάζουν να προσυπογράφουν το σύνθημα «ίδια είν’ τ’ αφεντικά, δεξιά και αριστερά», παρ’ όλα αυτά περισσότεροι τοποθετούνται στα αριστερά του πολιτικού φάσματος παρά στα δεξιά. Ωστόσο τα υψηλότερα ποσοστά (40%) συνωστίζονται σε ένα αδιευκρίνιστο «κέντρο» που μάλλον δεν συμπίπτει με τον συρρικνωμένο και παραδομένο στον νεοφιλελευθερισμό «μεσαίο χώρο».

Απεχθάνονται τη λογοκρισία

Ακόμα και αν δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της στις υπάρχουσες πολιτικές κατηγοριοποιήσεις, η πλειονότητα των νέων απεχθάνεται τη λογοκρισία, δεν θέλει καν να ακούει για επιβολή της θανατικής ποινής, απορρίπτει σκοταδιστικές απόψεις για την ομοφυλοφιλία. Οι περισσότεροι διαφωνούν με τη φράση «η παιδεία πρέπει να μάθει στα παιδιά να σέβονται την εξουσία» και δεν θεωρούν το ελληνικό έθνος ανώτερο από άλλα έθνη.

Πιο συντηρητική εμφανίζεται η ελληνική νεολαία στο μεταναστευτικό, αν και μάλλον προοδευτική σε σύγκριση με το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Οι 4 στους 10 υιοθετούν το αίτημα για νομιμοποίηση των μεταναστών.

Καταρρίπτοντας τον μύθο της κοσμοπολίτικης μορφωμένης ελίτ και της δήθεν ξενόφοβης εργατικής τάξης, οι περισσότεροι νέοι με χαμηλή έως μεσαία μόρφωση είναι υπέρ της νομιμοποίησης των μεταναστών, ενώ αντίθετα οι περισσότεροι απόφοιτοι πανεπιστημίου ώς και κάτοχοι διδακτορικών διαφωνούν. Σε αυτή την περίπτωση, το ταξικό ένστικτο υπερισχύει, κάτι που ερμηνεύεται από τη μεγάλη παρουσία μεταναστών δεύτερης γενιάς στα κατεξοχήν υπό εκμετάλλευση στρώματα της νεολαίας.

Αν στο θέμα του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία οι απόψεις είναι μοιρασμένες, εκεί που ο νεοφιλελευθερισμός μοιάζει να νικά, έστω οριακά, είναι στην εσωτερίκευση της αποτυχίας. Οι περισσότεροι νέοι νιώθουν ότι φταίνε οι ίδιοι που δεν βρίσκουν δουλειά, ποσοστό που μειώνεται όσο ανεβαίνει το μορφωτικό επίπεδο, και διαπιστώνουν ότι δεν αρκούν τα προσόντα.

Κι όμως, όσο και αν οι νέοι εξακολουθούν να ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο, θεωρώντας ότι η κοινωνία χρειάζεται βαθιές και ριζικές αλλαγές, άλλο τόσο τον βιώνουν ως εχθρικό: οι 8 στους 10 νιώθουν ότι οι γύρω τους είναι έτοιμοι να τους εκμεταλλευθούν αντί να τους φερθούν σωστά και άλλοι τόσοι πιστεύουν ότι οι σημερινοί άνθρωποι κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους και δεν είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τους άλλους.

Μπορεί το παράδειγμα της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες να διαψεύδει τον διάχυτο πεσιμισμό, όμως δεκάδες άλλα τον επιβεβαιώνουν. Οταν η νεανική ανεργία παραμένει σκαλωμένη στο 50% και αγγίζει το 60% στις νέες γυναίκες, τότε το «να μου φερθούν σωστά» μοιάζει πολυτέλεια, μαζί με τις συλλογικές συμβάσεις, την ασφάλιση και τον αξιοπρεπή μισθό.

Η Γενιά Υ

«Νονοί» των γενεών είναι οι δημογράφοι και οι κοινωνιολόγοι. Η Γενιά Υ, λοιπόν, είναι η δημογραφική ομάδα που ακολούθησε τη Γενιά Χ. Εναλλακτικές ονομασίες για τους γεννημένους τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα είναι «Παγκόσμια Γενιά» (Global Generation) και «Γενιά του Διαδικτύου» (Net Generation), ενώ η Αμερικανίδα κοινωνιολόγος τούς έχει χαρακτηρίσει «Γενιά Πίτερ Παν», καθώς αργούν να ενηλικιωθούν και ζουν με την οικογένειά τους για περισσότερο διάστημα συγκριτικά με τις προηγούμενες γενιές.

Οσοι ανήκουν στη Γενιά Y συχνά χαρακτηρίζονται και «echo boomers» επειδή είναι τα παιδιά αυτών που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της εξαιρετικά μεγάλης αύξησης των γεννήσεων, των λεγόμενων και «baby boomers».

ΘΑΝΑΣΗΣ: «Είναι δύσκολη απόφαση η φυγή»

Τελείωσα την ιατρική στα Γιάννενα το 2009. Εκανα τη στρατιωτική θητεία, το αγροτικό και το πρώτο κομμάτι της ειδικότητάς μου - δύο χρόνια στο Nοσοκομείο Τρικάλων. Τελείωσα στα μέσα του 2013. Η αναμονή για το δεύτερο κομμάτι της ενδοκρινολογίας ήταν 8 χρόνια. Στην καλύτερη θα γίνονταν 6 με περιστασιακή απασχόληση ή ανεργία. Τότε τέθηκε το δίλημμα. Είτε μένεις και κάνεις μία άλλη ειδικότητα είτε φεύγεις και κυνηγάς το όνειρό σου.

Ηξερα από νωρίς ποια θα ήταν η πορεία, γι’ αυτό ξεκίνησα να μαθαίνω γερμανικά. Είναι δύσκολη απόφαση η φυγή. Ολοι λένε «φύγε» ελαφρά τη καρδία. Ο δρόμος στο εξωτερικό δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα: η καθημερινή επικοινωνία, να βρεις σπίτι, να βρεις δουλειά...

Το κύμα μετανάστευσης των Ελλήνων γιατρών σε ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως Αγγλία - Γερμανία, ξεκίνησε σταδιακά το 2007-2008 και κορυφώνεται. Αρχικά έφευγαν επειδή τα χρόνια αναμονής για κάποιες ειδικότητες ήταν πολλά. Πλέον φεύγουν λόγω των ελλείψεων στα νοσοκομεία, της υποστελέχωσης, των κακών συνθηκών εργασίας και του συστήματος υγείας που πάει από το κακό στο χειρότερο. Αναζητούν μια καλύτερη εκπαίδευση σε πολιτισμένες συνθήκες, με καλύτερες οικονομικές απολαβές.

ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ: «Θέλω να κάτσω να το παλέψω»

Σπουδάζω πολιτικές επιστήμες. Δυστυχώς το αντικείμενό μου είναι αρκετά ασαφές, γι’ αυτό σκέφτομαι να δώσω για τη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Εχω εργαστεί μόνο σε τηλεφωνικά κέντρα. Δουλεύω 8ωρο για 490 ευρώ τον μήνα, σε συνθήκες εντατικοποίησης, άγχους και αξιολόγησης. Είμαι 28 χρόνων και μένω με τους γονείς μου. Πού να πας με 490 ευρώ;

Ο μήνας βγαίνει δύσκολα. Ωστόσο, δεν σκέφτομαι να φύγω. Εχω συναισθηματικούς δεσμούς εδώ. Ασε που έχω την αίσθηση ότι και έξω δεν είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Επιπλέον, δεν μπορώ να φύγω και για οικονομικούς λόγους.

Ακόμη και το κόστος ενός μεταπτυχιακού είναι απαγορευτικό. Θέλω να κάτσω να το παλέψω. Συνδικαλίζομαι στο επιχειρησιακό μου σωματείο, παλεύοντας για υπογραφή συλλογικής σύμβασης, αύξηση του μισθού και καλύτερες συνθήκες δουλειάς.

Το παλεύουμε και σε επίπεδο γειτονιάς, με πολιτικούς διαλόγους, δράσεις για το προσφυγικό αλλά και κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό και την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

ΧΡΥΣΤΑΛΑ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ: «Εξω υπάρχουν προοπτικές για καριέρα»

Είμαι τουρκολόγος, απόφοιτος του Τμήματος Τουρκικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακό στις Ευρωπαϊκές Επικοινωνίες. Εχω δυσκολευτεί πάρα πολύ να βρω δουλειά στον τομέα μου, πέρα από άμισθες πρακτικές σε πανεπιστημιακά ινστιτούτα.

Εδώ και δύο χρόνια ζω στην επαρχία, στο πατρικό μου. Μεγαλώνω τον 18 μηνών γιο μου, δουλεύοντας σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών με περιστασιακή απασχόληση, με ό,τι συνεπάγεται μισθολογικά και ασφαλιστικά...

Είμαι πολύ απογοητευμένη και, το χειρότερο, πολύ απαισιόδοξη για το μέλλον το δικό μου αλλά και του γιου μου. Σκέφτομαι καιρό τώρα να φύγω στο εξωτερικό. Στην Κύπρο.

Εκεί ανοίγουν συχνότερα θέσεις στο αντικείμενό μου. Κι εκεί λειτουργούν με το «μέσον», αλλά τα πράγματα κινούνται περισσότερο σε σχέση με εδώ. Θα είναι πολύ δύσκολο, αλλά τουλάχιστον έξω υπάρχουν προοπτικές για καριέρα και καλύτερης ποιότητας ζωή.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: «Να γυρίσω πίσω να κάνω τι;»

Σπούδασα Ηλεκτρολόγος Μηχανικός σε ΤΕΙ. Εκανα την πρακτική μου έξι μήνες σε μια εταιρεία, στην οποία με προσέλαβαν με μισθό πείνας των 600 ευρώ. Παραιτήθηκα, και από τον περασμένο Σεπτέμβρη βρίσκομαι στη Γλασκώβη, κάνοντας το μεταπτυχιακό μου, με την προοπτική να το χρησιμοποιήσω ως διαβατήριο για την είσοδό μου στην αγορά εργασίας εδώ.

Η αγορά εργασίας, εδώ, κυνηγάει τον σπουδαστή. Εκπρόσωποι από διάφορες εταιρείες μάς ενημερώνουν για το τι προσφέρουν και τι εξέλιξη μπορεί να έχει κανείς, σε αντίθεση με την Ελλάδα που χάνεται πολύτιμος χρόνος στην ανεργία. Ειδικά από νέους που βγήκαν από τα πανεπιστήμια σε μια νεκρή αγορά εργασίας.

Το σύστημα εδώ είναι άγρια καπιταλιστικό, αλλά λειτουργεί. Τον Αύγουστο ολοκληρώνω το μεταπτυχιακό, αλλά δεν σκέφτομαι να επιστρέψω. Είμαι σχεδόν 30 χρόνων. Να γυρίσω να κάνω τι; Να μένω πάλι στο πατρικό μου και να τη βγάζω με 600 ευρώ; Αν θα τα έχω κιόλας...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΙΑΡΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ: «Ανέβαλα τις σπουδές μου και έγινα αεροσυνοδός»

Σπούδασα στην ΑΣΟΕΕ, στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών. Δεν έβρισκα δουλειά στο αντικείμενό μου και εργαζόμουν με ημιαπασχόληση σε τηλεφωνικά κέντρα. Δεν με κάλυπτε, οπότε επέστρεψα στην Πάτρα.

Ούτε εκεί ήταν καλύτερα τα πράγματα. Εκανα αιτήσεις για μεταπτυχιακά σε Ολλανδία και Σουηδία, οπότε από Σεπτέμβρη θα έφευγα ούτως ή άλλως. Στο μεταξύ πήγα σε μια συνέντευξη για την Emirates. Με δέχτηκαν και αποφάσισα να αναβάλω τις σπουδές και να γίνω αεροσυνοδός. Από τον Ιούλιο του 2012 ζω στο Ντουμπάι.

Τον τελευταίο χρόνο κάνω και το μεταπτυχιακό μου στη διαχείριση ανθρωπίνων πόρων. Κι εδώ φαίνονται τα σημάδια της κρίσης: εργαζόμενοι απολύονται, μειώνονται μισθοί, αλλά γενικά η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από την Ελλάδα.

Δεν σκοπεύω να επιστρέψω για τα επόμενα δέκα χρόνια. Γιατί επιπλέον γνωρίζω ότι στην Ελλάδα, τα χρήματα που έχω ξοδέψει για τις σπουδές μου δεν πρόκειται να τα «πάρω ποτέ πίσω». Εχοντας ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, έχω δει πώς είναι να λειτουργεί σωστά ένα κράτος και τι παροχές πρέπει να προσφέρει. Δεν θέλω να γυρίσω κάπου όπου δεν υπάρχει στοιχειώδης σεβασμός για τους πολίτες και παντού κυριαρχεί η διαφθορά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ: «Θεωρώ λάθος το δυναμικό που πλήττεται να φεύγει έξω»

Σπούδασα μηχανικός αυτοματισμού σε ΤΕΙ. Εδώ και πέντε μήνες δουλεύω σε εργοστάσιο. Φτιάχνω ηλεκτρικούς πίνακες. Την περίοδο των capital controls απολύθηκα με τη δικαιολογία περί ρίσκου. Είμαι 28 ετών και έχω υπάρξει πολύ καιρό άνεργος.

Το μεγαλύτερο διάστημα μετά τον στρατό, επί δύο χρόνια, δεν έβρισκα δουλειά. Δεν σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό. Πρέπει να κάνουμε κάτι. Αν φύγουμε όλοι, τότε τι θα γίνει; Γενικότερα μου φαίνεται δύσκολο να φύγω καθώς δεν έχω την οικονομική δυνατότητα. Το θεωρώ λάθος το δυναμικό που πλήττεται να διοχετεύεται έξω. Ετσι δεν δημιουργείται κλίμα ανατροπής, να σπάσει η λογική της ηττοπάθειας.

Τα πράγματα, ειδικά με τα νέα μέτρα και το ασφαλιστικό, θα χειροτερεύσουν. Αυτή η κατάσταση μεταφράζεται σε πίεση, απόγνωση και ιδιώτευση. Πρέπει λοιπόν τώρα να κάνουμε το δύσκολο βήμα. Να προσπαθήσουμε με μαζικό τρόπο να το παλέψουμε. Τα δοκιμάσαμε όλα. Αυτό που μας μένει είναι η οργάνωση από τα κάτω, το μαζικό κίνημα, η διεκδίκηση και ο αγώνας.

Δάφνη Σερπάνου

Με συγγενείς, φίλους και αρκετούς γνωστούς στο εξωτερικό, έχω σκεφτεί να φύγω στην Ευρώπη -ή εκτός ευρωπαϊκών συνόρων- με κριτήριο την επαγγελματική αποκατάσταση αλλά και για οικονομικούς λόγους, παρά το γεγονός ότι η οικονομική κρίση είναι παγκόσμιο φαινόμενο και μαστίζει πολλές χώρες. Τέτοιες σκέψεις πληθαίνουν όταν η άνοιξη σε καλωσορίζει με εγγραφή στον ΟΑΕΔ...

Εχω τελειώσει το τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου και έκανα μεταπτυχιακό στα Ψηφιακά Μέσα Επικοινωνίας και Περιβάλλοντα Αλληλεπίδρασης στο ΕΚΠΑ. Αυτό που με κρατάει εδώ είναι η οικογένειά μου, η ανάγκη να αναπνέω ελληνικό αέρα και η ελπίδα πως τα πράγματα θα καλυτερεύσουν. Βιώνοντας την ελληνική κρίση και παρατηρώντας την προσφυγική κρίση, διαπιστώνω ότι πολλές φορές οι ελπίδες ανατρέπονται πιο βίαια απ’ όσο θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς.

Εύα Χατζοπούλου και Γιάννης Παπατζικάκης:

εσσεράμισι χρόνια τώρα μένουμε στο Yorkshire. Ηρθαμε εδώ για μεταπτυχιακές σπουδές. Δεν ξέραμε αν θα μείνουμε και μετά. Τελικά μας άρεσε η ποιότητα ζωής και επαγγελματικά τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα από την Ελλάδα.

Στήνουμε τη δική μας εταιρία εδώ, και δεν σκεφτόμαστε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι σύντομα. Ωστόσο, μιας και προωθούμε ελληνικά προϊόντα απαιτείται συχνά να επιστρέφουμε κι έτσι δεν νιώθουμε αποκομμένοι από τη χώρα μας.

Παράλληλα, με τον τρόπο μας νιώθουμε ότι βοηθάμε και παραγωγούς ελληνικών τροφίμων που κάνουν καλή δουλειά στον τομέα τους. 

Ανδρέας Γρίβας

Εφυγα για μεταπτυχιακό στην Αγλλία. Τώρα εργάζομαι σε εταιρεία κατασκευής site, e-shop και εφαρμογών (apps), στην Αθήνα, έχοντας αναλάβει το κομμάτι του digital marketing και των social media. Είμαι ευχαριστημένος από τη δουλειά μου. Αυτό που με απογοητεύει είναι η γενικότερη κατάσταση στην Ελλάδα. Ακόμη κι αν ήθελα να κάνω κάτι άλλο είναι πολύ περιορισμένες οι επιλογές και οι ευκαιρίες.

Φέτος το καλοκαίρι τελειώνω το δεύτερο μεταπτυχιακό και η λογική λέει να ψάξω για δουλειά στο εξωτερικό. Εχει γίνει επένδυση σε σπουδές, που στην Ελλάδα δεν θα αποσβέσει. Οι συνθήκες στην αγορά εργασίας του εξωτερικού είναι πιο αξιοκρατικές και πιο επαγγελματικές απ' όσα ισχύουν εδώ σήμερα

Έρευνα παγκόσμιων τάσεων του Ερευνητικού Κέντρου Pew Institute - Αδημοσίευτα ευρήματα για τους νέους στην Ελλάδα

1) Είστε ευχαριστημένοι ή δυσαρεστημένοι με το πώς πάνε τα πράγματα στη χώρα σας;Ευχαριστημένοι: 6% Δυσαρεστημένοι: 94%

2) Οταν τα σημερινά παιδιά στην Ελλάδα ενηλικιωθούν θα είναι σε καλύτερη ή χειρότερη οικονομική κατάσταση από τους γονείς τους; Καλύτερη: 33% Χειρότερη: 57% Ιδια: 8% ΔΞ/ΔΑ: 3%

3) Πιστεύετε ότι είναι πρόβλημα για τη χώρα σας (πολύ μεγάλο πρόβλημα, σχετικά μεγάλο πρόβλημα, μικρό πρόβλημα, καθόλου πρόβλημα):

α) η ακρίβεια: Πολύ μεγάλο πρόβλημα: 88% Σχετικά μεγάλο πρόβλημα: 11% Μικρό πρόβλημα: 1% Καθόλου πρόβλημα: 0%

β) Η έλλειψη ευκαιριών στην εργασία: Πολύ μεγάλο πρόβλημα: 97% Σχετικά μεγάλο πρόβλημα: 3% Μικρό πρόβλημα: 0% Καθόλου πρόβλημα: 0%

γ) Το χάσμα πλούσιων και φτωχών: Πολύ μεγάλο πρόβλημα: 80% Σχετικά μεγάλο πρόβλημα: 16% Μικρό πρόβλημα: 4% Καθόλου πρόβλημα: 0%

δ) Το δημόσιο χρέος Πολύ μεγάλο πρόβλημα: 87% Σχετικά μεγάλο πρόβλημα: 9% Μικρό πρόβλημα: 3% Καθόλου πρόβλημα: 0% ΔΞ/ΔΑ: 1% (Ταυτότητα έρευνας: Pew Research Institute, Global Attitudes Survey - Aνοιξη 2014).

Πηγή: efsyn.gr

Στην 21η εκπομπή, «Στη δουλειά & στον αγώνα», που παρουσιάζει και επιμελείται ο Γιώργης Χρήστου και μεταδίδεται από το ραδιόφωνο της ΕΡΤopen στους 106,7 FM, το θέμα είναι ο κοινωνικός χαρακτήρας της Επανάστασης του 1821. Υπάρχουν ομοιότητες του τότε με το σήμερα; Ποιος ο ρόλος του τότε κεφαλαίου και των αρχών (προεστών, κοτζαμπάσηδων, εκκλησίας, αστών κ.λπ.); Ήθελαν την επανάσταση, ή έλεγαν πως... άμα βγούμε από το γρόσι, πάει χαθήκαμε;

Η εκπομπή μεταδόθηκε στις 26-03-16.

• ΕΔΩ το βίντεο.
  
  

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ ΕΚΠΟΜΠΗΣ

---

Σήμερα, κυρίες και κύριοι, με αφορμή την Επανάσταση του 1821, η εκπομπή θα έχει ως μοναδικό της θέμα τον κοινωνικό χαρακτήρα του 1821, το νόημά της και τα διδάγματά της στο σήμερα. Το βασικό της δίδαγμα είναι πως η πάλη των λαών, οι λαϊκές εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις, η πραγματική επαναστατική βία ενάντια στο κεφάλαιο -γιατί και τότε υπήρχε κεφάλαιο- αποτελούν τη δύναμη που κινεί την ιστορία προς τα εμπρός, σε μια πορεία ανατροπής αντιπάλων που φαντάζουν πανίσχυροι, αρκεί να πιστέψει η κοινωνία, ο εξεγερμένος λαός ότι είναι δυνατός και μπορεί να νικήσει.

Υπάρχουν ομοιότητες του τότε, του 1821, και του τώρα, της Ελλάδας του σήμερα. Η απάντηση είναι μία: ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Το 1821, οι δυνάστες του λαού ήταν η οθωμανική αυτοκρατορία, οι φεουδάρχες, Έλληνες και Τούρκοι, η Ιερή Συμμαχία, η Εκκλησία, το τότε κεφάλαιο δηλαδή. Σήμερα, οι δυνάστες του λαού είναι το κεφάλαιο και η εξουσία του, οι εγχώριοι «νενέκοι» του, οι μνημονιακές κυβερνήσεις και τα φερέφωνά τους, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, η Εκκλησία - διαχρονικός ο ρόλος της, καθώς το... μότο της «θα δικαιωθείς στην άλλη ζωή, εάν αδικηθείς σε τούτη» ή το «υπομονή, προσευχή και πίστη στο θεό» βολεύει πάντα το κεφάλαιο, αφού ουσιαστικά «ναρκώνει» τους πιστούς με απάθεια και υποταγή, και τους αποτρέπει από το να πάρουν οι ίδιοι την τύχη στα χέρια τους, να αντιδράσουν δυναμικά, να διεκδικήσουν, να ανατρέψουν. Στους σημερινούς δεινάστες, επίσης, οι διεθνείς συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ κτλ., και φυσικά η σημερινή Ιερή Συμμαχία, οι δανειστές τοκογλύφοι.

Σε κάθε ιστορική εποχή, μια κοινωνική τάξη προβάλλει ως πρωτοπόρα, αποτελώντας την ηγέτιδα δύναμη - μοχλό της κοινωνικής προόδου. Το 1821, ο ρόλος αυτός ανήκε στην αστική τάξη, η οποία διαμορφώθηκε και αναπτύχθηκε στα πλαίσια του φεουδαρχικού συστήματος. Σε μια μακρόχρονη πορεία, οι φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής έγιναν εμπόδιο για την περαιτέρω ανάπτυξη των νέων παραγωγικών δυνάμεων, των καπιταλιστικών. Έπρεπε, λοιπόν, να σπάσουν. Και έσπασαν, με τη νίκη των αστικών επαναστάσεων, οι οποίες συνέτριψαν τη φεουδαρχική εξουσία και συγκρότησαν τα αστικά έθνη – κράτη.

Η έννοια του έθνους, δε, είναι καθαρά αστική έμπνευση, και κυρίως των Φαναριωτών. Άλλωστε, οΚωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, στην πεντάτομη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, το λέει ξεκάθαρα: δεν υπάρχει συνέχεια σε αυτό που όλοι μάθαμε στα σχολεία και διδάσκεται και σήμερα στο αρχέγονο και ανάδελφο έθνος «από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι της σήμερον».

Η ελληνική επανάσταση του 1821, λοιπόν, δε διέφερε από τις αντίστοιχες επαναστάσεις και κινήματα που σημειώθηκαν σε μια σειρά χώρες το ίδιο διάστημα. Βεβαίως, πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες οθωμανικής κατάκτησης, με ηγετική δύναμη την ελληνόφωνη χριστιανική αστική τάξη. Ήταν, επομένως, εθνικοαπελευθερωτική στη μορφή και αστικοδημοκρατική στο περιεχόμενο. Ο σερραίος επαναστάτης Νίκος Κασομούλης, ένας εκ των πρωταγωνιστών της Επανάστασης του 1821, καταδεικνύοντας το κοινωνικό της περιεχόμενο, αναφέρει:«Ας εξετάση διακεκριμένως οποιοσδήποτε έλαβεν μέρος εις την Επανάστασιν, και θέλει ίδει ότι η τάξις των ξενιτευμένων λογιοτάτων και εμπόρων είναι ήτις πρώτη ετόλμησεν και εκίνησεν τον μοχλόν τούτον και έμβασεν και τους Προεστούς και τους Αρματολούς εις τα αίματα».

Η προοδευτική αστική τάξη της εποχής του 1821, ως φορέας των νέων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, που ωρίμασε ιδεολογικά μέσα στο περιβάλλον το οποίο είχε διαμορφώσει η γαλλική επανάσταση και οι άλλες μεγάλες αστικές επαναστάσεις της εποχής, μπήκε επικεφαλής του αγώνα ενάντια στους τότε δυνάστες, ξεσηκώνοντας τη φτωχολογιά, τις καταπιεζόμενες από τη φεουδαρχία λαϊκές μάζες. Έτσι, πήραν μέρος ως κινητήριες δυνάμεις, οι πλατιές μάζες της αγροτιάς, καθώς και η μικρή ακόμα αριθμητικά εργατική τάξη (ναύτες, τεχνίτες κ.ά.). Ήσαν Έλληνες, Αρβανίτες (που ήταν και οι περισσότεροι οπλαρχηγοί της επανάστασης, για παράδειγμα η Μπουμπουλία, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης κ.λπ.), Βλάχοι, Ρουμάνοι, Σέρβοι, ακόμα και φτωχοί Τούρκοι. Ήταν χριστιανοί το θρήσκευμα, μωαμεθανοί το θρήσκευμα, εβραίοι κ.ά.

Το 1821 δεν υπήρχε εθνική ομοψυχία, κάτι που ακούμε σήμερα κάθε λίγο και λιγάκι από τους κυβερνώντες, τωρινούς και παλαιότερους, που έχουν πουληθεί ψυχή τε και σώματι στο κεφάλαιο για την πολιτική τους επιβίωση και την ευμαρεία τους. Το 1821 υπήρχαν Έλληνες που εχθρεύονταν την επανάσταση, υπερασπίζονταν το παλιό κοινωνικό καθεστώς, την εξουσία του σουλτάνου και την Ιερή Συμμαχία, γιατί αντλούσαν προνόμια απ’ αυτό. Καλλιεργούσαν τη μοιρολατρία και την υποταγή, το μάταιο του αγώνα και της επανάστασης. Σήμερα, κρύβουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει εθνική ομοψυχία σε μια κοινωνία που υπάρχουν τάξεις με αντιτιθέμενα συμφέροντα, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.

Μπορεί η 25η Μάρτη να θεωρείται ως ημερομηνία έναρξης της ελληνικής εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης των Ελλήνων στα 1821, ωστόσο, η αρχή έγινε δύο ημέρες νωρίτερα, στις 23 Μάρτη 1821, όταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης απελευθέρωνε την Καλαμάτα. Αλλά και δύο ημέρες νωρίτερα, στις 21 Μάρτη 1821, στην Πάτρα, όταν ο Παναγιώτης Καρατζάς (Αναστασόπουλος το πραγματικό του), μαζί με το έμπορο Βαγγέλη Λιβαδά και το φαρμακοποιό Νίκο Γερακάρη, ξεκίνησε το λαϊκό ξεσηκωμό, μπαίνοντας στο μάτι των προκρίτων της Πάτρας, που τον δολοφόνησαν μερικούς μήνες αργότερα.

Η επιλογή ότι η «σημαία της Επανάστασης υψώθηκε από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό» είναι μια καθαρά επιλογή από την κυρίαρχη μετά την επανάσταση τάξη, της αστών, για το συμβολισμό της εθνικοαπελευθερωτικής εξέγερσης και της δημιουργίας του ελληνικού κράτους. Με αυτή την επιλογή, εξάλλου, θέλησαν και θέλουν να επιβάλλουν συμβολικά και τη συμμετοχή της επίσημης εκκλησίας στην Επανάσταση. Και μάλιστα, μέχρι σήμερα, είναι ένα στοιχείο που επιδρά στη δημιουργία υποταγμένης σ' αυτήν συνείδησης στις λαϊκές μάζες. Το γεγονός πως ο Παλαιών Πατρών Γερμανός σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης στην Αγία Λαύρα είναι ανύπαρκτο.

Η ηγεσία της επίσημης εκκλησίας και στον ελλαδικό χώρο, όπως και το Φανάρι, ήταν εχθρός της Επανάστασης. Ο συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχίας ή Λόγος περί Ελευθερίας» (Ανώνυμος Έλλην), όπως λέει χαρακτηριστικά και ο Νίκος Μπελογιάννης από τα «Κείμενα στην απομόνωση»: «ξεσκεπάζει και μαστιγώνει αλύπητα τους εχθρούς της Επανάστασης, τους εκμεταλλευτές του λαού, τον κλήρο, τους Φαναριώτες, τους κοτζαμπάσηδες». Μάλιστα, με αφορμή το ότι η Εκκλησία χρησιμοποίησε ως όπλο της για να καταπνίξει την επανάσταση τον αφορισμό, αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχίας»: «…δεν προφέρουν πια οι μαθητές και οι δάσκαλοι τη λέξη ελευθερία, μήπως τους ακούσουν οι προεστοί και οι αρχιερείς και τους κηρύξουν άθεους».

Είναι, επίσης, χαρακτηριστικοί οι διάλογοι του Παπαφλέσα με τους κοτζαμπάσηδες και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στη Βοστίτσα (σημερινό Αίγιο), στις 26 Γενάρη 1821, όταν ως πληρεξούσιος τουΑλέξανδρου Υψηλάντη τους συνάντησε στο σπίτι τού αστού Αντρέα Λόντου, προκειμένου να τους πείσει να συμμετάσχουν στην Επανάσταση. Σας αναφέρω τι γράφει ο Αμβρόσιος Φραντζής στην «Επιτομή της ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδας, τ. α΄ σελ. 98:

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός αρνιόταν την Επανάσταση, ρωτώντας: «Πού πολεμοφόδια; Πού όπλα; Πού χρήματα πολυάριθμα; Πού στρατός πεπαιδευμένος; Πού στόλος εφοδιασμένος;». Για να καταλήξει: «... Αλλ' εις την εποχήν ταύτην οποία δείγματα θετικότητας έχομεν, διά να πιστεύσωμεν όσα λέει ο Δικαίος και όσα γράφει ο Υψηλάντης;».

Ενώ ο Σωτήρης Χαραλάμπης είπε: «... πιστεύω πως η Ρωσία, όπου έχει την ίδια θρησκεία μ' εμάς, θα συντροφέψει τον Υψηλάντη με στρατεύματα... Μα εμείς εδώ, αφού ξεκάνουμε τους Τούρκους, σε ποιον θα παραδοθούμε; Ποιον θα 'χουμε ανώτερο; Ο ραγιάς, αφού πάρει τα όπλα δε θα μας ακούει πια και δε θα μας σέβεται και θα πέσουμε στα χέρια εκείνου, που δεν μπορεί να κρατήσει το πιρούνι να φάει! (σ.σ.: αυτός ήταν ο Νικήτας Φλέσας, αδελφός του Παπαφλέσα). Κάλλιο οι Τούρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να 'χει δικαιώματα»! Αυτό ήταν το πραγματικό τους πρόβλημα. Ο επαναστατημένος λαός, με τα όπλα, θα αφαιρούσε τα προνόμια των κοτζαμπάσηδων, θα αποκτούσε ο ίδιος δικαιώματα.

Αλλά ο Παπαφλέσας τούς δίνει την πρέπουσα απάντηση: «Η Επανάσταση είτε θέτε είτε όχι θα γίνει! Πάρτε το απόφαση. Αν εσείς γυρεύετε να την εμποδίσετε, εγώ πήρα προσταγή από την Αρχή να ξεσηκώσω το λαό και να την κάνω. Και τότες όποιον βρουν ξαρμάτωτο οι Τούρκοι, ας τον κόψουν...». Για να του ανταπαντήσει ο Παλαιών Πατρών Γερμανός: «Είσαι απατεώνας, άρπαγας, εξωλέστατος!» (εντελώς διαφθαρμένος, δηλαδή).

Ο 18ος αιώνας υπήρξε μια περίοδος, όπου η ελληνική αστική τάξη σημείωσε πρωτόγνωρη ανάπτυξη. Η Συνθήκη του Κιουτσούκ - Καϊναρτζή (1774) και οι ναπολεόντειοι πόλεμοι (1793-1813) δημιούργησαν τις συνθήκες για ραγδαία ανάπτυξη και κερδοφορία του ελληνικού εμπορικού και ναυτιλιακού κεφαλαίου. Εκατοντάδες πλοία ναυπηγήθηκαν, εμπορικά δίκτυα εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη, ενώ οι δραστηριότητες των Ελλήνων κεφαλαιούχων επεκτάθηκαν γρήγορα στους τομείς των τραπεζών και των ασφαλειών. Σημαντική υπήρξε, επίσης, η ανάπτυξη της βιοτεχνίας. Στα τέλη αυτού του αιώνα, του 18ου δηλαδή, η ελληνική αστική τάξη, πέραν της οικονομικής δύναμης, οπλίστηκε ακόμη με ιδεολογία και πολιτικό πρόγραμμα, που άντλησε από το Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση.

Όλη αυτή η κίνηση - απειλή για την παλαιά τάξη πραγμάτων - προκάλεσε την αντίδραση της επίσημης Εκκλησίας, η οποία καταδίκασε τα «αθεΐας λίμπερα» των Γάλλων, ζήτησε να καούν τα «ανίερα» βιβλία (όπως του Βολταίρου) και να αφοριστούν όσοι τα διάβαζαν. Δεν είναι τυχαίο το ότι από την Εκκλησία διώχθηκαν ή αφορίσθηκαν ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος, ο Κύριλλος Λούκαρης, ο Άνθιμος Γαζής, ο Ρήγας Φεραίος, ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κ.ά. Δεν είναι τυχαίο το ότι ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' υπήρξε ο πιο πιστός προστάτης του φεουδαρχισμού και της οθωμανικής κυριαρχίας (την οποία διαφήμιζε ως θεόσταλτη), καθώς εξασφάλιζε προνόμια και εξουσία σ’ αυτόν και την τάξη του. Κάθε άλλο παρά εθνομάρτυρας ήταν. Αφόρισε την Επανάσταση του 1821.

Και για ανοίξουμε μια παρένθεση στο σήμερα, σκεφθείτε πως λειτουργεί και σήμερα η Εκκλησία... Για θυμηθείτε τα κηρύγματα του μουντζαζεντίν, του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου σε κυριακάτικο κήρυγμά του, για τη διάσωση της... Εθνικής Τράπεζας. Αντί να διαβάσει το Ευαγγέλιο, κάλεσε τους πιστούς και τους εργαζομένους στην τράπεζα να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να δώσουν δύο μισθούς για τη διάσωσή της, όπως θα έκανε και αυτός (δε γνωρίζω, πάντως, αν το έκανε· πολύ αμφιβάλλω, όμως, πολλώ δε μάλλον όταν έχει δείξει πως είναι ένας στυγνός εργοδότης, και για αυτό πολλά μπορούν να σας πουν οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου Διακονία, που ανήκει στην μητρόπολη Θεσσαλονίκης). Κλείνει η παρένθεση εδώ.

Ρήγας Φεραίος ή Βελεστινλής

Και για να επανέλθουμε στα της Επανάστασης του 1821 και τον κοινωνικό της χαρακτήρα να σταματήσουμε στη μεγάλη προσωπικότητα, το Ρήγα Φεραίο ή Βελεστινλή. Ο Ρήγας, μέσα από τον«Θούριο» πρόβαλλε τόσο ένα απελευθερωτικό σχέδιο όσο και ένα πολιτικό πρόγραμμα. Στο έργο του, «Νέα Πολιτική Διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας», το Σύνταγμα του Ρήγα δηλαδή, καλούσε σε εξέγερση όλους τους λαούς της Βαλκανικής («χριστιανούς και τούρκους»), με σκοπό το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και τη δημιουργία μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας.

Σας διαβάζω τι λέει στο άρθρο 2 για τα δίκαια του ανθρώπου, του πολίτη: «Αυτά τα φυσικά δίκαια είναι: πρώτον το να είμαστε όλοι ίσοι και όχι ο ένας ανώτερος από τον άλλο˙ δεύτερο να είμαστε ελεύθεροι, και όχι ο ένας σκλάβος του άλλου˙ τρίτο να είμαστε σίγουροι στη ζωή μας και κανένας να μη μπορεί να μας την πάρει άδικα και κατά τη φαντασία του˙ και τέταρτον την περιουσία που κατέχουμε κανένας να μη μπορεί να μας την αγγίξει, αλλά να είναι δική μας και των κληρονόμων μας».

Στο άρθρο 35 αναφέρει ως αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών την επανάσταση, όταν το κράτος παραβιάζει τα δίκαιά τους και δεν ακούει τα παράπονά τους. Λέει χαρακτηριστικά. «Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάσταση, ν’ αρπάξει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του. Αν βρίσκονται όμως σε τόπο όπου είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώτες και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, μέχρι να ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνει ο αριθμός τους, και τότε ν’ αρχίσουν την επιδρομή κατά των τυράννων, ορίζοντες για κάθε δέκα ανθρώπους ένα δέκαρχο, για κάθε πενήντα πεντηκόνταρχο, για κάθε εκατό εκατόνταρχο˙ ο χιλίαρχος να έχει δέκα εκατοντάρχους και ο στρατηγός τρεις χιλίαρχους˙ ο δε αρχιστράτηγος πολλούς στρατηγούς. Τα χρέη των πόλεων, των πολιτειών, των χωρών και των κατά μέρος πολιτών τα οποία χρωστούνε ληφθέντα προ πέντε χρόνων, και σε αυτό το διάστημα πληρωνόταν ο τόκος στους δανειστές, η παρούσα διοίκηση τα αναιρεί, και οι δανειστές δεν έχουν να ζητούν εις το έξης ούτε κεφάλαιο ούτε υπόλοιπα από τους οφειλέτες, ωσάν να εξοφλήθηκαν τα δάνεια τους, γιατί αυτοί διπλασιάζουν τα κεφάλαια τους μες σε πέντε χρόνια».

Ο Ρήγας ήρθε σε επαφή με το Διευθυντήριο της Γαλλικής Επανάστασης, ίδρυσε μυστική Εταιρεία και ανέπτυξε δράση στα εμποροβιοτεχνικά κέντρα των Ελλήνων, στον ελλαδικό χώρο και στα Βαλκάνια. Η σύσταση συνωμοτικών οργανώσεων με ταξικούς - εθνικοαπελευθερωτικούς σκοπούς υπήρξε συνήθης πρακτική για τα αντίστοιχα κινήματα της εποχής. Εκτός από την Εταιρεία του Ρήγα, συγκροτήθηκαν τα επόμενα χρόνια μια σειρά οργανώσεις, όπως η Εταιρεία των Πέντε, τοΕλληνόγλωσσον Ξενοδοχείον (Παρίσι 1809), η Φιλόμουσος Εταιρεία (Αθήνα 1813) και, βεβαίως, ηΦιλική Εταιρεία (Οδησσός 1814).

Η τελευταία υπήρξε σαφώς η πιο σημαντική, τόσο από την άποψη της μαζικότητας, όσο και της μαχητικότητας, αλλά και του ρόλου τον οποίο έπαιξε. Στον πυρήνα της Φιλικής Εταιρείας ήταν η αστική τάξη. Εντάχθηκαν πολλοί σημαίνοντες έμποροι, τραπεζίτες, εφοπλιστές, κοτζαμπάσηδες, Φαναριώτες, και ενόψει της ταυτόχρονης κήρυξης της Επανάστασης στα Βαλκάνια εντάχθηκαν πολλοί Σέρβοι, Βούλγαροι, Μολδαβοί και Βλάχοι. Το 1819-1820 άρχισαν να στρατολογούνται στο Μοριά και μέληαπό τις λαϊκές τάξεις.

Η Επανάσταση του 1821 εκδηλώθηκε όταν στη Γαλλία είχε ήδη ηττηθεί ο Ναπολέων (1815) και στην Ευρώπη είχε συγκροτηθεί η Ιερά Συμμαχία, η οποία αντιμετώπιζε με καχυποψία έως και ανοιχτή καταστολή όλα τα ανάλογα πολιτικά - επαναστατικά κινήματα της εποχής (στη Νεάπολη, στη Σικελία, στο Πεδεμόντιο, στη Μαδρίτη, στη Λισαβόνα κ.α.). Η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων δεν υπήρξε ενιαία.

Ποιες όμως ήταν οι κοινωνικές δυνάμεις τον καιρό της Επανάστασης;

Η Εκκλησία: Κατέστη αναπόσπαστο τμήμα των οθωμανικών φεουδαρχικών δομών εξουσίας, επιφορτισμένη με συγκεκριμένα διοικητικά καθήκοντα, εξουσίες και αρμοδιότητες. Ανέπτυξε δεσμούς με το κεφάλαιο και εξελίχθηκε η ίδια σε οικονομική δύναμη. Όπως σας προανέφερα, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως όχι μόνο δεν ευνόησε, αλλά καταδίκασε και κατέστειλε κάθε απελευθερωτική ιδέα ή κίνηση. Η αντεπαναστατική δραστηριότητα της επίσημης Εκκλησίας συνεχίστηκε και στη διάρκεια της Επανάστασης.

Ωστόσο, ο κατώτερος κλήρου δε συντάχθηκε με τη γραμμή του Πατριαρχείου, μετέχοντας ενεργά στην Επανάσταση. Μαζί τους και μια σειρά μεσαίοι ή ανώτεροι κληρικοί, όπως οι Φιλικοί, Άνθιμος Γαζήςκαι Γρηγόριος (Δίκαιος) Παπαφλέσσας, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης κ.ά.

Οι Φαναριώτες: Πρόκειται για πρώην ευγενείς του Βυζαντίου που απέκτησαν σημαντικό πλούτο μέσω του εμπορίου, ενώ αναρριχήθηκαν σε υψηλά πόστα της οθωμανικής διοίκησης (Μεγάλου Δραγουμάνου της Πύλης, Δραγουμάνου του Στόλου και Ηγεμόνα της Βλαχίας και Μολδαβίας). Η στάση τους απέναντι στην Επανάσταση επίσης δεν ήταν ενιαία. Ορισμένοι υιοθετούσαν την προοπτική της ένοπλης εξέγερσης και συγκρότησης ενός ανεξάρτητου αστικού κράτους. Οι περισσότεροι, όμως, υποστήριζαν μια πολιτική «εκ των έσω διάβρωσης» της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπου η ελληνική αστική τάξη θα κυριαρχούσε σταδιακά οικονομικά και πολιτικά.

Κλέφτες και αρματολοί: Οι κλέφτες ήταν κυρίως πρώην αγρότες ή κτηνοτρόφοι, οι οποίοι, είτε λόγω της φτώχειας είτε από αντίθεση στις οθωμανικές αρχές και τους κοτζαμπάσηδες (χριστιανούς και μουσουλμάνους), κατέφευγαν στην παρανομία, στο βουνό, μακριά από την κατασταλτική δυνατότητα των οργάνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι αρματολοί ήταν κλέφτες που αμνηστεύονταν και επανεντάσσονταν στην οθωμανική νομιμότητα, επιφορτιζόμενοι με την τήρηση της τάξης σε συγκεκριμένες περιοχές.

Με την Επανάσταση του 1821, διεκδίκησαν την απεξάρτησή τους από πρότερες δεσμεύσεις εξουσίας (π.χ. τους προκρίτους), διεκδίκησαν αυτόνομη πολιτική παρουσία και ρόλο.

Οι πρόκριτοι - εφοπλιστές των νησιών: Αν και το εφοπλιστικό κεφάλαιο έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην προώθηση ενός αστικού τύπου κράτους, παραμονές της Επανάστασης υπήρξε εν μέρει επιφυλακτικό. Οι επιφυλάξεις αυτές οφείλονταν μεταξύ άλλων και στους δεσμούς που διατηρούσε με το αγγλικό κεφάλαιο, καθώς η Μεγάλη Βρετανία ήταν τότε κατά της προσβολής της ακεραιότητας της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Οι όποιες επιφυλάξεις - αντιδράσεις κάμφθηκαν ή καταργήθηκαν σύντομα με επαναστατική βία από ένα γενικότερο αστικοδημοκρατικό κίνημα, που αναπτύχθηκε στα νησιά αυτά και πριν την Επανάσταση ακόμα, καθώς και από την αλλαγή της βρετανικής πολιτικής απέναντι στην οθωμανική αυτοκρατορία.

Οι κοτζαμπάσηδες: Οι κοτζαμπάσηδες στελέχωναν το κατώτερο τμήμα της οθωμανικής διοικητικής ιεραρχίας. Μεταξύ άλλων, ήταν υπεύθυνοι για τη διαχείριση της κοινοτικής περιουσίας, για την απονομή δικαιοσύνης σε μια σειρά θέματα, για την είσπραξη των φόρων και βεβαίως για την καταστολή των χωρικών στις περιοχές ευθύνης τους. Πήγαιναν και έπαιρναν τους φόρους των μικροαγροτών και στην κυριολεξία τους κατέστρεφαν. Έκαναν τη δουλειά του σουλτάνου και έγδυναν με χίλιους δυο τρόπους τον ραγιά γεωργό και δουλευτή.

Με την έκρηξη της επανάστασης, αλλοι εντάχθηκαν στις γραμμές της Φιλικής, άλλοι κράτησαν στάση επιφυλακτική και άλλοι τάχθηκαν εναντίον. Κάποιοι κοτζαμπάσηδες συμπαρατάχτηκαν με τους εμπόρους, τους εφοπλιστές κλπ., ενώ άλλοι βρέθηκαν σε αντιπαράθεση με αυτούς, σε μια προσπάθεια να επικρατήσουν ως η ηγεμονική μερίδα της αστικής τάξης.

Η εξέλιξη της Επανάστασης και το αστικό πολίτευμα

Όσον αφορά, τώρα, στην εξέλιξη της Επανάστασης του 1821 και στο σκέλος του ελέγχου των επαναστατικών διεργασιών και των οργάνων, η σύγκρουση αυτή εκφράστηκε τόσο στο επίπεδο διαμόρφωσης των νέων επαναστατικών δομών και θεσμών (π.χ., συντάγματα, διοίκηση κλπ.), όσο και στη διαπάλη για την εξουσία, που δεν άργησε μάλιστα να λάβει και ένοπλη μορφή (π.χ., οι λεγόμενοι «εμφύλιοι»).

Το Προσωρινόν Πολίτευμα (Σύνταγμα) της Επιδαύρου που ψηφίστηκε στην Α' Εθνοσυνέλευση(Δεκέμβρης 1821) αποτέλεσε μια σύνθεση ιδεών και αρχών, επηρεασμένων από τα αντίστοιχα επαναστατικά Συντάγματα της Αμερικής (1787) και της Γαλλίας (1793 και 1795). Αντλώντας από την ιδεολογικοπολιτική δεξαμενή της επαναστατημένης αστικής τάξης και του Διαφωτισμού, το νέο Σύνταγμα προέβλεπε:

Τη διάκριση των εξουσιών (Βουλευτικό - Εκτελεστικό), την ανεξιθρησκία, την τυπική ισονομία, την κατοχύρωση των ατομικών, πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την εισαγωγή καθολικού συστήματος αντιπροσώπευσης και βεβαίως την κατάργηση των όποιων τοπικών - ταξικών προνομίων.

Έτσι, τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός αστικού κράτους. Οι πολιτικές εξουσίες (και κάποιες από τις οικονομικές) που απολάμβανε μέχρι πρότινος η Εκκλησία στα πλαίσια του φεουδαρχικού συστήματος καταργούνταν ή περιορίζονταν σημαντικά. Η αποδυνάμωση των τοπικών - περιφερειακών διοικήσεων και η μεταφορά των βασικών τους αρμοδιοτήτων στην κεντρική εξουσία, σήμαινε και αντίστοιχη αποδυνάμωση των τοπικών εξουσιών πάνω στις οποίες εδραζόταν μέχρι τότε η πολιτική δύναμη των κοτζαμπάσηδων. Οι βασικές αυτές αρχές επιβεβαιώθηκαν και στις επόμενεςΕθνοσυνελεύσεις (Β' του Άστρους, 1823 και Γ' της Τροιζήνας, 1827).

Η διαπάλη, που αρχικά εκφράστηκε σε πολιτικό επίπεδο, οδήγησε γρήγορα στη διάσπαση της Κεντρικής Διοίκησης και τη δημιουργία δύο χωριστών κυβερνήσεων: Της Τρίπολης (κοτζαμπάσηδες - Κολοκοτρώνης) και του Κρανιδίου (Υδραίοι, Μαυροκορδάτος, Κωλέττης και οι κοτζαμπάσηδες Λόντος και Ζαΐμης). Σύντομα, οι αντιθέσεις αυτές έλαβαν και ένοπλη μορφή.

Γνωρίζοντας πως το δάνειο από τη Μεγάλη Βρετανία είχε ήδη εγκριθεί, η κυβέρνηση του Κρανιδίου έδρασε αποφασιστικά. Επιτέθηκε σε όλα τα στρατηγικά σημεία που έλεγχε η άλλη πλευρά, κατέλαβε την Ακροκόρινθο, ενώ έθεσε σε πολιορκία Ναύπλιο και Τρίπολη. Δίχως προοπτική άμεσης επικράτησης της μίας ή της άλλης μεριάς, η πρώτη φάση του «εμφυλίου» (α' εξάμηνο του 1824)έληξε με συμβιβασμό, υπέρ της κυβέρνησης του Κρανιδίου. Οι «στασιαστές» αμνηστεύτηκαν, αποκλείστηκαν όμως από τα όργανα της Κεντρικής Διοίκησης.

Βεβαίως, οι προσωρινά ηττημένοι κοτζαμπάσηδες δεν προτίθεντο εύκολα να καταθέσουν τα όπλα. Όταν στις εκλογές της 3ης Οκτωβρίου 1824 για το Βουλευτικό - Εκτελεστικό δεν κατάφεραν και πάλι να συγκεντρώσουν την πλειοψηφία, άρχισαν να προσανατολίζονται ξανά προς την ένοπλη σύγκρουση: Κάτι που το επιδίωκε εξίσου και η άλλη πλευρά, ώστε να λύσει οριστικά το ζήτημα της μορφής άσκησης της εξουσίας. Ξεκίνησε, λοιπόν, η δεύτερη φάση του «εμφυλίου», που επικεντρώθηκε κυρίως στην Τρίπολη και έληξε στα τέλη του 1824 με ήττα των κοτζαμπάσηδων και τη φυγή τους εκτός Πελοποννήσου.

Σε μια περίοδο, λοιπόν, έντονων πολιτικών ζυμώσεων πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά και η οργάνωση των αντιτιθέμενων συμφερόντων σε κόμματα: Το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό. Και το όνομά τους φυσικά σημαίνει ένα και μόνον πράγμα: αστικά κόμματα προσκείμενα από άποψη συμφερόντων σε κάποιο ισχυρό κράτος.

Οδεύοντας προς τη Γ' Εθνοσυνέλευση, το ζήτημα που βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής διαπάλης ήταν η αναζήτηση διεξόδου στο τέλμα των στρατιωτικών επιχειρήσεων (κυριαρχία Ιμπραήμ στη Πελοπόννησο, πτώση Μεσολογγίου κ.λπ.), μέσω της εξασφάλισης κάποιας διεθνούς διαμεσολάβησης - προστασίας ή την εκλογή ξένου μονάρχη. Στην κατεύθυνση αυτή κινήθηκαν όλα τα κόμματα. Την πρωτοβουλία ανέλαβαν από τα μέσα του 1825 οι «αγγλόφιλοι» με τη λεγόμενη Αίτηση Προστασίας (ήΠράξη υποταγής). Η Γ' Εθνοσυνέλευση ψήφισε τον Ιωάννη Καποδίστρια ως κυβερνήτη της Ελλάδος.

Το καλοκαίρι του 1827, η πορεία της Επανάστασης φαινόταν καταδικασμένη. Η πορεία αυτή ανατράπηκε από μια σειρά παρεμβάσεις του διεθνούς παράγοντα. Το Πρωτόκολλο της Πετρούπολης (1826) και η Συνθήκη του Λονδίνου (1827), η Ναυμαχία του Ναβαρίνου (Οκτώβρης 1827), ο ρωσοτουρκικός πόλεμος (1828-1829) και η αποστολή γαλλικού εκστρατευτικού σώματοςκατά του Ιμπραήμ στο Μοριά (Ιούλιος 1828) υπήρξαν γεγονότα - σταθμοί ενόψει της αναγνώρισης της Ελλάδας ως ανεξάρτητου κράτους (Πρωτόκολλο του Λονδίνου, 3 Φλεβάρη 1830). Βασικός όρος της ανεξαρτησίας των Ελλήνων υπήρξε η μορφή του πολιτεύματος, το οποίο όφειλε να είναι μοναρχικό.

Το Γενάρη του 1828 αφίχθη στην επαναστατημένη Ελλάδα ο Ι. Καποδίστριας. Ο νέος κυβερνήτηςπροέβη άμεσα στη συγκέντρωση όλων των εξουσιών, γνωρίζοντας πως για να εφαρμοστούν οι αναγκαίες αστικές μεταρρυθμίσεις και να στερεωθεί το αστικό κράτος απαιτούνταν άμεσες κινήσεις, απαλλαγμένες από χρονοβόρες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, επιβαλλόμενες με πειθώ ή καιαυταρχισμό - όπου και όποτε αυτό κρινόταν αναγκαίο.

Οι αποκλεισμένοι από την εξουσία συσπειρώθηκαν και ανασυντάχθηκαν, συγκροτώντας το μέτωποτων «συνταγματικών» με κέντρο την Ύδρα. Η ένοπλη σύγκρουση δεν άργησε και γρήγορα γενικεύτηκε. Συνεχίστηκε δε και μετά τη δολοφονία του Ι. Καποδίστρια στις 9 Οκτώβρη 1831, δίχως όμως μία από τις δύο πλευρές να μπορεί να επικρατήσει οριστικά επί της άλλης. Το 1832, λοιπόν, η κεντρική εξουσία είχε σχεδόν αποσυντεθεί ολοκληρωτικά, ενώ η ύπαιθρος στεκόταν ρημαγμένη από μια δεκαετία πολέμου και εχθροπραξιών.

Υπό αυτές τις συνθήκες στις 25 Γενάρη 1833 αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο από τη βρετανική φρεγάτα«Μαδαγασκάρη» ο Όθωνας, υποσχόμενος να βάλει τέρμα στην «αναρχία» του παρελθόντος και εγκαθιδρύοντας - σύμφωνα πάντοτε με τους όρους των σχετικών διεθνών συνθηκών - καθεστώς απόλυτης μοναρχίας. Το ελληνικό αστικό κράτος άρχιζε να κάνει τα πρώτα του βήματα.

Το 1821 στο... σήμερα

Το κύριο, που σαν αποτέλεσμα του ένοπλου ξεσηκωμού κατακτήθηκε στην Ελλάδα με την Επανάσταση, είναι η δημιουργία του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού εθνικού αστικού κράτους. Ήταν ένα άλμα μπροστά στην ιστορική εξέλιξη, που συνέβαλε επίσης στην αποσύνθεση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Αυτό το συμπέρασμα έχει διπλή σημασία για τις σύγχρονες συνθήκες. Η μία είναι η ίδια η επανάσταση σαν πράξη, το αναπόφευκτό της, όταν οι παλιές σχέσεις παραγωγής φρενάρουν τις νέες παραγωγικές δυνάμεις. Η δράση των καταπιεσμένων λαϊκών μαζών ενάντια στην παλιά εξουσία και την ξεπερασμένη ιστορικά κοινωνία, για την ανατροπή της και την εγκαθίδρυση της νέας εξουσίας και την οργάνωση της νέας ανώτερης κοινωνικής βαθμίδας. Η δεύτερη, είναι το γεγονός ότι όταν οι λαοί συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της δικής τους κοινωνικής απελευθέρωσης, τότε η δύναμη της δράσης τους γίνεται ακατανίκητη και καμιά εξουσία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην επαναστατική τους πάλη. Η Επανάσταση του 1821 ήταν επανάσταση που σαν αποτέλεσμα, μαζί με την απελευθέρωση του έθνους, άνοιξε την πρώτη σελίδα της νέας κοινωνίας, του καπιταλισμού.

Στις σημερινές συνθήκες, το μήνυμα και το νόημά της έχουν το δικό τους περιεχόμενο. Σήμερα, στη χώρα μας, η επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου, ολόκληρο το αστικό πολιτικό σύστημα, και τα κόμματά του, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, με την αρωγή της ΕΕ, του ΔΝΤ, της Γερμανίας, των ΗΠΑ, γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνη για τη ζωή και το μέλλον του κόσμου της εργασίας, του λαού, της κοινωνίας μας.

Χτυπούν με λύσσα κάθε δικαίωμα, εργασιακό, συνταξιοδοτικό, δημοκρατικό. Αυξάνουν στο έπακρο το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, προωθούν αντεργατικά, αντικοινωνικά μέτρα, διαλύουν την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια... Μειώνουν δραστικά τους μισθούς, αυξάνουν τον απλήρωτο χρόνο δουλειάς, επιβάλλοντας ευέλικτη εργασία, απολύουν κατά το δοκούν με δεδομένη τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας και ξαναπροσλαμβάνουν με μισθούς πείνας κλπ., θυσιάζουν τις νέες γενιές για έναν και μόνον σκοπό: τα ακόμα περισσότερα κέρδη του κεφαλαίου και μάλιστα στα χέρια ακόμη λιγότερων.

Μάλιστα, στην ιμπεριαλιστική τους εκδοχή, καταστρέφουν χώρες, τρομοκρατούν, δημιουργούν αντίπαλα δέη, όπως για παράδειγμα τον Οσάμα Μπιν Λάντεν ή σήμερα το Ισλαμικό Κράτος, με σκοπό τον περιορισμό των ατομικών και δημοκρατικών ελευθεριών, την προσφυγιά, το φθηνό εργατικό δυναμικό, την υφαρπαγή του πλούτου μιας χώρας.

Μοναδικός δρόμος; Η αντίσταση, η πάλη για την ανατροπή όλων αυτών... Είναι η ώρα που επιτέλους ο κόσμος της εργασίας, όπως έχει γράψει και μια φίλη, είναι η ώρα που ο κόσμος της εργασίας, ο λαός, οι λαοί πρέπει να γκρεμίσουν τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και τους φράχτες που έχει στήσει: από αυτούς για τους πρόσφυγες μέχρι αυτούς που μας έχουν καθηλώσει στους καναπέδες...

Το παλλαϊκό – πανεργατικό μέτωπο που έχει αναπτυχθεί, με αφορμή το ασφαλιστικό, πρέπει να ενδυναμωθεί, να εντείνει τη μάχη του ενάντια στη λιτότητα και τα μνημόνια, διεκδικώντας μεταξύ άλλων:

• το δικαίωμα στην εργασία και στην κοινωνική ασφάλιση, την ακύρωση των μνημονίων,
  
  
• την έξοδο από την ευρωζώνη, τη ρήξη με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, τη στάση πληρωμής του δημοσίου χρέους μέχρι την οριστική διαγραφή του,
  
  
• την κατάργηση της μαύρης, ελαστικής, ανασφάλιστης και ενοικιαζόμενης εργασίας, τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και του μεγάλου πλούτου, την ελάφρυνση των χαμηλών εισοδημάτων,
  
  
• την επαναφορά και διεύρυνση των εργασιακών, ασφαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων,
  
  
• την εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση και τον εργατικό έλεγχο των τραπεζών, το σταμάτημα όλων των ιδιωτικοποιήσεων και την άμεση κατάργηση του αμαρτωλού ΤΑΙΠΕΔ, που λειτουργεί ως μεσίτης στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
  
  
• τον παραγωγικό μετασχηματισμό της χώρας σε όφελος του λαού,
  
  
• και, τέλος, με αφορμή το προσφυγικό, την παύση του πολέμου στη Συρία και τον τερματισμό των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, την απεμπλοκή της χώρας από το πόλεμο στη Μέση Ανατολή, βασική αιτία των προσφυγικών ροών, μέσω της ακύρωσης της παρουσίας της ΝΑΤΟικής αρμάδας στο Αιγαίο, τη δημιουργία ασφαλών δρόμων διέλευσης των προσφύγων, την άμεση χορήγηση νομιμοποιητικών εγγράφων, τον τερματισμό της λειτουργίας «στρατοπέδων συγκέντρωσης», τη δημιουργία πραγματικών δομών φιλοξενίας των προσφύγων, το τσάκισμα του φασισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας μέσα στα συνδικάτα, στους χώρους δουλειάς, στην κοινωνία.

ergasianet

Από τον Πέτρο Ι. Μηλιαράκη

Το παρόν κείμενο αφορά παρέμβαση στα όσα προσφάτως λαμβάνουν χώρα στον τομέα του «ασφαλιστικού προβλήματος», το οποίο (δικαιολογημένα) εγείρει ενστάσεις και δημιουργεί εντάσεις και αντιδράσεις στους αμέσως πληττόμενους. Κρίσιμα (και ίσως χρήσιμα) είναι να λεχθούν τα εξής προς προβληματισμό:

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ

Ο θεσμός της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα εμφανίσθηκε σχεδόν με τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Πρώτος ασφαλιστικός οργανισμός υπήρξε το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο -ΝΑΤ (1836), και στη συνεχεία το Ταμείο των Μεταλλωρύχων (1860). Υπ’ όψιν ότι από το 1861 λαμβάνεται η πρώτη πρόνοια για σύνταξη στους δημοσίους υπαλλήλους, ενώ εισάγεται και ο θεσμός της επικουρικής ασφάλισης με την ίδρυση του Μετοχικού Ταμείου Στρατού και Ναυτικού καθώς και του Μετοχικού Ταμείου Πολιτικών Υπαλλήλων. Στη συνέχεια ακολούθησαν τα Ειδικά Ταμεία των Τραπεζικών των Σιδηροδρομικών κτλ. Από το 1925 δε οργανώνονται και τα Ταμεία των αυτοαπασχολουμένων που αφορούν στουςΔικηγόρους, στους Ιατρούς, στους Μηχανικούς κτλ. Ακολούθησαν το ΙΚΑ (1932), ο διανεμητικός λογαριασμός οικογενειακών επιδομάτων μισθωτών (1958) που κατέληξε στη δημιουργία του ΟΑΕΔ, ο ΟΓΑ και τη μεταπολιτευτική περίοδο το ΤΕΑΜ (1979), το οποίο επέκτεινε την ασφαλιστική κάλυψη με επικουρικές παροχές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι μέχρι τότε δεν είχαν επικουρική ασφάλιση. Υπ’ όψιν δε ότι η επικουρική ασφάλιση επεκτάθηκε σε αρκετούς κλάδους εργαζομένων όπως στην Κλωστοϋφαντουργία με το (τότε) ΤΕΑΜΚ.

Από τα προαναφερόμενα προκύπτει πόσο βαθιά είναι ριζωμένη στη συνείδηση του έλληνα πολίτη και εργαζόμενου (στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αλλά και στον ελεύθερο οικονομικό βίο) η κοινωνική του ασφάλιση, η ασφάλεια ζωής και υγείας, αλλά και η συνταξιοδοτική του αποκατάσταση, για μια αξιοπρεπή διαβίωση όταν τερματίσει τον εργασιακό του βίο και αποχωρήσει από την παραγωγική διαδικασία. Έτσι η κοινωνική ασφάλιση έχει αναγορευθεί στην εσωτερική έννομη τάξη ως υπέρτατο έννομο αγαθό και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένο. Ως εκ τούτου, όταν η Ελληνική Δημοκρατία προσχώρησε στην (τότε) Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ήδη Ευρωπαϊκή Ένωση) ενσωμάτωσε στις ήδη υπάρχουσες πρόνοιες της ευρωπαϊκής έννομης τάξης με κανόνα άμεσης ισχύος μέγα μέρος των διατάξεων του κοινοτικού κεκτημένου (acquis communautaire) που αφορούσε και αφορά στην ασφαλιστική προστασία. Αναφέρομαι στο άρθρο 45 της Πράξης Προσχώρησης που κύρωνε τις διατάξεις του Κανονισμού 1612/1968 που αφορούσαν στην ισότητα μεταχείρισης των αποδοχών των εργαζομένων, στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και στις συνολικές παροχές. Έτσι η κοινωνική ασφάλισης την Ελλάδα αποκτά με αυξημένης τυπικής ισχύος κανόνες δικαίου πρώτιστο έννομο αγαθό και ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα.

Αξιο όμως ενταύθα είναι να επισημειωθεί ότι η πολιτική των δανειστών παραβιάζει και την παράδοση της ηπειρωτικής Ευρώπης ως προς το έννομο αγαθό της κοινωνικής ασφάλισης. Και τούτο γιατί η κοινωνική ασφάλιση στον ευρωπαϊκό χώρο έχει μακρά παράδοση, εφόσον από τα τέλη του 19ου αιώνα, κυρίως όμως κατά τη διάρκεια του 20ού, ο θεσμός της κοινωνικής ασφάλισης διαμορφώθηκε σταδιακώς στη σημερινή του μορφή. Το πρώτο ολοκληρωμένο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης εμφανίσθηκε στη Γερμανία από το 1883. Με το σύστημα αυτό καθιερώθηκε η υποχρεωτική ασφάλιση των μισθωτών κατά της ασθένειας και του ατυχήματος. Μετέπειτα, το 1889, η ασφάλιση επεκτάθηκε και κάλυψε το γήρας και την αναπηρία.

Το παράδειγμα της Γερμανίας και άλλων χωρών που ακολούθησαν αφορά στο γνωστό κλασικού τύπου σύστημα κοινωνικής ασφάλισης (social insurance).

ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΑΚΗ ΕΝΝΟΜΗ ΤΑΞΗ

Αναφορικώς με τα δεδομένα της ενωσιακής έννομης τάξης (της οποίας οι πρόνοιες και αξιώσεις έχουν φαλκιδευτεί με βάση το PSI επί της κοινωνικής ασφάλισης) ισχύουν αντί πολλών τα εξής:

Σύμφωνα με τις διατάξεις των πρωτογενών Συνθηκών που αφορούν: α) στο άρθρο 2 ΣΕΕ (1) με βάση το οποίο ή Ένωση βασίζεται στις Αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ισότητας, του κράτους δικαίου καθώς και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, β) στις παρ.1και 3 του άρθρου 3 ΣΕΕ που θεσμοθετούν την Αξία της ευημερίας των λαών της Ένωσης, γ) στοάρθρο 6 ΣΕΕπου αφορά στην αναγνώριση των δικαιωμάτων του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της (Ευρωπαϊκής) Ένωσης, σε συνάρτηση και τα άρθρα 151-161 ΣΛΕΕ (2) που αφορούν στην κοινωνική πρόοδο, ιδρύονται αυστηρά κεκτημένα των οποίων οι παραβιάσεις συνεπάγονται ακυρωτικές συνέπειες.

Επίσης άξιο αναφοράς είναι ότι ο Κοινοτικός Χάρτης των θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων του 1989 επικαλύπτεται πλέον από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της (Ευρωπαϊκής) Ένωσης, τον οποίο διακήρυξαν πανηγυρικά στη Νίκαια, στις 7 Δεκεμβρίου 2000, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο και η Επιτροπή. Ο Χάρτης δε του 2000 πλεονεκτεί έναντι του Χάρτη του 1989,αφενόςγιατί κατοχυρώνει τα κοινωνικά δικαιώματα και όλες τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών της Ένωσης και αφετέρου, γιατί είναι επισήμως γενικώς αποδεκτός από όλα τα κράτη-μέλη.

Τούτα όλα (σύμφωνα και με τα παρακάτω) αποδεικνύουν ότι το PSI σε βάρος των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης οφείλεται όχι απλώς σε εσφαλμένη, αλλά και σε παράνομη προϋπόθεση.Οι κανόνες δε που προαναφέρονται θεμελιώνουν το άκυρο και παράνομο της όλης διαδικασίας.

Ο ΠΥΡΗΝΑΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ: ΑΝΤΙ ΤΟΥ PSI ΕΛΑΒΕ ΧΩΡΑ OSI

Οι δημοσιονομικοί θεσμοί στην Ελλάδα που αφορούν στην κοινωνική ασφάλιση (3) ήταν τα κυρίως θύματα του περίφημου PSI. Οι διατάξεις που αφορούν: α) στο Ν.4050/2012 που θεσπίζει τους «Κανόνες τροποποιήσεως τίτλων, εκδόσεως ή εγγυήσεως του Ελληνικού Δημοσίου με συμφωνία των Ομολογιούχων», β) στην Πράξη 5 της 24.2.2012 που θεσπίζει την «Έναρξη διαδικασίας τροποποίησης επιλέξιμων τίτλων και καθορισμό όρων ανταλλαγής τους», γ) στην Πράξη 10 της 9.3.2012 που ρυθμίζει την «Έγκριση της απόφασης των Ομολογιούχων για την τροποποίηση των επιλέξιμων τίτλων, όπως βεβαιώθηκε από την Τράπεζα της Ελλάδος ως Διαχειριστή της Διαδικασίας» και δ) στην υπ’ αριθμ. 2/20964/0023Α Πράξη που αφορά στην «υλοποίηση της τροποποίησης των επιλέξιμων τίτλων ομολόγων κτλ.», υπήρξαν απολύτως καταστροφικές (ως αναγκαστικές διατάξεις), καθόσον στην κοινωνική ασφάλιση με τα coco’s (4) που αφορούν ενεργοποίηση των ρητρών συλλογικής δράσης (5)επιβλήθηκεαναγκαστικώς η λεγόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με Private Sector Involvement(PSI) που αφορά αυστηρώς «ιδιωτικό» (private) «τομέα» (Sector). Κατ’ ουσίαν όμως, για τα Ασφαλιστικά Ταμεία, αφορούσαν κατά την ουσία και κατά τον τύπο (σύμφωνα με το οργανωτικό και λειτουργικό κριτήριο), νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και κυρίως (όπως υποστηρίζει ο ίδιος ο κεντρικός Τραπεζίτης Γεώργιος Αθ. Προβόπουλος) δημοσιονομικούς θεσμούς και έπρεπε ρητώς να εξαιρεθούν του PSI (6).

Το PSI που έλαβε χώρα (7) σε βάρος των Ασφαλιστικών Ταμείων αφορούσε διαδικασία Official SectorInvolvement (OSI) και όχι Private Sector Involvement (PSI). Δηλαδή αφορούσε διαδικασία εντελώς παράνομη ως προς την κοινωνική ασφάλιση.

Όπως όμως ως δημόσιος τομέας η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), εξαιρέθηκε από το PSI,έτσι έπρεπε να εξαιρεθεί και η συγκεκριμένη περίπτωση των Ασφαλιστικών Οργανισμών από το PSI.Τυχόν «επιχείρημα» ότι η αγορά ομολόγων από τα Ασφαλιστικά Ταμεία, αφορά πράξη ιδιωτικού δικαίου είναι προδήλως εξωνομικό. Και τούτο γιατί αφορά αυτοδικαίως και την ΕΚΤ.

Ασφαλώς η υπόθεση αυτή μπορεί να έχει συνέχειες ακόμη και σε επίπεδο πρωτοβουλίας πολιτών, καθόσον ο πολίτης της Ένωσης μπορεί να επικαλεσθεί τόσο ενώπιον των Εθνικών Αρχών και δικαιοδοτικών Οργάνων, όσο και ενώπιον των Ενωσιακών Αρχών και του δικαιοδοτικού Οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους κανόνες ακυρότητας.

Ο πολίτης της Ένωσης μπορεί να επικαλείται τους κανόνες της ενωσιακής έννομης τάξης (8). Ένα τέτοιο δικαίωμα επίκλησης συνεπάγεται αυτομάτως και την υποχρέωση εφαρμογής του κανόναπουεπικαλείται ο ιδιώτης –πολίτης της Ένωσης. Και οι κανόνες αυτοί προαναφέρονται ενταύθα.

Στην περίπτωση του PSI ισχύει για τα Ασφαλιστικά Ταμεία ό,τι ισχύει και για την ΕΚΤ. Σε κάθε περίπτωση αρμοδιότητα ακυρωτικής διαδικασίας υφίσταται πάντοτε. Υπάρχουν Δικαστές στο Λουξεμβούργο!

Πηγή: syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.gr

---

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) ΣΕΕ: Συνθήκη Ευρωπαϊκής Ένωσης

(2) ΣΛΕΕ: Συνθήκη για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης

(3) Βλ. Γεώργιος Αθ.Προβόπουλος Ελληνικοί Δημοσιονομικοί Θεσμοί, Εκδόσεις Αντ.Ν.Σάκκουλας, 1983, σελ. 227 και επ. και ιδίως 229 και 230)

(4) Τα CoCos είναι μετατρέψιμες ομολογίες υπό αίρεση (Contingent Convertible Bonds).

(5) Βλ. ΠΥΣ 10 ΦΕΚ 50/9.3.2012

(6) Στην απαγόρευση αυτή υπάγεται όλος ο Δημόσιος Τομέας όπως π.χ. τα Πανεπιστήμια ή τα Νοσοκομεία

(7) Βλ. Υ.Α. με αριθμό 2/20964/0023Α ΦΕΚ 682/9.3.2012

(8) Βλ. ΔΕΚ [ήδη ΔΕΕ] Van Gend and Loos, 1963, 26/62)

* Ο Πέτρος Μηλιαράκηςδικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια τουΣτρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC - EU).

Επισυνάπτουμε για δημοσιοποίηση το πλαίσιο αρχών και το κάλεσμα, για το διήμερο Αυτοδιαχείριση και Άμεση Δημοκρατία που αποφασίσθηκαν στην τελευταία συνάντηση της ανοιχτής οργανωτικής επιτροπής. Όπως είναι γνωστό το διήμερο θα γίνει στις 21 &22 Μαϊου στη Νομική Σχολή της Αθήνας.

Για την οριστικοποίηση των θεματικών και των εργαστηρίων (workshops) που θα πραγματοποιηθούν στο διήμερο θα συνεδριάσει και πάλι η ανοιχτή οργανωτική επιτροπή την Παρασκευή 1 Απριλίου. Θα βοηθούσε στην προσπάθεια για καλλίτερη οργάνωση του διήμερου, όσες και όσοι θέλουν να στείλουν μέχρι την Πέμπτη το βράδυ στο email Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. τις προτάσεις ή τις σκέψεις τους για τις θεματικές και τα εργαστήρια (workshops) αφού διαβάσουν το πλαίσιο αρχών και το κάλεσμα στο οποίο αναφέρονται οι πρώτοι γενικοί προβληματισμοί και για τις θεματικές και για τα εργαστήρια.

H συνάντηση ανοιχτής οργανωτικής επιτροπής της Παρασκευής 1 Απριλίου θα γίνει στις 7.30μ και πάλι στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Nosotros, Θεμιστοκλέους 66 Εξάρχεια και η συμμετοχή κάθε ενδιαφερόμενου είναι ελεύθερη.

Η Ανοιχτή Οργανωτική Επιτροπή


ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΑΡΧΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε ως κοινωνία μιας χρεοκοπημένης χώρας, η επιτακτική ανάγκη είναι ο προσανατολισμός για έξοδο από αυτές. Οι απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, προήλθαν από το κυρίαρχο πολιτικό-οικονομικό σύστημα που οδήγησε στην χρεοκοπία. Το σύστημα αν και αποκαλείται δημοκρατικό, εν τούτοις είναι ολιγαρχικό, διότι κυβερνούν οι ολίγοι, και όχι οι πολλοί, όχι η κοινωνία. Μία πολιτική ελίτ νομοθετεί προς όφελος των ολίγων ισχυρών, τραπεζών, επιχειρηματιών, κεφαλαιοκρατών και ΜΜΕ. Αυτό το ολιγαρχικό πολιτικο-οικονομικό σύστημα έχει αποτύχει, αλλά δεν έχει καταρρεύσει. Είναι πάντοτε παρόν και συνεχίζει την πορεία της καταστροφής με όλες τις κυβερνήσεις, της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς.

Η ανάγκη λοιπόν για ριζική αλλαγή του αποτυχημένου πολιτικού οικονομικού συστήματος είναι εμφανής. Μία αλλαγή που θα αγκαλιάσει όλους τους κοινωνικούς τομείς: οικονομική διαχείριση, κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς, αξιακό σύστημα και ιδεολογία. Τίθεται έτσι σαφώς το ζήτημα ενός άλλου δρόμου, του δρόμου της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας. Αυτό συνεπάγεται την ισότητα όλων των πολιτών, την άμεση ελεύθερη, ισότιμη και αποφασιστική συμμετοχή τους σε κάθε θεσμό της κοινωνίας. Με τον τρόπο αυτό η άμεση δημοκρατία εφαρμόζεται παντού, και οι πολίτες αποφασίζουν οι ίδιοι για το περιεχόμενο και τις διαδικασίες λειτουργίας σε όλους τους τομείς της παραγωγής και της οικονομίας, της πολιτικής και του πολιτισμού

Η άμεση δημοκρατία δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο μέσα από τον αγώνα της κοινωνίας, με την αυτοσυγκρότησή της σε αυτόνομο πολιτικό υποκείμενο, με αυτοοργάνωση και άμεση συμμετοχή, χωρίς ανάθεση σε κόμματα και αντιπροσώπους. Έτσι όμως τίθεται το ζήτημα της πολιτικής, διότι πολιτική δεν είναι τα κόμματα, οι εκλογές, η γραφειοκρατία και η αντιπροσώπευση – αυτά αποτελούν ακύρωση και αναίρεσή της. Πολιτική είναι όταν η κοινωνία αυτοκαθορίζεται, αμφισβητεί τους οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς και αγωνίζεται για άλλους, που εξασφαλίζουν τα κοινά αγαθά, την ισότητα, την ελευθερία, τη συμμετοχή, την αυτοδιαχείριση και τη δημοκρατία. Αυτά όμως λείπουν σήμερα. Επομένως το βασικό ζήτημα είναι το πώς μπορεί να υπάρξει το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας στις σημερινές συνθήκες σε κάθε κοινωνικό τομέα.

Μεγάλο ρόλο στην απουσία του προτάγματος, στη δημιουργία και την αποτελεσματικότητα του αμεσοδημοκρατιοκύ κινήματος δημοκρατικού κινήματος, παίζουν οι διαφορετικές απόψεις γύρω από την έννοια της δημοκρατίας. Ακόμη και τα ανώτατα πολιτειακά όργανα μίλησαν για άμεση δημοκρατία τις ημέρες του ψευδεπίγραφου εκτονωτικού δημοψηφίσματος. Οι διαστρεβλώσεις επιχωριάζουν και στους χώρους της Αριστεράς, οι οποίοι, από τότε που η έννοια της άμεσης δημοκρατίας αναδύθηκε στον δημόσιο χώρο με το κίνημα των πλατειών το 2011, την χρησιμοποιούν συσκοτίζοντάς την, προσπαθώντας να αποκομίσουν κομματικά και εκλογικά οφέλη. Υπάρχει λοιπόν μεγάλη ανάγκη πρώτον, να διευκρινισθεί τι είναι η άμεση δημοκρατία ως πολίτευμα, ως καθεστώς, ως πρόταγμα, ως διαδικασία και ως κοινωνία. Δεύτερον, να γίνει συζήτηση για το πώς μπορεί να χαραχθεί ο δρόμος προς αυτήν, τι είδους θεσμικές αλλαγές χρειάζονται και ποιες είναι εφικτές, με ιδιαίτερη αναφορά στην χρεοκοπημένη Ελλάδα.

Ένα παρήγορο και ελπιδοφόρο γεγονός είναι η δημιουργία από την ίδια την κοινωνία εγχειρημάτων αυτοδιαχείρισης σε ποικίλους κοινωνικούς και παραγωγικούς τομείς (ΒΙΟ.ΜΕ κ.ά.). Αυτά τα κοινωνικά εγχειρήματα είναι αντιαυταρχικά, αντιιεραρχικά, αντιγραφειοκρατικά, και στηρίζονται σε συμμετοχικές συλλογικές πρακτικές, με οριζόντια λειτουργία. Εκτός του ότι αυτά εξασφαλίζουν την καθημερινή επιβίωση, αγωνιζόμενα ανάμεσα στις συμπληγάδες της ιδιωτικής και της κρατικής οικονομίας, ταυτοχρόνως εκπαιδεύουν τους συμμετέχοντες στην αυτοδιεύθυνση, κτίζουν την εξισωτική αντίληψη, την ηθική του κοινού αγαθού, την αίσθηση του κοινού χώρου και χρόνου. Έτσι τα εγχειρήματα της αυτοδιαχείρισης προσεγγίζουν κατά κάποιον τρόπο τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας και μπορούν να αποτελέσουν προπαίδεια γι’ αυτήν. Θέτουν επί πλέον το βασικό ζήτημα της μετάβασης από το κοινωνικό στο πολιτικό, διότι, εάν τα επί μέρους κοινωνικά εγχειρήματα δεν συντονισθούν και δεν συνδεθούν με ένα αμεσοδημοκρατικό πρόταγμα τότε υπάρχουν δύο αρνητικές συνέπειες: α) Ο δημόσιος χώρος αφήνεται στα κόμματα, τους γραφειοκράτες και τα ΜΜΕ να τον λυμαίνονται αμείλικτα, και β) Αυτά τα ίδια τα εγχειρήματα παραμένουν απομονωμένα και αδύναμα σε ένα αδίστακτο καπιταλιστικό και ολιγαρχικό σύστημα. Η δύναμη όμως γεννιέται μόνον όταν οι άνθρωποι συνασπίζονται για να δράσουν, και εξαφανίζεται όταν οι άνθρωποι διασκορπίζονται και εγκαταλείπουν ο ένας τον άλλον.

Είναι εμφανές λοιπόν πως η άμεση δημοκρατία και η αυτοδιαχείριση είναι τα δύο βασικά ζητήματα που σηματοδοτούν την χειραφετητική πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Χωρίς την ανάδειξή τους και την προώθησή τους δεν μπορεί να υπάρξει χειραφέτηση και διέξοδος. Αυτός θα είναι ένας από τους βασικούς σκοπούς στο διήμερο: να συζητηθούν τα πιο πάνω ζητήματα, να γίνει ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών, να εμπλουτισθεί ο διάλογος, να ορισθούν οι έννοιες και τα νοήματα. Ο αγώνας για τις σημασίες και τις έννοιες είναι και αυτός πολιτικός αγώνας. Αν άμεση δημοκρατία και αυτοδιαχείριση σημαίνει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο αντίστοιχα, αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς να πάρουμε τις έννοιες στα χέρια μας.

Σκοπός επίσης είναι να υπάρξουν πρωτοβουλίες που θα συμβάλουν στη δημιουργία ενός αμεσοδημοκρατικού διακριτού πόλου, ο οποίος σήμερα είναι ανύπαρκτος. Είναι όμως αναγκαίος, αφ’ ενός για να συντονίσει και να διαδώσει τις ιδέες της άμεσης δημοκρατίας και της αυτοδιαχείρισης, αφ’ ετέρου για να ενώσει και να εντάξει τα άτομα και τις επί μέρους συνιστώσες της αυτοδιαχείρισης, των συλλογικοτήτων και άλλων παρεμφερών κινήσεων σε ένα ριζοσπαστικό αμεσο δημοκρατικό πρόταγμα. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό; Τι πρωτοβουλίες και τι κινήσεις χρειάζονται; Το σημαντικό πάντως που παίζει ρόλο είναι η βούληση και η δράση για έναν τέτοιον πόλο, που θα αποτελέσει το μέσον για τη διεκδίκηση ενός πολιτικού-κοινωνικού δημοσίου χώρου και χρόνου, για την απαιτούμενη αμεσοδημοκρατική πολιτική κοινωνική αλλαγή.


Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΗΜΕΡΟ, 21-22 ΜΑΙΟΥ 2016, ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΘΗΝΩΝ

ΜΕ ΘΕΜΑ: ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ


ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΜΕ ΘΕΜΑ: ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ



21-22 ΜΑΙΟΥ 2016, Νομική Σχολή Αθηνών


Καλούμε οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο να συμμετάσχει στις εργασίες του ΔΙΗΜΕΡΟΥ αυτού με τις ακόλουθες προς το παρόν θεματικές.

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ-ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ



ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ-ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ



ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ-ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΘΕΣΜΟΙ



ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ-ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ


Εκτός από τις εισηγήσεις και τις ανοικτές συζητήσεις, θα υπάρχουν εργαστήρια από αυτοδιαχειριζόμενα, συνεταιριστικά και συνεργατικά εγχειρήματα, κοινωνικά εγχειρήματα από το χώρο της υγείας της παιδείας, του πολιτισμού και του αθλητισμού, εκδοτικά εγχειρήματα, εγχειρήματα από το χώρο των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τοπικές ανοιχτές συνελεύσεις εγχειρήματα από το χώρο της οικονομίας, της παραγωγής και των υπηρεσιών (εργοστάσια, εγχειρήματα από τον αγροτικό χώρο, εγχειρήματα κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, εγχειρήματα από το χώρο της εστίασης) που θα ήθελαν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους


ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ


email Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

τηλέφωνα 6977990887-6980290981-6944759628

Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ