Τρεις γενιές τραγούδια στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά,το Σάββατο 28 Μαΐου και την Κυριακή 29 Μαΐου , στην συναυλία του Σταμάτη Κραουνάκη, με τίτλο : «Όλοι ένα» -Φίλα με...
Μετά το  Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, μετά τη Θεσσαλονίκη και πριν από την εξόρμηση του καλοκαιριού σε Ελλάδα και σε πέντε Ηπείρους... «Όλοι Ένα» για δυο μοναδικά βράδια στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Η δυναμική συμμετοχή και το ταλέντο των πέντε νέων καλλιτεχνών Χρήστου Γεροντίδη, Σάκη Καραθανάση, Κώστα Μπουγιώτη, Γιώργου Στιβανάκη, Χάρη Φλέουρα, του μαέστρου  Άρη Βλάχου και των μουσικών  Βάϊου Πράπα και Γιώργου Ταμιωλάκη, οι φωτισμοί του Κώστα Μπλουγουρά και το σκηνικό του Γιάννη Μουρίκη που μάγεψαν το κοινό, τα υπέροχα κοστούμια της Μαρίας Καραπούλιου ενώνονται με τον μοναδικό Σταμάτη Κραουνάκη σε μια εκδήλωση, που δεν πρέπει να χάσουμε!







Ο Σταμάτης Κραουνάκης γράφει σε σημειωμά του:
Όλοι ένα.

Αρχηγός ο Έρωτας.

Τρεις γενιές τραγούδια.

Κοινή πορεία με τα αισθήματα και τα όνειρα των ζευγαριών, των μοναχικών,

των ερωτευμένων.

Όλα αυτά τα τραγούδια που μας κάνανε συνοδοιπόρους στα χρόνια και μου δώσανε διαβατήριο στις παρέες των νέων, στις συντροφιές,

στα σπίτια των Ελλήνων.

Ας πούμε σώζω στο σκληρό δίσκο εκείνα που θα ‘παιρνα μαζί μου.

Τα απαραίτητα για ένα παγκόσμιο ταξίδι..

Επιλογή από λατρεμένα αλλά και κρυφά ενωμένα με ρετσιτατίβα

και σπουδαία μικρά ποιητικά κείμενα βαφτισμένα στη μουσική

που δε σταματάει ποτέ.

Σουΐτα αισθημάτων, λειτουργικό της Αγάπης..

Τόσα βράδια μια ζωή..

Για δύο ώρες στο πιάνο και παντού, ανάμεσά σας, με καλεσμένους τρεις θαυμάσιους συνεργάτες,

Άρης Βλάχος μουσική διεύθυνση, πλήκτρα

Βάϊος Πράπας  λαϊκά έγχορδα, κιθάρα

Γιώργος Ταμιωλάκης βιολοντσέλο



και πέντε αγγέλους συμπαραστάτες,

δυνατούς καλλιτέχνες και δοσμένους στην τέχνη τους ολόψυχα.



Αλφαβητικά:

Χρήστος Γεροντίδης

Σάκης Καραθανάσης

Κώστας Μπουγιώτης

Γιώργος Στιβανάκης

και ο Χάρης Φλέουρας

«Ότι και να γίνει, όσο και μοντέρνοι να μας νοιάζει να γίνουμε,

αυτό που μας ενώνει με τη ρίζα ενός κινήματος, είναι αυτό που χωρίς να το επιδιώξουμε… κρυφά και ταπεινά μας ένωσε με τα όνειρα των διπλανών μας...»





ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

Σκηνικό : Γιάννης Μουρίκης

Φωτισμοί : Κώστας Μπλουγουράς

Ήχος : Δημήτρης Σωτηρόπουλος

Κοστούμια : Μαρία Καραπούλιου

Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Μουστάκας

Παραγωγή :  Ομάδα Ελληνικού Μουσικού Θεάτρου –Σπείρα Σπείρα

Οργάνωση παραγωγής : Ελένη Συροπούλου

Προβολή & Επικοινωνία : Δέσποινα Κραουνάκη

Σχεδιασμός προγράμματος : Χρήστος Μουστάκας

Οι UndergroundYouth επιστρέφουν στην Ελλάδα! Η μπάντα από το Manchester που, με οδηγό τον CraigDyer, συνδυάζει ιδανικά επιρροές που ξεκινούν από το psych και το garagerock και φτάνουν ως το post-punk και το shoegaze, κι έχει αποκτήσει πολλούς φίλους στη χώρα μας, θα βρίσκεται την Παρασκευή 20 Μαϊου στο FuzzLiveMusicClub (Αθήνα) και το Σάββατο 21 Μαϊου στο FixFactoryofSound (Θεσσαλονίκη). Τη συναυλία της Αθήνας θα ανοίξουν οι EchoTrain.

Εισιτήρια προπωλούνται, προς 15 ευρώ (Αθήνα) και 12 ευρώ (Θεσσαλονίκη): τηλεφωνικά στο 11 876, στα καταστήματα Public, SevenSpots, Reload, MediaMarkt και το www.viva.gr.

Στο ταμείο, η τιμή θα είναι 18 ευρώ (Αθήνα) και 15 ευρώ (Θεσσαλονίκη).

The Underground Youth + opening acts: Echo Train (Αθήνα), Alien Mustangs (Θεσσαλονίκη)

Παρασκευή 20 Μαϊου, Fuzz Live Music Club (Πειραιώς 209 & Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος, Αθήνα, 210 3450817, www.fuzzclub.gr) και Σάββατο 21 Μαϊου, Fix Factory of Sound (26ης Οκτωβρίου 15, Θεσσαλονίκη / τηλ. 2310 500670 & 2310 504014 / www.fixfactoryofsound.gr). Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00.


THEUNDERGROUNDYOUTH

Νοσταλγικές κιθαριστικές μελωδίες, μινιμαλιστικοί μελαγχολικοί ρυθμοί και ψυχεδελική εσωστρεφής ατμόσφαιρα: χρησιμοποιώντας τα απλούστερα συστατικά ο ταλαντούχος Craig Dyer χαράσσει, με τουςThe Underground Youthως το δημιουργικό του όχημα, μια μοναδική προσωπική μουσική πορεία: στη σκιά τόσο τωνVelvet Undergroundόσο και τωνJoy Division, επιχειρεί τους συνθετικούς και ενορχηστρωτικούς του πειραματισμούς, επενδύοντας με σκοτεινά χρώματα την ρομαντική, ψυχεδελική τραγουδοποιία του.

Μέσα από μια αδιάκοπη δημιουργική εσωστρεφή διαδικασία, ο Craig Dyer επιχειρεί να συνδυάσει με φειδώ μια ευρεία γκάμα αναφορών που κυμαίνεται από τηνυπνωτική ψυχεδέλειαως τηναπόκοσμη shoegazeκαι από τηνκαυστική garage rockέως τημελαγχολική indie rock. Πιστός σε μια αυστηρή, μεθοδική Do-It-Yourself καλλιτεχνική ηθική, μέσα σε μόλις 7 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας έχει αποδείξει πως αποτελεί κάτι παραπάνω από έναν ταλαντούχο μουσικό: με περισσότερα από δέκα LP’s, EP’s και singles στο ενεργητικό του – εξέχουσες προσθήκες στο roster του εκλεκτικού contemporary psych/garage rock labelFuzz Club Records- κατάφερε να δημιουργήσει ένα μοναδικό χωνευτήρι επιρροών, ένα πολυσυλλεκτικό προσωπικό ηχητικό σύμπαν, ένα γοτθικό και ταυτόχρονα αιθέριο post punk soundtrack ταινιών που δεν γυρίστηκαν ποτέ.

Από το 2012 κι έπειτα, το πνευματικό παιδί του Craig Dyer θα πάρει σάρκα και οστά με την προσθήκη της (φημισμένης illustrator και συντρόφου του Craig) Olya Dyer, καθώς και των Frankie Frankie (Throw Down Bones) και Max James (Johnny Marr) σε κιθάρα και μπάσο. Με ολοκληρωμένο πλέον το live line-up τους, οι Underground Youthθα περιοδεύσουν σε ολόκληρη την Ευρώπη: μέσα από ταδεκάδες sold-out livesτους και τη συμμετοχή τους σε μερικά από τα σημαντικότερα φεστιβάλ της σύγχρονης ψυχεδελικής rock σκηνής (Cosmosis, Liverpool Psych Fest, Eindhoven Psych Lab) ζωντανεύουν μέσα από τις μνημειώδεις εμφανίσεις τους μοναδικές συγκινήσεις και απόκοσμες αφηγήσεις, φιλτράροντας την ηλεκτρική παράδοση της rock σκηνής του Manchester μέσα από το προσωπικό τους αισθαντικό πρίσμα. Ένα χρόνο μετά την εκπληκτική τους εμφάνιση στο An Club,οι Underground Youth ανανεώνουν το ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό στις 20 και 21 Μαΐου στις σκηνές των Fuzz LiveMusicClub και Fix Factory Of Sound, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα.

www.theundergroundyouth.com

www.facebook.com/TheUndergroundYouth



ECHO TRAIN (Αθήνα)

Οι Echo Train είναι μια psych-rock μπάντα που σχηματίστηκε στην Αθήνα το 2013 από τους Greggy K, Ren και Διονύση Παναγιωτίδη. Εμπνεύστηκαν το όνομά τους από τους ήχους των τρένων που προέρχονταν από τον σιδηροδρομικό σταθμό που βρισκόταν κοντά στο παλιό σπίτι όπου έκαναν τις πρώτες τους πρόβες.

Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP και υπέγραψαν με την The Sound Of Everything Records το 2014. Με το πρώτο τους single, “Fire”, κέρδισαν τον διαγωνισμό του Jumping Fish. Τον Δεκέμβριο του 2015, παρουσίασαν το ντεμπούτο album τους, “Memento Mori”, όπου συνδυάζουν την ψυχεδελική pop και το garage των 60’s με τη folk και τα blues, σε μία δουλειά που συνολικά χαρακτηρίζεται από την πολυχρωμία και τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις της.

www.facebook.com/EchoTrainTheBand/?fref=ts

https://www.youtube.com/watch?v=d7zmH6WuppY

ALIENMUSTANGS (Θεσσαλονίκη)

Οι Alien Mustangs ξεκίνησαν το 2010 στη Θεσσαλονίκη. Η μουσική τους αποτελεί ένα μείγμα από ήχους που υπνωτίζουν, επαναλαμβανόμενες νόρμες στα drums και reverb κατευθείαν από τα 60's, συνδυασμένα με μια παραμορφωμένη ποπ αισθητική. Μέσω της ανεξάρτητης Hands In Sand κυκλοφόρησαν το πρώτο τους 7” το 2013, τον Μάιο του 2014 το River (10” EP) και το 2015 την τελευταια τους κυκλοφορια The Tape Sessions από την Krappstapes.



https://alienmustangs.bandcamp.com/album/the-tape-sessions

https://www.facebook.com/alienmustangs/?fref=ts

Στις 19 Μαΐου, 1919 με την αποβίβαση του Κεμάλ Ατατούρκ στη Σαμψούντα, άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Περίπου 353.000 Έλληνες από τον μικρασιατικό Πόντο εξοντώθηκαν την περίοδο 1916-1923. Οι Τούρκοι με τη γενοκτονία των Ποντίων, τις λεηλασίες, τις πυρπολήσεις των χωριών, τους απαγχονισμούς και τους εκτοπισμούς που ακολούθησαν, κατάφεραν να αλλοιώσουν τον εθνολογικό χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών.

Περισσότεροι από 400.000 ξεριζωμένοι έφθασαν με καραβάνια στα μεγάλα αστικά της Ελλάδος αφήνοντας πίσω τους έναν πολιτισμό 3 χιλιετιών, προγονικά εδάφη, εκκλησίες, τάφους και σχολεία. Άρχισαν έναν αγώνα επιβίωσης προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσουν τον ποντιακό πολιτισμό, την μουσική, τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά τους .

Επί δεκαετίες οι Πόντιοι αγωνίζονται για την αποκατάσταση της μνήμης των θυμάτων, με την αναγνώριση της γενοκτονίας από την Τουρκία . Η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία το 1994 και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». 

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

H κατάλυση των κρατών στην ΕΕ γίνεται ''από απληστία για αυτό που προβάλλεται ως κυρίαρχο αγαθό. Από την ανάγκη δηλαδή, να γίνει κάνεις όσο το δυνατόν πιο πλούσιος" (Πλάτωνος Πολιτεία 555β).

Με άλλα λόγια, η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση στηρίζεται όχι στον Δυτικό Ανθρωπισμό, που έχει την παραγωγή του  πλούτο ως όργανο της, αλλά στην αυταξία του πλούτου, που η ιστορία έχει αποδείξει ότι η φιλοδοξία και η αρπακτικότητα, πάνω στην οποία στηρίζεται η παραγωγή του πλούτου, στο τέλος φέρνει αίμα. Ιστορικός αναντίρρητος νόμος.



Λέει ο Θείος Πλάτων επίσης, στην 556α, ότι ΄΄οι κερδοσκόποι, κάνοντας πως δεν βλέπουν καν, και ρίχνοντας κάθε φορά το δηλητήριο του χρήματος σε όποιον πέσει στα νύχια τους, τον πληγώνουν, του παίρνουν τόκους πολλαπλάσιους, που τους γεννά το κεφάλαιο...και μετά φτιάχνουν κηφήνες και φτωχούς στην πόλη΄΄.

Με άλλα λόγια γίνεται τέτοια αναδιανομή του πλούτου εις βάρος του Λαού που στο τέλος ένα προδοτικό οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο κυβερνά έναν ανήμπορο και φοβισμένο Λαό.

Αλλά λέει και ένα τρίτο ωραίο και τρομακτικό στη 555ε, ΄΄οι άνθρωποι οπλισμένοι πια με πολύ φαρμάκι μέσα τους, άλλοι πνιγμένοι στα χρέη, άλλοι έχοντας χάσει τα πολιτικά τους δικαιώματα (είναι στην ξέφτια της ανημποριάς) και άλλοι έχοντας πάθει και τα δυο αυτά, με το μίσος να βράζει μέσα τους, σχεδιάζουν άσχημα πράγματα για εκείνους που τους πήραν την περιουσία, ..με την λαχταρά του ξεσηκωμού στην ψυχή΄΄.

Δηλαδή οι εξουσιαστές ας μην εφησυχάζουν το αίμα έρχεται. Αυτό ας το βάλει καλά στο νου το κατεστημένο και η πρώτη φορά αριστερά το πού οδηγεί τα πράγματα.

Και καταλήγει με την αιωνία αλήθεια, που συνεχώς την ξεχνάμε, Πολιτεία 556β, ότι ΄΄αν επιβαλλόταν δια νόμου οι ιδιωτικές συναλλαγές να γίνονται ως επί το πλείστον επί ιδίω κινδύνω του δανειστή (της Τράπεζας), η οικονομική ζωή στην πόλη θα ήταν λιγότερο ξεδιάντροπη και αθλιότητες σαν αυτές που τώρα δα περιγράψαμε θα εμφανίζονταν σ' αυτήν σπανιότερα΄΄.

Με άλλα λόγια, το χρήμα πρέπει να είναι υπό  κοινωνικό έλεγχο. Αυτή είναι η πρωταρχική επιλογή σωτηρίας της Χώρας.

Εθνικό Νόμισμα να μπει η Χώρα στη δουλειά, ανατροπή του νυν κατεστημένου, και τα καλύτερα θα έλθουν.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

New York 17/5/2016

sxedio-b

Συντρίμμια του αεροσκάφους της EgyptAir που εξαφανίστηκε από τα ραντάρ σήμερα το πρωί, βρέθηκαν νότια της Καρπάθου. Νωρίτερα, το πρακτορείο Reuters είχε μεταδώσει ότι οι ελληνικές Αρχές εντόπισαν δύο αντικείμενα να επιπλέουν νοτιοανατολικά του σημείου εξαφάνισης του αεροσκάφους.

Το αεροσκάφος που πραγματοποιούσε την πτήση Παρίσι - Κάιρο εξαφανίστηκε τα ξημερώματα της Πέμπτης από τα ραντάρ πάνω από την Μεσόγειο.

Το αεροσκάφος της EgyptAir με 66 επιβάτες και πλήρωμα. προερχόμενοι από 12 χώρες.Να υπογραμμίσουμε ότι το αεροσκάφος έκανε «απότομες στροφές» στον αέρα, πριν χάσει ύψος και εξαφανιστεί  από τα ραντάρ στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, δήλωσε ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος.

«Στις 03:39 τα ξημερώματα η πορεία του αεροσκάφους ήταν νότια και νοτιο-ανατολικά της Κάσου και της Καρπάθου, αμέσως μετά εισήλθε στον FIR Καΐρου, έκανε στροφές και πραγματοποίησε την κάθοδο που περιγράφω. 90 μοίρες αριστερά και μετά 360 μοίρες προς τα δεξιά» είπε ο κ. Καμμένος σε συνέντευξη Τύπου.

Πρόσθεσε ότι οι ελληνικές Αρχές πραγματοποιούν έρευνες νότια της Καρπάθου.

Τη συνδρομή χωρών-συμμάχων που διαθέτουν δορυφόρο στην ανατολική Μεσόγειο ζήτησε η Ελλάδα για την πιθανότητα να έχει ληφθεί εικόνα που να βοηθήσει τις αρχές της Αιγύπτου και της Ελλάδας στον εντοπισμό του αεροσκάφους.

του Αλβάρο Γκαρθία Λινέρα από το Monde Diplomatique του Ιανουαρίου 2016 

            Οι επαναστάσεις δεν μοιάζουν τόσο σε ατελείωτες κυλιόμενες σκάλες όσο σε κύματα που σπάνε στη ακτή. Ορθώνονται, προχωρούν, φαίνονται να αιωρούνται καθώς κινούνται, κι ύστερα πέφτουν, πριν σηκωθούν και πάλι.Τα βήματα αυτής της συνεχούς κίνησης εξαρτώνται από το σφρίγος των λαϊκών κινητοποιήσεων, που θα καθορίσουν το μέλλον της ηπείρου μας. Όμως οι προοδευτικές δυνάμεις βρίσκονται αντιμέτωπες με διάφορες δυσκολίες που θα πρέπει να ξεπεραστούν. Θα εντοπίσω εδώ επτά.

            Η πρώτη αφορά τη δημοκρατία, που για μεγάλο χρονικό διάστημα η πολιτική μας οικογένεια την  θεώρησε ως μια ακατάλληλη γέφυρα μεταξύ της σύγχρονης κοινωνίας και του σοσιαλισμού. Η λατινοαμερικάνικη αριστερά έχει αποδείξει ότι αυτή η άποψη ήταν λανθασμένη: η δημοκρατία δεν μας προικίζει μόνο με μια μέθοδο, αλλά μας παρέχει επίσης και το απαραίτητο πλαίσιο για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Οι επαναστατικές διαδικασίες των τελευταίων χρόνων στην περιοχή μας, επιταχύνθηκαν μέσα από την ενίσχυση των δυνατοτήτων αυτόνομης οργάνωσης της κοινωνίας, μέσα από τη προαγωγή της συμμετοχής της και την επένδυση  της κοινωνίας στις συλλογικές υποθέσεις. Δεν είναι κάτι το τυχαίο.

            Αυτή η αντίληψη της δημοκρατίας ως ο καθαυτόν χώρος της επανάστασης, απαιτεί ωστόσο την επανεφεύρεση της δημοκρατίας. Δεν πρέπει να αρκεστούμε σε μια μηχανιστική αντιγραφή μιας απολιθωμένης αντίληψης που μας έρχεται από τις χώρες του Βορρά. Όχι: η δημοκρατία που τώρα επανεφευρίσκουμε  στη Λατινική Αμερική θέλει να είναι πληβειακή , μια δημοκρατία του δρόμου. Σε τελική ανάλυση, ο πραγματικός σοσιαλισμός χαρακτηρίζεται από την απόλυτη ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας: στους εργασιακούς χώρους, στους κόλπους της εκτελεστικής εξουσίας και του Κοινοβουλίου, στην καθημερινή ζωή. Ελλείψει μιας τέτοιας διαδικασίας, κάθε αγώνας που σκοπεύει να αλλάξει τον κόσμο, είτε αυτός περνά μέσα από την κάλπη ή είτε από τα όπλα, θα ταλαντεύεται ανάμεσα στο ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό.

            Άλλο ερώτημα, τόσο παλιό όσο και η αριστερά: πρέπει να πάρουμε την εξουσία ή να οικοδομήσουμε μια νέα, αντί της πρώτης; Εμείς όλοι, τής παλιάς σχολής, ανέκαθεν θεωρούσαμε ότι στόχος μας ήταν η κατάληψη της εξουσίας, ξεχνώντας μερικές φορές ότι κάθε Κράτος, όσο δημοκρατικό κι αν είναι, συγκροτείται ως μονοπώλιο του κοινού, του καθολικού. Όμως η κατάληψη αυτού του μονοπωλίου, έτσι όπως αυτό οικοδομήθηκε, ισοδυναμεί με την αντικατάσταση μιας γραφειοκρατίας από μίαν άλλη.

            Θα πρέπει τότε να παραιτηθούμε από το να πάρουμε στα χέρια μας την εξουσία; Κάποιοι υπερασπίστηκαν αυτήν την ιδέα. Αναδιπλώθηκαν σε μικρές κοινότητες, στοχεύοντας το χτίσιμο ενός σοσιαλισμού μικρής κλίμακας, επιδόθηκαν στην καταπολέμηση της κακής διατροφής, ίδρυσαν κυκλώματα μη εμπορικά που βασίζονται στην ανταλλαγή, κ.λπ. Αλλά ξέχασαν ένα πράγμα: το να στέκεσαι μακριά από τη εξουσία, δεν θα την κάνει να εξαφανισθεί. Θα συνεχίζει να υπάρχει και θα μονοπωλείται από τις παγιωμένες ολιγαρχίες. Το πρόβλημα, στο θεωρητικό πεδίο, είναι ότι το Κράτος δεν υπάρχει μόνο στο υλικό επίπεδο. Η ύπαρξή του φυσικά παίρνει οντότητα γύρω από μια σειρά θεσμών, κανόνων, διαδικασιών. Όμως δομεί επίσης τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ενορχηστρώνει τον τρόπο που συλλογικά συλλαμβάνουμε όλα αυτά που μας φέρνουν σε επαφή τον έναν με τον άλλο: τους δρόμους, την εκπαίδευση, το εμπόριο, τα θέματα υγείας, όπως και τη λογική και την ηθική συλλογιστική. Αν το Κράτος παράγει κατ' αυτόν τον τρόπο τις αρχές με τις οποίες διάγουμε τις ζωές μας, αισθανόμενοι ως μέλη μιας ιστορικής κοινότητας ενώ ζούμε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, φυσικά και πρέπει τότε να το καταλάβουμε! Πώς θα μπορούσε η επαναστατική αριστερά να δράσει χωρίς ένα τέτοιο εργαλείο; Από την άλλη, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί απλά να αρκεστεί στο να καταλάβει την εξουσία. Πρέπει να την μετασχηματίσει και να εκδημοκρατίσει τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων. Διαφορετικά, η αριστερά θα φέρει στο προσκήνιο μια νέα ελίτ που θα αναπαράγει τη συμπεριφορά της προηγούμενης.

            Τρίτο ζήτημα: αυτό της κατάκτησης της ηγεμονίας – η οποία νοείται ως καθοδήγηση πνευματική, ηθική, δεοντολογική, λογική και οργανωτική - ενός συγκεκριμένου κοινωνικού μπλοκ πάνω στην υπόλοιπη κοινωνία. Οποιαδήποτε μετατροπή του συσχετισμού δύναμης στο εσωτερικό του Κράτους απαιτεί μια προγενέστερη τροποποίηση των παραμέτρων της λογικής αντίληψης της κοινωνίας, του τρόπου με τον οποίο ο καθένας αξιολογεί τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της ηθικής.

            Πριν από τη δεκαετία του 2000, όλα πήγαιναν καλά μέσα στον καλύτερο των κόσμων. Η ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων δεν θα παρέλειπε να διασφαλίσει την ευημερία όλων, μας υπόσχονταν κάποιοι. Αυτή η πεποίθηση όριζε την καθημερινή ζωή, οριοθετούσε τον ορίζοντα των φιλοδοξιών του καθενός.

            Σταδιακά, αυτή η διανοητική κατασκευή έγινε ανυπόφορη. Δεν ήταν πια αξιόπιστη, διότι δεν ανταποκρινόταν στον κόσμο, έτσι όπως οι άνθρωποι τον αντιλαμβανόντουσαν. Όλες αυτές οι κατευθυντήριες ιδέες που οργάνωναν την καθημερινότητα αμφισβητήθηκαν. Αυτή η στιγμή της συμβολικής τομής όπου αλλάζει η κοινή λογική, έκανε τους ανθρώπους δεκτικούς σε νέα σχέδια. Τότε ξεπρόβαλαν ο Ούγκο Τσάβες (Βενεζουέλα), οι Ραφαέλ Κορέα (Εκουαδόρ), Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα (Βραζιλία) και Έβο Μοράλες (Βολιβία). Δεν έπεσαν από τον ουρανό, αλλά εμφανίστηκαν μέσα σ' αυτό το ανατρεπτικό ρεύμα. Ωστόσο, η μετατροπή των πολιτισμικών παραμέτρων δεν αρκεί: αργά ή γρήγορα, η διαδικασία αυτή πρέπει να οδηγήσει και στην γενικευμένη σύγκρουση, στην καθυπόταξη του εχθρού για να μπορέσει η νέα ηγεμονία να ακτινοβολήσει και να εδραιωθεί.

            Πού βρισκόμαστε σήμερα; Τα τελευταία χρόνια, μια έντονη συλλογική συζήτηση έχει μετατρέψει ένα σύνολο επαναστατικών ιδεών σε πραγματική δύναμη. Αλλά έχουμε εισέλθει πλέον σε μια πολύ επικίνδυνη φάση στασιμότητας. Πρέπει να ξαναβάλουμε μπροστά την πάλη των ιδεών, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ξεφύγει από μας η σημαία της ελπίδας. Μια επανάσταση είναι η ελπίδα εν κινήση. Καταφέραμε πολλά. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Η μάχη για την ηγεμονία έγινε και πάλι καθοριστικής σημασίας.

            Σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, εμείς που αγωνιζόμασταν στα πανεπιστήμια, στα συνδικάτα, στις ενώσεις, χρειάστηκε να αφιερωθούμε στη διαχείριση των κυβερνήσεων. Ήταν απαραίτητο, αλλά μας οδήγησε στην εγκατάλειψη της οπισθοφυλακής μας. Πρέπει να ξανααφοσιωθούμε σ' αυτήν. Να ξαναθυμηθούμε ότι ένας συνδικαλιστικός ηγέτης επικεφαλής της συνομοσπονδίας μετράει εξίσου μ' έναν υπουργό. Ας μην εγκαταλείψουμε το κοινωνικό μέτωπο. Διαπράξαμε αυτό το λάθος στη Βολιβία. Κι είναι ακριβώς σ' αυτό το σημείο που η δεξιά προσπαθεί να αναδιοργανωθεί.

            Άλλη δυσκολία: όταν είμαστε στην αντιπολίτευση, το κύριο μέλημα είναι να παράγουμε ιδέες που δημιουργούν ελπίδα και να τις ενσαρκώσουμε. Αφού πάρουμε την εξουσία, όλα αυτά είναι αναγκαία, αλλά πρέπει επίσης να φανούμε ικανοί να διαχειριστούμε την οικονομία. Η απάντηση των Λατινοαμερικάνων επαναστατών σ' αυτή την πρόκληση θα καθορίσει τη μοίρα τους.

            Ένας πέμπτος παράγοντας διαταράσσει τις επαναστατικές διαδικασίες μας: η αντίθεση ανάμεσα στην οικονομική και κοινωνική ευημερία και την διατήρηση της Μητέρας Γης. Εν ολίγοις, η περίφημη, της μόδας στη Λατινική Αμερική, συζήτηση γύρω από το “extractivism” (την άντληση φυσικών πόρων). Το Εκουαδόρ, η Βενεζουέλα και η Βολιβία πάσχουν από μια βαριά κληρονομιά σ' αυτόν τον τομέα. Στην περίπτωση της Βολιβίας, πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο 1570, όταν ο αντιβασιλέας Francisco de Toledo επιβάλει την υποχρεωτική εργασία στο Cerro Rico, το βουνό που δεσπόζει πάνω από την πόλη του Ποτοσί. Μετατρέπει τότε την Βολιβία σε παραγωγό πρώτων υλών για τη μητρόπολη. Για τετρακόσια πενήντα χρόνια, ο διεθνής καταμερισμός της εργασίας επέβαλε τον ίδιο ρόλο στη χώρα, όπως και στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική. Αλλά οι κοινωνίες μας χαρακτηρίζονται επίσης από επίπεδα φτώχειας και ανισότητας ρεκόρ, και από τις υλικές ανάγκες των λαών μας, που είχαν εγκαταλειφθεί στην μοίρα τους.

            Οπότε τι θα 'πρεπε να κάνουμε; Θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε μόνο με την ικανοποίηση των υλικών αναγκών μας, χωρίς να λάβουμε υπόψιν μας το περιβάλλον και τον πολιτισμό. Θα καταγράφαμε τότε καλά αποτελέσματα, αλλά θα προδίδαμε την γηγενή κληρονομιά που τροφοδοτεί το όραμά μας για το μέλλον. Δεν μπορούμε απ' την άλλη να επικεντρωθούμε στην προστασία των δέντρων, αφήνοντας το λαό μας στη δυστυχία - αφού οι συνθήκες διαβίωσης των αυτοχθόνων λαών δεν έχουν τίποτα το ειδυλλιακό: πρόκειται για μια αποικιακή ανέχεια που παγιώθηκε κατά τη διάρκεια των πέντε τελευταίων αιώνων. Ωστόσο, σ' αυτό είναι που μας παροτρύνει, αυτό που εγώ αποκαλώ, ο αποικιακός οικολογισμός: “Αγαπητοί Λατινοαμερικάνοι, πάψτε να ονειρεύεστε την πρόοδο, μας λέει, αν θέλετε να κάνετε κάτι για την ανθρωπότητα, αφοσιωθείτε στην προστασία των δέντρων. Εμείς, στον Βορρά, θα αναλάβουμε να τα καταστρέφουμε παράγοντας-και εξαπλώνοντας το διοξείδιο του άνθρακα σ' όλο τον πλανήτη.” Με λίγα λόγια, οι χώρες του Νότου να χρηματοδοτήσουν την περιβαλλοντική υπεραξία διακόπτοντας την ανάπτυξή τους και απαρνούμενες το μέλλον τους.

            Μερικοί από τους συντρόφους μας από τα Αλτιπλάνος (οροπέδια των Άνδεων) ζουν σε πέτρινα σπίτια, πρέπει να περπατάνε πέντε ώρες για να φτάσουν στο κοντινότερο σχολείο, κοιμούνται όλη την μέρα επειδή δεν μπορούν να φάνε και να καταλαγιάσουν την πείνα τους. Αν μπορεί ας με διαφωτίσει κάποιος: ποια οικονομία της πληροφορίας και της γνώσης θα οικοδομηθεί κάτω από σ' αυτές τις συνθήκες; Να ξεφύγουμε από το "extractivism" (την άντληση φυσικών πόρων); Ναι, σίγουρα. Αλλά όχι επιστρέφοντας στη Λίθινη Εποχή. Η μετάβαση επιβάλει τη χρήση των φυσικών πόρων μας για να δημιουργήσουμε τις συνθήκες – πολιτιστικές, πολιτικές και υλικές – που θα επιτρέψουν στον λαό να περάσει σε ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο.

            Έκτη δυσκολία: αυτού του τύπου η λογική διαφεύγει από μια αριστερά, η οποία είναι κριτική απέναντι στις προοδευτικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, που τις κατηγορεί ότι δεν έχουν οικοδομήσει τον κομμουνισμό μέσα σε μερικές εβδομάδες. Καθώς αυτή η αριστερά ασχολείται με το πρωινό της τζόγκινγκ ή κατά την διάρκεια γενναιόδωρα χρηματοδοτούμενων σεμιναρίων από το εξωτερικό, χλευάζει την αδυναμία μας να υποτάξουμε την παγκόσμια αγορά ή να εγκαθιδρύσουμε εν μια νυκτί (και με διάταγμα!) το “ευ-ζειν”. Αυτοί οι ριζοσπάστες του σαλονιού παίζουν τους εξ-υπηρετικούς ηλίθιους του νεοφιλελευθερισμού που σιγοντάρουν το μοτίβο του περί της αναπόφευκτης αποτυχίας των επαναστάσεων. Δεν προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα, δεν κάνουν καμία πρόταση ριζωμένη στα κοινωνικά κινήματα ή δυνάμει να προωθήσει τις επαναστατικές διαδικασίες. Μετριότατα φερέφωνα της νέας ιμπεριαλιστικής επίθεσης, θέτουν τον ψευδο-ριζοσπαστισμό τους στην υπηρεσία της ελίτ, της οποίας ο μοναδικός στόχος είναι να μας δει να αποτυχαίνουμε.

            Τελευταίο διακύβευμα: το Κράτος. Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο νεοφιλελευθερισμός γνώρισε δύο μεγάλες φάσεις. Η πρώτη ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980 με τον άνοδο στην εξουσία του Ρόναλντ Ρέιγκαν στις ΗΠΑ και της Μάργκαρετ Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εκτείνεται μέχρι περίπου το 2005. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο νεοφιλελευθερισμός χρησιμοποιεί το Κράτος για να ιδιωτικοποιήσει την δημόσια περιουσία και για να του παρέχει μια ιδεολογική νομιμοποίηση.

            Βρισκόμαστε τώρα σε μια δεύτερη φάση. Τα κράτη-έθνη έχουν χάσει τη χρησιμότητά τους στα μάτια των νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι σπεύδουν να τα διαμελίσουν. Κατ' αρχήν διευκολύνοντας την δημιουργία και την κινητοποίηση αντιπολιτευτικών σχηματισμών, και ορίζοντας ζώνες όπου τα κράτη δεν είναι πλέον κυρίαρχα (αυτόνομες περιοχές, κατεχόμενα εδάφη, κλπ). Στη συνέχεια, αποδυναμώνοντας την δημοσιονομική και νομισματική κυριαρχία τους, για παράδειγμα, μέσω των μηχανισμών του χρέους, όπως παρατηρείται στην Ελλάδα. Η υπεράσπιση του Κράτους – αφού τεθεί στην υπηρεσία ενός νέου κοινωνικού συνασπισμού – πρέπει να καταστεί μία από τις προτεραιότητες της αριστεράς.

Alvaro García Linera, Αντιπρόεδρος της Βολιβίας

Αυτό το κείμενο είναι μια τροποποιημένη έκδοση μιας διάλεξης που δόθηκε στις 29 Σεπτέμβρη 2015 στο Κίτο (Εκουαδόρ) 

Μετάφραση: Γιάννης Χαρίτος


αναδημοσίευση από το yabasta

Δήλωση Δημήτρη Στρατούλη, μέλους Π.Γ. της ΛΑΕ, πρώην Αν. Υπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης, για την αναζήτηση αναδρομικών ποσών ΕΚΑΣ.

Η, επιβεβαιωμένη και από την κυβέρνηση σήμερα, αναζήτηση αναδρομικών ποσών ΕΚΑΣ, έξι μηνών, οδηγεί δεκάδες χιλιάδες χαμηλοσυνταξιούχους στον οικονομικό αφανισμό.

Η κυβέρνηση σήμερα επιβεβαίωσε ότι, στα πλαίσια σταδιακής κατάργησης του ΕΚΑΣ, θα το περικόψει ή θα το καταργήσει φέτος για 70.000 έως 100.000 χαμηλοσυνταξιούχους, από τους 370.000 που το έπαιρναν, καθώς και ότι θα αναζητήσει από αυτούς την αναδρομική επιστροφή του, για το πρώτο εξάμηνο του 2016.

Ένα τέτοιο μέτρο, που οδηγεί αυτούς τους φτωχούς συνταξιούχους στον οικονομικό και κοινωνικό αφανισμό, είναι απάνθρωπο. Η εξαγγελία της κυβέρνησης, ότι τα αναδρομικά επιστραφέντα ποσά θα κρατηθούν σε 9 με 12 δόσεις, είναι πρόκληση, κοροϊδία, υποδηλώνει την άγνοιά της για την πραγματική οικονομική αδυναμία των συνταξιούχων και αποτελεί επίδειξη κοινωνικής αναλγησίας.

Από την ομιλία του Αλ. Αλαβάνου στον Πύργο Ηλείας

Νομίζω ότι ο μεγαλύτερός μας αντίπαλος σε αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε εδώ κι έξι χρόνια, δεν είναι ούτε ο υπουργός οικονομικών ούτε η καγκελάριος της Γερμανίας, ούτε η διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ούτε ο πρόεδρος της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Ένας σκληρός αντίπαλος που, όμως, μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερός μας σύμμαχος.

Κρίσεις με χαρακτηριστικά την έντονη, βαθιά και εξαιρετικά επίμονη οικονομική και κοινωνική παρακμή δεν περιορίζονται στον επηρεασμό της ζωής των άτυχων που τις βιώνουν. Όπως και οι μεγάλοι πόλεμοι, επηρεάζουν μακροπρόθεσμα την εθνική ταυτότητα ή, για να αποφευχθεί κάθε φυλετική ερμηνεία αυτού του όρου, τον λαό και τον πολιτισμό ενός τόπου. Οι Γερμανοί φέρουν ακόμα μέσα τους το σύνδρομο ενοχής για τη στάση της χώρας τους στον πρώτο και τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Εγγλέζοι περιφέρονται γύρω από τον βρετανικό ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία, άλλοι με νοσταλγία, άλλοι με αυταπάτες ότι είναι ακόμα αυτοκρατορική δύναμη, άλλοι με λύπη. Οι Αλβανοί έχουν την αίσθηση ότι αιωνίως θα ζουν σε μια χώρα σε κρίση.

Αυτή την επίδραση της ευρωπαϊκής κρίσης στην εθνική ταυτότητα τη βλέπουμε πολύ καθαρά στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας. Κι είναι καλό αυτό για την ίδια, γιατί η συζήτηση για το Brexit, για τις δύο εναλλακτικές επιλογές, γίνεται δημόσια, ανοιχτά και σε βάθος. Χαρακτηριστική εκδήλωση αυτού του φαινομένου είναι η άγρια σύγκρουση που έχει ανάψει ανάμεσα στους ιστορικούς, διαιρώντας την ακαδημαϊκή κοινότητα από την Οξφόρδη μέχρι το πιο ακραίο περιφερειακό πανεπιστήμιο. Από τη μια οι «Ιστορικοί για τη Βρετανία» που υποστηρίζουν ότι οι κοινοβουλευτικοί τους θεσμοί έχουν μια σαφή εντοπιότητα, ότι εκεί η πρόοδος βημάτιζε συνεχώς με μεταρρυθμίσεις, κι όχι με αιματηρές επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις όπως σε Γαλλία ή Γερμανία, κι ότι πάντα υπήρχε μια βρετανική ιδιαιτερότητα απέναντι στην Ευρώπη. Το αντίπαλο στρατόπεδο, χωρίς τίτλο αλλά οπαδοί της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υποστηρίζουν ότι από τις λεγεώνες του Καίσαρα μέχρι τους ναπολεόντειους πολέμους κι από εκεί μέχρι την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η Βρετανία έχει υπάρξει ως ευρωπαϊκή δύναμη.

Δυστυχώς, αληθινά δυστυχώς, ανάλογες συζητήσεις για τους εναλλακτικούς δρόμους δεν γίνονται ούτε στην επιστημονική κοινότητα –με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις - ούτε στον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα. Αδιάκοπο κουβεντολόι με μαντείες για το τι μαγειρεύεται στο Eurogroup ή για τις ανούσιες, ασήμαντες και ανύπαρκτες διαφορές στα πλαίσια ενός υποτελούς στους ξένους δικομματισμού.

Πολλές φορές οι μικρές συζητήσεις λίγων φίλων ή συγγενών στο τραπέζι μιας ταβέρνας ή στον κήπο ενός σπιτιού ή κάποιων ανήσυχων νέων σε μια καφετέρια είναι κλάσεις ανώτερες από τα τραπέζια και τα παράθυρα των κεντρικών τηλεοράσεων. Μιλάνε με απλά λόγια για την ιστορία μας, για τα παραδείγματα άλλων χωρών, για τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα του λαού μας.

Αξίζει να την κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Αξίζει να σκεφτούμε αυτός ο πολυβασανισμένος και ταπεινωμένος λαός με τι κώδικες, με τι αξίες, με τι δυνατότητες, γενικά με ποιά χαρακτηριστικά θα διαμορφώσει από εδώ και πέρα την πορεία του και με ποιά θα βγει από την κρίση.

Όπως και σε κάθε λαό, αν αναλογισθούμε το παρελθόν, θα βρούμε αρνητικά και θετικά χαρακτηριστικά. Αρνητικά θα μπορούσαμε να πούμε τη διχόνοια, από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο –μια που βρισκόμαστε εδώ– μέχρι τον εμφύλιο της δεκαετίας του ’40. Την προγονολατρεία - νιώθουμε μοναδικοί για τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, αυτός όμως θυσίασε την ίδια του τη ζωή στον αγώνα ενάντια στον ξένο κατακτητή και δεν περιοριζόταν στις δάφνες των προπατόρων του όπως εμείς. Η εξάρτηση - από την υποταγή στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία μέχρι το πατριαρχείο, την τουρκοκρατία ή την ξενοδουλεία της ιθύνουσας πολιτικής τάξης, αλλά και ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, όλα τα χρόνια μετά την απελευθέρωση μέχρι σήμερα.

Δίπλα σε αυτά, πάλι όπως σε κάθε λαό, θα βρούμε τα θετικά χαρακτηριστικά, που πάντα υπερτονίζονται για να δυναμώσουν την αυτοεκτίμηση, όπως το φιλότιμο, η ιδιόρρυθμη εργατικότητα, το εμπορικό δαιμόνιο, η ναυτική ικανότητα.

Υπάρχει όμως κάτι πιο σημαντικό, πολύτιμο και εξαιρετικά αναγκαίο για σήμερα. Η ικανότητα αυτών των κοινωνιών που αναπτύχθηκαν στα παράλια του Αιγαίου και του Ιονίου να συγκρούονται, να αναμετρώνται και να εξέρχονται νικηφόρες απέναντι στις επικρατούσες συμβατικές αντιλήψεις. Η ικανότητα να επινοούν εντελώς καινοτομικούς ριζοσπαστικούς δρόμους στις σκέψεις και στη δράση, να έχουν τη γενναιότητα να βηματίσουν προς το διαφορετικό. Έτσι γεννήθηκε η ελληνική σοφία, όχι από το κεφάλι ή το πόδι ενός θεού, αλλά από έναν λαό, που κατέστησε ξεπερασμένη την ερμηνεία του κόσμου ως παράγωγου μια ανώτερης δύναμης, έκανε χωρίς δισταγμό πέρα τους θεούς, τις νύμφες και τους ιερείς και αναζήτησε με τον «λόγο» την ερμηνεία της φύσης και των νόμων της. Δεν ήταν σκόρπιες κουβέντες αυτά. Έτσι γεννήθηκε η παγκόσμια φιλοσοφία, η μελέτη της φύσης, τα μαθηματικά, η ιατρική. Και σε κοινωνικό επίπεδο γεννήθηκαν οι δημοκρατικοί θεσμοί με λειτουργίες που ακόμα και σήμερα θα μας φαίνονταν εξτρεμιστικές, όπως η εκλογή πολιτικών ηγετών, στρατηγών, νομοθετών με κλήρωση – παρά το γεγονός ότι το άλλο μεγάλο βήμα, η ισοπολιτεία όλων, συμπεριλαμβανομένων των δούλων, δεν μπόρεσε να γίνει.

Ας μη φοβόμαστε λοιπόν. Ας μην αφήνουμε να μας φοβίζουν τραπεζίτες, μέσα ενημέρωσης, εξανδραποδισμένοι πολιτικοί. Κατ’ αυτούς, αν η Ελλάδα πάρει ένα διαφορετικό δρόμο από τον καταστροφικό που μας υπαγορεύουν τα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, σε λίγο η Πελοπόννησος θα φέρνει σε Ουκρανία, η Στερεά Ελλάδα σε Συρία, στα Γιάννενα θα έχει μεταστεγαστεί το Ισλαμικό Χαλιφάτο και τα Χανιά θα πυρπολούνται όπως το Ντιγιαρμπακίρ. Τέρατα και σημεία – όπως οι Μάγοι, οι Γόητες, οι Οιωνοσκόποι, οι Τσαρλατάνοι αντιμετώπιζαν το ορθό λόγο στη Μίλητο, τη Σικελία, την Αθήνα.

Ας μην αφήσουμε λοιπόν τα σύγχρονα χαρακτηριστικά της σημερινής Ελλάδας της κρίσης να γίνονται η υποτακτικότητα, ο ραγιαδισμός, η μοιρολατρία, ο πεσιμισμός, η ηττοπάθεια, η συμβατικότητα, η παραίτηση, η παθητικότητα, ο τρόμος απέναντι στο καινούργιο. Ας κατανοήσουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τις συνταγές, τα φάρμακα και τις εντολές των ισχυρών της Ευρώπης. Ότι δεν είμαστε πιο ανίκανοι από τους Σουηδούς ή τους Δανούς ή τους Νορβηγούς που δεν χρειάζονται το νόμισμά τους και τους καταστροφικούς τους εαυτούς. Ότι μπορούμε να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας κι ότι μπορούμε να κυβερνήσουμε το σκάφος με σταθερότητα μέσα από τα άγρια πελάγη του σημερινού κόσμου. Ότι χρειάζεται, σε αυτό τον στόχο της απελευθέρωσης από τα δεινά αυτού του τόπου, προηγουμένως να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας. Να τον κάνουμε σύμμαχο, εμπνευστή και αρωγό σε αυτό τον απελευθερωτικό στόχο, από αντίπαλο, φρένο και εμπόδιο.

Θα ήθελα τέλος να πω πως υπάρχουν κάποιες ελάχιστες, σημαντικές και ιστορικές πόλεις στον πλανήτη που αυτές, ή παράγωγά τους, είναι γνωστές σε ένα αξιόλογο τμήμα του πληθυσμού της γης. Νέα Υόρκη, Βερολίνο, Παρίσι, Πεκίνο – ή νεοϋορκέζικη ζωή, παριζιάνικη μόδα, βερολινέζικα λουκάνικα, μεγάλο τείχος Πεκίνου. Καμία όμως δεν είναι τόσο πλατιά γνωστή, όσο μια μικρή πόλη, λίγα χιλιόμετρα πέρα από εδώ, από τον Πύργο. Άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει το Παρίσι ή τη Μόσχα, ή το Νέο Δελχί, που δεν ξέρουν αν η Ευρώπη είναι ήπειρος ή λίμνη, που δεν γνωρίζουν σε ποιο ημισφαίριο είναι η Ελλάδα, αυτή τη λέξη γνωρίζουν: «Ολυμπία», «Ολυμπιακοί Αγώνες». Και πού βρίσκεται στις μέρες μας αυτή η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, αθλητισμού και ειρήνης; Σε μια ευρωπαϊκή περιφέρεια που είναι από τις πιο φτωχές της Ένωσης, σε έναν νομό που είναι από τους πιο φτωχούς της Ελλάδας, δίπλα σε μια πρωτεύουσα που, όπως το είδα με τα μάτια μου το μεσημέρι, είναι πνιγμένη στα σκουπίδια και τη σήψη, με ένα κράτος ανίκανο, απόν και εγκληματικό.

Όχι, όχι, όχι λοιπόν. Δεν έχουμε δικαίωμα να αναβάλουμε την έναρξη ή να σταματήσουμε την προώθηση επαναστατικών μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη ο τόπος μέχρις ότου μια οργανωμένη δημοκρατική κοινωνία θα μπορεί να παρεμβαίνει λυτρωτικά για να λύνει ένα οξύ τοπικό πρόβλημα. Μέχρις ότου οι πόλεις μας σταματήσουν να είναι εστίες υλικής, κοινωνικής και ψυχικής σήψης και αρχίσουν να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των κατοίκων τους. Μέχρις ότου διαλυθεί το νέφος του μαρασμού, της κακομοιριάς και της απαισιοδοξίας, από την κουζίνα και το σαλόνι κάθε διαμερίσματος, και περάσει το φως του ήλιου από τα παράθυρα. Μέχρις ότου οι οικογένειες σταματήσουν να μετρούν πόσους ανέργους έχουν και αρχίσουν τις βραδινές αφηγήσεις για τη δουλειά και τις δυνατότητές τους. Μέχρις ότου σταματήσουν τα νέα παιδιά να εκδιώκονται ως εξόριστα από τον τόπο, να περιφέρονται άσκοπα στους δρόμους χωρίς παρελθόν, παρόν και μέλλον εργασίας, να χιλιοπαρακαλούν για μια δουλειά εξευτελιστική για τις γνώσεις τους, εξευτελιστική για την αμοιβή της, εξευτελιστική για την περηφάνια που ο καθένας μας θα ήθελε για το παιδί του. Μέχρις ότου εμείς συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε κάνει κάτι που αφήνει στην ιστορία αυτού του τόπου όχι λαδιές, μουτζούρες και μαύρες σελίδες, όπως μέχρι σήμερα, αλλά μια πνοή δημιουργίας, προοπτικής, αισιοδοξίας και ελευθερίας.

18.5.2015


sxedio-b

Σε εξέλιξη βρίσκονται οι προσπάθειες εντοπισμού της πτήσης MS804 των αιγυπτιακών αερογραμμών που εξαφανίστηκε από τα ραντάρ ενώ πετούσε από το Παρίσι προς το Κάιρο.

Αεροπλάνο της Egypt Air με 56 επιβάτες, μεταξύ των οποίων ένα παιδί και δύο βρέφη, και δεκαμελές πλήρωμα που απογειώθηκε από το Παρίσι με προορισμό το Κάιρο εξαφανίστηκε στις 2:45 τα ξημερώματα (ώρα Αιγύπτου)  από τα ραντάρ, λίγο μετά την είσοδό του στον αιγυπτιακό εναέριο χώρο.

Ο εθνικός αερομεταφορέας της Αιγύπτου EgyptAir ανακοίνωσε ότι στο αεροσκάφος που εξαφανίστηκε επέβαιναν 69 επιβάτες και πλήρωμα, ενώ αυτό πετούσε από το Παρίσι προς το Κάιρο. Το στίγμα του αεροσκάφους εξαφανίστηκε από τα ραντάρ, ενώ αυτό πετούσε πάνω από τη Μεσόγειο.

“Επίσημη πηγή της EgyptAir δήλωσε ότι η πτήση MS804 που αναχώρησε από το Παρίσι χθες το βράδυ λίγο μετά τις 23:00 τοπική ώρα με προορισμό το Κάιρο, εξαφανίστηκε από τα ραντάρ,”.

Σε άλλες αναρτήσεις στο Twitter, η εταιρία γνωστοποίησε ότι το αεροσκάφος πετούσε στα 37.000, πόδια ενώ εξαφανίστηκε αμέσως μετά την είσοδο του στον εθνικό εναέριο χώρο της Αιγύπτου.  

Η πτήση των αιγυπτιακών αερογραμμών MS804 απογειώθηκε από το Παρίσι στις 23:09 χθες το βράδυ, ενώ έχασε την επαφή με τα ραντάρ περίπου 40 λεπτά μετά την πτήση της, πάνω από την Αθήνα, σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα “Le Figaro,” που επικαλείται πηγή των αιγυπτιακών αερογραμμών.

Δύο ελληνικά C-130 στις έρευνες

Στο πλαίσιο επιχείρησης έρευνας-διάσωσης που βρίσκεται σε εξέλιξη στη θαλάσσια περιοχή, 130 ναυτικά μίλια νοτιοανατολικά Καρπάθου, στην οποία αναφέρθηκε απώλεια ίχνους του αεροσκάφους αιγυπτιακών αερογραμμών MS 804 που εκτελούσε την πτήση Παρίσι-Κάιρο, από πλευράς ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, έχουν διατεθεί τα ακόλουθα μέσα:

-Στην περιοχή επιχειρούν ήδη ένα αεροσκάφος C-130 και το αεροσκάφος εγκαίρου προειδοποιήσεως EMB-145 H. Επίσης, ένα C-130 βορείως της Κρήτης κινείται προς την περιοχή του συμβάντος.

-Η Φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» βρίσκεται εν πλω κινούμενη προς τον χώρο του συμβάντος.

-Έχει μετασταθμεύσει ένα ελικόπτερο (1 Super Puma) και κινείται για μεταστάθμευση ακόμη ένα (1 S-70) στην Κάρπαθο σε ετοιμότητα.

Αξιωματούχοι των υπηρεσιών Πολιτικής Αεροπορίας στην Αίγυπτο, εκτιμούν ότι το αεροσκάφος Α320 της EgyptAir που εξαφανίστηκε από τα ραντάρ εντός του εθνικού εναέριου χώρου της Αιγύπτου, έχει συντριβεί στη θάλασσα.

πληροφορίες  από απε 

Σήμερα, 18 Μάη, από την αρχή της εκλογικής διαδικασίας στο Φοιτητικό Σύλλογο του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης (Πολιτικό Νομικής), η πρώτη δύναμη του Φοιτητικού Συλλόγου, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, εφεύρισκε διάφορες αφορμές για να παρακωλύει τη διαδικασία.
Ενδεικτικό είναι ότι από την αρχή της ημέρας η διαδικασία διεκόπη 3 φόρες από τη συγκεκριμένη πολιτική δύναμη.

Το αποκορύφωμα ήταν, βέβαια, όταν, μετά από κάποια γεγονότα που έλαβαν χώρα στους Φοιτητικούς Συλλόγους Νομικής και Οικονομικού και τα οποία δεν επηρέασαν καθοριστικά με κάποιο τρόπο το δικό μας Φοιτητικό Σύλλογο, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Πολιτικού εξαφανίστηκε από την εκλογική διαδικασία παίρνοντας μαζί της και το τετράδιο με τα πρακτικά. 
Παρά την εκπεφρασμένη βούληση όλων των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων και την πίεση για τη συνέχιση των εκλογών, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν εμφανίστηκε παρά κάμποσες ώρες μετά για να μας ανακοινώσει ότι η διαδικασία δεν θα συνεχιστεί, την ίδια στιγμή που σε Νομική και Οικονομικό οι εκλογές διεξάγονταν κανονικά. Κατά τη γνώμη μας, είναι σαφές ότι αιτία για την στάση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ήταν ότι εξ’ αρχής δεν είχε πρόθεση να εγγυηθεί την εκλογική διαδικασία στο Φοιτητικό Σύλλογο του Πολιτικού.

Μετά από αυτά, η Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή του Συλλόγου συνεδρίασε και αποφάσισε εκ νέου και από την αρχή διεξαγωγή της εκλογικής διαδικασίας, σε ημερομηνία που θα οριστεί σε νέα συνεδρίαση αύριο 19/5 στης 15:00. Προς ώρας, το περιεχόμενο των καλπών και όλα τα υπόλοιπα έγγραφα της διαδικασίας έχουν ήδη καταστραφεί.

Από πλευράς μας, καλούμε τους συμφοιτητές μας και τις συμφοιτητήτριές μας να συμμετέχουμε μαζικά στην εκλογική διαδικασία του Συλλόγου, όποτε αυτή οριστεί και να δώσουμε την απάντηση που αξίζει σε όσους εναντιώνονται με λόγια ή πράξεις στη δημοκρατία των Συλλόγων. Δεν θα αφήσουμε ούτε τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ούτε και κανέναν άλλο να στερήσει από το Σύλλογο το δικαίωμά του να εκφραστεί συλλογικά και δημοκρατικά.

Σε καιρούς που η δημοκρατία απειλείται, η νεολαία ασφυκτιά και ο ατομισμός φαντάζει ως η μόνη λύση, επιμένουμε να μαχόμαστε συλλογικά για τη δημοκρατία για τη γενιά μας, για το μέλλον μας.

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση σχήμα της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης (ΡΑΣ-ΕΑΑΚ Πολιτικού Νομικής)
Αριστερή Ενότητα (Αρ.Εν.) Πολιτικού Νομικής