Λίγες μέρες κράτησε η σιωπή του βουλευτή της ΝΔ Κωνσταντίνου Μπογδάνου μετά την κατακραυγή για τη δημοσιοποίηση καταλόγου με ονοματεπώνυμα παιδιών από νηπιαγωγείο στο κέντρο της Αθήνας προκειμένου να δείξει πως οι ξένοι πήραν τις θέσεις των Ελλήνων.
Παρενέβη ο Εισαγγελέας και η Αρχή Προσωπικών Δεδομένων, μετά από τις έντονες αντιδράσεις του δημοκρατικού κόσμου, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναγκάστηκε να τον αποδοκιμάσει και να τον προειδοποιήσει, ο ίδιος απολογήθηκε για το λάθος, εξαφανίστηκε από τα τα social media για λίγο και επανήλθε ακόμη πιο αποφασισμένος να προωθήσει την αντιμεταναστευτική ατζέντα του.
Η συγγνώμη που ζητάει είναι μόνο επειδή έβαλε και τα επώνυμα των νηπίων, ενώ έπρεπε να βάλει μόνο τα μικρά τους ονόματα για να δείξει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν σχολεία με πλειοψηφία μαθητών που δεν έχουν ως μητρική γλώσσα τα ελληνικά.
Αναπαράγει όλα τα στερεότυπα για τη σύνδεση της εγκληματικότητας με τη μετανάστευση, για τους ξένους που ζουν με τα επιδόματα και τις παροχές του κράτους, για τα γκέτο που κάνουν αβίωτη τη ζωή των νοικοκυραίων και για τις ελίτ που αγνοούν μια πραγματικότητα την οποία υφίσταντανται οι κάτοικοι των υποβαθμισμένων περιοχών της Αθήνας.
"Θαρραλέα δήλωση και συζήτηση επί τον τύπον των ήλων από τον @bogdanosk, για ένα κορυφαίο θέμα που διάφοροι αρνούνται να κάνουν είτε από ιδεολογική τύφλωση είτε διότι απλά εθελοτυφλούν".
Η ανάρτηση:
Το άρθρο του Κ. Μπογδάνου
Προφανώς ήταν λάθος να αναπαραγάγω τον κατάλογο των ονοματεπωνύμων των παιδιών – το αναγνώρισα αυτό σχεδόν αμέσως, ανέλαβα την ευθύνη και απολογήθηκα. Ήταν κάτι που δεν έπρεπε να γίνει.
Κάποιοι έσπευσαν να εκμεταλλευτούν αυτή τη λάθος κίνηση για να εκτρέψουν σε ένα παραφουσκωμένο κυνήγι μαγισσών τη δημόσια συζήτηση από τη θετική παρουσία του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ και το συγκροτημένο σχέδιο της κυβέρνησης για την ανάταξη της οικονομίας και την αντιμετώπιση των πληγών που συνεχίζει να αφήνει η πανδημία. Και ως έναν βαθμό το πέτυχαν. Με στενοχωρεί και με θυμώνει περισσότερο αυτό, παρά ο οχετός που προσωπικά δέχομαι τις τελευταίες μέρες. Και όπως είναι για μένα αυτονόητο, από την πρώτη στιγμή έθεσα ο ίδιος τον εαυτό μου στη διάθεση του Πρωθυπουργού για οποιαδήποτε κίνηση που θα μπορούσε να σταματήσει αποτελεσματικά αυτή την άθλια σπέκουλα.
Τις θέσεις μου για το μεταναστευτικό – για το πλήθος των μεταναστών που αντέχει η πατρίδα μας και τις αυστηρές νόμιμες διαδικασίες που πρέπει να τηρούνται για την είσοδο και την εγκατάσταση αλλοδαπών στην Ελλάδα – τις ξέρετε καλά. Τα παιδιά όμως των αλλοδαπών που με τον ένα ή τον άλλο βρίσκονται σήμερα στην πατρίδα μας, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να πηγαίνουν σχολείο, όχι μόνο για να αποκτήσουν τις αναγκαίες για τη ζωή τους γνώσεις και δεξιότητες, αλλά και για να κοινωνικοποιηθούν μαθαίνοντας την ελληνική γλώσσα, τον ελληνικό πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμά μας.
Για να συμβεί αυτό πρέπει να πληρούνται συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Και η πιο απλή από αυτές είναι ότι σε μια τάξη δεν γίνεται η πλειονότητα των παιδιών να μην έχουν μητρική τους γλώσσα τα ελληνικά. Όταν συμβαίνει αυτό άλλωστε – ας μη γελιόμαστε – αρχίζουν να λειτουργούν αυτοματισμοί, με τα ελληνόπουλα να φεύγουν από τα σχολεία αυτά και να καταστρέφεται έτσι ο εκπαιδευτικός στόχος της ενσωμάτωσης.
Συγχρόνως, όταν σε μια γειτονιά της πόλης η πλειονότητα των κατοίκων δεν έχει μητρική γλώσσα τα ελληνικά, αρχίζουν οι αυτοματισμοί που τη μετατρέπουν σε γκέτο – κάτι πολύ ευχάριστο για όσους ζουν στο Ψυχικό και επισκέπτονται μια στο τόσο τις «πολύχρωμες, πολυπολιτισμικές γωνιές της Αθήνας» για να φάνε φαλάφελ, εφιαλτικό όμως για τους μόνιμους κατοίκους που βλέπουν τις γειτονιές τους να ρημάζουν μέσα στην εξαθλίωση, την παρανομία και την εγκληματικότητα.
Χειρότερα ακόμα, εφόσον μια οικογένεια Ελλήνων πολιτών δεν δικαιούται θέση σε προσχολική δομή διότι έχει ένα πενιχρό μεν, δηλωμένο όμως, εισόδημα – σε αντίθεση με οικογένειες αλλοδαπών που δεν δηλώνουν εισόδημα, διότι ζουν από τα επιδόματα και την παραοικονομία – τότε δημιουργούνται συνθήκες επικίνδυνες για τη δημοκρατία μας. Το πραγματικό αυγό του φιδιού επωάζεται εκεί όπου οι «ελίτ» δεν καταδέχονται να στρέψουν το βλέμμα, πολλώ μάλλον να πατήσουν το πόδι τους.
Κάποιοι με ρώτησαν: «Μα εσύ δεν πανηγύριζες για τον Αντετοκούνμπο;». Συνεχίζω να αισθάνομαι περηφάνια για τον Γιάννη – ένα παιδί που πήγε σχολείο, μιλά άψογα ελληνικά, τίμησε και τιμά την ελληνική σημαία, υπηρέτησε τη θητεία του στον Ελληνικό Στρατό, είναι Χριστιανός Ορθόδοξος. Είμαι περήφανος για κάθε αγόρι και κορίτσι που συνειδητά επιλέγει να γίνει Έλληνας και Ελληνίδα τιμώντας το περιεχόμενο των αξιών, του νοήματος και της αποστολής του έθνους μας.
Αυτό ακριβώς είναι που με νοιάζει. Αυτό που συνέβη με τον Γιάννη, πολύ δύσκολα θα συμβεί σε τάξεις που σχεδόν κανένα παιδί δεν έχει μητρική γλώσσα τα ελληνικά, δεν γιορτάζει τις γιορτές μας, δεν έχει ρίζες γενεών στην πατρίδα μας. Πολύ δύσκολα θα συμβεί σε γειτονιές όπου μπορεί και να περάσει κανείς μέρες μέχρι να χρειαστεί να μιλήσει ελληνικά.
Και αυτά, είμαι βέβαιος ότι όλοι οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, και ιδιαίτερα όσοι και όσες έχουμε την τιμή να εκλεγόμαστε ή να έχουμε εκλεγεί στην Ά Αθηνών, τα ξέρουμε καλά. Όποιος απλώς περπατά στις γειτονιές της Αθήνας τα βλέπει και τα ξέρει.
Λάθος, λοιπόν, που πριν το retweet δεν τσέκαρα ότι είχε γίνει αυτό που εσφαλμένα νόμιζα αυτονόητο – ότι θα έχουν σβηστεί τα επώνυμα των παιδιών. Πέρα από το δέντρο όμως, υπάρχει και το δάσος.