Σε 4ωρη προειδοποιητική στάση εργασίας θα προχωρήσουν το Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2025, από τη 01:00 π.μ. έως τις 05:00 π.μ., οι εργαζόμενοι των Σταθερών Συγκοινωνιών, μετρό, τραμ και τρένων, σε όλες τις γραμμές (Γραμμή 1 – πρ. ΗΣΑΠ, Γραμμές 2 & 3 – Μετρό, Γραμμές Τραμ). Αυτοί διαμαρτύρονται «για τη συνεχιζόμενη αδράνεια και τις ασυνεπείς δημόσιες τοποθετήσεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Μεταφορών».
Ειδικότερα στην ανακοίνωση τους για τη στάση εργασίας οι εργαζόμενοι των μετρό, τρένων και τραμ αναφέρουν ότι «η στάση εργασίας αποφασίστηκε ως άμεση απάντηση στις επανειλημμένες δημόσιες τοποθετήσεις του αναπληρωτή υπουργού Μεταφορών οι οποίες αφορούν σε:
Αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων των Σταθερών Συγκοινωνιών.
Αύξηση των ποσοστών προσαύξησης των νυχτερινών και αργιών.»
« Οι δηλώσεις αυτές έρχονται την ώρα που ο ίδιος τονίζει τη «συνεργασία» των εργαζομένων για την εφαρμογή της 24ωρης λειτουργίας στα Μέσα Σταθερής Τροχιάς. Ωστόσο, μέχρι και σήμερα, το μόνο που βλέπουμε είναι λόγια και όχι πράξεις. Οι νομοθετικές ρυθμίσεις που αφορούν τα παραπάνω ζητήματα είναι ήδη υπογεγραμμένες και αποτελούν δεσμεύσεις της εταιρείας (ΣΤΑΣΥ) έναντι των εργαζομένων, καθώς περιλαμβάνονται στην τελευταία ισχύουσα Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΣΣΕ 2024-2025).
Είναι παράλογο το Υπουργείο Μεταφορών και η Διοίκηση της ΣΤΑ.ΣΥ. να επιδιώκουν την πλήρη εφαρμογή της 24ωρης λειτουργίας, όταν παραμένουν ανοιχτά και άλυτα τα εξής κρίσιμα ζητήματα:
Υποστελέχωση σε όλες τις ειδικότητες Λειτουργίας και Συντήρησης.
Έλλειψη Διαθεσιμότητας συρμών ικανών να φέρουν εις πέρας το συγκοινωνιακό έργο.
Μη αναγνώριση της κατοχυρωμένης προϋπηρεσίας από τον ιδιωτικό τομέα σε μισθολογικά κλιμάκια για τους νεοπροσληφθέντες εργαζόμενους.
Παρά τις τεράστιες αυτές ελλείψεις, οι εργαζόμενοι της ΣΤΑΣΥ δίνουν το 120% των δυνατοτήτων τους, βάζοντας πλάτη για την καλύτερη εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού, ιδιαίτερα δε, υπό τις συνθήκες της 24ωρης λειτουργίας.
Δεν είμαστε επαίτες. Απαιτούμε μόνο να μπορούμε να εργαζόμαστε με αξιοπρέπεια και να πληρωνόμαστε για την εργασία μας.
Ζητούμε την κατανόηση του επιβατικού κοινού για την ταλαιπωρία που θα υποστεί κατά τις ώρες της στάσης εργασίας. Ο αγώνας μας είναι και αγώνας για την αναβάθμιση των μέσων σταθερής τροχιάς προς όφελος όλων των πολιτών.
Η Διοίκηση της ΣΤΑ.ΣΥ και η πολιτική ηγεσία οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στους εργαζόμενους, υλοποιώντας άμεσα τις δεσμεύσεις τους!»
Με όχημα την τεχνολογία, οι μαθητές και οι μαθήτριες δίνουν φωνή στις ανάγκες της κοινωνίας και συνδιαμορφώνουν το μέλλον της ψηφιακής ευημερίας.
Ξεκίνησε ο 9ος Πανελλήνιος Διαγωνισμός GenerationNext που φέτος εστιάζει γύρω από την θεματική: «Η τεχνολογία ως σύμμαχος: H ψηφιακή ευημερία μέσα από τη χρήση της τεχνολογίας». Σε μια εποχή που η συνεχής σύνδεση με τον ψηφιακό κόσμο επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής μας, το Generation Next φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη για πιο υγιείς, ασφαλείς και ανθρώπινες ψηφιακές εμπειρίες, ενθαρρύνοντας τη δημιουργικότητα και τη συνεργασία μαθητών/μαθητριών από όλη την Ελλάδα. Και φέτος, στο πλαίσιο του SkillsUploadJrChallenge (SUJ), το Generation Next δίνει τη δυνατότητα στους νέους και στις νέες να αξιοποιήσουν τη δύναμη της τεχνολογίας για να δημιουργήσουν λύσεις που βελτιώνουν την καθημερινότητα και ενισχύουν την υγεία, την ασφάλεια και την ισότιμη πρόσβαση στο ψηφιακό περιβάλλον.
Συγκεκριμένα, οι μαθητές και οι μαθήτριες των Γυμνασίωντης χώρας μας καλούνται φέτος μέσω του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Generation Next, να διερευνήσουν ιδέες και προτάσεις που καλλιεργούν την ψηφιακή ευημερία (Digital Wellbeing), σχετίζονται με την Τεχνητή Νοημοσύνη και συνδέουν τους ανθρώπους μέσα από μια θετική και συνειδητή διαχείριση της τεχνολογίας. Οιομάδες μαθητών/μαθητριώνμε τον επικεφαλής καθηγητή ή εκπαιδευτήτους,μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή από τις 20 Οκτωβρίου έως και τις 11 Δεκεμβρίου του 2025,ενώ μπορούννα υποβάλουν τις προτάσεις τους από τις 12 Δεκεμβρίου 2025 έως και τις 28 Ιανουαρίου του 2026. Οι 35 πρώτες ομάδες που θα δηλώσουν συμμετοχή θα λάβουν ένα ειδικό kit μετεχνολογικόεξοπλισμό,ώστε να διευκολυνθούν στην υλοποίηση του project που θα καταθέσουν.
Οι τρεις πρώτες νικήτριες ομάδες του 9ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Generation Next θα λάβουν ως βραβεία laptop τελευταίας τεχνολογίας, βιονικά ρομπότ καιsmartwatch, ανάλογα με τη θέση που θα βρεθούν στην κατάταξη. Η πρώτη νικήτρια ομάδατου Διαγωνισμού θα συμμετέχει αυτόματα στον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό με τις νικήτριες ομάδες από Αλβανία, Ισπανία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Ρουμανία και Τουρκία. Εκεί, μια διεθνής επιτροπή θα αξιολογήσει τις προτάσεις όλων των χωρών για να καταλήξει στην τελική Ευρωπαϊκή νικήτρια που θα κερδίσει έναταξίδιστο Λονδίνο.
To πρόγραμμα Generation Next παρέχει στις/στους μαθητές/τριες από όλη την Ελλάδα τα εφόδια, ώστε με τη χρήση της τεχνολογίας να μπορέσουν να αναπτύξουν καινοτόμες ιδέες και να φτιάξουν το αύριο που ονειρεύονται. Μέχρι σήμερα το Πρόγραμμα, με ελεύθερη πρόσβαση σε όλους, μετρά περισσότερους από 135.600 ωφελούμενους ενώ στο πλαίσιο του Πανελλήνιου Διαγωνισμού έχουν δημιουργηθεί 962 καινοτόμα projects μαθητών/τριών.
Το Πρόγραμμα είναι μια πρωτοβουλία του Ιδρύματος Vodafone και υλοποιείται σε συνεργασία με τον Εκπαιδευτικό Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό SciCo – Επιστήμη Επικοινωνία και την ακαδημαϊκή συμβολή της Ελληνογερμανικής Αγωγής.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τοGenerationNextεπισκεφτείτε την ψηφιακή πλατφόρμαwww.generationnext.vodafone.gr.
Χωρίς ταξί για ένα διήμερο την επόμενη εβδομάδα θα μείνει όλη η χώρα καθώς ενιαίο μέτωπο εναντίον του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών συγκροτούν πλέον οι αυτοκινητιστές ύστερα από μήνες αντεγκλήσεων μεταξύ της Ομοσπονδίας και του Συνδικάτου της Αττικής.
Αιχμή για την απεργία που εξήγγειλε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ταξί (ΠΟΕΙΑΤΑ) για την ερχόμενη Τρίτη και Τετάρτη 2 και 3 Δεκεμβρίου αποτελεί η επικείμενη υποχρεωτική μετάβαση στην ηλεκτροκίνηση από την 1η Ιανουαρίου 2026, η οποία έχει προκαλέσει ένα εκρηκτικό κλίμα αβεβαιότητας και αντίδρασης.
Η ΠΟΕΙΑΤΑ καταγγέλλει κυβερνητική αδράνεια και σε μια σειρά άλλων θεμάτων που επηρεάζουν τη βιωσιμότητα του κλάδου. Όπως σημειώνει στο ethnos.gr ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Λευτέρης Πετράκης, οι επαγγελματίες του κλάδου βρίσκονται μπροστά σε ένα αδιέξοδο που δεν αφήνει περιθώρια καθυστερήσεων, προειδοποιώντας μάλιστα για απεργία διαρκείας μετά τις γιορτές.
Κεντρικό σημείο της σύγκρουσης αποτελεί η εφαρμογή του νόμου 4710/2020, ο οποίος προβλέπει ότι από το νέο έτος όλα τα ταξί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που φτάνουν στο όριο ηλικίας τους θα πρέπει να αντικαθίστανται αποκλειστικά με ηλεκτρικά οχήματα. Ωστόσο, σύμφωνα με τα στοιχεία του Συνδικάτου Αυτοκινητιστών Ταξί Αττικής (ΣΑΤΑ), σήμερα στην πρωτεύουσα κυκλοφορούν μόλις 75 ηλεκτρικά ταξί σε σύνολο 14.000 - ποσοστό που καθιστά, κατά τους αυτοκινητιστές, τη μετάβαση πρακτικά ανέφικτη. Η Ομοσπονδία και το ΣΑΤΑ ζητούν παράταση της υποχρεωτικότητας έως το 2035, με την κυβέρνηση να εμφανίζεται έως τώρα αμετακίνητη.
Οι αυτοκινητιστές επισημαίνουν ότι η ηλεκτροκίνηση στον κλάδο έχει να αντιμετωπίσει ακόμα σοβαρές ελλείψεις στις υποδομές. Ο αριθμός των φορτιστών παραμένει περιορισμένος, οι πολυκατοικίες συχνά δεν μπορούν να υποστηρίξουν την εγκατάσταση σημείων φόρτισης χωρίς χρονοβόρες ηλεκτρολογικές παρεμβάσεις και ο αριθμός των εξειδικευμένων συνεργείων είναι μικρός. Την ίδια στιγμή το κόστος αγοράς ενός ηλεκτρικού ταξί, που φτάνει τα 30.000 - 35.000 ευρώ, επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τους επαγγελματίες, ενώ το λειτουργικό κόστος – όπως η χρέωση πλήρους φόρτισης που κυμαίνεται από 12 έως 24 ευρώ – θεωρείται σημαντικό για οχήματα που χρησιμοποιούνται εντατικά, όπως τα ταξί.
Παρότι ο αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών, Κωνσταντίνος Κυρανάκης, άφησε «παράθυρο» εξαιρέσεων για όσους διαθέτουν μία μόνο άδεια και οδηγούν οι ίδιοι το όχημά τους, οι επαγγελματίες τονίζουν ότι αυτή η λύση αφήνει αρκετούς αυτοκινητιστές εκτός. Πολλοί ιδιοκτήτες διαθέτουν δύο ή περισσότερες άδειες και αδυνατούν οικονομικά να αντικαταστήσουν ισάριθμα οχήματα. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση εξετάζει ένα νέο πρόγραμμα επιδοτήσεων, μετά την απένταξη του «Πράσινα Ταξί» από το Ταμείο Ανάκαμψης. Πρόσφατη τροποποίηση της κοινής υπουργικής απόφασης αναφέρει ότι έως σήμερα έχουν καταβληθεί στους δικαιούχους 1.194.081,33 ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, ενώ χρηματοδότηση 2.305.918,67 ευρώ θα δοθεί μέσω του Εθνικού Προγράμματος Ανάπτυξης έως τις 30 Ιουνίου 2026.
Η τροποποίηση αλλάζει τον τρόπο χρηματοδότησης και καταργεί τη γεωγραφική κατανομή των πόρων, γεγονός που ορισμένοι ερμηνεύουν ως ενδεχόμενο να ανοίξει – έστω περιορισμένα – νέος κύκλος αιτήσεων. Ωστόσο, πηγές με γνώση της υπόθεσης επιμένουν ότι τα διαθέσιμα κονδύλια αναμένεται να κατευθυνθούν σε αιτήσεις που έχουν ήδη κατατεθεί και παραμένουν ανεξόφλητες.
Οι επαγγελματίες, από την πλευρά τους, προειδοποιούν ότι αν δεν υπάρξουν αλλαγές στο ισχύον πλαίσιο, από τον Ιανουάριο θα βρεθούν αντιμέτωποι με την ανάγκη άμεσης αντικατάστασης περίπου 1.500 οχημάτων, ενώ ετησίως περίπου 300 άδειες που μεταβιβάζονται θα απαιτούν υποχρεωτικά ηλεκτρικό όχημα. Αυτό, όπως υποστηρίζουν, θα οδηγήσει σε πτώση της αξίας των αδειών, αύξηση των «ενοικίων βάρδιας» έως 1.700 ευρώ τον μήνα και πίεση προς τα leasing, όπου τα μισθώματα μπορεί να φτάνουν τα 2.500 ευρώ.
Υπενθυμίζεται ότι, όπως είχε παρουσιάσει αναλυτικά σε ρεπορτάζ του το ethnos.gr, στα αιτήματα του κλάδου περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων:
παράταση της υποχρεωτικής ηλεκτροκίνησης έως το 2035,
αναπροσαρμογή κομίστρων με το υπουργείο να εμφανίζεται διατεθειμένο να συζητήσει μόνο τη φιξ τιμή για το Αεροδρόμιο της Αθήνας,
είσοδος των έμφορτων ταξί στις λεωφορειολωρίδες,
σαφείς κανόνες κατά του αθέμιτου ανταγωνισμού και
επιδοτήσεις που θα δίνουν τη δυνατότητα χρήσης τους ως προκαταβολής για την αγορά ηλεκτρικού οχήματος.
Μετά από δύο χρονιές επιτυχημένης πορείας, με συνεχόμενα sold out και διθυραμβικές κριτικές,η θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες» παρουσιάζει για τρίτη χρονιά το κωμικό διήγημα του Στρατή Μυριβήλη «Οι Κάλπηδες», σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου και παραγωγή «Ξανθίας» ΑΜΚΕ, στο Θέατρο OLVIO.
Ένα παραμύθι γεμάτο φως, από τον Στρατή Μυριβήλη, έναν σημαντικό νεοέλληνα πεζογράφο που ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει μόνο από τα «σκοτεινά» αντιπολεμικά του αριστουργήματα.
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Τα παλιά τα χρόνια, ζούσαν πάνω στο νησί της Λέσβου δύο ξακουσμένοι κατεργάρηδες. Ο Ψευτοθόδωρος στη Χώρα και ο Καλπομανώλης στη Συκαμιά (το χωριό του Μυριβήλη). Κόμπαζαν και οι δύο πως κανείς δεν τους παραβγαίνει στην πονηριά και την μπαμπεσιά. Δεν άντεχαν όμως να ακούνε ο ένας για τα κατορθώματα του άλλου κι έτσι ξεκίνησαν να βρουν τον ανταγωνιστή τους, να τον ξεγελάσουν και να αποδείξουν μια και καλή ποιος είναι ο πρωταθλητής στην κατεργαριά. Συναντιούνται στη μέση της διαδρομής, και χωρίς να αναγνωρίσει ο ένας τον άλλον, ξεγελούν και ξεγελιούνται αμοιβαία, σε μια ευτράπελη σκηνή. Το «ματς» έχει έρθει ισόπαλο κι ο αντίπαλος αποδεικνύεται υπολογίσιμος.
Ποιος είναι όμως ο αρχικάλπης;
Είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας και πρέπει να λυθεί.
Στην προσπάθειά τους να το λύσουν, οι δύο κάλπηδες μπλέκουν σε περιπέτειες, συναντούν πειρατές, θησαυρούς, βρυκόλακες, δαιμόνους και «περιποιητικούς» Ανατολίτες.
Αφού κακοπάθουν αρκετά, αναγκάζονται να παραδεχτούν ο ένας την αξία του άλλου στην απατεωνιά,
και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Οι «Κάλπηδες» είναι ένα άκρως κωμικό διήγημα, με έντονη δράση, αλλαγή σκηνικών χώρων, και σπαρταριστές σκηνές.
Σατιρίζει στοιχεία κουλτούρας και συμπεριφοράς που αν και αρνητικά, αποδίδονται ως χαριτωμένα στην ελληνική ράτσα, όπως: το ψέμα, η επιπολαιότητα, η πονηριά, η καπατσοσύνη, η κομπορρημοσύνη, ο εύκολος πλουτισμός κ.α.
Ως παράσταση, θέλουμε μέσα από το γέλιο, να αναγνωρίσουμε τα ελαττώματά μας, να συμφιλιωθούμε μαζί τους, όχι όμως για να τα αποδεχτούμε, αλλά μήπως καταφέρουμε έτσι να λυτρωθούμε από αυτά, αφήνοντάς τα πίσω μας.
Με τους «Κάλπηδες», επιστρέφουμε ως ομάδα στο είδος θεάτρου με το οποίο ξεκινήσαμε, γίναμε γνωστοί, ασχοληθήκαμε για χρόνια και το αγαπάμε, την δραματοποίηση λογοτεχνίας.
Επιστρέφουμε κυρίως στην πρωτότυπη μέθοδο δραματοποίησης τής τριτοπρόσωπης αφήγησης που επινοήσαμε και χρησιμοποιήσαμε στις παραστάσεις μας: «οι Χαλασοχώρηδες» του Αλ. Παπαδιαμάντη, «Μαζώχτρα» του Αργ. Εφταλιώτη, «Αυτόχειρ» του Μιχαήλ Μητσάκη, «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» του Γ. Βιζυηνού. H μέθοδος αυτή αντιμετωπίζει όλο το κείμενο ως διάλογο και επιτρέπει στο διήγημα να αποκτήσει θεατρική μορφή, διατηρώντας το όμως αυτούσιο, χωρίς διασκευή. Για 3 χρόνια (2019-22) δίδαξα αυτή τη μέθοδο στο μάθημα «δραματοποίηση της λογοτεχνίας» στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.
Κ.Π.
*Η θεατρική ομάδα«Πτωχαλαζόνες» έχει παρουσιάσει από το 2012 έως σήμερα 8 έργα, αν και απέκτησε το όνομά της μόλις φέτος.
«[...]Το αποτέλεσμα, δικαιώνει στο απόλυτο τη σκηνική τοποθέτηση. Η παράσταση έχει τον χαρακτήρα ενός λαϊκού ανέκδοτου καθρεφτίζοντας τόσο με απλόχερη ευθύτητα όσο και με εσωτερικό πικρό σχόλιο, την ελληνική ψυχή και όλα τα στερεότυπα στα οποία έχει γαλουχηθεί. Οι ηθοποιοί, οι «Πτωχαλαζόνες», Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου και Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, συνεργάτες του σκηνοθέτη από χρόνια, οι οποίοι έχουν ολοκληρωτικά βαπτιστεί στη σκηνική τεχνοτροπία του σκηνοθέτη, επικοινωνούν όχι μόνο μεταξύ τους επί σκηνής (βασικό συστατικό της), αλλά και με το ίδιο το κοινό, με τον ίδιο πηγαίο και αυθόρμητο τρόπο. Και, κάπως έτσι, αναστέλλεται η στείρα ηθογραφία του Μυριβήλη, από την ίδια τη σκηνική δημιουργικότητα».
Κώστας Β. Ζήσης, Fragile.gr
«...Πιστή σε ένα σκηνικό ύφος που μπλέκει την αφήγηση με τη δράση χωρίς να τα διαχωρίζει, η ομάδα ξαναβρίσκεται εδώ σε μια απολαυστική παράσταση υψηλής ενέργειας (άκρως κατάλληλη και για παιδιά και
εφήβους), που αποθεώνει τόσο το συγκινητικό στην απλότητά του αφήγημα του Μυριβήλη όσο και τη θεατρική τέχνη..».
Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα
«Όλα και όλοι μαζί δημιούργησαν ένα πολύ εύστοχο ως προς την ανάδειξη της ιστορίας και τη σκηνική της αφήγηση και ευφρόσυνο αποτέλεσμα, που χάρισε αβίαστο γέλιο στους θεατές και μια πολύ ωραία ιστορία ενός σημαντικού Έλληνα συγγραφέα».
Όλγα Σελλά, oanagnostis.gr
«Είναι πολύ σπάνιο για τους καλλιτέχνες να είναι δοτικοί για τη χαρά του μοιράσματος και όχι ως πράξη προεπίβουλη, μπας και φανεί μια κάποια «σύνδεσις». Τόσο γνήσιοι ήταν και οι τρεις τους, που είτε ήμασταν δέκα ετών είτε τριάντα είτε ογδόντα, το ίδιο, νομίζω, θα νιώθαμε: μια σχεδόν αγνή απόλαυση της ιστορίας. Την οποία θέλουμε να ξαναδούμε και πάλι, για να ξανανιώσουμε ακριβώς το ίδιο».
Νόρα Ράλλη, Η εφημερίδα των συντακτών
«Οι Κάλπηδες» είναι μια παράσταση πλημμυρισμένη από ευφυές χιούμορ, από φαντασία, γεμάτη με θεατρικά ευρήματα και κάποιες στιγμές με δραματική ένταση, για τις αδυναμίες, τα ελαττώματα, τα ήθη, την υποκρισία, τη στενοκεφαλιά και τον συντηρητισμό της μικρής κοινωνίας της υπαίθρου. Η κωμικότητα της παράστασης και οι απολαυστικοί ηθοποιοί (Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός) δημιουργούν οικειότητα. Μια οικειότητα που αμβλύνει τις αποστάσεις ανάμεσα στα πρόσωπα, φτιάχνει
κώδικες και στήνει γέφυρες επικοινωνίας. [...] Στους «Κάλπηδες» η ευτράπελη ατμόσφαιρα από τη μια μας φέρνει πιο κοντά στους ηθοποιούς, ενώ από την άλλη μας συνδέει δραστικά με τον Μυριβήλη. [...] Καταπληκτικές ερμηνείες, σκηνική λιτότητα, έντονη δράση και θεατρική αρτιότητα. Άριστα σε όλα!
Ειρήνη Αϊβαλιώτου, Catisart.gr
«Η δύναμη της αφήγησης και η δραματική ορμή του θεάτρου, συναντιούνται και σμίγουν αρμονικά υπό την σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου. “Οι Κάλπηδες” είναι μια έξοχη ευκαιρία για να ευχαριστηθείτε καλό θέατρο, χωρίς τέταρτο τοίχο, σαν να μοιραζόμαστε μια ιστορία από το χωριό, και να μας την διηγούνται - αναπαριστούν οι πιο “θεατρίνοι” της παρέας, μέσα στην παρέα αλλά και απέναντι της, σαν ένα μοντέρνο “μπουλούκι”».
Νάγια Παπαπάνου, Boemradio.gr
[…η Αγγελική Μαρίνου, ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός και ο Ελισσαίος Βλάχος δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, κάτω από αυστηρές σκηνοθετικές οδηγίες. Ένα απόλυτα κωμικό διήγημα δίνει το υλικό για ένα θέατρο στοιχειακό, οργανικά λαϊκό, με σαφείς βολές κατά του πολιτικού προσκηνίου: «Κρίμας που δεν ζούνε στα χρόνια μας! Θα μπορούσαν ακόμα να γίνουνε και υπουργοί!..].
Νίκος Ξένιος, bookpress
[…Πανάξιοι οι τρεις ηθοποιοί που επωμίστηκαν όλους τους ρόλους.
Πάντα τέτοια. Η παράσταση κύλησε νερό. Αφηγηματικός ρυθμός από τους λίγους, ζωντάνια, κέφι, μπρίο, μεράκι. Θέαμα κι ακρόαμα αντάξιο τής εορταστικής μας διάθεσης, για κάθε μέρα, εάν θέλουμε να επανεκτιμούμε και να αξιολογούμε διαρκώς το ανεκτίμητο, το ανεπανάληπτο, το … ανεπανόρθωτο δώρο τής ζωής…]
Κωνσταντίνος Μπούρας, periou.gr
[…Η παράσταση «Κάλπηδες» αποτελεί μια τρυφερή αλλά και διδακτική σάτιρα της ανθρώπινης πονηριάς, κούτοπονηριάς και αλαζονείας, προσφέροντας ταυτόχρονα πολύ γέλιο. Παράλληλα, καταφέρνει να αγγίξει βαθύτερα θέματα, όπως η ανάγκη συμφιλίωσης με τα ανθρώπινα ελαττώματα και η υπέρβαση αυτών μέσα από την αποδοχή και το γέλιο. Η επιλογή του κειμένου του Μυριβήλη αναδεικνύει την αξία της νεοελληνικής λογοτεχνίας στο σύγχρονο θέατρο, ενώ οι σκηνοθετικές και ερμηνευτικές επιλογές της ομάδας «Πτωχαλαζόνες» αποδεικνύουν την επιμονή τους σε ένα υψηλής ποιότητας αποτέλεσμα...]
Άρης Γαβριελάτος, Debop.gr
[…Εξαιρετική η Αγγελική Μαρίνου στο ρόλο και των δυο συζύγων της Ψευτοθοδωρίνας και της Καλπομανώλενας. Ενθαρρυντική για τις αλογισιές του συζύγου της και επικριτική στην αποτυχία του, ενώ είναι σταθερή παραστάτης του και εκτελεστής των οδηγιών του…]
[…]Ο Ελισσαίος Βλάχος και ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός είναι αυθεντικοί, γήινοι, ξεκαρδιστικοί. Οι δύο ήρωες είναι σαν ένα πρόσωπο με δύο όψεις. Είναι η πραγματική ενσάρκωση του Καραγκιόζη, του πονηρού ραγιά, που πρέπει να ελιχθεί στους χαλεπούς καιρούς της τουρκοκρατίας…]
Μαρία Μαρή, Catisart.gr
[...Η δραματοποίηση ενός λογοτεχνικού κειμένου σε μια παράσταση με γρήγορες εναλλαγές και καταιγιστικό ρυθμό, που θυμίζει comedia dell arte, μετουσιώνει ένα διήγημα ή μάλλον ένα σκωπτικό παραμύθι, που μιλάει για την επιβίωση, την απάτη, την κομπορρημοσύνη, την κουτοπονηριά, τη μπαμπεσιά, τη λαμογιά, αποτελώντας τελικά έναν καθρέφτη της κοινωνίας μας. Ένα κείμενο που αναφέρεται στο χθες, στο σήμερα και (δυστυχώς) στο αύριο. Μια παράσταση για να συνειδητοποιήσουμε, για ακόμη μια φορά, πως όλα τριγύρω αλλάζουνε, μα κι όλα τα ίδια μένουν…]
Έλενα Χατζοπούλου, Sin Web Radio
[...Η σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου χρησιμοποιεί ως όχημα την κωμωδία, διανθίζοντάς τη με φόρμες από το παιδικό θέατρο. Οι ήρωες παρότι πονηροί δεν γίνονται πότε «κακοί» αντιθέτως καταλήγουν έως και συμπαθείς στους θεατές λόγω των παθημάτων-μαθημάτων τους. Το λιτό σκηνικό της Ματίνας Μέγκλα και της Φιλάνθης Μπουγάτσου είναι πλήρως λειτουργικό στις ανάγκες αλλαγής τόπων. Τα φώτα του Γιώργου Αγιαννίτη και η μουσική του Νίκου Ζουρνή πλαισιώνουν όμορφα τις εναλλαγές της ιστορίας...]
Μαίρη Μαρκογιαννάκη, Ζω ένα δράμα
«Οι τρεις ηθοποιοί Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου και Δημοσθένης Ξυλαρδιστός αναλαμβάνουν με παροιμιώδη δεξιοτεχνία να ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες του Μυριβήλη και να μας υπενθυμίσουν την αξία του λαϊκού θεάτρου σε μια ιστορία που πρέπει όλοι να ακούσουμε και να δούμε. Έχοντας ως εργαλεία τις πρακτικές της comedia dell arte, τη ζωηρή κίνηση, συμβολικά και πρακτικά σκηνικά αντικείμενα, τη παιχνιδιάρικη υπαινικτική μουσική οι τρεις ηθοποιοί καταφέρνουν να σφυρηλατήσουν μια εξαιρετικά ζωντανή σκηνική αφήγηση [...] η Ομάδα «Πτωχαλαζόνες» μας υπενθυμίζει τη δύναμη και την αξία του λαϊκού θεάτρου σφυρηλατώντας μια αδιάρρηκτη και ασυνείδητη σχέση μεταξύ των παραδοσιακών μορφών θεάτρου και του σήμερα ως μια μορφή υπενθύμισης που θα έπρεπε να μας αφορά περισσότερο».
Ελένη Αντωνίου, Quinta Blogspot
Θέατρο OLVIO
Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, τηλ: 210 34 14 118
Ώρες κράτησης εισιτηρίων: 17:00- 21:00 Wwww.olviotheater.gr | ΜΑυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | FBOLVIO.theater
Νέες προσφυγές κατατέθηκαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας από δυο Πανεπιστημιακούς καθηγητές κατά των ιδιωτικών Πανεπιστημίων που θα λειτουργήσουν στην Ελλάδα και ειδικότερα κατά πράξεων της Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘΑΑΕ) με τις οποίες πιστοποιήθηκαν.
Ο καθηγητής του Διοικητικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ Παναγιώτης Λαζαράτος και ο καθηγητής Φαρμακολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ Κωνσταντίνος Πάντου υποστηρίζουν ότι οι πιστοποιήσεις των προγραμμάτων σπουδών του ΕΘΑΑΕ είναι άκυρες, γιατί βασίζονται σε άκυρη άδεια των Πανεπιστημίου, «δεδομένου ότι κανένα από τα προγράμματά τους δεν έχει αναγνωρισθεί επισήμως από τις ακαδημαϊκές αρχές του μητρικού ιδρύματος κατά παράβαση των άρθρων 132, 137, 138, 139, 140 και ιδίως 145 του νόμου 5094/2024». Όπως σημειώνουν οι δύο καθηγητές, τίθεται «το σοβαρό ζήτημα της παραβιάσεως διατάξεων του ενωσιακού δικαίου και πρέπει το ΣτΕ να υποβάλλει προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ».
Παράλληλα, υπογραμμίζουν, οι δύο καθηγητές ότι:
-Για την χορήγηση άδειας εγκατάστασης αλλά και λειτουργίας των παραρτημάτων Πανεπιστημίων, απαιτείται αυτά, κατά την υποβολή της αιτήσεώς τους, να έχουν προσκομίσει τα προσφερόμενα προγράμματα σπουδών, τα οποία θα πρέπει προηγουμένως να έχουν αναγνωρισθεί από το μητρικό ίδρυμα και από τον αρμόδιο φορέα πιστοποίησης του εκάστοτε κράτους μέλους και
– Η άδεια εγκατάστασης και λειτουργίας των Πανεπιστημιακών παραρτημάτων εκδόθηκε δίχως η αίτηση να συνοδεύεται από την τυπική πράξη του μητρικό ιδρύματος και του αρμόδιου φορέα πιστοποίησης, δια των οποίων να αναγνωρίζεται/πιστοποιείται το πρόγραμμα σπουδών».
Δεν παραλείπουν μάλιστα, να επαναλάβουν οι προσφεύγοντες ότι η εγκατάσταση και η λειτουργία των αλλοδαπών Πανεπιστημίων στην Ελλάδα, είναι αντίθετες στο Ενωσιακό Δίκαιο και Ελληνική νομοθεσία.
Ακόμη, ζητούν οι Πανεπιστημιακοί οι νέες αιτήσεις ακύρωσης που κατατέθηκαν σήμερα να συσχετιστούν με προηγούμενες αιτήσεις ακύρωσης με το ίδιο αντικείμενο, οι οποίες έχουν προσδιοριστεί να συζητηθούν στην αυξημένη σύνθεση του Γ΄ Τμήματος στις 6 Φεβρουαρίου 2026.
σε νέα θεατρική σκηνή στην οδό Σίνα 2-4 (Auditorium)
Σκηνοθεσία: Γιάννης Λασπιάς
Αθώος ή Ένοχος;
Είσαι έτοιμος να αναμετρηθείς ξανά με τον ρόλο του δικαστή;
Το βραβευμένο έργο του Andrew Keatley, Αλιγάτορες (Alligators) σε μετάφραση καισκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά, μετά την πολύ επιτυχημένη πορεία του στο θέατρο Γκλόρια την άνοιξη του 2024, επιστρέφει πιο επίκαιρο από ποτέ, για περιορισμενο αριθμό παραστάσεων, στη νέα θεατρική σκηνή της Αθήνας Auditorium στην οδό Σίνα 2-4 ( πλησίον μετρό Πανεπιστημίου).
Ο Γεράσιμος Γεννατάς και η Φαίη Ξυλά στους πρωταγωνιστικούς ρόλους μαζί με τους Αναστασία Τσιλιμπίου, Αθηνά Χατζηαθανασίου και Παναγιώτα Χαϊδεμένου έρχονται να δώσουν απαντήσεις αλλά και να θέσουν νέα ερωτήματα στο δυνατό ψυχολογικό δράμα του Keatley.
Αρκεί μια καταγγελία για να ανατρέψει μια ολόκληρη ζωή;
Πόσο εύκολα μπορεί να «κατασκευαστεί» μια πληροφορία; Πού αρχίζει και πού τελειώνει η αλήθεια; Πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η πόλωση και η καταδίκη από την κοινή γνώμη, πριν ληφθεί υπόψη το τεκμήριο της αθωότητας;
Ποιοι είναι τελικά τα θύματα και ποιοι οι θύτες;
Ποιοι είναι οι«Αλιγάτορες»αυτής της κοινωνίας;
Κρατήσεις: more.com & 210-3614216 / 210 3642334 (Καθώς και στο ταμείο του θεάτρου Γκλόρια, Ιπποκράτους 7, από 11.00 έως 17.00 )
ΥΠΟΘΕΣΗ
Ο καθηγητής Ντάνιελ Τέρνερ (Γεράσιμος Γεννατάς) φαίνεται να τα έχει όλα∙ μια δουλειά που υπηρετεί με αγάπη και αφοσίωση και μια υπέροχη σύζυγο (Φαίη Ξυλά) που τον αγαπά και τον στηρίζει. Όλα ανατρέπονται όταν μια πρώην μαθήτριά του τον καταγγέλλει για σεξουαλική κακοποίηση. Ο σπόρος της αμφιβολίας φυτεύεται σε αυτόν τον, φαινομενικά, οικογενειακό παράδεισο.
Μέσα σε λίγες ώρες, η ζωή του αλλάζει, καθώς ο ίδιος, παρότι αρνείται την καταγγελία, βρίσκεται ξαφνικά στη δίνη της προβολής των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Απομακρύνεται από τη δουλειά του, παλιοί του φίλοι και συνεργάτες τού γυρνούν την πλάτη, μυστικά και ψέματα βγαίνουν στην επιφάνεια και οι υποψίες εναντίον του αρχίζουν να γίνονται βεβαιότητες. Την υπόθεση αναλαμβάνει η δικηγόρος Ρέιτσελ (Αθηνά Χατζηαθανασίου), η οποία καλείται ν’ ανακαλύψει την αλήθεια. Είναι οι φήμες πιο ισχυρές από τα αποδεικτικά στοιχεία;
Όλα αυτά φαντάζουν σαν ένα σκοτεινό παραμύθι στα μάτια της 9χρονης κόρης του Άλις, όταν η ζούγκλα της ανθρώπινης φύσης μεταφέρεται μέσα στο σπίτι τους. Οι «Αλιγάτορες» βρίσκονται παντού και είναι έτοιμοι σαν αγέλη να κατασπαράξουν εκείνη και τους γονείς της.
12 χρόνια μετά, η Άλις(Αναστασία Τσιλιμπίου)προσπαθεί ν’ αντιμετωπίσει και να ανασυνθέσει τις μνήμες της παιδικής της ηλικίας. Ποιος πραγματικά είναι ο πατέρας της;
Οι θεατές καλούνται να καταδικάσουν ή να αθωώσουν τον Ντάνιελ, την ώρα που η κοινή γνώμη παραληρεί εναντίον του και ο ίδιος υπερασπίζεται με μανία την αθωότητα του.
Σκηνοθετικό σημείωμα Γιάννη Λασπιά
«Στον κόσμο των “Αλιγατόρων” το πιο ευάλωτο πλάσμα είναι το παιδί. Η αθωότητά του απειλείται όταν η ζούγκλα των ενηλίκων εισβάλλει στο σπίτι του, μετατρέποντας τα παραμύθια σε εφιάλτες και τη μνήμη σε πεδίο μάχης. Η προστασία των παιδιών από τη βία, την κακοποίηση και τη διαστρέβλωση της αθωότητάς τους είναι μια αδιαπραγμάτευτη αξία.
Οι Αλιγάτορες του Andrew Keatley δεν είναι μόνο πλάσματα της φαντασίας∙ είναι οι φόβοι μας, οι προκαταλήψεις μας, η ίδια η κοινωνία που άλλοτε προστατεύει και άλλοτε κατασπαράσσει. Η εποχή του #MeToo μας έφερε αντιμέτωπους με αλήθειες που σιωπούσαν επί δεκαετίες, με φωνές που έπρεπε να ακουστούν. Την ίδια στιγμή, μας θύμισε πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στη διεκδίκηση της δικαιοσύνης και στην καταδίκη χωρίς αποδείξεις.
Στη σκηνή, οι ήρωες βρίσκονται στη δίνη αυτού του διλήμματος: ένας άνθρωπος κατηγορείται, μια οικογένεια διαλύεται, ένα παιδί παλεύει να κατανοήσει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Κι εμείς, ως θεατές, γινόμαστε οι δικαστές∙ καλούμαστε να αποφασίσουμε αν θα πιστέψουμε, αν θα αμφισβητήσουμε, αν θα συγχωρήσουμε. Η ανθρώπινη φύση μπορεί να είναι το πιο επικίνδυνο ζώο∙ ικανή να προστατεύει ή να πληγώνει, να καταστρέφει ή να λυτρώνει.
Οι “Αλιγάτορες” δεν είναι μόνο μια ιστορία καταγγελίας. Είναι ένα καθρέφτισμα της κοινωνίας μας, που οφείλει να προστατεύει τα πιο αδύναμα μέλη της, να δίνει χώρο στη φωνή των θυμάτων, αλλά και να διαφυλάσσει το θεμελιώδες δικαίωμα στο τεκμήριο της αθωότητας. Σε αυτή την εύθραυστη ισορροπία κρίνεται η ανθρωπιά μας».
Έγραψαν για την παράσταση:
«ΑΛΙΓΑΤΟΡΕΣ», ένα έργο σύγχρονο, επίκαιρο και άκρως τρομακτικό που απηχεί στο πνεύμα της εποχής. Και μία παράσταση καλοστημένη, η οποία σκιαγραφεί τις σκοτεινές πτυχές του ανθρώπινου είδους και ακροβατεί μεταξύ αλήθειας και ψεύδους. Πόσο καλά γνωρίζουμε τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους;Ντίνα Καρρά/onlytheater.gr
Αν κάτι πρέπει πραγματικά να αποκαλύψω, είναι πως οι «Αλιγάτορες» θα ρίξουν ένα ισχυρό χαστούκι στο μάγουλό σου, θα σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις κάνει και εσύ βαρύτατα λάθη και θα σε υποβάλουν σε μία παραγωγική διαδικασία επαναπροσδιορισμού αρκετών πραγμάτων που ίσως και να θεωρούσες δεδομένα. Σίγουρα, πάντως, θα σε καταστήσουν σοφότερο και πιο εκπαιδευμένο, σε μία προσπάθεια να σε απομακρύνουν από την αρένα της ανθρωποφαγίας και του δικαστηρίου επί πληκτρολόγιω./Μάριος Μάντζος, streetradio.gr
Μια παράσταση γροθιά στο στομάχι βασισμένη στο εξαιρετικό κείμενο του Andrew Keatley, την εύστοχη σκηνοθεσία του Γιάννη Λασπιά, τα κατάλληλα ηχοτοπία που δημιουργεί ζωντανά επί σκηνής η Ειρήνη Τηνιακού και μ’ έναν διαλεχτό θίασο με κορυφαίο τον Γεράσιμο Γεννατά. /Ράνια Ααρών, all4fun.gr
Πρόκειται για ένα άρτιο, απόλυτα ρεαλιστικό και δύσκολο στην απόδοση θέαμα με εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους συντελεστές που αξίζει να δείτε /Μαρκέλλα Δελλή, mikrofwno.gr
Μια προσεγμένη παράσταση, η οποία επικεντρώνεται σε κρίσιμα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία αφορούν το ευρύ φάσμα καταγγελιών και της ‘εγλκηματικής’ παντοδυναμίας του διαδικτύου, φανερώνοντας τις ανεξέλεγκτες συνέπειες, τις οποίες μπορεί να επιφέρουν σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, καταφέρνοντας μια γερή γροθιά στο στομάχι του θεατή και αφήνοντας μια στυφή επίγευση στο στόμα. /Σμαρώ Κώτσια, artandpress.gr
Καμιά προχειρότητα, καμιά βιασύνη, καμιά στιγμή αφημένη στην τύχη της. Οι φωτισμοί, τα σκηνικά αντικείμενα [...] ο τρόπος που μας παρουσιάζει την έφοδο της αστυνομίας στην οικία για την προσωρινή κατάσχεση αντικειμένων, ο τρόπος ακόμη που θέτει ερωτήσεις η κοινωνική λειτουργός στο [...], η στιγμή που το ζευγάρι ανακαλύπτει ότι έχει δημιουργηθεί συκοφαντική σελίδα στο Facebook αλλά πολύ περισσότερο η τελευταία σκηνή οπότε οι δύο σύζυγοι είναι εξουθενωμένοι από την περιπέτεια του Ντάνιελ, όλα αυτά τα στοιχεία αιτιολογούν πλήρως την άποψή μου ότι οι σύγχρονοι Έλληνες σκηνοθέτες πάνε από το καλό στο καλύτερο! /Μαρίνα Αποστόλου, theatrikesapopseis.gr
-Κρατήσεις: more.com, 210-3614216 / 210 3642334 (Δευτ.-Σαβ. 11.00-17.00) και στο ταμείο του θεάτρου Γκλόρια
-Για συλλόγους και ομαδικές κρατήσεις σε ειδικές τιμές: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Μόλις ανακοινώθηκε από τον εκδοτικό οίκο ότι η πρώτη έκδοση των 33.000 αντιτύπων της «Ιθάκης» εξαντλήθηκε μέσα σε λίγες ώρες. Πρόκειται για μια εμπορική επίδοση που, με τις τρέχουσες τιμές αγοράς, μεταφράζεται σε έσοδα που ακουμπούν το ένα εκατομμύριο ευρώ μέσα στην πρώτη ημέρα κυκλοφορίας.
Στο σημείο αυτό ωστόσο, και για να μιλάμε με στοιχειώδη σοβαρότητα σε μια χώρα όπου όλοι εμφανίζουν τον εαυτό τους ως διακονούμενο της αλήθειας και της διαφάνειας, θα είχε ενδιαφέρον ο εκδότης να δημοσιοποιήσει —όχι προφορικά, αλλά με τα σχετικά παραστατικά— τα τιμολόγια του τυπογραφείου, τις πραγματικές εκτυπωτικές δαπάνες, το κόστος παραγωγής και τη δομή του οικονομικού μοντέλου που στηρίζει μια τέτοια «πρωτοφανή» επιτυχία.
Η οικονομική διάσταση ενός πολιτικού βιβλίου δεν είναι ουδέτερη. Είναι μέρος της αφήγησης, της εξουσίας και της ίδιας της κατασκευής του μύθου που επιχειρεί να επιβληθεί στο δημόσιο χώρο.
Πάμε λοιπόν…
******
Το πρώτο, και καθόλου αμελητέο, σοβαρό πρόβλημα που συναντά κανείς ολοκληρώνοντας την ανάγνωση της «Ιθάκης» είναι η εκκωφαντική απουσία ενός ευρετηρίου ονομάτων. Δεν πρόκειται για λεπτομέρεια τυπογραφικής φιλολογίας ούτε για παράλειψη βιβλιογραφικού savoir-faire.
Είναι το υλικό σύμπτωμα ενός βιβλίου που δεν θέλει να είναι πραγματικό αρχείο.
Η έλλειψη ευρετηρίου δεν δείχνει απλώς αμέλεια. Εκφράζει μια βαθύτερη πρόθεση: την άρνηση του συγγραφέα να εκτεθεί στη διασταύρωση, στη σύγκριση, στη διαφάνεια των αναφορών του. Το ευρετήριο είναι, στη βιβλιοεπιστήμη, ο τόπος όπου ο αναγνώστης μπορεί να ανασυντάξει τη δομή της αφήγησης παρά την εκούσια σειρά του συγγραφέα.
Με άλλα λόγια, είναι η στιγμή που το κείμενο χάνει το μονοπώλιο πάνω στο νόημα. Εδώ, η απουσία του ευρετηρίου λειτουργεί ως κλείδωμα: ως ένας ακόμα τρόπος να παραμείνει το βιβλίο ένας αδιαφανής θόλος, όπου τα πρόσωπα εμφανίζονται και εξαφανίζονται με τον ρυθμό που επιβάλλει ο αφηγητής και όχι η ιστορικότητα της περιόδου.
Αυτό το δομικό χαρακτηριστικό προϊδεάζει για όσα ακολουθούν στις 726 σελίδες, τις οποίες ολοκλήρωσα με αίσθηση διαρκούς πνιγμού και αυξανόμενης δυσπιστίας. Διότι όσο προχωρά η αφήγηση, τόσο γίνεται σαφές ότι η «Ιθάκη» δεν είναι αποτέλεσμα της ανάγκης να αποδοθεί η πραγματικότητα, αλλά ενός επίμονου σχεδίου να διασωθεί η εικόνα του συγγραφέα.
Το βιβλίο οργανώνεται γύρω από μία μυστικιστική σχεδόν επιτελεστικότητα: την ιδέα ότι ο πρώην πρωθυπουργός υπήρξε το θύμα μιας ακατάληπτης γεωπολιτικής δίνης, ότι κάθε του επιλογή υπήρξε μονόδρομος, ότι κάθε στρατηγική, ακόμη και η πιο καταστροφική, ήταν προϊόν εξωτερικών πιέσεων και όχι εσωτερικής απόφασης.
Οι περιγραφές των ακραίων συνθηκών —οι συναντήσεις με Μέρκελ, Ολάντ, Ομπάμα, Πούτιν, οι διαπραγματεύσεις που εκτυλίσσονται σαν να είναι θέατρο πολέμου, οι αρτηριακές πιέσεις της Ευρωζώνης— χρησιμοποιούνται όχι ως τρόπος να φωτιστεί η ιστορική πολυπλοκότητα, αλλά ως μηχανισμός αποσυλλογής της ευθύνης.
Το μοτίβο είναι παντού το ίδιο: ο συγγραφέας τοποθετεί το σκηνικό έτσι ώστε το ίδιο το βάρος της ιστορίας να δικαιολογεί, σχεδόν να προκαθορίζει, τις επιλογές του. Το δημοψήφισμα του 2015, οι κωλοτούμπες της επόμενης μέρας, το τρίτο μνημόνιο —τα συναντά κανείς όχι ως πολιτικές αποφάσεις που ελήφθησαν, αλλά ως ιστορικά «συμβάντα» που επέπεσαν πάνω στον Τσίπρα σαν φυσικά φαινόμενα.
Δεν υπάρχει πουθενά η οριακή αναγνώριση ότι μία κυβέρνηση έχει πάντοτε περισσότερα από ένα μονοπάτια.
Υπάρχει μόνο η απόπειρα να πεισθεί ο αναγνώστης ότι υπήρχε ένα και μόνο μονοπάτι, και αυτό ήταν το μονοπάτι που επέλεξε ο συγγραφέας.
Όταν δε η αφήγηση αγγίζει το πεδίο της «υποκειμενικότητας», η κατάσταση χειροτερεύει. Στη θεωρία, η προσωπική ματιά θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ειλικρινής παραδοχή των ορίων της αφήγησης.
Στην πράξη, η υποκειμενικότητα στη «Ιθάκη» χρησιμοποιείται ως προληπτική συγχωρητική ευχή. Ο συγγραφέας λέει εξαρχής «αυτή είναι η δική μου οπτική», αλλά αυτή η δήλωση λειτουργεί όχι ως κριτική επίγνωση, αλλά ως ασπίδα για όσα δεν θα ειπωθούν ποτέ.
Σημαντικά επεισόδια προσπερνιούνται πνιχτά. Άβολες στιγμές της διακυβέρνησης πετιούνται στο περιθώριο με μια φράση. Ζητήματα ηθικής τάξης —αυτά που όρισαν το πώς είδε η κοινωνία εκείνη την εξουσία— παρουσιάζονται σχεδόν σαν φευγαλέες λεπτομέρειες. Λες και η πολιτική μνήμη μπορεί να περάσει στο ντούκου.
Οι παρεμβάσεις που παρουσιάζονται ως «αυτοκριτική» δεν είναι αυτοκριτική, είναι λογοτεχνικά διακοσμητικές παρενθέσεις. Μικρές, προσεκτικά επιλεγμένες παραδοχές —η Novartis, οι τηλεοπτικές άδειες, η επιλογή του Παππά μετά την καταδίκη, η υποτίμηση του παράγοντα Βαρουφάκη— χρησιμοποιούνται ως μάρτυρες «ωριμότητας», χωρίς όμως να αγγίξουν ποτέ τον πυρήνα του προβλήματος: τη βαθιά, στρατηγική μετάπτωση ενός κόμματος που υποσχέθηκε ρήξη και παρέδωσε ένα τρίτο μνημόνιο.
Δεν υπάρχει στο βιβλίο ούτε μία παράγραφος που να αναλύει πραγματικά πώς συνέβη η μετάλλαξη.
Δεν υπάρχει ούτε μια φράση που να εξηγεί την απότομη εγκατάλειψη του αντιμνημονιακού προτάγματος. Η αυτοκριτική λειτουργεί ως ψιμύθιο – όχι ως κάτοπτρο.
Το κεφάλαιο των προσώπων είναι ακόμη πιο αποκαλυπτικό, όχι για όσα λέγονται, αλλά για όσα δεν λέγονται. Οι συνεργάτες και οι πρώην σύμμαχοι λειτουργούν ως προσωπεία στη μονολογική σκηνή που έχει στήσει ο συγγραφέας. Ορισμένοι στοχοποιούνται με τρόπο σχεδόν εκδικητικό —ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου αντιμετωπίζονται μέσα από φίλτρα που αγγίζουν το πολιτικό απαξιωτικό δελτίο— ενώ άλλοι, όπως ο Καμμένος, ο Τσακαλώτος ή οι τωρινοί πρωταγωνιστές του ευρύτερου χώρου, εμφανίζονται σε βαθμό που θα έκανε έναν εξωτερικό αναγνώστη να υποθέσει ότι σχεδόν δεν υπήρξαν.
Σαν να υπήρχε πάντα ένας και μόνος ρυθμιστής της ιστορίας και όλοι οι άλλοι ήταν περιφερειακός φωτισμός. Η ισοπέδωση των προσώπων και των ρόλων τους δεν είναι τυχαία. Είναι τρόπος να ανασυνταχθεί, να «καθαριστεί» η ιστορική εικόνα.
Ωστόσο, το πραγματικό κέντρο βάρους της «Ιθάκης» είναι το τελευταίο της στρώμα: η απόπειρα να εμφανιστεί ως βιβλίο παρακαταθήκης, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί προσεκτικά διαχειρισμένο προοίμιο πολιτικής επανεμφάνισης.
Δεν διαβάζουμε ένα έργο απολογισμού.
Διαβάζουμε ένα έργο προεξόφλησης.
Ένα βιβλίο που φιλοδοξεί να προλάβει τις επόμενες πολιτικές εξελίξεις, κατασκευάζοντας μια αφήγηση που θα επιτρέπει στον συγγραφέα να επιστρέψει χωρίς τις αλυσίδες των αποτυχιών που στο συλλογικό φαντασιακό τον συνοδεύουν.
Μιλώντας για «Πυξίδα» στο τέλος, το βιβλίο υπόσχεται ένα μέλλον χωρίς όμως να το περιγράφει, χωρίς να το αναλαμβάνει, χωρίς να το εξειδικεύει. Είναι μια φόρμουλα προεκλογικής διαθεσιμότητας χωρίς πολιτικό περιεχόμενο.
Και τούτο είναι το βαθύτερο πρόβλημα της «Ιθάκης». Όχι ότι επιχειρεί να ξαναγράψει την ιστορία —όλοι οι πολιτικοί το κάνουν. Αλλά ότι το κάνει με τρόπο που αποσιωπά συστηματικά τις φωνές της κοινωνίας, δηλαδή των ανθρώπων που βίωσαν το κόστος των επιλογών.
Οι αδύναμοι, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, αυτοί που πλήρωσαν το τότε και πληρώνουν το τώρα, εμφανίζονται στο βιβλίο μόνο ως αφηρημένη κατηγορία.
Δεν υπάρχει πραγματική, σαρκική, πολιτική σύλληψη της καθημερινότητας.
Δεν υπάρχει η στοιχειώδης αναμέτρηση με τη σημερινή συνθήκη: ακρίβεια, εξάντληση, κοινωνική κόπωση.
Το βιβλίο κλείνει πριν καν ανοίξει το παρόν.
Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, την ανάγνωση αυτών των 726 σελίδων, το συμπέρασμα είναι αμείλικτο: η «Ιθάκη» δεν είναι ο τόπος της επιστροφής στην αλήθεια, αλλά ο τόπος της επιστροφής στην αυτοδικαίωση.
Και η απουσία ευρετηρίου στο τέλος μοιάζει, εκ του αποτελέσματος, όχι ως παράλειψη, αλλά ως ειρωνική μεταφορά: δεν υπάρχουν καταλογογραφημένα πρόσωπα, επειδή το μόνο πρόσωπο που δικαιούται να μείνει αλώβητο, μη-ελέγξιμο, μη-αντιπαραβαλλόμενο, είναι ο ίδιος ο συγγραφέας.
Κι αυτή η επιλογή, όσο κι αν ντύνεται με ρητορικές περί ιστορικής μαρτυρίας, δεν είναι τίποτε άλλο από μια επίπονα επιμελημένη προσπάθεια να ξεφύγει ο ίδιος από την κρίση του χρόνου —και ταυτόχρονα να προετοιμάσει ένα νέο πολιτικό πέρασμα, ξανά «εν λευκώ», ξανά χωρίς ευρετήριο.
Η παράσταση «Εκείνος κι Εκείνος», μετά την θερμή υποδοχή και το ζεστό χειροκρότημα του θεατρόφιλου κοινού σε επιλεγμένα φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα, κατά την προσεχή χειμερινή θεατρική περίοδο θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Αργώ, από τέλος Οκτώβρη μέχρι την Κυριακή των Βαΐων, από Πέμπη έως Κυριακή.
Το φημισμένο και εμβληματικό έργο του σπουδαίου Έλληνα συγγραφέα Κώστα Μουρσελά«Εκείνος κι Εκείνος», είναι μια παραγωγή της θεατρικής εταιρίας Non Grata Productions, με τους Γιώργο Κωνσταντίνου, Λεωνίδα Κακούρη, Δημήτρη Σταρόβα, Σοφία Μανωλάκου και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ρήγα.
Το «Εκείνος κι Εκείνος» είναι ένας ύμνος στην ποιητική αλητεία, στην παράλογη λογική σκέψη και στο ελεύθερο χιούμορ. Μια την σατυρική - σκεπτόμενη κωμωδία.
Αναβολή πήρε από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών για τις 17 Μαρτίου του 2026, η δίκη για το περίφημο «Μισέλ-Gate», σχετικά με τη διαρροή προσωπικών δεδομένων χιλιάδων αποδήμων, από την πρώην γαλάζια ευρωβουλευτή, Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου.
Εκτός από την πρώην ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, στο εδώλιο θα κάτσουν ο πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών, Μιχάλης Σταυριανουδάκης, ο πρώην γραμματέας του Τομέα Αποδήμων της ΝΔ, Νίκος Θεοδωρόπουλος και ο πρώην οργανωτικός γραμματέας Αυτοδιοίκησης και Διαχείρισης Κρίσεων του κόμματος, Μένιος Κορομηλάς.
Σημειώνεται, ότι στην υπόθεση αυτή το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας προσπάθησε να φορτώσει τις ευθύνες σε συγκεκριμένα άτομα, για να μη φανούν συγκεκριμένες λειτουργίες του κομματικού μηχανισμού.
Μάλιστα, σε ερώτηση στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών για το εάν θα πάνε μάρτυρες υπεράσπισης εκπρόσωποι του κόμματος ή και εκπρόσωποι της Κυβέρνησης, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης είπε ότι «δεν γνωρίζω ποιοι θα πάνε μάρτυρες υπεράσπισης. Εφόσον χρειαστεί να πάει κάποιος να μιλήσει για τους ανθρώπους που γνωρίζει, εγώ αν χρειαστεί -δεν λέω ότι θα πάω εγώ προσωπικά μάρτυρας- αλλά αν χρειαστεί κάποιος να πάει για να δείξει το ποιόν των ανθρώπων αυτών, τους οποίους κάποιοι παρουσίασαν ως εμπόρους μην πω και εγώ τι, καλό είναι να πάει. Δεν γνωρίζω, όμως, δεν είμαι συνήγορος των ανθρώπων αυτών».
Σε δεύτερη ερώτηση για το εάν ο ίδιος θα πήγαινε σαν μάρτυρας υπεράσπισης, είπε πως «εγώ προσωπικά, για να μιλήσω για το ποιόν κάποιων εκ των ανθρώπων που γνωρίζω, με μεγάλη χαρά. Με μεγάλη χαρά. Γιατί ξέρετε, έχουμε μια αυξημένη υποκρισία σε αυτή τη χώρα -και αναφέρομαι όχι στους πολίτες, σε καμία περίπτωση, δεν υποβαθμίζω ένα θέμα. Αλλά σας θυμίζω ότι για μια περίοδο κάποιοι εξ’ αυτών των ανθρώπων παρουσιάστηκαν ως λαθρέμποροι, δεν ξέρω και εγώ τι ποσοτήτων, για να μην αναπαράγω τέτοια αδικήματα και πολλά άλλα. Αλλά αυτό είναι απόφαση, καταρχάς το ποιος θα πάει μάρτυρας υπεράσπισης, είναι απόφαση των ίδιων των ανθρώπων που κατηγορούνται, των συνηγόρων τους. Και ο μάρτυρας υπεράσπισης πηγαίνει για έναν συγκεκριμένο λόγο. Τυχαίνει και έχω δουλέψει πολλά χρόνια και είναι αυτή η δουλειά μου και το γνωρίζω. Ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να αξιολογήσει στο σκέλος που μέχρι τώρα έχει κριθεί, το διοικητικό σκέλος. Όλες αυτές οι κατηγορίες και η λάσπη κατά του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, όλα αυτά ως επιχειρήσεις (λάσπης), έπεσαν στο κενό. Το ποινικό δεν μπορώ να το προεξοφλήσω».
Μετά τις περσινές sold out παραστάσεις «Christmas Jazz» και «The Golden Age of Hollywood», οι Glitter Grotesque επιστρέφουν στο Μουσικό Βαγόνι Orient Express με μια ολοκαίνουργια θεματική παραγωγή. Η νέα παράσταση «From Cabaret to Rock n Roll... and All That Jazz» μάς μεταφέρει πάλι στην εποχή του ρετρό, διατρέχοντας αγαπημένα μουσικά είδη από το 1890 ως το 1960: Ragtime, swing, jazz, blues, country και rock n roll - ένα πολύχρωμο μωσαϊκό ήχων και ρυθμών από σκοτεινά καμπαρέ, απαγορευμένα speakeasies, πολυσυλλεκτικά vaudeville και λαμπερά musicals. Τραγούδια-ορόσημα από σπουδαίους καλλιτέχνες (Marlene Dietrich, Big Mama Thornton, Johnny Cash, Ella Fitzgerald, Ray Charles, The Andrews Sisters, Julie London, Tony Bennett, κ.ά.) και γνώριμες μελωδίες από όλο το φάσμα του ρετρό ζωντανεύουν στον πιο ιδανικό χώρο της πόλης, το Μουσικό Βαγόνι Orient Express.
Με την Ιωάννα Noir Ζαχαροπούλου στη φωνή, τον Γιώργο Λαγογιάννη στη φωνή και το πιάνο και τον Voodoo Drummer (Tiger Lillies) στα ντραμς.
Επικοινωνία: ArtsPR
Παραστάσεις:
Μουσικό Βαγόνι Orient Express
Κάθε Κυριακή στις 20:30, από 2 Νοεμβρίου 2025
Διάρκεια παράστασης: 120 λεπτά (με διάλειμμα)
Γενική είσοδος: 16€
Προαιρετικά: Κρασί 5€/Ποτό 7,5€/Φαγητό από 6,5€
Στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ λειτουργεί επίσης Wagon-Bar & Wagon Restaurant για φαγητό και ποτό. Για κρατήσεις, ηλεκτρονικά στο totrenostorouf.gr ή τηλεφωνικά, στα 6937604988 & 2105298922.
Πληροφορίες:
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 6937604988 & 2105298922
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το μετρό Κεραμεικός & από τη στάση Αγίας Μαρκέλλας (λεωφορεία 813, 026)
Δωρεάν πάρκινγκ
Εισιτήρια – Κρατήσεις για όλες τις παραστάσεις της σεζόν:
- Ηλεκτρονικά στο https://www.more.com/gr-el/venues/amaksostoixia-theatro-to-treno-sto-rouf
- Τηλεφωνικά στο 2117700000 (Δευτέρα έως Παρασκευή 10:00-18:00)
- Φυσικά σημεία πώλησης more.com (Public, METRO-My Market, EKO/ΒP, Shell, Nova, Ευριπίδης)
