«Κανένα ιατρικό πρόβλημα, συνεπεία του οποίου θα μπορούσε να επέλθει ο θάνατος», δεν αντιμετώπιζε ο Ζακ Κωστόπουλος, σύμφωνα με τον ιατροδικαστή Νίκο Καλογριά, που κατέθεσε στο δικαστήριο για τα ευρήματα της εξέτασης που διενεργήθηκε στη σωρό του 33χρονου.
Ο ιατροδικαστής εμφανίστηκε ενώπιον των δικαστών απόλυτα βέβαιος για όσα αναφέρονται στην έκθεση που περιλαμβάνεται στη δικογραφία, σύμφωνα με την οποία «ο Ζαχαρίας Κωστόπουλος "έκανε" ένα ισχαιμικό επεισόδιο μετά από πολλαπλές κακώσεις», όπως τόνισε ο μάρτυρας, ο οποίος εξήγησε πως ο κόσμος το λέει απλά «έμφραγμα και πρόκειται για μειωμένη οξυγόνωση του μυοκαρδίου».
Μάλιστα ο κ. Καλογριάς ανέφερε στην κατάθεσή του πως από την ενδελεχή εξέταση που διενεργήθηκε στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία, «αποκλείστηκαν άλλοι μηχανισμοί, παθολογικοί, τοξικολογικοί κ.λπ., που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αυτό το αποτέλεσμα» και επεσήμανε: «Έχω ξαναδεί με έναν ξυλοδαρμό κάποιος να κάνει ισχαιμικό και να καταλήξει, δεν είναι όμως συχνό».
Στην κατάθεσή του, ο ιατροδικαστής σημείωσε πως δεν διαπιστώθηκε άλλη παθολογία στο θύμα, εξαιρουμένης νόσου του ήπατος που δεν συνδέεται με το αποτέλεσμα, και πως ο 33χρονος ακτιβιστής δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας τέτοιο που θα οδηγούσε σε θάνατο. «Η αιτία θανάτου συνδέεται με τα τραύματα του σώματος», πρόσθεσε.
Ο ιατροδικαστής ρωτήθηκε από τον εισαγγελέα εάν από την εξέταση των ιατροδικαστών θα φαινόταν ένα ενδεχόμενο πρόβλημα καρδιακού νοσήματος και απάντησε απόλυτα «βεβαίως», επαναλαμβάνοντας πως δεν διαπιστώθηκε πρόβλημα υγείας που να έχει συνάφεια στο τραγικό τέλος του Ζακ Κωστόπουλου.
Απαντώντας σε επανειλημμένες εξαντλητικές ερωτήσεις στους δικηγόρους των κατηγορουμένων αστυνομικών, του κοσμηματοπώλη και του μεσίτη, στους οποίους προστέθηκαν άλλοι δύο, ο ιατροδικαστής της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών ξεκαθάρισε πως δεν υπήρχε καμία παθολογία που να δικαιολογεί το πνευμονικό οίδημα ή το ισχαιμικό επεισόδιο και πως η αιτία ήταν τα τραύματα.
Σημειώθηκε μάλιστα ένταση με τους δικηγόρους να επιμένουν και με αποτέλεσμα ο ιατροδικαστής να φτάσει στο σημείο να πει: «Νιώθω σαν να πρέπει να απολογηθώ για τα ευρύματα της έρευνάς μου». «Η διαδικασία είναι συγκεκριμένη, κάνουμε ο καθένας μας 1.000 ιατροδικαστικές εκθέσεις τον χρόνο» τόνισε.
Μάλιστα, ο δεύτερος συνήγορος υποστήριζε ότι οι κατηγορούμενοι δικάζονται λόγω των ευρημάτων κι «όχι από τον εισαγγελέα, ούτε από την έδρα, ούτε από τους συνηγόρους». «Σας ζητώ να ανακαλέσετε» απάντησε σε έντονο ύφος ο ιατροδικαστής για να προσθέσει: «Κάνουμε τη δουλειά μας. αν είναι ποτέ δυνατόν. Δεν έχω ξανακούσει στα 20 χρόνια τέτοια προσβολή. Δεν έχει ξαναγίνει. Δημιουργείται εντυπώσεις στους κατηγορούμενους. Είναι βαρύτατατη προσβολή και στον ιατροδικαστή».
Οι απαντήσεις για τα φάρμακα
Κατά την εξέταση του ιατροδικαστή αναφέρθηκαν με τις ερωτήσεις τους και στα φάρμακα που έπαιρνε το θύμα, ώστε να εξακριβώσουν αν κάποιο σκεύασμα έχει παρενέργειες στην καρδιά και επομένως σε αυτόν τον παράγοντα να οφείλεται το ισχαιμικό επεισόδιο του 33χρονου και όχι στο οργανικό στρες από τα χτυπήματα.
Ο μάρτυρας όταν άκουσε από την υπεράσπιση να γίνεται αυτός ο συσχετισμός του φαρμάκου με τον θάνατο, απάντησε: «Είναι σα να λέμε ότι ένας άνθρωπος πέθανε σε τροχαίο και επειδή βρέθηκε ασπιρίνη, θα αποδώσουμε το θάνατο στην ασπιρίνη. Από την τοξικολογική έκθεση φάνηκε ότι ήταν μία κανονική δόση».
Ο ιατροδικαστής τόνισε πολλές φορές ότι δεν διαπιστώθηκε κανένα πρόβλημα υγείας που να δημιουργεί αιτιώδη συσχετισμό με τον θάνατο και ότι στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία ελέγχθηκαν όλα τα πιθανά σενάρια. «Ελέγχθηκε τοξικολογικά, ελέγχθηκε και η καρδιακή κατάσταση. Με ασφάλεια λέμε ότι δεν έχει κανέναν άλλο λόγο που να έχει να κάνει με το πνευμονικό οίδημα. Δεν είχα δει κάποια παθολογία που να δικαιολογεί το πνευμονικό οίδημα. Επειδή η ιατρική είναι θετική επιστήμη, επιβεβαιώνεται μαθηματικά. Τα τραύματα ήταν αυτά που οδήγησαν εκεί. Δεν λέω πώς προήλθαν τα τραύματα, αυτό είναι θέμα του δικαστηρίου» ανέφερε ο κ. Καλογριάς.
«Δεν θα πω εγώ ποιος προκάλεσε το τραύμα»
Σύμφωνα με τον μάρτυρα, «δεν μπορούμε να κρίνουμε ποια τραύματα συμμετείχαν περισσότερο ή λιγότερο στην πυροδότηση του μηχανισμού στρες. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι αν πρόκειται για τραύματα στο κεφάλι, τότε είναι πιο πιθανή η πυροδότηση του μηχανισμού, γιατί είναι ευαίσθητο σημείο του σώματος».
Ο κ. Καλογριάς αρνήθηκε να εκφέρει άποψη όταν κλήθηκε να δει οπτικοακουστικό υλικό ώστε να εξειδικευθούν τα χτυπήματα που δέχθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος: «Δεν είμαι αυτόπτης μάρτυρας» είπε χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας πως «όλα τα τραύματα συνετέλεσαν στον θάνατο και δεν υπάρχει τρόπος ποσοστοποίησης παρά μόνο αναφορικά με το μέρος του σώματος». Επεσήμανε παράλληλα, πως «δεν θα πω εγώ ποιος προκάλεσε το τραύμα. Αυτό θα το κρίνει η ακροαματική διαδικασία».
Η δίκη θα συνεχιστεί με τις καταθέσεις των υπολοίπων μαρτύρων στις 26 Νοεμβρίου, στην ίδια αίθουσα, καθώς η έδρα είχε αρνηθεί στην προηγούμενη συνεδρίαση τη μεταφορά σε μεγαλύτερη υποστηρίζοντας ότι θα σήμαινε μεγάλη καθυστέρηση στη διεξαγωγή.
Η γυναίκα μάρτυρας
Νωρίτερα, πρώτη μάρτυρας στη σημερινή συνεδρίαση κατέθεσε η γυναίκα με την οποία είχε συνομιλήσει, επί σχεδόν ένα μισάωρο στο τηλέφωνο, το θύμα, λίγο πριν πέσει νεκρός στην οδό Γλάδστωνος.
Η μάρτυρας, εκπαιδευτικός, είχε αποκτήσει φιλικές σχέσεις με τον 33χρονο, καθώς είχε σχέσεις με φιλοζωικά σωματεία και τον είχε βοηθήσει όταν είχε χάσει τον σκύλο του.
Αναφερόμενη στην επίμαχη ημέρα, η μάρτυρας τόνισε: «Λίγες ώρες πριν, μου είχε τηλεφωνήσει και μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων αλλά άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ήθελε να φαίνεται ότι μιλούσε. Μου είπε ότι ήταν στην Ομόνοια και περίμενε έναν φίλο του. Του είπα να κλείσουμε, δύο φορές, αλλά μου είπε "σε παρακαλώ μην κλείσεις το τηλέφωνο". Του είπα να γυρίσει σπίτι, γιατί πολλές φορές είχε δεχθεί μπούλινγκ και φοβόταν. Τον άκουσα να λέει σε κάποιον: "Κύριε, μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;" και έκλεισε το τηλέφωνο και δεν με ξαναπήρε πίσω. Τον κάλεσα αργότερα αλλά ήταν κλειστό και θεώρησα ότι του είχαν κλείσει το τηλέφωνο. Είχαμε μόνο μία διαφωνία γιατί ήπιε το βράδυ δύο μπύρες. Εγώ θυμάμαι τον τρόμο που είχε στη φωνή του».
Η μάρτυρας δέχθηκε δεκάδες ερωτήσεις από την υπεράσπιση των έξι κατηγορουμένων για την κατάσταση της υγείας του θύματος, οι οποίες κάποιες στιγμές έγιναν αρκετά επίμονες, με αποτέλεσμα να αντιδράσει η πολιτική αγωγή, η οποία ανέφερε πως ο ισχυρισμός της υπεράσπισης είναι ότι ο Ζακ Κωστόπουλος «ήταν ετοιμοθάνατος, πέθαινε και έτσι πέθανε στη Γλάδστωνος».
Η μάρτυρας, ο τελευταίος άνθρωπος που μίλησε με τον Ζακ πριν πέσει νεκρός αιμόφυρτος, υπογράμμισε στο δικαστήριο πως ο 33χρονος δεν της έδωσε, σε εκείνη την τελευταία συνομιλία τους, την αίσθηση πως αντιμετώπιζε θέμα αδιαθεσίας αλλά ότι «ήταν πανικόβλητος».
Οι εξελίξεις της δίκης καταγράφονται αναλυτικά από το Παρατηρητήριο της δίκης και δημοσιεύονται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας στο facebook (ZackieOh Justice Watch), στο twitter (ZjusticeWatch) και στην ιστοσελίδα zackieohjustice.watch.
Μπορεί να μοιάζει παράδοξο, ωστόσο τίθεται σε εφαρμογή. Τα έξοδο νοσηλείας των ανεμβολίαστων ασθενών με κοροναιό δεν θα καλύπτονται πλέον από το κράτος στη Σιγκαπούρη. Η χώρα παρουσιάζει μεγάλο ποσοστό εμβολιασμών που φτάνει το 85% και οι Αρχές αποφάσισαν να προχωρήσουν σε αυτήν την κίνηση για όσους δεν έχουν εμβολιαστεί από επιλογή.
«Επί του παρόντος, τα ανεμβολίαστα άτομα αποτελούν μια σημαντική πλειοψηφία όσων χρειάζονται εντατική ενδονοσοκομειακή περίθαλψη και συμβάλλουν δυσανάλογα στην επιβάρυνση των πόρων μας στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης», ανέφερε το Υπουργείο Υγείας σε ανακοίνωσή του τη Δευτέρα, σύμφωνα με τη Washington Post.
Ποιους συνεχίζει να καλύπτει το κράτος
«Οι ασθενείς με κοροναϊό μπορούν να αξιοποιήσουν το υπάρχον σύστημα χρηματοδότησης της υγειονομικής περίθαλψης για να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, όπου αυτό ισχύει», πρόσθεσε το υπουργείο.
«Μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση με τον κοροναϊό» πρόσθεσε το υπουργείο, θα συνεχίσει να καλύπτει τα σχετικά ιατρικά έξοδα για όσους εμβολιάζονται, καθώς και για όσους εξακολουθούν να μην μπορούν να κάνουν το εμβόλιο: παιδιά ηλικίας 12 ετών και κάτω και άτομα με ορισμένες ιατρικές παθήσεις. Τα μερικώς εμβολιασμένα άτομα στη Σιγκαπούρη θα καλύπτονται μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου.
Το σύστημα υγείας της Σιγκαπούρης, που θεωρείται ένα από τα καλύτερα του κόσμου και βασίζεται μεταξύ άλλων στην απευθείας χρηματοδότησή του από τους μισθούς των εργαζομένων, θα εξακολουθήσει να στηρίζει και να επιδοτεί τη νοσηλεία των μη εμβολιασμένων, αλλά δεν θα την καλύπτει εξολοκλήρου. «Τα νοσοκομεία προτιμούν να μην χρεώνουν αυτούς τους ασθενείς», ανέφερε ο υπουργός Υγείας, «αλλά πρέπει να στείλουμε αυτό το σημαντικό μήνυμα για να παροτρύνουμε όλους να εμβολιαστούν εάν είστε επιλέξιμοι».
Σάλο έχει προκαλέσει το βίντεο που κάνει τον γύρο του διαδικτύου και δείχνει τους αστυνομικούς να προχωρούν σε βίαιη σύλληψη του 24χρονου Γιώργου Ζαντιώτη, μετανάστη στο Βούπερταλ της Γερμανίας. Ο Γιώργος Ζαντιώτης πέθανε λίγες ώρες μετά στο κρατητήριο του αστυνομικού τμήματος, ενώ οι Αρχές καθυστέρησαν να ενημερώσουν για τον θάνατό του που έλαβε χώρα στις 2 Νοεμβρίου.
Στην πραγματικότητα η ανακοίνωση των αρχών ήρθε μετά τις αντιδράσεις στα social media, ενώ πληθαίνουν τα ερωτηματικά αλλά και η οργή των συγγενών – και όχι μόνο – του Γιώργου Ζαντιώτη που ζητούν δικαίωση.
Βίντεο σοκ
Το σοκαριστικό βίντεο που φαίνεται η σύλληψη του Γιώργου Ζαντιώτη, θύμισε σε πολλούς τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ εξαιτίας της βιαιότητας των αστυνομικών. Η γυναίκα που τραβάει το βίντεο φωνάζει στους αστυνομικούς να τον αφήσουν ενώ φοβάται για την κατάσταση του Γιώργου Ζαντιώτη, που σύμφωνα με πληροφορίες ήταν εγχειρισμένος.
Δικαίωση για τον Γιώργο Ζαντιώτη
Η είδηση κάνει το γύρο των social media με τους πολίτες να ζητούν να διερευνηθούν τα αίτια θανάτου του Έλληνα μετανάστη. Όπως ανέφερε στα μέσα ο αναπληρωτής εκπρόσωπος του κρατιδίου, Jules El-Khatib, τα αίτια θανάτου του 24χρονου πρέπει άμεσα να διερευνηθούν από ανεξάρτητη επιτροπή: «Έχω μπροστά μου ένα βίντεο της σύλληψης στο οποίο μπορεί κανείς να ακούσει τις κραυγές πόνου του νεαρού. Ο 25χρονος άφησε την τελευταία του πνοή λίγο αργότερα όταν ήταν υπό κράτηση. Τα αίτια του θανάτου του πρέπει να διερευνηθούν από ανεξάρτητη επιτροπή και όχι από άλλο αστυνομικό τμήμα».
Μάλιστα το βράδυ της Κυριακής πραγματοποιήθηκε διαδήλωση κατά της αστυνομικής βίας στο Βούτερπαλ, με τους διαδηλωτές να φωνάζουν ότι ο θάνατος του Γιώργου Ζαντιώτη «Ήταν δολοφονία».
Αναμένουμε από τις γερμανικές αρχές να επιτελέσουν το έργο τους
Οι ελληνικές αρχές στη Γερμανία βρίσκονται σε επαφή με τις αρμόδιες γερμανικές αρχές, σχετικά με την υπόθεση θανάτου του 24χρονου Έλληνα μετανάστη, Γιώργου Ζαντιώτη ενώ βρισκόταν υπό κράτηση σε αστυνομικό τμήμα του Βούπερταλ.
Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, η ελληνική πρεσβεία στο Βερολίνο, καθώς και το γενικό προξενείο στο Ντίσελντορφ παρέχουν από την πρώτη στιγμή προξενική συνδρομή στους οικείους του.
Από τις αρμόδιες γερμανικές αρχές, «αναμένεται να επιτελέσουν το έργο τους», επισημαίνουν οι ίδιες πηγές.
H Julie Ponesse, καθηγήτρια Πανεπιστημίου στην Ηθική που απολύθηκε γιατί αρνήθηκε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό: o σημερινός πόλεμος είναι πόλεμος διείσδυσης και όχι εισβολής, εκφοβισμού και μη ελεύθερης επιλογής, ψυχολογικών δυνάμεων τόσο ύπουλων που φτάνουμε να πιστεύουμε ότι κάνουμε το καθήκον μας απαρνούμενοι τα δικαιώματά μας! Αντιμέτωποι σε μια πανδημία κομφορμισμού, εφησυχασμού, σε μια κουλτούρα σιωπής, λογοκρισίας και θεσμοθετημένου εκφοβισμού!!
H Julie Ponesse, καθηγήτρια Πανεπιστημίου στην Ηθική, σχετικά με την πολιτική του COVID: “Η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα που έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ”
”Ο πόλεμος στον οποίο βρισκόμαστε σήμερα είναι ένας πόλεμος διείσδυσης και όχι εισβολής, εκφοβισμού και μη ελεύθερης επιλογής, ψυχολογικών δυνάμεων τόσο ύπουλων που φτάνουμε να πιστεύουμε ότι οι ιδέες είναι δικές μας και ότι κάνουμε το καθήκον μας εγκαταλείποντας τα δικαιώματά μας.”
”αντιμετωπίζουμε μια πανδημία, όχι απλώς έναν ιό, αλλά μια πανδημία κομφορμισμού και εφησυχασμού, σε μια κουλτούρα σιωπής, λογοκρισίας και θεσμοθετημένου εκφοβισμού”
”Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι το COVID-19 είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα που έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ, όχι λόγω του ιού. Αυτό είναι μόνο ένα κεφάλαιο σε μια πολύ μεγαλύτερη και πιο περίπλοκη ιστορία, αλλά λόγω της ανταπόκρισής μας σε αυτόν τον ιό.”
H πλήρη μετάφραση της δημόσιας ομιλίας μιας Καναδής καθηγήτριας Hθικής, της Julie Ponesse, σε μια συνάντηση του The Democracy Fund. Η Dr Ponesse απολύθηκε για ανάρμοστη συμπεριφορά τον Σεπτέμβριο επειδή αρνήθηκε το πειραματικό εμβόλιο για τον COVID που ζήτησε ο εργοδότης της, το Western University στον Καναδά. Η έκκλησή της για αντίσταση είναι πρότυπο στο είδος της.
Η απομαγνητοφώνηση της αρχικής ομιλίας της στα αγγλικά δημοσιεύτηκε εδώ από το Ινστιτούτο Brownstone.Αποσπάσματα:
*
….
Το φθινόπωρο του 2019, ήμουν καθηγήτρια ηθικής και αρχαίας φιλοσοφίας. Δίδαξα στους μαθητές την κριτική σκέψη και τη σημασία του προσωπικού προβληματισμού, πώς να κάνουν καλές ερωτήσεις και να αξιολογούν τα στοιχεία, πώς να μαθαίνουν από το παρελθόν και γιατί η δημοκρατία απαιτεί αστική αρετή.
Ας το επιταχύνουμε μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου 2021, όταν έλαβα μια επιστολή «απόλυσης με αιτία» ότι αμφισβήτησα και αρνήθηκα να συμμορφωθώ με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό που επιβλήθηκε από τον εργοδότη μου. Απολύθηκα επειδή έκανα ακριβώς αυτό που με προσέλαβαν. Ήμουν καθηγήτρια Ηθικής που αμφισβήτησε αυτό που έβλεπα ως ανήθικη απαίτηση...
Ο Καναδάς διέπεται από νόμους που βασίζονται στην ηθική. Θα μπορούσατε να πείτε ότι η ηθική είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας μας.
«Το δικαίωμα να καθορίζει κανείς τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει με το σώμα του, και να είναι απαλλαγμένο από μη συναινετική ιατρική περίθαλψη, είναι ένα δικαίωμα βαθιά ριζωμένο στο σύστημα του κοινού δικαίου μας. Αυτά τα λόγια δεν είναι δικά μου. Είναι αυτά του δικαστή Sydney Robins του Εφετείου για το Οντάριο.
Με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, το σώμα κάθε ανθρώπου θεωρείται απαραβίαστο στην καναδική νομοθεσία, και αυτή είναι η υποκείμενη ηθική του Κώδικα της Νυρεμβέργης, η υπόσχεση στην ανθρωπότητα που δεν θα επιτρέψουμε ποτέ ξανά. ανενημέρωτη και ακούσια λήψη ιατρικών αποφάσεων, ακόμη και για το καλό του τον ασθενή, και μάλιστα στο όνομα του δημόσιου καλού.
Εξ ορισμού, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι μια στρατηγική καταναγκαστικής ανοσοποίησης: ελλείψει εξαναγκασμού – η απειλή να χάσει κανείς τη δουλειά του, για παράδειγμα – οι άνθρωποι θα συμφωνούσαν πρόθυμα να κάνουν αυτό που προσπαθεί να επιτύχει η εντολή!
Σήμερα, οι εργοδότες παίρνουν ομήρους την καριέρα μας και μας αρνούνται τη συμμετοχή μας στην οικονομία και στη δημόσια ζωή. Το σκεπτικό τους είναι το εξής: «Βρισκόμαστε στη μέση μιας πανδημίας και ως εκ τούτου πρέπει να εγκαταλείψουμε την αυτονομία του σώματός μας στο όνομα του δημόσιου καλού. “
Ας μιλήσουμε λοιπόν λίγο για την αυτονομία και το δημόσιο καλό.
Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, το Κοινοβούλιο και τα επαρχιακά νομοθετικά σώματα έχουν περιορισμένη εξουσία να εγκρίνουν νόμους που παραβιάζουν ορισμένα δικαιώματα του Χάρτη στο όνομα του δημόσιου καλού. Ωστόσο, για να δικαιολογηθούν αυτές οι παραβιάσεις, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός θα πρέπει να πληρεί μια πολύ υψηλή απαίτηση: για παράδειγμα, ο COVID-19 θα πρέπει να είναι ένα πολύ λοιμογόνο παθογόνο για το οποίο δεν υπάρχει επαρκής θεραπεία και η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια των εμβολίων θα πρέπει να αποδείχθηκε.
Η τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων στον Καναδά δεν πληρεί κανένα από αυτά τα κριτήρια.
Λάβετε υπόψη τα ακόλουθα γεγονότα:
1) Ο COVID-19 έχει ποσοστό θνησιμότητας σε μόλυνση που είναι μικρότερο από 1% απ΄’ εκείνο της ευλογιάς (και ενέχει ακόμη λιγότερο κίνδυνο για τα παιδιά).
2) υπάρχει μια σειρά από ασφαλή και πολύ αποτελεσματικά φαρμακευτικά προϊόντα που είναι διαθέσιμα για την αντιμετώπισή του (συμπεριλαμβανομένων των μονοκλωνικών αντισωμάτων, της ιβερμεκτίνης, της φλουβοξαμίνης, της βιταμίνης D και του ψευδαργύρου). ΚΑΙ
3) Τα εμβόλια έχουν γίνει αντικείμενο περισσότερων ανεπιθύμητων ενεργειών (συμπεριλαμβανομένων αμέτρητων θανάτων) από οποιοδήποτε άλλο εμβόλιο στην αγορά τα τελευταία 30 χρόνια.
Υπό το φως αυτών των γεγονότων, έχω πολλές ερωτήσεις:
Γιατί χορηγούνται στους εμβολιασμένους διαβατήρια εμβολίων και πρόσβαση σε δημόσιους χώρους όταν ο διευθυντής του CDC είπε ότι τα εμβόλια για τον COVID-19 δεν μπορούν να αποτρέψουν τη μετάδοση;
Γιατί ο εμβολιασμός είναι η ΜΟΝΗ στρατηγική μετριασμού όταν τα προκύπτοντα στοιχεία (συμπεριλαμβανομένης μιας πρόσφατης μελέτης του Χάρβαρντ) δεν δείχνουν καμία ευδιάκριτη σχέση μεταξύ του ποσοστού εμβολιασμού και των νέων κρουσμάτων;
Γιατί η κυβέρνησή μας συνεχίζει να μην συνιστά την ιβερμεκτίνη ως θεραπεία, όταν τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των Ηνωμένων Πολιτειών την υποστηρίζουν και η πολιτεία του Ούταρ Πραντές της Ινδίας την έχει διανείμει στους 230 εκατομμύρια κατοίκους της, μειώνοντας το ποσοστό θνησιμότητας από τον COVID σχεδόν στο μηδέν; Πώς η Ινδία ξεπέρασε τον Καναδά στην υγειονομική περίθαλψη;
Γιατί πρόκειται να εμβολιάζουμε 5χρονα όταν ο COVID ενέχει λιγότερο κίνδυνο για αυτά από πιθανές αντιδράσεις στα εμβόλια ΚΑΙ όταν ΔΕΝ υπάρχει αποτελεσματικό σύστημα επιτήρησης εμβολίων;
Γιατί εστιάζουμε στα περιορισμένα οφέλη της ανοσίας που προκαλείται από τα εμβόλια όταν οι πραγματικές μελέτες δείχνουν ότι η φυσική ανοσία είναι πιο προστατευτική, ισχυρή και μακροχρόνια; Γιατί υποτιμούμε αυτούς που διστάζουν να εμβολιαστούν και όχι αυτούς που θέλουν να επιβάλουν το εμβόλιο πάση θυσία;
«Γιατί, όπως ρώτησε πρόσφατα μια νοσοκόμα, πρέπει να προστατεύονται οι προστατευμένοι άνθρωποι από τους απροστάτευτους αναγκάζοντάς τους να χρησιμοποιούν προστασία που δεν προστάτευε ούτως ή άλλως τα προστατευμένα άτομα; “
Με κάθε τρόπο και από κάθε οπτική γωνία, αυτός ο πύργος από τραπουλόχαρτα πρόκειται να καταρρεύσει…
Αλλά το ερώτημα που με ενδιαφέρει είναι γιατί δεν έχει ήδη καταρρεύσει; Γιατί αυτές οι ερωτήσεις δεν γίνονται καθημερινά πρωτοσέλιδα κάθε μεγάλης εφημερίδας στον Καναδά;
Οι σωστοί άνθρωποι απλώς δεν βλέπουν τα σωστά δεδομένα; Είναι αυτό απλώς ένα διοικητικό σφάλμα … σε παγκόσμιο επίπεδο;
Τι συνέβη λοιπόν με τους ηγέτες μας; Ο πρωθυπουργός μας εξαπέλυσε την πολεμική κραυγή: «Μη νομίζετε ότι θα μπείτε σε αεροπλάνο», απείλησε. Οι υποσχέσεις της εκστρατείας έχουν γίνει δημόσιες πολιτικές διαχωρισμού. Η κυβέρνησή μας μας ενθαρρύνει καθημερινά να είμαστε διχαστικοί και να μισούμε.
Πώς θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει τα πράγματα τόσο δραστικά; Πώς μπορέσαμε ως Καναδοί να αλλάξουμε τόσο δραστικά;
Παρατηρώ ότι αντιμετωπίζουμε μια πανδημία, όχι απλώς έναν ιό, αλλά μια πανδημία κομφορμισμού και εφησυχασμού, σε μια κουλτούρα σιωπής, λογοκρισίας και θεσμοθετημένου εκφοβισμού.
Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης θέλουν να λένε ότι διεξάγουμε έναν «πληροφοριακό πόλεμο»: ότι η παραπληροφόρηση, ακόμη και η αμφισβήτηση και η αμφιβολία, ήταν ο όλεθρος αυτής της πανδημίας.
Αλλά δεν είναι μόνο οι πληροφορίες που έχουν χρησιμοποιηθεί ως όπλο σε αυτόν τον πόλεμο. είναι επίσης το δικαίωμα του ανθρώπου να σκέφτεται μόνος του.
Άκουσα, “Λοιπόν, δεν ξέρω πολλά για τους ιούς, οπότε δεν θα έπρεπε να έχω άποψη”, αλλά …
Το ερώτημα δεν είναι αν γνωρίζετε περισσότερα για την ιολογία από τους υπαλλήλους μας για τη δημόσια υγεία. Το ερώτημα είναι γιατί δεν τους κατηγορούμε όλοι ότι δεν είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν το μονοπάτι των αποδεικτικών στοιχείων και να συζητήσουν με κάποιον που έχει διαφορετική γνώμη.
Δεν πρέπει να ζητάμε ένα αποτέλεσμα, αλλά την αποκατάσταση μιας διαδικασίας.
Χωρίς αυτή τη διαδικασία, δεν έχουμε επιστήμη, δεν έχουμε δημοκρατία.
Χωρίς αυτή τη διαδικασία, βρισκόμαστε σε ένα είδος ηθικού πολέμου.
Όμως, οι πόλεμοι του παρελθόντος είχαν σαφή και αιχμηρά σύνορα: Ανατολή και Δύση, πατριώτες και κυβέρνηση.
Ο πόλεμος στον οποίο βρισκόμαστε σήμερα είναι ένας πόλεμος διείσδυσης και όχι εισβολής, εκφοβισμού και μη ελεύθερης επιλογής, ψυχολογικών δυνάμεων τόσο ύπουλων που φτάνουμε να πιστεύουμε ότι οι ιδέες είναι δικές μας και ότι κάνουμε το καθήκον μας εγκαταλείποντας τα δικαιώματά μας.
Όπως είπε πρόσφατα ένας σοφός συνάδελφος, «Αυτός είναι ένας πόλεμος για τον ρόλο της κυβέρνησης. Πρόκειται για την ελευθερία μας να σκεφτόμαστε και να κάνουμε ερωτήσεις και αν η ατομική αυτονομία μπορεί να περιοριστεί σε προνόμιο υπό όρους ή αν παραμένει δικαίωμα. Είναι ένας πόλεμος για το αν πρέπει να παραμείνεις πολίτης ή να γίνεις υπήκοος. Έχει να κάνει με το σε ποιον ανήκεις… τον εαυτό σου ή το κράτος. “
Είναι για το πού θέτουμε τη γραμμή.
Δεν πρόκειται για φιλελεύθερους και συντηρητικούς, υπέρ και αντι-vaxx, ειδικούς και λαϊκούς. Όλοι έχουν καθήκον να νοιάζονται για την αλήθεια, όλοι πρέπει να νοιάζονται για τις επιστημονικές και δημοκρατικές διαδικασίες, όλοι πρέπει να νοιάζονται για τους άλλους.
Θα έλεγα ότι δεν μπορούν να γίνουν πολλά για να διασφαλιστεί η επιβίωση του έθνους μας, εάν η ελευθερία μας να συζητάμε, να ασκούμε κριτική, να απαιτούμε στοιχεία για το τι μας ζητά η κυβέρνησή μας, δεν επιβιώσει με αυτό.
Ως άτομο που γεννήθηκε τη δεκαετία του 1970, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω ΑΥΤΟ το είδος πολέμου. ότι θα απειληθεί το δικαίωμα στη σωματική αυτονομία, στην ελεύθερη και διαφανή ανταλλαγή πληροφοριών.
Σκεφτείτε για μια στιγμή τις πιο αδιανόητες φρικαλεότητες του περασμένου αιώνα – την «τελική λύση», το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ, τις γενοκτονίες της Ρουάντα και της Καμπότζης. Δεν πρέπει να θυμόμαστε τις φρικαλεότητες του παρελθόντος για να μην τις επαναλάβουμε; Λοιπόν, οι αναμνήσεις είναι σύντομες, οι οικογενειακοί δεσμοί έχουν σπάσει, οι νέες ανησυχίες επισκιάζουν τις παλιές και τα μαθήματα του παρελθόντος χάνονται στην αρχαία ιστορία για να ξεχαστούν.
Σήμερα, οι εμβολιασμένοι φαίνεται να απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια μιας πολιτισμένης κοινωνίας: ελευθερία κινήσεων, πρόσβαση στην εκπαίδευση, έγκριση/αποδοχή κυβερνήσεων, βουλευτών,δημοσιογράφων, φίλων και συγγενών. Ο εμβολιασμός είναι το εισιτήριο για μια υππο προυποθέσεις επιστροφή του δικαιώματός μας να συμμετέχουμε στην καναδική κοινωνία.
Αλλά όπως είπε ο John F Kennedy: «Τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου μειώνονται όταν απειλούνται τα δικαιώματα ενός μόνου ανθρώπου. ”
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι το COVID-19 είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα που έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ, όχι λόγω του ιού. Αυτό είναι μόνο ένα κεφάλαιο σε μια πολύ μεγαλύτερη και πιο περίπλοκη ιστορία, αλλά λόγω της ανταπόκρισής μας σε αυτόν τον ιό.
Και αυτή η απάντηση, πιστεύω, κερδίζει τη θέση της σε όλα τα εγχειρίδια ιατρικής δεοντολογίας που θα εκδοθούν τον επόμενο αιώνα.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Όπως είπε ο Καναδός χημικός και συγγραφέας Orlando Battista, «Ένα λάθος γίνεται λάθος μόνο όταν αρνείσαι να το διορθώσεις. “… Είμαστε τα θύματα -και οι στρατιώτες- μιας πανδημίας κομφορμισμού.
Αλλά ο κομφορμισμός δεν είναι αρετή, δεν είναι ουδέτερος και σίγουρα δεν είναι ακίνδυνος.
Όταν η Hannah Arendt κάλυψε τη δίκη του Adolf Eichmann για το The New Yorker το 1961, περίμενε να βρει έναν κομπλεξικό, αλαζονικό, κακό, ακόμα και ψυχωτικό άντρα. Βρήκε ακριβώς το αντίθετο. Την εντυπωσίασε ο «πολύ συνηθισμένος χαρακτήρας του». Ήταν «τρομερά κανονικός, τρομακτικός στην κανονικότητά του», έγραψε, ένας άντρας που «απλώς ακολουθούσε εντολές», όπως έλεγε συνέχεια. Αυτό που ανακάλυψε ήταν αυτό που αποκαλούσε «κοινοτοπία του κακού», την απερίσκεπτη τάση των απλών ανθρώπων να υπακούουν στις εντολές για να συμμορφώνονται χωρίς να σκέφτονται οι ίδιοι.
Τα απορριπτικά και καλογραμμένα μηνύματα από τους αξιωματούχους της δημόσιας υγείας μας έχουν δημιουργήσει ένα πολύ αποτελεσματικό μηχάνημα που δεν δημοσιεύει τα στοιχεία του και δεν εμπλέκεται σε συζητήσεις, αλλά εκδίδει εντολές τις οποίες ακολουθούμε με ανυπομονησία. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ, τα λάθη του κρύβονται, οι πολιτικές του δεν αμφισβητούνται και οι διαφωνούντες φιμώνονται.
Πώς να σπάσετε αυτή τη σιωπή; Πώς να βρούμε λόγο και να ξαναχτίσουμε τη δημοκρατία μας; Ίσως ήρθε η ώρα να κάνετε λίγο θόρυβο. Μελέτες έχουν δείξει ότι μόλις μια ιδέα υιοθετηθεί μόνο από το 10% του πληθυσμού, είναι το σημείο καμπής όπου οι ιδέες, οι απόψεις και οι πεποιθήσεις θα υιοθετηθούν γρήγορα από άλλους. Ένα 10% που μιλάει, ένα 10% που κάνει θόρυβο, δεν χρειάζεται άλλο.
Η δημοκρατία, η «κυβέρνηση του λαού», όχι μόνο επιτρέπει την ελευθερία έκφρασης και έρευνας, αλλά και την απαιτεί.
Και το μικρό μυστικό που σας υποσχέθηκα στην αρχή; Εδώ είναι: ΔΕΝ είσαι κακός άνθρωπος επειδή απαιτείς αποδείξεις, δεν είσαι κακός επειδή εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου και δεν είσαι κακός άνθρωπος επειδή θέλεις να σκεφτείς τον εαυτό σου. Στην πραγματικότητα, ισχύει το αντίθετο.
Εάν ανησυχείτε για την απώλεια της δικαιοσύνης, εάν ανησυχείτε για το είδος της ζωής που θα κάνουν τα παιδιά μας, εάν θέλετε να επιστρέψετε στη χώρα σας – τη χώρα που κάποτε ζήλευε όλος ο κόσμος – τώρα είναι η ώρα να έλα πρέπει να δράσω. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένετε, δεν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά την πολυτέλεια της αναμονής ή να βρείτε δικαιολογίες. Τώρα είναι η ώρα για εσάς.
Τώρα είναι η ώρα να καλέσουμε τους πολιτικούς μας και να γράψουμε στις εφημερίδες μας. Τώρα είναι η ώρα να διαμαρτυρηθούμε, τώρα είναι η ώρα να αμφισβητήσουμε, ακόμη και να μην υπακούσουμε την κυβέρνησή μας.
Όπως είπε η Margaret Mead: «Μην αμφιβάλλεις ποτέ ότι μια μικρή ομάδα στοχαστικών και αφοσιωμένων πολιτών μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. στην πραγματικότητα, είναι το μόνο πράγμα που έκανε ποτέ. “
Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται μια φυλή ηρώων, μια μάζα ηρώων, μια χώρα ηρώων. Χρειάζεσαι μόνο ένα. Μπορείτε να κάνετε μια συνεισφορά και μπορείτε να κάνετε τη διαφορά. Οι πιλότοι της Southwest Airlines, η Καναδική Έφιππη Αστυνομία, οι νοσηλευτές του Πανεπιστημιακού Δικτύου Υγείας κάνουν τη διαφορά.
Και τι χάρη είχα να σου ζητήσω; Χρειαζόμαστε ήρωες τώρα περισσότερο από ποτέ. Η δημοκρατία μας ζητάει εθελοντές … Θα γίνεις ήρωας, για τη χώρα μας, για τα παιδιά μας; Θα είσαι ανάμεσα στο 10% που θορυβεί/θορυβοποιεί;
Δρ Julie Ponesse, Ομιλία της 28ης Οκτωβρίου 2021 για το “The Democracy Fund” leblogdejeannesmits 5/11/21
Η παράσταση «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Νίκου Σκορίνη και σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά παρουσιάζεται από την Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου στην Πάνω Σκηνή του «Από Μηχανής» Θεάτρου.
Το συγκλονιστικό αυτό μυθιστόρημα, το οποίο έχει έως σήμερα πουλήσει πάνω από 20.000 αντίτυπα, γίνεται η αφετηρία για τη δημιουργία ενός πρωτότυπου θεατρικού κειμένουγεννημένου εξολοκλήρου μέσα από τη διαδικασία των προβών.
Πότε σε πρώτο πρόσωπο και πότε σε τρίτο, άλλοτε σε μορφή προσωπικής μαρτυρίας με συχνές αναφορές στη σπαρακτική ερωτική αλληλογραφία του κεντρικού ήρωα και μετά ξανά πίσω στη γειωμένη πραγματικότητα και τα γεγονότα της πολιτικής σκηνής, το «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» λειτουργεί ως ένα σύγχρονο «έπος», μια σύγχρονη Οδύσσεια στην οποία ξετυλίγεται η Ιστορία της νεότερης Ελλάδας από τη δεκαετία του 1950 έως και τις μέρες μας και μαζί η ξενιτιά, η δικτατορία, τα κινήματα, η μεταπολίτευση, η πτώση του ανατολικού μπλοκ κ.α. Η περιπλάνηση του κεντρικού ήρωα Ορέστη στους τόπους της Ιστορίας, γίνεται ένα ταξίδι με προορισμό την προσωπική του «Ιθάκη» αλλά ταυτόχρονα αντανακλά την προσδοκία και τη ματαίωση μιας ολόκληρης εποχής.
Η λογοτεχνία, το θέατρο και η Ιστορία συνομιλούν σκηνικά, η αφήγηση και η δράση εναλλάσσονται δημιουργικά έτσι ώστε να απολαμβάνουμε επί σκηνής μια παράσταση γεμάτη συγκίνηση, χιούμορ, ατμόσφαιρες, ανατροπές, μια παράσταση στην οποία η «μεγάλη» Ιστορία συναντιέται με τις ιστορίες των χαρακτήρων που έρχονται να μας τις εκμυστηρευτούν και μαζί να ξυπνήσουν και δικές μας μνήμες.
θα γίνεται έλεγχος τουπιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης.
Η χρήσηπροστατευτικήςμάσκας είναι υποχρεωτική
σε όλους τους χώρους του θεάτρου και κατά την διάρκεια της παράστασης.
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
Εmail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. και Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Ώρες ταμείου και επικοινωνίας: Καθημερινά 12:00-22:00 Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Αρχική ιδέα – Έρευνα – Μουσική οργάνωση: Μάρκελλος Χρυσικόπουλος
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης / bijoux de kant
Ένα νέο οπτικοακουστικό αφήγημα βασισμένο στις αναμνήσεις μιας μουσικής αποστολής στην Ελλάδα του 1875 του Λουί-Αλμπέρ Μπουργκώ-Ντυκουντραί με τίτλο Μια βοσκοπούλα αγάπησα… έρχεται στην GNOTV από τις 16 Νοεμβρίου έως και τις 31 Δεκεμβρίου 2021, στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Η παραγωγή υλοποιήθηκε με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) [www.SNF.org] για τη δημιουργία του επετειακού προγράμματος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Τον χειμώνα του 1875, o Λουί-Αλμπέρ Μπουργκώ-Ντυκουντραί (1840-1910) έρχεται για δεύτερη φορά στην Ελλάδα, γοητευμένος από την αμεσότητα και την ειλικρίνεια των ελληνικών λαϊκών ήχων. Κατά την άφιξή του, θα φιλοξενηθεί στη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή στο Κολωνάκι. Λίγο αργότερα, έχοντας ήδη επισκεφθεί τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη, συλλέγει και εκδίδει Τριάντα λαϊκές μελωδίες από την Ελλάδα και την Ανατολή (1876), παραδίνοντας ένα από τα σημαντικότερα τεκμήρια για την πρόσληψη της ελληνικής λαϊκής μουσικής από τους Ευρωπαίους μουσικούς, ενώ συγχρόνως θέτει τις βάσεις για τη δημιουργία μιας Εθνικής Σχολής.
Με αφορμή την ιστορία του Μπουργκώ-Ντυκουντραί ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης και ο αρχιμουσικός Μάρκελλος Χρυσικόπουλος δημιουργούν ένα οπτικοακουστικό αφήγημα που κυλάει πάνω στις δικές του Αναμνήσεις μιας μουσικής αποστολής στην Ελλάδα και στην Ανατολή (1876), μπολιασμένες με τους λαϊκούς σκοπούς που του έκαναν τόση εντύπωση.
Περιδιαβαίνοντας τους κήπους και τους χώρους της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής, μεταξύ μνήμης και βιώματος, ο πρωταγωνιστής θα διακρίνει εικόνες από το μουσικό του ταξίδι. Κλασικοί μουσικοί και μουσικοί του δρόμου, μορφές της βυζαντινής παράδοσης αλλά και ρομαντικές μνήμες θα ανασυνθέσουν την εξωτική εμπειρία του νεαρού περιηγητή, προβάλλοντας τον συνεχή και ενεργό διάλογο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Ζωντανός μάρτυρας όλων, το αυθεντικό πιάνο Εράρ που δώρισε ο ίδιος στη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή λίγα χρόνια μετά το ταξίδι του, το οποίο βρίσκεται μέχρι και σήμερα στο σαλόνι της.
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης αναφέρει: «Ο Λουί-Αλμπέρ Μπουργκώ-Ντυκουντραί επιδόθηκε σε μια αδιάλειπτη αναζήτηση μουσικών υλικών, λειψάνων παραδομένων από τους Ευρωπαίους για αιώνες στη λήθη. Βγήκε από την ασφάλεια του σπουδαστηρίου, προέκρινε την αυτοψία, την περιδιάβαση στα ερείπια, την ατέρμονη, ατελέσφορη περιπλάνηση. Χάθηκε στα άδυτα ενός τότε “άγνωστου” πολιτισμού. Υπήρξε μάρτυρας μιας ενδιάμεσης, μεταβατικής περιόδου, μιας λησμονημένης μεθορίου της νεοελληνικής ιστορίας. Το ταξίδι του Λουί-Αλμπέρ Μπουργκώ-Ντυκουντραί είναι και δικό μας ταξίδι. Είναι το μονοπάτι ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Μια ονειρική –μουσική– διαδρομή της μνήμης ανάμεσα στα ρομαντικά σύμβολα, την αρχαιότητα και τον λαϊκό πολιτισμό».
Μια βοσκοπούλα αγάπησα…
Αναμνήσεις μιας μουσικής αποστολής στην Ελλάδα του 1875 του Λουί-Αλμπέρ Μπουργκώ-Ντυκουντραί
Έρχεται στην GNO TV από τις 16 Νοεμβρίου έως τις 31 Δεκεμβρίου 2021
Δωρεάν προβολή στο nationalopera.gr/GNOTV
Αρχική ιδέα – Έρευνα – Μουσική οργάνωση: Μάρκελλος Χρυσικόπουλος
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης / bijoux de kant
Επιμέλεια κοστουμιών και σκηνικών: bijoux de kant
Μουσική προετοιμασία και διεύθυνση Παιδικής Χορωδίας ΕΛΣ: Κωνσταντίνα Πιτσιάκου
Μέλη της Παιδικής Χορωδίας της ΕΛΣ, στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής της αποστολής: Μαρία Αρματά-Τομαρά, Φραντζέσκα Βασιλοπούλου, Αντωνία Κατσίκη, Μαριάννα Κουρσούμη, Κατερίνα Λαμπράκη, Ελευθερία-Όλγα Λόγου, Άννα Παρθενίδη, Μάριος Πασχάλης, Δωροθέα Πετράκη, Στέλλα Πετράκη, Σοφία Ρανταβέλλα, Βερονίκη Στογιαννίδου
Η παραγωγή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 175 χρόνων της Γαλλικής Σχολής Αθηνών, στους χώρους της οποίας και βιντεοσκοπήθηκε από τις 4 έως τις 7 Ιουνίου 2021.
H GNO TV, η οποία αποτελεί έναν νέο άξονα προγραμματισμού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, δημιουργήθηκε και λειτουργεί με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) [www.SNF.org] για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Επιχορηγούμενη παραγωγή από το Υπουργείο Πολιτισμού
Δεν έχει κανένα νόημα να ψάχνει κανείς πότε ακριβώς χάθηκε αυτή η εκκεντρικότητα; Πότε ο περίεργος μεταλλάχθηκε σε νευρωτικό μα και σε ευτυχή ταυτόχονα…
Σαράντα χρόνια μετά το θρυλικό «Μπεντ», το τελευταίο έργο του Μάρτιν Σέρμαν που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές σε Αγγλία και Αμερική, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση του Αντώνη Πέρη και σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη. Πρόκειται για μια μοναδική ερωτική ιστορία που ισορροπεί με δεξιοτεχνία ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση.Το έργο αποτυπώνει τους θριάμβους και τις ήττες του κινήματος των ομοφυλοφίλων, πενθώντας και γιορτάζοντας αντίστοιχα για τα φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά και για τις διεκδικήσεις του παρόντος και του μέλλοντος.
O Μπο, ένας Αμερικανός πιανίστας που ζει στο Λονδίνο και πιστεύει ακράδαντα πως όλες οι ερωτικές σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης, συναντάει στα 62 του μέσω διαδικτύου τον Ρούφους, έναν 29χρονο διπολικό δικηγόρο ο
οποίος γοητεύεται από το παρελθόν που ο Μπο αντιπροσωπεύει. Γίνονται ζευγάρι και ζουν μαζί για δεκατρία χρόνια. Η σχέση τους φωτίζεται από αφηγήσεις για όλη την ιστορία του gay κινήματος, από τη δεκαετία του 1920 μέχρι και σήμερα. Βαθαίνει, δυναμώνει και βρίσκεται μπροστά στα μεγάλα διλήμματα της ερωτικής συμβίωσης: αντισυμβατικότητα ή «κανονικότητα»; Κίνδυνος ή ασφάλεια; Εξέγερση ή ενσωμάτωση; Στο τέλος, το τρίτο πρόσωπο, ο νεαρός drag performer Χάρυ, θα επιδράσει καταλυτικά στο ζευγάρι… Στο μικροσκόπιο του βραβευμένου συγγραφέα, οι ανασφάλειες, οι εγωισμοί, τα όνειρα, το γήρας, η φθορά, η αναζήτηση ταυτότητας, η αφοσίωση, ο γάμος, η υιοθεσία και βέβαια η αποδοχή. Ο Σέρμαν στο «Όπως πάει το ποτάμι» καταθέτει μια μεγάλη παρακαταθήκη, μια «εποποιία της διαφορετικότητας» καταφέρνοντας, με αφετηρία τον ομόφυλο έρωτα, να μιλήσει με τόλμη για όλα τα ζευγάρια, όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τη σεξουαλική ταυτότητα που επιλέγει ο καθένας. Η παράσταση αξιοποιώντας τόσο τη θεατρική, όσο και την κινηματογραφική φόρμα, θέτει στην πραγματικότητα τα αμείλικτα και δύσκολα ερωτήματα που αφορούν όλες και όλους τους ερωτευμένους.
Σκηνοθετικό σημείωμα Γιάννη Λεοντάρη
Ένα «έπος δωματίου»
Σήμερα, στο Λονδίνο: ο διπολικός νεαρός δικηγόρος Ρούφους, διψά για «γεύσεις από το παρελθόν» και συνθέτει ένα ιδιωτικό ντοκιμαντέρ κινηματογραφώντας αφηγήσεις του Μπο, συντρόφου του και πιανίστα της τζαζ, γύρω από τα πάθη και τους αγώνες των ομοφυλόφυλων ανδρών και γυναικών στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1930 μέχρι σήμερα.
Ένα παράδοξο στοίχημα: να χωρέσεις σε ένα θεατρικό έργο δωματίου μία επική αφήγηση και μία ερωτική εξομολόγηση. Αυτό καταφέρνει με δεξιοτεχνία, χιούμορ και τρυφερότητα ο Μάρτιν Σέρμαν στο «Όπως πάει το ποτάμι», το πιο πρόσφατο και πιο προσωπικό από τα έργα του. Από τη μία, η «εποποιία» των διεκδικήσεων της gay κοινότητας για σεβασμό στη διαφορετικότητα και ίσα δικαιώματα. Από την άλλη, η τρυφερή όσο και σπαρακτική εξομολόγηση για τη φθορά του γήρατος και τον ερωτικό πόθο. Μια ιστορική αναδρομή με συνταρακτικά ντοκουμέντα μέσα από τη θυελλώδη ερωτική ιστορία δύο ανδρών με μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους, η οποία
εκτυλίσσεται εξολοκλήρου στο καθιστικό του κοινού τους σπιτιού κατά τη διάρκεια δεκατεσσάρων χρόνων.
Η ηττημένη επανάσταση των gay της δεκαετίας του ‘60 και το σημερινό αίτημα για κοινωνική αποδοχή συγκρούονται και ταυτόχρονα γεννούν και τρέφουν την έλξη που ενώνει τους δύο ήρωες. Στο τέλος o Χάρι, ένας νεαρός drag queen performer έρχεται στη ζωή τους όχι για να την απογειώσει αλλά για να υπενθυμίσει τους αδυσώπητους όρους της «κανονικότητας».
Η παράσταση αναζητά κάτω από τη μετωπική και θυελλώδη σύγκρουση της ερωτικής συνάντησης τα ημιτόνια και αγωνίζεται να διατηρήσει τα ερωτήματα ανοιχτά. Αυτό άλλωστε ζητά από τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς το ιδιαιτέρως εύθραυστο και εξομολογητικό έργο του Σέρμαν. Το καθιστικό του Μπο είναι ταυτόχρονα ανοιχτό και κλειστό στον δημόσιο χώρο, πότε περιχαρακώνεται, πότε γίνεται παράθυρο στον κόσμο. Ο σκηνικός χώρος είναι το εσωτερικό τοπίο του Μπο, μέσα από τα μάτια του Ρούφους. Τα σώματα των δύο εραστών είναι τόσο ασύμβατα μεταξύ τους ώστε μοιάζουν να είναι το ένα πλασμένο για το άλλο. Διαφορετικές θερμοκρασίες, διαφορετικοί ρυθμοί, διαφορετικά σχήματα. Παράδοξο; Ναι. Όσο και η ανθρώπινη ψυχή. Όσο και κάθε ερωτική ιστορία.
Σύνοψη
O Μπο, ένας Αμερικανός πιανίστας που ζει στο Λονδίνο και πιστεύει ακράδαντα πως όλες οι ερωτικές σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης, συναντάει στα 62 του μέσω διαδικτύου τον Ρούφους, έναν 29χρονο διπολικό δικηγόρο ο οποίος γοητεύεται από το παρελθόν που ο Μπο αντιπροσωπεύει. Γίνονται ζευγάρι και ζουν μαζί για δεκατρία χρόνια. Η σχέση τους φωτίζεται από αφηγήσεις για όλη την ιστορία του gay κινήματος, από τη δεκαετία του 1920 μέχρι και σήμερα. Βαθαίνει, δυναμώνει και βρίσκεται μπροστά στα μεγάλα διλήμματα της ερωτικής συμβίωσης: αντισυμβατικότητα ή «κανονικότητα»; κίνδυνος ή ασφάλεια; εξέγερση ή ενσωμάτωση; Στο μικροσκόπιο του βραβευμένου συγγραφέα, οι ανασφάλειες, οι εγωισμοί, τα όνειρα, το γήρας, η φθορά, η αναζήτηση ταυτότητας, η αφοσίωση, ο γάμος, η υιοθεσία και βέβαια η αποδοχή.
Στο τέλος, το τρίτο πρόσωπο, ο νεαρός drag performer Χάρυ, θα επιδράσει καταλυτικά στο ζευγάρι.
Βοηθός σκηνοθέτη: Κλειώ Παπατζανάκη-Χρυσοβέργη (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης, σε συνεργασία με το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου)
e-mail:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. https://www.facebook.com/theatrostathmos2
Την Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2021, στις 5 το απόγευμα η Μαρία Κωνσταντοπούλου συνομιλεί με τους Φάνια Νταλιάνη ( Συνέναιση, θέατρο Μοντέρνοι Καιροί), Κίττυ Παϊταζόγλου (Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α, θέατρο ΖΙΝΑ), Μικαέλ Ζαιμπέλ (Il Postino, θεατρική σκηνή «Αθηναϊς»), Νατάσα Παπαμιχαήλ ( Αυτοί που περπαρούν στα σύννεφα, θέατρο OLVIO) για τις παραστάσεις τους, ακούμε καλλιτεχνικές προτάσεις της εβδομάδας και πολιτιστικά νέα.
Τα τελευταία δύο χρόνια αισθάνθηκα πολύ κοντά του. Όμοιος σχεδόν. Ταπεινωμένος και περήφανος.
Ο περίγυρος επιθετικός, ζοφερός, βάρβαρος. Εγώ κουρελιασμένος, πληγωμένος, αλλά καθαρός μέσα μου. Εγώ, το βρωμερό και άχρηστο ζώο. Επειδή κουτσαίνω κάπως.
Επειδή είμαι "υπερευαίσθητος". Κι επειδή αφήνω παντού τα "κουρέλια" μου. Επειδή γαυγίζω τους εισβολείς. Επειδή αγαπώ τους άστεγους, τους εξόριστους, τους μετανάστες, τους διαφορετικούς. Επειδή με πέταξαν στο δρόμο κάποιοι που μου είχαν τάξει αγάπη και φροντίδα. Επειδή αγαπώ το χάδι και φοβάμαι τους πυροβολισμούς. Επειδή είμαι λυπημένος και μελαγχολικός και δεν κάνω "χαρούλες".
Επειδή αγαπώ τη ζωή, αλλά όχι τον κόσμο που φτιάξανε για να τη φυλακίσουν και να την ξεφτιλίσουν.
Οι κατήγοροί μου είναι αναίσθητοι. Οι κατηγορίες τους λοιπόν δεν με αγγίζουν.
Περνώ το δρόμο από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, χωρίς να λογαριάζω τα φανάρια ή τις διαβάσεις. Από τότε που μ' έδιωξαν, δεν υποτάχτηκα ποτέ. Ξαπλώνω σαν να μη συμβαίνει τίποτα στη στάση του λεωφορείου, με τα μπροστινά μου πόδια στην άσφαλτο, και το περιμένω για να παρακολουθώ τον κόσμο ν' ανεβοκατεβαίνει με τρόμο ή με τα λέπια της αδιαφορίας των μεταλλάξεων. Λυπάμαι. Αποφεύγω τους σταθμούς του μετρό. Με πληγώνουν τα τέρατα που βλέπω εκεί να κουβαλούν κομμάτια από αρχαία μνημεία. Μυρίζω τα κόκκαλα, το αίμα και τις εκκρίσεις των προγόνων μου, που έζησαν κοντά στους προγόνους των σημερινών ανθρώπων αυτής της πόλης. Εκείνοι που καταστρέφουν κάθε ίχνος τους, εκείνοι που πετούν στα σκουπίδια το αρχαίο χώμα, δεν έχουν όσφρηση. Δεν έχουν ούτε μάτια για να δουν, ούτε αυτιά για ν' ακούσουν.
Εγώ όμως γαύγιζα. Και περνούσα το δρόμο ή ξάπλωνα σ' αυτόν, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Εγώ ο σκύλος. Κι εκείνοι σκύλιαζαν. Μπορούσα να ξεχωρίσω τους αγνούς και άδολους από τους άπληστους, τους άρπαγες και τους δόλιους.
Αυτοί οι τελευταίοι, οι αναίσθητοι, με κυνήγησαν, με έβρισαν, με φοβήθηκαν. Δεν φοβήθηκα κανέναν. Δεν κουνούσα την ουρά μου σε κανέναν. Δεν είχα άλλωστε ουρά.
Τότε με σκότωσαν. ..... Αγαπούσα να φυλάγομαι από την παγωνιά ή τον καύσωνα μέσα στην είσοδο της πολυκατοικίας στην οδό Νικηφόρου Φωκά αριθμός 5. Τρύπωνα, χωρίς να παρακαλάω κανέναν, όταν εύρισκα ευκαιρία. Αποχαιρετώ τους ενοίκους της. Θα τους θυμάμαι όλους. Ιδίως τη νεράιδα που για λίγο καιρό έζησε στον δεύτερο. Μ' αγαπούσε. Θέλω να ξέρει ότι το ήξερα καλά. Και ότι μου άρεσε πολύ το χαμόγελο που έσκαγε κάθε φορά που μ' έβλεπε. Κι ότι άκουγα τις φωνές που μου έβαζε, όταν δεν την άφηνα να κοιμηθεί μέσα στ' άγρια μεσάνυχτα με τα γαυγίσματά μου. Θέλω να της ζητήσω συγγνώμη. Θέλω να της πω ότι μου άρεσε πολύ.
Είμαι σίγουρος ότι έκλαψε όταν έμαθε ότι πέθανα. Να κλαίει, αλλά να μην παίρνει επάνω της τις ενοχές που πρέπει να αισθάνονται άλλοι. Εκείνοι που δεν σεβάστηκαν ούτε εμένα, ούτε όσους μ' αγαπούσαν, ούτε τους προγόνους μας. Θα τους υποδεχτώ με άγρια γαυγίσματα στον άλλο κόσμο, όταν πεθάνουν. Και δεν θα κοιμηθούν ποτέ πια ήσυχοι.
Ξεκινά ο 5ος κύκλος της εκστρατείας με κύριο όχημα την μουσική και την γυναικεία κοινότητα αλληλοϋποστήριξης
Το φωνητικό σύνολο «Chόrεs», ένα αμιγώς γυναικείο φυτώριο καλλιτεχνών, ηλικίας 13-55 ετών που ιδρύθηκε το 2017 από τη Μαρίνα Σάττι και αναβιώνει παραδοσιακά τραγούδια με το δικό τους μοναδικό τρόπο, δημιουργούν το δικό τους μήνυμα αλληλοϋποστήριξης και γυναικείας ενδυνάμωσης.
Με αφετηρία το πολυφωνικό τραγούδι, οι «Chόrεs», σε μια ταινία 60 δευτερολέπτων πειραματίζονται εκφραστικά & δημιουργούν ένα πολυεπίπεδο καλλιτεχνικό δρώμενο με θεατρικά και κινησιολογικά στοιχεία. Ενώνουν τις φωνές τους και με άλλες γυναίκες διαφορετικών ηλικιών, υπενθυμίζοντάς τους ότι δεν είναι μόνες και όλες κρύβουν μέσα τους αληθινή δύναμη. Πρόκειται για μια σαφή αναφορά στη δύναμη της γυναικείας κοινότητας & του σεβασμού στη διαφορετικότητα, χωρίς ηλικιακά όρια. Ταυτόχρονα αποτελεί και κίνηση υψηλού συμβολισμού, καθώς αναδεικνύει τη σημασία της έκφρασης, της συνεργασίας και της συμμετοχής σε μια κοινότητα αλληλοϋποστήριξης, παράγοντες καθοριστικοί στο ταξίδι ενάντια στον καρκίνο του μαστού.
Ο πέμπτος κύκλος της εκστρατείας «Είσαι γυναίκα. Είσαι δύναμη!» πραγματοποιείται υπό την αιγίδα της Εταιρείας Ογκολόγων Παθολόγων Ελλάδας και την υποστήριξη των: Άλμα Ζωής Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών Με Καρκίνο Μαστού, Άλμα Ζωής Σύλλογος Γυναικών Με Καρκίνο Μαστού Νομού Αχαΐας, Άλμα Ζωής Σύλλογος Γυναικών Με Καρκίνο Μαστού Νομού Θεσσαλονίκης. Η έναρξη της εκστρατείας θα γίνει με 360ο καμπάνια ευαισθητοποίησης κοινού και στη συνέχεια θα πραγματοποιηθούν σεμινάρια ολιστικής υποστήριξης γυναικών που νοσούν ή έχουν νοσήσει από καρκίνο του μαστού.
Η κα Παρασκευή Μιχαλοπούλου, Πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής», τόνιζει ότι «Η πρωτοβουλία «Είσαι γυναίκα. Είσαι δύναμη!» στέκεται δίπλα στις γυναίκες με καρκίνο του μαστού, όπου και αν βρίσκονται. Η ταινία που δημιουργήθηκε από τη Novartis Hellas σε συνεργασία με τις «Chόrεs» έχει σκοπό να δείξει σε όλες τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν ή έχουν έρθει αντιμέτωπες με τη νόσο ότι δεν είναι μόνες τους σε αυτόν τον αγώνα. Παράλληλα, μέσω της συμμετοχής στα σεμινάρια ολιστικής υποστήριξης, οι ασθενείς ενδυναμώνονται. Έτσι, όλοι μαζί, ενώνοντας τις φωνές μας, στέλνουμε ένα ηχηρό μήνυμα αλληλοϋποστήριξης».
«Η πρωτοβουλία «Είσαι γυναίκα. Είσαι δύναμη!», υπογραμμίζει με τρόπο απλό και εύστοχο τη σημασία της καλής ψυχολογίας, της συνεργασίας, της υπομονής και της επιμονής καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού κατά του καρκίνου του μαστού. Οι συνέπειες της πανδημίας στη ζωή όλων, πολλαπλασιάζουν την αναγκαιότητα πρωτοβουλιών, όπως το «Είσαι γυναίκα. Είσαι δύναμη!» ώστε οι γυναίκες να μη νιώθουν μόνες, αλλά μέρος μιας κοινότητας.» αναφέρει η κα Ζένια Γ. Σαριδάκη-Ζώρα, Παθολόγος – Ογκολόγος, Πρόεδρος της Εταιρείας Παθολόγων Ογκολόγων Ελλάδος (Ε.Ο.Π.Ε.).
Η δημιουργός του μουσικού συνόλου «Chόrεs», κα Μαρίνα Σάττι, δήλωσε: «Η καθεμία από εμάς έχει τη δική της, μοναδική φωνή. Όταν όμως ενώνουμε τις φωνές μας, ακούγονται ακόμη πιο δυνατά! Ευχόμαστε αυτή τη φορά οι φωνές μας να φτάσουν μέχρι κάθε γυναίκα και όλες μαζί να μεταδώσουμε ένα ηχηρό μήνυμα για την πρόληψη κατά του καρκίνου του μαστού. Ήταν τιμή μας που συμμετείχαμε σε αυτή τη σπουδαία πρωτοβουλία!».
Η κα Φωτεινή Μπαμπανάρα, Επικεφαλής του Τμήματος Επικοινωνίας της Novartis Hellas, αναφέρει σχετικά: «Ο καρκίνος του μαστού δεν γνωρίζει ηλικία, γεωγραφία, επάγγελμα και τρόπο ζωής. Είναι εδώ και μας αφορά όλους χωρίς διακρίσεις. Η επιστημονική καινοτομία παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της νόσου, όπως επίσης το αίσθημα της συλλογικότητας και η τόνωση της αυτοπεποίθησης από μια δυνατή ομάδα. Aυτό είναι και το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε φέτος σε συνεργασία με τις «Chόrεs: με δύναμη, επιμονή, πίστη, και συνεργασία, η νόσος μπορεί να αντιμετωπιστεί».
Σχετικά με τoν καρκίνο του μαστού
Ο καρκίνος μαστού είναι ο πιο συχνός γυναικείος καρκίνος σε παγκόσμιο επίπεδο, έχοντας την υψηλότερη επίπτωση στη Βόρεια Αμερική, στην Αυστραλία/Νέα Ζηλανδία και στη Δυτική και Βόρεια Ευρώπη1. Παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη καρκίνου μαστού είναι το φύλο, η ηλικία, η φυλή/εθνικότητα, οι γονιδιακές μεταλλάξεις, το οικογενειακό και ατομικό ιστορικό, η έκθεση σε ορμόνες και το ορμονικό προφίλ, καθώς και περιβαλλοντικοί παράγοντες2.
Σχετικά με το πρόγραμμα «Είσαι γυναίκα. Είσαι δύναμη!»
Το πρόγραμμα «Είσαι γυναίκα. Είσαι δύναμη!» είναι μια πρωτοβουλία της Novartis Hellas, που ξεκίνησε το 2015 με στόχο την ολιστική υποστήριξη των γυναικών που νοσούν ή έχουν νοσήσει από καρκίνο του μαστού. Οι προηγούμενοι κύκλοι εστίασαν στις ανάγκες της γυναίκας ασθενούς και είχαν στόχο την στήριξη και την συναισθηματική ενδυνάμωσή της, μέσω δωρεάν παρακολούθησης σεμιναρίων, με βασικούς θεματικούς άξονες την τέχνη, την έκφραση και την αυτο-φροντίδα. Ενδεικτικά, στον τέταρτο κύκλο του προγράμματος, υπήρξαν πάνω από 2.700 εγγραφές, από όλη την Ελλάδα, ακόμη και από το εξωτερικό, φτάνοντας συνολικά τις 262 ώρες παρακολούθησης.
