Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών ο σπουδαίος ηθοποιός Κώστας Καζάκος. Τους τρεις τελευταίους μήνες ο Κώστας Καζάκος νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός όπου είχε εισαχθεί με κορωνοϊό, εξαιτίας του οποίου επιβαρύνθηκαν σημαντικά τα χρόνια αναπνευστικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Η κατάστασή του κρίθηκε εξαρχής σοβαρή και επιδεινωνόταν με το πέρασμα του χρόνου. 

Σημειώνεται ότι τον περασμένο Απρίλιο ο Κώστας Καζάκος αποχώρησε από την παράσταση όπου επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει και αντικαταστάθηκε από άλλον ηθοποιό. Η παράσταση ήταν τα «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτηρίου.

Ο Κώστας Καζάκος γεννήθηκε το 1935 στον Πύργο Ηλείας. Στα 18 του, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει παιδαγωγικά ωστόσο η αριστερή κληρονομιά του πατέρα του έγινε λόγος αρνητικής αντιμετώπισής του από το πανεπιστήμιο. Του ζητούσαν χαρτί κοινωνικών φρονημάτων και επειδή δεν το είχε, δεν του επέτρεψαν την εγγραφή του στη σχολή. Έτσι, άλλαξε αποφάσισε να αλλάξει σταδιοδρομία και φοίτησε στην Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου (1953-1956) και στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (1954-1957).

Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου και Πρόεδρος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Παράλληλα ήταν ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Αδείας Άσκησης του Επαγγέλματος του Ηθοποιού.

Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών το 1967, και Α΄ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1973 για την αρτιότερη θεατρική παραγωγή («Λυσιστράτη»). Ακόμη τιμήθηκε ακόμα με το Βραβείο της Ένωσης Θεατρικών Συγγραφέων και Κριτικών για το σύνολο της προσφοράς του. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 και του Οκτωβρίου 2009 εκλέχθηκε βουλευτής με το ΚΚΕ, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
 

Από το 1968 μέχρι το 1992 υπήρξε παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Καρέζη, με την οποία απέκτησε τον γιο τους, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο (γενν. 1969). Το 1997 παντρεύτηκε με την ηθοποιό Τζένη Κόλλια. Μαζί απέκτησαν  τέσσερα παιδιά: τον Αλέξανδρο (γενν. 1997), την Άρτεμι-Γεωργία (γενν. 1998), την Ηλέκτρα (γενν. 2002) και τη Μάγια (γενν. 2008). Η Άρτεμις-Γεωργία έχασε τη ζωή της στις 25 Ιουνίου 1999, σε ηλικία 8 μηνών και μία εβδομάδα μετά την βάπτισή της, πάσχοντας από μία σπάνια ασθένεια.

Η πρώτη εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι

Ο Κώστας Καζάκος ήταν ένα από τα μεγάλα ταλέντα που πέρασαν το κατώφλι του Θεάτρου Τέχνης. Η πρώτη του εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι έγινε το 1957 στο έργο του Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία».

Τα επόμενα χρόνια έπαιξε σημαντικούς ρόλους σε σπουδαία έργα συγγραφέων όπως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης («Η αυλή των θαυμάτων»), ο Άρθουρ Μίλερ («Ψηλά απ’ τη γέφυρα»), ο Κάρλο Γκολντόνι («Λοκαντιέρα»), ο Ζαν-Πολ Σαρτρ («Νεκροί χωρίς τάφο»), ο Τενεσί Ουίλιαμς («Γυάλινος Κόσμος»), αλλά και σε έργα του Σοφοκλή («Αντιγόνη») και του Αριστοφάνη («Όρνιθες») στο Θέατρο Τέχνης και στους θιάσους της Κυρίας Κατερίνας, του Αλέκου Αλεξανδράκη, της Άννας Συνοδινού και της Έλλης Λαμπέτη.

Το 1956 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο κινηματογραφικό πανί και συγκεκριμένα στην σατιρική ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Η αρπαγή της Περσεφόνης», σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. 
 

Τα επόμενα χρόνια πρωταγωνίστησε στις ταινίες «Το μπλόκο» του Άδωνι Κύρου (1965), «Το παρελθόν μίας γυναίκας» (1968) του Γιάννη Δαλιανίδη, «Η λεωφόρος του μίσους» (1968) του Νίκου Φώσκολου, «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» (1969) του ίδιου σκηνοθέτη, «Κονσέρτο για πολυβόλα» (1967) και «Μια γυναίκα στην Αντίσταση» (1970) του Ντίνου Δημόπουλου,  «Λυσιστράτη» (1972) του Γιώργου Ζερβουλάκου, «Ιφιγένεια» (1977) του Μιχάλη Κακογιάννη, «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (1980) του Νίκου Τζήμα, «Ο δραπέτης» (1991) του Λευτέρη Ξανθόπουλου και άλλες.

Ταινία  σταθμός το «Κονσέρτο για πολυβόλα»

Η ταινία-σταθμός στη ζωή του – και τεράστια επιτυχία της εποχής – ήταν το πολεμικό δράμα του Ντίνου Δημόπουλου σε σενάριο Νίκου Φώσκολου «Κοντσέρτο για πολυβόλα» (1967), όπου στα γυρίσματα γνώρισε, ερωτεύτηκε και τελικά παντρεύτηκε την συμπρωταγωνίστρια του Τζένη Καρέζη, με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον γνωστό ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο.

Μέχρι το θάνατο της σπουδαίας ηθοποιού το 1992 θα είναι ένα από τα δύο καλλιτεχνικά ζευγάρια που θα δεσπόζουν στο εγχώριο σταρ-σίστεμ (το άλλο ήταν το ζευγάρι Βουγιουκλάκη - Παπαμιχαήλ).

 

Κώστας Καζάκος και Τζένη Καρέζη πρωταγωνιστούν στο «Κονσέρτο για πολυβόλα» το 1967 / Πηγή: Finos Films

Η πρώτη εμφάνιση Καζάκου - Καρέζη ως θιασάρχες έγινε το 1968 με το ιστορικό έργο του Γεώργιου Ρούσσου «Θεοδώρα η μεγάλη». Η συγκεκριμένη παράσταση όπως επίσης και η θρυλική παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο» αποτέλεσαν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.

 

Ο Κώστας Καζάκος σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Εν Ονόματι του Νόμου» (1970) - Δίπλα του η Μαίρη Χρονοπούλου Πηγή: Finos Films

Η σύλληψη από τη χούντα

Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 22 Ιουνίου 1973 στο θέατρο «Αθήναιον» της οδού Πατησίων, που βρισκόταν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Ο κόσμος αμέσως το αγκάλιασε και το αγάπησε. Το έργο έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της χούντας.

Η αλληγορία του κατόρθωσε έξυπνα να διαφύγει της λογοκρισίας, δίνοντας αποφασιστικά χτυπήματα κατά της δικτατορίας. Ανάμεσα στον κόσμο υπήρχαν και «εκπρόσωποι» του στρατιωτικού καθεστώτος, που κατέγραφαν και ενημέρωναν τους προϊσταμένους τους για τις αντιδράσεις των θεατών.

Μάλιστα τον Οκτώβριο του 1973 η χούντα διέκοψε βίαια το έργο και συνέλαβε τον Κώστα Καζάκο και την Τζένη Καρέζη.  Έναν μήνα αργότερα και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου συνελήφθησαν εκ νέου. 
 

Παρά τις δύο συλλήψεις ο Κώστας Καζάκος και η Τζένη Καρέζη δεν κάμφθηκαν και ανέβασαν εκ νέου το «Μεγάλο μας τσίρκο», με ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία.  Μόλις έγινε η Μεταπολίτευση, το έργο ξανανέβηκε με την προσθήκη των σκηνών που εíχαν λογοκριθεí κι ενός τραγουδιού («Το Προσκύνημα») στο φινάλε της παράστασης, για να τιμήσει τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.

Άλλες κοινές του ζευγαριού που ξεχώρισαν ήταν οι παραστάσεις των έργων «Κυρία δεν με μέλλει» του Βικτοριέν Σαρντού (1970), «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» (1982) του Έντουαρντ Άλμπι σε σκηνοθεσία του Ζιλ Ντασέν και «Διαμάντια και μπλουζ» (1990) της Λούλας Αναγνωστάκη, που ήταν και η τελευταία κοινή τους εμφάνιση.

Στην τηλεόραση πρωτόπαιξε με την Τζένη Καρέζη το 1973 στη σειρά «Μαρίνα Αυγέρη», σε σενάριο της Καρέζη, το οποίο υπέ­γραφε με το ψευδώνυμο Παυλίνα Μπόταση, κι έπειτα στις σειρές «Η μεγάλη περιπέτεια» (1976) και «Μαύρη χρυσαλλίδα» (1990) -και οι δύο με την Τζένη Καρέζη- και «Ο μεγάλος ξεσηκωμός» (1977) στο ρόλο του Οδυσσέα Ανδρούτσου.

Μετά το θάνατο της Τζένης Καρέζη, ο Κώστας Καζάκος πρωταγωνίστησε κυρίως σε θεατρικές παραστάσεις, όπως «Ο θάνατος του εμποράκου» (1993) του Άρθουρ Μίλερ και «Η όπερα της πεντάρας» (1993) του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν, «Αντιγόνη» (1995) του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη, «Βασιλιάς Λιρ» (1996) του Σέξπιρ, «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ (1997), κ.ά. Το 2004 συμμετείχε στο σίριαλ του Mega «Βέρα στο δεξί», από τις μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες της εποχής εκείνης.

Το Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα παρουσιάζει την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου στις 7.30μμ στη Λαμπηδόνα το ντοκιμαντέρ «Βόρεια Εύβοια – ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ Μέρος 2ο: Πάρτυ Συνεργειών».

Το 2ο μέρος του ντοκιμαντέρ διερευνά μέσα από αναλύσεις, μαρτυρίες και ντοκουμέντα, «Γιατί» κάηκαν δάση, χωριά, ζώα και καλλιέργειες στη Βόρεια Εύβοια τον Αύγουστο του 2021, καθώς και από πότε ήταν έτοιμος ο σχεδιασμός αυτός.

Το 1ο μέρος, που πραγματεύεται "Πώς" κάηκε η Βόρεια Εύβοια σύμφωνα με τις μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής, είναι ελεύθερα διαθέσιμο εδώ:
(https://www.youtube.com/watch?v=JLJT7dpqyHs&t=824s)

 

Το Σχέδιο είναι μια ανεξάρτητη δημιουργία της Νέλλη Ψαρρού και του Ιωάννη Λαζάρου.

Περισσότερα στο: tosxedio.com

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τους συντελεστές του ντοκιμαντέρ.

 

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου, 19.30
Λαμπηδόνα
Άλσος Αγ. Τριάδας, Βύρωνας
Είσοδος ελεύθερη
Κ.Π.Κ.Β.

 

Το TPP σταχυολόγησε τα βασικά σημεία της ομιλίας του νέου πρέσβη της Κούβας, Αραμίς Φουέντε Ερνάντες, στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Χοσέ Μαρτί» - Αλληλεγγύη στην Κούβα, εν όψει της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών με θέμα την ανάγκη τερματισμού του εμπορικού, οικονομικού και χρηματοπιστωτικού αποκλεισμού που έχουν επιβάλει οι Ηνωμένες Πολιτείες.

 

του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 10 Σεπτέμβρη, στο προαύλιο του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών, όπου δεκάδες αλληλέγγυοι με τον κουβανικό λαό απαίτησαν να παύσει ο 60χρονος αποκλεισμός της Κούβας.

Τι είναι αποκλεισμός και σε τι συνίσταται;

Ο Κουβανός πρέσβης ξεκίνησε την παρέμβασή του, ξεκαθαρίζοντας πως «ο αποκλεισμός είναι η πιο παρατεταμένη και απάνθρωπη πράξη οικονομικού πολέμου που έχει ποτέ διαπραχθεί εναντίον οποιουδήποτε έθνους», ενώ συνιστά μαζική, κατάφωρη και συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάθε Κουβανού και Κουβανής, παραβίαση του διεθνούς δικαίου και της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών», η οποία «χαρακτηρίζεται ως πράξη γενοκτονίας, σύμφωνα με τη Συνθήκη του 1948 για την πρόληψη του εγκλήματος της γενοκτονίας».

Εξήγησε πως ο αποκλεισμός, ο οποίος επιβάλλεται ήδη εδώ και πάνω από 60 χρόνια, αφού ο Πρόεδρος Κένεντι υπέγραψε το πρώτο σχετικό διάταγμα στις 3 Φεβρουαρίου 1962, «επιδιώκει να επιβάλει στην Κούβα ένα ξένο πολιτικό σύστημα, και είναι το κύριο εμπόδιο που ορθώνεται στην ανάπτυξη της χώρας».

Σημείωσε πως ο ακριβέστερος ορισμός των πραγματικών στόχων της πολιτικής αυτής κατά της Κούβας βρίσκεται στο υπόμνημα του Υφυπουργού Εξωτερικών, Λέστερ Ντι Μάλορι, της 6ης Απριλίου 1960, σύμφωνα με το οποίο «στόχος είναι να προκαλέσει απογοήτευση και αποθάρρυνση μέσω της οικονομικής δυσαρέσκειας και των ελλείψεων (…) να αποδυναμώσει την οικονομική ζωή στερώντας από την Κούβα χρήματα και προμήθειες προκειμένου να μειώσει τους ονομαστικούς και πραγματικούς μισθούς, να προκαλέσει πείνα, απελπισία και την ανατροπή της κυβέρνησης».

Γιατί έχει εξωεδαφικό χαρακτήρα

Ο Αραμίς Φουέντε Ερνάντες εξηγεί πως ο αποκλεισμός «έχει εξωεδαφικό χαρακτήρα, διότι μέσω πιέσεων, εκβιασμών και κυρώσεων, επιδιώκει να απομονώσει την Κούβα», καθώς «παρεμποδίζει τις τραπεζικές και χρηματοοικονομικές συναλλαγές και πράξεις, περιορίζει και επιδιώκει με κάθε μέσο να αποτρέψει τις ξένες επενδύσεις και να στερήσει άλλες πηγές εισοδήματος από τη χώρα».

Ως εκ τούτου, «τα μονομερή μέτρα καταναγκασμού που περιλαμβάνει υπονομεύουν άμεσα την κυριαρχία, την ισότητα και την πολιτική ανεξαρτησία των κρατών», αφού «δεν επιδιώκει μόνο να απομονώσει την Κούβα, αλλά και να τιμωρήσει εκείνους που δημιουργούν οικονομικούς, εμπορικούς και χρηματοπιστωτικούς δεσμούς με τη χώρα».

Ο αποκλεισμός είναι παράνομος και ανήθικος – Θέση της διεθνούς κοινότητας και η ψηφοφορία στον ΟΗΕ

«Oι ανθρώπινες ζημίες από τον αποκλεισμό είναι ανυπολόγιστες και αυξάνονται διαρκώς» προσθέτει ο Κουβανός πρέσβης, αναφέροντας πως «ήδη σχεδόν το 80% των Κουβανών γεννήθηκαν κάτω από αυτές τις συνθήκες». Όπως εξήγησε «δεν μπορεί πραγματικά να μετρηθεί με χρηματικούς όρους το πόσο έχουν υποφέρει οι κουβανικές οικογένειες, αφού «δεν υπάρχει ούτε μία κουβανική οικογένεια ή τομέας στη χώρα που να μην υφίσταται τις επιπτώσεις του: στην υγεία, την εκπαίδευση, τα τρόφιμα, τις υπηρεσίες, τις τιμές των προϊόντων, τους μισθούς και τις συντάξεις.

Ο πρέσβης αναφέρθηκε στην τελευταία έκθεση που υποβλήθηκε στα Ηνωμένα Έθνη, όπου «διευκρινίζεται ότι, σε τρέχουσες τιμές, οι ζημιές που συσσωρεύτηκαν κατά τη διάρκεια των έξι δεκαετιών που εφαρμόζεται αυτή η πολιτική ανέρχονται σε 150 δισ., 410,8 εκατομμύρια δολάρια». «Λαμβάνοντας υπόψη την υποτίμηση του δολαρίου έναντι της αξίας του χρυσού στη διεθνή αγορά, ο αποκλεισμός προκάλεσε μετρήσιμες ζημιές άνω του ενός τρισεκατομμυρίου, 326 δισ., 432 εκατομμυρίων δολαρίων», συμπεραίνει.

Ο κ. Φουέντε Ερνάντες τόνισε ότι «αυτή η πολιτική οικονομικής πολιορκίας προκαλεί τη σχεδόν ομόφωνη και καθολική απόρριψη», αφού «εκτός από τη συντριπτική υποστήριξη του σχετικού ψηφίσματος [κατά του αποκλεισμού] που εγκρίνει η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάθε χρόνο, υπάρχουν συνεχείς καταγγελίες και ενέργειες καταγγελίας από άτομα, οργανισμούς και θεσμούς σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών».

Ποιοι βρίσκονται πίσω από τον αποκλεισμό

Σύμφωνα με τον πρέσβη, πίσω από τον αποκλεισμό βρίσκονται «οι Κουβανοί αντεπαναστάτες που εδράζουν στη Φλόριντα, οι οποίοι ενεργούν σε συνεργασία με πολιτικούς αυτής της χώρας, των ΗΠΑ, και οι οποίοι έχουν μετατρέψει τον αποκλεισμό σε ιδιωτική επιχείρηση γεμίζοντας τις τσέπες τους με δολάρια και ζώντας από την αντικουβανική πολιτική». Όπως αναφέρει «πρόκειται για ομάδες που έχουν απαγάγει την εξωτερική πολιτική αυτής της χώρας έναντι της Κούβας και κραυγάζουν υπέρ μιας στρατιωτικής επέμβασης».

Ο πρέσβης της Κούβας αναφέρθηκε στο νόμο Χελμς Μπάρτον, με τον οποίο «η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής έχει ενισχύσει σκόπιμα και ευκαιριακά τον οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό». Σε αυτή την κατεύθυνση, «ο νόμος Helms Burton ψηφίστηκε το 1996, ο οποίος περιόρισε τις εξουσίες του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών να λάβει την απόφαση για την άρση του αποκλεισμού και έδωσε αυτή την εξουσία μόνο στο Κογκρέσο».

«Ωστόσο, ο Πρόεδρος διατηρεί πολλές δυνατότητες, εναλλακτικές λύσεις, και περιθώρια δράσης προκειμένου να τροποποιήσει ή να εξαλείψει πολλά από τα μέτρα που τον απαρτίζουν» σημείωσε. Υπενθυμίζουμε πως ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν έγινε δέκτης επιστολής προσωπικοτήτων, που τον καλούσαν να τερματίσει τον οικονομικό αποκλεισμό της Κούβας, ενώ μαίνεται η πυρκαγιά, που ξέσπασε στις 5 Αυγούστου στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του Ματάνσας. Ωστόσο, η κυβέρνηση Μπάιντεν ανανέωσε το Σάββατο το «Νόμο του Εμπορίου με τον Εχθρό», ένα νόμο του 1917 που διατηρεί το οικονομικό αποκλεισμό του νησιού

Η στάση του κουβανικού λαού και διεθνής αλληλεγγύη

Ο Αραμίς Φουέντε Ερνάντες επιβεβαιώνει πως ο λαός της Κούβας «αντιστέκεται και επαναβεβαιώνει τη δέσμευσή του να υπερασπιστεί και να συνεχίσει να τελειοποιεί το μοντέλο μας της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, που βασίζεται στην άσκηση της εξουσίας από τον λαό και για τον λαό», ενώ «επικυρώνει τη σταθερή του αποφασιστικότητα να είμαστε πιστοί στις πεποιθήσεις που τροφοδότησαν την Επανάσταση».

Στο εξωτερικό «έχουν δημιουργηθεί εκατοντάδες επιτροπές διεθνούς αλληλεγγύης προς την Κούβα, οι οποίες εκφράζουν και απαιτούν την άρση του αποκλεισμού», σημείωσε ο πρέσβης, ο οποίος ευχαρίστησε «όλους τους φίλους στην Ελλάδα και σε πολλά μέρη του κόσμου που στέκονται αλληλέγγυοι στον αγώνα του ηρωικού λαού της Κούβας, καταδικάζουν τον εγκληματικό αποκλεισμό και απαιτούν την άμεση άρση του». «Η Κούβα δεν είναι μόνη της και η φωνή της θα συνεχίσει να ακούγεται δυνατά και καθαρά καταγγέλλοντας τον αποκλεισμό και αγωνιζόμενη για όλους τους δίκαιους σκοπούς», τόνισε, ενώ θέλοντας να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, παρέδωσε τιμητική διάκριση, την οποία παρέλαβε ο Αλέκος Χαλβατζής, εκ μέρους της Συντονιστικής Επιτροπής του Συλλόγου «Χοσέ Μαρτί» – Αλληλεγγύη στην Κούβα,.

«Οι επιθέσεις κατά της Κούβας και η αποδυνάμωση του περιφερειακού και παγκόσμιου αποτυπώματός της έχει έναν σαφή σκοπό: να καταστρέψει ένα ηθικό και ιδεολογικό στήριγμα για όσους αγωνίζονται για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ανεξαρτησία και την περιφερειακή ολοκλήρωση», κατέληξε, σημειώνοντας πως «η αλληλεγγύη με τη χώρα μας σήμερα είναι ένα τραγούδι, ένας ύμνος, στην ελευθερία του αύριο». Έκλεισε την παρέμβασή του, αναφέροντας πως «σήμερα μπορούμε να θυμηθούμε τον Μαρτό όταν το 1894 τόνιζε: Όποιος ξεσηκώνεται σήμερα με την Κούβα, ξεσηκώνεται για πάντα».

Πηγή: thepressproject.gr

Έντονες αντιδράσεις προκάλεσε η δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών Στέλιου Πέτσα για την ενεργειακή κρίση σε συνέντευξή του στην εκπομπή “Καλημέρα Ελλάδα” του Γ. Παπαδάκη.

Συγκεκριμένα, απαντώντας σε ερώτηση για τα χιλιάδες νοικοκυριά που έκαναν την κοστοβόρα μετάβαση από το πετρέλαιο στο φυσικό αέριο, ο κ. Πέτσας είπε πως «είναι λαϊκισμός όταν αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα. Έχει αυξηθεί 1200% η τιμή του φυσικού αερίου».

Παράλληλα, ερωτηθείς για το αν εξετάζεται κάποιο μέτρο για τα νοικοκυριά αυτά, ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών απάντησε χαρακτηριστικά:

«Το βασικό ζητούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να δείχνουμε προσαρμογή. Όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, δυστυχώς πεθαίνει».

«Οι πολίτες θα πεθάνουν κύριε Πέτσα. Τι προσαρμογή, θα πεθάνουμε από το κρύο; Είναι λίγο κυνικό αυτό που λέτε», του απάντησε ο Γιώργος Καραμέρος.

«Η πορεία όλων μας, εξαρτάται από την προσαρμoγή μας σε δύσκολες συνθήκες. Όταν πέφτουν βόμβες στην γειτονιά μας πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Εμείς συνεχίζουμε να στηρίζουμε νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Αν υπάρχει φθηνότερο καύσιμο, να μεταφερθούμε σε αυτό. Δεν υπάρχει εγκλωβισμός κάποιου. Υπάρχει η δυνατότητα να μεταφερθεί κάπου; Εμείς είμαστε εδώ να το επιδοτήσουμε», είπε στη συνέχεια ο Στέλιος Πέτσας.

Δείτε το σχετικό απόσπασμα:

 

Πέτσας: Αποσπασματική προβολή που διαστρεβλώνει την αλήθεια

Η δήλωση του Αναπληρωτή Υπουργού Εσωτερικών προκάλεσε την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΚΚΕ με τον Στέλιο Πέτσα λίγο αργότερα να κάνει λόγο για «αποσπασματική προβολή μιας φράσης που διαστρεβλώνει την αλήθεια».

«Αναφερόμουν στην προσαρμοστικότητα του ανθρώπου ιστορικά, ενώ στο σήμερα, στην προσαρμοστικότητα όλων μας για να αντιμετωπίσουμε τεράστιες προκλήσεις όπως η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ενεργειακή κρίση» ανέφερε επίσης στην ανάρτησή του στο Twitter ο Στέλιος Πέτσας.

 

Μήνυμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι πλησιάζει η ώρα της κάλπης και ότι εκεί θα διαπιστώσει τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ίδιος προσωπικά ότι δεν μπορεί  να τους κοροϊδεύει, στέλνουν οι συνταξιούχοι.

 

Σε σκληρή ανακοίνωσή του το Ενιαίο Δίκτυο Συνταξιούχων (ΕΝΔΙΣΥ) χαρακτηρίζει «ψίχουλα» όσα εξήγγειλε από το βήμα της ΔΕΘ ο πρωθυπουργός στους συνταξιούχους. «Για άλλη μια φορά προσπάθησε να τους κοροϊδέψει. Για άλλη μια φορά τους αντιμετώπισε περίπου ως… ιθαγενείς, προσφέροντάς τους “καθρεφτάκια” ως πολύ μεγάλα δώρα!» τονίζει.

Όπως εξηγεί, επίσημα,  σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα, 1 εκατ. συνταξιούχοι – αυτοί που έχουν την «ατυχία» όπως αναφέρει να έχουν υψηλή προσωπική διαφορά – δεν θα λάβουν αυξήσεις στις συντάξεις τους με το νέο έτος. «Είναι οι συνταξιούχοι, οι εξαθλιωμένοι, που για άλλη μια χρονιά, την δωδέκατη συνεχόμενη, θα διαπιστώσουν ότι οι συντάξεις τους έμειναν στα ίδια, πετσοκομμένα επίπεδα, μετά τις σφαγιαστικές περικοπές της μνημονιακής περιόδου. Μόνο που ειδικά φέτος, με την ακρίβεια στις τιμές των προϊόντων να καλπάζει, οι συνταξιούχοι αδημονούσαν για κάτι καλύτερο. Περίμεναν να δουν πραγματικές αυξήσεις, καθώς τις έχουν ανάγκη. Αλλά μάταια…» επισημαίνουν, σημειώνοντας ότι «ο φετινός χειμώνας  αναμένεται να είναι ο χειρότερος που έχει  ζήσει η χώρα εδώ και δεκαετίες και οι συνταξιούχοι θα πρέπει να τον αντιμετωπίσουν με τις ίδιες αποδοχές».

Με βάση τα επίσημα στοιχεία Αυγούστου, που έχει στην διάθεσή του το υπουργείο Εργασίας, εισόδημα μεγαλύτερο από 1.000 ευρώ το μήνα έχουν 906.376 συνταξιούχοι, με τη συντριπτική πλειονότητα αυτών, να λαμβάνει ποσά έως 1.200 ευρώ σε μηνιαία βάση. Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί περίπου στο 35% του συνόλου των συνταξιούχων της χώρας. «Άρα, σε αυτούς τους συνταξιούχους, ο κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε αυξήσεις με την κατάργηση της ειδικής εισφοράς, οι οποίες θα κυμαίνονται από 1,83 ευρώ έως και 11 ευρώ το μήνα!» τονίζει.

Το ΕΝΔΙΣΥ υπενθυμίζει ότι έχει επανειλημμένα ζητήσει πραγματικές και ουσιαστικές αυξήσεις για το σύνολο των συνταξιούχων της χώρας.  «Χωρίς εξαιρέσεις. Χωρίς προαπαιτούμενα. Χωρίς κοροϊδία» υπογραμμίζει. «Την κοροϊδία την έζησε ο συνταξιούχος για άλλη μια φορά “στο πετσί του” με το κουτουρού μοίρασμα των δήθεν αναδρομικών της απόφασης του ΣτΕ, αλλά και της υπερφορολόγησής τους έως και 52%. Και φυσικά για τα αναδρομικά δώρων και  μνημονιακών κρατήσεων, ούτε κουβέντα ο πρωθυπουργός της χώρας!» συμπληρώνει.

«Το Ενιαίο Δίκτυο Συνταξιούχων είχε προετοιμάσει τους συνταξιούχους ότι από αυτή την κυβέρνηση και από αυτόν τον πρωθυπουργό δεν πρέπει να ελπίζουν σε καλύτερες μέρες. Ας κάνουν υπομονή, ας σφίξουν τα δόντια να βγει ο χειμώνας. Η απάντησή τους θα δοθεί όταν πρέπει. Η ώρα της κάλπης πλησιάζει. Εκεί, θα διαπιστώσει η Κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης,  ότι δεν μπορεί  να τους κοροϊδεύει. Όλα στην ώρα τους…» καταλήγει το ΕΝΔΙΣΥ.

(Φωτογραφία αρχείου)

Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ο εμβληματικός σκηνοθέτης με τις χίλιες ζωές και το πλούσιο και πρωτεϊκό έργο, η ενσάρκωση των αντιφάσεων μιας τέχνης που βρίσκεται σε συνεχή αναζήτηση, πέθανε την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου σε ηλικία 91 ετών. Αφήνει πίσω του μια καριέρα γεμάτη αριστουργήματα και παρεξηγήσεις που τον έκαναν θρύλο κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Από τη δεκατία του '60, ο Γκοντάρ ήταν ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της Νουβέλ Βαγκ, του ρεύματος που διερεύνησε και διεύρυνε με τρόπο μοναδικό τα αισθητικά και αφηγματικά όρια της 7ης τέχνης. Απόλυτα συνδεδεμένος με αυτή την κοσμογονία του μοντερνισμού, ο Γκοντάρ άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε και βλέπουμε σινεμά, αγαπήθηκε (αλλά και μισήθηκε από κριτικούς και κοινό), επηρέασε βαθιά άλλους δημιουργούς, και άφησε πίσω του ένα τεράστιο και πλούσιο στοχαστικό έργο πάνω στην τέχνη, την κοινωνία και τη μεταξύ τους σχέση.

 

 

(Richard Dumas/Libération)

Γεννημένος στις 3 Δεκεμβρίου του 1930, ο πιο διάσημος από τις γαλλοελβετούς καλλιτέχνες, κλείνει με το θανάτό του κάτι που συνδέεται με τη συλλογική συνείδηση. Κατ' αρχάς, την απώλεια ενός από τους μεγαλύτερους κινηματογραφιστές όλων των εποχών, με τα ηλεκτροσόκ εικόνων και ήχου που προκαλεί το έργο του. Αλλά ο θάνατός του είναι και το συμβολικό τέλος αυτού του σπουδαίου ρεύματος στην κινηματογραφική τέχνη, της Νουβέλ Βαγκ.Αυτή τη ρήξη του μοντερνισμού με τον ιταλικό νεορεαλισμό, με την καταστροφή του παγκόσμιου πολέμου, ο Γκοντάρ την ενσάρκωσε με μεγαλύτερο πάθος, βία και οδύνη από τους περισσότερους πρώην συντρόφους του της Νουβέλ Βαγκ, κάτι που τον έκανε σύμβολο και παράδειγμα για όσους πίστευαν και στόχευαν σε ένα σινεμά που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο.

Το 1949, o Ζαν-Λυκ Γκοντάρ βρίσκεται στο Παρίσι για να σπουδάσει εθνολογία στη Σορβόννη. Εκεί θα γνωρίσει και θα συναναστραφεί με τους Κλοντ Σαμπρόλ, Φρανσουά Τρυφώ, Έρικ Ρομέρ και Ζακ Ριβέτ – τους κινηματογραφιστές δηλαδή που μετέπειτα θα στελεχώσουν το κίνημα της Νουβέλ Βαγκ (Nouvelle Vague).

Το 1950, μαζί με τους Τρυφώ και Ριβέτ εκδίδει το περιοδικό Gazette du Cinema, γράφει για το σινεμά και παράλληλα παίζει σε ταινίες των Ριβέτ και Ρομέρ. Το 1952 ξεκινά η συνεργασία του με το θρυλικό περιοδικό Cahiers du Cinema του Αντρέ Μπαζέν. Με τα χρήματα που συγκεντρώνει, θα γυρίσει την πρώτη του μικρού μήκους ταινία, το ντοκιμαντέρ «Επιχείρηση Μπετόν» (1954). Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’50 θα ολοκληρώσει ακόμη τέσσερις ταινίες μικρού μήκους.

Έντονα επηρεασμένος από σκηνοθέτες όπως οι Ζαν Ρενουάρ, Νίκολας Ρέι, Ρομπέρ Μπρεσόν, Ρομπέρτο Ροσελίνι και Ζαν Ρους, ο Γκοντάρ θα προσπαθήσει εξαρχής – σε αντίθεση με τον φίλο και συνάδελφό του Τρυφώ – να εντάξει την προσωπική του ζωή, αλλά και τις πολιτικές του πεποιθήσεις, στις ταινίες του αλλά και να δείξει ότι στον κινηματογράφο «όλα επιτρέπονται».

Η ενασχόληση του με θέματα που θεωρούνταν ταμπού καθώς και με νέες τεχνικές τάραξαν το κινηματογραφικό κατεστημένο και ενέπνευσαν εικονοκλάστες σκηνοθέτες δεκαετίες μετά την κορύφωση της καριέρας του στα χρόνια του 1960.

Ο σκηνοθέτης του «Με κομμένη την ανάσα» και της «Περιφρόνησης», αν θέλουμε να αναφέρουμε τις πιο διάσημες ίσως ταινίες του, σκηνοθέτησε συνολικά πάνω από 100 ταινίες. Αιρετικός για την εποχή του αμφισβήτησε έντονα τις κινηματογραφικές φόρμες του Χόλιγουντ αλλά και του γαλλικού κινηματογράφου.

 

 

Απόλυτα συνδεδεμένος υπήρξε εξάλλου με τα πολιτικά κινήματα που οδήγησαν στον Μάη του '68, ενώ η πολιτική υπήρξε μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του ένα πεδίο στο οποίο επίσης άσκησε με πάθος την εικονοκλαστική και αιρετική αντίληψή του για την τέχνη και τον κόσμο. 

«Ήθελα να ξεκινήσω από μια ιστορία συμβατική και να ανακατασκευάσω, με διαφορετικό τρόπο, ό,τι είχε γίνει μέχρι τότε στον κινηματογράφο. Ήθελα επίσης να δώσω την εντύπωση ότι τα κινηματογραφικά μέσα ανακαλύπτονταν ή δοκιμάζονταν για πρώτη φορά», θα πει χαρακτηριστικά ο Γκοντάρ σε μία από τις πρώτες του συνεντεύξεις στο περιοδικό Cahiers du Cinema το 1962. Επίσης υπήρξε από τη δεκαετία του '50 συνδεδεμένος με το περιοδικό Cahiers du Cinema, εμβληματικό έντυπο κριτικής και θεωρίας του κινηματογράφου. Το 1968, ο Γκοντάρ εγκατέλειψε τη Νουβέλ Βαγκ και ίδρυσε μαζί με τον Jean-Pierre Gorin την κινηματογραφική ομάδα Dziga Vertov Group, ονομασμένη από τον γνωστό Σοβιετικό σκηνοθέτη. Επρόκειτο για μια ομάδα πολιτικά ενεργών σκηνοθετών οι οποίοι ομαδικά και ανώνυμα δημιουργούσαν πειραματικές και πολιτικές ταινίες οι οποίες υποστήριζαν κινήματα όπως ο Μαοϊσμός και ο Μαρξισμός.

Μεταξύ άλλων, ο Γκοντάρ είχε σκηνοθετήσει τις ταινίες: «Η κυρία θέλει έρωτα» (1961), «Ζούσε τη ζωή της» (1962), «Αλφαβίλ» (1965), «Ο τερλός Πιερό» (1965), «Συνέβη στην Αμερική» (1966), «Η Κινέζα» (1967), «Όλα πάνε καλά» (1972), «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» (1980), «Histoire(s) du Cinema» (1989), «Χαίρε Σεράγεβο) (1993), «Η ελεγεία ενός έρωτα» (2001), «Film Socialisme» (2010), «Το βιβλίο της εικόνας» (2018).

 

«Εφόσον δεν ληφθούν αποφάσεις για πιο γενναίες παρεμβάσεις, ο φετινός χειμώνας δεν θα είναι απλώς δύσκολος αλλά ο τελευταίος που θα λειτουργήσουν για χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις», αναφέρει σε δήλωσή του ο πρόεδρος του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών

Με δήλωσή του ο Πρόεδρος του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών κ. Γιάννη Χατζηθεοδοσίου αναφέρεται στις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού στην 86η ΔΕΘ τονίζοντας ότι για είναι η "πρώτη φορά που σε ΔΕΘ δεν ανακοινώθηκαν μέτρα για τους μικρομεσαίους".

Όπως αναφέρει ο Γ. Χατζηθεοδοσίου "Από το περιεχόμενο των εξαγγελιών του Πρωθυπουργού φάνηκε η πρόθεση της κυβέρνησης να στηρίξει τους πιο ευάλωτους." Και συνεχίζει λέγοντας:

"Κάθε παρέμβαση που στοχεύει στην αύξηση του εισοδήματος των πολιτών είναι οπωσδήποτε θετική. Δημιουργεί ελπίδα για μία βελτίωση της εικόνας της αγοράς και αυτό γιατί εκτιμούμε ότι ένα μέρος της ενίσχυσης προς τους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, γενικότερα προς τα φτωχότερα νοικοκυριά, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αύξηση της κατανάλωσης.

Στον αντίποδα όμως, υπάρχει έντονος προβληματισμός των μικρομεσαίων καθώς για πρώτη φορά σε Δ.Ε.Θ. δεν ακούστηκαν ουσιαστικά μέτρα για την στήριξη τους. Δεν είδαμε δηλαδή να εφαρμόζεται στην πράξη η δέσμευση που είχε δώσει η κυβέρνηση, τόσο προεκλογικά όσο και αυτά τα τρία χρόνια διακυβέρνησης.

Περιμέναμε παρεμβάσεις ενεργειακής υποστήριξης για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που αγωνίζονται να παραμείνουν σε λειτουργία. Μία συνολική ρύθμιση για τις οφειλές που διαρκώς αυξάνονται εξαιτίας της ακρίβειας και του περιορισμού της κατανάλωσης. Την κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος, ενός μνημονιακού μέτρου που λειτουργεί ως «χαράτσι» για τους επαγγελματίες. Γενικότερα δεν ακούσαμε μέτρα που έχουν ως στόχευση τη διάσωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων σε πρώτο χρόνο και την ανάπτυξη τους σε δεύτερο.

Εφόσον δεν ληφθούν –έστω και τώρα- αποφάσεις για πιο γενναίες παρεμβάσεις ώστε να αποκτήσουν προοπτικές βιωσιμότητας χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ο φετινός χειμώνας δεν θα είναι για αυτές απλώς δύσκολος αλλά ο τελευταίος που θα λειτουργήσουν. Και αυτή η εξέλιξη δεν επηρεάζει μόνο τους ίδιους τους επιχειρηματίες αλλά όλη την κοινωνία καθώς θα πληγεί η απασχόληση αλλά και η πορεία των δημοσίων εσόδων."

Πηγή: left.gr

Τελικά ποια είναι η χώρα με το μεγαλύτερο IQ στον κόσμο; Πριν αρχίσεις να τρέφεις ελπίδες για την Ελλάδα, δυστυχώς θα σε ενημερώσουμε πως δεν είναι καν στην πεντάδα του World Population Review.

Σύμφωνα με αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι παγκοσμίως (περίπου στο 68%) έχουν IQ από 85 μέχρι και 115. Όσοι ελάχιστοι τώρα έχουν δείκτη νοημοσύνης άνω του 140, τότε ανήκουν στης ιδιοφυΐες. Πάντως παρουσιάζει ενδιαφέρον και ο χάρτης της ιστοσελίδας που δείχνει αναλυτικά το IQ κάθε χώρας.

Στην πρώτη θέση βρίσκεται η Ιαπωνία με το μέσο IQ του πληθυσμού της να φτάνει το 106.49, ενώ ακολουθούν η Ταϊβάν (106.57), η Σιγκαπούρη (105.89), το Χονγκ Κονγκ (105.37) και η Κίνα (104.10).

Τα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν καταφέρει να συμπεριληθούν στην πρώτη δεκάδα είναι η Λευκορωσία (101.60), η Φιλανδία (101.20), το Λιχτενστάιν (101.07), αλλά και η Ολλανδία και η Γερμανία με το μέσο IQ στο 100.74. 

Όσο για το που βρίσκεται η Ελλάδα;

Η χώρα μας βρίσκεται στην 55η θέση παγκοσμίως με μέσο IQ στο 90.77, κάτω από τη γειτονική Κύπρο (είναι 47η με 93.39) και τη Βουλγαρία (είναι 54η με 90.99), αλλά πάνω από την Τουρκία (είναι 77η με 86.8) και την Αλβανία (109η με 81.75). 

 

Ο Δημήτρης Πλαβούκος 

στα πλαίσια του Tunnel of Oppression 

και 

υπό την αιγίδα της Eä - Ενημέρωση, Κατανόηση, Αποδοχή,  

 

παρουσιάζει 

την  παράσταση

 

«AΝΟΙΞΗ»

 

τα έσοδα της οποίας, 

θα διατεθούν στους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής της οικογένειας Φύσσα, για τα δικαστικά έξοδα της δευτεροβάθμιας δίκης της Χ.Α.

 

Από 

την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 

έως 

την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου

κάθε 

Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15, 

για 

20 παραστάσεις.

 

στον 

Πολυχώρο VAULT

 

   Ο Δημήτρης Πλαβούκος στα πλαίσια του Tunnel of Oppression και υπό την αιγίδα της Eä - Ενημέρωση, Κατανόηση, Αποδοχή, παρουσιάζει την παράσταση «AΝΟΙΞΗ», τα έσοδα της οποίας, θα διατεθούν στους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής της οικογένειας Φύσσα, για τα δικαστικά έξοδα της δευτεροβάθμιας δίκης της Χ.Α. Από την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου έως την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15, για 20 παραστάσεις, στον Πολυχώρο VAULT

 

   Λίγα Λόγια για το έργο

Δολοφονίες. Γυναικοκτονίες. Βιασμοί. Αστυνομοκρατία. Καταπίεση και κακοποίηση. Σε ένα δυστοπικό μέλλον ή ένα τρομακτικό παρόν, ένας πόλεμος μαίνεται ανάμεσα σε όσους παραμένουν ακόμη άνθρωποι και στους ρατσιστές, τοξικούς και κακοποιητικούς μιας χώρας που μοιάζει με την Ελλάδα του χτες, του σήμερα και όπως όλα δείχνουν, και του αύριο. Στη μέση του πολέμου, ένας άνδρας χωρίς μνήμη προσπαθεί να καταλάβει τι του συνέβη. Στο ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας, θα τον συντροφέψει ένας άντρας που θα παίξει καίριο ρόλο στην έκβαση του πολέμου. Ποια πλευρά θα κερδίσει;

 

   Θίγοντας σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, η παράσταση εξυμνεί τη διαφορετικότητα και προτρέπει το κοινό να πάρει θέση απέναντι στην έλλειψη δικαιοσύνης, την κατάχρηση εξουσίας, το νεποτισμό και την καπήλευση της λειτουργίας της χώρας από τις κυβερνήσεις. Μέσα από τους χαρακτήρες, ένα παράλληλο ταξίδι ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής ξεκινάει στη σκηνή του VAULT, με μοναδικό σκοπό την απάντηση στο ερώτημα του αν στις μέρες μας, έχουμε παραδώσει τα όπλα, παθητικοί σε όσα συμβαίνουν γύρω μας ή αν ακόμα έχουμε λόγους για να πολεμήσουμε το φασισμό που ελλοχεύει δίπλα μας. 

   Μετά το τέλος της παράστασης ακολουθεί συζήτηση και αποφόρτιση με την Βασιλική Κουρόγλου και καλεσμένους εκπροσώπους φορέων και οργανισμών καθώς και ομιλητές όπως, τους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής της οικογένειας Φύσσα, κ.α.

 

TUNNEL OF OPPRESSION :
   Το Tunnel of Oppression είναι ένα κοινωνικό δρώμενο που συνδυάζει την τέχνη της υποκριτικής και του θεάτρου με την ψυχολογία, για να θίξει σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα βίας, καταπίεσης, κακοποίησης και ρατσισμού. Το δρώμενο συνεργάζεται με αρμόδιους φορείς γύρω από θέματα βίας και καταπίεσης, ώστε να ενημερώσει, να αφυπνίσει και να ευαισθητοποιήσει το κοινό. Ξεκίνησε στην Αμερική το 1993 από μια ομάδα φοιτητών και στην Ελλάδα το έφερε το 2015 ο Δημήτρης Πλαβούκος. Μετράει επτά χρόνια δράσης, με περισσότερες από 400 performance και 40 θεατρικές παραστάσεις, σε διάφορους χώρους, όπως στο Μουσικό Σχολείο Ιλίου, στην Τεχνόπολις, στο Vault Theatre Plus, στο θέατρο Βαφείο, κ.α. Το δρώμενο έχει συνεργαστεί με φορείς όπως «Το Χαμόγελο του Παιδιού», η «Διεθνής Αμνηστία – Ελληνικό Τμήμα» και το «Κέντρο Μελέτης του Εγκλήματος». Υπάγεται κάτω από την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία “Eä” και ο σκοπός του δρώμενου είναι η Ενημέρωση, η Κατανόηση και η Αποδοχή. Όλοι οι συμμετέχοντες προσφέρουν το έργο τους εθελοντικά.

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο – Σκηνοθεσία : Δημήτρης Πλαβούκος 

Φωτογραφίες: Γιώτα Εφραιμίδου
Πρωτότυπη Μουσική: Βαγγέλης Μακρής

Σκηνικά - Κοστούμια: Team Tunnel of Oppression 

Φωτισμοί : Χριστίνα Φυλακτοπούλου 

Διεύθυνση Παραγωγής: Νάνσυ Πλαβούκου

 

ΠΑΙΖΟΥΝ: 

Πρωταγωνιστούν:
Πάνος Κατσούλης, Γιάννης Μελέτης, Αντώνης Σουπιτσής 

Παίζουν (αλφαβητικά):
Χριστιαλένα Γιάννου, Σπυριδούλα Γκέκα, Πέτρος Δανάλης, Αμαλία Δόξα, Μιχάλης Ζιαραγκάλης, Κλειώ Λάγιου, Βίκυ Λουκάτου, Παναγιώτης Μπακολουκάς, Κριστίνα Οαντσέα, Γιάννης Παπαϊωάννου, Κατερίνα Παρθενοπούλου, Χριστιάνα Πασβάντη, Δημήτρης Πλαβούκος, Φίλιππος Σπανόπουλος

και η:
Νάνσυ Πλαβούκου

 

 

INFO! 

«ΑΝΟΙΞΗ» 

ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ 

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 

Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15.

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90' (χωρίς διάλειμμα) 

 

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 

Αγορά εισιτηρίων μέσω viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/  

Γενική είσοδος:          10 ευρώ

 

 

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ 

 

Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS 

FB Page: http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1  

Instagram: vault.theatre.plus (https://www.instagram.com/vault.theatre.plus/?hl=el)

Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός

Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8' περίπου με τα πόδια)

Πληροφορίες (11:00 - 14:00 & 17:00 - 21:00)  : 213 0356472, 6951832070

Προπώληση viva.gr :  https://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/ 

του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

 

Κάθε περίπου 3,5 δευτερόλεπτα πεθαίνει ένας άνθρωπος εξαιτίας του σηπτικού συνδρόμου. Σε όλο τον κόσμο καταγράφονται 20 έως 30 εκατομμύρια κρούσματα ετησίως, ενώ οι θάνατοι που προκαλεί ξεπερνούν σε αριθμό τα θύματα του καρκίνου του μαστού και του εντέρου μαζί. 

Η νόσος προσβάλλει άτομα κάθε ηλικίας αδιακρίτως  τόσο ανθρώπους απόλυτα υγιείς όσο και ασθενείς με άλλα νοσήματα, όπως σακχαρώδης διαβήτης, χρόνιες καρδιοπάθειες, αναπνευστική ή νεφρική ανεπάρκεια, ενδέχεται να νοσήσουν και να χάσουν τη ζωή τους εξαιτίας της σήψης. Ορισμένα θύματα της σήψης είναι ο Christopher Reeve (Superman), η κόρη του Johnny Depp και παλαιότερα ο βασιλεύς Αλέξανδρος ο Α’.  Η σηψαιμία αναγνωρίσθηκε ως κλινική οντότητα στις αρχές του 20ού αιώνα (Jacob, 1909 - Felty, 1924), ενώ ο όρος σηπτικό shock πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Weisbren το 1951. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν χρησιμοποιηθεί διά­φορες ορολογίες στην προσπάθεια καλύτερης απόδο­σης και μεγαλύτερης διάκρισης και σταδιοποίησης των εξελίξεων κατά την σήψη. Η σύγχρονη ορολογία προέρχεται από το συνέ­δριο του 1992 των American College and Chest Physicians και της Society of Critical Care Medicineμε ομοφωνία απόψεων. Τότε αποδόθηκαν οι διάφορες φάσεις της σήψης και η σχέση μεταξύ τους με το γνωστό πλέον σχήμα:


 

Σχέσεις μεταξύ Συνδρόμου Συστηματικής Φλεγμονώδους Αντίδρασης (ΣΣΦΑ) - Σήψης - Λοίμωξη

 

Στατιστικά στοιχεία για την Ελλάδα.

Αιτία θανάτου ανά 100000 πληθυσμού:

• 377 πεθαίνουν από σηψαιμία

• 331 πεθαίνουν από καρκίνο

• 223 πεθαίνουν από εγκεφαλικά επεισόδια
• 208 πεθαίνουν από καρδιοπάθειες

 

 

 

Τι είναι η Σήψη;

Σήψη συμβαίνει όταν η απάντηση του οργανισμού μας σε μία λοίμωξη καταστρέφει τα ίδια μας τα όργανα. Μπορεί να εξαπλωθεί σταδιακά στο σώμα (βλ.Σχήμα) και να οδηγήσει σε οργανική ανεπάρκεια και σε θάνατο αν δεν αναγνωρισθεί και αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα.

Η σήψη είναι μια απο τις συνήθεις αιτίες νοσηρότητος και θνητότητος στους ασθενείς που νοσηλεύονται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Σήψη είναι βαριά λοίμωξη, η οποία συνοδεύεται από συστηματική μη ελεγχόμενη φλεγμονώδη απάντηση.

Τα περιστατικά των λοιμώξεων και της σήψης έχουν αυξηθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια και τούτο οφείλεται στην αυξημένη χορήγηση ανοσοκατασταλτικών ή στεροειδών φαρμάκων σε ασθενείς με κακοήθεια, στην αυξημένη εφαρμογή της μεταμόσχευσης συμπαγών οργάνων, κ.λ.π. Η Σήψη είναι το συχνότερο νόσημα, πιο συχνή από τα εγκεφαλικά, τους καρκίνους, τις καρδιοπάθειες και το AIDS. Παρά την πρόοδο, τόσο στη διαγνωστική προσπέλαση όσο και στη θεραπεία, η θνησιμότητα της σήψης και της σηπτικής καταπληξίας (μέχρι 80%) παραμένει υψηλή. H σηπτική δε καταπληξία είναι η συχνότερη αιτία θανάτου στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.

 

 

Ποιοι κινδυνεύουν από τη Σήψη;

Η Σήψη μπορεί να εμφανισθεί σε όλους μας ανεξάρτητα από ηλικία και φύλο. Οι ηλικιωμένοι και όσοι πάσχουν από άλλα νοσήματα όπως καρδιοπάθειες και πνευμονοπάθειες κινδυνεύουν πιο πολύ.

Σήψη μπορούν να εμφανίσουν και όσοι ΔΕΝ νοσηλεύονται σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας

 

Το Σύνδρομο Συστηματικής Φλεγμονώδους Απάντησης είναι η απάντηση του οργανισμού σε ένα μη ειδικό ερέθισμα (πχ. τραύμα ή λοίμωξη) και εκδηλώνεται με δύο τουλάχιστον από τα παρακάτω ευρήματα:

Θερμοκρασία >38oC ή <36oC,

Σφύξεις >90 το λεπτό,

Αναπνοές >20 το λεπτό, ή PaCO2 <32 mmHg,   

Λευκοκυττάρωση >12000 /mm3 ή <4000 /mm3 ή>10% άωρες μορφές oυδετεροφίλων.


Αν τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα λοίμωξης, ο 
ασθενής πληροί τον ορισμό της σήψης. 


Φάσεις της σήψης

• Σήψη
• Βαρειά σήψη
• Σηπτικό shock
• Υπόταση
• Δυσλειτουργία πολλών οργάνων

 

Σοβαρή σήψη είναι η σήψη που συνοδεύεται από δυσλειτουργία ενός τουλάχιστον οργάνου και εκδηλώνεται με υπόταση που δεν αντιδρά στη χορήγηση υγρών, ανεπάρκεια νεφρική, αναπνευστική, ηπατική, αιματολογική ή του ΚΝΣ που δικαιολογεί την υπνηλία του ασθενή και μεταβολική οξέωση.

Το σύνδρομο της σήψης απαντάται σε 0,8-1/1000 κατοίκους και συνοδεύεται από μεγάλη θνητότητα (~40%). Εάν εγκατασταθεί σηπτικό σοκ η θνητότητα ξεπερνά τον ένα στους δύο ασθενείς. Η γρήγορη και κατάλληλη θεραπεία, τις πρώτες ώρες από την εγκατάσταση της σήψης, επηρεάζουν σημαντικά την εξέλιξή της.

Θεραπεία

Συστήνεται έναρξη χορήγησης αντιβιοτικής θεραπείας το γρηγορότερο και μέσα στην πρώτη ώρα από την αναγνώριση του σηπτικού σοκ (Grade 1Β) και της σοβαρής σήψης χωρίς σηπτικό σοκ (Grade 1D). Κάθε ώρα καθυστέρησης στην έναρξη χορήγησης αντιβιοτικών, συνοδεύεται με σημαντική αύξηση της θνητότητας.

Η αντιμετώπιση του σηπτικού ασθενούς συνίσταται : α) στη χορήγηση κατάλληλης αντιμικροβιακής αγωγής, β) στην επίτευξη αιμοδυναμικής σταθερότητας και γ) στην εκτέλεση χειρουργικής επέμβασης όταν χρειάζεται. Οι τρεις αυτές παράμετροι είναι εξίσου βασικές για την καλή έκβαση της νόσου. Σύμφωνα με μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη, η επιβίωση σηπτικών ασθενών ήταν περίπου 15% όταν οι ασθενείς ελάμβαναν μόνο αντιβιοτικά και περίπου 13% όταν ελάμβαναν μόνο υγρά και αγγειοσυσπαστικά για επίτευξη της αιμοδυναμικής σταθερότητας. Οταν όμως οι ασθενείς ελάμβαναν τα κατάλληλα αντιμικροβιακά φάρμακα και ήταν σταθεροί αιμοδυναμικά, η επιβίωση ήταν 50%. 

Τα αποτελέσματα μέχρι σήμερα με τις σύγχρονες
θεραπευτικές παρεμβάσεις (μονοκλωνικά αντισώμα­τα, ανταγωνιστές κυτταροκινών, κ.ά.) είναι σχετικά με την κινητική, την χρονική διαδοχή κατά την σηπτι­κή διαδικασία, την συμβολή στην φυσιολογική ομοιο­στασία και κυτταρική βλάβη αλλά και την αλληλεπί­δραση των διαφόρων ενδογενών μεσολαβητών και επιγενών μεταβολικών προϊόντων.

Μύθοι και αλήθειες

Πρώτος μύθος: Η σήψη προκαλείται από μικρόβια στο νοσοκομείο . Στην πλειονότητα των περιπτώσεων ο ασθενής που μεταφέρει από το εξωτερικό περιβάλλον.

Δεύτερο μύθος: είναι ένα σπάνιο νόσημα.

 

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΛΙΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η Σήψη είναι το ΜΟΝΟ νόσημα στο οποίο δεν έχει καμιά θέση ο περιορισμός των οικονομικών δαπανών γιατί απόλυτα νέοι και υγιείς μπορούν να οδηγηθούν αιφνιδίως στο θάνατο.

• Κάθε ασθενής που εισάγεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) πρέπει κάθε μέρα να εκτιμάται αν έχει σήψη ή όχι.
• Τα κυριώτερα κλινικά και εργαστηριακά ευρήματα της σήψης είναι: εκτός απο την ύπαρξη λοίμωξης να υπάρχει και πυρετός ή υποθερμία, ταχυκαρδία, διανοητική σύγχυση ή βυθιότητα, υπόταση, ολιγουρία, λευκοκυττάρωση ή λευκοπενία με αριστερά στροφή, θρομβοπενία και υπεργλυκαιμία.
• Σήψη χωρίς σαφή εστία κατά σειρά συχνότητος προέρχεται απο: α. τους πνεύμονες, β. τους ενδοφλέβιους καθετήρες, γ. τη κοιλιακή χώρα, δ. τα μαλακά μόρια και τα οστά και ε. το ουροποιητικό σύστημα.
• Οταν ένας ασθενής είναι στη ΜΕΘ και έχει σήψη επιβάλλεται η χορήγηση εμπειρικής αντιμικροβιακής θεραπείας, επειδή ο κίνδυνος να μεταπέσει σε σηπτική καταπληξία είναι μεγάλος και συχνός. ∆εν μπορεί κανείς να περιμένει. Πρέπει με εμπειρική αντιμικροβιακή θεραπεία να καλυφθούν τα περισσότερο συνήθη μικρόβια (είδη σταφυλόκοκκου και gram αρνητικά), μέχρι να έχουμε τα αποτελέσματα των καλλιεργειών.
• Επιβάλλεται η λήψη υλικού για καλλιέργειες απο όλα τα πιθανά σημεία, που μπορούν να προκαλέσουν σήψη.
• Καρδιοαναπνευστική αστάθεια λόγω σήψης απαιτεί άμεση ανάνηψη. Υγρά, αγγειοσυσπαστικά φάρμακα, και ενδοτραχειακή διασωλήνωση πρέπει να χορηγούνται η να εκτελούνται άμεσα.
• Πάντοτε πρέπει να σκέφτεται κανείς αν ο σηπτικός ασθενής χρήζει χειρουργικής επέμβασης.
• Σε κάθε σηπτική καταπληξία οι στόχοι μας είναι ο ασθενής α. να είναι αιμοδυναμικά σταθερός, β. να του παρέχουμε την καλύτερη δυνατή απόδοση οξυγόνου στους ιστούς και γ. να έχει επαρκή αιμάτωση ιστών.
• Πάντοτε πρέπει να σκεφτώμαστε και αίτια λοιμώδη μη βακτηριακά (ιογενή μυοκαρδίτιδα, ελονοσία κ.λ.π.), όπως επίσης και αίτια μη λοιμώδη (π.χ φάρμακα, αναφυλαξία, κ.λ.π.), που μπορούν να δημιουργήσουν το ίδιο κλινικό σύνδρομο με εκείνο της σήψης (SIRS).
• Πάντοτε πρέπει να ελέγχουμε αν η σήψη i) προέρχεται απο το κεντρικό νευρικό σύστημα, ii) οφείλεται στο βακτηριοειδές το εύθραστο ή αλλο αναερόβιο, iii) οφείλεται σε gram αρνητικά βακτηρίδια, που είναι ανθεκτικά στα συνήθη αντιβιοτικά, iv) οφείλεται σε μικροοργανισμό που δεν είναι ευαίσθητος στα συνήθη αντιβιοτικά (π. χ. Λετζιονέλλα, μυκόπλασμα, χλαμύδια, κ.λ.π.). 

 

ΠΗΓΕΣ
World Sepsis Day org

Πηγή: medlabgr.blogspot.com