«Δυτικά της Εδέμ»

Βαγγέλης Καρανάσιος

Art Prisma Gallery

Εγκαίνια έκθεσης: Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 

Δεν ήταν πολύ όμορφη, εν ολίγοις, σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς κανόνες αισθητικής. Αλλά ήταν ωραία. Όλα τα χαρακτηριστικά της προσέφεραν μια αρμονία ραφαηλική στη συνάντηση των καμπυλών τους και το στόμα της είχε πλαστεί από έναν γλύπτη που μιλά όλες τις γλώσσες της σκέψης και του φιλιού, της χαράς και του πόνου. Και διάβασα σε αυτήν τον φόβο του αγνώστου, τη μελαγχολία της πικρίας αναμεμειγμένης με την ηδονή και το δώρο αυτό της παθητικότητας που φαινομενικά υποχωρεί, μα που εντέλει παραμένει κυρίαρχο.

Το άσχημο μπορεί να είναι ωραίο, το όμορφο, ποτέ.

Paul Gauguin 

Σε μια νέα ενότητα έργων, ο Βαγγέλης Καρανάσιος επαναπροσδιορίζει τα όρια του ωραίου και του εφήμερου. Αντλώντας έμπνευση από τον Γκωγκέν και τους μεγάλους του ευρωπαϊκού μοντερνισμού, ο ζωγράφος πλάθει έναν παράδοξο παράδεισο όπου το άσχημο γίνεται όμορφο, τα σώματα ανθίζουν και τα βλέμματα αγγίζουν τη σιωπή. ( Επισυνάπτεται βιογραφικό του ζωγράφου)

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΙΡΙΔΑΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥ

Στη νέα ενότητα έργων του Βαγγέλη Καρανάσιου, τα σαρκώδη φυτά ενός παράδοξου μακρινού παραδείσου και οι ντυμένες με άνθη γυναίκες που γαλήνια, χωρίς αιδώ, ακουμπούν τη γυμνότητά τους καταμεσής του βλέμματος, συμπλέκονται ως ιδεατοί τόποι επιθυμίας. Ως τόποι εφήμεροι και ψιθυριστικοί, κατάμεστοι από θροΐσματα θνήσκουσας ωραιότητας και ένσαρκης ανθοφορίας.

Το εκφραστικό ιδίωμα του ζωγράφου, με αφετηρία τις διαδοχικές αναφορές σε αγαπημένους του εκπροσώπους του ευρωπαϊκού μοντερνισμού και του πριμιτιβισμού, αποκαλύπτεται στη συνέχεια αυτόφωτο και δυναμικό, διεκδικώντας και βρίσκοντας το προσωπικό του στίγμα, προχωρώντας με απόλυτη ελευθερία σε τολμηρά εξπρεσιονιστικά πεδία, συγκροτώντας στιγμιαία αινιγματικά αφηγήματα με παλίμψηστες ερμηνείες, ενεργοποιώντας το σύνολο των αισθήσεων του θεατή.

Στα σύνθετα αυτά εξομολογητικά χρονολόγια ενός ιδιωτικού ερωτικού θέρους με πυκνή βλάστηση παρουσίας και περιρρέοντα αισθησιασμό, η μέθεξη εικόνας και αισθήματος, η εναλλαγή απεικόνισης βιωμένων εμπειριών και ενδογενών ονειρώξεων, η γλυπτική διαχείριση της φόρμας και των όγκων μέσω μιας διαρκούς αναζήτησης οργανικών ζωγραφικών συγκλίσεων, ορίζουν το άγνωστο εκείνο νησί όπου κατοικούν οι κεχριμπαρένιες ηδυπαθείς ηρωίδες και οι ανεξερεύνητοι οργιαστικοί κήποι του ζωγράφου.

Στους συμβολιστικούς εξωτικούς και πληθωρικά φυτεμένους μικρόκοσμους του Καρανάσιου, οι αναρριχόμενοι πλοχμοί των φυτών συμπλέκονται με τα γυμνά γυναικεία μέλη και η απτή και απαστράπτουσα αίσθηση του χρώματος ενισχύεται έξεργα μέσω των εντατικών περιγραμμάτων που με τη σκαπτική  ένταση μιας ξυλογραφίας, σμιλεύουν με ορμή τα πρωτόγονα χαρακτηριστικά μιας επαναλαμβανόμενης σχεδόν μανιεριστικά γυναικείας εξωτικής φιγούρας που κατοικεί θριαμβικά το έργο του ζωγράφου. Υγρά τροπικά δάση και ευκίνητοι χλωροί θύσανοι, σαρκώδη ηλιοτρόπια που διστάζουν ανάμεσα στο οικείο κίτρινο και το ανοίκειο μωβ, μεγαλειώδη πυροτεχνήματα κόκκινων ιβίσκων, λευκοί αστερισμοί από άνθη αμυγδαλιάς, φαιές καμπύλες από ανθισμένα αγκάθια και υπερμεγέθεις φραγκοσυκιές που στον ίσκιο τους κοιμίζουν γυμνά κορίτσια από μακρινές θάλασσες, ζωγραφίζονται διαδοχικά από τον δημιουργό, αποκαλύπτοντας μια δονούμενη ρυθμολογία με εσωτερική ένταση και αισθαντική ευαισθησία.

Στο έργο του Βαγγέλη Καρανάσιου, η πειραματική χρήση του χρώματος, η  τολμηρή σύνθεση με τα αιμάσσοντα χρώματα, τις λαμπερές επιφάνειες και τη ρηξικέλευθη επαναδιατύπωση της κλίμακας, η εξπρεσιονιστική ελευθερία της έκφρασης που αντλεί και επαναδιατυπώνει τους χυμούς της ζωής, προτείνονται ως ευφραντικές φαντασιακές ενδοχώρες, χωρίς να διεκδικούν κώδικες ερμηνείας. Ενθαρρύνοντας την εικαστική απόλαυση, προτρέποντάς μας να κλείσουμε για λίγο τα μάτια, για να αφουγκραστούμε τον κρυμμένο τόπο, για να στροβιλιστούμε στον υπόκωφο μυστικό μουσικό ρυθμό, για να εισχωρήσουμε στην ωμή αλήθεια, την ανάσα και την πρωτόλεια κραυγή της φύσης καλύτερα.

INFO

Art Prisma Gallery

Κουντουριώτου 187, Πειραιάς, 185 35

Τηλ.: 210 4296790, 6906409125

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. |galleryartprisma.gr

Εγκαίνια έκθεσης: Παρασκευή 21 Νοεμβρίου

Ωράριο λειτουργίας: Κυριακή & Δευτέρα κλειστά

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11:00 π.μ. - 03:00 μ.μ. και 06:00 μ.μ. - 09:00 μ.μ.

Τετάρτη, Σάββατο 11:00 π.μ. - 03:00 μ.μ.

Η έκθεση θα τελειώσει  14 Δεκεμβρίου.

Βαγγέλης Καρανάσιος

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα

Γεννήθηκα στα Τρίκαλα Θεσσαλίας όπου και ολοκλήρωσα τις σχολικές μου σπουδές. Στη συνέχεια αποφοίτησα από την Ιατρική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και ειδικεύτηκα στην Καρδιολογία Ενηλίκων και στην Παιδοκαρδιολογία. Εδώ και τριάντα χρόνια, εργάζομαι στο Καρδιολογικό Τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου Παίδων «Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ», ενώ τα τελευταία έντεκα χρόνια προΐσταμαι του τμήματος και διατελώ Συντονιστής Διευθυντής του Ειδικού Κέντρου Αντιμετώπισης Συγγενών Καρδιοπαθειών στα Παιδιά του Νοσοκομείου μας.

Με την ζωγραφική ασχολούμαι παιδιόθεν. Κατά τη διάρκεια της μετεκπαίδευσής μου στην Παιδοκαρδιολογία στο Bristol του Ηνωμένου Βασιλείου, παρακολούθησα μαθήματα σχεδίου και ζωγραφικής στην Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του BRISTOL.

Το έργο μου έχει παρουσιαστεί σε τέσσερεις ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα και τα Τρίκαλα Θεσσαλίας (Αίθουσα Τέχνης Τέσσερες Εποχές, Αίθουσα Τέχνης Ζυγός, Αίθουσα Τέχνης Θεάτρου Αγγέλων Βήμα & Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Τρικάλων).

Η παρουσίαση του έργου μου στην Art Prisma Gallery τον Νοέμβριο του 2025, είναι η πέμπτη μου ατομική έκθεση.

Έργα μου ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές.

Εχουν περάσει δεκαετίες αλλά για τον χώρο της τέχνης παραμένει ορόσημο το Ατελιέ της Καλλιθέας, ένας χώρος ελευθερίας, δημιουργίας, πειραματισμού, συνεργασίας, στέκι καλλιτεχνών και διανοούμενων, όπου πρωτοστάτησαν τη δεκαετία του 1960 ο Αντώνης Κέπετζης, ο Αλέκος Φασιανός ο Νίκος Στεφάνου, ο Βασίλης Σπεράντζας. Χθες, «έφυγε» ο Νίκος Στεφάνου σε ηλικία 92 ετών. Πήγε να συναντήσει τον φίλο του Αλέκο Φασιανό, για να ζωγραφίσει στο περιβόλι του ουρανού, ήρεμες παραλίες, εργοστάσια με φουγάρα, ταπεινά σπίτια. «Ακατοίκητα τοπία», όπως είναι ο τίτλος της έκθεσης με δικά του έργα από τη συλλογή του Μιχαήλ Δαλαρέτου, που δυστυχώς δεν πρόλαβε να τη δει, καθώς εγκαινιάζεται την ερχόμενη Πέμπτη στην γκαλερί «Ερση» στο Κολωνάκι (Κλεομένους 4).

Ο Νίκος Στεφάνου, από τους σημαντικούς ζωγράφους της γενιάς του, πολυτάλαντος σκηνογράφος, χαράκτης, κεραμίστας, ήξερε με απλά υλικά και μέσα, με ζεστή, γήινη παλέτα, έχοντας εμπιστοσύνη στα χέρια του, να δημιουργεί κόσμους ποίησης και φαντασίας, με μνήμες από το Γκάζι των παιδικών του χρόνων αλλά και από την Τζια όπου επέστρεφε τα καλοκαίρια. Τον γοήτευε η σιωπή, απέφευγε τις κραυγές. Υπονοούσε την ανθρώπινη παρουσία.

«...Τα αρχαία δωμάτια. Τα ακατοίκητα τοπία. Οι φανταστικές παραλίες με τα σφαλιστά κτίρια και τις φυτεμένες βάρκες στην άμμο που δεν θα ανθίσουν. Τους καπνούς και το άσπρο με δειλινά χρώματα θέλω να περιγράψω. Τον ονειρικό κόσμο με τη ζωγραφική. Και τις ακινητοποιημένες εικόνες, την αναμονή για έναν επισκέπτη που ποτέ δεν θα έρθει. Καρτερία ενός κόσμου που τους ήχους των χρωμάτων του αφουγκραζόμαστε στους ελαφρούς παφλασμούς της ακρογιαλιάς. Εκεί μου αρέσει καθισμένος να ονειροπολώ αγναντεύοντας τον ξενοικιασμένο ορίζοντα περιμένοντας ένα σύννεφο να μου μιλήσει», τόνιζε ο ίδιος.

«Η σιωπή στα έργα θέλω να διεκδικεί την προτεραιότητα. Οι τεντωμένες καμινάδες που επιτηρούν το περιβάλλον και το μοναχικό δένδρο που γίνεται σύμβολο της ζωντανής παρουσίας της φύσης. Ο,τι επιχειρείς να περιγράψεις με σχήματα και χρώματα σε οδηγεί στην έκφραση. Οταν τελειώσει το έργο καταλαβαίνεις πως ακολούθησες τη μυστική φωνή που την έχουν ταΐσει οι συγκινήσεις των ματιών σου γι αυτό που διάλεξες να ζωγραφίσεις».

Ο Νίκος Στεφάνου γεννήθηκε στον Πειραιά στην αυγή του 1933. Τα χρόνια της Κατοχής ήταν δύσκολα. Από πολύ νέος όμως αφιερώθηκε στην τέχνη. Από τα 17 του χρόνια άρχισε να εργάζεται στο θέατρο ως ζωγράφος στην εκτέλεση σκηνογραφιών. Το 1960, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, πραγματοποίησε ελεύθερες σπουδές θεάτρου στο Παρίσι, ενώ συγχρόνως παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην École des Beaux-Arts. Εκανε ζωγραφική για το θέατρο στο Παρίσι (Opera, Opera Comique, Odeon Châtelet) στη Βιέννη (Staatsoper, Volksoper) και στο Μόναχο. Φιλοτέχνησε τα σκηνικά και ενδύματα για παραστάσεις των Oxford Play House και Round House του Λονδίνου. Συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και μέχρι το 1970 είχε την απόλυτη ευθύνη του σχεδιασμού των κατασκευών και της ζωγραφικής εκτέλεσης των σκηνογραφιών όλων των έργων που παρουσιάστηκαν στην Εθνική Λυρική Σκηνή και στο Εθνικό Θέατρο.

Οι σκηνογραφικές του δημιουργίες διακρίνονται για τη λιτότητα των εκφραστικών μέσων και τις περιορισμένες κατασκευαστικές απαιτήσεις. Δεν επιχειρεί να πείσει για τον ρεαλισμό του χώρου που αναπλάθει. Αντίθετα, ενδιαφέρεται να υποβάλει έναν κόσμο αλλιώτικο, όπου ο θεατής μπορεί, έστω και για λίγο, να βιώσει το όνειρο και το μύθο.

Παράλληλα με τη δουλειά του στο θέατρο, ζωγράφιζε ασταμάτητα. Τα εργοστάσια με τις καμινάδες και τους καπνούς αποτελούν μνήμες και συγκινήσεις των παιδικών χρόνων από τις επισκέψεις του στο Γκάζι, χώρο εργασίας του πατέρα του, και κυριάρχησαν στα πρώτα του έργα. Τα τοπία, που χαρακτηρίζουν τις συνθέσεις του, αποκαλύπτονται στον θεατή πίσω από ένα ανοιχτό παράθυρο. Με αυτό τον τρόπο, αλλά και καθώς αποτελούν μια φανταστική σύνθεση βιομηχανικών, αστικών και παραθαλάσσιων χώρων, δίνουν την αίσθηση μιας ατμόσφαιρας ονειρικής με μεταφυσικές, συχνά, διαστάσεις.

Ο Νίκος Στεφάνου πραγματοποίησε πολλές εκθέσεις σε αίθουσες τέχνης, ενώ η τελευταία μεγάλη αναδρομική του οργανώθηκε το 2010 στο Μουσείο Μπενάκη. «Με τη ζωγραφική του, τις σκηνογραφικές και εικαστικές του παρεμβάσεις συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση μιας αισθητικής που γεφύρωσε το Θέατρο με τις Εικαστικές Τέχνες», επισημαίνει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος καθώς τον αποχαιρετά με θλίψη.

Η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη υπογραμμίζει μεταξύ άλλων ότι αντέγραψε και έτσι διέσωσε εικόνες και ψηφιδωτά από τον Αθω και τη Μονή Δαφνίου και καταλήγει σε προσωπικό ύφος: «Το να αποτιμήσει κανείς την προσφορά του Νίκου Στεφάνου στη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία είναι έργο πραγματικά δυσχερές, καθώς επηρέασε και συνδιαμόρφωσε, με το ανεξίτηλο στίγμα του, πλείστα πεδία της. Είχα την τύχη και τη χαρά να γνωρίσω τον Νίκο, το 1983, στην αγαπημένη του Τζια. Ηταν η παρέα της Βουρκαριανής, αλλά και της Χώρας, ο Στεφάνου, ο Φασιανός, ο Χάρος, ενίοτε ο Τσαρούχης που μαζί με τον Νίκο Δαλαρέττο έφεραν νέο πνεύμα στις Κυκλάδες. Σε προσωπικό επίπεδο, δεν αποχαιρετώ μόνο τον εικαστικό-στοχαστή, αλλά και τον πολύτιμο φίλο, με τον οποίο μας συνέδεε πολύχρονη σχέση φιλίας και εκτίμησης, από την οποία άντλησα, όπως κάθε άνθρωπος που είχε την τύχη να τον γνωρίσει περισσότερο, σημαντικότατες εμπειρίες. Στους οικείους του, τους μαθητές του και τους πάρα πολλούς φίλους του απευθύνω ειλικρινέστατα συλλυπητήρια».

Πηγή: efsyn.gr

Σε ηλικία 80 ετών έφυγε από τη ζωή ο ζωγράφος Θόδωρος Πανταλέων, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ελληνικού υπερρεαλισμού, γνωστός για το λυρικό του ύφος και την αστείρευτη φαντασία του

Ένας ζωγράφος του Ονείρου και της Ρέμβης

Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε η γκαλερί Καπόπουλος, με την οποία ο καλλιτέχνης συνεργάστηκε στενά τις τελευταίες δεκαετίες. Σε σχετική ανακοίνωση αναφέρεται: «Με βαθιά θλίψη και συγκίνηση, αποχαιρετούμε τον σπουδαίο ζωγράφο Θόδωρο Πανταλέων. Το ονειρικό του ύφος, η υψηλή τεχνική και η ξεχωριστή σουρεαλιστική του έμπνευση άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ελληνική τέχνη».

Ο Θόδωρος Πανταλέων συγκαταλέγεται στους κορυφαίους της μεταπολεμικής ελληνικής ζωγραφικής. Εμπνευσμένος από τον Νίκο Εγγονόπουλο και τον Σαλβαδόρ Νταλί, διαμόρφωσε μαζί με τον Γιώργο Δέρπαπα ένα ιδιαίτερο εικαστικό ιδίωμα, στο οποίο κυριάρχησαν το Όνειρο, η Ρέμβη και η ποιητικότητα.

Στη διάρκεια της μακράς καλλιτεχνικής του πορείας, που εκτείνεται σε περισσότερα από 50 χρόνια, φιλοτέχνησε εκατοντάδες έργα, τα οποία αγαπήθηκαν από το φιλότεχνο κοινό στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι πίνακές του συμμετείχαν σε δημοπρασίες και εκτέθηκαν επανειλημμένα σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.

Το 2023, στην τελευταία του αναδρομική έκθεση στην gallery Kapopoulos στο Κολωνάκι, τα έργα του παρουσιάστηκαν σε διάλογο με γλυπτά του Σαλβαδόρ Νταλί, σε επιμέλεια του καθηγητή Μάνου Στεφανίδη. Παρόντες στα εγκαίνια ήταν, μεταξύ άλλων, ο ίδιος ο Στεφανίδης, ο Βαγγέλης Καπόπουλος και ο Κώστας Τσιάρας.

Ο Θόδωρος Πανταλέων αφήνει πίσω του ένα πλούσιο καλλιτεχνικό έργο και μια βαθιά επίδραση στον ελληνικό υπερρεαλισμό. Η απώλειά του αποτελεί σημαντική απώλεια για τον κόσμο της τέχνης.

Κική Βουλγαρέλη
Ευρήματα
Στο Καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου
Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού

Η ζωγράφος και χαράκτρια Κική Βουλγαρέλη παρουσιάζει τα δικά της “Ευρήματα” στο Καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου υπενθυμίζοντας και επανασυστήνοντας εμβληματικά αρχαία τεχνουργήματα διαφορετικών εποχών και ύλης, απαθανατισμένα μέσα σε ένα νέο, δυναμικό και πρωτότυπο πλαίσιο. 

Μέσα από δεκατέσσερα έργα-κατασκευές, εμπνευσμένα από σημαντικά εκθέματα του Μουσείου, η διακεκριμένη Ελληνίδα εικαστικός προσκαλεί το κοινό να δει και να ερμηνεύσει εκ νέου μια πλούσια σειρά πολύτιμων αρχαίων θησαυρών, προσφέροντας ένα λιτό αλλά βαθυστόχαστο μάθημα οπτικής και προσωπικής προσέγγισης.

Τα Ευρήματα είναι στο Μουσείο  

Με μακρόχρονη έρευνα και βαθιά γνώση, εκλεκτικιστική διαχείριση ύλης, αισθητική εκλέπτυνση, ευπρόσδεκτη αφαιρετική και δεινή συνθετική ικανότητα, αναπάντεχο οξυδερκές χιούμορ και άρτια τεχνική επιτέλεση, η Κική Βουλγαρέλη μάς παραδίδει μια ενότητα που πέρα από την καλλιτεχνική της αξία, αποτελεί μια ταλαντούχα συμπύκνωση διαχρονικής και εξωστρεφούς ελληνικής ταυτότητας. Μια ιδιοφυή εικονοποιητική πολιτισμική «καμπάνια» με διεθνείς δυνατότητες χρήσης και πολλαπλές εφαρμογές θέασης. 

Ο πολυσχιδής εικονογραφικός κύκλος των «Ευρημάτων», δημιουργημένος εξαρχής, με αφορμή την πρώτη του παρουσίαση στο εντευκτήριο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, οργανώνει στην πραγματικότητα ένα «μουσείο» μέσα στο Μουσείο, υπενθυμίζοντας και επανασυστήνοντας στον θεατή εμβληματικά αρχαία τεχνουργήματα διαφορετικών εποχών και ύλης, απαθανατισμένα μέσα σε ένα νέο, δυναμικό και πρωτότυπο πλαίσιο. 

Γνώριμα κυκλαδικά ειδώλια, προϊστορικές τοιχογραφίες από το Ακρωτήρι της Θήρας, αρχαϊκά και κλασικά αριστουργήματα ή γεωμετρικά αγγεία, επιτύμβιες στήλες και αναθηματικά γλυπτά συμπλέγματα, κοσμήματα, προσωποποιήσεις ανέμων, σειρήνες και μάσκες θεάτρου, τρεπόμενα σε αυτοτελή οπτικά επίκεντρα, ξεδιπλώνουν ένα γοητευτικό πολιτισμικό παλίμψηστο ευρετήριο, επαναδημιουργημένο με ιστορική ακολουθία, λεπταίσθητη ποιότητα και σπάνια τεχνογνωσία. 

Τα «Ευρήματα» της Κικής Βουλγαρέλη, αποτελούμενα από αρχετυπικές ξαναειδωμένες τρισδιάστατες εικόνες μικρής και μεσαίας διάστασης, δημιουργημένες με παραδοσιακές χειρωνακτικές μεθόδους και σύγχρονα πολυμέσα (ζωγραφική, ψηφιακή σχεδίαση, χάραξη, τύπωμα, κολλάζ κ.ά), και ενταγμένες σε νέο πλαίσιο ή συμπλεγμένες με επιλεγμένο ετερογενές περιβάλλον, παραδίδουν λιτά μαθήματα θέασης και προσωπικής ερμηνείας μιας ευρείας σειράς γνωστών και πολύτιμων κινητών θησαυρών της ελληνικής αρχαιότητας. 

Το σύνολο της ενότητας των «Ευρημάτων», περιλαμβάνει δεκατέσσερα έργα – κατασκευές, εμπνευσμένα από εμβληματικά εκθέματα του Μουσείου. Η προσέγγισή σε αυτά, εγκολπώνοντας οικείες εικόνες σε καινοτόμα κελύφη, πραγματοποιήθηκε με πρόθεση εικαστική, αλλά και με ιδιαίτερη προσοχή ως προς την ακρίβεια της αναλογικής αποτύπωσης του πρωτότυπου έργου. Στην ίδια ενότητα, περιλαμβάνονται επίσης είκοσι έργα με εικαστικές ανατυπώσεις παλαιών γραμματοσήμων (με χρονολογία κυκλοφορίας από το 1901 έως και το 1973), από σειρές μυθολογικού, αρχαιολογικού και ιστορικού περιεχομένου με πρώιμη ευγενή τουριστική στόχευση, σχεδιασμένων από διακεκριμένους Έλληνες χαράκτες (Δ. Μπισκίνη, Ι. Κεφαλληνό, Ο. Περβολαράκη, Τάσσο, Π. Γράββαλο) και βραβευμένων διεθνώς. Η εκτύπωσή τους από τη δημιουργό, πραγματοποιήθηκε σε καμβά ή σε ειδικό χαρτί με την παραδοσιακή μέθοδο της τσιγκογραφικής βαθυτυπίας, σε μια απόπειρα αισθητικής προσέγγισης της παλαιάς πρώτης εκτύπωσής τους, στο πλαίσιο της οποίας είτε κρατήθηκαν τα ίχνη της φθοράς, είτε πραγματοποιήθηκε μια μερική «παρέμβαση αποκατάστασης» προκειμένου να γίνει περισσότερο εμφανής η αρχική τους σχεδίαση.  

Στο σύμπαν της Κικής Βουλγαρέλη, όπου δύο κυκλαδικά ειδώλια λούζονται στο φως της αιγαιακής Πανσελήνου κι ένα ζωόμορφο αγγείο από τη Χαλανδριανή της Σύρου αναπαύεται σε ένα στρώμα φθινοπωρινών φύλλων, ο παλαιός μύθος συναντά τον νέο. 

Ερμηνεύοντας και επανεκθέτοντας με τρόπο προσωπικό μονάκριβα τεχνουργήματα που ακριβώς επειδή τα αναγνωρίζουμε ή απλά, επειδή τα θεωρούμε δεδομένα, τείνουμε ενίοτε να τα προσπεράσουμε ή να ξεχάσουμε τη σπάνια ωραιότητά τους, η Κική Βουλγαρέλη επιχειρεί μια αμφίδρομη ανάπλαση, ανασκάπτοντας μια θεματική που αποτελεί μια εξαιρετική προτροπή νέας ανάγνωσης και απομνημόνευσης αλλά και μια πολλά υποσχόμενη εύχρηστη εικονοποιητική ανακεφαλαίωση της πολιτισμικής μας οντότητας”.
Ίρις Κρητικού,
Επιμελήτρια της έκθεσης                                                                                                               

Ποια είναι η ζωγράφος και χαράκτρια Κική Βουλγαρέλη 

Η Κική Βουλγαρέλη γεννήθηκε στην Αθήνα, φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών καθώς και στην Accademia di Belle Arti της Φλωρεντίας και της Ρώμης.

Έχει ασχοληθεί επαγγελματικά στον χώρο των Γραφικών Τεχνών και της Διαφήμισης.

Συνεργάστηκε με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Μιλάνου.

Έχει σκηνογραφήσει για το θέατρο και  τον Κινηματογράφο. Εικονογράφησε βιβλία σε Ελλάδα και Ιταλία. Εργάστηκε ως Εκπαιδευτικός Τέχνης.

Έχει παρουσιάσει δουλειά της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

ΙNFO

Κική Βουλγαρέλλη- Ευρήματα/ Έκθεση Ζωγραφικής
Εγκαίνια 12 Νοεμβρίου 2024 17.00-20.00 στο Καφέ του  Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου
Διάρκεια Έκθεσης: 12 Νοεμβρίου - 8 Δεκεμβρίου 2024
Ώρες έκθεσης: Δευτέρα -Κυριακή: 9.00- 19.00 και Τρίτη: 13.00- 19.00
Είσοδος Ελεύθερη

Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού

Εγκαινιάζεται τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου, στις 19.30, στο Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ, η έκθεση ζωγραφικής του δημοσιογράφου Βαγγέλη Παπαδόπουλου. Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή ως τις 7 Οκτωβρίου και φιλοξενείται στην αίθουσα του πρώτου ορόφου της ΕΣΗΕΑ.

Ο γνωστός δημοσιογράφος επιστρέφει στον εικαστικό χώρο μετά από απουσία πολλών ετών, και εκθέτει τη νέα δουλειά του, όπως και πίνακες από τα παλιά. Τα έργα του αποτελούν μικρές ενότητες θεμάτων και μορφών όπως: Γυμνά, προσωπογραφίες, τοπία, καράβια, ακρογυαλιές, βράχια, κεριά και γεγονότα. Ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος αποτυπώνει στα έργα του μορφές και γεγονότα.

Και όπως έγραψε ο Χρήστος Χαιρόπουλος ως «δημοσιογράφος της καλλιτεχνίας και καλλιτέχνης της δημοσιογραφίας» βιώνει και συνεπαίρνεται από τις φυσικές καταστροφές, από τις φωτιές και τις πλημμύρες, το δράμα των μεταναστών, τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη Γάζα, πρόσωπα της επικαιρότητας, αλλά «χάνεται» ταυτόχρονα στο γαλάζιο του Αιγαίου, στα βράχια του Λαυρίου, στα καράβια του Περάματος, στην αίσθηση του κάλλους του γυναικείου κορμιού. Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλεί η σειρά με τα αερόστατα, που αποτελείται από ανατύπωση ισάριθμων έργων του το κάθε ένα από τα οποία έχει ένα, δύο, τρία, έως 10 αερόστατα! Ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος, γνωστός από την τηλεόραση-ραδιόφωνο και τη βραβευμένη εκπομπή του «Ραντεβού το μεσημέρι» στην ΕΡΤ όπως και τη δουλειά του σε εφημερίδες και περιοδικά, εμφανίστηκε στο χώρο των εικαστικών τεχνών το 1963.

Με τρεις διαδοχικές εκθέσεις ζωγραφικής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στην Καβάλα, αργότερα στο Πρακτορείο Πνευματικής Συνεργασίας του Μάριου Βαϊάνου στην Αθήνα και μετέπειτα στη Θεσσαλονίκη και σε πολλές επαρχιακές πόλεις, επικοινώνησε το έργο του στο ευρύ κοινό… Μαθήτευσε κοντά στον σπουδαίο καλλιτέχνη Θόδωρο Δρόσο, όταν νέος τότε, προετοιμάστηκε για να δώσει εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών.

Ασκήθηκε στη βυζαντινή αγιογραφία σε μοναστήρια, μαθητεύοντας κοντά στους μάστορες μοναχούς του Αγίου Όρους και αγιογράφησε το ναΰδριο της ΧΙ Μεραρχίας. Πάνω από 600 έργα του βρίσκονται σε πολλές ζιδιωτικές και δημόσιες συλλογές.

Ο ζωγράφος Παύλος Μοσχίδης έγραψε τον Μάιο του 1975: «...ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος είναι ο ζωγράφος που κάνει γυμνά με ξεχωριστό δικό τρόπο, πέρα από τους δικούς μας που ασχοληθήκαμε με την αποτύπωση του γυναικείου κορμιού.Και ενώ είναι ερωτικός και ευαίσθητος σε πολλά γυμνά του γίνεται εκρηκτικός και βίαιος ξεπερνώντας τους κανόνες και την ευπρέπεια. Νομίζω πως σε αντίθεση με μας, πήρε πολλά στοιχεία από τη σύγχρονη τέχνη της φωτογραφίας. Και προσπαθεί μέσα από τη μορφή, είτε να αποδώσει την άυλη είτε τη ρεαλιστική εικόνα της γυναίκας.

Πολλές φορές αγγίζει τα όρια της πορνογραφίας που την εξαγνίζει με την αγάπη του για τη γυναίκα. Αβίαστα ερωτικός και τρυφερός δέχεται την ομορφιά του γυναικειου κορμιού ως δώρο Θεού και την αποτυπώνει αδιαφορώντας για τις τεχνικές και τεχνοτροπίες, άσχετα αν σήμερα πολλοί θέλουν να βλέπουν το εγχείρημα του ως σκάνδαλο ή ως μωρία… Οι χαρακτηρισμοί των ζωγράφων σε ρομαντικούς, κλασικούς ή μοντέρνους δεν έχει σήμερα καμιά σημασία. Όλα έχουν ξεπεραστεί…».

Από την πλευρά του ο κριτικός τέχνης Λεόντιος Πετμεζάς έχει γράψει: «…στον απόλυτο λυρισμό της εικαστικής γραφής του Βαγγέλη Παπαδόπουλου διακρίνουμε την ευρεία γκάμα της απόδοσης του. Οι επιφάνειες του με έναυσμα την έμπνευση επιτρέπουν στα χρωματικά μοτίβα και στις σχεδιαστικές επινοήσεις του να μεταφέρουν στον θεατή έναν διάλογο που βασίζεται στην αισθητική, προβάλλοντας ένα θεματικό καταρράκτη που ρέει αέναα. Τα γνώριμα πρόσωπα ,οι φιγούρες ,τα μέρη της αγαπημένης πόλης του, αλλά και άλλες συλλήψεις, συγκροτούν τον ορισμό της δύναμης, της αρμονίας και της μαγείας . Καθρεφτίζουν τις πραγματικές αξίες της ζωογόνας έφεσης. Δεσπόζουν σε ένα ημερολόγιο αφήγησης με πυρήνα την αισιοδοξία, την γαλήνη, την τρυφερότητα και τους συνδυασμούς της ζωτικής χάρης…»

 Ephemeral Flames

  Syros Cyclades Gallery

  Jannis Markopoulos

  Curated by Giorgos Altouvas

  Exhibition 28.09.2024-25.10.2024

  Opening 28.09.2024 18:00

Κύρια ιδέα: Εφήμερες φλόγες

 Το "Ephemeral Flames" είναι μια έννοια ενός φλεγόμενου δάσους που απεικονίζεται

  μέσα από τις καλές τέχνες. Το κομμάτι αποτυπώνει την παροδική φύση της φωτιάς,

  την καταστροφική του δύναμη και την εύθραυστη ισορροπία των οικοσυστημάτων.

  Από τον Αμαζόνιο μέχρι την Αρκτική, δάση σε όλο τον κόσμο

  καίγονται. Η συντριπτική πλειοψηφία των πυρκαγιών στον Αμαζόνιο και την Ινδονησία είναι

  ανθρωπογενής και εκ προθέσεως αποτέλεσμα της παράνομης αποψίλωσης των δασών

  και εκκαθάριση γεωργικών εκτάσεων. Το "Ephemeral Flames" προκαλεί μια σειρά συναισθημάτων στον θεατή.

 Υπάρχει μια αίσθηση δέους για την ακατέργαστη δύναμη της φύσης, που μετριάζεται από

  αίσθημα θλίψης για την απώλεια ζωής και οικοτόπων.

 Ωστόσο, υπάρχει επίσης μια αχτίδα ελπίδας, που συμβολίζεται από το

  ανθεκτικό πράσινο που κρυφοκοιτάζει μέσα από την καταστροφή, υπαινίσσεται

  τις δυνατότητες του δάσους για αναγέννηση.

 Συνολικά, το "Ephemeral Flames" είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση του

  λεπτή ισορροπία της φύσης και την ανάγκη για διαχείριση και

  διατήρησης ενόψει των περιβαλλοντικών προκλήσεων.

 Η καύση των δασών είναι η αιτία για νέα αιολικά πάρκα.

  Οι ανθρωποειδείς ανεμόμυλοι είναι το σύμβολο των δασών που καίγονται.

 Μέρος δεύτερο PERMAFROST

  η απειλή της προϊστορικής λάσπης

Η υπερθέρμανση του πλανήτη μέσω της τήξης του υπεδάφους των εδαφών της Αρκτικής, γνωστή ως λιώσιμο του Μόνιμου Πάγου. Το λιώσιμο του υπεδάφους των εδαφών της Αρκτικής αποτελεί παράγοντα αυξανόμενης ανησυχίας για τους επιστήμονες. 19 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα βόρειας και αλπικής γης είναι μια μεγάλη αποθήκη άνθρακα που η ανθρωπότητα δεν μπορεί να χάσει στον αγώνα της ενάντια στην υπερθέρμανση του πλανήτη.

Ο παλαιότερος εκτεθειμένος μόνιμος παγετός στην Ευρασία, που εκτείνεται τα τελευταία 650.000 χρόνια, αυτό το αρχείο θα μπορούσε να αποκαλύψει πώς ο μόνιμος πάγος και η επιφανειακή βλάστηση ανταποκρίθηκαν σε παλαιότερα θερμά κλίματα. Μας δίνει ένα παράθυρο σε εποχές που ο μόνιμος παγετός ήταν σταθερός και σε στιγμές που διαβρωνόταν. Η υπερθέρμανση του πλανήτη προκαλεί πληγές σε ολόκληρη τη Σιβηρία. Οι εκρήξεις κλειστού αερίου μεθανίου σε μόνιμο πάγο απόψυξης έχουν κατακλύσει περιοχές της Αρτικής με τρύπες πλάτους δεκάδων μέτρων. Οι πολυκατοικίες καταχωρούνται και καταρρέουν σε ασταθές έδαφος, προκαλώντας ζημιές περίπου 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως στην οικονομία της Αρκτικής.

Ο μόνιμος παγετός περιέχει επίσης αναλαμπές αρχαίων οικοσυστημάτων και πολιτισμών της Αρκτικής. Δειγματοληψία παγιδευμένων φυτικών υπολειμμάτων, Θραύσμα γλυπτών, αντικειμένων και αρχαίων έργων τέχνης. Μερικές φορές, τα υπολείμματα αυτών των χαμένων πλασμάτων πέφτουν έξω από το κεφάλι σε εξαιρετική κατάσταση. Οι επιστήμονες ελπίζουν να βρουν ένα ζωντανό κύτταρο των Θραυσμάτων Γλυπτικής ώστε να επιχειρήσουν να κλωνοποιήσουν τα Έργα Τέχνης 50.000 ετών.

Έννοια τρίτου μέρους: Εξόρυξη βαθιάς θάλασσας

 Τα πολυμεταλλικά οζίδια καλύπτουν μεγάλες περιοχές του Ειρηνικού και του Ινδικού Ωκεανού και έχουν υψηλές συγκεντρώσεις πολύτιμων μετάλλων, όπως ο χαλκός, το νικέλιο και το κοβάλτιο.

Η εκμετάλλευση αυτών και άλλων μεταλλικών πόρων βαθέων υδάτων συζητείται ως εναλλακτική λύση στην εξόρυξη της ξηράς για τη μείωση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων στα ευάλωτα χερσαία οικοσυστήματα, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζονται οι μεταβαλλόμενες πολιτικές εξαρτήσεις. Ωστόσο, το οικοσύστημα βαθέων υδάτων και οι επιπτώσεις των ανθρωπογενών

Οι διαταραχές σε αυτά τα οικοσυστήματα και τους κατοίκους τους είναι ελάχιστα κατανοητές.

Περιορίζοντας έτσι τις εκτιμήσεις επιπτώσεων και ανάκτησης καθώς και τη θέσπιση κανόνων διαχείρισης για την αποφυγή «σοβαρής βλάβης» στο οικοσύστημα.

«Μουσείον της Πόλεως των Αθηνών- Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία»

Κατερίνα Σταθάτου

Το δέντρο που ήθελε να γίνει ουράνιο τόξο

Επιμέλεια έκθεσης: Ίρις Κρητικού

Εγκαίνια: Τετάρτη 26 Ιουνίου 2024 στις 19.30

Διάρκεια: 26 Ιουνίου – 15 Σεπτεμβρίου 2024 

Όλα ανθίζουν αδιάκοπα. Εάν αντί για χρώματα είχαν φωνές, ένα αδιανόητο ουρλιαχτό θα έσκιζε την καρδιά της νύχτας.

Rainer Maria Rilke

Το Μουσείο της Πόλεων των Αθηνών εγκαινιάζει την Τετάρτη 26 Ιουνίου στις 19:30 την έκθεση της Κατερίνας Σταθάτου με τίτλο «Το δέντρο που ήθελε να γίνει ουράνιο τόξο».

Στη νέα ενότητα έργων της, η Κατερίνα Σταθάτου επινοεί και χαράσσει ένα μαγικό δάσος καταμεσής της Αθήνας. 

Όπως αναφέρει η επιμελήτρια της έκθεσης Ίρις Κρητικού: «Τα δέντρα της που ονειρεύονται άλλα δέντρα, κυριευμένα από τα χρώματα και τα αισθήματα που σταδιακά αποκτούν, γίνονται αυθύπαρκτα σώματα, φωτοβόλα πυροτεχνήματα, ιερός χορός. Αναζητώντας το υπερβατικό ουράνιο τόξο της καρδιάς και του νου, οι νέες ετούτες συμβολικές σημάνσεις εξερευνούν τη μαγεία του φυσικού κόσμου, το κόχλασμα της άγριας και ανεξάντλητης φυσικής ομορφιάς και τη συμβολική ερμηνευτική της που ελλοχεύει […]

Αποτυπώνοντας με χρώματα ανεξίτηλα την απτή αίσθηση της έμπνευσης, την εκπυρσοκροτούσα δυναμική της ελευθερίας, προσκαλώντας τον θεατή στις αιωνόβιες πυκνώσεις και τα φωτεινά ξέφωτα του περίκλειστου κόσμου της, ελευθερώνοντας αθέατους κήπους και παραμυθένιες βουνοπλαγιές με σχέδιο και χρώμα αφοπλιστικό τόσο στη σύλληψη όσο και την εκτέλεσή τους, ενσωματώνοντας στη δομή και τη σάρκα των έργων της προφανή και κρυπτά ουράνια τόξα που συνδέονται έμμεσα με την ύστερη κλασική και τη βυζαντινή εικονογραφική αντίληψη του Παραδείσου, η Κατερίνα Σταθάτου πέραν του ευφραντικού ταλέντου της, προτείνει εντέλει τολμηρά μεταφυσικά σήματα που υπαινίσσονται μια μετάβαση. 

Μια συμφιλίωση του θνητού εαυτού με την υπερβατική και αιώνια συνθήκη της φύσης, από όπου όλα ξεκινούν και όπου όλα απολήγουν.»

Η Κατερίνα Σταθάτου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε και εργάστηκε στα τουριστικά επαγγέλματα για πολλά χρόνια (20 έτη).

Από το 2008 έως το 2016 σπούδασε ζωγραφική με Δάσκαλο τον Εικαστικό Δημήτρη Μανίνη παρακολουθώντας το μάθημα του «Εικαστικά Παίγνια». Τα έργα της την φέρνουν σε έντονο διάλογο, με την Φύση, το Σύμπαν, την μαγική και μεγάλη περιπέτεια του Φωτός και των Χρωμάτων θέλοντας, να εκφράσει, την φωτεινή πλευρά της ζωής, το όνειρο, μέσα από το βλέμμα του θεατή.

Έχει λάβει μέρος σε, πάνω από πενήντα ομαδικές εκθέσεις σε Πινακοθήκη, Μουσεία, Πολιτιστικά Κέντρα, Εικαστικά Ιδρύματα, Γκαλερί, Χώρους Πολιτισμού, Εκθεσιακά Κέντρα κ.ά.

Το 2018 έκανε με μεγάλη επιτυχία την πρώτη ατομική της έκθεση “Travel to the Universe”. Ακολουθεί τον Ιούνιο του 2024 η δεύτερη ατομική της έκθεση «Το δέντρο που ήθελε να γίνει ουράνιο τόξο», στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών.

Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών.

Ομαδικές εκθέσεις:

·    2008 Χώρος Τέχνης Περίακτοι, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ελληνογαλλικός Σύνδεσμος, Αθήνα

·    2009 Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Παλλήνης

·    2010 Ελληνογαλλικός Σύνδεσμος, Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Παλλήνης, Μουσείο Βορρέ

·    2011 Πολιτιστικό κέντρο Δήμου Κηφισιάς, Ελληνογαλλικός Σύνδεσμος, Ίδρυμα Τζιχριτζή, Πανεπιστήμιο Αθηνών

·    2012 Πολιτιστικό Κέντρο Πανεπιστημίου Αθηνών, Πινακοθήκη Παροικιάς, Πάρος

·  2013 Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Παλαιού Φαλήρου, Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Κηφισιάς, Ελληνογαλλικός Σύνδεσμος

·    2014 Ολυμπιακή Πινακοθήκη “Σπύρος Λούης”, Μαρούσι, Ίδρυμα Τζιχριτζή

·    2015 Chilli Art Gallery, Αθήνα, Hotel Hilton (Money Show), Ίδρυμα Τζιχριτζή

·  2016 Chilli Art Gallery, Ελληνογαλλικός Σύνδεσμος, Ζάππειο Μέγαρο, Ίδρυμα Τζιχριτζή, Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Κηφισιάς, Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Νέας Ερυθραίας

·    2017 Chilli Art Gallery, Μουσείο Βορρέ, Gallery Poseidon Resort of Paros, Ελληνογαλλικός Σύνδεσμος

·    2018 Ατομική έκθεση στο Πολιτιστικό Κέντρο Μίκης Θεοδωράκης του Δήμου Βριλησσίων Bienalle Bari, Ιταλία

·    2019 Ελληνογαλλικός Σύνδεσμος, The European Centre Athens, Πλάκα, Επίδαυρο

·    2020 Ελληνογαλλικός Σύνδεσμος, Ίδρυμα Τζιχριτζή

·   2021 Διεθνής Ομαδική Έκθεση Βουδαπέστης, Titok Museum ,Ουγγαρία, υπό την Αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος, Ολυμπιακοί αγώνες Τόκιο

·    2022 Ίδρυμα Τζιχριτζή, Gallery Poseidon Resort, Paros

·    2023 Gallery ArteVisione, Αθήνα, Ελληνογαλλικός Σύνδεσμος

·    2024 Gallery ArtShot, Ακρόπολη

Ατομική, 2024 Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών 

Πληροφορίες

Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, Ι. Παπαρρηγοπούλου 5-7, 105 61, Αθήνα

Τηλ: 2103231397

http://www.athenscitymuseum.gr

Εγκαίνια έκθεσης: 26 Ιουνίου 2024 στις 19.30

Διάρκεια έκθεσης: 26/6-15/9/24

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 9.00-16.00, Σάββατο & Κυριακή: 9.00-15.00, Τρίτη κλειστά

Επιμέλεια έκθεσης: Ίρις Κρητικού, Αρχαιολόγος & Ιστορικός της Τέχνης
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Πάνος Σαραφιανός - Μαίρη Χατζηνικολή: η Τέχνη ως Κοινό Δώρο

Μόνιμη Συλλογή

H πρώτη παρουσίαση της Μόνιμης Συλλογής Πάνου Σαραφιανού-Μαίρης Χατζηνικολή στον Λόφο art project,  από την Παρασκευή 5 Απριλίου στις 18:00.

Ο Λόφος art project με ιδιαίτερη συγκίνηση παρουσιάζει την μόνιμη συλλογή των έργων των δύο καλλιτεχνών, που επιτρέπει να εμβυθιστεί κανείς στην εξέλιξη του έργου τους από τον φωτογραφικό ρεαλισμό, στην πλήρη αφαίρεση και την αναζήτηση του φωτός, πάντα όμως ως ένα κοινό δώρο για όλους μας.

Η πρώτη παρουσίαση θα επικεντρωθεί στην εικαστική εξέλιξη του καλλιτεχνικού ζευγαριού, που επηρέασε τη σύγχρονη ελληνική τέχνη, με τη διδασκαλία και το έργο τους και θα πλαισιωθεί με συζητήσεις, παρουσιάσεις και δράσεις γύρω από το έργο, τα οράματα και τις ιδέες τους.

“Όσοι διατηρούν ακόμα τη δεκτικότητα και ευαισθησία τους, διαπιστώνουν ολοένα περισσότερο να μεγαλώνει η ανθρώπινη κραυγή «Είμαι μόνος, δεν με καταλαβαίνουν, δεν καταλαβαίνω». (...). Μέσα στο σύγχρονο πανηγύρι επικοινωνίας και κίνησης είμαστε μόνοι, δεν μας καταλαβαίνουν και δεν τους καταλαβαίνουμε. Δεν υπάρχει διέξοδος, ούτε χώρος ούτε ανάσα όταν κλείνεσαι στα στενά όρια του εαυτού σου, όταν στερείσαι την εκδήλωση, όταν δεν προεκτείνεις την ύπαρξη σου, τα πιστεύω σου, τη συμβολή σου στην ζωή μέσα από τις μορφές της ύλης που δημιουργείς. Γιατί αυτή είναι η πραγματική ανάγκη της έκφρασης μέσα από την εικαστική εκδήλωση. Αυτός είναι και ο σπόρος που γεννάει την τέχνη. Η τέχνη είναι φαινόμενο πανανθρώπινο και κοινωνικό"

Μ. Χατζηνικολή

"Περίεργο είναι πως οι καλλιτέχνες έχουν απομονωθεί, ενώ στην αίσθηση έχουν προσφέρει τόσα πολλά πράγματα (...). Τους έδιωξε η βιομηχανία, τους έδιωξε ο τεχνικός πολιτισμός και έχουν απομονωθεί. Ίσως όλα αυτά μαζί. Ίσως η μόνωση που θέλει ο καλλιτέχνης, θέλει να ζει μόνος του, να ζει στο δικό του κόσμο, να μπορέσει να εκφράσει πράγματα. Αλλά σήμερα αν δούμε όλους τους καλλιτέχνες του κόσμου, η πάλη που κάνουν είναι να συμμετάσχουν στην ζωή, να μην είναι έξω, έξω από τη ζωή.

Οι διαμορφώσεις μέσα στις εκθέσεις, στους χώρους ή και έξω ακόμα. Είναι μια ανάγκη που τους κάνει να συμμετάσχουν ξανά, να βγούνε στη ζωή. Ενώ ξέρουν ότι η τέχνη τους πια έχει ανέβει, έχει πάρει μια ποιότητα και αυτή την ποιότητα δεν την βλέπουν στα γύρω τους πράγματα, αυτό τους κάνει και θέλουν να ξαναμπούνε και να ξαναζήσουν με τους συνανθρώπους τους και να δώσουν στους συνανθρώπους τους τον κόσμο, τον οποίο έχουν αυτοί με πολύ εγωισμό, μπορεί να πει κανείς, γιατί ένας καλλιτέχνης πραγματικά απολαμβάνει τόσο πολύ, πρέπει από αυτή την απόλαυση που έχει να δώσει στους συνανθρώπους του."

Π. Σαραφιανός

Σε μια εποχή που η εξατομίκευση εντείνεται, σε μια εποχή που οι κοινότητες κατακερματίζονται και οι άνθρωποι θραυσματοποιούνται, σε μια εποχή που το Νόημα απουσιάζει, ο Πάνος Σαραφιανός και η Μαίρη Χατζηνικολή αναζήτησαν το Εμείς και το Μαζί μέσα από την τέχνη, την ζωή και τη διδασκαλία τους, που μπόλιασε την σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία στην Ελλάδα. Και που έχει πολλά ακόμα να μας προτείνει και να μας διδάξει.

"Ένας καλλιτέχνης μπορεί να ζήσει όλες τις εποχές μέσα σε ένα μουσείο με τα ευρήματα που υπάρχουν και έξω στη ζωή να ζήσει τόσο έντονα, που δεν μπορεί να ζήσει ο άλλος συνάνθρωπός του. Λοιπόν, αυτό το εγωιστικό που έχει ο καλλιτέχνης θα πρέπει βέβαια να πάψει να υπάρχει και ο καλλιτέχνης να συμμετέχει και αυτός και να δώσει απ’ αυτό που έχει στους συνανθρώπους του.

Ο καλλιτέχνης αυτό που ζει και αισθάνεται είναι πραγματικά ένα θείο δώρο και, εφ’ όσον ο κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να γίνει καλλιτέχνης, όσοι ασχοληθούν με αυτό και το νοιώσουν και το ζήσουν θα μπορούν να απολαύσουν πολύ περισσότερο απ’ ότι απολαμβάνουν σήμερα. Θα έχουν τέτοια ικανοποίηση, τέτοια πνευματική πληρότητα, τέτοια μεγάλη απόλαυση σε όλα τα πράγματα, όπως το αισθάνεται αυτός ο οποίος έχει δοθεί πολύ περισσότερο από αυτούς".

Π. Σαραφιανός

Γιατί το διακύβευμα για τον Σαραφιανό και την Χατζηνικολή δεν ήταν να παραμείνει ο θεατής εξωτερικός παράγων της καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά να συμμετέχει ο ίδιος στην παραγωγή του καλλιτεχνικού έργου, να ξαναβρεί δηλαδή ο στερημένος από τα μέσα παραγωγής του άνθρωπος την ικανότητα να δημιουργεί ολιστικά και να χαίρεται το προϊόν της δημιουργίας του.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Ποιος είναι ο Πάνος Σαραφιανός (1919-1968)

Γεννήθηκε στη Λαμία. Έκανε τα πρώτα βήματά του στην τέχνη δίπλα στον αγιογράφο πατέρα του. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ. Τα στάδια της προσωπικής του έκφρασης από την παραστατική ζωγραφική και σταδιακά ως την αφηρημένη χειρονομιακή, διακρίνονται για την πρωτοτυπία, για το απόλυτο του χαρακτήρα τους, για τη διείσδυση στην ουσία, για τη συγκλονιστική τους δύναμη. Βρέθηκε από παράλληλο δρόμο ευθυγραμμισμένος με τα διεθνή πρωτοποριακά κινήματα, τόσο με τη ζωγραφική του, όσο και με τον Λόφο, ένα καλλιτεχνικό κίνημα – δράση, που προετοίμαζε με ανοιχτή ομάδα νέων καλλιτεχνών – μαθητών του, ως χώρο πραγματικής ελευθερίας και δημιουργίας. Προικισμένος οραματιστής, εξομολόγος, εμψυχωτής, μεταδότης, έδωσε νέο ήθος και διάσταση στο λειτούργημα του καλλιτέχνη – δάσκαλου.

Ποια είναι η Μαίρη Χατζηνικολή-Σαραφιανού (1928-2020)          

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στο εργαστήρι του Πάνου Σαραφιανού και στη συνέχεια στην ΑΣΚΤ. Συνέχισε τις σπουδές της στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Ρώμης. Σπούδασε την κεραμική όχι ως εφαρμοσμένη τέχνη, όπως η εδώ κουλτούρα την εννοούσε, αλλά ως ένα ουσιαστικό δημιουργικό – εκφραστικό μέσο με τεράστιες τεχνικές δυνατότητες. Ακριβώς αυτές οι δυνατότητες κάλυψαν μια έμφυτη ανάγκη της για αναζήτηση και δημιουργία υφής και ύλης, που τη θεωρούσε προϋπόθεση για την παγίωση μιας μορφής και τη μορφοποίηση μιας έννοιας. Η επιδίωξη που χαρακτηρίζει τη δουλειά της των τελευταίων χρόνων είναι η αναζήτηση του φωτός. Φως που διασχίζει το σκοτάδι, που διαπερνά και καταυγάζει τις συμπαγείς μάζες που παρεμβάλλονται. Φως μήνυμα, φως ελπίδα.

Πληροφορίες

«Λόφος art project»: Βελβενδού 39, Κυψέλη

Ανοιχτά κάθε μέρα 18:00-21:00 

www.lofosartproject.com  

www.panossarafianos.gr

www.maryhatzinikoli.gr

Τηλ. 6938675348

DAVID WEBBER
ζωγραφική + κατασκευές

ΕΓΚΑΙΝΙΑ Σάββατο 23 Μαρτίου |  5.30 – 7.30μμ

Διάρκεια έκθεσης Μάρτιος-Σεπτέμβριος 2024

Το FOUGARO ARTCENTER στο Ναύπλιο υποδέχεται στην Αίθουσα Blue2 μία έκθεση αφιερωμένη στο έργο του David Webber, αυτοδίδακτου λαϊκού καλλιτέχνη και πολιτογραφημένου Έλληνα, που ζει και εργάζεται στις Σπέτσες. Η έκθεση περιλαμβάνει ζωγραφική σε καμβά και ξύλο, καθώς και αντικείμενα και κατασκευές με το χαρακτηριστικό ιδίωμα του καλλιτέχνη, όπου έντονο χρώμα, στοιχεία της φύσης και μοτίβα λαϊκά, συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται με φαντασία και ρυθμό, καθώς συχνά ίπτανται ή χορεύουν σ’ ένα δικό τους σύμπαν. 

Γεννημένος στη Βρετανία, ο David Webber ζει στις Σπέτσες από το 1973. Το σπίτι και εργαστήριό του σε ένα παλιό αρχοντικό του νησιού φιλοξενεί τον μοναδικό του κόσμο. Αυτό το πολύβουο και χρωματιστό σύμπαν αποτελείται από βιβλία, περιοδικά, εργαλεία, κουτιά με χρώματα, πινέλα, φωτογραφίες και φωτοτυπίες, υφάσματα, μικροέπιπλα, έργα λαϊκής τέχνης ανακατεμένα με δικά του έργα και κατασκευές, αλλά κυρίως κάθε είδους αντικείμενα που περιμένουν στωικά την ευκαιρία για μια δεύτερη ζωή από τα χέρια του Webber. Σε όποιον βλέπει απλώς ένα παλιό χερούλι, ο David χαμογελά αφοπλιστικά και απαντά με το μότο του «μην κοιτάς τι είναι, αλλά τι μπορεί να γίνει», δείχνοντας ένα σκήπτρο, όπου ένα αντίστοιχο χερούλι είναι το κεφάλι του βασιλιά που φοράει στραβά το στέμμα του.

Ο αυτόφωτος κόσμος του αντικατοπτρίζεται και στα ζωηρά του έργα. Εκεί ζουν αρμονικά ρόδια που ακτινοβολούν χρώμα, δραστήρια ψάρια, άγγελοι με ελληνικές φορεσιές, ζωντανεμένα καράβια, ήρωες της ελληνικής επανάστασης, πυκνές φυλλωσιές και βιαστικά πουλιά. Όλα για τον David Webber έχουν το δικό τους συμβολισμό και ένα νόημα που προέρχεται μεν από την ελληνική παράδοση,
αλλά συναντά δημιουργικά το λιτό μεγαλείο της βυζαντινής τέχνης, τις αρχές
του κινήματος Arts and Crafts της πατρίδας του και μοτίβα της αρχαίας τέχνης.

DAVID WEBBER
ζωγραφική + κατασκευές

ΕΓΚΑΙΝΙΑ Σάββατο 23 Μαρτίου |  5.30 – 7.30μμ

Διάρκεια έκθεσης Μάρτιος-Σεπτέμβριος 2024

επιμέλεια
Φλωρίκα Π. Κυριακοπούλου

Αντώνης Ι. Κοντρογιάννης

David Webber

Γεννήθηκε στη Σκωτία το 1942, από μητέρα Ουαλή και πατέρα Βρετανό. Λίγο μετά τη γέννησή του η οικογένεια έφυγε για το Λονδίνο, όπου ύστερα από το διαζύγιο των γονιών του, ο David μεγάλωσε με τη μητέρα του στη δύσκολη γειτονιά του Elephant and Castle. Ξεκίνησε να δουλεύει όσο ήταν ακόμα στο σχολείο, το οποίο εγκατέλειψε σε ηλικία 14 ετών για να εργάζεται με πλήρη απασχόληση.

Μέχρι την ηλικία των 19 ήξερε πως έπρεπε να φύγει από τη χώρα. Έτσι, κατετάγη στον βρετανικό στρατό και το 1962 μετατέθηκε στην Κύπρο. Μόλις έφτασε εκεί συνειδητοποίησε πως δε θα γυρνούσε ποτέ ξανά στην Αγγλία. Στην Κύπρο γνώρισε την Ελληνίδα σύζυγό του, παντρεύτηκαν και γύρισαν μαζί στην Αθήνα, όπου έζησαν τα πρώτα χρόνια.

Είχε πάντα ένα ένστικτο για τις τέχνες, αλλά το πραγματικό ενδιαφέρον του πυροδοτήθηκε από την αγάπη της οικογένειας της συζύγου του για τη λαϊκή τέχνη, που είναι πλέον η βάση του έργου του. Το 1973 άνοιξαν μαζί ένα μαγαζί στις Σπέτσες, όπου ξεκίνησε ο David να φτιάχνει κοσμήματα με χάντρες. Γύρω στο 1984 ξεκίνησε, ύστερα από παρότρυνση φίλων του, να ζωγραφίζει καράβια σε παλιές σπετσιώτικες πόρτες. Η δουλειά του ξεκίνησε να προκαλεί ενδιαφέρον και έτσι άφησε τη φαντασία του ελεύθερη, περνώντας από τα καράβια και σε περισσότερα μοτίβα. Λίγα χρόνια αργότερα, ένας φίλος του έδωσε κάποια λευκά τελάρα και κάπως έτσι ξεκίνησε τη ζωγραφική σε καμβά.

Η πρώτη του έκθεση έγινε στην Αθήνα, στο «Πανόραμα», το 1996. Έχει πραγματοποιήσει πολλές εκθέσεις στις Σπέτσες, δύο εκθέσεις στο Ναύπλιο, ενώ το 2001 παρουσίασε τη ζωγραφική του στην Αίθουσα Τέχνης Μελίνα Μερκούρη στην Ύδρα, και το 2003 στην Gallery Beerman στο Κρανίδι.