του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

 

Τι είναι η Μυασθένεια Gravis;

Είναι μια αυτοάνοση πάθηση που προκαλεί αδυναμία και κάματο των μυών του σώματος, ειδικά εκείνων που ελέγχονται από τη θέληση. 

 

Στη χώρα μας υπάρχουν περίπου 200 με 300 ασθενείς ανά εκατομμύριο δηλαδή τουλάχιστον 3000 ασθενείς. 

Η αδυναμία βελτιώνεται με την ξεκούραση, ενώ επιδεινώνεται με την κόπωση. Είναι χρόνια νόσος και συγκαταλέγεται στα αυτοάνοσα νοσήματα. Αυτό σημαίνει ότι το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού επιτίθεται κατά λάθος εναντίον κάποιων ιστών του. 

Το αίτιο είναι άγνωστο, υπάρχουν όμως κάποιες ενδείξεις ότι σχετίζεται με διαταραχές της λειτουργίας του θύμου. Πλήττει συνηθέστερα γυναίκες 20-40 ετών και εκδηλώνεται κύρια με πτώση των βλεφάρων και διπλωπία, αδυναμία των σκελετικών μυών και υπερβολικό αίσθημα κόπωσης ή «εξάντλησης» μετά από άσκηση.

 

Ποια είναι τα κλασικά συμπτώματα της Μυασθένειας;

Τα συνήθη συμπτώματα της Μυασθένειας είναι:

- Οφθαλμικά (βλεφαρόπτωση, διπλωπία, αδυναμία σύγκλεισης των βλεφάρων)

- Κεντρομυελική, κυρίως, μυϊκή αδυναμία

- Εύκολη κόπωση

- Αναπνευστική δυσχέρεια

- Επιδείνωση των προαναφερθέντων συμπτωμάτων, προς τις βραδινές ώρες.

 

 

Ποια είναι η αιτία της Μυασθένειας και ποιος ο μηχανισμός;

Αιτία της Μυασθένειας είναι η ανώμαλη παραγωγή αντισωμάτων εναντίον των υποδοχέων ακετυλοχολίνης, της νευρωσικής σύναψης, με αποτέλεσμα την καταστροφή των υποδοχέων αυτών και κατά συνέπεια τη διαταραχή της μεταβίβασης του νευρομυϊκού ερεθίσματος. Αυτό που συμβαίνει δηλαδή είναι να φτάνει κανονικά το σήμα για μυϊκή σύσπαση μέσω των νεύρων, να εκκρίνεται φυσιολογικά η ακετυλοχολίνη που αποτελεί τον νευροδιαβιβαστή που θα δώσει το ερέθισμα για μυϊκή σύσπαση, αλλά να μη γίνεται επαρκής μυϊκή σύσπαση λόγω μειωμένου αριθμού διαθέσιμων υποδοχέων ακετυλοχολίνης, των μυών.

Ποιες άλλες καταστάσεις εμπλέκουν μυϊκή αδυναμία και πιθανόν να μοιάζουν με τη μυασθένεια;

Η μυϊκή αδυναμία θα πρέπει να διαφοροδιαγνωστεί με όλες τις παθήσεις που μπορεί να προκαλέσουν μυϊκή αδυναμία, όπως: μυοπάθειες, νευροπάθειες, παθήσεις του αίματος (αναιμία), σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, ψυχολογικά αίτια, νεοπλασίες.

Με ποιες εξετάσεις διαγιγνώσκεται η μυασθένεια;

Η διάγνωση θα στηριχθεί στην κλινική της συμπτωματολογία – έκφραση, την εξονυχιστική φυσική εξέταση του αρρώστου και τον πλήρη εργαστηριακό του έλεγχο. Η μυϊκή αδυναμία και η γρήγορη κόπωση – εξάντληση των σκελετικών μυών στις συνηθισμένες καθημερινές δραστηριότητες, όπως πτώση των βλεφάρων και διπλωπία στην παρακολούθηση τηλεοράσεως – κινηματογράφου, η γρήγορη κούραση στη βάδιση, είναι το κυρίαρχο – μοναδικό σύμπτωμα. τις πρωινές ώρες τα πράγματα είναι καλύτερα, σχεδόν χωρίς αδυναμία και όσο προχωράει η ημέρα η αδυναμία εμφανίζεται και δυναμώνει. Τα συμπτώματα συνήθως αρχίζουν από τους οφθαλμικούς μυς στο 50% των αρρώστων και στο 30% από τους προμηκικούς (δυσκαταποσία- δυσαρθρία) και στους υπόλοιπους από τους μυς των άκρων του αυχένα ή τους αναπνευστικούς (δύσπνοια – κυάνωση που μπορεί να απειλήσει τη ζωή αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα).

Εκτός από την Κλινική εικόνα που είναι χαρακτηριστική, εξετάσεις που χρησιμοποιούνται για τη διάγνωση της βαριάς μυασθένειας είναι:

- Το test tensilon

- Η δοκιμασία Desmedt Γίνεται ερεθισμός κινητικού νεύρου, του προσωπικού στην οφθαλμική, του ωλενίου στη γενικευμένη και καταγράφεται το προκλητό μυϊκό δυναμικό ενεργείας από τον σφιγκτήρα των βλεφάρων ή τον απαγωγό του μικρού δακτύλου αντίστοιχα.8 Αν δοθεί μόνο ένα ερέθισμα, το προκλητό δυναμικό είναι φυσιολογικό ή ελάχιστα μειωμένο, στα επαναλαμβανόμενα όμως προκλητά δυναμικά με διαδοχικά ερεθίσματα, (test Desmedt), η μείωση του ύψους φθάνει από 10 μέχρι 80%, ενώ στους φυσιολογικούς μυς δεν ξεπερνά το 8%.

- Η ανίχνευση των αντισωμάτων έναντι του υποδοχέα της ακετυλοχολίνης στο αίμα του ασθενούς  Πρόκειται για αυτοαντισώματα IgG που προσδένονται στην υπομονάδα α του υποδοχέα και εξουδετερώνουν τη λειτουργία της σύναψης. Στο 85% των μυασθενικών ανιχνεύονται αυτά τα αντισώματα στον ορό τους (οροθετικοί ασθενείς), στο υπόλοιπο 15% που έχουν διαγνωσθεί κλινικά – ηλεκτροφυσιολογικά – φαρμακολογικά, δεν εμφανίζονται αντισώματα κατά των υποδοχέων της ΑΚΧ (οροαρνητικοί)9 και σ’ αυτούς όμως πρέπει να κυκλοφορούν αντισώματα ή άλλες παθολογικές ουσίες, αφού και οι οροαρνητικοί βελτιώνονται με την πλασμαφαίρεση ή αν ο ορός τους ενεθεί σε πειραματόζωα, προκαλεί πειραματική μυασθένεια ενώ και στα νεογνά των εγκύων οροαρνητικών γυναικών εκδηλώνονται μυασθενικά συμπτώματα.

- Απεικονιστικές εξετάσεις του μεσαυλίου. Η αξονική τομογραφία του μεσοθωρακίου στο 65% των περιπτώσεων, αποκαλύπτει υπερπλασία του θύμου αδένα και στο 10% θύμωμα. Όπως σημειώνεται στη συνέχεια αξονική τομογραφία θα πρέπει να γίνεται και στη βάση του κρανίου.

Τι είναι οι μυασθενικές κρίσεις;

Είναι έντονες εξάρσεις της νόσου με σοβαρού βαθμού γενικευμένη μυϊκή αδυναμία με αποτέλεσμα αδυναμία στην αναπνοή και την κατάποση, που απαιτούν την άμεση υποστήριξη του ασθενή στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

Πότε είναι πιθανότερες οι μυασθενικές κρίσεις;

Μετά από λοιμώξεις, χειρουργικές επεμβάσεις ή ανεπαρκή φαρμακευτική κάλυψη.

Τι είναι οι χολινεργική κρίση;

Είναι η κρίση που οφείλεται σε υπερβολική χορήγηση αντιμυασθενικών φαρμάκων (αντιχολινεστερασικά). Χαρακτηρίζεται στην αρχή από υπεριδρωσία, σιελόρροια, διάρροια, βραδυκαρδία, υπόταση και αμέσως μετά εμφανίζεται γενικευμένη μυϊκή αδυναμία.

Ποια φάρμακα απαγορεύονται στη Μυασθένεια;

Στη Μυασθένεια απαγορεύονται τα φάρμακα που αποκλείουν τη νευρομυϊκή σύναψη ή δρουν κατασταλτικά στη αναπνοή (κινίνη, κινιδίνη, προκαϊναμίδη, προπανολόλη, λιδοκαΐνη, αμινογλυκοσίδες, πολυμυξίνη, νεομυκίνη, κολιστίνη, μορφίνη, βαρβιτουρικά και άλλα ηρεμιστικά).

Η Μυασθένεια θεραπεύεται;

Για τη θεραπεία της Μυασθένειας χρησιμοποιούνται διάφορα φαρμακευτικά σκευάσματα με κύριους εκπροσώπους τα αντιχολινεστερασικά. 
Επίσης χρησιμοποιούνται τα κορτικοστεροειδή και τα ανοσοκατασταλτικά. 
Αναστέλλουν τη δράση της χολινεστεράσης του ενζύμου, που εξουδετερώνει τη λειτουργία της ακετυλοχολίνης στη σύναψη και διευκολύνει τη νευρομεταβίβαση. Πρόκειται για συμπτωματική βέβαια θεραπεία. Η πυριδοστιγμίνη (mestinon), χρησιμοποιείται περισσότερο από τα άλλα αντιχολινεστερασικά (προστιγμίνη, ubretid, mytelase, nivalin). Αποτελεί την πρώτη επιλογή και ίσως τη μοναδική στην οφθαλμική και τις ήπιες μορφές, όταν ανταποκρίνονται ικανοποιητικά και συγχορηγείται με τα ανοσοκατασταλτικά στις βαριές περιπτώσεις. Θα πρέπει να αποφεύγονται οι μεγάλες δόσεις – πάνω από 5-6 δισκία – γιατί μπορεί να προκαλέσουν χολινεργικές εκδηλώσεις, μουσκαρινικές (εφιδρώσεις, διάρροιες, εμέτους, δύσπνοια) ή νικοτινικές (δεσμιδώσεις, επώδυνες μυϊκές συσπάσεις, σύγχυση, σπασμούς, κώμα). Για την υποκαλιαιμία που προκαλούν και οι μικρότερες δόσεις του mestinon, συγχορηγείται αναστολέας της αλδοστερόνης (aldactone), για βραχύ χρονικό διάστημα, ιδιαίτερα στους άνδρες, γιατί προκαλεί γυναικομαστία.

Κατά τη Μυασθενική κρίση μπορεί να χρησιμοποιηθούν η πλασμαφαίρεση και ανθρώπινη ανοσοσφαιρίνη. Με την πλασμαφαίρεση αφαιρούνται 2-3 λίτρα πλάσματος, 3 φορές την εβδομάδα για 1-2 εβδομάδες, ανάλογα με την ανταπόκριση.6,7 Η βελτίωση είναι άμεση, σε 2-3 24ωρα από την πρώτη πλασμαφαίρεση. Εφαρμόζεται, σε εξειδικευμένες μονάδες, στις γενικευμένες μορφές με αιφνίδια επιδείνωση και προεγχειρητικά ή και στις γενικευμένες μορφές της νόσου που δεν ανταποκρίνονται στις άλλες θεραπευτικές προσεγγίσεις. Η βελτίωση, που διαρκεί μόνο 1-2 μήνες, αποδίδεται στην απομάκρυνση παθολογικών ουσιών, κυρίως αντισωμάτων. Έχει σημαντικές παρενέργειες – υπόταση, υπέρταση, έμετο, αιμορραγίες, θρομβοφλεβίτιδα – στο 12-40% των περιπτώσεων.

Τι είναι η θυμεκτομή;

Είναι χειρουργική αφαίρεση του θύμου αδένα σε άτομα με γενικευμένη Βαριά Μυασθένεια που είναι κάτω από 55 ετών και σε κάθε ηλικία εφόσον υπάρχει θύμωμα (υπερπλασία του θύμου αδένα). Η θυμεκτομή οδηγεί σε πλήρη ύφεση μέχρι και σε 40% των ασθενών. Καλύτερα αποτελέσματα έχουμε στις νεαρότερες ηλικίες, κάτω των 30 ετών, με διάρκεια νόσου κάτω των 5 ετών.

Ποια είναι η πρόγνωση της Βαριάς Μυασθένειας;

Οι περισσότεροι ασθενείς φτάνουν στο μέγιστο της βαρύτητας της νόσου σε δύο περίπου χρόνια και ακολουθεί σχετική σταθεροποίηση. Μερική ή πλήρης ύφεση αναμένεται στο 25% περίπου των ασθενών. Στην πορεία της νόσου μπορεί να παρατηρηθούν μυασθενικές κρίσεις.

Μυασθένεια και εγκυμοσύνη

Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, σε γυναίκες με ΜG, η πορεία της νόσου είναι απρόβλεπτη. Εμφανίζουν ίδιες αναλογίες βελτίωσης, σταθεροποίησης ή επιδείνωσης των συμπτωμάτων. Εντούτοις, επιδείνωση είναι πιο πιθανό να παρουσιαστεί κατά το 1ο τρίμηνο της κύησης και κατά τον 1ο μήνα της λοχείας. Αναγκαία βέβαια είναι η αναπροσαρμογή των δόσεων της θεραπείας λόγω των αυξημένων μεταβολικών απαιτήσεων της εγκυμοσύνης.

Στις ασθενείς με μυασθένεια το ποσοστό των αυτόματων αποβολών δε φαίνεται να αυξάνεται καθότι είναι περίπου 4% σε σύγκριση με το γενικό ποσοστό που ανέρχεται σε 5,8-24,8%. Η επίδραση της νόσου στην κύηση είναι εμφανής όμως, αφού στο 40%των περιπτώσεων έχουμε πρόωρο τοκετό και το 10-20% των νεογνών εμφανίζουν παροδική νεογνική βαριά μυασθένεια, γι’ αυτό και τα παιδιά των μυασθενικών γυναικών πρέπει να παρακολουθούνται στενά για τις επόμενες 4 ημέρες μετά τη γέννησή τους. Η νεογνική μυασθένεια έχει μέση διάρκεια 12 ημέρες και οφείλεται στη μεταφορά των αντισωμάτων κατά των AChR από τη μητέρα στο βρέφος μέσω του πλακούντα, ενώ μετά την υποχώρησή της δεν επανεμφανίζονται μυασθενικά συμπτώματα.

Η μυασθένεια από μόνη της δεν αποτελεί ένδειξη για γέννηση με καισαρική τομή. Μπορεί να διενεργηθεί φυσιολογικός τοκετός καθώς το 1ο στάδιο δεν επηρεάζεται, αφού η συστολή των λείων μυών της μήτρας δεν εξαρτάται από μηχανισμό διαμεσολαβούμενο από ακετυλοχολίνη. Επηρεάζεται, όμως, το 2ο στάδιο που παρατείνεται και μπορεί να υπάρξει πρόβλημα στην εξώθηση από την αδυναμία των γραμμωτών μυών που συμμετέχουν σε αυτή. Επίσης, δεν υπάρχει κίνδυνος πρόκλησης ατονίας της μήτρας ή αιμορραγίας.

Κατά την εγκυμοσύνη η παρακολούθηση και θεραπεία της μυασθένειας δεν αλλάζει κι έτσι μπορεί να συνεχιστεί η χορήγηση αντιχολινεστερασικών φαρμάκων ( π.χ. πυριδοστιγμίνη) ή κορτικοστεροειδών, ενώ η θυμεκτομή και η πλασμαφαίρεση και η ενδοφλέβια χορήγηση ανοσοσφαιρινών σε περίπτωση μυασθενικής κρίσης κατά την κύηση δεν αντενδείκνυνται.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι οι γυναίκες με μυασθένεια δεν πρέπει να αποθαρρύνονται από μία εγκυμοσύνη, καθώς με κατάλληλη νευρολογική και γυναικολογική συνεχή παρακολούθηση, αυτή η εγκυμοσύνη μπορεί να έχει μία φυσιολογική πορεία. Οι αυτόματες αποβολές λόγω της νόσου δεν αυξάνονται, αλλά ο αριθμός των αποβολών σε μυασθενικές γυναίκες φαίνεται μεγαλύτερος, γεγονός που αποδίδεται στην τεχνητή πρόκλησή τους επειδή αυτές οι γυναίκες φοβούνται μία πιθανή τερατογένεση που θα οφείλεται στην θεραπεία στην οποία ήδη υποβάλλονταν.
 

 

ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ


Κύριος στόχος της Φυσικοθεραπείας είναι η αύξηση/διατήρηση της μυϊκής δύναμης, της αντοχής και της ελαστικότητας με ένα πρόγραμμα ασκήσεων και διατάσεων το οποίο θα είναι προσαρμοσμένο στον κάθε ασθενή, ανάλογα με τις ανάγκες και τις δυνατότητές του. Είναι βασικό οι ασθενείς με μυασθένεια να διατηρούν μια όσο το δυνατόν καλή φυσική κατάσταση, στα πλαίσια της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά. Λόγω της φύσης της νόσου, είναι σημαντικό σημείο να δημιουργηθεί ένα πρόγραμμα παρέμβασης το οποίο δεν θα επιφέρει κόπωση στον ασθενή. Θα πρέπει δηλαδή ο ασθενής να κάνει τακτικά διαλείμματα για να ξεκουράζεται και να μην υπερβαίνει τα προσωπικά όρια αντοχής του διότι υπάρχει κίνδυνος μυασθενικής κρίσης που μπορεί να φτάσει στην ανεπάρκεια των αναπνευστικών μυών. 


 

Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε. Δείτε πρώτα την θετική πλευρά:

• Η μυασθένεια μπορεί να τεθεί σχεδόν πάντα υπό πλήρη έλεγχο και οι περισσότεροι ασθενείς ζουν μια κανονική ζωή. 
• Ελάχιστοι ασθενείς που πάσχουν από μυασθένεια πεθαίνουν. 
Οι θεραπείες για τη μυασθένεια είναι πιο αποτελεσματικές από ό,τι οι θεραπείες για πολλά άλλα αυτοάνοσα νοσήματα. 
• Δεν είναι τόσο επώδυνες και υπάρχουν λιγότερες σοβαρές μακροπρόθεσμες επιπλοκές.
• Οι θεραπείες αυτές βελτιώνονται συνεχώς. Προσπαθούμε, με τη βοήθεια σας, να συνεχίσουμε.
 Κάθε ασθενής με μυασθένεια πρέπει να φροντίζει τον εαυτό του και να βρει το δικό του τρόπο να διατηρήσει την ασθένεια του σε σταθερό επίπεδο. Προσπαθήστε να μην αφήσετε την ασθένεια να επηρεάσει τη ζωή σας.

Παρ' όλα αυτά, πρέπει να γνωρίζετε ότι:

• Η μυασθένεια μπορεί να είναι χρόνια. 
• Μπορεί να θεραπευθεί, ακόμα και χωρίς θεραπεία, αλλά μόνο σε έναν στους 20 με 30 ασθενείς το χρόνο. Μην περιμένετε λοιπόν, ζητήσετε ιατρική συμβουλή.

• Πρέπει να οργανώνετε την ημέρα σας για να μπορείτε να αξιοποιείτε τις ώρες που έχετε μεγαλύτερη δύναμη.
• Οι άλλοι άνθρωποι ίσως δεν αντιλαμβάνονται πάντα την αδυναμία σας, κυρίως όταν σας γνωρίζουν για πρώτη φορά. Μπορεί για παράδειγμα να μη συνειδητοποιήσουν ότι προσπαθείτε να χαμογελάσετε.

• θα χρειαστείτε σχεδόν σίγουρα φαρμακευτική αγωγή και θα έχει παρενέργειες. 
• Ασθενείς με μυασθένεια συνήθως παίρνουν μικρότερες δόσεις στεροειδών, μέρα παρά μέρα, σε σχέση με ασθενείς που πάσχουν από άλλες ασθένειες

Είναι επίσης καλό να αποφεύγετε:

• Υπερβολική κούραση και εξάντληση.

• Συναισθηματική ένταση.
• 
Ιώσεις (για παράδειγμα, το χειμώνα να αποφεύγετε τα πολυσύχναστα μέρη).

• Κάποια φάρμακα που επηρεάζουν άμεσα τη νευρομυϊκή σύσπαση, όπως αμινογλυκοσίδη (π.χ. γενταμικίνη) και κυρίως τα αντιβιοτικά κετολιδών (π.χ. τελιθρομυκίνη: Ketek®). Παραδόξως, η υπερβολική δόση φαρμάκων αντι-χολινεστεράσης όπως η πυριδοστιγμίνη ή η νεοστιγμίνη, μπορεί να αυξήσει την αίσθηση αδυναμίας ή ακόμα και να προκαλέσει χολινεργική κρίση (υπερβολική έκκριση σάλιου, δακρύων, ιδρώτα ή/και έμετο) αλλά και έντονη εξάντληση.

• Τέλος, μια ισορροπημένη διατροφή, άφθονη ανάπαυση και κάποια άσκηση (ήπιας μορφής, όπως το περπάτημα ή ο χορός) και ιδίως η αποφυγή του άγχους και των μολύνσεων μπορεί να βοηθήσει τους ασθενείς να ζήσουν μια όσο το δυνατόν κανονική ζωή.

 

Πηγή: medlabnews.gr iatrikanea 

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου αποτελεί την τρίτη αιτία απώλειας ζωής στον κόσμο (3η στους  άντρες - 2η στις γυναίκες). Στην Ευρώπη είναι ο πιο συχνός καρκίνος και ο δεύτερος στη σειρά με τη χειρότερη έκβαση, καθώς περισσότεροι από 200.000 πάσχοντες καταλήγουν ετησίως.
«Έχει αποδειχθεί από μελέτες ότι στις περιοχές/χώρες όπου αυξάνει ο αριθμός των προληπτικών κολονοσκοπήσεων μειώνονται οι θάνατοι από τη νόσο και αυξάνουν οι διαγνώσεις προκαρκινικών καταστάσεων. Με την κολονοσκόπηση ελέγχουμε το παχύ έντερο, μπορούμε να ανιχνεύσουμε πολύποδες και να τους αφαιρέσουμε, καθώς περίπου το 10% από αυτούς μπορεί να εξελιχθεί σε καρκίνο. Ο χρόνος εξέλιξης ποικίλει και υπολογίζεται περίπου στα 10-15 έτη», τονίζει ο κ. Θεοδόσιος Πάρχας Γαστρεντερολόγος, Επιμελητής Α΄ Γαστρεντερολογικής Κλινικής Metropolitan General.

Σε ποια ηλικία πρέπει να ξεκινά η προληπτική κολονοσκόπηση;

«Ο καρκίνος του παχέος εντέρου, είναι πολύ πιο συχνός μετά την ηλικία των 50 ετών. Από τα 10 περιστατικά, τα 9 αφορούν ηλικίες άνω των πενήντα. Όμως την τελευταία 20ετία παρατηρείται πτώση της μέσης ηλικίας εμφάνισης. Ενώ το 2000 ήταν περίπου τα 72 έτη, σήμερα έχει πέσει στα 66 έτη. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι, ότι παρατηρείται αύξηση στη συχνότητα εμφάνισης κατά 2% ετησίως, σε άτομα κάτω από 50 ετών», επισημαίνει ο ειδικός.

Τα νεότερα επιδημιολογικά δεδομένα οδήγησαν την Αμερικανική Γαστρεντερολογική Εταιρία να συστήσει προληπτική κολονοσκόπηση από την ηλικία των 45 ετών. Και για άτομα με οικογενειακό ιστορικό (1ου βαθμού συγγενείς  <60 ή 2FDR οποιασδήποτε ηλικίας), έναρξη ελέγχου στα 40 ή 10 έτη νωρίτερα από την εμφάνιση του πιο πρόσφατου καρκίνου στην οικογένεια. 

Σύμφωνα με αποτελέσματα μελετών, οι γεννηθέντες τη δεκαετία του 1990 έχουν διπλάσιο κίνδυνο για καρκίνο του παχέος εντέρου, σε σύγκριση με τους ενήλικες που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1950. Η κατανάλωση κόκκινου κρέατος (ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συστήνει μέχρι 500γρ. την εβδομάδα), το κάπνισμα, η καθιστική ζωή, η παχυσαρκία και η κατάχρηση αλκοόλ αποτελούν τους σημαντικότερους παράγοντες κινδύνου. Δίαιτες πλούσιες σε φυτικές ίνες  μειώνουν τον κίνδυνο. Η βιταμίνη D, το ασβέστιο, το γάλα, το ψάρι, φαίνεται επίσης να δρουν θετικά.

Είναι επώδυνη εξέταση η κολονοσκόπηση;

Σε μία σύγχρονη ενδοσκοπική μονάδα, ο εξεταζόμενος δεν αισθάνεται κάτι κατά την διάρκεια της ενδοσκόπησης. Εκτός από τον γαστρεντερολόγο υπάρχει και αναισθησιολόγος ο οποίος θα χορηγήσει ένα μείγμα κατασταλτικών-αναλγητικών φαρμάκων, με αποτέλεσμα να υπάρχει  απόλυτη ασφάλεια, αλλά και ο εξεταζόμενος να μην αισθανθεί καμία ενόχληση. Αντί για ατμοσφαιρικό αέρα, η εμφύσηση του εντέρου γίνεται με διοξείδιο του άνθρακα, αποβάλλεται πολύ πιο γρήγορα με συνέπεια μετά το πέρας της εξέτασης να μην υπάρχει δυσφορία ή  πόνος. Στις δύσκολες κολονοσκοπήσεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ειδική αντλία νερού που ξεδιπλώνει καλύτερα το παχύ έντερο και μειώνει την διάρκεια της εξέτασης.

Ποιες είναι οι νέες τεχνολογίες που διευκολύνουν την εξέταση;

«Τα ενδοσκόπια που χρησιμοποιούμε στη δική μας Γαστρεντερολογική Κλινική είναι τελευταίας γενιάς, δηλαδή υψηλής ανάλυσης, με αποτέλεσμα να ελέγχουμε καλύτερα τον βλεννογόνο του εντέρου. Καθημερινότητα αποτελεί και η εικονική χρωμοενδοσκόπηση, δηλαδή αντί για να ψεκάσουμε το έντερο με ειδικές χρωστικές κάτι που απαιτεί χρόνο, αλλά βοηθά στην αναγνώριση προκαρκινικών βλαβών, αυτό γίνεται πλέον με την εικονική χρωμοενδοσκόπηση. Τέλος υπάρχει και η τεχνητή νοημοσύνη για την ανάδειξη πολυπόδων, δηλαδή ο υπολογιστής από μόνος του μπορεί να αναγνωρίσει πολύποδες αλλά και να τους ταξινομεί» καταλήγει ο κ. Πάρχας.

 

 

 

Αντικατάσταση αορτικής βαλβίδας και bypass με πάλλουσα καρδιά

 

Η στεφανιαία νόσος του στελέχους και η στένωση της αορτικής βαλβίδας είναι οι πιο συχνές νόσοι της καρδιάς που χρειάζονται επεμβατική αντιμετώπιση και τις περισσότερες φορές άμεση.

«Στη σύγχρονη καρδιοχειρουργική και επεμβατική καρδιολογία, η αντιμετώπισή τους γίνεται εξατομικευμένα. Έτσι, το bypass είναι η «χρυσή» επιλογή για τη νόσο του στελέχους, αν και σε εξαιρετικές καταστάσεις ενδείκνυται και η αγγειοπλαστική. Όσον αφορά τη στένωση της αορτικής βαλβίδας, σήμερα ενδείκνυται τόσο η χειρουργική αντιμετώπιση, όσο και η διακαθετηριακή, η επονομαζόμενη και TAVI, ανάλογα με την ηλικία των ασθενών και τα πιθανά άλλα προβλήματα υγείας τους.

 Όταν ένας ασθενής πάσχει και από τα δύο, η κατάσταση περιπλέκεται. Η ενδελεχής κλινικοεργαστηριακή και ακτινολογική διερεύνηση οδηγεί στη σωστή αντιμετώπιση», επισημαίνει ο κ. Χριστόφορος Κωτούλας Καρδιοχειρουργός, Διευθυντής Κλινικής Ελάχιστα Επεμβατικής Χειρουργικής Καρδιάς Metropolitan General και συνεχίζει: «Στην κλινική μας αντιμετωπίσαμε τη μοναδική περίπτωση μίας γυναίκας περί των 70 ετών, που παρουσίαζε πορσελανοειδή ανιούσα αορτή, πλήρη αντένδειξη για χειρουργική αντιμετώπιση της πολύ σοβαρής στένωσης της αορτικής βαλβίδας και σοβαρή στένωση του στελέχους της αριστερής στεφανιαίας αρτηρίας. Πρέπει να σημειωθεί η έντονη ασβέστωση σε όλο το αορτικό δέντρο, αλλά και στα στεφανιαία αγγεία που δημιουργούσε έντονο προβληματισμό για τη σωστή αντιμετώπισή της.
Μετά από τον προβλεπόμενο ενδελεχή προεγχειρητικό έλεγχο, στο χώρο του υβριδικού αιμοδυναμικού εργαστηρίου του Metropolitan General, η ασθενής μας υποβλήθηκε σε υβριδική θεραπεία με αντιμετώπιση της στεφανιαίας νόσου με bypass με πάλλουσα καρδιά και αρτηριακά μοσχεύματα και σε τοποθέτηση βαλβίδας TAVI από το μοναδικό σημείο της αορτής χωρίς ασβέστωση. Η ασθενής είχε ομαλή μετεγχειρητική πορεία, χωρίς να μεταγγισθεί και εξήλθε σε εξαιρετική κατάσταση από το νοσοκομείο την 6η μετεγχειρητική ημέρα. Η ασθενής δεν εμφάνισε πόνο, το αισθητικό αποτέλεσμα ήταν τέλειο και γύρισε γρήγορα στην καθημερινότητά της», όπως αναφέρει ο κ. Κωτούλας.

Η επέμβαση
Η καθοδήγηση και πραγματοποίηση της διπλής πρωτοποριακής υβριδικής καρδιοχειρουργικής επέμβασης, από τα πρώτα ανάλογα περιστατικά στην Ελλάδα, χωρίς να σταματήσει ποτέ η καρδιά της ασθενούς για τα δύο αυτά σοβαρά προβλήματα, έγινε από τον καρδιοχειρουργό κ. Χριστόφορο Κωτούλα και την ομάδα του, της ελάχιστα επεμβατικής καρδιοχειρουργικής κλινικής, με τη συμβολή του επεμβατικού καρδιολόγου κ. Αίαντα Αντωνιάδη.
Το νοσοκομείο Metropolitan Genera,l διαθέτοντας την τεχνολογία αιχμής, και εξειδικευμένους ειδικούς ιατρούς στον τομέα της καρδιάς πρωτοπορεί στις επεμβάσεις και στο πεδίο των υβριδικών καρδιοχειρουργικών τεχνικών. Το συγκεκριμένο περιστατικό είναι το δεύτερο ανάλογο στην Ελλάδα.

 

 

• Κ. Σώκου

Προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε ένα σχετικά καινούργιο σύνδρομο, με την ονομασία IgG4, που σχετίζεται με την κρυμμένη φλεγμονή στο σώμα και υποσκάπτει σιωπηλά την υγεία. Ποια συμπτώματα θεωρούνται ενδεικτικά;

Το τελευταίο διάστημα πολλά γράφονται και λέγονται για τη χρόνια φλεγμονή στο σώμα, η οποία ενοχοποιείται για διάφορες ασθένειες, αλλά και για τη φθορά του οργανισμού – άλλωστε, το ένα φέρνει το άλλο.

Υπάρχουν διάφορες φλεγμονώδεις νόσοι που συνδέονται με τη φλεγμονή, όπως οι αυτοάνοσες αρθρίτιδες ή η ελκώδης κολίτιδα, και άλλες, όπως τα καρδιαγγειακά νοσήματα, το Αλτσχάιμερ ακόμη και ο καρκίνος.

Αν και η οξεία φλεγμονή είναι μηχανισμός προστατευτικός της ομοιόστασης, η χρόνια είναι επιβλαβής για τον οργανισμό. Από την άλλη, καταντάει έως και παράνοια να αναζητάει κανείς την απόλυτη ισορροπία σε ένα σώμα που είναι φθαρτό, αρρωσταίνει και θεραπεύεται με τους δικούς του χρόνους.

Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι και το να παίζεις συνεχώς κρυφτό με μια κρυμμένη φλεγμονή που καραδοκεί να εξελιχθεί σε ασθένεια είναι μάλλον μάταιο. Καλύτερα να ακολουθήσεις τις βασικές αρχές μια αντιφλεγμονώδους διατροφής και να φροντίσεις τη γενικότερη υγεία και ευεξία σου, κάνοντας όσα σε ευχαριστούν και όσα εξασκούν το σώμα σου στη φυσιολογική του λειτουργία, παρά να αναζητάς φαντάσματα.

Σύνδρομο IgG4: μια καινούργια νόσος

Το σύνδρομο IgG4 όμως δεν είναι ακριβώς φάντασμα. Είναι ένα σχετικά καινούργιο σύνδρομο, το οποίο σχετίζεται με συγκεκριμένες εκδηλώσεις και έχει τη βάση του στη φλεγμονή. Για την ακρίβεια, εντοπίζεται συνήθως αφού η φλεγμονή έχει προχωρήσει σε σημαντικό βαθμό και έχει επηρεάσει κάποια όργανα του σώματος, ενώ για πολλά χρόνια μπορεί να παραμείνει πραγματικά κρυμμένο.

Oνομάζεται έτσι από την ανοσοσφαιρίνη IgG4 η οποία καταπολεμά τους ιούς και τα βακτήρια. Ωστόσο, μερικές φορές στοχεύει στο ίδιο το σώμα. «Αυτό στη συνέχεια οδηγεί σε φλεγμονή, την επούλωση της οποίας το σώμα δεν είναι σε θέση να διατηρήσει υπό έλεγχο», σύμφωνα με τον Ulf Müller-Ladner, MD, PhD, διευθυντή του Τμήματος Ρευματολογίας και Κλινικής Ανοσολογίας στην Κλινική Kerckhoff στο Bad Nauheim της Γερμανίας.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Αποτελεί ένα νέο σύνδρομο που περιλαμβάνει μία σειρά παθήσεων οι οποίες στο παρελθόν θεωρούνταν ότι ήταν ανεξάρτητες μεταξύ τους, ωστόσο φαίνεται ότι μοιράζονται κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για πολύ ειδικά χαρακτηριστικά, που εντοπίζονται με συγκεκριμένες εξετάσεις, και δεν θα είχε νόημα να αναφερθούν αναλυτικά εδώ, ωστόσο τα επίπεδα της IgG4 είναι αυξημένα στο 60-70% των ασθενών.

Οι ασθένειες που σχετίζονται με την IgG4 πιθανότατα υπάρχουν εδώ και αρκετό καιρό, αλλά μόνο τα τελευταία 10 χρόνια έχει αυξηθεί η ευαισθητοποίηση ότι, παρά τις διάφορες εκδηλώσεις, «είναι όλες η ίδια ασθένεια», αναφέρει ο Müller-Ladner.

Ποια όργανα μπορεί να προσβληθούν

Το ήπαρ, η χοληδόχος κύστη, τα αιμοφόρα αγγεία, το δέρμα, τα νεφρά, η καρδιά, τα μάτια, ο συνδετικός ιστός ή ακόμα και το κεντρικό νευρικό σύστημα – σχεδόν κάθε σύστημα οργάνων μπορεί να επηρεαστεί από αυτές τις φλεγμονώδεις αντιδράσεις. Εκτιμάται ότι 1 στους 100.000 ανθρώπους πάσχουν από τη νόσο, αλλά ο αριθμός των εσφαλμένα κατηγοριοποιημένων ασθενών μπορεί να είναι σημαντικά υψηλότερος.

Η διαγνωστική πρόκληση έγκειται στο γεγονός ότι η φλεγμονή που σχετίζεται με την IgG4 εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε όργανο και μπορεί να προκαλέσει διαφορετικά συμπτώματα, ανάλογα με το όργανο που επηρεάζεται. Σύμφωνα με τον καθηγητή: «Κάθε ανεξήγητο συμβάν φλεγμονής και κάθε δυσλειτουργία οργάνου, ειδικά εάν σχετίζεται με διόγκωση του συνδετικού ιστού και υψηλές τιμές IgG4 θα μπορούσε να αφορά το σύνδρομο».

Πιθανά συμπτώματα

Σύμφωνα με τον Αντώνιο Δημητρακόπουλο, Ειδικό Παθολόγο, Διευθυντή Γ' Παθολογικής Κλινικής Ερρίκος Ντυνάν HC, ΕΔΙΠ Παθολογίας-Ανοσολογίας Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, οι περισσότεροι ασθενείς δεν παρουσιάζουν συμπτώματα και είναι μεσήλικες ή ηλικιωμένοι. Μερικές από τις μορφές με τις οποίες μπορεί να εμφανιστεί το συγκεκριμένο σύνδρομο είναι:

• Διόγκωση ενός οργάνου (όπως το δέρμα ή οι πνεύμονες), φαινόμενο που είναι γνωστό ως φλεγμονώδης ψευδοόγκος.
• Αλλεργικά συμπτώματα, όπως άσθμα.
• Το 40-80% των ασθενών με τη νόσο έχει διογκωμένους λεμφαδένες.
• Ερυθηματώδεις δερματικές πλάκες, οζίδια ή κύστεις κάτω από το δέρμα που συχνά προκαλούν κνησμό και ντοπίζονται συνήθως στο πρόσωπο ή στα χέρια.
• Σε αρκετούς ασθενείς παρατηρείται επίσης φλεγμονώδης διόγκωση των δακρυϊκών ή των σιελογόνων αδένων, που μπορεί να παρερμηνευθεί ως σύνδρομο Sjogren
• Yποθυρεοειδισμός.

Διάγνωση, θεραπεία και επικοινωνία

Αν και τα παραπάνω συμπτώματα δεν είναι σπάνια στον πληθυσμό, δεν σημαίνει ότι οδηγούν και στο συγκεκριμένο σύνδρομο, αποτελούν απλώς ενδείξεις τις οποίες ένας έμπειρος γιατρός, συνεκτιμώντας άλλα στοιχεία, θα πρέπει να ψάξει περαιτέρω.

Φαρμακευτική αγωγή υπάρχει και μάλιστα «εάν το σώμα ανταποκρίνεται καλά, η λειτουργία των οργάνων συχνά ανακάμπτει», σύμφωνα με τον Müller-Ladner.

Συνεπώς το σύνδρομο IgG4 είναι μια σχετικά νέα νόσος, που έχει φανεί ότι βρίσκεται πίσω από πολλά συμπτώματα με φλεγμονώδη χαρακτήρα εδώ και περίπου 10 χρόνια. Καθώς οι έρευνες συνεχίζονται τόσο για την ταυτοποίηση όσο και για τη θεραπεία της νόσου, συστήνεται στους ασθενείς να συζητούν με τον γιατρό τους κάθε διευκρίνηση και λεπτομέρεια που σχετίζεται με την κατάσταση της υγείας τους.

Πηγή: ow.gr

Οι ιώσεις του αναπνευστικού έχουν κάνει εφέτος την εμφάνισή τους νωρίτερα και με μεγαλύτερη ένταση απ' ό,τι τις προηγούμενες χρονιές. Η γρίπη, τα κοινά κρυολογήματα και ο αναπνευστικός συγκυτιακός ιός προκαλούν ήδη από τις αρχές Νοεμβρίου εξάρσεις σε μικρούς και μεγάλους. Χώρια ο νέος κορωνοϊός, η διασπορά του οποίου άρχισε να εντείνεται την τελευταία εβδομάδα.

«Κοινά χαρακτηριστικά των ιογενών λοιμώξεων του αναπνευστικού συστήματος είναι το συνάχι, το φτάρνισμα και ο πονόλαιμος, ενώ έχουν και πολλά άλλα συμπτώματα που τις διαφοροποιούν μεταξύ τους. Όσο συχνές κι αν είναι, όμως και όσο και αν έχει προοδεύσει η επιστήμη, εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε πολλούς μύθους γι' αυτές», επισημαίνει η Ειδική Παθολόγος δρ Χρυσούλα Λιάκου, MD, PhD, η οποία παραθέτει τους πιο συχνούς από αυτούς και εξηγεί ποια είναι η αλήθεια, ώστε να αποφύγουμε τα λάθη που μπορεί να παρατείνουν την ταλαιπωρία μας.

Μύθος: Μπορεί να κρυολογήσουμε, αν βγούμε στο κρύο με βρεγμένο κεφάλι ή/και χωρίς ζεστό μπουφάν

Το κρυολόγημα δεν προκαλείται από το κρύο, αλλά από 200 διαφορετικούς ιούς. Ασφαλώς και πρέπει να ντυνόμαστε ζεστά όταν βγαίνουμε στο κρύο, αλλά αυτό δεν σχετίζεται με το κοινό κρυολόγημα, αλλά με το ότι ο οργανισμός μας καταπονείται όταν εκτίθεται σε χαμηλές θερμοκρασίες. Όσον αφορά τα αυξημένα κρυολογήματα του χειμώνα, αυτά αποδίδονται κατ' αρχάς στον εγκλεισμό μας σε κλειστούς χώρους, όπου μεταδίδονται πιο εύκολα οι ιοί.
Επιπλέον, πρόσφατη μελέτη έδειξε πως όταν εισπνέουμε κρύο αέρα, διαταράσσεται ένας φυσιολογικός ανοσολογικός μηχανισμός στη μύτη, με συνέπεια να εισβάλλουν πιο εύκολα οι αναπνευστικοί ιοί στον οργανισμό. Τέλος, μερικοί από τους ιούς που προκαλούν κρυολόγημα, αναπτύσσονται καλύτερα σε συνθήκες χαμηλής υγρασίας, όπως συχνά συμβαίνει τον χειμώνα.

Μύθος: Το εμβόλιο της γρίπης μπορεί να προκαλέσει γρίπη

Τα εμβόλια της γρίπης περιέχουν μίγμα πρωτεϊνών από αδρανοποιημένους ιούς γρίπης. Επομένως είναι αδύνατο να προκαλέσουν γρίπη. Αν εκδηλώσετε συμπτώματα από το αναπνευστικό τις ημέρες μετά το εμβόλιο, κατά πάσα πιθανότητα έχετε κολλήσει κάποιον άλλο αναπνευστικό ιό. Και αυτό γιατί στις ανεπιθύμητες ενέργειες του αντιγριπικού εμβολίου δεν συμπεριλαμβάνονται τόσο συμπτώματα από το αναπνευστικό, όσο ενοχλήματα στο σημείο της ένεσης (πόνος, κοκκίνισμα ή/και πρήξιμο), πονοκέφαλος, «δέκατα», ναυτία και πόνοι στους μυς.

Μύθος: Από τότε που έκανα το εμβόλιο της γρίπης, αρρωσταίνω συνέχεια

Οι ενήλικες εκδηλώνουν 2-3 κρυολογήματα τον χρόνο κατά μέσον όρο, ενώ τα παιδιά περισσότερα (φθάνουν τα 7-10 ετησίως κατά τα πρώτα χρόνια που πάνε στον βρεφονηπιακό ή τον παιδικό σταθμό). Αν μετά το αντιγριπικό εμβόλιο αρρωστήσετε 2-3 φορές, δεν έχετε πάθει γρίπη αλλά κοινό κρυολόγημα.

Μύθος: Αν νιώσω τον βήχα να «κατεβαίνει» στο στήθος, πρέπει να πάρω αμέσως αντιβιοτικό για να αποφύγω την πνευμονία

Κατ' αρχάς, τα αντιβιοτικά σκοτώνουν βακτήρια (μικρόβια) και όχι ιούς. Επομένως, δεν θα επηρεάσουν την ίωση που σας προκαλεί τον βήχα. Επιπλέον, τα αντιβιοτικά δεν ασκούν προληπτική, αλλά θεραπευτική δράση. Αν ο «βήχας πίσω από το στήθος» δεν οφείλεται ήδη σε βακτήριο, δεν πρόκειται να τον επηρεάσουν. Το χειρότερο είναι ότι η αναίτια λήψη τους μπορεί να δημιουργήσει ανθεκτικά βακτήρια, τα οποία θα αντισταθούν στην αντιβιοτική αγωγή όταν και εάν στ' αλήθεια την χρειασθείτε.
Για όλους αυτούς τους λόγους, μην παίρνετε αντιβιοτικά όταν έχετε ίωση του αναπνευστικού. Υπάρχουν ειδικά αντιιικά φάρμακα που μπορεί να σας χορηγήσει ο ιατρός σας για να σας προστατεύσει από τις επιπλοκές π.χ. της γρίπης ή του κορωνοϊού, εάν κρίνει ότι σας είναι απαραίτητα. Δεν έχετε παρά να τον συμβουλευθείτε. Το ίδιο πρέπει να κάνετε και αν νιώσετε ότι επιδεινώνεται η ίωσή σας.

Μύθος: Ο πυρετός περνάει καλύτερα όταν μένουμε νηστικοί

Το αν και τι θα φάτε είναι καθαρά θέμα ατομικής προτίμησης. Αν αισθάνεστε άρρωστοι ή έχετε αλλοιωμένη γεύση, μπορεί να μην θέλετε να φάτε τίποτα. Ή μπορεί όταν έχετε πυρετό να σας ανοίγει η όρεξη. Επιπρόσθετα, δεν υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα ότι η θερμότητα που παράγει ο οργανισμός κατά την πέψη των τροφίμων, είναι αρκετή για να ανεβάσει τον πυρετό σας. Σε κάθε περίπτωση, όταν έχετε πυρετό φροντίστε να πίνετε άφθονα υγρά με μικρές γουλιές, για να μπορεί ο οργανισμός σας να ιδρώνει και να ρίχνει τη σωματική θερμοκρασία.

Μύθος: Η κοτόσουπα είναι φάρμακο για τις ιώσεις

Φάρμακο δεν είναι, διότι δεν μπορεί να επηρεάσει την πορεία, την σοβαρότητα ή τη διάρκειά τους. Είναι όμως ένα πλήρες, υγιεινό γεύμα που τροφοδοτεί τον οργανισμό με καλής ποιότητας θρεπτικά συστατικά, μπορεί να καταπραΰνει τη ρινική συμφόρηση (μπούκωμα) και να ενυδατώσει τους ερεθισμένους βλεννογόνους της μύτης και του λαιμού, έτσι όπως αχνίζει στο πιάτο.

Μύθος: Οι ιώσεις κάνουν κύκλο λίγων ημερών και μετά περνούν

Αν και μπορεί να είναι σύντομος ο κύκλος ζωής των διαφόρων ιών που προκαλούν αναπνευστικές λοιμώξεις, τα συμπτώματά τους μπορεί να διαρκέσουν πολύ καιρό. Τα κρυολογήματα, π.χ., μπορεί να σας προκαλούν συνάχι, φτάρνισμα, πονόλαιμο και βήχα για 1 εβδομάδα ή περισσότερο. Αντίστοιχα, η κόπωση από τη γρίπη μπορεί να επιμείνει για καιρό. Ειδικά στα παιδιά, τους ηλικιωμένους και σε όσους έχουν υποκείμενα προβλήματα υγείας, τα συμπτώματα μπορεί να διαρκέσουν ακόμα περισσότερο.
Για κάθε ενδεχόμενο, να συμβουλεύεστε τον ιατρό σας όταν αναπτύσσετε συμπτώματα αναπνευστικής λοίμωξης. Εκείνος θα σας πει τι είδους λοίμωξη μπορεί να έχετε, πόσο μπορεί να διαρκέσει και πότε χρειάζεστε νέα αξιολόγηση.

Μύθος: Η βιταμίνη C μπορεί να αποτρέψει τις ιώσεις

Αν και έχουν γίνει πολλές μελέτες γι' αυτό το θέμα, δεν έχει επιβεβαιωθεί πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η λήψη υψηλών δόσεων της βιταμίνης αυτής (ή οποιουδήποτε άλλου συμπληρώματος) μπορεί να αποτρέψει τις ιογενείς λοιμώξεις του αναπνευστικού. Σίγουρα βοηθάει ένα υγιές ανοσοποιητικό σύστημα, αλλά αυτό δεν εξαρτάται μόνο από μία συγκεκριμένη βιταμίνη ή διατροφικό συμπλήρωμα.

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ (WEBINAR) ΓΙΑ ΙΑΤΡΟΥΣ

«ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΜΕ ΚΑΝΝΑΒΙΝΟΕΙΔΗ»

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2022 @ 11.00 - 13.30

Σύνδεσμος εγγραφής / φόρμα συμμετοχής: https://bit.ly/kannabiomedicalcannabiswebinar

 

Η KANNABIO ΚΟΙΝΣΕΠ σε συνεργασία με την «Ελληνική Ιατρική Εταιρεία για τα Κανναβινοειδή - ΕΙΕΚ» διοργανώνει το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2022 στις 11.00, το δεύτερο διαδικτυακό σεμινάριο για ιατρούς και επαγγελματίες υγείας σχετικά με τις κλινικές εφαρμογές και τα θεραπευτικά πρωτόκολλα με κανναβινοειδή.

Προσκεκλημένοι ομιλητές είναι η ιατρός Mery Peña Guzmán και ο ιατρός Robert Uhlenbrock από την Kalapa Clinic της Βαρκελώνης, όπου θα παρουσιάσουν την μακροχρόνια πρακτική εμπειρία τους με τις κλινικές εφαρμογές των κανναβινοειδών μέσα από την παράθεση συγκεκριμένων περιπτώσεων. Η παρουσίαση τους με τίτλο «Clinical practice with cannabinoids exchange of Spanish experiences with Greek doctors» θα είναι στα Αγγλικά, χωρίς μετάφραση, και ακολουθήσει ενότητα ερωτο-απαντήσεων με τους συμμετέχοντες ιατρούς.

Η ιατρός Χρυσούλα Καραναστάση, Πρόεδρος της ΕΙΕΚ, θα απευθύνει ένα χαιρετισμό στην έναρξη του σεμιναρίου, εκ μέρους της ΕΙΕΚ. Ο Πρόεδρος της ΚΑΝΝΑΒΙΟ ΚΟΙΝΣΕΠ, Μιχάλης Θεοδωρόπουλος θα παρουσιάσει στο τέλος του σεμιναρίου τα προϊόντα και τις πρωτοβουλίες της ΚΑΝΝΑΒΙΟ που στοχεύουν στην συνεργασία με τους ιατρούς για τη χορήγηση ελαίων CBD/ CBG, με ταυτόχρονη παρακολούθηση και καταγραφή των κλινικών αποτελεσμάτων και των θεραπευτικών πρωτοκόλλων.

Καλούνται οι ενδιαφερόμενοι ιατροί να συμπληρώσουν την φόρμα συμμετοχής μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου 2022. Η συμμετοχή στο σεμινάριο είναι δωρεάν, απαιτείται η προεγγραφή σε αυτό τον σύνδεσμο: https://bit.ly/kannabiomedicalcannabiswebinar

Για επικοινωνία: Μιχάλης Θεοδωρόπουλος, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. / 2421064309 / 6977705226.

 

Περισσότερες πληροφορίες για τους ομιλητές:

Η Dr Mery Peña Guzmán, είναι ιατρός εξειδικευμένη στη χρήση κανναβινοειδών σε χρόνιες παθολογίες και γυναικείες ασθένειες και είναι ενεργό μέλος της ιατρικής ομάδας της κλινικής Kalapa. Η ιατρός Mery Peña, είναι απόφοιτος Γενικής Ιατρικής από το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Κολομβίας και έχει μεταπτυχιακές σπουδές στην Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική. Έχει εργαστεί ως ιατρός στη Βαρκελώνη σε κλινικό επίπεδο στο Centre Integral de Serveis en Salut Mental (CIS) και στη γηριατρική φροντίδα. Είναι ιδρυτικό μέλος και Γραμματέας της SCE (Clinical Society of Endocannabinology) και μέλος της ένωσης κλινικών ιατρών για την κάνναβη.

Ο Dr Robert Uhlenbrock είναι ιατρός ειδικός στη χρήση κανναβινοειδών στην ψυχική υγεία και τον χρόνιο πόνο. Ο ιατρός Robert Uhlenbrock αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του San Cristóbal de La Laguna στην Ισπανία. Έχει επαγγελματική εμπειρία στην Ισπανία και τη Γερμανία στην πρωτοβάθμια περίθαλψη, την επείγουσα περίθαλψη, την ψυχιατρική και την ψυχοθεραπεία. Ασχολείται ενεργά με την εκπαίδευση πάνω σε θέματα που αφορούν το ενδοκανναβινοειδές σύστημα και είναι μέλος του SCE (Clinical Society of Endocannabinology). Επί του παρόντος, ασχολείται κυρίως με τις διαδικασίες που αφορούν τη διάθεση των κανναβινοειδών στους ασθενείς στη Γερμανία και δίνει τακτικά διαδικτυακά σεμινάρια σε Γερμανούς ιατρούς σχετικά με τον τρόπο θεραπείας με κανναβινοειδή.

Η Kalapa Clinic και η Kalapa Academy: Το εγχείρημα γεννήθηκε από την ανησυχία μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που είδαν τη δυνατότητα ενσωμάτωσης της κάνναβης στον κόσμο των φυσικών θεραπειών. Έτσι η κλινική Kalapa ιδρύθηκε το 2014 ως η πρώτη πρακτική κλινική συν-θεραπείας με βάση τα κανναβινοειδή στην Ευρώπη.

Η κλινική προσπαθεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των ασθενών προσφέροντάς τους ελεγχόμενη και υποβοηθούμενη θεραπεία με κανναβινοειδή. Οι γιατροί έχουν μεγάλη εμπειρία στον τομέα και έχουν διαχειριστεί με επιτυχία ασθενείς που πάσχουν από πολλές παθήσεις. Ο κύριος στόχος τους είναι η παροχή της καλύτερης ολοκληρωμένης ιατρικής θεραπείας με κάνναβη στους ασθενείς τους. Οι γιατροί της κλινικής συνεργάζονται με διάφορους οργανισμούς που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ιατρικής κάνναβης, συμμετέχουν ως ομιλητές σε πολλές εκδηλώσεις σε χώρες όπως η Ισπανία, η Κολομβία, το Περού, οι ΗΠΑ και η Βραζιλία και μοιράζονται τις γνώσεις τους με επιστήμονες στον τομέα με στόχο να παρακολουθούν τις πιο πρόσφατες επιστημονικές έρευνες για την ιατρική κάνναβη.

Μετά από πολλά χρόνια κλινικής εμπειρίας και συνεργασίας με ερευνητές και επαγγελματίες υγείας, οι γιατροί της κλινικής Kalapa, αποφάσισαν να αναπτύξουν την Kalapa Academy με σκοπό να μοιραστούν τις γνώσεις τους με άλλους ιατρούς και επαγγελματίες υγείας, ώστε να παρέχουν ασφαλή και ελεγχόμενη πρόσβαση σε θεραπείες με κανναβινοειδή στους ασθενείς τους. Αυτά τα σεμινάρια βασίζονται όχι μόνο στις τελευταίες εξελίξεις της επιστημονικής έρευνας στον τομέα της ιατρικής κάνναβης, αλλά και σε μακροχρόνια εμπειρία καθημερινής πρακτικής με περισσότερους από 3000 ασθενείς.

 

Φόρμα συμμετοχής:

 

----------------------------------

KANNABIO ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ

Συνεταιρισμός βιολογικής Κλωστικής Κάνναβης

ποιότητα, κοινωνική συνεισφορά, αειφορία 

 

KANNABIO Hemp Cooperative

Organic Hemp Social Cooperative, Greece

quality, social contribution, sustainability

 

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. / Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

www.kannabio.gr 

 

Aγγελική  Παπαζάνη  εκπαιδευτικος

Έχουμε διερωτηθεί τι γίνεται όταν για ένα κράτος οι άνθρωποι δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια βιολογική οντότητα; Όταν η Ζωή δεν είναι ούτε κυριολεκτικά ζωώδης ούτε πραγματικά ανθρώπινη (Agaben, 2021:155);

Όσοι επέζησαν από το Ολοκαύτωμα αποκάλυψαν πώς είναι να αναπνέει κάποιος χωρίς να ζει.

«Απ’ το νοσοκομείο ανέβαιναν τα μακριά καρότσια του κρεματορίου φορτωμένα με τους πεθαμένους της νύχτας. Στα δεξιά του κατηφορικού δρόμου ήταν σωροί τ’ α αποκαΐδια  που είχαν αδειάσει τ’ αυτοκίνητα. Τ’  αποκαΐδια ήταν καλύτερο υλικό για επίστρωση δρόμων απ’ το ψιλό χαλίκι. Ειδικά τώρα που θ’ αρχίζαν οι βροχές. Δε λασπώνει τ’ αποκαΐδι. Όπως και να το  κάνουμε,  ο άνθρωπος είναι πάντα το καλύτερο υλικό. Σχεδόν αναντικατάστατο (Μαουτχάουζεν, 2020:94)».

Ο άνθρωπος στο στρατόπεδο όπου βρέθηκε κρατούμενος ο Ι. Καμπανέλλης ήταν ένα «υλικό». Το ίδιο ίσχυε και για όλα τα στρατόπεδα των Ναζί που «φιλοξένησαν» χιλιάδες αθώες ψυχές οι οποίες θυσιάστηκαν χωρίς να το θέλουν στο βωμό της μισαλλοδοξίας, της τρέλας, της καθαρής φυλής ,του …γενικότερου καλού και της δημόσιας υγείας.

Και ενώ όλα αυτά φαντάζουν μακρινά σε εμάς που σε κάθε επέτειο ενώνουμε τις φωνές μας κατά του φασισμού που δεν λογαριάζει την ανθρώπινη ύπαρξη και δεν  προστατεύει την ανθρώπινη αξία , όπως (όφειλαν να κάνουν) οι αστικές δημοκρατίες , οι υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις που προέκυψαν από την ιερά σύμπραξη εξουσίας και ιατρικού κατεστημένου δημιουργεί -αν μη τι άλλο- μια ανασφάλεια. Ένα ρίγος, μια υποψία ότι τα τέρατα που τόσες δεκαετίες βρίσκονταν σε χειμερία νάρκη έχουν ξυπνήσει ζητώντας το μερίδιό τους από όσα ο Κώδικας της Νυρεμβέργης τους έχει στερήσει.

Ο κώδικας αυτός ήταν η Ταφόπλακα όλων των φρικαλεοτήτων που έγιναν από τους γιατρούς κατ’ εντολήν του Γ’ Ράιχ. Ήταν το φρένο που μπήκε επίσημα στις διαθέσεις όσων θεωρούσαν ότι οι άνθρωποι είναι αμελητέες μονάδες που μπορούν να εξολοθρευτούν . Ήταν εκείνο το σύνολο αρχών που αποτέλεσε τη γέφυρα που ένωσε τον όρκο του Ιπποκράτη με τα ανθρώπινα δικαιώματα και ενδυνάμωσε ηθικά την Ιατρική άσκηση προστατεύοντας τον ασθενή.

Σήμερα πάρα ποτέ ο συγκεκριμένος κώδικας, που ορίζει ως απαραίτητη προϋπόθεση για την διεκπεραίωση κάθε ιατρικής έρευνας την ενημερωμένη συναίνεση και αποτέλεσε τη βάση για τις συνθήκες που προστατεύουν υγιείς και ασθενείς από τις αδηφάγες διαθέσεις που εμφανίζονται συχνά πυκνά, πρέπει να έλθει πάλι στο προσκήνιο.  Σήμερα στην εποχή των παρεκκλίσεων το βλέμμα  μας  είναι στραμμένο στους ανθρώπους εκείνους που εκβιάστηκαν με την επιβίωσή τους προκειμένου να  προχωρήσουν σε μια ιατρική πράξη την οποία δεν επιθυμούσαν.   Είναι στραμμένο σε όσους εκβιάζονται καθημερινά, σε όσους ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, σε αυτούς που στοχοποιήθηκαν ως εχθροί του κοινωνικού συνόλου , που λοιδορήθηκαν, που σταυρώθηκαν σαν τον Χριστό, που οδηγήθηκαν στην πυρά σαν τις μάγισσες του Μεσαίωνα…

75 χρόνια μετά οι δικλείδες ασφαλείας που μας άφησε ο Β παγκόσμιος πόλεμος είναι πιο αναγκαίες από ποτέ.  Τα διαχρονικά και απαρασάλευτα κείμενα που προήγαγαν την ηθική άσκηση της Ιατρικής Τέχνης έχουν μπει στην άκρη. Υπεύθυνοι; Όλοι εκείνοι που πίστεψαν ότι μπορεί να ασκηθεί Ιατρική χωρίς Ελευθερία, όλοι εκείνοι που αντάλλαξαν την ιδιότητα του πολίτη με αυτή του υπηκόου συμμετέχοντας σε ένα τρελό γαϊτανάκι , σε μια φρενίτιδα άνευ προηγουμένου που αποδεικνύει για άλλη μια φορά  ότι ο άνθρωπος είναι θηρίο , που υπό τον φόβο του θανάτου βγάζει στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό του. Από αυτό το θηρίο ποιος κώδικας, άραγε, μπορεί να μας προστατεύσει;

 

 

του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

 

Κάθε περίπου 3,5 δευτερόλεπτα πεθαίνει ένας άνθρωπος εξαιτίας του σηπτικού συνδρόμου. Σε όλο τον κόσμο καταγράφονται 20 έως 30 εκατομμύρια κρούσματα ετησίως, ενώ οι θάνατοι που προκαλεί ξεπερνούν σε αριθμό τα θύματα του καρκίνου του μαστού και του εντέρου μαζί. 

Η νόσος προσβάλλει άτομα κάθε ηλικίας αδιακρίτως  τόσο ανθρώπους απόλυτα υγιείς όσο και ασθενείς με άλλα νοσήματα, όπως σακχαρώδης διαβήτης, χρόνιες καρδιοπάθειες, αναπνευστική ή νεφρική ανεπάρκεια, ενδέχεται να νοσήσουν και να χάσουν τη ζωή τους εξαιτίας της σήψης. Ορισμένα θύματα της σήψης είναι ο Christopher Reeve (Superman), η κόρη του Johnny Depp και παλαιότερα ο βασιλεύς Αλέξανδρος ο Α’.  Η σηψαιμία αναγνωρίσθηκε ως κλινική οντότητα στις αρχές του 20ού αιώνα (Jacob, 1909 - Felty, 1924), ενώ ο όρος σηπτικό shock πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Weisbren το 1951. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν χρησιμοποιηθεί διά­φορες ορολογίες στην προσπάθεια καλύτερης απόδο­σης και μεγαλύτερης διάκρισης και σταδιοποίησης των εξελίξεων κατά την σήψη. Η σύγχρονη ορολογία προέρχεται από το συνέ­δριο του 1992 των American College and Chest Physicians και της Society of Critical Care Medicineμε ομοφωνία απόψεων. Τότε αποδόθηκαν οι διάφορες φάσεις της σήψης και η σχέση μεταξύ τους με το γνωστό πλέον σχήμα:


 

Σχέσεις μεταξύ Συνδρόμου Συστηματικής Φλεγμονώδους Αντίδρασης (ΣΣΦΑ) - Σήψης - Λοίμωξη

 

Στατιστικά στοιχεία για την Ελλάδα.

Αιτία θανάτου ανά 100000 πληθυσμού:

• 377 πεθαίνουν από σηψαιμία

• 331 πεθαίνουν από καρκίνο

• 223 πεθαίνουν από εγκεφαλικά επεισόδια
• 208 πεθαίνουν από καρδιοπάθειες

 

 

 

Τι είναι η Σήψη;

Σήψη συμβαίνει όταν η απάντηση του οργανισμού μας σε μία λοίμωξη καταστρέφει τα ίδια μας τα όργανα. Μπορεί να εξαπλωθεί σταδιακά στο σώμα (βλ.Σχήμα) και να οδηγήσει σε οργανική ανεπάρκεια και σε θάνατο αν δεν αναγνωρισθεί και αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα.

Η σήψη είναι μια απο τις συνήθεις αιτίες νοσηρότητος και θνητότητος στους ασθενείς που νοσηλεύονται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Σήψη είναι βαριά λοίμωξη, η οποία συνοδεύεται από συστηματική μη ελεγχόμενη φλεγμονώδη απάντηση.

Τα περιστατικά των λοιμώξεων και της σήψης έχουν αυξηθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια και τούτο οφείλεται στην αυξημένη χορήγηση ανοσοκατασταλτικών ή στεροειδών φαρμάκων σε ασθενείς με κακοήθεια, στην αυξημένη εφαρμογή της μεταμόσχευσης συμπαγών οργάνων, κ.λ.π. Η Σήψη είναι το συχνότερο νόσημα, πιο συχνή από τα εγκεφαλικά, τους καρκίνους, τις καρδιοπάθειες και το AIDS. Παρά την πρόοδο, τόσο στη διαγνωστική προσπέλαση όσο και στη θεραπεία, η θνησιμότητα της σήψης και της σηπτικής καταπληξίας (μέχρι 80%) παραμένει υψηλή. H σηπτική δε καταπληξία είναι η συχνότερη αιτία θανάτου στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.

 

 

Ποιοι κινδυνεύουν από τη Σήψη;

Η Σήψη μπορεί να εμφανισθεί σε όλους μας ανεξάρτητα από ηλικία και φύλο. Οι ηλικιωμένοι και όσοι πάσχουν από άλλα νοσήματα όπως καρδιοπάθειες και πνευμονοπάθειες κινδυνεύουν πιο πολύ.

Σήψη μπορούν να εμφανίσουν και όσοι ΔΕΝ νοσηλεύονται σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας

 

Το Σύνδρομο Συστηματικής Φλεγμονώδους Απάντησης είναι η απάντηση του οργανισμού σε ένα μη ειδικό ερέθισμα (πχ. τραύμα ή λοίμωξη) και εκδηλώνεται με δύο τουλάχιστον από τα παρακάτω ευρήματα:

Θερμοκρασία >38oC ή <36oC,

Σφύξεις >90 το λεπτό,

Αναπνοές >20 το λεπτό, ή PaCO2 <32 mmHg,   

Λευκοκυττάρωση >12000 /mm3 ή <4000 /mm3 ή>10% άωρες μορφές oυδετεροφίλων.


Αν τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα λοίμωξης, ο 
ασθενής πληροί τον ορισμό της σήψης. 


Φάσεις της σήψης

• Σήψη
• Βαρειά σήψη
• Σηπτικό shock
• Υπόταση
• Δυσλειτουργία πολλών οργάνων

 

Σοβαρή σήψη είναι η σήψη που συνοδεύεται από δυσλειτουργία ενός τουλάχιστον οργάνου και εκδηλώνεται με υπόταση που δεν αντιδρά στη χορήγηση υγρών, ανεπάρκεια νεφρική, αναπνευστική, ηπατική, αιματολογική ή του ΚΝΣ που δικαιολογεί την υπνηλία του ασθενή και μεταβολική οξέωση.

Το σύνδρομο της σήψης απαντάται σε 0,8-1/1000 κατοίκους και συνοδεύεται από μεγάλη θνητότητα (~40%). Εάν εγκατασταθεί σηπτικό σοκ η θνητότητα ξεπερνά τον ένα στους δύο ασθενείς. Η γρήγορη και κατάλληλη θεραπεία, τις πρώτες ώρες από την εγκατάσταση της σήψης, επηρεάζουν σημαντικά την εξέλιξή της.

Θεραπεία

Συστήνεται έναρξη χορήγησης αντιβιοτικής θεραπείας το γρηγορότερο και μέσα στην πρώτη ώρα από την αναγνώριση του σηπτικού σοκ (Grade 1Β) και της σοβαρής σήψης χωρίς σηπτικό σοκ (Grade 1D). Κάθε ώρα καθυστέρησης στην έναρξη χορήγησης αντιβιοτικών, συνοδεύεται με σημαντική αύξηση της θνητότητας.

Η αντιμετώπιση του σηπτικού ασθενούς συνίσταται : α) στη χορήγηση κατάλληλης αντιμικροβιακής αγωγής, β) στην επίτευξη αιμοδυναμικής σταθερότητας και γ) στην εκτέλεση χειρουργικής επέμβασης όταν χρειάζεται. Οι τρεις αυτές παράμετροι είναι εξίσου βασικές για την καλή έκβαση της νόσου. Σύμφωνα με μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη, η επιβίωση σηπτικών ασθενών ήταν περίπου 15% όταν οι ασθενείς ελάμβαναν μόνο αντιβιοτικά και περίπου 13% όταν ελάμβαναν μόνο υγρά και αγγειοσυσπαστικά για επίτευξη της αιμοδυναμικής σταθερότητας. Οταν όμως οι ασθενείς ελάμβαναν τα κατάλληλα αντιμικροβιακά φάρμακα και ήταν σταθεροί αιμοδυναμικά, η επιβίωση ήταν 50%. 

Τα αποτελέσματα μέχρι σήμερα με τις σύγχρονες
θεραπευτικές παρεμβάσεις (μονοκλωνικά αντισώμα­τα, ανταγωνιστές κυτταροκινών, κ.ά.) είναι σχετικά με την κινητική, την χρονική διαδοχή κατά την σηπτι­κή διαδικασία, την συμβολή στην φυσιολογική ομοιο­στασία και κυτταρική βλάβη αλλά και την αλληλεπί­δραση των διαφόρων ενδογενών μεσολαβητών και επιγενών μεταβολικών προϊόντων.

Μύθοι και αλήθειες

Πρώτος μύθος: Η σήψη προκαλείται από μικρόβια στο νοσοκομείο . Στην πλειονότητα των περιπτώσεων ο ασθενής που μεταφέρει από το εξωτερικό περιβάλλον.

Δεύτερο μύθος: είναι ένα σπάνιο νόσημα.

 

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΛΙΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η Σήψη είναι το ΜΟΝΟ νόσημα στο οποίο δεν έχει καμιά θέση ο περιορισμός των οικονομικών δαπανών γιατί απόλυτα νέοι και υγιείς μπορούν να οδηγηθούν αιφνιδίως στο θάνατο.

• Κάθε ασθενής που εισάγεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) πρέπει κάθε μέρα να εκτιμάται αν έχει σήψη ή όχι.
• Τα κυριώτερα κλινικά και εργαστηριακά ευρήματα της σήψης είναι: εκτός απο την ύπαρξη λοίμωξης να υπάρχει και πυρετός ή υποθερμία, ταχυκαρδία, διανοητική σύγχυση ή βυθιότητα, υπόταση, ολιγουρία, λευκοκυττάρωση ή λευκοπενία με αριστερά στροφή, θρομβοπενία και υπεργλυκαιμία.
• Σήψη χωρίς σαφή εστία κατά σειρά συχνότητος προέρχεται απο: α. τους πνεύμονες, β. τους ενδοφλέβιους καθετήρες, γ. τη κοιλιακή χώρα, δ. τα μαλακά μόρια και τα οστά και ε. το ουροποιητικό σύστημα.
• Οταν ένας ασθενής είναι στη ΜΕΘ και έχει σήψη επιβάλλεται η χορήγηση εμπειρικής αντιμικροβιακής θεραπείας, επειδή ο κίνδυνος να μεταπέσει σε σηπτική καταπληξία είναι μεγάλος και συχνός. ∆εν μπορεί κανείς να περιμένει. Πρέπει με εμπειρική αντιμικροβιακή θεραπεία να καλυφθούν τα περισσότερο συνήθη μικρόβια (είδη σταφυλόκοκκου και gram αρνητικά), μέχρι να έχουμε τα αποτελέσματα των καλλιεργειών.
• Επιβάλλεται η λήψη υλικού για καλλιέργειες απο όλα τα πιθανά σημεία, που μπορούν να προκαλέσουν σήψη.
• Καρδιοαναπνευστική αστάθεια λόγω σήψης απαιτεί άμεση ανάνηψη. Υγρά, αγγειοσυσπαστικά φάρμακα, και ενδοτραχειακή διασωλήνωση πρέπει να χορηγούνται η να εκτελούνται άμεσα.
• Πάντοτε πρέπει να σκέφτεται κανείς αν ο σηπτικός ασθενής χρήζει χειρουργικής επέμβασης.
• Σε κάθε σηπτική καταπληξία οι στόχοι μας είναι ο ασθενής α. να είναι αιμοδυναμικά σταθερός, β. να του παρέχουμε την καλύτερη δυνατή απόδοση οξυγόνου στους ιστούς και γ. να έχει επαρκή αιμάτωση ιστών.
• Πάντοτε πρέπει να σκεφτώμαστε και αίτια λοιμώδη μη βακτηριακά (ιογενή μυοκαρδίτιδα, ελονοσία κ.λ.π.), όπως επίσης και αίτια μη λοιμώδη (π.χ φάρμακα, αναφυλαξία, κ.λ.π.), που μπορούν να δημιουργήσουν το ίδιο κλινικό σύνδρομο με εκείνο της σήψης (SIRS).
• Πάντοτε πρέπει να ελέγχουμε αν η σήψη i) προέρχεται απο το κεντρικό νευρικό σύστημα, ii) οφείλεται στο βακτηριοειδές το εύθραστο ή αλλο αναερόβιο, iii) οφείλεται σε gram αρνητικά βακτηρίδια, που είναι ανθεκτικά στα συνήθη αντιβιοτικά, iv) οφείλεται σε μικροοργανισμό που δεν είναι ευαίσθητος στα συνήθη αντιβιοτικά (π. χ. Λετζιονέλλα, μυκόπλασμα, χλαμύδια, κ.λ.π.). 

 

ΠΗΓΕΣ
World Sepsis Day org

Πηγή: medlabgr.blogspot.com

του Κωνσταντίνου Λούβρου, Μ.D., medlabnews.gr iatrikanea

 

Ο όρος «καρκίνος του πνεύμονα» (lung cancer) ή «βρογχογενής καρκίνος» αναφέρεται στη νοσηρή διαδικασία ανάπτυξης και σχηματισμού κακοήθους όγκου στην περιοχή των πνευμόνων, και αποτελεί την τρίτη – μετά τον καρκίνο του μαστού και του προστάτη - συχνότερη μορφή καρκίνου σε παγκόσμιο επίπεδο, πρώτη σε αριθμό κρουσμάτων στον ανδρικό πληθυσμό, με ιδιαίτερα αυξητικές τάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

Παράλληλα, αποτελεί μακράν την πλέον θανατηφόρα μορφή καρκίνου, με ποσοστά θνησιμότητας που αγγίζουν σχεδόν το 30%. 

Ο καρκίνος του πνεύμονα, αποτελεί την κύρια αιτία θανάτου από καρκίνο παγκοσμίως, καθώς το ποσοστό 5ετούς επιβίωσης των ασθενών με μεταστατικό (Σταδίου IV) καρκίνο του πνεύμονα είναι 4%, με τον μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα να αποτελεί το 85% των διαγνωσμένων περιστατικών.

Ο καρκίνος του πνεύμονα είναι ο δεύτερος σε συχνότητα εμφάνισης καρκίνος τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Ο μέσος όρος ηλικίας κατά τη διάγνωση είναι περίπου 71.

Στο σύνολο του πληθυσμού, η πιθανότητα ενός ατόμου να αναπτύξει καρκίνο του πνεύμονα στη διάρκεια της ζωής του είναι περίπου 1 στις 15. Ωστόσο, για τους καπνιστές ο κίνδυνος είναι πολύ υψηλότερος, ενώ για τους μη καπνιστές ο κίνδυνος είναι χαμηλότερος.

Τα ποσοστά εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα ανάμεσα στους άνδρες μειώνονται σταθερά εδώ και πολλά χρόνια, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά στις γυναίκες μόλις πρόσφατα άρχισαν να ελαττώνονται μετά από μια μεγάλη περίοδο συνεχούς αύξησης.

Ο καρκίνος του πνεύμονα, στις διάφορες μορφές της νόσου, προκαλείται από άναρχο και αφύσικο πολλαπλασιασμό παθογόνων κυττάρων στους ιστούς του πνεύμονα που, συνακόλουθα, προκαλούν το σχηματισμό κακοήθους όγκου. Ο καρκίνος του πνεύμονα, όπως και κάθε κακοήθης νεοπλασία, αποτελεί ουσιαστικά κυτταρική νόσο. Τα καρκινικά κύτταρα έχουν τη δυνατότητα διήθησης - δηλαδή διείσδυσης σε γειτονικούς ιστούς - και συνεπώς είναι σε θέση να επεκταθούν και να προκαλέσουν σοβαρές βλαπτικές συνέπειες στη γενικότερη λειτουργία του οργανισμού.

Οι πνεύμονες

Κατά την εισπνοή ο αέρας εισέρχεται από την μύτη ή το στόμα, στην τραχεία η οποία στο κάτω μέρος της διαχωρίζεται σε δύο αεραγωγούς, ένα για κάθε πνεύμονα, τους βρόγχους, που με την σειρά τους διαχωρίζονται σε μικρότερους αγωγούς, τα βρογχιολίδια και μεταφέρουν τον αέρα μέσα στους πνεύμονες. Στο τέλος κάθε βρογχιολιδίου υπάρχουν εκατομμύρια μικροσκοπικές σακουλίτσες που ονομάζονται κυψελίδες. Στις κυψελίδες απορροφάται το οξυγόνο από τον αέρα και εισέρχεται στην κυκλοφορία του αίματος για να οξυγονωθεί ο οργανισμός. Αντίθετα με την κυκλοφορία του αίματος αποβάλλεται διαμέσου των κυψελίδων το διοξείδιο του άνθρακα που ήταν μέσα στον οργανισμό και εκπνέεται από τους πνεύμονες.

Οι πνεύμονες είναι δύο και βρίσκονται ένας δεξιά και ένας αριστερά στον θώρακα. Ο δεξιός πνεύμονας διαχωρίζεται σε τρεις περιοχές (λοβούς) και ο αριστερός σε δύο λοβούς.

Ποιες αιτίες προκαλούν καρκίνο στον πνεύμονα;

• Όπως γνωρίζετε το κάπνισμα είναι η κυριότερη αιτία του καρκίνου των πνευμόνων. Η πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου στους πνεύμονες είναι εξαρτώμενη από τον αριθμό των τσιγάρων που καπνίζει κάποιος και από το νεαρό της ηλικίας που άρχισε το κάπνισμα. Τα τσιγάρα με φίλτρο και μικρή ποσότητα πίσσας (ελαφριά τσιγάρα) περιορίζουν τον κίνδυνο, όμως παραμένει να είναι μεγαλύτερη η πιθανότητα για ανάπτυξη καρκίνου από τους μη καπνιστές. Υπολογίζεται πως 9 στις 10 περιπτώσεις καρκίνου του πνεύμονα σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το κάπνισμα.

• Αν κάποιος διακόψει το κάπνισμα μειώνει αρκετά γρήγορα τον κίνδυνο για εμφάνιση καρκίνου στον πνεύμονα και με την πάροδο 15 χρόνων περίπου εντάσσεται στις ίδιες πιθανότητες που έχει ένας μη καπνιστής.

• Είναι φανερό τώρα πως η εισπνοή του καπνού των τσιγάρων από τους μη καπνιστές, γνωστό σαν παθητικό κάπνισμα, αυξάνει λίγο τον κίνδυνο για αναπνευστικά προβλήματα και για καρκίνο. Αυτός ο κίνδυνος όμως είναι πολύ πιο μικρός απ’ ότι αν είστε ο ίδιος καπνιστής.

• Επίσης οι καπνιστές πούρων και πίπας έχουν λιγότερες πιθανότητες για εμφάνιση καρκίνου στους πνεύμονες απ’ ότι οι καπνιστές τσιγάρων. Όμως το ποσοστό κινδύνου είναι πιο ψηλό από τους μη καπνιστές.

• Σε κάποιες οικογένειες οι καπνιστές είναι πιο επιρρεπείς να αναπτύξουν καρκίνο στους πνεύμονες όταν συντρέχει η παρουσία ελαττωματικού γονιδίου (μικρό μέρος/μονάδα του γενετικού υλικού).

• Η συχνή εισπνοή αμιάντου και ιδιαίτερα σε συνδυασμό με το κάπνισμα επαυξάνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου στους πνεύμονες. Η εισπνοή αμιάντου μπορεί να προκαλέσει καρκίνο στις μεμβράνες που καλύπτουν τους πνεύμονες και που ονομάζεται μεσοθηλίωμα. Τέτοιο κίνδυνο διατρέχουν οι εργαζόμενοι σε ορυχεία αμιάντου.

• Η επαφή με διάφορα είδη χημικών ουσιών όπως το ουράνιο, το χρώμιο και το νίκελ μπορεί να προκαλέσουν, πολύ σπάνια όμως, καρκίνο στους πνεύμονες. Η μόλυνση της ατμόσφαιρας, παρ’ όλο που είναι δύσκολο να αποδειχτεί, μπορεί επίσης να προκαλέσει καρκίνο στους πνεύμονες. Ο καρκίνος των πνευμόνων δεν είναι μεταδοτική ασθένεια. Είναι ο πιο συχνός καρκίνος στους άνδρες κυρίως άνω των 40 ετών. Σταδιακή αύξηση παρουσιάζεται και στις γυναίκες λόγω της αύξησης του αριθμού των γυναικών που καπνίζουν.

Τα στοιχεία καταδεικνύουν πως μολονότι οι γυναίκες αποδεικνύονται πιο ευπρόσβλητες στις καρκινογόνους ουσίες του τσιγάρου, οι άντρες διατηρούν σαφώς μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας. Έχει, επίσης, διαπιστωθεί πως ο καρκίνος του πνεύμονα σπάνια πλήττει νεαρά άτομα: υπολογίζεται πως το ποσοστό των νοσούντων με ηλικία κάτω των 45 σπάνια ξεπερνά το 3%, ενώ τα ποσοστά νοσούντων άνω των 65 συχνά αγγίζουν την τάξη του 70%. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μείωση των ποσοστών θνησιμότητα στους άντρες, κυρίως λόγω των βελτιωμένων τεχνικών αντιμετώπισης της νόσου – μολονότι στις γυναίκες δεν έχει παρατηρηθεί ανάλογη τάση.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Ο καρκίνος του πνεύμονα συχνά δεν παρουσιάζει συμπτώματα παρά μόνο αφού φτάσει σε εκτεταμένο στάδιο ή έχει επεκταθεί και σε άλλα όργανα εκτός της κοιλότητας του θώρακα. Έτσι, λιγότερο από 20% των ασθενών διαγιγνώσκονται έγκαιρα, όταν οι πιθανότητες για πλήρη ίαση είναι μεγαλύτερες.

Ο Καρκίνος ως ομάδα ασθενειών χαρακτηρίζεται από ορισμένα γενικά συμπτώματα, ενώ κάθε διακριτή του μορφή συσχετίζεται με ορισμένα ειδικά συμπτώματα. Τα συμπτώματα στον καρκίνο του πνεύμονα μπορεί να είναι έστω και ένα από τα πιο κάτω:

 

• Συχνός βήχας ή αλλαγή στη χρονική διάρκεια του βήχα.

• Λοίμωξη του πνεύμονα που δεν περνάει ή υποτροπιάζει συχνά.

• Ελαττωμένη αναπνοή.

• Βήχας με αιματηρά φλέγματα (αιμόπτυσης).

• Αμβλύς πόνος σε βαθιά αναπνοή ή σε βήχα.

• Ανορεξία και απώλεια βάρους.

• Παρατεταμένη βραχνάδα.

• Oίδημα της περιοχής του λαιμού ή του τραχήλου

• Πυρετός,

• Δέκατα,

• Δυσχερής κατάποση,

 

Αν εσείς έχετε οποιοδήποτε από τα πιο πάνω συμπτώματα είναι σημαντικό να επισκεφθείτε τον γιατρό σας. Παρόμοια συμπτώματα όμως μπορεί να οφείλονται σε άλλο είδος ασθένειας.

Μπορούν να εμφανιστούν συμπτώματα από άλλα συστήματα εκτός του αναπνευστικού;

Συχνά τα σημεία και τα συμπτώματα της νόσου δεν φαίνεται να σχετίζονται με τον πνεύμονα και την αναπνοή. Αυτό συμβαίνει σε περιπτώσεις που ο καρκίνος έχει επεκταθεί και σε άλλα όργανα (μεταστάσεις). Τέτοια συμπτώματα που τελικά μπορεί να οδηγήσουν στην διάγνωση καρκίνου είναι:

• Οστικά άλγη


• αδυναμία και μούδιασμα στα χέρια ή στα πόδια, συνήθως ομόπλευρα
(δεξιά ή αριστερά)


• Ζάλη


• Κιτρινο χρώμα του δέρματος και του «λευκού» του ματιού (ίκτερος)

• Σκληρή διόγκωση στο πλάι του αυχένα

• Βράγχος φωνής

Yπάρχει κάποιο σύμπτωμα που να χαρακτηρίζεται ως ειδικό για τον καρκίνο του πνεύμονα;

Κανένα από τα προαναφερθέντα συμπτώματα δεν εμφανίζεται μόνο στον καρκίνο του πνεύμονα. Τόσο όσα σχετίζονται άμεσα με το αναπνευστικό (βήχας, δύσπνοια, αιμόπτυση) όσο και τα γενικά (πυρετός, ανορεξία, απώλεια βάρους, αδυναμία) εμφανίζονται και σε παθήσεις που δεν χαρακτηρίζονται ως κακοήθεις. Συμπτώματα όμως από το αναπνευστικό σε ενεργό ή πρώην καπνιστή που επιμένουν για περισσότερο από 15 ημέρες, παρά την φαρμακευτική αγωγή, πρέπει να ελέγχονται με μεγαλύτερη προσοχή με ακτινογραφία θώρακα, εξετάσεις αίματος κλπ.

Τι είναι η δύσπνοια;

Δύσπνοια είναι ένας ιατρικός όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το υποκειμενικό αίσθημα δυσκολίας στην αναπνοή που αναφέρει ένας ασθενής. Περιγράφει ότι έχει «κοντή ανάσα» ή «δεν του φτάνει ο αέρας». Φυσιολογικά συμβαίνει στην έντονη άσκηση. Παρουσιάζεται σε ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα αλλά και σε πολλές άλλες πνευμονικές (όπως η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια των καπνιστών - ΧΑΠ) ή καρδιακές (όπως η καρδιακή ανεπάρκεια) παθήσεις.

Τι είναι η αιμόπτυση;

Η αποβολή αίματος με βήχα λέγεται αιμόπτυση. Μπορεί να αφορά σε αποβολή καθαρού αίματος, ζωηρού κόκκινου χρώματος, ή χρωματισμένων με αίμα φλεγμάτων. Παρουσιάζει διαβαθμίσεις ως προς την ένταση και κατατάσσεται σε μικρή, όταν η ποσότητα αίματος δεν ξεπερνά το ένα κουτάλι σούπας (10 ml) την ημέρα, μέτρια όταν φτάνει τα δύο ποτήρια (500 ml) και μεγάλη όταν ξεπερνά αυτή την ποσότητα. Εκτός από τον καρκίνο του πνεύμονα, αιμόπτυση ή αιμόφυρτα πτύελα εμφανίζουν καπνιστές χωρίς καρκίνο, αλλά και ασθενείς με άλλες πνευμονικές παθήσεις όπως οι βρογχιεκτασίες και η φυματίωση των πνευμόνων.

Τι είναι η πληκτροδακτυλία;

Πρόκειται για παραμόρφωση του σχήματος των νυχιών που γίνονται σαν το εξογκωμένο άκρο μπαγκέτας (πλήκτρου) τυμπάνου. Εμφανίζεται σε καπνιστές, καθώς και σε πολλές πνευμονικές παθήσεις, όπως και στον καρκίνο του πνεύμονα.

Τι είναι τα παρανεοπλασματικά σύνδρομα;

Υπάρχουν φορές που τα καρκινικά κύτταρα μερικών τύπων καρκίνου του πνεύμονα παράγουν ουσίες που μοιάζουν με τις φυσιολογικές ορμόνες του οργανισμού και καθώς αυτές μπαίνουν στην κυκλοφορία του αίματος διαταράσσουν την ισορροπία του. Μερικά παραδείγματα παρανεοπλασματικών συνδρόμων είναι:
- η παραγωγή ουσιών που ευνοούν την πήξη του αίματος και συχνά μπορεί να προκληθεί φράξιμο (θρόμβωση) των φλεβών, συχνότερα στα πόδια,

- η μείωση των επιπέδων αλατιού (νατρίου) στο αίμα, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται μυϊκή αδυναμία και ανορεξία,
- η αύξηση των επιπέδων ασβεστίου του αίματος με αποτέλεσμα την ανάγκη για συχνή ούρηση αλλά και η σύγχυση και η αύξηση του μεγέθους των μαστών σε άνδρες (γυναικομαστία).

Τι είναι ο όγκος Pancoast;

Όταν ο καρκίνος εντοπίζεται στο ανώτερο τμήμα του πνεύμονα, μπορεί να προσβάλει (να πιέζει) το νεύρο που περνά από το άνω μέρος του θώρακα στον αυχένα και τότε ονομάζεται όγκος Pancoast. Το συχνότερο σύμπτωμα αυτών των όγκων είναι ο πόνος στον αντίστοιχο ώμο.

Τι είναι το σύνδρομο της άνω κοίλης φλέβας;


Το σύνδρομο της άνω κοίλης φλέβας παρατηρείται όταν η απόφραξη της άνω κοίλης φλέβας διακόπτει τη φλεβική επιστροφή του αίματος από την κεφαλή, τα άνω άκρα και τον θώρακα προς τον δεξιό κόλπο. Κλινικά οι ασθενείς αναφέρουν: προοδευτική εμφάνιση δύσπνοιας, οίδημα προσώπου, βήχα, οίδημα του βραχίονα, στηθάγχη, δυσφαγία, ναυτία και κεφαλαλγία, διαταραχές της όρασης, διάταση των φλεβών του λαιμού και του θώρακα.

Τι είναι το βράγχος της φωνής;

Πρόκειται για βράχνιασμα, παροδικό ή μόνιμο, το οποίο οφείλεται σε πίεση των νεύρων (τα ονομαζόμενα λαρυγγικό και παλίνδρομο λαρυγγικό, νεύρα) που κινούν τις φωνητικές χορδές, Η πίεση μπορεί να προκαλείται από τον ίδιο τον όγκο (συνηθέστερα σε όγκους του αριστερού άνω λοβού), ή από διογκωμένους λεμφαδένες. 'Αλλες φορές η φωνή ελαττώνεται σε ένταση. 

Διάγνωση
Συνήθως η διάγνωση γίνεται στα πλαίσια της διερεύνησης κάποιων από τα παραπάνω συμπτώματα. Η πρώτη εξέταση που γίνεται είναι συνήθως μια ακτινογραφία θώρακος, στην οποία μπορεί να φαίνεται ο καρκίνος του πνεύμονα. Ακολούθως, πραγματοποιείται αξονική τομογραφία θώρακος (CT) για τον ακριβή καθορισμό της θέσης του όγκου και την εκτίμηση των λεμφαδένων του μεσοθωρακίου. Στη συνέχεια, είναι απαραίτητη η λήψη βιοψίας από τον καρκίνο ή και από τυχόν ύποπτους λεμφαδένες, αφού ο ιστολογικός τύπος του όγκου σε συνδυασμό με την έκταση της νόσου θα καθορίσουν το είδος της θεραπείας. Η βιοψία γίνεται συνήθως με βρογχοσκόπηση και ορισμένες φορές, όταν αυτό δεν είναι εφικτό, μπορεί να γίνει με διαδερμική παρακέντηση της μάζας υπό απεικονιστική καθοδήγηση με CT. Τέλος, σε κάποιες περιπτώσεις η ταυτοποίηση του όγκου μπορεί να γίνει με κυτταρολογική εξέταση των πτυέλων του ασθενούς. Άλλες διαγνωστικές εξετάσεις που μπορεί να γίνουν είναι: CT κοιλίας και εγκεφάλου, σπινθηρογράφημα οστών, PET–CT, και ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα (EUS).

 

Υπάρχουν δύο κύριοι τύποι καρκίνου του πνεύμονα

1) Μη Μικροκυτταρικός Καρκίνος Πνεύμονα (ΜΜΚΠ): αντιστοιχεί στο 85% έως 90% των περιπτώσεων και χωρίζεται σε 3 υπο-τύπους, οι οποίοι παρουσιάζουν διαφορές στην εμφάνιση των κυττάρων τους στο μικροσκόπιο, αλλά ανήκουν στην ίδια ομάδα γιατί η θεραπεία και η πρόγνωσή τους είναι παρόμοια. Εκτιμάται ότι, κάθε χρόνο παγκοσμίως, μέχρι και 36.000 άνθρωποι, ή περίπου ποσοστό 1-3% των ασθενών με καρκίνο του πνεύμονα, διαγιγνώσκονται με ΜΜΚΠ θετικό στη μετάλλαξη BRAF V600.

Αδενοκαρκίνωμα: αντιστοιχεί στο 40% περίπου των περιπτώσεων και αν και εμφανίζεται κατά κύριο λόγω σε άτομα με ιστορικό καπνίσματος, ωστόσο είναι ο πιο συχνός καρκίνος πνεύμονα σε μη καπνιστές. Αφορά πιο συχνά σε γυναίκες και σε σχετικά νεότερα άτομα.

Πλακώδες καρκίνωμα: αντιστοιχεί στο 30% περίπου των περιπτώσεων και σχετίζεται με ιστορικό καπνίσματος. Συνήθως εντοπίζεται κεντρικά στους πνεύμονες, κοντά στους βρόγχους.

Καρκίνωμα από μεγάλα κύτταρα: αντιστοιχεί στο 15% περίπου των περιπτώσεων. Μία υποομάδα του, που ονομάζεται μεγαλοκυτταρικό νευροενδοκρινικό καρκίνωμα, μοιάζει πολύ με το μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα.

2) Μικροκυτταρικός Καρκίνος Πνεύμονα (ΜΚΠ): αντιστοιχεί στο 15% περίπου των περιπτώσεων και ονομάζεται έτσι λόγω του μικρού μεγέθους που έχουν τα κύτταρά του στο μικροσκόπιο. Είναι πολύ σπάνιο να εμφανιστεί σε μη καπνιστές. Συνήθως, έχει την τάση για γρήγορη ανάπτυξη και πρώιμη εμφάνιση μεταστάσεων. Παρόλα αυτά, συνήθως παρουσιάζει ταχεία ανταπόκριση στη χημειοθεραπεία και την ακτινοθεραπεία.

Θεραπεία
Η αντιμετώπιση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες κυριότεροι από τους οποίους είναι οι ακόλουθοι: 
Α. Ο ιστολογικός τύπος του ΚΠ. Η χειρουργική επέμβαση χρησιμοποιείται κατεξοχήν στην αντιμετώπιση του μη μικροκυτταρικού ΚΠ. Δεν αποτελεί θεραπευτική επιλογή για τον μικροκυτταρικό ΚΠ, εκτός από σπάνιες μεμονωμένες περιπτώσεις όπου ο ογκολόγος ιατρός θα κρίνει ότι υπάρχει ένδειξη.
Β. Το μέγεθος (στάδιο) και η ανατομική θέση του όγκου του ΚΠ. Η χειρουργική αφαίρεση αποτελεί θεραπεία εκλογής των πρώιμων σταδίων (περιορισμένη νόσος) του μη μικροκυτταρικού ΚΠ. Συνήθως, αντιμετωπίζονται οι ασθενείς με στάδιο Ι (πολύ περιορισμένη νόσος) και ΙΙ (περιορισμένη νόσος) και επιλεγμένοι ασθενείς σταδίου ΙΙΙ (τοπικά εκτεταμένη νόσος). Πολύ σπάνια και εξατομικευμένα μπορεί να υποβληθεί σε χειρουργείο ασθενής με μεμονωμένη μετάσταση και χειρουργήσιμη πρωτοπαθή εστία.
Γ. Η γενική κατάσταση της υγείας του ασθενή. Η βιολογική ηλικία του ασθενή, η καλή γενική κατάσταση και η απουσία σοβαρών υποκείμενων νόσων αποτελούν σημαντικά κριτήρια επιτυχημένης έκβασης και καλύτερης πρόγνωσης.

Υπάρχουν τρεις κύριοι τύποι επεμβάσεων.

Α. Τμηματεκτομή είναι η αφαίρεση ενός μικρού τμήματος του πνεύμονα μέσα στο οποίο εμπεριέχεται ο όγκος.
Β. Λοβεκτομή είναι η αφαίρεση ενός λοβού του πνεύμονα. Είναι η πιο συχνή επέμβαση για περιορισμένη νόσο.
Γ. Πνευμονεκτομή είναι η αφαίρεση του ενός πνεύμονα.
Η επιλογή κάθε φορά του τύπου της επέμβασης εξαρτάται από παράγοντες που μπορούν να προσδιοριστούν εν μέρει προεγχειρητικά π.χ. οι αναπνευστικές εφεδρείες αλλά και διεγχειρητικά (δηλ. κατά τη διάρκεια του χειρουργείου). Έτσι, είναι δυνατόν ο χειρουργός κατά τη διάρκεια της επέμβασης να τροποποιήσει τον αρχικό σχεδιασμό εάν διαπιστώσει ότι η νόσος είναι περισσότερο εκτεταμένη από ότι είχε προσδιοριστεί με τον προεγχειρητικό απεικονιστικό έλεγχο. Σε κάθε περίπτωση ο στόχος είναι η πλήρης εξαίρεση του όγκου με την μικρότερη δυνατή απώλεια πνευμονικού παρεγχύματος. 

Νέες φαρμακευτικές θεραπείες αναπτύσσονται ιδιαίτερα για ασθενείς με μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα (ΜΜΚΠ), θετικό στην μετάλλαξη BRAF V600.

Πηγή: medlabnews.gr iatrikanea https://medlabgr.blogspot.com/2013/12/blog-post_18.html#ixzz7UwrecDZ5

 

Προστατίτιδα ονομάζεται η φλεγμονή του προστάτη αδένα, η οποία μπορεί να είναι οξεία (αιφνίδια έναρξη) ή χρόνια (επίμονη) καθώς και μολυσματική (που προκαλείται από λοίμωξη) ή μη μολυσματική. Ωστόσο, υπάρχει μια μεταβλητή απόκριση στα αντιβιοτικά και τα αντιφλεγμονώδη παυσίπονα και η ακριβής αιτία της μορφής της χρόνιας προστατίτιδας δεν είναι γνωστή. Έτσι, οι ιατροί προτιμούν να χρησιμοποιούν τον όρο «σύνδρομο χρόνιου πυελικού άλγους».

Το σύνδρομο αυτό μπορεί να έχει χαρακτήρες σταθερού και δυνατού πόνου, οξέος πόνου (σαν μαχαιριά), πόνου που έρχεται και φεύγει ή αίσθημα πίεσης και βάρους βαθιά στην πύελο.

«Επίσης, είναι πιθανό να εμφανιστεί πόνος κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, της εκκένωσης του εντέρου, ή ακόμα και όταν ο ασθενής με χρόνιο πυελικό άλγος είναι απλά καθήμενος. Όταν ο ασθενής στέκεται για αρκετή ώρα, ο πόνος μπορεί να γίνει έντονος αλλά να ηρεμήσει όταν ξαπλώσει. Ο πόνος του συνδρόμου μπορεί να είναι από ήπιος μέχρι αβάσταχτος, και από απλώς ενοχλητικός, τόσο έντονος που να καθιστά τον/την ασθενή πρακτικά ανάπηρο», τονίζει ο δρ Στυλιανός Κοντός Χειρουργός Ουρολόγος (https://urologyclinic.gr), Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής, μέλος Βασιλικού Κολλεγίου Χειρουργών Ουρολόγων Ηνωμένου Βασιλείου.

Σε κάποιες περιπτώσεις, ο έντονος πόνος φέρνει αϋπνία, στερεί την ικανότητα άσκησης και δυσκολεύει την εκτέλεση καθημερινών λειτουργιών, καθώς και την αποδοτικότητα στην εργασία.

Ειδικότερα, πολλοί νέοι άνθρωποι νιώθουν ότι η ασθένεια τους έχει καταστήσει «ανάπηρους», με αποτέλεσμα την αύξηση του ποσοστού της κατάθλιψης.

«Πλέον, για ασθενείς με χρόνια προστατίτιδα υπάρχει σύγχρονη θεραπευτική επιλογή, χωρίς τη χρήση φαρμάκων και χωρίς την ύπαρξη παρενεργειών. Για πρώτη φορά, έχουμε τη δυνατότητα να θεραπεύσουμε τα συμπτώματα με τη χρήση κρουστικών κυμάτων χαμηλής έντασης. Η μέθοδος αυτή είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη και ενεργοποιεί μηχανισμούς νεοαγγείωσης στα σημεία που ενεργεί, με αποτέλεσμα τη βελτίωση της ροής του αίματος στη λεκάνη. Τα κρουστικά κύματα οδηγούν στη δημιουργία νέων αγγειακών κλάδων στην περιοχή», εξηγεί ο ιατρός.

Το γεγονός ότι δεν χρειάζεται αναισθησία, αφού είναι εντελώς ανώδυνη, και οι μηδενικές παρενέργειες αποτελούν τα πλεονεκτήματα της μεθόδου.

Η σταδιακή αποκατάσταση της αγγείωσης στην περιοχή επιτυγχάνεται με μαγνητική αγγειογραφία, όπως επιβεβαιώνουν κλινικές μελέτες. Παρατηρήθηκε βελτίωση στη στύση σε ποσοστό πάνω από 80%. Όσοι ασθενείς λάμβαναν φάρμακα για χρόνια προστατίτιδα/CPPS, δεν τα χρειάζονταν πλέον σε ποσοστό 60%-75%, ενώ, μετά τη θεραπεία με τα κρουστικά, τα φάρμακα έδρασαν αποτελεσματικά στο 70% των ασθενών που μέχρι πρότινος δεν ανταποκρίνονταν σε αυτά. Επίσης, οι μετρήσεις έδειξαν αύξηση της ροής του αίματος στο πέος κατά 140%.

«Οι περισσότεροι άνδρες που διαγνώστηκαν με χρόνια προστατίτιδα/CPPS τείνουν να έχουν μια βελτίωση στα συμπτώματά τους κατά τους επόμενους δύο μήνες. Σε μία μελέτη, περίπου το ένα τρίτο των ανδρών δεν είχε περαιτέρω συμπτώματα τρεις μήνες αργότερα, ενώ σε άλλη μεγάλη μελέτη, το ένα τρίτο των ανδρών έδειξε μέτρια έως σημαντική βελτίωση στο επόμενο εξάμηνο.

Η εφαρμογή της θεραπείας γίνεται εξωτερικά μέσω μιας ειδικής κεφαλής σε επαφή, που μεταφέρει την ενέργεια των κρουστικών κυμάτων. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, ο ασθενής αισθάνεται μόνο πολύ ελαφρά «τσιμπήματα».

Η θεραπεία εφαρμόζεται στο ιατρείο, είναι απλή, απολύτως ασφαλής, ανώδυνη και χωρίς παρενέργειες. Σε κάθε συνεδρία δίνονται 2.400 κρούσεις σε συγκεκριμένα σημεία της λεκάνης και απαιτούνται συνολικά έξι συνεδρίες, δύο φορές την εβδομάδα.

Βέβαια, ο ιατρός είναι αυτός που θα αποφασίσει εάν ο ασθενής είναι κατάλληλος για τη θεραπεία», καταλήγει ο κ. Κοντός.