Ο θρυλικός Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ρέντφορντ πέθανε την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2025, σε ηλικία 89 ετών, στο σπίτι του στην πολιτεία Γιούτα.

Γεννημένος στις 18 Αυγούστου 1936 στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Ήταν μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του κινηματογράφου, με μια καριέρα που εκτείνονταν από τον κινηματογράφο μέχρι τη σκηνοθεσία και τον ακτιβισμό. Κέρδισε δύο βραβεία Όσκαρ: το πρώτο το 1980 για τη σκηνοθεσία της ταινίας Συνηθισμένοι Άνθρωποι (Ordinary People), και το δεύτερο το 2002 για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Με τα χαρακτηριστικά του ξανθά μαλλιά και την ακαταμάχητη γοητεία του, κατάφερε να καθιερωθεί ως το απόλυτο σύμβολο του ωραίου και του στιλάτου Αμερικανού ηθοποιού για περισσότερα από 25 χρόνια.

Robert Redford AP Photo Christian Alminana

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ γεννήθηκε σε μια οικογένεια με βρετανικές και ιρλανδικές ρίζες, με τον πατέρα του να εργάζεται ως λογιστής και τη μητέρα του να είναι νοικοκυρά. Η παιδική του ηλικία ήταν γεμάτη αναταραχές, καθώς συχνά είχε προβλήματα συμπεριφοράς και καταναλωνόταν σε μικροκλοπές και αλκοόλ. Ωστόσο, κατάφερε να κερδίσει μια υποτροφία για το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο μέσω των ικανοτήτων του στον αθλητισμό, κυρίως στο μπέιζμπολ.

Ήταν, ένας από τους τελευταίους θρύλους του αμερικανικού σινεμά με ταινίες όπως “Τα Καλύτερά μας Χρόνια”, “Το Κεντρί“, “Οι μέρες του Κόνδορα”, “Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου”. Είχε κερδίσει μάλιστα Οσκαρ ως σκηνοθέτης για την ταινία «Συνηθισμένοι Ανθρωποι» και ένα δεύτερο για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά με τη Λόλα βαν Γουάγκενεν.

Ο πρώτος ρόλος και το θέατρο

Ο πρώτος του ρόλος ήταν στην παράσταση Tall Story το 1958, η οποία παίχτηκε στο θέατρο Μπρόντγουεϊ. Ακολούθησαν μικροί ρόλοι στις τηλεοπτικές σειρές The Naked City και Route 66. Το πρωταγωνιστικό ντεμπούτο του σε τηλεοπτική σειρά έγινε το 1960 στο Maverick. Ακολούθησαν και άλλες σειρές και θεατρικές παραστάσεις.. Η σπουδαιότερη παράσταση, στην οποία συμμετείχε ήταν το “Ξυπόλυτοι στο πάρκο”, με συμπρωταγωνίστρια την Ελίζαμπεθ Άσλι. Η παράσταση παίχθηκε στο Θέατρο Μπρόντγουεϊ το 1963 και, το 1967, κυκλοφόρησε και ως κινηματογραφική ταινία. Μέσα στο ίδιο έτος, έπαιξε στην τηλεοπτική σειρά Alcoa Premiere, για την εμφάνισή του στην οποία, κέρδισε το βραβείο Έμμυ β’ ανδρικού ρόλου.

Η κινηματογραφική του πορεία

Η πρώτη φορά που συμμετείχε σε κινηματογραφική ταινία ήταν το 1962, στο ανεξάρτητο War Hunt (Ο πόλεμος μας έκανε σκληρούς), το οποίο γυρίστηκε μέσα σε δύο εβδομάδες. Το 1965, έπαιξε στο Situation Hopeless… But Not Serious, το οποίο ήταν η πρώτη του επίσημη ταινία. Την ίδια χρονιά, συμπρωταγωνίστησε με τους Νάταλι Γουντ και Κρίστοφερ Πλάμερ, στο Inside Daisy Clover, του Ρόμπερτ Μάλιγκαν, το οποίο προτάθηκε, τελικά, για δύο βραβεία Όσκαρ, ενώ ο ίδιος ο Ρέντφορντ κέρδισε την πρώτη του Χρυσή Σφαίρα, αφού ανακηρύχθηκε ο πιο πολλά υποσχόμενος ηθοποιός.

Το 1966, του δόθηκε ο ρόλος του σερίφη στο The Chase, του Άρθουρ Πεν, όμως, ο ίδιος επέλεξε αυτόν του κατάδικου. Ο σερίφης ενσαρκώθηκε από τον Μάρλον Μπράντο. Επίσης, συνεργάσθηκε και πάλι με τη Νάταλι Γουντ, αυτή τη φορά, για το This Property Is Condemned, του Σίντεϊ Πόλακ, το οποίο είχε βασιστεί στο ομότιτλο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς. Το 1967, πρωταγωνίστησε μαζί με την Τζέιν Φόντα στην κινηματογραφική εκδοχή του Ξυπόλυτοι στο Πάρκο. To 1968, υπέγραψε συμφωνία για το γύρισμα μιας ταινίας γουέστερν με την Paramount. Ωστόσο, αθέτησε την υπόσχεσή του, με αποτέλεσμα η υπόθεση να οδηγηθεί στα δικαστήρια και ο Ρέντφορντ να μείνει για αρκετό χρονικό διάστημα χωρίς δουλειά. Το 1969, πρωταγωνίστησε στο γουέστερν Οι δύο ληστές του Τζορτζ Ρόι Χιλ, μαζί με τον Πωλ Νιούμαν.

Στη συνέχεια, πρωταγωνίστησε σε ταινίες που είχαν μέτρια απήχηση, όπως, το Downhill racer, του Μάικλ Ρίτσι (1969). Παρ’ όλα αυτά κέρδισε βραβεία BAFTA καλύτερου ηθοποιού για το Downhill racer και το Tell them Willie Boy is here.

Συνεργάσθηκε ξανά με τον Σίντεϊ Πόλακ το 1972 για το γουέστερν Jeremiah Johnson και το 1973 για τη δραματική ιστορία αγάπης The Way We Were, μαζί με τη Μπάρμπρα Στράιζαντ. Στην ταινία αυτή, η οποία συγκαταλέγεται στις κορυφαίες του είδους της, έπαιξε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους του, αυτόν του Χάμπελ. Ακόμη, το τραγούδι της Στράιζαντ The Way We Were κέρδισε βραβείο Όσκαρ.

Σκηνή από το «Ξυπόλυτοι στο Πάρκο» με την Τζέιν Φόντα:

Μεταξύ των δύο ταινιών του Πόλακ, μεσολάβησε το The Candidate του Μάικλ Ρίτσι (1972). Στην επόμενη συνεργασία του με τους Τζορτζ Ρόι Χιλ και Πωλ Νιούμαν, ο Ρέντφορντ κατάφερε να είναι υποψήφιος για το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου για την ταινία Το Κεντρί. Το 1974, ακολούθησε μια νέα επιτυχία, Ο μεγάλος Γκάτσμπυ, η οποία βασίσθηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

Το 1975, συνεργάσθηκε και πάλι με τον Πόλακ για το πολιτικό θρίλερ Οι τρεις μέρες του κόνδορα, ενώ το 1976, στην ταινία All the President’s Men, η οποία και βραβεύθηκε με τέσσερα Όσκαρ, πήρε το ρόλο του δημοσιογράφου Μπομπ Γούντγουορντ, ο οποίος πάσχιζε να διαλευκάνει το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Ακολούθησαν δύο ακόμη ταινίες, με τον Πόλακ παραγωγό και την Τζέιν Φόντα συμπρωταγωνίστρια, οι οποίες ήταν: το A Bridge Too Far, του 1977 και το The Electric Horsemen, του 1979.

Η απονομή του Όσκαρ σκηνοθεσίας το 1981 για την ταινία «Συνηθισμένοι άνθρωποι»:

Robert Redford AP Photo

Η πρώτη σκηνοθεσία και τα Όσκαρ

Το 1980, ο Ρέντφορντ σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία (Ordinary People), στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Ντόναλντ Σάδερλαντ. Η ταινία αυτή κέρδισε τέσσερα Όσκαρ και ο Ρέντφορντ αυτό του καλύτερου σκηνοθέτη. Οι κριτικοί ανέφεραν πως, ο Ρέντφορντ κατάφερε να βγάλει μια πολύ δυνατή δραματική ερμηνεία τόσο από τη Μάιρη Τάιλερ Μουρ, όσο και από τον Σάδερλαντ και τον Τίμοθυ Χάτον, ο οποίος κέρδισε βραβείο β’ ανδρικού ρόλου. Η δεκαετία του 1970 έκλεισε με το Brubaker, του 1980.

Τη δεκαετία του 1980 συμμετείχε σε ελάχιστες ταινίες: το The Natural, του 1984, στην οποία υποδύθηκε τον πρωταθλητή του μπέιζμπολ και το Out of Africa του 1985, το οποίο βραβεύθηκε με επτά Όσκαρ και ήταν καρπός μιας νέας συνεργασίας του και του Σίντεϊ Πόλακ. Το 1988, σκηνοθέτησε την ταινία The Milagro Beanfield War.

Το 1992, συμπρωταγωνίστησε με τον Σίντεϊ Πουατιέ στην κωμωδία Sneakers και σκηνοθέτησε τη δραματική ταινία A River Runs Through It, με πρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ. Ο Ρέντφορντ διεκδίκησε το βραβείο της Χρυσής Σφαίρας για τη δουλειά του στην ταινία αυτή. To 1993, συμπρωταγωνίστησε με τους Γούντι Χάρελσον και Ντέμι Μουρ, στην ταινία Ανήθικη πρόταση, του Έιντριαν Λάιν. Ωστόσο, ο ρόλος του χαμηλής ηθικής εκατομμυριούχου τον έφερε αντιμέτωπο για πρώτη και μοναδική -μέχρι σήμερα- φορά, με την υποψηφιότητα για το βραβείο του Χρυσού Βατόμουρου.

Robert Redford nvision/AP Chris Pizzello

Το 1994, σκηνοθέτησε το Quiz Show και έθεσε, έτσι, υποψηφιότητα για δύο βραβεία Όσκαρ: αυτού του καλύτερου σκηνοθέτη και αυτού της καλύτερης τανίας. Το 1996, έπαιξε, μαζί με τη Μισέλ Φάιφερ, στο Up Close & Personal. Το 1998, πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε το The Horse Whisperer, όπου συμμετείχε και η πολύ νεαρής ηλικίας -τότε- Σκάρλετ Γιοχάνσσον. Η ταινία αυτή πήγε σχετικά καλά εμπορικά, ενώ οι κριτικές που απέσπασε ήταν -ως επί το πλείστον- θετικές.

Ο Ρέντφορντ προτάθηκε για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερου σκηνοθέτη. Το 2000, σκηνοθέτησε το The Legend of Bagger Vance, με πρωταγωνιστές τους Γουίλ Σμιθ, Ματ Ντέιμον και Σαρλίζ Θερόν.

Το 2001, συμπρωταγωνίστησε με τον Μπραντ Πιτ στο Spy Game, του Τόνυ Σκοτ. Το 2002, βραβεύθηκε με Όσκαρ για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Ακολούθησε το θρίλερ μυστηρίου The Clearing, του 2004 με συμπρωταγωνιστές τους Γουίλεμ Νταφόε και Έλεν Μίρεν. Το 2005, έπαιξε με τους Τζένιφερ Λόπεζ και Μόργκαν Φρίμαν στην ταινία An Unfinished Life. Το 2007, σκηνοθέτησε το Lions for Lambs, συμπρωταγωνιστώντας με τη Μέριλ Στριπ και τον Τομ Κρουζ. To 2011, ο Ρέντφορντ σκηνοθέτησε το The Conspirator.

Σκηνή από την ταινία «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου»:

To 2012, γύρισε, σε συνεργασία με το γιο του, το Watershed ένα ντοκιμαντέρ, με θέμα την αλόγιστη εκμετάλλευση και τη σταδιακή πτώση της στάθμης του νερού του ποταμού Κολοράντο, ο οποίος αποτελεί την κύρια πηγή νερού για τις δυτικές πολιτείες της Αμερικής. Το 2012 παρουσίασε την ταινία The Company You Keep, στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τη Τζούλι Κρίστι και τη Σούζαν Σαράντον, ενώ ήταν και σκηνοθέτης. Το 2013 πρωταγωνίστησε στην ταινία Όλα Χάθηκαν του Τζέι Σι Τσάντορ, που προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών και απέσπασε θερμά χειροκροτήματα από το κοινό.

Η Ελένη Καρπέτα γεννήθηκε το 1937 στην Χιλιαδού Φθιώτιδας. Απόφοιτη της σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Το 1971 ίδρυσε με τον ηθοποιό Θανάση Παπαγεωργίου το θέατρο Στοά, στου Ζωγράφου, όπου ανέβασε αρκετά έργα έως το 1974 οπότε και αποχώρησε.

Έπαιξε και σκηνοθέτησε πολλές παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και από το 1974 έως το 1986 δίδασκε εκεί την υποκριτική τέχνη. Ζούσε μόνιμα στην Θεσσαλονίκη. Είχε παντρευτεί τον Νίκο Ξανθόπουλο με τον οποίο απέκτησε έναν γιο.

Ελένη Καρπέτα

«Πέθανε η Ελένη Καρπέτα. Η πρώτη μου δασκάλα στην σχολή του ΚΘΒΕ» έγραψε ο Ευδόκιμος Τσολακίδης

Τη θλιβερή είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή ο συνάδελφος της, Ευδόκιμος Τσολακίδης μέσα από τα social media.

Πιο συγκεκριμένα, αναρτώντας μια εικόνα της αείμνηστης πια καλλιτέχνιδας ο ηθοποιός και σκηνοθέτης έγραψε χαρακτηριστικά στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram τα εξής: «Πέθανε η Ελένη Καρπέτα. Η πρώτη μου δασκάλα στην σχολή του ΚΘΒΕ. Τη θυμάμαι με πολλή αγάπη και νοσταλγία αλλά θα ήθελα να τονίσω κάτι που δεν ξέρω γιατί αλλά δεν το γράφουν ούτε το λένε στα αφιερώματα για το συγκεκριμένο θέατρο ή τέλος πάντων το περνάνε στα ψιλά γράμματα: Η Ελένη Καρπετα λοιπόν ίδρυσε το θέατρο Στοά. Αντίο δασκάλα μου».

Θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο, καθώς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών ο σπουδαίος ηθοποιός, Νίκος Γαλανός.

Νίκος Γαλανός - Απ' την ταινία "Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα" FINOS FILM

Ο Νίκος Γαλανός, ο διαχρονικός «Ζεν Πρεμιέ», του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Νίκος Σουπιωνάς, είχε συμμετάσχει σε πλήθος ταινιών στον κινηματογράφο, έργων στο θέατρο και σειρών στην τηλεόραση.

Ο Νίκος Γαλανός στην ταινία "Σ' Αγαπώ" FINOS FILM

Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε με ανάρτηση του στο Facebook ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο οποίος έγραψε μεταξύ άλλων: «Νικο μου γλυκέ που παίξαμε και στο θέατρο μαζι και γελάσαμε και δακρυσαμε , θα σε θυμάμαι πάντα σαν έναν από τους πιο ευγενικούς, εργατικούς, ταλαντουχους και χαμογελαστούς ανθρώπους.. Τα ωραία μας βραδυα στο σπίτι της Μάρθας, τις εξόδους μας!!! Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας…»

Ο Νίκος Γαλανός στην ταινία "Ένα Αστείο Κορίτσι" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη FINOS FILM

Ποιος ήταν ο Νίκος Γαλανός

Ο Νίκος Σουπιώνας γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1945. Έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1962 ερμηνεύοντας ένα μικρό ρόλο στην ταινία “Οργή”. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, ενώ έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο παίζοντας μαζί με την Τζένη Καρέζη στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Την ίδια περίοδο συμμετείχε και στις ταινίες “Κραυγή” (1964), “Τα δάκρυα μου είναι καυτά” (1964), “Ο Ουρανοκατέβατος” (1965), “Η λεωφόρος του μίσους” (1968), “Πανικός” (1969) και “Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα” (1969).

Νίκος Γαλανός - Απ' την ταινία "Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα" FINOS FILM

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 πρωταγωνίστησε μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία “Ένα αστείο κορίτσι” στο ρόλο του Αλέκου Βενιέρη γενόμενος ευρέως γνωστός, ενώ ακολούθησαν κι άλλοι πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε ταινίες. Κάποιες από τις πιο γνωστές είναι “Ορατότης μηδέν” (1970), “Ο Αστραπόγιαννος” (1970), “Η Αλίκη Δικτάτωρ” (1972), ενώ η ταινία “Η αμαρτία της ομορφιάς” το 1972 σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Ακόμη το 1974 έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο μέσω της σειράς “Οι Δίκαιοι” ακολουθώντας πρωταγωνιστικοί ρόλοι στις σειρές “Το Ταξίδι”, “Έρωτας και Επανάσταση”, “Η μάχη των πελαργών”, “Οι φρουροί της Αχαΐας” και άλλες.

Νίκος Γαλανός - Από την ταινία "Η Λεωφόρος του Μίσους" FINOS FILM

Στην τηλεόραση έχει εμφανιστεί στις σειρές: Μαρίνα Αυγέρη, Το δίχτυ, Αθάνατες Ιστορίες Αγάπης, Ένας Πυγμαλίων, Η μενεξεδένια πολιτεία, Λέσχη μυστηρίου, Ο κόσμος και ο Κοσμάς, Μαντώ Μαυρογένους, Τα σκληρά καρύδια, Οι Ιερόσυλοι, Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα, Καφενείο Εμιγκρέκ, Η βεντέτα, Ο Άγνωστος, Αντίζηλες, Το Τραστ, Ανατολικός Άνεμος, Τμήμα Ηθών, Κάζα ντι μακαρόνι, Η Ελίζα και οι άλλοι, Πάθος, Η οργή των θεών, Χαραυγή, Τολμηρές Ιστορίες, Η Λάμψη, Έκπτωτος Άγγελος, Το κλειδί, Κάτω από την Ακρόπολη, Αν μ’ αγαπάς, Μη μου λες αντίο, Απαγορευμένη Αγάπη, Τα χρυσά κορίτσια,1 μήνας και κάτι, Ποιος μας πιάνει!, Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα, 4, Κλεμμένα Όνειρα, 9 Μήνες, Έρωτας Μετά, Η Γη Της Ελιάς.

O Νίκος Γαλανός στην ταινία "Ορατότης Μηδέν" σε σκηνή με τον Νίκο Κούρκουλο FINOS FILM

Η ιστορία από την εποχή της Χούντας και η σύλληψη του Μίκη Θεοδωράκη

Σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις που είχε δώσει στο Στούντιο 4 της ΕΡΤ, στις 9 Μάϊου το 2024, ο κ. Γαλανός είχε διηγηθεί διάφορες στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή του και την καριέρα του ως ηθοποιό.

Μεταξύ άλλων, ο αγαπημένος ηθοποιός είχε ανακαλέσει στη μνήμη του μια ιστορία από την περίοδο της Χούντας, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης είχε κρυφτεί στο σπίτι της πρώτης συζύγου του και στη συνέχεια συνελήφθη. Μάλιστα η κίνηση αυτή οδήγησε την τότε σύντροφό του και τη μητέρα της στη φυλακή για την πράξη αυτή.

Ο Νίκος Γαλανός είχε πει αρχικά για την περίοδο εκείνη: “Με τη Χρυσούλα χωρίσαμε Φλεβάρη, μένανε στο Χαϊδάρι, υπήρχαν τρεις μονοκατοικίες στον λόφο Χαϊδαρίου, στον λόφο των αξιωματικών επάνω. Σε αυτό το σπίτι συνέλαβαν τον Μίκη Θεοδωράκη. Συμπτωματικά, ναι”.

Περιγράφοντας το πώς ο Μίκης Θεοδωράκης βρέθηκε σε αυτό σπίτι, είπε: “Ο συνέταιρος της πρώην πεθεράς μου άρχισε να την ψυχολογεί, να ρωτάει, έπαιρνε πληροφορίες. Πλέον έμενε εκείνη με την κόρη της εγώ είχα φύγει. Πέρασε κάποιος καιρός και τότε τη ρώτησε αν μπορεί να έρθει ένας άνθρωπος να κρυφτεί. “Δεν θα ζητήσετε να μάθετε ποτέ ποιος είναι και θα του αφήνετε φαΐ έξω από την πόρτα” της είπε. Η μάνα και η κόρη είπαν “ναι”. Μετά από αρκετό καιρό τους άνοιξε την πόρτα όταν του άφηναν το φαγητό, από τότε ξεκίνησε μία επαφή. Έβγαινε τα βράδια ντυμένος παπάς για να πάρει αέρα. Κάποιος κάτι είδε και καρφώθηκε το πράγμα”.

Μάλιστα, όπως είχε είπε, η πρώην σύντροφός του και η μητέρα της οδηγήθηκαν στη φυλακή για το υπόλοιπο της επταετίας, λόγω της κάλυψης που παρείχαν στον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη. “Η πρώην σύζυγός μου και η πρώην πεθερά μου καταστράφηκαν, έμειναν φυλακή πολλά χρόνια στα χρόνια της Χούντας. Έφαγαν 5-6 χρόνια φυλακή. Εγώ τη γλίτωσα. Δυο φορές με φώναξαν στην Ασφάλεια. Είχα χωρίσει πριν την 21η Απριλίου και δεν είχα επαφές με τη Χρυσούλα. Μου έκαναν ερωτήσεις και δεν είχα ιδέα να απαντήσω”.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών ο ηθοποιός Δημήτρης Κολοβός, ένας άνθρωπος βαθιά αφοσιωμένος στο θέατρο, με πολυετή πορεία στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Με σημαντική παρουσία στη θεατρική σκηνή, συμμετείχε σε δεκάδες παραστάσεις, ενώ το αποτύπωμά του είναι αισθητό και στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο, αλλά και το ραδιόφωνο, μέσα από ποικίλες ερμηνείες και συνεργασίες.

Ο Δημήτρης Κολοβός ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Βεάκη και, πέρα από το ΚΘΒΕ, είχε συνεργαστεί με τα ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και Αγρινίου, ενισχύοντας με το ταλέντο του τη θεατρική δημιουργία στην περιφέρεια.

Ήταν αδελφός του Ναπολέοντα Κολοβού, διευθυντή της ΔΥΠΑ Βόλου.

Συνεργάτες και φίλοι του Δημήτρη Κολοβού τον αποχαιρέτησαν

Τα συλλυπητήρια του ΚΘΒΕ

Τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια του Δημήτρη Κολοβού, εκφράζει με ανακοίνωσή του το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ), λέγοντας ότι ήταν ένας άξιος ηθοποιός, ιδιαίτερα αγαπητός στους συναδέλφους του και στο κοινό, που υπηρέτησε με ήθος, συνέπεια και σεμνότητα το θέατρο στη μακρά καλλιτεχνική του πορεία.

«Ο Δημήτρης Κολοβός, ένα από τα παλαιότερα στελέχη του θεάτρου, με συνεχή και πολύχρονη παρουσία στην καλλιτεχνική παραγωγή (από το 1985 έως το 2023) υπήρξε ένας άνθρωπος γλυκός, ευαίσθητος, δοτικός που με το υποκριτικό του ταλέντο και τις ερμηνείες του σφράγισε μια ευρεία γκάμα ρόλων αρχαίου δράματος, κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Ο Δημήτρης Κολοβός σπούδασε στη Δραματική Σχολή Βεάκη», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση, ενώ επισημαίνεται ότι με το ΚΘΒΕ συνεργάστηκε σε 64 παραγωγές.

«Η πρώτη του συνεργασία ήταν στον “Γενικό Γραμματέα” του Ηλία Καπετανάκη, σε σκηνοθεσία Νίκου Αρμάου (1985), ενώ η τελευταία στη “Λυσσασμένη γάτα” του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Σύλλα Τζουμέρκα (2023). Εκτός από το ΚΘΒΕ, συμμετείχε σε πολλές παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Επίσης, συμμετείχε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες αλλά και ραδιοφωνικές εκπομπές. Μεταξύ άλλων μερικές από τις σημαντικές παραστάσεις που συμμετείχε στην καλλιτεχνική του διαδρομή: Ο Λεπρέντης, Πλούτος, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Γέρμα (Θέατρο Καισαριανής), Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας, Οι νταντάδες, Χαιρέτα μου τον πλάτανο, Βαβυλωνία, Οι προστάτες (Θεσσαλικό Θέατρο), Ζήνων, Μανδραγόρας (ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης), Νεφέλες, Αχαρνής, Λεόντιος και Λένα, Βαβυλωνία, Φοίνισσες, Δωδέκατη νύχτα, Ο βυσσινόκηπος, Η γυναίκα του Λωτ, Αίας (στον ομώνυμο ρόλο), Φυγή, Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης, Πλατόνοφ, Ουζερί Τσιτσάνης, Ιβάνοφ, Καινούργιοι φίλοι, ΑριστοFUNης, Με τα παιδιά της πιάτσας, Ο κύριος Πούντιλα κι ο δούλος του, ο Μάττι, Το ημέρωμα της στρίγγλας, Μικρά Διονύσια, Το τρομπόνι, Μαντάμ Σουσού, Ο γύρος του θανάτου, Το ραφτάδικο, Γλυκό πουλί της νιότης, Του Κουτρούλη ο γάμος, Ανασκαφή 2, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας, Το τρίτο στεφάνι, Η αυλή των θαυμάτων, Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, Οι στυλοβάτες της κοινωνίας κ.ά. (ΚΘΒΕ), O κουρέας της Σεβίλλης (ΔHΠEΘE Αγρινίου)», καταλήγει η ανακοίνωση, ενώ το ΚΘΒΕ εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στους οικείους του.

Στο Αίγιο, στην ιδιαίτερη πατρίδα της και τόπο που γεννήθηκε, έπεσε η αυλαία σήμερα, Τετάρτη (12/03) για την ηθοποιό Καίτη Κωνσταντίνου, η οποία έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 62 ετών, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένειά της, τους συναδέλφους της ηθοποιούς αλλά και το κοινό που τη γνώρισε και την αγάπησε μέσα από τους ρόλους της.

Κηδεία της ηθοποιού Καίτης Κωνσταντίνου από τον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνα στη Ροδάνθη Αιγίου, Τετάρτη 12 Μαρτίου 2025. (EUROKINISSI)

Συγγενείς, φίλοι και συνεργάτες, εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού χώρου ταξίδεψαν μέχρι την Ροδοδάφνη Αιγίου, για να αποχειρετήσουν την αγαπημένη ηθοποιό.

Η κηδεία τελέστηκε σε κλίμα θλίψης και συγκίνησης στις 12:00 μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνα.

Κηδεία της ηθοποιού Καίτης Κωνσταντίνου από τον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνα στη Ροδάνθη Αιγίου, Τετάρτη 12 Μαρτίου 2025. (EUROKINISSI)

Η σορός της ηθοποιού βρισκόταν στην εκκλησία από τις 11 το πρωί και εκεί πρώτη έφτασε η μητέρα της Καίτης Κωνσταντίνου, υποβασταζόμενη από την κόρη της, Μαρία.

Αγαπημένα της πρόσωπα, εκπρόσωποι του πολιτικού και καλλιτεχνικού κόσμου έστειλαν στεφάνια, με το μήνυμα σε ένα από αυτά να προκαλεί ρίγη συγκίνησης.

Ήταν αυτό των τριών αγαπημένων φίλων της, Ζέτας Μακρυπούλια, Μαρίας Καβογιάννη και Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, στο οποίο έγραφε: “Καιτούλα μας, καλό σου ταξίδι. Μας νίκησες!“, καθώς οι τέσσερις τους λάτρευαν να παίζουν μπιρίμπα.

Κηδεία της ηθοποιού Καίτης Κωνσταντίνου από τον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνα στη Ροδάνθη Αιγίου, Τετάρτη 12 Μαρτίου 2025. (EUROKINISSI)

Στεφάνι έστειλε και ο υφυπουργός Πολιτισμού, Ιάσων Φωτήλας.

Σημειώνεται πως η οικογένειά της κάνει παράκληση, αντί στεφάνων να πραγματοποιηθούν δωρεές στο Ειδικό Κέντρο Αποκατάστασης Αιγίου (Ε.Κ.Α.ΜΕ.).

Κηδεία της ηθοποιού Καίτης Κωνσταντίνου από τον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνα στη Ροδάνθη Αιγίου, Τετάρτη 12 Μαρτίου 2025. (EUROKINISSI)

Ο σταρ του Χόλυγουντ, Τζιν Χάκμαν (Gene Hackman), και η σύζυγός του, Μπέτσι Αρακάουα, βρέθηκαν νεκροί στο σπίτι τους στη Σάντα Φε.

Το ζευγάρι, ήταν παντρεμένο από το 1991. Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν ότι ο σκύλος της οικογένειας βρέθηκε επίσης νεκρός.

Το Γραφείο του Σερίφη της Σάντα Φε δήλωσε: «Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει εγκληματική ενέργεια πίσω από τους θανάτους τους, ωστόσο, η ακριβής αιτία θανάτου δεν έχει προσδιοριστεί ακόμη».

Τζιν Χάκμαν: Η μεγάλη καριέρα στο Χόλιγουντ

Ο Gene Hackman με τη σύζυγο του Betsy Arakawa- 1993. AP Photo

Ο Τζιν Χάκμαν είχε μια ένδοξη καριέρα, με 85 ταινίες και διακεκριμένους ρόλους στην τηλεόραση και το θέατρο.

Ο ηθοποιός είχε βραβευτεί με Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1971 “Ο άνθρωπος από τη Γαλλία”, καθώς και με Όσκαρ Β΄ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1992 “Οι ασυγχώρητοι”. Ο Χάκμαν που έχει αποσυρθεί από τα κινηματογραφικά δρώμενα από το 2004 είναι επίσης συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων.

Ο Χάκμαν έχει επίσης βραβευτεί με τρεις Χρυσές Σφαίρες και με δυο Βραβεία BAFTA.

Αποφασισμένος να διαψεύσει όσους αμφέβαλαν για αυτόν

Το 1956, ο Χάκμαν μετακόμισε στην Καλιφόρνια με σκοπό να γίνει ηθοποιός. Σπούδασε στη σχολή θεάτρου της Πασαντίνα, όπου έγινε φίλος με τον Ντάστιν Χόφμαν. Οι δύο τους θεωρούνταν αουτσάιντερ από τους συμφοιτητές τους και σε μια ψηφοφορία της σχολής για τα άτομα με τις λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας, συγκέντρωσαν τις περισσότερες αρνητικές ψήφους. Αποφασισμένος να διαψεύσει όσους αμφέβαλαν για αυτόν, ο Χάκμαν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Εκεί, μαζί με τους Χόφμαν και Ρόμπερτ Ντιβάλ, αγωνίστηκε για να βρει δουλειά ως ηθοποιός.

Εργαζόταν ως θυρωρός σε ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη, όταν συνάντησε έναν από τους καθηγητές του από τη σχολή της Πασαντίνα, ο οποίος του είπε ειρωνικά: «Βλέπεις, Χάκμαν, σου το είπα ότι δεν επρόκειτο να καταφέρεις τίποτα». Παρά τις δυσκολίες, άρχισε να συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις εκτός Μπρόντγουεϊ και το 1964 πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεατρική παράσταση Any Tuesday δίπλα στη Σάντι Ντένις.

Gene Hackman AP

Το θεατρικό του ντεμπούτο του άνοιξε τον δρόμο για τον κινηματογράφο. Η πρώτη του ταινία ήταν η “Λίλιθ” (1964) με τον Γουόρεν Μπίτι. Ακολούθησαν μικρότεροι ρόλοι σε διάφορες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Το 1967, ο ρόλος του ως Μπακ Μπάροου στην ταινία “Μπόνι και Κλάιντ” του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Δύο χρόνια αργότερα, εμφανίστηκε στις ταινίες “Οι δαίμονες των ουρανών” και “Ο πρωταθλητής του ιλίγγου”.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο Χάκμαν κέρδισε ακόμη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία “Ποτέ δεν τραγούδησα για τον πατέρα μου” (1970). Η καθιέρωσή του ήρθε το 1971 με τον ρόλο του αστυνομικού Τζίμι “Ποπάι” Ντόιλ στην ταινία “Ο άνθρωπος από τη Γαλλία”, η οποία του χάρισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Gene Hackman και Jane Fonda AP

Το 1972 πρωταγωνίστησε στο “Η περιπέτεια του Ποσειδώνα” και το 1974 στην ταινία “Η συνομιλία” του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Την ίδια χρονιά, είχε έναν κωμικό ρόλο ως τυφλός ερημίτης στο “Φρανκενστάιν Τζούνιορ” του Μελ Μπρουκς.

Στη συνέχεια, συμμετείχε στο “Ο άνθρωπος από τη Γαλλία Νο2”, στο γουέστερν “Οι αλύγιστοι” και στο θρίλερ “Επτά αινίγματα για τον ντετέκτιβ Χάρι”. Το 1977, έπαιξε στην πολεμική ταινία “Η γέφυρα του Άρνεμ” και το 1978 ενσάρκωσε τον Λεξ Λούθορ στο “Superman: The Movie”, ρόλο που επανέλαβε στις συνέχειες του 1980 και 1987.

Gene Hackman AP Photo/Rasmussen

Κατά τη δεκαετία του ’80, ο Χάκμαν εναλλασσόταν μεταξύ πρωταγωνιστικών και δευτεραγωνιστικών ρόλων. Το 1988, έλαβε την τέταρτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ, αυτή τη φορά για την ταινία “Ο Μισσισσιπής καίγεται”.

Σημαντικοί του ρόλοι ήταν στις ταινίες: “Οι κόκκινοι”, “Αποστολή στη Νικαράγουα”, “Πάθος για το μπάσκετ”, “Η γοητεία της εξουσίας” και “BAT 21: Αποστολή χίλιων κινδύνων”.

Gene Hackman - Bonnie and Clyde AP Photo

Αφού υπέστη αγγειοπλαστική επέμβαση, ο Χάκμαν επέστρεψε το 1990 με την ταινία “Φρενήρης απόδραση”. Το 1992, κέρδισε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του ως σαδιστής σερίφης στο “Οι ασυγχώρητοι” του Κλιντ Ίστγουντ.

Στα μέσα της δεκαετίας συμμετείχε σε ταινίες όπως “Η φίρμα”, “Ο θάλαμος”, “Πιάστε τον κοντό”, “Κράιμσον Τάιντ” και “Φτερά και Πούπουλα”. Το 1997, υποδύθηκε έναν Αμερικανό πρόεδρο στην ταινία “Απόλυτη δύναμη”.

Η τραγουδίστρια και ηθοποιός Marianne Faithfull πέθανε σε ηλικία 78 ετών, όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπός της.

«Με βαθιά θλίψη ανακοινώνουμε τον θάνατο της τραγουδίστριας, τραγουδοποιού και ηθοποιού Marianne Faithfull», αναφέρεται σε δήλωση.

«Η Marianne έφυγε ειρηνικά από τη ζωή σήμερα στο Λονδίνο, έχοντας στο πλευρό της την αγαπημένη της οικογένεια. Θα μας λείψει πολύ».

Marianne Faithfull: Η ζωή και η καριέρα της

Η Marianne Faithfull έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής τη δεκαετία του 1960 με την κυκλοφορία της επιτυχίας της “As Tears Go By”, που την κατέστησε μία από τις κορυφαίες Βρετανίδες καλλιτέχνιδες της στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Γεννημένη στο Χάμπστεντ του Λονδίνου, η Faithfull ξεκίνησε την καριέρα της το 1964, όταν ανακαλύφθηκε από τον Andrew Loog Oldham σε ένα πάρτι των Rolling Stones. Το πρώτο της άλμπουμ, Marianne Faithfull (1965), που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το Come My Way, σημείωσε εμπορική επιτυχία, ακολουθούμενο από αρκετά άλμπουμ στην Decca Records.

Από το 1966 έως το 1970, διατηρούσε μια πολυσυζητημένη σχέση με τον Mick Jagger. Η δημοτικότητά της ενισχύθηκε μέσα από τους κινηματογραφικούς της ρόλους σε ταινίες όπως I’ll Never Forget What’s’isname (1967), The Girl on a Motorcycle (1968) και Hamlet (1969). Ωστόσο, τη δεκαετία του 1970, η καριέρα της επισκιάστηκε από σοβαρά προσωπικά προβλήματα, καθώς υπέφερε από ανορεξία, ήταν άστεγη και εθισμένη στην ηρωίνη.

Η Faithfull ήταν γνωστή για τη μοναδική χροιά της. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, η φωνή της ήταν μελωδική και σε υψηλή τονικότητα, όμως μια σοβαρή λαρυγγίτιδα σε συνδυασμό με παρατεταμένη χρήση ναρκωτικών τη δεκαετία του 1970 άφησε μόνιμα τη φωνή της βραχνή. Αυτή η νέα χροιά περιγράφηκε από τους κριτικούς ως “ποτισμένη με ουίσκι”, προσθέτοντας έναν έντονο συναισθηματικό χαρακτήρα στη μουσική της.

Μετά από μακρά περίοδο εμπορικής απουσίας, η Faithfull έκανε δυναμική επιστροφή με το άλμπουμ Broken English (1979), που έτυχε εξαιρετικών κριτικών και αναβίωσε την καριέρα της. Το άλμπουμ γνώρισε εμπορική επιτυχία και της χάρισε υποψηφιότητα για Grammy στην κατηγορία Καλύτερης Γυναικείας Ροκ Ερμηνείας, ενώ συχνά θεωρείται η πιο αντιπροσωπευτική της δισκογραφική δουλειά. Συνέχισε με μια σειρά άλμπουμ, όπως Dangerous Acquaintances (1981), A Child’s Adventure (1983) και Strange Weather (1987).

Το 2009 τιμήθηκε με το World Lifetime Achievement Award στα Women’s World Awards, ενώ η γαλλική κυβέρνηση την αναγόρευσε Commandeur του Ordre des Arts et des Lettres για την προσφορά της στις τέχνες.

Η Dame Joan Plowright, μία από τις πιο διακεκριμένες σταρ του θεάτρου και του κινηματογράφου στη Βρετανία, πέθανε σε ηλικία 95 ετών.

Η καριέρα της διήρκεσε 60 χρόνια και περιλάμβανε μία υποψηφιότητα για Όσκαρ για την ταινία Enchanted April του 1991.

Παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη Laurence Olivier το 1961, αφού πρωταγωνίστησε δίπλα του ως κόρη του στο The Entertainer, και έγινε κορυφαίο μέλος του Εθνικού Θεάτρου που ίδρυσε ο ίδιος.

Σε δήλωσή της, η οικογένειά της ανέφερε ότι είναι «πολύ περήφανη για όλα όσα πέτυχε η Joan και για το ότι ήταν μια γεμάτη αγάπη και βαθιά ενσυναίσθηση προσωπικότητα».

Η οικογένεια δήλωσε: «Με βαθιά λύπη σας ενημερώνουμε ότι η Dame Joan Plowright, η Lady Olivier, έφυγε ήσυχα από τη ζωή στις 16 Ιανουαρίου 2025, περιστοιχισμένη από την οικογένειά της στο Denville Hall, σε ηλικία 95 ετών.

Απόλαυσε μία μακρά και λαμπρή καριέρα στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση για επτά δεκαετίες, έως ότου η τύφλωση την ανάγκασε να αποσυρθεί.

Τα τελευταία δέκα χρόνια της στη Σάσεξ ήταν γεμάτα επισκέψεις φίλων και συγγενών, γέλιο και όμορφες αναμνήσεις. Ξεπέρασε τις προκλήσεις της με το θάρρος και την αποφασιστικότητα που χαρακτήριζαν την οικογένεια Plowright και το έκανε με τον καλύτερο τρόπο. Αναπαύσου εν ειρήνη, Joan…»

Γεννημένη στο Scunthorpe, η Plowright έγινε κορυφαία ηθοποιός στο West End του Λονδίνου τη δεκαετία του 1950 και πρωτοεμφανίστηκε δίπλα στον Olivier στο έργο του John Osborne The Entertainer στο Royal Court το 1957.

Εκείνη την εποχή, ο Olivier ήταν ακόμα παντρεμένος με τη Vivien Leigh, πρωταγωνίστρια του Όσα Παίρνει ο Άνεμος, και η Plowright ήταν παντρεμένη με τον πρώτο της σύζυγο, Roger Gage.

Η Plowright και ο Olivier ερωτεύτηκαν, και η συνεργασία τους στην υποκριτική τους χάρισε υποψηφιότητες Bafta για την κινηματογραφική εκδοχή του The Entertainer, που κυκλοφόρησε το 1960.

Την ίδια χρονιά, η Plowright έκανε το ντεμπούτο της στις ΗΠΑ με την παράσταση A Taste of Honey στο Broadway, κερδίζοντας ένα βραβείο Tony για την ερμηνεία της.

Το 2014 αποσύρθηκε από τη σκηνή, καθώς είχε χάσει την όρασή της.

Πέθανε σε ηλικία 78 ετών η Ισπανίδα ηθοποιός και μούσα του Πέδρο Αλμοδόβαρ, Μαρίσα Παρέδες (Marisa Paredes) στο νοσοκομείο Fundación Jiménez Díaz της Μαδρίτης. Σύμφωνα με την El Pais, η ηθοποιός επισκέφθηκε το νοσοκομείο το βράδυ, καθώς δεν αισθανόταν καλά αλλά δυστυχώς, απεβίωσε λίγες ώρες αργότερα.

Υπήρξε πρόεδρος της Ακαδημίας Κινηματογράφου και έλαβε το Τιμητικό Βραβείο Γκόγια το 2018. Η καριέρα της καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις έξι ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε με σκηνοθέτη τον Πέδρο Αλμοδόβαρ, όπως έγραψε και η Ισπανική Ακαδημία Κινηματογράφου.

Η Παρέδες μπήκε στην υποκριτική από την εφηβεία, πρόσφερε υπέροχες ερμηνείες στις ταινίες: Ψηλά Τακούνια, Το Μυστικό μου Λουλούδι, Όλα για τη Μητέρα Μου, Μίλα Της, Το Δέρμα που Κατοικώ και Αμαρτωλές Καλόγριες. Ο κορυφαίος σκηνοθέτης δημοσίευσε τρεις φωτογραφίες της ηθοποιού στο Instagram αποχαιρετώντας μία από τις αγαπημένες μούσες του που θα μείνει αξέχαστη για το ταλέντο, την εκφραστικότητα και το στιλ.

Η ηθοποιός παρέμεινε ενεργή μέχρι το τέλος. Πρωταγωνιστούσε αυτήν την περίοδο στο θεατρικό έργο «Cargada de futuro» [Φορτωμένη με μέλλον] στο θέατρο Μπρετόν ντε λος Ερρέρος του Λογκρόνιο. Επίσης, πρωταγωνίστησε στην ταινία που ακόμα δεν έχει προλάβει να κάνει πρεμιέρα, το «Emergency Exit» [Έξοδος Κινδύνου] του Λουίς Μινιάρο.

Είχε επισκεφτεί και την Ελλάδα με πρόσκληση των Μισέλ Δημόπουλου-Δημήτρη Εϊπίδη, τη χρονιά που το «Όλα για τη Μητέρα μου» ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα, η ταινία τους αυτή, επανακυκλοφόρησε αυτό το καλοκαίρι με αφορμή την επέτειο των 25 χρόνων.