Τα εξεταστικά κέντρα όπου θα εξεταστούν για εισαγωγή σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ οι υποψήφιοι που υπάγονται στις ειδικές κατηγορίες των τέκνων Ελλήνων του εξωτερικού και των τέκνων Ελλήνων υπαλλήλων που υπηρετούν στο εξωτερικό, ανακοινώθηκαν από το υπουργείο Παιδείας.

Οι εξετάσεις σ' όλα τα μαθήματα, θα γίνουν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα:

Στην Αθήνα:

- Στο 7ο Γενικό Λύκειο Αθηνών (Πρατίνου 19, Παγκράτι, τηλ.: 210-7217885)  θα εξεταστούν οι υποψήφιοι των οποίων τα επώνυμα αρχίζουν από
Α μέχρι και Λ.

- Στο 9ο Γενικό Λύκειο Αθηνών(Τρώων 2, Θησείο τηλ.: 210-3474157) θα εξεταστούν οι υποψήφιοι των οποίων τα επώνυμα αρχίζουν από Μ μέχρι και Ω.

Στη Θεσσαλονίκη:

- Στο 1ο Γενικό Λύκειο Σταυρούπολης (Πεσόντων Ηρώων 2, τηλ.: 2310-656387), θα εξεταστούν οι υποψήφιοι των οποίων τα επώνυμα αρχίζουν από Α μέχρι και Λ.

- Στο 2ο Γενικό Λύκειο Νεάπολης(Στρατόπεδο Στρεμπενιώτη, τηλ.: 2310-607521) θα εξεταστούν οι υποψήφιοι των οποίων τα επώνυμα αρχίζουν από Μ μέχρι και Ω.

Οι υποψήφιοι θα παραλάβουν το Δελτίο Εξεταζόμενου από το εξεταστικό κέντρο στο οποίο θα προσέλθουν για εξετάσεις, την ημέρα έναρξης των εξετάσεων.



To Πρόγραμμα εξετάσεων μαθημάτων υποψηφίων της ειδικής κατηγορίας «Ελλήνων του εξωτερικού και τέκνων Ελλήνων υπαλλήλων που υπηρετούν στο εξωτερικό» έτους 2017


Στις 4 Σεπτεμβρίου η έναρξη με το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας

Δείτε το σχετικό έγγραφο.

O χρόνος Υγειονομικής Εξέτασης και Πρακτικής Δοκιμασίας των υποψηφίων για επιλογή στα Τμήματα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού (ΤΕΦΑΑ) ορίζεται από 14/09/2017 μέχρι 21/09/2017.

Ένα νέο εργατικό δυστύχημα με θύμα συμβασιούχο εργαζόμενο στην καθαριότητα σημειώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου.

Ένας 44 χρονος εργαζόμενος στο Δήμο Μαραθώνα έχασε τη ζωή του όταν την ώρα, που με το συνάδελφό του φόρτωναν κάδο στο απορριμματοφόρο, ένα ΙΧ αυτοκίνητο έπεσε πάνω τους. Το δυστύχημα σημειώθηκε περίπου στις 3.15 π.μ., στη λεωφόρο Μαραθώνος, στη Νέα Μάκρη.

Ο άτυχος εργαζόμενος μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας Νέας Μάκρης, αλλά ήδη ήταν αργά.

Ήταν ένας από τους συμβασιούχους που σήκωσαν το βάρος των πρόσφατων κινητοποιήσεων των εργαζομένων στους ΟΤΑ. Η παράταση της σύμβασής του έληγε τον ερχόμενο Σεπτέμβρη.









πηγή 902.gr

Ζωή Κωνσταντοπούλου: «Το πραξικόπημα στην Ελλάδα θα είναι το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης εάν οι λαοί δεν αντιδράσουν»


Στη Γαλλία βρίσκεται από την Τετάρτη, για σειρά ομιλιών και παρεμβάσεων η Ζωή Κωνσταντοπούλου, με την Τουλούζη να αποτελεί τον πρώτο σταθμό της επίσκεψης της.

Η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας παραχώρησε συνέντευξη Τύπου στα γαλλικά ΜΜΕ και στη συνέχεια παρέστη ως κεντρική ομιλήτρια στην εναρκτήρια συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Θερινού Πανεπιστημίου των κοινωνικών κινημάτων και της Attac.



Στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Ζαν Ζορές, με το ακροατήριο - πάνω από 1.500 άνθρωποι των κινημάτων από όλη την Ευρώπη - να χειροκροτεί με ενθουσιασμό ήδη από την πρώτη ανακοίνωση της παρουσίας της, η Ζωή Κωνσταντοπούλου αναφέρθηκε στην πολιτική κατάσταση που επικρατεί, ήδη από τον Μάιο του 2010, στην Ελλάδα.

Αναλυτικότερα η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας:

- Έκανε λόγο για το πρώτο Μνημόνιο που σηματοδότησε την επιβολή της βούλησης των δανειστών έναντι της βούλησης του λαού και για την μορφή πραξικοπήματος που πήρε αυτή η επιβολή τον Ιούλιο του 2015, όταν ο Ελληνικός λαός, με Δημοψήφισμα, τοποθετήθηκε καθαρά εναντίον των μέτρων και των νόμων που επιβάλλονται σήμερα.

- Μίλησε για την ευθύνη της Κυβέρνησης Τσίπρα στο Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας που συνιστά το Καθεστώς των Μνημονίων, επισημαίνοντας ότι δέχθηκε να γίνει εκπρόσωπος των δανειστών στη χώρα.

- Προειδοποίησε ότι το πραξικόπημα στην Ελλάδα θα είναι το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης, εάν στεφθεί με επιτυχία η στρατηγική του συστήματος να πείσει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική και οι λαοί δεν αντιδράσουν.

- Επέμεινε ότι εναλλακτικές υπήρχαν το καλοκαίρι του 2015 (Κυριαρχική διαγραφή του χρέους και άρνηση περαιτέρω πληρωμής/Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών/Άνοιγμα των φακέλων για τα μεγάλα σκάνδαλα διαφθοράς/Διεκδίκηση αποζημιώσεων για τη ζημιά που προκλήθηκε στη χώρα από τους δανειστές με τα Μνημόνια) και εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα, δίνοντας έμφαση στο ρόλο των πολιτών για την ενσάρκωση αυτών των εναλλακτικών, υπό τις δεδομένες συνθήκες.

- Δεν παρέλειψε, τέλος,  να αναφερθεί, στις πρωτοβουλίες της ίδιας, σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, για το PlanB, την Πλεύση Ελευθερίας και το κάλεσμα για κινηματική δράση και ανυπακοή, δίνοντας έμφαση στην αποκήρυξη του χρέους από τους ίδιους τους πολίτες, αλλά και στη διεκδίκηση δικαιοσύνης, μέσα από την πρωτοβουλία Δικαιοσύνη για Όλους.

Η Ζωή έκλεισε την ομιλία της, δίνοντας ραντεβού με τους συμμετέχοντες στις μάχες του σήμερα και του αύριο που πρέπει να δοθούν από τους ίδιους τους ανθρώπους.

Οι συμμετέχοντες χειροκροτούσαν παρατεταμένα, πολλοί όρθιοι, δίνοντας ένα μήνυμα στήριξης, μέσα από το πρόσωπο της Ζωής, σε όλους εκείνους που αγωνίζονται στην Ελλάδα.

Μαζί με την Ζωή Κωνσταντοπούλου στο πάνελ βρέθηκαν σημαντικές προσωπικότητες, όπως η Susan George, συγγραφέας, επίτιμη Πρόεδρος της ένωσης ATTAC στη Γαλλία και Πρόεδρος του Transnational Institute και ο Edwy Plenel, δημοσιογράφος και ιδρυτής της γνωστής γαλλικής πλατφόρμας ενημέρωσης Mediapart.

Την Πέμπτη 24 Αυγούστου η Ζωή Κωνσταντοπούλου συμμετείχε σε 2 συζητήσεις, με παρεμβάσεις για την Ελλάδα.

Η πρώτη, με πολιτικούς από την Γαλλία και την Ισπανία, μεταξύ των οποίων ο Eriq Coquerel της Ανυπότακτης Γαλλίας. Εκεί έκανε παρέμβαση εξηγώντας το πλήγμα που υπέστησαν τα κοινωνικά κινήματα από την προδοσία του 2015 και την ανάγκη ανασυγκρότησης των κινημάτων στην Ελλάδα.

Η δεύτερη αφορούσε το έργο της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, όπου, μαζί με τον Eric Toussaint, μίλησε για τη σημασία των πορισμάτων της Επιτροπής σήμερα, ως όπλου αντίστασης του λαού, αλλά και για τις μορφές ανυπακοής που οργανώνονται στην Ελλάδα εναντίον της Χρεοκρατίας, συμπεριλαμβανομένου του κινήματος κατά των πλειστηριασμών, του κινήματος επανασύνδεσης του κομμένου ρεύματος στους πολίτες, των πρωτοβουλιών της Δικαιοσύνης για Όλους, της υπεράσπισης της δημόσιας περιουσίας.

Σε όλο το διήμερο εκατοντάδες άνθρωποι των κινημάτων από όλον τον κόσμο έσπευσαν να εκδηλώσουν τη συμπαράσταση στον ελληνικό λαό και να δηλώσουν τη στήριξή τους στις κινήσεις αντίστασης στα Μνημόνια, ενώ με μεγάλο ενδιαφέρον πληροφορήθηκαν για τις πρωτοβουλίες της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην Ελλάδα, με έμφαση στην υπόθεση της Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών, από τη Δικαιοσύνη για Όλους.

Ακολουθούν τα σημαντικότερα σημεία από την ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλουστην εναρκτήρια συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Θερινού Πανεπιστημίου των κοινωνικών κινημάτων:

 

• Κάποιοι θέλουν να ξεχαστεί η Ελλάδα, για να επαναλάβουν τα εγκλήματά τους. Κάποιοι θέλουν να πιστέψουμε ότι ό,τι έγινε ανήκει στο παρελθόν, για να μην αποκαλυφθούν όσα συνεχίζουν να γίνονται μέχρι σήμερα, με την πλήρη συνενοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Οργάνων της, καθώς και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

• Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, είναι η επιβολή της βούλησης των δανειστών, εναντίον της βούλησης του λαού, από το Μάιο του 2010.

• Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, είναι η επιβολή των τελεσιγράφων και των επιταγών των δανειστών, που απέρριψε ο Ελληνικός λαός, με το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015.

• Ο Ελληνικός λαός, με το δημοψήφισμα, τοποθετήθηκε καθαρά εναντίον των μέτρων και των νόμων που επιβάλλονται σήμερα.

• Η Ελληνική Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση Τσίπρα, δέχθηκε να γίνει εκπρόσωπος των δανειστών.

• Τα Μνημόνια και η πολιτική της επιβολής αυτού του Καθεστώτος στην Ελλάδα συνιστούν έγκλημα. Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.

• Είναι σχεδιασμένα για να καταστρέψουν τον πληθυσμό και έχουν προκαλέσει μόνο δυστυχία, φτώχια, ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό της πλειοψηφίας των πολιτών, έκρηξη των αυτοκτονιών, απώλεια της δημόσιας περιουσίας, δηλαδή των εργαλείων της κοινωνίας.

• Υπάρχει μια στρατηγική του συστήματος που θέλει να ξεχαστεί τι έγινε στην Ελλάδα.

• Η στρατηγική αυτή συνοδεύεται από μια στρατηγική να μας κάνουν να αποδεχθούμε πως ό,τι έγινε ήταν μονόδρομος. Ότι δεν υπήρχε εναλλακτική. Ότι δεν αξίζει να παλεύεις και να διεκδικείς την ελευθερία σου.

• Είμαι εδώ για να σας πω το αντίθετο: ότι έχουμε το δικαίωμα, τη δύναμη και το καθήκον να παλέψουμε εναντίον αυτού του συστήματος που μας θέλει σκλάβους.

• Το πραξικόπημα στην Ελλάδα δεν ανήκει στο παρελθόν. Είναι ενεργό και σήμερα. Και έχουμε δημοκρατικό καθήκον να αντισταθούμε και να οργανώσουμε την αλληλεγγύη στην αντίσταση.

• Το πραξικόπημα στην Ελλάδα, είναι το παρόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και έχουμε καθήκον να ανατρέψουμε αυτό το Ολοκληρωτικό καθεστώς.

• Το πραξικόπημα στην Ελλάδα θα είναι το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης εάν οι λαοί της Ευρώπης δεν αντιδράσουν. Και έχουμε δικαίωμα και καθήκον να μην υποκύψουμε σε αυτήν την φρικιαστική προοπτική.

Ο Τσετίν Χασάν, πολιτικός πρόσφυγας από την Τουρκία και μέλος της επιτροπής αλληλεγγύης στους δύο απεργούς πείνας εκπαιδευτικούς Νουριγιέ Γκιουλμέν και Σεμίχ Οζακτσά, μιλάει από τα Προπύλαια τηλεφωνικά στην Παντιέρα

Έχει ήδη γίνει γνωστή η πολυήμερη απεργία πείνας που πραγματοποιούν στην Τουρκία δύο εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, η καθηγήτρια Νουριγιέ Γκιουλμέν και ο δάσκαλος Σεμίχ Οζακτσά.

Οι δύο εκπαιδευτικοί διεκδικούν την επιστροφή τους στη δουλειά τους, από την οποία απομακρύνθηκαν μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους συναδέλφους τους με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου του καθεστώτος Ερντογάν μετά την επιβολή κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στην Τουρκία ύστερα από την απόπειρα πραξικοπήματος στις 15 Ιουλίου 2016.

Η απεργία πείνας της πανεπιστημιακού Νουριγιέ και του εκπαιδευτικού Σεμίχ ξεκίνησε στις 9 Μάρτη 2017 μπροστά από το Μνημείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην λεωφόρο Γιουκσέλ της Άγκυρας, με αίτημα να γυρίσουν στις δουλειές τους.

Στην πορεία ο αγώνας τους πλαισιώθηκε από πολλούς συμπαραστάτες εκφράζοντας ευρύτερα τον αγώνα των διωκόμενων αγωνιστών για αξιοπρέπεια αλλά την 76η ημέρα της απεργίας πείνας συνελήφθησαν. Αργότερα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο των φυλακών όπου σήμερα πλέον η ζωή τους διατρέχει σοβαρότατο κίνδυνο.

Στο πλαίσιο του κύματος συμπαράστασης και αλληλεγγύης που ξέσπασε σε πολλές χώρες του κόσμου, ήδη από τις 8 Αυγούστου πραγματοποιείται στα Προπύλαια απεργία πείνας διάρκειας 30 ημερών από αλληλέγγυους.

Διαδηλώσεις και άλλες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται καθημερινά σε πολλές πόλεις της Τουρκίας.

Στο βίντεο με το ηχητικό που ακολουθεί, ο Τσετίν Χασάν, πολιτικός πρόσφυγας από την Τουρκία και μέλος της επιτροπής αλληλεγγύης στους δύο απεργούς πείνας εκπαιδευτικούς Νουριγιέ Γκιουλμέν και Σεμίχ Οζακτσά, μιλάει τηλεφωνικά στην Παντιέρα.

Η επιτροπή αλληλεγγύης μαζεύει υπογραφές συμπαράστασης και μηνύματα αλληλεγγύης από την Ελλάδα. Η απεργία συμπαράστασης στα Προπύλαια ήδη βρίσκεται στη 19η ημέρα της και θα διαρκέσει μέχρι τις 9 Σεπτεμβρίου.






Αναδημοσίευση από: pandiera.gr

Γράφει ο αριστερίξ

Σε πρόσφατη ανάρτησή του στο facebook με τίτλο: «Πόσο απέχει η Εσθονία ;», ο Ευάγγελος Βενιζέλος υπεραμύνεται των ακραίων αντικομμουνιστικών «εκδηλώσεων» της εσθονικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Ταλίν και ειδικότερα της διάσκεψης με θέμα:
«Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα».

Γράφει εκεί, μεταξύ άλλων και τα εξής:

Πόσο απέχει η Εσθονία;

Στις 23 Αυγούστου η Εσθονική Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ οργανώνει στο Ταλίν συνάντηση των υπουργών δικαιοσύνης των κρατών – μελών, την επίσημη εκδήλωση για την πανευρωπαϊκή ημέρα μνήμης των θυμάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων σύμφωνα με το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 2ας Απριλίου 2009 για την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό και μια διάσκεψη με θέμα «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα».[…]

Αναρωτιέμαι αν η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί – και σε ποιο επίπεδο – στην εκδήλωση μνήμης «για τα θύματα του σταλινισμού και του ναζισμού» που οργανώνεται την ίδια ημέρα, μια ώρα πριν την έναρξη της διάσκεψης στην οποία αρνήθηκε να μετάσχει το Ελληνικό Υπουργείο Δικαιοσύνης ή η άρνηση συμμετοχής περιλαμβάνει και την εκδήλωση αυτή λόγω ιδεολογικής διαφοροποίησης των θυτών. […]

Ποιος εθνικός στρατηγικός στόχος υπηρετείται με τον τρόπο αυτό και ποιά δημοκρατική και άρα παροδική κυβέρνηση νομιμοποιείται να προσδίδει ιδεολογικό ή μάλλον ιδεοληπτικό πρόσημο σε μια ολόκληρη χώρα τοποθετώντας την στο περιθώριο των κοινών ευρωπαϊκών αξιών και ιστορικών προσλήψεων;

Όταν θέλουμε να προτάσσουμε την Ευρώπη των αξιών, της Δημοκρατίας, των Δικαιωμάτων, του Κράτους Δικαίου, της κοινής ιστορικής συνείδησης και της αλληλεγγύης σε σχέση με την Ευρώπη της νομισματικής ένωσης και των αυστηρών κανόνων οικονομικής διακυβέρνησης, το λιγότερο που οφείλουμε να κάνουμε ως χώρα – ανεξαρτήτως της πολιτικής φυσιογνωμίας ή της σκοπιμότητας της εκάστοτε κυβέρνησης – είναι να αντιλαμβανόμαστε πώς έχει διαμορφωθεί ιστορικά το κοινό αξιακό υπόβαθρο της ΕΕ που ταυτίζεται με το ιστορικό, αξιακό και θεσμικό υπόβαθρο της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους δικαίου.

Πέρα όμως από το ζήτημα της απόστασης της Εσθονίας, που θέτει ο τίτλος της εμπνευσμένης ανάρτησης του δημοφιλούς πολιτικού, εγείρεται –χωροχρονικά- και το ερώτημα:

Πόσο απέχει το 2006 από το 2017;

Και αυτό γιατί σε άρθρο του στο Ριζοσπάστη στις 22/1/2006, με τον εύγλωττο τίτλο: «ΣΤΟΠ στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο», ο ίδιος πολιτικός σημείωνε:

ΣΤΟΠ στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο



Είναι πραγματικά παράδοξο και προκλητικό εν έτει 2006 ένας διεθνής οργανισμός, που είναι στραμμένος προς την προστασία της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να εμφανίζεται με ένα κείμενο που πραγματικά προβαίνει στη λεγόμενη ιδεολογική χρήση της ιστορίας.

Δεν πρέπει η ιστορία να είναι το πεδίο μιας ιδεοληπτικής προσέγγισης από αυτόν που τυχαίνει κάποια στιγμή να έχει την πλειοψηφία ή την ισχύ. Η ιστορική αλήθεια είναι κάτι πολύ πιο πολύπλοκο που το αναζητούμε και ίσως να μη το βρούμε και ποτέ. [βρέθηκε τελικά, 11 χρόνια αργότερα, σ.σ.]


Πάντως είναι ανιστόρητο να επιχειρεί κάποιος να εξομοιώσει τα φαινόμενα του ναζισμού ή του φασισμού ή τα φαινόμενα των αυταρχικών δικτατοριών της Νοτίου Ευρώπης, με τον κομμουνισμό ως σύστημα σκέψης και ως σύστημα κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης. Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού έχει ανοίξει ένα μεγάλο πεδίο συζήτησης, αλλά αυτό φυσικά δεν επιτρέπει σε κανέναν να κάνει τέτοιου είδους ιδεοληπτικές αξιολογήσεις και να συνθηματολογεί με τέτοιον τρόπο.

Το κείμενο αυτό είναι απαράδεκτο. Είναι ένα κείμενο που ελπίζω ότι θα καταψηφιστεί από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης και χαίρομαι γιατί και οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ το κατεψήφισαν.

Υπήρξαν δυστυχώς προβλήματα σε πολλές χώρες που μετά την πτώση των συστημάτων του υπαρκτού σοσιαλισμού επιχείρησαννα ποινικοποιήσουν αναδρομικά πολιτικές συμπεριφορές και στάσεις. Νομίζω ότι αυτό έχει οριστικά ξεπεραστεί και θα ήταν αδιανόητο, μιλώντας πάντα στο πλαίσιο του φάσματος του δημοκρατικού πλουραλισμού, να μιλούμε για ποινικοποίηση απόψεων και μάλιστα απόψεων που έχουν πολύ συγκεκριμένη ιστορική διαδρομή και ιστορική αναφορά.

Είναι ένα θέμα που αφορά όλους τους δημοκρατικά φερόμενους και ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους, όλους δηλαδή εκείνους που σέβονται τις αξίες και τις παραδοχές του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού που βασίζεται στην πολυφωνία, την ανεκτικότητα, σε όλα αυτά τα οποία προστατεύουμε μιλώντας για ευρωπαϊκό κοινωνικό δημοκρατικό κράτος δικαίου.

Το κείμενο αυτό του 2006, διαβάζοντάς το κανείς σήμερα, είναι …περιβόλι. Αν αντιπαρέλθουμε τον …αντιμνημονιακό του τίτλο, τα ερωτήματα είναι πολλά:

-Άλλαξε ο‘’ευρωπαϊκός πολιτισμός’’, τον οποίο σταθερά επικαλείται ο Βενιζέλος στα δύο αυτά –εκ διαμέτρου αντίθετα- άρθρα του;

-Τα περίφημα«εγκλήματα από τα κομμουνιστικά καθεστώτα»στα οποία σήμερα αναφέρεται, διαπράχθηκαν άραγε μετά τις 22/1/2006;

-Η ιδεολογική χρήση της Ιστορίας, είναι καταδικαστέα το 2006, όχι όμως η ευθέως πολιτική χρήση της το 2017;

– «Η αναδρομική ποινικοποίηση πολιτικών συμπεριφορών και στάσεων», απαράδεκτη ήδη κατά το 2006, πώς νομιμοποιείται το 2017;

-Οι «ανιστόρητες» και «απαράδεκτες» εξισώσεις, οι«ιδεοληπτικές αξιολογήσεις» και η καταδικαστέα τότε συνθηματολογία, πώς και ανάγονται σε «κοινό αξιακό υπόβαθρο της ΕΕ» σήμερα;

Μεταξύ των κοινών στοιχείων των δύο κειμένων, η σταθερότητα στην καταγγελία του ιδεοληπτικού προσήμου. Μόνο που είναι άλλο τότε και άλλο τώρα.

Κράμερ εναντίον Κράμερ, αυστηρός ο Βενιζέλος του 2006 με τον Βενιζέλο του 2017…





πηγή pandiera.gr

Ο τυφώνας Χάρβεϊ έφτασε στις ακτές του Τέξας ενισχυμένος στην κατηγορία 4 της πεντάβαθμης κλίμακας Σαφίρ-Σίμσον, με θυελλώδεις ανέμους και κίνδυνο να προκληθούν εκτενείς πλημμύρες, καθώς εκτιμάται ότι θα είναι ο πιο καταστροφικός τυφώνας που έχει πλήξει τις ηπειρωτικές ΗΠΑ εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία.

Ο τυφώνας έπληξε την πόλη Κόρπους Κρίστι περίπου την Παρασκευή στις 22:00 (τοπική ώρα, 06:00 σήμερα ώρα Ελλάδας) με ανέμους που έπνεαν με ταχύτητα 209 χιλιομέτρων την ώρα και τρεις ώρες αργότερα επέστρεψε σε μια κοντινή περιοχή. Οι 320.000 κάτοικοι του Κόρπους Κρίστι έχουν λάβει οδηγίες να την εγκαταλείψουν.

Ο τυφώνας αναμένεται να κινείται επί ημέρες αργά πάνω από τις ακτές των Πολιτειών του Τέξας και της Λουιζιάνα, που έχουν κηρυχθεί σε κατάσταση καταστροφής προκειμένου να καταστεί δυνατή η χορήγηση βοήθειας από το ομοσπονδιακό κράτος, ενώ εκτιμάται ότι θα πέσουν έως και 90 εκατοστά βροχής και η στάθμη της θάλασσας μπορεί να ανέβει ακόμη και κατά 4 μέτρα.

Η πόλη Ρόκπορτ φάνηκε να επλήγη περισσότερο από τον τυφώνα, λίγες ώρες αφού ο δήμαρχός της κάλεσε όποιον επιλέξει να μείνει στο σπίτι του να γράψει το όνομά του και τον αριθμό κοινωνικής ασφάλισης του στο χέρι του ώστε να μπορέσει να ταυτοποιηθεί σε περίπτωση θανάτου ή τραυματισμού.

Ένα λύκειο, ένα ξενοδοχείο, ένα συγκρότημα κατοικιών, καθώς και άλλα κτίρια υπέστησαν ζημιές, σύμφωνα με τους διασώστες και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Κάποια από αυτά χρησιμοποιούνταν ως καταφύγια.

«Αυτή τη στιγμή είμαστε αποκλεισμένοι και δεν μπορούμε να πάμε πουθενά», δήλωσε ο Στιβ Σιμς, ένας εθελοντής πυροσβέστης στο Ρόκπορτ. «Έχουμε ακούσει φήμες για χιλιάδες πράγματα, δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε τίποτε διότι δεν έχουμε δει τίποτε. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα, αλλά δεν γνωρίζουμε ποια», πρόσθεσε.

Σύμφωνα με τον Σιμς, έχει διακοπεί η ηλεκτροδότηση και η πρόσβαση στο Διαδίκτυο, ενώ προβλήματα αντιμετωπίζουν και τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας.

Έως και 6 εκατομμύρια άνθρωποι εκτιμάται ότι βρίσκονται στον δρόμο του τυφώνα Χάρβεϊ, καθώς και η καρδιά της πετρελαιοπαραγωγής των ΗΠΑ. Οι επιπτώσεις του τυφώνα στα διυλιστήρια έχουν ήδη προκαλέσει αύξηση των τιμών των καυσίμων.

Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε μέσω του Twitter ότι υπέγραψε διάταγμα με το οποίο κήρυξε το Τέξας σε κατάσταση φυσικής καταστροφής. «Κατόπιν του αιτήματος του κυβερνήτη του Τέξας (σ.σ. Γκρεγκ Άμποτ), υπέγραψα την κήρυξη φυσικής καταστροφής», έγραψε.

Ενισχυμένος από τα ζεστά νερά του Κόλπου του Μεξικού ο Χάρβεϊ γίνεται ο πρώτος τυφώνας κατηγορίας 4 που πλήττει τις ΗΠΑ μετά τον Τσάρλι το 2004 και ο πρώτος που πλήττει το Τέξας μετά την Κάρλα το 1961.

Περίπου 45 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Κόρπους Κρίστι, 160 χιλιόμετρα μακριά από τις ακτές, κοντά στην πόλη Γκάλβεστοουν ο τυφώνας Χάρβεϊ προκάλεσε κάποιες διακοπές ηλεκτροδότησης.

Καθώς άρχισαν να ενισχύονται οι άνεμοι στη Βικτόρια ένα καλώδιο μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος που έπεσε προκάλεσε πυρκαγιά σε ένα σπίτι, σύμφωνα με το γραφείο του τοπικού σερίφη. Σύμφωνα με τον δήμαρχο της πόλης, περίπου το 65% των 65.000 κατοίκων αψήφησαν τη διαταγή για εκκένωση.

Αν και χιλιάδες έχουν απομακρυνθεί από τα σπίτια τους, πολλοί είναι αυτοί που έχουν μείνει, συγκεντρώνοντας αποθέματα σε τρόφιμα, καύσιμα, και τοποθετώντας σάκους με άμμο έξω από τα σπίτια τους, προκαλώντας την αγανάκτηση των τοπικών αρχών.

«Προτείνουμε, αν οι άνθρωποι μείνουν εδώ, να γράψουν με μαρκαδόρο στο χέρι τους το όνομά τους και τον αριθμό κοινωνικής ασφάλισης», τόνισε ο δήμαρχος του Ρόκπορτ Πάτρικ Ρίος. «Δεν μας αρέσει να μιλάμε για αυτά τα πράγματα. Δεν είναι κάτι που μας αρέσει, αλλά είναι η πραγματικότητα. Οι άνθρωποι δεν ακούν».







ΑΠΕ

Ο Παναγιώτης Πολίτης, μέλος του σωματείου της ΛΑΡΚΟ και Πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου, μιλάει στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen και τον Νίκο Κλέτσα, για τις απολύσεις στη ΛΑΡΚΟ και την κινητοποίηση την Τρίτη 29 Αυγούστου 2017.

Οι εργαζόμενοι θα πραγματοποιήσουν 24ωρη απεργία και συγκέντρωση στην κεντρική πύλη του εργοστασίου στις 5.30 π.μ., με αίτημα την άμεση επαναπρόσληψη των απολυμένων στην εργολαβία Καρατσώλη στη ΛΑΡΚΟ, ενώ θα ακολουθήσει πορεία στα γραφεία της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα και Γενική Συνέλευση στο Κινηματογράφο «Ίλιον».

Ακούστε το ενδιαφέρον ηχητικό απόσπασμα, με τα όσα καταγγέλλει στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen o Πρόεδρος του Συνδικάτου, εδώ:

ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Ο Άνταμ Σμιθ, ο θεμελιωτής της θεωρίας της «ελεύθερης αγοράς», έλεγε ότι «για να υπάρχει ένας πάμπλουτος πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιοι φτωχοί». Αυτά έλεγε ο Σμιθ, το 1776, στο έργο του «Ο πλούτος των εθνών», το ευαγγέλιο του καπιταλισμού.

Σήμερα, μετά από 241 χρόνια, το 2017, για να υπάρχει ένας δισεκατομμυριούχος πρέπει να υπάρχουν 2.950.000 φτωχοί!
Και αυτό ονομάζεται πρόοδος…
Aυτό και άλλα εντυπωσιακά στοιχεία αποκαλύπτει η έρευνα του Boston Consulting Group (BCG) για το πως μοιράζεται ο πλούτος (και η φτώχεια) στο σημερινό κόσμο. Τα στοιχεία της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο «Βήμα της Κυριακής», σε άρθρο του δημοσιογράφου Τάσου Μαντικίδη, και σε συνδυασμό με τα στοιχεία της Credit Suisse και της  Wealth-Χ, δίνουν έναν ανάγλυφο χάρτη της τεράστιας κοινωνικής ανισότητας.   

Βέβαια, για τον Άνταμ Σμιθ, και τους σημερινούς υποστηρικτές του, ο πλούτος και η φτώχεια είναι φυσικά φαινόμενα, όπως η καταιγίδα, ή ο σεισμός. Άρα και η εκμετάλλευση, και η αδικία και η κοινωνική ανισότητα, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, ως απόρροια αυτών των φαινομένων και της ανθρώπινη φύσης, η οποία χαρακτηρίζεται (απ΄τους ίδιους) από την ιδιοτέλεια και την «ιερότητα» της ιδιοκτησίας.

Θεωρίες που βρίσκουν την απάντηση τους, στην απλή υπόμνηση: Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιοι!

Ας δούμε λοιπόν ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία από το άρθρο:

• Από το 2000 ως σήμερα, ο αριθμός των εκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 155% και ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων κατά 216%.
• Σύμφωνα με την απογραφή του 2017 της Wealth-Χ οι «υπερπλούσιοι»  (με ατομική περιουσία άνω των 30 εκατ. δολαρίων), διαθέτουν συνολικά κινητή περιουσία 27 τρισ. δολαρίων.
• Μόνο μέσα στο τελευταίο δωδεκάμηνο, οι «υπερπλούσιοι»  αυξήθηκαν κατά 3,5%, φθάνοντας τα 226.450 άτομα, αντιστοιχώντας στο 0,003% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού.
• Ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων υπολογίζεται σε 2.397, με συνολική περιουσία 7,37 τρισ δολαρίων. Πλούτος που ξεπερνά το εισόδημα που συγκεντρώνουν 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι (6,1 τρισ δολάρια) στον πλανήτη.

Που τα «κρύβουν»

Εξίσου ενδιαφέροντα (και εξοργιστικά) είναι τα όσα αποκαλύπτουν οι έρευνες για το που «κρύβουν» τα λεφτά τους οι σημερινοί «Κροίσοι».

Βέβαια, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα διαβάζοντας ότι οι δύο βασικοί αποταμιευτήρες αυτού του αμύθητου πλούτου είναι οι «φορολογικοί παράδεισοι» και οι offshore εταιρείες.

Θα πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις η νομιμότητα εξασφαλίζεται από εθνικούς νόμους και διεθνείς συμφωνίες, καθόλα εντάξει με τις αρχές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Δηλαδή, αυτό που κατά καιρούς εμφανίζεται ως «παράνομο», «σκανδαλώδες», ή «ανήθικο», είναι, για τους καπιταλιστές, απολύτως νόμιμο, άρα και… ηθικό.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

• Το συνολικό ύψος των κεφαλαίων που είναι τοποθετημένα σε «φορολογικούς παραδείσους» και offshore εταιρείες υπολογίζεται σε 10,3 τρισ δολάρια (περίπου 9 τρισ ευρώ).
• Υπολογίζεται ότι οι ιδιοκτήτες αυτών των κεφαλαίων γλυτώνουν φόρους 3,5 τρισ δολαρίων ετησίως, που θα πλήρωναν αν τα κεφάλαια αυτά φορολογούνταν σύμφωνα με τα ισχύοντα στις χώρες του ΟΟΣΑ.

«Φορολογικοί παράδεισοι»

Θα περίμενε κανείς, με τα όσα κατά καιρούς δημοσιεύονται στα μέσα ενημέρωσης, ότι όταν μιλάμε για «φορολογικούς παραδείσους» και offshore εταιρείες, εννοούμε κάποιους εξωτικούς προορισμούς, κάποια νησάκια στη μέση του Ατλαντικού, ή του Ειρηνικού, κάποια κρατίδια που παρέχουν άσυλο σε φοροφυγάδες. Και όμως…

• Η Ελβετία, με 2,4 τρισ. δολάρια, παραμένει ηγέτιδα δύναμη στον κόσμο των offshore, καθώς καταλαμβάνει μερίδιο αγοράς που ξεπερνά το 24% των συνολικών «κρυμμένων» κεφαλαίων.
• Τα «υπεράκτια» κεφάλαια από τη Δυτική Ευρώπη βρίσκονται, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, εντός Ευρώπης, αφού το 35% βρίσκεται στην Ελβετία, το 25% στα νησιά της Μάγχης και το Δουβλίνο (όπου είναι τοποθετημένα 1,1 τρισ δολάρια), και ένα 9% (400 δισ δολάρια) στο Λουξεμβούργο του αξιότιμου κυρίου Γιουνγκέρ.

Ιδού, λοιπόν, και τα άλλα ευυπόληπτα «υπεράκτια» κέντρα όπου «κρύβουν» τα δισεκατομμύρια τους οι σύγχρονοι «Κροίσοι», σε παρένθεση τα ποσά:

• Ηνωμένο Βασίλειο (1,2 τρισ δολ)
• Σιγκαπούρη (1,2 τρισ δολ)
• Καραϊβική- Παναμάς (1,3 τρισ δολ)
• ΗΠΑ (900 δισ δολ)
• Χονγκ Κονγκ (800 δισ δολ)

   Αξίζει να σημειωθεί ότι για ορισμένους παρατηρητές, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ανερχόμενος φορολογικός παράδεισος, «η νέα Ελβετία», κάτι που είναι εμφανές π.χ. στην περίπτωση της Πολιτείας της Νότιας Ντακότα.

Τέλος αν ενδιαφέρεστε να μάθετε που «κρύβουν» τα κεφάλαια του οι «δικοί μας», οι Έλληνες «Κροίσοι», το δημοσίευμα αναφέρει ότι προτιμούν την Ελβετία. Μάλιστα, σύμφωνα με εσωτερικές έρευνες ελβετικών τραπεζών και εξειδικευμένων οίκων κυμαίνονταν στα 100-120 δισ. ευρώ, με το 60% εξ αυτών να βρίσκεται τοποθετημένο σε διάφορα επενδυτικά προϊόντα.




Αναδημοσίευση από imerodromos.gr

Όπως ορίζει το έθιμο, έτσι και φέτος, μετά την ανακοίνωση των βάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, άρχισε η συζήτηση για την κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος, τις επιδόσεις και το μορφωτικό επίπεδο των μαθητών.
Δεν θα μπούμε στη συζήτηση αυτή, όχι γιατί δεν έχει ενδιαφέρον, αλλά γιατί ο τρόπος που γίνεται την καθιστά προσχηματική.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, και εννοούμε τουλάχιστον την τελευταία δεκαπενταετία, στη συζήτηση αυτή, επανέρχεται το θέμα της «αγραμματοσύνης» της νέας γενιάς. Στην περίπτωση αυτή, η κουβέντα διανθίζεται με εκτιμήσεις και σχόλια για την «έλλειψη αξιών», την αδιαφορία, την πνευματική οκνηρία, που χαρακτηρίζουν τη νεολαία.

Το 1928, με αφορμή την ανακοίνωση της βαθμολογίας των υποψηφίων για τα πανεπιστήμια, και το δημόσιο διάλογο που ακολούθησε, ο Δημήτρης Γληνός έγραψε στο περιοδικό «Νέος Δρόμος», του Εκπαιδευτικού Ομίλου, ένα άρθρο σε τέσσερεις συνέχειες, με τίτλο «Το κύμα της αγραματοσύνης».
Παραθέτουμε ένα εκτενές απόσπασμα του άρθρου, όχι μόνο γιατί μέσα απ΄ αυτό αναδεικνύεται η ανεκτίμητη προσφορά του μεγάλου κομμουνιστή δάσκαλου, αλλά και εξαιτίας της τραγικής επικαιρότητας, που διατηρεί σήμερα, 89 χρόνια μετά τη δημοσίευση του.
Στην αναδημοσίευση, διατηρήσαμε την ορθογραφία και τον τονισμό του συγγραφέα, δείγμα κι αυτό της εποχής όπου το «Γλωσσικό» ήταν πεδίο σφοδρής κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης.

Εγραφε, λοιπόν ο Δημήτρης Γληνός:

«Η ελληνική κοινωνία υποκρίνεται τον κατάπληχτο. Εφημεριδογράφοι, αποθηκάριοι της σοφίας στο Πανεπιστήμιο, Πρυτάνεις, «γονείς» και πολίτες, «που πονούν τον τόπο», βγήκαν στις εφημερίδες και σκίζουν τάχα τα ρούχα τους, γιατί πλάκωσε «κύμα αγραματωσύνης». Και αναζητούν τα αίτια και τη θεραπεία. Μα αν είναι κάτι θλιβερό, θλιβερότερο και από την αγραματωσύνη είναι ο τρόπος, που αντικρίζεται το πρόβλημα. Αληθινή παράκρουση. Καμιά αντικειμενικότητα. Ο καθένας, όπου μισεί, εκεί και λαλεί και καταλαλεί. Φταίει ο Βενιζέλος, φταίει το Πανεπιστήμιο, φταίνε οι καθηγητές της Μέσης Παιδείας, φταίνε οι δημοδιδάσκαλοι, φταίνε οι ελληνοδιδάσκαλοι, φταίει ο πόλεμος, φταίνε τα θρανία, φταίνε οι μιστοί, φταίει το Κράτος, μα προ πάντων φταίνε οι μαλιαροί, οι κομουνιστές, οι άθεοι. Ποιοι άλλοι; Αν δεν ήταν… η κ. Ρόζα Ιμβριώτη δε θα είχαμε αφτό το απαίσιο κατάντημα. Και κανένας δεν αντικρίζει νηφάλια την κατάσταση. Κανένας δεν αναλύει το φαινόμενο, που είναι τόσο πολυσύνθετο, τόσο βαθιά ριζωμένο στον οργανισμό μας, με αληθινή στοργή, με αληθινό πόνο για το λαό, που γι’ αφτόν ουσιαστικά πρόκειται.

Δεν έχει καμιά σημασία να ρίξουμε και μεις μια κραβγή οποιαδήποτε μέσα στην οχλοβοή. Χρέος μας είναι να κοιτάξουμε το πρόβλημα ψύχραιμα και να πούμε τη γνώμη μας χωρίς προκατάληψη. Όσοι θέλουν, ας μας προσέξουν και ας μας ακούσουν. Όσοι θέλουν, ας ρίξουν το ανάθεμα πάνω μας.
Σήμερα θα διαγράψουμε στις γενικές του γραμμές το ζήτημα, προσπαθώντας να βάλουμε ένα κάποιο σύστημα στην εξέταση του. Θα συνεχίσουμε τη μελέτη μας και με ομιλίες και άρθρα και θα δώσουμε την άποψή μας πλατιά. Με τους βάρβαρους δε θα γίνουμε βάρβαροι και με τους πρωτόγονους πρωτόγονοι.
Και πρώτα πρώτα τι πιστοποιήθηκε και πώς; Στις εισιτήριες εξετάσεις του Πανεπιστήμιου ένας μέγιστος αριθμός από τελειόφοιτους του Γυμνάσιου έγραψαν ελεεινά. Από τα γραφτά τους, από όσα στοιχεία δόθηκαν στη δημοσιότητα βγαίνουν τα ακόλουθα πορίσματα. 1) Οι νέοι αφτοί ανορθογραφούν κατά τρόπο φριχτό. 2) Δε μπορούν να διατυπώσουν τα νοήματά τους 3) Δεν έχουν ακριβολογημένες γνώσεις ή καλύτερα δεν έχουν γνώσεις. 4) Δεν έχουν νοήματα, δε στοχάζονται λογικά.

Τι θα πει «εισιτήριες εξετάσεις;»

Εδώ ανοίγεται ένα πρώτο ερώτημα. Με ποιο τρόπο πιστοποιήθηκε το φαινόμενο και σε ποιο βαθμό είναι πραγματικό και για τα τέσσερα αφτά σημεία; Με τις εισιτήριες εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Μα αφτό είναι μια φράση. Τι θα πει «εισιτήριες εξετάσεις;» δηλαδή τι είδος δοκιμασία για την πνεβματική ικανότητα ενός ανθρώπου είναι αφτή; Με ποιους όρους έγιναν; Τι θέματα δόθηκαν; Με ποιες ψυχολογικές συνθήκες έγραψαν τα παιδιά; Αφτό είναι ένα στοιχείο του προβλήματος πολύ σημαντικό. Έπειτα σε ποιο βαθμό αληθέβουν όλα τα στοιχεία του φαινόμενου; Εδώ δε μας δόθηκαν αρκετά στοιχεία για να κρίνουμε. Μόνο η ανορθογραφία φαίνεται οριστικά και απόλυτα πιστοποιημένη. Μα ας υποθέσουμε πως η πιστοποίηση του φαινόμενου είναι αντικειμενική για όλα του τα μέρη.
Ένα δέφτερο ερώτημα θα ήταν, είναι νέο το φαινόμενο; Σημερινό μόνο ή και παλαιότερο; Είναι μόνο μεταπολεμικό; Εδώ θα είχε κανείς να παρατηρήσει, πως εισιτήριες εξετάσεις γίνονται μόνο τα τρία τελεφταία χρόνια. Αν γινότανε και πριν από τον πόλεμο, δε θα είχαμε τα ίδια αποτελέσματα; Όλα τα δεδομένα μας απαντούν, πως το φαινόμενο δεν είναι μόνο τωρινό. Αν παρακολουθήσουμε την παιδαγωγική φιλολογία μας και την κίνηση γύρω από το πρόβλημα της Παιδείας τα τελεφταία πενήντα χρόνια, θα ιδούμε πάντα τις ίδιες κατηγορίες να λέγονται και από καθαρεβουσιάνους και από δημοτικιστές, ότι δηλαδή τα παιδιά, που τελειώνουν το Γυμνάσιο ούτε ένα γράμα δε μπορούν να γράψουν σωστά. Ούτε το φαινόμενο ούτε τα αίτια, που το γενούν, είναι σημερινά, είναι πολύ βαθύτερα. Μπορεί βέβαια σήμερα να έγιναν εντονότερα και τα αίτια και τα αποτελέσματα. Είναι όμως χρήσιμο και απαραίτητο να πιστοποιήσουμε τα χρονικά όρια του φαινόμενου, για να πάμε ως τις ρίζες του.

«…με δίπλωμα για λόγους αγραματωσύνης»

Ας αφήσουμε ένα τρίτο ερώτημα, που θα μπορούσε να τεθεί σχετικά με κείνους, που φωνάζουν σήμερα τόσο πολύ για την κατάντια των νέων, δηλαδή τους καθηγητές στο Πανεπιστήμιο. Το ερώτημα δηλαδή, όχι με ποια εφόδια έρχονται για να μπουν, μα με ποια εφόδια γλωσικά και πνεβματικά βγαίνουν από το Πανεπιστήμιο οι νέοι. Και όχι μόνο σήμερα, μα πάντα. Γιατί είναι βέβαιο και αν ήταν ειλικρινείς, θα το ομολογούσαν πρώτοι αφτοί οι καθηγητές, ότι η αγραματωσύνη, που παρουσιάζουν οι τελειόφοιτοι του Πανεπιστήμιου στις εξετάσεις τους, είναι ακόμη φριχτότερη. Αν παρακαθήσει κανείς στις διπλωματικές εξετάσεις οποιασδήποτε Σχολής για λίγες μέρες, θα φρίξει για τις απαντήσεις, που δίνουν οι υποψήφιοι επιστήμονες. Αν τους δώσει να γράψουν, θα ιδεί την ίδια ασυναρτησία, το ίδιο πελάγωμα, την ίδια αδυναμία στοχασμού και γνώσης. Είναι γνωστό, πως στις δέκα αράδες, που γράφουν για θέμα αφτοί οι τελειόφοιτοι της φιλολογίας υπάρχουν κατά κανόνα λάθη ορθογραφικά, πολλές φορές χειρότερα από αφτά που έκαμαν εφέτος οι νέοι στην εισιτήρια δοκιμασία τους. Εγώ ο ίδιος θυμάμαι στα 1900 φοιτητή, που απάντησε σε καθηγητή, που τον αρώτησε, πόση είναι η διάμετρος του θερμομετρικού σωλήνα; – «Τεσσάρων μέτρων». Ένας άλλος τελειόφοιτος της φιλολογίας δεν ήξερε να απαντήσει πότε έγινε η εν Μαραθώνι μάχη. Και όμως τα διπλώματα δίνονται αράδα και δεν υπάρχει ίσως παράδειγμα νέου, που να μπήκε στο Πανεπιστήμιο και να μη βγήκε με δίπλωμα για λόγους αγραματωσύνης. Ένα τέταρτο ερώτημα πολύ σημαντικό θα ήταν τι σημαίνει αφτή η ένδειξη της ανορθογραφίας, της φραστικής ανικανότητας και της αμάθειας, για την αληθινή μόρφωση των νέων, για τις καθολικές ικανότητες τους, για την προετοιμασία τους για τη ζωή και μάλιστα την ανώτερη ζωή του επιστήμονα, που έρχονται να ζήσουν;

Και ένα πέμπτο τέλος ερώτημα θα ήταν. Τι σημαίνει το φαινόμενο, που πιστοποιήθηκε και οι ανησυχίες, που το παρακολούθησαν, για το σύνολο του λαού, και προπάντων για τον εργάτη, το χωρικό και το μικροαστό, που δεν πηγαίνει ούτε στο Γυμνάσιο ούτε στο Πανεπιστήμιο; Για τη δική του Παιδεία, για τη δική του μόρφωση, για τη δική του ζωή, τι αξία έχουν οι γραματισμένοι ή αγράματοι νέοι του Πανεπιστήμιου, το ιδανικό, που προβάλεται για τη μόρφωσή τους και οι απαιτήσεις της αστικής τάξης για την Παιδεία της;
Αφτά είναι τα πρώτα ερωτήματα, που θα έθετε ένας επιστήμονας, αν πρόκειται να καταπιαστεί σοβαρά, νηφάλια και αντικειμενικά, χωρίς προκατάληψη φωνασκίες και βάρβαρες κραβγές, χωρίς τύφλωση από πάθη και φόβους για ένα τέτιο σπουδαίο πρόβλημα, που μέσα του καθρεφτίζεται όλο το ζήτημα του πολιτισμού μας, της ικανότητας μας για τη ζωή, της πνεβματικής και ηθικής οργάνωσης μας…»









Αναδημοσίευση από imerodromos.gr

Νίκος Μπογιόπουλος

Με αφορμή το περίφημο αντικομμουνιστικό συνέδριο που διοργανώνεται στην Εσθονία, όλη η σαπίλα του ντουνιά, ό,τι κατακάθι κυκλοφορεί στον εγχώριο δημόσιο βίο, πλαισιωμένο από το περίφημο… «δημοκρατικό τόξο» – ή άλλως πως το κουκούλι εκτροφής του φασισμού – συνασπίστηκαν τις τελευταίες μέρες για να διατρανώσουν την πίστη τους στο «αξιακό» πλαίσιο της ΕΕ, η οποία ΕΕ είναι, λέει, κατά των ολοκληρωτισμών…     
 
Στόχος τους για μια ακόμα φορά να αναπαραγάγουν την άθλια θεωρία των «δυο άκρων», να ελεεινολογήσουν κατά των κομμουνιστών, να συσχετίσουν ό,τι ωραιότερο και ευγενέστερο γέννησε η ανθρώπινη σκέψη – την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο – με τον μισανθρωπισμό, με τον ρατσισμό, με την κτηνωδία, με τον ναζισμό.

    Έφτασαν να μιλούν για τα «εγκλήματα των κομμουνιστών», ποιοι;

Αυτοί που λίγο να ξύσεις την επιφάνεια της σκοταδιστικής τους μπούρκας θα διαπιστώσεις ότι σαν το μεγαλύτερο «έγκλημα» των κομμουνιστών θεωρούν ακριβώς το γεγονός ότι οι κομμουνιστές τσάκισαν τον φασισμό!

   Αλλά ποια είναι η ΕΕ, ποιο κομμάτι της ευρωπαϊκής κληρονομιάς κουβαλάει και εκπροσωπεί και ποια, τελικά, η σχέση της με τον φασισμό;  

Είναι προφανές: Αν η ΕΕ εκπροσωπεί κάποια Ευρώπη, τότε σίγουρα αυτή δεν είναι η Ευρώπη του Διαφωτισμού, της Αναγέννησης και των κοινωνικών επαναστάσεων. Είναι η Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας, της αποικιοκρατίας και του φασισμού.

    Ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της καπιταλιστικής αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Ειδικά, δε, σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, ο φασισμός γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.

    Ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλύει τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.

• Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους.
• Αυτό συνέβη όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και  χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες.
• Αυτό συνέβη όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε  υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.
• Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ να κάνει πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να τον διορίζουν καγκελάριο.

    Ο φασισμός είναι – μεταξύ άλλων – η μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεων της ολιγαρχίας που, πίσω από το «φιλολαϊκό» προσωπείο που χρησιμοποιεί για να αποκτήσει κοινωνική βάση, εκείνο που πραγματικά εγγυάται μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της είναι ότι τίθεται «το  κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως ακριβώς το υποσχέθηκε ο Χίτλερ στη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.

    Φυσικά όταν απειλείται η εξουσία της άρχουσας τάξης ή σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας αυτής της εξουσίας, οι ελίτ δεν αναμένουν πότε ο φασισμός θα αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα για να τον αξιοποιήσουν.
Τον επιβάλλουν «από τα πάνω» με φωτιά και σίδερο: Αυτό συνέβη το 1973 στη Χιλή, το 1936 στην Ισπανία, το 1936 και το 1967 στην Ελλάδα.

    Η ΕΕ που … απεχθάνεται τους «ολοκληρωτισμούς», που οι πολυεθνικές της είναι βουτηγμένες στο αίμα των λαών από την εποχή της αγαστής συνεργασίας τους με το ναζιστικό καθεστώς των Νταχάου και των Άουσβιτς (http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/180010,Kati-leipei-apo-to-kadro.html), είναι αυτή που

    α) μόνο από το 2014 και μετά έχει χρηματοδοτήσει με περισσότερα από 2 εκ. ευρώ φασίστες και νεοναζί σε όλη την Ευρώπη (http://expo.se/2016/over-two-million-euros-in-eu-subsidies-granted-to-fascists_7074.html),

    β) έχει στηρίξει και στηρίζει τους νεοναζί της Ουκρανίας με τους οποίους έχει προωθήσει και συμφωνία σύνδεσης,

    γ) παρακολουθεί τις κυβερνήσεις κρατών – μελών της (πχ Βαλτικές χώρες, της δε Εσθονίας προεξάρχουσας) να ηρωοποιούν τους ναζί και τους δοσίλογους συνεργάτες τους της περιόδου της Κατοχής,

    δ) έχει στρώσει το έδαφος για την ενίσχυση της ακροδεξιάς από την Λεπέν στη Γαλλία μέχρι τους Ουρμπάν στην Ουγγαρία κι από Αυστρία μέχρι Ολλανδία, Σουηδία και Γερμανία.  

     Μετά το αντικομμουνιστικό Μνημόνιο της ΕΕ στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ήρθε το 2009 το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου – χωρίς περιστροφές – ομολογείτο ο βαθύτερος λόγος της αντικομμουνιστικής υστερίας των «κεφαλών» της ΕΕ:

    Ο κομμουνισμός, λέει η ΕΕ,  είναι «έγκλημα». Και τα «εγκλήματά του», εξηγούσε το Μνημόνιο στο εισηγητικό του μέρος, είναι απότοκο «της θεωρίας της πάλης των τάξεων»!

    Η πάλη των τάξεων, λοιπόν… Αυτή είναι που πρέπει να «καταργηθεί». Που «δεν κολλάει» με την εποχή της «συναίνεσης», του «διαλόγου», της «κοινωνικής ειρήνης», του «δεν υπάρχει εναλλακτική» και της «συναδέλφωσης» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, με τους δεύτερους, τους εργάτες, να πληρώνουν, και όταν υπάρχει ανάκαμψη, και όταν υπάρχει κρίση.

    Αφού, όμως, η πάλη των τάξεων δε γίνεται να «καταργηθεί» μέσω διαταγμάτων, θα πρέπει να συκοφαντηθεί, να ελεεινολογηθεί, να προβοκαριστεί, να στιγματιστεί και όπου είναι δυνατόν να ποινικοποιηθεί η δράση των κομμουνιστών. Εκείνων, δηλαδή,        

    α) που δεν υποκλίνονται στο αμετάκλητο της αστικής κοινωνίας, καθώς «η ιστορία όλων των κοινωνιών που υπήρξαν μέχρι σήμερα είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων», που πρωτοστατούν στην «οργάνωση των προλετάριων σε τάξη και συνακόλουθα σε πολιτικό κόμμα»,

    β) που διακηρύσσουν ότι σκοπός τους είναι «η ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο», με στόχο την κατάργηση όλων των τάξεων και τη μετάβαση σε μια μη εκμεταλλευτική, αταξική κοινωνία, όπου «στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας, με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις, θα έχουμε μια ένωση, μέσα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων» («Κομμουνιστικό Μανιφέστο»).

    Είναι προφανές ότι αυτή η προοπτική, της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, δεν …συμφέρει όσους κατέχουν τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης. Κι αφού δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν σε επίπεδο ιδεών με τους κομμουνιστές, κατασκευάζουν την «ιστορία» στα μέτρα τους, έτσι ώστε να φαίνεται πως πίσω από τις κομμουνιστικές ιδέες υπάρχει κάτι το «εγκληματογόνο» και η απόδειξη περί τούτου είναι οι «εγκληματικές» πράξεις του κομμουνιστικού «ολοκληρωτισμού» που είναι συνώνυμος του… ναζισμού.

   Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ

     Κάθε συκοφαντία που διεκδικεί να παρουσιάζεται αληθοφανής έχει ανάγκη την παραχάραξη. Έτσι φτάσαμε στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου στο πλαίσιο αυτού του (αντι)ιστορικού «κόψε – ράψε», αποφασίστηκε «να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης» κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού.

    Γιατί, όμως, η 23η Αυγούστου;
Επειδή αυτήν την ημερομηνία, στις 23 Αυγούστου 1939, υπογράφτηκε το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ». Να, επομένως, τα «ντοκουμέντα» της… «σύμπλευσης» κομμουνισμού – ναζισμού. Μέχρι και σύμφωνο μη επίθεσης υπέγραψαν! 

    Έτσι κάθε χρόνο η 23^η Αυγούστου αποτελεί ένα τρόπον τινά προσκλητήριο για κάθε φασίστα, κρυφοφασίστα, μισοφασίστα, για κάθε φιλαράκι του Παττακου που αναβαθμίστηκε στην «δημοκρατική» κολυμπήθρα, να λέει το μακρύ του και το κοντό του από κοινού με εκείνους τους «δημοκράτες» που η πολιτική τους γεννάει και θρέφει τους φασίστες

    (σσ: Τώρα στο οξύμωρο που θέλει στο αντικομμουνιστικό ντελίριο κάθε 23^η Αυγούστου να συμμετέχουν και οι φασίστες, εδώ, πια, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η βλακεία – πόσω μάλλον του φασίστα – είναι αθεράπευτη).   

    Συνεχίζουμε ξεκαθαρίζοντας ότι οι παρατηρήσεις που ακολουθούν δεν απευθύνονται στους κάθε λογής απογόνους του Γκαίμπελς καθώς με τους ενσυνείδητους παραχαράκτες της Ιστορίας δεν χωράει κανένας διάλογος.
 Οι βρωμερές ενέργειες, όμως, αποτελούν ενίοτε και ευκαιρία για να θυμηθούμε και να αξιολογήσουμε καταστάσεις και πράγματα:

    Πρώτον: Η παγκόσμια ιστοριογραφία – την οποία φυσικά δεν έγραψαν Σοβιετικοί ή κομμουνιστές – έχει αποφανθεί: Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης (και όχι «φιλίας»), το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ της 23 Αυγούστου 1939 αποτέλεσε κίνηση της ΕΣΣΔ που έσωσε την Ευρώπη από τη χιτλερική χολέρα και προέκυψε μόνο μετά την άρνηση Αγγλίας – Γαλλίας για την από κοινού με την ΕΣΣΔ αντιμετώπιση της Γερμανίας. Ήταν μια κίνηση που επέτρεψε στη Σοβιετική Ενωση (σε μια στιγμή που ήδη είχε δεχτεί στο Ανατολικό της μέτωπο την επίθεση των Ιαπώνων) να αναδιοργανώσει τον Κόκκινο Στρατό και την οικονομία της, ώστε να καταφέρει – όπως και έγινε – να συντρίψει την επερχόμενη χιτλερική επίθεση.

    Δεύτερον: Ήταν η συμφωνία του Μονάχου, ένα χρόνο πριν (30 Σεπτέμβρη 1938) μεταξύ των Χίτλερ, Μουσολίνι, Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, με την οποία Αγγλία και Γαλλία άνοιξαν το δρόμο για τη ναζιστική επιδρομή στην Ευρώπη. Εκεί ήταν που οι πρόγονοι των αντικομμουνιστών του «δημοκρατικού τόξου» προσέφεραν στρατηγικό πλεονέκτημα στον Χίτλερ, που, μέσω της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας δεν συνάντησε καμία άμυνα και κυρίως του προσέφεραν μια απομονωμένη ΕΣΣΔ έρμαιο – όπως ήλπιζαν – στις πολεμικές διαθέσεις του Γ’ Ράιχ.

    Τρίτον: Είναι ενδεικτικό πως όταν η ΕΣΣΔ τάχθηκε κατά της Συμφωνίας του Μονάχου και προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στη Γαλλία και στην Αγγλία έναντι της Γερμανίας, Λονδίνο και Παρίσι απέρριψαν τη σοβιετική βοήθεια. Έτσι, το Σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (που υπεγράφη έναν ολόκληρο χρόνο μετά τη συμφωνία του Μονάχου) ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε απομείνει στη Σοβιετική Ένωση δεδομένων των συνθηκών. Εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες προετοιμασίας, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προεργασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης.

    Τέταρτον: Οι «ιστορικοί» και οι πολιτικοί του αντικομμουνισμού πολύ θα ήθελαν οι Σοβιετικοί να έμεναν άπραγοι. Να άφηναν ανοιχτά τα περάσματα στις χιτλερικές ορδές τόσο από την Πολωνία και Λευκορωσία όσο και από την Φινλανδία. Έτσι:

    α) Μιλούν (ποιοι; Οι ιμπεριαλιστές!)  για την «ιμπεριαλιστική επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης κατά της Φινλανδίας» το 1939, αλλά:

• «Ξεχνούν» την άρνηση των Φινλανδών να ενισχυθούν από την ΕΣΣΔ τα φινλανδικά σύνορα στον ισθμό της Καρελίας, τα οποία είναι σε μια απόσταση μόλις 32 χλμ. από το Λένινγκραντ, με την πόλη δηλαδή να βρίσκεται εντός του βεληνεκούς του ναζιστικού πυροβολικού.
• Ξεχνούν» την πρόταση της ΕΣΣΔ για τη σύναψη μιας σοβιετο-φινλανδικής συνθήκης αμοιβαίας βοήθειας.
• «Ξεχνούν»  την σοβιετική πρόταση η Φινλανδία να μισθώσει στη Σοβιετική Ένωση το λιμένα Hanko και το έδαφος που γειτονεύει με αυτό, να επιτρέψει να έχει μια σοβιετική φρουρά εκεί για την προστασία της ναυτικής βάσης με αντάλλαγμα από την ΕΣΣΔ την εκχώρηση στην Φινλανδία μιας έκτασης  5.529 τετραγωνικών χιλιομέτρων, δηλαδή πάνω από 2 φορές μεγαλύτερη περιοχή.
• «Ξεχνούν» ότι η Φινλανδία υπήρχε ως κράτος από το 1918, μόνο επειδή αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της οι Μπολσεβίκοι.  
• «Ξεχνούν» ότι η αντιδραστική κυβέρνηση της Φινλανδίας υποκινούμενη από τους ιμπεριαλιστές όχι μόνο απέρριψε το σοβιετικό σύμφωνο φιλίας αλλά επιδόθηκε και σε συνοριακές επιθέσεις ενάντια στην ΕΣΣΔ με συνέπεια το ξέσπασμα του σοβιετοφινλανδικού πολέμου (30 Νοέμβρη 1939).Και φυσικά
• «ξεχνούν» το ρόλο της Φινλανδίας με το μέρος των χιτλερικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

    β) Μιλούν για τον δήθεν «διαμελισμό» της Πολωνίας μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, αλλά:

• «Ξεχνούν» πως όταν στις 17 Σεπτέμβρη 1939 πέρασε τα σοβιετοπολωνικά σύνορα ο Κόκκινος Στρατός για μπει φραγμός στις ορδές του Χίτλερ, η Πολωνία είχε ήδη συντριβεί από τους ναζί, πως ήδη ο Χίτλερ από την 1^ηΣεπτέμβρη – χωρίς καμία έμπρακτη αντίδραση από Αγγλογάλλους –  είχε καταλάβει την Πολωνία και όπως δήλωσε ο Μολότοφ «η πολωνική κυβέρνηση έχει πάψει να δίνει οποιοδήποτε σημείο ζωής».
• «Ξεχνούν» ότι ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στα εδάφη που η σοβιετική εξουσία είχε αναγκαστεί να παραδώσει με τη ληστρική συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918.
• «Ξεχνούν», φυσικά, ότι τα εδάφη στα οποία προωθήθηκε ο Κόκκινος Στρατός με στόχο την υπεράσπιση των σοβιετικών συνόρων ήταν εδάφη της Δυτικής Λευκορωσίας και της Δυτικής Ουκρανίας που είχαν ληστέψει οι αστοί και οι τσιφλικάδες της Πολωνίας το 1920 κατά τη διάρκεια της αντεπαναστατικής εκστρατείας της Αντάντ. Όπως
• «ξεχνούν», φυσικά, ότι οι βαλτικές χώρες με τα φασιστικά τους καθεστώτα ήταν έτοιμες να τεθούν – όπως και έκαναν – στην υπηρεσία του Χίτλερ ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.

    γ) Όσοι κατηγορούν – σήμερα – την ΕΣΣΔ για το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία, είναι οι απόγονοι εκείνων που ήθελαν την καταστροφή της ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό όταν με το σύμφωνο η ΕΣΣΔ απέτρεψε την άμεση εναντίον της επίθεση από τους ναζί, οι Αμερικανοί διαμαρτύρονταν ότι ο Χίτλερ «δεν κράτησε την υπόσχεσή του να είναι λιοντάρι προς ανατολάς και αρνάκι προς δυσμάς» («Νew York Herald Tribune», 7/10/1939) και ο Τσόρτσιλ κατηγορούσε τους ναζί ότι «πρόδωσαν το αντικομιντέρν σύμφωνο και τις αντιμπολσεβίκικες συμφωνίες» (Collier’s – ΗΠΑ 30/9/1939, http://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/30279/symfono-molotof-rimpentrop-symfonoyn-stin-paraharaxi).

    Τι δεν λένε, λοιπόν, οι «δημοκράτες» της ΕΕ, αυτοί οι τυφλοπόντικες της Ιστορίας που αξιοποιούν προπαγανδιστικά το σύμφωνο εναντίον της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος;

• Ότι εκείνο το σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (μη επίθεσης και όχι «φιλίας», όπως του Μονάχου) υπογράφτηκε μόνον αφότου οι ΗΠΑ σφύριζαν υπέρ «ουδετερότητας» και επί μήνες η Αγγλία και η Γαλλία αρνούνταν να υπογράψουν με την ΕΣΣΔ συμφωνία κοινής δράσης εναντίον του ναζισμού.
• Ότι όλο αυτό το διάστημα ο ένας ιμπεριαλιστικός άξονας, των αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Ευρώπης, επιδίωκε να στραφεί μια ώρα αρχύτερα ο άλλος ιμπεριαλιστικός άξονας, της Γερμανίας, κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
• Ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ΕΣΣΔ χρειαζόταν ικανό διάστημα να οργανωθεί μπροστά στην επικείμενη και αναπόφευκτη πολεμική επίθεση από τη Γερμανία.
• Και ότι κάθε αντικειμενικός και αμερόληπτος ιστορικός έχει αναγνωρίσει ότι εκείνο το σύμφωνο αποδείχτηκε μια ευφυής κίνηση της ΕΣΣΔ, που της έδωσε το χρόνο να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει και, τελικά, να συντρίψει το ναζισμό.

   Το σύμφωνο του Μονάχου

    Τι δεν λένε οι τυφλοπόντικες: Ότι υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική επέτειο καταδίκης του ναζισμού και όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Είναι η 30ή του Σεπτέμβρη.


Είναι η ημέρα (30 Σεπτέμβρη 1938 – ένα χρόνο πριν το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ), που στο Μόναχο, οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν μαζί με τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, το ομώνυμο «σύμφωνο του Μονάχου», με το οποίο οι «δημοκρατίες της Δύσης», στο πλαίσιο του «κατευνασμού» του φασισμού, έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, να την διαμελίσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

    Ήταν η 30η Σεπτέμβρη 1938 που η ιμπεριαλιστική συμφωνία του Μονάχου αποτέλεσε την κορύφωση της πολιτικής της ενθάρρυνσης των επιδρομέων. Οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, με την προτροπή της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ικανοποίησαν όλες τις απαιτήσεις του Χίτλερ, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

    Αυτή, βέβαια, η ημερομηνία απουσιάζει από τα αντικομμουνιστικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, από τις αποφάσεις της ΕΕ και από τα άρθρα των «Μένουμε Ευρώπη» – σμπίρων της. Πολύ λογικό για μια ΕΕ των «Χάιντερ», της Λεπέν και της ακροδεξιάς, για μια ΕΕ που – επί ελληνικής προεδρίας – υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με τους ναζί της Ουκρανίας. Πολύ λογικό, επίσης για τους ασπάλακες γραφιάδες της που δίνουν νόημα στους στίχους του Βάρναλη: «…της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»!

      Άλλωστε αν η ΕΕ, το Ευρωκοινοβούλιο και οι κάθε λογής «φιλελεύθεροι» και «σοσιαλιστές» γκαιμπελίσκοι που τους ξεσκονίζουν νοιάζονταν για τη «δημοκρατία», αν είχαν ή έχουν ειλικρινή επιδίωξη να καταγγείλουν το ναζισμό και όχι να συκοφαντούν τον κομμουνισμό (όπως πραγματικά τους ενδιαφέρει), τότε θα είχαν να δείξουν έστω και μία ανακοίνωση, έστω μία διαμαρτυρία ή έστω μία καταγγελία τους για το γεγονός ότι σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία και μια σειρά ακόμα χώρες της ΕΕ στήνονται μνημεία υπέρ των Ες – Ες και «τιμούνται» συνεργάτες των Γερμανών, την ώρα που σε αυτές και άλλες χώρες (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ.) η μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία έχει κηρυχτεί «παράνομη» (!) από τα δικαστήρια και οι κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες τελούν σε καθεστώς παρανομίας.

       Σημείωση 1η: Στην Ελλάδα της Κατοχής, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι γερμανοντυμένοι, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες δεν ήταν κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους άλλους αριστερούς και δημοκράτες ήταν στα βουνά και πολεμούσαν το ναζισμό. Τα θρασίμια του εγχώριου αντικομμουνισμού, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις τους που κάνουν τεμενάδες στην ΕΕ, που ψηφίζουν υπέρ της ναζιστοκρατούμενης Ουκρανίας τις κυρώσεις της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία, προφανώς γνωρίζουν ποιας ιδεολογίας και ποιας πολιτικής μήτρας εκτρώματα ήταν οι γερμανοτσολιάδες.

    Σημείωση 2η: Για το τι συμβαίνει στην Εσθονία έχουμε αναφερθεί ήδη σε προηγούμενο άρθρο. Στην, δε, Ουκρανία,  ό,τι θυμίζει Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κατά των ναζί διώκεται. Στο Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, κάθε χρόνο, μια συγκεκριμένη μέρα, οι αστυνόμοι και οι παρακρατικοί έχουν πολλή δουλειά. Είναι η μέρα της επετείου της απελευθέρωσης της πόλης από τους ναζί. Κατά σατανική ειρωνεία της Ιστορίας ήταν 23 Αυγούστου του 1943 όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε την πόλη από τους χιτλερικούς. Και ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμού της Ουκρανίας, που ξεχύνεται με κόκκινες σημαίες στους δρόμους για να τιμήσει την ημέρα, αυτό δεν το ξεχνά. Όμως τέτοιες «μνήμες» στην Ουκρανία των φασιστών, σήμερα δεν επιτρέπονται. Αυτή την Ουκρανία, την λατρεμένη στη ΕΕ, μετά τον υπουργό του Σαμαρά, τον Βενιζέλο, το 2014, την επισκέφθηκε και ο πρωθυπουργός Τσίπρας το 2017…      

    Σημείωση 3η: Η 23^η Αυγούστου είναι όντως σπουδαία ημερομηνία. Πρώτον: Ήταν 23 Αυγούστου του 1942 όταν η μάχη του Στάλινγκραντ πέρασε στην πιο αποφασιστική της φάση. Η 23^η Αυγούστου 1942 θεωρείται ημερομηνία ορόσημο για τη μάχη του Στάλινγκραντ γιατί από τη μέρα εκείνη η μάχη μεταφέρθηκε ακόμα και στις συνοικίες της πόλης όταν το 14^ο γερμανικό σώμα τεθωρακισμένων διέσπασε την αμυντική γραμμή του Στάλινγκραντ και έφτασε στο Βερτιάτσι. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ο τιτάνιος αγώνας των αμυνομένων σπίτι το σπίτι και δρόμο το δρόμο που οδήγησε στη συντριβή της ναζιστικής χολέρας. Δεύτερον: Ήταν 23 Αυγούστου 1943 όταν λήγει η τιτανομαχία του Κουρσκ. Ο Κόκκινος στρατός στη μεγαλύτερη  μάχη τεθωρακισμένων που έγινε ποτέ τσακίζει τους ναζί.

Ο Τσώρτσιλ, ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ και ο… Στάλιν

    Τον Γενάρη του 1927 ο υψηλός καλεσμένος της Ρώμης απευθυνόταν στον Μουσολίνι με τα παρακάτω λόγια:

«…Το κίνημά σας πρόσφερε υπηρεσία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο μεγάλος φόβος που διακατείχε τον δημοκρατικό ηγέτη ή ηγέτη της εργατικής τάξης ήταν η πιθανότητα να υπονομευτεί ή να υπερθεματιστεί από κάποιον πιο ακραίο από αυτόν. Φαίνεται ότι μια συνεχής μετακίνηση προς τα αριστερά, ένα είδος αναπόφευκτης διολίσθησης στην άβυσσο, ήταν το χαρακτηριστικό όλων των επαναστάσεων.

Η Ιταλία έδειξε ότι υπάρχει ένας τρόπος να παλέψεις τις ανατρεπτικές δυνάμεις, ένας τρόπος που μπορεί να κινητοποιήσει την πλειοψηφία του κόσμου, η οποία κατάλληλα καθοδηγούμενη, μπορεί να εκτιμήσει και να θελήσει να υπερασπίσει την τιμή και τη σταθερότητα των πολιτισμένων κοινωνιών.

Η Ιταλία παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο στο ρώσικο δηλητήριο. Από δω και στο εξής, κανένα μεγάλο έθνος δεν θα μείνει χωρίς το έσχατο μέσο προστασίας απέναντι στην ανάπτυξη καρκινωμάτων…

Αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη την καρδιά μαζί σας, από την αρχή μέχρι το τέλος, στη θριαμβευτική σας μάχη ενάντια στις βάρβαρες ορέξεις και τα πάθη του Λενινισμού.

Το κίνημα σας έχει προσφέρει μια υπηρεσία σε όλο τον κόσμο. Έχει δώσει σε όλο τον κόσμο το απαραίτητο αντίδοτο στο Ρωσικό δηλητήριο…» (Tom Behan, “Arditi del Popolo: Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης”, εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο).

    Ο ένθερμος οπαδός του Μουσολίνι, ο λάτρης του φασισμού, ο άνθρωπος που «με όλη του την καρδιά» τασσόταν στο πλευρό των μελανοχιτώνων έναντι των κομμουνιστών και της Σοβιετικής Ένωσης, δεν ήταν άλλος από τον Μέγα Θησαυροφύλακα. Ήταν ο υπουργός Οικονομικών εκείνη την εποχή της Βρετανίας, ο… Ουίνστον Τσώρτσιλ.

    Τον Γενάρη του 1934, ένα χρόνο μετά την κατάληψη από τους Ναζί της εξουσίας στη Γερμανία, το ευυπόληπτο ακροατήριο χειροκροτούσε με άφατο θαυμασμό το άκουσμα των παρακάτω λόγων:

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σσ: του κομμουνισμού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο.

Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σε σύντροφό μας» (Πρακτικά Δικών Νυρεμβέργης, Ντοκουμέντο D-392).

     Ο λάτρης του ναζισμού, εκείνος που στις 26 Γενάρη 1934 ενώπιον των ενθουσιασμένων συναδέλφων του εξυμνούσε τον Χίτλερ, που αναγόρευε τον ναζισμό σε προστάτη του έθνους γιατί μετέτρεψε τον εργάτη σε «σύντροφό μας», που επιδαψίλευε δάφνες στον Χίτλερ διότι «απελευθέρωσε» τον εργάτη από την «μέγγενη» του κομμουνιστικού δόγματος και τον μετέτρεψε σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας», δεν ήταν άλλος από τον μεγιστάνα Κρουπ. Τον πρόεδρο του Συνδέσμου της Γερμανικής Βιομηχανίας…

    Κάπως έτσι, παρά τις εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης προς Άγγλους, Γάλλους και Αμερικάνους να πολεμηθεί ο ναζισμός, παρά τις προειδοποιήσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον φασισμό, φτάσαμε στη συμφωνία του Μονάχου το 1938, όταν (έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τη συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) η Αγγλία και η Γαλλία τα έκαναν πραγματικά «πλακάκια» με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.

    Κι από εκεί σε εκείνον τον αποκαλούμενο ως «παράξενο πόλεμο» όπου οι δυτικοί «σύμμαχοι» – επιλέγοντας την τακτική της «συμμαχικής» υπονόμευσης της Σοβιετικής Ένωσης που προετοιμαζόταν ενάντια στην επερχόμενη ναζιστική εισβολή – δεν έριξαν μισή τουφεκιά ενάντια στον Άξονα για έξι ολόκληρους μήνες από την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

    Σήμερα, τα πραγματικά γεγονότα και τα ουσιαστικά συμπεράσματα από την ανείπωτη τραγωδία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιχειρούνται να συσκοτιστούν και να παραποιηθούν.

    Φροντίζει το εργαστήριο της καπιταλιστικής παραχάραξης. Ένα εργαστήριο που παράγει:

• Τους γυμνοσάλιαγκες της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων».
• Τους εντεταλμένους της ελεεινής επιχείρησης «εξίσωσης» κομμουνισμού – φασισμού.
• Τα βαποράκια που ψάχνουν μερικά δευτερόλεπτα δημόσιου βήματος αναμηρυκάζοντας τα γελοία σχήματα περί «Χίτλερ – Στάλιν».
• Τους ευρω-φωστήρες περί «ολοκληρωτισμών».

    Η εξουσία των κεφαλαιοκρατών έχει κάθε λόγο να αναποδογυρίζει την ιστορία και την πραγματικότητα. Και ο βασικός είναι αυτός:

«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί.

Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός» (Μπ.Μπρεχτ).

    Η ΕΣΣΔ στον πόλεμο

     Ο,τι και να κάνουν, όμως, η Ιστορία έχει γραφτεί με τρόπο που θα στοιχειώνει για πάντα. Και έχει γραφτεί με το κόκκινο του αίματος. Με το χρώμα του δίκιου και της αλήθειας. Η Ιστορία γράφτηκε από το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο. Με αυτό το «μελάνι» γράφτηκε η Ιστορία στην αναμέτρηση του ανθρώπου με το τέρας και με το έγκλημα. Με την απανθρωπιά και την κτηνωδία.


Ήταν 9η Μάη 1945. Ήταν η ημέρα που η σημαία που ήδη κυμάτιζε στο Ράιχσταγκ, η σημαία του στρατού των εργατών, των αγροτών, των κολασμένων της γης, επέφερε το οριστικό πλήγμα στο φίδι του ναζισμού.  

Ήταν 9 Μάη του 1945, ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, που η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.

Αυτό το πανανθρώπινο επίτευγμα σφραγίστηκε με το ίδιο εκείνο κόκκινο χρώμα που δέσποζε στα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας. Με το χρώμα το βγαλμένο από το ηφαίστειο της ελπίδας που εξερράγη τον Οκτώβρη του 1917 στην Πετρούπολη.

Σε αυτή η Νίκη – σταθμό, που κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, χωρίς προηγούμενο υπήρξε η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού.

• Σ’ ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε ενάντια στον ναζισμό αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
• Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 540 νεκρούς. Κάθε μέρα 13.000 νεκρούς.
• Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία θρήνησε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
• Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες με τον ανθό του σοβιετικού λαού να φράζει με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.
• Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ’ αυτό που κατέβαλαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
• Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣΔ από τους ναζί.

    Έτσι γράφτηκε η Ιστορία. Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η «σχέση» του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: «Σχέσεις» που το έχουμε τονίσει και θα το επαναλάβουμε: Τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!

Η Ιστορία γράφτηκε:

    Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.

    Όσοι μιλούν για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τη σκοπιά του παραχαράκτη και του πλαστογράφου, είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε το «μπόι» που έχει το ψέμα τους.

    Η Ιστορία γράφτηκε: Παρόντες, πρωτομάρτυρες, αιμοδότες, στρατιώτες στην πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από τις ερήμους της Μέσης Ανατολής μέχρι τις γραμμές των οριζόντων σε Βορρά και Νότο, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, ήταν οι κομμουνιστές.

    Πόσο γελοίοι είναι οι πλαστογράφοι, αν νομίζουν ότι αυτή η εποποιία μπορεί να λασπολογηθεί ή να λησμονηθεί…

     Είναι εδώ, στην Ελλάδα των 700.000 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, που αυτή η αλήθεια δεν θα πάψει ποτέ να περνάει μέσα:

• Από την αθάνατη ψυχή των 200 της Καισαριανής, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Χαρίλαου, του Άρη, του αντάρτη που έστειλε περήφανο χαιρετισμό από τον Γοργοπόταμο στην Αλαμάνα.
• Από την αδούλωτη Κοκκινιά και την Καλογρέζα, από τη Βιάννο, τον Χορτιάτη και το Κούρνοβο που έγιναν ένα με το Μανιάκι και το Μεσολόγγι.
• Από τα άπαρτα βουνά που οι Αρματολοί και οι Κλέφτες στήσανε χορό με τους μαχητές του ΕΛΑΣ, με τους αδούλωτους της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του ‘40.
• Από τα θυσιαστήρια του πατριωτισμού και της λευτεριάς που η Γκουέρνικα και το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και η Ακροναυπλία, η Μακρόνησος, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου Δεκέμβρη, γίνανε κραυγή στα χέρια του Πικάσο, του Φαρσακίδη και του Λουντέμη, γίνανε τραγούδι στα χείλη του Ρίτσου και του Μπρεχτ, του Νερούδα και του Λειβαδίτη, του Μίκη και του Σοστακόβιτς.

     Όταν ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού κάρφωνε τη σημαία της Επανάστασης στην καρδιά του ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, σφράγιζε για πάντα και με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.

    Η σημαία η βαμμένη με το αίμα των εκατομμυρίων που έδωσαν τη ζωή τους και έχτισαν με τα κορμιά τους το μέτωπο που συνέτριψε τις ορδές του Χίτλερ και τους κάθε λογής «κουίσλινγκ», δε λασπώνεται. Και δεν υποστέλλεται.

Αυτή την αλήθεια δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη «σβήσουν» από την Ιστορία εκείνοι που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία.

    Για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δημοκράτες» της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων» που με όχημα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν (!) το ναζισμό και το φασισμό με τον κομμουνισμό, που θέλουν να εμφανίζουν τους 200 της Καισαριανής «ίδιους» με τους εκτελεστές τους (!), η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη.

    Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα ταξικά χαμαιτυπεία των μονοπωλίων, θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, η 9^η Μάη, θα υπάρχει πάντα αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας, με τον στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού να ανεμίζει στην κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ, για να θυμίζει στους αιώνες: Οι κομμουνιστές δεν συνθηκολόγησαν ποτέ με τα φίδια.

    Ας μην έχουν, λοιπόν, καμία αμφιβολία: Οι κουκουλοφόροι του δοσιλογισμού, οι «κράτα Ρόμελ» του μαυραγοριτισμού, οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληματικές συμμορίες του σήμερα, ο υπόκοσμος, οι ταγματασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήματος που γέννησε το ναζισμό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν: Στα καταγώγια των (…αρίων) υπανθρώπων.

    Στο ψέμα, στην πλαστογραφία και την παραχάραξη, θα ορθώνεται πάντα το σύμβολο της νίκης των λαών απέναντι στο κτήνος του φασισμού.

    Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα χαμαιτυπεία της ταξικής βαρβαρότητας των «Ζήμενς», των «Φορντ» και των «Ντόιτσε Μπανκ», θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, θα υπάρχει αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία. Που σφράγισε για πάντα, με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία. Και που θα το θυμίζει στους αιώνες:

    Η Ιστορία γράφεται κάθε μέρα. Και γράφεται χωρίς «ρεαλιστικές» ανακυβιστήσεις. Χωρίς απαράδεκτους συμβιβασμούς. Χωρίς υπόκλιση στις αυταπάτες. Χωρίς «διαπραγματεύσεις», χωρίς «επαναδιαπραγματεύσεις» και χωρίς «αξιολογήσεις» από όσους υπηρετούν το σύστημα που επωάζει τα φίδια στον κόρφο του.

    Σημείωση: Τί νόημα έχει να γυρνάμε τόσο πίσω στην Ιστορία; Είναι απλό: Όταν μιλάμε για την Ιστορία μιλάμε για το σήμερα, για το τώρα. Γιατί η Ιστορία είναι η πολιτική του παρελθόντος. Που σημαίνει ότι η σημερινή πολιτική δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Ιστορία του μέλλοντος. Και, συνεπώς, αναλογεί στον καθένα μας το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πως θα γραφτεί, και για το αν θα επιτραπεί στα θρασίμια της φαιάς προπαγάνδας να ξαναγράψουν την ιστορία παραποιημένη  πάνω στην πλάτη τη δική μας και των παιδιών μας.







Αναδημοσίευση από imerodromos.gr