Σαν σήμερα, στις 14 Φεβρουαρίου 1987, έφυγε από τη ζωή ο άνθρωπος που άλλαξε την πορεία του θεάτρου, στη χώρα μας.
Σαν σήμερα έφυγε ο Κάρολος Κουν.

 Αντί αφιερώματος λίγα λόγια από τον ίδιο:

  «…Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στο χώρο μας. Μόνος του ο καθένας είναι ανήμπορος. Μόνος του ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί την αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου…» (Απόσπασμα από τη διάλεξη που δόθηκε στις 17 Αυγούστου 1943 για τον Όμιλο των Φίλων του «Θεάτρου Τέχνης».




από τον imerodromos, πηγή: theatro-technis.gr

13 - 15 Φεβρουαρίου 1945

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
«Μέσα από τα χαλάσματα εξείχαν χέρια, κεφάλια, πόδια, σπασμένα κρανία. Οι δεξαμενές νερού ήταν γεμάτες μέχρι τα χείλη με πτώματα και με μεγάλα κομμάτια τσιμέντου από πάνω. Οι περισσότεροι φαίνονταν πρησμένοι, με μεγάλα κίτρινα και καφέ σημάδια στα σώματά τους(…). Νομίζω ήμουν ανίκανη να αντιληφθώ τη σημασία αυτής της απάνθρωπης πράξης, γιατί υπήρχαν και πάρα πολλά μωρά, φρικτά ακρωτηριασμένα κι οι άνθρωποι ήταν στοιβαγμένοι τόσο κοντά ο ένας στον άλλον, ώστε σχημάτιζες την εντύπωση ότι κάποιος τους είχε στριμώξει εκεί μέσα σκόπιμα»*

(Μάργκαρετ Φρέγερ, Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης, «Τα μεγάλα Ρεπορτάζ», Β’ τόμος, εκδόσεις «Νάρκισσος»)

*

Η περιγραφή του βομβαρδισμού της Δρέσδης, στις 13-14 Φλεβάρη 1945, είναι η περιγραφή ενός εγκλήματος. Γιατί ο βομβαρδισμός της Δρέσβης ήταν ακριβώς αυτό: Ενα έγκλημα. Που δεν το «επέβαλε» καμία στρατιωτική σκοπιμότητα και που μαζί με το έγκλημα της Χιροσίμα αποτελούν δυο κραυγαλέες αποδείξεις ότι ενώ οι λαοί έδιναν το μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα και ενώ αυτός ο πόλεμος έβαινε νικηφόρος για τους λαούς και την ανθρωπότητα, οι ηγεσίες των «δημοκρατιών» (που είχαν εκθρέψει τον Χίτλερ) έβαζαν την ιμπεριαλιστική τους σφραγίδα στον κόσμο.

***

«Η Δρέσδη έπρεπε να βομβαρδιστεί όπως έπρεπε να βομβαρδιστεί και κάθε άλλη γερμανική πόλη», γράφτηκε στον ελληνικό Τύπο πριν λίγες μέρες, στο πλαίσιο της συζήτησης που διεξήχθη λόγω της επετείου των 60 χρόνων από το βομβαρδισμό. Συζήτηση περί της «αναγκαιότητας» εκείνης της στρατιωτικής επιχείρησης.

*

Επρόκειτο, όμως, για «στρατιωτική» επιχείρηση;

*

Σύμφωνα με την απόφαση της Καζαμπλάνκα (4/2/1943) για το βομβαρδισμό των γερμανικών πόλεων, που υπέγραψαν οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι, και στην οποία δε συμμετείχαν οι Σοβιετικοί (θα μας χρειαστεί αυτό παρακάτω), η διαταγή προέβλεπε βομβαρδισμούς με την ακόλουθη σειρά προτεραιότητας:

«α) Ναυπηγεία υποβρυχίων, β) αεροναυτική παραγωγή, γ) μέσα μεταφοράς, δ) διυλιστήρια πετρελαίων, ε) άλλους στόχους πολεμικών βιομηχανιών» (Ουίνστον Τσόρτσιλ, «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος», τόμος Στ).

*

Ερώτηση 1η: Τι από αυτά υπήρχαν στη Δρέσδη, ώστε να «επιβάλλεται» ο βομβαρδισμός της;

*

Ερώτηση 2η: Ο Τσόρτσιλ, στο παραπάνω έργο του, το οποίο βραβεύτηκε και με το βραβείο Νόμπελ (συμβαίνουν αυτά), αν και η μνήμη του για τα γεγονότα του πολέμου δείχνει να είναι εξαιρετική, στο σημείο των αναφορών του για τους βομβαρδισμούς των γερμανικών πόλεων, γιατί «ξεχνάει» να αναφέρει οτιδήποτε για το βομβαρδισμό της Δρέσδης;

Μήπως γιατί το έγκλημα ήταν τόσο οφθαλμοφανές, που (συνομιλώντας πια με την Ιστορία) ούτε ένας κυνικός σαν τον Τσόρτσιλ δεν μπορούσε να το υπερασπιστεί, επικαλούμενος σαθρότητες περί «στρατιωτικών λόγων»;

***

Για να μην αδικούμε τον Τσόρτσιλ, η εξήγηση του βομβαρδισμού της Δρέσδης δίνεται από τον «πατέρα της νίκης» εκατοντάδες σελίδες παρακάτω, όπου πια ομολογεί ότι «τα αποφασιστικά και πρακτικά σημεία της στρατηγικής και της πολιτικής» των «δυτικών δημοκρατιών» από ένα σημείο του Πολέμου και μετά ήταν ότι:

*

«Πρώτον, η Σοβιετική Ρωσία είχε γίνει ένας θανάσιμος κίνδυνος για τον ελεύθερο κόσμο. Δεύτερον, έπρεπε να δημιουργήσουμε χωρίς καθυστέρηση ένα νέο μέτωπο για να σταματήσουμε την πορεία της προς τα μπρος. Τρίτον, στην Ευρώπη, το μέτωπο αυτό έπρεπε να ευρίσκεται όσο το δυνατόν ανατολικότερα (...)».

*

Προφανώς μια Δρέσδη πέφτοντας ισοπεδωμένη στα χέρια των Σοβιετικών, τους επέβαλε να διαχειριστούν μια καταστροφή που η έκτασή της ήταν τέτοια, με συνέπεια να δυσχεραίνεται η πορεία του Κόκκινου Στρατού προς τα δυτικά και έτσι να ικανοποιείται ο στόχος των Δυτικών να κρατηθούν οι Σοβιετικοί όσο γινόταν «ανατολικότερα».

***

Από εκεί και πέρα, είναι πραγματικά παράδοξο να προβάλλεται ο ισχυρισμός πως εκείνο που συνέβαλε στην ήττα της Γερμανίας ήταν «οι βαρύτατοι βομβαρδισμοί».

*

Και τούτο αντικρούεται όχι μόνο από τους Σοβιετικούς, που ειδικά για τη Δρέσδη σημειώνουν ότι επρόκειτο για το βομβαρδισμό «μιας πόλης η οποία τη στιγμή που η φασιστική Γερμανία βρισκόταν στο χείλος της καταστροφής, στην ουσία δεν είχε στρατιωτική στρατηγική σημασία» («Παγκόσμια Ιστορία», Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ, εκδόσεις «Σκέψη»).

*

Αντικρούεται από τους ίδιους τους Βρετανούς ιστορικούς, που παραδέχονται ότι οι βομβαρδισμοί αυτοί «δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στην πορεία και στην έκβαση του Πολέμου» (Υπουργείο Αμύνης ΕΣΣΔ, Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, εκδόσεις «Κάδμος», 1959),αλλά ότι επρόκειτο για «τρομακτική εξόντωση ανθρώπων, που θα δυσφήμιζε ακόμα και τον Αττίλα» και που οι Αγγλοαμερικανοί μόνο προσχηματικά «έλεγαν πως γίνεται για στρατηγικούς λόγους» (Τζ. Φούλερ, «Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, 1939 – 1945»).

*



Αλλά αντικρούεται (αυτό είναι το κυριότερο) και από εκείνους που ενώ αποδέχονται αξιωματικά την «αναγκαιότητα» των βομβαρδισμών, εντούτοις είναι οι ίδιοι που ομολογούν πως βομβαρδισμός όπως της Δρέσδης «είχε απογοητευτικά» και «πενιχρά αποτελέσματα» από στρατιωτική άποψη (Παρνέλ, «Ιστορία του 20ού αιώνος», «Χρυσός Τύπος», τόμος 5).

***

Μήπως, όμως, η εκτίμηση ότι στη Δρέσδη έγινε ένα έγκλημα ήταν μια φτηνή «λαϊκιστική προπαγάνδα» στην οποία επιδόθηκε λίγα χρόνια μετά τον Πόλεμο η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και η οποία «έπιασε»;

*

Αν είναι έτσι τότε πώς εξηγείται ότι ακόμα και οι πατενταρισμένοι αντικομμουνιστές συγγραφείς, όπως ο Ρεμόν Καρτιέ («Ιστορία του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου», τόμος δεύτερος, εκδόσεις «Πάπυρος») σημειώνουν ότι το έγκλημα ήταν τόσο ειδεχθές, ώστε αμέσως μετά το βομβαρδισμό (και όχι λίγα χρόνια αργότερα) από τους ίδιους τους Βρετανούς (και όχι από τη ΓΛΔ) καλείται «στη Βουλή των Κοινοτήτων ο υπουργός Αεροπορίας σερ Αρτσιμπαλ Σίνγλερ (και) υποχρεώνεται να απαντήσει σε δριμύτατες ερωτήσεις» για το δολοφονικό έργο της ΡΑΦ;

*

Πώς εξηγείται ο ίδιος αντικομμουνιστής συγγραφέας να σημειώνει ότι κύριος «στόχος των 650.000 εμπρηστικών βομβών είναι το κέντρο της πόλεως», να παραδέχεται ότι «η ΡΑΦ διογκώνει τη βιομηχανική σημασία της Δρέσδης για να δικαιολογηθεί» και να αποκαλύπτει ότι από τη στρατιωτική πλευρά του βομβαρδισμού «η αποτυχία είναι πλήρης», καθώς ακόμα και τα μέσα μεταφοράς «ξαναρχίζουν να κυκλοφορούν από τις 15 Φλεβάρη», δηλαδή μια μέρα μετά το βομβαρδισμό;

*

Η εξήγηση είναι ότι το έγκλημα της Δρέσδης είναι τόσο αναίτιο από στρατιωτικής άποψης που αφενός δεν κρύβεται, αφετέρου είναι τόσο ειδεχθές που επιχειρείται να χρεωθεί σε αυτούς που δε συμμετείχαν στην Καζαμπλάνκα (απόφαση για βομβαρδισμούς γερμανικών πόλεων), δηλαδή στους… Σοβιετικούς: «…ο βομβαρδισμός είχε ζητηθεί από τους Ρώσους…» υποστηρίζει ο Καρτιέ το 1965 (σ.σ.: είναι ο ίδιος γκεμπελισμός που ακούστηκε σήμερα, σαράντα χρόνια μετά).



Συμπέρασμα:

*

Πρώτον, αν υπήρχε προπαγάνδα αυτή προερχόταν από τους Δυτικούς, που μπροστά στην αδυναμία να υπερασπιστούν ένα τόσο μεγάλο έγκλημα, προσπάθησαν να το χρεώσουν στους Σοβιετικούς. Τότε όμως, το 1965, υπήρχε ακόμα η ΕΣΣΔ και συνεπώς το ψέμα είχε κοντά ποδάρια.

*

Δεύτερον, η αντιμετώπιση της αναβίωσης του φασισμού στην Ευρώπη και των νεοναζί, που αξιοποιούν την υπόθεση της Δρέσδης για την εμετική τους προπαγάνδα, δε γίνεται με το ξαναγράψιμο της Ιστορίας στα μέτρα του Τσόρτσιλ και του Τρούμαν.



πηγή: «Ριζοσπάστης» 

*Δημοσιεύθηκε στο imerodromos.gr

Σε επ΄ αόριστον αποκλεισμό των Τεμπών, προχώρησαν και πάλι από τις 12 το μεσημέρι οι αγρότες του μπλόκου, οι οποίοι το διήμερο των αγροτικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στην Αθήνα είχαν αφήσει την Κοιλάδα ανοιχτή για περισσότερες ώρες προκειμένου να διευκολύνουν τη μετακίνηση των συναδέλφων τους.

Οι αγρότες των Τεμπών, που δεν έλαβαν μέρος στο συλλαλητήριο του Συντάγματος, τηρούν στάση αναμονής και περιμένουν συγκεκριμένη πρόσκληση από την κυβέρνηση για διάλογο, στη βάση των προτάσεων που έχουν καταθέσει μαζί με τους αγρότες του μπλόκου Μικροθηβών, με τις οποίες έχουν συνταχθεί και αγρότες πολλών ακόμη μπλόκων.

Η εβδομάδα που έρχεται αναμένεται να είναι καθοριστική για το μέλλον των αγροτικών κινητοποιήσεων.

Γενική συνέλευση συγκαλεί η Συντονιστική Επιτροπή Μπλόκων

Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Μπλόκων πρόκειται να συγκαλέσει γενική συνέλευση των 68 μπλόκων που συμμετείχαν στα δύο ογκώδη συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας, προκειμένου να αποφασίσουν κλιμάκωση των κινητοποίησεών τους.

Η Συντονιστική ζητεί απόσυρση των προωθούμενων σχεδιασμών για το ασφαλιστικό και το φορολογικό και λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση του υψηλού κόστους παραγωγής, όπως μεταξύ άλλων αφορολόγητο πετρέλαιο, μείωση του αγροτικού ρεύματος και κατάργηση του ΦΠΑ στα αγροτικά μέσα και εφόδια.

Κλιμακώνουν οι αγρότες στη Ροδόπη

Την ίδια ώρα, κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους οι αγρότες της Ροδόπης από τη Δευτέρα μετά την απόφαση της γενικής τους συνέλευσης για καθολικό αποκλεισμό 72 ωρών του τελωνείου της Νυμφαίας στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο, στον κόμβο του Τυχηρού.

Όπως μεταδίδει ο ανταποκριτής του ΑΜΠΕ στην περιοχή, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι από τη Δευτέρα έως και την Τετάρτη δεν θα μπορεί να εισέρχεται και να εξέρχεται από και προς Βουλγαρία κανένα τροχοφόρο όχημα.

Μέχρι και τα μεσάνυχτα της Κυριακής το μπλόκο των αγροτών θα ανοίγει ανά δύο ώρες για 15 λεπτά προκειμένου να διευκολύνεται η κίνηση των οδηγών που είναι εγκλωβισμένοι στον κόμβο του Τυχηρού, λίγα χιλιόμετρα από τη συνοριακή διάβαση.

Στο μεταξύ, οι αγρότες της Ξάνθης τη Δευτέρα επανέρχονται στους επτάωρους αποκλεισμούς από τις 12 το μεσημέρι έως και τις 7 το απόγευμα της γέφυρα του Νέστου, επάνω στην Εγνατία Οδό.

Να σημειωθεί πως αποκλεισμό δρόμοι θα γίνουν και στην υπόλοιπη χώρα, όπου είναι στημένα μπλόκα, καθώς οι αγροτοκτηνοτρόφοι δεν έχουν αποχωρήσει από τις θέσεις τους.

Σενάριο διατήρησης της αυτοτέλειας του ΟΓΑ εξετάζει ο Κατρούγκαλος

Σύμφωνα, τέλος, με τη «Ναυτεμπορική», εισηγήσεις για τη διατήρηση του ΟΓΑ ως αυτοτελούς ταμείου ασφάλισης των αγροτών δέχεται ο υπουργός Εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος από στελέχη με μεγάλη εμπειρία στον χώρο της κοινωνικής ασφάλισης.

Οι προτάσεις για τη διατήρηση του ΟΓΑ ως ξεχωριστού ταμείου έχουν γίνει προς τον υπουργό πολύ πριν ξεκινήσουν οι κινητοποιήσεις των αγροτών και το υπουργείο Εργασίας εξετάζει με ιδιαίτερη προσοχή αυτό το ενδεχόμενο χωρίς να αποκλείει τίποτε. Ο υπουργός Εργασίας,μιλώντας την Παρασκευή στη Βουλή, ανέφερε ότι «θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τη δημιουργία τριών Ταμείων αντί για ένα», αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο για μια διαφορετική προσέγγιση τουλάχιστον στο θέμα του ΟΓΑ. Ηδη στο τραπέζι των σεναρίων του υπουργείου Εργασίας εξετάζονται εναλλακτικές προσεγγίσεις για τον ΟΓΑ και τις ασφαλιστικές εισφορές των αγροτών.

Στο πλαίσιο αυτό, βασική αρχή παραμένει η σύνδεση των ασφαλιστικών εισφορών με το πραγματικό εισόδημα των αγροτών, αλλά υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές για τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου εφαρμογής του μέτρου, για τις κατηγορίες των αγροτών που θα αφορά, αλλά και για τις προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, εξετάζεται το ενδεχόμενο σύνδεσης της ασφαλιστικής ενημερότητας με την απορρόφηση των επιδοτήσεων.

Η σκέψη είναι να πιστώνονται στις τράπεζες οι λογαριασμοί των αγροτών με τα ποσά των επιδοτήσεων που δικαιούνται, αλλά για να γίνει η εκταμίευση των χρημάτων θα πρέπει ο αγρότης να έχει ασφαλιστική ενημερότητα και να έχει προχωρήσει σε ρύθμιση των οφειλών του προς τον ΟΓΑ.



από το ergasianet με πληροφορίες από ΑΜΠΕ, naftemporiki

Σαν σήμερα, το 1883, γεννήθηκε στη Βουλγαρία ο Κώστας Βάρναλης, Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Ήταν αγαπημένος «δάσκαλος» για μία ολόκληρη γενιά προοδευτικών ανθρώπων και λογοτεχνών, ενώ για την τέχνη του τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν το 1959.

Ο Κώστας Βάρναλης γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας, όπου βίωσε το κλίμα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897.
Έδειξε σε νεαρή ηλικία την κλίση του προς τα γράμματα, καθώς τελειώνοντας τις σπουδές του στο Ελληνικό Σχολείο ήρθε στην Ελλάδα, όπου φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έλαβε μέρος στη διαμάχη για το Γλωσσικό Ζήτημα ως υποστηρικτής των δημοτικιστών.

Εργάστηκε για χρόνια ως καθηγητής στη δημόσια μέση εκπαίδευση σε Βουλγαρία και Ελλάδα και το 1919 έλαβε υποτροφία για μετεκπαίδευση στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γαλλία παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, κοινωνιολογίας και αισθητικής, ενώ ήρθε σε επαφή με τα προοδευτικά ιδεολογικά ρεύματα του μαρξισμού και του διαλεκτικού υλισμού και τον επαναστατικό αέρα του μεσοπολέμου.

Οι αριστερές ιδέες έγιναν έκδηλες στην ποίησή του, κάτι που αργότερα του κόστισε τη δουλειά του στο δημόσιο, απ’ όπου τον απέλυσε η δικτατορία του Πάγκαλου το 1925. Χωρίς προοπτική ακαδημαϊκής καριέρας στρέφεται στη δημοσιογραφία, μελετώντας παράλληλα όλα τα φιλοσοφικά ρεύματα και μεταφράζοντας έργα της κλασικής ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας (Αριστοφάνης, Ευριπίδης, Μολιέρος κ.α.).

Βέβαια είχε κάνει την εμφάνισή του στα γράμματα πολύ νωρίτερα, το 1905 με την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής «Κηρήθρες». Το 1907 συμμετείχε στην ίδρυση του ποιητικού περιοδικού Ηγησώ. Από τα πιο σημαντικά έργα του είναι «Το φως που καίει» (το οποίο εξέδωσε το 1922 στην Αλεξάνδρεια, με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας), η συλλογή αφηγημάτων «Ο λαός των μουνούχων» (1923), το κριτικό δοκίμιο «Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική» (1925), το ποιητικό«Σκλάβοι πολιορκημένοι» (1927), το αφηγηματικό «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη» (1931) κ.α. Τη διετία 1956-1958 κυκλοφόρησαν τα άπαντά του σε τρεις τόμους και έκτοτε η παραγωγή του περιορίστηκε στο ελάχιστο.

Ο Κώστας Βάρναλης θεωρείται μοναδικός κοινωνικός ποιητής και συγγραφέας: πουθενά στο έργο του δεν υπάρχουν τα ίχνη ενός διανοουμενισμού, πού συχνά συναντάται σε ανάλογες περιπτώσεις. Το ισχυρό ταλέντο του μετέβαλλε σε καθαρή «λαϊκή» τέχνη και σπαρταριστό υλικό οποιαδήποτε ιδέα ή ιδεολογία βρισκόταν στην αφετηρία της δημιουργίας του, μιλώντας στις καρδιές και των πιο απλών «προλεταρίων». Η ασυμβίβαστα κοινωνική στρατευμένη τέχνη του ήταν ο λόγος που τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν το 1959.

Έγραφε στη δημοτική, με καλά επιμελημένη μορφή και πλαστικότητα στην έκφραση. Το έργο του χαρακτηρίζεται από θερμή λυρική φαντασία και σατιρική διάθεση με ενδιαφέρον για τον σύγχρονο άνθρωπο. Η ποίηση του, ιδιαίτερα, χαρακτηρίζεται από έντονο «διονυσιασμό», παιχνιδιάρικη διάθεση και βαθύ μουσικό αίσθημα που συνδυάζεται άριστα με τη σάτιρα.

Παντρεύτηκε την ποιήτρια Δώρα Μοάτσου το 1929, ενώ πέθανε το 1974 πλήρης ημερών και έχοντας δρέψει τις δάφνες του, που δεν ήταν άλλες από την αγάπη του λαού.
Αξίζει να σημειωθεί η καλλιτεχνική σημασία των μεταφράσεων του του Αριστοφάνους, με τον όποιο τον συνέδεε μια πηγαία αγάπη προς τις άσεμνολογίες ή, όπως ο ίδιος έλεγε, τις ελευθεροστομίες.

Σε συνέχιση των κινητοποιήσεων ενάντια στην πρόταση της Κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό προχωρούν οι μηχανικοί και ο τεχνικός κόσμος της χώρας.

Στο πλαίσιο αυτό συνεχίζεται και την επόμενη εβδομάδα η Απεργία – Αποχή όλων των Διπλωματούχων Μηχανικών από την συμμετοχή τους σε Τεχνικά Συμβούλια Έργων κ Μελετών καθώς και από το σύνολο των Επιτροπών με Τεχνικό αντικείμενο (π.χ. Επιτροπές Αρχιτεκτονικού Ελέγχου, Αυθαιρέτων κλπ., περιλαμβανομένων και των Επιτροπών Δημοπράτησης), από 15/2 έως 19/2/2016.

14 μύθοι για τον έρωτα και την αγάπη

της Coral Herrera

1. Η αγάπη είναι για πάντα: Όχι, η αγάπη κρατάει όσο κρατάει. Μερικοί έρωτες κρατάνε 20 χρόνια, άλλοι δύο μήνες, άλλοι δύο ημέρες… Γι’ αυτό πρέπει να ζήσεις το παρόν και να μην μεταφέρεις τη σκέψη σου σε ένα αβέβαιο μέλλον: η ολοκλήρωση είναι στη στιγμή που ζούμε, το να αγαπάς σημαίνει να είσαι παρούσα, να σταματάς τα ρολόγια, να απολαμβάνεις το εδώ και τώρα.

2. Η αγάπη όλα τα μπορεί: όχι, η αγάπη δεν μπορεί τη βία και τη κακομεταχείριση, δεν μπορεί την ανισότητα και το αντριλίκι, δεν μπορεί τον εγωισμό ούτε τις σχέσεις που δεν λειτουργούν. Η αγάπη δεν μετατρέπει τα βίαια άτομα σε ήρεμα, ούτε όσους θέλουν πολλαπλούς σεξουαλικούς συντρόφους σε οπαδούς της μονογαμίας ούτε γιατρεύει τη ζήλια ούτε μένει ζωντανή αν πρέπει να ζήσει με πολύ πόνο για πολύ καιρό. Η αγάπη δεν είναι άνευ όρων: αν δεν υπάρχει σεβασμός και χαρά στη σχέση, για παράδειγμα, δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για την αγάπη.

3. Εμείς οι γυναίκες υπομένουμε και περιμένουμε: παρότι οι ηρωίδες των παιδικών παραμυθιών είναι κοπέλες που περιμένουν ένα καλοβαλμένο τύπο να τους λύσει όλα τα προβλήματα και τις σώσει από τις καταστροφές, εμείς δεν έχουμε όλη τη ζωή μας για να περιμένουμε. Δεν έχουμε την υπομονή της Πηνελόπης που περίμενε τον Οδυσσέα για 50 χρόνια να γυρίσει από τον πόλεμο: εμείς ζούμε τον έρωτα εδώ και τώρα. Δεν είμαστε πια το αποκούμπι του πολεμιστή, αλλά οι πρωταγωνίστριες της ιστορίας. Δεν υπάρχει άλλη περίπτωση να ζήσεις την αγάπη παρά στο καθαρό παρόν: το μέλλον είναι υπερβολικά μακρινό.

4. Όσοι τσακώνονται έντονα, αγαπιούνται έντονα : υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να μαλώνουν και να βυθίζονται σε αυτή τη βία, αλλά είναι κρίμα να περνάς χρόνια από την σύντομη ζωή σου με κλάματα, συγκρούσεις, φωνές, σκηνές ζηλοτυπίας, προσβολές, λόγια που πληγώνουν… Πρέπει να αφήσουμε πίσω αυτή την λανθασμένη αντίληψη, να αλλάξουμε οπτική γωνία και να στοιχηματίσουμε στη χαρά και την απόλαυση του έρωτα. Για παράδειγμα: όσοι μοιράζονται οργασμούς και γέλια αγαπιούνται έντονα. Δεν κάνει ρίμα, αλλά ακούγεται πολύ καλύτερα.

5. Όταν αγαπάς, υποφέρεις: όχι, μπορούμε να αποφασίσουμε ότι θέλουμε ένα διάλειμμα ή να αποστασιοποιηθούμε όταν κάτι μας πονάει. Μπορούμε να ξε-ερωτευτούμε κάποιον που δεν μας ταιριάζει πια, να ξεχάσουμε τα άτομα που δεν μας αγαπάνε, να επιλέξουμε καλούς και καλές συντρόφους για να μοιραστούμε τη ζωή μας. Η αγάπη δεν μας δένει, δεν μας περιορίζει, ούτε μας αναγκάζει να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη: εμείς οι ίδιες πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας και να δουλέψουμε πάνω στα εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια που δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε την αγάπη.

6. Μια λεπτή γραμμή χωρίζει την αγάπη από το μίσος: η αγάπη και το μίσος δεν είναι το ίδιο πράγμα. Δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αγαπάει τρελά κάποιον άλλον και μετά, από την μια μέρα στην άλλη να τον μισήσει, να του εύχεται το χειρότερο, ή και να ενεργεί εις βάρος του. Αν αγαπάς κάποιον, το λογικό είναι να του εύχεσαι ευτυχία και ευημερία: μαζί σου, μόνο του, ή με άλλα άτομα. Άρα το μίσος δεν είναι συνέπεια της αγάπης: είναι έλλειψη αγάπης, είναι μανία καταστροφής, είναι ένα μεγάλο τέρας που σπέρνει τον πόνο σε εμάς και στους γύρω μας.

7. Χωρίς σύντροφο είσαι μόνη σου. Δεν είναι αλήθεια, υπάρχει πολύς κόσμος γύρω σου που σε αγαπάει, σε εκτιμάει, σε θαυμάζει ή νοιάζεται για σένα. Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα άτομα που μπορείς να γνωρίσεις: συναντήσου με τους γείτονές σου για να γιορτάσεις, να μάθεις, να διαμαρτυρηθείς, να χτίσεις, να καλλιεργήσεις, να χορέψεις. Ο κόσμος είναι γεμάτος με καλούς ανθρώπους που έχουν όρεξη να μοιραστούν πράγματα: μη μένεις μόνη σου στο σπίτι, πάρε τους δρόμους, βγες στις πλατείες και απόλαυσε τους ανθρώπους.

8. Αν είσαι επιτυχημένη, θα βρεις την αγάπη (και αντίστροφα): ο θαυμασμός του κόσμου δεν θα σε κάνει πιο ευτυχισμένη ούτε η ζήλεια των άλλων θα σου φέρει απαραίτητα την αγάπη… Αυτό που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο δεν είναι η φυσική σου εμφάνιση ή ό τραπεζικός σου λογαριασμός, αλλά η ικανότητα σου να σχετίζεσαι με τους άλλους, να δείχνεις κατανόηση, να είσαι γενναιόδωρη, αλληλέγγυα, ειλικρινής, δημιουργική ή απλώς καλός άνθρωπος. Αν είμαστε γαμάτα άτομα, θα συνεχίσουμε να είμαστε ακόμα και αν κανένας δεν γίνει το ταίρι μας: η προσωπική μας αξία δεν έχει καμία σχέση με το να έχουμε ή να μην έχουμε σύντροφο, με το να μας ερωτεύονται ή όχι.

9. Αν το κυνηγήσεις αρκετά, θα βρεις την αγάπη: όχι, δεν μπορείς να απαιτήσεις ούτε να ζητιανέψεις την αγάπη. Αν δεν σε αγαπάνε, αποδέξου το. Αν σε αγάπησαν και δεν σε αγαπούν πια, πάρτο απόφαση. Μη ζητάς από κανένα να φορτωθεί τον πόνο σου, μη αναγκάζεις κανέναν να μείνει στο πλάι σου, ή να αρνηθεί την ελευθερία του για να μην σε πληγώσει: όλες είμαστε ελεύθερες να ενωθούμε και να χωρίσουμε, να πάμε και να έρθουμε, να το πολεμήσουμε και να σταματήσουμε να το πολεμάμε. Δεν υπάρχουν καλοί ούτε κακοί σε αυτή την υπόθεση: το να μην είσαι πια ερωτευμένη πια έχει συμβεί σε όλες και σε όλους: πρέπει μόνο να προσέξουμε το άλλο πρόσωπο, να φερθούμε καλά, να κάνουμε τα πράγματα με ευαισθησία και φροντίδα. Είναι δυνατόν να χωρίσεις με αγάπη, με φροντίδα και να κοιτάξεις μπροστά με αισιοδοξία.

10. Όποιος αγαπάει, πληγώνει: δεν είναι αλήθεια ότι όταν κάποιος σε πληγώνει είναι επειδή σε αγαπάει πολύ και σε νοιάζεται ούτε είναι αλήθεια ότι όταν σου φέρονται άσχημα είναι για το καλό σου. Αν κάποιος σε αγαπάει και σε κάνει να κλαις είναι γιατί δεν ξέρει πως να σε αγαπήσει και δεν έχει τα εργαλεία για να απολαύσει τη σχέση σας χωρίς να θέλει να κυριαρχήσει πάνω σου. Είναι ώρα να σπάσουμε τον δεσμό μεταξύ αγάπης και οδύνης: είναι δυνατόν (και καλύτερο) να απολαύσεις τη ζωή χωρίς τραγωδίες και δράματα.

11. Αν δεν βρεις ζευγάρι μέχρι μια ηλικία “θα χάσεις το τραίνο”, “θα περάσει η μπογιά σου”, “θα μείνεις στο ράφι”: όχι, σήμερα οι άνθρωποι ζευγαρώνουν σε κάθε πιθανή ηλικία, υπάρχουν όλο και περισσότεροι διαθέσιμοι άνθρωποι και κάθε φορά περνάνε όλο και περισσότερα τραίνα. Μπορείς να ανέβεις σε όποιο σου κάνει κέφι. Επιπλέον, τώρα πια δεν υπάρχει θέμα “να περάσει η μπογιά σου”, κανείς δεν σε υποχρεώνει να παντρευτείς μέχρι κάποια συγκεκριμένη ηλικία και το να βρεις άντρα δεν είναι υποχρεωτικό για να γίνεις μητέρα. Το σημαντικό για τη μητρότητά σου είναι το δίκτυο των ανθρώπων γύρω σου που μπορεί να σε βοηθήσει να μεγαλώσεις τα παιδιά σο, και δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι για να βρεις τον γαλάζιο πρίγκιπα. Χρειαζόμαστε δίκτυα αμοιβαίας βοήθειας και συλλογικής ανατροφής, συντρόφους και συντρόφισσες για τη ζωή μας, όχι “κουβαλητές” που να μας λατρεύουν και να μας συντηρούν οικονομικά.

12. “Χωρίς εσένα δεν είμαι τίποτα”, “είμαι δική σου να με κάνεις ό,τι θες”: ο σαδισμός και μαζοχισμός μπορεί να είναι πολύ διασκεδαστικά εργαλεία για την ερωτική απόλαυση και το σεξουαλικό παιγνίδι, αλλά ας τα αφήσουμε έξω από τη συναισθηματική ζωή. Στην καθημερινότητα δεν υπάρχει κανένας λόγος να αρνηθούμε τη δύναμή μας και να την παραδώσουμε σε ένα άλλο άτομο ως απόδειξη της αγάπης μας. Όταν υποτάσσεσαι στον σύντροφό σου ή τον εξουσιάζεις, δημιουργείς σχέσεις άνισες, εξαρτημένες, βίαιες και επώδυνες, οι οποίες λειτουργούν με βάση φαύλους κύκλους βίας (επιθετικότητα /συμφιλίωση, κόλαση/μήνας του μέλιτος) από τους οποίους είναι πολύ δύσκολο να βγεις. Επιπλέον αυτές οι σχέσεις σε απομακρύνουν από τους αγαπημένους σου ανθρώπους: δεν είναι εύκολο για αυτούς που σε αγαπάνε να σε βλέπουν σε μια καταστροφική σχέση που βασίζεται στη λογική κυρίαρχου και κυριαρχούμενου.

13. Κανείς δεν θέλει να είναι μόνος του: κι όμως, υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες με σύντροφο ή παντρεμένες, βυθισμένες σε συζυγικές κολάσεις ή σε μια μόνιμη βαρεμάρα, οι οποίες ζηλεύουν την ελευθερία και την ευημερία των αδέσμευτων. Ο γάμος δεν είναι συνώνυμο της ευτυχίας, ρίξε μια ματιά στους δείκτες διαζυγίου σε όλον τον κόσμο και τα υψηλά επίπεδα singles: οι άνθρωποι είναι όλο και λιγότερο διατεθειμένοι να αντέξουν κολάσεις, γιατί αυτό που θέλουν είναι να απολαύσουν τη ζωή και την αγάπη.

14. Ο έρωτας είναι κάτι μεταξύ ενός άντρα και μια γυναίκας που είναι ετεροφυλόφυλοι, λευκοί, ευκατάστατοι και υγιείς: Όχι, δε μπορούμε να περιορίσουμε τον ρομαντισμό σε αυτό το στερεότυπο, η αγάπη είναι απεριόριστη, ανοιχτή, πολυποίκιλη και χρωματιστή. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να αγαπηθείς και να αγαπήσεις, να σχετιστείς ερωτικά και συναισθηματικά, πολύ τρόποι να συνδεθείς, να ζήσεις και να χωρίσεις. Μην αφήσεις την ιδεολογία του πατριαρχικού ρομαντισμού να σε σταματήσει από το να ξεκινήσεις και να ζήσεις έναν έρωτα, γιατί υπάρχουν πολλοί τρόποι να αγαπάς, πολλοί σεξουαλικοί προσανατολισμοί, πολλές ταυτότητες και όλες έχουμε το δικαίωμα να εξερευνήσουμε διαφορετικούς τρόπους να ζούμε και να σχετιζόμαστε και να αφήσουμε πίσω τα καλούπια και την παράδοση. Η καταπίεση δεν είναι της μόδας: τόλμησε να εξερευνήσεις, χωρίς φόβους και ενοχές. Ας τολμήσουμε όλες και όλοι να ζήσουμε τον έρωτα από μια κοινωνική οπτική, από μια οπτική συντροφικότητας, ελευθερίας, χαράς και απόλαυσης.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα haikita και μπορείτε να το βρείτε εδώ

Μετάφραση: Ιουλία Λειβαδίτη

Ραδιοφωνικό Πρόγραμμα Κυριακή 14-2-2016

Του Γιώργου Στάμκου*


 

Δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε σήμερα τον κόσμο, που δονείται από τις ραδιοφωνικές εκπομπές, βυθισμένο στη σιωπή των ερτζιανών κυμάτων.
 Κι όμως αυτό συνέβαινε πριν από μόλις 130 χρόνια, όταν μια ομάδα πρωτοπόρων, επιστημόνων κι εφευρετών, άνοιξε το δρόμο για την αξιοποίηση του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Πρώτος ήταν ο Χάινριχ Ρ. Χερτζ, που από το 1886 ως το 1888, απέδειξε με μια σειρά από πειράματα την πρακτική εφαρμογή της θεωρίας των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων του Μάξγουελ. Προς τιμήν του τα κύματα αυτά ονομάστηκαν από τότε Ερτζιανά.



Ακολούθησε το Σερβο-αμερικανός εφευρέτης κι επιστήμονας Νίκολα Τέσλα (1856-1943), ο οποίος το 1891 παρουσίασε στο κοινό την πρώτη ασύρματη μετάδοση της ενέργειας, που ήταν τότε γνωστή ως «Φαινόμενο Τέσλα».

Το 1893 ο Τέσλα άρχισε να ερευνά, να πειραματίζεται ασταμάτητα πάνω στα ραδιοκύματα και, τελικά, να περιγράφει λεπτομερειακά τις βασικές αρχές της ραδιεκπομπής.  Σε μια σειρά από διαλέξεις και επιδείξεις στο Σεντ Λούις του Μιζούρι και στο Ινστιτούτο Φραγκλίνου στη Φιλαδέλφεια, ο Τέσλα απέδειξε πως ήταν εφικτή μια ραδιομετάδοση. Έτσι γεννήθηκε το ραδιόφωνο!

Την περίοδο που ο Τέσλα ήταν έτοιμος να κάνει το μεγάλο άλμα και να υλοποιήσει την πρώτη φάση του σχεδίου του, που αφορούσε την κατασκευή μεγάλων ραδιοπομπών και ραδιοδεκτών, συνέβη ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός. Στις 13 Μαρτίου του 1895 μια ύποπτη πυρκαγιά, πιθανόν εμπρησμός εκ μέρους των συνεργατών του Έντισον, κατέστρεψε το εργαστήριο του στη Νέα Υόρκη και μαζί του σημειώσεις, σχέδια, μοντέλα ραδιοαυτόματων συσκευών, ταλαντωτών, επαγωγικών κινητήρων καθώς και ολόκληρο το πολύτιμο τεχνικό του αρχείο. Όμως ο Τέσλα δεν το έβαλε κάτω και, με τη βοήθεια της ισχυρής του μνήμης, άρχισε να σχεδιάζει από την αρχή τα πάντα. 
 
Radio Tesla

Το 1896 ο Τέσλα συνέχισε στο νέο του εργαστήριο τα πειράματα του πάνω στα ρεύματα υψηλής συχνότητας και στη ραδιοεπικοινωνία. Τότε συνέλαβε και την ιδέα του Παγκόσμιου Συστήματος (World System) μετάδοσης πληροφοριών και ενέργειας, που θα στοίχειωνε τη σκέψη του για τις επόμενες δεκαετίες. Την άνοιξη του 1897, σ’ έναν πρόχειρο πειραματικό σταθμό έξω από τη Νέα Υόρκη, ο εφευρέτης κατόρθωσε να εκπέμψει ραδιοσήματα σε απόσταση 40 χιλιομέτρων. Τότε κατοχύρωσε και το βασικό σχέδιο ραδιοτεχνικής, το οποίο και εκμεταλλεύτηκε στη συνέχεια ο Γουλιέλμο Μαρκόνι προκειμένου να κατασκευάσει το πρώτο ραδιόφωνο: μια εφεύρεση που δικαιωματικά ανήκει στον Τέσλα.



Στις αρχές του 1898 ο Τέσλα πραγματοποίησε στην προβλήτα του λιμανιού της Νέας Υόρκης μια πετυχημένη δοκιμή ενός μοντέλου τηλεκατευθυνόμενου πλοιαρίου. Εκεί συνέρευσε μεγάλο πλήθος, που έκπληκτο παρακολούθησε τον εφευρέτη να κάνει επίδειξη του τηλεκατευθυνόμενου πλοιαρίου του και να εξηγεί τις αρχές της ρομποτικής και του αυτοματισμού.

Από τον Μάιο του 1899 μέχρι τις αρχές του 1900 ο Τέσλα πραγματοποίησε μια σειρά από εντυπωσιακά πειράματα στο Κολοράντο Σπρινγκς σε υψόμετρο 2.200 μέτρων πάνω στην ασύρματη μεταφορά της ενέργειας. Αυτή η γνώση ήταν απαραίτητη στον Σερβο-αμερικανό εφευρέτη προκειμένου να υλοποιήσει το Παγκόσμιο Σύστημα μεταφοράς σημάτων και ενέργειας, που οραματιζόταν.  Ανάμεσα στα πρώτα πράγματα, που έκανε ο εφευρέτης μόλις επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, ήταν και να κατοχυρώσει τις νέες του ευρεσιτεχνίες για τις ραδιοεπικοινωνίες και την ασύρματη μεταφορά ενέργειας, οι οποίες βασίστηκαν στα πειράματα του στο Κολοράντο Σπρινγκς.
 
«O Μαρκόνι χρησιμοποιεί 17 ευρεσιτεχνίες μου»

Παράλληλα, με αρχική χρηματοδότηση του μεγαλοτραπεζίτη Τζ. Π. Μόργκαν, άρχισε να κατασκευάζει στο Γουόρντεκλιφ του Λονγκ Άιλαντ έναν γιγαντιαίο πύργο, που θα λειτουργούσε ως ο πρώτος παγκοσμίως μεταδότης ραδιοσημάτων και ενέργειας. Ενώ οι εργασίες κατασκευής του πρώτου παγκόσμιου ραδιοσταθμού συνεχιζόταν, έφθασε στ' αυτιά του Τέσλα μια μοιραία είδηση: ο παγκόσμιος τύπος διατυμπάνιζε το γεγονός ότι στις 12 Δεκέμβρη του 1901 ο Ιταλός Γκουλιέλμο Μαρκόνι είχε κατορθώσει να στείλει το γράμμα S από τη μια πλευρά του Ατλαντικού στην άλλη. Συγκεκριμένα ο Μαρκόνι εξέπεμψε ραδιοκύματα από το νότιο άκρο της Αγγλίας, χρησιμοποιώντας ένα αερόστατο για ν’ ανυψώσει την κεραία όσο το δυνατόν ψηλότερα και τα σήματα αυτά ελήφθησαν στη Νέα Γη.



Για τον Τέσλα αυτή η είδηση ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη. Ο χρηματοδότης του Τζ. Π. Μόργκαν ξαφνιάστηκε από το γεγονός ότι ο Μαρκόνι τα κατάφερε χωρίς να κατασκευάσει κάτι που να έμοιαζε με τον τεράστιο και πολυδάπανο πύργο του Τέσλα κι αποφάσισε να του κόψει τις χορηγίες. Αναμφίβολα όμως όλοι οι ξαφνικοί θαυμαστές του Μαρκόνι δεν γνώριζαν ότι ο Ιταλός εφευρέτης είχε χρησιμοποιήσει την υπ’ αριθμόν 645 576 βασική ραδιοφωνική πατέντα του Τέσλα, την οποία είχε καταθέσει προς έγκριση το 1897 και πήρε την κατοχύρωση μόλις στις 20/3/1900.

Αφού Τέσλα έμαθε τις λεπτομέρειες από τον ηλεκτρομηχανικό Χ. Ότις Ποντ, που ήταν παρόν όταν ο Μαρκόνι έστειλε το πρώτο του σήμα, στο τέλος είπε: «Ο Μαρκόνι είναι καλό παιδί, ας συνεχίσει. Χρησιμοποιεί όμως 17 δικές μου ευρεσιτεχνίες». Ο Τέσλα  ήταν δικαιολογημένα πολύ θυμωμένος γι’ αυτή την πρωτοφανή κλοπή κι άρχισε να μιλά για συνωμοτικά σχέδια και μεθόδους «Βοργίων και Μεδίκων», που χρησιμοποιήθηκαν για να εμποδίσουν τα σχέδια του. Μάταια ωστόσο προσπάθησε να εξηγήσει ότι σ’ αυτόν άνηκαν τα πρωτοτόκια της ραδιοεπικοινωνίας.



Αυτή ήταν και η αρχή μιας σειράς από δικαστικές διαμάχες του Τέσλα με το Μαρκόνι σχετικά με τις κλεμμένες ευρεσιτεχνίες του πρώτου, που κράτησαν ως το 1904 με αποφάσεις που ευνοούσαν τον Μαρκόνι, άσχετα αν ο Ιταλός εφευρέτης βασίστηκε ως κυρίως τις ευρεσιτεχνίες των άλλων πρωτοπόρων και ειδικά του Τέσλα. Έτσι η εφεύρεση του ραδιοφώνου κατοχυρώθηκε αρχικά στον Γουλιέλμο Μαρκόνι. Σύντομα οι πάντες έμαθαν πως ο Ιταλός εφευρέτης ήταν ο «πατέρας του ραδιοφώνου», ενώ ο Τέσλα, που είχε οράματα για την Ελεύθερη Ενέργεια, άρχισε σταδιακά να περιθωριοποιείται και να αγνοείται. Το όνομα του Τέσλα κόντεψε σχεδόν να διαγραφεί από κάθε λεωφόρο της γνώσης και λίγο έλειψε να θαφτεί στο απέραντο νεκροταφείο των αγνώστων της ιστορίας. Και θα συμβεί κάτι τέτοιο, αν το έργο και οι ιδέες του Τέσλα δεν ήταν τόσο πρωτοποριακές και μεγαλειώδεις, ώστε να είναι αδύνατον να συγκαλυφθούν εντελώς.
 
H δικαίωση από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ

Τελικά, κι ενώ όλος ο κόσμος συνέχισε να πιστεύει πως ο Μαρκόνι ήταν ο εφευρέτης του ραδιοφώνου, το 1943, λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Τέσλα, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε να αποκαταστήσει τον Σερβο-αμερικανό εφευρέτη και αποφάνθηκε πως ο Τέσλα ήταν ο πραγματικός εφευρέτης του ραδιοφώνου. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου δεν έλαβε υπόψιν της το γεγονός πως ο Μαρκόνι πέτυχε όντως να εκπέμψει το πρώτο διαμορφωμένο ραδιοσήμα, αλλά το γεγονός πως το κατάφερε αυτό χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό από προϋπάρχουσες πατέντες του Τέσλα με ελάχιστες βελτιώσεις.

Μπορεί το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ να αναγνώρισε με απόφαση του ότι ο Μαρκόνι δεν ήταν ο πραγματικός εφευρέτης του ραδιοφώνου, αλλά τα σχολικά και ιστορικά βιβλία συνεχίζουν να τον αναφέρουν ως τέτοιο. Μέχρι πρόσφατα οι ασυρματιστές του ναυτικού ονομάζονταν «Μαρκόνηδες» και όχι «Τεσλιανοί», όπως θα ήταν το σωστό. Ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως ο Μαρκόνι είναι ο «πατέρας» του ραδιοφώνου και όχι ο Τέσλα. Κι αυτό δυστυχώς δε συμβαίνει μόνον στη περίπτωση του ραδιοφώνου, αλλά και σε πολλές άλλες εφευρέσεις, ευρεσιτεχνίες (είχε συνολικά 700) και ιδέες του Τέσλα, που άλλαξαν τον κόσμο μας. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Max E. Valentinuzzi στο άρθρο τουNikola Tesla: Was He So Much Resisted and Forgotten, στο Engineering in Medicine and Biology Magazine (1998) «Πέρασα όλα μου τα χρόνια στη σχολή των ηλεκτρολόγων μηχανολόγων (1951-1956) χωρίς ν’ ακούσω το όνομα του Νίκολα Τέσλα, ακόμη και σ’ εκείνα τα μαθήματα που σαφώς αναφέρονται σε μηχανές εναλλασσόμενου ρεύματος ή σε μεταφορά ενέργειας ή σε ασύρματη επικοινωνία (ραδιόφωνο). Ξόδεψα αρκετό καιρό σε μια ιδιωτική εταιρεία τηλεπικοινωνιών, θυγατρική εταιρεία της RCA, όπου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετά σημαντικούς και έμπειρους ανθρώπους. Ποτέ, σε τόσες πολλές διαλέξεις, συναντήσεις και συζητήσεις που είχα, δεν αναφέρθηκε πουθενά ο Τέσλα. Πάντως θυμάμαι καλά ονόματα λιγότερο σημαντικών πρωτοπόρων στο χώρο του ηλεκτρισμού. Αρκετοί συνάδελφοι και παλιοί συμφοιτητές μου είχαν παρόμοιες εμπειρίες. Ο Τέσλα ήταν ανύπαρκτος». 
 
Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας, βιογράφος του Νίκολα Τέσλα και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ 

Στη Βουλή οδηγείται η δικογραφία που σχηματίστηκε μετά από μήνυση που υπέβαλε πολίτης κατά του Αλέξη Τσίπρα, σε σχέση με το δημοψήφισμα και την παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στη γερμανική κοινοπραξία Fraport.

Η μηνυτήρια αναφορά κατατέθηκε από κάποιον πολίτη από τη Βόρεια Ελλάδα, ο οποίος καταλογίζει στον πρωθυπουργό ότι παραβίασε της εμπιστοσύνης του εντολέως του, ελληνικού λαού, στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Όπως αναφέρεται στην αναφορά του ο Αλέξης Τσίπρας ότι παραβίασε την εντολή εμπιστοσύνης που του έδωσε ο Ελληνικός λαός, όταν εκδήλωσε την προτίμησή του στο δημοψήφισμα της 5ηςΙουλίου 2015 και  παράλληλα παραβίασε το Σύνταγμα, καθώς με κακοβουλία και ιδιοτέλεια, η υπεροχή του όχι μετατράπηκε σε επαίσχυντο και επονείδιστο ναι».

Ο πολίτης μηνύει επίσης τον Αλέξη Τσίπρα για τα περιφερειακά αεροδρόμια. Σύμφωνα με το μηνυτή, η παραχώρηση των 14 αεροδρομίων είναι αντισυνταγματική (αντίθετη στο άρθρο 106 του Συντάγματος) και προσκρούει στον Ποινικό Κώδικα (άρθρο 151), ενώ σημειώνει ότι η παραχώρηση των 14 αεροδρομίων έγινε σε ευτελές τίμημα.

Την απόφαση να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους ενάντια στο νέο ασφαλιστικό έλαβαν οι δικηγόροι, οι οποίοι αποφάσισαν αν συνεχίσουν να απέχουν των καθηκόντων τους έως τις 22 Φεβρουαρίου.

Χθες, συνεδρίασε η συντονιστική επιτροπή της Ολομέλειας των προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας και συζήτησε τις εξελίξεις σχετικά με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχει έως τώρα καμία ουσιαστική ανταπόκριση από την κυβέρνηση στα αιτήματα του δικηγορικού Σώματος για απόσυρση του ασφαλιστικού προσχεδίου, έναρξη ουσιαστικού διαλόγου με τους κοινωνικούς φορείς από μηδενική βάση κλπ.».